12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/2

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerisches Landessozialgericht — Niemcy) — Petra von Chamier-Glisczinski przeciwko Deutsche Angestellten-Krankenkasse

(Sprawa C-208/07) (1)

(Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Tytuł III rozdział 1 - Artykuły 18 WE, 39 WE i 49 WE - Świadczenia rzeczowe w razie niesamodzielności - Zamieszkanie w innym państwie członkowskim niż państwo właściwe - Nieobejmowanie przez system zabezpieczenia społecznego w państwie członkowskim miejsca zamieszkania świadczeń rzeczowych w razie niesamodzielności)

2009/C 220/02

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bayerisches Landessozialgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Petra von Chamier-Glisczinski

Strona pozwana: Deutsche Angestellten-Krankenkasse

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bayerisches Landessozialgericht — Wykładnia art. 19 ust. 1 lit. a) i ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2) w świetle art. 18, 39 i 49 WE i w związku z art. 10 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, s. 2) — Uregulowanie krajowe, na podstawie którego członek rodziny pracownika mającego miejsce zamieszkania w państwie członkowskim innym niż państwo właściwe oraz uprawnionego w tym ostatnim państwie do świadczeń zdrowotnych łączonych (świadczenia pieniężne i rzeczowe) ma prawo jedynie do zasiłku pielęgnacyjnego („Pflegegeld”), obliczonego zgodnie z prawem państwa właściwego, jeżeli ustawodawstwo państwa zamieszkania nie przewiduje świadczeń rzeczowych w przypadku świadczeń zdrowotnych, które otrzymuje w tym państwie członkowskim — Eksport świadczeń rzeczowych do innego państwa członkowskiego, którego system zabezpieczenia społecznego przewiduje jedynie świadczenia pieniężne

Sentencja

Jeżeli — w odróżnieniu od systemu zabezpieczenia społecznego państwa właściwego — system państwa, w którym zamieszkuje osoba niesamodzielna, objęta ubezpieczeniem jako członek rodziny pracownika najemnego lub osoby prowadzącej działalność na własny rachunek w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem (WE) nr 1386/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 czerwca 2001 r., nie przewiduje udzielania świadczeń rzeczowych w takiej sytuacji niesamodzielności, w jakiej znajduje się wspomniana osoba, to art. 19 ani 22 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia jako takie nie wymagają udzielania takich świadczeń poza granicami państwa właściwego przez instytucje właściwą lub na jej rachunek.

Jeżeli — w odróżnieniu od systemu zabezpieczenia społecznego państwa właściwego — system państwa członkowskiego, w którym zamieszkuje osoba niesamodzielna, objęta ubezpieczeniem jako członek rodziny pracownika najemnego lub osoby prowadzącej działalność na własny rachunek w rozumieniu rozporządzenia nr 1408/71, w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem nr 118/97, ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem nr 1386/2001, nie przewiduje udzielania świadczeń rzeczowych w określonych sytuacjach niesamodzielności, to w okolicznościach takich jak te, których dotyczy postępowanie przed sądem krajowym, art. 18 WE nie stoi na przeszkodzie przyjęciu przepisów takich jak zawarte w § 34 księgi XI Sozialgesetzbuch (kodeksu praw socjalnych), na podstawie których instytucja właściwa odmawia w tych okolicznościach, niezależnie od mechanizmów wprowadzonych w art. 19 rozporządzenia nr 1408/71 lub ewentualnie jego art. 22 ust. 1 lit. b), pokrywania przez czas nieokreślony kosztów związanych z pobytem w zakładzie pielęgnacyjnym położonym w państwie członkowskim miejsca zamieszkania, w wysokości odpowiadającej świadczeniom, do których osoba ta miałaby prawo gdyby taką samą opieką została objęta w zakładzie, który podpisał odpowiednie umowy i położony jest w państwie właściwym.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, Interseroh Dienstleistungs GmbH, Vfw GmbH, Landbell AG für Rückhol-Systeme, BellandVision GmbH

(Sprawa C-385/07 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Artykuł 82 WE - System zbiórki i odzysku zużytych opakowań w Niemczech - Logo „Der Grüne Punkt” - Opłata licencyjna należna z tytułu umowy o używanie logo - Nadużycie pozycji dominującej - Wyłączne prawo właściciela znaku towarowego - Zbyt długi czas trwania postępowania przed Sądem - Rozsądny termin - Zasada skutecznej ochrony sądowej - Artykuły 58 i 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości)

2009/C 220/03

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH (przedstawiciele: W. Deselaers, E. Wagner i B. Meyring, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: W. Mölls i R. Sauer, pełnomocnicy), Vfw GmbH (przedstawiciel: H. Wissel, Rechtsanwalt), Landbell AG für Rückhol-Systeme (przedstawiciele: A. Rinne i M. Westrup, Rechtsanwälte), BellandVision GmbH (przedstawiciele: A. Rinne i M. Westrup, Rechtsanwälte)

Interwenienci popierający Komisję: Interseroh Dienstleistungs GmbH (przedstawiciele: M. W. Pauly, A. Oexle i J. Kempkes, Rechtsanwälte)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie T-151/01 Duales System Deutschland przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2001/463/WE z dnia 20 kwietnia 2001 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 WE (sprawa COMP D3/34493 — DSD) (Dz.U. L 166, s. 1) — Nadużycie pozycji dominującej — System zbiórki i odzysku opakowań wprowadzanych do obrotu w Niemczech i opatrzonych logo „Der Grüne Punkt”

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione w niniejszym postępowaniu przez Komisję Wspólnot Europejskich, Interseroh Dienstleistungs GmbH, Vfw GmbH, Landbell AG für Rückhol-Systeme i BellandVision GmbH.

(1) Dz.U. C 269 z 10.11.2009.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-427/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Ocena skutków wywieranych przez przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Dyrektywa 85/337/EWG - Dostęp do wymiaru sprawiedliwości - Dyrektywa 2003/35/WE)

2009/C 220/04

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Recchia, P. Oliver i J.B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciele: D. O’Hagan, pełnomocnik, M. Collins SC, D. McGrath, BL)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 2–4 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175, s. 40) — Brak przyjęcia przepisów niezbędnych do zastosowania się do art. 3 i 4 dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (Dz.U. L 156, s. 17)

Sentencja

Irlandia

—

nie przyjmując zgodnie z art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 2–4 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej przez dyrektywę Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r., wszystkich przepisów niezbędnych do zapewnienia, że przed wydaniem pozwolenia przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, należące do kategorii budowy dróg objętej pkt 10 lit. e) załącznika II do dyrektywy 85/337 zmienionej przez dyrektywę 97/11, zostaną poddane zgodnie z art. 5–10 tej dyrektywy procedurze uzyskania pozwolenia i ocenie ich skutków, oraz

—

nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do art. 3 pkt 3–7 i art. 4 pkt 2–4 dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE i nie podając niektórych z nich do wiadomości Komisji,

uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej odpowiednio na mocy dyrektywy 85/337 zmienionej przez dyrektywę 97/11 i na mocy art. 6 dyrektywy 2003/35.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich i Irlandia pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 269 z 10.11.2007.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice) — England & Wales), Queen’s Bench Division (Administrative Court) — Zjednoczone Królestwo) — Mark Horvath przeciwko Secretary of State for Environment, Food and Rural Affairs

(Sprawa C-428/07) (1)

(Wspólna polityka rolna - System wsparcia bezpośredniego - Rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 - Artykuł 5 oraz załącznik IV - Wymogi minimalne w zakresie zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska - Utrzymanie dróg, na których obowiązuje prawo przechodu - Wdrożenie przez państwa członkowskie - Przeniesienie kompetencji na władze regionalne państwa członkowskiego - Dyskryminacja sprzeczna z prawem wspólnotowym)

2009/C 220/05

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen’s Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mark Horvath

Strona pozwana: Secretary of State for Environment, Food and Rural Affairs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (England & Wales), Queen’s Bench Division (Administrative Court) — Wykładnia art. 5 oraz załącznika IV do rozporządzenia Rady (WE) nr 1728/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz.U. L 270, s. 1) — Kryteria w zakresie zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska określone w art. 5 i załączniku IV do omawianego rozporządzenia — Możliwość włączenia wymogów dotyczących utrzymania widocznych dróg, na których obowiązuje prawo publicznego przechodu — Przepisy wewnętrzne państwa członkowskiego przewidujące, że władzom regionalnym przysługują kompetencje ustawodawcze w stosunku do różnych części terytorium tego państwa, z tym skutkiem, że te części terytorium posiadają różne standardy w zakresie zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska

Sentencja

Państwo członkowskie może włączyć do standardów w zakresie zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska wymienionych w art. 5 i załączniku IV do rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 wymogi dotyczące utrzymania widocznych dróg, na których obowiązuje prawo publicznego przechodu, o ile wymogi te przyczyniają się do zachowania wspomnianych dróg jako cech krajobrazu lub, w danym przypadku, w celu przeciwdziałania niszczeniu siedlisk naturalnych.

Jeżeli uregulowania konstytucyjne państwa członkowskiego przewidują, że władzom regionalnym przysługują kompetencje ustawodawcze, to samo przyjęcie przez te władze różnych standardów w zakresie zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska na podstawie art. 5 i załącznika IV do rozporządzenia nr 1782/2003 nie stanowi niedozwolonej dyskryminacji niezgodnej z prawem wspólnotowym.

(1) Dz.U C 297 z 8.12.2007.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec, Schneider Electric SA i Republice Francuskiej

(Sprawa C-440/07 P) (1)

(Odwołanie - Koncentracje przedsiębiorstw - Rozporządzenie (EWG) nr 4064/89 - Decyzja Komisji uznająca koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem - Uchylenie - Odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty z tytułu stwierdzenia bezprawności - Przesłanki)

2009/C 220/06

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Petite, F. Arbault, T. Christoforou, C.-F. Durand i R Lyal, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Schneider Electric SA (przedstawiciele: M. Pittie i A. Winckler, adwokaci), Republika Federalna Niemiec, Republika Francuska

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w powiększonym składzie) wydanego w dniu 11 lipca 2007 r. w sprawie T-351/03 Schneider Electric SA przeciwko Komisji, w którym Sąd nakazał Komisji Europejskiej naprawić szkodę Schneider Electric z jednej strony związaną z kosztami poniesionymi przez Schneider Electric w celu uczestniczenia we wznowionym postępowaniu w sprawie kontroli koncentracji, jakie przeprowadzono po ogłoszeniu wyroków Sądu z dnia 22 października 2002 r. w sprawach połączonych T 310/01 i T 77/02 Schneider Electric przeciwko Komisji, a z drugiej strony związaną z kwotą obniżki ceny sprzedaży Legrand S.A., którą Schneider Electric musiała zastosować wobec nabywcy w zamian za przeniesienie terminu faktycznej realizacji sprzedaży Legrand na dzień 10 grudnia 2002 r. — Przesłanki odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty — Pojęcie naruszenia, szkody i bezpośredniego związku pomiędzy popełnionym naruszeniem a powstałą szkodą — „Wystarczająco istotne” naruszenie prawa wspólnotowego w postępowaniu w sprawie kontroli zgodności koncentracji ze wspólnym rynkiem

Sentencja

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T 351/03 Schneider Electric przeciwko Komisji zostaje uchylony w części, w której:

—	zobowiązuje on Wspólnotę do naprawienia w dwóch trzecich szkody poniesionej przez Schneider Electric SA z powodu obniżki ceny zbycia Legrand, jaką spółka Schneider musiała przyznać nabywcy w zamian za odroczenie do dnia 10 grudnia 2002 r. ostatecznego terminu przeprowadzenia sprzedaży;

—	zarządzono w nim wycenę tego elementu szkody przez biegłego;

—	zasądzono w nim odsetki od kwoty odpowiadającego temu elementowi odszkodowania.

2)	W pozostałej części odwołanie zostaje oddalone.

Strony dostarczą Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich — w terminie trzech miesięcy od ogłoszenia niniejszego wyroku — wycenę szkody w postaci poniesionych przez Schneider kosztów udziału we wznowionym postępowaniu w sprawie kontroli koncentracji, jakie przeprowadzono po ogłoszeniu przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wyroków z dnia 22 października 2002 r. w sprawach T 310/01 i T 77/02 Schneider Electric przeciwko Komisji, przy czym wycena ta zostanie sporządzona w drodze wspólnego porozumienia, zgodnie z zasadami określonymi w pkt 216 niniejszego wyroku.

4)	W braku takiego porozumienia strony przedstawią Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich — w tym samym terminie — swe własne obliczenia.

5)	W pozostałej części skarga wniesiona przez Schneider Electric SA zostaje oddalona.

6)	Schneider Electric SA zostaje obciążona — poza jej własnymi kosztami poniesionymi w postępowaniu pierwszej instancji oraz w niniejszym postępowaniu — także dwoma trzecimi kosztów poniesionych w tych postępowaniach przez Komisję Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 22 z 26.1.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/5

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — SELEX Sistemi Integrati SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-481/07 P) (1)

(Odwołanie - Odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty - Decyzja Komisji odrzucająca skargę przeciwko Eurocontrol - Rzeczywista i pewna szkoda)

2009/C 220/07

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: SELEX Sistemi Integrati SpA (przedstawiciele: F. Sciaudone, R. Sciandone i A. Neri, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Di Bucci i F. Amato, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 29 sierpnia 2007 r. w sprawie T-186/05 SELEX Sistemi Integrati przeciwko Komisji, w którym Sąd odrzucił jako w części oczywiście niedopuszczalne i oddalił jako w części oczywiście pozbawione wszelkiej podstawy prawnej żądanie naprawienia szkody, jaką wnosząca odwołanie miała ponieść wskutek decyzji Komisji z dnia 12 lutego 2004 r. odrzucającej skargę wnoszącej odwołanie dotyczącą domniemanego naruszenia przez Eurocontrol postanowień traktatu WE w dziedzinie konkurencji

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	SELEX Sistemi Integrati SpA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Madrid — Hiszpania) — Evangelina Gómez-Limón Sánchez-Camacho przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Alcampo SA

(Sprawa C-537/07) (1)

(Dyrektywa 96/34/WE - Porozumienie ramowe dotyczące urlopu rodzicielskiego - Prawa nabyte lub będące w trakcie nabywania na początku urlopu - Ciągłość w otrzymywaniu świadczeń z zabezpieczenia społecznego podczas urlopu - Dyrektywa 79/7/EWG - Zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego - Nabycie prawa do renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy podczas urlopu rodzicielskiego)

2009/C 220/08

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Social de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Evangelina Gómez-Limón Sánchez-Camacho

Strona pozwana: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Alcampo SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado de lo Social de Madrid (Hiszpania) — Wykładnia klauzuli 2 ust. 6 i 8 porozumienia ramowego w sprawie urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, załączonego do dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. (Dz.U. L 145, s. 4) oraz wykładnia dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie zasady równego traktowania i niedyskryminacji kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 6, s. 24) — Ustawodawstwo krajowe przewidujące wyliczenie renty z tytułu niezdolności do pracy w zależności od wynagrodzenia otrzymanego przez określony okres poprzedzający okoliczność powodującą powstanie uprawnienia do renty — Urlop rodzicielski w niepełnym wymiarze w tym okresie — Skutki

Sentencja

Na klauzulę 2 ust. 6 porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego w dniu 14 grudnia 1995 r., które stanowi załącznik do dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, jednostki mogą się powoływać przed sadami krajowymi.

Klauzula 2 ust. 6 i 8 porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego nie stoi na przeszkodzie uwzględnianiu, przy obliczaniu renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy pracownika, faktu korzystania przez niego z urlopu rodzicielskiego w niepełnym wymiarze, w trakcie którego opłacał on składki i nabył uprawnienia do renty proporcjonalnie do otrzymywanego wynagrodzenia.

Klauzula 2 ust. 8 porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego nie nakłada obowiązków na państwa członkowskie, z wyjątkiem obowiązku dokonywania oceny i rozstrzygania kwestii z zabezpieczenia społecznego związanych z tym porozumieniem zgodnie z prawem krajowym. Klauzula ta w szczególności nie wymaga od państwa członkowskiego, żeby zapewniło prawo do ciągłości w otrzymywaniu świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego podczas trwania urlopu rodzicielskiego. Na rzeczoną klauzulę 2 ust. 8 jednostki nie mogą się powoływać przed sądami krajowymi przeciwko instytucjom publicznym.

Zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn, a w szczególności zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego w rozumieniu dyrektywy Rady 79/7 z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego nie stoi na przeszkodzie temu, żeby podczas urlopu rodzicielskiego o niepełnym wymiarze pracownik nabywał prawa do renty z tytułu trwałej niezdolności do pracy proporcjonalnie do wykonywanej pracy i otrzymywanego wynagrodzenia, nie zaś tak, jakby pracował w pełnym wymiarze.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-554/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Podatek od wartości dodanej - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuły 2, 9 i 13 - Działalność gospodarcza podejmowana przez państwo, lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego - Zwolnienie)

2009/C 220/09

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Lyal i M. Afonso, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan, E. Fitzsimons et N. Travers, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieprawidłowa transpozycja art. 13 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1) — Zwolnienie z podatku wszelkiej działalności gospodarczej podejmowanej przez państwo, lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego

Sentencja

Poprzez nieustanowienie w przepisach krajowych zasady ogólnej, w myśl której podatkowi od wartości dodanej podlega działalność gospodarcza podejmowana przez podmioty prawa publicznego poza zakresem sprawowania władzy publicznej;

poprzez nieustanowienie w przepisach krajowych ani zasady ogólnej, w myśl której podmioty prawa publicznego podlegają podatkowi od wartości dodanej, gdy działają one w charakterze organów władzy publicznej, w sytuacji, gdy ich nieopodatkowanie może spowodować znaczne zakłócenie konkurencji ani jakiegokolwiek kryterium pozwalającego na ograniczenie swobodnego uznania ministra finansów w tym zakresie; oraz

poprzez nieustanowienie w przepisach krajowych zasady ogólnej, w myśl której podmioty prawa publicznego wykonujące działalność określoną w załączniku I do dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej podlegają podatkowi od wartości dodanej w zakresie, w jakim działalność ta prowadzona jest w zakresie większym niż znikomy,

Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2, 9 i 13 wskazanej dyrektywy.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 51 z 23.2.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højerestet — Dania) — Infopaq International A/S przeciwko Danske Dagblades Forening

(Sprawa C-5/08) (1)

(Prawa autorskie - Społeczeństwo informacyjne - Dyrektywa 2001/29/WE - Artykuły 2 i 5 - Dzieła literackie i artystyczne - Pojęcie zwielokrotniania - „Częściowe” zwielokrotnianie - Zwielokrotnianie krótkich wycinków z utworów literackich - Artykuły prasowe - Zwielokrotnianie wstępne i tymczasowe - Proces technologiczny, na który składa się skanowanie artykułów i następnie przekształcanie ich w pliki tekstowe, elektroniczne zwielokrotnianie i zapisywanie części zwielokrotnionego tekstu oraz jego druk)

2009/C 220/10

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Højerestet

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Infopaq International A/S

Strona pozwana: Danske Dagblades Forening

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Højesteret — Wykładnia art. 2 i 5 ust. 1 i 5 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz. U. L 167, s. 10) — Spółka, której podstawowa działalność polega na sporządzaniu streszczeń artykułów prasowych przy wykorzystaniu skanowania — Przechowywanie w pamięci fragmentu artykułu składającego się z szukanego słowa oraz pięciu słów je poprzedzających i pięciu słów następujących po nim — Tymczasowe zwielokrotnianie

Sentencja

Czynność dokonywana w trakcie procesu pozyskiwania danych, polegająca na przechowywaniu w pamięci komputera zawierającego 11 słów wycinka utworu podlegającego ochronie oraz na wydrukowaniu tego wycinka może wchodzić w zakres pojęcia częściowego zwielokrotniania w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych [prawa autorskiego i praw pokrewnych] w społeczeństwie informacyjnym, jeśli zwielokrotnione w ten sposób elementy stanowią wyraz własnej twórczości intelektualnej ich autora, przy czym kwestia ta podlega zbadaniu przez sąd krajowy.

Czynność polegająca na wydrukowaniu wycinka zawierającego 11 słów, która jest dokonywana w trakcie procesu pozyskiwania danych takiego jak ten proces, którego dotyczy postępowanie przed sądem krajowym, nie spełnia określonej w art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29 przesłanki odnoszącej się do charakteru tymczasowego, a co za tym idzie, proces ten nie może być realizowany bez uzyskania zgody zainteresowanych podmiotów praw autorskich.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour du travail de Liège (Belgia) — Mono Car Styling SA w likwidacji przeciwko Dervisowi Odemisowi i in.

(Sprawa C-12/08) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Dyrektywa 98/59/WE - Artykuły 2 i 6 - Procedura informowania pracowników i konsultacji z nimi w razie zwolnień grupowych - Obowiązki pracodawcy - Prawo do wniesienia środka zaskarżenia przez pracowników - Wymóg wykładni zgodnej)

2009/C 220/11

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour du travail de Liège (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mono Car Styling SA w likwidacji

Strona pozwana: Dervis Odemis i in.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour du travail de Liège (Belgia) — Wykładnia art. 2, 3 i 6 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. L 225, str. 16) — Prawidłowość procedury informacji i konsultacji personelu w przypadku zwolnień — Brak pisemnej informacji dotyczącej, miedzy innymi, przyczyn planowanego zwolnienia, liczby i kategorii zwalnianych pracowników oraz przewidywanych kryteriów wyboru tych pracowników — Wpływ braku zgłoszenia zastrzeżeń przez przedstawicieli pracowników na prawo pracowników do wystąpienia z indywidualnym powództwem w celu zakwestionowania prawidłowości procedury zwolnienia — Zakres obowiązywania wymogu wykładni zgodnej

Sentencja

Wykładni art. 6 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych w związku z art. 2 tej dyrektywy należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych, które ustanawiają procedury mające na celu umożliwienie zarówno przedstawicielom pracowników, jak i pracownikom traktowanym indywidualnie poddania kontroli przestrzegania obowiązków przewidzianych w dyrektywie, lecz ograniczają indywidualną legitymację procesową pracowników w zakresie możliwych do podniesienia zarzutów i warunkują ją uprzednim zgłoszeniem zastrzeżeń przez przedstawicieli pracowników, jak również uprzednim poinformowaniem pracodawcy przez zainteresowanego pracownika o tym, iż pracownik ten kwestionuje fakt, że procedura informacji i konsultacji była przestrzegana.

Okoliczność, iż przepisy krajowe, które ustanawiają procedury umożliwiające przedstawicielom pracowników poddanie kontroli przestrzegania przez pracodawcę ogółu obowiązków informacji i konsultacji ustanowionych w dyrektywie 98/59, obwarowują jednocześnie ograniczeniami i warunkami legitymację czynną każdego indywidualnego pracownika, którego dotyczy zwolnienie grupowe, nie jest wystarczająca, by naruszyć zasadę skutecznej ochrony sądowej.

Wykładnii art. 2 dyrektywy 98/59 należy dokonywać w ten sposób, że stoi na przeszkodzie istnieniu przepisu krajowego, który ogranicza obowiązki pracodawcy zamierzającego przeprowadzić zwolnienia grupowe w porównaniu z obowiązkami ustanowionymi w tymże art. 2. Stosując prawo krajowe, sąd krajowy powinien — na podstawie zasady wykładni zgodnej prawa krajowego — uwzględnić całość jego norm i interpretować je w najszerszym możliwym zakresie w świetle brzmienia i celu danej dyrektywy, aby osiągnąć rezultat przez nią przewidziany. W konsekwencji powinien zapewnić, w ramach swoich kompetencji, by obowiązki pracodawcy zamierzającego przeprowadzić zwolnienia grupowe nie zostały ograniczone w odniesieniu do obowiązków ustanowionych w art. 2 tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 79 z 29.3.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Halduskohus — Republika Estońska) — Pärlitigu OÜ przeciwko Maksu- ja Tolliameti Põhja maksu- ja tollikeskus

(Sprawa C-56/08) (1)

(Wspólna taryfa celna - Nomenklatura Scalona - Klasyfikacja taryfowa - Podpozycja CN 05119110 - Podpozycja CN 03032200 - Mrożone kręgosłupy hodowlanego łososia atlantyckiego - Rozporządzenie (WE) nr 85/2006 - Cło antydumpingowe)

2009/C 220/12

Język postępowania: estoński

Sąd krajowy

Tallinna Halduskohus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Pärlitigu OÜ

Strona pozwana: Maksu- ja Tolliameti Põhja maksu- ja tollikeskus

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tallinna Halduskohus — Wykładnia załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, s. 1) w wersji mającej zastosowanie do okoliczności faktycznych sprawy przed sądem krajowym — Ważność art. 1 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 85/2006 z dnia 17 stycznia 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu tymczasowego cła nałożonego na przywóz łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii (Dz.U. L 15, s. 1) — Klasyfikacja do pozycji 0303220015 (mrożony łosoś hodowlany, pozostałe) lub do pozycji 0511911000 (odpadki rybne) celem pobrania ceł antydumpingowych — Mrożony kręgosłup hodowlanego łososia atlantyckiego uzyskiwany przy filetowaniu ryb

Sentencja

Nomenklaturę Scaloną zawartą w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, zmienionym na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1719/2005 z dnia 27 października 2005 r., należy interpretować w ten sposób, iż mrożone kręgosłupy hodowlanego łososia atlantyckiego (salmo salar), uzyskiwane przy filetowaniu ryb, należy klasyfikować w ramach kodu CN 0303 22 00 pod warunkiem, iż dany towar jest odpowiedni do spożycia przez ludzi w chwili dokonywania odprawy celnej, przy czym ustalenie tej okoliczności należy do właściwości sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Napoli — Sezione Lavoro — Włochy) — Raffaello Visciano przeciwko Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS)

(Sprawa C-69/08) (1)

(Polityka społeczna - Ochrona pracowników - Niewypłacalność pracodawcy - Dyrektywa 80/987/EWG - Obowiązek zaspokojenia całokształtu roszczeń wynikających ze stosunku pracy w granicach wcześniej określonego limitu - Charakter prawny roszczeń pracownika wobec instytucji gwarancyjnej - Termin przedawnienia)

2009/C 220/13

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Napoli — Sezione Lavoro

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Raffaello Visciano

Strona pozwana: Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Trybunale di Napoli Sezione Lavoro — Wykładnia art. 3 i 4 dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. L 283, s. 23) — Gwarancja wynagrodzenia za trzy ostatnie miesiące obowiązywania umowy o pracę w granicach wcześniej określonego pułapu — Odliczenie od wypłaconego świadczenia zaliczek na poczet wynagrodzenia wypłaconych przez pracodawcę — Krajowe przepisy prawne zezwalające na dokonywanie odmiennej kwalifikacji prawnej tego samego świadczenia w zależności od podmiotu zobowiązanego do jego realizacji i dopuszczające do zmiany terminu przedawnienia do sądowego dochodzenia roszczenia

Sentencja

Artykuły 3 i 4 dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy nie stoją na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które pozwala na zakwalifikowanie jako „świadczenia z zabezpieczenia społecznego” niezaspokojonych roszczeń pracowników, gdy są one zaspokajane przez instytucję gwarancyjną.

2)	Dyrektywa 80/987 nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które wykorzystuje przysługującą pracownikowi pierwotną wierzytelność płacową jako zwykłe odniesienie porównawcze pozwalające na określenie wysokości świadczenia gwarantowanego przez interwencję funduszu gwarancyjnego.

W kontekście wniosku pracownika najemnego zmierzającego do uzyskania z funduszu gwarancyjnego zaspokojenia roszczeń dotyczących zapłaty wynagrodzenia dyrektywa 80/987 nie stoi na przeszkodzie stosowaniu rocznego terminu przedawnienia (zasada równoważności). Jednakże do sądu krajowego należy zbadanie, czy jego ukształtowanie nie czyni praktycznie niemożliwym lub zbyt utrudnionym wykonywania uprawnień nadanych przez wspólnotowy porządek prawny (zasada skuteczności).

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Hof van Cassatie van België — Belgia) — Gilbert Snauwaert, Algemeen Expeditiebedrijf Zeebrugge BVBA, Coldstar NV, Dirk Vlaeminck, Jeroen den Haerynck, Ann de Wintere (C-124/08), Géry Deschaumes (C-125/08) przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawy połączone C-124/08 i C-125/08) (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Wspólnotowy kodeks celny - Dług celny - Kwota należności celnych - Powiadomienie dłużnika - Czyn podlegający ściganiu karnemu)

2009/C 220/14

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Cassatie van België

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gilbert Snauwaert, Algemeen Expeditiebedrijf Zeebrugge BVBA, Coldstar NV, Dirk Vlaeminck, Jeroen den Haerynck, Ann de Wintere (C-124/08), Géry Deschaumes (C-125/08)

Strona pozwana: państwo belgijskie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van Cassatie van België — Wykładnia art. 221 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, str. 1) — Następcze wezwanie do uiszczenia należności celnych przywozowych lub wywozowych — Wymóg (lub jego brak) uwzględnienia należności przed poinformowaniem o nich dłużnika — Termin przedawnienia — Oszustwo celne — Odpowiedzialność solidarna

Sentencja

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że powiadomienie dłużnika przez organy celne, zgodnie z odpowiednią procedurą, o wysokości kwoty podlegających zapłacie należności celnych przywozowych lub wywozowych jest skuteczne jedynie w wypadku uprzedniego zaksięgowania kwoty tych należności przez wskazane organy.

Artykuł 221 ust. 3 rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że organy celne mogą skutecznie powiadomić dłużnika o kwocie należności celnych podlegających, zgodnie z prawem, zapłacie, po upływie trzyletniego terminu od dnia powstania długu celnego, w wypadku gdy organy te nie mogły określić dokładnej kwoty tych należności wskutek popełnienia czynu podlegającego ściganiu karnemu, choćby sprawcą tego czynu nie był wskazany dłużnik.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/10

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie van België — Belgia) — Distillerie Smeets Hasselt NV przeciwko Belgische Staat, Louisowi De Vos, Bollen, Mathay & Co BVBA, syndykowi Transterminal Logistics NV, Danielowi Van den Langenberghowi, Firma De Vos NV; Belgische Staat przeciwko Bollen, Mathay & Co BVBA, syndykowi Transterminal Logistics NV oraz Louis De Vos przeciwko Belgische Staat

(Sprawa C-126/08) (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Wspólnotowy kodeks celny - Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych - Zaksięgowanie kwoty należności - Wpisanie do rejestru lub zaewidencjonowanie w inny równoważny sposób - Wpisanie do protokołu równoznaczne z zaksięgowaniem - Przekazanie kopii protokołu równoznaczne z podaniem do wiadomości dłużnika kwoty należności prawnie należnych)

2009/C 220/15

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Cassatie van België

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Distillerie Smeets Hasselt NV, Belgische Staat, Louis De Vos

Strona pozwana: Belgische Staat, Louis De Vos, Bollen, Mathay & Co BVBA, syndyk Transterminal Logistics NV, Daniel Van den Langenbergh, Firma De Vos NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van Cassatie van België — Wykładania art. 217 ust. 1 i art. 221 ust. 1 Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (w wersji obowiązującej w 1992 r.) (Dz.U. L 302, s. 1) — Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych — Wymóg zaksięgowania kwoty należności przed podaniem jej do wiadomości dłużnika czy brak takiego wymogu — Pojęcie „wpisanie do rejestru lub zaewidencjonowanie w inny równoważny sposób”

Sentencja

Artykuł 217 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny powinien być interpretowany w ten sposób, że państwa członkowskie mogą przewidzieć, iż zaksięgowanie kwoty należności wynikających z długu celnego następuje przez wpisanie tej kwoty do protokołu sporządzonego przez właściwe organy celne, stwierdzającego naruszenie obowiązującego prawa celnego.

(1) Dz.U. C 142 z 7.6.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/10

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-165/07) (1)

(Organizmy zmodyfikowane genetycznie - Materiał siewny - Zakaz wprowadzania do obrotu - Zakaz wpisu do krajowego rejestru odmian - Dyrektywy 2001/18/WE i 2002/53/WE - Powołanie się na powody o charakterze etycznym i religijnym - Ciężar dowodu)

2009/C 220/16

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Doherty i A. Szmytkowska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska (przedstawiciel: M. Dowgielewicz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 22 i 23 dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (Dz.U. L 106, s. 1) oraz art. 4 ust. 4 i art. 16 dyrektywy Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych (Dz.U. L 193, s. 1) — Przepisy krajowe zakazujące wprowadzania do obrotu materiału siewnego odmian genetycznie zmodyfikowanych oraz ich wpisu do krajowego rejestru odmian

Sentencja

Zakazując swobodnego obrotu materiałem siewnym odmian genetycznie zmodyfikowanych oraz wpisu odmian genetycznie zmodyfikowanych do krajowego rejestru odmian, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 22 i 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG, jak również na mocy art. 4 ust. 4 i art. 16 dyrektywy Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych.

2.	W pozostałym zakresie skarga zostaje odrzucona.

3.	Rzeczpospolita Polska pokrywa własne koszty i dwie trzecie kosztów poniesionych przez Komisję.

4.	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa jedną trzecią własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 183 z 19.7.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/11

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation, Francja) — Laszlo Hadadi (Hadady) przeciwko Csilla Marta Mesko, żona Hadadi (Hadady)

(Sprawa C-168/08) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Właściwość, uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Artykuł 64 - Przepisy przejściowe - Zastosowanie do orzeczenia państwa członkowskiego, które przystąpiło do Unii Europejskiej w 2004 r. - Artykuł 3 ust. 1 - Jurysdykcja w dziedzinie rozwodu - Właściwe elementy powiązania - Miejsce zwykłego zamieszkania - Obywatelstwo - Małżonkowie mający miejsce zamieszkania we Francji i obydwoje mający obywatelstwo francuskie i węgierskie)

2009/C 220/17

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation, Francja

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Laszlo Hadadi (Hadady)

Strona pozwana: Csilla Marta Mesko,żona Hadadi (Hadady)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour de cassation (Francja) — Wykładnia art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1347/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie jurysdykcji, uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich i w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej za dzieci obojga małżonków (Dz.U. L 160, s. 19) oraz art. 3 i 64 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338, str. 1) — Przesłanki uznania wyroku orzekającego rozwód — Istotne czynniki powiązania: miejsce zamieszkania czy obywatelstwo stron

Sentencja

O ile sąd państwa członkowskiego, do którego wniesiono sprawę, powinien sprawdzić zgodnie z art. 64 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, czy sąd państwa członkowskiego pochodzenia orzeczenia sądowego był właściwy na podstawie art. 3 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia, o tyle ostatni z wymienionych przepisów sprzeciwia się temu, aby sąd państwa członkowskiego, do którego wniesiono sprawę, uznał małżonków posiadających obywatelstwo zarówno tego państwa członkowskiego jak i obywatelstwo państwa członkowskiego pochodzenia, wyłącznie za obywateli państwa członkowskiego, do którego wniesiono sprawę. Przeciwnie, sąd ten powinien uwzględnić okoliczność, iż małżonkowie posiadają również obywatelstwo państwa członkowskiego pochodzenia oraz że w związku z tym sądy tego państwa mogły być właściwe do rozpoznania sprawy.

Jeżeli każdy z małżonków posiada obywatelstwo obydwu państw członkowskich, art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 2201/2003 sprzeciwia się temu, aby właściwość sądu jednego z tych państw członkowskich była wyłączona na tej podstawie, że powód nie posiada innych więzi z tym państwem. Przeciwnie, na podstawie tego przepisu właściwe są sądy państw członkowskich, których obywatelstwo posiadają małżonkowie, a małżonkowie ci mogą dokonać wyboru, przed sąd którego z państw członkowskich wniosą sprawę.

(1) Dz.U. C 158 z 21.6.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Zuid-Chemie BV przeciwko Philippo's Mineralenfabriek NV/SA

(Sprawa C-189/08) (1)

(Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i handlowych - Jurysdykcja i wykonywanie orzeczeń - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Wyrażenie „miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę”)

2009/C 220/18

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zuid-Chemie BV

Strona pozwana: Philippo's Mineralenfabriek NV/SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) — Wykładnia art. 5 initio i art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12 s. 1) — Wykładnia pojęcia „sąd miejsca, gdzie nastąpiło lub może nastąpić zdarzenie wywołujące szkodę” — Miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę — Miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie powodującego szkodę („Handlungsort”) i miejsce, w którym wystąpiła szkoda („Erfolgsort”) — Kryteria zastosowania łączników

Sentencja

Artykuł 5 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że w ramach sporu takiego jak w postępowaniu przed sądem krajowym wyrażenie „miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę”, oznacza miejsce, w którym wystąpiła pierwotna szkoda wskutek zwykłego użycia produktu w celu, dla którego był on przeznaczony.

(1) Dz.U. C 183 z 19.7.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/12

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — American Clothing Associates SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawy połączone C-202/08 P i C-208/08 P) (1)

(Odwołanie - Własność intelektualna - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Wspólnotowy znak towarowy - Konwencja paryska o ochronie własności przemysłowej - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji znaku towarowego - Znaki towarowe (fabryczne lub handlowe) identyczne z godłem państwowym lub doń podobne - Przedstawienie liścia klonu - Zastosowanie do znaków usługowych)

2009/C 220/19

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: American Clothing Associates NV (przedstawiciele: P. Maeyaert, advocaat, oraz adwokaci N. Clarembeaux i C. De Keersmaeker) (C-202/08 P), Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik) (C-208/08 P)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik) (C-202/08 P), American Clothing Associates NV (przedstawiciele: P. Maeyaert, advocaat, oraz adwokaci N. Clarembeaux i C. De Keersmaeker) (C-208/08 P)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 28 lutego 2008 r. w sprawie T-215/06 American Clothing Associates SA przeciwko OHIM, w którym Sąd oddalił skargę wnoszącego odwołanie na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 maja 2006 r. odmawiającą rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego oznaczenia przedstawiającego liść klonu dla towarów z klas 18 i 25 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków — Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. h) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s.1) oraz art. 6 ter ust. 1 lit. a) Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r., ze zmianami — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Znaki fabryczne lub handlowe identyczne z godłem państwowym lub do niego podobne — Przedstawienie liścia klonu

Sentencja

1)	Odwołanie wniesione przez American Clothing Associates w sprawie C-202/08 P zostaje oddalone.

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie T-215/06 American Clothing Associates przeciwko OHIM zostaje uchylony w części dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 4 maja 2006 r. (sprawa R 1463/2005-1), odmawiającej rejestracji oznaczenia przedstawiającego liść klonu jako wspólnotowego znaku towarowego.

3)	Skarga wniesiona przez American Clothing Associates NV w sprawie T-215/06 zostaje oddalona.

4)	American Clothing Associates NV zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawach C-202/08 P i C-208/08 P.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/12

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-244/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 17 - Ósma dyrektywa 79/1072/EWG - Artykuł 1 - Trzynasta dyrektywa 86/560/EWG - Artykuł 1 - Zwrot lub odliczenie podatku VAT - Podatnik z siedzibą w innym państwie członkowskim, lecz posiadający stały zakład w zainteresowanym państwie członkowskim)

2009/C 220/20

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Aresu i M. Afonso, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Bruni, G. De Bellis i G. Palmieri, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1 ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (Dz.U. L 331, s. 11) oraz art. 1 trzynastej dyrektywy Rady 86/560/EWG z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty — Zwrot podatku VAT podatnikowi z siedzibą w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, który jednak posiada stały zakład we Włoszech

Sentencja

Republika Włoska — w odniesieniu do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikowi będącemu rezydentem w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, lecz mającemu stały zakład we Włoszech — uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 1 ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju oraz art. 1 trzynastej dyrektywy Rady 86/560/EWG z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, zobowiązując podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim lub w państwie trzecim, lecz mającego stały zakład, który w danym okresie dostarczał towary lub świadczył usługi we Włoszech, do uzyskiwania zwrotu podatku od wartości dodanej za pomocą mechanizmu przewidzianego w tych dyrektywach, a nie w drodze odliczenia, w przypadku gdy towary i usługi z tytułu których zgłoszono żądanie odzyskania podatku są nabywane nie za pośrednictwem stałego zakładu we Włoszech, lecz bezpośrednio przez główny zakład podatnika.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale della Kampania — Włochy) — Futura Immobiliare srl Hotel Futura, Meeting Hotel, Hotel Blanc, Hotel Clyton, Business srl przeciwko Comune di Casoria

(Sprawa C-254/08) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Dyrektywa 2006/12/WE - Artykuł 15 lit. a) - Brak podziału kosztów unieszkodliwiania odpadów w zależności od odpadów rzeczywiście wytwarzanych - Zgodność z zasadą „zanieczyszczający płaci”)

2009/C 220/21

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale della Campania

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Futura Immobiliare srl Hotel Futura, Meeting Hotel, Hotel Blanc, Hotel Clyton, Business srl

Strona pozwana: Comune di Casoria

Inne zainteresowane strony: Azienda Speciale Igiene Ambientale (ASIA) SpA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale Amministrativo Regionale della Campania — Wykładnia art. 15 dyrektywy 75/442/EWG Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 114, s. 9) — Krajowe uregulowania, które nie rozdzielają kosztów usuwania odpadów w zależności do ilości odpadów wytwarzanych lub składowanych celem ich przekazania podmiotowi zajmującemu się gromadzeniem odpadów lub przedsiębiorstwu usuwającemu odpady — Zgodność z zasadą „zanieczyszczający płaci”.

Sentencja

Artykuł 15 dyrektywy 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów, winien być interpretowany w ten sposób, że przepisy krajowe, które przewidują w celu finansowania usług gospodarki odpadami miejskimi i ich unieszkodliwiania, podatek obliczany na podstawie oceny objętości odpadów potencjalnie wytwarzanych przez użytkowników tych usług, a nie na podstawie ilości odpadów rzeczywiście wytworzonych i przekazanych do punktu zbioru, nie są w świetle obowiązującego prawa wspólnotowego sprzeczne z tym przepisem.

Do sądu krajowego należy jednak dokonanie kontroli, na podstawie faktycznych i prawnych okoliczności sprawy przed nim zawisłej, czy podatek od odpadów będący przedmiotem sporu w postępowaniu głównym nie prowadzi do obciążenia niektórych „posiadaczy” odpadów, w tym przypadku podmiotów świadczących usługi hotelarskie, kosztami oczywiście nieproporcjonalnymi w stosunku do objętości lub rodzaju odpadów, które mogą wytwarzać.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/14

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lipca 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Kościanie — Rzeczpospolita Polska) — postępowanie karne przeciwko Tomaszowi Rubachowi

(Sprawa C-344/08) (1)

(Ochrona gatunków dzikiej fauny i flory - Gatunki wymienione w załączniku B do rozporządzenia (WE) nr 338/97 - Dowód zgodnego z prawem pozyskania okazów tych gatunków - Ciężar dowodu - Domniemanie niewinności - Prawo do obrony)

2009/C 220/22

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Rejonowy w Kościanie

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Tomasz Rubach

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sąd Rejonowy w Kościanie — Wykładnia art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz.U. L 61, s. 1) — Pojęcie dowodu zgodnego z prawem nabycia okazów gatunków wymienionych w załączniku B

Sentencja

Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi należy interpretować w ten sposób, że w ramach postępowania karnego toczącego się przeciwko osobie oskarżonej o naruszenie tego przepisu wszelkie środki dowodowe, na które w tego rodzaju postępowaniach zezwala prawo procesowe danego państwa członkowskiego, są co do zasady dopuszczalne do celów orzekania w przedmiocie zgodności z prawem pozyskania okazów gatunków zwierząt wymienionych w załączniku B do tego rozporządzenia. W świetle zasady domniemania niewinności taka osoba może również skorzystać z wszystkich tych środków dowodowych w celu wykazania, że w posiadanie rzeczonych okazów weszła zgodnie z prawem, spełniając wymogi określone we wspomnianym przepisie.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/14

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 16 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-574/08) (1)

(Rynek wewnętrzny - Swobodny przepływ kapitału - Zwalczanie oszustw oraz prania pieniędzy)

2009/C 220/23

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Peere i P. Dejmek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciel: D. Haven, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/70/WE z dnia 1 sierpnia 2006 r. ustanawiającej środki wykonawcze do dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do definicji osoby zajmującej eksponowane stanowisko polityczne, jak również w odniesieniu do technicznych kryteriów stosowania uproszczonych zasad należytej staranności wobec klienta oraz wyłączenia z uwagi na działalność finansową prowadzoną w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie (Dz.U. L 214, s. 29) lub brak powiadomienia o przyjęciu wskazanych przepisów

Sentencja

Poprzez brak przyjęcia wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/70/WE z dnia 1 sierpnia 2006 r. ustanawiającej środki wykonawcze do dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do definicji osoby zajmującej eksponowane stanowisko polityczne, jak również w odniesieniu do technicznych kryteriów stosowania uproszczonych zasad należytej staranności wobec klienta oraz wyłączenia z uwagi na działalność finansową prowadzoną w sposób sporadyczny lub w bardzo ograniczonym zakresie Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/15

Postanowienie Trybunału z dnia 17 lutego 2009 r. — Galileo Lebensmittel GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-483/07) (1)

(Odwołanie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Zarejestrowanie przez Komisję domeny „galileo.eu” - Artykuł 230 akapit czwarty WE - Decyzja dotycząca osoby fizycznej lub prawnej indywidualnie - Skarga oczywiście bezzasadna)

2009/C 220/25

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Galileo Lebensmittel GmbH & Co. KG (przedstawiciel: K. Bott, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Braun i E. Montaguti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 28 sierpnia 2007 r. w sprawie T-46/06 Galileo Lebensmittel przeciwko Komisji, którym Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zastrzeżeniu — w zastosowaniu art. 9 rozporządzenia Komisji (WE) nr 874/2004 z dnia 28 kwietnia 2004 r. ustanawiającego reguły porządku publicznego dotyczące wprowadzenia w życie i funkcji Domeny Najwyższego Poziomu „.eu” oraz zasady regulujące rejestrację (Dz.U. L 162, s. 40) — nazwy domeny internetowej „galileo.eu” jako nazwy domeny, z której korzystanie jest zastrzeżone dla instytucji i organów Wspólnoty — Wymóg indywidualnego oddziaływania zaskarżonej decyzji — Naruszenie art. 230 akapit czwarty WE

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Galileo Lebensmittel GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 8 z 12.1.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/15

Postanowienie Trybunału z dnia 19 maja 2009 r. — AMS Advanced Medical Services GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), American Medical Systems, Inc.

(Sprawa C-565/07 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Graficzny znak towarowy AMS Advanced Medical Services - Częściowa odmowa rejestracji - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Odwołanie, które stało się bezprzedmiotowe - Umorzenie postępowania)

2009/C 220/26

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: AMS Advanced Medical Services GmbH (przedstawiciel: S. Schäffler, Rechtsanwältin)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik), American Medical Systems, Inc. (przedstawiciele: H. Kunz-Hallstein i R. Kunz-Hallstein, Rechtsanwälte)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 18 października 2007 r. w sprawie T-425/03 AMS przeciwko OHIM — American Medical Systems, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez zgłaszającego wspólnotowy graficzny znak towarowy „AMS Advanced Medical Services” dla towarów należących do klas 5, 10 i 42 na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 września 2003 r., uchylającą decyzję Wydziału Sprzeciwów i uwzględniającą w części sprzeciw właściciela krajowego słownego znaku towarowego „AMS” — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Dopuszczalność żądania przedstawienia dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego przedstawionego przez zgłaszającego po raz pierwszy w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie odwołania wniesionego przez AMS Advanced Medical Services GmbH zostaje umorzone.

2)	AMS Advanced Medical Services GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania w niniejszej instancji.

(1) Dz.U. C 64 z 8.3.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/16

Postanowienie Trybunału z dnia 30 kwietnia 2009 r. — Japan Tobacco, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)), Torrefacção Camelo Lda

(Sprawa C-136/08 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 5 - Działanie na szkodę odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego - Czerpanie nienależnej korzyści z odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku towarowego - Prawdopodobieństwo - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego „CAMELO” - Sprzeciw właściciela krajowych słownych i graficznych znaków towarowych CAMEL)

2009/C 220/27

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Japan Tobacco, Inc. (przedstawiciele: A. Ortiz López, S. Ferrandis González i E. Ochoa Santamaría, abogados)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Torrefacção Camelo Lda

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie T-128/06 Japan Tobacco przeciwko OHIM i Torrefacçao Camelo, na mocy którego Sąd oddalił skargę wnoszącej odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 lutego 2006 r. dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Japan Tobacco i Torrefacçao Camelo — Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) — Podstawy odmowy rejestracji znaku towarowego — Czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego znaku towarowego lub działanie na jego szkodę

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Japan Tobacco Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/16

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 11 czerwca 2009 r. — Leche Celta, SL przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Celia SA

(Sprawa C-300/08 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Słowno-graficzny znak towarowy o charakterze mieszanym Celia - Względne podstawy odmowy rejestracji - Podobieństwo znaku towarowego zgłoszonego do rejestracji z wcześniejszym znakiem towarowym - Znak towarowy dotyczący towarów identycznych - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Odwołanie oczywiście niedopuszczalne)

2009/C 220/28

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Leche Celta, SL (przedstawiciel: J. Calderón Chavero, abogado)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Celia SA (przedstawiciele: adwokaci D. Masson i F. de Castelnau)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie T-35/07 Leche Celta przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę wnoszącego odwołanie na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 grudnia 2006 r. dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Leche Celta SL a Celia SA — Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, s. 1) — Względne podstawy odmowy rejestracji znaku towarowego — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd związane ze zgłoszeniem znaku towarowego podobnego do wcześniejszego znaku towarowego dla towarów identycznych — Porównanie oznaczeń na pod względem wizualnym, fonetycznym i koncepcyjnym

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone.

2)	Leche Celta SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/17

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 3 czerwca 2009 r. — Zipcar, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-394/08 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Słowny znak towarowy ZIPCAR - Sprzeciw właściciela słownego krajowego znaku towarowego CICAR)

2009/C 220/29

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Zipcar, Inc. (przedstawiciel: M. Elmslie, solicitor)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie T-36/07 Zipcar, Inc. przeciwko OHIM, którym Sąd oddalił skargę zgłaszającego słowny znak towarowy „ZIPCAR” dla towarów należących do klas 9, 39 i 42 o stwierdzenie nieważności decyzji R 122/2006-2 Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 30 listopada 2006 r. oddalającej odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów, na mocy której odmówiono częściowo rejestracji tego znaku towarowego w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu wniesionego przez właściciela słownego krajowego znaku towarowego „CICAR” dla usług należących do klasy 39

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części odrzucone i w części oddalone.

2)	Zipcar, Inc zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Brussel (Belgia) w dniu 15 maja 2009 r. — I. NV SGS Belgium przeciwko Belgisch Interventie- en Restitutiebureau, NV Firme Derwa i NV Centraal Beheer Achmea oraz II. NV Firme Derwa i NV Centraal Beheer Achmea przeciwko SGS Belgium NV i Belgisch Interventie- en Restitutiebureau

(Sprawa C-218/09)

2009/C 220/31

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Brussel

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

I.	SGS Belgium NV przeciwko Belgisch Interventie- en Restitutiebureau Firme Derwa NV Centraal Beheer Achmea NV

II.	Firme Derwa NV Centraal Beheer Achmea NV przeciwko SGS Belgium NV Belgisch Interventie- en Restitutiebureau

Pytanie prejudycjalne

Czy pojęcie „siła wyższa” zawarte w art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 (1) z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych należy interpretować w ten sposób, że zepsucie się wołowiny podczas transportu w prawidłowym opakowaniu w kontenerze chłodniczym, w którym stale utrzymywano przepisaną temperaturę, należy co do zasady uznać za przypadek siły wyższej?

(1) Dz.U. L 351, s. 1

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny (Rzeczpospolita Polska) w dniu 18 czerwca 2009 r. — Kronospan Mielec sp. z o.o./Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie

(Sprawa C-222/09)

2009/C 220/32

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Naczelny Sąd Administracyjny

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kronospan Mielec sp. z o.o.

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie

Pytanie prejudycjalne

czy unormowania wynikające z art.9 ust.2 lit.e) tiret (iii) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku — 77/388/EWG, (publ. Dz.U.UE.L.77.145.1 ze zm.; dalej VI Dyrektywa) (1) — oraz aktualnie odpowiednio art.56 ust.1 lit.c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (publ. Dz.U.UE.L.06.347.1 ze zm.; dalej Dyrektywa 112) — należy interpretować w ten sposób, iż wymienione w nich usługi inżynierów świadczone na rzecz podatnika VAT, wykonującego zlecenie obejmujące te usługi na rzecz usługobiorcy mającego siedzibę w innym państwie Wspólnoty opodatkowane są w miejscu, w którym usługobiorca (zlecający usługę) posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, czy też należy przyjąć, iż usługi te jako odnoszące się do działalności naukowej opodatkowane są w miejscu, gdzie usługi te faktycznie są wykonywane, stosownie do art.9 ust.2 lit.c) tiret (i) VI Dyrektywy (aktualnie odpowiednio art.52 lit.a Dyrektywy 112), — przy przyjęciu założenia, że usługi te mają charakter prac obejmujących badania i pomiary emisji, o których mowa w przepisach o ochronie środowiska, w tym prowadzenie badań związanych z emisją dwutlenku węgla (C02) i handlem emisjami CO2, sporządzanie oraz nadzór nad dokumentacją wyżej wymienionych prac oraz analizowanie źródeł potencjalnych zanieczyszczeń, dokonywanych w celu zdobycia nowych doświadczeń i wiedzy technologicznej, ukierunkowanej na wyprodukowanie nowych materiałów, wyrobów i urządzeń, a także zastosowanie nowych procesów technologicznych w procesie produkcji?

(1) Polskie wydanie specjalne Rozdział 09 Tom 01 P. 23

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/18

Skarga wniesiona w dniu 19 czerwca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-226/09)

2009/C 220/33

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Konstantinidis, A.-A. Gilly, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej:

—

stwierdzenie, że przypisując wagę kryteriom udzielenia zamówienia po upływie terminu na złożenie ofert jak też zmieniając ją następnie po wstępnym zbadaniu ofert, Irlandia uchybiła zobowiązaniom wynikającym z zasad równego traktowania oraz przejrzystości w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach rozważanego postępowania w sprawie udzielenia zamówienia instytucja zamawiająca sporządziła dokument dotyczący przetargu, z którego można było w uzasadniony sposób wywnioskować, że kryteria udzielenia zamówienia będą stosowane w kolejności przyznanego im znaczenia. Po upływie terminu na składanie ofert zdecydowała ona o przyznaniu względnej wagi kryteriom udzielenia zamówienia. Po wstępnym zbadaniu przedłożonych ofert zespół oceniający instytucji zamawiającej rozważał możliwość zastąpienia tej wagi i ewentualnie jej zmiany.

Nadanie względnej wagi kryteriom udzielenia zamówienia po przedłożeniu ofert i wstępnej ocenie spowodowało zmianę znaczenie kryteriów udzielenia zamówienia i przyznanie im względnego znaczenia istotnie odmiennego od tego jakie oferent mógł w uzasadniony sposób wywnioskować z dokumentacji dotyczącej zamówienia.

Ponieważ omawiane postępowanie przetargowe dotyczyło świadczenia usług, które nie są wymienione w załączniku IIA do dyrektywy 2004/18/WE (1), szczególne procedury przewidziane w dyrektywie nie znajdowały zastosowania. Zastosowania nie znajdował również art. 40 dyrektywy, zgodnie z którym instytucja zamawiająca najpóźniej w zaproszeniu do składania ofert określa względną wagę kryteriów udzielenia zamówienia lub kolejność tych kryteriów od najważniejszego do najmniej ważnego. Jednakże zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości instytucja zamawiająca jest zobowiązana do zachowania podstawowych zasad traktatu, w tym zasady równego traktowania i zasady przejrzystości.

Komisja twierdzi, że zmieniając kryteria udzielenia zamówienia w toku postępowania przetargowego instytucja zamawiająca, zobowiązana do zachowania podstawowych przepisów i zasad traktatu WE, naruszyła zasady równego traktowania i przejrzystości w świetle wykładni Trybunału Sprawiedliwości.

(1) Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi

Dz.U. L 134, s. 114.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 25 czerwca 2009 r. — Hauptzollamt Oldenburg przeciwko 1. Theodor Aissen, 2. Hermann Rohaan, interwenient Bundesministerium der Finanzen

(Sprawa C-231/09)

2009/C 220/36

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hauptzollamt Oldenburg

Strona pozwana: 1. Theodor Aissen, 2. Hermann Rohaan

Interwenient: Bundesministerium der Finanzen

Pytania prejudycjalne

Czy prawo wspólnotowe, a w szczególności art. 5 lit. k) rozporządzenia Rady (WE) nr 1788/2003 ustanawiającego opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych (1), należy rozumieć w ten sposób, że ilość referencyjna producenta, który podczas trwającego dwunastomiesięcznego okresu przejął gospodarstwo od innego producenta, nie obejmuje ilości mleka, którą w tym dwunastomiesięcznym okresie dostarczył już ten inny producent?

Czy uregulowania prawa wspólnotowego albo ogólne zasady wspólnej organizacji rynku mleka i produktów mlecznych sprzeciwiają się regulacji prawa krajowego, która w ramach przewidzianego w art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 1788/2003 rozliczenia niewykorzystanego udziału ilości referencyjnej dla danego państwa z nadwyżkami dostaw w przypadku leżącym u podstaw pytania pierwszego pozwala producentowi, który przejął gospodarstwo podczas trwania dwunastomiesięcznego okresu, na uczestnictwo w podziale tego udziału także w tej części ilości referencyjnej, która została dostarczona przez innego producenta?

(1) Dz.U. L 270, s. 123.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 25 czerwca 2009 r. — Dita Danosa przeciwko SIA LKB Līzings

(Sprawa C-232/09)

2009/C 220/37

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts, Republika Łotewska.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dita Danosa.

Strona pozwana: SIA LKB Līzings.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy członków organów zarządzających spółek kapitałowych należy uznać za objętych pojęciem pracownika w rozumieniu prawa wspólnotowego?

2)	Czy art. 10 dyrektywy 92/85/EWG (1) i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich sprzeciwiają się art. 224 ust. 4 litewskiego kodeksu handlowego, który pozwala na odwołanie członków zarządu spółek kapitałowych bez żadnych ograniczeń, w szczególności niezależnie od ciąży kobiety?

(1) Dyrektywa Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (dziesiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG), (Dz.U. L 348, s.1).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen (Belgia) w dniu 26 czerwca 2009 r. — G.A. Dijkman en M.A. Dijkman-Lavaleije przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-233/09)

2009/C 220/38

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Antwerpen (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca

G.A. Dijkman

M.A. Dijkman-Lavaleije

Strona pozwana

Królestwo Belgii

Pytanie prejudycjalne

Czy uregulowanie, zgodnie z którym belgijscy obywatele, którzy za granicą, dla przykładu w Niderlandach, inwestują lub oszczędzają w celu uniknięcia obciążenia dodatkowym podatkiem komunalnym na podstawie art. 465 ustawy o podatku dochodowym, są zobowiązani do skorzystania — na potrzeby dokonania wypłaty dochodów z ruchomego majątku — z belgijskiego pośrednika, podczas gdy obywatele, którzy inwestują lub oszczędzają w Belgii korzystają ze zwolnienia z zobowiązania podatkowego w związku z uiszczeniem zaliczki na poczet podatku dochodowego od ruchomego majątku na podstawie art. 313 ustawy o podatku dochodowym i unikają pobrania dodatkowego podatku komunalnego na podstawie art. 465 ustawy o podatku dochodowym w ten sposób, że zaliczka na poczet podatku dochodowego od ruchomego majątku jest już pobierana w formie podatku u źródła, jest niezgodne z art. 56 ust. 1 WE?

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) w dniu 3 lipca 2009 r. — Albron Catering B.V. przeciwko FNV Bondgenoten, John Roest

(Sprawa C-242/09)

2009/C 220/41

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof te Amsterdam

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Albron Catering B.V.

Strona pozwana: FNV Bondgenoten, John Roest

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę 2001/23/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że zgodnie z art. 3 ust. 1 zdanie 1 przejście praw i obowiązków na przejmującego ma miejsce jedynie wówczas, gdy zbywający przejmowane przedsiębiorstwo jest również formalnym pracodawcą zainteresowanych pracowników, czy też zamierzona w dyrektywie ochrona pracowników skutkuje tym, że przy przejęciu przedsiębiorstwa spółki produkcyjnej należącej do grupy prawa i obowiązki związane z pracownikami świadczącymi pracę na rzecz tego przedsiębiorstwa przechodzą na przejmującego, jeżeli cały personel grupy jest zatrudniony w (należącej również do tej grupy) spółce trudniącej się administrowaniem personelu, występującej jako centralny pracodawca?

Jak brzmi odpowiedź na drugą część pytania pierwszego, jeżeli wskazani w nim pracownicy wykonujący pracę na rzecz przedsiębiorstwa należącego do grupy są zatrudnieni w innej spółce, również należącej do grupy, która nie jest spółką trudniącą się administrowaniem personelu, taką jak spółka opisana w pytaniu pierwszym?

(1) Dyrektywa Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, s. 16).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeidshof te Brussel (Belgia) w dniu 6 lipca 2009 r. — Omalet NV przeciwko Rijksdienst voor Sociale Zekerheid

(Sprawa C-245/09)

2009/C 220/42

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Arbeidshof te Brussel

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Omalet NV

Strona pozwana: Rijksdienst voor Sociale Zekerheid

Pytania prejudycjalne

Czy sąd krajowy winien zastosować art. 49 WE w zawisłym przed nim sporze między Rijksdienst voor Sociale Zekerheid a będącym głównym wykonawcą przedsiębiorstwem mającym siedzibę w Belgii, jeżeli w sporze tym wniesiono o zasądzenie od tego przedsiębiorstwa na podstawie art. 30bis § 3 ustawy z dnia 27 czerwca 1969 r. zmieniającej besluitwet z dnia 28 grudnia 1944 r. w sprawie społecznego zabezpieczenia pracowników (w brzmieniu obowiązującym przed wprowadzeniem zmian do tego artykułu przez art. 55 ustawy programowej z dnia 27 kwietnia 2007 r.) jako dłużnika solidarnego części kwot należnych od niezarejestrowanego podwykonawcy mającego siedzibę w Belgii lub jeżeli wniesiono o zasądzenie od przedsiębiorstwa kwoty z tytułu niedopełnienia obowiązku potrącenia na podstawie art. 30 § 4 wspomnianej ustawy?

(ewentualnie) Czy art. 49 WE stoi na przeszkodzie takiemu uregulowaniu jak zawarte w art. 30bis § 3 i § 4 belgijskiej ustawy z dnia 27 czerwca 1969 r. zmieniającej besluitwet z dnia 28 grudnia 1944 r. w sprawie społecznego zabezpieczenia pracowników (w brzmieniu obowiązującym przed wprowadzeniem zmian do tego artykułu przez art. 55 ustawy programowej z dnia 27 kwietnia 2007 r.)?

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 7 lipca 2009 r. — SIA Pakora Pluss przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-248/09)

2009/C 220/43

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SIA Pakora Pluss.

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests.

Pytania prejudycjalne

Czy można przyjąć, że zostały spełnione formalności eksportowe w rozumieniu [załącznika IV, rozdział 5] pkt 1 aktu o przystąpieniu, w przypadku gdy dokonano zgłoszenia załadunku lecz nie wykonano czynności, o których mowa w art. 448 rozporządzenia nr 2454/93 (1) (niemiecki organ celny nie doręczył w odpowiedni sposób łotewskiemu organowi celnemu wniosku przedsiębiorstwa żeglugowego)?

2)	W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy w przypadku takim, jak w postępowaniu przed sądem krajowym, można uznać, że przepisy, które regulują procedurę celną (rozporządzenie nr 2913/92 (2) oraz rozporządzenie nr 2454/93) w ogóle nie znajdą zastosowania?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy załącznik IV rozdział 5 pkt 1 aktu o przystąpieniu do Unii Europejskiej należy rozumieć w te sposób, że w przypadku, gdy dany towar, który jest przewożony w rozszerzonej Wspólnocie, po dokonaniu formalności procesowych nie został dopuszczony do swobodnego obrotu, towar ten nie jest zwolniony z ceł i innych opłat celnych, pomimo iż brak jest wątpliwości co do tego, że towar ten posiada status towaru wspólnotowego?

Innymi słowy, czy dla postępowania przed sądem krajowym decydujące znaczenie ma to, czy zakończono procedurę celną dopuszczenia do swobodnego obrotu?

4)	Czy podatek od wartości dodanej należy obj. zakresem pojęcia należności celnych przywozowych w rozumieniu art. 4 pkt 10 rozporządzenia 2913/92?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie czwarte, czy obowiązek zapłaty podatku od wartości dodanej, który należy uiścić podobnie jak celne należności z tytułu przywozu towarów, ciąży na głównym zobowiązanym czy też na końcowym odbiorcy towarów? Czy istnieją okoliczności, w których możliwy byłby podział tego obowiązku?

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s.1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 253, s. 1).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tartu Ringkonnakohus (Republika Estonii) w dniu 7 lipca 2009 r. — Novo Nordisk AS przeciwko Ravimiamet

(Sprawa C-249/09)

2009/C 220/44

Język postępowania: estoński

Sąd krajowy

Tartu Ringkonnakohus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Novo Nordisk AS

Strona pozwana: Ravimiamet

Pytania prejudycjalne

Czy art. 87 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (ze zmianami i uzupełnieniami) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on również cytaty z pism medycznych lub innych prac naukowych, zawartych w reklamie produktu leczniczego skierowanej do osób uprawnionych do jego przepisywania?

Czy art. 87 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (ze zmianami i uzupełnieniami) należy interpretować w ten sposób, że zabrania on publikowania w reklamie produktu leczniczego informacji niezgodnych z opisem cech produktu, ale nie nakazuje, by wszystkie informacje w reklamie produktu leczniczego były zawarte w opisie cech produktu lub by mogły one zostać wywiedzione z danych w opisie cech produktu?

(1) Dz.U. L 311, s. 67.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Plovdiski Raïonen Sed (Bułgaria) w dniu 6 lipca 2009 r. — Vassil Ivanov Georgiev przeciwko Tehnicheski universitet Sofia, filial Plovdiv

(Sprawa C-250/09)

2009/C 220/45

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Plovdiski Raïonen Sed (Bułgaria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vassil Ivanov Georgiev

Strona pozwana: Tehnicheski universitet Sofia — filial Plovdiv

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) stoją na przeszkodzie stosowaniu ustawy krajowej, która nie dopuszcza zawierania umów o pracę na czas nieokreślony z profesorami, którzy ukończyli 65 rok życia? Czy w tym kontekście, a konkretnie w świetle art. 6 ust. 1 dyrektywy, wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o ochronie przed dyskryminacją środki, które ustanawiają granicę wieku dla zatrudnienia na konkretnym stanowisku, są obiektywne i właściwe oraz uzasadnione przez cel zgodny z prawem, jak również proporcjonalne, biorąc pod uwagę, że dyrektywa została w pełnym zakresie transponowana do prawa bułgarskiego?

Czy przepisy dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy stoją na przeszkodzie stosowaniu ustawy krajowej, zgodnie z którą profesorowie, którzy ukończyli 68 rok życia przechodzą obowiązkowo na emeryturę? Czy wobec przedstawionych okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy oraz w przypadku stwierdzenia niezgodności podlegającego zastosowaniu prawa krajowego, dokonującego transpozycji dyrektywy, z przepisami tejże dyrektywy, możliwe jest, aby wykładnia przepisów prawa wspólnotowego prowadziła do niestosowania prawa krajowego?

(1) JO L 303 z dnia 2 grudnia 2000, s. 16.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/23

Skarga wniesiona w dniu 10 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-258/09)

2009/C 220/47

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i A. Marghelis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że zezwalając na funkcjonowanie w regionie walońskim istniejących instalacji, które nie spełniały wymogów przewidzianych w art. 3,7,9, 10, 13, art. 14 lit. a) i b) oraz art. 15 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/1/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (1), pomimo upływu przypadającego na dzień 30 października 2007 r. terminu przewidzianego w art. 5 ust. 1 tej dyrektywy, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy wskazanej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dostosowanie do wymogów dyrektywy istniejących instalacji, których eksploatacja może mieć wpływ na emisję do powietrza, środowiska wodnego lub gleby oraz na zanieczyszczenie, upłynął w dniu 30 października 2007 r., na mocy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/1/WE. Tymczasem na dzień wniesienia niniejszej skargi strona pozwana nie podjęła jeszcze wszelkich środków koniecznych do spełnienia tego wymogu w regionie walońskim, a w każdym razie nie poinformowała o tym Komisji.

(1) Dz.U. L 24, s. 8.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/24

Skarga wniesiona w dniu 10 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-259/09)

2009/C 220/48

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Marghelis, P. Van den Wyngaert, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/21/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie gospodarowania odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego, a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o ich przyjęciu, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 1 maja 2008 r.

(1) Dz.U. L 102, s. 15

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/24

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 30 kwietnia 2009 r. w sprawie T-18/03 CD-Contact Data GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 13 lipca 2009 r. przez Activision Blizzard Germany GmbH (dawniej CD-Contact Data GmbH)

(Sprawa C-260/09 P)

2009/C 220/49

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Activision Blizzard Germany GmbH (dawniej CD-Contact Data GmbH) (przedstawiciele: J.K. de Pree, advocaat i E.N.M. Raedts, Advocate)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w części, w jakiej Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji wniesioną przez Contact Data;

—	stwierdzenie nieważności decyzji przynajmniej w części, w jakiej dotyczy ona CD Contact;

—	tytułem żądania ewentualnego, o uchylenie zaskarżonego wyroku w części, w jakiej dotyczy on oddalenia skargi o stwierdzenie nieważności decyzji wniesionej przez Contact Data i o przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd dokonał nieprawidłowej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych, uznając, że istniało sprzeczne z prawem porozumienie, w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE, pomiędzy Nintendo of Europe GmbH („Nintendo”) i Contact Data, nie rozważywszy uprzednio, czy porozumienie to zmierzało do ograniczenia czynnego lub biernego handlu równoległego.

Porozumienie w sprawie dystrybucji, które było całkowicie zgodne z prawem, zakazywało prowadzenia czynnego handlu równoległego, podczas gdy zezwalało na prowadzenie biernego handlu równoległego. Jednakże Sąd doszedł do wniosku, iż z wielu faksów wysłanych przez Contact Data wynikało, że Contact Data uczestniczyła w systemie wymiany informacji stworzonym przez Nintendo mającym na celu informowanie o imporcie równoległym dokonywanym z naruszeniem art. 81 ust. 1 WE. Wniosek ten należy uznać za niewłaściwą kwalifikację prawną okoliczności faktycznych lub przynajmniej za naruszenie obowiązku uzasadnienia, jako że Sąd nie ustalił, czy zachowanie odnosiło się do biernego czy też czynnego importu równoległego

Sąd przeinaczył treść dowodów, uznając, że cel dokumentów, o których mowa w pkt 56–68 zaskarżonego wyroku, był niezgodny z prawem. W tych dokumentach Contact Data skarżyła się na eksport do Belgii, który miał miejsce z naruszeniem przysługującej jej wyłączności, a także użyła informacji dotyczących cen przywozowych jako karty przetargowej w celu uzyskania lepszej ceny od Nintendo oraz powoływała się na „szary import”. Stwierdzenie, że omawiane dokumenty odnosiły się do czegoś innego niż do ograniczenia czynnej sprzedaży do obszaru przyznanego Contact Data na wyłączność lub do sposobu, w jaki Contact Data wywierała presję na swego dostawcę w celu obniżenia jej własnej ceny zakupu, stałoby w sprzeczności z brzmieniem rzeczonych dokumentów.

Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie, uznając, że omawiane dokumenty stanowiły wystarczający dowód istnienia porozumienia w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE. Wobec braku bezpośredniego dowodu z dokumentów świadczącego o zawarciu porozumienia Sąd powinien był wykazać istnienie zbieżności woli w celu ograniczenia handlu równoległego, co wymagało, żeby jednostronna polityka przyjęta przez Nintendo zmierzająca do antykonkurencyjnego celu stanowiła dorozumiane lub wyraźne zaproszenie Contact Data do wspólnego osiągnięcia tego celu, a przynajmniej milczącej zgody Contact Data na tę politykę. Sąd nie wykazał wystarczająco, że powyższe kryteria zostały spełnione.

Ponadto Sąd nie ustalił w prawidłowy sposób, że Contact Data wyraziła zgodę na politykę przyjętą jednostronnie przez Nintendo. W szczególności Sąd niesłusznie odmówił rozważenia znaczenia faktycznego eksportu towarów przez Contact Data, odwołując się do orzecznictwa w zakresie porozumień horyzontalnych, podczas gdy tego typu eksport może — zgodnie z utrwalonym orzecznictwem — w przypadku porozumień wertykalnych podważyć istnienie zgody dystrybutora na bezprawną politykę zmierzającą do utrudnienia handlu równoległego.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 14 lipca 2009 r. — Postępowanie w sprawie ekstradycji przeciwko Gaetano Mantello

(Sprawa C-261/09)

2009/C 220/50

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Stuttgart (Niemcy)

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Gaetano Mantello

Pytania prejudycjalne

Czy kwestia występowania „tych samych czynów” w rozumieniu art. 3 pkt 2 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (1) podlega ocenie

a)	zgodnie z prawem państwa członkowskiego wydającego nakaz,

b)	zgodnie z prawem państwa członkowskiego wykonującego nakaz,

c)	zgodnie z autonomiczną wykładnią pojęcia „tych samych czynów”, dokonaną na gruncie prawa unijnego

Czy nielegalny przywóz środków odurzających stanowi „ten sam czyn” w rozumieniu art. 3 pkt 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW co członkostwo w grupie mającej na celu nielegalny handel środkami odurzającymi, jeżeli organy dochodzeniowe w chwili wydania wyroku w sprawie tego przywozu posiadały informacje i dowody, w świetle których istniało uzasadnione podejrzenie członkostwa w takiej grupie, jednakże ze względów taktyki dochodzeniowej zaniechały przedstawienia stosownych informacji i dowodów sądowi i w związku z tym wystąpienia ze stosownym aktem oskarżenia?

(1) Dz. U. L 190, s. 1

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/25

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 14 maja 2009 r. w sprawie T-165/06 Elio Fiorucci przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 14 lipca 2009 r. przez Edwin Co. Ltd

(Sprawa C-263/09 P)

2009/C 220/51

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Edwin Co. Ltd (przedstawiciele: adwokaci D. Rigatti, M. Bertani, S. Verea, K.P. Muraro, M. Balestriero)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) oraz Elio Fiorucci

Żądania

Wnoszący odwołanie wnosi o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	obciążenie E. Fiorucciego kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz w postępowaniu odwoławczym lub, przy założeniu, że odwołanie nie zostanie uwzględnione, zasądzenie podziału kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszej kolejności zaskarżony wyrok narusza lub dokonuje błędnego zastosowania art. 52 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 40/94. (1) Względna podstawa odmowy, która na podstawie tego przepisu skutkuje nieważnością rejestracji znaku towarowego składającego się z nazwiska osoby innej niż zgłaszający, ma zasadzać się na okoliczności, że żądający stwierdzenia nieważności jest na podstawie prawa krajowego właścicielem wyłącznego prawa do korzystania z tego nazwiska. Jednakże na podstawie art. 8 ust. 3 CPI (2), na którym opiera się druga strona postępowania odwoławczego, E. Fiorucciemu nie przysługuje takie prawo. Artykuł 8 ust. 3 CPI przyznaje mu raczej po prostu warunkowe prawo rejestracji znaku „Elio Fiorucci”, z którego jednak sam nie mógłby nigdy korzystać, ponieważ tak zarejestrowany znak kłóciłby się z prawami Edwina do słowa „Fiorucci”. W tym właśnie kontekście Sąd Pierwszej Instancji stwierdził nieważność znaku towarowego Edwina „Elio Fiorucci” w oparciu o taką podstawę odmowy, która nie istnieje i która nigdy nie mogłaby zaistnieć. To oznacza naruszenie lub błędne zastosowanie art. 52 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 40/94, który to przepis, jeśli zastosuje się względem niego właściwą wykładnię, może znajdować zastosowanie tylko wówczas, gdy żądający stwierdzenia nieważności jest już właścicielem (lub ma przynajmniej możliwość nabycia) wyłącznego prawa do korzystania z własnego nazwiska jako znaku towarowego.

Zaskarżony wyrok narusza lub dokonuje błędnej wykładni art. 8 ust. 3 rozporządzenia 40/94. Przeciwnie do tego, co stwierdził Sąd Pierwszej Instancji, przepis ten znajduje faktycznie zastosowanie tylko do nazwisk osób, które stały się sławne w sektorze niekomercyjnym: nie może zatem stosować się do patronimika „Elio Fiorucci”, który na podstawie oceny faktów niepodlegającym zakwestionowaniu w ramach tego postępowania, najpierw stał się słynny w sektorze komercyjnym.

Taką wykładnię art. 8 ust. 3 CPI sugeruje przede wszystkim literalne brzmienie tego przepisu, który wyraźnie stanowi, że jego celem jest ograniczenie ochrony, jaką przyznaje nazwiskom osób, które stały się słynne w „dziedzinie sztuki, literatury, nauki, polityki lub sportu”. Taki wniosek potwierdza również analiza systemowa włoskiego prawa znaków towarowych, z której wynika, że gdy nazwisko stało się słynne w sektorze komercyjnym, to otrzymuje ochronę na podstawie art. 12 ust. 1 lit. b) i f) CPI, podczas gdy art. 8 ust. 3 CPI odnosi się tylko do nazwisk, które stały się najpierw słynne w sektorze niekomercyjnym. Nie jest możliwe, aby oba te przepisy znajdowały równoległe zastosowanie do tego samego oznaczenia, ponieważ prowadziłoby to do dwóch wyłącznych praw do znaków towarowych, które byłyby wzajemnie niezgodne. Poprzez rejestrację własnego nazwiska jako znaku towarowego (następnie przekazanego Edwinowi) E. Fiorucci tym samym zrzekł się wszelkich roszczeń do korzystania z renomy związanej z jego nazwiskiem dla celów komercyjnych. Tym samym nie może on powoływać się na art. 8 ust. 3 CPI celem wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności znaku towarowego Edwina „Elio Fiorucci”.

Ponadto wykładnia art. 8 ust. 3 CPI proponowana przez Edwina, której konsekwencją jest to, że nie znajduje on zastosowania do niniejszego sporu, jest spójna z celem tego przepisu, jakim jest zapobieżenie pasożytniczego korzystania przez osobę rejestrującą znak, który zdobył prestiżową reputację poprzez zasługi innej osoby. Edwinowi nie można zarzucić pasożytniczego postępowania, ponieważ po nabyciu znaków towarowych „Fiorucci” za znaczną kwotę, wnoszący odwołanie drogo zapłacił za prawo do korzystania z renomy związanej z nazwiskiem słynnego mediolańskiego projektanta mody.

Argument Sądu Pierwszej Instancji, że ochrona przyznana na podstawie art. 8 ust. 3 CPI jest szersza i nie powiela ochrony przyznanej sławie zdobytej przez rozpoznawcze znaki w sektorze komercyjnym nie jest przekonujący. Według najbardziej autorytatywnej doktryny włoskiej, warunkowe prawo do rejestracji znaków, które są słynne w sektorze niekomercyjnym na podstawie art. 8 ust. 3 CPI nie jest prawem bezwzględnym. Jednakże, podstawowym argumentem musi być argument, że przyznana ochrona nie jest szersza niż ochrona przyznana na podstawie art. 12 ust. 1 lit b) i f) CPI dla znaków, które są słynne lub nabyły renomę w sektorze komercyjnym. Okoliczność, że dziedziny, w których przepisy te zachodzą na siebie potwierdza raz jeszcze, że nie mogą być one stosowane równolegle.

Przeciwnie do powierzchownej tezy Sądu Pierwszej Instancji, z uważnej i szczegółowej analizy włoskiej doktryny dotyczącej art. 8 ust. 3 CPI [dawniej art. 21 ust. 3 lit. m)] wynika, że przeważające stanowisko jest takie, że przepis znajduje zastosowanie tylko do znaków, które nabyły renomę w sektorze niekomercyjnym. Potwierdza to niewielka liczba wyroków wydanych do dnia dzisiejszego przez włoskie sądy odnośnie do art. 8 ust. 3 CPI.

Nie bardziej przekonujący jest argument Sądu Pierwszej Instancji, że stając się słynny w niekomercyjnym sektorze (szczególnie w dziedzinie sztuki, kultury i ekologii oraz w obszarze ochrony dzieci), E. Fiorucci mógłby w każdym razie powoływać się na ochronę przyznaną na podstawie art. 8 ust. 3 CPI. Według najbardziej autorytatywnej doktryny włoskiej, gdy patronimik, który jest już zarejestrowany przez inna osobę i stał się słynny nabywa renomę w sektorze niekomercyjnym, jego właściciel (w tym przypadku Elio Fiorucci) nie może powoływać się na art. 8 ust. 3 CPI, ponieważ konieczność ochrony właściciela (w tym przypadku Edwina) słynnego znaku towarowego (w tym przypadku Fiorucci), który był wcześniej zarejestrowany przeważa.

Zaskarżony wyrok jest bezprawny w zakresie, w jakim występują w nim braki w uzasadnieniu, ponieważ Sąd Pierwszej Instancji nie zbadał argumentów i dowodów na poparcie twierdzeń Edwina, że uzyskał zgodę Elia Fiorucciego, aby zarejestrować jego patronimik jako znak towarowy. Alternatywnie Edwin twierdzi, że gdyby Trybunał Sprawiedliwości uznał, że ani on, ani Sąd Pierwszej Instancji nie są właściwe w przedmiocie zbadania rozpatrywanego argumentu, powinien wyraźnie odesłać sprawę do Izby Odwoławczej (lub innego wydziału) OHIM (czego Sąd Pierwszej Instancji nie uczynił) celem rozpatrzenia tego argumentu, zgodnie z art. 63 ust. 6 rozporządzenia nr 40/94 i z art. 1d rozporządzenia nr 216/96. (3)

Zaskarżony wyrok jest bezprawny z tego względu, że narusza lub dokonuje błędnego zastosowania art. 63 rozporządzenia nr 40/94 i stanowi obrazę wymiaru sprawiedliwości w zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie odmówił rozpoznania argumentu Edwina opartego na tym, że wnoszący odwołanie nabył od Fiorucci SpA de facto znak towarowy dotyczący (lub w każdym razie jakiekolwiek inne prawo do korzystania z renomy z tym związanej) patronimika „Elio Fiorucci”. Alternatywnie Edwin podnosi, że gdyby Trybunał Sprawiedliwości uznał, że ani on, ani Sąd Pierwszej Instancji nie są właściwe w przedmiocie zbadania rozpatrywanego argumentu, powinien wyraźnie odesłać sprawę do Izby Odwoławczej (lub innego wydziału) OHIM (czego Sąd Pierwszej Instancji nie uczynił) celem rozpatrzenia tego argumentu, zgodnie z art. 63 ust. 6 rozporządzenia nr 40/94 i z art. 1d rozporządzenia nr 216/96.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. 1994 L 11, s.1).

(2) Codice della Proprieta industriale italiano (włoski kodeks własności przemysłowej)

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 216/96 z dnia 5 lutego 1996 r. ustanawiające regulamin wewnętrzny izb odwoławczych Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz. U. 1996 L 28, s. 11).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/27

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-267/09)

2009/C 220/52

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Lyal i G. Braga da Cruz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy przepisów prawnych zawartych w art. 130 Código do Imposto sobre o Rendimento das Pessoas Singulares [kodeksu podatku dochodowego od osób fizycznych, „CIRS”], które zobowiązują podatników nie będących rezydentami portugalskimi do wyznaczenia pełnomocnika ds. podatkowych, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 18 WE i 56 WE oraz odpowiednich artykułów porozumienia EOG;

—	Obciążenie kosztami postępowania Republiki Portugalskiej.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że art. 130 CIRS nakłada powszechny obowiązek na nierezydentów portugalskich polegający na wyznaczaniu przedstawicieli ds. podatkowych mających miejsce zamieszkania w Portugalii, który to obowiązek nie jest zgodny z postanowieniami art. 18 WE i 56 WE oraz odpowiednimi artykułami porozumienia EOG:

a)	Z jednej strony, nakłada się obowiązek wyznaczania przedstawiciela ds. podatkowych na nierezydentów portugalskich, którzy osiągają jedynie dochody podlegające ostatecznemu opodatkowaniu u źródła;

b)	Z drugiej strony, nakłada się obowiązek wyznaczenia przedstawiciela ds. podatkowych na nierezydentów portugalskich, którzy osiągają dochody zobowiązujące do złożenia deklaracji podatkowej.

Zdaniem Komisji obowiązek powszechny, taki jak przewidziany w art. 130 CIRS, jest sprzeczny ze swobodnym przepływem osób i kapitału, ustanowionym w art. 18 WE i 56 WE oraz w odpowiednich przepisach porozumienia EOG, ponieważ nie dość, że ma on dyskryminujący charakter, to jednocześnie nie jest on proporcjonalny do zamierzonego celu.

Obowiązek ten ma dyskryminujący charakter ponieważ w praktyce taki obowiązek wiąże się z obciążeniem finansowym dla nierezydentów, ponieważ w większości przypadków, tacy pełnomocnicy nie będą świadczyli swoich usług bez wynagrodzenia. Ponadto, nawet jeżeli usługi pełnomocników ds. podatkowych byłyby świadczone nieodpłatnie, to sama już tylko okoliczność obowiązkowości ich wyznaczenia stanowi przeszkodę w swobodnym przepływie osób i kapitału. Aby nie można było mówić o istnieniu takiej przeszkody, to sam podatnik powinien decydować o tym, czy chce ustanowić pełnomocnika ds. podatkowych.

Z drugiej strony, pomimo iż pełnomocnik ds. podatkowych nie ma żadnego obowiązku ani też nie ponosi żadnej odpowiedzialności za zapłatę podatku, i jedynie pełni obowiązki o charakterze czysto formalnym, sama tylko okoliczność obowiązkowości jego wyznaczenia stanowi sama w sobie przeszkodę w swobodnym przepływie osób i kapitału. Aby nie można było mówić o istnieniu takiej przeszkody, to sam podatnik powinien decydować o tym, czy chce ustanowić pełnomocnika ds. podatkowych.

Rzeczony obowiązek nie jest również proporcjonalny, jako że zamierzony zgodny z prawem cel — jakim jest zapewnienie skutecznej kontroli podatkowej i zwalczanie unikania opodatkowania — mógłby zostać osiągnięty również za pomocą mniej restrykcyjnych środków.

Z jednej strony dyrektywa Rady 2008/55/WE z dnia 26 maja 2008 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących niektórych opłat, ceł, podatków i innych obciążeń (1) — stanowiąca kodyfikację dyrektywy Rady 76/308/EWG z dnia 15 marca 1976 r., przewiduje wzajemną pomoc przy pobieraniu podatków, pomiędzy którymi znajdują się podatki dochodowe [zob. art. 2 lit. g)], jak również podatek dochodowy od osób fizycznych. Z drugiej strony zgodnie z dyrektywą Rady 77/799/EWG (2) z dnia 19 grudnia 1977 r. dotyczącej wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich właściwy organ państwa członkowskiego zawsze może wystąpić do właściwego organu innego państwa członkowskiego o udostępnienie mu informacji niezbędnych dla zwalczania unikania opodatkowania.

(1) Dz.U. L 150, s. 28.

(2) Dz.U. L 336, s. 15.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Plovdiski Raïonen Sed (Bułgaria) w dniu 10 lipca 2009 r. — Vassil Ivanov Georgiev przeciwko Tehnicheski universitet Sofia, filial Plovdiv

(Sprawa C-268/09)

2009/C 220/53

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Plovdiski Raïonen Sed (Bułgaria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vassil Ivanov Georgiev

Strona pozwana: Tehnicheski universitet Sofia — filial Plovdiv

Pytania prejudycjalne

Czy prawo krajowe ustanawia osiągnięcie określonego wieku jako jedyny warunek dla zakończenia stosunku pracy na czas nieokreślony oraz dla możliwości jego przedłużenia między tym samym pracownikiem i tym samym pracodawcą na tym samym stanowisku w formie stosunku pracy na czas określony? Czy prawo krajowe ustanawia maksymalny czas trwania i maksymalną liczbę przedłużeń umowy o pracę na czas określony z tym samym pracodawcą, po przekształceniu umowy na czas nieokreślony w umowę na czas określony, po których upływie kontynuacja stosunku pracy między stronami nie jest możliwa?

(1) JO L 303 z dnia 2 grudnia 2000, s. 16.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/28

Skarga wniesiona w dniu 15 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-269/09)

2009/C 220/54

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Lyal i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że przyjmując i utrzymując w mocy w art. 14 ustawy nr 35/2006 z dnia 28 listopada 2006 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i o częściowej zmianie ustaw o podatku od spółek, o podatku dochodowym od osób niebędących rezydentami oraz o podatku majątkowym przepis, na podstawie którego podatnicy, którzy przenoszą miejsce zamieszkania za granicę, są zobowiązani włączyć cały nieopodatkowany dochód do podstawy wymiaru podatku za ostatni rok podatkowy, w którym byli traktowani jak podatnicy będący rezydentami, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 19, 38, 43 WE i art. 28 i 31 Porozumienia EOG.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 14 hiszpańskiej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i o częściowej zmianie ustaw o podatku od spółek, o podatku dochodowym od osób niebędących rezydentami oraz o podatku majątkowym dochody podlegają opodatkowaniu w roku, w którym zostały uzyskane. Niemniej art. 14 ust. 2 zawiera przepisy szczególne pozwalające na opodatkowanie niektórych dochodów w różnych latach podatkowych. Tymczasem w przypadku, gdy podatnik ustanawia miejsce zamieszkania za granicą, art. 14 ust. 3 stanowi, że każdy dochód dotychczas nieopodatkowany zostaje włączony w podstawę wymiaru podatku za ostatni rok podatkowy, w którym podatnik ten był uważany za rezydenta.

Komisja uważa, że ustawodawstwo hiszpańskie zezwala na dyskryminujące traktowanie, kiedy osoba fizyczna przenosi swoje miejsce zamieszkania poza Hiszpanię, podczas gdy przepisy hiszpańskie powinny być stosowane w taki sam sposób niezależnie od tego, czy osoba fizyczna utrzymuje swoje miejsce zamieszkania w Hiszpanii, czy też nie.

3.	Przepisy te naruszają zasadę swobody przepływu osób, o której mowa w art. 19, 38, 43 WE i art. 28 i 31 Porozumienia EOG.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/29

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba) wydanego w dniu 6 maja 2009 r. w sprawie T-127/04 KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG, KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA, KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 16 lipca 2009 r. przez KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG, KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA, KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA

(Sprawa C-272/09 P)

2009/C 220/55

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: KME Germany AG, dawniej KM Europa Metal AG, KME France SAS, dawniej Tréfimétaux SA, KME Italy SpA, dawniej Europa Metalli SpA (reprezentowane przez M. Siragusę, G. Rizzę, M. Piergiovanniego, avvocati, A. Wincklera oraz T. Grafa, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszących odwołanie

Wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku

—	w zakresie, w jakim jest to możliwe, w oparciu o okoliczności faktyczne przedstawione przed Sądem, stwierdzenie nieważności decyzji i o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na KME, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania i postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji;

bądź, jeśli stan postępowania na to pozwala, o

—	uchylenie zaskarżonego wyroku (łącznie z uchyleniem wyroku w części dotyczącej nakazu wydanego przez Sąd dotyczącego obciążenia KME kosztami postępowania) oraz odesłanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszym zarzucie wnoszące odwołanie krytykują Sąd za utrzymywanie, jakoby Komisja wykazała w sposób wystarczający pod względem prawnym, że porozumienia dotyczące rur LWC (Level Wound Coils) miały rzeczywisty wpływ na właściwy rynek, a zatem kwota wyjściowa grzywny nałożonej na KME powinna była uwzględnić ten czynnik. Poprzez swe rozumowanie i decyzję zmierzającą do odrzucenia pierwszego zarzutu odwołania wniesionego przez KME Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz udzielił nielogicznego i niewłaściwego uzasadnienia. Ponadto Sąd wyraźnie przeinaczył okoliczności faktyczne i środki dowodowe, które zostały mu przedłożone, utrzymując w mocy wniosek Komisji, że dowody o charakterze ekonomicznym przedstawione przez KME nie wykazały, że omawiane naruszenie postrzegane jako całość nie miało żadnego wpływu na rynek.

W drugim zarzucie wnoszące odwołanie krytykują Sąd za zaakceptowanie dokonanego przez Komisję odesłania, w celu określenia rozmiaru rynku dotkniętego naruszeniem dla ustalenia składnika powagi grzywny KME, do wartości rynkowej, do której niesłusznie wliczono dochody ze sprzedaży dokonanych na oddzielnym rynku będącym następnym ogniwem w stosunku do rynku „skartelizowanego”, pomimo iż członkowie kartelu nie byli pionowo zintegrowani z rynkiem będącym następnym ogniwem. Poprzez swe rozumowanie i decyzję zmierzającą do odrzucenia drugiego zarzutu odwołania wniesionego przez KME Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz udzielił niewłaściwego uzasadnienia.

W trzecim zarzucie wnoszące odwołanie krytykują Sąd za oddalenie trzeciego zarzutu skargi, zgodnie z którym Komisja zastosowała niepoprawnie wytyczne w sprawie grzywien z 1998 r. oraz naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę równego traktowania, stosując maksymalne procentowe podwyższenie kwoty wyjściowej grzywny nałożonej na KME z powodu czasu trwania. Skarżące podnoszą, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz udzielił niejasnego, nielogicznego i niewłaściwego uzasadnienia poprzez utrzymanie w mocy odpowiedniej części omawianej decyzji.

W czwartym zarzucie wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe, oddalając czwarty argument czwartego zarzutu odwołania oraz utrzymując w mocy odpowiednią część omawianej decyzji, w której Komisja odmówiła KME przyznania przywileju obniżenia grzywny w związku z jej współpracą wykraczającą poza ramy komunikatu w sprawie współpracy z 1996 r. [1996 Leniency Notice], naruszając wytyczne w sprawie grzywien z 1998 r. jak i zasady słuszności i równego traktowania.

W piątym i ostatnim zarzucie wnoszące odwołanie podnoszą, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe oraz prawa podstawowe przysługujące skarżącym w zakresie pełnej i skutecznej kontroli sądowej, jako że nie zbadał dogłębnie i szczegółowo argumentów podniesionych przez KME oraz wyrażając stronnicze poważanie dla granic uznania Komisji.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Paris (Francja) w dniu 16 lipca 2009 r. — Olivier Martinez, Robert Martinez przeciwko Société MGN Ltd.

(Sprawa C-278/09)

2009/C 220/56

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de grande instance de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Olivier Martinez, Robert Martinez

Strona pozwana: Société MGN Limited

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 2 i art. 5 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy dokonywać w ten sposób, że przyznają jurysdykcję sądowi państwa członkowskiego do orzekania w przedmiocie skargi wniesionej w związku z naruszeniem praw osobistych, do którego miałoby dojść w wyniku umieszczenia w internecie informacji lub zdjęć na stronie internetowej utworzonej w innym państwie członkowskim przez spółkę z siedzibą w tym drugim państwie lub też w innym państwie, różnym w każdym razie od tego pierwszego:

—	wyłącznie pod warunkiem, że ta strona internetowa może być przeglądana w tym pierwszym państwie,

—

czy też, wyłącznie jeżeli między zdarzeniem wywołującym szkodę oraz terytorium tego pierwszego państwa istnieje dostateczny, istotny lub znaczący związek i jeżeli, w tym drugim przypadku, związek ten może wynikać z:

—	wagi połączeń ze sporną stroną wykonanych z tego pierwszego państwa członkowskiego w sposób bezwzględny lub względny w stosunku do ogółu wszystkich połączeń z rzeczoną stroną,

—	miejsca zamieszkania, czy też przynależności państwowej osoby, która podnosi naruszenie jej praw osobistych lub ogólnie, zainteresowanych osób;

—	języka w jakim są rozpowszechniane sporne informacje lub wszelkich innych elementów mogących wskazywać na chęć wydawcy strony skierowania się w szczególności do odbiorców w tym pierwszym państwie,

—	miejsca, w którym miały miejsce opisywane zdarzenia lub w którym zostały zrobione zdjęcia zamieszczone ewentualnie w internecie,

—	innych kryteriów?

(1) Dz.U. 2001, L 12, s. 1.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/32

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 czerwca 2009 r. — CPEM przeciwko Komisji

(Sprawa T-106/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Nota debetowa - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt potwierdzający - Niedopuszczalność - Skarga o odszkodowanie - Skarga w sposób oczywisty pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej)

2009/C 220/66

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre de promotion de l'emploi par la micro-entrepise (Marsylia, Francja) (przedstawiciel: adwokat C. Bonnefoi)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Flynn i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności noty debetowej nr 3240912189 z dnia 17 grudnia 2007 r. dotyczącej decyzji Komisji C(2007) 4645 z dnia 4 października 2007 r. znoszącej pomoc przyznaną z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) na podstawie decyzji C (1999) 2645 z dnia 17 sierpnia 1999 r.

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o stwierdzenie nieważności zostaje odrzucony jako niedopuszczalny.

2)	Wniosek o odszkodowanie zostaje odrzucony jako pozbawiony w sposób oczywisty jakiejkolwiek podstawy prawnej.

3)	Centre de Promotion de l’Emploi par la Micro-Entreprise (CPEM) zostaje obciążone kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego

(1) Dz. U. C 107 z 26.4.2008.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/32

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2009 r. — Thoss przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa T-545/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Termin do wniesienia skargi - Przekroczenie terminu - Brak usprawiedliwionego błędu - Oczywista niedopuszczalność)

2009/C 220/68

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Thérèse Nicole Thoss (Dommeldange, Luksemburg) (przedstawiciel: P. Goergen, adwokat)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy (przedstawiciele: T. Kennedy i J.-M. Stenier, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Trybunału Obrachunkowego z dnia 20 marca 2006 r. odmawiającej skarżącej, wdowie po byłym członku Trybunału Obrachunkowego, renty rodzinnej na tej podstawie, że w chwili śmierci nie został spełniony warunek pięcioletniego stażu małżeńskiego (sprawa zarejestrowana poprzednio pod nr F-46/08 i przekazana przez Sąd do spraw Służby Publicznej)

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Thérèse Nicole Thoss zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 171 z 5.07.2008 (poprzednio sprawa F-46/08).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/33

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 lipca 2009 r. — Sniace, SA (Madryt, Hiszpania) przeciwko Komisja Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-238/09 R)

(Postanowienie w przedmiocie środka tymczasowego - Decyzja uznająca pomoc za sprzeczną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej zwrot - Wniosek o zawieszenie wykonania - Uchybienie wymogom formalnym - Niedopuszczalność)

2009/C 220/69

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Sniace, SA (Madryt, Hiszpania), (przedstawiciel: F. J. Moncholí Fernández, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: C. Urraca Caviedes, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C(2009) 1479 ostatecznej z dnia 10 marca 2009 r. dotyczącej środka pomocowego nr C5/2000 (wcześniej NN 118/1997) udzielonego przez Hiszpanię na rzecz Spółki Sniace, S.A., Torrelavega, Kantabria, i z zmieniającej decyzję 1999/395/WE z dnia 28 października 1998 r.

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/33

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2009 r. — (AECOPS) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-256/09)

2009/C 220/71

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Associação de Empresas de Construção, Obras Públicas e Serviços (AECOPS) (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele: J.L. da Cruz Vilaça i L. Pinto Monteiro, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej dotyczącej sprawy 89 0771 P1 z dnia 21 czerwca 2005 r. zmniejszającej na kwotę 48 504 201 escudo dofinansowanie przyznane decyzją C(89)0570 z dnia 22 marca 1989 r. i nakazującej zwrot kwoty 53 310 198 escudo;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie prawa do wcześniejszego wysłuchania: skarżącej nie dano możliwości przedstawienia uwag przed podjęciem ostatecznej decyzji o zmniejszeniu dofinansowania, co oznacza naruszenie istotnego wymogu formalnego, którego nieprzestrzeganie wiąże się ze stwierdzeniem nieważności decyzji.

Naruszenie zasady pewności prawa poprzez przedłużanie postępowania i przekroczenie terminu na podjęcie decyzji.

Naruszenie obowiązku uzasadnienia: zaskarżona decyzja nie wymienia, nawet w sposób zwięzły, powodów, które doprowadziły do zmniejszenia dofinansowania.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/34

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2009 r. — AECOPS przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-257/09)

2009/C 220/72

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Associação de Empresas de Construção, Obras Públicas e Serviços (AECOPS) (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciele): J.L. da Cruz Vilaça i L. Pinto Monteiro, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej dotyczącej sprawy 89 0979 P3 z dnia 22 czerwca 2005 r. zmniejszającej na kwotę 426 070 escudo dofinansowanie przyznane decyzją C(89)0570 z dnia 22 marca 1989 r. i nakazującej zwrot kwoty 1 591 128 escudo;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie zasady pewności prawa poprzez przedłużanie postępowania i przekroczenie terminu na podjęcie decyzji.

Naruszenie obowiązku uzasadnienia: zaskarżona decyzja nie wymienia, nawet w sposób zwięzły, powodów, które doprowadziły do zmniejszenia dofinansowania

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/34

Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Comitato di Cagliari i Gessie

(Sprawa T-259/09)

2009/C 220/73

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: adwokat M. Moretto, A.M. Rouchaud-Joët, N. Barbara, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Arci Nuova Associazione Comitato di Cagliari (Cagliari, Włochy), Alberto Gessa (Cagliari, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	zasądzenie od Arci Nuova Associazione Comitato di Cagliari i od Alberta Gessy, tytułem osobistym i solidarnym, zwrotu kwoty 15 675 EUR jako należności głównej, powiększonej o odsetki za zwłokę w wysokości 7,32 % począwszy od dnia 20 maja 2007 r. aż do całkowitej zapłaty należnej kwoty;

—	obciążenie Arci Nuova Associazione Comitato di Cagliari i Alberta Gessy kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Celem niniejszej skargi jest zasądzenie od wyżej wymienionego stowarzyszenia i solidarnie od jego prezesa, zapłaty kwoty odpowiadającej kwocie zaliczki wypłaconej przez skarżącą tytułem projektu zatytułowanego „ONG-2003-204-Cagliari-ARCI-l’Europa dei Migranti”. Projekt ten obejmuje działania o charakterze informacyjnym i dokumentacyjnym, w języku różnych państw pochodzenia, na temat instytucji europejskich, na temat procesu decyzyjnego oraz na temat etapów budowy i rozszerzenia europejskiego celem ułatwienia integracji migrantów.

Umowa przewidywała obowiązek przekazania, w pewnym określonym terminie, końcowego sprawozdania na temat realizacji projektu, ostatecznego rozliczenia kosztów kwalifikowalnych faktycznie poniesionych oraz pełnego wykazu rachunków i wydatków związanych z projektem.

Ponieważ obowiązek ten nie został spełniony, Komisja postanowiła wnieść niniejszą skargę.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/35

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 5 maja 2009 r. w sprawie F-27/08 Simões Dos Santos przeciwko OHIM, wniesione w dniu 6 lipca 2009 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-260/09 P)

2009/C 220/74

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: I. de Medrano Caballero, pełnomocnik, wspierany przez D. Waelbroecka, adwokata)

Druga strona postępowania: Manuel Simões Dos Santos (Madryd, Hiszpania)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F-27/08 zawierającego wniosek o odszkodowanie;

—	uwzględnienie zarzutów wnoszącego odwołanie wniesionych w pierwszej instancji tj. oddalenie skargi jako bezzasadnej;

—	obciążenie strony pozwanej w postępowaniu odwoławczym kosztami tego postępowania i kosztami postępowania, które odbyło się przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 5 maja 2009 r. wydanego w sprawie F-27/08 Simões Dos Santos przeciwko OHIM, w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji PERS-01-07 i pisma OHIM z dnia 15 czerwca 2007 r. w zakresie, w jakim oznaczają one potwierdzenie usunięcie reszty punktów za zasługi Simõesa Dos Santosa w następstwie jego awansu.

Na poparcie odwołania OHIM przedstawia trzy zarzuty wynikające z:

—	naruszenia prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej, który naruszając orzecznictwo dotyczące warunków stosowania z mocą wsteczną aktu prawnego oraz zasadę uzasadnionych oczekiwań stwierdził, że OHIM naruszył zasadę pewności prawa oraz zasadę zakazu działania prawa wstecz;

—

naruszenia prawa w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej uznał, że OHIM naruszył art. 233 WE i zasadę powagi rzeczy osądzonej wynikającej z wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 14 lutego 2007 r. w sprawie T-435/04 Simões Dos Santos przeciwo OHIM, podczas gdy środki przyjęte przez OHIM w celu wykonania tego wyroku były jedynymi dozwolonymi bez naruszania zasady zakazu niedyskryminacji;

—	niezgodnego z prawem przyznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej zadośćuczynienia za krzywdę, w związku z czym OHIM nie naruszył prawa zaś Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/35

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych F-5/05 Violetti i in. przeciwko Komisji i F-7/05 Schmit przeciwko Komisji wniesione w dniu 6 lipca 2009 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-261/09 P)

2009/C 220/75

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i J.P. Keppenne, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Antonello Violetti (Cittiglio, Włochy), Nadine Schmit (Ispra, Włochy), Rada Unii Europejskiej, Anna Bassi Perucchini (Reno di Leggiuno, Włochy), Marco Basso (Varano Borghi, Włochy), Ernesto Brognieri (Barasso, Włochy), Sergio Brusorio (Sesto Calende, Włochy), Natale Cao (Ispra), Renato Cazzaniga (Ispra), Elvidio Flammini (Varèse, Włochy), Luigi Magistri (Ispra), Reginella Molinari Canale (Ispra), Giuseppe Morelli (Besozzo, Włochy), Nadia Valentini (Varèse) i Giuseppe Zara (Ispra)

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 28 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych F-5/05 i F-7/05 Violetti i in. przeciwko Komisji w zakresie, w jakim w tym wyroku stwierdzono dopuszczalność skarg o stwierdzenie nieważności decyzji OLAF o przekazaniu informacji władzom włoskim;

—	wydanie orzeczenia w niniejszych sprawach przez sam Sąd, stwierdzenie niedopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności wniesionych przez skarżących;

—	obciążenie skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania, w tym kosztami postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu Komisja wnosi o uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) z dnia 28 kwietnia 2009 r. wydanym w sprawach połączonych F-5/05 i F-7/05 Violetti i in. przeciwko Komisji, na mocy którego SSP stwierdził nieważność decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) o przekazaniu informacji dotyczących skarżących w pierwszej instancji włoskim organom sądowym i zasądził od Komisji kwotę 3 000 EUR na rzecz każdego ze skarżących tytułem odszkodowania.

W uzasadnieniu odwołania Komisja podnosi jeden zarzut dotyczący naruszenia art. 90a regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich ze względu na to, że jej zdaniem SSP naruszył prawo wspólnotowe i popełnił błędy w uzasadnieniu, nie uwzględniając utrwalonego orzecznictwa, zgodnie z którym działania przygotowawcze, takie jak wszczęcie dochodzenia przez OLAF, raport końcowy OLAF oraz wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, nie są działaniami mającymi skutki negatywne. Komisja podnosi, że orzecznictwo to ma zastosowanie do art. 90a regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich dotyczącego wniesienia zażalenia na działania OLAF.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/36

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2009 r. — Tecnoprocess przeciwko Komisji i Delegacji Komisji Europejskiej w Maroku

(Sprawa T-264/09)

2009/C 220/76

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tecnoprocess Srl (Rzym, Włochy) (przedstawiciel: A. Majoli, avvocato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich i Delegacja Komisji Europejskiej w Maroku

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, na podstawie art. 232 WE, bezczynności Delegacji UE w Rabacie oraz Komisji Europejskiej;

—	Stwierdzenie, na podstawie art. 288 WE, odpowiedzialności pozaumownej Delegacji i Komisji względem skarżącej spółki oraz zasądzenie od nich solidarnie na rzecz skarżącej spółki zapłaty odszkodowania w wysokości 1 000 000,00 EUR (słownie: jednego miliona euro).

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w niniejszej sprawie prowadzi działalność gospodarczą w różnych działach rynku przemysłowego. Od roku 2002 spółka Tecnoprocess prowadzi działalność na rynku zarządzanych przez EuropAid w imieniu Komisji procedur przyznawania projektów mających na celu udzielanie pomocy zewnętrznej dla krajów rozwijających się, finansowanych z budżetu UE lub z budżetu Europejskiego Funduszu Rozwoju. Za pomocą niniejszej skargi, skarżaca spółka pragnie poddać kontroli Sądu zachowanie pozwanych w zakresie wykonania następujących umów:

—	Umowa EuropeAid nr 1144205/D/S/MA (przetarg nr 14/2003/meda/b7 — 4100/ib/96/0587) — RISTORAZIONE;

—	Umowa EuropeAid nr 114194/D/S/MA (przetarg nr 15/2003/meda/b7 — 4100/ib/96/0587) — FREDDO;

—	Umowa EuropeAid nr 114194/D/S/MA (przetarg nr 16/2003/meda/b7 — 4100/ib/96/0587) — FREDDO;

—	Umowa EuropeAid nr 12088/D/S/MA — Centre Assistance Technique des Industriels des Equipements pour véhicules (Cetiev) części 3 i 6.

Pierwsze trzy umowy zostały zawarte w ramach programu MEDA 1 i miały one na celu zapewnienie wyposażenia i oprzyrządowania dla służb stołówkowych i restauracyjnych należących do Office de la Formation professionnelle et de la Promotion du Travail (Urzędu Kształcenia Zawodowego i Promocji Zatrudnienia, zwanego dalej „urzędem OFPPT”) z siedzibą w Rabacie.

W ramach wykonywania tych umów, urząd OFPPT odmówił podpisania protokołów zdawczo-odbiorczych towarów, pomimo faktu, iż urząd ten wykorzystywał sporne produkty, które zostały prawidłowo dostarczone przez skarżącą spółkę.

Podobne trudności wyłoniły się także w odniesieniu do czwartej umowy, która została zawarta w ramach programu MEDA 2 i miała ona na celu dostarczenie specjalistycznych urządzeń, mających na celu badanie filtrów samochodowych.

Zdaniem skarżącej spółki, bezczynność pozwanych polegająca na tym, iż nie znalazły one rozwiązania, które mogłoby zaspokoić interes skarżącej związany z poważnym niewykonaniem przedmiotowych umów, prowadzi do powstania odpowiedzialności pozaumownej po stronie Wspólnoty.

Skarżąca spółka zarzuca także naruszenie art. 56 rozporządzenia finansowego, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady proporcjonalności oraz prawa do prywatności.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/36

Skarga wniesiona w dniu 13 lipca 2009 r. — PVS przeciwko OHIM — MeDiTA Medizinischer Kurierdienst (medidata)

(Sprawa T-270/09)

2009/C 220/77

Język, w jakim została wniesiona skarga: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: PVS — Privatärztliche Verrechnungsstelle Rhein-Ruhr GmbH (Mülheim sur la Ruhr, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat F. Lindenberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: MeDiTA Medizinische Kurierdienst- u. Handelg. mbH (Düsseldorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 maja 2009 r. w sprawie R 1724/2007/4 i oddalenie sprzeciwu;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie strony pozwanej zaocznie, bez przeprowadzania procedury ustnej, jeśli odpowiedź na skargę nie zostanie złożona w odpowiedniej formie i odpowiednim terminie.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy„mediata”, zawierający kolory niebieski, szary i biały, dla usług należących do klas 35, 36, 41, 42 i 44 (zgłoszenie nr 4 495 842)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: MeDiTA Medizinische Kurierdienst- u. Handelg. mbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: niemiecki słowny znak towarowy dla usług należących do klas 35 i 39, przy czy sprzeciw dotyczy rejestracji dla klasy 35.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. L 78, s. 1) ], ponieważ nie istnieje ryzyko wprowadzenia w błąd pomiędzy rozpatrywanymi znakami towarowymi.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/37

Skarga wniesiona w dniu 14 lipca 2009 r. — Sobieski zu Schwarzenberg przeciwko OHIM — British-American Tobacco Polska (Romuald Prinz Sobieski zu Schwarzenberg)

(Sprawa T-271/09)

2009/C 220/78

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Romuald Prinz Sobieski zu Schwarzenberg (Dortmund, Niemcy) (przedstawiciele: Fitzner i U. Fitzner, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: British-American Tobacco Polska S.A. (Augustów, Polska)

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory — OHIM) z dnia 13 maja 2009 r. (sprawa R 771/2008-4);

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 14 marca 2008 r. i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżący

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „Romuald Prinz Sobieski zu Schwarzenberg” dla towarów z klas 33 i 34 (zgłoszenie nr 4 583 761)

Właściciel znaku lub oznaczenia,na które powołano się w sprzeciwie: British-American Tobacco Polska S.A.

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: polski słowny znak towarowy „JAN III SOBIESKI” dla towarów z klasy 34 (nr 110 327) i polski słowno-graficzny znak towarowy „JAN III SOBIESKI” dla towarów z klas 3, 30, 32 i 33 (nr 160 417), przy czym sprzeciw dotyczy rejestracji dla klas 33 i 34

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 60 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1) w związku z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2869/95 (2) oraz naruszenie art. 60 w związku z art. 81 rozporządzenia nr 207/2009

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2869/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. w sprawie opłat na rzecz Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Dz.U. L 303, s. 33)

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/37

Skarga wniesiona w dniu 10 lipca 2009 r. — Pineapple Trademarks Pty Ltd przeciwko OHIM

(Sprawa T-272/09)

2009/C 220/79

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pineapple Trademarks Pty Ltd (Burleigh Heads, Australia) (przedstawiciel: N. Saunders, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Angel Custodio Dalmau Salmons (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 5 marca 2009 r. w sprawie R 383/2008-1 oraz przekazanie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego OHIM celem prowadzenia postępowania; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Pineapple Trademarks Pty Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „KUSTOM” dla towarów należących do klas 18, 25 i 28

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Angel Custodio Dalmau Salmons

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy „CUSTO” dla towarów należących do klas 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w stosunku do wszystkich spornych towarów

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza naruszyła prawo stwierdzając istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku spornych znaków towarowych; naruszenie prawa do obrony strony skarżącej poprzez stwierdzenie przez Izbę Odwoławczą podobieństw fonetycznych i koncepcyjnych pomiędzy kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, które nie zostały potwierdzone żadnym istotnym dowodem natomiast stronie skarżącej nie umożliwiono przedstawienia uwag.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/38

Skarga wniesiona w dniu 14 lipca 2009 r. — Deutsche Bahn przeciwko OHIM — DSB (IC4)

(Sprawa T-274/09)

2009/C 220/80

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Bahn AG (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: E. Haag, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: DSB (Kopenhaga, Dania)

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 30 kwietnia 2009 r. oraz decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 26 lipca 2007 r.;

—	obciążenie OHIM całością kosztów postępowania, włącznie z kosztami powstałymi na etapie postępowania odwoławczego i postępowania w sprawie sprzeciwu.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: DSB

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „IC4” dla towarów z klasy 39 (zgłoszenie nr 4 255 411)

Właściciel znaku lub oznaczenia,

na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie,

na które powołano się w sprzeciwie: słowny znak towarowy „ICE” dla towarów i usług z klas 6, 7, 9, 11, 12, 19, 37, 38, 39, 41 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 170605) i niemiecki graficzny znak towarowy „IC” dla usług z klas 39 i 42 (nr 1 009 258)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ pomiędzy kolidującymi ze sobą znakami towarowymi istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/38

Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2009 r. — Sepracor Pharmaceuticals (Ireland) przeciwko Komisji

(Sprawa T-275/09)

2009/C 220/81

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sepracor Pharmaceuticals (Ireland) Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: I. Dodds-Smith, Solicitor, D. Anderson, QC i J. Stratford, Barrister)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach niniejszej skargi skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 230 WE, decyzji Komisji, na mocy której ta ostatnia, potwierdzając opinię Komitetu ds. Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi Europejskiej Agencji Leków (EMEA), wydała pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu skarżącej o nazwie „Lunivia”, lecz uznała, że zawarty w nim „eszopiklon” nie jest nową substancją aktywną w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 726/2004 (1).

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Po pierwsze, skarżąca twierdzi, że pozwana nie zastosowała właściwych kryteriów prawnych w celu wskazania nowej substancji aktywnej, przez co naruszyła przepisy, a konkretnie art. 10 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/83 (2) oraz załącznik I, Część 2, sekcja trzecia, do niej, jak również obowiązujące wytyczne, takie jak Informacje dla wnioskodawców (w szczególności części 2A i 3). Skarżąca twierdzi również, że przyjęte przez pozwaną w zaskarżonej decyzji stanowisko co do przesłanki, jaką powinna spełniać substancja aktywna, aby zostać zakwalifikowana jako nowa, narusza przedmiot i cel przepisów, które opierają się nie na pojęciu „wartości dodanej” lub porównawczej skuteczności, lecz na obiektywnych standardach jakości, bezpieczeństwa i skuteczności.

Po drugie, zdaniem skarżącej pozwana naruszyła jej podstawowe prawa proceduralne, ponieważ EMEA otrzymała i uwzględniła oświadczenia podmiotu trzeciego bez poinformowania skarżącej o ich istnieniu i dania możliwości ustosunkowania się do nich.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136, s. 1).

(2) Dyrektywa 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi

(Dz.U. L 311, s. 67).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/39

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2009 r. — Verband Deutscher Prädikats- und Qualitätsweingüter przeciwko OHIM (GG)

(Sprawa T-278/09)

2009/C 220/82

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Verband Deutscher Prädikats- und Qualitätsweingüter eV (Gau-Algesheim, Niemcy) (przedstawiciel: N. Schindler, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sprawa R 1568/2008-1);

—	obciążenie OHIM własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „GG” dla towarów z klasy 33 (zgłoszenie nr 6 388 284)

Decyzja eksperta: oddalenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 75 z powodu niedostatecznego uzasadnienia decyzji oraz art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy posiada wymagane minimum charakteru odróżniającego i nie ma konieczności pozostawienia tworzącego go oznaczenia do swobodnego używania przez wszystkich

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/39

Skarga wniesiona w dniu 9 lipca 2009 r. — Antonino Aiello przeciwko OHIM (100 % Capri)

(Sprawa T-279/09)

2009/C 220/83

Język, w jakim została wniesiona skarga: włoski

Strony

Strona skarżąca: Antonino Aiello (Vico Equense, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Coccia i L. Pardo)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cantoni ITC SpA (Mediolan, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 kwietnia 2009 r., doręczonej za pośrednictwem faksu w dniu 14 maja 2009 r., wydanej w postępowaniu R 1148/2008-1 pomiędzy Antonino Aiello a spółką Cantoni ITC S.p.A oraz, po jej zmianie, oddalenie sprzeciwu B 856 163 w sprawie zgłoszenia znaku towarowego „100 % CAPRI” dla towarów należących do klas 3, 18 i 25 (nr 003563848)

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżący

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy, zawierający element słowny i numeryczny „100 % CAPRI” (zgłoszenie nr 3 563 848) dla towarów należących do klas 3, 18 i 25.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: CANTONI I.T.C S.p.A.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wspólnotowy graficzny znak towarowy (zgłoszenie nr 2 689 891) oraz krajowy znak towarowy, zawierający element słowny „CAPRI” dla towarów należących do klas 3, 18 i 25.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia wszystkich spornych towarów.

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, jak również art. 50 ust. 1 i art. 20 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (zastąpione rozporządzeniem nr 207/2009).

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/40

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2009 r. — Fédération Internationale des Logis przeciwko OHIM (przedstawienie kwadratu koloru zielonego)

(Sprawa T-282/09)

2009/C 220/84

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale des Logis (Paryż, Francja) (przedstawiciel: B. Brisset, avocat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Pierwszą Izbę Odwoławczą OHIM w dniu 22 kwietnia 2009 r. w sprawie R 1511/2008-1 i dopuszczenie rejestracji rozpatrywanego znaku towarowego;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy przedstawiający kwadrat koloru zielonego dla towarów i usług z klas 3, 18, 24, 43 et 44 — zgłoszenie nr 6 468 789

Decyzja eksperta: oddalenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ szczególne i specyficzne przedstawienie kwadratu o wypukłych bokach koloru zielonego posiada odróżniający charakter w odniesieniu do towarów i usług, dla których dokonane jest zgłoszenie w zakresie, w jakim elementy te nadają temu znakowi towarowemu oznaczającemu wspomniane towary i usługi odróżniający wygląd.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/40

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2009 r. — CEVA przeciwko Komisji

(Sprawa T-285/09)

2009/C 220/85

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre d’Étude et de Valorisation des Algues SA (CEVA) (Pleubian, Francja) (przedstawiciel: J.-M. Peyrical, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	po pierwsze, stwierdzenie braku uzasadnienia tytułów wykonawczych z dnia 11 maja 2009 r. wynikających z czterech not obciążeniowych Komisji Europejskiej nr 3230901933, nr 3230901935, nr 323090136 i nr 3230901937 z dnia 11 maja 2009 r.;

—	po drugie, stwierdzenie ryzyka bezpodstawnego wzbogacenia się przez Komisję w razie zwrotu przez CEVA kwoty w wysokości 173 435 EUR powiększonej o odsetki za zwłokę;

—	w związku z tym stwierdzenie nieważności tytułów wykonawczych wynikających z czterech not obciążeniowych nr 3230901933, nr 3230901935, nr 323090136 i nr 3230901937 z dnia 11 maja 2009 r.;

—	wreszcie stwierdzenie naruszenia przez Komisję postanowień umownych umowy nr Q5RS-2000-31334 zwanej SEAPURA;

—	w szczególności stwierdzenie naruszenia postanowień art. 22 5o § 3 załącznika II, art. 3.5 załącznika II do umowy nr Q5RS-2000-31334;

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności tytułów wykonawczych wynikających z czterech not obciążeniowych nr 3230901933, nr 3230901935, nr 323090136 i nr 3230901937 z dnia 11 maja 2009 r.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach niniejszej skargi skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności tytułów wykonawczych, w których Komisja żąda zwrotu pełnej kwoty zaliczek wypłaconych skarżącej w ramach umowy SEAPURA nr Q5RS-2000-31334 dotyczącej projektu w dziedzinie badań i rozwoju technologicznego.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty oparte na:

—	braku wystarczającego uzasadnienia, w zakresie w jakim Komisja oparła się na domniemywanym naruszeniu zobowiązań umownych przez skarżącą, przy czym nie przedstawiła okoliczności prawnych i faktycznych na poparcie tego twierdzenia;

—	naruszeniu zasady zakazującej bezpodstawnego wzbogacenia, ponieważ wskutek zwrotu pełnej kwoty, której dochodzi Komisja, instytucja ta wzbogaci się bezpodstawnie, zważywszy że dysponuje ona efektami prac i badań przeprowadzonych przez skarżącą, chociaż nie zapłaciła za nie;

—	naruszeniu przez Komisję jej uprawnień kontrolnych w trakcie wykonywania umowy.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/41

Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2009 r. — Intel przeciwko Komisji

(Sprawa T-286/09)

2009/C 220/86

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Intel Corp. (Wilmington, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: N. Green, I. Forrester, QC, M. Hoskins, K. Bacon, S. Singla, Barristers, A. Parr i R. MacKenzie, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2009) 3726 wersja ostateczna z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie COMP/C-3/37.990 — Intel;

—	tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub znaczące obniżenie kwoty nałożonej grzywny;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez Intel.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi na postawie art. 230 WE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 3726 z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie COMP/C-3/37.990 — Intel, w której uznano, że dopuściła się ona jednego ciągłego naruszenia art. 82 WE i art. 54 porozumienia EOG w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r., polegającego na wdrożeniu strategii mającej na celu eliminowanie konkurentów z rynku jednostek centralnych x86 („CPU”). Ponadto skarżąca wnosi o uchylenie lub obniżenie nałożonej na nią grzywny.

W uzasadnieniu swych żądań skarżąca podnosi następujące zarzuty.

Po pierwsze twierdzi ona, że Komisja naruszyła prawo:

a)	uznawszy, że warunkowe obniżki udzielone przez Intel jej klientom miały per se charakter abuzywny ze względu na to, że były one warunkowe, nie wykazawszy jednak, jakoby mogły one rzeczywiście prowadzić do wyeliminowania konkurencji;

b)	oparłszy się na instytucji nadużycia eliminującego określanej mianem „nagich ograniczeń” i nie przeprowadziwszy w tym względzie jakiejkolwiek analizy eliminacji konkurencji (a nawet jej możliwości lub prawdopodobieństwa);

c)	nie zbadawszy, czy warunki, na jakich klientom przyznawane były rabaty, stosowane były na terytorium Wspólnoty Europejskiej lub czy wywierały one natychmiastowe, istotne, bezpośrednie i przewidywalne skutki na terenie Wspólnoty Europejskiej.

Po drugie skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła wymogi obowiązujące w zakresie oceny dowodów. Tak oto Komisja nie wykazała, że warunkiem udzielania przez Intel rabatów było to, by klienci nabywali od Intel jednostki centralne x86 w ilości zaspakajającej ich całe lub prawie całe zapotrzebowanie na takie jednostki. Ponadto w celu ustalenia, czy rabaty udzielane przez Intel mogły skutkować ograniczeniem konkurencji, Komisja posłużyła się kryterium zwanym „kryterium równie skutecznego konkurenta” („AEC”), jednakże popełniła ona liczne błędy w zakresie analizy i oceny dowodów w związku z zastosowaniem tego kryterium. Komisja pominęła także inne rodzaje dowodów, które były istotne dla oceny skutków obniżek stosowanych przez Intel. W szczególności Komisja:

pominęła dowód prowadzący do wniosku, że w okresie zarzucanego naruszenia jeden z konkurentów Intel znacząco zwiększył swój udział w rynku oraz zysk, przy czym jego niepowodzenia dotyczące pewnych segmentów rynku lub pewnych producentów oryginalnego sprzętu („OEM”) były wynikiem jego własnych niedociągnięć;

b)	nie wykazała istnienia związku przyczynowego między tym, co uznała ona za warunkowe obniżki, a decyzjami klientów Intel o rezygnacji z dokonywania zakupów u tego konkurenta;

c)	nie dokonała oceny dowodu dotyczącego kwestii oddziaływania obniżek udzielanych przez Intel na zachowania konsumentów.

Po trzecie skarżąca podnosi, że Komisja nie wykazała, jakoby Intel wypracowała długoterminową strategię eliminowania konkurentów. Taki wniosek nie jest poparty dowodami i nie jest on uprawniony w świetle fragmentarycznego charakteru dotyczących każdego z klientów Intel twierdzeń Komisji (zarówno w odniesieniu do objętych tą strategią produktów, jak i okresu jej stosowania).

Skarżąca utrzymuje także, iż należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości lub w części ze względu na to, że w postępowaniu administracyjnym Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne, co w istotny sposób naruszyło prawo Intel do obrony. W szczególności Komisja:

nie umożliwiła Intel ustnego ustosunkowania się do treści dodatkowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów oraz pisma dotyczącego okoliczności faktycznych, mimo iż w pismach tych podniesiono zupełnie nowe zarzuty i powołano się na nowe dowody, na których w znacznej mierze oparto się w zaskarżonej decyzji;

nie dołączyła do akt sprawy — gdy zażądała tego skarżąca — pewnych wewnętrznych dokumentów pochodzących od konkurenta, mimo iż w ocenie skarżącej dokumenty te:

i)	miały bezpośredni związek z zarzutami Komisji podnoszonymi wobec Intel,

ii)	mogły stanowić dowód braku winy po stronie Intel oraz

iii)	zostały precyzyjnie wskazane przez Intel;

c)	nie przywiązała właściwej wagi do przebiegu spotkania z kluczowym świadkiem, reprezentującym jednego z klientów Intel, który najprawdopodobniej dostarczył dowodu braku winy po stronie Intel.

Powołując się na art. 229 WE, skarżąca kwestionuje także wysokość nałożonej na nią grzywny i podnosi w tym względzie trzy główne argumenty.

Po pierwsze twierdzi ona, że grzywna w wysokości 1 060 000 000 EUR (najwyższa grzywna, jaką Komisja nałożyła kiedykolwiek na pojedyncze przedsiębiorstwo) jest rażąco nieproporcjonalna, biorąc pod uwagę to, że Komisja nie wykazała żadnej szkody po stronie konsumentów ani wyeliminowania konkurentów.

Po drugie skarżąca podnosi, że nie naruszyła ona art. 82 WE umyślnie ani nieumyślnie: przeprowadzona przez Komisję analiza AEC oparta jest na informacjach, które nie były dostępne skarżącej w czasie, gdy przyznawała ona obniżki na rzecz swych klientów.

Po trzecie skarżąca twierdzi, że przy ustalaniu kwoty grzywny Komisja nie zastosowała poprawnie swych wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r. oraz wzięła pod uwagę pozbawione znaczenia bądź niewłaściwe okoliczności.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/42

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2009 r. — Carrols przeciwko OHIM — Gambettola (Pollo Tropical CHICKEN ON THE GRILL)

(Sprawa T-291/09)

2009/C 220/87

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Carrols Corp. (Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat I. Temiño Ceniceros)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Giulio Gambettola (Los Realejos, España)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi wraz załącznikami;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej w zakresie dotyczącym podstaw unieważnienia określonych w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r.

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy

znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Pollo Tropical CHICKEN ON THE GRILL” (zgłoszenie nr 002938801) dla towarów i usług z klas 25, 41 i 43

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Giulio Gambettola

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Graficzny krajowy znak towarowy (nr 2 201 552) zawierający element słowny „Pollo Tropical CHICKEN ON THE GRILL” i krajowy znak towarowy „POLLO TROPICAL” (nr 2 201 543), dla usług z klasy 41 („usług świadczonych w restauracjach”).

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Niewłaściwa wykładnia art. 52 ust. 1 lit. b) i art. 53 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

12.9.2009

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 220/43

Skarga wniesiona w dniu 2 lipca 2009 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-65/09)

2009/C 220/89

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: G. Cipressa, avvocato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o oddaleniu wniosku skarżącego mającego na celu uzyskanie zwrotu określonych kosztów medycznych w wysokości 100 %.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji o oddaleniu wniosku z dnia 25 listopada 2002 r., ewentualnie i w razie potrzeby niezastosowanie do niniejszego sporu art. 72 regulaminu pracowniczego na podstawie art. 241 WE, przepisów i wreszcie błędnej opinii biegłego z zakresu medycyny;

—	stwierdzenie nieważności pisma z dnia 5 sierpnia 2008 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności aktu odrzucającego zażalenie z dnia 1 listopada 2008 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności pisma z dnia 4 marca 2009 r.;

—	obciążenie Komisji obowiązkiem naprawienia szkody poniesionej przez skarżącego w związku z aktami, o których unieważnienie się tutaj wnosi, w wysokości 25 000 EUR bądź takiej wyższej lub niższej kwoty, jaką Sąd uzna w tym względzie za prawidłową i słuszną;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2009.220.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 220

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 52 12 września 2009

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2009/C 220/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 205 z 29.8.2009.	1