27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/1

A.

mając na uwadze, że Rada Europejska w dniach 13-14 marca 2008 r. wezwała państwa członkowskie do poprawy osiągnięć uczniów pochodzących ze środowisk migracyjnych,

B.

mając na uwadze, że Europejski Rok Dialogu Międzykulturowego (2008) był właściwym momentem do rozpoczęcia debaty na temat wyzwań i możliwości stojących przed unijnym systemem oświaty,

C.

mając na uwadze, że migracja wewnątrz Unii i imigracja do Unii wzrosły w ostatnich dekadach, zmieniając w wielu miejscach kompozycję uczniów w szkołach,

D.

mając na uwadze, że niejednokrotnie różnice międzykulturowe prowadzą do trudności w zrozumieniu oraz dialogu pomiędzy uczniami oraz pomiędzy uczniami i nauczycielami,

E.

uznając za oczywiste, że wyniki osiągane w nauce przez dzieci migrantów są znacznie niższe niż wyniki dzieci z rodzin niemigrujących, mając na uwadze, że wiele dzieci migrantów uczęszczających do szkół znajduje się w niepewnej sytuacji społeczno-gospodarczej,

F.

mając na uwadze, że dzieci migrantów posiadają talenty, które często pozostają nieujawnione i niewykorzystane, co niesie ze sobą społeczne, kulturowe i gospodarcze straty dla całego społeczeństwa,

G.

mając na uwadze, że nauka w szkołach jest do pewnego wieku podstawowym prawem, jak również obowiązkiem dla dzieci, bez względu na ich pochodzenie, co znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 14 Karty Praw Podstawowych, który wymaga także przestrzegania krajowych przepisów w zakresie edukacji,

H.

mając na uwadze, że treść i organizacja edukacji i szkoleń stanowią domenę poszczególnych państw i mając na uwadze, że to na poziomie krajowym i regionalnym należy określać i realizować strategie,

I.

mając na uwadze, że imigracja może wzbogacić szkoły kulturowo i edukacyjnie, jednak jeżeli nie będzie się do niej odpowiednio podchodzić może prowadzić do poważnych rozbieżności,

J.

mając na uwadze, że państwa członkowskie muszą zreformować swoje krajowe systemy edukacji i szkoleń; mając na uwadze, że muszą one współpracować nad rozwijaniem narzędzi politycznych niezbędnych do zarządzania skutkami migracji,

K.

mając na uwadze, że rosnąca różnorodność wśród społeczności uczniowskiej, będąca wynikiem rosnącej imigracji, stanowi wyzwanie dla nauczycieli, którzy nie są odpowiednio szkoleni w zakresie prawidłowego postępowania w obliczu tej nowej różnorodności w klasie,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wymienioną wyżej zieloną księgę z dnia 3 lipca 2008 r.;

2.

uważa, że Komisja słusznie zajmuje się wpływem nie tylko migracji wewnątrz Unii, ale również imigracji do Unii na system oświaty państw członkowskich;

3.

podkreśla, że pracownicy w Unii mogą posiadać mniejsze motywacje, by pracować za granicą, jeżeli istnieje ryzyko, że edukacja ich dzieci ucierpi na tym, a także że zadowalający system szkolnictwa dla dzieci migrantów jest związany ze swobodą przemieszczania się pracowników;

4.

uważa, że należy dołożyć większych starań na poziomie UE, ponieważ wszystkie państwa członkowskie muszą stawić w tym zakresie czoła podobnym wyzwaniom; przypomina, że odsetek dzieci migrantów w szkołach prawdopodobnie wzrośnie w przyszłości;

5.

przypomina, że ustanowienie zintegrowanych ośrodków wsparcia dla osób imigrujących legalnie ma ogromne znaczenie, jako że umożliwia im skuteczne radzenie sobie z wszelkimi przeszkodami w drodze do integracji (np. zagadnieniami związanymi z zatrudnieniem, edukacją, zdrowiem, itp.) przy wsparciu ze strony specjalistów;

6.

zachęca państwa członkowskie do prac nad rozwojem partnerstwa szkół i społeczności, pozwalającego dzieciom, których rodzice pracują za granicą, na korzystanie z programów pomocowych oraz wsparcia i porady danej społeczności;

7.

zaznacza, że dorośli migranci i ich dzieci muszą mieć możliwość nauki języków kraju przyjmującego, jeżeli zamierzają zintegrować się w pełni oraz winni wyrażać chęć skorzystania z takiej możliwości;

8.

wzywa rządy państw członkowskich do zapewnienia dzieciom imigrantów legalnie przebywających na terenie państwa przyjmującego edukacji, w tym nauczania oficjalnych języków kraju przyjmującego oraz wsparcia w zakresie ich języka ojczystego i kultury;

9.

wyraża przekonanie, że istotne jest, aby rodzice, a w szczególności matki dzieci imigrantów, byli zaangażowani w programy nauczania oficjalnych języków kraju przyjmującego, w celu zagwarantowania, że dzieci nie będą izolowane od społeczeństwa oraz udzielenia im wsparcia w procesie integracji w szkole;

10.

uważa, że zachowanie i wspieranie wielojęzyczności musi stanowić część każdego programu nauczania; nalega, by już w wieku przedszkolnym zachęcać do nauczania języków jak najwcześniej, aby wspierać integrację migrantów; jednakże decyzję dotyczącą nauczania w języku ojczystym imigrantów w ramach programu oraz organizacji kształcenia należy pozostawić wyłącznie państwom członkowskim;

11.

wzywa do zajęcia się trudnościami napotykanymi przez dzieci przybywające do innego państwa członkowskiego wraz z rodzicami imigrującymi ze względów zatrudnienia, związanymi z zapisaniem się do szkoły na poziomie adekwatnym do tego, na którym kształciły się w państwie członkowskim pochodzenia;

12.

podkreśla, że dla rodzin i innych członków lokalnej społeczności bezpośrednie zaangażowanie jest bardzo istotne, gdyż za integrację społeczną odpowiada całe społeczeństwo, nie tylko szkoły; organy świadczące usługi w zakresie doradztwa socjalnego muszą być zachęcane do współpracy w celu dostarczania lepszych informacji na temat edukacji i szkoleń zawodowych, w kontekście rynku pracy kraju przyjmującego;

13.

uznaje, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa istotną rolę we wspieraniu imigrantów oraz że równolegle do oficjalnego systemu kształcenia może w znacznym stopniu pomóc w zakresie na przykład nauki języka kraju przyjmującego;

14.

podkreśla potrzebę włączenia do społeczeństwa migrantów i grup społecznych takich jak Romowie; zaznacza, że integrację należy prowadzić w oparciu o zasadę równych szans w edukacji, zapewniając równy dostęp do edukacji spełniającej wysokie normy jakości; odrzuca wszelkie rozwiązania – niezależnie od tego, czy mają one przejściowy czy też trwały charakter – które oparte są na segregacji i miernej edukacji, lub do nich prowadzą;

15.

podkreśla wagę rozwijania międzykulturowych umiejętności komunikacyjnych u dzieci, zarówno imigrantów jak i z kraju przyjmującego oraz wyraża przekonanie, że zdolność do upowszechniania własnej kultury i rozumienia kultury i wartości innych winna stanowić główny element Kluczowej Kompetencji „Świadomość i ekspresja kulturowa”;

16.

zaleca, by przeznaczyć na kursy językowe dla migrantów legalnie przebywających na terenie państwa przyjmującego dodatkowe środki finansowe i wsparcie administracyjne, dzięki wykorzystaniu przeszkolonego personelu, który rozumie również język ojczysty migrantów;

17.

podkreśla wagę nauczania dzieci migrantów ich języka ojczystego oraz języków ich kraju zamieszkania, oraz przyswojenia przez nie umiejętności czytania i pisania już w wieku przedszkolnym;

18.

uznaje wagę wprowadzenia do programów szkolnych zajęć prowadzonych w językach ojczystych imigrantów, tak aby umożliwić im zachowanie ich dziedzictwa kulturowego;

19.

podkreśla znaczenie sportu w edukacji i szkoleniach oraz jego istotną rolę w integracji i włączeniu do społeczeństwa osób z najmniej uprzywilejowanych środowisk; zaleca, by w polityce społecznej państw członkowskich uwzględniono w pełni ważną rolę integrującą, jaką dla ludności migrującej odgrywa sport;

20.

Podkreśla potrzebę zaangażowania młodych imigrantów w różnorodne zajęcia poza programem nauczania, gdyż jest to doskonały sposób integracji społecznej;

21.

podkreśla, że im wcześniej i z większym powodzeniem dzieci i młodzież z rodzin migrantów zostaną włączone w system nauczania, tym lepiej poradzą sobie w szkole, w dalszej edukacji i na rynku pracy; wyraża głębokie przekonanie, że wczesna przedszkolna edukacja znacznie poszerza perspektywy na przyszłość i w związku z tym wzywa państwa członkowskie do zwiększenia uczestnictwa dzieci imigrantów w edukacji przedszkolnej;

22.

zaleca, by państwa członkowskie unikały tworzenia szkół na wzór gett oraz specjalnych zajęć dla dzieci imigrantów oraz aby wspierały integracyjną politykę edukacyjną, według której dzieci są zapisywane do danej klasy na podstawie poziomu wykształcenia i indywidualnych potrzeb;

23.

wyraża przekonanie, że w szkołach do których uczęszczają dzieci imigrantów program nauczania winien zwracać większą uwagę na ich potrzeby oraz, że nauczyciele powinni być kształceni w zakresie umiejętności międzykulturowych, co pomoże im radzić sobie w możliwie najskuteczniejszy sposób z różnorodnością w szkole;

24.

zaznacza, że kształcenie dorosłych migrantów może wspierać integrację zarówno ich samych, jak i ich dzieci i w związku z tym podkreśla potrzebę skoncentrowania się na rozwoju procesu kształcenia przez całe życie skierowanego ku rodzicom imigrantom;

25.

wyraża zaniepokojenie wysokim odsetkiem dzieci imigrantów, które przedwcześnie przerywają naukę i wyraża przekonanie, że należy dołożyć starań w celu zagwarantowania, że dzieci te będą kończyć szkołę;

26.

podkreśla, że system oświaty wysokiej jakości musi być dostępny dla wszystkich;

27.

wyraża przekonanie, że działania zmierzające do poprawy nauczania dzieci migrantów mogą przynieść korzyści całemu społeczeństwu;

28.

uważa, że w drodze kształcenia nauczycieli należy przekazać im podejście oparte na różnorodności i wielokulturowej oraz wielojęzycznej edukacji oraz iż kształcenie to powinno mieć charakter interdyscyplinarny;

29.

popiera programy mobilności, w ramach których zatrudnia się nauczycieli z kraju pochodzenia imigrantów, co ułatwia dzieciom imigrantów kontakt z kulturą i cywilizacją kraju ich pochodzenia;

30.

podkreśla, że jakość kształcenia nauczycieli powinna przede wszystkim opierać się na ich misji;

31.

podkreśla, w tym kontekście, wagę mobilności nauczycieli jako integralnej części programów kształcenia nauczycieli; uważa, że nauczyciele winni mieć możliwość spędzenia jednego lub dwóch semestrów na uniwersytetach za granicą;

32.

wyraża przekonanie, że szkoły potrzebują nauczycieli imigrantów, ponieważ mogą się oni podzielić z kolegami istotnymi doświadczeniami, są potwierdzeniem skutecznej integracji społecznej i mogą stanowić wzorzec dla dzieci, które napotykają na trudności;

33.

podkreśla wagę specjalnych szkoleń dla nauczycieli, podczas których przedstawiana jest specyficzna sytuacja dzieci migrantów, konieczność włączenia ich z powodzeniem do programu systemów oświatowych oraz potrzeba poprawienia poziomu ich wyników w nauce;

34.

podkreśla potrzebę doradztwa i terapii, w celu wspierania dzieci imigrantów oraz ludzi młodych w radzeniu sobie z szokiem kulturowym oraz w adaptacji w przyjmującym społeczeństwie;

35.

proponuje, by poszczególne państwa członkowskie stworzyły projekty edukacyjne, mające na celu poprawę świadomości w zakresie praw człowieka, z naciskiem na równe traktowanie, integrację oraz wolność osobistą, tak aby unikać ksenofobii i segregacji, które mogą wydawać się nieuniknione, tam gdzie pojawiają się imigranci i rozprzestrzeniają się alarmująco szybko;

36.

zaznacza, że należy zapewnić takie samo równe traktowanie wszystkim migrantom oraz osobom, które nigdy nie migrowały; uważa, że instytucje oświatowe i indywidualni nauczyciele powinni uznać różnorodność za zwykłą sytuację, traktować każdą jednostkę z szacunkiem i udzielać migrantom wsparcia, jakiego potrzebują;

37.

docenia fakt, że kształcenie nieformalne przyczynia się do kształtowania w młodych imigrantach wartościowych umiejętności, które uzupełniają umiejętności nabyte w szkołach oraz wzywa szkoły do intensywniejszej współpracy z podmiotami zapewniającymi kształcenie nieformalne, takimi jak organizacje młodzieżowe;

38.

ponownie podkreśla, że dyskryminacja ze względu na rasę oraz pochodzenie etniczne w dziedzinie edukacji jest zakazana na mocy dyrektywy 2000/43/WE oraz wzywa do postawienia wszelkich form dyskryminacji w dziedzinie edukacji, w tym ze względu na narodowość oraz miejsce pobytu, poza prawem;

39.

uznaje, że obowiązujące przepisy dyrektywy 77/486/EWG nie odpowiadają nowej rzeczywistości społecznej w Unii; zdecydowanie wspiera proces konsultacji zainicjowany przez Komisję;

40.

podkreśla, że należy wspierać różnorodność w szkołach oraz zwrócić szczególną uwagę i udzielić szczególnego wsparcia najbardziej narażonym grupom imigrantów, w tym dziewczętom;

41.

uważa, że dyrektywa 77/486/EWG musi zostać zmieniona i powinna objąć edukację dzieci będących obywatelami państw spoza UE oraz dzieci, których rodzice nie są obywatelami państw członkowskich;

42.

podkreśla znaczenie istniejącego prawodawstwa UE, takiego jak dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich (7) oraz dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (8), gwarantującego prawo do edukacji uczniom z krajów trzecich; wzywa Komisję do stałej kontroli wszystkich podejmowanych w państwach członkowskich środków, których celem jest ograniczenie lub zniesienie nabytych praw;

43.

wzywa szkoły o wysokim odsetku dzieci imigrantów do zatrudnienia niezbędnej kadry, by ułatwić radzenie sobie z wyzwaniami w różnych klasach i umożliwić im nauczanie na wysokim poziomie; zwraca się do Komisji i Rady o zainicjowanie dialogu między państwami członkowskimi w ramach otwartej metody koordynacji poprzez wymianę dobrych rozwiązań oraz opracowanie wspólnego programu udoskonalania edukacji migrantów;

44.

nawołuje Komisję do przedstawiania systematycznych sprawozdań na temat postępów poczynionych w integracji dzieci migrantów w systemie oświatowym państw członkowskich;

45.

wyraża przekonanie, że duże miasta i aglomeracje powinny korzystać z prawa do koordynowania polityki stworzonej w celu wspierania integracji dzieci imigrantów z polityką i strategiami dotyczącymi zakwaterowania, opieki (nad dziećmi), rynku zatrudnienia, opieki zdrowotnej i dobrobytu, dziedzin, które mają udowodniony wpływ na wyniki kształcenia dzieci imigrantów oraz ich skuteczną integrację w społeczeństwie;

46.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Społeczno-Ekonomicznemu, Komitetowi Regionów oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/6

A.

mając na uwadze, że – zgodnie ze wspomnianym wyżej piątym sprawozdaniem na temat obywatelstwa Unii – na dzień 1 stycznia 2006 r. około 8,2 miliona obywateli Unii korzystało z przysługującego im prawa do pobytu w innym państwie członkowskim, a miliony obywateli Unii podróżują co roku po terenie Unii,

B.

mając na uwadze, że swoboda przemieszczania się jest nierozerwalnie związana z pojęciem praw człowieka i obywatelstwa Unii, stanowiąc jedno z podstawowych praw i jedną ze swobód przyznawanych obywatelom Unii przez Traktaty,

C.

mając na uwadze, że dyrektywa 2004/38/WE wdraża zasady zawarte w Traktatach, stanowiąc, iż obywatele Unii mogą niezależnie od miejsca pochodzenia poruszać się swobodnie po terenie całej Unii wraz z członkami rodziny,

D.

mając na uwadze, że państwa członkowskie miały obowiązek dokonać transpozycji dyrektywy 2004/38/WE do dnia 30 kwietnia 2006 r., a do dnia 30 kwietnia 2008 r. Komisja miała przygotować sprawozdanie o stosowaniu dyrektywy,

E.

mając na uwadze, że po prawie pięciu latach od przyjęcia dyrektywy 2004/38/WE – mimo iż z pewną zwłoką w stosunku do podanych w dyrektywie terminów – nareszcie dostępne stają się informacje o transpozycji i praktycznym stosowaniu omawianej dyrektywy,

F.

mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie wyrażał obawy co do sposobu, w jaki niektóre państwa członkowskie wdrażają swobodę przemieszczania się,

G.

mając na uwadze, że nawiązano ostatnio konstruktywny dialog między Komisją, Parlamentem i niektórymi państwami członkowskimi,

H.

mając na uwadze, że dialog taki umożliwił pewną zmianę ustawodawstwa krajowego w celu dostosowania go do prawodawstwa WE,

I.

mając na uwadze, że zgodnie ze sprawozdaniem Komisji transpozycja dyrektywy 2004/38/WE w ogólności raczej rozczarowuje, gdyż żadne państwo członkowskie nie dokonało w pełni skutecznej i poprawnej transpozycji całej dyrektywy, a ponadto żaden artykuł dyrektywy nie został przetransponowany skutecznie i poprawnie przez wszystkie państwa członkowskie,

J.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Komisji wskazano – oprócz wielu innych – dwa główne utrzymujące się przypadki łamania podstawowych praw obywateli Unii, zwłaszcza dotyczące prawa do wjazdu i pobytu członków rodziny pochodzących z krajów trzecich oraz wymogu, aby obywatele Unii dostarczali wraz z wnioskiem o przyznanie prawa pobytu dodatkowe dokumenty, takie jak zezwolenie na pracę i potwierdzenie odpowiedniego zakwaterowania, które nie zostały przewidziane w dyrektywie 2004/38/WE,

K.

mając na uwadze, że Komisja do tej pory otrzymała ponad 1 800 indywidualnych skarg, 40 pytań ze strony Parlamentu i 33 petycje oraz że na tej podstawie zarejestrowała 115 skarg i pięciokrotnie wszczęła postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom za nieprawidłowe stosowanie dyrektywy 2004/38/WE,

L.

mając na uwadze, że Komisja stoi w swoim sprawozdaniu na stanowisku, iż na tym etapie nie ma potrzeby zmieniać dyrektywy 2004/38/WE, ale należy dołożyć wszelkich starań na rzecz jej prawidłowego wdrożenia dzięki stworzeniu grupy eksperckiej, gromadzeniu informacji, danych i najlepszych praktyk na podstawie kwestionariusza, a także wydaniu w 2009 r. wytycznych dotyczących problematycznych kwestii w celu zapewnienia pełnego i poprawnego stosowania dyrektywy,

M.

mając na uwadze, że na kwestionariusz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych odpowiedziało szereg posłów do parlamentów krajowych (9), a w niektórych państwach członkowskich na ankietę tę odpowiedzieli członkowie obu izb parlamentarnych (10),

N.

mając na uwadze, że przedstawiciele parlamentów krajowych mieli okazję do szerszego wyrażenia poglądów na posiedzeniu wspólnej komisji ds. postępów w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, które odbyło się w dniach 19 i 20 stycznia 2009 r.,

O.

mając na uwadze, że Wydział Prawny Parlamentu, z którym konsultowała się w tej sprawie Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, stwierdził, iż właściwe przepisy prawa wspólnotowego wykluczają krajowe prawodawstwo, w myśl którego w przypadku popełnienia przestępstwa lub wykroczenia za ogólną okoliczność obciążającą uznaje się sam fakt, że dana osoba jest obywatelem państwa członkowskiego nielegalnie przebywającym na terytorium innego państwa członkowskiego,

P.

mając na uwadze, że orzeczenia ETS dotyczące swobody przemieszczania się, a zwłaszcza sprawy Metock, Jipa i Huber, potwierdziły następujące zasady:

Q.

mając na uwadze, że we wspomnianym wyżej sprawozdaniu z wizytacji w ośrodkach zamkniętych dla osób ubiegających się o azyl i imigrantów w Belgii stwierdzono, iż „przetrzymywanie obywateli UE w ośrodkach dla obywateli krajów trzecich będących nielegalnymi imigrantami wydaje się szokujące i niewspółmierne, zwłaszcza jeżeli prawdą jest, że środek ten można nałożyć jedynie z powodu naruszenia przepisów administracyjnych. Odnośne liczby przedstawione przez władze belgijskie budzą zaniepokojenie”,

R.

mając na uwadze, że we wspomnianych konkluzjach z dnia 27 listopada 2008 r. Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wystąpiła do Komisji o przedstawienie na początku 2009 r. oświadczenia interpretacyjnego z wytycznymi w sprawie funkcjonowania dyrektywy 2004/38/WE i o rozważenie wszelkich innych właściwych i koniecznych środków,

S.

mając na uwadze, że na podstawie zebranych informacji, szczególnie w odpowiedzi parlamentów krajowych na kwestionariusz Parlamentu, niestety niewyczerpujący i nieobejmujący wszystkich państw członkowskich, oraz w uzupełnieniu sprawozdania Komisji następujące główne kwestie wskazano jako problematyczne:

T.

mając na uwadze fakt, że w niektórych państwach członkowskich występują znaczne różnice między dokumentami tożsamości obywateli danego państwa a dokumentami obywateli europejskich pochodzących z innego państwa członkowskiego, dla których udowodnienie w praktyce faktu, że są mieszkającymi w danym kraju obywatelami europejskimi jest trudne, co tym samym jest przeszkodą w wykonywaniu przez nich należnych im praw, a także w ich integracji w życiu społecznym i zawodowym,

U.

mając na uwadze, że należy potępić niedoskonałą transpozycję dyrektywy 2004/38/WE wdrażającej art. 18 Traktatu WE dokonaną przez państwa członkowskie i że sytuacja taka prowadzi jeśli nie do podważenia konieczności i skuteczności samej dyrektywy, to do braku stosowania jednego z kluczowych praw, na których opiera się UE i które Traktaty przyznają obywatelom Unii,

V.

mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem Komisji z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie skutków swobodnego przepływu pracowników w kontekście rozszerzenia UE (COM(2008)0765), podczas pierwszego etapu (od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r.) funkcjonowania uzgodnień przejściowych przemieszczający się pracownicy z państw, które weszły w skład UE w 2004 r. i 2007 r., mieli pozytywny wpływ na gospodarki państw członkowskich,

W.

mając na uwadze, że cztery państwa członkowskie z UE-15 nie otworzyły swoich rynków pracy dla pracowników z UE-8,

X.

mając na uwadze, że jedenaście państw członkowskich powiadomiło Komisję o podjęciu decyzji o dalszym stosowaniu ograniczeń na swoich rynkach pracy w stosunku do obywateli Rumunii i Bułgarii od dnia 1 stycznia 2009 r.,

1.

wzywa państwa członkowskie do respektowania ducha i litery art. 18 Traktatu WE oraz art. 45 karty praw podstawowych – przyznających obywatelom Unii podstawowe prawo swobodnego przemieszczania się – poprzez pełne wdrożenie w trybie natychmiastowym dyrektywy 2004/38/WE, niezwłoczne dokonanie przeglądu i zmiany aktów legislacyjnych i praktyk administracyjnych sprzecznych z prawem UE, szczególnie zgodnie ze sprawozdaniem Komisji i orzecznictwem ETS; zauważa, że niektóre przepisy prawa większości państw członkowskich nie są zgodne z literą i duchem dyrektywy, naruszając prawo do swobodnego przemieszczania się i obywatelstwo UE, oraz że krajowa praktyka administracyjna bardzo często w znacznym stopniu utrudnia obywatelom wykonywanie swoich praw;

2.

wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia praw przyznanych na mocy art. 2 i art. 3 dyrektywy 2004/38/WE nie tylko małżonkom różnej płci, ale także partnerom zarejestrowanym w związkach, członkom gospodarstwa domowego i partnerom, w tym związkom osób tej samej płci uznanym przez państwo członkowskie, a także niezależnie od przynależności państwowej i bez względu na nieuznawanie ich w prawie cywilnym przez inne państwo członkowskie, w oparciu o zasady wzajemnej uznawalności, równości, niedyskryminacji, godności oraz życia osobistego i rodzinnego; apeluje do państw członkowskich, aby pamiętały, że dyrektywa nakłada obowiązek uznania swobody przemieszczania się wszystkich obywateli Unii (w tym partnerów tej samej płci) bez obowiązku uznawania małżeństw osób tej samej płci; w związku z tym wzywa Komisję do wydania rygorystycznych wytycznych przy jednoczesnym wykorzystaniu analiz i konkluzji zawartych w sprawozdaniu Agencji Praw Podstawowych oraz do monitorowania tych kwestii;

3.

wzywa Komisję do sporządzenia odpowiednich wniosków w ramach programu sztokholmskiego w celu zagwarantowania swobody przemieszczania się bez dyskryminacji ze względów określonych w art. 13 Traktatu WE, w oparciu o analizę i wnioski zawarte w sprawozdaniu Agencji Praw Podstawowych;

4.

wzywa państwa członkowskie, aby przy wdrażaniu prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu nie nakładały na obywateli Unii i członków ich rodziny, w tym członków rodziny pochodzących z krajów trzecich, nieuzasadnionych obciążeń administracyjnych, które nie zostały wyraźnie określone w dyrektywie 2004/38/WE, gdyż są one sprzeczne z przepisami prawnymi WE, stanowiąc nieuzasadnioną przeszkodę w korzystaniu ze swobody przemieszczania się przyznanej bezpośrednio w Traktacie WE, nieuzależnionej od wypełnienia procedur administracyjnych przez te osoby; zwraca uwagę państw członkowskich na obowiązek ułatwiania praktyk administracyjnych dotyczących korzystania z prawa swobodnego przemieszczania się i wzywa państwa członkowskie do obserwowania wszelkich decyzji administracyjnych i sądowych opartych na art. 3 ust. 2 dyrektywy oraz do sporządzania sprawozdań na ich temat; przypomina państwom członkowskim o ich obowiązku ułatwiania przyjazdu pochodzących z państw trzecich członków rodziny obywateli Unii w celu umożliwienia im prowadzenia normalnego życia rodzinnego w przyjmującym państwie członkowskim;

5.

zwraca się do państw członkowskich, w których stosuje się takie dokumenty, o przyjęcie takiego samego formatu dokumentów tożsamości dla ich własnych obywateli, jak i dla obywateli Unii pochodzących z innych państw członkowskich, bez względu na różnice, które muszą być wskazane w dokumentach (19);

6.

zachęca Komisję do starannej oceny, czy prawa i praktyki państw członkowskich nie naruszają praw przyznanych obywatelom Unii w Traktacie WE i omawianej dyrektywie, czy nie nakładają nieracjonalnego obciążenia na obywateli Unii i na ich rodziny, ograniczając pośrednio ich prawo do swobodnego przemieszczania się, zwłaszcza w odniesieniu do pojęć „wystarczające środki finansowe”, „nieracjonalne obciążenie dla systemu pomocy społecznej w przyjmującym państwie członkowskim” oraz „(poważne/nadrzędne) względy porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego”, a także czy merytoryczne i proceduralne zabezpieczenia i ochrona oraz możliwości odwołania się na drodze sądowej od wydalenia są prawidłowo wdrożone i stosowane; przypomina, że wszelkie ograniczanie podstawowego prawa swobodnego przemieszczania się muszą być rygorystycznie interpretowane;

7.

zauważa, że obywatele niektórych państw członkowskich i społeczności etnicznych wydają się być obiektem ataków w pewnych państwach członkowskich i podkreśla, że muszą one wdrożyć dyrektywę 2004/38/WE, nie dyskryminując obywateli Unii i członków ich rodzin ze względów określonych w art. 21 Karty praw podstawowych; wzywa Komisję, Radę i wszystkie państwa członkowskie o zadbanie w szczególności o to, aby dyskryminacja ze względu na narodowość, rasę lub pochodzenie etniczne nie miała miejsca ani w praktyce, ani w prawodawstwie, oraz o monitorowanie tej kwestii;

8.

zauważa, że środki podjęte ze względów porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego powinny być zgodne z zasadą proporcjonalności i opierać się wyłącznie na indywidualnym zachowaniu danej osoby; takie indywidualne zachowanie musi stanowić rzeczywiste, aktualne i dostatecznie poważne zagrożenie narażające jeden z podstawowych interesów społecznych; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do regularnego przeprowadzania przeglądu wpisów krajowych dotyczących odmowy wjazdu udzielonej obywatelom Unii i członkom ich rodzin (20); przypomina, że nie wolno powoływać się na klauzulę porządku publicznego w celach gospodarczych lub żeby realizować ogólne cele prewencyjne;

9.

stwierdza, że nie wszystkie państwa członkowskie wdrożyły art. 35 dyrektywy 2004/38/WE pozwalający im na przyjęcie koniecznych środków na rzecz odmowy, ustania lub cofnięcia praw swobodnego przemieszczania się w przypadkach nadużycia praw czy popełnienia oszustwa, takich jak zawieranie fikcyjnych małżeństw, o ile środki takie są współmierne i niedyskryminujące, a zabezpieczenia proceduralne są przestrzegane, a także zwraca uwagę na możliwości przewidziane w omawianym artykule;

10.

wzywa Komisję do monitorowania przestrzegania w praktyce art. 24 dyrektywy 2004/38/WE dotyczącego równego traktowania i zakazu dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, w związku z punktami 20 i 31 preambuły oraz art. 21 karty praw podstawowych, które przyznają obywatelom Unii i członkom ich rodziny przybywającym do innego państwa członkowskiego prawo do traktowania na równi z obywatelami tego państwa członkowskiego we wszystkich kwestiach objętych zakresem Traktatu WE, i wzywa państwa członkowskie do podjęcia stosownych kroków na rzecz jak najszybszego usunięcia braków i bezzwłocznego położenia kresu łamaniu prawa WE;

11.

wzywa do uchylenia lub dokonania przeglądu dotychczasowych przepisów przejściowych nadal przewidujących ograniczenia swobodnego przemieszczania się pracowników, obywateli tych państw członkowskich, które przystąpiły do UE w dniach 1 maja 2004 r. i 1 stycznia 2007 r., co stanowi znaczną i szkodliwą dyskryminację obywateli Unii; należy wzmocnić klauzulę pierwszeństwa w odniesieniu do wszystkich obywateli Unii oraz zakończyć proces tworzenia jednolitego rynku;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby, wdrażając dyrektywę 2004/38/WE, rozważyły ewentualne skutki o charakterze dyskryminacyjnym przepisów dotyczących zabezpieczeń społecznych i dostępu do usług interesu publicznego, które to przepisy mogłyby stanowić bariery dla swobodnego przemieszczania się;

13.

wzywa Radę do określenia strategii zapewniającej swobodę przemieszczania się obywateli Unii i pracowników oraz ich dostęp do rynku pracy w przyjmujących państwach członkowskich, do opublikowania pozytywnych osiągnięć i skutków swobodnego przemieszczania się obywateli i pracowników dla przyjmujących państw członkowskich i dla UE, oraz apeluje do Komisji o przeprowadzenie badania mającego na celu określenie obecnych i przyszłych niedoborów siły roboczej w UE oraz ewentualnego wkładu w trwały wzrost gospodarczy pracowników ze wszystkich państw członkowskich mających pełny dostęp do rynku pracy UE;

14.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do dokonania przeglądu ograniczeń, restrykcji i aktualnych terminów przewidzianych w dyrektywie 2004/38/WE w zakresie korzystania z praw swobodnego przemieszczania się zgodnie z jej art. 39 i do zbadania wpływu zlikwidowania dotychczasowej dyskryminacji obywateli Unii w zakresie pełnego korzystania przez nich z przyznanych przez Traktat praw do swobodnego przemieszczania się i praw w zakresie obywatelstwa Unii;

15.

zauważa, że niezadowalające wdrożenie dyrektywy 2004/38/WE wskazuje, iż Komisja nie jest w stanie zagwarantować, że państwa członkowskie w spójny i natychmiastowy sposób zastosują się do dyrektywy, oraz wyjść naprzeciw dużej liczbie skarg składanych przez obywateli w związku ze stosowaniem dyrektywy;

16.

popiera zaproponowane przez Komisję podejście oparte na ciągłym i kompleksowym monitorowaniu wdrażania dyrektywy 2004/38/WE, na pomocy państwom członkowskim w zapewnianiu pełnego i poprawnego stosowania dyrektywy poprzez sporządzenie wytycznych w pierwszej połowie 2009 r. oraz na wszczęciu postępowania wobec państw członkowskich w przypadku, gdy ich przepisy prawa krajowego i/lub praktyki są sprzeczne z omawianą dyrektywą; zwraca się do Komisji, żeby opracowała spójną, skuteczną i przejrzystą politykę wykonawczą, która zagwarantuje stosowanie prawa do swobodnego przemieszczania się, oraz żeby przedstawiła tę politykę Parlamentowi; uważa, że brak zasobów ludzkich i finansowych w Komisji, służących transpozycji i stosowaniu dyrektywy, stanowi poważne utrudnienie w wiarygodnym monitorowaniu przez Komisję stosowania dyrektywy we wszystkich państwach członkowskich, a w związku z tym dla jedności prawa w sprawie tak kluczowej dla obywateli Unii;

17.

wzywa państwa członkowskie do wszczęcia procedur na rzecz wdrożenia tych wytycznych do końca 2009 r., aby dostosować ich krajowe przepisy i praktyki, i wzywa je do udostępnienia tych wytycznych wszelkim właściwym organom i do monitorowania stosowania tych wytycznych;

18.

apeluje, aby Komisja opracowała w swoich wytycznych wspólne kryteria dotyczące określenia minimalnej kwoty uznawanej za „wystarczające środki” oraz aby wyjaśniła, na jakiej podstawie państwa członkowskie powinny uwzględniać „osobistą sytuację danej osoby” zgodnie z art. 8 ust. 4 dyrektywy 2004/38/WE;

19.

zwraca się do Komisji, aby w wytycznych opracowała mechanizm jednolitej interpretacji normatywnych kategorii „porządku publicznego”, „bezpieczeństwa publicznego” i „zdrowia publicznego” oraz aby wyjaśniła, jaki związek z decyzją o wydaleniu, o której mowa w art. 28 ust. 1 dyrektywy 2004/38/WE, ma uwzględnianie kwestii, takich jak: okres zamieszkania, wiek, stan zdrowia, sytuacja rodzinna i ekonomiczna, integracja społeczna i kulturowa, czy też więzi z krajem pochodzenia;

20.

dostrzega ograniczenia w zakresie repatriacji zwłok obywateli Unii i wzywa Komisję do przedstawienia kodeksu postępowania, którego państwa członkowskie mogłyby przestrzegać, w celu zagwarantowania, że stanowi to uzupełnienie swobody przemieszczania się obywateli;

21.

apeluje do Komisji o zwiększenie funduszy i stworzenie specjalnej linii budżetowej na rzecz wspierania przedsięwzięć krajowych i lokalnych mających na celu integrację obywateli Unii oraz członków ich rodzin mieszkających w innym państwie członkowskim zgodnie z art. 2 i art. 3 dyrektywy 2004/38/WE;

22.

zachęca Komisję do wyznaczenia terminu wdrożenia wytycznych, po przekroczeniu którego wszczęto by postępowanie, i wnosi o swój pełny udział i regularne informowanie go o rozwoju sytuacji;

23.

wzywa Komisję do wprowadzenia – w odniesieniu do swobodnego przemieszczania się osób – wzajemnego systemu ocen dokonywanych przez zespoły złożone z ekspertów wyznaczanych przez państwa członkowskie i przez Parlament przy pomocy Komisji oraz Sekretariatu Generalnego Rady w oparciu o wizyty w terenie i bez naruszania uprawnień przyznanych Komisji w Traktatach;

24.

wzywa Komisję, aby domagała się od państw członkowskich okresowych sprawozdań zawierających dane statystyczne dotyczące swobody przemieszczania się, na przykład odnośnie do liczby przypadków odmowy wjazdu i pobytu oraz powodów przeprowadzonych wydaleń;

25.

wzywa państwa członkowskie, aby pomagały swoim obywatelom mieszkającym w innych państwach członkowskich poprzez udzielanie w placówkach konsularnych i dyplomatycznych wszelkich niezbędnych informacji na temat swobody przemieszczania się;

26.

wzywa Komisję do sprawdzenia, czy w państwach członkowskich istnieją systemy przetwarzania danych osobowych odnoszących się konkretnie do obywateli Unii niebędących obywatelami danego państwa członkowskiego oraz czy zawierają one wyłącznie dane niezbędne do stosowania dyrektywy 2004/38/WE i przeniesienia prawodawstwa UE na grunt prawa krajowego; apeluje również do Komisji o sprawdzenie, czy istnieją podobne systemy w celu zwalczania przestępczości, i wzywa państwa członkowskie posiadające takie systemy do dokonania ich przeglądu w oparciu o sprawę Huber;

27.

wzywa państwa członkowskie, których przepisy nie są zgodne ze sprawą Metock, o pilne dokonanie ich przeglądu i zwraca się do Komisji o wszczęcie postępowania przeciw tym państwom członkowskim, jeżeli nie zastosują się do tego;

28.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący zwiększenia świadomości obywateli Unii na temat praw przysługujących im na mocy dyrektywy 2004/38/WE oraz rozprowadzenia uproszczonego przewodnika dla obywateli Unii z jak najlepszym wykorzystaniem Internetu i przypomina państwom członkowskim o ich wynikających z art. 34 dyrektywy obowiązkach informowania obywateli o ich prawach dotyczących swobodnego przemieszczania się; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do stworzenia biur informacji i pomocy w zakresie praw swobodnego przemieszczania się;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/14

A.

mając na uwadze, że proces tworzenia wspólnego rynku oraz integracji gospodarczej zbliża się do rzeczywistego zakończenia, choć podstawa prawna obywatelstwa Unii nadal znajduje się w fazie rozwoju,

B.

mając na uwadze, że art. 17 Traktatu WE wprowadzony przez traktat z Maastricht stanowi, iż „obywatelem Unii jest każda osoba mająca przynależność państwa członkowskiego”, a zasadę tę rozwinięto w traktacie amsterdamskim, który stwierdza, że „obywatelstwo Unii uzupełnia obywatelstwo krajowe, nie zastępując go jednak”,

C.

mając na uwadze, że obywatelstwo Unii stanowi zatem uzupełnienie obywatelstwa państwa członkowskiego i dlatego związane z nim prawa regulowane są przez poszczególne państwa członkowskie w oparciu o ich własne ustawy, które są różne w poszczególnych państwach członkowskich,

D.

mając na uwadze, że podstawą tożsamości obywatela Unii może być jedynie tożsamość narodowa, a Komisja powinna zwrócić uwagę na fakt, że osoby żyjące w skrajnym ubóstwie oraz osoby słabo wykształcone – między innymi Romowie – nie mają dostępu do takiej ilości informacji, która mogłaby pobudzić ich świadomość europejską; mając na uwadze, że postępujące wykluczenie z europejskich społeczeństw prowadzi do dewaluacji zarówno ich obywatelstwa, jak i obywatelstwa Unii,

E.

mając jednak na uwadze, że nie naruszając kompetencji poszczególnych państw członkowskich do określania sposobów nabywania i utraty obywatelstwa, na posiedzeniu w Tampere w dniach 15–16 października 1999 r. Rada Europejska poparła „możliwość przyznania obywatelom państw trzecich obywatelstwa państwa członkowskiego, w którym zamieszkują oni legalnie przez dłuższy czas”,

F.

mając na uwadze, że wszyscy obywatele Unii są uprawnieni do głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych i europejskich w państwie członkowskim zamieszkania na tych samych warunkach, co obywatele tego państwa członkowskiego,

G.

mając na uwadze, że przyznanie prawa do głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych w państwie członkowskim pobytu ma zasadnicze znaczenie dla obywateli Unii w celu stworzenia poczucia rzeczywistej przynależności do danego kraju,

H.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich dochodzi obecnie do podważania prawa do głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych i europejskich, przyznanego obywatelom Unii na mocy art. 19 Traktatu WE, w związku z czym obywatele Unii będący obywatelami innego państwa członkowskiego nie są uprawnieni do wstępowania do partii politycznych w kraju, w którym mają skorzystać z tego prawa,

I.

mając na uwadze, że możliwość zwracania się do Komisji Petycji Parlamentu Europejskiego oraz do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich to ważne pozasądowe środki dochodzenia sprawiedliwości dostępne dla wszystkich obywateli Unii,

J.

mając na uwadze, że rozszerzenie Unii Europejskiej spowodowało znaczący wzrost liczby obywateli Unii zamieszkujących poza państwem członkowskim swojego pochodzenia,

K.

mając na uwadze, że art. 20 Traktatu WE – mimo że obowiązuje niestety jedynie w sytuacji, gdy obywatel jednego państwa członkowskiego przebywa na terytorium kraju trzeciego, w którym dane państwo członkowskie nie posiada swojego przedstawicielstwa – uprawnia każdego obywatela Unii do ochrony dyplomatycznej lub konsularnej ze strony każdego państwa członkowskiego, które w tym kraju trzecim posiada stosowne przedstawicielstwo; mając na uwadze, że nie można należycie wykonywać tego prawa przy braku jasnych i wiążących zasad praktycznych i protokołów, których mają przestrzegać władze konsularne,

L.

mając na uwadze, że chociaż ten sam art. 20 Traktatu WE nakłada na państwa członkowskie obowiązek, zgodnie z którym „ustanawiają między sobą niezbędne reguły oraz podejmują rokowania międzynarodowe wymagane do zapewnienia tej ochrony”, faktem jest, że do tej pory przyjęto tylko jeden wiążący akt, mianowicie decyzję 95/553/WE (3), która weszła w życie w 2002 r. i, licząc zaledwie jedną stronę, absolutnie nie zdołała stworzyć kompletnego systemu wspierania obywateli Unii za granicą i łagodzenia ich cierpienia w sytuacjach kryzysowych,

M.

mając na uwadze, że szczególnie w sytuacji kryzysowej bądź w obliczu osobistego cierpienia skuteczna ochrona konsularna i dyplomatyczna, przyznawana przez wszystkie państwa członkowskie bez rozróżnienia wszystkim obywatelom Unii poza terytorium Unii Europejskiej, znacząco przyczyniłaby się do docenienia przez tych obywateli korzyści płynących z faktu przynależności do Unii Europejskiej,

1.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż traktat lizboński umożliwia milionowi obywateli Unii z różnych państw członkowskich wspólne wezwanie Komisji do przedłożenia wniosków legislacyjnych, i uważa, że takie prawo podmiotowe znacząco zwiększy świadomość obywatelstwa Unii wśród Europejczyków; przypomina, że przejrzystość i demokratyczne uczestnictwo należy osiągnąć poprzez różne formy partnerstwa między UE i państwami członkowskimi, instytucjami regionalnymi i lokalnymi, partnerami społecznymi i społeczeństwem obywatelskim; wzywa Komisję do opracowania przejrzystych i łatwych do zrozumienia procedur realizacji „inicjatywy obywatelskiej”, aby obywatele Unii mogli skutecznie podejmować inicjatywy legislacyjne natychmiast po wejściu w życie traktatu lizbońskiego; choć wyraża nadzieję, że nie będzie to konieczne, podkreśla, że Komisja powinna włączyć to prawo do inicjatywy do swoich kierunków polityki bez względu na ostateczny status wspomnianego traktatu;

2.

zauważa, że nie można postrzegać prawa obywateli UE do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich w oderwaniu od innych praw i podstawowych zasad Unii Europejskiej, takich jak swobodny przepływ pracowników czy swoboda świadczenia usług; wzywa zatem państwa członkowskie do zniesienia istniejących barier ustanowionych zgodnie z traktatami akcesyjnymi, aby wszyscy obywatele mogli korzystać ze wszystkich swoich praw;

3.

zaleca Komisji, by w świetle wynikających z Traktatu WE podstawowych zasad związanych ze swobodą przemieszczania się, niedyskryminacją i prawami obywatelskimi kontynuowała ona wykorzystywanie wszelkich dostępnych środków służących jak najszybszemu zniesieniu utrzymanych w mocy uregulowań przejściowych narzuconych nowym państwom członkowskim;

4.

jest zaniepokojony ograniczonym zakresem wprowadzania w życie obecnych dyrektyw, zwłaszcza dyrektywy w sprawie swobodnego przepływu, co może powodować liczne problemy związane ze swobodnym przepływem oraz innymi prawami obywateli Unii, i wzywa wszystkie strony do poprawnego i pełnego transponowania i wdrażania wspólnotowego dorobku prawnego;

5.

wzywa Komisję, aby sporządziła listę przeszkód, z jakimi borykają się obywatele Unii, którzy chcą w pełni i bez ograniczeń korzystać z prawa do swobodnego przepływu osób i innych korzyści przyznanych obywatelom Unii, oraz zwraca się do Komisji o opracowanie zestawienia wyników, aby zapewnić dokładną i skuteczną analizę tego typu przeszkód;

6.

w świetle wyników badania Flash Eurobarometru 213 (badanie Eurobarometru z 2007 r.), zgodnie z którymi zaledwie 31 % respondentów uważa się za dobrze poinformowanych o tym, jakie prawa przysługują im jako obywatelom Unii, uważa za istotne, by przyjąć skuteczne podejście do informowania i komunikowania, których celem jest uświadomienie obywatelom Unii, jakie prawa im przysługują i jakie mają obowiązki, oraz wsparcie obywateli w objęciu aktywnej roli w procesie decyzyjnym UE, pozwalając tym samym na rzeczywiste stosowanie zasad demokracji uczestniczącej;

7.

z ubolewaniem zauważa, że piąte sprawozdanie na temat obywatelstwa Unii nie zawiera konkretnych wniosków dotyczących korzystania przez obywateli z ich praw i obowiązku ochrony tych praw w praktyce przez państwa członkowskie; domaga się, by szóste sprawozdanie miało pod tym względem bardziej aktywny charakter;

8.

wyraża rozczarowanie faktem, że przygotowując piąte sprawozdanie, Komisja nie zdołała skonsultować się ze społeczeństwem obywatelskim, a także oczekuje, że takie konsultacje odbędą się w ramach przygotowywania szóstego sprawozdania, do czego zobowiązała się Komisja;

9.

wzywa Komisję do zmiany jej programu „Europa dla obywateli” w celu poprawy komunikacji z przeciętnym obywatelem Unii i zapewnienia szeroko zakrojonego rozpowszechniania; zauważa, że o ile strukturalne wsparcie dla mieszczących się w Brukseli ośrodków eksperckich i instytutów naukowych jest ważne, o tyle organizacje te robią niewiele, by informować inne osoby niż te, które zostały już poinformowane; wzywa Komisję do przekierowania jej finansowania na inne niż brukselskie, regionalne i lokalne organizacje społeczeństwa obywatelskiego oraz partnerów społecznych, a w przyszłości do wprowadzania programów podobnych do bardzo udanego programu „Młodzież w działaniu 2007-2013”, aby pomóc lokalnym i regionalnym władzom rządowym w informowaniu mieszkańców o ich prawach obywateli Unii; z uwagi na fakt, iż propozycje dotyczące wielojęzyczności nie powinny się ograniczać do podstawowych języków urzędowych/państw członkowskich, wzywa państwa członkowskie do rozpowszechniania informacji o obywatelstwie Unii również w językach regionalnych i językach mniejszości;

10.

uwzględniając między innymi niewielką liczbę obywateli Unii zamieszkujących w innym państwie członkowskim niż kraj pochodzenia i korzystających z prawa do głosowania lub kandydowania w wyborach europejskich bądź lokalnych w miejscu zamieszkania, a także w świetle praktycznych przeszkód, na które zbyt często napotykają potencjalni wyborcy przy korzystaniu z należnych im praw, wyraża przekonanie, że wybory europejskie w 2009 r. należy postrzegać jako szansę na przygotowanie i zastosowanie paneuropejskiego planu działania mającego na celu rozwinięcie u obywateli Unii poczucia unijnej tożsamości oraz zwiększenie świadomości w zakresie przysługujących im praw;

11.

wzywa kobiety do szerszego uczestnictwa w polityce i podejmowaniu decyzji, a także do promowania integracji europejskiej; uważa, że aby to osiągnąć, kobiety muszą stanowić docelową grupę jaśniej sprecyzowanych kampanii uświadamiających, mających na celu umożliwienie im pełnego korzystania z praw obywateli Unii oraz większe zaangażowanie w ugrupowaniach politycznych, w polityce, a także w ramach działalności władz lokalnych w państwach ich pobytu;

12.

wskazuje na potrzebę prowadzenia lepszych i bardziej skutecznych kampanii informacyjnych, promujących prawa wynikające z obywatelstwa Unii wśród młodzieży, takich jak wprowadzenie „programu obywatelstwa” w szkołach i na wyższych uczelniach w celu przygotowania młodszego pokolenia do aktywnego obywatelstwa;

13.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny włączyć europejski wymiar do programów nauczania dla szkół podstawowych i średnich;

14.

wzywa europejskie uczelnie wyższe do podjęcia w ramach swoich środków wszelkich działań finansowych w celu zwiększenia odsetka studentów uczestniczących w wymianach w ramach programu Erasmus;

15.

wzywa Komisję, by zaproponowała kolejne skonsolidowane i wyjaśniające dyrektywy, które ulepszą swobodny przepływ i inne prawa obywateli Unii w innych obszarach, w tym w dziedzinie mobilności zawodowej, przenoszenia rent i emerytur oraz praw socjalnych, a także wzajemnego uznawania tytułów i kwalifikacji zawodowych;

16.

zwraca uwagę, że nie będzie można w pełni korzystać z prawa do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium UE, dopóki – poza innymi środkami – nie zostanie wprowadzony skuteczny system uznawania kwalifikacji zawodowych; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w ramach swoich właściwości umożliwiły większej liczbie obywateli Unii, którzy posiadają kwalifikacje zawodowe zdobyte w jednym państwie członkowskim, przyjmowanie do odpowiedniego zawodu w innym państwie członkowskim oraz wykonywanie tego zawodu na tych samych warunkach, co obywatele tego kraju;

17.

wzywa państwa członkowskie, aby dokonały przeglądu krajowego ustawodawstwa dotyczącego obywatelstwa i zbadały możliwości ułatwienia obcokrajowcom nabycia obywatelstwa i korzystania z pełni praw, eliminując tym samym dyskryminację obcokrajowców, zwłaszcza będących obywatelami Unii;

18.

uważa, że należałoby pobudzić wymianę doświadczeń w zakresie systemów naturalizacji istniejących w różnych państwach członkowskich z myślą o uzyskaniu lepszej koordynacji kryteriów kwalifikowalności i procedur nabywania obywatelstwa Unii – bez naruszania kompetencji poszczególnych państw członkowskich do określania sposobów nabywania i utraty obywatelstwa – a także o ograniczeniu przypadków dyskryminacji, właściwej dla poszczególnych systemów prawnych;

19

uważa, że osoby nieposiadające przynależności państwowej na stałe zamieszkałe w państwach członkowskich znajdują się w Unii Europejskiej w wyjątkowym położeniu; jest zaniepokojony, iż niektóre państwa członkowskie wysuwają wobec takich osób bezpodstawne żądania lub stawiają im wymagania, które mogą nie być bezwzględnie konieczne do uzyskania obywatelstwa; w tym kontekście wzywa odnośne państwa członkowskie do systematycznego wdrażania właściwych rozwiązań opierających się na zaleceniach organizacji międzynarodowych; uważa, że bezpaństwowcy, którzy na stałe zamieszkują w państwach członkowskich, powinni mieć prawo do głosowania w wyborach lokalnych;

20.

przypomina państwom członkowskim, władzom lokalnym i imigrantom, że wszystkie punkty podstawowych wspólnych zasad w sprawie integracji imigrantów w Unii Europejskiej (14615/04) muszą być stosowane w równym stopniu;

21.

uznaje integrację imigrantów za podstawowy warunek korzystania przez nich z praw w państwach pobytu; wzywa więc państwa członkowskie, aby niezwłocznie i całkowicie wdrożyły zalecenia ustanowione w komunikacie Komisji z dnia 1 września 2005 r. pt. „Wspólna agenda na rzecz integracji. Ramy integracji obywateli państw trzecich w Unii Europejskiej” (COM(2005)0389);

22.

uważa, że UE i państwa członkowskie są wspólnie odpowiedzialne za promowanie integracji Romów jako obywateli Unii, tak aby umożliwić im pełne korzystanie z zachęt przewidzianych przez UE dla wszystkich inicjatyw, których celem jest promowanie ich praw oraz integracja ich społeczności w dziedzinie edukacji, zatrudnienia, czy też udziału obywatelskiego;

23.

zaznacza, że obywatelstwo Unii obejmuje obowiązki, a nie tylko prawa; zwraca szczególną uwagę na obowiązek przestrzegania prawa kraju, w którym mieszka dany obywatel Unii, oraz poszanowania kultury innych narodów;

24.

podkreśla, że problemy językowe czy umiejętność porozumiewania się nie powinny być wykorzystywane jako podstawa do odmowy dostępu do uprawnień socjalnych, które dana osoba może posiadać jako rezydent państwa członkowskiego, w tym do prawa do świadczeń socjalnych przyznawanych przez władze krajowe bądź lokalne;

25.

wzywa Komisję do zbadania roli i postępowania krajowych służb zajmujących się opieką społeczną nad dziećmi, aby zapewnić przestrzeganie zasad równości i niedyskryminowania obywateli Unii; podkreśla, że rodzicom należy zezwalać na rozmowę z dziećmi w ich języku ojczystym, a odnośne służby nie powinny wykorzystywać przynależności państwowej czy języka jako podstawy do odmowy rodzicom kontaktów z ich dzieckiem;

26.

ponownie wzywa państwa członkowskie do przestrzegania prawa obywateli Unii do podróżowania po Unii z ważnym krajowym dokumentem tożsamości lub z ważnym paszportem oraz do nieograniczania takiego przepływu ze względów bezpieczeństwa czy innych, szczególnie w odniesieniu do podróży drogą powietrzną i morską;

27.

wzywa państwa członkowskie i władze lokalne do przyjmowania dalszych środków w celu ułatwiania przepływu obywateli Unii między państwami członkowskimi, szczególnie w odniesieniu do takich kwestii praktycznych, jak między innymi wydawanie dokumentów pobytowych, pozwoleń na pracę, transfer rejestracji pojazdów, uznawanie polis ubezpieczeniowych osób i pojazdów wydanych w innym państwie członkowskim, przenoszenie rejestrów medycznych, czy jasne zasady zwrotu wydatków zdrowotnych, które bardzo często nie są prawidłowo rozstrzygane mimo wysiłków w zakresie zharmonizowania ich na szczeblu UE; ponadto wzywa Komisję do gromadzenia wszelkich istotnych informacji i udostępniania ich obywatelom Unii;

28.

zaleca ukończenie tworzenia europejskiej przestrzeni sprawiedliwości w celu zagwarantowania, że transgraniczne aspekty obywatelstwa związane z życiem osobistym i rodzinnym będą mogły być skutecznie chronione przez wspólne przepisy z zakresu międzynarodowego prawa prywatnego; w tym celu nalega, by Komisja stworzyła spójną strategię i złożyła konieczne wnioski legislacyjne;

29.

wzywa Komisję do udostępnienia funduszy na szkolenia lokalnych i regionalnych urzędników z państw członkowskich zajmujących się migrantami wewnątrzunijnymi z zakresu podstawowych zagadnień prawodawstwa WE, które ma zastosowanie we właściwych dla nich obszarach, oraz do udzielania administracjom pomocy w odpowiadaniu na pytania dotyczące ewentualnych różnic oraz sprzeczności prawa krajowego i prawa WE; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje utworzoną przez Komisję sieć rozwiązywania problemów online SOLVIT i wzywa do jej dalszego ulepszania i promowania; wyraża nadzieję, że poprzez zwiększenie zasobów ludzkich i nakładów finansowych państwa członkowskie pomogą wzmocnić krajowe ośrodki SOLVIT; wzywa władze lokalne i regionalne oraz państwa członkowskie do współpracy przy wymianie dobrych praktyk oraz przy znajdowaniu skutecznych metod rozpatrywania sytuacji migrantów wewnątrzwspólnotowych;

30.

wyraża przekonanie, że usługa Europe Direct powinna być wśród obywateli szerzej propagowana, a co za tym idzie zaleca, by Komisja podjęła się koordynacji odnośnej ogólnowspólnotowej kampanii medialnej; wzywa Komisję do monitorowania wzrostu liczby stron internetowych odnoszących się do usługi Europe Direct oraz do sieci SOLVIT, a także do skoncentrowania kluczowych informacji i kontaktów w zakresie konkretnych stron referencyjnych;

31.

wzywa Komisję do wypracowania Europejskiej Karty Praw Konsumenta w celu zapewnienia obywatelom łatwego dostępu do informacji z zakresu najpowszechniejszych problemów;

32.

z zadowoleniem przyjmuje przygotowany przez Komisję Europejską „Plan działań dotyczący zintegrowanego podejścia do zapewnienia obywatelom i przedsiębiorstwom usług pomocy z zakresu wspólnego rynku” (SEC(2008)1882), który pozwoli na uniknięcie fragmentaryzacji punktów kontaktowych, a także, w nawiązaniu do postanowień dyrektywy w sprawie usług (4), zachęca do ustanowienia w każdym z państw członkowskich punktów kontaktu zbiorczego z zakresu usług i dóbr;

33.

przypomina państwom członkowskim i władzom lokalnym, że koncepcja obywatelstwa Unii obejmuje zasadę niedyskryminacji wszystkich obywateli Unii, a nie tylko obywateli danego państwa członkowskiego; nalega, by Komisja pogłębiła swą analizę sytuacji migrantów wewnątrz UE i podjęła odpowiednie działania w celu zagwarantowania im rzeczywistego korzystania z praw obywateli Unii;

34.

zwraca uwagę, że prawo do swobodnego przemieszczania się jest podstawą obywatelstwa Unii, dlatego uważa za wysoce niepokojące, iż żadne z państw członkowskich do tej pory nie wdrożyło w pełni i należycie dyrektywy w sprawie swobodnego przepływu;

35.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji w zakresie rozpowszechniania znajomości nowych zasad określonych w dyrektywie w sprawie swobodnego przepływu, w tym publikację „Wytycznych dotyczących tego, jak w najlepszy sposób skorzystać z dyrektywy 2004/38/WE”, ubolewa jednak nad faktem, że 16 000 egzemplarzy tych wytycznych, opublikowanych w 19 językach, to zbyt mało w stosunku do całkowitej liczby mieszkańców UE; wzywa Komisję do dopilnowania, by informacje te były szeroko dostępne dla władz lokalnych i regionalnych, które są pierwszym źródłem takich informacji dla wielu obywateli, gdyż to na szczeblach lokalnych pojawia się większość problemów i dochodzi do większości przypadków naruszeń praw obywateli Unii;

36.

podkreśla, że swoboda przemieszczania się i osiedlania, która odgrywa znaczącą rolę w przypadku obywatelstwa Unii, ma olbrzymi wpływ na życie rodzinne oraz wybory podejmowane przez kobiety w zakresie wykształcenia i zawodu; dlatego też zachęca Komisję Europejską do rozważenia specyficznych potrzeb kobiet w tym obszarze;

37.

przypomina o przepisach dyrektywy w sprawie swobodnego przepływu, która daje obywatelom Unii prawo do przebywania w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że nie stanowią oni obciążenia dla systemu pomocy społecznej; zauważa jednak, że państwa członkowskie powinny postępować zgodnie z orzeczeniami Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (5), które dla celów stosowania przedmiotowej dyrektywy zawierają interpretację znaczenia sformułowania „wystarczające środki”;

38.

wzywa Komisję, aby przeprowadziła staranną ocenę w celu ustalenia, czy przepisy i praktyki stosowane w poszczególnych państwach członkowskich nie naruszają praw przyznanych obywatelom Unii na mocy Traktatu WE i dyrektywy w sprawie swobodnego przepływu, zwłaszcza w odniesieniu do pojęć: „wystarczające środki”, „nieracjonalne obciążenie dla systemu pomocy społecznej w przyjmującym państwie członkowskim”, „poważne względy porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego” oraz „nadrzędne względy bezpieczeństwa publicznego”; ponadto wzywa Komisję, aby upewniła się, że na poziomie praktycznym działają zabezpieczenia proceduralne, którym towarzyszą ustalenia dotyczące ochrony prawnej oraz możliwość sądowego odwołania się od decyzji o wydaleniu; zwraca uwagę, że należy ściśle interpretować wszelkie ograniczenia podstawowego prawa do swobodnego przemieszczania się;

39.

wzywa państwa członkowskie, aby wdrażając prawo do swobodnego przemieszczania się nie obciążały obywateli Unii i członków ich rodzin biurokracją, której rozmiary nie miałyby wyraźnego uzasadnienia w świetle dyrektywy w sprawie swobodnego przepływu i byłyby sprzeczne z prawem wspólnotowym oraz zakłócałyby korzystanie z prawa, które – pomijając kwestię przeprowadzania procedur administracyjnych – zostało jako takie przewidziane w Traktacie WE; zwraca uwagę państwom członkowskim, że mają obowiązek ułatwienia zakończenia procedur administracyjnych związanych z korzystaniem z prawa do swobodnego przemieszczania się;

40.

wzywa państwa członkowskie, aby nie przyjmowały aktów legislacyjnych nakładających na obywateli Unii kary o nadmiernie surowym lub dyskryminującym charakterze, jak np. pozbawienie wolności w przypadku wydalenia z terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, powoływanie się na okoliczności obciążające ze względu na fakt, że obywatel Unii, który popełnił przestępstwo, uprzednio nielegalnie przebywał w innym państwie członkowskim, lub automatyczne wydalenie obywatela Unii za popełnienie przestępstwa;

41.

z dużym zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, aby wprowadzić do programu sztokholmskiego środki mające na celu rozwiązanie problemów, z jakimi borykają się obywatele Unii na poszczególnych etapach życia w UE; zwraca się do Komisji, aby w tym kontekście przedstawiła odpowiednie środki, również w dziedzinie prawa cywilnego, pozwalające na ostateczne wdrożenie zasady równego traktowania nie tylko w odniesieniu do towarów, kapitału i usług, ale także do osób, bez rodzajów dyskryminacji wymienionych w art. 13 Traktatu WE, ponieważ obecna sytuacja jest dyskryminująca, stanowi przeszkodę w swobodnym przemieszczaniu się i stoi w sprzeczności ze wspólnymi europejskimi wartościami, jakimi są równość i brak dyskryminacji;

42.

uważa, że przyznanie prawa do głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych w państwie członkowskim pobytu jest niezbędnym warunkiem jakiejkolwiek skutecznej polityki w zakresie integracji;

43.

wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, by wszyscy obywatele Unii zamieszkujący w innym państwie członkowskim niż kraj pochodzenia otrzymywali wszelkie niezbędne informacje związane z ich prawem do głosowania w wyborach lokalnych i europejskich;

44.

wyraża ubolewanie, że niewielu obywateli Unii mieszkających w państwach członkowskich innych niż ich własne korzysta z prawa do głosowania czy kandydowania w wyborach europejskich bądź lokalnych w swoim miejscu zamieszkania; odnotowuje przeszkody praktyczne, wobec których zbyt często stają potencjalni głosujący przy wykonywaniu swoich praw; nalega, by z myślą o nadchodzących wyborach europejskich w 2009 r. Komisja, państwa członkowskie i władze lokalne rozpoczęły paneuropejskie, skuteczne kampanie informacyjne na temat praw wyborczych obywateli Unii i udzielały praktycznych porad, jak z nich korzystać na szczeblu lokalnym;

45.

wzywa państwa członkowskie do rozpoczęcia w krajowych i lokalnych mediach, w tym w telewizji, radiu i Internecie, kampanii informacyjnych w urzędowych językach UE w celu informowania obywateli Unii o przysługującym im prawie do głosowania i kandydowania w wyborach, a także o procedurach rejestracji, które powinny być jak najprostsze;

46.

z zadowoleniem przyjmuje podjętą przez Komisję zmianę dyrektywy Rady 93/109/WE z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiającej szczegółowe warunki wykonywania prawa głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego przez obywateli Unii mających miejsce zamieszkania w państwie członkowskim, którego nie są obywatelami (6), wskutek czego należy podjąć kroki w celu ograniczenia kosztów ponoszonych przez kandydatów i państwa członkowskie;

47.

wzywa do przeprowadzenia we wszystkich państwach członkowskich koniecznych reform europejskich procedur wyborczych w celu ich ujednolicenia i wypracowania sposobów propagowania aktywnego obywatelstwa Unii, a także wzywa do przeprowadzenia odpowiednich kampanii informacyjnych po zakończeniu tych reform;

48.

zauważa, że istnieją znaczące rozbieżności w odniesieniu do obywateli Unii mieszkających w innym niż własne państwo członkowskie, dotyczące praw do głosowania w krajowych wyborach parlamentarnych w kraju pochodzenia; ubolewa, że wielu obywateli Unii jest tym samym pozbawionych prawa wyborczego zarówno w kraju pochodzenia, jak i w kraju pobytu; nalega na współpracę państw członkowskich, umożliwiającą wyborcom przebywającym poza swoim państwem członkowskim pochodzenia korzystanie z pełni praw wyborczych w państwie członkowskim miejsca zamieszkania w oparciu o wystarczającą liczbę punktów wyborczych obejmujących całe terytorium i prostszą rejestrację głosujących; ponadto wzywa państwa członkowskie do przyjęcia niezbędnych przepisów prawnych gwarantujących prawo do głosowania wszystkim obywatelom Unii, którzy w czasie odbywania się krajowych wyborów parlamentarnych przejeżdżają przez inne państwo członkowskie niż kraj pochodzenia;

49.

uważa, że wzrost znaczenia i rozwój partii politycznych na szczeblu europejskim jest najskuteczniejszą metodą uzasadnienia prawa do kandydowania w wyborach obywateli Unii, którzy mieszkają w jednym państwie członkowskim i posiadają obywatelstwo innego państwa członkowskiego; w związku z tym wyraża nadzieję na wzmocnienie ogólnoeuropejskich partii, zwłaszcza dzięki większemu wsparciu finansowemu;

50.

zwraca się do Komisji, Rady i państw członkowskich, aby poprawiły rzeczywistą skuteczność art. 19 traktatu WE, gwarantując wszystkim obywatelom Unii prawo do wstępowania do partii politycznych w państwie członkowskim, w którym posiadają miejsce zamieszkania;

51.

uważa, że obywatelstwo Unii gwarantuje takie same prawa wszystkim obywatelom Unii niezależnie od tego, czy ich miejsce zamieszkania znajduje się w samej Unii, czy w kraju trzecim; wzywa Komisję, aby przeanalizowała sytuację obywateli Unii zamieszkujących poza terytorium UE oraz podjęła odpowiednie kroki w celu zagwarantowania, że ich prawa związane z obywatelstwem zaczną być przestrzegane;

52.

przypomina, że na podstawie art. 20 Traktatu WE obywatele Unii na terytorium kraju trzeciego, gdzie państwo członkowskie, którego są obywatelami, nie ma swojego przedstawicielstwa, są uprawnieni do ochrony dyplomatycznej i konsularnej władz każdego z państw członkowskich na takich samych warunkach jak obywatele tego państwa, i podkreśla znaczenie tego postanowienia jako zasadniczej kwestii związanej z uznaniem zewnętrznego wymiaru obywatelstwa Unii;

53.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawiony przez Komisję w komunikacie z dnia 5 grudnia 2007 r. plan działań na lata 2007–2009 – Działania Unii Europejskiej na rzecz efektywnej ochrony konsularnej w krajach trzecich (COM(2007)0767); wzywa państwa członkowskie i Komisję do dalszego wprowadzania w życie zaleceń zawartych w Zielonej księdze Komisji z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie ochrony dyplomatycznej i konsularnej obywateli Unii Europejskiej w krajach trzecich (COM(2006)0712) oraz w rezolucji Parlamentu w tej samej sprawie z dnia 11 grudnia 2007 r. (7);

54.

wzywa państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do wydrukowania treści art. 20 Traktatu WE w paszportach krajowych obok informacji krajowych, do czego nawoływano w sprawozdaniu Michela Barniera i konkluzjach Rady z dnia 15 czerwca 2006 r.; wzywa Komisję do przekazania biurom paszportowym we wszystkich państwach członkowskich broszury określającej te prawa i w ogólnym zarysie środki wspierające art. 20 Traktatu WE; domaga się, by broszury te rozdawać osobom odbierającym nowy paszport; wzywa Komisję do utworzenia strony internetowej na portalu „Europa”, zawierającej praktyczne informacje na temat ochrony konsularnej oraz ułatwiającej dostęp do publikowanych przez państwa członkowskie wskazówek dla podróżnych, o co apelowała Komisja w planie działania z 2007 r.;

55.

wzywa Komisję do utworzenia bezpłatnego numeru telefonu, widocznego w paszporcie obok treści art. 20, pod którym w nagłym przypadku obywatele Unii będą mogli uzyskać informacje w swoim języku na temat konsulatów państw członkowskich, a także potrzebną im pomoc;

56.

wzywa Komisję i Radę do przyjęcia kolejnych dyrektyw i innych środków w celu wzmocnienia wspólnotowego dorobku prawnego w dziedzinie ochrony dyplomatycznej i konsularnej oraz do uchwalenia prawnie wiążących przepisów na rzecz wdrażania art. 20 Traktatu WE;

57.

wzywa Unię do przyjmowania dalszych środków w celu ochrony jej obywateli w krajach trzecich, w tym do inicjowania działań ukierunkowanych na zapobieganie wykonywaniu kary śmierci na obywatelach Unii;

58.

wzywa państwa członkowskie, aby właściwie dopełniały obowiązku określonego w art. 20 Traktatu WE, ustanawiając między sobą niezbędne reguły oraz podejmując rokowania międzynarodowe wymagane do zapewnienia ochrony obywateli Unii poza terytorium Unii Europejskiej, przy zwróceniu przy tym szczególnej uwagi na zatwierdzenie wiążących protokołów działań, które mają stosować służby konsularne w krajach trzecich w nagłych przypadkach lub w sytuacji kryzysu bezpieczeństwa lub kryzysu humanitarnego;

59.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ostatnim czasie Rada przyjęła wytyczne dotyczące wdrożenia koncepcji państwa wiodącego w stosunkach konsularnych (8) dla wyznaczenia w razie poważnego kryzysu państwa wiodącego, a także domaga się szerszej interpretacji art. 20 w odniesieniu do ochrony konsularnej i dyplomatycznej, rzeczywiście przyznawanej obywatelom Unii;

60.

wzywa Komisję, by w imieniu wszystkich państw członkowskich i obywateli Unii kontynuowała negocjacje z krajami trzecimi w sprawie ruchu bezwizowego; dostrzega swoistą niesprawiedliwość w tym, że niektórzy obywatele Unii nadal są objęci wymogami wizowymi, podczas gdy inni mogą podróżować w ramach krajowych programów bezwizowych;

61.

uważa, że status prawa do składania petycji jako prawa podstawowego obywateli Unii wymaga, by Komisja podawała przynajmniej wystarczające powody niezastosowania się do zalecenia Parlamentu;

62.

wzywa Radę i Komisję do zacieśnienia współpracy z Komisją Petycji Parlamentu Europejskiego i Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich, aby wszyscy obywatele Unii mogli w bardziej skuteczny sposób korzystać ze swoich praw;

63.

z zadowoleniem przyjmuje powołanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz przyjęcie decyzji Rady 2007/252/WE z dnia 19 kwietnia 2007 r. ustanawiającej na lata 2007–2013 program szczegółowy „Prawa podstawowe i obywatelstwo” jako część programu ogólnego „Prawa podstawowe i sprawiedliwość” (9), którego celem jest promowanie rozwoju społeczeństwa europejskiego opartego na poszanowaniu praw podstawowych, w tym praw wynikających z obywatelstwa Unii;

64.

wzywa parlamenty krajowe do większego zaangażowania w rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości; współpraca między parlamentami krajowymi a instytucjami UE powinna ułatwiać dostosowanie krajowego ustawodawstwa i krajowych praktyk podczas wdrażania prawa UE, a także poprawiać komunikację z obywatelami, uświadamiając im, jakie prawa wiążą się ze statusem obywatela UE;

65.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/22

A.

mając na uwadze, że w wyżej wymienionych wnioskach z dnia 16 marca 2009 r. Rada potwierdziła gotowość do pogłębienia stosunków z Białorusią w zależności od postępu, jaki kraj ten osiągnie na drodze ku demokracji, przestrzeganiu praw człowieka i zasad państwa prawa, oraz do wspierania Białorusi w realizacji tych celów,

B.

mając na uwadze, że po ocenie sytuacji na Białorusi w następstwie decyzji o tymczasowym zawieszeniu ograniczeń podróżnych nałożonych w październiku 2008 r. na niektórych urzędników białoruskich Rada, zgodnie z warunkami określonymi we wspólnym stanowisku Rady 2008/844/WPZiB (2), podjęła decyzję o utrzymaniu zawieszenia stosowania tych ograniczeń przez okres dziewięciu miesięcy,

C.

mając na uwadze, że Rada podjęła decyzję o przedłużeniu o rok stosowania wobec niektórych urzędników białoruskich środków restrykcyjnych, przewidzianych w decyzji 2006/276/WPZiB,

D.

mając na uwadze, że UE jest nadal zaniepokojona sytuacją w dziedzinie praw człowieka na Białorusi i ostatnimi przypadkami naruszeń w tym zakresie,

E.

mając na uwadze, że w odpowiedzi na pozytywne kroki podjęte przez Białoruś Komisja rozpoczęła już intensywny dialog z tym krajem w takich dziedzinach, jak energetyka, środowisko naturalne, cła, transport i bezpieczeństwo żywności, oraz potwierdziła swoją gotowość do dalszego rozszerzenia zakresu tych korzystnych dla obu stron rozmów technicznych, przy czym jakiekolwiek plany budowy nowej elektrowni jądrowej według modelu niezachodniego na granicy z UE nie powinny zostać uwzględnione w tych rozmowach,

F.

mając na uwadze, że Rada włączyła Białoruś do swojej inicjatywy partnerstwa wschodniego, którą Komisja zaproponowała w ww. komunikacie z dnia 3 grudnia 2008 r. w celu zacieśnienia współpracy z kilkoma krajami wschodnioeuropejskimi,

G.

mając na uwadze, że białoruski minister spraw zagranicznych Siarhiej Martynow oświadczył, że „Białoruś pozytywnie odnosi się do udziału w inicjatywie partnerstwa wschodniego” i dodał, że Białoruś zamierza w niej uczestniczyć,

H.

mając na uwadze, że Komitet Obrony Dziennikarzy wezwał władze białoruskie do ponownego udzielenia akredytacji Andrzejowi Poczobutowi, lokalnemu korespondentowi największego polskiego dziennika „Gazeta Wyborcza”, oraz do zbadania niedawnego ataku na niego i jego rodzinę w położonym we wschodniej części Białorusi mieście Grodno z powodu jego krytycznej postawy wobec polityki rządu; mając na uwadze, że w dniu 17 marca 2009 r. na Andrzeja Poczobuta nałożono karę grzywny w wysokości 148 EUR za relacjonowanie spotkania Związku Polaków na Białorusi,

1.

popiera decyzję Rady o przedłużeniu o rok restrykcyjnych środków wobec niektórych urzędników białoruskich, a jednocześnie o utrzymaniu zawieszenia stosowania ograniczeń podróżnych nałożonych na niektórych urzędników białoruskich przez okres dziewięciu miesięcy;

2.

jest nadal zaniepokojony sytuacją w dziedzinie praw człowieka na Białorusi i ostatnimi przypadkami naruszeń w tym zakresie; oczekuje podjęcia w nieodległej przyszłości dialogu dotyczącego praw człowieka z Białorusią;

3.

z zadowoleniem przyjmuje intensyfikację dialogu UE-Białoruś na wysokim szczeblu, w tym kontaktów dwustronnych, oraz zacieśnienie współpracy technicznej zainicjowanej przez Komisję, która jest sposobem budowania wzajemnego zrozumienia i zapewnienia możliwości zajęcia się zarówno kwestiami, które budzą obawy obu stron, jak również tymi, które są istotne dla obu stron;

4.

uważa, że intensyfikacja dialogu politycznego między UE a Białorusią musi zależeć od zniesienia ograniczeń wolności i położenia kresu przemocy wobec uczestników opozycyjnych protestów i działaczy na rzecz praw człowieka; w tym kontekście wzywa do bezzwłocznego uwolnienia przedsiębiorców: Mikałaja Autuchowicza, Jury Lawonaua i Uładzimira Asipenki oraz młodego działacza opozycji Arcioma Dubskiego, jak również do rewizji wyroków skazujących na karę ograniczenia wolności 11 uczestników demonstracji w styczniu 2008 r.;

5.

z zadowoleniem przyjmuje współpracę Białorusi z OBWE/ODIHR w dziedzinie prawa wyborczego i zachęca do jej kontynuacji;

6.

domaga się włączenia białoruskiej opozycji demokratycznej i społeczeństwa obywatelskiego w dialog między UE a Białorusią;

7.

wzywa rząd białoruski do wykorzystania następnych dziewięciu miesięcy do osiągnięcia znaczącego postępu w następujących dziedzinach:

8.

wzywa rząd Białorusi do natychmiastowego wprowadzenia moratorium na wszystkie wyroki śmierci i egzekucje w celu zniesienia kary śmierci (zgodnie z rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci), niezwłocznej zamiany wyroków wszystkich więźniów oczekujących na wykonanie kary śmierci na karę więzienia, dostosowania przepisów krajowych do zobowiązań Białorusi wynikających z międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka oraz zagwarantowania ścisłego przestrzegania uznanych przez społeczność międzynarodową norm sprawiedliwego procesu;

9.

wzywa władze białoruskie do uznania Związku Polaków na Białorusi kierowanego przez Andżelikę Borys, wybraną ponownie na stanowisko przewodniczącej podczas zjazdu organizacji w dniu 15 marca 2009 r.;

10.

wzywa Radę i Komisję, aby w przypadku spełnienia przez Białoruś wyżej wymienionych kryteriów w ciągu następnych dziewięciu miesięcy, rozważyły możliwość całkowitego zniesienia zakazu podróżowania, a także przyjęcia środków na rzecz ułatwienia postępu gospodarczo-społecznego i przyspieszenia procesu reintegracji Białorusi z europejską rodziną demokratycznych narodów;

11.

wzywa Radę i Komisję do podjęcia dalszych kroków w celu liberalizacji procedur wizowych stosowanych wobec obywateli Białorusi, ponieważ takie działania mają zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia głównego celu polityki UE wobec Białorusi, którym jest włączenie Białorusi w procesy europejskie i regionalne oraz nieodwracalna demokratyzacja kraju; wzywa Radę i Komisję, aby w tym kontekście rozważyły możliwość zmniejszenia opłat wizowych dla obywateli Białorusi wjeżdżających na obszar Schengen i uproszczenia procedury wydawania wiz;

12.

wzywa Komisję do pełnego i skutecznego wykorzystania możliwości wspierania społeczeństwa obywatelskiego i procesu demokratycznego na Białorusi za pomocą europejskiego instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka (3); wzywa Komisję do regularnego i pełnego informowania Parlamentu o sposobie wydatkowania środków przyznanych w ramach tego instrumentu;

13.

wzywa Komisję do przyznania wsparcia finansowego niezależnej białoruskiej stacji telewizyjnej Belsat oraz ponagla rząd Białorusi do oficjalnego zarejestrowania stacji Belsat na Białorusi; wzywa rząd białoruski, by w geście dobrej woli i sygnalizując pozytywne zmiany, zezwolił białoruskiemu Europejskiemu Uniwersytetowi Humanistycznemu działającemu na uchodźstwie w Wilnie (Litwa) na legalny powrót na Białoruś z zagwarantowaniem, że będzie mógł on swobodnie działać, i na ponowne ukonstytuowanie się na warunkach odpowiednich dla jego przyszłego rozwoju w Mińsku, szczególnie poprzez pozwolenie uniwersytetowi na ponowne otwarcie w roku 2009 r. biblioteki w Mińsku, zapewniając w tym celu pomieszczenia i stwarzając warunki umożliwiające otwarcie i publiczne udostępnienie jego dużych zbiorów w języku białoruskim, rosyjskim, angielskim, niemieckim i francuskim;

14.

wzywa Radę i Komisję do rozważenia środków mających na celu poprawę klimatu dla przedsiębiorczości, handlu, inwestycji, infrastruktury energetycznej i transportowej oraz współpracy transgranicznej między UE a Białorusią, tak aby przyczynić się do poprawy dobrobytu i zamożności obywateli Białorusi oraz zwiększyć ich możliwości komunikowania się z UE i swobodnego podróżowania do Unii;

15.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Zgromadzeniom Parlamentarnym OBWE i Rady Europy, Sekretariatowi Wspólnoty Niepodległych Państw oraz parlamentowi i rządowi Białorusi.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/25

A.

mając na uwadze, że historycy zgadzają się, iż nie jest możliwa w pełni obiektywna interpretacja faktów historycznych i że nie istnieją obiektywne relacje historyczne; mając jednak na uwadze, że przy badaniu przeszłości zawodowi historycy korzystają z narzędzi naukowych i starają się być jak najbardziej bezstronni,

B.

mając na uwadze, że żaden organ polityczny czy partia polityczna nie mają monopolu na interpretowanie historii, oraz że takie organy i partie nie mogą twierdzić, że są obiektywne,

C.

mając na uwadze, że oficjalna polityczna interpretacja faktów historycznych nie powinna być narzucana w drodze większościowych decyzji podejmowanych w parlamentach; mając na uwadze, że parlamenty nie mogą stanowić prawa działającego wstecz,

D.

mając na uwadze, że jednym z podstawowych celów procesu integracji europejskiej jest zapewnienie poszanowania praw podstawowych i praworządności w przyszłości, a także mając na uwadze, że odpowiednie mechanizmy osiągnięcia tego celu zostały przewidziane w art. 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej,

E.

mając na uwadze, że błędna interpretacja historii może podsycać politykę wykluczania i tym samym zachęcać do nienawiści i rasizmu,

F.

mając na uwadze, że należy podtrzymywać pamięć o tragicznych wydarzeniach w historii Europy, aby móc złożyć hołd ofiarom, skazać sprawców i stworzyć podwaliny pojednania opartego na prawdzie i pamięci,

G.

mając na uwadze, że w XX wieku w Europie miliony ofiar były deportowane, więzione, torturowane i mordowane przez totalitarne i autorytarne reżimy; mając jednak na uwadze, że należy uznać wyjątkowy charakter Holocaustu,

H.

mając na uwadze, że Europa Zachodnia doświadczyła głównie nazizmu, podczas gdy kraje Europy Środkowej i Wschodniej zostały doświadczone zarówno przez komunizm jak i nazizm; mając na uwadze, że należy propagować zrozumienie dla tych krajów, których dziedzictwo obejmuje podwójną dyktaturę,

I.

mając na uwadze, że integracja europejska od samego początku stanowiła odpowiedź na cierpienia zadane w wyniku dwóch wojen światowych oraz nazistowskiej tyranii, która doprowadziła do holocaustu, oraz na rozprzestrzenianie się totalitarnych i niedemokratycznych reżimów komunistycznych w Europie Środkowej i Wschodniej, a także była sposobem przezwyciężenia głębokich podziałów i wrogości w Europie za pomocą współpracy i integracji oraz sposobem na zakończenie wojny i zapewnienie demokracji w Europie,

J.

mając na uwadze, że proces integracji europejskiej okazał się sukcesem i obecnie doprowadził do powstania Unii Europejskiej obejmującej też kraje Europy Środkowej i Wschodniej, w których od końca drugiej wojny światowej do początku lat 90-tych panował ustrój komunistyczny, a także mając na uwadze, że wcześniejsze przystąpienie do Wspólnoty przez Grecję, Hiszpanię i Portugalię, narażonych na długotrwałe cierpienia przez reżimy nazistowskie, pomogło umocnić demokrację na południu Europy,

K.

mając na uwadze, że Europa nie będzie zjednoczona, jeżeli nie potrafi wypracować wspólnego poglądu na temat swojej historii, nie uzna nazizmu, stalinizmu i faszyzmu oraz rządów komunistycznych za wspólne dziedzictwo i nie przeprowadzi uczciwej i gruntownej debaty na temat zbrodni popełnionych przez te reżimy w minionym stuleciu,

L.

mając na uwadze, że w 2009 r. zjednoczona Europa będzie obchodzić 20. rocznicę upadku komunistycznej dyktatury w Europie Środkowej i Wschodniej oraz upadku muru berlińskiego, co powinno stać się okazją do zwiększenia świadomości na temat przeszłości, jak również uznania roli demokratycznych inicjatyw obywatelskich, i zachętą do wzmocnienia poczucia wspólnoty i spójności,

M.

mając na uwadze, że należy również pamiętać o tych, którzy aktywnie przeciwstawiali się totalitarnym rządom i powinni mieć swoje miejsce w świadomości Europejczyków jako bohaterowie epoki totalitaryzmu ze względu na ich zaangażowanie, wierność ideałom, honor i odwagę,

N.

mając na uwadze, że z perspektywy ofiar nie jest istotne, który reżim pozbawił je wolności lub poddawał torturom czy mordował z jakiegokolwiek powodu,

1.

wyraża szacunek dla wszystkich ofiar systemów totalitarnych i niedemokratycznych w Europie i składa hołd wszystkim, którzy walczyli przeciwko tyranii i uciskowi;

2.

ponawia swoje oddanie idei pokojowej i dobrze prosperującej Europy stworzonej w oparciu o wartości takie jak poszanowanie ludzkiej godności, wolność, demokracja, równość, rządy prawa i przestrzeganie praw człowieka;

3.

podkreśla znaczenie pielęgnowania pamięci o przeszłych wydarzeniach, ponieważ bez prawdy i pamięci nie można doprowadzić do pojednania; ponownie potwierdza swój wspólny sprzeciw wobec wszystkich rządów totalitarnych, niezależnie od ich podstaw ideologicznych;

4.

przypomina, że ostatnie zbrodnie przeciwko ludzkości i akty ludobójstwa miały wciąż miejsce w Europie jeszcze w lipcu 1995 r. oraz że potrzebna jest nieustanna czujność w walce z niedemokratycznymi, ksenofobicznymi, autorytarnymi i totalitarnymi postawami i tendencjami;

5.

podkreśla, że w celu podniesienia europejskiego poziomu świadomości zbrodni popełnionych w systemach totalitarnych i niedemokratycznych należy wspierać proces dokumentowania i zbierania świadectw burzliwej przeszłości Europy, jako że bez pamięci pojednanie nie jest możliwe;

6.

wyraża ubolewanie, że 20 lat po upadku dyktatur komunistycznych w Europie Środkowej i Wschodniej w niektórych państwach członkowskich wciąż niesłusznie ograniczony jest dostęp do dokumentów istotnych dla poszczególnych osób lub potrzebnych do badań naukowych; wzywa, by we wszystkich państwach członkowskich faktycznie dążyć do otwarcia archiwów, w tym archiwów byłych wewnętrznych służb bezpieczeństwa, tajnej policji i agencji wywiadowczych, choć konieczne jest podjęcie kroków zapobiegających nadużyciom i wykorzystywaniu do celów politycznych;

7.

stanowczo i jednoznacznie potępia wszelkie zbrodnie przeciwko ludzkości i nagminne łamanie praw człowieka dokonywane przez wszystkie reżimy totalitarne i autorytarne; składa ofiarom tych zbrodni i członkom ich rodzin wyrazy współczucia za doznane cierpienia, które rozumie i uznaje;

8.

oświadcza, że oparty na pokoju i pojednaniu model integracji europejskiej został dobrowolnie wybrany przez narody Europy z myślą o wspólnej przyszłości oraz że na Unii Europejskiej spoczywa szczególna odpowiedzialność za szerzenie i obronę demokracji, poszanowania praw człowieka i rządów prawa, zarówno w Unii Europejskiej, jak i poza jej terenem;

9.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do czynienia dalszych wysiłków na rzecz wsparcia nauczania historii europejskiej, a także podkreślenia historycznego osiągnięcia, jakim jest integracja europejska, oraz ogromnego kontrastu między tragiczną przeszłością a pokojowym i demokratycznym porządkiem społecznym w dzisiejszej Unii Europejskiej;

10.

uważa, że europejską integrację wzmocni właściwe pielęgnowanie pamięci historycznej, kompleksowa ponowna ocena europejskiej historii oraz ogólnoeuropejskie uznanie wszystkich historycznych aspektów nowoczesnej Europy;

11.

w związku z tym wzywa Radę i Komisję do wspierania i obrony działalności organizacji pozarządowych, takich jak stowarzyszenie „Memoriał” działające w Federacji Rosyjskiej, które aktywnie angażują się w badanie i gromadzenie dokumentów dotyczących zbrodni popełnionych w okresie stalinizmu;

12.

ponawia nieustające wsparcie na rzecz wzmocnionego międzynarodowego systemu sprawiedliwości;

13.

wzywa do utworzenia Platformy europejskiej pamięci i sumienia, która zapewniłaby wsparcie dla tworzenia sieci i współpracy między krajowymi instytutami badawczymi specjalizującymi się w dziedzinie historii totalitaryzmu oraz dla stworzenia ogólnoeuropejskiego centrum/pomnika dokumentacji dla ofiar wszystkich reżimów totalitarnych;

14.

wzywa do wzmocnienia istniejących odpowiednich instrumentów finansowych w celu zapewnienia wsparcia dla profesjonalnych badań historycznych dotyczących przedstawionych wyżej zagadnień;

15.

wzywa do ustanowienia 23 sierpnia ogólnoeuropejskim dniem pamięci ofiar wszystkich reżimów totalitarnych i autorytarnych oraz czczenia ich pamięci w godny i bezstronny sposób;

16.

wyraża przekonanie, że ostatecznym celem ujawniania i oceny zbrodni popełnionych przez komunistyczne reżimy totalitarne jest pojednanie, które można osiągnąć dzięki przyznaniu się do odpowiedzialności, prosząc o przebaczenie i wspierając odnowę moralną;

17.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich, rządom i parlamentom krajów kandydujących, rządom i parlamentom krajów stowarzyszonych z Unią Europejską oraz rządom i parlamentom członków Rady Europy.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/28

A.

mając na uwadze, że tożsamość kulturowa Europy nabiera coraz większego znaczenia jako element jednoczący Europejczyków przy jednoczesnym poszanowaniu ich różnorodnej tożsamości kulturowej i językowej,

B.

mając na uwadze, że kultury Europy mają strategiczne znaczenie dla jej rozwoju na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym, a także na szczeblu europejskich instytucji centralnych,

C.

mając na uwadze, że miasta i regiony stają się podmiotami na szczeblu europejskim podzielającymi europejskie ideały i przyczyniającymi się do rozwoju Unii Europejskiej,

D.

mając na uwadze, że przedsięwzięcia kulturalne oparte na inicjatywach społeczeństwa obywatelskiego wydają się być skutecznym sposobem wzmacniania i rozwoju regionów,

E.

mając na uwadze, że konferencje regionalne stanowią doskonałą okazję do przedstawiania projektów i propozycji w ramach inicjatyw obywatelskich, a także do wymiany najlepszych praktyk i prowadzenia dialogu między zaangażowanymi stronami,

1.

podkreśla, że regionalne i lokalne strategie rozwoju, które obejmują kulturę, kreatywność i sztukę, znacząco przyczyniają się do poprawy jakości życia w europejskich regionach i miastach poprzez wzmacnianie różnorodności kulturowej, demokracji, zaangażowania i dialogu międzykulturowego;

2.

wzywa Komisję do przedstawienia zielonej księgi zawierającej możliwy zakres współczesnych działań kulturalnych ukierunkowanych na większy rozwój regionów europejskich;

3.

wzywa Komisję do wspierania konferencji regionalnych we współpracy z władzami regionalnymi i lokalnym społeczeństwem obywatelskim;

4.

wzywa do prowadzenia działań i kampanii uświadamiających w odniesieniu do roli projektów kulturalnych w rozwoju regionalnym;

5.

wzywa zaangażowane strony do działań na rzecz szybkiej i skutecznej realizacji takich projektów;

6.

oczekuje od Komisji, że przy najbliższej okazji przedstawi Parlamentowi analizę wpływu kultury na szczeblu regionalnym i lokalnym wraz z wnioskami, jakie Komisja zamierza z niej wyciągnąć, oraz działaniami, jakie w rezultacie zamierza podjąć;

7.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Komitetowi Regionów.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/29

A.

mając na uwadze, że stosunki UE z Rosją mają zasadnicze znaczenie dla budowania pragmatycznej współpracy; mając na uwadze, że Rosja jest stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, członkiem G8, trzecim największym partnerem handlowym UE, czwartym największym partnerem handlowym strefy euro i kluczowym dostawcą energii do UE; mając na uwadze, że UE łączą z Rosją nie tylko interesy gospodarcze i handlowe, ale także cel, jakim jest działanie na arenie międzynarodowej, jak również odpowiedzialność za kwestie globalne oraz kwestie dotyczące wspólnego sąsiedztwa europejskiego; mając na uwadze, że ściślejsza współpraca i dobrosąsiedzkie stosunki między UE a Rosją powinny opierać się na wzajemnym zaufaniu i wspólnych wartościach demokracji, poszanowania praw człowieka i zasad państwa prawa, jak również na współpracy w kwestiach o międzynarodowym wymiarze i dlatego mają podstawowe znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu całej Europy; mając na uwadze, że stosunki UE z Rosją powinny opierać się nie tylko na wzajemnym szacunku, lecz także na poszanowaniu przez każdą ze stron suwerenności narodów w ich sąsiedztwie,

B.

mając na uwadze, że UE opiera się na wspólnych wartościach, takich jak demokracja, poszanowanie praw człowieka i zasady państwa prawa oraz że pełne przestrzeganie tych wartości musi stanowić jeden z priorytetów w kontekście ściślejszej współpracy z jakimkolwiek krajem trzecim,

C.

mając na uwadze, że współpraca UE z Rosją jest korzystna z punktu widzenia stabilności międzynarodowej; mając ponadto na uwadze, że Rosja ma przyczyniać się do utrzymania stabilności finansowej i politycznej oraz poczucia bezpieczeństwa w Europie i na świecie, szczególnie poprzez przyjęcie i zachowanie odpowiedzialnego i pokojowego podejścia do wspólnego sąsiedztwa UE i Rosji; mając na uwadze, że UE jest już zaangażowana wraz z Rosją w sprawy Afganistanu, Bliskiego Wschodu, Bałkanów oraz w ramach ONZ i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) w kształtowanie wspólnych poglądów i podejścia do innych kluczowych kwestii bezpieczeństwa, takich jak rozprzestrzenianie broni jądrowej, kontrola uzbrojenia, walka z terroryzmem, handlem narkotykami i zorganizowaną przestępczością, zapobieganie zmianom klimatycznym oraz światowy kryzys gospodarczy i finansowy,

D.

mając na uwadze, że deklaracje nowej administracji Stanów Zjednoczonych, złożone zwłaszcza przez wiceprezydenta Joe Bidena i sekretarz stanu Hillary Clinton w odniesieniu do polityki wobec Rosji, wskazują na gotowość Stanów Zjednoczonych do współpracy w ramach nowej i otwartej polityki USA na rzecz bardziej stabilnego i bezpiecznego świata,

E.

mając na uwadze, że nieproporcjonalna kontrofensywa Rosji spowodowana wkroczeniem wojsk gruzińskich do Osetii Południowej, rozszerzona na inne obszary Gruzji przy wykorzystaniu sił pancernych i powietrznych, jak również niesprowokowana operacja wojskowa w Abchazji, w tym atak na gruzińskie porty morskie i ich okupacja, a następnie uznanie dwóch separatystycznych regionów Osetii Południowej i Abchazji stawia pod znakiem zapytania gotowość Rosji do utworzenia razem z UE wspólnej przestrzeni bezpieczeństwa w Europie; mając na uwadze, że dalszy rozwój partnerstwa Europy z Rosją musi obejmować istotny dialog na temat bezpieczeństwa oparty na zobowiązaniach obu partnerów do poszanowania wspólnych wartości, przestrzegania prawa międzynarodowego i terytorialnej integralności, a także na obowiązkach wynikających z karty helsińskiej,

F.

mając na uwadze, że negocjacje na temat nowej umowy mającej na celu zacieśnienie współpracy między UE a Federacją Rosyjską w żadnym razie nie sankcjonują obecnego status quo w Gruzji, a pełne wprowadzenie w życie przez Rosję porozumień podpisanych 12 sierpnia i 8 września 2008 r. w związku z konfliktem w Osetii Południowej i Abchazji pozostaje nadal aktualne, gdyż przestrzeganie przez nią tych porozumień powinno być niezbędnym warunkiem uwieńczonego sukcesem zakończenia rozmów, których tematem powinno być wyrzeczenie się użycia siły przez wszystkie strony przeciwko krajom sąsiadującym,

G.

mając na uwadze, że szczególnie po wydarzeniach w Gruzji stanowiska stron w sprawie Kosowa i wspólnego sąsiedztwa są bardziej niż kiedykolwiek odległe,

H.

mając na uwadze, że zawarcie umowy dotyczącej przyszłej współpracy ma podstawowe znaczenie dla dalszego rozwoju i zacieśnienia współpracy między obiema stronami; mając na uwadze, że polityka UE wobec Rosji musi się opierać na jedności i solidarności i że UE powinna stosować wspólne podejście i mówić jednym głosem; mając na uwadze, że państwa członkowskie UE powinny w odpowiednim czasie informować inne państwa członkowskie, których mogłyby ewentualnie dotyczyć umowy dwustronne lub spory z Rosją, i konsultować się z tymi państwami,

I.

mając na uwadze, że nowa szeroko zakrojona umowa, która ma zastąpić obecną umowę o partnerstwie i współpracy, musi być lepsza pod względem jakości, odzwierciedlać pełny zakres współpracy, nowe realia XXI w., zgodność z zasadami stosunków międzynarodowych oraz poszanowanie demokratycznych norm i praw człowieka,

J.

mając na uwadze, że Traktat o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie (CFE), podpisany w 1990 r. między 16 państwami członkowskimi NATO i sześcioma państwami Paktu Warszawskiego i zmieniony w 1999 r., stanowi najistotniejsze w historii porozumienie rozbrojeniowe w zakresie broni konwencjonalnych; mając na uwadze, że traktat ten został ratyfikowany przez Rosję, Białoruś i Ukrainę, lecz zawieszony przez NATO; mając na uwadze, że w międzyczasie Rosja zawiesiła wykonywanie traktatu,

K.

mając na uwadze, że ostatnie wybory parlamentarne i prezydenckie w Rosji były przeprowadzane w warunkach znacznie odbiegających od norm europejskich odnośnie do dostępu międzynarodowych obserwatorów wyborów, możliwości partii opozycyjnych w zakresie organizowania się i wystawiania kandydatów, uczciwości i niezależności mediów oraz neutralności organów państwowych, prowadząc tym samym do poważnego odstąpienia ze strony Rosji od zobowiązań jako członka Rady Europy i OBWE,

L.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest członkiem Rady Europy i tym samym zobowiązała się do realizacji celów Rady, do których należą w szczególności: wspieranie demokracji i przestrzeganie praw człowieka oraz umacnianie demokracji i stabilności w Europie; mając na uwadze, że UE powinna stanowczo bronić zasady mówiącej o tym, że poszanowanie praworządności i istniejących zobowiązań w ramach tej organizacji mają decydujące znaczenie dla sukcesu partnerstwa UE-Rosja,

M.

mając na uwadze, że liczne raporty organizacji pozarządowych i niezależnych ekspertów wskazują, że wprowadzona w 2006 r. ustawa dotycząca organizacji pozarządowych i inne środki przyjęte przez rząd rosyjski, w tym prawodawstwo dotyczące walki z ekstremizmem i rozszerzenie kontroli państwa na ważne części mediów, poważnie naruszają wolność wypowiedzi oraz utrudniają działalność związaną z prawami człowieka i społeczeństwem obywatelskim w Rosji,

N.

mając na uwadze, że ciągłe więzienie więźniów politycznych i traktowanie obrońców praw człowieka przeczą zobowiązaniu Federacji Rosyjskiej do wzmocnienia zasad państwa prawa w Rosji i położenia kresu „prawnemu nihilizmowi”,

O.

mając na uwadze, że Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy i szereg niezależnych organizacji zajmujących się ochroną praw człowieka podało w wątpliwość normy sprawiedliwości w Rosji, w tym brak niezawisłości sądowej, odmawianie oskarżonym w sprawach budzących kontrowersje polityczne prawa do rzetelnego procesu, nękanie i prześladowania obrońców oraz powrót do sądzenia i pozbawiania wolności więźniów politycznych w ramach rosyjskiego systemu karnego,

P.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska sprzeciwiła się podjęciu efektywnych działań w celu zagwarantowania położenia kresu nieustającym nadużyciom i bezkarności przestępców, mimo że w coraz większej liczbie orzeczeń Europejski Trybunał Praw Człowieka uznaje Rosję za winną stałych poważnych naruszeń praw człowieka, w tym egzekucji pozasądowych, tortur i wymuszonych zaginięć,

Q.

mając na uwadze, że stosunki gospodarcze i handlowe między UE a Federacją Rosyjską powinny opierać się na zasadach wzajemności, trwałości, przejrzystości, przewidywalności, wiarygodności, niedyskryminacji i dobrego zarządzania; mając na uwadze, że nowa umowa powinna być prawnie wiążąca i określać jasne mechanizmy rozstrzygania sporów,

R.

mając na uwadze, że ostatni kryzys dostaw gazu do Unii Europejskiej, który spowodował, że miliony obywateli Bułgarii, Słowacji i innych państw UE pozostało w okresie zimowym bez ogrzewania i dostępu do ciepłej wody, budzi poważne obawy dotyczące niezawodności rosyjskich dostaw energii,

S.

mając na uwadze, że w dziedzinie bezpieczeństwa energetycznego stosunki między UE i Rosją cechuje duży potencjał pozytywnej i konstruktywnej wzajemnej zależności, o ile partnerstwo opiera się na zasadzie niedyskryminacji i sprawiedliwego traktowania oraz na równych warunkach rynkowych, co przewiduje Traktat Karty Energetycznej; mając na uwadze, że ostatni kryzys gazowy dowiódł konieczności przyjęcia i przestrzegania zbioru zasad opierających się przynajmniej na obecnie obowiązującym Traktacie Karty Energetycznej; mając na uwadze, że politykę energetyczną Rosji w praktyce cechują przykłady nadużyć monopolistycznych i represyjnych, a w szczególności negowanie praw tranzytu państw trzecich, przerwy w dostawach i naruszanie praw własności,

T.

mając na uwadze, że podczas szczytu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15-16 czerwca 2006 r. zalecono zakończenie negocjacji w sprawie Protokołu przejściowego do Europejskiej Karty Energetycznej, zabezpieczenie ratyfikacji Traktatu Karty Energetycznej przez wszystkich sygnatariuszy karty oraz zwrócenie się do Komisji, szczególnie w kontekście obecnego kryzysu gazowego, o określenie elementów porozumienia z Rosją w sprawie energii uzupełniającego istniejącą i wiążącą umowę o partnerstwie i współpracy lub w ramach umowy zastępującej umowę o partnerstwie i współpracy; mając na uwadze, że Traktat Karty Energetycznej jest już prawnie wiążący dla wszystkich państw członkowskich UE oraz dla Rosji jako sygnatariusza zgodnie z art. 45,

U.

mając na uwadze, że ścisła współpraca w zakresie polityki energetycznej oraz stworzenie długoterminowej strategii energetycznej stanowią konieczne warunki zrównoważonego rozwoju zarówno gospodarki UE, jak i gospodarki rosyjskiej,

V.

mając na uwadze, że UE często nie udaje się mówić jednym głosem w jej stosunkach z Rosją; mając na uwadze, że w ramach Rady powinien istnieć sprawny, wchodzący w zakres kompetencji Wysokiego Przedstawiciela mechanizm, który umożliwiałby państwom członkowskim wzajemne konsultacje, prowadzone z odpowiednim wyprzedzeniem, we wszelkich kwestiach dwustronnych związanych z Rosją, które mogłyby mieć wpływ na inne państwa członkowskie oraz UE jako całość,

W.

mając na uwadze, że trwający kryzys gospodarczy, który wywiera silny wpływ zarówno na Rosję jak i UE, jest szansą na nawiązanie na nowo dwustronnych stosunków opierających się na lepszym i bardziej szczerym wzajemnym zrozumieniu, w ramach którego unika się podejrzeń i braków występujących w przeszłości oraz które stanowi podstawę określenia i wzmocnienia rzeczywistych wspólnych wartości,

1.

występuje do Rady i Komisji z następującymi zaleceniami i zwraca się o ich uwzględnienie w czasie prowadzenia negocjacji:

2.

zwraca się do Rady i Komisji o regularne i pełne informowanie Parlamentu i jego Komisji Spraw Zagranicznych o postępach negocjacji oraz przypomina im, że umowa o partnerstwie i współpracy będzie wymagała zatwierdzenia przez Parlament;

3.

uważa, że istotne jest wzmocnienie wzajemnych zobowiązań prawnych poprzez szybkie zawarcie umowy o partnerstwie i współpracy oraz przystąpienie Rosji do WTO;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie i do wiadomości Komisji oraz Dumie, a także rządowi i prezydentowi Federacji Rosyjskiej.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/38

A.

mając na uwadze, że pola elektromagnetyczne występują w przyrodzie, a zatem zawsze istniały na Ziemi; jednak w ostatnich dziesięcioleciach narażenie środowiskowe na źródła pól elektromagnetycznych wytworzone przez człowieka systematycznie wzrastało ze względu na zapotrzebowanie na energię elektryczną, coraz bardziej zaawansowane technologie bezprzewodowe i zmiany zachodzące w organizacji społeczeństwa; oznacza to, że obecnie każdy obywatel zarówno w domu, jak i w pracy narażony jest na działanie złożonej kombinacji pół elektrycznych i magnetycznych o różnych częstotliwościach,

B.

mając na uwadze, że urządzenia bezprzewodowe (telefony komórkowe, urządzenia WiFi, Wimax, Bluetooth, telefony bezprzewodowe DECT ze stacjami bazowymi) emitują pola elektromagnetyczne, które mogą mieć szkodliwe skutki dla zdrowia ludzi,

C.

mając na uwadze, że większość obywateli europejskich, zwłaszcza ludzi młodych w wieku od 10 do 20 lat, korzysta z użytkowego, funkcjonalnego i modnego przedmiotu, jakim jest telefon komórkowy, a także mając na uwadze, że nadal występuje niepewność co do płynących stąd potencjalnych zagrożeń dla zdrowia, szczególnie w przypadku osób młodych, których mózg nadal się rozwija,

D.

mając na uwadze, że od dnia 12 lipca 1999 r., czyli od daty wyznaczenia w zaleceniu 1999/519/WE wartości granicznych narażenia ludności na pola elektromagnetyczne o częstotliwości do 300 GHz, w środowisku naukowym nasiliły się kontrowersje co do potencjalnych zagrożeń dla zdrowia związanych z polami elektromagnetycznymi,

E.

mając na uwadze, że brak formalnych konkluzji w środowisku naukowym nie przeszkodził niektórym rządom krajowym czy regionalnym w Chinach, Szwajcarii i Rosji, a także w co najmniej dziewięciu państwach członkowskich Unii Europejskiej w ustanowieniu wartości granicznych ekspozycji zwanych profilaktycznymi, niższych od wartości zalecanych przez Komisję i jej niezależny komitet naukowy, czyli Komitet Naukowy ds. Pojawiających się i Nowo Rozpoznanych Zagrożeń dla Zdrowia (SCHENIR) (7),

F.

mając na uwadze, że prowadząc działania zmierzające do ograniczenia stopnia narażenia ogółu społeczeństwa na oddziaływanie pól elektromagnetycznych, należy pamiętać również o poprawie jakości życia w zakresie ochrony i bezpieczeństwa, zapewnianej przez urządzenia wytwarzające pola elektromagnetyczne,

G.

mając na uwadze, że badanie epidemiologiczne Interphone, na wnioski z którego czekamy od 2006 r., a na które UE wydała kwotę 3 800 000 euro, głównie za pośrednictwem V ramowego programu badań i rozwoju (8), należy do projektów naukowych zarówno budzących zainteresowanie, jak i wywołujących polemiki,

H.

mając jednak na uwadze, że wszyscy wydają się zgodni co do niektórych kwestii, zwłaszcza co do zmienności reakcji poszczególnych osób na narażenie na mikrofale, co do konieczności priorytetowego przeprowadzenia testów narażenia w skali rzeczywistej w celu dokonania oceny innych niż cieplne skutków działania pól o częstotliwościach radiowych oraz co do szczególnej wrażliwości dzieci na narażenie na pola elektromagnetyczne (9),

I.

mając na uwadze, że UE ustanowiła progi narażenia w celu ochrony pracowników przed skutkami pól elektromagnetycznych; mając na uwadze, że w oparciu o zasadę ostrożności takie środki powinny być również podjęte w odniesieniu do zagrożonych grup społeczeństwa, np. mieszkańców danych terenów i konsumentów,

J.

mając na uwadze, że specjalne sprawozdanie Eurobarometru w sprawie pól elektromagnetycznych (nr 272a z czerwca 2007 r.) wskazuje, iż większość obywateli nie uważa, że władze publiczne odpowiednio informują ich o środkach mających zapewnić im ochronę przed polami elektromagnetycznymi,

K.

mając na uwadze, że należy kontynuować badania nad częstotliwościami pośrednimi i bardzo niskimi, aby wyciągnąć wnioski na temat ich skutków dla zdrowia,

L.

mając na uwadze, że dyrektywa 2004/40/WE nie może zagrażać stosowaniu obrazowania rezonansem magnetycznym, ponieważ należy ono do najnowocześniejszych technologii w badaniach, diagnostyce i leczeniu chorób zagrażających życiu pacjentów w Europie,

M.

mając na uwadze, że norma bezpieczeństwa dla rezonansu magnetycznego IEC/EN 60601-2-33 określa wartości graniczne pól elektromagnetycznych, które wprowadzono, by wykluczyć wszelkie zagrożenia dla pacjentów i pracowników,

1.

apeluje do Komisji, by dokonała przeglądu podstaw naukowych i prawidłowości wartości granicznych pól elektromagnetycznych określonych w zaleceniu 1999/519/WE i by przedłożyła Parlamentowi stosowne sprawozdanie; przeglądu powinien dokonać SCENIHR;

2.

wzywa do szczególnego uwzględnienia skutków biologicznych przy dokonywaniu oceny potencjalnego wpływu promieniowania elektromagnetycznego na zdrowie ludzkie, zwłaszcza że według niektórych badań najbardziej szkodliwe skutki występują przy najniższych poziomach promieniowania; wzywa do aktywnego prowadzenia badań w celu przeciwdziałania potencjalnym problemom zdrowotnym poprzez opracowanie rozwiązań pozwalających wyeliminować lub ograniczyć pulsowanie i modulację amplitudy częstotliwości wykorzystywanych do transmisji;

3.

podkreśla, że równocześnie ze wspomnianą zmianą europejskich wartości granicznych pól elektromagnetycznych lub też jako alternatywę do niej Komisja powinna opracować, w koordynacji z ekspertami z państw członkowskich i zainteresowanymi branżami przemysłu (spółki elektroenergetyczne, operatorzy telefonii i producenci urządzeń elektrycznych, w tym telefonów komórkowych), przewodnik po dostępnych i skutecznych technologicznych możliwościach obniżania narażenia na pola elektromagnetyczne;

4.

zauważa, że zarówno podmioty z branży, jak i odpowiednie podmioty zarządzające infrastrukturą i właściwe organy już teraz mogą oddziaływać na pewne czynniki, np. wprowadzając przepisy dotyczące odległości między danym miejscem a przekaźnikami czy też wysokości danego miejsca n.p.m. w stosunku do wysokości stacji bazowej n.p.m. oraz ukierunkowania anteny nadawczej w stosunku do miejsc, w których przebywają ludzie, czyniąc to w oczywistej trosce o uspokojenie i o lepszą ochronę osób mieszkających w pobliżu tego rodzaju urządzeń; wzywa do optymalnego rozmieszczania masztów i przekaźników, a także do wspólnego korzystania z masztów i przekaźników umiejscowionych przez dostawców, tak by ograniczyć liczbę nieodpowiednio zlokalizowanych masztów i przekaźników; wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania odpowiednich wytycznych;

5.

zachęca państwa członkowskie oraz władze lokalne i regionalne do utworzenia punktu kompleksowej obsługi wydającego pozwolenia na montaż anten i przekaźników oraz do uwzględnienia w planach zagospodarowania przestrzennego regionalnego planu rozmieszczania anten;

6.

apeluje do organów odpowiedzialnych za wydawanie pozwoleń na montaż anten telefonii komórkowej o uzgodnienie z operatorami z branży kwestii wspólnego korzystania z infrastruktury w celu ograniczenia liczby anten oraz narażenia ludności na pola elektromagnetyczne;

7.

uznaje wysiłki sektora łączności ruchomej i innych bezprzewodowych technologii wytwarzających pola elektromagnetyczne zmierzające do unikania wyrządzania szkód w środowisku, a zwłaszcza zajęcie się kwestią zmian klimatu;

8.

uważa, że – wobec mnożących się przypadków kierowania spraw do sądu, a nawet przyjmowania przez władze publiczne środków w rodzaju moratorium na montowanie nowych urządzeń przekaźnikowych wytwarzających pola elektromagnetyczne – w powszechnym interesie leży sprzyjanie rozwiązaniom opierającym się na dialogu między podmiotami z branży, władzami publicznymi, władzami wojskowymi i stowarzyszeniami mieszkańców na temat kryteriów instalacji nowych anten telefonii komórkowej lub linii wysokiego napięcia i dbanie przynajmniej o to, by szkoły, żłobki, domy spokojnej starości i budynki służby zdrowia znalazły się w określonej zgodnie z kryteriami naukowymi odległości od tego rodzaju infrastruktury;

9.

wzywa państwa członkowskie, by wraz z operatorami z branży udostępniły społeczeństwu mapy przedstawiające narażenie na linie wysokiego napięcia, częstotliwości radiowe i mikrofale, zwłaszcza generowane przez maszty telekomunikacyjne, przekaźniki radiowe i anteny telefoniczne; wzywa do umieszczenia tych informacji na stronie internetowej, tak aby opinia publiczna mogła z łatwością się z nimi zapoznać, oraz do ich rozpowszechnienia w mediach;

10.

proponuje, by Komisja rozważyła możliwość wykorzystania funduszy przeznaczonych na transeuropejskie sieci energetyczne do zbadania skutków pól elektromagnetycznych o bardzo niskich częstotliwościach, zwłaszcza w liniach elektroenergetycznych;

11.

zwraca się do Komisji, by w czasie nadchodzącej kadencji (2009-2014) zainicjowała ambitny program poświęcony kompatybilności elektromagnetycznej między falami tworzonymi sztucznie a falami emitowanymi naturalnie przez żywy organizm ludzki, co pozwoli stwierdzić docelowo, czy mikrofale mają niepożądany wpływ na zdrowie ludzi;

12.

wzywa Komisję do corocznego przedstawiania sprawozdania w sprawie poziomu promieniowania elektromagnetycznego w UE, jego źródeł oraz działań podejmowanych w UE w celu zapewnienia lepszej ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego;

13.

zwraca się do Komisji o znalezienie rozwiązania pozwalającego na przyspieszenie wdrożenia dyrektywy 2004/40/WE, co zapewni pracownikom rzeczywistą ochronę przed polami elektromagnetycznymi, na wzór istniejącej ochrony przed hałasem (10) i wibracjami (11), zapewnianej przez dwa inne akty wspólnotowe, oraz o wprowadzenie odstępstwa dla techniki obrazowania rezonansem magnetycznym na mocy art. 1 tej dyrektywy;

14.

ubolewa, że w wyniku systematycznego odkładania od 2006 r. wciąż nie opublikowano wniosków z międzynarodowego badania epidemiologicznego Interphone, którego celem jest stwierdzenie, czy istnieje związek między korzystaniem z telefonu komórkowego a niektórymi rodzajami raka, zwłaszcza guzami mózgu, nerwu słuchowego i ślinianki przyusznej;

15.

podkreśla w tym kontekście apel o ostrożność skierowany przez koordynatorkę badania Interphone Elisabeth Cardis, która na podstawie obecnej wiedzy zaleca dzieciom racjonalne korzystanie z telefonu komórkowego i preferowanie telefonu stacjonarnego;

16.

uważa w każdym razie, że rolą Komisji, która wniosła wysoki wkład w finansowanie tego ogólnoświatowego badania, jest skierowanie do odpowiedzialnych za projekt pytania, dlaczego ostatecznie nie opublikowano jego wyników, oraz poinformowanie Parlamentu i państw członkowskich natychmiast po uzyskaniu ewentualnej odpowiedzi;

17.

sugeruje również Komisji, by w trosce o skuteczność polityczną i budżetową przeniosła część wspólnotowych środków finansowych z badań nad polami elektromagnetycznymi na szeroko zakrojoną kampanię uświadamiającą skierowaną do młodych Europejczyków, a dotyczącą dobrych praktyk w zakresie użytkowania telefonu komórkowego, np. korzystania z zestawów słuchawkowych, nieprzedłużania rozmów, wyłączania telefonów w czasie, kiedy nie są używane (np. podczas lekcji), i korzystania z telefonów w miejscach dobrego odbioru sygnału;

18.

takie kampanie uświadamiające powinny również informować młodych Europejczyków o zagrożeniach dla zdrowia związanych z urządzeniami domowymi oraz o konieczności wyłączania ich, a nie pozostawiania ich w stanie gotowości;

19.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by przeznaczyły większe środki na działania badawczo-rozwojowe w zakresie oceny potencjalnych szkodliwych długofalowych skutków częstotliwości radiowych wykorzystywanych przez telefonię komórkową; wzywa również do zwiększenia liczby publicznych zaproszeń do składania wniosków dotyczących badań nad szkodliwymi skutkami wielokrotnego narażenia na różne źródła pól elektromagnetycznych, szczególnie w odniesieniu do dzieci;

20.

proponuje uzupełnienie mandatu Europejskiej Grupy ds. Etyki w Nauce i Nowych Technologiach o zadanie oceny uczciwości naukowej, by pomóc Komisji zapobiec ewentualnym sytuacjom stanowiącym zagrożenie, konfliktom interesów, a nawet oszustwom, które mogłyby wystąpić w sytuacji wzmożonej obecnie konkurencji wśród naukowców;

21.

wzywa Komisję – uznając powszechne obawy wyrażane w wielu państwach członkowskich – do współpracy ze wszystkimi odnośnymi interesariuszami, takimi jak eksperci krajowi, organizacje pozarządowe i sektory przemysłu, nad poprawą oferty i dostępności zrozumiałych dla laików aktualnych informacji dotyczących technologii bezprzewodowej i norm ochrony;

22.

wzywa Międzynarodową Komisję ds. Ochrony przed Promieniowaniem Niejonizującym i Światową Organizację Zdrowia, by ustalając standardy, zachowywały większą przejrzystość i otwartość na dialog ze wszystkimi zainteresowanymi stronami;

23.

potępia niektóre kampanie marketingowe operatorów telefonicznych, szczególnie agresywne w okresie świątecznym przed końcem roku i podczas innych specjalnych okazji, np. sprzedaż telefonów komórkowych przeznaczonych wyłącznie dla dzieci czy też skierowane do nastolatków oferty abonamentów z „darmowymi minutami”;

24.

proponuje, by UE włączyła do swojej polityki jakości powietrza w pomieszczeniach badanie dotyczące bezprzewodowych urządzeń domowych, np. urządzeń WiFi zapewniających dostęp do Internetu i telefonów pracujących w standardzie DECT, które upowszechniły się w ostatnich latach w miejscach publicznych i mieszkaniach, narażając obywateli na stałą emisję mikrofal;

25.

wnioskuje, by w imię stałej troski o lepsze informowanie konsumentów zmieniono normy techniczne Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki, wprowadzając w odniesieniu do wszystkich urządzeń bezprzewodowych obowiązek umieszczania na etykiecie informacji o mocy emisji oraz stwierdzenia, że dane urządzenie emituje mikrofale;

26.

zwraca się do Rady i Komisji, by w koordynacji z państwami członkowskimi i Komitetem Regionów sprzyjały wprowadzeniu jednolitej normy w celu zminimalizowania narażenia mieszkańców w przypadku rozszerzania sieci linii elektrycznych wysokiego napięcia;

27.

jest żywo poruszony faktem, że towarzystwa ubezpieczeniowe dążą do wykluczenia zagrożeń związanych z polami elektromagnetycznymi z polis ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, co wyraźnie dowodzie, że europejscy ubezpieczyciele już stosują własną wersję zasady ostrożności;

28.

wzywa państwa członkowskie do pójścia za przykładem Szwecji i uznania osób cierpiących na nadwrażliwość elektromagnetyczną za osoby niepełnosprawne w celu zapewnienia im odpowiedniej ochrony i równych szans;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Komitetowi Regionów i Światowej Organizacji Zdrowia.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/43

A.

mając na uwadze, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za organizację, treść dydaktyczną i reformę edukacji szkolnej oraz mając na uwadze, że wymiana informacji i dobrych praktyk oraz współpraca w zakresie wspólnych wyzwań stanowią znakomite narzędzia wspierania reform; mając także na uwadze, że Komisja ma do spełnienia ważną rolę w ułatwianiu tej współpracy,

B.

mając na uwadze, że zmiany gospodarcze i społeczne zachodzące w Unii Europejskiej, warunki funkcjonowania jednolitego rynku oraz nowe możliwości i wyzwania w globalnej gospodarce stanowią zbiór wspólnych wyzwań dla wszystkich krajowych systemów oświatowych, co dodatkowo zwiększa konieczność prowadzenia na szczeblu europejskim współpracy w dziedzinie edukacji i szkolenia,

C.

mając na uwadze, że znaczne rozbieżności pod względem wyników osiąganych przez poszczególne systemy oświatowe w UE mogą przełożyć się na pogłębienie rozbieżności w rozwoju gospodarczym i społecznym pomiędzy państwami członkowskimi i zagrozić realizacji celów strategii lizbońskiej,

D.

mając na uwadze, że konieczne są bardziej systematyczne działania zmierzające do zwiększenia roli oświaty w tzw. trójkącie wiedzy (badania, innowacyjność, oświata), na którym Unia opiera swoją długoterminową strategię przyszłego rozwoju, konkurencyjności i spójności społecznej, a także włączenie oświaty do priorytetów kolejnego cyklu procesu lizbońskiego,

E.

mając na uwadze, że punkty odniesienia to ważne narzędzia nadające impet dalszym reformom, jako że pozwalają one dokonać pomiaru stopnia realizacji właściwie zdefiniowanych wspólnych celów,

F.

mając na uwadze, że Rada przyjęła do realizacji do roku 2010 trzy cele związane z edukacją szkolną i dotyczące: uczniów przedwcześnie kończących naukę szkolną, umiejętności czytania oraz ukończenia procesu kształcenia na poziomie ponadgimnazjalnym; mając na uwadze, że postęp w realizacji tych celów wciąż jest jednak niewystarczający,

G.

mając na uwadze, że zdobywanie różnych umiejętności i kluczowych kompetencji przez wszystkich młodych ludzi oraz poprawa poziomu osiągnięć szkolnych są niezwykle ważne dla realizacji celów agendy lizbońskiej,

H.

mając na uwadze, że poziom wykształcenia osiągniętego przez młodych ludzi ma bezpośredni wpływ na ich późniejsze perspektywy zatrudnienia, późniejszy udział w życiu społecznym, dalsze kształcenie lub szkolenie oraz zarobki,

I.

mając na uwadze, że kształcenie kobiet ma szczególny wpływ na wyniki społeczności w zakresie kształcenia; mając na uwadze, że niepełne i niewystarczające kształcenie dziewcząt ma negatywny wpływ nie tylko na nie same, ale także może rzutować na następne pokolenie,

J.

mając na uwadze, że nierówności i przedwczesne zakończenie nauki szkolnej powodują wysokie koszty społeczne i ekonomiczne oraz mają szkodliwy wpływ na spójność społeczną oraz że wszelkie formy segregacji szkolnej obniżają poziom krajowych systemów oświaty w ogóle,

K.

mając na uwadze, że obserwujemy obecnie alarmujący wzrost przemocy w szkole, któremu towarzyszą przejawy rasizmu i ksenofobii w środowisku szkolnym, co wynika z dwóch podstawowych cech współczesnej szkoły, a mianowicie wielokulturowości i nasilania się podziałów klasowych, a także z braku jakichkolwiek stosownych mechanizmów interwencji, wsparcia i kontaktu z uczniami w systemie oświaty,

L.

mając na uwadze, że modele kształcenia integracyjnego sprzyjają integracji grup uczniów w niekorzystnej sytuacji oraz o specjalnych potrzebach edukacyjnych i zwiększają solidarność między uczniami pochodzącymi z różnych środowisk,

M.

mając na uwadze, że nauczanie przedszkolne na dobrym poziomie w znacznym stopniu przyczynia się do integracji grup będących w trudnej sytuacji (takich jak dzieci z biednych rodzin i grup mniejszościowych), może pomóc w podnoszeniu ogólnego poziomu umiejętności, obniża różnice w wykształceniu oraz jest niezwykle istotne dla zwiększenia równości i zmniejszenia liczby osób przerywających naukę,

N.

mając na uwadze, że szkoły odgrywają podstawową rolę w życiu społecznym i kształceniu dzieci, a także w ich rozwoju osobowym; a także pod względem przekazywania im wiedzy, umiejętności i wartości pozwalających na uczestnictwo w społeczeństwie demokratycznym i aktywne obywatelstwo,

O.

mając na uwadze, że wobec trwającego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oświata i szkolenie mają kluczową rolę do odegrania w rozwijaniu innowacyjnych umiejętności i wiedzy oraz w zapewnianiu swobodnego przepływu wiedzy jako idealnych narzędzi uzdrowienia gospodarki i stymulowania rynku zatrudnienia; zauważając jednak, że głównym celem tworzenia polityki w dziedzinie oświaty i wychowania nie jest realizacja celów rynkowych i spełnianie kryteriów możliwości zatrudnienia, lecz zapewnienie uczniom osiągnięcia ogólnego standardu wiedzy oraz jednolitej oświaty umożliwiającej pełny rozwój osobowości,

P.

mając na uwadze, że programy nauczania oraz metody oceny powinny umożliwiać każdemu uczniowi zdobywanie najważniejszych umiejętności i rozwój pełnego potencjału oraz mając na uwadze, że dobre fizyczne i psychiczne samopoczucie dzieci oraz przyjazne formy nauczania są kluczowe dla dobrych wyników nauczania,

Q.

mając na uwadze, że szeroko rozumiane kształcenie obejmujące takie przedmioty jak plastyka i muzyka może sprzyjać spełnieniu osobistemu, umacnianiu wiary w siebie oraz rozwojowi kreatywności i innowacyjnego sposobu myślenia,

R.

mając na uwadze, że wydatki na edukację powinny być kierowane w szczególności do tych obszarów, które wykazują się największą skutecznością pod względem poprawy osiągnięć i rozwoju uczniów,

S.

mając na uwadze, że jakość nauczania jest uważana za najważniejszy czynnik oddziałujący na osiągnięcia ucznia w szkole,

T.

mając na uwadze, że mobilność i wymiana mogą sprzyjać rozwojowi umiejętności międzykulturowych, językowych, społecznych i przedmiotowych, zwiększać motywację nauczycieli i uczniów oraz pomóc w podnoszeniu kwalifikacji pedagogicznych nauczycieli,

U.

mając na uwadze, że szkoły stanowią tylko część podmiotów, które są łącznie odpowiedzialne za edukację młodych ludzi,

V.

mając na uwadze, że konieczne jest stworzenie kultury oceny w systemach oświatowo-wychowawczych w celu zagwarantowania skutecznej i długotrwałej kontroli ich rozwoju,

W.

mając na uwadze, że we wspomnianej powyżej rezolucji z dnia 8 września 2005 r. Parlament Europejski podkreślił potrzebę zreformowania systemu zarządzania szkołami europejskimi w celu stawienia czoła współczesnym wyzwaniom związanym głównie z rozszerzeniem i jego konsekwencjami,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wyżej wspomniany komunikat Komisji z dnia 3 lipca 2008 r. oraz dziedziny, na których proponuje się skoncentrować przyszłą współpracę;

2.

z zadowoleniem przyjmuje wyżej wspomniany komunikat Komisji z dnia 16 grudnia 2008 r. oraz proponowane w nim działania;

3.

popiera pogląd, że edukacja szkolna powinna stanowić kluczowy priorytet w ramach kolejnego cyklu strategii lizbońskiej;

4.

z zadowoleniem przyjmuje porozumienie państw członkowskich dotyczące współpracy w zakresie edukacji szkolnej w kluczowych obszarach oraz apeluje do państw członkowskich, aby w pełni wykorzystały tę możliwość i uczyły się od siebie wzajemnie;

5.

apeluje do państw członkowskich, aby dołożyły wszelkich starań i zapewniły każdemu młodemu człowiekowi podstawowe umiejętności stanowiące podstawę dalszej nauki, aby kontynuowały starania na rzecz realizacji zalecenia 2006/962/WE oraz starania na rzecz realizacji uzgodnionych wcześniej celów;

6.

wyraża zaniepokojenie obserwowaną obecnie tendencją obniżania się umiejętności uczniów w zakresie czytania, pisania i liczenia i domaga się, aby państwa członkowskie podjęły wszelkie niezbędne kroki, aby odwrócić tę tendencję;

7.

zaleca państwom członkowskim dalsze rozważenie strategii mających zmniejszyć nierówność kobiet i mężczyzn w zakresie podstawowych umiejętności;

8.

apeluje do państw członkowskich, aby nadal dokonywały starań w celu zmniejszenia liczby uczniów przedwcześnie kończących naukę szkolną; podkreśla potrzebę jak najszybszego identyfikowania uczniów zagrożonych i zapewniania im dodatkowej pomocy oraz edukacyjnych zajęć pozalekcyjnych, a także wspierania ich w procesie przejścia z jednego poziomu nauczania na kolejny, jak również zapewnienia potrzebującym uczniom nauczania dostosowanego do ich indywidualnych potrzeb;

9.

zauważa, że młodzież w Unii wykazuje niepokojący brak zdolności koncentracji; w związku z tym wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy głównych powodów braku koncentracji wśród uczniów;

10.

wyraża pogląd, że szkoły powinny zapewniać wysokiej jakości kształcenie wszystkim dzieciom i określać ambitne cele dla wszystkich uczniów, a jednocześnie oferować różnorodne możliwości nauki i dodatkową pomoc uwzględniającą potrzeby poszczególnych uczniów;

11.

wzywa zatem państwa członkowskie, aby zapewniły zachowanie równowagi między równością i jakością w swej polityce oświatowej, z położeniem nacisku na środki socjalne gwarantujące ułatwienia uczniom i studentom ze środowisk nieuprzywilejowanych oraz na adaptację procesu nauczania do ich indywidualnych potrzeb, a co za tym idzie, oferowaniem im równych szans pod względem dostępu do kształcenia;

12.

ponadto domaga się, aby państwa członkowskie poprawiały możliwości dostępu najmniej uprzywilejowanych grup do najwyższej jakości kształcenia zawodowego i uniwersyteckiego, m.in. poprzez opracowywanie i popularyzację odpowiednich programów stypendialnych;

13.

jest zwolennikiem integracyjnych systemów nauczania, w ramach których społeczności szkolne stanowią odzwierciedlenie społeczeństwa pod względem różnorodności i pozwalają uniknąć wszelkiego rodzaju segregacji;

14.

dlatego też domaga się, aby państwa członkowskie realizowały cel całkowitej desegregacji klas i instytucji romskich w szkolnictwie podstawowym, a także nadzorowały oraz znosiły nielegalne praktyki umieszczania dzieci romskich w klasach dla dzieci upośledzonych umysłowo;

15.

uważa za rzecz ważną, by w czasie nauki w szkole i na uczelni wyższej młodzież przygotowywana była do elastyczności na rynku pracy, mając na uwadze jego zmienność (wymagania pracodawców mogą ulegać nagłym zmianom);

16.

domaga się modernizacji i poprawy programów nauczania tak, aby odzwierciedlały one rzeczywistość dzisiejszych czasów pod względem społecznym, gospodarczym, kulturowym i technicznym i były blisko powiązane z przemysłem, biznesem i rynkiem pracy;

17.

wyraża jednak opinię, że reforma systemu oświaty powinna być nastawiona przede wszystkim na pełny i wieloaspektowy rozwój jednostki, kultywowanie poszanowania praw człowieka i sprawiedliwości społecznej, kształcenie ustawiczne mające na celu rozwój osobowy i awans zawodowy, ochronę środowiska oraz dobrobyt jednostki i społeczności; uważa, że w tym kontekście dostosowywanie nabywanej wiedzy do wymogów rynku jest niewątpliwie jednym z priorytetów systemów oświaty, ale nie ich głównym i zasadniczym celem;

18.

uważa, że szkoły powinny dążyć nie tylko do zwiększania szans na zatrudnienie, ale także do dawania wszystkim młodym ludziom możliwości rozwoju pełnego potencjału, zgodnie z ich osobistymi uzdolnieniami; podkreśla znaczenie stworzenia środowiska uczenia się, w którym młodzież może zdobywać podstawowe umiejętności demokratyczne pozwalające im na aktywne uczestnictwo w społeczeństwie obywatelskim;

19.

stwierdza, że wszystkie dzieci, od najmłodszych lat, powinny mieć możliwość zdobywania kompetencji w zakresie muzyki, sztuki, zdolności manualnych, fizycznych, społecznych i obywatelskich i dlatego wyraża zdecydowane przekonanie, że edukacja muzyczna, artystyczna oraz wychowanie fizyczne powinny stanowić obowiązkową część szkolnych programów nauczania;

20.

jest przekonany, że zgodnie z konkluzjami ze spotkania Rady Europejskiej w Barcelonie w 2002 r. dzieci powinny od najmłodszych lat uczyć się języków obcych; z zadowoleniem przyjmuje propozycję dotyczącą nowego celu, zgodnie z którym przynajmniej 80 % uczniów w szkołach na poziomie gimnazjalnym powinno uczyć się przynajmniej dwóch języków obcych; podkreśla znaczenie kontynuacji nauczania języków obcych w szkołach wyższych w celu zapewnienia wysokiego poziomu kompetencji językowych wśród młodzieży; wzywa państwa członkowskie do rozważenia możliwości zatrudnienia większej liczby nauczycieli języków obcych, dla których języki te są językami ojczystymi;

21.

podkreśla znaczenie edukacji w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych i znajomości mediów; uważa, że należy uczyć dzieci korzystania z nowych technologii komunikacyjnych i cyfrowych oraz ich zastosowań;

22.

docenia wkład kształcenia nieformalnego w przekazywanie młodzieży cennych umiejętności uzupełniających w stosunku do tych zdobywanych w szkołach, wzywa szkoły do bardziej intensywnej współpracy z podmiotami zajmującymi się kształceniem nieformalnym, takimi jak organizacje młodzieżowe;

23.

jest zdania, że każde dziecko ma prawo do dobrego kształcenia oraz że pierwszym i ważnym krokiem w kierunku zagwarantowania takiego kształcenia byłaby europejska karta praw ucznia;

24.

wzywa państwa członkowskie i odnośne władze regionalne, aby inwestowały w edukację przedszkolną, aby zagwarantowały wysokiej jakości instytucje przedszkolne i opieki nad dziećmi zatrudniające odpowiednio wykształconych nauczycieli i opiekunów, a także ich dostępność pod względem finansowym; popiera projekt nowego celu dotyczącego wskaźnika udziału w edukacji przedszkolnej;

25.

jest przekonany, że szkolnictwo publiczne powinno pozostać domeną finansowaną przede wszystkim ze środków państwowych, co przyczynia się do równości społecznej i integracji; z zadowoleniem przyjmuje jednak inicjatywy mające na celu nawiązanie owocnej współpracy z sektorem prywatnym i zbadanie potencjalnych nowych sposobów finansowania uzupełniającego;

26.

jest zdania, że publiczne placówki oświatowe znajdujące się w mniej korzystnej sytuacji finansowej, w szczególności w biedniejszych regionach UE, powinny otrzymać dodatkowe wsparcie;

27.

jest przekonany, że wysokiej jakości środowisko uczenia się, oferujące nowoczesną infrastrukturę, materiały i technologię jest warunkiem zapewnienia wysokiej jakości nauczania w szkołach;

28.

jest przekonany, że jakość i pozytywne wyniki nauczania wiążą się również z wysokimi wymaganiami i precyzją przy opracowywaniu programów nauczania, a także regularną oceną uczniów, których ocena ta powinna uczynić odpowiedzialnymi za osiągane postępy;

29.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia szkołom niezbędnej autonomii, aby mogły one znaleźć rozwiązania konkretnych problemów, które napotykają w lokalnym otoczeniu, a także do zapewnienia odpowiedniej elastyczności programów szkolnych, metod nauczania i systemów oceny, uznając potrzebę zapewnienia porównywalności systemów kwalifikacji w Europie;

30.

uważa, że ocena to użyteczne narzędzie poprawy jakości systemów oświaty; podkreśla jednak, że każdy system ewaluacji i oceny powinien mieć na celu nie tylko ilościowe wyniki i osiągnięcia uczniów, co doprowadziłoby do powstania społecznej hierarchii placówek oświatowych i systemów oświatowych „wielu prędkości”, ale również powinien być ukierunkowany na sam system i stosowane metody, z wyraźnym uwzględnieniem szczególnego otoczenia społeczno-gospodarczego, w jakim funkcjonuje dana szkoła;

31.

jest przekonany, że jakość i pozytywne wyniki nauczania uzależnione są również w dużej mierze od autorytetu nauczyciela w klasie;

32.

uważa, że skład kadry nauczycielskiej powinien odzwierciedlać w jak największym stopniu rosnącą różnorodność europejskich społeczeństw, tak aby zapewniać wzorce osobowe wszystkim uczniom; w związku z tym zachęca do rozważenia konieczności zachęcenia większej liczby mężczyzn do wykonywania zawodu nauczyciela, zwłaszcza na poziomie szkoły podstawowej;

33.

wyraża przekonanie, że należy zapewnić zarówno wysokiej jakości wstępne kształcenie nauczycieli, oparte na teorii i praktyce, jak i spójny proces ich stałego rozwoju zawodowego oraz wsparcia w celu zapewnienia nauczycielom możliwości zdobywania umiejętności wymaganych w społeczeństwie opartym na wiedzy w całym cyklu ich kariery zawodowej; uważa, że strategie w zakresie kształcenia i rekrutacji nauczycieli powinny być tak zaprojektowane, aby przyciągać najzdolniejszych kandydatów i że nauczycielom należy zapewnić poziom uznania społecznego, status i wynagrodzenie odpowiadające znaczeniu ich zadań;

34.

zdecydowanie popiera umożliwienie jak największej liczbie uczniów i nauczycieli udziału w projektach związanych z mobilnością i partnerstwem szkół; podkreśla w tym względzie znaczenie programu Comenius; podkreśla potrzebę dalszego zmniejszenia obciążenia administracyjnego szkół pragnących w nim uczestniczyć; z zadowoleniem przyjmuje powstanie programu Comenius Regio; popiera propozycję ustanowienia nowego celu w zakresie mobilności;

35.

zaleca, aby nauczyciele, a zwłaszcza nauczyciele przedmiotów artystycznych, byli zachęcani do maksymalnego wykorzystywania europejskich i krajowych programów mobilności i aby mobilność stała się nieodłączną częścią ich szkolenia i kariery;

36.

zaleca zaangażowanie rodziców w życie szkolne oraz podnoszenie świadomości w zakresie potencjalnego wpływu warunków życia i zajęć pozaszkolnych na zdobywanie umiejętności i kompetencji w szkole, uznając, że niwelowanie nierówności w kształceniu wyłącznie za pomocą polityki kształcenia okazało się niepomyślne;

37.

zdecydowanie zaleca nawiązanie współpracy partnerskiej pomiędzy szkołą a społecznością lokalną w celu walki z problemem przemocy w szkołach, która może rozprzestrzenić się na ogół społeczeństwa;

38.

jest przekonany, że wszystkie szkoły powinny zachęcać do nabywania kompetencji demokratycznych poprzez wspieranie działalności rad uczniowskich i umożliwianie uczniom przyjęcia części odpowiedzialności za szkołę w partnerstwie z rodzicami, nauczycielami i radami szkół;

39.

apeluje o ścisłą współpracę pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją, mającą sprzyjać wdrażaniu europejskiego systemu szkolnictwa w systemach oświatowych poszczególnych państw członkowskich; zwraca się do Komisji o uwzględnienie szkół europejskich w zakresie prac programu Eurydice;

40.

zachęca Komisję do regularnej analizy postępu będącego wynikiem obu wymienionych wyżej komunikatów w celu dokonania oceny wyników osiąganych przez systemy oświatowo-wychowawczych w UE, przy zwróceniu szczególnej uwagi na zdobywanie podstawowych umiejętności przez uczniów;

41.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/50

1.

zatwierdza wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/51

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/52

1.

zatwierdza wprowadzenie zmian do Umowy;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Konfederacji Szwajcarskiej.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/53

1.

zatwierdza projekt Rady po poprawkach;

2.

zwraca się do Rady o odpowiednią zmianę tekstu;

3.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do projektu lub zastąpienia go innym aktem;

5.

deklaruje swoją determinację, aby w przypadku, gdyby przedmiotowy projekt nie został przyjęty przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego, rozpatrzyć wszelkie kolejne wnioski w trybie pilnym, w ścisłej współpracy z parlamentami krajowymi;

6.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/61

1.

zatwierdza wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/61

1.

wyraża zgodę na wniosek dotyczący rozporządzenia Rady;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/62

1.

zatwierdza wspólne stanowisko;

2.

stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 traktatu WE;

4.

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po sprawdzeniu prawidłowego zakończenia wszystkich procedur oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/63

1.

zatwierdza wspólne stanowisko;

2.

stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego, zgodnie z art. 254 ust. 1 traktatu WE;

4.

zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po sprawdzeniu prawidłowego zakończenia wszystkich procedur oraz do przygotowania jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady;

5.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/64

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/65

1.

zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/66

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

przyjmuje do wiadomości deklarację Komisji załączoną do niniejszej rezolucji;

3.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 137/67