22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/1

---

Ochrona konsumentów w dziedzinie kredytów i finansów

P6_TA(2008)0539

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie ochrony konsumenta: poprawa edukacji konsumenckiej i wiedzy na temat kredytów i finansów (2007/2288(INI))

(2010/C 16 E/01)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie edukacji finansowej (COM(2007)0808),

—	uwzględniając zieloną księgę Komisji w sprawie detalicznych usług finansowych na jednolitym rynku (COM(2007)0226),

—	uwzględniając swoje stanowisko w drugim czytaniu w dniu 16 stycznia 2008 r. w celu do przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie białej księgi na temat polityki w dziedzinie usług finansowych na lata 2005-2010 (2),

—	uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0393/2008),

A.

mając na uwadze, że rynki finansowe podlegają szybkim przemianom, że stały się one bardzo dynamiczne i w coraz większym stopniu skomplikowane, tymczasem zmiany społeczne oraz zmiany stylu życia powodują konieczność rozsądnego zarządzania finansami prywatnymi oraz konieczność regularnego dostosowywania finansów prywatnych do nowych okoliczności rodzinnych i zawodowych,

B.

mając na uwadze, że podnoszenie poziomu świadomości konsumentów w zakresie finansów powinno stanowić kwestię o priorytetowym znaczeniu dla decydentów zarówno na szczeblu państw członkowskich, jak i europejskim, nie tylko ze względu na korzyści indywidualne, ale również ze względu na korzyści społeczne i gospodarcze, takie jak zmniejszanie poziomu złych długów, zwiększanie oszczędności, zwiększanie konkurencji, odpowiednie wykorzystanie produktów ubezpieczeniowych oraz odpowiednie zabezpieczenie emerytalno-rentowe,

C.	mając na uwadze, że konsumenci skłonni są do przeceniania swojej wiedzy na temat usług finansowych i należy ich poinformować o tym, że ich poziom znajomości tematyki finansowej nie jest tak wysoki, jak im się wydaje, oraz o konsekwencjach związanych z tym faktem,

D.

mając na uwadze, że wysokiej jakości programy edukacji w dziedzinie finansów ukierunkowane i, w odpowiednich przypadkach, w najwyższym stopniu spersonalizowane, mogą się przyczynić do podnoszenia poziomu wiedzy w dziedzinie finansów, pozwalając konsumentom na dokonywanie świadomego wyboru, a w konsekwencji do skutecznego funkcjonowania rynków finansowych,

E.	mając na uwadze, że znaczenie ponadgranicznych usług finansowych stale rośnie, a Komisja powinna podejmować inicjatywy na szczeblu unijnym na rzecz promowania ponadgranicznych i w razie konieczności porównywalnych informacji dotyczących edukacji w dziedzinie finansów,

F.	mając na uwadze, że ze szczególną uwagą należy traktować potrzeby edukacyjne konsumentów znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji oraz młodych konsumentów stojących przed decyzjami, które mogą zaważyć na ich sytuacji ekonomicznej w ciągu całego życia,

G.

mając na uwadze wyniki badań wskazujące, że osoby, które w bardzo wczesnym wieku opanowały podstawowe wiadomości z zakresu finansów prywatnych są lepiej zorientowane w tej dziedzinie; mając na uwadze, że edukacja w dziedzinie finansów jest ściśle powiązana z nauczaniem podstawowych umiejętności (matematyka i czytanie),

1.   z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy Komisji w dziedzinie edukacji finansowej konsumentów, a w szczególności powołaną ostatnio grupę ekspertów z dziedziny edukacji finansowej oraz zamiar opublikowania internetowej bazy danych dotyczącej systemów edukacji finansowej oraz badań naukowych w UE; jest zdania, że ta grupa ekspertów powinna mieć jasno wyznaczony zakres uprawnień i obowiązków; sugeruje zwrócenie się do tej grupy ekspertów w szczególności o zbadanie wartości dodanej edukacji finansowej UE i ponadgranicznych usług finansowych oraz analizę najlepszych praktyk w tych dziedzinach;

2.   podkreśla, że celem zwiększania wiedzy i podnoszenia świadomości konsumentów w zakresie finansów i kredytów jest większe uświadomienie im realiów ekonomicznych i finansowych, aby rozumieli oni zobowiązania ekonomiczne i unikali niepotrzebnego ryzyka, nadmiernego zadłużenia i wykluczenia finansowego; uważa, że działania szkoleniowe i informacyjne powinny umożliwić konsumentom przyjęcie niezależnej, opartej na własnej ocenie postawy wobec produktów finansowych, które są im oferowane lub z których zamierzają skorzystać;

3.   stwierdza, że kryzys na rynku ryzykownych kredytów hipotecznych ilustruje nie tylko niebezpieczeństwa wynikające z nieodpowiedniego informowania kredytobiorców, lecz również brak zrozumienia i znajomości tego rodzaju informacji, prowadzący konsumentów do niedostatecznej świadomości ryzyka niewypłacalności i do nadmiernego zadłużenia;

4.   podkreśla, że upodmiotowienie i wykształcenie konsumentów pomaga podnosić konkurencyjność, jakość i innowacyjność branży usług bankowych i finansowych, i przypomina, że wykształceni i pewni siebie inwestorzy mogą zwiększać płynność rynków kapitałowych z korzyścią dla inwestycji i wzrostu;

5.   podkreśla znaczenie ustalenia poziomu wiedzy na temat finansów w państwach członkowskich oraz zrozumienia wartości dodanej, jaką może zaoferować UE, a także sprecyzowania potrzeb edukacyjnych dla poszczególnych społecznych grup docelowych w zależności od zestawu kryteriów takich jak wiek, dochody oraz poziom wykształcenia;

6.   uznaje rolę inicjatyw prywatnych, branż usług finansowych oraz organizacji konsumenckich, zarówno na poziomie wspólnotowym, jak i krajowym, w określaniu konkretnych potrzeb grup docelowych w zakresie edukacji finansowej, ustalaniu słabości i niedociągnięć obecnych programów edukacyjnych oraz informowaniu konsumentów na tematy finansowe, w tym poprzez wykorzystanie służących planowaniu finansowemu narzędzi internetowych, kampanii medialnych i edukacyjnych itp.;

7.   jest zdania, że programy edukacji finansowej są najskuteczniejsze wówczas, gdy są dostosowane do potrzeb konkretnych grup docelowych oraz, w odpowiednich przypadkach, spersonalizowane; jest ponadto zdania, że wszystkie programy edukacji finansowej powinny przyczyniać się do polepszenia świadomego i realistycznego wykorzystania indywidualnych możliwości finansowych każdej osoby; zwrócić należy szczególną uwagę na rozwój programów polepszających zdolności finansowe dorosłych;

8.   wzywa Komisję do opracowania na szczeblu UE, we współpracy z państwami członkowskimi, wyznaczających wzorce i promujących wymianę najlepszych praktyk programów edukacyjnych w dziedzinie finansów osobistych w oparciu o wspólne zasady, które mogłyby zostać dostosowane do potrzeb wszystkich państw członkowskich i stosowane we wszystkich z nich;

9.   podkreśla, że edukacja finansowa może mieć charakter uzupełniający, a nie zastępujący spójne przepisy w dziedzinie ochrony konsumenta w ramach regulacji dotyczących usług finansowych oraz przepisy dotyczące instytucji finansowych i ścisły nadzór nad nimi;

10.   uznaje, że sektor prywatny, a w szczególności instytucje finansowe, odgrywają ważną rolę w zapewnianiu konsumentom informacji dotyczących usług finansowych; podkreśla jednak, że edukacja finansowa powinna być oferowana w uczciwy, bezstronny i przejrzysty sposób, tak by służyła interesom konsumenta, oraz jasno oddzielona od porad komercyjnych lub reklamy; zachęca instytucje finansowe, aby w tym celu sporządziły kodeks postępowania dla swojego personelu;

11.   uznaje konieczność osiągnięcia trudnej równowagi między dostarczaniem konsumentom informacji niezbędnych do podejmowania świadomych decyzji finansowych, a zalewaniem konsumenta potokiem informacji; opowiada się za przedkładaniem jakości nad ilość, na przykład za informacjami wysokiej jakości, które byłyby dostępne, konkretne i łatwo zrozumiałe oraz miałyby na celu poprawę zdolności konsumenta do podejmowania odpowiedzialnych i świadomych decyzji;

12.   uważa, że konieczne jest skuteczne, jasne i zrozumiałe podawanie informacji, zwłaszcza w reklamach produktów finansowych, oraz że instytucje finansowe powinny przedstawiać dostateczne informacje przed zawarciem umowy, a w szczególności ściśle stosować przepisy dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (3) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki (4); wzywa Komisję do przedstawienia spójnych szczególnych wniosków legislacyjnych dotyczących ujednoliconego systemu informowania i ochrony konsumentów, zwłaszcza w przypadku kredytów hipotecznych (np. ujednolicone, proste i porównywalne europejskie znormalizowane ulotki informacyjne obejmujące jednakowe wskazanie rocznej stopy naliczanego oprocentowania itp.);

13.   zaleca, aby systemy edukacji finansowej koncentrowały się na istotnych dla życia aspektach związanych z planowaniem, takich jak podstawowe oszczędzanie, pożyczki, ubezpieczenia i emerytura;

14.   wzywa Komisję do nieustannego podejmowania wysiłków mających na celu promowanie dialogu między zainteresowanymi stronami;

15.   sugeruje zwiększenie linii budżetowej 17 02 02 przeznaczonej na finansowanie działań na szczeblu UE, mających na celu poprawę edukacji i wiedzy konsumentów w dziedzinie finansów; wzywa Komisję aby przyczyniła się do podnoszenia świadomości na szczeblu UE poprzez wspieranie organizowania krajowych bądź regionalnych konferencji, seminariów, kampanii medialnych i uświadamiających jak również programów edukacyjnych adresowanych do ponadgranicznych uczestników, w szczególności z zakresu detalicznych usług bankowych oraz zarządzania kredytami i długami gospodarstw domowych;

16.   wzywa Komisję do dalszego tworzenia i rozwijania portalu internetowego „Dolceta” oraz do zapewnienia jego dostępności we wszystkich językach urzędowych; proponuje, aby Komisja zamieściła na stronie „Dolceta” link do internetowej bazy danych, którą zamierza utworzyć, obejmującą stosowane obecnie na szczeblu krajowym i regionalnym systemy edukacji finansowej; sugeruje, że strona „Dolceta” powinna zawierać linki do stron publicznych i prywatnych podmiotów działających w dziedzinie edukacji finansowej w poszczególnych państwach;

17.   wzywa Komisję do uwzględnienia w tablicy wyników dla rynków konsumenckich dostępności i jakości edukacji finansowej;

18.   wzywa Komisję do zorganizowania kampanii informacyjnych celem podniesienia świadomości konsumentów w zakresie przysługujących im na mocy prawodawstwa UE praw w zakresie świadczenia usług finansowych;

19.   podkreśla potrzebę przeprowadzania przez państwa członkowskie przy wsparciu Komisji, we współpracy z różnymi grupami społecznymi i grupami ludności w państwach członkowskich, regularnych badań dotyczących obecnego poziomu wiedzy w dziedzinie finansów w społeczeństwie, tak aby móc określić priorytetowe obszary działania, a tym samym zapewnić odpowiednią, szybką i skuteczną realizację programów edukacji finansowej z myślą o wsparciu dla społeczeństwa;

20.   zachęca państwa członkowskie do włączenia edukacji finansowej do opracowanych przez właściwe instytucje programów nauczania w szkołach podstawowych i średnich celem rozwijania umiejętności niezbędnych w życiu codziennym oraz do systematycznego organizowania szkoleń dla nauczycieli w tej kwestii;

21.   podkreśla, że konieczny jest ciągły dwustronny proces edukacyjny dla obydwu grup, to znaczy doradców finansowych i konsumentów, tak aby zapewnić dostarczanie rzetelnych informacji uwzględniających najnowsze postępy w sektorze usług finansowych;

22.   jest zdania, że efekt synergii między różnymi instytucjami edukacyjnymi nie jest wystarczająco wykorzystywany; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do utworzenia sieci na rzecz edukacji finansowej z udziałem zarówno sektora publicznego jak i prywatnego oraz do zachęcania do współpracy i dialogu między wszystkimi podmiotami;

23.   zachęca państwa członkowskie do traktowania ze szczególną uwagą potrzeb edukacyjnych emerytów oraz osób pod koniec ich aktywności zawodowej, które mogą być narażone na finansowe wykluczenie, a także ludzi młodych zaczynających karierę zawodową, stojących przed wyzwaniem, jakim jest podjęcie decyzji o odpowiednim wykorzystaniu nowych dochodów;

24.   wzywa państwa członkowskie do utworzenia programów szkoleniowych z zakresu ekonomii i usług finansowych dla pracowników socjalnych, ponieważ są oni w kontakcie z osobami zagrożonymi ubóstwem lub nadmiernym zadłużeniem;

25.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

---

(1)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0011.

(2)  Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 392.

(3)  Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1.

(4)  Dz.U. L 133 z 22.5.2008, s. 66.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/5

---

Tablica wyników dla rynków konsumenckich

P6_TA(2008)0540

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie tablicy wyników dla rynków konsumenckich (2008/2057(INI))

(2010/C 16 E/02)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 stycznia 2008 r. zatytułowany „Monitorowanie wyników dotyczących konsumentów na wspólnym rynku: tablica wyników dla rynków konsumenckich” (COM(2008)0031),

—	uwzględniając tabelę wyników rynku wewnętrznego nr 16 a z dnia 14 lutego 2008 r. (SEC(2008)0076),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 września 2007 r. dotyczącą zielonej księgi w sprawie przeglądu dorobku wspólnotowego w dziedzinie ochrony konsumentów (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie strategii polityki konsumenckiej UE na lata 2007-2013 (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 września 2008 r. w sprawie tablicy wyników dla rynku wewnętrznego (3),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 listopada 2007 r. zatytułowany „Jednolity rynek Europy XXI wieku” (COM(2007)0724),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 listopada 2007 r. zatytułowany „Usługi świadczone w interesie ogólnym, w tym usługi socjalne świadczone w interesie ogólnym: nowe zobowiązanie europejskie” (COM(2007)0725), dołączony do komunikatu dotyczącego jednolitego rynku na miarę Europy XXI,

—	uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Wprowadzenie nowej metodologii w zakresie monitorowania rynków produktów i ich sektorów: wyniki pierwszej kontroli sektorowej” (SEC(2007)1517), dołączony do komunikatu dotyczącego jednolitego rynku na miarę Europy XXI,

—	uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0392/2008),

A.	mając na uwadze, że z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie tablicy wyników dla rynków konsumenckich („the Scoreboard”), która ma spowodować, że rynek wewnętrzny będzie lepiej reagował na oczekiwania i obawy obywateli,

B.	mając na uwadze, że konkurencyjne i prawnie funkcjonujące rynki konsumenckie mają kluczowe znaczenia dla zdobywania zaufania obywateli do rynku wewnętrznego,

C.	mając na uwadze, że tablicę wyników powinny uzupełniać inne sposoby monitorowania,

D.	mając na uwadze, że wskaźniki na tablicy wyników mają pomóc w określeniu sektorów, które należy poddać bardziej szczegółowej analizie,

E.	mając na uwadze, że tablica wyników powinna pobudzać debatę na temat kwestii związanych z polityką konsumencką,

F.	mając na uwadze, że badania i analizy przeprowadzone przez krajowe organy ds.konsumentów i konkurencyjności mogą być istotne dla dalszego rozwoju tablicy wyników,

Wstęp

1.   podkreśla znaczenie umożliwienia obywatelom wykorzystania w pełni zalet rynku wewnętrznego oraz uważa tablicę wyników za istotne narzędzie w tym względzie;

2.   z zadowoleniem przyjmuje pięć głównych wskaźników na tablicy wyników związanych ze skargami, poziomem cen, poziomem satysfakcji, zmianami dostawców oraz bezpieczeństwem;

3.   podkreśla, że tablica wyników jest w początkowym stadium rozwoju i należy ją uzupełniać bardziej kompletnymi danymi, dokładniejszymi statystykami i dalszymi analizami opartymi na różnych wskaźnikach;

4.   podkreśla, że po osiągnięciu zadowalającego poziomu pięciu podstawowych wskaźników tabeli wyników, należy opracować nowe wskaźniki w celu zapewnienia lepszego reagowania rynku wewnętrznego na oczekiwania i troski obywateli;

5.   wzywa Komisję do zagwarantowania odpowiednich środków finansowych oraz personelu do celów, o których mowa w ustępie 3 oraz 4;

6.   zachęca Komisję do zagwarantowania spójnego i skoordynowanego podejścia jej służb w celu uniknięcia powielania prac oraz sprzecznych wyników analizy danych;

7.   wzywa Komisję do włączenia do przyszłych tablic wyników zrozumiałego streszczenia oraz jasnych wniosków i zaleceń, przetłumaczonych na wszystkie języki urzędowe Unii Europejskiej;

Rozwój wskaźników

8.   uważa, że całkowita liczba wskaźników powinna być ograniczona, aby zagwarantować, że tablica wyników będzie się koncentrować na określonym celu;

9.   uważa, że wskaźnik związany ze skargami ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia satysfakcji konsumenta; wzywa Komisję i państwa członkowskie do działań zmierzających do harmonizacji systemów klasyfikacji skarg stosowanych przez właściwe organy oraz w zakresie różnych usług wsparcia dla konsumentów w państwach członkowskich i na szczeblu wspólnotowym, a także do ustanowienia ogólnounijnej bazy danych gromadzącej skargi konsumentów; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań zmierzających do zwiększenia świadomości konsumenta o systemach skarg oraz do udoskonalenia metod ich rozpatrywania, aby umożliwić podmiotom gospodarczym zaprezentowanie szerszej oferty lepszych usług;

10.   wzywa Komisję do opracowania wskaźników związanych z transgranicznym postępowaniem sądowym oraz rekompensatami za szkody wyrządzone konsumentom, z wykorzystaniem sądowych i pozasądowych środków odwoławczych oraz istniejących krajowych mechanizmów odwoławczych;

11.   uważa że do tablic wyników można dodać wskaźniki dotyczące poziomu świadomości, umiejętności i wieku konsumentów (np. poziom edukacji, znajomość obsługi komputera oraz stopień znajomości języków obcych); podkreśla jednak znaczenie utrzymania równowagi między wskaźnikami opartymi na tzw. „miękkich” danych uzyskanych z ankiet przeprowadzonych wśród konsumentów a wskaźnikami opartymi na „twardych” danych otrzymanych z innych źródeł;

12.   przyznaje, że opracowanie precyzyjnych i adekwatnych wskaźników cen jest niezwykle złożoną kwestią, ponieważ różnice w wysokości cen mogą mieć wiele powodów, a ich występowanie samo w sobie nie dowodzi nieprawidłowości rynku; uważa jednak, że tablice wyników powinny zawierać wskaźniki cen, ponieważ ceny mają kluczowe znaczenie dla konsumentów, a wskaźniki cen są istotne dla pobudzania debaty i wzrostu świadomości środków przekazu w zakresie niedociągnięć w funkcjonowaniu rynków; wzywa Komisję do uwzględnienia warunków makroekonomicznych oraz siły nabywczej konsumentów i cen przed opodatkowaniem w państwach członkowskich;

13.   z zadowoleniem przyjmuje starania zmierzające do opracowania bardziej zaawansowanych wskaźników cen; jednocześnie wzywa do wykorzystania innych wskaźników związanych ze sprawnym funkcjonowaniem rynków przed wydaniem konkretnych zaleceń dotyczących polityki;

14.   przypomina o rosnącym znaczeniu dla konsumentów kwestii etyki i ochrony środowiska; wzywa Komisję do rozparzenia możliwości zmierzenia dostępności informacji związanych ze wspomnianymi kwestiami na różnych rynkach;

Poprawa bazy informacyjnej

15.   podkreśla znaczenie ścisłej współpracy między urzędami statystycznymi państw członkowskich, Eurostatem oraz innymi służbami Komisji dla zapewnienia jakości i kompletności danych statystycznych; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań mających na celu ułatwienie takiej współpracy;

16.   przypomina, że krajowe organy ds. konsumentów i konkurencyjności często prowadzą analizy przypadku lub mają inne dowody dotyczące funkcjonowania różnych rynków; wzywa zatem Komisję, aby w trakcie dalszego opracowywania tablicy wyników korzystała z dostępnych informacji krajowych oraz aktywnie konsultowała się z krajowymi ekspertami;

17.   zachęca państwa członkowskie do zbadania zalet ustanowienia specjalnego rzecznika praw konsumenta; zauważa, że w wielu państwach członkowskich instytucja rzecznika praw konsumenta istnieje w kilku sektorach, pomagając konsumentom w ich kontaktach z podmiotami gospodarczymi;

18.   wzywa Komisję, aby dopilnowała we współpracy z państwami członkowskimi, by Europejskie Centra Informacji Konsumentów otrzymały więcej środków i dysponowały odpowiednim personelem w celu skutecznego rozwiązania rosnącej liczby transgranicznych skarg konsumentów i skrócenia czasu ich rozpatrywania;

Zwiększona świadomość

19.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do podnoszenia świadomości na temat tablicy wyników, między innymi poprzez zagwarantowanie jej pełnej dostępności i widoczności na właściwych stronach internetowych, oraz do zwiększenia starań na rzecz promowania tablicy w mediach, metod instytucji publicznych oraz organizacji konsumenckich;

Związek z tablicą wyników dla rynku wewnętrznego

20.   uważa, że tabela wyników rynku wewnętrznego oraz tablica wyników dla rynków konsumenckich służą wspieraniu lepiej funkcjonującego rynku wewnętrznego przynoszącego korzyści obywatelom i konsumentom;

21.   z zadowoleniem przyjmuje zamiar zagwarantowania przez Komisję lepszej prezentacji rynku wewnętrznego i uważa, że tabela i tablica są istotnymi krokami w tym kierunku;

22.   podkreśla, że wprawdzie obie tablice są wzajemnie powiązane i ważne jest wspieranie ich spójnego rozwoju, mają one jednak różnych odbiorców docelowych i dlatego powinny pozostać rozdzielone i zawierać różne zestawy wskaźników;

23.   jest zdania, że należy dokonywać systematycznego przeglądu stosowanych wskaźników oraz stosunku między obiema tablicami w celu dostosowania ich do sytuacji na rynku wewnętrznym;

*

* *

24.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 187 E z 24.7.2008, s. 231.

(2)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0211.

(3)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0421.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/8

---

10 lat istnienia unii gospodarczej i walutowej — sukcesy i wyzwania

P6_TA(2008)0543

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie 10 lat istnienia unii gospodarczej i walutowej — sukcesy i wyzwania (2008/2156(INI))

(2010/C 16 E/03)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 maja 2008 r. zatytułowany „10 lat istnienia unii gospodarczej i walutowej — sukcesy i wyzwania” (COM(2008)0238),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 24 czerwca 2008 r. w sprawie finansów publicznych w UGW — 2008 r. (COM(2008)0387),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 października 2008 r. zatytułowany „Przezwyciężenie kryzysu finansowego i wyjście na prostą: europejskie ramy działania” (COM(2008)0706),

—	uwzględniając prognozy ekonomiczne Komisji na jesień 2008 r. z dnia 3 listopada 2008 r.,

—	uwzględniając posiedzenie Rady Europejskiej, które odbyło się w dniach 15-16 października 2008 r.,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2008 r. w sprawie posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r. (1),

—	uwzględniając nadzwyczajny szczyt Eurogrupy w dniu 12 października 2008 r. dotyczący gwarancji rządowych dla pożyczek międzybankowych,

—	uwzględniając konkluzje Rady z posiedzenia w dniu 4 listopada 2008 r.,

—	uwzględniając wynik nieformalnego posiedzenia głów państw i szefów rządów w dniu 7 listopada 2008 r.,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie rocznego sprawozdania za rok 2006 w sprawie strefy euro (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie rocznego sprawozdania za rok 2007 w sprawie strefy euro (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wkładu w wiosenne posiedzenie Rady w 2008 r. w odniesieniu do strategii lizbońskiej (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie europejskiego interesu: osiąganie sukcesu w dobie globalizacji (5),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie sytuacji gospodarki europejskiej: wstępne sprawozdanie na temat głównych kierunków polityki gospodarczej na rok 2007 (6),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie finansów publicznych w UGW — 2004 r (7).,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie finansów publicznych w krajach UGW w roku 2006 (8),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie rocznego sprawozdania Europejskiego Banku Centralnego za rok 2007 (9),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie rozszerzenia strefy euro (10),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie ulepszenia metody konsultacji z Parlamentem w procedurach dotyczących rozszerzenia strefy euro (11),

—	uwzględniając swoje stanowisko z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady zgodnie z art. 122 ust. 2 traktatu w sprawie przyjęcia jednolitej waluty przez Słowację z dniem 1 stycznia 2009 r. (12),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2006 r. w sprawie strategicznego przeglądu Międzynarodowego Funduszu Walutowego (13),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2005 r. w sprawie wdrożenia strategii informacyjnej i komunikacyjnej na temat euro oraz unii gospodarczej i walutowej (14),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 września 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie funduszy hedgingowych i niepublicznego rynku kapitałowego (15),

—	uwzględniając rezolucję Rady Europejskiej z dnia 13 grudnia 1997 r. w sprawie koordynacji polityki gospodarczej w trzecim etapie UGW oraz w sprawie art. 109 i 109b traktatu WE (16),

—	uwzględniając wkład Rady ds. Gospodarczych i Finansowych (ECOFIN) z dnia 12 lutego 2008 r. do konkluzji wiosennej Rady Europejskiej,

—	uwzględniając konkluzje Rady z dnia 7 października 2008 r. dotyczące skoordynowanych działań UE w odpowiedzi na osłabienie tempa wzrostu gospodarczego,

—	uwzględniając protokół ustaleń z dnia 1 czerwca 2008 r. w sprawie współpracy między organami nadzoru finansowego, bankami centralnymi i ministrami finansów Unii Europejskiej w zakresie transgranicznej stabilności finansowej,

—	uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0420/2008),

A.	mając na uwadze, że w dniu 1 stycznia 1999 r. jedenaście państw członkowskich — Belgia, Niemcy, Irlandia, Hiszpania, Francja, Włochy, Luksemburg, Holandia, Austria, Portugalia i Finlandia — przyjęło wspólną walutę europejską,

B.	mając na uwadze, że od momentu wprowadzenia wspólnej waluty do strefy euro przystąpiły cztery inne państwa członkowskie: Grecja w 2001 r., Słowenia w 2007 r. oraz Cypr i Malta w 2008 r.,

C.	mając na uwadze, że strefa euro ma zostać rozszerzona, ponieważ większość państw członkowskich będących obecnie poza strefą euro przygotowuje się do przyjęcia wspólnej waluty oraz mając na uwadze, że Słowacja znajdzie się w strefie euro z dniem 1 stycznia 2009 r.,

D.	mając na uwadze, że unia gospodarcza i walutowa (UGW) odniosła sukces w wielu aspektach, a wspólna waluta przyczyniła się do wzmocnienia stabilności ekonomiczniej w państwach członkowskich, szczególnie w perspektywie obecnego kryzysu finansowego,

E.

mając na uwadze, że członkostwo w strefie euro zakłada wysoką współzależność gospodarczą między należącymi do niej państwami członkowskimi, a zatem wymaga ściślejszej koordynacji strategii politycznych w dziedzinie gospodarki oraz odgrywania skutecznej roli w ramach globalnego ładu gospodarczego i finansowego, aby w pełni wykorzystać korzyści płynące ze wspólnej waluty i sprostać przyszłym wyzwaniom, takim jak zwiększona konkurencja w zakresie zasobów naturalnych, zakłócenia w gospodarce światowej, coraz większe znaczenie rynków wschodzących w gospodarce, zmiany klimatu i starzenie się społeczeństw w Europie,

F.

mając na uwadze, że średnia inflacja w ciągu pierwszej dekady istnienia strefy euro była w zasadzie zgodna z celem Europejskiego Banku Centralnego (EBC) w zakresie stabilizacji cenowej lub do niego zbliżona i wynosiła nie więcej niż 2 %; mając na uwadze, że obecnie inflacja utrzymuje się na dużo wyższym poziomie z powodu globalnych zmian strukturalnych, zwłaszcza w związku ze wzrostem cen energii i żywności, a także z powodu rozluźnienia polityki monetarnej w Stanach Zjednoczonych oraz braku czujności w przypadku wielu banków centralnych w krajach trzecich,

G.

mając na uwadze, że szybki wzrost popytu na brakującą energię i inne zasoby w gospodarkach wschodzących stopniowo napędził podaż do granic możliwości; mając też na uwadze, że presję na wzrost cen nasila coraz częstsze traktowanie zasobów naturalnych jako kapitału, w stopniu, który umożliwia ich wykorzystywanie jako mierników wartości,

H.

mając na uwadze, że otwartość strefy euro jest pożądana, a obecny wzrost kursu euro ma potencjalnie szkodliwy wpływ, ponieważ ogranicza wywóz i sprzyja przywozowi towarów na rynek wewnętrzny, lecz jednocześnie przynosi pozytywne skutki, ponieważ pomaga gospodarce UE w radzeniu sobie z dramatycznym wzrostem cen ropy oraz obecnym kryzysem finansowym,

I.

mając na uwadze, że sytuacja gospodarcza na świecie sprzyjała tworzeniu miejsc pracy w ciągu pierwszych 10 lat po wprowadzeniu euro, dzięki czemu powstało prawie 16 milionów miejsc pracy — abstrahując od jakości powstałych miejsc pracy — a stopa bezrobocia spadła z 9 % w 1999 r. do około 7,3 % w 2008 r.,

J.	mając na uwadze, że Unia Europejska wchodzi w fazę spowolnienia gospodarczego, w której wzrost gospodarczy spadnie z 3,1 % w 2006 r. do skorygowanych w prognozach na 2008 z 2 % do 1,4 % oraz do 0,2 % w 2009 r., przy dalszym wzroście bezrobocia i wykluczenia społecznego,

K.	mając na uwadze, że wzrost gospodarczy i wzrost produktywności były niezadowalające, a wzrost wydajności na pracownika zmniejszył się o połowę, z 1,5 % w latach 1989-1998 do około 0,75 % w latach 1999-2008,

L.

mając na uwadze, że euro szybko stało się drugą co do ważności walutą międzynarodową obok dolara amerykańskiego oraz mając na uwadze, że euro odgrywa istotną rolę jako waluta referencyjna dla wielu krajów na świecie; mając jednak na uwadze, że potencjał euro jest niewystarczająco wykorzystywany na szczeblu globalnym, gdyż strefa euro nie ma odpowiednio określonej międzynarodowej strategii ani nie jest skutecznie reprezentowana na arenie międzynarodowej,

Pierwszych dziesięć lat euro

1.   podziela zdanie, że wspólna waluta stała się symbolem Europy i pokazała, że Europa jest w stanie podejmować daleko idące decyzje w celu zapewnienia wspólnej i pomyślnej przyszłości;

2.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że euro zapewniło stabilność i pozytywnie wpłynęło na integrację gospodarczą w strefie euro; z zadowoleniem przyjmuje stabilizujący wpływ euro na światowe rynki walutowe, szczególnie podczas kryzysów; zauważa, że wewnętrzne rozbieżności gospodarcze nie zmniejszyły się dotąd w oczekiwanym stopniu, a produktywność nie wzrosła w sposób zadowalający we wszystkich częściach strefy euro;

3.   z zadowoleniem dostrzega, że w innych częściach świata rozważa się możliwość utworzenia kolejnych unii walutowych;

4.   wskazuje na potwierdzony w licznych badaniach istotny związek między polityką walutową a polityką handlową na świecie i zwraca w tym kontekście uwagę na pozytywny wpływ stabilności kursów wymiany walut na trwały rozwój handlu międzynarodowego;

5.   zwraca uwagę, że coraz częstsze stosowanie euro jako międzynarodowej waluty handlowej przynosi korzyści w szczególności państwom członkowskim w strefie euro, ponieważ zmniejsza ryzyko kursowe dla przedsiębiorstw z tych państw, a tym samym obniża koszty handlu międzynarodowego;

6.   przypomina, że w ciągu pierwszych dziesięciu lat UGW Parlament odgrywał aktywną rolę zarówno w obszarze gospodarki, jak i spraw monetarnych, oraz podjął wszelkie możliwe środki, by zapewnić większą przejrzystość i odpowiedzialność demokratyczną;

7.   podkreśla, że należy podjąć większe wysiłki, aby w pełni skorzystać z UGW, która umożliwia wyrównanie poziomu państwom członkowskim i regionom posiadającym PKB poniżej średniej i poszerzyć wiedzę obywateli w tym zakresie oraz zwiększyć ich przywiązanie do wspólnej waluty;

8.   proponuje poniższe elementy i konkretne środki w zakresie perspektyw rozwoju UGW:

Różnice gospodarcze, reformy strukturalne i finanse publiczne

9.   jest zdania, że usprawnione i bardziej spójne reformy gospodarcze zapewniające wszechstronne wsparcie i skoordynowane terminowo na podstawie zintegrowanych wytycznych dotyczących wzrostu i miejsc pracy (zintegrowane wytyczne) oraz podejścia strategii lizbońskiej łączącego wiele obszarów polityki mogłyby zmniejszyć różnice gospodarcze oraz stanowić dużą pomoc na rzecz ożywienia gospodarczego i przezwyciężenia obecnego kryzysu gospodarczego; podkreśla potrzebę poprawy procedur i uproszczenia metodologii przeglądu i oceny wdrożenia tych wytycznych na koniec każdego roku;

10.   stwierdza, że z uwagi na wysiłki modernizacyjne i możliwości gospodarcze największe sukcesy odnoszą najwyraźniej te kraje, które łączą perspektywiczne i dobrze przemyślane reformy strukturalne z ponadprzeciętnie wysokim poziomem inwestycji w badania naukowe, rozwój i innowacje, oświatę, programy uczenia się przez całe życie i opiekę nad dziećmi, a także w odnowienie silnych więzi społecznych; zauważa, że te same państwa członkowskie posiadają najczęściej wysoce skuteczną i działającą w oparciu o przejrzyste zasady administrację, nadwyżki budżetowe i niższe od przeciętnych stopy zadłużenia w połączeniu z bardzo skutecznymi i doskonale ukierunkowanymi wydatkami publicznymi, a dzięki postępowi technicznemu krajowa stopa wzrostu gospodarczego jest prawie dwukrotnie wyższa niż średnia stopa w UE; odnotowuje ponadto, że w tych modelowych państwach członkowskich ze względu na wysoką stopę zatrudnienia swoje miejsce na rynku pracy znajdują kobiety i osoby starsze oraz występuje wysoki przyrost naturalny, co zapewnia najlepsze przygotowanie w perspektywie starzenia się społeczeństw i gwarancję wysokiej konkurencyjności;

11.   podkreśla potrzebę wzajemnego wzmocnienia makroekonomicznych strategii politycznych ukierunkowanych na stabilność i wzrost poprzez uznanie wyważonej polityki i inwestycji za przedmiot wspólnego zainteresowania; podkreśla potrzebę ścisłej kontroli finansów publicznych poprzez skuteczne zarządzanie polityką podatkową oraz wydatkami i ich wpływem na popyt, a także równoległego uzgodnienia stanowiska co do tworzenia środowiska sprzyjającego transgranicznej działalności przedsiębiorstw;

12.   zauważa, że nowy pakt stabilności i rozwoju spełnił oczekiwania, oraz że należy przestrzegać ścisłej konsolidacji budżetów, ponieważ zmiany demograficzne i możliwy spadek wzrostu gospodarczego mogłyby doprowadzić do problemów budżetowych w państwach członkowskich strefy euro, co mogłoby mieć negatywny wpływ na stabilność strefy euro jako całości; krytykuje w tym kontekście brak dyscypliny w zakresie zmniejszania deficytów budżetowych w okresach wzrostu gospodarczego i podkreśla, że państwa członkowskie muszą skutecznie rozszerzyć zakres antycyklicznej polityki fiskalnej, zwłaszcza w celu lepszego przygotowania na kryzysy zewnętrzne; w związku z tym podkreśla potrzebę krótkoterminowej strategii umożliwiającej zmniejszenie długu publicznego oraz strategii zrównoważonego i stabilnego wzrostu, które pozwolą zredukować dług publiczny do poziomu nieprzekraczającego 60 % w perspektywie długoterminowej;

13.   zauważa, że głównych elementów paktu na rzecz stabilności i wzrostu należy konsekwentnie przestrzegać również w przyszłości, ponieważ zarówno kryterium 3 % dotyczące deficytu budżetowego oraz kryterium długu publicznego nieprzekraczającego 60 % PKB zostały określone na podstawie warunków gospodarczych w latach 90.; jest zdania, że pakt powinien być ściśle wdrażany przez państwa członkowskie i nadzorowany przez Komisję; jest zdania, że obydwa cele dotyczące długu należy traktować jako pułapy, których osiągnięcia powinno się unikać; odnotowuje, że skuteczna koordynacja polityki gospodarczej i finansowej jest warunkiem wstępnym sukcesu ekonomicznego UGW, mimo iż powinna ona przestrzegać zasady pomocniczości; wzywa Komisję do przeanalizowania wszelkich możliwych sposobów wzmocnienia prewencyjnego charakteru paktu na rzecz stabilności i wzrostu; podkreśla, że istniejące instrumenty nadzoru muszą być lepiej wykorzystywane przez Komisję, a śródterminowa ocena budżetów krajowych przez eurogrupę powinna zyskać na znaczeniu;

14.   przychyla się do poglądu Komisji, że zweryfikowana wersja paktu na rzecz stabilności i wzrostu stanowi ważne ramy polityczne w czasach bardzo trudnych warunków gospodarczych i podkreśla, że wdrażanie tego paktu powinno zagwarantować, aby wszelkiemu pogorszeniu finansów publicznych towarzyszyły środki adekwatne do sytuacji, przy jednoczesnym zapewnieniu przywrócenia stabilności; jest ponadto zdania, że polityka budżetowa powinna w pełni opierać się na elastyczności dopuszczanej przez zweryfikowaną wersję paktu i zwraca się do Komisji, aby udzieliła państwom członkowskim jasnych instrukcji dotyczących stosowania takiej elastyczności;

15.   podkreśla, że trwałe i stabilne warunki makroekonomiczne wymagają poprawy jakości finansów publicznych i dalszej konsolidacji budżetów, a także skutecznej polityki w zakresie wydatków publicznych i większych inwestycji w oświatę, kapitał ludzki, badania naukowe i rozwój oraz infrastrukturę, która sprzyja wzrostowi, mogłaby stymulować wzrost zatrudnienia i będzie stanowić reakcję na poważne kwestie społeczne, takie jak zmiany klimatyczne, zgodnie z celami pakietu klimatyczno-energetycznego oraz dążeniem do przezwyciężenia obecnego kryzysu gospodarczego;

16.   jest zdania, że reformy strukturalne powinny koncentrować się na zwiększaniu produktywności poprzez lepsze powiązanie polityki gospodarczej i polityki społecznej, gwarantując tym samym wysoki poziom dialogu społecznego, zgodnie ze strategią lizbońską;

17.   zauważa, że polityka konkurencji powinna być uzupełnieniem polityki strukturalnej, a także wyraża poparcie dla restrukturyzacji gospodarki;

18.   ostrzega, aby nie koncentrować się głównie na ograniczaniu wzrostu płac jako metodzie stabilizacji cen; przypomina w tym kontekście, że wzmożona konkurencja wynikająca z globalizacji doprowadziła już do presji na obniżkę płac, zaś importowana inflacja wywołana wzrostem cen ropy i innych surowców już spowodowała zmniejszenie się siły nabywczej konsumentów; po raz kolejny wyraża przekonanie, że problem ten należałoby rozwiązać w szczególności poprzez bardziej sprawiedliwą dystrybucję dóbr;

19.   uważa politykę płacową i fiskalną za skuteczne narzędzia służące stabilności gospodarczej, jak i wzrostowi; jest zdania, że należy zapewnić realny wzrost płac zgodnie z poziomem produktywności oraz że koordynowanie polityki fiskalnej powinno być wykorzystywane wybiórczo do realizacji celów gospodarczych; uważa, że walka z oszustwami podatkowymi, zarówno w zakresie podatków bezpośrednich, jak i pośrednich, jest szczególnie istotna oraz że należy nasilić działania w tym zakresie; podkreśla pilną konieczność umocnienia w przedsiębiorstwach europejskich kultury wspierania i uczestnictwa w ramach koncepcji ładu korporacyjnego i odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw;

20.   podkreśla potrzebę uczciwych zasad obowiązujących na rynku wewnętrznym; uważa wobec tego, że dążenie do wprowadzenia jak najniższych stóp podatkowych w przypadku osób prawnych przynosi efekt przeciwny do zamierzonego;

21.   domaga się, aby państwa członkowskie należące do strefy euro jeszcze skuteczniej koordynowały politykę gospodarczą i finansową, w szczególności poprzez rozwój spójnej wspólnej strategii w ramach eurogrupy; popiera propozycję Komisji, aby zwrócić się do państw członkowskich o przedstawianie średnioterminowych programów ramowych dotyczących polityki gospodarczej i finansowej oraz kontrolować wdrażanie tych programów; podkreśla, że każde państwo członkowskie musi przyjąć na siebie obowiązek przeprowadzenia reform strukturalnych i poprawy swojej konkurencyjności w sposób kooperatywny, tak aby utrzymać zaufanie i akceptację dla euro;

22.   zauważa, że różne modele reform strukturalnych i stopnie otwartości przyczyniły się do zróżnicowanych wyników osiąganych przez państwa członkowskie należące do strefy euro; popiera wnioski zawarte w komunikacie Komisji w sprawie dziesięciu lat istnienia UGW i dotyczące coraz większych różnic między państwami członkowskimi należącymi do strefy euro oraz tego, że kilka gospodarek w strefie euro w sposób niewystarczający nadrabia zaległości; wzywa do przeprowadzania regularnej wymiany poglądów oraz do współpracy w ramach eurogrupy, aby osiągnąć wspólny cel, jakim jest przyspieszenie procesu konwergencji;

23.   domaga się, aby Komisja zajęła się w sposób jednolity wspólnymi kryteriami oceny danych gospodarczych i podatkowych; zwraca uwagę na obowiązek Komisji i państw członkowskich w zakresie prawdziwości danych statystycznych i domaga się, aby przyszłe decyzje były podejmowane jedynie w przypadku braku wątpliwości co do prawdziwości i dokładności dostępnych danych; domaga się również, aby wykorzystywano możliwość wszczęcia dochodzenia, jeżeli istnieje rozbieżność w liczbie lat między przedstawionymi danymi dotyczącymi programów konwergencji lub stabilności a wynikami, których można realistycznie oczekiwać;

Polityka pieniężna

24.   potwierdza swoje silne poparcie dla niezależności EBC;

25.   zauważa, że sprawozdania regularnie składane przez EBC Parlamentowi, a w szczególności Komisji Gospodarczej i Monetarnej, przyczyniają się do przejrzystości polityki monetarnej i z zadowoleniem przyjmuje możliwość kierowania przez posłów do Parlamentu Europejskiego pisemnych pytań do EBC na temat polityki monetarnej, co zwiększa odpowiedzialność EBC wobec obywateli Unii; popiera apel o silniejszą debatę publiczną na temat przyszłej wspólnej polityki monetarnej i walutowej w strefie euro;

26.   jest zdania, że dialog w dziedzinie polityki walutowej pomiędzy Parlamentem a EBC przebiega pomyślnie i należy go dalej umacniać; oczekuje poprawy dialogu walutowego w wielu kwestiach, takich jak uzgadnianie dat regularnych przesłuchań prezesa EBC z kalendarzem decyzji EBC w zakresie polityki monetarnej, tak aby usprawnić analizę decyzji, przewidując jednocześnie możliwość zaproszenia prezesa EBC do przedyskutowania w razie potrzeby najważniejszych zagadnień;

27.   odnotowuje, że głównym celem polityki monetarnej EBC jest utrzymanie stabilności cen, oraz że EBC zmierza do utrzymania w średnim okresie stopy inflacji poniżej 2 %, lecz blisko tego poziomu; zwraca uwagę, że cel, jakim jest stabilność cen, można skutecznie osiągnąć tylko wówczas, gdy należytą uwagę poświęci się rzeczywistym przyczynom inflacji; przypomina, że w art. 105 traktatu WE powierzono EBC również zadanie wspierania ogólnych strategii ekonomicznych Wspólnoty;

28.   jest zdania, że EBC powinien zmierzać w kierunku systemu bezpośredniego wyznaczania poziomu inflacji, w którym to systemie punktowy cel inflacyjny zostałby uzupełniony zakresem dozwolonych fluktuacji wokół poziomu docelowego; zwraca się do EBC, aby publikował swe prognozy dotyczące inflacji; przejście do systemu bezpośredniego wyznaczania poziomu inflacji nie powinno odwracać uwagi od dynamiki agregatów pieniężnych, aby uniknąć nowych gwałtownych wzrostów wartości aktywów;

29.   uważa, że inflacja jest zjawiskiem globalnym i że w otwartej gospodarce nie można walczyć z nią tylko za pomocą europejskiej polityki pieniężnej;

30.   podkreśla chęć zbadania możliwości poprawy procedury mianowania członków zarządu EBC przed 2010 r.; uważa, że istotne jest, aby doświadczenie naukowe lub zawodowe oraz różne ścieżki kariery w gospodarce, w dziedzinie polityki pieniężnej i w sektorze finansowym były reprezentowane wśród członków zarządu; ponawia wezwanie do zaakceptowania dziewięcioosobowego składu zarządu EBC posiadającego wyłączne kompetencje do ustalania wysokości stóp procentowych, który zastąpi obecny system i pozwoli uniknąć przyjętego na przyszłość jeszcze bardziej skomplikowanego rozwiązania; domaga się odpowiedniej zmiany traktatu;

Integracja i kontrola rynków finansowych

31.   uważa, że integracja finansowa powinna przekładać się na większy wzrost gospodarczy i zwiększenie konkurencji, a także większą stabilność i płynność na rynku wewnętrznym;

32.   zauważa, że główny ośrodek finansowy w Unii Europejskiej znajduje się poza strefą euro; niemniej jednak przypomina, że prawo wspólnotowe obejmuje wszystkie państwa członkowskie i podmioty rynkowe działające na rynku wewnętrznym; uważa, że Unia Europejska musi jak najszybciej wzmocnić swoje struktury nadzorcze, uwzględniając przy tym specyficzną rolę EBC;

33.   jest zdania, że wiele pozostaje do zrobienia w dziedzinie rozliczeń i rozrachunków transgranicznych transakcji papierami wartościowymi, w której jak dotychczas nie istnieje prawdziwa integracja;

34.   podkreśla, że w odniesieniu do usług detalicznych potrzebna jest ściślejsza integracja, bowiem jej brak jest ze szkodą dla ochrony konsumenta; uważa, że poprawie powinny ulec mobilność konsumenta, wiedza finansowa, dostęp do podstawowych usług i porównywalność produktów;

35.   uważa, że europeizacja struktur nadzoru finansowego, przejrzystość rynku finansowego, skuteczne zasady konkurencji oraz właściwe uregulowania są niezbędne w perspektywie średnioterminowej, aby usprawnić zarządzanie kryzysowe i współpracę między Europejskim Systemem Banków Centralnych, organami kontroli, rządami i podmiotami rynkowymi; jest zdania, że zintegrowane, kompleksowe (obejmujące wszystkie dziedziny finansów), konsekwentne i spójne ramy nadzoru zapewniające wyważone podejście przy regulowaniu transgranicznego rozprzestrzeniania się ryzyka finansowego i oparte na ujednoliconych przepisach prawnych mogłyby obniżyć koszty zachowania zgodności w przypadku działań obejmujących wiele jurysdykcji; zauważa, że należy unikać tzw. „pozłacania” (wprowadzania przepisów wykraczających poza minimalne wymogi prawa WE), a także arbitrażu regulacyjnego; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji przeglądu istniejącej struktury nadzoru z uwzględnieniem tych zasad; jest zdania, że rola nadzorcza EBC powinna wychodzić poza granice strefy euro, a to poprzez ESBC;

36.   z zadowoleniem przyjmuje przyjęty wiosną 2008 r. protokół ustaleń w sprawie współpracy między organami nadzoru finansowego, bankami centralnymi i ministrami finansów Unii Europejskiej w zakresie transgranicznej stabilności finansowej; podkreśla jednak, że protokół ustaleń to tylko prawo miękkie i liczy na gotowość państw członkowskich do wzajemnej współpracy; wyraża pogląd, że nawet jeżeli przepisy dotyczące podziału kosztów są niezwykle trudne do określenia ex ante, należy kontynuować prace w zakresie zarządzania kryzysowego;

37.   podkreśla, że Unia Europejska, jako jeden z największych obszarów gospodarczych na świecie z największymi rynkami finansowymi, powinna odgrywać wiodącą rolę na szczeblu międzynarodowym w zakresie reformy systemu regulacyjnego usług finansowych z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych krajów i ogólnej stabilności; jest zdania, że stabilność finansowa powinna stać się podstawowym celem koncepcji politycznych w świecie coraz bardziej zintegrowanych rynków finansowych oraz innowacji finansowych, które mogą mieć niekiedy destabilizujący wpływ na realną gospodarkę i kryć w sobie zagrożenia systemowe; jest przekonany, że wszelkie ambitne decyzje przyjęte na szczeblu UE zachęcą inne kraje do pójścia za jej przykładem, a w związku z tym podkreśla odpowiedzialność również za rozwiązywanie problemów światowych oraz problemów występujących w bezpośrednim sąsiedztwie Unii; jest zdania, że polityczna odpowiedzialność międzynarodowych organów regulacyjnych musi zostać omówiona w połączeniu z takimi pracami regulacyjnymi;

38.   domaga się, aby Komisja rozpatrzyła stworzenie obligacji europejskich i opracowała długoterminową strategię, która pozwoli na emisję takich obligacji w strefie euro, dodatkowo w stosunku do obligacji krajowych państw członkowskich; odnosi się do potrzeby oceny ich konsekwencji zarówno dla międzynarodowych rynków finansowych, jak i UGW;

Rozszerzenie strefy euro

39.   domaga się, aby wszystkie państwa członkowskie spoza strefy euro przestrzegały kryteriów z Maastricht oraz zreformowanego i ogólnie elastycznego paktu stabilności i wzrostu; uważa, że Komisja musi zapewnić ścisłą wykładnię paktu oraz wykorzystanie kryteriów wykluczenia przed każdą ewentualną akcesją; uważa, że należy zapewnić równe traktowanie państw członkowskich należących do strefy euro oraz tych państw członkowskich, które pragną do niej przystąpić; w związku z tym zauważa, że długoterminowa stabilność strefy euro musi być uznana za cel leżący we wspólnym interesie, oraz że rozszerzenie strefy musi iść w parze z utrzymaniem jej stabilności; za kwestię podstawową uważa dokładne wypełnianie obowiązków przez państwa członkowskie w strefie euro oraz państwa posiadające specjalny status, tak aby nie pozostawiać żadnych wątpliwości co do wspólnych celów stabilności cen, niezależności EBC, dyscypliny budżetowej i wspierania rozwoju, zatrudnienia i konkurencyjności;

40.   jest zdania, że państwa członkowskie poza strefą euro, które spełniają kryteria z Maastricht i dla których nie przewidziano odstępstwa w traktacie, powinny przyjąć wspólną walutę przy najbliższej sposobności;

41.   podkreśla, że przynależność do strefy euro wymaga spełnienia wszystkich kryteriów z Maastricht, określonych w traktacie i w protokole w sprawie art. 121 traktatu, które obejmują: wysoką mierzoną stabilność cen, a także jej trwały charakter, finanse publiczne bez nadmiernego deficytu, co najmniej dwuletnie uczestnictwo w ERM II, przestrzeganie normalnych marginesów wahań kursów, dostosowanie długoterminowych stóp procentowych, zgodność przepisów prawnych z postanowieniami traktatu z Maastricht dotyczącymi UGW oraz niezależny bank centralny;

42.   uważa, że jednym z najtrudniejszych aspektów dotyczących wstąpienia do strefy euro jest zagwarantowanie trwałości kryteriów z Maastricht; podkreśla jednak, że kryteria z Maastricht są jednocześnie pierwszym krokiem na drodze ku podtrzymaniu procesu reform, obejmującego również dalsze zobowiązania i wysiłki w zakresie reform strukturalnych, inwestycji i koordynacji gospodarczej;

43.   z zadowoleniem przyjmuje silniejszą i skuteczną kontrolę państw członkowskich uczestniczących w ERM II, które chcą przystąpić do strefy euro, jak również ich rozwój gospodarczy; zauważa, że udane uczestnictwo w ERM II musi pozostać rzeczywistym warunkiem wstępnym, a nie jedynie drugorzędnym wymogiem członkostwa w strefie euro; te same wymogi dotyczące przystąpienia muszą mieć zastosowanie do wszystkich państw członkowskich wchodzących do strefy euro;

44.   uważa trwałe i udane rozszerzanie strefy euro za główne wyzwanie w nadchodzących latach, przy czym zarówno standardy instytucjonalne EBC, jak i proces decyzyjny banku muszą zostać przystosowane do tej zmiany, a model rotacyjny musi uwzględniać wielkość gospodarki poszczególnych państw członkowskich;

45.   w związku z rozszerzeniem strefy euro podkreśla, że pożądany jest wysoki stopień konwergencji w realnej gospodarce w celu ograniczenia wchodzących w grę obciążeń zarówno dla strefy euro, jak i dla krajów chcących do niej przystąpić; jest zdania, że w tym kontekście należy wprowadzić ułatwienia dla tych państw członkowskich należących do strefy euro, w których jednolita polityka pieniężna może mieć szczególnie hamujące skutki;

46.   podkreśla znaczenie, w interesie przyszłych rozszerzeń, wprowadzenia interwencji celowych umożliwiających wsparcie państw członkowskich poza strefą euro, które zostały szczególnie poszkodowane w wyniku obecnego kryzysu finansowego;

Przepływ informacji

47.   podkreśla, że mimo iż dotychczas udało się w wysokim stopniu zachować stabilność cen w strefie euro, „odczuwana inflacja” znacznie różni się od niższych, faktycznych stóp inflacji w państwach członkowskich w ostatniej dekadzie; w związku z tym domaga się lepszego informowania i wyjaśnienia społeczeństwu potrzeb UGW i jej działań, w szczególności w odniesieniu do stabilności cenowej, międzynarodowych rynków finansowych i zalet stabilności w obrębie strefy euro w przypadku międzynarodowych kryzysów finansowych;

48.   uważa, że wspólna waluta wciąż zachowuje priorytetowy charakter w strategii komunikacyjnej Unii Europejskiej; jest przekonany, że korzyści wynikające z euro i UGW takie jak stabilność cen, niskie oprocentowanie kredytów hipotecznych, ułatwienia dla podróżnych, ochrona przed wahaniami kursów wymiany walut i wstrząsami zewnętrznymi wciąż należy podkreślać i szczegółowo wyjaśniać opinii publicznej; uważa, że szczególną uwagę należy zwrócić na bieżące informowanie obywateli europejskich, konsumentów i MŚP, którym brak wystarczających możliwości natychmiastowego dostosowania się do nowych sytuacji i wyzwań związanych z euro;

49.   wzywa EBC do przedstawiania — w sprawozdaniu rocznym bądź w sprawozdaniu specjalnym — corocznych ilościowych analiz korzyści płynących z euro dla przeciętnych obywateli, z konkretnymi przykładami pozytywnego wpływu, jaki posługiwanie się euro wywiera na ich życie codzienne;

50.   uważa, że niezwykle ważne jest właściwe informowanie, aby przygotować wprowadzenie euro w państwach członkowskich zamierzających przystąpić do strefy euro; odnotowuje, że informowanie o rozszerzeniu strefy euro jest istotne także dla wszystkich państw członkowskich należących do strefy euro;

51.   uważa, że Komisja musi skoncentrować swoje wysiłki na pomocy dla nowych państw członkowskich, aby przygotowały swoich obywateli do przyjęcia euro, przeprowadzając intensywną kampanię informacyjną, nadzorując jej realizację, jeżeli kampanię taką już się prowadzi, oraz aby regularnie przedkładały sprawozdania na temat sprawdzonych praktyk stosowanych w związku z realizacją krajowych planów działania na rzecz przyjęcia euro; jest również zdania, że wiedza i doświadczenia zdobyte podczas wcześniejszych akcji wymiany walut będą prawdopodobnie przydatne w przypadku przyjmowania nowej waluty przez nowe państwa członkowskie, a także w procesie przyszłych rozszerzeń i przygotowań do nich dla nowych krajów kandydujących;

Międzynarodowa rola euro i zewnętrzny wymiar waluty

52.   z zadowoleniem przyjmuje szybki rozwój euro jako drugiej co do ważności waluty rezerwowej i transakcyjnej po dolarze amerykańskim, stanowiącej 25 % światowych zagranicznych rezerw walutowych; odnotowuje, że w szczególności w krajach sąsiadujących ze strefą euro waluta ta odgrywa istotną rolę jako waluta płatnicza i że kursy walut tych krajów są dostosowywane do kursu euro; całkowicie zgadza się z opinią EBC, że wprowadzenie euro jest ostatnim krokiem w kierunku ustrukturyzowanego procesu konwergencji w ramach Unii Europejskiej, a w związku z tym wprowadzenie euro jest możliwe tylko i wyłącznie w oparciu o traktat WE;

53.   wyraża opinię, że w agendzie politycznej UGW na kolejne dziesięciolecie poczesne miejsce zajmą m.in. wyzwania stawiane przez wschodzące gospodarki azjatyckie oraz obecny kryzys finansowy; z żalem zauważa, że pomimo wzrastającej globalnej roli euro, próby poprawienia zewnętrznej reprezentacji strefy euro w sprawach finansowych i monetarnych nie przyniosły większych postępów; podkreśla, że strefa euro musi opracować międzynarodową strategię, która byłaby współmierna do międzynarodowego statusu jej waluty;

54.   przypomina, że najlepszym sposobem na osiągnięcie przez strefę euro wpływów odpowiadających jej potencjałowi gospodarczemu jest wypracowywanie wspólnych stanowisk i konsolidacja organów reprezentacyjnych, a ostatecznie uzyskanie wspólnego miejsca w odpowiednich międzynarodowych instytucjach finansowych i forach; wzywa państwa członkowskie należące do strefy euro m.in. do tego, aby przemawiały jednym głosem w sprawie polityki dotyczącej kursów wymiany walut;

55.   podkreśla, że euro jest używane jako waluta krajowa poza strefą euro; uważa, że należy przeanalizować konsekwencje takiego używania euro;

56.   zauważa, że znaczenie euro na międzynarodowych rynkach finansowych pociąga za sobą pewne obowiązki, ponieważ skutki polityki monetarnej, a także polityki rozwoju w strefie euro znajdują oddźwięk na całym świecie; podkreśla większe znaczenie euro dla handlu międzynarodowego i usług międzynarodowych jako czynnika stabilizującego w perspektywie globalnej, siły napędowej integracji rynków finansowych i podstawy dla zwiększania inwestycji bezpośrednich i fuzji przedsiębiorstw transgranicznych, gdyż koszty transakcji mogłyby ulec znacznemu ograniczeniu; wzywa do przeprowadzenia badania z zakresu globalnych dysproporcji i roli euro oraz możliwych scenariuszy, które pozwolą na lepsze przygotowanie Unii Europejskiej do radzenia sobie z poważnymi kryzysami zewnętrznymi;

57.   proponuje ściślejszą współpracę i intensywniejszy międzynarodowy dialog pomiędzy odpowiedzialnymi organami najważniejszych bloków walutowych, aby poprawić zarządzanie międzynarodowymi kryzysami i radzić sobie z konsekwencjami ruchów walutowych dla realnej gospodarki; przypomina powodzenie wspólnego rozwiązania kryzysu na początku niedawnego załamania amerykańskiego rynku kredytów hipotecznych o podwyższonym ryzyku, a także kryzysu, który nastąpił bezpośrednio po wydarzeniach z 11 września 2001 r., co pomogło w zapobieżeniu załamaniu dolara amerykańskiego;

58.   popiera zamiar Komisji polegający na wzmocnieniu wpływu UGW w międzynarodowych instytucjach finansowych poprzez wspólne stanowisko UE prezentowane przez wybranych przedstawicieli, takich jak przewodniczący eurogrupy, Komisję i prezesa EBC; uważa, że w praktyce przewodniczący eurogrupy, Komisja oraz przewodniczący EBC uzyskali już prawo uczestniczenia w roli obserwatorów w większości ważnych międzynarodowych instytucji finansowych; niemniej jednak domaga się lepszej koordynacji stanowisk europejskich, tak aby wspólna europejska polityka monetarna była reprezentowana w przyszłości przez właściwych przedstawicieli; oczekuje, że możliwe będzie wyrażenie stanowiska grupy euro w sprawie strategii politycznych kursów wymiany ich największych partnerów; wzywa przewodniczącego eurogrupy do reprezentowania strefy euro na Forum Stabilności Finansowej (FSF); sugeruje zmianę statutu Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW), tak aby mogły być reprezentowane bloki i organizacje gospodarcze;

59.   podkreśla potrzebę wspólnej podejścia Unii Europejskiej w odniesieniu do reformy międzynarodowych instytucji finansowych, która powinna uwzględniać wyzwania związane z globalną gospodarką, w tym również z powstawaniem nowych potęg gospodarczych;

60.   ubolewa, że Komisja w swoim komunikacie dotyczącym dziesięciu lat istnienia UGW nie przeprowadziła dokładniejszej i bardziej szczegółowej analizy międzynarodowej roli euro; wzywa Komisję do sporządzenia szczegółowego sprawozdania w sprawie zewnętrznego wymiaru wspólnej polityki pieniężnej oraz jej wpływu na wyniki działalności gospodarczej i handlowej w strefie euro;

61.   podkreśla, że niektórzy partnerzy Unii Europejskiej prowadzą politykę pieniężną zmierzającą w kierunku obniżenia wartości swojej waluty i że taka praktyka narusza zasady wymiany handlowej i mogłaby zostać uznana za nietaryfową barierę dla handlu międzynarodowego;

Instrumenty gospodarcze i zarządzanie UGW

62.   uważa, że wszystkie zainteresowane strony — Parlament, Rada, Komisja, eurogrupa i partnerzy społeczni na szczeblu UE i na szczeblu krajowym — powinni współpracować, aby wzmocnić przyszłe działania UGW w zakresie kierowania gospodarką na podstawie następujących wskazówek:

a)	jako główny element strategii lizbońskiej i główny instrument gospodarczy zintegrowane wytyczne powinny wdrażać wzajemnie powiązane reformy w dziedzinie zatrudnienia, ochrony środowiska i opieki socjalnej w celu osiągnięcia zrównoważonego podejścia obejmującego wiele obszarów polityki;

b)

zintegrowane wytyczne powinny wyznaczać szerokie ramy ściślejszej koordynacji polityki gospodarczej, tak aby dostosować krajowe programy reform, uwzględniając jednak różnorodność gospodarek i tradycji poszczególnych państw; należy przewidzieć proces konsultacji z parlamentami krajowymi w odniesieniu do programów stabilności i konwergencji oraz krajowych programów reform;

c)

konieczne jest wzmocnienie związku między zintegrowanymi wytycznymi, w szczególności ogólnymi wytycznymi dotyczącymi polityki gospodarczej, a programami na rzecz stabilności i konwergencji; programy stabilności i konwergencji oraz krajowe programy reform mogą być przedstawiane w tym samym czasie (co roku wczesną jesienią) po debacie w parlamencie krajowym; ogólne wytyczne dotyczące polityki gospodarczej obejmują wspólne cele budżetowe zgodne ze środkami zapobiegawczymi paktu na rzecz stabilności i wzrostu;

d)

podejmując decyzje dotyczące budżetów krajowych, rządy powinny uwzględnić zintegrowane wytyczne oraz zalecenia dla poszczególnych państw, jak również ogólną sytuację budżetową w strefie euro; różne kalendarze podatkowe w poszczególnych krajach oraz główne założenia wykorzystywane do ustalania prognoz powinny być zharmonizowane, aby uniknąć rozbieżności spowodowanych wykorzystaniem różnych prognoz makroekonomicznych (wzrost światowy, wzrost UE, cena baryłki ropy, stopy procentowe) i innych parametrów; wzywa Komisję, Eurostat oraz państwa członkowskie do działania na rzecz określenia instrumentów poprawiających możliwość porównania budżetów krajowych pod względem wydatków w różnych kategoriach;

e)

w miarę możliwości należy jak najczęściej wykorzystywać więcej formalnych zaleceń dla państw członkowskich należących do strefy euro, takich jak ustanawianie celów w odniesieniu do wydatków średnioterminowych, szczegółowe reformy strukturalne, inwestycje czy jakość finansów publicznych; należy również dążyć do bardziej ustrukturyzowanego procesu sprawozdawczości w kontekście krajowych programów reform, nie szkodząc jednak priorytetom reform krajowych; wszystkie zobowiązania, cele i wskaźniki powinny być w pełni włączone do zintegrowanych wytycznych i krajowych programów reform w celu poprawy spójności i wydajności kierowania gospodarką;

f)	strategia długoterminowa zmierzająca podczas dobrej koniunktury do zmniejszenia długu publicznego do wartości niższej niż 60 % PKB powinna znaleźć się w ramach dotyczących kierowania gospodarką, gdyż ograniczyłoby to koszt obsługi długu oraz obniżyło koszt kapitału na inwestycje prywatne;

g)	należy ustanowić wiążące ramy, dzięki którym państwa członkowskie należące do strefy euro będą zasięgać opinii innych państw i Komisji przed podjęciem poważnych decyzji z zakresu polityki gospodarczej, takich jak w przypadku środków walki z rosnącymi cenami żywności i energii;

h)

koordynacja gospodarcza powinna mieć formę zintegrowanej europejskiej strategii w dziedzinie gospodarki i zatrudnienia w oparciu o obecne instrumenty polityki gospodarczej — w szczególności strategię lizbońską, zintegrowane wytyczne, strategię trwałego wzrostu oraz programy konwergencji i stabilności; wzywa rządy państw członkowskich, pod przewodnictwem przewodniczącego eurogrupy, do spójnego i jednoczesnego wspierania działalności gospodarczej z myślą o osiągnięciu tych samych celów;

i)	europejska strategia w dziedzinie gospodarki i zatrudnienia, o której mowa w pkt h), powinna uwzględniać potencjał nowej i zielonej technologii jako jednego z zasadniczych elementów wzrostu gospodarczego w połączeniu z szeroko zakrojoną polityką makroekonomiczną;

j)	należy ułatwić finansowanie przedsiębiorstw innowacyjnych, w szczególności małych i średnich firm, między innymi poprzez ustanowienie przez Europejski Bank Inwestycyjny Europejskiego Funduszu Szybkiego Wzrostu;

k)	roczny raport na temat obszaru euro powinien obejmować bardziej praktyczny zestaw instrumentów i ocen, co umożliwi przeprowadzenie bardziej szczegółowego dialogu pomiędzy różnymi organami UE, które są zaangażowane w kierowanie gospodarką;

l)	należy przyjąć kodeks postępowania Parlamentu, Rady i Komisji, który zagwarantuje właściwą współpracę i pełne zaangażowanie tych trzech instytucji UE w odpowiednie dalsze wdrażanie zintegrowanych wytycznych jako podstawowych instrumentów gospodarczych;

m)

należy wzmocnić ramy instytucjonalne koordynacji polityki gospodarczej: — należy utworzyć formacje eurogrupy również w obszarze konkurencyjności/przemysłu, środowiska, zatrudnienia i edukacji; — należy zapewnić eurogrupie silniejsze ramy instytucjonalne oraz więcej zasobów ludzkich; — mandat przewodniczącego eurogrupy powinien być zgodny z cyklami gospodarczymi zawartymi w zintegrowanych wytycznych; — Komitet Polityki Gospodarczej należy włączyć do Komitetu Ekonomiczno-Finansowego, aby powstał jeden spójny organ przygotowawczy dla Rady ECOFIN oraz eurogrupy; — przedstawiciel Parlamentu powinien otrzymać status obserwatora w ramach eurogrupy oraz na nieformalnych posiedzeniach Rady; — spotkania trojki, Parlamentu i Komisji powinny być organizowane cztery razy w roku a w razie potrzeby z udziałem eurogrupy;

n)

Parlament, Komisja i eurogrupa powinny prowadzić bardziej regularny i ustrukturyzowany dialog w kwestiach makroekonomicznych, podobny do dialogu walutowego między Parlamentem a EBC, który mógłby odbywać się przynajmniej raz na kwartał w celu pogłębienia istniejących ram oraz dyskusji nad wyzwaniami stojącymi przed gospodarką strefy euro; oraz

o)	Parlament, eurogrupa, EBC oraz Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny powinny nawiązać dialog służący dyskusji na temat odpowiedniego łączenia różnych środków politycznych („policy mix”);

63.   wyraża opinię, że w agendzie politycznej UGW na kolejne dziesięciolecie poczesne miejsce zajmą w szczególności wyzwania związane z niedawnymi zawirowaniami na rynkach finansowych i ich skutkami dla realnej gospodarki; dostrzega w związku z tym, że państwa członkowskie należące do strefy euro są lepiej przygotowane do radzenia sobie z poważnymi wstrząsami, niż miało to miejsce w przeszłości, a to dzięki wspólnej polityce monetarnej i reformom przeprowadzonym w ostatnich latach; z myślą o przeciwdziałaniu spowolnieniu gospodarczemu i wysokiej inflacji wzywa jednak do:

a)	skoordynowanej reakcji na szczeblu UE w oparciu o wspólne zrozumienie problemów i wspólne działania naprawcze przy jednoczesnym poszanowaniu specyfiki poszczególnych krajów, również do skoordynowania krajowych programów reform;

b)

opracowywania ambitnych i odpowiednio dostosowanych krajowych programów reform i ich sumiennego realizowania, w tym również zmiany budżetów krajowych w reakcji na najnowsze prognozy gospodarcze, przeciwdziałania recesji oraz wspierania wzrostu gospodarczego, przy jednoczesnym zdecydowanym dialogu z partnerami społecznymi;

c)	wsparcia MŚP, w szczególności do uzupełnienia ostatnich działań Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz zapewnienia możliwości trwałego kredytowania MŚP przez system bankowy;

d)	określenia ukierunkowanych środków ochrony szczególnie zagrożonych grup społecznych przed skutkami obecnego kryzysu finansowego;

e)	pełnej i szybkiej realizacji planu w zakresie usług finansowych, w tym również działań następczych, a także do poprawienia efektywności nadzoru w związku z utrzymującymi się zawirowaniami na rynkach finansowych;

f)

wzmocnienia regulacji w dziedzinie rozwiązywania kryzysów poprzez poprawę zasad UE dotyczących likwidacji oraz do wprowadzenia jasno zdefiniowanych i jednomyślnie akceptowalnych rozwiązań dotyczących rozdziału obciążeń pomiędzy państwami członkowskimi w przypadku niewypłacalności transgranicznych grup finansowych;

g)

udoskonalenia instrumentów wykorzystywanych do kształtowania polityki monetarnej przy pomocy dogłębnej analizy czynników mających wpływ na stabilność i funkcjonowanie systemu finansowego, m.in. w zakresie transferu polityki monetarnej, rozwoju sytuacji w dziedzinie aktywów kredytowych i finansowych, w zakresie charakterystyki nowych produktów oraz koncentracji ryzyka i płynności;

h)	przyjęcia w Europie proaktywnej postawy na forach międzynarodowych, zwłaszcza na Forum Stabilności Finansowej i w ramach Międzynarodowego Funduszu Walutowego, jak również do zwiększenia liczby wspólnych procesów decyzyjnych; oraz

i)

opracowania w ramach G8 wspólnego stanowiska Unii Europejskiej i odzwierciedlenia roli Unii Europejskiej jako efektywniejszego światowego organu podejmującego decyzje ekonomiczne przy jednoczesnym dostosowaniu takiej roli do skutków globalizacji i bardziej dominującego charakteru światowych rynków finansowych;

j)	lepszej i skuteczniejszej koordynacji między Światową Organizacją Handlu a tzw. instytucjami systemu Bretton Woods (Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Grupa Banku Światowego) z myślą o walce ze spekulacją i o podejmowaniu wyzwań wynikających z poważnego kryzysu;

k)

wobec obecnych poważnych zakłóceń na rynku walutowym proponuje zorganizować światową konferencję walutową pod auspicjami Międzynarodowego Funduszu Walutowego, aby doprowadzić do ogólnoświatowych konsultacji poświęconych kwestiom walutowym; wzywa również do rozważenia możliwości ustanowienia mechanizmu rozwiązywania sporów walutowych w ramach Międzynarodowego Funduszu Walutowego;

*

* *

64.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, przewodniczącemu eurogrupy oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

---

(1)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0506.

(2)  Dz.U. C 314 E z 21.12.2006, s. 125.

(3)  Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 569.

(4)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0057.

(5)  Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 422.

(6)  Dz.U. C 287 E z 29.1.2007, s. 535.

(7)  Dz.U. C 304 E z 1.12.2005, s. 132.

(8)  Dz.U. C 74 E z 20.3.2008, s. 780.

(9)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0357.

(10)  Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 249.

(11)  Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 251.

(12)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0287.

(13)  Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, s. 118.

(14)  Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, s. 73.

(15)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0425.

(16)  Dz.U. C 35 z 2.2.1998, s. 1.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/21

---

Stosowanie zasady równości wynagrodzeń dla kobiet i mężczyzn

P6_TA(2008)0544

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. zawierająca zalecenia dla Komisji, dotyczące stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet (2008/2012(INI))

(2010/C 16 E/04)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając artykuł 192 akapit drugi traktatu WE,

—	uwzględniając art. 2 i art. 141 akapit trzeci Traktatu WE,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 lipca 2007 r. zatytułowany „Znoszenie różnic w wynagradzaniu kobiet i mężczyzn” (COM(2007)0424),

—	uwzględniając sprawozdanie sporządzone przez komisyjną sieć ekspertów prawnych w obszarze zatrudnienia, spraw społecznych i równości między mężczyznami i kobietami z lutego 2007 r., zatytułowane „Aspekty prawne różnic w wynagradzaniu kobiet i mężczyzn”,

—	uwzględniając Europejski pakt na rzecz równości płci przyjęty przez Radę Europejską w Brukseli w dniach 23-24 marca 2006 r.,

—	uwzględniając orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w oparciu o art. 141 traktatu WE,

—	uwzględniając postanowienia Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1994 r. dotyczącej pracy w niepełnym wymiarze czasu, które zobowiązują państwa do zawarcia w umowach o zamówienia publiczne klauzuli dotyczącej pracy, w tym równości wynagrodzeń,

—	mając na uwadze art. 11 ust. 1 lit. d) Konwencji w sprawie eliminacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjętej rezolucją Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 34/180 w dniu 18 grudnia 1979 r.,

—	uwzględniając ramy działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn, przyjęte przez europejskich partnerów społecznych w dniu 1 marca 2005 r. oraz sprawozdania monitorujące,

—	uwzględniając swoje rezolucje z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie planu działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2006-2010) (1) oraz z dnia 3 września 2008 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej — 2008 (2),

—	uwzględniając art. 39 oraz art. 45 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0389/2008),

A.	mając na uwadze, że kobiety w Unii Europejskiej średnio zarabiają o 15 % mniej niż mężczyźni i do 25 % mniej w sektorze prywatnym; mając na uwadze, że różnica w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn waha się w państwach członkowskich między 4 % a ponad 25 % i nie wykazuje żadnej tendencji spadkowej,

B.	mając na uwadze, że kobieta musi pracować do 22 lutego, czyli 418 dni kalendarzowych, aby zarobić taką samą kwotę, jaką zarabia mężczyzna w ciągu jednego roku,

C.	mając na uwadze, że wprowadzenie w życie zasady jednakowej płacy za taką samą pracę oraz za pracę o równej wartości jest kluczowe by osiągnąć równość płci,

D.

mając na uwadze wciąż utrzymującą się różnicę w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn, o czym świadczą istniejące dane, które wykazują bardzo powolne postępy (zmniejszenie różnicy z 17 % w 1995 r. do 15 % w 2005 r.), pomimo obowiązującego od przeszło 30 lat obszernego prawodawstwa oraz podejmowanych działań i środków finansowych wydanych na próby ich zmniejszenia; mając na uwadze, że konieczne jest zbadanie przyczyn występowania tych różnic oraz opracowanie ukierunkowanych działań zmierzających do zniesienia tych różnic i towarzyszącej im segregacji na rynku pracy kobiet;

E.	mając na uwadze, że kobiety we wszystkich państwach członkowskich osiągają lepsze wyniki w szkole niż mężczyźni i stanowią większość absolwentów wyższych uczelni, co nie przekłada się na porównywalne ograniczenie różnic w wynagradzaniu,

F.

mając na uwadze, że różnica w wynagrodzeniach jest wynikiem bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji, jak również czynników społecznych i gospodarczych, segregacji na rynku pracy i ogólnej struktury zarobków, a ponadto powiązana jest z szeregiem czynników prawnych, społecznych i ekonomicznych, które wykraczają poza samą kwestię równego wynagradzania za tę samą pracę,

G.

mając na uwadze, że różnic w wynagrodzeniach nie należy określać jedynie na podstawie rozbieżności wynagrodzeń brutto za godzinę, lecz należy również uwzględnić aspekty takie jak indywidualne dodatki do pensji, klasyfikacja zawodów, organizacja pracy, doświadczenie zawodowe i wydajność, które powinny być oceniane nie tylko pod kątem ilości (liczba godzin fizycznej obecności w miejscu pracy), lecz także jakości oraz wpływu skrócenia czasu pracy, urlopów i nieobecności z przyczyn zdrowotnych na wynagrodzenie,

H.	mając na uwadze, że ograniczenie różnicy w wynagrodzeniach było jednym z celów strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu i zatrudnienia, ale większość państw członkowskich nie zajęła się tą kwestią w wystarczający sposób,

I.	mając na uwadze, że poprawa ram prawnych UE powinna umożliwić państwom członkowskim i partnerom społecznym lepszą identyfikację przyczyn leżących u podstaw utrzymywania się różnicy w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn,

J.	mając na uwadze tendencję do niedoceniania zawodów i stanowisk pracy, w których przeważają kobiety, w porównaniu do tych, w których dominują mężczyźni, co niekoniecznie da się uzasadnić jakimkolwiek obiektywnym kryterium,

K.	mając na uwadze, że istnieje przepaść cyfrowa związana z płcią, która ma niezaprzeczalny wpływ na wynagrodzenie,

L.

mając na uwadze, że system wynagrodzeń biorący pod uwagę wysługę lat przy obliczaniu wynagrodzenia jest niekorzystny dla kobiet, które muszą (wielokrotnie) przerywać karierę w związku z czynnikami zewnętrznymi, takimi jak przerywanie kariery zawodowej związane z dziećmi, wybieraniem innych zawodów lub krótkim czasem pracy, i stawia je w sytuacji trwałego i strukturalnego opóźnienia;

M.

mając na uwadze dane wskazujące na to, że kwalifikacje i doświadczenie nabyte przez kobiety są finansowo gorzej wynagradzane niż te zdobyte przez mężczyzn; mając na uwadze, że oprócz koncepcji „równego wynagrodzenia za pracę o jednakowej wartości”, która nie może być spaczona stereotypowym podejściem do płci, należy odejść od ról społecznych, które do tej pory znacznie wpływały na wybór zawodu i wykształcenia, ponadto mając na uwadze, że urlop macierzyński i wychowawczy nie mogą być przyczyną dyskryminacji kobiet na rynku pracy,

N.

mając na uwadze, że różnica w wynagrodzeniach wywiera istotny wpływ na społeczny i gospodarczy status kobiet w ciągu całego ich życia zawodowego i poza nim; mając na uwadze, że w wyniku wnoszenia wkładu w życie społeczne w formie innej niż zatrudnienie, takiej jak np. opieka nad dziećmi lub starszymi krewnymi, kobiety często w większym stopniu narażone są na popadanie w ubóstwo i są mniej niezależne finansowo;

O.	mając na uwadze, że różnice w wynagrodzeniach są jeszcze większe w przypadku kobiet imigrantek, kobiet niepełnosprawnych i należących do mniejszości oraz kobiet niewykwalifikowanych,

P.	mając na uwadze zasadnicze znaczenie posiadania danych podzielonych według płci oraz zaktualizowanych ram prawnych uwzględniających problematykę płci i umożliwiających wywieranie wpływu na przyczyny tej dyskryminacji,

Q.	mając na uwadze, że możliwe i konieczne jest wpływanie poprzez edukację na usuwanie stereotypów społecznych związanych z płcią,

R.	mając na uwadze powtarzające się apele Parlamentu do Komisji o podjęcie inicjatyw w celu wsparcia znoszenia różnicy w wynagrodzeniach, likwidacji ryzyka ubóstwa emerytów i rencistów oraz zagwarantowania im godziwego standardu życia, w tym apele o dokonanie przeglądu istniejącego prawodawstwa,

S.

mając na uwadze, że w dyrektywie 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przeredagowana) (3) stwierdza się, że zasada równego wynagradzania za jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości jest podstawową i nieodzowną częścią dorobku prawnego Wspólnoty, w tym orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego dyskryminacji ze względu na płeć, i że konieczne jest ustanowienie dalszych przepisów w celu wdrożenia tej zasady,

T.

mając na uwadze, że wdrożenie przez państwa członkowskie, partnerów społecznych oraz organy ds. równości środków określonych we wspomnianych ramach działania na rzecz równości kobiet i mężczyzn z dnia 1 marca 2005 r., umożliwiłoby rzeczywiste zniesienie różnic w wynagrodzeniach poprzez skutecznie prowadzony dialog społeczny,

U.

mając na uwadze, że w dążeniu do opracowania strategii na rzecz zniesienia różnic w wynagrodzeniach, segregacji poziomej i pionowej na rynku pracy oraz stereotypów dotyczących typowo kobiecych rodzajów i sektorów pracy należy przewidzieć ramy działań na wielu szczeblach — legislacyjnych i nie tylko — i odróżnić dyskryminację w zakresie wynagrodzeń od rozbieżności płac wynikającej z czynników innych niż dyskryminacja bezpośrednia lub pośrednia, gdyż ta pierwsza podlega bezpośrednio przepisom, podczas gdy tej drugiej trzeba stawić czoła przy pomocy ukierunkowanych polityk i specjalnych środków;

V.

mając na uwadze przeprowadzenie przez Komisję w ciągu 2008 r. analizy ram prawnych UE na temat równego wynagradzania, zgodnie z zapowiedzią zawartą w komunikacie zatytułowanym „Znoszenie różnic w wynagradzaniu kobiet i mężczyzn” z dnia 18 lipca 2007 r., w które to przedsięwzięcie powinny zostać zaangażowane wszystkie zainteresowane strony; mając na uwadze, że wyniki tej analizy powinny zostać odpowiednio rozpropagowane,

W.	mając na uwadze, że równość emerytur kobiet i mężczyzn, w tym równość w zakresie wieku emerytalnego, została uznana za cel,

X.	mając na uwadze, że Europejski Instytut ds. Równouprawnienia Płci może odgrywać zasadniczą rolę w monitorowaniu rozwoju różnic w wynagrodzeniu w zależności od płci oraz analizowaniu przyczyn tych różnic, a także w ocenie wpływu przepisów w tym zakresie,

1.   zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi do dnia 31 grudnia 2009 r., na podstawie art. 141 traktatu WE, wniosku legislacyjnego w sprawie przeglądu obowiązującego prawodawstwa odnoszącego się do zastosowania zasady równego wynagradzania kobiet i mężczyzn, w oparciu o szczegółowe zalecenia ujęte poniżej (4);

2.   stwierdza, że zalecenia te są zgodne z zasadą pomocniczości i z podstawowymi prawami obywateli;

3.   jest zdania, że przedstawiony projekt nie pociąga za sobą skutków finansowych;

4.   jest przekonany o konieczności sprawniejszej i ściślejszej realizacji postanowień dyrektywy 2006/54/WE dotyczących organów ds. równości i dialogu społecznego w celu rzeczywistego zniesienia różnic w wynagrodzeniach poprzez wprowadzenie przez państwa członkowskie, partnerów społecznych i organy ds. równości środków takich jak te, które zostały określone we wspomnianych ramach działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn z dnia 1 marca 2005 r. przez partnerów społecznych, a mianowicie rozpowszechnianie informacji i wskazówek na temat praktycznych narzędzi (zwłaszcza dla MŚP) umożliwiających zniesienie różnic w wynagrodzeniu, obejmujących krajowe lub sektorowe układy zbiorowe;

5.   podkreśla znaczenie negocjacji i zbiorowych układów pracy w zwalczaniu dyskryminacji kobiet, zwłaszcza w zakresie dostępu do zatrudnienia, wynagrodzeń, warunków pracy, awansu zawodowego oraz szkoleń zawodowych;

6.   wzywa instytucje europejskie do zorganizowania Europejskiego Dnia Równości Wynagrodzeń (dnia, w którym kobiety w Europie otrzymają (średnio) wynagrodzenie pobierane (średnio) przez mężczyzn w trakcie danego roku), który powinien przyczynić się do uwrażliwienia na kwestię istniejących nierówności w wynagrodzeniach i zachęcić wszystkie zainteresowane podmioty do likwidacji tych różnic;

7.   wzywa organizacje związkowe i organizacje pracodawców do wspólnego opracowania obiektywnego instrumentu oceny pracy w celu zmniejszenia różnic między wynagrodzeniami mężczyzn i kobiet;

8.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń przedstawionych w załączniku Komisji i Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 301 E z 13.12.2007, s. 56.

(2)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0399.

(3)  Dz.U. L 204 z 26.7.2006, s. 23.

(4)  Dyrektywa Rady 75/117/EWG z dnia 10 lutego 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet (Dz.U. L 45 z 19.2.1975, s. 19) została włączona do dyrektywy 2006/54/WE. Zgodnie z postanowieniami dyrektywy 2006/54/WE, dyrektywa 75/117/EWG zostaje uchylona z dniem 15 sierpnia 2009 r., który jest również ostatecznym terminem wdrożenia tej dyrektywy.

---

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/28

---

Wspieranie podejmowania na wczesnym etapie działań demonstracyjnych w dziedzinie zrównoważonej produkcji energii z paliw kopalnych

P6_TA(2008)0545

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wspierania podejmowania na wczesnym etapie działań demonstracyjnych w dziedzinie zrównoważonej produkcji energii elektrycznej z paliw kopalnych (2008/2140(INI))

(2010/C 16 E/05)

Parlament Europejski,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 stycznia 2008 r. zatytułowany „Wspieranie podejmowania na wczesnym etapie działań demonstracyjnych w dziedzinie zrównoważonej produkcji energii z paliw kopalnych” (COM(2008)0013) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji na temat oceny skutków (SEC(2008)0047),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych (COM(2008)0016) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji na temat oceny skutków (SEC(2008)0052),

—

uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla oraz zmieniającej dyrektywy Rady 85/337/EWG, 96/61/WE, dyrektywy 2000/60/WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 (COM(2008)0018) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji na temat oceny skutków (SEC(2008)0054),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 listopada 2007 r. zatytułowany „Europejski strategiczny plan w dziedzinie technologii energetycznych (plan EPSTE): Droga do niskoemisyjnych technologii przyszłości” (COM(2007)0723) oraz towarzyszące mu dokumenty robocze służb Komisji na temat mapy technologii (SEC(2007)1510) i mapy zdolności (SEC(2007)1511),

—	uwzględniając Komunikat Komisji z 23 stycznia 2008 r. zatytułowany „20 i 20 do 2020 roku: Szansa Europy na przeciwdziałanie zmianom klimatycznym” (COM(2008)0030),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 stycznia 2007 r., zatytułowany „Europejska polityka energetyczna” (COM(2007)0001),

—	uwzględniając decyzję nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotyczącą siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013) (1),

—	uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A6-0418/2008),

A.	mając na uwadze, że zgodnie z najnowszą wiedzą naukowo-techniczną bez masowych inwestycji badawczo-rozwojowych w inne technologie jeszcze przez wiele dziesięcioleci w UE konieczne będzie korzystanie z paliw kopalnych w celu zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw energii,

B.	mając na uwadze, że węgiel jest jedynym paliwem kopalnym dostępnym w UE zdolnym ograniczyć zwiększającą się zależność od importu ropy i gazu z niepewnych państw trzecich, przez co ma strategiczne znaczenie,

C.	mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich węgiel ma duże znaczenie w koszyku energetycznym, ale że konieczna jest modernizacja elektrowni węglowych oraz znaczne inwestycje celem zmniejszenia powodowanych przez nie emisji gazów cieplarnianych,

D.	mając na uwadze, że wiele państw członkowskich dysponuje dużymi zasobami węgla, których dostępność szacuje się na okres sięgający daleko w kolejny wiek,

E.

mając na uwadze, że powszechne stosowanie technologii CCS (wychwytywania i magazynowania węgla) — w elektrowniach i długoterminowo w wysokoemisyjnych sektorach przemysłowych — może pomóc w osiągnięciu ambitnych celów UE w dziedzinie ochrony klimatu, wykraczających poza 2020 r., oraz mając na uwadze, że stosowanie tych technologii uzupełnia wysiłki w dziedzinie efektywności energetycznej po stronie popytu i podaży oraz w zakresie odnawialnych źródeł energii,

F.	mając na uwadze, że w wielu wzrastających gospodarkach na całym świecie wytwarzanie energii jest uzależnione od wykorzystania węgla, a sukces w zakresie ochrony klimatu w tych regionach jest ściśle uzależniony od możliwości wykorzystania węgla przy ograniczeniu emisji,

G.

mając na uwadze, że stosowanie technologii CCS w elektrowniach od 2020 r. będzie możliwe jedynie w takim przypadku, jeżeli za pomocą działań demonstracyjnych uda się uzyskać dalszą niezbędną wiedzę w zakresie techniki, poprawy skuteczności i rentowności oraz zapewnienia poszanowania środowiska naturalnego,

H.	mając na uwadze, że opóźnienia w procesie tworzenia instalacji demonstracyjnych stawiają pod znakiem zapytania stosowane technologii CCS w elektrowniach, a zatem również osiągnięcie celów ochrony klimatu,

I.	mając na uwadze, że jak dotąd brak jest odpowiednich ram prawnych, niezbędnych dla stosowania technologii CCS,

J.	mając na uwadze, że konieczna jest jak najszybsza transpozycja obowiązującego w tej dziedzinie prawodawstwa wspólnotowego do przepisów krajowych lub regionalnych oraz ich uzupełnienie nowymi wnioskami legislacyjnymi, w szczególności pod względem tworzenia infrastruktury transportowej,

K.	mając na uwadze, że brak przepisów prawnych utrudnia przedsiębiorstwom podejmowanie decyzji inwestycyjnych, a potencjalnym inwestorom działanie na rynkach finansowych,

L.

mając na uwadze, że należy wesprzeć stworzenie co najmniej 12 instalacji demonstracyjnych, a na szczeblu unijnym powinny być wybrane takie instalacje demonstracyjne, dzięki którym można będzie uzyskać niezbędną wiedzę odnoszącą się do poszczególnych technologii oraz różnych możliwości transportowania i magazynowania,

1.   podkreśla, że celem polityki klimatycznej UE powinna być ogólnoświatowa redukcja emisji gazów cieplarnianych;

2.   zwraca uwagę na specjalne sprawozdanie Międzyrządowego Zespołu do spraw Zmiany Klimatu (IPCC) z roku 2005, dotyczące (CCS), który uznał CCS za obiecującą technologię szybkiej redukcji ogólnoświatowej emisji gazów cieplarnianych z możliwością doprowadzenia do ograniczenia emisji aż o 55 % do 2100 r.;

3.   dostrzega, że odwołanie się do technologii CCS może przyczynić się do osiągnięcia założonych celów polityki klimatycznej UE po 2020 r.; podkreśla jednakże, że wsparcie dla stosowania technologii CCS uzupełnia wysiłki podejmowane w dziedzinie poprawy wydajności energetycznej i zwiększania wykorzystania energii odnawialnych;

4.   zwraca uwagę na zobowiązanie Rady Europejskiej z dni 8 i 9 marca 2007 r. dotyczące zachęty do budowy i eksploatacji przed rokiem 2015 nawet 12 elektrowni pokazowych, wykorzystujących w komercyjnej produkcji energii zrównoważone technologie paliw kopalnych;

5.   nalega na konieczność organizowania debat krajowych oraz na włączenie wszystkich ekspertów w tej dziedzinie w podkreślanie znaczenia, jakie ma zademonstrowanie w krótkim czasie zrównoważonej produkcji energii w oparciu o paliwa kopalne;

6.   podkreśla, że dla osiągnięcia pożądanego stosowania technologii CCS w elektrowniach oraz bezpiecznego magazynowania CO2 po 2020 r. konieczne jest stworzenie co najmniej 12 instalacji demonstracyjnych w UE; uważa w tym kontekście, że w miarę możliwości działania demonstracyjne technologii CCS powinny być także popierane w innych instalacjach przemysłowych do roku 2020; podkreśla, że działania demonstracyjne procesów CCS w fazach wychwytywania, transportu i magazynowania mają na celu ustalenie, czy technologia CCS może zostać wdrożona bezpiecznie i czy stanowi ona opłacalne rozwiązanie dla problemu zmian klimatycznych;

7.   dostrzega w dalszym rozwoju i stosowaniu technologii CCS szansę zbliżenia się w jednakowym stopniu do celów w zakresie bezpieczeństwa dostaw, ochrony klimatu oraz konkurencyjności;

8.   uważa, że w związku ze znaczeniem, jakie mają paliwa kopalne dla koszyka energetycznego wielu państw na świecie, technologie CCS stosowane w UE, będąc uzupełnieniem wysiłków podejmowanych w dziedzinie poprawy wydajności energetycznej i zwiększania wykorzystania energii odnawialnych, mogą przyczynić się do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw oraz ochrony klimatu;

9.   podkreśla, że należy ustanowić wiążące i restrykcyjne kryteria z myślą o długoterminowym bezpieczeństwie i trwałości składowisk;

10.   uważa, że składowanie pod dnem morza mogłoby w razie wypadku zagrażać ekosystemom morskim;

11.   uważa środki przedstawione przez Komisję za niewystarczające do zapewnienia pożądanych zachęt do stworzenia co najmniej 12 instalacji demonstracyjnych do 2015 r.;

12.   zachęca Komisję do dokonania dokładnej oceny kosztów każdej z 12 instalacji demonstracyjnych oraz do ustalenia udziału sektora prywatnego i sektora publicznego w ich finansowaniu;

13.   uważa, że dla zagwarantowania opracowania 12 instalacji demonstracyjnych konieczne jest bezpośrednie zaangażowanie finansowe;

14.   zwraca uwagę, że brak ram prawnych, w szczególności na szczeblu krajowym i regionalnym, oraz niepewność w zakresie przyszłych cen uprawnień w handlu emisjami znacznie utrudnia podejmowanie decyzji inwestycyjnych oraz zapewnienie finansowania na rynku finansowym dla instalacji demonstracyjnych;

15.   uważa, że dzięki zapewnieniu środków finansowych możliwe jest wyeliminowanie opóźnienia między potencjalnymi możliwościami wsparcia pochodzącymi z handlu emisjami po 2013 r. a niezbędnym etapem planowania i realizacji instalacji demonstracyjnych;

16.   proponuje w tym kontekście, aby środki pochodzące z finansowego instrumentu podziału ryzyka, zablokowane po przyjęciu siódmego ramowego programu badań aż do oceny okresowej, wykorzystać na instalacje demonstracyjne w zakresie CCS, szybko zapewniając środki wspierające, a o ile to możliwe, uzupełnić je zgodnie z propozycją Komisji we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym o dalsze środki finansowe;

17.   uważa ponadto, że w odniesieniu do unijnego systemu handlu emisjami (ETS) pożądane byłoby zwiększenie zachęt do produkcji z wykorzystaniem technologii CCS poprzez przyznanie w ramach ETS uprawnień do przewidzianej produkcji w oparciu o technologie CCS, zwiększając je od 2013 roku o co najmniej 25 %; jest jednak zdania, że uprawnienia takie powinny być przyznane przynajmniej dwa lata przed budową, żeby mogły być wprowadzone do handlu; jest zdania, że jako alternatywę powinno się założyć przeznaczenie uprawnień w handlu emisjami o wartości 500 mln na wsparcie dla projektów w obrębie UE; zachęca ponadto państwa członkowskie do wykorzystywania środków pochodzących ze sprzedaży uprawnień do emisji w ramach ETS na wspieranie technologii CCS i niezbędnej infrastruktury;

18.   uważa za absolutnie konieczne, aby co najmniej 12 instalacji demonstracyjnych, dla których przewidywane jest udzielenie wsparcia, obejmowało możliwe kombinacje trzech technologii CCS, różnych surowców energetycznych oraz zróżnicowanych sposobów magazynowania oraz aby ich lokalizacja odzwierciedlała maksymalne zróżnicowanie geograficzne w obrębie UE;

19.   zdecydowanie zaleca, aby planowane elektrownie o przewidywanej minimalnej mocy 180 MW zostały włączone do selekcji;

20.   uważa, że konieczne jest stworzenie na szczeblu krajowym i regionalnym niezbędnych podstaw dla procedur udzielania zezwoleń na transport i magazynowanie;

21.   uważa zaangażowanie europejskie za konieczne również w zakresie ułatwiania rozwoju niezbędnej infrastruktury transportowej i zauważa w tym zakresie, że procedury zatwierdzania w odniesieniu do innej infrastruktury transportowej w poszczególnych państwach członkowskich mogą trwać wiele lat; w związku z tym podkreśla znaczenie skrócenia takich procedur w celu zagwarantowania budowy do 2020 r.;

22.   widzi możliwość wykorzystania środków z funduszy strukturalnych w instalacjach demonstracyjnych w zakresie CCS jedynie w takich przypadkach, kiedy poszczególne regiony nie wykorzystały ich jeszcze w żadnych innych projektach długoterminowych lub nie złożyły wniosków w tej sprawie i podkreśla, że w przypadku konieczności dokonania wyboru między wykorzystaniem środków na zwiększenie spójności gospodarczej i społecznej a na działania służące ochronie klimatu poziom akceptacji działań służących ochronie klimatu zmniejszy się;

23.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/33

---

Specjalne sprawozdanie Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla Parlamentu Europejskiego w następstwie projektu zalecenia dla Rady Unii Europejskiej dotyczącego skargi 1487/2005/GG

P6_TA(2008)0555

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie specjalnego sprawozdania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, sporządzonego w następstwie projektu zalecenia dla Rady Unii Europejskiej dotyczącego skargi 1487/2005/GG (2008/2072(INI))

(2010/C 16 E/06)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając specjalne sprawozdanie Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dla Parlamentu Europejskiego,

—	uwzględniając art. 195 ust. 1 akapit drugi Traktatu WE,

—	uwzględniając decyzję 94/262/EWWiS, WE, Euratom Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 1994 r. w sprawie przepisów i ogólnych warunków regulujących wykonywanie funkcji Rzecznika Praw Obywatelskich (1), w szczególności jej art. 3 ust. 7,

—	uwzględniając badania Komisji na temat upowszechniania języków w Unii Europejskiej, opublikowane w specjalnych wydaniach Eurobarometru nr 237 i 243,

—	uwzględniając art. 3 ust. 5 statutu Rzecznika Praw Obywatelskich, zgodnie z którym rzecznik w miarę możliwości poszukuje wspólnie z zainteresowaną instytucją rozwiązania pozwalającego na wyeliminowanie niewłaściwego administrowania i na pozytywne rozstrzygnięcie skargi,

—	uwzględniając art. 195 ust. 2 zdanie pierwsze Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A6-0395/2008),

A.	mając na uwadze, że poprawa przejrzystości, propagowanie wielojęzyczności i opinii publicznej dokładnych informacji są celami o najwyższym priorytecie dla UE i jej instytucji,

B.	mając na uwadze, że łatwy dostęp do informacji dla jak największej liczby obywateli UE jest istotnym warunkiem i podstawowym elementem ogólnych zasad legitymizacji demokratycznej i przejrzystości,

C.	mając na uwadze chęć zapewnienia jak największej liczbie obywateli bezpośredniego dostępu do informacji o działalności organów UE we wszystkich ich formacjach,

D.	mając na uwadze, że zamiar ten wiąże się z wyzwaniem logistycznym, jakim jest duża liczba języków urzędowych w UE,

E.	mając na uwadze, że Internet stanowi coraz ważniejszy środek pozyskiwania informacji, wobec czego również Unia Europejska musi zeń korzystać w swoich działaniach na rzecz przejrzystości i dostępności informacji,

1.   popiera wnioski Rzecznika Praw Obywatelskich, zgodnie z którymi:

a)	Rada, jak każda instytucja UE, bierze w pierwszej instancji odpowiedzialność za strony internetowe swojej prezydencji oraz ich poszczególne wersje językowe;

b)	rozpowszechniony na tych stronach sposób prezentacji informacji nie może być w zupełnym oderwaniu od jednolitego stylu, jakim posługują się instytucje i ich formacje,

c)	informacje zamieszczane na tych stronach internetowych powinny być w idealnym przypadku dostępne we właściwym czasie we wszystkich językach urzędowych Wspólnoty,

d)	jeśli liczba języków ma być ograniczona wybór języka powinien opierać się na obiektywnych, rozsądnych, przejrzystych i praktycznych kryteriach,

e)	odmowa merytorycznego rozpatrzenia przez Radę wniosku przedłożonego przez składającego skargę stanowi nadużycie;

2.   w związku z tym ze zdziwieniem przyjmuje do wiadomości, że Rada nie czuje się upoważniona do zajęcia się tą kwestią, mimo że dotyczy ona wszystkich państw członkowskich, a Rada mogłaby wydać zalecenia dla wszystkich przyszłych prezydencji;

3.   ubolewa, że Rada — w przeciwieństwie do innych instytucji, takich jak Komisja i Parlament, które znacznie zwiększyły ilość języków komunikacji z obywatelami — do tej pory zgoła unikała merytorycznego rozpatrzenia kwestii oferty językowej, w jakiej dostępne są informacje na stronach internetowych prezydencji;

4.   zachęca Radę aby niezależnie od kwestii odpowiedzialności lub kompetencji w zakresie kształtu stron internetowych swojej prezydencji szczegółowo przyjrzała się kwestii rozszerzenia oferty językowej, w jakiej dostępne są zamieszczane na nich treści w celu zagwarantowania łatwego i bezpośredniego dostępu do informacji na temat jej działalności jak największej liczbie obywateli UE; wzywa Radę do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu wyników tych rozważań;

5.   podkreśla, że podstawą ograniczenia oferty językowej, co może okazać się niezbędne, muszą być obiektywne i należycie uzasadnione kryteria i fakt ten należy podać do publicznej wiadomości, a uprzywilejowany może być jedynie język trwającej właśnie prezydencji;

6.   popiera zalecenie Rzecznika Praw Obywatelskich skierowane do Rady, aby rozpatrzyć wniosek składającego skargę dotyczący publikowania strony internetowej prezydencji Rady również w języku niemieckim;

7.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w przeciwieństwie do dotychczasowej praktyki stosowanej przez prezydencję, zgodnie z którą strony internetowe były dostępne wyłącznie w wersji angielskiej, francuskiej oraz w języku kraju pełniącego prezydencję, prezydencja francuska publikuje swe oficjalne komunikaty w Internecie w najbardziej rozpowszechnionych językach urzędowych Unii Europejskiej (po angielsku, niemiecku, francusku, włosku i hiszpańsku);

8.   zwraca się do wszystkich przyszłych prezydencji Rady, oczekując, że będą one redagować swoje strony internetowe w możliwie wielu językach, a w razie konieczności ograniczenia ich liczby będą stosować zasadę kolejności w oparciu o stopień rozpowszechnienia najważniejszych języków urzędowych;

9.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. L 113 z 4.5.1994, s. 15.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/35

---

Przyszłość systemów zabezpieczenia społecznego i emerytur

P6_TA(2008)0556

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie przyszłości systemów zabezpieczenia społecznego oraz emerytur i rent: ich finansowania oraz tendencji do indywidualizacji (2007/2290(INI))

(2010/C 16 E/07)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 października 2006 r. w sprawie długoterminowej stabilności finansów publicznych w UE (COM(2006)0574),

—	uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 99 i 141,

—	uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, a w szczególności orzeczenie wydane dnia 17 maja 1990 r. w sprawie Douglas Harvey Barber przeciwko Guardian Royal Exchange Assurance Group  (1),

—	uwzględniając prawnie wiążącą konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, przyjętą w 1979 r. przez Zgromadzenie Ogólnie Narodów Zjednoczonych, w szczególności art. 11 ust. 1 lit. d) i e) oraz art. 11 ust. 2 lit. c),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 1 marca 2006 r. zatytułowany „Plan działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn, 2006-2010” (COM(2006)0092),

—	uwzględniając konkluzje prezydencji przyjęte na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 13 i 14 marca 2008 r.,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 października 2007 r. zatytułowany „Modernizacja ochrony socjalnej na rzecz większej sprawiedliwości społecznej i spójności gospodarczej: dalsze propagowanie aktywnej integracji osób najbardziej oddalonych od rynku pracy” (COM(2007)0620),

—	uwzględniając konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) z 1952 r. o minimalnych standardach zabezpieczenia społecznego,

—

uwzględniając dokument roboczy Komisji z dnia 11 kwietnia 2008 r. w sprawie wdrożenia art. 8 oraz związanych z nim przepisów dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, odnoszący się do dodatkowych systemów emerytalnych, istniejących odrębnie od krajowych ustawowych systemów zabezpieczenia społecznego (SEC(2008)0475),

—	uwzględniając zalecenia europejskich partnerów społecznych zawarte w sprawozdaniu z dnia 18 października 2007 r., zatytułowanym „Główne wyzwania, przed jakimi stoją europejskie rynki pracy: wspólna analiza europejskich partnerów społecznych”,

—	uwzględniając zieloną księgę Komisji zatytułowaną „Modernizacja prawa pracy w celu sprostania wyzwaniom XXI wieku” (COM(2006)0708) i rezolucję Parlamentu w tej sprawie z dnia 11 lipca 2007 r. (2),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 lutego 2007 r., zatytułowany „Ocena realiów społecznych — Sprawozdanie okresowe na wiosenne posiedzenie Rady Europejskiej w 2007 r.” (COM(2007)0063) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie oceny realiów społecznych (3),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 maja 2007 r., zatytułowany „Promowanie solidarności między pokoleniami” (COM(2007)0244) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie demograficznej przyszłości Europy (4),

—	uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, a także opinie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0409/2008),

A.

mając na uwadze, że system zabezpieczenia społecznego: — jest ustanawiany, regulowany, zarządzany i (zwykle w części) finansowany przez państwo, a także przez obywateli za pośrednictwem podatków lub składek płaconych przez ubezpieczonych, przy czym państwo odpowiada publicznie za realizację potrzeb swoich obywateli w zakresie zabezpieczenia społecznego, — charakteryzuje się niezawodnością i zapewnia wszystkim odpowiednią ochronę podstawową, — opiera się na zasadzie solidarności, — obejmuje dziewięć obszarów wyżej wymienionej konwencji MOP, — ma na celu zapewnienie podstawowej ochrony w obszarach zatrudnienia (ubezpieczenie od utraty pracy), dochodu (wypłata emerytur/rent) oraz zdolności do pracy zarobkowej (ubezpieczenie zdrowotne),

B.	mając na uwadze, że oczekuje się, iż do 2025 r. liczba mieszkańców Unii Europejskiej ogółem nieznacznie wzrośnie, a po 2025 r. będzie nieznacznie spadać, osiągając w 2050 r. nieznacznie niższy poziom przy znacznie wyższej średniej wieku,

C.

mając na uwadze, że jeżeli imigracja utrzyma się na obecnym poziomie, liczba osób czynnych zawodowo spadnie w latach 2005-2050 z 227 milionów do 183 milionów, stopa zatrudnienia wzrośnie w 2020 r. do 70 %, przede wszystkim ze względu na wzrost aktywności zawodowej kobiet, liczba zatrudnionych ogółem wzrośnie do 2017 r. o 20 milionów, ale następnie spadnie do 2050 r. o 30 milionów, a przewidywany stosunek osób powyżej 65 roku życia do osób w wieku produkcyjnym wzrośnie z 1:4 w 2005 r. do 1:2 w 2050 r.,

D.	mając na uwadze, że w ramach powszechnego podwyższania wieku emerytalnego w związku z ogólną tendencją wydłużania się średniej długości życia w niedostatecznym stopniu uwzględnia się fakt, że istnienie nadal wiele branż, w których średnia długość życia pracowników jest o wiele niższa,

E.

mając na uwadze, że partnerzy społeczni w ogóle, a w szczególności w branżach, w których średnia długość życia jest niższa od przeciętnej, ponoszą dużą odpowiedzialność w zakresie rotacji pracowników i mogą udzielić zasadniczego wsparcia w działaniach na rzecz zapewnienia skutecznej polityki kadrowej o świadomym podejściu do kwestii wieku,

F.	mając na uwadze, że ze względu na niższy odsetek bezrobotnych wydatki na zasiłki dla bezrobotnych spadną do 2050 r. o około 0,6 punktu procentowego PKB, co stanowi bardzo niewielki spadek i nie zrekompensuje wyższych wydatków w innych dziedzinach,

G.	mając na uwadze, że Unia Europejska wydaje na ochronę socjalną 27,2 % PKB (2008 r.), z czego znaczna część (46 %) wydawana jest na świadczenia emerytalno-rentowe,

H.

mając na uwadze, że kwestia zabezpieczenia społecznego nie powinna być traktowana wyłącznie w kategorii stosunku kosztów do zysku, lecz w większym stopniu jako umowa społeczna z towarzyszącymi jej prawami i obowiązkami, które zarówno obywatele, jak i państwo muszą w ten sposób rozumieć i wykonywać, ponadto mając na uwadze, że nie można jednak w żadnym przypadku lekceważyć budżetowego aspektu zabezpieczenia społecznego,

I.

mając na uwadze, że oczekuje się, iż jeżeli realizowana będzie nadal obecna polityka, starzenie się populacji spowoduje w większości państw członkowskich wzrost wydatków publicznych do 2050 r., przede wszystkim na świadczenia emerytalno-rentowe, ochronę zdrowia i opiekę długoterminową, przy czym największy wzrost tych wydatków nastąpi w latach 2020-2040,

J.	mając na uwadze, że cele strategii lizbońskiej w dziedzinie zatrudnienia kobiet, młodych ludzi i osób starszych, a także cele z Barcelony w dziedzinie usług opieki nad dziećmi są niezbędne dla stabilności systemów emerytalnych,

K.	mając na uwadze, że milenijne cele ONZ 2000, a w szczególności cel 3, zakładają równość płci,

L.

mając na uwadze, że generalnie kariery zawodowe kobiet są mniej jednolite i charakteryzują się wolniejszym wzrostem płac, natomiast kariery zawodowe mężczyzn charakteryzuje ciągłość zatrudnienia, a ich zarobki stale rosną, co pociąga za sobą różnicę w składkach na system emerytalny i ryzyko zwiększonego ubóstwa dla kobiet; ryzyko to jest ponadto bardziej długoterminowe zważywszy na większą długość życia kobiet,

Uwagi ogólne

1.   w świetle strategii lizbońskiej oraz potrzeby ochrony przed zagrożeniami społecznymi oraz zapewnienia trwałości systemów zabezpieczenia społecznego i systemów emerytalno-rentowych, a także utrzymania głównych założeń europejskich modeli społecznych, wzywa państwa członkowskie do poczynienia większych postępów w zakresie zrównoważenia wydatków socjalnych i aktywacji społecznej, a także do zachęcenia większej liczby osób do podejmowania bezpiecznego zatrudnienia wysokiej jakości, związanego z obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym, oraz do pozostawania na takich stanowiskach, wspierania rozwoju, tworzenia miejsc pracy oraz dostępu do zatrudnienia na bazie większej przejrzystości rynku, do modernizacji systemów ochrony socjalnej (na przykład poprzez większe zróżnicowanie formuł świadczeń oraz mechanizmów finansowania) oraz do zwiększenia inwestycji w kapitał ludzki poprzez wspieranie badań, rozwoju i innowacji oraz lepszy system edukacji i kształcenia zawodowego w kontekście uczenia się przez całe życie dla wszystkich;

2.   wzywa Komisję do ścisłego nadzorowania reform ubezpieczeń społecznych i systemu emerytalnego w państwach członkowskich, porównując ich dotychczasowy wpływ na zatrudnienie kobiet i skupiając się na pojawiających się najlepszych praktykach, zwłaszcza w zakresie zmniejszania dyskryminacji ze względu na płeć w zakresie wynagrodzenia i godzenia życia zawodowego z obowiązkami rodzinnymi.

3.   podkreśla, że źródła wzrostu gospodarczego zmienią się w wyniku zmian demograficznych oraz że wzrost wydajności pracy i innowacje technologiczne staną się źródłami wzrostu gospodarczego; uznaje, że utrzymanie wyższego poziomu wydajności wymagać będzie zwiększenia nakładów na badania i rozwój oraz lepsze metody zarządzania, przy czym wysoki priorytet należy nadać synergii między innowacjami technologicznymi i społecznymi;

4.   w kontekście zachodzących obecnie trendów demograficznych, gospodarczych i społecznych oraz konieczności zapobiegania konfliktom między pokoleniami i poszczególnymi grupami społecznymi podkreśla znaczenie znalezienia nowych metod podziału kosztów i korzyści w efektywny i sprawiedliwy sposób pomiędzy mniejszą grupę ludności czynnej zawodowo i większą grupę ludności biernej zawodowo; celem na poziomie europejskim i krajowym powinno być utrzymanie równowagi między opłacalnością ekonomiczną systemów zabezpieczenia społecznego i systemów emerytalno-rentowych a ochroną przed zagrożeniami społecznymi;

5.   przypomina swoje stanowisko, że w celu wspierania opłacalnego ekonomicznie systemu ochrony społecznej europejskie prawo pracy powinno uznać umowę o pracę na czas nieokreślony za klasyczną formę zatrudnienia, w ramach której zapewnia się odpowiednią ochronę socjalną i ochronę zdrowia oraz gwarantuje się przestrzeganie praw podstawowych; uznaje jednak, że należy również chronić prawa osób pracujących w oparciu o inne modele zatrudnienia, w tym prawo do emerytury lub renty pozwalającej na godne życie;

6.   przypomina, że istotą europejskich modeli społecznych jest zasada solidarności między pokoleniami i grupami społecznymi i że są one finansowane przede wszystkim z wpływów związanych z pracą, takich jak składki pracowników i pracodawców czy podatki od pracy; niemniej jednak zwraca uwagę, że starzenie się populacji będzie wywierać znaczną presję na pracowników czynnych zawodowo, a rozwiązanie kwestii zmian demograficznych powinno stanowić priorytet polityczny; podkreśla, że w przeciwnym razie zmiany demokratyczne mogą osłabić zasadę solidarności, a co za tym idzie europejskie modele społeczne; podkreśla zatem zasadnicze znaczenie wzmocnienia zasady solidarności, w tym sprawiedliwej rekompensaty finansowej;

7.   przypomina, że na mocy artykułu 141 traktatu WE, mogą zostać podjęte pozytywne działania mające na celu osiągnięcie równości płac oraz że orzecznictwo wspólnotowe traktuje składki na ubezpieczenie społeczne jako element pensji;

8.   zwraca uwagę, że na skutek przemian demograficznych do końca 2030 roku stosunek osób czynnych zawodowo do osób nieaktywnych zawodowo będzie wynosił prawdopodobnie 2:1; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zaproponowania środków w celu zapewnienia, że opiekunowie, z których wielu musi wycofać się z rynku pracy ze względu na obowiązki związane z opieką, nie ucierpią z powodu niepewności renty lub emerytury;

9.   przypomina, że trend ku indywidualizacji przyczynia się do modernizacji drugiego i trzeciego filara, nie zagrażając pierwszemu filarowi systemów zabezpieczenia społecznego, aby umożliwić obywatelom, a szczególnie kobietom i innym grupom podatnym na zagrożenia, większy wybór, a co za tym idzie większą niezależność i możliwość stworzenia własnych dodatkowych uprawnień emerytalno-rentowych;

10.   wzywa Komisję do przeprowadzenia bardziej szczegółowych badań i prac dotyczących wpływu indywidualizacji uprawnień socjalnych na równe traktowanie kobiet i mężczyzn;

11.   uważa, że równość mężczyzn i kobiet musi znaleźć się wśród celów reform systemów zabezpieczenia społecznego i systemu emerytalnego, podkreślając jednocześnie, że nierówności w tym zakresie mają przede wszystkim charakter pośredni, wynikający z utrzymujących się nierówności na rynku pracy w odniesieniu do płac i perspektyw kariery oraz nierównego podziału obowiązków rodzinnych i domowych; zmiana tej sytuacji jest zatem możliwa jedynie za pomocą bardziej kompleksowych środków;

12.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do większego uświadomienia (młodym) dorosłym znaczenia wczesnego zyskania uprawnień emerytalno-rentowych;

Ludność czynna zawodowo

13.   uważa, że jeżeli utrzyma się obecna sytuacja, spadek liczby osób czynnych zawodowo doprowadzi do spadku liczby przepracowanych godzin ogółem; uważa, że aby odwrócić tę tendencję, należy podjąć kroki w celu zmniejszenia stopy bezrobocia i zwiększenia zatrudnienia (w połączeniu ze szkoleniami i przekwalifikowywaniem), w tym w odniesieniu do osób posiadających duży potencjał w zakresie pracy, takich jak osoby niepełnosprawne, kobiety i ludzie starsi; podkreśla potrzebę umożliwienia elastycznego przejścia na emeryturę na zasadzie dobrowolności, zmiany organizacji pracy oraz inteligentnego wykorzystania nowych technologii; podkreśla, że konieczna jest również poprawa usług wspierających oraz usług związanych z opieką nad dziećmi i innymi członkami rodziny, aby zmniejszyć liczbę osób pracujących dobrowolnie w ograniczonym wymiarze czasu;

14.   przypomina, że wyższe stopy zatrudnienia są w znacznej mierze zależne od potrzeby zapewnienia aktywności wszystkich grup — w szczególności tych wykluczonych z rynku pracy; dlatego podkreśla potrzebę zwalczania dyskryminacji na rynku pracy oraz oferowania pracy osobom nieaktywnym zawodowo; ponadto podkreśla potrzebę zapewnienia odpowiednich warunków, aby ułatwić zatrudnienie osób niepełnosprawnych oraz osób z poważnymi problemami zdrowotnymi oraz aby zapewnić osobom niepełnosprawnym oraz osobom chorym psychicznie dostęp do zatrudnienia;

15.   w związku z tym podkreśla konieczność aktywnej polityki na rzecz zatrudnienia kobiet, młodych ludzi i osób starszych, aby właściwie wykorzystać siłę roboczą i przedsiębiorczość oraz m.in. zapewnić, żeby składki na systemy emerytalne dawały prawo do należytej emerytury;

16.   podkreśla potrzebę rozważenia na szczeblu krajowym kwestii podniesienia ustawowego wieku emerytalnego; uważa, że niezależnie od różnego w państwach członkowskich ustawowego wieku emerytalnego konieczne jest zachęcanie pracowników do dobrowolnego pozostawania czynnymi zawodowo, jeżeli pozwalają na to warunki, do czasu osiągnięcia tego wieku lub dłużej;

17.   wzywa partnerów społecznych, aby m.in. w oparciu o doświadczenia zdobyte w różnych sektorach wynegocjowali indywidualne środki sektorowe w odniesieniu do odchodzenia starszych pracowników, a w szczególności do polityki kadrowej o świadomym podejściu do kwestii wieku;

18.   zwraca się do państw członkowskich, aby stworzyły zachęty finansowe i socjalne, które zwiększą zainteresowanie pracowników dobrowolnym kontynuowaniem pracy również po osiągnięciu ustawowego wieku emerytalnego;

19.   wzywa państwa członkowskie do prowadzenia aktywnej polityki na rzecz opracowania lepszych wymogów w odniesieniu do niebezpiecznych warunków pracy, by zmniejszyć ryzyko w określonych zawodach i uniknąć wcześniejszego przechodzenia na emeryturę lub rentę znacznego procenta wykwalifikowanych pracowników;

20.   przypomina, że każda proaktywna polityka imigracji zarobkowej, adresowana przede wszystkim do potencjalnych imigrantów w wieku produkcyjnym i oferująca szybką ścieżkę imigracyjną wysoko wykwalifikowanym kandydatom powinna być uzupełniania lepszą integracją zawodową i społeczną imigrantów; podkreśla, że wzmożone wysiłki mające na celu zwiększenie imigracji mogą doprowadzić do drenażu mózgów w krajach pochodzenia, co może wywrzeć negatywny wpływ na rozwój gospodarczy i społeczny tych krajów oraz wywołać nową falę niekontrolowanej migracji;

21.   zdaje sobie sprawę, że marnowanie potencjału intelektualnego może również okazać się problemem zarówno dla gospodarki ogółem, jak i dla poszczególnych osób, jeżeli wykwalifikowani migrujący pracownicy będą zatrudniani w celu zapełniania wolnych miejsc pracy wymagających mniejszych kwalifikacji; zwraca uwagę, że pracownicy migrujący muszą mieć prawo do odnoszenia korzyści ze swoich składek do systemów emerytalnych;

22.   wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich kroków w celu zapewnienia, że obywatele Unii pracujący i mieszkający w innym państwie członkowskim nie utracą części lub całości swoich praw w zakresie ubezpieczenia społecznego;

23.   uważa, że nie ma pewności co do długofalowego wpływu imigracji na proces starzenia się ludności, ponieważ jest to uzależnione od przebiegu napływu imigrantów, łączenia rodzin oraz wskaźnika urodzeń wśród migrantów; uważa, że imigranci mogą przyczynić się do większego zrównoważenia systemów zabezpieczeń społecznych, jeżeli będą pracowali legalnie i w ten sposób wnosili wkład w ich finansowanie;

Emerytury i renty

24.   zwraca uwagę na istnienie dyskryminacji wobec grup słabszych pod kątem dostępu do rynku pracy i warunków zatrudnienia; w szczególności dotyczy to osób wykonujących pracę niewymagającą obowiązkowych składek na zabezpieczenie społeczne, co prowadzi do niższych wskaźników zatrudnienia i niższych wynagrodzeń, a zatem mniejszych możliwości gromadzenia przez te grupy środków na emerytury w odpowiedniej wysokości; podkreśla potrzebę zapewnienia równych możliwości zatrudnienia dla wszystkich, co zagwarantuje wyższe wskaźniki zatrudnienia, równą płacę i odpowiednie uprawnienia emerytalne;

25.   uznaje fakt, że publiczne systemy emerytalno-rentowe wzmacniają solidarność społeczną i leżą w kompetencjach państw członkowskich, a ochrona tych systemów powinna stanowić priorytet polityczny; uważa, że większe wykorzystanie alternatyw do emerytur państwowych, takich jak systemów uzupełniających, może stanowić korzystne rozwiązanie; zwraca uwagę, że prywatne systemy emerytalno-rentowe mogą obejmować pracownicze programy emerytalne finansowane przez pracodawców lub inne zrzeszenia i stowarzyszenia oraz programy indywidualne oparte na oszczędzaniu; podkreśla, że istnienie prywatnych systemów emerytalno-rentowych zwiększyłoby potrzebę odpowiedniego uregulowania prywatnych funduszy emerytalnych, możliwości przenoszenia takich emerytur oraz propagowania i ciągłego unowocześniania (w tym większej elastyczności) tych alternatyw; w tym kontekście uważa, że w przypadku zastąpienia publicznego systemu emerytalno-rentowego systemem prywatnym należy liczyć się z ryzykiem, że kobiety objęte istniejącym publicznym systemem emerytalno-rentowym mogą stracić ochronę ubezpieczeniową, twierdzi jednak, że ryzyko to można ograniczyć poprzez uwzględnienie przy uprawnieniach emerytalnych urlopu macierzyńskiego, urlopu rodzicielskiego i przerw w pracy z przyczyn osobistych;

26.   wzywa państwa członkowskie, aby poważnie wzięły pod uwagę konieczność zmiany tradycyjnych systemów emerytalno-rentowych opartych na systematycznej ocenie ryzyka i założeniu standardowego przebiegu życia oraz dostosowały system zabezpieczenia społecznego do reform systemu emerytalnego, zważywszy, że następuje błyskawiczna zmiana zakładanego standardowego przebiegu życia oraz coraz powszechniej występują biografie charakteryzujące się brakiem spójności; uważa, że może to prowadzić do powstania nowego zagrożenia społecznego polegającego na wzroście nieprzewidywalności w przypadku wielu osób, a szczególnie członków słabszych grup, takich jak imigranci, pracownicy o niskich kwalifikacja, osoby samotnie wychowujące dzieci oraz osoby pełniące wszelkie inne obowiązki wynikające z opieki; podkreśla, że może to prowadzić do wczesnego opuszczenia rynku pracy lub ograniczonego uczestnictwa w nim; zwraca uwagę, że przekształcenie systemów emerytalno-rentowych jest poza tym konieczne w celu urzeczywistnienia elastycznego rynku pracy;

27.   zauważa, że trwały system rent i emerytur wymaga dostosowania do wyzwań demograficznych i ekonomicznych i podkreśla, że struktura trójfilarowa — pod warunkiem jej szerokiej dostępności — stanowi zrównoważone rozwiązanie; sugeruje, by ustawowe świadczenia emerytalne (pierwszy filar) zostały wsparte finansowanymi kolektywnie pracowniczymi programami emerytalnymi (drugi filar) oraz dodatkowymi indywidualnymi produktami trzeciego filaru; podkreśla wartość programów emerytalnych, które łączą zasadę solidarności z nierzadko wysokimi zyskami wynikającymi z obszernych, długoterminowych, ostrożnych, a zarazem rentownych strategii inwestowania; zachęca Komisję do rozpoczęcia prac nad przygotowaniem odpowiednich i realistycznych ram regulacji i nadzoru ogólnoeuropejskich produktów emerytalnych i rentowych; podkreśla, że wewnętrzny rynek pracowniczych programów emerytalnych i programów trzeciego filaru umożliwiłby obywatelom korzystanie z pracowniczych systemów emerytalnych pozwalających na przenoszenie uprawnień emerytalnych, stymulowałby konkurencyjność i obniżał koszty oszczędzania z myślą o przejściu na emeryturę;

28.   zauważa, że opieką nad dziećmi, osobami starszymi, chorymi lub niepełnosprawnymi zajmują się przede wszystkim kobiety, dobrowolnie lub mimowolnie ze względu na presję kulturową i normy społeczne, lub też ze względu na niską jakość lub brak żłobków i przedszkoli oraz innych zakładów opieki długoterminowej, i że w związku z tym mają więcej przerw w życiu zawodowym; zwraca uwagę na potrzebę zrekompensowania kobietom i opiekunom tej sytuacji oraz zapewnienia im możliwości dokonywania rzeczywistych wyborów zarówno w kwestii posiadania dzieci, jak i kwestii sprawowania opieki, bez obawy, że wywoła to ujemne skutki finansowe lub wywrze negatywny wpływ na przebieg ich kariery zawodowej; z zadowoleniem przyjmuje działania państw członkowskich mające na celu zapobieżenie takiej sytuacji oraz wyrównanie wspomnianych niedogodności, na przykład poprzez włączenie opieki nad dziećmi i członkami rodziny do ustawowego ubezpieczenia emerytalnego;

29.   wzywa państwa członkowskie, partnerów społecznych i przedstawicieli organizacji kobiecych do dalszego zwracania szczególnej uwagi na możliwe i faktyczne skutki reform systemów emerytalnych w zakresie równości mężczyzn i kobiet oraz do zagwarantowania podjęcia w niezbędnych przypadkach działań naprawczych w celu zapewnienia tej równości;

30.   zwraca się do Komisji i państw członkowskich o pilne podjęcie działań w celu zakazania bezpośredniej dyskryminacji w pracowniczych programach emerytalnych, w tym praktyki opierania wysokości płatności i składek na aktuarialnych czynnikach związanych z płcią;

31.   przypomina swoją rezolucję z dnia 21 lutego 1997 r. w sprawie sytuacji współpracujących współmałżonków pracowników samozatrudnionych (5), w której domagano się między innymi zapewnienia obowiązkowego objęcia współpracującego współmałżonka indywidualnym ubezpieczeniem emerytalnym;

32.   przypomina swoją rezolucję z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie sytuacji kobiet na obszarach wiejskich w UE (6), wzywającą ponownie Komisję do przedstawienia do końca 2008 r. wniosku dotyczącego zmiany dyrektywy 86/613/EWG z dnia 11 grudnia 1986 r. w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek, w tym w rolnictwie, oraz w sprawie ochrony kobiet pracujących na własny rachunek w okresie ciąży i macierzyństwa (7), przewidującej niezależne uprawnienia socjalnie i emerytalne dla kobiet pracujących w gospodarstwach rolnych;

33.   przypomina swoją rezolucji z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie polityki w zakresie usług finansowych (2005-2010) (8) i podkreśla znaczenie rozwijania przejrzystego i elastycznego europejskiego rynku zabezpieczeń społecznych i emerytalno — rentowych poprzez ograniczenie przeszkód i utrudnień podatkowych w zakresie transferu uprawnień do rent i emerytur z jednego państwa członkowskiego do drugiego; uważa, że stworzenie jednolitego rynku rent i emerytur wymaga europejskich ram regulacji produktów emerytalnych i rentowych;

34.   wzywa Komisję do pilnego dokonania przeglądu dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (9), tak by wprowadzić solidny system wypłacalności dostosowany do instytucji pracowniczych programów emerytalnych, w oparciu o opinię Komitetu Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych oraz szczegółową ocenę wpływu, analizując kwestie dotyczące równych warunków konkurowania poprzez porównanie różnic w obliczaniu należności i leżących u podstaw ich określania założeń; zaznacza, że taki system mógłby opierać się na objęciu programów emerytalnych pewnymi aspektami zmienionego wniosku Komisji z dnia 26 lutego 2008 r. w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej ubezpieczeń na życie w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Solvency II) (COM(2008)0119), biorąc pod uwagę specyfikę tych instytucji pracowniczych programów emerytalnych, np. długoterminowy charakter programów emerytalnych, którymi zarządzają, oraz pokrywane rodzaje ryzyka lub gwarancje udzielane przez fundusze emerytalne; uważa, że taki specjalny system wypłacalności wzmocniłby stabilność finansową i zapobiegałby arbitrażowi regulacyjnemu;

35.   przypomina, że Trybunał Sprawiedliwości orzekł przeciwko utrudnianiu stosowania zwolnień z podatków w przypadku transgranicznych składek emerytalnych; podkreśla, że ulgi podatkowe stanowią najlepszą zachętę do długoterminowych oszczędności oraz że może zaistnieć potrzeba dalszej harmonizacji w celu zniesienia wszelkich przeszkód dla transgranicznych składek w programach emerytalnych;

36.   zwraca uwagę na obecną tendencję do przechodzenia z programów emerytalnych o określonej kwocie świadczenia w kierunku programów emerytalnych o określonej kwocie składki i wyraża zaniepokojenie spadkiem udziału pracodawców, który ewidentnie towarzyszy temu zjawisku; podkreśla potrzebę zwiększenia udziału i poziomu składek pracowników w istniejących programach emerytalnych, aby zapewnić obywatelom odpowiednie dochody emerytalne oraz zwraca uwagę na potrzebę utrzymania odpowiednich składek płaconych przez pracodawców, szczególnie w przypadku programów emerytalnych o określonej kwocie składki; wyraża niepokój, że przewidywana rewizja międzynarodowych standardów rachunkowości 19 (MSR 19) dotyczących świadczeń pracowniczych, na przykład w przypadku ewentualnego zakazu stosowania tzw. podejścia „korytarza”, mogłaby doprowadzić do znacznych zmian w systemach emerytalno-rentowych, które należy uważnie przeanalizować, mając w szczególności na względzie możliwy negatywny wpływ na zainteresowanie programami emerytalnymi o określonej kwocie świadczenia;

37.   zauważa, że dla zapewnienia osobom niepełnosprawnym godnych warunków życia oraz w celu zapobieżenia „pułapce zapomogowej” konieczne jest rekompensowanie dodatkowych kosztów życia związanych z niepełnosprawnością oraz skoordynowanie tego działania z systemami emerytalno-rentowymi i strategiami politycznymi na rzecz integracji społecznej;

Stabilność finansowa

38.   zwraca uwagę na potrzebę utrzymania przez państwa członkowskie odpowiednich poziomów finansowania systemów zabezpieczenia społecznego oraz systemów emerytalno-rentowych, znalezienia przez państwa członkowskie alternatywnych, solidnych baz podatkowych w obliczu wzrostu konkurencji będącego następstwem globalizacji; podkreśla znaczenie zmniejszenia zależności od opodatkowania pracy w celu zwiększenia konkurencyjności gospodarek poszczególnych państw członkowskich i zapewnienia większej liczby zachęt do pracy; zdaje sobie sprawę ze złożoności związanej z przejściem na system oparty bardziej na opodatkowaniu kapitału ze względu na zmniejszenie się bazy podatkowej podatków od kapitału oraz wzrost mobilności kapitału; sugeruje rozważenie przejścia na nowe metody opodatkowania lub wprowadzenie innych rozwiązań alternatywnych, aby zwiększyć stabilność finansową wydatków socjalnych, co zmniejszyłoby obciążenie podatkowe osób o niższych dochodach; utrzymuje, że składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzane przez pracodawców stanowią inwestycję, ponieważ ostatecznie przyczyniają się one do wzrostu wydajności produkcji, co jest jednym z przyczyn tego, że państwa o wysokich wydatkach na cele społeczne są również bardziej konkurencyjne;

39.   podkreśla, że państwa członkowskie muszą skoncentrować się na średnio- i długoterminowych celach paktu na rzecz stabilności i wzrostu oraz zapewnić równowagę finansów publicznych, aby sprostać rosnącej presji spowodowanej starzeniem się społeczeństwa; zwraca uwagę, że w dniu 5 kwietnia 2008 r. na nieformalnym posiedzeniu Rady ministrów finansów w Brdo uzgodniono, że w odniesieniu do wydatków na cele społeczne należy przenieść akcent z ilości wydatkowanych środków na osiągnięcia i wyniki; zaleca, by Rada zastanowiła się nad wprowadzeniem dalszych ulepszeń do paktu stabilności i wzrostu, dopuszczając na przykład, by inwestycje długoterminowe były rozliczane w dłuższym okresie czasu;

40.   podkreśla, że państwa członkowskie powinny prowadzić zrównoważoną politykę finansową, dokonując sprawiedliwego i międzypokoleniowego podziału obciążeń podatkowych pomiędzy pracowników, konsumentów, przedsiębiorstwa i dochody z kapitału;

41.   uważa, że regulacja powinna mieć na celu zabezpieczenie wypłacalności oraz ochronę pracowniczych systemów emerytalnych, zwłaszcza na wypadek przejęcia lub innych istotnych zmian w stosunkach własnościowych lub w strukturze zarządzania;

42.   zaleca, by państwa członkowskie każdego roku w ramach ustawy budżetowej przewidywały fundusz na poczet przyszłych emerytur i rent;

43.   zwraca uwagę na potrzebę rozważenia kwestii stopniowego przechodzenia od repartycyjnych do kapitałowych systemów ubezpieczeń społecznych;

Ochrona zdrowia i opieka długoterminowa

44.   wyraża przekonanie, że środki służące poprawie zdrowia oznaczają potrzebę inwestycji, które mogą przyczynić się do zmniejszenia kosztów w obliczu starzejącego się społeczeństwa oraz do poprawy sytuacji w zakresie finansów publicznych; podkreśla znaczenie zachowania wartości i zasad stanowiących podstawę wszystkich systemów ochrony zdrowia w Unii Europejskiej, obejmujących powszechną ochronę, solidarność w finansowaniu, równość dostępu i zapewnienie wysokiej jakości opieki zdrowotnej, pomimo konieczności racjonalnego wykorzystywania skromnych środków; podkreśla, że usprawnienie organizacji i świadczenia usług zgodnie z zasadą pomocniczości daje możliwość poprawy zarówno jakości, jak i opłacalności usług opieki zdrowotnej;

45.   ze względu na przewidywany wzrost kosztów ochrony zdrowia oraz opieki długoterminowej uważa, że państwa członkowskie powinny ponownie rozważyć swoje zasady finansowania oraz wziąć pod uwagę, że uwzględniając możliwość zmniejszenia się dostępności opieki niezawodowej, związaną z tendencją do zmniejszania się rodzin oraz wzrostu aktywności zawodowej kobiet, wzrost popytu na opiekę długoterminową może być większy, niż jest to przewidywane;

46.   zwraca uwagę na konieczność bardzo szczególnego uwzględnienia osób wymagających kosztownej lub długotrwałej opieki zdrowotnej, osób i grup, którym szczególnie trudno jest się zintegrować, takich jak mniejszości etniczne i osoby o niskich dochodach, opieki nad osobami przewlekle chorymi, rozwoju otwartych struktur rehabilitacyjnych, integracji społecznej i wpierania osób upośledzonych fizycznie lub psychicznie czy osób starszych, aby unikać trzymania ludzi w zakładach i móc wspierać struktury autonomii życiowej;

47.   zauważa, że finansowanie ochrony zdrowia ze środków publicznych przyczynia się do zapewnienia ochrony przed ryzykiem finansowym niezależnie od indywidualnego ryzyka złego stanu zdrowia, wspierając tym samym równość i bezpieczeństwo socjalne, podczas gdy prywatne mechanizmy składkowe nie obejmują podziału ryzyka lub obejmują taki podział jedynie w ograniczonym zakresie i zazwyczaj uzależniają wysokość składek od ryzyka złego stanu zdrowia i zdolności opłacania tych składek, gwarantując jednocześnie trwałość finansowania niezależnie od przemian demograficznych;

48.   dostrzega znaczenie finansowania ze środków publicznych dla osiągnięcia celu solidarności, a także znaczne różnice w poziomie publicznego i prywatnego finansowania służby zdrowia w państwach członkowskich; zaleca przeprowadzenie przez Komisję badań w celu określenia stopnia i/lub zakresu finansowania ze środków publicznych, który odpowiada celowi solidarności, zarówno w odniesieniu do systemu jako całości, jak i do określonych obszarów usług;

49.   dostrzega rosnącą popularność rynkowych rozwiązań i prywatyzacji w finansowaniu służby zdrowia jako lekarstwa na gwałtowny wzrost cen, nieefektywność oraz problemy związane z jakością opieki, zwłaszcza w nowych państwach członkowskich; zauważa, że coraz wyraźniej widać, iż funkcjonalna prywatyzacja społecznych systemów ubezpieczeń zdrowotnych, ukierunkowanie na zysk i konkurencja między pośrednikami finansowymi z reguły zwiększają koszty zarządzania systemami opieki zdrowotnej, podczas gdy korzyści wynikające z tych działań w postaci obniżenia kosztów, efektywności i dobrej jakości opieki są wątpliwe; zaleca w związku z tym, aby państwa członkowskie, w których funkcjonuje model jednego płatnika, pozostały przy tym modelu;

50.   zauważa, że dla systemów ochrony zdrowia finansowanych przede wszystkim ze składek na ubezpieczenie społeczne potrącanych z wynagrodzeń wynikających ze stosunku pracy korzystne może być poszerzenie bazy przychodów o dochody pozapłacowe;

51.   zwraca uwagę, że zgodnie z zasadą swobody świadczenia usług oraz prawem ubezpieczonych do wyboru lekarza lub placówki niedopuszczalne jest odmawianie przez państwa członkowskie swoim obywatelom zwrotu kosztów leczenia za granicą, natomiast państwa członkowskie mogą wprowadzić (stałe) zindywidualizowane maksymalne kwoty zwrotu poniesionych kosztów i nie są zobowiązane do zwrotu kosztów leczenia, z którego ich obywatele nie skorzystaliby u siebie w kraju;

52.   wzywa państw członkowskich do unikania czysto finansowego podejścia przy przyjmowaniu polityki reform mającej na celu zmianę ram prawnych leżących u podstaw poszczególnych krajowych systemów ochrony zdrowia;

53.   wyraża głębokie przekonanie, że każda reforma powinna rozpoczynać się od starannej analizy istniejącego systemu (finansowania) ochrony zdrowia celem ustalenia słabości i kwestii problematycznych w połączeniu ze zrozumieniem czynników towarzyszących mogących sprzyjać lub przeszkadzać w przeprowadzeniu skutecznej reformy; oczekuje, że państwa członkowskie zdają sobie w pełni sprawę z poważnych skutków reform ochrony zdrowia dla funkcjonowania, zdolności i wydajności poszczególnych systemów ochrony zdrowia oraz z zagrożenia, jakie niedostatecznie lub niewłaściwie przygotowane reformy mogą stanowić dla jakości i dostępności usług ochrony zdrowia, stanu zdrowia obywateli, a tym samym dla ich zdolności zatrudnienia;

54.   wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia całego spektrum funkcji i środków politycznych w obszarze finansowania ochrony zdrowia, zamiast koncentrowania się tylko na mechanizmie składkowym; jest przekonany, że podwyższanie składek związanych z zatrudnieniem lub wkładu własnego pacjenta w koszty leczenia jest złą polityką, która może mieć katastrofalne skutki, ponieważ w niewłaściwy sposób ograniczy ona dostęp osób o niskich dochodach do całej palety usług ochrony zdrowia;

55.   jest przekonany, że dostęp obywateli o niskich dochodach do wysokiej jakości usług w zakresie ochrony zdrowia powinien być postrzegany jako oczywisty priorytet, który wiąże się ściśle z europejskimi wartościami solidarności i równych praw oraz stanowi konieczny warunek dla osiągnięcia celów lizbońskich w zakresie pełnego zatrudnienia;

56.   wzywa Komisję do uwzględnienia aspektów związanych z równym prawem wszystkich obywateli Unii Europejskiej do dobrej jakości systemów ochrony zdrowia oraz do włączenia niezbędnych gwarancji chroniących obywateli przed nierównym traktowaniem w kwestiach finansowych do przeglądu wspólnotowego prawodawstwa antydyskryminacyjnego oraz do każdego nowego instrumentu legislacyjnego dotyczącego dostępu do usług w zakresie ochrony zdrowia;

57.   zaleca, by państwa członkowskie przyczyniły się do poprawy efektywności i sprawiedliwości swoich systemów opieki zdrowotnej poprzez zmniejszenie liczby puli ryzyka — lub jeszcze lepiej — poprzez stworzenie jednego krajowego organu (poolu), który ułatwi ukierunkowanie strategiczne i koordynację w całym systemie ochrony zdrowia;

*

* *

58.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Komitetowi Zatrudnienia i Komitetowi Ochrony Socjalnej oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i państw kandydujących.

---

(1)  Sprawa C-262/88, ETS [1990], s. I-1889.

(2)  Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 401.

(3)  Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 463.

(4)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0066.

(5)  Dz.U. C 85 z 17.3.1997, s. 186.

(6)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0094.

(7)  Dz.U. L 359 z 19.12.1986, s. 56.

(8)  Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 392.

(9)  Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/44

---

Unia Europejska i dane o pasażerach

P6_TA(2008)0561

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie wykorzystywania danych dotyczących rezerwacji pasażera (danych PNR) w celu egzekwowania prawa

(2010/C 16 E/08)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając oświadczenie Komisji podczas debaty z dnia 21 października 2008 r., w odpowiedzi na pytanie ustne (B6-0476/2008) w sprawie wniosku dotyczącego decyzji ramowej Rady w sprawie wykorzystywania danych dotyczących rezerwacji pasażera (danych PNR) w celu egzekwowania prawa (COM(2007)0654),

—	uwzględniając toczące się w Radzie debaty na szczeblu ministerialnym i szczeblu grup roboczych dotyczące wyżej wspomnianego wniosku,

—	uwzględniając opinie sporządzone przez Agencję Praw Podstawowych, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, grupę roboczą art. 29 oraz grupę roboczą ds. policji i wymiaru sprawiedliwości,

—	uwzględniając swoje poprzednie rezolucje (1) dotyczące umowy PNR między UE a Stanami Zjednoczonymi (2), umowy PNR między UE a Kanadą (3) i umowy PNR między UE a Australią (4),

—	uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że zasady ochrony danych, których instytucje UE i państwa członkowskie są zobowiązane przestrzegać, podano w art. 8 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), art. 7 i art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Karta praw podstawowych), art. 286 Traktatu WE, art. 5 Konwencji nr 108 Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (konwencja 108), a w prawie pochodnym w dyrektywie 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (5) i projekcie decyzji ramowej Rady w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych,

B.	mając na uwadze, że całe nowe prawodawstwo UE powinno być zgodne z zasadami proporcjonalności i pomocniczości, określonymi w art. 5 Traktatu WE i w Protokole nr 30 do niego,

Aspekty proceduralne

1.   uznaje potrzebę ściślejszej współpracy na szczeblu europejskim i międzynarodowym w walce z terroryzmem i poważnymi przestępstwami; przyznaje, że zbieranie i przetwarzanie danych może stanowić przydatne narzędzie do celów egzekwowania prawa;

2.   uważa, że organy egzekwowania prawa powinny otrzymać wszelkie narzędzia konieczne dla odpowiedniego wykonywania swoich zadań, w tym dostęp do danych; podkreśla jednak, że ponieważ środki te mają znaczący wpływ na sferę życia osobistego obywateli Unii, ich zasadność jeżeli chodzi o konieczność, proporcjonalność i jednolitość z myślą o osiąganiu ustalonych celów musi zostać w przekonujący sposób umotywowana, oraz podkreśla, że należy zadbać o zagwarantowanie skutecznej ochrony prywatności i prawnej; wyraża przekonanie, że jest to warunek wstępny dla zapewnienia niezbędnej legitymacji prawnej środka, który obywatele mogą postrzegać jako niestosowną ingerencję w ich prywatność;

3.   wyraża ubolewanie z powodu faktu, że treść i uzasadnienie wniosku Komisji pozostawiły tak wiele luk w kwestii pewności prawnej w odniesieniu do zgodności z EKPC i Kartą Praw Podstawowych, jak również z podstawą prawną, co podniosło kwestie odpowiedniej roli Parlamentu Europejskiego w procedurze legislacyjnej; zaznacza, że analogiczne obawy dotyczące braku pewności prawnej wniosku:

—	wyrażono w opiniach sporządzonych przez Agencję Praw Podstawowych, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, grupę roboczą art. 29 i grupę roboczą ds. policji i wymiaru sprawiedliwości;

—	wymagają od Rady dokonania solidnego przeglądu ewentualnego zakresu i wpływu przyszłej inicjatywy UE w tej dziedzinie i uwzględnienia znaczącej ilości dodatkowych informacji, w tym wyżej wspomnianych opinii;

4.   uważa, że z uwagi na te okoliczności Parlament musi poczekać z formalną opinią na mocy oficjalnej procedury konsultacji do czasu odpowiedniego zajęcia się obawami wyrażonymi w niniejszej rezolucji i dostarczenia minimalnych koniecznych informacji;

5.   utrzymuje poważne zastrzeżenia, co do konieczności i wartości dodanej wniosku w sprawie ustanowienia unijnego systemu PNR oraz zawartych w nim gwarancji, pomimo dotychczasowych ustnych lub pisemnych wyjaśnień i uściśleń ze strony Rady i Komisji; zauważa ponadto, że wiele z kwestii poruszonych przez Parlament Europejski, grupę roboczą art. 29 i grupę roboczą ds. policji i wymiaru sprawiedliwości, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych oraz Agencję Praw Podstawowych nie uzyskało zadowalającej odpowiedzi;

6.   podziela opinię Agencji Praw Podstawowych, że sama dostępność baz danych handlowych nie uzasadnia automatycznie ich wykorzystywania w celu egzekwowania prawa; poza tym takie same lub nawet lepsze rezultaty można by uzyskać, usprawniając wzajemną pomoc prawną pomiędzy organami ścigania;

7.   zachęca Radę, by — jeżeli zamierza dalej analizować tekst Komisji — uwzględniła zalecenia zawarte w niniejszej rezolucji i należycie uzasadniła warunki istnienia nadrzędnej potrzeby społecznej, która uzasadniałaby „konieczność” tej nowej interwencji UE, czego wymaga art. 8 EKPC; uważa, że są to minimalne warunki wprowadzenia unijnego systemu PNR; jest gotów przyczynić się do tych prac i uczestniczyć w nich na wszystkich szczeblach;

8.   ponownie wzywa do wyjaśnienia związku pomiędzy wykorzystywaniem danych PNR a innymi środkami takimi jak dyrektywa Rady 2004/82/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie zobowiązania przewoźników do przekazywania danych pasażerów (6), proponowany system wjazd/wyjazd, elektroniczny system zezwoleń na podróż, dane biometryczne w paszportach i wizach, SIS, VIS, rozporządzenie (WE) nr 2320/2002 Parlamentu Europejskiego i rady z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiające wspólne zasady w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego i krajowe systemy ochrony granic (7); z ubolewaniem zauważa, że wdrażanie niektórych z tych środków jest znacznie opóźnione i uważa, że pełna i systematyczna ocena obowiązujących mechanizmów i narzędzi współpracy w zakresie bezpieczeństwa w ramach UE i Schengen mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa lotniczego, ochronę granic zewnętrznych i walkę z terroryzmem mogłoby pomóc ocenić wartość dodaną proponowanego systemu PNR dla UE;

9.   przypomina, że debata na temat odpowiedniej podstawy prawnej wniosku jest nadal otwarta i ponownie zaznacza, że zgodnie z art. 47 traktatu UE środki legislacyjne w ramach współpracy sądowej i policyjnej powinny iść w parze z koniecznymi wspólnotowymi środkami towarzyszącymi, które powinny zostać przyjęte w ramach procedury współdecyzji z Parlamentem Europejskim jeżeli chodzi o wszystkie aspekty związane z pierwszym filarem, w szczególności te określające zakres obowiązków spoczywających na podmiotach gospodarczych (8);

10.   przypomina, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich już zakwestionował porozumienie w sprawie PNR między UE a USA z powodu złej podstawy prawnej; wzywa zatem Komisję do uważnego sprawdzenia, która podstawa prawna jest odpowiednia;

11.   uważa, że z uwagi na skutki wynikające z wniosku dla obywateli i dla porządku prawnego państw członkowskich, przy proponowaniu nowych przepisów należy w pełni uwzględnić parlamenty krajowe w procesie legislacyjnym;

12.   podkreśla, że ewentualne przyszłe przepisy ustanawiające unijny system PNR jako nowe ramy dla współpracy policyjnej UE powinny zawierać postanowienia dotyczące okresowej oceny wdrażania, stosowania, użyteczności i naruszeń gwarancji; uważa, że parlamenty krajowe, Europejski Inspektor Ochrony Danych, grupa robocza art. 29 i Agencja Praw Podstawowych powinny zostać zaproszone do udziału zarówno w przeglądzie, jak i w ocenie; jest w związku z tym zdania, że nowe prawodawstwo powinno zawierać klauzulę wygaśnięcia;

13.   podkreśla w tym kontekście, że każde państwo członkowskie ponosi początkową odpowiedzialność za gromadzenie danych PNR i ich ochronę; podkreśla, że gwarancje są obowiązkowe przy przekazywaniu, przesyłaniu danych PNR do innych państw członkowskich lub wymianie z nimi tych danych; jest zatem zdania, że dostęp do wymienianych między państwami członkowskimi danych PNR powinien być ściśle ograniczony do tych organów, które mają do czynienia z walką z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną; uważa, że inne agencje egzekwujące prawo mogą uzyskać dostęp pod warunkiem otrzymania zgody sądowej;

Pomocniczość

14.   z zaniepokojeniem zauważa, że dotychczas nie dowiedziono w sposób wystarczający potrzeby działania wspólnotowego; w tym kontekście kwestionuje stwierdzenie Komisji, że określonym celem wniosku jest harmonizacja systemów krajowych, w sytuacji gdy tylko kilka państw członkowskich dysponuje systemem wykorzystywania danych PNR w celu egzekwowania prawa lub do innych celów lub planuje stworzenie takiego systemu; uważa zatem, że wniosek Komisji nie harmonizuje systemów krajowych (ponieważ takowe nie istnieją), a jedynie nakłada na wszystkie państwa członkowskie wymóg ustanowienia takiego systemu;

15.   zaznacza, że Komisja proponuje system „zdecentralizowany”, przez co europejska wartość dodana jest jeszcze mniej widoczna;

Proporcjonalność

16.   przypomina, że zgodnie z art. 8 EKPC i art. 52 Karty Praw Podstawowych tego rodzaju poważna ingerencja w prawo do ochrony danych osobowych musi być zgodna z prawem i uzasadniona nadrzędną potrzebą społeczną, przewidziana prawem i proporcjonalna do celu, który ma być osiągnięty, co w społeczeństwie demokratycznym jest konieczne i naturalne; w tym kontekście wyraża ubolewanie, że cel tego przewidzianego środka na rzecz współpracy policyjnej nie ogranicza się do kwestii takich jak walka z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną;

17.   wyraża zaniepokojenie w związku z faktem, że wniosek zasadniczo daje organom ścigania dostęp do wszystkich danych bez konieczności uzyskania nakazu; zauważa, że Komisja nie dowodzi potrzeby nadania organom ścigania nowych uprawnień ani tego, że celu tego nie można osiągnąć przy zastosowaniu mniej dalekosiężnych środków; wyraża krytykę w związku z brakiem informacji na temat tego, w jakim zakresie obecne uprawnienia organów ścigania są niewystarczające oraz kiedy i gdzie organom w sposób oczywisty zabrakło uprawnień wymaganych do danego celu; zwraca się o przeprowadzenie przeglądu poniższych istniejących środków przed dalszymi pracami nad systemem UE PNR;

18.   odnotowuje stwierdzenie Komisji, że „Unia mogła ocenić wartość danych PNR i docenić ich potencjał do celów egzekwowania prawa”, ale podkreśla, że jak dotąd nie ma dowodów na poparcie tego stwierdzenia, jako że:

—	wszelkie informacje przedstawione jak dotąd przez Stany Zjednoczone są niepotwierdzone, a Stany Zjednoczone nigdy nie dowiodły niezbicie, że systematyczne wykorzystywanie danych PNR na wielką skalę jest konieczne do walki z terroryzmem i poważną przestępczością,

—	miał miejsce tylko jeden wspólny przegląd umowy PNR między UE a Stanami Zjednoczonymi, w ramach którego oceniono jedynie wdrożenie, a nie rezultaty,

—

wstępne wnioski dotyczące brytyjskiego systemu wykorzystywania danych PNR odnoszą się do celów egzekwowania prawa w przypadkach innych niż walka z terroryzmem, które wychodzą poza zakres wniosku Komisji oraz do wykorzystywania danych PNR w indywidualnych przypadkach w kontekście prowadzonych dochodzeń, w oparciu o nakaz i w uzasadnionych sytuacjach; jak dotąd nie dostarczyły one dowodów na użyteczność gromadzenia i wykorzystywania na wielką skalę danych PNR do celów walki z terroryzmem;

Ograniczenie celów

19.   podkreśla, że zasada ograniczenia celów stanowi jedną z podstawowych zasad ochrony danych; zauważa, że w szczególności konwencja 108 stanowi, że dane osobowe są „gromadzone dla określonych i usprawiedliwionych celów i nie mogą być wykorzystywane w sposób niezgodny z tymi celami” (art. 5 lit. b)). jest również zdania, że odstępstwa od tej zasady są dopuszczalne, tylko jeżeli przewiduje je prawo jako środek konieczny w społeczeństwie demokratycznym m.in. w celu „zwalczania przestępczości” (art. 9). zwraca uwagę, że w swym orzecznictwie Europejski Trybunał Praw Człowieka jasno stwierdził, że odstępstwa te muszą być proporcjonalne, precyzyjne i przewidywalne, zgodnie z art. 8 ust. 2 europejskiej konwencji praw człowieka;

20.   wyraża ubolewanie w związku z brakiem precyzyjnego ograniczenia celów, które stanowi konieczną gwarancję w odniesieniu do nakładania środków restrykcyjnych, przy czym uważa, że ochrona taka jest nawet ważniejsza w przypadku środków tajnego nadzoru z uwagi na zwiększone ryzyko dowolności w takich okolicznościach; uważa, że jako że określone cele i definicje są niedokładne i otwarte, należy je precyzyjnie określić, aby uniknąć wnoszenia sprzeciwów wobec UE PNR;

21.   przypomina, że dane PNR mogą być bardzo użyteczne jako wspomagające, dodatkowe dowody w konkretnym dochodzeniu, w którym znani są podejrzani i wspólnicy działań terrorystycznych; zwraca uwagę jednak, że nie istnieją dowody, że dane PNR są użyteczne dla zautomatyzowanego przeszukiwania na wielką skalę i analiz w oparciu o kryteria ryzyka lub wzorce zachowania (tzn. profilowanie lub eksploracja danych) mających na celu wyszukiwanie potencjalnych terrorystów (9);

22.   ponadto podkreśla, że przepisy UE dotyczące ochrony danych osobowych ograniczają stosowanie profilowania w oparciu o dane osobowe (art. 8 Karty Praw Podstawowych i EKPC); zgadza się z opinią Agencji Praw Podstawowych, że profilowanie oparte na danych PNR powinien prowadzić jedynie wywiad w oparciu o poszczególne przypadki i faktyczne parametry;

23.   ponownie wyraża zaniepokojenie środkami określającymi niedyskryminujące wykorzystywanie danych PNR do profilowania oraz do definiowania parametrów oceny zagrożeń; przypomina, że należy wyraźnie zakazać wszelkiego profilowania opartego na pochodzeniu, narodowości, wyznaniu, orientacji seksualnej, płci, wieku lub stanie zdrowia jako niezgodne z zakazem jakiejkolwiek dyskryminacji określonej w Traktatach oraz w Karcie praw podstawowych;

24.   przypomina, że w przypadku rozszerzenia zakresu wniosku Komisja i Rada powinny szczegółowo wyjaśnić w odniesieniu do każdego określonego celu, w jaki sposób będą wykorzystywane dane PNR i dlaczego istniejące uprawnienia organów ścigania są niewystarczające; dla każdego konkretnego celu należy ustanowić odpowiednią podstawę prawną;

Ochrona danych osobowych

25.   podkreśla, że przyjęcie odpowiednich ram ochrony danych w obrębie trzeciego filara stanowi warunek sine qua non jakiegokolwiek systemu UE PNR; konieczne są także szczegółowe przepisy dotyczące przekazywania i wykorzystywania danych PNR nieobjętych ramami ochrony danych UE w zakresie pierwszego i trzeciego filara; podkreśla potrzebę sprecyzowania, które przepisy dotyczące ochrony danych mają zastosowanie do Biura Danych Pasażerów (PIU), oraz zagwarantowania możliwości monitorowania wszystkich przypadków dostępu do danych PNR, ich przekazywania i wykorzystywania;

26.   podkreśla, że dane wrażliwe mogą być wykorzystywane jedynie w indywidualnych przypadkach w kontekście regularnego dochodzenia lub ścigania i uzyskane, jeżeli istnieje nakaz; odnotowuje obawy linii lotniczych, że danych wrażliwych nie da się wyodrębnić z uwag ogólnych; wzywa zatem do określenia rygorystycznych warunków dotyczących przetwarzania tych danych przez PIU, tak jak to określiła w swojej opinii Agencja Praw Podstawowych;

Szczegóły dotyczące wdrożenia

27.   podkreśla, że w odniesieniu do okresów przechowywania danych Komisja nie uzasadnia proponowanego okresu; jednak dla celów opracowania wskaźników zagrożeń oraz ustalenia wzorców podróżowania i zachowania powinny wystarczyć anonimowe dane; uważa, że jeżeli zakres systemu PNR zostanie rozszerzony, należy uzasadnić okresy przechowywania danych w odniesieniu do każdego celu;

28.   ponownie zaznacza, że do przekazywania danych należy wykorzystywać tylko metodę „dostarczania”, kraje trzecie nie powinny mieć bezpośredniego dostępu do danych PNR w systemach rezerwacji UE;

29.   z zadowoleniem odnotowuje, że w odniesieniu do dostępu do danych PNR wniosek stanowi, że wszystkie podmioty mające dostęp do danych PNR powinny zostać umieszczone na wyczerpującej liście;

30.   w odniesieniu do dalszego przekazywania danych PNR krajom trzecim podkreśla, że dane nie mogą być przekazywane krajom trzecim, chyba że zainteresowane kraje trzecie zagwarantują odpowiedni poziom ochrony (określony w dyrektywie 95/46/WE (22) i instrumentach prawnych ustanawiających Europol i Eurojust) lub odpowiednie zabezpieczenia (zgodnie z konwencją 108) oraz że przekazywanie danych powinno mieć miejsce tylko w indywidualnych przypadkach;

31.   ponownie stwierdza, że pasażerowie muszą być informowani w sposób pełny i przystępny o szczegółach dotyczących systemu i o swoich prawach, a za udzielanie tych informacji odpowiedzialne są władze państw członkowskich; proponuje, aby wykorzystywać przykład informacji o „odmowie wpuszczenia na pokład” na lotniskach; za istotne uważa prawo pasażerów do dostępu do danych, ich sprostowania oraz prawo do odwołania;

32.   zwraca się o określenie szczegółowych i zharmonizowanych zasad dotyczących bezpieczeństwa danych PNR, zarówno w odniesieniu do rozwiązań informatycznych, jak i zasad dotyczących uprawnień i dostępu;

Konsekwencje dla przewoźników

33.   33 zaznacza, że przewoźnicy lotniczy gromadzą dane PNR do celów komercyjnych i że dane nie są systematycznie gromadzone w celu uzupełnienia wszystkich obszarów danych PNR; nalega, aby od linii lotniczych nie wymagano gromadzenia dodatkowych danych poza tymi, które gromadzą one dla celów komercyjnych; uważa, że przewoźnicy lotniczy nie powinni być odpowiedzialni za sprawdzanie, czy dane są pełne i dokładne, nie należy również nakładać żadnych sankcji za niepełne i niepoprawne dane; żąda jasnej oceny kosztów związanych z systemem UE PNR; uważa, że strony występujące z wnioskiem o uzyskanie danych powinny ponosić wszelkie dodatkowe koszty;

Pośrednicy/biura danych pasażerów (PIU)

34.   zwraca się o jednoznaczne zdefiniowanie roli i uprawnień PIU, w szczególności w odniesieniu do przejrzystości i odpowiedzialności demokratycznej oraz w celu ustanowienia odpowiednich przepisów dotyczących ochrony danych; domaga się ograniczenia roli PIU do przekazywania danych kompetentnym organom w celu zagwarantowania, że jedynie kompetentne organy mogą przeprowadzać oceny zagrożeń w odpowiedzi na zapytanie; zwraca się o wyjaśnienie prawa właściwego w odniesieniu do oceny zagrożeń prowadzonej przez PIU i odpowiedzialności organów ochrony danych, w przypadkach gdy państwa członkowskie nawiązują współpracę w celu ustanowienia wspólnego PIU.

*

* *

35.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, a także Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, Agencji Praw Podstawowych oraz grupie roboczej art. 29 i grupie roboczej ds. policji i wymiaru sprawiedliwości.

---

(1)  Dz.U. C 61 E z 10.3.2004, s. 381; Dz.U. C 81 E z 31.3.2004, s. 105; Dz.U. C 103 E z 29.4.2004, s. 665; Dz.U. C 157 E z 6.7.2006, s. 464; Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, s. 250; Dz.U. C 287 E z 29.11.2007, s. 349; Dz.U. C 175 E z 10.7.2008, s. 564; teksty przyjęte 22.10.2008, P6_TA(2008)0512.

(2)  Dz.U. L 204 z 4.8.2007, s. 18.

(3)  Dz.U. L 82 z 21.3.2006, s. 15.

(4)  Dz.U. L 213 z 8.8.2008, s. 49.

(5)  Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

(6)  Dz.U. L 261 z 6.8.2004, s. 24.

(7)  Dz.U. L 355 z 30.12.2002, s. 1.

(8)  Zob. zwłaszcza opinię Służby Prawnej Komisji na ten temat i niedawną opinię rzecznika generalnego wydaną w dniu 14 października 2008 r. w sprawie C-301/06 Irlandia przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej, w sprawie dyrektywy 2006/24/WE dotyczącej zatrzymywania danych.

(9)  Sprawozdanie CRS dla Kongresu Stanów Zjednoczonych „Data Mining and Homeland Security: An Overview by Jeffrey Seifert”; „Effective Counter-terrorism and the Limited Role of Predicative Data Mining”, CATO Institute; „Protecting Individual Privacy in the Struggle Against Terrorists: A Framework for Program Assessment”; „No dream ticket to security”, Frank Kuipers, Clingendael Institute, sierpień 2008 r.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/49

---

Instrument pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich

P6_TA(2008)0562

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie ustanowienia instrumentu średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich

(2010/C 16 E/09)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji z dnia 31 października 2008 r. dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 332/2002 ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich (COM(2008)0717),

—	uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 31 października 2008 r. w sprawie decyzji Rady o wspólnym udzieleniu pomocy finansowej dla Węgier i wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie przyznania średnioterminowej pomocy finansowej dla Węgier (COM(2008)0716),

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 332/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich (1) oraz rezolucję z dnia 6 września 2001 r. w sprawie średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich (2),

—	uwzględniając art. 100 i 119 traktatu WE,

—	uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że Komisja zaleca przyznanie średnioterminowej pomocy finansowej dla Węgier w wysokości do6 500 000 000 EUR na podstawie art. 119 traktatu, a także porozumienia zawartego z MFW,

B.	mając na uwadze, że preferuje się kompleksowe podejście do średnioterminowej pomocy finansowej dla wszystkich państw członkowskich,

C.	mając na uwadze konieczność uwzględnienia wpływu obecnego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,

D.	mając na uwadze, że gospodarki państw członkowskich, które niedawno dołączyły do Unii Europejskiej, nie czerpią korzyści wynikających z posiadania własnych rezerw walutowych,

E.	mając na uwadze, że waluty tych państw członkowskich były ostatnio przedmiotem intensywnych działań spekulacyjnych i że rozmiar obecnego braku równowagi zewnętrznej wynika głównie z intensywnego wzrostu kredytów pozarządowych,

F.	mając na uwadze konieczność opracowania strategii politycznej w celu rozwiązania konkretnych problemów gospodarek tych państw członkowskich w kontekście światowego kryzysu finansowego i szerzącej się w Europie recesji,

G.	mając na uwadze, że pole manewru polityki budżetowej w odniesieniu do przezwyciężania znacznego braku równowagi zewnętrznej oraz zapobiegania niestabilności finansowej może być bardzo ograniczone w świetle obecnej recesji gospodarczej obejmującej Unię Europejską,

1.   jest zdania, że należy zachęcać państwa członkowskie nienależące do strefy euro, by przed zwracaniem się o pomoc na szczeblu międzynarodowym występowały do Wspólnoty o ewentualną średnioterminową pomoc finansową w sytuacji deficytu bilansu płatniczego;

2.   uważa, że obecna sytuacja jest kolejnym dowodem znaczenia euro jako waluty chroniącej państwa członkowskie należące do strefy euro oraz zwraca się do państw członkowskich spoza strefy euro o dołączenie do tej strefy, gdy tylko spełnią kryteria z Maastricht;

3.   zwraca się do Komisji o szczegółowe przeanalizowanie, w jaki sposób przeniesienie aktywów z Węgier przez poszczególne banki po przyjęciu planów ratunkowych przez inne państwa członkowskie wywarło wpływ na bilans płatniczy Węgier;

4.   zachęca Komisję do zbadania działań spekulacyjnych (krótka sprzedaż) na waluty państw członkowskich objętych niedawnym rozszerzeniem oraz kwestii, co można zrobić, by zapobiec drastycznemu spadkowi zaufania do ich walut i lokalnych systemów bankowych;

5.   zwraca się do Komisji o przekazanie wyników tej analizy grupie Jacques'a de Larosière oraz do właściwej komisji Parlamentu;

6.   uznaje konieczność znacznego zwiększenia górnego limitu pozostałej łącznej wartości pożyczek, które mogą być udzielone państwom członkowskim, określonego w rozporządzeniu (WE) nr 332/2002, zważywszy na fakt, że od momentu jego przyjęcia znacząco zwiększyła się liczba państw członkowskich nienależących do strefy euro; podkreśla, że podwyższenie tego limitu zwiększyłoby także elastyczność Wspólnoty, jeśli chodzi o odpowiedź na kolejne wnioski o średnioterminową pomoc finansową, na przykład w kontekście obecnego światowego kryzysu finansowego;

7.   zauważa, że taki wzrost łącznej wartości pożyczek nie wpłynąłby na budżet, ponieważ pożyczki zaciągane byłyby na rynkach finansowych przez Komisję, a korzystające z nich państwo członkowskie zobowiązane byłoby do ich zwrotu; podkreśla, że na budżet mogłoby wpłynąć jedynie niewywiązanie się przez państwo członkowskie ze spłaty długu;

8.   przypomina, że przed nastaniem obecnych trudności finansowych Węgier rozporządzenie (WE) nr 332/2002 nie było stosowane od momentu jego przyjęcia w 2002 r. oraz że poprzedzające je rozporządzenie (EWG) nr 1969/88 (3) wdrażające mechanizm przewidziany w art. 119 traktatu zostało zastosowane dwukrotnie — raz w odniesieniu do Grecji w 1991 r. i raz w odniesieniu do Włoch w 1993 r.; przypomina też, że Grecja i Włochy w pełni wywiązały się ze swoich zobowiązań wobec Komisji;

9.   przypomina, że Parlament zwrócił się do Rady, by co dwa lata w oparciu o sprawozdanie Komisji i po konsultacjach z Parlamentem oraz po wydaniu opinii przez Komitet Ekonomiczno-Społeczny analizowała, czy ustanowiony instrument nadal odpowiada na potrzeby, ze względu na które został utworzony; zwraca się z zapytaniem, czy takie sprawozdania były sporządzane od przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 332/2002;

10.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Eurogrupie i rządom państw członkowskich.

---

(1)  Dz.U. L 53 z 23.2.2002, s. 1.

(2)  Dz.U. C 72 E z 21.3.2002, s. 312.

(3)  Dz.U. L 178 z 8.7.1988, s. 1.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/51

---

Reakcja Unii Europejskiej na pogorszającą się sytuację we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga

P6_TA(2008)0563

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie reakcji UE na pogarszającą się sytuację we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga

(2010/C 16 E/10)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej z dnia 11 listopada 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga (DRK),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2008 r. w sprawie Demokratycznej Republiki Konga: starcia na wschodnich obszarach przygranicznych Demokratycznej Republiki Konga (1),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie Kiwu Północnego (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga oraz na temat gwałtów jako zbrodni wojennej (3), a także uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie nieprzestrzegania praw człowieka w DRK,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie reakcji Unii Europejskiej na niestabilną sytuację w krajach rozwijających się (4),

—	uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga, w szczególności we wschodniej części kraju, oraz jej wpływu na sytuację w regionie,

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 października 2007 r. zatytułowany „Strategie reagowania UE na sytuacje niestabilności — podejmowanie działań w trudnych warunkach na rzecz zrównoważonego rozwoju, stabilności i pokoju” (COM(2007)0643) oraz dołączony do niego dokument roboczy służb Komisji (SEC(2007)1417),

—	uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 60/1 z dnia 24 października 2005 r. w sprawie wyników światowego szczytu 2005, a zwłaszcza jej ustępy 138-140 poświęcone kwestii odpowiedzialności za ochronę ludności cywilnej,

—	uwzględniając wnioski ze szczytu Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej, która wyraziła gotowość wysłania „w razie potrzeby” oddziałów pokojowych do Kiwu Północnego,

—	uwzględniając oświadczenie Rady z dnia 10 października 2008 r. w sprawie sytuacji we wschodniej części DRK,

—	uwzględniając sprawozdanie misji Komisji Rozwoju do Kiwu Północnego z 2008 r.,

—	uwzględniając europejski konsensus w sprawie pomocy humanitarnej, który podpisano w dniu 18 grudnia 2007 r.,

—	uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że walki między armią DRK, ugrupowaniem zbrojnym Mai Mai, wojskami rebeliantów (Narodowy Kongres na rzecz Obrony Ludu (CNDP)) zdymisjonowanego generała Laurenta Nkundy i bojownikami Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Rwandy (FDLR), a także wojskami ugandyjskiej Armii Oporu Pana nasilają się i nadal powodują ogromne cierpienia ludności cywilnej w Północnym Kiwu,

B.

mając na uwadze, że w niedzielę, 16 listopada 2008 r. były prezydent Nigerii Olusegun Obasanjo, wysłannik ONZ spotkał się z dowódcą rebeliantów, Laurentem Nkundą, i uzgodnił z nim, że zostanie powołana komisja trójstronna, która dopilnuje przestrzegania zawieszenia ognia między armią a rebeliantami, a także mając na uwadze, że istnieje pilna potrzeba wsparcia ze strony mocarstw będących partnerami zaangażowanych państw, w celu doprowadzenia do rozwiązania konfliktu,

C.

mając na uwadze, że trwają intensywne międzynarodowe wysiłki dyplomatyczne, w które zaangażowani są regionalni i europejscy mediatorzy, w celu zapobieżenia eskalacji walk w Kiwu Północnym i ich przekształcenia się w poważny konflikt zbrojny, jaki miał miejsce w Kongo w latach 1998-2003, w który zaangażowanych było sześć państw sąsiednich; mając na uwadze, że regionalny szczyt w sprawie kryzysu we wschodniej części DRK został zorganizowany w dniu 7 listopada 2008 r. w Nairobi;

D.

mając na uwadze, że od chwili wybuchu przemocy, miliony ludzi zostało zabitych i wysiedlonych, a także mając na uwadze, że około 250 000 osób zostało wysiedlonych od czasu wznowienia przez generała Laurenta Nkunde w sierpniu 2008 r. walk w DRK, co doprowadziło do katastrofy humanitarnej na wschodzie kraju;

E.

mając na uwadze, że dysponując mandatem na podstawie rozdziału VII karty ONZ, który uprawnia do użycia wszelkich niezbędnych środków w celu powstrzymania wszelkich prób użycia siły i zapewnienia ochrony cywilów Misja Organizacji Narodów Zjednoczonych w DRK (MONUC): — nie dysponowała środkami niezbędnymi do ochrony cywilów od czasu niedawnego wznowienia walk na wschodzie DRK, a także do rozbrojenia i dokonania repatriacji bojowników Hutu z Rwandy przebywających obecnie na terytorium DRK, — została zmuszona do oczekiwania na pozwolenie Indii i Pakistanu z zakresu wysłania do walki żołnierzy tych państw, wbrew temu, co przewiduje mandat, będący powodem rozmieszczenia MONUC w DRK, — nie podjęła interwencji, by zapobiec masakrze ponad 200 osób, która miała miejsce w dniu 5 listopada 2008 r. w Kiwandja, mimo iż znajduje się tam jedna z jej baz wojskowych,

F.	mając na uwadze, że Rada Bezpieczeństwa ONZ dyskutowała ponownie na temat sytuacji we wschodniej części DRK w dniu 11 listopada 2008 r., nie osiągając porozumienia w kwestii wzmocnienia MONUC o dodatkowe 3 000 żołnierzy, o które wnioskowała MONUC,

G.	mając na uwadze, że jedynie 6 000 żołnierzy MONUC, z ogółem 17 000 żołnierzy obecnych na terytorium DRK, rozlokowano w Północnym Kiwu, mając na uwadze, że jedynie 6 000 żołnierzy MONUC, z ogółem 17 000, rozlokowano w Północnym Kiwu,

H.

mając na uwadze, że członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ — Belgia, Francja, Włochy i Wielka Brytania — niezmiennie odmawiały przyznania MONUC dodatkowych środków na wypełnianie jej misji; mając na uwadze, że Rada Unii Europejskiej wzywa do ściślejszej współpracy między UE, jej państwami członkowskimi i MONUC;

I.

mając na uwadze, że z inicjatywy komisarza Louisa Michela miał miejsce szczyt w Nairobi, podczas którego prezydent DRK, Joseph Kabila, oraz Ruandy, Paul Kagame, uzgodnili natychmiastowe wprowadzenie w życie wszystkich porozumień zawartych w przeszłości w celu zapewnienia pokoju i trwałej stabilności politycznej,

J.	mając jednak na uwadze, że w następstwie tego spotkania nie doszło na wschodzie DRK do natychmiastowego przerwania ognia, i że nadal toczyły się walki zbrojne pomiędzy stronami konfliktu, co poważnie dotknęło ludność cywilną,

K.	mając na uwadze, że MONUC wyraźnie ustaliła, że Bojownicy Laurenta Nkundy otrzymują wsparcie z Ruandy, i że sekretarz generalny ONZ, Ban Ki Moon, wezwał przywódców afrykańskich do wzięcia „historycznej odpowiedzialności w tej krytycznej chwili dla regionu, Afryki i świata”,

L.

mając na uwadze, że organizacje humanitarne niosą obecnie pomoc 200 000 uchodźców w obozach zgrupowanych wokół miasta Goma i szacują, że do 1 mln osób cywilnych rozproszyło się w stepie, żeby uciec przed przemocą; mając na uwadze, że sytuacja w obozach uchodźców pogarsza się z dnia na dzień, a Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców wyraża zaniepokojenie możliwością militaryzacji tychże obozów,

M.	mając na uwadze, że od momentu eskalacji konfliktu na wschodzie DRK doszło do znacznego zwiększenia rekrutacji dzieci na żołnierzy,

N.	mając na uwadze, że wojska DRK i bojownicy FDLR są zaangażowani w eksploatację i komercjalizację minerałów na wschodzie DRK,

O.	mając na uwadze, że parlamentarzyści DRK ustanowili plan zakończenia kryzysu na wschodzie kraju, wzywający do pełnej mobilizacji na rzecz wojskowego, politycznego i dyplomatycznego dialogu pomiędzy stronami konfliktu,

P.

mając na uwadze, że ministrowie spraw zagranicznych Francji i Wielkiej Brytanii, Bernard Kouchner i David Milliband zalecili, by wzmocnić MONUC, nie zaś wysyłać siły europejskie do Kiwu Północnego, przy czym jednocześnie podkreślili, że wysłanie tychże sił nie jest w sytuacji konieczności wykluczone,

Q.	mając na uwadze, że nastąpiło pogorszenie się stanu epidemiologicznego w Kiwu Północnym, przy stałym rozwoju cholery, odry i kokluszu związanego z masowymi przesiedleniami ludności i jej osiedlaniem się w miejscach tymczasowych,

1.   wyraża najwyższy niepokój w związku z nasileniem starć w Kiwu Północnym i następstwami dla ludności wschodnich obszarów DRK i całego regionu, w szczególności następstwami humanitarnymi wynikającymi z ostatniej ofensywy CNDP, która pociągnęła za sobą znaczną liczbę osób wysiedlonych i zamordowanych w Kiwu Północnym;

2.   wyraża głębokie oburzenie z powodu masakr, zbrodni przeciwko ludzkości i przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt we wschodnich prowincjach DRK i wzywa wszystkie właściwe organy krajowe i międzynarodowe, aby systematycznie pociągały sprawców tych przestępstw do odpowiedzialności; wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ, aby w trybie pilnym przyjęła wszelkie środki pozwalające rzeczywiście zapobiec dalszym atakom na ludność cywilną we wschodnich prowincjach DRK;

3.   z zadowoleniem przyjmuje decyzje podjęte przez Komisję i państwa członkowskie o zwiększeniu pomocy humanitarnej dla ludności cywilnej dotkniętej tą sytuacją kryzysową; podkreśla, że różne organizacje humanitarne borykają się z trudnościami w udzielaniu pomocy humanitarnej w związku ze stanem bezpieczeństwa w Kiwu Północnym; wzywa wszystkie zaangażowane strony, żeby zagwarantowały dostęp do ludności poddanej zagrożeniu oraz bezpieczeństwo pracowników organizacji humanitarnych, żeby zachować obecność pomocy humanitarnej; przypomina, że środki i siłę wojskową należy wykorzystywać wyłącznie w bardzo ograniczonej liczbie przypadków i tylko w ostateczności jako wsparcie działań humanitarnych;

4.   przypomina o swym stanowczym przekonaniu, że procesy pokojowe z Amani i Nairobi nadal stanowią właściwe ramy stabilizacyjne dla sytuacji na wschodzie DRK w długiej perspektywie czasowej;

5.   nalega na Laurenta Nkundę, aby respektował swoją deklarację popierającą proces pokojowy we wschodniej części DRK, ogłoszoną po rozmowach ze specjalnym wysłannikiem sekretarza generalnego ONZ i byłym prezydentem Republiki Nigerii, Olusegunem Obasanjo; w związku z tym wzywa CNDP do natychmiastowego powrotu do procesu pokojowego z Amani; potwierdza swoje poparcie dla władz DRK szukających politycznego rozwiązania kryzysu; z zadowoleniem przyjmuje plan przedstawiony przez parlamentarzystów DRK, w którym wzywają do powszechnej mobilizacji na rzecz wojskowego, politycznego i dyplomatycznego dialogu;

6.   jest zdania, że należy zwołać międzynarodową konferencję w Regionie Wielkich Jezior Afrykańskich w celu znalezienia skutecznego rozwiązania politycznego konfliktu i promowania silnej integracji regionalnej, z korzyścią dla wszystkich państw w regionie;

7.   podkreśla konieczność dalszych starań na rzecz zakończenia działalności zagranicznych grup zbrojnych we wschodniej części DRK, a zwłaszcza FDLR; wzywa rząd DRK i pozostałych krajów regionu do podjęcia niezbędnych dla osiągnięcia tego celu kroków; z zadowoleniem przyjmuje porozumienie zawarte między DRK i Rwandą, ogłoszone przez ministrów spraw zagranicznych obu krajów, umożliwiające rwandyjskim grupom wywiadowczym pobyt na terenie DRK i współpracę z armią DRK w celu położenia kresu obecności FDLR w regionie;

8.   wzywa Unię Afrykańską, Radę Bezpieczeństwa ONZ i kluczowe podmioty międzynarodowe, łącznie z UE, Stanami Zjednoczonymi i Chinami, do zwiększenia nacisków wywieranych na wszystkie strony konfliktu w celu kontynuacji procesu pokojowego, aby znaleźć rozwiązanie problemu kontroli zasobów mineralnych i osiągnąć szerokie porozumienie pokojowe zamiast zwykłego zawieszenia broni; ponadto wzywa te podmioty do wywierania nacisku na Ruandę i Ugandę, aby kraje te zobowiązały się do powstrzymania swobodnego przemieszczania się i operacji żołnierzy Nkundy na swoim terytorium;

9.   wzywa wszystkie zainteresowane strony do przywrócenia rządów prawa i położenia kresu bezkarności, szczególnie w związku z masowymi gwałtami na kobietach i dziewczętach oraz przymusowym wcielaniem dzieci do sił zbrojnych;

10.   wzywa rząd DRK do opracowania wraz z Ruandą i MONUC planu identyfikacji i schwytania przywódców ludobójstwa w Demokratycznych Siłach na rzecz Wyzwolenia Ruandy oraz zaproponowania możliwości przesiedlenia na terenie DRK lub ponownej integracji w Ruandzie tym, którzy nie uczestniczyli w ludobójstwie i wyrażają chęć demobilizacji;

11.   wzywa władze DRK do natychmiastowego położenia kresu przemocy i grabieżom, których dopuszczają się żołnierze rządowi i których świadkami byli przedstawiciele Biura ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej;

12.   wzywa państwa członkowskie UE do wprowadzenia w życie zalecenia grupy ekspertów ONZ w sprawie bezprawnej eksploatacji bogactw naturalnych Demokratycznej Republiki Konga, a także w sprawie sankcji wobec osób i firm, którym udowodniono działanie na szkodę kraju, w celu ustabilizowania sytuacji;

13.   podkreśla, że nielegalna eksploatacja bogactw naturalnych we wschodniej części DRK jest źródłem finansowania dla grup rebeliantów, a zatem także powodem braku stabilizacji w tym regionie; przypomina o znaczeniu zwalczania tego rodzaju nielegalnej eksploatacji przez grupy rebeliantów i rządy w regionie; w związku z tym wzywa władze DRK, w porozumieniu z MONUC, do likwidacji źródeł finansowania grup rebeliantów poprzez uniemożliwienie im dostępu do zaopatrzenia w kopaliny (zwłaszcza diamenty, koltan i złoto) i do szlaków handlowych;

14.   wzywa Radę i Komisję, by w rozmowach z rządami DRK i państw sąsiadujących nalegały na wdrożenie skutecznych systemów ustalania i dowodzenia pochodzenia zasobów naturalnych, takich jak złoto, kasyteryt (ruda cyny), koltan, kobalt, diamenty, pirochlor i drewno, co powinno obejmować zgodę na rozmieszczenie na ich terytoriach posiadających mandat ONZ obserwatorów nadzorujących wywóz zasobów naturalnych z DRK oraz zapewnienie im ochrony;

15.   ponawia wezwanie do rzeczywistego wdrożenia mechanizmów kontrolnych, analogicznych do procesu z Kimberley, dotyczących świadectw pochodzenia zasobów naturalnych wwożonych z DRK do UE;

16.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że europejskie przedsiębiorstwa nie handlują, nie pośredniczą w handlu ani nie importują produktów pochodnych kopalin, które zostały pozyskane w sposób przynoszący korzyści grupom zbrojnym w DRK, oraz pociągnięcia do odpowiedzialności każdego, kto kontynuuje takie praktyki;

17.   wzywa Radę i Komisję do dołożenia wszelkich starań na rzecz znalezienia politycznego rozwiązania, które jest jedynym sposobem zakończenia konfliktów w DRK; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym inicjatywę komisarza L. Michela zorganizowania spotkania prezydenta DRK i prezydenta Republiki Rwandy w Nairobi; wzywa Komisję do nawiązania współpracy z władzami DRK w celu wdrożenia umowy dotyczącej powrotu bojowników FDLR do Rwandy; wzywa władze DRK i Republiki Rwandy do zacieśnienia współpracy w celu realizacji zobowiązań podjętych w Nairobi oraz do nadania priorytetowego znaczenia dialogowi i konsultacjom mającym na celu wspieranie zaprowadzenia trwałego pokoju we wschodniej części DRK i stabilizacji w regionie;

18.   wzywa do stosowania zasady „zero tolerancji” w odniesieniu do przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt, stosowanej jako narzędzie walki, i domaga się nałożenia surowych sankcji karnych na sprawców tych zbrodni; zwraca uwagę na znaczenie dostępu do usług zdrowotnych w sytuacjach konfliktu i w obozach dla uchodźców, szczególnie w świetle niedawnych wybuchów epidemii cholery, kokluszu i odry;

19.   ponownie podkreśla swoje poparcie dla MONUC w dramatycznych okolicznościach, w których jej obecność — mimo słabych punktów — jest niezbędna, i domaga się, żeby uczyniono wszystko, by MONUC mogła w pełni realizować swój mandat i uciekać się do użycia siły zbrojnej w celu ochrony zagrożonych osób; w związku z tym wzywa Radę, a w szczególności Belgię, Francję, Włochy i Wielką Brytanię do odgrywania wiodącej roli w zagwarantowaniu, że Rada Bezpieczeństwa oraz Departament Operacji Pokojowych ONZ poprą MONUC, zwiększając jego zdolności operacyjne w zakresie odpowiedniego wyposażenia i potencjału ludzkiego.

20.   wzywa Radę do wystąpienia do Rady Bezpieczeństwa ONZ o wyposażenie MONUC w mandat i środki pozwalające na rozwiązanie problemu eksploatacji kopalin przez grupy zbrojne, w tym dzięki monitorowaniu i kontrolowaniu kluczowych przejść granicznych, lądowisk, wybranych obszarów wydobycia i tras dostaw;

21.   nalega, aby w przypadku wysłania dodatkowych sił wojskowych ich mandat koncentrował się na ochronie cywilów, a także na wsparciu i wkładzie na rzecz poszanowania nowych porozumień pokojowych, które mogą zostać zawarte;

22.   wzywa Radę i Komisję do przygotowania, wraz z rządem DRK, ONZ i innymi ważnymi darczyńcami, nowego planu szeroko zakrojonego rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji (DDR) w DRK opartego na koncepcji UE dotyczącej DDR i na ambitnej strategii reformy sektora bezpieczeństwa dla danego kraju w oparciu o unijne ramy polityczne reformy sektora bezpieczeństwa, które będą odpowiednio finansowane przez Wspólnotę i WPZiB;

23.   wzywa rząd DRK do dołożenia wszelkich starań w celu identyfikacji osób odpowiedzialnych za zbrodnie wojenne popełnione w regionie i postawienie ich przed sądem;

24.   wzywa Radę i Komisję do natychmiastowego wdrożenia na szeroką skalę programów pomocy humanitarnej i medycznej dla ludności cywilnej oraz jej ponownej integracji we wschodniej części DRK, koncentrując się w szczególności na pomocy kobietom i dziewczętom będącym ofiarami przemocy seksualnej, aby wyjść naprzeciw doraźnym potrzebom oraz przygotować się do koniecznej przyszłej odbudowy; zwraca uwagę na rolę kobiet w odbudowywaniu zniszczonych wspólnot;

25.   z zainteresowaniem odnotowuje powołanie grupy mediatorów, w której znajduje się były prezydent Republiki Nigerii Olusegun Obasanjo i były prezydent Zjednoczonej Republiki Tanzanii Benjamin Mkapa; wzywa Radę do współpracy z międzynarodową konferencją w regionie Wielkich Jezior i Unią Afrykańską w celu ustabilizowania sytuacji we wschodniej części DRK;

26.   wzywa Radę do współpracy z międzynarodowymi i regionalnymi mediatorami w celu otwartego postawienia kwestii finansowych roszczeń stron konfliktu w kontekście trwających zabiegów mediacyjnych;

27.   wzywa Radę i Komisję do uważnego śledzenia sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa na wschodzie DRK w celu bardziej szczegółowego określenia poszczególnych kierunków działania, które mogą być zakładane w świetle okoliczności;

28.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, przewodniczącemu Komisji Unii Afrykańskiej, przewodniczącemu Parlamentu Panafrykańskiego oraz rządom i parlamentom Demokratycznej Republiki Konga i innych państw członkowskich Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej.

---

(1)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0526.

(2)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0072.

(3)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0022.

(4)  Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 460.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/57

---

Europejska polityka kosmiczna

P6_TA(2008)0564

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie europejskiej polityki kosmicznej: w jaki sposób przybliżyć przestrzeń kosmiczną do Ziemi

(2010/C 16 E/11)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając rezolucję Rady z dnia 26 września 2008 r. w sprawie dalszego rozwoju europejskiej polityki kosmicznej (1),

—	uwzględniając Układ o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi (rezolucja ONZ nr 2222 (XXI) — „traktat o przestrzeni kosmicznej”),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie przestrzeni kosmicznej i bezpieczeństwa (2) oraz z dnia 29 stycznia 2004 r. w sprawie planu działania na rzecz wprowadzenia w życie europejskiej polityki kosmicznej (3), a także obrady podczas przesłuchania publicznego zorganizowanego przez Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii w dniu 16 lipca 2007 r.,

—	uwzględniając rezolucję Rady z dnia 21 maja 2007 r. w sprawie europejskiej polityki kosmicznej (4),

—	uwzględniając dokument Komisji z dnia 11 września 2008 r. zatytułowany „Sprawozdanie z postępów w realizacji europejskiej polityki kosmicznej” (COM(2008)0561),

—	uwzględniając decyzję Rady z dnia 7 października 2003 r. w sprawie zawarcia umowy ramowej między WE a Europejską Agencją Kosmiczną,

—	uwzględniając traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz traktat o Unii Europejskiej (TUE) zmienione traktatem z Lizbony, jak również odpowiednie postanowienia dotyczące europejskiej polityki kosmicznej (art. 189 TFUE),

—	uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że przestrzeń kosmiczna stanowi dobro strategiczne o kluczowym znaczeniu dla niezależności Europy, jej bezpieczeństwa i dobrobytu oraz że Rada wspólnie z Parlamentem muszą kierować rozwojem sytuacji politycznej w tym obszarze,

B.	mając na uwadze, że UE i szereg jej państw członkowskich od ponad 30 lat angażują się w finansowanie i rozwijanie technologii kosmicznych i nauki o kosmosie, co doprowadziło do wypracowania wizji europejskiej polityki kosmicznej, oraz uznając owocną współpracę z EAK,

C.	mając na uwadze rosnące zainteresowanie silną i wiodącą rolą Unii w europejskiej polityce kosmicznej w celu promowania rozwiązań w dziedzinie środowiska, transportu, badań naukowych, obrony i bezpieczeństwa,

D.

mając na uwadze, że silna europejska polityka kosmiczna, w szczególności pod względem zastosowań, usług i powiązanej infrastruktury, przyczyni się do zwiększenia społecznych, kulturalnych, gospodarczych i naukowych wpływów Unii, pomoże w rozwoju jej bazy przemysłowej i naukowej, wniesie wkład we wzrost gospodarczy i zatrudnienie oraz w sposób spójny i realistyczny zapewni jej polityczną i technologiczną autonomię,

E.

mając na uwadze, że wszystkie działania europejskie w zakresie przestrzeni kosmicznej prowadzone są z poszanowaniem zasady, iż badania i wykorzystywanie przestrzeni kosmicznej służą wszystkim krajom i są w ich interesie oraz uznają, że przestrzeń kosmiczna stanowi domenę całej ludzkości, którą należy wykorzystywać wyłącznie do celów pokojowych,

F.	mając na uwadze, że Unia jest zaangażowana w promowanie międzynarodowej współpracy w zakresie badania i wykorzystania przestrzeni kosmicznej; podzielając opinię Rady, iż Europa powinna prowadzić swoje działania dotyczące badań przestrzeni kosmicznej w ramach ogólnoświatowego programu,

G.	mając na uwadze znaczenie, jakie dla rozwoju europejskiej polityki kosmicznej ma zwiększenie zrozumienia społecznego i poparcia dla rozwoju technologii kosmicznych, zapewnienie komplementarności działań i jak największej synergii z osiągnięciami w dziedzinach niezwiązanych z przestrzenią kosmiczną,

H.

mając na uwadze strategiczną potrzebę zagwarantowania przez Europę ciągłości autonomicznego, wiarygodnego, trwałego i efektywnego pod względem kosztów dostępu do przestrzeni kosmicznej opartego na dostępności szeregu odpowiednich i konkurencyjnych, światowej klasy środków wynoszenia na orbitę oraz sprawnego kosmodromu europejskiego,

I.

mając na uwadze, że konieczne jest znalezienie odpowiednich instrumentów Unii i systemów finansowania europejskiej polityki kosmicznej, które uzupełniłyby środki przyznane z 7. programu ramowego w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013), tak aby umożliwić różnym podmiotom gospodarczym planowanie działań w perspektywie średnio- i długoterminowej,

J.

mając na uwadze fakt, że właściwa struktura zarządzania w dziedzinie polityki kosmicznej i działania w tym zakresie oraz stosowne ramy prawne, które ułatwiłyby szybkie powstawanie nowatorskich i konkurencyjnych usług niższego szczebla, w szczególności w celu zapewnienia trwałego dostępu do widma dla wszystkich zastosowań opartych na przestrzeni kosmicznej, mają podstawowe znaczenie dla zagwarantowania przynoszenia przez europejską politykę kosmiczną spodziewanych rezultatów oraz spełniania przez nią ambicji Unii, EAK i państw członkowskich,

K.

mając na uwadze konieczność określenia szczegółowego harmonogramu realizacji celów systemu Galileo, EGNOS i programu na rzecz globalnego monitoringu środowiska i bezpieczeństwa (GMES- przemianowanego na Copernicus) oraz konieczność opracowania planu działania dla różnych podmiotów uczestniczących we wdrażaniu tych programów,

L.

mając na uwadze, że w dzisiejszym społeczeństwie przestrzeń kosmiczna stanowi obecnie unikatowe narzędzie do błyskawicznego gromadzenia i przekazywania w skali światowej dużych ilości danych, a także podstawowy instrument służący poznaniu i monitorowaniu globalnych zmian klimatycznych — dziedziny, w której Europa zajmuje czołową pozycję; wzywając inne podmioty międzynarodowe do przyjęcia bardziej odpowiedzialnego podejścia wobec przyszłych pokoleń,

M.	mając na uwadze, że możliwe jest osiągnięcie ważnego przełomu, jeśli chodzi o aspekty bezpieczeństwa w przestrzeni kosmicznej, głównie w dziedzinie telekomunikacji, nadzoru i obserwacji Ziemi,

N.

mając na uwadze, że rezolucja przyjęta w trakcie 4. posiedzenia Rady ds. Przestrzeni (wspólne posiedzenie Rady Unii Europejskiej i Rady EAK) w dniu 22 maja 2007 r. wzywa do optymalizacji procesu podejmowania decyzji w kwestiach związanych z przestrzenią kosmiczną w Radzie Unii Europejskiej, jak i w innych instytucjach UE,

O.

mając na uwadze, że następne ramy finansowe powinny wziąć pod uwagę odpowiednie instrumenty i systemy finansowania Unii pozwalające na długoterminowe inwestycje Wspólnoty w zakresie badań dotyczących przestrzeni kosmicznej oraz użytkowania trwałych zastosowań opartych na przestrzeni kosmicznej z korzyścią dla Europy i jej obywateli,

P.	mając na uwadze, że Unia powinna wzmocnić swoją współpracę z krajami rozwijającymi się,

1.   z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 26 września 2008 r. jako pożyteczne zobowiązanie polityczne do rozwoju europejskiej polityki kosmicznej, która przyczynia się w dużym stopniu do wzmacniania europejskiej tożsamości, oraz ponownie wyraża zamiar konstruktywnego, pełnego udziału w jej realizacji tak, jakby obowiązywał traktat lizboński;

2.   zgadza się z Radą, że do obecnych priorytetów należy terminowe wdrożenie programów Galileo i EGNOS oraz GMES/Copernicus;

3.   ze szczególnym zadowoleniem przyjmuje powstanie międzyinstytucjonalnego panelu ds. Galileo, który może posłużyć jako wzór dla rozwoju europejskiej polityki kosmicznej;

4.   wzywa Komisję i Radę do ustalenia szczegółowego harmonogramu utworzenia skutecznych struktur zarządzenia programem GMES/Copernicus oraz do ustanowienia jasnego planu działania dla tego programu w celu poprawy jego skuteczności i określenia dla niego środków budżetowych;

5.   podkreśla decydującą rolę programu GMES/Copernicus jako inicjatywy, która powstała z myślą o potrzebach użytkowników, realizowanej dzięki istotnemu wkładowi infrastruktury obserwacji Ziemi i obserwacji z przestrzeni kosmicznej in situ; podkreśla, że niezbędne jest zachowanie ciągłości danych i usług; wyraża w szczególności pogląd, że najpierw Komisja powinna podjąć się zlecenia analizy wpływu dotyczącej potencjalnych korzyści, kosztów, jakie zostaną poniesione, i długoterminowej ewolucji programu GMES/Copernicus, a następnie powinna przedłożyć Parlamentowi i Radzie plan działania obejmujący między innymi następujące aspekty:

—	ramy prawne programu GMES/Copernicus,

—	zarządzanie programem GMES/Copernicus, w tym rolę UE i podmiotów spoza UE,

—	finansowanie programu GMES/Copernicus,

—	plan realizacji,

—	rolę podobnych, ale uzupełniających inicjatyw, zarówno międzyrządowych, jak i wielostronnych,

—	międzynarodowe aspekty programu GMES/Copernicus, a co za tym idzie niezbędną współpracę;

6.   wyraża ubolewanie, że pomimo jasnych zaleceń środowiska użytkowników, po zakończeniu eksploatacji satelity Jason 2, który jest już na orbicie, nie zapewnia się kontynuacji danych z pomiarów altymetrycznych przy niskim nachyleniu i zwraca się do Komisji o stawienie czoła problemom związanym z finansowaniem Jason 3, które mogą zaszkodzić krótkoterminowej równowadze funkcjonowania programu Copernicus, oraz o przedstawienie Parlamentowi sprawozdania w sprawie podjętych w tej kwestii decyzji.

7.   promuje ustanowienie ustrukturyzowanego dialogu między europejskimi podmiotami instytucjonalnymi a podmiotami międzyrządowymi, zapewniającego wszystkim państwom członkowskim wolny i równy dostęp do korzyści z europejskiej polityki kosmicznej;

8.   wzywa Radę i Komisję, aby zachęcały do tworzenia synergii między osiągnięciami cywilnymi i osiągnięciami w zakresie bezpieczeństwa w dziedzinie przestrzeni kosmicznej; zauważa, że europejskie możliwości w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony zależą między innymi od dostępności systemów satelitarnych oraz że dostęp do nich ma decydujące znaczenie dla Unii;

9.   zwraca się do Rady i Komisji, aby dokonały postępu w dziedzinie stosunków międzynarodowych, tj. w kwestii konkurencji na międzynarodowych rynkach komercyjnych i rządowych, w celu zapewnienia jedności stanowiska Europy i postępowania według uzgodnionej strategii;

10.   zgadza się z Radą, co do tego, że współpraca międzynarodowa w zakresie przestrzeni kosmicznej musi służyć interesom Europy i mając na uwadze ten cel, powinna przyczyniać się do realizacji globalnych inicjatyw; podkreśla, jak ważne jest zapewnienie Europie politycznej, technologicznej i operacyjnej autonomii;

11.   przypomina Radzie i Komisji o wyrażonym przez nie zamiarze przedłożenia Parlamentowi — w kontekście planu realizacji europejskiej polityki kosmicznej i z uwzględnieniem charakteru czterech obszarów priorytetowych — szczegółowych zaleceń lub propozycji dotyczących:

—	przestrzeni kosmicznej i zmian klimatycznych,

—	wkładu europejskiej polityki kosmicznej w strategię lizbońską,

—	przestrzeni i bezpieczeństwa w oparciu o rezolucję z dnia 10 lipca 2008 r.,

—	badania przestrzeni kosmicznej, w tym z udziałem ludzi i załogowych lotów kosmicznych;

12.   podkreśla znaczenie opracowania polityki przemysłowej dotyczącej przestrzeni kosmicznej, której decydującym elementem są ramy prawne oraz program normalizujący, który przyczynia się do powstania nowych europejskich rynków wtórnych, oraz przypomina, że rozporządzenie w sprawie Galileo stanowi wzorzec dla zaangażowania małych i średnich przedsiębiorstw w europejską politykę przemysłową dotyczącą przestrzeni kosmicznej;

13.   uznaje wyjątkową rolę programów dotyczących przestrzeni kosmicznej, które pozwalając na globalne i długoterminowe obserwacje dostarczają ważnych danych dla badań w dziedzinie zmian klimatycznych, a także stanowią podstawę naukową dla podejmowania kluczowych decyzji dotyczących polityki środowiska naturalnego;

14.   uznaje, że przestrzeń kosmiczna może przyczynić się do osiągnięcia celów lizbońskich, pozwalając spełnić ekonomiczne, edukacyjne, społeczne i związane ze środowiskiem naturalnym ambicje Unii i oczekiwania jej obywateli;

15.   uznaje, że Unia powinna podjąć praktyczne działania, które ograniczą zależność Europy w zakresie niektórych decydujących technologii, komponentów i operacji kosmicznych;

16.   uważa, że Europa powinna wypracować wspólną wizję i długofalowy strategiczny plan badania kosmosu, aby odgrywać ważną rolę w międzynarodowych programach (takich jak światowa strategia badań kosmosu) dotyczących załogowych i bezzałogowych badań przestrzeni kosmicznej, w tym możliwości załogowej ekspedycji na Marsa;

17.   wzywa do rozpatrzenia możliwości włączenia do budżetu Unii nowej specjalnej pozycji budżetowej dotyczącej europejskiej polityki kosmicznej w celu odzwierciedlenia silnego zaangażowania Unii w europejską politykę kosmiczną oraz zwiększenia jasności i przejrzystości tej polityki, w przypadku gdyby przepisy traktatu lizbońskiego dotyczące polityki kosmicznej weszły w życie;

18.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania inwestycji w naukę i technologię z zakresu przestrzeni kosmicznej;

19.   wzywa Komisję do podjęcia stosownych inicjatyw na rzecz rozwoju wykorzystania przestrzeni kosmicznej do gromadzenia i rozpowszechniania informacji oraz podkreśla potrzebę promowania osiągnięć technologicznych w dziedzinie nadzoru i obserwacji przestrzeni kosmicznej;

20.   wzywa Komisję do podjęcia kroków niezbędnych do uniknięcia zanieczyszczenia przestrzeni kosmicznej;

21.   wzywa Komisję do opracowania analizy skutków turystyki kosmicznej oraz odnoszących się do niej, niezbędnych, odpowiednich ram obronności, bezpieczeństwa i ram prawnych;

22.   wzywa Radę i Komisję do zapoczątkowania szeroko zakrojonych rozważań na temat badań kosmosu, określenia, jakie powinno być miejsce Europy w przyszłych światowych przedsięwzięciach badawczych oraz jakie fundusze należy przeznaczyć na ten cel; w tym kontekście wyraża chęć ścisłego włączenia się w zbliżającą się konferencję wysokiego szczebla na temat badań, zaproponowaną przez Komisję;

23.   podkreśla, że badania kosmiczne mogą w istotny sposób zainspirować młodych Europejczyków do wyboru kariery naukowej i zawodów związanych z techniką oraz do zwiększania potencjału badawczego w Europie;

24.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Agencji Kosmicznej, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

---

(1)  Dz.U. C 268 z 23.10.2008, s. 1.

(2)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0365.

(3)  Dz.U. C 96 E z 21.4.2004, s. 136.

(4)  Dz.U. C 136 z 20.6.2007, s. 1.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/61

---

Broń kasetowa

P6_TA(2008)0565

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie konwencji o broni kasetowej

(2010/C 16 E/12)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając konwencję o broni kasetowej (CCM) przyjętą przez 107 krajów na konferencji dyplomatycznej, która odbyła się w Dublinie w dniach 19-30 maja 2008 r.,

—	uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ z dnia 30 maja 2008 r., w którym zachęcił państwa do niezwłocznego podpisania i ratyfikacji tej ważnej umowy oraz stwierdził, że oczekuje na jej rychłe wejście w życie,

—	uwzględniając swoja rezolucję z dnia 25 października 2007 r. w sprawie międzynarodowego traktatu o zakazie stosowania amunicji kasetowej (1)

—	uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że CCM zostanie otwarta do podpisu w Oslo począwszy od dnia 3 grudnia 2008 r., a następnie w siedzibie ONZ w Nowym Jorku, i że wejdzie w życie pierwszego dnia po upływie sześciu miesięcy od ratyfikowania jej przez trzydzieste państwo,

B.	mając na uwadze, że CCM zakaże stosowania, produkcji, składowania i przekazywania broni kasetowej jako całościowej kategorii broni,

C.	mając na uwadze, że CCM zobowiąże państwa-strony konwencji do zniszczenia składów takiej broni,

D.	mając na uwadze, że CCM ustanowi nowe humanitarne standardy pomocy ofiarom oraz zobowiąże państwa do usunięcia niewybuchów broni kasetowej, które pozostały po konfliktach,

1.   z zadowoleniem przyjmując prace społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza Koalicji przeciwko Broni Kasetowej, nad położeniem kresu ludzkim cierpieniom spowodowanym bronią kasetową,

2.   wzywa wszystkie państwa, żeby niezwłocznie podpisały, ratyfikowały i wdrożyły CCM;

3.   wzywa wszystkie państwa, żeby na szczeblu krajowym podjęły starania i rozpoczęły wdrażanie CCM jeszcze przed jego podpisaniem i ratyfikacją;

4.   wzywa wszystkie państwa, żeby nie stosowały, nie składowały, nie produkowały, nie przekazywały, nie eksportowały broni kasetowej ani nie inwestowały w taką broń, zanim CCM wejdzie w życie;

5.   wzywa wszystkie państwa członkowskie UE, które stosowały broń kasetową, żeby udzieliły pomocy ludności dotkniętej jej skutkami, oraz wzywa Komisję, żeby zwiększyła pomoc finansową, jakiej poprzez wszelkie dostępne instrumenty udziela wspólnotom i jednostkom, które padły ofiarą niewybuchów broni kasetowej;

6.   wzywa wszystkie państwa członkowskie UE, które stosowały broń kasetową, żeby zapewniły techniczną i finansową pomoc w usunięciu i zniszczeniu niewybuchów broni kasetowej, oraz wzywa Komisję, żeby zwiększyła pomoc finansową na ten cel, jakiej udziela za pośrednictwem wszelkich dostępnych instrumentów;

7.   wzywa państwa członkowskie UE, żeby nie podejmowały żadnych działań, które mogą prowadzić do omijania lub naruszania CCM i jej postanowień; w szczególności wzywa wszystkie państwa członkowskie UE, żeby nie przyjmowały, nie zatwierdzały ani następnie nie ratyfikowały ewentualnego protokołu do konwencji o broni konwencjonalnej (CCW), który zezwoli na zastosowanie broni kasetowej, co pozostanie w sprzeczności z zakazem takiej broni przewidzianym w art. 1 i 2 CCM;

8.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wysokiemu Przedstawicielowi ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, sekretarzowi generalnemu ONZ oraz Koalicji przeciwko Broni Kasetowej.

---

(1)  Dz.U. C 263 E z 16.10.2008, s. 648.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/62

---

Wczesne wykrywanie i wczesne leczenie HIV/AIDS

P6_TA(2008)0566

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie wczesnego wykrywania i wczesnego leczenia HIV/AIDS

(2010/C 16 E/13)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 kwietnia 2007 r. w sprawie zwalczania HIV/AIDS w Unii Europejskiej i w państwach z nią sąsiadujących w latach 2006-2009 (1),

—	uwzględniając deklarację z Bremy z dnia 13 marca 2007 r. zatytułowaną „Odpowiedzialność i partnerstwo — razem przeciw HIV/AIDS”,

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie HIV/AIDS: czas na działania (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie AIDS (3),

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie zwalczania HIV/AIDS z dnia 6 czerwca 2005 r.,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie zwalczania HIV/AIDS w Unii Europejskiej i w państwach z nią sąsiadujących w latach 2006-2009 (COM(2005)0654),

—

uwzględniając Deklarację dublińską w sprawie partnerstwa na rzecz walki z HIV/AIDS w Europie i Azji Środkowej, przyjętą na konferencji ministerialnej zatytułowanej „Przełamywanie barier: partnerstwo na rzecz walki z HIV/AIDS w Europie i Azji Środkowej”, która odbyła się w ramach irlandzkiej prezydencji UE w dniach 23-24 lutego 2004 r.,

—	uwzględniając raport UNAIDS/WHO Europa z 2008 r. na temat postępów we wdrażaniu deklaracji dublińskiej w sprawie współpracy w zwalczaniu HIV/AIDS w Europie i Azji Środkowej,

—

uwzględniając deklarację wileńską w sprawie działań na rzecz bardziej zdecydowanej reakcji na zagrożenie HIV/AIDS w Unii Europejskiej i w państwach z nią sąsiadujących, przyjętą przez ministrów i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej i państw sąsiadujących na konferencji „Europa i HIV/AIDS: nowe wyzwania, nowe możliwości”, która odbyła się w Wilnie (Litwa) w dniach 16-17 września 2004 r.,

—	uwzględniając program Światowej Organizacji Zdrowia z 2006 r. w sprawie HIV/AIDS zatytułowany „W kierunku powszechnego dostępu do leczenia HIV/AIDS do roku 2010”,

—	uwzględniając badanie Eurobarometru na temat zapobiegania AIDS z lutego 2006 r.,

—	uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że sprawozdanie EuroHIV podsumowujące rok 2006 wykazuje, że w latach 1999-2006 odnotowano 269 152 nowe przypadki zakażenia wirusem HIV w Unii Europejskiej i 806 258 nowych przypadków w Regionie Europejskim WHO,

B.	mając na uwadze, że według sprawozdania EuroHIV za 2006 rok 11 % ogółu nowych zakażeń HIV w Unii Europejskiej przypada na młode osoby poniżej 25. roku życia,

C.

mając na uwadze, że sprawozdania EuroHIV i UNAIDS potwierdzają, że liczba nowych przypadków zakażenia wirusem HIV w Unii Europejskiej i w państwach z nią sąsiadujących ciągle rośnie w alarmującym tempie oraz że w niektórych krajach szacunkowa liczba osób zakażonych wirusem jest prawie trzykrotnie większa niż wskazują na to oficjalne liczby,

D.	mając na uwadze, że według sprawozdania EuroHIV za rok 2006, mimo rosnącej liczby zakażeń HIV, w roku 2006 utrzymał się trwający w ostatnich latach spadek liczby zdiagnozowanych przypadków zachorowań na AIDS, przy czym w 2006 r. wykryto w UE o 40 % takich przypadków mniej w porównaniu do 1999 r.,

E.	mając na uwadze, że stosunkowo duża liczba zakażeń wirusem HIV nie została dotychczas zdiagnozowana; mając na uwadze, że wiele osób nie wie, czy uległo zakażeniu i najprawdopodobniej dowie się o tym dopiero, gdy wystąpią u nich choroby związane z HIV/AIDS,

F.	mając na uwadze, że zakaźność HIV znacznie wzrasta w obecności innych chorób przenoszonych drogą płciową (takich jak rzeżączka, zakażenie chlamydią, opryszczka i syfilis),

G.	mając na uwadze, że epidemia wśród osób przyjmujących narkotyki drogą dożylną stanowi jedną z przyczyn szybkiego rozprzestrzeniania się HIV w wielu krajach Europy Wschodniej,

H.	mając na uwadze, że HIV/AIDS jest chorobą zakaźną, w związku z czym występuje ryzyko zakażenia od nosicieli wirusa, u których nie został on wykryty,

I.

mając na uwadze, że według ustaleń zawartych w sprawozdaniach UNAIDS i WHO Europa badających „Postępy we wdrażaniu Deklaracji dublińskiej w sprawie partnerstwa na rzecz walki z HIV/AIDS w Europie i Azji Środkowej”, tylko nieliczne z 53 krajów w regionie europejskim przyjęły podejście do piętnowania, dyskryminacji i poszanowania praw człowieka zgodne z ich zobowiązaniami podjętymi w deklaracji dublińskiej,

J.	mając na uwadze, że pełna ochrona praw człowieka ma zasadnicze znaczenie w każdym aspekcie podejścia do HIV,

K.	mając na uwadze istnienie niezwykle pilnej potrzeby transgranicznej współpracy w zwalczaniu epidemii,

L.	mając na uwadze konieczność wprowadzenia skutecznych środków w zakresie zdrowia publicznego w celu ułatwienia wczesnego wykrywania wirusa HIV,

1.   wzywa Radę i Komisję do opracowania strategii w sprawie HIV w celu:

—	wspierania wczesnego wykrywania i ograniczenia utrudnień w przeprowadzaniu badań;

—	zagwarantowania wczesnego leczenia i informowania o korzyściach wynikających z podjęcia leczenia we wczesnym stadium choroby;

2.   wzywa Komisję do zapewnienia dokładnego monitorowania i nadzoru ze strony Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, w tym dokładniejszych danych szacunkowych (wielkość, cechy charakterystyczne itp.) dotyczących ludności niezdiagnozowanej, przy poszanowaniu poufności i zapewnieniu ochrony danych osobowych;

3.   wzywa Komisję, aby przeznaczyła znaczące środki polityczne i finansowe oraz zasoby ludzkie na wsparcie wdrożenia takiej strategii;

4.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia dostępu do badań, które muszą pozostać bezpłatne i anonimowe;

5.   wzywa Komisję do opracowania strategii na rzecz zmniejszenia ryzyka zakażenia HIV/AIDS, która skupiałaby się na grupach szczególnie zagrożonych oraz grupach wysokiego ryzyka;

6.   wzywa Radę, aby zobowiązała Komisję do opracowania zaleceń Rady w sprawie przeprowadzenia popartych dowodami badań testowych i wytycznych dotyczących leczenia w każdym państwie członkowskim;

7.   wzywa Radę, aby zobowiązała Komisję do zagwarantowania, że przyszłe monitorowanie postępów w walce z HIV/AIDS w Europie i krajach z nią sąsiadujących będzie obejmowało wskaźniki bezpośrednio odnoszące się do kwestii praw człowieka związanych z HIV/AIDS oraz je analizujące;

8.   wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia do swojego prawodawstwa przepisów skutecznie zakazujących dyskryminacji osób zakażonych HIV/AIDS, w tym ograniczeń mających wpływ na swobodę przemieszczania się tych osób;

9.   wzywa państwa członkowskie do nasilenia kampanii informacyjnych i edukacyjnych dotyczących zapobiegania, badania i leczenia HIV/AIDS;

10.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, UNAIDS oraz Światowej Organizacji Zdrowia.

---

(1)  Dz.U. C 74 E z 20.3.2008, s. 348.

(2)  Dz.U. C 303 E z 13.12.2006, s. 871.

(3)  Dz.U. C 316 E z 20.12.2006, s. 366.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/65

---

Sytuacja w sektorze pszczelarskim

P6_TA(2008)0567

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie sytuacji w sektorze pszczelarskim

(2010/C 16 E/14)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że pszczelarstwo światowe generalnie, a europejskie w szczególności napotyka ogromne trudności,

B.	mając na uwadze korzystny wpływ pszczelarstwa na cały ekosystem, a w szczególności na jego zasadnicze znaczenie dla ekosystemu rolnego,

C.	mając na uwadze konieczność chronienia różnorodności biologicznej, do czego w znaczny sposób przyczynia się pszczelarstwo dzięki zapylaniu krzyżowemu,

D.	mając na uwadze, że pszczelarstwo europejskie istnieje od tysiącleci oraz stanowi nieodłączną część dziedzictwa kulturowego i kulturowego,

E.	mając na uwadze, że produkty pszczelarskie posiadają walory odżywcze i medyczne,

F.	mając na uwadze różnorodność i wysoką jakość miodu oraz innych produktów pszczelarskich, takich jak mleczko pszczele, propolis, jad i wosk pszczeli, wytwarzanych przez europejski przemysł pszczelarski dzięki jego doświadczeniu i różnorodności warunków klimatycznych,

G.	mając na uwadze nieuczciwą konkurencję ze strony produktów importowanych na rynek wspólnotowy z krajów trzecich,

H.	mając na uwadze fakt, że miód można importować z różnych regionów świata, lecz tylko wystarczająca populacja pszczół może zagwarantować zapylanie,

I.	mając na uwadze że w wyniku znacznego zmniejszenia ilości pyłku kwiatowego i nektaru populacja pszczół może ulec zmniejszeniu,

J.	mając na uwadze drastyczny spadek liczby rodzin pszczelich na całym świecie,

K.	mając na uwadze, że stała obecność w ulach roztocza Varroa, zespół masowego ginięcia rodzin pszczelich oraz rozprzestrzenianie się Nosema ceranae zaliczają się do przyczyn kryzysu sanitarnego w pszczelarstwie,

L.	mając na uwadze, że przemysł pszczelarski zapewnia 76 % produktów żywnościowych przeznaczonych dla ludzi,

M.	mając na uwadze, że 84 % gatunków roślin uprawianych w Europie jest zależnych od zapylania,

N.	mając na uwadze, że zbyt często nie przestrzega się zaleceń i dobrych praktyk dotyczących stosowania biocydów,

O.	mając na uwadze, że nie istnieją jeszcze metody umożliwiające zwalczanie niektórych chorób pszczół powodujących zmniejszanie ich odporności oraz wymieranie uli,

1.   zauważa, że należy bezzwłocznie, w odpowiedni sposób i z użyciem efektywnych instrumentów, zareagować na kryzys sanitarny w sektorze pszczelarstwa;

2.   zauważa potrzebę zapobiegania nieuczciwej konkurencji ze strony produktów pszczelarskich pochodzących z państw trzecich, spowodowanej częściowo niższymi cenami wytwarzania tych produktów, w szczególności ze względu na niższe ceny cukru i tańszą siłę roboczą;

3.   zwraca się do Komisji o jak najszybsze rozwinięcie badań nad pasożytami i chorobami a także nad innymi potencjalnymi przyczynami, takimi jak ubożenie różnorodności genetycznej oraz uprawa roślin genetycznie modyfikowanych, dziesiątkującymi populacje pszczół, udostępniając dodatkowe środki budżetowe na ten cel;

4.   uważa za niezbędne wprowadzenie obowiązku podawania na etykiecie kraju, z którego pochodzi miód;

5.   wzywa Komisję do wprowadzenia w ramach przeglądu WPR środków mających na celu wspieranie tworzenia obszarów odnowy zasobów (takich jak np. ugory pszczelarskie) w szczególności w regionach o dużych powierzchniach gruntów rolnych; zwraca się o usytuowanie takich obszarów na gruntach trudnych do uprawy, gdzie rośliny takie jak facelia, ogórecznik, gorczyca i dzika koniczyna biała mogą się rozwijać i stanowić ważne źródła nektaru na obszarach żerowania pszczół;

6.   wzywa Radę i Komisję, aby we wszystkich debatach i przyszłych krokach legislacyjnych dotyczących uprawy roślin genetycznie modyfikowanych w Unii Europejskiej zwracały należytą uwagi na zdrowie pszczół, możliwości wprowadzania do obrotu produktów pszczelarskich oraz skutki gospodarcze dla sektora pszczelarskiego;

7.   wzywa Komisję do promowania środków koniecznych dla ograniczenia ryzyka niedostatecznego zapylenia zarówno na rzecz pszczelarzy, jak i rolników, których produkcja mogłaby znacznie wzrosnąć;

8.   wzywa Komisję do zagwarantowania kontroli i nadzoru jakości wód powierzchniowych, gdyż pszczoły silnie reagują na wszelkie pogorszenie środowiska;

9.   wzywa Komisję do podjęcia badań nad związkiem między śmiertelnością pszczół a stosowaniem pestycydów, takich jak tiametoksam, imidakloprid, chlotianidyna, fipronil, aby mogła ona podjąć odpowiednie środki dotyczące zezwolenia na stosowanie takich produktów;

10.   zwraca się do Komisji o koordynację przepływu wszystkich informacji związanych z tą sytuacją, którymi dysponują obecnie państwa członkowskie; uważa, że Komisja powinna współpracować z zatwierdzonymi instytucjami w celu wymiany posiadanych przez nie naukowych informacji dotyczących wpływu pestycydów na pszczoły;

11.   zauważa konieczność wprowadzenia obowiązku badania miodu importowanego w celu wykrycia ewentualnej obecności przetrwalników zgnilca amerykańskiego;

12.   wzywa Komisję do zaproponowania mechanizmu pomocy finansowej dla gospodarstw pszczelarskich zagrożonych w wyniku wymierania pszczół;

13.   wzywa Komisję do włączenia badań nad chorobami pszczół i ich zwalczania do polityki weterynaryjnej;

14.   zwraca się do Komisji o zachęcenie wszystkich państw członkowskich do udzielenia sektorowi pszczelarskiemu natychmiastowego wsparcia;

15.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/67

---

Przegląd zalecenia 2001/331/WE przewidującego minimalne kryteria w zakresie ochrony środowiska w państwach członkowskich

P6_TA(2008)0568

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie przeglądu zalecenia 2001/331/WE przewidującego minimalne kryteria kontroli w zakresie ochrony środowiska w państwach członkowskich

(2010/C 16 E/15)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając zalecenie 2001/331/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r., przewidującego minimalne kryteria kontroli w zakresie ochrony środowiska w państwach członkowskich (1),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie przeglądu zalecenia 2001/331/WE przewidującego minimalne kryteria kontroli w zakresie ochrony środowiska w państwach członkowskich (COM(2007)0707),

—	uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że w 2001 r. Parlament i Rada przyjęły zalecenie 2001/331/WE, które zawiera niewiążące kryteria dotyczące planowania, przeprowadzania i monitorowania kontroli w zakresie ochrony środowiska oraz związanej z nimi sprawozdawczości, uznając istnienie dużych rozbieżności między systemami kontroli w państwach członkowskich,

B.	mając na uwadze, że celem zalecenia było wzmocnienie zgodności ze wspólnotowym prawodawstwem w zakresie ochrony środowiska i przyczynienie się do jego bardziej spójnego wdrażania i egzekwowania we wszystkich państwach członkowskich,

C.	mając na uwadze, że ww. komunikat określa stanowisko Komisji w kwestii dalszego rozwinięcia zalecenia w oparciu m.in. o przedłożone przez państwa członkowskie sprawozdania z jego wdrażania,

D.	mając na uwadze, że w komunikacie tym zauważono, iż przedstawione przez państwa członkowskie informacje na temat tego, jak wdrażają one zalecenie, są „niekompletne lub trudne do porównania”,

E.	mając na uwadze, że przedstawione przez państwa członkowskie informacje wykazały, iż „jedynie kilka państw wdrożyło je całkowicie” i że „wciąż istnieją duże rozbieżności w sposobie przeprowadzania kontroli w zakresie ochrony środowiska we Wspólnocie”,

F.	mając na uwadze, że według Komisji wspomniane niepełne wdrożenie wynika po części z różnic w interpretowaniu przez państwa członkowskie definicji i kryteriów zawartych w zaleceniu oraz wymogów dotyczących sprawozdawczości,

G.

mając na uwadze, że Komisja uznaje, iż zakres zalecenia jest nieodpowiedni i nie obejmuje wielu istotnych działań, takich jak Natura 2000, kontrola nielegalnego przesyłania odpadów, rejestracja, ocena, udzielanie zezwoleń i ograniczenia w zakresie chemikaliów (REACH), ograniczenie stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w produktach (np. dyrektywa w sprawie ograniczeń stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym), handel gatunkami zagrożonymi, oraz działalności związanej z organizmami zmodyfikowanymi genetycznie i systemów odpowiedzialności producenta,

1.   wyraża niepokój wobec konkluzji Komisji, iż nie można zapewnić pełnego wdrożenia prawodawstwa w zakresie ochrony środowiska we Wspólnocie, ponieważ prowadzi to nie tylko do dalszego niszczenia środowiska, ale także do zakłóceń konkurencji;

2.   podkreśla, że dobre i jednorodne egzekwowanie wspólnotowego prawodawstwa w zakresie ochrony środowiska ma podstawowe znaczenie oraz że każde inne rozwiązanie nie spełnia oczekiwań opinii publicznej i osłabia reputację Wspólnoty jako skutecznego strażnika środowiska;

3.   sprzeciwia się zamiarowi Komisji, aby podejść do problemu za pomocą niewiążącego zalecenia oraz umieszczenia szczegółowych prawnie wiążących wymagań w przepisach sektorowych;

4.   wzywa natomiast Komisję, aby przedstawiła do końca 2009 r. wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie kontroli w zakresie ochrony środowiska, precyzujący definicje i kryteria przedstawione w zaleceniu 2001/331/WE oraz rozszerzający zakres jego zastosowania;

5.   uważa za istotne wzmocnienie europejskiej sieci wprowadzania w życie i stosowania prawodawstwa dotyczącego ochrony środowiska (IMPEL) i wzywa Komisję do złożenia przed końcem 2009 r. sprawozdania na temat możliwości w tym względzie, w tym ustanowienia wspólnotowego organu inspekcji w zakresie ochrony środowiska;

6.   proponuje skoncentrować się w większym stopniu na wspieraniu działań informacyjno-edukacyjnych w zakresie ochrony środowiska, których szczegółowe treści byłyby ustalane na szczeblu lokalnym, regionalnym lub krajowym w zależności od istniejących potrzeb i problemów występujących na danym obszarze;

7.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

---

(1)  Dz.U. L 118 z 27.4.2001, s. 41.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/68

---

Somalia

P6_TA(2008)0569

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie Somalii

(2010/C 16 E/16)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje rezolucje w sprawie sytuacji w Somalii, w szczególności rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie Somalii (1) oraz rezolucję z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie notorycznego zabijania ludności cywilnej w Somalii (2),

—	uwzględniając sprawozdanie Amnesty International z dnia 1 listopada 2008 r. zatytułowane „Stan praw człowieka na świecie”,

—	uwzględniając oświadczenie Radhiki Coomaraswamy, specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. dzieci w konfliktach zbrojnych, z dnia 8 listopada 2008 r., potępiające ukamienowanie trzynastoletniej Aiszy Ibrahim Duhulow,

—	uwzględniając różne międzynarodowe instrumenty ochrony praw człowieka, w szczególności Afrykańską kartę praw człowieka i narodów z 1981 r. oraz protokół do tej karty z 2003 r. w sprawie praw kobiet w Afryce,

—	uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że 27 października 2008 r. w Somalii ukamienowano trzynastoletnią dziewczynkę Aiszę Ibrahim Duhulow,

B.	mając na uwadze, że ukamienowania dokonała grupa 50 mężczyzn na stadionie w portowym mieście Kismajo na południu kraju na oczach 1 000 widzów,

C.	mając na uwadze, że dziewczynka została oskarżona o cudzołóstwo i skazana za złamanie prawa islamskiego, podczas gdy w rzeczywistości została zgwałcona przez trzech mężczyzn,

D.	mając na uwadze, że bojówki al-Shabaab, które kontrolują Kismajo, zatrzymały Aiszę Ibrahim Duhulow i zarządziły jej egzekucję przez ukamienowanie, nie aresztowały jednak ani nie zatrzymały osób oskarżonych o gwałt na niej,

E.	mając na uwadze, że kiedy niektóre z osób obecnych na stadionie próbowały uratować życie Aiszy Ibrahim Duhulow, członkowie bojówek otworzyli ogień na stadionie, zabijając przypadkowego chłopca,

F.	mając na uwadze, że istnieją wiarygodne doniesienia, że bojówki al-Shabaab groziły śmiercią obrońcom praw człowieka w Kismajo, oskarżając ich o rozpowszechnianie fałszywych informacji na temat tego zdarzenia,

G.

mając na uwadze, że rażące naruszenia praw człowieka są w Somalii codziennością ze względu na dramatyczną sytuację w Somalii oraz wszechobecną przemoc, której dopuszczają się niektóre frakcje Sojuszu na rzecz Ponownego Wyzwolenia Somalii (tzw. Trybunały Islamskie), próbujące obalić prawowity rząd Somalii,

H.

mając na uwadze, że naruszenia praw człowieka obejmują niedawne porwanie z Kenii dwóch włoskich katolickich sióstr zakonnych, które następnie przewiezione zostały do Somalii, a także nasilenie się ataków samobójczych, które w ostatnich tygodniach doprowadziły na północy kraju do śmierci co najmniej 30 osób,

I.	mając na uwadze, że obecni w Somalii przedstawiciele niektórych organizacji międzynarodowych stali się w ostatnim czasie ofiarami przemocy i mordów, których większość przypisano zbrojnym grupom opozycyjnym, w tym bojówkom al-Shabaab oraz frakcjom Trybunałów Islamskich,

J.	mając na uwadze, że buntownicy islamscy wykonywali publiczne kary chłosty w stolicy kraju Mogadiszu, próbując zademonstrować swoją rosnącą siłę,

K.	mając na uwadze, że takie brutalne akty są ilustracją metod stosowanych przez te bojówki, a ogólniej rzecz ujmując, pokazują ryzyko w zakresie poszanowania praw człowieka w przypadku rozszerzenia ich kontroli nad krajem,

L.

mając na uwadze, że tymczasowy rząd federalny Somalii oraz Sojusz na rzecz Ponownego Wyzwolenia Somalii podpisali w dniu 26 października 2008 r. w Dżibuti porozumienie o zawieszeniu broni oraz mając na uwadze, że regionalni przywódcy Międzyrządowego Organu ds. Rozwoju (IGAD), na specjalnym szczycie w Nairobi w dniach 28-29 października 2008 r., przedstawili plan pokojowy dla Somalii,

M.	mając na uwadze, że należy koniecznie wspierać tymczasowy rząd federalny Somalii oraz prezydenta Abdullahiego Jusufa,

1.   zdecydowanie potępia ukamienowanie i egzekucję Aiszy Ibrahim Duhulow i wyraża oburzenie z powodu tak barbarzyńskiego aktu dokonanego na trzynastoletniej dziewczynce będącej ofiarą zgwałcenia;

2.   wzywa rząd Somalii do potępienia tej egzekucji oraz do podjęcia działań w celu zapobieżenia takim brutalnym aktom w przyszłości;

3.   wzywa rząd Somalii do wydania dokumentów i oświadczeń rehabilitujących pośmiertnie Aiszę Ibrahim Duhulow;

4.   popiera próby przejęcia kontroli nad portowym miastem Kismajo przez prawowity rząd Somalii i wzywa do postawienia osób oskarżonych o zgwałcenie Aiszy Ibrahim Duhulow przed sądem i przeprowadzenie sprawiedliwego procesu sądowego;

5.   wzywa UE do udzielenia wszelkiego koniecznego wsparcia na rzecz stworzenia stabilnych rządów demokratycznych w Somalii oraz do udzielenia dalszej pomocy rządowi Somalii, aby mógł on przejąć kontrolę nad całym krajem i zaprowadził rządy prawa w sposób zgodny z jego zobowiązaniami międzynarodowymi w zakresie praw człowieka, co zapobiegłoby podobnym egzekucjom w przyszłości;

6.   zdecydowanie nalega, aby misja Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM) w pełni skorzystała ze swoich uprawnień w zakresie ochrony ludności cywilnej, zwracając szczególną uwagę na kobiety i dzieci, oraz apeluje do upoważnienia tej misji do monitorowania i badania przypadków łamania praw człowieka oraz składania sprawozdań w tym zakresie;

7.   wzywa zarówno władze Somalii, jak i Kenii, do uczynienia wszystkiego, co w ich mocy, oraz do podjęcia wszelkich możliwych inicjatyw politycznych i dyplomatycznych, aby zapewnić uwolnienie dwóch włoskich katolickich sióstr zakonnych;

8.   gorąco popiera porozumienie z Dżibuti, zawarte między tymczasowym rządem federalnym Somalii a Sojuszem na rzecz Ponownego Wyzwolenia Somalii, którego celem jest zakończenie trwających od lat działań zbrojnych w Somalii i opracowanie długofalowego rozwiązania na rzecz przywrócenia pokoju i zaprzestania nadużyć wspomnianych w niniejszej rezolucji;

9.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, państwom członkowskim, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Sekretarzowi Generalnemu Unii Afrykańskiej, rządom państw należących do IGAD, AMISOM oraz rządowi Somalii.

---

(1)  Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 479.

(2)  Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0313.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/71

---

Kara śmierci w Nigerii

P6_TA(2008)0570

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie kary śmierci w Nigerii

(2010/C 16 E/17)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie przypadków naruszenia praw człowieka w Nigerii,

—	uwzględniając obowiązujące moratorium rządu federalnego Nigerii na stosowanie kary śmierci,

—	uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

—	uwzględniając Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z 1966 r. ratyfikowany przez Nigerię w dniu 29 października 1993 r.,

—	uwzględniając Afrykańską Kartę Praw Człowieka i Ludów z 1981 r., ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 22 czerwca 1983 r.,

—	uwzględniając Afrykańską Kartę Praw i Dobra Dziecka z 1990 r., ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 23 lipca 2001 r.,

—	uwzględniając Konwencję przeciwko torturom i innemu okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu z 1984 r., ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 28 lipca 2001 r.,

—	uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 1979 r., ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 13 czerwca 1985 r. i jej opcjonalny protokół z 1999 r., ratyfikowany przez Nigerię w dniu 22 listopada 2004 r.,

—	uwzględniając Konwencję praw dziecka z 1989 r., ratyfikowaną przez Nigerię w dniu 19 kwietnia 1991 r.,

—	uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.	mając na uwadze, że w nigeryjskich więzieniach przebywa 720 mężczyzn i 11 kobiet skazanych na karę śmierci,

B.	mając na uwadze, że nigeryjska krajowa grupa badawcza ds. kary śmierci oraz prezydencka komisja ds. reformy administracji wymiaru sprawiedliwości orzekły, że więźniowie oczekujący na wykonanie wyroku śmierci są prawie bez wyjątku biedni i nie są reprezentowani przez prawnika,

C.	mając na uwadze, że choć prawo międzynarodowe zakazuje orzekania kary śmierci w przypadku nieletnich przestępców, przynajmniej 40 więźniów oczekujących na wykonanie wyroku śmierci miało od 13 do 17 lat w chwili popełnienia zarzucanego przestępstwa,

D.	mając na uwadze, że islamskie trybunały stosujące prawo szariatu obejmują swą jurysdykcją sprawy karne w 12 z 36 stanów Nigerii; mając na uwadze, że trybunały te nadal wydają wyroki śmierci oraz skazują na chłostę i amputację;

E.	mając na uwadze, że 47 % więźniów skazanych na karę śmierci oczekuje na rozpatrzenie swych apelacji, rozpatrzenie jednej czwartej apelacji więźniów trwało 5 lat, 6 % więźniów z toczącymi się apelacjami czekało ponad 20 lat, a jeden więzień spędził 24 lata w celi śmierci,

F.	mając na uwadze, że system sądownictwa karnego Nigerii trawiony jest korupcją i zaniedbaniami oraz cierpi na poważny brak zasobów,

G.	mając na uwadze, że tortury, mimo ich zakazu stosowania w Nigerii, są na porządku dziennym, a prawie 80 % więźniów w nigeryjskich zakładach karnych twierdzi, że było bitych oraz że grożono im bronią lub torturami w areszcie policyjnym,

H.	mając na uwadze, że wielu więźniów oczekujących na proces i na wykonanie wyroku śmierci pada ofiarą wyłudzeń dokonywanych przez funkcjonariuszy policji, którzy domagają się pieniędzy za ich uwolnienie,

I.	mając na uwadze, że połowa z 40 000 więźniów w tym kraju przebywa w więzieniach bez procesu lub wyroku,

J.	mając na uwadze, że choroby przewlekłe, którym można jednak zapobiegać, takie jak HIV, malaria, gruźlica, grypa i zapalenie płuc, również występują w więzieniach,

K.

mając na uwadze, że władze nigeryjskie podjęły pewne próby przezwyciężenia mankamentów swego systemu sądowniczego; mając na uwadze, że krajowa grupa badawcza ds. kary śmierci (2004 r.) oraz prezydencka komisja ds. reformy administracji wymiaru sprawiedliwości (2007 r.) wyraziły wątpliwości co do zmniejszenia częstotliwości i nasilenia przestępczości w Nigerii dzięki karze śmierci; mając na uwadze, że jednak ani rząd federalny, ani rządy stanowe nie podjęły działań w celu rozwiązania pilnych problemów uwydatnionych przez te dwie grupy badawcze,

L.	mając na uwadze, że Nigeria oficjalnie nie poinformowała o żadnych egzekucjach od 2002 r.,

M.	mając na uwadze, że wiadomo, iż tylko 7 państw z 53 państw członkowskich Unii Afrykańskiej przeprowadziło egzekucje w 2007 r., natomiast 13 krajów afrykańskich zniosło karę śmierci, a dalsze 22 jej nie wykonuje,

N.	mając na uwadze, że w 1977 r. zaledwie 16 krajów zniosło karę śmierci w odniesieniu do wszystkich przestępstw; mając na uwadze, że obecnie 137 ze 192 państw członkowskich ONZ zniosło karę śmierci lub jej nie wykonuje,

1.   wzywa rząd federalny Nigerii i rządy stanowe do zniesienia kary śmierci;

2.   wzywa rząd federalny Nigerii i rządy stanowe, w oczekiwaniu na zniesienie kary śmierci, do ogłoszenia natychmiastowego moratorium na wszystkie egzekucje zgodnie z rezolucją 62/149 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 26 lutego 2008 r. i do niezwłocznego zamienienia wszystkich wyroków śmierci na kary pozbawienia wolności;

3.   wzywa rząd federalny Nigerii i rządy stanowe do opracowania kompleksowego podejścia do przestępczości i wyjaśnienia w jaki sposób rozwiązana zostanie kwestia przestępczości;

4.   wzywa rząd federalny Nigerii i rządy stanowe do zlikwidowania wszystkich przepisów, które przewidują karę śmierci dla osób poniżej 18 roku życia w chwili popełnienia zarzucanego przestępstwa, zarówno w prawie federalnym, jak i prawie stanowym;

5.   wzywa rząd federalny Nigerii i rządy stanowe do zapewnienia, że w przypadkach kary śmierci przestrzegane są najbardziej rygorystyczne standardy międzynarodowe oraz standardy konstytucyjne dotyczące sprawiedliwego procesu, zwłaszcza w odniesieniu do niedostatecznej reprezentacji prawnej biedniejszych więźniów, zeznań lub dowodów uzyskanych poprzez zastosowanie przemocy, przymusu lub tortur oraz nadmiernie długiego procesu, a także w odniesieniu do nadmiernie długich procesów i czasu apelacji oraz skazywania nieletnich;

6.   zwraca się do rządu federalnego Nigerii o ratyfikowanie drugiego protokołu fakultatywnego do Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z 1989 r. oraz opcjonalnego protokołu do Konwencji ONZ przeciwko torturom i innemu okrutnemu, nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu lub karaniu z 2002 r.;

7.   wzywa nigeryjskie rządy stanowe do usunięcia wszystkich przepisów, które nakazują wykonanie wyroków śmierci;

8.   zwraca się do rządu federalnego Nigerii i rządów stanowych o wprowadzenie w życie zaleceń krajowej grupy badawczej ds. kary śmierci (2004 r.) oraz prezydenckiej komisji ds. reformy administracji wymiaru sprawiedliwości (2007 r.), a w szczególności o ustanowienie moratorium na egzekucje i złagodzenie wszystkich wyroków śmierci;

9.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia wsparcia technicznego władzom nigeryjskim w celu dokonania rewizji przepisów prawnych przewidujących karę śmierci, zniesienia kary śmierci oraz usprawnienia procedur śledczych policji nigeryjskiej;

10.   zwraca się o wsparcie działań grupy roboczej ds. kary śmierci Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów przy opracowaniu protokołu do Afrykańskiej Karty zakazującego kary śmierci i uniemożliwiającego jej przywrócenie;

11.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, państwom członkowskim, Wspólnocie Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej, rządowi federalnemu i parlamentowi Nigerii, Unii Afrykańskiej i Parlamentowi Panafrykańskiemu.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/73

---

Sprawa rodziny al-Kurd

P6_TA(2008)0571

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie rodziny Al-Kurd

(2010/C 16 E/18)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bliskiego Wschodu,

—	uwzględniając sprawozdanie sporządzone przez delegację ad hoc Parlamentu do Izraela i na terytorium Palestyny (30 maja – 2 czerwca 2008 r.) oraz zawarte w nim wnioski,

—	uwzględniając IV konwencję genewską,

—	uwzględniając odpowiednie rezolucje ONZ,

—	uwzględniając układ o stowarzyszeniu między UE a Izraelem, a w szczególności jego art. 2,

—	uwzględniając oświadczenie wydane przez prezydencję w imieniu Unii Europejskiej z dnia 10 listopada 2008 r. w sprawie zniszczenia domów we Wschodniej Jerozolimie,

—	uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.

mając na uwadze, że nocą w niedzielę 9 listopada 2008 r. przedstawiciele policji izraelskiej oraz sił zbrojnych eksmitowały rodzinę Al-Kurd z ich domu w dzielnicy Szeik Jarrah we Wschodniej Jerozolimie, w którym rodzina mieszkała od ponad 50 lat; mając na uwadze, że zaraz potem umożliwiono osadnikom zajęcie domu tejże rodziny i odcięto dostęp do tego obszaru,

B.	mając na uwadze, że eksmisji dokonano w oparciu o nakaz wydany przez izraelski Sąd Najwyższy dnia 16 lipca 2008 r. po długim i kontrowersyjnym postępowaniu sądowym dotyczącym spornego prawa własności prowadzonym przez izraelskie sądy i władze,

C.	mając na uwadze, że Agencja Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Zatrudnienia Uchodźców Palestyńskich na Bliskim Wschodzie (UNRWA) zadeklarowała, że będzie w dalszym ciągu udzielać pomocy tej rodzinie,

D.

mając na uwadze, że eksmisję przeprowadzono wbrew międzynarodowym protestom; mając na uwadze, że Stany Zjednoczone zwróciły się z tą kwestią do władz Izraela; mając na uwadze, że decyzja ta może otworzyć drogę dla przejęcia dalszych 26 domów w dzielnicy Szeik Jarrah we Wschodniej Jerozolimie i dotyczy 26 dalszych rodzin przewidzianych do eksmisji; mając na uwadze, że ze sprawy tej wynikają konsekwencje polityczne dla przyszłego statusu Wschodniej Jerozolimy,

E.	mając na uwadze odpowiednie rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz fakt, że społeczność międzynarodowa nie uznała zwierzchnictwa Izraela nad Wschodnią Jerozolimą,

F.	mając na uwadze, że w dniu 3 listopada 2008 r. delegacja Parlamentu Europejskiego udała się z wizytą do Szeik Jarrah i spotkała się z rodziną Al-Kurd,

1.   wyraża głębokie zaniepokojenie eksmisją rodziny Al-Kurd, niedawnym zniszczeniem domów rodzin palestyńskich przez władze izraelskie na kilku obszarach Wschodniej Jerozolimy oraz możliwymi poważnymi konsekwencjami tych działań;

2.   podkreśla, że wspomniane działania, które miały poważny wpływ na życie mieszkańców tych obszarów, są niezgodne z prawem międzynarodowym i wzywa władze Izraela do jak najszybszego ich zakończenia;

3.   podkreśla, że na mocy prawa międzynarodowego Wschodnia Jerozolima nie podlega jurysdykcji sądów izraelskich, przy jednoczesnym poszanowaniu niezależności izraelskich władz sądowniczych w ramach uznanych przez społeczność międzynarodową granic państwa Izraela;

4.   wzywa Radę, Komisję i społeczność międzynarodową, w tym Kwartet Bliskowschodni, do podjęcia wszelkich możliwych wysiłków mających na celu ochronę Palestyńczyków zamieszkujących osiedle Szeik Jarrah oraz inne obszary Wschodniej Jerozolimy oraz wzywa Kwartet do aktywniejszego zaangażowania w tym kierunku;

5.   ponawia skierowane do władz Izraela wezwanie do natychmiastowego wstrzymania rozbudowy osiedli oraz wznoszenia muru bezpieczeństwa poza granicami z 1967 r., co jest sprzeczne z prawem międzynarodowym i podważa wysiłki pokojowe;

6.   potwierdza, że takie działania mogą zaszkodzić możliwości osiągnięcia porozumienia pokojowego między Palestyńczykami a Izraelitami; wzywa Izrael do powstrzymania się od stosowania wszelkiego rodzaju środków jednostronnych, które mogą przesądzić wynik negocjacji dotyczących ostatecznego statusu, szczególnie jeżeli chodzi o Jerozolimę;

7.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, specjalnemu wysłannikowi Kwartetu na Bliskim Wschodzie, rządowi Izraela, Knesetowi oraz Prezydentowi Autonomii Palestyńskiej i Palestyńskiej Radzie Legislacyjnej.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/76

---

Wniosek o uchylenie immunitetu Franka Vanheckego

P6_TA(2008)0537

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Franka Vanheckego (2008/2092(IMM))

(2010/C 16 E/19)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Franka Vanheckego, złożony przez Ministra Sprawiedliwości Królestwa Belgii na żądanie prokuratora w Dendermonde i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 10 kwietnia 2008 r.,

—	po wysłuchaniu wyjaśnień Franka Vanheckego, zgodnie z art. 7 ust. 3 Regulaminu,

—	uwzględniając art. 9 oraz art. 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

—	uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r. (1),

—	uwzględniając art. 58 oraz art. 59 konstytucji Belgii,

—	uwzględniając art. 6 ust. 2 oraz art. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0421/2008),

1.   podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Franka Vanheckego;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji odpowiednim władzom Królestwa Belgii.

---

(1)  Sprawa 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier, Zb. Orz. 1964, s. 195 i sprawa 149/85, Wybot/Faure i in., Zb. Orz. 1986, s. 2391.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/77

---

Wniosek o uchylenie immunitetu Massima D'Alemy

P6_TA(2008)0538

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Massima D'Alemy (2008/2298(IMM))

(2010/C 16 E/20)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Massima D'Alemy, przekazany przez prokuratora sądu w Mediolanie w dniu 30 maja 2008 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 16 czerwca 2008 r.,

—	uwzględniając art. 10 Protokołu w sprawie Przywilejów i Immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., jak również art. 6 ust. 2 Aktu regulującego wybory przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w wyborach powszechnych i bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

—	uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 12 maja 1964 r. i 10 lipca 1986 r. (1),

—	uwzględniając art. 6 oraz art. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0422/2008),

1.   podejmuje decyzję o nieudzieleniu zgody na wykorzystanie odnośnych rozmów telefonicznych zdobytych w drodze podsłuchu oraz o odmowie uchylenia immunitetu Massima D'Alemy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji właściwym organom Włoch.

---

(1)  Sprawa 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier, Zb. Orz. 1964, s. 383 i sprawa 149/85, Wybot/Faure i in., Zb. Orz. 1986, s. 2391.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/78

---

Protokół do Umowy o partnerstwie i współpracy WE-Kazachstan *

P6_TA(2008)0528

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, a Republiką Kazachstanu w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (COM(2007)0105 — C6-0328/2008 — 2007/0039(CNS))

(2010/C 16 E/21)

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady i Komisji(COM(2007)0105),

—	uwzględniając Umowę o Partnerstwie i Współpracy z Republiką Kazachstanu,

—	uwzględniając art. 44 ust. 2, art. 47 ust. 2 ostatnie zdanie oraz art. 55, art. 57 ust. 2, art. 71, art. 80 ust. 2, art. 93, art. 94, art. 133, art. 181a i art. 300 ust. 2 zdanie drugie Traktatu WE,

—	uwzględniając art. 101 Traktatu WE,

—	uwzględniając art. 6 ust. 2 aktu przystąpienia Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0328/2008),

—	uwzględniając art. 51, art. 83 ust. 7 oraz art. 43 ust. 1 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A6-0416/2008),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz parlamentowi Republiki Kazachstanu.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/79

---

Utworzenie wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR) *

P6_TA(2008)0529

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 219/2007 w sprawie utworzenia wspólnego przedsięwzięcia w celu opracowania europejskiego systemu zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR) (COM(2008)0483 — C6-0305/2008 — 2008/0159(CNS))

(2010/C 16 E/22)

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0483),

—	uwzględniając art. 171 i art. 172 Traktatu WE, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0305/2008),

—	uwzględniając art. 51 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0439/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Rady, jeśli ta uzna za stosowne odejść od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/79

---

Ustawowe oznaczenia dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych (wersja ujednolicona) ***I

P6_TA(2008)0530

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustawowych oznaczeń dwu- lub trzykołowych pojazdów silnikowych (wersja ujednolicona) (COM(2008)0318 — C6-0205/2008 — 2008/0099(COD))

(2010/C 16 E/23)

(Procedura współdecyzji — ujednolicenie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0318),

—	uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi projekt został przedstawiony przez Komisję Parlamentowi (C6-0205/2008),

—	uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. zatytułowane „Szybsza metoda pracy nad urzędowym ujednoliceniem tekstów prawnych” (1),

—	uwzględniając art. 80 oraz art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0382/2008),

A.	mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek zawiera proste ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.   zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

---

(1)  Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/80

---

Prawo spółek dotyczące jednoosobowych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością (wersja ujednolicona) ***I

P6_TA(2008)0531

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa spółek dotyczącej jednoosobowych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością (wersja ujednolicona) (COM(2008)0344 — C6-0217/2008 — 2008/0109(COD))

(2010/C 16 E/24)

(Procedura współdecyzji — ujednolicenie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0344),

—	uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 44 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0217/2008),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędowym ujednoliceniem tekstów prawnych (1),

—	uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0383/2008),

A.	mając na uwadze, że zdaniem grupy konsultacyjnej, złożonej z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, wniosek ogranicza się do prostego ujednolicenia istniejących przepisów bez zmian co do istoty,

1.   zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

---

(1)  Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/81

---

Siedzenie kierowcy w kołowych ciągnikach rolniczych lub leśnych (wersja ujednolicona) ***I

P6_TA(2008)0532

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie siedzenia kierowcy w kołowych ciągnikach rolniczych lub leśnych (wersja ujednolicona) (COM(2008)0351 — C6-0243/2008 — 2008/0115(COD))

(2010/C 16 E/25)

(Procedura współdecyzji — ujednolicenie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0351),

—	uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0243/2008),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędowym ujednoliceniem tekstów prawnych (1),

—	uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0384/2008),

A.	mając na uwadze opinię grupy konsultacyjnej, złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą wniosek ogranicza się do prostego ujednolicenia istniejących tekstów bez zmian co do istoty,

1.   zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

---

(1)  Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/82

---

Fundusz Gwarancyjny dla działań zewnętrznych (wersja ujednolicona) *

P6_TA(2008)0533

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady ustanawiającego Fundusz Gwarancyjny dla działań zewnętrznych (wersja ujednolicona) (COM(2008)0365 — C6-0273/2008 — 2008/0117(CNS))

(2010/C 16 E/26)

(Procedura konsultacji — ujednolicenie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Radzie (COM(2008)0365),

—	uwzględniając art. 308 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0273/2008),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie szybszej metody pracy nad urzędowym ujednoliceniem tekstów prawnych (1),

—	uwzględniając art. 80 i art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0387/2008),

A.	mając na uwadze, że zdaniem grupy konsultacyjnej, złożonej z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, wniosek ogranicza się do prostego ujednolicenia istniejących przepisów bez zmian co do istoty,

1.   zatwierdza wniosek Komisji w wersji uwzględniającej zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu, Rady i Komisji;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

---

(1)  Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/82

---

Konwencja o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych ***

P6_TA(2008)0534

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady dotyczącej zawarcia Konwencji o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (9196/2008 — C6-0215/2008 — 2008/0048(AVC))

(2010/C 16 E/27)

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (9196/2008),

—	uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 300 ust. 3 akapit drugi, w związku z art. 61 lit. c) Traktatu WE (C6-0215/2008),

—	uwzględniając art. 75 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

—	uwzględniając zalecenie Komisji Prawnej (A6-0428/2008),

1.   wyraża zgodę na zawarcie konwencji;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/83

---

Europejski system rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie ***I

P6_TA(2008)0535

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2223/96 w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie w odniesieniu do uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (COM(2007)0776 — C6-0452/2007 — 2007/0272(COD))

(2010/C 16 E/28)

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0776),

—	uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 285 ust. 1 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0452/2007),

—	uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0376/2008),

1.   zatwierdza wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/84

---

Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji

P6_TA(2008)0536

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z dnia 17 maja 2006 r. (COM(2008)0609 — C6-0345/2008 — 2008/2286(ACI))

(2010/C 16 E/29)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2008)0609 — C6-0345/2008),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne (IIA) pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) z dnia 17 maja 2006 r., a w szczególności pkt 28 tego porozumienia,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A6-0430/2008),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty legislacyjne i budżetowe w celu zapewnienia dodatkowego wsparcia pracownikom ponoszącym konsekwencje poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz udzielenia pomocy umożliwiającej powrót na rynek pracy,

B.	mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwalnianych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać tak szybko i efektywnie, jak to tylko możliwe, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r.,

C.	mając na uwadze, że Włochy zwróciły się o pomoc w związku z czterema przypadkami redukcji zatrudnienia w sektorze włókienniczym na Sardynii, w Piemoncie, Lombardii i Toskanii (3),

1.   zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych kroków mających na celu przyspieszenie uruchomienia funduszu zgodnie z wyżej wymienioną wspólną deklaracją, przez przyjęcie której Parlament Europejski, Rada i Komisja potwierdzają, jak ważne jest zapewnienie — z poszanowaniem porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. — szybkiej procedury przyjmowania decyzji w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji;

2.   zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do podpisania wraz z Przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

4.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

---

(1)  Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(2)  Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

(3)  Wnioski EGF/2007/005 IT/Sardynia, EGF/2007/006 IT/Piemont, EGF/2007/007 IT/Lombardia i EGF/2008/001 IT/Toskania.

---

---

22.1.2010

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 16/86

---

Ogólne warunki dotyczące podatku akcyzowego *

P6_TA(2008)0541

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 18 listopada 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie ogólnych warunków dotyczących podatku akcyzowego (COM(2008)0078 — C6-0099/2008 — 2008/0051(CNS))

(2010/C 16 E/30)

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2008)0078),

—	uwzględniając art. 93 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0099/2008),

—	uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0417/2008),

1.   zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.   zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 250 ust. 2 Traktatu WE;

3.   zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.   zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

TEKST PROPONOWANY PRZEZ KOMISJĘ	POPRAWKI
Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 2 a preambuły (nowy)
	(2a) W celu poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego należy kontynuować działania na rzecz osiągnięcia stopniowej harmonizacji stawki podatku akcyzowego na terenie Unii Europejskiej przy równoczesnym uwzględnianiu kwestii takich jak ochrona zdrowia publicznego i środowiska naturalnego oraz względy budżetowe.
Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 4 preambuły
(4) Wyroby akcyzowe mogą podlegać innym podatkom pośrednim do szczególnych celów. W takim przypadku państwa członkowskie powinny jednak stosować się do głównych elementów przepisów wspólnotowych dotyczących podatków pośrednich, aby nie zagrozić pozytywnemu wpływowi takich przepisów .	(4) Wyroby akcyzowe mogą podlegać innym podatkom pośrednim do szczególnych celów. W takim przypadku, aby nie zagrozić pozytywnemu wpływowi takich przepisów , państwa członkowskie powinny jednak stosować się do głównych elementów przepisów wspólnotowych dotyczących podatków pośrednich, to jest do podstawy opodatkowania, obliczania podatku oraz wymagalności i kontroli podatku .
Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 4 a preambuły (nowy)
	(4a) Wdrażając niniejszą dyrektywę, państwa członkowskie powinny brać pod uwagę konieczność zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia człowieka.
Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 9 preambuły
(9) Ponieważ podatek akcyzowy jest podatkiem od konsumpcji pewnych wyrobów, nie powinien on być naliczany w przypadku wyrobów akcyzowych, które uległy zniszczeniu lub zostały nieodwracalnie utracone, bez względu na okoliczności zniszczenia lub utraty.	(9) Ponieważ podatek akcyzowy jest podatkiem od konsumpcji pewnych wyrobów, nie powinien on być naliczany w przypadku wyrobów akcyzowych, które niewątpliwie uległy zniszczeniu lub zostały nieodwracalnie utracone, bez względu na okoliczności zniszczenia lub utraty.
Poprawka 57 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 14 preambuły
(14) Należy jasno określić przypadki , w których dopuszczona jest sprzedaż towarów wolnocłowych dla podróżnych opuszczających terytorium Wspólnoty.	(14) Sprzedaż towarów wolnocłowych dla podróżnych opuszczających terytorium Wspólnoty drogą lądową powinna nadal być dopuszczana, o ile sklepy wolnocłowe znajdujące się na granicach Wspólnoty mogą zagwarantować państwom członkowskim, że spełniają wszystkie warunki pozwalające zapobiec wszelkim ewentualnym oszustwom podatkowym, uchylaniu się od płacenia podatków lub nadużyciom podatkowym .
Poprawka 58 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 14a preambuły (nowy)
	(14a) Podróżni udający się na terytorium trzecie lub do kraju trzeciego drogą powietrzną lub morską i posiadający dokument podróży, stwierdzający, że punktem docelowym podróży jest lotnisko lub port znajdujący się na terytorium trzecim lub w kraju trzecim powinni móc korzystać ze zwolnienia z akcyzy od wyrobów akcyzowych dostarczanych przez sklepy wolnocłowe.
Poprawka 59 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 19a preambuły (nowy)
	(19a) Zasady stosowane do wyrobów akcyzowych przemieszczanych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy powinny umożliwiać, przy spełnieniu określonych warunków, złożenie gwarancji generalnej na obniżoną kwotę akcyzy lub zwolnienie z obowiązku składania gwarancji.
Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 21 a preambuły (nowy)
	(21a) W celu zapewnienia skutecznego funkcjonowania systemu komputerowego państwa członkowskie powinny przyjąć w swoich krajowych programach jednolity zestaw danych oraz jednolitą strukturę, tak by udostępnić podmiotom gospodarczym wiarygodny interfejs.
Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 24 preambuły
(24) Konieczne jest określenie procedur stosowanych w przypadku, gdy system komputerowy jest niedostępny.	(24) Konieczne jest określenie procedur stosowanych w przypadku, gdy system komputerowy jest niedostępny z przyczyn nieleżących po stronie podmiotów uczestniczących w przepływie wyrobów akcyzowych bądź z przyczyn od nich niezależnych .
Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 28 a preambuły (nowy)
	(28a) W przypadku wyrobów objętych podatkiem akcyzowym ze względu na fakt, że są nabywane i przewożone przez osoby prywatne na własny użytek, ilość wyrobów akcyzowych powinna być określona.
Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Punkt 36 preambuły
(36) Aby umożliwić dostosowanie się do elektronicznego systemu kontroli przemieszczania wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy należy umożliwić państwom członkowskim skorzystanie z okresu przejściowego, w którym przepływ mógłby nadal odbywać się z zachowaniem formalności określonych w dyrektywie 92/12/EWG.	(36) Aby umożliwić dostosowanie się do elektronicznego systemu kontroli przemieszczania wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy należy umożliwić państwom członkowskim skorzystanie z okresu przejściowego, w którym przepływ mógłby nadal odbywać się z zachowaniem formalności określonych w dyrektywie 92/12/EWG. Długość okresu przejściowego wyznaczyć należy mając na uwadze możliwości faktycznego wdrożenia systemu komputerowego w poszczególnych państwach członkowskich .
Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 — punkt 4 a (nowy)
	(4a) „przywóz wyrobów akcyzowych” oznacza wprowadzenie wyrobów akcyzowych na terytorium Wspólnoty, chyba że przy wprowadzeniu do Wspólnoty wyroby te zostały objęte zawieszającą procedurą celną, jak również zwolnienie tych wyrobów od jakiejkolwiek zawieszającej procedury celnej;
Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 — punkt 4 b (nowy)
	(4b) „zarejestrowany odbiorca” oznacza osobę fizyczną lub prawną uprawnioną przez właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia, na warunkach określonych przez te organy, do odbioru wyrobów akcyzowych przepływających w procedurze zawieszenia poboru akcyzy i wysłanych z innego państwa członkowskiego;
Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 — punkt 4 c (nowy)
	(4c) „zarejestrowany wysyłający” oznacza osobę fizyczną lub prawną uprawnioną przez właściwe organy państwa członkowskiego importu, na warunkach określonych przez te organy, do wysyłania wyrobów akcyzowych objętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy w momencie dopuszczeniu do swobodnego obrotu, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 450/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (zmodernizowany kodeks celny)  (1) ;
Poprawka 12 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 — punkt 4 d (nowy)
	(4d) „uprawniony prowadzący skład” oznacza osobę fizyczną lub prawną uprawnioną przez właściwe organy państwa członkowskiego do produkowania, przetwarzania, przechowywania, odbierania lub wysyłania wyrobów akcyzowych w ramach prowadzonej działalności przy zawieszonym poborze akcyzy w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy;
Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 — punkt 4 e (nowy)
	(4e) „skład podatkowy” oznacza miejsce, w którym wyroby akcyzowe objęte zawieszającą procedurą celną są produkowane, przetwarzane, przechowywane, odbierane lub wysyłane przez uprawnionego prowadzącego skład w ramach prowadzonej działalności, z zastrzeżeniem pewnych warunków określonych przez właściwe organy państwa członkowskiego, w którym znajduje się skład podatkowy;
Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 — punkt 4 f (nowy)
	(4f) „miejsce importu” oznacza miejsce, w którym znajdują się wyroby w momencie dopuszczenia do swobodnego obrotu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 450/2008.
Poprawka 15 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 — ustęp 2 — akapit pierwszy — litera c)
(c) przywóz wyrobów akcyzowych.	(c) przywóz wyrobów akcyzowych, w tym przywóz niezgodny z przepisami, chyba że niezwłocznie po przywozie wyroby te zostaną objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy .
Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 — ustęp 4
4. Za dopuszczenie do konsumpcji nie uważa się całkowitego zniszczenia ani nieodwracalnej utraty wyrobów akcyzowych, w tym utraty wynikającej z właściwości tych wyrobów .	4. Całkowite zniszczenie lub nieodwracalną utratę danych wyrobów akcyzowych wykazuje się w sposób wymagany przez właściwe organy państw członkowskich, w których miało miejsce całkowite zniszczenie lub nieodwracalna utrata .
Utratę lub zniszczenie danych wyrobów wykazuje się w sposób wymagany przez właściwe organy.	Jeśli w przypadku przepływu w ramach systemu zawieszenia poboru akcyzy ustalenie miejsca całkowitego zniszczenia lub nieodwracalnej utraty jest niemożliwe, za miejsce to uznaje się państwo członkowskie, w którym je wykryto.
Do celów pierwszego akapitu wyroby uznaje się za nieodwracalnie utracone, gdy nie mogą już być przez nikogo użyte .	Państwa członkowskie mogą uzależnić umyślne zniszczenie wyrobów objętych procedurą zawieszenia poboru akcyzy od uzyskania uprzedniej zgody właściwych organów .
Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 — ustęp 1
1. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości w trakcie przepływu w procedurze zawieszenia poboru akcyzy prowadzących do dopuszczenia wyrobów akcyzowych do konsumpcji i jeśli ustalenie miejsca dopuszczenia do konsumpcji jest niemożliwe, uznaje się, że do dopuszczenia do konsumpcji doszło w państwie członkowskim wysyłki.	1. W przypadku wystąpienia nieprawidłowości w trakcie przepływu w procedurze zawieszenia poboru akcyzy prowadzących do dopuszczenia wyrobów akcyzowych do konsumpcji zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. a ) i jeśli ustalenie miejsca dopuszczenia do konsumpcji jest niemożliwe, uznaje się, że do dopuszczenia do konsumpcji doszło w państwie członkowskim wysyłki i w momencie, w którym wykryto nieprawidłowość .
	Jeśli wyroby akcyzowe objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy nie docierają do miejsca przeznaczenia i związana z tym nieprawidłowość prowadząca do dopuszczenia wyrobów do konsumpcji zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. a) nie zostaje wykryta, uznaje się, że do dopuszczenia do konsumpcji doszło w państwie członkowskim i w momencie, w którym wyroby akcyzowe zostają wykryte.
Jeśli jednak przed upływem okresu trzech lat od daty rozpoczęcia przepływu zgodnie z art. 19 ust. 1 zostanie ustalone, w którym państwie członkowskim faktycznie miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, dane państwo członkowskie powiadamia właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki.	Jeśli jednak przed upływem okresu trzech lat od daty rozpoczęcia przepływu zgodnie z art. 19 ust. 1 zostanie ustalone, w którym państwie członkowskim faktycznie miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, uznaje się, że do dopuszczenia do konsumpcji doszło w tym państwie członkowskim, które powiadamia właściwe organy państwa członkowskiego wykrycia lub wysyłki.
Jeśli państwo członkowskie wysyłki nałożyło podatek akcyzowy, jest on zwracany lub umarzany niezwłocznie po dostarczeniu przez inne państwo członkowskie potwierdzenia poboru takiego podatku .	Jeśli państwo członkowskie wykrycia lub wysyłki nałożyło podatek akcyzowy, jest on zwracany lub umarzany niezwłocznie po dostarczeniu przez inne państwo członkowskie potwierdzenia dopuszczenia do konsumpcji .
Poprawka 18 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 — ustęp 1 a (nowy)
	1a. Jeżeli istnieje możliwość określenia, za pomocą odpowiednich dowodów i ponad wszelką wątpliwość miejsca, w którym doszło do nieprawidłowości przy przepływie towaru przy zawieszeniu poboru akcyzy, powodujących dopuszczenie wyrobów akcyzowych do konsumpcji, podatek akcyzowy należny jest w państwie członkowskim, w którym doszło do nieprawidłowości.
Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 — ustęp 2 a (nowy)
	2a. W przypadku gdy możliwe jest stwierdzenie, że nieprawidłowość nastąpiła w jednym z państw członkowskich, powodując dopuszczenie do obrotu wyrobów akcyzowych, w wyniku którego dołączono znaki akcyzy państwa członkowskiego przeznaczenia, podatek akcyzowy należny jest w państwie członkowskim, w którym doszło do nieprawidłowości wyłącznie wówczas, jeżeli zostanie on zwrócony podmiotowi gospodarczemu przez państwo członkowskie przeznaczenia.
Poprawka 20 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 — ustęp 2 b (nowy)
	2b. W przypadkach nieprawidłowości, gdzie państwo członkowskie przeznaczenia nie nakłada płaty akcyzowej znakami akcyzowymi, obowiązek uiszczenia podatku akcyzowego powstaje natychmiastowo w państwie członkowskim, w którym doszło do nieprawidłowości.
Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 9 — ustęp 3
3. Do celów ust. 1 nieprawidłowość oznacza sytuację, w której przepływ nie zakończył się zgodnie z art. 19 ust. 2.	3. Do celów ust. 1 nieprawidłowość oznacza sytuację, inną niż ta, o której mowa w art. 7 ust. 4 , w której przepływ, lub część przepływu , nie zakończył się zgodnie z art. 19 ust. 2.
Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 — ustęp 1 — litera e a) (nowa)
	(ea) do zatwierdzonego ośrodka naukowo-badawczego, laboratorium, departamentu rządowego lub innego zatwierdzonego podmiotu dla celów oceny jakości, badania przed wprowadzeniem na rynek i sprawdzenia ewentualnego fałszerstwa, pod warunkiem, że dostarczane wyroby nie występują w ilości handlowej, przy czym:
	(i) państwa członkowskie mogą ustalić, jaka ilość jest ilością handlową oraz
	(ii) państwa członkowskie mogą wprowadzić uproszczone procedury dla ułatwienia przepływu wyrobów objętych tym punktem.
Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 — ustęp 2
2. Zwolnienia podlegają warunkom i ograniczeniom określonym przez przyjmujące państwo członkowskie. Państwa członkowskie mogą przyznać zwolnienie w postaci zwrotu podatku akcyzowego.	2. Zwolnienia podlegają warunkom i ograniczeniom określonym przez przyjmujące państwo członkowskie. Państwa członkowskie mogą przyznać zwolnienie w postaci zwrotu podatku akcyzowego. Warunki zwrotu ustanawiane przez państwo członkowskie nie mogą czynić korzystania ze zwolnienia nadmiernie uciążliwym .
Poprawka 54 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 — ustęp 2 a (nowy)
	2a. Zwrotu lub umorzenia podatku akcyzowego, w tym podatku nakładanego na oleje ropy naftowej, można dokonywać zgodnie z procedurą ustanowioną przez każde państwo członkowskie. Państwo członkowskie stosuje tę samą procedurę do wyrobów krajowych oraz do wyrobów pochodzących z innych państw członkowskich.
Poprawka 63/rev Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 — ustęp 1
1. Państwa członkowskie mogą zwalniać z podatku akcyzowego wyroby akcyzowe dostarczane przez sklepy wolnocłowe, które są przewożone w bagażu osobistym podróżnych udających się drogą powietrzną lub morską na terytorium trzecie lub do kraju trzeciego.	1. Państwa członkowskie mogą zwalniać z podatku akcyzowego wyroby akcyzowe dostarczane przez sklepy wolnocłowe, które są przewożone w bagażu osobistym podróżnych udających się drogą powietrzną, morską lub lądową na terytorium trzecie lub do kraju trzeciego.
Poprawka 65/rev Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 — ustęp 4
4. Do celów niniejszego artykułu stosuje się następujące definicje:	4. Do celów niniejszego artykułu stosuje się następujące definicje:
(a) „terytorium trzecie” oznacza terytoria wymienione w art. 5 ust. 2 i 3;	(a) „terytorium trzecie” oznacza terytoria wymienione w art. 5 ust. 2 i 3;
(b) „sklep wolnocłowy” oznacza każde przedsiębiorstwo zlokalizowane na terenie lotniska lub portu spełniający warunki określone przez właściwe władze publiczne, szczególnie na mocy ust. 3;	(b) „sklep wolnocłowy” oznacza każdy punkt sprzedaży usytuowany w obrębie portu lotniczego lub portu morskiego lub na granicy z krajem trzecim lub terytorium trzecim , który spełnia warunki określone przez właściwe organy władzy publicznej, w szczególności zgodnie z ust. 3;
(c) „podróżujący na terytorium trzecie lub do kraju trzeciego” oznacza każdego pasażera posiadającego dokument podróży upoważniający do podróży lotniczej lub morskiej, stwierdzający, że bezpośrednim celem podróży jest port lotniczy lub morski zlokalizowany na terytorium trzecim lub w kraju trzecim.	(c) „podróżujący na terytorium trzecie lub do kraju trzeciego” oznacza każdego pasażera posiadającego dokument podróży upoważniający do podróży lotniczej lub morskiej, stwierdzający, że ostatecznym celem podróży jest port lotniczy lub morski zlokalizowany na terytorium trzecim lub w kraju trzecim, a także każdego pasażera opuszczającego Unię Europejską drogą lądową .
Poprawka 25 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 — ustęp 2
2. Uznaje się, że produkcja, przetwarzanie i przechowywanie wyrobów akcyzowych są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy tylko wówczas , gdy mają miejsce w obiektach zatwierdzonych zgodnie z ust. 3 .	2. Produkcja, przetwarzanie i przechowywanie wyrobów akcyzowych, w przypadku których podatek akcyzowy nie został zapłacony , mają miejsce w składzie podatkowym .
Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 — ustęp 3
3. Właściwe organy państw członkowskich zatwierdzają obiekty, w których wyroby akcyzowe są produkowane, przetwarzane, przechowywane, odbierane lub wysyłane w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy, jako „składy podatkowe”.	skreślony
Poprawka 27 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 — ustęp 1 — akapity 2 i 3
Fakt posiadania przez osobę fizyczną lub prawną siedziby lub miejsca zamieszkania w innym państwie członkowskim i jej zamiar prowadzenia składu podatkowego za pośrednictwem przedstawiciela lub oddziału w państwie członkowskim wydającym zezwolenie nie może stanowić wyłącznej podstawy odmowy wydania zezwolenia.	Zezwolenie jest wydawane na warunkach, jakie państwa członkowskie mogą określić w celu zapobiegania wszelkim ewentualnym przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom . Fakt posiadania przez osobę fizyczną lub prawną siedziby lub miejsca zamieszkania w innym państwie członkowskim nie może jednak stanowić wyłącznej podstawy odmowy wydania zezwolenia.
Zezwolenie obejmuje działalność, o której mowa w art. 14 ust. 3.
Poprawka 28 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 16 — ustęp 1 — część wprowadzająca
1. Wyroby akcyzowe mogą być przemieszczane w procedurze zawieszenia poboru akcyzy na terytorium Wspólnoty:	1. Wyroby akcyzowe mogą być przemieszczane w procedurze zawieszenia poboru akcyzy między dwoma punktami na terytorium Wspólnoty, w tym przez państwo lub terytorium trzecie :
Poprawka 29 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 16 — ustęp 1 — litera a — punkt ii
(ii) osoby fizycznej lub prawnej uprawnionej przez właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia, na warunkach określonych przez te organy, do odbioru wyrobów akcyzowych przemieszczanych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy i wysłanych z innego państwa członkowskiego, zwanej dalej „zarejestrowanym odbiorcą”;	(ii) siedziba „zarejestrowanego odbiorcy”;
Poprawka 30 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 16 — ustęp 1 — litera b
(b) z miejsca importu do miejsc przeznaczenia, o których mowa w lit. a), jeśli wyroby są wysyłane przez osobę fizyczną lub prawną odpowiednio uprawnioną przez właściwe organy państwa członkowskiego importu, na warunkach określonych przez te organy, zwaną dalej „ zarejestrowanym wysyłającym ”.	(b) z miejsca importu do miejsc przeznaczenia lub zarejestrowanych odbiorców , o których mowa w lit. a), jeśli wyroby są wysyłane przez zarejestrowanego wysyłającego .
Poprawka 31 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 17 — ustęp 1 — część wprowadzająca
1. Właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki wymagają, na ustalonych przez siebie warunkach, gwarancji na pokrycie ryzyka związanego z przepływem w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, której może udzielić jedna lub kilka z poniższych osób:	1. Właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki wymagają, na ustalonych przez siebie warunkach, gwarancji na pokrycie ryzyka związanego z przepływem w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, której może udzielić jedna lub kilka z poniższych osób lub na ich rzecz :
Poprawka 32 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 17 — ustęp 2 — akapit 1
2. Gwarancja obowiązuje w całej Wspólnocie.	2. Gwarancja obowiązuje w całej Wspólnocie i może zostać wydana :
	a) przez instytucję upoważnioną do prowadzenia działalności instytucji kredytowej zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (2); lub
	b) przez przedsiębiorstwo upoważnione do prowadzenia działalności ubezpieczeniowej zgodnie z dyrektywą 92/49/EWG Rady z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (3).
Poprawka 33 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 17 a (nowy)
	Artykuł 17a 1.     Na wniosek osoby określonej w art. 17 ust. 1 właściwe władze państwa członkowskiego wysyłki mogą zezwolić, na określonych przez siebie warunkach, na założenie ogólnej gwarancji na obniżoną kwotę akcyzy lub na brak gwarancji, pod warunkiem, że odpowiedzialność podatkowa za transport jest jednocześnie zagwarantowana przez podmiot odpowiedzialny za transport. 2.     Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, jest udzielane wyłącznie osobom, które: (a) mają siedzibę na obszarze celnym Wspólnoty; (b) przestrzegały w przeszłości zasad składania gwarancji dotyczącej przemieszczania wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy oraz (c) regularnie składają gwarancje dotyczące przepływu wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy lub są znane organom celnym jako osoby gwarantujące spełnienie obowiązków związanych z tymi procedurami. 3.     Środki regulujące procedurę przyznawania zezwoleń na mocy ust. 1 i 2 są określane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 40 ust. 2.
Poprawka 34 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 18 — ustęp 2 — akapit drugi — część wprowadzająca
Zarejestrowany odbiorca uprawniony do celów pierwszego akapitu ma obowiązek:	Tymczasowo zarejestrowany odbiorca uprawniony do celów pierwszego akapitu ma obowiązek:
Poprawka 35 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 — ustęp 1
1. Przepływ wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy uznaje się za rozpoczęty się w momencie opuszczenia przez wyroby składu podatkowego wysyłki lub miejsca importu wyrobów.	1. Przepływ wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy uznaje się za rozpoczęty się w momencie opuszczenia przez wyroby składu podatkowego wysyłki lub miejsca importu wyrobów. Moment, w którym wyroby opuszczają skład celny lub miejsce importu jest określany za pomocą dodatkowej informacji przesyłanej niezwłocznie do właściwych organów przez osobę uprawnioną do prowadzenia składu celnego lub przez uprawnionego wysyłającego .
Poprawka 36 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 — ustęp 2
2. Przepływ wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy uznaje się za zakończony w momencie odbioru wyrobów przez odbiorcę lub , w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a) ppkt (iii), w momencie opuszczenia przez wyroby terytorium Wspólnoty.	2. Przepływ wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy kończy się :
	— w momencie odbioru wyrobów przez odbiorcę. Moment, w którym odbiorca odbiera wyroby jest określany za pomocą dodatkowej informacji przesyłanej przez odbiorcę natychmiast po dotarciu wyrobów do właściwych organów .
	— w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a) ppkt (iii), w momencie opuszczenia przez wyroby terytorium Wspólnoty lub objęcia ich zawieszającą procedurą celną .
Poprawka 37 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 19 a (nowy)
	Artykuł 19a
	Przepisy obowiązujące w zakresie przepływu wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy umożliwiają, na warunkach określonych przez właściwe władze państwa członkowskiego wysyłki, złożenie ogólnej gwarancji na obniżoną kwotę akcyzy lub na zwolnienie z obowiązku składania gwarancji, pod warunkiem, że odpowiedzialność podatkowa za transport jest jednocześnie zagwarantowana przez podmiot odpowiedzialny za transport.
Poprawka 38 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 20 — ustęp 1
1. Przepływ wyrobów akcyzowych jest uznawany za przepływ w procedurze zawieszenia poboru akcyzy tylko wówczas, gdy towarzyszy mu elektroniczny dokument administracyjny prowadzony zgodnie z ust. 2 i 3.	1. Przepływ wyrobów akcyzowych jest uznawany za przepływ w procedurze zawieszenia poboru akcyzy tylko wówczas, gdy towarzyszy mu elektroniczny dokument administracyjny prowadzony zgodnie z ust. 2 i 3. Państwa członkowskie i Komisja przyjmują środki niezbędne do wprowadzenia na poziomie krajowym infrastruktur klucza publicznego oraz do zapewnienia ich interoperacyjności .
Poprawka 39 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 20 — ustęp 6
6. Wysyłający przekazuje numer ewidencyjny osobie towarzyszącej wyrobom.	6. Przesyłce takiej towarzyszą drukowane informacje umożliwiające identyfikację przesyłki podczas przemieszczania.
Numer ten jest dostępny przez cały czas przepływu wyrobów w procedurze zawieszenia poboru akcyzy.
Poprawka 40 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 22
Właściwy organ państwa członkowskiego wysyłki może, na warunkach ustalonych przez to państwo członkowskie, zezwolić wysyłającemu korzystającemu z systemu komputerowego na dokonanie podziału przepływu produktów energetycznych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy na dwa lub więcej przepływy, pod warunkiem, że całkowita ilość wyrobów akcyzowych nie ulega zmianie.	Właściwy organ państwa członkowskiego wysyłki może, na warunkach ustalonych przez to państwo członkowskie, zezwolić wysyłającemu korzystającemu z systemu komputerowego na dokonanie podziału przepływu produktów energetycznych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy na dwa lub więcej przepływy, pod warunkiem, że:
	(a) całkowita ilość wyrobów akcyzowych nie ulega zmianie; oraz
	(b) podział ma miejsce na terytorium państwa członkowskiego, które zezwala na taką procedurę.
Państwo członkowskie może również zastrzec, że taki podział nie może być dokonany na terytorium tego państwa .	Państwo członkowskie powiadamia Komisję, czy i na jakich warunkach zezwalają na podział wysyłek na ich terytorium. Komisja przekazuje tę informację innym państwom członkowskim .
Poprawka 41 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 — ustęp 1 — akapit 1
1. Niezwłocznie po odbiorze wyrobów akcyzowych w miejscach przeznaczenia, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a) ppkt (i), (ii) lub (iv) oraz art. 16 ust. 2, odbiorca przesyła właściwym organom państwa członkowskiego przeznaczenia potwierdzenie odbioru za pośrednictwem systemu komputerowego.	1. Po odbiorze wyrobów akcyzowych w miejscach przeznaczenia, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a) ppkt (i), (ii) lub (iv) oraz art. 16 ust. 2, odbiorca przesyła najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu odbioru właściwym organom państwa członkowskiego przeznaczenia potwierdzenie odbioru za pośrednictwem systemu komputerowego.
Poprawka 42 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 — ustęp 3
3. Właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki przekazują potwierdzenie wywozu wysyłającemu.	3. Właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki przekazują raport wywozu wysyłającemu najpóźniej w dniu roboczym następującym po dniu otrzymania certyfikatu poświadczającego, że wyroby podlegające akcyzie opuściły terytorium Wspólnoty .
Poprawka 43 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 — ustęp 1 — akapit drugi i trzeci
Niezwłocznie po przywróceniu dostępności systemu komputerowego wysyłający przedstawia wstępną wersję elektronicznego dokumentu administracyjnego. Po jego przetworzeniu zgodnie z  art. 20 ust. 3 dokument ten zastępuje dokument w formie papierowej, o którym mowa w lit. a) pierwszego akapitu. Od tej chwili ma zastosowanie procedura odnosząca się do elektronicznego dokumentu administracyjnego .	Przesyłki takie są nadal przemieszczane zgodnie z  procedurą awaryjną, włącznie z procedurą zamknięcia, nawet jeżeli dostępność systemu elektronicznego została przywrócona w trakcie przemieszczania .
Do czasu przetworzenia elektronicznego dokumentu administracyjnego zgodnie z art. 20 ust. 3 uznaje się, że przepływ w procedurze zawieszenia poboru akcyzy odbywa się na podstawie dokumentu w formie papierowej.
Poprawka 44 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 26 — ustęp 2 — akapit 1
2. Jeśli system komputerowy jest niedostępny, uprawniony prowadzący skład podatkowy lub zarejestrowany wysyłający mogą przekazywać informacje, o których mowa w art. 20 ust. 8 i art. 22, za pomocą innych środków komunikacji. W tym celu powiadamia właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki w momencie zainicjowania zmiany miejsca przeznaczenia lub podziału przepływu.	2. Jeśli system komputerowy jest niedostępny, uprawniony prowadzący skład podatkowy lub zarejestrowany wysyłający mogą przekazywać informacje, o których mowa w art. 20 ust. 8 i art. 22, za pomocą innych środków komunikacji określonych przez państwa członkowskie . W tym celu powiadamia właściwe organy państwa członkowskiego wysyłki w momencie zainicjowania zmiany miejsca przeznaczenia lub podziału przepływu.
Poprawka 45 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 28
Państwa członkowskie mogą ustanowić uproszczone procedury w odniesieniu do przepływów w procedurze zawieszenia poboru akcyzy odbywających się w całości na ich terytorium.	Państwa członkowskie mogą ustanowić uproszczone procedury w odniesieniu do przepływów w procedurze zawieszenia poboru akcyzy odbywających się w całości na ich terytorium, w tym możliwość zniesienia wymogu elektronicznego nadzoru nad takim przepływami .
Poprawka 46 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 — punkt 3 a (nowy)
	(3a) przemieszczenia wyrobu zgodnie z art. 11 ust. 1 lit. ea).
Poprawka 47 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 — ustęp 1 — akapit 2
Akapit pierwszy ma zastosowanie do nabywanych przez osoby prywatne wyrobów akcyzowych innych niż wyroby tytoniowe również w przypadku, gdy wyroby są przewożone w imieniu tych osób prywatnych.	skreślony
Poprawka 48 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 — ustęp 2 a (nowy)
	2a. Dla celów ust. 2 lit. e) państwa członkowskie mogą określić, wyłącznie dla celów dowodowych, orientacyjne ilości. Orientacyjne ilości, o których mowa powyżej, nie mogą być niższe niż:
	(a) wyroby tytoniowe
	— papierosy: 400 sztuk,
	— cygaretki (cygara o maksymalnej masie 3 g każde): 200 sztuk,
	— cygara: 100 sztuk,
	— tytoń: 0,5 kg,
	(b) napoje alkoholowe
	— napoje spirytusowe: 5 l,
	— wyroby pośrednie: 10 l,
	— wina: 45 l (w tym maksymalnie 30 l win musujących),
	— piwa: 55 l.
Poprawka 49 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 — ustęp 2 b (nowy)
	2b. Państwa członkowskie mogą także ustalić, że podatek akcyzowy staje się należny w państwie członkowskim konsumpcji w przypadku nabycia olejów mineralnych już dopuszczonych do konsumpcji w innym państwie członkowskim, jeżeli produkty te są przewożone przy użyciu nietypowych środków transportu przez osoby prywatne lub na ich rzecz. Nietypowy transport może obejmować transport paliw w sposób inny niż w zbiorniku paliwowym pojazdów lub w stosownych kanistrach oraz transport płynnych wyrobów grzewczych inaczej niż za pomocą cystern wykorzystywanych na rzecz podmiotów gospodarczych zajmujących się tym zawodowo.
Poprawka 50 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 34 — ustęp 4 — litera a)
(a) zarejestrować się w organach podatkowych państwa członkowskiego wysyłki wyrobów akcyzowych;	(a) zarejestrować się w organach podatkowych państwa członkowskiego wysyłki wyrobów akcyzowych i uzyskać od nich dokument identyfikacyjny ;
Poprawki 51 i 52 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 37
1. Nie naruszając przepisów art. 7 ust. 1, państwa członkowskie mogą wymagać oznaczania wyrobów akcyzowych za pomocą oznaczeń podatkowych lub krajowych znaków identyfikacyjnych używanych do celów fiskalnych w momencie dopuszczenia wyrobów do konsumpcji na ich terytorium lub, w przypadkach określonych w pierwszym akapicie art. 31 ust. 1 oraz w art. 34 ust. 1, w momencie wejścia wyrobów na ich terytorium.	1. Nie naruszając przepisów art. 7 ust. 1, państwa członkowskie mogą wymagać oznaczania wyrobów akcyzowych za pomocą oznaczeń podatkowych, krajowych znaków identyfikacyjnych lub za pomocą wszelkich innych form oznakowania serii lub potwierdzenia autentyczności , używanych do celów fiskalnych w momencie dopuszczenia wyrobów do konsumpcji na ich terytorium lub, w przypadkach określonych w pierwszym akapicie art. 31 ust. 1 oraz w art. 34 ust. 1, w momencie wejścia wyrobów na ich terytorium.
2. Państwo członkowski nakazujące stosowanie oznaczeń podatkowych lub krajowych znaków identyfikacyjnych zgodnie z ust. 1 ma obowiązek udostępniać je uprawnionym prowadzącym składy podatkowe w innych państwach członkowskich.	2. Państwo członkowski nakazujące stosowanie oznaczeń podatkowych, krajowych znaków identyfikacyjnych lub wszelkich innych form oznakowania serii lub potwierdzenia autentyczności , zgodnie z ust. 1 ma obowiązek udostępniać je uprawnionym prowadzącym składy podatkowe w innych państwach członkowskich.
3. Nie naruszając przepisów ustanawianych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia właściwego wdrażania niniejszego artykułu oraz zapobiegania oszustwom, uchylaniu się lub nadużyciom, państwa członkowskie dopilnowują, aby takie oznaczenia lub znaki nie stanowiły przeszkód dla swobodnego przepływu wyrobów akcyzowych.	3. Nie naruszając przepisów ustanawianych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia właściwego wdrażania niniejszego artykułu oraz zapobiegania oszustwom, uchylaniu się lub nadużyciom, państwa członkowskie dopilnowują, aby takie oznaczenia lub znaki nie stanowiły przeszkód dla swobodnego przepływu wyrobów akcyzowych.
W przypadku umieszczania na wyrobach akcyzowych takich oznaczeń lub znaków państwa członkowskie, które je wydają, muszą zwrócić, umorzyć lub zwolnić wszelkie kwoty zapłacone lub wniesione tytułem gwarancji w celu otrzymania takich oznaczeń lub znaków jeśli akcyza stała się wymagalna w innym państwie członkowskim i została tam pobrana.	W przypadku umieszczania na wyrobach akcyzowych takich oznaczeń lub znaków państwa członkowskie, które je wydają, muszą zwrócić, umorzyć lub zwolnić wszelkie kwoty zapłacone lub wniesione tytułem gwarancji w celu otrzymania takich oznaczeń lub znaków jeśli akcyza stała się wymagalna w innym państwie członkowskim i została tam pobrana.
	Państwa członkowskie, które wydały oznaczenia lub znaki, mogą jednak uzależnić zwrot, umorzenie lub zwolnienie zapłaconej lub wniesionej tytułem gwarancji kwoty od przedstawienia dowodu, że te oznaczenia lub znaki zostały usunięte lub zniszczone.
4. Oznaczenia podatkowe i znaki identyfikacyjne używane do celów fiskalnych w rozumieniu ust. 1 są ważne w państwie członkowskim wydającym takie oznaczenia i znaki. Mogą one być jednak wzajemnie uznawane przez państwa członkowskie.	4. Oznaczenia podatkowe, krajowe znaki identyfikacyjne lub wszelkie inne formy oznakowania serii lub potwierdzenia autentyczności w rozumieniu ust. 1 są ważne jedynie w państwie członkowskim wydającym takie oznaczenia i znaki. Mogą one być jednak wzajemnie uznawane przez państwa członkowskie.
Poprawka 53 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 39
Do czasu przyjęcia przez Radę przepisów wspólnotowych dotyczących zapasów przeznaczonych dla statków i samolotów państwa członkowskie mogą zachować swoje przepisy krajowe w tym zakresie.	Do czasu przyjęcia przez Radę przepisów wspólnotowych dotyczących zapasów przeznaczonych dla statków i samolotów państwa członkowskie mogą zachować swoje przepisy krajowe w tym zakresie. Te krajowe przepisy muszą zostać podane do wiadomości innych państw członkowskich, aby ich podmioty gospodarcze mogły czerpać z nich korzyści .

---

(1)   Dz.U. L 145 z 4.6.2008, s. 1.

(2)   Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1.

(3)   Dz.U. L 228 z 11.8.1992, s. 1.

---