3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/1

A.

mając na uwadze, że Parlament Europejski nie posiada osobowości prawnej; mając na uwadze, że w rezultacie problemy wynikające z jego specyficznego charakteru stanowią często przeszkodę w obronie jego uprawnień przed sądami krajowymi,

B.

mając na uwadze, że Parlament szanuje przysługujące Komisji prawo inicjatywy, podtrzymuje jednak swoje własne prawo z art. 192 Traktatu WE do zwracania się do Komisji o składanie projektów legislacyjnych,

C.

mając na uwadze, że Parlamentowi Europejskiemu przysługują w tym względzie środki odwoławcze przewidziane w Traktacie, które gwarantują dochodzenie jego uprawnień wobec pozostałych instytucji wspólnotowych, takie jak skarga w sprawie zaniechania działania (art. 232 Traktatu WE) czy postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności aktów prawa wspólnotowego (art. 230 Traktatu WE),

D.

mając na uwadze, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości państwo członkowskie ponosi odpowiedzialność w przypadku uchybienia zobowiązaniom spoczywającym na nim na mocy traktatów, niezależnie od tego, który organ tego państwa poprzez swoje działania lub ich brak spowodował rzeczone uchybienie, co dotyczy także przypadku instytucji niezależnej na mocy konstytucji (1),

E.

mając jednak na uwadze, że Parlamentowi Europejskiemu nie przysługują takie same bezpośrednie środki dochodzenia uprawnień przed sądami krajowymi, zwłaszcza w przypadkach, kiedy wyrok sądu krajowego jest sprzeczny z uprawnieniami Parlamentu, a Parlament nie może występować jako strona w krajowym postępowaniu sądowym ani wnieść bezpośrednio sprawy do Trybunału Sprawiedliwości, żeby dochodzić ochrony swoich własnych decyzji,

F.

mając na uwadze, że Parlament Europejski nie może również zastosować, jako ostatecznego środka, postępowania w sprawie naruszenia (na mocy art. 226 Traktatu WE) przeciwko państwu członkowskiemu, ponieważ uprawniona jest do tego jedynie Komisja,

G.

mając na uwadze, że brak środków odpowiednich do skutecznego dochodzenia ochrony własnych decyzji może zaszkodzić skuteczności Parlamentu Europejskiego jako instytucji politycznej i prawodawczej,

H.

mając na uwadze, że zasada lojalnej współpracy między instytucjami Unii Europejskiej oraz zasada dobrej administracji wymagają, żeby działalnością organów wspólnotowych kierowały kryteria przejrzystości i zrozumiałości, tak aby określone działanie lub jego brak miały jasne uzasadnienie,

I.

mając na uwadze, że dla zaradzenia przedstawionym wyżej problemom należałoby wzmocnić środki, za pomocą których można dochodzić uprawnień Parlamentu, przy czym trzeba tego dokonać nie w drodze zmiany Traktatu WE, lecz poprzez poszukiwanie, w świetle doświadczenia parlamentów krajowych, środków zaskarżenia dostosowanych do szczególnych potrzeb Parlamentu Europejskiego,

J.

mając na uwadze, że wyniki analizy przeprowadzonej w tej sprawie na szerokiej próbie państw członkowskich jasno pokazują, że większość krajowych systemów prawa przyznaje parlamentom krajowym sądowe środki zaskarżenia, które zmierzają do zapewnienia ochrony interesów nie tylko całego zgromadzenia parlamentarnego, lecz również poszczególnych posłów,

K.

mając na uwadze, że państwa członkowskie podlegają zasadzie „szczerej i lojalnej współpracy”, ujętej w art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości państwa członkowskie mają obowiązek „przewidzieć system środków zaskarżenia i procedur, który pozwoli na zapewnienie, że przestrzegane będzie prawo do skutecznej ochrony sądowej” (2),

L.

mając na uwadze, że Parlamentowi Europejskiemu należałoby przyznać środki identyczne lub przynajmniej analogiczne dla dochodzenia jego uprawnień przed władzą sądową, niezależnie czy w postaci Trybunału Sprawiedliwości, czy też sądów krajowych, na zasadzie analogii ze środkami ochrony przewidzianymi w systemach prawa państw członkowskich na rzecz ich własnych parlamentów,

1.

wzywa Komisję, żeby uwzględniała wnioski Parlamentu Europejskiego o wszczęcie postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom wspólnotowym przeciwko każdemu państwu członkowskiemu, które naruszy uprawnienia Parlamentu, oraz domaga się otrzymania obszernego uzasadnienia od właściwego komisarza w przypadku, gdy kolegium komisarzy powstrzymuje się od podjęcia żądanych działań;

2.

proponuje dokonać nowelizacji statutu Trybunału Sprawiedliwości w taki sposób, żeby zagwarantować Parlamentowi Europejskiemu prawo do zgłaszania przed Trybunałem swoich własnych uwag w przypadku, gdy sprawa bezpośrednio lub pośrednio dotyczy jego uprawnień, tak żeby udział Parlamentu w postępowaniu, w którym nie występuje on oficjalnie jako strona, nie pozostawał w zakresie uznania Trybunału Sprawiedliwości, jak to przewiduje obecnie art. 24 akapit drugi jego statutu;

3.

proponuje, żeby gruntownie przeanalizowano, czy mechanizm prawny z art. 300 ust. 6 traktatu WE można stosować do przypadków, w których istnieje poważne zagrożenie dla uprawnień Parlamentu Europejskiego, tak żeby umożliwić Parlamentowi zwrócenie się do Trybunału Sprawiedliwości o orzeczenie w sprawie zgodności danego aktu prawa krajowego z pierwotnym prawem wspólnotowym, z zastrzeżeniem wyłącznego prawa Komisji do wszczęcia lub niewszczynania postępowania o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom przeciwko państwu członkowkiemu, które ewentualnie dopuściło się uchybienia;

4.

zwraca się do komisji przedmiotowo właściwej o przygotowanie poprawki do art. 121 Regulaminu Parlamentu, tak aby jego zakres objął wszystkie postępowania wszczynane przed dowolnym sądem oraz o przewidzenie uproszczonej procedury stosowanej w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości w ramach postępowania przyspieszonego lub postępowania w trybie pilnym;

5.

ocenia, że należy zachęcać do współpracy Parlamentu Europejskiego i sądów krajowych, podobnej do obecnej współpracy, która już zapowiada dobre rezultaty w niektórych państwach członkowskich, poprzez rozwijanie praktyki proceduralnej, która umożliwi Parlamentowi występowanie w charakterze strony w postępowaniach sądowych, które wszczęto przed sądami krajowymi i które dotyczą jego własnych uprawnień;

6.

zwraca się do Komisji, żeby zaproponowała odpowiednie środki prawodawcze w celu zapewnienia pełnej skuteczności dochodzenia przez Parlament swoich uprawnień na drodze prawnej;

7.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/3

A.

mając na uwadze, że Morze Bałtyckie jest akwenem, nad którym leży aż 8 państw Unii Europejskiej i którego wybrzeże jest w 80 % wybrzeżem Unii Europejskiej; mając na uwadze, że OAO Gazprom jest akcjonariuszem większościowym Nord Stream,

B.

mając na uwadze, że troska o środowisko naturalne Morza Bałtyckiego jest jednym z podstawowych celów wymiaru północnego Unii, co wielokrotnie potwierdzały już komunikaty Komisji i rezolucje Parlamentu,

C.

mając na uwadze, że sektory rolnictwa i przemysłu wszystkich nadbrzeżnych państw członkowskich i Rosji najbardziej zanieczyszczają Morze Bałtyckie i powodują największe problemy dla równowagi ekologicznej tego akwenu,

D.

mając na uwadze szczególne zaangażowanie Unii w działania w obszarze ochrony środowiska naturalnego, w tym środowiska morskiego,

E.

mając na uwadze, że Komisja wielokrotnie w postępowaniach przed Trybunałem Sprawiedliwości potwierdzała, że ochrona środowiska stanowi jeden z kluczowych celów Wspólnoty, a Trybunał przyznał istnienie wspólnotowej kompetencji w zakresie ochrony i zachowania środowiska morskiego,

F.

mając na uwadze obecne plany realizacji licznych projektów infrastrukturalnych na Morzu Bałtyckim (Nord Stream, farmy wiatrowe, gazociąg bałtycki Scanled, gazociąg między Finlandią i Estonią, linie energetyczne między Szwecją i Litwą, gazoporty LNG w Świnoujściu itd.),

G.

mając na uwadze, że Europa musi znaleźć sposoby na rozwiązanie kluczowych problemów związanych z bezpieczeństwem dostaw energii,

H.

mając na uwadze, że coraz większy udział gazu ziemnego w bilansie energetycznym Europy jest — zwłaszcza od 1990 r. — główną pojedynczą przyczyną redukcji emisji dwutlenku węgla (CO2),

I.

biorąc pod uwagę zawartą w art. 174 pkt. 2 TWE zasadę przezorności, z której wynika ciążący na wszystkich podmiotach obowiązek dołożenia należytej staranności w ocenie skutków, jakie dla środowiska może przynieść nowo podejmowana decyzja lub uruchamiana działalność oraz podjęcia odpowiednich działań prewencyjnych w przypadku wystąpienia uzasadnionego prawdopodobieństwa zagrożenia dla środowiska,

J.

mając na uwadze zasadę integracji polityki ochrony środowiska z politykami sektorowymi, z której wynika konieczność uwzględniania ochrony środowiska podczas realizacji wszystkich działań i celów Wspólnoty,

K.

biorąc pod uwagę, że art. 194 przyszłego Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dodany przez traktat lizboński jednoznacznie wskazuje na konieczność prowadzenia unijnej polityki energetycznej w duchu solidarności między państwami członkowskimi oraz z uwzględnieniem potrzeby zachowania i poprawy środowiska naturalnego,

L.

mając na uwadze, że szczególną wrażliwość Morza Bałtyckiego na zagrożenia ekologiczne potwierdziła Międzynarodowa Organizacja Morska, uznając je za „szczególnie wrażliwy obszar morski”,

M.

biorąc pod uwagę, że Morze Bałtyckie jest obecnie jednym z najbardziej zanieczyszczonych akwenów morskich na świecie oraz mając na uwadze, że w szczególności stężenie substancji niebezpiecznych pozostaje nienaturalnie wysokie w wodach Morza Bałtyckiego oraz żyjących tam organizmach,

N.

uwzględniając fakt, iż Morze Bałtyckie jest typowym morzem wewnętrznym, akwenem płytkim z najbardziej obok Morza Czarnego ograniczonym cyklem wymiany wód z wszechoceanem na świecie, wynoszącym około 30 lat,

O.

mając na uwadze, że okres trwałości rurociągu przesyłowego gazu ocenia się na 50 lat, a rozmiar robót mających na celu rozmontowanie systemu rurociągowego będzie podobny do rozmiaru planowanej budowy; mając na uwadze, że analizując ekologiczne i gospodarcze skutki projektu, aspekt ten należy przeciwstawić okresowi czasu potrzebnemu do pełnego przywrócenia flory i fauny do stanu pierwotnego;

P.

mając na uwadze, że narażenie na metale ciężkie, substancje zanieczyszczające i inne substancje szkodliwe pociąga za sobą zagrożenia dla zdrowia oraz wpływa na łańcuch pokarmowy, co należy odpowiednio zbadać;

Q.

biorąc pod uwagę szereg czynników takich jak długotrwała retencja wód, uwarstwiona toń morska, rozległy, uprzemysłowiony obszar zlewiska rzecznego oraz szczególną intensyfikację rolnictwa w basenie Morza Bałtyckiego, które sprawiają, że jest ono szczególnie zagrożone pod względem środowiskowym,

R.

mając na uwadze, że prowadzenie prac w szczególnych warunkach panujących w Morzu Bałtyckim może doprowadzić do gwałtownego wzrostu alg, potencjalnie szczególnie niebezpiecznego dla Finlandii, Szwecji i Niemiec,

S.

mając na uwadze, że dodatkowym istotnym czynnikiem ryzyka środowiskowego jest ok. 80 tys. ton amunicji bojowej zatopionej po II wojnie światowej na dnie Bałtyku zawierającej środki trujące takie jak gaz musztardowy, iperyt siarkowy, iperyt azotowy, luizyt, Clark I, Clark II i adamsyt, będące zagrożeniem zarówno dla środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego jak i dla zdrowia i życia ludzi,

T.

mając na uwadze, że pojemniki z amunicją bojową były zatapiane przez szereg państw od roku 1945 aż do końca lat 60.,

U.

biorąc zaś w szczególności pod uwagę krytyczny stan pojemników z amunicją bojową, a więc ich skorodowanie oceniane na 80 %, a także mając na uwadze fakt, iż nie zawsze możliwe jest dokładne zlokalizowanie miejsc zalegania amunicji,

V.

mając jednocześnie na uwadze, że przyjęty 15 listopada 2007 r. w Krakowie Bałtycki Plan Działania zobowiązuje państwa nadbałtyckie do zapewnienia bezpiecznego magazynowania starych zapasów chemikaliów i urządzeń zawierających niebezpieczne substancje,

W.

mając na uwadze potencjalny wpływ gazociągu na środowisko naturalne Bałtyku i państw nadbałtyckich,

X.

uwzględniając większy ruch statków i tankowców na Morzu Bałtyckim oraz zagrożenie pożarowe, ryzyko utraty wyporności i zatonięcia jednostek pływających, jakie niesie ze sobą ewentualna awaria gazociągu podczas jego budowy, instalacji i eksploatacji, a także jej potencjalny wpływ na ludzi, skutki gospodarcze i środowiskowe,

Y.

mając na uwadze plany spółki Nord Stream AG dotyczące budowy podmorskiego pasa długości 1 200 km i szerokości ok. 2 km, który stanie się tym samym największą podmorską budową na świecie,

Z.

mając na uwadze, że budowa, instalacja urządzeń i eksploatowanie gazociągu może wywrzeć negatywny wpływ na rybołówstwo, turystykę i żeglugę, co może negatywnie oddziaływać na gospodarkę regionów przybrzeżnych,

AA.

mając na uwadze, że art. 123 Konwencji ONZ o prawie morza, stanowiącej integralną część prawa wspólnotowego, zobowiązuje państwa położone nad morzami półzamkniętymi do koordynacji i współpracy w zakresie wykonywania swoich praw i obowiązków w zakresie ochrony i zachowania środowiska morskiego,

AB.

mając na uwadze, że art. 2 ust. 1 Konwencji z Espoo zobowiązuje jej strony do podejmowania indywidualnie lub wspólnie wszelkich odpowiednich i skutecznych środków mających na celu zapobieganie, redukcję i kontrolowanie znaczącego szkodliwego transgranicznego oddziaływania na środowisko wynikającego z planowanej działalności,

AC.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 lit. a) Konwencji z Espoo, konsultacje ze stronami narażonymi na szkodliwe oddziaływanie transgraniczne inwestycji w szczególności mogą dotyczyć możliwych wariantów planowanej inwestycji, włącznie z jej zaniechaniem,

AD.

biorąc pod uwagę, że art. 12 Konwencji Helsińskiej zobowiązuje jej strony do podejmowania wszelkich właściwych środków w celu zapobieżenia zanieczyszczeniu środowiska morskiego Morza Bałtyckiego będącego rezultatem badań lub eksploatacji dna morskiego bądź jakiejkolwiek związanej z tym działalności,

AE.

mając na uwadze, że planowana trasa gazociągu północnego przebiegać będzie przez obszary objęte programem Natura2000 podlegające szczególnej ochronie zgodnie z dyrektywą Rady 92/43/EWG,

AF.

mając na uwadze, że art. 6 ust. 2 dyrektywy 92/43/EWG zobowiązuje państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań w celu uniknięcia na specjalnych obszarach ochrony pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków,

AG.

mając na uwadze, że art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG zobowiązuje państwa członkowskie do dokonania odpowiedniej oceny skutków każdego planu lub przedsięwzięcia dla danego terenu chronionego niezwiązanego z nim bezpośrednio lub niekoniecznego do jego zagospodarowania, ale mogącego na niego w istotny sposób oddziaływać z punktu widzenia założeń jego ochrony,

AH.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG dopiero w świetle wniosków wynikających z powyższej oceny właściwe władze krajowe mogą wyrazić zgodę na plan lub przedsięwzięcie jedynie po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren oraz, w stosownych przypadkach, po uzyskaniu opinii całego społeczeństwa,

AI.

biorąc pod uwagę, iż planowany gazociąg ma być najdłuższym podmorskim dwukanałowym gazociągiem na świecie, a jednocześnie najpłycej położonym, co czyni go szczególnie narażonym na ewentualne uszkodzenia,

AJ.

biorąc pod uwagę, iż na mocy decyzji 1364/2006/WE gazociąg północny został wpisany na listę projektów priorytetowych leżących w interesie Europy,

AK.

mając na uwadze, iż każda wielkoskalowa konstrukcja techniczna na wodach morskich ze względu na związane z nią ryzyko musi być przedmiotem szczególnie intensywnej i kompleksowej analizy i oceny środowiskowej, co nakazuje Konwencja z Espoo, Konwencja HELCOM i wszelkie inne odnośne przepisy europejskie i krajowe,

AL.

uwzględniając fakt, że na mocy konwencji z Espoo każda tego typu inwestycja winna być poprzedzona analizą ewentualnych rozwiązań alternatywnych, obejmujących w szczególności koszty ich wykonania oraz bezpieczeństwo dla środowiska naturalnego, takich jakimi mogą być w tym przypadku lądowe trasy gazociągu,

AM.

mając na uwadze, że części planowanego rurociągu zostały już przewiezione do miasta Kotka w Finlandii celem rozpoczęcia prac,

AN.

uwzględniając postanowienia art. 1 Konwencji z Aarhus zobowiązującego jej strony do zagwarantowania w sprawach dotyczących środowiska uprawnienia do dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości,

AO.

mając na uwadze, że prawne wymogi sporządzenia dokładnej oceny oddziaływania na środowisko muszą uwzględniać wszelkie wspomniane zagrożenia,

AP.

mając dodatkowo na uwadze fakt konieczności analizy zagrożenia terrorystycznego i ewentualnych możliwości skutecznego przeciwdziałania,

1.

jest zdania, że Nord Stream jest projektem infrastrukturalnym o szerokim politycznym i strategicznym wymiarze zarówno dla UE, jak i dla Rosji; rozumie obawy wyrażone przez państwa członkowskie w związku z budową i konserwacją rurociągu; podkreśla, że możliwości małych państw przybrzeżnych odgrywania roli dostawców zapewniających bezpieczeństwo w regionie Morza Bałtyckiego nie można rozpatrywać w oderwaniu od zdolności UE do działania jako jedna całość i przemawiania jednym głosem w kwestiach związanych z energią, oraz przypomina swoją rezolucję z dnia 26 września 2007 r. w sprawie wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki (8); podkreśla, że decyzja 1364/2006/WE (zawierająca wytyczne TEN-E) uznaje za projekt mający znaczenie dla Europy, który pomoże w zaspokojeniu przyszłych potrzeb energetycznych UE; podkreśla, że przedsięwzięcie to, łącznie z innymi uzupełniającymi rurociągami, takimi jak Jamał II i rurociąg bursztynowy, powinno być planowane w duchu wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki oraz w pełni uwzględniać ich wpływ na środowisko i bezpieczeństwo państw członkowskich;;

2.

podtrzymuje swą opinię, że biorąc pod uwagę rosnące uzależnienie UE od ograniczonej liczby źródeł energii, dostawców i szlaków transportowych, istotne jest wspieranie inicjatyw zmierzających do większej dywersyfikacji, zarówno geograficznej, jak i poprzez rozwój trwałych alternatyw; w szczególności zwraca uwagę na konieczność wspierania rozwoju infrastruktury portowej służącej do przeładunku paliw; przypomina, że Nord Stream jest zaledwie jednym z wielu projektów w dziedzinie infrastruktury gazociągowej, takich jak rurociągi i instalacje skroplonego gazu ziemnego, mającym istotne znaczenie ze względu na zaspokojenie potrzeb Wspólnoty w zakresie zużycia gazu ziemnego, które — według licznych badań — znacząco wzrosną w najbliższych latach, a jednocześnie Nord Stream umożliwi zastąpienie bardziej szkodliwych dla środowiska paliw kopalnych; uważa, że konieczne jest zbadanie długoterminowego wpływu nowej infrastruktury gazowej na środowisko, z uwzględnieniem znaczenia zagwarantowania stałych dostaw gazu;

3.

podtrzymuje postulat wyrażony w swojej wspomnianej powyżej rezolucji z dnia 14 listopada 2006 r., iż przyszła strategia morska UE musi prowadzić do ustanowienia wiążących ponadnarodowych zobowiązań, które mogą także obejmować wspólne zobowiązania w krajach trzecich;

4.

podkreśla, że bezpieczeństwo energetyczne musi być traktowane jako kluczowy element ogólnego bezpieczeństwa Unii Europejskiej, dlatego definicja bezpieczeństwa energetycznego nie powinna być ograniczona wyłącznie do braku wewnętrznej produkcji UE, lecz powinna także brać pod uwagę geopolityczne aspekty uzależnienia od importu i spowodowany tym potencjał politycznie motywowanych przerw w dostawach; uważa, że trzeci pakiet energetyczny zmniejszy zależność energetyczną wszystkich państw członkowskich, gdyż na w pełni zliberalizowanym i zintegrowanym rynku energii żadne państwo nie może zostać odłączone od dostawcy z państwa trzeciego;

5.

uważa, że wyzwania związane z zabezpieczeniem dostaw energii przy jednoczesnym przestrzeganiu zobowiązania do ochrony środowiska naturalnego i zrównoważonego rozwoju, nakazują wdrożenie spójnej i skoordynowanej polityki europejskiej w zakresie dostaw gazu ziemnego, w oparciu o gruntowną ocenę na szczeblu europejskim środowiskowych aspektów alternatywnych rozwiązań oraz wzajemną solidarność państw członkowskich;

6.

ubolewa nad marginalną rolą odgrywaną w tym projekcie przez UE, w szczególności przez Komisję; zwraca uwagę, że większe zaangażowanie UE zmniejszyłoby wątpliwości wielu państw członkowskich co do projektu Nord Stream;

7.

zwraca uwagę na sprzeciw wyrażony przez niektóre państwa członkowskie wobec projektu rurociągu planowanego na obszarze Morza Bałtyckiego, będącego wspólnym dobrem państw nadbałtyckich, a nie kwestią bilateralnych stosunków między państwami; z tego względu uważa, że projekt powinien być realizowany we współpracy z wszystkimi państwami basenu Morza Bałtyckiego zgodnie z konwencją z Espoo, Konwencją Helsińską i innymi odpowiednimi instrumentami prawnymi; podkreśla wagę zakończenia przez Rosję procesu ratyfikacyjnego konwencji z Espoo;

8.

wyraża w związku z tym swój sprzeciw wobec realizowania inwestycji w zaplanowanej skali bez uprzedniego otrzymania pozytywnego wyniku oceny oddziaływania na środowisko;

9.

wyraża przekonanie, iż inwestycje energetyczne obejmujące państwa członkowskie i kraje trzecie winny być przedmiotem solidarnego zainteresowania Europy i troski całej UE oraz jej obywateli;

10.

przyznaje, że Nord Stream przeprowadza ocenę oddziaływania na środowisko, która ma być przedłożona do zatwierdzenia „stronom pochodzenia” (Rosji, Finlandii, Szwecji, Danii i Niemcom) zgodnie z konwencją z Espoo; wzywa spółkę do udostępnienia nie tylko tym państwom, ale również HELCOM-owi i wszystkim innym zainteresowanym stronom wyników badań oraz pełnego zestawu danych badawczych dotyczących sytuacji ekologicznej w miejscu realizacji przedsięwzięcia zebranych podczas badania środowiska;

11.

podkreśla, że długofalowe, zrównoważone rozwiązanie wymaga pełnej przejrzystości dla wszystkich stron zarówno na etapie budowy, jak i w fazie operacyjnej; zaufanie do tego ważnego projektu wzrośnie, jeżeli państwa nadbałtyckie będą mogły nadzorować prace;

12.

wzywa w związku z tym Komisję i Radę do pełnego zaangażowania w kwestię analizy skutków środowiskowych budowy gazociągu północnego, szczególnie jeżeli zachodzą przesłanki wydania opinii przez Komisję, określone w art. 6 ust. 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG;

13.

podkreśla, że konieczne jest pełne poszanowanie zasady wzajemności w odniesieniu do inwestycji, jeżeli współzależność UE i Rosji ma się przekształcić w partnerstwo; zauważa, że kraje trzecie korzystają w dużym zakresie z otwartego rynku europejskiego, natomiast inwestorzy europejscy w Rosji nie są traktowani w podobny sposób;

14.

ubolewa, iż Komisja nie zastosowała się do postulatu zawartego w ww. rezolucji z dnia 16 listopada 2006, dotyczącego sporządzenia przez Komisję obiektywnej oceny wpływu planowanego przedsięwzięcia na środowisko, jednocześnie ponawiając wezwanie do sporządzenia takiej oceny przez niezależną instytucję, która zostanie wybrana po uwzględnieniu opinii wszystkich państw przybrzeżnych;

15.

wzywa Radę i Komisję do przeprowadzenia gruntownej oceny zgodności realizowania projektu z prawem wspólnotowym i międzynarodowym;

16.

wyraża zaniepokojenie przyjętym przez Nord Stream harmonogramem prac, którego realizacja uniemożliwi rzetelną analizę wyników oceny wpływu na środowisko przez zainteresowane państwa, organizacje pozarządowe oraz grupy eksperckie HELCOM; zaznacza, że dogłębna analiza wyników oceny wpływu na środowisko wymaga odpowiedniego harmonogramu;

17.

wskazuje, że prowadzenie prac na obszarze liczącym nawet do 2 400 kilometrów kwadratowych na Morzu Bałtyckim przy wykorzystaniu dużej liczby jednostek pływających i innego sprzętu może stanowić poważne zagrożenie dla bioróżnorodności i liczby siedlisk oraz dla bezpieczeństwa i płynności żeglugi w tym rejonie;

18.

oczekuje, że możliwa ingerencja rurociągu w dno morskie na etapie budowy stanie się częścią oceny oddziaływania na środowisko;

19.

wzywa dewelopera do włączenia w swoim projekcie sprawozdania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wyczerpujących kryteriów poprzez zawarcie w nim jasnego opisu bieżących warunków środowiskowych w tym miejscu oraz danych na temat geomorfologii tego obszaru w formie trójwymiarowej;

20.

wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami, że przed oddaniem gazociągu do eksploatacji inwestor zamierza użyć silnie toksycznego środka o nazwie aldehyd glutarowy; wzywa inwestora do powstrzymania się od stosowania tej substancji;

21.

wzywa Komisję do przeprowadzenia wiarygodnego i niezależnego studium środowiskowego badającego emisje rolnicze i przemysłowe zanieczyszczające Morze Bałtyckie oraz do oceny sytuacji w odniesieniu do potencjalnych zagrożeń dla środowiska naturalnego związanych z rurociągami przebiegającymi obecnie przez Morze Bałtyckie; wzywa ponadto Komisję do oceny dodatkowych skutków dla Morza Bałtyckiego wynikających z projektu Nord Stream;

22.

wzywa wykonawcę do zagwarantowania, że budowa i użytkowanie rurociągu nie zaszkodzi wielu gatunkom ryb i ptaków oraz istnieniu liczącej zaledwie 600 osobników populacji morświnów, które stanowią jedyny i niepowtarzalny gatunek bytujący w tym rejonie geograficznym;

23.

uważa, że ochrona środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego jest elementem wymiaru północnego UE i powinna być także w odpowiednich przypadkach rozważana w kontekście ram Strategii Bałtyckiej;

24.

zwraca uwagę, że dobrobyt regionów przybrzeżnych i konkurencyjność ich gospodarki są w dużym stopniu narażone na niebezpieczeństwo, jakim jest dla nich zanieczyszczenie obszarów nadbrzeżnych i pogorszenie stanu środowiska morskiego; mając na względzie stopień oddziaływania działalności i polityki morskiej na regiony przybrzeżne, zwraca uwagę, że długoterminowa stabilność środowiska naturalnego jest podstawowym warunkiem ochrony dobrobytu tych regionów pod względem gospodarczym, społecznym i środowiskowym;

25.

wskazuje na brak jakiejkolwiek strategii na wypadek uszkodzenia konstrukcji i zewnętrznych zagrożeń dla bezpieczeństwa rurociągu; podkreśla potrzebę jasnego określenia wszelkich aspektów związanych z bezpieczeństwem i reakcją w sytuacjach kryzysowych, w tym środków finansowych, podmiotów, funkcji i procedur;

26.

podkreśla, że, ze względu na rosnące zapotrzebowanie UE na gaz w pierwszej kolejności winny być analizowane i promowane trasy alternatywne instalacji gazociągu, przy uwzględnieniu aspektów środowiskowych i ekonomicznych, w tym harmonogramu powstania takich tras; zwraca uwagę, że od projektu Nord Stream wymaga się przedstawienia oceny alternatyw dla wybranej trasy w ocenie oddziaływania na środowisko;

27.

wzywa Komisję do przeprowadzenia takiej analizy, w dialogu z zainteresowanymi państwami przybrzeżnymi, inwestorem i Komisją Helsińską z uwzględnieniem opinii właściwych organizacji pozarządowych;

28.

podkreśla, że należy w pełni wyjaśnić kwestię odszkodowań za wszelkie awarie lub szkody jeszcze przed rozpoczęciem prac; zwraca uwagę, że poważna awaria rurociągu może prowadzić do problemów dla państw nadbałtyckich i może mieć niszczycielski wpływ na środowisko morskie; spółka Nord Stream AG powinna liczyć się z przejęciem pełnej odpowiedzialności za odszkodowania;

29.

domaga się od Komisji i państw członkowskich zapewnienia gruntownej oceny ekonomicznych, budżetowych i dotyczących jawności aspektów projektu Nord Stream i związanych z nim firm;

30.

wzywa Komisję do zbadania w ramach partnerstwa wymiaru północnego możliwości zażądania od Nordstream równowartości „korzyści planistycznych” w związku z ewentualnymi projektami regeneracji na fińsko-rosyjskim obszarze przygranicznym, gdzie rurociąg ma mieć swój początek, lub w kontekście strategii dla Morza Bałtyckiego;

31.

odnotowuje następujące decyzje podjęte przez organy państw członkowskich:

32.

z ubolewaniem przyjmuje fakt, iż w zielonej księdze pt. „W kierunku przyszłej polityki morskiej Unii” nie podejmuje się kwestii inwestycji wielkoskalowych takich jak rurociągi podmorskie; ubolewa, że w instrumentach prawnych i komunikatach dotyczących strategii morskich przez nią zainicjowanych, Komisja zwykle pomija problem rurociągów podmorskich, co jest podstawową kwestią z punktu widzenia zarówno ochrony środowiska, jak i bezpieczeństwa energetycznego UE;

33.

domaga się udostępnienia do gruntownych konsultacji z odpowiednimi władzami i z ogółem opinii publicznej wszystkich państw przybrzeżnych niezależnej oceny oddziaływania na środowisko;

34.

podkreśla znaczenie realizacji przejrzystej strategii komunikacyjnej dotyczącej działań związanych z wynikami oceny oddziaływania na środowisko oraz przekazania tych wyników wszystkim państwom członkowskim, w szczególności państwom nadbałtyckim;

35.

ponawia w związku z tym swoje wezwanie zawarte w swojej ww. rezolucji z dnia 14 listopada 2006 r. do zaproponowania obowiązkowego mechanizmu negocjacji między państwami członkowskimi i ponownie nalega, by Rada podjęła działania na szczeblu międzynarodowym w celu opracowania obowiązkowych ocen oddziaływania na środowisko w stosunkach pomiędzy UE i krajami trzecimi;

36.

zwraca uwagę, iż poprowadzenie gazociągu północnego powinno spełniać strategiczne i ekonomiczne cele, przedstawione w decyzji 1364/2006/WE przy jednoczesnym uniknięciu jakichkolwiek zagrożeń dla środowiska naturalnego;

37.

wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia, aby budowa gazociągu Nord Stream była w pełni zgodna z prawodawstwem UE w zakresie oceny oddziaływania na środowisko oraz z postanowieniami wszystkich międzynarodowych konwencji;

38.

wzywa Komisję w szczególności do dopilnowania, by przestrzegano wskazanych wcześniej odpowiednich przepisów Konwencji o prawie morza, a mianowicie Konwencji Helsińskiej, Konwencji z Espoo, Konwencji z Aarhus, dyrektyw 85/337/EWG, 97/11/WE, 92/43/EWG oraz 79/409/EWG, a także art. 10 TWE oraz zasady przezorności i zrównoważonego rozwoju oraz do wszczęcia procedury na podstawie art. 226 TWE, gdyby okazało się, że wspomniane przepisy zostały naruszone;

39.

w świetle obecnej sytuacji politycznej Rosji i jej ambicji geopolitycznych uważa, że dla Rosji ogromne znaczenie ma wykazanie dobrej woli w zakresie współpracy w ramach europejskiej polityki energetycznej; podkreśla ważną rolę ratyfikowania przez Rosję traktatu o karcie energetycznej i jego protokołu w sprawie tranzytu, gdyż ratyfikacja obniży potencjał konfliktu związanego z takimi projektami jak Nord Stream;

40.

wzywa Komisję do przeprowadzenia w zakresie jej kompetencji oceny sytuacji pod kątem konkurencyjności na rynku, powstałej w wyniku budowy gazociągu Nord Stream, oraz — w razie konieczności — podjęcia działań uniemożliwiających Gazpromowi zajęcie dominującej pozycji na unijnym rynku gazu przy braku gwarancji wzajemnych praw do wejścia na rosyjski rynek energetyczny dla przedsiębiorstw z UE;

41.

proponuje ustanowienie systemu wspólnego nadzoru nad rurociągiem z udziałem wszystkich krajów położonych w regionie Morza Bałtyckiego; sugeruje ponadto, aby zobowiązanie do wypłacenia odszkodowania za szkody dla środowiska spoczywało wyłącznie na spółce Nord Stream;

42.

zauważa brak struktur instytucjonalnych pozwalających na odpowiednią reakcję na problemy bezpieczeństwa ekologicznego i geopolitycznego związane z tym projektem; proponuje w związku z tym, aby Komisja stworzyła odpowiednie stanowisko w celu zajęcia się obecnymi i przyszłymi przedsięwzięciami, podlegające Wysokiemu Przedstawicielowi Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa będącemu wiceprzewodniczącym Komisji;

43.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/11

A.

mając na uwadze, że Afganistan znalazł się w na rozdrożu, o czym świadczy nasilenie się ataków terrorystycznych i brutalnego powstania, poważnie pogarszający się stan bezpieczeństwa, wzrost produkcji opium oraz rosnące powszechne niezadowolenie z korupcji i niepowodzeń rządu; mając na uwadze, że pomimo wysiłków społeczności międzynarodowej i częściowych sukcesów w odbudowie państwa nie poprawiły się warunki życia znacznych grup społeczeństwa Afganistanu; mając na uwadze, że zagrożenie, przed którym stoi obecnie Afganistan, wymaga działań krótkoterminowych, a długoterminowe rozwiązania będą możliwe tylko poprzez kompleksową poprawę systemu rządzenia i powstanie silnego państwa,

B.

mając na uwadze, że Stany Zjednoczone wspierane przez Wielką Brytanię rozpoczęły w dniu 7 października 2001 r. operację „Trwała wolność”; mając na uwadze, że do koalicji sił uczestniczących w operacji należą cztery inne państwa członkowskie (Republika Czeska, Francja, Polska i Rumunia); mając na uwadze, że poza Cyprem i Maltą wszystkie państwa członkowskie UE dostarczają misji ISAF pod dowództwem NATO oddziałów liczących łącznie ponad 21 500 żołnierzy; mając na uwadze, że pierwsze regionalne zespoły ds. odbudowy rozpoczęły prace w końcu 2001 r. i że obecnie w całym kraju działa około 25 takich zespołów,

C.

mając na uwadze znaczną rozbieżność między kwotami wydawanymi przez społeczność międzynarodową na operacje militarne a środkami przeznaczanymi na odbudowę państwa i pomoc humanitarną;

D.

mając na uwadze, że ponad połowa mieszkańców Afganistanu żyje poniżej progu ubóstwa, a jego gospodarka jest jedną z najsłabiej rozwiniętych na świecie, ze stopą bezrobocia sięgającą 40 %,

E.

mając na uwadze, że działalność afgańskiej służby zdrowia zaczęła przynosić pierwsze obiecujące wyniki, jak np. spadek śmiertelności niemowląt o 24 % od czasu upadku talibów, większa liczba dzieci przeżywających pierwszy rok życia i wyższy odsetek Afgańczyków mających bezpośredni dostęp do podstawowej opieki zdrowotnej,

F.

mając na uwadze, że afgański system szkolnictwa wykazuje pierwsze oznaki pozytywnych przemian, jak np. wzrost liczby dzieci, zwłaszcza dziewcząt, a także studentów i nauczycieli wracających do szkół, trwające remonty szkół podstawowych i szkolenia dla nauczycieli,

G.

mając na uwadze, że chociaż nie istnieją oficjalne dane liczbowe o ofiarach wśród afgańskiej ludności cywilnej, sprawozdanie sekretarza generalnego ONZ z dnia 6 marca 2008 r. w sprawie sytuacji w Afganistanie wskazuje, że „w 2007 r. poziom działań powstańczych i terrorystycznych gwałtownie wzrósł w stosunku do roku poprzedniego. W 2007 r. zarejestrowano średnio 566 incydentów miesięcznie w porównaniu z 425 incydentami miesięcznie w roku poprzednim. Z ponad 8 000 śmiertelnych ofiar konfliktów w 2007 r. ponad 1 500 stanowiły osoby cywilne” — jest to najwyższa liczba ofiar od momentu obalenia reżimu talibów w 2001 r.;

H.

mając na uwadze, że nowa konstytucja Afganistanu nie zagwarantowała w pełni wolności wyznania, pozostawiając możliwość karania odejścia od wyznania muzułmańskiego,

I.

mając na uwadze, że na posiedzeniu w dniach 5-6 lutego 2008 r. w Tokio wspólna rada koordynująca i monitorująca ds. Afganistanu rozpoczęła przygotowania do międzynarodowej konferencji mającej ocenić postępy we wdrażaniu porozumienia „Afghanistan Compact” przyjętego na wspomnianej powyżej konferencji w Londynie,

J.

mając na uwadze, że zimowa ocena dotycząca opium w Afganistanie (przeprowadzona w 2008 r. przez Biuro ONZ ds. narkotyków i przestępczości) potwierdza tendencje wyrażoną w ocenie z 2007 r., zgodnie z którą liczba wolnych od opium prowincji na północy i w centrum kraju może się zwiększyć, ale poziom uprawy na południu i zachodzie najprawdopodobniej wzrośnie; mając na uwadze, że sprawozdanie z 2007 r. z jednej strony powtarza błędne przekonanie, że prowincje, w których uprawia się niewiele maku lub nie uprawia się go wcale, są „wolne od opium”, a z drugiej strony podkreśla związek między brakiem bezpieczeństwa a produkcją narkotyków; mając na uwadze, że podstawowymi instrumentami polityki antynarkotykowej są stosowane jednocześnie: likwidacja upraw, zakaz (co jest dużo bardziej złożone od aresztowania handlarzy) oraz rozwój (alternatywne źródła utrzymania),

K.

mając na uwadze, że w ramach amerykańskiego programu tajnych więzień setki więźniów afgańskich nadal są przetrzymywane w różnych obiektach więziennych, takich jak baza wojskowa Bagram i Guantanamo, co stanowi pogwałcenie międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka; mając na uwadze, że więźniowie w afgańskich aresztach nadal podlegają systemowi prawnemu, który charakteryzuje się brakiem poszanowania podstawowych norm państwa prawa i podstawowych praw człowieka,

1.

jest zdania, że w wyniku ostatnich 30 lat afgańskiej historii, naznaczonych radziecką okupacją, walką między różnymi frakcjami mudżahedinów oraz represjami reżimu talibów, kraj rozpoczął poważny i skomplikowany proces odbudowy społeczeństwa i musi nadal wzmacniać swoje instytucje oraz lepiej zaspokajać podstawowe potrzeby obywateli w dziedzinach takich jak edukacja, mieszkalnictwo, zdrowie, wyżywienie i bezpieczeństwo publiczne; z zadowoleniem przyjmuje starania i postępy dokonane od 2002 r. przez ludność afgańską na drodze do ustanowienia państwa prawa i demokracji oraz w dążeniu do stabilizacji;

2.

jest przekonany, że przypadek tego kraju stał się testem dla międzynarodowej pomocy na rzecz rozwoju oraz dla współpracy dwu- i wielostronnej; podkreśla, że społeczność międzynarodowa musi kontynuować współpracę z rządem afgańskim i społeczeństwem Afganistanu w celu wykazania zdolności do przerwania błędnego kręgu przemocy i ubóstwa oraz w celu zapewnienia krajowi perspektywy trwałego pokoju i rozwoju; wzywa Radę i Komisję do wystąpienia z inicjatywą powołania międzynarodowej rady złożonej z głównych darczyńców oraz instytucji ONZ pod możliwym przywództwem misji wsparcia ONZ w Afganistanie i na podstawie koncepcji Komisji Budowania Pokoju ONZ w celu skoordynowania różnych działań na rzecz odbudowy w Afganistanie;

3.

przypomina o długotrwałych skutkach wojen prowadzonych w tym kraju, o milionach ofiar, kalek, uchodźców i przesiedleńców, a także o materialnych kosztach spowodowanych zniszczeniem prawie całej głównej infrastruktury;

4.

zdecydowanie potępia atak terrorystyczny na ambasadę Indii w Kabulu w dniu 7 lipca 2008 r., który spowodował śmierć ponad 40 osób, w tym 4 pracowników ambasady; wyraża swoje najgłębsze ubolewania dla krewnych, rannych i rządów Afganistanu i Indii;

5.

uznaje, że stosunki pomiędzy Afganistanem a Pakistanem stanowią w dużej mierze źródło niestabilności regionu, w związku z czym wysuwa wniosek, że stabilizacja tego regionu wymaga całościowej polityki koncentrującej się na kwestii tych stosunków; wyraża nadzieję, że zmiana rządu w Pakistanie będzie pozytywnym, nowym bodźcem dla poprawy tych dwustronnych stosunków; uważa jednak, że bez aktywnego zaangażowania oraz wsparcia ze strony społeczności międzynarodowej te dwa kraje nie będą w stanie zmienić trudnych wzajemnych relacji; przyznaje, że bezpieczeństwo w Afganistanie zależy w bardzo dużym stopniu od demokratyzacji Pakistanu; apeluje do społeczności międzynarodowej o zainicjowanie i wspieranie działań mających na celu zmniejszenie napięć między Afganistanem a Pakistanem, w tym długoterminowego programu na rzecz stabilizacji i rozwoju regionów przygranicznych, z udziałem zainteresowanych stron z obu krajów;

6.

z zadowoleniem przyjmuje starania i postępy dokonane od 2002 r. przez ludność afgańską oraz przez instytucje krajowe na drodze do ustanowienia państwa prawa, demokracji oraz w dążeniu do stabilizacji; uważa te osiągnięcia za niezwykle istotne, biorąc pod uwagę problemy strukturalne w postaci bezprawia i braku poszanowania godności ludzkiej, które były charakterystyczne dla Afganistanu pod rządami Związku Radzieckiego i talibów;

7.

uważa w szczególności, że masowe uczestnictwo ludności w poszczególnych rundach wyborów w Afganistanie świadczy o chęci afgańskich kobiet i mężczyzn do przyczynienia się do stworzenia kraju opartego na zasadach aktywnej i bezpośredniej demokracji; podkreśla, że wybory są przykładem w kontekście regionalnym oraz dla krajów w fazie przejściowej doświadczających poważnych konfliktów zbrojnych;

8.

podkreśla, że instytucje afgańskie powinny kontynuować walkę z wszelkimi formami korupcji oraz wdrożyć skuteczną politykę mającą na celu poprawę warunków socjalnych ludności;

9.

zauważa, że UE jest odbierana w Afganistanie głównie jako organizacja humanitarna; wyraża jednakże przekonanie, że UE powinna być również postrzegana jako podmiot o silniejszym wpływie politycznym, i w związku z tym wzywa Komisję do zaproponowania strategii, dzięki którym UE byłaby w stanie, przy pełnym poszanowaniu naturalnej suwerenności narodu afgańskiego, zwiększyć swoją rozpoznawalność poprzez wyposażenie aparatu cywilnego, politycznego i biurokratycznego w uprawnienia, za pomocą których infrastruktura polityczna ewoluowałaby w kierunku większej stabilności i trwałości;

10.

podkreśla, że społeczność międzynarodowa powinna lepiej koordynować swoje wysiłki na rzecz dostarczenia skutecznej i trwałej pomocy cywilnej; w związku z tym wzywa również, by w ramach zrównoważonego budżetu przeznaczyć dostateczne środki na odbudowę państwa i pomoc humanitarną, jako że zapewnienie bezpieczeństwa i przestrzeganie zasad państwa prawa stanowią kwestie o zasadniczym znaczeniu;

11.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że podczas wyżej wspomnianej konferencji międzynarodowej w dniu 12 czerwca 2008 r. nie tylko zadeklarowano przekazanie kolejnych 21 mld USD, ale także dokonano przeglądu procedur koniecznych do skuteczniejszego i dokładniejszego nakierowania pomocy międzynarodowej na kwestie priorytetowe i zapobieganie korupcji;

12.

podkreśla, że niezbędne jest zdecydowane wzmocnienie woli politycznej i zobowiązań i że towarzyszyć temu powinna nie tylko gotowość wysłania dodatkowych oddziałów bojowych do najtrudniejszych regionów, bez sprzeciwów krajowych, lecz również pilne i wzmożone wysiłki na rzecz odbudowy państwa w celu utrwalenia osiągnięć oraz długofalowej i trwałej odbudowy zaufania ludności afgańskiej; uważa w szczególności, że operacja „trwała wolność” może być postrzegana jako przynosząca skutki odwrotne do zamierzonych, jeżeli presji wojskowej na powstańców nie będą towarzyszyły wzmocnione działania polityczne, które umożliwią władzom afgańskim dotarcie do wszystkich grup ludności, które uznają konstytucję i złożą broń; w tym kontekście zauważa również, że społeczność humanitarna — obejmująca ONZ i organizacje pozarządowe — musi wzmocnić koordynację, unikać inicjatyw ad hoc oraz poprawić gotowość i planowanie kryzysowe;

13.

podkreśla, że Unia Europejska powinna wykorzystać doświadczenie i wiedzę swoich misji i tych państw członkowskich, które są obecne na terytorium afgańskim za pośrednictwem sił cywilnych lub wojskowych, w procesie stabilizacji i odbudowy tego kraju;

14.

wspiera starania NATO zmierzające do zwiększenia bezpieczeństwa w Afganistanie oraz zwalczania lokalnego i międzynarodowego terroryzmu; uważa również, że obecność sił NATO jest niezbędna dla zapewnienia temu krajowi przyszłości;

15.

wzywa UE i państwa członkowskie do wsparcia wysiłków na rzecz zwalczania terroryzmu, ekstremizmu religijnego i etnicznego, separatyzmu etnicznego i wszelkich działań mających na celu podważenie integralności terytorialnej, jedności i suwerenności Afganistanu;

16.

zwraca uwagę, że UE i państwa członkowskie powinny wspierać Afganistan w budowaniu własnego państwa z silniejszymi instytucjami demokratycznymi zdolnymi zagwarantować suwerenność i jedność kraju, integralność terytorialną, trwały rozwój gospodarczy oraz dobrobyt ludności Afganistanu, a także odnoszącymi się z szacunkiem do tradycji historycznych, religijnych, duchowych i kulturowych wszystkich społeczności etnicznych i religijnych zamieszkujących terytorium afgańskie;

17.

zauważa, że potrzeby w zakresie odbudowy są równie istotne w całym Afganistanie, jednak dystrybucja pomocy i bezpieczeństwo stwarzają szczególne problemy na obszarze zdominowanym przez Pasztunów, i w związku z tym wzywa do przyspieszenia działań na rzecz odbudowy w południowym Afganistanie;

18.

zwraca uwagę na fakt, że UE powinna zachęcać inwestorów europejskich do angażowania się w odbudowę Afganistanu, do obecności na miejscu i do rozwijania działalności w tym kraju oraz służyć im przy tym pomocą;

19.

zauważa, że głównymi problemami, przed jakimi stoi kraj, są przywrócenie bezpieczeństwa i stworzenie sprawnie funkcjonującego państwa; stwierdza, że afgańskie problemy dotyczące bezpieczeństwa są bardziej złożone niż sama tylko wojna z terroryzmem i że w związku z tym wymagają one czegoś więcej niż rozwiązanie wojskowe; podkreśla, że bezpieczeństwo i praworządność są wzajemnie zależne, co z kolei tworzy atmosferę sprzyjającą rozwojowi społecznemu, oraz że wzmocnienie praworządności jest niezbędne w celu umożliwienia obywatelom Afganistanu dokonywania wyborów ekonomicznych i społecznych, które pozwolą im na życie w poczuciu sensu i w zdrowiu, przy wsparciu ze strony środków służące przywróceniu sprawnie funkcjonującego państwa z myślą o ochronie praworządności, zagwarantowaniu dostępu do podstawowych usług publicznych oraz zapewnieniu równych szans obywatelom;

20.

z zadowoleniem przyjmuje wyrażone w porozumieniu „Afghanistan Compact” zobowiązanie „do pracy na rzecz stabilnego i zamożnego Afganistanu, dobrych rządów i ochrony praw człowieka zgodnie z zasadami państwa prawa”; wyraża stanowisko, że wobec braku jasno określonych priorytetów lub kolejności realizacji celów porozumienie „Compact” powinno określać wytyczne dotyczące sposobu realizacji tych ambitnych celów, dlatego też podkreśla, że darczyńcy powinni zapewnić zgodność swoich programów z takimi priorytetami na szczeblu centralnym i regionalnym oraz właściwe i skuteczne wydatkowanie przyznanych zasobów;

21.

podkreśla, że należy pilnie opracować wyważone i trwałe podejście do reformy sektora bezpieczeństwa, przewidujące zawodową armię i siły policyjne; podkreśla, że afgański wymiar sprawiedliwości pilnie potrzebuje inwestycji i że zachodzi paląca potrzeba skoncentrowania się na poprawie jego potencjału i możliwości;

22.

zwraca uwagę na fakt, że pomimo pewnych dotychczasowych osiągnięć ogólne wyniki wysiłków na rzecz reformy policji w ostatnich pięciu latach są rozczarowujące i wskazują na poważne trudności, z którymi boryka się społeczność międzynarodowa w terenie, jeśli chodzi o tworzenie instytucji; wzywa całą społeczność międzynarodową, a w szczególności misję policyjną, UE do kontynuowania wysiłków zmierzających do stworzenia afgańskich sił policyjnych przestrzegających praw człowieka i państwa prawa.

23.

zwraca uwagę na fakt, że mandat EUPOL obejmuje zadania w zakresie „wspierania powiązań między policją a szerzej pojmowanymi zasadami państwa prawa” i dlatego też wzywa Radę i Komisję do dalszej ścisłej koordynacji działań w celu zagwarantowania, że polityka UE będzie spójniejsza i skuteczniejsza; uważa, że dla UE równie ważne jest przewidziane dla EUPOL znaczne zwiększenie zasobów ludzkich i finansowych; zwraca uwagę na fakt, że kompleksowa reforma ministerstwa spraw wewnętrznych jest konieczna oraz że jest to przede wszystkim zadanie polityczne, a w mniejszym stopniu problem techniczny, tym niemniej bez niej wysiłki w zakresie reformy politycznej będą daremne, i w związku z tym przykłada dużą wagę do innego celu EUPOL, a mianowicie „nadzoru, wsparcia, doradztwa i szkolenia na szczeblu afgańskiego ministerstwa spraw wewnętrznych i prowincji”; wyraża poparcie dla programu przekazania w ramach Instrumentu na rzecz Stabilności (6) 2,5 mln EUR na środki na rzecz reformy procedury mianowania sędziów i prokuratorów i oczekuje, że ten program pilotażowy pomoże opracować solidny długoterminowy program reformy systemu sądownictwa na rok 2009;

24.

zwraca uwagę na fakt, że po ponad roku od rozpoczęcia misji EUPOL dnia 15 czerwca 2007 r. nie osiągnęła ona jeszcze pełnej operacyjności, i zauważa, że nawet po pełnym obsadzeniu będzie się ona składać z zaledwie 195 osób nadzorujących decyzje podejmowane na wysokim szczeblu w Kabulu i w ośrodkach regionalnych; odnotowuje niedawne oświadczenie ministra spraw zagranicznych Afganistanu, zgodnie z którym kraj potrzebuje pilnie co najmniej 700 dodatkowych szkoleniowców; ponadto odnotowuje fakt, że niedobór ten przyczynił się do powstania sytuacji, w której wskaźnik śmiertelności w policji jest znacznie wyższy niż w armii; zauważa, że rząd niemiecki zaproponował zwiększenie swojego wkładu z 60 do 120 szkoleniowców, jeżeli inne państwa UE podejmą podobne zobowiązania; apeluje, aby UE i USA lepiej koordynowały wysiłki związane ze szkoleniem afgańskiej policji cywilnej;

25.

wzywa Radę i Komisję do podjęcia, w kontekście programu wsparcia dla Afganistanu, zobowiązania do przeprowadzenia reformy systemu prawnego w celu stworzenia profesjonalnego afgańskiego systemu sądowniczego w oparciu o główne instytucje, z naciskiem na sąd najwyższy, prokuraturę i ministerstwo sprawiedliwości, z myślą o ochronie praw oskarżonych, udzielaniu niezbędnej pomocy prawnej narażonym grupom oraz gwarantowaniu prawa do obrony; apeluje, aby przestrzeganie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie stosowania moratorium na karę śmierci miało priorytetowe znaczenie w kontekście europejskich wysiłków na rzecz reformy systemu sprawiedliwości w Afganistanie;

26.

wyraża głębokie przekonanie, że regionalne zespoły ds. odbudowy powinny skupiać się na konkretnych celach dotyczących bezpieczeństwa, szkolenia i pracy z afgańską policją i wojskiem oraz na wspieraniu rządu centralnego w docieraniu do niebezpiecznych obszarów; podkreśla potrzebę ponownego określenia roli regionalnych zespołów ds. odbudowy, szczególnie pod względem koordynacji i wzajemnej wymiany najlepszych praktyk; jest przekonany, że chociaż bezpieczeństwo i rozwój są w Afganistanie wzajemnie powiązane, istnieje wyraźny rozdział między działaniami wojskowymi a działaniami humanitarnymi, który powinien zostać utrzymany, oraz że w związku z tym pracownicy sił bezpieczeństwa i organizacji rozwojowych powinni rozwijać swoje odpowiednie kompetencje i doświadczenie zawodowe; uważa, że należy zwiększyć liczbę Afgańczyków pracujących w regionalnych zespołach ds. odbudowy i maksymalnie wzmocnić odpowiedzialność na poziomie lokalnym;

27.

zdecydowanie zgadza się, że istnieje pilna konieczność rozwoju i wzmocnienia rodzącego się społeczeństwa obywatelskiego w Afganistanie oraz że potrzeba będzie wiele czasu i wysiłku, aby stopniowo rozwijać szeroką świadomość znaczenia praw człowieka, demokracji i wolności podstawowych, a w szczególności równego statusu płci, edukacji i ochrony mniejszości; podkreśla, że silne społeczeństwo obywatelskie może powstać tylko w takim otoczeniu politycznym, które posiada stabilne i efektywne instytucje oraz dobrze zorganizowane partie polityczne; jest zdania, że aby przezwyciężyć kulturę przemocy panującą w społeczeństwie afgańskim, międzynarodowa społeczność darczyńców powinna udzielić wsparcia finansowego i technicznego lokalnym projektom na rzecz pojednania; uważa, że Unia Europejska musi odgrywać coraz znaczniejszą rolę we wspieraniu afgańskiego społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla potrzebę pełnego zaangażowania parlamentu afgańskiego i społeczeństwa obywatelskiego w planowanie współpracy na rzecz rozwoju przez WE, a zwłaszcza w opracowywanie krajowych dokumentów strategicznych i rocznych planów działania;

28.

uważa, że wzmocnienie afgańskiego społeczeństwa obywatelskiego może się powieść tylko, jeżeli wszystkie grupy etniczne i religijne będą reprezentowane i wysłuchane, co obejmuje również współpracę z tradycyjnymi przywódcami plemiennymi (praktykowane obecnie w tzw. biurach łącznikowych ds. plemion);

29.

podkreśla, że wolność mediów ma kluczowe znaczenie dla budowania demokratycznego społeczeństwa; wyraża głębokie zaniepokojenie rosnącą liczbą ataków na dziennikarzy i wzywa władze afgańskie do przeprowadzenia rzetelnego dochodzenia w sprawie tych incydentów; z zadowoleniem przyjmuje istnienie w Afganistanie niezależnych mediów, które przywróciły zalążek pluralizmu informacji po dziesięcioleciach braku jakiejkolwiek swobody wypowiedzi; uważa, że wolność prasy i wypowiedzi jest niezbędnym warunkiem społecznego rozwoju kraju oraz stosunków między Afganistanem a Unią Europejską; wyraża zaniepokojenie faktem, że w dniu 15 grudnia 2007 r. prezydent Hamid Karzai odmówił podpisania projektu ustawy medialnej po przyjęciu jej przez obie izby parlamentu; wzywa prezydenta do wyjaśnienia statusu projektu ustawy o mediach i przypomina, że rząd w porozumieniu „Afghanistan Compact” zobowiązał się, że będzie dążył do tworzenia „niezależnych i pluralistycznych” mediów; wyraża zaniepokojenie z powodu zagrażania swobodzie wypowiedzi poprzez skazywanie niezależnych dziennikarzy i autorów blogów oraz wzywa rząd afgański do podjęcia działań prowadzących do zagwarantowania rzeczywistej swobody wypowiedzi dla wszystkich obywateli, począwszy od obrony wolności korzystania z Internetu;

30.

podkreśla znaczenie przyszłej ustawy o mass mediach dla rozwoju bardziej zintegrowanego, tolerancyjnego i demokratycznego społeczeństwa, które jest świadome wartości religijnych i kulturowych kraju i w którym nie ogranicza się działalności i niezależności mediów pod pretekstem bezpieczeństwa narodowego lub z przyczyn religijnych i kulturowych;

31.

wyraża zaniepokojenie integralnością fizyczną Malalai Joya, członkini Zgromadzenia Narodowego (Wolesi Dżirga), i wzywa władze afgańskie do zagwarantowania jej ochrony; wzywa władze afgańskie do uwolnienia Latifa Pedrama, założyciela afgańskiej Partii Kongresu Narodowego, z aresztu domowego, do oczyszczenia go z zarzutów oraz do zapewnienia mu bezpieczeństwa;

32.

ponownie wzywa władze afgańskie do wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci; wyraża najwyższe zaniepokojenie losem Perwiza Kambakhsha i dziesiątek innych osób skazanych na karę śmierci w systemie sądownictwa, który nie jest jeszcze w stanie zagwarantować uczciwego procesu, i wzywa prezydenta Karzaja do złagodzenia wyroków;

33.

z zadowoleniem przyjmuje postępy Afganistanu w poprawie reprezentacji politycznej kobiet; wyraża solidarność ze wszystkimi kobietami, które walczą o ochronę i zwiększenie praw kobiet w Afganistanie; w dalszym ciągu jest zaniepokojony olbrzymią nierównością dochodów mężczyzn i kobiet, bardzo wysokim odsetkiem analfabetyzmu wśród kobiet, niesprawiedliwością wobec kobiet i dziewcząt — uwarunkowaną tradycjami kulturowymi — przejawiającą się zarówno odmawianiem im przez członków rodzin i społeczności dostępu do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna i edukacja, jak i brakiem możliwości zatrudnienia oraz wysokim poziomem przemocy domowej i dyskryminacji; podkreśla pilną potrzebę tworzenia w ramach reformy systemu prawnego i politycznego środków mających na celu ochronę praw kobiet; wzywa Radę i Komisję do aktywnego wspierania tego rodzaju inicjatywy i do przyznania funduszy na środki takie jak aktywne działania na rzecz zwiększenia liczby dziewcząt uczęszczających do szkół oraz na rzecz zatrudniania nauczycielek, które to środki pomogą tworzyć zdolność kraju do ochrony praw kobiet, dziewcząt i dzieci, ponieważ te ostatnie są również ofiarami przemocy domowej, wykorzystywania seksualnego uwarunkowanego tradycjami kulturowymi oraz pracy opartej na wyzysku i procederu handlu ludźmi; wzywa następnie do wprowadzenia specjalnych działań mających na celu rozwiązanie problemów, przed jakimi stoją afgańskie kobiety w sektorze opieki zdrowotnej i edukacji;

34.

zwraca uwagę na fakt, że od marca 2002 r. Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców pomogło 3,69 mln afgańskich uchodźców wrócić do kraju, co stanowi największą w historii tej instytucji operację pomocy w powrotach, ale że pomimo tych powrotów w Pakistanie i Iranie nadal przebywa około 3,5 mln zarejestrowanych i niezarejestrowanych Afgańczyków; wyraża zaniepokojenie z powodu zmniejszenia funduszy dla uchodźców afgańskich i podkreśla, że utrzymanie udanego programu repatriacji będzie prawdopodobnie droższe, ponieważ uchodźcy pozostający w Pakistanie i Iranie dysponują mniejszymi zasobami i mają słabsze związki z Afganistanem niż ci, którzy wrócili do kraju wcześniej; podkreśla, że bezpieczny i dobrowolny powrót afgańskich uchodźców i wysiedleńców powinien nadal być istotnym priorytetem dla Afganistanu i dla społeczności międzynarodowej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia funduszy na ponowną integrację uchodźców;

35.

wyraża głębokie zaniepokojenie coraz większą powszechnością upraw maku i nasileniem handlu opium, co ma poważne konsekwencje dla polityki i bezpieczeństwa w Afganistanie i państwach sąsiadujących; podkreśla, że gospodarka oparta na opium nadal jest źródłem korupcji i osłabia instytucje publiczne, zwłaszcza w dziedzinie bezpieczeństwa i sprawiedliwości; zważywszy, że nie istnieje oczywiste doraźne rozwiązanie, a same środki represyjne mające na celu zlikwidowanie upraw nie mogą przynieść oczekiwanych rezultatów, wzywa społeczność międzynarodową i rząd Afganistanu do opracowania długoterminowej strategii nastawionej przede wszystkim na kompleksowy rozwój obszarów wiejskich, w tym tworzenie niezbędnej infrastruktury i sprawnie działającej administracji; z zadowoleniem przyjmuje pogłębienie dialogu między Afganistanem, Iranem a społecznością międzynarodową w sprawie sposobów ograniczenia produkcji i wywozu opium;

36.

wzywa rząd Stanów Zjednoczonych do zaprzestania prowadzenia polityki likwidowania upraw, a w szczególności wykorzystywania do rozpylania z powietrza preparatu Roundup, który jest łączony z poważnymi zagrożeniami dla środowiska i zdrowia, ponieważ obieranie za cel rolników uprawiających mak podsyci tylko niezadowolenie z powodu obecności międzynarodowych oddziałów wojskowych;

37.

wyraża zaniepokojenie z powodu poważnych problemów społecznych i zdrowotnych spowodowanych używaniem narkotyków na skalę ogólną, a w szczególności społecznych i gospodarczych konsekwencji uzależnienia od narkotyków afgańskich kobiet; powołuje się na badanie Biura ONZ do spraw narkotyków i przestępczości z 2005 r., zgodnie z którym w Afganistanie narkotyków używa 920 tys. osób, z czego 120 tys. to kobiety; zwraca uwagę na zawarte w sprawozdaniu stwierdzenie, że społeczeństwo afgańskie nie uważa uzależnienia od narkotyków za problem społeczny, lecz indywidualny, oraz że wiele kobiet używa narkotyków z przyczyn medycznych, aby złagodzić oraz leczyć szereg problemów fizycznych i psychicznych; zauważa, że chociaż zaleca się nałożenie surowych kar za uprawę, przemyt i używanie narkotyków, rząd afgański nie jest obecnie w stanie egzekwować prawa w tej dziedzinie; wzywa rząd afgański oraz społeczność międzynarodową do opracowania, sfinansowania i wdrożenia odpowiednich programów, działań i kampanii uświadamiających skierowanych do uzależnionych kobiet i ich rodzin;

38.

wspiera wysiłki Komisji na rzecz pomocy dla Afganistanu oraz wzywa Komisję do przeprowadzania regularnej oceny skuteczności pomocy finansowej Unii Europejskiej, zwłaszcza wkładu Komisji w fundusze powiernicze, w celu uzyskania większej przejrzystości; nalega, by Komisja odpowiednio informowała Parlament Europejski o wynikach tych ocen;

39.

przypomina o inicjatywie Parlamentu Europejskiego na rzecz wspierania rozwoju demokracji w ramach współpracy z parlamentami krajów trzecich, przedstawionej w budżecie na 2008 r., oraz zamierza ją wykorzystać do budowania potencjału oraz technicznego wsparcia w celu polepszenia zdolności parlamentu afgańskiego do stanowienia prawa i monitorowania organów władzy wykonawczej, w szczególności poprzez utrzymanie zasad państwa prawa i przestrzeganie praw człowieka, w szczególności praw kobiet;

40.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Sekretarzowi Generalnemu NATO, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Islamskiej Republiki Afganistanu.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/19

A.

mając na uwadze, że dnia 10 czerwca 2008 r. komitet zarządzający DCI przyjął projekt decyzji Komisji ustanawiającej roczne programy działań na rzecz Brazylii i Argentyny 2008 (CMTD6 2008-0263 — D000422-01, CMTD-2008-0263 — D000421-01),

B.

mając na uwadze, że zgodnie z art. 7 ust. 3 decyzji 1999/468/WE oraz art. 1 wyżej wspomnianego porozumienia z dnia 3 czerwca 2008 r. Parlament Europejski otrzymał projekty środków wykonawczych przedłożone komitetowi zarządzającemu instrumentem współpracy na rzecz rozwoju (DCI) oraz wyniki głosowania,

C.

mając na uwadze, że art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowi, że „podstawowym i nadrzędnym celem współpracy na podstawie niniejszego rozporządzenia jest likwidacja ubóstwa w krajach i regionach partnerskich w kontekście trwałego rozwoju”,

D.

mając na uwadze, że art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 stanowi, że „Działania, o których mowa w art. 1 ust. 1 (4) są opracowywane w taki sposób, by spełnić kryteria oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) określone przez Komitet Pomocy Rozwojowej przy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD/DAC)”,

E.

mając na uwadze, że w swoim raporcie „Reporting Directives for the Creditor Reporting System” (DCD/DAC(2002)21), OECD/DAC określa ODA jako przepływy finansowe do państw znajdujących się na liście DAC beneficjentów pomocy, dla których, między innymi, „każda transakcja jest dokonywana z zachowaniem głównego celu, jakim jest promowanie rozwoju gospodarczego i dobrobytu krajów rozwijających się”,

1.

zauważa, że projekt rocznego programu działania na rzecz Brazylii 2008 obejmuje jako jedyne działanie program mobilności akademickiej dla Brazylii 2008-2010 (część programu Erasmus Mundus dotycząca współpracy zewnętrznej), działanie to zawarte jest I sektorze priorytetowym krajowego dokumentu strategicznego, „Poprawa stosunków dwustronnych, Działanie 2: Program szkolnictwa wyższego dla Brazylii”, a finansowanie mobilności studentów i personelu akademickiego z UE (do 30 % całkowitego finansowania na indywidualną mobilność studentów i personelu) przewidziane jest jako ważny element rocznego programu działania na rzecz Brazylii na rok 2008;

2.

zauważa, że projekt rocznego programu działania na rzecz Argentyny 2008 obejmuje jako jedyne działanie program mobilności akademickiej dla Argentyny, działanie to zawarte jest sektorze kluczowym krajowego dokumentu strategicznego, „Poprawa stosunków dwustronnych i wzajemnego zrozumienia pomiędzy UE i Argentyną”, a finansowanie mobilności studentów i personelu akademickiego z UE (do 30 % finansowania na indywidualną mobilność studentów i personelu) przewidziane jest jako ważny element rocznego programu działania na rzecz Brazylii na rok 2008;

3.

jest zdania, że tym samym Komisja przekracza swe uprawnienia wykonawcze w ramach rocznego planu działania 2008 na rzecz Brazylii i rocznego planu działania 2008 na rzecz Argentyny określone w akcie podstawowym, jeśli wziąć pod uwagę, że ww. elementy są niezgodne z art. 20 ust. 1 i 4 rozporządzenia (WE) 1905/2006, ponieważ podstawowym celem tych elementów nie jest walka z ubóstwem i elementy te nie spełniają kryteriów ODA określonych przez OECD/DAC (5).

4.

wzywa Komisję do wycofania projektów decyzji ustanawiających roczne plany działań 2008 na rzecz Brazylii i Argentyny i przedłożenia komitetowi zarządzającemu DCI nowych projektów decyzji w pełni zgodnych z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1905/2006;

5.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również parlamentom i rządom państw członkowskich.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/20

A.

mając na uwadze, że polityka zagraniczna UE jest oparta na silnym i jednoznacznym promowaniu skutecznej wielostronności zawartej w Karcie ONZ,

B.

mając na uwadze, że UE jest kluczowym politycznym i finansowym partnerem ONZ w zwalczaniu ubóstwa i promowaniu rozwoju gospodarczego i społecznego, zapewnianiu bezpieczeństwa zbiorowego, w tym zabezpieczania środków do życia zagrożonych populacji oraz przestrzegania praw człowieka na całym świecie,

C.

mając na uwadze, że plan reform ONZ obejmujący utworzenie nowych organów, radykalną reorganizację innych, zmianę zarządzania jej podstawowymi operacjami, reorganizację dostaw pomocy oraz gruntowną reformę jej Sekretariatu jest niezwykle ambitny i wymaga ustawicznego wsparcia politycznego, szczególnie w okresie, gdy, w następstwie zdefiniowania ram nowej polityki, rozpoczął się etap wdrażania,

D.

mając na uwadze, że dwa nowe kluczowe organy, Rada Praw Człowieka i Komisja Budowania Pokoju (PBC) weszły w decydującą fazę, w której muszą udowodnić swą zdolność do osiągnięcia celów wyznaczonych im przez państwa członkowskie ONZ,

E.

mając na uwadze, że należy doprowadzić do od dawna zaległej reformy Rady Bezpieczeństwa ONZ, biorąc pod uwagę delikatną naturę sprawy i konflikty pomiędzy większą odpowiedzialnością i zwiększoną równowagą geopolityczną, a potrzebą zapewnienia sprawności i skuteczności tego organu,

F.

mając na uwadze, że rok 2008 jest rokiem kluczowym dla likwidacji ubóstwa i osiągnięcia milenijnych celów rozwoju na całym świecie do roku 2015, mając też na uwadze, że państwa członkowskie UE powinny wykazać się globalnym przewodnictwem w ramach ważnych spotkań na wysokim szczeblu, które mają się odbyć w drugiej połowie bieżącego roku,

G.

mając na uwadze — w odniesieniu do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju — że starania UE są istotnym katalizatorem i służą za przykład innym dawcom pomocy, a mimo to, w przypadku utrzymania obecnych trendów, ich poziom będzie wciąż o 75 mld euro niższy od zadeklarowanej kwoty oficjalnej pomocy rozwojowej UE do 2010 r.,

H.

mając na uwadze, że wiele państw Afryki Subsaharyjskiej nie jest w stanie osiągnąć któregokolwiek z milenijnych celów rozwoju, mając też na uwadze, że w wielu państwach o przeciętnym dochodzie również mamy do czynienia z regionami oraz wielomilionowymi pod względem liczebności grupami etnicznymi, których rozwój mierzony stopniem osiągnięcia wyznaczonych celów jest niezadowalający,

I.

mając na uwadze, że bez dalszych inwestycji w sektor rolny i przemysł rolno-spożywczy w krajach rozwijających się gwałtownie rosnące ceny żywności oraz spowolnienie światowego wzrostu gospodarczego grożą opóźnieniami w realizacji milenijnych celów rozwoju szacunkowo o siedem lat,

J.

mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne ONZ postanowiło zorganizować w dniach 4 i 5 października 2007 r. dialog na wysokim szczeblu dotyczący międzyreligijnej i międzykulturowej współpracy na rzecz wspierania tolerancji, wzajemnego zrozumienia i powszechnego poszanowania kwestii swobody wyznania lub przekonań oraz różnorodności kulturowej, w koordynacji z innymi podobnymi inicjatywami w tym zakresie,

K.

mając na uwadze, że rok 2008 jest Europejskim Rokiem Dialogu Międzykulturowego,

L.

mając na uwadze, że agenda Zgromadzenia Ogólnego ONZ nie jest jeszcze dostatecznie określona i skoordynowana, a co jest niezbędne w celu zapewnienia większej spójności prac tego organu i ułatwienia działań podjętych w następstwie jego rezolucji,

M.

mając na uwadze, że Departament ONZ ds. Operacji Pokojowych zarządza obecnie 20 misjami, w skład których wchodzi przeszło 100 000 żołnierzy, z czego połowa rozmieszczona jest w Afryce,

N.

mając na uwadze, że poziom koordynacji stanowisk państw członkowskich UE w ramach ONZ jest bardzo zróżnicowany w zależności od organu i kierunku polityki,

O.

mając na uwadze, że taka koordynacja nie powinna być osiągana ze szkodą dla negocjacji z krajami lub innymi organami geopolitycznymi, których udział stanowi warunek wstępny do zawierania niezbędnych porozumień w ramach ONZ,

P.

mając na uwadze, że koordynacja taka wymaga ściślejszej współpracy między właściwymi grupami roboczymi Rady mającymi siedzibę w Brukseli a biurami UE oraz stałymi przedstawicielstwami państw członkowskich UE w Nowym Jorku i Genewie,

Q.

mając na uwadze, że traktat lizboński daje UE osobowość prawną, co stanowi innowację mającą poważne skutki dla przedstawicielstwa UE w ONZ,

1.

przekazuje Radzie następujące zalecenia:

UE w ONZ i ratyfikacja traktatu lizbońskiego

Wkład UE w reformę ONZ

UE i Rada Praw Człowieka ONZ

UE i Komisja Budowania Pokoju ONZ (PBC)

UE a MCR

Usprawnianie współpracy UE-ONZ w praktyce

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz przedstawienia go do wglądu Komisji.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/27

A.

mając na uwadze, że ankieta przeprowadzona do celów niniejszej rezolucji w drugiej połowie 2007 r. zwróciła uwagę na:

B.

mając na uwadze, że podstawową odpowiedzialność za szkolenie pracowników wymiaru sprawiedliwości, także w wymiarze europejskim, ponoszą państwa członkowskie; mając na uwadze, że wyżej wspomniany Program haski zawiera oświadczenie Rady Europejskiej, w którym stwierdza ona, że „elementy dotyczące UE powinny być regularnie włączane do szkoleń władz sądowych” (6), oraz mając na uwadze, że szkolenie sędziów w poszczególnych państwach członkowskich pozostaje jednak przedmiotem wspólnego zainteresowania instytucji UE i każdego państwa członkowskiego,

C.

mając na uwadze, że prawa wspólnotowego nie można postrzegać jako dziedziny zarezerwowanej dla elitarnego grona specjalistów oraz że możliwości szkolenia w tej dziedzinie nie mogą ograniczać się do sędziów sądów wyższych instancji, ale powinny raczej obejmować jednakowo sędziach na wszystkich szczeblach systemu wymiaru sprawiedliwości,

D.

mając na uwadze, że niektóre organy wspierane finansowo przez Wspólnotę odnoszą coraz większe sukcesy i już w tym momencie szkolą wielu sędziów i prokuratorów,

E.

mając na uwadze, że znajomość języków obcych ma duże znaczenie dla zapewnienia właściwej współpracy sądowej, w szczególności w sprawach cywilnych i handlowych, w obszarach, w których przewidziano bezpośredni kontakt między sędziami, oraz dla zapewnienia dostępu do programów wymiany dla sędziów,

F.

mając na uwadze, że pomimo ciągłych wysiłków ze strony Trybunału Sprawiedliwości, obecny przeciętny czas orzekania w trybie prejudycjalnym jest zbyt długi, co znacznie obniża jego atrakcyjność dla sędziów krajowych,

G.

mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości uznał, iż to do państw członkowskich należy ustanowienie systemu środków prawnych i procedur zapewniających poszanowanie prawa do skutecznej ochrony sądowej praw wynikających z prawa wspólnotowego (7),

H.

mając na uwadze, że żadnych sformułowań zawartych w niniejszej rezolucji nie należy interpretować jako wpływanie na niezależność sędziów i krajowych systemów wymiaru sprawiedliwości, zgodnie z zaleceniem nr R(94)12 Komitetu Ministrów Rady Europy, Europejską kartą o statusie sędziów z 1998 r.,

1.

stwierdza, że Wspólnota Europejska jest wspólnotą opartą na rządach prawa (8); zwraca uwagę, że prawo wspólnotowe pozostaje martwą literą prawa, jeżeli nie jest właściwie stosowane w państwach członkowskich, także przez sędziów krajowych, którzy są zatem spoiwem systemu wymiaru sprawiedliwości Unii Europejskiej i którzy odgrywają zasadniczą i niezastąpioną rolę w tworzeniu jednolitego porządku prawnego w Europie, również w świetle ostatnich osiągnięć ustawodawcy wspólnotowego (9), dotyczących wzmożonego udziału sędziów krajowych oraz przyznania im większej odpowiedzialności we wdrażaniu prawa wspólnotowego;

2.

z zadowoleniem przyjmuje fakt stwierdzenia przez Komisję, że sędziowie krajowi pełnią istotną rolę w zapewnianiu poszanowania prawa wspólnotowego, na przykład poprzez zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, skutku bezpośredniego, spójności interpretacji i odpowiedzialności państwa za naruszanie prawa wspólnotowego; wzywa Komisję do podejmowania wysiłków w tym kierunku, poza istniejącymi już inicjatywami sektorowymi; ponadto wzywa Komisję do bezzwłocznego opublikowania noty informacyjnej dotyczącej roszczeń o odszkodowanie za naruszanie prawa wspólnotowego przez władze krajowe;

3.

uważa, że język jest głównym narzędziem pracowników wymiaru sprawiedliwości; uważa, że aktualny poziom szkolenia w zakresie języków obcych dla sędziów krajowych, w połączeniu z obecnym poziomem znajomości prawa wspólnotowego, ogranicza nie tylko możliwości współpracy sądowej w przypadku konkretnych instrumentów, lecz także budowanie wzajemnego zaufania, właściwe stosowanie doktryny acte clair i udział w programach wymiany; wzywa wszystkie podmioty zajmujące się szkoleniem pracowników wymiaru sprawiedliwości do zwrócenia szczególnej uwagi na szkolenie sędziów w zakresie znajomości języków obcych;

4.

stwierdza, że stosowanie prawa wspólnotowego przez sędziów krajowych stawia wyższe wymagania przed sędziami krajowymi, w szczególności z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w maju 2004 r. lub później, w związku z czym należy wzmocnić środki wspierające kształcenie sędziów w tych państwach członkowskich;

5.

jest ponadto zdania, że uchwalając szereg przepisów zawierających normy kolizyjne prawodawca wspólnotowy podjął decyzję dotyczącą polityki, która wiąże się z możliwością stosowania prawa obcego przez sędziów krajowych, co może również skutkować przyjęciem podejścia porównawczego; uważa, że wszystkie te aspekty łącznie dodatkowo wzmacniają argumenty przemawiające za zwiększeniem szkolenia w zakresie znajomości języków obcych;

6.

uważa, że w interesie publicznym leży podniesienie umiejętności językowych sędziów w państwach członkowskich; wzywa zatem państwa członkowskie do zapewnienia nieodpłatności takich szkoleń i łatwego do nich dostępu, a także do przeanalizowania umożliwienia sędziom nauki języków za granicą, w państwie członkowskim, w którym dany język jest używany, na przykład w połączeniu z uczestnictwem w programie wymiany sędziów;

7.

uważa, że dostęp do literatury naukowej w języku ojczystym sędziego jest istotny dla lepszego zrozumienia prawa wspólnotowego, oraz zwraca uwagę na widoczny niedobór literatury specjalistycznej na temat prawa wspólnotowego w niektórych urzędowych językach UE, na przykład dotyczącej prawa prywatnego międzynarodowego, oraz poważne potencjalne skutki, które niesie to dla tworzenia wspólnego porządku prawnego odzwierciedlającego różnorodność tradycji prawnych; w związku z tym wzywa Komisję do wsparcia rozwoju takiej literatury, w szczególności w mniej używanych językach urzędowych;

8.

zwraca uwagę, że wielu sędziów krajowych nie posiada regularnego i właściwego dostępu do kompletnych i aktualnych informacji o prawie wspólnotowym, a prawo wspólnotowe jest czasami niewystarczająco obecne w krajowych dziennikach urzędowych, kodeksach, komentarzach, czasopismach i podręcznikach oraz opiera się o tłumaczenie nierównej jakości; wzywa państwa członkowskie do ponownego podjęcia wysiłków w tym obszarze;

9.

jest zdania, że prawdziwa europejska przestrzeń sądowa, która umożliwia skuteczną współpracę sądową, wymaga nie tylko znajomości prawa europejskiego, lecz również wzajemnej ogólnej wiedzy o systemach prawnych innych państw członkowskich; podkreśla brak konsekwencji w traktowaniu prawa obcego w Unii Europejskiej i uważa, że w przyszłości należy rozwiązać ten istotny problem; w tym zakresie zwraca uwagę na horyzontalny przegląd stosowania prawa zagranicznego w sprawach cywilnych i handlowych, który Komisja ma opublikować w najbliższej przyszłości, oraz badania prowadzone obecnie w ramach Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego;

10.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza działać na rzecz większej dostępności baz danych orzeczeń sądów krajowych dotyczących prawa wspólnotowego; uważa, że te bazy danych powinny być w jak największym stopniu kompletne i przyjazne dla użytkownika; uważa ponadto, że konwencje i rozporządzenie w sprawie jurysdykcji i wykonywania orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych stanowiłyby przykładowe dokumenty, które należałoby ująć w europejskiej bazie danych, biorąc pod uwagę ich częste wykorzystywanie przez sędziów krajowych;

11.

jest zdania, że wszyscy sędziowie krajowi powinni mieć dostęp do baz danych zawierających oczekujące na rozpatrzenie wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym ze wszystkich państw członkowskich; uważa, że równie pożyteczne byłoby podawanie dalszych informacji o orzeczeniach sądów krajowych, które złożyły wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, co poruszył już Trybunał Sprawiedliwości w nocie informacyjnej dotyczącej składania przez sądy krajowe wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym (10);

12.

uważa, że biorąc pod uwagę bogactwo dostępnych w Internecie informacji o prawie wspólnotowym, sędziowie, poza merytorycznymi aspektami prawa, muszą być także szkoleni w zakresie skutecznych sposobów dostępu do aktualnych źródeł prawa;

13.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do publikowania przygotowanych przez obywateli podsumowań wspólnotowych aktów prawnych i uważa, że takie nieprawnicze podsumowania pomogłyby także prawnikom szybciej dotrzeć do odpowiednich informacji;

14.

zachęca do rozwoju narzędzi internetowych i inicjatyw w dziedzinie kształcenia się za pośrednictwem nośników elektronicznych, co chociaż nie odpowiada na wszystkie potrzeby w zakresie szkolenia, powinno być postrzegane jako uzupełnienie bezpośrednich kontaktów między sędziami i nauczycielami;

15.

apeluje, aby w szkoleniu wszystkich pracowników sądowych na poziomie krajowym elementy dotyczące UE:

16.

zwraca uwagę na coraz większe powodzenie programu wymiany dla pracowników sądowych; zachęca Europejską Sieć Szkolenia Kadr Wymiaru Sprawiedliwości do udostępnienia go jak największej liczbie sędziów oraz do zapewnienia odpowiedniego włączenia sędziów specjalizujących się w sprawach cywilnych, handlowych i administracyjnych; z zadowoleniem przyjmuje działania Sieci w zakresie szkolenia językowego i poszerzenie programu wymiany o Trybunał Sprawiedliwości, Eurojust i Europejski Trybunał Praw Człowieka;

17.

uważa, że zapewnienie możliwości uczestnictwa sędziów krajowych w podstawowym i zaawansowanym szkoleniu należy pod względem finansowym i logistycznym głównie do państw członkowskich; uważa zasadniczo, że sędziowie nie powinni ponosić żadnych kosztów związanych ze swoim szkoleniem w dziedzinie prawa wspólnotowego; zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi szacunkowych kosztów związanych z tymczasowym zastąpieniem sędziów uczestniczących w programach wymiany w przypadku każdego państwa członkowskiego;

18.

uwzględniając uznanie przez Komisję, że EJTN ma de facto monopol na prowadzenie programu wymiany dla władz sądowych, wzywa Komisję do zapewnienia, że stosowane przez EJTN procedury finansowania tych programów wymiany odzwierciedlają tę monopolistyczną sytuację; wzywa w szczególności do usprawnienia owych procedur w celu zagwarantowania, że środki finansowe są udostępniane terminowo oraz umożliwienia EJTN organizowania i prowadzenia skutecznych programów, które spełniają oczekiwania i złożone zobowiązania wobec uczestniczących krajowych uczelni, organów międzynarodowych oraz sędziów i prokuratorów; uważa, że w przeciwnym razie wiarygodność programu wymiany może zostać zakwestionowana, na niekorzyść sędziów krajowych i prokuratorów zainteresowanych uczestnictwem w owym programie oraz rozwoju wzajemnego zaufania wśród europejskich organów sądowych;

19.

zwraca uwagę na ocenę Komisji, że najstosowniejszą formą promowania szkolenia w europejskiej przestrzeni sądowej jest obecnie wsparcie finansowe dla różnych organów w ramach programu ramowego „prawa podstawowe i sprawiedliwość” na lata 2007-2013 oraz że kwestia, czy obecne struktury w zakresie szkolenia pracowników wymiaru sprawiedliwości powinny przyjąć inną formę, może zostać ponownie zbadana, gdy program ten dobiegnie końca;

20.

wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej oceny wyników tego programu ramowego przy uwzględnieniu niniejszej rezolucji oraz do opracowania nowych wniosków dotyczących rozwoju i dywersyfikacji środków wspierających kształcenie sędziów;

21.

uważa jednak, że nadszedł czas na pragmatyczne instytucjonalne rozwiązanie kwestii szkolenia pracowników wymiaru sprawiedliwości na szczeblu UE, które w pełni wykorzystywałoby istniejące struktury, a jednocześnie niepotrzebnie nie powielałoby programów i struktur; wzywa zatem do utworzenia Europejskiej Akademii Sądowej składającej się z Europejskiej Sieci Szkolenia Kadr Wymiaru Sprawiedliwości oraz Akademii Prawa Europejskiego; apeluje, aby to rozwiązanie instytucjonalne uwzględniało odpowiednie doświadczenie wyniesione z działalności Europejskiego Kolegium Policyjnego;

22.

uważa, że sędziowie krajowi nie mogą przyjmować biernej postawy w stosunku do prawa wspólnotowego, jak jasno wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego sądów krajowych, które badają kwestie prawa wspólnotowego z urzędu (11);

23.

apeluje o wzmocnienie szkolenia kandydatów do nominacji sędziowskich począwszy od najwcześniejszych etapów, analogicznie do powyższych sugestii i wniosków dotyczących sędziów krajowych;

24.

uważa, że tryb prejudycjalny stanowi istotną gwarancję spójności wspólnotowego porządku prawnego oraz jednolitego stosowania prawa wspólnotowego;

25.

wzywa Trybunał Sprawiedliwości oraz wszystkie zainteresowane strony do skrócenia średniego czasu orzekania w trybie prejudycjalnym, co uczyni tę istotną możliwość dialogu bardziej atrakcyjną dla sędziów krajowych;

26.

wzywa Komisję do zbadania, czy krajowe przepisy proceduralne stanowią faktyczne lub potencjalne przeszkody dla składania przez sądy lub trybunały państw członkowskich wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym zgodnie z postanowieniami art. 234 akapit drugi traktatu WE oraz do zdecydowanego ścigania naruszeń, które te przeszkody stanowią;

27.

uważa, że ograniczenia właściwości Trybunału Sprawiedliwości, dotyczące zwłaszcza tytułu IV traktatu WE, mają niepotrzebny, niekorzystny wpływ na jednolite stosowanie prawa wspólnotowego w tych obszarach i stanowią negatywny sygnał dla zdecydowanej większości sędziów zajmujących się takimi sprawami, co uniemożliwia im nawiązanie bezpośredniego kontaktu z Trybunałem Sprawiedliwości i powoduje niepotrzebne opóźnienia;

28.

ubolewa, że na mocy art. 10 protokołu dotyczącego postanowień przejściowych, dołączonego do traktatu z Lizbony, uprawnienia Trybunału Sprawiedliwości odnoszące się do aktów prawnych w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, które zostały przyjęte przed wejściem w życie tego traktatu, mają pozostać niezmienione, ponieważ zgodnie z obowiązującym traktatem UE ustanowiono je na okres przejściowy wynoszący pięć lat; z zadowoleniem przyjmuje jednak deklarację konferencji międzyrządowej dotyczącą tego artykułu protokołu i w związku z tym wzywa Radę i Komisję, aby wspólnie z Parlamentem ponownie przyjęły te akty prawne w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, które zostały przyjęte przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego;

29.

biorąc pod uwagę wprowadzenie pilnego trybu prejudycjalnego, zgadza się z Radą, że kwestią istotną jest, aby Trybunał Sprawiedliwości podał wytyczne, z których mogliby korzystać sędziowie krajowi przy podejmowaniu decyzji o tym, czy składać wniosek o tryb pilny;

30.

wzywa Trybunał Sprawiedliwości do rozważenia wszystkich możliwych ulepszeń trybu prejudycjalnego, które polegałyby na ściślejszym zaangażowaniu sędziego krajowego w jego postępowanie, w tym większych możliwości wyjaśnienia wniosku oraz uczestnictwa w procedurze ustnej;

31.

uważa, że w zdecentralizowanym i dojrzałym wspólnotowym porządku prawnym sędziów krajowych nie należy marginalizować, lecz przyznać im większe kompetencje oraz dodatkowo wspierać ich w roli pierwszych sędziów prawa wspólnotowego; w związku z tym apeluje o rozważenie systemu „zielonego światła”, w ramach którego sędziowie krajowi mogliby załączać swoje propozycje odpowiedzi na pytania kierowane do Trybunału Sprawiedliwości, który następnie w określonym terminie mógłby decydować, czy uznać proponowany wyrok czy orzekać w charakterze sądu wyższej instancji;

32.

odnotowuje utworzenie forum dla omawiania strategii i praktyk UE w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i wzywa Komisję do zapewnienia przejrzystości dyskusji prowadzonych na forum; przyjmuje do wiadomości zobowiązanie Komisji do regularnego przedkładania sprawozdań zarówno Parlamentowi, jak i Radzie;

33.

podkreśla konieczność stosowania jaśniejszego języka w prawodawstwie wspólnotowym oraz większej spójności terminologicznej między dokumentami prawnymi; w szczególności popiera projekt wspólnych ram odniesienia w europejskim prawie umów jako instrument lepszego stanowienia prawa;

34.

zdecydowanie popiera Komisję, jeśli chodzi o nacisk na systematyczne przedstawianie przez państwa członkowskie tabel korelacji określających sposób, w jaki dyrektywy wspólnotowe są wdrażane w krajowych przepisach prawnych; zgadza się, że tabele takie dostarczają wartościowych informacji, przy jednoczesnym minimalnym nakładzie kosztów i starań; uważa ponadto, że tabele korelacji zwiększają przejrzystość we wprowadzaniu w życie prawa wspólnotowego i dają sędziom krajowym oraz stronom w prowadzonych przez nich sprawach realną szansę sprawdzenia, czy za konkretnym przepisem krajowym stoi prawo wspólnotowe oraz upewnienia się, czy dokonano właściwej transpozycji, a jeśli tak — to w jaki sposób;

35.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz ze sprawozdaniem właściwej komisji Radzie i Komisji, jak również Trybunałowi Sprawiedliwości i Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/33

A.

mając na uwadze, że docenia partnerstwo transatlantyckie między UE a USA oraz wspiera sprawiedliwą i wyważoną politykę handlową w ogólności,

B.

mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat odnotowano niespotykany okres integracji w zakresie transatlantyckich stosunków gospodarczych, przy czym inwestycje europejskie w USA stanowiły 75 % całkowitych amerykańskich wpływów inwestycyjnych w 2006 r., a inwestycje USA w Europie wzrosły do rekordowego poziomu 128 miliardów USD (128 000 000 000 USD), czyli 59 % całkowitych amerykańskich wypływów z tytułu bezpośrednich inwestycji zagranicznych (FDI) w 2006 r.,

C.

mając na uwadze, że szczególnie istotne jest znaczenie przemysłu lotniczego dla zatrudnienia i tworzenia miejsc pracy, zwłaszcza w sektorach wymagających wysokich kwalifikacji, jak również w wielu innych dziedzinach przemysłu, dla rozwoju regionalnego oraz dla zaawansowanej transnarodowej współpracy przemysłowej,

D.

mając na uwadze, że w cywilnym przemyśle lotniczym zarówno Airbus, jak i Boeing posiadają obecnie zdolność projektowania i montażu dużych komercyjnych statków powietrznych, a utrzymanie wysokiego poziomu zdrowej konkurencji leży w interesie linii lotniczych i ich klientów,

E.

mając na uwadze, że w 1992 r. UE i USA podpisały dwustronne porozumienie w sprawie handlu dużymi cywilnymi statkami powietrznymi (porozumienie z 1992 r.), które stworzyło równe warunki działania, wraz z przepisami dotyczącymi rządowego wsparcia,

F.

mając na uwadze, że UE konsekwentnie przestrzegała ducha i litery porozumienia z 1992 r., systematycznie dostarczając na to konkretnych dowodów,

G.

mając na uwadze, że Stany Zjednoczone w dużym stopniu nie dopełniały swych zobowiązań wynikających z porozumienia z 1992 r., nie zgłaszając udzielanych Boeingowi subwencji, a także udzielając Boeingowi subwencji przekraczających uzgodnione limity oraz przyznając mu subwencje zabronione,

H.

mając na uwadze, że porozumienie z 1992 r. utrzymywało stabilność w sektorze do 2004 r., kiedy to Stany Zjednoczone jednostronnie stwierdziły, iż się zeń wycofują, i wniosły do WTO sprawę przeciwko UE, powołując się na europejskie zwrotne finansowanie, w pełni zgodne z porozumieniem z 1992 r., a podobne do finansowania udzielanego Boeingowi na rozwój i produkcję dużych części jego maszyny 787 w Japonii i innych krajach wspólnie ponoszących ryzyko,

I.

mając na uwadze, że mimo podejmowania przez UE licznych działań w dobrej wierze nie udało się dotąd przyjąć sprawiedliwej i wyważonej podstawy negocjowanego porozumienia,

J.

mając na uwadze, że potwierdza wsparcie dla konsekwentnego otwarcia Komisji na znalezienie wyważonego negocjowanego rozwiązania bez żadnych warunków wstępnych,

K.

mając na uwadze, że wyrównane i sprawiedliwe wsparcie rządowe dla zagadnień przestrzeni powietrznej po obu stronach Atlantyku zaowocowało badaniami i innowacjami, większym bezpieczeństwem, lepszymi efektami działalności środowiskowej oraz wzrostem wydajności w transporcie lotniczym,

L.

mając na uwadze, że finansowanie na rzecz Airbusa przez państwa członkowskie jest ściśle ograniczone, podlega zwrotowi z odsetkami i najwyraźniej nie wpływa na zdolność Boeinga w zakresie konkurencyjności, gdyż Airbus zwrócił 40 % więcej środków, niż otrzymał od rządów państw członkowskich od 1992 r., i jak dotąd spłacił ponad 7 miliardów EUR,

M.

mając na uwadze, że UE kwestionuje rozmaite zabronione i zaskarżalne amerykańskie federalne, stanowe i lokalne subsydia na korzyść Boeinga, wynoszące w sumie 23,7 miliarda USD, a przyznane w postaci bezzwrotnych subsydiów w okresie ostatnich dwóch dziesięcioleci i aż do roku 2024 r.,

N.

mając na uwadze, że potwierdza swoje przekonanie co do znaczenia sprawiedliwej i otwartej konkurencji w przydzielaniu zamówień publicznych i pozytywnie ustosunkował się do udzielenia zamówienia zespołowi Northrop Grumman Corporation European Aeronautics Defence and Space Company (EADS) na program rekapitalizacji amerykańskiego tankowca powietrznego w oparciu o neutralne kryteria mające na celu wskazanie i przekazanie amerykańskim siłom powietrznym (USAF) najlepszego i najbardziej odpowiedniego sprzętu;

O.

mając na uwadze, że odnotowuje jednak z głębokim zaniepokojeniem zdecydowane ataki ze strony Boeinga, zmierzające do przedstawienia operacji EADS i niektórych państw członkowskich jako zawodnych partnerów biznesowych w zakresie przestrzeni powietrznej oraz jako zagrożenia dla bezpieczeństwa w zakresie gotowości bojowej USA, który to przekaz nie przeszedł niezauważony w Europie;

P.

mając na uwadze, że sprawozdanie Government Accountability Office podtrzymujące zaskarżenie przetargu przez Boeinga okazało się jedynie oceną procesu selekcyjnego, a nie zalet statku powietrznego i że potwierdza również swoje przekonanie, że w przypadku wszystkich ubiegających się o zamówienia należy chronić rzetelności procesu udzielania zamówień przez Departament Obrony USA, w tym dokonywania przeglądu Government Accountability Office;

1.

kieruje następujące zalecenia do Komisji, działającej w imieniu UE na rzecz obrony interesów państw członkowskich oraz unijnego sektora przemysłowego dużych statków powietrznych:

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz prezydentowi i Kongresowi Stanów Zjednoczonych Ameryki.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/35

A.

mając na uwadze, że kolejne komunikaty Parlamentu, Rady i Komisji uwypukliły fakt, że zmierzenie się ze zmianami klimatycznymi, wzmocnienie bezpieczeństwa energetycznego i zwiększenie konkurencyjności gospodarki europejskiej stanowią cele europejskiej polityki energetycznej i klimatycznej.

B.

mając na uwadze, że zagrożenie, jakie niosą zmiany klimatyczne nadal rośnie i rozmowy COP 14 w Poznaniu i COP 15 w Kopenhadze będą miały kluczowe znaczenie dla osiągnięcia międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatycznych mającego zastąpić system ustanowiony protokołem z Kioto,

C.

mając na uwadze, że w raporcie Sterna na temat aspektów ekonomicznych zmian klimatycznych ustalono, że koszty niepodejmowania działań na rzecz łagodzenia zmian klimatycznych zdecydowanie przewyższają koszty takich działań,

D.

mając na uwadze, że zależność UE od importu paliw kopalnych mogłaby wzrosnąć do 65 % całkowitego zużycia do 2030 r.,

E.

mając na uwadze, że Komisja oszacowała, iż osiągnięcie celów UE w zakresie redukcji gazów cieplarnianych oraz odnawialnych źródeł energii będzie kosztowało UE 70 mld euro rocznie do 2020 r.,

F.

mając na uwadze, że zwiększenie efektywności energetycznej jest jednym ze środków wykazujących najlepszy stosunek kosztów do korzyści w zakresie zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych,

G.

mając na uwadze, że badania i rozwój technologiczny mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów europejskiej polityki energetycznej,

H.

mając na uwadze, że lepsza synergia w przyszłych europejskich badaniach nad technologiami energetycznymi może tylko stymulować zrównoważony wzrost gospodarczy, przyczynić się do korzyści komparatywnych gospodarki europejskiej, poprawić zatrudnienie i tym samym pomóc w osiągnięciu celów strategii lizbońskiej oraz w walce ze zmianami klimatu,

I.

mając na uwadze, że siódmy program ramowy (7. PR) przeznacza w ciągu siedmioletniego okresu jedynie 2,3 mld EUR na badania w zakresie energii,

J.

mając na uwadze, że inwestycje sektora prywatnego w badania nad technologiami energetycznymi w Unii Europejskiej są bardzo ograniczone w porównaniu z wysiłkami podejmowanymi przez konkurentów z krajów trzecich, jak również inne sektory UE,

K.

mając na uwadze, że budżety w sektorze publicznym i prywatnym przeznaczone na badania w zakresie energetyki w UE zostały znacznie okrojone od lat osiemdziesiątych; oraz mając na uwadze, że w skali międzynarodowej Europa wypada słabo w porównaniu wskaźnika innowacji opartego na wydatkach na badania w dziedzinie technologii,

L.

mając na uwadze, że publiczna interwencja wspierająca nowe, mniej zanieczyszczające technologie energetyczne jest niezbędna i uzasadniona, ponieważ technologie te są początkowo droższe niż te, które zastępują, i w związku z tym na początkowym etapie ich rozpowszechniania na rynku mogą one nie przynieść ani krótkoterminowych zysków handlowych, ani lepszych cen dla konsumentów,

1.

z zadowoleniem przyjmuje europejski strategiczny plan w dziedzinie technologii energetycznych (EPSTE); uważa, że europejska polityka w zakresie technologii energetycznych oraz jej odpowiednie wsparcie finansowe mają podstawowe znaczenie dla osiągnięcia do 2020 r. celów UE związanych z energią i zmianami klimatycznymi;

2.

podkreśla, że UE musi osiągnąć cele w zakresie redukcji gazów cieplarnianych, wydajności energetycznej i energii odnawialnych do 2020 r., zachowując konkurencyjną i zrównoważoną gospodarkę; wyraża przekonanie, że w celu obniżenia kosztów zmniejszania emisji, tworzenia nowych rynków dla przemysłu UE, jak również zapewnienia ogólnoświatowego zaangażowania w walkę ze zmianami klimatycznymi konieczne jest rozwijanie i rozszerzanie innowacyjnych, tanich, niskoemisyjnych technologii energetycznych, wydajności energetycznej i energii ze źródeł odnawialnych;

3.

uważa, że do osiągnięcia tych celów niezbędne jest obniżenie kosztów zielonej energii i pobudzanie innowacyjności w sektorze energetycznym; wyraża przekonanie, że powoduje to konieczność usprawnienia procesu transferu technologii z ośrodków badawczych do przedsiębiorstw, skrócenia czasu potrzebnego do rozpowszechniania technologii na rynku, zarzucenia obecnej inercji technologicznej i regulacyjnej oraz zwiększenia skali połączeń wzajemnych sieci;

4.

wyraża przekonanie, że nowe technologie, zwłaszcza technologie w zakresie energii odnawialnej i wydajności energetycznej, są również potrzebne w celu ułatwienia dywersyfikacji źródeł energii, zmniejszenia zapotrzebowania na energię i zapewnienia mniej zanieczyszczających i bezpieczniejszych metod wykorzystania zasobów lokalnych, z myślą o bezpieczeństwie dostaw energii; wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny zasobów energetycznych UE;

5.

wyraża przekonanie, ze plan EPSTE powinien wspierać szeroką gamę działań, które stymulują debatę publiczną na temat korzyści poszczególnych nowych technologii energetycznych, zwłaszcza poprzez edukację konsumentów i kampanie informacyjne;

6.

wyraża przekonanie, że tańsze, wydajniejsze technologie niskoemisyjne mogą przyczynić się do osiągnięcia międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatycznych mającego zastąpić system ustanowiony protokołem z Kioto;

7.

podkreśla konieczność zwiększenia koordynacji strategicznych technologii energetycznych na różnych szczeblach i pomiędzy różnymi partnerami; podkreśla również konieczność unikania nadmiernej biurokracji, zapewnienia prostoty i jasności oraz zagwarantowania powszechnego udziału wszystkich potencjalnych partnerów w poprawianiu koordynacji, na przykład dzięki proponowanemu wspólnotowemu zespołowi kierującemu ds. strategicznych technologii w dziedzinie energii oraz proponowanemu europejskiemu stowarzyszeniu badań nad energią, które powinny być otwarte dla wszystkich europejskich ośrodków badawczych bez względu na ich wielkość czy zasoby;

8.

popiera utworzenie grupy sterującej wysokiego szczebla oraz przejrzystego i łatwo dostępnego systemu informacji w zakresie technologii energetycznych, szczególnie dla małych i średnich przedsiębiorstw i zwraca się do Komisji o informowanie Parlamentu o utworzeniu tej grupy i jej pracach oraz strategii informacyjnej;

9.

zauważa, że narzędzia wypracowane w związku z programami ramowymi (systemy ERA-NET, sieci doskonałości, europejskie platformy technologiczne — EPT) mogłyby być wykorzystane do wsparcia przyszłego europejskiego systemu wymiany informacji w zakresie technologii energetycznych;

10.

podkreśla, że skoordynowana współpraca z państwami członkowskimi jest niezbędna do osiągnięcia wyznaczonych celów, zmaksymalizowania korzyści i obniżenia kosztów; jest zdania, że wspólnotowe instrumenty funkcjonujące na szczeblu państw członkowskich, takie jak fundusze strukturalne, mogą wspierać potencjał badawczy, rozwojowy i innowacyjny tych obszarów;

11.

podkreśla żywotne znaczenie polepszania koordynacji z krajami trzecimi oraz potrzebę wzmocnienia współpracy międzynarodowej w celu wprowadzenia w życie spójnej i zróżnicowanej strategii w stosunkach z krajami o rozwiniętej, rozwijającej się i wschodzącej gospodarce;

12.

podkreśla potrzebę zwiększenia potencjału bazy badawczej UE oraz istotne znaczenie dalszej edukacji i szkolenia dla zagwarantowania takiej liczby i jakości zasobów ludzkich, jaka niezbędna jest do pełnego wykorzystania pojawiających się możliwości związanych z nowymi technologiami; uważa, że w tym względzie przydatne mogłoby być zintegrowane podejście obejmujące programy szczegółowe w ramach siódmego programu ramowego;

13.

zwraca uwagę na potencjalne ryzyko powielania i mnożenia nowych inicjatyw; wzywa Komisję do rozważenia, jak nowe europejskie inicjatywy przemysłowe będą przystawać do istniejących programów, w tym 7. PR, a szczególniej europejskich platform technologicznych i wspólnych inicjatyw technologicznych ustalonych w ramach 7. PR, programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (ang. CIP) oraz zwłaszcza Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii i jego Wspólnoty wiedzy i informacji na temat zmian klimatycznych i energii; wzywa Komisję do wyjaśnienia, jak europejskie inicjatywy przemysłowe będą wspierać synergię między Wspólnotą a szczeblem krajowym;

14.

przypomina, że plan EPSTE powinien budować potencjał badań w zakresie energii oraz innowacji na skalę europejską; zgadza się z Komisją, że ogólnoeuropejska struktura badawcza stanowi część rozwiązania; zwraca się w związku z tym do Europejskiego Forum Strategii ds. Infrastruktur Badawczych (ESFRI) o określenie zapotrzebowania na europejskie infrastruktury badawcze w dziedzinie innowacyjnych technologii energetycznych takich jak technologie związane z energią odnawialną;

15.

uważa, że transeuropejskie sieci energetyczne oraz uproszczone procedury wydawania zezwoleń w tym sektorze odgrywają zasadniczą rolę w strategicznej polityce energetycznej UE;

16.

podkreśla, że należy rozszerzyć niezbędną koordynację, tak aby obejmowała różne dziedziny nauki i technologii, które ze względu na swój multidyscyplinarny charakter odgrywają rolę w badaniach i rozwoju technologii energetycznych; podkreśla w tym względzie potrzebę stymulowania badań w dziedzinie nauk podstawowych takich jak biologia, technologia informacyjna, materiałoznawstwo i makrotechnologie;

17.

zwraca się do Komisji o wzięcie pod uwagę możliwości wykorzystania technologii energetycznych w państwach członkowskich, które ostatnio przystąpiły do Unii Europejskiej, i o wprowadzenie mechanizmów wsparcia opartych na politykach UE;

18.

podkreśla potrzebę poprawy transferu technologii z ośrodków badawczych do przedsiębiorstw; wzywa do tego, aby nowy Europejski Instytut Innowacji i Technologii odgrywał rolę w tym względzie;

19.

wzywa do tego, aby sektor prywatny inwestował więcej w badania i podejmował większe ryzyko, co stanowi warunek konieczny do przejęcia przez UE pozycji lidera w tej dziedzinie;

20.

wyraża zdecydowane przekonanie, że potrzebne jest zwiększone wsparcie niskoemisyjnych technologii w fazie demonstracji i komercjalizacji dla nowych zdecentralizowanych technologii odnawialnych; z zadowoleniem przyjmuje zatem proponowane europejskie inicjatywy przemysłowe; podkreśla jednak potrzebę zwiększenia także wsparcia dla badań i rozwoju technologii niezbędnych w perspektywie długoterminowej i położenie szczególnego nacisku na technologie istotne ze strategicznego punktu widzenia takie jak technologie w zakresie energii słonecznej, które w perspektywie długoterminowej mogą doprowadzić do energetycznej niezależności Europy;

21.

uważa, że europejskie inicjatywy przemysłowe powinny skupiać się na obszarach, które w największym stopniu przyczynić się mogą do trwałego osiągnięcia celów UE związanych ze zmianami klimatycznymi, wydajnością energetyczną i energią odnawialną oraz z obniżonymi kosztami i odnawianiem w perspektywie długoterminowej;

22.

zwraca się, aby przy wyznaczaniu priorytetów między poszczególnymi inicjatywami uwzględniono cykl życia każdej technologii oraz jej wpływ na środowisko na każdym etapie procesu produkcji; zwraca się o rozważenie możliwości przekazania tych technologii gospodarkom rozwijającym się, tak aby zmniejszyć przepaść technologiczną;

23.

domaga się rozszerzonego transferu technologii z krajami rozwiniętymi oraz ustanowienia z tymi krajami współpracy naukowej w celu rozwoju nowych technologii energetycznych;

24.

popiera propozycję Komisji, aby europejskie inicjatywy przemysłowe były prowadzone w różnoraki sposób, tak aby odpowiadać potrzebom szczególnych technologii; wyraża przekonanie, że taka elastyczność umożliwiłaby rozwój strategicznych sojuszy w zakresie rozwijania szczególnych technologii pomiędzy państwami członkowskimi, lokalnymi i regionalnymi władzami, ośrodkami badawczymi i sektorem prywatnym; wzywa te organy do potraktowania jako kwestii pilnej wspólnej pracy nad opracowaniem szczegółowych propozycji dotyczących europejskich inicjatyw przemysłowych;

25.

zdecydowanie popiera proponowane europejskie inicjatywy przemysłowe w zakresie energii wiatrowej, słonecznej i bioenergii, wychwytywania, transportu i składowania CO2, sieci energetycznych i rozszczepiania jądrowego;

26.

wzywa w szczególności do bardziej intensywnych badań w zakresie biopaliw, aby wpływ ich produkcji na środowisko był jednoznacznie pozytywny;

27.

zauważa znaczenie, jakie dla trwałych technologii transportowych ma rozwój technologii konwersji biomasy w gaz na wielką skalę w celu produkowania paliw wodorowych i ciekłych paliw syntetycznych;

28.

podkreśla, że europejska inicjatywa przemysłowa w dziedzinie rozszczepiania jądrowego powinna umożliwić ciągłość i obejmować prace badawcze i rozwojowe nad technologiami trzeciej i czwartej generacji;

29.

wyraża ubolewanie, że SET-Plan priorytetowo traktuje środki ukierunkowane na podaż, a pomija środki pozwalające zmniejszyć zapotrzebowanie na energię, takie jak oszczędność energii i efektywność energetyczna;

30.

nalega, aby wydajność energetyczna była bardziej wyeksponowana w planie EPSTE, ponieważ jest to obszar o największym potencjale opłacalnych redukcji emisji w perspektywie średnioterminowej; w szczególności w sektorze budownictwa, którego zużycie energii stanowi 40 % całkowitego zużycia energii w UE; wzywa zatem Komisję do dodania technologii wydajności energetycznej, w tym kogeneracji i poligeneracji do obszarów objętych europejskimi inicjatywami przemysłowymi; popiera ustanowienie wydajności energetycznej jako jednego z priorytetów objętych europejskimi inicjatywami przemysłowymi;

31.

zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości rozszerzenia europejskich inicjatyw przemysłowych skierowanych do innych sektorów ze znaczącym potencjałem w odniesieniu do zmniejszenia emisji, jak np. kogeneracja, wodór, sektor budownictwa i mieszkalnictwa, systemy grzewcze i chłodzące, lepsza infrastruktura magazynowania i dystrybucji energii oraz połączenia międzysieciowe;

32.

wyraża przekonanie, że rozwój technologii wychwytywania i składowania związków węgla (ang. CCS) mógłby mieć znaczenie dla obniżenia emisji gazów cieplarnianych w perspektywie długoterminowej pod warunkiem zagwarantowania ich skuteczności i bezpieczeństwa; wzywa Komisję do ułatwienia realizacji 12 proponowanych projektów demonstracyjnych CCS na pełną skalę w ramach europejskich inicjatyw przemysłowych; zauważa, że wsparcie dla technologii czystego spalania węgla, jak konwersja węgla w gaz, ułatwi rozwijanie CCS i obniży jego koszty z możliwością uczynienia go obowiązkowym w przyszłości;

33.

oczekuje na planowany komunikat Komisji w sprawie finansowania nowych technologii niskoemisyjnych i nowych technologii CCS; wyraża ubolewanie, że komunikat ten nie został opublikowany wraz z planem EPSTE;

34.

podkreśla, że plan EPSTE nie powinien być finansowany poprzez ponowny przydział funduszy udostępnionych na energię w ramach 7. PR lub CIP;

35.

wyraża przekonanie, że z uwagi na priorytet nadany zmianom klimatycznym i kwestiom energetycznym, potrzebne są znaczne dodatkowe środki UE na technologie w zakresie wydajności energetycznej i energii odnawialnej, które powinny zostać uruchomione, aby przyczyniły się do realizacji celów UE na 2020 r.;

36.

zachęca Komisję do pilnego zapewnienia odpowiedniego finansowania i wsparcia dla badań i rozwoju w przypadku nowych technologii niskoemisyjnych i technologii o zerowej emisji dwutlenku węgla, dla ich prezentacji i komercjalizacji, tak aby począwszy od 2009 r. przynajmniej 2 mld euro rocznie były przeznaczane na takie technologie, niezależnie od 7. PR i CIP, wzywa także Komisję do przedstawienia wniosków w sprawie dodatkowych środków w przeglądzie śródokresowym ram finansowych 2007-2013;

37.

uważa, że ważne jest lepsze wykorzystanie i ogólne zwiększenie zasobów zarówno finansowych, jak i ludzkich w celu przyspieszenia rozwoju i wprowadzenia czystych technologii przyszłości;

38.

podkreśla potrzebę zwiększenia potencjału badawczego UE; z tego względu domaga się zwiększenia finansowania zasobów ludzkich i szkoleń w sektorze technologii energetycznych; wzywa również do większej koordynacji działań pomiędzy Wspólnotą i krajowymi instrumentami finansowymi w celu wspierania szkoleń i badań, w szczególności 7. PR;

39.

w świetle potrzeby większego uzupełniania się funduszy unijnych popiera propozycje zawarte w komunikacie Komisji zatytułowanym „Konkurencyjne regiony europejskie poprzez badania i innowacje” (COM(2007)0474); z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym praktyczny przewodnik Komisji dotyczący koordynacji funduszy UE pochodzących ze źródeł regionalnych, krajowych, z UE i Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) w dziedzinie badań i rozwoju oraz innowacji; zgadza się z Komisją, że istnieje potrzeba lepszego informowania zainteresowanych stron o postanowieniach art. 54 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 (8) dotyczącego wykorzystania funduszy pochodzących z dwóch różnych źródeł wspólnotowych celem pokrycia jednych i tych samych kosztów kwalifikowalnych;

40.

40 wzywa Komisję, aby, przedstawiając plan finansowy, wyjaśniła, co stanowi wartość dodaną wspólnych działań UE w poszczególnych sektorach technologii, jak również objaśniła wyniki badań dotyczących trwałości poszczególnych innowacji technologicznych;

41.

zauważa konieczność planowania środków we współpracy z przemysłem w celu zwiększenia inwestycji sektora prywatnego w nowe technologie niskoemisyjne; podkreśla konieczność jasnej wizji długoterminowej i ram finansowych, wspieranych przez instytucje finansowe takie jak EBI w celu zapewnienia partnerom z sektora prywatnego wystarczających gwarancji dla inwestycji; podkreśla potrzebę zaangażowania MŚP, w szczególności w odniesieniu do technologii systemów rozproszonych dostaw energii;

42.

zauważa, że na mocy proponowanego przeglądu unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji dochody z aukcji mogłyby dostarczyć znaczącego źródła finansowania zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii w UE, osiągając jednocześnie cele w zakresie zmian klimatu, wydajności energetycznej i energii odnawialnej;

43.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/41

A.

mając na uwadze, że państwowe fundusze majątkowe (PFM) są obecne na światowych rynkach finansowych już od ponad 50 lat,

B.

mając na uwadze, że działalność PFM nie powodowała zakłóceń na rynkach finansowych,

C.

mając na uwadze, że struktura własnościowa PFM sprawia, iż nie wchodzą one w zakres regulacji rynku finansowego UE,

D.

mając na uwadze, że strategia inwestycyjna PFM wykazuje preferencję do stabilnych, długoterminowych inwestycji,

E.

mając na uwadze, że pewne zaniepokojenie budzi brak przejrzystości w niektórych PFM w zakresie aktywów, strategii inwestycyjnych, zysków i struktur zarządzania,

F.

mając na uwadze rolę, jaką odegrały PFM podczas niedawnego kryzysu finansowego w uchronieniu kilku poważnych instytucji finansowych przed bankructwem,

G.

mając na uwadze potencjał wzrostu PFM,

H.

mając na uwadze, że Unia Europejska powinna nadal zdecydowanie popierać politykę otwartości w odniesieniu do inwestycji i swobodnego przepływu kapitału,

1.

uważa, że PFM nie powodowały dotychczas żadnych zakłóceń na rynkach kapitałowych, ale ich struktura, wielkość i gwałtowny rozwój wymagają dogłębnej analizy, jeżeli chodzi o ich rolę i znaczenie; przyznaje, że istnieją różnice w podejściu PFM do przejrzystości i zarządzania;

2.

wyraża zaniepokojenie, że ewentualny brak przejrzystości w niektórych państwowych funduszach majątkowych może uniemożliwić dokładne poznanie struktur i celów funduszy; domaga się, aby Komisja podkreśliła, że przejrzystość i udostępnianie informacji są podstawowymi zasadami tworzenia prawdziwie równych warunków dla wszystkich podmiotów i sprawnego funkcjonowania rynków w ogóle;

3.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji, w którym ponownie zwraca się uwagę na znaczenie otwartych rynków oraz zaangażowanie Komisji w znalezienie rozwiązań ogólnoświatowych; odnotowuje inicjatywy na szczeblu krajowym i w ramach forów międzynarodowych zmierzające do zwiększenia przejrzystości i poprawy zarządzania oraz zwraca się do Komisji o ścisłą współpracę z MFW i OECD w celu opracowania ogólnoświatowego kodeksu postępowania;

4.

uważa jednak, że komunikat Komisji powinien być traktowany jako pierwszy etap działań i w związku z tym domaga się, aby Komisja monitorowała działalność PFM i pełniła rolę koordynatora w celu zapewnienia, aby krajowe inicjatywy nie były sprzeczne z zobowiązaniem do otwartości w zakresie inwestycji lub nie stanowiły zagrożenia dla pozycji Unii Europejskiej na rynkach światowych;

5.

wzywa Komisję do przeprowadzenia analizy narzędzi, które posiada Unia Europejska w świetle postanowień Traktatu WE i obowiązującego prawa (wymogi przejrzystości, prawa głosu, prawa udziałowców i złote akcje), które pozwoliłyby na ewentualną interwencję w przypadku problemów z własnością powstałych na skutek działania PFM;

6.

domaga się, aby Rada i Komisja przeprowadziły analizę pola manewru, jakie pozostawiają instytucjom UE postanowienia art. 64 i 65 TFUE, tak aby sprawdzić możliwości skoordynowanego działania na szczeblu UE, które ma podstawowe znaczenie dla interesów UE i sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego; wzywa Komisję do sporządzenia listy sektorów, które weszłyby w zakres postanowień art. 65 dotyczących polityki publicznej;

7.

wzywa Komisję i Radę do przeprowadzenia dogłębnej analizy funkcjonowania światowych rynków finansowych oraz określenia i promowania jasnej wizji UE w zakresie zasad i przepisów regulujących ich funkcjonowanie, biorąc pod uwagę inicjatywy światowe; jest zdania, że wspólne stanowisko tego typu wzmocniłoby pozycję UE na forum międzynarodowym; wzywa Komisję do zastosowania zasady wzajemności tam, gdzie to właściwe;

8.

wyraża zaniepokojenie z powodu cen ropy i ich wpływu na kurs wymiany euro na dolara amerykańskiego, ponieważ zyski z ropy są często inwestowane poprzez PFM w aktywa denominowane w euro i w rynki strefy euro w ogóle;

9.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/42

A.

mając na uwadze, że centra miejskie (miasto i okolice) mają z różnych względów duże znaczenie dla życia obywateli UE; mając na uwadze, że mimo odmiennej wielkości i struktury centra miejskie stoją wobec podobnych problemów i wyzwań w zakresie zanieczyszczenia, zagęszczenia ruchu, hałasu oraz bezpieczeństwa na drogach, wynikających z mobilności w mieście,

B.

mając na uwadze naglącą potrzebę przyjęcia nowego sposobu myślenia i innowacyjnych pomysłów w odniesieniu do mobilności w mieście wynikającą z faktu, że transport miejski jest jedną z głównych przyczyn zmian klimatu, zanieczyszczenia i innych problemów środowiska naturalnego, a także związanych z nimi negatywnych konsekwencji pod względem jakości życia i zdrowia mieszkańców miast; mając na uwadze, że problemy te muszą zostać rozwiązane, jeżeli jakakolwiek ogólna strategia UE mająca na celu zwalczanie zmian klimatycznych i rozwiązanie innych problemów ochrony środowiska ma odnieść sukces,

C.

mając na uwadze konieczność określenia właściwego podziału zadań między UE a miastami i gminami, przy czym UE powinna odgrywać jasno zdefiniowaną rolę; mając na uwadze, że zgodnie z zasadą lepszego stanowienia prawa oraz z zasadą pomocniczości i proporcjonalności, działania Wspólnoty w zakresie mobilności w mieście należy podejmować jedynie, gdy wiążą się one z osiągnięciem wyraźnej wartości dodanej dla Europy,

D.

mając na uwadze, że zasady wewnętrznego rynku UE należy uwzględniać również w dziedzinie mobilności miejskiej,

E.

mając na uwadze, że w celu znalezienia zintegrowanych, trwałych, skutecznych ze społecznego punktu widzenia oraz gospodarczo opłacalnych rozwiązań swoich konkretnych problemów w zakresie mobilności europejskie miasta i gminy powinny mieć możliwość wyboru spośród szerokiej gamy elastycznych instrumentów, tak aby móc opracować własny zestaw środków politycznych („policy mix”), dostosowany do ich potrzeb; mając na uwadze, że w przypadku każdego środka i dziedziny transportu (transport pieszy, rowerowy, publiczny i prywatny transport pasażerski, dystrybucja towarów i usługi) należy dążyć do znalezienia lepszych rozwiązań logistycznych i przejścia na bliższe zasadom zrównoważonego rozwoju środki transportu, tak aby zapewnić dogodny dostęp do centrów miejskich i płynny ruch drogowy, co ma duże znaczenie dla mieszkańców, odwiedzających, osób dojeżdżających do pracy, producentów i dostawców towarów i usług ‐ zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw; mając na uwadze, że należy położyć szczególny nacisk na interoperacyjność wybranych instrumentów, tak aby na późniejszym etapie umożliwić władzom transgraniczne egzekwowanie prawa w odniesieniu do naruszeń przepisów ruchu drogowego związanych z obszarami miejskimi,

F.

mając na uwadze, że europejska polityka w zakresie transportu miejskiego powinna uwzględniać spójność gospodarczą, społeczną, terytorialną i w dziedzinie środowiska naturalnego; mając na uwadze, że należy w szczególności uwzględnić specyficzne problemy i warunki w nowych państwach członkowskich;

G.

mając na uwadze, że należy uwzględnić szczególne potrzeby pracowników (osób dojeżdżających do pracy), osób o ograniczonej sprawności ruchowej, dzieci (wózki), oraz osób mniej zamożnych i starszych; mając na uwadze, że należy pamiętać, iż szybko postępujący proces starzenia się ludności Europy prowadzi do zmian demograficznych i nowych potrzeb społecznych w zakresie mobilności,

H.

mając na uwadze, że kluczowe jest przyjęcie nowego podejścia do strategicznego planowania obszarów miejskich, tak by przewidzieć wyzwania w dziedzinie ochrony środowiska, energii i mobilności, które pojawią się w następnych dziesięcioleciach,

I.

mając na uwadze, że internalizacja kosztów zewnętrznych stanowi ważny krok na drodze do przejrzystości struktury kosztów w sektorze transportu; mając na uwadze konieczność dokonania oceny możliwości krzyżowego subwencjonowania koncepcji zrównoważonego transportu miejskiego w celu zapewnienia sprawiedliwego traktowania transportu towarów i osób oraz różnych rodzajów transportu; mając na uwadze, że należy podjąć starania w celu opracowania nowych instrumentów finansowych oraz w lepszy sposób i częściej korzystać z istniejących instrumentów finansowych, takich jak fundusze strukturalne i fundusz spójności na rzecz trwałych rozwiązań w zakresie mobilności w mieście,

1.

z zadowoleniem przyjmuje wymienioną powyżej zieloną księgę jako odpowiednią podstawę do dyskusji; z zadowoleniem przyjmuje również szerokie zaangażowanie zainteresowanych podmiotów w proces kształtowania opinii publicznej oraz formułowania przyszłej polityki UE w zakresie transportu miejskiego;

2.

uważa, że konieczne jest jasne określenie zakresu odpowiedzialności Unii Europejskiej, zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności ustanowionymi w traktatach; uznaje zasadę, zgodnie z którą władze lokalne powinny mieć swobodę prowadzenia własnej polityki mobilności, w poszanowaniu właściwych krajowych i wspólnotowych przepisów prawa; oczekuje jednocześnie, że w poszanowaniu wyżej wspomnianych zasad, państwa członkowskie, miasta i gminy są świadome własnej odpowiedzialności w zakresie dążenia do lepszej organizacji i planowania mobilności w mieście; przyznaje jednak, że wspólne skoordynowane działania związane z mobilnością w mieście we Wspólnocie przynoszą wyraźną wartość dodaną w niektórych dziedzinach;

3.

jest przekonany, że UE powinna określić całościową strategię mobilności w mieście, prowadzącą do bardziej racjonalnego korzystania z samochodów prywatnych i promującą przechodzenie na zrównoważone rodzaje transportu, aby wesprzeć zaangażowanie UE w sprawę ochrony środowiska naturalnego i ograniczania emisji gazów cieplarnianych;

4.

uważa, że w następujących dziedzinach konieczne jest działanie na szczeblu europejskim i wzywa do:

5.

wzywa Komisję do współpracy z państwami członkowskimi w celu przezwyciężenia barier krajowych stojących przed projektami miejskimi, jednak bez proponowania prawodawstwa UE, które mogłoby ograniczyć elastyczność na szczeblu lokalnym, niezbędną do rozwiązania problemów mobilności;

6.

uważa za konieczne uwzględnianie przez UE w obszarach polityki, w których może ona stanowić prawo (np. polityka budżetowa, polityka ochrony środowiska, polityka społeczna i polityka rynku pracy, polityka konkurencji, polityka przemysłowa, polityka regionalna i polityka spójności, polityka transportowa i polityka bezpieczeństwa drogowego, polityka energetyczna), szczególnych wymagań transportu miejskiego;

7.

wzywa do opracowania specjalnych uregulowań lub wytycznych europejskich w zakresie standaryzacji i harmonizacji, dotyczących:

8.

wzywa do podjęcia odpowiednich środków mających na celu wspieranie wymiany sprawdzonych rozwiązań, w szczególności w odniesieniu do:

9.

wzywa do możliwie najszerszego rozpowszechniania danych dotyczących kwestii istotnych dla mobilności w mieście, takich jak statystyki Eurostatu i CARE (bazy danych Wspólnoty na temat wypadków drogowych w Europie); wnosi o otwarcie dostępu do bazy danych CARE, co stanowiłoby potężne narzędzie wymiany informacji i wiedzy między osobami zawodowo zajmującymi się transportem;

10.

zwraca się do Komisji o wspieranie władz lokalnych poprzez promocję projektów pilotażowych i eksperymentalnych, w szczególności dotyczących zastosowania zintegrowanego podejścia w kwestii mobilności w mieście, oraz wspieranie badań w dziedzinie planowania miejskiego;

11.

podkreśla konieczność badań i rozwoju w dziedzinie zrównoważonego transportu, a zwłaszcza wspierania postępu technologicznego przy opracowywaniu ekologicznych technologii budowy pojazdów; wzywa Komisję i Radę do inwestowania w czyste, bardziej wydajne, zorientowane na konsumenta i bezpieczne systemy transportu miejskiego oraz do podjęcia działań na rzecz stworzenia rynku takich systemów;

12.

wskazuje na to, że UE ma rolę do odegrania w zakresie opracowania i promocji inteligentnych systemów transportowych (ITS) oraz finansowania innowacyjnych technologii, ponieważ mogą one wnieść ważny wkład między innymi w zwiększenie bezpieczeństwa transportu i poprawę jego płynności, a także poprawę wydajności logistycznej; uważa zatem, że Unia Europejska powinna w szczególności wspierać dalszy rozwój tych systemów w UE, a przede wszystkim ich coraz szersze zastosowanie;

13.

wzywa Komisję, aby sporządziła dostępne i zgodne listy projektów badawczo-rozwojowych w dziedzinie mobilności w mieście w ramach różnych programów UE, wskazując przykłady, które znalazły zastosowanie w praktyce;

14.

podkreśla, że wymiana najlepszych wzorców dotyczących zarządzania mobilnością i lepsza koordynacja mają podstawowe znaczenie dla poprawy transportu i mobilności w mieście ze względu na zaznaczające się niedostatki, takie jak brak właściwego podziału obowiązków i koordynacji między różnymi organami lokalnymi, regionalnymi i krajowymi, a także niedostateczną koordynację planowania systemów transportu miejskiego, podmiejskiego i wiejskiego; zwraca uwagę, że zła koordynacja między władzami lokalnymi prowadzi do podwyższenia kosztów dostaw i nasilenia ruchu, a tym samym do większego zanieczyszczenia środowiska;

15.

wzywa do natychmiastowego poprawienia koordynacji między sąsiadującymi lokalnymi organami w celu zapewnienia pewnego poziomu spójności oraz umożliwienia zrównoważonego i harmonijnego rozwoju lokalnej i regionalnej infrastruktury transportowej na obszarach transgranicznych i innych;

16.

uważa za konieczne, by rozwój i planowanie urbanistyczne przebiegało w zintegrowany sposób przy uwzględnieniu zarówno obecnych, jak i przyszłych potrzeb w dziedzinie transportu miejskiego; wprowadzenie pociągów pośpiesznych, które połączą centra miast z portami rzecznymi, dworcami kolejowymi, lotniskami, a przede wszystkim regionami peryferyjnymi musi być priorytetem w rozwijaniu i modernizowaniu dużych miast na wielką skalę;

17.

przypomina, że mając na uwadze intensyfikację zjawiska urbanizacji, należy zwrócić większą uwagę na przedmieścia, obszary podmiejskie oraz konurbacje;

18.

podkreśla znaczenie indywidualnej odpowiedzialności obywateli i uważa za konieczne zachęcenie ich do krytycznego zastanowienia się nad swoim zachowaniem jako uczestników ruchu i w miarę możliwości do czynnego udziału w lokalnych forach mobilności miejskiej; uważa, że prawie każdy obywatel jest w stanie zmienić swoje przyzwyczajenia, na przykład w zakresie użytkowania prywatnego samochodu osobowego oraz innych alternatywnych środków transportu (ruch pieszy, rowerowy lub transport publiczny), a tym samym wnieść indywidualny wkład w czystość i jakość życia w mieście; wzywa władze krajowe, regionalne i lokalne do zapewnienia alternatywnych opcji w zakresie mobilności w celu ułatwienia obywatelom zmiany przyzwyczajeń; ponadto wzywa władze europejskie, krajowe, regionalne i lokalne do zintensyfikowania kampanii edukacyjnych i informacyjnych w celu zwiększenia poziomu świadomości obywateli w odniesieniu do ich zachowań jako uczestników ruchu; podkreśla szczególne znaczenie kampanii edukacyjnych skierowanych do młodszych pokoleń;

19.

w tym kontekście podkreśla znaczenie i rosnące powodzenie Dnia bez Samochodu w ramach Tygodnia Mobilności UE; odnotowuje, że w 2007 r. w inicjatywie tej uczestniczyło 1909 miast z 23 państw członkowskich; nawołuje Komisję i państwa członkowskie, by nieustannie wspierały tę inicjatywę i działały na rzecz jej rozpowszechnienia;

20.

uważa za konieczne przeprowadzenie analizy, która naświetli wszystkie aspekty wyborów i zachowań obywateli w dziedzinie mobilności miejskiej (transport indywidualny a transport zbiorowy) oraz dostarczy szczegółowych informacji na ich temat; apeluje o nowe i ujednolicone gromadzenie danych na temat takich mniej zbadanych kwestii, jak zachowania pieszych i rowerzystów oraz przyczyny korzystania przez obywateli z określonych rodzajów transportu i odrzucenia innych;

21.

stwierdza, że UE może wnieść duży wkład w finansowanie środków w zakresie pasażerskiego i towarowego transportu miejskiego, na przykład ze środków pochodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, i wzywa Komisję do przyjęcia na siebie odpowiedzialności w tym obszarze; wskazuje — w odniesieniu do określonych prawem wspólnotowym środków w zakresie ochrony środowiska i transportu — na zobowiązania finansowe państw członkowskich;

22.

wzywa Komisję do opracowania specjalnych instrumentów rynkowych, stwarzających zrównoważone i korzystne warunki ramowe, dzięki którym możliwa będzie zrównoważona mobilność w centrach miast;

23.

domaga się, aby w kontekście nadchodzącego przeglądu budżetu UE finansowanie projektów ze środków UE było w przyszłości silniej uzależnione od spełnienia warunków i zobowiązań odnoszących się do zrównoważonego transportu i ochrony środowiska, co jego zdaniem stanowi odpowiedni instrument wspierania ekologicznych i powszechnie dostępnych koncepcji transportu;

24.

wzywa Komisję do prowadzenia prac ‐ w ramach tej instytucji lub we współpracy na przykład z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym ‐ na temat obecnych i przyszłych możliwości finansowania transportu miejskiego; proponuje opracowanie wyczerpującego przewodnika wymieniającego w systematyczny sposób wszystkie dostępne sposoby finansowania transportu miejskiego; wzywa ponadto Komisję do zbadania kwestii krzyżowego subwencjonowania w transporcie w celu zapewnienia sprawiedliwego traktowania wszystkich rodzajów transportu oraz transportu osób i towarów; ponadto stwierdza konieczność przeprowadzenia oceny wszystkich aspektów partnerstw publiczno-prywatnych i wkładu, który mogą wnieść, w koncepcje mobilności miejskiej;

25.

wzywa Prezydium Parlamentu Europejskiego i jego służby, aby dały przykład wdrażając własne decyzje i zwiększając środki zarządzania mobilnością w odniesieniu do posłów do PE, personelu i osób odwiedzających, w celu włączenia przez Parlament zrównoważonej mobilności do wdrażania rozporządzenia w sprawie EMAS;

26.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/49

A.

mając na uwadze, że w 2007 r. PKB strefy euro wzrósł o 2,6 % (w porównaniu z 2,7 % w 2006 r.) pomimo warunków zwiększonej niepewności wynikającej z napięć finansowych w drugiej połowie roku,

B.

mając na uwadze, że stopa inflacji wyniosła 2,1 % w porównaniu z 2,2 % w 2006 r. pomimo sytuacji gospodarczej, która charakteryzowała się znaczącą presją na wzrost cen,

C.

mając na uwadze, że EBC w 2007 r. w dalszym ciągu zmieniał stopy procentowe z 3,5 % w grudniu 2006 r. do 4,0 % w czerwcu 2007 r i utrzymał ten poziom w drugim półroczu,

D.

mając na uwadze, że w oświadczeniach Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju wzywa się do bardzo ostrożnego podejścia do podnoszenia stóp procentowych w strefie euro,

E.

mając na uwadze, że w 2007 r. kurs wymiany euro wzrósł o 6,3 % w nominalnym ujęciu efektywnym i że szczególnie wysoka aprecjacja nastąpiła względem dolara USA (11,8 %),

F.

mając na uwadze, że napięcia na rynku finansowym i nierównowaga globalna stanowią zagrożenie dla ogólnoświatowego wzrostu gospodarczego i zmian kursów walutowych,

G.

mając na uwadze, że oczekuje się, iż w 2008 r. inflacja w strefie euro wzrośnie do 2,0 %-3,0 %, odzwierciedlając w znacznej mierze aktualną tendencję wzrostu cen towarów, a następnie spadnie do bardziej umiarkowanego przedziału 1,2 %-2,4 % w 2009 r.,

H.

mając na uwadze, że głównym celem EBC oraz Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC) jest utrzymywanie stabilności cen przy jednoczesnym wspieraniu ogólnej polityki gospodarczej Wspólnoty, tak jak określa to art. 105 traktatu WE; uznając w tym kontekście pełną niezależność EBC i ESBC,

I.

mając na uwadze, że EBC stoi przed dylematem, jakim jest konieczność podjęcia wyzwań związanych z rosnącą inflacją oraz pierwszymi oznakami spowolnienia gospodarczego wynikającego z napięć finansowych w ostatnich miesiącach,

J.

mając na uwadze, że Parlament pragnie przyczynić się do wzmocnienia roli i międzynarodowego autorytetu EBC oraz strefy euro na scenie międzynarodowej,

1.

przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w dziesięć lat po zainicjowaniu unii gospodarczej i walutowej (UGW) EBC i euro są szanowane i ogólnie akceptowane w ramach gospodarki światowej, i zauważa, że euro stało się walutą o światowej pozycji niemal dorównującej pozycji dolara USA;

2.

przypomina, że traktat WE czyni wyraźne rozróżnienie między celami EBC w zakresie stabilności cen z jednej strony a wspieraniem ogólnej polityki gospodarczej z drugiej strony, w związku z czym obydwa cele nie mogą być po prostu traktowane jako wymienne; uznaje pełną niezależność EBC w realizacji tego podwójnego mandatu i przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w myśl traktatu z Lizbony EBC powinien się stać instytucją UE posiadającą osobowość prawną i jasno określony niezależny status polityczny i finansowy; wyraża przekonanie, że uznanie EBC za instytucję wspólnotową wzmacnia odpowiedzialność Parlamentu, szczególnie zaś komisji odpowiedzialnej za sprawy gospodarcze i walutowe, jako instytucji, przed którą EBC odpowiada za decyzje dotyczące polityki pieniężnej;

3.

wita Cypr i Maltę w UGW i odnotowuje ich pomyślną akcesję;

4.

wyraża uznanie dla znakomitej pracy EBC w ograniczaniu napięć finansowych wywołanych przez kryzys na amerykańskim rynku kredytów hipotecznych wysokiego ryzyka, zwłaszcza dla operacji rozpoczętej w dniu 9 sierpnia 2007 r., w wyniku której dostarczono rynkowi płynności w kwocie 95 mld euro, w formie przetargu o stałej stopie procentowej wynoszącej 4,00 %, zgodnie z tą samą procedurą, co w przypadku zwykłych operacji rynkowych EBC; zauważa, że operacja ta, wraz z operacjami dostrajającymi i następującymi po nich rozlicznymi cotygodniowymi operacjami refinansującymi, zdołała ustabilizować bardzo krótkoterminowe stopy procentowe; uważa, że wskazuje to ponownie na wartość wspólnej polityki walutowej kształtowanej przez EBC, która stabilizuje gospodarkę w okresach niestabilności;

5.

podziela poglądy EBC, że rosnąca złożoność instrumentów finansowych i nieprzejrzystość operacji instytucji finansowych może powodować większą niepewność co do poziomu podejmowanego ryzyka, tego, kto ostatecznie je ponosi, oraz wielkości potencjalnych strat;

6.

podkreśla potrzebę ustanowienia ram UE w zakresie nadzoru finansowego; podkreśla, że chociaż traktat WE nie powierza EBC żadnej bezpośredniej odpowiedzialności związanej z nadzorem ostrożnościowym instytucji kredytowych i stabilnością systemu finansowego, istnieje potrzeba ścisłego włączenia EBC w nadzór;

7.

uważa, że skuteczne opanowanie aktualnego kryzysu finansowego wzmocniło EBC; przyjmuje z zadowoleniem zwiększoną wiarygodność i międzynarodowe uznanie EBC; wzywa Eurogrupę, aby poszła śladem EBC i zwiększyła swoją wiedzę fachową i koordynację w kwestiach związanych z regulacją i nadzorem rynków finansowych;

8.

podkreśla zwiększoną potrzebę współpracy pomiędzy bankami centralnymi i organami nadzorczymi celem utrzymania stabilności na rynkach finansowych, w szczególności mając na względzie coraz bardziej zintegrowane systemy finansowe; zwraca się do EBC o dalsze działania na rzecz poprawy integracji i komunikacji na szczeblu wewnątrzunijnym oraz w ramach stosunków z innymi bankami centralnymi i odnośnymi instytucjami, szczególnie z Bankiem Anglii (Bank of England), ponieważ Londyn jest najważniejszym centrum finansowym w Unii Europejskiej; wzywa EBC do odgrywania czynnej roli na różnych forach omawiających zmiany w zakresie nadzoru, np. w działaniach wynikających z procedury Lamfalussy'ego;

9.

uznaje, że główne banki centralne, takie jak EBC i amerykańska Rezerwa Federalna, przestrzegały przed lekceważeniem zagrożeń gospodarczych przed kryzysem „bańki internetowej” w latach 2000/2001 lub kredytów hipotecznych wysokiego ryzyka w 2007 r.; zauważa, że rynki finansowe nie zdołały skutecznie zareagować na te ostrzeżenia; w związku z tym zwraca się do EBC o przeanalizowanie tej reakcji i zaproponowanie sposobów poprawy korelacji między takimi perspektywicznymi ostrzeżeniami a reakcjami rynkowymi; w świetle niedawnych napięć finansowych wzywa EBC do analizy i oceny konsekwencji kryzysu finansowego i rozważenia, czy posiada on wystarczające instrumenty działania w obliczu ponadgranicznego europejskiego kryzysu finansowego oraz jakich uprawnień potrzebuje do poprawy nadzoru ostrożnościowego w skali makro w strefie euro;

10.

zauważa trwającą dyskusję na temat sposobu definiowania stabilności cen, w związku z którą niektórzy opowiadają się za strategią bezpośredniego celu inflacyjnego; uważa jednak, że system dwu filarów oparty na M3 jest najwłaściwszym sposobem pomiaru stabilności cen; zwraca się do EBC o podjęcie działań na rzecz ciągłej poprawy tego systemu; uznaje wartość dodaną informacji dodatkowych i wczesnego ostrzegania przed ryzykiem inflacyjnym oraz swobodę działania, jaką zapewnia taki system;

11.

podkreśla, że zagrożenia niesymetrycznym rozwojem sytuacji gospodarczej w strefie euro mogą wzrosnąć wraz ze zwiększeniem liczby jej członków, ponieważ narastają różnice pod względem wielkości i dojrzałości ich gospodarek; wzywa EBC do zwrócenia szczególnej uwagi na tę sytuację oraz do wczesnego przeciwdziałania tym zagrożeniom i powiadomienia o nich państw członkowskich;

12.

wzywa wszystkie państwa członkowskie należące do strefy euro, państwa członkowskie, które postanowiły pozostać poza nią, oraz kandydujące do niej państwa członkowskie do uwzględnienia tych wyzwań, a co za tym idzie, pełnego przestrzegania kryteriów Paktu Stabilności i Wzrostu i — w stosownych przypadkach — spełnienia kryteriów z Maastricht, ponieważ — wraz z konsolidacją fiskalną oraz polityką płacową zgodną z rozwojem sytuacji w zakresie wzrostu i wydajności — stanowi to najsilniejszą ochronę przed wyzwaniami związanymi z asymetrycznym rozwojem sytuacji;

13.

podkreśla, że w kontekście niedawnej korekty prognozy dynamiki wzrostu dalsze podnoszenie stóp procentowych powinno być dokonywane z ostrożnością, tak aby nie zaszkodzić wzrostowi gospodarczemu; zaznacza, że aby wesprzeć ożywienie gospodarcze, państwa członkowskie muszą przeprowadzić zarówno konieczne reformy strukturalne, jak i działania inwestycyjne;

14.

oczekuje, że Rada będzie jednakowo traktować wszystkie państwa członkowskie kandydujące do strefy euro i w pełni respektować ocenę i zalecenia EBC w zakresie ich gotowości do przystąpienia do tej strefy;

15.

odnotowuje aprecjację euro, zwłaszcza wobec dolara USA; podkreśla cel stabilności cen, uznając jednak, że duże i szybkie zmiany kursu wymiany euro nie powinny zaszkodzić zdolności EBC do zarządzania swoją polityką pieniężną w konfrontacji ze źródłem inflacji lub też, z drugiej strony, trudnymi perspektywami wzrostu krajów uzależnionych od eksportu; zwraca się do EBC o monitorowanie tej sytuacji i w razie konieczności o podjęcie działań oraz zachęca Eurogrupę, Komisję i EBC do poprawy koordynacji działań w dziedzinie polityki kursowej;

16.

uznaje rosnącą presję wzrostową na inflację, do której w szczególności przyczyniają się ceny żywności i energii; zwraca się do EBC o wzmocnienie dialogu z krajowymi bankami centralnymi w tej kwestii celem koncentracji uwagi na stabilności cen w skali światowej;

17.

przypomina o nieprzerwanym wezwaniu do większej przejrzystości EBC, która skutkowałaby większą wiarygodnością i przewidywalnością, i wyraża uznanie dla już wprowadzonych usprawnień w tej dziedzinie; uznaje w tym kontekście trudności związane z upublicznieniem protokołów posiedzeń Rady Prezesów EBC, jako że różnice w poszczególnych stanowiskach można by interpretować jako odzwierciedlenie interesów krajowych, co mogłoby powodować naciski rządów państw członkowskich na członków Rady Prezesów; zwraca się do EBC, aby przedstawiał Parlamentowi i opinii publicznej roczne podsumowanie działań przeprowadzonych w celu poprawy jego funkcjonowania, zgodnie z niniejszą rezolucją;

18.

jest zdania, że dialog w dziedzinie polityki walutowej pomiędzy Parlamentem a EBC przebiega pomyślnie i należy go dalej umacniać; podkreśla, że odpowiedzialność ex post EBC ma kluczowe znaczenie dla zaufania, a więc i stabilności na rynkach finansowych; uważa, że dla jedności Zarządu i Rady Prezesów EBC ważne jest dalsze zaufanie do ich publicznej reprezentacji; popiera ukierunkowaną politykę informacyjną EBC wobec Parlamentu, Rady, Komisji i Eurogrupy; wyraża rozczarowanie niewielkim zaangażowaniem, jakie EBC wykazał w odpowiedzi na rezolucję Parlamentu z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie sprawozdania rocznego EBC za rok 2006 (3); zdecydowanie podkreśla, że wezwanie do poprawy polityki komunikacyjnej EBC należy rozpatrywać tylko w kontekście jednoczesnego zachowania niezależności EBC i jego organów;

19.

wzywa EBC, aby w swoich oświadczeniach następujących po podjęciu decyzji przez Radę Prezesów jasno precyzował, czy w trakcie dyskusji łatwo osiągnięto porozumienie, czy też pozostawano przy rozbieżnych opiniach, ponieważ dzięki temu rynki zyskałyby więcej informacji bez szkody dla wspólnej europejskiej perspektywy decyzji Rady Prezesów EBC;

20.

wzywa EBC — zważywszy że od dnia 1 stycznia 2009 r. liczba prezesów ma przekroczyć 15 — aby przedstawił propozycję reformy struktury Rady Prezesów; zauważa, że w związku z rosnącą liczbą krajów strefy euro reformy będą tym bardziej konieczne; popiera wcześniejszą sugestię EBC, aby traktować gospodarcze znaczenie uczestniczących państw członkowskich jako najbardziej znaczący czynnik dla rotacyjnego systemu głosowania oraz że liczba decydentów powinna pozostać niska w trosce o skuteczność;

21.

jest zdania, że niezależność EBC, w tym procedura mianowania członków Zarządu, sprawdziła się; zaznacza, że w art. 112 ust. 2 lit. b) traktatu WE przewiduje się, że członkowie Zarządu EBC mianowani są spośród osób o uznanym autorytecie i doświadczeniu zawodowym w dziedzinie polityki pieniężnej lub bankowości, oraz podkreśla, że ich przynależność państwowa nie powinna odgrywać żadnej roli i że nadal będą oni oceniani zgodnie ze ścisłymi kryteriami określonymi w traktacie WE, takimi jak kryterium kwalifikacji; uważa, że czynnikiem przyczyniającym się do wzrostu odpowiedzialności demokratycznej ex-ante i przejrzystości byłoby poddanie potencjalnych kandydatów wyłonionych i ocenionych przez Radę pod głosowanie zatwierdzające Parlamentu;

22.

uważa, że z uwagi na przyszły status EBC na mocy traktatu z Lizbony należy wzmocnić rolę Parlamentu w mianowaniu członków Zarządu; podkreśla swoją wolę rozważenia — wraz z innymi instytucjami — ewentualnych możliwości usprawnienia procedury mianowania przed kolejnym odnowieniem składu Zarządu w 2010 r.;

23.

uznaje rosnącą rolę Eurogrupy i jej przewodniczącego w określaniu istotnej części programu gospodarczego Unii Europejskiej, zwłaszcza bardziej formalną strukturę i centralną rolę w koordynacji polityki gospodarczej w ramach Eurogrupy, jak określono w art. 136 traktatu WE zmienionego traktatem z Lizbony, również w odniesieniu do państw członkowskich nieuczestniczących w strefie euro; popiera wzmocnienie rozwoju strefy euro przemawiającej jednym głosem na forach międzynarodowych, jak określono w art. 138 traktatu WE zmienionego traktatem z Lizbony, i poprzez przewodniczącego Eurogrupy;

24.

przyjmuje z zadowoleniem współpracę pomiędzy EBC, Komisją i sektorem usług finansowych w zakresie pomyślnego wszczęcia inicjatyw jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA) i krótkoterminowego europejskiego papieru wartościowego (STEP); uważa, że stanowią one pozytywny wkład sektora usług finansowych w pobudzenie integracji finansowej w Unii Europejskiej;

25.

przyjmuje z zadowoleniem pomyślne rozpoczęcie operacji w systemie Target 2 i ukończenie działań dotyczących migracji do jednolitej platformy; uważa, że stosowanie jednolitej platformy stanowi ważny krok w kierunku integracji finansowej i obniżenia kosztów rozliczeń i rozrachunków; uważa, że EBC powinien teraz pilnie zaproponować strukturę zarządzania Target 2 securities (T2S);

26.

odnotowuje stale rosnący status euro jako międzynarodowej waluty; zauważa, że reprezentacja Unii Europejskiej na forach międzynarodowych w zakresie spraw gospodarczych i monetarnych w słabym stopniu odzwierciedla rzeczywistą wagę gospodarczą strefy euro i że można upatrywać w tym przeszkody dla większego wpływu w międzynarodowych sprawach finansowych; wzywa zatem do podjęcia konkretnych kroków na rzecz ujednoliconej reprezentacji strefy euro w międzynarodowych instytucjach finansowych, takich jak MFW;

27.

zachęca EBC, aby w dalszym ciągu dążył do umocnienia swojej roli koordynacyjnej w międzynarodowych kontekstach finansowych; uważa, że mocniejszy status euro na arenie międzynarodowej będzie korzystny dla strefy euro, co zachęci nieuczestniczące w niej państwa członkowskie do dążenia do pełnego członkowstwa;

28.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Eurogrupie oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/54

A.

mając na uwadze, że UE jest wspólnotą wartości opartą na zasadach demokracji i państwa prawa, prawach człowieka i podstawowych wolnościach, równości i niedyskryminacji, obejmującej ochronę członków mniejszości, a także mając na uwadze, że UE jest zaangażowana w walkę z rasizmem i ksenofobią oraz z dyskryminacją z przyczyn wymienionych w art. 12 i 13 Traktatu WE,

B.

mając na uwadze, że wartości te są wdrażane w UE poprzez wyżej wymienione dyrektywy dotyczące niedyskryminacji i swobodnego przepływu osób, a także poprzez działania polityczne stanowiące ich podstawę, a państwa członkowskie mają obowiązek ich pełnego wdrażania i powstrzymywania się od działań, które mogą stanowić ich naruszenie,

C.

mając na uwadze, że jego wyżej wymieniona rezolucja z dnia 31 stycznia 2008 r. wzywa państwa członkowskie do zajęcia się zjawiskiem slumsów i koczowisk, które nie spełniają podstawowych norm higieny i bezpieczeństwa i w których znaczna liczba dzieci romskich ginie w wypadkach domowych, przede wszystkim w pożarach spowodowanych brakiem odpowiednich norm bezpieczeństwa,

D.

mając na uwadze, że Romowie są jednym z głównych obiektów rasizmu i dyskryminacji, co widać na przykładzie niedawnych incydentów obejmujących ataki i agresję wobec Romów we Włoszech i na Węgrzech, i co podkreślono w niedawnych badaniach Eurobarometru,

E.

mając na uwadze, że w wyżej wspomnianym dokumencie roboczym w sprawie instrumentów i polityki Wspólnoty dotyczących integracji Romów Komisja podkreśliła, że państwa członkowskie mają już do dyspozycji szereg legislacyjnych i finansowych instrumentów i działań politycznych UE, dzięki którym mogą zwalczać dyskryminację wobec Romów i wspierać ich integrację, zwłaszcza poprzez wymianę i propagowanie dobrych praktyk w tej dziedzinie,

F.

mając na uwadze, że Romowie to nieposiadająca państwa narodowego paneuropejska wspólnota etniczno-kulturowa, przez co na UE spoczywa szczególna odpowiedzialność za opracowanie wraz z państwami członkowskimi europejskiej strategii i polityki dotyczącej Romów,

G.

mając na uwadze, że w dniu 21 maja 2008 r. rząd włoski wydał dekret, w którym ogłosił stan wyjątkowy w osiedlach nomadów w regionie Kampanii, Lacjum i Lombardii (10) w oparciu o ustawę nr 225 z dnia 24 lutego 1992 r. w sprawie utworzenia narodowej służby ochrony ludności, która daje rządowi prawo do ogłoszenia stanu wyjątkowego w przypadku „klęsk żywiołowych, katastrof lub innych wydarzeń, które ze względu na natężenie i rozmiar wymagają rozwiązania z wykorzystaniem wyjątkowych uprawnień i środków”,

H.

mając na uwadze, że po dekrecie tym w dniu 30 maja 2008 r. premier wydał kolejne cztery zarządzenia („ordinanze”) (11), w których:

I.

mając na uwadze, że w dekrecie ogłoszono stan wyjątkowy na okres roku, do 31 maja 2009 r.,

J.

mając na uwadze, że włoski minister spraw wewnętrznych wielokrotnie oświadczył, że celem pobierania odcisków palców jest przeprowadzenie spisu populacji Romów we Włoszech i że zamierza zezwolić na pobieranie odcisków palców Romów mieszkających w obozach, w tym osób nieletnich, w drodze odstępstwa od przepisów prawa powszechnego, stwierdzając, że Włochy przystąpią do tych operacji ustalania tożsamości, które zostaną zakończone do 15 października 2008 r., w Mediolanie, Rzymie i Neapolu,

K.

mając na uwadze, że operacje pobierania odcisków palców są już we Włoszech prowadzone, zwłaszcza w Mediolanie i Neapolu, a także mając na uwadze, że według informacji dostarczonych przez organizacje pozarządowe prefekci gromadzą te dane w bazie danych,

L.

mając na uwadze, że komisarze Barrot i Špidla podkreślili w związku z tą sprawą znaczenie zasad równości i niedyskryminacji w UE oraz zaproponowali nową horyzontalną dyrektywę w sprawie niedyskryminacji, stwierdzając, że prawo UE wyraźnie zabrania dyskryminacji ze względu na rasę i pochodzenie etniczne,

M.

mając na uwadze, że UNICEF, Sekretarz Generalny Rady Europy i Komisarz Rady Europy ds. Praw Człowieka wyrazili obawy w tej kwestii, a Komisarz przesłał rządowi Włoch memorandum dotyczące m.in. rasizmu, ksenofobii i ochrony praw człowieka Romów,

N.

mając na uwadze, że Włoski Urząd Ochrony Danych zwrócił się do właściwych organów, zwłaszcza do prefektów Rzymu, Mediolanu i Neapolu, o informacje na temat możliwości pobierania odcisków palców Romów, w tym nieletnich, wyrażając obawę, że może to pociągać za sobą dyskryminację, która może dotykać również godności osoby ludzkiej, zwłaszcza w przypadku nieletnich,

1.

wzywa władze włoskie do powstrzymania się od zbierania odcisków palców Romów, w tym nieletnich, a także od wykorzystywania już pobranych odcisków palców, w oczekiwaniu na zapowiadaną ocenę przewidywanych środków przez Komisję, ponieważ stanowiłoby to wyraźny akt bezpośredniej dyskryminacji ze względu na rasę i pochodzenie etniczne, czego zabrania art. 14 europejskiej konwencji praw człowieka, a ponadto akt dyskryminacyjnego traktowania obywateli UE pochodzenia romskiego w porównaniu z innymi obywatelami, którzy nie mają obowiązku poddania się tego rodzaju procedurom;

2.

podziela obawy UNICEF-u i uważa, że niedopuszczalne jest łamanie podstawowych praw dzieci i traktowanie ich jak przestępców w imię ich ochrony, a także obawy wyrażone przez Radę Europy oraz wiele organizacji pozarządowych i wspólnot religijnych, a także uważa, że najlepszym sposobem ochrony praw dzieci romskich jest zagwarantowanie im równego dostępu do wysokiej jakości edukacji, mieszkań i opieki zdrowotnej w ramach polityki integracji oraz chronienie ich przed wykorzystywaniem;

3.

zachęca państwa członkowskie do zdecydowanych działań w celu ochrony wykorzystywanych małoletnich bez opieki bez względu na ich pochodzenie etniczne i narodowość; tam, gdzie identyfikacja takich małoletnich jest użyteczna do takiego celu, zachęca państwa członkowskie do jej przeprowadzania z wykorzystaniem zwykłych, niedyskryminacyjnych procedur po rozpatrzeniu indywidualnie każdego przypadku i z pełnym poszanowaniem wszelkich gwarancji i ochrony prawnej;

4.

podziela opinię Komisji, że tego rodzaju akty stanowiłyby złamanie zakazu dyskryminacji bezpośredniej i pośredniej, zapisanego zwłaszcza w dyrektywie Rady 2000/43/WE oraz w art. 12, 13 i 17 do 22 Traktatu WE;

5.

ponownie stwierdza, że polityka zwiększająca wykluczenie nigdy nie będzie skutecznym narzędziem zwalczania przestępczości i nie przyczyni się do zapobiegania przestępczości ani do zapewniania bezpieczeństwa;

6.

zdecydowanie i jednoznacznie potępia wszelkie formy rasizmu i dyskryminacji, z którymi borykają się Romowie i inne osoby uważane za „Cyganów”;

7.

wzywa państwa członkowskie do dokonania przeglądu i uchylenia ustaw i działań politycznych bezpośrednio lub pośrednio dyskryminujących Romów ze względu na rasę i pochodzenie etniczne, a także wzywa Radę i Komisję do monitorowania stosowania przez państwa członkowskie traktatów i dyrektyw dotyczących środków antydyskryminacyjnych oraz swobodnego przepływu osób w celu zapewnienia ich spójnego i pełnego wdrażania, a także do podjęcia odpowiednich środków, jeżeli powyższe nie zostanie zapewnione;

8.

wzywa Komisję do przeprowadzenia dogłębnej oceny środków ustawowych i wykonawczych przyjętych przez rząd włoski w celu sprawdzenia ich zgodności z traktatami i prawem UE;

9.

wyraża zaniepokojenie stwierdzeniem zawartym w dekretach i zarządzeniach administracyjnych wydanych przez rząd włoski, że istnienie obozów Romów wokół dużych miast samo w sobie stanowi poważne zagrożenie społeczne mające wpływ na porządek publiczny i bezpieczeństwo, co uzasadnia ogłoszenie stanu wyjątkowego na okres jednego roku;

10.

wyraża obawę, że w związku z ogłoszeniem stanu wyjątkowego prefekci mogą przyjąć środki nadzwyczajne stanowiące odstępstwo od obowiązujących ustaw, ponieważ władze przekazały im wdrażanie wszelkich środków, w tym zbieranie odcisków palców, w oparciu o ustawę o ochronie ludności w przypadku „klęsk żywiołowych, katastrof lub innych wydarzeń”, co nie jest właściwe ani proporcjonalne w tym konkretnym przypadku;

11.

wzywa Radę i Komisję do dalszego wzmacniania polityki UE dotyczącej Romów poprzez uruchomienie strategii UE dotyczącej Romów w celu poparcia i propagowania działań i projektów państw członkowskich i organizacji pozarządowych związanych z integracją Romów, zwłaszcza dzieci romskich;

12.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, by w ramach strategii UE dotyczącej Romów i w kontekście Dekady Integracji Romów 2005-2015 wprowadziły w życie prawodawstwo i działania polityczne mające wspierać społeczności romskie i propagować ich integrację we wszystkich dziedzinach, uruchomiły programy antyrasistowskie i antydyskryminacyjne w szkołach, zakładach pracy i mediach, a także zwiększyły wymianę wiedzy specjalistycznej i najlepszych praktyk;

13.

ponownie stwierdza w tym kontekście znaczenie opracowywania strategii na szczeblu UE i na szczeblu krajowym, przy pełnym wykorzystaniu możliwości, jakie dają fundusze UE, w celu zniesienia segregacji Romów w edukacji, zapewnienia dzieciom romskim równego dostępu do dobrej jakościowo edukacji (udział w szkołach ogólnokształcących, wprowadzenie specjalnych stypendiów i programów szkoleniowych), zapewnienia i poprawienia dostępu Romów do rynków pracy, zapewnienia równego dostępu do opieki zdrowotnej i zasiłków socjalnych, zwalczania praktyk dyskryminacyjnych w zapewnianiu mieszkań oraz zwiększenia udziału Romów w życiu społecznym, gospodarczym, kulturalnym i politycznym;

14.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie przez Komisję grupy roboczej ds. niedyskryminacji z udziałem przedstawicieli wszystkich państw członkowskich i wzywa do włączenia właściwej komisji Parlamentu Europejskiego w prace tej grupy i do zapewnienia jej pełnego dostępu do tychże prac; wzywa właściwą komisję do nawiązania dialogu na ten temat z parlamentami państw członkowskich;

15.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy, komisarzowi Rady Europy ds. praw człowieka, UNICEF-owi i Włoskiemu Urzędowi Ochrony Danych.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/58

A.

mając na uwadze, że zarówno UE, jak i Chiny są zaangażowane w działania na rzecz pokoju, bezpieczeństwa i zrównoważonego rozwoju na świecie,

B.

mając na uwadze skalę zniszczeń spowodowanych przez potężne trzęsienie ziemi w południowo-zachodnich Chinach w dniu 12 maja 2008 r.; mając na uwadze, że to trzęsienie ziemi pochłonęło dziesiątki tysięcy ofiar, zwłaszcza w prowincji Syczuan; mając na uwadze, że według ostatnich szacunków w trzęsieniu ziemi ucierpiało 10 milionów ludzi, a 70 000 zostało zabitych, w tym tysiące uczniów, którzy zginęli wskutek zawalenia się budynków szkolnych,

C.

mając na uwadze, że rząd chiński podjął nadzwyczajne środki, wysyłając personel — w tym część armii — oraz zespoły medyczne do pomocy mieszkańcom regionu dotkniętego katastrofą,

D.

mając na uwagę nadzwyczajną mobilizację i solidarność wszystkich obywateli Chin oraz społeczności międzynarodowej w działaniach na rzecz pomocy ofiarom katastrofy,

E.

mając na uwadze, że otwarcie Tybetu dla turystów i mediów nie powinno być wykorzystywane jako wydarzenie promocyjne, lecz jako rzeczywiste otwarcie, które pozwoli dziennikarzom, mediom i turystom na odwiedzenie tego regionu,

F.

mając na uwadze oświadczenia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (MKOl), w których podkreślono, że przyznanie Chinom prawa do organizacji igrzysk olimpijskich w 2008 r. przyczyni się do otwarcia tego kraju i poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka,

1.

wyraża zadowolenie z powodu rozwoju stosunków między UE a Chinami, dialogów sektorowych oraz ściślejszej współpracy w zakresie różnych kwestii o zasięgu światowym;

2.

wzywa władze chińskie do wzięcia pod uwagę, że ostrzeżenia przed trzęsieniem ziemi świadczą o poziomie rozwoju danego kraju; dlatego podkreśla kluczowe znaczenie aktywnego i bezzwłocznego reagowania na wszelkie ostrzeżenia, jakie mogą przekazywać władzom naukowcy w przypadku mało prawdopodobnej, lecz możliwej kolejnej klęski żywiołowej w Chinach;

3.

z zadowoleniem przyjmuje wznowienie kontaktów między przedstawicielami Dalajlamy i władzami chińskimi po wydarzeniach z marca 2008 r. w Lhasie; zachęca obie strony do intensyfikacji tych kontaktów, aby stworzyć podstawy wzajemnego zaufania, bez którego niemożliwe będzie osiągnięcie akceptowalnego dla wszystkich rozwiązania politycznego;

4.

ubolewa, że mimo iż w stosunkach z Chinami dokonał się istotny postęp w dziedzinie handlu i gospodarki, nie towarzyszą mu znaczące osiągnięcia w zakresie praw człowieka i demokracji;

5.

ubolewa z powodu faktu, że stan praw człowieka w Chinach nadal budzi zastrzeżenia w związku z powszechnymi i systematycznymi nadużyciami w tym zakresie; przypomina o zobowiązaniach w dziedzinie praw człowieka podjętych przez Chiny, kiedy przyznano im prawo do organizacji Igrzysk Olimpijskich;

6.

potępia częste stosowanie przez Chiny kary śmierci i wzywa chińskie władze do wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci;

7.

ubolewa nad faktem, że żadnym apelom międzynarodowym nie udało się powstrzymać władz chińskich przed wyciąganiem konsekwencji z zamieszek z dnia 14 marca 2008 r. w Tybecie, przez co uczestnicy protestu w Lhasie nadal są poszukiwani, zatrzymywani i samowolnie aresztowani, a ich rodziny nie otrzymują żadnych informacji o miejscu ich pobytu, chociaż jest to wymagane przez prawo chińskie; wzywa władze chińskie do zaprzestania prowadzonej ze wzmożoną aktywnością od początku kwietnia kampanii „reedukacji patriotycznej” w trakcie igrzysk olimpijskich w imię uświęconego długoletnią tradycją pokoju olimpijskiego;

8.

z zadowoleniem zauważa, że Chiny błyskawicznie wyraziły zgodę na przyjęcie pomocy od społeczności międzynarodowej dla ofiar trzęsienia ziemi w prowincji Syczuan oraz pomocy w sprawniejszym świadczeniu pomocy humanitarnej przez organizacje udzielające takiej pomocy;

9.

podkreśla znaczenie wsparcia ze strony Unii Europejskiej, jej państw członkowskich i społeczności międzynarodowej w fazie odbudowy w regionie dotkniętym katastrofą;

10.

wzywa Chiny do przestrzegania podjętych przez siebie publicznych zobowiązań do przestrzegania praw człowieka i praw mniejszości, zasad demokracji i państwa prawa, ogłoszonych przez MKOI wraz z decyzją o przyznaniu Chinom organizacji igrzysk;

11.

wzywa władze chińskie do wykorzystania tej historycznej szansy pokazania światu, że przyznanie Pekinowi prawa do organizacji igrzysk olimpijskich dało wyjątkową okazję do poprawy sytuacji w zakresie praw człowieka poprzez zastosowanie prawa łaski dla wszystkich więźniów politycznych i więzionych działaczy na rzecz praw człowieka, w tym osób aresztowanych w Tybecie po powstaniu w marcu 2008 r. (za wyjątkiem oczywiście ludzi, którzy popełnili brutalne zbrodnie); wzywa ponadto władze chińskie do zaprzestania dyskryminacji migrantów z obszarów wiejskich i mniejszości etnicznych oraz do powstrzymania się od prześladowań osób działających w związkach zawodowych, prawników i dziennikarzy, kiedy ujawniają przypadki pogwałcenia wolności podstawowych; podtrzymuje swoje przekonanie, że więzienie takich ludzi jest sprzeczne z powszechnym i akceptowanym duchem prawa narodów;

12.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi Chińskiej Republiki Ludowej oraz Międzynarodowemu Komitetowi Olimpijskiemu.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/60

A.

mając na uwadze, że strategia rozszerzenia Unii posiada zarówno zewnętrzny, jak i wewnętrzny wymiar,

B.

mając na uwadze, że zewnętrzny wymiar tej strategii obejmuje propagowanie reform, zgodnie ze standardami europejskimi, propagowanie demokracji, poszanowania praw człowieka, pokoju oraz stabilności i dobrobytu,

C.

mając na uwadze, że wymiar wewnętrzny strategii rozszerzenia bezpośrednio wpływa na zdolność Unii do wypełniania jej celów politycznych i tworzenia coraz ściślejszych związków w Unii, zgodnie z postanowieniami traktatów,

D.

mając na uwadze, że potrzebna jest Unia Europejska zintegrowana politycznie i zdolna do prowadzenia ambitnej polityki solidarności i stabilności,

E.

mając na uwadze, że zgodnie z traktatem rzymskim „każde państwo europejskie może się ubiegać o członkostwo we Wspólnocie”,

F.

mając na uwadze, że ponieważ poprzednie rozszerzenia były bez wątpienia korzystne zarówno dla Unii Europejskiej, jak i dla państw członkowskich, które do niej przystąpiły, i przyczyniły się do umocnienia stabilności, rozwoju i dobrobytu w całej Europie, istotne znaczenie ma stworzenie warunków koniecznych do zapewnienia sukcesu także przyszłych rozszerzeń,

G.

mając na uwadze, że układy o stabilizacji i stowarzyszeniu stanowią istotny i pozytywny wkład w stosunki między Unią Europejską a krajami Bałkanów Zachodnich w perspektywie ich integracji europejskiej, jak również promują współpracę regionalną,

H.

mając na uwadze, że Rada Europejska na szczycie w Salonikach w 2003 r. i na szczycie w Brukseli w 2006 r. potwierdziła, że UE zamierza dotrzymać swoich zobowiązań w stosunku do krajów Europy Południowo-Wschodniej oraz Bałkanów Zachodnich,

I.

mając na uwadze, że odnowiony konsensus przyjęty przez Radę Europejską w grudniu 2006 r. opiera się na zasadach konsolidacji zobowiązań, ścisłego i sprawiedliwego przestrzegania warunków oraz lepszej komunikacji z obywatelami,

J.

mając na uwadze, że strategia rozszerzenia jest czymś więcej, niż metodologią prowadzenia negocjacji, odzwierciedlając podstawowe przekonanie, że Unia Europejska jest wspólnotą o wspólnie podzielanych wartościach oraz że jest nierozerwalnie związana z debatą nad celami i skutecznością Unii, jej przyszłością i jej rolą w sąsiedztwie i w świecie,

K.

mając na uwadze, że metodologia i kryteria prowadzenia negocjacji w sprawie przystąpienia, określone w komunikacie Komisji zasługują na pełne poparcie i powinny być rygorystycznie stosowane oraz mając na uwadze, że względy polityczne nie powinny brać góry nad ścisłym przestrzeganiem tychże kryteriów,

L.

mając na uwadze, że strategia rozszerzenia Unii powinna stanowić element szerokiego wachlarza instrumentów politycznych służących umacnianiu demokracji, budowaniu stabilności i wspieraniu rozwoju społecznego w naszym sąsiedztwie oraz wzmacnianiu roli Unii w świecie,

M.

mając na uwadze, że strategie te powinny uwzględniać różnorodność sytuacji występujących w naszym sąsiedztwie, zwłaszcza w krajach, które posiadają status krajów kandydujących i rozpoczęły negocjacje, krajach posiadających status krajów kandydujących, ale jeszcze nie rozpoczęły negocjacji, krajach stojących przed perspektywą członkostwa, krajach, których celem jest integracja europejska oraz w krajach, które po prostu pragną ściślejszych stosunków sąsiedzkich z Unią,

N.

mając na uwadze, że strategie te muszą być niezależne i nie mogą naruszać przepisów umożliwiających przechodzenie danego kraju od jednego rodzaju stosunków umownych z UE do innego, jeśli spełnione zostaną niezbędne warunki wewnętrzne i zewnętrzne,

O.

mając na uwadze, że wschodnich partnerów europejskiej polityki sąsiedztwa można jasno określić jako kraje europejskie, a niektóre z nich wyraziły aspiracje europejskie,

P.

mając na uwadze, że zgodnie ze stwierdzeniem zawartym we wspomnianej wyżej rezolucji z dnia 13 grudnia 2006 r. kraje stojące przed perspektywą europejską powinny skorzystać z bliskich dwustronnych lub wielostronnych stosunków z UE, odpowiadających ich szczególnym potrzebom i interesom; mając na uwadze, że taka opcja, zawierająca szeroki wachlarz możliwości działania, dałaby krajom partnerskim stabilną długofalową perspektywę zinstytucjonalizowanych stosunków z UE oraz stwarzałaby zachęty niezbędne do wspierania stabilności, pokoju, poszanowania praw człowieka oraz reform demokratycznych i gospodarczych w tych krajach,

Q.

mając na uwadze, że zgodnie z tą samą rezolucją od wszystkich krajów mających uznaną perspektywę członkostwa zależałaby decyzja, czy chcą skorzystać z podobnych wielostronnych ustaleń stanowiących pośredni krok w kierunku pełnego członkostwa,

R.

mając na uwadze, że strategię rozszerzenia UE należy rzeczowo wyjaśnić i przedstawić obecnym obywatelom Unii, jak również wszystkim przyszłym obywatelom, aby zapewnić pełne zrozumienie tej strategii i zwiększyć poparcie społeczne dla zobowiązań Unii wobec jej sąsiadów, gwarantując w ten sposób wiarygodność i solidarność Unii jako partnera oraz starając się udzielić odpowiedzi na uzasadnione obawy w tym względzie,

1.

zgadza się z Komisją, iż rozszerzenia w przeszłości były bardzo udane, przynosząc korzyści zarówno starym, jak i nowym państwom członkowskim UE poprzez pobudzenie wzrostu gospodarczego, propagowanie postępu społecznego oraz zapewnienie pokoju, stabilności, wolności i dobrobytu na kontynencie europejskim; jest przekonany, że wiele można się nauczyć z dotychczasowych przystąpień oraz że dalsze sposoby na podnoszenie jakości procesu rozszerzenia muszą opierać się na zdobytych do tej pory pozytywnych doświadczeniach;

2.

potwierdza swoje zdecydowane zaangażowanie w sprawy wszystkich krajów kandydujących oraz krajów, wobec których określono wyraźne perspektywy członkostwa, zakładając, że pełne i rygorystyczne przestrzeganie wszystkich kryteriów kopenhaskich stanowi warunek bezwzględny, że Unia musi podjąć działania w celu zwiększenia swej zdolności do przyjęcia nowych państw oraz że zdolność ta powinna zostać w pełni uwzględniona;

3.

przypomina w tym kontekście, że warunkiem koniecznym stawianym krajom byłej Jugosławii jest również pełna współpraca z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii;

4.

przyjmuje pogląd, że strategia rozszerzenia Unii powinna być zgodna z postanowieniami Traktatu UE i odzwierciedlać podjęte przez nią zobowiązania, jak również zachowywać równowagę między interesami geostrategicznymi Unii, wpływem rozwoju sytuacji politycznej poza jej granicami, a także zdolnością Unii do przyjmowania nowych członków, w tym jej zdolnością do sprostania przyszłym wyzwaniom wewnętrznym i zewnętrznym oraz do realizacji projektu politycznej integracji;

5.

przypomina w tym kontekście konieczność podjęcia niezbędnych reform wewnętrznych mających na celu, m.in. zwiększenie skuteczności, spójności społecznej i odpowiedzialności demokratycznej;

6.

przypomina, że zdolność do przyjmowania nowych państw jest powiązana ze zdolnością Unii w danym momencie do podjęcia decyzji i osiągnięcia w ten sposób jej celów politycznych, w szczególności celu propagowania postępu gospodarczego i społecznego oraz wysokiego poziomu zatrudnienia w państwach członkowskich, zaznaczania swojej tożsamości i zdolności działania na arenie międzynarodowej, propagowania praw i interesów zarówno państw członkowskich, jak i obywateli europejskich, poszerzania obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, utrzymywania w pełni dorobku prawnego Wspólnoty i opierania się na nim oraz stania na straży podstawowych praw i wolności określonych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;

7.

uważa, że koncepcja zdolności do przyjęcia nowych członków obejmuje cztery elementy:

8.

podkreśla, że w celu wzmocnienia wiarygodności i skuteczności strategii rozszerzenia, kryteria kopenhaskie muszą być w pełni przestrzegane i realizowane również przez państwa członkowskie, aby uniknąć wymagania od kandydatów wyższych standardów niż te, które są stosowane w niektórych częściach Unii;

9.

przypomina ponadto, że struktura ekonomiczna i interesy każdego nowego państwa członkowskiego mogą wywierać wpływ na kierunek, jaki przyjmą polityka i budżet Unii, oraz że wymagane dostosowania polityczne mogą wpływać na sam charakter Unii; przypomina, że zwarta wspólnota narodów i obywateli musi opierać się na spójnej polityce i solidarności interesów;

10.

uważa, że zarówno budżetowe, jak i szersze gospodarcze i społeczne implikacje ewentualnych dalszych rozszerzeń muszą być odpowiednio uwzględnione w śródokresowej ocenie wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013 oraz przy opracowywaniu kolejnych ram finansowych;

11.

jest również przekonany, że każde przystępujące państwo przed uzyskaniem możliwości wstąpienia do Unii powinno podjąć próbę rozwiązania swoich najważniejszych problemów wewnętrznych, w szczególności kwestii związanych z jego strukturą terytorialną i konstytucyjną; uważa, że przed negocjacjami z każdym z takich państw oraz w ich trakcie Unia Europejska powinna służyć pomocą w rozwiązaniu takich kwestii;

12.

wyraża poparcie dla konsolidacji, warunkowości i komunikacji jako podstawowych zasad strategii rozszerzenia UE;

13.

przyjmuje pogląd, że po każdym rozszerzeniu musi następować odpowiednia konsolidacja i koncentracja polityczna, tzn. dokonanie poważnej ponownej oceny polityki Unii i środków w celu spełnienia oczekiwań obywateli europejskich i zagwarantowania trwałości Unii jako projektu politycznego;

14.

wyrażą zaniepokojenie, że rozszerzenie bez odpowiedniej konsolidacji i przygotowania mogłoby mieć negatywny wpływ na spójność wewnętrzną Unii oraz wywrzeć poważny wpływ na zdolność Unii do działania z powodu osłabienia jej instytucji, zwiększenia podatności niektórych państw członkowskich na naciski zewnętrzne, a także podważenia wiarygodności Unii jako podmiotu rangi światowej;

15.

uważa również, że sukces procesu rozszerzenia (a zatem sukces procesu integracji politycznej UE) można osiągnąć jedynie wówczas, kiedy istnieć będzie wyraźne i długotrwałe poparcie społeczne dla członkostwa w UE każdego z krajów kandydujących; uważa zatem, że dalszym rozszerzeniom powinna towarzyszyć wspólna polityka informacyjna prowadzona przez wszystkie instytucje UE i rządy państw członkowskich, a także przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, oraz że taka polityka informacyjna powinna mieć na celu wyjaśnienie obywatelom politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych korzyści rozszerzenia; dlatego przypomina rządom i parlamentom państw członkowskich, że to one są odpowiedzialne za udzielanie opinii publicznej odpowiednich informacji na temat pozytywnych osiągnięć poprzednich rozszerzeń, stanu trwających negocjacji oraz kwestii związanych z przystąpieniem nowych państw członkowskich;

16.

jest zdania, że kraje posiadające perspektywy członkostwa w Unii Europejskiej powinny podejmować wszelkie możliwe starania, aby wyjaśniać własnej opinii publicznej kwestie związane z przystąpieniem do UE, angażować opinię publiczną w proces integracji z Unią oraz przygotowywać ją do tego kroku, od samego początku włączając społeczeństwo obywatelskie w te działania;

17.

jest również przekonany, że strategii rozszerzenia powinno towarzyszyć bardziej zróżnicowane spektrum zewnętrznych ram umownych i że ramy te mogłyby przyjąć kształt wzajemnie przenikających się kręgów koncentrycznych, gdzie na rygorystycznych, ale jasno określonych warunkach wewnętrznych i zewnętrznych państwa miałyby możliwość zmiany statusu, jeśli wyraziłyby taką wolę i spełniły kryteria odnoszące się do poszczególnych ram;

18.

potwierdza, że uczestnictwo w europejskiej polityce sąsiedztwa nie stanowi zasadniczo lub w praktyce zastępczej formy członkostwa, ani nie jest etapem prowadzącym automatycznie do członkostwa; przyjmuje pogląd, że aby spełnić oczekiwania naszych wschodnich sąsiadów, należy wypełnić pojęciową, prawną i polityczną lukę istniejącą pomiędzy strategią rozszerzenia Unii a jej polityką sąsiedztwa; jest przekonany, że wzmocniona polityka sąsiedztwa Komisji nie jest pod tym względem wystarczająca, chociaż stanowi ona pozytywny krok w słusznym kierunku, i że potrzebne są bardziej konkretne zmiany jakościowe;

19.

proponuje w związku z tym, aby Unia ustanowiła obszar w oparciu o wspólną politykę, obejmującą w szczególności praworządność, demokrację i prawa człowieka, współpracę w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, sprawy gospodarcze i finansowe, handel, energetykę, transport, kwestie ochrony środowiska, sprawiedliwość, bezpieczeństwo, migrację, ruch bezwizowy i kształcenie, w odniesieniu do tych wschodnich sąsiadów, którzy z uwagi na swoją sytuację polityczną, gospodarczą i społeczną oraz z uwagi na obecną zdolność Unii do przyjęcia nowych państw, nie stoją obecnie w obliczu perspektywy członkostwa, ale jednocześnie spełniają niektóre warunki demokratyczne i gospodarcze; przyjmuje pogląd, że takie wspólne strategie polityczne powinny dążyć do realizacji ogólnego celu wsparcia wschodnich sąsiadów w stopniowym osiągnięciu standardów UE, torując drogę do ich coraz ściślejszej integracji z UE; jest również przekonany, że wyżej wspomniana wspólna polityka powinna zostać sformułowana wspólnie z uczestniczącymi krajami w oparciu o szczególne mechanizmy podejmowania decyzji oraz że powinna ją wesprzeć odpowiednia pomoc finansowa; pozytywnie odnosi się do polsko-szwedzkiej propozycji zgłoszonej na posiedzeniu Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zagranicznych w dniach 26–27 maja 2008 r., pod warunkiem że inicjatywa, którą ta propozycja obejmuje, prowadzona będzie w ramach Unii Europejskiej;

20.

z zadowoleniem przyjmuje ponowne rozpoczęcie w ramach UE procesu barcelońskiego: unii na rzecz regionu śródziemnomorskiego jako pozytywny krok w naszych stosunkach z sąsiadami z Południa; jest przekonany, że to nowe posunięcie wzmocni argumenty na rzecz specjalnych wielostronnych stosunków umownych również z naszymi wschodnimi sąsiadami, którzy w porównaniu do partnerów z Południa mają jasne ambicje i perspektywy europejskie; przypomina, że na pierwszym etapie stosunki te powinny przełożyć się na ustanowienie obszaru wolnego handlu, po czym powinno nastąpić zacieśnienie stosunków zgodnie z Europejskim Obszarem Gospodarczym Plus (EEA+), z Europejską Wspólnotą lub szczególnymi ramami współpracy regionalnej;

21.

przypomina w kontekście powyższych szczególnych ram współpracy regionalnej o znaczeniu opracowania bardziej rozbudowanej i wszechstronnej strategii UE dla regionu Morza Czarnego, która wykroczy poza aktualną inicjatywę dotyczącą synergii i będzie zakładać zawarcie umowy o partnerstwie na rzecz Morza Czarnego, która powinna obejmować UE, Turcję i wszystkie państwa przybrzeżne Morza Czarnego jako równorzędnych partnerów, i która dążyć będzie do pełnego zaangażowania Rosji, i która mogłaby, na późniejszym etapie, przekształcić się w Unię Morza Czarnego; uważa, że takie wielostronne ramy nie tylko zapewniałyby zaangażowanym krajom możliwość zacieśnienia współpracy z UE w wielu obszarach polityki, ale umożliwiłyby także Unii Europejskiej odgrywanie bardziej aktywnej roli w poszukiwaniu pokojowych rozwiązań konfliktów regionalnych, wpływając pozytywnie na bezpieczeństwo w regionie;

22.

jest jednocześnie przekonany, że kraje, które posiadają uznaną perspektywę członkostwa, ale muszą jeszcze wiele zrobić zanim osiągną polityczne, gospodarcze i społeczne warunki niezbędne do uzyskania statusu kraju kandydującego, mogłyby odnieść korzyści z udziału, na całkowicie dobrowolnych zasadach, w ustaleniach podobnych do powyższych ram dwustronnych lub wielostronnych; przypomina, że taki etap pośredni ułatwiłby wdrożenie wszystkich instrumentów posiadanych przez Unię Europejską w celu wsparcia tych krajów w ich dążeniu do pełnego członkostwa;

23.

w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji z dnia 5 marca 2008 r. w sprawie Bałkanów Zachodnich (COM(2008)0127), który określa szereg środków wspierających kraje tego regionu w ich dążeniu do integracji z UE i pogłębiających nasze stosunki z nimi w dziedzinie handlu, energetyki, edukacji lub nauki; wyraża zadowolenie z powodu podpisania układów o stabilizacji i stowarzyszeniu z Serbią dnia 7 listopada 2007 r. oraz z Bośnią i Hercegowiną dnia 16 czerwca 2008 r., które uznaje za kolejny krok na drodze umacniania związków między tym regionem a UE; wzywa w związku z tym do przyspieszenia negocjacji w sprawie liberalizacji systemu wizowego z krajami Bałkanów Zachodnich, aby ułatwić ich uczestnictwo w programach Wspólnoty;

24.

wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków w sprawie bardziej zróżnicowanej polityki w zakresie stosunków zewnętrznych z naszymi sąsiadami, zgodnie z propozycjami zawartymi w niniejszej rezolucji, oraz do ustanowienia co najmniej strukturalnego związku między działaniami prowadzonymi przed Dyrekcję Generalną ds. Rozszerzenia i Dyrekcję Generalną ds. Stosunków Zewnętrznych w trakcie rozważania własnych struktur administracyjnych;

25.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

3.12.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 294/64