28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/1

A.

mając na uwadze, że małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) mają zasadnicze znaczenie dla gospodarki europejskiej, gdyż tworzą ponad 100 milionów miejsc pracy, przyczyniają się do wzrostu gospodarczego, stanowią główne źródło innowacji, a także wspierają równość płci i rozwój regionalny,

B.

mając na uwadze, że wniosek w sprawie Karty Małych Przedsiębiorstw (KMP) dla Europy spotka się z ciepłym przyjęciem, będzie jednak skuteczny tylko w przypadku konkretnego zaangażowania w jego realizację na poziomie państw członkowskich i Wspólnoty,

C.

mając na uwadze, że obecny kryzys rynków finansowych jeszcze bardziej uwydatnił niedostatki obowiązujących ram dotyczących MŚP i spowodował, że jeszcze pilniej należy uwzględnić potrzeby MŚP oraz skutecznie wdrożyć przepisy zawarte w KMP,

1.

wzywa państwa członkowskie do potwierdzenia, że zamierzają formalnie zatwierdzić KMP podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Brukseli w grudniu 208 r., aby zagwarantować, że zostanie ona dostrzeżona; wzywa również Radę, aby przy przyjmowaniu KMP sprawiła, że jej przepisy będą wiążące, tak aby karta ta miała znaczący i pozytywny wpływ na otoczenie MŚP;

2.

podkreśla potrzebę pełnego poparcia przez państwa członkowskie wdrożenia przepisów KMP, aby były one skuteczne; wzywa do podjęcia konkretnych środków zarówno na poziomie krajowym, jak i regionalnym jako uzupełnienia środków przyjętych na poziomie Wspólnoty; zwraca się zatem do państw członkowskich o ogłoszenie tego, jak i w jakim terminie włączą one postanowienia KMP do krajowych ram regulacyjnych;

3.

przypomina, że w celu zagwarantowania skuteczności środków w ramach KMP należy ustanowić system monitorowania postępów w ich funkcjonowaniu i wdrażania przez Komisję i państwa członkowskie; nalega, aby postępy we wdrażaniu postanowień KMP zawarto w odrębnym rozdziale rocznych sprawozdań dotyczących krajowych programów reform w ramach strategii lizbońskiej;

4.

apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby, rozwiązując kwestię obecnego kryzysu finansowego, nie zapominały o realnej gospodarce poprzez udzielanie konkretnego wsparcia MŚP i gwarantowanie im dostępu do finansowania w tym krytycznym okresie; z zadowoleniem przyjmuje zatem nowy pakiet Europejskiego Banku Inwestycyjnego przewidujący 30 000 000 000 EUR na pożyczki dla MŚP, tak jak to uzgodniła Rada; wyraża pogląd, że kwota ta nie wystarczy do rozwiązania bieżących problemów związanych z finansowaniem MŚP;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/2

A.

mając na uwadze, że w czerwcu 2008 r. Kodeks postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni obchodził dziesiątą rocznicę swojego istnienia,

B.

mając na uwadze, że ponad trzy lata temu, 30 czerwca 2005 r., COARM (grupa robocza Rady ds. broni konwencjonalnej) osiągnęła porozumienie na poziomie technicznym co do tekstu wspólnego stanowiska w wyniku gruntownego przeglądu Kodeksu postępowania UE w sprawie wywozu broni w celu przekształcenia go w skuteczny instrument kontroli wywozu broni z terytorium UE i przez przedsiębiorstwa wspólnotowe,

C.

mając na uwadze, że przyjęcie powyższego wspólnego stanowiska uczyni kodeks prawnie wiążącym instrumentem kontroli wywozu broni dla wszystkich państw członkowskich UE,

D.

mając na uwadze, że pomimo licznych apeli ze strony Parlamentu, Rada nie zdołała przyjąć tego wspólnego stanowiska na szczeblu politycznym od 2005 r., wskutek czego kwestia ta pozostaje nierozwiązana,

E.

mając na uwadze, że kwestia ta nabrała nowego wymiaru i stała się pilna ze względu na szereg wydarzeń:

1.

ponownie wyraża zdecydowaną krytykę obecnego impasu politycznego w związku z nieprzyjęciem wspólnego stanowiska w świetle dziesiątej rocznicy kodeksu;

2.

nalega na prezydencję francuską, a jeśli to okaże się konieczne, także na państwa, które będą sprawować przewodnictwo w Radzie w przyszłości, aby rozwiązały tę kwestię poprzez doprowadzenie do przyjęcia wspólnego stanowiska bez dalszej zwłoki;

3.

powtarza, że wkład UE w prace nad wiążącym na szczeblu międzynarodowym traktatem o handlu bronią znacznie zyska na wiarygodności, gdy tylko jej własny system wywozu broni stanie się prawnie wiążący;

4.

ponownie stwierdza, że wraz z przyjęciem wspólnego stanowiska należy podjąć działania mające na celu między innymi:

5.

jest przekonany, że przyjęcie wspólnego stanowiska dotyczącego Kodeksu postępowania w sprawie wywozu broni ma podstawowe znaczenie dla systematycznego wdrażania przyszłej dyrektywy w sprawie wewnątrzwspólnotowych dostaw produktów związanych z obronnością oraz skutecznej kontroli eksportu broni;

6.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/3

A.

mając na uwadze, że uchylanie się od płacenia podatku VAT i nadużycia w tej dziedzinie nie tylko negatywnie wpływają na finansowanie budżetów państw członkowskich, lecz również na system zasobów własnych UE, gdyż zmniejszenie zasobów własnych opartych na podatku VAT należy kompensować zwiększeniem zasobów własnych opartych na produkcie narodowym brutto (PNB), a zakłócenia wynikające z nadużyć w dziedzinie VAT naruszają ogólną równowagę systemu zasobów własnych,

B.

mając na uwadze, że w komunikacie z dnia 31 maja 2006 r. w sprawie konieczności opracowania skoordynowanej strategii w celu poprawy walki z oszustwami podatkowymi (COM(2006)0254) Komisja stwierdziła, że państwa członkowskie niedostatecznie wykorzystywały możliwości współpracy administracyjnej powstałe w wyniku wzmocnienia ram prawnych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1798/2003 (3), oraz uznała poziom współpracy administracyjnej za nieproporcjonalny do ilości wewnątrzwspólnotowego handlu,

C.

mając na uwadze, że przedstawiona w specjalnym sprawozdaniu nr 8/2007 analiza Trybunału Obrachunkowego na temat terminowej i skutecznej wymiany informacji między państwami członkowskimi, a także stworzenia odpowiednich struktur i procedur administracyjnych w celu wspierania współpracy administracyjnej potwierdziła, że nie został jeszcze zrealizowany główny cel rozporządzenia (WE) nr 1798/2003, tj. skuteczna współpraca administracyjna w celu zwalczania procederu uchylania się od płacenia podatku VAT,

1.

z zadowoleniem przyjmuje specjalne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego nr 8/2007, które zawiera niezależną ocenę współpracy administracyjnej w dziedzinie zwalczania procederu uchylania się od płacenia podatku VAT i nadużyć podatkowych, oraz analizę osiągnięć państw członkowskich i roli Komisji w sposób bardzo szczegółowy; na podstawie ustaleń Trybunału Obrachunkowego stwierdza, że rozporządzenie (WE) nr 1798/2003 nie jest skutecznym narzędziem dla współpracy administracyjnej, jako że niektóre państwa członkowskie blokują jego wdrożenie a rola Komisji jest ograniczona;

2.

jest świadomy, że faktyczny zakres procederu nadużyć podatkowych i uchylania się od płacenia podatku VAT jest trudny do oszacowania, gdyż wiele państw członkowskich nie gromadzi ani nie publikuje danych na ten temat; stwierdza, że zgodnie z szacunkowymi danymi przytoczonymi przez Trybunał Obrachunkowy, w 2005 r. utrata dochodów z tytułu podatku VAT wyniosła w Niemczech 17 miliardów euro, natomiast w latach podatkowych 2005/2006 w Zjednoczonym Królestwie — 18,2 miliardów EUR; odnotował, że skala nadużyć podatkowych może przekraczać wielkość łącznego budżetu wspólnotowego;

3.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą przeprowadzenia analizy w celu uzyskania szacowanej wartości nadużyć podatkowych, w tym nadużyć dotyczących podatku VAT, w różnych państwach członkowskich; zwraca się do Komisji, aby poinformowała właściwe komisje parlamentarne o ustaleniach przedstawionych w analizie, jak tylko będzie ona dostępna;

4.

wzywa Radę i Komisję do przyznania wyższego priorytetu wypracowaniu wspólnego podejścia w celu oszacowania i analizy nadużyć finansowych w zakresie podatku VAT, co powinno umożliwić zbadanie czy stosowane przez państwa członkowskie metody zwalczania unikania płacenia podatku VAT oraz oszustw z nim związanych są skuteczne, czy może powodują one jedynie przeniesienie oszustw podatkowych do innego sektora gospodarki lub do innych państw członkowskich;

5.

wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie, aby w pełni uwzględniły zalecenia Komitetu Kontaktowego najwyższych organów kontroli Unii Europejskiej z grudnia 2007 r. zawierające propozycje sposobów poprawy szacunków przez państwa członkowskie oraz jak utworzyć jednolity model szacowania wartości nadużyć związanych z podatkiem VAT;

6.

jest zaniepokojony wykrytymi przez Trybunał Obrachunkowy niedociągnięciami w zakresie współpracy administracyjnej pomiędzy państwami członkowskimi w dziedzinie podatku VAT;

7.

wyraża zaniepokojenie stwierdzonym przez Trybunał Obrachunkowy brakiem podstawowych wymogów skutecznej współpracy w niektórych państwach członkowskich; stwierdza przede wszystkim następujące niedociągnięcia:

8.

zaleca, aby państwa członkowskie zagwarantowały terminową wymianę informacji na wniosek; jest przekonany, że proponowane zmiany w dyrektywie o podatku VAT (4) i w rozporządzeniu (WE) nr 1798/2003, których celem jest skrócenie terminów gromadzenia i wymiany informacji, przyniosą pełne efekty dopiero wtedy, gdy państwa członkowskie, które jeszcze nie uruchomiły mechanizmów monitorowania w celu dotrzymywania terminów udzielania odpowiedzi na wnioski, nadrobią zaległości; zwraca się do Komisji o informowanie go o postępach dokonanych przez poszczególne państwa członkowskie w zakresie tworzenia mechanizmów kontroli oraz o ocenę ich skuteczności;

9.

wzywa Radę do zajęcia się kwestią rozbieżności pomiędzy liczbą wniosków o informacje, które rzekomo otrzymało dane państwo członkowskie, a liczbą wniosków, które rzekomo wysłało do niego inne państwo członkowskie, oraz do pilnego rozwiązania tego problemu;

10.

zwraca się do Komisji z zaleceniem, aby w krajowych programach reform w ramach strategii lizbońskiej państwa członkowskie przedstawiały sprawozdania z wdrożenia wymogów w zakresie danych w stosunku do innych państw członkowskich; uważa, że w przypadku gdy dane przekazywane z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego dostarczane są systematycznie z opóźnieniem istotne jest, by Komisja wszczynała wobec państwa członkowskiego, które przekazuje dane z opóźnieniem, postępowanie w sprawie naruszenia przepisów wspólnotowych;

11.

wzywa Komisję do wprowadzenia ułatwień w dalszej wymianie najlepszych praktyk i koordynacji działań między państwami członkowskimi w zakresie rozwiązań organizacyjnych związanych ze współpracą administracyjną;

12.

zachęca państwa członkowskie, aby w pełni wykorzystały możliwość delegowania kompetencji w dziedzinie wymiany informacji na lokalne urzędy skarbowe w celu przyspieszenia i poprawy jakości współpracy; stwierdza, że zabezpieczony elektroniczny kanał informacyjny między lokalnymi urzędami w różnych państwach członkowskich został udostępniony przez Komisję w 2007 r.;

13.

uznaje, że współpraca administracyjna na poziomie UE jest istotnym narzędziem zwalczania oszustw podatkowych; zachęca państwa członkowskie do pełnego wykorzystania możliwości ustanowienia skutecznej współpracy administracyjnej pomiędzy lokalnymi urzędami skarbowymi, w tym za pośrednictwem łączności elektronicznej;

14.

odnotowuje, że Belgia stworzyła Eurocanet (europejska sieć zwalczania oszustw karuzelowych) w celu poprawy spontanicznej wymiany informacji; odnotowuje, że 24 państwa członkowskie uczestniczą w wymianie informacji o firmach podejrzanych o zaangażowanie w oszustwa z udziałem znikającego podatnika;

15.

odnotowuje, że w opinii ekspertów, Eurocanet umożliwia organom podatkowym wykrywanie nadużyć związanych z podatkiem VAT szybciej niż w przypadku pełnej wymiany informacji, nadaje władzom belgijskim funkcję centralnego punktu koordynacyjnego i zapewnia zaangażowanie administracyjnych służb operacyjnych odpowiedzialnych za zwalczanie nadużyć;

16.

zauważa jednak, że skuteczność Eurocanetu jest ograniczona ze względu na fakt, że trzy duże państwa członkowskie — Niemcy, Włochy i Zjednoczone Królestwo — nie uczestniczą w tym przedsięwzięciu; wzywa Niemcy, Włochy i Zjednoczone Królestwo, aby przyłączyły się do Eurocanetu;

17.

wyraża zaniepokojenie z powodu stwierdzenia przez Trybunał Obrachunkowy poważnych niedociągnięć w Systemie Wymiany Informacji o Podatku VAT (VIES) spowodowanych opóźnieniami w gromadzeniu i pozyskiwaniu danych oraz problemami w korygowaniu błędnych danych; wzywa państwa członkowskie i Komisję do wyeliminowania niedociągnięć w trybie pilnym do końca 2008 r.;

18.

nie jest w stanie zrozumieć, dlaczego państwa członkowskie — pomimo starań Komisji, aby ułatwić osiągnięcie porozumienia — wciąż nie uzgodniły wspólnych kryteriów usuwania numerów identyfikacji podatkowej, pomimo że możliwość szybkiego wycofania numeru VAT ma zasadnicze znaczenie dla zahamowania nadużyć związanych z podatkiem VAT i zapobiegania nim;

19.

wyraża ubolewanie z powodu niedostatecznego wykorzystania przez państwa członkowskie jednoczesnych, wielostronnych kontroli, chociaż Wspólnota sfinansowała je, a Trybunał Obrachunkowy potwierdza ich skuteczność;

20.

żałuje, zwłaszcza w świetle wspomnianych niedociągnięć stwierdzonych przez Trybunał Obrachunkowy w Niemczech, że Niemcy nie zastosowały się do zalecenia Trybunału Obrachunkowego; zgadza się z opinią Trybunału Obrachunkowego, że odmowa Niemiec jest równoznaczna z niedopełnieniem obowiązków wynikających z Traktatu WE; odnotowuje, że Komisja wszczęła przeciw Niemcom postępowanie o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom przed Trybunałem Sprawiedliwości; zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o przeprowadzenie planowanej kontroli w Niemczech w przypadku przychylnego wyroku Trybunału Sprawiedliwości;

21.

odnotowuje, że grupa robocza Komisji ds. Podatków omówiła specjalne sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego; zwraca się do Rady, aby przyjęła formalne wnioski dotyczące ustaleń Trybunału Obrachunkowego podczas procedury udzielenia Komisji absolutorium do grudnia 2008 r., tak jak to miało miejsce w przypadku innych specjalnych sprawozdań;

22.

z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji dotyczące zmiany dyrektywy w sprawie VAT (5) i rozporządzenia w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie VAT (6) w celu przyspieszenia gromadzenia i wymiany informacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowych począwszy od roku 2010 r. i wzywa Radę do szybkiego przyjęcia proponowanych środków;

23.

zwraca się do Komisji o przedstawienie dalszych wniosków mających na celu wzmocnienie zdolności państw członkowskich w zakresie pobierania nieuiszczonego podatku VAT poprzez uczynienie przedsiębiorcy, w sposób rygorystyczny, współodpowiedzialnym za straty podatkowe, w przypadkach gdy niedopełnienie przez niego zobowiązań w zakresie sprawozdawczości ułatwiło oszustwo;

24.

zwraca się do Komisji o przedstawienie kolejnych wniosków w sprawie automatycznego dostępu wszystkich pozostałych państw członkowskich do niektórych niesensytywnych danych znajdujących się w posiadaniu państw członkowskich, dotyczących osób podlegających ich opodatkowaniu, oraz w sprawie harmonizacji procedury rejestracji i wykreślenia z rejestru osób podlegających VAT, żeby zapewnić szybkie wykrycie i wykreślenie z rejestru fałszywych podatników;

25.

odnotowuje, że zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1798/2003 Komisja ocenia funkcjonowanie współpracy administracyjnej i podsumowuje doświadczenia państw członkowskich; odnotowuje projekt Komisji, aby stworzyć system monitorowania z mierzalnymi wskaźnikami, który pozwoli ocenić, czy państwa członkowskie mogą zapewnić i faktycznie zapewniają skuteczną wzajemną pomoc; zwraca się do Komisji, aby informowała Parlament o postępach prac przed rozpoczęciem najbliższej procedury udzielania absolutorium;

26.

odnotowuje, że Komisja nie ma dostępu do treści informacji wymienianych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1798/2003, a jej rola ogranicza się do konserwacji i rozwoju sieci komunikacyjnej; zgadza się z Trybunałem Obrachunkowym, że przeszkadza to Komisji w wykryciu powodów problemów oraz zaproponowaniu rozwiązań;

27.

odnotowuje, że państwa członkowskie odmawiają przyznania Komisji (OLAF) dostępu do danych wymienianych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1798/2003 i danych wymienianych w ramach Eurocanetu; odnotowuje stanowisko Komisji (OLAF), która twierdzi, że gdyby posiadała dostęp do takich danych, mogłaby wytwarzać istotną wartość dodaną, zapewniając analizy tendencji i nowo wykrytych systemów nadużyć z perspektywy wspólnotowej;

28.

odnotowuje, że w kwietniu 2008 r. Europol otworzył plik analityczny dotyczący wewnątrzwspólnotowych oszustw z udziałem znikającego podatnika, którego celem jest identyfikacja organizatorów naruszeń, ujawnienie ich siatki przestępczej i przeanalizowanie najbardziej powszechnych form wewnątrzwspólnotowych oszustw z udziałem znikających podatników;

29.

odnotowuje wnioski wyciągnięte na posiedzeniu Rady ECOFIN w dniu 7 października 2008 r., w których ustalono, że utworzony zostanie nowy mechanizm poprawy współpracy między państwami członkowskimi w celu zwalczania oszustw związanych z VAT, tzw. Eurofisc; dodaje, że Eurofisc miałby się opierać na Eurocanet; odnotowuje też, że zgodnie z wytycznymi przyjętymi przez Radę ECOFIN, Eurofisc będzie zdecentralizowaną siecią wymiany informacji między państwami członkowskimi, będą w niej uczestniczyć wszystkie państwa członkowskie na zasadzie dobrowolności, a jego struktura organizacyjna będzie ustalana za porozumieniem państw członkowskich, przy wsparciu ze strony Komisji;

30.

zgadza się z opinią, że osiągnięcie istotnej poprawy współpracy w dziedzinie zwalczania nadużyć związanych z podatkiem VAT wymaga zdecydowanego impulsu politycznego; jest jednak przekonany, że wprowadzenie Eurofisc może przynieść korzyści, jeżeli udział w nim będzie obowiązkowy dla wszystkich państw członkowskich w celu uniknięcia problemów, jakie napotkał Eurocanet oraz jeżeli Komisja będzie w pełni uczestniczyć w działalności Eurofisc i odgrywać rolę koordynatora;

31.

wzywa Radę do kontynuowania negocjacji w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w zakresie zwalczania oszustw finansowych godzących w finansowe interesy Wspólnoty, łącznie z oszustwami dotyczącymi podatku VAT, co dostarczyłoby szczegółowych ram multidyscyplinarnej współpracy administracyjnej w zakresie zwalczania oszustw finansowych;

32.

wzywa odpowiednie służby Komisji, DG ds. Podatków i Unii Celnej oraz Europejski Urząd Zwalczania Nadużyć (OLAF), aby utworzyć zespół zadaniowy, który zbada następujące kwestie:

33.

zwraca się do państw członkowskich o usunięcie przeszkód prawnych w prawie krajowym, które utrudniają transgraniczne dochodzenia sądowe, zwłaszcza w sprawach, w których straty z tytułu podatku VAT mają miejsce w innym państwie członkowskim;

34.

odnotowuje, że w opinii Komisji dochody Wspólnoty z zasobów opierających się na podatku są chronione konwencją o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z 1995 r. (7); odnotowuje, że w 1997 r. Rada przyjęła raport wyjaśniający, który wyraźnie wyłączył VAT z zakresu konwencji; odnotowuje, że raport wyjaśniający nie jest prawnie wiążący; zwraca się do Rady o przejrzenie swojej wykładni w celu usunięcia przeszkód prawnych utrudniających prowadzenie dochodzeń transgranicznych w sprawach dotyczących nadużyć związanych z podatkiem VAT;

35.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europolowi i Eurojustowi, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/8

1.

jest zdania, że kontynuacja politycznej i ekonomicznej stabilizacji oraz tworzenie demokratycznych instytucji w krajach bałkańskich wymaga aktywnego udziału kobiet (biorąc pod uwagę, że stanowią one nieco więcej niż połowę ludności);

2.

z niepokojem zauważa, że prawa i praktyki w zakresie równości płci (instytucjonalne, finansowe i prawa człowieka) nie są w pełni zagwarantowane, chociaż jest różnica między krajami, które rozpoczęły negocjacje w sprawie przystąpienia a tymi, które ich nie rozpoczęły;

3.

podkreśla znaczenie równych praw i równego dostępu kobiet do rynku pracy, co jest niezbędne dla ich niezależności ekonomicznej, dla krajowego wzrostu gospodarczego i walki z ubóstwem, na które kobiety są bardziej narażone niż mężczyźni;

4.

zauważa, że kobiety nieproporcjonalnie ucierpiały z powodu oszczędności wprowadzonych w wydatkach socjalnych i publicznych, takich jak służba zdrowia, opieka rodzinna i nad dziećmi; zwraca uwagę, że istniejące w przeszłości niezarobkowe źródła dochodów i usługi, tam gdzie istniały pozwalały kobietom na znalezienie płatnego zatrudnienia i w rezultacie na pogodzenie życia zawodowego z życiem rodzinnym;

5.

z niepokojem zauważa, że kobiety, na ogół mniej licznie reprezentowane na rynku pracy, stanowią większość w niektórych tradycyjnie kobiecych zawodach, w których ich sytuacja jest bardziej niepewna, w szczególności na obszarach wiejskich; w związku z tym wzywa do podjęcia specjalnych kroków mających na celu uniknięcie feminizacji sektorów z mniejszymi wynagrodzeniami; wyraża również zaniepokojeniem występowania zjawiska różnicy w zarobkach obu płci oraz faktem, że kobiety napotykają trudności przy rozpoczynaniu własnej działalności gospodarczej;

6.

zachęca rządy krajów bałkańskich do ustanowienia ram prawnych zrównujących zarobki obu płci, do pomagania kobietom w godzeniu życia prywatnego i zawodowego oraz do stworzenia w tym celu dobrego jakościowo, dostępnego i niedrogiego systemu opieki nad dziećmi i osobami starszymi, oraz usunięcia przeszkód uniemożliwiających kobietom prowadzenie własnej działalności gospodarczej;

7.

podkreśla znaczenie edukacji dla eliminacji stereotypów kulturowych i stereotypów związanych z wzorcami społecznej roli zarówno mężczyzn jak i kobiet oraz fakt, że system kształcenia nie powinien propagować stereotypowych wzorców, w tym w zakresie wyboru zawodu;

8.

zwraca uwagę na ogólnie niedostateczną infrastrukturę opieki zdrowotnej, szczególnie na obszarach wiejskich, i wzywa rządy do zapewnienia kobietom regularnych przeciwrakowych badań profilaktycznych szyjki macicy i piersi, a także testów HIV/AIDS, ponieważ kobiety są bardziej zagrożone tą chorobą; podkreśla znaczenie psychologicznej i medycznej rehabilitacji kobiet — ofiar wojny;

9.

jest zdania, że kobiety na Bałkanach, będące ofiarami wojny, nie powinny już być więcej postrzegane jedynie jako ofiary wojny, lecz jako siła na rzecz stabilizacji i rozwiązywania konfliktów; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie kwot i wzywa kraje, które jeszcze tego nie zrobiły, do promowania reprezentacji kobiet i skutecznego wprowadzenia kwot płciowych w partiach politycznych i zgromadzeniach narodowych oraz zachęca państwa, które to uczyniły do kontynuowania procesu w celu zapewnienia kobietom możliwości uczestnictwa w życiu politycznym i zaradzenia ich zbyt niskiej reprezentacji celem definitywnej eliminacji niewidocznych barier jak również wzywa do podjęcia pozytywnych działań gwarantujących, że kobiety i mężczyźni od najmłodszych lat uczyć się będą czym jest obywatelstwo i jak być obywatelem;

10.

z niepokojem odnotowuje, że pomimo niedawnego wprowadzenia ram prawnych w większości krajów Bałkańskich, nadal dochodzi do przemocy domowej i zniewag słownych; dlatego też zachęca te kraje do podjęcia działań w celu stworzenia schronisk dla ich ofiar oraz zapewnienia większego uczulenia instytucji odpowiedzialnych za porządek, władz sądowych i urzędników służby publicznej na to zjawisko;

11.

podkreśla, że przemoc domowa jest jeszcze bardziej rozpowszechniona niż na to wskazują istniejące dane oraz że dotyczące jej statystyki i dane są niekompletne, źle gromadzone i nie znormalizowane nawet w krajach, które przyjęły w tej dziedzinie specjalne przepisy;

12.

podkreśla znaczenie kampanii podnoszących świadomość społeczną w walce ze stereotypami, dyskryminacją (na tle płci, kultury lub religii) i przemocą domową dla ogólnej równości płci; zauważa, że kampanie te powinny być uzupełniane promowaniem w mediach, ogłoszeniach i edukacyjnych materiałach internetowych modeli pozytywnego wizerunku roli kobiet;

13.

z zadowoleniem przyjmuje niedawne zmiany ram legislacyjnych i instytucjonalnych w tych krajach odzwierciedlające poważne zobowiązanie do zapewnienia równych szans dla kobiet i mężczyzn; podkreśla jednocześnie, że dla pełnego wdrożenia tych przepisów potrzebne są zdecydowane środki;

14.

wzywa rządy Bałkanów do przygotowania się do przyjęcia zintegrowanego podejścia do kwestii równości płci, na wszystkich poziomach i we wszystkich obszarach życia politycznego i społecznego;

15.

wzywa wszystkie państwa członkowskie, które tego jeszcze nie zrobiły, do przyjęcia krajowych planów wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, oraz do ich wdrażania w stosunkach z krajami bałkańskimi;

16.

z niepokojem odnotowuje, że kraje bałkańskie są krajami tranzytu w procederze handlu ludźmi, a ofiarami handlu są na ogół kobiety i dzieci; podkreśla, że równość płci, kampanie uświadamiające, środki walki z korupcją i z przestępczością zorganizowaną są ważne dla zapobiegania negatywnym zjawiskom na Bałkanach, takim jak handel ludźmi oraz dla ochrony potencjalnych ofiar;

17.

wzywa państwa bałkańskie do pilnego podjęcia działań mających na celu zapobieganie prostytucji, w szczególności prostytucji dzieci, i pornografii, zaostrzenie kar za przymuszanie bądź nakłanianie do prostytucji i/oraz za uczestnictwo w tworzeniu materiałów pornograficznych, a także uznanie dziecięcej pornografii w Internecie za niezgodną z przestępstwo;

18.

podkreśla znaczenie organizacji pozarządowych i organizacji kobiecych dla poznania problemów kobiet i opracowania odpowiednich rozwiązań, w szczególności grupy roboczej ds. równości płci w ramach Paktu stabilności dla Europy Południowo-Wschodniej, dla rozwijania procesu demokratycznego oraz stabilności w tym regionie; zachęca organizacje pozarządowe do działania i proponuje wymianę najlepszych praktyk w zakresie równości płci pomiędzy zainteresowanymi krajami oraz pomiędzy nimi i sieciami europejskich organizacji pozarządowych;

19.

wzywa Komisję do uruchomienia funduszy przedakcesyjnych dla wzmocnienia praw kobiet na Bałkanach, zwłaszcza przez działania kobiecych organizacji pozarządowych i organizacji kobiecych;

20.

wzywa Komisję do ścisłego monitorowania i naciskania na wypełnienie kryteriów kopenhaskich, w szczególności w zakresie równości szans kobiet i mężczyzn oraz praw kobiet przez kraje kandydujące i potencjalne kraje kandydujące; zachęca kraje kandydujące i potencjalne kraje kandydujące z Bałkanów do harmonizacji ich praw w zakresie antydyskryminacji i równości płci z dorobkiem prawnym Wspólnoty z myślą o możliwości przyszłej akcesji;

21.

wzywa Komisję do zagwarantowania, że jej polityka przedstawiona w wyżej wspomnianym komunikacie z dnia 5 marca 2008 r., mająca na celu wzmocnienie organizacji pozarządowych w Zachodnich Bałkanach, będzie skoncentrowana głównie na wzmocnieniu uczestnictwa kobiet w społeczeństwie obywatelskim;

22.

podkreśla, że kobiety romskie są ofiarami rozlicznych form dyskryminacji (rasowej, etnicznej, na tle płci) i są bardziej narażone na ubóstwo i wykluczenie społeczne, dlatego też należy opracować zróżnicowane podejście do tych problemów; szczególnie kobiety romskie spotykają się w wielu krajach z uprzedzeniami oraz z innymi problemami, takimi jak brak obywatelstwa, ograniczony dostęp do dobrego poziomu edukacji, nieodpowiednie warunki życiowe, brak dostępu do opieki zdrowotnej, wysokie bezrobocie, niewielkie uczestnictwo w życiu politycznym i publicznym;

23.

z niepokojem odnotowuje brak aktualnych danych statystycznych i wskaźników, które pomogłyby w ocenie sytuacji kobiet na Bałkanach;

24.

wzywa państwa kandydujące i te, które mogą kandydować w przyszłości, do zagwarantowania wyeliminowania wszelkich form dyskryminacji i uprzedzeń, które dotykają kobiety będące ofiarami wszelkich form dyskryminacji, w szczególności kobiety romskie; wzywa kraje bałkańskie do opracowania skutecznej i praktycznej strategii walki z dyskryminacją, która zostanie wdrożona na wszystkich poziomach (krajowym i lokalnym);

25.

wzywa Europejski Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet do kontrolowania równości mężczyzn i kobiet także w krajach bałkańskich, zwracając szczególną uwagę na kraje kandydujące;

26.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i zainteresowanym krajom kandydującym oraz potencjalnym krajom kandydującym;

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/11

A.

mając na uwadze szybko powiększającą się liczbę kormoranów (Phalacrocorax carbo) na obszarze Unii Europejskiej, których całkowita populacja w Europie w ostatnich 25 latach zwiększyła się dwudziestokrotnie i którą obecnie szacuje się na co najmniej 1,7—1,8 mln ptaków,

B.

mając na uwadze udowodnione i trwałe szkody wyrządzane przedsiębiorstwom produkcyjnym sektora akwakultury i zasobom wielu dzikich gatunków ryb w wodach śródlądowych i u wybrzeży morskich w wielu państwach członkowskich,

C.

mając na uwadze, że wprowadzenie podejścia ekosystemowego do gospodarki morskiej i przybrzeżnej oraz zagospodarowanie w oparciu o to podejście wód śródlądowych wymaga wyważonej polityki, która będzie w stanie zapewnić równowagę między różnorodnymi, aczkolwiek z pewnością uzasadnionymi celami związanymi z trwałym wykorzystaniem zasobów rybnych: ochroną ptaków i utrzymaniem różnorodności fauny ptasiej i rybnej z jednej strony oraz uzasadnionymi interesami rybaków i operatorów gospodarstw rybnych w celu gospodarczego wykorzystania zasobów ryb — z drugiej; mając ponadto na uwadze, że rozporządzenie Rady (WE) nr 1100/2007 z dnia 18 września 2007 r. ustanawiające środki w celu odnowienia zasobów węgorza europejskiego (5) stanowi przykład takiej właśnie wyważonej polityki,

D.

mając ponadto na uwadze, że w wielu państwach członkowskich kormorany wyrządziły udowodnione trwałe straty w roślinności na niektórych obszarach geograficznych,

E.

mając na uwadze, że zarówno wewnątrz UE, jak i z zainteresowanymi państwami trzecimi brak jest obecnie wystarczającej dwustronnej i wielostronnej koordynacji na płaszczyźnie naukowej i administracyjnej w celu ogarnięcia tego zjawiska i przeciwdziałania mu, zwłaszcza jeżeli chodzi o gromadzenie wiarygodnych i powszechnie uznawanych danych dotyczących całkowitej populacji kormoranów w UE,

F.

mając na uwadze, że podgatunek Phalacrocorax carbo sinensis (kormoran lądowy) już w 1997 r. skreślono z listy gatunków ptaków podlegających specjalnym środkom ochrony dotyczącym ich naturalnego siedliska (załącznik I do dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa), ponieważ podgatunek ten najpóźniej w 1995 r. osiągnął właściwy stan ochrony (Favourable Conservation Status), natomiast podgatunek Phalacrocorax carbo carbo (kormoran atlantycki), który nigdy nie był zagrożony, nawet nie znalazł się na tej liście,

G.

mając na uwadze, że art. 9 ust. 1 lit. a) tiret trzecie dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa daje państwom członkowskim możliwość wprowadzenia czasowych środków ochronnych w celu zapobiegnięcia poważnym szkodom, jeżeli środki takie nie zagrażają ochronie przewidzianej w dyrektywie w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, to znaczy konkretnie zachowaniu w dobrym stanie danego gatunku ptaków,

H.

mając na uwadze, że niebezpieczeństwo wystąpienia poważnych szkód wzrasta niewspółmiernie, im bardziej liczba kormoranów w danym regionie zbliża się do granicy pojemności środowiska (carrying capacity) wód wielkopowierzchniowych, co jednocześnie znacznie osłabia skuteczność lokalnych środków ochronnych,

I.

mając na uwadze, że pojęcie poważnych szkód, niejasno zdefiniowane art. 9 ust. 1 lit. a) tiret trzecie dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa i pozwalające państwom członkowskim na podejmowanie bezpośrednich działań w celu regulacji wielkości populacji ptaków, doprowadziło do ogromnej niepewności prawnej organów administracji krajowej i może być zarzewiem poważnych konfliktów społecznych,

J.

mając na uwadze, że wnioski międzynarodowych grup ekspertów dotyczące problematyki kormoranów w Europie są ze sobą sprzeczne, co widać na przykładzie sprawozdań końcowych REDCAFE (6), FRAP (7) i EIFAC (8),

K.

mając na uwadze, że dopuszczalność i finansowanie działań służących ograniczaniu szkód wyrządzanych przez kormorany wchodzi w zakres kompetencji państw członkowskich lub regionów, jednak zrównoważone zarządzanie zasobami można zagwarantować jedynie w ramach skoordynowanych działań wszystkich zainteresowanych państw członkowskich i regionów przy współudziale Unii Europejskiej, gdyż kormorany to ptaki wędrowne,

L.

mając na uwadze, że w swoim komunikacie Strategia zrównoważonego rozwoju europejskiego sektora akwakultury w rozdziale Dziesiątkowanie przez gatunki chronione Komisja stwierdza: Zasoby akwakultury mogą być dziesiątkowane przez niektóre chronione gatunki dziko żyjących ptaków i ssaków, co może mieć bardzo negatywny wpływ na rentowność przedsiębiorstw produkcyjnych sektora akwakultury. Drapieżniki te trudno jest zwalczać, zwłaszcza w przypadku dużych stawów i lagun. Skuteczność środków odstraszających jest wątpliwa, ponieważ drapieżniki z łatwością przyzwyczajają się do nich. W przypadku kormoranów jedyną ochronę rybactwa i akwakultury stanowi prawdopodobnie zagospodarowywanie wciąż jeszcze występujących dzikich populacji.,

M.

mając na uwadze, że na posiedzeniu w dniach 27—28 stycznia 2003 r., odnosząc się do strategii zrównoważonego rozwoju europejskiego sektora akwakultury, Rada zaapelowała o wypracowanie wspólnej strategii z myślą o zwierzętach żywiących się rybami (np. kormoranach),

N.

mając na uwadze opublikowane niedawno przez Komisję Wytyczne dotyczące planów w zakresie zarządzania wielkością populacji dużych ssaków mięsożernych (Guidelines for Population Level Management Plans for Large Carnivores) (9), zwłaszcza sprecyzowane w nich pojęcia takie jak właściwy stan ochrony (Favourable Conservation Status) oraz minimalna wielkość populacji zdolnej do przeżycia (Minimum Viable Population), a także stwierdzenie, że cele ochronne łatwiej można osiągnąć, utrzymując liczbę osobników danego gatunku poniżej maksymalnej teoretycznej granicy pojemności środowiska na danym obszarze,

O.

mając na uwadze, że skuteczność nader zróżnicowanych krajowych, regionalnych i lokalnych działań, które dotychczas podejmowano z myślą o ograniczeniu szkód wyrządzanych przez populację kormoranów, jest w rzeczywistości bardzo niewielka,

P.

mając na uwadze, że w minionych latach nie wykorzystano w pełni dostępnych środków przeznaczonych na gromadzenie danych w sektorze rybołówstwa (np. linia budżetowa 11 07 02: wsparcie dla gospodarki zasobami rybnymi, podniesienie poziomu ekspertyz naukowych),

Q.

mając na uwadze, że odstępstwa dotyczące zapobiegania szkodom lokalnym, które obowiązują obecnie prawie we wszystkich państwach członkowskich zgodnie z art. 9 dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, nie umożliwiły znalezienia trwałego rozwiązania problemu mimo wysokich nakładów administracyjnych i równie wysokich kosztów społecznych,

R.

mając na uwadze, że mimo wielokrotnych apeli zainteresowanych stron (związki rybołówstwa, związki wędkarskie, przedsiębiorstwa z sektora akwakultury), świata nauki, a także gremiów i organów przedstawicielskich państw członkowskich i regionów Komisja nie wykazała się gotowością do przedłożenia nowych propozycji rozwiązania problemu na skalę europejską,

1.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania regularnych badań naukowych i udostępniania wiarygodnych i powszechnie uznawanych danych na temat całkowitej populacji i struktury zasobów kormoranów w Europie, a także parametrów dotyczących ich rozrodczości i śmiertelności;

2.

proponuje, aby w ramach systematycznego monitoringu populacji kormoranów, wspieranego przez UE i państwa członkowskie, opracować wiarygodny, powszechnie uznawany i corocznie aktualizowany zbiór podstawowych informacji o rozwoju, liczbie i rozmieszczeniu geograficznym zasobów kormoranów w Europie, z większym udziałem instytutów badawczych ds. rybołówstwa oraz organów ds. rybołówstwa;

3.

wzywa Komisję do ogłoszenia i sfinansowania projektu naukowego, który w oparciu o aktualnie dostępne dane na temat populacji lęgowej, rozrodczości i śmiertelności miałby umożliwić opracowanie teoretycznego modelu do szacowania wielkości i struktury całkowitej populacji kormoranów;

4.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do udzielenia stosownego wsparcia na rzecz stworzenia odpowiednich warunków dwu- i wielostronnej wymiany na płaszczyźnie naukowej i administracyjnej zarówno w UE, jak i z państwami trzecimi, poprzez identyfikację pochodzenia ustaleń, przekazywanych informacji, wypowiedzi czy publikacji, w szczególności danych statystycznych, w sposób umożliwiający wyraźne stwierdzenie, czy pochodzą one ze źródeł akademickich czy oficjalnych, czy też ze stowarzyszeń, w szczególności towarzystw ochrony przyrody i ptactwa;

5.

wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy porównawczej sprzecznych ze sobą wniosków dotyczących planu zarządzania zasobami kormoranów REDCAFE oraz planów FRAP i EIFAC;

6.

wzywa Komisję do powołania grupy roboczej, której skład w sposób proporcjonalny odpowiadałby zaangażowaniu poszczególnych podmiotów, z zadaniem dokonania w ciągu jednego roku systematycznej oceny kosztów i korzyści w odniesieniu do możliwych działań w zakresie zarządzania zasobami kormoranów na szczeblu państw członkowskich, a także przeprowadzenia oceny ich wiarygodności w oparciu o kryteria logiczne i naukowe oraz wydania stosownych zaleceń;

7.

wzywa Komisję do przedłożenia wielostopniowego planu zarządzania zasobami kormoranów, koordynowanego na szczeblu europejskim, w ramach którego w dłuższej perspektywie czasowej zasoby kormoranów byłyby postrzegane jako integralna część środowiska ukształtowanego ręką człowieka i który nie zagrażałby celom dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa ani celom programu Natura 2000 w zakresie gatunków ryb i ekosystemów wodnych;

8.

stanowczo wzywa Komisję do tego, aby w trosce o większą pewność prawną oraz jednolitą wykładnię niezwłocznie sprecyzowała pojęcie poważne szkody, zdefiniowane w art. 9 ust. 1 lit. a) tiret drugie dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa;

9.

wzywa Komisję do opracowania także ogólniejszych wytycznych dotyczących istoty odstępstw dozwolonych na mocy art. 9 ust. 1 dyrektywy w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, w tym dalszego wyjaśnienia terminologii w przypadku ewentualnego istnienia jakiejkolwiek dwuznaczności;

10.

stanowczo wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania zrównoważonego zarządzania zasobami kormoranów poprzez lepszą koordynację, ściślejszą współpracę i sprawniejszą komunikację na płaszczyźnie naukowej i administracyjnej, a także do stworzenia odpowiednich warunków do opracowania ogólnoeuropejskiego planu zarządzania zasobami kormoranów;

11.

wzywa Komisję do dokonania przeglądu wszystkich dostępnych środków prawnych z myślą o ograniczeniu negatywnego wpływu populacji kormoranów na rybołówstwo i akwakulturę oraz w celu uwzględnienia pozytywnych skutków ogólnoeuropejskiego planu zarządzania zasobami kormoranów w ramach dalszych prac nad inicjatywą na rzecz wspierania sektora akwakultury w Europie, a także ewentualnie do przedłożenia w związku z tym propozycji rozwiązań problemów związanych z populacją kormoranów;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeznaczenia środków z budżetu UE, przewidzianych na gromadzenie danych w sektorze rybołówstwa, zwłaszcza z linii budżetowej 11 07 02 (wsparcie dla gospodarki zasobami rybnymi i podniesienie poziomu ekspertyz naukowych), również na gromadzenie danych, analizy i prognozy dotyczące zasobów kormoranów na obszarze Unii Europejskiej, co stanowiłoby przygotowanie do wprowadzenia w przyszłości regularnego monitoringu tych gatunków ptaków;

13.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/16

1.

zatwierdza wniosek dotyczący decyzji Rady po poprawkach oraz zatwierdza zawarcie umowy;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Korei.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/17

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/21

1.

zatwierdza projekt Rady;

2.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament

3.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przedłożonego do konsultacji;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/22

A.

mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami, wniosek zawiera proste ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/23

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zatwierdza dwa wspólne oświadczenia Parlamentu, Rady I Komisji załączone do niego;

3.

jest zdania, że kwota referencyjna podana we wniosku legislacyjnym nie jest zgodna z pułapem działu 4 wieloletnich ram finansowych, chyba że pułap zostanie skorygowany zgodnie z postanowieniami porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1); uważa, że finansowanie tego instrumentu nie może zagrozić finansowaniu innych priorytetów i bieżących zobowiązań UE;

4.

podkreśla, że postanowienia punktu 14 porozumienia międzyinstytucjonalnego mają zastosowanie, jeżeli organ legislacyjny opowie się za przyjęciem wniosku legislacyjnego; podkreśla, że Parlament rozpocznie negocjacje z drugim organem władzy budżetowej z myślą o terminowym osiągnięciu porozumienia w sprawie finansowania omawianego instrumentu;

5.

jest zdania, że w toku tych negocjacji oba organy władzy budżetowej powinny zbadać wszystkie możliwości finansowania, łącznie z rozszerzeniem rezerwy na pomoc nadzwyczajną; uważa, że całkowita kwota finansowania nie może przekroczyć 1 mld euro;

6.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/24

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

28.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 21/27

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 traktatu WE;

3.

zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.