12.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 302/3

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie rozwijania roli edukacji w dobrze funkcjonującym trójkącie wiedzy

2009/C 302/03

Rada i przedstawiciele rządów państw członkowskich zebrani w Radzie,

PAMIĘTAJĄC O:

—	zasadniczych wartościach odnowionej strategii lizbońskiej, która drogą wzrostu gospodarczego i zatrudnienia ma doprowadzić Europę do dostatniej, sprawiedliwej i zrównoważonej ekologicznie przyszłości, oraz o kluczowej roli trójkąta wiedzy w tym procesie,

—

stwierdzeniu Rady Europejskiej z posiedzenia w Brukseli w dniach 8–9 marca 2007 r., że „kształcenie i szkolenie warunkują dobre funkcjonowanie trójkąta wiedzy (edukacja – badania – innowacje) i odgrywają kluczową rolę w zwiększaniu zatrudnienia i liczby miejsc pracy”, oraz o apelu Rady Europejskiej z posiedzenia w Brukseli w dniach 19–20 marca 2009 r., by pilnie przyjąć konkretne środki w celu „zachęcania do partnerstwa między biznesem, badaniami, edukacją i szkoleniem” oraz „zwiększania inwestycji w badania, wiedzę i edukację, a także poprawę ich jakości”,

ŚWIADOMI, ŻE:

—	przedłużające się pogorszenie koniunktury wciąż wywiera poważny wpływ na światową gospodarkę i że należy w pełni wykorzystać odnowioną strategię lizbońską – akcentującą znaczenie trójkąta wiedzy – do skutecznej i trwałej naprawy w całej Unii Europejskiej,

—	jeżeli Unia Europejska ma być przygotowana na długoterminowe wyzwania, którymi są konkurencyjność światowej gospodarki, zmiana klimatu i starzenie się społeczeństwa, wszystkie trzy elementy trójkąta wiedzy muszą właściwie funkcjonować i w pełni oddziaływać na siebie nawzajem,

—

zasadniczą rolą edukacji jest troska o rozwój ludzi, tak by mogli w pełni zrealizować swój potencjał we współczesnym życiu społecznym, i że w związku z tym instytucje edukacyjne wszystkich szczebli mają bardzo szerokie funkcje i zadania. Należy jednak bardziej rozwinąć szczególną funkcję edukacji: funkcję podstawy w trójkącie wiedzy.

SĄ ZDANIA, ŻE BARDZIEJ ZDECYDOWANE SCALENIE EDUKACJI, BADAŃ I INNOWACJI W DOBRZE FUNKCJONUJĄCYM TRÓJKĄCIE WIEDZY MOŻE:

zwiększyć innowacyjny potencjał Europy oraz przyspieszyć rozwój twórczej gospodarki i twórczego społeczeństwa, intensywnie czerpiących z wiedzy, dzięki takim elementom jak:

—	dużo rozleglejsza i stale ewoluująca baza wiedzy w szkołach wyższych (1) i ośrodkach badań naukowych, z której można korzystać w szeroko pojętej sferze gospodarczej i w życiu społecznym w celu szybkiego tworzenia innowacyjnych produktów, usług, podejść i metod,

—

promowanie wśród uczniów, uczestników szkoleń, studentów, nauczycieli i naukowców kreatywnego, innowacyjnego i przedsiębiorczego sposobu myślenia, który pozwoli stopniowo rozwijać – za pomocą kształcenia i szkolenia – kulturę przedsiębiorczości, a jednocześnie tworzyć bardziej dynamiczny europejski rynek pracy i kształcić lepiej wykwalifikowanych pracowników,

przyczynić się do znacznych postępów:

—	w dążeniu do celu wyznaczonego w inicjatywie „Nowe umiejętności w nowych miejscach pracy”, tj. do zwiększania szans obywateli UE na zmieniającym się rynku pracy,

—	w unowocześnianiu szkół wyższych (2).

WSKAZUJĄ NASTĘPUJĄCE KONKRETNE WYZWANIA W SEKTORZE EDUKACJI:

—	potrzebę zniwelowania luki kulturowej między edukacją – w sensie nauczania, uczenia się i przekazywania wartości społeczno-kulturowych – a badaniami i innowacjami w sferze komercyjnej,

—	potrzebę większej kultury innowacyjności i przedsiębiorczości w sektorze szkolnictwa wyższego,

—	potrzebę lepszej komunikacji i większej mobilności między sektorem nauczania i badań a światem biznesu i szeroko pojętą sferą gospodarczą oraz potrzebę stymulowania mobilności i wymiany idei między różnymi dyscyplinami akademickimi i badawczymi,

—

potrzebę dalszego reformowania kierowniczych i finansowych struktur szkół wyższych, tak by dać tym szkołom więcej autonomii i odpowiedzialności i tym samym pozwolić im na większą dywersyfikację dochodów i skuteczniejszą współpracę ze światem biznesu oraz przygotować je do uczestnictwa w trójkącie wiedzy w skali globalnej.

SĄ ZDANIA, ŻE STRATEGIE POZWALAJĄCE SPROSTAĆ TYM WYZWANIOM POWINNY SIĘ OPIERAĆ NA NASTĘPUJĄCYCH OGÓLNYCH ZASADACH:

—	koncepcja trójkąta wiedzy oznacza, że należy zwiększać efekty inwestowania w trzy formy działalności: edukację, badania i innowacje, dbając o stałe systemowe oddziaływanie tych form na siebie nawzajem,

—	pełne scalenie trójkąta wiedzy zależy od wypracowania zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym bardziej powiązanych ze sobą strategii edukacyjnych, badawczych i innowacyjnych oraz większej współpracy w tych dziedzinach,

—

aby edukacja odegrała swoją rolę w trójkącie wiedzy, powinna być wzbogacana o cele i efekty badań i innowacji: nauczanie i uczenie się należy oprzeć na mocnej podstawie badawczej, a warunki nauczania i uczenia się rozwijać i ulepszać dzięki większemu wykorzystaniu kreatywnego myślenia oraz innowacyjnych postaw i podejść,

—

tradycyjnej kulturze akademickiej w szkołach wyższych powinna towarzyszyć świadomość, że szkolnictwu wyższemu przypada także kluczowe zadanie wykształcenia lepiej wykwalifikowanych, bardziej przedsiębiorczych i bardziej skłonnych do zmian pracowników, którzy w przyszłości zadbają o wzrost gospodarczy i dobrobyt oraz o lepszą jakość życia. Szkolenie naukowców i wykładowców powinno sprawić, by potrafili bardziej upowszechniać kulturę innowacyjności w organizacjach, dla których pracują,

—

o trójkącie wiedzy należy pamiętać, opracowując na szczeblu krajowym, regionalnym i instytucjonalnym strategie uczenia się przez całe życie – dzięki temu szkoły wyższe bardziej włączą się w doskonalenie umiejętności istotnych w gospodarce opartej na wiedzy, a reguły naboru będą dostatecznie uwzględniać wcześniejszą naukę i dotychczasowe doświadczenie zawodowe,

—

nowe idee i innowacje powstają w wyniku zetknięcia się różnych rodzajów wiedzy i w wyniku motywowanych ciekawością poszukiwań nowej wiedzy. To dlatego ważne jest, by pamiętać, że obok nauk przyrodniczych i technicznych istotną rolę w innowacyjności odgrywają dobrej jakości edukacja i badania z zakresu nauk społecznych i humanistycznych,

—	pluralizm europejskich systemów szkolnictwa wyższego i badań należy uznać za zaletę, gdyż pozwala wypracować różnorodne sposoby tworzenia dobrze funkcjonującego trójkąta wiedzy.

USTANAWIAJĄ SIEDEM NASTĘPUJACYCH DZIEDZIN PRIORYTETOWYCH:

1. Uspójnianie strategii edukacyjnych, badawczych i innowacyjnych

Należy w spójniejszy sposób wypracowywać strategie, które w pełni scalą trzy elementy trójkąta wiedzy – zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym. Strategie edukacyjne, badawcze i innowacyjne powinny wzajemnie się dopełniać i wzmacniać, tak by można było stworzyć dobrze funkcjonujący trójkąt wiedzy i przyspieszyć powstawanie gospodarki i społeczeństwa faktycznie opartych na wiedzy. W ramach obowiązujących w otwartej metody koordynacji sposobów raportowania Komisja powinna przedstawić Radzie sprawozdanie z działań w dziedzinie edukacji, badań i innowacji podjętych, by scalać trójkąt wiedzy. Sprawozdanie powinno zawierać informacje o ewentualnych przeszkodach i sugestie co do dalszych działań.

2. Przyspieszenie reformy pedagogicznej

Państwa członkowskie powinny zachęcać instytucje edukacyjne i szkoleniowe, by dbały o uwzględnianie kreatywności, innowacyjności i przedsiębiorczości w programach nauczania oraz w metodach pedagogicznych i egzaminacyjnych na wszystkich szczeblach edukacji, w tym na szczeblu doktorskim, oraz by za pomocą programów i metod stymulowały te umiejętności. Pomóc w tym może na przykład stałe rozwijanie programów nauczania we współpracy z instytucjami badawczymi, określoną branżą i innymi zainteresowanymi stronami – zależnie od potrzeb.

3. Partnerstwa między szkołami wyższymi a światem biznesu i innymi stosownymi zainteresowanymi stronami

Państwa członkowskie i Komisja powinny pilnie podjąć działania wskazane w konkluzjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie zacieśniania partnerstw między instytucjami edukacyjnymi i szkoleniowymi a partnerami społecznymi, zwłaszcza pracodawcami, w kontekście procesu uczenia się przez całe życie. W ramach zacieśniania związków między szkołami wyższymi a społecznościami, którym szkoły te służą, szczególną uwagę należy zwrócić na tworzenie zachęt skłaniających pracowników do mobilności między szkołami wyższymi a sektorem biznesu, w tym do uczestnictwa w programach wymiany pracowników. Zacieśnianie przez szkoły wyższe współpracy ze światem biznesu powinno być częścią ich strategii edukacyjnych, badawczych i innowacyjnych.

4. Działania rozwijające kulturę innowacyjności w szkołach wyższych

Państwa członkowskie powinny zachęcać szkoły wyższe, by przyspieszyły tworzenie kultury innowacyjności dzięki m.in. bardziej dynamicznym i interaktywnym warunkom uczenia się oraz zachętom dla pracowników do angażowania się w przedsięwzięcia mające aspekt innowacyjny. Aby doprowadzić do zmiany kulturowej, można na szczeblu instytucjonalnym stworzyć stosowne reguły finansowe i systemy zachęt, tak by współpraca z określoną branżą była uznawana za ważny czynnik rozwoju kariery zawodowej. Należy uznać, że kluczowa rola osób wspierających skuteczny rozwój kultury innowacyjności przypada osobom kierującym szkołami wyższymi.

5. Tworzenie zachęt dla szkół wyższych do rozwijania wiedzy transferowalnej

Państwa członkowskie powinny sprawdzić, czy szkoły wyższe są odpowiednio zachęcane do rozwijania wiedzy, którą można transferować do szeroko pojętej sfery gospodarczej i przekształcać w innowacyjne towary i usługi. Jeżeli przepisy prawne, struktury kierownicze lub przepisy finansowe nie pozwalają instytucjom czerpać korzyści z rozwoju i transferu wiedzy, państwa członkowskie powinny postarać się o zmodyfikowanie ram, w których działają instytucje, tak by usunąć takie bariery i dać szkołom wyższym dostateczną autonomię. Szkoły wyższe powinny opracować konkretne strategie tworzenia, rozwijania i transferu wiedzy.

6. Nowe sposoby oceniania jakości

Państwa członkowskie powinny wspólnie wypracować kryteria trójkąta wiedzy pozwalające oceniać jakość krajowych instytucji, zwłaszcza w sektorze szkolnictwa wyższego; kryterium takim powinno być przede wszystkim to, czy badania i innowacje zostały z powodzeniem scalone z nauczaniem i z zasadniczymi funkcjami edukacyjnymi, a także to, czy instytucje z powodzeniem tworzą warunki uczenia się stymulujące kreatywność i przedsiębiorcze podejście do wiedzy oraz przygotowują studentów do przyszłych ról społecznych i gospodarczych.

7. Tworzenie Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii jako wzorca na przyszłość

Europejski Instytut Innowacji i Technologii, będący pierwszą inicjatywą UE skoncentrowaną na spójnych interakcjach między wszystkimi podmiotami trójkąta wiedzy, należy tworzyć tak, by stał się dla państw członkowskich, instytucji szkolnictwa wyższego, instytucji badawczych i sektora biznesu wzorcem scalania wszystkich trzech elementów trójkąta wiedzy.

Przyszłe wspólnoty wiedzy i innowacji, będące głównymi jednostkami działania Instytutu, powinny być w stanie wskazać, jak inaczej niż dotąd radzić sobie z wyzwaniami gospodarczymi i społecznymi (takimi jak zrównoważona energia oraz łagodzenie zmiany klimatu i dostosowywanie się do niej); powinny stosować w tym celu podejścia całościowe i wielodyscyplinarne oraz nowe modele zarządzania i finansowania nastawione na stymulowanie innowacji o najwyższym standardzie. Instytut powinien rozpowszechniać te modele, te zaś powinny inspirować do podejmowania innych wspólnych inicjatyw na różnych szczeblach i przez różne kraje i do zwracania przy tym szczególnej uwagi na konieczność rozwijania roli edukacji w trójkącie wiedzy.

Realizując strategiczne ramy europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia, Komisja powinna dopilnować, by państwa członkowskie były informowane o wzorcowych rozwiązaniach w siedmiu priorytetowych dziedzinach i by można było porównywać postępy w nich poczynione.

PONADTO PODKREŚLAJĄ, ŻE WAŻNE JEST, BY:

—

zadbać o uznanie edukacji za podstawę trójkąta wiedzy w strategii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia na okres po roku 2010 oraz o podkreślenie konieczności wzajemnego wspierania się i inspirowania przez wszystkie trzy elementy trójkąta (edukacja – badania – innowacje). Zadanie rozwijania kluczowych kompetencji potrzebnych, by trójkąt mógł dobrze funkcjonować, przypada całemu systemowi kształcenia i szkolenia,

—	zadbać o pełne współdziałanie i skoordynowanie strategii rozwoju europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego, europejskiej przestrzeni badawczej i inicjatyw innowacyjnych, zwłaszcza szeroko zakrojonej strategii innowacyjnej i przyszłego europejskiego planu innowacji,

—

Komisja w pełni uwzględniła potrzeby strategii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia na okres po roku 2010, proponując programy wspólnotowe w dziedzinie edukacji i w innych stosownych dziedzinach na okres objęty następnymi ramami finansowymi, a także by wspólnie z państwami członkowskimi zastanowiła się nad tym, jak można wykorzystać fundusze strukturalne do wspierania inicjatyw związanych z pełnym rozwijaniem edukacji jako podstawy trójkąta wiedzy.

(1) Na użytek niniejszego tekstu termin „szkoła wyższa” obejmuje wszystkie rodzaje instytucji szkolnictwa wyższego.

(2) Zob. rezolucja Rady z dnia 23 listopada 2007 r. w sprawie unowocześniania szkół wyższych, by zwiększyć konkurencyjność Europy w światowej gospodarce opartej na wiedzy (dok. 16096/1/07) oraz komunikat Komisji z maja 2006 roku pt. Realizacja programu modernizacji dla uniwersytetów – edukacja, badania naukowe i innowacje (dok. 9166/06).

12.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 302/6

Konkluzje Rady z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie doskonalenia zawodowego nauczycieli i kadry kierowniczej szkół

2009/C 302/04

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

UWZGLĘDNIAJĄC:

Konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej w Lizbonie w dniach 23–24 marca 2000 r. (1), w których podkreślono, że inwestowanie w kapitał ludzki w zasadniczy sposób wpływa na miejsce Europy w gospodarce opartej na wiedzy, i w których wezwano państwa członkowskie, by podjęły działania zmierzające do usunięcia przeszkód ograniczających mobilność nauczycieli oraz do przyciągnięcia do zawodu nauczyciela osób o jak najlepszych kwalifikacjach.

Cel 1.1 programu prac „Edukacja i szkolenie 2010” (2), który eksponuje: wagę zachęcania osób mających silną motywację i wysokie kwalifikacje do podejmowania pracy w zawodzie nauczyciela i do pozostawania w tym zawodzie; wagę identyfikowania umiejętności potrzebnych nauczycielom do zaspokojenia zmieniających się potrzeb społeczeństwa; wagę tworzenia warunków, które pomogą nauczycielom przejść przez etap kształcenia i doskonalenia zawodowego, a także wagę przyciągania do zawodu nauczyciela i szkoleniowca kandydatów posiadających doświadczenie zawodowe w innych dziedzinach.

Rezolucję Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. w sprawie uczenia się przez całe życie (3), w której zwrócono się do państw członkowskich o poprawę jakości kształcenia i szkolenia nauczycieli biorących udział w procesie uczenia się przez całe życie, tak aby nabyli oni umiejętności niezbędnych w społeczeństwie wiedzy.

Wspólne okresowe sprawozdanie Rady i Komisji z dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie postępów w realizacji celów strategii lizbońskiej w dziedzinie kształcenia i szkolenia (4), w którym za priorytetowe uznano opracowanie wspólnych europejskich zasad w odniesieniu do kompetencji i kwalifikacji potrzebnych nauczycielom, aby mogli dostosować się do zmian, jakim ulega ich rola w społeczeństwie wiedzy (5).

Wspólne sprawozdanie okresowe Rady i Komisji z dnia 23 lutego 2006 r. z postępów w realizacji programu prac „Edukacja i szkolenia 2010” (6), w którym podkreślono, że inwestycje w szkolenia nauczycieli i szkoleniowców oraz wzmacnianie kierownictwa instytucji edukacyjnych i szkoleniowych są kluczowe dla poprawy skuteczności systemów kształcenia i szkolenia.

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie skuteczności edukacji i szkoleń i równego dostępu do nich, w których stwierdzono, że motywacja, umiejętności i kompetencje nauczycieli, szkoleniowców, pozostałego personelu dydaktycznego oraz poradnictwo i pomoc społeczna, a także jakość kierowania szkołami są kluczowymi czynnikami przyczyniającymi się do osiągania wysokiej jakości wyników w nauce oraz że starania personelu dydaktycznego powinny być wspierane przez ciągłe doskonalenie umiejętności zawodowych.

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie przyszłych priorytetów ściślejszej europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego (7), w których podkreślono, że potrzebni są wysoko wykwalifikowani nauczyciele ustawicznie doskonalący swoje umiejętności zawodowe.

Decyzję nr 1720/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiającą program działań w zakresie uczenia się przez całe życie (8), który przewiduje poprawę jakości i zwiększanie europejskiego wymiaru kształcenia nauczycieli oraz wspiera mobilność nauczycieli i pozostałej kadry nauczycielskiej.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (9), w którym wskazano wiedzę, umiejętności i postawy potrzebne do samorealizacji, rozwoju osobistego, bycia aktywnym obywatelem, włączenia społecznego i zatrudnienia oraz wymagające – ze względu na swój przekrojowy charakter – zacieśnienia współpracy między nauczycielami, zwiększenia ich pracy zespołowej oraz zastosowania w nauczaniu podejścia wykraczającego poza tradycyjne ramy tematyczne.

10.

Konkluzje Rady z dnia 25 maja 2007 r. w sprawie spójnych ram wskaźników i poziomów odniesienia na potrzeby monitorowania postępów w realizacji celów lizbońskich w dziedzinie kształcenia i szkolenia (10), w których zaapelowano o kontynuowanie prac nad wskaźnikiem dotyczącym doskonalenia zawodowego nauczycieli i szkoleniowców.

11.	Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie mobilności młodzieży (11), w których zwrócono się do państw członkowskich o zwiększanie mobilności nauczycieli, szkoleniowców i pozostałej kadry nauczycielskiej.

12.

Konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (12), w których zalecono stopniowe zwiększanie mobilności nauczycieli i szkoleniowców, tak by okresy nauki za granicą stały się regułą, nie wyjątkiem; w których na jeden z priorytetów pierwszego cyklu roboczego wybrano jakość kształcenia nauczycieli i wsparcie ułatwiające im start w zawodzie oraz podnoszenie jakości doskonalenia zawodowego nauczycieli, szkoleniowców i osób zaangażowanych w działania kierownicze lub poradnictwo, a także w których zwrócono się do Komisji o zbadanie, czy ewentualny przyszły poziom odniesienia w dziedzinie mobilności nie mógłby dotyczyć także mobilności nauczycieli,

oraz PRZYPOMINAJĄC PRZEDE WSZYSTKIM O:

Konkluzjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 15 listopada 2007 r. na temat poprawy jakości kształcenia nauczycieli (13), w których postanowiono dołożyć starań, by nauczyciele na wszystkich etapach kariery zawodowej byli zachęcani do ciągłego uaktualniania wiedzy, umiejętności i kompetencji stosownie do potrzeb i byli wspierani w tych działaniach oraz by nauczyciele pełniący funkcje kierownicze mieli dostęp do wysokiej jakości szkoleń dotyczących zarządzania szkołą oraz szkoleń rozwijających umiejętności kierownicze.

Konkluzjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie przygotowania młodzieży na wyzwania XXI wieku (14), w których zwrócono się do państw członkowskich, by współpracując przy wdrażaniu konkluzji na temat poprawy jakości kształcenia nauczycieli, szczególną uwagę poświęciły: umożliwianiu wszystkim nauczycielom zaczynającym karierę zawodową korzystania ze zorganizowanych programów wsparcia, zwiększaniu oferty i jakości programów doskonalenia zawodowego dla nauczycieli, poszerzaniu uczestnictwa w tych programach, a także lepszemu doborowi i szkoleniu kadry kierowniczej szkół,

POTWIERDZA, że:

odpowiedzialność za organizację systemów kształcenia i szkolenia oraz treści przekazywane za ich pomocą spoczywa na państwach członkowskich, jednak współpraca na szczeblu europejskim z użyciem otwartej metody koordynacji oraz skuteczne korzystanie z programów wspólnotowych mogą przysłużyć się rozwijaniu kształcenia i szkolenia o wysokiej jakości, gdyż uzupełniają i wspierają działania podejmowane na szczeblu krajowym i pomagają państwom członkowskim stawiać czoła wspólnym wyzwaniom,

UZNAJE, że:

Od wiedzy, umiejętności i zaangażowania nauczycieli (15) oraz od jakości kierowania szkołami w największym stopniu zależy, czy uda się osiągnąć wysokie jakościowo efekty edukacyjne. Dobre nauczanie oraz umiejętność inspirowania wszystkich uczniów do jak najlepszej realizacji potencjału mogą na trwałe pozytywnie zaważyć na przyszłości młodych ludzi. Dlatego do istotnych zadań należy nie tylko zadbanie o to, by zatrudniani nauczyciele i kadra kierownicza szkół cechowali się jak najlepszymi kwalifikacjami i byli jak najlepiej przygotowani do wypełniania swoich zadań, lecz także zapewnienie nauczycielom wszystkich szczebli najpierw jak najlepszego kształcenia, a następnie doskonalenia zawodowego. To z kolei przyczyni się do podniesienia statusu i zwiększenia atrakcyjności tego zawodu.

Programy edukowania nauczycieli – kluczowe zarówno dla przygotowania nauczycieli i kadry kierowniczej szkół do wykonywania obowiązków, jak i dla ich doskonalenia zawodowego – muszą cechować się wysoką jakością, odpowiadać zapotrzebowaniu i w równej mierze opierać się na rzetelnych badaniach akademickich, jak i na szerokim doświadczeniu praktycznym. Ważne jest, by kształcenie nauczycieli, wsparcie ułatwiające start w zawodzie (staż (16)) i doskonalenie zawodowe traktować jako spójną całość.

Pierwsze miejsce pracy, do którego nauczyciel trafia po zakończeniu kształcenia, jest szczególnie ważne dla jego motywacji, osiągnięć i rozwoju zawodowego. Początkujący nauczyciele mogą mieć problemy z dostosowaniem się do realiów szkoły i z zastosowaniem w praktyce swojego wykształcenia. Ostatecznie wielu z nich rezygnuje nawet z kariery nauczyciela – z dużą szkodą dla siebie i dla społeczeństwa. Liczne krajowe i międzynarodowe badania dowodzą jednak, że zjawisko to można ograniczyć, jeżeli wprowadzi się usystematyzowane programy wsparcia dla wszystkich początkujących nauczycieli. Mogą one być przydatne także dla nauczycieli powracających do zawodu.

W trakcie kształcenia, nawet najdoskonalszego, nauczyciele nie nabędą wszystkich kompetencji, których będą potrzebować w trakcie kariery zawodowej. Wymagania wobec nauczycieli szybko się zmieniają, co sprawia, że należy wypracować nowe podejścia. Aby naprawdę skutecznie nauczać oraz umieć sprostać uczniowskim potrzebom, które w świecie szybkich zmian społecznych, kulturowych, gospodarczych i technicznych wciąż ewoluują, nauczyciele muszą myśleć także o swoich potrzebach edukacyjnych – w kontekście indywidualnego środowiska szkolnego – i brać większą odpowiedzialność za własne uczenie się przez całe życie w celu uaktualniania i rozwijania wiedzy i umiejętności. Istnieją jednak dowody na to, że część nauczycieli ma wciąż zbyt mało okazji do uczestnictwa w programach doskonalenia zawodowego, a znaczna liczba tych, którzy taką okazję mają, sądzi, że programy te nie zawsze dostatecznie odpowiadają ich indywidualnym potrzebom i stojącym przed nimi wyzwaniom.

Skuteczne kierowanie szkołą to jeden z najważniejszych czynników, które kształtują ogólne warunki nauczania i uczenia się, rozbudzają aspiracje uczniów, rodziców i pracowników oraz dają im wsparcie, a tym samym przyczyniają się do lepszych wyników nauczania. Dlatego jednym z najistotniejszych zadań jest dopilnowanie, by kadra kierownicza szkół posiadała lub mogła rozwijać zdolności i cechy potrzebne do sprostania rosnącej liczbie zadań, które przed nią stają. Równie ważne jest to, by kadra kierownicza szkół nie była przeciążana zadaniami administracyjnymi, ale koncentrowała się na sprawach zasadniczych, np. na jakości uczenia się, programie nauczania, kwestiach pedagogicznych oraz osiągnięciach, motywacji i rozwoju pracowników.

Nauczycielom wszystkich szczebli, w tym kadrze kierowniczej szkół, duże korzyści mogłyby przynieść większa mobilność w celach edukacyjnych oraz częstsze tworzenie sieci współpracy, gdyż odgrywają one istotną rolę w podnoszeniu jakości systemów i instytucji edukacyjnych i szkoleniowych oraz w zwiększaniu ich otwartości, dalekowzroczności, dostępności i skuteczności,

JEST ZGODNA, że:

Choć europejskie systemy edukacyjne w wielu aspektach się różnią, łączy je wspólna potrzeba przyciągnięcia do zawodu i zatrzymania w nim nauczycieli i kadry kierowniczej o jak najlepszych kwalifikacjach, którzy pomogą uzyskać jak najlepsze efekty edukacyjne. Należy więc z dużą troską i uwagą określać pożądany profil przyszłych nauczycieli i przyszłej kadry kierowniczej szkół, wybierać ich i przygotowywać do wypełniania zadań.

Programy edukowania nauczycieli powinny cechować się wysoką jakością, być oparte na faktach i dostosowane do zapotrzebowania. Osoby odpowiedzialne za szkolenie nauczycieli – a w szczególności za szkolenie osób kształcących nauczycieli – powinny dysponować dużą wiedzą akademicką oraz posiadać rzetelne doświadczenie w nauczaniu i kompetencje potrzebne, by skutecznie nauczać. Należy także poczynić starania, aby instytucje edukujące nauczycieli skutecznie współpracowały z jednej strony z osobami prowadzącymi badania pedagogiczne w innych instytucjach szkolnictwa wyższego, a z drugiej strony – z kadrą kierowniczą szkół.

3.	Ponieważ oczekiwania wobec nauczycieli rosną, a ich zadania stają się coraz bardziej skomplikowane, muszą oni w trakcie kariery zawodowej, a zwłaszcza na jej początku, mieć dostęp do skutecznego wsparcia osobistego i zawodowego.

Z uwagi na szybko zachodzące w świecie zmiany oraz na koncepcję uczenia się przez całe życie kształcenie i rozwój nauczycieli powinny być spójnym, ciągłym procesem: od kształcenia (z istotnym elementem praktycznym), przez staż, po doskonalenie zawodowe. Należy przede wszystkim zadbać o to, by:

a)	wszyscy początkujący nauczyciele w pierwszych latach kariery zawodowej uzyskiwali dostateczne i skuteczne wsparcie i doradztwo;

b)	propagowane było podejście refleksyjne, to znaczy by zarówno początkujący, jak i bardziej doświadczeni nauczyciele byli zachęcani do stałego indywidualnego i wspólnego weryfikowania swojej pracy;

c)	wszyscy nauczyciele regularnie uzyskiwali opinie o swoich osiągnięciach oraz pomoc w ustalaniu potrzeb z zakresu doskonalenia zawodowego i w planowaniu ich zaspokajania;

d)	w świetle wspomnianych opinii oferowano nauczycielom praktykom dostateczne możliwości uaktualniania, rozwijania i poszerzania kompetencji w trakcie kariery zawodowej, by zachęcano ich do takich działań i umożliwiano im je;

e)	programy doskonalenia zawodowego nauczycieli były odpowiednie, dostosowane do potrzeb, ściśle związane z praktyką i dobre jakościowo;

f)	nauczyciele i kadra kierownicza szkół byli zachęcani do korzystania z możliwości uczestnictwa w programach wymian i mobilności oraz w sieciach współpracy zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym oraz by mogli z tych możliwości korzystać;

nauczyciele i kadra kierownicza szkół byli zachęcani do uczestnictwa w szkoleniu i doskonaleniu zawodowym na zaawansowanym poziomie, do włączania się w badania pedagogiczne oraz do korzystania z możliwości rozwijania wiedzy o innych sektorach zawodowych, a także by mogli z tych możliwości korzystać.

Ponieważ kadra kierownicza szkół ma znaczny wpływ na ogólne warunki uczenia się, w tym na motywację, postawę i osiągnięcia pracowników, praktykę nauczycielską oraz nastawienie i aspiracje zarówno uczniów, jak i rodziców, należy dopilnować, by miała dostateczne możliwości rozwijania i podtrzymywania skutecznych umiejętności kierowniczych. A ponieważ zadania, z którymi wiąże się kierowanie wspólnotami edukacyjnymi, są w całej Europie podobne, przydatne dla kadry kierowniczej mogłoby być również wspólne uczenie się z partnerami z innych państw członkowskich, zwłaszcza wymiana doświadczeń i sprawdzonych rozwiązań, oraz możliwość doskonalenia zawodowego w innych krajach,

ZWRACA SIĘ DO PAŃSTW CZŁONKOWSKICH, BY:

1.	Podjęły dalsze działania sprawiające, że do zawodu nauczyciela trafiać będą i pozostawać w nim osoby o jak najlepszych kwalifikacjach oraz że nauczyciele będą uzyskiwać dostateczne przygotowanie i wsparcie pomagające im skutecznie wypełniać obowiązki.

2.	Dokonały stosownych ustaleń przewidujących, że każdy początkujący nauczyciel w pierwszych latach kariery zawodowej będzie uczestniczył w programie stażowym obejmującym wsparcie zawodowe i osobiste.

Przewidziały regularną weryfikację indywidualnych nauczycielskich potrzeb z zakresu doskonalenia zawodowego – określanych na podstawie samooceny i/lub oceny zewnętrznej – oraz stwarzały dostatecznie dużo możliwości doskonalenia zawodowego zaspokajającego te potrzeby, a w konsekwencji mającego pozytywny wpływ na wyniki uczniów.

4.	Aktywnie propagowały możliwość uczestnictwa w programach wymian i mobilności zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym oraz wspierały uczestnictwo w takich programach – w celu znacznego zwiększenia odsetka nauczycieli i kadry kierowniczej szkół w nich uczestniczących.

5.	Zweryfikowały zadania kadry kierowniczej szkół oraz sposoby zapewniania jej wsparcia – z myślą zwłaszcza o tym, by zmniejszyć obciążenia administracyjne na niej spoczywające i pozwolić jej skupić się na kształtowaniu ogólnych warunków nauczania i uczenia się i na dbaniu o lepsze wyniki nauczania.

6.	Zadbały o wysokiej jakości ofertę rozwijania wiedzy, umiejętności i postaw skierowaną do przyszłych i obecnych nauczycieli oraz o ofertę rozwijania – na przykład za pomocą specjalnych programów – wiedzy, umiejętności i postaw potrzebnych do skutecznego kierowania szkołami,

ZWRACA SIĘ DO KOMISJI, BY:

Pogłębiała i wspierała europejską współpracę polityczną w dziedzinie kształcenia i doskonalenia zawodowego nauczycieli oraz kierowania szkołami, a zwłaszcza stworzyła fora i możliwości partnerskiego uczenia się, dzięki którym osoby odpowiedzialne za kształtowanie polityki i nauczyciele będą mogli wymieniać się informacjami, doświadczeniami i wiedzą fachową.

2.	Udzielała osobom odpowiedzialnym za kształtowanie polityki praktycznych informacji o tworzeniu usystematyzowanych programów stażowych dla wszystkich początkujących nauczycieli, wraz z przykładami działań, które można podjąć w celu realizacji lub ulepszenia takich programów.

3.	Propagowała i wspierała większe uczestnictwo nauczycieli, kadry kierowniczej szkół oraz osób kształcących nauczycieli w transnarodowych programach mobilności oraz w partnerstwach i projektach realizowanych w ramach programów wspólnotowych, zwłaszcza programu „Uczenie się przez całe życie”.

4.	Przygotowała analizę na temat tego, w jaki sposób w państwach członkowskich wybiera się, zatrudnia i szkoli osoby kształcące nauczycieli.

5.	Przygotowała kompendium kompetencji nauczycielskich w państwach członkowskich wraz z działaniami z zakresu partnerskiego uczenia się w tej dziedzinie.

6.	Wspierała dalszy rozwój bazy wiedzy o zawodzie nauczyciela i przedstawiciela kadry kierowniczej szkół m.in. poprzez współpracę z organizacjami międzynarodowymi.

Przy najbliższej możliwej okazji poinformowała Radę, korzystając z istniejących mechanizmów sprawozdawczych, o działaniach podjętych przez państwa członkowskie, także w ramach współpracy europejskiej, w następstwie konkluzji Rady z listopada 2007 roku na temat poprawy jakości kształcenia nauczycieli oraz konkluzji Rady z listopada 2008 roku w sprawie programu europejskiej współpracy w dziedzinie szkolnictwa w zakresie, w jakim konkluzje te dotyczą doskonalenia zawodowego nauczycieli i kadry kierowniczej szkół.

(1) Poprawa jakości kształcenia i szkolenia nauczycieli i szkoleniowców – SN 100/1/00 REV 1.

(2) Dz.U. C 142 z 14.6.2002.

(3) Dz.U. C 163 z 9.7.2002.

(4) Dok. 6905/04.

(5) Załączniki I i II do dok. 12414/07 ADD 1.

(6) Dz.U. C 79 z 1.4.2006.

(7) Dz.U. C 298 z 8.12.2006.

(8) Dz.U. L 327 z 24.11.2006.

(9) Dz.U. L 394 z 30.12.2006.

(10) Dz.U. C 311 z 21.12.2007.

(11) Dz.U. C 320 z 16.12.2008.

(12) Dz.U. C 119 z 28.5.2009.

(13) Dz.U. C 300 z 12.12.2007.

(14) Dz.U. C 319 z 13.12.2008.

(15) Na użytek niniejszych konkluzji termin „nauczyciel” oznacza osobę, która – zgodnie z ustawodawstwem i praktyką państwa członkowskiego – posiada status nauczyciela (lub status równorzędny). Termin ten obejmuje również nauczycieli i szkoleniowców odpowiadających za szczególny obszar: kształcenie i szkolenie zawodowe, nie obejmuje jednak osób zatrudnionych poza formalnym systemem kształcenia i szkolenia, ponieważ ich zadania mają inny charakter i kontekst.

(16) Terminu „staż” używa się w niniejszym tekście na określenie dowolnego usystematyzowanego programu wsparcia udzielanego początkującym nauczycielom, gdy zakończą oficjalny program kształcenia i rozpoczynają pierwszą pracę w szkole.

12.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 302/10

Konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie innowacyjnych zachęt do opracowywania skutecznych antybiotyków

2009/C 302/05

Uwaga: W niniejszym dokumencie termin „antybiotyki” obejmuje zarówno produkty lecznicze, syntetyczne lub naturalne, stosowane do zwalczania lub powstrzymywania rozwoju bakterii, jak i środki, w których stosuje się alternatywne mechanizmy działania, np. wpływ na zjadliwość bakterii. W związku z tym należy również uwzględnić alternatywne sposoby profilaktyki i kontroli zakażeń.

1.	PRZYWOŁUJE Wspólnotową strategię przeciwko oporności drobnoustrojów (COM(2001) 0333).

2.	PRZYWOŁUJE zalecenie Rady z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie racjonalnego stosowania leków przeciwdrobnoustrojowych w leczeniu ludzi (1).

3.	PRZYWOŁUJE konkluzje Rady w sprawie oporności na antybiotyki z dnia 10 czerwca 2008 r. (2)

4.	PRZYWOŁUJE zalecenie Rady z dnia 9 czerwca 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (3).

5.	PRZYWOŁUJE raport WHO z roku 2004 „Leki priorytetowe dla Europy i dla świata” (4).

6.	PRZYWOŁUJE wspólne sprawozdanie techniczne ECDC/EMEA z roku 2009 „Zagrożenie drobnoustrojami: czas na działanie” dotyczące luki między występującymi w UE drobnoustrojami wielolekoopornymi a opracowywaniem nowych środków przeciwdrobnoustrojowych (5).

UZNAJE, że rozprzestrzenianie się oporności na antybiotyki stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zdrowia publicznego na całym świecie i wymaga dzialania na wszystkich szczeblach. Na świecie szybko wzrasta obciążenie chorobami wywoływanymi przez bakterie oporne na antybiotyki, które nie mogą być skutecznie zwalczane produktami leczniczymi pierwszego, a nawet drugiego rzutu.

8.	UZNAJE, że oporność na antybiotyki może być ostateczną konsekwencją kilku nieprawidłowości występujących w systemie opieki zdrowotnej i w hodowli zwierzęcej, między innymi związanych z zapobieganiem infekcjom, postępowaniem z nimi i ich leczeniem.

UZNAJE, że dostęp do skutecznych i racjonalnie stosowanych antybiotyków ma kluczowe znaczenie dla zagwarantowania wysokiego poziomu zdrowia publicznego i skutecznej opieki zdrowotnej zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się. Bez dostępu do skutecznych antybiotyków pospolite choroby zakaźne mogą ponownie stać się śmiertelnym zagrożeniem, zaś wiele procedur medycznych i terapeutycznych, takich jak leczenie raka i przeszczepy, będzie niosło ze sobą wysokie ryzyko.

10.

UZNAJE, że potrzebny jest szeroki wachlarz środków, które zagwarantują, że dostępne obecnie antybiotyki jak najdłużej zachowają skuteczność; środkami takimi są m.in. skuteczne szczepionki zapobiegające infekcjom, nowe metody diagnostyczne i podniesienie świadomości zarówno wśród ogółu społeczeństwa, jak i osób związanych zawodowo z opieką zdrowotną lub weterynaryjną na temat znaczenia, jakie racjonalne stosowanie antybiotyków ma w przypadku zapobiegania rozprzestrzenianiu się oporności na antybiotyki zarówno u ludzi, jak i u zwierząt.

11.

UZNAJE, że wspierane odpowiednimi zasobami profilaktyka i kontrola oporności na antybiotyki oraz zakażeń związanych z opieką zdrowotną stanowią optymalną pod względem kosztów strategię, która przyczynia się do ogólnej stabilności finansowej systemów opieki zdrowotnej oraz gwarantują ciągłą poprawę jakości opieki i bezpieczeństwa pacjentów.

12.

UZNAJE, że nastąpił znaczny spadek w dziedzinie badań i opracowywania nowych skutecznych antybiotyków, przez co prawdopodobnie w ciągu najbliższych 5–10 lat nie powstanie odpowiednio wiele nowych możliwości terapeutycznych, aby zaspokoić potrzeby medyczne. Istnieje zatem pilna potrzeba stworzenia zachęt do badań i opracowywania nowych antybiotyków, zwłaszcza w obszarach, w których potrzeby są największe.

13.

Z ZADOWOLENIEM przyjmuje wyniki konferencji w sprawie innowacyjnych zachęt do opracowywania skutecznych środków przeciwdrobnoustrojowych, która odbyła się w dniu 17 września 2009 r. w Sztokholmie i której wyniki stanowią cenny wkład do dalszych działań w zakresie promowania badań i opracowywania nowych skutecznych produktów leczniczych i metod zwalczania drobnoustrojów.

14. WZYWA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE do:

—	opracowywania i wdrażania strategii, które zagwarantują podniesienie wśród ogółu społeczeństwa i osób związanych zawodowo ze służbą zdrowia świadomości zagrożeń wynikających z oporności na antybiotyki oraz środków dostępnych w walce z tym problemem,

—

zagwarantowania opracowania i stosowania zintegrowanych strategii, które pozwolą ograniczyć skutki występowania i rozprzestrzeniania się oporności na antybiotyki oraz zakażeń związanych z opieką zdrowotną i ich konsekwencji, zachęcić zakłady opieki zdrowotnej do stworzenia odpowiednich struktur oraz zagwarantowania skutecznej koordynacji programów w zakresie diagnostyki, gospodarowania antybiotykami i kontroli zakażeń,

—

przeglądu i rozważenia możliwości wzmocnienia zachęt do prowadzenia badań i opracowywania nowych skutecznych antybiotyków zarówno w sektorze naukowym, jak i w całym sektorze farmaceutycznym, z uwzględnieniem sytuacji małych i średnich przedsiębiorstw. Wspomniane opcje i metody mogą obejmować opłacalne mechanizmy typu „push” pozwalające wyeliminować utrudnienia i blokady na wczesnych etapach badań i opracowywania nowych antybiotyków, a także mechanizmy typu „pull”, które będą promowały skuteczne wprowadzanie nowych produktów.

15. WZYWA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I KOMISJĘ do:

—

wspierania wspólnego korzystania z infrastruktur badawczych, rekrutacji badaczy, stymulowania i wspierania globalnej współpracy w zakresie badań, zwiększania zakresu upowszechniania wyników badań i wiedzy za pośrednictwem struktur wymiany informacji oraz rozważenia istniejących i nowych instrumentów finansowych,

—

zbadania sposobów dalszego promowania partnerstw publiczno-prywatnych między przemysłem, środowiskiem naukowym, organizacjami typu non-profit a systemem opieki zdrowotnej, aby ułatwiać badania nad nowymi antybiotykami, strategiami wykorzystania dostępnych obecnie antybiotyków oraz nad metodami diagnostycznymi,

—

na podstawie ram prawnych określających warunki udzielania pozwoleń na dopuszczenie leków do obrotu – ułatwiania opracowywania nowych antybiotyków, na które istnieje szczególne zapotrzebowanie medyczne, a w przypadku gdy z obiektywnych przyczyn wnioskodawca może przedłożyć jedynie ograniczone dane kliniczne – pełnego wykorzystywania dodatkowych środków oceny bezpieczeństwa i skuteczności, takich jak stosowanie narzędzi oceny przedklinicznej oraz analiza danych farmakokinetycznych,

—

zidentyfikowania – poprzez systematyczne udzielanie doradztwa naukowego przy wsparciu EMEA i właściwych organów krajowych – odpowiednich instrumentów regulacyjnych, które ułatwią szybkie udzielenie zezwolenia na dopuszczenie do obrotu nowych antybiotyków, na które istnieje szczególne zapotrzebowanie medyczne, w tym strategii odpowiedniego nadzoru porejestracyjnego ze szczególnym naciskiem na kwestie bezpieczeństwa, w tym monitorowanie oporności na antybiotyki,

—	przeanalizowania, w jaki sposób utrzymać skuteczne antybiotyki na rynku,

—	zagwarantowania profilaktyki infekcji związanych ze służbą zdrowia oraz innych infekcji, jak również racjonalnego stosowania istniejących i nowych leków, przy jednoczesnym ułatwianiu opracowywania nowych skutecznych antybiotyków,

—	zapewnienia właściwej koordynacji działań różnych zainteresowanych podmiotów reprezentujących wszystkie odpowiednie sektory, takie jak sektory zdrowia, finansów, gospodarki, prawa i badań.

16. WZYWA KOMISJĘ do:

—

przygotowania w ciągu 24 miesięcy kompleksowego planu działań wraz z konkretnymi wnioskami dotyczącymi zachęt do opracowywania nowych skutecznych antybiotyków, w tym sposobów zapewniających ich racjonalne stosowanie; oraz do zagwarantowania, że we wnioskach tych zostanie uwzględniony ich wpływ ekonomiczny na stabilność finansową systemów opieki zdrowotnej,

—

rozważenia wykorzystania przy stymulacji opracowywania nowych antybiotyków, na które istnieje szczególne zapotrzebowanie medyczne, doświadczeń dotyczących odpowiednich procedur, które zostały już zebrane w przypadku dotychczasowego szczegółowego prawodawstwa UE w zakresie leków sierocych, leków do stosowania w pediatrii oraz terapii zaawansowanych,

—

monitorowania i regularnego przedstawiania Radzie sprawozdań na temat zapotrzebowania w dziedzinie zdrowia publicznego na nowe antybiotyki ze względu na powstawanie oporności na antybiotyki, na temat charakterystyki nowych opornych patogenów oraz będących w opracowaniu nowych produktów leczniczych z kategorii antybiotyków i innych metod leczenia i profilaktyki chorób zakaźnych, jak również do proponowania, w odpowiednich przypadkach, dalszych działań.

(1) Dz.U. L 34 z 5.2.2002, s. 13

(2) Dok. 9637/08.

(3) Dz.U. C 151 z 3.7.2009, s. 1.

(4) http://whqlibdoc.who.int/hq/2004/WHO_EDM_PAR_2004.7.pdf

(5) http://www.nelm.nhs.uk/en/NeLM-Area/News/2009-September/17/ECDCEMEA-joint-technical-report-The-bacterial-challengetime-to-react/

12.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 302/12

Konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie bezpiecznej i skutecznej opieki zdrowotnej dzięki e-zdrowiu

2009/C 302/06

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

PRZYPOMINA, że w art. 152 Traktatu stwierdza się, że przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Wspólnoty zapewnia się wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego oraz że Wspólnota zachęca do współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinach określonych w tym artykule oraz, jeśli to konieczne, wspiera ich działania. Każde działanie na szczeblu wspólnotowym w pełni szanuje odpowiedzialność państw członkowskich za organizację i świadczenie opieki zdrowotnej.

PRZYPOMINA, że jednym z celów wspólnotowej strategii na rzecz zdrowia (2008–2013) (1) jest wspieranie dynamicznych systemów opieki zdrowotnej i nowych technologii, uznając, że nowe technologie mogą poprawić profilaktykę, diagnostykę i leczenie chorób, korzystnie wpłynąć na bezpieczeństwo pacjentów i poprawić koordynację systemów zdrowotnych, wykorzystanie zasobów tych systemów i ich trwałość.

PRZYPOMINA, że przedstawiciele państw członkowskich Unii Europejskiej podczas konferencji ministerialnej poświęconej e-zdrowiu, która odbyła się w Pradze (2) w 2009 roku wydali w dniu 20 lutego 2009 r. deklarację, w której uznano korzyści, jakie e-zdrowie może mieć dla stworzenia bezpieczniejszego i skuteczniejszego sektora zdrowia, wezwano do działania w tworzeniu obszaru e-zdrowia dla obywateli europejskich oraz rozpoczęcia procesu skoordynowanego działania i zarządzania w dziedzinie e-zdrowia.

PRZYPOMINA inicjatywy Unii Europejskiej dotyczące e-zdrowia, w tym:

a)	e-zdrowie – poprawa opieki zdrowotnej dla obywateli UE: plan działania dla europejskiego obszaru e-zdrowia (3);

b)	konkluzje Rady na temat e-zdrowia (4) z dnia 27 maja 2004 r.;

c)	komunikat Komisji w sprawie inicjatywy rynków pionierskich dla Europy (5) ze szczególnym naciskiem na konieczność usunięcia przeszkód w postaci fragmentacji rynku oraz braku interoperacyjności między systemami e-zdrowia, tak aby przyspieszyć rozwój rynku;

d)	zalecenie Komisji w sprawie transgranicznej interoperacyjności systemów elektronicznych kart zdrowia (6);

e)	komunikat Komisji w sprawie korzyści telemedycyny dla pacjentów, systemów opieki zdrowotnej i gospodarki (7).

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE niedawną współpracę między wieloma państwami członkowskimi:

w prowadzonym na dużą skalę projekcie pilotażowym epSOS (8), którego celem jest rozwój transgranicznej interoperacyjności skróconych elektronicznych kart zdrowia i e-recept, oraz w sieci tematycznej Calliope (9), której celem jest opracowanie programu interoperacyjności e-zdrowia w Europie i osiągnięcie konsensusu niezbędnego do jej realizacji;

b)	w bieżącej współpracy w dziedzinie normalizacji e-zdrowia w odpowiedzi na wydany przez Komisję Europejską mandat 403 dla e-zdrowia (10).

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJE przygotowane przez prezydencję szwedzką sprawozdanie „E-zdrowie dla zdrowszej Europy” (11) przedstawione na nieformalnym posiedzeniu ministrów zdrowia w Jönköping w dniach 6–7 lipca 2009 r., w którym to sprawozdaniu podano przykład, w jaki sposób poprzez inwestycje w e-zdrowie można realizować cele polityczne w zakresie opieki zdrowotnej.

UZNAJE, że e-zdrowie ma istotne znaczenie jako narzędzie poprawy jakości usług zdrowotnych i bezpieczeństwa pacjentów, modernizacji krajowych systemów opieki zdrowotnej, poprawy ich skuteczności oraz lepszego udostępnienia ich wszystkim i lepszego ich dostosowania do spełniania indywidualnych potrzeb pacjentów i osób związanych zawodowo ze służbą zdrowia, a także sprostania wyzwaniom starzejącego się społeczeństwa.

8.	UZNAJE, że istnieje potrzeba dalszego zagwarantowania przywództwa politycznego i włączenia e-zdrowia do polityki zdrowotnej w taki sposób, aby możliwe było opracowywanie usług e-zdrowia w odpowiedzi na potrzeby sektora zdrowia publicznego.

WZYWA państwa członkowskie do opracowania i realizacji inicjatyw, które mają na celu uruchomienie i wykorzystanie usług e-zdrowia, a w szczególności do:

politycznego i strategicznego uznania e-zdrowia za jeden z głównych instrumentów służących poprawie jakości opieki zdrowotnej, dostępu do niej i jej bezpieczeństwa poprzez:

a)	umieszczenie e-zdrowia w kontekście programów reformy opieki zdrowotnej i rozważenie utworzenia specjalnych mechanizmów zachęt finansowych do uruchomienia tych programów;

b)	rozwiązania w skoordynowany sposób problemu barier uniemożliwiających uruchomienie usług e-zdrowia;

budowania zaufania do usług e-zdrowia i przyczyniania się do ich akceptacji poprzez:

a)	stosowanie najwyższych standardów w zakresie bezpieczeństwa pacjentów, ochrony ich danych i prywatności;

b)	promowanie świadomości tych usług, zaufania do nich i ich akceptacji w organach opieki zdrowotnej oraz wśród osób związanych zawodowo ze służbą zdrowia, pacjentów i ich krewnych;

c)	zagwarantowanie zarówno pacjentom, jak i osobom zawodowo związanym ze służbą zdrowia odpowiedniej oceny ich potrzeb i działań szkoleniowych;

osiągnięcia jasności prawa i zagwarantowania ochrony danych dotyczących zdrowia poprzez:

a)	analizę obecnych przepisów dotyczących udzielania licencji, akredytacji i uregulowań w zakresie usług e-zdrowia oraz udzielanie porad na temat możliwych udoskonaleń;

b)	analizę obecnych praktyk w zakresie identyfikacji i uwierzytelniania pracowników służby zdrowia, którzy mają dostęp do danych osobowych dotyczących zdrowia i wykorzystują te dane;

rozstrzygnięcie kwestii ograniczeń prawnych w przypadku bezpiecznej transgranicznej wymiany danych medycznych z poszanowaniem konieczności ochrony danych na temat zdrowia i nienaruszalności osobistej pacjenta, a co za tym idzie prawa pacjentów do wyrażenia zgody na wykorzystanie danych na temat ich zdrowia;

rozwiązania problemów technicznych i ułatwienia rozwoju rynku poprzez:

a)	dopilnowanie, by w krajowych, regionalnych i lokalnych strategiach na rzecz zdrowia i planach inwestycyjnych uwzględniono cel osiągnięcia ponadorganizacyjnej i transgranicznej interoperacyjności usług e-zdrowia;

b)	zagwarantowanie, że zostaną przyjęte i będą stosowane wspólna terminologia medyczna i normy techniczne, w szczególności w przypadku danych medycznych, które podlegają wymianie między państwami członkowskimi;

c)	wykorzystanie – przy pełnym poszanowaniu istniejącego prawodawstwa – zamówień publicznych jako wsparcia dla uruchamiania interoperacyjnych usług e-zdrowia.

10.

WZYWA Komisję, by:

1)	zaktualizowała europejski plan działania na rzecz e-zdrowia;

2)	przygotowała sprawozdanie na temat rozwoju sytuacji w dziedzinie istniejących polityk i działań UE w zakresie zarządzania identyfikacją elektroniczną w powiązanych obszarach, aby skorzystać z potencjalnych synergii;

3)	przeprowadziła – w odpowiednich odstępach czasowych i w oparciu o wiedzę zgromadzoną na szczeblu UE i na szczeblu krajowym – ocenę korzyści zdrowotnych i opłacalności stosowania różnych usług e-zdrowia.

11.

WZYWA państwa członkowskie i Komisję, by:

wykorzystały sprzyjające warunki polityczne wynikające z nieformalnych posiedzeń szefów rządów i ich odpowiedników w celu rozwoju – we współpracy z Komisją i poprzez najskuteczniejszy i najodpowiedniejszy prowadzony na wysokim szczeblu przez dane państwo członkowskie mechanizm – zarządzania bieżącymi działaniami w dziedzinie e-zdrowia oraz ich koordynacji i konsolidacji, dalszego urzeczywistniania e-zdrowia i faktycznego wykorzystania interoperacyjnych usług e-zdrowia w ramach krajowych systemów opieki zdrowotnej i między nimi;

zagwarantowały, że głównymi celami tego mechanizmu będą:

a)	stworzenie i koordynacja grup, projektów i instytucji na szczeblu UE;

b)	promowanie zgodności e-zdrowia ze strategiami i potrzebami zdrowotnymi na szczeblu UE i na szczeblach krajowych dzięki bezpośredniemu zaangażowaniu krajowych organów właściwych do spraw zdrowia;

c)	rozpowszechnianie wynikających z badań na szczeblu krajowym i wspólnotowym dowodów naukowych na opłacalność i korzyści społeczno-gospodarcze płynące z e-zdrowia;

d)	składanie na odpowiednich posiedzeniach Rady systematycznych sprawozdań z jego funkcjonowania;

stosowały ten mechanizm w szczególności w następujących obszarach:

a)	wspólne działania dotyczące wspólnych zagadnień i wyzwań związanych z urzeczywistnianiem usług e-zdrowia z myślą o osiąganiu celów dotyczących zdrowia;

b)	pomoc państwom członkowskim poprzez opracowanie programu obejmującego wsparcie dla decyzji i wytyczne w zakresie urzeczywistnienia, akceptacji i stosowania usług e-zdrowia;

c)	wspólne działanie z zainteresowanymi podmiotami, zwłaszcza z pacjentami i osobami związanymi zawodowo ze służbą zdrowia, aby zagwarantować, że narzędzia i usługi e-zdrowia będą odzwierciedlały potrzeby kliniczne i ogólne cele systemu opieki zdrowotnej.

(1) Biała księga – Razem na rzecz zdrowia: Strategiczne podejście dla UE na lata 2008–2013 (COM(2007) 630).

(2) http://www.ehealth2009.cz/Pages/108-Prague-Declaration.html

(3) COM(2004) 356.

(4) Dok. 9628/04.

(5) COM(2007) 860.

(6) COM(2008) 3282.

(7) COM(2008) 689.

(8) Projekt Smart Open Services for European Patients – współfinansowany przez KE w ramach programu wspierania technologii teleinformatycznych (ICT PSP) stanowiącego część programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP): http://www.epsos.eu

(9) Wezwanie do interoperacyjności, finansowane przez KE w ramach programu wspierania technologii teleinformatycznych stanowiącego część programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji: http://www.calliope-network.eu

(10) eHealth Interoperability Standards Mandate (M/403): http://www.ehealth-interop.nen.nl

(11) eHealth for a Healthier Europe – opportunities for a better use of healthcare resources (E-zdrowie dla zdrowszej Europy – możliwości lepszego wykorzystania zasobów opieki zdrowotnej) http://www.se2009.eu

12.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 302/15

Konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie alkoholu i zdrowia

2009/C 302/07

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

1. PRZYPOMINA:

—	o art. 152 Traktatu WE, który stanowi, że przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Wspólnoty wszystkie instytucje Wspólnoty zapewniają wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego i że polityki krajowe mają być uzupełniane przez działania na szczeblu Wspólnoty,

—	o komunikacie Komisji w sprawie strategii na rzecz zdrowia we Wspólnocie Europejskiej (1),

—

o zaleceniu Rady dotyczącym spożywania alkoholu przez młodych ludzi (2), w którym zwrócono się do Komisji, by ta we współpracy z państwami członkowskimi zajęła się kwestiami poruszonymi we wspomnianym zaleceniu – m.in. rozwijaniem na szczeblu krajowym i europejskim kompleksowych polityk promocji zdrowia odnoszących się do alkoholu – w pełni wykorzystując do tego celu wszystkie polityki wspólnotowe,

—	o konkluzjach Rady z dnia 5 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnotowej strategii prowadzącej do ograniczania szkodliwych skutków spożywania alkoholu (3), przywołane w konkluzjach Rady w roku 2004 (4),

—

o poparciu Rady (5) dla komunikatu Komisji w sprawie strategii UE w zakresie wspierania państw członkowskich w ograniczaniu szkodliwych skutków spożywania alkoholu (6) w tym dla wymienionych w nim priorytetowych obszarów i działań oraz o wezwaniu, by począwszy od roku 2008 Komisja składała regularne sprawozdania na temat postępów osiągniętych na szczeblu UE i na szczeblu krajowym,

—

że Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie stwierdzał, że zdrowie publiczne jest jednym z najważniejszych interesów chronionych na mocy art. 30 Traktatu oraz że do państw członkowskich należy – w granicach ustanowionych przez Traktat – podejmowanie decyzji w sprawie poziomu ochrony zdrowia, którą pragną one zapewnić za pośrednictwem polityk krajowych i przepisów prawa (7),

—

o Europejskiej deklaracji WHO w sprawie alkoholu, przyjętej przez wszystkie państwa członkowskie w 1995 r., a w szczególności zasadzie etycznej, że wszystkie dzieci, młodzież i młodzi ludzie mają prawo do wzrastania w środowisku chronionym przed negatywnymi skutkami picia alkoholu i – w miarę możliwości – przed promocją napojów alkoholowych,

—

o pracach prowadzonych w związku z rezolucją Światowego Zgromadzenia Zdrowia dotyczącą „Strategii ograniczania szkodliwego spożycia alkoholu” (WHA61.4); w rezolucji tej zwrócono się do Dyrektora Generalnego Światowej Organizacji Zdrowia o przygotowanie projektu globalnej strategii ograniczania szkodliwego spożycia alkoholu, która zostanie włączona do dokumentacji na 126. posiedzenie Rady Wykonawczej przewidziane na styczeń 2010 roku.

2. POWTARZA, ŻE:

—	główna odpowiedzialność za krajową politykę alkoholową spoczywa na państwach członkowskich oraz że Komisja, za pomocą strategii alkoholowej UE, może dodatkowo wspierać i uzupełniać krajowe polityki w dziedzinie zdrowia publicznego,

—	spożywanie alkoholu w sposób szkodliwy i ryzykowny jest w UE trzecim w kolejności najistotniejszym czynnikiem ryzyka pogorszenia stanu zdrowia i przedwczesnej śmierci, tuż za paleniem tytoniu i nadciśnieniem (8),

—	wiele polityk Wspólnoty ma potencjalny – korzystny lub niekorzystny – wpływ na zdrowie i kondycję oraz podkreśla, że przy podejmowaniu decyzji we wszystkich sektorach polityki należy rozważyć, jaki wpływ będą one miały na zdrowie,

3. UWAGI

—

poziom szkód spowodowanych na drogach i w miejscach pracy przez spożycie alkoholu – zwłaszcza wśród osób najbardziej narażonych – jest w państwach członkowskich nadal wysoki i że szacuje się, iż 15 % dorosłej populacji UE regularnie spożywa alkohol w szkodliwych ilościach; że szkodliwe skutki spożycia alkoholu odczuwa 5–9 mln dzieci w rodzinach w UE; że alkohol spożywany w sposób szkodliwy i ryzykowny jest czynnikiem powodującym około 16 % przypadków przemocy wobec dzieci i ich zaniedbywania; szacuje się także, że szkodliwe i ryzykowne spożycie alkoholu jest co roku przyczyną narodzin 60 000 noworodków o niskiej masie urodzeniowej (9) (10),

—

skutki szkodliwego spożywania alkoholu są poważniejsze w młodszych grupach wiekowych obu płci. Ponad 10 % zgonów wśród kobiet i ponad 25 % wśród mężczyzn z grupy wiekowej obejmującej osoby od 15. do 29. roku życia ma związek z ryzykownym spożywaniem alkoholu (11), ponadto szkodliwe spożycie alkoholu wśród dzieci i nastolatków ma także negatywny wpływ na ich wyniki w nauce,

—	zagadnienia związane z alkoholem mają znaczenie dla całej Wspólnoty ze względu na ich transgraniczny charakter oraz negatywny wpływ zarówno na rozwój społeczny i gospodarczy, jak i na zdrowie publiczne,

—	reklama alkoholu, wraz z wpływem innych czynników, takich jak rola rodziny i otoczenia społecznego, jest czynnikiem, który zwiększa prawdopodobieństwo, że dzieci i młodzież sięgną po alkohol, a jeżeli już go spożywają – że będą pić więcej (12),

—

w latach 1996–2004 alkohol stał się w UE bardziej przystępny cenowo (13), a właściwie opracowane krajowe polityki ustalania cen, zwłaszcza w powiązaniu z innymi środkami zapobiegawczymi, mogą mieć wpływ na poziom szkodliwego i ryzykownego spożycia alkoholu i wynikających z tego szkód, w szczególności wśród młodych ludzi (14),

—

przy danej wielkości spożycia alkoholu uboższe populacje mogą doświadczać nieproporcjonalnie wyższego stopnia szkód wynikających ze spożycia alkoholu, co przyczynia się do nierówności w zakresie zdrowia między grupami populacji i do powstawania różnic w dziedzinie zdrowia między państwami członkowskimi (15),

—

osoby starsze (powyżej 60 roku życia) są bardziej narażone na skutki spożywania alkoholu w sposób szkodliwy niż pozostałe osoby dorosłe, a w ciągu ostatnich dziesięciu lat znacznie wzrosła liczba zgonów związanych ze spożyciem alkoholu w tej grupie; w niektórych przypadkach liczba zgonów wzrosła ponad dwukrotnie (16),

—	istnieje związek między szkodliwym spożyciem a chorobami zakaźnymi, takimi jak HIV/AIDS, gruźlica (TB) oraz zdrowiem matek (17),

—	w regionalnych konsultacjach WHO przeprowadzonych w Europie (18) podkreślono, iż za bardzo ważne uznaje się „środki na realizację polityk i leczenie osób, które tego potrzebują”.

4. UWAŻA, ŻE:

—	strategia alkoholowa UE uznaje, że w poszczególnych państwach członkowskich panują różne zwyczaje kulturowe związane ze spożyciem alkoholu i że w związku z tym przyjmowane środki muszą brać pod uwagę wynik krajowych ocen skutków regulacji (19),

—	należy zagwarantować poradnictwo i udzielić wsparcia dzieciom, nastolatkom i młodym ludziom lub rodzinom dotkniętym problemem alkoholowym,

—	w systemach informacyjnych istniejących obecnie w państwach członkowskich UE i na szczeblu UE należy uwzględnić osoby powyżej 60 roku życia,

—	istnieje potrzeba przeanalizowania wzorów zachowań kobiet i mężczyzn reprezentujących różne grupy wiekowe, po to by lepiej dopasować środki profilaktyki antyalkoholowej, aby odpowiednio reagować na różne rodzaje zagrożeń,

—

nierówności w dziedzinie zdrowia wynikające z uwarunkowań społecznych silnie wiążą się między innymi ze spożyciem alkoholu, które może być zarówno przyczyną, jak i skutkiem. Samo szkodliwe spożywanie alkoholu jest znanym czynnikiem ryzyka lub przyczyną niektórych chorób zakaźnych i niezakaźnych i oddziałuje również na zdrowie pracowników.

5. ZACHĘCA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE DO:

—

wdrożenia dobrych praktyk przedstawionych w strategii alkoholowej UE i wykorzystania istniejących dowodów na temat skutecznych środków ograniczania szkód spowodowanych spożyciem alkoholu z uwzględnieniem pięciu wskazanych priorytetowych zagadnień: ochrony młodzieży, dzieci i dzieci nienarodzonych; zmniejszania liczby rannych i zabitych w wypadkach drogowych spowodowanych pod wpływem alkoholu; zapobiegania szkodliwym skutkom spożywania alkoholu wśród dorosłych i ograniczania negatywnego wpływu alkoholu w miejscu pracy; informowania, szkolenia i podnoszenia świadomości na temat wpływu szkodliwego i ryzykownego spożycia alkoholu; oraz opracowania i prowadzenia wspólnej bazy danych na poziomie UE,

—

propagowania podejścia wielosektorowego oraz – w koordynacji z działaniami na szczeblu UE – wzmacniania kompleksowych strategii krajowych lub planów działań dostosowanych do krajowych potrzeb lub do opracowania takich strategii i planów, a także do przedłożenia Komisji – do roku 2011 – sprawozdań na temat rozwoju sytuacji i wyników,

—	wykorzystywania najskuteczniejszych środków, aby zapewnić istnienie i egzekwowanie na szczeblu krajowym solidnych przepisów w dziedzinie polityki alkoholowej,

—

uznania, że wśród instrumentów służących do ograniczania szkód wynikających ze spożycia alkoholu i do oceny wpływu spożycia alkoholu skutecznym narzędziem, zwłaszcza w powiązaniu z innymi środkami zapobiegawczymi, może być polityka ustalania cen – np. przepisy dotyczące promocji typu „happy hours”, specjalne opodatkowanie gotowych koktajli oraz napojów alkoholowych oferowanych gratis,

—

zwrócenia uwagi na kondycję starzejącej się populacji UE, w tym na skutki, jakie – na szczeblu UE – szkodliwe spożycie alkoholu ma dla zdrowego i godnego starzenia się; oraz do wniesienia wkładu w poszerzanie wiedzy wśród osób zawodowo zajmujących się opieką, wśród nieformalnych opiekunów oraz wśród starszych obywateli na temat potencjalnych interakcji między przyjmowanymi lekami a alkoholem.

6. WZYWA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I KOMISJĘ DO:

—

utrzymywania polityki alkoholowej w kontekście zdrowia publicznego wysoko na liście priorytetów do roku 2012, aby budować trwałe i długoterminowe zobowiązania do ograniczenia na szczeblu UE szkód wynikających ze spożycia alkoholu oraz do przeanalizowania priorytetów kolejnej fazy prac Komisji, które mają wspierać państwa członkowskie w ograniczaniu w UE szkód wynikających ze spożycia alkoholu,

—	wzmocnienia identyfikacji, rozpowszechniania i monitorowania skutecznych środków, które mają służyć zminimalizowaniu zdrowotnych i społecznych skutków szkodliwego spożycia alkoholu,

—	wzmocnienia opracowywania i rozpowszechniania opartych na faktach przykładów programów profilaktycznych, które służą ograniczeniu szkód wynikających ze spożywania alkoholu w czasie ciąży oraz z prowadzenia pojazdów pod wpływem alkoholu,

—	uznania ograniczenia nierówności w dziedzinie zdrowia za priorytet polityki oraz uznania potrzeby likwidowania nierówności poprzez działania profilaktyczne o charakterze społecznym i ukierunkowane działania o charakterze antyalkoholowym z uwzględnieniem uwarunkowań społecznych,

—

sprawienia, by przedstawiciele sektora produkcji napojów alkoholowych brali udział w proaktywnych działaniach w zakresie egzekwowania środków prawnych, tak by produkcja, dystrybucja i sprzedaż ich produktów odbywały się w sposób odpowiedzialny, by przyczynić się do ograniczenia szkód wynikających ze spożycia alkoholu. Ponadto wzywa do rozważenia, w jaki sposób poprawić wdrażanie obowiązujących krajowych i europejskich przepisów dotyczących reklamy alkoholu, by w miarę możliwości skutecznie chronić dzieci i młodzież przed ekspozycją na reklamę alkoholu,

—	zagwarantowania, by – w przypadkach gdy istnieją normy i kodeksy postępowania dotyczące samoregulacji – były one opracowywane, wdrażane i monitorowane wspólnie z instytucjami zajmującymi się promocją zdrowia,

—	uwzględnienia w istniejących systemach informacyjnych danych na temat spożycia alkoholu i szkód spowodowanych szkodliwym spożyciem alkoholu wśród osób w wieku powyżej 60 lat,

—	zintensyfikowania badań nad zależnością między szkodliwym spożyciem alkoholu a chorobami zakaźnymi, takimi jak HIV/AIDS i gruźlica,

—	opracowania i wdrożenia procedur wczesnego identyfikowania i szybkiej interwencji w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej, opieki zdrowotnej nad osobami starszymi i w warunkach szkolnych,

—	zachęcania do inicjatyw podnoszących świadomość na temat wpływu szkodliwego spożycia alkoholu na kondycję zdrowotną i społeczną w ramach całościowego podejścia mieszczącego się w pojęciu szkoły promującej zdrowie,

—	rozważenia najlepszych sposobów informowania i edukowania konsumentów, w tym badań nad tym, jak etykiety na napojach alkoholowych mogą pomóc konsumentom w oszacowaniu własnego spożycia czy też informować ich o zagrożeniach dla zdrowia,

—	uwzględnienia niniejszych konkluzji przy opracowywaniu i wspieraniu wdrażania strategii Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego.

7. ZWRACA SIĘ DO KOMISJI, ABY:

—	nadal udzielała państwom członkowskim silnego wsparcia przy opracowywaniu wszechstronnych, skutecznych i zrównoważonych krajowych polityk alkoholowych,

—	podjęła kroki niezbędne do zagwarantowania, że ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych wynikających ze spożycia alkoholu zostanie uwzględnione przy określaniu i wdrażaniu wszystkich istotnych polityk i działań wspólnotowych,

—

rozważyła, w razie konieczności, dalsze kroki, jakie należy podjąć, aby chronić dzieci, nastolatków i młodych ludzi przed szkodliwymi skutkami spożycia alkoholu, w szczególności aby ograniczyć spożycie alkoholu przez nieletnich, upijanie się, ekspozycję na reklamy alkoholu oraz szkody wśród dzieci dorastających w rodzinach z problemem alkoholowym,

—	gromadziła – we współpracy z państwami członkowskimi – wiedzę na temat bieżących transgranicznych problemów w UE wynikających z nielegalnego handlu, transgranicznego marketingu oraz różnic w cenach detalicznych napojów alkoholowych,

—	gromadziła wiedzę na temat skutków spożycia alkoholu w miejscu pracy oraz sposobów rozwiązywania kwestii szkodliwego spożycia alkoholu w szerszych ramach profilaktyki wypadków i chorób oraz promocji zdrowia,

—	najpóźniej w roku 2012 przedłożyła Radzie sprawozdanie na temat postępów i wyników prac Komisji oraz na temat działań zgłoszonych przez państwa członkowskie,

—	po zakończeniu w 2012 roku obowiązywania obecnej strategii, określiła priorytety kolejnej fazy prac Komisji w dziedzinie alkoholu i zdrowia.

(1) 8756/00.

(2) Zalecenie Rady 2001/458/WE z dnia 5 czerwca 2001 r. w sprawie spożywania alkoholu przez ludzi młodych, a zwłaszcza dzieci i młodzież (Dz.U. L 161 z 16.6.2001, s. 38).

(3) Konkluzje Rady z dnia 5 czerwca 2001 r. w sprawie strategii Wspólnoty dotyczącej ograniczenia szkód spowodowanych alkoholem (Dz.U. C 175 z 20.6.2001, s. 1).

(4) Konkluzje Rady z dnia 1 i 2 czerwca 2004 r. w sprawie alkoholu i młodzieży (9881/04).

(5) Konkluzje Rady dotyczące strategii UE w zakresie ograniczania szkodliwych skutków spożywania alkoholu, 30 listopada–1 grudnia 2006 r. (16156/06).

(6) Komunikat Komisji z dnia 24 października 2006 r. (14851/06).

(7) Sprawa Franzen (C-89/95), sprawa Heinonen (C-394/97), sprawa Gourmet (C-405/98), Katalonia (sprawy połączone C-1/90 i C-179/90), Loi Evin (C-262/02 i C-429/02).

(8) Regionalne Biuro WHO na Europę, Alkohol w Europie (2006).

(9) Alkohol w Europie: – z perspektywy zdrowia publicznego, Instytut Badań nad Alkoholem, Zjednoczone Królestwo 2006, na podstawie WHO Global Burden of Disease Study, Rehm i in. 2004 i 2005.

(10) Strategia alkoholowa UE, Komisja Europejska (2006).

(11) Strategia alkoholowa UE, Komisja Europejska (2006) i towarzysząca jej ocena skutków.

(12) Opinia naukowa Grupy Naukowej Europejskiego Forum Alkoholu i Zdrowia (2009) oraz Wpływ reklamy alkoholu i ekspozycji na media na spożycie alkoholu wśród młodzieży:

systematyczny przegląd badań długookresowych (2009).

(13) Źródło: Eurostat, specjalne wyliczenia Rabinovich, L. i in.

(14) Rabinovich, L. i in. (2009) Przystępność cenowa napojów alkoholowych w UE: zrozumienie zależności między przystępnością cenową alkoholu, jego spożyciem a wynikającymi z niego szkodami.

(15) Komisja WHO ds. Uwarunkowań Społecznych i Alkoholu: Równość i uwarunkowania społeczne, dokument informacyjny WHO na światowe posiedzenie ekspertów w dziedzinie alkoholu, zdrowia i rozwoju społecznego, dnia 23 września 2009 r. http://www.who.int/social_determinants/final_report/en/index.html

(16) Mats H et al., Alcohol consumption among elderly European Union citizens (Spożycie alkoholu wśród starszych obywateli Unii Europejskiej) (2009).

(17) J Rehm et al., Alcohol, Social Development and Infectious Disease (Alkohol, rozwój społeczny a choroby zakaźne) (2009).

(18) Regionalne konsultacje WHO w Kopenhadze w dniach 20–23 kwietnia 2009 r. http://www.who.int/substance_abuse/activities/globalstrategy/en/index.html

(19) Komunikat Komisji z dnia 24 października 2006 r. (14851/06, s. 4).

12.12.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 302/19

Kursy walutowe euro (1)

11 grudnia 2009 r.

2009/C 302/08

1 euro =

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,4757
JPY	Jen	131,13
DKK	Korona duńska	7,4420
GBP	Funt szterling	0,90515
SEK	Korona szwedzka	10,4490
CHF	Frank szwajcarski	1,5125
ISK	Korona islandzka
NOK	Korona norweska	8,4435
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,727
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	273,12
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7068
PLN	Złoty polski	4,1457
RON	Lej rumuński	4,2568
TRY	Lir turecki	2,2058
AUD	Dolar australijski	1,6076
CAD	Dolar kanadyjski	1,5481
HKD	Dolar hong kong	11,4373
NZD	Dolar nowozelandzki	2,0274
SGD	Dolar singapurski	2,0495
KRW	Won	1 718,14
ZAR	Rand	11,0255
CNY	Yuan renminbi	10,0755
HRK	Kuna chorwacka	7,2810
IDR	Rupia indonezyjska	13 936,05
MYR	Ringgit malezyjski	5,0166
PHP	Peso filipińskie	68,082
RUB	Rubel rosyjski	44,3730
THB	Bat tajlandzki	48,868
BRL	Real	2,5846
MXN	Peso meksykańskie	19,0144
INR	Rupia indyjska	68,7100

(1) Źródło: referencyjny kurs wymiany walut opublikowany przez ECB.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2009.302.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 302

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 52 12 grudnia 2009

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2009/C 302/01	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.5684 – BNP Paribas Assurance/Fortis Insurance International/UBI Assicurazioni) ( 1 )	1

2009/C 302/02	Noty wyjaśniające do Nomenklatury Scalonej Wspólnot Europejskich	2

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja
2009/C 302/11	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.5731 – AXA LBO FUND IV/Home Shopping Europe) – Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	22

2208 30 41 i 2208 30 49	Whisky„blended malt”, w pojemnikach o objętości
	Szkocka whisky „blended malt” jest produkowana przez zmieszanie dwóch lub więcej szkockich whisky „single malt”, które były destylowane/uzyskane w różnych gorzelniach.
2208 30 61 i 2208 30 69	Whisky„single grain”i whisky„blended grain”, w pojemnikach o objętości
	Szkocka whisky „single grain” jest napojem spirytusowym innym niż szkocka whisky „single malt” lub szkocka whisky „blended malt”, który jest produkowany w jednej gorzelni przez destylację fermentowanego zacieru z jęczmienia słodowanego z całymi ziarnami lub bez nich, innych zbóż (głównie pszenicy lub kukurydzy). Szkocka whisky „blended grain” jest produkowana przez zmieszanie dwóch lub więcej szkockich whisky „single grain”, które były destylowane/uzyskane w różnych gorzelniach.

	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Rada
2009/C 302/03	Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie rozwijania roli edukacji w dobrze funkcjonującym trójkącie wiedzy	3

2009/C 302/04	Konkluzje Rady z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie doskonalenia zawodowego nauczycieli i kadry kierowniczej szkół	6

2009/C 302/05	Konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie innowacyjnych zachęt do opracowywania skutecznych antybiotyków	10

2009/C 302/06	Konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie bezpiecznej i skutecznej opieki zdrowotnej dzięki e-zdrowiu	12

2009/C 302/07	Konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie alkoholu i zdrowia	15

	Komisja
2009/C 302/08	Kursy walutowe euro	19

	ZAWIADOMIENIA PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2009/C 302/09	Nota informacyjna Komisji na mocy art. 16 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty – Obowiązek użyteczności publicznej w zakresie wykonywania regularnych przewozów lotniczych ( 1 )	20

2009/C 302/10	Nota informacyjna Komisji na mocy art. 16 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1008/2008 w sprawie wspólnych zasad wykonywania przewozów lotniczych na terenie Wspólnoty – Obowiązek użyteczności publicznej w zakresie wykonywania regularnych przewozów lotniczych ( 1 )	21


2009/C 302/12	Nota do czytelnika (patrz: wewnętrzna tylna strona okładki)	s3

2208 30 30	Whisky„single malt”
	Szkocka whisky „single malt” jest napojem spirytusowym, który jest produkowany w kubełkowych aparatach destylacyjnych w jednej gorzelni, przez destylację fermentowanego zacieru wyłącznie z jęczmienia słodowanego.


	(1) Tekst mający znaczenie dla EOG