13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/1

—

że w białej księdze Komisji z dnia 21 listopada 2001 r. zatytułowanej „Nowe impulsy dla młodzieży europejskiej” (1) i zatwierdzonej przez Radę w konkluzjach z 14 lutego 2002 r. uznaje się, że zdrowie musi być traktowane jako element integracji społecznej i autonomii młodych ludzi, a także jako czynnik niezbędny do wypracowania przez nich aktywnej postawy obywatelskiej;

—

w rezolucji Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. (2) ustanawia się ramy współpracy europejskiej w sprawach młodzieży, a jednym z trzech aspektów tej współpracy jest uwzględnianie zagadnień dotyczących młodzieży w innych właściwych politykach europejskich; Europejski pakt na rzecz młodzieży przyjęty przez Radę Europejską na posiedzeniu w dniach

—

22–23 marca 2005 r. to jeden z instrumentów służących realizacji celów lizbońskich w zakresie wzrostu i zatrudnienia;

—

w rezolucji Rady z listopada 2005 r. „w sprawie wychodzenia naprzeciw obawom młodych ludzi w Europie — wprowadzanie w życie Europejskiego Paktu na rzecz Młodzieży i wspieranie aktywnego obywatelstwa” (3) Rada uzgodniła, że w pracach nad zwiększaniem znaczenia zagadnień dotyczących młodzieży w innych właściwych politykach europejskich kwestię priorytetową stanowić będzie zdrowy styl życia młodych ludzi;

—

w rezolucji z maja 2007 r. „Zapewnianie równości szans wszystkim młodym ludziom — pełne uczestnictwo w życiu społecznym” (4) Rada wzywa państwa członkowskie do priorytetowego traktowania problemów młodzieży w politykach mających wpływ na jakość jej życia, w tym w polityce zdrowotnej;

—

w komunikacie z września 2007 r. zatytułowanym „Działania na rzecz pełnego udziału młodych ludzi w edukacji, zatrudnieniu i społeczeństwie” (5) Komisja wzywa państwa członkowskie do podejmowania inicjatyw dotyczących zdrowia młodych ludzi;

—

w konkluzjach z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie międzysektorowego podejścia do polityki na rzecz młodzieży (6) Rady odnotowuje, że od roku 2009 Komisja co trzy lata będzie sporządzała sprawozdanie UE dotyczące młodzieży;

—

w konkluzjach z dnia 6 grudnia 2007 r. w sprawie białej księgi Komisji „Razem na rzecz zdrowia: strategiczne podejście dla UE na lata 2008–2013” (7) Rada zwróciła uwagę na konieczność zwrócenia uwagi na kluczowe czynniki mające wpływ na zdrowie, do których należą odżywianie, aktywność fizyczna, spożycie alkoholu, narkotyków, tytoniu i zagrożenia środowiskowe oraz uwzględnienia roli płci i podkreśliła potrzebę promowania zdrowia w warunkach życia codziennego tj. w rodzinach, w szkołach, w miejscach pracy i wypoczynku;

—

w rezolucji z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie integracji społecznej młodych ludzi o mniejszych szansach (8) Rada podkreśliła, że problemy zdrowotne mogą utrudnić aktywne uczestnictwo młodych ludzi w życiu społecznym, i zachęciła państwa członkowskie i Komisję do promowania wśród młodzieży zdrowego trybu życia, z wykorzystaniem własnych strategii w dziedzinie zdrowia.

1.

chociaż zdrowie młodych ludzi w Europie jako takie jest satysfakcjonujące, niektóre dziedziny pozostają obszarami szczególnego zainteresowania; należą do nich odżywianie, aktywność fizyczna, nadużywanie alkoholu, zdrowie seksualne i psychiczne;

2.

należy zwrócić szczególną uwagę na propagowanie zdrowego stylu życia oraz na środki zapobiegawcze, zwłaszcza w kontekście aktywności seksualnej, nadużywania alkoholu i używania narkotyków, palenia tytoniu, zaburzeń odżywiania, otyłości, przemocy, hazardu oraz uzależnienia od technologii informacyjnych i komunikacyjnych;

3.

szereg czynników związanych z warunkami życia, takimi jak ubóstwo, brak pracy, niepewność zatrudnienia, problemy mieszkaniowe, przedwczesne przerywanie kształcenia oraz dyskryminacja może stanowić zagrożenie dla zdrowia i dobrej kondycji młodych ludzi, stanowią one również dla młodych ludzi przeszkodę w korzystaniu lub uzyskaniu pełnego dostępu do środków zapobiegawczych i wysokiej jakości bezpłatnych systemów opieki zdrowotnej, co z kolei może mieć wpływ na ich zdrowie i jakość życia;

4.

młodzi mężczyźni i młode kobiety stają przed różnymi wyzwaniami związanymi ze zdrowiem i dobrą kondycją, przy rozpatrywaniu zagadnień związanych ze zdrowiem młodych ludzi należy więc brać pod uwagę zagadnienia związane z płcią;

5.

zdrowy rozwój zależy głównie od zdrowego otoczenia fizycznego i społecznego. Należy dokładać starań, aby poprawić jakość otoczenia, w którym żyją, pracują i kształcą się młodzi ludzie;

6.

istotną rolę w zagwarantowaniu dobrej kondycji i zdrowego otoczenia młodych ludzi odgrywają rodzice, dlatego też należy podjąć działania, które będą ich wspierały.

1.

istnieje ścisła zależność między zdrowiem i dobrą kondycją młodych ludzi a integracją społeczną i poziomem wykształcenia;

2.

należy pomagać młodym ludziom w stawaniu się bardziej odpowiedzialnymi za własne zdrowie oraz w podnoszeniu ich samooceny i zwiększaniu ich niezależności, zwłaszcza poprzez podnoszenie świadomości młodych ludzi na temat pozytywnych skutków prowadzenia zdrowego stylu życia oraz zagrożeń dla zdrowia.

1.

dokładna wiedza o stanie zdrowia, potrzebach i oczekiwaniach młodych kobiet i mężczyzn dotyczących zdrowia, a także o odpowiednio ocenionych stosowanych praktykach, doświadczeniach i wyciąganych wnioskach jest konieczna, by przyczynić się do zagwarantowania skuteczności polityki w zakresie zdrowia młodych ludzi, a jednocześnie do lepszego zawarcia w przyjętych strategiach cech szczególnych danej grupy, z uwzględnieniem ewentualnych różnic w jej ramach (między innymi wieku, płci, miejsca zamieszkania lub sytuacji społeczno-gospodarczej), traktując priorytetowo młodych ludzi, którzy są mniej uprzywilejowani;

2.

do kwestii zdrowia i dobrej kondycji młodych ludzi należy przyjąć podejście ogólne i przekrojowe, obejmujące wszystkie właściwe dziedziny,w szczególności dotyczące systemu publicznej opieki zdrowotnej, kształcenia formalnego, uczenia się pozaformalnego, zatrudnienia i integracji społecznej, dzieci i rodziny, sportu, działań z zakresu kultury, badań naukowych, środowiska, mediów i ochrony konsumentów;

3.

propagowanie aktywności fizycznej oraz zbilansowanej diety jest konieczne przy wybieraniu zdrowego stylu życia;

4.

należy zwrócić szczególną uwagę na zdrowie psychiczne młodych ludzi, zwłaszcza dzięki promowaniu dobrej kondycji psychicznej, szczególnie poprzez szkoły i pracę młodzieży oraz na zapobieganie samookaleczeniom i samobójstwom;

5.

polityka w zakresie zdrowia młodych ludzi musi obejmować działania publiczne prowadzone na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim i musi opierać się na szerokim partnerstwie podmiotów związanych z kształceniem formalnym oraz uczeniem się pozaformalnym i nieformalnym, pracowników służby zdrowia, partnerów gospodarczych i społecznych, a zwłaszcza stowarzyszeń młodzieżowych i mediów.

1.

propagowania kwestii dotyczących młodych ludzi w inicjatywach związanych ze zdrowiem oraz do wdrożenia dostosowanych, przekrojowych, należycie skoordynowanych i regularnie ocenianych środków dotyczących zdrowia młodych ludzi;

2.

zaangażowania młodych ludzi oraz wszystkich podmiotów zajmujących się sprawami młodzieży w opracowywanie inicjatyw dotyczących zdrowia oraz w ich realizację, zwłaszcza dzięki działaniom w ramach kształcenia rówieśniczego;

3.

zachęcania wszystkich młodych ludzi do aktywności w czasie wolnym, do aktywności kulturalnej i fizycznej;

4.

uwzględniania zdrowia i dobrej kondycji młodych ludzi w programach i politykach dotyczących informacji i mediów;

5.

wspierania kształcenia osób pracujących w sektorze młodzieżowym oraz członków organizacji pozarządowych zajmujących się profilaktyką, zdrowiem i dobrą kondycją młodych ludzi, podstawowym poradnictwem, opieką i wczesnym wykrywaniem problemów młodych ludzi oraz wskazywaniem im innych usług.

1.

dopilnowania, by kwestie dotyczące młodzieży były uwzględniane w jej inicjatywach dotyczących zdrowia;

2.

angażowania młodych ludzi oraz podmiotów zajmujących się politykami dotyczącymi młodzieży we własne działania w tym zakresie prowadzone na wszystkich szczeblach.

1.

pogłębiania wiedzy i badań w tej dziedzinie oraz do ich regularnej aktualizacji, z uwzględnieniem różnic w kwestiach zdrowia i dobrej kondycji młodych ludzi w zależności między innymi od wieku, płci, miejsca zamieszkania lub sytuacji społeczno-gospodarczej, orientacji seksualnej lub niepełnosprawności;

2.

stopniowego włączania danych na temat zdrowia i dobrej kondycji do przygotowywanego co trzy lata sprawozdania Komisji dotyczącego sytuacji młodych ludzi w Europie, z wykorzystaniem dostępnych źródeł;

3.

propagowania działań informacyjnych dotyczących czynników mających wpływ na zdrowie młodych ludzi;

4.

sprzyjania wymianie dobrych wzorców w zakresie zdrowia i dobrej kondycji młodych ludzi na szczeblach lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim, z wykorzystaniem istniejących struktur;

5.

jak najlepszego wykorzystania możliwości stwarzanych przez istniejące polityki, programy i inne instrumenty Unii Europejskiej, zwłaszcza przez europejskie fundusze strukturalne i program „Młodzież w działaniu”, by opracowywać projekty dotyczące zdrowia i dobrej kondycji młodych ludzi;

6.

zacieśnienia partnerstwa z młodymi ludźmi i organizacjami, w których uczestniczą, podmiotami zajmującymi się młodzieżą i ze społeczeństwem obywatelskim w zakresie zdrowia młodych ludzi.

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/4

1.

Postępująca globalizacja handlu oraz wydłużenie okresu aktywności zawodowej wymagają w coraz większym stopniu stałego dostosowywania indywidualnych umiejętności w celu lepszego przygotowania się do przewidywalnych lub koniecznych zmian i zabezpieczenia w ten sposób rozwoju kariery zawodowej.

2.

Rozszerzenie Unii Europejskiej zwiększyło potencjalną mobilność w zakresie kształcenia i szkoleń, a także na rynku pracy, stwarzając tym samym potrzebę przygotowania obywateli Unii do opracowywania własnych planów szkoleniowych oraz zawodowych w szerszym kontekście geograficznym.

3.

W życiu obywateli pojawia się coraz więcej sytuacji przejściowych: szczególnie między szkołą a kształceniem i szkoleniem zawodowym, edukacją na poziomie średnim i wyższym albo między zatrudnieniem a bezrobociem, doszkalaniem się lub wycofaniem się z rynku pracy. Poradnictwo odgrywa decydującą rolę w podejmowaniu ważnych decyzji, przed którymi stajemy przez cale życie. Może ułatwiać podejmowanie samodzielnych, ale bezpieczniejszych decyzji o przebiegu własnej kariery w warunkach panujących obecnie na rynku pracy oraz pomagać w osiągnięciu lepszej równowagi między życiem osobistym a zawodowym.

4.

Rynek pracy charakteryzuje nierównowaga między utrzymującym się bezrobociem a problemami ze znalezieniem pracowników w niektórych sektorach; poradnictwo jest sposobem na lepsze dostosowanie się do potrzeb rynku pracy.

5.

Integracja społeczna i równość szans nadal stanowią poważne wyzwania dla polityki w zakresie kształcenia, szkolenia i zatrudnienia,

1.

W rezolucji Rady z dnia 28 maja 2004 r. (1) w sprawie wzmacniania polityk, systemów i praktyk stosowanych w dziedzinie poradnictwa przez całe życie określono główne cele polityki w zakresie poradnictwa przez całe życie dla wszystkich obywateli Unii Europejskiej.

2.

W zaleceniu Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez cale życie (2) podkreślono — nawiązując do niektórych kluczowych kompetencji — że zdolność wyszukiwania możliwości kształcenia i szkolenia się oraz dostępnego poradnictwa i wsparcia ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju osobistego i zawodowego oraz dla integracji społecznej.

3.

W rezolucji Rady z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie nowych umiejętności w nowych miejscach pracy (3) wezwano państwa członkowskie i Komisję do przygotowania pracowników do podejmowania zatrudnienia w nowych miejscach pracy w społeczeństwie opartym na wiedzy, dzięki usługom poradnictwa zawodowego pozwalającym osobom poszukującym pracy określić zestawy kompetencji, jakie są konieczne do podjęcia zatrudnienia w nowych miejscach pracy w sektorach, w których istnieje niedobór kwalifikacji.

4.

We wspólnym sprawozdaniu 2008 Rady i Komisji z postępów w realizacji programu prac „Uczenie się przez całe życie dla wiedzy, kreatywności i innowacyjności” (4) zauważono, że należy zwrócić „szczególną uwagę na poradnictwo przez całe życie”.

5.

Konkluzje Rady z dnia 25 maja 2007 r. w sprawie spójnych ram wskaźników i poziomów odniesienia na potrzeby monitorowania postępów w realizacji celów lizbońskich w dziedzinie kształcenia i szkolenia (5) stanowią ważne narzędzie pozwalające ocenić stan realizacji celów określonych w strategii lizbońskiej, i jako takie mogą służyć śledzeniu postępów państw członkowskich w zakresie poradnictwa zawodowego w ramach ich strategii uczenia się przez całe życie.

6.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (6) ustanawia wspólne ramy odniesienia, które mają służyć jako instrument przełożenia w różnych systemach kwalifikacji i ich poziomach. Powinny one ułatwić mobilność osób aktywnych zawodowo oraz włączenie poradnictwa do polityk i praktyk państw członkowskich w zakresie kształcenia i zatrudnienia.

7.

W konkluzjach Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie uczenia się dorosłych (7) zwrócono uwagę na korzyści gospodarcze, społeczne i osobiste, jakie może przynieść położenie większego nacisku na kształcenie i szkolenie dorosłych, oraz podkreślono, że do władz publicznych należy ustanowienie wysokiej jakości systemów informacji i poradnictwa, bardziej dostosowanych do potrzeb poszczególnych osób, aby pomagać im, na równych zasadach, w stawaniu się coraz aktywniejszymi i niezależnymi w kształceniu i szkoleniu.

1.

W ostatnich sprawozdaniach oceniających, szczególnie w sprawozdaniu Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (CEDEFOP) z 2008 roku w sprawie wdrożenia rezolucji z 2004 roku, podkreśla się, że pomimo dokonanych postępów należy kontynuować starania na rzecz zapewnienia lepszej jakości usług poradnictwa zawodowego i wyrównania dostępu do tych usług przez dostosowanie ich do ambicji i potrzeb obywateli, oraz na rzecz koordynacji i ustanawiania partnerstw między istniejącymi ofertami usług.

2.

W 2007 roku państwa członkowskie stworzyły europejską sieć na rzecz rozwoju polityk w zakresie poradnictwa przez całe życie (ELGPN) obejmującą przedstawicieli każdego państwa członkowskiego, które zdecydowało się do niej przystąpić; sieć ta daje państwom członkowskim większe możliwości wzajemnego uczenia się i współpracy na rzecz opracowywania polityk, systemów i praktyk w zakresie poradnictwa przez całe życie.

3.

Konieczne jest uporządkowanie priorytetów w zakresie realizacji polityki dotyczącej aktywnego poradnictwa w ramach krajowych strategii uczenia się przez całe życie. Powinno się przyporządkować tym priorytetom działania oraz wykorzystać europejskie instrumenty i narzędzia.

—

zwiększyły rolę poradnictwa przez całe życie w ramach krajowych strategii uczenia się przez całe życie zgodnie ze strategią lizbońską oraz strategicznymi ramami współpracy europejskiej w dziedzinie kształcenia i szkolenia;

—

w stosownych przypadkach dokonywały przeglądów polityki i praktyk w zakresie poradnictwa na szczeblu krajowym;

—

stosowały podane niżej zasady przewodnie (szczegółowo opisane w części „Obszary priorytetowe” w załączniku do niniejszego dokumentu) zgodnie z krajowymi uwarunkowaniami i prawodawstwem, mając na celu wspieranie obywateli w sytuacjach przejściowych dotyczących życiowej kariery:

—

wykorzystywały możliwości oferowane przez program „Uczenie się przez całe życie” i europejskie fundusze strukturalne, zgodnie z priorytetami państw członkowskich.

1.

zacieśniły współpracę europejską w dziedzinie poradnictwa przez całe życie, w szczególności za pośrednictwem europejskiej sieci na rzecz rozwoju polityk w zakresie poradnictwa przez całe życie (ELGPN), przy wsparciu programu „Uczenie się przez całe życie”, oraz w powiązaniu z CEDEFOP;

w szczególności:

2.

dostarczyły obywatelom i podmiotom zajmującym się poradnictwem wiarygodne zasoby informacyjne obejmujące systemy kształcenia i szkolenia oraz usługi poradnictwa zawodowego we wszystkich państwach członkowskich, szczególnie za pośrednictwem sieci Euroguidance;

3.

promowały rozwój poradnictwa przez całe życie wśród państw trzecich, zgodnie z czterema obszarami priorytetowymi określonymi w rezolucji, szczególnie w ramach działań Europejskiej Fundacji Kształcenia.

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/8

1.

Mobilność młodych wolontariuszy stanowi integralny element swobody przemieszczania się obywateli chronionej art. 18 Traktatu.

2.

Wspólnota może podejmować działania, które — wspierając współpracę podmiotów organizujących wolontariat — promują mobilność młodych wolontariuszy, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze zalecenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

3.

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (1) oraz związane z nim przepisy mówią jedynie o wolontariuszach ubezpieczonych na mocy krajowego prawa o zabezpieczeniach, a zatem kwestie związane z ochroną socjalną mogą czasem zniechęcać do zaangażowania się w wolontariat w innym państwie członkowskim.

4.

W zaleceniu 2001/613/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 lipca 2001 r. w sprawie mobilności studentów, osób odbywających szkolenia, wolontariuszy, nauczycieli i prowadzących szkolenia w obrębie Wspólnoty (2) zwrócono się do państw członkowskich o podjęcie właściwych — ich zdaniem — działań w ramach ich prawa krajowego, zgodnych z prawem wspólnotowym, aby zapewnić, by wolontariusze i ich rodziny nie byli dyskryminowani na skutek odpowiednich polityk ochrony socjalnej, takich jak opieka zdrowotna i społeczna, co mogłoby ograniczać ich mobilność.

5.

Problematykę wolontariuszy poruszają zalecenie 2001/613/WE oraz zalecenie 2006/961/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie mobilności transnarodowej we Wspólnocie w celach edukacji i szkolenia: Europejska karta na rzecz jakości mobilności (3).

6.

Dyrektywa Rady 2004/114/WE z dnia 13 grudnia 2004 r. w sprawie warunków przyjmowania obywateli państw trzecich w celu odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniu bez wynagrodzenia lub wolontariacie (4) przewiduje możliwość wydawania specjalnych dokumentów pobytowych obywatelom państw trzecich, którzy składają wniosek o przyjęcie na terytorium państwa członkowskiego, po to by zaangażować się w wolontariat.

7.

W rezolucji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 15 listopada 2004 r. w sprawie wspólnych celów dotyczących działań młodzieży w ramach wolontariatu oraz w rezolucji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie realizacji wspólnych celów dotyczących działań młodzieży w ramach wolontariatu (5) określono wspólne cele wolontariatu młodzieży, zaproponowano wymianę sprawdzonych rozwiązań i podjęcie wzajemnego kształcenia, by skuteczniej te cele realizować, oraz zwrócono się do państw członkowskich o rozważenie, jak w praktyczny sposób mierzyć postępy prac. W drugiej ze wspomnianych rezolucji zwrócono się również do Komisji o przedstawienie kolejnych propozycji służących promowaniu i uznawaniu wolontariatu młodzieży.

8.

W kwietniu 2008 r. Parlament Europejski przyjął sprawozdanie pt. „Rola wolontariatu w kształtowaniu spójności gospodarczej i społecznej”, w którym zachęca państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne, by doceniły wagę wolontariatu w promowaniu spójności społecznej i gospodarczej, oraz zalecił propagowanie transgranicznych przedsięwzięć wolontarystycznych.

1.

W niniejszym zaleceniu transgraniczny wolontariat rozumiany jest następująco: jest otwarty dla wszystkich młodych ludzi; jest podejmowany przez nich dobrowolnie, w ogólnym interesie, na określony czas, w jasno określonych ramach i w państwie innym niż państwo stałego pobytu; jest wykonywany bezpłatnie albo w zamian za symboliczną opłatę lub za pokrycie wydatków. Wolontariat nie powinien mieć negatywnego wpływu na potencjalne lub istniejące płatne zatrudnienie ani nie powinien być postrzegany jako jego subsytut.

2.

Wolontariat to wartościowe doświadczenie nabywane w pozaformalnym i nieformalnym kontekście edukacyjnym; poszerza ono umiejętności i kompetencje zawodowe młodych ludzi, zwiększa ich szanse na zatrudnienie, wzmacnia w nich poczucie solidarności, rozwija umiejętności społeczne, ułatwia integrację społeczną, a także sprzyja aktywności obywatelskiej.

3.

W całej Europie przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego oraz organy władzy publicznej organizują wiele różnorodnych form wolontariatu. Działania takie należy chronić i rozwijać, a ich organizatorom ułatwiać wzajemną współpracę.

4.

Transgraniczna mobilność w Europie może stać się ważnym narzędziem w upowszechnianiu edukacji, zatrudnienia i spójności regionalnej i społecznej, może również sprzyjać wzajemnemu zrozumieniu i zachęcać do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Dotyczy to zwłaszcza młodych ludzi, od których na rynku pracy coraz częściej oczekuje się umiejętności adaptacyjnych i elastyczności.

5.

Społeczności lokalne przyjmujące młodych wolontariuszy czerpią ogromne korzyści z ich działań, które wiążą się z różnorodnymi dziedzinami, np. z promowaniem integracji społecznej, ochroną dziedzictwa kulturowego, pogłębianiem solidarności międzypokoleniowej czy ochroną środowiska. Jednocześnie działania takie zwiększają różnorodność kulturową tych społeczności.

6.

Wolontariat był priorytetem otwartej metody koordynacji w dziedzinie polityki młodzieżowej, dzięki czemu udało się już wskazać bardzo wiele dobrych rozwiązań. Mianowicie młodzi ludzie mogli się angażować w wolontariat w rozmaitych dziedzinach dzięki akcji pod nazwą wolontariat europejski (EVS), objętej od 1996 roku unijnym programem „Młodzież”. Aktualny program „Młodzież w działaniu” kładzie na tę akcję większy nacisk.

7.

Mimo wspomnianych starań wciąż mogą występować przeszkody, które utrudniają transgraniczną mobilność młodych wolontariuszy w Europie, i dlatego niniejsze zalecenie ma przede wszystkim stworzyć ramy, które — w zróżnicowanych warunkach krajowych — pozwolą państwom członkowskim zacieśnić współpracę.

8.

Lepsza współpraca między organizatorami wolontariatu z różnych krajów oraz częstsza wymiana informacji mogą zachęcić wszystkich młodych Europejczyków bez względu na obywatelstwo do większego zaangażowania w wolontariat w krajach trzecich.

9.

Szczególną uwagę należy zwrócić na młodzież o mniejszych szansach, ponieważ wolontariat to dla niej wyjątkowo cenna możliwość mobilności; bez wolontariatu może ona odnieść mniejsze korzyści z programów mobilności lub nie odnieść ich wcale.

A.

Promowały mobilność młodych wolontariuszy w Europie, zapewniając lepsze warunki współpracy organizatorom wolontariatu z różnych krajów — bez względu na to, czy są to przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego czy też organy publiczne — tak by każdy młody człowiek mógł zaangażować się wolontariat w Europie, jeżeli ma takie życzenie.

B.

Ułatwiały w tym celu realizację poniższych postulatów, odpowiednio uwzględniając krajowe przepisy ramowe i ustawodawstwo w dziedzinie wolontariatu i swoje ogólne priorytety krajowe, możliwości lokalne oraz system wydatków publicznych:

1)

wspierać państwa członkowskie w realizacji powyższych zadań za pomocą unijnych struktur współpracy w dziedzinie polityki młodzieżowej, a zwłaszcza otwartej metody koordynacji oraz programu „Młodzież w działaniu”;

2)

w porozumieniu z państwami członkowskimi zachęcać do wymiany informacji i doświadczeń związanych ze współpracą organizatorów wolontariatu z różnych krajów — bez względu na to, czy są to przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego czy organy publiczne — oraz by organizować taką wymianę;

3)

stworzyć europejski portal młodych wolontariuszy poświęcony wolontariatowi, oparty na krajowych portalach poświęconych wolontariatowi młodzieży, na bazach danych lub na określonych witrynach internetowych, jeżeli takie istnieją;

4)

po czterech latach od przyjęcia niniejszego zalecenia przedłożyć Radzie sprawozdanie, w celu określenia, czy zaproponowane działania są skuteczne i czy należy podjąć dalsze działania.

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/11

—

do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

—

do rezolucji Rady z dnia 16 listopada 2007 r. (1) dotyczącej europejskiego planu działań na rzecz kultury oraz konkluzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie planu prac w dziedzinie kultury na lata 2008–2010 (2), których jednym z celów jest propagowanie dziedzictwa kulturowego,

—

komunikat Komisji z dnia 10 maja 2007 r. dotyczący europejskiej agendy kultury w dobie globalizacji świata (3),

—

a także rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie europejskiej agendy kultury w dobie globalizacji (4), w której Parlament Europejski opowiada się za „utworzeniem znaku dziedzictwa europejskiego, które miałoby na celu podkreślanie europejskiego wymiaru dóbr kultury, zabytków, obiektów i miejsc pamięci, które są świadectwem historii i dziedzictwa Europy”,

—

międzyrządowy projekt „znak dziedzictwa europejskiego”, zapoczątkowany w Granadzie w kwietniu 2006 r. przez kilka państw członkowskich,

—

znaczenie wyczulenia młodzieży na wspólne dziedzictwo kulturowe, a zatem konieczność ułatwienia jej dostępu do europejskiego dziedzictwa kulturowego,

a)

którego celem jest podkreślenie w sposób konkretny wspólnej historii Europy dzięki wyróżnieniu i nadaniu odpowiedniej rangi dziedzictwu kulturowemu o znaczeniu europejskim,

b)

mogłoby przyczynić się:

a)

do tego znaku kwalifikować by się mogły:

b)

kandydatury do znaku powinny stanowić długofalowe projekty, z którymi wiązałoby się:

a)

państwa członkowskie uczestniczyłyby w tej inicjatywie na zasadzie dobrowolności;

b)

projekt powinien opierać się na następujących zasadach:

c)

projekt mógłby korzystać z obowiązujących sposobów finansowania we Wspólnocie, bez uszczerbku dla strategii wsparcia prowadzonych przez każde państwo członkowskie;

d)

inicjatywa ta mogłaby być również otwarta dla krajów trzecich uczestniczących w programie Kultura UE;

e)

jakość marki „dziedzictwa europejskiego” zależałaby od zgodności z wymogami obowiązującymi stanowiska opatrzone znakiem i mogłaby podlegać okresowym przeglądom;

f)

należałoby uwzględnić stanowiska już opatrzone znakiem w ramach projektu międzyrządowego „znak dziedzictwa europejskiego” oraz zdefiniować ich status;

—

przedstawiła Radzie w rozsądnym czasie i z uwzględnieniem niniejszych konkluzji odpowiedni wniosek dotyczący stworzenia przez Unię Europejską „znaku dziedzictwa europejskiego” i określający uwarunkowania praktyczne odnośnie do realizacji tego projektu.

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/13

—

na Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską;

—

na rezolucję Rady z dnia 12 lutego 2001 r. w sprawie architektonicznej jakości środowiska miejskiego i wiejskiego (1), stwierdzającą, że architektura jest jednym z fundamentalnych elementów kultury i jakości życia w każdym z naszych państw;

—

na konkluzje Rady z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie wkładu sektora kultury i sektorów kreatywnych w osiąganie celów lizbońskich (2), w których to konkluzjach Rada podkreśliła, że działania kulturalne oraz dziedziny twórczości obejmujące m.in. architekturę odgrywają niezwykle ważną rolę w pobudzaniu innowacji i technologii i stanowią kluczową siłę napędową przyszłego trwałego wzrostu;

—

oraz na rezolucję Rady z dnia 16 listopada 2007 r. dotyczącą europejskiego planu działań na rzecz kultury (3), w której Rada, nawiązując do komunikatu Komisji z dnia 10 maja 2007 r. (4), zwraca uwagę na wielowymiarową rolę kultury;

—

odnowioną strategię Unii Europejskiej dotyczącą trwałego rozwoju (5), przyjętą przez Radę Europejską w dniach 15–16 czerwca 2006 r. i mającą za naczelny cel określenie i rozwój działań, dzięki którym UE będzie mogła zapewnić pokoleniom obecnym i przyszłym stały wzrost jakości życia przez tworzenie społeczności opartych na zasadach trwałego rozwoju — społeczności wydajnie gospodarujących zasobami i z nich korzystających, czerpiących z potencjału gospodarki w zakresie innowacji ekologicznych i społecznych i przez to zapewniających dobrobyt, ochronę środowiska naturalnego i spójność społeczną,

—

Kartę lipską na rzecz zrównoważonego rozwoju miast europejskich (6), którą w dniu 24 maja 2007 r. przyjęli ministrowie odpowiedzialni za rozwój miast i w której podkreślili oni, jak ważna jest kultura architektoniczna; w karcie tej zaapelowali oni również o przyjęcie zintegrowanego podejścia do rozwoju miejskiego, które objęłoby gospodarcze, społeczne, ekologiczne i kulturowe aspekty tego rozwoju i opierałoby się na współpracy między różnymi szczeblami administracyjnymi i politycznymi oraz między podmiotami publicznymi i prywatnymi,

—

prace Europejskiego Forum Polityki Architektonicznej nad związkiem między jakością architektury a zrównoważonym rozwojem,

—

architektura jako dziedzina twórczości kulturowej i innowacji — w tym innowacji technicznych — doskonale ilustruje, jak dużo kultura może wnieść w zrównoważony rozwój; architektura wpływa bowiem nie tylko na kulturę miejską, ale też i na gospodarkę, spójność społeczną i środowisko naturalne,

—

architektura dowodzi ponadto wielowymiarowego charakteru kultury, gdyż jest przedmiotem wielu dziedzin polityki publicznej — nie tylko polityki kulturalnej,

—

przed europejskimi miastami stoją dziś poważne wyzwania: zmiany demograficzne i ich wpływ na rozrost miast; zagrożenia ekologiczne i przeciwdziałanie zmianom klimatu; utrzymanie spójności społecznej, szczególnie w warunkach przemian gospodarczych i kulturowych; a także ochrona dziedzictwa architektonicznego i kulturowego i nadanie mu odpowiedniej rangi,

—

aby sprostać tym wyzwaniom, trzeba skupić się na zrównoważonym rozwoju miast według twórczego, zintegrowanego podejścia, które na równi stawia kulturę, gospodarkę, wymiar społeczny i środowisko naturalne,

—

zrównoważony rozwój miast oznacza, że należy:

—

architektura odgrywa integracyjną i innowacyjną rolę w dążeniu do zrównoważonego rozwoju miast, gdyż pozwala np.:

—

zrównoważony rozwój miast stanowi wreszcie szansę dla twórczości, innowacji i odnowy idei architektonicznych oraz dla ponownego odkrywania i reinterpretacji tradycyjnej praktyki architektonicznej,

—

inicjatywom, które liczne miasta europejskie podejmowały, starając się o tytuł europejskich stolic kultury, i które miały z kultury — a szczególnie architektury — uczynić główny motor ich rewitalizacji,

—

narodzinom „twórczych miast”, których zrównoważony rozwój urbanistyczny opiera się na nowych elementach konkurencyjności, np. na jakości infrastruktury miejskiej oraz na interakcji między kulturą a przemysłem,

—

uwzględniały architekturę wraz z jej specyfiką, a zwłaszcza jej wymiarem kulturowym, we wszystkich odnośnych dziedzinach polityki, a szczególnie w polityce naukowo- badawczej, polityce spójności gospodarczo-społecznej, polityce zrównoważonego rozwoju i polityce oświatowej,

—

jeżeli chodzi o architekturę, opracowały podejście obejmujące nie tylko normy techniczne, ale też cele ogólne, gospodarcze, społeczne, kulturalne i ekologiczne,

—

sprzyjały architektonicznym, urbanistycznym i krajobrazowym innowacjom i eksperymentom na rzecz zrównoważonego rozwoju, zwłaszcza w polityce europejskiej i programach europejskich oraz w zamówieniach publicznych,

—

propagowały wiedzę, m.in. w postaci danych statystycznych, o sektorze architektury i jego udziale w zrównoważonym rozwoju,

—

uczulały społeczeństwo na wpływ architektury i urbanistyki na jakość życia i propagowały zaangażowanie obywateli w zrównoważony rozwój urbanistyczny,

—

zbadały we współpracy ze specjalistami — uwzględniając doświadczenia niektórych państw członkowskich — możliwość zorganizowania dorocznego europejskiego wydarzenia poświęconego architekturze,

—

wspólnie czuwały nad realizacją niniejszych konkluzji i w roku 2012 podsumowały jej efekty,

—

starały się nadać architekturze rolę integracyjną i innowacyjną w procesie zrównoważonego rozwoju, i to już na etapie koncepcji projektu architektonicznego, urbanistycznego, krajobrazowego czy rewaloryzacyjnego,;

—

wspomagały rozwój potencjału, jaki oferuje architektura — jako sektor kultury i sektor kreatywny — pod względem pobudzania wzrostu gospodarczego i zatrudnienia,

—

propagowały — zwłaszcza przez kształcenie artystyczne i kulturalne — oświatę w zakresie architektury, w tym dziedzictwa kulturowego, oraz jakości życia,

—

propagowały szkolenie i doszkalanie zawodowe architektów, urbanistów i specjalistów krajobrazowych w problematyce zrównoważonego rozwoju,

—

zwróciły uwagę na architekturę podczas obchodów Europejskiego Roku Kreatywności i Innowacji (2009,

—

w odpowiednich przypadkach posłużyły się w dziedzinie kultury otwartą metodą koordynacji,

—

uwzględniła architekturę w pracach nad zieloną księgą, która będzie poświęcona sektorom kultury i sektorom kreatywnym,

—

zaangażowała sieci publicznego i prywatnego sektora architektury skupiające ekspertów i praktyków, takie jak Europejskie Forum Polityki Architektonicznej, w prace i konsultacje, które dotyczą problemów lub kwestii związanych z architekturą,

—

stymulowała we współpracy z tymi sieciami i europejską siecią uczelni architektonicznych:

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/15

1.

ODNOSZĄC SIĘ w szczególności do:

2.

z zainteresowaniem PRZYJMUJĄC:

3.

STWIERDZA, że:

4.

UZNAJE w tym kontekście, że:

5.

UWAŻA, że cele te powinny być realizowane z uwzględnieniem:

6.

ZACHĘCA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE, aby:

7.

ZACHĘCA KOMISJĘ, aby:

8.

ZACHĘCA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I KOMISJĘ, by w ramach swoich kompetencji:

9.

ZACHĘCA ZAINTERESOWANE STRONY do nawiązania konsultacji lub do przyłączenia się do nich w konstruktywnym duchu, tak aby:

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/18

—

stworzenie europejskiej biblioteki cyfrowej EUROPEANA, wspólnego wielojęzycznego punktu dostępu do zachowanego w formie cyfrowej dorobku kulturowego całej Europy (książek, gazet, fotografii, utworów kinematograficznych i audiowizualnych, dokumentów archiwalnych, eksponatów muzealnych, pomników oraz obiektów archeologicznych) stanowi doskonałą okazję, by wyeksponować dziedzictwo kulturowe państw członkowskich i uwypuklić potrzebę udostępnienia wszystkim tego dziedzictwa,

—

mówiąc ogólniej, digitalizacja dorobku kulturowego państw członkowskich i udostępnienie go w Internecie, a także ochrona zasobów cyfrowych są niezbędne dla promowania dziedzictwa kulturowego, nadania dynamiki procesowi tworzenia treści cyfrowych i powstania nowych usług internetowych; przyczyniają się one do nadania dostępowi do kultury i wiedzy bardziej demokratycznego charakteru i do rozwijania społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opartej na wiedzy;

1.

PODKREŚLA, jak ważne są dla niej:

2.

Z zainteresowaniem PRZYJMUJE:

3.

Z zadowoleniem STWIERDZA, że:

4.

UWAŻA, że powodzenie i trwałość biblioteki EUROPEANA, a także ogólniej działań digitalizacji i udostępniania w sieci dorobku kulturowego oraz ochrony zasobów cyfrowych, podjętych w państwach członkowskich, zależą od:

5.

WZYWA PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE, aby:

6.

ZACHĘCA KOMISJĘ, aby:

7.

ZWRACA SIĘ DO PAŃSTW CZŁONKOWSKICH I KOMISJI, by w ramach swoich kompetencji:

8.

ZWRACA SIĘ DO FUNDACJI „EUROPEJSKA BIBLIOTEKA CYFROWA”, aby:

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/20

1.

W konkluzjach Rady Europejskiej z posiedzenia w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca 2000 r. (1) podkreślono, że inwestowanie w kształcenie i szkolenie ma dla europejskiej gospodarki opartej na wiedzy znaczenie zasadnicze.

2.

W zaleceniu Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lutego 2001 r. w sprawie współpracy europejskiej przy ocenie jakości edukacji szkolnej (2) zwrócono się do państw członkowskich, aby wspierały doskonalenie ocen jakości w szkolnictwie.

3.

W konkluzjach Rady i przedstawicieli państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 14 listopada 2006 r. w sprawie skuteczności i równego dostępu do systemów kształcenia i szkolenia (3) zwrócono się do państw członkowskich, aby skutecznie ukierunkowały reformy i inwestycje w dziedzinie kształcenia i szkolenia na poprawę ich jakości i wyrównywanie dostępu do nich i by zwróciły przy tym szczególną uwagę na edukację przedszkolną, programy wczesnej interwencji i równy dostęp do systemów kształcenia i szkolenia.

4.

Na mocy decyzji nr 1720/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. (4) ustanowiono program działań w zakresie uczenia się przez całe życie.

5.

W zaleceniu Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (5) wskazano podstawowy zakres wiedzy, umiejętności i postaw, które każdy uczeń przed ukończeniem kształcenia i szkolenia powinien nabyć w stopniu umożliwiającym czynny udział w życiu społecznym w społeczeństwie wiedzy oraz które — ze względu na swój przekrojowy charakter — wymagają podejścia do nauczania wybiegającego poza tradycyjne granice między dyscyplinami.

6.

W rezolucji Rady z dnia 15 listopada 2007 r. (6) podkreślono, że należy — dzięki kształceniu, szkoleniu i doskonaleniu zawodowemu zapewniającym umiejętności na najwyższym poziomie — nauczać nowych umiejętności na potrzeby nowych miejsc pracy i podnosić ogólny poziom umiejętności, po to by utrzymać i rozwijać innowacyjność, która jest niezbędna do stymulowania wzrostu gospodarczego, konkurencyjności i zatrudnienia.

7.

W konkluzjach Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 15 listopada 2007 r. na temat poprawy jakości kształcenia nauczycieli (7) podkreślono, że należy zapewnić nauczycielom taką ofertę szkolenia, wsparcia ułatwiającego start w zawodzie oraz doskonalenia zawodowego, która jest skoordynowana, spójna, dysponuje odpowiednimi zasobami i cechuje się odpowiednią jakością.

8.

W konkluzjach Rady Europejskiej z marca 2008 roku (8) podkreślono, że jednym z najważniejszych czynników decydujących o przyszłym wzroście gospodarczym jest pełen rozwój potencjału obywateli Europy w zakresie innowacyjności i kreatywności, którego podstawą są europejska kultura i wybitne osiągnięcia naukowe; zaapelowano także do państw członkowskich, aby znacznie zmniejszyły liczbę młodych ludzi nieumiejących dobrze czytać oraz przedwcześnie kończących naukę, a także aby podniosły poziom wyników w nauce wśród uczniów wywodzących się ze środowisk imigrantów lub z grup defaworyzowanych.

9.

W konkluzjach Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie promowania kreatywności i innowacji przez kształcenie i szkolenie (9) zwrócono uwagę, że coraz bardziej potrzeba działań na szczeblu krajowym i współpracy na szczeblu UE, po to by wprowadzić niezbędne zmiany, dzięki którym szkoły będą w stanie przygotować uczniów do stawienia czoła poważnym wyzwaniom i problemom nieustannie zmieniającego się świata.

1.

Bezpłatna obowiązkowa edukacja jest podstawowym prawem wszystkich obywateli, jej zapewnienie jest obowiązkiem władz publicznych, a jej organizacja — zadaniem państw członkowskich.

2.

Kształcenie szkolne — obejmujące wszystkie jego formy aż do poziomu średniego — stanowi podstawę procesu uczenia się przez całe życie, ponieważ pozwala uczniom nabyć kompetencje kluczowe, które są dla tego procesu niezbędne i które pomogą nadać kierunek ich rozwojowi osobistemu i zawodowemu.

3.

Kształcenie szkolne jest nie tylko ważnym sposobem uspołeczniania ludzi oraz przekazywania im wartości, umiejętności, wiedzy i postaw niezbędnych dla demokracji, aktywności obywatelskiej, dialogu międzykulturowego i rozwoju osobistego, lecz także pełni zasadniczą rolę w przekazywaniu kompetencji kluczowych potrzebnych do pomyślnego uczestnictwa w życiu gospodarczym.

4.

Zadaniem szkoły jest zapewnienie uczniom wykształcenia, które pozwoli przystosować się do coraz bardziej zglobalizowanego, konkurencyjnego, zróżnicowanego i złożonego środowiska, gdzie kreatywność, innowacyjność, inicjatywa, przedsiębiorczość oraz wola dalszej nauki liczą się w równym stopniu co wiedza z konkretnych dziedzin.

5.

Mimo że odpowiedzialność za organizację systemów kształcenia i szkolenia oraz przekazywane przez nie treści spoczywa na państwach członkowskich, a szkoły cieszą się czasem sporą autonomią, współpraca europejska może odegrać w tej dziedzinie ważną rolę. Może ona pomóc państwom członkowskim zmierzyć się ze wspólnymi wyzwaniami, zwłaszcza dzięki otwartej metodzie koordynacji.

6.

We wspólnym interesie państw członkowskich leży współpraca, która pozwoli czerpać korzyści z różnorodnych nowatorskich praktyk o wysokiej jakości stosowanych w systemach szkolnictwa w Unii Europejskiej.

1.

Zważywszy na istotny udział kształcenia i szkolenia w przyszłym wzroście gospodarczym, długotrwałej konkurencyjności i spójności społecznej Unii, a także w promowaniu aktywności obywatelskiej, powinno ono pozostać kluczowym priorytetem następnego cyklu procesu lizbońskiego.

2.

Należy dalej rozwijać systemy szkolnictwa, aby zachować spójność społeczną oraz aby — dzięki szerszej dostępności tych systemów i większym możliwościom — każdy młody człowiek był w stanie w pełni rozwinąć swój potencjał i stać się aktywnym członkiem wyłaniającego się społeczeństwa wiedzy.

3.

Szkoły powinny promować wśród uczniów kreatywność, innowacyjność i przedsiębiorczość przez zapewnienie im stymulującego środowiska pracy. Aby osiągnąć ten cel, szkoły powinny być kreatywnymi i dynamicznymi miejscami, które są otwarte na współpracę i partnerstwo ze światem zewnętrznym i w których panuje zwyczaj przeprowadzania ocen wewnętrznych i zewnętrznych, także z udziałem rodzin, z myślą o rozpoznaniu dziedzin wymagających zmian i ulepszeń.

4.

Przeciętne postępy w dążeniu do osiągnięcia trzech europejskich poziomów odniesienia przyjętych przez Radę na rok 2010 i bezpośrednio odnoszących się do szkolnictwa (liczba osób przedwcześnie kończących naukę, umiejętność czytania oraz liczba uczniów kończących edukację na poziomie średnim) są nadal niewystarczające.

5.

Spójne podejście do rozwoju kompetencji — oparte na europejskich ramach odniesienia w zakresie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (10) — wymaga bardziej zdecydowanych wysiłków na rzecz poprawy umiejętności czytania i innych podstawowych umiejętności, a także bardziej zindywidualizowanego podejścia do nauczania — takiego, które odpowiada niepowtarzalnym potrzebom każdego ucznia, uwzględnia stosowne formy oceny oraz daje większą motywację do nauki.

6.

Aby zapewnić wysokiej jakości systemy kształcenia i szkolenia, które są zarówno sprawiedliwe, jak i skuteczne (11), należy zadbać o lepszą i bardziej dostępną edukację przedszkolną, ambitne szkoły, które dają wszystkim uczniom — bez względu na pochodzenie — równe szanse, a także o równowagę między nauczaniem ogólnym a nauczaniem specjalnym w przypadku dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych.

7.

Należy również zwiększyć wysiłki, by wdrożyć konkluzje Rady z listopada 2007 roku (12), w których zwrócono się do państw członkowskich o zapewnienie nauczycielom oferty kształcenia o wysokiej jakości, wsparcia ułatwiającego strat w zawodzie oraz doskonalenia zawodowego, które są skoordynowane, spójne, dysponują odpowiednimi zasobami i cechują się odpowiednią jakością. Działania te powinny przyciągnąć do zawodu nauczyciela osoby o wysokich kwalifikacjach i skłonić je do pozostania, powinny rozwiązać wskazane trudności, pomóc uczniom w pełni wykorzystać swój potencjał oraz stworzyć środowiska szkolne, w których nauczyciele wymieniają się doświadczeniami i kładą nacisk na postępy uczniów.

1.

Zadbanie o to, by nabywano kompetencje kluczowe, zwłaszcza umiejętność czytania, pisania i liczenia, oraz by nabywano je w większym zakresie.

2.

Zwiększenie kluczowej roli szkoły w promowaniu integracji społecznej i umacnianiu spójności społecznej przez zapewnienie wszystkim uczniom — zgodnie z zasadą równego dostępu — nauczania o wysokiej jakości.

3.

Promowanie zawodu nauczyciela oraz ulepszenie szkolenia i doskonalenia zawodowego przeznaczonego dla nauczycieli i dyrektorów szkół.

1.

Wspólnie działały — w ramach otwartej metody koordynacji — na rzecz zwiększenia współpracy europejskiej, która pomoże promować priorytety polityczne przedstawione w niniejszych konkluzjach.

2.

Współpracując przy realizacji zalecenia dotyczącego kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie, zwróciły szczególną uwagę na:

3.

Współpracując przy wdrażaniu konkluzji Rady w sprawie skuteczności i równego dostępu do systemów kształcenia i szkolenia, zwróciły szczególną uwagę na:

4.

Współpracując przy wdrażaniu konkluzji Rady na temat poprawy jakości kształcenia nauczycieli, zwróciły szczególną uwagę na:

5.

Z myślą o promowaniu wyżej wymienionych celów wykorzystały wszystkie stosowne instrumenty, takie jak otwarta metoda koordynacji, program „Uczenie się przez całe życie”, siódmy program ramowy na rzecz badań i rozwoju technologicznego oraz — zgodnie z priorytetami krajowymi — Europejski Fundusz Społeczny.

6.

Prowadziły regularny dialog na temat szkolnictwa — w tym na temat promowania w szkolnictwie i za jego pomocą kreatywności i innowacyjności — i włączyły w niego osoby podejmujące w państwach członkowskich decyzje polityczne.

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/23

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/24

1.

W dniu 2 grudnia 2008 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) i po odesłaniu sprawy zgodnie z art. 4 ust. 5 tego rozporządzenia, Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Jysk Stålindustrie ApS („Jysk”, Dania), należące do grupy Universal Cargo Logistics Holding B.V („UCLH”, Niderlandy) kontrolowanej przez Vladimira Lisina, który kontroluje również Novolipetsk Steel („NLMK”, Rosja), przejmuje w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Volgo-Balt Transport Holding Limited („Volgo-Balt”, Cypr) w drodze zakupu udziałów.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5310 — Jysk Stålindustrie/Volgo-Balt, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/25

1.

W dniu 4 grudnia 2008 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1), Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której Sumitomo Electric Industries Ltd („SEI”, Japonia) i grupa Nexans („Nexans”, Francja) przejmują w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady wspólną kontrolę nad przedsiębiorstwem Opticable („Opticable”, Belgia), obecnie kontrolowanym wyłącznie przez Nexans, w drodze zakupu akcji.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

Po wstępnej analizie Komisja uznała, że zgłoszona koncentracja może wchodzić w zakres rozporządzenia (WE) nr 139/2004. Jednocześnie Komisja zastrzega sobie prawo do podjęcia ostatecznej decyzji w tej kwestii. Należy zauważyć, iż zgodnie z obwieszczeniem Komisji w sprawie uproszczonej procedury stosowanej do niektórych koncentracji na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (2), sprawa ta może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury określonej w tym obwieszczeniu.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5435 — Nexans/SEI/Opticable, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji Komisji Europejskiej:

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/26

1.

W dniu 5 września 2008 r. zgodnie z art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004, Komisja otrzymała zgłoszenie planowanej koncentracji, w wyniku której przedsiębiorstwo Sanofi-Aventis Europe, société par actions simplifiée (Francja), należące do grupy Sanofi-Aventis (Francja), przejmuje w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady kontrolę nad całym przedsiębiorstwem Zentiva N.V. (Niderlandy) w drodze publicznej oferty przejęcia, ogłoszonej w dniu 11 lipca 2008 r.

2.

Przedmiotem działalności gospodarczej przedsiębiorstw biorących udział w koncentracji jest:

3.

W dniu 2 października 2008 r. zgłoszenie to uznano za niekompletne. Odnośne przedsiębiorstwa dostarczyły następnie wymagane dodatkowe informacje. W dniu 5 grudnia 2008 r. zgłoszenie uznano za kompletne w rozumieniu art. 10 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004.

4.

Komisja zwraca się do zainteresowanych osób trzecich o zgłaszanie ewentualnych uwag na temat planowanej koncentracji.

Komisja musi otrzymać takie uwagi w nieprzekraczalnym terminie dziesięciu dni od daty niniejszej publikacji. Można je przesyłać do Komisji faksem (nr faksu: (32-2) 296 43 01 lub 296 72 44) lub listownie, podając numer referencyjny: COMP/M.5253 — Sanofi-Aventis/Zentiva, na poniższy adres Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji w Komisji Wspólnot Europejskich:

13.12.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 319/s3