22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/1

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/3

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/4

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/5

1.

Komitet Doradczy zgadza się z podaną przez Komisję definicją właściwego rynku produktowego, w związku z czym otwartą może pozostać kwestia:

2.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że zakres geograficzny właściwego rynku produktowego ma charakter ogólnoświatowy.

3.

Komitet Doradczy zgodza się z Komisją, że przynajmniej w okresie od październia 2002 r. do grudnia 2007 r. Intel zajmował na rynku pozycję dominującą.

4.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że Intel nadużył swojej pozycji dominującej na właściwym rynku poprzez:

5.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że Intel nadużył swojej pozycji dominującej na właściwym rynku produktowym poprzez dokonanie płatności na rzecz przedsiębiorstw: HP, Acer oraz Lenovo uzależnionych od restrykcyjnych warunków rozpowszechniania produktów opartych na procesorach AMD.

6.

Komitet Doradczy podziela ocenę Komisji, że wspomniane różne nadużycia są częścią długoterminowej i kompleksowej strategii mającej na celu wykluczenie przedsiębiorstwa AMD z rynku oraz stanowią pojedyncze i ciągłe naruszenie.

7.

Komitet Doradczy zgadza się, że niewłaściwe praktyki przedsiębiorstwa Intel mogą wpłynąć na wymianę handlową między państwami członkowskimi w rozumieniu art. 82 Traktatu WE oraz na wymianę handlową między umawiającymi się stronami EOG w rozumieniu art. 82 Traktatu WE i art. 54 Porozumienia EOG.

8.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że należy nałożyć grzywnę na przedsiębiorstwo Intel.

9.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że do celów obliczenia grzywny uznaje się, iż okres naruszenia ze strony przedsiębiorstwa Intel wynosi 5 lat i trzy miesiące.

10.

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/6

1.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji dotyczącą podstawowej wysokości grzywny.

Mniejszość członków wstrzymuje się od głosu.

2.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że w przedmiotowej sprawie nie występują okoliczności łagodzące ani obciążające.

3.

Komitet Doradczy zgadza się z opinią Komisji dotyczącą ostatecznej wysokości grzywny.

4.

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/7

a)

Po opisie stanu faktycznego Intel wystąpił z wnioskiem w piśmie z dnia 20 stycznia 2009 r. o spotkanie wyjaśniające dotyczące niektórych dokumentów AMD przedłożonych Komisji dnia 28 maja 2008 r. („dokumenty AMD Delaware”). Urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające przypomniał dnia 22 stycznia 2009 r., że Intel nie ma prawa żądać, a Komisja nie ma obowiązku organizować spotkania wyjaśniającego w celu poszanowania praw Intela do obrony w związku z opisem stanu faktycznego.

Ponadto zgoda na spotkanie wyjaśniające nie mogła być udzielona tylko ze względu na dokumenty AMD Delaware, ponieważ zostały one udostępnione w ramach procedury dostępu do akt po wydaniu uzupełnienia pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń, na które Intel już miał możliwość odpowiedzieć i w związku z którym miał już możliwość złożyć wniosek o spotkanie wyjaśniające, oraz ponieważ przedmiot tego spotkania określają zarzuty w pisemnym głoszeniu zastrzeżeń lub uzupełnieniu tego zgłoszenia, a nie strona. Zgoda na spotkanie wyjaśniające poświęcone wyłącznie wypowiedzeniu się na temat wybranych dokumentów nie mogła być wyrażona.

b)

W zgłoszeniu z dnia 5 lutego 2009 r. i piśmie z dnia 10 lutego 2009 r. Intel wystąpił o spotkanie wyjaśniające związane z uzupełnieniem pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń.

Decyzje związane ze spotkaniami wyjaśniającymi, w tym decyzje o pozytywnym rozpatrzeniu lub odrzuceniu wniosku o spotkanie wyjaśniające złożone po terminie odpowiedzi na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, należą do kompetencji urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające w ramach jego mandatu.

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/13

(1)

W dniu 13 maja 2009 r. Komisja przyjęła decyzję dotyczącą postępowania zgodnie z art. 82 Traktatu WE i art. 54 Porozumienia EOG skierowaną do Intel Corporation. Komisja niniejszym przedstawia streszczenie decyzji Komisji, mając na uwadze uzasadnione interesy przedsiębiorstw związane z ochroną ich tajemnic handlowych. Nieopatrzona klauzulą poufności wersja decyzji będzie dostępna na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji.

(2)

W dniu 18 października 2000 r. Advanced Micro Devices (AMD) złożył do Komisji formalną skargę na podstawie art. 3 rozporządzenia nr.17/62, która została następnie uzupełniona nowymi faktami i zarzutami, w szczególności w listopadzie 2003 r.

(3)

W maju 2004 r. Komisja wszczęła postępowanie dotyczące elementów poruszonych w skardze uzupełniającej. W ramach tego postępowania, przy wsparciu kilku krajowych organów ds. konkurencji, w lipcu 2005 r. Komisja przeprowadziła kontrole na miejscu na podstawie art. 20 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 w obiektach Intela w czterech lokalizacjach – w Zjednoczonym Królestwie, Niemczech, we Włoszech i w Hiszpanii – oraz u kilku klientów Intela we Francji, w Niemczech, we Włoszech, w Hiszpanii i Zjednoczonym Królestwie.

(4)

W dniu 26 lipca 2007 r. Komisja wydała pisemne zgłoszenie zastrzeżeń dotyczące praktyk Intela wobec pięciu ważniejszych producentów sprzętu komputerowego (ang. OEMs), a mianowicie: Dell, HP, Acer, NEC i IBM. W dniu 8 stycznia 2008 r. Intel udzielił odpowiedzi na pisemne zgłoszenie zastrzeżeń, a w dniach 11 i 12 marca 2008 r. odbyło się spotkanie wyjaśniające.

(5)

W dniu 17 lipca 2006 r. AMD wniósł do niemieckiego krajowego organu ds. konkurencji skargę dotyczącą podejmowanych przez Intel praktyk wyłączających związanych z wprowadzaniem produktów do obrotu oraz innego rodzaju praktyk z Media-Saturn-Holding GmbH (MSH), europejskim sprzedawcą detalicznym urządzeń elektronicznych. Niemiecki krajowy organ ds. konkurencji przesłał Komisji informacje w tej sprawie zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.

(6)

Komisja przedsięwzięła szereg środków w ramach postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do zarzutów AMD, łącznie z przeprowadzeniem kontroli w siedzibach kilku europejskich sprzedawców detalicznych sprzętu komputerowego oraz w samym Intelu w lutym 2008 r. Ponadto, zwrócono się kilkukrotnie do kilku głównych producentów sprzętu komputerowego z pisemnymi wnioskami o udzielenie informacji.

(7)

W dniu 17 lipca 2008 r. Komisja wydała uzupełnienie pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń dotyczące postępowania Intela wobec MSH. W dniu 17 lipca 2008 r. w uzupełnieniu pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń uwzględniono również praktyki Intela wobec Lenovo. Uwzględniono w nim również nowe dowody w sprawie postępowania Intela wobec niektórych producentów sprzętu komputerowego, będącego przedmiotem pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 26 lipca 2007 r., które Komisja uzyskała po pisemnym zgłoszeniu zastrzeżeń z dnia 26 lipca 2007 r.

(8)

Intel nie odpowiedział na uzupełnienie pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 17 lipca 2008 r. Złożył natomiast wniosek w Sądzie Pierwszej Instancji między innymi o nakazanie Komisji uzyskania kilku rodzajów dodatkowych dokumentów, w tym dokumentów pochodzących z akt sprawy w procesie z powództwa prywatnego między Intelem i AMD w Stanie Delaware w Stanach Zjednoczonych. Intel wniósł także o tymczasowe zawieszenie postępowania Komisji do czasu wydania przez Sąd Pierwszej Instancji orzeczenia, co do istoty sprawy oraz o przyznanie mu 30 dni od wydania wspomnianego orzeczenia na ustosunkowanie się do uzupełnienia pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 17 lipca 2008 r.

(9)

W dniu 19 grudnia 2008 r. Komisja wysłała do Intela pismo, zwracając w nim uwagę na szereg określonych dowodów, które zamierza wykorzystać w ewentualnej ostatecznej decyzji. Intel nie odpowiedział na to pismo w terminie przedłużonym do dnia 23 stycznia 2009 r.

(10)

W dniu 27 stycznia 2009 r. Prezes Sądu Pierwszej Instancji odrzucił wniosek Intela o zarządzenie tymczasowe oraz przedłużenie terminu udzielenia odpowiedzi na uzupełnienie pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 17 lipca 2008 r.

(11)

Po postanowieniu Prezesa Sądu Pierwszej Instancji, Intel przedłożył obszerne pisemne wyjaśnienie zawierające uwagi do uzupełnienia pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 17 lipca 2008 r. w dniu 5 lutego 2009 r. Służby Komisji zbadały argumenty zawarte w wyjaśnieniu Intela złożonym po upływie wyznaczonego terminu, mimo że Intel miał możliwość udzielenia odpowiedzi na uzupełnienie pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 17 lipca 2008 r. w pierwotnym terminie, tj. do dnia 17 października 2008 r.

(12)

W dniu 10 lutego 2009 r. Intel zwrócił się z pisemnym wnioskiem do urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające o umożliwienie spółce złożenia wyjaśnień na spotkaniu wyjaśniającym w związku z uzupełnieniem pisemnego zgłoszenia zastrzeżeń z dnia 17 lipca 2008 r. Pismem z dnia 17 lutego 2009 r. urzędnik przeprowadzający spotkanie wyjaśniające odrzucił wniosek Intela.

(13)

Komitet Doradczy ds. Praktyk Ograniczających Konkurencję i Pozycji Dominujących jednomyślnie zaopiniował projekt decyzji na spotkaniach w dniach 28 kwietnia 2009 r. i 8 maja 2009 r.

(14)

Produktami, których dotyczy niniejsza decyzja, są procesory (ang. CPU) typu x86. Procesor jest podstawowym elementem każdego komputera, zarówno pod względem ogólnego działania, jak i kosztów systemu. Często określa się go mianem „mózgu” komputera. Proces produkcyjny procesorów wymaga zastosowania zaawansowanej technologii i kosztownych urządzeń.

(15)

Procesory stosowane w komputerach można podzielić na dwie kategorie: procesory typu x86 i procesory o innej architekturze. Architektura x86 jest standardem opracowanym przez Intel do zastosowania w jego procesorach. Umożliwia ona działanie systemów operacyjnych zarówno Windows, jak i Linux. System Windows jest zasadniczo powiązany z ciągiem rozkazów x86. Przed 2000 r. istniało kilku producentów procesorów typu x86. Większość z nich wycofała się jednak z rynku. Od 2000 r. Intel i AMD są w zasadzie jedynymi producentami procesorów typu x86.

(16)

W wyniku postępowania wyjaśniającego Komisja doszła do wniosku, że właściwy rynek produktowy ogranicza się do rynku procesorów x86. Decyzja pozostawia otwartą kwestię, czy definicja właściwego rynku produktowego może być podzielona na podkategorie obejmujące procesory x86 dla komputerów stacjonarnych, komputerów przenośnych i serwerów, ponieważ ze względu na udział Intela w rynku każdej z tych kategorii nie ma to wpływu na stwierdzenie istnienia pozycji dominującej.

(17)

Pod względem geograficznym rynek został zdefiniowany jako ogólnoświatowy.

(18)

Przez okres dziesięciu lat, którego dotyczy decyzja (1997–2007), Intel utrzymywał stale bardzo wysoki udział w rynku, wynoszący ok. 70 %.

(19)

Ponadto istnieją znaczne bariery wejścia i ekspansji na rynku procesorów x86. Wynikają one z tzw. kosztów utopionych (ang. sunk costs) związanych z pracami badawczo-rozwojowymi, własnością intelektualną i urządzeniami produkcyjnymi, które są niezbędne do wytwarzania procesorów x86. Silna pozycja marki Intel („niezbędnej w zapasach”–ang. must stock) i wynikające z tego zróżnicowanie produktów również stanowią barierę wejścia na rynek. Zidentyfikowane wysokie bariery wejścia i ekspansji są spójne z zaobserwowaną strukturą rynku, na którym wszyscy konkurenci Intela, z wyjątkiem AMD, albo się wycofali z rynku, albo pozostali z nieznacznym udziałem w rynku.

(20)

Na podstawie udziału w rynku Intela i istniejących barier wejścia i ekspansji, decyzja stwierdza, że przynajmniej w okresie, którego dotyczy decyzja (październik 2002 r.–grudzień 2007 r.), Intel miał pozycję dominującą na rynku.

(21)

W decyzji opisano dwa rodzaje postępowania Intela wobec jego partnerów handlowych: stosowanie rabatów warunkowych oraz tzw. bezpodstawnych ograniczeń.

(22)

Intel przyznawał głównym OEMs rabaty uzależnione od całkowitego lub częściowego pokrycia zapotrzebowania na procesory w produktach Intel. Miało to miejsce w przypadku:

(23)

W podobny sposób Intel dokonywał płatności na rzecz Media Saturn Holding (MSH), największego europejskiego detalisty prowadzącego sprzedaż komputerów osobistych. Płatności te były uzależnione od sprzedaży przez MSH wyłącznie komputerów opartych na procesorach Intela. Płatności, jakie otrzymał MSH, są równoważne pod względem ich skutku z warunkowymi rabatami udzielanymi OEMs.

(24)

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich konsekwentnie orzekał, że „w przypadku przedsiębiorstwa mającego dominującą pozycję na rynku fakt związania nabywców – nawet na ich wniosek – obowiązkiem lub obietnicą zaopatrywania się wyłącznie w tym przedsiębiorstwie w taki sposób, aby dostawy pokrywały całość lub znaczną część ich potrzeb, stanowi nadużycie pozycji dominującej w rozumieniu art. 82 Traktatu WE, nie ma przy tym znaczenia, czy to zobowiązanie nie zostało bliżej określone lub czy zostało zawarte w zamian za udzielenie rabatu. Znajduje to również zastosowanie, gdy dane przedsiębiorstwo, bez formalnego zobowiązania wynikającego ze sprzedaży wiązanej, ale w ramach zawartej z nabywcą umowy lub przez jednostronne oświadczenie stosuje system rabatów za lojalność, który przewiduje zniżki i rabaty, jeżeli odbiorca pokrywa całe swoje zapotrzebowanie lub jego dużą część od przedsiębiorstwa zajmującego pozycję dominującą; niezależnie czy dotyczy to dużego czy małego zakupu” (1).

(25)

W decyzji stwierdzono, że warunkowe rabaty przyznawane przez Intel stanowią formę rabatów lojalnościowych, które spełniają warunki określone w orzeczeniu w sprawie Hoffmann-La Roche. W odniesieniu do warunkowych płatności dokonywanych przez Intel na rzecz MSH w decyzji stwierdzono, że mechanizm ekonomiczny takich płatności jest równoważny z mechanizmem rabatów warunkowych oferowanych OEMs. W decyzji stwierdzono zatem, że płatności te również spełniają warunki określone w orzeczeniu w sprawie Hoffmann-La Roche.

(26)

Warto także odnotować ogólną niepewność co do dokładnej części rabatów lub płatności, która zostałaby utracona w przypadku zaopatrywania się (w większym stopniu) u konkurenta Intela, tj. u AMD. Spodziewano się, że utracona część byłaby znaczna i nieproporcjonalna do liczby procesorów zakupionych u AMD. Ponadto istniała również możliwość, że wycofane rabaty zostałyby przyznane przez Intel konkurencyjnym OEMs. W związku z tym w wyniku rabatów swoboda zaopatrywania się przez zainteresowane OEMs oraz MSH w procesory AMD była więc ograniczona.

(27)

Rabaty i płatności przyznawane przez Intel głównym OEMs i MSH należy postrzegać również w kontekście poważnie wzrastającej konkurencyjności za strony AMD. W tym względzie w decyzji pokazano, że OEMs, kierownicy z branży IT oraz Intel uważali, że produkty AMD posiadają szereg pozytywnych innowacyjnych cech i stanowią opłacalną alternatywę dla procesorów Intela. Jakkolwiek w decyzji nie wydano zdecydowanej oceny technicznej jakości odnośnych produktów Intela i AMD, to jednak nadesłane uwagi OEMs i dokumenty z tego okresu wskazują, że OEMs uznawały procesory x86 AMD za odpowiednie przynajmniej w odniesieniu do części ich potrzeb zaopatrzeniowych.

(28)

Poza wskazaniem, że warunki określone w orzecznictwie w odniesieniu do ustalenia nadużycia są spełnione, w decyzji przeprowadzono również analizę ekonomiczną możliwości zamknięcia, poprzez zastosowanie rabatów, dostępu do rynku konkurentowi, który byłby równie efektywny jak Intel, chociaż nie miałby pozycji dominującej. Zasadniczo przeprowadzony test pozwala na ustalenie ceny procesora, jaką konkurent „równie efektywny” jak Intel musiałby zaoferować OEMs, aby zrekompensować mu utracony rabat Intela.

(29)

Ta analiza zakładająca istnienie równie efektywnego konkurenta jest czysto hipotetyczna, ponieważ dotyczy ewentualnego zamknięcia dostępu do rynku konkurentowi, który jest równie efektywny jak Intel i próbuje oferować produkt, który nie ma tak rozbudowanej bazy sprzedaży jak produkt Intela. Analiza ta jest zasadniczo niezależna od faktu, czy AMD faktycznie było w stanie wejść na rynek, czy nie.

(30)

Podczas analizy uwzględniono trzy czynniki: podważalny udział (część potrzeb zaopatrzeniowych nabywcy, która w dowolnym momencie może być faktycznie przeniesiona do nowego konkurenta), właściwy odcinek czasu (nie dłuższy niż rok) oraz właściwy pomiar opłacalnych kosztów (średnie koszty możliwe do uniknięcia, ang. AAC). Jeżeli system rabatów Intela oznacza, że, biorąc pod uwagę podważalny udział, równie efektywny konkurent w celu zrekompensowania OEM utraty rabatu Intela musiałby zaoferować swoje produkty poniżej opłacalnych kosztów Intela, wówczas oznacza to, że rabat może zamknąć równie efektywnemu konkurentowi dostęp do rynku. Klienci końcowi zostaliby pozbawieni wyboru między różnymi produktami, które w przeciwnym wypadku OEMs miałyby w swojej ofercie, gdyby mogły podjąć decyzję wyłącznie na podstawie względnych zalet produktów i cen jednostkowych oferowanych przez Intel i jego konkurentów.

(31)

Taki sam rodzaj analizy przeprowadzono w odniesieniu do płatności Intela na rzecz MSH. W analizie możliwości zamknięcia dostępu do rynku równie efektywnemu konkurentowi za pomocą tych płatności uwzględnia się również fakt, że płatności te dokonywane są na innym poziomie łańcucha dostaw i że wywołują one skutek dodatkowy w stosunku do skutku rabatów warunkowych oferowanych OEM.

(32)

W decyzji wskazano również, że niektórzy producenci komputerów, w szczególności Dell i HP, mają większe znaczenie strategiczne niż inne OEMs pod względem ich możliwości zapewnienia dostępu do rynku producentowi procesorów. Można ich odróżnić od innych OEMs na podstawie trzech głównych kryteriów: (i) udziału w rynku; (ii) silnej obecności na bardziej dochodowej części rynku i (iii) zdolności do uzasadnienia potrzeby wprowadzenia nowego procesora na rynek. W związku z tym mniejsi producenci nie są w stanie uzasadnić potrzeby wprowadzenia na rynek nowych procesorów w taki sam sposób jak HP i Dell, szczególnie w segmencie przedsiębiorstw, który jest najbardziej dochodowy.

(33)

Materiał dowodowy zgromadzony przez Komisję wskazuje, że rabaty warunkowe i płatności oferowane przez Intel wykształciły lojalność kluczowych OEMs i głównego detalisty, której skutki wzajemnie się uzupełniały, znacznie zmniejszając zdolność konkurentów do konkurowania w oparciu o zalety ich procesorów x86. Antykonkurencyjne postępowanie Intela spowodowało tym samym ograniczenie wyboru konsumentów oraz zmniejszenie motywacji do innowacji.

(34)

Próbując uzasadnić swoją politykę rabatową, Intel przedstawił dwie linie argumentacji: (i) stosując rabaty Intel odpowiedział jedynie na konkurencję cenową jego rywali i tym samym sprostał konkurencji; oraz (ii) system rabatów zastosowany wobec każdego indywidualnego OEM był niezbędny do osiągnięcia znacznego wzrostu efektywności, istotnego dla branży procesorów. W tym względzie Intel argumentował, że dzięki wymogowi wyłączności związanemu z jego rabatami, możliwe było osiągnięcie poprawy efektywności pod czterema różnymi względami: obniżenia cen, uzyskania ekonomii skali oraz innych oszczędności kosztów i poprawy wydajności produkcji, podziału ryzyka oraz zwiększenia efektywności w procesie wprowadzania produktów do obrotu. Ponadto Intel twierdził, że warunki związane z rabatami były niezbędne do uzyskania tej poprawy efektywności, a ich wpływ na konkurencję był znikomy, skoro AMD odnotował wzrost sprzedaży w trakcie okresu objętego postępowaniem.

(35)

Komisja zbadała te argumenty i przeprowadziła analizę w celu sprawdzenia, do jakiego stopnia postępowanie Intela było odpowiednie do osiągnięcia efektywności, na które Intel się powołuje, w proporcjonalny sposób. Komisja ustaliła jednak, że argumentacja Intela dotycząca obiektywnego uzasadnienia jest błędna, ponieważ odnosi się ogólnie do postępowania, wobec którego Komisja nie zgłosiła zastrzeżeń (tj. zniżki/rabaty), a nie do postępowania, wobec którego Komisja zgłosiła zastrzeżenia (tj. warunki związane z udzieleniem zniżek/rabatów), a żaden argument dotyczący efektywności nie stanowi właściwego uzasadnienia analizowanego postępowania.

(36)

W decyzji stwierdzono, że warunkowe rabaty przyznane przez Intela na rzecz Della, HP, NEC-a i MSH stanowią nadużycie dominującej pozycji na rynku w rozumieniu art. 82 Traktatu WE i art. 54 Porozumienia EOG.

(37)

Intel przyznał głównym producentom komputerów płatności, które były uzależnione od opóźnienia wprowadzenia przez te OEMs produktów opartych na procesorach AMD lub rezygnacji z ich wprowadzenia oraz od wprowadzenia ograniczeń w dystrybucji produktów na bazie procesorów AMD. Miało to miejsce w przypadku:

(38)

W sprawie Irish Sugar Sąd Pierwszej Instancji uznał, że umowa między przedsiębiorstwem dominującym „a jednym hurtownikiem i jednym detalistą, polegająca na zamianie konkurencyjnego produktu cukrowniczego do sprzedaży detalicznej, tj. cukru Eurolux w opakowaniu 1-kilogramowym Compagnie française de sucrerie, na produkt dominującego przedsiębiorstwa” stanowi nadużycie (2). Poprzez przedmiotowe uzgodnienie o zamianie produktu przedsiębiorstwo dominujące uniemożliwiło konkurencyjnej marce obecność na rynku, ponieważ detalistom skończyły się zapasy produktu „Eurolux” i zastąpili odpowiednie ilości cukrem przedsiębiorstwa dominującego. W tym względzie Sąd Pierwszej Instancji uznał, że „doprowadzając do zamiany produktów na warunkach opisanych powyżej strona skarżąca podważyła strukturę konkurencji, jaką detaliczny rynek cukru w Irlandii mógł uzyskać dzięki wprowadzeniu nowego produktu, cukru marki Eurolux, na rynek, na którym posiadała 80 % udziału w sprzedaży” (3).

(39)

W decyzji stwierdzono, że postępowanie Intela spowodowało bezpośrednią szkodę dla konkurencji. Opóźniono lub wstrzymano dostęp do rynku nowego produktu, którego wprowadzenie było aktywnie planowane przez dostawcę. W związku z tym konsumenci mieli mniejszy wybór produktów niż mieliby w przeciwnym wypadku. Postępowanie Intela nie stanowi zwykłej konkurencji opartej na zaletach produktu. Ponadto płatności Intela na rzecz producentów komputerów w zamian za opóźnienie wprowadzenia lub rezygnację z wprowadzenia lub inne ograniczenie wprowadzenia produktów z procesorami AMD lub ograniczenie ich dystrybucji nie wiązały się z żadnym obiektywnym uzasadnieniem lub efektywnością.

(40)

W decyzji stwierdza się, że każdy rodzaj postępowania Intela wobec poszczególnych wyżej wymienionych OEM oraz wobec MSH stanowi naruszenie art. 82 Traktatu WE, a jednocześnie poszczególne nadużycia są częścią jednolitej strategii mającej na celu wykluczenia z rynku AMD, jedynego znaczącego konkurenta Intela na rynku procesorów x86. Dlatego też, poszczególne nadużycia stanowią części jednego naruszenia art. 82 Traktatu WE.

(41)

W decyzji stwierdza się ponadto, że praktyki Intela, które stosowane były łącznie na dwóch poziomach łańcucha dystrybucji (główne OEMs i główny detalista), muszą być postrzegane w kontekście rosnącego zagrożenia konkurencyjnego ze strony AMD. Skutki postępowania Intela uzupełniały się wzajemnie, zamykając konkurentom dostęp do rynku i tym samym znacznie zmniejszając ich zdolność do konkurowania w oparciu o zalety ich procesorów. Doprowadziło to do sztucznego uniemożliwienia klientom końcowym wyboru produktów innych niż komputery z procesorami Intela w oparciu o ich zalety (cenę i jakość procesorów).

(42)

W tym kontekście Komisja przypomina również orzecznictwo, zgodnie z którym „kiedy jedno lub większa liczba przedsiębiorstw posiadających pozycję dominującą faktycznie stosuje praktykę, której celem jest eliminacja konkurenta, fakt, iż nie udało się osiągnąć zamierzonych skutków nie jest wystarczający, aby uniknąć uznania tej praktyki za nadużycie pozycji dominującej w rozumieniu art. 86 (obecnie art. 82) Traktatu WE” (4).

(43)

W decyzji stwierdza się, że Intel naruszył art. 82 Traktatu WE i art. 54 Porozumienia EOG, dopuszczając się jednego i ciągłego naruszenia art. 82 Traktatu WE i art. 54 Porozumienia EOG w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r. poprzez stosowanie strategii mającej na celu wykluczenie konkurencji z rynku procesorów x86.

(44)

W związku z naruszeniem prawa na Intel Corporation nałożono grzywnę w wysokości 1 060 000 000 EUR.

(45)

Intel Corporation bezzwłocznie zaprzestaje naruszania prawa w tej mierze, w jakiej czyni to nadal, i powstrzymuje się od wszelkiego działania lub postępowania mającego taki sam lub równoważny przedmiot lub skutek.

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/18

Przypis 1:

Data ustania domniemania zgodności jest zasadniczo datą wycofania („dw”) określoną przez europejskie organizacje normalizacyjne. Zwraca się jednak uwagę użytkowników tych norm na fakt, że w niektórych szczególnych przypadkach data ustania i data domniemania mogą nie być tożsame.

Przypis 2.1:

Nowa (lub zmieniona) norma ma taki sam zakres, jak norma zastąpiona. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

Przypis 2.2:

Zakres nowej normy jest szerszy od zakresu normy zastąpionej. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

Przypis 2.3:

Zakres nowej normy jest węższy od zakresu normy zastąpionej. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej (częściowo) z wymogami zasadniczymi dyrektywy w odniesieniu do produktów, które obejmuje zakres nowej normy. Domniemanie zgodności z wymogami zasadniczymi dyrektywy w odniesieniu do produktów, które nadal obejmuje zakres normy zastąpionej (częściowo), a których nie obejmuje zakres nowej normy, pozostaje bez zmian.

Przypis 3:

W przypadku zmian, normą, do której dokonuje się odniesienia jest EN CCCCC:YYYY, z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, oraz nowa przytoczona zmiana. Zastąpiona norma (kolumna 3) składa się zatem z EN CCCCC:YYYY z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, ale nowa przytoczona zmiana nie wchodzi w jej skład. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

—

Wszelkie informacje na temat dostępności norm można uzyskać w europejskich organizacjach normalizacyjnych lub w krajowych organach normalizacyjnych, których lista znajduje się w załączniku do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, zmienionej dyrektywą 98/48/WE.

—

Publikacja odniesień w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie oznacza, że normy są dostępne we wszystkich językach Wspólnoty.

—

Lista ta zastępuje wszystkie poprzednie listy opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja czuwa nad uaktualnianiem listy.

—

CEN: avenue Marnix 17, 1000 Brussels, BELGIUM. Tel. +32 25500811. Fax +32 25500819 (http://www.cen.eu),

—

CENELEC: avenue Marnix 17, 1000 Brussels, BELGIUM. Tel. +32 25196871. Fax +32 25196919 (http://www.cenelec.eu),

—

ETSI: 650, route des Lucioles, 06921 Sophia Antipolis, FRANCE. Tel. +33 492944200. Fax +33 493654716 (http://www.etsi.eu).

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/20

1.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że zgłoszone działanie stanowi koncentrację przedsiębiorstw w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw).

2.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że jurysdykcja Komisji została ustalona na mocy decyzji z dnia 16 maja 2008 r. wydanej na podstawie art. 22 ust. 3 zgodnie z wnioskami o przejęcie sprawy złożonymi przez organy ds. ochrony konkurencji w Hiszpanii i w Niemczech na podstawie art. 22 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

3.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że do celów dokonania oceny omawianej koncentracji właściwe rynki produktowe to:

4.

Większość członków Komitetu Doradczego zgadza się z Komisją, że do celów dokonania oceny omawianej koncentracji:

5.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że proponowana koncentracja wywołałaby jednostronne skutki na rynku technicznego kwasu benzoesowego w postaci stałej obejmującym całe EOG, które prowadziłyby do znacznego ograniczenia skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub na istotnej części tego rynku.

6.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że proponowana koncentracja nie wywoła jednostronnych skutków na rynku benzoesanu sodu, niezależnie od jego definicji geograficznej, w rezultacie których doszłoby do znacznego ograniczenia skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub na istotnej części tego rynku.

7.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że proponowana koncentracja nie wywoła skoordynowanych skutków na rynku benzoesanu sodu, w rezultacie których doszłoby do znacznego ograniczenia skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub na istotnej części tego rynku.

8.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że przedsiębiorstwo powstałe w wyniku połączenia będzie miało ograniczoną zdolność do zamykania konkurentom dostępu do rynku niższego szczebla plastyfikatorów dibenzoesanowych obejmującego całe EOG i nie będzie do tego skłonne, oraz że, w rezultacie, proponowana koncentracja nie będzie miała negatywnego wpływu na rynek niższego szczebla.

9.

Komitet Doradczy podziela stanowisko Komisji, że zobowiązania przedstawione przez strony, tj. wycofanie się z całej produkcji płynnego kwasu benzoesowego, jak również dwóch produktów pochodnych (kwasu benzoesowego w postaci stałej i benzoesanu sodu) są wystarczające, aby usunąć obawy dotyczące konkurencji wynikające z koncentracji na rynku technicznego kwasu benzoesowego w postaci stałej obejmującym całe EOG.

Mniejszość członków wstrzymuje się od głosu.

10.

Komitet Doradczy zgadza się z Komisją, że – pod warunkiem dotrzymania zobowiązań przedstawionych przez strony – planowana transakcja nie utrudnia znacząco skutecznej konkurencji na obszarze wspólnego rynku lub znacznej jego części, w szczególności w wyniku stworzenia lub wzmocnienia pozycji dominującej, w rozumieniu art. 2 ust. 2, art. 8 ust. 2 i art. 10 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, oraz że planowaną koncentrację można uznać za zgodną ze wspólnym rynkiem oraz funkcjonowaniem Porozumienia EOG.

Mniejszość członków wstrzymuje się od głosu.

11.

Komitet Doradczy zaleca publikację swojej opinii w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/22

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/24

(1)

Sprawa dotyczy zgłoszenia zamiaru koncentracji, które Komisja otrzymała w dniu 17 czerwca 2008 r. w następstwie odesłania na mocy art. 22 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, w wyniku której przedsiębiorstwo Arsenal Capital Partners („Arsenal”, Stany Zjednoczone) przejmuje, w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, kontrolę nad całym przedsiębiorstwem DSM Special Products B.V. („DSP”, Niderlandy), spółki zależnej od spółki Royal DSM N.V. („DSM”, Niderlandy), w drodze zakupu udziałów.

(2)

Właściwość Komisji w tej sprawie opiera się na wniosku dotyczącym odesłania sprawy z dnia 2 kwietnia 2008 r. złożonym przez hiszpański organ ds. konkurencji zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Dnia 28 kwietnia 2008 r. do wniosku przyłączył się niemiecki organ ds. konkurencji. Decyzją z dnia 16 maja 2008 r. Komisja przyjęła wniosek, o czym strona zgłaszająca została poinformowana dnia 29 maja 2008 r.

(3)

Arsenal jest przedsiębiorstwem działającym na niepublicznym rynku kapitałowym, które za pośrednictwem należącego do niego funduszu Arsenal Capital Partners QP kontroluje przedsiębiorstwo Velsicol Chemical Corporation („Velsicol”, Estonia). Velsicol produkuje plastyfikatory, dodatki do żywności i półprodukty przemysłowe. Jest to jedyny przedmiot działalności przedsiębiorstwa Arsenal mający związek z sektorem, którego dotyczy transakcja.

(4)

Przedsiębiorstwo DSP, będące spółką zależną DSM, produkuje dodatki do żywności i półprodukty przemysłowe.

(5)

Zarówno Velsicol, jak i DSP zajmują się wytwarzaniem i dostawą kwasu benzoesowego i benzoesanu sodu. Velsicol wytwarza również plastyfikatory benzoesanowe, będące produktem przetwarzania kwasu benzoesowego, w EOG (Estonia), Stanach Zjednoczonych i Chinach. W Chinach Velsicol wytwarza ten produkt w ramach wspólnego przedsiębiorstwa z Wuhan Youji Industries Company Limited („Wuhan”, Chiny), największym chińskim konkurentem stron w zakresie produkcji kwasu benzoesowego. W Stanach Zjednoczonych Velsicol nabywa kwas benzoesowy do produkcji plastyfikatorów od przedsiębiorstwa Emerald Kalama Chemical LLC („Emerald”, Stany Zjednoczone), jedynego amerykańskiego konkurenta stron w zakresie produkcji kwasu benzoesowego, benzoesanu sodu i plastyfikatorów benzoesanowych.

(6)

Operacja związana jest z przejęciem kontroli przez Arsenal nad DSP. DSP jest spółką zależną należącą w 100 % do DSM, tj. sprzedającego. Transakcja, która dotyczy wytwarzania podstawowych chemikaliów, polega na nabyciu przez Arsenal 100 % udziałów DSP.

(7)

Znak towarowy VevoVitall będzie w dalszym ciągu własnością DSM Nutritional Products („DNP”, Niderlandy), spółki zależnej grupy DSM. Na mocy umowy dostawy zawartej pomiędzy DNP i DSP dnia 5 lutego 2008 r. przedsiębiorstwo DSP w dalszym ciągu będzie wytwarzało i sprzedawało VevoVitall przedsiębiorstwu DNP. VevoVitall jest znakiem towarowym używanym do oznaczania kwasu benzoesowego o wysokim stopniu czystości przeznaczonego do stosowania w paszach zwierzęcych, chronionym obecnie patentem należącym do DSP.

(8)

W związku z tym, że w wyniku transakcji Arsenal uzyska wyłączną kontrolę nad DSP poprzez przejęcie całego wyemitowanego kapitału zakładowego, transakcja ta stanowi koncentrację w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.

(9)

Transakcja dotyczy produkcji technicznego kwasu benzoesowego w postaci stałej, benzoesanu sodu i plastyfikatorów benzoesanowych. Produkty te są wytwarzane z wykorzystaniem jako składnika kwasu benzoesowego w postaci ciekłej. Strony transakcji są jedynymi w EOG producentami technicznego kwasu benzoesowego w postaci ciekłej, technicznego kwasu benzoesowego w postaci stałej i benzoesanu sodu. Velsicol produkuje również plastyfikatory benzoesanowe w EOG.

(10)

Chociaż DSP i Velsicol produkują techniczny kwas benzoesowy w postaci ciekłej, techniczny kwas benzoesowy w postaci stałej i benzoesan sodu w swoich zakładach w Rotterdamie i Estonii, działalność stron transakcji pokrywa się jedynie w przypadku kwasu benzoesowego w postaci stałej i benzoesanu sodu, ponieważ Velsicol produkuje kwas benzoesowy w postaci ciekłej wyłącznie na użytek własny.

(11)

Zgodnie z twierdzeniem strony zgłaszającej Komisja uznała, że techniczny kwas benzoesowy stanowi rynek produktowy odrębny od kwasów benzoesowych o wyższym stopniu czystości, tj. ultraczystego kwasu benzoesowego i kwasu benzoesowego stosowanego w paszach, ze względu na ograniczony popyt i substytucyjność tych produktów po stronie podaży. Dodatkowo w przypadku kwasu benzoesowego o wyższym stopniu czystości produkcja stron nie pokrywa się, ponieważ produkt ten jest wytwarzany wyłącznie przez DSP.

(12)

Komisja zgodziła się również z twierdzeniem strony zgłaszającej, że w przypadku technicznego kwasu benzoesowego należałoby wprowadzić dalszy podział na kwas benzoesowy w postaci ciekłej i stałej, ze względu na ograniczoną substytucyjność po stronie popytu i podaży. W szczególności w przypadku technicznego kwasu benzoesowego w postaci ciekłej występują ograniczenia związane z transportem, ponieważ wymaga on wyspecjalizowanych technologii transportu pozwalających na utrzymanie jego ciekłej postaci. Techniczny kwas benzoesowy w postaci stałej jest produkowany przy użyciu „płatkownicy”, w której ciekły kwas benzoesowy przyjmuje postać stałą i jest pakowany. Ze względu na różne postacie technicznego kwasu benzoesowego (ciekła i stała) klienci potrzebują różnych instalacji służących do przeładunku i przetwarzania tych produktów, a zatem przejście z jednej postaci produktu na drugą nie jest natychmiastowe i wymaga dostosowania procesu i inwestycji w wyposażenie (1).

(13)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że techniczny kwas benzoesowy w postaci stałej (zwany dalej „kwasem benzoesowym w postaci stałej”) jest odrębnym rynkiem produktowym.

(14)

Strona zgłaszająca stwierdziła, że właściwy rynek geograficzny kwasu benzoesowego w postaci stałej obejmuje co najmniej EOG, Stany Zjednoczone i Azję, przy czym w regionach tych koncentruje się niemal cała światowa produkcja. Twierdzenie to jest oparte między innymi na tym, że między różnymi obszarami świata występują znaczne przepływy handlowe.

(15)

Badanie rynku przeprowadzone przez Komisję pozwoliło ustalić, że, w przeciwieństwie do twierdzenia strony zgłaszającej, rynek kwasu benzoesowego w postaci stałej obejmuje terytorium EOG, z następujących powodów: (i) rynek technicznego kwasu benzoesowego w EOG jest w bardzo dużym stopniu zdominowany przez producentów z EOG, przywozy z Chin i Stanów Zjednoczonych są jedynie marginalne i tendencja ta nie zmienia się od co najmniej dziewięciu lat; (ii) koszty transportu i 6,5 % cło są poważnymi barierami utrudniającymi wejście na rynek producentów spoza Europy; (iii) według klientów jakość chińskiego kwasu benzoesowego jest niska w porównaniu z jakością kwasu produkowanego przez producentów z EOG; oraz (iv) ceny w różnych regionach, tj. w EOG, Azji i Ameryce Północnej, nie zmieniają się w podobny sposób, czego można by się było spodziewać, gdyby istniał większy rynek o zasięgu światowym. Komisja stwierdziła zatem, że rynek geograficzny kwasu benzoesowego w postaci stałej obejmuje terytorium EOG.

(16)

Strona zgłaszająca poinformowała, że właściwy rynek produktowy benzoesanu sodu powinien obejmować benzoesan potasu, benzoesan wapnia i sorbaty. Badanie wykazało, że transakcja nie prowadzi do wystąpienia problemów w zakresie konkurencji na najmniejszym rynku benzoesanu sodu. Komisja zatem pozostawia otwartą kwestię, czy benzoesan wapnia i benzoesan potasu należą do tego samego rynku produktowego co benzoesanu sodu. Jeśli chodzi natomiast o sorbaty i mając na uwadze wyniki badania, Komisja uważa, że benzoesan sodu jest odrębnym rynkiem od sorbatów.

(17)

Strona zgłaszająca uznała, że właściwy rynek geograficzny benzoesanu sodu obejmuje co najmniej producentów z EOG, Stanów Zjednoczonych i Azji, przy czym w regionach tych koncentruje się niemal cała światowa produkcja.

(18)

Wyniki badania rynku przeprowadzonego przez Komisję nie są rozstrzygające: mimo że istnieją pewne czynniki, które wskazują na rynek obejmujący terytorium EOG, to istnieją również czynniki, które popierają twierdzenie o rynku o większym zasięgu niż EOG. W związku z tym, że transakcja nie prowadzi do wystąpienia żadnych problemów w zakresie konkurencji nawet na możliwie najmniejszym rynku obejmującym EOG, Komisja pozostawia otwartą kwestię dotyczącą tego, czy rynek geograficzny jest większy niż EOG.

(19)

Strona zgłaszająca poinformowała, że wszystkie plastyfikatory (w tym na przykład ftalany, plastyfikatory polimerowe, trimelitany, plastyfikatory epoksydowe lub benzoesanowe) powinny zostać uznane za jeden rynek produktowy, ponieważ większość plastyfikatorów może być zastąpiona innym plastyfikatorem należącym do innej kategorii. W związku z tym, że strona zgłaszająca produkuje plastyfikatory benzoesanowe, Komisja oceniła, czy plastyfikatory benzoesanowe są częścią większego rynku plastyfikatorów, czy tworzą własny rynek.

(20)

Wyniki badania przeprowadzonego przez Komisję pokazują, że z technicznego punktu widzenia plastyfikatorów benzoesanowych nie można zastąpić innymi plastyfikatorami, a jedynie ograniczoną ich częścią (tak zwanymi plastyfikatorami ftalanowymi). Mając na uwadze jednak fakt, że ftalany są przedmiotem nowego prawodawstwa UE ze względu na ich toksyczność, przypadki, w których ftalany i plastyfikatory benzoesanowe mogą być wymiennie stosowane są bardzo nieliczne (np. podłogi PCW). Komisja stwierdziła zatem, że plastyfikatory benzoesanowe tworzą własny rynek produktowy.

(21)

Do plastyfikatorów benzoesanowych należą różne rodzaje tego produktu, takie jak monobenzoesany, dibenzoesany, tribenzoesany, tetrabenzoesany i różne mieszanki benzoesanów. Większość plastyfikatorów produkowanych przez Velsicol należy do kategorii plastyfikatorów dibenzoesanowych.

(22)

Rynek geograficzny plastyfikatorów dibenzoesanowych podlega tym samym ograniczeniom co rynki kwasu benzoesowego i benzoesanu sodu, jak koszty transportu i taryfy celne. Koszty transportu stanowią około 8–10 % kosztów produktu przewożonego pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Europą. Plastyfikatory dibenzoesanowe wprowadzane do EOG są objęte, podobnie jak kwas benzoesowy i benzoesan sodu, 6,5 % cłem.

(23)

Dodatkowo amerykański producent Emerald jest jedynym konkurentem Velsicolu spoza EOG, który wywozi plastyfikatory dibenzoesanowe do EOG, a jego aktualny udział w rynku wynosi [5–10] % (2). Produktu tego nie eksportuje się z Chin do EOG.

(24)

Komisja stwierdziła zatem, że rynek plastyfikatorów dibenzoesanowych obejmuje terytorium EOG, oraz że ograniczenia związane z konkurencją ze strony amerykańskiego producenta – przedsiębiorstwa Emerald, są bardzo ograniczone.

(25)

Głównymi światowymi producentami kwasu benzoesowego w postaci stałej są Velsicol, DSP, Emerald (Stany Zjednoczone) i Wuhan (Chiny). Istnieje również kilku innych mniejszych chińskich producentów. Z przedstawionego poniżej przykładu wynika jednak, że Velsicol i DSP są jedynymi wiarygodnymi dostawcami kwasu benzoesowego w EOG. Udziały w rynku stron transakcji i ich konkurentów w 2007 r. w przypadku dostaw kwasu benzoesanowego w postaci stałej w EOG są następujące:

Kwas benzoesowy – udziały w rynku obejmującym cały EOG w 2007 r. (rynek handlowy)

(26)

Przed dokonaniem transakcji DSP i Velsicol są jedynymi dwoma producentami kwasu benzoesowego w EOG z bardzo już wysokimi udziałami w rynku. Producenci spoza EOG eksportują jedynie marginalne ilości kwasu benzoesowego do EOG i tendencja ta nie zmienia się od co najmniej dziewięciu lat.

(27)

Po dokonaniu transakcji nowy podmiot mógłby cieszyć się pozycją zbliżoną do monopolistycznej z łącznym udziałem w rynku sięgającym 90–100 % w EOG, natomiast obecność pozostałych producentów, takich jak Emerald (Stany Zjednoczone) i Wuhan (Chiny) byłaby marginalna.

(28)

Badanie rynku potwierdziło, że strony transakcji są wobec siebie największymi konkurentami, ze względu na obawy klientów dotyczące jakości produktów chińskich i bardzo ograniczoną obecność producentów z Chin i Stanów Zjednoczonych w EOG. Zgodnie z powyższym transakcja doprowadziłaby do eliminacji znacznych nacisków konkurencyjnych, jakie poprzednio wywierały na siebie nawzajem obie strony transakcji.

(29)

Oprócz bardzo wysokich udziałów w rynku przeprowadzone przez Komisję badanie rynku pokazało, że producenci są chronieni barierami utrudniającymi wejście na rynek, takimi jak cła i koszty transportu, które ograniczają możliwość wejścia konkurentów z Chin i Stanów Zjednoczonych na rynek EOG i ekspansji na nim. Ceny produktów amerykańskich i chińskich są wyższe o dodatkowe koszty transportu i cła, które stanowią około 10–15 % ceny kwasu benzoesowego w postaci stałej.

(30)

Komisja stwierdziła zatem, że istnieje niezwykle małe prawdopodobieństwo, aby producenci kwasu benzoesowego z Chin czy Stanów Zjednoczonych znacząco podnieśli poziom sprzedaży w EOG, jeśli podmiot powstały w wyniku połączenia zdecydowałby się podnieść ceny lub ograniczyć produkcję w EOG.

(31)

Najlepszym przykładem braku presji konkurencyjnej ze strony przedsiębiorstw Wuhan i Emerald na producentów z EOG jest fakt, że żadne z tych przedsiębiorstw nie podniosło poziomu sprzedaży kierowanej do EOG w sytuacji, gdy warunki na rynku kwasu benzoesowego w 2007 r. i na początku 2008 r. były wyjątkowo trudne ze względu na równocześnie prowadzone i niezwykle długotrwałe prace remontowe, wiążące się z zamknięciem zakładów należących do obu producentów z EOG. Wuhan natomiast rzeczywiście podniósł ceny swojego kwasu benzoesowego. Zgodnie z powyższym presja konkurencyjna, która będzie wywierana przez konkurentów po dokonaniu transakcji, wydaje się bardzo ograniczona i w związku z tym jest mało prawdopodobne, aby konkurentom podmiotu powstałego w wyniku połączenia udało się zablokować jakiekolwiek podwyżki cen w EOG.

(32)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że proponowana transakcja doprowadziłaby do znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji na rynku kwasu benzoesowego w postaci stałej na terytorium EOG.

33)

Horyzontalne nakładanie się obszarów działalności stron polegającej na wytwarzaniu i dostawie benzoesanu sodu spowodowałoby, że podmiot powstały w wyniku połączenia stałby się jedynym producentem benzoesanu sodu w EOG z udziałem w rynku wynoszącym [60–70] %, podczas gdy około [30–40] % pozostałoby w rękach producentów chińskich.

(34)

Udział w rynku chińskich producentów wydaje się znacznym ograniczeniem, które zawężałoby możliwości działania podmiotu powstałego w wyniku połączenia po dokonaniu transakcji, jeżeli ten zamierzałby podnieść ceny powyżej poziomów konkurencyjnych. Najlepszym dowodem na to są zmiany odsetka marży brutto obu stron transakcji w EOG (co można uznać za miarę stopnia konkurencji na rynku), który stale malał, ze względu na wzrost poziomu eksportu kwasu benzoesowego z Chin.

(35)

Ponadto wolne moce produkcyjne chińskich producentów, w szczególności przedsiębiorstwa Wuhan, wskazują na to, że Wuhan mógłby dostarczać więcej produkcji do EOG, gdyby podmiot powstały w wyniku połączenia podniósł ceny benzoesanu sodu powyżej poziomu konkurencyjnego.

(36)

Na podstawie przedstawionej argumentacji Komisja uznała, że możliwości i motywacje połączonego podmiotu w zakresie jednostronnego podnoszenia cen po połączeniu w EOG powyżej poziomu konkurencyjnego będą znacznie ograniczone przez przywóz benzoesanu sodu z Chin, oraz przez zagrożenie podniesienia poziomu przywozu z Chin. Dlatego też Komisja stwierdziła, że proponowana transakcja nie doprowadzi do znacznego zakłócenia skutecznej konkurencji na rynku benzoesanu sodu, niezależnie od tego, czy zasięg geograficzny tego rynku obejmuje terytorium EOG czy jest to rynek ogólnoświatowy.

(37)

Komisja zbadała również, czy w wyniku proponowanej transakcji powstanie lub wzmocni się zbiorowa pozycja dominująca na rynku benzoesanu sodu i uznała, że istnieje małe prawdopodobieństwo, aby transakcja to tego doprowadziła. A to dlatego, że chińscy producenci zwiększyli sprzedaż w EOG o ponad 400 % w okresie od 1999 r. do 2007 r., i obecnie stanowi ona około [25–45] % rynku EOG. Każdy program koordynacji będzie zatem wymagał udziału chińskich producentów, ponieważ gdyby tylko połączony podmiot i producent amerykański przystąpili do jakiegokolwiek programu koordynacji, spowodowałoby to prawdopodobnie dalszy wzrost przywozu z Chin do EOG, zważywszy, że w ciągu ostatnich dziewięciu lat chińskim eksporterom udało się zwiększyć udziały w rynku do 35 %.

(38)

Pozostaje zatem pytanie, czy chińscy producenci uznaliby, że wejście do programu koordynacji byłoby rentowne. W związku z tym, że chińskim eksporterom udało się zwiększyć przywóz do EOG o 400 % w ciągu ostatnich dziewięciu lat, istnieje małe prawdopodobieństwo, aby ich zachowanie zmieniło się po dokonaniu transakcji. Ponadto należy zauważyć, że istnieje czterech chińskich producentów, a w związku z tym każdy program koordynacji wymagałby udziału większości z nich (jeśli nie wszystkich), ponieważ wolne moce produkcyjne w Chinach wydają się duże.

(39)

Komisja zatem ostatecznie uznała, że nabycie DSP przez Velsicol nie spowoduje powstania motywacji do koordynowania działań przez producentów benzoesanu sodu, ani nie wzmocni takiej motywacji.

(40)

Kwas benzoesowy jest podstawowym składnikiem wykorzystywanym do produkcji plastyfikatorów dibenzoesanowych – do wyprodukowania jednej tony plastyfikatorów dibenzoesanowych potrzeba 0,75 tony kwasu benzoesowego. Nie ma substytutu kwasu benzoesowego a podmiot powstały w wyniku połączenia byłby jedynym producentem kwasu benzoesowego w postaci ciekłej w EOG, natomiast w rynku kwasu benzoesowego w postaci stałej dysponowałby udziałem rzędu [90–100] %. Wszyscy producenci plastyfikatorów posiadają obecnie długoterminowe umowy na dostawę kwasu benzoesowego w postaci ciekłej, przy czym jeden z czterech producentów (Ferro) otrzymał ostatnio propozycję nowej długoterminowej umowy na dostawę kwasu benzoesowego w postaci ciekłej.

(41)

Komisja uznała, że choć podmiot powstały w wyniku połączenia będzie dysponował władzą rynkową wobec konkurentów na rynku niższego szczebla w kontekście dostawy kwasu benzoesowego, jego zdolność do zamknięcia im dostępu do rynku niższego szczebla będzie ograniczona ze względu na istnienie umów długoterminowych.

(42)

Przed dokonaniem transakcji DSP nie konkuruje z producentami plastyfikatorów benzoesanowych i ma motywację do dostarczania tym producentom kwasu benzoesowego po cenie, która jest w wystarczającym stopniu konkurencyjna, aby ci mogli utrzymać się na rynku zachowując rentowność. Nabycie DSP przez Velsicol zmienia motywację DSP, ponieważ DSP stanie się częścią przedsiębiorstwa zintegrowanego wertykalnie, dostarczającego kwas benzoesowy, jak również produkującego plastyfikatory dibenzoesanowe. Motywacja DSP/Velsicol do zamknięcia dostępu do rynku konkurentom niższego szczebla będzie zatem uzależniony od rentowności tego rodzaju strategii zamknięcia dostępu.

(43)

Przeprowadzona przez Komisję analiza wykazała, że przedsiębiorstwo powstałe w wyniku połączenia nie będzie miało żadnej motywacji do zamknięcia dostępu żadnej z czterech spółek produkujących plastyfikatory benzoesanowe (Caffaro, Ferro, Evonik i Exxon Mobil), ponieważ straty na rynku wyższego szczebla – rynku kwasu benzoesowego w postaci ciekłej – przekroczyłyby znacznie zyski, jakie zrealizowałoby na rynku niższego szczebla – rynku plastyfikatorów benzoesanowych.

(44)

W związku z tym, że Velsicol/DSP będzie miał ograniczoną możliwość zamknięcia dostępu do rynku i nie będzie niczym motywowany, aby zamknąć dostęp któremukolwiek ze swoich konkurentów w EOG, transakcja nie będzie miała żadnego wpływu na rynek niższego szczebla.

(45)

Dnia 6 listopada 2008 r. strona zgłaszająca zaproponowała środki zaradcze, stanowiące odpowiedź na obawy Komisji dotyczące rynku kwasu benzoesowego w postaci stałej. Strona zgłaszająca zaproponowała w charakterze środków zaradczych wydzielenie całej zdolności produkcyjnej kwasu benzoesowego i benzoesanu sodu estońskiego zakładu, jak również wykazów klientów kwasu benzoesowego w postaci stałej i benzoesanu sodu z całego świata. Jeśli chodzi o kwas benzoesowy w postaci ciekłej, który jest głównym składnikiem do produkcji kwasu benzoesowego w postaci stałej i benzoesanu sodu, strona zgłaszająca zaproponowała utworzenie wspólnego przedsiębiorcy (joint venture, dalej: „JV”) w tym samym estońskim zakładzie. Każdy partner w tym JV miałby przydzielone 50 % obecnej zdolności wytwórczej kwasu benzoesowego w postaci ciekłej. Chociaż JV byłby kontrolowany wspólnie przez obu partnerów, strona zgłaszająca posiadałaby 51 % udziałów w spółce, a pozostałe udziały w spółce należałyby do nabywcy.

(46)

Znacząca większość respondentów (12 z 15) którzy odpowiedzieli na test rynkowy przeprowadzony przez Komisję w sprawie zaproponowanych środków zaradczych uznało, że nie zapewniłyby one rentowności wydzielonego przedsiębiorstwa i nie przywróciłyby konkurencji na rynku kwasu benzoesowego w postaci stałej.

(47)

Główne sprzeciwy dotyczące zobowiązań związane były z JV zajmującym się produkcją kwasu benzoesowego w postaci ciekłej. Respondenci zwrócili w szczególności uwagę na fakt, że ze względu na sprawowanie wspólnej kontroli nad produkcją kwasu benzoesowego w postaci ciekłej, który jest głównym składnikiem wykorzystywanym do produkcji kwasu benzoesowego w postaci stałej, strona zgłaszająca dalszym ciągu miałaby wpływ na produkcję kwasu benzoesowego w postaci stałej. Na rynku duopolistycznym, tego rodzaju powiązanie strukturalne między nabywcą wydzielonego przedsiębiorstwa i podmiotem powstałym w wyniku połączenia, jedynymi producentami kwasu benzoesowego w postaci stałej w EOG, z dużym prawdopodobieństwem utrudniałoby skuteczną konkurencję. Niektórzy respondenci wyrazili także obawy, że (i) zasada wspólnego podejmowania decyzji będzie zagrażała bieżącemu prowadzeniu działalności gospodarczej i (ii) JV podniesie poziom przejrzystości na rynku kwasu benzoesowego w postaci stałej, ponieważ strona zgłaszająca będzie znała strukturę kosztów swojego jedynego konkurenta w EOG.

(48)

Ponadto niektórzy respondenci stwierdzili, że strona zgłaszająca nie będzie miała interesu w podnoszeniu zdolności wytwórczej zakładu w Estonii (wraz z nabywcą), ale raczej zakładu w Rotterdamie. Zgodnie z powyższym nabywca musiałby sam zainwestować w podniesienie zdolności wytwórczej zakładu w Estonii i, co za tym idzie, ponosić wszystkie koszty związane z podnoszeniem zdolności wytwórczej, co według strony zgłaszającej wynosiłoby co najmniej 20 kiloton rocznie. Respondenci uznali, że nabywca nie podejmie się takiej inwestycji, chyba że w zamian otrzyma większość udziałów w JV i przejmie nad nim kontrolę.

(49)

W związku z powyższym uznano, że pierwszy zestaw środków zaradczych przedstawiony przez stronę zgłaszającą został odrzucony przez rynek. Uznano, że struktura JV nie jest odpowiednia do zapewnienia rentowności wydzielonego przedsiębiorstwa i na rynku panowało zgodne przekonanie, że strona zgłaszająca będzie w rzeczywistości sprawowała kontrolę nad produkcją kwasu benzoesowego w postaci stałej. Pierwsza propozycja środków zaradczych, mimo że usunęła niektóre obawy w zakresie konkurencji związane z transakcją, nie wyeliminowała ich całkowicie. Komisja stwierdziła zatem, że pierwszy zestaw środków zaradczych nie może zostać przyjęty.

(50)

W dniu 3 grudnia 2008 r. Arsenal przedstawił zmieniony zestaw środków zaradczych polegających na wydzieleniu zakładu produkującego kwas benzoesowy w postaci płynnej w Estonii należącego do rynku wyższego szczebla oraz wydzieleniu dwóch zakładów produkujących kwas benzoesowy w postaci stałej i benzoesan sodu w Estonii należących do rynku niższego szczebla wraz z przeniesieniem wszystkich klientów przedsiębiorstwa Arsenal z całego świata nabywających kwas benzoesowy w postaci stałej i benzoesan sodu.

(51)

Trzeci zakład na rynku niższego szczebla w Estonii, zajmujący się produkcją plastyfikatorów benzoesanowych, pozostałby własnością przedsiębiorstwa Arsenal, a jego zapotrzebowanie na kwas benzoesowy w postaci ciekłej byłoby zaspokajane na podstawie długoterminowej automatycznie odnawiającej się umowy zawartej z nabywcą wydzielonego przedsiębiorstwa. Na mocy tej długoterminowej umowy na dostawę Arsenal byłby upoważniony do 50 % zdolności wytwórczej zakładu w zakresie kwasu benzoesowego w postaci ciekłej. Cena kwasu benzoesowego w postaci ciekłej przewidziana w umowie byłaby określana na podstawie bieżących kosztów i wzoru indeksu cenowego.

(52)

Drugi zestaw zaproponowanych środków zaradczych rozwiałby obawy odzwierciedlone przez test rynkowy środków zaradczych, w szczególności największą z nich, dotyczącą JV, który ma zostać utworzony przez nabywcę i Arsenal w ramach pierwszego zestawu zobowiązań. W ramach nowego zestawu środków zaradczych, przestałoby istnieć strukturalne powiązanie między wydzielonym przedsiębiorstwem i przedsiębiorstwem Arsenal (poprzez JV na rynku wyższego szczebla produkujący kwas benzoesowy w postaci ciekłej). Nowe środki zaradcze wyeliminowałyby ujawnioną w trakcie testu rynkowego obawę, że istniałoby małe prawdopodobieństwo, aby nabywca wydzielonych składników majątku podjął się podniesienia zdolności wytwórczych w Estonii w ramach JV, w którym byłby mniejszościowym udziałowcem.

(53)

Mając na uwadze drugi zestaw środków zaradczych przedstawionych przez Arsenal, w decyzji stwierdza się, że planowana koncentracja nie doprowadzi do znaczącego ograniczenia skutecznej konkurencji na wspólnym rynku lub jego istotnej części.

(54)

W związku z powyższym w decyzji uznaje się, że koncentracja jest zgodna ze wspólnym rynkiem i funkcjonowaniem Porozumienia EOG zgodnie z art. 2 ust. 2 i art. 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oraz art. 57 Porozumienia EOG.

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/30

1.

W dniu 15 września 2009 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo SNCF-Participations (Francja) należące do grupy SNCF oraz Caisse de Dépôt et de Placement du Québec (CDPQ – Québec) przejmują w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady wspólną kontrolę nad całymi przedsiębiorstwami Keolis oraz Effia.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (+32 22964301 lub 22967244) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5557 – SNCF-P/CDPQ/Keolis/Effia, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

22.9.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 227/31