29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/1

(1)

W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada zbadała zaktualizowany program konwergencji na lata 2009–2013 przedstawiony przez Estonię.

(2)

Gospodarka Estonii wychodzi obecnie z poważnej recesji. Recesja doprowadziła do znacznej presji na finanse publiczne, a jednocześnie spadek nie dającego się utrzymać na dłuższą metę popytu krajowego i przerwanie boomu na rynku nieruchomości spowodowały szybkie likwidowanie nierównowagi wewnętrznej i zewnętrznej, która wcześniej była znaczna. Biorąc pod uwagę istotne zaburzenia równowagi makroekonomicznej poprzedzające pogorszenie koniunktury, szeroko zakrojone i zdecydowane działanie rządu podjęte w celu ograniczenia negatywnego wpływu pogorszenia koniunktury gospodarczej na finanse publiczne było rozważną reakcją, zgodną z Europejskim planem naprawy gospodarczej. Pomogło ograniczyć zagrożenia dla systemu gospodarczego, budżetowego i finansowego oraz przyczyniło się do odbudowy konkurencyjności poprzez korektę cen i wynagrodzeń w gospodarce. Zachowanie silnych zabezpieczeń monetarnych stabilizujących kurs walutowy oraz rozważne środki polityki w sektorze finansowym, w tym wzmocniona współpraca transgraniczna, przyczyniły się do uniknięcia niekorzystnego rozwoju sytuacji. Chociaż wysokie zadłużenie nagromadzone przez sektor prywatny obecnie stopniowo się zmniejsza, to będzie jednak miało wpływ na proces ożywienia poprzez powstrzymywanie spożycia i inwestycji. Główne wyzwania polityczne to zwiększanie produktywności gospodarki w celu dalszej poprawy konkurencyjności oraz postępy w osiąganiu trwałej konwergencji, jak również ograniczenie ryzyka utraty kwalifikacji spowodowanej długotrwałym bezrobociem. Szerzej rzecz ujmując, wyzwanie gospodarcze polega na przywróceniu pozytywnego i trwałego wzrostu przy jednoczesnym niedopuszczeniu do ponownego wystąpienia poważnych zaburzeń równowagi wewnętrznej i zewnętrznej. Finanse publiczne zostały już dostosowane do oczekiwanego niższego wzrostu w nadchodzących latach, jednak w perspektywie średnioterminowej wciąż potrzebne są dalsze postępy.

(3)

Choć spadek realnego PKB, jaki odnotowano w warunkach obecnego kryzysu, ma w znacznej mierze charakter cykliczny, niekorzystnie zmienił się jednak również poziom produktu potencjalnego. Kryzys może ponadto wpłynąć na wzrost potencjalny w średniej perspektywie, za sprawą zmniejszenia inwestycji, ograniczeń w dostępie do kredytu i wzrostu bezrobocia strukturalnego. Skutki kryzysu gospodarczego zwiększą ponadto negatywny wpływ starzenia się społeczeństwa na produkt potencjalny i stabilność finansów publicznych. W tej sytuacji istotne będzie przyspieszenie tempa reform strukturalnych celem wsparcia wzrostu potencjalnego. Niezbędnym czynnikiem jest tu korygowanie gospodarki ukierunkowane na bardziej trwały wzrost, przy większej roli eksportu. W szczególności, mając na uwadze znaczny wzrost bezrobocia w Estonii, należy zintensyfikować realizację aktywnej polityki rynku pracy, sprawić, by systemy kształcenia i szkolenia bardziej odpowiadały potrzebom rynku pracy i inwestować w uczenie się przez całe życie.

(4)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że po zanotowanym w 2009 roku gwałtownym spadku realnego PKB, szacowanym na 14,5 %, w 2010 roku wzrost będzie niemal zerowy (– 0,1 % w skali całego roku), a następnie przyspieszy do średnio 3,7 % w pozostałych latach okresu objętego programem.

Prognozuje się, że w ciągu roku 2010 warunki koniunkturalne zaczną się stopniowo poprawiać. Oczekuje się również, że popyt krajowy nadal będzie spowalniał ożywienie gospodarcze w roku 2010, a wzrost będzie przede wszystkim wynikiem zwiększonego popytu zewnętrznego i zmiany cyklu zapasów. Prognozuje się, że krajowe źródła wzrostu zostaną uruchomione od roku 2011. Z dostępnych obecnie informacji wynika (2), że scenariusz ten oparty jest na realistycznych założeniach dotyczących wzrostu, chociaż niepewność co do rozwoju sytuacji gospodarczej pozostaje znaczna. Przedstawione w programie prognozy dotyczące inflacji wydają się realistyczne, a założenia dotyczące polityki monetarnej i kursu walutowego są spójne z pozostałymi elementami scenariusza makroekonomicznego. Trwa nominalny spadek cen krajowych i wynagrodzeń, który utrzyma się w 2010 roku, jak przewiduje zarówno program, jak i prognoza służb Komisji z jesieni 2009 roku, mimo pewnych różnic. Spowodowane recesją załamanie importu doprowadziło do zmiany wcześniejszego wysokiego deficytu bilansu płatniczego w nadwyżkę, która w związku z zawartymi w programie bardziej ostrożnymi oczekiwaniami dotyczącymi kształtowania się popytu krajowego utrzyma się w perspektywie średnioterminowej na wyższym poziomie niż przewidziano w jesiennej prognozie służb Komisji. W programie prognozuje się dalszy wzrost bezrobocia w 2010 roku i spadek współczynnika aktywności zawodowej w trakcie okresu objętego programem.

(5)

Ogólna strategia gospodarcza i budżetowa władz odzwierciedla ich silne przekonanie o znaczeniu solidnych finansów publicznych. W programie oszacowano, że w 2009 roku deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł 2,6 % PKB, tj. był bardzo zbliżony do poziomu z roku 2008 (2,7 %). Odzwierciedla to wszechstronną i szeroko zakrojoną konsolidację budżetową przeprowadzoną w ciągu roku 2009 w odpowiedzi na znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej. Pomimo znacznego spadku nominalnego PKB przeprowadzenie konsolidacji spowodowało umiarkowany wzrost dochodów nominalnych, głównie za sprawą wyższych dochodów pozapodatkowych oraz podniesienia niektórych stawek podatkowych. W wyniku znacznego ograniczenia spożycia publicznego wydatki również utrzymano na poziomie porównywalnym z poziomem z roku 2008. Jednocześnie większe wykorzystanie funduszy strukturalnych UE stanowiło kolejny czynnik antycykliczny wspierający gospodarkę.

Poprawa salda strukturalnego, tj. salda w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, obliczonego według wspólnie uzgodnionej metodologii wyniosła 3,5 % PKB zgodnie z programem, co oznacza bardzo restrykcyjny kurs polityki budżetowej. Jednocześnie ogólna wielkość działań dyskrecjonalnych zrealizowanych w roku 2009 wskazuje na jeszcze większy wysiłek w kierunku konsolidacji, wynoszący ponad 9 % PKB. Różnicę można przypisać po pierwsze temu, że strategia konsolidacji polegała przede wszystkim na odwracaniu uprzednio ustalonego wzrostu wydatków rządowych i świadczeń socjalnych; po drugie – ujemnym skutkom dla przychodów z podatków spowodowanym w szczególności wyraźnym spadkiem spożycia prywatnego i wynagrodzeń; po trzecie, jest to także spowodowane niepewnością związaną z obliczaniem salda w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, biorąc pod uwagę zakres i cechy charakterystyczne spowolnienia. Zgodnie z programem deficyt nominalny sektora instytucji rządowych i samorządowych zacznie się stopniowo zmniejszać w roku 2010, zmieniając się w nadwyżkę pod koniec okresu objętego programem.

(6)

W programie przewiduje się, że w roku 2010 deficyt nominalny wyniesie 2,2 % PKB. Poprawę salda nominalnego w porównaniu z poprzednim rokiem można głównie przypisać całorocznym skutkom działań konsolidacyjnych przeprowadzanych od drugiej połowy 2009 roku zarówno po stronie dochodów, jak i wydatków. Ponadto w roku 2010 wprowadzono dalsze podwyżki akcyzy, co spowodowało osiągnięcie prognozowanego wzrostu dochodów podatkowych, mimo zmniejszenia się nominalnego PKB o około 1,25 %. Prognozuje się, że nominalne wydatki utrzymają się zasadniczo na poziomie z 2009 roku, przy pewnym wzroście inwestycji sektora instytucji rządowych i samorządowych równoważonym przez dalszy spadek spożycia w tym sektorze. W związku z tym nieznacznie wzrośnie wskaźnik wydatków. Ogólnie dodatkowe działania mające na celu poprawę sytuacji budżetowej stanowią w roku 2010 0,7 % PKB dodatkowo w stosunku do całorocznych skutków decyzji konsolidacyjnych podjętych w drugiej połowie 2009 roku, które stanowią 2,5 % PKB. Niemniej jednak planowany kurs polityki budżetowej mierzony zmianą salda strukturalnego jest ogólnie neutralny. Rozbieżność między tymi dwoma podejściami tłumaczy się częściowo zwiększonym poleganiem na działaniach jednorazowych i tymczasowych w programie, wobec nadal słabych warunków cyklicznych; jest ona także częściowo spowodowana wyżej wspomnianą niepewnością związaną z obliczaniem salda uwzględniającego zmiany cykliczne.

(7)

Głównym celem zawartej w programie średnioterminowej strategii budżetowej jest zrealizowanie średniookresowego celu budżetowego, określonego w programie jako zrównoważenie strukturalne, przed końcem okresu objętego programem w roku 2013, kiedy zgodnie z prognozami saldo zasadnicze i saldo pierwotne mają osiągnąć nadwyżkę. W świetle ostatnich przewidywań i poziomu zadłużenia cel średniookresowy doskonale odzwierciedla założenia Paktu stabilności i wzrostu. W programie przewiduje się, że w latach 2011–2013 saldo strukturalne obliczone zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką poprawi się o 0,5–1 % PKB rocznie. Prognozuje się, że poprawa nastąpi głównie z uwagi na szybsze zmniejszanie się wskaźnika wydatków do PKB niż wskaźnika dochodów do PKB, przy oczekiwanym nominalnym zmniejszeniu większości kategorii wydatków pierwotnych w końcowych latach okresu objętego programem, w szczególności kosztów pracy i transferów socjalnych. Program nie zawiera jednak szczegółowych informacji na temat szerszych działań wspierających tę konsolidację. Poleganie na działaniach jednorazowych w realizacji celów budżetowych zostanie ograniczone w roku 2011, a końcowych latach okresu objętego programem działania takie w ogóle nie będą realizowane. Jako odzwierciedlenie tej tendencji, a także zmniejszenia środków finansowych dostępnych w ramach perspektywy finansowej 2007–2008, przewiduje się spadek udziału dochodów pozapodatkowych do poziomu z roku 2008 do końca okresu objętego programem.

(8)

Wyniki budżetowe mogą okazać się gorsze od prognozowanych w programie w perspektywie krótko- i średnioterminowej. Jak zauważono powyżej, niepewność związana z otoczeniem makroekonomicznym jest znaczna, co pociąga za sobą oczywiste ryzyko budżetowe, chociaż wydaje się, że nie ma powodów, aby zakładać, że ryzyko to wiąże się z większym prawdopodobieństwem lepszego bądź gorszego rozwoju sytuacji. Dodatkowa niepewność dotycząca roku 2010 wynika z oparcia się na niestabilnych źródłach dochodów. W szczególności planowana sprzedaż aktywów niefinansowych o wartości odpowiadającej 0,5 % PKB może nie zostać w pełni zrealizowana, a pobieranie dywidend i zysków z przedsiębiorstw będących własnością państwa zależy od decyzji administracyjnych i dlatego wiąże się z pewnym ryzykiem dotyczącym realizacji. Ponadto, lepsze od spodziewanych dochody z podatków w roku 2009 są częściowo spowodowane rozpowszechnionym gromadzeniem zapasów towarów podlegających akcyzie przed podwyższeniem stawek akcyzy w styczniu 2010 roku, i może spowodować ujemny wpływ na dochody w roku 2010.

Podczas gdy zależność od działań jednorazowych i tymczasowych zmniejsza się w późniejszych latach programu, nie przedstawiono dostatecznych informacji o środkach strukturalnych mających je zastąpić, co oznacza ryzyko dla wartości docelowych. Dobre wyniki budżetowe osiągane dotąd przez władze estońskie łagodzą jednak częściowo to ryzyko.

(9)

Wskaźnik zadłużenia brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie 7,8 % PKB w 2009 roku jest znacznie niższy od wartości referencyjnej określonej w Traktacie. Zgodnie z prognozami wskaźnik zadłużenia ma wzrosnąć do 14,3 % PKB do końca okresu objętego programem z powodu deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych. Oczekuje się, że sektor instytucji rządowych i samorządowych utrzyma wysokość posiadanych aktywów netto podczas okresu objętego programem.

(10)

Ze średniookresowych prognoz dotyczących długu, w których zakłada się stopniowy powrót tempa wzrostu PKB do poziomów przewidywanych przed kryzysem oraz przywrócenie obciążeń podatkowych do przedkryzysowego poziomu, a także przewidywane podwyższenie wydatków z tytułu starzenia się społeczeństwa, wynika, że przewidziana w programie strategia budżetowa – jeśli traktować ją dosłownie i gdyby nie zaszły inne zmiany polityki – byłaby co najmniej wystarczająca, aby ustabilizować wskaźnik długu do PKB do roku 2020.

(11)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest znacznie poniżej średniej dla UE. Obecny poziom długu brutto jest w Estonii bardzo niski, a utrzymanie dobrego stanu finansów publicznych zgodnie z planami budżetowymi przez okres objęty programem przyczyniłoby się do zmniejszenia zagrożeń dla ich stabilności, które w sprawozdaniu Komisji z 2009 roku na temat długoterminowej stabilności finansów publicznych (3) oceniono jako niskie.

(12)

Ramy budżetowe oparte są na zasadzie salda nominalnego w odniesieniu do sytuacji budżetowej sektora instytucji rządowych i samorządowych. Powyższa zasada od dawna stanowi punkt oparcia polityki gospodarczej, przyczyniając się do osiągania dobrych wyników budżetowych oraz gromadzenia aktywów finansowych.

W ostatnich latach zmodyfikowano wykonywanie tej zasady poprzez lepsze dostosowanie jej do cyklu koniunkturalnego oraz przyjęcie pewnych cech podejścia opartego na saldzie strukturalnym, polegające na dążeniu do nadwyżki w szczycie cyklu oraz dopuszczenie deficytu podczas recesji. Jednak brak odrębnych zasad regulujących wydatki lub przychody mógł przyczynić się do częściowego wydatkowania nadwyżki przychodów podczas cyklicznych okresów koniunktury. Ponadto istnieją pewne niedociągnięcia w średniookresowych ramach budżetowych, które osłabiają ciągłość między rocznymi aktualizacjami. Zaktualizowane programy konwergencji nadal nie są poddawane dyskusji przed ich przyjęciem przez parlament. Program zawiera plany – których realizacja jest już w toku – na rzecz wzmocnienia procesu budżetowego poprzez poprawę planowania strategicznego i rocznego, co powinno usunąć niektóre z opisanych wyżej niedociągnięć.

(13)

Wprowadzone w latach 2009–2010 zmiany podatkowe są kontynuacją strategii przenoszenia opodatkowania na konsumpcję i zużycie zasobów naturalnych, jednak jednocześnie wzrosła również zależność od opodatkowaniu pracy. W programie mowa też o trwającej analizie skuteczności istniejących zwolnień i preferencyjnych stawek podatkowych, o zapewnieniu większej elastyczności procesu budżetowego poprzez zmniejszenie liczby dochodów przeznaczonych na określony cel oraz o podejmowanych obecnie staraniach w zakresie przeciwdziałania unikaniu opodatkowania oraz dalszego uproszczenia i usprawnienia funkcjonowania administracji podatkowej. Działania te oraz dalsze przechodzenie w systemie opodatkowania od źródeł opartych na opodatkowaniu pracy w kierunku źródeł mniej wrażliwych na zmiany koniunktury mogą przyczynić się do poprawy jakości finansów publicznych, a także do złagodzenia czynników ryzyka dla sytuacji budżetowej.

(14)

Strategia zakładająca niezakłócony udział w ERM II i podparta licznymi zobowiązaniami z zakresu polityki podjętymi w chwili przystąpienia do ERM II ma na celu zabezpieczenie stabilności kursu waluty przez utrzymywanie szeroko zakrojonych zabezpieczeń monetarnych, stabilności finansowej i budżetowej oraz zachowanie elastyczności rynków pracy i wyrobów.

Podczas gdy Estonia weszła w sytuację kryzysową ze stosunkowo mocnej pozycji – z dużymi rezerwami budżetowymi, ogólnie dobrze funkcjonującym sektorem bankowym oraz stosunkowo dużą elastycznością wynagrodzeń i cen – wcześniejsze kierunki polityki nie zapobiegły pojawieniu się znacznej nierównowagi gospodarczej, na co wskazują: bardzo wysokie tempo wzrostu kredytów, znaczne naciski inflacyjne, wysokie deficyty rachunków bieżących oraz nietrwała hossa na rynku nieruchomości. Aby spowolnić pogarszanie się finansów publicznych w czasie kryzysu władze przyjęły w roku 2009 kilka szeroko zakrojonych pakietów konsolidacyjnych. Pozytywne skutki tej konsolidacji będą widoczne po roku 2009, podczas gdy w szczególności ograniczenie kosztów wynagrodzeń w sektorze publicznym przyczynia się pozytywnie do likwidacji zaburzeń równowagi w gospodarce. Sektor bankowy pozostał dobrze skapitalizowany i ma wystarczającą płynność. Postępy osiągnięto także w ramach polityki strukturalnej. Przyjęte ostatnio prawo pracy wpłynęło na zwiększenie elastyczności rynku pracy, ułatwiając dostosowanie gospodarki poprzez przejście od wcześniejszego modelu opartego na popycie krajowym w kierunku bardziej trwałego wzrostu. Jeżeli chodzi o rynki produktowe, celem środków polityki jest wzmocnienie konkurencji. Polepsza się konkurencyjność sektora towarów i usług podlegających wymianie, które w roku 2009 zaczęły odnosić korzyści z trwającego zmniejszania kosztów wynagrodzeń, a także realizacja ukierunkowanych programów państwowych, w tym poprzez skuteczne wykorzystanie funduszy strukturalnych UE. Przyszłe wyzwanie będzie polegać na unikaniu ponownego poważnego zaburzenia równowagi wewnętrznej i zewnętrznej po osiągnięciu ustabilizowanego ożywienia.

(15)

Biorąc pod uwagę wspomniane powyżej zagrożenia związane z realizacją celów budżetowych, można uznać, że przedstawiona w programie strategia budżetowa jest zasadniczo zgodna z wymogami paktu stabilności i wzrostu. W szczególności planowane osiągnięcie średniookresowego celu budżetowego przed końcem okresu objętego programem, w sytuacji niedawnego poważnego spadku aktywności gospodarczej, stanowi przykład należycie ambitnego celu, który spełnia wymogi określone w pakcie stabilności i wzrostu oraz jest spójny ze sprawnym uczestniczeniem w ERM II. W perspektywie krótkoterminowej utrzymuje się jednak pewne ryzyko, biorąc pod uwagę niepewność związaną z otoczeniem makroekonomicznym oraz poleganie na niestabilnych źródłach dochodów. Możliwe jest także, że średniookresowy cel budżetowy nie zostanie osiągnięty zgodnie z założeniami programu, jeżeli docelowa konsolidacja nie zostanie wsparta dodatkowymi działaniami w perspektywie średnioterminowej.

(16)

Co do wymagań odnośnie do danych określonych w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie odnotowano brak pewnych danych obowiązkowych i opcjonalnych (4).

(i)

zapewnienia utrzymania deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych na poziomie poniżej 3 % PKB oraz podjęcia niezbędnych działań w celu wsparcia zaplanowanego powrotu do średniookresowego celu budżetowego w perspektywie średnioterminowej;

(ii)

wzmocnienia średniookresowych ram budżetowych, w szczególności przez lepsze planowanie wydatków, oraz dalszego wzmocnienia systemu monitorowania celów strategicznych i systemu sprawozdawczości na ich temat.

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/6

(1)

W dniu (26 kwietnia 2010 r.) Rada zbadała zaktualizowany program stabilności Francji obejmujący lata 2009–2013.

(2)

W ciągu roku 2008 aktywność gospodarcza stopniowo traciła dynamikę, a spadła gwałtownie w czwartym kwartale roku 2008 i w pierwszym kwartale roku 2009. Od drugiego kwartału roku 2009 zaczęła się znów ożywiać wskutek środków stymulacyjnych podjętych we Francji i w krajach sąsiednich. Jednym z głównych wyzwań dla polityki gospodarczej jest stan finansów publicznych. Od roku 2002 deficyt we Francji był na poziomie wyższym niż lub bliskim 3 % PKB, co odzwierciedlało przede wszystkim niewystarczające wysiłki konsolidacyjne. W tej sytuacji Francja była objęta procedurą nadmiernego deficytu w latach 2002–2007, a w maju 2008 r. otrzymała od Komisji porady dotyczące polityki. Po zgłoszeniu deficytu przekraczającego poziom 3 % PKB w roku 2008 w lutym 2009 r. wszczęto nową procedurę nadmiernego deficytu, w ramach której przewiduje się korektę nadmiernego deficytu do roku 2013. Wśród innych problemów wymienić można słabości po stronie podaży, które prowadzą do niewystarczającego poziomu konkurencyjności zewnętrznej, oraz kwestię lepszego wykorzystania siły roboczej.

(3)

Choć spadek faktycznego PKB, jaki odnotowano w warunkach obecnego kryzysu, ma w znacznej mierze charakter cykliczny, niekorzystnie zmienił się jednak również poziom produktu potencjalnego. Kryzys może ponadto wpłynąć na wzrost potencjalny w średniej perspektywie, wskutek zmniejszenia inwestycji, ograniczeń w dostępie do kredytu i wzrostu bezrobocia strukturalnego. Ponadto skutki kryzysu gospodarczego wzmocnią jeszcze negatywny wpływ starzenia się społeczeństwa na produkt potencjalny i na stabilność finansów publicznych. W tej sytuacji istotne będzie przyspieszenie tempa reform strukturalnych w celu wsparcia wzrostu potencjalnego. Duże znaczenie dla Francji ma w szczególności podjęcie reform w obszarach rynku pracy i ogólnych warunków konkurencji.

(4)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że po spadku o 2,2 % w roku 2009 realny PKB ponownie wzrośnie o 1,4 % w roku 2010, a w pozostałych latach okresu objętego programem średnia stopa wzrostu PKB wyniesie 2,5 %. Z dostępnych obecnie informacji (2) wynika, że scenariusz ten oparty jest na nieco optymistycznych założeniach dotyczących wzrostu w roku 2010 zasadniczo zgodnych z prognozą służb Komisji, a struktura wzrostu gospodarczego według prognoz zawartych w programie sprzyja wyższym dochodom podatkowym niż struktura według prognozy służb Komisji. Począwszy od roku 2011 założenia dotyczące wzrostu gospodarki są wyraźnie optymistyczne, średnio na poziomie o 0,75 punktu procentowego wyższym od wzrostu potencjalnego w latach 2011–2013 (wartości przeliczone zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką przez służby Komisji na podstawie informacji zawartych w programie). Przekłada się to na szybkie zmniejszenie luki produktowej. Tempo wzrostu opiera się na popycie krajowym, a w szczególności spożyciu gospodarstw domowych w całym okresie objętym programem. Zawarte w programie prognozy dotyczące inflacji wydają się zgodne z prognozami służb Komisji, podobnie jak prognozy dotyczące wzrostu zatrudnienia, który pozostaje ujemny w roku 2010, po czym ma się znacznie ożywić, odzwierciedlając zwykłe opóźnienie w stosunku do aktywności gospodarczej.

(5)

W programie szacuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w roku 2009 wyniósł 7,9 % PKB. Znaczne pogorszenie w stosunku do poziomu z roku 2008 wynoszącego 3,4 % PKB odzwierciedla w dużej mierze wpływ kryzysu na finanse publiczne (dotyczy to w szczególności wpływów z podatku dochodowego od osób prawnych i z podatku VAT), ale wynika również z zastosowania środków stymulacyjnych o wartości odpowiadającej 1,1 % PKB, które rząd przyjął zgodnie z Europejskim planem naprawy gospodarczej. Według programu kurs polityki budżetowej będzie neutralny w roku 2010 i stanie się restrykcyjny w końcowych latach okresu objętego programem, co ma na celu dokonanie korekty nadmiernego deficytu do roku 2013 przy zakładanym scenariuszu dotyczącym wzrostu gospodarczego. Ta konsolidacja jest zgodna z zalecaną przez Radę strategią wyjścia.

(6)

W programie stabilności z lutego 2010 r. oczekuje się, że w roku 2010 deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych pogorszy się o kolejne 0,3 % PKB i osiągnie poziom 8,2 % PKB. W roku 2010 Francja wdraża działania zmniejszające deficyt zgodnie z rządowym projektem ustawy budżetowej na rok 2010, jednocześnie unikając w znacznym stopniu dalszego pogorszenia stanu finansów publicznych, z wyjątkiem decyzji o pożyczce publicznej służącej „inwestycjom w przyszłość”, która wywrze na budżet negatywny wpływ odpowiadający około 0,1 % PKB w roku 2010 (i więcej w latach następnych), co wydaje się zasadniczo zgodne z ostatnimi skierowanymi do Francji zaleceniami, przyjętymi na podstawie art. 126 ust. 7 TFUE. Przewidywany na rok 2010 deficyt jest o 0,3 % PKB niższy niż w projekcie budżetu na rok 2010 ze względu na korzystniejszy wynik deficytu oczekiwany za rok 2009 (0,2 % PKB) oraz zmianę prognoz dotyczących wzrostu (0,3 % PKB), częściowo równoważone przez zawieszenie podatku ekologicznego przez francuski Trybunał Konstytucyjny oraz wprowadzenie środków wynikających ze wspomnianej wyżej pożyczki publicznej, które łącznie zwiększyłyby deficyt o 0,2 % PKB. Te ostatnie działania spowodowały zmianę salda działań dyskrecjonalnych z około + ¼ % PKB w momencie przyjęcia zalecenia Rady do poziomu zasadniczo neutralnego określonego w programie. Środki stymulacyjne rzędu 1,1 % PKB podjęte w kontekście Europejskiego programu naprawy gospodarczej będą częściowo wycofywane i ograniczone do 0,4 % PKB w roku 2010, co wraz z innymi środkami konsolidacyjnymi odpowiadającymi 0,1 % PKB (w szczególności obejmującymi wzrost podatków uwzględniony w budżecie zabezpieczenia społecznego) sprawia, że łącznie środki konsolidacyjne odpowiadają 0,8 % PKB. Środki te są jednak równoważone nowymi środkami zwiększającymi deficyt, z kosztami w głównej części krótkoterminowymi, przewidzianymi w pierwotnym budżecie na rok 2010 o wartości odpowiadającej 0,7 % PKB, związanymi głównie z reformą lokalnego podatku od działalności gospodarczej (około 0,6 % PKB) i obniżeniem podatku VAT w sektorze gastronomicznym (0,1 % PKB) oraz wcześniej wspomnianymi środkami związanymi z pożyczką publiczną (około 0,1 % PKB). W roku 2010 deficyt strukturalny (tj. deficyt w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, przeliczony przez służby Komisji na podstawie informacji zawartych w programie zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką) zwiększy się o 0,25 punktu procentowego i osiągnie poziom 6,75 % PKB. Uwzględniając przejściowy wpływ przewidywanych zwrotów dla przedsiębiorstw na poziomie 0,4 % PKB w kontekście wdrożenia reformy lokalnego podatku od działalności gospodarczej, środka o charakterze jednorazowym, który jednak nie został uznany za taki w programie, deficyt strukturalny poprawiłby się nieznacznie o 0,1 punktu procentowego w roku 2010, osiągając poziom 6,5 % PKB.

(7)

Głównym celem zawartej w programie strategii budżetowej jest sprowadzenie salda sektora instytucji rządowych i samorządowych do wartości referencyjnej wynoszącej 3 % PKB do roku 2013, czyli w terminie wyznaczonym przez Radę w zaleceniu z dnia 2 grudnia 2009 r. W programie prognozuje się obniżenie nominalnego deficytu budżetowego do poziomu 6 % PKB w roku 2011, jego dalsze zmniejszenie do poziomu 4,6 % w roku 2012 i ostatecznie do poziomu 3 % w roku 2013. Oczekuje się, że saldo pierwotne będzie kształtowało się dość podobnie, zmieniając się z poziomu – 5,5 % PKB w roku 2010 do poziomu – 0,1 % PKB na koniec okresu objętego programem. Deficyt strukturalny obliczony zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką będzie się nadal poprawiał po roku 2010 i osiągnie około 5 % PKB w roku 2011, 4 % w roku 2012, a następnie 2,75 % w roku 2013. Średni roczny wysiłek fiskalny w okresie 2010–2013 będzie wynosił 0,9 % PKB, czyli nieco mniej niż zalecany przez Radę średni poziom wynoszący ponad 1 % PKB. Przedstawiona w programie strategia konsolidacji miałaby polegać na działaniach zmierzających do ograniczenia wzrostu wydatków na wszystkich szczeblach administracji, przy czym działania te uzupełniałyby całkowite wycofanie w roku 2011 środków podjętych zgodnie z Europejskim planem naprawy gospodarczej. Począwszy od roku 2011 władze Francji zamierzają dodatkowo zmniejszać wpływ istniejących zwolnień podatkowych na budżet o około 0,1 % PKB każdego roku. Środki wspierania strategii konsolidacji nie zostały jeszcze skonkretyzowane, ale powinny zostać ujawnione w nadchodzących miesiącach. Średniookresowym celem budżetowym określonym w programie jest zrównoważony budżet w kategoriach strukturalnych. Biorąc pod uwagę najnowsze prognozy i poziom zadłużenia, średniookresowy cel budżetowy jest bardziej niż wystarczająco zgodny z celami paktu. W zaktualizowanym programie stabilności nie przewiduje się jednak jego realizacji w okresie objętym programem.

(8)

Chociaż docelowy deficyt w 2010 roku wydaje się dość realistyczny, a nawet pozostawia możliwość osiągnięcia lepszego wyniku w przypadku ostatecznego wprowadzenia zmodyfikowanego podatku ekologicznego, począwszy od roku 2011 prognozy budżetowe mogą okazać się znacznie trudniejsze w realizacji niż założono w programie. W szczególności wyraźnie optymistyczny jest scenariusz makroekonomiczny na lata 2011–2013. Prognozy dotyczące deficytu są szczególnie wrażliwe na tempo wzrostu gospodarczego: zgodnie z analizą wrażliwości przeprowadzoną w programie, gdyby wzrost PKB w tym okresie był niższy o ¼ punktu procentowego, deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych spadłby tylko do 4 % PKB w roku 2013.

Łączna strata wynosząca 0,75 % PKB przełożyłaby się zatem na deficyt wyższy w 2013 r. o 1 % PKB. Dodatkowo negatywny wpływ na docelowy deficyt miałoby ewentualne przekroczenie poziomu wydatków, ponieważ korekta tendencji w wydatkach publicznych na wszystkich poziomach administracji poniżej poziomu rządu centralnego w stosunku do tendencji w przeszłości nie jest poparta wystarczająco konkretnymi działaniami. Dość optymistyczne prognozy rozwoju sytuacji po stronie dochodów opierają się na hipotezie, że po minusowych przekroczeniach podczas kryzysu nastąpi nadrabianie zaległości, ponieważ przewiduje się, że elastyczność udziału podatków w PKB osiągnie wartość średnio 1,2 w latach 2011–2013. Ograniczenie zwolnień podatkowych o około 0,1 % PKB każdego roku począwszy od roku 2011 również nie zostało jeszcze szczegółowo określone. Generalnie fakty z przeszłości wskazują, że nie można wykluczyć przekroczenia poziomu wydatków. Ocena oparta na informacjach przedstawionych w programie sugeruje istnienie istotnego ryzyka, że rzeczywisty deficyt w latach 2011–2013 może być gorszy niż cel założony w programie.

(9)

W roku 2009 relacja długu brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych do PKB była wyższa od określonej w Traktacie wartości referencyjnej i zgodnie z programem jej tendencja wzrostowa będzie się utrzymywała do roku 2012. Szacuje się, że w roku 2009 dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł 77,4 % PKB, wzrastając z poziomu 67,4 % w roku 2008. Do zwiększenia wskaźnika zadłużenia – oprócz wzrostu deficytu i spadku tempa wzrostu PKB – przyczyniła się również znaczna wartość rezydualna zmiany długu odzwierciedlająca w szczególności operacje finansowe na rzecz sektora bankowego i motoryzacyjnego. Przez cały okres objęty programem prognozuje się dalszy wzrost o 9,2 punktu procentowego aż do osiągnięcia poziomu około 87 % PKB, głównie w wyniku wysokiego deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych. W świetle znacznych zagrożeń dla realizacji celów budżetowych ewolucja wskaźnika zadłużenia może również okazać się mniej korzystna niż przewidywana w programie, w szczególności po roku 2011.

(10)

Ze średniookresowych prognoz dotyczących długu, w których zakłada się stopniowy powrót tempa wzrostu PKB do poziomów przewidywanych przed kryzysem, przywrócenie obciążeń podatkowych do przedkryzysowego poziomu oraz w których uwzględnia się przewidywany wzrost wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa, wynika, że przewidziana w programie strategia budżetowa – w obecnej formie i bez dalszych zmian polityki – nie byłaby wystarczająca, aby ustabilizować relację długu do PKB w terminie do roku 2020.

(11)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest wyraźnie poniżej średniej UE, przy czym wzrost wydatków na emerytury jest bardziej ograniczony, co wynika z uchwalonych już reform systemu emerytalnego. Szacowana w programie sytuacja budżetowa w roku 2009 potęguje wpływ starzenia się społeczeństwa na zachwianie stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. Do zmniejszenia zagrożeń dla stabilności finansów publicznych, które w sprawozdaniu Komisji z roku 2009 na temat długoterminowej stabilności finansów publicznych (3) oceniono jako średnie, przyczyniłoby się osiągnięcie nadwyżek pierwotnych w perspektywie średnioterminowej.

(12)

Przeprowadzono niedawno reformy mające na celu wzmocnienie ogólnych ram budżetowych. W dniu 9 lutego 2009 r. parlament przyjął pierwszą ustawę o wieloletnim planowaniu finansów publicznych, wyznaczającą cele w zakresie wydatków dla wszystkich podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych. Ustawa ustanawia w szczególności zasadę neutralności budżetowej przy wprowadzaniu nowych zwolnień podatkowych, których łączny koszt musi być w pełni równoważony. Zasada ta jest obowiązkowa, a w roku 2009 została – w kategoriach oceny wieloletniej – niemal w pełni osiągnięta. Roczne ramy budżetowe we Francji uwzględniają normy dotyczące wydatków określone dla podsektorów sektora instytucji rządowych i samorządowych. Pierwsza reguła, tzw. „reguła zerowego wzrostu wydatków” określona jest dla podsektora rządu centralnego. O ile w przeszłości zmiany zakresu stosowania tej reguły być może przyczyniały się do jej przestrzegania, ostatnio zakres ten poszerzono, aby umożliwić lepszą kontrolę wydatków rządu centralnego, co udało się osiągnąć.

Krajowy cel w zakresie wydatków na ubezpieczenia zdrowotne (Objectif National des Dépenses d’Assurance Maladie) ustanowiony w roku 1997 przyczynił się do kontrolowania wydatków w obszarze opieki zdrowotnej, mimo że wartości docelowe często nie były osiągane. Z kolei wydatki samorządów lokalnych ogranicza „złota reguła” posiadająca podstawę prawną, która uniemożliwia samorządom finansowanie dłużne wydatków z tytułu działalności bieżącej, oraz reguła stanowiąca, że wzrost wielkości środków przekazywanych przez instytucje rządowe szczebla centralnego nie może przekraczać stopy inflacji. Cele określane w programach stabilności były jednak rzadko realizowane. Rząd planuje kontynuować reformę ram budżetowych. W dniu 28 stycznia 2010 r. zorganizowana została konferencja poświęcona finansom publicznym, której celem było omówienie problemu pogorszenia stanu finansów publicznych we Francji oraz znalezienie sposobów przeprowadzenia konsolidacji budżetowej. Powołano kilka grup roboczych, które w kwietniu mają przedstawić propozycje dotyczące nowych reform, a w szczególności sposobów ograniczenia rosnących wydatków na opiekę zdrowotną lub lepszej kontroli wydatków na szczeblu lokalnym. Utworzono również grupę roboczą mającą na celu opracowanie reguł służących zrównoważeniu budżetu. W programie wskazano również, że w kwietniu przedstawione zostaną nowe działania zmierzające do ograniczenia wydatków instytucji rządowych szczebla centralnego. Przedstawiona w programie strategia konsolidacji opiera się również na poprawie ram budżetowych, które wynikają z propozycji przedstawionych przez grupy robocze.

(13)

W roku 2008 udział wydatków w PKB osiągnął we Francji poziom 52,7 % i jest tym samym najwyższy w strefie euro. Wzrost wydatków publicznych w poprzednich dekadach przyczynił się do wysokich poziomów deficytu i długu, które negatywnie wpływają na długoterminową stabilność finansów publicznych we Francji. Władze Francji rozpoczęły w 2007 r. ogólny przegląd środków polityki publicznej (Revue Générale des Politiques Publiques, RGPP) w celu określenia sposobów zwiększenia efektywności wydatków publicznych. Do tej pory określono ponad 300 środków (których celem jest osiągnięcie oszczędności odpowiadających około 0,3 % PKB, co stanowi dość skromny cel w porównaniu z ogólnym poziomem wydatków publicznych przekraczającym 50 % PKB). Wdrożono około 0,75 tych środków, przez co umożliwiono na przykład wprowadzenie zasady niezastępowania jednego z dwóch odchodzących na emeryturę urzędników państwowych w podsektorze rządu centralnego. W ustawie budżetowej na rok 2010 rząd zapowiedział, że zakres obowiązywania RGPP zostanie rozszerzony na inne organy szczebla centralnego, a jesienią zostaną ogłoszone kolejne reformy. Jak wspomniano wcześniej, w programie zapowiedziano reformę systemu emerytalnego w 2010 r. Do tej pory nie zapowiedziano jednak jeszcze żadnych działań.

(14)

Podsumowując, w roku 2010 strategia budżetowa określona w programie jest zasadniczo zgodna z zaleceniami Rady przyjętymi na podstawie art. 126 ust. 7. Jednak biorąc pod uwagę istniejące zagrożenia, począwszy od roku 2011 strategia budżetowa nie wydaje się zgodna z zaleceniami Rady przyjętymi na podstawie art. 126 ust. 7. Zgodnie z programem średni roczny wysiłek fiskalny, uwzględniając zmiany w (przeliczonym) saldzie strukturalnym, wyniesie 0,9 % PKB. Jest to poziom nieco niższy od poziomu wyznaczonego w zaleceniach Rady przyjętych na podstawie art. 126 ust. 7 („powyżej 1 % PKB”), a ponadto jest on obarczony wspomnianymi wyżej zagrożeniami. W programie przewidziano jednak, że nominalny deficyt budżetowy osiągnie ostatecznie poziom 3 % PKB, co wynika w szczególności z wyraźnie optymistycznego scenariusza makroekonomicznego na ostatnie lata okresu objętego programem, jak również z raczej optymistycznych założeń dotyczących elastyczności udziału dochodów budżetowych w PKB. Biorąc pod uwagę zagrożenia dotyczące bieżących środków polityki, wyniki w zakresie deficytu w latach 2011–2013 mogą okazać się gorsze niż założono w programie i może zaistnieć konieczność ich znacznego zaostrzenia, aby osiągnąć korektę nadmiernego deficytu do roku 2013 zgodnie z zaleceniami Rady. Wspomniane w programie wykorzystanie dochodów z nowej wersji zawieszonego podatku ekologicznego przyczyniłoby się do osiągnięcia nieco lepszych wyników budżetowych już w 2010 r. Ponadto istniejąca strategia budżetowa może okazać się niewystarczająca do przywrócenia tendencji spadkowej długu.

(15)

Co do wymagań odnośnie do danych określonych w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie zawarto wszystkie dane obowiązkowe i większość danych opcjonalnych (4). W zaleceniu z dnia 2 grudnia 2009 r., przyjętym na podstawie art. 104 ust. 7 (art. 126 ust. 7) i mającym na celu likwidację nadmiernego deficytu, Rada wezwała także Francję do przedstawienia – w oddzielnym rozdziale aktualizacji programu stabilności – sprawozdania z postępów poczynionych w realizacji zaleceń Rady. Francja dostosowała się do tego zalecenia.

(i)

wykorzystania w całym okresie objętym programem nadzwyczajnych dochodów związanych z poprawą sytuacji makroekonomicznej i budżetowej oraz wdrożenia wszystkich przewidzianych środków podatkowych w celu przyspieszenia redukcji deficytu i spadku wskaźnika zadłużenia brutto do poziomu wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB;

(ii)

gotowości do przyjęcia dodatkowych środków konsolidacyjnych w przypadku urzeczywistnienia się zagrożeń związanych z faktem, że scenariusz makroekonomiczny zawarty w programie jest bardziej optymistyczny niż scenariusz, na którym opiera się zalecenie wydane na podstawie art. 126 ust. 7, a także do określenia dodatkowych środków koniecznych do zagwarantowania, że średni roczny poziom wysiłku fiskalnego w latach 2010–2013 wyniesie powyżej 1 % PKB oraz do dokonania korekty nadmiernego deficytu do roku 2013;

(iii)

wzmocnienia ram budżetowych, w szczególności po stronie wydatków, tak aby skutecznie wspierały one osiąganie przedstawionych średnioterminowych planów fiskalnych na wszystkich poziomach administracji poniżej rządu centralnego zgodnie z zamierzeniami rządu francuskiego.

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/12

(1)

W dniu 26 kwietnia 2010 r. Rada zbadała zaktualizowany program stabilności na lata 2009–2013 przedstawiony przez Niemcy.

(2)

Po gwałtownym, wynikającym z załamania eksportu, spadku na przełomie lat 2008 i 2009, realny PKB zaczął ponownie zdecydowanie wzrastać w połowie 2009 r. dzięki ekspansywnemu kursowi polityki oraz ożywieniu popytu zagranicznego. Ponowna utrata dynamiki wzrostu pod koniec 2009 r. podkreśliła jednak niestabilność obecnego ożywienia gospodarczego. O ile rynek pracy wykazywał się jak dotąd stosunkowo dużą odpornością, co wynika częściowo ze stosowania finansowanego przez państwo mechanizmu skróconego wymiaru czasu pracy, o tyle sektor bankowy ucierpiał w związku ze znacznymi stratami i odpisami w wyniku inwestycji w aktywa strukturyzowane.

Ze względu na znaczne budżetowe środki stymulacyjne (w latach 2009 i 2010) przyjęte zgodnie z Europejskim planem naprawy gospodarczej oraz na niższe dochody i większe wydatki związane z kryzysem równowaga budżetowa sektora instytucji rządowych i samorządowych z 2008 r. zamieniła się w 2009 r. w deficyt wynoszący ponad 3 % PKB. Taki rozwój sytuacji doprowadził do wszczęcia procedury nadmiernego deficytu wobec Niemiec w dniu 2 grudnia 2009 r. i wyznaczenia przez Radę terminu korekty nadmiernego deficytu na rok 2013. Chociaż w perspektywie średnioterminowej ożywieniu gospodarczemu powinny sprzyjać wdrożone w przeszłości reformy strukturalne (zwłaszcza dotyczące rynku pracy), zdrowe bilanse spółek i gospodarstw domowych oraz silna pozycja konkurencyjna, głównym wyzwaniem będzie zwiększenie wzrostu potencjalnego, w szczególności poprzez wzmocnienie krajowych źródeł wzrostu. Decydujące znaczenie dla ożywienia gospodarczego będzie miało połączenie koniecznej konsolidacji budżetowej ze stabilizacją sektora bankowego, zapewnienie dostępu do źródeł finansowania dla sektora niefinansowego oraz dalsze zwiększanie elastyczności rynku pracy.

(3)

Choć spadek realnego PKB, jaki odnotowano w warunkach obecnego kryzysu, ma w znacznej mierze charakter cykliczny, poziom produktu potencjalnego również się obniżył. Kryzys może ponadto wpłynąć na wzrost potencjalny w średniej perspektywie za sprawą zmniejszenia inwestycji, ograniczeń w dostępie do kredytu i wzrostu bezrobocia strukturalnego. Skutki kryzysu gospodarczego nakładają się ponadto na negatywny wpływ starzenia się społeczeństwa na produkt potencjalny i stabilność finansów publicznych. W tej sytuacji istotne będzie przyspieszenie tempa reform strukturalnych celem wsparcia wzrostu potencjalnego. Duże znaczenie dla Niemiec ma w szczególności podjęcie reform w obszarach konkurencji w sektorze usług, integracji rynku pracy oraz edukacji i szkolenia zawodowego.

(4)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że po gwałtownym spadku realnego PKB o 5 % w 2009 r. nastąpi powrót do wzrostu, przy czym jego stopa osiągnie 1,4 % w 2010 r. i średnio 2 % w pozostałych latach okresu objętego programem. Z dostępnych obecnie informacji (2) wynika, że scenariusz ten oparty jest na dość optymistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego. Prognozy dotyczące wzrostu realnego PKB zarówno w 2010 r., jak i w 2011 r. są nieco wyższe niż prognoza służb Komisji z jesieni 2009 r. Ponadto w programie oczekuje się nieznacznie silniejszego wzrostu spożycia prywatnego w 2011 r., co wynika z bardziej optymistycznych perspektyw w zakresie zatrudnienia, bezrobocia i wzrostu płac. Mimo że przedstawione w programie prognozy dotyczące inflacji mogą okazać się zawyżone w odniesieniu do 2011 r., w przypadku pozostałych lat okresu objętego programem wydają się one realistyczne.

(5)

W programie oszacowano, że w 2009 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł 3,2 % PKB. Znaczące pogorszenie w stosunku do zrównoważonej sytuacji budżetowej w 2008 r. jest w dużej mierze skutkiem działania automatycznych stabilizatorów, ale wynika również z zastosowania środków stymulacyjnych o wartości odpowiadającej około 1,75 % PKB, które rząd przyjął zgodnie z Europejskim planem naprawy gospodarczej. Przyczyny pogłębienia deficytu leżały głównie po stronie wydatków w związku ze wzrostem transferów socjalnych, większymi inwestycjami publicznymi i dotacjami wspierającymi skrócenie wymiaru czasu pracy. W programie planuje się, że kurs polityki budżetowej w 2010 r. utrzyma swój wspierający charakter, zanim w końcowych latach okresu objętego programem stanie się restrykcyjny. W świetle stosunkowo korzystnej sytuacji budżetowej i gospodarczej Niemiec kontynuacja ekspansji budżetowej w 2010 r. jest właściwa i zgodna z Europejskim planem naprawy gospodarczej. Zgodnie z zalecaną przez Radę strategią wyjścia oraz w celu dokonania korekty nadmiernego deficytu do 2013 r. i przywrócenia stabilnej sytuacji finansów publicznych, po ekspansywnym kursie polityki budżetowej w latach 2009 i 2010 nastąpi zaostrzenie polityki budżetowej począwszy od roku 2011.

(6)

Zgodnie z programem nominalny deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych zwiększy się z poziomu 3,2 % PKB w 2009 r. do poziomu 5,5 % w 2010 r., co jest zgodne z zaleceniem Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. przyjętym na podstawie art. 126 ust. 7 TFUE. Na dalsze pogłębienie deficytu w 2010 r. wpływają głównie budżetowe środki stymulacyjne oraz działanie automatycznych stabilizatorów. Prognozuje się, że dochody sektora instytucji rządowych i samorządowych zmniejszą się o prawie 2 % PKB za sprawą wprowadzenia ulg dla gospodarstw domowych (takich jak możliwość odliczenia od podatku składek na ubezpieczenie zdrowotne i opiekę długoterminową, zmniejszenie składki na ubezpieczenie zdrowotne, wyższe kwoty dodatku na dziecko oraz podwyższenie kwoty wolnej od opodatkowania) oraz słabszego popytu krajowego. Przewidywany wzrost wydatków sektora instytucji rządowych i samorządowych o około 0,5 % PKB można przypisać głównie pogarszającej się sytuacji na rynku pracy oraz kontynuacji inwestycji w infrastrukturę publiczną będących częścią budżetowych środków stymulacyjnych (około 0,25 % PKB według szacunków służb Komisji). Kurs polityki budżetowej w 2010 r. będzie nadal zdecydowanie ekspansywny, co znajduje odzwierciedlenie we wzroście deficytu strukturalnego o 2,5 % PKB (saldo w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe, przeliczone przez służby Komisji na podstawie informacji zawartych w programie zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką). Znaczne pogorszenie salda strukturalnego można przypisać głównie nowym środkom stymulacyjnym wprowadzonym w 2010 r. oraz uwidaczniającym się z opóźnieniem skutkom niektórych środków stymulacyjnych przyjętych w 2009 r. (np. zmniejszenia składki na ubezpieczenie zdrowotne lub dodatkowych inwestycji w infrastrukturę). Zmiana deficytu strukturalnego obliczona zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką (podejście odgórne) wynosząca – 2,5 % PKB różni się od wartości wyliczonej na podstawie informacji na temat działań dyskrecjonalnych, które wchodzą w życie w 2010 r. (podejście oddolne), oszacowanej przez służby Komisji na około – 1,75 % PKB. Rozbieżność ta wynika z negatywnych skutków struktury PKB dla dochodów podatkowych, w szczególności w związku z niskim spożyciem prywatnym i słabym wzrostem płac oraz prawdopodobną utratą dochodów z podatków od zysków.

(7)

Głównym celem średniookresowej strategii budżetowej jest skorygowanie nadmiernego deficytu do 2013 r. przy średnim rocznym wysiłku fiskalnym na poziomie prawie 0,75 % PKB w latach 2011–2013, co jest zgodne z zaleceniem Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. przyjętym na podstawie art. 126 ust. 7.

W programie prognozuje się poprawę salda sektora instytucji rządowych i samorządowych począwszy od 2011 r. Oczekuje się, że w ujęciu nominalnym konsolidacja będzie przebiegała w równym stopniu w latach 2011 i 2012 (około 1 punktu procentowego w każdym roku), po czym nastąpi mniejsza korekta wynosząca około 0,5 punktu procentowego w 2013 r. Przewidywana ścieżka korekty oparta jest na technicznym założeniu konsolidacji opartej na działaniach po stronie wydatków na szczeblu federalnym (przy czym ograniczenie wydatków rozkłada się równomiernie na wszystkie ich kategorie poza płatnościami odsetek i transferami na rzecz innych szczebli administracji i transferami zagranicznymi). To techniczne założenie jest związane z wymogami konsolidacji przewidzianymi w nowych krajowych zasadach budżetowych. Przewiduje się, że ciężar oczekiwanej konsolidacji będzie spoczywał głównie na rządzie federalnym (około 2 % PKB w latach 2011–2013) oraz w mniejszym stopniu na krajach związkowych (około 0,5 % PKB). W kategoriach strukturalnych (po przeliczeniu zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką) prognozuje się, że deficyt zmniejszy się o około 0,5 % PKB w 2011 r., około 1 % PKB w 2012 r. i około 0,75 % PKB w 2013 r. Biorąc pod uwagę rosnący dług i wzrastające płatności odsetek w miarę zbliżania się do końca okresu objętego programem, poprawa salda pierwotnego musi przebiegać szybciej niż w przypadku deficytu nominalnego. Celem Niemiec w perspektywie średnioterminowej jest osiągnięcie budżetu sektora instytucji rządowych i samorządowych bliskiego równowagi w kategoriach strukturalnych. Zgodnie z programem oznacza to średniookresowy cel budżetowy na poziomie - 0,5 % PKB. Biorąc pod uwagę najnowsze prognozy i poziom zadłużenia, średniookresowy cel budżetowy jest zgodny z celami paktu. W aktualizacji programu stabilności nie przewidziano jednak osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w okresie objętym programem.

(8)

Wyniki budżetowe mogą okazać się gorsze, niż prognozowano w programie, w szczególności w 2011 r. i w latach późniejszych. Jest to związane z brakiem konkretnych działań konsolidacyjnych po roku 2010 r., z koniecznością skutecznego wdrożenia nowej krajowej zasady budżetowej przez administrację centralną oraz poniżej szczebla federalnego, bez odkładania wymogów konsolidacji na następne lata, z niepewnością co do możliwego wprowadzenia dalszych cięć podatkowych przewidzianych w umowie koalicyjnej i ich pogodzenia z koniecznymi oszczędnościami budżetowymi, jak również z dość optymistycznymi założeniami dotyczącymi wzrostu. Dodatkowe środki na rzecz stabilizacji rynku finansowego mogą jeszcze bardziej obciążyć budżet, choć część kosztów wsparcia rządowego może zostać odzyskana w przyszłości.

(9)

Szacuje się, że w 2009 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych wyniósł 72,5 % PKB, wzrastając z 65,9 % w poprzednim roku. Do zwiększenia wskaźnika zadłużenia, oprócz wzrostu deficytu i spadku PKB, przyczyniła się znacząca wartość rezydualna zmiany długu (około 1 % PKB) odzwierciedlająca przede wszystkim operacje ratowania banków. Przewiduje się, że wskaźnik zadłużenia wzrośnie o dalsze 9,5 punktu procentowego w okresie objętym programem do poziomu 82 % PKB, głównie z powodu utrzymującego się deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych oraz – w mniejszym stopniu – z powodu bliżej nieokreślonych, zwiększających zadłużenie wartości rezydualnej zmiany długu na poziomie około 0,5 % PKB rocznie w latach 2011–2013. Zawarte w programie prognozy dotyczące długu opierają się na założeniu, że na poziom długu nie wpłynie utworzenie banków służących likwidacji złych aktywów. Zmiana wskaźnika zadłużenia jest obarczona zarówno ryzykiem związanym ze ścieżką deficytu, jak i ryzykiem wynikającym z ewentualnych dalszych obciążeń związanych z ustabilizowaniem rynków finansowych. Wskaźnik długu brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych przekracza wartość referencyjną określoną w Traktacie i jego zwyżkowa tendencja utrzyma się przez cały okres objęty programem.

(10)

Ze średniookresowych prognoz dotyczących długu, w których zakłada się jedynie stopniowy powrót tempa wzrostu PKB do poziomów przewidywanych przed kryzysem i przywrócenie obciążeń podatkowych do przedkryzysowego poziomu oraz które obejmują również prognozowany wzrost wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa, wynika, że przewidziana w programie strategia budżetowa – jeśli traktować ją dosłownie i nie uwzględniać zmian w dotychczasowej polityce – nie wystarczyłaby do ustabilizowania relacji długu do PKB do 2020 r.

(11)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest nieco powyżej średniej UE. Szacowana w programie sytuacja budżetowa w 2009 r. potęguje budżetowy wpływ starzenia się społeczeństwa na zachwianie stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. Do zmniejszenia zagrożeń dla stabilności finansów publicznych, które w sprawozdaniu Komisji z 2009 r. na temat długoterminowej stabilności finansów publicznych (3) oceniono jako średnie, przyczyniłoby się osiągnięcie nadwyżek pierwotnych w perspektywie średnioterminowej.

(12)

Ramy budżetowe Niemiec zostały znacznie wzmocnione nową zasadą budżetową, którą wprowadzono do niemieckiej ustawy zasadniczej w sierpniu 2009 r. Zgodnie ze strukturą przewidzianą w części prewencyjnej paktu stabilności i wzrostu nowa zasada zakłada budżet bliski równowagi i ustanawia pułap strukturalnego deficytu rządu federalnego na poziomie 0,35 % PKB począwszy od 2016 r., z okresem przejściowym rozpoczynającym się w 2011 r. Budżety krajów związkowych muszą być strukturalnie zrównoważone począwszy od 2020 r., ale ścieżki konsolidacji poszczególnych krajów związkowych pozostają niejasne. Brak planów oszczędności poniżej szczebla federalnego oraz niepewność co do przyszłych potrzeb finansowych funduszy zabezpieczenia społecznego stanowią potencjalne zagrożenie dla konsolidacji budżetu sektora instytucji rządowych i samorządowych. Nowa zasada zwiększa jednak wiarygodność budżetową i znacznie ogranicza decyzje uznaniowe w porównaniu z poprzednią zasadą budżetową, która nie była w stanie zapobiec nagromadzeniu zadłużenia w minionych dekadach. Nowo utworzona rada ds. stabilności (Stabilitätsrat), składająca się z ministrów finansów federacji i krajów związkowych, będzie regularnie monitorować budżet federalny i budżety krajów związkowych, w tym wdrażanie działań konsolidacyjnych w ramach paktu stabilności i wzrostu. Zalecenia rady nie są jednak wiążące i nie posiada ona uprawnień do nakładania jakichkolwiek sankcji. Planowane jest dalsze wzmocnienie nowych ram budżetowych poprzez zmianę podejścia do planowania budżetowego z podejścia oddolnego na podejście odgórne, co ma służyć poprawie kontroli wydatków przez Ministerstwo Finansów, a tym samym wsparciu zgodności z konsolidacją budżetową określoną z góry w zasadzie budżetowej. Rząd planuje ponadto stopniową modernizację federalnego systemu budżetowania i rachunkowości, w ramach której większy nacisk ma zostać położony na ocenę dochodów i wydatków w oparciu o wyniki realizacji zadań.

(13)

Mimo ogólnie dobrego stanu finansów publicznych Niemiec istnieją możliwości dalszej poprawy. Po stronie dochodów przepisy dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych i od osób prawnych są nadal skomplikowane, a system podatkowy umożliwia korzystanie z licznych ulg. Pomimo dalszych planów zwiększania wydatków na edukację oraz badania i rozwój stosunkowo niski udział inwestycji w łącznym spożyciu publicznym wskazuje na możliwości lepszego ukierunkowania struktury wydatków, tak by sprzyjały one wzrostowi gospodarczemu.

Chociaż w programie uznano znaczenie kompleksowego przeglądu dotacji publicznych, nie przedstawiono w nim żadnych konkretnych planów w tym względzie. Dodatkową poprawę wydajności można osiągnąć poprzez zwiększenie koordynacji budżetowej między rządem federalnym a rządami regionalnymi oraz poprzez dalszą reorganizację administracji publicznej (np. szersze stosowanie zarządzania jakością, outsourcingu, e-administracji, zmniejszenie zatrudnienia w sektorze publicznym itp.) (4). Konieczność konsolidacji budżetowej ogranicza zakres dotacji dla publicznego systemu emerytalnego z budżetu ogólnego. Ostatnie zmiany ad hoc formuły waloryzacji świadczeń emerytalnych podważają wiarygodność rozpoczętych reform emerytalnych, ponieważ przewidywana w późniejszych latach korekta może okazać się trudna do przeprowadzenia. W odniesieniu do publicznego ubezpieczenia zdrowotnego rząd utworzył specjalny komitet na szczeblu ministerialnym w celu rozważenia od nowa kwestii finansowania systemu opieki zdrowotnej, w szczególności zbadania możliwości odejścia od dotychczasowego powiązania składek na ubezpieczenie zdrowotne z wynagrodzeniami w celu obniżenia pozapłacowych kosztów pracy. Pierwsze rezultaty prac komitetu są spodziewane w lipcu 2010 r.

(14)

Podsumowując, strategia budżetowa na 2010 r. określona w programie jest zasadniczo zgodna z zaleceniem Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. przyjętym na podstawie art. 126 ust. 7. Jeśli jednak wziąć pod uwagę istniejące zagrożenia, to począwszy od 2011 r. strategia budżetowa może nie być zgodna z zaleceniem Rady z dnia 2 grudnia 2009 r. przyjętym na podstawie art. 126 ust. 7. W szczególności ścieżka konsolidacji począwszy od 2011 r. nie jest poparta żadnymi konkretnymi działaniami oraz nie są dostępne żadne informacje dotyczące możliwego wdrożenia środków o charakterze ekspansywnym zaproponowanych w umowie koalicyjnej nowego rządu i ich pogodzenia z koniecznymi oszczędnościami budżetowymi. Krajowa zasada budżetowa – wokół której ogniskują się plany konsolidacyjne – musi dopiero zostać wdrożona na wszystkich szczeblach administracji. Ponadto słabsze, niż się obecnie oczekuje, ożywienie gospodarcze może utrudnić realizację celów budżetowych.

Biorąc pod uwagę zagrożenia, średni roczny wysiłek fiskalny może okazać się niewystarczający do dokonania korekty zaleconej przez Radę na podstawie art. 126 ust. 7. Biorąc pod uwagę przedstawione w programie przewidywania dotyczące długu i ryzyko związane z ewentualną koniecznością zastosowania dalszych środków na rzecz stabilizacji rynku finansowego, obecna strategia budżetowa nie jest również wystarczająca, aby przywrócić tendencję spadkową relacji długu do PKB. Zarówno przewidywana konsolidacja oparta na działaniach po stronie wydatków, jak i planowane zwiększenie wydatków na edukację oraz badania i rozwój mogłyby być zgodne z celem, jakim jest działanie na rzecz podwyższenia wzrostu potencjalnego. Powodem do zaniepokojenia jest jednak przewidywany spadek ogólnego wskaźnika inwestycji poniżej poziomu z 2009 r.

(15)

Co do wymagań odnośnie do danych określonych w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie odnotowano brak niektórych danych obowiązkowych i opcjonalnych (5). W zaleceniu z dnia 2 grudnia 2009 r., przyjętym na podstawie art. 126 ust. 7 i mającym na celu likwidację nadmiernego deficytu, Rada wezwała także Niemcy, aby w oddzielnym rozdziale aktualizacji programów stabilności przedstawiły sprawozdania z postępów poczynionych w realizacji zaleceń Rady. W odpowiedniej części aktualizacji programu przedstawiono jedynie bardzo ograniczone informacje na temat planów rządu niemieckiego w odniesieniu do wdrożenia zalecenia Rady.

(i)

skonkretyzowania środków koniecznych do wsparcia przewidywanej konsolidacji; wdrożenia przedstawionej w programie strategii budżetowej na lata 2011–2013 celem skorygowania nadmiernego deficytu do roku 2013; wykorzystania – zgodnie z zaleceniem w ramach procedury nadmiernego deficytu – wszelkich innych wykraczających poza wysiłek fiskalny, w tym wynikających z lepszej sytuacji gospodarczej, możliwości przyspieszenia redukcji wskaźnika zadłużenia brutto do poziomu wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB;

(ii)

zapewnienia pełnego wdrożenia nowej konstytucyjnej zasady budżetowej na wszystkich szczeblach administracji oraz zgodnego z planami odejścia od zmiany formuły waloryzacji świadczeń emerytalnych dokonanej w 2008 r.

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/18

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/20

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/21

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32010M5843 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/22

1.

PRZYPOMINA, że w maju 2007 roku przyjęła konkluzje dotyczące perspektyw finansowych Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (zwanego dalej „UHRW”) i przyszłego rozwoju wspólnotowego systemu znaków towarowych (1);

2.

PRZYJMUJE DO WIADOMOŚCI porozumienie osiągnięte w dniach 18–19 września 2008 r. na wspólnym posiedzeniu Rady Administracyjnej i Komitetu Budżetowego UHRW w sprawie pakietu środków budżetowych mających na celu lepsze zbilansowanie budżetu UHRW w przyszłości; pakiet ten obejmuje trzy podstawowe elementy: (i) obniżkę opłat za uzyskanie wspólnotowej ochrony znaku towarowego; (ii) utworzenie funduszu współpracy; oraz (iii) przekazanie w przyszłości 50 % środków z opłat za przedłużenie ochrony krajowym urzędom ds. znaków towarowych w państwach członkowskich (zwanym dalej „urzędami krajowymi”);

3.

POTWIERDZA, że wspomniane środki budżetowe nie tylko stanowią właściwe i przydatne instrumenty gwarantujące zbilansowanie budżetu UHRW w przyszłości, ale również przyczynią się do modernizacji, optymalizacji, harmonizacji i wzmocnienia systemu znaków towarowych w Europie ogółem, w ramach zacieśnionej współpracy między UHRW a urzędami krajowymi;

4.

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE to, że zgodnie z porozumieniem z września 2008 r. opłaty za rejestrację wspólnotowego znaku towarowego zostały znacznie obniżone rozporządzeniem Komisji (WE) nr 355/2009 ze skutkiem od dnia 1 maja 2009 r.;

5.

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE znaczne postępy poczynione przez UHRW w procesie tworzenia funduszu współpracy i zachęca UHRW do priorytetowego zakończenia tych działań, tak aby fundusz mógł zostać w pełni uruchomiony w trybie pilnym i z aktywnym udziałem urzędów krajowych;

6.

PRZYWOŁUJE komunikat Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie europejskiej strategii w zakresie praw własności przemysłowej (2);

7.

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE rozpoczęcie przez Komisję analizy ogólnego funkcjonowania systemu znaków towarowych w Europie i POPIERA cele tej analizy określone w zakresie zadań;

8.

ODNOTOWUJE tymczasowe wyniki analizy przedstawione Grupie Roboczej Rady ds. Własności Intelektualnej w dniu 25 marca 2010 r.;

9.

ZACHĘCA Komisję do ukończenia analizy w celu stworzenia solidnej podstawy do późniejszych inicjatyw ustawodawczych;

10.

PRZYJMUJE DO WIADOMOŚCI, że większość stowarzyszeń użytkowników wspólnotowego systemu znaków towarowych jest zadowolona z tego systemu i z zasady współistnienia wspólnotowych i krajowych znaków towarowych, i dostrzega potrzebę wprowadzenia do systemu drobnych zmian w przyszłości, z uwzględnieniem konieczności utrzymania zrównoważonych relacji między wspólnotowym systemem a krajowymi systemami znaków towarowych;

11.

UZNAJE, że krajowe znaki towarowe nadal spełniają potrzeby dużej liczby wnioskodawców, a zatem ze względu na nich należy utrzymać krajową ochronę znaków towarowych jako opcjonalną;

12.

PRZYPOMINA komunikat Komisji z dnia 11 września 2009 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (3);

13.

PRZYPOMINA swoją rezolucję z dnia 1 marca 2010 r. w sprawie poprawy egzekwowania praw własności intelektualnej na rynku wewnętrznym (4);

14.

WZYWA Komisję do przedstawienia propozycji zmian rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i dyrektywy 2008/95/WE mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych.

—

wprowadzenie konkretnego przepisu określającego ramy współpracy między UHRW a urzędami krajowymi,

—

wyraźne stwierdzenie, że harmonizacja metod i narzędzi jest celem, do którego dążyć powinny wszystkie urzędy krajowe w UE, oraz że UHRW powinien – z aktywnym udziałem swojej Rady Administracyjnej – wspierać i ułatwiać działania prowadzone w tym kierunku,

—

utworzenie jednoznacznej podstawy prawnej do zaangażowania UHRW w działania z zakresu egzekwowania przepisów, w tym walkę z fałszerstwami, w szczególności poprzez wspieranie współpracy UHRW z urzędami krajowymi – w ramach ich kompetencji krajowych – oraz z europejskim obserwatorium zajmującym się zjawiskiem podrabiania i piractwa (5),

—

utworzenie podstawy prawnej do przekazania urzędom krajowym kwoty odpowiadającej 50 % środków UHRW z opłat za przedłużenie ochrony na podstawie sprawiedliwych, równych i właściwych kryteriów podziału, które zostaną określone w sposób gwarantujący m.in. kwotę minimum dla każdego państwa członkowskiego, oraz wprowadzenie odpowiednich mechanizmów – należycie uwzględniających ustalenia finansowe mające zastosowanie do poszczególnych urzędów krajowych – tak aby środki te zostały udostępnione tym urzędom krajowym i wykorzystane do celów ściśle związanych z ochroną, promocją lub egzekwowaniem praw dotyczących znaków towarowych, co obejmuje walkę z fałszerstwami,

—

zmiany i inne środki, stosownie do sytuacji, służące wsparciu pomocniczej relacji między wspólnotowymi systemami znaków towarowych a systemami krajowymi,

—

środki służące większemu ujednoliceniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja ujednolicona) (6) z rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona) (7), a co za tym idzie, dalszemu niwelowaniu rozbieżności między systemami znaków towarowych w całej Europie.

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/24

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/25

European Commission

Directorate-General for Competition

State Aid Greffe

1049 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Faks +32 22961242

29.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 140/33

1.

W dniu 21 maja 2010 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Hon Hai Precision Industry Co., Ltd („Hon Hai group”, Tajwan), spółka dominująca względem Foxconn group („Foxconn”, Tajwan), przejmuje kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Sony Slovakia spol. s.r.o. („słowacka spółka docelowa”, Słowacja) w drodze zakupu udziałów. W dniu 1 stycznia 2010 r., przed osiągnięciem porozumienia w sprawie nabycia słowackiej spółki docelowej, przedsiębiorstwo Foxconn przejęło kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Sony Baja California, S.A. de C.V („meksykańska spółka docelowa”) w drodze zakupu udziałów i aktywów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301), pocztą elektroniczną na adres: COMP-MERGER-REGISTRY@ec.europa.eu lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5870 – Foxconn/Sony LCD TV Manufacturing Company in Slovakia, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej: