23.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/3

ZAPROSZENIE DO SKŁADANIA WNIOSKÓW – EAC/01/10

Program „Młodzież w działaniu” na lata 2007–2013

2009/C 315/03

WSTĘP

Podstawą dla niniejszego zaproszenia do składania wniosków jest decyzja nr 1719/2006/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiająca program Młodzież w działaniu na okres 2007–2013, zwany dalej „programem »Młodzież w działaniu«”. Szczegółowe warunki zaproszenia do składania wniosków przedstawiono w przewodniku programowym dotyczącym programu „Młodzież w działaniu” (2007–2013), opublikowanym na portalu Europa (zob. pkt VIII). Przewodnik programowy stanowi integralną część niniejszego zaproszenia do składania wniosków.

I. Cele i priorytety

Ogólne cele wskazane w decyzji ustanawiającej program „Młodzież w działaniu” są następujące:

—	promowanie aktywnych postaw obywatelskich młodzieży ogólnie, a jej europejskich postaw obywatelskich w szczególności,

—	rozwój solidarności i wspieranie tolerancji wśród młodzieży, w szczególności w celu wzmocnienia spójności społecznej w UE,

—	promowanie wzajemnego zrozumienia między młodymi ludźmi w różnych krajach,

—	przyczynianie się do podnoszenia jakości systemów wspierających działania młodzieży oraz do rozwijania przez organizacje społeczeństwa obywatelskiego możliwości działania w dziedzinie młodzieży,

—	wspieranie współpracy europejskiej w dziedzinie młodzieży.

Te ogólne cele powinny byś realizowane na poziomie projektów z uwzględnieniem następujących stałych priorytetów:

—	postawa obywatelska,

—	udział młodych ludzi,

—	różnorodność kulturowa,

—	integracja mniej uprzywilejowanej młodzieży.

Oprócz wyżej wymienionych stałych priorytetów, w 2010 r. rocznymi priorytetami są:

—

Europejski Rok Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym.

Priorytet ten obejmuje promowanie projektów dotyczących poszerzania wiedzy młodych ludzi na temat odpowiedzialności każdego człowieka związanej z kwestiami ubóstwa i marginalizacji, a także projekty mające na celu włączenie grup dysponujących mniejszymi możliwościami. Dotyczy to przede wszystkim: projektów skłaniających młodych ludzi do refleksji nad zapobieganiem ubóstwu, a także nad skutkami oraz sposobami wydostania się z ubóstwa; projektów poruszających kwestię marginalizacji oraz różnych form dyskryminacji, np. ze względu na płeć, niepełnosprawność, a także z powodów etnicznych, religijnych, językowych i związanych z pochodzeniem. W tym kontekście szczególny nacisk zostanie położony na projekty promujące aktywny udział: a) niepełnosprawnych młodych osób, zachęcające do wymiany między młodzieżą pełnosprawną i niepełnosprawną oraz projekty skupiające się na kwestii niepełnosprawności w naszym społeczeństwie; b) młodych osób ze środowisk migrantów lub mniejszości etnicznych, religijnych lub językowych. We właściwych przypadkach promowane będą projekty z udziałem młodych Romów.

—	Bezrobocie wśród młodzieży i promowanie aktywnego udziału młodych bezrobotnych osób w społeczeństwie. Priorytet ten obejmuje promowanie projektów związanych z kwestią bezrobocia wśród młodzieży oraz mających na celu zachęcenie młodych bezrobotnych osób do aktywnego udziału w społeczeństwie.

—

Poszerzanie wiedzy i mobilizowanie młodych osób wokół globalnych wyzwań (takich jak: zrównoważony rozwój, zmiany klimatu, migracje, milenijne cele rozwoju).

Wskazany priorytet obejmuje promowanie projektów poszerzających świadomość młodych osób dotyczącą ich aktywnej postawy obywatelskiej w globalnym świecie, a także zwiększających poczucie ich globalnej solidarności i obowiązku w zakresie wymienionych kwestii.

II. Struktura programu „Młodzież w działaniu”

Aby osiągnąć założone cele, w programie „Młodzież w działaniu” przewidziano pięć działań operacyjnych.

Niniejsze zaproszenie do składania wniosków dotyczy wsparcia wymienionych poniżej działań:

Działanie 1 – Młodzież dla Europy

—	Działanie 1.1 – Wymiana młodzieży (trwające do 15 miesięcy): Wymiana młodzieży oferuje grupom młodych ludzi z różnych krajów możliwość spotkania się i wzajemnego poznawania swoich kultur. Grupy wspólnie planują wymiany młodzieży skupione wokół zagadnień interesujących dla wszystkich uczestników.

—

Działanie 1.2 – Inicjatywy młodzieżowe (trwające od 3 do 18 miesięcy): Inicjatywy młodzieżowe wspierają projekty grupowe stworzone na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym. Wspierają one także tworzenie sieci podobnych projektów obejmujących różne kraje, mając na celu wzmocnienie europejskiego aspektu tych projektów oraz poprawę współpracy i wymiany doświadczeń pomiędzy młodymi ludźmi.

—	Działanie 1.3 – Projekty Młodzieży w Demokracji (trwające od 3 do 18 miesięcy): Projekty Młodzieży w Demokracji wspierają udział młodych osób w życiu demokratycznym ich lokalnej, regionalnej i krajowej społeczności, a także ich udział w życiu demokratycznym w wymiarze międzynarodowym.

Działanie 2 – Wolontariat europejski

Działanie to wspiera uczestnictwo młodzieży w różnych formach wolontariatu, zarówno w Unii Europejskiej jak i poza nią. W ramach tego działania młodzi ludzie wykonują za granicą – indywidualnie bądź grupowo – zajęcia, za które nie otrzymują zapłaty (trwające do 24 miesięcy).

Działanie 3 – Młodzież w świecie

—	Działanie 3.1 – Współpraca z krajami sąsiadującymi z Unią Europejską (trwająca do 15 miesięcy): to działanie wspiera projekty realizowane we współpracy z partnerskimi krajami sąsiadującymi, tj. wymiany młodzieży oraz projekty dotyczące szkolenia i tworzenia sieci w dziedzinie związanej z młodzieżą.

Działanie 4 – Systemy wsparcia młodzieży

—

Działanie 4.3 – Szkolenie i łączenie w sieci osób pracujących z młodzieżą i organizacji młodzieżowych (trwające od 3 do 18 miesięcy): to działanie wspiera zwłaszcza wymianę doświadczeń, wiedzy i dobrych praktyk oraz działania, które ułatwią tworzenie projektów, partnerstw i sieci cechujących się trwałością i wysoką jakością.

Działanie 5 – Wsparcie europejskiej współpracy w dziedzinie młodzieży

—

Działanie 5.1 – Spotkania młodzieży i osób odpowiedzialnych za politykę dotyczącą młodzieży (trwające od 3 do 9 miesięcy): to działanie wspiera współpracę, seminaria i zorganizowany dialog pomiędzy młodymi ludźmi, osobami angażującymi się w pracę na rzecz młodzieży oraz osobami odpowiedzialnymi za politykę dotyczącą młodzieży.

III. Kwalifikujący się kandydaci

Wnioski są składane przez:

—	organizacje o charakterze niezarobkowym lub organizacje pozarządowe,

—	organy publiczne, lokalne lub regionalne,

—	nieformalne grupy młodych ludzi,

—	organy działające na poziomie europejskim w dziedzinie młodzieży,

—	międzynarodowe organizacje o charakterze niezarobkowym,

—	organizacje o charakterze zarobkowym organizujące wydarzenia w dziedzinie młodzieży, sportu lub kultury.

Wnioskodawcy powinni posiadać osobowość prawną w jednym z krajów objętych programem lub w jednym z partnerskich krajów sąsiadujących na zachodnich Bałkanach.

Niektóre działania tego Programu są jednak skierowane do węższej grupy kandydatów. Kwalifikowalność kandydatów składających wnioski jest zatem ustalona w przewodniku programowym indywidualnie dla każdego działania.

IV. Kraje uprawnione do składania wniosków

Program jest otwarty dla następujących krajów:

a)	państw członkowskich UE;

b)	państw EFTA będących członkami EOG, zgodnie z przepisami Porozumienia o EOG (Islandia, Liechtenstein i Norwegia);

c)	krajów kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej, zgodnie z zasadami ogólnymi oraz ogólnymi warunkami i postanowieniami określonymi w zawartych z tymi krajami umowach ramowych, dotyczącymi ich uczestnictwa w programach wspólnotowych (Turcja);

d)	państw trzecich, które podpisały umowy ze Wspólnotą w dziedzinie młodzieży.

Niektóre działania programu są jednak skierowane do węższej grupy kandydatów. Kwalifikowalność kandydatów składających wnioski jest zatem ustalona w przewodniku programowym indywidualnie dla każdego działania.

V. Kryteria udzielenia zamówienia

(i)

Działania 1.1, 1.2, 3.1, 4.3 oraz działanie 2:

—	adekwatność w odniesieniu do celów i priorytetów programu (30 %),

—	jakość projektu i proponowanych metod (50 %),

—	profil uczestników oraz kandydatów (20 %).

(ii)

Działanie 1.3:

—	adekwatność w odniesieniu do celów i priorytetów programu (30 %),

—	jakość koncepcji tematycznej (20 %),

—	jakość projektu i proponowanych metod (30 %),

—	profil i liczba uczestników oraz kandydatów (20 %).

(iii)

Działanie 5.1:

—	adekwatność w odniesieniu do celów i priorytetów programu (20 %),

—	adekwatność w odniesieniu do celów unijnej polityki dotyczącej młodzieży (20 %),

—	jakość projektu i proponowanych metod (40 %),

—	profil i liczba uczestników oraz kandydatów (20 %).

VI. Budżet i czas trwania

Łączny budżet programu na lata 2007–2013 wynosi 885 mln EUR. Wysokość budżetu rocznego zależy od decyzji władzy budżetowej.

Budżet przewidywany na 2010 r. w celu realizacji następujących działań:

Działanie 1.1	Wymiana młodzieży	28 826 417
Działanie 1.2	Inicjatywy młodzieżowe	10 271 681
Działanie 1.3	Projekty Młodzieży w Demokracji	6 423 262
Działanie 2	Wolontariat europejski	43 055 567
Działanie 3.1	Współpraca z krajami sąsiadującymi z Unią Europejską	8 206 160
Działanie 4.3	Szkolenie i łączenie w sieci osób pracujących z młodzieżą i organizacji młodzieżowych	14 029 397
Działanie 5.1	Spotkania młodzieży i osób odpowiedzialnych za politykę dotyczącą młodzieży	4 507 356

VII. Termin składania wniosków

Wniosek musi zostać przedłożony w terminie odpowiadającym rozpoczęciu projektu. W odniesieniu do projektów przedkładanych agencji krajowej wyznaczono pięć terminów rocznie na składanie wniosków:

Projekty rozpoczynające się w okresie	Termin składania wniosków
1 maja–30 września	1 lutego
1 lipca–30 listopada	1 kwietnia
1 września–31 stycznia	1 czerwca
1 grudnia–30 kwietnia	1 września
1 lutego–31 lipca	1 listopada

W odniesieniu do projektów przedkładanych agencji wykonawczej wyznaczono trzy terminy rocznie na składanie wniosków:

Projekty rozpoczynające się w okresie	Termin składania wniosków
1 sierpnia–31 grudnia	1 lutego
1 grudnia–30 kwietnia	1 czerwca
1 marca–31 lipca	1 września

VIII. Informacje dodatkowe

Dodatkowe informacje można uzyskać w przewodniku programowym „Młodzież w działaniu” na następujących stronach internetowych:

http://ec.europa.eu/youth

http://eacea.ec.europa.eu/youth/index_en.htm

(1) Dz.U. L 327 z 24.11.2006, s. 30.

23.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/12

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2009/C 315/08

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„SAUCISSE DE MORTEAU” lub „JESUS DE MORTEAU”

NR WE: FR-PGI-0005-0556-26.09.2006

ChOG ( X ) ChNP ( )

1. Nazwa:

„Saucisse de Morteau” lub „Jésus de Morteau”

2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci:

Francja

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu:

Klasa 1.2.

Produkty wytworzone na bazie mięsa (podgotowanego, solonego, wędzonego itd.)

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Saucisse de Morteau jest to kiełbasa prosta o regularnym cylindrycznym kształcie i średnicy co najmniej 40 mm (średnica osłonki przy napełnianiu), wytworzona na bazie mięsa wieprzowego. Saucisse de Morteau pokryta jest naturalną, niebarwioną osłonką z jelita wieprzowego (krzyżówka lub okrężnica). Osłonkę tę na jednym końcu zamyka się drewnianym kołkiem, a na drugim sznurkiem z naturalnego włókna. Drewniany kołek jest to krótki drewniany patyczek.

Jésus de Morteau jest szczególną postacią Saucisse de Morteau. Ta prosta kiełbasa o cylindrycznym kształcie jest mniej regularna, a jej średnica wynosi co najmniej 65 mm (średnica osłonki przy napełnianiu). Jésus de Morteau również pokryta jest naturalną, niebarwioną osłonką z jelita wieprzowego (okrężnica lub kątnica). W przypadku zastosowania kątnicy nie zawsze umieszcza się drewniany kołek, ponieważ kątnica jest naturalnie zamknięta na jednym z końców.

Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau mogą więc mieć różny wygląd z powodu różnorodności stosowanych osłonek. Po ugotowaniu Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau charakteryzuje się w przekroju masą grubo siekaną, ale jednorodną, spójną i związaną.

Wędzenie Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau nadaje tym kiełbasom typowego bursztynowego zabarwienia, między brązem a złotem. Kolor nie jest jednak jednolity na całym produkcie. Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau są to wyroby na bazie grubo posiekanej i ugniecionej mieszanki chudego mięsa i twardej słoniny wieprzowej. Tym samym dzięki przezroczystości osłonek można zobaczyć ciemniejsze plamki odpowiadające chudemu mięsu wieprzowemu i jasne plamki odpowiadające tłuszczowi. W dotyku Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau charakteryzują się jędrnością.

Zapach dymu jest jedną z wyraźnych cech charakterystycznych Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau. Powstaje dzięki zastosowaniu wiórów i drewna drzew iglastych oraz powolnemu procesowi wędzenia. W przypadku produktu surowego zapach ten jest wyraźnie obecny. Po ugotowaniu i skosztowaniu posmak dymu pozostaje zrównoważony i trwały, nie jest jednak ani kwaśny, ani cierpki. Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau charakteryzują się również smakiem mięsa, które nie jest ani zbyt suche, ani zbyt tłuste.

Konsystencja ugotowanych kiełbas Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau charakteryzuje się miękkością i elastycznością z grubo posiekanym i związanym farszem. W ustach produkt nie powinien być ani zbyt twardy, ani zbyt ciągnący, lecz jędrny i soczysty.

Właściwości fizyczno-chemiczne Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau są następujące:

Wilgotność odłuszczonego produktu	:	< lub = 75 % (w produkcie surowym)
Tłuszcze	:	< lub = 30 % w odniesieniu do wilgotności odtłuszczonego produktu równej 75 % (w produkcie surowym)
Kolagen/białka	:	maksymalnie 16 % (w produkcie surowym)
Zawartość cukru	:	nie większa niż 1 % w odniesieniu do wilgotności odtłuszczonego produktu równej 75 % (w produkcie surowym)

3.3. Surowce:

Jakościowe kryteria wyboru mięsa

Hodowla

Tucz obejmuje samice i kastrowane samce. Nie dopuszcza się niekastrowanych samców, w tym knurków, osobników z jednym jądrem, z wnętrostwem, z obojnactwem oraz wybrakowanych loch. Tuczniki wrażliwe na halotan powinny stanowić mniej niż 3 % i być wolne od alleli Rn-.

W celu kontrolowania stanu zdrowia hodowli oraz ograniczenia stosowania dodatków i leczenia wdraża się procedurę czyszczenia–dezynfekcji–suszenia przed wprowadzeniem każdej nowej partii świń na wszystkich etapach produkcji tuczników. Zabronione jest stosowanie leków uspokajających 48 godzin przed opuszczeniem hodowli i w trakcie przewozu. Zwierząt nie karmi się przez co najmniej 12 godzin przed załadunkiem.

Ubój i rozbiór

Należy przestrzegać minimalnego okresu oczekiwania przed ubojem wynoszącego 2 godziny. Świnie są myte pod natryskiem po przybyciu do rzeźni i pół godziny przed znieczuleniem.

Minimalna masa tusz świńskich bezpośrednio po uboju wynosi 80 kg. Wady wyglądu ograniczają się do 5 % wszystkich tusz w partii przeznaczonej dla danego klienta. Mogą to być następujące wady wyglądu:

—	nieusunięta szczecina,

—	wada skóry,

—	wybroczyny krwi,

—

krwiaki,

—

złamania,

—	obecność substancji obcych (plamy tłuszczu, ślady odchodów, części podrobów i wszelkie inne niepożądane substancje).

Odczyn pH jest wskaźnikiem jakości technologicznej tusz, należy więc go kontrolować, a środki kontroli poprzez pobieranie prób muszą być przedmiotem udokumentowanego opisu na poziomie rzeźni. Końcowe pH (mierzone co najmniej 18 godzin po uboju) mieści się w przedziale 5,50 ≤ pH <6,20. Jest mierzone 5 cm nad udem i na głębokości 2–3 cm.

Elementy rozbioru, które mogą wchodzić w skład masy mięsnej, z wykluczeniem wszystkich pozostałych, są następujące:

—

szynka,

—

łopatka,

—

boczek,

—	warstwa tłuszczu pokrywająca polędwicę,

—

schab,

—	ścinki z rozbioru (jeżeli wykorzystywana jest szyja, musi zostać poddana obróbce, bez gruczołów i czerwonych plam).

Proporcje składników mięsnych są następujące:

—	twarda słonina wieprzowa 15–35 % mięsa przeznaczonego do masy,

—	chude mięso wieprzowe 65–85 % mięsa przeznaczonego do masy.

Dozwolone jest stosowanie mrożonych surowców (słonina lub chude mięso wieprzowe) do 15 % w masie. Mrożone surowce sieka się najpóźniej 24 godziny po zakończeniu rozmrażania. Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau powstałe z masy mięsnej zawierającej surowce, które poddano zamrożeniu, są wędzone najpóźniej 24 godziny od posiekania tego mięsa.

Okres mrożenia elementów rozbioru nadających się do produkcji Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau nie może przekroczyć 12 miesięcy w przypadku chudego mięsa wieprzowego i 9 miesięcy w przypadku słoniny wieprzowej.

Niezgodne z wymogami są podstawowe elementy rozbioru, które wykazują przynajmniej jedną z następujących wad wyglądu:

—	nieusunięta szczecina,

—	wada skóry,

—	wybroczyny krwi,

—

krwiaki,

—

złamania,

—	obecność substancji obcych (plamy tłuszczu, ślady odchodów, części podrobów i wszelkie inne niepożądane substancje),

—

ropnie.

Odrzuca się mięso, którego barwa odpowiada w przypadku schabu poziomowi 1 lub 2 (oceniona za pomocą japońskiej skali barw lub innej równoważnej skali), a w przypadku karkówki poziomowi 6. Odrzuca się także mięso zawierające miękki i oleisty tłuszcz.

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

Racja żywieniowa tuczników przeznaczonych do produkcji Saucisse de Morteau lub Jésus de Morteau zawiera serwatkę (w postaci świeżej lub odwodnionej, zasadniczo odtłuszczoną). Udział serwatki w racji żywieniowej podawanej w trakcie tuczu zawiera się w przedziale 15–35 % masy suchej. Pasza uzupełniająca serwatkę zawiera co najmniej 50 % zbóż i odpadów młynarskich.

Racja żywieniowa w trakcie tuczu musi zawierać poniżej 1,7 % kwasu linolowego.

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Wytwarzanie la Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau od przygotowania masy do wędzenia musi odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:

Ze względu na bezpieczeństwo sanitarne produkty mrożone, gotowane lub krojone koniecznie należy pakować w chwili przekazywania ich konsumentowi.

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Etykieta produktu zawiera obowiązkowo:

—	nazwę handlową: „Saucisse de Morteau” lub „Jésus de Morteau”.

W odniesieniu do danego produktu stosuje się tylko jedną nazwę handlową: „Saucisse de Morteau” albo „Jésus de Morteau”.

Zasadniczą nazwą handlową jest „Saucisse de Morteau”, ale w produktach spełniających kryteria dotyczące prezentacji Jésus de Morteau można ją zastąpić nazwą „Jésus de Morteau”.

Jeżeli „Saucisse de Morteau” lub „Jésus de Morteau” nie są wędzone w specjalnym piecu zwanym „thué”, informacja wizualna lub tekstowa towarzysząca produktowi nie będzie mogła wskazywać na stosowanie tego typu wędzarni.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar geograficzny produkcji „Saucisse de Morteau” lub „Jésus de Morteau” obejmuje cały obszar 4 departamentów należących do regionu Franche-Comté, którymi są Doubs, Jura, Haute-Saône i Territoire-de-Belfort.

Ten obszar geograficzny odpowiada strefie, w której istnieje tradycyjne know-how wytwarzania i wędzenia „Saucisse de Morteau”. Odpowiada też lokalizacji pieców „thué” i tradycyjnych wędzarni, które występują w całym regonie Franche-Comté.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Rolnictwo regionu Franche-Comté – działalność, która w dużym stopniu kształtuje jego terytorium – jest zasadniczo nastawione na hodowlę bydła, której głównym kierunkiem jest produkcja mleka. Franche-Comté posiada bardzo rozwinięty sektor produkcji serów objętych chronioną nazwą pochodzenia. Na całym obszarze można spotykać mnóstwo tzw. „fruitière” (lokalne określenie serowni).

Wynikiem działalności tych serowni jest produkcja serwatki, czyli wysokiej jakości surowca do wytwarzania pasz: o niskiej zawartości tłuszczu i nienasyconych kwasów tłuszczowych, natomiast o dość wysokiej zawartości lizyny i treoniny, aminokwasów istotnych szczególnie dla trzody chlewnej. Dzięki rozwojowi serowni, których niewielkie rozmiary przemawiają za wykorzystaniem serwatki na miejscu bez przewożenia ani schładzania, na obszarze Franche-Comté mogła się zatem rozwinąć hodowla trzody chlewnej karmionej paszą na bazie serwatki.

Związek między produkcją serów a produkcją trzody chlewnej jest więc bezpośredni i tradycyjny, a w przeciwieństwie do niemal wszystkich innych regionów tradycja ta się utrwaliła.

Produkcja trzody chlewnej na tym obszarze sprzyjała rozwojowi rzemieślniczego i przemysłowego przetwórstwa wieprzowiny poprzez udostępnianie podmiotom gospodarczym surowca, którego nie pochłaniają rynki krajowe lub międzynarodowe. Wyjaśnia to w szczególności utrzymanie się stosunkowo gęstej sieci średnich i małych rzeźni i zakładów rozbioru w strefie zaopatrzenia, które zapewniają dostawy grupie lokalnych przetwórców, których nadal wysoka liczba (ponad trzydziestu) dobrze odzwierciedla dynamikę sektora.

Ponadto region Franche-Comté charakteryzuje się dużym zalesieniem składającym się głównie z gatunków iglastych, w szczególności na obszarze górskim. Właśnie dostępność drewna drzew iglastych umożliwiła rozwój praktyki wędzenia mięsa.

Zasadniczo produkty wędzone należą do tradycji produktów ze wschodu Francji i Europy. Wędzenie tradycyjnie służyło suszeniu i konserwacji produktów, szczególnie na obszarach górskich, zimniejszych, gdzie praktykę wędzenia można było łączyć z potrzebą ogrzewania domostw. Tak właśnie w regionie Franche-Comté zrodził się pomysł pieca „thué”, głównego źródła ogrzewania w gospodarstwie i wędzarni wykorzystywanej do przechowywania wędlin, ich suszenia i wędzenia, a tym samym ich konserwacji. Z tej praktyki, która pierwotnie rozwinęła się w Haut-Doubs, zrodziło się know-how wędzenia, które następnie rozpowszechniło się w całym regionie Franche-Comté, wraz z pojawieniem się urządzeń do wędzenia powielających zasadę działania pieca „thué”.

5.2. Specyfika produktu:

Cechy szczególne związane z wyborem surowca i specjalnym procesem przetwarzania.

Cechy szczególne produktu związane z procesem produkcji są następujące:

—	obecność drewnianego kołka zawsze w przypadku Saucisse de Morteau, ale nie w przypadku Jésus de Morteau, gdy jako osłonkę stosuje się kątnicę,

—	napełnianie osłonek z okrężnicy lub krzyżówki w przypadku Saucisse de Morteau oraz kątnicy lub okrężnicy w przypadku Jésus de Morteau,

—	średnica osłonki Saucisse de Morteau wynosi w chwili napełniania co najmniej 40 mm, a średnica osłonki Jésus de Morteau co najmniej 65 mm,

—	grube siekanie, przy minimalnej wielkości ziarna, słoniny lub mięsa, wynoszącej osiem milimetrów,

—	powolne wędzenie na drewnie drzew iglastych,

—	specyficzny bursztynowy odcień na koniec wędzenia.

Jakość zapachowa, specyficzna konsystencja (oddzielone ziarna słoniny i chudego mięsa, miękkość), wygląd (biała słonina i jednolicie zabarwione mięso) wynikają z cech charakterystycznych surowca.

Surowiec ten pochodzi od trzody chlewnej objętej selekcją genetyczną i otrzymującej specjalną paszę.

Żywienie trzody chlewnej serwatką o niskiej zawartości kwasu linolowego (1,7 % racji) pozwala na wybór w niewielkim stopniu nienasyconej słoniny wieprzowej. Ta cecha pozwala otrzymać ziarno słoniny wyraźnie oddzielone od masy mięsnej, o ładnym białym zabarwieniu. Jest one również bardziej odporne na ciepło w trakcie wędzenia albo gotowania Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau oraz zapobiega zjawisku wyciekania tłuszczu.

Żywienie serwatką zapewnia niską zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych, co zapobiega również powstawaniu zjełczałego zapachu.

Ograniczenie zawartości łatwo chłonących tłuszczów nienasyconych stwarza warunki sprzyjające osadzaniu się dymu na produkcie. Dzięki tłuszczom o niepełnej strukturze aromaty dymu osadzają się na zewnętrznej stronie osłonki, tworząc nieprzepuszczalną powłokę uniemożliwiającą przenikanie dymu w głąb kiełbasy.

Żywienie serwatką wraz z przyjętymi kryteriami genetycznymi pozwala na otrzymanie jednolicie różowego mięsa. Mięso to w połączeniu z jędrną i białą słoniną pozwala na dobre wyeksponowanie szczególnego ziarna Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau.

Renoma sięgająca XVIII wieku

Renoma Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau przez długi czas utrzymywała się na poziomie lokalnym i regionalnym. Rozpowszechniali ją jedynie przejezdni handlarze i podróżni od XVIII wieku. Kiełbasa była elementem tradycyjnego wiejskiego pożywienia, szczególnie jako posiłek niedzielny lub bożonarodzeniowy w przypadku Jésus de Morteau. Następnie renoma wyszła poza miejsce pochodzenia produktu dzięki wyraźniej identyfikacji produktu zarówno ze względu na łatwo rozpoznawalny wygląd (duża średnica, odcień, drewniany kołek), jak i jakość smakową (grube siekanie, posmak dymu).

Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau są znane wśród społeczeństwa, restauratorów i konsumentów. Badanie renomy produktu przeprowadzone wśród konsumentów w 2008 r. pokazuje, że kiełbasa ta jest znana 71 % spośród nich. Jest bezpośrednio identyfikowana, obok różnych serów i win, jako symbol kuchni regionu Franche-Comté. Ten silny związek między regionem Franche-Comté a Saucisse de Morteau jest nadal aktualny i daje produktowi dobrą pozycję w dziedzictwie kulinarnym tego regionu.

O ile renoma ta wiąże się głównie z nazwą „Saucisse de Morteau”, nazwa „Jésus de Morteau” posiada również swoją własną renomę, szczególnie na poziomie regionu, gdzie często występuje na półkach sklepów obok Saucisse de Morteau.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególnymi cechami jakościowymi, renomą lub innymi właściwościami produktu (w przypadku ChOG):

Cechy związane z geograficznym obszarem produkcji

Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau charakteryzują się powolnym wędzeniem. Ten powolny proces wymaga ciągłej kontroli wytwarzania dymu, ważnego parametru wędzenia. To know-how, które polega na utrzymaniu powolnego spalania bez płomienia wiórów lub drewna w zależności od różnych czynników, jest przekazywane w ramach przedsiębiorstw regionalnych. Jest to praktyka i know-how człowieka, które rozwinęły się w odpowiedzi na trudne warunki otoczenia. Drzewa iglaste są wszechobecne w lasach Franche-Comté, w szczególności na obszarze górskim. Zgodnie z logiką lokalna ludność zajmująca się konserwacją mięsa stosowała dostępne im rodzaje drewna. Ta praktyka stosowania drewna drzew iglastych, praktyka powolnego wędzenia rozwinięta początkowo na obszarach górskich, rozpowszechniła się następnie na całym obszarze Franche-Comté. Ta szczególna obecność drzew iglastych wyjaśnia fakt, że wędzenie Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau rozwinęło się włącznie na bazie drewna drzew iglastych, w odróżnieniu od większości pozostałych rodzajów wędzonych kiełbas, które można spotkać we Francji lub w Europie, które wędzi się na drewnie drzew liściastych. Powolne wędzenie na drewnie drzew iglastych jest ważną cechą charakterystyczną Saucisse de Morteau i Jésus de Morteau, nadającą im bursztynowy odcień i posmak dymu, które są nieodłącznie związane z obszarem produkcji tych kiełbas.

Ponadto wraz z praktyką wędzenia praktyki grubego siekania, wiązania kiełbasy kołkiem i stosowania osłonek z wieprzowego jelita grubego są częścią tradycyjnych lokalnych praktyk szczególnych dla regionu Franche-Comté. Franche-Comté odpowiada obszarowi, na którym opanowano to know-how.

Renoma produktu nieodłącznie związana z obszarem

Renoma produktu jest jednym z podstawowych elementów jego związku z obszarem geograficznym i znajduje odzwierciedlenie na przykład w dorocznym festynie i konkursie Saucisse de Morteau, które odbywają się odpowiednio w weekend 15 sierpnia i w październiku.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

http://www.inao.gouv.fr/repository/editeur/pdf/CDCIGP/CDCSaucisseDeMorteauOuJesusDeMorteau.pdf

23.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/18

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2009/C 315/09

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu do wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„QUESO DE FLOR DE GUÍA”/„QUESO DE MEDIA FLOR DE GUÍA”/„QUESO DE GUÍA”

NR WE: ES-PDO-005-0605-21.05.2007

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nazwa:

„Queso de Flor de Guía”/„Queso de Media Flor de Guía”/„Queso de Guía”

2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci:

Hiszpania

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu (zgodnie z klasyfikacją zamieszczoną w załączniku II):

Klasa 1.3.

Sery

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w punkcie 1:

Opis ogólny

Sery wymienionych rodzajów mają wyraźny charakter sezonowy, a ich wytwarzanie jest silnie związane z tradycyjnym systemem produkcji (pozyskiwanie mleka od stycznia do lipca, kiedy w obszarze objętym chronioną nazwą pochodzenia istnieją dostępne pasze, zaś mleko przetwarzane jest w serowarniach, oraz okres braku mleka od sierpnia do grudnia, kiedy stada przepędzane są w stronę najwyżej położonych partii wyspy w poszukiwaniu miejsc na wypas). To podstawowa właściwość, która wyznacza okres produkcji zgodnie z istniejącą tradycją.

Chroniona nazwa pochodzenia „Queso de flor de Guía”/„Queso de media flor de Guía”/„Queso de Guía” obejmuje następujące gatunki serów:

Queso de Flor de Guía: tłusty lub półtłusty. Ser taki jest wytwarzany przede wszystkim z mleka owiec rasy kanaryjskiej, przy czym dopuszczalne jest mieszanie mleka owczego z mlekiem innych gatunków, pod warunkiem że zostaną zachowane następujące proporcje:

—	zawartość procentowa mleka owiec rasy kanaryjskiej będzie zawsze wynosić co najmniej 60 %,

—	maksymalna zawartość procentowa mleka krów rasy kanaryjskiej i jej krzyżówek będzie wynosić około 40 %,

—	maksymalną zawartość procentową mleka kóz z którejkolwiek z ras kanaryjskich ustala się na około 10 %.

Główna właściwość sera wynika z faktu, że koagulacji mleka dokonuje się wyłącznie przy zastosowaniu podpuszczki pochodzenia roślinnego z suchych koszyczków kwiatowych karczocha hiszpańskiego Cynara cardunculus odmiana Ferocissima oraz karczocha zwyczajnego Cynara scolymus.

Queso de Media Flor de Guía: tłusty lub półtłusty. Ser taki jest wytwarzany przede wszystkim z mleka owiec rasy kanaryjskiej, przy czym dopuszczalne jest mieszanie mleka owczego z mlekiem innych gatunków, pod warunkiem że zostaną zachowane następujące proporcje:

—	zawartość procentowa mleka owiec rasy kanaryjskiej będzie zawsze wynosić co najmniej 60 %,

—	maksymalna zawartość procentowa mleka krów rasy kanaryjskiej i jej krzyżówek będzie wynosić około 40 %,

—	maksymalną zawartość procentową mleka kóz z którejkolwiek z ras kanaryjskich ustala się na około 10 %.

Ser ten charakteryzuje się tym, że koagulacji mleka dokonuje się przy zastosowaniu podpuszczki pochodzenia roślinnego z suchych koszyczków kwiatowych karczocha hiszpańskiego Cynara cardunculus odmiana Ferocissima oraz karczocha zwyczajnego Cynara scolymus zawsze w proporcji powyżej 50 %.

Queso de Guía: tłusty lub półtłusty. Ser taki jest wytwarzany przede wszystkim z mleka owiec rasy kanaryjskiej, przy czym dopuszczalne jest mieszanie mleka owczego z mlekiem innych gatunków, pod warunkiem że zostaną zachowane następujące proporcje:

—	zawartość procentowa mleka owiec rasy kanaryjskiej będzie zawsze wynosić co najmniej 60 %,

—	maksymalna zawartość procentowa mleka krów rasy kanaryjskiej i jej krzyżówek będzie wynosić około 40 %,

—	maksymalną zawartość procentową mleka kóz z którejkolwiek z ras kanaryjskich ustala się na około 10 %.

Dla tego rodzaju sera koagulacji mleka dokonuje się przy zastosowaniu podpuszczki pochodzenia zwierzęcego i/lub roślinnego (karczoch hiszpański Cynara cardunculus odmiany Ferocissima, karczoch zwyczajny Cynara scolymus) i/lub innych dopuszczalnych podpuszczek.

Ze względu na stopień dojrzałości sery objęte chronioną nazwą pochodzenia klasyfikuje się w następujący sposób:

—	„półdojrzały” (semicurado), jeśli proces dojrzewania wynosi od 15 do 60 dni,

—	„dojrzały” (curado), jeśli proces dojrzewania przekracza 60 dni.

Właściwości fizyczne i organoleptyczne

Omawiane sery wykazują następujące właściwości fizyczne i organoleptyczne:

Queso de Flor de Guía:

Kształt	:	walcowaty.
Wysokość	:	od 4 do 6 cm.
Średnica	:	między 15 a 30 cm.
Masa	:	od 0,5 kg do 5 kg.
Skórka	:	w przypadku serów o krótkim okresie dojrzewania zewnętrzna skórka jest dość cienka, elastyczna i miękka, o matowym kolorze kości słoniowej i przypomina skórkę na cieście. W przypadku serów dłużej dojrzewających skórka jest twardsza, wyraźnie wyodrębniona i ma barwę ciemnobrązową. W obu przypadkach na skórce znajdują się nadruki serowarni po spodniej stronie sera oraz wyraźne odciski płótna, zaś jej krawędzie są gładkie.
Miąższ	:	w przypadku serów półdojrzałych jest to masa o barwie kremowej i bardzo miękkiej konsystencji, gęstniejącej przy skórce, jego tekstura jest kremowa, smak kwaśno-gorzki, bardzo aromatyczny, podczas gdy w przypadku serów twardych ma on barwę żółtobrązową, konsystencję twardą, a po przełamaniu wydziela się bardzo przyjemny zapach, zaś smak jest gorzkawy i pikantny.
Zapach	:	średniointensywny, z rodziny zapachów mlecznych, roślinny (karczoch i suszone owoce).
Aromaty	:	Intensywność średniowysoka, właściwości takie same jak w przypadku zapachu.
Smaki podstawowe	:	smak gorzki, słony i kwaśny.
Odczucia smakowe	:	lekkie pieczenie i obkurczanie się kubków smakowych.
Posmak	:	średnia długość utrzymywania się.
Trwałość aromatu	:	średnia
Tekstura	:	sery gęste, zwarte i pulchne.

Queso de Media Flor de Guía:

Kształt	:	walcowaty.
Wysokość	:	od 4 do 8 cm.
Średnica	:	między 15 a 30 cm.
Masa	:	od 0,5 kg do 5 kg.
Skórka	:	kolor i grubość zależy od czasu dojrzewania. W przypadku serów o krótkim okresie dojrzewania skórka jest cienka i barwy kości słoniowej, podczas gdy sery dłużej dojrzewające posiadają grubszą skórkę o zabarwieniu brązowym. Skórka ma krawędzie gładkie i posiada nadruki serowarni na spodzie.
Miąższ	:	masa o barwie od kości słoniowej do żółtej, w zależności od stopnia dojrzałości, zwarta przy krojeniu, konsystencja od kremowej do bardzo twardej, stosownie do stopnia dojrzałości, smak kwaśnawy i lekko pikantny.
Zapach	:	średniointensywny, z rodziny zapachów mlecznych, roślinny (karczoch i suszone owoce), zwierzęcy (podpuszczka), a czasami kwiatowy i charakterystyczny dla produktów prażonych.
Aromaty	:	intensywność średniowysoka, właściwości takie same jak w przypadku zapachu, obecność aromatów charakterystycznych dla fermentacji.
Smaki podstawowe	:	smak gorzko-słony, lekko kwaśny.
Odczucia smakowe	:	lekkie palenie, pieczenie i obkurczanie się kubków smakowych.
Posmak	:	średnio-niska długość utrzymywania się.
Trwałość aromatu	:	średnio-niska.
Tekstura	:	sery gęste, zwarte, czasem gumowate lub kremowe.

Queso de Guía

Kształt	:	walcowaty.
Wysokość	:	od 4 do 8 cm.
Średnica	:	między 15 a 30 cm.
Masa	:	od 0,5 kg do 5 kg.
Skórka	:	zróżnicowana zarówno pod względem grubości, jak i barwy, w zależności od czasu dojrzewania; w przypadku serów półtwardych skórka zewnętrzna dość cienka i koloru kości słoniowej, zaś w przypadku serów twardszych skórka grubsza koloru ciemnobrązowego, zaś pomiędzy nimi rozciąga się cała gama różnych odcieni żółci. Na spodzie znajdują nadruki serowarni oraz czasami może się pojawiać symetryczny motyw kwiatowy.
Miąższ	:	kolor masy serowej od kości słoniowej do żółci, konsystencja waha się od bardzo miękkiej do twardej, chociaż ogólnie rzecz biorąc są to sery zwarte przy krojeniu i gęste. Dominują smaki słone i kwaśne, czasami z tonami goryczy i pikantnymi odcieniami.
Zapach	:	średniointensywny, z dominującą nutą mleczną, której towarzyszą tony zapachów zwierzęcych.
Aromaty	:	średniointensywne, właściwości takie same jak w przypadku zapachu, przede wszystkim jeśli chodzi o nuty mleczne.
Smaki podstawowe	:	przede wszystkim słony i kwaśny, z lekkimi śladami goryczy.
Odczucia proprioceptywne	:	Przede wszystkim wrażenie uczucie obkurczania się kubków smakowych, któremu towarzyszy lekkie pieczenie, w obu przypadkach o wartościach niskich do średnich.
Posmak	:	średni okres utrzymywania się
Trwałość aromatu	:	średnio-niska i niska
Tekstura	:	sery gęste, zwarte, czasem kremowe.

Właściwości chemiczne

Właściwości chemiczne są zróżnicowane, w zależności od stopnia dojrzałości, przy czym wartości minimalne przedstawiają się w sposób następujący:

Queso Flor de Guía:

Białko	:	22,50 % (w suchej masie).
Tłuszcz	:	29,50 % (w suchej masie)
Suchy ekstrakt	:	56,50 %.

Queso de Media Flor de Guía:

Białko	:	23,50 % (w suchej masie).
Tłuszcz	:	27,50 % (w suchej masie).
Suchy ekstrakt	:	55,50 %.

Queso de Guía:

Białko	:	24,10 % (w suchej masie).
Tłuszcz	:	27,50 % (w suchej masie).
Suchy ekstrakt	:	57,00 %.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

Do wyrobu każdego sera używane są następujące surowce:

Mleko owiec rasy kanaryjskiej, którego zawartość procentowa będzie zawsze wynosić co najmniej 60 %.

Maksymalna zawartość procentowa mleka krów rasy kanaryjskiej i jej krzyżówek będzie wynosić około 40 %.

Maksymalną zawartość procentową mleka kóz z którejkolwiek z ras kanaryjskich ustala się na około 10 %.

Koagulacja mleka zachodzi dzięki zastosowaniu podpuszczki pochodzenia roślinnego z suchych koszyczków kwiatowych karczocha hiszpańskiego Cynara cardunculus odmiana Ferocissima oraz karczocha zwyczajnego Cynara scolymus, w minimalnych ilościach wskazanych w poprzednich punktach.

Minimalne parametry składu mleka przedstawiają się w sposób następujący:

Mleko owcze:

Białka	:	co najmniej 3,90 % (wagowo).
Tłuszcze	:	co najmniej 6,50 % (wagowo).
Suchy ekstrakt ogółem	:	co najmniej 15,15 %.

Mleko krowie:

Białka	:	co najmniej 3,20 % (wagowo).
Tłuszcze	:	co najmniej 3,20 % (wagowo).
Suchy ekstrakt ogółem	:	co najmniej 13,00 %.

Mleko kozie:

Białka	:	co najmniej 3,40 % (wagowo).
Tłuszcze	:	co najmniej 4,30 % (wagowo).
Suchy ekstrakt ogółem	:	co najmniej 14,00 %.

3.4. Pasze (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

W przypadku owiec podstawą żywienia jest wypas, przy czym miejscowa flora obecna na obszarze charakteryzuje się różnorodnością, co w połączeniu z dużą ilością gatunków endemicznych sprawia, że właściwości organoleptyczne sera nabierają szczególnego charakteru. To z kolei w połączeniu z praktyką wypędzania owiec na nowe pastwiska stanowi jedną z podstawowych cech niniejszego produktu objętego chronioną nazwą pochodzenia.

Pasze, jakimi żywią się owce, są bardzo zróżnicowane i bogate w autochtoniczne gatunki flory. Wśród pastwisk wyróżniają się tak zwane łąki wypasowe, związane z intensywnym i wysokowydajnym historycznym wykorzystaniem w charakterze terenów pasterskich, na których występują zespoły muraw z klasy Poetea bulbosae, gdzie dominują takie rośliny trawiaste, jak wiechlina cebulkowa zwana popularnie szczurzym włosiem oraz różne odmiany koniczyny podziemnej, które wraz z trawami z gatunku Poa piatridana pokrywają duże przestrzenie omawianego obszaru.

Pożywienie owiec stanowią również, choć w mniejszym zakresie, zwarte zespoły zarośli, które tworzą gatunki roślin strączkowych o wysokiej wartości paszowej, takie jak na przykład: Chamaecitisus proliferus znany jako tagasaste oraz szczodrzeniec – te dwa gatunki stanowią autochtoniczne odmiany flory z Wysp Kanaryjskich.

W przypadku niekorzystnych warunków klimatologicznych wypas może być uzupełniany podawaniem koncentratu. Dożywianie uzupełniające owiec ma miejsce wyłącznie w okresie laktacji oraz pod koniec okresu zasuszenia pokarmu, kiedy dojenie odbywa się raz dziennie, przy czym obejmuje ono jedynie koncentraty, ponieważ pożywienie z błonnikiem zwierzęta przyjmują podczas wypasu. Takim pożywieniem uzupełniającym jest zazwyczaj wyłącznie kukurydza, czasami dodaje się również otręby zbożowe, owies i buraki.

Gdy owce przestają już dawać mleko (okres braku mleka), zazwyczaj w okresie od sierpnia do grudnia, w ramach wypędzania przepędzane są na większe tereny w celu wykorzystania dostępnych pastwisk. Praktyka wypędzania ma miejsce poza obszarem objętym chronioną nazwą pochodzenia w czasie kiedy nie wytwarza się sera chronionego tą nazwą. Dlatego też, aby sery mogły być objęte chronioną nazwą pochodzenia, muszą być wytwarzane w okresie od stycznia do lipca, w których to miesiącach owce wypasane są na obszarze objętym ochroną.

W przypadku krów żywienie będzie realizowane w formie intensywnej, lecz zawsze przy wykorzystaniu pasz roślinnych zebranych przez hodowcę. To znaczy:

od maja do października są to plony zasiewów dokonanych przez hodowcę (kukurydza, sorgo, zboża i rośliny pastewne). Ponadto krowy żywią się roślinnością porastającą w tym okresie łąki koszone przez hodowcę, czyli mogą to być rośliny trawiaste, gałązki kasztanowców, szczodrzeńce oraz krzewy pastewne itp.;

b)	od października do kwietnia, w porze deszczowej pojawiają się nowe gatunki flory, takie jak misclera, karczochy, stulisz, szczodrzeńce, tagasaste, będące źródłem pożywienia dla bydła, jak również wszelkiego rodzaju rośliny trawiaste i zielne porastające w tym czasie obszary rolne.

Pożywienie to uzupełniane jest koncentratem dodawanym przez cały rok, przy czym zakres tych dodatków jest ilościowo i jakościowo większy w okresie zwiększonej produkcji i mniejszej ilości pasz naturalnych. Uzupełnienie takie obejmuje przede wszystkim len, soję, kukurydzę, mączkę i buraki.

W przypadku kóz żywienie odpowiada hodowli intensywnej lub półintensywnej.

Pokarm z błonnikiem dla tego gatunku uzyskiwany na terenie obszaru objętego ochroną bazuje na:

—	roślinach pastewnych uprawianych przez hodowców na terenach rolnych i podawanych w obiektach zamkniętych. Uprawiane gatunki o większym lub mniejszym znaczeniu to wyka, owies, kukurydza, kapusta pastewna, groszek, żyto, sorgo itp.,

—	krzewach i trawach pastewnych, które hodowcy koszą na obszarach uprawnych w zależności od pory roku, takich samych jak wykorzystywane przy hodowli owiec,

—	naturalnych pastwiskach porastających doliny, w których okresowo wypasa się kozy, takich samych jak w przypadku owiec.

Wyłącznie w okresie pozyskiwania mleka i udoju stosowane są koncentraty o charakterze uzupełniającym. Koncentraty te zawierają przede wszystkim kukurydzę, otręby zbożowe, owies i buraki. Koncentrat podaje się raz dziennie w ściśle określonej porze.

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Wszystkie etapy produkcji serów „Queso de flor de Guía”/„Queso de media flor de Guía”/„Queso de Guía” mają miejsce na obszarze geograficznym objętym chronioną nazwą pochodzenia, co stanowi kontynuację praktyk tradycyjnie kultywowanych na tym terenie.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

W przypadku serów objętych chronioną nazwą pochodzenia, które zostały wyprodukowane z mleka surowego pochodzącego od bydła należącego do hodowcy, można to potwierdzić na etykiecie poprzez umieszczenie słowa artesano („ser z gospodarstw rolnych”).

4. Krótki opis obszaru geograficznego:

Obszar, na którym otrzymuje się mleko nadające się do wytwarzania produktów objętych niniejszą chronioną nazwą pochodzenia, obejmuje obszar, na którym realizowany jest proces wytwórczy oraz ma miejsce dojrzewanie serów. Obszar ten stanowią trzy wymienione niżej gminy okręgu północnowschodniego wyspy Gran Canaria:

Gáldar o obszarze 67,6 km2. Granice tej jednostki administracyjnej przypominają nieregularny trójkąt z ostrym wierzchołkiem skierowanym do środka wyspy, znajdującym się na wysokości ponad 1 500 m n.p.m.

Moya w środkowej części północnego obszaru Gran Canaria, o powierzchni 36,3 km2.

Santa María de Guía o powierzchni 37,72 km2, położona na wysokości 1 500 m n.p.m., której teren stopniowo opada w stronę wybrzeża z wyraźnym nachyleniem przekraczającym 11,5 %.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Ser „Queso de Flor de Guía/Queso de Media Flor de Guía/Queso de Guía” wytwarzany jest wyłącznie w trzech gminach okręgu objętego chronioną nazwą pochodzenia. Stada owiec z gatunków kanaryjskich obecne są na terenie tych trzech gmin od czasów przed rokiem 1526. Historycy przedstawiający tradycje serowarskie tych trzech gmin potwierdzają obyczaj współżycia osadników z tymi stadami oraz wykorzystywania ich jako źródła utrzymania oraz dla potrzeb wymiany handlowej.

Obecnie tradycja hodowlano-serowarska kontynuowana jest w trzech wymienionych gminach w oparciu o około 100 gospodarstw hodowlanych, które zajmują się niemechaniczną produkcją sera na własnym terenie z zastosowaniem tradycyjnych metod wytwarzania.

Nazwa „queso de flor” pochodzi od nazwy dawnej miejscowości kastylijskiej zlokalizowanej na terenie obecnie znanym jako „Altos de Guía”, gdzie znajdowały się ważne dla tego rejonu tereny uprawne. Sekret trwałości tradycji hodowlano-serowarskiej wyjaśnia długotrwała izolacja, w jakiej przez długie wieki żyli mieszkańcy regionu ze względu na brak środków lokomocji i konieczność używania dróg nadających się wyłącznie do jazdy konnej, aż do początków dwudziestego wieku oraz wynikające z nieistniejącej komunikacji tworzenie samowystarczalnych enklaw. Ponadto przyczyniło się do tego utrzymywanie w tajemnicy sposobu wyrabiania serów „queso de flor”, „queso de media flor” czy „queso de cuajo” przez ich producentów, którzy recepturę traktowali jako najcenniejsze dobro, przekazując ją wyłącznie w spadku swoim dzieciom.

Nieprzyjazne ukształtowanie terenu i brak dróg łączących ośrodki rzemieślniczej produkcji z innymi miejscowościami oprócz Guía przyczyniły się pod koniec XIX wieku do zorganizowania w tym mieście targu rolnego, na który przybywali rolnicy i serowarzy z okolic, przede wszystkim zaś z Altos de Guía, Moya i Gáldar.

5.2. Specyfika produktu:

Pierwsza specyficzna właściwość produktu to proporcja pomiędzy mlekiem różnych gatunków zwierząt hodowlanych lokalnych ras:

—	co najmniej 60 % mleka owiec rasy kanaryjskiej,

—	maksymalnie do 40 % mleka krów najlepiej rasy kanaryjskiej, choć dopuszcza się mleko pochodzące od krów stanowiących krzyżówki tej rasy,

—	maksymalnie do 10 % mleka kóz rasy autochtonicznej.

Drugą właściwością wpływającą na specyfikę produktu jest wypas owiec, których mleko stanowi największy procentowy udział w surowcach używanych do wyrobu sera. Wypas oznacza konieczność odżywiania się przez owce roślinami z gatunków tworzących autochtoniczną florę kanaryjską, co nadaje mleku, z którego wytwarzany jest ser, szczególne, wyróżniające się i niepowtarzalne właściwości organoleptyczne.

Ponadto, chociaż nie prowadzi się wypasu kóz i krów, oczywistym jest, że hodowcy pozyskują z obszaru, w którym ma miejsce omawiana produkcja, pasze stanowiące podstawę żywienia tych gatunków. Z tego względu produkowane przez nie mleko posiada właściwości organoleptyczne specyficzne dla takiego sposobu karmienia zwierząt.

Trzecią właściwością decydującą o specyfice produktu jest wykorzystanie do wytwarzania sera „queso de flor” oraz sera „queso de media flor” podpuszczek pochodzenia roślinnego z takich gatunków jak karczoch hiszpański Cynara cardunculus odmiana Ferocisima oraz karczoch zwyczajny Cynara scolymus, które rosną dziko na obszarze, na którym odbywa się produkcja.

Wymienione parametry nadają wspomnianym serom wyjątkowe i niepowtarzalne właściwości organoleptyczne, jak również specyficzną konsystencję, smak i aromat.

Kwiat karczocha oraz podpuszczka nadają szczególny charakter serom z omawianego obszaru, ponieważ wykorzystywane są wyłącznie w tej części wyspy, co przyczynia się do powstania produktu znanego jako Queso de Flor de Guía (pol. „Ser kwiatowy z Guía”). Ten rodzaj podpuszczki otrzymuje się z części rośliny, którą popularnie określa się jako kwiat karczocha, czyli po prostu z koszyczka kwiatowego jednej z odmian karczocha rosnącej w omawianym okręgu. To przesądza o związku przyczynowym zachodzącym pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub innymi właściwościami produktu.

Obszar geograficzny, na którym ma miejsce produkcja, choć względnie niewielki, charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem mikroklimatów ze względu na rzeźbę terenu. Granice tego obszaru tworzą bardzo nieregularny trójkąt zwrócony ostrym wierzchołkiem do wewnątrz wyspy i sięgającym wysokości ponad 1 500 m nad poziom morza, co jest kolejnym istotnym czynnikiem klimatycznym.

Warunki klimatyczne panujące w gminie Santa María de Guía wynikają z jej północnego położenia na trzech poziomach wysokości. Wpływ na klimat w gminie Moya ma jej położenie od strony nawietrznej, w związku z czym panuje tam większa wilgotność i wyższy poziom opadów na obszarach płaskowyżów i na szczytach. Natomiast klimat w gminie Gáldar położonej poniżej poziomu 400 m jest bardziej suchy. Ta różnorodność mikroklimatów nadaje serom specjalne właściwości.

Na terenie wspomnianych gmin rosną dziko tysiące gatunków roślin, z których około setka to gatunki endemiczne, będące efektem wpływu mikroklimatów i zróżnicowania wysokościowego. Wśród dziko rosnących gatunków wiele stanowi autochtoniczne pasze, na przykład szczodrzeniec, misclera, karczochy, stulisz, tagasaste itp., będące podstawą żywienia zwierząt hodowlanych w miesiącach od stycznia do lipca, kiedy przebywają one na omawianym obszarze geograficznym, oraz w okresie od sierpnia do grudnia, kiedy przemieszczają się w ramach tradycyjnego wypasu, co nadaje serowi objętemu chronioną nazwą pochodzenia, właściwości organoleptyczne i smakowo-zapachowe odróżniające go od innych i ściśle związane z otoczeniem, w jakim ser jest pozyskiwany.

Na koniec warto zaznaczyć, że właściwości wyróżniające sery objęte chronioną nazwą pochodzenia są szczególnie blisko związane z obszarem geograficznym, na którym są produkowane, zaś na związek ten składają się wyjątkowe czynniki, takie jak:

miejscowe rasy zwierząt hodowlanych od których pochodzi mleko używane do wytwarzania serów: krowy rasy kanaryjskiej, owce rasy kanaryjskiej oraz kozy którejkolwiek z ras kanaryjskich (Majorera, Palmera lub Tinerfeña), będące rasami czystymi i lokalnymi z Wysp Kanaryjskich, uznanymi w stosownej legislacji;

b)	bogata i zróżnicowana roślinność z wysokiej jakości gatunkami endemicznymi i pastewnymi;

istotna hodowlana tradycja wypasu sięgająca XV wieku kontynuowana przez późniejszych osadników, dla których ten rodzaj działalności był jednym z głównych źródeł utrzymania, co przyczyniło się do tego, że wykonywana w ramach tej działalności produkcja serów stała się tradycyjnym rzemiosłem, które przetrwało aż do dziś;

d)	konkretna lokalizacja geograficzna we wspomnianym okręgu w połączeniu z topografią sprzyjającą powstawaniu różnorodnych mikroklimatów, co pozwala na wypas trzody przez cały rok;

e)	krajobraz charakteryzujący się rozległymi pastwiskami oraz siedliskami wiejskimi ściśle związanymi z działalnością pasterską;

system eksploatacji wskazujący na fakt, że uzyskiwanie omawianego produktu jest ściśle powiązane z terytorium, klimatem oraz integracją producentów ze środowiskiem. Nawet jeśli hodowla bydła lub trzody ma miejsce w pomieszczeniach gospodarskich, w ich żywieniu wykorzystuje się pasze, które hodowca produkuje i zbiera na terenie obszaru objętego chronioną nazwą pochodzenia.

Odesłanie do publikacji specyfikacji produktu:

http://www.gobiernodecanarias.org/boc/2007/065/008.html

23.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/27

Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

2009/C 315/11

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

WNIOSEK W SPRAWIE ZMIAN

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

Wniosek w sprawie zmian składany na podstawie art. 9

„MELA VAL DI NON”

NR WE: IT-PDO-0105-0197-10.12.2007

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nagłówek w specyfikacji produktu, którego dotyczy zmiana:

—		Nazwa produktu
—		Opis produktu
—		Obszar geograficzny
—		Dowód pochodzenia
—		Metoda produkcji
—		Związek
—		Etykietowanie
—		Wymogi krajowe
—		Inne (określić jakie)

2. Rodzaj zmian:

—		Zmiana jednolitego dokumentu lub arkusza streszczenia
—		Zmiana specyfikacji zarejestrowanej ChNP lub zarejestrowanego ChOG, w odniesieniu do których nie opublikowano ani jednolitego dokumentu ani streszczenia
—		Zmiana specyfikacji niewymagająca zmian w opublikowanym jednolitym dokumencie (art. 9 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)
—		Tymczasowa zmiana specyfikacji wynikająca z wprowadzenia obowiązkowych środków sanitarnych lub fitosanitarnych przez władze publiczne (art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

3. Zmiana (zmiany):

W art. 2 obowiązującej specyfikacji, dotyczącym opisu produktu, uznano za wskazane określenie barwy tła skórki, która zmienia się stopniowo od zielonej do żółtej; ma to na celu ułatwienie przeprowadzania zbioru jabłek odmiany Red delicious przy najodpowiedniejszym stopniu dojrzałości owoców.

Ponadto, ponieważ obowiązująca specyfikacja produkcji określa właściwości chemiczne, fizyczne i organoleptyczne owoców, nie wskazując momentu, w którym należy je sprawdzać, ustalono przedział czasowy, w jakim należy przeprowadzać ocenę tych cech. Parametry jakościowe mierzone w określonym przedziale czasowym należy uważać za obowiązujące przez cały okres sprzedaży produktu, ponieważ dzięki nowoczesnym technikom przechowywania nie odnotowuje się szczególnego pogorszenia takich parametrów, jak twardość, zawartość cukru i kwasowość owocu.

Z art. 5 specyfikacji produkcji, dotyczącego metody produkcji, usunięto określenia maksymalnej gęstości obsadzenia drzew, ustalonej na 4 800 roślin/ha, ponieważ ustalenie gęstości obsadzenia ma sens tylko wówczas, gdy powiąże się ją z parametrami biologicznymi, agronomicznymi i glebowo-klimatycznymi, nie jest natomiast uzasadniona, gdy nie ma jakiegokolwiek innego odniesienia.

Uznano za wskazane usunięcie, również z art. 5 obowiązującej specyfikacji produkcji, określenia średniej produkcji na gospodarstwo w ilości 68 t/ha, ponieważ działa to na niekorzyść małych gospodarstw, faworyzując duże.

Ponadto dodano do art. 5 ustęp dotyczący przechowywania owoców, ponieważ w latach szczególnie obfitych zbiorów producenci nie dysponują odpowiednimi obiektami do przechowywania zebranych owoców; wprowadzono więc możliwość przechowywania w innych odpowiednich obiektach, kontrolowanych przez autoryzowany organ kontrolny.

Wreszcie w art. 7 obowiązującej specyfikacji produkcji zaktualizowano odniesienia do przepisów wspólnotowych – poprzednie odnosiły się do rozporządzenia (WE) nr 2081/92, zastąpiono je odniesieniami do rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

JEDNOLITY DOKUMENT

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„MELA VAL DI NON”

NR WE: IT-PDO-0105-0197-10.12.2007

ChOG ( ) ChNP ( X )

1. Nazwa:

„Mela val di Non”

2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci:

Włochy

3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:

3.1. Rodzaj produktu (zgodnie z załącznikiem II):

Klasa 1.6

Owoce, warzywa i zboża świeże lub przetworzone

3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:

Chroniona nazwa pochodzenia „mela Val di Non” jest zastrzeżona dla jabłek produkowanych wyłącznie z następujących odmian: Golden Delicious, Renetta Canada, Red Delicious, które odpowiadają poniższej charakterystyce.

Wygląd zewnętrzny owoców w momencie wprowadzenia do obrotu:

całe, o świeżym i zdrowym wyglądzie, czyste, pozbawione obcych substancji i zapachów.

Owoce powinny mieć kształt:

—	podłużny ściętego stożka w przypadku Golden Delicious i Red Delicious,

—	ściętego stożka lub spłaszczony w przypadku Renetta Canada.

Typowa barwa owoców jest następująca:

od zielonej po żółtą, czasami z różową wierzchnią warstwą w przypadku Golden Delicious,

żółto-zielonkawa z chropowatą skórką w przypadku Renetta Canada,

czerwona na tle zielonym/żółtym w przypadku Red Delicious.

Właściwości chemiczne

Zawartość cukru w owocach przed upływem dwóch miesięcy od zbioru powinna wynosić nie mniej niż podane wartości dla każdej z odmian:

12 stopni Brixa w przypadku Golden Delicious,

9 stopni Brixa w przypadku Renetta Canada,

9 stopni Brixa w przypadku Red Delicious.

Minimalna wartość wskaźnika kwaśności przed upływem dwóch miesięcy od zbioru określona jest odpowiednio na:

5 mEq NaOH/100 g w przypadku Golden Delicious,

8 mEq NaOH/100 g w przypadku Renetta Canada,

3,5 mEq NaOH/100 g w przypadku Red Delicious.

Ponadto przed upływem dwóch miesięcy od zbioru owoce Golden Delicious powinny charakteryzować się wartością wskaźnika Thiaulta (cukry całkowite (g/l) + kwaśność (g/l kwasu jabłkowego) x 10) nie mniejszą niż 170.

Właściwości fizyczne

Wartość twardości wyrażona w kg/cm2, przed upływem dwóch miesięcy od zbioru, nie powinna być niższa niż:

5 w przypadku Golden Delicious,

5 w przypadku Renetta Canada,

5,5 w przypadku Red Delicious.

ChNP „mela Val di Non” jest zastrzeżona dla jabłek należących do kategorii handlowej Extra i kategorii I. Minimalny kaliber określony jest na 65 mm. Minimalne wymagania jakościowe dla każdej z odmian i kategorii są takie, jak określono w przepisach wspólnotowych, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 920/1989 z późniejszymi zmianami.

Cenne cechy organoleptyczne jabłek, noszących nazwę „mela Val di Non” wynikają z odpowiedniej równowagi wyżej opisanych parametrów fizyczno-chemicznych.

W szczególności:

—	Golden Delicious odróżnia się kruchością i soczystością miąższu i szczególnym słodko-kwaskowym smakiem,

—	Renetta Canada ma różną konsystencję i różny smak w zależności od momentu spożycia, a miąższ zmienia się od kruchego i zdecydowanie kwaśnego po pulchny i słodki, zachowując jednak wyraźne, rozpoznawalne specyficzne cechy organoleptyczne,

—	Red Delicious charakteryzuje się miąższem bardziej pulchnym i smakiem w przeważającej mierze słodkawym.

3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):

—

3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):

—

3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:

Czynności związane z uprawą i zbiorem ChNP „mela Val di Non” muszą odbywać się na obszarze produkcji określonym w pkt 4.

3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itp.:

—

3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:

Na opakowaniach, w których sprzedawane są owoce, lub na każdym pojedynczym owocu należy umieścić napis D.O.P. „mela Val di Non”. W opisie zabrania się stosowania jakichkolwiek wyraźnie nieprzewidzianych określeń pochodzenia lub informacji dodatkowych, które mogłyby wprowadzić konsumenta w błąd.

4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:

Obszar produkcji ChNP „mela Val di Non” odpowiada obszarowi zlewiska potoku Noce, wpadającego do dolin Val di Sole i Val di Non, zwanymi też Valli del Noce lub Anaunia i znajduje się w Autonomicznej Prowincji Trydentu.

Obszar ten, obejmujący odpowiednie doliny, obejmuje całe terytorium następujących gmin:

Andalo, Amblar, Bresimo, Brez, Cagnò, Caldes, Campodenno, Castelfondo, Cavareno, Cavedago, Cavizzana, Cis, Cles, Cloz, Commezzadura, Coredo, Croviana, Cunevo, Dambel, Denno, Dimaro, Don, Flavon, Fondo, Livo, Malè, Malosco, Mezzana, Monclassico, Nanno, Ossana, Peio, Pellizzano, Rabbi, Revò, Romallo, Romeno, Ronzone, Ruffrè, Rumo, Sanzeno, Sarnonico, Sfruz, Smarano, Spormaggiore, Sporminore, Taio, Tassullo, Terres, Terzolas, Ton, Tres, Tuenno, Vermiglio, Vervò.

5. Związek z obszarem geograficznym:

5.1. Specyfika obszaru geograficznego:

Środowisko przyrodnicze

Tereny: Uprawy jabłek „mela Val di Non” prowadzone są na obszarach zdecydowanie sprzyjających produkcji jabłek o wybitnych walorach organoleptycznych i jakościowych. Środowisko to charakteryzuje się glebami pochodzącymi ze skał dolomitowych, które same w sobie stanowią element decydujący o wyjątkowości. Jako specyficzną cechę tych terenów należy wymienić wyjątkowe bogactwo wymienialnego magnezu, którego zawartość często przekracza ponad dwukrotnie normalną zawartość tego pierwiastka w glebie na innych obszarach sadowniczych.

Bardzo dobre są wskaźniki zawartości substancji organicznych, których wartość wynosi 4 do 6 % oraz azotu, dobre wskaźniki zawartości innych makroelementów, a także mikroelementów.

Klimat: niezwykle sprzyjająca ekspozycja południowa i południowo-wschodnia obszaru produkcji owoców oraz klimat typu umiarkowanego-oceanicznego po kontynentalno-alpejski, złagodzony wyraźnym wpływem szczególnego ukształtowania tektonicznego szerokiego cyrku lodowcowego.

Należy podkreślić, że dzięki niewielkim ilościom opadów (średnio 5–7 dni w miesiącu) liczba dni słonecznych w roku może wynieść aż 300. Całkowity brak mgieł i zamgleń we wszystkich porach roku w połączeniu z niską wilgotnością powietrza wpływa na niezwykłą przejrzystość powietrza, co umożliwia pełne wykorzystanie silnego nasłonecznienia dla biosyntezy cukrów i nabranie pełnego bukietu aromatów, który jest czynnikiem charakteryzującym jabłka produkowane na tym szczególnym obszarze sadowniczym.

Przejrzystości powietrza sprzyja również w najcieplejszych godzinach w ciągu dnia systematyczne podnoszenie się późnym przedpołudniem bryzy pochodzącej z południa (zwanej „Ora del Garda”), będącej wynikiem ruchów mas powietrza przesuwających się znad szerokiej niecki jeziora Bènaco, największego jeziora we Włoszech.

Na całym obszarze produkcji również „jakość” powietrza poddawana jest ciągłemu monitorowaniu przez APPA, które może zaświadczyć o braku miejskich zanieczyszczeń atmosferycznych na całym obszarze produkcji jabłek „mela Val di Non”.

Obszar przyrodniczy, wpisujący się w kontekst alpejski, charakteryzujący się typowym składem flory i szczególną dziką fauną, jak to opisują botanicy i przyrodnicy, świadczy o środowiskowym i terytorialnym unikalnym połączeniu upraw i przyrody.

Środowisko ludzkie

Oprócz środowiska naturalnego również czynnik ludzki dzięki wielowiekowej tradycji w zdecydowany sposób przyczynił się do powstania silnego związku między jabłkami „mela Val di Non” a określonym obszarem produkcji, jak to wynika z opisów w historycznych źródłach, dotyczących dowodu pochodzenia i potwierdzonych liczną bibliografią historyczno-kulturalną i naukową.

Dzięki silnemu zakorzenieniu ludności wiejskiej na przedmiotowym obszarze produkcji, dzięki jej doświadczeniu, opartemu na tradycji, umiejętności prowadzenia upraw przekazywanej z pokolenia na pokolenie, nieustannemu poszukiwaniu i wdrażaniu tradycyjnych i specyficznych technik uprawy stworzone zostały warunki, które z czasem sprawiły, że uprawa jabłek traktowana jest po dziś dzień nie tylko jako zasadnicze źródło dochodów, ale też jako historyczno-tradycyjne i kulturowe dziedzictwo całego obszaru.

Dzisiaj niemal 15 tys. osób, na łączną liczbę 35 tys. mieszkańców analizowanego obszaru sadowniczego, jest zatrudnionych w sektorze produkcji jabłek.

Dlatego właśnie rytm życia mieszkańców tego obszaru wyznaczają fenologiczne fazy produkcji jabłek (w szczególności kwitnienie drzew oraz dojrzewanie i zbiór owoców) i liczne święta ludowe, wydarzenia kulturalne i kongresy związane z tymi owocami i z autentycznym znaczeniem, jakie mają uprawy jabłek dla rolnictwa zintegrowanego z górskim charakterem obszaru, zarówno pod względem ochrony terenu jak i środowiska naturalnego oraz tradycji upraw.

5.2. Specyfika produktu:

Niewysokie wiosenne temperatury w pierwszej fazie rozwoju zawiązków owoców sprzyjają obecności naturalnych giberelin w roślinie, które powodują skuteczny podział komórkowy i są podstawą powstawania owoców szczególnie kruchych oraz naturalnego wydłużania się owoców, które w odmianie Delicious mają typowy kształt ściętego stożka.

Systematyczne nawadnianie zapobiega stresowi wzrostu i umożliwia zrównoważony rozwój miąższu i epidermy, co powoduje, że owoce rosną harmonijnie przez całe lato i mają skórkę, która w odmianie Delicious jest szczególnie gładka, pozbawiona wad związanych z chropowatością.

Dodatkowo klimat alpejski (dni gorące/noce chłodne) umożliwia też powstanie niezwykle sprzyjającej równowagi między interesującą jakością produktów fotosyntezy przetworzonych podczas dnia a niewielką utratą cukrów, która zwykle odbywa się w nocy. Bilans jest bardzo pozytywny, ponieważ utrata cukrów, wynikająca z nocnego oddychania i wprost proporcjonalna do temperatur odnotowywanych w godzinach, gdy nie ma światła, jest zdecydowanie ograniczana przez klimat, wyjątkowo chłodny również podczas letnich nocy.

Kolejnym czynnikiem, odgrywającym zasadniczą rolę, są pogodne noce, które na ogół przeważają, powodując, że w okresie wzrostu i dojrzewania owoce pokrywają się poranną rosą, która odparowuje wraz z pojawieniem się pierwszych promieni słońca i odbiera ciepło z owocu, powodując przynoszącą cenne skutki reakcję epidermy, której powierzchnia nabiera różowej barwy w odmianie Golden Delicious i Renetta Canada lub jaskrawoczerwonej i błyszczącej w przypadku odmiany Red Delicious.

5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):

Wszystkie te wyżej opisane wyjątkowe czynniki świadczą o tym, że środowisko naturalne, klimat i czynnik ludzki na terenie opisywanych dolin stanowią unikalne, nierozerwalne połączenie.

To połączenie przyczyniło się do uzyskania szczególnego rodzaju jabłka o wyjątkowych cechach organoleptycznych i jakościowych, o dużej renomie i cenionego do tego stopnia, że dolina Val di Non cieszy się wszędzie dobrą opinią, zarówno pod względem społeczno-gospodarczym jak i handlowym.

Z oficjalnych danych wynika, że jabłka pochodzące z doliny Val di Non stanowią odrębną kategorię, która była za taką uważana już w poprzednich dziesięcioleciach.

Należy również podkreślić, że w porównaniu z odmianami o innym pochodzeniu, ale o takim samym kalibrze i barwie, tj. należących do tej samej kategorii handlowej, dla jabłek „mela Val di Non” średnio i stale odnotowuje się ceny wyższe o 20–25 %, a różnica osiąga nawet wyższe wartości – rzędu 40–45 %.

Podkreśla się ponadto, że stale wyższa cena, w połączeniu ze specyficznym pochodzeniem, dotyczy wszystkich trzech odmian jabłek, stanowiących przedmiot wniosku o uznanie za chronioną nazwę pochodzenia „mela Val di Non”, tj. odmian Golden Delicious, Renetta Canada i Red Delicious.

Również różnorodność, która jest naturalną cechą produktu i która przejawia się w obiektywnej rozpiętości wyników analiz opisowych jakości owoców „mela Val di Non”, cechuje się wyższym średnim poziomem jakościowym, cenionym przez konsumentów, którzy gotowi są zapłacić wyższą cenę za owoce pochodzące z przedmiotowego obszaru produkcji.

Jabłka „mela Val di Non” są nie tylko cenione przez konsumentów za swoje szczególne cechy jakościowe związane ze środowiskiem, ale także cieszą się wszędzie dużą renomą, o czym świadczy uczestnictwo w licznych wystawach i pokazach na poziomie krajowym i międzynarodowym oraz liczne zdobyte nagrody i wyróżnienia.

Podsumowując, należy stwierdzić, że rezultat zawdzięczamy „całościowemu” podejściu mieszkańców obszaru do produkcji jabłek „mela Val di Non” jako do zjawiska związanego z kulturą, pracą i gospodarką, które przyczyniło się do powstania ścisłego związku samego produktu ze środowiskiem, a w szczególności do zaistnienia z czasem głębokiej więzi „uczuciowej” między mieszkańcami opisywanych dolin a tym wyjątkowym owocem.

Odesłanie do publikacji specyfikacji:

Właściwe władze administracyjne wszczęły krajową procedurę sprzeciwu, publikując propozycję uznania chronionej nazwy pochodzenia „Mela Val di Non” w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 253 z dnia 30 października 2007 r.

Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji można znaleźć na stronie internetowej za pośrednictwem poniższego linku: http://www.politicheagricole.it/DocumentiPubblicazioni/Search_Documenti_Elenco.htm?txtTipoDocumento=Disciplinare%20in%20esame%20UE&txtDocArgomento=Prodotti%20di%20Qualit%E0>Prodotti%20Dop,%20Igp%20e%20Stg

lub

wchodząc na stronę internetową Ministerstwa (http://www.politicheagricole.it), otwierając zakładkę „Prodotti di Qualità” (po lewej stronie ekranu), a następnie zakładkę „Disciplinari di Produzione all’esame dell’UE [regolamento (CE) n. 510/2006]”.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2009.315.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 315

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 52 23 grudnia 2009

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2009/C 315/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.5720 – BAYERNLB/LBLUX) ( 1 )	1

	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2009/C 315/02	Kursy walutowe euro	2

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ADMINISTRACYJNE
	Komisja
2009/C 315/03	Zaproszenie do składania wniosków – EAC/01/10 – Program Młodzież w działaniu na lata 2007–2013	3

	PROCEDURY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja
2009/C 315/04	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.5685 – Louis Dreyfus/Fin Lov/SBM/Mangas Gaming) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	8

	INNE AKTY
	Rada
2009/C 315/05	Zawiadomienie skierowane do osób, podmiotów i organów umieszczonych przez Radę w wykazie osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 329/2007 (załącznik V)	9

2009/C 315/06	Zawiadomienie skierowane do osób, podmiotów i organów umieszczonych przez Radę w wykazie osób, podmiotów i organów, do których ma zastosowanie art. 6 rozporządzenia Rady (UE) nr 1284/2009 (załącznik II)	10

2009/C 315/07	Zawiadomienie dla osób, grup i podmiotów umieszczonych w wykazie przewidzianym w art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (zob. załącznik do rozporządzenia Rady (UE) nr 1285/2009 z dnia 23 grudnia 2009 r.)	11

	Komisja
2009/C 315/08	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	12

2009/C 315/09	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	18

2009/C 315/10	Publikacja wniosku o cofnięcie rejestracji zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	26

2009/C 315/11	Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	27

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,4279
JPY	Jen	130,83
DKK	Korona duńska	7,4420
GBP	Funt szterling	0,89305
SEK	Korona szwedzka	10,4295
CHF	Frank szwajcarski	1,4987
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	8,3650
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	26,266
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	274,28
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7080
PLN	Złoty polski	4,1770
RON	Lej rumuński	4,2193
TRY	Lir turecki	2,1798
AUD	Dolar australijski	1,6259
CAD	Dolar kanadyjski	1,5109
HKD	Dolar hong kong	11,0744
NZD	Dolar nowozelandzki	2,0294
SGD	Dolar singapurski	2,0076
KRW	Won	1 685,05
ZAR	Rand	11,0340
CNY	Yuan renminbi	9,7498
HRK	Kuna chorwacka	7,2830
IDR	Rupia indonezyjska	13 543,20
MYR	Ringgit malezyjski	4,9100
PHP	Peso filipińskie	66,389
RUB	Rubel rosyjski	43,6041
THB	Bat tajlandzki	47,492
BRL	Real	2,5468
MXN	Peso meksykańskie	18,4699
INR	Rupia indyjska	66,8200


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG