27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/1

A.

mając na uwadze, że jednym z celów Wspólnoty zgodnie z art. 158 traktatu WE jest promowanie harmonijnego rozwoju gospodarczego i społecznego na całym obszarze Wspólnoty oraz zmniejszanie dysproporcji społeczno-ekonomicznych między poszczególnymi regionami,

B.

mając na uwadze, że mogą powstać różnice w ramach regionów oraz między regionami,

C.

mając na uwadze, że podstawowym celem polityki spójności pozostaje niwelowanie różnic społecznych, gospodarczych i terytorialnych między lepiej prosperującymi regionami a regionami najbiedniejszymi; mając na uwadze, że w związku z tym nie należy zawężać zakresu tej polityki do wspierania celów innych strategii, jako że mogłoby to przeszkodzić w osiągnięciu spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej,

D.

mając na uwadze, że do tej pory polityka spójności skutecznie przyczynia się do pomocy najbiedniejszym regionom w zmniejszaniu różnic w zakresie rozwoju społeczno-ekonomicznego,

E.

mając na uwadze, że całe kraje nadal stoją przed poważnymi wyzwaniami w zakresie rozwoju, a szanse, aby w przeciągu lat 2007-2013 doszło do konwergencji, są niewielkie,

F.

mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich wzrost gospodarczy skupia się wokół stolic i dużych ośrodków miejskich, co sprawia, że rozwój społeczno-ekonomiczny pozostałych obszarów, takich jak obszary wiejskie, peryferyjne, wyspiarskie i górskie, nie postępuje w równym stopniu, a podatność na zagrożenia społeczności i grup na tych obszarach wzrasta,

G.

mając na uwadze, że Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wymienia spójność terytorialną jako jeden z celów UE i przewiduje, że dziedzina ta leży w zakresie wspólnych kompetencji Unii i państw członkowskich,

H.

mając na uwadze, że pojęcie „najbardziej zagrożonych społeczności” jest bardzo szerokie i brak jest jasnych kryteriów jego zdefiniowania,

I.

mając na uwadze, że wiele obszarów wciąż cierpi z powodu szkodliwych skutków odległego położenia, niedogodności związanych z warunkami geograficznymi i braku niezbędnej infrastruktury, która zapewniłaby rzeczywiste możliwości rozwoju w celu dorównania przeciętnemu poziomowi rozwoju w UE,

J.

mając na uwadze, że poprawa infrastruktury transportowej przyczyni się do zwiększenia dostępności odległych regionów i zmniejszenia wykluczenia społeczności i grup mieszkających na tych obszarach, a także mając na uwadze, że poprawa sytuacji w zakresie usług użyteczności publicznej, szczególnie edukacji, sprawi, że najbardziej zagrożonym grupom i społecznościom poprawią się warunki do życia,

K.

mając na uwadze, że najbiedniejsze kraje i regiony nie dysponują środkami finansowymi koniecznymi do zapewnienia wkładu własnego do finansowania wspólnotowego, o które mają prawo się ubiegać, a ponadto często odnotowują braki administracyjne i kadrowe, co utrudnia odpowiednie wykorzystanie przyznanego finansowania,

L.

mając na uwadze, że ze względu na znaczący wpływ terytorialny polityka rozwoju obszarów wiejskich powinna być lepiej skoordynowana z polityką regionalną w celu wzmocnienia efektu synergii i komplementarności tych dziedzin polityki, a także należy rozważyć zalety i wady reintegracji tych obszarów polityki,

M.

mając na uwadze brak dostępnych i porównywalnych mikroregionalnych danych statystycznych dotyczących tych regionów UE, w których żyją najbardziej zagrożone społeczności i grupy,

N.

mając na uwadze, że ubóstwo i wykluczenie mają w znacznej mierze charakter terytorialny,

O.

mając na uwadze, że większość najbiedniejszych obszarów na szczeblu mikroregionów stoi w obliczu złożonych, wielowymiarowych problemów związanych z ich peryferyjnym położeniem, ograniczoną dostępnością, brakiem podstawowej infrastruktury, zacofaniem społeczno-ekonomicznym, tendencją do deindustrializacji, niskim poziomem edukacji i szkoleń, brakiem zaplecza administracyjnego, wysokim poziomem bezrobocia, pogarszającymi się warunkami mieszkaniowymi i warunkami życia, trudnym dostępem do usług użyteczności publicznej, brakiem warunków postępu i rozwoju technologicznego oraz ogromną liczbą ludności należącą do mniejszości i grup najbardziej zagrożonych,

P.

mając na uwadze, że polityka spójności wymaga budżetu mogącego sprostać jej celom oraz skutecznych instrumentów umożliwiających regionom przezwyciężenie nierówności rozwojowych i sprostanie terytorialnym wyzwaniom, takim jak przemiany demograficzne, skupienie ludności w ośrodkach miejskich, migracje, globalizacja, zmiany klimatyczne i dostawy energii;

1.

podkreśla, że koncentracja terytorialna społeczności i grup najbardziej zagrożonych oraz wykluczenie społeczne ludności żyjącej w najsłabiej rozwiniętych regionach stanowi coraz większe wyzwanie dla spójności w UE; podkreśla ponadto, że zjawisko to występuje nie tylko na poziomie międzyregionalnym na niedostatecznie rozwiniętych obszarach, lecz również w znacznym stopniu na poziomie wewnątrzregionalnym zarówno na obszarach rozwijających się, jak i na obszarach rozwiniętych, oraz że wymaga ono szczególnej uwagi, ponieważ najbardziej zagrożone społeczności i grupy są często niezauważalne na tle bardziej ogólnego, korzystnego obrazu,

2.

wzywa państwa członkowskie do określenia kryteriów definiowania społeczności i grup najbardziej zagrożonych, aby lepiej zidentyfikować stojące przed nimi problemy i ułatwić prowadzenie ukierunkowanych i systematycznych działań;

3.

uważa, że aspekt terytorialny wykluczenia społecznego należy poruszać w kontekście polityki spójności terytorialnej;

4.

podkreśla w związku z tym, że indywidualne działania nie wystarczą, by sprostać terytorialnym problemom wykluczenia społecznego i dlatego zaleca, by państwa członkowskie stosowały kompleksową strategię rozwoju terytorialnego, realizując politykę wyrównywania, wprowadzając w życie międzysektorowe zintegrowane podejście oraz skupiając się na potencjale wszystkich obszarów UE;

5.

zwraca uwagę na konieczność przyjęcia zintegrowanego podejścia, by zaradzić niedostatkom w zakresie równości szans oraz potencjalnego nagromadzenia konfliktów społecznych na obszarach niedostatecznie rozwiniętych;

6.

w związku z tym zwraca uwagę, że grupy szczególnie podatne na zagrożenia mogą występować we wszystkich regionach, nawet w tych bogatszych, oraz że podejście zintegrowane powinno uwzględniać takie grupy;

7.

zauważa, że zjawiska takie jak pauperyzacja i wykluczenie nie dotyczą wyłącznie stref miejskich, lecz dotykają także obszarów wiejskich, chociaż mogą przyjmować specyficzne formy, przede wszystkim dlatego, że w środowisku wiejskim oprócz wykluczenia społecznego występuje również wykluczenie terytorialne oraz że zjawiska te dotyczą wszystkich grup społecznych żyjących na obszarach wyłączonych z rozwoju gospodarczego;

8.

podkreśla, że ważne jest, aby w ramach zintegrowanego podejścia priorytetowo potraktować rozwój zdrowego środowiska na poziomie Wspólnoty, państw członkowskich i regionów w celu osiągnięcia celów polityki spójności, takich jak walka z ubóstwem, dobre zdrowie obywateli i lepsza jakość życia we wszystkich regionach, które to elementy są kluczowe dla długoterminowego rozwoju oraz spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej w UE;

9.

podkreśla znaczenie zaangażowania władz regionalnych i lokalnych, jak również partnerów gospodarczych i społecznych oraz właściwych organizacji pozarządowych w planowanie i wdrażanie zintegrowanych strategii rozwoju oraz wagę wspierania inicjatyw oddolnych;

10.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozdzielania funduszy między rozwinięte miasta a terytoria odizolowane, w tym obszary wiejskie, w sposób uwzględniający ich szczególne potrzeby oraz do ustanowienia specjalnie dostosowanych długoterminowych programów dla konkretnych szczególnie zagrożonych grup i społeczności przy udziale władz lokalnych, właściwych partnerów społecznych i gospodarczych oraz przedstawicieli odpowiednich grup społecznych w procesie decyzyjnym i wdrażaniu takich programów, aby jak najlepiej odpowiedzieć na ich potrzeby i opracować rzeczywiste rozwiązania problemu wykluczenia i wynikających z niego konsekwencji;

11.

wzywa do kontynuacji działań przynoszących dochód na obszarach wiejskich, co zakłada zwrócenie szczególnej uwagi na gospodarstwa typu rodzinnego, a także na małe i średnie gospodarstwa rolne, szczególnie poprzez przegląd WPR, tak by stała się ona bardziej sprawiedliwa, lecz również przegląd nierolniczej działalności przedsiębiorców dostarczających towary i usługi niezbędne dla utrzymania ludności i przyjęcia nowych mieszkańców;

12.

podkreśla znaczenie rolniczej i pozarolniczej działalności gospodarczej (takiej jak przetwarzanie i bezpośrednia sprzedaż produktów rolnych, turystyka, usługi, małe i średnie przedsiębiorstwa) na obszarach wiejskich dla zatrudnienia oraz zapobieżenia ubóstwu i opuszczaniu wsi; apeluje wobec tego o poprawę możliwości szkolenia zawodowego na obszarach wiejskich w celu wsparcia rozwoju przedsiębiorstw;

13.

zwraca się do Komisji i państw członkowskich o większe wykorzystanie efektu synergii i komplementarności różnych dostępnych instrumentów finansowania, takich jak Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Społeczny, Europejski Fundusz na rzecz Integracji, program działań wspólnotowych na rzecz zdrowia publicznego i Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w celu zwiększenia ich wartości dodanej;

14.

wzywa Komisję do przedstawienia w ramach nadchodzących przygotowań zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej celu i jasnej definicji spójności terytorialnej, kryteriów jej określania, narzędzi oraz dostępnych środków służących osiągnięciu celów w dziedzinie polityki terytorialnej;

15.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania mikroregionalnych danych statystycznych, uwzględniając w szczególności wskaźniki społeczne takie jak na przykład wskaźnik rozwoju społecznego określony przez ONZ, w celu podjęcia kroków odpowiednich do sytuacji na obszarach, na których zamieszkują najbardziej zagrożone społeczności i grupy, oraz problemów, przed którymi stoją;

16.

w związku z tym wzywa Komisję do uważnego przeanalizowania zakresu, w jakim nowe ilościowe wskaźniki rozwojowe, oprócz PKB na mieszkańca, np. wskaźniki społeczne, powinny być również wykorzystywane przy identyfikowaniu najbardziej zagrożonych społeczności i grup oraz miejsc ich występowania, określaniu nierówności między regionami i w ramach regionów, ocenianiu wdrażania i skuteczności polityk oraz jako wytyczne w planowaniu przestrzennym w miastach i na wsi;

17.

wzywa Komisję, aby w ramach zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej zbadała, czy poziom NUTS 4 jest odpowiedni do prowadzenia zróżnicowanej polityki w celu osiągnięcia celu spójności terytorialnej;

18.

podkreśla konieczność zajęcia się tendencjami demograficznymi takimi jak postępująca koncentracja ludności w miastach i masowe opuszczanie obszarów wiejskich oraz ich konsekwencjami terytorialnymi; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do opracowania strategii rewitalizacji zagrożonych obszarów poprzez rozwój infrastruktury, stymulowanie prawdziwych możliwości rozwojowych zgodnie z ich konkretnym potencjałem, utrzymywanie usług użyteczności publicznej poprzez zwiększenie lokalnego potencjału administracyjnego i decentralizację sektora publicznego, stworzenie możliwości zatrudnienia i szkoleń, poprawę warunków mieszkaniowych i warunków życia oraz zwiększanie atrakcyjności tych obszarów dla inwestorów; uważa, że miasta potrzebują jednocześnie wsparcia dla ich wysiłków na rzecz rozwiązania problemów miejskich;

19.

uważa, że chociaż w przeszłości opuszczanie obszarów wiejskich mogło odgrywać rolę „zaworu bezpieczeństwa” w przypadku rolników wykluczonych z ich pierwotnej działalności, dziś już się to nie zdarza, gdyż bezrobocie dotyka coraz częściej osób niewykwalifikowanych i dlatego zakłady przemysłowe powstałe na obszarach wiejskich stanowią jedną z pierwszych ofiar restrukturyzacji i delokalizacji, skutkując ograniczeniem zakresu działalności wielokierunkowej, na którą drobni rolnicy przechodzący trudności mogli kiedyś liczyć, aby uzupełnić swój dochód z rolnictwa, co przyspiesza w ten sposób ich pauperyzację;

20.

podkreśla, że należy nie tylko dalej prowadzić polityki strukturalne po 2013 r., ale także wykorzystać przegląd budżetu jako szansę na udostępnienie koniecznych środków w celu zagwarantowania spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej obszarów UE w przyszłości;

21.

zaleca, aby działania polityczne podejmowane w celu walki z wykluczeniem społecznym oraz aktywizacji najbardziej zagrożonych społeczności i grup zawierały element dobrowolności;

22.

wzywa Komisję do przedstawienia specjalnego wniosku ukierunkowanego na zajęcie się w realistyczny i konkretny sposób problemami, przed jakimi stoją najbardziej zagrożone społeczności i grupy, w tym wykluczeniem społecznym;

23.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/5

A.

mając na uwadze, że Deklaracja Milenijna Narodów Zjednoczonych wzywa wszystkie państwa do zapewnienia spójności polityki na rzecz rozwoju,

B.

mając na uwadze, że UE dokłada wszelkich starań, by zapewnić spójność polityki na rzecz rozwoju zgodnie z art. 178 traktatu WE, który stanowi, że przy wykonywaniu polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się Wspólnota bierze pod uwagę cele wspólnotowej polityki w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju,

C.

mając na uwadze, że w ust. 35 wspomnianego wyżej europejskiego konsensusu w sprawie rozwoju stwierdza się, iż „UE jest zdeterminowana, by podejmować działania służące poprawie spójności polityki na rzecz rozwoju w kilku obszarach” i że „ważne jest, by polityki niedotyczące wspierania rozwoju towarzyszyły staraniom krajów rozwijających się w osiąganiu milenijnych celów rozwoju”,

D.

mając na uwadze, że we wspomnianym wyżej dwuletnim sprawozdaniu Komisji na temat spójności polityki na rzecz rozwoju stwierdza się między innymi, że:

E.

mając na uwadze, że we wnioskach Rady z 24 maja 2005 r. zawarto zobowiązanie do ulepszenia unijnej polityki spójności na rzecz rozwoju, w szczególności w dwunastu priorytetowych dziedzinach polityki, takich jak, między innymi, handel, rybołówstwo, ochrona środowiska naturalnego, zmiany klimatyczne, migracje i zatrudnienie,

F.

mając na uwadze, że dwoma najważniejszymi biologicznymi zasobami naturalnymi eksploatowanymi przez UE w Afryce Zachodniej są ryby i drewno i że zgodnie z danymi Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Handlu ponad 80 % ryb i drewna eksportowanych przez Wspólnotę Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) trafia do UE,

G.

mając na uwadze, że zgodnie z definicją Narodów Zjednoczonych Afryka Zachodnia jest najdalej na zachód wysuniętym regionem Afryki, który obejmuje 16 krajów: Benin, Burkina Faso, Republikę Zielonego Przylądka, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gambię, Ghanę, Gwineę, Gwineę Bissau, Liberię, Mali, Mauretanię, Niger, Nigerię, Senegal, Sierra Leone i Togo (to jest kraje Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) oraz Mauretanię) (8), jak również to, że Kamerun często zaliczany jest do Afryki Zachodniej,

1.

z zadowoleniem przyjmuje większą uwagę i zaangażowanie Komisji, Rady i państw członkowskich w zakresie spójności polityki na rzecz rozwoju, czego wyrazem jest 12 zobowiązań dotyczących spójności polityki na rzecz rozwoju, sprawozdania dwuletnie i wiele innych nowych mechanizmów;

2.

podkreśla znaczenie spójności polityki jako jednego z elementów wkładu UE na rzecz osiągnięcia milenijnych celów rozwoju;

3.

podkreśla, że wola polityczna i zobowiązanie do uwzględnienia interesów krajów rozwijających się we wszystkich dziedzinach polityki, jakie ich dotyczą, są konieczne do osiągnięcia lepszej spójności polityki;

4.

zwraca uwagę na ścisłe powiązania pomiędzy prowadzoną przez UE polityką rozwoju a polityką rybacką UE i polityką UE w zakresie handlu drewnem oraz podkreśla, że środki podjęte w takich dziedzinach polityki UE jak rybołówstwo i polityka drzewna silnie oddziałują na zrównoważony rozwój lokalny;

5.

przypomina, że podczas wyżej wspomnianej konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu potwierdzono, iż wylesianie w znacznej mierze przyczynia się do emisji gazów cieplarnianych i tym samym do zmian klimatu oraz podkreślono potrzebę wspierania krajów rozwijających się w ich działaniach na rzecz zachowania zasobów leśnych i zrównoważonego gospodarowania tymi zasobami; wzywa UE i państwa członkowskie do przekazania znacznych środków finansowych na międzynarodowe inicjatywy na rzecz zachowania i zrównoważonego wykorzystywania zasobów leśnych oraz zrównoważonego nimi gospodarowania w krajach rozwijających się, a w szczególności na rzecz wsparcia dla krajów afrykańskich;

6.

wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że wycinanie lasów tropikalnych jest jednym z czynników zmian klimatu, odpowiadającym rokrocznie za około 20 % całkowitej emisji gazów cieplarnianych spowodowanej przez człowieka i niszczącym źródła utrzymania milionów lokalnych i rdzennych społeczności;

7.

wyraża zaniepokojenie, że przywóz taniego, nielegalnego drewna i produktów leśnych, w połączeniu z łamaniem przez niektórych przedstawicieli sektora przemysłu podstawowych norm społecznych i środowiskowych, pogarsza równowagę na międzynarodowych rynkach i zmniejsza dochody podatkowe krajów będących producentami;

8.

wyraża zaniepokojenie, że zgodnie z danymi FAO mniej niż 7 % ogółu światowych terenów leśnych jest oznakowanych ekologicznie, a mniej niż 5 % lasów tropikalnych objętych jest zrównoważoną gospodarką leśną;

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja prowadzi w Afryce Zachodniej oficjalne negocjacje z Ghaną i Kamerunem, jak również wstępne rozmowy z Liberią celem podpisania dobrowolnych umów partnerskich zmierzających do kontrolowania legalności produktów drewnianych wywożonych bezpośrednio do Unii Europejskiej;

10.

podkreśla, że wszelkie programy na rzecz zachowania zasobów leśnych, w tym partnerstwo na rzecz zmniejszenia emisji gazów spowodowanych wylesianiem (FCPF) oraz FLEGT, powinny chronić tradycyjne i zwyczajowe prawa społeczności rdzennych i lokalnych do wykorzystywania własnych zasobów leśnych zgodnie z Deklaracją Praw Ludności Rdzennej ONZ;

11.

wzywa Komisję do pozytywnego ustosunkowania się do wniosków o finansowanie inicjatyw w zakresie zrównoważonej gospodarki leśnej w ramach planowania pomocy i krajowych dokumentów strategicznych;

12.

wzywa Komisję do przedłożenia komunikatu określającego podejście, zaangażowanie i wsparcie Unii Europejskiej na rzecz obecnych i przyszłych mechanizmów finansowania w zakresie ochrony lasów i zmniejszenia emisji spowodowanych wylesianiem, które to podejście opierałoby się na UNFCCC, protokole z Kioto oraz partnerstwie na rzecz zmniejszenia emisji gazów spowodowanych wylesianiem; w komunikacie należy określić zaangażowanie Unii Europejskiej na rzecz zapewnienia środków mających na celu pomoc krajom rozwijającym się w ochronie lasów, finansowaniu chronionych obszarów leśnych i rozpowszechnianiu rozwiązań gospodarczych stanowiących alternatywę dla niszczenia lasów;

13.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia realizacji wyżej wspomnianego planu działania i rozporządzenia UE w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa UE FLEGT, których celem jest walka z nielegalnym wycinaniem lasów i związanym z nim handlem, a także zachęcenie do nabywania produktów pochodzących ze zrównoważonej produkcji drewna i znaczący wzrost liczby krajów partnerskich;

14.

w szczególności wzywa Komisję do przedłożenia podczas obecnej kadencji kompleksowego wniosku legislacyjnego w sprawie zapobiegania wprowadzaniu do obrotu drewna i produktów z drewna pochodzących z nielegalnych źródeł wpływających destrukcyjnie na środowisko naturalne;

15.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do przyspieszenia przyjęcia i wdrożenia „zielonej” polityki zamówień publicznych na poziomie europejskim, krajowym i lokalnym, promującej kupno oznakowanych ekologicznie wyrobów z drewna, a zwłaszcza tych certyfikowanych zgodnie z normą Rady ds. Zrównoważonej Gospodarki Leśnej;

16.

wskazuje na wysoki poziomi zależności krajów w Afryce Zachodniej od rybołówstwa będącego źródłem zatrudnienia, bezpieczeństwa dostaw żywności, białka, dochodów budżetowych oraz handlu zagranicznego, którą to zależność ilustruje aktualne badanie opublikowane przez Międzynarodową Organizację ds. Migracji, zgodnie z którym jedną z najważniejszych przyczyn migracji z Senegalu jest upadek lokalnego przemysłu rybnego;

17.

z satysfakcją odnotowuje i popiera postępy dokonane w tym zakresie, lecz wciąż wyraża zaniepokojenie opieszałością i niechęcią, z jaką niektóre państwa tego regionu angażują się w ochronę swoich własnych zasobów; ubolewa, że pomimo wysiłków ze strony UE w ramach umów o partnerstwie, trwałość biologicznych zasobów naturalnych, w tym zasobów rybnych, oraz korzyści wynikające ze zrównoważonej eksploatacji nie tylko nie są priorytetem dla wspomnianych państw, lecz często mają znaczenie podrzędne w stosunku do innych interesów politycznych i gospodarczych;

18.

wzywa tym samym Komisję do zbadania sprawy, w tym wyraźnego powiązania pomiędzy liczbą imigrantów z krajów Afryki Zachodniej w UE a istotnym zmniejszeniem zasobów rybnych u wybrzeży Afryki Zachodniej;

19.

wzywa Komisję i rządy państw Afryki Zachodniej do ograniczenia nielegalnych połowów oraz do monitorowania i kontrolowania zasobów rybnych w celu zahamowania znacznego spadku zasobów rybnych w wodach u wybrzeży Afryki Zachodniej;

20.

uważa, że zasoby rybne w Afryce Zachodniej stanowią znaczący potencjał dla lokalnego rozwoju i przyczyniają się do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego; zauważa z niepokojem, że zgodnie z najnowszymi ocenami naukowymi przeprowadzonymi od 2006 r. przez Komitet ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku liczne zasoby rybne w Afryce Zachodniej są nadmiernie eksploatowane, a co najmniej w jednym przypadku istnieje ryzyko całkowitego wyczerpania zasobów;

21.

uważa, że ocena zakresu spójności pomiędzy wspólnotową polityką rozwoju a wspólnotową polityką rybacką obejmuje wiele aspektów poza dwustronnymi umowami o partnerstwie w sektorze rybołówstwa podpisanymi z wieloma krajami trzecimi w Afryce Zachodniej; równie ważna jest polityka wspólnotowa odnosząca się do:

22.

zwraca się do Komisji o postępowanie zgodnie z planem w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju podczas negocjowania umów w sprawie drewna i ryb w ramach umowy o partnerstwie gospodarczym, zważywszy na fakt, że umowa o partnerstwie gospodarczym z państwami Afryki Zachodniej nie została jeszcze w pełni uzgodniona i podpisana;

23.

ponawia wezwanie do Komisji o działanie zgodnie z najważniejszym celem umów o partnerstwie gospodarczym, jakim jest rozwijanie integracji regionalnej oraz wzmacnianie pozycji gospodarczej państw AKP, przy czym w tym kontekście szczególnie podkreśla sytuację krajów Afryki Zachodniej;

24.

jest zdania, że polityka rybacka UE, w tym odnośnie do Afryki Zachodniej, musi przestrzegać postanowień ww. Kodeksu odpowiedzialnego rybołówstwa FAO z 1995 r.;

25.

wyraża zadowolenie z faktu, iż siedem państw Afryki Zachodniej podpisało z UE porozumienia w sprawie połowów, pod nową postacią umów o partnerstwie, które oprócz pierwotnych celów ochrony interesów floty UE, zawierają postanowienia, na mocy których kraje trzecie powinny stworzyć plany gwarantujące zrównoważoną eksploatację zasobów rybnych;

26.

uważa, że dawny napływ zdolności połowowych do regionu, który ma stosunkowo słaby system zarządzania zasobami połowowymi i niedostateczne środki do inspekcji i kontroli działalności statków rybackich, przyczynił się do powstania skomplikowanej sytuacji pod względem zasobów rybnych w regionie; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zakończenie w 2005 r. przyznawania dotacji na przenoszenie zdolności połowowych z UE do Afryki Zachodniej;

27.

zauważa, że zmniejszenie działalności UE na wodach Afryki Zachodniej może oznaczać, że jej miejsce zajmą floty innych państw, które niekoniecznie przestrzegają tych samych zasad zrównoważonego rozwoju;

28.

uważa, że zwłaszcza w zakresie zasobów rybnych należy w pierwszym rzędzie położyć nacisk na następujące aspekty:

29.

wzywa UEdo oddzielenia poziomu płatności na umowy od poziomu dopuszczalnych, przyznanych w zamian połowów, co może zniechęcać kraje trzecie do zmniejszania dostępu w przypadku wyczerpania zasobów lub prowadzić do nagłego i znaczącego spadku dochodów rządów krajów trzecich;

30.

wzywa UE do podjęcia następujących działań w celu zagwarantowania, że działalność połowowa w Afryce Zachodniej będzie zrównoważona i zgodna ze wspólnotową polityką rozwoju, niezależnie od tego, czy podstawą tych działań będzie umowa o partnerstwie czy umowa prywatna:

31.

zmuszony jest uznać, iż, pomimo wkładów finansowych wynikających z porozumień w sprawie połowów, które stanowią obecnie znaczną część całkowitego budżetu niektórych państw trzecich – do których należy dodać inwestycje armatorów oraz współpracę, w tym finansową, państw członkowskich w ramach stosunków dwustronnych – współpraca na rzecz trwałego rozwoju nie może przebiegać jedynie w oparciu o wspólną politykę rybołówstwa, oraz stwierdza że należy ją włączyć do pozostałych polityk wspólnotowych, w szczególności polityki współpracy na rzecz rozwoju, aby stworzyć warunki polityczne i społeczno-ekonomiczne, które pozwolą tym krajom nadać nowy kierunek ich wysiłkom administracyjnym i finansowym, w celu pełnego i trwałego wykorzystania potencjału ich biologicznych zasobów naturalnych;

32.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do lepszej koordynacji projektów dotyczących współpracy na rzecz rozwoju, również podczas określania priorytetów i celów;

33.

wyraża ubolewanie, że w ocenie oddziaływania na zrównoważony rozwój umów o partnerstwie gospodarczym UE-AKP z maja 2007 r., przeprowadzonej na wniosek Komisji, nie zbadano kwestii gospodarki drzewnej i jedynie pobieżnie poruszono zagadnienia związane z rybołówstwem;

34.

zwraca się do Komisji o:

35.

stwierdza, że proces FLEGT i zmienione umowy o partnerstwie w rybołówstwie nowej generacji obowiązujące od 2003 r. stanowią ważny punkt wyjściowy dla sprzyjającej rozwojowi polityki; podkreśla jednak, że polityka rybacka i drzewna UE wobec Afryki Zachodniej wymaga rozszerzenia i wzmocnienia w celu osiągnięcia rzeczywistej spójności polityki na rzecz rozwoju;

36.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretariatom grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, ECOWAS, Unii Afrykańskiej, Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Podregionalnej komisji ds. rybołówstwa i Komitetowi ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku, rządom wszystkich krajów należących do ECOWAS, a także Mauretanii i Kamerunu.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/13

A.

mając na uwadze, że celem wizyty sprawozdawcy Parlamentu w Komitecie ds. Osób Zaginionych na terenie prac ekshumacyjnych, we wspólnym grecko-tureckim laboratorium antropologicznym oraz u rodzin osób zaginionych na Cyprze było jedynie podjęcie kwestii osób zaginionych (Greków cypryjskich i Turków cypryjskich) jako problemu humanitarnego, w związku z prawem rodzin do informacji o losie bliskich,

B.

mając na uwadze ogromne cierpienie i ból rodzin osób zaginionych, które już od dziesięcioleci nie znają losu swoich bliskich oraz mając na uwadze, że należy w związku z tym dołożyć wszelkich starań, aby przyspieszyć śledztwa dopóki zeznawać mogą naoczni świadkowie wydarzeń,

C.

mając na uwadze, że Komitet ds. Osób Zaginionych na Cyprze dokonał postępów od 2004 r. w zakresie ekshumacji i identyfikacji szczątków oraz wykazuje determinację do kontynuowania prac, tak aby zrealizować swoje cele, co stanie się możliwe jedynie po zwiększeniu możliwości Komitetu, zwłaszcza w terenie,

D.

mając na uwadze projekt ekshumacji, identyfikacji i wydania rodzinom szczątków osób zaginionych prowadzony przez Komitet ds. Osób Zaginionych od sierpnia 2006 r., dzięki któremu do chwili obecnej ekshumowano 398 grup szczątków, z czego 266 poddano analizie w laboratorium antropologicznym Komitetu w celu ewentualnej identyfikacji,

E.

mając na uwadze, że Laboratorium Genetyki Sądowej Cypryjskiego Instytutu Neurologii i Genetyki ma za zadanie zidentyfikować szczątki kostne wydobyte za pomocą technik profilowania DNA, a pierwsze próbki zostały przekazane na początku kwietnia 2007 r.,

F.

mając na uwadze, że pierwszej pozytywnej identyfikacji dokonano pod koniec czerwca 2007 r., a do chwili obecnej zidentyfikowano szczątki 91 osób w ramach prac ekshumacyjnych Komitetu ds. Osób Zaginionych,

G.

mając na uwadze, że najwyższy jednorazowy wkład na rzecz Komitetu ds. Osób Zaginionych w wysokości 1,5 mln EUR obejmuje okres jedynie do końca 2008 r. i dokonuje się go w ramach wsparcia finansowego UE dla społeczności Turków cypryjskich,

H.

mając w szczególności na uwadze konstruktywną współpracę Greków cypryjskich oraz Turków cypryjskich, którzy są członkami Komitetu ds. Osób Zaginionych, jak również dobrą współpracę we wspólnych grupach, zarówno w laboratorium, jak i w terenie,

1.

wzywa zainteresowane strony do kontynuowania prawdziwej i szczerej współpracy w celu szybkiego zakończenia odpowiednich dochodzeń w sprawie losu zaginionych na Cyprze oraz do pełnego wykonania wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 10 maja 2001 r.;

2.

wzywa zainteresowane strony i wszystkie osoby posiadające lub mogące posiadać jakiekolwiek informacje lub dowody, płynące z wiedzy osobistej, archiwów, relacji z konfliktów lub rejestrów z miejsc przetrzymywania, do ich przekazania Komitetowi ds. Osób Zaginionych w celu usprawnienia pracy komitetu;

3.

popiera przyznanie dalszego wsparcia finansowego dla Komitetu ds. Osób Zaginionych na lata 2009 i późniejsze oraz uważa za niezwykle istotne przeznaczenie dodatkowej kwoty w wysokości 2 mln EUR w budżecie ogólnym Unii Europejskiej na rok 2009;

4.

wzywa Radę i Komisję do osiągnięcia porozumienia co do dalszej pomocy finansowej na rok 2009, nie tylko w celu kontynuowania prac, ale również zwiększenia możliwości, w szczególności w terenie, aby zatrudnić większą liczbę naukowców i zakupić więcej sprzętu;

5.

wzywa państwa członkowskie do utrzymania swojego wsparcia na dotychczasowym poziomie;

6.

wzywa Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych do dalszego monitorowania sprawy zaginionych osób na Cyprze i do przedstawiania rocznych sprawozdań;

7.

upoważnia sprawozdawcę Parlamentu oraz swoją Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych do podjęcia wszelkich możliwych działań w celu przekonania wszystkich zainteresowanych stron do szczerego i aktywnego zaangażowania w uczestnictwo w śledztwie na temat losu wszystkich osób zaginionych;

8.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz rządom i parlamentom Cypru, Turcji, Grecji i Wielkiej Brytanii oraz Komitetowi ds. Osób Zaginionych na Cyprze.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/15

A.

mając na uwadze, że rośnie skala klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, takich jak powodzie, wyrządzających poważne szkody ludziom, gospodarce, środowisku i kulturze, co wymaga zwiększenia nie tylko zdolności reagowania na szczeblu UE, ale również wzmocnienia środków zmierzających do zapobiegania im i do usuwania ich skutków,

B.

mając na uwadze, że problemy związane z pożarami lasów i suszami będą coraz dotkliwsze ze względu na coraz częściej występujące wyjątkowo suche okresy letnie, a także mając na uwadze, że doświadczenia z ostatnich lat i z odleglejszej przeszłości wskazują na potrzebę nasilenia wspólnotowych działań zapobiegawczych w zakresie ochrony ludności, gotowości i zdolności do reagowania w przypadku pożarów lasów i innych gwałtownych pożarów,

C.

mając na uwadze, że obecnie na szczeblu UE nie istnieją żadne wytyczne w zakresie zapobiegania pożarom lasów,

D.

mając na uwadze, że państwa członkowskie są nadal odpowiedzialne za utrzymanie polityki dotyczącej użytkowania gruntów, niepremiującej w przewrotny sposób pożarów lasów wywołanych przez człowieka w celu zmiany zaklasyfikowania danego gruntu;

E.

mając na uwadze, że w zielonej księdze Komisji w sprawie adaptacji do zmian klimatycznych w Europie (COM(2007)0354) podkreślono, iż zmiany klimatyczne doprowadzą do nasilenia ekstremalnych zjawisk pogodowych w Europie, co spowoduje większe ryzyko powstawania szkód dla ludzi, infrastruktury i środowiska,

F.

mając na uwadze, że zwiększenie zdolności Unii do reagowania w przypadku katastrof wymaga podejścia obejmującego zapobieganie katastrofom, gotowość, reagowanie i usuwanie skutków na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym,

G.

mając na uwadze, że duża liczba pożarów w południowej Europie w 2007 r. oraz ich zasięg wynikają z szeregu czynników, w tym ze zmian klimatycznych, niewłaściwej definicji lasów i niewłaściwej gospodarki leśnej oraz z połączenia przyczyn naturalnych i zaniedbania człowieka, lecz również z działalności kryminalnej; mając również na uwadze, że szereg pożarów lasów wczesną wiosną tego roku powinien być alarmującym sygnałem, że podobne zdarzenia mogą się powtórzyć nadchodzącego lata,

H.

mając na uwadze, że istnieje potrzeba lepszej koordynacji działań Rady, Komisji i państw członkowskich — nie tylko działań prewencyjnych, ale całego cyklu przygotowań na wypadek katastrof, do ostatnich etapów usuwania ich skutków — w ścisłej współpracy z Parlamentem,

I.

mając na uwadze, że dzisiejsze katastrofy mają często charakter transgraniczny i wymagają wielostronnych i skoordynowanych reakcji; mając zarazem na względzie niszczące gospodarcze i społeczne skutki klęsk żywiołowych dla gospodarki regionalnej, działalności produkcyjnej i turystyki,

J.

mając na uwadze, że w świecie, w którym coraz częściej występują coraz poważniejsze klęski żywiołowe, które najbardziej dotykają osoby najuboższe, organy UE muszą działać razem, aby zagwarantować skuteczne udzielanie ofiarom pomocy humanitarnej oraz zmniejszyć podatność na zagrożenia,

K.

mając na uwadze, że ze względu na wzrost mobilności obywateli w Unii i w krajach trzecich niepokojem napawa również brak jednolitych sygnałów i protokołów ostrzegania,

L.

mając na uwadze, że UE powinna uznać szczególny charakter klęsk żywiołowych przybierających postać susz i pożarów w basenie Morza Śródziemnego i odpowiednio dostosować zapobieganie, badania naukowe, zarządzanie ryzykiem, obronę cywilną i instrumenty solidarności,

1.

z zadowoleniem przyjmuje ww. komunikat Komisji w sprawie wzmocnienia zdolności Unii do reagowania w przypadku katastrof, jak również ogólny cel, jakim jest osiągnięcie większej spójności, skuteczności i widoczności reakcji UE w przypadku katastrof;

2.

uważa, że zwiększenie zdolności Unii do reagowania w przypadku katastrof i do zapobiegania im to dla niej cel polityczny o wysokim priorytecie oraz że należy zmobilizować wszelkie środki, aby ten cel osiągnąć, zwłaszcza w związku z dużymi powodziami, które miały miejsce w ostatnich latach;

3.

podkreśla, że podejście Komisji do klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, występujących w UE lub w krajach trzecich, powinno być całkowicie spójne i zgodne z komunikatem Komisji w sprawie „Szansa Europy na przeciwdziałanie zmianom klimatycznym” (COM(2008)0030) oraz z wnioskiem w sprawie starań podejmowanych przez państwa członkowskie zmierzających do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do 2020 r. zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych; podkreśla, że zmiana klimatu jest kluczowym czynnikiem decydującym o zwiększonej częstotliwości i dotkliwości klęsk żywiołowych oraz że polityka ochrony środowiska, jak i prawodawstwo dotyczące zmian klimatycznych muszą być filarami zdolności UE do reagowania w przypadku katastrof, aby uniknąć dalszych szkód w ludziach, infrastrukturze i środowisku;

4.

uważa, że spójność i koordynacja różnych obszarów polityki i instytucji na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i unijnym doprowadzi do bardziej skutecznego, zintegrowanego i widocznego zarządzania kryzysowego w UE;

5.

uważa, że współpraca z krajami kandydującymi i potencjalnymi krajami kandydującymi, mająca na celu poprawę ich zdolności zapobiegania katastrofom i podejmowania działań w przypadku katastrof, jak również wsparcie współpracy regionalnej leżą we wspólnym interesie UE i zainteresowanych krajów i dlatego należy rozwijać i wzmacniać tę współpracę w taki sposób, aby zagwarantować komplementarność i uniknąć powielania istniejących inicjatyw dwustronnych, regionalnych i międzynarodowych;

6.

podkreśla, że zaplanowane przez Komisję prace mające na celu zebranie wiedzy o scenariuszach działania w przypadku katastrof, potrzebnych i dostępnych zasobach oraz skutkach różnych podejmowanych działań, co pozwoli na zlikwidowanie zidentyfikowanych luk, nie powinny być wykorzystywane do opóźniania składania ważnych wniosków w sprawie ochrony ludzi, mienia i środowiska przed katastrofami;

7.

podkreśla, że podejście Komisji powinno obejmować cały cykl przygotowania na wypadek katastrof, od zapobiegania im do usuwania ich skutków, zarówno w odniesieniu do klęsk żywiołowych, w tym strasznych suszy, jak i do katastrof spowodowanych przez człowieka, w Unii i w krajach trzecich, oraz że potrzebne są dalsze prace w obszarach objętych ww. komunikatem Komisji;

8.

z zadowoleniem przyjmuje przedstawiony przez Komisję plan działań na rzecz wdrożenia Konsensusu europejskiego w sprawie pomocy humanitarnej jako ważny wkład w skuteczną, dobrze skoordynowaną i wzmocnioną europejską pomoc humanitarną;

9.

podkreśla znaczenie wzmocnienia globalnych zdolności reagowania, uznając tym samym rolę odgrywaną na obszarach zagrożonych kataklizmami w krajach trzecich przez czołowe podmioty w zakresie pomocy humanitarnej, takie jak ONZ, ruch Czerwonego Krzyża i organizacje pozarządowe;

10.

przypomina, że stosowanie w krajach trzecich zasobów w dziedzinie ochrony ludności oraz zasobów wojskowych w odpowiedzi na sytuację humanitarną musi być zgodne z obowiązującymi międzynarodowymi wytycznymi, takimi jak wytyczne z Oslo i wytyczne MCDA, w szczególności w celu zapewnienia zgodności z humanitarnymi zasadami neutralności, humanitarności, bezstronności i niezależności; podkreśla, że jeżeli środki ochrony ludności wykorzystywane są podczas kryzysu humanitarnego, ich zastosowanie powinno być oparte o potrzeby, uzupełniać pomoc humanitarną i być z nią spójne;

11.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zajęcia się nie tylko opartymi na ocenie ryzyka podejściami do przygotowania się na sytuacje ekstremalne, ale również sposobami zmniejszenia podatności na katastrofy na szczeblu polityki UE poprzez podejmowanie we właściwym czasie odpowiednich działań w zakresie planowania i zmniejszania zagrożeń, w należytych przypadkach odpowiednio uwzględniając politykę i prawodawstwo z zakresu ochrony środowiska oraz zmian klimatycznych;

12.

ponownie podkreśla, że jedynym celem pomocy humanitarnej i pomocy w zakresie ochrony ludności udzielanej przez Wspólnotę krajom trzecim jest zapobieżenie cierpieniom ludzkim i ich złagodzenie oraz podkreśla, że pomoc ta powinna zawsze koncentrować się na potrzebach samych ofiar i być udzielana zgodnie z podstawowymi zasadami humanitarnymi, tj. zasadami neutralności, bezstronności i niedyskryminacji.

13.

wzywa Komisję, by przedstawiła w trybie pilnym, nie później niż do końca 2008 r., wnioski dotyczące zapobiegania katastrofom w Unii oraz strategię UE na rzecz zmniejszania ryzyka wystąpienia katastrof w krajach rozwijających się;

14.

przypomina, że UE będzie wspierać działania przygotowawcze prowadzone na szczeblu lokalnym w ramach operacji humanitarnych i włączy ograniczanie ryzyka wystąpienia katastrof do swojej polityki na rzecz rozwoju;

15.

ubolewa nad faktem, że wniosek byłego komisarza Michela Barnier dotyczący utworzenia europejskich sił ochrony ludności pozostaje martwą literą i podkreśla w tym kontekście potrzebę dalszego rozwijania zdolności do szybkiego reagowania w oparciu o systemy ochrony ludności państw członkowskich, zgodnie z mandatem udzielonym przez Radę Europejską w dniach 15 i 16 czerwca 2006 r., a także wzywa Komisję do opracowania w tym celu konkretnego wniosku;

16.

ubolewa nad faktem, że Rada — jak się wydaje — podjęła decyzję o nieprzyjmowaniu nowego rozporządzenia w sprawie Funduszu Solidarności UE, mimo silnego popierania przez Parlament potrzeby rewizji istniejącego instrumentu; przypomina Radzie, że Parlament przyjął swoje stanowisko druzgoczącą większością głosów na etapie pierwszego czytania w maju 2006 r. oraz że rzeczony akt prawny był blokowany w Radzie przez ponad dwa lata; ponownie wyraża przekonanie, że nowe rozporządzenie w sprawie Funduszu Solidarności UE, które jako jeden ze środków przewiduje obniżenie progu mobilizacji środków z Funduszu, da Unii większe możliwości zaradzenia szkodom zaistniałym w wyniku katastrof w bardziej skuteczny, elastyczny i terminowy sposób; nalega stanowczo, by Rada Europejska nie podejmowała decyzji o odrzuceniu rzeczonego rozporządzenia oraz by wniosła o natychmiastowy przegląd zasad funkcjonowania Funduszu Solidarności UE;

17.

wzywa Komisję do zmobilizowania, w stosownych przypadkach, środków z obecnego Funduszu Solidarności UE w jak najelastyczniejszy sposób i bez opóźnień; uważa, że w przypadku wystąpienia klęski żywiołowej najważniejszą sprawą jest natychmiastowe udostępnienie niezbędnych środków z Funduszu Solidarności UE w celu złagodzenia cierpienia ofiar i ich najbliższych rodzin oraz zaspokojenia ich potrzeb;

18.

wzywa Komisję do przeprowadzenia większej ilości badań ukierunkowanych na skuteczniejsze zapobieganie pożarom lasów oraz lepsze metody i narzędzia walki z pożarami lasów, a także do dokonania przeglądu planowania przestrzennego i wykorzystania gruntów; dlatego wzywa państwa członkowskie do podjęcia zdecydowanych działań na rzecz poprawy i wdrożenia ich ram legislacyjnych dotyczących ochrony lasów oraz do powstrzymania się od działań komercjalizacyjnych, reklasyfikacyjnych i prywatyzacyjnych, co ograniczy naruszenia i spekulacje; uważa, że należy w tym celu wykorzystać całą wiedzę specjalistyczną UE, w tym systemy satelitarne;

19.

wzywa Komisję do przedłożenia pakietu prawnie wiążących instrumentów (np. dyrektywy ramowej) mających na celu wypełnienie luk w obowiązującym prawodawstwie, strategiach politycznych i programach UE w zakresie zapobiegania katastrofom i reagowania na nie;

20.

zaleca, by tego typu kompleksowe ramy obejmowały trzy filary dotyczące zapobiegania, z myślą o dążeniu do poprawy zapobiegania w ramach istniejących mechanizmów UE i podejść państw członkowskich, o opracowaniu nowego podejścia ramowego do zapobiegania katastrofom oraz o wspieraniu dalszego rozwoju wiedzy i technologii w dziedzinie zapobiegania katastrofom poprzez programy badawczo-rozwojowe UE;

21.

zaleca, by wnioski dotyczące zwiększenia ogólnej zdolności UE do reagowania w przypadku katastrof obejmowały wyodrębnienie głównych zasobów o gwarantowanej dostępności w celu wykorzystania ich w każdym momencie w europejskich operacjach ochrony ludności; stwierdza, że powinno się to opierać głównie na zasobach krajowych, a w razie potrzeby obejmować ustalenia z innymi stronami;

22.

wzywa Komisję do jak najlepszego wykorzystania realizowanego w 2008 r. projektu pilotażowego w zakresie pożarów lasów i działań przygotowawczych dotyczących zdolności do szybkiego reagowania w celu przetestowania ustaleń operacyjnych z państwami członkowskimi i innymi stronami dotyczących udostępniania w każdym momencie sił szybkiego reagowania do europejskich operacji ochrony ludności, a także uważa, że będzie to ważne doświadczenie do wykorzystania w przyszłych wnioskach legislacyjnych;

23.

popiera działania mające na celu zwiększenie gotowości państw członkowskich w zakresie ochrony ludności, w szczególności poprzez wymianę ekspertów i najlepszych praktyk oraz projekty i ćwiczenia w zakresie utrzymywania stanu gotowości;

24.

ponawia apel skierowany do Komisji w rezolucji dotyczącej klęsk żywiołowych (pożarów, susz i powodzi) przyjętej w dniu 18 maja 2006 r. (3) o przedstawienie wniosku dotyczącego dyrektywy w sprawie zapobiegania pożarom i zarządzania w razie ich wystąpienia, przewidującej regularne gromadzenie danych, opracowywanie map i wskazywanie obszarów zagrożonych, przygotowanie planów zarządzania ryzykiem pożarów, wskazywanie przez państwa członkowskie przydzielonych na ten cel zasobów i dostępnej infrastruktury, koordynację działań poszczególnych organów administracji, minimalne wymogi dotyczące szkolenia personelu oraz ustanowienie odpowiedzialności i kar za szkody wyrządzone środowisku;

25.

zdecydowanie nalega, by Rada bez dalszej zwłoki przyjęła decyzję w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia ustanawiającego Fundusz Solidarności UE w celu lepszego określenia kryteriów i kwalifikowalnych zdarzeń, w tym suszy, a przez to skuteczniejszego, elastyczniejszego i właściwszego przeciwdziałania skutkom klęsk żywiołowych, przypominając zarazem, że Parlament przyjął swoje stanowisko już w maju 2006 r.;

26.

uważa, że aby zagwarantować niezbędne włączenie kwestii zapobiegania katastrofom i obniżania zagrożenia nimi do programów realizowanych w ramach funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, należy poprawić istniejące wytyczne i opracować nowe; wzywa w szczególności do warunkowości przy wkładzie pochodzącym z finansowych instrumentów oraz spłacie pomocy wspólnotowej w przypadku nieprawidłowego wykorzystania, takiego jak niewykonanie planów powtórnego zalesiania lub niespełnienie innych obowiązkowych warunków; wzywa ponadto do przyjmowania środków na rzecz podnoszenia świadomości i edukacji w zakresie zapobiegania, finansowanych w ramach programów wspólnotowych;

27.

pragnie, by we wnioskach Komisji zmierzających do zwiększenia zdolności reagowania Unii w przypadku katastrof została wykorzystana wiedza związana z położeniem geograficznym regionów najbardziej oddalonych oraz krajów i terytoriów zamorskich;

28.

zachęca państwa członkowskie, a zwłaszcza te, które najbardziej ucierpiały wskutek klęsk żywiołowych, do optymalnego wykorzystania środków finansowych udostępnionych z funduszy strukturalnych i innych funduszy Wspólnoty w bieżącym okresie programowania na lata 2007-2013, a także do włączania — w stosownych przypadkach — projektów i działań prewencyjnych jako działań priorytetowych do odnośnych programów operacyjnych;

29.

uważa, że w celu przyspieszenia wypłaty środków pomocowych należy dokonać przeglądu procedur uruchomienia Funduszu Solidarności; uważa w szczególności, że w tym celu można by opracować system zaliczek oparty na wstępnej wycenie bezpośrednich szkód, w którym dalsze wypłaty zależałyby od ostatecznego naliczenia wysokości poniesionych całkowitych bezpośrednich szkód oraz od dowodów na środki zapobiegawcze przyjęte w wyniku danej katastrofy;

30.

podkreśla pilną potrzebę wzmocnienia Ośrodka Monitorowania i Informacji niezbędnymi zasobami ludzkimi i materialnymi w celu umożliwienia mu aktywnego wspierania operacji prowadzonych w ramach wspólnotowego mechanizmu ochrony ludności przez państwa członkowskie;

31.

wzywa Komisję, by poddała ocenie szeroki zakres możliwości utworzenia trwałej europejskiej sieci szkoleń dotyczących reagowania w przypadku katastrof, obejmującej wszystkie etapy zarządzania kryzysowego, a także by jak najszybciej przedstawiła wniosek w sprawie takiej struktury; wzywa ponadto do dalszego poprawiania zarówno przygotowania służb ochrony ludności, jak i zdolności współpracy zespołów i modułów pochodzących z różnych państw członkowskich;

32.

przypomina konkluzje Rady z grudnia 2007 r. w sprawie opracowania i stworzenia systemów wczesnego ostrzegania w UE oraz w sprawie stworzenia systemu wczesnego ostrzegania przed tsunami w północno-wschodniej części Oceanu Atlantyckiego oraz regionie Morza Śródziemnego, a także potwierdza istnienie potrzeby podjęcia przez państwa członkowskie i Komisję inicjatyw na rzecz poprawy systemów wczesnego ostrzegania i sygnałów alarmowych w przypadku katastrof;

33.

zwraca się do Komisji o ujęcie w jej wnioskach dotyczących przeglądu budżetu na lata 2008/2009 kwestii wystarczającego finansowania unijnego na rzecz zapobiegania katastrofom, gotowości, reagowania i usuwania skutków;

34.

wzywa Komisję do zagwarantowania skuteczności wspólnego europejskiego numeru alarmowego 112;

35.

ponawia wezwanie do uznania na szczeblu wspólnotowym specyficznego charakteru klęsk żywiołowych dotykających regiony śródziemnomorskie, takich jak susze lub pożary lasów, a także w związku z tym do przystosowania instrumentów wspólnotowych z zakresu prewencji, analiz, zarządzania ryzykiem, ochrony cywilnej i solidarności w sposób umożliwiający każdemu państwu członkowskiemu sprawniejsze stawianie czoła tego rodzaju klęskom;

36.

ponawia wezwanie do uznania konieczności zwiększenia wsparcia finansowego przeznaczanego przez UE na środki zapobiegawcze;

37.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i parlamentom państw członkowskich.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/20

A.

mając na uwadze, że od roku 1968 Unia Celna odgrywała istotną rolę w zachowaniu i rozwijaniu jednolitego rynku, przyczyniając się do tworzenia dobrobytu poprzez ułatwianie legalnego i konkurencyjnego handlu z Unią Europejską jako taką, a także pomiędzy jej państwami członkowskimi, przy jednoczesnej ochronie obywateli,

B.

mając na uwadze, że istnienie Unii Celnej oznacza brak opłat celnych na granicach wewnątrzunijnych, wspólną taryfę celną z zakresu produktów importowanych z państw trzecich, wspólne reguły pochodzenia dla produktów z państw trzecich, a także jednolitą definicję wartości celnej,

C.

mając na uwadze, że rozwój prawa wspólnotowego nakierowany był na zagwarantowanie, że te same zasady stosowane będą w odniesieniu do wszystkich produktów importowanych do UE,

D.

mając na uwadze, że unijne władze celne odgrywają rolę podwójną, tj. związaną z pobieraniem opłat celnych i podatków, a także z ochroną zdrowia i bezpieczeństwa obywateli na zewnętrznych granicach UE,

E.

mając na uwadze, że pierwsza komisja śledcza skupiła swoją uwagę na kwestiach celnych i w punkcie 17.3.1. ww. sprawozdania stwierdziła, że: „w celu adekwatnego zapewnienia operatorów gospodarczych oraz społeczeństwa, że środowisko handlowe w ramach jednolitego rynku jest właściwie chronione… ustanowienie jednolitych ram unijnych z zakresu usług celnych musi stać się długoterminowym celem UE”,

F.

mając na uwadze, że globalizacja skutkowała ogromnym wzrostem wielkości międzynarodowej wymiany handlowej oraz rozwinięciem nowych schematów produkcji i konsumpcji, lecz także pociągnęła za sobą nowe zagrożenia, takie jak terroryzm na skalę światową, zmiany klimatyczne oraz nielegalny handel,

G.

mając na uwadze, że zmniejszenie kosztów dostosowawczych i administracyjnych stało się jedną z najistotniejszych kwestii związanych z wydajną i skuteczną administracją w ramach UE,

1.

wyraża przekonanie, że 40 lat istnienia Unii Celnej stanowi znaczne osiągnięcie oraz skutkuje korzyściami dla przedsiębiorstw unijnych oraz obywateli;

2.

potwierdza, że organy celne, jako władze odpowiedzialne za nadzór nad handlem zagranicznym UE, przyczyniają się do zapewniania otwartego i sprawiedliwego handlu, właściwego wdrażania zewnętrznego wymiaru rynku wewnętrznego, wspólnej polityki handlowej i różnorakiej innej polityki UE, a także do gwarantowania bezpieczeństwa łańcucha dostaw jako takiego;

3.

uznaje, że środki podejmowane przez władze celne nakierowane są na ochronę interesów finansowych UE oraz jej państw członkowskich, a także na zwalczanie bezprawnych i nieuczciwych praktyk handlowych;

4.

uznaje także, że środki te nakierowane są również na gwarantowanie bezpieczeństwa UE oraz jej mieszkańców, przy jednoczesnej ochronie środowiska i utrzymywaniu właściwej równowagi pomiędzy koniecznością dokonywania kontroli celnej a ułatwianiem legalnego handlu z myślą o zwiększaniu konkurencyjności wspólnotowej;

5.

wyraża w tym miejscu uznanie dla funkcjonariuszy celnych w związku z ich wydajną pracą w zakresie zwalczania plagiatów przemysłowych, dzięki której w roku 2007 w 43 000 zarejestrowanych przypadków przechwycono łącznie 79 milionów podrobionych i sfałszowanych artykułów; w związku z wykładniczym wzrostem liczby przypadków przejmowania podrobionych produktów wyraża poparcie dla praktycznych środków celnych mających na celu walkę z plagiatami przemysłowymi i piractwem, takich jak zwiększenie liczby wyspecjalizowanych celników wykonujących tę pracę w Komisji i w państwach członkowskich, a także rozważenie korzyści płynących z utworzenia europejskiego obserwatorium ds. podrabiania towarów,

6.

w związku z powyższym z zadowoleniem przyjmuje ww. komunikat Komisji nakierowany na wypracowanie jasnej linii postępowania z zakresu polityki celnej na przestrzeni lat 2013-2019;

7.

podkreśla, że unijne władze celne winny nieustannie antycypować przyszłe wyzwania oraz rozwijać i wykorzystywać właściwe umiejętności, technologie i metody służące prowadzeniu wsparcia i nadzoru nad handlem w sposób jak najbardziej wydajny i skuteczny;

8.

podkreśla wagę dostosowywania się przez kraje kandydujące do unijnych standardów celnych oraz wyraża poparcie dla zapewnianego przez Komisję i państwa członkowskie wsparcia technicznego na rzecz tychże krajów;

9.

z zadowoleniem przyjmuje główne konkluzje różnych seminariów zorganizowanych w ramach programu Cła 2013, dotyczące poprawy sieci współpracy między urzędami celnymi a organami nadzoru rynku, poprawy zarządzania ryzykiem oraz wymiany doświadczeń, wiedzy i najlepszych praktyk w zakresie współpracy i kontroli;

10.

wyraża przekonanie, że współpraca jest niezbędna w celu zapewnienia wydajności służb celnych UE stawiających czoła licznym zagrożeniom wymagającym zwalczania;

11.

w związku z powyższym wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia współpracy administracyjnej pomiędzy władzami celnymi państw członkowskich oraz pomiędzy organami celnymi a innymi agencjami rządowymi, takimi jak władze weterynaryjne i organy odpowiedzialne za bezpieczeństwo produktów, w celu zapewnienia, że administrowanie granicami zewnętrznymi UE będzie się charakteryzowało wspólną odpowiedzialnością i gwarancją bezpieczeństwa obywateli;

12.

wzywa Komisję do zacieśnienia współpracy z partnerami handlowymi, poprzez wykorzystanie istniejących, a także nowych programów współpracy celnej, w celu ułatwienia handlu zaufanym partnerom oraz zapewnienia bezpieczeństwa łańcucha dostaw;

13.

podkreśla wagę reprezentacji wszystkich zainteresowanych gospodarczo stron w Komisji Celnej;

14.

wyraża poparcie dla podpisania różnorakich porozumień zawartych przez Wspólnotę Europejską z jej głównymi partnerami handlowymi na świecie;

15.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy w ramach organizacji międzynarodowych (Światowa Organizacja Handlu i Światowa Organizacja Celna) oraz współpracy z państwami trzecimi w zakresie polityki celnej; podkreśla, że celem tej współpracy jest doprowadzenie do wydajniejszej kontroli celnej oraz propagowanie standardów unijnych przy jednoczesnym generowaniu przez handel korzyści na rzecz Unii Europejskiej i jej partnerów handlowych; podkreśla ponadto, że umożliwi to w szczególności prowadzenie wspólnych działań i projektów pilotażowych nakierowanych na zacieśnienie współpracy w terenie pomiędzy funkcjonariuszami celnymi UE a funkcjonariuszami państw trzecich;

16.

wzywa państwa członkowskie do dalszego wzmacniania roli służb celnych w zwalczaniu szczególnych niebezpieczeństw związanych z produktami podrobionymi, w szczególności z lekami i zabawkami;

17.

wzywa Komisję do utrzymania sprzeciwu z zakresu przyjętych w ostatnim czasie w Stanach Zjednoczonych uregulowań w sprawie wymogu stuprocentowej kontroli, w drodze prześwietlania, kontenerów morskich w portach zagranicznych; podkreśla, iż nie wykazano, aby ta jednostronna decyzja podjęta przez USA była konieczna lub też skuteczna w perspektywie gospodarczej i bezpieczeństwa;

18.

wyraża przekonanie, że samo rozporządzenie (WE) Nr 648/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (6) (tzw. „poprawka bezpieczeństwa”) spełnia oczekiwania władz USA z zakresu kontroli bezpieczeństwa w Europie;

19.

z zadowoleniem przyjmuje obie inicjatywy, które unijne służby celne pragną rozwinąć na przestrzeni najbliższych dziesięciu lat w celu jak najlepszego służenia obywatelom UE, tj. projekt z zakresu otoczenia elektronicznego dla służb celnych, przyjęty już przez Parlament, oraz ustanowienie europejskiej sieci laboratoriów celnych z zadaniem ujednolicenia interpretacji nowych standardów technicznych UE, a także popiera wszelkie inne inicjatywy zmierzające w tym kierunku;

20.

wyraża przekonanie, że modernizacja ta pozwoli na usprawnienie zwalczania produktów niebezpiecznych oraz zwiększenie poziomu ochrony konsumentów;

21.

wzywa państwa członkowskie do rozwinięcia nowych technologii i metod pracy w sposób zsynchronizowany i zharmonizowany w celu zapewnienia wspólnego i skoordynowanego wdrażania uregulowań celnych; wzywa Komisję do dokładnego monitorowania jednakowego stosowania uregulowań celnych w państwach członkowskich oraz do przedkładania Parlamentowi odnośnych sprawozdań;

22.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia organom celnym odpowiednich środków oraz (technologicznych i ludzkich) inwestycji w celu umożliwienia im wywiązywania się z obowiązków, wdrażania systemu otoczenia elektronicznego oraz szkolenia personelu;

23.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia wysokiego stopnia współpracy władz celnych i środowiska biznesowego w celu wypracowywania zgodności i zmniejszania poziomu biurokracji, szczególnie poprzez wykorzystywanie właściwego podejścia do zarządzania ryzykiem i rozwijania sieci punktów kompleksowej obsługi;

24.

wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na problemy napotykane przez małe i średnie przedsięmbiorstwa, w szczególności poprzez ułatwianie procesu dostosowywania ich systemów informatycznych do systemów używanych przez władze celne po możliwie najniższych kosztach oraz poprzez uproszczenie procedur gwarantujących uzyskanie statusu „upoważnionego podmiotu gospodarczego”;

25.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom państw członkowskich.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/24

A.

mając na uwadze zasady integracji społecznej, równych szans dla wszystkich i sprawiedliwego dostępu do wiedzy w dobie technologii cyfrowych, które oznaczają, że każdemu obywatelowi Unii należy zapewnić dostęp do energii po przystępnych cenach,

B.

mając na uwadze, że konsumenci — zwłaszcza osoby prywatne oraz małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) — dysponują ograniczonym zestawem narzędzi i możliwości skutecznego reprezentowania swoich interesów,

C.

mając na uwadze, że odpowiednie dostawy energii stanowią jeden z kluczowych elementów rzeczywistego udziału obywateli w życiu społecznym i gospodarczym,

D.

mając na uwadze, że Europejska karta praw odbiorców energii (zwana dalej „kartą”) stanowi wezwanie i zachętę dla rządów, organów regulacji energetyki oraz dla przemysłu reprezentowanego przez wszystkich partnerów społecznych, aby konkretnymi działaniami zapewnili uwzględnienie interesów odbiorców energii na konkurencyjnym unijnym rynku energii oraz w odniesieniu do panujących na nim warunków społecznych i w zakresie środowiska naturalnego,

E.

mając na uwadze, że na rynkach nie w pełni konkurencyjnych, do których należy sektor energetyczny, same mechanizmy rynkowe nie zawsze w pełni chronią interesy odbiorców energii, należy podjąć sprawę ogólnej ochrony konsumentów i wzmocnić ją, jako uzupełnienie specyficznych dla rynku energii obowiązków świadczenia usług publicznych,

F.

mając na uwadze, że, jak wynika z dostępnych danych, państwa członkowskie jedynie w niewielkim stopniu wykorzystały obowiązki świadczenia ukierunkowanych usług publicznych w celu sprostania potrzebom odbiorców w trudnej sytuacji,

G.

mając na uwadze, że należy położyć szczególny nacisk na rolę krajowych organów regulacyjnych, które powinny być niezależne od wpływów ze strony podmiotów publicznych lub prywatnych, a ich kompetencje powinny obejmować monitorowanie rynków energii, w tym poziomu cen i ich wszystkich składników, a także podejmowanie interwencji i nakładanie kar, jeśli wymagają tego okoliczności,

H.

mając na uwadze, że prawodawstwo nie rozwiązuje w dostatecznej mierze kwestii rozstrzygania sporów konsumenckich w sektorze energetycznym, a także mając na uwadze, że rozstrzyganiem tych sporów zajmują się różne organy, a konsumenci nie wiedzą, do kogo się zwrócić,

I.

mając na uwadze, że do Europejskiej karty praw odbiorców energii należy włączyć cele UE dotyczące energii odnawialnej, aby umożliwić konsumentom wybór spójnych z tymi celami źródeł energii,

1.

podkreśla stwierdzenie, że dostawy energii stanowią kluczowy element udanego uczestnictwa obywateli w życiu społecznym i gospodarczym;

2.

przypomina, że chociaż prawa konsumentów są już chronione przez obowiązujące prawodawstwo Wspólnoty, często dochodzi do ich naruszania; podkreśla, że wzmocnienie środków ochrony konsumentów można najlepiej osiągnąć poprzez skuteczniejsze wdrażanie istniejącego prawodawstwa;

3.

podkreśla, że przyjęcie dyskutowanego obecnie przez Parlament pakietu wniosków dotyczących rynków elektryczności i gazu ziemnego (wniosków w ramach „trzeciego pakietu”) spowodowałoby dalsze wzmocnienie ram prawnych ochrony konsumentów energii;

4.

jest zdania, że w przyszłości ochrona konsumentów energii musi nadal opierać się na współdziałaniu Unii Europejskiej i państw członkowskich; poszczególne praktyki z zakresu ochrony konsumentów mogą wywoływać różne skutki w różnych państwach członkowskich; w związku z tym spójne stosowanie zasady pomocniczości ma istotne znaczenie;

5.

podkreśla bezwzględną konieczność wzmocnienia ochrony konsumentów w kwestiach dotyczących energii, a także stosowania przedmiotowej karty jako wytycznej dla organów europejskich i krajowych oraz dla podmiotów prywatnych, aby w sposób skuteczny zapewnić prawa odbiorców i ich egzekwowanie;

6.

wskazuje na art. 3 i załącznik A do dyrektyw 2003/54/WE (3) i 2003/55/WE (4), które zostaną zmienione wnioskami w ramach „trzeciego pakietu”; podkreśla potrzebę lepszego egzekwowania na szczeblu krajowym;

7.

uważa, że karta jest dokumentem informacyjnym służącym gromadzeniu, wyjaśnianiu i konsolidacji praw odbiorców energii, które obowiązują już w prawodawstwie UE; z zadowoleniem przyjmuje zatem plan Komisji dotyczący opracowania narzędzia internetowego poświęconego prawom odbiorców energii, podkreśla jednak potrzebę szerszej strategii komunikacji skierowanej do konsumentów, którzy nie mają dostępu do Internetu lub dla których Internet nie jest odpowiednim środkiem komunikacji;

8.

zauważa, że karta musi również zaspokajać potrzeby małych podmiotów gospodarczych, które często borykają się z takimi samymi problemami, jak zwykli odbiorcy energii;

9.

przypomina, że europejski rynek energii charakteryzuje nadal znaczna liczba monopoli; ogranicza to wolność wyboru oraz możliwość szybkiej i bezpłatnej zmiany dostawcy, pogłębia brak informacji, a w rezultacie pogarsza trudną sytuację konsumentów; ważne jest zagwarantowanie, że podejmowane są wysiłki na rzecz utworzenia jednolitego, konkurencyjnego rynku energii oraz na rzecz ochrony w szczególności najsłabszych odbiorców;

10.

podkreśla, że europejscy odbiorcy energii elektrycznej i gazu są uprawnieni do przyłączenia do sieci i otrzymywania dostaw energii elektrycznej i gazu, przy zapewnieniu rozsądnych, przejrzystych, niedyskryminujących i łatwo porównywalnych taryf i cen, w tym skorygowanych cen i taryf wynikających z mechanizmów indeksacji, którym odpowiednio podlegają; brak dyskryminacji powinien obejmować zakaz stosowania dyskryminacyjnych obciążeń w niektórych typach płatności, zwłaszcza w przypadku konsumentów obciążanych na podstawie liczników przedpłatowych, którzy często należą do grupy konsumentów znajdujących się w trudnej sytuacji;

11.

podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na ochronę odbiorców i podjąć środki zabezpieczające, aby zapobiegać odłączaniu od sieci; państwa członkowskie muszą wyznaczyć dostawcę „z urzędu” i poinformować odbiorców o tym rozwiązaniu; tego rodzaju mechanizm należy ustanowić w ustawodawstwie krajowym;

12.

podkreśla, że kiedy konsumenci zalegają z płatnościami, odłączenie od sieci powinno być traktowane wyłącznie jako rozwiązanie ostateczne, zwłaszcza w odniesieniu do konsumentów znajdujących się w trudnej sytuacji i do okresów świątecznych; dostawcy powinni stosować zasadę proporcjonalności, a także skierować do niego indywidualne zawiadomienie, zanim podejmą tego rodzaju działania;

13.

podkreśla konieczność zapewnienia ochrony praw powszechnych, zwłaszcza w kwestii dostępu różnych grup społecznych, gospodarczych i regionalnych do energii dzięki stabilności i pewności dostaw, a także skuteczności sieci, poprzez wspieranie współpracy na szczeblu regionalnym między państwami członkowskimi a państwami sąsiadującymi, które mogą stać się członkami UE;

14.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odbiorcom możliwości łatwego, bezpłatnego przełączenia się do nowego dostawcy, przy czym procedura ta nie powinna przekraczać miesiąca;

15.

podkreśla, że ceny energii elektrycznej i gazu w Europie muszą kształtować się na rozsądnym poziomie, być łatwo i wyraźnie porównywalne, a także przejrzyste i ustalane w oparciu o rzeczywiste zużycie energii; konsumenci muszą mieć łatwy dostęp do publikowanych cen, taryf, mechanizmów i warunków indeksacji za pośrednictwem wyczerpującego i zrozumiałego zestawu narzędzi informacyjnych; ponadto powinny one być udostępniane z wyprzedzeniem niezależnemu krajowemu organowi regulacyjnemu i przez ten organ monitorowane lub zatwierdzane;

16.

podkreśla, że do zwyczajowych zobowiązań umownych dostawców należy regularne dokonywanie wyliczeń w określonych z góry terminach, aby konsument był obciążany na podstawie rzeczywistego zużycia energii; jeżeli dostawcy nie są w stanie wywiązać się z tego zobowiązania, na przykład z przyczyn technicznych, to zużycie energii powinno być wyliczane w oparciu o rozsądne i przejrzyste kryteria, wyraźnie określone w umowie;

17.

w tym kontekście zwraca uwagę na rozwój podmiotów rynkowych specjalizujących się w publikowaniu porównywalnych informacji o cenach, taryfach i warunkach stosowanych przez dostawców, a także udzielających wsparcia przy zmianie dostawcy;

18.

wzywa państwa członkowskie do promowania „inteligentnych liczników”, jasno informujących konsumentów o ich aktualnym zużyciu energii, a tym samym przyczyniających się do poprawy wydajności energetycznej; przypomina o wymogach art. 13 dyrektywy 2006/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych (5) dotyczących udostępniania „inteligentnych liczników”; pilnie wzywa Komisję i państwa członkowskie do wdrożenia i egzekwowania określonych w tej dyrektywie wymogów dotyczących pomiarów i naliczania opłat, w trosce o informowanie odbiorców i o wydajność energetyczną;

19.

jest zdania, że państwa członkowskie powinny mieć obowiązek zapewnienia, że „inteligentne liczniki” zostaną upowszechnione przy jak najmniejszej szkodzie dla odbiorców w ciągu dziesięciu lat po wejściu w życie propozycji z „trzeciego pakietu” (zmieniających dyrektywy 2003/54/WE oraz 2003/55/WE) oraz że odpowiedzialne za to powinny być przedsiębiorstwa dystrybucji energii i dostawcy energii; krajowe organy regulacyjne powinny być odpowiedzialne za monitorowanie tego procesu i ustanowienie na jego rzecz wspólnych standardów. Państwa członkowskie powinny mieć obowiązek zapewnienia, że normy ustanawiające minimalne wymagania projektowe i eksploatacyjne dla liczników rozwiążą kwestie związane ze współdziałaniem, tak aby odbiorcy odnosili największe korzyści przy ponoszeniu jak najmniejszych kosztów;

20.

w celu zapewnienia przejrzystości podkreśla potrzebę opracowania opartego na najlepszych wzorcach modelu standardowych faktur; z myślą o zagwarantowaniu porównywalnosci zwraca uwagę na konieczność opracowania standardowych informacji przedumownych i umownych, w tym informacji o zawartych w karcie prawach konsumentów;

21.

wzywa państwa członkowskie do uruchomienia jednego punktu przyjmowania wszelkich wniosków odbiorców o uzyskanie informacji, na przykład za pośrednictwem krajowych organów regulacji energetyki, co ułatwi konsumentom dostęp do informacji, a zarazem sprawi, że informacje będą dostępne jak najbliżej konsumentów pod względem lokalizacji, czasu, narzędzi i dokładności;

22.

22 podkreśla konieczność opracowania przez Komisję, we współpracy z krajowymi organami regulacyjnymi, kryteriów jakości dotyczących usług dla konsumentów, w tym centrów obsługi telefonicznej;

23.

jest zdania, że na stronach internetowych dostawców i niezależnego krajowego organu regulacyjnego należy udostępnić kalkulatory taryf; podkreśla, że odbiorcy muszą być regularnie informowani o ich zużyciu energii;

24.

podkreśla potrzebę zobowiązania dostawców do poinformowania konsumentów o ogłoszeniu karty;

25.

wyraża ubolewanie w związku z faktem, że znajdujący się w trudnej sytuacji odbiorcy energii doświadczają poważnych problemów, które powinno się rozwiązywać bezpośrednio w ramach krajowych systemów opieki społecznej lub poprzez inne równoważne środki;

26.

wzywa państwa członkowskie do dokonywania w drodze priorytetowej inwestycji we wszechstronne środki wydajności energetycznej na rzecz gospodarstw domowych o niskich dochodach, co pozwoli na zapewnienie strategicznej odpowiedzi zarówno z zakresu problemu ubóstwa energetycznego, jak i wymogów związanych z tzw. celem wydajności energetycznej „20 % do roku 2020”określonym w trakcie wiosennego szczytu Rady Europejskiej w 2007 r.

27.

wzywa Komisję do opracowania wytycznych dotyczących wspólnej definicji obowiązków świadczenia usług publicznych i do nadzorowania wdrożenia przez państwa członkowskie zobowiązań, o których mowa w art. 3 i załączniku A do dyrektyw 2003/54/WE i 2003/55/WE;

28.

wzywa Komisję do zdefiniowania pojęcia ubóstwa energetycznego;

29.

wzywa państwa członkowskie do ustanowienia krajowych planów działań w zakresie energii uwzględniających problem ubóstwa energetycznego oraz do przedstawiania tego rodzaju środków europejskiej agencji ds. współpracy organów regulacji energetyki; wzywa wspomnianą agencję do monitorowania realizacji tych środków, we współpracy z władzami krajowymi, oraz do przedstawiania skutecznych środków; podkreśla konieczność sprawdzenia, w jakiej mierze poszczególne krajowe systemy ubezpieczeń społecznych i systemy podatkowe uwzględniają ryzyko związane z ubóstwem energetycznym;

30.

podkreśla, że dostawcy i operatorzy sieci powinni działać z zachowaniem odpowiedzialności za środowisko, podejmując wszelkie możliwe starania o utrzymanie emisji CO2 i wytwarzania odpadów radioaktywnych na jak najniższym poziomie określonym przez właściwe prawo;

31.

uważa, że należy priorytetowo traktować odnawialne źródła energii, skojarzone wytwarzanie ciepła i energii elektrycznej oraz inne zintegrowane formy wytwarzania, a także uznać w karcie prawo konsumentów do dokonania świadomego wyboru na rzecz energii odnawialnej; uważa w związku z tym, że wszyscy konsumenci powinni być w sposób obiektywny, przejrzysty i niedyskryminujący informowani o dostępnych dla nich źródłach energii;

32.

w związku z tym podkreśla potrzebę wdrożenia w praktyce art. 3 ust. 6 dyrektywy 2003/54/WE, zgodnie z którym państwa członkowskie zapewniają otrzymywanie przez odbiorców rzetelnych informacji o doborze źródeł energii, z jakich korzysta dostawca energii elektrycznej, oraz o wpływie, jaki na środowisko wywiera energia elektryczna wytwarzana z wykorzystywanych przez dostawcę źródeł energii;

33.

podkreśla fakt istnienia krajowych organów regulacyjnych w państwach członkowskich, lecz wyraża ubolewanie w związku z ich dotychczasowymi ograniczonymi uprawnieniami; jest zdania, że państwa członkowskie powinny zapewnić, by krajowe organy regulacyjne posiadały dostateczne uprawnienia ustawowe i zasoby oraz wykazywały chęć do korzystania z nich;

34.

wyraża przekonanie, że krajowe organy regulacyjne powinny odgrywać centralną rolę w dziedzinie ochrony konsumentów; z tego względu uważa, że należy popierać projekty mające na celu zwiększenie uprawnień i niezależności organów regulacyjnych, w tym prawa do nakładania sankcji na dostawców, którzy nie przestrzegają odnośnego prawa wspólnotowego;

35.

jest zdania, że krajowe organy regulacyjne muszą być niezależne od wpływów ze strony podmiotów publicznych lub prywatnych, a ich kompetencje powinny obejmować co najmniej:

36.

państwa członkowskie powinny dopilnować, by krajowe organy regulacyjne dysponowały niezbędnymi uprawnieniami w celu monitorowania dostępnych na rynku ofert dostaw energii elektrycznej i gazu; w związku z powyższym powinny one mieć dostęp do wszystkich elementów decydujących o wysokości cen, w tym co najmniej do warunków umów dostawy gazu i energii elektrycznej i do wzorów, na podstawie których dokonuje się indeksacji;

37.

podkreśla, że konieczne jest zagwarantowanie uwzględnienia kompetencji krajowych organów regulacyjnych w art. 22c dyrektywy 2003/54/WE i proponowanego art. 24c dyrektywy 2003/55/WE;

38.

podkreśla konieczność koordynacji przez Agencję europejską zintegrowanego europejskiego podejścia w ramach działalności krajowych organów regulacyjnych;

39.

wzywa państwa członkowskie do uruchomienia jak najbliższego odbiorcom wspólnego punktu przyjmowania wszelkich typów reklamacji odbiorców oraz do zachęcania do rozstrzygania tychże reklamacji za pomocą alternatywnych metod rozwiązywania sporów;

40.

podkreśla, że wszyscy odbiorcy powinni mieć prawo do tego, by ich dostawca energii świadczył usługi, rozpatrywał skargi i rozstrzygał spory metodami alternatywnymi zgodnie z normami międzynarodowymi, w tym ISO 10001, ISO 10002 i ISO 10003 oraz innymi normami ISO opracowanymi dla omawianej dziedziny;

41.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania rzecznikom praw obywatelskich uprawnień do skutecznego rozpatrywania reklamacji oraz do udzielania odbiorcom informacji związanych z energią;

42.

uznaje ważną rolę organizacji konsumenckich w zagwarantowaniu, że podejmowane są wszelkie możliwe działania na rzecz osiągnięcia wysokiego poziomu praw odbiorców energii w całej UE; wszystkie państwa członkowskie powinny dopilnować, by organizacje konsumenckie dysponowały zasobami wystarczającymi do zajmowania się podstawowymi usługami, w tym dostawami gazu i energii elektrycznej;

43.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia trwałego rozwoju usług energetycznych; podkreśla ważną rolę organizacji konsumenckich i krajowych organów regulacyjnych w propagowaniu zrównoważonego zużycia poprzez kierowanie uwagi konsumentów i przedsiębiorstw w szczególności na zróżnicowanie źródeł energii, zmiany klimatyczne i wpływ konsumentów na rozwój sektora;

44.

zaleca państwom członkowskim dostarczyć wsparcie finansowe organizacjom konsumenckim, aby były one w stanie zapewnić specjalistyczne szkolenie swoich pracowników, a przez to mogły lepiej pomagać w procesie legislacyjnym, informowaniu i edukacji konsumentów oraz rozstrzyganiu sporów konsumenckich;

45.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom państw członkowskich.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/30

A.

mając na uwadze, że wniosek Komisji o zmianę rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych, w odniesieniu do norm wprowadzania do obrotu mięsa drobiowego (COM(2008)0336), ma na celu — za pomocą zmiany definicji mięsa drobiowego — dopuszczenie do obrotu mięsa drobiowego, które zostało poddane działaniu środków bakteriobójczych, z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi,

B.

mając na uwadze, że wyżej wymieniona decyzja Kolegium Komisarzy ma na celu zezwolenie na stosowanie czterech substancji bakteriobójczych do obróbki tusz drobiowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi w Unii Europejskiej,

C.

mając na uwadze, że ta propozycja Komisji jest następstwem wniosku Stanów Zjednoczonych o zezwolenie na eksport do Unii swojej produkcji drobiu poddawanego działaniu substancji chemicznych lub bakteriobójczych,

D.

mając na uwadze, że Stany Zjednoczone już mogą eksportować mięso drobiowe do Unii w ramach obowiązujących przepisów, pod warunkiem, że mięso to nie było poddawane działaniu środków bakteriobójczych,

E.

mając na uwadze, że zasada ostrożności jest wyraźnie wpisana do traktatu od 1992 r.; mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wielokrotnie uściślał zawartość i zakres tej zasady w prawie wspólnotowym, jako jednego z fundamentów prowadzonej przez Wspólnotę polityki ochrony w dziedzinie środowiska i zdrowia (7),

F.

mając na uwadze, że autoryzowanie profilaktyki antybakteryjnej, niezależnie od tego czy jedynie w odniesieniu do produktów importowanych, czy również wewnątrz UE, oznaczałoby w obu przypadkach wprowadzenie różnorakich standardów, co wiąże się ze zobowiązaniem sektora wspólnotowego do inwestowania w rozwiązania z zakresu podejścia łańcuchowego, podczas gdy Stany Zjednoczone stosują jedynie tanie podejście „odbiorcy końcowego”;

G.

mając na uwadze, że Komisja uznaje brak danych naukowych dotyczących skutków dla środowiska i zdrowia stosowania czterech substancji bakteriobójczych, których dotyczy zezwolenie,

H.

mając na uwadze, że konsumenci mogliby zostać wprowadzeni w błąd, ponieważ proces odkażania może wpłynąć na wygląd mięsa i spowodować, że będzie się wydawało świeższe niż w rzeczywistości,

I.

mając na uwadze długi proces przyjmowania i wzmacniania wspólnotowych norm i standardów w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny żywności, który umożliwił zmniejszenie liczby infekcji powodowanych przez określone odzwierzęce czynniki chorobotwórcze przenoszone przez żywność,

J.

mając na uwadze, że zgodnie z oceną amerykańskiego ośrodka kontroli chorób (CDC) stosowanie substancji bakteriobójczych w Stanach Zjednoczonych nie spowodowało zmniejszenia liczby zakażeń listerią, salmonellą i innymi bakteriami,

K.

mając na uwadze, że Rada ds. Rolnictwa i Rybołówstwa omawiała już tę kwestię dwukrotnie, a także iż ogólna reakcja państw członkowskich na planowane przez Komisję autoryzowanie profilaktyki antybakteryjnej z zakresu tusz drobiowych okazała się negatywna;

L.

mając na uwadze odrzucenie 316 głosami, przy braku głosów za i 29 głosach wstrzymujących się, wspomnianego wniosku Komisji przez członków stałego komitetu ds. łańcucha żywnościowego na posiedzeniu w dniu 2 czerwca 2008 r., który głosowaniem tym wyraził jasne i zdecydowane stanowisko przed szczytem UE-USA w Brdo w Słowenii,

M.

mając na uwadze, że Komisja zobligowana jest do przekazania swojego projektu Radzie w następstwie jego odrzucenia przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt;

1.

wyraża dezaprobatę dla przedmiotowego wniosku Komisji;

2.

wzywa Radę do odrzucenia tego wniosku Komisji;

3.

wyraża stanowcze przekonanie, że kwestia ta powinna zostać poddana pod rozwagę Rady ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, a nie jakiegokolwiek innego jej składu;

4.

nalega na przeprowadzanie z nim konsultacji, a także na przekazywanie mu przez Komisję pełnych informacji przed podjęciem wszelkiego rodzaju decyzji związanych z przygotowaniami do kolejnego posiedzenia Transatlantyckiej Rady Gospodarczej organizowanego w październiku 2008 r.;

5.

podkreśla, że zezwolenie na stosowanie czterech substancji o działaniu bakteriobójczym do obróbki tusz drobiowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi stanowi poważne zagrożenie dla wspólnotowych norm i standardów oraz cios dla wysiłków i adaptacji dokonanych przez branżę drobiową w celu zmniejszenia wskaźnika infekcji bakteryjnych w Unii; podkreśla, że jest to również poważny i niosący ze sobą wielkie szkody cios dla wspólnotowej polityki w tej dziedzinie, a także dla jej wiarygodności w kwestii stosowania wysokich norm bezpieczeństwa i higieny żywności na szczeblu międzynarodowym;

6.

podkreśla znaczne inwestycje dokonane w tej dziedzinie przez europejską branżę drobiową zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym w celu zmniejszenia zakażeń czynnikami chorobotwórczymi poprzez podjęcie działań angażujących całość łańcucha żywnościowego;

7.

uznaje podejście angażujące całość łańcucha żywnościowego w formie praktykowanej w Unii za trwalsze rozwiązanie w celu zmniejszenia poziomu czynników chorobotwórczych w mięsie drobiowym niż odkażanie substancjami bakteriobójczymi na końcu łańcucha produkcji żywności;

8.

wyraża zaniepokojenie faktem, że przyznanie zezwolenia na przywóz takiego drobiu może doprowadzić do osłabienia norm europejskich;

9.

podkreśla, że taki wniosek nie odpowiada wymaganiom obywateli europejskich w zakresie bezpieczeństwa i higieny żywności, ani zapotrzebowaniu na wzorce produkcyjne w Europie i poza nią, utrzymujące wysokiej jakości normy higieny w całym procesie produkcji i dystrybucji; podkreśla, że może on zawieść zaufanie, wciąż niewielkie, jakim konsumenci europejscy darzą produkty spożywcze sprzedawane w Unii po problemach związanych z bezpieczeństwem żywności napotkanych w Unii w ostatnich latach;

10.

uznaje konieczność odpowiedniego doradztwa naukowego uwzględniającego ochronę i informowanie konsumentów; uważa, że jakiekolwiek wybrane rozwiązanie nie powinno powodować wypaczeń konkurencji;

11.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich oraz EFSA.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/32

A.

mając na uwadze, że obecny kryzys, w obliczu którego stanął sektor rybołówstwa we Wspólnocie, wynika ze stałego wzrostu cen paliwa, który w ciągu ostatnich pięciu lat wyniósł ponad 300 %, a od stycznia 2008 r. — ponad 40 %,

B.

mając na uwadze, że ceny produktów rybołówstwa są na podobnym poziomie jak dwadzieścia lat temu oraz mając na uwadze, że w przypadku niektórych gatunków nawet znacznie spadły – do 25 % od początku roku - w wyniku bardzo dużych przywozów pochodzących z nielegalnych połowów,

C.

mając na uwadze, że w przeciwieństwie do innych sektorów gospodarki w sektorze rybołówstwa cena paliwa nie może wpływać na cenę produktów w pierwszej sprzedaży, ponieważ w obecnej sytuacji rybacy nie mogą ustalać cen,

D.

mając na uwadze, że wzrost cen paliw ma zarówno bezpośredni, jak i jak pośredni wpływ na dochody załóg, z racji istniejącego związku między zarobkami i dochodem z pierwszej sprzedaży połowów,

E.

mając na uwadze, że dochody rybaków w UE spadły w roku bieżącym, chociaż ponoszą oni coraz większe koszty,

F.

mając na uwadze, że pomimo obowiązujących planów restrukturyzacji oraz kolejnych dostosowań przedsiębiorstw stale pogłębiający się kryzys doprowadził liczne przedsiębiorstwa połowowe do utraty rentowności finansowej, a wiele innych jest poważnie zagrożonych, co wywołuje protesty w wielu państwach członkowskich,

G.

mając na uwadze konieczność poważnych inwestycji w nowe technologie, zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym, w celu zwiększenia wydajności energetycznej statków rybackich i znalezienia sposobów ograniczenia ich uzależnienia od paliw kopalnych,

H.

mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie zainicjowały programy mające na celu zmniejszenie zużycia paliwa przez ich floty i że takie innowacje zasługują na poparcie,

I.

mając na uwadze, że UE zobowiązała się do znacznych redukcji emisji gazów cieplarnianych w pakiecie dotyczącym energii i klimatu oraz mając na uwadze, że sektor rybołówstwa może mieć wkład w te wysiłki,

J.

mając na uwadze, że rozwiązanie bieżących problemów stojących przed sektorem rybołówstwa można znaleźć jedynie wtedy, gdy zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym podjęte zostaną poważne środki krótko-, średnio- i długoterminowe,

1.

wyraża swoją solidarność z rybakami w UE i wzywa Komisję i Radę do przewidzenia środków mających na celu rozwiązanie problemów stojących obecnie przed sektorem rybołówstwa;

2.

wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia procedur umożliwiających wypłatę pomocy zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie pomocy dla sektora rybołówstwa w ramach zasady de minimis (4);

3.

w tym kontekście ponownie wzywa Komisję do dokonania rewizji wspomnianego rozporządzenia w celu zwiększenia kwoty pomocy do 100 000 euro na statek zamiast na przedsiębiorstwo, aby zbliżyć poziom pomocy do zasad stosowanych w innych sektorach gospodarki;

4.

zwraca uwagę państw członkowskich na nowe wytyczne Wspólnoty dotyczące pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury (5), które dopuszczają zwolnienia podatkowe i obniżenie kosztów pracy dla statków wspólnotowych dokonujących połowów poza wodami Wspólnoty, oraz wzywa do stosowania tych środków w odniesieniu do statków, których właściciele o to wystąpią;

5.

przypomina, że obok rosnących cen ropy naftowej, jedno z najczęściej powracających żądań ze strony floty rybackiej UE w związku ze spadkiem cen jej produktów dotyczy masowego przywozu tanich produktów rybołówstwa pochodzących z nielegalnych połowów; nalega w związku z tym, aby:

6.

ponownie wzywa Komisję, by jak najszybciej przedłożyła wniosek w sprawie przeglądu wspólnej organizacji rynku produktów rybołówstwa, z uwzględnieniem propozycji Parlamentu Europejskiego, w celu dania rybakom większego zakresu odpowiedzialności za ustalanie cen, co pozwoli na zagwarantowanie dochodów w sektorze, zapewnienie stabilności rynku, udoskonalenie marketingu produktów rybołówstwa i podniesienie powstającej wartości dodanej;

7.

zwraca się o wdrożenie planów dostosowawczych dla floty połowowej we wszystkich państwach członkowskich oraz o zapewnienie środków finansowych koniecznych do dobrowolnej restrukturyzacji floty; w tym celu:

8.

zwraca się do Komisji o złożenie wniosków w sprawie siedmioletniego programu rekompensat odnoszącego się do redukcji CO2 w sektorze rybołówstwa, w oparciu o obecną cenę wynoszącą 25 euro za tonę CO2;

9.

zwraca się do Komisji o poparcie utworzenia specjalnego funduszu na rzecz badań i rozwoju w sektorze rybołówstwa, w ramach istniejącego siódmego programu ramowego na rzecz badań i rozwoju, aby pomóc finansować projekty mające na celu poszukiwanie alternatywnych źródeł energii i poprawę wydajności energetycznej w sektorze rybołówstwa;

10.

uważa, że dostosowanie i dywersyfikacja narzędzi połowowych może przyczynić się do obniżenia zależności energetycznej sektora rybołówstwa;

11.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia szeroko zakrojonych konsultacji z sektorem rybołówstwa i innymi zainteresowanymi stronami, aby jak najlepiej uwzględnić ich pomysły dotyczące osiągnięcia takiego celu, uznając przy tym, że sytuacja, a w związku z tym i rozwiązania niekoniecznie będą takie same we wszystkich sektorach rybołówstwa lub regionach;

12.

wzywa Komisję do opracowania konkretnych propozycji mających na celu złagodzenie sytuacji w regionach najbardziej uzależnionych od rybołówstwa;

13.

wzywa do rozpoczęcia trójstronnego dialogu na szczeblu europejskim z uczestnictwem wszystkich zainteresowanych podmiotów (administracji publicznych, związków zawodowych i rybaków) w celu zaradzenia strukturalnym problemom w sektorze rybołówstwa, które nie są wyłącznie odzwierciedleniem kryzysu związanego z cenami ropy, przy czym kwestią priorytetową powinny być warunki pracy rybaków;

14.

domaga się, by na kolejnym posiedzeniu rady ministrów odpowiedzialnych za rybołówstwo, które odbędzie się w czerwcu, kwestia ta została potraktowana priorytetowo, a także aby przyjęto niezbędne środki mające na celu rozwiązanie tego kryzysu;

15.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz przedstawicielom europejskich organizacji sektora rybołówstwa.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/35

A.

mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu stosunki pomiędzy UE i Rosją stale się rozwijały, prowadząc do głębokiej i kompleksowej integracji gospodarczej i współzależności, która w najbliższej przyszłości bez wątpienia jeszcze wzrośnie,

B.

mając na uwadze, że UE i Rosja, będąca członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, ponoszą wspólną odpowiedzialność za stabilną sytuację i bezpieczeństwo na świecie oraz mając na uwadze, że ściślejsza współpraca oraz dobrosąsiedzkie stosunki między UE a Rosją mają szczególne znaczenie dla stabilności, bezpieczeństwa i dobrobytu w Europie,

C.

mając na uwadze, że zawarcie porozumienia o partnerstwie strategicznym pomiędzy UE i Rosją ma podstawowe znaczenie dla dalszego rozwoju i zacieśniania współpracy między dwoma partnerami,

D.

mając na uwadze, że należy jak najszybciej rozpocząć negocjacje w sprawie nowego porozumienia o partnerstwie strategicznym w oparciu o już dokonane postępy na drodze do ustanowienia czterech wspólnych obszarów polityki — wspólnej przestrzeni gospodarczej, przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, przestrzeni bezpieczeństwa zewnętrznego oraz przestrzeni badań naukowych, edukacji i kultury; mając na uwadze, że szybka realizacja tych czterech wspólnych przestrzeni powinna stanowić trzon negocjacji w sprawie nowego porozumienia o partnerstwie strategicznym,

E.

mając na uwadze, że po znaczących postępach w sprawie rosyjskiego embargo na import mięsa i innych produktów rolnych z Polski oraz zapewnieniach w sprawie zamknięcia gazociągu Drużba, postrzeganego przez Litwę jako polityczne działania odwetowe, ostatecznie osiągnięto porozumienie między państwami członkowskimi w sprawie finalizacji nowego mandatu negocjacyjnego dla nowej umowy zastępującej obecną umowę o partnerstwie i współpracy (UPiW), która wygasła z końcem ubiegłego roku,

F.

mając na uwadze, że w dniu 7 maja 2008 r. Dmitrij Miedwiediew został oficjalnie zaprzysiężony na prezydenta Federacji Rosyjskiej; mając na uwadze, że nowy prezydent mianował byłego prezydenta Władimira Putina premierem, a nominacja ta została zatwierdzona przez Dumę przeważającą większością głosów,

G.

mając na uwadze, że zmiana przywództwa Rosji w wyniku zeszłorocznych wyborów do Dumy i wyborów prezydenckich na początku tego roku może nadać nowy impet stosunkom UE-Rosja, poprawie stosunków Rosji z niektórymi jej najbliższymi sąsiadami oraz rozwojowi demokracji i rządów prawa w Rosji,

H.

mając na uwadze, że nowy prezydent Rosji, Dmitrij Miedwiediew, potwierdził w przemówieniu inauguracyjnym swoje zobowiązanie do ustanowienia dojrzałego i skutecznego systemu prawnego, będącego głównym warunkiem rozwoju gospodarczego i społecznego w Rosji, zwiększenia wpływu Rosji na wspólnotę międzynarodową oraz większego otwarcia Rosji na świat i ułatwienia dialogu na równych zasadach z innymi narodami, mając na uwadze, że pierwszym krokiem, jaki uczynił prezydent Miedwiediew, była zapowiedź utworzenia Rady Antykorupcyjnej, której sam będzie przewodniczył,

I.

mając na uwadze, że przystąpienie Federacji Rosyjskiej do Światowej Organizacji Handlu (WTO) w znacznym stopniu przyczyniłoby się do dalszej poprawy stosunków gospodarczych między Rosją a Unią Europejską, pod warunkiem osiągnięcia pełnej zgodności z zobowiązaniami wynikającymi z członkostwa w WTO oraz pod warunkiem wprowadzenia w życie tych zobowiązań,

J.

mając na uwadze, że bezpieczeństwo dostaw energii jest jednym z największych wyzwań dla Europy oraz jedną z najważniejszych dziedzin współpracy z Rosją; mając na uwadze konieczność podjęcia wspólnych wysiłków w celu pełnego i efektywnego wykorzystania systemów przesyłu energii, zarówno tych już istniejących, jak i tych, które mają zostać utworzone, mając na uwadze, że silne uzależnienie UE od paliw kopalnych podważa rozwijanie zrównoważonego, spójnego i opartego na wartościach podejścia wobec Rosji,

K.

mając na uwadze, że Rosja włączyła niektóre z największych przedsiębiorstw energetycznych UE do udziału w ramach partnerstwa strategicznego w kilku czołowych projektach energetycznych lub zezwoliła przedsiębiorstwom UE na nabywanie pewnej ograniczonej liczby strategicznych pakietów w rosyjskich przedsiębiorstwach; mając na uwadze, że przestrzeganie pewności prawnej i praw własności jest kluczowe dla utrzymania dotychczasowego poziomu inwestycji zagranicznych w Rosji,

L.

mając na uwadze, że spory dotyczące warunków dostawy i przesyłu energii powinny zostać rozwiązane w ramach negocjacji, w sposób niedyskryminujący i przejrzysty, oraz że nie mogą być nigdy instrumentem nacisku politycznego, wywieranego na państwa członkowskie UE lub kraje we wspólnym sąsiedztwie,

M.

mając na uwadze, że przyszłe porozumienie między UE a Federacją Rosyjską powinno zatem obejmować zasady Traktatu Karty Energetycznej,

N.

mając na uwadze, że UE i Federacja Rosyjska mogłyby i powinny odegrać wspólnie aktywną rolę w ustanowieniu pokoju i stabilności na kontynencie europejskim, w szczególności we wspólnym sąsiedztwie, jak i w innych regionach świata,

O.

mając na uwadze, że UE i Federacja Rosyjska powinny w szczególności współpracować w celu ostatecznego rozwiązania kwestii międzynarodowego statusu Kosowa oraz pokojowego rozstrzygnięcia wciąż trwających niebezpiecznych konfliktów w Abchazji i Południowej Osetii — regionach Gruzji, Górskim Karabachu i Naddniestrzu,

P.

mając na uwadze, że po decyzji władz rosyjskich dotyczącej nawiązania stosunków prawnych z separatystycznymi republikami Abchazją i Południową Osetią sytuacja w tych gruzińskich regionach ulega dalszemu pogorszeniu, co kwestionuje rolę sił rosyjskich jako neutralnych sił pokojowych i osłabia terytorialną integralność Gruzji,

Q.

mając na uwadze, że Rosja zawiesiła swoje członkostwo w Traktacie o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie, oświadczając, że nie dopuści do inspekcji i weryfikacji swoich baz wojskowych przez kraje NATO i nie będzie już ograniczać ilości broni konwencjonalnej,

R.

mając na uwadze, że po spotkaniu z trojką ministerialną UE w dniu 29 kwietnia 2008 r. w Luksemburgu rosyjski minister spraw zagranicznych Siergiej Ławrow potwierdził udział Rosji w operacji wojskowej UE w Czadzie i Republice Środkowoafrykańskiej (operacja EUFOR w Czadzie/RŚA rozpoczęta w dniu 28 stycznia 2008 r. (3)),

S.

mając na uwadze, że poważny powód do niepokoju wciąż dają wydarzenia w Federacji Rosyjskiej w związku z poszanowaniem i ochroną praw człowieka oraz przestrzeganiem wspólnie uzgodnionych zasad, przepisów i procedur demokratycznych; mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest pełnoprawnym członkiem Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) i w związku z tym zobowiązała się do przestrzegania zasad demokracji i poszanowania podstawowych praw człowieka,

T.

mając na uwadze, że UE musi przemówić jednym głosem, okazać solidarność i jedność w stosunkach z Federacją Rosyjską oraz opierać te stosunki na wzajemnych interesach i wspólnych wartościach,

1.

podkreśla, że nadchodzący szczyt będzie pierwszym szczytem UE-Rosja, w którym uczestniczyć będzie nowo wybrany prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew, i wyraża nadzieję, że spotkanie to doprowadzi do poprawy stosunków między UE a Rosją;

2.

potwierdza swoje przekonanie, że Rosja pozostaje ważnym partnerem w budowie współpracy strategicznej oraz że UE i Rosję łączą nie tylko interesy gospodarcze i handlowe, ale także dążenie do ścisłego współdziałania na arenie międzynarodowej oraz we wspólnym sąsiedztwie;

3.

podkreśla znaczenie jedności państw członkowskich UE w ich stosunkach z Rosją i wzywa państwa członkowskie, aby przedkładały długoterminowe korzyści ze wspólnego stanowiska w negocjacjach z Federacją Rosyjską nad ewentualne krótkoterminowe korzyści z umów dwustronnych w pojedynczych sprawach;

4.

wyraża poparcie dla koncepcji nadania przyszłym stosunkom z Rosją bardziej zaangażowanego charakteru, poprzez położenie stałego nacisku na dziedziny objęte czterema wspólnymi przestrzeniami oraz na konieczność zawarcia nowej umowy o partnerstwie i współpracy, a także poprzez skupienie się na konkretnej współpracy, wspólnych projektach i wykonaniu dotychczasowych zobowiązań i umów;

5.

wyraża zadowolenie, iż ostatecznie możliwe stało się przezwyciężenie trudności w osiągnięciu porozumienia w sprawie mandatu dotyczącego negocjacji z Federacją Rosyjską na temat nowego porozumienia o partnerstwie;

6.

wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie, aby wraz z rządem Federacji Rosyjskiej wykorzystały 21. szczyt UE-Rosja w Chanty-Mansyjsku jako faktyczny nowy punkt wyjścia do dalszej intensyfikacji stosunków UE z Rosją, poczynając od negocjacji w sprawie nowej umowy o partnerstwie i współpracy i tworząc tym samym podstawę do dalszych konkretnych rezultatów w bliskiej przyszłości;

7.

z zadowoleniem przyjmuje odniesienia w przemówieniu inauguracyjnym nowego prezydenta Dmitrija Miedwiediewa do znaczenia praw obywatelskich oraz potwierdzenie jego publicznego wsparcia dla rządów prawa i znaczenia praw człowieka; oczekuje, że za tymi oświadczeniami pójdą czyny i że Rosja przeprowadzi konieczne reformy, które utorują drogę pełnoprawnemu systemowi demokratycznemu;

8.

wyraża głębokie zaniepokojenie stale napływającymi sprawozdaniami rosyjskich i międzynarodowych organizacji praw człowieka w sprawie stosowania tortur i dopuszczania się do nieludzkich i poniżających czynów w więzieniach, na posterunkach policji oraz w tajnych ośrodkach przetrzymywania w Czeczenii; wyraża głębokie zaniepokojenie nasileniem się ataków na mniejszości etniczne, rasowe i religijne w Rosji;

9.

ponawia swój apel o nasilenie konsultacji UE-Rosja w kwestii praw człowieka z udziałem innych rosyjskich ministrów, nie tylko ministra spraw zagranicznych i przy pełnym zaangażowaniu Parlamentu Europejskiego na wszystkich szczeblach, tak aby stały się one bardziej skuteczne i zorientowane na osiągniecie konkretnych wyników; uważa w związku z tym, że organizowane przez Komisję przed oficjalnymi konsultacjami spotkania informacyjne, w których uczestniczą podmioty społeczeństwa obywatelskiego, stanowią ważne narzędzie, które powinno zostać należycie wzmocnione i uwzględnione przez władze rosyjskie w celu przekształcenia go w pełni legalne seminarium gromadzące pracowników naukowych, przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego i urzędników reprezentujących obydwie strony;

10.

podkreśla, że silne i niezależne społeczeństwo obywatelskie jest fundamentalnym i niezastąpionym elementem prawdziwej i dojrzałej demokracji; w związku z tym wyraża głębokie zaniepokojenie pogarszającą się sytuacją obrońców praw człowieka i trudnościami napotykanymi przez organizacje pozarządowe zajmujące się promowaniem praw człowieka i ochrony środowiska oraz kwestiami ekologicznymi w związku z rejestrowaniem się i wykonywaniem swoich zadań; wyraża głębokie zaniepokojenie nowo przyjętymi zmianami w przepisach dotyczących ekstremizmu, co może mieć wpływ na swobodny przepływ informacji i doprowadzić władze rosyjskie do dalszego ograniczania swobody wyrażania się niezależnych dziennikarzy i oponentów politycznych;

11.

wzywa Federację Rosyjską, aby okazała przywiązanie do wspólnych wartości poprzez ratyfikację protokołu dodatkowego nr 14 do Europejskiej Konwencji Ochrony Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, umożliwiając tym samym postęp istotnych reform w Europejskim Trybunale Praw Człowieka, przytłoczonym dziesiątkami tysięcy zaległych spraw; wzywa władze Rosji do zastosowania się do wszystkich orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka;

12.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że szczyt UE-Rosja odbędzie się w centrum administracyjnym Chatny-Mansyjskiego Okręgu Autonomicznego; wzywa urzędujące przewodnictwo do wykorzystania szansy, jaką stwarza szczyt, po którym odbędzie się V światowy kongres ludów ugrofińskich, w celu omówienia trudności, jakie napotykają mniejszości ugrofińskie w Rosji w zakresie politycznej reprezentacji, a także ochrony i rozwoju ich kulturowej i językowej tożsamości;

13.

podkreśla ponadto wagę ustanowienia wspólnej przestrzeni gospodarczej (CES) oraz dalszego rozwijania celów, jakie przyjęto w ramach „mapy drogowej” CES, zwłaszcza w odniesieniu do utworzenia otwartego i zintegrowanego rynku między UE i Rosją;

14.

z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte od ostatniego szczytu UE-Rosja w Mafrze postępy w zakresie przystąpienia Rosji do WTO, co stworzy równe warunki organizacjom gospodarczym obu stron i w dużym stopniu wesprze rosyjskie wysiłki na rzecz zbudowania nowoczesnej i zróżnicowanej gospodarki opartej na najnowszej technologii; wzywa Rosję do podjęcia niezbędnych kroków, aby usunąć pozostałe przeszkody w procesie akcesyjnym, zwłaszcza w dziedzinie podatków i ceł eksportowych, oraz aby umożliwić pełną zgodność ze zobowiązaniami wynikającymi z członkostwa w WTO oraz wprowadzić w życie te zobowiązania, w następstwie czego UE powinna rozpocząć rozmowy o zawarciu umowy o wolnym handlu z Federacją Rosyjską;

15.

ponadto nalega na osiągnięcie wkrótce porozumienia w kwestii wysokości ceł eksportowych na surowe drewno eksportowane z Federacji Rosyjskiej do UE; wyraża ubolewanie, że Rosja nie dotrzymała swojego zobowiązania dotyczącego stopniowego znoszenia opłat za przeloty nad Syberią i wzywa Rosję do podpisania porozumienia osiągniętego w tej kwestii na szczycie w Samarze;

16.

podkreśla znaczenie poprawy klimatu dla inwestycji europejskich w Rosji, co można osiągnąć jedynie poprzez promocję i wprowadzanie niedyskryminujących i przejrzystych warunków prowadzenia działalności gospodarczej, zmniejszenie biurokracji i inwestycje dwustronne; wyraża zaniepokojenie brakiem przewidywalności w stosowaniu przepisów przez władze;

17.

przyjmuje z zadowoleniem wzmożony dialog UE-Rosja w kwestiach energetycznych i w sprawie ochrony środowiska naturalnego; podkreśla znaczenie importu energii dla gospodarki krajów europejskich, oznaczającego potencjalną możliwość dalszej wymiany handlowej i współpracy gospodarczej między UE i Rosją; podkreśla, że podstawę takiej współpracy powinna stanowić zasada współzależności oraz przejrzystości, wraz z równym dostępem do rynku, infrastruktury i inwestycji; z zadowoleniem przyjmuje przystąpienie Rosji do Protokołu z Kioto i podkreśla potrzebę pełnego wsparcia Rosji dla obowiązujących po podpisaniu Protokołu celów związanych ze zmianami klimatycznymi wzywa Radę i Komisję do zadbania o uwzględnienie w nowej umowie o partnerstwie i współpracy między UE i Rosją zasad wyrażonych w Traktacie Karty Energetycznej, w załączonym do niego protokole w sprawie tranzytu oraz we wnioskach ze szczytu G8, między innymi dalszej współpracy w dziedzinie efektywności energetycznej, redukcji emisji CO2 oraz energii odnawialnej, w tym wykorzystywania bio-energii; zwraca uwagę, że zasady te powinny być zastosowane do dużych projektów z zakresu infrastruktury energetycznej; apeluje, aby UE w tych trudnych kwestiach energetycznych rozmawiała z Rosją jednym głosem; wzywa partnerów dialogu UE-Rosja w sprawie energetyki do zbadania możliwości fakturowania dostaw rosyjskiej energii do UE w euro w celu uniezależnienia się od waluty krajów trzecich;

18.

wyraża zaniepokojenie stanem bezpieczeństwa sektora nuklearnego w Federacji Rosyjskiej, jej planami eksportu technologii i materiałów nuklearnych do innych krajów oraz związanym z tym zagrożeniem bezpieczeństwa i ryzykiem proliferacji;

19.

wzywa Federację Rosyjską do wspierania rozwoju przemysłu energii odnawialnej w sposób przyjazny dla środowiska i trwały; wzywa Federację Rosyjską do zagwarantowania właściwych norm środowiskowych przy wszystkich projektach związanych z ropą naftową i gazem, powstających lub planowanych na jej terytorium;

20.

przyjmuje z zadowoleniem postępy UE i Rosji we wdrażaniu wspólnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, jak dotąd koncentrujących się głównie na wdrażaniu ułatwień wizowych i umów o readmisji, które okazały się znaczącym krokiem w kierunku ruchu bezwizowego w perspektywie długoterminowej; wzywa do dalszej współpracy w kwestii nielegalnej imigracji, poprawy kontroli dokumentów tożsamości oraz do lepszej wymiany informacji na temat terroryzmu i przestępczości zorganizowanej; podkreśla, że Rada i Komisja muszą dopilnować, aby Rosja wypełniła wszystkie warunki wynikające z wszelkich wynegocjowanych umów w sprawie zlikwidowania wiz po obydwu stronach, tak aby zapobiec wszelkiemu naruszaniu bezpieczeństwa w Europie;

21.

zauważa, że Rosja, która w ubiegłym roku zmieniła zasady wizowe i wstrzymała wydawanie rocznych wielokrotnych wiz biznesowych, z których wcześniej korzystało wielu pracowników europejskich, może stanąć w obliczu odpływu menedżerów i pracowników z UE, chyba że zmieni nowe zasady i ograniczy kosztowną biurokrację związaną z otrzymaniem wiz i pozwoleń na pracę;

22.

z zadowoleniem przyjmuje poprawę współpracy między UE a Rosją w przestrzeni kosmicznej w ramach trójstronnego dialogu w sprawie przestrzeni kosmicznej, rozpoczętego w marcu 2006 r. między Komisją, Europejską Agencją Kosmiczną i Roskosmos (Rosyjską Agencją Kosmiczną) i obejmującego aplikacje kosmiczne (nawigacja satelitarna, obserwacja Ziemi i komunikacja satelitarna), dostęp do przestrzeni kosmicznej (wyrzutnie i przyszłe systemy transportu kosmicznego), astronautykę i rozwój technologii kosmicznej; zwraca uwagę, że współpracę w przestrzeni kosmicznej określono jako sektor priorytetowy w ramach wspólnej przestrzeni gospodarczej;

23.

wzywa Federację Rosyjską do udziału w procesie budowy europejskich infrastruktur badawczych wspieranych przez programy ramowe Wspólnoty Europejskiej; uważa, że taka zachęta umożliwiłaby skuteczne wykorzystanie i dalszy rozwój bogatych rosyjskich zasobów ludzkich i finansowych w dziedzinie badań naukowych, rozwoju i innowacji z korzyścią zarówno dla Europy, jak i dla Rosji;

24.

apeluje do rządów Rosji i Stanów Zjednoczonych o zintensyfikowanie rozmów w sprawie kwestii obrony i bezpieczeństwa, które bezpośrednio lub pośrednio dotyczą państw członkowskich UE; wzywa rządy obu państw do pełnego zaangażowania w te rozmowy UE i jej państw członkowskich i do powstrzymania się od wszelkich kroków i decyzji, które mogłyby zostać uznane za zagrożenie dla pokoju i stabilności na kontynencie europejskim;

25.

wzywa rząd rosyjski — wraz z Unią Europejską i pozostałymi krajami będącymi członkami grupy kontaktowej ds. Kosowa — do pozytywnego zaangażowania się w poszukiwania trwałego, politycznego rozwiązania dla przyszłości Kosowa i dla dalszego umacniania stabilności w regionie Bałkanów Zachodnich;

26.

wzywa Rosję do niesprzeciwiania się wysłaniu misji UE zaprowadzającej praworządność w Kosowie (EULEX-KOSOWO (4)) oraz pełnego poparcia OBWE i potwierdzenia jej mandatu w celu umożliwienia pełnego wdrożenia wszelkich gwarancji przewidzianych w konstytucji Kosowa oraz zobowiązań podjętych przez władze Kosowa w odniesieniu do decentralizacji instytucji i ochrony społeczności mniejszościowych, a także spuścizny kulturowej i architektonicznej;

27.

wzywa Radę i Komisję do wspólnych inicjatyw wraz z rosyjskim rządem, mających na celu poprawę bezpieczeństwa i stabilności we wspólnym sąsiedztwie, zwłaszcza przy pomocy pogłębionego dialogu w sprawie ustanowienia demokracji na Białorusi oraz wspólnych wysiłków na rzecz ostatecznego rozwiązania konfliktów w Abchazji, Południowej Osetii, Górskim Karabachu i Nddniestrzu;

28.

wyraża poważne zaniepokojenie decyzją Rosji o ustanowieniu ściślejszych związków z gruzińskimi regionami: Abchazją i Osetią Południową oraz ponawia swoje pełne poparcie dla terytorialnej integralności Gruzji; wzywa Rosję do powstrzymania się od jakichkolwiek dalszych działań, które mogłyby nasilić napięcia oraz do podjęcia kroków na rzecz poprawy stosunków z Gruzją; ma nadzieję, że ostatnie spotkanie w Sankt Petersburgu pomiędzy prezydentami Miedwiediewem i Saakaszwilim doprowadzi do poprawy rosyjsko-gruzińskich stosunków;

29.

zwraca się do urzędującego przewodnictwa o poruszenie podczas szczytu UE-Rosja kwestii zestrzelenia przez rosyjskie lotnictwo gruzińskich samolotów bezzałogowych, a także niedawnego znacznego zwiększenia liczebności rosyjskich wojsk w Abchazji, a także do większego zaangażowania UE w proces rozwiązania konfliktu;

30.

wzywa UE oraz Rosję, jako członka Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz „Kwartetu”, do kontynuowania wysiłków na rzecz postępów w bliskowschodnim procesie pokojowym; podkreśla także potrzebę dalszej współpracy z Rosją w celu zapobiegania rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia i wzywa obie strony do wzięcia na siebie odpowiedzialności, szczególnie w zakresie północnokoreańskich i irańskich kwestii jądrowych;

31.

wzywa Rosję do ponownego rozważenia jednostronnego zawieszenia przestrzegania postanowień Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie oraz do obrania drogi negocjacji w celu ochrony swoich uzasadnionych interesów i uniknięcia osłabienia tego traktatu; wzywa członków NATO do ratyfikacji zmienionej wersji traktatu z 1999 r.;

32.

przyjmuje z zadowoleniem decyzję Rosji o wsparciu UE w prowadzonej przez nią operacji pokojowej w Czadzie i Republice Środkowoafrykańskiej oraz popiera oświadczenie rosyjskiego ministra spraw zagranicznych Siergieja Ławrowa i wysokiego przedstawiciela UE Javiera Solany, w myśl którego współpraca Rosji i UE w zakresie zarządzania kryzysowego nie będzie ograniczać się do udziału Rosji w wyżej wymienionej operacji EUFOR Czad/RŚA, a obie strony są gotowe do podpisania w tej sprawie umowy ramowej opartej na „sprawiedliwym partnerstwie i współpracy”;

33.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich i Federacji Rosyjskiej, a także Radzie Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/41

A.

mając na uwadze, że hodowla owiec i kóz w Unii stanowi ważną tradycyjną działalność rolniczą zapewniającą utrzymanie tysiącom producentów i dostarczającą produktów wyjątkowej jakości i o szczególnych właściwościach, a także produktów pochodnych, przyczyniając się tym samym do podkreślenia znaczenia swojego wkładu społeczno-ekonomicznego na obszarach wiejskich Unii,

B.

mając na uwadze, że hodowla owiec i kóz, w tym hodowla tradycyjnych ras, odgrywa istotną rolę w ochronie środowiska naturalnego, między innymi poprzez utrzymywanie najmniej żyznych obszarów oraz zachowanie krajobrazów i ochronę wrażliwych ekosystemów, mając na uwadze, że obszary naturalne takie jak Dehesa zachowały się przez wieki dzięki hodowli owiec i kóz; mając ponadto na uwadze, że zwyczaje żywieniowe tych zwierząt, w których wypasanie odgrywa zasadniczą rolę, pomagają w utrzymaniu różnorodności biologicznej flory, chronią dziką faunę i oczyszczają obszary naturalne poprzez usuwanie suchej materii roślinnej, co jest kluczowym czynnikiem zapobiegania pożarom w krajach śródziemnomorskich,

C.

mając na uwadze, że w sektorach hodowli owiec i kóz w Unii, które skoncentrowane są na obszarach najmniej uprzywilejowanych, obserwuje się znaczny spadek produkcji i porzucanie tej działalności gospodarczej przez dużą liczbę producentów, a także całkowitą nieskuteczność w zakresie przyciągania młodych hodowców owiec i kóz do tego sektora,

D.

mając na uwadze, że choroba niebieskiego języka, która panuje teraz w Europie, jest bardzo groźna z uwagi na czas jej trwania, rozprzestrzenianie się, rozpowszechnienie się różnych serotypów choroby w strefach dotychczas nienaruszonych i poważne konsekwencje społeczno-gospodarcze wynikające z ograniczeń dla przepływu zwierząt i dla handlu,

E.

mając na uwadze, że sektory hodowli owiec i kóz w Unii charakteryzuje niski poziom dochodów producentów, spadek produkcji krajowej i zmniejszenie spożycia, zwłaszcza przez młodsze pokolenia, oraz że sektory te narażone są na coraz większą konkurencję na rynku wewnętrznym,

F.

mając na uwadze, że wzrost cen paszy dla zwierząt i ogólnych nakładów na produkcję jest szczególnym zagrożeniem dla hodowli owiec i kóz, gdyż podnosi koszty i wywiera dodatkową presję na sektor, który już znajduje się w krytycznej sytuacji pod względem konkurencyjności,

G.

mając na uwadze, że obecna sytuacja gospodarcza i oczekiwane tendencje w zakresie popytu światowego oraz cen produkcji rolnej i żywności sprawiają, że konieczne jest, aby Unia unikała, w tak dużym stopniu jak to możliwe, zależności od importowanych produktów gospodarstw hodowlanych i paszy dla zwierząt oraz zapewniała większą równowagę pomiędzy tymi produktami, a w szczególności tradycyjnymi, chronionymi produktami pochodzącymi z hodowli owiec i kóz, w przypadku których rynek Unii był samowystarczalny,

H.

mając na uwadze, że skala hodowli owiec i kóz w Unii Północnej i Południowej znaczenie różnią się od siebie,

I.

mając na uwadze, że hodowla owiec, która zawsze była narażona na liczne znane choroby, obecnie zagrożona jest także nowymi chorobami, takimi jak choroba niebieskiego języka,

J.

mając na uwadze, że sektor produkcji mięsa jagnięcego Unii nie posiada odpowiedniego dostępu do funduszy wspólnotowych na promowanie produktów rolnych i wymaga intensywnej kampanii promocyjnej mającej na celu rozwijanie preferencji konsumenckich,

K.

mając na uwadze, że zbliżająca się ocena funkcjonowania wspólnej polityki rolnej (WPR) stwarza okazję, by rozważyć możliwość wprowadzenia odpowiednich instrumentów politycznych oraz zapewnienia sektorom hodowli owiec i kóz wsparcia w ramach WPR,

1.

dostrzega pilną potrzebę podjęcia przez Komisję i Radę Ministrów Rolnictwa UE działań mających na celu zapewnienie przynoszącej zyski i zrównoważonej przyszłej produkcji mleka owczego i koziego oraz mięsa baraniego i koziego w Europie, ponowne zachęcenie do konsumpcji takich produktów oraz utrzymanie i przyciągniecie młodych hodowców owiec i kóz do tego sektora, a także zaleca utrzymanie tej tradycyjnej, przyjaznej dla środowiska działalności rolniczej, mającej znaczenie dla zaopatrywania rynku wspólnotowego i zapewniania wspólnotowej bazy dostaw produktów pochodzących z unijnej hodowli owiec i kóz;

2.

odnotowuje zamiar Komisji dokonania przeglądu instrumentów politycznych, w przypadku wykazania ich negatywnego wpływu; z zadowoleniem przyjmuje uwzględnienie odniesienia do tej szczególnej kwestii, w treści opublikowanego ostatnio komunikatu Komisji: „Przygotowania do oceny funkcjonowania reformy WPR” (COM(2007)0722);

3.

zwraca się do Komisji i Rady Ministrów Rolnictwa UE o udzielenie europejskim producentom mięsa baraniego i koziego oraz mleka owczego i koziego w trybie pilnym dodatkowego wsparcia finansowego w celu rozwinięcia dynamicznego, samowystarczalnego, kierowanego przez zasady rynkowe i ukierunkowanego na konsumenta sektora hodowli owiec i kóz w Unii Europejskiej; wzywa Komisję i Radę Ministrów Rolnictwa UE do przeanalizowania przyszłości tych sektorów w ramach oceny funkcjonowania WPR poprzez wdrożenie szeregu środków, pozostawiając państwom członkowskim — pamiętając o konieczności uniknięcia zakłócenia konkurencji na rynku wewnętrznym — pewną swobodę wyboru spośród następujących możliwości:

4.

wzywa Komisję do wprowadzenia systemu dodatkowych płatności dla hodowców rzadkich tradycyjnych i regionalnych ras owiec i kóz z regionów górskich i innych stref napotykających szczególne trudności w celu zachowania różnorodności biologicznej w rolnictwie oraz utrzymania hodowli owiec na wrażliwych obszarach,

5.

zwraca się do Komisji, by w ramach procesu upraszczania przeglądu oceny funkcjonowania WPR, dopuściła zawiadamianie producentów z czternastodniowym wyprzedzeniem o kontroli gospodarstwa rolnego na miejscu, dotyczącej przestrzegania zasady współzależności;

6.

zwraca uwagę, że dochody producentów mięsa baraniego wyrażone udziałem w cenie detalicznej są niedostateczne i zwraca uwagę na swą deklarację dotyczącą konieczności przeprowadzenia dochodzenia w sprawie nadużyć ze strony dużych supermarketów prowadzących działalność w UE i zapobiegania takim sytuacjom (3); z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja ustanowiła grupę wysokiego szczebla ds. konkurencyjności branży rolno-spożywczej, która zbada sytuację w odniesieniu do siły rynku w zakresie dystrybucji i oczekuje, że przedstawiciele Parlamentu będą w pełni zaangażowani w prace grupy;

7.

wzywa Komisję do zbadania łańcucha podaży mięsa baraniego i koziego w celu zagwarantowania, że rolnicy otrzymują słuszne dochody z rynku;

8.

wzywa Komisję do stworzenia sprzyjającego klimatu dla bezpośredniej sprzedaży przez producentów i organizacje producentów, w celu ograniczenia sztucznych podwyżek cen;

9.

zauważa, że do produkcji mleka owczego i koziego należy zachęcać w równym stopniu, jak do produkcji mięsa baraniego i koziego, tak aby w szczególności zagwarantować trwałość całego łańcucha przetwórstwa mleka i produkcji serów o szeroko uznanym typowym charakterze i jakości;

10.

wzywa Komisję i Radę Ministrów Rolnictwa UE do zbadania możliwości wprowadzenia finansowania wspólnotowego na rzecz wdrożenia w całej Unii elektronicznego systemu identyfikacji owiec, planowanego na 31 grudnia 2009 r., ponieważ o ile system ten poprawi identyfikowalność i zarządzanie stadami oraz wzmocni walkę z oszustwami, będzie generować dodatkowe wydatki administracyjne i wysokie koszty dla sektora znajdującego się w kryzysie;

11.

zwraca się do Komisji o poprawę jej zdolności reakcji wobec zaraz zwierzęcych, równie poważnych jak panująca obecnie choroba niebieskiego języka, za pomocą nowej strategii na rzecz zdrowia zwierząt w Unii, finansowania badań, odszkodowań za straty, zaliczek na wypłaty itp.

12.

wzywa zespół negocjacyjny Unii uczestniczący w rozmowach prowadzonych w ramach Światowej Organizacji Handlu do ograniczenia skali proponowanej obniżki stawek celnych na mięso baranie oraz zagwarantowania, że Unia będzie miała możliwość nadawania produktom z mięsa baraniego statusu „produktu wrażliwego”;

13.

wzywa Komisję do dokonania przeglądu stosowanych obecnie systemów zarządzania kwotami przywozowymi w celu zagwarantowania, że produkowane w Unii mięso jagnięce nie jest narażone na nieuczciwą konkurencję;

14.

wzywa Komisję do wprowadzenia w Unii obowiązkowego systemu regulacji znakowania mięsa baraniego, obejmującego wspólne logo, aby umożliwić konsumentom odróżnienie produktów Unii od produktów z państw trzecich, oraz stosowanego na podstawie szeregu kryteriów, w tym w oparciu o system kontroli wiarygodności gospodarstw rolnych oraz system oznaczania kraju pochodzenia, zapewniając w ten sposób, że konsumenci będą mieli pełną świadomość miejsca pochodzenia danego produktu; uważa, że system musi być zaprojektowany w taki sposób, aby uniknąć osłabiania istniejących promocyjnych systemów znakowania na szczeblu państw członkowskich i regionów;

15.

podkreśla, że najbardziej efektywne i zrównoważone środki pomocy na rzecz sektora polegają na rozwoju rynku, informowaniu konsumentów, podkreśleniu odżywczych i zdrowotnych zalet danych produktów oraz na pobudzeniu konsumpcji;

16.

wzywa Komisję do zwiększenia rocznego budżetu Unii na promowanie produktów spożywczych, ustalonego na 2008 r. na kwotę 45 000 000 euro, wyodrębnienia środków finansowych na wsparcie mięsa baraniego z Unii oraz zmiany, uproszczenia i usprawnienia zasad wykonywania budżetu w celu zagwarantowania, że mięso jagnięce będzie objęte znacznym wsparciem z budżetu;

17.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do nadania znaczenia zasadniczej roli, jaką odgrywa hodowla owiec w podnoszeniu trwałej wartości gospodarczej obszarów przeżywających największe trudności oraz w zagospodarowaniu terenu, a także do nadania priorytetu wspieraniu zakładania nowych gospodarstw rolnych w tym sektorze;

18.

wzywa Komisję do koordynacji kampanii promocyjnych na rzecz mięsa baraniego i koziego posiadającego chronione oznaczenie geograficzne oraz chronioną nazwę pochodzenia oraz do objęcia takimi działaniami odnośnych państw członkowskich w celu maksymalnego zwiększenia spożycia;

19.

wzywa Komisję do prowadzenia, w ogólnym zakresie i na szczeblu Unii, kampanii informacyjnej skierowanej do ogółu konsumentów, opartej na działaniach innowacyjnych, od udostępnienia różnych przetworów w różnych punktach zbytu po kampanie prowadzone przez uznanych europejskich szefów kuchni, podkreślające jakość produktu i rozpowszechniające przepisy kulinarne;

20.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia programów zachęcających producentów do tworzenia spółdzielni producentów i sprzedawców, do sprzedaży bezpośredniej, jak również do tworzenia i dokumentowania wyjątkowej jakości produktów z mięsa baraniego i koziego oraz mleka owczego i koziego (na przykład produktów organicznych i specjalności regionalnych);

21.

wzywa Komisję do udzielenia wsparcia z myślą o otwieraniu rynków wywozowych dla mięsa baraniego i podrobów baranich z Unii w krajach, w których obowiązują obecnie niepotrzebne ograniczenia;

22.

wzywa Komisję do uwzględnienia sektora owiec i kóz w drugim wspólnotowym programie działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008-2013 (4) w celu promowania korzyści dla zdrowia konsumentów ze spożywania bogatego w białko mięsa baraniego i koziego, szczególnie wśród młodzieży, która rzadko spożywa takie mięso i do prowadzenia w państwach członkowskich aktywnej kampanii informacyjnej dotyczącej mięsa baraniego i koziego i produktów pochodnych sektora hodowli owiec i kóz;

23.

wzywa Komisję do wsparcia badań i rozwoju w sektorze „małych przeżuwaczy”, koncentrując się zarówno na innowacjach technicznych dla gospodarstw rolnych, jak i innowacjach dotyczących produktów z mięsa jagnięcego, serów i produktów ubocznych, takich jak wełna i skóry, których produkcja znana jest jako piąty segment, a w przypadku którego dochody są niemal nieistniejące;

24.

zwraca uwagę na ryzyko zaniku zawodu hodowcy owiec, pasterza, mleczarza i strzygącego oraz zwraca się do Komisji, aby strategia dla tego sektora objęła działania komunikacyjne skierowane do społeczeństwa oraz wymianę specjalistów między ośrodkami szkoleniowymi, a także programy na rzecz mobilności pomiędzy państwami członkowskimi dla specjalistów i studentów rolnictwa;

25.

podkreśla konieczność zwiększenia dostępności produktów leczniczych i weterynaryjnych dla sektorów hodowli owiec i kóz na szczeblu Unii poprzez wsparcie badań farmaceutycznych i uproszczenie procedur dopuszczania do obrotu;

26.

wzywa Komisję, również ze względu na chorobę niebieskiego języka, do przyspieszenia badań nad przyczynami i metodami kontroli w przypadku wybuchu epidemii chorób zwierzęcych, opracowania skutecznej strategii ich zwalczania, koordynacji kroków podejmowanych przez państwa członkowskie, wspierania rozwoju szczepionek, opracowania skutecznej strategii szczepień oraz finansowego wsparcia szczepień zwierząt; wzywa do możliwie jak najszybszego skreślenia z katalogu środków takich działań, które zostały prawnie zatwierdzone w odniesieniu do zwalczania chorób zwierzęcych, a z biegiem czasu okazały się być nieskuteczne;

27.

wzywa Komisję do przedłożenia wniosków dotyczących przejrzystości cen w sektorze w celu dostarczenia konsumentom i producentom informacji dotyczących cen produktów;

28.

wzywa prezydencję Rady i Komisję do ścisłego monitorowania sektorów hodowli owiec i kóz w Unii Europejskiej oraz do zagwarantowania regularnego składania sprawozdań Parlamentowi ze zmian polityki, jakie są inicjowane;

29.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazana niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/45

A.

mając na uwadze, że według szacunków koszty środowiskowe transportu pochłaniają 1,1 % PKB w Europie,

B.

mając na uwadze, że na transport przypada 30 % łącznego zużycia energii w UE, przy czym transport drogowy odpowiada za 60 % zużycia,

C.

mając na uwadze, że na samochody przypada ok. 12 % łącznej ilości emisji CO2 w UE,

D.

mając na uwadze, że na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 8-9 marca 2007 r. obrano za cel obniżenie emisji gazów cieplarnianych w UE o 20 % do 2020 r.,

E.

mając na uwadze, że celem Komisji jest osiągnięcie do 2012 r. średniego poziomu emisji CO2 wynoszącego 120 g/km w nowych pojazdach osobowych i lekkich pojazdach dostawczych,

F.

mając na uwadze, że UE nie osiągnęła jeszcze celu określonego w wyżej wymienionej białej księdze dotyczącej europejskiej polityki transportowej, dotyczącego zmniejszenia o połowę — w porównaniu z poziomem z 2001 r. — liczby śmiertelnych ofiar wypadków drogowych do 2010 r.,

G.

mając na uwadze szacunki Komisji, że w pełni wdrożony pokładowy system powiadamiania o wypadkach eCall na poziomie całej UE mógłby ograniczyć liczbę śmiertelnych ofiar wypadków w Unii Europejskiej nawet o 2 500 rocznie,

H.

mając na uwadze, że — jak wskazują badania Uniwersytetu Kolońskiego — gdyby wszystkie samochody były wyposażone w systemy elektronicznej kontroli stabilności, liczba zabitych w wypadkach samochodowych na drogach Europy mogłaby spaść o 4 tysiące rocznie, a o 100 tysięcy można by ograniczyć liczbę obrażeń odnoszonych w wypadkach,

I.

mając na uwadze, że rynek przenośnych samochodowych urządzeń nawigacyjnych wzrósł z poziomu 3,8 miliona sprzedanych urządzeń w 2005 r. do ponad 9 mln w 2006 r.,

J.

mając na uwadze, że techniczne systemy bezpieczeństwa dają często większe poczucie bezpieczeństwa i sprawiają, że człowiek mniej odpowiedzialnie kieruje pojazdem, przez co należy również podkreślić pierwszorzędne znaczenie właściwego szkolenia kierowców oraz promowania bardziej inteligentnej jazdy,

1.

przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę „Inteligentny samochód” i postęp dokonany w jej trzech filarach: koordynacji zainteresowanych stron, badaniach i rozwoju technologicznym oraz podnoszeniu świadomości;

2.

uważa, że inteligentne systemy samochodowe mogą przyczynić się do zmniejszenia zatłoczenia, zanieczyszczenia, a także liczby i skutków wypadków drogowych, ale ich wskaźnik penetracji rynku jest nadal zbyt niski;

3.

uważa, że państwa członkowskie powinny promować inicjatywy w zakresie e-bezpieczeństwa (eSafety) oraz bardziej się w nie angażować w ramach wspólnych inicjatyw technologicznych oraz że należy zaplanować inne inicjatywy z myślą o prywatnych inwestycjach w dziedzinie badań naukowych i rozwoju;

4.

wyraża zadowolenie z faktu, że do tej pory protokół ustaleń w sprawie systemu eCall podpisało 13 państw członkowskich oraz 3 kraje spoza UE, i podtrzymuje swoje poparcie dla tego środka;

5.

wzywa państwa członkowskie, aby zachęcały instytucje działające w dziedzinie bezpieczeństwa ruchu drogowego do prowadzenia szkoleń w zakresie symulacji wypadków, ponieważ liczbę śmiertelnych ofiar wypadków drogowych można ograniczyć zwłaszcza poprzez stosowanie technik zapobiegania wypadkom i udzielanie pierwszej pomocy; uważa, że jednostki prowadzące szkolenia winny uczyć prawidłowych reakcji w sytuacjach zagrożenia;

6.

wzywa pozostałe państwa członkowskie do jak najszybszego podpisania protokołu, najlepiej do połowy 2008 r., tak aby wspomóc szybkie wprowadzenie systemu, mającego potencjał ratowania życia, i podkreśla, że Komisja w dalszym ciągu musi rozwijać ramy prawne w zakresie pełnej harmonizacji standardowego numeru ratunkowego (112), jak również numeru eCall (E112) w całej UE;

7.

zwraca się do Komisji, aby oceniła skuteczność metod rozpowszechniania stosowanych aktualnie przez wytwórców samochodów w odniesieniu do tego systemu;

8.

ponownie wyraża swoje poparcie dla programu Galileo i jego licznych potencjalnych możliwości, które mogłyby zagwarantować wyższy stopień niezawodności informacji związanych z tymi inicjatywami;

9.

przypomina, że celem zadeklarowanym przez Komisję jest wdrożenie w 100 % systemów elektronicznej kontroli stabilności we wszystkich nowych pojazdach, począwszy od 2012 r.;

10.

przypomina, że dzięki zastosowaniu już od dawna znanych środków, takich jak ograniczenie ciężaru foteli lub opon, akumulatory cieplne w silnikach lub odzyskiwanie energii wykorzystanej do hamowania, możliwe jest obniżenie emisji dwutlenku węgla, ale w wielu pojazdach systemów tych nie ma; dlatego też wzywa państwa członkowskie i Komisję, aby domagały się wprowadzania tych prostszych technicznie rozwiązań we wszystkich samochodach;

11.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby dokonały oceny znaczenia, jakie ma opracowywanie nowych systemów zapobiegania wypadkom, w tym również nowych materiałów i automatycznych połączeń między pojazdami oraz między pojazdem a drogą za pomocą aktywnych czujników;

12.

podkreśla znaczenie terminowego i szerokiego wprowadzenia inteligentnych systemów samochodowych na rynek, ponieważ tego rodzaju systemy charakteryzują się również zdolnością interakcji z inteligentną infrastrukturą; przypomina, że systemy elektroniczne wymagają regularnych kontroli technicznych;

13.

zwraca się zatem do państw członkowskich i Komisji, aby opracowały wytyczne w celu skłonienia państw członkowskich do wprowadzenia zachęt w odniesieniu do elementów ekologicznych i bezpieczeństwa pojazdów;

14.

wzywa zainteresowane strony do podjęcia odpowiednich środków zapewniających przystępność tych nowych elementów, co z kolei podniesie popyt wśród konsumentów;

15.

wzywa zatem państwa członkowskie i Komisję do kontynuowania wysiłków na rzecz stworzenia zachęt podatkowych dla kupujących pojazdy przyjazne dla środowiska i wyposażone w inteligentne systemy bezpieczeństwa, tak jak ma to już miejsce w przypadku zakupu pojazdów emitujących mniej zanieczyszczeń;

16.

zwraca się do państw członkowskich, Komisji i przemysłu samochodowego, aby w ramach kampanii podnoszących świadomość dostarczały zwięzłe, jasne i zrozumiałe informacje, tak aby dotrzeć do jak najszerszego grona odbiorców — w tym dealerów samochodowych i szkół jazdy — i poinformować ich o inteligentnych systemach samochodowych;

17.

domaga się połączenia wprowadzonych zachęt z prewencją i środkami szkolenia kierowców w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego;

18.

jest zdania, że sprawniejsza wzajemna współpraca inteligentnych urządzeń znajdujących się w pojazdach z systemami zintegrowanymi z infrastrukturą, które komunikują się ze sobą, może być z korzyścią dla bezpieczeństwa ruchu drogowego;

19.

proponuje, aby Komisja zwróciła szczególną uwagę na państwa członkowskie, w których dostępność inteligentnych systemów jest nadal bardzo niewielka;

20.

jest świadomy faktu, że wprowadzanie nowych technologii powinno odbywać się stopniowo;

21.

podkreśla, że inicjatywy „Inteligentny samochód” nie można w pełni zrealizować w oderwaniu od inicjatywy na rzecz „inteligentnych dróg”;

22.

w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do rozpoczęcia w 2008 r. programu przygotowania infrastruktury transportowej do integracji systemów współpracujących, jak również współpracę Komisji z Komitetem ds. Spektrum Radiowego w zakresie przydzielania i harmonizacji częstotliwości inteligentnych systemów transportowych dla systemów współpracujących;

23.

podkreśla potrzebę spójnych strategii międzysektorowych na szczeblu UE, a także potrzebę wzmocnienia ram politycznych dla przemysłu motoryzacyjnego, sektora telekomunikacyjnego, służb ratowniczych, systemu bezpieczeństwa publicznego, robót publicznych i infrastruktury, ośrodków badawczych i uniwersytetów, które mogłyby zachęcić do prac nad dalszymi prewencyjnymi zastosowaniami i technologiami związanymi z bezpieczeństwem;

24.

wzywa zainteresowane strony, aby stworzyły odpowiednie „inteligentne środowisko” na drogach i w ramach infrastruktury, tak aby nowe inteligentne elementy mogły należycie funkcjonować i być w pełni wykorzystywane, w tym również sprawniejsze systemy kontroli przepustowości dróg oraz inteligentne systemy monitorowania sytuacji na drogach (monitorowanie w czasie rzeczywistym);

25.

wzywa przemysł motoryzacyjny, aby podczas projektowania nowych pojazdów brano pod uwagę najnowsze samochodowe systemy bezpieczeństwa oraz dostarczano urządzenia mierzące i pokazujące zużycie energii oraz dane istotne dla środowiska naturalnego, jak np. rzeczywiste emisje CO2 i cząstek stałych;

26.

przypomina, że systemy oparte na technologii informacyjno-komunikacyjnej mogą przyczynić się do zmniejszenia emisji poprzez skuteczniejsze zarządzanie ruchem, mniejsze zużycie paliwa i ułatwianie ekologicznej jazdy;

27.

zachęca Komisję do opracowania metodyki pomiaru wpływu stosowania technologii informacyjno-komunikacyjnych na poziom emisji CO2 lub do koordynowania i podawania do wiadomości już dostępnych wyników;

28.

zauważa, że stosowanie i dostępność systemów urządzeń przenośnych lub nomadycznych, opartych na technologii informacyjno-komunikacyjnej, zwiększyły się oraz że rynek tych urządzeń stale rośnie;

29.

zwraca się do zainteresowanych stron, aby podjęły prace nad środkami zapewniającymi bezpieczne stosowanie i mocowanie takich urządzeń oraz ułatwiającymi interakcję człowiek-maszyna;

30.

przypomina, że należy właściwie rozwiązać kwestię ochrony danych, i oczekuje na publikację planowanego przez forum eSafety kodeksu postępowania w dziedzinie ochrony danych;

31.

podkreśla znaczenie otwartej normy w zakresie wprowadzania usług eCall na szczeblu europejskim, określonej przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych;

32.

przyjmuje z zadowoleniem negocjacje w sprawie dobrowolnego porozumienia o wprowadzeniu systemu eCall jako standardowego elementu wyposażenia we wszystkich nowych pojazdach, począwszy od 2010 r.;

33.

wyraża zadowolenie z powodu negocjacji dotyczących międzynarodowego porozumienia w sprawie globalnych regulacji technicznych, które ma zawierać specyfikacje techniczne elektronicznej kontroli trakcji, oraz zwraca się do Komisji z prośbą o przedstawienie sprawozdania na temat stanu negocjacji i środków uzgodnionych w tej dziedzinie;

34.

oczekuje przyszłych sprawozdań na temat rozwoju inicjatywy „Bezpieczniejszy, czystszy i wydajniejszy oraz inteligentny samochód”;

35.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/49

A.

mając na uwadze, że Aung San Suu Kyi, Sekretarz Generalny Narodowej Ligi na rzecz Demokracji, w ciągu ostatnich osiemnastu lat trzynaście lat przebywała w areszcie domowym jako więzień polityczny; mając na uwadze, że kolejne 1 900 osób jest więzionych w okropnych warunkach za samo wyrażenie pragnienia wprowadzenia demokracji w Birmie i za oprotestowanie referendum konstytucyjnego, a także mając na uwadze fakt, że wciąż niejasne jest, co stało się z kilkudziesięcioma uczestnikami protestów prowadzonych przez mnichów we wrześniu 2007 r., których wciąż uznaje się za zaginionych,

B.

mając na uwadze, że przedłużając areszt domowy Aung San Suu Kyi, junta narusza swoje własne prawo (Ustawa o ochronie państwa z 1975 r.), zgodnie z którym nikt nie może być przetrzymywany przez okres dłuższy niż pięć lat bez postawienia zarzutów lub procesu, a także mając na uwadze, że reżim nadal opiera się międzynarodowym naciskom domagającym się uwolnienia więźniów politycznych niesprawiedliwie przetrzymywanych w birmańskich więzieniach,

C.

mając na uwadze, że birmański reżim — w ogóle nie zważając na wezwanie Sekretarza Generalnego ONZ do uwolnienia więźniów — w dniu 10 czerwca 2008 r. zaaresztował kolejne 16 osób, ofiary cyklonu Nargis, za przestępstwo polegające na przyjściu do biur Programu Rozwoju ONZ i poproszeniu o pomoc humanitarną,

D.

mając na uwadze, że 11 czerwca 2008 r. oficjalne gazety birmańskiej junty wojskowej, w tym gazeta The New Light of Myanmar będąca tubą propagandową reżimu, wezwały do publicznej chłosty Aung San Suu Kyi, a junta wojskowa odmówiła zdystansowania się od tego haniebnego zalecenia,

E.

mając na uwadze, że we wczesnych godzinach porannych w dniu 3 maja 2008 r., kiedy cyklon Nargis uderzył w więzienie w Rangoonie, żołnierze i jednostki specjalne policji otworzyły ogień do więźniów, bezprawnie i niepotrzebnie zabijając według szacunków 36 osób i raniąc 70, po tym, jak dym wywołał panikę wśród więźniów,

F.

mając na uwadze, że ekspert ONZ ds. praw człowieka w Birmie zażądał od rządzącej junty wojskowej przeprowadzenia dochodzenia w sprawie doniesień, według których jej żołnierze zastrzelili szereg więźniów podczas cyklonu Nargis w zeszłym miesiącu, a także mając na uwadze, że reżim odmówił zlecenia takiego dochodzenia,

G.

mając na uwadze doniesienia grup działających na rzecz praw człowieka, zgodnie z którymi od 20 maja 2008 r. birmańskie władze wzmożyły wysiłki ukierunkowane na usunięcie osób, które przeżyły cyklon z tymczasowych schronień, takich jak szkoły czy klasztory, i zmuszenie ich do powrotu do swoich domów, nawet jeśli zostały one doszczętnie zniszczone,

1.

zdecydowanie potępia decyzję birmańskich władz o przedłużeniu aresztu domowego Aung San Suu Kyi;

2.

ubolewa również nad zatrzymaniem grupy działaczy politycznych żądających uwolnienia Aung San Suu Kyi i wzywa władze birmańskie do uwolnienia wszystkich więźniów politycznych bez dalszej zwłoki;

3.

potępia zapowiedź chłosty Aung San Suu Kyi jako przestępstwo wobec godności ludzkiej;

4.

wzywa do przeprowadzenia dochodzenia sądowego pod auspicjami ONZ dotyczącego doniesień, zgodnie z którymi birmańska armia zamordowała więźniów politycznych w następstwie cyklonu Nargis;

5.

ubolewa nad faktem, że władze birmańskie nadal więżą ofiary cyklonu Nargis, które próbowały uzyskać pomoc od międzynarodowych organizacji niosących pomoc w Birmie;

6.

głęboko ubolewa nad faktem przeprowadzenia przez juntę wojskową referendum w sprawie konstytucji zaledwie kilka dni po zdewastowaniu kraju przez niszczycielski cyklon i uważa, że wyniki referendum są w związku z powyższym pozbawione wiarygodności;

7.

wzywa władze birmańskie do zniesienia wszystkich zakazów pokojowej działalności politycznej w kraju i do zapoczątkowania procesu pojednania narodowego obejmującego wszystkie podmioty, a także do odbudowy demokracji, praworządności i pełnego poszanowania praw człowieka;

8.

wzywa reżim do przedstawienia wyjaśnień dotyczących losu osób zaginionych od czasu stłumienia protestów mnichów buddyjskich i działaczy demokratycznych we wrześniu 2007 r.;

9.

wzywa rząd wojskowy Birmy do poszanowania porozumienia zawartego z Sekretarzem Generalnym ONZ i do zezwolenia na pełny dostęp do obszarów dotkniętych cyklonem dla pracowników międzynarodowych organizacji niosących pomoc humanitarną i zapewnienia swobody dostaw oraz do pełnej współpracy ze społecznością międzynarodową w zakresie oceny potrzebnej pomocy; wzywa władze birmańskie do zaprzestania oficjalnych ingerencji w dostarczanie pomocy i do pełnej współpracy z organizacjami humanitarnymi;

10.

ponawia wezwanie do władz birmańskich o zaangażowanie się w dialog ze wszystkimi grupami społecznymi w Birmie w celu doprowadzenia do rzeczywistego pojednania narodowego, demokratyzacji i pełnego poszanowania praw człowieka i praworządności;

11.

wyraża uznanie wobec ostatniego sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ, w którym zebrane zostały ważne dowody na nieustające łamanie praw człowieka w Birmie; z dużym zaniepokojeniem zwraca uwagę na zakończenie sprawozdania, w którym stwierdza się, że od 26 marca 2008 r. sytuacja w zakresie praw człowieka w Birmie nie uległa prawie żadnej poprawie;

12.

wzywa władze birmańskie do rozpoczęcia ścisłego dialogu ze specjalnym sprawozdawcą ONZ i do wyrażenia zgody na jego wizytę w Birmie;

13.

wzywa kraje należące do Stowarzyszenia Krajów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), z którymi Birma utrzymuje bliskie stosunki gospodarcze i polityczne, do wywarcia silnego nacisku na władze birmańskie do przeprowadzenia demokratycznych zmian;

14.

wyraża opinię, że wpływ jasno określonych i ukierunkowanych sankcji nałożonych przez UE na juntę birmańską — mimo iż zostały one rozszerzone po wydarzeniach z września 2007 r. poprzez wprowadzenie embargo na kolejne sektory gospodarki — pozostaje jedynie bardzo ograniczony i nie prowadzi do osiągnięcia zamierzonych celów; ponawia w związku z tym wezwanie do Rady o podjęcie dalszych kroków i skuteczne utrudnienie juncie dostępu do funduszy UE; wzywa Radę i państwa członkowskie do dokładnego monitorowania ukierunkowanych sankcji i zapewnienia ich skutecznego stosowania;

15.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państwa członkowskich, Specjalnemu Wysłannikowi UE ds. Birmy, birmańskiej Państwowej Radzie ds. Pokoju i Rozwoju, rządom państw członkowskich ASEAN i państwom członkowskim Asia-Europe Meeting (ASEM), Międzyparlamentarnej Grupie ASEAN ds. Myanmaru, Aung San Suu Kyi, Narodowej Lidze na rzecz Demokracji, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw Człowieka oraz Specjalnemu Sprawozdawcy Komisji ONZ ds. Praw Człowieka w Birmie.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/52

A.

zaniepokojony przedłużającą się wojną domową w Somalii i jej wpływem na proces pokojowy i pojednawczy w tym kraju, a także na bezpieczeństwo i stabilność całego Rogu Afryki,

B.

mając na uwadze, że liczbę zabitych szacuje się na 100 osób, a tysiące musiało w ostatnich dniach uciekać ze stolicy Somalii, Mogadiszu, ze względu wznowienie walk pomiędzy oddziałami tymczasowego rządu federalnego (TRF) i powstańcami po odrzuceniu przez niektórych przywódców islamskich układu o trzymiesięcznym zawieszeniu broni, zawartego za pośrednictwem ONZ w Dżibuti i podpisanego przez TRF i Sojusz na rzecz ponownego wyzwolenia Somalii (SWS),

C.

mając na uwadze, że członkowie społeczeństwa obywatelskiego Somalii, w szczególności przedstawiciele mediów, stali się celem ataków i zabójstw, a także ubolewając nad celowym brutalnym zabójstwem Nasteha Dahira Faraha, wiceprzewodniczącego Krajowego Związku Somalijskich Dziennikarzy, który został zastrzelony przez uzbrojonych napastników w mieście Kismayu na południu Somalii w sobotę, 7 czerwca 2008 r.,

D.

mając na uwadze, że od początku 2008 r. zabitych zostało 15 pracowników organizacji pomocowych, w tym znany somalijski działacz Mohamed Mahdi, szef miejscowej agencji pomocy kobietom i dzieciom, zamordowany w stolicy kraju, Mogadiszu, przez niezidentyfikowanych uzbrojonych sprawców,

E.

mając na uwadze, że Sekretarz Generalny ONZ wyraził zaniepokojenie nasileniem procesu rekrutacji dzieci-żołnierzy, zwłaszcza w Mogadiszu, a także powszechnym wykorzystywaniem dzieci we wszystkich niemalże zbrojnych oddziałach w kraju;

F.

mając na uwadze ciągłe przypadki naruszania w Somalii praw człowieka i pogwałcenia międzynarodowego prawa humanitarnego przez wszystkie strony konfliktu w tym kraju, obejmujące tortury i inne formy brutalnego traktowania, gwałty, zabójstwa pozasądowe, arbitralne przetrzymywanie i ataki na cywilną ludność i infrastrukturę,

G.

mając na uwadze, że utrzymujący się konflikt i brak politycznej stabilizacji w Somalii przyczynia się do aktów piractwa i zbrojnych napadów,

H.

mając na uwadze, że od lutego 2007 r. około 856 970 Somalijczyków uciekło przed walkami w Mogadiszu, 2,6 mln Somalijczyków — ok. 35 % ludności — potrzebuje pomocy humanitarnej, a do końca roku liczba ta może wzrosnąć do 3,5 mln,

I.

mając na uwadze, że Sekretarz Generalny ONZ wezwał etiopskie wojska do powstrzymania się od masowych ataków na cywilną ludność i infrastrukturę, w tym m. in. ataków na szkoły i szpitale, a także wezwał władze Etiopii do zbadania zarzutów dopuszczenia się przez jej wojska poważnych przestępstw przeciwko dzieciom,

1.

zdecydowanie potępia ciągłe walki, celowe zabójstwa i inne rażące przypadki naruszenia praw człowieka, jakich dopuszczają się wszystkie strony konfliktu, i które spowodowały śmierć wielu somalijskich cywilów i klęskę humanitarną;

2.

wzywa wszystkie strony konfliktu do natychmiastowego zaprzestania wszelkich form naruszania międzynarodowych praw człowieka i prawa humanitarnego, położenia kresu atakom na ludność cywilną, zaprzestania gróźb śmierci, gwałtów, bezprawnego aresztowania, zastraszania i rabowania ludności cywilnej, a także do zastosowania się w pełni do przepisów wspólnego art. 3 konwencji genewskich;

3.

wzywa do uwolnienia dwóch Włochów i jednego Somalijczyka — członków rolniczej organizacji pozarządowej Cooperazione Italiana Nord Sud (CINS) — Jolandy Occhipinti, Giuliana Paganiniego i Abdirahamana Jusufa Harale, uprowadzonych 21 maja 2008 r. ok. 60 km na południe od Mogadiszu, za których zażądano okupu w wysokości 1 000 000 USD;

4.

wzywa do przeprowadzenie śledztw we wszystkich sprawach naruszenia praw człowieka, w tym poważnych naruszeń praw dziecka; nalega na tymczasowy rząd federalny, żeby zaprzestał więzienia dzieci i poddał kontroli rozprzestrzenianie broni krótkiej;

5.

wzywa wszystkie strony konfliktu, żeby podjęły wszelkie kroki konieczne do zapewnienia pozbawionego przeszkód dostępu organizacji humanitarnych do poszkodowanej ludności w kraju i niesienia jej pomocy, a także żeby podjęły skuteczne działania w celu zapewnienia bezpieczeństwa lokalnym i międzynarodowym pracownikom humanitarnym;

6.

z zadowoleniem przyjmuje zawarcie pokoju między tymczasowym rządem federalnym Somalii a Sojuszem na rzecz ponownego wyzwolenia Somalii w trakcie wewnątrzsomalijskich rokowań w Dżibuti w dniu 9 czerwca 2008 r., w których pomogli: specjalny wysłannik Sekretarza Generalnego ONZ Ahmedou Ould-Abdallah, UA oraz inne organizacje regionalne i partnerzy międzynarodowi; nalega na tymczasowy rząd federalny, żeby wraz z wszystkimi stronami konfliktu w kraju uczestniczył w proces rzeczywistego pojednania, aby stworzyć warunki dla pokoju, bezpieczeństwa i stabilności;

7.

wzywa do wzmocnienia roli społeczeństwa obywatelskiego, zwłaszcza kobiet i dzieci, w procesie pojednania narodowego;

8.

wzywa somalijski tymczasowy rząd federalny, aby we współpracy z ONZ i Unią Afrykańską wykorzystał wszystkie dostępne sposoby zapobiegania aktom piractwa i zbrojnym rabunkom dokonywanym z somalijskiego wybrzeża, zwłaszcza wobec statków przewożących pomoc humanitarną, a także powstrzymywania i zwalczania takich czynów;

9.

wzywa UE, żeby nalegała na rząd kenijski, by udzielił azylu uchodźcom somalijskim oraz chronił ich prawo do pomocy, oraz wzywa rząd kenijski, by zezwolił na swobodny dostęp pomocy humanitarnej przez przejście El Wak;

10.

wzywa wszystkie podmioty udzielające pomocy, a w szczególności UE, do zwiększenia dostaw pomocy humanitarnej dla osób przesiedlonych wewnątrz kraju oraz do zapewnienia ludności somalijskiej skutecznej pomocy na rzecz rozwoju;

11.

wzywa Komisję do dopilnowania, żeby pomoc unijna nie została sprzeniewierzona do wzmocnienia samozwańczych przywódców wojskowych, którzy zasiedli w tymczasowych instytucjach federalnych, oraz w razie potrzeby do podjęcia kroków w celu zmiany takiej sytuacji;

12.

wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ, żeby wzmocniła embargo ONZ na dostawy broni do Somalii i podjęła bardziej stanowcze działania, by zagwarantować, że państwa regionu w pełni przestrzegają embarga; wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ, żeby przeprowadziła śledztwo i nałożyła ukierunkowane sankcje na wszystkie osoby oskarżone o popełnienie w Somalii zbrodni wojennych i zbrodni przeciwko ludzkości, w tym ewentualnie postawiła ich przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym;

13.

z zadowoleniem przyjmuje rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ 1814 (2008) przyjętą jednogłośnie w dniu 15 maja 2008 r., która wzywa do ewentualnego rozmieszenia 28 500 żołnierzy sił pokojowych ONZ do czasu poprawy sytuacji politycznej i bezpieczeństwa w Somalii; zauważa, że proponowane siły ONZ zastąpiłyby niewielki kontyngent sił pokojowych UA stacjonujący w Somalii od marca 2007 r.,

14.

usilnie nalega, żeby upoważnić misję UA w Somalii (AMISOM) oraz jakąkolwiek kolejną misję pokojową ONZ do ochrony ludności cywilnej, w tym kobiet, dzieci i osób przesiedlonych wewnątrz kraju, a także do ujęcia w ich mandacie elementu dużej wagi w postaci praw człowieka, polegającego na możliwości monitorowania naruszeń praw człowieka, prowadzenia dochodzeń i sporządzania sprawozdań w ich sprawie;

15.

ponownie wyraża swoje poparcie dla specjalnego wysłannika Sekretarza Generalnego do Somalii Ahmedou Oulda Abdallaha w jego wysiłkach na rzecz skoordynowania działań wspólnoty międzynarodowej i ułatwienia wewnątrzsomalijskiego dialogu politycznego, jak również ustabilizowania sytuacji w Somalii poprzez realizację misji AMISOM;

16.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, państwom członkowskim, Sekretarzowi Generalnemu Unii Afrykańskiej, Sekretarzowi Generalnemu ONZ oraz Sekretarzowi Generalnemu Międzyrządowego Organu ds. Rozwoju, przewodniczącemu tymczasowego rządu federalnego Somalii, rządowi Etiopii i Parlamentowi Panafrykańskiemu.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/54

A.

mając na uwadze, że od 2005 r. ogólna sytuacja w zakresie praw człowieka w Iranie nieustannie się pogarsza, a także mając na uwadze, że w 2007 r. liczba samych egzekucji niemalże się podwoiła,

B.

mając na uwadze, że Iran i kilka innych krajów wciąż dokonują egzekucji nieletnich, przy czym liczba egzekucji młodocianych przestępców w Iranie jest wyższa niż w jakimkolwiek innym kraju na świecie i według raportów ponad sto osób oczekuje w Iranie na wykonanie wyroków śmierci za przestępstwa rzekomo popełnione w okresie niepełnoletności,

C.

mając na uwadze, że Mohammad Hassanzadeh, młodociany przestępca, który został stracony w dniu 10 czerwca 2008 r., był niepełnoletni w chwili egzekucji,

D.

mając na uwadze, że co najmniej czterem innym młodocianym przestępcom: Behnoudowi Shojaee, Mohammadowi Fedaei, Saeedowi Jazee i Behnamowi Zaare grozi wkrótce wykonanie egzekucji, a władze irańskie nakazały odroczenie egzekucji dwu młodocianych przestępców Behnouda Shojaee i Mohammada Fedaei o jeden miesiąc,

E.

mając na uwadze, że w dniu 10 czerwca 2008 r. Wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka przypomniał władzom irańskim o całkowitym zakazie stosowania kary śmierci do młodocianych przestępców na mocy prawa międzynarodowego,

F.

mając na uwadze, że do irańskich młodocianych przestępców należą również osoby oskarżone o stosunki seksualne z osobami tej samej płci, za które orzeka się karę śmierci w Iranie,

1.

zdecydowanie potępia wyroki śmierci i egzekucje w Iranie, zwłaszcza wyroki orzekane wobec młodocianych przestępców i nieletnich lub wykonywane na nich egzekucje, i nalega, by władze irańskie stosowały do nieletnich uznane na arenie międzynarodowej gwarancje prawne;

2.

podkreśla, że wyroki śmierci dla młodocianych są sprzeczne z międzynarodowymi zobowiązaniami, wynikającymi w szczególności z Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz Konwencji o prawach dziecka, których Islamska Republika Iranujest stroną i które wyraźnie zakazują wykonywania egzekucji osób nieletnich bądź osób, które skazano za przestępstwa popełnione w okresie niepełnoletności;

3.

stanowczo potępia egzekucję Mohammada Hassanzadeha, który był niepełnoletni w dniu egzekucji;

4.

wzywa władze irańskie do wstrzymania egzekucji Behnouda Shojaee, Mohammada Fedaei, Saeeda Jazee, Behnama Zaare i wszystkich innych młodocianych przestępców skazanych na karę śmierci;

5.

wzywa posłów do nowo wybranego Medżlisu (Parlamentu Iranu) o szybkie zatwierdzenie oczekującej reformy irańskiego kodeksu karnego, która ma na celu zwłaszcza zniesienie kary ukamienowania i egzekucji nieletnich przestępców, dążenie do wprowadzenia moratorium na karę śmieci oraz dostosowanie irańskiego prawodawstwa do międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka;

6.

domaga się dekryminalizacji stosunków seksualnych z osobami tej samej płci w Iranie;

7.

wzywa państwa członkowskie, aby zaprzestały wydalania do Iranu osób, którym grozi w tym kraju egzekucja lub tortury;

8.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, prezesowi Sądu Najwyższego Iranu oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/56

1.

zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/57

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/58

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/59

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/60

A.

mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/61

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/61

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej z służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/62

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/63

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/63

A.

mając na uwadze, że według konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, omawiany wniosek stanowi prostą kodyfikację istniejących tekstów i nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej z służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/64

A.

mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza złożona z odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do kodyfikacji niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami, wniosek zawiera prostą kodyfikację istniejących tekstów, bez jakichkolwiek zmian merytorycznych,

1.

zatwierdza wniosek Komisji po dostosowaniu do zaleceń konsultacyjnej grupy roboczej złożonej ze służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

27.11.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 286/65