22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/1

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/4

—

w dziale dotyczącym połączeń przedsiębiorstw na stronie internetowej Komisji poświęconej konkurencji: (http://ec.europa.eu/competition/mergers/cases/). Powyższa strona została wyposażona w różne funkcje pomagające odnaleźć konkretną decyzję w sprawie połączenia, w tym indeksy wyszukiwania według nazwy przedsiębiorstwa, numeru sprawy, daty i sektora,

—

w formie elektronicznej na stronie internetowej EUR-Lex jako numerem dokumentu 32009M5672 Strona EUR-Lex zapewnia internetowy dostęp do europejskiego prawa. (http://eur-lex.europa.eu/en/index.htm).

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/5

(1)

Artykuł 79 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 stanowi, że Rada powinna powołać na stanowiska członków zarządu Europejskiej Agencji Chemikaliów po jednym przedstawicielu z każdego państwa członkowskiego.

(2)

Decyzją z dnia 7 czerwca 2007 r. (2). Rada powołała 27 członków zarządu Europejskiej Agencji Chemikaliów.

(3)

Decyzją z dnia 15 listopada 2007 r. (3) Rada, na wniosek rządu Belgii, zastąpiła przedstawiciela Belgii w zarządzie.

(4)

Rząd Belgii poinformował Radę o zamiarze zastąpienia obecnego przedstawiciela Belgii w zarządzie inną osobą i zgłosił kandydaturę nowego przedstawiciela, który powinien zostać powołany na okres do dnia 31 maja 2011 r.

(5)

Rząd Zjednoczonego Królestwa poinformował Radę o zamiarze zastąpienia obecnego przedstawiciela Zjednoczonego Królestwa w zarządzie inną osobą i zgłosił kandydaturę nowego przedstawiciela, który powinien zostać powołany na okres do dnia 31 maja 2011 r.,

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/7

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/8

1.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że zgłoszona transakcja stanowi koncentrację w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

2.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja posiada wymiar wspólnotowy zgodnie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

3.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że rynki w zakresie rejsowych lotniczych przewozów pasażerskich należy określić z podpodziałem na podstawie zestawienia miast w pary według miejsca wylotu i miejsca przeznaczenia.

4.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że na potrzeby oceny zgłoszonej koncentracji, najbardziej prawdopodobną alternatywą dla sytuacji przed połączeniem jest przejęcie Austrian Airlines przez Air France-KLM (w przypadku niepowodzenia zgłoszonego przejęcia Austrian Airlines przez Lufthansę).

5.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że transakcja w formie, w jakiej została pierwotnie zgłoszona, budzi poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem lub jego istotną częścią w odniesieniu do pasażerskiego transportu lotniczego na następujących trasach:

6.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zobowiązania przedłożone przez stronę zgłaszającą w dniu 31 lipca 2009 r. spowodują w odpowiednim momencie wejście na rynek jednej lub kilku linii lotniczych, co w sposób wystarczający rozwiąże problemy dotyczące konkurencji odnośnie do pasażerskiego transportu lotniczego na następujących trasach:

7.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja nie zakłóci znacząco skutecznej konkurencji na wspólnym rynku w odniesieniu do rynku pasażerskiego transportu lotniczego na pozostałych trasach.

8.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszona transakcja nie zakłóci znacząco skutecznej konkurencji w odniesieniu do następujących rynków:

9.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zgłoszoną koncentrację należy uznać za zgodną ze wspólnym rynkiem oraz funkcjonowaniem Porozumienia EOG zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG pod warunkiem dotrzymania zobowiązań określonych w załączniku do decyzji Komisji.

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/10

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/11

1.

Dnia 8 maja 2009 r. Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Deutsche Lufthansa AG („LH”) przejmuje wyłączną kontrolę nad przedsiębiorstwem Austrian Airlines („OS”) w drodze zakupu akcji.

2.

LH jest największym niemieckim przewoźnikiem lotniczym. Jest dostawcą usług regularnego przewozu lotniczego pasażerów i ładunków oraz usług powiązanych. Jego węzły lotnicze znajdują się w międzynarodowym porcie lotniczym we Frankfurcie oraz w porcie lotniczym w Monachium, natomiast baza w porcie lotniczym w Düsseldorfie. LH sprawuje również kontrolę nad przedsiębiorstwami: Swiss International Air Lines Ltd. („LX”), z bazą w porcie lotniczym w Zurychu, Air Dolomiti, Eurowings oraz tanim przewoźnikiem Germanwings. W 2009 r., po uprzednim zatwierdzeniu przez Komisję, LH przejęło wyłączną kontrolę nad spółką British Midland („BMI”) (bezwarunkowa kontrola) oraz nad Brussels Airlines („SN”) (warunkowa kontrola). Zarówno LH, jak i LX należą do sojuszu Star Alliance.

3.

OS jest największym austriackim przewoźnikiem lotniczym, którego główny węzeł lotniczy znajduje się w Wiedniu. Jest dostawcą usług regularnego przewozu lotniczego pasażerów i ładunków oraz usług powiązanych. Należy do sojuszu Star Alliance; filiami OS są Lauda Air oraz Tyrolean Airways.

4.

Przedsiębiorstwo LH zamierza przejąć wyłączną kontrolę nad spółką OS. W dniu 5 grudnia 2008 r., w ramach procesu prywatyzacyjnego spółki OS, spółka LH zgodziła się nabyć pośrednio 41,56 % pakietu akcji OS od spółki publicznej Österreichische Industrieholding Aktiengesellschaft („ÖIAG”). Ponadto w dniu 27 lutego 2009 r. LH przedstawiła publiczną ofertę wykupu wszystkich pozostałych akcji OS będących nadal w obrocie publicznym, w odpowiedzi na którą ilość otrzymanych pozytywnych odpowiedzi przekroczyła wymagany próg. Po uzupełnieniu nimi pakietu akcji należącego do ÖIAG, LH będzie w stanie nabyć przynajmniej 85 % akcji OS.

5.

Zgłoszona koncentracja ma wymiar wspólnotowy w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

6.

Na podstawie rezultatów pierwszego etapu badania rynku Komisja stwierdziła, że planowana transakcja budzi poważne wątpliwości co do jej zgodności ze wspólnym rynkiem, ze względu na obawy dotyczące zakłócenia konkurencji w zakresie lotniczego transportu pasażerskiego w odniesieniu do kilku tras. W dniach 10 czerwca 2009 r. oraz 18 czerwca 2009 r. strony przedstawiły zobowiązania, które jednakże okazały się niewystarczające, by rozwiać poważne wątpliwości wskazane przez Komisję. W dniu 1 lipca 2009 r. Komisja przyjęła decyzję dotyczącą wszczęcia postępowania na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

7.

W dniach 10 lipca 2009 r., 17 lipca 2009 r., 27 lipca 2009 r. oraz 31 lipca 2009 r. LH przedstawiła dodatkowe zobowiązania w celu umożliwienia Komisji orzeczenia o zgodności przedmiotowej koncentracji ze wspólnym rynkiem na mocy art. 8 ust. 2 oraz art. 10 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Ostatni pakiet zobowiązań dotyczy w szczególności uwolnienia i przekazania pewnych przydziałów czasu na start lub lądowanie w portach lotniczych w Wiedniu, Stuttgarcie, Kolonii, Monachium, Frankfurcie oraz Brukseli.

8.

Działalność stron w zakresie przewozu lotniczego pasażerów pokrywa się horyzontalnie w przypadku kilku tras lotów, które można podzielić na dwie kategorie: (i) częściowo pokrywające się bezpośrednie trasy na niewielkich odległościach łączące Austrię z Niemcami, Szwajcarią, Belgią oraz Zjednoczonym Królestwem; oraz (ii) częściowo pokrywające się trasy bezpośrednie i pośrednie oraz pośrednie i pośrednie.

9.

Badanie rynku potwierdziło słuszność strategii Komisji, którą zastosowała ona w poprzednich sprawach, a która polegała na przeanalizowaniu właściwego rynku regularnych lotniczych przewozów pasażerskich na podstawie pary miast będących „punktem odlotu/punktem przylotu” („OiP”), z uwzględnieniem dla każdego z tych punktów wszystkich portów lotniczych, które mogłyby je zastąpić w tej funkcji.

10.

Komisja przeanalizowała również kwestię substytucyjności następujących portów lotniczych: międzynarodowego portu lotniczego Schwechat w Wiedniu i portu lotniczego w Bratysławie, międzynarodowego portu lotniczego we Frankfurcie i portu lotniczego Frankfurt Hahn, portu lotniczego Kolonia–Bonn i międzynarodowego portu lotniczego w Düsseldorfie oraz portów lotniczych Bruksela Zaventem i Bruksela Południowa Charleroi.

11.

W zakresie rozróżnienia między pasażerami, dla których priorytetem jest czas podróży, oraz pozostałymi pasażerami badanie rynku potwierdziło istnienie specyficznego popytu ze strony pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży. Skutki przedmiotowej transakcji zostały ocenione pod kątem pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży, oraz pod kątem wszystkich pasażerów na danej trasie przelotu.

12.

Badanie rynku potwierdziło słuszność strategii, którą Komisja zastosowała w poprzednich sprawach, zgodnie z którą – w przypadku lotów na niewielkich odległościach (o czasie nieprzekraczającym trzech godzin) – loty pośrednie z reguły nie stanowią konkurencyjnej alternatywy dla lotów bezpośrednich.

13.

Zarówno LH, jak i OS należą do sojuszu Star Alliance. Określając rynki, na które koncentracja wywiera wpływ, nie uwzględniono partnerów LH oraz OS w ramach sojuszu Star Alliance, ponieważ porozumienia w sprawie współpracy zawarte przez LH nie będą automatycznie przenoszone na OS i vice versa. W kwestii analizy wpływu transakcji na konkurencję na odnośnych rynkach Komisja poddała ocenie powiązania między LH a jej partnerami w ramach sojuszu, a także ich skutki dla gotowości przedsiębiorstw by konkurować między sobą na poszczególnych trasach po dokonaniu połączenia.

14.

Warianty rozwoju sytuacji, które należy uwzględnić oceniając wpływ planowanej transakcji na konkurencję, to: a) współpraca pomiędzy LH a OS poprzedzająca połączenie; lub b) najbardziej prawdopodobny rozwój sytuacji w przypadku, gdyby nie doszło do planowanego przejęcia OS przez LH.

15.

W odniesieniu do współpracy stron poprzedzającej połączenie uwzględniono w szczególności podział kosztów i dochodów w ramach joint venture między stronami na wszystkich trasach pomiędzy Niemcami a Austrią. Wyżej wymienione porozumienie joint venture zostało pierwotnie warunkowo wyłączone przez Komisję na mocy art. 81 ust. 3 traktatu WE. Po wygaśnięciu decyzji o wyłączeniu oraz zgodnie z nowymi regułami proceduralnymi, w szczególności z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (2), strony dokonały samooceny. Obecna współpraca opiera się na porozumieniach umownych, które mogą zostać zmienione lub zakończone w dowolnym momencie, co stanowi różnicę w stosunku do zmiany strukturalnej, jaką niosłoby ze sobą połączenie przedsiębiorstw. W odniesieniu do tras przelotowych Austria–Niemcy przedmiotowa transakcja zmieniłaby opartą na umowie współpracę stron w trwałe powiązanie strukturalne.

16.

W przypadku jeśli nie doszłoby do przedmiotowej transakcji, najbardziej prawdopodobnym wariantem rozwoju sytuacji byłoby – w oparciu o informacje, jakimi dysponuje Komisja – przejęcie OS przez inną linię lotniczą, a dokładnie przez Air France-KLM. Przedsiębiorstwo OS zakończyłoby wówczas swoją poprzedzającą połączenie współpracę z LH oraz swoje członkostwo w sojuszu Star Alliance i dołączyłby do Sky Team.

17.

Tak przedstawiałaby się sytuacja w przypadku obu scenariuszy w odniesieniu do tych tras, gdzie przedmiotowa koncentracja nie wzbudza żadnych poważnych wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem. Komisja uważa jednak, że planowana koncentracja budzi poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem w odniesieniu do tras lotniczych Wiedeń–Stuttgart, Wiedeń–Kolonia, Wiedeń–Frankfurt oraz Wiedeń–Bruksela w przypadku obu wariantów rozwoju sytuacji, a w przypadku scenariusza dotyczącego przejęcia OS przez Air France także w odniesieniu do trasy Wiedeń–Monachium. Kwestię, czy stworzenie trwałego powiązania strukturalnego pomiędzy przedsiębiorstwami LH oraz OS jako takie budzi poważne wątpliwości w odniesieniu do trasy Wiedeń–Monachium, można pozostawić otwartą, ponieważ poważne wątpliwości wskazane w odniesieniu do tego połączenia w przypadku scenariusza dotyczącego przejęcia OS przez Air France-KLM zostaną rozwiane dzięki podjętym przez strony zobowiązaniom. Dla celów niniejszej sprawy kwestię, który z przewidzianych wariantów rozwoju sytuacji stanowi właściwy scenariusz dla oceny przedmiotowej transakcji, można zatem pozostawić otwartą.

18.

W odniesieniu do trasy Wiedeń–Stuttgart (ok. (300 000–350 000) pasażerów rocznie, z których ok. (250 000–300 000) to pasażerowie kategorii „OiP”) Komisja stwierdza, że przedsiębiorstwa OS oraz Germanwings konkurują ze sobą, w związku z czym transakcja doprowadziłaby do powstania monopolu. W związku z powyższym, w odniesieniu do trasy Wiedeń–Stuttgart, transakcja w postaci, w jakiej ją pierwotnie zgłoszono, wzbudza poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem.

19.

W odniesieniu do trasy Wiedeń–Kolonia (ok. (250 000–300 000) pasażerów rocznie, z których (250 000–300 000) to pasażerowie kategorii „OiP”) Komisja stwierdza, że przedsiębiorstwa OS oraz Germanwings konkurują ze sobą, w związku z czym połączenie doprowadziłoby do powstania monopolu. Przedsiębiorstwo TUIfly planuje rozpocząć przewozy na tej trasie, jednakże obecnie znajduje się w trakcie procesu zbycia, nie jest zatem jasne, czy i w jakim zakresie TUIfly może wywierać presję konkurencyjną na strony. W związku z powyższym w odniesieniu do trasy Wiedeń–Kolonia transakcja w postaci, w jakiej ją pierwotnie zgłoszono, budzi poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem, przynajmniej w przypadku pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży.

20.

Trasę Wiedeń–Monachium ((350 000–400 000) pasażerów, z których (200 000–250 000) to pasażerowie kategorii „OiP”), będącą trasą łączącą dwa węzły lotnicze, obsługuje zarówno przedsiębiorstwo LH, jak i OS, jak również ich konkurent Niki Luftfahrt GmbH („Niki”). Badanie rynku generalnie potwierdziło udostępnione przez strony dane dotyczące udziałów w rynku. Łączny udział w rynku stron jest znaczący, a wywieraną przez Niki presję konkurencyjną należy uznać za ograniczoną, zwłaszcza w przypadku pasażerów, dla których priorytetem jest czas podróży. Konkurencja w postaci transportu kolejowego również nie może być uznana za silne ograniczenie. W przypadku scenariusza przewidującego przejęcie OS przez Air France-KLM transakcja wyeliminowałaby przynajmniej potencjalną konkurencję pomiędzy stronami. Ponadto bariery utrudniające wejście na rynek zwłaszcza w odniesieniu do przydziałów czasu na start lub lądowanie w Wiedniu oraz Monachium są znaczące. W związku z powyższym, w przypadku scenariusza przewidującego przejęcie OS przez Air France–KLM, w odniesieniu do trasy Wiedeń–Monachium transakcja w postaci, w jakiej ją pierwotnie zgłoszono, budzi poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem.

21.

Trasa Wiedeń–Frankfurt (ponad (600 000–650 000) pasażerów w 2008 r., z których ok. (400 000–450 000) to pasażerowie kategorii „OiP”) jest trasą łączącą dwa węzły lotnicze, którą obsługują zarówno LH, jak i OS. Ponadto LH obsługuje w ramach umowy o dzieleniu oznakowania linii (ang. „code-share”) wspólne połączenia z Adria Airways, członkiem sojuszu Star Alliance. Pozostali konkurenci to przedsiębiorstwa Niki oraz Air Berlin (Air Berlin obsługuje wspólne połączenia z Niki w ramach umowy o dzieleniu oznakowania linii). Badanie rynku generalnie potwierdziło udostępnione przez strony dane dotyczące udziałów w rynku. W odniesieniu do scenariusza przewidującego współpracę poprzedzającą połączenie transakcja skutkowałaby eliminacją faktycznej konkurencji na trasie, ponieważ doprowadziłaby do wykluczenia przedsiębiorstwa Niki (Niki dzierżawi swoje przydziały czasu na start lub lądowanie od spółki LH na podstawie przeprowadzonej przez LH samooceny w świetle art. 81 traktatu WE dotyczącej spółki joint venture, w ramach której następuje podział kosztów i dochodów; w przypadku zakończenia współpracy pomiędzy LH oraz OS w ramach joint venture, np. na skutek połączenia obu przedsiębiorstw, spółka Niki byłaby zmuszona odstąpić dzierżawione od LH przydziały). W przypadku scenariusza przewidującego przejęcie OS przez Air France-KLM transakcja wyeliminowałaby przynajmniej potencjalną konkurencję pomiędzy stronami.

22.

Jedynym konkurentem na trasie Wiedeń–Frankfurt pozostałaby linia Adria Airways, która nie wywierałaby wystarczającej presji konkurencyjnej na LH/OS, ponieważ również jej przydziały czasu na start lub lądowanie we Frankfurcie dzierżawione są od LH oraz jest ona zależna od wspólnej obsługi połączenia w ramach dzielenia oznakowania linii z LH. Ponadto, nawet jeśli przedsiębiorstwo Niki brane jest pod uwagę, nie stanowi ono silnego ograniczenia dla stron. W przypadku tej trasy ani połączenia lotnicze pomiędzy Bratysławą a Frankfurtem Hahn, ani też konkurencja w postaci transportu kolejowego nie mogą być uznane za wystarczające ograniczenie. Bariery utrudniające wejście na rynek są wyjątkowo duże, ponieważ we Frankfurcie w ciągu całego dnia brak jest dostępnych przydziałów czasu na start lub lądowanie, a obecność LH jest znacząca. W związku z powyższym stwierdza się, że w odniesieniu do trasy Wiedeń–Frankfurt transakcja w postaci, w jakiej ją pierwotnie zgłoszono, wzbudza poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem.

23.

W przypadku pozostałych badanych tras lotniczych pomiędzy Austrią i Niemcami (Wiedeń–Berlin, Wiedeń–Düsseldorf, Wiedeń–Hamburg, Wiedeń–Hanower, Wiedeń–Norymberga, Monachium–Linz, Wiedeń–Drezno, Wiedeń–Lipsk, Salzburg–Düsseldorf, Graz–Düsseldorf, Linz–Düsseldorf, Innsbruck–Frankfurt, Salzburg–Frankfurt, Innsbruck–Hamburg, Klagenfurt–Monachium, Graz–Frankfurt, Graz–Monachium, Graz–Stuttgart oraz Linz–Frankfurt) transakcja nie budzi wątpliwości co do zgodności z regułami konkurencji, niezależnie od porównywanego scenariusza alternatywnego, ponieważ nie zakłóciłaby w znaczącym stopniu skutecznej konkurencji na tych trasach.

24.

Transakcja nie budzi poważnych wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem, ponieważ nie zakłóciłaby w znaczącym stopniu skutecznej konkurencji na trasach pomiędzy Austrią a Szwajcarią, tzn. na trasach Wiedeń–Bazylea, Wiedeń–Genewa oraz Wiedeń– Zurych.

25.

Na trasie Wiedeń–Bruksela całkowita liczba pasażerów w 2008 r. wyniosła (350 000–400 000), w tym około (250 000–300 000) pasażerów kategorii „OiP”. Oprócz przewoźników takich jak OS oraz SN, SkyEurope, tanie linie lotnicze, obsługuje jedno połączenie dziennie na tej trasie. W kategoriach konkurencji rynkowej SkyEurope nie stanowi dużego ograniczenia dla stron. Obsługiwanych przez spółkę Ryanair lotów na trasie Bratysława–Charleroi również nie można uznać za wystarczającą konkurencję dla powstałego na skutek połączenia podmiotu. W związku z powyższym w odniesieniu do trasy Bruksela–Wiedeń transakcja w postaci, w jakiej ją pierwotnie zgłoszono, budzi poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem.

26.

Transakcja nie budzi poważnych wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem, ponieważ nie zakłóciłaby w znaczącym stopniu skutecznej konkurencji na trasie Wiedeń–Londyn.

27.

Transakcja nie budzi poważnych wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem, ponieważ nie zakłóciłaby w znaczącym stopniu skutecznej konkurencji na pokrywających się trasach bezpośrednich i pośrednich oraz pośrednich i pośrednich obsługiwanych przez strony.

28.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności, Komisja doszła do wniosku, że koncentracja w formie, w jakiej została pierwotnie zgłoszona, budzi poważne wątpliwości co do zgodności ze wspólnym rynkiem, ponieważ prawdopodobnie doprowadziłaby do znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji na trasach Wiedeń–Stuttgart, Wiedeń–Kolonia, Wiedeń–Monachium, Wiedeń–Frankfurt oraz Wiedeń–Bruksela. Transakcja nie budzi zastrzeżeń w zakresie zgodności z regułami konkurencji w odniesieniu do pozostałych przedmiotowych tras.

29.

W odniesieniu do rynków transportu lotniczego ładunków oraz sprzedaży miejsc lotniczych organizatorom turystyki, na które koncentracja wywiera wpływ horyzontalny, Komisja doszła do wniosku, że planowana transakcja nie zakłóca w znaczący sposób skutecznej konkurencji na żadnym z nich.

30.

W odniesieniu do rynków usług w zakresie obsługi technicznej, napraw i remontów (tzw. usługi MRO – ang. „maintenance, repair and overhaul”), usług cateringowych podczas lotu oraz obsługi naziemnej, na które koncentracja ma wpływ w układzie pionowym, Komisja doszła do wniosku, że planowana transakcja nie zakłóca w znaczący sposób skutecznej konkurencji na żadnym z nich.

31.

Spółka OS zmaga się obecnie z problemami finansowymi. W dniu 19 stycznia 2009 r. Komisja zatwierdziła pomoc na ratowanie w postaci 100 % gwarancji na pożyczkę w wysokości 200 mln EUR udzieloną OS. Równolegle do przeprowadzonej oceny transakcji pod kątem przepisów rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw Komisja poddała ocenie warunki, na jakich LH chce nabyć austriacki pakiet akcji spółki OS, oraz zwiększenie kapitału spółki o 500 mln EUR, które ÖIAG zamierza przekazać OS, na mocy określonych w Traktacie zasad pomocy państwa.

32.

LH zobowiązało się przekazać bezpłatnie przydziały czasu na start lub lądowanie, w ramach 20 min wymaganego czasu, w portach lotniczych w Wiedniu, Stuttgarcie, Kolonii, Monachium, Frankfurcie oraz Brukseli na każdej z pięciu tras, w odniesieniu do których Komisja zgłosiła poważne zastrzeżenia (dalej „wskazane pary miast”), w wymiarze nieprzekraczającym: trzech połączeń dziennie na trasie Wiedeń–Stuttgart, trzech połączeń dziennie na trasie Wiedeń–Kolonia (lecz nie więcej niż 18 połączeń tygodniowo), czterech połączeń dziennie na trasie Wiedeń–Monachium, pięciu połączeń dziennie na trasie Wiedeń–Frankfurt oraz czterech połączeń dziennie na trasie Wiedeń–Bruksela (lecz nie więcej niż 24 połączenia tygodniowo). Przydziały czasu na start lub lądowanie, które mają zostać przekazane, mogą zostać pomniejszone o posiadane już przez konkurentów przydziały.

33.

Na trasie Wiedeń–Frankfurt oraz Wiedeń–Monachium umożliwi się liniom lotniczym Niki wymianę posiadanych przydziałów czasu na start lub lądowanie na przydziały o innych porach, a na trasie Wiedeń–Frankfurt Niki zyskałby prawa nabyte do przydziałów czasu na start lub lądowanie, które obecnie dzierżawi od LH. W ramach zobowiązań przewiduje się również procedurę przydzielania przydziału czasu na start lub lądowanie, ułatwiającą planowanie lotów w przypadku pojawienia się nowych podmiotów. Te ostatnie (za wyjątkiem nowych podmiotów należących do sojuszu Star Alliance) będą mogły korzystać z praw nabytych dotyczących przydziałów czasu na start lub lądowanie, jeśli w trakcie dwóch kolejnych sezonów IATA obsługiwały loty na trasie/trasach łączących wskazane pary miast, za wyjątkiem trasy Wiedeń–Frankfurt, w wypadku której wymaga się wykazania obsługi linii w trakcie ośmiu kolejnych sezonów IATA. W ramach zobowiązań oferuje się też nowym podmiotom możliwość zawarcia specjalnego porozumienia o podziale zysków oraz dzieleniu oznakowania linii zezwalającego na umieszczenie ich oznakowania w przypadku lotów, których faktyczne miejsce odlotu i przylotu znajduje się w Austrii, Niemczech lub Belgii, pod warunkiem że część podróży obejmuje wskazane pary miast; a także możliwość zawarcia porozumień międzyliniowych oraz w zakresie transportu intermodalnego, a także umów dotyczących dostępu do programu lojalnościowego „frequent flyer”.

34.

Przedstawione przez strony zobowiązania tworzą obszerny pakiet, uwzględniający dotychczasowe doświadczenia w zakresie środków zaradczych stosowanych w przypadkach połączeń przedsiębiorstw w sektorze lotnictwa. W zobowiązaniach tych wzięto pod uwagę, że brak wystarczającej liczby przydziałów czasu na start lub lądowanie stanowi poważną przeszkodę dla wejścia nowych podmiotów na trasach, które stały się przedmiotem zastrzeżeń w omawianej sprawie. W związku z tym zobowiązania mają na celu usunięcie tego rodzaju przeszkód i ułatwienie nowym podmiotom obejmowania tras, których dotyczyły zastrzeżenia w kwestii konkurencji.

35.

Zobowiązania zostały poddane testowi rynkowemu, w ramach którego zasięgnięto opinii klientów i konkurentów stron oraz innych uczestników rynku. Większość respondentów biorących udział w badaniu potwierdziła, że proponowane zobowiązania w wystarczającej mierze ułatwiłyby wejście na rynek lub też rozwój w przypadku wskazanych par miast oraz że rozwiałyby obawy związane z planowaną koncentracją. Trzech respondentów zadeklarowało, że rozważyliby wejście na rynki wskazanych par miast. Komisja stwierdziła, że zobowiązania prawdopodobnie doprowadzą do wejścia na rynek bądź też ekspansji jednej lub kilku linii lotniczych w przypadku wskazanych par miast w odpowiednim czasie, co będzie wystarczającym ograniczeniem dla powstałego w wyniku połączenia obu spółek podmiotu i usunie zgłoszone poważne wątpliwości.

36.

Koncentracja w postaci, w jakiej została pierwotnie zgłoszona, spowodowałaby w znacznym stopniu zakłócenie skutecznej konkurencji na wspólnym rynku bądź też jego istotnej części. Strona zgłaszająca przedstawiła jednakże zestaw środków zaradczych, które miałyby usunąć zgłoszone wątpliwości w zakresie reguł konkurencji. W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że koncentracja po uwzględnieniu zmian związanych ze zobowiązaniami nie skutkowałaby znaczącym zakłóceniem skutecznej konkurencji, pod warunkiem że strona zgłaszająca wypełni podjęte zobowiązania.

37.

W związku z powyższym przedmiotowa koncentracja jest zgodna ze wspólnym rynkiem oraz funkcjonowaniem Porozumieniem EOG na mocy art. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG pod warunkiem dotrzymania zobowiązań określonych w załączniku do decyzji Komisji.

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/17

(1)

Zgodnie z rozdziałem VII Traktatu Euratom Komisja kontroluje ewidencję materiałów jądrowych we Wspólnocie. Decyzję z 2006 r. ograniczono do kwestii jakości procedur ewidencji i sprawozdawczości stosowanych w zakładzie Sellafield.

(2)

Sankcja w formie ostrzeżenia została nałożona przy założeniu, że Sellafield Limited w określonym terminie po opublikowaniu decyzji z 2006 r. wykaże, że wdrożyła odpowiednie i skuteczne środki zaradcze w odniesieniu do stwierdzonych zaniedbań i przyczyn naruszenia przepisów, oraz że dysponuje właściwymi środkami służącymi stałej poprawie jakości i funkcjonowania swojego systemu ewidencji i kontroli materiałów jądrowych.

(3)

Ostrzeżenie zostało udzielone przy założeniu, że Sellafield Limited wykaże w określonym dalszym terminie, że wprowadzone środki zaradcze odniosły zamierzony skutek.

(4)

Na koniec wyznaczonego okresu rozpoczynającego się w dniu publikacji decyzji z 2006 r. poproszono Sellafield Limited o przedłożenie Komisji sprawozdania uwzględniającego szczegółowe informacje na temat wdrożonych środków zaradczych.

(5)

Na koniec określonego dalszego terminu poproszono Sellafield Limited o przedłożenie Komisji sprawozdania uwzględniającego szczegółowe informacje na temat określonych rezultatów uzyskanych dzięki wdrożeniu środków zaradczych.

(6)

Dnia 27 kwietnia 2006 r. spółka Sellafield Limited wniosła do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (SPI) skargę o unieważnienie decyzji Komisji z dnia 15 lutego 2006 r. Na mocy art. 83 ust. 2 akapit drugi Traktatu Euratom skutki prawne decyzji Komisji z dnia 15 lutego 2006 r. zostały odpowiednio zawieszone w momencie wniesienia skargi do SPI.

(7)

Przedstawiciele służb Komisji i Sellafield Limited uzgodnili zawieszenie postępowania przed SPI w celu wypracowania wspólnego rozwiązania dotyczącego zastrzeżeń Komisji, które byłoby alternatywą dla postępowania przed sądem.

(8)

Przedstawiciele Sellafield Limited i Komisji brali udział w regularnych spotkaniach mających na celu określenie wymaganej poprawy w zakresie procedur kontroli materiałów jądrowych w zakładzie Sellafield i uzgodnienie programu realizacji celów zakładającego wprowadzenie konkretnych korekt przez Sellafield Limited w odniesieniu do wymogów w zakresie procedur kontroli w zakładzie Sellafield.

(9)

Spółka Sellafield Limited przedstawiła również zmienioną wersję dokumentu zatytułowanego „Sellafield Safeguards Improvement Program” (SSIP) (program poprawy procedur kontroli dla zakładu Sellafield). SSIP jest bieżącym programem opracowanym w zakładzie Sellafield, który służy również, między innymi, do wspierania realizacji i technicznej kontynuacji działań określonych w programie realizacji celów.

(10)

Spotkania przedstawicieli służb Komisji i Sellafield Limited odbywały się regularnie w celu oceny postępów w zakresie odpowiednio programu realizacji celów i dokumentu SSIP.

(11)

Przeprowadzone przez przedstawicieli służb Komisji analiza i weryfikacja na miejscu końcowego sprawozdania zarządu dotyczącego wykonania programu realizacji celów wykazały, że Sellafield Limited podjęła niezbędne kroki w związku z zastrzeżeniami, które skłoniły Komisję do podjęcia decyzji z 2006 r.

(12)

W związku z tym Komisja uznała w tej sytuacji za właściwe uchylić decyzję z 2006 r. zawierającą ostrzeżenie dla Sellafield Limited. Komisja uwzględniła również fakt, że Sellafield Limited kontynuuje wdrażanie SSIP. Intencją Komisji była ponadto kontynuacja nadzoru nad realizacją celów – także po przyjęciu niniejszej decyzji – za pomocą rutynowych działań przewidzianych w rozdziale 7 Traktatu Euratom.

(13)

Decyzja Komisji C(2006) 412 z dnia 15 lutego 2006 r. została uchylona, a decyzja o uchyleniu została przekazana adresatowi (Sellafield Limited) i władzom Zjednoczonego Królestwa.

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/19

—

okres badania jest określony zgodnie z klauzulą 8 normy EN 153,

—

zmiany temperatury przechowywania w czasie mierzy się trzy razy w następujący sposób: pierwszego pomiaru dokonuje się przy najniższej ustalonej temperaturze otoczenia dla klasy klimatycznej (klas klimatycznych) urządzenia do przechowywania wina, drugiego pomiaru dokonuje się przy temperaturze otoczenia + 25 °C, a trzeciego przy najwyższej ustalonej temperaturze otoczenia dla klasy klimatycznej (klas klimatycznych) urządzenia do przechowywania wina,

—

pomiaru aktywnej lub pasywnej kontroli wilgotności komory dokonuje się przy wilgotności otoczenia wynoszącej między 50 % a 75 % i przy temperaturze otoczenia wynoszącej + 25 °C,

—

pomiaru aktywnej lub pasywnej kontroli wilgotności komory i zmiany w czasie temperatury przechowywania przy temperaturze otoczenia wynoszącej + 25 °C można dokonać równocześnie,

—

średnią temperaturę przechowywania dla każdej komory (twma ) ustala się na + 12 °C lub najbliższą zimniejszą temperaturę.

—

Hwm jest mierzona za pomocą czujnika wilgotności umieszczonego w punkcie pomiaru (Tw2 ) zgodnie z rys. 1,

—

w przypadku urządzeń do przechowywania wina z jednymi drzwiami, podzielonego przez zamocowane na stałe lub przesuwane podzielniki na oddzielne komory o niezależnej kontroli temperatury, Hwm jest mierzona dla każdej komory zgodnie z rys. 1,

—

uznaje się, że aktywna lub pasywna kontrola wilgotności komory spełnia wymóg zakresu 50 % do 80 % wymieniony w lit. n) ppkt (iii) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 643/2009, gdy mierzona względna wilgotność (Hwm ) utrzymuje się w zakresie 50 % do 80 % w okresie badania,

—

jeżeli wysokość komory lub podkomory (hw ) jest mniejsza niż 400 mm (rys. 1), nie dokonuje się pomiaru Hwm dla tej komory lub podkomory.

—

jeżeli występuje szuflada, półka nad szufladą jest umieszczona na najniższej możliwej pozycji zgodnie z ilustracją w pkt 1 rys. 1,

—

punkty pomiaru temperatury (Twi ) muszą znajdować się w równej odległości od boków komory, w punktach D1/2 lub D2/2 zgodnie z rys. 1,

—

punkt pomiaru wilgotności musi znajdować się w pobliżu Tw2 z dokładnością do 100 mm zgodnie z pkt. 2 rys. 1,

—

jeżeli hw > 400, stosuje się trzy punkty pomiaru temperatury (Tw1 , Tw2 i Tw3 ),

—

jeżeli 300 < hw ≤ 400, stosuje się dwa punkty pomiaru temperatury (Tw1 i Tw3 ),

—

jeżeli hw ≤ 300 mm, stosuje się jeden punkt pomiaru temperatury (Tw2 ).

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/24

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/29

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/34

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/37

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/40

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/41

1.

W dniu 14 stycznia 2010 r., zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Companhia Siderúrgica Nacional („CSN”, Brazylia) zamierza przejąć w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Cimpor – Cimentos de PortugaL, SGPS, S.A („Cimpor”, Portugalia) w drodze oferty publicznej.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301 lub 22967244) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5771 – CSN/Cimpor, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

22.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 16/42

(1)

W przypadkach, w których Komisja zamierza przyjąć decyzję nakazującą zaprzestanie naruszania prawa i gdy zainteresowane strony zaproponują zobowiązania uwzględniające zastrzeżenia wyrażone przez Komisję we wstępnej ocenie, zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (1) Komisja może zdecydować o uczynieniu takich zobowiązań wiążącymi dla przedsiębiorstw. Decyzja taka może zostać przyjęta na czas określony i oznacza, że nie ma już dalszych podstaw do podejmowania działań przez Komisję. Zgodnie z art. 27 ust. 4 wspomnianego rozporządzenia Komisja publikuje zwięzłe streszczenie sprawy i zasadniczą treść zobowiązań. Zainteresowane strony mogą przedłożyć swoje uwagi w terminie wyznaczonym przez Komisję.

(2)

W dniu 22 grudnia 2009 r. Komisja przyjęła ocenę wstępną na mocy art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 dotyczącą domniemanych naruszeń prawa przez spółkę E.ON AG, Düsseldorf, i jej spółki zależne na niemieckich rynkach gazu („E.ON”).

(3)

Zgodnie ze wstępną oceną E.ON jest na rynku przesyłu gazu przedsiębiorstwem dominującym w ramach swojej sieci gazu ziemnego typu L i spółki NetConnect Germany. Zgodnie ze wstępną oceną E.ON jest również przedsiębiorstwem dominującym na rynkach niższego szczebla – rynkach dostaw dla hurtowników regionalnych i lokalnych, jak również dostaw dla dużych odbiorców przemysłowych.

(4)

We wstępnej ocenie wyrażono obawę, że przedsiębiorstwo E.ON mogło nadużyć swojej pozycji dominującej zgodnie z art. 102 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”) poprzez odmowę dostaw za pomocą długoterminowych rezerwacji w systemie przesyłowym E.ON. E.ON zarezerwowało znaczną część dostępnych w kontraktach stałych i swobodnie przydzielanych zdolności przesyłowych w punkcie wejścia w swojej sieci przesyłowej, co może prowadzić, zgodnie ze wstępną oceną, do wykluczenia konkurencyjnych przedsiębiorstw próbujących przesyłać i sprzedawać gaz klientom przyłączonym do sieci E.ON, a w związku z tym może zakłócać konkurencję na rynku niższego szczebla – rynku dostaw gazu.

(5)

Spółka E.ON nie zgadza się ze wstępną oceną Komisji. Niemniej jednak zgodnie z art. 9 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 zaproponowała, że podejmie zobowiązania uwzględniające zastrzeżenia Komisji w odniesieniu do naruszenia konkurencji. Poniżej przedstawiono najważniejsze elementy zaproponowanych zobowiązań.

(6)

Po pierwsze, E.ON proponuje uwolnić 17,8 GWh/h swobodnie przydzielanych zdolności przesyłowych w kontraktach stałych w punktach wejścia do swojej sieci przesyłowej do października 2010 r. („natychmiastowe uwolnienie dostępnej mocy przesyłowej”). 10 GWh/h całkowitych uwolnionych zdolności oferowanych jest w ramach mocy przesyłowej dla gazu ziemnego typu H, a 7,8 GWh/h w ramach gazu ziemnego typu L. Odpowiednie punkty wejścia dla gazu ziemnego typu H to (wielkość uwolnionych zdolności podano w nawiasach):

W przypadku gazu ziemnego typu L zobowiązania spółki E.ON dotyczą następujących punktów wejścia:

(7)

Po drugie, E.ON zaproponowało dalsze ograniczenie swojego ogólnego udziału w rezerwacjach swobodnie przydzielanych zdolności przesyłowych w kontraktach stałych w punkcie wejścia („długoterminowe ograniczenie”) w odpowiednim obszarze rynku gazu ziemnego typu H spółki NetConnect Germany do 50 % do października 2015 r. Jeśli chodzi o sieć gazu ziemnego typu L, E.ON proponuje dalsze ogólne ograniczenie swojego udziału w rezerwacjach do 64 % do października 2015 r. Przedsiębiorstwo E.ON może osiągnąć te progi dzięki zwrotowi zdolności do operatora systemu przesyłowego, poprzez środki zwiększające zdolności w sieci lub poprzez podjęcie współpracy w obszarach rynkowych, która zwiększy łączne zdolności w sieci E.ON. E.ON zobowiązuje się nie przekraczać tych progów do 2015 r. (2).

(8)

Nie uniemożliwia to E.ON rezerwowania zdolności przesyłowych w kontraktach przerywalnych, które nie jest częścią zobowiązań. Ponadto, zgodnie z warunkami określonymi w zobowiązaniach (3), przedsiębiorstwo E.ON nie jest ograniczone w odniesieniu do rezerwacji krótkoterminowych (rezerwacje na okres do jednego roku). E.ON może jednak od października 2011 r. rezerwować również zdolności długoterminowe, pod warunkiem, że ogólny udział rezerwacji E.ON będzie się stopniowo zmniejszał, aż do osiągnięcia progu 50 % dla gazu typu H oraz 64 % dla gazu typu L do października 2015 r.

(9)

Nad przestrzeganiem przez E.ON powyższych zobowiązań czuwać będzie niezależny przedstawiciel.

(10)

Pełna wersja wszystkich zobowiązań została opublikowana w języku niemieckim na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji:

http://ec.europa.eu/comm/competition/index_en.html

(11)

Po uzyskaniu wyników badania rynku Komisja zamierza przyjąć na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 decyzję uznającą za wiążące zobowiązania streszczone powyżej i opublikowane na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji.

(12)

Zgodnie z art. 27 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 Komisja wzywa zainteresowane osoby trzecie do zgłaszania uwag na temat zaproponowanych zobowiązań. Komisja wzywa zainteresowane strony do przedstawienia uwag zwłaszcza na temat wymienionych poniżej kwestii. Uwagi powinny, w miarę możliwości, zostać szczegółowo uzasadnione, uzasadnienie powinno zawierać niezbędne fakty, a w przypadku wskazania problemów, propozycje ich rozwiązania:

Osoby trzecie zachęca się do przedstawienia uwag również co do wszystkich innych aspektów tych zobowiązań.

(13)

Komisja musi otrzymać wszystkie uwagi nie później niż w terminie jednego miesiąca od daty niniejszej publikacji. Zainteresowane osoby trzecie są również proszone o przedłożenie nieopatrzonej klauzulą poufności wersji swoich uwag, z której usunięto tajemnice handlowe oraz pozostałe informacje poufne, oraz zastąpiono je nieopatrzonym klauzulą poufności streszczeniem lub słowami „tajemnica handlowa” lub „poufne”. Jeśli Państwa wniosek o ochronę informacji poufnych jest uzasadniony, Komisja zapewni ochronę tych informacji.

(14)

Uwagi z dopiskiem zawierającym numer referencyjny – COMP/B-1/39.317 – E.ON gaz – można przesyłać do Komisji pocztą elektroniczną (na adres: COMP-GREFFE-ANTITRUST@ec.europa.eu), faksem (faks: +32 22950128) lub listownie na poniższy adres: