21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/1

A.

mając na uwadze, że zmiany klimatyczne w poważnym stopniu zagrażają osiągnięciu celu, jakim jest zmniejszenie ubóstwa, prawom człowieka, pokojowi i bezpieczeństwu, dostępności wody i żywności oraz osiągnięciu milenijnych celów rozwoju w wielu krajach rozwijających się,

B.

mając na uwadze, że w niektórych krajach rozwijających się lasy wycinane są w celu uprawiania roślin z przeznaczeniem na biopaliwa,

C.

mając na uwadze, że z perspektywy historycznej za zmiany klimatyczne odpowiadają kraje uprzemysłowione, które mają moralny obowiązek pomóc krajom rozwijającym się w wysiłkach na rzecz przystosowania się do ich skutków,

D.

mając na uwadze, że kraje rozwijające się w najmniejszym stopniu przyczyniły się do zmian klimatycznych, ale zostaną najbardziej dotknięte ich skutkami, w tym niepewnością w zakresie dostępności wody i żywności w związku z suszami i pustynnieniem, podnoszeniem się poziomu mórz, nowymi wyzwaniami dla rolnictwa, nowymi zagrożeniami dla zdrowia, ekstremalnymi warunkami pogodowymi oraz natężeniem migracji; mając na uwadze, że kraje rozwijające się mają także najmniejszą zdolność do poradzenia sobie z tymi skutkami,

E.

mając na uwadze, że w wielu krajach uprzemysłowionych poświęca się ostatnio dużo uwagi środkom służącym dostosowaniu do zmian klimatycznych oraz obniżeniu ryzyka i mając na uwadze, że te same pilne potrzeby były w dużym stopniu pomijane w kontekście krajów o niskich dochodach,

F.

mając na uwadze, że import drewna pochodzącego z nielegalnego i niezrównoważonego wyrębu lasu do UE w znacznym stopniu napędza wylesianie i jak się ocenia, kosztuje ubogie kraje miliardy euro rocznie,

G.

mając na uwadze, że wylesianie przyczynia się do 20 % całkowitych emisji gazów cieplarnianych, powodując, jak się szacuje, stratę wynoszącą 13 milionów hektarów lasów tropikalnych rocznie; oraz mając na uwadze, że wylesianie na obszarach tropikalnych stanowi poważne zagrożenie dla różnorodności biologicznej oraz warunków życia ponad miliarda ubogich osób mieszkających w takich lasach oraz czerpiących z nich źródło utrzymania,

H.

mając na uwadze, że problemy będące konkretnymi skutkami zmian klimatu często muszą być rozwiązywane na szczeblu lokalnym przez lokalne władze; mając na uwadze, że należyte łączenie poziomu międzynarodowego, krajowego i lokalnego w podejmowaniu decyzji politycznych stanowi zatem kluczowe wyzwanie w opracowywaniu skutecznych strategii w zakresie dostosowania do zmian klimatycznych i łagodzenia ich efektów; a także mając na uwadze, że należy osiągnąć wielkoskalowe zmiany strukturalne, bez poświęcania podejścia ukierunkowanego na daną społeczność i korzystnego dla osób ubogich,

I.

mając na uwadze, że coraz bardziej uznawane są zagrożenia dla bezpieczeństwa powodowane przez zmiany klimatu, łącznie z konfliktami wynikającymi z niedostatku zasobów naturalnych, klęskami żywiołowymi związanymi z klimatem oraz przepływami migracyjnymi na dużą skalę; a także mając na uwadze, że opracowanie strategii odpowiadających na wspólne wyzwania w zakresie zmian klimatu/bezpieczeństwa będzie kluczowe dla zapewnienia skutecznych działań dostosowawczych w krajach rozwijających się,

J.

mając na uwadze, że wysiłki międzynarodowe w dziedzinie adaptacji do zmian klimatycznych i zmniejszania ryzyka klęsk żywiołowych były jak dotąd ograniczone, fragmentaryczne, niewłaściwie koordynowane i w wielu przypadkach krajom rozwijającym trudno było się do nich przyłączyć, co pozostaje w wyraźnej sprzeczności wobec celów przedstawionych w konsensusie europejskim i deklaracji paryskiej,

K.

mając na uwadze, że działania dostosowawcze do zmian klimatu, ograniczanie ryzyka klęsk żywiołowych oraz budowanie potencjału w zakresie rozwoju powinny być wzajemnie ściśle powiązane, lecz dotychczas elementy te były w niewielkim stopniu włączone w prace agencji ds. współpracy na rzecz rozwoju oraz instytucji międzynarodowych; a także mając na uwadze, że wspólne oraz spójne podejście byłoby kluczowe dla skutecznego wdrożenia światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym (GCCA),

L.

mając na uwadze potrzebę powołania multidyscyplinarnych zespołów specjalistów ds. zarządzania katastrofami, specjalistów ds. rozwoju, planistów oraz ekspertów z dziedziny dostosowania/zmian klimatu, którzy powinni przyjąć najlepsze praktyki w zakresie rozwoju regionalnego,

M.

mając na uwadze, że szybkie działanie w zakresie adaptacji do zmian klimatycznych i ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych jest niewątpliwie rozwiązaniem opłacalnym; mając na uwadze, że według szacunków jeden dolar przeznaczony na ograniczenie ryzyka klęsk żywiołowych może powodować oszczędności w kwocie nawet siedmiu dolarów, którą trzeba byłoby przeznaczyć na działanie w reakcji na klęskę żywiołową, co jest także silnym argumentem przemawiającym za przyspieszeniem wydatkowania środków na pomoc,

N.

mając w związku z tym na uwadze, że należy odrzucić wszelkie próby podwójnego naliczania środków UE przeznaczonych na rzecz osiągnięcia milenijnych celów rozwoju oraz na obietnice złożone w ramach UNFCCC;

O.

mając na uwadze, że wszelka zwłoka w podejmowaniu pewnych decyzji w sprawie środków koniecznych do ograniczania skutków i przyczyn zmian klimatu przyczyni się do powstania o wiele wyższych kosztów,

P.

mając na uwadze, że większość problemów ekologicznych, łącznie z tymi wypływającymi ze zmian klimatu, pogłębianych jest zazwyczaj przez przyrost naturalny i wzrost liczby ludności, podczas gdy rozwój populacji, w odniesieniu do wzrostu, rozmieszczenia i składu stanowi nieodłączną część procesu rozwojowego, jako że oba te czynniki oddziałują na zmiany klimatu i są uzależnione od tych zmian; oraz mając na uwadze, że podczas Międzynarodowej Konferencji w sprawie Ludności i Rozwoju, która odbyła się w Kairze w 1994 r., wyraźnie podkreślono liczne korzyści płynące z oddanej sprawie, zorientowanej lokalnie i niestosującej środków przymusu polityki demograficznej, a jednak kwestie demograficzne pozostały dotychczas w dużym stopniu niewłączone w planowanie w zakresie rozwoju czy dostosowania,

Q.

mając na uwadze, że w celu skutecznego włączenia kwestii adaptacji do zmian klimatycznych i łagodzenia ich skutków do głównego nurtu polityki rozwoju należy uwzględnić politykę rolną, politykę dotyczącą zasobów wodnych, zarządzania zasobami leśnymi, ochronę zdrowia, politykę dotyczącą infrastruktury i edukacji oraz politykę demograficzną,

R.

mając na uwadze, że ograniczenie korupcji podniosłoby skuteczność starań na rzecz dostosowania do zmian klimatu i łagodzenia ich skutków,

S.

mając na uwadze, że wyżej wymieniony i dokonany w 2007 r. przegląd planu działania UE w zakresie zmian klimatycznych i rozwoju pokazuje, że postępy we włączaniu kwestii zmian klimatycznych do głównego nurtu polityk rozwoju UE, zwłaszcza w krajowych dokumentach strategicznych i regionalnych dokumentach strategicznych, były niedostateczne i następowały zbyt wolno,

T.

mając na uwadze obecną ogromną lukę w finansowaniu adaptacji w krajach rozwijających się; mając na uwadze, że chociaż szacunkowe roczne koszty adaptacji wynoszą od 50 do 80 mld USD rocznie, łączna kwota środków finansowych przeznaczonych na ten cel w ramach wielostronnych mechanizmów finansowania w połowie 2007 r. wyniosła mniej niż 0,5 % tej kwoty,

U.

mając na uwadze, że mimo iż UE obrała za cel objęcie przewodnictwa w dziedzinie zwalczania zmian klimatu, budżet UE nie odzwierciedla priorytetowości polityki i środków przyjętych przez Unię Europejską na rzecz zwalczania zmian klimatu,

V.

mając na uwadze, że część środków finansowych przeznaczonych na światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym będzie pochodzić z Europejskiego Funduszu Rozwoju (ERF) oraz programu tematycznego „Środowisko i zasoby naturalne” (zgodnie z art. 13 wspólnotowego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (3)),

W.

mając na uwadze, że EFR wykorzystywano głównie do finansowania nowych inicjatyw; mając na uwadze, że Komisja winna przestrzegać swoich zobowiązań w zakresie poszukiwania nowych źródeł finansowania, aby zachować EFR; mając na uwadze, że Komisja Rozwoju wielokrotnie wyrażała opinię, że EFR powinien zostać włączony w budżet UE w celu zapewnienia demokratycznej kontroli nad sposobem jego wykorzystywania,

X.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 21, który dotyczy przyjmowania dokumentów strategicznych i wieloletnich programów indykatywnych i art. 35 ust. 2 instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI), Parlament ma prawo kontroli nad działaniami Komisji, jak stanowi art. 5 i 8 decyzji 1999/468/WE,

Y.

mając na uwadze, że mechanizm czystego rozwoju (CDM) nie był jak dotąd wystarczająco odpowiedni, aby sprostać zapotrzebowaniu krajów najuboższych na inwestycje w ekologiczne technologie, przy czym w Afryce realizowanych jest mniej niż 3 % wszystkich projektów CDM, a niemal 90 % poświadczonych redukcji emisji (CER) przyznawanych jest projektom realizowanym w Chinach, Indiach, Korei i Brazylii,

1.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą stworzenia światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym, która jest istotnym wyrazem uznania, że zmiany klimatyczne wywierają skutki na rozwój; wzywa jednak Komisję do dodatkowego uściślenia, jaka będzie szczególna wartość dodana światowego sojuszu; w tym kontekście podkreśla, że koordynacja i współpraca z innymi głównymi podmiotami musi stanowić integralną część programu działania światowego sojuszu, aby zapewnić optymalne wzajemne uzupełnianie się inicjatyw;

2.

uważa, że GCCA to istotny filar działań zewnętrznych UE w zakresie zmian klimatycznych stanowiący uzupełniającą platformę wsparcia trwającego obecnie procesu w kontekście ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) oraz protokołu z Kioto, mającą przyspieszyć ich wdrożenie oraz wdrożenie związanych z nimi umów;

3.

ponownie zwraca uwagę na alarmujące wnioski zawarte w wyżej wymienionej księdze zatytułowanej „Zmiany klimatyczne i bezpieczeństwo międzynarodowe”, ostrzegającej przed tym, że zmiany klimatyczne zwiększają ryzyko dla bezpieczeństwa UE, zagrażając zbytnim obciążeniem dla państw i regionów świata, które już teraz są narażone i podatne na konflikty, a także że podkopuje to dążenia do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

4.

zauważa, że wysiłki na rzecz zwalczania zmian klimatycznych muszą być oparte nie tylko na impulsie politycznym, lecz również na społeczeństwie obywatelskim, zarówno w krajach rozwijających się, jak i rozwiniętych; uważa, że konieczne jest przeprowadzenie publicznych kampanii informacyjnych i programów edukacyjnych w szkołach i na uniwersytetach, przyjętych zarówno w celu zapewnienia obywatelom dostępu do analiz i ocen sytuacji dotyczącej zmian klimatycznych, jak i zaproponowania odpowiednich rozwiązań, zwłaszcza w zakresie zmiany stylu życia w celu zmniejszenia emisji;

5.

podkreśla, że wzmocniona koordynacja i ściślejsza współpraca między Komisją i państwami członkowskimi ma istotne znaczenie w obszarze polityki UE dotyczącej zmian klimatycznych i rozwoju; światowy sojusz jest wyjątkową szansą na wykazanie się przestrzeganiem zasad leżących u podstaw konsensusu europejskiego i deklaracji paryskiej, jak również programu działań przyjętego podczas Międzynarodowej Konferencji w sprawie Ludności i Rozwoju (ICPD), która odbyła się w Kairze w 1994 r.; ponadto jest przekonany, że jedną z głównych ról światowego sojuszu powinno być zapewnienie systemu wymiany informacji o inicjatywach państw członkowskich;

6.

wzywa UE do umieszczenia kwestii zmian klimatycznych w centrum swojej polityki współpracy na rzecz rozwoju; ponadto uważa, że zwalczanie zmian klimatycznych musi odnosić się do przyczyn strukturalnych i wzywa do systematycznej oceny ryzyka związanego ze zmianami klimatu obejmującej wszystkie aspekty planowania polityki i podejmowania decyzji politycznych zarówno w UE, jak i w krajach rozwijających się, łącznie z handlem, rolnictwem i bezpieczeństwem żywności;

7.

podkreśla, że światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym powinien podjąć konkretne środki w zakresie spójności pomiędzy wpływem zmian klimatu na rozwój, łącznie z unijną polityką w dziedzinie rolnictwa, handlu i rybołówstwa z jednej strony, a problemami związanymi z subsydiami wywozowymi, takimi jak pomoc wiązana, obciążenie długami, kredyty wywozowe oraz wykorzystanie na cele handlowe pomocy żywnościowej, wymuszonej prywatyzacji oraz liberalizacji kluczowych sektorów gospodarczych z drugiej strony;

8.

zwraca uwagę, że ponieważ światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym, dysponujący środkami w wysokości 60 mln euro na okres 2008-2010, stanowi uzupełnienie działań prowadzonych w ramach UNFCCC, należy unikać zbieżności podejmowanych kroków, a fundusze przeznaczać na działania przynoszące najwyższą wartość dodaną; wyraża przekonanie, że po osiągnięciu porozumienia w sprawie zmian klimatycznych na okres po 2012 r. cele i środki światowego sojuszu powinny zostać poddane przeglądowi w świetle osiągniętych rezultatów;

9.

jest zdania, że fundusze spoza UNFCCC nie mogą być traktowane jako część realizacji wynikających z konwencji zobowiązań krajów rozwijających się;

10.

uważa, że dotychczasowa kwota 60 mln EUR przeznaczona na światowy sojusz jest żałośnie niska; wzywa Komisję do ustalenia długoterminowego celu finansowania światowego sojuszu, przewidującego roczną kwotę w wysokości co najmniej 2 mld EUR do 2010 r. oraz 5-10 mld EUR do 2020 r.;

11.

wzywa Komisję do udzielenia szczegółowych informacji na temat istniejących mechanizmów finansowych dotyczących zmian klimatycznych i rozwoju na szczeblu krajowym i międzynarodowym; wzywa Komisję, aby w oparciu o te informacje niezwłocznie zaproponowała środki pozwalające na zwiększenie wsparcia finansowego UE w zakresie zmian klimatycznych i rozwoju, zapewniając najlepszą koordynację i uzupełniając istniejące inicjatywy;

12.

podkreśla, że jeżeli kwestia zmian klimatu ma zostać potraktowana poważnie, w odpowiedzi na katastrofy związane z klimatem udostępnić należy nowe środki finansowe z różnych linii budżetowych oraz nowych źródeł finansowania, takich jak fundusze pomocy humanitarnej, fundusze w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB) oraz instrument stabilności w kontekście prewencyjnej polityki bezpieczeństwa lub jako reakcja na zagrożenia bezpieczeństwa lub konflikty związane z klimatem, inne fundusze na działania zewnętrzne, kiedy to właściwe, jak również podatki ekologiczne, partnerstwa publiczno-prywatne oraz inne innowacyjne mechanizmy finansowania przewidziane na ten cel;

13.

odnotowuje z zainteresowaniem konkluzje prezydencji Rady Europejskiej z dni 19 i 20 czerwca 2008 r. oraz ich konsekwencje dla budżetu; uważa, że tymi wymogami budżetowymi można się zająć jedynie poprzez zastosowanie środków uwzględnionych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (4); ponownie podkreśla, że należy przeznaczyć nowe środki na nowe zadania;

14.

w tym kontekście zauważa, że oficjalna pomoc rozwojowa UE nadal nie realizuje wyznaczonego celu w wysokości 0,56 % dochodu narodowego brutto (DNB) UE do roku 2010 oraz że trudne będzie wypełnienie wszystkich zobowiązań UE bez skorzystania z nowych innowacyjnych zasobów;

15.

wzywa Komisję do podwyższenia kwoty bezpośredniego finansowania przeznaczonego na światowy sojusz, co można by początkowo osiągnąć, jako że jest to nagląca kwestia, w ramach tematycznego programu na rzecz środowiska i zrównoważonego gospodarowania zasobami naturalnymi, w tym energią oraz dziesiątego EFR; podkreśla jednocześnie, że na adaptację i opracowanie w tym celu innowacyjnych mechanizmów finansowania pilnie potrzebne są dodatkowe fundusze w ramach nieoficjalnej pomocy rozwojowej;

16.

przypomina Komisji, że jeżeli fundusze przeznaczone na światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym mają być czerpane z tematycznego programu na rzecz środowiska i zrównoważonego gospodarowania zasobami naturalnymi, w tym energią lub z EFR, to jako fundusze na rzecz rozwoju powinny one być wykorzystywane jedynie na działania zgodne z pomocą na rzecz rozwoju określoną przez Komitet ds. Pomocy na rzecz Rozwoju OECD; nalega, aby było to jednorazowe źródło finansowania, a dalsze uzupełnienia w finansowaniu muszą pochodzić ze źródeł alternatywnych;

17.

wzywa Komisję do zapewnienia, że finansowanie światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym poprzez tematyczny program na rzecz środowiska i zrównoważonego gospodarowania zasobami naturalnymi, w tym energią, oraz Europejski Fundusz Rozwoju nie będzie odbywać się kosztem innych ważnych celów związanych ze współpracą na rzecz rozwoju, takich jak edukacja, ochrona zdrowia, równouprawnienie płci czy dostęp do zasobów wodnych;

18.

podkreśla, że państwa członkowskie muszą przyjąć na siebie znacznie większą odpowiedzialność za finansowanie i dostosowanie swoich działań w zakresie rozwoju do działań światowego sojuszu;

19.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zobowiązały się do przeznaczenia co najmniej 25 % spodziewanych dochodów z licytacji, które będą w następnym okresie prowadzone w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS), na finansowanie światowego sojuszu i innych środków przeciwdziałania zmianom klimatycznym w krajach rozwijających się, w tym na starania zmierzające do ochrony lasów oraz zmniejszania emisji spowodowanych wylesianiem i degradacją lasów;

20.

wzywa Komisję do wykorzystania mającego wkrótce nastąpić przeglądu budżetu UE jako okazji do ponownej oceny ogólnych priorytetów UE w zakresie wydatków oraz ukierunkowania dodatkowych funduszy na działania związane ze zmianami klimatycznymi i na ogólny rozwój, a w szczególności na światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym, łącznie z ponownym przydzieleniem funduszy w ramach wspólnej polityki rolnej;

21.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do bezzwłocznego zastosowania koncepcji globalnego mechanizmu finansowania dotyczącego przeciwdziałania zmianom klimatycznym, opartej na modelu Międzynarodowego Mechanizmu Finansowania Szczepień (IFF) i koncepcji wcześniejszego dostarczania środków pomocowych, aby zagwarantować przeznaczenie wysokich kwot na działalność światowego sojuszu w stosunkowo krótkim okresie;

22.

wzywa Komisję do zachęcenia sektora prywatnego do ściślejszego partnerstwa ze światowym sojuszem, uznając, że publiczne pieniądze mogłyby odegrać rolę katalizatora poprzez zachęcanie do inwestowania oraz zapewnianie dostępu do rynku i technologii; w szczególności zachęca Komisję do inwestycji w rozwój modeli partnerstw publiczno-prywatnych w takich kluczowych dziedzinach jak zapewnienie bezpieczeństwa związanego z zasobami wodnymi oraz infrastruktury w obszarach najbardziej narażonych na skutki zmian klimatycznych, w których obecnie istnieją znaczne luki w finansowaniu, biorąc pod uwagę, że zmiany klimatu dotykają wiele dziedzin polityki (dostępność zasobów wodnych, ochrona zdrowia publicznego, dostawy energii itd.), wymagających interwencji państwa oraz władz lokalnych; przypomina, że priorytetem UE powinno być zwiększenie możliwości prowadzenia działań publicznych w tych obszarach;

23.

wzywa Komisję do nawiązania partnerstwa z prywatnym sektorem ubezpieczeń i przeanalizowania metod proporcjonalnego zwiększenia rozmiarów pilotażowych programów ubezpieczeń w celu finansowania adaptacji lub ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych, co dotyczy ubezpieczeń na szczeblu krajowym i regionalnym oraz ubezpieczeń indywidualnych;

24.

z ubolewaniem stwierdza, że ogólne zaangażowanie rządów, społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych krajów rozwijających się pozostawało niewystarczające na przestrzeni całego procesu programowania światowego sojuszu; wzywa Komisję do dopilnowania, aby podejmowanie decyzji w ramach procesów opracowywania, wdrażania, podziału funduszy oraz oceny odbywało się na zasadzie partnerstwa z zainteresowanymi stronami;

25.

wzywa Komisję do wykorzystania światowego sojuszu w celu wsparcia oraz zwiększania możliwości, jakimi kraje partnerskie dysponują w odniesieniu do zagrożenia dla bezpieczeństwa powodowanego przez zmiany klimatu oraz zachęca Komisję do przeznaczenia na ten cel dodatkowych środków finansowych; wzywa dalej Komisję do zapewnienia, by jej Dyrekcja Generalna ds. Polityk Zewnętrznych w pełni uczestniczyła w całym procesie programowania i wdrażania światowego sojuszu, do zapewnienia optymalnej spójności pomiędzy współpracą na rzecz rozwoju, działaniami w zakresie zmian klimatu oraz polityką zagraniczną i bezpieczeństwa;

26.

wzywa Komisję do wykorzystania światowego sojuszu celem zainicjowania zarówno ze społecznością ofiarującą pomoc, jak i z krajami partnerskimi, rozmów na temat wzmocnienia przygotowania oraz planowania awaryjnego w odniesieniu do migracji na dużą skalę w razie, gdyby pewne regiony stały się niezdatne do zamieszkiwania w związku ze zmianami klimatu;

27.

zdecydowanie uważa, że skuteczne mechanizmy sprawozdawcze, w tym szczegółowe wskaźniki postępów i systemy podejmowania działań następczych, muszą być zgodne z założeniami światowego sojuszu;

28.

jest zdania, że szczególna wartość dodana i kompetencja światowego sojuszu mogłaby wzmacniać powiązanie pomiędzy lokalnymi działaniami w zakresie dostosowania a światowymi ramami polityki w dziedzinie klimatu i rozwoju; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wymiar światowego sojuszu, jakim jest dialog polityczny, jako ważny krok w łączeniu programu dotyczącego zmniejszania ubóstwa oraz milenijnych celów rozwoju z programem działań w zakresie zmian klimatu; podkreśla jednak, że światowy sojusz odniesie sukces tylko wtedy, gdy będzie stanowił część ogólnej strategii UE dotyczącej negocjacji po 2012 r., gdzie najwyższy priorytet stanowić będzie silne wspieranie środków łagodzących, jak również działania przystosowawcze w krajach rozwijających się;

29.

zachęca Komisję do wykorzystania dialogu politycznego oraz przewidywanej wspólnej deklaracji UE/kraje najsłabiej rozwinięte (LDC)/rozwijające się małe kraje wyspiarskie (SIDS) jako forum dla promowania idei „ogólnoświatowej umowy”, gdzie współpraca na rzecz rozwoju oraz działania związane ze zmianami klimatu są ściśle powiązane i poświęca się uwagę problemom społecznym, które stanowią tu wyraźny element, jak zakładała inicjatywa globalnego planu Marshalla;

30.

podkreśla konieczność przyspieszenia starań na rzecz włączenia kwestii adaptacji do zmian klimatycznych, ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych oraz działalności w dziedzinie zdrowia ludności i zdrowia reprodukcyjnego do pomocy rozwojowej Komisji i państw członkowskich, zwłaszcza na etapie wdrażania, jako że z punktu widzenia działania systemu obszary te mają absolutnie podstawowe znaczenie; wzywa Komisję do wykorzystania najbliższego śródokresowego przeglądu krajowych dokumentów strategicznych z myślą o osiągnięciu postępów w tym obszarze;

31.

zdecydowanie uważa, że Komisja, równolegle do światowego sojuszu, musi w dalszym ciągu pracować nad ustosunkowaniem się do sprawozdania z postępu z 2007 r. w sprawie przeglądu planu działania UE w zakresie zmian klimatycznych i rozwoju, zawierającego wiele istotnych elementów, które należy zachować, w tym kwestię utworzenia punktów wymiany informacji w terenie w celu usprawnienia koordynacji i poprawy dostępu do informacji;

32.

podkreśla, że w opracowywaniu i realizacji krajowych adaptacyjnych programów działań (NAPA) w ramach Globalnego Funduszu Środowiska wystąpił szereg braków, co było spowodowane niedostatecznym finansowaniem, zaniżeniem kosztów adaptacji, słabym powiązaniem z rozwojem społecznym, nadmierną biurokratyzacją kanałów dostępu i stronniczością w przypadku projektów; wzywa Komisję do uwzględnienia wszystkich tych braków przy dalszym udzielaniu pomocy w realizacji krajowych adaptacyjnych programów działań w krajach najsłabiej rozwiniętych i rozwijających się małych krajach wyspiarskich w ramach światowego sojuszu; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza przeprowadzić analizę możliwości programowego budowania potencjału instytucji rządowych korzystających z pomocy budżetowej;

33.

podkreśla, że efektywne stosowanie wsparcia budżetowego na rzecz adaptacji do zmian klimatycznych zorientowanego na rozwój zależy od szerokiego stosowania wszelkich środków dostępnych w ramach uzgodnień dotyczących wsparcia budżetowego, w tym dyskusji na temat celów polityki, długoterminowego monitorowania oraz pomocy technicznej w tworzeniu i wykonaniu budżetu; podkreśla ponadto konieczność aktywnego zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego i społeczności lokalnych; apeluje do Komisji o przygotowanie do korzystania ze środków uzupełniających w przypadkach, gdy wsparcie z budżetu nie jest odpowiednie lub gdy nie korzystają z niego najbardziej ubodzy i najbardziej narażeni;

34.

wzywa Komisję, aby zapewniła, że badania na temat przystosowania w krajach rozwijających się planowane w ramach światowego sojuszu opierać się będą na wyraźnej perspektywie oddolnej i ukierunkowane będą na ludność ubogą i najbardziej narażoną, że przy ich realizacji kierować się będzie potrzebami lokalnych społeczności, i że będą realizowane we współpracy z ludnością, której dotyczy sprawa; podkreśla znaczenie zakomunikowania wyników badań dotyczących przystosowania grupom docelowym poprzez dostępne kanały medialne;

35.

wzywa Komisję do przeznaczenia znacznych środków na badania dotyczące ekonomiki przystosowania w krajach rozwijających się, w tym wzmacnianie powiązania pomiędzy przyszłymi kosztami koniecznej restrukturyzacji polityki w dziedzinie handlu, rolnictwa i polityki bezpieczeństwa i związanych z tym instytucji; uznaje, że braki w zakresie wiedzy z tej dziedziny stanowią przeszkodę dla skutecznych działań dostosowawczych i wydatków zarówno ze strony podmiotów publicznych, jak i prywatnych;

36.

podkreśla znaczenie transferu wiedzy i technologii — z technologią zmniejszania ryzyka katastrof włącznie — do krajów partnerskich sojuszu; w tym celu wzywa Komisję do wsparcia projektu internetowej „biblioteki” gromadzącej właściwe dane dotyczące dostosowania do zmian klimatu oraz do ułatwienia programów wymiany ekspertów z dziedziny dostosowania do zmian klimatu między poszczególnymi krajami;

37.

podkreśla znaczenie spójności polityki i zwraca się do Komisji, aby podjęła kwestię włączenia problematyki zmian klimatycznych do działań na rzecz ograniczenia ubóstwa w trakcie przeglądu budżetu UE oraz śródokresowej rewizji poszczególnych instrumentów na rzecz rozwoju;

38.

wzywa Komisję do poświęcenia większej uwagi wpływowi zmian klimatu na rolnictwo i leśnictwo oraz przystosowaniu rolnictwa i leśnictwa do zmian klimatu; wzywa Komisję do wykorzystania światowego sojuszu do wspierania rozwoju rozsądnych z ekologicznego punktu widzenia strategii rolniczych, nadając priorytetowy charakter zagwarantowaniu dostaw żywności dla ludności; ponadto wzywa Komisję do udzielenia pomocy przy tworzeniu odpowiednich ram instytucjonalnych i finansowych dla ubogiej ludności z obszarów wiejskich, której dochody są uzależnione od rolnictwa;

39.

podkreśla, że na rolnictwo w ubogich krajach rozwijających się bezpośredni i silny wpływ mają zmiany klimatu, które mogą mieć dramatyczne konsekwencje dla bezpieczeństwa żywnościowego; dlatego też wzywa Komisję do wykorzystania światowego sojuszu do opracowania polityki rolnej oraz metod produkcji, które lepiej sprostają potrzebom lokalnej ludności i stanowić będą długoterminowe rozwiązanie problemu rosnących cen żywności; zachęca zwłaszcza Komisję do wsparcia innowacyjnych rozwiązań takich jak stworzenie wokół miast „pasów zieleni”, aby odpowiedzieć na podstawowe zapotrzebowanie na żywność ludności miejskiej w krajach rozwijających się;

40.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, jakim jest zaproponowanie strategii UE na rzecz ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych, która jest znaczącym krokiem mającym na celu zlikwidowanie luki między ograniczaniem ryzyka klęsk żywiołowych, rozwojem a wysiłkami na rzecz przystosowania; wzywa w tym kontekście Komisję do wyjaśnienia, w jaki sposób światowy sojusz na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym może ułatwić tę integrację na szczeblu praktycznym;

41.

podkreśla, że strategia na rzecz ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych nie przyniesie znaczących rezultatów bez konkretnego planu działania oraz istotnego przekierowania przydziałów budżetowych w celu zapewnienia długoterminowego finansowania ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych i przystosowania w ramach systematycznej pomocy rozwojowej, a nie, jak ma to miejsce obecnie, w ramach krótkoterminowej i mało znaczącej inicjatywy humanitarnej;

42.

podkreśla, że istnieje ogromne zapotrzebowanie na dodatkowe zasoby ludzkie w ramach EuropeAid i przedstawicielstw UE w celu zapewnienia skutecznego realizowania światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym; wzywa Komisję do przewidzenia znacznych środków na działania w tym zakresie w budżecie na 2009 r.; w szerszej perspektywie wzywa także Komisję, aby przeznaczyła znacznie większe środki na szkolenie personelu właściwych Dyrekcji Generalnych Komisji i przedstawicielstw UE w zakresie adaptacji do zmian klimatycznych i ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych, ze szczególnym naciskiem na zwiększenie wiedzy praktycznej;

43.

w zakresie, w jakim światowy sojusz wiąże się z działaniami mającymi na celu łagodzenie skutków zmian klimatycznych, podkreśla, że kraje najsłabiej rozwinięte i rozwijające się małe kraje wyspiarskie potrzebują wsparcia w zakresie budowania potencjału oraz wsparcia technicznego w celu umożliwienia ich zwiększonego udziału w mechanizmie czystego rozwoju; wzywa również Komisję do aktywnego zaangażowania w międzynarodowe negocjacje dotyczące zmian klimatycznych, którego celem powinno być wzmocnienie mechanizmu czystego rozwoju, tak aby zapewnić zasadę dodatkowości i spójność z celami w zakresie rozwoju i klimatu; ponadto wzywa Komisję, aby nie skupiała się wyłącznie na mechanizmie czystego rozwoju, przypisując mu rolę ostatecznego narzędzia politycznego, lecz także aby zapewniła alternatywne wsparcie dla działalności na rzecz łagodzenia skutków zmian klimatycznych, które byłoby bardziej odpowiednie dla krajów najuboższych, nadając priorytet działalności w zakresie użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF) oraz technologiom niskoemisyjnym;

44.

wzywa Komisję do opracowania w trybie pilnym ambitnych inicjatyw w ramach polityki uzupełniającej, szczególnie w dziedzinie ochrony lasów i mórz, zrównoważonego wykorzystywania zasobów naturalnych i współpracy technologicznej, mającej na celu łagodzenie skutków zmian klimatycznych, w stosunku do której potrzeby finansowe znacznie przekraczają obecne limity przewidziane w ramach światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym; w szczególności wzywa do zdecydowanych działań ze strony UE w formie wsparcia finansowego i technicznego oraz transferu technologii i współpracy z krajami rozwijającymi się w celu ułatwienia wykorzystania, na możliwie najwcześniejszym etapie, technologii powodujących niewielkie emisje gazów cieplarnianych oraz przyjaznych dla środowiska metod produkcji;

45.

wzywa Komisję do przeglądu wniosku dotyczącego kryteriów zrównoważonego rozwoju w dziedzinie biopaliw, ustanawiając bardziej rygorystyczne wymogi w odniesieniu do korzyści dotyczących klimatu i ekosystemów, biorąc również pod uwagę skutki pośrednich zmian odnoszących się do użytkowania gruntów oraz konsekwencji rozwojowych dla lokalnych społeczności; podkreśla, że kryteria zrównoważonego rozwoju nie mogą stać się nowym środkiem o charakterze protekcjonistycznym, ale powinny być opracowane w ramach dialogu z krajami rozwijającymi się;

46.

uważa, że Globalny Fundusz Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej jest w tym kontekście niezwykłym instrumentem, który mógłby odegrać istotną rolę w projektach na rzecz wydajności energetycznej i w promowaniu energii odnawialnej w krajach rozwijających się;

47.

wzywa Komisję do pilnego opracowania wyczerpującego programu, mającego na celu ograniczenie wylesiania i degradacji obszarów leśnych w krajach rozwijających się, obejmującego promowanie dobrowolnych umów o partnerstwie w ramach programów w zakresie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) oraz zawierającego konkretne wnioski dotyczące mechanizmów finansowania, które należy przedstawić na konferencji stron konwencji w sprawie zmian klimatu (COP 14), która odbędzie się w grudniu 2008 r. w Poznaniu; podkreśla znaczenie takich mechanizmów, które zapewniają rekompensaty nie tylko z tytułu uniknięcia emisji gazów cieplarnianych, lecz także ze względu na różnorodność biologiczną i korzyści rozwojowe dla lasów;

48.

wyraża ubolewanie w związku z faktem, że Komisja nie przedstawiła jeszcze jasnych, rygorystycznych wniosków zakazujących importu drewna oraz produktów drewnianych pochodzących z nielegalnych wyrębów na rynek UE; wzywa Komisję do przedstawienia takich wniosków bez dalszej zwłoki;

49.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/10

A.

mając na uwadze, że interes i dobrobyt obywateli leżą w centrum polityki europejskiej, krajowej i regionalnej, a wyższy poziom zarządzania i partnerstwa mający na celu osiągnięcie wyższego poziomu koordynacji i współpracy pomiędzy różnymi organami jest korzystny dla wszystkich obywateli Unii,

B.

mając na uwadze, że praktyczne rozwiązania, jakich oczekują obywatele w zakresie usług publicznych (takich jak transport publiczny, woda pitna, mieszkania socjalne i szkolnictwo publiczne) można wypracować jedynie przy skutecznym zarządzaniu za pomocą dwóch uzupełniających się systemów: z jednej strony systemu instytucjonalnego przewidującego rozdział obowiązków i środków budżetowych pomiędzy państwem a władzami regionalnymi i lokalnymi, a z drugiej strony systemu partnerstwa, który skupia różne podmioty publiczne i prywatne zainteresowane tą samą kwestią na danym obszarze,

C.

mając na uwadze konieczność zwrócenia uwagi na definicję „partnerstwa” zawartą w rozporządzeniu w sprawie funduszy strukturalnych, zgodnie z którym państwa członkowskie tworzą

„partnerstwa z władzami i podmiotami takimi jak:

D.

mając na uwadze, że partnerstwo uwzględniające wszystkie społeczności i grupy narodowe może przynieść korzyści oraz wartość dodaną przy wdrażaniu polityki spójności poprzez zwiększenie zgodności z prawem, zagwarantowanie przejrzystości oraz lepszą absorpcję środków oraz że powinno ono również zostać ocenione pod względem wartości społecznej i obywatelskiej;

E.

mając na uwadze, że jak największy udział różnych partnerów przy opracowywaniu programów operacyjnych zapewni powstanie dokumentu, który w pełni uwzględnia specyfikę danego terytorium oraz najlepiej odpowiada na potrzeby i wyzwania tego obszaru,

F.

mając na uwadze, że ściślejsze partnerstwo z uniwersytetami i instytucjami edukacji policealnej lub technologicznej, jak również zaangażowanie sektora prywatnego może wpływać korzystnie na strategie w ramach agendy lizbońskiej oraz polityki UE w dziedzinie badań i innowacji,

G.

mając na uwadze, że kapitał społeczny w postaci aktywnego wolontariatu jest pozytywnie związany z regionalnym wzrostem gospodarczym oraz stanowi istotny czynnik zmniejszania różnic między regionami,

H.

mając na uwadze, że szeroki udział partnerów wymienionych w rozporządzeniu w sprawie funduszy strukturalnych i lepsza współpraca pomiędzy podmiotami zaangażowanymi w realizację programów i projektów finansowanych z funduszy strukturalnych i funduszu spójności umożliwia zwiększenie skuteczności polityki spójności i efektu dźwigni,

I.

mając na uwadze, że zintegrowane podejście nie powinno wyłącznie uwzględniać aspektów gospodarczych, społecznych i środowiskowych rozwoju terytorialnego, lecz również prowadzić do koordynacji interesów poszczególnych zainteresowanych podmiotów przy uwzględnieniu specyfiki danych obszarów, aby sprostać lokalnym i regionalnym wyzwaniom,

J.

mając na uwadze, że dla zapewnienia dalszego zrównoważonego rozwoju terytorialnego niezbędna jest lepsza koordynacja poszczególnych polityk publicznych na wszystkich zaangażowanych szczeblach administracyjnych i skuteczne zarządzanie,

K.

mając na uwadze, że koncepcja zintegrowanego podejścia jest obecnie uważana za niezbędną oraz że konieczne jest teraz zapewnienie jej rzeczywistego zastosowania w praktyce,

L.

mając na uwadze, że polityka strukturalna stanowiła drugą największą pozycję w budżecie Unii Europejskiej w okresie programowania 2000-2006 i jest najważniejszą polityką Unii w latach 2007-2013;

M.

mając na uwadze, że należy zorganizować skuteczniejsze i przejrzyste dla wszystkich funkcjonowanie poszczególnych władz, podmiotów publicznych i prywatnych bez potrzeby przenoszenia prawnych kompetencji i tworzenia nowych władz, umożliwiając każdemu z tych podmiotów większą skuteczność dzięki wzajemnej współpracy,

N.

mając na uwadze, że należy przewidzieć jak największy udział władz regionalnych i lokalnych w negocjacjach dotyczących nowych wspólnotowych przepisów, a zwłaszcza w negocjacjach przyszłego pakietu prawnego dotyczącego polityki spójności,

O.

mając na uwadze, że koncepcja obszarów zamieszkania i pracy polega na uwzględnieniu najważniejszych podstawowych obszarów przy rozważaniu podstawowych kwestii związanych z życiem codziennym obywateli (transport, usługi publiczne, jakość życia, zatrudnienie i lokalna działalność gospodarcza, bezpieczeństwo itp.),

P.

mając na uwadze, że skuteczne zarządzanie można usprawnić poprzez właściwe planowanie przestrzenne,

Q.

mając na uwadze, że umiejętność „zarządzania projektem” przez podmioty zaangażowane w realizację polityki spójności jest zasadniczym czynnikiem przyczyniającym się do poprawy i ułatwienia zarządzania,

R.

mając na uwadze, że należy wykorzystać pozytywne doświadczenia w zakresie nowych metod zarządzania i partnerstwa, w tym metody, które zostały już wypróbowane z pozytywnym skutkiem w programach funduszy europejskich, takie jak metoda LEADER i dotacja globalna (zgodnie z art. 42 i 43 rozporządzenia w sprawie funduszy strukturalnych);

S.

mając na uwadze, że odpowiednie struktury i strategie komunikacji na wszystkich etapach wdrażania i oceny polityki, opracowanej w ścisłej współpracy z władzami regionalnymi i lokalnymi, poprzez promowanie przekazywania informacji wszystkim grupom społeczeństwa wspierają przejrzystość, czynne uczestnictwo i pełne prawo własności,

1.

wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do pełnego wykorzystywania potencjału różnych funduszy wspólnotowych (funduszy strukturalnych, wspólnotowego programu ramowego badań naukowych i rozwoju oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich) służących wspieraniu rozwoju regionalnego i miejskiego w celu ułatwienia zintegrowanego finansowania;

2.

zachęca władze krajowe, regionalne i lokalne do częstszego stosowania zintegrowanego podejścia w obecnym okresie programowania;

3.

proponuje, aby w ramach przyszłej polityki spójności zasada zintegrowanego podejścia była obowiązkowa; uważa, że stosowanie tej zasady trzeba rozpocząć w określonych ramach czasowych;

4.

proponuje, aby w celu uproszczenia i zwiększenia skuteczności przeprowadzić ocenę wykonalności połączenia w przyszłej polityce spójności po roku 2013 poszczególnych funduszy wspólnotowych, przede wszystkim Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich;

5.

zauważa, że standardowe i jasne procedury stanowią element dobrego zarządzania i w związku z tym zwraca się do Komisji oraz państw członkowskich, aby we współpracy z władzami regionalnymi i lokalnymi, uwzględniając należycie sugestie i opinie potencjalnych beneficjentów, zbadały bezzwłocznie — w ramach czasowych, które ma określić Komisja — jak uprościć i zracjonalizować procedury oraz dokonać jaśniejszego podziału odpowiedzialności w dziedzinie wdrażania polityki spójności celem zmniejszenia obciążenia biurokratycznego zainteresowanych podmiotów;

6.

apeluje do Komisji o promowanie stosowania art. 56 rozporządzenia w sprawie funduszy strukturalnych, który przewiduje przekazywanie wkładów rzeczowych na przedsięwzięcia współfinansowane przez UE;

7.

wzywa Komisję do sporządzenia bilansu wdrożenia zasady partnerstwa przez państwa członkowskie w ramach sporządzania narodowych strategicznych ram odniesienia i programów operacyjnych oraz do przestawienia go Parlamentowi, określając czynniki powodzenia lub porażki zarządzania oraz do zbadania w szczególności, w jakim stopniu opinie i sugestie partnerów zostały uwzględnione przy sporządzaniu programów operacyjnych;

8.

wzywa Komisję do sporządzenia wytycznych zawierających jasną definicję i kryteria oceny oraz określających instrumenty, narzędzia i dobre praktyki (dotyczące między innymi selekcji partnerów) służących łatwiejszemu wprowadzaniu w życie skutecznych partnerstw, zgodnie z art. 11 rozporządzenia ogólnego w sprawie funduszy strukturalnych, w poszanowaniu ram instytucjonalnych właściwych dla każdego państwa członkowskiego;

9.

stwierdza, że proces partnerstwa może działać wyłącznie pomiędzy partnerami posiadającymi niezbędne kompetencje i zasoby, w związku z czym zwraca się do instytucji zarządzających o przyczynienie się do zwiększenia tego potencjału poprzez wcześniejsze przekazywanie partnerom w rozumieniu art. 11 rozporządzenia ogólnego w sprawie funduszy strukturalnych takich samych informacji, jakie są dostępne władzom oraz poprzez przydzielenie środków finansowych przeznaczonych na pomoc techniczną służącą wdrażaniu zasady partnerstwa, na przykład na cele szkoleniowe, zwiększenie potencjału i zwiększenie profesjonalizmu działań w ramach partnerstwa;

10.

wyraża ubolewanie, że na wdrażanie zasady partnerstwa w bieżącym okresie programowania nie zarezerwowano żadnego konkretnego minimum środków z funduszy strukturalnych; wzywa Radę i Komisję do przeznaczenia w przyszłym prawodawstwie konkretnego minimum środków z funduszy strukturalnych na wdrażanie zasady partnerstwa;

11.

dostrzega ważną rolę wolontariatu w procesie partnerstwa i wzywa państwa członkowskie oraz Komisję do wspierania i ułatwiania wartościowej pracy wolontariuszy, przez którą wnoszą oni swój wkład w ten proces oraz większego zaangażowania obywateli i organizacji lokalnych w lokalną demokrację w ramach partnerstwa wielopoziomowego;

12.

przypomina o obowiązku publicznych konsultacji z obywatelami i organizacjami reprezentującymi społeczeństwo obywatelskie w zakresie programowania celem odzwierciedlenia ich propozycji, a także podkreśla, że udział społeczeństwa obywatelskiego pomoże usankcjonować proces decyzyjny; stwierdza, że publiczny udział na etapie przygotowywania programów operacyjnych na lata 2007-2013 nie był tak udany jak przewidywano; w związku z czym zwraca się do Komisji o określenie dobrych praktyk i ułatwienie ich stosowania w celu zwiększenia udziału obywateli przed rozpoczęciem kolejnego okresu programowania;

13.

nakłada na instytucje zarządzające obowiązek informowania partnerów o sposobie i poziomie uwzględnienia uwag zgłoszonych przez nich na różnych etapach procesu programowania funduszy strukturalnych;

14.

przypomina, że partnerstwo może przyczynić się do skuteczności, wydajności, zgodności z prawem i przejrzystości wszystkich etapów programowania oraz wdrażania funduszy strukturalnych, a także może umocnić zobowiązanie do osiągnięcia przez programy założonych rezultatów oraz praw do ich własności; dlatego zwraca się do państw członkowskich i instytucji zarządzających o większe i wcześniejsze zaangażowanie partnerów we wszystkie etapy programowania i realizacji funduszy strukturalnych, w celu lepszego wykorzystania posiadanego doświadczenia i wiedzy;

15.

zachęca państwa członkowskie do zapewnienia lepszej współpracy pomiędzy sektorem publicznym i prywatnym poprzez tworzenie partnerstw publiczno — prywatnych przy wdrażaniu funduszy strukturalnych, jako że nadal nie wykorzystano wielu potencjalnych korzyści płynących z partnerstwa publiczno-prywatnego;

16.

zauważa, że nowe państwa członkowskie nie stosowały się w pełni do zasady partnerstwa i dlatego jej wprowadzenie można było stopniowo usprawnić;

17.

domaga się, aby kolejne rozporządzenia w sprawie funduszy strukturalnych zawierały szczegółowe przepisy mające na celu nadanie stosowaniu zasady partnerstwa mocy prawnie wiążącej, łącznie z łatwo weryfikowalnymi kryteriami;

18.

zwraca się do państw członkowskich o jak najszybsze opracowanie konkretnych działań w ramach pierwszego programu działań na rzecz realizacji agendy terytorialnej Unii Europejskiej, w szczególności w zakresie linii 3.1, w celu umocnienia wielopoziomowego zarządzania;

19.

proponuje włączenie wymiaru zarządzania w ramach linii 4.1 pierwszego programu działania w zakresie wdrażania agendy terytorialnej Unii Europejskiej, który przewiduje opracowanie przez Europejską Sieć Obserwacyjną Planowania Przestrzennego (ESPON) nowych wskaźników spójności terytorialnej;

20.

wyraża pogląd, że skuteczne zarządzanie wielopoziomowe musi się opierać na podejściu oddolnym; w tym kontekście wzywa władze lokalne i regionalne do zbadania możliwości zintensyfikowania współpracy oraz kontaktów z rządami krajowymi, jak również z Komisją oraz zaleca przeprowadzanie regularnych spotkań urzędników organów władzy krajowej, regionalnej i lokalnej;

21.

zachęca państwa członkowskie do decentralizacji procesu wdrażania polityki spójności, aby umożliwić prawidłowe funkcjonowanie systemu wielopoziomowego zarządzania, z uwzględnieniem zasad partnerstwa i pomocniczości, a także zwraca się do nich o podjęcie niezbędnych działań prawnych i budżetowych w zakresie decentralizacji;

22.

podkreśla, że regionalny i lokalny potencjał administracyjny oraz jego stabilność i ciągłość stanowią warunek konieczny do wydajnej absorpcji funduszy oraz ich maksymalnej skuteczności; apeluje do państw członkowskich o zapewnienie odpowiednich struktur administracyjnych i kapitału ludzkiego w zakresie rekrutacji, wynagrodzenia, szkolenia, zasobów, procedur, przejrzystości i dostępności;

23.

wzywa krajowe izby obrachunkowe do bardziej zdecydowanego odgrywania należnej roli w zakresie mechanizmów kontroli w celu zapewnienia, że środki są odpowiednio wydawane spełniając w ten sposób swoją rolę oraz do zwiększenia ich aktywności;

24.

zachęca państwa członkowskie do powierzenia zarządzania funduszami strukturalnymi władzom regionalnym i lokalnym na podstawie uzgodnionych warunków i kryteriów, które przedmiotowe władze muszą spełniać, w celu większego zaangażowania ich w przygotowanie i realizację programów operacyjnych poprzez udział w formalnych strukturach koordynujących, lub przynajmniej do przyznania tym władzom dotacji globalnych z pełnym wykorzystaniem oferowanych przez nie możliwości, które umożliwią władzom regionalnym i lokalnym całkowity udział w mechanizmie wielopoziomowego zarządzania;

25.

zwraca się do państw członkowskich, które nie dostosowały dotychczas krajowych przepisów w sposób umożliwiający wprowadzenie Europejskiego Ugrupowania Współpracy Terytorialnej (EUWT), aby jak najszybciej to uczyniły;

26.

wzywa Komisję, aby zbadawszy, który poziom NUTS jest najbardziej odpowiedni, określiła obszary, na których w oparciu o zgromadzone doświadczenie wdrożyć można zintegrowaną politykę rozwoju terytorialnego, stanowiącą podstawę dla następujących przedsięwzięć, szczególnie:

27.

pochwala większe uznanie roli władz regionalnych i lokalnych oraz umocnienie zasady pomocniczości w traktacie lizbońskim; zwraca się do instytucji europejskich o rozważenie już teraz konkretnych skutków tych zmian;

28.

stwierdza, że nie istnieje w Radzie wyspecjalizowany organ do spraw polityki spójności, który zapewniłby strategiczny nadzór nad tą polityką, stanowiącą pierwszą pozycję w budżecie Unii i zwraca się do państw członkowskich o przewidzenie w ramach posiedzeń Rady specjalnych posiedzeń ministrów odpowiedzialnych za politykę spójności;

29.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w Komisji grup międzyresortowych, takich jak grupa ds. polityki urbanistycznej i grupa ds. zintegrowanego podejścia; zwraca się do Komisji o rozszerzenie tej koncepcji podejścia przekrojowego oraz o regularne informowanie Parlamentu i Komitetu Regionów o wynikach prac tych grup;

30.

zobowiązuje się do zbadania możliwości dostosowania Regulaminu Parlamentu Europejskiego, tak aby umożliwić pracę przekrojową w kwestiach leżących w gestii kilku komisji parlamentarnych (grupy tymczasowe i inne), w szczególności w ramach prac grupy roboczej ds. reformy parlamentarnej;

31.

zachęca Komitet Regionów do zwiększenia działań mających na celu rozwój praktyki zarządzania zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym;

32.

zwraca się do państw członkowskich i Komisji o wspieranie rozwoju działań edukacyjnych w zakresie zarządzania i partnerstwa, we współpracy z państwowymi i prywatnymi organizacjami oświatowymi i szkoleniowymi, aby stawić czoła poważnym wyzwaniom wspólnotowym;

33.

apeluje do państw członkowskich o właściwe stosowanie planowania przestrzennego, aby pomogły w ułatwieniu osiągnięcia zrównoważonego rozwoju regionalnego;

34.

zwraca się do wyłonionych w wyborach przedstawicieli i urzędników administracji krajowej, regionalnej i lokalnej oraz do partnerów zajmujących się zarządzaniem programami operacyjnymi polityki spójności, zgodnie z art. 11 rozporządzenia ogólnego w sprawie funduszy strukturalnych, do wykorzystania dostępnych zasobów finansowych na pomoc techniczną z tych programów na cele szkoleniowe w zakresie zarządzania związanego z tymi programami, w szczególności jeżeli chodzi o zarządzanie projektem; wzywa Komisję do zwrócenia się do państw członkowskich o zdanie szczegółowego sprawozdania ze sposobu, w jaki wykorzystały one konkretne programy finansowe;

35.

uważa, że europejskie sieci wymiany dobrych praktyk powinny zwiększać swe działania w zakresie zarządzenia i partnerstwa, traktując z większą uwagą wnioski polityczne i strategiczne wypływające z wcześniejszych cykli programów, w tym powinny zapewnić publiczny dostęp do wymiany doświadczeń we wszystkich językach UE, przyczyniając się tym samym do faktycznego wdrażania dobrych praktyk;

36.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę francuskiej prezydencji Unii Europejskiej dotyczącą uruchomienia projektu opracowywania zestawu wzorców porównawczych dla zrównoważonego i solidarnego miasta, a także zwraca się o uwzględnienie w tych wzorcach wymiaru zarządzania i partnerstwa;

37.

proponuje utworzenie programu wymiany analogicznego do programu ERASMUS dla przedstawicieli regionalnych i lokalnych wyłonionych w wyborach;

38.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/16

A.

mając na uwadze, że ramy regulacyjne Unii Europejskie powinny inspirować się kryteriami jasności i skuteczności,

B.

mając na uwadze, że ulepszenie procedur prawnych może przyczynić się do osiągnięcia celów Unii Europejskiej,

C.

mając na uwadze, że zasady pomocniczości i proporcjonalności stanowią podstawowe zasady prawa pierwotnego i, o ile Wspólnota nie dysponuje wyłącznymi uprawnieniami legislacyjnymi, muszą one być koniecznie przestrzegane,

D.

mając na uwadze, że poprawne stosowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności przyczynia się w decydujący sposób do konsolidacji zwierzchniej roli i skuteczności przepisów wspólnotowych, a także do większego przybliżenia obywatelom decyzji, i tym samym większej akceptacji Unii przez społeczeństwo, oraz że zasady te są niezbędne dla uzasadnienia celowości i zasięgu działania wspólnotowego, ponieważ umożliwiają one państwom członkowskim wykonywanie własnych uprawnień legislacyjnych w duchu współpracy na różnych szczeblach rządów, i tym samym zwiększają pewność prawną,

E.

mając na uwadze, że rozwój przepisów wspólnotowych podlega dziś stosowaniu zasad pomocniczości i proporcjonalności, które wymagają ustanowienia procedur koordynacji z krajowymi organami ustawodawczymi, wykonawczymi i sądowniczymi, aby zagwarantować zarówno pewność prawną, jak i skuteczność działania Unii Europejskiej,

F.

mając na uwadze, że Komisja podkreśla szereg istotnych aspektów mających na celu ulepszenie przepisów unijnych, takich jak oceny wpływu zmniejszenia kosztów administracyjnych oraz uproszczenie, poprawa i aktualizacja istniejących przepisów,

G.

mając na uwadze, że Komisja w związku z tym przyznaje ważną rolę nawiązaniu otwartego dialogu z partnerami społecznymi i ustawodawcami krajowymi;

H.

mając na uwadze, że w „Pierwszym sprawozdaniu z realizacji strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego” (COM(2006)0690) Komisja zapowiedziała około 50 inicjatyw na rzecz kodyfikacji na 2006 r., a tylko 36 zostało rzeczywiście przekazanych Parlamentowi Europejskiemu i, że choć 200 inicjatyw na rzecz kodyfikacji zostało zapowiedzianych na 2007 r., tylko 21 zostało przedstawionych ustawodawcy,

I.

mając na uwadze, że w bieżącym programie stopniowego upraszczania, załączonym do ww. „Drugiego sprawozdania z realizacji strategii uproszczenia otoczenia regulacyjnego”, Komisja uważa za równoważne zmianę i przekształcenie obowiązujących aktów w niektórych dziedzinach (efektywności energetycznej budynków, lotnictwa cywilnego itp.)

J.

mając na uwadze, że Komisja zobowiązała się do przedstawienia programu działania mającego na celu zmniejszenie do 2010 r. obciążeń administracyjnych spoczywających na przedsiębiorstwach w Unii Europejskiej o 25 % i że w tym celu zaproponowała szereg przyspieszonych działań związanych z różnymi dziedzinami legislacyjnymi,

1.

popiera cel Komisji dotyczący poprawy jakości prawodawstwa oraz ograniczania obciążeń legislacyjnych, w tym zniesienia niepotrzebnych przepisów UE, które utrudniają wzrost i hamują innowacje; podkreśla, że w niektórych obszarach należy dołożyć jeszcze większych starań w celu zapewnienia, by z prawodawstwa dotyczącego rynku wewnętrznego czerpano maksymalne korzyści ekonomiczne;

2.

wspiera prawodawstwo oparte na zasadach oraz większe skupienie się na jakości aniżeli na ilości; postrzega debatę na temat lepszego stanowienia prawa jako okazję do refleksji nad prawodawstwem jako procesem służącym realizacji jasno określonych celów polityki poprzez zapewnienie większego wkładu prawa wspólnotowego na wzrost i tworzenie miejsc pracy, a także poprzez zaangażowanie wszystkich zainteresowanych stron we wszystkie fazy procesu, od przygotowania do wdrożenia, oraz włączenie ich do niego;

3.

podkreśla znaczenie zasad pomocniczości i proporcjonalności przy staraniach na rzecz lepszego stanowienia prawa, aby zarówno znieść niepotrzebne obciążenia biurokratyczne dla państw członkowskich i zainteresowanych stron, jak i wytworzyć większe zrozumienie wśród obywateli UE dla działań, które stosownie do obu tych zasad można uregulować tylko na płaszczyźnie wspólnotowej;

4.

wspiera starania Komisji zmierzające do uproszczenia wspólnotowego dorobku prawnego;

5.

z zadowoleniem przyjmuje ulepszenie procedur konsultacji zainteresowanych stron przeprowadzanych przez Komisję w celu opracowania wniosków legislacyjnych i odnotowuje ogólnie pozytywne reakcje zainteresowanych stron w ramach oceny sposobu, w jaki Komisja wspiera ich udział;

6.

ubolewa nad faktem, że pomimo ulepszenia procedur Komisja nadal opracowuje różne dokumenty związane z uproszczeniem i lepszym stanowieniem prawa, zawierające rozbieżne listy inicjatyw na rzecz uproszczenia, co uniemożliwia otrzymanie ogólnej wizji jej strategii; podkreśla, że należy unikać mnożenia takich dokumentów; zwraca się do Komisji o przygotowanie jednego dokumentu rocznego; podkreśla, że polityczna ocena i dobra współpraca musi mieć miejsce na płaszczyźnie Unii Europejskiej, szczególnie poprzez starania Parlamentu, Rady i Komisji;

7.

uważa, że obiektywne oceny wpływu stanowią ważny instrument przy ocenie wniosków Komisji i dlatego popiera zewnętrzną i niezależną kontrolę przeprowadzania oceny wpływu;

8.

uważa, że konsultacje i oceny wpływu mają podstawowe znaczenie dla opracowywania lepszego prawodawstwa Wspólnoty oraz sądzi, że nie powinny one zwiększać biurokracji ani stanowić przeszkód biurokratycznych uniemożliwiających Komisji działanie, ale że powinny być pomocne w stanowieniu dobrych ram prawnych, sprzyjających wzrostowi w Unii Europejskiej;

9.

podkreśla konieczność przeprowadzania analiz kosztów i korzyści odzwierciedlających strukturę kosztów regulacyjnych wówczas, gdy dyrektywy wdrażane za pomocą krajowego prawodawstwa zmieniają ramy regulacyjne działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwa i osoby fizyczne; ma jednak świadomość, że analizy kosztów i korzyści nie zastępują politycznej debaty na temat zalet i wad poszczególnych aktów prawodawczych;

10.

jest zdania, że zgłaszając poprawki, Parlament jak i Rada powinni uwzględniać zarówno ocenę wpływu dokonaną przez Komisję, jak i ich własną ocenę wpływu celem poprawy jakości przygotowania prawa;

11.

uważa ponadto, że obiektywne oceny wpływu muszą opierać się na terminowej i obszernej konsultacji z zainteresowanymi stronami; wzywa Komisję do włączenia do swych ocen wpływu wystarczającej liczby scenariuszy i wariantów strategii (w tym możliwości niepodejmowania żadnych działań, jeżeli jest to wymagane) jako podstawy dla opłacalnych i trwałych rozwiązań;

12.

wyraża nadzieję, że włączenie przewidywanych kosztów administracyjnych do ocen wpływu służyć będzie poprawie ich jakości;

13.

podkreśla znaczenie oceny politycznej dokonanej na szczeblu Unii Europejskiej przez organy reprezentujące obywateli, takie jak Parlament Europejski, lub reprezentujące organy lokalne i organizacje społeczne, takie jak Komitet Regionów i Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny;

14.

wyraża zastrzeżenia co do zasadności wspierania samoregulacji i współregulacji, która może ostatecznie przełożyć się na „abstynencję legislacyjną”, co będzie sprzyjać jedynie grupom nacisku i silnym podmiotom życia gospodarczego; dlatego też popiera wnioski Komisji, według których rozporządzenia pozostają nadal najprostszym sposobem osiągania celów Unii Europejskiej i zapewniania pewności prawnej przedsiębiorstwom i obywatelom; zwraca się do Komisji o rozwinięcie bardziej spójnego podejścia w tym zakresie;

15.

podkreśla, że środki o charakterze nielegislacyjnym powinny przestrzegać równowagi sił i właściwych ról poszczególnych instytucji; pragnie wniesienia mądrego i spójnego wkładu w te środki, opierając się na doświadczeniu; podkreśla potrzebę politycznego poparcia tego rodzaju innowacyjnych środków;

16.

uważa, że należy wzmocnić formalne przepisy Unii Europejskiej w ramach przepisów zawartych w traktatach, i unikać „drogi na skróty”, nawet z wykorzystaniem niewiążących przepisów nieformalnych;

17.

wyraża zadowolenie z podjęcia przez Komisję środków mających na celu położenie kresu opóźnieniu w tłumaczeniu na nowe języki UE tekstów będących w trakcie kodyfikacji; ubolewa nad faktem, że Komisja przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu tylko 36 inicjatyw na rzecz kodyfikacji w roku 2006, pomimo że zapowiedziała około 50, oraz 21 inicjatyw w roku 2007, chociaż zapowiedziała około 200;

18.

wzywa Komisję do przestrzegania opublikowanych list kodyfikacji i przekształceń oraz do przedstawiania prawodawcy, w miarę możliwości, wszystkich zapowiedzianych inicjatyw oraz uzasadniania tych, które są pomijane; podkreśla, że Parlament Europejski wykazał dobrą wolę dokonując reformy art. 80 i 80a swojego Regulaminu, które pozwalają rozpatrywać inicjatywy na rzecz uproszczenia w drodze szybszej i prostszej procedury zatwierdzania;

19.

przypomina również Komisji, ze inicjatywy na rzecz kodyfikacji i przekształcenia są zatwierdzane przez Parlament w rozsądnych terminach i że jeżeli w odniesieniu do innych inicjatyw na rzecz uproszczenia terminy wydłużają się, jest to spowodowane faktem, że inicjatywy te są zwykłymi wnioskami legislacyjnymi i jako takie podlegają normalnej procedurze zatwierdzania oraz zwyczajowym terminom;

20.

potwierdza, że pragnie, aby Komisja przyjęła przekształcenie jako zwykłą technikę legislacyjną, nawet jeżeli zamierza dokonać „zmiany” obowiązujących tekstów, by w odniesieniu do każdej inicjatywy mieć pełny obraz tekstu, wraz z określonymi zmianami i wyraźnie oznaczonymi częściami nowymi oraz częściami niezmienionymi;

21.

wzywa ponadto Komisję, aby pamiętała, że w przypadku gdy przekształcenie nie jest możliwe, zwykła technika legislacyjna powinna przewidywać kodyfikację kolejnych zmian danego aktu legislacyjnego w terminie nie przekraczającym sześciu miesięcy; uważa, że zgodnie z wyżej wymienionym porozumieniem międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa (5) można byłoby utworzyć, wspólnie z Radą i Komisją, specjalne struktury w celu promowania uproszczenia, przewidujące odpowiedni udział zainteresowanych stron;

22.

przypomina, że wieloznaczne i nieskuteczne instrumenty tzw. miękkiego prawa mogą mieć, i mają, negatywny wpływ na rozwój prawa Unii Europejskiej oraz na równowagę między instytucjami i dlatego też należy je stosować tylko bardzo ostrożnie — o ile są przewidziane w traktatach i w żadnym wypadku z pominięciem wynikającego z prawa pierwotnego podziału kompetencji — gwarantując w każdym przypadku pewność prawną;

23.

wyraża zadowolenie z faktu, że Komisja postanowiła przekazać nowe wnioski i dokumenty konsultacyjne bezpośrednio parlamentom krajowym, aby zwrócić się o ich reakcję w tak zwanej „fazie rosnącej” prawa wspólnotowego, antycypując w ten sposób przepisy traktatu lizbońskiego; w pełni popiera znaczenie takiej formy współpracy dla ulepszenia jakości i stosowania prawa wspólnotowego, szczególnie zasad pomocniczości i proporcjonalności;

24.

jest zdania, iż transpozycja prawodawstwa powinna być kontrolowana w sposób gruntowny i proaktywny tak, aby uniknąć rozbieżności interpretacji i niepotrzebnego „pozłacania” prawodawstwa; pragnie, aby Komisja Europejska pełniła czynną rolę w procesie transpozycji, wraz z organami nadzoru i grupami ekspertów, zarówno na szczeblu UE, jak i krajowym, bowiem wczesne przeprowadzenie analizy ewentualnych pułapek może zapobiec opóźnieniom i niepotrzebnym obciążeniom dla przedsiębiorstw; wzywa Komisję do zbadania działań, które można by podjąć w celu zapobiegania praktyce „pozłacania”, w tym uprawnienie obywateli do bezpośredniego działania; wzywa do dokonywania uzupełniających ocen skutków zawierających analizę sposobu wdrażania decyzji na szczeblu krajowym i lokalnym; popiera stosowanie w większym stopniu — i w odpowiedni sposób — rozporządzeń; ponownie proponuje, by Parlament opracował w ścisłej współpracy z partnerami krajowymi stosowne procedury nadzorowania transpozycji;

25.

uważa, że w celu zwiększenia skuteczności stosunków z parlamentami krajowymi, należy opracować wspólną koncepcję warunków ustalonych w zasadach pomocniczości i proporcjonalności; w związku z tym w pełni popiera inicjatywę Komisji dotyczącą włączenia znormalizowanego szeregu pytań w celu sporządzania uzasadnień towarzyszących wnioskom Komisji, zgodnie z załącznikiem 3 do dokumentu roboczego Komisji SEC(2007)0737;

26.

wyraża zadowolenie z faktu, że Komisja zapowiedziała zmianę dorobku wspólnotowego w zakresie prawa spółek, księgowości oraz audytu i oczekuje przedstawienia w jak najkrótszym terminie konkretnego wniosku w tej dziedzinie;

27.

ponawia konieczność zmniejszenia zbędnego obciążenia administracyjnego, jakie spoczywa na przedsiębiorstwach w celu spełnienia obowiązku udzielenia informacji przewidzianych zarówno w przepisach europejskich, jak i w krajowych przepisach wykonawczych; podkreśla, że cel Komisji, jakim jest zmniejszenie do roku 2012 obciążeń administracyjnych o 25 %, musi być celem netto, co oznacza, że zmniejszenie uzyskane w określonych obszarach nie może zostać zniweczone przez nowe obciążenia administracyjne; wspiera promowanie stosowania technologii informacyjno-komunikacyjnych; w związku z tym zwraca się do Komisji o ocenę i zmniejszenie, tam gdzie to możliwe, ogólnych obciążeń administracyjnych ciążących na wszystkich zainteresowanych stronach, nawet jeżeli nie są one przedsiębiorstwami;

28.

podkreśla, że dalsze starania na rzecz uproszczenia są również konieczne we wzajemnych relacjach między Komisją a obywatelami, np. w obszarach takich jak zamówienia, usługi finansowe, programy badawcze, zasady pomocy państwowej oraz aplikacje dotyczące finansowania ze środków wspólnotowych;

29.

przypomina o znaczeniu rozsądnego korzystania z klauzul wygaśnięcia dla zapewnienia stosowności prawodawstwa;

30.

potwierdza swoją gotowość do utrzymania i nasilenia współpracy z Radą i Komisją, aby spełnić oczekiwania obywateli i przedsiębiorstw w zakresie uproszczenia przepisów wspólnotowych, w szczególności w odniesieniu do wniosków dotyczących działań przyspieszonych, których celem jest zmniejszenie obciążenia administracyjnego; podkreśla jednak, że w procesie upraszczania procedur decyzyjnych w celu przyspieszenia terminów należy przestrzegać wymogów procedur przewidzianych w traktatach;

31.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/21

A.

mając na uwadze, że skuteczność polityk Unii Europejskiej zależy w znacznej mierze od ich wdrażania na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym oraz że przestrzeganie prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie musi podlegać rygorystycznej kontroli i monitorowaniu dla zagwarantowania, że wywiera ono pożądane pozytywne skutki na codzienne życie obywateli,

B.

mając na uwadze, że właściwa kontrola stosowania prawa wspólnotowego składa się nie tylko z oceny transpozycji pod względem ilościowym, ale także z oceny jakości transpozycji oraz praktyk przyjętych w procesie stosowania prawa wspólnotowego w państwach członkowskich,

C.

mając na uwadze, że w poprzednich latach ogólna liczba postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa wspólnotowego wszczętych przez Komisję stale wzrastała osiągając poziom 2 653 naruszeń wykrytych w 2005 r. i zmniejszyła się nieznacznie do 2 518 w 2006 r. oraz, że akcesja 10 nowych państw członkowskich najwyraźniej nie wpłynęła na liczbę zarejestrowanych naruszeń,

D.

mając na uwadze, że liczba postępowań wszczętych w 2006 r. w związku z niedopełnieniem obowiązku zgłoszenia środków transpozycji w odniesieniu do UE 25 zmniejszyła się o 16 % w porównaniu do 2005 r., z 1 079 do 904, i że wynika z jednej strony ze zmniejszenia się liczby dyrektyw o ostatecznym terminie transpozycji w danym roku ze 123 w 2005 r. do 108 w 2006 r., a z drugiej strony — z bardziej terminowego zgłaszania środków transpozycji przez państwa członkowskie,

E.

mając na uwadze, że statystyki dostarczone przez Komisję za 2006 r. dowodzą, iż sądy wielu państw członkowskich niechętnie korzystają z mechanizmu zapytań wstępnych w oparciu o artykuł 234 Traktatu WE, co może wynikać ze słabej jeszcze znajomości prawa wspólnotowego,

F.

mając na uwadze, że zasada równości wobec prawa narzucałaby obowiązek zapewnienia obywatelom Unii równości nie tylko w odniesieniu do prawa wspólnotowego, ale również transpozycji prawa krajowego, należałoby, aby w kontekście terminów transpozycji prawodawstwa wspólnotowego, państwa członkowskie poza bezpośrednim odwołaniem w przepisach transpozycyjnych, publikowały w Dzienniku Urzędowym, które krajowe przepisy wdrażają dany przepis prawa wspólnotowego i jakie władze lokalne są odpowiedzialne za ich stosowanie,

G.

mając na uwadze, że skargi obywateli nie odgrywają wyłącznie symbolicznej roli w budowaniu „Europy obywateli”, lecz stanowią wymierne i skuteczne narzędzie kontroli stosowania prawa wspólnotowego,

H.

mając na uwadze, że petycje do Parlamentu są ważnym źródłem wiedzy o naruszeniach prawa wspólnotowego w państwach członkowskich, oraz fakt, że w przeciągu ostatnich lat liczba petycji znacznie się zwiększyła, sięgając poziomu ok.1 000 w 2006 r.,

I.

mając na uwadze, że dziedzinami, których najczęściej dotyczą petycje są kwestie związane z uznawalnością dyplomów i kwalifikacji zawodowych, podatkami, prawem do swobodnego poruszania się po terytorium państw członkowskich UE oraz problemami związanymi z dyskryminacją,

J.

mając na uwadze, iż w 2006 r. liczba skarg złożonych do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich utrzymała się na stałym poziomie (3 830 skarg), przy czym 75 % otrzymanych przez Rzecznika skarg wykraczało poza zasięg jego kompetencji dotycząc krajowych lub regionalnych administracji w państwach członkowskich, a 70 % wszczętych dochodzeń dotyczyło podobnie jak w latach poprzednich Komisji Europejskiej,

K.

mając na uwadze, że zakaz dyskryminacji jest jednym z fundamentów integracji europejskiej związanym bezpośrednio z funkcjonowaniem rynku wewnętrznego — zwłaszcza z zasadą swobodnego przepływu osób, usług, towarów i kapitału, oraz gwarantującym równe prawa i szanse wszystkim obywatelom Unii,

L.

mając na uwadze, że obywatelstwo Unii, zapisane w Traktacie z Maastricht, gwarantuje jej obywatelom prawo swobodnego poruszania się po terytorium państw członkowskich, jak również pewne prawa polityczne, na których straży stoją instytucje Unii,

M.

mając na uwadze, że upłynął, ustalony na 30 kwietnia 2006 r., termin wdrożenia dyrektywy 2004/38/WE generalizującej prawo do swobodnego poruszania się po terytorium państw członkowskich,

N.

mając na uwadze istniejące nadal dla studentów utrudnienia w swobodnym przemieszczaniu się czy dostępie do edukacji w innych państwach członkowskich Unii, w postaci barier administracyjnych czy stosowanych systemów kwotowych (dyskryminujących studentów z innych państw przy zapisywaniu się na studia); mając na uwadze, że możliwość interwencji UE jest ograniczona wyłącznie do przypadków dyskryminacji ze względu na narodowość,

O.

mając na uwadze, iż artykuł 39 Traktatu WE stanowi, że swobodny przepływ pracowników oznacza zniesienie wszelkiej dyskryminacji wobec pracowników pochodzących z innych państw członkowskich w zakresie zatrudnienia, płac oraz innych warunków pracy i zatrudnienia oraz, że przepisy wtórne Wspólnoty zawierają wiele regulacji mających za zadanie skutecznie przeciwdziałać tej dyskryminacji,

P.

mając na uwadze bezpośredni związek istniejący między stopniem wdrożenia prawa wspólnotowego między innymi w dziedzinie ochrony środowiska, a możliwością wykorzystania przez dane państwo członkowskie funduszy dostępnych na niezbędne prace inwestycyjne, infrastrukturalne i modernizacyjne,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wyżej wspomniany komunikat Komisji z dnia 5 września 2007 r. i zapowiedź Komisji w zakresie poprawy metod pracy z myślą o określaniu pierwszeństwa oraz sprawniejszym sprawdzaniu dotychczasowych postępowań i zarządzaniu nimi; zauważa jednak, że Komisja nie odpowiedziała jeszcze ani nie podjęła działań w związku ze wspomnianą rezolucją Parlamentu z dnia 21 lutego 2008 r., w której Parlament wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych informacji na temat różnych aspektów wdrażania prawa wspólnotowego, ze szczególnym odniesieniem do opracowania wzmiankowanej nowej metody pracy;

2.

wyraża poważne obawy, że nowa metoda pracy przewidująca odesłanie do danego państwa członkowskiego (odpowiedzialnego in primis za niewłaściwe stosowanie prawa wspólnotowego) skarg otrzymanych przez Komisję, może prowadzić do zmniejszenia jej odpowiedzialności instytucjonalnej jako „strażniczki traktatów” czuwającej nad stosowaniem prawa wspólnotowego zgodnie z art. 211 traktatu WE; zauważa, że Komisja jest często jedyną ostateczną instytucją, do jakiej obywatele mogą zgłosić przypadki niewłaściwego stosowania prawa wspólnotowego; wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi do listopada 2008 r. pierwszego sprawozdania w sprawie metod i rezultatów osiągniętych w pierwszych 6 miesiącach trwania projektu pilotażowego, który rozpoczął się 15 kwietnia 2008 r. z udziałem 15 państw członkowskich;

3.

podkreśla, że artykuł 211 Traktatu WE powierza Komisji instytucjonalną odpowiedzialność za czuwanie nad stosowaniem postanowień Traktatu, jak również środków przyjętych przez instytucje na jego podstawie, oraz że artykuł 226 tego Traktatu upoważnia Komisję do podjęcia działania przeciwko państwom członkowskim w przypadku uchybienia wynikającym z niego zobowiązaniom;

4.

wzywa Komisję do szerokiego stosowania zasady zgodnie z którą, wszelka korespondencja potencjalnie informująca o przypadkach łamania prawa wspólnotowego powinna być rejestrowana jako skarga, chyba że dotyczy ona wyjątkowych okoliczności, o których mowa w pkt. 3 załącznika do komunikatu Komisji z dnia 20 marca 2002 r. w sprawie „Kontaktów ze skarżącym w odniesieniu do naruszeń prawa wspólnotowego” (COM(2002)0141); wzywa Komisję do poinformowania Parlamentu o sposobie, w jaki zasada ta będzie przestrzegana po wejściu w życie nowej metody; wzywa Komisje do informowania i konsultowania z Parlamentem wszelkich zmian wyjątkowych kryteriów uzasadniających brak rejestracji skargi;

5.

zauważa, że głównymi problemami związanymi z procedurą w sprawie naruszenia są jej trwanie (średnio 20,5 miesiąca od rejestracji przypadku we wskazanym terminie do wniesienia skargi do Trybunału Sprawiedliwości na mocy art. 226 Traktatu WE) oraz ograniczone wykorzystanie art. 228; wzywa Komisję do poczynienia wszelkich starań w celu skrócenia stosunkowo długich terminów rozpatrywania skarg czy petycji, a także do znalezienia praktycznych rozwiązań dla przedstawionych problemów poprzez decydowanie po otrzymaniu sprawy czy właściwsze jest zastosowanie alternatywnych metod, takich jak SOLVIT, który wciąż nie jest w wystarczającym stopniu promowany;

6.

zauważa znaczący wzrost przypadków naruszeń wynikających z utrzymującego się nieprzestrzegania orzeczeń Trybunału zrewidowanych w 2006 r. i podkreśla dwa przypadki nałożenia kar pieniężnych na państwa członkowskie; wzywa Komisję do większej stanowczości w stosowaniu artykułu 228 Traktatu WE w celu zapewnienia właściwego stosowania orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości;

7.

z uwagi na stale utrzymujący się problem niedotrzymywania przez państwa członkowskie terminu transpozycji dyrektyw, zwraca się do Komisji z prośbą o przedstawienie listy dyrektyw o najniższym wskaźniku wdrożenia, wraz z wyjaśnieniem możliwych przyczyn takiego stanu rzeczy;

8.

wyraża zadowolenie z powodu wysiłków niektórych dyrekcji generalnych, w szczególności dyrekcji ds. ochrony środowiska, na rzecz poprawy kontroli zgodności przewidzianych w tych dyrektywach, a jednocześnie wyraża niezadowolenie odpowiedziami Komisji na temat poufności badań w zakresie zgodności; ponownie wzywa Komisję do opublikowania na jej stronie internetowej badań zamówionych przez poszczególne dyrekcje generalne w sprawie oceny zgodności krajowych środków wykonawczych z przepisami wspólnotowymi;

9.

zwraca uwagę na niewystarczający poziom współpracy z Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości sądów krajowych większości państw członkowskich, które wciąż niechętnie stosują zasadę pierwszeństwa prawa wspólnotowego; ponadto zauważa bardzo istotną rolę, jaką w poprawnym stosowaniu prawa wspólnotowego odgrywa mechanizm zapytań wstępnych;

10.

popiera wobec powyższego wysiłki Komisji w celu określenia obszarów, w których użyteczne mogłyby być dodatkowe szkolenia dla sędziów krajowych, przedstawicieli zawodów prawniczych i urzędników krajowych organów administracji w zakresie prawa wspólnotowego;

11.

wyraża przekonanie, że porozumienia dotyczące kontroli wdrażania prawa wspólnotowego i ścisła współpraca pomiędzy Komisją, Radą Unii Europejskiej, Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich i właściwymi komisjami Parlamentu Europejskiego mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia skutecznej interwencji we wszystkich przypadkach, w których składający petycję złożył uzasadnioną skargę dotyczącą naruszenia prawa wspólnotowego;

12.

zwraca uwagę, że choć liczba zgłoszeń rzeczywistych naruszeń prawa wspólnotowego w ramach liczby napływających petycji jest niewielka (w 2006 r. było ich 4), to są one niezastąpionym źródłem informacji o najważniejszych potrzebach obywateli i powinny być wskazówką dla Komisji odnośnie podejmowanych inicjatyw legislacyjnych;

13.

podkreśla potrzebę zwiększenia działalności informacyjnej wobec obywateli w celu lepszego ukierunkowania skarżących, by zwracali się do organu wyposażonego w najlepsze kompetencje do zajęcia się ich sprawami czy to na szczeblu krajowym czy europejskim; postuluje wspieranie kultury dobrej administracji i obsługi w instytucjach europejskich w celu zapewnienia obywatelom należytego traktowania i pełnego korzystania ze swoich praw;

14.

sugeruje, by Komisja nadal rozważała możliwość wykorzystania swoich przedstawicielstw w państwach członkowskich do obserwowania i monitorowania wdrażania przepisów w terenie;

15.

podkreśla potrzebę rozważenia uprzednio dyskutowanej idei dotyczącej ogólnego punktu składania wszelkich skarg przez obywateli i dla wszystkich problemów dotyczących kontrolowania stosowania prawa wspólnotowego, zważywszy, że aktualnie obywatele mają do wyboru liczne opcje (petycje, skargi, Rzecznik Praw Obywatelskich, SOLVIT, itd.) oraz, w związku z tym że zcentralizowany system oznaczania mógłby przynieść lepsze rezultaty przy dotrzymaniu terminów;

16.

z zadowoleniem przyjmuje fakt uzupełniania przez Komisję rocznych sprawozdań w sprawie kontroli stosowania prawa wspólnotowego aneksami, które uszczegóławiają zawarte w tych sprawozdaniach informacje oraz przedstawiają istotne statystyki;

17.

uważa, ze stałe komisje Parlamentu powinny odgrywać bardziej aktywną rolę w kontrolowaniu stosowania prawa wspólnotowego; jest przekonany, że komisje te powinny otrzymać odpowiednie wsparcie administracyjne, aby mogły skutecznie wypełniać tę rolę; wzywa grupę roboczą ds. reformy Parlamentu, Komisję Budżetową i inne organy Parlamentu do zbadania możliwości wprowadzenia specjalnej grupy zadaniowej w sekretariacie każdej z komisji dla zagwarantowania stałej i skutecznej kontroli stosowania prawa wspólnotowego;

18.

wzywa do zacieśnienia współpracy między Parlamentem a parlamentami krajowymi w celu promowania i zwiększenia skutecznej kontroli stosowania prawa wspólnotowego na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; uważa, że parlamenty krajowe mają do odegrania znaczącą rolę w monitorowaniu stosowania prawa wspólnotowego, przyczyniając się tym samym do wzmocnienia legitymacji demokratycznej Unii Europejskiej i jej zbliżenia do obywateli;

19.

uważa, że w oparciu o protokół w sprawie parlamentów krajowych załączony do Traktatu Amsterdamskiego, polityki odnoszące się do obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości powinny podlegać specjalnemu zaangażowaniu parlamentów krajowych i Konferencji Komisji Wyspecjalizowanych w Sprawach Wspólnotowych (COSAC); uważa, że zaangażowanie to powinno dotyczyć zarówno fazy przygotowawczej procesu decyzyjnego, jak i wprowadzania w życie przepisów wspólnotowych, tak by umożliwić ustawodawcy europejskiemu i krajowemu przyjęcie koniecznych aktualizacji w sektorach, które pozostają w zakresie wspólnych kompetencji; w związku z tym wzywa właściwe komisje parlamentarne na szczeblu krajowym i europejskim do podjęcia stałych kontaktów w sprawie poszczególnych zagadnień legislacyjnych, dzieląc się wszelkimi informacjami, które mogą być użyteczne w coraz bardziej przejrzystym i skutecznym procesie legislacyjnym na szczeblu europejskim i krajowym; popiera organizowanie spotkań ustawodawców europejskich, na wzór odbytych w dniu 6 kwietnia 2008 r. spotkań z udziałem przedstawicieli parlamentów krajowych przy okazji rewizji decyzji ramowej w sprawie walki z terroryzmem, w trakcie których możliwe było dokonanie oceny nie tylko problemów związanych ze stosowaniem obowiązujących przepisów europejskich, ale również odpowiedniości propozycji zmian przedłożonych do zbadania przez Radę;

20.

zwraca uwagę, że zgodnie z przewidzianym w Traktacie Lizbońskim mechanizmem kontroli przestrzegania zasady subsydiarności, rola parlamentów krajowych w procesie tworzenia prawa wspólnotowego istotnie wzrośnie;

21.

zwraca uwagę, że pojęcie obywatelstwa w znaczący sposób rozszerza zakres zasady zakazu dyskryminacji;

22.

odnotowuje fakt, iż w ostatnim czasie nastąpił rozwój orzecznictwa ETS w oparciu o pojęcie obywatelstwa UE odnośnie swobodnego przemieszczania się, z którego wynika, że państwa członkowskie nie mogą traktować mniej korzystnie swoich obywateli którzy skorzystali z prawa przemieszczania się i pobytu w innym państwie członkowskim, w stosunku do tych którzy z tego prawa nie skorzystali;

23.

wzywa państwa członkowskie do respektowania praw wynikających z obywatelstwa Unii, w tym prawa do korzystania z czynnego i biernego prawa wyborczego do Parlamentu Europejskiego, co ma szczególne znaczenie w kontekście zbliżających się w 2009 r. wyborów;

24.

odnotowuje, że do Parlamentu wpływają petycje, w których podnoszony jest zarzut łamania postanowień dyrektywy 2004/38/WE przez niektóre państwa członkowskie; biorąc pod uwagę fundamentalne znacznie tej dyrektywy dla zapewnienia prawa do swobodnego poruszania się po Unii jej obywatelom; zwraca uwagę, że Komisja zapowiedziała w drugiej połowie 2008 r. raport z wdrażania tej dyrektywy;

25.

wzywa Komisję do dokładnego monitorowania transpozycji dyrektyw 2000/43/WE i 2000/78/WE oraz zgodności z ich postanowieniami ustawodawstwa państw członkowskich wynikającego z tej transpozycji, jak i do dalszego wywierania nacisku na państwa członkowskie — za pomocą postępowań w sprawie naruszenia przepisów oraz w sprawie nieprzestrzegania przepisów — by respektowały spoczywające na nich zobowiązania dotyczące pełnej i jak najszybszej transpozycji tych dyrektyw; uważa, że właściwa komisja parlamentarna Parlamentu powinna uczestniczyć w bieżącym monitorowaniu obowiązków państw członkowskich wynikających z tych dyrektyw;

26.

odnotowuje z zadowoleniem przyjęcie przez Komisję w dniu 2 lipca 2008 r. …, zapowiedzianego w rocznej strategii politycznej na 2008 r., projektu horyzontalnej dyrektywy (COM(2008)0426), wprowadzającej zasadę równego traktowania poza sektorem zatrudnienia i gwarantującej równy dostęp do towarów, usług, mieszkań, szkolnictwa, ochrony socjalnej i przywilejów socjalnych, która stanowi istotne uzupełnienie obecnego pakietu antydyskryminacyjnego;

27.

wzywa Komisję do dokładnej analizy przypadków stosowania przez państwa członkowskie ograniczeń niezależnych od narodowości w dostępie do edukacji dla studentów z innych krajów, w celu zagwarantowania swobodnego przepływu studentów i równości w ich traktowaniu przez systemy szkolnictwa wyższego tych państw;

28.

apeluje szczególnie do tych państw, które w największym stopniu mogą skorzystać z funduszy strukturalnych w ramach wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013, o szybkie i właściwe dostosowanie prawa krajowego do norm europejskich, zwłaszcza w dziedzinie ochrony środowiska, i o uczynienie procedur przetargowych przejrzystymi dla obywatela w celu skutecznego wykorzystania dostępnych środków strukturalnych i przyspieszenia rozwoju społeczno-gospodarczego regionów;

29.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Trybunałowi Sprawiedliwości i Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, jak również parlamentom krajowym oraz rządom państw członkowskich.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/27

A.

mając na uwadze, że starania podjęte przez Parlament i Komisję w celu ustanowienia prawnie wiążących ram dla europejskich agencji regulacyjnych nie dały żadnego rezultatu,

B.

mając na uwadze, że nie osiągnięto istotnych postępów w kwestii projektu porozumienia międzyinstytucjonalnego z 2005 r. ze względu na instytucjonalną i polityczną odmowę Rady oraz ze względu na to, że Komisja postanowiła wycofać swoją propozycję porozumienia międzyinstytucjonalnego i zastąpić ją zachętą do uczestnictwa w dialogu międzyinstytucjonalnym, który ma doprowadzić do przyjęcia wspólnego podejścia,

C.

mając na uwadze, że chociaż na pierwszy rzut oka agencje regulacyjne można uznać za „mikroinstytucje”, jednak mają one wpływ w skali makro na europejski system sprawowania rządów,

D.

mając na uwadze, że nadal konieczne jest zdefiniowanie przynajmniej podstawowych cech strukturalnych agencji regulacyjnych, jako że stały się one uznanym parainstytucjonalnym elementem Unii Europejskiej,

E.

mając na uwadze przedstawioną przez Komisję propozycję utworzenia międzyinstytucjonalnej grupy roboczej, mającej za zadanie sporządzenie wspólnych ram dla agencji regulacyjnych oraz określenie uprawnień poszczególnych instytucji Unii Europejskiej w stosunku do tych agencji,

F.

mając na uwadze, że Komisja musi opracować horyzontalną ocenę agencji regulacyjnych do 2009-2010 r. i w jak najkrótszym czasie przedłożyć Parlamentowi i Radzie sprawozdanie zawierające wnioski z tej oceny,

G.

mając na uwadze, że należy z zadowoleniem przyjąć decyzję Komisji o powstrzymaniu się od wysuwania propozycji utworzenia nowych agencji, dopóki międzyinstytucjonalna grupa robocza nie zakończy swoich prac,

H.

mając na uwadze, że Komisja nie powinna odchodzić od wytycznych projektu porozumienia międzyinstytucjonalnego z 2005 r. w sprawie zmian w podstawowych aktach regulujących działalność istniejących agencji regulacyjnych, aby mogły one dostosować się do nowego podejścia,

I.

mając na uwadze, że istnieją już wspólne ramy prawne (3) dla agencji wykonawczych, którym powierzono czasowo zadanie zarządzania programami wspólnotowymi,

1.

uważa, że propozycja Komisji stanowi inicjatywę zasługującą na uznanie, i deklaruje wolę udziału za pośrednictwem swoich przedstawicieli w pracach międzyinstytucjonalnej grupy roboczej, lecz uważa, że „wspólne podejście” nie spełnia jego oczekiwań co do zawarcia porozumienia międzyinstytucjonalnego; zwraca uwagę, że nie wyklucza to rozwoju innych form porozumienia w wyniku prac grupy roboczej;

2.

wzywa Radę będącą również jednym z organów władzy budżetowej do konstruktywnego udziału w pracach wspomnianej grupy roboczej;

3.

zwraca się do Rady i Komisji o jak najszybsze sporządzenie, wspólnie z Parlamentem, programu prac międzyinstytucjonalnej grupy roboczej, aby mogła rozpocząć prace jesienią 2008 r.;

4.

uważa, że program prac międzyinstytucjonalnej grupy roboczej powinien zawierać m. in. następujące punkty:

5.

wyraża ubolewanie z powodu braku ogólnej strategii tworzenia agencji UE; zauważa, że nowe agencje tworzy się w indywidualnych przypadkach, co prowadzi do powstawania nieprzejrzystego zlepku agencji regulacyjnych, agencji wykonawczych i innych organów wspólnotowych, z których każdy jest wytworem sui generis;

6.

odnotowuje stanowisko Komisji, zgodnie z którym ustanawianie agencji regulacyjnych, które czasami odbywa się przy udziale Parlamentu, jest wyrazem współpracy między państwami członkowskimi, a działalność tych agencji opiera się na współdziałaniu i wykonywaniu uprawnień, których nie można przyznać wyłącznie instytucjom UE pod groźbą narażenia się na zarzut centralizmu;

7.

wzywa Radę i Komisję do wspólnego z Parlamentem działania na rzecz ustanowienia jasnych, wspólnych i spójnych ram określających miejsce, jakie zajmą w przyszłości agencje w systemie sprawowania rządów w UE;

8.

stoi na stanowisku, że należy zapewnić przejrzystość agencji regulacyjnych, zwłaszcza w odniesieniu do ich funkcjonowania, ujawniania informacji i dostępu do informacji oraz planowania działań i odpowiedzialności za nie;

9.

uważa, że priorytetem „wspólnych ram” porozumienia międzyinstytucjonalnego powinno być zracjonalizowanie funkcjonowania i zoptymalizowanie wartości dodanej agencji regulacyjnych dzięki zapewnieniu większej przejrzystości, widocznej kontroli demokratycznej oraz wzmocnionej skuteczności;

10.

uważa, że konieczne jest ustanowienie minimalnych wspólnych reguł i zasad dotyczących struktury, funkcjonowania i kontroli ogółu agencji regulacyjnych, niezależnie od ich charakteru;

11.

uważa, że uczestnictwo w działaniach agencji regulacyjnych będzie musiało zostać zagwarantowane poprzez formalne ukonstytuowanie procesu konsultacji i dialogu z zainteresowanymi stronami;

12.

uważa, że różnorodność strukturalna i funkcjonalna agencji skłania do poważnej refleksji nad parametrami regulacyjnymi, dobrym systemem rządzenia i stosunkami międzyinstytucjonalnymi pod względem centralizacji i decentralizacji;

13.

opowiada się za zagwarantowaniem zasady sprawnego zarządzania poprzez wspólne podejście do procesu doboru kadr, planowania budżetowego i zarządzania zasobami, skutecznego zarządzania i oceny wyników;

14.

zbada, czy podjęte przez Komisję zobowiązanie do odrzucania wniosków o ustanowienie nowych agencji regulacyjnych nie powinno również obejmować dwóch pozostających w zawieszeniu wniosków dotyczących sektorów energii i telekomunikacji;

15.

podkreśla potrzebę ustanowienia kontroli parlamentarnej nad tworzeniem i funkcjonowaniem agencji regulacyjnych, która powinna polegać przede wszystkim na:

16.

zwraca się do Komisji o przedłożenie w stosownym czasie wniosków z horyzontalnej oceny agencji regulacyjnych, przed zakończeniem okresu 2009-2010 r., aby wnioski te mogły zostać wzięte pod uwagę przez międzyinstytucjonalną grupę roboczą;

17.

wzywa Komisję do określenia wskaźników pozwalających na porównywanie wyników i określenie jasnych reguł zakończenia mandatu agencji w przypadku słabych wyników;

18.

zwraca się do przewodniczącego i do Konferencji Przewodniczących o nadanie pierwszeństwa kwestii utworzenia grupy roboczej zaproponowanej przez Komisję oraz uważa za stosowne, aby Parlament był w tej grupie reprezentowany przez przewodniczących lub sprawozdawców Komisji Spraw Konstytucyjnych, Komisji Budżetowej, jak również dwóch innych komisji mających doświadczenie praktyczne w monitorowaniu działań agencji regulacyjnych;

19.

ponawia wezwanie ze strony Parlamentu i Komisji, zawarte w projekcie porozumienia międzyinstytucjonalnego z 2005 r., do włączenia decyzji o siedzibie agencji do aktu podstawowego;

20.

pragnie ponownie podkreślić znaczenie systematycznego zapewnienia na szczeblu międzyinstytucjonalnym stosowania procedury określonej w pkt. 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (4) (PM z dnia 17 maja 2006 r.) i podkreśla potrzebę nadania odpowiedniego dalszego biegu wspólnemu oświadczeniu Parlamentu, Rady i Komisji z dnia 13 lipca 2007 r. w sprawie agencji zdecentralizowanych;

21.

wyraża przekonanie, że szczegółowa procedura określająca stosowanie tego przepisu jest absolutną koniecznością; uważa, że taka procedura dałaby możliwość przejęcia niektórych ważnych aspektów zablokowanego projektu porozumienia międzyinstytucjonalnego z 2005 r., być może w połączeniu z pewnymi dostosowaniami do ramowego rozporządzenia finansowego dla agencji (5);

22.

uważa, że jeżeli ocena wykazuje brak możliwości zapewnienia skuteczności zdecentralizowanej administracji i jej efektywności pod względem kosztów, Unia Europejska nie powinna zawahać się przed odwróceniem aktualnej tendencji zlecenia na zewnątrz zadań Komisji i powinna ustanowić jasne zasady w zakresie zakończenia mandatu zdecentralizowanych agencji;

23.

popiera zamiar Komisji, by nie proponować tworzenia żadnych nowych zdecentralizowanych agencji do czasu zakończenia procesu oceny, w szczególności w związku z faktem, że margines bieżących wieloletnich ram finansowych utrudniałby w znacznym stopniu finansowanie jakichkolwiek nowych organów Wspólnoty bez dogłębnej rewizji planowania;

24.

uważa, że z budżetowego punktu widzenia następujące kwestie są najważniejsze w zakresie programu prac międzyinstytucjonalnej grupy roboczej w sprawie przyszłości agencji UE:

25.

przypomina w związku z tym definicję „agencji” określoną na posiedzeniu trójstronnym w dniu 7 marca 2007 r. kiedy to postanowiono, że dla celu stosowania art. 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pojęcie „agencja” zostanie zdefiniowane w oparciu o kryterium, czy dany organ został ustanowiony na mocy art. 185 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (6) (rozporządzenie finansowe);

26.

chciałby podkreślić znaczenie, jakie przywiązuje do jasnej i spójnej terminologii w odniesieniu do agencji, która powinna zostać ustalona dla wspólnego użytku; przypomina, że „agencje regulacyjne” stanowią jedynie podgrupę agencji zdecentralizowanych;

27.

uważa, że należy przedyskutować problemy związane z kalendarzem, jak również aspekty prawne i proceduralne, jakie mogą się pojawić, jeżeli porozumienie w sprawie finansowania nowej agencji na mocy art. 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. nie zostanie zawarte na czas, równocześnie z podjęciem decyzji przez ustawodawcę; uważa za równie niezbędne, by zbadać zabezpieczenia proceduralne dla zapewnienia pełnego zaangażowania władzy budżetowej we wszystkie kwestie mające wpływ na budżet, takie jak rozszerzenie zadań agencji;

28.

przypomina o wezwaniu Parlamentu z 2005 r. do obowiązkowego przeprowadzania oceny efektywności pod względem kosztów przed zaproponowaniem utworzenia nowej agencji; ocena ta powinna w szczególności koncentrować się na kwestii, czy opcja utworzenia agencji (w tym prawdopodobne koszty związane z kontrolą i koordynacją) jest bardziej efektywna pod względem kosztów niż samodzielne wykonanie tych zadań przez służby Komisji, ale również na takich kwestiach, jak mandat i metody pracy agencji oraz jej stopień niezależności od Komisji, co stanowi obiekt szczególnego zainteresowania ustawodawcy;

29.

podkreśla konieczność regularnego i skoordynowanego przeprowadzania oceny i kontroli — unikając powielania i nakładania się działań — w celu oszacowania wartości dodanej już istniejących zdecentralizowanych agencji, które nie podlegają już zakresowi pkt. 47 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.; uważa, że jest to kolejny etap już podjętych działań, które zaowocowały wspólnym oświadczeniem w sprawie agencji wspólnotowych przyjętym podczas posiedzenia trójstronnego dnia 18 kwietnia 2007 r., uzgodniono „regularną ocenę istniejących agencji Wspólnoty, ze szczególnym naciskiem na ich efektywność pod względem kosztów, szczegółowo wyjaśniając kryteria których użyto przy wyborze agencji podlegającej ocenie”;

30.

zauważa, że przeprowadzona analiza powinna odpowiadać na kilka podstawowych kwestii związanych z efektywnością pod względem kosztów i mogłaby zostać przeprowadzona w oparciu m. in. o następujące kryteria:

31.

zaznacza, że uwzględniając ogólny wpływ agencji na budżet, Komisja musi w przekonujący sposób wykazać, że sprawowanie władzy w Europie poprzez agencje jest najbardziej efektywną pod względem kosztów, skuteczną i odpowiednią opcją wdrażania polityki europejskiej aktualnie i w bliskiej przyszłości;

32.

podkreśla konieczność ustanowienia minimalnych uniwersalnych standardów, między innymi w odniesieniu do roli i politycznej odpowiedzialności Komisji w stosunku do agencji, wsparcia przyznawanego przez państwa goszczące agencje oraz terminowego i przejrzystego wyboru siedziby agencji, co mogłoby zostać określone w rozporządzeniach ustanawiających agencje;

33.

przypomina, że działaniami agencji należy zarządzać zgodnie z zasadami rachunkowości i przepisami rozporządzenia finansowego; podkreśla obowiązki agencji dotyczące procedury uzyskania absolutorium;

34.

uważa ponadto, że bardzo ważne jest, by spróbować określić wspólne zasady prezentacji budżetów agencji, tak aby wskaźniki budżetowe, takie jak wskaźniki wykonania agencji czy indywidualne składniki dochodów i wydatków były bardziej przejrzyste i porównywalne; uważa, że ogólna prezentacja pomocy przyznanej agencjom z budżetu UE może wymagać dostosowania do zadań i roli agencji nowej generacji;

35.

podkreśla, że według danych zawartych w powyższym komunikacie Komisji obecnie istnieje 29 agencji regulacyjnych, które zatrudniają około 3 800 pracowników, a ich budżet wynosi około 1 100 mln EUR rocznie, łącznie z wkładem Wspólnoty w wysokości około 559 mln EUR;

36.

nalega, aby proces audytu/udzielania absolutorium był proporcjonalny do całkowitego budżetu agencji; w szczególności zauważa, że zasoby, którymi dysponuje Europejski Trybunał Obrachunkowy, nie zwiększyły się wraz ze wzrostem liczby agencji, jaki miał miejsce w ostatnich latach;

37.

ponawia swój apel wyrażony w ust. 7 rezolucji z dnia 22 kwietnia 2008 r. w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu agencjom, aby wyniki działalności agencji były poddawane regularnemu audytowi (na zasadzie ad hoc) Europejskiego Trybunału Obrachunkowego lub innego niezależnego audytora; uważa, że kontrole te nie powinny ograniczać się do tradycyjnych elementów zarządzania finansami i właściwego wykorzystania finansów publicznych, lecz powinny dotyczyć również wydajności i skuteczności administracji oraz obejmować ocenę każdej agencji pod kątem zarządzania finansami;

38.

uważa, że wszystkie agencje powinny wraz z planem zatrudnienia przedstawiać wykaz pracowników stałych i tymczasowych oraz ekspertów krajowych, a także przedstawiać wszelkie zmiany, jakie nastąpiły w stosunku do dwóch poprzednich lat;

39.

zwraca uwagę na specjalne sprawozdanie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 5/2008 w sprawie należytego zarządzania finansami przez agencje, zawierające szczególne odniesienie do audytu wyników;

40.

wzywa Komisję do połączenia funkcji administracyjnych mniejszych agencji w celu stworzenia masy krytycznej pozwalającej agencjom na działanie w zadowalającym stopniu zgodne z przepisami obowiązującymi w dziedzinie zamówień publicznych oraz z rozporządzeniem finansowym i regulaminami pracowniczymi (7);

41.

nalega, by Komisja dokonała krytycznej analizy wniosków budżetowych agencji, jako że większość agencji nie wykorzystuje wnioskowanych środków;

42.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom państw członkowskich.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/33

A.

mając na uwadze, że w lipcu 2005 r. MTK wydał nakaz aresztowania Josepha Kony’ego, przewodniczącego i głównodowodzącego LRA, stawiając mu 33 zarzuty zbrodni przeciwko ludzkości i zbrodni wojennych, który to nakaz został zmieniony we wrześniu 2005 r.; mając na uwadze, że wydano również nakazy aresztowania innych wysokich rangą dowódców LRA, m. in. Vincenta Ottiego, Okota Odhiambo oraz Domica Ongwena;

B.

mając na uwadze, że 33 zarzuty stawiane Josephowi Kony’emu obejmują 12 zarzutów zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości, w tym morderstwa, gwałty, zniewolenie, zniewolenie seksualne oraz nieludzkie akty poważnego okaleczania ciała i zadawania bólu oraz 21 zarzutów zbrodni wojennych, w tym morderstwa, okrucieństwa wobec ludności cywilnej, celowego kierowania ataków na ludność cywilną, grabieże, nakłanianie do gwałtu i przymusowe wcielanie dzieci do wojska;

C.

mając na uwadze, że LRA prowadzi walki w regionie już od 1986 r., rzekomo przeciwko rządowi Ugandy;

D.

mając na uwadze, że od 1986 r. w północnej części Ugandy panuje bunt zbrojny, aktualnie pod nazwą LRA;

E.

mając na uwadze, że w sierpniu 2006 r. rząd Ugandy oraz LRA podpisały porozumienie o zawieszeniu działań wojennych;

F.

mając na uwadze, że w okresie największych zamieszek w północnej Ugandzie w 2005 r. ok. 1,6 mln ludzi zostało przesiedlonych i zamieszkuje obozy dla przesiedleńców wewnętrznych, zaś dziesiątki tysięcy dzieci musiały każdej nocy nocować w centrach miast, aby uchronić się przed niebezpieczeństwem; mając na uwadze, że chociaż od 2006 r. połowa przesiedleńców wewnętrznych mogła powrócić do domu lub w rodzinne okolice, sytuacja wielu z nich jest nadal krytyczna, ponieważ boją się oni powrotu przed podpisaniem ostatecznego porozumienia pokojowego,

G.

mając na uwadze, że tragiczne skutki tego konfliktu, którego pokłosiem są uprowadzenia ponad 20 000 dzieci oraz ogromne ludzkie cierpienie, zwłaszcza wśród ludności cywilnej, a także przypadki rażącego naruszania praw człowieka, masowe wysiedlenia ludności oraz załamanie się struktur socjalnych i ekonomicznych, wywołują głębokie zaniepokojenie; mając na uwadze, że uprowadzenia dzieci i wykorzystywanie ich jako niewolników seksualnych lub żołnierzy są zbrodniami wojennymi i zbrodniami przeciw ludzkości;

H.

mając na uwadze, że tylko w 2008 r. LRA przeprowadziła między 200 a 300 porwań w Republice Środkowoafrykańskiej, północnym Sudanie i Demokratycznej Republice Konga, stosując taką samą przemoc wobec nowego pokolenia ofiar;

I.

mając na uwadze, że w lipcu 2008 r. LRA zaatakowała Armię Wyzwolenia Sudanu w Nabandze zabijając około 20 żołnierzy tej armii;

J.

mając na uwadze, że Joseph Kony wielokrotnie nie przyjechał do Dżuby i do dziś odmawia podpisania ostatecznego porozumienia pokojowego „zanim kwestia nakazów aresztowania wydanych przez Międzynarodowy Trybunał Karny oraz inne kwestie poruszone w porozumieniu pokojowym nie zostaną rozstrzygnięte przez wspólną grupę kontaktową”; mając na uwadze, że ostateczne porozumienie pokojowe było negocjowane przez specjalnego wysłannika Sekretarza Generalnego ONZ ds. pertraktacji z LRA, byłego prezydenta Mozambiku, Joaquima Chissano;

K.

mając na uwadze, że Joseph Kony wykorzystał okres przerwy w trakcie trwania procesu pokojowego do przegrupowania i reorganizacji LRA w Republice Konga;

L.

mając na uwadze, że z powodu niezdolności państw-stron do zaaresztowania Kony’ego oraz pozostałych dowódców LRA, armia ta aktualnie wzmacnia swe siły poprzez uprowadzenia;

M.

mając na uwadze, że zdaniem Funduszu Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom (UNICEF) we wrześniu 2008 r. LRA porwała 90 uczniów kongijskich z miast Kiliwa i Duru w Republice Konga oraz zaatakowała wiele innych terenów, powodując masowe przesiedlenia w tym rejonie;

N.

mając na uwadze, że MTK odgrywa kluczową rolę, jeżeli chodzi o zapobieganie popełnianiu poważnych zbrodni objętych jego jurysdykcją oraz ograniczanie ich zakresu, oraz stanowi podstawowy środek umacniania szacunku dla międzynarodowego prawa humanitarnego oraz praw człowieka, przyczyniając się w ten sposób do wolności, bezpieczeństwa, sprawiedliwości oraz rządów prawa, a także do zachowania pokoju oraz poprawy bezpieczeństwa międzynarodowego;

O.

mając na uwadze, że jurysdykcja MTK obejmuje najpoważniejsze zbrodnie stanowiące przedmiot niepokoju społeczności międzynarodowej, a w szczególności ludobójstwo, zbrodnie przeciwko ludzkości oraz zbrodnie wojenne popełnione po 1 lipca 2002 r.;

P.

mając na uwadze, że na podstawie statutu rzymskiego państwa-strony zobowiązały się do walki z takimi zbrodniami w swych krajowych jurysdykcjach i popierania interwencji ze strony MTK w przypadkach niespełnienia przez nie zobowiązań w tym zakresie;

Q.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie UE, za wyjątkiem Republiki Czeskiej, ratyfikowały statut rzymski;

R.

mając na uwadze, że zgodnie ze wspomnianą umową o współpracy zawartą między UE a MTK między innymi w celu ułatwienia wypełniania zobowiązania współpracy i pomocy, strony wyraziły zgodę na ustanowienie odpowiednich, regularnych kontaktów pomiędzy MTK a ośrodkiem współpracy z Trybunałem utworzonym przez UE;

S.

mając na uwadze, ze UE oraz jej państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby zagwarantować reprezentację jak największej liczby państw w MTK, uwzględniając ten cel w trakcie negocjacji (zarówno dwu-, jak i wielostronnych), a także w trakcie prowadzenia dialogu politycznego z państwami trzecimi oraz organizacjami regionalnymi;

T.

mając na uwadze, że MTK powinien zostać uwzględniony w stosunkach zewnętrznych UE, a kwestie ratyfikacji i wdrażania statutu rzymskiego powinny być poruszane w trakcie dialogu z państwami trzecimi (w trakcie szczytów oraz innych spotkań wysokiego szczebla) na temat praw człowieka i kwestii politycznych, także w kontekście współpracy na rzecz rozwoju, np. w ramach umowy z Kotonu;

1.

wzywa rząd Ugandy oraz rządy państw ościennych, a zwłaszcza rząd Republiki Konga, do pełnej współpracy z MTK w prowadzonych przez niego dochodzeniach i postępowaniach sądowych; wzywa zwłaszcza do współpracy w niezwłocznym aresztowaniu i wydaniu Josepha Kony’ego oraz innych osób oskarżonych przez MTK;

2.

głęboko ubolewa nad zaprzestaniem wysiłków na rzecz aresztowania Josepha Kony’ego i innych osób oskarżonych przez MTK; przypomina rządowi Ugandy, że jako strona statutu rzymskiego MTK ma on obowiązek pełnej współpracy z tym trybunałem;

3.

zwraca uwagę, że statut rzymski stanowi, iż po wydaniu osób MTK rząd Ugandy może zwrócić się o przekazanie prowadzonych przeciwko nim postępowań do sądów ugandyjskich, pod warunkiem, że MTK uzna, że sądy te są zdolne do zbadania i osądzenia podejrzanych z LRA wymienionych w nakazach aresztowania oraz że wyrażają ku temu chęć;

4.

domaga się, aby rząd Ugandy powstrzymał się od zawierania jakichkolwiek porozumień z LRA niezgodnych z prawem międzynarodowym;

5.

domaga się, aby państwa członkowskie UE, Unia Afrykańska (UA), a zwłaszcza państwa sąsiadujące z Ugandą podeszły do kwestii realizacji nakazów aresztowania w sposób spójny;

6.

żąda bezwarunkowego i natychmiastowego uwolnienia wszystkich osób uprowadzonych przez LRA, a zwłaszcza dzieci, które mogą stać się niewolnikami seksualnymi lub być zmuszane do walki w ramach tej armii;

7.

wzywa społeczność międzynarodową do prowadzenia dochodzeń w sprawie niedawnych zarzucanych nadużyć LRA w Republice Środkowoafrykańskiej, Republice Konga i Sudanie Południowym oraz do ujawnienia wyników niepodanych do wiadomości publicznej dochodzeń ONZ w sprawie nadużyć w Republice Środkowoafrykańskiej;

8.

domaga się od rządów w regionie, Misji Obserwacyjnej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Demokratycznej Republice Konga (MONUC) oraz innych obserwatorów rozmów pokojowych z ramienia rządów międzynarodowych, aby śledziły posunięcia LRA poprzez intensywny nadzór granic regionalnych oraz aby nadzorowały przepływ broni i innych dostaw do tej armii i zakazały ich oraz aby informowały o nich opinię publiczną; wzywa do opracowania skutecznych planów wykonania nakazów aresztowania MTK przy jednoczesnym ograniczeniu zagrożenia życia ludności cywilnej i bez użycia nadmiernej przemocy, także przy udziale MONUC;

9.

domaga się, aby państwa członkowskie UE, a zwłaszcza te, które zaangażowane były w proces pokojowy w Ugandzie i w Dżubie, skoordynowały swoje wysiłki z wysiłkami rządów regionalnych, sekretariatu ONZ oraz sił pokojowych w celu realizacji nakazów aresztowania przywódców LRA wydanych przez MTK;

10.

zwraca uwagę na fakt, że wspólnym celem UE i UA jest sprawiedliwość;

11.

przypomina, że na mocy statutu rzymskiego państwa-strony zobowiązały się położyć kres bezkarności sprawców najpoważniejszych zbrodni mających znaczenie dla społeczności międzynarodowej oraz przyczynić się do zapobiegania popełnianiu takich zbrodni; jest głęboko przekonany, że MTK oraz trybunały doraźne przyczyniają się do procesu pojednania i pokoju;

12.

wyraża zaniepokojenie brakiem zdecydowanych wysiłków w kierunku unikania zakłóceń w dostawach międzynarodowej pomocy przynoszących korzyści LRA i umożliwiających Josephowi Kony’emu ponowne zbrojenie się; domaga się zlikwidowania sieci dostaw do LRA; wzywa rząd Sudanu do zaprzestania udzielania LRA wsparcia finansowego i wojskowego;

13.

wzywa UE oraz międzynarodowych darczyńców, aby wspierali rozbrojenie, demobilizację oraz ponowną integrację byłych żołnierzy LRA, powroty przesiedleńców wewnętrznych oraz zadośćuczynianie ofiarom;

14.

z zadowoleniem przyjmuje bliskie i regularne kontakty pomiędzy wyższymi rangą urzędnikami MTK i UE; zwraca uwagę na silne wsparcie ze strony UE dla uczestnictwa w statucie rzymskim oraz wdrażania go; podkreśla, że czołowa rola UE ma kluczowe znaczenie dla wzmocnienia mandatu MTK;

15.

jest głęboko przekonany, że w dłuższej perspektywie czasowej MTK przyczyni się do zapobieżenia nowym okrucieństwom; zwraca uwagę, że niezaaresztowanie Josepha Kony’ego zaowocowało dalszymi aktami przemocy i naruszania praw człowieka; podkreśla, że bez zadośćuczynienia ofiarom nie może zapanować pokój i pojednanie;

16.

zaleca, aby Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE śledziło sytuację w północnej Ugandzie oraz przypadki naruszania praw człowieka przez LRA;

17.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, jak również specjalnemu przedstawicielowi UE na region Wielkich Jezior Afrykańskich, specjalnemu przedstawicielowi UE w Unii Afrykańskiej, rządowi Ugandy, rządom państw członkowskich UE oraz członkom Rady Bezpieczeństwa ONZ, instytucjom Unii Afrykańskiej oraz prokuratorowi MTK.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/38

A.

mając na uwadze, że handel dziećmi nadal stanowi istotny problem i że każdego roku ponad dwa miliony dzieci staje się ofiarami handlu, którego celem jest przymusowa praca i wykorzystywanie seksualne,

B.

mając na uwadze, że rozwój nowych technologii komunikacyjnych prowadzi do wzmożonego handlu dziećmi i sprawia, że zwalczanie tego procederu jest coraz trudniejsze,

C.

mając na uwadze, że władze krajowe i organizacje pozarządowe w państwach członkowskich nadal nie podejmują skutecznych działań wobec problemu handlu dziećmi ze względu na niewystarczającą współpracę transgraniczną, brak wyspecjalizowanych szkoleń lub niewłaściwe wdrożenie obowiązujących norm prawnych,

1.

wzywa państwa członkowskie do uznania walki z handlem dziećmi za priorytetowy cel w swojej krajowej polityce ochrony dziecka;

2.

wzywa Parlament Europejski i Radę do zapewnienia niezbędnych środków w ramach strategii Komisji na rzecz wspierania i ochrony praw dzieci;

3.

wzywa państwa członkowskie do dalszej aktywnej współpracy oraz wymiany wiedzy i doświadczeń z odpowiednimi organami UE i organizacjami pozarządowymi w celu zapobiegania handlowi dziećmi i zwalczania go, a także w celu zapewnienia odpowiedniego traktowania ofiar takiego handlu;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy Radzie i Komisji.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/40

A.

mając na uwadze fakt, że UE znajduje się w krytycznej sytuacji w związku z kryzysem finansowym, a także wyzwaniem, jakim są zmiany klimatu oraz koniecznością opracowania jasnego rozwiązania instytucjonalnego,

B.

mając na uwadze, że obecny kryzys finansowy, wywołany kredytami hipotecznymi o podwyższonym ryzyku udzielanymi w USA, ma swoje źródła m. in. w nazbyt ekspansywnej polityce pieniężnej prowadzonej przez amerykańską Rezerwę Federalną, w braku przejrzystości na rynkach finansowych, nadmiernym zadłużeniu instytucji finansowych w stosunku do ich aktywów, wadliwym nadzorze rynków finansowych, złej jakości stosowanych wskaźników i nieprawidłowych założeniach dotyczących rozwoju cen nieruchomości rozprzestrzenił się na cały świat w wyniku coraz bardziej zintegrowanego charakteru rynków,

C.

mając na uwadze, że innowacyjność na rynku finansowym może być użyteczna, jednak tego rodzaju produkty finansowe wymagają regulacji i przejrzystości dla zapewnienia właściwej równowagi między wydajnością a stabilnością, oraz że rynki finansowe powinny służyć realnej gospodarce,

D.

mając na uwadze, że istniejące narzędzia nie zdołały ograniczyć wpływu kryzysu finansowego w sposób zmniejszający koszty zbiorowe i niebezpieczeństwa oraz że należy zapewnić spójny unijny nadzór nad coraz bardziej zintegrowanymi, europejskimi rynkami finansowymi; mając na uwadze, że stabilność finansowa oraz zarządzanie kryzysowe wymagają jednak zaangażowania nie tylko organów nadzoru, lecz również innego rodzaju podmiotów;

E.

mając na uwadze, że w konkluzjach prezydencji w sprawie kryzysu finansowego pominięto odniesienie do Parlamentu Europejskiego jako współprawodawcy wykonującego decyzje Rady Europejskiej,

F.

mając na uwadze, że procedury ratyfikacji traktatu z Lizbony zakończyły 24 państwa członkowskie, mając na uwadze, że reformy instytucjonalne przewidziane przez traktat lizboński są pilnie potrzebne dla zapewnienia sprawnego i wyważonego funkcjonowania Unii Europejskiej przy zachowaniu pełnej kontroli demokratycznej,

G.

mając na uwadze, że wobec istotnych wydarzeń politycznych zaplanowanych na 2009 r., zwłaszcza wyborów do PE i mianowania nowego składu Komisji Europejskiej, wymagana jest jasność co do przepisów instytucjonalnych, które będą obowiązywać,

H.

mając na uwadze, że UE odgrywa istotną rolę na scenie międzynarodowej w dziedzinie walki ze zmianami klimatu poprzez zarówno przewodnictwo w negocjacjach międzynarodowych, jak i poprzez znaczne ograniczenia, do jakich zobowiązała się w 27 państwach członkowskich; mając na uwadze w tym kontekście, że Rada Europejska z 8 i 9 marca 2007 r. zobowiązała się do osiągnięcia redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 20 % do 2020 r., który to cel zostanie zwiększony do 30 % w przypadku osiągnięcia kompleksowego porozumienia międzynarodowego,

I.

mając na uwadze, że walka ze zmianami klimatu stanowi najważniejszą kwestię i cel wyznaczony przez Unię Europejską i należy ją prowadzić na szczeblu międzynarodowym w sposób kompleksowy,

J.

mając na uwadze, że do realizacji celów strategii lizbońskiej i goeteborskiej oraz pakietu energetyczno-klimatycznego konieczne są inwestycje długoterminowe oraz że należy w tej sprawie nadal zwiększać rolę Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI),

1.

podkreśla wyraźnie znaczenie faktu, że europejskie polityki makroekonomiczne muszą zapewniać szybkie i dobrze skoordynowane reakcje w celu przywrócenia globalnego wzrostu gospodarczego; zauważa jednak, że nie należy kwestionować zasad paktu na rzecz stabilności i wzrostu oraz że państwa członkowskie powinny dążyć do konsolidacji fiskalnej;

2.

jest poważnie zaniepokojony sytuacją na rynkach finansowych i wzywa do dalszej intensyfikacji skoordynowanych działań mających na celu przywrócenie zaufania do rynków;

3.

z zadowoleniem przyjmuje konkluzje prezydencji, które zatwierdziły środki podjęte przez Eurogrupę 12 października 2008 r., jako pierwszy istotny i skoordynowany krok w stronę przywrócenia zaufania do rynków, ożywienia pożyczek międzybankowych i wsparcia funduszy własnych banków, tak aby mogły nadal udzielać pożyczek przedsiębiorstwom i gospodarstwom domowym; zgadza się, że działania te były konieczne, by powstrzymać obecny kryzys finansowy;

4.

uważa za sprawę zasadniczą, by państwa członkowskie wykazały zdolność poważnego zaangażowania i skutecznego zarządzania kryzysem w celu przywrócenia stabilnych warunków rynkowych, ponieważ jest to niezbędne do odzyskania zaufania; uważa, że pierwsze w historii posiedzenie szefów państw i rządów strefy euro, podejmujące decyzje w tym właśnie charakterze, powinno być początkiem dłuższego procesu;

5.

zauważa, że konsekwencje obecnego kryzysu wykraczają poza rynki finansowe, w szczególności w odniesieniu do rentowności przedsiębiorstw, zatrudnienia, finansów osobistych i MŚP, oraz że konsekwencje te byłyby nie do przewidzenia, gdyby organy krajowe, Europejski Bank Centralny (EBC) i inne banki centralne nie wprowadziły mechanizmów mających na celu przywrócenie zaufania do systemu finansowego;

6.

podkreśla potrzebę działania w obszarze stabilności finansowej i ryzyka systemowego; nalega, by Komisja i Rada ożywiły agendę lizbońską i do końca tego roku dostosowały krajowe programy reform w państwach członkowskich do obecnej sytuacji zakłóceń gospodarczych, aby chronić miejsca pracy i dochody obywateli UE;

7.

jest przekonany, że potrzebne jest trwałe otoczenie makroekonomiczne nastawione na wzrost; przypomina o podstawowym znaczeniu stałego dostępu do kredytów dla obywateli i małych i średnich przedsiębiorstw oraz inwestycji w infrastrukturę w celu uniknięcia radykalnego spadku wzrostu gospodarczego i zatrudnienia; podkreśla rolę, jaką w tym zakresie może potencjalnie odegrać EBI;

8.

jest zdecydowany wspierać środki na rzecz przywrócenia płynności na rynkach, co umożliwi ponowny dostęp do kredytów dla przedsiębiorstw i osób fizycznych; zdaje sobie sprawę z potrzeby uspokojenia podatników, że wszelkie przyjęte środki będą odpowiedzią na ich obawy oraz zauważa, że przywrócenie stabilności finansowej ma kluczowe znaczenie dla przyszłego wzrostu gospodarczego; zwraca się do państw członkowskich o dokonanie przeglądu funkcjonowania obecnego systemu finansowego, jeżeli rzeczywiście pragną odbudować zaufanie do rynków finansowych i rozwiązać kryzys finansowy w skali światowej;

9.

z dużym zadowoleniem przyjmuje szybką i kompleksową reakcję Komisji w kwestii stosowania zasad dotyczących pomocy państwa do środków przyjętych w stosunku do instytucji finansowych; w kontekście ścisłego monitorowania środków nadzwyczajnych wzywa Komisję do utworzenia zespołu interdyscyplinarnego, w skład którego wejdą eksperci z DG Konkurencja, komitetów trzeciego poziomu oraz Europejskiego Systemu Banków Centralnych, w celu połączenia wiedzy i fachowych umiejętności oraz zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich zrównoważonych, bezstronnych i dobrych jakościowo ocen sytuacji;

10.

docenia decyzję Komisji dotyczącą utworzenia grupy wysokiego szczebla w celu opracowania stabilnej i trwałej struktury nadzoru, która sprzyja lepszej międzysektorowej i transgranicznej integracji i koordynacji; kładzie akcent na znaczenie przyznania jej w krótkim czasie jasno określonego mandatu oraz przedkładania przez nią sprawozdań Radzie, Komisji i Parlamentowi Europejskiemu;

11.

popiera utworzenie „jednostki ds. kryzysu finansowego” oraz zwraca się do Rady o uzgodnienie w krótszym terminie sposobu jej funkcjonowania oraz współpracy z ustanowioną grupą wysokiego szczebla; zdecydowanie krytykuje fakt, że w skład tej komórki ds. kryzysu nie wchodzą przedstawiciele Parlamentu; popiera utworzenie systemu wczesnego ostrzegania o szerszych uprawnieniach, prowadzonego przez Komisję oraz EBC i upoważnionego do koordynacji i egzekwowania przepisów, w którym powinny uczestniczyć komitety trzeciego poziomu;

12.

popiera decyzję Rady o wzmocnieniu roli EBI jako pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy;

13.

wyraża zaniepokojenie niebezpieczeństwem występującym na rynkach finansowych, wywołanym rozmiarami pakietów pomocy państwowej i uważa za ważne, że w interesie podatników i budżetów państw członkowskich leży, by wydatkowaniu środków publicznych na ratowanie instytucji finansowej towarzyszył zawsze nadzór publiczny, poprawa zarządzania, ograniczenie wynagrodzeń, ścisła odpowiedzialność wobec organów publicznych i strategie inwestycyjne na rzecz gospodarki realnej;

14.

wzywa Radę do współpracy z Parlamentem i wzywa Komisję do skorzystania z uprawnień do występowania z inicjatywą proponowania środków na rzecz wzmocnienia ram UE w zakresie regulacji i nadzoru oraz zarządzania kryzysowego na szczeblu regulacyjnym UE;

15.

podkreśla konieczność dokładnej analizy przyczyn obecnego kryzysu finansowego, w szczególności stosowności nadzoru i zgodności z obowiązującymi przepisami; ponawia apel o przyjęcie środków legislacyjnych dotyczących w szczególności uregulowania banków i nadzoru nad nimi, roli agencji ratingowych, sekurytyzacji i nadzoru nad sekurytyzacją, funduszy hedgingowych i innych rodzajów nowej instytucji, roli dźwigni finansowej, wymogów przejrzystości, zasad likwidacji, rozliczania rynków pozagiełdowych (OTC) oraz mechanizmów zapobiegania kryzysom; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący zwiększenia minimalnej ochrony wkładów bankowych i ponownie podkreśla swoje zaangażowanie w szybką analizę tego wniosku;

16.

ponownie podkreśla konieczność wzmocnienia procesu Lamfalussy'ego zgodnie z wymogiem postawionym w swojej rezolucji z 9 października 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie działań następczych w związku z metodą Lamfalussy'ego (1), w tym nadzoru największych transgranicznych grup finansowych przez kolegia, oraz zapewnienie jasnego statusu prawnego i większych uprawnień komitetom trzeciego poziomu jako środka służącego poprawie nadzoru w UE i ułatwieniu dialogu międzynarodowego oraz koordynacji polityki w tej dziedzinie;

17.

zwraca uwagę, że kryzys wykraczający poza jurysdykcje krajowe nie może być rozwiązywany jedynie indywidualnie przez organy krajowe oraz że w sytuacji kryzysowej kluczowe znaczenie ma transgraniczna współpraca i wzajemne zaufanie między organami nadzoru; wzywa Komisję oraz właściwe organy krajowe do wspólnego opracowania odpowiednich wniosków dotyczących skutecznego zarządzania kryzysowego, które zostaną następnie rozpatrzone przez Parlament; zwraca uwagę na znaczenie silnej koordynacji na szczeblu UE w trakcie posiedzenia na szczeblu G8 i jest głęboko przekonany o potrzebie ogólnoświatowych rozwiązań problemu kryzysu, które wspierałyby ustanowienie nowego porządku finansowego, obejmującego reformę instytucji z Bretton Woods;

18.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę na rzecz niezwłocznego promowania konferencji międzynarodowej jako forum do dyskusji nad działaniami w dziedzinie regulacji i nadzoru, które należy podjąć w reakcji na obecny kryzys; wyraża przekonanie, że UE musi odegrać wiodącą rolę w dyskusjach na temat przyszłości międzynarodowej struktury finansowej; zwraca się do Rady Europejskiej i Komisji o włączenie w ten proces Parlamentu Europejskiego;

19.

wzywa Komisję do przedstawienia bez dalszej zwłoki wniosku dotyczącego przeglądu dyrektywy Rady 2003/48/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (2);

20.

ponownie wyraża szacunek dla wyniku irlandzkiego referendum i dla wyników procedur ratyfikacyjnych w pozostałych państwach członkowskich oraz uważa, że można rozwiać obawy wyrażone przez Irlandczyków, aby przed wyborami europejskimi znaleźć rozwiązanie, które byłoby do przyjęcia dla wszystkich; jest gotowy udzielić rządowi i parlamentowi irlandzkiemu wszelkiej pomocy, jakiej mogą potrzebować w celu przedłożenia zestawu propozycji, które doprowadzą do szerszego, bardziej świadomego konsensusu w społeczeństwie irlandzkim co do przyszłości Irlandii w zreformowanej i umocnionej Unii Europejskiej, które będą do zaakceptowania przez partnerów Irlandii z UE;

21.

wzywa Radę Europejską do określenia na kolejnym posiedzeniu metody i harmonogramu pozwalających na osiągnięcie tego celu;

22.

uważa, że cele UE w zakresie zmian klimatu na okres po 2012 r. nie powinny być kwestionowane na skutek obecnego międzynarodowego kryzysu finansowego; zobowiązuje się do ścisłej współpracy z Radą i Komisją w celu jak najszybszego znalezienia skutecznego i możliwego do zrealizowania porozumienia w sprawie zmian klimatycznych i pakietu energetycznego; zaznacza jednak, że kluczowe znaczenie dla przemysłu UE i jego pracowników oraz dla konsumentów ma szczegółowa ocena środków na rzecz realizacji tych celów pod kątem ich wpływu na sektorową i ogólną konkurencyjność przedsiębiorstw UE; przypomina Radzie, że w tym przypadku stosuje się procedurę współdecyzji, w której wymagana jest kwalifikowana większość głosów;

23.

wzywa Radę do utrzymania proponowanego ambitnego celu obowiązkowego osiągnięcia 20 % udziału zrównoważonej energii odnawialnej w ogólnym końcowym zużyciu energii we Wspólnocie oraz obowiązkowego 10 % udziału energii z trwałych źródeł odnawialnych w sektorze transportu każdego państwa członkowskiego do 2020 r.;

24.

odnotowuje poparcie wyrażone również przez Radę Europejską na rzecz przejścia do celu zmniejszenia emisji o 30 % w przypadku osiągnięcia porozumienia międzynarodowego pod warunkiem, że kraje rozwinięte zaangażują się w dążenie do porównywalnego zmniejszenia emisji, a kraje rozwijające się, które uczyniły postępy gospodarcze, wniosą odpowiedni wkład do tych wysiłków, adekwatnie do ich odpowiedzialności i odpowiednich zdolności;

25.

przypomina, że dla przemysłu UE jest niezwykle ważne, aby w przypadku sektorów najbardziej narażonych na „delokalizację” (czyli proces przenoszenia aktywności gospodarczej za granicę) i utratę konkurencyjności wprowadzić niezbędne środki na rzecz elastyczności;

26.

zwraca uwagę na fakt, że potencjał wychwytywania i magazynowania dwutlenku węgla w zakresie przyczynienia się do obniżenia emisji CO2 w sektorze energetycznym i emisji wytwarzanych przez obiekty przemysłowe został uznany, między innymi, przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu; wzywa w związku z tym Radę do zagwarantowania udostępnienia odpowiednich środków finansowych, tak aby 12 projektów pokazowych, o które zaapelowała, mogło zacząć funkcjonować od 2015 r.;

27.

przypomina o konieczności dołączenia do wniosków legislacyjnych składających się na całościowy pakiet dotyczący zmian klimatycznych i energii wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady określającego normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz obniżenia poziomów emisji CO2 pochodzących z samochodów dostawczych (COM(2007)0856);

28.

wzywa do silnego zaangażowania politycznego na rzecz przejścia w kierunku niskoemisyjnej gospodarki UE, wraz ze wzrostem wykorzystania źródeł lokalnych, rozproszonym wytwarzaniem energii i środkami oszczędności energii w celu promowania odnawialnych źródeł energii, efektywności energetycznej oraz innych niskoemisyjnych źródeł energii, a także do dążenia do zróżnicowania dostaw energii oraz zmniejszenia zależności od przywożonych paliw kopalnych, ponieważ przejście to jest najbardziej logiczną reakcją na wyższe ceny ropy naftowej; popiera priorytetowe znaczenie poparcia tych strategicznych środków poprzez silne zobowiązania finansowe w dziedzinie badań i rozwoju;

29.

wzywa Radę i Komisję do konsekwentnego wypełniania zaleceń Parlamentu służących wspólnej europejskiej zewnętrznej polityce energetycznej, w szczególności poprzez promowanie jednomyślności UE w negocjacjach z dostawcami energii oraz krajami przesyłu oraz ochronę jej globalnych interesów, rozwój skutecznej dyplomacji energetycznej, przyjęcie skuteczniejszych mechanizmów reagowania na sytuacje kryzysowe oraz zagwarantowanie zróżnicowania dostawców energii; przypomina o potrzebie przyjęcia w tym celu strategii, której towarzyszyć będą instrumenty konieczne do jej realizacji apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na budowę brakujących połączeń międzysieciowych, zwłaszcza we wschodniej części Europy;

30.

z zadowoleniem przyjmuje apel Rady o wzmocnienie i uzupełnienie kluczowych elementów infrastruktury; wzywa Komisję, by wdrożyła transeuropejskie sieci energetyczne i ustanowiła plan priorytetowych połączeń wzajemnych, nie zaniedbując odbioru skroplonego gazu ziemnego, infrastruktury regazyfikacyjnej i obiektów magazynowych; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że szczególną uwagę zwrócono na odosobnione regiony UE; podkreśla znaczenie dalszego rozwoju europejskich połączeń wzajemnych i infrastruktury sieciowej dla zwiększenia udziału rynkowego energii pochodzącej z przybrzeżnych elektrowni wiatrowych; zwraca uwagę, że wzajemne połączenia transgraniczne wymagać będą specjalnych środków, takich jak preferencyjne finansowanie lub zwolnienia podatkowe; zauważa, że uzupełnienie brakujących połączeń w sieciach transeuropejskich poprawi bezpieczeństwo dostaw i przyczyni się do zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego;

31.

podkreśla konieczność zacieśnienia współpracy z krajami sąsiadującymi w regionie Morza Czarnego w ramach porozumienia instytucjonalnego i wielostronnego obejmującego kwestie dotyczące bezpieczeństwa dostaw i tranzytu energii oraz przejrzystości funkcjonowania rynku;

32.

zaznacza, że bezpieczeństwo dostaw energii jest priorytetem Unii Europejskiej; zaznacza w tym kontekście, że opracowywanie w UE wspólnych projektów dotyczących odnawialnych źródeł energii musi odgrywać kluczową rolę w zapewnianiu dostaw energii przy równoczesnym zachowaniu zgodności z celami strategii lizbońskiej i göteborskiej;

33.

podkreśla, że efektywność energetyczna jest nie tylko najbardziej rentownym sposobem zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych, ale również ma ona bezpośredni pozytywny wpływ na gospodarkę, poprzez niższe rachunki za paliwo i większą siłę nabywczą konsumentów pożytkowaną na towary i usługi; wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia wdrożenia istniejącego prawodawstwa i polityki w zakresie wydajności energetycznej;

34.

uważa, że w pełni operacyjny rynek wewnętrzny ma kapitalne znaczenie dla bezpieczeństwa dostaw; odnotowuje fakt, że tworzenie rynku energii w UE wciąż nie zostało zakończone i że niezbędne jest jego pełne wdrożenie; z zadowoleniem przyjmuje wezwanie do sfinalizowania pakietu legislacyjnego dotyczącego rynku wewnętrznego energii przed końcem kadencji Parlamentu; wzywa Radę do rozpoczęcia negocjacji z Parlamentem w sprawie tego pakietu w oparciu o porozumienie polityczne osiągnięte w dniu 10 października 2008 r. na posiedzeniu Rady ds. Energii;

35.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę francuskiej prezydencji dotyczącą Europejskiego paktu w sprawie imigracji i azylu promującego spójne i zrównoważone podejście do migracji za pośrednictwem dwóch celów: zagwarantowania legalnych kanałów migracji przy jednoczesnym rozwiązaniu problemu nielegalnej migracji; w tym kontekście uważa, że wspólna polityka imigracyjna powinna opierać się na założeniu, że migranci to pojedynczy członkowie społeczeństwa i potencjalni obywatele; ponadto uważa, że państwa członkowskie powinny próbować ustanowić jasne i skuteczne narzędzia polityczne integracji społecznej; uznaje zatem, że paktowi temu powinny towarzyszyć konkretne wnioski legislacyjne;

36.

zgadza się z Radą, że pakt w sprawie imigracji powinien dostarczyć ram dla działania w trakcie przyszłych prezydencji;

37.

jest zdania, że konfliktów na Kaukazie nie można rozwiązać za pomocą wojska, i zdecydowanie potępia wszystkich, którzy uciekli się do użycia siły i przemocy, aby zmienić sytuację w separatystycznych regionach Gruzji — Osetii Południowej i Abchazji;

38.

przypomina o nieproporcjonalnych działaniach wojskowych przeprowadzonych przez Rosję w Gruzji na początku sierpnia 2008 r. i jej agresji w głąb kraju, jak również o jej jednostronnej decyzji uznania niezależności Abchazji i Południowej Osetii;

39.

wzywa Rosję do poszanowania suwerenności i integralności terytorialnej Gruzji, a także nienaruszalności uznanych przez państwa członkowskie UE granic tego państwa;

40.

podkreśla, że UE musi dokonać przeglądu swojej polityki wobec Rosji, jeśli ta ostatnia nie wywiąże się ze swoich zobowiązań podjętych w ramach porozumień z 12 sierpnia i 8 września 2008 r.;

41.

z zadowoleniem przyjmuje stanowisko Rady w sprawie sytuacji w Gruzji; przypomina o zobowiązaniach zawartych w porozumieniach z dnia 12 sierpnia i 8 września 2008 r.; podkreśla, że zasadniczym dodatkowym krokiem jest wycofanie oddziałów rosyjskich z obszarów sąsiadujących z Południową Osetią i Abchazją; wzywa do umożliwienia uchodźcom bezpiecznego i szybkiego powrotu, któremu towarzyszyć powinno rozmieszczenie obserwatorów UE w terenie; ubolewa, że rozmowy rosyjsko-gruzińskie w Genewie w dniu 15 października 2008 r. zakończyły się niepowodzeniem;

42.

wyraża ubolewanie z powodu niewpuszczenia Misji Obserwacyjnej Unii Europejskiej (UEMM) w Gruzji do dwóch regionów separatystycznych, w których Rosja planuje rozmieścić regularne oddziały wojska w sile 7 600 żołnierzy, zastępując nimi niewielki kontyngent rosyjskich sił pokojowych rozmieszczonych na obu terytoriach po zawarciu porozumień o zawieszeniu broni z lat 1992-1994;

43.

oczekuje na konkluzje międzynarodowej konferencji darczyńców na rzecz Gruzji w dniu 22 października 2008 r.; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do udzielenia Gruzji silnego wsparcia politycznego, finansowego i praktycznego; wzywa Komisję do dostarczenia i szybkiego zastosowania środków zmierzających do rehabilitacji i odbudowy obszarów objętych konfliktem oraz zwiększenia pomocy humanitarnej z myślą o ponownym osiedleniu osób dotkniętych wojną i zapewnieniu im przed zimą schronienia;

44.

zwraca uwagę na konieczność rozwiązania wszelkich kwestii nierozwiązanych na międzynarodowej konferencji w Genewie, w szczególności jeśli chodzi o sytuację i przyszłość Południowej Osetii i Abchazji, jak również utrzymującą się obecność wojskową Rosji w Achalgori i Perevi w Południowej Osetii oraz w wąwozie Kodori w Abchazji; zwraca uwagę, że do czasu rozwiązania tych kwestii niemożliwa jest pełna normalizacja stosunków UE z Rosją;

45.

przypomina władzom Rosji o znaczeniu zagwarantowania, by osoby i organizacje pozarządowe zaangażowane w obronę praw człowieka i praw obywatelskich mogły działać zgodnie ze zobowiązaniami Rosji wobec Rady Europy oraz by nie były one prześladowane;

46.

wzywa Radę i Komisję do rozważenia selektywnego stosowania wobec Białorusi europejskiego instrumentu sąsiedztwa i partnerstwa oraz europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka poprzez bardziej zdecydowane rozszerzenie wsparcia dla białoruskiego społeczeństwa obywatelskiego; akcentuje konieczność pełnego włączenia białoruskiej opozycji demokratycznej w dialog między UE a Białorusią;

47.

wzywa Radę i Komisję do nawiązania prawdziwego dialogu z władzami Białorusi, opartego na zasadzie warunkowości i stopniowania, wyposażonego we wzorcowe wskaźniki, harmonogramy, klauzule weryfikacji i odpowiednie środki finansowe;

48.

z zadowoleniem przyjmuje wsparcie udzielone przez Radę Europejską „partnerstwu wschodniemu”, które obecnie opracowywane jest przez Komisję w celu wzmocnienia stosunków pomiędzy Unią Europejską a jej wschodnimi sąsiadami; podkreśla, że partnerstwo to musi mieć konkretną i wyraźną treść, zwłaszcza w zakresie swobodnego przepływu i wolnego handlu, ale również musi być wyposażone w wystarczające środki finansowe w ramach budżetu UE;

49.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/46

1.

występuje do Rady z następującymi zaleceniami i uwagami:

w kwestii aspektów proceduralnych

w kwestii zakresu i celu

w kwestii ochrony danych

2.

zachęca państwa członkowskie i parlamenty krajowe analizujące obecnie tę umowę i/lub umowę ze Stanami Zjednoczonymi (Belgia, Czechy, Hiszpania, Węgry, Holandia, Polska) do uwzględnienia powyższych uwag i zaleceń;

3.

przypomina Radzie, że w przypadku wejścia w życie traktatu lizbońskiego wszystkie umowy dotyczące PNR powinny zostać poddane przeglądowi poprzez włączenie Parlamentu Europejskiego na sprawiedliwych zasadach;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz przedstawienia go do wglądu Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Australii.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/50

A.

mając na uwadze, że Traktat WE uznaje prawa podstawowe określone w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także w konstytucjach państw członkowskich oraz w różnych traktatach i konwencjach międzynarodowych za podstawowy punkt odniesienia dla prawa i praktyki Wspólnoty,

B.

mając na uwadze, że Traktat WE ustala szereg istotnych zasad; mając na uwadze, że jednym z podstawowych celów Wspólnoty jest rynek wewnętrzny o wymiarze społecznym, oparty na zniesieniu między państwami członkowskimi przeszkód w swobodnym przepływie towarów, osób, usług i kapitału,

C.

mając na uwadze, że jedną z tych zasad jest uznawanie podstawowych praw konstytucyjnych obywateli, w tym prawa do zakładania związków zawodowych, prawa do strajku i prawa do negocjowania układów zbiorowych,

D.

mając na uwadze, że podstawowe zasady rynku wewnętrznego obejmują swobodę przepływu pracowników, swobodę przedsiębiorczości i swobodę świadczenia usług,

E.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 39 Traktatu WE swoboda przepływu pracowników obejmuje zniesienie wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową między pracownikami państw członkowskich w zakresie zatrudnienia, wynagrodzenia i innych warunków pracy,

F.

mając na uwadze, że ograniczenia podstawowych swobód są na mocy traktatu WE dopuszczalne, jeśli służą one słusznym celom zgodnym z traktatem, są uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, są właściwe dla zagwarantowania realizacji wyznaczonych celów i nie wykraczają poza to, co jest niezbędne dla ich osiągnięcia, mając jednocześnie na uwadze, że zgodnie z art. 52 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wszelkie ograniczenia w korzystaniu z praw i wolności uznanych w karcie mogą być wprowadzone wyłącznie wtedy, jeżeli są proporcjonalne i konieczne oraz jeżeli rzeczywiście realizują cele interesu ogólnego uznawane przez Unię lub wynikają z potrzeby ochrony praw i wolności innych osób,

G.

mając na uwadze, że ETS uznaje prawo do podejmowania działań zbiorowych za prawo podstawowe stanowiące nieodłączną część ogólnych zasad prawa wspólnotowego; mając na uwadze, że prawo to będzie również zagwarantowane w traktatach jeżeli traktat z Lizbony zostanie ratyfikowany,

H.

mając na uwadze, że Komisja Europejska wielokrotnie podkreślała znaczenie istniejących krajowych ram regulacyjnych prawa pracy i rokowań zbiorowych dla ochrony praw pracowników,

I.

mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu zatytułowanym: Stosunki pracy w Europie w 2006 r. Komisja stwierdza, iż wysoce rozwinięte systemy rokowań zbiorowych mogą mieć pozytywny wpływ na integrację społeczną,

J.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 136 Traktatu WE Wspólnota i państwa członkowskie „mają na celu poprawę warunków życia i pracy, tak aby umożliwić ich wyrównanie z jednoczesnym zachowaniem postępu”; mając na uwadze, że z myślą o osiągnięciu tego celu art. 140 traktatu WE przewiduje, iż Komisja ma promować bliską współpracę między państwami członkowskimi w kwestiach polityki społecznej, szczególnie w sferach dotyczących prawa zrzeszania się i rokowań zbiorowych między pracodawcami i pracownikami,

K.

mając na uwadze, że zgodnie z preambułą dyrektywy o delegowaniu pracowników wspieranie świadczenia usług ponad granicami wymaga wolnej i uczciwej konkurencji i środków gwarantujących poszanowanie praw pracowniczych zgodnie z ramami prawnymi odnoszącymi się do krajowego prawa pracy i stosunków przemysłowych w państwach członkowskich,

L.

mając na uwadze, że w punkcie 12 preambuły dyrektywy o delegowaniu pracowników stwierdza się jasno, że „prawo wspólnotowe nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich w stosowaniu ich ustawodawstwa lub zbiorowych układów pracy zawartych przez pracodawców i pracowników w stosunku do wszystkich osób zatrudnionych nawet tymczasowo na ich terytorium, mimo że ich pracodawca prowadzi działalność gospodarczą w innym państwie członkowskim” oraz że „prawo wspólnotowe nie zabrania państwom członkowskim stosowania odpowiednich środków w celu zagwarantowania przestrzegania tych zasad”,

M.

mając na uwadze, że osiągnięcie celu dyrektywy o delegowaniu pracowników, jakim jest stworzenie klimatu uczciwej konkurencji i opracowanie środków gwarantujących poszanowanie praw pracowniczych w erze gospodarki, w której świadczenie usług ponad granicami jest coraz powszechniejsze, jest ważne w kontekście ochrony zainteresowanych pracowników, przy równoczesnym poszanowaniu ram prawa pracy i stosunków pracy w państwach członkowskich, pod warunkiem, że nie narusza to prawodawstwa wspólnotowego,

N.

mając na uwadze, że zgodnie z dyrektywą o delegowaniu pracowników prawo państw członkowskich musi ustanawiać „trzon” obowiązkowych zasad minimalnej ochrony pracowników delegowanych, których należy przestrzegać w kraju przyjmującym, przy zachowaniu możliwości stosowania warunków zatrudnienia korzystniejszych dla pracowników,

O.

mając na uwadze, że art. 3 ust. 8 dyrektywy o delegowaniu pracowników daje możliwość wdrożenia dyrektywy poprzez ustawodawstwo lub poprzez układy zbiorowe uznane za powszechnie stosowane lub które są powszechnie stosowane do wszystkich podobnych przedsiębiorstw w danym przemyśle lub które zostały zawarte przez najbardziej reprezentatywne organizacje przedstawicieli pracodawców i pracowników na poziomie krajowym oraz są stosowane na całym terytorium kraju; mając na uwadze, że ETS stwierdza również, że skoro dyrektywa nie ma na celu harmonizacji systemów ustalających warunki pracy i zatrudnienia, państwa członkowskie posiadają swobodę w wyborze, na poziomie krajowym, systemu, który nie został wyraźnie wymieniony wśród systemów przewidzianych dyrektywą o delegowaniu pracowników,

P.

mając na uwadze, że trzon przepisów zawarty w art. 3 ust. 1 dyrektywy o delegowaniu pracowników to międzynarodowe obowiązkowe zasady, uzgodnione wspólnie przez państwa członkowskie; mając na uwadze, że przepisy dotyczące polityki publicznej zawarte w art. 3 ust. 10 zawierają również międzynarodowe obowiązkowe zasady, ale są ograniczone w ten sposób, że państwa członkowskie mają swobodę dostosowania do nich prawa krajowego; mając na uwadze, że stosowanie art. 3 ust. 10 jest ważne dla państw członkowskich, gdyż dzięki niemu mogą one uwzględniać różnorodność rynku pracy, politykę społeczną i inne kwestie obejmujące ochronę pracowników, przy poszanowaniu zasady równego traktowania,

Q.

mając na uwadze, że mobilność pracowników przyczyniła się znacznie do zatrudnienia, dobrobytu i integracji europejskiej, dając obywatelom nowe możliwości rozwoju wiedzy i doświadczenia oraz podniesienia standardu życia,

R.

mając na uwadze, że art. 28 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej przyznaje prawo do rokowań i działań zbiorowych,

S.

mając na uwadze, że dyrektywa o delegowaniu pracowników umożliwiła ponad milionowi pracowników pracę za granicą, na bezpiecznych warunkach oraz bez problemów i konfliktów,

T.

mając na uwadze, że jednolite stosowanie i egzekwowanie postanowień dyrektywy o delegowaniu pracowników ma zasadnicze znaczenie dla realizacji jej celów, a zwłaszcza przestrzegania obowiązujących w państwach członkowskich ustaleń z zakresu rokowań zbiorowych,

U.

mając na uwadze, że art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy usługowej wyraźnie wskazuje, iż celem jej nie jest zastąpienie dyrektywy o delegowaniu pracowników i że dyrektywa o usługach nie narusza przepisów dyrektywy o delegowaniu pracowników,

V.

mając na uwadze, że w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2679/98 wprowadzono poniższą klauzulę (zwanej klauzulą Montiego) z myślą o swobodnym przepływie towarów; artykuł 2: „Niniejsze rozporządzenie nie może być interpretowane jako naruszające w jakikolwiek sposób wykonywanie podstawowych praw uznanych w państwach członkowskich, w tym prawa lub wolności strajku. Prawa te zawierać mogą również prawo lub wolność podejmowania innych działań objętych szczególnymi systemami stosunków pracy właściwych każdemu państwu członkowskiemu”,

W.

mając na uwadze, że w art. 1 ust. 7 dyrektywy stwierdza się, że: „Niniejsza dyrektywa nie narusza korzystania z praw podstawowych uznawanych w państwach członkowskich oraz w prawie wspólnotowym. Nie narusza także prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz podejmowania akcji protestacyjnych, zgodnie z prawem i praktykami krajowymi zgodnymi z prawem wspólnotowym”,

X.

mając na uwadze, że Rada Europejska ustaliła zasady tworzenia modeli rynku pracy obejmujących zarówno wysoki poziom bezpieczeństwa, jak i wysoki poziom elastyczności (tzw. model „flexicurity”); mając na uwadze, że uznaje się, że w znacznej części wdrożonych z powodzeniem modeli „flexicurity” występują silni partnerzy społeczni i szeroki zakres rokowań zbiorowych,

Y.

mając na uwadze, że rolą ETS jest interpretowanie prawa wspólnotowego w świetle podstawowych praw i wolności oraz zapewnianie zgodności z prawem przy interpretowaniu i stosowaniu traktatu WE,

Z.

mając na uwadze, że do sądów krajowych należy ustalenie, czy w poszczególnych przypadkach spełnione zostały kryteria pozwalające na ograniczenie podstawowych swobód w zgodzie z prawem wspólnotowym,

AA.

mając na uwadze, że prawo do podejmowania działań zbiorowych i do zawierania układów zbiorowych jest prawem podstawowym, stanowiącym nieodłączną część ogólnych zasad prawa wspólnotowego; mając na uwadze, że w tym kontekście ETS nie powinien opierać się na oświadczeniu Rady i Komisji z dnia 24 września 1996 r., które nie zostało przyjęte przez Parlament Europejski jako współprawodawcę, co ograniczyłoby wykładnię pojęć „przepisy porządku publicznego” i „przepisy krajowe istotne dla porządku politycznego” jedynie do obowiązkowych zasad określonych w prawodawstwie,

AB.

mając na uwadze, że wyrok ETS z dnia 21 września 1999 w sprawie C-67/96 Albany International BV  (20) w dziedzinie prawa konkurencji przyznał związkom zawodowym szerokie kompetencje w zakresie kwestii dotyczących rynku pracy,

AC.

mając na uwadze, że w ETS oraz pomiędzy Trybunałem a rzecznikami generalnymi odnotowano różnice w poglądach i wykładniach we różnych sprawach odnoszących się do dyrektywy o delegowaniu pracowników, w szczególności w wyżej wymienionych sprawach Laval i Rüffert, mając na uwadze, że takie różnice poglądów i wykładni mogą stanowić argument za doprecyzowaniem przepisów w świetle równowagi między podstawowymi prawami i swobodami,

1.

podkreśla, że swoboda świadczenia usług to jeden z kamieni węgielnych w budowie wspólnej Europy; jest jednak zdania, że dla równowagi muszą jej towarzyszyć prawa podstawowe i cele społeczne wyznaczone w traktatach oraz prawo partnerów publicznych i społecznych do zapewniania niedyskryminujących warunków, równego traktowania i poprawy warunków życia i pracy; przypomina, że negocjacje i działania zbiorowe należą do praw podstawowych uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, oraz że równe traktowanie jest podstawową zasadą Unii Europejskiej;

2.

jest zdania, że każdy obywatel UE powinien mieć prawo do pracy w dowolnym miejscu w Unii Europejskiej, a tym samym prawo do równego traktowania; dlatego też ubolewa, że prawo to nie jest stosowane jednakowo w całej UE; jest zdania, że istniejące uregulowania przejściowe należy poddać rygorystycznemu przeglądowi przez Komisję w celu dokonania oceny, czy są one faktycznie potrzebne do zapobiegania zakłóceń na krajowych rynkach pracy, a jeżeli okaże się inaczej, należy je jak najszybciej usunąć;

3.

podkreśla, że swoboda świadczenia usług nie stoi w sprzeczności i nie jest nadrzędna wobec podstawowego prawa partnerów społecznych do prowadzenia dialogu społecznego i sporów zbiorowych, tym bardziej że w niektórych państwach członkowskich prawo to gwarantuje konstytucja; podkreśla, że celem klauzuli Montiego była ochrona konstytucyjnych praw podstawowych w kontekście rynku wewnetrznego; przypomina jednocześnie, że swobodny przepływ pracowników jest jedną z czterech wolności rynku wewnętrznego;

4.

z zadowoleniem przyjmuje traktat z Lizbony oraz fakt, że Karta praw podstawowych Unii Europejskiej ma przybrać charakter prawnie wiążący; zauważa, że objęłoby to prawo związków zawodowych do negocjowania i zawierania układów zbiorowych na właściwym szczeblu, a w razie konfliktu interesów do podejmowania działań zbiorowych (takich jak strajk) w celu obrony swoich interesów;

5.

podkreśla, że swoboda świadczenia usług nie jest nadrzędna wobec praw podstawowych określonych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a zwłaszcza prawa związków zawodowych do wchodzenia w spór zbiorowy, tym bardziej że w niektórych państwach członkowskich prawo to gwarantuje konstytucja; podkreśla zatem, że wyżej wymienione orzeczenia ETS w sprawach Rüffert, Laval i Viking pokazują konieczność wyjaśnienia, iż swobody gospodarcze ustanowione w traktatach należy interpretować w sposób nienaruszający wykonywania podstawowych praw socjalnych uznanych przez państwa członkowskie i przez prawo wspólnotowe, w tym prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz podejmowania działań zbiorowych, oraz nienaruszający autonomii partnerów społecznych przy wykonywaniu tych praw podstawowych z myślą o interesach społecznych i ochronie pracowników;

6.

podkreśla, że dyrektywa o delegowaniu pracowników umożliwia władzom publicznym i partnerom społecznym określenie warunków zatrudnienia korzystniejszych dla pracowników zgodnie z różnymi tradycjami państw członkowskich;

7.

podkreśla, że 22 punkt preambuły dyrektywy o delegowaniu pracowników nie narusza prawa państw członkowskich w zakresie zbiorowych działań na rzecz obrony interesów zawodowych, co potwierdza art. 137 ust. 5 Traktatu WE;

8.

dlatego podkreśla potrzebę zachowania i wzmocnienia zasady równego traktowania, jednakowej płacy za tę samą pracę w tym samym miejscu pracy zgodnie z art. 39 i art. 12 Traktatu WE; uważa, że w ramach swobody świadczenia usług lub swobody przedsiębiorczości przynależność państwowa pracodawcy, pracowników lub pracowników delegowanych nie może stanowić uzasadnienia nierówności w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia lub wykonywania praw podstawowych, takich jak prawo strajku;

9.

podkreśla wagę zapobiegania negatywnemu wpływowi na modele rynku pracy, które już dziś łączą duży stopień elastyczności na rynku pracy z wysokim poziomem bezpieczeństwa, i dalszego wspierania tych modeli;

10.

zauważa, że horyzontalny skutek pewnych postanowień traktatu WE zależy od spełnienia określonych warunków, m. in. warunku przyznawania praw jednostkom, które mają interes w przestrzeganiu odnośnych zobowiązań; wyraża zaniepokojenie faktem, że w konkretnych przypadkach niedawnych orzeczeń ETS horyzontalny skutek art. 43 traktatu WE został należycie wyodrębniony, i uważa, że może to skutkować wnoszeniem większej liczby spraw przed ETS;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zgodnie z zasadami i tradycją Unii Europejskiej szereg państw członkowskich we współpracy z partnerami społecznymi stworzyło wysokie standardy warunków pracy, które poprawiają dobrostan wszystkich pracowników i wspierają wzrost gospodarczy oraz konkurencyjność;

12.

uważa, że intencje prawodawcy zawarte w dyrektywie o delegowaniu pracowników oraz w dyrektywie usługowej nie są zgodne z wykładniami, które mogą zachęcać do nieuczciwej konkurencji między przedsiębiorstwami; zauważa, że przedsiębiorstwa, które podpisują i stosują układy zbiorowe, mogą znaleźć się w gorszej sytuacji w konkurencji z przedsiębiorstwami, które takie układy odrzucają;

13.

uważa, że właściwe stosowanie i wdrażanie przepisów dyrektywy o delegowaniu pracowników jest kluczowe dla zapewnienia realizacji jej celów, a mianowicie dla łatwiejszego świadczenia usług, przy jednoczesnym zagwarantowaniu odpowiedniej ochrony pracowników oraz pełnego poszanowania porozumień o stosowaniu układów zbiorowych obowiązujących w państwach członkowskich, do których pracownicy są delegowani w ramach tej dyrektywy;

14.

uważa również, że swoboda świadczenia usług transgranicznych na rynku wewnętrznym jest uzupełniana zapewnieniem, że krajowi i zagraniczni usługodawcy mają do czynienia z podobnymi warunkami gospodarczymi i rynkiem pracy w miejscu dostarczenia usług;

15.

aktywnie wspiera konkurencyjność opartą na wiedzy i innowacyjności określoną w strategii lizbońskiej;

16.

kwestionuje wprowadzenie zasady proporcjonalności w środkach podejmowanych przeciwko przedsiębiorstwom, które opierając się na swobodzie przedsiębiorczości lub świadczenia usług ponad granicami, rozmyślnie stosują gorsze warunki zatrudnienia; jest zdania, że nie można kwestionować prawa do wchodzenia w spory zbiorowe w obronie równego traktowania i zapewnienia godziwych warunków pracy;

17.

podkreśla, że z interpretacji swobód gospodarczych WE nie może wynikać, że nadają one przedsiębiorstwom prawo do ich stosowania w celu lub ze skutkiem unikania lub omijania krajowego prawa i praktyk w dziedzinie socjalnej i zatrudnienia lub do nieuczciwej konkurencji w zakresie płacy i warunków pracy; uważa w związku z tym, że działania ponadgraniczne przedsiębiorstw, które mogą spowodować gorsze warunki zatrudnienia w kraju przyjmującym muszą być proporcjonalne i nie można ich automatycznie usprawiedliwiać postanowieniami Traktatu WE, na przykład swobodną przepływu usług lub swobodą przedsiębiorczości;

18.

podkreśla, że prawo Wspólnoty musi przestrzegać zasady niedyskryminacji; podkreśla ponadto, że prawo europejskie musi zapewnić niestawianie przeszkód umowom zbiorowym, na przykład tym, które realizują w miejscu świadczenia usługi zasadę jednakowej płacy za jednakową pracę dla wszystkich pracowników w miejscu pracy, bez względu na ich obywatelstwo lub na przynależność państwową pracodawcy, lub wchodzeniu w spory zbiorowe na rzecz takich umów zgodnych z prawem lub praktyką krajową;

19.

przyznaje, że orzeczenia ETS w wyżej wymienionych sprawach Laval, Rüffert i Luksemburg spowodowały głębokie zaniepokojenie co do sposobu interpretacji dyrektyw wprowadzających minimalną harmonizację;

20.

stwierdza, że względy społeczne, o których mowa w art. 26 i 27 dyrektywy o zamówieniach publicznych, umożliwiają państwom członkowskim stworzenie sprawiedliwych warunków konkurencji poprzez ustalenie warunków i zatrudnienia wykraczających poza minimalny poziom ochrony;

21.

jest zdania, że wąska podstawa prawna dyrektywy o delegowaniu pracowników, dotycząca swobodnego przepływu, może prowadzić do zinterpretowania dyrektywy o delegowaniu pracowników jako wyraźnej zachęty do nieuczciwej konkurencji w zakresie płac i warunków pracy; dlatego też uważa, że można rozszerzyć podstawę prawną dyrektywy o delegowaniu pracowników, tak aby objęła ona odniesienie do swobodnego przepływu pracowników;

22.

podkreśla, że obecny stan rzeczy może doprowadzić do sytuacji, w której pracownicy w krajach przyjmujących znajdą się pod presją konkurencji w postaci niskich płac; dlatego uważa, też należy zapewnić spójną transpozycję dyrektywy o delegowaniu pracowników we wszystkich państwach członkowskich;

23.

przypomina, że dziewięć państw członkowskich ratyfikowało konwencję MOP nr 94; wyraża ubolewanie, że nawet orzeczenia sądowe nie uwzględniają należycie konwencji nr 94 MOP i obawia się, że stosowanie tej konwencji w zainteresowanych państwach członkowskich może stać w sprzeczności ze stosowaniem dyrektywy o delegowaniu pracowników; wzywa Komisję do pilnego wyjaśnienia sytuacji i do dalszego zachęcania do ratyfikacji tej konwencji w celu dalszego rozwoju klauzul socjalnych w regulacjach dotyczących zamówień publicznych, co należy do celów dyrektywy o zamówieniach publicznych;

24.

zauważa, że zgodnie z konwencjami MOP nr 87 i 98 ograniczanie prawa do wchodzenia w spór zbiorowy oraz praw podstawowych może być uzasadnione jedynie względami dotyczącymi zdrowia, porządku publicznego i innymi podobnymi względami;

25.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do właściwego wdrożenia dyrektywy o delegowaniu pracowników; podkreśla, że przepisy dotyczące rynku pracy oraz zasady rokowań zbiorowych i zawierania układów zbiorowych należą do kompetencji państw członkowskich i partnerów społecznych; w szczególności wskazuje, że zgodnie z zasadą pomocniczości zadaniem państw członkowskich jest pełne wykorzystanie i udoskonalenie środków prewencyjnych i kontrolnych oraz sankcji;

26.

jest zdania, że obecne prawo Wspólnoty jest niekompletne i niespójne co umożliwia interpretację dyrektywy o delegowaniu pracowników w sposób niezgodny z intencjami wspólnotowego prawodawcy, który dążył do osiągnięcia uczciwego kompromisu pomiędzy swobodą świadczenia usług i ochroną praw pracowników; wzywa Komisję do przygotowania niezbędnych wniosków legislacyjnych służących zapobieganiu przyszłym sprzecznym interpretacjom;

27.

dlatego też z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Komisji z dnia 3 kwietnia 2008 r., w którym zobowiązuje się ona do dalszego zwalczania konkurencji opartej na dumpingu społecznym i jednocześnie podkreśla, że swoboda świadczenia usług nie jest sprzeczna ani nadrzędna względem podstawowego prawa do strajku oraz przystępowania do związku zawodowego; zachęca do bezzwłocznego wdrożenia konkluzji Rady z dnia 9 czerwca 2008 r. w celu naprawy usterek w procesie wdrażania, aby zapobiec dalszym problematycznym sytuacjom i nadużyciom i stworzyć pożądany klimat wzajemnego zaufania; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zadbały o ściślejszą współpracę między państwami członkowskimi, władzami krajowymi i Komisją w zakresie monitoringu i wymiany najlepszych wzorców; uważa to za skuteczny sposób zwalczania nadużyć;

28.

zauważa, że istotne jest, aby zasady dotyczące rynku pracy UE były przejrzyste i odpowiednie dla wszystkich, ale także, że różne tradycje polityczne niezmiernie utrudniają stworzenie jednolitego modelu rynku pracy; dlatego też uznaje, że gdy szczególnie dotyczy to niektórych państw członkowskich, należy przeprowadzić drobiazgową ocenę wpływu orzeczeń na poziomie krajowym, przy konsultacji z partnerami społecznymi;

29.

z zadowoleniem przyjmuje sygnały z Komisji, że jest ona do powtórnego zbadania wpływu rynku wewnętrznego na prawa pracownicze i negocjacje zbiorowe;

30.

sugeruje, że nie powinno to pominąć częściowego przeglądu dyrektywy o delegowaniu pracowników Jakiegokolwiek przeglądu tej dyrektywy powinno się dokonać po szczegółowej analizie rzeczywistych wyzwań związanych z różnymi modelami umów zbiorowych przeprowadzonej na szczeblu krajowym. Jeżeli uzna się go za użyteczny, przegląd ten powinien poruszać w szczególności takie kwestie, jak te dotyczące stosowanych warunków pracy, poziomu płac, zasady równego traktowania pracowników w kontekście wolnego przepływu usług, poszanowania różnych modeli pracy i czasu oddelegowania;

31.

jest zdania, że korzystanie z praw podstawowych uznanych w państwach członkowskich, w konwencjach MOP i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym prawa do negocjowania, zawierania i wdrażania umów zbiorowych oraz podejmowania akcji protestacyjnych nie powinno być zagrożone;

32.

podkreśla, że należy jasno stwierdzić, że dyrektywa o delegowaniu pracowników i inne dyrektywy nie zabraniają państwom członkowskim i partnerom społecznym domagania się lepszych warunków z myślą o równym traktowaniu pracowników, oraz że zapewniona jest możliwość wdrażania prawa wspólnotowego na podstawie wszystkich istniejących modeli rynku pracy;

33.

wzywa Komisję do pilnego wykonania decyzji Rady dotyczącej ustanowienia elektronicznego systemu wymiany informacji, który mógłby umożliwić państwom członkowskim skuteczniejsze zwalczanie nadużyć;

34.

zwraca się do państw członkowskich o przyjęcie środków mające na celu zwalczanie nadużyć, szczególnie w odniesieniu do działalności przedsiębiorstw działających na zasadzie „skrzynki pocztowej”, które nie prowadzą żadnej istotnej i konkretnej działalności w kraju siedziby przedsiębiorstwa, a które zostały utworzone — czasem wręcz bezpośrednio przez głównego kontrahenta w kraju przyjmującym — wyłącznie w celu prowadzenia działalności w kraju przyjmującym, w celu uniknięcia pełnego stosowania przepisów i regulacji kraju przyjmującego, zwłaszcza w odniesieniu do płac i warunków pracy; wzywa Komisję, aby w swoim kodeksie postępowania dla przedsiębiorstw w ramach dyrektywy usługowej ustanowiła jednoznaczne przepisy zwalczające przedsiębiorstwa działające na zasadzie „skrzynki pocztowej”;

35.

podkreśla, że podstawowe prawa społeczne nie są podporządkowane prawom gospodarczym w hierarchii podstawowych wolności; dlatego zwraca się o potwierdzenie w prawie pierwotnym równowagi pomiędzy prawami podstawowymi i wolnością gospodarczą w celu uniknięcia dążenia do obniżania standardów socjalnych;

36.

z zadowoleniem przyjmuje wspólne stanowisko Rady w sprawie nowej dyrektywy w sprawie pracy tymczasowej, która zapewni niedyskryminujące traktowanie od pierwszego dnia zatrudnienia, jeżeli partnerzy społeczni nie przyjmą innego rozwiązania;

37.

wzywa Komisję do przedstawienia dawno oczekiwanego komunikatu w sprawie międzynarodowych rokowań zbiorowych zawierającego propozycję utworzenia ram prawnych dla ponadnarodowych układów zbiorowych;

38.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/58

A.

mając na uwadze, że druga tura rozmów między Unią Europejską i Wietnamem odbyła się w Hanoi w dniach 20-21 października 2008 r.,

B.

mając na uwadze posiedzenie Podkomisji praw człowieka Parlamentu Europejskiego w sprawie Wietnamu, Laosu i Kambodży, które odbyło się 25 sierpnia 2008 r.,

C.

mając na uwadze, że kolejne spotkanie w ramach dialogu trojki UE i Wietnamu na temat praw człowieka zaplanowano na grudzień 2008 r.,

D.

mając na uwadze art. 1 Umowy o współpracy między Wspólnotą Europejską a Socjalistyczną Republiką Wietnamu, który stanowi, że „poszanowanie praw człowieka i zasad demokratycznych jest podstawą współpracy między Umawiającymi się Stronami i postanowień tej umowy oraz stanowi jej istotny element”,

E.

mając na uwadze, że w Wietnamie wolność zgromadzeń podlega surowym ograniczeniom: we wrześniu 2008 r. wietnamski rząd rozpoczął najostrzejszą od kilkudziesięciu lat rozprawę z uczestnikami pokojowych demonstracji katolickich, biorącymi udział czuwaniach modlitewnych w Hanoi, by domagać się zwrotu własności Kościoła skonfiskowanej przez rząd wietnamski,

F.

mając na uwadze, że wolność prasy w Wietnamie podlega surowym ograniczeniom: w 2008 r. kilku dziennikarzy wietnamskich zostało aresztowanych lub ukaranych za publikowanie informacji o korupcji wśród urzędników, a 19 września 2008 r. szef biura Associated Press w Hanoi Ben Stocking został aresztowany i pobity przez policję za relacjonowanie przebiegu pokojowej manifestacji wietnamskich katolików w Hanoi,

G.

mając na uwadze, że mniejszości etniczne z płaskowyżów w północnej i środkowej części kraju są nadal ofiarami dyskryminacji, konfiskaty ziemi i łamania przysługujących im praw do swobody wyznania i zachowania własnej kultury; ponadto mając na uwadze, że ani niezależne organizacje pozarządowe, ani zagraniczni dziennikarze nie mieli wolnego dostępu do płaskowyżów w środkowym Wietnamie i nie mogli przekonać się o rzeczywistej sytuacji ludności Degar, w tym zwłaszcza przymusowych repatriantów z Kambodży; mając na uwadze, że od 2001 r. ponad 300 osób należących do plemion Degar zostało skazanych na karę więzienia za pokojową działalność polityczną lub religijną,

H.

mając na uwadze, że mimo nieustannych i ponawianych wezwań społeczności międzynarodowej 79-letni najwyższy patriarcha Zjednoczonego Kościoła Buddyjskiego Wietnamu Thích Qung Đ, laureat Nagrody Rafto 2006 przyznawanej za obronę praw człowieka, od 1982 r. wielokrotnie przebywał w więzieniu i obecnie nadal pozostaje w areszcie domowym,

I.

mając na uwadze, że rząd wietnamski nie uznał dotychczas Zjednoczonego Kościoła Buddyjskiego Wietnamu, największej organizacji buddyjskiej w Wietnamie,

J.

mając na uwadze, że Wietnam wprowadził przepisy ograniczające swobodę dostępu do Internetu poprzez filtrowanie zasobów internetowych i kontrolę treści oraz aresztował wielu cyberdysydentów za używanie Internetu do rozpowszechniania ich poglądów na temat praw człowieka i demokracji lub za udział w internetowych dyskusjach na temat demokracji; mając na uwadze, że dnia 10 września 2008 r. publikujący w Internecie działacz demokratyczny Nguyen Hoang Hai, znany pod pseudonimem Điu Cày, został skazany na karę więzienia,

K.

mając na uwadze, że członkowie mniejszości etnicznej Khmer (Khmer Krom) w południowym Wietnamie są prześladowani na tle wyznaniowym i są ofiarami konfiskaty ziemi; mając na uwadze, że władze zawiesiły w pełnieniu obowiązków około 20 mnichów buddyjskich ze społeczności Khmer Krom za udział w pokojowym proteście w lutym 2007 r. zorganizowanym w celu zaapelowania o większą swobodę wyznania i skazały pięciu z nich na karę więzienia; mając na uwadze, że po uwolnieniu z więzienia w czerwcu 2008 r. władze wietnamskie umieściły Tima Sakhorna, buddyjskiego mnicha ze społeczności Khmer Krom, w areszcie domowym; mając na uwadze, że władze nadużyły siły przeciw rolnikom ze społeczności Khmer Krom proszącym o rozwiązanie konfliktów o grunty,

1.

przypomina, że dialog Unii Europejskiej i Wietnamu na temat praw człowieka musi doprowadzić do konkretnej poprawy sytuacji w Wietnamie; zwraca się do Rady i Komisji o ponowne przeprowadzenie oceny współpracy z Wietnamem, z uwzględnieniem art. 1 Umowy o współpracy z 1995 r., zgodnie z którym to artykułem współpraca ta opiera się na poszanowaniu praw człowieka i demokratycznych zasad;

2.

wzywa Komisję Europejską do ustanowienia jasnych punktów odniesienia na potrzeby oceny projektów rozwojowych prowadzonych obecnie w Wietnamie w celu zapewnienia ich zgodności z klauzulą dotyczącą praw człowieka i demokracji zawartą w ww. umowie;

3.

wzywa Komisję Europejską i Radę — w ramach obecnie prowadzonych negocjacji nad nową umową o partnerstwie i współpracy między Wspólnotą Europejską w Wietnamem, która będzie zawierać jednoznaczną klauzulę dotyczącą praw człowieka i demokracji wraz z mechanizmem służącym wdrożeniu tej klauzuli — do zaapelowania do strony wietnamskiej o położenie kresu obecnemu systematycznemu naruszaniu demokracji i łamaniu praw człowieka przed zawarciem umowy, a w szczególności do zwrócenia się do rządu wietnamskiego o:

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, Wysokiemu Przedstawicielowi ONZ ds. Praw Człowieka oraz rządowi i parlamentowi Wietnamu.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/61

A.

mając na uwadze, że piractwo na pełnym morzu stanowi coraz większe zagrożenie dla życia i bezpieczeństwa ludzi, zwłaszcza na morzach w pobliżu Somalii i Rogu Afryki, a także dla pomocy humanitarnej udzielanej ok. 3,5 mln ludzi, którzy potrzebują pomocy;

B.

mając na uwadze napływające skargi dotyczące zwiększenia częstotliwości aktów piractwa w innych częściach świata, takich jak Kanał Mozambicki, niektóre obszary w pobliżu wybrzeży Indii oraz Karaiby,

C.

mając na uwadze, że utrzymujący się konflikt i brak politycznej stabilizacji w Somalii przyczyniają się do aktów piractwa i zbrojnych rabunków,

D.

mając na uwadze, że w ubiegłym roku zwiększyła się liczba i częstotliwość aktów przestępczych skierowanych przeciwko jednostkom rybackim, handlowym i pasażerskim z krajów Wspólnoty na wodach międzynarodowych w pobliżu wybrzeży Afryki, co stwarza poważne zagrożenie dla życia załóg i ma bardzo negatywny wpływ na handel międzynarodowy;

E.

mając na uwadze, że swobodny ruch statków uprawiających legalną działalność handlową na pełnym morzu stanowi warunek konieczny do prowadzenia handlu międzynarodowego;

F.

mając na uwadze, że ta forma piractwa bezpośrednio zagraża marynarzom, których środki do życia zależą od bezpiecznego i zgodnego z prawem prowadzenia handlu i wykonywania zawodu na morzu;

G.

mając na uwadze, że rybacy z UE prowadzący działalność na pełnym morzu padają ofiarą piratów, a zagrożenie piractwem doprowadziło do wycofania się znacznej liczby statków rybackich UE na odległość kilkuset kilometrów od wybrzeży Somalii lub do ograniczenia działalności rybackiej w tym regionie;

H.

mając na uwadze, że ofiarą piractwa padło wielu zwykłych obywateli przebywających na statkach rekreacyjnych na morzu w pobliżu Rogu Afryki;

I.

mając na uwadze, że po części ta forma piractwa wynika z przemocy i braku stabilności politycznej Somalii, wywołuje efekt domina w pozostałej części regionu Rogu Afryki, ale również przyczynia się do nich, tak jak w przypadku jego jednoczesnych konsekwencji dla ludności cywilnej Somalii pod względem narażenia na zagrożenia, braku rozwoju, zakłóceń w dostawach pomocy w postaci żywności i innych działań humanitarnych,

J.

mając na uwadze, że w 2007 r. doniesiono o 20 zamordowanych członkach załóg, 153 rannych lub napadniętych oraz 194 porwanych,

K.

mając na uwadze, że w reakcji na zaostrzanie się tego zjawiska Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych opracowuje obecnie nową rezolucję, mającą zmobilizować społeczność międzynarodową do lepszego stosowania istniejących instrumentów zwalczania i prewencji w ramach prawa morza lub w ramach rezolucji Rady Bezpieczeństwa,

1.

wzywa Tymczasowy Rząd Federalny Somalii, aby we współpracy z ONZ i Unią Afrykańskaą traktował piractwo i zbrojne rabunki dokonywane z wybrzeży Somalii na statki przewożące pomoc humanitarną jako przestępstwa, które należy ścigać poprzez aresztowanie sprawców zgodnie z obowiązującym prawem międzynarodowym;

2.

odnotowuje wspólne działanie 2008/749/WPZiB ustanawiające wojskowe działania koordynujące UE wspierające rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1816(2008 r.), tzw. UE NAVCO;

3.

zwraca się do państw członkowskich zasiadających w Radzie Bezpieczeństwa ONZ o odnowienie upoważnień przyznanych w rezolucji nr 1816(2008), zgodnie z zamiarem zapisanym w rezolucji nr 1838(2008);

4.

wzywa Komisję, żeby poszukiwała sposobów ochrony przed piractwem statków rybackich pływających pod banderami unijnymi i innych statków rybackich, dokonujących połowów na wodach międzynarodowych w północno-zachodniej części Oceanu Indyjskiego, ewentualnie we współpracy z Komisją ds. Tuńczyka na Oceanie Indyjskim (IOTC);

5.

ubolewa, że Rada nie skonsultowała się z Parlamentem w sprawie decyzji o rozpoczęciu tej operacji w zakresie Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (EPBO) i wzywa Radę do poinformowania Parlamentu o zakresie tego działania i dokładnych zadaniach, jakie podejmie komórka UE ds, koordynacji w ramach Rady Europejskiej w celu wsparcia misji morskiej w zakresie EPBiO — EU NAVCO;

6.

apeluje do Rady o wyraźne rozróżnienie przyszłego mandatu EPBiO i antypirackich zadań wykonywaych przez państwa członkowskie w ramach operacji Trwała Wolność — Róg Afryki, która ma na celu walkę z działaniami terrorystycznymi; żąda jasnych wytycznych dotyczących zatrzymania i karania schwytanych piratów; apeluje do Rady, aby unikała jakiegokolwiek angażowania UE NAVCO w trwający w Somalii konflikt; wzywa do skutecznej koordynacji działań z innymi okrętami wojennymi w regionie, zwłaszcza amerykańskimi i rosyjskimi;

7.

wzywa Komisję i Radę, aby dążyły do zagwarantowania jak najszybszego przeglądu i uaktualnienia prawnych instrumentów Międzynarodowej Organizacji Morskiej dotyczących piractwa i zbrojnych rabunków w celu schwytania i skazania sprawców tych zbrodni;

8.

zwraca się do Komisji i Rady o zachęcenie państw przybrzeżnych i wszystkich państw członkowskich do ratyfikowania protokołu do Konwencji w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej z 2005 r.;

9.

zachęca państwa członkowskie, które jeszcze tego nie zrobiły, do jak najszybszego wprowadzenia do swoich wewnętrznych systemów prawnych odpowiednich przepisów Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza i Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej, pozwalających na jasne wskazanie jurysdykcji, a przez to na zapewnienie ścigania karnego przy pełnej pewności prawa w razie schwytania piratów lub sprawców zbrojnych napaści na morzu;

10.

z zadowoleniem przyjmuje plany Komisji dotyczące wzmocnienia koordynacji europejskich agencji odpowiedzialnych za nadzór morski, zwłaszcza w dziedzinie zapobiegania nielegalnej działalności (handlowi ludźmi i przemytowi narkotyków, nielegalnej imigracji), ze szczególnym naciskiem na wody międzynarodowe; wzywa Radę do nieprzyrównywania wyzwania, jakim jest terroryzm, do kwestii nielegalnej imigracji oraz handlu ludźmi i przemytu narkotyków;

11.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji dotyczącą promowania negocjacji w celu lepszego współużytkowania przestrzeni morskiej z krajami trzecimi i zdecydowanie popiera wzmożoną współpracę z krajami sąsiadującymi w zakresie ochrony mórz niepodlegających krajowym jurysdykcjom;

12.

stanowczo potępia handel bronią i amunicją ze zorganizowanymi bandami, które dokonują aktów piractwa; zwraca się do właściwych organizacji międzynarodowych, żeby zaleciły odpowiednie środki mające na celu niedopuszczenie, by broń nie trafiała w ręce takich pirackich band;

13.

apeluje do Komisji o przekazywanie Parlamentowi informacji na temat wszelkich decyzji, jakie może ona podjąć w sprawie finansowania przedsięwzięć związanych z najbardziej niebezpiecznymi szlakami morskimi w okolicach Rogu Afryki, w cieśninie Bab al-Mandab i Zatoce Adeńskiej;

14.

wzywa Komisję do rozważenia, w jaki sposób można by praktycznie wesprzeć agendę IMO z Sana'a/Dar-es-Salaam, a w szczególności związane z tym utworzenie regionalnego ośrodka lub systemu informacji morskiej;

15.

z zadowoleniem przyjmuje postępy Rady Europejskiej w przygotowywaniu operacji morskiej Unii Europejskiej skierowanej przeciwko piratom, mającej na celu zagwarantowanie bezpieczeństwa tranzytu statków towarowych w korytarzu morskim Zatoki Adeńskiej;

16.

ubolewa, że działania Rady nie dotyczą stref połowowych w tym regionie, i wnioskuje o szybkie podjęcie działań zmierzających w tym kierunku;

17.

zwraca się do Komisji o stworzenie w możliwie najkrótszym czasie w ramach nowej zintegrowanej polityki morskiej wspólnotowego systemu współpracy i koordynacji, który pozwoliłby okrętom wojennym pływającym pod flagą jednego z państw członkowskich i znajdującym się na wodach międzynarodowych chronić statki rybackie i handlowe z innych państw członkowskich;

18.

w związku z powyższym z zadowoleniem przyjmuje poprawkę do budżetu ogólnego UE na rok 2009 przyjętą przez Parlament w pierwszym czytaniu, mającą na celu ustanowienie nowej linii budżetowej w celu sfinansowania projektu pilotażowego mającego ocenić możliwość finansowania, zarządzania i koordynowania programu działań Wspólnoty, którego celem będzie ochrona statków wspólnotowych przepływających przez obszary zagrożone piractwem międzynarodowym bądź prowadzących działalność na tych obszarach;

19.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do czynnego wsparcia w ramach ONZ i IMO inicjatywy niektórych państw członkowskich zmierzającej do objęcia prawem pościgu na wodzie i w powietrzu wód terytorialnych krajów przybrzeżnych, jeśli wyrażą one na to zgodę, oraz do stworzenia mechanizmu skoordynowanej pomocy w przypadku piractwa morskiego; zwraca się również do Komisji i do państw członkowskich o aktywne działania na rzecz zapewnienia przyjęcia kolejnej rezolucji Organizacji Narodów Zjednoczonych, ponieważ rezolucja nr 1816 wygaśnie w dniu 2 grudnia 2008 r.;

20.

pragnie, aby Komisja Europejska i Narody Zjednoczone równolegle do zapewniania bezpieczeństwa konwojów i korzystania z prawa do ścigania napastników nie zaniedbywały drogi współpracy i normalizacji stosunków politycznych z państwami danego regionu w celu umożliwienia im przyjmowania środków mających na celu zapobieganie lub walkę z przestępczością na morzu i jej wieloma przyczynami;

21.

wzywa Radę i państwa członkowskie do wyjaśnienia celów morskiej operacji wojennej UE w ramach rezolucji nr 1816(2008) Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu zwalczania zbrojnych rabunków i aktów piractwa w pobliżu wybrzeży Somalii; uznaje, że rezolucje nr 1816(2008) i 1838 Rady Bezpieczeństwa ONZ sporządzono zgodnie z rozdziałem VII Karty ONZ, który jako jedyny przewiduje legalne użycie siły; niemniej jednak podkreśla, że w żadnym razie nie powinno się uznawać za działania wojenne aktów piractwa oraz działań podejmowanych przeciw piractwu; wzywa Radę, aby traktowała piractwo jako przestępstwo zgodnie z obowiązującym prawem międzynarodowym;

22.

zwraca się do Rady o podjęcie wszelkich starań o rozpoznanie i rozbicie siatek zorganizowanej przestępczości, które czerpią korzyści z opisywanych czynów;

23.

zwraca się do Komisji i społeczności międzynarodowej o użycie wszelkich zasobów ludzkich i finansowych niezbędnych, by pomóc w ustanowieniu demokratycznych i stabilnych rządów w Somalii w celu skutecznego i długoterminowego zwalczania piractwa na morzu;

24.

zachęca Radę i państwa członkowskie do przyjęcia jasnych i prawnie niepodważalnych zasad interwencji sił morskich uczestniczących w omawianych operacjach;

25.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

21.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 15/64

1.

odnotowuje postęp osiągnięty przez Komisję, jeżeli chodzi o zniesienie wymogów obowiązujących emitentów UE w krajach trzecich dotyczących uzgadniania sprawozdań; przyznaje, że podjęte zostały kroki w kierunku uznania norm unijnych opartych na amerykańskich ogólnie przyjętych zasadach rachunkowości (US Generally Accepted Accounting Principles — US GAAP) oraz międzynarodowych standardach sprawozdawczości finansowej (MSSF) przyjętych przez UE;

2.

jest zdania, że ogólnie przyjęte zasady rachunkowości kraju trzeciego powinny być uznawane za równoważne z MSSF przyjętymi zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1606/2002, jeśli inwestorzy są w stanie podejmować podobne decyzje niezależnie od tego, czy otrzymali sprawozdania finansowe oparte na MSSF czy na ogólnie przyjętych zasadach rachunkowości kraju trzeciego oraz jeśli poświadczenie audytu oraz wdrożenie na poziomach jednostkowych są wystarczające, by inwestorzy mogli na nich polegać;

3.

twierdzi, że organy nadzoru powinny podtrzymywać czynny dialog ze swoimi odpowiednikami krajowymi na temat zastosowania i konsekwentnego wdrażania MSSF oraz że powinny pogłębiać wzajemną współpracę i usprawnić przekazywanie sobie informacji;

4.

odnotowuje, że MSSF zatwierdzone przez Radę ds. Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) stanowią solidną podstawę dla pracy organów nadzoru nad przybliżaniem do siebie standardów rachunkowości na poziomie światowym; jest zdania, że powszechne wykorzystywanie przyjętych w świecie standardów rachunkowości mogłoby poprawić przejrzystość i porównywalność sprawozdań finansowych, a tym samym przynieść znaczne korzyści przedsiębiorstwom oraz inwestorom;

5.

jest przekonany, że przybliżanie do siebie standardów rachunkowości jest ważnym zadaniem, podkreśla jednak, że ostatecznym celem dla każdej jurysdykcji musi być przyjęcie MSSF przy poszanowaniu jej własnych ram demokratycznych i prawnych;

6.

z zadowoleniem przyjmuje rozporządzenie Komisji (WE) nr 1569/2007, które podaje definicję równoważności oraz stwarza mechanizm określania równoważności ogólnie przyjętych zasad rachunkowości kraju trzeciego; podkreśla, że rozporządzenie (WE) nr 1569/2007 wymaga, aby decyzja Komisji pozwalała emitentom wspólnotowym stosować w danym kraju trzecim MSSF przyjęte zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002;

7.

zwraca uwagę, że Stany Zjednoczone uznają jedynie sprawozdania finansowe sporządzone na bazie MSSF w wersji wydanej przez RMSR; przyznaje jednak, że kraj ten wyraża zgodę na krótki okres przejściowy, w trakcie którego przyjmowane będą również, bez wymogu dostosowania, sprawozdania finansowe przygotowane na bazie MSSF w wersji przyjętej w ramach rozporządzenia (WE) nr 1606/2002;

8.

zwraca uwagę, że niektóre kraje trzecie nie określiły jeszcze oficjalnie terminu, w którym MSSF zostaną zastosowane do ich emitentów krajowych;

9.

jest zdania, że projekt rozporządzenia Komisji oraz projekt decyzji Komisji muszą spełniać warunki określone w rozporządzeniu (WE) nr 1569/2007 oraz w niniejszej rezolucji;

10.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawione niedawno przez niektóre kraje trzecie plany przejścia na MSSF; wzywa Komisję do nadzorowania postępu w zakresie wdrażania tych planów w celu zniesienia procedury uznania równoważności standardów rachunkowości po upływie przewidzianego terminu przejścia;

11.

odnotowuje, że pojawiły się już propozycje opracowania sposobu zarządzania RMSR;

12.

zwraca uwagę na sprawozdanie Komisji z 22 kwietnia 2008 r. dotyczące postępów na drodze ku eliminacji wymogów uzgadniania sprawozdań oraz dążeń podmiotów zajmujących się opracowywaniem standardów rachunkowości w krajach trzecich do ich zharmonizowania z MSSF;

13.

proponuje następujące zmiany do projektu rozporządzenia Komisji:

14.

proponuje następujące zmiany i do projektu decyzji Komisji: