12.2.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 35/3

Kursy walutowe euro (1)

11 lutego 2010 r.

2010/C 35/04

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,3718
JPY	Jen	123,03
DKK	Korona duńska	7,4452
GBP	Funt szterling	0,87750
SEK	Korona szwedzka	9,9598
CHF	Frank szwajcarski	1,4663
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	8,0975
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	26,008
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	270,50
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7094
PLN	Złoty polski	4,0285
RON	Lej rumuński	4,1045
TRY	Lir turecki	2,0758
AUD	Dolar australijski	1,5446
CAD	Dolar kanadyjski	1,4502
HKD	Dolar hong kong	10,6590
NZD	Dolar nowozelandzki	1,9633
SGD	Dolar singapurski	1,9377
KRW	Won	1 585,77
ZAR	Rand	10,5509
CNY	Yuan renminbi	9,3757
HRK	Kuna chorwacka	7,3163
IDR	Rupia indonezyjska	12 850,95
MYR	Ringgit malezyjski	4,7018
PHP	Peso filipińskie	63,404
RUB	Rubel rosyjski	41,3730
THB	Bat tajlandzki	45,496
BRL	Real	2,5342
MXN	Peso meksykańskie	17,9363
INR	Rupia indyjska	63,7900

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

12.2.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 35/5

Aktualizacja wykazu dokumentów pobytowych, o których mowa w art. 2 ust. 15 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. C 247 z 13.10.2006, s. 1; Dz.U. C 153 z 6.7.2007, s. 5; Dz.U. C 192 z 18.8.2007, s. 11; Dz.U. C 271 z 14.11.2007, s. 14; Dz.U. C 57 z 1.3.2008, s. 31; Dz.U. C 134 z 31.5.2008, s. 14; Dz.U. C 207 z 14.8.2008, s. 12; Dz.U. C 331 z 31.12.2008, s. 13; Dz.U. C 3 z 8.1.2009, s. 5; Dz.U. C 64 z 19.3.2009, s. 15; Dz.U. C 198 z 22.8.2009, s. 9; Dz.U. C 239 z 6.10.2009, s. 2; Dz.U. C 298 z 8.12.2009, s. 15; Dz.U. C 308 z 18.12.2009, s. 20)

2010/C 35/06

Publikowany wykaz dokumentów pobytowych, o których mowa w art. 2 ust. 15 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), opiera się na informacjach przekazywanych Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 34 kodeksu granicznego Schengen.

Oprócz publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, aktualizowane co miesiąc informacje dostępne są na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa.

REPUBLIKA CZESKA

Nowy wykaz zastępujący wykaz opublikowany w Dz.U. C 57 z 1.3.2008.

Zezwolenia na pobyt:

Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1030/2002:

—	Povolení k pobytu (Dokument pobytowy, jednolita naklejka umieszczona w dokumentach podróży – wydawany od dnia 1 maja 2004 r. obywatelom państw trzecich, zezwalający na pobyt stały lub długoterminowy (odpowiedni cel pobytu wskazany jest na naklejce))

Inne:

—	Průkaz o pobytu rodinného příslušníka občana Evropské unie (Karta pobytu dla członków rodziny obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej – wydawana na pobyt czasowy obywatelom państw trzecich będących członkami rodziny obywatela UE – niebieska książeczka wydawana od dnia 27 kwietnia 2006 r.)

—	Průkaz o povolení k trvalému pobytu (Karta stałego pobytu, zielona książeczka – wydawany od dnia 27 kwietnia 2006 r. obywatelom państw trzecich będących członkami rodziny obywatela UE oraz obywatelom EOG/Szwajcarii (do dnia 21 grudnia 2007 r.))

—	Potvrzení o přechodném pobytu na území (Zaświadczenie o pobycie czasowym, składany dokument – wydawany od dnia 27 kwietnia 2006 r. obywatelom UE/EOG/Szwajcarii)

—	Povolení k pobytu (Dokument pobytowy, naklejka umieszczona w dokumencie podróży – wydawany od dnia 15 marca 2003 r. do dnia 30 kwietnia 2004 r. przebywającym na stałe obywatelom państw trzecich)

—

Průkaz o povolení k pobytu pro cizince

(Dokument pobytowy, zielona książeczka – wydawany od 1996 r. do dnia 1 maja 2004 r. przebywającym na stałe obywatelom państw trzecich, od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 27 kwietnia 2006 r. obywatelom państw trzecich będących członkami rodziny obywatela UE oraz obywatelom EOG/Szwajcarii i członkom ich rodzin na pobyt stały lub czasowy)

—

Průkaz o povolení k pobytu pro cizince

(Dokument pobytowy, zielona książeczka – wydawany obywatelom EOG/Szwajcarii i członkom ich rodzin od dnia przystąpienia Republiki Czeskiej do obszaru Schengen)

Poznámka: V případě držitelů povolení k pobytu ve formě knížky je relevantní kategorie pobytu indikována v cestovním dokumentu formou otisku razítka:

(Uwaga: Jeżeli zezwolenie na pobyt ma formę książeczki, to w dokumencie podróży jego posiadacza umieszcza się stempel z adnotacją o odnośnej kategorii pobytu)

—	Přechodný pobyt od … do …/Pobyt czasowy od … do …,

—	Trvalý pobyt v ČR od …/Pobyt stały ważny do …,

—	Rodinný příslušník občana Evropské unie/Członek rodziny obywatela UE

—	Průkaz povolení k pobytu azylanta (Dokument pobytowy dla osób, którym udzielono azylu, szara książeczka – wydawany osobom, którym udzielono azylu)

—	Průkaz oprávnění k pobytu osoby požívající doplňkové ochrany (Dokument pobytowy dla osób objętych ochroną subsydiarną, żółta książeczka – wydawany osobom objętym ochroną subsydiarną)

Inne dokumenty:

—	Cestovní doklad Úmluva z 28. července 1951 (Dokument podróży Konwencja z dnia 28 lipca 1951 r. – wydawany od dnia 1 stycznia 1995 r. (od dnia 1 września 2006 r. jako paszport elektroniczny))

—	Cizinecký pas (Paszport cudzoziemca – gdy wydany jest bezpaństwowcowi, zawiera na wewnętrznej stronie wpis: „Úmluva z 28. září 1954/Convention of 28 September 1954” – wydawany od dnia 17 października 2004 r. (od dnia 1 września 2006 r. jako paszport elektroniczny))

—	Seznam cestujících na školní výlet v rámci Evropské unie (Lista uczestników wycieczki szkolnej w granicach Unii Europejskiej, dokument papierowy – wydawany od dnia 1 kwietnia 2006 r.)

SZWAJCARIA

Zmiany do wykazu opublikowanego w Dz.U. C 331 z 31.12.2008.

w rozdziale I w pkt a) tiret pierwsze otrzymuje brzmienie:

—	wiza krajowa kategorii D ze wzmianką „Vaut comme titre de séjour” (ważna jako pozwolenie na pobyt)

12.2.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 35/7

Aktualizacja kwot referencyjnych wymaganych przy przekraczaniu granic zewnętrznych, o których mowa w art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. C 247 z 13.10.2006, s. 19, Dz.U. C 153 z 6.7.2007, s. 22, Dz.U. C 182 z 4.8.2007, s. 18, Dz.U. C 57 z 1.3.2008, s. 38, Dz.U. C 134 z 31.5.2008, s. 19, Dz.U. C 37 z 14.2.2009, s. 8)

2010/C 35/07

Publikacja kwot referencyjnych wymaganych przy przekraczaniu granic zewnętrznych, o których mowa w art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) opiera się na informacjach przekazanych Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 34 kodeksu granicznego Schengen.

Oprócz publikacji w Dzienniku Urzędowym, aktualizowane co miesiąc informacje dostępne są na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa.

HISZPANIA

Informacje zastępujące informacje opublikowane w Dz.U. C 37 z 14.2.2009.

Zarządzenie Kancelarii Premiera PRE/1282/2007 z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie udowadniania przez cudzoziemców pragnących wjechać na terytorium Hiszpanii posiadania wystarczających środków finansowych określa środki finansowe, jakich posiadanie musi udowodnić cudzoziemiec przy wjeździe na terytorium Hiszpanii:

środki na pokrycie kosztów utrzymania w trakcie pobytu w Hiszpanii (w euro) w wysokości 10 % minimalnej płacy brutto (tj. 63,30 EUR w 2010 r.) lub równowartość tej kwoty w walucie obcej, przemnożona przez liczbę planowanych dni pobytu w Hiszpanii i liczbę podróżujących z zainteresowanym członków rodziny, będących na jego utrzymaniu. Niezależnie od przewidywanego okresu pobytu, posiadane środki na osobę nie mogą być w żadnym przypadku niższe niż 90 % minimalnej obowiązującej płacy brutto (tj. 570,00 EUR w 2010 r.) lub równowartość tej kwoty w walucie obcej;

b)	odnośnie powrotu do kraju pochodzenia lub przejazdu do państwa trzeciego cudzoziemiec musi udowodnić, że posiada bilet(-y) na odpowiedni środek transportu z ustalonymi datami podróży, wystawiony(-e) na nazwisko podróżnego i niepodlegający(-e) przeniesieniu.

W celu udowodnienia posiadania wymienionych środków, cudzoziemiec musi je okazać – o ile rozporządza takimi środkami w gotówce – lub przedstawić czeki potwierdzone, czeki podróżne, karty płatnicze lub karty kredytowe wraz z aktualnym wyciągiem z konta bankowego (nie przyjmuje się kart wydanych przez banki internetowe ani internetowych wyciągów z konta) lub wszelkiego rodzaju inne dokumenty pozwalające potwierdzić wysokość posiadanych środków np. na karcie kredytowej lub na rachunku bankowym.

12.2.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 35/9

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2010/C 35/09

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„HALBERSTÄDTER WÜRSTCHEN”

NR WE: DE-PGI-0005-0615-02.07.2007

ChoG ( X ) ChnP ( )

1. Nazwa:

„Halberstädter Würstchen”

2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci:

Niemcy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.2.

Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

„Halberstädter Würstchen” to cienka, podłużna kiełbasa parzona, otoczona delikatną naturalną osłonką (jelito baranie), sprzedawana wyłącznie jako produkt konserwowany.

Charakterystyczną cechą wyrobu jest ciemna barwa powstała wskutek wędzenia, a także niepowtarzalny, intensywny smak wędzenia oraz aromat drewna dębowego. Powyższe właściwości są uzyskiwane poprzez wędzenie produktu w wędzarni kominowej, w której wykorzystuje się spalanie polegające na tleniu się dolnej warstwy trocin w kilku fazach, przy jednoczesnej zmianie wilgotności powietrza i gęstości dymu, a także krótkotrwałym wzroście temperatury do 110 °C. Poprzez odpowiednie sterowanie temperaturą tlenia w wędzarni uwalniane są substancje tworzące kolor i smak, które mają decydujące znaczenie dla smaku i ciemnej barwy „Halberstädter Würstchen”.

— Średnica (grubość): 20–24 mm

— Długość: 12–18 cm

— Waga: 50–90 g

— Skład kiełbasy:

— mięso wieprzowe: ok. 45 %

— mięso wołowe: ok. 15 %

— słonina wieprzowa: ok. 15 %

— naturalna osłonka (jelito baranie): ok. 1,5 %

— woda pitna: ok. 18 %

— sól azotanowa do peklowania: ok. 2 %

— przyprawy (w szczególności pieprz biały oraz kwiat muszkatołowy): ok. 1,5 %

— dodatki: ok. 2 %

— poziom zawartości tłuszczu: 20 % (± 5 %)

— zawartość białka zwierzęcego bez tkanki łącznej: co najmniej 7,5 %.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

—

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Wszystkie fazy produkcji, łącznie z przygotowaniem, suszeniem, wędzeniem, parzeniem, dojrzewaniem i konserwowaniem, przebiegają na wyznaczonym obszarze geograficznym

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar miasta Halberstadt.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Produkcja kiełbasek „Halberstädter Würstchen” przebiega na wyznaczonym obszarze geograficznym miasta Halberstadt. „Halberstädter Würstchen” to produkt o stuletniej tradycji i renomie, ugruntowanej przez przedsiębiorstwo Friedricha Heine i jego następców. Produkt był zawsze wytwarzany wyłącznie na terenie miasta Halberstadt.

Specjalna, stosowana na wyznaczonym obszarze metoda wędzenia w wędzarni kominowej, obejmująca spalanie polegające na tleniu się dolnej warstwy trocin, stanowi niezbędny warunek uzyskania określonych cech „Halberstädter Würstchen”, produktu wytwarzanego od ponad 100 lat za pomocą tradycyjnych metod produkcji.

Wędzarnia kominowa zbudowana jest z cegieł szamotowych, co jest szczególnie ważne ze względu na wymogi w zakresie izolacji termicznej. Ponadto istotną cechą tego materiału jest zatrzymywanie niepożądanych substancji wchodzących w skład dymu przez wewnętrzne ścianki wędzarni. W ten sposób niepożądane substancje znajdujące się w dymie nie docierają do wędzonych kiełbas, dzięki czemu zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz kiełbasy dochodzi do wytworzenia tylko substancji smakowych.

Wędzenie na gorąco odbywa się przy średnich temperaturach wędzenia wynoszących 60–70 °C, utrzymujących się przez okres 40–50 minut. W wyniku bezpośredniego opalania komory wędzarniczej temperatura w wędzarni kominowej jest regulowana w taki sposób, iż następuje cykliczny wzrost temperatury do poziomu ponad 110 °C, w związku z czym odpowiednio i stale obniża się również wilgotność powietrza. Wytwarzanie i cyrkulacja dymu odbywają się w zamkniętej przestrzeni, w związku z czym zachodzi w tym przypadku proces pirolizy.

Do wytwarzania dymu wykorzystuje się wióry dębowe oraz mieszankę trocin w proporcji 70 % do 30 %, przy wilgotności 52 %. Jest to warunek osiągnięcia takiego sterowania temperaturą w procesie wędzenia, które zapewnia uzyskanie wystarczającej ilości wszystkich pożądanych składników dymu na powierzchni osłonki kiełbasy. Odpowiednia regulacja temperatury dymu tworzącego się podczas tlenia wiór i trocin zapewnia uwolnienie substancji dających kolor i smak produktu. Substancje te decydują o smaku i ciemnej barwie „Halberstädter Würstchen”.

Bezpośredni proces wędzenia jest realizowany w kilku etapach, na których wykorzystuje się różny czas wędzenia i poziom temperatury. Temperatura uzyskiwana w komorze wędzarniczej mieści się w przedziałach 75–80 °C, 85–90 °C, 95–100 °C oraz ponad 110 °C.

Uzyskanie różnych wartości temperatury w procesie wędzenia oraz utrzymanie ich przez określony czas stanowi o umiejętnościach rzemieślniczych wędzarzy. Określoną wartość oraz zakres temperatury osiąga się poprzez tworzenie ognisk żaru w obrębie paleniska wędzarni kominowej. Decydujące znaczenie mają w tym przypadku umiejętności wędzarza, który – poprzez tworzenie lub rozgrzebywanie ognisk żaru – kieruje procesem spalania, a tym samym również procesem uzyskiwania określonego poziomu wartości temperatury wędzenia. Dzięki temu w komorze wędzarniczej uzyskiwany jest pożądany zakres temperatury. Powyższe czynności umożliwiają spalanie polegające na tleniu się dolnej warstwy trocin, co stanowi istotny warunek łagodnego przebiegu procesu wędzenia wytwarzanego produktu. Ważnym elementem tego procesu jest również ręczna regulacja temperatury podczas wędzenia, ponieważ w trakcie procesu wędzenia kiełbasy dochodzi do zmian oraz stałego obniżania wilgotności powietrza i gęstości dymu w komorze. Jest to szczególnie istotne dla uzyskania określonych właściwości wytarzanego produktu.

5.2. Specyfika produktu:

Kiełbaski „Halberstädter Würstchen” odznaczają się w szczególności niepowtarzalnym, intensywnym smakiem wędzenia oraz ciemną barwą, wyróżniającą je spośród podobnych produktów innego pochodzenia.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególnymi cechami jakościowymi, renomą lub innymi właściwościami produktu (w przypadku ChOG)

Określone w punkcie 5.2. specyficzne cechy produktu uwarunkowane są specjalną, tradycyjną metodą produkcji stosowaną w wędzarni kominowej, opisaną w punkcie 5.1.

Wędzarnie kominowe stanowią jedyną w swoim rodzaju konstrukcję, a proces wędzenia różni się znacznie od procesów stosowanych w nowoczesnych urządzeniach do wędzenia na gorąco.

Obniżenie względnej wilgotności powietrza do < 25 %, a także stabilność mięsa wchodzącego w skład produktu sprawiają, że wędzone kiełbasy mogą zostać poddane działaniu ekstremalnie wysokich temperatur, nie ulegając przy tym uszkodzeniu.

W trakcie fazy wilgotnej następuje przede wszystkim nasycenie produktu substancjami zawartymi w dymie. Natomiast w fazie suchej i gorącej dochodzi w pierwszym rzędzie do wzajemnych reakcji różnego rodzaju substancji zawartych w dymie, a także reakcji tych substancji z naturalną osłonką oraz znajdującym się wewnątrz niej mięsem.

Tradycyjny, charakterystyczny sposób przyprawiania, a także szczególna obróbka produktu stanowią o jego niepowtarzalnym smaku oraz wyglądzie. Oprócz tradycyjnych receptur i mieszanek przypraw również tradycyjna technika wędzenia stanowi podstawę do uzyskania niepowtarzalnego smaku „Halberstädter Würstchen”, a umiejętności rzemieślnicze wędzarzy wykorzystywane przy konstruowaniu wędzarni kominowej to podstawowy warunek uzyskania charakterystycznego smaku oraz szczególnej barwy zewnętrznej osłonki kiełbasy.

Charakterystyczny wygląd „Halberstädter Würstchen” jest uwarunkowany ponad stuletnią tradycją wytwarzania kiełbas w Halberstadt.

„Halberstädter Würstchen” zostały po raz pierwszy wyprodukowane 23 listopada 1883 r. przez Friedricha Heine, mistrza masarskiego z Halberstadt. Rok później Heine otworzył w Halberstadt swoją własną fabrykę, a w roku 1896 na wystawie sztuki kulinarnej uzyskał dla swoich produktów powszechne uznanie. W 1896 r. kiełbaski zostały po raz pierwszy zakonserwowane w puszce i jako nowość na skalę światową zaprezentowane na wystawie sztuki kulinarnej w Wiesbaden. W 1913 r. Friedrich Heine otworzył nowy zakład produkcyjny w Halberstadt, który był w owym czasie najnowocześniejszą i największą fabryką kiełbas w Europie.

Już na początku poprzedniego stulecia nie było restauracji dworcowej, w której nie serwowano by „Halberstädter Würstchen”. Konserwowane kiełbaski „Halberstädter Würstchen” znajdowały się również w ofercie oddziałów firmy cateringowej Mitropa, obsługującej niemieckie koleje. Również i dziś w tradycyjnych zakładach produkcyjnych w Halberstadt wytwarza się codziennie kilka ton kiełbasek „Halberstädter Würstchen”.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(Artikuł 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

Specyfikacja produktu oraz decyzja zatwierdzająca, wydana przez niemiecki urząd ds. znaków towarowych i patentów zostały opublikowane w DE Markenblatt Heft z dnia 22 sierpnia 2007 r., część 7b.

12.2.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 35/13

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2010/C 35/10

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie należy przedłożyć Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

Rozporządzenie Rady (WE) NR 510/2006

„SUSKA SECHLOŃSKA”

NR WE: PL-PGI-005-600-23.04.2007

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa:

„Suska sechlońska”

2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci:

Polska

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.6.

Owoce, warzywa i zboża świeże lub przetworzone

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Nazwa „suska sechlońska” wywodzi się z miejscowej gwary. Suska oznacza suszkę, czyli podsuszoną i podwędzoną śliwkę. Dookreślenie „sechlońska” pochodzi od nazwy miejscowości Sechna, leżącej w gminie Laskowa, z której wywodzi się tradycja suszenia.

Suski sechlońskie to śliwki poddane procesowi podsuszania i podwędzania, z pestkami lub drylowane.

Wielkość suski sechlońskiej zależy od wielkości owoców wykorzystanej odmiany śliwek i waha się od 1,5 cm do 4,5 cm, a w 1 kg mieści się od 44 do 99 sztuk owoców. Kształt zależy od odmiany owoców przeznaczonych do suszenia i może być od kulisto-spłaszczonego do podłużnego. Suska sechlońska charakteryzuje się elastycznym, mięsistym miąższem i pomarszczoną i lepką skórką w kolorze ciemnogranatowym przechodzącą nawet do czarnego. W smaku suska sechlońska jest lekko słodka z posmakiem i aromatem wędzenia. W momencie sprzedaży zawartość wody w gotowym produkcie wynosi od 24 % do 42 %.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

Do wyrobu suski sechlońskiej wykorzystywane są owoce odmiany śliwy domowej typowej, tzw. Węgierki (łac. Prunus domestica L. ssp domestica) i jej pochodnych: Promis, Tolar, Nektawit, Valjevka i Stanley. Owoce tych odmian odznaczają się pożądanymi cechami przy procesie suszenia i wędzenia w tym: dużą zawartością cukru oraz stosunkowo małą zawartością wody.

Owoce muszą być zdrowe, bez objawów gnicia, uszkodzeń mechanicznych oraz wolne od widocznych uszkodzeń wyrządzonych przez owady, roztocza lub inne szkodniki. Użyte owoce powinny być wolne od wszystkich innych uszkodzeń, zanieczyszczeń czy obecności innych niewymienionych organizmów, które czyniłyby owoce niezdatnymi do spożycia.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na określonym obszarze geograficznym:

Na wyznaczonym obszarze geograficznym muszą znajdować się suszarnie i tu musi odbywać się cały proces podsuszania i podwędzania śliwek. Surowiec oraz drewno wykorzystywane do produkcji może pochodzić spoza tego obszaru. Niedopuszczalne jest wykorzystywanie drewna żywicznego. Cały proces podsuszania i podwędzania śliwek przeprowadzany jest w specyficznych sechlońskich suszarniach.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania, itd.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

—

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar geograficzny, na którym wytwarzana jest suska sechlońska obejmuje 239,55 km2 i położony jest w województwie małopolskim w granicach administracyjnych czterech gmin: Laskowa, Iwkowa, Łososina Dolna i Żegocina. Nazwa „suska sechlońska” wywodzi się od nazwy wsi Sechna leżącej w gminie Laskowa i jest tradycyjnie używana na całym obszarze geograficznym wytwarzania suski sechlońskiej.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfikacja obszaru geograficznego:

Obszar geograficzny określony w pkt 4 położony jest na wysokości powyżej 300 m n.p.m. i charakteryzuje się dużą zmiennością przy nachyleniu stoków, najczęściej od 5 °–25 °.

W krajobraz obszaru geograficznego wpisane są charakterystyczne suszarnie zaprojektowane i zbudowane przez mieszkańców tego obszaru, których konstrukcja dostosowana jest do tutejszego ukształtowania terenu. Na wyznaczonym obszarze obejmującym cztery gminy znajduje się aż 677 suszarni. Jest to niewątpliwie dowód na bardzo ścisły związek produktu z obszarem geograficznym. Liczba suszarni jest jednym z elementów, który m.in. pozwala na odróżnienie opisywanego obszaru od obszarów sąsiednich.

Suszarnia składa się z podmurówki, w obrębie której znajduje się palenisko, oraz osłoniętej komory, w której umieszczony jest ruszt z drewnianych lasek. Przeciętna wielkość takiej komory ma wymiary od około 2 m szerokości i od około 3,5 m długości. Przez środek komory przebiega stragaż (drewniana przegroda), który dzieli komorę na dwie części. Dolna część komory – ruszt wyłożony jest przylegającymi do siebie drewnianymi laskami bez sęków o szerokości 4 cm, wysokości 3 cm i długości ok. 1 m. Laski umieszczane są na jednym poziomie. Dzięki właściwemu ułożeniu lasek na wysokości około 180 cm nad paleniskiem obieg dymu i ciepłego powietrza jest samoistny. Komory suszarni są zamykane drewnianymi drzwiami, które służą do zasypywania suszarni śliwkami oraz zabezpieczają przed utratą ciepła i niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Pod każdą komorą umieszczony jest piec-palenisko. Budowlę zabezpiecza dwuspadowy dach. Najczęściej występują suszarnie dwu i trzykomorowe, można jednak spotkać suszarnie jednokomorowe jak również pięciokomorowe.

Temperatura w suszarni przy produkcji suski sechlońskiej wynosi od 45 °C do 60 °C.

Śliwki podlegające procesowi suszenia i wędzenia zsypywane są w warstwę o grubości od 30 do 50 cm. Za pomocą specjalnej łopaty producenci raz dziennie odwracają masę suszących się śliwek. Czas trwania tego procesu wynosi od 4 do 6 dni i uzależniony jest od grubości warstwy śliwek. Taki sposób suszenia i wędzenia śliwek wynika z lokalnych umiejętności tutejszych producentów i stosowany jest tylko do produkcji suski sechlońskiej na wyznaczonym obszarze geograficznym.

5.2. Specyfikacja produktu:

Suska sechlońska poddawana jest zarówno suszeniu jak i wędzeniu. Podwędzanie i podsuszanie śliwek w suszarniach odbywa się gorącym dymem, co odróżnia suskę sechlońską od śliw suszonych gorącym powietrzem. Podczas podwędzenia dymem śliwka traci część wody zawartej w tkankach, a równocześnie nasyca się dymem, który ma właściwości antyseptyczne. Zmniejszenie zawartości wody w tkance podczas wędzenia oraz działanie antyseptyczne dymu hamują rozwój bakterii gnilnych i zwiększają trwałość wyrobu. Dym nadaje owocom niepowtarzalny kolor, aromat i smak.

Dzięki suszeniu śliwek w warstwie o grubości od 30 do 50 cm i odwracaniu jej raz dziennie sok wydobywający się ze śliwek w trakcie suszenia otacza suszone owoce nadając im słodkawy posmak. Uzyskane w ten sposób suski sechlońskie posiadają specyficzny słodki smak, z wyczuwalnym posmakiem i aromatem wędzenia i wygląd – lepką skórkę w kolorze ciemnogranatowym przechodzącą nawet do czarnego.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy obszarem geograficznym a jakością lub cechami charakterystycznymi produktu (w przypadku ChNP) lub określoną jakością, renomą lub inną cechą charakterystyczną produktu (w przypadku ChOG).:

Związek suski sechlońskiej z regionem opiera się na renomie, która ukształtowała się w oparciu o długoletnią tradycję wytwarzania tego produktu i wyjątkowych umiejętnościach lokalnych producentów.

Wpływ na jakość suski sechlońskiej mają unikalne umiejętności lokalnych producentów i stosowane przez nich tradycyjne metody produkcji. Konstrukcja suszarni i sposób suszenia są know-how lokalnych producentów i wyraźnie odróżniają się od metod produkcji wykorzystywanych w innych częściach kraju a także używanych w sąsiednich regionach. Odpowiednia konstrukcja suszarni zapewnia jednoczesny obieg ciepłego powietrza i dymu, dzięki czemu śliwki są podsuszane i podwędzane.

O związku suski sechlońskiej z obszarem geograficznym świadczy fakt, że sama nazwa wsi „Sechna” wywodzi się z tradycji podwędzania i podsuszania „Sechna”„sechnie, czyli suszenie”. Jest to potwierdzeniem specyfiki produktu oraz tradycyjnej i głęboko zakorzenionej na określonym w pkt 4 obszarze geograficznym metody jego wytwarzania.

Zgodnie ze starymi opowieściami cała historia suszenia tych owoców związana była z działalnością miejscowego duszpasterza, który rozpowszechnił wśród swoich parafian zwyczaj wędzenia śliwek. Dowody długiej tradycji suski sechlonskiej można znaleźć w pracy „Ujanowice – wieś powiatu limanowskiego” Jana Ligęzy wydanej w 1905 r. (prace Komisji etnograficznej Polskiej Akademii Umiejętności nr 9). Zwyczaj ten przetrwał do współczesnych czasów, a stosowana metoda produkcji praktycznie nie uległa zmianie. Najstarsza, już nieużywana, suszarnia ma ponad sto lat. Dowodem potwierdzającym zachowanie starej metody są specyficzne suszarnie wykorzystywane do produkcji suski sechlońskiej, których konstrukcje opracowali miejscowi producenci. Suszarnie te doskonale komponują się z krajobrazem tego obszaru.

Suszenie i wędzenie jest tak popularne, że powstawały różne pieśni i wiersze nawiązujące do tej tradycji - np. stara przyśpiewka:

„… Oj Sechna, Sechna ty skopciała wiosko, gdyby nie suszarnie byłabyś stolicą …”

Renomę suski sechlońskiej potwierdzają także nagrody i wyróżnienia, jakie suska sechlońska otrzymała w poszczególnych konkursach: w 2000 r. wyróżnienie w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo”, w 2004 r. nagroda w konkursie „Perła 2004” na najlepszy polski regionalny produkt żywnościowy, a w 2006 r. I miejsce w plebiscycie „Małopolski Smak”.

O renomie produktu, jego związku tym obszarem oraz o tradycji suszenia śliw świadczy również organizowane od 2001 r. w miejscowości Dobrociesz Święto Suszonej Śliwki, w którym najważniejsze są suszone śliwki pod najrozmaitszymi postaciami. Kolejnym faktem potwierdzającym renomę suski sechlońskiej jest tzw. „Szlak Suszonej Śliwki” – szlak turystyczny opracowany przez władze samorządowe wyznaczający gospodarstwa posiadające sady śliwkowe oraz suszarnie owoców.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

(art. 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

http://www.minrol.gov.pl/DesktopDefault.aspx?TabOrgId=1620&LangId=0

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.035.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 35

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 12 lutego 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisji Europejskiej
2010/C 035/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.5599 – AMCOR/ALCAN) ( 1 )	1

2010/C 035/02	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.5584 – Belgacom/BICS/MTN) ( 1 )	1

2010/C 035/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.5764 – BNP Paribas/Dexia Epargne Pension) ( 1 )	2

	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisji Europejskiej
2010/C 035/04	Kursy walutowe euro	3

	Trybunał Obrachunkowy
2010/C 035/05	Opinia nr 1/2010 Poprawa finansowego zarządzania budżetem Unii Europejskiej: Zagrożenia i wyzwania	4

	INFORMACJE PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2010/C 035/06	Aktualizacja wykazu dokumentów pobytowych, o których mowa w art. 2 ust. 15 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. C 247 z 13.10.2006, s. 1; Dz.U. C 153 z 6.7.2007, s. 5; Dz.U. C 192 z 18.8.2007, s. 11; Dz.U. C 271 z 14.11.2007, s. 14; Dz.U. C 57 z 1.3.2008, s. 31; Dz.U. C 134 z 31.5.2008, s. 14; Dz.U. C 207 z 14.8.2008, s. 12; Dz.U. C 331 z 31.12.2008, s. 13; Dz.U. C 3 z 8.1.2009, s. 5; Dz.U. C 64 z 19.3.2009, s. 15; Dz.U. C 198 z 22.8.2009, s. 9; Dz.U. C 239 z 6.10.2009, s. 2; Dz.U. C 298 z 8.12.2009, s. 15; Dz.U. C 308 z 18.12.2009, s. 20)	5

2010/C 035/07	Aktualizacja kwot referencyjnych wymaganych przy przekraczaniu granic zewnętrznych, o których mowa w art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. C 247 z 13.10.2006, s. 19, Dz.U. C 153 z 6.7.2007, s. 22, Dz.U. C 182 z 4.8.2007, s. 18, Dz.U. C 57 z 1.3.2008, s. 38, Dz.U. C 134 z 31.5.2008, s. 19, Dz.U. C 37 z 14.2.2009, s. 8)	7

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ADMINISTRACYJNE
	Komisji Europejskiej
2010/C 035/08	Zaproszenie do składania wniosków w ramach programu prac wspólnego Europejskiego Programu Badań Metrologicznych (EMRP)	8

	INNE AKTY
	Komisji Europejskiej
2010/C 035/09	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	9

2010/C 035/10	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	13


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG