14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/1

A.

mając na uwadze, że po raz drugi w historii ONZ organizuje Międzynarodową konferencję w sprawie finansowania rozwoju, która ma się odbyć w Ad-Dausze w dniach 29 listopada — 2 grudnia 2008 r. i która ma zgromadzić nie tylko ministrów rozwoju, ale także głowy państw i rządów, ministrów finansów oraz przedstawicieli międzynarodowych organizacji finansowych, prywatnych banków, przedsiębiorstw i społeczeństwa obywatelskiego w celu przeanalizowania postępów dokonanych od konferencji w Monterrey,

B.

mając na uwadze, że aby osiągnąć MCR konieczne jest znaczne zwiększenie finansowania,

C.

mając na uwadze, że finansowanie rozwoju powinno być zdefiniowane jako optymalny sposób reagowania na potrzeby rozwojowe na świecie i na globalne zagrożenia,

D.

mając na uwadze bardziej niż kiedykolwiek palącą konieczność odpowiednich przewidywalnych i trwałych zasobów finansowych, w szczególności ze względu na wyzwania związane ze zmianami klimatycznymi i ich skutkami, w tym klęskami żywiołowymi, oraz szczególnie trudną sytuację krajów rozwijających się,

E.

mając na uwadze, że UE jest największym darczyńcą pomocy na świecie, istotnym udziałowcem międzynarodowych instytucji finansowych i najważniejszym partnerem handlowym krajów rozwijających się,

F.

mając na uwadze, że UE zobowiązała się do jasnych i wiążących terminów osiągnięcia celu 0,56 % DNB do 2010 r. oraz celu 0,7 % DNB do 2015 r.,

G.

mając na uwadze, że jeżeli utrzymają się obecne tendencje oficjalnej pomocy rozwojowej ze strony państw członkowskich, niektóre z nich nie zrealizują celów, do których się zobowiązały: 0,51 % w przypadku UE 15 (tj. państw członkowskich, które wchodziły w skład UE przed rozszerzeniem z 2004 r.) i 0,17 % dla UE 12 (tj. państw członkowskich, które przystąpiły do UE w dniu 1 maja 2004 r. i 1 stycznia 2007 r.) DNB do 2010 r.,

H.

mając na uwadze, że programowalna pomoc dla Afryki rośnie pomimo ogólnego spadku ODA w 2007 r.,

I.

mając na uwadze, że w ostatnim czasie pojawiły się znaczące nowe wyzwania rozwojowe, w tym zmiany klimatyczne, zmiany strukturalne na rynkach podstawowych towarów, zwłaszcza żywności i ropy, i ważne nowe tendencje we współpracy na linii Południe-Południe obejmujące wsparcie ze strony Chin dla infrastruktury w Afryce i pożyczki udzielane przez Brazylijski Bank Rozwoju BNDES w Ameryce Łacińskiej,

J.

mając na uwadze, że usługi finansowe w wielu krajach rozwijających się są zbyt słabo rozwinięte, na co wpływa wiele czynników, w tym ograniczenia dotyczące świadczenia usług oraz brak pewności prawa i ochrony prawa własności,

1.

potwierdza swoje zobowiązania w dziedzinie likwidacji ubóstwa, zrównoważonego rozwoju i realizacji MCR, stanowiące jedyny sposób na zagwarantowanie sprawiedliwości społecznej i lepszej jakości życia dla około miliarda ludzi na świecie, którzy żyją w skrajnym ubóstwie, charakteryzującym się dochodem mniejszym niż 1 USD dziennie;

2.

wzywa państwa członkowskie do wyraźnego oddzielenia wydatków na rozwój od wydatków na interesy wynikające z polityki zagranicznej i podkreśla w związku z tym, że ODA powinna odpowiadać kryteriom ustanowionym przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC) i zaleceniom OECD/DAC dotyczącym niestosowania ODA wiązanej;

3.

podkreśla, że jest absolutnie konieczne, aby UE dążyła do najwyższego stopnia koordynacji w celu osiągnięcia spójności z innymi wspólnotowymi strategiami politycznymi (polityką ochrony środowiska, migracji, praw człowieka, rolnictwa itp.) i uniknięcia dublowania pracy oraz niezgodności poszczególnych działań;

4.

przypomina, że pilne i niezbędne działania, jakie powinna podjąć UE aby stawić czoła dramatycznym skutkom gwałtownego wzrostu cen żywności w krajach rozwijających się nie powinny być pojmowane i realizowane jako część wysiłków finansowych wymaganych w Konsensusie z Monterrey; w związku z tym oczekuje od Komisji konkretnego wniosku dotyczącego wykorzystania funduszy na pomoc w sytuacjach wyjątkowych;

5.

podkreśla, że nadmierne i nieproporcjonalne obciążenie administracyjne w niektórych krajach partnerskich działa na szkodę skuteczności pomocy na rzecz rozwoju; obawia się, że obciążenie to może stanowić zagrożenie dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

6.

zauważa, że UE nadal nie osiągnęła równowagi między dwoma sprzecznymi podejściami do pomocy na rzecz rozwoju: z jednej strony wiarą w to, że kraje partnerskie prawidłowo rozdzielają środki i wspomaganiem ich organów administracji w odpowiednim rozwijaniu narzędzi wykorzystania funduszy; z drugiej zaś strony udzielaniem pomocy finansowej, aby zapobiec nieodpowiedniemu wykorzystaniu lub nieskutecznemu przyznawaniu pomocy;

7.

podkreśla, że UE jest głównym światowym darczyńcą ODA, niosącym prawie 60 % oficjalnej światowej pomocy na rzecz rozwoju oraz z zadowoleniem odnosi się do faktu, że udział UE w globalnym ODA rośnie z upływem lat; zwraca się jednak do Komisji o dostarczenia jasnych i przejrzystych danych dotyczących udziału budżetu UE w pomocy UE na rzecz rozwoju w celu dokonania oceny działań podjętych przez wszystkich darczyńców europejskich w związku z Konsensusem z Monterrey; wyraża ubolewanie z powodu niewielkiej widoczności poziomu udziału finansowego UE na rzecz krajów rozwijających się i zwraca się do Komisji o utworzenie odpowiednio ukierunkowanych narzędzi komunikacyjnych i informacyjnych w celu zwiększenia widoczności pomocy UE na rzecz rozwoju;

8.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że UE zrealizowała wiążący cel w zakresie ODA wynoszący średnio w UE 0,39 % DNB do 2006 r., ale zauważa niepokojący spadek pomocy UE w 2007 r. z 47,7 mld EUR w 2006 r. (0,41 % DNB UE) do 46,1 mld EUR w 2007 r. (0,38 % DNB UE) i wzywa państwa członkowskie do podniesienia kwot ODA w celu osiągnięcia obiecanego celu 0,56 % DNB do 2010 r.;

9.

kładzie nacisk na fakt, że cięcia w ODA państw członkowskich nie powinny mieć więcej miejsca; zauważa, że jeżeli utrzyma się obecna tendencja, to UE ofiaruje o 75 miliardów EUR mniej, niż obiecała na okres 2005-2010;

10.

wyraża poważne zaniepokojenie faktem, że większość państw członkowskich (18 spośród 27, a w szczególności Łotwa, Włochy, Portugalia, Grecja i Czechy) nie była w stanie podnieść w 2007 r. poziomu ODA w porównaniu z 2006 r., a w niektórych krajach, np. w Belgii, Francji i Wielkiej Brytanii, wystąpiło wręcz drastyczne obniżenie o ponad 10 %; wzywa państwa członkowskie do realizacji celów ODA zgodnie z podjętymi przez nie zobowiązaniami; z satysfakcją stwierdza, że niektóre państwa członkowskie (Dania, Irlandia, Luksemburg, Hiszpania, Szwecja i Holandia) z pewnością zrealizują cele ODA na 2010 r. i jest przekonany, że te państwa członkowskie utrzymają wysokie poziomy ODA;

11.

z zadowoleniem przyjmuje zdecydowane stanowisko Komisji odnośnie do wysiłków, które należy ukierunkować zarówno na ilość, jak i jakość pomocy na rzecz rozwoju udzielanej przez państwa członkowskie i zdecydowanie popiera ostrzeżenie Komisji dotyczące negatywnych skutków, jakie mogłoby mieć niewypełnienie przez państwa członkowskie ich zobowiązań finansowych; wzywa Komisję do wykorzystania swoich kompetencji i autorytetu, aby przekonać innych publicznych i prywatnych darczyńców do spełnienia swoich obietnic finansowych;

12.

jest bardzo poważnie zaniepokojony faktem, że niektóre państwa członkowskie z opóźnieniem finansują wzrost ODA, co prowadzi do ponad 17 mld EUR strat netto dla krajów rozwijających się;

13.

przyjmuje z zadowoleniem podejście niektórych państw członkowskich polegające na opracowywaniu wieloletnich wiążących harmonogramów wzrostu poziomów ODA w celu osiągnięcia celu ONZ wynoszącego 0,7 % do 2015 r.; zwraca się do państw członkowskich, które jeszcze tego nie zrobiły, o jak najszybsze ujawnienie swoich wieloletnich harmonogramów; podkreśla, że państwa członkowskie powinny przyjąć te harmonogramy przed wspomnianą wyżej międzynarodową konferencją ONZ dotycząca dalszych działań w sprawie finansowania rozwoju, która odbędzie się w Au-Dausze, i wypełnić swoje zobowiązania;

14.

zauważa, że odnotowany w 2007 r. spadek poziomów pomocy jest spowodowany w niektórych przypadkach sztucznym zawyżeniem liczb w 2006 r. związanym z redukcją zadłużenia; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia poziomu ODA w trwały sposób, koncentrując się na liczbach z pominięciem składnika, jakim jest redukcja zadłużenia;

15.

uważa różnice między zobowiązaniami do zwiększenia pomocy finansowej a znacznie niższymi kwotami, jakie są obecnie na nią przeznaczane, za absolutnie niedopuszczalne i jest zaniepokojony faktem, że niektóre państwa członkowskie wykazują znużenie udzielaniem pomocy;

16.

podkreśla, że konsultacje z partnerskimi rządami, parlamentami krajowymi i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego są kluczowe w procesie podejmowania decyzji o zakresie i przeznaczeniu ODA;

17.

podkreśla, że pomoc musi być dostarczana na czas i wyraża niezadowolenie z faktu, że procedury dostarczania pomocy ulegają często nieuzasadnionym opóźnieniom;

18.

podkreśla potrzebę zachowania równowagi między elastycznością w dostarczaniu funduszy współpracy, aby reagować na zmieniające się okoliczności, takie jak wzrost cen żywności, a koniecznością przewidywalnego finansowania, aby umożliwić krajom partnerskim zrównoważony rozwój oraz dostosowanie się do zmian klimatycznych i ich łagodzenie;

19.

zdecydowanie apeluje o ścisłe przestrzeganie zasad odpowiedzialnego udzielania pożyczek i finansowania, tak aby operacje pożyczkowe i finansowe były zrównoważone w kategoriach rozwoju ekonomicznego i środowiskowego zgodnie z tzw. zasadami równikowymi; wzywa Komisję do uczestniczenia w ustanawianiu takich zasad i do interwencji na forach międzynarodowych na rzecz wiążących środków i do stosowania ich w praktyce w taki sposób, by obejmowały nowe podmioty sektora publicznego i prywatnego działające w dziedzinie rozwoju;

20.

wyraża pełną aprobatę dla wysiłków krajów rozwijających się prowadzących do utrzymania stabilności zadłużenia w perspektywie długoterminowej i do wdrożenia inicjatywy na rzecz bardzo zadłużonych ubogich krajów, która ma kluczowe znaczenie dla realizacji MCR; ubolewa jednak, że plany redukcji zadłużenia wykluczają dużą liczbę krajów, dla których zadłużenie nadal stanowi przeszkodę w realizacji MCR; nalega, by w trybie pilnym przeprowadzono międzynarodową debatę w sprawie rozszerzenia międzynarodowych środków redukcji zadłużenia na kolejne zadłużone kraje, wykluczone obecnie z inicjatywy na rzecz bardzo zadłużonych ubogich krajów;

21.

wzywa Komisję, by w dwu- i wielostronnych negocjacjach w sprawie redukcji długu zajęła się problemem „niegodziwego” i bezprawnego długu, czyli długu, który powstał w wyniku nieodpowiedzialnego, wyrachowanego, lekkomyślnego lub nieuczciwego udzielania kredytów, oraz zasadami odpowiedzialnego finansowania; z zadowoleniem przyjmuje wezwanie Komisji do działania przy okazji postępowań sądowych na rzecz ograniczania praw komercyjnych instytucji finansowych udzielających kredytów i funduszy wykupujących zadłużenie do uzyskania zwrotu wierzytelności;

22.

wzywa państwa członkowskie do stosowania się do ram stabilności zadłużenia i do apelowania o ich zmianę w celu uwzględnienia długu wewnętrznego państw i niezbędnych potrzeb finansowych; zachęca wszystkie państwa do uznania, że odpowiedzialność kredytodawców nie ogranicza się do przestrzegania ram stabilności, ale obejmuje również:

23.

nalega, by UE wspierała wysiłki międzynarodowe zmierzające do wprowadzenia pewnej formy międzynarodowych procedur niewypłacalności lub uczciwej i przejrzystej procedury arbitrażowej w celu skutecznego i sprawiedliwego rozwiązywania wszelkich przyszłych kryzysów zadłużeniowych;

24.

ubolewa, że Komisja nie kładzie większego nacisku na uruchamianie zasobów wewnętrznych do finansowania rozwoju, które byłyby dla krajów rozwijających się źródłem większej niezależności; zachęca państwa do pełnego udziału w inicjatywie na rzecz przejrzystości w przemyśle wydobywczym (ang. Extractive Industries Transparency Initiative — EITI) i do nawoływania do jej wzmocnienia; wzywa Komisję, by zażądała od Rady Międzynarodowych Standardów Rachunkowości włączenia do międzynarodowych norm rachunkowości wymogu sprawozdawczości z działalności spółek wielonarodowych we wszystkich sektorach i w podziale na poszczególne kraje;

25.

ubolewa, że pakiet dotyczący skuteczności pomocy, o którym mowa w komunikacie Komisji (COM(2008)0177), nie wspomina o ucieczce kapitału jako czynniku ryzyka dla gospodarek krajów rozwijających się; wskazuje, że ucieczka kapitału poważnie szkodzi kształtowaniu zrównoważonych systemów gospodarczych w krajach rozwijających się, i przypomina, że unikanie zobowiązań podatkowych kosztuje co roku kraje rozwijające się więcej, niż otrzymują w postaci ODA; wzywa Komisję do zawarcia w swojej polityce środków mających zapobiec ucieczce kapitału, zgodnie z wymaganiami konsensusu z Monterrey, w tym rzetelnej analizy przyczyn ucieczki kapitału, z myślą o zamknięciu rajów podatkowych, z których część znajduje się na terytorium UE lub funkcjonuje w ścisłym powiązaniu z państwami członkowskimi;

26.

zwraca szczególną uwagę na fakt, że zdaniem Banku Światowego wysokość nielegalnej ucieczki kapitału wynosi 1 000 do 1 600 miliardów dolarów rocznie, z czego połowa pochodzi z krajów rozwijających się; zachęca do kontynuacji międzynarodowych wysiłków na rzecz zamrożenia i zwrócenia zdefraudowanych aktywów i zwraca się do państw, które jeszcze tego nie zrobiły, o ratyfikowanie konwencji ONZ przeciwko korupcji; ubolewa, że wysiłków takich nie podjęto w odniesieniu do uchylania się od zobowiązań podatkowych, i wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania upowszechnienia na skalę światową zasady automatycznej wymiany informacji w sprawach podatkowych, do apelowania o załączenie do deklaracji z Ad-Dauhy kodeksu postępowania przeciwko uchylaniu się od zobowiązań podatkowych opracowywanego właśnie przez Radę Gospodarczo-Społeczną ONZ (ECOSOC) oraz do popierania przekształcenia Komitet Ekspertów ds. Współpracy Międzynarodowej w sprawach podatkowych ONZ w organ międzyrządowy z prawdziwego zdarzenia, dysponujący większymi środkami do prowadzenia międzynarodowej walki z uchylaniem się od zobowiązań podatkowych w uzupełnieniu działań OECD;

27.

z zadowoleniem przyjmuje propozycje innowacyjnych mechanizmów finansowych przedstawione przez państwa członkowskie i wzywa Komisję do ich przeanalizowania pod kątem łatwości ich praktycznego zastosowania, stabilności, dodatkowości, kosztów transakcji i efektywności; domaga się mechanizmów i instrumentów finansowych, które dostarczą nowych środków finansowych i nie narażą na ryzyko przyszłych przepływów finansowych;

28.

domaga się mechanizmów i instrumentów finansowych, które dostarczą środków służących wzrostowi rentowności kapitału prywatnego, zgodnie z konsensusem z Monterrey, i które dostarczą gwarancji kredytowych;

29.

wzywa Komisję do znacznego podniesienia poziomu finansowania środków dostosowywania do zmian klimatycznych i łagodzenia ich skutków w krajach rozwijających się, zwłaszcza światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym; podkreśla palącą konieczność finansowania wykraczającego poza obecne przepływy ODA, gdyż sama ODA nie może zapewnić odpowiedniego wsparcia w postaci środków dostosowywania do zmian klimatycznych i łagodzenia ich skutków w krajach rozwijających się; zaznacza, że należy w tym celu pilnie opracować innowacyjne mechanizmy finansowe, np. podatki od lotnictwa i handlu ropą naftową, a także poprzez przeznaczanie dochodów z aukcji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji w UE (EU ETS);

30.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie ustanowienia światowego mechanizmu finansowania dotyczącego zmian klimatu, opartego na zasadzie usprawnienia pomocy na finansowanie środków łagodzenia zmian klimatycznych i dostosowywania do nich w krajach rozwijających się; wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia istotnych zobowiązań finansowych w celu pilnego wdrożenia tego wniosku;

31.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by przeznaczyły co najmniej 25 % przyszłych dochodów z aukcji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji w UE na finansowanie środków łagodzenia zmian klimatycznych i dostosowywania do nich w krajach rozwijających się;

32.

wzywa Komisję do umożliwiania dostępu do finansowania dla drobnych przedsiębiorców i rolników, jako środka zwiększenia produkcji żywności i zapewnienia trwałego rozwiązania kryzysu żywnościowego;

33.

wzywa Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) do zbadania możliwości niezwłocznego utworzenia funduszu gwarancyjnego wspierającego systemy mikrokredytów i ograniczania ryzyka, które dokładnie odpowiadają potrzebom lokalnych producentów żywności w biedniejszych krajach rozwijających się;

34.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawioną na forum ONZ propozycję utworzenia finansowanego przez wielu darczyńców funduszu na rzecz równouprawnienia płci, którym miałby zarządzać Fundacja Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz kobiet (UNIFEM), a którego celem byłoby wspieranie i finansowanie polityki równouprawnienia płci w krajach rozwijających się; wzywa Radę i Komisję do zbadania i poparcia tej międzynarodowej inicjatywy;

35.

wzywa do zdwojenia wysiłków na rzecz zachęcania do rozwoju usług finansowych, gdyż potencjał sektora bankowego może zmobilizować lokalne źródła finansowania na rzecz rozwoju, a stabilny sektor usług finansowych to najlepszy sposób walki z ucieczką kapitału;

36.

wzywa wszystkie zainteresowane strony, by w pełni zdały sobie sprawę z ogromnego potencjału dochodów z zasobów naturalnych; w związku z tym uważa za sprawę zasadniczą przejrzystość w przemyśle eksploatującym te zasoby; jest zdania, że chociaż EITI i proces z Kimberley idą w dobrym kierunku, to jednak trzeba zrobić o wiele więcej, by zachęcić do przejrzystego zarządzania branżami przemysłu eksploatującymi zasoby oraz ich dochodami;

37.

wzywa Radę i Komisję do włączenia Europejskiego Funduszu Rozwoju do budżetu UE w trakcie śródokresowego przeglądu 2008/2009, w celu wzmocnienia demokratycznego umocowania ważnej części polityki UE na rzecz rozwoju oraz jej budżetu;

38.

odnotowuje pierwszy, zakończony w kwietniu 2008 r. etap działań na rzecz lepszej reprezentacji krajów rozwijających się w Międzynarodowym Funduszu Walutowym (MFW); ubolewa, że rozkład głosów w MFW nadal opiera się głównie na podejściu cenzusowym; zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o wyrażenie zainteresowania podejmowaniem decyzji podwójną większością głosów (akcjonariusze / państwa) w instytucji odpowiedzialnej za międzynarodową stabilność finansową, jaką jest MFW;

39.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania ww. kontynuacji międzynarodowej konferencji ONZ w sprawie finansowania rozwoju, która ma się odbyć w Ad-Dausze, jako szansy na przedstawienie wspólnego stanowiska UE w sprawie rozwoju mającego na celu realizację MCR za pomocą zrównoważonego podejścia;

40.

zachęca państwa członkowskie do podjęcia szybkiej i ambitnej reformy Banku Światowego z myślą o lepszej reprezentacji stron najbardziej zainteresowanych jego programami;

41.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz szefom Światowej Organizacji Handlu, Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu, Grupie Banku Światowego i Radzie Gospodarczo-Społecznej ONZ.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/7

A.

mając na uwadze, że z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie tabeli wyników rynku wewnętrznego, która pozwala na ograniczenie braków w zakresie transpozycji prawa,

B.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie są prawnie zobowiązane do transpozycji w określonych terminach wszystkich dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego,

C.

mając na uwadze, że głównym celem tabeli wyników jest zmotywowanie państw członkowskich do zadbania o to, aby transpozycja się nie opóźniała,

D.

mając na uwadze, że obecny deficyt na poziomie 1,2 % jest poniżej przyszłego celu w wysokości 1,0 %, uzgodnionego przez szefów państw i rządów w 2007 r.,

E.

mając na uwadze, że współczynnik fragmentacji wynosi 8 %, co oznacza, że transpozycji 124 dyrektyw nie dokonano w co najmniej jednym państwie członkowskim,

F.

mając na uwadze, że istnieją rozbieżności w poziomie transpozycji odnotowane w poszczególnych państwach członkowskich,

G.

mając na uwadze, że dyrektywa może nie być w pełni skuteczna, nawet jeżeli została szybko i we właściwy sposób transponowana, w szczególności gdy jej wdrożenie generuje sytuację niepewności prawnej, która prowadzi do postępowania przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości i utrudnia sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego,

H.

mając na uwadze, że liczba otwartych postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa wciąż jest bardzo wysoka, a znaczna ich część dotyczy braku transpozycji lub wykonania jej w niewłaściwy sposób,

I.

mając na uwadze, że nieuczciwa korzyść może być osiągnięta poprzez unikanie niektórych dyrektyw i brak transpozycji lub niewłaściwą transpozycję,

J.

mając na uwadze, że wdrożenie dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego ma decydujące znaczenie ze względu na osiągnięcie celów agendy lizbońskiej i göteborskiej agendy trwałego rozwoju,

K.

K mając na uwadze, że średni czas trwania postępowań wnoszonych do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie naruszeń przepisów prawa przekracza 20 miesięcy,

L.

L mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie respektują orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczących spraw o naruszanie przepisów, co wyrządza dalsze szkody rynkowi wewnętrznemu,

M.

mając na uwadze, że obciążenia administracyjne są zbyt uciążliwe w państwach członkowskich, co wynika to zarówno z prawa krajowego, jak i wspólnotowego,

1.

podkreśla, że szybkie wdrożenie, właściwa transpozycja i poprawne stosowanie dyrektyw dotyczących rynku wewnętrznego to warunki wstępne sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego mające wpływ również na konkurencyjność oraz równowagę gospodarczą i społeczną w UE;

2.

podkreśla znaczenie odpowiedzialności za rynek wewnętrzny na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; podkreśla rolę Komisji w tworzeniu partnerstw w odnośnym procesie kształtowania polityki w tym zakresie;

3.

przypomina, że począwszy od 2009 r. w odniesieniu do deficytu w zakresie transpozycji prawa ustalono cel na poziomie 1,0 %; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań umożliwiających osiągnięcie tego celu;

4.

wzywa państwa członkowskie, w których deficyt ten jest szczególnie wysoki, do natychmiastowego podjęcia działań, a Komisję – do ścisłej współpracy z nimi, aby sytuacja ta uległa poprawie; zauważa, że niektóre państwa członkowskie dowiodły, że możliwe jest szybkie i znaczne obniżenie deficytu;

5.

przypomina, że zarówno państwa członkowskie, jak i Komisja w trybie pilnym muszą się zająć problemem wysokiego współczynnika fragmentacji;

6.

wyraża ubolewanie, że państwa członkowskie dodają czasem dodatkowe wymogi przy transpozycji dyrektyw do prawa krajowego; jest zdania, że tzw. „pozłacanie”(narzucanie dodatkowych wymogów) utrudnia sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego;

7.

uważa, że dobrze rozwinięty, otwarty i konkurencyjny rynek wewnętrzny stanowi w znacznej mierze odpowiedź Europy na wyzwania związane z globalizacją, gdyż promuje on konkurencyjność europejskiego przemysłu, stwarza silniejsze zachęty do inwestycji zagranicznych oraz gwarantuje prawa konsumentów w Europie; podejmując nowe inicjatywy w zakresie rynku wewnętrznego, Komisja powinna zatem brać pod uwagę wymiar zewnętrzny;

8.

przypomina, że otwarty i konkurencyjny rynek wewnętrzny potrzebuje bardziej ukierunkowanych i wymagających narzędzi w celu poprawy walki z podrabianiem produktów i piractwem;

9.

wzywa państwa członkowskie do pilnego zajęcia się kwestią właściwej transpozycji i poprawnego stosowania dyrektyw w zakresie rynku wewnętrznego poprzez wykorzystanie istniejących wytycznych i sprawdzonych rozwiązań; wzywa do opracowania precyzyjniejszych instrumentów służących do usuwania braków;

10.

wzywa Komisję do przyspieszenia procesu rozwiązywania sporów na wczesnym etapie i do uwydatnienia tych spraw o naruszenie przepisów, z których wynikają najpoważniejsze konsekwencje dla obywateli Europy; równocześnie zachęca Komisje do stworzenia zbioru postępowań o naruszenie przepisów, które wniesiono do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, aby udostępnić szczegółowe informacje na temat danego naruszenia przepisów;

11.

wzywa państwa członkowskie do wypełnienia swoich zobowiązań zgodnie z orzeczeniami Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości;

12.

uważa, że tabela wyników powinna przede wszystkim zachęcać do szybkiej i poprawnej transpozycji, ale można by uczynić z niej również narzędzie wspomagające decydentów w rozpoznawaniu przeszkód i barier oraz umożliwiające im określanie dziedzin, w których potrzebne są nowe inicjatywy; wzywa Komisję do poszerzenia i pogłębienia zakresu informacji i wskaźników znajdujących się w tabeli wyników, między innymi jakości, warunków socjalnych pracowników oraz wpływu na środowisko i zmiany klimatu;

13.

wzywa Komisję do włączenia do przyszłych tabeli wyników łatwo zrozumiałego streszczenia, aby zwiększyć dostępność dla obywateli i innych zainteresowanych stron; zachęca odnośne organy UE i krajowe do publikowania tabeli wyników na swych stronach internetowych i do zwiększenia wysiłków na rzecz upowszechnienia tabeli wyników w mediach;

14.

ubolewa, że tabela wyników nie zawiera informacji na temat dyrektyw, których nie transponowano; uważa, że ze względu na sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego niektóre dyrektywy, np. dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/123/WE z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (3), są ważniejsze od innych; wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę wskaźników lepiej odzwierciedlających znaczenie dyrektyw dla przemysłu i obywateli w poszczególnych sektorach; jest zdania, że oceny wpływu przeprowadzane przez Komisję mogą być przydatne w tym celu;

15.

przypomina, że jakość prawodawstwa wspólnotowego oraz jego wdrożenie mają ogromne znaczenie dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego, a szereg spraw przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości odnoszących się do niejasnych przepisów i niewłaściwego wdrożenia prawodawstwa wtórnego pokazuje potrzebę bardziej precyzyjnego formułowania przepisów wspólnotowych; dlatego wzywa Komisję do wprowadzenia do tabeli wyników wskaźników dotyczących liczby postępowań przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości odnoszących się do jakości prawodawstwa wtórnego oraz jego nieprawidłowego wdrożenia;

16.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar wprowadzenia przez Komisję bardziej usystematyzowanego podejścia do kontroli funkcjonowania kluczowych rynków towarów i usług w celu wykrycia nieprawidłowości rynkowych i wspierania skuteczniejszych środków politycznych; w związku z tym wzywa, aby w tabeli wyników umieścić dokładniejsze informacje dotyczące poszczególnych sektorów i państw członkowskich; wzywa również do uwzględnienia wskaźników dotyczących transgranicznych aspektów zamówień publicznych;

17.

wzywa Komisję do zapewnienia, zgodnie z pkt. 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, aby wszystkie wnioski dotyczące dyrektyw zawierały specjalny przepis nakładający obowiązek ustanowienia przez państwa członkowskie tabel obrazujących korelację pomiędzy danym aktem prawnym a środkami transpozycji, a także przekazania tych tabel Komisji; ubolewa w związku z tym, że państwa członkowskie rozmywają wysiłki Komisji i Parlamentu w zakresie przejrzystości, sprzeciwiając się tej klauzuli lub sprowadzając ją do roli niewiążącej preambuły;

18.

uważa realizację agendy lizbońskiej i göteborskiej agendy trwałego rozwoju za priorytet polityczny i podkreśla w szczególności znaczenie wdrożenia dyrektyw koniecznych do osiągnięcia tego celu; wzywa Radę do priorytetowego potraktowania kwestii rynku wewnętrznego w zmienionej strategii na okres po 2010 r.;

19.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar stworzenia przez Komisję instrumentów na rzecz poprawy polityki i środków jednolitego rynku poprzez oparcie tej dziedziny w większym stopniu na dowodach, lepsze ukierunkowanie, zdecentralizowanie oraz uczynienie jej bardziej dostępną i zrozumiałą;

20.

wzywa Komisję do oceny – za pośrednictwem badań sektorowych, badań przedsiębiorstw, badań konsumenckich lub innych środków – jakości i spójności procesu wdrażania prawodawstwa w państwach członkowskich w celu zagwarantowania jego prawidłowego funkcjonowania;

21.

podkreśla, że zbyt późne i nieprawidłowe wdrożenie prawodawstwa pozbawia konsumentów i przedsiębiorstwa ich praw oraz szkodzi europejskiej gospodarce i podważa zaufanie, jakie obywatele pokładają w rynku wewnętrznym; wzywa Komisję do opracowania wskaźników określających koszty poniesione przez obywateli i przemysł w związku ze zbyt późną i nieprawidłową transpozycją oraz do opracowania wskaźników odzwierciedlających związek pomiędzy wynikami w zakresie transpozycji a sprawami o naruszenie przepisów wniesionymi przeciw państwom członkowskim;

22.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar przedłożenia przez Komisję dalszych inicjatyw dotyczących lepszego stanowienia prawa, szczególnie poprzez usprawnienie ocen wpływu i zmniejszenie obciążeń administracyjnych, ponieważ przyczyni się to również do bardziej skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego; jest zdania, że działania w tych kwestiach są ze sobą powiązane i muszą być prowadzone w spójny sposób;

23.

z zadowoleniem przyjmuje cel polegający na zmniejszeniu obciążeń administracyjnych w UE o 25 % do 2012 r.; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań na rzecz osiągnięcia tego celu; uważa, że tabela wyników powinna stanowić odnoszący się do tego celu miernik wysiłków i postępów na szczeblu krajowym i wspólnotowym; z tego względu wzywa Komisję do rozważenia włączenia do tabeli wyników odnośnego rozdziału;

24.

wyraża ubolewanie, że obywatele ciągle napotykają wiele przeszkód związanych ze swobodnym przepływem w ramach rynku wewnętrznego; w tym kontekście zauważa, ze 15 % spraw SOLVIT rozpatrywanych w 2007 r., dotyczyło swobodnego przepływu osób oraz obywatelstwa UE; dlatego wzywa państwa członkowskie i Komisję do natężenia wysiłków w celu zapewnienia swobodnego przepływu osób; w szczególności wzywa państwa członkowskie do ustanowienia punktów kompleksowej obsługi, pomagające ludziom we wszystkich prawnych i praktycznych sprawach w razie przenoszenia się w obrębie rynku wewnętrznego; wzywa również Komisję do opracowania wskaźników, które zostaną ujęte w tabeli wyników, określających przeszkody w swobodnym przepływie osób;

25.

ponownie zwraca uwagę na cel dotyczący poprawy funkcjonowania prawodawstwa w zakresie rynku wewnętrznego; uważa, że lepsze wdrażanie prawodawstwa zależy również od rozwoju praktycznej współpracy i partnerstwa między organami administracji; wzywa państwa członkowskie i Komisję do dalszego rozwoju systemów wymiany najlepszych praktyk; podkreśla, że w związku z istnieniem wielu organów na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym zachodzi potrzeba aktywnego propagowania i wspierania współpracy administracyjnej oraz uproszczenia; zauważa, że system informacji na temat rynku wewnętrznego może odegrać znaczącą rolę w tym zakresie;

26.

wzywa państwa członkowskie do ustanowienia krajowych centrów rynku wewnętrznego w celu wspierania koordynacji, uproszczenia i przejrzystości politycznej swych wysiłków na rzecz funkcjonowania rynku wewnętrznego; podkreśla, że takie centra powinny być tworzone w ramach istniejących jednostek, np. wraz z krajowymi punktami kontaktowymi; nakłania państwa członkowskie do zapewnienia pogłębionej praktycznej wiedzy na temat prawa UE na wszystkich szczeblach administracji krajowej, aby zadbać o to, by obywatele i przedsiębiorstwa nie napotykały niepotrzebnych obciążeń i przeszkód wynikających z braku zrozumienia przepisów;

27.

z zadowoleniem przyjmuje pracę Komisji na rzecz ustanowienia partnerstwa z państwami członkowskimi w procesie wdrażania prawodawstwa za pośrednictwem grup roboczych, sieci w poszczególnych sektorach, spotkań z ekspertami krajowymi i wytycznych wykonawczych; uważa, że działania Komisji w zakresie wdrożenia dyrektywy 2006/123/WE okażą się sukcesem, który należy powtarzać w przyszłości; podkreśla, że Parlament powinien być stale informowany o procesach wdrożeniowych;

28.

podkreśla, że problemy z wdrażaniem prawodawstwa są często wykrywane przez sieć SOLVIT; zauważa z zaniepokojeniem, że często personel centrów SOLVIT nie jest wystarczająco liczny i że średni czas rozpatrywania jednej sprawy wynosi ponad dziesięć tygodni; wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, aby centra SOLVIT dysponowały odpowiednim personelem; ponadto wzywa państwa członkowskie i Komisję do poprawy wydajności administracyjnej w celu znaczącego skrócenia czasu rozpatrywania spraw; wzywa ponadto państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków wspierających usługi sieci SOLVIT za pomocą odpowiednich kanałów informacyjnych w celu zwiększenia znajomości SOLVIT wśród obywateli i przedsiębiorstw;

29.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar usprawnienia przez Komisję filtrowania dochodzeń i skarg przedsiębiorstw oraz obywateli za pomocą SOLVIT i innych usług pomocniczych rynku wewnętrznego w celu zapewnienia, że są one kierowane bezzwłocznie do właściwego organu administracyjnego bez względu na rodzaj sieci, przez którą zostały przedłożone; podkreśla, że doświadczenia zdobyte na podstawie SOLVIT powinny zostać wykorzystane w kształtowaniu polityki krajowej i UE, prowadząc tam, gdzie to konieczne, do zmian strukturalnych lub zmian w przepisach;

30.

wzywa Komisję, by we współpracy z Parlamentem i krajem sprawującym przewodnictwo Rady organizowała co roku forum rynku wewnętrznego z udziałem państw członkowskich i innych zainteresowanych stron w celu osiągnięcia większego zaangażowania na rzecz właściwego i szybkiego wdrażania prawodawstwa oraz w celu stworzenia forum przeprowadzania analiz porównawczych i wymiany sprawdzonych rozwiązań;

31.

wzywa Radę do nadania większej wagi kwestiom rynku wewnętrznego poprzez utworzenie nowej rady zajmującej się tymi zagadnieniami lub ich priorytetowe potraktowanie w ramach zadań istniejącej Rady ds. Konkurencyjności;

32.

przypomina swoją wyżej wspomnianą rezolucję w sprawie przeglądu jednolitego rynku, w której wezwał Komisję do opracowania testu rynku wewnętrznego; wzywa Komisję do podjęcia działań w celu wprowadzenia takiego testu;

33.

uważa, że tabela wyników rynku wewnętrznego oraz tablica wyników dla rynków konsumenckich służą wspieraniu lepiej funkcjonującego rynku wewnętrznego przynoszącego korzyści obywatelom i konsumentom;

34.

z zadowoleniem przyjmuje zamiar zagwarantowania przez Komisję lepszej prezentacji rynku wewnętrznego i uważa, że tabela i tablica są istotnymi krokami w tym kierunku;

35.

podkreśla, że tabela i tablica są wprawdzie wzajemnie powiązane i ważne jest wspieranie ich spójnego rozwoju, mają one jednak różnych odbiorców docelowych i dlatego należy je rozdzielić za pomocą różnych zestawów wskaźników;

36.

jest zdania, że należy dokonywać systematycznego przeglądu stosowanych wskaźników oraz stosunku między tabelą a tablicą w celu dostosowania ich do sytuacji na rynku wewnętrznym;

37.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/12

A.

mając na uwadze, że wysoka jakość kształcenia i szkolenia przynosi wielowymiarowe korzyści, które wykraczają poza tworzenie miejsc pracy i promowanie konkurencyjności i są ważnymi elementami uczenia się przez całe życie,

B.

mając na uwadze, jak istotne jest, aby wykształcić osoby niezależne, posiadające wiedzę i zaangażowane w ideę spójności społeczeństwa oraz że jakość nauczania jest podstawowym czynnikiem przyczyniającym się do tworzenia miejsc pracy, konkurencyjności i rozwoju potencjału w Unii Europejskiej w dobie globalizacji,

C.

mając na uwadze, że Europejski Fundusz Społeczny może odegrać istotną rolę w rozwoju edukacji i szkolenia, co przyczyni się do poprawy kształcenia nauczycieli,

D.

mając na uwadze, że jakość szkolenia nauczycieli znajduje odzwierciedlenie w ich działalności edukacyjnej i wpływa bezpośrednio nie tylko na poziom wiedzy ucznia, ale także na kształtowanie ich osobowości, w szczególności w ciągu pierwszych lat ich nauki w szkole,

E.

mając na uwadze, że wyzwania stojące przed zawodem nauczyciela zwiększają się ze względu na coraz bardziej złożone i różnorodne systemy edukacyjne; mając na uwadze, że wyzwania te obejmują postępy w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT), zmiany w strukturach społeczeństwa i rodziny oraz coraz większe zróżnicowanie grupy uczniów w wielu szkołach, co jest rezultatem większej imigracji i rosnącej wielokulturowości społeczeństw, rosnącą autonomię szkół, która powoduje zwiększenie obowiązków nauczycieli oraz potrzebę zwracania większej uwagi na potrzeby poszczególnych uczniów w zakresie nauki,

F.

mając na uwadze, że istnieje wyraźny i pozytywny związek pomiędzy wysokiej jakości kształceniem dla nauczycieli a liczbą uczniów uzyskujących wysokie wyniki,

G.

mając na uwadze, że w świetle rosnącego zapotrzebowania na informacje, a także trwającej digitalizacji należy rozwijać umiejętności pozwalające wykorzystać środki przekazu i ich zawartość w sposób skuteczny i zgodny z celami i potrzebami każdej osoby, a także mając na uwadze, że edukacja w zakresie środków przekazu jest podejściem pedagogicznym do środków przekazu, które powinno umożliwić użytkownikom przyjęcie krytycznego i przemyślanego podejścia do wykorzystania wszystkich środków przekazu,

H.

mając na uwadze, że ponad 80 % nauczycieli szkół podstawowych oraz 97 % nauczycieli przedszkolnych w Unii Europejskiej to kobiety, podczas gdy ich liczba wśród nauczycieli szkół średnich wynosi nie więcej niż 60 %,

I.

mając na uwadze, że jakość kształcenia nauczycieli może mieć wpływ na wczesne porzucenie nauki oraz na umiejętność czytania wśród starszych uczniów,

J.

mając na uwadze, że kształcenie przedszkolne i podstawowe ma szczególnie istotny wpływ na późniejsze wyniki szkolne dzieci,

K.

mając na uwadze, że przy ponad 27 różnych systemach kształcenia nauczycieli, które w Unii funkcjonują wyzwania stojące przed zawodem nauczyciela są zasadniczo takie same we wszystkich państwach członkowskich,

L.

mając na uwadze, że nauczyciel to zawód i powołanie, w którym wysoka satysfakcja z pracy ma istotne znaczenie dla zatrzymania dobrych pracowników,

M.

mając na uwadze, że niesprawiedliwym byłoby obarczać nauczycieli jedyną odpowiedzialnością za ich działalność edukacyjną; należy podkreślić, że możliwość zapewnienia odpowiedniego nauczania wszystkim uczniom, stworzenia swobodnej atmosfery i zmniejszenia agresywnych zachowań zależy w dużej mierze od warunków nauczania, dostępnego wsparcia, liczby uczniów w każdej klasie wykazujących trudności z nauką, oferty socjokulturalnej w szkołach, współpracy rodzin i otrzymanego wsparcia społecznego; mając na uwadze, że zaangażowanie nauczycieli zależy w dużej mierze od zaangażowania społeczeństwa w edukację, a oba elementy wzajemnie się dopełniają w trosce o poprawę kształcenia,

N.

mając na uwadze, że należy podjąć wszelkie możliwe środki, aby nauczyciele czuli, że należą do zawodu szanowanego i cenionego, biorąc pod uwagę, że duża część tożsamości zawodowej zależy od odczuwanego uznania społecznego,

O.

mając na uwadze, że zachęcanie najlepszych kandydatów to podjęcia zawodu nauczyciela wymaga odpowiednich poziomów uznania społecznego, statusu i wynagrodzenia,

P.

mając na uwadze, że nauczyciele ogrywają ważne role społeczne i rozwojowe, które wykraczają poza tradycyjne granice danego przedmiotu oraz mogą spełnić ważną funkcję stanowiąc dla uczniów wzór do naśladowania,

Q.

uwzględniając cel „równych szans dla wszystkich” jest wpisany do Traktatu WE, w szczególności jego art. 13, który stanowi podstawę prawną dla zakazu dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, wyznanie lub światopogląd, upośledzenie, wiek lub orientację seksualną,

R.

mając na uwadze, że jakość szkół zależy w dużej mierze od ich niezależności pod względem prowadzonych projektów i zarządzania,

S.

mając na uwadze, że odpowiednie kwalifikacje zawodowe nauczycieli wychowania fizycznego odgrywają niezwykle istotną rolę w fizycznym i umysłowym rozwoju dzieci oraz w zachęcaniu ich do prowadzenia zdrowego trybu życia,

1.

zdecydowanie popiera stwierdzenie, że podnoszenie jakości kształcenia nauczycieli prowadzi do znacznego podniesienia wyników uczniów;

2.

uważa, że zapewnienie bardziej rozległego i lepszego jakościowo kształcenia dla nauczycieli w połączeniu ze strategiami politycznymi mającymi na celu zatrudnianie najlepszych kandydatów do zawodu nauczyciela powinno być kluczowym priorytetem wszystkich ministerstw edukacji;

3.

uważa, że zwiększenie wydatków na edukację powinno zostać ukierunkowane na obszary, które przynoszą największe postępy w zakresie wyników uczniów;

4.

podkreśla, że państwa członkowskie muszą przywiązywać większą wagę i przeznaczać więcej środków na kształcenie nauczycieli, aby można było poczynić znaczne postępy w realizacji celów strategii lizbońskiej „Edukacja i Szkolenia 2010”, a mianowicie zwiększyć jakość nauczania oraz wzmocnić uczenie się przez całe życie w Unii Europejskiej;

5.

zdecydowanie popiera promowanie ustawicznego i spójnego doskonalenia zawodowego dla nauczycieli przez cały czas trwania ich kariery; zaleca, aby wszyscy nauczyciele mieli stałe akademickie, zawodowe i finansowe (w formie stypendiów rządowych) możliwości poprawy i aktualizacji swoich umiejętności oraz kwalifikacji, jak również wiedzy pedagogicznej; uważa, że te szkolenia powinny być zorganizowane w taki sposób, aby uzyskane w nich kwalifikacje były uznawane we wszystkich państwach członkowskich;

6.

podkreśla potrzebę zwiększenia dialogu i wymiany doświadczeń między państwami, w szczególności w zakresie zapewniania i skuteczności stałego rozwoju zawodowego w dziedzinie kształcenia przedszkolnego, podstawowego i ponadpodstawowego;

7.

domaga się zwrócenia szczególnej uwagi na integrację nowych nauczycieli; zachęca do rozwoju sieci pomocy i programów mentorskich, w których nauczyciele ci, a także nauczyciele posiadający więcej doświadczeń i możliwości mogą odegrać kluczową rolę w szkoleniu nowych kolegów, przekazywaniu wiedzy zdobytej w trakcie swych udanych karier, promowaniu uczenia się od innych członków zespołu i pomocy w walce z problemem, jakim są częste przypadki porzucenia pracy przez nowych nauczycieli; uważa, że poprzez wspólną pracę i uczenie się nauczyciele mogą podnieść wyniki szkoły i poprawić sytuację szkolnictwa jako całości;

8.

wzywa państwa członkowskie, aby upewniły się, że skład personelu nauczycielskiego na wszystkich szczeblach szkolnictwa odzwierciedla społeczną i kulturową różnorodność w społeczeństwie, przy jednoczesnym utrzymaniu priorytetu, jakim jest zatrudnianie i zatrzymywanie najlepszych nauczycieli, w szczególności poprzez uatrakcyjnienie zawodu nauczyciela;

9.

podkreśla ścisły związek pomiędzy zagwarantowaniem, że zawód nauczyciela jest atrakcyjny i przynosi satysfakcję oraz przedstawia obiecujące perspektywy rozwoju kariery, a pomyślnym zatrudnianiem absolwentów i specjalistów, którzy odznaczają się dużą motywacją i wysokimi wynikami; domaga się, aby państwa członkowskie podjęły dalsze środki w celu promowania wyboru zawodu nauczyciela przez najlepszych absolwentów;

10.

podkreśla, że szczególnie ważne jest uwzględnienie problematyki płci; podkreśla również znaczenie zapewnienia wysokiej jakości kadry nauczycielskiej w przedszkolach i szkołach podstawowych, wraz z zagwarantowaniem odpowiednich poziomów wsparcia społecznego i zawodowego, jakich wymagają ich obowiązki;

11.

za ważny uznaje stały udział nauczycieli w grupach roboczych i grupach dyskusyjnych zajmujących się ich działalnością edukacyjną; uważa, że tę pracę powinni wesprzeć mentorzy i władze szkolne; uważa, że udział w dyskusjach krytycznych dotyczących zawodu nauczyciela przekłada się na większe zainteresowanie ich pracą, a co za tym idzie, na lepsze rezultaty nauczycieli;

12.

w szczególny sposób podkreśla ważną rolę szkoły w życiu społecznym i edukacji dzieci, a także w zakresie dostarczania im wiedzy i umiejętności niezbędnych dla uczestnictwa w społeczeństwie demokratycznym; wskazuje na znaczenie wykwalifikowanej, kompetentnej i doświadczonej kadry pedagogicznej zaangażowanej w tworzenie skutecznych metod szkolenia pedagogicznego dla nauczycieli;

13.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, aby jedynie odpowiednio wykwalifikowani nauczyciele wychowania fizycznego prowadzili lekcje WF w państwowym systemie szkolnictwa;

14.

podkreśla znaczne różnice w poziomie średnich wynagrodzeń nauczycieli, nie tylko pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi, ale również w stosunku do średniej pensji krajowej i do PKB na mieszkańca; uważa, że nauczyciele powinni otrzymywać zadowalające pakiety wynagrodzeń, odzwierciedlające ich znaczenie w społeczeństwie, a także wzywa do rozwiązania problemu odpływu najlepszych nauczycieli na lepiej płatne stanowiska w sektorze prywatnym, w szczególności w dziedzinie nauki i technologii;

15.

podkreśla, że nauczyciele muszą być lepiej przygotowani, aby sprostać nowym zadaniom, które się przed nimi stawia; odnotowuje wyzwania, jakie stawia przed nauczycielami rozwój ICT, ale zauważa również wynikające z niego możliwości; zachęca do priorytetowego potraktowania kształcenia z zakresu ICT w ramach szkoleń początkowych i późniejszych szkoleń, aby zagwarantować, że nauczyciele posiadają najnowszą wiedzę w zakresie ostatnich postępów technologicznych i możliwości ich zastosowania w nauczaniu oraz umiejętności potrzebne do wykorzystania tych postępów na zajęciach z uczniami;

16.

uważa, że celem szkolenia nauczycieli powinno być, między innymi, zapewnienie im koniecznych ram innowacyjnych, które pomogą im włączyć perspektywę środowiskową do programu nauczania oraz nowych przedmiotów; popiera stworzenie programów lokalnych i seminariów, które ukierunkowane będą na potrzeby zidentyfikowane w danym kontekście, a także szkoleń przeznaczonych dla nauczycieli danej szkoły, które pomogą wdrożyć konkretne projekty i będą uwzględniać szczególne potrzeby nauczycieli i dany kontekst;

17.

podkreśla, że mobilność nauczycieli, lepsza współpraca i praca zespołowa mogą poprawić kreatywność i innowacyjność metod nauczania i ułatwiłyby uczenie się w oparciu o najlepsze praktyki;

18.

wzywa Komisję do zwiększenia środków finansowych przeznaczonych na wsparcie kształcenia nauczycieli w ramach programu uczenia się przez całe życie, a w szczególności wymian nauczycieli pomiędzy szkołami w sąsiadujących krajach i regionach; podkreśla, że mobilność ułatwia szerzenie idei i najlepszych praktyk w zakresie nauczania i promuje doskonalenie umiejętności językowych, jak również wiedzę o innych kulturach; podkreśla, że nauczyciele powinni w większym stopniu korzystać z programów nauki języków obcych w ciągu swojej kariery, co między innymi zwiększy możliwości skorzystania z programów mobilności Unii;

19.

domaga się, aby trwające studia nad środkami przekazu objęto priorytetem w programie szkolenia nauczycieli, a kursy poświęcone środkom przekazu stały się istotnym elementem już w podstawowym szkoleniu nauczycieli;

20.

podkreśla podstawową rolę partnerstw szkół w ramach programu Comenius i Comenius-Regio w zakresie mobilności nauczycieli;

21.

zdecydowanie popiera naukę języków obcych począwszy od bardzo młodego wieku i włączenie zajęć z języka do wszystkich programów nauczania podstawowego; podkreśla, że odpowiednie inwestowanie w zatrudnianie i szkolenie nauczycieli języków obcych ma podstawowe znaczenie dla realizacji tych celów;

22.

podkreśla, że każdy nauczyciel powinien być wzorem, jeżeli chodzi o władanie językiem ojczystym, biorąc pod uwagę, że język stanowi instrument konieczny do dobrej komunikacji oraz ułatwia uczniom naukę pozostałych przedmiotów i rozwija ich zdolności komunikacyjne, które z dnia na dzień stają się coraz ważniejszym elementem w wielu zawodach;

23.

nalega, aby we wszystkich państwach członkowskich nauczyciele dysponowali poświadczoną znajomością co najmniej jednego języka obcego;

24.

domaga się promowania umiejętności w zakresie środków przekazu w edukacji szkolnej, podyplomowej i pozaszkolnej nauczycieli w kontekście studiów nad środkami przekazu i uczenia się przez całe życie dzięki współpracy władz publicznych z sektorem prywatnym;

25.

podkreśla, że czas spędzony przez nauczyciela z uczniami jest niezastąpiony, i wyraża zaniepokojenie, że rosnąca administracja i biurokracja mogą mieć negatywny wpływ na ten czas oraz na czas poświęcany na przygotowanie zajęć;

26.

domaga się, aby edukacja obywatelska stała się obowiązkowym przedmiotem zarówno w programie kształcenia nauczycieli, jak i w szkołach, tak aby nauczyciele i uczniowie posiadali wymaganą wiedzę w dziedzinie praw i obowiązków obywateli, a także Unii Europejskiej oraz mogli analizować i krytycznie ocenić bieżące polityczne i społeczne wydarzenia oraz procesy;

27.

uważa, że każda szkoła jest w szczególny sposób związana z lokalną społecznością, a dyrekcja szkoły powinna dysponować większymi uprawnieniami w zakresie podejmowania decyzji, co pozwoli zająć się, przy współpracy rodziców i członków lokalnej społeczności, wyzwaniami w zakresie edukacji i wymogami dotyczącymi nauczania, które są właściwe dla danego środowiska; podkreśla, że wraz z napływem niezwykle zróżnicowanej grupy imigrantów pedagodzy muszą być uczuleni w szczególności na kwestie i procesy o charakterze międzykulturowym, nie tylko w obrębie szkoły, ale również w związku z rodzinami i otaczającym ich środowiskiem lokalnym, w którym różnorodność jest na porządku dziennym;

28.

podkreśla niezwykłe korzyści programu Comenius dla nauczycieli i jego znaczenie dla małych społeczności, w szczególności na obszarach o trudnej sytuacji społecznej i gospodarczej, dzięki promowaniu włączenia i większej świadomości wymiaru europejskiego w nauczaniu;

29.

z zadowoleniem przyjmuje porozumienie państw członkowskich, które chcą współpracować w celu zwiększenia koordynacji polityki w dziedzinie kształcenia nauczycieli, w szczególności poprzez otwartą metodę koordynacji; wzywa państwa członkowskie do pełnego wykorzystania możliwości uczenia się od siebie nawzajem i domaga się, aby Parlament był konsultowany w sprawie harmonogramu i postępów w tej dziedzinie;

30.

podkreśla potrzebę przygotowania dokładniejszych statystyk dotyczących szkolenia nauczycieli w Unii, w celu ułatwienia wymiany informacji, większej współpracy i wymiany najlepszych praktyk; proponuje, aby państwa członkowskie we współpracy z Komisją opracowały system, który zapewni dostępność porównawczych danych z zakresu kształcenia nauczycieli w szkolnictwie przedszkolnym, podstawowym i średnim;

31.

uważa, że w zakresie rozwiązania problemu przemocy w szkołach podstawowe znaczenie mają ściślejsza współpraca wychowawców i rodziców oraz stworzenie narzędzi i procedur, które pomogą skutecznie zlikwidować to zjawisko;

32.

podkreśla znaczenie nauczania z uwzględnieniem problematyki płci oraz kwestii płci w szkoleniu nauczycieli;

33.

wzywa Komisję do upowszechniania najlepszych praktyk państw członkowskich, które przy pomocy projektów szkolnych służą poprawie ogólnych umiejętności życiowych, jak np. zdrowa dieta i sport, prowadzenie gospodarstwa domowego i zarządzanie budżetem osobistym;

34.

wzywa państwa członkowskie do włączenia do programu kształcenia nauczycieli zajęć z rozwiązywania sporów, tak aby nauczyciele poznali nowe strategie rozwiązywania różnego rodzaju konfliktów w obrębie klas oraz radzenia sobie z przemocą i agresją;

35.

wzywa państwa członkowskie, aby do programu kształcenia nauczycieli włączyły podstawową wiedzę z zakresu Unii Europejskiej, jej instytucji i sposobu ich funkcjonowania oraz zorganizowały wizyty nauczycieli-stażystów w instytucjach Unii;

36.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz OECD, UNESCO i Radzie Europy.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/18

A.

mając na uwadze, że proces boloński ma na celu stworzenie do roku 2010 Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego, obejmującego reformy szkolnictwa wyższego, zniesienie istniejących przeszkód w mobilności studentów i nauczycieli, a także poprawę jakości, atrakcyjności i konkurencyjności szkolnictwa wyższego w Europie,

B.

mając na uwadze, że mobilność studentów i jakość edukacji powinny pozostać jednymi z podstawowych elementów procesu bolońskiego,

C.

mając na uwadze, że mobilność studentów tworzy nowe wartości kulturalne, społeczne i naukowe oraz oferuje możliwości rozwoju osobistego, a także podnosi standardy naukowe i zwiększa zatrudnienie na szczeblu krajowym i międzynarodowym,

D.

mając na uwadze, że mobilność znajduje się nadal poza zasięgiem wielu studentów, naukowców i innych pracowników, zwłaszcza w nowszych państwach członkowskich, głównie z powodu niewystarczających stypendiów, oraz mając na uwadze że przeszkody są powszechnie znane i różne zainteresowane strony wielokrotnie wskazywały na nie w trakcie dyskusji,

E.

mając na uwadze, że odpowiedniemu finansowaniu kosztów nauki, utrzymania, a także mobilności studentów należy poświęcić szczególną uwagę,

F.

mając na uwadze, że Parlament nieustannie uznaje mobilność studentów za swój budżetowy priorytet i usiłuje zapewnić właściwy poziom środków na programy wspólnoty w zakresie edukacji; mając na uwadze jego nieugięte stanowisko w tej sprawie, które – pomimo cięć dokonanych przez Radę na wniosek Komisji – doprowadziło do zwiększenia środków na programy „Uczenie się przez całe życie” i Erasmus Mundus, wynegocjowanych w ramach wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013 oraz w ramach najnowszych procedur budżetowych,

G.

mając na uwadze, że wiarygodne dane statystyczne dotyczące mobilności studentów są potrzebne w celu obserwowania, porównywania i dokonywania oceny, a także opracowywania odpowiednich kierunków polityki i środków,

H.

mając na uwadze, że tak samo niezbędne dla tego procesu jest uznawanie innych nieformalnych i pozaformalnych form kształcenia, przy czym kształcenie dorosłych odgrywa w tym procesie znaczną rolę,

I.

mając na uwadze, że bariery administracyjne, finansowe czy też językowe nie powinny stać na przeszkodzie mobilności,

J.

mając na uwadze, że mobilność sprzyja uczeniu się języków obcych i poprawie ogólnych umiejętności komunikacyjnych,

K.

mając na uwadze, że pilną kwestią jest zmodernizowanie uniwersytetów i przeprowadzenie reform dotyczących jakości, struktur studiów, innowacji i elastyczności,

L.

mając na uwadze, że jakość nauczania jest tak samo ważna, jak jakość badań naukowych i musi zostać zreformowana i unowocześniona w całej Unii Europejskiej oraz że te dwa elementy są ze sobą ściśle związane,

M.

mając na uwadze, że rozmaitość krajowych systemów uznawania znacznie utrudnia równe traktowanie studentów, tworzenie Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego i rynku pracy Unii Europejskiej,

N.

mając na uwadze, że mobilność może być hamowana zarówno z powodu nieuznawania odbytych kursów, jak i braku odpowiedników uzyskanych ocen,

O.

mając na uwadze, że równie pilną kwestią jest wdrożenie, koordynowanie i promowanie spójnego podejścia wśród państw, które podpisały proces boloński,

P.

mając na uwadze, że proces boloński musi prowadzić do powstania nowego, postępowego modelu edukacji gwarantującego powszechny dostęp do kształcenia, którego głównym celem będzie przekazywanie wiedzy i wartości i który stworzy prawdziwe społeczeństwo przyszłości, świadome i wolne od nierówności społecznych,

1.

uważa, że zwiększenie mobilności studentów i poprawa jakości różnych systemów edukacji powinny być priorytetami w kontekście ponownego określenia głównych celów procesu bolońskiego na okres po 2010 r.;

2.

podkreśla, że w celu osiągnięcia mobilności studentów należy podjąć działania z różnych obszarów tej polityki; niektóre aspekty mobilności wykraczają poza zakres szkolnictwa wyższego i dotyczą obszaru spraw społecznych, finansowych, a także polityki imigracyjnej i wiz;

3.

z zadowoleniem przyjmuje starania państw członkowskich podejmowane w ramach współpracy międzyrządowej w celu poprawy jakości i konkurencyjności edukacji w UE, zwłaszcza poprzez propagowanie mobilności, zapewnienie uznawania kwalifikacji i zapewnienie jakości, w szczególności biorąc pod uwagę ograniczone pole manewru wynikające z małej rezerwy pozostawionej w dziale 1a ram finansowych;

4.

jest przekonany, że należy kontynuować konsultacje prowadzone z zainteresowanymi stronami: niezbędna jest współpraca instytucji i przedstawicieli studentów w celu zniesienia pozostałych przeszkód stojących na drodze mobilności i wdrożenia procesu bolońskiego oraz problemów z jakością;

5.

zwraca uwagę, że podczas wdrażania procesu bolońskiego szczególną uwagę należy zwrócić na wzmocnienie współpracy i koordynacji dotyczącej Europejskiej Przestrzeni Badawczej;

6.

podkreśla pilną potrzebę stworzenia porównywalnych i rzetelnych statystyk na temat mobilności i profilu społeczno-ekonomicznego studentów: wspólnych wskaźników, kryteriów i analiz, w celu przezwyciężenia dotychczasowego braku danych i promowania wymiany dobrych praktycznych wzorców;

7.

wzywa uniwersytety do poprawienia i uproszczenia informacji udostępnianych w Internecie i poza nim zarówno przyjeżdżającym, jak i wyjeżdżającym studentom; wzywa uniwersytety i krajowe agencje programu Erasmus do współpracy z organizacjami studenckimi w celu udostępnienia niezbędnych informacji we właściwym czasie; wzywa uniwersytety do wspierania prawa studentów zgodnie ze zobowiązaniami, których podjęły się przystępując do Karty Uczelni Erasmusa;

8.

podkreśla, że w celu osiągnięcia celów procesu bolońskiego konieczna jest wzajemność w przepływie studentów i wykładowców; podkreśla różnice w obecnych tendencjach, a zwłaszcza słabą mobilność w kierunku państw członkowskich, które przystąpiły do UE w 2004 r. i 2007 r.;

9.

zwraca uwagę na znaczenie wspierania społecznej, kulturalnej i językowej integracji przyjeżdżających studentów;

10.

podkreśla, że poprawa znajomości języków obcych jest znaczącą zaletą i jednym z argumentów przemawiających za mobilnością studentów; podkreśla znaczenie intensywnych kursów językowych dla przyjeżdżających studentów, przed czy też w trakcie poszczególnych okresów studiów odbywanych w ramach programu Erasmus;

11.

wzywa uniwersytety w Unii do podjęcia innowacyjnych, dalekosiężnych i zorganizowanych reform programowych, jako że ambitne i wysokiej jakości treści oraz restrukturyzacja organizacji są fundamentalne dla mobilności studentów oraz ich większej elastyczności; postuluje, aby na wszystkich studiach dyplomowych wprowadzono „okres studiów za granicą” w celu umożliwienia studentom zagranicznego wyjazdu;

12.

zwraca się o położenie nacisku na konieczność stworzenia wspólnych europejskich programów doktoranckich w celu wsparcia mobilności doktorantów i promowania europejskiego doktoratu jako renomowanej marki;

13.

podkreśla fundamentalną rolę jakości i doskonałości szkolenia, mając na uwadze, że ich rozwój i kształcenie ustawiczne kwalifikowanych wykładowców ze wszystkich dziedzin są niezbędne w celu zapewnienia atrakcyjności i efektywności tych dziedzin i realizacji celów procesu bolońskiego;

14.

ponownie podkreśla potrzebę prowadzenia bardziej ponadnarodowego dialogu oraz wymiany informacji i doświadczeń w celu ułatwienia konwergencji kształcenia nauczycieli, w tym kształcenia nauczycieli szkół podstawowych i skutecznego ustawicznego rozwoju zawodowego;

15.

należy udzielać specjalnej pomocy studentom z grup społecznych znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, na przykład oferując im niedrogie i godne warunki mieszkaniowe; mając na uwadze, że często niezbędne jest dodatkowe wsparcie po przybyciu na miejsce;

16.

proponuje wprowadzenie zharmonizowanej europejskiej legitymacji studenckiej ułatwiającej poruszanie się i umożliwiającej studentom uzyskiwanie zniżek na zakwaterowanie i koszty utrzymania;

17.

wzywa państwa członkowskie i właściwe organy do zapewnienia równego i uniwersalnego dostępu do mobilności dzięki prostym, elastycznym i przejrzystym procedurom przyznawania stypendiów oraz dodatkowemu wsparciu finansowemu w przypadku mieszkania w miastach o wysokich kosztach pobytu oraz dla potrzebujących studentów; uważa za kluczowe, aby wsparcie było udzielane przed wyjazdem studenta, tak aby uniknąć jego nadmiernego obciążania;

18.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w kontekście średniookresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych przewidzianych w deklaracji załączonej do porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami można by rozważyć zwiększenie puli środków finansowych przewidzianych na programy z zakresu edukacji, a zwłaszcza na stypendia w ramach programu Erasmus w zależności od wyników monitorowania i oceny programu;

19.

zwraca uwagę, że należy wprowadzić i promować nowe środki finansowania mobilności studentów, takie jak pożyczki nieoprocentowane czy dające się przenosić;

20.

wzywa europejskie uniwersytety do współpracy z sektorem prywatnym (np. organizacje ekonomiczne i biznesowe takie jak izby handlowe) w celu znalezienia nowych efektywnych mechanizmów współfinansowania mobilności studentów we wszystkich cyklach (licencjat, magisterium, doktorat) i dokonania w ten sposób poprawy jakości systemów edukacyjnych;

21.

proponuje nawiązanie owocnego dialogu i przeprowadzenie dwustronnej wymiany doświadczeń między przedsiębiorstwami i uniwersytetami w celu rozwinięcia innowacyjnego partnerstwa i rozważenia nowych sposobów współpracy;

22.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia europejskich systemów odniesienia (bolońskie ramy kwalifikacji, europejskie ramy kwalifikacji kształcenia ustawicznego, europejskie normy i wytyczne dotyczące zapewnienia jakości oraz konwencja lizbońska o uznawaniu kwalifikacji) w celu utworzenia Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego;

23.

podkreśla w związku z tym pilną konieczność wdrożenia zrozumiałego, jednolitego i efektywnego systemu transferu punktów ECTS, tak aby dzięki jednym wspólnym ramom prawnym kwalifikacje studentów i wykładowców mogły być łatwo transferowane w całej Europie;

24.

podkreśla, że system trzech cykli kształcenia (studia licencjackie, magisterskie i doktoranckie) mógłby stać się bardziej elastyczny zwłaszcza dzięki zastosowaniu systemu „4 + 1” zamiast „3 + 2” dla pierwszego i drugiego cyklu; zauważa, że na niektórych kierunkach byłoby to bardziej odpowiednie, aby zwiększyć mobilność i szanse zatrudnienia absolwentów;

25.

wzywa do przyznania punktów – w ramach europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów (ECTS) – za odbycie praktyk i zdobycie podobnych nieformalnych czy pozaformalnych doświadczeń z zakresu mobilności zatwierdzonych przez uniwersytety, uznając je za integralną część programów nauczania;

26.

wzywa właściwe organy państw członkowskich, a także europejskie uniwersytety do zachęcania do wymiany najlepszych praktycznych wzorców i inicjatyw uświadamiających i popierania ich;

27.

domaga się od państw członkowskich ułatwienia i zmniejszenia kosztów procedur wizowych dla mobilnych studentów, szczególnie jeżeli chodzi o państwa członkowskie bardziej wysunięte na wschód i państwa kandydujące zgodnie z dyrektywami UE dotyczącymi wiz;

28.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/22

A.

mając na uwadze, że w trosce o jakość prawodawstwa coraz wyraźniejsza staje się potrzeba przeniesienia na Komisję opracowywania innych niż istotne i bardziej technicznych aspektów prawodawstwa, jak również szybkiego wprowadzania zmian do niego w odpowiedzi na postęp technologiczny i zmiany gospodarcze; mając na uwadze, że należy ułatwić takie przeniesienie uprawnień poprzez wyposażenie władz prawodawczych w instytucjonalne narzędzia umożliwiające kontrolę nad wykonywaniem tego rodzaju uprawnień,

B.

mając na uwadze, ze dotychczas jedynie art. 202 Traktatu WE dawał władzom prawodawczym Unii możliwość takiego przeniesienia uprawnień; mając na uwadze, że zastosowanie tego przepisu nie przynosiło pożądanych skutków, gdyż odnosi się on do uprawnień wykonawczych Komisji i procedur kontrolnych, którym te uprawnienia podlegają, a o których decyduje Rada w drodze jednomyślnego głosowania, jedynie po konsultacji z Parlamentem; mając na uwadze, że te procedury kontrolne opierają się zasadniczo na działaniach komitetów złożonych z urzędników służby publicznej państw członkowskich oraz że Parlament był wykluczony z wszelkich procedur tego rodzaju do momentu przyjęcia decyzji Rady z dnia 28 czerwca 1999 r. zmienionej decyzją 2006/512/WE,

C.

mając na uwadze, że art. 2 ust. 2 decyzji w sprawie komitologii wprowadza środki, o których mowa w sytuacji, gdy podstawowy akt prawny przyjęty zgodnie z procedurą współdecyzji przewiduje środki o zasięgu ogólnym służące zmianie innych niż istotne elementów tego aktu, między innymi poprzez wykreślenie niektórych z tych elementów lub dodanie nowych, innych niż istotne elementów; mając na uwadze, że określenie, oddzielnie dla każdego przypadku, które elementy każdego aktu prawnego mają zostać uznane za istotne, należy do władz prawodawczych Unii, przy czym elementy te można zmienić jedynie w drodze procedury legislacyjnej,

D.

mając na uwadze, że na mocy decyzji w sprawie komitologii tzw. „quasi-prawodawcze” środki podlegają procedurze regulacyjnej połączonej z kontrolą, w ramach której Parlament w pełni uczestniczy w kontroli tych środków i może sprzeciwiać się projektom środków przedstawianym przez Komisję, jeśli wykraczają one poza uprawnienia wykonawcze przewidziane w akcie podstawowym, lub projektom niezgodnym z celem lub treścią podstawowego aktu bądź z zasadami pomocniczości i proporcjonalności,

E.

mając na uwadze, że nowa procedura gwarantuje kontrolę demokratyczną nad wykonywaniem środków, które mają charakter quasi-prawodawczy, przez zrównanie pozycji obydwu ramion władzy prawodawczej, Parlamentu i Rady, a tym samym prowadzi do rozwiązania problemu jednego z najpoważniejszych aspektów deficytu demokratycznego w Unii; mając na uwadze, że decyzja w sprawie komitologii umożliwia przeniesienie do zakresu kompetencji Komisji najbardziej technicznych aspektów prawodawstwa i dokonywanych w nim zmian, jednocześnie zapewniając władzom prawodawczym możliwość skupienia się na istotnych aspektach i poprawianiu jakości prawa wspólnotowego,

F.

mając na uwadze, że nowa procedura regulacyjna połączona z kontrolą nie jest opcjonalna, lecz obowiązkowa, gdy środki wykonawcze posiadają cechy określone w art. 2 ust. 2 decyzji w sprawie komitologii,

G.

mając na uwadze, że dorobek prawny Wspólnoty nie został jeszcze w pełni dostosowany do decyzji w sprawie komitologii, ponieważ wciąż istnieją instrumenty prawne przewidujące środki wykonawcze, do których zastosowanie powinna mieć nowa procedura regulacyjna połączona z kontrolą,

H.

mając na uwadze, że nie tylko środki objęte dotychczas procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, ale także niektóre środki podlegające procedurze konsultacyjnej i procedurze zarządzania mogą spełniać wymogi art. 2 ust. 2 decyzji w sprawie komitologii,

I.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wprowadza hierarchię norm i tworzy pojęcie „akt delegowany”, w przypadku gdy „akt prawodawczy […] przekaz[uje] Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieprawodawczym o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne, elementy aktu prawodawczego”; mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wprowadza też nowe podejście do aktów wykonawczych oraz przewiduje w szczególności, że rozporządzenie ustanawiające mechanizmy kontrolne dla państw członkowskich nad aktami wykonawczymi przyjęte będzie w ramach procedury współdecyzji między Parlamentem i Radą,

J.

mając na uwadze, że wykonanie odpowiednich postanowień Traktatu z Lizbony wymagać będzie intensywnego i złożonego procesu negocjacji międzyinstytucjonalnych oraz że w związku z tym trwający obecnie proces dostosowywania powinien zostać jak najszybciej zakończony, a w każdym razie przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego,

K.

mając na uwadze, że w razie wejścia w życie Traktatu z Lizbony konieczne będzie przejście do nowego i bardziej złożonego procesu dostosowywania dorobku prawnego do postanowień art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie przekazywania uprawnień dotyczących prawodawstwa; mając na uwadze, że pomimo podobieństwa pojęcia „akt delegowany” zawartej w Traktacie z Lizbony do pojęcia środków „quasi-prawodawczych” zawartego w decyzji w sprawie komitologii, te dwa pojęcia nie są identyczne, a systemy proceduralne przewidziane w tych dwóch aktach całkowicie się od siebie różnią; nie można zatem uznać obecnego procesu dostosowywania za dokładny wzór do stosowania w przyszłości,

L.

mając na uwadze, że z tych samych przyczyn nie można uznać wyników obecnie trwającego dostosowywania poszczególnych aktów prawodawczych za wzór na przyszłość,

M.

mając na uwadze, że wydaje się przydatne, by instytucje osiągnęły porozumienie co do standardowego przeniesienia aktów delegowanych, które Komisja będzie regularnie uwzględniać w projektach aktów prawodawczych, władze prawodawcze będą jednak dysponować swobodą zmieniania tego porozumienia; mając na uwadze potrzebę przyjęcia w ramach procedury współdecyzji rozporządzenia ustanawiającego mechanizmy kontrolne dla państw członkowskich nad aktami wykonawczymi zgodnie z art. 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

1.

zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi, na mocy odpowiednich artykułów Traktatu WE, wniosków legislacyjnych w celu ostatecznego zakończenia dostosowywania aktów prawnych do nowej decyzji w sprawie komitologii; wzywa do sporządzenia tych wniosków z uwzględnieniem debat międzyinstytucjonalnych i do zajęcia się w szczególności aktami prawodawczymi, których wykaz znajduje się w załączniku do niniejszej rezolucji;

2.

wzywa Komisję, żeby złożyła odpowiednie wnioski legislacyjne w celu dostosowania pozostałych aktów prawnych do decyzji w sprawie komitologii, w szczególności aktów wymienionych w załączniku do niniejszej rezolucji;

3.

w przypadku niezakończenia obecnych procedur dostosowawczych przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony zwraca się do Komisji o złożenie odpowiednich wniosków legislacyjnych koniecznych do dostosowania aktów prawnych, których dotychczas nie dostosowano do nowego systemu przewidzianego w art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.

wzywa Komisję, by tak czy inaczej złożyła po wejściu w życie Traktatu z Lizbony odpowiednie wnioski legislacyjne potrzebne do dostosowania ogółu dorobku prawnego Wspólnoty do tego nowego systemu;

5.

zwraca się do Komisji o niezwłoczne złożenie projektu wniosku legislacyjnego w sprawie rozporządzenia ustanawiającego z wyprzedzeniem przepisy i ogólne zasady dotyczące mechanizmu kontroli dla państw członkowskich nad wykorzystaniem uprawnień wykonawczych przez Komisję, zgodnie z art. 291 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

6.

zwraca się o udzielenie samemu Parlamentowi Europejskiemu dodatkowych środków na wszelkie procedury komitologii nie tylko w obecnym okresie przejściowym, lecz również w przygotowaniu na ewentualne wejście w życie Traktatu z Lizbony, tak żeby zagwarantować, że każda procedura komitologii między trzema instytucjami będzie przebiegała należycie;

7.

uznaje, że powyższe wnioski zgodne są z zasadą pomocniczości oraz prawami podstawowymi obywateli;

8.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, wraz z załączonym wykazem, Komisji, Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/26

A.

mając na uwadze, że istnieją obecnie krajowe i unijne uregulowania dotyczące rynków finansowych, które bezpośrednio lub pośrednio mają zastosowanie do działalności funduszy hedgingowych i działalności na niepublicznym rynku kapitałowym, choć nie wyłącznie do nich,

B.

mając na uwadze, że państwa członkowskie i Komisja powinny zapewnić spójne wdrożenie i zastosowanie tego rozporządzenia; mając na uwadze, że wszelkie dalsze dostosowania do obowiązującego prawodawstwa powinny podlegać odpowiedniej analizie zysków i strat i nie powinny mieć charakteru dyskryminacyjnego,

C.

mając na uwadze, że Komisja nie zareagowała pozytywnie na wszystkie aspekty wcześniejszych wezwań Parlamentu, łącznie z tymi zawartymi w przywołanych powyżej rezolucjach z dnia 15 stycznia 2004 r., 27 kwietnia 2006 r., 11 lipca 2007 r. i 13 grudnia 2007 r.,

D.

mając na uwadze, że fundusze hedgingowe i inwestycje na niepublicznym rynku kapitałowym bardzo się od siebie różnią i nie ma też ich jednoznacznej definicji, ale oba stanowią instrumenty inwestycyjne wykorzystywane raczej przez konsumentów dysponujących większą siłą nabywczą niż przeciętnych konsumentów; mając na uwadze, że nie można potraktować ich jako pojedynczej kategorii na potrzeby uregulowania odnoszącego się do określonego produktu,

E.

mając na uwadze, że fundusze hedgingowe oraz inwestycje na niepublicznym rynku kapitałowym to alternatywne instrumenty inwestycyjne odgrywające coraz ważniejszą rolę, zajmujące nie tylko znaczne i stale wzrastające miejsce w aktywach zarządzanych na świecie ogółem, ale również zwiększające efektywność rynków finansowych poprzez tworzenie nowych możliwości inwestycyjnych,

F.

F mając na uwadze, że na długo przed obecnym kryzysem finansowym kilka instytucji światowych, europejskich i krajowych zanalizowało potencjalne obawy w odniesieniu do funduszy hedgingowych i niepublicznych rynków kapitałowych dotyczące stabilności finansowej, standardów zarządzania ryzykiem, nadmiernego zadłużenia (dźwignia finansowa) oraz wyceny niepłynnych i złożonych instrumentów finansowych,

G.

mając na uwadze, że analiza przeprowadzona przez Forum Stabilności Finansowej w 2007 r. wykazała, że w kwestii stabilności finansowej najlepiej zareagowano poprzez wzmocniony nadzór wszystkich podmiotów,

H.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu na temat globalnej stabilności finansowej z kwietnia 2008 Międzynarodowego Funduszu Walutowego stwierdzono „ogólną niezdolność do docenienia rozmiarów dźwigni finansowej zastosowanej przez wiele instytucji – banki, ubezpieczycieli obligacji, podmioty finansowane przez rząd, fundusze hedgingowe – oraz ryzyka niekontrolowanej korekty”,

I.

mając na uwadze, że urzeczywistnienie strategii lizbońskiej wymaga długoterminowych inwestycji we wzrost i zatrudnienie,

J.

mając na uwadze, że takie długoterminowe inwestycje wymagają dobrze funkcjonujących rynków finansowych w UE i na świecie, przyczyniających się do tworzenia gospodarki realnej, którą można zrealizować tylko poprzez zapewnienie obecności w UE konkurencyjnego i innowacyjnego sektora finansowego,

K.

mając na uwadze, że w wielu przypadkach fundusze hedgingowe i niepubliczne rynki kapitałowe zapewniają płynność, wspierają dywersyfikację i zwiększają wydajność rynku poprzez tworzenie popytu na produkty innowacyjne i pomoc w ustalaniu cen,

L.

mając na uwadze, że stabilność finansowa wymaga także lepszej współpracy w zakresie nadzoru, w tym na szczeblu światowym, co logicznie rzecz biorąc wymaga ustawicznego ulepszania obecnych ustaleń UE w zakresie nadzoru, łącznie z regularną wymianą informacji i zwiększoną przejrzystością inwestorów instytucjonalnych,

M.

mając na uwadze, że Komisja powinna dokonać analizy możliwości całościowego poddania regulacji podmiotów rynkowych spoza granic Unii;

N.

mając na uwadze, że dla zapewnienia istnienia takich dobrze funkcjonujących i stabilnych rynków finansowych oraz dla wspierania konkurencji między uczestnikami rynku i produktami kluczowe są odpowiednie poziomy przejrzystości dla inwestorów i organów nadzorczych,

O.

mając na uwadze, że Komisja powinna zbadać i przeanalizować skutki działań funduszy hedgingowych i niepublicznego rynku kapitałowego oraz rozważyć zaproponowanie dyrektywy w sprawie minimalnych przepisów dotyczących przejrzystości w zakresie sposobu finansowania inwestycji w przyszłości, zarządzania ryzykiem, metod oceny, kwalifikacji zarządzających i ewentualnych konfliktów interesów, a także ujawnienia struktury własności i rejestracji funduszy hedgingowych,

P.

mając na uwadze, że aby zaspokoić potrzebę monitorowania działalności na rynku dla celów nadzorczych, należy – bez nadmiernych obciążeń – udostępnić właściwym organom nadzorczym informacje o ryzyku funduszy hedgingowych i operacjach kredytowych,

Q.

mając na uwadze, że od sektora funduszy oczekuje się dalszego rozwoju wiążących środków w zakresie ładu korporacyjnego celem uzyskania większej przejrzystości, ogłaszanych również publicznie; domaga się ulepszenia mechanizmów kontroli,

R.

mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny zastosować najlepsze praktyki, aby zagwarantować, że nabyte przez pracowników uprawnienia do emerytury pracowniczej są zabezpieczone na wypadek ogłoszenia upadłości,

S.

mając na uwadze, że Komisja winna rozważyć zawarcie w definicji zasady „ostrożnego inwestora”, gdy zasada ta ujęta jest w obowiązującym prawodawstwie wspólnotowym, dotyczącego inwestorów wymogu sprawdzenia, czy alternatywne fundusze inwestycyjne, w które inwestują, stosują się do odpowiednich przepisów prawa oraz norm właściwego postępowania ustanowionych przez branżę,

T.

mając na uwadze, że obecne zróżnicowanie definicji pojęcia „inwestycja prywatna” w państwach członkowskich stanowi przeszkodę dla rynku wewnętrznego i zachęca do przenoszenia produktów wysokiego ryzyka na rynek detaliczny,

U.

mając na uwadze, że dla kodeksów postępowania powinno się utworzyć stronę internetową funkcjonującą na zasadzie punktu kompleksowej obsługi, obejmującą rejestr tych podmiotów, które stosują postanowienia, ujawniane przez nie informacje oraz wyjaśnienia przyczyn niezgodności z tymi postanowieniami; zauważa, że przyczyny niezgodności z postanowieniami mogą być również narzędziem edukacji; mając na uwadze, że strona internetowa winna być utworzona dla UE i propagowana na forum międzynarodowym,

V.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu na temat globalnej stabilności finansowej z kwietnia 2008 MFW ostrzegł, że „rynek długów korporacyjnych zdaje się podatny na zakłócenia, jako że wskaźniki niewypłacalności rosną zarówno ze względu na czynniki makroekonomiczne, jak i strukturalne”,

W.

mając na uwadze, że niedawny wzrost liczby transakcji na niepublicznym rynku kapitałowym spowodował znaczny wzrost liczby pracowników, których miejsca pracy są ostatecznie kontrolowane przez fundusze kapitałowe, a zatem należy uwzględnić istniejące przepisy krajowe w zakresie zatrudnienia, jak również wspólnotowe prawo w zakresie zatrudnienia (w szczególności dyrektywa 2001/23/WE), które powstawało w innych okolicznościach, mając na uwadze, że krajowe i wspólnotowe prawo w zakresie zatrudnienia powinno mieć zastosowanie na zasadach niedyskryminacyjnych, łącznie ze sprawiedliwym i właściwym traktowaniem wszystkich podmiotów gospodarczych z porównywalnymi zobowiązaniami wobec pracowników,

X.

zwraca uwagę, że w wielu systemach prawnych fundusze inwestycji na niepublicznym rynku kapitałowym i fundusze hedgingowe, które są właścicielami przedsiębiorstw i kontrolują je, nie są postrzegane jako pracodawcy i w związku z tym są zwolnione z zobowiązań prawnych spoczywających na pracodawcach,

Y.

mając na uwadze, że w przypadku ekstremalnego zadłużenia spółki wykazują wyższy profil ryzyka,

Z.

mając na uwadze, że, podobnie jak w przypadku innych podmiotów, możliwe są konflikty interesów wynikające bądź z modelu działalności niepublicznego rynku kapitałowego czy funduszu hedgingowego, bądź ze stosunków między takimi instrumentami a innymi uczestnikami rynków finansowych; wysiłki na rzecz poprawy istniejących przepisów wspólnotowych nie powinny się ograniczać wyłącznie do funduszy hedgingowych i inwestycji na niepublicznych rynkach kapitałowych i powinny być zgodne z ogólnymi normami, takimi jak zasady IOSCO dotyczące zarządzania konfliktami interesów przez zbiorowe systemy inwestycyjne i pośredników rynkowych,

AA.

mając na uwadze, że systemy wynagrodzeń dla menadżerów funduszy hedgingowych i inwestycji na niepublicznym rynku kapitałowym mogą stwarzać niewłaściwe zachęty, które doprowadzą do nieodpowiedzialnego podejmowania ryzyka,

AB.

mając na uwadze, że fundusze hedgingowe były wśród inwestorów dokonujących inwestycji w wysoce złożone produkty strukturyzowane, których dotknął kryzys kredytowy, co spowodowało, że tak jak inni inwestorzy, poniosły one straty,

AC.

mając na uwadze konieczność zminimalizowania ryzyka kolejnych kryzysów finansowych oraz istnienie silnych wzajemnych relacji między rynkami i między uczestnikami rynku, a także konieczność ustanowienia równych reguł gry ponad granicami oraz wśród uczestników rynków regulowanych i nieregulowanych, przygotowywany jest szereg inicjatyw na szczeblu UE i globalnym, w tym przegląd dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych i wymogów adekwatności kapitałowej oraz wniosek dotyczący dyrektywy w sprawie kredytowych agencji ratingowych, w celu zapewnienia spójniejszych i bardziej ujednoliconych uregulowań prawnych we wszystkich dziedzinach,

AD.

mając na uwadze, że uregulowanie oparte na zasadach stanowi właściwe podejście do regulacji rynków finansowych, ponieważ jest w stanie bardziej nadążać za zmianami na rynku,

AE.

mając na uwadze potrzebę działania na szczeblu UE w oparciu o siedem następujących zasad dotyczących instytucji finansowych i rynków:

AF.

mając na uwadze, że takie działania dostarczyłyby uniwersalnej i całościowej podstawy prawnej obejmującej wszystkie instytucje finansowe przekraczające pewną wielkość z uwzględnieniem międzynarodowych praktyk nadzorczych i regulacyjnych,

1.

zwraca się do Komisji o przedłożenie Parlamentowi do końca 2008 r., na podstawie art. 44, art. 47 ust. 2 lub art. 95 Traktatu UE, wniosku legislacyjnego lub wniosków obejmujących wszystkich właściwych operatorów i uczestników rynków finansowych, łącznie z funduszami hedgingowymi i niepublicznym rynkiem kapitałowym, odpowiadających siedmiu zasadom wyszczególnionym w punkcie preambuły AE oraz zgodnych z poniższymi szczegółowymi zaleceniami;

2.

stwierdza, że zalecenia te są zgodne z zasadą pomocniczości i z podstawowymi prawami obywateli;

3.

uważa, że skutki finansowe żądanego wniosku (wniosków) muszą być pokryte ze środków przeznaczonych w budżecie UE;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń przedstawionych w załączniku Komisji i Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/34

A.

mając na uwadze, że uznaje się, iż alternatywne sposoby inwestowania, takie jak fundusze hedgingowe i private equity mogą przynieść osobom zarządzającym aktywami nowe korzyści w zakresie dywersyfikacji, zwiększyć płynność rynku oraz perspektywy wysokich zwrotów dla inwestorów, wziąć udział w procesie ustalania cen, dywersyfikacji ryzyka i integracji finansowej, jak również poprawić wydajność rynku,

B.

mając na uwadze, że fundusze zabezpieczające i niepubliczne rynki kapitałowe stanowią odrębne narzędzia inwestycyjne różniące się pod względem charakteru inwestycji i strategii inwestycyjnej;

C.

mając na uwadze, że fundusze hedgingowe oraz private equity w UE wymagają środowiska prawnego, które będzie szanować ich innowacyjne strategie, aby umożliwić im pozostanie konkurencyjnymi na rynku międzynarodowym, minimalizując jednocześnie skutki potencjalnej negatywnej dynamiki rynku, mając na uwadze, że istnieje ryzyko, że przepisy dotyczące konkretnych produktów mogą być nieelastyczne, przez co utrudnią innowację,

D.

mając na uwadze, że fundusze hedgingowe oraz private equity, których spółki zarządzające mają swoją siedzibę w UE, muszą spełniać wymogi obowiązującego i przyszłego prawodawstwa Wspólnoty; mając na uwadze, że podmioty z siedzibą poza UE również muszą spełniać wymogi tego prawodawstwa w ramach określonych rodzajów działalności,

E.

mając na uwadze, że lokalne (ang. onshore) fundusze zabezpieczające UE, zarządzający funduszami zabezpieczającymi i inwestycje na niepublicznych rynkach kapitałowych podlegają istniejącemu prawodawstwu, zwłaszcza w odniesieniu do nadużyć rynkowych, i mając na uwadze, że metody regulacji mają do nich pośrednio zastosowanie za pośrednictwem kontrahentów oraz w momencie sprzedaży powiązanych z nimi inwestycji w produkty regulowane;

F.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich fundusze hedgingowe i private equity podlegają krajowym systemom regulacyjnym i zróżnicowanym sposobom realizacji obowiązujących dyrektyw UE; mając na uwadze, że odmienność przepisów krajowych stwarza ryzyko fragmentaryzacji regulacyjnej na rynku wewnętrznym, co może mieć negatywne skutki dla transgranicznego rozwoju tego sektora w Europie,

G.

mając na uwadze, że dyrektywy wydają się być odpowiednim instrumentem prawnym służącym rozwiązaniu wszelkich kwestii wymagających działania związanych z funduszami hedgingowymi i private equity, mając na uwadze, że jakakolwiek dyrektywa w sprawie przejrzystości funduszy hedgingowych i private equity powinna zostać poprzedzona analizą i oceną obowiązującego w państwach członkowskich i w UE prawodawstwa; mając na uwadze, że takie uregulowania powinny być punktem wyjścia dla harmonizacji; mając także na uwadze, że obowiązujące przepisy mogą wymagać dostosowania, ale należy unikać zmian, które wprowadziłyby nieuzasadnione rozbieżności,

H.

mając na uwadze, że za jedno z głównych zagadnień uznaje się potrzebę przejrzystości i jej analizę, a także przypadków w jakich może zostać zwiększona; mając na uwadze, że przejrzystość ma kilka aspektów, np. przejrzystość funduszy hedgingowych i – w danym przypadku – private equity wobec firm, których akcje nabywają lub posiadają, a także wobec brokerów ubezpieczeniowych, inwestorów instytucjonalnych takich jak fundusze emerytalne lub banki, inwestorów detalicznych, partnerów biznesowych, organów regulacyjnych oraz władz; mając na uwadze, że jednym z głównych problemów w zakresie przejrzystości jest związek między funduszem hedgingowym lub – w danym przypadku – private equity z jednej strony, a firmami, których akcje fundusze te nabywają lub posiadają z drugiej strony,

I.

mając na uwadze doświadczenia Stanów Zjednoczonych, gdzie ustawodawstwo w sprawie wolności informacji było wykorzystywane przez konkurencję w celu uzyskania danych dotyczących inwestycji w fundusze na poziomie przeznaczonym dla inwestorów, co naraziło na szwank interesy zarówno inwestorów, jak i funduszu;

J.

mając na uwadze, że niespójne wdrażanie dyrektywy w sprawie spójności doprowadziło do rozbieżności w poziomie przejrzystości w UE oraz do obciążenia inwestorów wysokimi kosztami,

K.

mając na uwadze, że przejrzystość stanowi zasadniczy warunek zaufania inwestorów i rozumienia złożonych produktów finansowych, w związku z czym przyczynia się do optymalnego funkcjonowania i stabilności rynków finansowych; mając na uwadze, że przejrzystość może tylko uzupełniać należytą staranność, a nie ją zastępować,

L.

mając na uwadze, że obecny kryzysy na rynku kredytów hipotecznych nie może być przypisywany głównie jednemu sektorowi, pamiętając, że gruntowne zrozumienie wszystkich przyczyn i skutków tego kryzysu zabierze dużo czasu, a także mając na uwadze, że jego różnorakie przyczyny obejmują między innymi:

M.

mając na uwadze, że prawodawstwo wspólnotowe przewiduje mechanizmy takie jak komitologia lub procedury Lamfalussy'ego, które pozwalają na elastyczność reagowania na zmieniające się otoczenie biznesu poprzez środki wykonawcze; mając na uwadze, że system ten ulegnie poprawie wraz z wprowadzeniem przez nowy traktat aktów delegowanych,

N.

mając na uwadze, że liczne różne fundusze hedgingowe i inicjatywy private equity oraz takie organizacje, jak Międzynarodowa Organizacja Komisji Papierów Wartościowych, Międzynarodowy Fundusz Walutowy, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju i podmioty należące do branży, w tym te związane z funduszami hedgingowymi i private equity stworzyły zasady i kodeksy najlepszych praktyk, które mogą stanowić uzupełnienie i służyć za wzór dla prawodawstwa UE; mając na uwadze, że poza zgodnością z prawodawstwem UE, firmy i organizacje biznesowe powinny być zachęcane do przystępowania do tych kodeksów w oparciu o zasadę „zastosuj się lub wyjaśnij” oraz aby szczegóły dotyczące takiego spełniania warunków lub wyjaśnienia były ogólnodostępne i właściwie oceniane,

O.

mając na uwadze, że niektóre produkty sprzedawane w wolnym obrocie powinny raczej podlegać bardziej otwartemu lub przejrzystemu systemowi handlowemu, aby tam, gdzie to możliwe, zwiększyć wycenę po cenach rynkowych i wskazać ewentualne zmiany prawa własności; mając na uwadze, że bardziej ogólny system rozliczania produktów sprzedawanych w wolnym obrocie (ang. OTC clearing system) jest przydatny dla celów nadzoru i oceny ryzyka, ale aby zapewnić równe warunki w kontekście światowym, każdy nowy system musi być wprowadzany na skalę międzynarodową,

P.

mając na uwadze, że monitorowanie i sprawozdawczość w odniesieniu do całego sektora mają do odegrania rolę w reagowaniu na obawy obywateli i są konieczne, aby zrozumieć oddziaływanie niepublicznych rynków kapitałowych na gospodarkę oraz mając na uwadze, że już obecnie na spółkach publicznych i prywatnych spoczywa obowiązek przeprowadzania konsultacji z pracownikami w sprawach, które wywierają wpływ na ich interesy; mając na uwadze, że nie należy doprowadzać do braku równowagi pomiędzy ujawnianiem danych handlowych wymaganych w przypadku spółek portfelowych niepublicznych rynków kapitałowych a tymi wymaganymi w przypadku innych spółek prywatnych,

Q.

mając na uwadze, że przepisy dotyczące konkretnych produktów nie wydają się właściwą formą regulacji tego innowacyjnego sektora,

R.

mając na uwadze, że pomocne byłoby utworzenie jednej strony internetowej dla Unii Europejskiej, na której byłyby umieszczone i propagowane na forum międzynarodowym kodeksy postępowania; mając na uwadze, że strona ta powinna zawierać rejestr tych podmiotów rynkowych, które stosują postanowienia kodeksów postępowania, ujawniane przez nie informacje oraz wyjaśnienia przyczyn niezgodności z tymi postanowieniami; mając na uwadze, że przyczyny niezgodności z postanowieniami mogą być również narzędziem edukacji,

S.

mając na uwadze, że zwraca się uwagę na potrzebę przezwyciężenia przeszkód stojących na drodze transgranicznego rozdzielania alternatywnych inwestycji poprzez ustanowienie europejskich zasad w zakresie ofert prywatnych dla inwestorów instytucjonalnych,

T.

mając na uwadze, że w kontekście private equity koszty dodatkowych wymogów w zakresie sprawozdawczości, zwłaszcza gdy występują one często, powinny być uzasadniane i proporcjonalne do płynących z nich korzyści; mając na uwadze, że niezależnie od kontekstu że potrzebne są lepsze powiązania pomiędzy pakietami wynagrodzenia a wynikami długoterminowymi,

U.

mając na uwadze, że żaden wniosek w tym zakresie nie znajduje się w fazie przygotowań,

1.

zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi na podstawie art. 44, art. 47 ust. 2 lub art. 95 traktatu WE (w zależności od tematyki) wniosku legislacyjnego lub wniosków legislacyjnych dotyczących przejrzystości funduszy hedgingowych i private equity; apeluje, aby wniosek ten (wnioski te) był(y) sporządzany(-e) na bazie dyskusji międzyinstytucjonalnych oraz w oparciu o szczegółowe zalecenia zamieszczone poniżej;

2.

potwierdza, że zalecenia te zgodne są z zasadą pomocniczości oraz prawami podstawowymi obywateli;

3.

wyraża przekonanie, że wnioskowany projekt nie ma konsekwencji finansowych;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń przedstawionych w załączniku, Komisji, Radzie oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/41

A.

uznając wyjątkowe znaczenie procesu składania petycji dla umożliwiania obywatelom zwracania uwagi Parlamentu Europejskiego na konkretne kwestie, które ich bezpośrednio dotyczą i które wchodzą w zakres działalności Unii,

B.

mając na uwadze, że Komisja Petycji powinna zawsze dążyć do zwiększenia skuteczności, by lepiej służyć obywatelom UE i wychodzić naprzeciw ich oczekiwaniom,

C.

świadomy faktu, że pomimo znaczących postępów w rozwoju struktur i polityki Unii w tym okresie, obywatele często mają świadomość licznych niedociągnięć w stosowaniu polityki i programów Unii, ponieważ dotyczą ich one osobiście,

D.

mając na uwadze, że, zgodnie z Traktatem WE, obywatele UE mają prawo do składania petycji do Parlamentu Europejskiego ‐ mogą jednak kierować swoje skargi także do innych instytucji lub organów UE, a w szczególności do Komisji,

E.

mając na uwadze, że wysiłki służące szerzeniu i dostarczaniu informacji na temat powszechnego prawa do składania petycji do Parlamentu pozostają istotne na poziomie krajowym i przyczyniają się do pobudzenia zainteresowania obywateli, a w szczególności, zapobiegania nieporozumieniom dotyczącym różnych procedur składania skarg,

F.

mając na uwadze, że na państwach członkowskich spoczywa odpowiedzialność stosowania wspólnotowych rozporządzeń i dyrektyw, odpowiedzialność, którą mogą one delegować lokalnym lub regionalnym władzom politycznym w zależności od swoich uregulowań przewidzianych przez konstytucję,

G.

mając na uwadze, że uzasadnione jest sprawowanie przez Parlament demokratycznego nadzoru nad polityką Unii, pamiętając o ważnej zasadzie pomocniczości, w celu zagwarantowania, że prawa Unii są wdrażane i rozumiane w odpowiedni sposób oraz że spełniają cel, dla którego zostały opracowane, przedyskutowane i przyjęte przez właściwe instytucje Unii,

H.

mając na uwadze, że obywatele UE i mieszkańcy Unii mogą brać czynny udział w tej działalności korzystając z prawa do składania petycji do Parlamentu Europejskiego ze świadomością, że ich obawy zostaną rozpatrzone i zbadane przez właściwą komisję oraz że uzyskają oczekiwaną odpowiedź,

I.

mając na uwadze, że obowiązujące traktaty już zawierają zobowiązania do przestrzegania, jako podstawowych zasad, na których opiera się społeczeństwo europejskie, godności ludzkiej, wolności, demokracji, państwa prawa, praw człowieka, równości i praw mniejszości, oraz mając na uwadze, że nowe traktaty o Unii Europejskiej i o funkcjonowaniu Unii, w przypadku ratyfikowania ich przez wszystkie 27 państw członkowskich, jeszcze to umocnią, włączając Kartę praw podstawowych, przewidując przystąpienie Unii Europejskiej do Europejskiej konwencji praw człowieka, a także wprowadzając podstawę prawną umożliwiającą inicjatywy legislacyjne obywateli, jak i swoisty system prawa administracyjnego dla instytucji UE,

J.

mając na uwadze, że art. 7 traktatu o Unii Europejskiej ustanawia procedury umożliwiające Unii podjęcie działań przeciwdziałających poważnym i trwałym naruszeniom przez państwa członkowskie zasad, na których opiera się Unia, zgodnie z art. 6 tego traktatu,

K.

przypominając w tym kontekście, że obywatele UE często wnoszą do Parlamentu petycje o naprawę sytuacji, która ich zdaniem narusza prawa uznane na mocy traktatów, i kiedy uważają, że droga sądowa jest nieodpowiednia, niepraktyczna, nadmiernie przewlekła lub — jak często ma to miejsce — droga,

L.

mając na uwadze, że Komisja Petycji jako komisja właściwa ma obowiązek nie tylko odpowiadania na poszczególne petycje, ale również poszukiwania w odpowiednim terminie realistycznych rozwiązań problemów poruszonych przez składających petycje oraz mając na uwadze, że stanowi to główny cel jej prac,

M.

mając na uwadze, że rozwiązania problemów osób składających petycje są najczęściej znajdywane w wyniku lojalnej współpracy między Komisją Petycji z jednej strony, a Komisją, państwami członkowskimi i ich regionalnymi i lokalnymi władzami z drugiej strony, które wspólnie znajdują pozasądowe rozwiązania,

N.

mając niemniej jednak na uwadze, że państwa członkowskie i ich regionalne lub lokalne władze nie zawsze wykazują wyraźną wolę polityczną znalezienia praktycznych rozwiązań problemów poruszanych przez składających petycje,

O.

mając ponadto na uwadze, że mimo iż zarzuty składających petycje nie zawsze są uzasadnione, mają oni jednak prawo oczekiwać wyjaśnień i odpowiedzi od właściwej komisji,

P.

mając na uwadze, że lepsza koordynacja międzyinstytucjonalna powinna usprawnić proces przekazywania petycji uznanych za niedopuszczalne władzom krajowym,

Q.

mając na uwadze, że petycje mogą zostać uznane za niedopuszczalne, jeżeli nie dotyczą dziedzin działalności Unii Europejskiej oraz mając na uwadze, że proces składania petycji nie stanowi metody do wykorzystywania przez obywateli jako środka odwoławczego przeciwko decyzjom podjętym przez właściwe krajowe władze sądowe lub polityczne, z którym mogą się oni nie zgadzać,

R.

mając na uwadze, że zasadniczą dla Parlamentu kwestią jest wyposażenie się w środki, w kategoriach rzeczywistej władzy, zasad, procedur i zasobów umożliwiających udzielenie skutecznej i terminowej odpowiedzi na otrzymywane petycje,

S.

mając na uwadze, że proces składania petycji może wnieść pozytywny wkład w proces lepszego stanowienia prawa, szczególnie poprzez zidentyfikowanie obszarów wskazanych przez składających petycje gdzie prawo UE jest słabe lub nieskuteczne, jeżeli chodzi o cele odnośnego aktu prawnego, oraz mając na uwadze, że we współpracy z właściwą komisją legislacyjną i pod jej nadzorem można zaradzić takiej sytuacji, zmieniając odnośne akty prawne,

T.

mając na uwadze, że proces składania petycji w znaczący sposób przyczynia się również do określenia przypadków, w których państwa członkowskie niewłaściwie stosują prawo wspólnotowe, co w wielu przypadkach prowadzi do uruchomienia przez Komisję procedury w sprawie naruszenia postanowień traktatu na podstawie art. 226 traktatu WE,

U.

mając na uwadze, że procedura w sprawie naruszenia ma na celu zapewnienie, że dane państwo członkowskie dopełni obowiązku przestrzegania istniejącego prawa wspólnotowego, a o jej wszczęciu decyduje ponadto wyłącznie Komisja i nie istnieje żaden przepis dotyczący bezpośredniego zaangażowania Parlamentu w ten proces, zauważając jednak, że około jedna trzecia procedur o naruszenie związana jest z kwestiami, które składający petycje kierują do Parlamentu Europejskiego,

V.

mając na uwadze, że procedura w sprawie naruszenia, nawet uwieńczona sukcesem, może nie doprowadzić do bezpośredniego rozwiązania konkretnych kwestii poruszonych przez poszczególne osoby składające petycje; mając na uwadze, że osłabia to wiarę obywateli w możliwość sprostania ich oczekiwaniom przez instytucje UE,

W.

mając na uwadze, że w 2007 r., kiedy liczbę członków Komisji Petycji zwiększono z 25 do 40, Parlament zarejestrował 1 506 petycji (co stanowi wzrost o 50 % w stosunku do roku 2006), z czego 1 089 zostało uznanych za dopuszczalne,

X.

przypominając, że w 2007 r. 159 składających petycję wzięło udział w posiedzeniach Komisji Petycji, nie wspominając o wielu innych, którzy byli obecni w charakterze obserwatorów,

Y.

mając na uwadze, że w 2007 r. zorganizowano sześć wizyt rozpoznawczych do Niemiec, Hiszpanii, Irlandii, Polski, Francji i na Cypr, w wyniku których przygotowano sprawozdania i wydano zalecenia, które następnie wysłano do wszystkich zainteresowanych stron, a w szczególności do składających petycje,

Z.

mając na uwadze, że zorganizowano dziewięć pełnych posiedzeń komisji, na których omówiono ponad 500 oddzielnych petycji, przy cennej pomocy przedstawicieli Komisji, oraz że wszyscy składający petycje zostali poinformowani o wynikach,

AA.

mając na uwadze, że ‐ jak wynika z procesu składania petycji ‐ obawy obywateli UE koncentrują się głównie na następujących kwestiach: środowisku i jego ochronie, w tym słabościach dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, ramowej dyrektywy wodnej, dyrektywy w sprawie wody pitnej, dyrektywy w sprawie odpadów, dyrektywy siedliskowej, dyrektywy ptasiej, dyrektywy w sprawie prania brudnych pieniędzy i innych, uwzględniając także ogólne obawy dotyczące zanieczyszczenia i zmian klimatycznych, indywidualnych i prywatnych prawach własności, usługach finansowych, swobodzie przemieszczania się i prawach pracowników, w tym prawach emerytalnych i innych postanowieniach socjalnych, uznawaniu kwalifikacji zawodowych, swobodzie przedsiębiorczości i zarzutach dyskryminacji w oparciu o narodowość, płeć lub przynależność do mniejszości,

AB.

mając na uwadze, że tematyka petycji i proces ich rozpatrywania w 2007 r. obejmowały główne współczesne kwestie, takie jak zmiany klimatyczne, utrata bioróżnorodności, niedostatek wody, regulowanie usług finansowych i dostawy energii do Unii Europejskiej,

AC.

pamiętając o stałych i konstruktywnych stosunkach nawiązanych między Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich, który ma za zadanie prowadzić dochodzenia dotyczące skarg od obywateli dotyczących zarzutów o niewłaściwe administrowanie w instytucjach UE, a Komisją Petycji, która regularnie składa Parlamentowi sprawozdanie w sprawie rocznego sprawozdania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub sprawozdań specjalnych – stanowiących ostateczną możliwość działania rzecznika w przypadku gdy jego zalecenia nie są przestrzegane – z których jedno zostało opracowane w 2007 r.,

AD.

mając na uwadze, że przedłożony w czerwcu 2005 r. wniosek przedmiotowej komisji o zezwolenie na sporządzenie sprawozdania w sprawie specjalnego sprawozdania Rzecznika Praw Obywatelskich dla Parlamentu dotyczącego niewłaściwego administrowania w Europejskim Urzędzie ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych został odrzucony decyzją Konferencji Przewodniczących z dnia 15 listopada 2007 r.,

AE.

mając na względzie przyszłe postępy, które jeszcze zwiększą zaangażowanie obywateli UE w działalność i prace Unii Europejskiej, zwłaszcza poprzez wprowadzenie „inicjatywy obywatelskiej” przewidzianej w traktacie lizbońskim, która w przypadku ratyfikowania traktatu przez wszystkie 27 państw członkowskich umożliwi milionowi osób z różnych państw członkowskich zwrócenie się o przedstawienie wniosku w sprawie nowego aktu prawnego, i w przypadku której należy wprowadzić specyficzne procedury obejmujące Komisję, do której takie inicjatywy należy początkowo adresować, Parlament Europejski i Radę,

AF.

mając na uwadze, że skuteczność i wydajność działania Komisji Petycji daje obywatelom wyraźny sygnał, że ich uzasadnione obawy są rozpatrywane i tworzy rzeczywistą więź między obywatelami a UE; mając jednak na uwadze, że w przypadku niedopuszczalnie długich terminów i niechęci ze strony państw członkowskich do stosowania się do wymaganych zaleceń zgodnych z prawem wspólnotowym zwiększa się dystans między UE a jej obywatelami, a w wielu przypadkach potwierdza ich zdanie o istnieniu deficytu demokratycznego,

AG.

mając na uwadze, że w 2007 r. członkowie Komisji Petycji mogli skorzystać ze znaczącego ulepszenia bazy danych petycji on-line (ePetition) i narzędzi zarządzania nią, opracowanych przez sekretariat komisji we współpracy ze służbami odpowiedzialnymi za technologie informacyjne; baza ta umożliwia wszystkim członkom komisji i grup politycznych bezpośredni dostęp do wszystkich petycji i związanych z nimi dokumentów, zwiększając tym samym ich możliwości skutecznego służenia składającym petycje,

AH.

zauważając jednak, że Parlament nie udostępnił zasobów, o które wnioskowano w ubiegłorocznej rezolucji dotyczącej prac Komisji Petycji, a które są konieczne, by poprawić usługi internetowe związane z procesem składania petycji oraz wprowadzić w życie art. 192 ust. 2 Regulaminu Parlamentu, który przewiduje, że „tworzy się elektroniczny rejestr umożliwiający obywatelom przyłączenie się do autora petycji poprzez złożenie podpisu elektronicznego pod uznaną za dopuszczalną oraz wpisaną do rejestru petycją”,

AI.

mając na uwadze, że dla obywateli UE ważne jest bycie właściwie informowanymi o pracach Komisji Petycji, ponieważ przygotowują się do wybrania nowego Parlamentu w następnych wyborach UE zaplanowanych na czerwiec 2009 r.,

1.

z zadowoleniem przyjmuje bliską współpracę między Komisją Petycji, służbami Komisji i Rzecznikiem Praw Obywatelskich, a także atmosferę współpracy istniejącą między instytucjami, które dążą do odpowiedzenia na niepokoje obywateli UE; wyraża jednak stanowcze przekonanie, że powinno się nadać priorytet umożliwieniu samej Komisji Petycji dalszego umacniania własnych niezależnych struktur dochodzeniowych, szczególnie poprzez wzmocnienie swojego sekretariatu i jego ekspertyzy prawnej; podejmuje się dalszego usprawnienia procedur wewnętrznych Komisji Petycji w celu dodatkowego ułatwienia procesu składania petycji, w szczególności w odniesieniu do terminów określania dopuszczalności petycji, przeprowadzania dochodzeń i dalszych działań, organizacji posiedzeń komisji, współpracy z innymi komisjami parlamentarnym, które mogą być kompetentne do rozpatrywania niektórych petycji lub zainteresowane nimi, a także inicjatyw komisji, takich jak wizyty rozpoznawcze;

2.

podkreśla, że zakres obowiązywania Karty praw podstawowych zostanie uznany w przypadku pełnej ratyfikacji traktatu lizbońskiego oraz że formalnie umocni to jej niezależny wiążący charakter; zauważa ponadto, że należy przewidzieć konkretne środki mające na celu określenie, jaki wpływ będzie to miało na prawa obywateli, a w rezultacie na pracę i kompetencje Komisji Petycji;

3.

ponawia wniosek do swojego Sekretarza Generalnego o dokonanie pilnego przeglądu „portalu obywatelskiego” na stronach internetowych Parlamentu w celu poprawienia widoczności portalu w odniesieniu do prawa do składania petycji, a także o zagwarantowanie, że obywatele mogą korzystać z prawa do elektronicznego składania podpisów pod petycjami, jak przewiduje art. 192 ust.2 Regulaminu; nalega na fakt, że portal obywatelski musi zagwarantować interoperacyjność wyszukiwarek internetowych w celu zapewnienia obywatelom równych praw dostępu w tym względzie;

4.

uważa, że obecna procedura rejestracji petycji niepotrzebnie opóźnia ich rozpatrywanie i jest zaniepokojony faktem, że może to być postrzegane jako pewien brak wrażliwości w stosunku do składających petycje; wzywa zatem Sekretarza Generalnego do podjęcia koniecznych kroków w celu przekazania rejestracji petycji z Dyrekcji Generalnej ds. Urzędu Przewodniczącego do sekretariatu odpowiedzialnej komisji;

5.

wzywa do rozpoczęcia negocjacji między Parlamentem a Komisją służących lepszemu skoordynowaniu ich pracy w zakresie rozpatrywania skarg w sposób ułatwiający, upraszczający i usprawniający procedury składania skarg i zwiększający ich przejrzystość i sprawnośc; zwraca się do Sekretarza Generalnego o złożenie sprawozdania Komisji Petycji w ciągu sześciu miesięcy;

6.

popiera sformalizowanie procedury, zgodnie z którą petycje dotyczące rynku wewnętrznego przekazuje się sieci SOLVIT z myślą o znacznym skróceniu procesu rozpatrywania petycji w obszarze rynku wewnętrznego związanych z kwestiami takimi jak podatki samochodowe, uznawanie kwalifikacji zawodowych, pozwolenia na pobyt, kontrole graniczne i dostęp do kształcenia, przy zachowaniu prawa Parlamentu do zbadania danego zagadnienia w przypadku nieznalezienia zadowalającego rozwiązania w ramach SOLVIT;

7.

przypomina o potrzebie większego zaangażowania ze strony Rady i stałych przedstawicielstw państw członkowskich w działania Komisji Petycji oraz wzywa je do wzmocnienia ich obecności i uczestnictwa z myślą o obywatelach;

8.

jest zdania, że w związku ze wzmocnieniem sekretariatu Komisji Petycji oraz utworzeniem systemu petycji on-line (ePetition) wprowadzenie rozwiązania informatycznego umożliwiającego komputerowe śledzenie rozwoju sprawy z myślą o składających petycje pomogłoby zwiększyć przejrzystość i skuteczność procesu, między innymi przez regularne uaktualnianie stanu sprawy; zwraca się o dodatkowe informacje; zauważa, że dzięki takiemu rozwiązaniu można by lepiej sprostać oczekiwaniom obywateli UE, a jednocześnie skupić się na lepszym wykonywaniu instytucyjnych obowiązków spoczywających na Parlamencie i jego Komisji Petycji;

9.

wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia zaleceń Komisji Petycji w podejmowaniu decyzji dotyczących wszczynania przeciwko państwom członkowskim postępowań w sprawie naruszenia i ponawia wniosek o bezpośrednie i oficjalne informowanie Komisji Petycji przez Komisję Europejską, kiedy wszczęcie takiego postępowania następuje w związku z petycją rozpatrywaną przez Komisję Petycji;

10.

przypomina w związku z tym o reprezentacyjnym charakterze Komisji Petycji, a także o jej roli w ramach instytucji i jej zobowiązaniu wobec obywateli i mieszkańców UE;

11.

wyraża zaniepokojenie zbyt długimi terminami rozpatrywania spraw o naruszenie przez służby Komisji i Trybunał Sprawiedliwości, jeżeli jest on zaangażowany oraz – uznając, że jest to często wynik powolności i nierzadko umyślnego oporu ze strony administracji danego państwa członkowskiego – wzywa do wprowadzenia bardziej rygorystycznych terminów; wyraża wątpliwości dotyczące skuteczności tzw. „horyzontalnych postępowań w sprawie naruszenia”, których zamknięcie wymaga więcej czasu; wzywa do przeglądu procedury postępowania o naruszenie, którego celem będzie zapewnienie większego poszanowania stosowania wspólnotowych aktów prawnych;

12.

wzywa zainteresowane instytucje do lepszego wykorzystywania tej procedury, jako sposobu zapewniania pełnego poszanowania prawa wspólnotowego, i wyraża głębokie ubolewanie z powodu faktu, że zbyt często powolność stosowanych procedur i nierzadko zatajanie sedna sprawy prowadzi de facto do naruszeń prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie, które w ten sposób działają bezkarnie przeciwko interesom bezpośrednio zaangażowanych społeczności lokalnych, które złożyły petycję do Parlamentu;

13.

uważa za problematyczne, że obecny system monitorowania prawa wspólnotowego umożliwia państwom członkowskim odwlekanie dostosowywania się do niego do momentu, w którym grożą im natychmiastowe sankcje pieniężne i dalsze unikanie odpowiedzialności za minione celowe naruszenia oraz że obywatele często wydają się nie dysponować odpowiednim dostępem do wymiaru sprawiedliwości i rozwiązań prawnych na szczeblu krajowym, nawet w przypadku gdy Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że dane państwo członkowskie naruszyło prawa obywateli wynikające z prawodawstwa wspólnotowego;

14.

zaleca, by w pierwszej kolejności zapewnić skuteczność i wydajność wszystkich działań Komisji Petycji, od ich rozpoczęcia do ich zakończenia, ponieważ stanowi to rzeczywiste i konkretne zobowiązanie wobec obywateli, zaznacza jednocześnie wolę polityczną i możliwości UE, by zająć się ich uzasadnionymi obawami;

15.

wyraża zaniepokojenie i konsternację z powodu doniesień ze strony składających petycje, zgodnie z którymi nawet jeżeli otrzymali oni wsparcie Komisji Petycji w kwestii swojej petycji, zbyt często doświadczają poważnych trudności z otrzymaniem jakiejkolwiek rekompensaty od władz i sądów krajowych; wyraża przekonanie, że takie słabości systemowe powinny zostać dogłębniej przeanalizowane, szczególnie kiedy dotyczą sektora usług finansowych, tak jak w przypadku ustaleń komisji śledczej ds. zbadania kryzysu w spółce Equitable Life, które opierały się na petycjach otrzymanych przez Parlament i stały się przedmiotem sprawozdania w 2007 r.;

16.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2007 r. Komisja i Trybunał Sprawiedliwości podjęły szybkie działania, łącznie z zastosowaniem nakazu, aby zapobiec natychmiastowej destrukcji obszaru chronionego na mocy dyrektywy siedliskowej w Dolinie Rospudy z powodu korytarza transportowego Via Baltica, w odniesieniu do którego Komisja Petycji przeprowadziła własne dochodzenie i odbyła wizytę rozpoznawczą, a także poczyniła konkretne zalecenia; ubolewa nad faktem, że nie było więcej przykładów tego rodzaju;

17.

zwraca się do Komisji, by rozpatrując petycje i skargi związane z polityką w zakresie środowiska naturalnego, która stanowi jeden z głównych przedmiotów petycji w UE, wyraziła większą gotowość do działania zapobiegającego łamaniu prawa wspólnotowego; zauważa, że „zasada ostrożności” ma niedostateczną moc prawną i jest zbyt często ignorowana przez odpowiedzialne władze państw członkowskich, które są przecież zobowiązane do stosowania traktatu WE;

18.

ubolewa nad brakiem wsparcia dla Komisji Petycji ze strony Komisji Europejskiej kiedy – zwłaszcza w wyniku wizyt rozpoznawczych – uzyskiwane są istotne dowody dotyczące nieprzestrzegania praw obywateli zapisanych w traktacie, lub niestosowania prawa i wzywa do ustanowienia nowych procedur, umożliwiających Parlamentowi wnoszenie takich spraw bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości;

19.

uznaje w pełni, że głównym celem procesu składania petycji, przewidzianego przez traktat, jest jednak uzyskiwanie w drodze procesu politycznego pozasądowych rozwiązań problemów poruszanych przez obywateli UE, i w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w wielu przypadkach osiągane są zadowalające rezultaty;

20.

uznaje także, że w wielu przypadkach niemożliwe jest znalezienie zadowalających rozwiązań dla składających petycje z powodu słabości w samym obowiązującym prawodawstwie Wspólnoty;

21.

wzywa odpowiedzialne komisje legislacyjne do przywiązywania szczególnej wagi do problemów zgłaszanych w trakcie procesu składania petycji podczas przygotowywania i negocjowania nowych lub nowelizowanych aktów prawnych;

22.

wzywa Komisję do głębszego zainteresowania się wykorzystaniem Funduszu Spójności na obszarach UE, gdzie szeroko zakrojone projekty w zakresie infrastruktury mają istotny wpływ na środowisko oraz wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, by fundusze były kierowane na zrównoważony rozwój w interesie społeczności lokalnych, których rosnąca liczba składa do Parlamentu petycje żeby zaprotestować, gdyż takie priorytety nie zawsze są przestrzegane przez władze regionalne i lokalne; z zadowoleniem odnosi się do prac podjętych przez Komisję Kontroli Budżetowej i Trybunał Obrachunkowy w tej kwestii;

23.

zauważa, że rosnąca liczba otrzymywanych petycji, szczególnie od obywateli z nowych państw członkowskich, dotyczy kwestii zwrotu własności, mimo iż kwestia ta leży zasadniczo w kompetencji państw członkowskich; nalega, by zainteresowane państwa członkowskie zadbały o pełną zgodność swoich praw dotyczących własności wynikających ze zmiany systemu z wymogami traktatu i postanowień Europejskiej konwencji praw człowieka, a także z art. 6 traktatu UE zmienionego traktatem lizbońskim; kładzie nacisk na fakt, że otrzymywane na ten temat petycje nie dotyczą systemu prawa własności, ale prawa do legalnie nabytej własności; w tym kontekście zwraca się do Komisji o zachowanie szczególnej czujności, nie tylko podczas negocjacji z aktualnymi państwami członkowskimi, ale również z krajami kandydującymi;

24.

potwierdza swoje zaangażowanie w przestrzeganie uznawania praw obywateli UE do własności prywatnej, którą uzyskali zgodnie z prawem i potępia wszelkie próby pozbawiania rodzin ich własności bez należytego procesu, odpowiedniej rekompensaty lub poszanowania ich integralności fizycznej; odnotowuje wzrost liczby petycji otrzymywanych w tej kwestii, w szczególności w odniesieniu do Hiszpanii w 2007 r., oraz odnotowuje sprawozdanie i zalecenia wydane w następstwie wizyty rozpoznawczej Komisji Petycji mającej na celu zbadanie problemu po raz trzeci; zauważa w odniesieniu do dyrektyw o zamówieniach publicznych, że trwające procedury w sprawie naruszenia są nadal otwarte;

25.

zauważa również poważne głosy krytyczne ze strony Komisji Petycji w następstwie wizyty rozpoznawczej w Loiret we Francji w 2007 r., a w szczególności zwraca się do władz francuskich o zdecydowane działanie w celu zapewnienia zgodności z dyrektywami UE, które mogą zostać naruszone, jeżeli utrzymane zostanie zezwolenie na niektóre planowane projekty budowy mostów na Loarze, przy czym należy pamiętać, że Dolina Loary jest chroniona nie tylko na mocy dyrektywy siedliskowej i ptasiej, ale również jako światowe dziedzictwo UNESCO i jeden z ostatnich w Europie dzikich systemów rzecznych;

26.

wyraża rosnące zaniepokojenie brakami we wdrażaniu postanowień dyrektywy o wodzie pitnej w Irlandii, niedokonaniem jakiejkolwiek oceny przed podjęciem w 2007 r. decyzji o usunięciu obiektu dziedzictwa narodowego w Lismullin z terenu, na którym przewiduje się budowę autostrady M3 przebiegającej obok wzgórza Tara w hrabstwie Meath, co doprowadziło do wniesienia przez Komisję sprawy przeciwko Irlandii do Trybunału Sprawiedliwości, z uzasadnieniem, że ogólne podejście Irlandii do usuwania obiektów dziedzictwa narodowego w okolicznościach podobnych do sprawy Lismullin nie jest w pełni zgodne z wymogami dyrektywy 85/337/EWG (2); niepokoi się także problemami społeczności lokalnych w Limerick, a także innymi kwestiami poruszonymi w sprawozdaniu z wizyty rozpoznawczej do Irlandii, odbytej przez Komisję Petycji w 2007 r.; zauważa, że niektóre z tych kwestii są przedmiotem trwających procedur w sprawie naruszenia;

27.

odnotowuje sprawozdanie z wizyty rozpoznawczej do Polski, w którym poczyniono zalecenia dotyczące ochrony Doliny Rospudy i ostatniej puszczy w Europie; nalega, by Komisja kontynuowała prace z władzami polskimi nad alternatywnymi trasami przebiegu sieci drogowej Via Baltica i sieci kolejowej, zgodnie z zaleceniami zawartymi w sprawozdaniu Komisji Petycji; zachęca również Komisję do dopilnowania, by finansowanie w celu odciążenia systemu dróg w Augustowie było udostępniane w taki sposób, by chronić ludność lokalną i środowisko w tym obszarze;

28.

odnotowuje wizytę rozpoznawczą na Cyprze odbytą przez przewodniczącego i członków Komisji Petycji w listopadzie 2007 r.; zwraca się do odnośnych stron o kontynuowanie wysiłków mających na celu osiągnięcie wynegocjowanego rozwiązania nieuregulowanych kwestii budzących niepokój składających petycje, szczególnie w odniesieniu do zamkniętej dzielnicy Famagusty, która powinna zostać zwrócona prawowitym właścicielom, i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że odnośne strony na Cyprze ponownie podjęły rozmowy w celu rozwiązania problemu cypryjskiego; podkreśla ponadto znaczenie natychmiastowego wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 550 (1984), która zawiera zobowiązanie do zwrócenia miasta Famagusta jej prawowitym mieszkańcom;

29.

zauważa rosnącą liczbę petycji i listów otrzymywanych przez Komisję Petycji w związku z najbardziej drażliwymi kwestiami opieki nad dziećmi, w których niezwykle trudno jest interweniować ‐ na przykład jak w przypadku niemieckiej agencji ochrony dzieci Jugendamt ‐ z powodu zaangażowania sądów w wiele przypadków, a także z uwagi na fakt, że trudno jest powoływać się na kompetencje UE jako takiej; chyba że sprawa dotyczy rodziców z różnych krajów UE,

30.

przypomina, że w 2007 r. wielu składających petycje obywateli Wielkiej Brytanii, których własność została skonfiskowana przez brytyjski Urząd Ceł i Akcyzy, nadal nie uzyskało naprawienia szkody, mimo iż Komisja wstrzymała postępowanie przeciwko Wielkiej Brytanii w sprawie naruszenia postanowień traktatu umożliwiających swobodę przepływu towarów; zwraca się do władz brytyjskich o wystąpienie ze sprawiedliwym rozwiązaniem, obejmującym wypłatę odszkodowań ex gratia składającym petycje, którzy ucierpieli na skutek poważnych strat finansowych zanim władze zmieniły sposób postępowania i – według Komisji – zaczęły działać zgodnie z odpowiednimi dyrektywami;

31.

przypomina również fakt, że w Grecji organy celne nadal konfiskują w trybie nadzwyczajnym pojazdy obywateli greckich przebywających czasowo za granicą i wracających do Grecji pojazdami na zagranicznych numerach rejestracyjnych, wielu z nich zostało oskarżonych o przemyt, a ich sprawy nie zostały należycie rozpatrzone, jak wcześniej zgłosiła Parlamentowi Komisja Petycji; zwraca się do władz greckich o przewidzenie odszkodowań dla składających petycje, którzy ucierpieli wskutek wspomnianych praktyk; odnotowuje orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-156/04 (z dnia 7 czerwca 2007 r.), w którym większość wyjaśnień przedstawionych przez władze greckie w tej sprawie zostało uznanych za satysfakcjonujące; z zadowoleniem przyjmuje wdrożenie nowych uregulowań wydanych przez te ostatnie w celu zaradzenia niedociągnięciom wskazanym w wymienionym wyżej orzeczeniu;

32.

ubolewa nad faktem, że wśród najstarszych nierozstrzygniętych petycji, nad którymi wciąż trwają prace, nadal nierozwiązana pozostaje sprawa „lettori”, nauczycieli języków obcych we Włoszech, pomimo dwóch decyzji Trybunału Sprawiedliwości i wsparcia ze strony Komisji Europejskiej i Komisji Petycji dla ich sprawy i roszczeń; zwraca się do władz włoskich i poszczególnych zaangażowanych uniwersytetów, w tym m. in. w Genui, Padwie i Neapolu, do podjęcia działań w celu zastosowania sprawiedliwego rozwiązania do tych uzasadnionych żądań;

33.

przypomina, że wśród petycji rozpatrywanych przez Komisję Petycji w 2007 r. – chociaż została ona złożona początkowo w 2006 r. – znalazła się tzw. petycja w sprawie jednej siedziby, którą poparło 1,25 mln obywateli UE, a która wzywa do ustanowienia jednej siedziby dla Parlamentu Europejskiego, w Brukseli; zauważa, że w październiku 2007 r. przewodniczący odesłał petycję z powrotem do komisji, która następnie wezwała Parlament do wyrażenia opinii w tej sprawie, pamiętając, że siedziba instytucji jest regulowana postanowieniami traktatu i że za decyzję w tej kwestii odpowiedzialne są państwa członkowskie;

34.

postanawia zmienić nazwę Komisji Petycji przetłumaczoną na wszystkie języki urzędowe UE z myślą o następnej kadencji Parlamentu, tak aby odzwierciedlała ona charakter komisji w zrozumiały sposób, co najwyraźniej nie ma na razie miejsca w niektórych językach, a także by podkreślić element demokracji uczestniczącej w prawie do składania petycji; sugeruje, że nazwa „Komisja Petycji Obywateli” może być łatwiejsza do zrozumienia;

35.

jest zaniepokojony liczbą otrzymanych petycji zwracających uwagę na problemy z wpisywaniem się na listy wyborcze, z którymi stykają się obywatele UE, którzy mieszkają poza własnym krajem lub mają status mniejszości w danym państwie członkowskim; zwraca się do wszystkich państw członkowskich o zwrócenie szczególnie uwagi na ułatwienia udostępnione wszystkim obywatelom UE i uprawnionym rezydentom UE w celu zapewnienia ich pełnego uczestnictwa w następnych wyborach europejskich;

36.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji i sprawozdania Komisji Petycji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i ich komisjom petycji, a także ich krajowym rzecznikom praw obywatelskich lub podobnym właściwym organom.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/49

A.

mając na uwadze, że tereny górskie stanowią 40 % obszaru Europy i stanowią dom dla 19 % ludności Europy,

B.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich, takich jak Grecja, Hiszpania, Włochy, Austria i Portugalia, ponad 50 % terytorium stanowią obszary górskie i że na tych obszarach rolnicy nadal mają duże znaczenie,

C.

mając na uwadze, że obszary górskie (przede wszystkim tereny górzyste i wysokogórskie) stanowią tradycyjny krajobraz, odzwierciedlający harmonijną interakcję między człowiekiem a przyrodą oraz należący do naszego dziedzictwa naturalnego,

D.

mając na uwadze, że obszary górskie są bardzo narażone na skutki zmian klimatu i ekstremalnych zjawisk pogodowych, takich jak susza i pożary lasów,

E.

mając na uwadze, że obszary górskie nie stanowią jednolitej formy krajobrazu, lecz obejmują m.in. najróżniejsze formy górskie i górzyste (góry wysokie, góry średnie, lodowce, nieużytki),

F.

mając na uwadze, że obszary górskie różnią się od innych obszarów w Unii Europejskiej z uwagi na ich konkretne cechy (nachylenie, różnice wysokości, niedostępność, warunki wzrostu roślin, krótsze naturalne okresy wegetacyjne, niska bonitacja gleby, warunki pogodowe i w szczególności warunki klimatyczne) oraz mając na uwadze, że są pod wieloma względami „dyskryminowane” z uwagi na stałe pozostawanie w niekorzystnej sytuacji z przyczyn naturalnych, a także mając na uwadze, że na niektórych obszarach górskich prowadzi to do stopniowego pustynnienia i zmniejszenia produkcji rolnej,

G.

mając na uwadze, że obszary górskie (przede wszystkim góry wysokie i średnie) posiadają potencjał lub mogłyby stanowić wzór, jeżeli chodzi o tereny rekreacyjne oraz dostarczanie wysokiej jakości produktów i usług, który może zostać trwale rozwinięty jedynie poprzez zintegrowane i długoterminowe wykorzystanie zasobów i tradycji,

H.

mając na uwadze, że na obszarach górskich wytwarza się produkty pochodzenia zwierzęcego o szczególnych cechach jakościowych i że w procesach ich produkcji kompleksowo i trwale korzysta się z zasobów naturalnych, pastwisk i specjalnie przystosowanych gatunków roślin pastwiskowych, a także stosuje się tradycyjne techniki,

I.

mając na uwadze, że góry (przede wszystkim góry wysokie i średnie) stanowią wielofunkcjonalną przestrzeń życiową, w której rolnictwo i gospodarka są ściśle powiązane z aspektami społecznymi, kulturowymi i ekologicznymi, i że dlatego konieczne jest wsparcie tych terenów poprzez udostępnienie stosownych środków finansowych,

J.

mając na uwadze, że z powodu stałych deficytów strukturalnych gospodarka obszarów górskich jest szczególnie wrażliwa na wahania cyklu gospodarczego i zależy długoterminowo od zróżnicowania i specjalizacji procesów produkcyjnych,

K.

mając na uwadze, że istnieją już Europejska konwencja o ochronie niektórych terenów górzystych — Konwencja w sprawie ochrony Alp z dnia 7 listopada 1991 r. (konwencja alpejska) i Ramowa konwencja o ochronie i zrównoważonym rozwoju Karpat z dnia 22 maja 2003 r. (konwencja karpacka), które stanowią europejskie instrumenty prawne służące ochronie niektórych obszarów górskich, a więc także ważne instrumenty integralnej polityki w zakresie obszarów górskich, brak jednak ich ratyfikacji i wdrażania,

L.

mając na uwadze, że rolnictwo, leśnictwo i gospodarka pastwiskowa na obszarach górskich, często prowadzone jako działalność mieszana, stanowią przykład równowagi ekologicznej, którego nie można ignorować,

M.

mając na uwadze, że większość gospodarstw rolnych na obszarach górskich to przedsiębiorstwa rodzinne o podwyższonym ryzyku finansowym,

1.

zwraca uwagę, że istnieją duże różnice w działaniach podejmowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do obszarów górskich (przede wszystkim gór wysokich i średnich), a działania te nie mają na celu rozwoju całościowego, lecz są ukierunkowane na rozwój czysto sektorowy, podkreśla również, że brak jest zintegrowanych ram na poziomie UE (w przeciwieństwie do obszarów morskich: COM(2007)0574);

2.

podkreśla, że art. 158 traktatu WE, zmienionego na mocy traktatu lizbońskiego, dotyczący polityki spójności określa regiony górskie jako cierpiące na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków, uznając jednocześnie ich różnorodność, i zwraca się o zwrócenie na takie obszary szczególnej uwagi; wyraża jednak ubolewanie, że Komisja dotychczas nie opracowała kompleksowej strategii na rzecz skutecznego wsparcia obszarów górskich i innych regionów cierpiących na skutek trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych, pomimo licznych odnośnych wniosków ze strony Parlamentu;

3.

podkreśla potrzebę właściwej koordynacji różnorakich strategii politycznych Wspólnoty mających na celu zapewnienie harmonijnego rozwoju, w szczególności regionów, takich jak obszary górskie, które cierpią na skutek trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych; w związku z tym zastanawia się nad przydatnością oddzielenia wspólnotowej polityki spójności od rozwoju obszarów wiejskich w obecnym okresie programowania na lata 2007-2013, wynikającego z włączenia Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich do Wspólnej Polityki Rolnej (WPR); uważa, że to nowe podejście należy ściśle monitorować w celu oceny jego wpływu na rozwój regionalny;

4.

przypomina, że obszary górskie cierpią na skutek niekorzystnych warunków, które sprawiają, że rolnictwu trudniej dostosować się do warunków konkurencji, i powodują dodatkowe koszty, uniemożliwiające temu rolnictwu wytwarzanie bardzo konkurencyjnych produktów po niskich cenach;

5.

proponuje, aby w kontekście Zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej, która ma zostać przyjęta jesienią 2008 r., oraz zgodnie z celami określonymi w agendzie terytorialnej i schemacie rozwoju przestrzeni wspólnotowej (ESDP) Komisja – we współpracy z państwami członkowskimi – przyjęła podejście terytorialne w celu rozwiązania problemów charakterystycznych dla różnego rodzaju obszarów górskich oraz przewidziała takie środki w następnym pakiecie legislacyjnym dotyczącym funduszy strukturalnych;

6.

pragnie, aby Komisja opracowała rzeczywistą, zintegrowaną strategię UE na rzecz obszarów górskich, i uważa publikację Zielonej księgi w sprawie gór za ważny pierwszy krok w tym kierunku; wzywa Komisję do przeprowadzenia szeroko zakrojonych konsultacji publicznych z udziałem władz regionalnych i lokalnych, podmiotów społeczno-gospodarczych i środowiskowych, jak również krajowych i europejskich stowarzyszeń reprezentujących regionalne władze obszarów górskich, w celu lepszego rozpoznania sytuacji w tych regionach;

7.

z zadowoleniem przyjmuje zieloną księgę w sprawie spójności terytorialnej jako podejście do różnego rodzaju obszarów Unii Europejskiej i wzywa w związku z tym do WPR w kształtowaniu pierwszego i drugiego filaru, aby można było odpowiednio kształtować także gospodarcze warunki ramowe w zakresie międzynarodowych wyzwań w Unii Europejskiej skuteczne dla zdolnej do działania, wielofunkcjonalnej gospodarki obszarów górskich, przy czym konieczne są także instrumenty powiązane z funkcją produkcji z uwzględnieniem transportu mleka;

8.

jednocześnie wzywa Komisję, aby w ramach swoich kompetencji opracowała w ciągu sześciu miesięcy od przyjęcia niniejszej rezolucji zintegrowaną strategię zrównoważonego rozwoju i wykorzystania zasobów obszarów górskich (strategię UE na rzecz obszarów górskich); wzywa ponadto do stworzenia na tej podstawie, w porozumieniu z władzami regionalnymi i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego znającymi i reprezentującymi lokalne stosunki i potrzeby (np. różnych typów obszarów górskich), krajowych programów działań, zawierających konkretne środki wykonawcze, przy czym należy w odpowiedni sposób uwzględnić istniejące już inicjatywy regionalne;

9.

podkreśla znaczenie odrębnego potraktowania obszarów górskich jako warunku ukierunkowanych działań przede wszystkim na rzecz rolnictwa obszarów górskich oraz konieczność stosownego zróżnicowania tych obszarów zgodnie ze stopniem naturalnych utrudnień w gospodarowaniu, co powinno być we wzmożony sposób realizowane przez państwa członkowskie na podstawie obecnej klasyfikacji obszarów;

10.

wzywa Komisję do opracowania – w celu przekazywania wiedzy i wspierania innowacji – przeglądu finansowanych programów i projektów dotyczących kwestii mających znaczenie dla obszarów górskich;

11.

wzywa Komisję – w kontekście programu prac Europejskiej Sieci Obserwacyjnej Planowania Przestrzennego (ESPON) – do zwrócenia szczególnej uwagi na sytuację w regionach cierpiących na skutek trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych, takich jak obszary górskie; uważa, że solidna i dogłębna znajomość sytuacji w obszarach górskich ma kluczowe znaczenie dla opracowania zróżnicowanych środków, lepiej służących rozwiązywaniu problemów tych regionów;

12.

podkreśla znaczenie rolnictwa na terenach górskich dla produkcji, ochrony i wykorzystania krajobrazu na szeroką skalę, a także jako wielofunkcjonalnej podstawy dla innych gałęzi gospodarki oraz jako charakterystycznego elementu tradycyjnych krajobrazów i struktur społecznych

13.

zauważa, że wiele regionów górskich musi zmierzyć się z presją urbanizacyjną związaną z ich turystyczną atrakcyjnością, dbając równocześnie o ochronę tradycyjnego krajobrazu, który traci swój rolniczy charakter, estetykę i wartości istotne dla ekosystemu;

14.

zauważa, że ze względu na naturalne warunki i zagrożenia rolnictwo na obszarach górskich (zwłaszcza na terenach górzystych i wysokogórskich) wiąże się z większym wysiłkiem (m.in. dużym nakładem pracy i zapotrzebowaniem na pracę ręczną) oraz wyższymi kosztami (m.in. zapotrzebowaniem na specjalne maszyny i wysokimi kosztami transportu);

15.

domaga się szczególnego i wzmożonego uwzględnienia wielofunkcjonalności rolnictwa na obszarach górskich w przyszłych reformach WPR poprzez dostosowanie dyrektyw ramowych dotyczących rozwoju obszarów wiejskich i programów krajowych do roli, jaką odgrywają rolnicy na obszarach górskich, którzy są nie tylko producentami, lecz także prekursorami gospodarczymi dla innych sektorów, a także stworzenia możliwości synergicznej współpracy (m.in. finansowanie koncepcji w zakresie turystyki ekologicznej i marketing produktów wysokiej jakości); wskazuje w szczególności na konieczność rekompensat finansowych za nakłady rolnictwa na obszarach górskich związane z ekologią;

16.

docenia pracę rolników na terenach górskich; uważa, że jej uwarunkowania (przede wszystkim system pracy dodatkowej, równowaga między życiem zawodowym a prywatnym, założenie rodziny) nie powinny być komplikowane przez biurokrację, lecz muszą zostać ulepszone poprzez synergię sektorowych strategii politycznych; wzywa Komisję i właściwe komitety (w ramach procedury komitetowej) do zbadania istniejących i przyszłych przepisów (przede wszystkim obowiązku rejestrowania) w rozumieniu inicjatywy „lepsze stanowienie prawa” lub ułatwienia ich w celu kompleksowego uproszczenia procedur administracyjnych;

17.

podkreśla, że płatności wyrównawcze na obszarach górskich (w szczególności na terenach górzystych i wysokogórskich) powinny w przyszłości nadal być stosowane wyłącznie w celu wyrównania istniejących naturalnych utrudnień i podwyższonych kosztów związanych z utrudnieniami w gospodarowaniu, że płatności te są uzasadnione w dłuższym okresie z uwagi na brak alternatywnych metod produkcji oraz że całkowite oddzielenie płatności od produkcji doprowadziłoby do systematycznego ograniczania działalności dotykającego wszystkie sektory; podkreśla, że potrzeb obszarów górskich nie można zaspokoić wyłącznie poprzez finansowanie rozwoju obszarów wiejskich;

18.

domaga się większego wsparcia dla młodych rolników oraz równych szans mężczyzn i kobiet (w szczególności poprzez środki sprzyjające rodzinie, uregulowania dotyczące pracy pełnowymiarowej i czasowej, model łączenia dochodu uzyskiwanego z pracy z subwencją państwa, system pracy dodatkowej, równowagę między życiem zawodowym i prywatnym, możliwość założenia rodziny), które stanowią kluczowe czynniki życiowe; wzywa Komisję do opracowania strategii z udziałem zainteresowanych stron w ramach rozważań i projektów w sprawie „flexicurity”;

19.

domaga się zachowania równowagi demograficznej na tych obszarach, które często stają wobec problemów związanych z odpływem ludności z obszarów wiejskich;

20.

jest przekonany o konieczności nadania priorytetowego charakteru zachowaniu dostatecznej gęstości zaludnienia na obszarach górskich oraz o konieczności opracowania środków na rzecz walki z pustynnieniem i przyciągania nowych mieszkańców;

21.

podkreśla znaczenie zapewnienia wysokiego poziomu usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, poprawy dostępności i wzajemnych połączeń między regionami górskimi oraz dostarczenia niezbędnej infrastruktury, szczególnie w zakresie transportu pasażerskiego i towarowego, edukacji, gospodarki opartej na wiedzy i sieci komunikacyjnych (w tym dostępu szerokopasmowego), w celu ułatwienia łączności z rynkami na terenach wyżynnych i obszarami miejskimi; wzywa właściwe władze do wspierania w tym celu partnerstw publiczno-prywatnych;

22.

podkreśla, że zrzeszenia producentów rolnych, spółdzielnie rolnicze, wspólne inicjatywy zbytu ze strony rolników i partnerstwa ponadsektorowe tworzące wartość dodaną w regionach dzięki zintegrowanej koncepcji rozwoju (np. grupy LEADER) i zgodnie z trwałymi koncepcjami gospodarowania przyczyniają się do stabilności pozycjonowania i bezpieczeństwa produkcji rolnej na rynkach, zatem należy je odpowiednio silniej wspierać;

23.

apeluje o szczególne wsparcie finansowe dla sektora mleczarskiego (mleczarnie i zakłady przetwórstwa mleka), który ze względu na brak alternatywnych metod produkcji ma kluczowe znaczenie dla obszarów górskich (w szczególności terenów górzystych i wysokogórskich); wzywa do przyjęcia strategii „miękkiego lądowania” na rzecz obszarów górskich w toku reformy kwot mlecznych oraz do przyjęcia środków jej towarzyszących (dopłaty specjalne) mających na celu ograniczenie wszelkich skutków negatywnych, przy czym strategia ta powinna dawać możliwość wszczęcia procesów dostosowawczych i zachować podstawę gospodarki rolnej; wzywa do udostępnienia dodatkowych środków z pierwszego filaru, w szczególności w formie premii na krowy mleczne;

24.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dodatkowych dopłat na hektar dla upraw ekologicznych i ekstensywnej gospodarki pastwiskowej z naciskiem na wsparcie zrównoważonego i dostosowanego rolnictwa na obszarach górskich oraz wsparcia inwestycji w obiekty dostosowane do określonych gatunków zwierząt;

25.

przypomina, że przedsiębiorstwa na terenach górskich poprzez wykorzystanie w nowoczesny sposób tradycyjnej wiedzy i metod produkcji wytwarzają produkty wysokiej jakości, odgrywają kluczową rolę w tworzeniu miejsc pracy i dlatego muszą być uwzględniane w systemach wsparcia UE;

26.

domaga się specjalnych działań wspierających ze względu na podwyższone koszty i nakłady pracy w szczególności przy dostawach mleka i produktów mlecznych z dolin i w doliny; domaga się w tym kontekście ustanowienia premii na krowy mleczne na obszarach górskich;

27.

podkreśla ponadsektorowe znaczenie typowych produktów regionalnych i tradycyjnych (wysokiej jakości); wzywa do ujęcia w strategii UE na rzecz obszarów górskich środków zmierzających do ochrony i promocji tych produktów lub procesów ich wytwarzania i certyfikacji (np. takich jak ustanowione rozporządzeniem Rady (WE) nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami (5) oraz rozporządzeniem Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (6)) oraz środków mających na celu ochronę tych produktów przed podrabianiem; wzywa do ustanowienia specjalnej regulacji w ramach programów wsparcia UE, dotyczącej produktów spożywczych o wysokiej jakości (np. serów z serowarni górskich lub domowych, mięsa wysokiej jakości);

28.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania rolniczych grup producentów i wspólnot lokalnych przy wprowadzaniu regionalnych znaków jakości, o których mowa w ust. 27; proponuje, żeby wsparcie odbywało się w formie poprawy informacji i stosownego szkolenia rolników i lokalnych zakładów przetwórstwa żywności oraz w drodze wsparcia finansowego dla tworzenia lokalnych zakładów przetwórstwa żywności i rozpoczęcia kampanii na rzecz wsparcia zbytu;

29.

domaga się ustanowienia funduszu dla obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania, w tym obszarów górskich, obejmującego m.in. środki drugiego filara, które nie są wykorzystywane ze względu na brak krajowego współfinansowania;

30.

domaga się, aby zgodnie z art. 69 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (7) zagwarantować ukierunkowane na cel, specjalne wsparcie finansowe dla obszarów górskich oraz specjalny dostęp do niego przy minimum biurokracji, a także aby zwiększyć górny pułap środków do 20 % zgodnie z art. 69;

31.

przypomina, że obszary górskie mogą dostarczać produkcji rolnej wysokiej jakości oraz przyczynić się do różnorodności produktów rolnych na rynku europejskim, chroniąc niektóre gatunki zwierząt i roślin, podtrzymując tradycje oraz promując różne rodzaje działalności przemysłowej i turystycznej, a także mogą przyczyniać się do walki ze zmianami klimatycznymi poprzez ochronę bioróżnorodności i pobieranie dwutlenku węgla przez łąki naturalne i lasy, oraz że zrównoważona eksploatacja lasów umożliwi produkcję energii z odpadów drzewnych;

32.

wzywa do uwzględniania, przy opracowywaniu przepisów dotyczących zdrowia zwierząt, ich ochrony oraz wsparcia hodowli (np. programy hodowlane, prowadzenie ksiąg stadnych, kontrola wydajności), interesów hodowców i posiadaczy zwierząt na terenach górskich, w szczególności w przypadku ras rodzimych, wraz z obecnymi zagrożeniami i ograniczeniami, jakie ich dotyczą;

33.

zwraca stanowczo uwagę na fakt, że działania Komisji w ramach polityki konkurencji i handlu międzynarodowego wywołują konsekwencje dla rozwoju obszarów górskich; w związku z tym wzywa Komisję do bardziej ukierunkowanego i silniejszego uwzględniania potrzeb tych terenów w przyszłych działaniach dostosowawczych, w szczególności podczas negocjacji w ramach Światowej Organizacji Handlu, w przypadku elastyczności w zakresie przepisów regulujących pomoc państwa i przy uwzględnianiu usług użyteczności publicznej w prawie konkurencji;

34.

domaga się, aby hodowcom bydła na terenach górskich dotkniętych pożarami lasów poświęcono szczególną uwagę, ponieważ w ciągu następnych pięciu lat pastwiska na takich terenach będą mogły być wykorzystywane jedynie w sposób ograniczony i z największą ostrożnością;

35.

domaga się, aby w ramach przedmiotowej strategii skoncentrować się na różnych formach krajobrazu terenów górskich (hale, lasy chronione, góry wysokie i średnie, łąki, obszary o wysokiej wartości krajobrazowej) oraz przewidzieć zarówno zachęty dla ochrony, jak i koncepcje zrównoważonego wykorzystania hal, pastwisk i lasów oraz innych wrażliwych terenów znajdujących się w gorszej sytuacji, aby spowodować podniesienie ich wartości, regenerację, ochronę przed erozją oraz racjonalne wykorzystanie wody, a także przeciwdziałać niepożądanym zjawiskom z jednej strony oraz nadmiernemu użytkowaniu z drugiej;

36.

w odniesieniu do zachowania różnorodności gatunków wskazuje na konieczność tworzenia banków danych do przechowywania rodzimego materiału genetycznego gatunków flory i fauny, w szczególności rodzimych zwierząt użytkowych oraz flory wysokogórskiej; wzywa Komisję do zbadania, czy i w jaki sposób rozpocząć inicjatywę na rzecz międzynarodowego planu działania;

37.

podkreśla, że w niektórych regionach górskich UE, zwłaszcza w nowszych państwach członkowskich, rośnie ryzyko wyludnienia, spadku aktywności społecznej mieszkającej tam ludności, a także zagrożone są one ograniczaniem a nawet porzucaniem działalności rolniczej, co może prowadzić do zmian w krajobrazie i ekosystemie;

38.

podkreśla istotne znaczenie premii dla użytków zielonych dla zachowania działalności rolniczej na obszarach górskich i wynikającą z tego konieczność ich kontynuacji;

39.

podkreśla znaczenie długoterminowej strategii leśnej, uwzględniającej skutki zmian klimatu naturalny cykl życiowy oraz naturalny skład formacji leśnych, a także tworzącej mechanizmy służące unikaniu sytuacji kryzysowych, ich zwalczaniu lub wyrównujących ich skutki (np. po burzach i pożarach lasów) oraz zachęty do zintegrowanego zagospodarowania lasu; wskazuje na możliwości trwałej transformacji i zwiększenia roli drewna i jego produktów pochodzących na poziomie lokalnych z obszarów górskich (jako produktów wysokiej jakości o niskich kosztach transportu, a więc związanych z oszczędnością CO2, jako materiału budowlanego, jako biopaliw drugiej generacji);

40.

podkreśla znaczenie kwestii gospodarki wodnej na obszarach górskich i wzywa Komisję do zachęcania władz lokalnych i regionalnych do budowania poczucia solidarności między użytkownikami w górnych i dolnych odcinkach rzek także poprzez wsparcie zrównoważonego zużycia zasobów wodnych na tych obszarach przy pomocy odpowiednich środków finansowych;

41.

podkreśla, że obszary górskie są szczególnie narażone na skutki zmian klimatycznych, i wzywa Komisję, państwa członkowskie oraz właściwe władze regionalne i lokalne do popierania bezzwłocznego wdrożenia w tych regionach środków mających na celu ochronę przed klęskami żywiołowymi, zwłaszcza pożarami lasów;

42.

podkreśla, że na obszarach górskich potrzebne są nowe sposoby ochrony tych obszarów przed powodziami (z położeniem nacisku na zapobieganie powodziom), przy czym rolnicy i leśnicy mogą wesprzeć środki służące zapobieganiu powodziom przy pomocy bezpośrednich płatności obszarowych, które otrzymują w ramach WPR;

43.

podkreśla, że jako istotny element działalności rolnej i leśnej należy zapewnić dokładną i wszechstronną ochronę przed erozją gleby i budynków oraz zachowanie warstwy wodonośnej w celu minimalizacji ryzyka powodzi i erozji gleby oraz zapobiegania suszom i pożarom lasów, a także w celu zwiększenia zasobów wód gruntowych i powierzchniowych na terenach wiejskich;

44.

podkreśla, że lasy liściaste i iglaste wymagają szczególnej opieki z uwagi na ich rolę jako gałąź gospodarki, obszary rekreacyjne i przestrzeń życiowa oraz że niezrównoważone wykorzystywanie lasów prowadzi do problemów zagrożeń ekologicznych i związanych z bezpieczeństwem (takich jak obryw skalny, lawiny błotne), które wymagają podjęcia działań naprawczych;

45.

przypomina propozycję z ust. 15 rezolucji z dnia 16 lutego 2006 r., żeby na obszarach górskich podejmować wysiłki zmierzające do rozdzielenia pastwisk i obszarów leśnych oraz – chociażby ze względów bezpieczeństwa – do wprowadzenia obowiązku korzystania z dróg;

46.

przypomina, że góry stanowią naturalną barierę, często także pomiędzy krajami, co sprawia, iż niezbędna jest współpraca transgraniczna, ponadkrajowa i międzyregionalna oraz jej wsparcie w świetle wspólnych problemów (np. zmiany klimatyczne, choroby zwierząt, utrata różnorodności biologicznej);

47.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki w zakresie wspierania zrównoważonej turystyki oraz efektywnego wykorzystania środowiska naturalnego jako „atutu gospodarczego” poprzez nowe zrównoważone a jednocześnie tradycyjne koncepcje spędzania czasu wolnego i uprawiania sportu z uwzględnieniem szczególnych właściwości tych obszarów; podkreśla rolę osób korzystających ze środowiska naturalnego, które dbają od dobry stan zdrowia, szanując jednocześnie przyrodę;

48.

wzywa do większej koordynacji rozwoju obszarów wiejskich i wsparcia strukturalnego oraz do opracowania wspólnych programów;

49.

zachęca do powiązania rozwoju obszarów wiejskich ze wsparciem strukturalnym i do opracowywania jednolitych programów;

50.

podkreśla znaczenie wprowadzenia zintegrowanego podejścia do procesu podejmowania decyzji i procedur administracyjnych, takich jak planowanie regionalne, udzielanie zezwoleń na projekty budowlane i renowację budynków mieszkalnych z zastosowaniem rozwiązań z dziedziny środowiska naturalnego, ochrony dziedzictwa i planowania urbanistycznego, w celu zapewnienia trwałego rozwoju na obszarach górskich; zaleca wykorzystywanie potencjału obszarów górskich w celu propagowania kompleksowego rozwoju turystyki i stosowania innowacyjnych rozwiązań w zakresie zagospodarowania terenu i zachęca w związku z tym do zdecentralizowanych inicjatyw lokalnych i współpracy między obszarami górskimi;

51.

podkreśla, że tereny nienadające się na uprawę lub produkcję najlepiej jest wykorzystać i wspierać, m.in. poprzez utrzymanie lasu, zrównoważone myślistwo, rybołówstwo oraz wzmocnienie tych obszarów, aby zapobiec zarośnięciu dziką roślinnością, zagrożeniu pożarowemu, erozji i utracie różnorodności biologicznej;

52.

powołuje się na znaczenie obszarów górskich (przede wszystkim terenów górzystych i wysokogórskich) w zakresie zachowania środowiska, różnorodności biologicznej oraz zachowania przestrzeni życiowej, jednak wskazuje zwłaszcza na potrzebę utrzymania gospodarki rolnej i leśnej na obszarach „Natura 2000” i w rezerwatach przyrody oraz domaga się wzmocnionego powiązania tych terenów poprzez wprowadzenie minimalnej normy dla ekologicznych powierzchni kompensacyjnych na terenach rolnych (ewentualnie 5 %);

53.

wzywa Komisję do udzielenia pełnego poparcia dla włączenia terenów górskich do światowego dziedzictwa przyrodniczego oraz do wykorzystania swoich możliwości na arenie międzynarodowej do ochrony terenów górskich;

54.

zwraca uwagę na wyjątkowe zasoby wodne obszarów górskich, które można w sposób zrównoważony wykorzystać jako naturalne systemy nawadniania, wodę pitną oraz źródła energii a także na potrzeby turystyki leczniczej; z naciskiem wskazuje na konieczną solidarność pomiędzy obszarami położonymi w górę i w dół biegu rzek przy zagospodarowaniu tych zasobów; w związku z tym i w celu zapobieżenia ewentualnym konfliktom podkreśla konieczność stworzenia w drodze współpracy koncepcji rozwiązujących kwestie wykorzystania rezerw wodnych „od źródła do doliny”;

55.

wzywa Komisję do wspierania wdrożenia protokołu w sprawie rolnictwa na terenach górskich do konwencji alpejskiej w ścisłej współpracy z instytucjami konwencji alpejskiej, maksymalnego wsparcia powiązania rolnictwa na obszarach górskich z innymi dziedzinami polityki i podjęcia w związku z tym kroków koniecznych do zakończenia ratyfikacji protokołów do konwencji alpejskiej, które nie należą jeszcze do dorobku wspólnotowego, i przystąpienia Unii Europejskiej do konwencji karpackiej jako strony umowy;

56.

podkreśla znaczenie działalności wolontariackiej (w szczególności ratownictwa górskiego, ochrony ludności i działań charytatywnych) dla usług oraz dla górskiego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego;

57.

docenia pracę organizacji i instytucji badawczych angażujących się na rzecz obszarów górskich i podkreśla, że w opracowywaniu strategii UE na rzecz obszarów górskich i podobnych działań należy sięgnąć do ich wiedzy fachowej i motywacji;

58.

zwraca uwagę na znaczenie wsparcia kształcenia zawodowego i pozazawodowego oraz inicjatyw i projektów dotyczących „uczenia się przez całe życie” w zróżnicowaniu wydajności i możliwości zawodowych;

59.

uważa, że konieczne są inwestycje w lokalne ośrodki szkolenia w zakresie gospodarki rolnej na obszarach górskich na poziomie zaawansowanym, kształcące fachowców zdolnych do zarządzania działalnością w środowisku górskim, ochrony terenów i rozwijania rolnictwa;

60.

wzywa do poświęcenia szczególnej uwagi zachowaniu krajobrazu oraz rozbudowie i modernizacji infrastruktury na niedostępnych obszarach górskich, a także przezwyciężenia podziału w dostępie do technologii cyfrowych oraz do udostępnienia wyników ramowych programów badawczych (np. dotyczących e-rządu);

61.

wskazuje na konieczność istnienia wydajnych usług zaopatrzenia lokalnego w celu zachowania stanu zaludnienia i konkurencyjności; wzywa do ukierunkowanego wspierania samorządów lokalnych w zakresie usług użyteczności publicznej;

62.

podkreśla konieczność oparcia się na trwałych rozwiązaniach w zakresie mobilności oraz przyjęcia zintegrowanego podejścia do wymogów międzynarodowych (tranzyt, długie korytarze transportowe) i lokalnych (takich jak dostęp do obszarów położonych na różnej wysokości i mobilność w mieście);

63.

wzywa do wspierania terenów górskich w zarządzaniu ruchem, ochronie przed hałasem, zachowaniu krajobrazu, a w ten sposób jako podstawy dobrobytu i zrównoważonej turystyki, poprzez środki mające na celu ograniczenie ruchu na drogach (np. wzmocnienie „wrażliwych stref” w dyrektywie dotyczącej opłat za infrastrukturę (8));

64.

podkreśla znaczenie „obszarów przejściowych” pomiędzy nizinami a obszarami górskimi dla udostępnienia wartościowej infrastruktury prywatnej i publicznej oraz usług (np. uniwersytety, lotniska, szpitale); domaga się wsparcia służącego poprawie szczegółowej dostępności tej infrastruktury, w szczególności przy pomocy komunikacji publicznej;

65.

podkreśla, że dzięki inteligentnemu wykorzystaniu najrozmaitszych źródeł energii tereny górskie stanowią wzór w zakresie dywersyfikacji dostaw energii, wydajnych pod względem energetycznym rozwiązań budowlanych oraz biopaliw drugiej generacji, jak również uważa, że należy wspierać działania badawcze w tym kierunku; podkreśla jednak, że rozwój biopaliw drugiej generacji nie może prowadzić do powstania konkurencji pomiędzy powierzchniami przeznaczonymi pod ich produkcję (ugory, zagajniki) a powierzchnią pastwisk;

66.

doradza państwom członkowskim poprawę struktury i procedur udzielania pomocy finansowej mającej na celu wsparcie rozwoju regionów górskich, a jednocześnie uproszczenie procedur administracyjnych i dostępu do środków przeznaczonych na wsparcie ochrony i zrównoważonego wykorzystania zasobów terytorialnych: dziedzictwa kulturowego oraz zasobów przyrodniczych i ludzkich;

67.

sądzi, że trwałe, zmodernizowane i wielofunkcyjne rolnictwo jest niezbędne na obszarach górskich do utrzymania innych rodzajów działalności, takich jak wykorzystanie biomasy i agroturystyka, przyczyniając się do wzrostu dochodów miejscowej ludności, i wzywa Komisję i Radę, aby w ramach WPR i polityki regionalnej wyraźnie uwzględniały potrzeby obszarów górskich: napływ nowych rolników, rekompensatę z tytułu dodatkowych kosztów związanych z problemem niedostępności, na przykład w przypadku odbioru mleka, świadczenie usług na obszarach wiejskich oraz rozwój infrastruktury transportowej;

68.

zwraca uwagę na podatność gór i lodowców na zmiany klimatyczne, związaną z ich cechami topograficznymi i niekorzystnymi cechami strukturalnymi, ale również na ich potencjał jako „laboratorium testowe” dla innowacyjnych technologii ochrony klimatu imitujących naturę; wzywa Komisję do opracowania zróżnicowanej polityki klimatycznej dla obszarów górskich oraz do sięgnięcia przy tym do istniejącej już wiedzy (np. konwencji alpejskiej i karpackiej); domaga się podjęcia w tej dziedzinie działań badawczych i przyjęcia środków przejściowych;

69.

wzywa do osadzenia koordynacji dla terenów górskich i obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania w funkcjonalnym powiązaniu ze wspólną polityką rolną i drugim filarem – rozwój obszarów wiejskich;

70.

z naciskiem podkreśla, że zrównoważone rolnictwo i rozwój terenów górskich ma znaczenie nie tylko dla mieszkańców tych szczególnych terenów, lecz także dla ludności terenów sąsiadujących (np. nizin), oraz że strategia UE na rzecz obszarów górskich powinna także wpłynąć na zrównoważony rozwój na tych terenach sąsiadujących w odniesieniu do dostaw wody, stabilności środowiska, różnorodności biologicznej, równomiernego zaludnienia i różnorodności kulturowej; wzywa Komisję do zbadania w opracowywaniu strategii UE na rzecz obszarów górskich, w jaki sposób można korzystnie włączyć do strategii już istniejące inicjatywy służące integracji terenów górskich i terenów z nimi sąsiadujących;

71.

zwraca się do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi o śledzenie postępów rezolucji w Radzie i Komisji;

72.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/57

A.

mając na uwadze podpisany między Związkiem Radzieckim a Niemcami pakt Ribbentrop-Mołotow z dnia 23 sierpnia 1939 r., który za sprawą tajnych protokołów dodatkowych podzielił Europę na dwie strefy interesów,

B.

mając na uwadze, że masowe deportacje, morderstwa i zniewolenie, popełnione w ramach aktów agresji stalinizmu i nazizmu, kwalifikują się do kategorii zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości,

C.

mając na uwadze, że w rozumieniu prawa międzynarodowego przedawnienie nie ma zastosowania do zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości,

D.

mając na uwadze, że Europa słabo orientuje się w tym, jaki wpływ wywarł reżim radziecki na byłe komunistyczne republiki, oraz jakie było znaczenia jego okupacji dla obywateli tych krajów,

E.

mając na uwadze, że art. 3 decyzji 1904/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiającej na okres 2007-2013 program „Europa dla obywateli” w celu promowania aktywnego obywatelstwa europejskiego (1) wzywa do wsparcia działania „Aktywna pamięć europejska”, którego celem jest zapobieżenie powtórzeniu się zbrodni nazizmu i stalinizmu w jakiejkolwiek formie,

1.

proponuje, by dzień 23 sierpnia ogłosić Europejskim Dniem Pamięci Ofiar Stalinizmu i Nazizmu celem upamiętnienia ofiar masowych deportacji i eksterminacji, a jednocześnie ściślejszego zakorzenienia demokracji i wzmocnienia pokoju i stabilizacji naszego kontynentu;

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego oświadczenia wraz z nazwiskami sygnatariuszy parlamentom państw członkowskich.

14.1.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 8/60

A.

mając na uwadze, że przejście z analogowej na cyfrową technikę nadawania telewizji naziemnej do końca 2012 r. doprowadzi do zwolnienia widma radiowego w Unii Europejskiej na znaczną skalę dzięki znacznie wyższej efektywności nadawania w technice cyfrowej, oferując tym samym możliwość ponownego rozdzielenia częstotliwości widma oraz przedstawiając nowe perspektywy rozwoju rynku, a także rozszerzenia jakościowych usług i wyboru dla konsumentów,

B.

mając na uwadze, że korzyści płynące z wykorzystania widma radiowego zostaną maksymalnie zwiększone poprzez skoordynowane działanie na szczeblu UE celem zagwarantowania optymalnego wykorzystania pod względem wydajności,

C.

mając na uwadze, że widmo radiowe jest kluczowym czynnikiem w świadczeniu szerokiej gamy usług oraz w rozwoju rynków opartych na technologii, których wartość szacuje się na 2,2 % PKB UE, i dlatego ma podstawowe znaczenie dla wzrostu gospodarczego, wydajności i rozwoju przemysłu unijnego zgodnie ze strategią lizbońską,

D.

mając na uwadze, że widmo radiowe jest zarazem rzadkim zasobem naturalnym i dobrem publicznym, a efektywne wykorzystanie widma ma decydujące znaczenie dla zapewnienia dostępu do widma różnym zainteresowanym stronom, pragnącym oferować swoje połączone usługi,

E.

mając na uwadze, że duża część zakresów częstotliwości jest obecnie wykorzystywana do celów wojskowych w oparciu o technologię analogową i w związku z tym znaczny wzrost całkowitych zasobów częstotliwości dostępnych dla publicznej komunikacji elektronicznej obejmie również tę część po przejściu na nadawanie cyfrowe,

F.

mając na uwadze, że państwa członkowskie nie posiadają wspólnego harmonogramu przejścia na nadawanie cyfrowe; mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich plany przejścia na nadawanie cyfrowe są na zaawansowanym etapie, a w kilku innych proces ten już się dokonał,

G.

mając na uwadze, że komunikat Komisji w sprawie wspólnego podejścia do zagospodarowania zakresów częstotliwości stanowi integralną część pakietu z dziedziny usług łączności elektronicznej przyjętego przez Komisję w listopadzie 2007 r. dotyczącego reformy ram prawnych w zakresie łączności elektronicznej,

H.

mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich trwa obecnie proces (ponownego) przyznawania częstotliwości nadawczych nadawcom w technologii cyfrowej, czego konsekwencją będzie przyznanie częstotliwości i ich zablokowanie na wiele lat,

I.

mając na uwadze, że neutralność technologiczna ma kluczowe znaczenie dla promowania interoperacyjności i dla bardziej elastycznej i przejrzystej polityki przejścia na nadawanie cyfrowe, uwzględniającej interes ogólny,

J.

mając na uwadze, że Rada zwróciła się do państw członkowskich o przejście na nadawanie cyfrowe w miarę możliwości przed 2012 r.,

K.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie opublikowały swoje propozycje w dziedzinie przejścia na nadawanie cyfrowe,

1.

dostrzega znaczenie inicjatywy i2010, stanowiącej część odnowionej strategii lizbońskiej, i podkreśla, że efektywny dostęp do widma i jego wykorzystywanie są istotne dla osiągnięcia celów lizbońskich; podkreśla w tym kontekście konieczność dostępu do usług szerokopasmowych celem przezwyciężenia „przepaści cyfrowej”;

2.

podkreśla potrzebę przejścia na nadawanie cyfrowe, które wraz z rozwojem nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych oraz dywidendą cyfrową pomoże w przezwyciężeniu „przepaści cyfrowej” i przyczyni się do osiągnięcia celów lizbońskich;

3.

zwraca uwagę na rozbieżność między krajowymi systemami odnoszącymi się do przydziału i korzystania z częstotliwości; zauważa, że różnice te mogą stanowić przeszkodę na drodze do realizacji sprawnie funkcjonującego rynku wewnętrznego;

4.

podkreśla, że rozmiar dywidendy cyfrowej będzie się zmieniać w zależności od państwa członkowskiego ze względu na uwarunkowania krajowe i odzwierciedlając politykę audiowizualną oraz politykę dotyczącą mediów w poszczególnych państwach;

5.

uznaje, że zwiększona wydajność częstotliwości widma w przypadku cyfrowej telewizji naziemnej powinna umożliwić ponowne przydzielenie około 100 MHz dywidendy cyfrowej na przenośne usługi szerokopasmowe i inne (takie jak usługi z zakresu bezpieczeństwa publicznego, identyfikacja radiowa i zastosowania związane z bezpieczeństwem na drogach), zapewniając jednocześnie dalszy rozwój usług nadawczych;

6.

zauważa, że większość państw członkowskich nie nadąża za pozostałymi krajami rozwiniętymi, jeśli chodzi o inwestycje w infrastrukturę komunikacyjną nowej generacji, oraz podkreśla, że uzyskanie wiodącej pozycji w rozwoju szerokopasmowego dostępu i Internetu jest kluczowe dla konkurencyjności i spójności Unii Europejskiej w skali międzynarodowej, zwłaszcza jeśli chodzi o rozwój interaktywnych platform cyfrowych i świadczenie nowego rodzaju usług, takich jak e-handel, e-zdrowie, e-nauczanie i e-administracja; podkreśla, że należy dokonać większych inwestycji na szczeblu krajowym i wspólnotowym, aby zachęcać do wdrażania innowacyjnych produktów i usług; podkreśla, że wysiłki mające na celu zabezpieczenie dostępu do usług szerokopasmowych nie powinny się koncentrować wyłącznie na dywidendzie cyfrowej;

7.

jest przekonany, że nowe pakiety multimedialne zawierające innowacyjne technologie i usługi mogą być wkrótce oferowane z uwagi na wzrost konwergencji technologicznej, oraz zauważa jednocześnie, że pojawienie się tych ofert zasadniczo zależy od dostępności wartościowej częstotliwości, a także od nowych interaktywnych technologii umożliwiających ciągłą interoperacyjność, łączność i transmisję, takich jak przenośne technologie multimedialne i technologie bezprzewodowego dostępu szerokopasmowego;

8.

zauważa, że konwergencja technologiczna jest już rzeczywistością oferującą nowe środki i możliwości tradycyjnym usługom; podkreśla, że dostęp do częstotliwości wcześniej zarezerwowanych dla transmisji radiowo-telewizyjnych może umożliwić powstanie nowych usług pod warunkiem, że częstotliwości są zarządzane na tyle wydajnie i efektywnie, na ile to możliwe w celu unikania zakłóceń ze strony wysokiej jakości programów radiowo-telewizyjnych;

9.

wzywa do bliskiej współpracy państw członkowskich w celu osiągnięcia wydajnego, otwartego i konkurencyjnego wewnętrznego rynku łączności elektronicznej, który umożliwi upowszechnianie nowych technologii sieciowych;

10.

podkreśla strategiczne znaczenie stworzenia w Unii Europejskiej atmosfery, w której zagwarantowana zostanie przestrzeń na innowacje, nowe technologie, nowe usługi i nowych uczestników w celu zwiększenia konkurencyjności i spójności; podkreśla, że istotne znaczenie ma oferowanie użytkownikom wolnego wyboru, jeżeli chodzi o produkty i usługi w celu osiągnięcia dynamicznego rozwoju rynków i technologii w Unii Europejskiej;

11.

podkreśla, że dywidenda cyfrowa daje Unii Europejskiej jedyną w swoim rodzaju okazję rozwoju nowych usług, takich jak ruchomy przekaz telewizyjny i bezprzewodowy dostęp do Internetu oraz utrzymania pozycji światowego lidera przenośnych technologii multimedialnych, jednocześnie przezwyciężając różnice w dostępie do technologii cyfrowych, stwarzając nowe możliwości obywatelom oraz zapewniając usługi, środki przekazu i kulturalną różnorodność w całej Unii Europejskiej;

12.

wzywa państwa członkowskie, przy pełnym poszanowaniu ich suwerenności w tym zakresie, do przeanalizowania wpływu przejścia na nadawanie cyfrowe w odniesieniu do częstotliwości wykorzystywanych do celów wojskowych oraz jeżeli to konieczne, do ponownego przydzielenia części tej szczególnej dywidendy cyfrowej na rzecz nowych zastosowań cywilnych;

13.

uważa, że koordynacja na szczeblu UE podziałałaby zachęcająco na rozwój, pobudziłaby gospodarkę cyfrową oraz umożliwiłaby wszystkim obywatelom osiągalny pod względem ceny i równy dostęp do społeczeństwa informacyjnego;

14.

wzywa państwa członkowskie do jak najszybszego uwolnienia dywidendy cyfrowej, co pozwoli obywatelom Unii na czerpanie korzyści płynących z wprowadzenia nowych, innowacyjnych i konkurencyjnych usług; podkreśla, że w tym celu konieczna jest aktywna współpraca między państwami członkowskimi w celu przezwyciężenia przeszkód istniejących na szczeblu krajowym w skutecznej (re)alokacji dywidendy cyfrowej;

15.

podkreśla, że nadawcy odgrywają kluczową rolę w obronie pluralistycznych i demokratycznych zasad i wyraża głębokie przekonanie, że możliwości oferowane przez dywidendę cyfrową pozwolą nadawcom publicznym i prywatnym na zapewnienie znacznie większej ilości programów służących celom interesu ogólnego – określonym w ustawodawstwie krajowym – takim jak promowanie różnorodności kulturowej i językowej;

16.

uważa, że dywidenda cyfrowa powinna stwarzać nadawcom możliwość rozwoju usług i poszerzenia ich oferty przy jednoczesnym uwzględnieniu innych potencjalnych zastosowań społecznych, kulturalnych i gospodarczych, takich jak nowe i otwarte technologie szerokopasmowe i usługi dostępu szerokopasmowego, mające na celu pokonanie „przepaści cyfrowej”, nie tworząc jednocześnie barier w interoperacyjności;

17.

podkreśla potencjalne korzyści skoordynowanego podejścia do gospodarowania częstotliwościami widma w Unii Europejskiej pod względem efektu skali i rozwoju interoperacyjnych usług bezprzewodowych, unikając fragmentacji, która prowadzi do nieoptymalnego wykorzystania tego rzadkiego zasobu; uważa, że podczas gdy dla efektywnego wykorzystania widma konieczna jest ściślejsza koordynacja i większa elastyczność, Komisja i państwa członkowskie powinny znaleźć właściwą równowagę między elastycznością i stopniem harmonizacji, z myślą o uzyskaniu jak największych korzyści z dywidendy cyfrowej;

18.

zauważa, że skuteczna alokacja dywidendy cyfrowej może zostać osiągnięta bez blokowania żadnego podmiotu, który posiada obecnie licencję na częstotliwości w paśmie UHF, oraz że kontynuowanie i rozszerzanie obecnych usług transmisji radiowo-telewizyjnej może zostać skutecznie osiągnięte przy jednoczesnym zapewnieniu nowym przenośnym technologiom multimedialnym i technologiom szerokopasmowego dostępu bezprzewodowego znacznych zasobów częstotliwości w paśmie UHF, tak aby mogły świadczyć obywatelom Unii nowe interaktywne usługi;

19.

uważa, że jeżeli do alokacji częstotliwości stosowane są aukcje, państwa członkowskie powinny przyjąć wspólne podejście, jeżeli chodzi o warunki i metody prowadzenia aukcji i alokacji wytworzonych zasobów; wzywa Komisję do przedstawienia wytycznych zgodnych z tymi zaleceniami;

20.

podkreśla, że podstawową zasadą przewodnią przy przyznawaniu dywidendy cyfrowej powinno być służenie interesowi ogólnemu poprzez zapewnienie istotnych wartości społecznych, kulturalnych i gospodarczych w odniesieniu do powiększonej i szerszej pod względem geograficznym oferty usług oraz treści cyfrowych dla obywateli, a nie tylko maksymalne zwiększanie dochodów publicznych, przy jednoczesnej ochronie praw obecnych użytkowników audiowizualnych usług medialnych i odzwierciedlaniu różnorodności kulturowej i językowej;

21.

podkreśla, że dywidenda cyfrowa stanowi dla Unii Europejskiej jedyną w swoim rodzaju okazję zwiększenia jej roli jako światowego lidera przenośnych technologii multimedialnych, a także zmniejszenia różnic w dostępie do technologii cyfrowych dzięki zwiększonemu przepływowi informacji, wiedzy i usług łączących wszystkich obywateli europejskich i dostarczających nowe możliwości środkom przekazu, kulturze i różnorodności na wszystkich obszarach terytorium Unii Europejskiej;

22.

podkreśla, że możliwym sposobem osiągnięcia celów lizbońskich przy pomocy dywidendy cyfrowej jest wzrost dostępności usług szerokopasmowych dla obywateli i podmiotów gospodarczych w całej Unii Europejskiej, pokonywanie „przepaści cyfrowej” przez przyznawanie korzyści obszarom mniej uprzywilejowanym, oddalonym lub wiejskim, a także zapewnienie powszechnego zasięgu w państwach członkowskich;

23.

ubolewa nad nierównomiernym dostępem obywateli Unii do usług cyfrowych, zwłaszcza w zakresie nadawania; zauważa, że obszary wiejskie i regiony peryferyjne znajdują się w szczególnie niekorzystnym położeniu, jeżeli chodzi o wprowadzanie usług cyfrowych (w zakresie szybkości, wyboru i jakości); wzywa państwa członkowskie i władze lokalne do podjęcia wszystkich leżących w ich mocy działań w celu zapewnienia wszystkim obywatelom szybkiego i sprawiedliwego przejścia na nadawanie cyfrowe;

24.

podkreśla, że „przepaść cyfrowa” nie jest wyłącznie kwestią dotyczącą obszarów wiejskich; podkreśla trudności związane z wyposażeniem starszych wieżowców w infrastrukturę nowych sieci; podkreśla korzystną rolę, jaką mogą odegrać częstotliwości widma w przezwyciężeniu „przepaści cyfrowej” zarówno na obszarach miejskich, jak i na obszarach wiejskich;

25.

podkreśla rolę, jaką dywidenda cyfrowa może odegrać w zapewnieniu obywatelom – zwłaszcza mieszkańcom mniej uprzywilejowanych lub odizolowanych obszarów, takich jak obszary wiejskie i mniej rozwinięte, a także wyspy – lepszej jakości interoperacyjnych usług socjalnych, takich jak e-administracja, e-zdrowie, e-kształcenie zawodowe i e-edukacja;

26.

wzywa państwa członkowskie do zintensyfikowania działań, które pozwolą użytkownikom niepełnosprawnym, użytkownikom w podeszłym wieku i użytkownikom ze szczególnymi potrzebami społecznymi czerpanie maksymalnych korzyści z dywidendy cyfrowej;

27.

potwierdza wartość społeczną usług bezpieczeństwa publicznego oraz konieczność włączenia wsparcia na rzecz wymogów operacyjnych takich usług do ustaleń dotyczących częstotliwości widma, będących rezultatem reorganizacji pasma UHF w wyniku wyłączenia usług analogowych;

28.

podkreśla, że głównym priorytetem polityki w dziedzinie pełnego wykorzystania potencjału dywidendy cyfrowej w Europie jest umożliwienie konsumentom korzystania z bardzo szerokiego wachlarza wysokiej jakości usług, przy pełnym poszanowaniu ich praw, z uwzględnieniem skutecznego wykorzystania zakresów częstotliwości zwolnionych dzięki przejściu na nadawanie cyfrowe;

29.

podkreśla, że dywidenda cyfrowa stwarza nowe możliwości realizacji celów w zakresie polityki audiowizualnej i medialnej; jest w związku z tym przekonany, że decyzje w sprawie zarządzania dywidendą cyfrową powinny wspierać i chronić cele użyteczności publicznej związane z audiowizualnymi i medialnymi strategiami politycznymi, takimi jak wolność słowa, pluralizm mediów oraz różnorodność kulturowa i językowa, a także prawa nieletnich;

30.

zachęca państwa członkowskie do uznania społecznej, kulturowej i gospodarczej wartości udzielania użytkownikom nieposiadającym licencji dostępu do dywidendy, zwłaszcza małym i średnim przedsiębiorstwom oraz sektorowi organizacji nienastawionych na zysk, a tym samym do bardziej wydajnego wykorzystania częstotliwości widma dzięki koncentracji takich bezlicencyjnych zastosowań w obecnie niewykorzystywanych częstotliwościach (tak zwanych „białych plamach”);

31.

wzywa do przyjęcia na tym polu podejścia etapowego; jest zdania, że należy uwzględnić skutki dla mniejszych sieci, w szczególności lokalnych sieci bezprzewodowych, wobec których nie stosuje się obecnie wymogu posiadania licencji, oraz że należy wspierać powszechny dostęp do łączy szerokopasmowych, zwłaszcza na obszarach wiejskich;

32.

wzywa państwa członkowskie do wsparcia działań w zakresie rozszerzonej współpracy pomiędzy organami zarządzania częstotliwościami w celu zastanowienia się nad obszarami, w których przydział częstotliwości w „białych plamach” dla użytkowników nieposiadających licencji umożliwiłby powstanie nowych technologii i usług celem wspierania innowacji;

33.

zachęca państwa członkowskie do rozważenia – w kontekście przydzielania częstotliwości w „białych plamach” – konieczności zapewnienia bezlicencyjnego, otwartego dostępu do częstotliwości dla niekomercyjnych i edukacyjnych dostawców usług oraz społeczności lokalnych, które realizują misję służby publicznej;

34.

podkreśla, że w przypadku udzielania użytkownikom nieposiadającym licencji dostępu do dywidendy jedną z kluczowych przesłanek umożliwienia dostępu powinno być uwzględnienie potrzeb grup społecznych zagrożonych wykluczeniem, w szczególności użytkowników niepełnosprawnych, użytkowników w podeszłym wieku i użytkowników ze szczególnymi potrzebami społecznymi;

35.

uznaje korzyści związane z nowymi technologiami, takimi jak WiFi oraz Bluetooth, które pojawiły się w bezlicencyjnym zakresie 2,4 GHz; uznaje, że do określonych usług najlepiej nadają się określone częstotliwości; uważa, że przydzielenie niewielkiej ilości bezlicencyjnego widma na innych, niższych częstotliwościach mogłoby zachęcić do dalszych innowacji w zakresie nowych usług;

36.

podkreśla zatem, że częstotliwości powinny być przyznawane w przejrzysty sposób, z uwzględnieniem wszystkich możliwości użytkowania nowych częstotliwości i ich korzyści dla społeczeństwa;

37.

zachęca państwa członkowskie do przeprowadzania dokładnej oceny społecznej i gospodarczej wartości wszystkich częstotliwości widma uwolnionych w nadchodzących latach dzięki przejściu z nadawania analogowego na cyfrowe;

38.

dostrzega znaczenie porozumienia genewskiego ITU z 2006 r. (Regionalna Konferencja Radiokomunikacyjna 2006), krajowych planów przyznawania częstotliwości oraz decyzji Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej z 2007 r. (WRC-07) dla reorganizacji pasma UHF;

39.

wzywa państwa członkowskie do opracowania na podstawie wspólnej metodologii krajowych strategii dotyczących dywidendy cyfrowej do końca 2009 r.; wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich przy opracowywaniu krajowych strategii dotyczących dywidendy cyfrowej oraz do promowania najlepszych praktyk na szczeblu UE;

40.

podkreśla, ze niezwłoczność przejścia na nadawanie cyfrowe w niektórych państwach członkowskich i różnice w krajowych planach dotyczących tego procesu wymagają reakcji na płaszczyźnie wspólnotowej, z którą nie można czekać do momentu wejścia w życie dyrektyw reformujących;

41.

uznaje prawo państw członkowskich do określania sposobu wykorzystania dywidendy cyfrowej; stwierdza jednak, że najbardziej skutecznym sposobem na uniknięcie szkodliwych zakłóceń między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a krajami trzecimi jest skoordynowane podejście na szczeblu wspólnotowym, które znacznie zwiększa wartość dywidendy;

42.

zwraca uwagę, że w interesie obywateli Unii leży, by dywidenda cyfrowa była zarządzana w sposób jak najbardziej wydajny i skuteczny w celu uniknięcia zakłóceń w dostarczaniu wysokiej jakości telewizyjnych programów cyfrowych rosnącej liczbie obywateli i poszanowania praw i interesów konsumentów, a także dokonywanych przez nich inwestycji w urządzenia;

43.

podkreśla, że państwa członkowskie mogą rozważyć niefaworyzujące żadnej technologii aukcje mające na celu przydział częstotliwości uwolnionych z powodu dywidendy cyfrowej i umożliwienie handlu tymi częstotliwościami; uważa jednak, że ta procedura powinna być w pełni zgodna z wymogami regulacji radiowych ITU, z krajowymi planami częstotliwości i krajowymi celami politycznymi w celu unikania szkodliwych zakłóceń między świadczonymi usługami; ostrzega przed fragmentacją zakresu częstotliwości, co doprowadzi do nieoptymalnego wykorzystania rzadkich zasobów; wzywa Komisję do zapewnienia, aby przyszły skoordynowany plan w zakresie częstotliwości nie stworzył nowych przeszkód dla przyszłych innowacji;

44.

popiera wspólne, wyważone podejście do wykorzystania dywidendy cyfrowej, dzięki któremu nadawcy będą mogli w dalszym ciągu oferować i poszerzać swoje usługi, a operatorzy łączności elektronicznej będą mogli korzystać z tego zasobu w celu wprowadzania nowych usług odnoszących się do innych ważnych społecznie i gospodarczo zastosowań; podkreśla jednak, że w każdym wypadku przydział dywidendy cyfrowej powinien następować bez preferowania żadnej z technologii;

45.

podkreśla, że polityka w zakresie częstotliwości widma musi być dynamiczna i umożliwiać nadawcom i operatorom łączności używanie nowych technologii oraz rozwijanie nowych usług umożliwiających im dalsze odgrywanie kluczowej roli w realizacji celów polityki kulturalnej i medialnej, świadcząc jednocześnie nowe usługi wysokiej jakości w zakresie łączności;

46.

podkreśla potencjalne korzyści pod względem efektu skali, innowacji, interoperacyjności i zapewnienia potencjalnych usług ogólnoeuropejskich, płynące z bardziej spójnego i skoordynowanego planowania częstotliwości na szczeblu wspólnotowym; zachęca państwa członkowskie do współpracy z innymi państwami członkowskimi oraz z Komisją przy ustalaniu wspólnych podzakresów częstotliwości dywidendy cyfrowej w przypadku różnych klastrów zastosowań, które mogłyby podlegać harmonizacji bez preferowania żadnej z technologii;

47.

uważa, że tworzenie klastrów w ramach pasma UHF powinno opierać się na podejściu oddolnym, odpowiadającym warunkom na rynkach krajowych, przy jednoczesnym zapewnieniu harmonizacji na szczeblu wspólnotowym w sytuacjach, gdy prowadzi to do wyraźnej wartości dodanej;

48.

w celu bardziej efektywnego korzystania z częstotliwości widma oraz ułatwienia wprowadzania innowacyjnych i udanych usług krajowych, transgranicznych i ogólnoeuropejskich wspiera skoordynowane podejście na szczeblu wspólnotowym, oparte na różnych klastrach widma UHF dla usług jednokierunkowych i dwukierunkowych, uwzględniające potencjał zakłóceń radiowych w wyniku współistnienia różnych typów sieci w tym samym paśmie, wyniki porozumienia ITU z Genewy (Regionalnej Konferencji Radiokomunikacyjnej) z 2006 r. i Światowej Konferencji Radiokomunikacyjnej z 2007 r. oraz obecne zezwolenia;

49.

uważa, że część zharmonizowanych na szczeblu wspólnotowym częstotliwości, przeznaczonych dla służb ratowniczych, powinna umożliwiać dostęp do przyszłych technologii szerokopasmowych w celu uzyskiwania i przekazywania informacji koniecznych do ochrony życia ludzkiego dzięki skuteczniejszej reakcji ze strony służb ratowniczych;

50.

wzywa Komisję do opracowania we współpracy z państwami członkowskimi odpowiednich analiz technicznych, społeczno-gospodarczych oraz analiz kosztów i korzyści w celu zbadania rozmiaru i właściwości podzakresów częstotliwości, które mogłyby podlegać koordynacji lub harmonizacji na szczeblu wspólnotowym; przypomina, że takie badania powinny uwzględniać fakt, że dywidenda nie jest statyczna, lecz rozwój technologiczny trwa cały czas, a wdrażanie nowych technologii powinno umożliwić wykorzystanie pasma UHF do nowych rodzajów innowacyjnych usług społecznych, kulturalnych i gospodarczych, poza usługami transmisji radiowo-telewizyjnych i szerokopasmowego dostępu bezprzewodowego; wzywa Komisję, aby zagwarantowała, że państwa członkowskie wniosą wkład w takie analizy w celu określenia wspólnych zakresów przeznaczonych do harmonizacji na szczeblu europejskim na użytek jasno zdefiniowanych i interoperacyjnych usług ogólnoeuropejskich, a także w celu przyznania tych zakresów;

51.

zwraca się do Komisji o dążenie do współpracy z krajami sąsiadującymi z państwami członkowskimi, tak aby przyjmowały one podobne schematy częstotliwości lub koordynowały przyznawanie częstotliwości z Unią Europejską w celu uniknięcia zakłóceń w działaniu urządzeń telekomunikacyjnych;

52.

wzywa Komisję do przeprowadzenia badań na temat konfliktów dotyczących radia programowalnego SDR (ang. software defined radio) między użytkownikami oprogramowania „open source” i organami certyfikującymi;

53.

wzywa Komisję do zaproponowania działań w celu zmniejszenia zobowiązań prawnych w kontekście udostępniania bezprzewodowych rozproszonych sieci z dynamicznym routingiem;