18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/1

(1)

Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwijanie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej w Tampere z dnia 15 i 16 października 1999 r., a zwłaszcza ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania powinna stać się podstawą współpracy sądowej zarówno w sprawach cywilnych, jak i karnych w Unii Europejskiej.

(2)

W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z posiedzenia w Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych (3). We wprowadzeniu do tego programu stwierdza się, że wzajemne uznawanie „ma na celu wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi, ale także zwiększenie ochrony praw jednostki”.

(3)

Wdrożenie zasady wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych zakłada, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Zakres wzajemnego uznawania w znacznym stopniu zależy od szeregu parametrów, w tym mechanizmów zabezpieczenia praw podejrzanych oraz wspólnych minimalnych norm niezbędnych dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania.

(4)

Zasada wzajemnego uznawania może skutecznie działać jedynie w duchu zaufania, gdy nie tylko organy sądowe, ale wszyscy uczestnicy procesu karnego postrzegają decyzje organów sądowych innego państwa członkowskiego jako równoważne z decyzjami sądów ich własnego państwa, co wymaga nie tylko zaufania do tego, że przepisy partnera są właściwe, ale także ufności, że są one prawidłowo stosowane.

(5)

Mimo że wszystkie państwa członkowskie są stronami europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) z doświadczenia wynika, że nie zawsze stanowi to o zapewnieniu wystarczającego zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich.

(6)

Art. 82 ust. 2 Traktatu przewiduje ustanowienie norm minimalnych obowiązujących w państwach członkowskich w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym. Art. 82 ust. 2 lit. b) odwołuj się do „praw jednostek w postępowaniu karnym” jako jednego z obszarów, w którym można ustanowić normy minimalne.

(7)

Wspólne minimalne normy powinny doprowadzić do zwiększonego zaufania do sądowych systemów karnych wszystkich państw członkowskich, co z kolei powinno doprowadzić do bardziej efektywnej współpracy sądowej opartej na wzajemnym zaufaniu. Takie wspólne minimalne normy powinny mieć zastosowanie w odniesieniu do tłumaczeń ustnych i pisemnych w postępowaniu karnym.

(8)

Prawo osób, które nie rozumieją języka postępowania, do tłumaczenia ustnego i pisemnego zostało sformułowane w art. 6 EKPC oraz w wykładni zawartej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Przepisy niniejszej dyrektywy ułatwiają stosowanie tego prawa w praktyce. W tym celu w niniejszej dyrektywie zamierza się zapewnić podejrzanemu lub oskarżonemu prawo do tłumaczenia ustnego i pisemnego w trakcie postępowania karnego, by zagwarantować jego prawo do rzetelnego procesu sądowego.

(9)

Prawa przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny także mieć zastosowanie do postępowania służącego wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania w granicach przewidzianych niniejszą dyrektywą. Wykonujące nakaz państwa członkowskie powinny zapewnić tłumaczenie ustne i pisemne osobie będącej przedmiotem wniosku, która nie rozumie języka postępowania ani nim nie włada; państwa te powinny także ponosić koszty tego tłumaczenia.

(10)

Przepisy niniejszej dyrektywy powinny zapewniać ochronę – przez udzielenie darmowej i odpowiedniej pomocy językowej – praw podejrzanych, którzy nie władają językiem postępowania ani go nie rozumieją, do zrozumienia przedstawionych im zarzutów lub podejrzeń i przebiegu postępowania w takim stopniu, aby móc korzystać ze swych praw. Podejrzany lub oskarżony powinien m.in. być w stanie przedstawić swojemu doradcy prawnemu swoją wersję wydarzeń, zwrócić uwagę na wszelkie stwierdzenia, z którymi się nie zgadza, i uświadomić swojemu doradcy prawnemu wszelkie fakty, które należy przedstawić jako linię obrony. W związku z tym przypomina się, że przepisy niniejszej dyrektywy określają zasady minimalne. Państwa członkowskie mogą rozszerzyć prawa określone w niniejszej dyrektywie, by zapewnić wyższy poziom ochrony, także w sytuacjach nie ujętych wyraźnie w niniejszej dyrektywie. Poziom ochrony nigdy nie powinien być niższy niż przewidziano w EKPC i w wykładni zawartej w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(11)

Państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do zapewniania tłumaczenia ustnego rozmów między podejrzanym lub oskarżonym a jego doradcą prawnym w przypadkach, gdy mogą oni skutecznie porozumiewać się w tym samym języku. Państwa członkowskie nie powinny być również zobowiązane do zapewniania tłumaczenia ustnego takich rozmów w przypadkach, gdy prawo do tłumaczenia ustnego stosuje się wyraźnie w celu innym niż wykonanie prawa do rzetelnego procesu sądowego w danym postępowaniu.

(12)

Stwierdzenie braku potrzeby tłumaczenia ustnego lub pisemnego powinno podlegać weryfikacji zgodnie z prawem krajowym. Weryfikację taką można przeprowadzić np. za pomocą konkretnej procedury skarg lub w ramach zwykłej procedury odwołania od decyzji z przyczyn merytorycznych.

(13)

Odpowiedniej pomocy należy udzielić także podejrzanym lub oskarżonym cierpiącym na zaburzenia słuchu lub mowy.

(14)

U podstaw właściwego wymierzania sprawiedliwości leży obowiązek opieki nad podejrzanymi lub oskarżonymi znajdującymi się w potencjalnie niekorzystnym położeniu, zwłaszcza z powodu upośledzeń fizycznych wpływających na ich zdolność do skutecznego porozumiewania się. Prokuratura, organy ścigania i organy sądowe powinny zatem zapewnić, aby osoby te były w stanie skutecznie wykonywać prawa przewidziane na mocy niniejszej dyrektywy, na przykład zwracając uwagę na wszelkie potencjalne słabości mające wpływ na zdolność tych osób do śledzenia postępowania i do wyrażania się, oraz podejmując odpowiednie kroki w celu zagwarantowania tych praw.

(15)

Zagwarantowanie rzetelności postępowania wymaga, by istotne dokumenty, lub przynajmniej główne ich części, były przetłumaczone dla podejrzanego lub oskarżonego. Od organów państw członkowskich zależy postanowienie o tym, które dokumenty należy przetłumaczyć, zgodnie z prawem krajowym. Niektóre dokumenty powinny zawsze być uważane za istotne dokumenty, które należy przetłumaczyć; jest to np. decyzja o pozbawieniu danej osoby wolności, zarzut lub oskarżenie oraz każdy wyrok.

(16)

Zrzeczenie się prawa do tłumaczenia pisemnego dokumentów powinno być jednoznaczne, posiadać minimalne zabezpieczenia i nie powinno stać w sprzeczności z żadnym istotnym interesem publicznym.

(17)

Niniejsza dyrektywa przestrzega praw podstawowych i jest w pełni zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie prawa do wolności, rzetelnego procesu sądowego oraz prawa do obrony.

(18)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby przepisy niniejszej dyrektywy, gdy odpowiadają one prawom gwarantowanym na mocy EKPC, były wykonywane w sposób spójny z postanowieniami EKPC i z wykładnią zawartą w stosownym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(19)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie osiągnięcie wspólnych minimalnych norm nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a ze względu na rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości zdefiniowaną i określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/5

(1)

Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)

Art. 82 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przewiduje, że współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych w Unii opiera się na zasadzie wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych.

(3)

Zgodnie z programem sztokholmskim, przyjętym przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach 10–11 grudnia 2009 r., wzajemne uznawanie mogłoby dotyczyć wszystkich rodzajów wyroków i orzeczeń sądowych, które mogą, zależnie od systemu prawnego, mieć charakter karny albo administracyjny. W programie wskazuje się również, że ofiarom przestępstw można zaoferować specjalne środki ochronne, które powinny mieć zastosowanie w Unii.

(4)

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie obecnej sytuacji oraz przyszłych działań w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet zaleca, aby państwa członkowskie stworzyły politykę zerowej tolerancji wobec wszelkich form przemocy wymierzonej przeciw kobietom, i wzywa państwa członkowskie do podjęcia stosownych działań w celu zapewnienia obecnym i potencjalnym ofiarom lepszej ochrony i lepszego wsparcia.

(5)

We wspólnej przestrzeni sprawiedliwości pozbawionej granic wewnętrznych należy zadbać o to, aby ochrona przysługująca danej osobie w jednym państwie członkowskim była utrzymana i kontynuowana we wszystkich innych państwach członkowskich, do których przemieszcza się lub przemieściła się ta osoba. Należy również zapewnić, aby uzasadnione korzystanie przez obywateli Unii z prawa do swobodnego poruszania się i zamieszkiwania na terytorium państw członkowskich, zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 21 TFUE, nie prowadziło do zmniejszenia poziomu ich bezpieczeństwa.

(6)

Z myślą o osiągnięciu tych celów niniejsza dyrektywa powinna ustanowić przepisy, na mocy których ochrona wynikająca ze środka ochronnego przyjętego zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego („państwa wydającego”) może zostać rozszerzona na inne państwo członkowskie, do którego przemieści się osoba podlegająca ochronie („państwo wykonujące”), niezależnie od rodzaju lub okresu trwania obowiązków lub zakazów zawartych w danym środku ochronnym.

(7)

Aby móc zapobiec popełnieniu nowego przestępstwa przeciwko ofierze w państwie wykonującym, państwo to powinno mieć podstawę prawną do uznania orzeczenia wydanego wcześniej w państwie wydającym na korzyść ofiary, ale w taki sposób, aby ofiara nie musiała rozpoczynać nowego postępowania ani ponownie okazywać dowodów w państwie wykonującym, tak jak gdyby państwo wydające nie wydało decyzji.

(8)

Niniejszą dyrektywę należy stosować i wykonywać w taki sposób, aby osoba podlegająca ochronie korzystała w państwie wykonującym z takiej samej lub równoważnej ochrony, jaka przysługiwałaby jej, gdyby środek ochronny został wydany w tym państwie ab initio – więc bez żadnej dyskryminacji.

(9)

Ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy przypadków, w których osoba podlegająca ochronie przenosi się do innego państwa członkowskiego, wykonywanie jej przepisów nie zakłada przeniesienia na państwo wykonujące żadnych uprawnień dotyczących kar głównych, kar w zawieszeniu, kar alternatywnych, warunkowych lub pobocznych ani uprawnień dotyczących środków bezpieczeństwa nałożonych na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa, jeżeli osoba ta nadal mieszka w państwie, które wydało taki środek ochronny.

(10)

W stosownych przypadkach możliwe powinno być zastosowanie metod elektronicznych w celu wprowadzenia w życie środków przyjętych w ramach stosowania niniejszej dyrektywy, zgodnie z przepisami i procedurami krajowymi.

(11)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie ochrona osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie działające jednostronnie, z uwagi na transgraniczny charakter takich sytuacji, a ze względu na rozmiar i potencjalne skutki, może zostać lepiej osiągnięty na szczeblu unijnym, Unia może przyjąć środki zgodne z zasadą pomocniczości, o której mowa w art. 5 ust. 3 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 TUE niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(12)

Niniejsza dyrektywa powinna przyczynić się do ochrony osób znajdujących się w niebezpieczeństwie, stanowiąc w ten sposób uzupełnienie aktów, które już w tej dziedzinie obowiązują, takich jak decyzja ramowa Rady 2008/947/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków i decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia w celu nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych (2) oraz decyzja ramowa Rady 2009/829/WSiSW z dnia 23 października 2009 r. w sprawie stosowania przez państwa członkowskie Unii Europejskiej zasady wzajemnego uznawania do decyzji w sprawie środków nadzoru stanowiących alternatywę dla tymczasowego aresztowania (3),

1)

„Europejski nakaz ochrony” oznacza orzeczenie sądowe o środku ochronnym wydane przez państwo członkowskie, by w odpowiednim przypadku ułatwić innemu państwu członkowskiemu zastosowanie, na mocy własnego prawa krajowego, środka ochronnego, który ma służyć ochronie życia, nietykalności fizycznej i psychicznej, wolności lub nietykalności seksualnej danej osoby;

2)

„Środek ochronny” oznacza decyzję podjętą przez właściwy organ państwa członkowskiego, nakładającą na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa co najmniej jeden z obowiązków lub zakazów wymienionych w art. 2 ust. 2, o ile naruszenie takich obowiązków lub zakazów stanowi przestępstwo na mocy prawa danego państwa członkowskiego lub może skutkować karą pozbawienia wolności w tym państwie członkowskim;

3)

„Osoba podlegająca ochronie” oznacza osobę, której życie, nietykalność fizyczna i psychiczna, wolność lub nietykalność seksualna stanowią przedmiot ochrony wynikającej ze środka ochronnego przyjętego przez państwo wydające;

4)

„Osoba będąca przyczyną niebezpieczeństwa” oznacza osobę, na którą nałożono co najmiej jeden z obowiązków lub zakazów, o których mowa w art. 2 ust. 2.

5)

„Państwo wydające” oznacza państwo członkowskie, w którym pierwotnie przyjęto środek ochronny stanowiący podstawę do wydania europejskiego nakazu ochrony;

6)

„Państwo wykonujące” oznacza państwo członkowskie, któremu przekazano europejski nakaz ochrony, aby go uznało;

7)

„Państwo nadzoru” oznacza państwo członkowskie, do którego przekazano wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzję w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art. 4 decyzji ramowej 2009/829/WSiSW.

a)

zakaz przebywania w pewnych lokalizacjach, miejscach lub określonych obszarach, na których mieszka lub które odwiedza osoba podlegająca ochronie;

b)

obowiązek przebywania w określonym miejscu, a w stosownych przypadkach – w określonym czasie;

c)

obowiązek polegający na ograniczeniu możliwości opuszczania terytorium państwa wydającego;

d)

nakaz unikania kontaktu z osobą podlegającą ochronie; lub

e)

zakaz zbliżania się do osoby podlegającej ochronie na określoną odległość.

a)

tożsamość i obywatelstwo osoby podlegającej ochronie, jak również tożsamość i obywatelstwo przedstawiciela prawnego tej osoby, jeżeli osoba podlegająca ochronie jest małoletnia lub ubezwłasnowolniona;

b)

informacje dotyczące wykorzystania ewentualnych urządzeń technicznych, które w stosownych przypadkach udostępniono osobie podlegającej ochronie w celu niezwłocznego wykonania środka ochronnego;

c)

nazwę, adres, numer telefonu i faksu oraz adres e-mail właściwego organu państwa wydającego;

d)

opis środka ochronnego, na podstawie którego przyjmowany jest europejski nakaz ochrony;

e)

streszczenie faktów i okoliczności, które doprowadziły do przyjęcia środka ochronnego w państwie wydającym;

f)

obowiązki lub zakazy nałożone za pomocą środka ochronnego na osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa, czas obowiązywania tego środka i wyraźne wskazanie, że jego naruszenie stanowi przestępstwo w świetle prawa państwa wydającego lub może skutkować karą pozbawienia wolności;

g)

tożsamość i obywatelstwo osoby będącej przyczyną niebezpieczeństwa;

h)

w stosownych przypadkach, inne okoliczności, które mogły mieć wpływ na ocenę niebezpieczeństwa zagrażającego osobie podlegającej ochronie;

i)

w stosownych przypadkach, wyraźną wzmiankę o tym, że wyrok, zgodnie z jego definicją zawartą w art. 2 decyzji ramowej Rady 2008/947/WSiSW, lub decyzja w sprawie środków nadzoru, zgodnie z jej definicją zawartą w art. 4 decyzji ramowej Rady 2009/829/WSiSW, została już przekazana do innego państwa członkowskiego, oraz informacje o organie właściwym do wykonania takiego wyroku lub decyzji.

a)

po otrzymaniu europejskiego nakazu ochrony przekazanego zgodnie z art. 7 uznaje ten nakaz i podejmuje w stosownych sytuacjach wszelkie działania, które w analogicznym przypadku mógłby podjąć na mocy prawa krajowego w celu zapewnienia ochrony osobie podlegającej ochronie, chyba że zdecyduje się powołać na jedną z podstaw do nieuznania, o których mowa w art. 9;

b)

w stosownych sytuacjach powiadamia osobę będącą przyczyną niebezpieczeństwa o wszelkich działaniach podjętych w państwie wykonującym;

c)

podejmuje niezwłoczne i doraźne działania niezbędne do zapewnienia bieżącej ochrony osoby podlegającej ochronie;

d)

niezwłocznie powiadamia właściwy organ państwa wydającego i właściwy organ państwa nadzoru, jeśli są to dwa różne organy, o wszelkich naruszeniach środka ochronnego, z którego wynika europejski nakaz ochrony i który jest w tym nakazie opisany. Do powiadomienia używa się standardowego formularza przedstawionego w załączniku II.

a)

europejski nakaz ochrony jest niepełny lub nie został uzupełniony w terminie ustalonym przez właściwy organ państwa wykonującego;

b)

nie spełniono wymogów określonych w art. 2 ust. 2;

c)

ochrona wynika z wykonania kary lub środka objętego amnestią zgodnie z prawem państwa wykonującego i dotyczy czynu, który leży w zakresie jego kompetencji w świetle tego prawa;

d)

w świetle prawa państwa wykonującego osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa przysługuje immunitet, co uniemożliwia przyjęcie środków ochronnych.

a)

odnowienie, przegląd lub wycofanie środka ochronnego;

b)

zmianę środka ochronnego;

c)

wydanie nakazu aresztowania lub innego podlegającego wykonaniu orzeczenia sądu o takim samym skutku;

d)

wszczęcie nowego postępowania karnego przeciwko osobie będącej przyczyną niebezpieczeństwa.

a)

w jakim stopniu państwa członkowskie podjęły niezbędne działania, by wykonać niniejszą dyrektywę; oraz

b)

zastosowanie niniejszej dyrektywy.

18.3.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 69/19

ML1

Broń gładkolufowa o kalibrze mniejszym niż 20 mm, inne uzbrojenie i broń automatyczna o kalibrze 12,7 mm (0,50 cala) lub mniejszym oraz wyposażenie i specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, w tym:

Pozycja ML1 nie ma zastosowania do myśliwskiej i sportowej broni gładkolufowej. Broń tego typu nie może być specjalnie zaprojektowana do celów wojskowych lub umożliwiać prowadzenia ognia w sposób w pełni automatyczny.

Pozycja ML1 nie ma zastosowania do broni palnej specjalnie zaprojektowanej do strzelania amunicją szkolno-treningową oraz uniemożliwiającej strzelanie jakimkolwiek rodzajem amunicji określonej w pozycji ML3.

Pozycja ML1 nie ma zastosowania do uzbrojenia wykorzystującego amunicję z bocznym zapłonem oraz uniemożliwiającego prowadzenie ognia w sposób w pełni automatyczny.

Podpunkt ML1.d. nie ma zastosowania do celowników optycznych bez elektronicznej obróbki obrazu, o powiększeniu czterokrotnym lub mniejszym, o ile nie są one specjalnie zaprojektowane lub zmodyfikowane do celów wojskowych.

ML2

Broń gładkolufowa o kalibrze 20 mm lub większym, inna broń i uzbrojenie o kalibrze większym od 12,7 mm (0,50 cala), miotacze oraz wyposażenie i specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, w tym:

ML3

Amunicja i zapalniki oraz specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, takie jak:

ML4

Bomby, torpedy, rakiety, pociski, inne urządzenia i ładunki wybuchowe oraz związane z nimi wyposażenie i akcesoria oraz specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, takie jak:

Sprzęt naprowadzania i nawigacji – zob. pozycja ML11.

Samolotowe systemy ochrony przed rakietami (Aircraft Missile Protection Systems – AMPS) – zob. podpunkt ML4.c.

ML5

Sprzęt kierowania ogniem oraz związany z nim sprzęt ostrzegania i alarmowania, a także powiązane z nimi systemy oraz sprzęt testowania, strojenia i przeciwdziałania, specjalnie zaprojektowane do celów wojskowych, a także specjalnie zaprojektowane do nich komponenty i wyposażenie, w tym:

ML6

Pojazdy naziemne i ich komponenty, takie jak:

Sprzęt naprowadzania i nawigacji – zob. pozycja ML11.

Zob. także: podpunkt ML13.a.

Podpunkt ML6.a. obejmuje:

Modyfikacja pojazdu naziemnego do celów wojskowych określona w podpunkcie ML6.a. obejmuje zmiany konstrukcyjne, elektryczne lub mechaniczne, związane z wyposażeniem go w co najmniej jeden z komponentów specjalnie zaprojektowanych do celów wojskowych. Do takich komponentów zalicza się:

Pozycja ML6 nie ma zastosowania do pojazdów cywilnych oraz ciężarówek zaprojektowanych lub zmodyfikowanych do przewozu pieniędzy lub kosztowności, wyposażonych w osłony pancerne lub przeciwbalistyczne.

ML7

Chemiczne lub biologiczne środki trujące, "środki rozpraszania tłumu", materiały radioaktywne oraz związany z nimi sprzęt, komponenty i materiały, takie jak:

Zob. także pozycja 1A004 w wykazie towarów podwójnego zastosowania UE.

Podpunkty ML7.b. i ML7.d. nie mają zastosowania do następujących substancji:

Kultury komórkowe i systemy biologiczne wyszczególnione w podpunktach ML7.h. i ML7.i.2. są szczególne i podpunkty te nie mają zastosowania do komórek lub systemów biologicznych wykorzystywanych do celów cywilnych, takich jak rolne, farmaceutyczne, medyczne, weterynaryjne, środowiskowe, gospodarki odpadami lub przemysłu spożywczego.

ML8

"Materiały wysokoenergetyczne" oraz substancje pokrewne, takie jak:

Zob. także: pozycja 1C011 w wykazie towarów podwójnego zastosowania UE.

Ładunki i urządzenia wybuchowe – zob. także: pozycja ML4 i 1A008 w wykazie towarów podwójnego zastosowania UE.

Uwagi techniczne

Nie używane od 2009 r.

Pozycja ML8 nie ma zastosowania do następujących substancji, jeżeli nie są one połączone ani zmieszane z "materiałami wysokoenergetycznymi" określonymi w podpunkcie ML8.a. lub sproszkowanymi metalami określonymi w podpunkcie ML8.c.:

ML9

Wojenne jednostki pływające (nawodne lub podwodne), specjalny sprzęt morski, wyposażenie, komponenty i inne nawodne jednostki pływające, takie jak:

Sprzęt naprowadzania i nawigacji – zob. pozycja ML11.

ML10

"Statki powietrzne", "statki powietrzne lżejsze od powietrza", bezzałogowe statki latające, silniki i sprzęt "statków powietrznych", pokrewne wyposażenie i komponenty, specjalnie zaprojektowane lub zmodyfikowane do celów wojskowych, takie jak:

Sprzęt naprowadzania i nawigacji – zob. pozycja ML11.

Podpunkt ML10.b. nie ma zastosowania do "statków powietrznych" lub wariantów tych "statków powietrznych" specjalnie zaprojektowanych do celów wojskowych, które charakteryzują się wszystkimi niżej wymienionymi cechami:

Podpunkt ML10.d. nie ma zastosowania do:

Podpunkty ML10.b. oraz ML10.d. dotyczące specjalnie zaprojektowanych komponentów i sprzętu pokrewnego dla niewojskowych "statków powietrznych" lub silników lotniczych zmodyfikowanych do celów wojskowych mają zastosowanie tylko do tych wojskowych komponentów i sprzętu pokrewnego, które są wymagane w celu modyfikacji do celów wojskowych.

ML11

Sprzęt elektroniczny, który nie został określony w innych punktach wspólnego wykazu uzbrojenia UE, wymieniony poniżej, oraz specjalnie zaprojektowane do niego komponenty:

ML12

Systemy broni opartej na energii kinetycznej dużych prędkości oraz pokrewny sprzęt, oraz specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, takie jak:

Systemy broni wykorzystujące amunicję podkalibrową lub działające na zasadzie wyłącznie chemicznego napędu i stosowana do nich amunicja – zob. pozycje od ML1 do ML4.

Pozycja ML12 obejmuje następujące przedmioty, o ile są one specjalnie zaprojektowane do użytkowania w systemach broni opartych na wykorzystaniu energii kinetycznej:

Pozycja ML12 ma zastosowanie do systemów broni wykorzystujących którykolwiek z niżej wymienionych systemów napędowych:

ML13

Sprzęt opancerzony lub ochronny, konstrukcje oraz ich komponenty, takie jak:

Podpunkt ML13.b. obejmuje materiały specjalnie zaprojektowane do tworzenia wybuchowego opancerzenia reaktywnego lub budowy schronów wojskowych.

Podpunkt ML13.c. nie ma zastosowania do konwencjonalnych hełmów stalowych niewyposażonych w żadnego typu akcesoria, ani niezmodyfikowanych czy zaprojektowanych do zamontowania takich urządzeń.

Podpunkty ML13.c i ML13.d. nie mają zastosowania do hełmów, pancerzy osobistych lub odzieży ochronnej, towarzyszących użytkownikom, w celu ich ochrony osobistej.

Spośród hełmów specjalnie zaprojektowanych dla służb saperskich tylko hełmy specjalnie zaprojektowane do celów wojskowych są określone w pozycji ML13.

Zob. także pozycja 1A005 w wykazie towarów podwójnego zastosowania UE.

Co do "materiałów włóknistych lub włókienkowych" używanych do wytwarzania pancerzy osobistych i hełmów — zob. pozycja 1C010 w wykazie towarów podwójnego zastosowania UE.

ML14

"Sprzęt specjalistyczny do szkolenia wojskowego" lub dla symulacji scenariuszy wojskowych, symulatory specjalnie zaprojektowane do treningu użytkowania jakiegokolwiek uzbrojenia wymienionego w pozycjach ML1 lub ML2 oraz specjalnie zaprojektowane do nich komponenty i akcesoria.

Uwaga techniczna:

Określenie ‧specjalistyczny sprzęt dla szkolenia wojskowego‧ obejmuje wojskowe wersje trenażerów działań zaczepnych, szkolenia kontrolerów ruchu lotniczego, trenażery celów radiolokacyjnych, imitatory celów radiolokacyjnych, urządzenia treningowe dla działonowych, trenażery zwalczania celów podwodnych, trenażery lotu (łącznie z wirówkami do szkolenia pilotów lub astronautów), trenażery do szkolenia obsługi stacji radiolokacyjnych, trenażery lotów wg przyrządów, trenażery do szkolenia nawigatorów, trenażery do szkolenia obsługi wyrzutni rakietowych, wyposażenie celów, "statki powietrzne" zdalnie sterowane, symulatory uzbrojenia, symulatory bezzałogowych "statków powietrznych", ruchome jednostki szkoleniowe oraz sprzęt treningowy dla wojskowych działań lądowych.

Pozycja ML14 obejmuje systemy generowania obrazów i interakcyjne systemy środowiskowe dla symulatorów specjalnie zaprojektowane lub zmodyfikowane do celów wojskowych.

Pozycja ML14 nie ma zastosowania do sprzętu specjalnie zaprojektowanego do treningu użytkowania broni łowieckiej lub sportowej.

ML15

Następujący sprzęt do zobrazowywania lub przeciwdziałania, specjalnie zaprojektowany do celów wojskowych, oraz specjalnie zaprojektowane do niego komponenty i akcesoria, w tym:

Podpunkt ML15.f. obejmuje sprzęt zaprojektowany do ograniczania działania lub zmniejszania skuteczności wojskowych systemów zobrazowywania lub minimalizowania efektów ograniczających.

W pozycji ML15 określenie "specjalnie zaprojektowane komponenty" obejmuje następujące pozycje, gdy są one specjalnie zaprojektowane do celów wojskowych:

Pozycja ML15 nie ma zastosowania do "lamp wzmacniaczy obrazu pierwszej generacji" lub sprzętu specjalnie zaprojektowanego do stosowania w nim "lamp wzmacniaczy obrazu pierwszej generacji".

Klasyfikacja celowników wykorzystujących "lampy wzmacniaczy obrazu pierwszej generacji" – zob. pozycja ML1, ML2 oraz podpunkt ML5.a.

Zob. także pozycje 6A002.a.2. oraz 6A002.b. w wykazie towarów podwójnego zastosowania UE.

ML16

Odkuwki, odlewy i inne półfabrykaty, których wykorzystanie w produkcie objętym wykazem jest możliwe do zidentyfikowania na podstawie składu materiału, geometrii czy funkcji, a które zostały specjalnie zaprojektowane dla któregokolwiek z produktów określonych w pozycjach od ML1 do ML4, ML6, ML9, ML10, ML12 lub ML19.

ML17

Różnorodny sprzęt, materiały i ‧biblioteki‧ oraz specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, w tym:

Uwagi techniczne

ML18

Następujące rodzaje sprzętu i komponentów do produkcji:

Uwaga techniczna:

Do celów pozycji ML18 termin ‧produkcja‧ obejmuje projektowanie, analizy, wytwarzanie, badania i kontrolę jakości.

Podpunkty ML18.a. oraz ML18.b. obejmują następujący sprzęt:

ML19

Systemy broni wiązkowej (DEW), sprzęt pokrewny lub przeciwdziałania, modele testowe oraz specjalnie zaprojektowane do nich komponenty, w tym:

Systemy broni wiązkowej określone w pozycji ML19 obejmują systemy, których możliwości opierają się na kontrolowanym stosowaniu:

Pozycja ML19 obejmuje następujące wyroby, w przypadku gdy zostały one specjalnie zaprojektowane dla wykorzystania w systemach broni wiązkowej:

ML20

Sprzęt kriogeniczny lub "nadprzewodzący" oraz specjalnie zaprojektowane do niego komponenty i akcesoria, takie jak:

ML21

"Oprogramowanie", takie jak:

ML22

"Technologia", taka jak:

"Technologia""wymagana" do "rozwoju", "produkcji" lub "użytkowania" wyrobów określonych we wspólnym wykazie uzbrojenia UE pozostaje objęta kontrolą, nawet jeżeli ma zastosowanie do jakiegokolwiek produktu, który nie został określony we wspólnym wykazie uzbrojenia UE.

Pozycja ML22 nie ma zastosowania do:

ML22

"Badania podstawowe"

Prace doświadczalne lub teoretyczne prowadzone głównie w celu uzyskania nowej wiedzy o podstawach danego zjawiska lub jego obserwowalnych efektach, nienakierowane bezpośrednio na konkretne cele lub zadania praktyczne.

ML7, 22

"Biokatalizatory"

Enzymy do szczególnych reakcji chemicznych lub biochemicznych lub inne związki biologiczne, które przyłączają się do bojowych środków trujących (BST) i przyspieszają ich degradację.

Uwaga techniczna:

"Enzymy" oznaczają "biokatalizatory" dla konkretnych reakcji chemicznych i biochemicznych.

ML7, 22

"Biopolimery"

Makrocząsteczki biologiczne, takie jak:

Uwagi techniczne

ML10

"Cywilny statek powietrzny"

Wyłącznie "statek powietrzny" mający świadectwa zdatności do lotu opublikowane i wydane przez organy lotnictwa cywilnego, zezwalające na jego używanie do celów cywilnych na trasach wewnętrznych i zewnętrznych lub zezwalające na jego stosowanie do celów cywilnych, prywatnych lub związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

ML8

"Dodatki"

Substancje stosowane w materiałach wybuchowych w celu poprawy ich właściwości.

ML19

"Klasa kosmiczna"

Dotyczy projektowania, wytwarzania i testowania produktów w taki sposób, aby spełniały specjalne wymagania elektryczne, mechaniczne lub środowiskowe, związane z ich stosowaniem podczas wystrzeliwania i rozmieszczania satelitów lub urządzeń latających na dużych wysokościach, od 100 km wzwyż.

ML15

"Lampy wzmacniaczy obrazu pierwszej generacji"

Lampy elektrostatyczne stosujące na wejściu i wyjściu płyty światłowodowe lub szklane, wieloalkaliczne katody (S-20 lub S-25); termin nie obejmuje mikrokanałowych wzmacniaczy płytowych.

ML5, 19

"Laser"

Zespół komponentów wytwarzający wiązkę światła spójnego zarówno w przestrzeni, jak i w czasie, wzmocnioną za pomocą stymulowanej emisji promieniowania.

ML17

"Manipulatory"

Uchwyty, aktywne jednostki oprzyrządowania i wszelkie inne oprzyrządowanie zamontowane na podstawowej (bazowej) płycie kończącej ramię manipulacyjne "robota".

Uwaga techniczna:

"Aktywne jednostki oprzyrządowania" są to urządzenia służące do przyłożenia mocy napędowej, energii procesowej lub czujnika do obrabianego elementu.

ML8

"Materiały miotające"

Substancje lub mieszaniny, zdolne do reakcji chemicznej połączonej z wydzielaniem, z kontrolowana prędkością, dużej ilości silnie nagrzanych gazów, które są w stanie wykonać pracę mechaniczną.

ML4, 8

"Materiały pirotechniczne"

Mieszaniny stałych lub ciekłych paliw i utleniaczy, które po zapaleniu wywołują egzotermiczną reakcję chemiczną o kontrolowanej prędkości, której celem jest zapewnienie odpowiednich opóźnień w czasie lub powstawania odpowiednich ilości ciepła, dźwięku, dymu, światła widzialnego i podczerwonego. Pirofory stanowią podgrupę środków pirotechnicznych, niezawierających utleniaczy, ale zapalających się samoistnie na skutek zetknięcia z powietrzem.

ML13

"Materiały włókniste albo włókienkowe"

Obejmują:

ML8, 18

"Materiały wybuchowe"

Substancje lub mieszaniny o stanie skupienia stałym, ciekłym lub gazowym, które, stosowane jako ładunki wstępne, przyspieszające lub zasadnicze w głowicach bojowych, wyburzeniach i innych zastosowaniach, mają detonować.

ML4, 8

"Materiały wysokoenergetyczne"

Substancje lub mieszaniny reagujące chemicznie w celu wyzwolenia energii wymaganej dla ich zakładanego zastosowania. "Materiały wybuchowe", "materiały pirotechniczne" i "materiały miotające" stanowią podklasy materiałów wysokoenergetycznych.

ML18, 20

"Nadprzewodzący"

Odnosi się do materiałów (tj. metali, stopów lub związków), które mogą całkowicie stracić swoją oporność (tj. które mogą uzyskać nieskończoną przewodność elektryczną i przewodzić prąd elektryczny o bardzo wysokich natężeniach bez wytwarzania ciepła Joule'a).

Uwaga techniczna:

"Nadprzewodzący" stan materiału jest indywidualnie scharakteryzowany "temperaturą krytyczną", krytycznym polem magnetycznym, będącym funkcją temperatury, oraz krytyczną gęstością prądu, która jest funkcją zarówno pola magnetycznego, jak i temperatury.

ML17

"Ogniwo paliwowe"

Urządzenie elektrochemiczne przekształcające energię chemiczną bezpośrednio w prąd stały wykorzystujące paliwo ze źródła zewnętrznego.