13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ — Rzeczpospolita Polska) — Postępowanie upadłościowe wszczęte wobec MG Probud Gdynia sp. z o.o.

(Sprawa C-444/07) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie nr 1346/2000 - Postępowanie upadłościowe - Odmowa uznania przez państwo członkowskie orzeczenia o wszczęciu postępowania wydanego przez sąd właściwy innego państwa członkowskiego oraz orzeczeń dotyczących prowadzenia i zakończenia tego postępowania upadłościowego)

2010/C 63/02

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

MG Probud sp. z o.o.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ — Wykładnia art. 3, 4, 16, 17 i 25 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 160, s. 1) — Zajęcie, przez organy jednego państwa członkowskiego, środków pieniężnych znajdujących się na rachunku bankowym przedsiębiorstwa po wszczęciu względem niego postępowania upadłościowego w innym państwie członkowskim, mimo postanowień prawa krajowego państwa wszczęcia postępowania — Odmowa uznania przez państwo członkowskie postępowania upadłościowego wszczętego przez sąd innego państwa członkowskiego w sytuacji, gdy w odmawiającym uznania państwie członkowskim nie zostało wszczęte wtórne postępowanie upadłościowe.

Sentencja

Wykładni rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego, w szczególności jego art. 3, 4, 16, 17 i 25, należy dokonywać w ten sposób, że w postępowaniu takim jak toczące się przed sądem krajowym po wszczęciu głównego postępowania upadłościowego w jednym państwie członkowskim właściwe organy innego państwa członkowskiego, w którym nie zostało wszczęte wtórne postępowanie upadłościowe, są zobowiązane, z zastrzeżeniem wystąpienia przyczyn odmowy przewidzianych w art. 25 ust. 3 i art. 26 rozporządzenia, do uznania i wykonania wszystkich orzeczeń dotyczących tego głównego postępowania upadłościowego i nie mają w związku z tym prawa zarządzić, na podstawie ustawodawstwa owego innego państwa członkowskiego, środków egzekucyjnych dotyczących majątku dłużnika — którego upadłość została ogłoszona — znajdującego się na terytorium wspomnianego innego państwa członkowskiego, jeśli ustawodawstwo państwa wszczęcia postępowania na to nie zezwala i gdy przesłanki zastosowania art. 5 i 10 wspomnianego rozporządzenia nie są spełnione.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/2

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État — Belgia) — Association générale de l’industrie du médicament (AGIM) ASBL (C-471/07 i C-472/07), Bayer SA (C-471/07 i C-472/07), Pfizer SA (C-471/07 i C-472/07), Servier Benelux SA (C-471/07 i C-472/07), Janssen Cilag SA (C-471/07), Sanofi-Aventis Belgium SA, uprzednioSanofi-Synthelabo SA (C-472/07) przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawy połączone C-471/07 i C-472/07) (1)

(Dyrektywa 89/105/EWG - Przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka - Artykuł 4 ust. 1 - Bezpośrednia skuteczność - Zamrożenie cen)

2010/C 63/03

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Association générale de l’industrie du médicament (AGIM) ASBL (C-471/07 i C-472/07), Bayer SA (C-471/07 i C-472/07), Pfizer SA (C-471/07 i C-472/07), Servier Benelux SA (C-471/07 i C-472/07), Janssen Cilag SA (C-471/07), Sanofi-Aventis Belgium SA, uprzednio Sanofi-Synthelabo SA (C-472/07)

Strona pozwana: Państwo belgijskie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Conseil d'État (Belgia) — Wykładnia art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (Dz.U. 1989, L 40, s. 8) — Zamrożenie cen produktów leczniczych zastosowane przez właściwe władze państwa członkowskiego — Zakres obowiązku tych ostatnich w zakresie weryfikacji co najmniej corocznie czy warunki „makroekonomiczne” uzasadniają utrzymanie tego zamrożenia — Weryfikacja ograniczona do badania kontroli wydatków na ochronę zdrowia publicznego lub potrzeby uwzględnienia skutków makroekonomicznych zamrożenia cen na przemysł farmaceutyczny?

Sentencja

Wykładni art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych należy dokonywać w ten sposób, że do państw członkowskich należy ustalenie, z poszanowaniem celu przejrzystości realizowanego przez tą dyrektywę oraz wymogów przewidzianych w tym przepisie, kryteriów na podstawie których dokonywany jest wskazany w tym przepisie przegląd warunków makroekonomicznych, pod warunkiem że kryteria te oparte są na obiektywnych i możliwych do sprawdzenia czynnikach.

2)	Wykładni art. 4 ust. 1 dyrektywy 89/105 należy dokonywać w ten sposób, że z punktu widzenia jego treści nie jest on wystarczająco precyzyjny, by podmiot prywatny mógł powołać się na ten przepis przed sądem krajowym w sporze z państwem członkowskim.

Wykładni art. 4 ust. 1dyrektywy 89/105 należy dokonywać w ten sposób, że państwo członkowskie może po upływie 18 miesięcy od wygaśnięcia ogólnego środka w postaci zamrożenia cen produktów leczniczych trwającego osiem lat, ustanowić nowy środek w postaci zamrożenia cen produktów leczniczych, nie przeprowadzając przewidzianego w tym przepisie przeglądu warunków makroekonomicznych.

(1) Dz.U. C 22 z dnia 26.1.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-546/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodne świadczenie usług - Artykuł 49 WE - Załącznik XII do aktu o przystąpieniu - Wykaz, o którym mowa w art. 24 aktu o przystąpieniu: Polska - Rozdział 2 pkt 13 - Przysługująca Republice Federalnej Niemiec możliwość odstąpienia od art. 49 ust. 1 WE - Klauzula „standstill” - Niemiecko-polska umowa międzyrządowa z dnia 31 stycznia 1990 r. o oddelegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło w Niemczech - Wykluczenie możliwości zawierania przez przedsiębiorstwa z siedzibą w innych państwach członkowskich umów o dzieło z polskimi przedsiębiorstwami na wykonywanie wykonywania prac w Niemczech - Rozszerzenie istniejących w dniu podpisania traktatu o przystąpieniu ograniczeń dotyczących dostępu pracowników polskich do niemieckiego rynku pracy)

2010/C 63/04

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Traversa i P. Dejmek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: J. Möller, M. Lumma i C. Blaschke, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: M. Dowgielewicz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 49 WE i załącznika XII (lista, o której mowa w art. 24 aktu przystąpienia: Polska) rozdział 2 (Swoboda przepływu) pkt 13 aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. 2003, L 236, str. 875) — Wykładnia i stosowanie przez krajowe organy administracyjne umowy z dnia 31 stycznia 1990 r. między rządem Republiki Federalnej Niemiec i rządem Rzeczpospolitej Polski o delegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło — Wykluczenie możliwości zawierania z polskimi przedsiębiorstwami umów o dzieło na roboty podlegające wykonaniu na terytorium Niemiec przez przedsiębiorstwa z siedzibą w innych państwach członkowskich — Rozszerzenie ograniczeń obowiązujących w momencie podpisania traktatu o przystąpieniu, dotyczących dostępu polskich pracowników realizujących umowy o dzieło („Werkvertragsarbeitnehmer”)do niemieckiego rynku pracy.

Sentencja

Interpretując w swojej praktyce administracyjnej termin „przedsiębiorstwo drugiej strony” użyte w art. l ust. 1 Umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Federalnej Niemiec o oddelegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło sporządzonej w dniu 31 stycznia 1990 r., zmienionej w dniach 1 marca i 30 kwietnia 1993 r., jako „przedsiębiorstwo niemieckie”, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 49 WE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska i Republika Federalna Niemiec pokrywają własne koszty.

4)	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Düsseldorf — Niemcy) — Seda Kücükdeveci przeciwko Swedex GmbH & Co. KG

(Sprawa C-555/07) (1)

(Zasada niedyskryminacji ze względu na wiek - Dyrektywa 2000/78/WE - Ustawodawstwo krajowe dotyczące rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, nieuwzględniające okresu zatrudnienia ukończonego przed osiągnięciem wieku 25 lat do obliczania długości okresu wypowiedzenia - Uzasadnienie środka - Uregulowanie krajowe sprzeczne z dyrektywą - Rola sądu krajowego)

2010/C 63/05

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesarbeitsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Seda Kücükdeveci

Strona pozwana: Swedex GmbH & Co. KG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesarbeitsgericht Düsseldorf (Niemcy) — Wykładnia zasady niedyskryminacji ze względu na wiek i dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, str. 16) — Uregulowanie krajowe z zakresu rozwiązywania umów o pracą przez pracodawcę określające okresy wypowiedzenia wydłużające się stosownie do okresu zatrudnienia i wykluczające uwzględnianie okresów zatrudnienia ukończonych przez ukończeniem przez pracownika 25 roku życia

Sentencja

Wykładni prawa Unii, a dokładniej zasady niedyskryminacji ze względu na wiek skonkretyzowanej w dyrektywie Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, należy dokonywać w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie istnieniu przepisu krajowego takiego jak w sporze przed sądem krajowym, który przewiduje, że okresy zatrudnienia ukończone przez pracownika, zanim osiągnął on wiek 25 lat, nie są uwzględniane przy obliczaniu długości okresu wypowiedzenia stosunku pracy.

Na sądzie krajowym, przed którym zawisł spór między jednostkami, spoczywa obowiązek zagwarantowania przestrzegania zasady niedyskryminacji ze względu na wiek skonkretyzowanej w dyrektywie 2000/78 poprzez niestosowanie, w razie potrzeby, jakichkolwiek sprzecznych z nią przepisów prawa krajowego, niezależnie od przysługującego mu w wypadkach wskazanych w art. 267 akapit drugi TFUE uprawnienia do zwrócenia się do Trybunału w trybie prejudycjalnym o wykładnię tej zasady.

(1) Dz.U. C 79 z 29.3.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo — Hiszpania) — Transportes Urbanos y Servicios Generales, SAL przeciwko Administración del Estado

(Sprawa C-118/08) (1)

(Autonomia proceduralna państw członkowskich - Zasada równoważności - Skierowana przeciwko państwu skarga o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej - Naruszenie prawa Unii - Naruszenie krajowej konstytucji)

2010/C 63/06

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Transportes Urbanos y Servicios Generales, SAL

Strona pozwana: Administración del Estado

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Supremo (Hiszpania) — Naruszenie przez państwo członkowskie praw przyznanych jednostkom przez prawo Unii — Obowiązek naprawienia szkody — Akt państwa członkowskiego sprzeczny z konstytucją i akt sprzeczny z prawem Unii — Zasady równoważności i skuteczności

Sentencja

Prawo Unii stoi na przeszkodzie stosowaniu normy prawa państwa członkowskiego, na podstawie której skarga o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej państwa oparta na naruszeniu prawa Unii przez ustawę krajową, stwierdzonym wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydanym w trybie art. 226 WE, może zostać uwzględniona jedynie wówczas, gdy skarżący wyczerpał uprzednio wszystkie wewnętrzne środki odwoławcze służące zakwestionowaniu ważności niekorzystnego aktu administracyjnego wydanego na podstawie tej ustawy, jeżeli norma ta nie obowiązuje w odniesieniu do skargi o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej państwa opartej na naruszeniu konstytucji przez tę samą ustawę, stwierdzonym przez właściwy sąd.

(1) Dz.U. C 128 z 24.5.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Oldenburg — Niemcy) — Stadt Papenburg przeciwko Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-226/08) (1)

(Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Decyzja państwa członkowskiego dotycząca wydania zgody na projekt wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty sporządzony przez Komisję - Interesy i aspekty, które należy uwzględnić)

2010/C 63/07

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Oldenburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stadt Papenburg

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Oldenburg — Wykładnia art. 2 ust. 3, art. 4 ust. 2 akapit pierwszy, a także art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, s. 7) — Interesy gospodarcze gminy związane z eksploatacją portu rzecznego, chronione konstytucyjnie, które mogą zostać naruszone w trwały sposób poprzez potencjalne zgłoszenie danego terenu jako terenu mającego znaczenie dla Wspólnoty — Interesy i aspekty, które powinno uwzględnić dane państwo członkowskie przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu zgody na sporządzony przez Komisję projekt wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty.

Sentencja

Wykładni art. 4 ust. 2 akapit pierwszy dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, zmienionej dyrektywą Rady 2006/105/WE z dnia 20 listopada 2006 r., należy dokonać w ten sposób, że nie zezwala on państwu członkowskiemu na odmowę udzielenia zgody ze względów innych niż dotyczące ochrony przyrody na włączenie jednego lub kilku terenów do sporządzonego przez Komisję Europejską projektu wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty.

Wykładni art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2006/105, należy dokonywać w ten sposób, że bieżące prace konserwacyjne w kanale żeglugowym estuariów, które nie są związane z zagospodarowaniem terenu lub do zagospodarowania konieczne, a które zostały zatwierdzone zgodnie z prawem krajowym jeszcze przed upływem terminu transpozycji dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2006/105, muszą, o ile są przedsięwzięciem i mogą oddziaływać na dany teren w sposób istotny, zostać poddane ocenie oddziaływania na środowisko zgodnie tymi przepisami w przypadku ich kontynuowania po włączeniu danego terenu do wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty w rozumieniu art. 4 ust. 2 akapit trzeci tej dyrektywy.

Jeżeli ze względu w szczególności na powtarzalność, charakter i wymogi wykonywania tych prac mogą one być traktowane jako jedna operacja, szczególnie, gdy mają na celu utrzymanie pewnej głębokości kanału żeglugowego przy pomocy regularnych i koniecznych do tego celu prac pogłębiania, te prace konserwacyjne mogą być uznane za jedno i to samo przedsięwzięcie w rozumieniu art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43, zmienionej dyrektywą 2006/105.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Frankfurt am Main — Niemcy) — Colin Wolf przeciwko Stadt Frankfurt am Main

(Sprawa C-229/08) (1)

(Dyrektywa 2000/78/WE - Artykuł 4 ust. 1 - Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek - Przepis krajowy ustalający górną granicę wieku 30 lat przy rekrutacji do technicznej służby pożarniczej średniego szczebla - Realizowany cel - Pojęcie istotnego i determinującego wymogu zawodowego)

2010/C 63/08

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Colin Wolf

Strona pozwana: Stadt Frankfurt am Main

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Frankfurt am Main (Niemcy) — Wykładnia art. 6 ust. 1 i art. 17 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, s. 16) — Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek — Pojęcia „obiektywnie i racjonalnie uzasadnionego” różnego traktowania ze względu na wiek oraz „konieczności odpowiedniego okresu zatrudnienia przed przejściem na emeryturę” — Przepis krajowy, zgodnie z którym maksymalny wiek rekrutacji do służby pożarniczej wynosi 30 lat.

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa krajowego takiego jak przepis rozpatrywany w postępowaniu przed sądem krajowym, który przewiduje wynoszącą 30 lat górną granicę wieku rekrutacji do technicznej służby pożarniczej średniego szczebla.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud — Republika Czeska) — Milan Kyrian przeciwko Celní úřad Tábor

(Sprawa C-233/08) (1)

(Wzajemna pomoc przy windykacji roszczeń - Dyrektywa 76/308/EWG - Uprawnienie do dokonania kontroli przez sądy państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę organ współpracujący - Wykonalność dokumentu umożliwiającego egzekucję - Zgodne z prawem doręczenie dokumentu dłużnikowi - Doręczenie dokumentu w języku niezrozumiałym dla adresata)

2010/C 63/09

Język postępowania: czeski

Sąd krajowy

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Milan Kyrian

Strona pozwana: Celní úřad Tábor

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) — Wykładnia ogólnych zasad rzetelnego procesu, dobrej administracji i państwa prawa, a także art. 12 ust. 3 dyrektywy Rady 76/308/EWG z dnia 15 marca 1976 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy windykacji roszczeń dotyczących niektórych opłat, ceł, podatków i innych obciążeń (Dz.U. L 73, s. 18) w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę Rady z dnia 6 grudnia 1979 r. zmieniającą dyrektywę 76/308/EWG w sprawie wzajemnej pomocy przy windykacji roszczeń wynikających z czynności stanowiących część systemu finansowania Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz opłat rolnych i ceł (Dz.U. L 331, s. 10) oraz przez dyrektywę Rady 2001/44/WE z dnia 15 czerwca 2001 r. zmieniającą dyrektywę 76/308/EWG w sprawie wzajemnej pomocy przy windykacji roszczeń wynikających z czynności stanowiących część systemu finansowania Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz opłat rolnych i ceł oraz w odniesieniu do podatku od wartości dodanej i podatków akcyzowych (Dz.U. L 175, s. 17) — Możliwość badania przez sądy państwa członkowskiego siedziby organu współpracującego, zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi obowiązującymi w tym państwie, wykonalności i prawidłowości doręczenia tytułu wykonawczego umożliwiającego egzekucję roszczenia — Tytuł wykonawczy niezawierający wskazania daty urodzenia dłużnika, sformułowany w języku przez niego nieznanym, innym niż język urzędowy państwa współpracującego

Sentencja

Artykuł 12 ust. 3 dyrektywy Rady 76/308/EWG z dnia 15 marca 1976 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy windykacji roszczeń dotyczących niektórych opłat, ceł, podatków i innych obciążeń, zmienionej przez dyrektywę Rady 2001/44/WE z dnia 15 czerwca 2001 r., należy interpretować w ten sposób, że sądy państwa członkowskiego, w którym siedzibę ma organ współpracujący, zasadniczo nie mają kompetencji w zakresie badania wykonalności dokumentu umożliwiającego egzekucję. Jednak, w przypadku gdy sąd tego państwa członkowskiego rozpatruje skargę skierowaną przeciwko ważności lub prawidłowości środków dochodzenia roszczenia, takich jak doręczenie tytułu wykonawczego, sąd ten jest uprawniony do zbadania, czy środki te zostały przeprowadzone prawidłowo, zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego.

W ramach wzajemnej pomocy ustanowionej na mocy dyrektywy 76/308, zmienionej przez dyrektywę 2001/44 celem umożliwienia wykonania praw adresatowi dokumentu umożliwiającego egzekucję doręczenie mu tego dokumentu powinno zostać dokonane w języku urzędowym państwa członkowskiego, w którym siedzibę ma organ współpracujący. Celem zapewnienia poszanowania tego prawa do sądu krajowego należy zastosowanie prawa krajowego, biorąc pod uwagę zapewnienie pełnej skuteczności prawa wspólnotowego.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/7

Wyrok trybunału (druga izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie van België — Belgia) — Państwo belgijskie przeciwko Direct Parcel Distribution Belgium NV

(Sprawa C-264/08) (1)

(Wspólnotowy kodeks celny - Dług celny - Kwota należności celnych - Artykuły 217 i 221 - Środki własne Wspólnot - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1150/2000 - Artykuł 6 - Wymóg uwzględnienia kwoty należności przed powiadomieniem dłużnika - Pojęcie kwoty prawnie należnej)

2010/C 63/10

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Cassatie van België

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Państwo belgijskie

Strona pozwana: Direct Parcel Distribution Belgium NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van Cassatie van België — Interpretacja art. 217 ust. 1 i art. 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (wersja obowiązująca w 1992 r.) (Dz.U. L 302, s. 1) oraz art. 6 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 130, s. 1) — Pobranie a posteriori należności przywozowych lub wywozowych — Wymóg uwzględnienia kwoty należności przed powiadomieniem dłużnika — Pojęcie „wpisana do rejestru lub zaewidencjonowana w inny, równoważny sposób” — Zwrot nienależnej kwoty

Sentencja

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny powinien być interpretowany w ten sposób, że „zaksięgowanie” kwoty cła do pobrania, o którym mowa w tym artykule, stanowi „zaksięgowanie” owej kwoty w sposób określony w art. 217 ust. 1 tego kodeksu.

„Zaksięgowanie” w rozumieniu art. 217 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 powinno być odróżniane od wpisu ustalonych należności celnych na rachunek środków własnych, o którym mowa w art. 6 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot. Ponieważ art. 217 rozporządzenia nr 2913/92 nie przewiduje praktycznych procedur „zaksięgowania” w rozumieniu tego przepisu ani też w związku z tym nie przewiduje żadnych minimalnych wymogów technicznych lub formalnych, zaksięgowanie to powinno być dokonane w taki sposób, aby zapewniało, że właściwe organy celne wpisują prawidłową kwotę należności celnych przywozowych lub należności celnych wywozowych, która wynika z długu celnego, do rejestru lub ewidencjonują ją w inny, równoważny sposób, aby umożliwić między innymi, by zaksięgowanie konkretnych odnośnych kwot zostało ustalone w sposób dokładny również względem zobowiązanego do zapłaty.

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 powinien być interpretowany w ten sposób, że powiadomienie dłużnika przez organy celne, zgodnie z odpowiednią procedurą, o wysokości kwoty podlegających zapłacie należności celnych przywozowych lub wywozowych jest skuteczne jedynie w wypadku uprzedniego zaksięgowania kwoty tych należności przez wskazane organy. Państwa członkowskie nie muszą przyjmować szczególnych przepisów proceduralnych dotyczących sposobu, w jaki należy dokonać powiadomienia podmiotu zobowiązanego do uiszczenia należności celnych o kwocie należności celnych przywozowych lub wywozowych, jeżeli do tego powiadomienia można zastosować krajowe przepisy proceduralne o zakresie ogólnym, gwarantujące podmiotowi zobowiązanemu do uiszczenia należności celnych odpowiednią informację i pozwalające mu na obronę swych praw przy pełnej znajomości okoliczności sprawy.

Prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się temu, aby sąd krajowy oparł się na domniemaniu związanym z oświadczeniem organów celnych, zgodnie z którym „zaksięgowanie” kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych w rozumieniu art. 217 rozporządzenia nr 2913/92 zostało dokonane przed powiadomieniem dłużnika o tej kwocie, o ile przestrzegane są zasady skuteczności i równoważności.

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że powiadomienie o kwocie podlegających zapłacie należności celnych powinno zostać poprzedzone zaksięgowaniem tej kwoty przez organy celne państwa członkowskiego oraz że w braku prawidłowego zaksięgowania zgodnie z art. 217 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 kwota ta nie może zostać pobrana przez organy celne, które zachowują jednak możliwość ponownego powiadomienia o niej, przy poszanowaniu warunków przewidzianych w art. 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 i przepisów dotyczących przedawnienia obowiązujących w chwili, w której powstał dług celny.

Pomimo iż kwota należności przywozowych lub wywozowych jest „prawnie należna” w rozumieniu art. 236 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 2913/92 nawet wówczas, gdy zobowiązany do zapłaty został o niej powiadomiony, a kwota ta nie została uprzednio zaksięgowana zgodnie z art. 221 ust. 1 tego rozporządzenia, to jednak jeżeli powiadomienie takie nie jest już możliwe na skutek tego, że termin ustalony w art. 221 ust. 3 rzeczonego rozporządzenia upłynął, zobowiązany do zapłaty zasadniczo powinien uzyskać zwrot tej kwoty od państwa członkowskiego, które ją pobrało.

(1) Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Mons — Belgia) — Société de Gestion Industrielle (SGI) przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawa C-311/08) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Swobodny przepływ kapitału - Opodatkowanie bezpośrednie - Przepisy w zakresie podatków dochodowych - Określenie dochodu osób prawnych podlegającego opodatkowaniu - Spółki pozostające w stosunkach współzależności - Wyjątkowa i nieodpłatna korzyść przyznawana przez krajową spółkę powiązanej z nią spółce z siedzibą w innym państwie członkowskim - Zaliczenie kwoty przedmiotowych korzyści do dochodów własnych krajowej spółki, która korzyść przyznała - Wyważony podział władztwa podatkowego pomiędzy państwami członkowskimi - Zwalczanie unikania opodatkowania - Zwalczanie praktyk stanowiących nadużycie - Proporcjonalność)

2010/C 63/11

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de première instance de Mons

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Société de Gestion Industrielle (SGI)

Strona pozwana: Państwo belgijskie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de première instance de Mons (Belgia) — Wykładnia art. 12, 43, 48 i 56 WE — Dopuszczalność uregulowania krajowego przewidującego opodatkowanie w spółce będącej rezydentem nadzwyczajnych lub dobrowolnych korzyści przyznanych spółce niebędącej rezydentem pozostającej w związku współzależności, lecz nieprzewidującego takiego opodatkowania w przypadku takich samych korzyści przyznanych spółce będącej rezydentem

Sentencja

Wykładni art. 43 WE w związku z art. 48 WE należy dokonywać w ten sposób, że nie sprzeciwia się on co do zasady takim jak rozpatrywane przed sądem krajowym przepisom państwa członkowskiego, na podstawie których wyjątkowa lub nieodpłatna korzyść jest opodatkowana w spółce będącej rezydentem, gdy korzyść ta została przyznana spółce mającej siedzibę w innym państwie członkowskim, z którą ta pierwsza spółka pozostaje bezpośrednio lub pośrednio w stosunkach współzależności, podczas gdy korzyść taka nie byłaby opodatkowana w spółce będącej rezydentem, jeśli zostałaby przyznana innej spółce będącej rezydentem, z którą ta pierwsza spółka pozostaje w takich stosunkach. Jednakże do sądu krajowego należy przeprowadzenie badania, czy takie jak rozpatrywane przed sądem krajowym przepisy nie wykraczają poza to co niezbędne dla osiągnięcia realizowanych przez nie celów, rozpatrywanych łącznie.

(1) Dz.U. C 260 z dnia 11.10.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-333/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ towarów - Artykuły 28 WE i 30 WE - Ograniczenie ilościowe w przywozie - Środki o skutku równoważnym - System uprzedniego zezwolenia - Środki pomocnicze w przetwarzaniu i środki spożywcze, do których przygotowania wykorzystano środki pomocnicze w przetwarzaniu pochodzące z innych państw członkowskich, w których są one legalnie produkowane lub sprzedawane - Procedura pozwalająca przedsiębiorcom na uzyskiwanie wpisu takich substancji do „pozytywnego wykazu” - Klauzula wzajemnego uznania - Krajowe ramy regulacyjne stwarzające stan braku pewności prawa po stronie przedsiębiorców)

2010/C 63/12

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciel: B. Stromsky, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i R. Loosli-Surrans, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 28 WE — System uprzedniego zezwolenia dla środków pomocniczych w przetwarzaniu i środków spożywczych, do których przygotowania wykorzystano środki pomocnicze w przetwarzaniu pochodzące z innych państw członkowskich, w których są one legalnie produkowane lub sprzedawane — Brak uzasadnienia lub nieprzestrzeganie zasady proporcjonalności

Sentencja

Wprowadzając nieprzestrzegający zasady proporcjonalności system uprzedniego zezwolenia dla środków pomocniczych w przetwarzaniu i środków spożywczych, do których przygotowania wykorzystano środki pomocnicze w przetwarzaniu pochodzące z innych państw członkowskich, w których są one legalnie produkowane lub sprzedawane, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-343/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/41/WE - Działalność instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzór nad takimi instytucjami - Częściowy brak transpozycji w wyznaczonym terminie - Brak instytucji pracowniczych programów emerytalnych podejmujących działalność na terytorium krajowym - Kompetencja państw członkowskich w zakresie organizowania swoich krajowych systemów emerytalnych)

2010/C 63/13

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Šimerdová i N. Yerrell, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska (przedstawiciel: M. Smolek, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie wszystkich przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz. U. L 235, s. 10).

Sentencja

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania art. 8, 9, 13, 15–18 i art. 20 ust. 2–4 dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 22 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Czeska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/9

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 stycznia 2010 r. — Internationaler Hilfsfonds eV przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-362/08 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Skarga o stwierdzenie nieważności - Pojęcie aktu zaskarżalnego w rozumieniu art. 230 WE)

2010/C 63/14

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Internationaler Hilfsfonds eV (przedstawiciele: H. Kaltenecker i R. Karpenstein, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira, S. Fries i T. Scharf, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie T-141/05 Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji, w którym Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji zawartej jakoby w piśmie Komisji z dnia 14 lutego 2005 r., odmawiającej skarżącej dostępu do niektórych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, dotyczących umowy LIEN 97-2011 w sprawie współfinansowania programu pomocy medycznej organizowanego w Kazachstanie — Niedopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności aktu wyłącznie potwierdzającego wcześniejszą decyzję, która nie została zaskarżona w terminie — Błędna kwalifikacja zaskarżonego aktu — Niedopuszczalność skargi o stwierdzenie nieważności aktu stanowiącego odpowiedź wstępną w rozumieniu art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001 — Błędna wykładnia art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie T-141/05 Internationaler Hilfsfonds przeciwko Komisji zostaje uchylony.

2)	Zarzut niedopuszczalności podniesiony przez Komisję Wspólnot Europejskich przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zostaje oddalony.

Sprawa zostaje przekazana Sądowi Unii Europejskiej do ponownego rozpoznania w celu wydania orzeczenia w przedmiocie żądań Internationaler Hilfsfonds eV zmierzających do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 14 lutego 2005 r. odmawiającej jej dostępu do niektórych dokumentów znajdujących się w posiadaniu Komisji.

4)	Komisja Europejska zostaje obciążona kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania w pierwszej instancji związanymi z zarzutem niedopuszczalności.

5)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie pozostałych kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/10

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. — Audi AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-398/08 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 63 - Słowny znak towarowy Vorsprung durch Technik - Znaki towarowe składające się z haseł reklamowych - Charakter odróżniający - Zgłoszenie znaku towarowego dla bardzo dużej liczby towarów i usług - Właściwy krąg odbiorców - Ocena i uzasadnienie o charakterze całościowym - Nowe dokumenty)

2010/C 63/15

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Audi AG (przedstawiciele: adwokaci S. O. Gillert i F. Schiwek)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie T 70/06 Audi przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 grudnia 2005 r., oddalającej częściowo odwołanie od decyzji eksperta, którą odmówiono rejestracji słownego znaku towarowego „VORSPRUNG DURCH TECHNIK” dla towarów i usług należących do klas 9, 12, 14, 25, 28, 37–40 i 42 — Znaki towarowe składające się ze sloganów reklamowych — Charakter odróżniający — Zastosowanie szczególnych kryteriów oceny — Niewystarczający charakter uzasadnienia w zakresie określenia kręgu odbiorców, w stosunku do których należy dokonać oceny — Uwzględnienie zarzutów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem

Sentencja

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie T-70/06 Audi przeciwko OHIM (Vorsprung durch Technik) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich orzekł, że przyjmując decyzję z dnia 16 grudnia 2005 r. w sprawie R 237/2005-2 Druga Izba Odwoławcza Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) nie naruszyła art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 3288/94 z dnia 22 grudnia 1994 r.

Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 16 grudnia 2005 r. w sprawie R 237/2005-2 w części dotyczącej częściowego odrzucenia zgłoszenia znaku towarowego Vorsprung durch Technik na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, zmienionego rozporządzeniem nr 3288/94.

3)	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zostaje obciążony kosztami postępowania w obydwu instancjach.

(1) Dz.U. C 301 z 22.11.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Queen's Bench Division) — Zjednoczone Królestwo) — Uniplex (UK) Ltd przeciwko NHS Business Services Authority

(Sprawa C-406/08) (1)

(Dyrektywa 89/665/EWG - Procedury odwoławcze w zakresie udzielania zamówień publicznych - Termin do wniesienia skargi - Początek biegu terminu do wniesienia skargi)

2010/C 63/16

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Queen's Bench Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Uniplex (UK) Ltd

Strona pozwana: NHS Business Services Authority

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (Queen's Bench Division) — Wykładnia art. 1 i 2 dyrektywy Rady 89/665/EWG dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, s. 33) — Krajowe przepisy przewidujące trzymiesięczny termin na wniesienie powództwa — Początek biegu terminu — Dzień, w którym wspólnotowe przepisy w dziedzinie udzielania zamówień publicznych zostały naruszone lub dzień, w którym powód dowiedział się o tym naruszeniu

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, zmienionej dyrektywą Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r., wymaga, aby bieg terminu na wniesienie powództwa o stwierdzenie naruszenia przepisów o zamówieniach publicznych lub o odszkodowanie z tytułu naruszenia tych przepisów rozpoczynał się od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub powinien był dowiedzieć się o tym naruszeniu.

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy 89/665 zmienionej dyrektywą 92/50 sprzeciwia się obowiązywaniu przepisu krajowego, takiego jak ten w postępowaniu przed sądem krajowym, który umożliwia sądowi krajowemu odrzucenie, ze względu na wniesienie po terminie, powództwa o stwierdzenie naruszenia przepisów o zamówieniach publicznych lub o odszkodowanie z tytułu naruszenia tych przepisów, na podstawie ocenianego uznaniowo kryterium, zgodnie z którym takie powództwa powinny być wniesione bezzwłocznie.

Dyrektywa 89/665 zmieniona dyrektywą 92/50 wymaga, aby sąd krajowy przedłużył, korzystając z przysługującego mu uznania, termin do wniesienia powództwa, tak aby zapewnić skarżącemu termin odpowiadający temu, który by mu przysługiwał, gdyby bieg terminu przewidzianego w obowiązujących przepisach krajowych rozpoczynał się od dnia, w którym dowiedział się on lub powinien był dowiedzieć się o naruszeniu przepisów o zamówieniach publicznych. Jeżeli nie można dokonać wykładni przepisów krajowych dotyczących terminów do wniesienia powództwa zgodnej z dyrektywą 89/665, zmienioną dyrektywą 92/50, sąd krajowy jest zobowiązany odstąpić od ich stosowania, w celu zastosowania w całości prawa wspólnotowego i zapewnienia ochrony praw, jakie przyznaje ono jednostkom.

(1) Dz.U. C 301 z 22.11.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/11

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Edinburgh i VAT and Duties Tribunal, Northern Ireland — Zjednoczone Królestwo) — Terex Equipment Ltd (C-430/08), FG Wilson (Engineering) Ltd (C-431/08) i Caterpillar EPG Ltd (C-431/08) przeciwko The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

(Sprawy połączone C-430/08 i C-431/08) (1)

(Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny - Artykuły 78 i 203 - Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 - Artykuł 865 - Procedura uszlachetniania czynnego - Nieprawidłowy kod procedury celnej - Powstanie długu celnego - Rewizja zgłoszenia celnego)

2010/C 63/17

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, Edinburgh i VAT and Duties Tribunal, Northern Ireland — Zjednoczone Królestwo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Terex Equipment Ltd (C-430/08), FG Wilson (Engineering) Ltd (C-431/08), Caterpillar EPG Ltd (C-431/08)

Strona pozwana: The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Edinburgh Tribunal Centre, VAT and Duties Tribunal, Northern Ireland — Wykładnia art. 78, 203, i 239 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) — Wykładnia art. 865 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92 (Dz.U. L 253, s. 1) — Towary wprowadzone do Wspólnoty Europejskiej w ramach procedury uszlachetniania czynnego — Błędne zastosowanie nieprawidłowego kodu procedury celnej (KPC) na zgłoszeniu przedstawionym przy powrotnym wywozie towarów poza Wspólnotę identyfikującego te operację celną jako „wywóz towarów”, zamiast „powrotnego wywozu towarów” — Możliwość rewizji zgłoszenia celem korekty KPC i uregulowania sytuacji

Sentencja

Wskazanie, w będących przedmiotem postępowania przed sądami krajowymi zgłoszeniach celnych, kodu procedury celnej 10 00 oznaczającego wywóz towarów wspólnotowych w miejsce kodu 31 51 mającego zastosowanie do towarów objętych zawieszeniem należności celnych w ramach procedury uszlachetniania czynnego, prowadzi do powstania długu celnego zgodnie z art. 203 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny oraz art. 865 akapit pierwszy rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1677/98 z dnia 29 lipca 1998 r.

Artykuł 78 rozporządzenia nr 2913/92 pozwala na dokonanie rewizji zgłoszenia wywozu towarów w celu skorygowania kodu procedury celnej przypisanego im przez zgłaszającego a organy celne są zobowiązane, po pierwsze do zbadania, czy przepisy w zakresie danej procedury celnej zostały zastosowane na podstawie nieprawidłowych lub niekompletnych danych i czy cel procedury uszlachetniania czynnego pozostał niezagrożony, w szczególności czy towary objęte tą procedurą celną zostały rzeczywiście powrotnie wywiezione, oraz po drugie do podjęcia w odpowiednim przypadku niezbędnych działań w celu uregulowania sytuacji, przy uwzględnieniu nowych danych, którymi dysponują.

(1) Dz.U. C 327 z dnia 20.12.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/12

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii

(Sprawa C-456/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 93/37/EWG - Zamówienie publiczne na roboty budowlane - Zawiadomienie kandydatów i oferentów o decyzjach dotyczących udzielenia zamówienia - Dyrektywa 89/665/EWG - Procedury zaskarżenia w sprawach udzielania zamówień publicznych - Termin na wniesienie skargi - Dzień, od którego rozpoczyna się bieg terminu na wniesienie skargi)

2010/C 63/18

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Zavvos, M. Konstantinidis i E. White, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, pełnomocnik, A. Collins, SC)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, s. 33) — Naruszenie art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (Dz.U. L 199, s. 54) — Zawiadomienie o decyzji w sprawie udzielenia zamówienia — Obowiązek jasnego określenia terminu zaskarżenia decyzji o udzieleniu zamówienia publicznego

Sentencja

Irlandia,

—	ze względu na okoliczność, że National Roads Authority nie zawiadomiła oferenta, którego oferta została odrzucona, o swej decyzji o udzieleniu zamówienia na koncepcję, budowę, finansowanie i użytkowanie zachodniej obwodnicy autostradowej miasta Dundalk, a także

—

utrzymując w mocy przepisy art. 84A ust. 4 Rules of the Superior Courts (regulaminu sądów najwyższej instancji), w brzmieniu wynikającym ze Statutory Instrument No 374/1998 w zakresie, w jakim wywołują one niepewność co do decyzji, na którą ma być złożona skarga, oraz co do ustalenia terminu na wniesienie tej skargi,

uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. i art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 97/52/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1997 r. — w odniesieniu do pierwszego zarzutu, oraz na mocy art. 1 ust. 1 dyrektywy 89/665, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 92/50 — w odniesieniu do drugiego zarzutu.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 313 z 06.12.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberverwaltungsgericht Berlin-Brandenburg — Niemcy) — Ümit Bekleyen przeciwko Land Berlin

(Sprawa C-462/08) (1)

(Układ stowarzyszeniowy EWG-Turcja - Artykuł 7 akapit drugi decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia - Prawo dziecka pracownika tureckiego do przyjęcia dowolnej oferty pracy w przyjmującym państwie członkowskim, w którym ukończyło naukę zawodu - Rozpoczęcie nauki zawodu po opuszczeniu na stałe tego państwa członkowskiego przez rodziców)

2010/C 63/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberverwaltungsgericht Berlin-Brandenburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ümit Bekleyen

Strona pozwana: Land Berlin

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberverwaltungsgericht Berlin-Brandenburg — Wykładnia art. 7 akapit drugi decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia EWG–Turcja — Obywatel turecki urodzony w przyjmującym państwie członkowskim, który po powrocie wraz z rodzicami do państwa pochodzenia po ponad dziesięciu latach sam powraca do przyjmującego państwa członkowskiego, gdzie w przeszłości jego rodzice przez okres ponad trzech lat należeli do legalnego rynku pracy, w celu podjęcia nauki zawodu — Prawo dostępu do rynku pracy i odpowiadające mu prawo pobytu tego obywatela tureckiego w przyjmującym państwie członkowskim po ukończeniu nauki zawodu

Sentencja

Artykuł 7 akapit drugi decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia przyjętej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją należy interpretować w ten sposób, że gdy pracownik turecki był legalnie zatrudniony w przyjmującym państwie członkowskim przez ponad trzy lata, dziecko takiego pracownika może powołać się w tym państwie członkowskim po ukończeniu w nim nauki zawodu na prawo dostępu do rynku pracy i odpowiadające mu prawo pobytu, chociaż po powrocie ze swoimi rodzicami do państwa pochodzenia wróciło samo do wspomnianego państwa członkowskiego w celu rozpoczęcia tam tej nauki.

(1) Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/13

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Arnhem — Niderlandy) — K. van Dijk przeciwko Gemeente Kampen

(Sprawa C-470/08) (1)

(Wspólna polityka rolna - Zintegrowany system zarządzania i kontroli niektórych systemów pomocy - Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 - System płatności jednolitych - Przeniesienie uprawnień do płatności - Wygaśnięcie umowy dzierżawy - Obowiązki dzierżawcy i wydzierżawiającego)

2010/C 63/20

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof te Arnhem

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: K. van Dijk

Strona pozwana: Gemeente Kampen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te Arnhem — Wykładnia rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1) oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 795/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady w celu wdrożenia systemu jednolitych płatności określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 (Dz.U. L 141, s. 1) — Zintegrowany system zarządzania i kontroli niektórych systemów pomocy — System płatności jednolitych — Przeniesienie uprawnień do płatności — Obowiązki dzierżawcy i wydzierżawiającego

Sentencja

Prawo wspólnotowe nie zobowiązuje dzierżawcy do wydania wydzierżawiającemu, po wygaśnięciu umowy dzierżawy, dzierżawionych gruntów wraz z uprawnieniami do płatności ustanowionymi na tych gruntach lub z nimi związanymi ani do zapłaty wydzierżawiającemu wynagrodzenia.

(1) Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/14

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts — Łotwa) — Alstom Power Hydro przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-472/08) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 18 ust. 4 - Krajowe przepisy wyznaczające trzyletni termin przedawnienia na zwrot nadpłaty VAT)

2010/C 63/21

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Alstom Power Hydro

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests

Przedmiot

Wniosek o wydanie przeczenia w trybie prejudycjalnym — Augstākās tiesas Senāts — Wykładnia art. 18 ust. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 23) — Przepisy krajowe ustanawiające trzyletni termin na wniesienie wniosku o zwrot nadpłaconego podatku

Sentencja

Art. 18 ust. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, takim jak przepisy będące przedmiotem sporu przed sądem krajowym, wyznaczającym trzyletni termin przedawnienia na wystąpienie z wnioskiem o zwrot nadpłaty podatku od wartości dodanej nienależnie pobranej przez organy administracji skarbowej tego państwa..

(1) Dz.U. C 327 z 20.12.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Ingenieurbüro Eulitz GbR Thomas und Marion Eulitz przeciwko Finanzamt Dresden I

(Sprawa C-473/08) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. j) - Zwolnienie - Nauczanie prywatne przez nauczycieli obejmujące edukację szkolną i uniwersytecką - Usługi świadczone przez niezależnego nauczyciela w ramach kursu ustawicznego szkolenia zawodowego organizowanego przez podmiot trzeci)

2010/C 63/22

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Sächsisches Finanzgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ingenieurbüro Eulitz GbR Thomas und Marion Eulitz

Strona pozwana: Finanzamt Dresden I

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sächsisches Finanzgericht — Wykładnia art. 13 część A ust. 1 lit. j) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Zwolnienie obejmujące „nauczanie prywatne przez nauczycieli obejmujące edukację szkolną i uniwersytecką” — Nauczanie przez dyplomowanego inżyniera w ramach kursów dokształcania w szkole prywatnej prowadzących do nadania kwalifikacji w ramach specjalizacji podyplomowej w zakresie ochrony przeciwpożarowej inżynierom i architektom — Świadczenie w sposób ciągły usług nauczania i równoczesne wykonywanie zadań w zakresie zarządzania niektórymi cyklami szkolenia — Pobieranie wynagrodzenia również w przypadku anulowania kursu w razie braku zapisów

Sentencja

Wykładni art. 13 część A ust. 1 lit. j) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy dokonywać w ten sposób, że świadczenie polegające na nauczaniu, wykonywane przez dyplomowanego inżyniera w mającym formę prywatnoprawnego stowarzyszenia instytucie kształcenia, w ramach cykli szkoleń kończących się egzaminem, dla uczestników, którzy uzyskali już przynajmniej tytuł architekta lub inżyniera po ukończeniu instytutu szkolnictwa wyższego, względnie uzyskali inne równoważne wykształcenie, może stanowić „nauczanie […] obejmujące edukację szkolną i uniwersytecką” w rozumieniu tego przepisu. Działalność inna niż w charakterze nauczyciela sensu stricto może również zostać uznana za takie nauczanie, pod warunkiem że jest wykonywana w ramach przekazywania wiedzy i umiejętności pomiędzy nauczycielem a uczniami lub studentami w zakresie edukacji szkolnej lub uniwersyteckiej. W niezbędnym zakresie do sądu krajowego należy weryfikacja, czy wszystkie z rozpatrywanych przed sądem krajowym rodzajów działalności stanowią „nauczanie” obejmujące „edukację szkolną i uniwersytecką”.

Wykładni art. 13 część A ust. 1 lit. j) tej dyrektywy należy dokonywać w ten sposób, że w takich jak rozpatrywane przed sądem krajowym okolicznościach, osoba — taka jak Thomas Eulitz, będący wspólnikiem w spółce, która wniosła skargę do sądu krajowego, świadczący usługi jako nauczyciel w ramach kursów kształcenia organizowanych przez podmiot trzeci — nie może zostać uznana za osobę nauczającą „prywatnie” w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 44 z dnia 21.2.2009.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/15

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 29 października 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-22/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Polityka energetyczna - Ekonomia energii - Dyrektywa 2002/91/WE - Charakterystyka energetyczna budynków - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

2010/C 63/23

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Schima i L. de Schietere de Lophem, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciel: C. Schiltz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia lub powiadomienia w przewidzianym terminie o przepisach niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (Dz.U. L 1, s. 65)

Sentencja

Nie ustanawiając w przewidzianym terminie wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 15 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 4.4.2009.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/16

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Višje sodišče v Mariboru — Republika Słowenii) — Jasna Detiček przeciwko Mauriziowi Sgueglii

(Sprawa C-403/09 PPU) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Sprawy małżeńskie i dotyczące odpowiedzialności rodzicielskiej - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Środki tymczasowe dotyczące prawa do pieczy - Orzeczenie podlegające wykonaniu w państwie członkowskim - Bezprawne zabranie dziecka - Inne państwo członkowskie - Inny sąd - Przyznanie pieczy nad dzieckiem drugiemu rodzicowi - Jurysdykcja - Pilny tryb prejudycjalny)

2010/C 63/24

Język postępowania: słoweński

Sąd krajowy

Višje sodišče v Mariboru

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jasna Detiček

Strona pozwana: Maurizio Sgueglia

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia art. 20 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338. s. 1) — Środki tymczasowe i środki zabezpieczające — Właściwość sądu w państwie członkowskim A do orzeczenia środka tymczasowego w sprawie wniosku o przywrócenie pieczy nad dzieckiem, gdy sądem rozpoznającym sprawę co do istoty — sądem rozstrzygającym sprawę o rozwód — jest sąd w państwie członkowskim B

Sentencja

Artykuł 20 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, należy interpretować w ten sposób, że w okolicznościach takich jak występujące w sprawie przed sądem krajowym nie zezwala on sądowi państwa członkowskiego na zastosowanie środka tymczasowego w sprawie dotyczącej odpowiedzialności rodzicielskiej polegającego na przyznaniu jednemu z rodziców pieczy nad dzieckiem przebywającym na terytorium tego państwa, gdy sąd innego państwa członkowskiego, który jest właściwy na podstawie wymienionego rozporządzenia do rozpoznania co do istoty sporu dotyczącego pieczy nad dzieckiem, wydał już orzeczenie powierzające tymczasowo pieczę nad tym dzieckiem drugiemu z rodziców, przy czym została stwierdzona wykonalność tego orzeczenia na terytorium pierwszego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 312 z 19.12.2009.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/16

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 23 listopada 2009 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Monomeles Protodikeio Rethymnis — Grecja) — Geórgios K. Lagoudakis przeciwko Kentro Anoiktis Prostasias Hlikiomenon Dimou Rethymnis (C-162/08), Dimitrios G. Ladakis, Andréas M. Birtas, Konstantinos G. Kyriakopoulos, Emmanouil V. Klamponis, Sofoklis E. Mastorakis przeciwko Dimos Geropotamou (C-163/08) i Michail Zacharioudakis przeciwko Dimos Lampis (C-164/08)

(Sprawy połączone C-162/08 do C-164/08) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzule 5 i 8 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym - Pierwsza i jedyna umowa - Kolejne umowy - Równoważne rozwiązanie prawne - Obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników - Przepisy mające na celu zapobieganie nadużyciom - Sankcje - Bezwzględny zakaz przekształcenia umów o pracę na czas określony w umowy o pracę na czas nieokreślony w sektorze publicznym - Konsekwencje niewłaściwej implementacji dyrektywy - Zgodna wykładnia)

2010/C 63/25

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Monomeles Protodikeio Rethymnis

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Geórgios K. Lagoudakis (C-162/08), Dimitrios G. Ladakis, Andréas M. Birtas, Konstantinos G. Kyriakopoulos, Emmanouil V. Klamponis, Sofoklis E. Mastorakis (C-163/08), Michail Zacharioudakis (C-164/08)

Strona pozwana: Kentro Anoiktis Prostasias Hlikiomenon Dimou Rethymnis (C-162/08), Dimos Geropotamou (C-163/08), Dimos Lampis (C-164/08)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Monomeles Protodikeio Rethymnis — Wykładnia klauzul 5 oraz 8 pkt 1 i 3 załącznika do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego ETUC, UNICE i CEEP w sprawie pracy na czas określony (Dz.U. L 175, p. 43) — Zakaz uchwalania przepisów krajowych pod pretekstem implementacji, w przypadku gdy istnieją już krajowe rozwiązania prawne, równoważne w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 dyrektywy, i gdy nowe uregulowania obniżają poziom ochrony pracowników w systemie umów o pracę na czas określony

Sentencja

Wykładni klauzuli 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., załączonego do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego ETUC, UNICE i CEEP w sprawie pracy na czas określony należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przyjęciu przez państwo członkowskie uregulowania krajowego, takiego jak dekret prezydencki 164/2004 dotyczący pracowników zatrudnionych na podstawie umów o pracę na czas określony w sektorze publicznym, które w celu szczególnej implementacji dyrektywy 1999/70 dla zastosowania jej postanowień do sektora publicznego, przewiduje wprowadzenie wymienionych w pkt 1 lit. a)-c) tej klauzuli środków zapobiegających nadużyciom w korzystaniu z kolejnych umów na czas określony lub nawiązywaniu kolejnych stosunków pracy na czas określony, w sytuacji gdy istnieje już w prawie wewnętrznym, czego zbadanie należy do sądu krajowego, „równoważne rozwiązanie prawne” w rozumieniu tej klauzuli, takie jak art. 8 ust. 3 ustawy 2112/1920 o obowiązkowym rozwiązywaniu umów o pracę z pracownikami sektora prywatnego, o ile jednak takie uregulowanie po pierwsze nie narusza skuteczności zapobiegania nadużyciom w korzystaniu z umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony wynikającej ze wspomnianego równoważnego rozwiązania prawnego i po drugie, że przestrzega prawa wspólnotowego, w szczególności klauzuli 8 pkt 3 tego porozumienia.

Wykładni klauzuli 5 pkt 1 lit. a) porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony należy dokonywać w ten sposób, że stoi na przeszkodzie temu, by uregulowanie krajowe, takie jak rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, było stosowane przez władze danego państwa członkowskiego w taki sposób, że przedłużanie kolejnych umów o pracę na czas określony w sektorze publicznym uważa się za uzasadnione „względami obiektywnymi” w rozumieniu tej klauzuli z tego tylko powodu, że podstawą tych umów są przepisy pozwalające na ich przedłużanie celem zaspokojenia pewnych tymczasowych potrzeb, podczas gdy w rzeczywistości potrzeby te są stałe i trwałe. Natomiast ta sama klauzula nie stosuje się do zawarcia pierwszej i jedynej umowy o pracę na czas określony lub nawiązania pierwszego i jedynego stosunku pracy na czas określony.

Wykładni klauzuli 8 pkt 3 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony należy dokonywać w ten sposób, że „obniżenie”, o którym mowa w tej klauzuli należy badać w stosunku do ogólnego poziomu ochrony obowiązującego w danym państwie członkowskim, zarówno względem pracowników, którzy zawarli kolejne umowy o pracę na czas określony, jak i względem pracowników, którzy zawarli pierwszą i jedyną umowę na czas określony.

Wykładni klauzuli 8 pkt 3 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, takiemu jak dekret prezydencki 164/2004, który w odróżnieniu od wcześniejszej normy prawa wewnętrznego, takiej jak art. 8 ust. 3 ustawy 2112/1920, nie przewiduje już, po pierwsze, w przypadku nadużycia w korzystaniu z umów o pracę na czas określony w sektorze publicznym, przekształcenia tych ostatnich w umowy na czas nieokreślony lub poddaje je pewnym warunkom kumulatywnym i restrykcyjnym i po drugie, wyklucza z korzystania z przewidzianych w nim przepisów ochronnych pracowników, którzy zawarli pierwszą i jedyną umowę na czas określony, jeśli takie zmiany, czego zbadanie należy do sądu krajowego, dotyczą ograniczonej kategorii pracowników, którzy zawarli umowę o pracę na czas określony lub są rekompensowane przyjęciem przepisów zapobiegających nadużyciom w korzystaniu z umów o pracę na czas określony w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 tego porozumienia ramowego.

Jednak wdrożenie tego porozumienia ramowego przez uregulowanie krajowe, takie jak dekret prezydencki 164/2004, nie może doprowadzić do obniżenia ochrony istniejącej wcześniej w wewnętrznym porządku prawnym względem pracowników na czas określony do poziomu niższego od określonego przez minimalne przepisy ochronne przewidziane przez to samo porozumienie ramowe. W szczególności przestrzeganie klauzuli 5 pkt 1 tego porozumienia ramowego wymaga, by takie uregulowanie przewidywało, odnośnie do nadużyć w korzystaniu z kolejnych umów o pracę na czas określony, skuteczne i bezwzględnie obowiązujące przepisy zapobiegające takim nadużyciom oraz sankcje mające charakter wystarczająco skuteczny i odstraszający celem zapewnienia pełnej skuteczności tych przepisów zapobiegających. Do sądu krajowego należy tym samym zbadanie, czy przesłanki te zostały spełnione.

W okolicznościach takich jak w sprawach w postępowaniach przed sądem krajowym, wykładni porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony należy dokonywać w ten sposób, że w sytuacji gdy wewnętrzny porządek prawny danego państwa członkowskiego obejmuje, w rozpatrywanym sektorze, inne skuteczne przepisy dla unikania, a w odpowiednim przypadku, sankcjonowania nadużyć w korzystaniu z kolejnych umów o pracę na czas określony w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 tego porozumienia, nie stoi ono na przeszkodzie stosowaniu normy prawa krajowego zakazującej w sposób bezwzględny, tylko w sektorze publicznym, przekształcania w umowę na czas nieokreślony kolejnych umów o pracę na czas określony, które z uwagi na zaspokajanie stałych i trwałych potrzeb pracodawcy powinny być uważane za stanowiące nadużycia. Do sądu krajowego należy jednak ocena, w jakim zakresie przesłanki stosowania, jak również skuteczne wdrożenie właściwych przepisów prawa wewnętrznego są odpowiednie dla zapobieżenia, a w odpowiednim przypadku, sankcjonowania nadużyć w korzystaniu przez administrację publiczną z kolejnych umów o pracę na czas określony lub nawiązywania kolejnych stosunków pracy na czas określony.

Natomiast ponieważ klauzula 5 pkt 1 tego porozumienia ramowego nie znajduje zastosowania względem pracowników, którzy zawarli pierwszą i jedyną umowę na czas określony, to przepis ten nie zobowiązuje państwa członkowskiego do przyjęcia sankcji, jeśli umowa taka w rzeczywistości obejmuje stałe i trwałe potrzeby pracodawcy.

Do sądu krajowego należy dokonanie wykładni właściwych przepisów prawa wewnętrznego zgodnej, w najszerszym możliwym zakresie, z klauzulami 5 pkt 1 i 8 pkt 3 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, jak również ustalenie w ramach tego, czy „równoważne rozwiązanie prawne” w rozumieniu pierwszej z tych klauzul, takie jak przewidziane w art. 8 ust. 3 ustawy 2112/1920, powinno stosować się do sporów w postępowaniach przed sądem krajowym w miejsce innych przepisów prawa krajowego.

(1) Dz.U. C 171 z 5.7.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/18

Postanowienie Trybunału z dnia 26 listopada 2009 r. — Região autónoma dos Açores przeciwko Radzie Unii Europejskiej, Komisji Wspólnot Europejskich, Królestwu Hiszpanii, Seas at Risk VZW, dawniej Stichting Seas at Risk Federation, WWF — World Wide Fund for Nature, Stichting Greenpeace Council

(Sprawa C-444/08 P) (1)

(Odwołanie - Artykuł 119 regulaminu - Rozporządzenie (WE) nr 1954/2003 - Skarga o stwierdzenie nieważności - Niedopuszczalność - Jednostka regionalna lub lokalna - Akt dotyczący tej jednostki bezpośrednio i indywidualnie - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne i oczywiście bezzasadne)

2010/C 63/26

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Região autónoma dos Açores (przedstawiciele: M. Renouf i C. Bryant, Solicitors)

Drugie strony postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. Monteiro i F. Florindo Gijón, pełnomocnicy), Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: K. Banks, pełnomocnik), Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik), Seas at Risk VZW, dawniej Stichting Seas at Risk Federation, WWF — World Wide Fund for Nature, Stichting Greenpeace Council

Przedmiot

Odwołane od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 1 lipca 2008 r. w sprawie T-37/04 Região autónoma dos Açores przeciwko Radzie, którym Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie zarządzania nakładem połowowym, odnoszącego się do niektórych obszarów i zasobów połowowych Wspólnoty, i zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2847/93 oraz uchylającego rozporządzenia (WE) nr 685/95 i (WE) nr 2027/95 (Dz.U. L 289, s. 1) — Wymóg indywidualnego oddziaływania zaskarżonego aktu

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Região autónoma dos Açores zostaje obciążony kosztami postępowania.

3)	Królestwo Hiszpanii i Komisja Wspólnot Europejskich pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 327 z 20.12.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/18

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 4 grudnia 2009 r. — Matthias Rath przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Dr. Grandel GmbH

(Sprawy połączone C-488/08 P i C-489/08 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Słowne znaki towarowe Epican i Epican Forte - Sprzeciw właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego EPIGRAN - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Częściowa odmowa rejestracji - Odwołania oczywiście niedopuszczalne)

2010/C 63/27

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Matthias Rath (Przedstawiciele: S. Ziegler, C. Kleiner i F. Dehn, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik), Dr. Grandem GmbH

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) z dnia 8 września 2008 r. w sprawie T-373/06 Matthias Rath przeciwko OHIM i Grandel, na mocy którego Sąd oddalił jako oczywiście pozbawioną podstawy prawnej skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 października 2006 r., oddalającej w części odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów, na mocy której uwzględniając sprzeciw wniesiony przez właściciela wcześniejszego słownego wspólnotowego znaku towarowego „EPIGRAN”, odmówiono rejestracji słownego znaku towarowego „EPICAN FORTE” dla towarów i usług należących do klasy 5 — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku dwóch znaków towarowych

Sentencja

1)	Odwołania zostają odrzucone.

2)	M. Rath zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 4.4.2009.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 30 listopada 2009 r. — INMOGOLF SA przeciwko Administración General del Estado

(Sprawa C-487/09)

2010/C 63/32

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo (Hiszpania).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: INMOGOLF SA

Strona pozwana: Administración General del Estado

Pytania prejudycjalne

Biorąc pod uwagę, że dyrektywa Rady 69/335/EWG (1) z dnia 17 lipca 1969 r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (obecnie dyrektywa […] 2008/71/WE (2) z dnia 12 lutego) zakazywała w art. 11 lit. a) pobierania podatku od obrotu akcjami, udziałami i analogicznymi tytułami prawnymi, zezwalając państwom członkowskim, na mocy jej art. 12 ust. 1 lit. a), wyłącznie na opodatkowanie przeniesienia papierów wartościowych, o stawce zryczałtowanej bądź nie, oraz biorąc pod uwagę, że art. 108 ustawy nr 24/1988 o obrocie papierami wartościowymi) z dnia 28 lipca 1988 r. (zgodnie z brzmieniem nadanym przez 12-te dodatkowe postanowienie ustawy nr 18/1991), mimo iż ustanawia ogólną zasadę zwolnienia zarówno z podatku od wartości dodanej, jak i z podatku od przeniesienia majątku, w odniesieniu do przeniesienia papierów wartościowych, to jednak obciąża takie transakcje podatkiem od przeniesienia majątku na takich zasadach, jakie mają zastosowanie do odpłatnego przeniesienia majątku, w przypadku gdy papiery wartościowe stanowią udziały w kapitale spółek, których aktywa składają się co najmniej w 50 % z nieruchomości i kiedy nabywca, w wyniku takiego przeniesienia, uzyska taką pozycję, która umożliwia mu sprawowanie kontroli nad tym podmiotem, niezależnie od tego, czy są to spółki, których celem jest własność nieruchomości, czy spółki, które prowadzą działalność gospodarczą:

Czy dyrektywa Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. zakazuje stosowania w sposób automatyczny przepisów państw członkowskich takich jak art. 108 ustawy nr 24/1988 o obrocie papierami wartościowymi, obciążających podatkiem określone transakcje przeniesienia papierów wartościowych, które obejmują przeniesienie nieruchomości, nawet jeśli nie występuje zamiar uniknięcia opodatkowania?

W przypadku, gdyby nie było konieczne stwierdzenie zamiaru uniknięcia opodatkowania

Czy dyrektywa Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. zakazuje takich przepisów prawnych, jak hiszpańska ustawa 24/1988, ustanawiających pobieranie podatku od nabycia większości kapitału spółek, których aktywa składają się w większości z nieruchomości, nawet jeśli są to spółki w pełni operacyjne i nawet jeśli nieruchomości nie mogą zostać oddzielone od działalności gospodarczej prowadzonej przez daną spółkę?

(1) Dz.U. L 249, s. 25

(2) Dz.U. L 46, s. 11

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 30 listopada 2009 r. — Asociación de Transporte por Carretera przeciwko Administración General del Estado

(Sprawa C-488/09)

2010/C 63/33

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo (Hiszpania).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Asociación de Transporte por Carretera

Strona pozwana: Administración General del Estado

Pytania prejudycjalne

Czy w sytuacji, gdy miejsce popełnienia naruszenia ustalone zostało po tym, jak w jednym państwie członkowskim została stwierdzona nieprawidłowość w procedurze celnej w przewozie TIR i państwo to skierowało żądanie zapłaty odpowiednich należności celnych do stowarzyszenia poręczającego na swoim terytorium, zgodne z art. 454 ust. 3 i z art. 455 rozporządzenia Komisji (EWG) 2454/93 (1) z dnia 2 lipca 1993 jest wszczęcie nowego postępowania przez państwo, w którym miało miejsce naruszenie, w celu dochodzenia należności od głównych zobowiązanych i od stowarzyszenia poręczającego właściwego dla kraju popełnienia naruszenia, w granicach jego odpowiedzialności, w sytuacji, gdy miejsce popełnienia naruszenia zostało ustalone po upływie terminu przewidzianego w prawie wspólnotowym?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej:

Czy stowarzyszenie poręczające w państwie członkowskim, gdzie miała miejsce nieprawidłowość może w oparciu o art. 454 ust. 3 i art. 455 rozporządzenia (EWG) 2454/93 lub o art. 221 ust. 3 wspólnotowego kodeksu celnego powoływać się na przedawnienie prawa do żądania zapłaty należności w kwocie objętej gwarancją, ze względu na upływ ustalonego terminu, w sytuacji gdy to stowarzyszenie nie miało wiedzy o tych zdarzeniach przed upływem tego terminu?

Czy żądanie zapłaty skierowane do stowarzyszenia poręczającego państwa, w którym stwierdzono nieprawidłowość, przez organy celne tego państwa w oparciu o art. 11 ust. 2 konwencji TIR wywiera skutek w postaci przerwania postępowania wszczętego przeciwko stowarzyszeniu poręczającemu w miejscu popełnienia naruszenia?

Czy art. 11 ust. 2 zdanie ostatnie konwencji TIR można interpretować w ten sposób, że w termin w nim wskazany znajduje zastosowanie do państwa miejsca popełnienia naruszenia, nawet w sytuacji, gdy państwo, które stwierdziło nieprawidłowość nie zawiesiło postępowania w sprawie dochodzenia zapłaty od stowarzyszenia poręczającego, mimo iż miało miejsce postępowanie karne dotyczące stwierdzonego stanu faktycznego?

(1) Ustanawiającym przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

Dz.U. L 253, s. 1.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Finanzamt Burgdorf przeciwko Manfred Bog

(Sprawa C-497/09)

2010/C 63/34

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Finanzamt Burgdorf

Strona pozwana: Manfred Bog

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dostarczenie potraw lub posiłków przygotowanych do natychmiastowego spożycia stanowi dostawę w rozumieniu art. 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (1)?

2)	Czy odpowiedź na pytanie pierwsze zależy od występowania innych dodatkowych elementów świadczenia usług (organizacja posiłku)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy termin „środki spożywcze” w załączniku H kategoria 1 do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on jedynie środki spożywcze „na wynos”, jak sprzedawane na ogół w obrocie środkami spożywczymi, czy też także potrawy i posiłki, które są przygotowane do natychmiastowego spożycia w drodze gotowania, smażenia, pieczenia albo w inny sposób?

(1) Dz.U. L 145, s. 1.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Hans-Joachim Flebbe Filmtheater GmbH & Co. KG przeciwko Finanzamt Hamburg-Barmbek-Uhlenhorst

(Sprawa C-499/09)

2010/C 63/35

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hans-Joachim Flebbe Filmtheater GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Finanzamt Hamburg-Barmbek-Uhlenhorst

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dostarczenie potraw lub posiłków przygotowanych do natychmiastowego spożycia stanowi dostawę w rozumieniu szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (1)?

2)	Czy odpowiedź na pytanie pierwsze zależy od występowania innych dodatkowych elementów świadczenia usług (udostępnienie stołów, krzeseł, innych sprzętów potrzebnych do spożywania posiłków, prezentacja projekcji filmowej)?

(1) Dz.U.L 145, s. 1.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Lothar Lohmeyer przeciwko Finanzamt Minden

(Sprawa C-501/09)

2010/C 63/36

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Lothar Lohmeyer

Strona pozwana: Finanzamt Minden

Pytania prejudycjalne

Czy termin „środki spożywcze” w załączniku H kategoria 1 do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on jedynie środki spożywcze „na wynos”, jak sprzedawane na ogół w obrocie środkami spożywczymi, czy też także potrawy i posiłki, które są przygotowane do natychmiastowego spożycia w drodze gotowania, smażenia, pieczenia albo w inny sposób?

W przypadku gdyby „środkami spożywczymi” w rozumieniu załącznika H kategoria 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych były także potrawy i posiłki do natychmiastowego spożycia: czy art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on sprzedaż świeżo przygotowanych potraw lub posiłków, które nabywca spożywa z wykorzystaniem infrastruktury służącej do spożywania posiłków, jak na przykład blatów, wysokich stołów i innych temu podobnych, na miejscu, a nie zabiera ze sobą?

(1) Dz.U. L 145, s. 1

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Fleischerei Nier GmbH & Co. KG — przeciwko Finanzamt Detmold

(Sprawa C-502/09)

2010/C 63/37

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fleischerei Nier GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Finanzamt Detmold

Pytania prejudycjalne

W przypadku gdyby „środkami spożywczymi” w rozumieniu załącznika H kategoria 1 do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych były także potrawy i posiłki do natychmiastowego spożycia: czy proces przygotowania potraw lub posiłków należy uważać za element świadczenia usług przy rozstrzyganiu, czy jednolite świadczenie przedsiębiorstwa organizującego przyjęcia (dostarczanie gotowych do spożycia potraw lub posiłków, a także ich transport oraz ewentualnie dostarczenie talerzy i sztućców lub stołów, jak również odebranie pozostawionych do wykorzystania przedmiotów) należy zakwalifikować jako uprzywilejowaną pod względem podatkowym dostawę środków spożywczych (załącznik H kategoria 1 tej dyrektywy), czy jako nieuprzywilejowaną pod względem podatkowym usługę (art. 6 ust. 1 tej dyrektywy)?

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej: czy z art. 2 pkt 1 w związku z art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych zgodne jest oparcie się przy kwalifikacji jednolitego świadczenia przedsiębiorstwa organizującego przyjęcia albo jako dostawy towarów albo jako usługi swoistego rodzaju w sposób typizujący wyłącznie na liczbie elementów o charakterze usługowym (dwa lub więcej) w stosunku do udziału elementów dostawy, czy też elementy o charakterze usługowym należy bezwzględnie oceniać pod względem ich istotności niezależnie od ich liczby, a jeśli tak, to zgodnie z jakimi kryteriami?

(1) Dz.U. L 145, s. 1.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/23

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 23 września 2009 r. w sprawie T-263/07 Estonia przeciwko Komisji, wniesione w dniu 4 grudnia 2009 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-505/09 P)

2010/C 63/38

Język postępowania: estoński

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Kružíková, E. White i E. Randvere)

Druga strona postępowania: Republika Estońska, Republika Litewska, Republika Słowacka oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku,

—	obciążenie Republiki Estońskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja stoi na stanowisku, że wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „Sądem”) należy uchylić z następujących względów:

Uznając skargę za dopuszczalną w zakresie, w jakim dotyczy ona art. 1 ust. 3 i 4, art. 2 ust. 3 i 4 oraz art. 3 ust. 2 i 3 decyzji Komisji z dnia 4 maja 2007 r. (dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Republikę Estońską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady), Sąd naruszył art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji. Sąd błędnie uznał skargę za dopuszczalną w całości, mimo iż strona skarżąca podniosła zarzuty nieważności jedynie w odniesieniu do art. 1 ust. 1 i 2, art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 1.

Sąd naruszył art. 9 ust. 1 i 3 dyrektywy, dokonując błędnej wykładni ogólnej zasady równego traktowania, a także celu dyrektywy, w ramach ustalania zakresu kompetencji kontrolnych Komisji i jej właściwości w odniesieniu do stosowania art. 9 ust. 3 dyrektywy. Plany rozdziału uprawnień nie są klasycznymi środkami transpozycji dyrektywy, które można oceniać a posteriori. Przyznając, że każde państwo członkowskie może posługiwać się własnymi danymi, które nie są przedmiotem kontroli, stwarza się zagrożenie nierównego traktowania państw członkowskich. Określone w dyrektywie cele można osiągnąć jedynie wówczas, gdy popyt na uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych przekracza ich podaż. Górną granicę łącznej ilości podlegających rozdziałowi uprawnień należy odróżnić od łącznej ilości podlegających rozdziałowi uprawnień.

Sąd błędnie zinterpretował zakres zastosowania zasady dobrej administracji. Opracowanie planu rozdziału uprawnień jest zadaniem państw członkowskich, a Komisja nie posiada kompetencji do wypełniania luk występujących w takich planach, ale kompetencje do oceny kwestii zgodności planu rozdziału uprawnień z dyrektywą.

Sąd dokonał błędnej oceny prawnej postanowień zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uznał, że art. 1 ust. 1 i 2, art. 2 ust. 1 i 2, a także art. 3 ust. 1 nie można oddzielić od pozostałych postanowień zawartych w decyzji Komisji, stwierdzając w konsekwencji nieważność całości tego aktu. W rzeczywistości taki nierozerwalny związek nie występuje, bowiem ze struktury oraz z uzasadnienia decyzji Komisji jasno wynika, że każdy ustęp art. 2 jest nierozerwalnie związany z odpowiednim ustępem art. 1, ale nie z innymi ustępami art. 2. To samo dotyczy poszczególnych ustępów art. 1.

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/24

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (siódma izba) wydanego w dniu 23 września 2009 r. w sprawie T-385/05, Transnáutica — Transportes e Navegação SA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 grudnia 2009 r. przez Republikę Portugalską

(Sprawa C-506/09 P)

2010/C 63/39

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Fernandes, C. Guerra Santos, J. Gomes, P. Rocha, pełnomocnicy)

Pozostałe strony postępowania: Transnáutica — Transportes e Navegação S.A. oraz Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—

stwierdzenie dopuszczalności odwołania wniesionego przez władze portugalskie poprzez zawieszenie niniejszego postępowania do czasu wydania wyroku przez Sąd albowiem w wypadku powództwa osoby trzeciej przeciwko prawomocnemu orzeczeniu konieczna jest nie tylko analiza aspektów prawnych, ale także zbadanie stanu faktycznego sprawy;

—

uchylenie orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 23 września 2009 r. w sprawie T-385/05 Transnáutica — Transportes e Navegação SA przeciwko Komisji, na mocy którego stwierdzono nieważność decyzji Komisji z dnia 6 lipca 2005 r. o sygn. REM 05/2004 oddalającej wniesiony przez spółkę Transnáutica wniosek o zwrot i umorzenie określonych należności celnych;

—	obciążenie spółki Transnáutica — Transportes e Navegação SA kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie jest zdania, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie przyjął, iż portugalskie organy celne działały nieprawidłowo w zakresie ustanowienia i monitorowania gwarancji generalnej wykorzystanej w odniesieniu do przedmiotowych operacji tranzytowych.

Wnosząca odwołanie jest ponadto zdania, iż nie można wykazać istnienia związku przyczynowego pomiędzy rzekomymi błędami popełnionymi przez władze portugalskie a późniejszym usunięciem towarów spod dozoru celnego; zdaniem wnoszącej odwołanie odmiennej treści orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji zapadło z naruszeniem prawa Unii Europejskiej.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 11 grudnia 2009 r. — Tanja Borger przeciwko Tiroler Gebietskrankenkasse

(Sprawa C-516/09)

2010/C 63/41

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tanja Borger

Strona pozwana: Tiroler Gebietskrankenkasse

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on również — przez okres pół roku — osobę, która po zakończeniu dwuletniego ustawowego okresu zawieszenia stosunku pracy po urodzeniu dziecka uzgodniła ze swoim pracodawcą zawieszenie tego stosunku na dalsze pół roku w celu wykorzystania maksymalnego okresu pobierania zasiłku z tytułu opieki nad dzieckiem lub odpowiedniego zasiłku wyrównawczego, a następnie rozwiązała stosunek pracy?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

Czy art. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on również — przez okres pół roku — osobę, która po zakończeniu dwuletniego ustawowego okresu zawieszenia stosunku pracy po urodzeniu dziecka uzgodniła ze swoim pracodawcą zawieszenie tego stosunku na dalsze pół roku, jeśli w tym czasie pobiera ona zasiłek z tytułu opieki nad dzieckiem lub odpowiadający mu zasiłek wyrównawczy?

(1) Dz. U. L 149, s. 2.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tartu Ringkonnakohus (Republika Estońska) w dniu 15 grudnia 2009 r. — AS Rakvere Piim, AS Maag Piimatöötus przeciwko Veterinaar- ja Toiduamet

(Sprawa C-523/09)

2010/C 63/42

Język postępowania: estoński

Sąd krajowy

Tartu Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: AS Rakvere Piim i AS Maag Piimatöötus

Strona pozwana: Veterinaar- ja Toiduamet

Pytania prejudycjalne

—

Czy art. 27 ust. 4 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 882/2004 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt należy interpretować w ten sposób, że nie zakazuje on pobierania od przedsiębiorcy za działania wymienione w sekcji A załącznika IV do tego rozporządzenia opłaty w wysokości stawek minimalnych określonych w sekcji B tego załącznika również wtedy, gdy koszty poniesione przez właściwe organy w odniesieniu do wydatków wymienionych w załączniku VI do rozporządzenia są niższe od tych kwot minimalnych?

—

Czy w warunkach wskazanych w poprzednim pytaniu państwo członkowskie jest uprawnione do ustalenia opłat za działania wymienione w sekcji A załącznika IV do rozporządzenia w wysokości niższej od stawek minimalnych określonych w sekcji B tego załącznika, jeżeli koszty poniesione przez właściwe organy w odniesieniu do wydatków wymienionych w załączniku VI do rozporządzenia są niższe od tych kwot minimalnych, a przy tym nie są spełnione warunki określone art. 27 ust. 6 rozporządzenia?

(1) Dz.U. L 165, s. 1, sprostowanie Dz.U. L 191, s. 1.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/26

Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej

(Sprawa C-528/09)

2010/C 63/44

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Marghelis i K. Saaremäel-Stoilov)

Strona pozwana: Republika Estońska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Estońska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy 2002/96/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE), nie dokonując w odpowiedni sposób transpozycji do prawa krajowego przepisów art. 3 lit. (i) pkt (iii), art. 8 ust. 2 akapit trzeci i art. 8 ust. 3 akapit drugi tejże dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Estońskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. dotyczy zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych. Zbadawszy środki, na podstawie których omawiana dyrektywa została transponowana do prawa estońskiego, Komisja uważa, że Republika Estońska nie dokonała w odpowiedni sposób transpozycji art. 3 lit. i) pkt iii), art. 8 ust. 2 akapit trzeci i art. 8 ust. 3 akapit drugi tejże dyrektywy.

Artykuł 3 lit. (i) pkt (iii) dyrektywy zawiera definicję producenta urządzeń elektrycznych i elektronicznych. Estońskie akty prawne, które dotyczą zużytych urządzeń elektrycznych i elektronicznych, zawierają dwie różne definicje producenta, czyniąc przez to trudniejszym zrozumienie i stosowanie przepisów w sprawie takich zużytych urządzeń.

Artykuł 8 ust. 2 akapit trzeci dyrektywy stanowi, że z chwilą sprzedaży nowych produktów nabywcom nie przedstawia się poszczególnych kosztów zbiórki, przetwarzania oraz przyjaznego dla środowiska naturalnego usuwania zużytego sprzętu. Komisja uważa, że Republika Estońska nie dokonała transpozycji tego wymogu do prawa krajowego.

Artykuł 8 ust. 3 akapit drugi dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie winny zapewnić, by w ośmioletnim okresie przejściowym od wejścia w życie niniejszej dyrektywy producenci mogli w chwili sprzedaży nowych produktów przedstawić nabywcom koszty zbiórki, przetwarzania oraz przyjaznego dla środowiska naturalnego usuwania zużytego sprzętu, przy czym wspomniane koszty nie mogą przekraczać faktycznie poniesionych kosztów. Komisja uważa, że Republika Estońska nie dokonała transpozycji tego obowiązku do prawa krajowego.

Republika Estońska zgodziła się z wymienionymi zarzutami i w swej odpowiedzi na uzasadnioną opinię Komisji zobowiązała się wyeliminować naruszenie art. 3 lit. (i) pkt (iii), art. 8 ust. 2 akapit trzeci i art. 8 ust. 3 akapit drugi dyrektywy w drodze ustawy o zmianie ustawy o odpadach. Ponieważ — według wiedzy Komisji — Republika Estońska nie wydała do chwili obecnej ustawy o zmianie ustawy o odpadach, a przynajmniej nie poinformowała o tym fakcie Komisji, Komisja uważa, że Republika Estońska nie dokonała w odpowiedni sposób transpozycji do prawa krajowego art. 3 lit. (i) pkt (iii), art. 8 ust. 2 akapit trzeci i art. 8 ust. 3 akapit drugi dyrektywy, uchybiając w ten sposób zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tejże dyrektywy.

(1) Dz.U. L 37, s. 24.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (Rzeczpospolita Polska) w dniu 18 grudnia 2009 r. — Inter-Mark Group Sp. z o.o., Sp. komandytowa/Minister Finansów

(Sprawa C-530/09)

2010/C 63/45

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Inter-Mark Group Sp. z o.o., Sp. komandytowa

Strona pozwana: Minister Finansów

Pytanie prejudycjalne

Czy unormowania wynikające z art.52 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że usługi czasowego udostępniania stoisk wystawowych i targowych klientom prezentującym swoją ofertę na targach i wystawach należy zaliczyć do wymienionych w tych przepisach usług pomocniczych do usług targów i wystaw, tj. podobnych do działalności kulturalnej, artystycznej, sportowej, naukowej, edukacyjnej, rozrywkowej, które opodatkowane są w miejscu ich faktycznego świadczenia,

czy też należy przyjąć, iż są to usługi reklamy opodatkowane w miejscu, gdzie usługobiorca posiada stałą siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczone są usługi lub, w przypadku ich braku, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu stosownie do art. 56 ust. 1 lit. b, Dyrektywy 2006/112/WE,

—

przy przyjęciu założenia, że usługi te dotyczą czasowego udostępniania stoisk klientom prezentującym swoją ofertę na targach i wystawach, które zazwyczaj poprzedza sporządzenie projektu i wizualizacji stoiska oraz ewentualny transport elementów stoiska i jego montaż w miejscu organizacji targów lub wystawy, a klienci usługodawcy wystawiający swoje towary lub usługi, uiszczają odrębnie organizatorowi danej imprezy opłaty za samą możliwość udziału w targach czy w wystawie, które obejmują koszty mediów, infrastruktury targowej, obsługi medialnej itp.

Za wystrój i budowę własnego stoiska odpowiada każdy wystawca samodzielnie i w tym zakresie korzysta on z przedmiotowych, wymagających wykładni, usług.

Za wstęp na targi i wystawy ich organizatorzy pobierają od zwiedzających osobne opłaty, które przypadają organizatorowi imprezy, a nie usługodawcy.

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (DZ. U. L 347, str. 1)

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/28

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 października 2009 r. w sprawie T-324/05 Republika Estońska przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 18 grudnia 2009 r. przez Republikę Estońską

(Sprawa C-535/09 P)

2010/C 63/46

Język postępowania: estoński

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Estońska (przedstawiciel: L. Uibo)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Łotewska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie w całości zaskarżonego wyroku;

—	uwzględnienie żądań przedstawionych w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Estonia uważa, że należy uchylić wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „Sądem”) z następujących względów:

1)	Sąd wypaczył dowody i zastosował w niewłaściwy sposób zasadę kolegialności przewidzianą w art. 219 WE.

Sąd dokonał błędnej wykładni aktu o przystąpieniu oraz rozporządzenia nr 60/2004 (1).

Sąd dokonał błędnej wykładni art. 6 rozporządzenia nr 60/2004, uznając, iż pojęcie „zapasów” w nim zawarte obejmuje również zapasy domowe.

—	Sąd zbyt wąsko określił cel rozporządzenia nr 60/2004 i części 4 pkt 2 załącznika IV do aktu o przystąpieniu, uznając, że polega on na uniknięciu „wszelkich” zakłóceń.

—	Sąd dokonał błędnej wykładni art. 7 ust. 1 i art. 6 rozporządzenia nr 60/2004, nakładając na państwa członkowskie obowiązek wyeliminowania nadwyżek cukru, który nie ma podstawy prawnej.

Sąd dokonał błędnej wykładni art. 6 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 60/2004, ponieważ niesłusznie ograniczył zakres stosowania tego aktu i wyłączył spod tego zakresu okoliczności, w których zapasy cukru są gromadzone w Estonii.

—	Sąd popełnił błąd przy ocenie dowodów i wypaczył je w ramach analizy przedstawionego przez Estonię argumentu, że gromadzenie zapasów domowych odgrywa istotną rolę w konsumpcji i kulturze estońskiej.

—	Sąd nie dokonał poprawnej oceny uzasadnionych oczekiwań Estonii wynikających z zapewnień udzielonych przez Komisję w toku negocjacji akcesyjnych.

—	Sąd nie ocenił w poprawny sposób wkładu Unii Europejskiej w gromadzenie zapasów.

3)	Sąd niesłusznie uznał, że Komisja nie naruszyła obowiązku uzasadnienia.

4)	Sąd niesłusznie uznał, że Komisja nie naruszyła zasady dobrej wiary.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 60/2004 z dnia 14 stycznia 2004 r. ustanawiające środki przejściowe w sektorze cukru w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 9, s. 8).

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upravno Sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 21 grudnia 2009 r. — Marija Omejc przeciwko Republika Slovenija

(Sprawa C-536/09)

2010/C 63/47

Język postępowania: słoweński

Sąd krajowy

Upravno Sodišče Republike Slovenije

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marija Omejc

Strona pozwana: Republika Slovenija

Pytania prejudycjalne

1)	Czy wyrażenie „jeżeli uniemożliwia przeprowadzenie kontroli na miejscu” należy interpretować zgodnie z prawem krajowym, które wiąże pojecie niemożliwości z umyślnym zachowaniem określonego podmiotu lub jego niedbalstwem?

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi odmownej czy wyrażenie „jeżeli uniemożliwia przeprowadzenie kontroli na miejscu” należy interpretować w ten sposób, że poza zachowaniami umyślnymi i umyślnie spowodowanymi okolicznościami, które uniemożliwiają przeprowadzenie kontroli na miejscu obejmuje ono również wszelkie inne działania i zaniechania, które wynikają z niedbalstwa rolnika lub jego przedstawiciela, jeśli z tego powodu dokończenie kontroli na miejscu nie było możliwe?

3)	W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej czy nałożenie na podstawie art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 796/2004/WE sankcji uwarunkowane jest tym, że rolnik został należycie poinformowany o tej części kontroli, która wymaga jego współpracy?

4)	W przypadku gdy właściciel gospodarstwa rolnego nie zamieszkuje na jego terenie czy kwestia określenia podmiotu będącego jego przedstawicielem w rozumieniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 796/2004/WE (1) podlega ocenie na podstawie prawa krajowego czy też prawa wspólnotowego/unijnego?

W razie ustalenia, że kwestia wskazana w poprzednim pytaniu podlega ocenie na podstawie prawa wspólnotowego/unijnego czy art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 796/2004/WE należy interpretować w ten sposób, że za przedstawiciela rolnika podczas kontroli na miejscu uważa się jakąkolwiek pełnoletnią osobę posiadająca zdolność do czynności prawnych, która zamieszkuje na terenie gospodarstwa i której przynajmniej częściowo powierzony został zarząd gospodarstwem rolnym?

W razie ustalenia, że kwestia wskazana w pytaniu czwartym podlega ocenie na podstawie prawa wspólnotowego/unijnego i udzielenia na pytanie piąte odpowiedzi odmownej czy właściciel gospodarstwa rolnego (rolnik w rozumieniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 796/2004/WE), który nie zamieszkuje na terenie gospodarstwa ma obowiązek ustanowienia przedstawiciela, który co do zasady będzie przez cały czas obecny na terenie tego gospodarstwa?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (Dz. U. L 141, s. 18).

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Zjednoczone Królestwo) w dniu 21 grudnia 2009 r. — Ralph James Bartlett, Natalio Gonzalez Ramos, Jason Michael Taylor przeciwko Secretary of State for Work and Pensions

(Sprawa C-537/09)

2010/C 63/48

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Upper Tribunal

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ralph James Bartlett, Natalio Gonzalez Ramos, Jason Michael Taylor

Strona pozwana: Secretary of State for Work and Pensions

Pytania prejudycjalne

Czy w odniesieniu do okresów, do których stosuje się wersja rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 (1) z dnia 14 czerwca 1971 r. obowiązująca tuż przed dniem 5 maja 2005 r., składnik z tytułu przemieszczania się zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności na podstawie ust. 71–76 Social Security Contributions and Benefits Act 1992 może być zaklasyfikowany — oddzielnie od zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności jako całości — jako świadczenie z zabezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia lub jako specjalne świadczenie nieskładkowe w rozumieniu art. 4 ust. 2a, lub w inny sposób?

b)	W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie a), jaka jest właściwa kategoria?

c)	W razie odpowiedzi przeczącej na pytanie a), jaka jest właściwa kategoria dla zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności?

Jeśli w odpowiedzi na pytanie b) lub c) składnik z tytułu przemieszczania się zostanie zakwalifikowany jako świadczenie z zabezpieczenia społecznego, czy rozpatrywane świadczenie jest świadczeniem w razie choroby w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a), czy świadczeniem z tytułu inwalidztwa w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b)?

e)	Czy na odpowiedź na którekolwiek z powyższych pytań ma wpływ ograniczenie czasowe z pkt 2 sentencji wyroku z dnia 18 października 2007 r. w sprawie C-299/05 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, Zb.Orz. I-8695?

Czy w odniesieniu do okresów, do których stosuje się wersja rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. obowiązująca od dnia 5 maja 2005 r. na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 647/2005 (2) z dnia 13 kwietnia 2005 r., składnik z tytułu przemieszczania się zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności na podstawie ust. 71–76 Social Security Contributions and Benefits Act 1992 może być zaklasyfikowany — oddzielnie od zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności jako całości — jako świadczenie z zabezpieczenia społecznego w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia lub jako specjalne świadczenie nieskładkowe w rozumieniu art. 4 ust. 2a, lub w inny sposób?

b)	W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie a), jaka jest właściwa kategoria?

c)	W razie odpowiedzi przeczącej na pytanie a), jaka jest właściwa kategoria dla zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności?

W razie gdy w odpowiedzi na poprzednie pytania Trybunał stwierdzi, że właściwe jest, by składnik z tytułu przemieszczania się zaklasyfikować jako specjalne świadczenie nieskładkowe, czy jakikolwiek przepis lub zasada prawa wspólnotowego jest istotna w odniesieniu do kwestii, czy Zjednoczone Królestwo ma prawo powoływać się na którąkolwiek z przesłanek zamieszkiwania i obecności zawartych w przepisie 2(1)(a) Social Security (Disability Living Allowance) Regulations 1991 w okolicznościach takich, jakie są rozpatrywane w niniejszych sprawach?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 647/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (Dz.U. L 117, s. 1).

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Giudice di Pace di Varese (Włochy) w dniu 17 grudnia 2009 r. — Siddiquee Mohammed Mohiuddin przeciwko Azienda Sanitaria Locale Provincia di Varese

(Sprawa C-541/09)

2010/C 63/49

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Giudice di Pace di Varese

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Siddiquee Mohammed Mohiuddin

Strona pozwana: Azienda Sanitaria Locale Provincia di Varese

Pytania prejudycjalne

czy art. 4 rozporządzenia wspólnotowego 882/04 (1) w związku z art. 6 tego rozporządzenia ustanawiają prawo podmiotowe, przysługujące poszczególnym podmiotom podlegającym kontrolom, do bycia kontrolowanymi w zakresie żywności i napojów wyłącznie przez personel spełniający wymienione w tych przepisach wymogi, które to prawo może być podnoszone przed sądem i przeciwstawiane zarzutom państw członkowskich?

2)	w razie udzielenia odpowiedzi odmownej, czy dyrektywa 2000/13/WE (2) ma w kontekście przepisów wspólnotowych z zakresu znakowania żywności i napojów charakter zdrowotny?

czy dyrektywa 76/768/EWG (3) z późniejszymi zmianami lub inne odnośne przepisy wspólnotowe stoją na przeszkodzie temu aby państwo członkowskie mogło wprowadzić zróżnicowanie odpowiedzialności w stosunku do prowadzących zakłady tkalnicze, wykluczając ją w stosunku do przedsiębiorców z uwagi na ich działalność?

4)	w razie udzielenia odpowiedzi odmownej, czy art. 6 dyrektywy z późniejszymi zmianami należy interpretować w ten sposób, że wprowadza on odpowiedzialność solidarną producenta kosmetyków i zwykłego przedsiębiorcy, który nie bierze udziału w produkcji, pakowaniu i znakowaniu kosmetyków?

(1) Dz. U. L 165, s. 1.

(2) Dz. U. L 109, s. 29.

(3) Dz. U. L 262, s. 169.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/31

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-542/09)

2010/C 63/50

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Rozet i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że wymagając od pracowników migrujących i członków ich rodzin, pozostających na ich utrzymaniu, aby spełniali oni wymóg zamieszkiwania [w kraju], tzw. zasada „3 lata z 6”, tak aby w ramach WSF (1) zostali oni wzięci pod uwagę w odniesieniu do finansowania studiów za granicą, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 45 TFUE i art. 7 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 1612/68 (2).

2)	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Jako że Niderlandy do dnia dzisiejszego nie podjęły jeszcze wszystkich środków mających na celu zażegnanie stosowania wymogu zamieszkiwania, tzw. zasady „3 lata z 6”, którego spełnienie jest wymagane od pracowników migrujących oraz członków ich rodzin, pozostających na ich utrzymaniu, aby w ramach WSF zostali on wzięci pod uwagę w odniesieniu do finansowania studiów za granicą, Komisja dochodzi do wniosku, że Niderlandy uchybiły zobowiązaniom, ciążącym na nich na mocy art. 45 TFUE i rozporządzenia nr 1612/68.

(1) Wet Studiefinanciering 2000 [ustawa o finansowaniu studiów z 2000 r.].

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, s. 2)

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/31

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-545/09)

2010/C 63/51

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall, B. Eggers, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że art. 12 ust. 4 lit. a) Konwencji określającej statut szkół europejskich (1) należy interpretować i stosować w taki sposób, by zapewnić, aby nauczyciele oddelegowani przez państwo członkowskie mieli w trakcie swojego oddelegowania takie same możliwości awansu w zakresie statusu i płacy, którymi się cieszą nauczyciele zatrudni w tym państwie członkowskim, i że wykluczenie pewnych nauczycieli oddelegowanych przez Zjednoczone Królestwo podczas ich oddelegowania z dostępu do korzystniejszych skal płacowych (znanych pod różnymi nazwami: „płaca progowa”, „system doskonałych nauczycieli”, „nauczyciele o zaawansowanych umiejętnościach”) i innych dodatkowych świadczeń (takich jak „płatności z tytułu odpowiedzialności za uczenie i kształcenie”), a także awansu w zakresie obowiązujących skal płacowych dostępnych dla nauczycieli zatrudnionych w szkołach państwowych w Anglii i Walii jest niezgodne z art. 14 ust. 4 lit. a) i art. 25 ust. 1 konwencji;

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga wnoszona jest na podstawie art. 26 Konwencji określającej statut szkół europejskich (zwanej dalej „konwencją”) w celu uzyskania orzeczenia dotyczącego wykładni i stosowania art. 12 ust. 4 lit. a) i art. 25 ust. 1 konwencji.

Zgodnie z konwencją nauczyciele w szkołach europejskich oddelegowywani są przez ich państwa członkowskie pochodzenia. Artykuł 12 ust. 4 lit. a) konwencji stanowi, że oddelegowani nauczyciele „zachowują prawa do awansu zawodowego i emerytury gwarantowane im przez postanowienia obowiązujące w ich krajach”. Mimo to wynagrodzenia nauczycieli oddelegowanych przez Zjednoczone Królestwo są „zamrażane” na okres oddelegowania. Tym samym nauczyciele oddelegowywani do szkół europejskich są pozbawieni dostępu do korzystniejszych skal płacowych (znanych pod różnymi nazwami: „płaca progowa”, „system doskonałych nauczycieli”, „nauczyciele o zaawansowanych umiejętnościach”) i innych dodatkowych świadczeń (takich jak „płatności z tytułu odpowiedzialności za uczenie i kształcenie”), a także awansu w zakresie obowiązujących skal płacowych dostępnych dla nauczycieli zatrudnionych w szkołach państwowych w Anglii i Walii.

Jest to sprzeczne z literą i celem art. 12 ust. 4 lit. a) konwencji. Ogranicza to prawa emerytalne nauczycieli, o których mowa, oraz ich perspektywy kontynuowania kariery po powrocie do Wielkiej Brytanii. Ponadto ma to negatywny wpływ na budżet unijny, na którym ciąży różnica pomiędzy niższą płacą krajową a wyrównaniem wspólnotowym dla oddelegowanych nauczycieli.

Artykuł 12 ust. 4 lit. a) konwencji i w konsekwencji art. 25 ust. 1 konwencji należy zatem interpretować i stosować w taki sposób, by zagwarantować oddelegowanym nauczycielom pełny dostęp do korzystniejszych skal płacowych, awansu w zakresie obecnie obowiązujących skal płacowych i pozostałych świadczeń.

(1) Dz.U. L 212, 17.8.1994, s. 3.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/32

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-551/09)

2010/C 63/52

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: K. Gross i M. Adam, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że Republika Austrii naruszyła swoje zobowiązania z art. 288 TFUE oraz z art. 1-3 decyzji Komisji z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 56/2007 (ex NN 77/2006) udzielonej przez Austrię na prywatyzację Banku Burgenland (2008/719/WE) w ten sposób, że nie podjęła wszystkich wymaganych działań w celu zwrotu pomocy.

Stwierdzenie, że Republika Austrii naruszyła swoje zobowiązania z art. 288 TFUE oraz z art. 4 decyzji Komisji z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 56/2007 (ex NN 77/2006) udzielonej przez Austrię na prywatyzację Banku Burgenland (2008/719/WE) w ten sposób, że w terminie nie udzieliła Komisji informacji koniecznych do obliczenia kwoty pomocy.

3)	Obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji, dla Republiki Austrii upłynął termin do przekazania informacji niezbędnych do obliczenia kwoty pomocy określony w decyzji Komisji z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 56/2007 (ex NN 77/2006) przyznanej przez Austrię dla prywatyzacji Banku Burgenland (2008/719/WE).

Porozumienie w sprawie wysokości kwoty zwrotu osiągnięte przez Komisję i Republikę Austrii po upływie ww. terminu zostało odwołane przez Republikę Austrii z wyjaśnieniem, że spółka, której dotyczy żądanie zwrotu, w przypadku zobowiązania do zapłaty zamierza wycofać się z nabycia Banku Burgenland. Według informacji Republiki Austrii spowodowałoby to poważne konsekwencje dla gospodarki landu Burgenland. Zdaniem Komisji nie usprawiedliwia to jednak rezygnacji z żądanego zwrotu.

Skarga do sądu na powyższą decyzję również nie ma wpływu na zobowiązanie do jej wykonania.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Tarragona (Hiszpania) w dniu 4 stycznia 2010 r. — postępowanie karne przeciwko Valentínowi Salmerónowi Sánchezowi

(Sprawa C-1/10)

2010/C 63/53

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Audiencia provincial de Tarragona

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Oskarżony: Valentín Salmerón Sánchez

Pozostałe strony: Ministerio Fiscal i Dorotea López León

Pytania prejudycjalne

Czy prawo ofiary do bycia zrozumianą, o którym mowa jest w motywie 8 decyzji ramowej (1), należy interpretować jako spoczywający na władzach państwowych odpowiedzialnych za ściganie i karanie czynów powodujących pokrzywdzenie pozytywny obowiązek umożliwienia ofierze, by wyraziła ona swą ocenę, wynik swoich przemyśleń i swoje zdanie na temat bezpośrednich skutków, jakie w jej życiu może spowodować nałożenie kar lub środków karnych na sprawcę, z którym łączą ją stosunki rodzinne lub silne więzy uczuciowe?

Czy art. 2 decyzji ramowej 2001/220/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że spoczywający na państwach obowiązek uznania praw i uzasadnionych interesów ofiar wymaga, by zdanie ofiar było brane pod uwagę, gdy konsekwencje karne postępowania mogą w sposób zasadniczy i bezpośredni zagrozić korzystaniu przez nie z prawa do swobodnego rozwoju osobistego oraz do życia prywatnego i rodzinnego?

Czy art. 2 decyzji ramowej 2001/220/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że władze państwowe nie mogą nie uwzględnić wolnej woli ofiary, gdy sprzeciwia się ona nałożeniu lub utrzymaniu zakazu zbliżania się, kiedy sprawca przemocy jest członkiem jej rodziny, a nie można stwierdzić istnienia obiektywnego ryzyka ponownego popełnienia przestępstwa, ofiara reprezentuje poziom świadomości osobistej, społecznej, kulturalnej i emocjonalnej wykluczający potencjalne podporządkowanie sprawcy, czy też przeciwnie, należy utrzymać stosowanie tego zakazu w każdym przypadku jako środka właściwego ze względu na szczególny charakter tych przestępstw?

Czy art. 8 decyzji ramowej 2001/220/WSiSW, stanowiący, że każde państwo zapewnia odpowiedni poziom ochrony ofiarom należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza on powszechne i przymusowe nakładanie zakazu zbliżania lub komunikowania się, jako środków karnych, we wszystkich przypadkach, w których dana osoba jest ofiarą przestępstwa popełnionego w rodzinie, ze względu na szczególny charakter tych przestępstw, czy też przeciwnie, art. 8 wymaga indywidualnego wyważenia takiej decyzji, pozwalającego ustalić dla każdego przypadku oddzielnie odpowiedni poziom ochrony z uwzględnieniem wchodzących w grę interesów?

Czy art. 10 decyzji ramowej 2001/220/WSiSW należy interpretować w ten sposób, że pozwala on na ogólne wykluczenie mediacji w postępowaniach karnych dotyczących przestępstw popełnionych w rodzinie, ze względu na szczególny charakter tych przestępstw, czy też przeciwnie, należy zezwolić na mediację również w tego rodzaju postępowaniach, ważąc wchodzące w grę interesy dla każdego przypadku oddzielnie?

(1) Decyzja ramowa Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym.

Dz.U. L 82, s. 1.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/33

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia (Włochy) w dniu 4 stycznia 2010 r. — Azienda Agro-Zootecnica Franchini s.a.r.l. ed Eolica di Altamura s.r.l. przeciwko Regione Puglia

(Sprawa C-2/10)

2010/C 63/54

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Azienda Agro-Zootecnica Franchini s.a.r.l. ed Eolica di Altamura s.r.l.

Strona pozwana: Regione Puglia

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 1226 ustawy nr 296 z dnia 27 grudnia 2006 r. w związku z art. 5 ust. 1 dekretu Ministero dell'ambiente e della tutela del territorio e del mare z dnia 17 października 2007 r. i z art. 2 ust. 6 Legge regionale della Puglia nr 31 z dnia 21 października 2008 r. w części w jakiej bezwzględnie i bez zróżnicowań zakazują one umieszczania w OZW i OSO należących do sieci ekologicznej „NATURA 2000” turbin wiatrowych nieprzeznaczonych do własnego użytku zamiast przeprowadzania odnośnej oceny oddziaływania na środowisko, w ramach której analizie podlega wpływ poszczególnych projektów na obszar, na którym przedsięwzięcie ma być realizowane są zgodne z prawem wspólnotowym a w szczególności z zasadami wynikającymi z dyrektyw 2001/77/WE (1) i 2009/28/WE (2) (z zakresu energii odnawialnych) oraz dyrektywy 79/409/WE (3) i 92/43/WE (4) (z zakresu ochrony ptactwa i siedlisk przyrodniczych)?

(1) Dz. U. L 283, s. 33.

(2) Dz. U. L 140, s. 16.

(3) Dz. U. L 103, s. 1.

(4) Dz. U. L 206, s. 7.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Rossano (Włochy) w dniu 5 stycznia 2010 r. — Franco Affatato przeciwko Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza, Azienda Sanitaria n. 3 di Rossano

(Sprawa C-3/10)

2010/C 63/55

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Rossano

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Franco Affatato

Strona pozwana: Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza, Azienda Sanitaria n. 3 di Rossano

Pytania prejudycjalne

Czy klauzula 2 pkt 1 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 1999/70/WE (1) sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, takich jak te które dotyczą pracowników LSU [lavoratori socialmente utili — pracowników wykonujących prace społecznie użyteczne] lub pracowników LPU [lavoratori di pubblica utilità — pracowników wykonujących prace użyteczności publicznej] zawartych w art. 8 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 468/97 oraz w art. 4 ust. 1 dekretu ustawodawczego nr 81/00, które wyłączając wobec podlegających im pracowników możliwość ustanowienia stosunku pracy, powodują wyłączenie stosowania przepisów dotyczących stosunku pracy zawartego na czas określony transponujących dyrektywę 1999/70/WE;

2)	Czy klauzula 2 pkt 2 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 1999/70/WE umożliwia wyłączenie pracowników takich jak pracownicy LSU/LPU, którzy podlegają dekretowi ustawodawczemu nr 468/97 oraz ustawie nr 81/00 z zakresu stosowania dyrektywy 1999/70/WE;

3)	Czy pracownicy, o których mowa w pytaniu 2 objęci są zakresem definicji zawartej w klauzuli 3 pkt 1 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 1999/70/WE;

Czy klauzula 5 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 1999/70/WE oraz zasada równości [i] niedyskryminacji sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów dotyczących pracowników sektora szkolnictwa (zob. w szczególności art. 4 ust. 1 ustawy nr 124/99 oraz art. 1 ust. 1 lit. a) dekretu ministra nr 430/00), które nie stawiają wymogu wskazywania przyczyn zawarcia pierwszej umowy zawartej na czas określony, ustanowionego co do zasady w przepisach krajowych dla jakiegokolwiek innego stosunku pracy zawartego na czas określony, jak również umożliwiają odnawianie umów, niezależnie od istnienia jakichkolwiek stałych i trwałych potrzeb, nie przewidują całkowitego maksymalnego czasu trwania umów lub stosunków pracy zawartych na czas określony, liczby odnowień takich umów lub stosunków jak również żadnej zwyczajowej przerwy pomiędzy takimi odnowieniami lub, w przypadku zastępstw rocznych, przerwy odpowiadającej letnim wakacjom, podczas których działalność szkoły jest zawieszona lub znacząco ograniczona;

5)	Czy zestaw przepisów dotyczących sektora szkolnictwa, o którym mowa powyżej, można uznać za zestaw równoważnych norm służących zapobieganiu nadużyciom;

Uwzględniając art. 2 dyrektywy 1999/70/WE, czy dekret ustawodawczy nr 368/01 oraz art. 36 dekretu ustawodawczego nr 165/01 mogą być uznane za przepisy posiadające cechy przepisu dokonującego transpozycji dyrektywy 1999/70/WE w odniesieniu do stosunków pracy zawieranych w sektorze szkolnictwa na czas określony;

Czy dany podmiot, posiadający cechy Poste Italianie S.p.a., a mianowicie:

—	stanowiący własność państwa;

—	podlegający kontroli państwa;

—	dla którego ministerstwo łączności dokonuje wyboru operatora świadczącego usługę powszechną i wobec którego w ogólności dokonuje wszelkich działań w zakresie badania i kontroli rzeczowej i rachunkowej, wraz z ustaleniem celów związanych z powszechną usługą świadczoną przez ten podmiot;

—	świadczący usługi użyteczności publicznej mające nadrzędne ogólne znaczenie;

—	którego budżet jest połączony z budżetem państwa;

—	którego koszty świadczonych usług są ustalane przez państwo, które wypłaca podmiotowi kwoty na pokrycie najwyższych kosztów usługi,

powinien być uznany za podmiot państwowy, w celach bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego;

8)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 7, czy zgodnie z klauzulą 5 rzeczona spółka może stanowić sektor czy też ogół pracowników przez nią zatrudnionych może zostać uznany za szczególną kategorię pracowników, w celu zróżnicowania środków ograniczających;

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 7, czy klauzula 5 dyrektywy 1999/70/WE samodzielnie lub w związku z klauzulą 2 i 4 oraz zasadą równości [i] niedyskryminacji sprzeciwia się obowiązywaniu przepisu takiego jak zawarty w art. 2 ust. 1a dekretu ustawodawczego nr 368/01, który zezwala na ustanowienie terminu w umowie o pracę w odniesieniu do konkretnego podmiotu bez podania przyczyny czy też w odróżnieniu od ogólnie przyjętego ograniczenia krajowego (art. 1 dekretu ustawodawczego nr 368/01), zwalnia podmiot, o którym mowa, od wskazania na piśmie i udowodnienia, w przypadku zaskarżenia, względów technicznych, produkcyjnych, organizacyjnych lub związanych z zastępstwem pracownika, które doprowadziły do ustanowienia tego terminu w umowie o pracę, biorąc pod uwagę, że istnieje możliwość przedłużenia okresu obowiązywania pierwotnej umowy z przyczyn obiektywnych i odnoszących się do tej samej pracy, której dotyczy umowa zawarta na czas określony;

10)	Czy dekret ustawodawczy nr 368/01 oraz art. 36 ust. 5 dekretu ustawodawczego nr 165/01 stanowią przepisy ogólne dla pracowników państwowych dokonujące transpozycji dyrektywy 1999/70/WE, z uwzględnieniem wyjątków od tych ogólnych przepisów, określonych w wyniku odpowiedzi na pytania od 1 do 9;

11)

Czy w przypadku braku przepisów sankcjonujących dotyczących pracowników LSU/LPU oraz pracowników sektora szkolnictwa, o których mowa powyżej, dyrektywa 1999/70/WE, a w szczególności klauzula 5 pkt 2 lit. b), wyklucza analogiczne zastosowanie przepisów dotyczących wyłącznie odszkodowań, takich jak art. 36 ust. 5 dekretu ustawodawczego nr 165/01, czy też klauzula 5 pkt 2 lit. b) ustanawia zasadę preferencji, aby umowy lub stosunki pracy były traktowane jako zawarte na czas nieokreślony;

12)	Czy unijne zasady równości [i] niedyskryminacji, klauzula 4 i klauzula 5 pkt 1, wykluczają zróżnicowanie przepisów sankcjonujących w sektorze „pracowników instytucji państwowych” z uwagi na genezę stosunku pracy lub podmiot będący pracodawcą, czy też w sektorze szkolnictwa;

13)

Określiwszy krajowy zakres transpozycji dyrektywy 1999/70/WE w odniesieniu do państwa i instytucji uznanych za państwowe, w wyniku odpowiedzi na powyższe pytania, czy klauzula 5 sprzeciwia się obowiązywaniu przepisu takiego jak art. 36 ust. 5 dekretu ustawodawczego nr 165/01, który wprowadza wobec państwa bezwzględny zakaz przekształcania stosunków pracy, lub też jakie dalsze badanie powinien przeprowadzić sąd krajowy w celu odstąpienia od stosowania zakazu ustanawiania stosunków pracy na czas nieokreślony z tymi organami administracji publicznej;

14)

Czy dyrektywa 1999/70/WE powinna być w pełni stosowana wobec Włoch, czy też przekształcenie stosunków pracy w administracji publicznej jest sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa krajowego, a zatem nie należy stosować części klauzuli 5, jako że powoduje skutek sprzeczny z art. 1-5 Traktatu Lizbońskiego, nie przestrzegając podstawowej struktury politycznej i konstytucyjnej lub podstawowych funkcji państwa włoskiego;

15)

Czy klauzula 5 dyrektywy 1999/70/WE przewidując, w przypadku wprowadzenia zakazu przekształcenia stosunku pracy potrzebę zastosowania środka, który oferuje skuteczne i równoważne gwarancje ochrony pracowników, w porównaniu do podobnych sytuacji, do których dochodzi w prawie krajowym, w celu odpowiedniego ukarania nadużycia wynikającego z naruszenia klauzuli 5 i usunięcia skutków naruszania prawa wspólnotowego, wymaga uwzględnienia, jako podobnej sytuacji występującej w prawie krajowym, stosunku pracy zawartego z państwem na czas nieokreślony, do którego pracownik byłby uprawniony w przypadku braku art. 36, lub stosunku pracy zawartego na czas nieokreślony z podmiotem z sektora prywatnego, wobec którego stosunek pracy miałby odznaczać się stabilnością zbliżoną do tej charakteryzującej stosunek pracy z państwem;

16)

Czy klauzula 5 dyrektywy 1999/70/WE przewidując, w przypadku wprowadzenia zakazu przekształcenia stosunku pracy, potrzebę zastosowania środka oferującego skuteczne i równoważne gwarancje ochrony pracowników, w stosunku do podobnych sytuacji występujących w prawie krajowym, w celu odpowiedniego ukarania nadużycia wynikającego z naruszenia klauzuli 5 i usunięcia skutków naruszenia prawa wspólnotowego, wymaga uwzględnienia w ramach sankcji:

a)	czasu niezbędnego na znalezienie nowej pracy oraz niezdolności do podjęcia zatrudnienia, które posiada cechy wymienione w pytaniu 15;

b)	lub odwrotnie, sumy wynagrodzeń, jakie pracownik otrzymałby, w przypadku przekształcenia stosunku pracy zawartego na czas określony na stosunek pracy zawarty na czas nieokreślony.

(1) Dz.U. L 175, s. 43.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/36

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 5 stycznia 2010 r. — Bureau National Interprofessionnel du Cognac

(Sprawa C-4/10)

2010/C 63/56

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bureau National Interprofessionnel du Cognac

Strona pozwana: Oy Gust. Ranin, Patentti- ja rekisterihallituksen valituslautakunta

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 (1) z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 1576/89 (zwane dalej „rozporządzeniem nr 110/2008”) znajduje zastosowanie przy ocenie warunków dopuszczenia do rejestracji zgłoszonego w dniu 19 grudnia 2001 r. i zarejestrowanego w dniu 31 stycznia 2003 r. znaku towarowego, który zawiera oznaczenie geograficzne chronione na podstawie tego rozporządzenia?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy należy odmówić rejestracji — jako niezgodnej z art. 16 i 23 rozporządzenia nr 110/2008 — znaku towarowego, który zawiera między innymi oznaczenie geograficzne chronione na podstawie tego rozporządzenia lub tłumaczenie tego oznaczenia użyte jako pojęcie rodzajowe i jest zarejestrowany dla napojów spirytusowych niespełniających wymogów dopuszczalnego używania danego oznaczenia geograficznego, odnoszących się w szczególności do procesu produkcyjnego i zawartości alkoholu?

Niezależnie od odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze, czy znak towarowy taki jak opisany w pytaniu drugim należy uznać za wprowadzający odbiorców w błąd, na przykład, co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towarów lub usług w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. g) pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG (2) z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, zastąpionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE (3) z dnia 22 października 2008 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja skodyfikowana) (zwanej dalej „dyrektywą 89/104”)?

Niezależnie od odpowiedzi udzielonej na pytanie pierwsze, czy należy uznać, iż skoro państwo członkowskie przewidziało na podstawie art. 3 ust. 2 lit. a) dyrektywy 89/104, że znak towarowy nie zostanie zarejestrowany, a dokonana rejestracja będzie podlegać unieważnieniu, jeżeli i w zakresie, w jakim używanie tego znaku towarowego może być zabronione stosownie do przepisów prawa innego niż prawo o znakach towarowych danego państwa członkowskiego lub Wspólnoty, to należy odmówić rejestracji znaku towarowego ze względu na to, że zawiera on elementy, które naruszają rozporządzenie nr 110/2008 i z powodu których można zakazać jego używania?

(1) Dz.U. L 39, s. 16

(2) Dz.U. 1989, L 40, s. 1

(3) Dz.U. L 299, s 25

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/36

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 19 listopada 2009 r. w sprawie T-234/06 Torresan przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i Klosterbrauerei Weissenohe GmbH & Co. KG, wniesione w dniu 6 stycznia 2010 r. przez Giampietra Torresana

(Sprawa C-5/10 P)

2010/C 63/57

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Giampietro Torresan (przedstawiciele: adwokaci G. Recher i R. Munarini)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Klosterbrauerei Weissenohe GmbH & Co. KG

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-234/06 sygn. akt nr 414968, doręczonego faksem w dniu 19 listopada 2009 r.;

—	uwzględnienie w całości wniosków przedstawionych przez wnoszącego odwołanie przed Sądem w sprawie T-234/06;

—	zasądzenie w każdym razie kosztów całego postępowania, wyłączając w to koszty związane z postępowaniem przed obiema instancjami OHIM oraz skargą przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

1)	Naruszenie lub błędne zastosowanie przepisów prawa wspólnotowego z dziedziny rolnictwa i środków żywności.

2)	Naruszenie lub błędne zastosowanie przepisów dotyczących ochrony konsumentów w odniesieniu do pojęcia przeciętnego konsumenta.

3)	Naruszenie norm regulujących system językowy postępowania.

Przeinaczenie okoliczności i materiałów dowodowych, które wszystkie prowadzą do jedynego i ostatecznego wniosku, że pod każdym względem znak towarowy Cannabis posiada charakter wyłącznie odróżniający, a nie opisowy, co pozwala stwierdzić naruszenie lub błędne zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) i wewnętrzną sprzeczność przedstawionego przez Sąd uzasadnienia posiadania charakteru opisowego przez znak towarowy Cannabis. Z tego powodu zaskarżony wyrok w sprawie T-234/06 należy w całości uchylić.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/38

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-10/10)

2010/C 63/60

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal, W. Mölls, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że dopuszczając możliwość odliczenia od podatku darowizn na rzecz instytucji o zadaniach badawczych i edukacyjnych wyłącznie w przypadku instytucji z siedzibą w Austrii, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom wynikającym dla niej z art. 56 WE oraz art. 40 porozumienia EOG;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji darowizny na rzecz instytucji badawczych i edukacyjnych, realizujących cele niekomercyjne, objęte są swobodą przepływu kapitału na podstawie art. 56 WE. Uregulowanie austriackie zezwala jedynie na odliczenie od podatku darowizn na rzecz tego rodzaju instytucji w kraju, nie zezwalając natomiast na odliczenie darowizn na rzecz podobnych instytucji w innych państwach członkowskich względnie w innych państwach Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Narusza to art. 56 WE i art. 40 porozumienia EOG.

Republika Austrii uzasadnia to uregulowanie tym, że jest to dopuszczalne ograniczenie ulgi z tytułu darowizn w dziedzinie, która odciąża państwo od obowiązku finansowania przypadającego nań w przeciwnym wypadku. Wynika to między innymi z wyroku Trybunału w sprawie C-396/04 Centro di Musicologia Walter Stauffer (1).

Komisja nie zgadza się z tym uzasadnieniem. Sporne przepisy dokonują rozróżnienia wyłącznie na podstawie kryteriów geograficznych niezależnie od celu wspieranych w ten sposób instytucji. Poza tym nie wykazano, iż istnieje — jak twierdzi Republika Austrii — wzajemne oddziaływanie pomiędzy bezpośrednim finansowaniem państwowym a korzystającymi z ulg podatkowych dotacjami ze strony podmiotów prywatnych. Nawet gdyby zgodnie z twierdzeniami Republiki Austrii to wzajemne oddziaływanie istniało, nie uzasadnia ono zdaniem Komisji ograniczenia swobody przepływu kapitału, gdyż nie występuje tu kwalifikowany interes z zakresu systematyki podatków w rozumieniu wyroku Trybunału w sprawie C-204/90 Bachmann (2).

(1) Wyrok z dnia 14 września 2006 r. w sprawie C-386/04 Centro di Musicologia Walter Stauffer, Zb.Orz. s. I-8203.

(2) Wyrok z dnia 28 stycznia 1992 r. w sprawie C-204/90 Bachmann, Rec. s. I-249.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/38

Wniosek o wydanie orzeczenia a trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 11 stycznia 2010 r. — Nickel Institute przeciwko Secretary of State for Work and Pensions

(Sprawa C-14/10)

2010/C 63/61

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Nickel Institute.

Strona pozwana: Secretary of State for Work and Pensions.

Pytania prejudycjalne

Czy Dyrektywa Komisji 2008/58/WE (zwana „dyrektywą w sprawie trzydziestego DPT”) oraz/lub rozporządzenie Komisji (WE) nr 790/2009 (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie pierwszego DPT”) są nieważne w zakresie w jakim mają one na celu klasyfikację lub ponowną klasyfikację węglanów niklu w odpowiednich aspektach, ponieważ:

a)	klasyfikacje zostały dokonane bez przeprowadzenia odpowiedniej oceny charakterystycznych właściwości węglanów niklu zgodnie z kryteriami i wymogami w zakresie danych załącznika VI do dyrektywy 67/548/EWG (zwanej dalej „dyrektywą dotyczącą substancji niebezpiecznych”):

b)	nie wzięto pod uwagę, czy charakterystyczne właściwości węglanów niklu mogą stwarzać zagrożenie podczas normalnego obchodzenia się z nimi i używania ich, w myśl wymogów zawartych w pkt 1.1 i 1.4 załącznika VI do dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych;

c)	nie zostały spełnione przesłanki zastosowania procedury, o której mowa w art. 28 dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych;

d)	klasyfikacje zostały w sposób niedopuszczalny oparte na oświadczeniu w sprawie zastosowania odstępstwa przygotowanego dla celów oceny ryzyka przeprowadzonej przez właściwy organ na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 793/93; oraz/lub

e)	nie zostały podane powody przyjęcia klasyfikacji, jak tego wymaga art. 253 WE?

Czy Dyrektywa Komisji 2009/2/WE (zwana dalej „dyrektywą w sprawie trzydziestego pierwszego DPT”) oraz/lub rozporządzenie Komisji (WE) nr 790/2009 (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie pierwszego DPT”) są nieważne w zakresie w jakim mają one na celu klasyfikację lub ponowną klasyfikację wodorotlenków niklu i zgrupowanych substancji niklu (zwanych łącznie „zaskarżonymi substancjami niklu”) pod określonymi względami, ponieważ:

klasyfikacje zostały dokonane bez dokonania odpowiedniej oceny charakterystycznych właściwości zaskarżonych substancji niklu zgodnie z kryteriami i wymogami w zakresie danych załącznika VI do dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych, lecz na podstawie pewnych metod wnioskowania przez analogię;

b)	nie wzięto pod uwagę, czy charakterystyczne właściwości węglanów niklu mogą stwarzać zagrożenie podczas normalnego obchodzenia się z nimi i używania ich, w myśl wymogów zawartych w pkt 1.1 i 1.4 załącznika VI do dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych; oraz/lub

c)	nie zostały spełnione przesłanki zastosowania procedury, o której mowa w art. 28 dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych?

Czy rozporządzenie w sprawie pierwszego DPT jest nieważne w zakresie w jakim dotyczy ono węglanów niklu i zaskarżonych substancji niklu, ponieważ:

a)	nie zostały spełnione przesłanki zastosowania procedury, o której mowa w art. 53 rozporządzenia (WE) nr 1278/2008 (zwanego dalej „rozporządzeniem CLP”); oraz/lub

klasyfikacje dla tabeli 3.1 w załączniku VI do rozporządzenia CLP zostały dokonane bez przeprowadzenia odpowiedniej oceny właściwości węglanów niklu i zaskarżonych substancji niklu zgodnie z kryteriami i wymogami w zakresie danych załącznika I do rozporządzenia CLP, lecz na podstawie zastosowania załącznika VII do rozporządzenia CLP?

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/39

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) w dniu 11 stycznia 2010 r. — Etimine SA przeciwko Secretary of State for Work and Pensions

(Sprawa C-15/10)

2010/C 63/62

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Etimine SA

Strona pozwana: Secretary of State for Work and Pensions

Pytania prejudycjalne

Czy zaskarżone klasyfikacje boranów zawarte w dyrektywie Komisji 2008/58 (1) (dyrektywie w sprawie trzydziestego DPT) oraz/lub w rozporządzeniu Komisji nr 790/2009 (2) (zwanym dalej „rozporządzeniem w sprawie pierwszego DPT”) są nieważne z uwagi na jeden lub więcej z następujących zarzutów:

(i)	Klasyfikacje zostały włączone do dyrektywy w sprawie trzydziestego DPT z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych?

(ii)

Klasyfikacje zostały włączone do dyrektywy w sprawie trzydziestego DPT z naruszeniem dyrektywy 67/548 (3) (zwanej dalej „dyrektywą dotyczącą substancji niebezpiecznych”) oraz/lub w wyniku oczywistych błędów w ocenie, polegających na tym, że:

a)	Komisja nie zastosowała lub zastosowała nieprawidłowo zasadę „normalnego obchodzenia się i używania” określoną w załączniku VI dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych?

b)	Bezprawnie zostały zastosowane kryteria oceny ryzyka?

c)	Komisja nie zastosowała bądź zastosowała nieprawidłowo kryterium „stosowności” naruszając pkt 4.2.3.3. załącznika VI do dyrektywy dotyczącej substancji niebezpiecznych?

d)	Komisja nie nadała wystarczającej wagi danym epidemiologicznym odnoszącym się do ludzi? oraz/lub

e)	Komisja bezprawnie wnioskowała z danych odnoszących się do kwasu borowego dla celów sklasyfikowania innych boranów oraz/lub nie przedstawiła dostatecznego uzasadnienia zastosowania tego wnioskowania, wbrew art. 253 WE?

(iii)

Klasyfikacje zostały włączone do dyrektywy w sprawie trzydziestego DPT z naruszeniem podstawowej zasady prawa wspólnotowego, jaką jest zasada proporcjonalności?

Czy zaskarżone klasyfikacje boranów zawarte w rozporządzeniu w sprawie pierwszego DPT są nieważne, ponieważ:

(i)	Rozporządzenie w sprawie pierwszego DPT zostało przyjęte w nieprawidłowy sposób, z zastosowaniem procedury określonej w art. 53 jako podstawy prawnej?

(ii)	Kryteria nowej zharmonizowanej klasyfikacji w myśl załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1278/2008 (4) (zwanego dalej „rozporządzeniem CLP”) nie zostały zastosowane, natomiast zastosowano w nieprawidłowy sposób załącznik VII do rozporządzenia CLP?

(1) Dyrektywa Komisji 2008/58/WE z dnia 21 sierpnia 2008 r. dostosowująca po raz trzydziesty do postępu technicznego dyrektywę Rady 67/548/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz. U. L 246, s. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 790/2009 z dnia 10 sierpnia 2009 r. dostosowujące do postępu naukowo-technicznego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (Dz.. U. L 235, s. 1).

(3) Dyrektywa Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz. U. L 196, s. 1).

(4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniające i uchylające dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz. U. L 353, s. 1).

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/40

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 11 stycznia 2010 r. — The Number Ltd, Conduit Enterprises Ltd przeciwko Office of Communications and British Telecommunications PLC

(Sprawa C-16/10)

2010/C 63/63

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Number Ltd i Conduit Enterprises Ltd

Strona pozwana: Office of Communications i British Telecommunications PLC

Pytania prejudycjalne

Czy uprawnienia przyznane państwom członkowskim na podstawie art. 8 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE (1) („dyrektywy o usłudze powszechnej”), w związku z art. 8 dyrektywy 2002/21/WE (2) („dyrektywy ramowej”), art. 3 ust. 2 i art. 6 ust. 2 dyrektywy 2002/20/WE (3) („dyrektywy o zezwoleniach”) oraz art. 3 ust. 2 dyrektywy o usłudze powszechnej oraz innymi właściwymi przepisami prawa wspólnotowego, wyznaczania jednego lub więcej przedsiębiorstw do zagwarantowania świadczenia usługi powszechnej, albo do świadczenia różnych składników usługi powszechnej, określonych w art. 4-7 oraz art. 9 ust. 2 dyrektywy o usłudze powszechnej, należy interpretować w ten sposób, że:

zezwalają one państwu członkowskiemu, jeżeli postanowi ono wyznaczyć przedsiębiorstwo w myśl tego przepisu, jedynie na nakładanie określonych obowiązków na to przedsiębiorstwo, z których wynika wymóg, że samo to przedsiębiorstwo ma świadczyć na rzecz użytkowników końcowych usługę powszechną albo jej składnik, odnośnie do których zostało ono wyznaczone?

lub

zezwalają one państwu członkowskiemu, jeżeli postanowi ono wyznaczyć przedsiębiorstwo w myśl tego przepisu, na nałożenie na wyznaczone przedsiębiorstwo takich określonych obowiązków, jakie państwo członkowskie uzna za najbardziej skuteczne, odpowiednie i proporcjonalne w celu zagwarantowania świadczenia usługi powszechnej albo jej składnika na rzecz użytkowników końcowych, bez względu na to, czy obowiązki te nakładają na wyznaczone przedsiębiorstwo wymóg, aby samo świadczyło usługę powszechną lub jej składnik na rzecz użytkowników końcowych?

Czy powyższe przepisy, interpretowane również w związku z art. 3 ust. 2 dyrektywy o usłudze powszechnej, zezwalają państwu członkowskiemu — w okolicznościach, gdy przedsiębiorstwo zostało wyznaczone na podstawie art. 8 ust. 1 dyrektywy o usłudze powszechnej w związku z art. 5 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy (usługa pełnozakresowego biura numerów), a nie ciąży na nim wymóg dostarczania takiej usługi bezpośrednio użytkownikom końcowym — na nałożenie określonych obowiązków na to wyznaczone przedsiębiorstwo, polegających na:

a)	utrzymywaniu i aktualizowaniu pełnozakresowej bazy danych informacji dotyczących abonentów;

udostępnieniu w formacie nadającym się do odczytu maszynowego (automatycznego) pełnozakresowej bazy danych informacji dotyczących abonentów, regularnie aktualizowanej, każdej osobie, która zamierza świadczyć publicznie dostępne usługi biura numerów i spisów abonentów (bez względu na to, czy osoba ta zamierza świadczyć usługę pełnozakresowego biura numerów na rzecz użytkowników końcowych); oraz

c)	dostarczeniu bazy danych takiej osobie na uczciwych, obiektywnych, zorientowanych na koszty i niedyskryminacyjnych warunkach?

(1) Dyrektywa 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej)

Dz.U. L 108, s. 51.

(2) Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)

Dz.U. L 108, s. 33.

(3) Dyrektywa 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach)

Dz.U. L 108, s. 21.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/41

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 18 stycznia 2010 r. — Bureau National Interprofessionnel du Cognac

(Sprawa C-27/10)

2010/C 63/65

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bureau National Interprofessionnel du Cognac

Strona pozwana: Oy Gust. Ranin, Patentti- ja rekisterihallituksen valituslautakunta

Pytania prejudycjalne

(1) Dz.U. L 39, s. 16

(2) Dz.U. 1989, L 40, s. 1

(3) Dz.U. L 299, s. 25

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/42

Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii

(Sprawa C-39/10)

2010/C 63/66

Język postępowania: estoński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal oraz K. Saaremäel-Stoilov)

Strona pozwana: Republika Estonii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Estonii uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 28 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym w ten sposób, że w wydanych przez siebie aktach prawnych nie przewidziała zwolnienia z podatku dochodowego osób niemających miejsca zamieszkania na jej terytorium, które — z uwagi na niski poziom osiąganego łącznie przychodu — byłyby zwolnione z tego podatku, gdyby jako podatnicy miały na jej terytorium stałe miejsce zamieszkania;

—	obciążenie Republiki Estonii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja otrzymała skargę złożoną przez obywatela Republiki Estonii zamieszkałego w Republice Finlandii dotyczącą opodatkowania jego estońskiej emerytury. Obywatel ten skarżył się, że Republika Estonii w odniesieniu do jego emerytury nie zastosowała ani kwoty wolnej od podatku, przewidzianej dla osób mających miejsce zamieszkania w Estonii, ani też uzupełniającej kwoty wolnej od podatku przewidzianej dla emerytów mających miejsce zamieszkania w Estonii.

Obywatel składający skargę uzyskuje połowę swego przychodu w formie emerytury wypłacanej przez Republikę Estonii, a drugą połowę w formie emerytury wypłacanej przez Republikę Finlandii. Jego dochody są bardzo niskie i gdyby uzyskiwał całość przychodów w jednym albo w drugim państwie członkowskim, byłyby one niżej opodatkowane bądź zwolnione z podatku.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału wynika, że chociaż opodatkowanie podatkami bezpośrednimi należy do kompetencji państw członkowskich, państwa te powinny korzystać z tej kompetencji zgodnie z prawem Unii Europejskiej, unikając dyskryminacji ze względu na obywatelstwo lub przynależność państwową.

Okoliczność, że podatnik niemający miejsca zamieszkania w danym państwie, który skorzystał ze swobody przepływu pracowników, nie może korzystać ze zwolnienia podatkowego, z którego mogą korzystać podatnicy mający w tym państwie miejsce zamieszkania, stanowi różnicę w traktowaniu osób mających miejsce zamieszkania w danym państwie i osób niemających w nim miejsca zamieszkania, a ponadto tworzy ograniczenie swobodnego przepływu ponadgranicznego.

Czy można — a jeśli tak, to w jakim zakresie — uznać tę nierówność traktowania z uwagi na miejsce zamieszkania za odpowiednią i uzasadnioną?

W sytuacji, w której całkowity przychód podatnika jest tak mały, że państwo źródła przychodu w ogóle by go nie opodatkowało albo opodatkowało w niewielkim stopniu gdyby chodziło o podatnika mającego w tym państwie miejsce zamieszkania, państwa członkowskie powinny, zdaniem Komisji, przy pobieraniu podatku dochodowego od osób niemających w tym państwie miejsca zamieszkania wziąć pod uwagę ich sytuację osobistą i rodzinną tak, by zagwarantować im równe traktowanie w porównaniu z podatnikami mającymi w tym państwie miejsce zamieszkania.

Gdy akty prawne wydane przez państwo członkowskie ustanawiają próg, poniżej którego uznaje się, że podatnik nie dysponuje środkami na finansowanie wydatków publicznych, nie ma podstaw, by różnicować podatników, których przychody nie przekraczają tego progu ze względu na ich miejsce zamieszkania.

Komisja uważa, że przepisy Tulumaksuseadus (estońskiej ustawy o podatku dochodowym oraz podatku od korporacji) na mocy których nie jest możliwe zapewnienie tego rodzaju zwolnienia od podatku dochodowego osobom niemającym w Estonii miejsca zamieszkania, które uzyskują połowę swych przychodów w Estonii, a połowę w innym państwie członkowskim, i których łączne przychody są tak niskie, że byłyby zwolnione z podatku, gdyby osoby te były podatnikami mającymi miejsce zamieszkania w Estonii — naruszają art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 28 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/47

Wyrok Sądu z dnia 27 stycznia 2010 r. — REWE-Zentral przeciwko OHIM — Grupo Corporativo Teype (Solfrutta)

(Sprawa T-331/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Solfrutta - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy FRUTISOL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Częściowa odmowa rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 63/82

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: REWE-Zentral AG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: M. Kinkeldey i A. Bognár, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: Grupo Corporativo Teype, SL (Madryd, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 maja 2008 r. (sprawa R 1679/2007-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Grupo Corporativo Teype, SL i REWE-Zentral AG.

Sentencja

1)	Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 maja 2008 r. (sprawa R 1679/2007-2).

2)	OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 260 z 11.10.2008.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/47

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — Fercal — Consultadoria e Serviços przeciwko OHIM — Jacson of Scandinavia (JACKSON SHOES)

(Sprawa T-474/09)

2010/C 63/84

Język skargi: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Fercal — Consultadoria e Serviços, Ltda (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciel: adwokat A. Rodrigues)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Jacson of Scandinavia AB (Vollsjö, Szwecja)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie R 1253/2008-2 i w konsekwencji potwierdzenie ważności wpisu do rejestru wspólnotowego znaku towarowego nr 1 077 858„JACKSON SHOES”.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie:„JACKSON SHOES”

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Jacson of Scandinavia AB

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Zarejestrowany w Szwecji słowny znak towarowy „JACSON OF SCANDINAVIA AB”

Decyzja Wydziału Unieważnień: Uwzględnienie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 4 i art. 53 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, ponieważ w przypadku znaków towarowych „JACKSON SHOES” i „JACSON OF SCANDINAVIA AB” nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

Nawet jeżeli między nazwiskami JACKSON i JACSON istnieją podobieństwa graficzne i fonetyczne, porównania powinno się dokonywać z uwzględnieniem oznaczeń postrzeganych jako całość: „JACKSON SHOES”/„JACSON OF SCANDINAVIA AB”.

Na podstawie zwykłej szwedzkiej nazwy handlowej nie można przyznać wyłącznego prawa używania we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej nazwiska, które jest powszechnie używane w licznych państwach Unii przez tysiące osób oraz przez inne przedsiębiorstwa i które w rezultacie stanowi oznaczenie o mało odróżniającym charakterze. W konsekwencji nie można zapobiec temu, by to samo lub podobne oznaczenie było używane przez osoby trzecie w połączeniu z innymi elementami.

Ponadto przeciętny konsument łatwo dostrzeże, że ma do czynienia z oznaczeniami odróżniającymi różnego rodzaju: jedno stanowi słowny znak towarowy, a drugie nazwę handlową, w tym przypadku z uwagi na dołączenie skrótu AB.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/48

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2010 r. — PPG i SNF przeciwko ECHA

(Sprawa T-1/10)

2010/C 63/85

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Polyelectrolyte Producers Group GEIE (PPG) (Bruksela, Belgia), SNF SAS (Andrézieux, Francja) (przedstawiciele: K. Van Maldegem, P. Sellar and R. Cana, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA)

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu;

—	obciążenie ECHA kosztami postępowania;

—	podjęcie dalszych wymaganych środków prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskej Agencji Chemikaliów (zwanej dalej „ECHA”) z dnia 7 grudnia 2009 r. dotyczącej klasyfikacji akrylamidu (WE nr 201 — 173 — 7) jako substancji spełniającej wymogi ustanowione w art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 (1) (zwanego dalej „REACH”) zgodnie z art. 59 REACH.

Na podstawie zaskarżonej decyzji, o której skarżące dowiedziały się z komunikatu prasowego ECHA z dnia 7 grudnia 2009 r., substancja akrylamid została włączona do listy 15 nowych substancji chemicznych znajdujących się na kandydackiej liście substancji wzbudzających szczególnie duże obawy. Skarżące twierdzą, że w związku z tym będą zmuszone dostarczyć pewnych informacji dotyczących poziomu akrylamidu w ich produktach sprzedawanych klientom, aby mogli oni spełnić zobowiązania dotyczące notyfikacji i informacji nałożone na nich przez REACH. Ponadto, mogą również zostać zobowiązani do uaktualnienia kart charakterystyki lub do poinformowania swoich klientów o identyfikacji akrylamidu jako substancji wzbudzającej szczególnie duże obawy.

Skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ jest oparta na leżącej u jej podstaw, błędnej z prawnego i naukowego punktu widzenia ocenie akrylamidu. Zgodnie z ich uwagami pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie wydając zaskarżoną decyzję. Skarżące w szczególności podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza obowiązujące przepisy ustanowione w dziedzinie identyfikacji substancji wzbudzających szczególnie duże obawy w ramach REACH.

Podsumowując, skarżące twierdzą, że zaskarżony akt w rzeczywistości identyfikuje akrylamid jako substancję wzbudzającą szczególnie duże obawy na tej podstawie, że akrylamid jest substancją chemiczną. Jednakże, skarżące twierdzą, że akrylamid używany jest wyłącznie jako półprodukt, a zatem wyłączony jest z tytułu VII dotyczącego procedury zezwoleń w ramach REACH, zgodnie z art. 2 ust. 8 i art. 59 tego rozporządzenia.

Ponadto, skarżące podnoszą, że zaskarżony akt został wydany w braku wystarczającej podstawy dowodowej, a zatem pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie.

Wreszcie skarżące twierdzą, iż zaskarżony akt narusza, oprócz wymogów REACH, zasadę proporcjonalności i równego traktowania.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz.U. L 396, s. 1)

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/49

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 29 października 2009 r. w sprawie F-94/08, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 15 stycznia 2010 r. przez Luigiego Marcuccio

(Sprawa T-12/10 P)

2010/C 63/86

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	w każdym razie: uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości;

—	stwierdzenie, że skarga wniesiona w pierwszej instancji, która doprowadziła do wydania zaskarżonego postanowienia była całkowicie dopuszczalna;

—	tytułem żądania głównego: uwzględnienie w całości żądań powoda przedstawionych w skardze w pierwszej instancji;

—	nakazanie stronie pozwanej zwrotu powodowi wszystkich poniesionych przezeń, w związku z każdym etapem postępowania, kosztów;

—	tytułem żądania ewentualnego: odesłanie niniejszej sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej celem ponownego wydania przezeń rozstrzygnięcia co do istoty w innym składzie osobowym

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie dotyczy postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 29 października 2009 r., wydanego w sprawie F-94/08. Postanowieniem tym odrzucono jako oczywiście niedopuszczalną skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności pisma z dnia 28 marca 2008 r., którym Komisja Europejska poinformowała skarżącego o zamiarze zatrzymania części jego zasiłku inwalidzkiego jako zapłaty kosztów poniesionych we wcześniejszym postępowaniu sadowym.

Celem uzasadnienia swoich żądań skarżący podnosi dokonanie w zaskarżonym postanowieniu nieprawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności faktycznych, całkowity brak uzasadnienia a także nieprawidłowe zastosowanie i interpretację zasady tempus regit actum i pojęcia aktu niekorzystnego.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/49

Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2010 r. — Alisei przeciwko Komisji

(Sprawa T-16/10)

2010/C 63/87

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Alisei (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: F. Sciaudone, R. Sciaudone i A. Neri, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji o nieuwzględnieniu wniosku,

—	stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przyznania subwencji,

—	nakazanie Komisji naprawienia wyrządzonej szkody,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi Alisei wnosi o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 października 2009 r. o niewybraniu wniosku o przyznanie subwencji złożonego przez skarżącą w ramach ograniczonego zaproszenia do składania wniosków „Facility for rapid response to soaring food prices in developing countries” (EuropeAid/128608/C/ACT/Multi), z jednej strony, i, z drugiej strony, o umieszczeniu wniosku skarżącej na liście rezerwowej;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 29 października 2009 r. o wybraniu wniosku o przyznanie subwencji złożonego przez inną organizację;

—	naprawienie wyrządzonej szkody.

W tym względzie skarżąca podnosi, że, zgodnie ze wskazówkami zawartymi w zaproszeniu do składania wniosków, zaproponowała ona działanie mające na celu poprawę możliwości produkcyjnych rolnictwa na wyspach Świętego Tomasza i Książęcej, wskazując w tym zakresie jako partnera lokalnego organizację specjalizującą się w sektorze rolnym.

Jej propozycja została wstępnie wybrana i skarżącą poproszono o złożenie kompletnego wniosku przed dniem 15 września 2009 r.

Ponieważ nie otrzymała ona żadnej informacji o sposobie, w jaki zakończyło się zbadanie jej wniosku, skarżąca, w przeciwieństwie do innych organizacji, które odpowiedziały na zaproszenie do składania wniosków, zwróciła się do Komisji e-mailem z dnia 17 listopada 2009 r. z zapytaniem w tym zakresie. Komisja odpowiedziała jej tego samego dnia, informując, że odpowiedź została już wysłana do wszystkich uczestników, i że zawierała ona na w każdym razie dwa egzemplarze decyzji. Zaskarżoną decyzją Komisja Europejska informowała skarżącą, że komitet oceniający nie wybrał jej propozycji i postanowił umieścić ją na liście rezerwowej, której ważność upływa w dniu 31 grudnia 2009 r. Komisja wskazała ponadto, że jeśli nikt nie zgłosi się do Alisei przed tą datą, nie będzie ona już brana pod uwagę przy przyznawaniu subwencji w ramach tego zaproszenia do składania wniosków.

Na poparcie swej skargi o stwierdzenie nieważności decyzji nieuwzględniającej jej wniosku o przyznanie subwencji skarżącą podnosi:

—	naruszenie obowiązku uzasadnienia ze względu na to, że Komisja nie przedstawiła — oraz dobrowolnie i wyraźnie odmówiła wyjaśnień w tym względzie — (nawet pobieżnie) powodów, dla których złożony przez skarżącą wniosek został nieuwzględniony i umieszczony na liście rezerwowej;

—

naruszenie zasady przejrzystości działań administracji, zasady równości traktowania i prawa do obrony, w zakresie, w jakim Komisja poinformowała innych odrzuconych wnioskodawców o powodach nieuwzględnienia ich wniosków, podczas gdy w przypadku skarżącej uzależniła ona podanie jej informacji od upływu terminu ważności listy rezerwowej.

Na poparcie swej skargi o stwierdzenie nieważności decyzji o wybraniu wniosku o przyznanie subwencji złożonego przez inną organizację skarżąca podnosi:

—

popełniony w decyzji błąd w ocenie oraz jej bezzasadność w zakresie, w jakim Komisja wybrała celem przyznania subwencji wniosek złożony przez organizację, której doświadczenie jej ograniczone, a jej możliwości techniczne — niewystarczające, i który to wniosek, w porównaniu do tych przedstawionych przez inne organizacje, a w szczególności w porównaniu do wniosku przedstawionego przez skarżącą, pozbawiony jest autonomicznego charakteru.

Skarżąca wnosi wreszcie o naprawienie wyrządzonej jej szkody.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/52

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2009 r. — AA przeciwko Komisji

(Sprawa F-101/09)

2010/C 63/92

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: AA (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: K. Van Maldegem i C. Mereu, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Tytułem żądania głównego częściowe stwierdzenie nieważności decyzji o zaszeregowaniu strony skarżącej do kategorii służbowej AD6, stopień 2 oraz obciążenie strony pozwanej obowiązkiem zadośćuczynienia krzywdom i naprawienia szkód majątkowych. Tytułem żądania ewentualnego zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia i odszkodowania z tytułu opóźnienia w zatrudnieniu strony skarżącej.

Żądania strony skarżącej

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji z 19 lutego 2009 r., w części, w której dokonuje ona ostatecznego zaszeregowania strony skarżącej oraz zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 320 854 EUR wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 6,75 % z tytułu doznanej krzywdy i poniesionej szkody materialnej;

—	tytułem żądania ewentualnego, zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 2 331 246 EUR wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 6,75 % z tytułu doznanej krzywdy i poniesionej szkody materialnej z powodu opóźnienia w zatrudnieniu strony skarżącej;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/52

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2010 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-1/10)

2010/C 63/93

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji oddalających wnioski skarżącego, mające na celu uzyskanie zwrotu pewnych kosztów medycznych w wysokości 100 %.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji, niezależnie od tego jaką przybrały formę, którymi zostały oddalone dwa wnioski o zwrot kosztów z dnia 25 grudnia 2008 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji, niezależnie od tego jaką przybrały formę, którymi oddalony został wniosek z dnia 27 grudnia 2008 r.;

—

w zakresie w jakim jest to niezbędne, stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej zażalenie skarżącego z dnia 11 lipca 2009 r. — niezależnie od formy tej decyzji — na dwie decyzje oddalające dwa wnioski o zwrot kosztów z dnia 25 grudnia 2008 r. a także na decyzję oddalającą wniosek z dnia 27 grudnia 2008 r.;

—	w zakresie w jakim jest to niezbędne, stwierdzenie nieważności pisma z dnia 21 września 2009 r., doręczonego skarżącemu w dniu 26 października 2009 r., niesporządzonego w języku włoskim i w dniu 24 grudnia 2009 r. w wersji przetłumaczonej na język włoski;

—

nakazanie stronie pozwanej zapłaty skarżącemu, bez dalszej zwłoki, tytułem zwrotu poniesionych przezeń kosztów medycznych w wysokości 100 %, o których zwrot w ramach Wspólnych Uregulowań dotyczących Ubezpieczenia Zdrowotnego on się ubiegał, kwoty 2 519,08 EUR bądź takiej niższej kwoty, którą Sąd uzna za prawidłową i słuszną w tym względzie, powiększonej o odsetki od wspomnianej kwoty, za okres od pierwszego dnia piątego miesiąca od chwili gdy adresat wniosku z dnia 27 grudnia 2008 r. oraz dwóch wniosków o zwrot kosztów z dnia 25 grudnia 2008 r. miał możliwość powzięcia o nich wiadomości w wysokości 10 % rocznie z coroczną kapitalizacją lub w takiej wysokości, z taką kapitalizacją i z taką datą początku ich naliczania jakie Sąd uzna za prawidłowe i słuszne;

—

nakazanie Komisji zapłaty powodowi, bez dalszej zwłoki, różnicy pomiędzy kwotami, które poniósł on tytułem kosztów medycznych w okresie od 1 grudnia 2000 r. do 30 listopada 2008 r. włącznie i które były przedmiotem licznych wniosków skarżącego o zwrot w ramach Wspólnych Uregulowań dotyczących Ubezpieczenia Zdrowotnego w okresie od 1 grudnia 2000 r. do 30 listopada 2008 r. i kwotami zwróconymi mu dotychczas z tego tytułu bądź takiej kwoty jaką Sąd uzna za prawidłową i słuszną w tym względzie, powiększonej o odsetki od wspomnianej różnicy lub kwoty, którą Sąd uzna za prawidłową i słuszną, za okres od pierwszego dnia piątego miesiąca od chwili gdy adresat wniosku z dnia 27 grudnia 2008 r. miał możliwość powzięcia o nim wiadomości, w wysokości 10 % rocznie z coroczną kapitalizacją lub w takiej wysokości, z taką kapitalizacją i z taką datą początku ich naliczania jakie Sąd uzna za prawidłowe i słuszne;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/53

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2010 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-2/10)

2010/C 63/94

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji oddalających wnioski skarżącego, mające na celu uzyskanie zwrotu pewnych kosztów medycznych w wysokości 100 %.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji, niezależnie od tego jaką przybrała formę, którą oddalony został wniosek z dnia 17 marca 2009 r.;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności pisma z dnia 9 czerwca 2009 r.;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji, niezależnie od tego jaką przybrała formę, odrzucającej zażalenie z dnia 15 września 2009 r., wniesione przez skarżącego na decyzję o oddaleniu wniosku z dnia 17 marca 2009 r.;

—	w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności pisma z dnia 22 września 2009 r.;

—

nakazanie Komisji zapłaty powodowi różnicy pomiędzy kwotami, które zapłacił on tytułem kosztów medycznych w okresie od 1 grudnia 2000 r. do 17 marca 2009 r. włącznie i które były przedmiotem licznych wniosków skarżącego o zwrot w okresie od 1 grudnia 2000 r. do 17 marca 2009 r. i kwotami zwróconymi mu dotychczas w ramach Wspólnych Uregulowań dotyczących Ubezpieczenia Zdrowotnego bądź takiej kwoty jaką Sąd uzna za prawidłową i słuszną w tym względzie, powiększonej o odsetki od wspomnianej różnicy lub kwoty, którą Sąd uzna za prawidłową i słuszną, za okres od pierwszego dnia piątego miesiąca od chwili gdy adresat wniosku z dnia 17 marca 2009 r. miał możliwość powzięcia o nim wiadomości, w wysokości 10 % rocznie z coroczną kapitalizacją lub w takiej wysokości, z taką kapitalizacją i z taką datą początku ich naliczania jakie Sąd uzna za prawidłowe i słuszne;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/54

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2010 r. — Clarke przeciwko OHIM

(Sprawa F-5/10)

2010/C 63/96

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nicole Clarke (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciel: H. Tettenborn, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Przedmiot i opis sporu

Z jednej strony stwierdzenie nieważności zawartej w umowie skarżącej klauzuli przewidującej automatyczne rozwiązanie umowy o pracę w przypadku nieumieszczenia jej nazwiska na liście rezerwowej sporządzonej w wyniku zewnętrznego konkursu zorganizowanego na potrzeby OHIM. Z drugiej strony stwierdzenie, że konkurs OHIM/AD/01/07, OHIM/AD/02/07, OHIM/AST/01/07 i OHIM/AST/02/07 nie wywołuje żadnych skutków w zakresie jej umowy o pracę. Ponadto zasądzenie od OHIM odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

uchylenie decyzji zawartych w piśmie OHIM z dnia 12 marca 2009 r., zgodnie z którym stosunek pracy skarżącej zostaje rozwiązany z zachowaniem ośmiomiesięcznego okresu wypowiedzenia począwszy od dnia 16 marca 2009 r., i stwierdzenie dalszego istnienia stosunku pracy skarżącej. W zakresie, w jakim Sąd uzna to za stosowne, skarżąca wnosi o uchylenie uważanych przez skarżącą za niesamodzielne decyzji zawartych w pismach OHIM z dnia 3 sierpnia 2009 r. (ustalenie trzymiesięcznego terminu) i z dnia 9 października 2009 r. (oddalenie zażalenia);

—

uchylenie lub stwierdzenie nieważności klauzuli rozwiązującej zawartej w art. 5 umowy o pracę skarżącej z OHIM, a posiłkowo

—	oświadczenie, że również w przyszłości rozwiązanie umowy o pracę skarżącej nie może opierać się na klauzuli rozwiązującej zawartej w jej umowie;

—	stwierdzenie, że w każdym razie wymienione w piśmie OHIM z dnia 12 marca 2009 r. postępowania konkursowe nie były w stanie wywołać negatywnych skutków klauzuli rozwiązującej;

—	zasądzenie od OHIM zadośćuczynienia za doznaną przez skarżącą w wyniku wskazanej w żądaniu pierwszym decyzji krzywdę w stosownej wysokości określonej przez Sąd;

—

na wypadek gdyby z uwagi na bezprawne działanie OHIM w chwili wydania orzeczenia przez Sąd skarżąca nie świadczyła już rzeczywiście pracy, mimo dalszego istnienia stosunku pracy, lub gdyby OHIM wypłacił już na rzecz skarżącej zaległe należności:

—

zasądzenie od OHIM na rzecz skarżącej — przy jednoczesnym nakazaniu OHIM dalszego zatrudniania skarżącej jako członka personelu i przywrócenia jej do pracy — odszkodowania za doznaną przez nią szkodę, w szczególności przez zapłatę wszystkich ewentualnie zaległych kwot i zwrot wszystkich pozostałych wydatków powstałych po stronie skarżącej w wyniku bezprawnego działania OHIM (po potrąceniu zasiłku dla bezrobotnych);

—

posiłkowo na wypadek gdyby z prawnych lub faktycznych względów zaistniałych w rozpatrywanym przypadku przywrócenie skarżącej do pracy lub dalsze jej zatrudnienie na dotychczasowych warunkach nie było możliwe — zasądzenie od OHIM na rzecz skarżącej odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę w wysokości wynoszącej różnicę między rzeczywiście osiąganym dochodem a dochodem, którego skarżąca mogła się spodziewać, gdyby umowa obowiązywała dalej, z uwzględnieniem świadczeń na rzecz ubezpieczenia emerytalnego i innych szczególnych roszczeń;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

13.3.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/55

Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2010 r. — Munch przeciwko OHIM

(Sprawa F-6/10)

2010/C 63/97

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Yannick Munch (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: H. Tettenborn, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Przedmiot i opis sporu

Z jednej strony stwierdzenie nieważności zawartej w umowie skarżącego klauzuli przewidującej automatyczne rozwiązanie umowy o pracę w przypadku nieumieszczenia jego nazwiska na liście rezerwowej sporządzonej w wyniku zewnętrznego konkursu zorganizowanego na potrzeby OHIM. Z drugiej strony stwierdzenie, że konkurs OHIM/AD/01/07, OHIM/AD/02/07, OHIM/AST/01/07 i OHIM/AST/02/07 nie wywołuje żadnych skutków w zakresie jej umowy o pracę. Ponadto zasądzenie od OHIM odszkodowania i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

uchylenie decyzji zawartych w piśmie OHIM z dnia 12 marca 2009 r., zgodnie z którym stosunek pracy skarżącej zostaje rozwiązany z zachowaniem siedmiomiesięcznego okresu wypowiedzenia począwszy od dnia 16 marca 2009 r., i stwierdzenie dalszego istnienia stosunku pracy skarżącego. W zakresie, w jakim Sąd uzna to za stosowne, skarżący wnosi o uchylenie uważanej przez niego za niesamodzielną decyzji zawartej w piśmie OHIM z dnia 9 października 2009 r. (oddalenie zażalenia);

—

uchylenie lub stwierdzenie nieważności klauzuli rozwiązującej zawartej w art. 5 umowy o pracę skarżącego z OHIM, a posiłkowo

—	oświadczenie, że również w przyszłości rozwiązanie umowy o pracę skarżącego nie może opierać się na klauzuli rozwiązującej zawartej w jego umowie;

—	stwierdzenie, że w każdym razie wymienione w piśmie OHIM z dnia 12 marca 2009 r. postępowania konkursowe nie były w stanie wywołać negatywnych skutków klauzuli rozwiązującej;

—	zasądzenie od OHIM zadośćuczynienia za doznaną przez skarżącego w wyniku wskazanej w żądaniu pierwszym decyzji krzywdę w stosownej wysokości określonej przez Sąd;

—

zasądzenie od OHIM na rzecz skarżącego — przy jednoczesnym nakazaniu OHIM dalszego zatrudniania skarżącego jako członka personelu i przywrócenia go do pracy — odszkodowania za doznaną przez niego szkodę, w szczególności przez zapłatę wszystkich ewentualnie zaległych kwot i zwrot wszystkich pozostałych wydatków powstałych po stronie skarżącej w wyniku bezprawnego działania OHIM (po potrąceniu zasiłku dla bezrobotnych);

—

posiłkowo na wypadek gdyby z prawnych lub faktycznych względów zaistniałych w rozpatrywanym przypadku przywrócenie skarżącego do pracy lub dalsze jego zatrudnienie na dotychczasowych warunkach nie było możliwe — zasądzenie od OHIM na rzecz skarżącego odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę w wysokości wynoszącej różnicę między rzeczywiście osiąganym dochodem a dochodem, którego skarżący mógł się spodziewać, gdyby umowa obowiązywała dalej, z uwzględnieniem świadczeń na rzecz ubezpieczenia emerytalnego i innych szczególnych roszczeń;

—

minimalnie jednak zasądzenie na rzecz skarżącego odszkodowania za szkodę powstała w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania jego umowy o pracę w wysokości różnicy między dochodem osiąganym przez niego do dnia 15 października 2009 r. a dochodem, którego skarżący mógłby się spodziewać, gdyby umowa obowiązywała do dnia 15 listopada 2009 r., z uwzględnieniem świadczeń na rzecz ubezpieczenia emerytalnego i innych szczególnych roszczeń;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.063.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 63

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 13 marca 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2010/C 063/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 51 z 27.2.2010.	1

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2010/C 063/02	Sprawa C-444/07: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ — Rzeczpospolita Polska) — Postępowanie upadłościowe wszczęte wobec MG Probud Gdynia sp. z o.o. (Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Rozporządzenie nr 1346/2000 — Postępowanie upadłościowe — Odmowa uznania przez państwo członkowskie orzeczenia o wszczęciu postępowania wydanego przez sąd właściwy innego państwa członkowskiego oraz orzeczeń dotyczących prowadzenia i zakończenia tego postępowania upadłościowego)	2

2010/C 063/03	Sprawy połączone C-471/07 i C-472/07: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État — Belgia) — Association générale de l’industrie du médicament (AGIM) ASBL (C-471/07 i C-472/07), Bayer SA (C-471/07 i C-472/07), Pfizer SA (C-471/07 i C-472/07), Servier Benelux SA (C-471/07 i C-472/07), Janssen Cilag SA (C-471/07), Sanofi-Aventis Belgium SA, uprzednioSanofi-Synthelabo SA (C-472/07) przeciwko państwu belgijskiemu (Dyrektywa 89/105/EWG — Przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka — Artykuł 4 ust. 1 — Bezpośrednia skuteczność — Zamrożenie cen)	2

2010/C 063/04	Sprawa C-546/07: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Swobodne świadczenie usług — Artykuł 49 WE — Załącznik XII do aktu o przystąpieniu — Wykaz, o którym mowa w art. 24 aktu o przystąpieniu: Polska — Rozdział 2 pkt 13 — Przysługująca Republice Federalnej Niemiec możliwość odstąpienia od art. 49 ust. 1 WE — Klauzula standstill — Niemiecko-polska umowa międzyrządowa z dnia 31 stycznia 1990 r. o oddelegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło w Niemczech — Wykluczenie możliwości zawierania przez przedsiębiorstwa z siedzibą w innych państwach członkowskich umów o dzieło z polskimi przedsiębiorstwami na wykonywanie wykonywania prac w Niemczech — Rozszerzenie istniejących w dniu podpisania traktatu o przystąpieniu ograniczeń dotyczących dostępu pracowników polskich do niemieckiego rynku pracy)	3

2010/C 063/05	Sprawa C-555/07: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Düsseldorf — Niemcy) — Seda Kücükdeveci przeciwko Swedex GmbH & Co. KG (Zasada niedyskryminacji ze względu na wiek — Dyrektywa 2000/78/WE — Ustawodawstwo krajowe dotyczące rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, nieuwzględniające okresu zatrudnienia ukończonego przed osiągnięciem wieku 25 lat do obliczania długości okresu wypowiedzenia — Uzasadnienie środka — Uregulowanie krajowe sprzeczne z dyrektywą — Rola sądu krajowego)	4

2010/C 063/06	Sprawa C-118/08: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo — Hiszpania) — Transportes Urbanos y Servicios Generales, SAL przeciwko Administración del Estado (Autonomia proceduralna państw członkowskich — Zasada równoważności — Skierowana przeciwko państwu skarga o stwierdzenie odpowiedzialności odszkodowawczej — Naruszenie prawa Unii — Naruszenie krajowej konstytucji)	4

2010/C 063/07	Sprawa C-226/08: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Oldenburg — Niemcy) — Stadt Papenburg przeciwko Bundesrepublik Deutschland (Dyrektywa 92/43/EWG — Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory — Decyzja państwa członkowskiego dotycząca wydania zgody na projekt wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty sporządzony przez Komisję — Interesy i aspekty, które należy uwzględnić)	5

2010/C 063/08	Sprawa C-229/08: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Frankfurt am Main — Niemcy) — Colin Wolf przeciwko Stadt Frankfurt am Main (Dyrektywa 2000/78/WE — Artykuł 4 ust. 1 — Zakaz dyskryminacji ze względu na wiek — Przepis krajowy ustalający górną granicę wieku 30 lat przy rekrutacji do technicznej służby pożarniczej średniego szczebla — Realizowany cel — Pojęcie istotnego i determinującego wymogu zawodowego)	6

2010/C 063/09	Sprawa C-233/08: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud — Republika Czeska) — Milan Kyrian przeciwko Celní úřad Tábor (Wzajemna pomoc przy windykacji roszczeń — Dyrektywa 76/308/EWG — Uprawnienie do dokonania kontroli przez sądy państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę organ współpracujący — Wykonalność dokumentu umożliwiającego egzekucję — Zgodne z prawem doręczenie dokumentu dłużnikowi — Doręczenie dokumentu w języku niezrozumiałym dla adresata)	6

2010/C 063/10	Sprawa C-264/08: Wyrok trybunału (druga izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie van België — Belgia) — Państwo belgijskie przeciwko Direct Parcel Distribution Belgium NV (Wspólnotowy kodeks celny — Dług celny — Kwota należności celnych — Artykuły 217 i 221 — Środki własne Wspólnot — Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 1150/2000 — Artykuł 6 — Wymóg uwzględnienia kwoty należności przed powiadomieniem dłużnika — Pojęcie kwoty prawnie należnej)	7

2010/C 063/11	Sprawa C-311/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Mons — Belgia) — Société de Gestion Industrielle (SGI) przeciwko państwu belgijskiemu (Swoboda przedsiębiorczości — Swobodny przepływ kapitału — Opodatkowanie bezpośrednie — Przepisy w zakresie podatków dochodowych — Określenie dochodu osób prawnych podlegającego opodatkowaniu — Spółki pozostające w stosunkach współzależności — Wyjątkowa i nieodpłatna korzyść przyznawana przez krajową spółkę powiązanej z nią spółce z siedzibą w innym państwie członkowskim — Zaliczenie kwoty przedmiotowych korzyści do dochodów własnych krajowej spółki, która korzyść przyznała — Wyważony podział władztwa podatkowego pomiędzy państwami członkowskimi — Zwalczanie unikania opodatkowania — Zwalczanie praktyk stanowiących nadużycie — Proporcjonalność)	8

2010/C 063/12	Sprawa C-333/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Swobodny przepływ towarów — Artykuły 28 WE i 30 WE — Ograniczenie ilościowe w przywozie — Środki o skutku równoważnym — System uprzedniego zezwolenia — Środki pomocnicze w przetwarzaniu i środki spożywcze, do których przygotowania wykorzystano środki pomocnicze w przetwarzaniu pochodzące z innych państw członkowskich, w których są one legalnie produkowane lub sprzedawane — Procedura pozwalająca przedsiębiorcom na uzyskiwanie wpisu takich substancji do pozytywnego wykazu — Klauzula wzajemnego uznania — Krajowe ramy regulacyjne stwarzające stan braku pewności prawa po stronie przedsiębiorców)	8

2010/C 063/13	Sprawa C-343/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Czeskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2003/41/WE — Działalność instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzór nad takimi instytucjami — Częściowy brak transpozycji w wyznaczonym terminie — Brak instytucji pracowniczych programów emerytalnych podejmujących działalność na terytorium krajowym — Kompetencja państw członkowskich w zakresie organizowania swoich krajowych systemów emerytalnych)	9

2010/C 063/14	Sprawa C-362/08 P: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 26 stycznia 2010 r. — Internationaler Hilfsfonds eV przeciwko Komisji Europejskiej (Odwołanie — Dostęp do dokumentów instytucji — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Skarga o stwierdzenie nieważności — Pojęcie aktu zaskarżalnego w rozumieniu art. 230 WE)	9

2010/C 063/15	Sprawa C-398/08 P: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. — Audi AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Odwołanie — Wspólnotowy znak towarowy — Rozporządzenie (WE) nr 40/94 — Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 63 — Słowny znak towarowy Vorsprung durch Technik — Znaki towarowe składające się z haseł reklamowych — Charakter odróżniający — Zgłoszenie znaku towarowego dla bardzo dużej liczby towarów i usług — Właściwy krąg odbiorców — Ocena i uzasadnienie o charakterze całościowym — Nowe dokumenty)	10

2010/C 063/16	Sprawa C-406/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Queen's Bench Division) — Zjednoczone Królestwo) — Uniplex (UK) Ltd przeciwko NHS Business Services Authority (Dyrektywa 89/665/EWG — Procedury odwoławcze w zakresie udzielania zamówień publicznych — Termin do wniesienia skargi — Początek biegu terminu do wniesienia skargi)	11

2010/C 063/17	Sprawy połączone C-430/08 i C-431/08: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Edinburgh i VAT and Duties Tribunal, Northern Ireland — Zjednoczone Królestwo) — Terex Equipment Ltd (C-430/08), FG Wilson (Engineering) Ltd (C-431/08) i Caterpillar EPG Ltd (C-431/08) przeciwko The Commissioners for Her Majesty's Revenue & Customs (Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny — Artykuły 78 i 203 — Rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 — Artykuł 865 — Procedura uszlachetniania czynnego — Nieprawidłowy kod procedury celnej — Powstanie długu celnego — Rewizja zgłoszenia celnego)	11

2010/C 063/18	Sprawa C-456/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 93/37/EWG — Zamówienie publiczne na roboty budowlane — Zawiadomienie kandydatów i oferentów o decyzjach dotyczących udzielenia zamówienia — Dyrektywa 89/665/EWG — Procedury zaskarżenia w sprawach udzielania zamówień publicznych — Termin na wniesienie skargi — Dzień, od którego rozpoczyna się bieg terminu na wniesienie skargi)	12

2010/C 063/19	Sprawa C-462/08: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberverwaltungsgericht Berlin-Brandenburg — Niemcy) — Ümit Bekleyen przeciwko Land Berlin (Układ stowarzyszeniowy EWG-Turcja — Artykuł 7 akapit drugi decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia — Prawo dziecka pracownika tureckiego do przyjęcia dowolnej oferty pracy w przyjmującym państwie członkowskim, w którym ukończyło naukę zawodu — Rozpoczęcie nauki zawodu po opuszczeniu na stałe tego państwa członkowskiego przez rodziców)	13

2010/C 063/20	Sprawa C-470/08: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Arnhem — Niderlandy) — K. van Dijk przeciwko Gemeente Kampen (Wspólna polityka rolna — Zintegrowany system zarządzania i kontroli niektórych systemów pomocy — Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 — System płatności jednolitych — Przeniesienie uprawnień do płatności — Wygaśnięcie umowy dzierżawy — Obowiązki dzierżawcy i wydzierżawiającego)	13

2010/C 063/21	Sprawa C-472/08: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts — Łotwa) — Alstom Power Hydro przeciwko Valsts ieņēmumu dienests (Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Szósta dyrektywa VAT — Artykuł 18 ust. 4 — Krajowe przepisy wyznaczające trzyletni termin przedawnienia na zwrot nadpłaty VAT)	14

2010/C 063/22	Sprawa C-473/08: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 stycznia 2010 r. wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Ingenieurbüro Eulitz GbR Thomas und Marion Eulitz przeciwko Finanzamt Dresden I (Szósta dyrektywa VAT — Artykuł 13 część A ust. 1 lit. j) — Zwolnienie — Nauczanie prywatne przez nauczycieli obejmujące edukację szkolną i uniwersytecką — Usługi świadczone przez niezależnego nauczyciela w ramach kursu ustawicznego szkolenia zawodowego organizowanego przez podmiot trzeci)	14

2010/C 063/23	Sprawa C-22/09: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 29 października 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Polityka energetyczna — Ekonomia energii — Dyrektywa 2002/91/WE — Charakterystyka energetyczna budynków — Brak transpozycji w przewidzianym terminie)	15

2010/C 063/24	Sprawa C-403/09 PPU: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Višje sodišče v Mariboru — Republika Słowenii) — Jasna Detiček przeciwko Mauriziowi Sgueglii (Współpraca sądowa w sprawach cywilnych — Sprawy małżeńskie i dotyczące odpowiedzialności rodzicielskiej — Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 — Środki tymczasowe dotyczące prawa do pieczy — Orzeczenie podlegające wykonaniu w państwie członkowskim — Bezprawne zabranie dziecka — Inne państwo członkowskie — Inny sąd — Przyznanie pieczy nad dzieckiem drugiemu rodzicowi — Jurysdykcja — Pilny tryb prejudycjalny)	16

2010/C 063/25	Sprawy połączone C-162/08 do C-164/08: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 23 listopada 2009 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Monomeles Protodikeio Rethymnis — Grecja) — Geórgios K. Lagoudakis przeciwko Kentro Anoiktis Prostasias Hlikiomenon Dimou Rethymnis (C-162/08), Dimitrios G. Ladakis, Andréas M. Birtas, Konstantinos G. Kyriakopoulos, Emmanouil V. Klamponis, Sofoklis E. Mastorakis przeciwko Dimos Geropotamou (C-163/08) i Michail Zacharioudakis przeciwko Dimos Lampis (C-164/08) (Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu — Polityka społeczna — Dyrektywa 1999/70/WE — Klauzule 5 i 8 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony — Umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym — Pierwsza i jedyna umowa — Kolejne umowy — Równoważne rozwiązanie prawne — Obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników — Przepisy mające na celu zapobieganie nadużyciom — Sankcje — Bezwzględny zakaz przekształcenia umów o pracę na czas określony w umowy o pracę na czas nieokreślony w sektorze publicznym — Konsekwencje niewłaściwej implementacji dyrektywy — Zgodna wykładnia)	16

2010/C 063/26	Sprawa C-444/08 P: Postanowienie Trybunału z dnia 26 listopada 2009 r. — Região autónoma dos Açores przeciwko Radzie Unii Europejskiej, Komisji Wspólnot Europejskich, Królestwu Hiszpanii, Seas at Risk VZW, dawniej Stichting Seas at Risk Federation, WWF — World Wide Fund for Nature, Stichting Greenpeace Council (Odwołanie — Artykuł 119 regulaminu — Rozporządzenie (WE) nr 1954/2003 — Skarga o stwierdzenie nieważności — Niedopuszczalność — Jednostka regionalna lub lokalna — Akt dotyczący tej jednostki bezpośrednio i indywidualnie — Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne i oczywiście bezzasadne)	18

2010/C 063/27	Sprawy połączone C-488/08 P i C-489/08 P: Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 4 grudnia 2009 r. — Matthias Rath przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Dr. Grandel GmbH (Odwołanie — Wspólnotowy znak towarowy — Rozporządzenie (WE) nr 40/94 — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) — Słowne znaki towarowe Epican i Epican Forte — Sprzeciw właściciela słownego wspólnotowego znaku towarowego EPIGRAN — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Częściowa odmowa rejestracji — Odwołania oczywiście niedopuszczalne)	18

2010/C 063/28	Sprawa C-494/08 P: Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 9 grudnia 2009 r. — Prana Haus GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Odwołanie — Artykuł 119 regulaminu — Wspólnotowy znak towarowy — Słowny znak towarowy PRANAHAUS — Rozporządzenie (WE) nr 40/94 — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne i w części oczywiście bezzasadne)	19

2010/C 063/29	Sprawa C-497/08: Postanowienie Trybunału (trzecia izba) z dnia 12 stycznia 2010 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Charlottenburg — Niemcy) — Amiraike Berlin GmbH (Sądownictwo niesporne — Powołanie likwidatora spółki — Brak właściwości Trybunał)	19

2010/C 063/30	Sprawa C-112/09 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 13 stycznia 2009 r. w sprawie T-456/08 Sociedad General de Autores y Editores de España przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 24 marca 2009 r. przez Sociedad General de Autores y Editores de España	19

2010/C 063/31	Sprawa C-463/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Castilla La Mancha w dniu 25 listopada 2009 r. — CLECE, S.A. przeciwko María Socorro Martín Valor i Ayuntamiento de Cobisa	20

2010/C 063/32	Sprawa C-487/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 30 listopada 2009 r. — INMOGOLF SA przeciwko Administración General del Estado	20

2010/C 063/33	Sprawa C-488/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 30 listopada 2009 r. — Asociación de Transporte por Carretera przeciwko Administración General del Estado	21

2010/C 063/34	Sprawa C-497/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Finanzamt Burgdorf przeciwko Manfred Bog	21

2010/C 063/35	Sprawa C-499/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Hans-Joachim Flebbe Filmtheater GmbH & Co. KG przeciwko Finanzamt Hamburg-Barmbek-Uhlenhorst	22

2010/C 063/36	Sprawa C-501/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Lothar Lohmeyer przeciwko Finanzamt Minden	22

2010/C 063/37	Sprawa C-502/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 3 grudnia 2009 r. — Fleischerei Nier GmbH & Co. KG — przeciwko Finanzamt Detmold	23

2010/C 063/38	Sprawa C-505/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 23 września 2009 r. w sprawie T-263/07 Estonia przeciwko Komisji, wniesione w dniu 4 grudnia 2009 r. przez Komisję Europejską	23

2010/C 063/39	Sprawa C-506/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (siódma izba) wydanego w dniu 23 września 2009 r. w sprawie T-385/05, Transnáutica — Transportes e Navegação SA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 grudnia 2009 r. przez Republikę Portugalską	24

2010/C 063/40	Sprawa C-515/09: Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej	25

2010/C 063/41	Sprawa C-516/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 11 grudnia 2009 r. — Tanja Borger przeciwko Tiroler Gebietskrankenkasse	25

2010/C 063/42	Sprawa C-523/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tartu Ringkonnakohus (Republika Estońska) w dniu 15 grudnia 2009 r. — AS Rakvere Piim, AS Maag Piimatöötus przeciwko Veterinaar- ja Toiduamet	25

2010/C 063/43	Sprawa C-527/09: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej	26

2010/C 063/44	Sprawa C-528/09: Skarga wniesiona w dniu 17 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estońskiej	26

2010/C 063/45	Sprawa C-530/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (Rzeczpospolita Polska) w dniu 18 grudnia 2009 r. — Inter-Mark Group Sp. z o.o., Sp. komandytowa/Minister Finansów	27

2010/C 063/46	Sprawa C-535/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 2 października 2009 r. w sprawie T-324/05 Republika Estońska przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 18 grudnia 2009 r. przez Republikę Estońską	28

2010/C 063/47	Sprawa C-536/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upravno Sodišče Republike Slovenije (Słowenia) w dniu 21 grudnia 2009 r. — Marija Omejc przeciwko Republika Slovenija	28

2010/C 063/48	Sprawa C-537/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Zjednoczone Królestwo) w dniu 21 grudnia 2009 r. — Ralph James Bartlett, Natalio Gonzalez Ramos, Jason Michael Taylor przeciwko Secretary of State for Work and Pensions	29

2010/C 063/49	Sprawa C-541/09: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Giudice di Pace di Varese (Włochy) w dniu 17 grudnia 2009 r. — Siddiquee Mohammed Mohiuddin przeciwko Azienda Sanitaria Locale Provincia di Varese	30

2010/C 063/50	Sprawa C-542/09: Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Niderlandów	31

2010/C 063/51	Sprawa C-545/09: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej	31

2010/C 063/52	Sprawa C-551/09: Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii	32

2010/C 063/53	Sprawa C-1/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Tarragona (Hiszpania) w dniu 4 stycznia 2010 r. — postępowanie karne przeciwko Valentínowi Salmerónowi Sánchezowi	32

2010/C 063/54	Sprawa C-2/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Puglia (Włochy) w dniu 4 stycznia 2010 r. — Azienda Agro-Zootecnica Franchini s.a.r.l. ed Eolica di Altamura s.r.l. przeciwko Regione Puglia	33

2010/C 063/55	Sprawa C-3/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Rossano (Włochy) w dniu 5 stycznia 2010 r. — Franco Affatato przeciwko Azienda Sanitaria Provinciale di Cosenza, Azienda Sanitaria n. 3 di Rossano	34

2010/C 063/56	Sprawa C-4/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 5 stycznia 2010 r. — Bureau National Interprofessionnel du Cognac	36

2010/C 063/57	Sprawa C-5/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 19 listopada 2009 r. w sprawie T-234/06 Torresan przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i Klosterbrauerei Weissenohe GmbH & Co. KG, wniesione w dniu 6 stycznia 2010 r. przez Giampietra Torresana	36

2010/C 063/58	Sprawa C-7/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 8 stycznia 2010 r. — Staatssecretaris van Justitie, druga strona postępowania: T. Kahveci	37

2010/C 063/59	Sprawa C-9/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 8 stycznia 2010 r. — Staatssecretaris van Justitie, druga strona postępowania: O. Inan	37

2010/C 063/60	Sprawa C-10/10: Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Austrii	38

2010/C 063/61	Sprawa C-14/10: Wniosek o wydanie orzeczenia a trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 11 stycznia 2010 r. — Nickel Institute przeciwko Secretary of State for Work and Pensions	38

2010/C 063/62	Sprawa C-15/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) w dniu 11 stycznia 2010 r. — Etimine SA przeciwko Secretary of State for Work and Pensions	39

2010/C 063/63	Sprawa C-16/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 11 stycznia 2010 r. — The Number Ltd, Conduit Enterprises Ltd przeciwko Office of Communications and British Telecommunications PLC	40

2010/C 063/64	Sprawa C-24/10: Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej	41

2010/C 063/65	Sprawa C-27/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 18 stycznia 2010 r. — Bureau National Interprofessionnel du Cognac	41

2010/C 063/66	Sprawa C-39/10: Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii	42

2010/C 063/67	Sprawa C-110/08: Postanowienie prezesa czwartej izby Trybunału z dnia 10 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska/Republice Austrii	43

2010/C 063/68	Sprawa C-452/08: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 21 października 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Autónoma del País Vasco — Hiszpania) — Emilia Flores Fanega przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Bolumburu S.A.	43

2010/C 063/69	Sprawa C-516/08: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 17 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej	43

2010/C 063/70	Sprawa C-530/08: Postanowienie prezesa siódmej izby Trybunału z dnia 12 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Węgierskiej	43

2010/C 063/71	Sprawa C-44/09: Postanowienie prezesa ósmej izby Trybunału z dnia 12 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej	44

2010/C 063/72	Sprawa C-46/09: Postanowienie prezesa siódmej izby Trybunału z dnia 4 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Estonii	44

2010/C 063/73	Sprawa C-121/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 24 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	44

2010/C 063/74	Sprawa C-126/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 12 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	44

2010/C 063/75	Sprawa C-139/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 11 stycznia 2010 r. — Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii	44

2010/C 063/76	Sprawa C-141/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 15 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	44

2010/C 063/77	Sprawa C-149/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 17 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	44

2010/C 063/78	Sprawa C-280/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 15 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republika Portugalska	45

2010/C 063/79	Sprawa C-297/09: Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 5 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam — Niderlandy) — Postępowanie karne przeciwko X	45

	Sąd
2010/C 063/80	Sprawa T-34/07: Wyrok Sądu z dnia 21 stycznia 2010 r. — Goncharov przeciwko OHIM — DSB (DSBW) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego DSBW — Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy DSB — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))	46

2010/C 063/81	Sprawa T-309/08: Wyrok Sądu z dnia 21 stycznia 2010 r. — G–Star Raw Denim przeciwko OHIM — ESGW (G Stor) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego G Stor — Wcześniejsze, słowne i graficzny, wspólnotowe i krajowy znaki towarowe G-STAR i G-STAR RAW DENIM — Względna podstawa odmowy rejestracji — Brak podobieństwa znaków towarowych — Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009))	46

2010/C 063/82	Sprawa T-331/08: Wyrok Sądu z dnia 27 stycznia 2010 r. — REWE-Zentral przeciwko OHIM — Grupo Corporativo Teype (Solfrutta) (Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Solfrutta — Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy FRUTISOL — Względna podstawa odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Częściowa odmowa rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))	47

2010/C 063/83	Sprawa T-443/09 R: Postanowienie prezesa Sądu z dnia 20 stycznia 2010 r. — Agriconsulting Europe przeciwko Komisji (Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego — Zamówienia publiczne — Postępowanie przetargowe — Odrzucenie oferty — Wniosek o zawieszenie wykonania i o zastosowanie środków tymczasowych — Utrata szansy — Brak poważnej i nieodwracalnej szkody — Brak pilnego charakteru)	47

2010/C 063/84	Sprawa T-474/09: Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — Fercal — Consultadoria e Serviços przeciwko OHIM — Jacson of Scandinavia (JACKSON SHOES)	47

2010/C 063/85	Sprawa T-1/10: Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2010 r. — PPG i SNF przeciwko ECHA	48

2010/C 063/86	Sprawa T-12/10 P: Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 29 października 2009 r. w sprawie F-94/08, Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 15 stycznia 2010 r. przez Luigiego Marcuccio	49

2010/C 063/87	Sprawa T-16/10: Skarga wniesiona w dniu 22 stycznia 2010 r. — Alisei przeciwko Komisji	49

2010/C 063/88	Sprawa T-11/98: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 stycznia 2010 r. — Hest przeciwko Radzie i Komisji	50

2010/C 063/89	Sprawa T-348/03 RENV: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 stycznia 2010 r. — Koninklijke FrieslandCampina przeciwko Komisji	51

2010/C 063/90	Sprawa T-173/07: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 stycznia 2010 r. — Reno Schuhcentrum przeciwko OHIM — Payless ShoeSource Worldwide (Payless ShoeSource)	51

	Sąd do spraw Służby Publicznej
2010/C 063/91	Sprawa F-100/09: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2009 r. — Michail przeciwko Komisji	52

2010/C 063/92	Sprawa F-101/09: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2009 r. — AA przeciwko Komisji	52

2010/C 063/93	Sprawa F-1/10: Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2010 r. — Marcuccio przeciwko Komisji	52

2010/C 063/94	Sprawa F-2/10: Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2010 r. — Marcuccio przeciwko Komisji	53

2010/C 063/95	Sprawa F-4/10: Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2010 r. — Nastvogel przeciwko Radzie	54

2010/C 063/96	Sprawa F-5/10: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2010 r. — Clarke przeciwko OHIM	54

2010/C 063/97	Sprawa F-6/10: Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2010 r. — Munch przeciwko OHIM	55