6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-274/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 89/48/EWG - Pracownicy - Uznawanie dyplomów)

(2008/C 313/02)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Zavvos oraz H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1, art. 3, art. 4, art. 7, art. 8 i art. 10 dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. L 19, s. 16) — Uznawanie kwalifikacji zawodowych uzyskanych w innym państwie członkowskim w zakresie zatrudnienia w sektorze publicznym i dokonania zapisu do Techniko Epimelytyrio Elladas

Sentencja

Republika Grecka,

—	nie uznając dyplomów wydanych przez właściwe władze innego państwa członkowskiego w wyniku szkolenia odbytego w ramach umowy, na mocy której szkolenie prowadzone przez instytucję prywatną w Grecji jest uznawane przez rzeczone władze;

—

przewidując zastosowanie środków uzupełniających w większej liczbie przypadków niż liczba przypadków dozwolona dyrektywą Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata, zmienioną dyrektywą 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r.;

—

przyznając radzie odpowiedzialnej za uznawania równoważności tytułów zawodowych uzyskanych po ukończeniu studiów wyższych kompetencje w zakresie oceny, czy „instytucja nauczająca, w ramach której wnioskodawca odbył szkolenie należy do szkolnictwa wyższego” oraz w jakim zakresie „wnioskodawca posiada wymagane doświadczenie zawodowe, w przypadku gdy okres szkolenia jest krótszy o co najmniej rok od okresu wymaganego w Grecji w celu wykonywania tego samego zawodu”, oraz

—	nie umożliwiając w sektorze publicznym zmiany zaszeregowania na wyższy stopień osobom, które zostały zatrudnione na szczeblu niższym niż szczebel, którego mogły oczekiwać, gdyby ich dyplomy zostały uznane zgodnie z art. 3 dyrektywy 89/48, zmienionej dyrektywą 2001/19,

uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 1, art. 3, art. 4, art. 8 oraz art. 10 dyrektywy 89/48.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Grecka pokrywa dwie trzecie kosztów Komisji Wspólnot Europejskich oraz pokrywa koszty własne.

4)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa jedną trzecią kosztów własnych.

(1) Dz.U. C 129 z 9.6.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-286/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 89/48/EWG - Pracownicy - Uznawanie dyplomów - Inżynier)

(2008/C 313/03)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele:, H. Støvlbæk i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — naruszenie art. 3 dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. 1989 L 19, s. 16) — Nieuznawanie w Hiszpanii kwalifikacji zawodowych inżyniera uzyskanych we Włoszech

Sentencja

Królestwo Hiszpanii,

—	odmawiając uznania kwalifikacji zawodowych inżyniera, które zostały uzyskane we Włoszech na podstawie studiów uniwersyteckich odbywających się wyłącznie w Hiszpanii, oraz

—	uzależniając dopuszczenie inżynierów posiadających kwalifikacje zawodowe uzyskane w innym państwie członkowskim do wewnętrznych egzaminów w ramach systemu awansowania w służbie publicznej od uznania tych kwalifikacji pod względem akademickim,

uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r., a w szczególności na mocy jej art. 3.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Flensburg — Niemcy) — Postępowanie wszczęte przez Stefana Grunkina i Dorotheę Reginę Paul

(Sprawa C-353/06) (1)

(Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Prawo prywatne międzynarodowe w zakresie nazwiska rodowego - Określanie prawa właściwego wyłącznie za pomocą łącznika obywatelstwa - Nieletnie dziecko urodzone i mające miejsce zamieszkania w jednym państwie członkowskim i będące obywatelem innego państwa członkowskiego - Brak uznania, w państwie członkowskim przynależności państwowej, nazwiska nadanego w państwie członkowskim urodzenia i miejsca zamieszkania)

(2008/C 313/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Amtsgericht Flensburg

Strona w postępowaniu wszczętym przez:

Stefana Grunkina i Dorotheę Reginę Paul

przy udziale:

Leonharda Matthiasa Grunkina-Paula, Standesamt Niebüll

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Amtsgericht Flensburg — Wykładnia art. 12 i 18 traktatu WE — Krajowa norma kolizyjna łącząca prawo regulujące ustalanie nazwiska rodowego osoby wyłącznie z obywatelstwem — Odmowa ze strony państwa członkowskiego przynależności państwowej uznania nazwiska rodowego dziecka, złożonego z nazwisk rodowych jego rodziców, w sytuacji gdy dziecko to urodziło się i ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, w którym zostało zarejestrowane pod tym podwójnym nazwiskiem

Sentencja

Artykuł 18 WE stoi na przeszkodzie temu, aby, w okolicznościach stanowiących przedmiot postępowania przed sądem krajowym, organy państwa członkowskiego, stosując prawo krajowe, mogły odmówić uznania nazwiska rodowego dziecka, ustalonego i zarejestrowanego w innym państwie członkowskim, w którym dziecko się urodziło i od urodzenia ma miejsce zamieszkania, przy czym — podobnie jak jego rodzice — ma ono obywatelstwo tylko pierwszego z tych państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 281 z 18.11.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 października 2008 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) — Zjednoczone Królestwo] — The Queen, na wniosek Synthon BV przeciwko Licensing Authority of the Department of Health

(Sprawa C-452/06) (1)

(Wspólnotowy kodeks odnoszący się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu - Produkty lecznicze zasadniczo podobne - Procedura skrócona - Procedura wzajemnego uznawania - Podstawy odmowy - Odpowiedzialność państwa członkowskiego - Istotne naruszenie prawa wspólnotowego)

(2008/C 313/05)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Synthon BV

Strona pozwana: Licensing Authority of the Department of Health

Przy udziale: SmithKline Beecham plc

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) — Wykładnia art. 8, 10 ust. 1 lit. a) ppkt iii) i art. 28 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, s. 67) — Procedura skrócona w celu uzyskania pozwolenia na dopuszczenie produktu leczniczego do obrotu — Produkt leczniczy „zasadniczo podobny” do produktu dopuszczonego do obrotu — Odmowa uwzględnienia wniosku o uznanie pozwolenia na dopuszczenie produktu leczniczego do obrotu wydanego w innym państwie członkowskim — Obowiązek uznania pozwolenia wydanego przez referencyjne państwo członkowskie, z zastrzeżeniem powołania się na procedurę przewidzianą przez dyrektywę w celu analizy istnienia potencjalnego zagrożenia dla zdrowia publicznego — Wystarczająco istotne naruszenie prawa wspólnotowego powodujące powstanie obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody

Sentencja

Artykuł 28 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi stoi na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie, które otrzymało wniosek o wzajemne uznanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi wydanego przez inne państwo członkowskie w ramach procedury skróconej, przewidzianej w art. 10 ust. 1 lit. a) ppkt iii) tej dyrektywy, mogło odrzucić ten wniosek z tego powodu, że wspomniany produkt leczniczy nie jest zasadniczo podobny do referencyjnego produktu leczniczego.

Brak uznania przez państwo członkowskie, zgodnie z art. 28 dyrektywy 2001/83, pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi wydanego przez inne państwo członkowskie w ramach procedury skróconej, przewidzianej w art. 10 ust. 1 lit. a) ppkt iii) tej dyrektywy, z tego powodu, że wspomniany produkt leczniczy nie jest zasadniczo podobny do referencyjnego produktu leczniczego lub że należy do kategorii produktów leczniczych, których uznanie za zasadniczo podobne do referencyjnego produktu leczniczego jest, zgodnie z ogólną praktyką zainteresowanego państwa członkowskiego, niemożliwe, stanowi wystarczająco istotne naruszenie prawa wspólnotowego, mogące skutkować uznaniem odpowiedzialności tego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden, Niderlandy) — R.H.H. Renneberg przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-527/06) (1)

(Swobodny przepływ pracowników - Artykuł 39 WE - Przepisy podatkowe - Podatek dochodowy - Ustalenie podstawy opodatkowania - Obywatel jednego z państw członkowskich osiągający cały lub prawie cały przychód podlegający opodatkowaniu w tym państwie - Miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim)

(2008/C 313/06)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden, Niderlandy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: R.H.H. Renneberg

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 39 WE i art. 56 WE — Określenie podstawy opodatkowania dla podatku dochodowego — Obywatel jednego państwa członkowskiego, który uzyskuje wszystkie przychody w tym państwie, ale zamieszkuje w innym państwie członkowskim — Uregulowanie krajowe wykluczające możliwość odliczenia „ujemnego przychodu” z tytułu mieszkania położonego w innym państwie członkowskim

Sentencja

Artykuł 39 WE powinien być interpretowany w ten sposób, iż sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, takiemu jak sporne w postępowaniu przed sądem krajowym, na którego podstawie obywatel wspólnotowy niebędący rezydentem państwa członkowskiego, w którym osiąga on wszystkie lub prawie wszystkie dochody podlegające opodatkowaniu, nie może przy ustalaniu podstawy opodatkowania tych przychodów w owym państwie członkowskim uwzględniać negatywnych przychodów z najmu dotyczących domu, którego jest on właścicielem, wykorzystywanego jako mieszkanie i położonego w innym państwie członkowskim, podczas gdy rezydent pierwszego z wymienionych państw członkowskich może uwzględniać takie ujemne przychody w celu ustalenia podstawy opodatkowania swoich dochodów.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-136/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG - Uznawanie kształcenia i szkolenia zawodowego - Zawód kontrolera ruchu lotniczego)

(2008/C 313/07)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: Muñoz Pérez, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie dyrektyw Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz.U. L 19, s. 16) i 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniającą dyrektywę 89/48/EWG (Dz.U. L 209, s. 25) — Dostęp do zawodu kontrolera ruchu lotniczego

Sentencja

Nie ustanawiając, w odniesieniu do zawodu kontrolera ruchu lotniczego, przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata i dyrektywy Rady 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniającej dyrektywę 89/48/EWG, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tych dyrektyw.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 117 z 26.5.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 23 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof, Niemcy) — Finanzamt für Körperschaften III in Berlin przeciwko Krankenheim Ruhesitz am Wannsee-Seniorenheimstatt GmbH

(Sprawa C-157/07) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) - Przepisy podatkowe - Traktowanie pod względem podatkowym strat poniesionych przez stały zakład położony w jednym z państw członkowskich EOG i należący do spółki mającej swoją statutową siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej)

(2008/C 313/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof, Niemcy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Finanzamt für Körperschaften III in Berlin

Strona pozwana: Krankenheim Ruhesitz am Wannsee-Seniorenheimstatt GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (Dz.U. 1994, L 1, s. 1) — Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania przewidująca opodatkowanie dochodów osiągniętych przez oddział w państwie, w którym znajduje się jego siedziba — Odliczenie od podlegającego opodatkowaniu dochodu spółki dominującej strat osiągniętych przez jej oddział — Niemożliwość przeniesienia przez odział strat na kolejny okres — Ponowne doliczenie całego odliczenia strat oddziału przez państwo siedziby spółki dominującej

Sentencja

Artykuł 31 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. nie sprzeciwia się krajowemu systemowi podatkowemu, który po tym jak dopuścił uwzględnienie strat poniesionych przez stały zakład położony w innym państwie członkowskim, w którym znajduje się siedziba spółki, której podlega ów zakład, przy obliczaniu podatku dochodowego tej spółki, przewidział podatkowe doliczenie rzeczonych strat w chwili, gdy ów stały zakład osiągnie zyski, podczas gdy państwo, w którym znajduje się ten stały zakład nie przyznaje żadnego prawa do przenoszenia strat poniesionych przez stały zakład należący do spółki mającej siedzibę w innym państwie, a na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy dwoma zainteresowanymi państwami dochody takiego podmiotu są zwolnione z podatku w państwie, w którym spółka, do której należy ten podmiot, ma swoją siedzibę.

(1) Dz.U. C 129 z 9.6.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 października 2008 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Corte suprema di cassazione — Włochy) — Alfonso Luigi Marra przeciwko Eduardo De Gregorio (C-200/07), Antonio Clemente (C-201/07)

(Sprawy połączone C-200/07 et C-201/07) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Parlament Europejski - Ulotka o obraźliwej treści sporządzona przez posła Parlamentu Europejskiego - Żądanie zadośćuczynienia - Immunitet posłów Parlamentu Europejskiego)

(2008/C 313/09)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Alfonso Luigi Marra

Strona pozwana: Eduardo De Gregorio (C-200/07), Antonio Clemente (C-201/07)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte suprema di cassazione –Wykładania art. 9 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich (Dz.U. 1967 L 152, s. 13) oraz art. 6 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego (Dz.U. 2005 L 44, s. 1) — Żądanie zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku obraźliwych wypowiedzi posła Parlamentu Europejskiego — Właściwość sądu cywilnego do orzekania o możliwości skorzystania z immunitetu wobec braku decyzji Parlamentu Europejskiego

Sentencja

Wykładni wspólnotowych zasad dotyczących immunitetów posłów Parlamentu Europejskiego należy dokonywać w ten sposób, że w przypadku powództwa o odszkodowanie wniesionego przeciwko posłowi europejskiemu z uwagi na wyrażone przez niego opinie,

—

jeżeli sąd krajowy rozstrzygający w przedmiocie tego powództwa nie otrzymał żadnej informacji dotyczącej wniosku rzeczonego posła złożonego w Parlamencie Europejskim w celu skorzystania z immunitetu ustanowionego w art. 9 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z dnia 8 kwietnia 1965 r., nie jest on zobowiązany zwrócić się do Parlamentu Europejskiego o zajęcie stanowiska w kwestii zaistnienia przesłanek tego immunitetu;

—

jeżeli sąd krajowy został poinformowany, że poseł ten złożył w Parlamencie Europejskim wniosek o skorzystanie z rzeczonego immunitetu w rozumieniu art. 6 ust. 3 regulaminu Parlamentu Europejskiego, powinien on zawiesić postępowanie sądowe i zwrócić się do Parlamentu Europejskiego o zajęcie stanowiska w jak najkrótszym terminie;

—	jeżeli sąd krajowy uzna, że rzeczonemu posłowi przysługuje immunitet ustanowiony w art. 9 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich, jest on zobowiązany oddalić powództwo wniesione przeciwko zainteresowanemu posłowi europejskiemu.

(1) Dz.U. C 229 z 17.9.2005.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 października 2008 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo] — Canterbury Hockey Club, Canterbury Ladies Hockey Club przeciwko Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

(Sprawa C-253/07) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia - Usługi związane ze sportem - Usługi świadczone osobom uprawiającym sport - Usługi świadczone stowarzyszeniom niemającym osobowości prawnej i osobom prawnym - Włączenie - Przesłanki)

(2008/C 313/10)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Canterbury Hockey Club, Canterbury Ladies Hockey Club

Strona pozwana: Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (Chancery Division) — Wykładnia art. 13 część A ust. 1 lit. m) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Zwolnienie określonych usług ściśle związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym — Pojęcie „osób uczestniczących w sporcie lub wychowaniu fizycznym” — Podmiotowy zakres zastosowania

Sentencja

Artykuł 13 część A ust. 1 lit. m) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że w kontekście osób uprawiających sport obejmuje on także usługi świadczone osobom prawnym i stowarzyszeniom niemającym osobowości prawnej, jeżeli — co podlega badaniu sądu krajowego — usługi te są ściśle związane ze sportem i są konieczne do jego uprawiania, są świadczone przez organizacje niemające celu zarobkowego, a faktycznymi beneficjentami tych usług są osoby uprawiające sport.

2)	Wyrażenie „określone usługi ściśle związane ze sportem” zawarte w art. 13 część A ust. 1 lit. m) szóstej dyrektywy 77/388 nie uprawnia państw członkowskich do ograniczenia zakresu zwolnienia przewidzianego w tym przepisie wobec odbiorców danych usług.

(1) Dz.U. C 183 z 4.8.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände — Verbraucherzentrale Bundesverband eV przeciwko deutsche internet versicherung AG

(Sprawa C-298/07) (1)

(Dyrektywa 2000/31/WE - Artykuł 5 ust. 1 lit. c) - Handel elektroniczny - Usługodawca działający za pośrednictwem Internetu - Poczta elektroniczna)

(2008/C 313/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände — Verbraucherzentrale Bundesverband eV

Strona pozwana: deutsche internet versicherung AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesgerichtshof — Wykładnia art. 5 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego („dyrektywy o handlu elektronicznym”) (Dz.U. L 178, s. 1) — Usługodawca, który oferuje świadczone przez siebie usługi wyłącznie za pośrednictwem internetu, podając na stronie internetowej jedynie adres poczty elektronicznej oraz udostępniając użytkownikom okno dialogowe umożliwiające zadawania pytań pisemnie — Obowiązek podania przez tego usługodawcę również numeru telefonu

Sentencja

Artykuł 5 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) należy interpretować w ten sposób, iż usługodawca jest obowiązany podać usługobiorcom, zanim zostanie z nimi zawarta jakakolwiek umowa, oprócz adresu poczty elektronicznej, inne dane umożliwiające nawiązanie szybkiego kontaktu oraz bezpośrednie i skuteczne porozumiewanie się. Dane te nie muszą koniecznie zawierać numeru telefonu. Mogą mieć postać formularza on-line, za którego pośrednictwem usługobiorcy mogą zwracać się przez Internet do usługodawcy i na który odpowiada on za pośrednictwem poczty elektronicznej, z wyjątkiem przypadków, w których usługobiorca, po nawiązaniu kontaktu z usługodawcą drogą elektroniczną, będąc pozbawionym dostępu do sieci, poprosi usługodawcę o udostępnienie nieelektronicznego sposobu porozumiewania się.

(1) Dz.U. C 223 z 22.9.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lunds tingsrätt — Szwecja) — Svenska staten genom Tillsynsmyndigheten i Konkurser przeciwko Andersowi Holmqvistowi

(Sprawa C-310/07) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy - Dyrektywa 80/987/EWG - Artykuł 8a - Działalność w kilku państwach członkowskich)

(2008/C 313/12)

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Lunds tingsrätt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Svenska staten genom Tillsynsmyndigheten i Konkurser

Strona pozwana: Anders Holmqvist

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Lunds tingsrätt — Wykładnia art. 8a dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. L 283, s. 23), zmienionej dyrektywą 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. (Dz.U. L 270, s. 10) — Gwarancja świadczeń pracowniczych w przypadku pracownika przedsiębiorstwa transportu drogowego posiadającego siedzibę i jedyny zakład w jednym państwie członkowskim, a wykonującego dostawy towarów między państwem członkowskim pochodzenia a innymi państwami członkowskimi

Sentencja

Wykładni art. 8a dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, zmienionej dyrektywą 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. należy dokonywać w ten sposób, że aby uznać, iż przedsiębiorstwo posiadające siedzibę w jednym państwie członkowskim prowadzi działalność na terytorium innego państwa członkowskiego, nie jest konieczne posiadanie przezeń w tym innym państwie oddziału lub stałego zakładu. Przedsiębiorstwo to jednak powinno odznaczać się stałą obecnością gospodarczą w tym innym państwie, charakteryzującą się istnieniem zasobów ludzkich pozwalających mu na prowadzenie tam swej działalności. W przypadku przedsiębiorstwa transportowego z siedzibą w jednym z państw członkowskich sama okoliczność, że pracownik zatrudniony przez nie w danym państwie realizuje dostawy towarów między tym a innym państwem członkowskim, nie pozwala na stwierdzenie, że przedsiębiorstwo to odznacza się stałą obecnością gospodarczą w innym państwie członkowskim.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/8

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil — Hiszpania) — Kirtruna SL, Elisa Vigano przeciwko Red Elite de Electrodomésticos SA, Cristina Delgado Fernández de Heredia, Sergio Sabini Celio, Miguel Oliván Bascones, Electro Calbet SA

(Sprawa C-313/07) (1)

(Polityka społeczna - Dyrektywa 2001/23/WE - Przejęcie przedsiębiorstwa - Ochrona praw pracowniczych - Postępowanie upadłościowe - Wstąpienie do umowy najmu)

(2008/C 313/13)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Kirtruna SL, Elisa Vigano

Strony pozwane: Red Elite de Electrodomésticos SA, Cristina Delgado Fernández de Heredia, Sergio Sabini Celio, Miguel Oliván Bascones, Electro Calbet SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, s. 16)

Sentencja

W przypadku przejęcia przedsiębiorstwa art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów nie wymaga utrzymania umowy najmu lokalu handlowego zawartej przez zbywającego przedsiębiorstwo z osobą trzecią, mimo że rozwiązanie tej umowy może spowodować wygaśnięcie umów o pracę przeniesionych na przejmującego.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/9

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 6 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Bruxelles — Belgia) — Raffinerie Tirlemontoise SA przeciwko Bureau d'intervention et de restitution belge (BIRB)

(Sprawa C-200/06) (1)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu - Cukier - Opłaty produkcyjne - Szczegółowe zasady stosowania systemu kwot - Uwzględnienie ilości cukru zawartych w produktach przetworzonych - Ustalenie nadwyżki przeznaczonej na wywóz - Ustalenie średniej straty)

(2008/C 313/14)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de première instance de Bruxelles

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Raffinerie Tirlemontoise SA

Strona pozwana: Bureau d'intervention et de restitution belge (BIRB)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de première instance de Bruxelles — Wykładnia art. 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (Dz.U. L 178, s. 1) — Ważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 z dnia 20 lutego 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru (Dz.U. L 50, s. 40) — Ważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1775/2004 z dnia 14 października 2004 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2003/2004 (Dz.U. L 316, s. 64), rozporządzenia Komisji (WE) nr 1762/2003 z dnia 7 października 2003 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2002/2003 (Dz.U. L 254, s. 4), rozporządzenia Komisji (WE) nr 1837/2002 z dnia 15 października 2002 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2001/2002 (Dz.U. L 278, s.13), rozporządzenia Komisji (WE) nr 1993/2001 z dnia 11 października 2001 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2000/2001 (Dz.U. L 271, s. 15) i rozporządzenia Komisji (WE) nr 2267/2000 z dnia 12 października 2000 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych oraz współczynnik obliczania opłaty dodatkowej w sektorze cukru na rok gospodarczy 1999/2000 (Dz.U. L 259, s. 29) — Metoda obliczania zastosowana do oszacowania straty całkowitej, która ma być finansowana poprzez opłaty produkcyjne — Uwzględnienie dla celów ustalenia nadwyżki przeznaczonej na wywóz całości wywiezionych ilości cukru, a dla ustalenia średniej straty na tonę cukru jedynie ilości, które dały podstawę do wypłaty refundacji wywozowych

Sentencja

Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru nadwyżka przeznaczona na wywóz obejmuje ilości cukru, o których mowa w tym artykule, zawarte w produktach przetworzonych wywiezionych bez faktycznej wypłaty refundacji.

Artykuł 15 ust. 1 lit. d) wspomnianego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że w celu oszacowania średniej straty na tonę produktu należy uwzględnić wszystkie wywiezione ilości produktów, o których mowa w tym artykule, niezależnie od tego, czy refundacje faktycznie zostały wypłacone czy też nie.

Analiza art. 6 ust. 4 i 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 z dnia 20 lutego 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru, w danym przypadku zmienionego rozporządzeniami Komisji (WE) nr 1140/2003 z dnia 27 czerwca 2003 r. i nr 38/2004 z dnia 9 stycznia 2004 r., nie wykazała niczego, co podważałoby jego ważność.

Analiza rozporządzeń Komisji (WE): nr 2267/2000 z dnia 12 października 2000 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych oraz współczynnik obliczania opłaty dodatkowej w sektorze cukru na rok gospodarczy 1999/2000; nr 1993/2001 z dnia 11 października 2001 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2000/2001 i nr 1837/2002 z dnia 15 października 2002 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2001/2002, nie wykazała niczego, co podważałoby ich ważność.

Stwierdza się nieważność rozporządzeń Komisji (WE): nr 1762/2003 z dnia 7 października 2003 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2002/2003 oraz nr 1775/2004 z dnia 14 października 2004 r. ustalającego wysokość opłat produkcyjnych dla sektora cukru na rok gospodarczy 2003/2004.

(1) Dz.U. C 165 z 15.7.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/10

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 6 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Nanterre — Francja) — SA des sucreries de Fontaine-le-Dun-Bolbec-Auffay (SAFBA) (C-175/07), Sucreries et Raffineries d'Erstein SA (C-176/07), Sucreries & Distilleries de Souppes — Ouvré Fils SA (C-177/07), Sucrerie de Bourgogne SA (C-178/07), Sucrerie Bourdon (C-179/07), Sucreries du Marquenterre SA (C-180/07), Cristal Union (C-181/07), Lesaffre Frères SA (C-182/07), Vermendoise Industries SAS (C-183/07), Sucreries de Toury et Usines annexes SA (C-184/07) przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects, Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

(Sprawy połączone od C-175/07 do C-184/07) (1)

(2008/C 313/15)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de grande instance de Nanterre

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SA des sucreries de Fontaine-le-Dun-Bolbec-Auffay (SAFBA) (C-175/07), Sucreries et Raffineries d'Erstein SA (C-176/07), Sucreries & Distilleries de Souppes — Ouvré Fils SA (C-177/07), Sucrerie de Bourgogne SA (C-178/07), Sucrerie Bourdon (C-179/07), Sucreries du Marquenterre SA (C-180/07), Cristal Union (C-181/07), Lesaffre Frères SA (C-182/07), Vermendoise Industries SAS (C-183/07), Sucreries de Toury et Usines annexes SA (C-184/07)

Strona pozwana: Directeur général des douanes et droits indirects, Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de grande instance de Nanterre — Ważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 z dnia 20 lutego 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru (Dz.U. L 50, s. 40) w świetle art. 15 rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (Dz.U. L 178, s. 1) oraz zasad proporcjonalności i niedyskryminacji — Ważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 z dnia 14 października 2005 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2004/2005 w świetle rozporządzeń (WE) nr 1260/2001 i 314/2002 — Opłata produkcyjna obejmująca ilości cukru zawarte w produktach przetworzonych wywiezionych bez wypłaty refundacji wywozowych

Sentencja

Analiza art. 6 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 z dnia 20 lutego 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 38/2004 z dnia 9 stycznia 2004 r., przeprowadzona w odniesieniu do tego, że przepis ten nie przewiduje przy obliczeniu opłaty produkcyjnej wyłączenia z nadwyżki przeznaczonej na wywóz ilości cukru zawartych w produktach przetworzonych wywiezionych bez przyznania refundacji wywozowej, nie wykazała niczego, co podważałoby jego ważność.

2)	Stwierdza się nieważność rozporządzenia Komisji (WE) nr 1686/2005 z dnia 14 października 2005 r. ustalającego kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2004/2005.

(1) Dz.U. C 117 z 26.5.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/11

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 9 lipca 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen — Belgia) — Gerlach & Co N.V. przeciwko Belgische Staat

(Sprawa C-477/07) (1)

(Artykuł 104 ust. 3 akapit pierwszy regulaminu - Wspólnotowy kodeks celny - Pojęcie „zaksięgowania’ i „powiadomienia’ dłużnika o kwocie należności celnych - Uprzednie zaksięgowanie kwoty należności celnych - Pokrycie długu celnego)

(2008/C 313/16)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gerlach & Co

Strona pozwana: Belgische Staat

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van beroep te Antwerpen — Wykładnia art. 217 i art. 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) oraz art. 6 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 155, s. 1) (obecnie rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 2000/597/WE, Euratom) (Dz.U. L 130, s. 1) — Pojęcie „zaksięgowania” i „powiadomienia” dłużnika o kwocie należności celnych — Uprzednie zaksięgowanie kwoty należności celnych — Pokrycie długu

Sentencja

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny należy interpretować w ten sposób, że ustanowione w tym przepisie „zaksięgowanie” kwoty należności celnych podlegających pokryciu stanowi „zaksięgowanie” w rozumieniu art. 217 ust. 1 tego rozporządzenia i zaksięgowanie to należy odróżnić od wpisania należności w rachunkach dotyczących środków własnych wskazanych w art. 6 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot.

Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że powiadomienie o kwocie należności celnych podlegających pokryciu powinno zostać poprzedzone zaksięgowaniem tej kwoty przez organy celne państwa członkowskiego oraz że w braku prawidłowego zawiadomienia zgodnie z tym przepisem, kwota ta nie może zostać pobrana przez organy celne. Jednakże, organy celne zachowują możliwość ponownego powiadomienia o tej kwocie, przy poszanowaniu przesłanek przewidzianych w tym przepisie i przepisów dotyczących przedawnienia obowiązujących w chwili, w której powstał dług celny.

(1) Dz.U. C 8 z 12.1.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio (Włochy) w dniu 1 sierpnia 2008 r. — A. Menarini Industrie Farmaceutiche Riunite Srl i inni przeciwko Ministero della Salute e Agenzia Italiana del Farmaco (AIFA)

(Sprawa C-353/08)

(2008/C 313/17)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: A. Menarini Industrie Farmaceutiche Riunite Srl i inni

Strona pozwana: Ministero della Salute e Agenzia Italiana del Farmaco (AIFA)

Pytania prejudycjalne

W dalszej części, po przepisach zawartych w art. 2 i 31 (1), które dotyczą relacji między władzami państwa członkowskiego i przedsiębiorstwami farmaceutycznymi — przewidując określenie ceny produktu leczniczego lub podjęcie decyzji co do jej podniesienia na wniosek tych [ostatnich], ale pod warunkiem zatwierdzenia przez właściwe władze, czyli w wyniku dialogu między samym przedsiębiorstwem a władzami właściwymi w zakresie kontroli wydatków na produkty lecznicze — art. 4 ust. 1 reguluje sytuację, „gdy ceny na wszystkie produkty lecznicze lub na pewne ich grupy zostały zamrożone”, określając takie zamrożenie cen jako ogólny środek, którego utrzymanie uzależnione jest od kontroli, przeprowadzanej co najmniej raz do roku, w świetle kryteriów makroekonomicznych występujących w państwie członkowskim.

Przepis przyznaje właściwym władzom 90-dniowy terminy na podjęcie decyzji, stanowiąc, że po jego upływie ogłaszają one czy i jakie obniżki lub podwyżki cen zostaną wprowadzone;

czy przepis ten w części, która odnosi się do „[ewentualnych obniżek cen]”, należy rozumieć w ten sposób, że oprócz ogólnego środka w postaci zamrożenia cen na wszystkie produkty lecznicze lub niektóre ich grupy, można zastosować inny ogólny środek w postaci obniżenia cen na wszystkie produkty lecznicze lub niektóre ich grupy;

Czy art. 4 ust. 1, w części w której zobowiązuje właściwe władze państwa członkowskiego do sprawdzenia co najmniej raz do roku, w przypadku zamrożenia cen, czy warunki makroekonomiczne usprawiedliwiają utrzymanie niezmienionych zamrożonych cen, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli w odpowiedzi na pytanie pierwsze zostanie uznane, że dopuszcza się obniżenie cen, możliwe jest odwołanie się do takiego środka wielokrotnie w ciągu roku oraz wielokrotnie w ciągu kilku la (od 2002 r. do 2010 r.);

Czy w rozumieniu wspomnianego art. 4, interpretowanego w świetle założeń przyjętych zgodnie z głównym celem środków kontroli cen produktów leczniczych, jakim jest „wspieranie zdrowia publicznego poprzez zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia w produkty lecznicze dostępne po umiarkowanych cenach oraz unikanie różnic we wspomnianych środkach mogących wpływać na handel produktami leczniczymi wewnątrz Wspólnoty lub zakłócać go” — można uznać, że przyjęcie środków, które odwołują się do „przewidywanej” a nie „ustalonej” kwoty wydatków jest zgodne z prawem wspólnotowym (pytanie obejmuje obydwa przypadki);

Czy wymogi dotyczące przestrzegania progów wydatków na produkty lecznicze, które każde państwo członkowskie jest uprawnione ustalić, powinny być szczególnie związane z samymi wydatkami na produkty lecznicze czy też państwo członkowskie jest uprawnione do uwzględnienia również danych dotyczących innych wydatków związanych ze zdrowiem.

(1) Dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotycząca przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (Dz.U. L 40, s. 8).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/12

Skarga wniesiona w dniu 2 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-385/08)

(2008/C 313/18)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Šimerdová i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania

—

stwierdzenie, że poprzez utrzymywanie w mocy pozwoleń na dopuszczenie do obrotu generycznych produktów leczniczych będących odpowiednikami produktu referencyjnego Plavix Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 6 ust.1 dyrektywy 2001/83/WE (1) w związku z art. 13 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 2309/93 (2) oraz art. 89 i 90 rozporządzenia (WE) nr 726/2004 (3);

—	stwierdzenie, że poprzez wprowadzenie i utrzymanie na rynku po 1 maja 2004 r. produktów leczniczych, których pozwolenia na dopuszczenie do obrotu nie zostały wydane zgodnie z art. 6 ust. l dyrektywy 200l/83/WE, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tego artykułu;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem strony skarżącej dopuszczenie do obrotu produktów leczniczych stanowiących przedmiot decyzji Ministra Zdrowia RP wydanych w okresie styczeń — kwiecień 2004 r. i zawierających dodatkowe zalecania oraz wymóg dodatkowych badań nie może być objęte okresem tymczasowym ustanowionym w pkt. 1.5 Załącznika XII do Aktu o warunkach przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej do UE, gdyż owe decyzje Ministra Zdrowia nie stanowiły przed dniem 1 maja 2004 r. pozwoleń na dopuszczenie do obrotu w rozumieniu pkt 1.5 Załącznika XII do Aktu. Dopuszczenie spornych produktów leczniczych musiało więc nastąpić w drodze pozwolenia na dopuszczenie do obrotu wydanego zgodnie z dyrektywą 200l/83/WE lub rozporządzeniem 2309/93/WE.

Ponadto, w opinii skarżącej dopuszczenie do obrotu generycznych produktów leczniczych będących odpowiednikami produktu referencyjnego Plavix nie mogło być objęte okresem przejściowym ustanowionym w pkt. 1.5 Załącznika XII Aktu o warunkach przystąpienia, gdyż odstępstwa w nim przewidziane dotyczyły wyłącznie wymogów bezpieczeństwa, jakości i skuteczności przewidzianych w dyrektywie 2001/83/WE, nie zaś 10-letniego okresu ochrony danych ustanowionego w art. 13 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 2309/93 oraz art. 89 i 90 rozporządzenia (WE) nr 726/2004.

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/83/WE z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311 z dnia 28.11.2001, str. 67-128; Polskie wydanie specjalne rozdz. 13, t. 27, str. 69-130).

(2) Rozporządzenie (EWG) nr 2309/93 z dnia 22 lipca 1993 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję ds. Oceny Produktów Leczniczych (Dz.U. L 214 z dnia 24.8.1993, str. 1-21; Polskie wydanie specjalne rozdz. 13, t. 12, str. 151)

(3) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136 z dnia 30.4.2004, str. 1-33; Polskie wydanie specjalne rozdz. 13, t. 34, str. 229–261).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/13

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 19 września 2008 r. przez Knauf Gips KG

(Sprawa C-407/08 P)

(2008/C 313/19)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Knauf Gips KG (przedstawiciele: M. Klusmann i S. Thomas, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (trzecia izba) z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-52/03 Knauf Gips KG przeciwko Komisji;

—	ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji;

—	również ewentualnie, odpowiednie obniżenie, co najmniej jednak o 54,51 mln EUR, grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie w art. 3 zaskarżonej decyzji Komisji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie od wyroku Sądu, na którego mocy oddalona została skarga wnoszącej odwołanie na decyzję Komisji 2005/471/WE z dnia 27 listopada 2002 r., opiera się na następujących trzech zarzutach:

W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie prawa do obrony, w tym na naruszenie zasady do bycia wysłuchanym. Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd zastosował błędnie zasady, które obowiązują w odniesieniu do skutków prawnych odmówienia dostępu do obciążających dokumentów oraz zachowania dla siebie uniewinniających dowodów. W pierwszej części tego zarzutu podnosi ona, że należało stwierdzić nieważność decyzji Komisji, gdyż Komisja nie umożliwiła jej dostępu do obciążających dowodów, na których została następnie oparta decyzja. W drugiej części zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok sam w sobie naruszył jej prawo do obrony, ponieważ Komisja niezgodnie z prawem zachowała dla siebie również uniewinniające dowody, co powinno było także doprowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji.

W zarzucie drugim wnosząca odwołanie powołuje się na naruszenie art. 81 ust. 1 WE na skutek elementarnego złamania reguł dowodowych, mianowicie zasady in dubio pro reo, oraz na naruszenia prawa materialnego, w szczególności w odniesieniu do stwierdzenia istnienia uzgodnionej praktyki, które w zaskarżonym wyroku doprowadziły do błędnego w świetle prawa założenia, iż art. 81 ust. 1 WE został naruszony.

W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie podnosi, że doszło do naruszenia 10-procentowego limitu przewidzianego w art. 15 ust. 2 rozporządzenia 17/62. Wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd niesłusznie przypisał jej obroty innych spółek, których ona nie kontroluje i które nie kontrolują wnoszącej odwołanie. Twierdzi ona, że nie tworzy ona z tymi innymi spółkami jednej jednostki gospodarczej.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg w dniu 22 września 2008 r. — Swiss Caps AG przeciwko Hauptzollamt Singen

(Sprawa C-410/08)

(2008/C 313/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Baden-Württemberg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Swiss Caps AG

Strona pozwana: Hauptzollamt Singen

Pytania prejudycjalne

Czy pozycję 1517 Nomenklatury Scalonej [załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. — Nomenklatura Scalona (CN) (1)] należy interpretować w ten sposób, że preparaty z tylko jednego — skoncentrowanego — oleju lub tłuszczu, do którego dodano jedynie witaminę E i który nie został przetworzony, należy zaklasyfikować do tej pozycji?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy pozycję 1517 Nomenklatury Scalonej należy interpretować w ten sposób, że dodatek koncentratu witaminy E (koncentrat d-alfa-tokoferolu) w ilości 22,8 mg w stosunku do 600 mg koncentratu olejowego z ryb (Incromega EPA SR 500 TG) prowadzi do wykluczenia tego produktu z klasyfikacji do powyższej pozycji?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie:

Czy ogólną regułę interpretacji Nomenklatury Scalonej 5 należy interpretować w ten sposób, że otoczki kapsułki składające się z 212,8 mg żelatyny, 77,7 mg glicerolu i 159,6 mg wody oczyszczonej i zawierające substancje będące suplementem żywnościowym należy uznać za opakowanie?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie:

Czy pozycję 1517 Nomenklatury Scalonej należy interpretować w ten sposób, że otoczka kapsułki składająca się z 212,8 mg żelatyny, 77,7 mg glicerolu i 159,6 mg wody oczyszczonej prowadzi do wykluczenia rzeczonej kapsułki z klasyfikacji do tej pozycji?

(1) Dz.U. L 256, s. 1.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Baden-Württemberg w dniu 22 września 2008 r. — Swiss Caps AG przeciwko Hauptzollamt Singen

(Sprawa C-412/08)

(2008/C 313/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Baden-Württemberg.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Swiss Caps AG

Strona pozwana: Hauptzollamt Singen

Pytania prejudycjalne

Czy pozycję 1517 Nomenklatury Scalonej [załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. — Nomenklatura Scalona (CN) (1)] należy interpretować w ten sposób, że dodatek 10 mg lecytyny, 18,8 mg witaminy E, 8,2 mg wosku, 8 mg pantotenianu wapnia, 0,2 mg kwasu foliowego i 0,11 mg biotyny do mieszaniny z 500 mg tłoczonego na zimno oleju z nasion czarnuszki siewnej (62,5 bądź 83,3 %), 38,7 mg oleju sojowego i 16 mg masła skoncentrowanego stanowi dodatek w tak małej ilości, że nie stoi on na przeszkodzie zaklasyfikowaniu takiego preparatu do powyższej pozycji?

2)	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy ogólną regułę interpretacji Nomenklatury Scalonej 5 należy interpretować w ten sposób, że otoczki kapsułek, których zawartość stanowią wyżej wymienione substancje, należy uznać za opakowanie?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie:

Czy pozycję 1517 Nomenklatury Scalonej należy interpretować w ten sposób, że otoczka kapsułki, która składa się z 313,97 mg wywaru żelatynowego (47,3 % żelatyny, 17,2 % gliceryny, 35,5 % wody), 4,30 mg pasty z 50 % dwutlenku tytanu i 50 % gliceryny, jak również 1,73 mg pasty z 25 % żółcieni chinolinowej i 75 % gliceryny prowadzi do wykluczenia rzeczonej kapsułki z klasyfikacji do tej pozycji?

(1) Dz.U. L 256, s. 1.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/15

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 lipca 2008 r. w sprawie T-345/06, Complejo Agrícola SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wspieranej przez Królestwo Hiszpanii, wniesione w dniu 22 września 2008 r. przez Complejo Agrícola, SA

(Sprawa C-415/08 P)

(2008/C 313/22)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Complejo Agrícola, SA (przedstawiciele: A. Menéndez Menéndez i G. Yanguas Montero, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich i Królestwo Hiszpanii

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie odwołania za dopuszczalne;

—

uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 lipca 2008 r., podanego do wiadomości wnoszącego odwołanie w dniu 18 lipca 2008 r. (zwanego dalej „postanowieniem SPI”), w którym Sąd Pierwszej Instancji: a) uznaje za niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności wniesioną przez Complejo Agrícola (zwaną dalej „skargą o stwierdzenie nieważności”) przeciwko decyzji Komisji 2006/613/WE (1) z dnia 19 lipca 2006 r. przyjmującej na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. wykaz terenów śródziemnomorskiego regionu biogeograficznego (zwanej dalej „decyzją 2006/613”); oraz b) obciąża Complejo Agrícola poniesionymi przezeń kosztami oraz tymi poniesionymi przez Komisję Wspólnot Europejskich (zwaną dalej „Komisją”);

—	odesłanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji w celu uznania przezeń skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną i wydanie rozstrzygnięcia co do istoty podniesionych przez Complejo Agrícola w skardze o stwierdzenie nieważności żądań;

—	obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez Complejo Agrícola w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd Pierwszej Instancji w swym postanowieniu przyznaje, że decyzja 2006/613 jest aktem zaskarżalnym. Zaprzecza jednak istnieniu przysługującej Complejo Agrícola czynnej legitymacji procesowej do jej podważenia ze względu na to, że, w jego opinii, decyzja 2006/613, która uznaje za teren mający znaczenie dla Wspólnoty (SCI) Acebuchales de la Campiña Sur de Cádiz — kod 6120015- (zwany dalej „SCI Acebuchales”), wywierając wpływ na część działki „Las Lomas”, której Complejo Agrícola jest właścicielem, nie dotyczy Complejo Agrícola bezpośrednio ze względu na to, iż nie nakłada nań żadnych konkretnych obowiązków i przewiduje zastosowanie krajowych przepisów wykonawczych.

Complejo Agrícola stoi na stanowisku, że SPI w swym postanowieniu dokonał błędnej wykładni art. 230 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (zwanego dalej „traktatem WE”) ponieważ, zgodnie z najbardziej aktualną wykładnią tego postanowienia w orzecznictwie, Complejo Agrícola posiada z całą pewnością legitymację procesową do podważenia decyzji 2006/613 ze względu na to, że dotyczy go ona bezpośrednio i indywidualnie. Z tego względu też należy uchylić zaskarżone postanowienie.

Decyzja 2006/613 dotyczy Complejo Agrícola bezpośrednio zarówno na podstawie dokonanej w orzecznictwie nieaktualnej już wykładni z punktu widzenia proceduralnego, jak i na podstawie dopuszczonej obecnie przez Sąd wykładni z punktu widzenia materialnego.

Sąd w zaskarżonym postanowieniu porównuje sytuację Complejo Agrícola z poprzednimi rozpatrywanymi przezeń sprawami, które nie mają z nią nic wspólnego, nie analizując konkretnych okoliczności tego przypadku. Zgodnie z obowiązującym obecnie orzecznictwem, sytuacja, w której znajduje się Complejo Agrícola, przemawia za przyznaniem mu czynnej legitymacji procesowej. Podstawowa różnica między niniejszym przypadkiem a poprzednio rozpatrywanymi i przytaczanymi w postanowieniu SPI sprawami polega bowiem na tym, że hiszpańskie przepisy o ochronie SCI były już ustanowione w momencie wydania decyzji 2006/613 i można było z pewnością określić skutki prawne, jakie wydanie decyzji 2006/613 pociągnie za sobą dla Complejo Agrícola, ponieważ możliwość, że państwo hiszpańskie nie zastosuje decyzji 2006/612 miała czysto teoretyczny charakter. Wbrew temu, co stwierdził SPI w swym postanowieniu, bez wpływu na to pozostaje możliwość wprowadzenie w przyszłości przez państwo hiszpańskie zmian do już ustanowionych przepisów o ochronie SCI.

(1) Dz.U. L 259, s. 1.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/16

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-423/08)

(2008/C 313/23)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Aresu i A. Caeiros, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niem na mocy art. 2, 6, 9, 10 i 11 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (1), oraz rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnote n. 1150/2000 (2), i art. 220 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (3), wobec naruszenia terminów zapisania wspólnotowych środków własnych w przypadku retrospektywnego pokrycia należności z konsekwencją w postaci spóźnionej wpłaty tych środków Wspólnotom;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja zarzuca władzom włoskim uchybienie, w przypadku retrospektywnego pokrycia należności celnych, terminom wpisania środków własnych wskazanych we właściwych przepisach wspólnotowych, w zakresie w jakim władze te wyznaczają dłużnikowi celnemu termin (sześćdziesiąt dni) celem zapoznania się z protokołem ustaleń, przed przystąpieniem do obliczenia należności celnych, wskutek czego powodują opóźnienia we wpływie omawianych wspólnotowych środków własnych. Zjawisko to zauważono podczas kontroli dokonanej we Włoszech w okresie od 6 do 10 listopada 2000 r.

Zdaniem Komisji praktyka ta jest niezgodna z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi w zakresie retrospektywnego pokrycia należności. Przesłanki ustalenia należności przywozowych są spełnione w chwili sporządzenia przez władze krajowe protokołu, w którym powiadamia się dłużnika celnego o kwocie należności, jako że dokument ten wskazuje zarówno nazwę dłużnika jak i kwotę należności podlegających pokryciu. W zakresie w jakim we Włoszech należności przywozowe są określane i zapisywane dopiero z upływem terminu wyznaczonego dłużnikowi celnemu na zakwestionowanie noty korygującej należności, o których powiadomiono, omawiane przepisy krajowe są sprzeczne z właściwymi przepisami wspólnotowymi i mogą prowadzić do opóźnień, w rozpatrywanym przypadku, w zakresie udostępnienia wspólnotowych środków własnych.

(1) Dz.U. L 155, s. 1.

(2) Dz.U. L 130, s. 1.

(3) Dz.U. L 302, s. 1.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank 's-Gravenhage (Niderlandy) w dniu 24 września 2008 r. — Monsanto Technology LLC przeciwko Cefetra, Cefetra Feed Service, Cefetra Futures i Republice Argentyny i Miguelowi Santiago Camposowi, działającemu jako sekretarz stanu ds. rolnictwa, hodowli bydła, rybołówstwa i żywienia, oraz Monsanto Technology przeciwko Vopak Agencies Rotterdam i Alfred C. Toepfer International

(Sprawa C-428/08)

(2008/C 313/24)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank 's-Gravenhage (Niderlandy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Monsanto Technology LLC

Strony pozwane:

1.	Cefetra BV

2.	Cefetra Feed Service BV

3.	Cefetra Futures BV

4.	Republika Argentyny oraz Miguel Santiago Campos działający jako sekretarz stanu ds. rolnictwa, hodowli bydła, rybołówstwa i żywienia

Strona skarżąca: Monsanto Technology LLC

Strony pozwane:

1.	Vopak Agencies Rotterdam BV

2.	Alfred C. Toepfer International GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 9 dyrektywy 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych (1) należy rozumieć w ten sposób, że powołanie się na ochronę przewidzianą w tym artykule jest możliwe także w sytuacji takiej jak w niniejszym postępowaniu, w której produkt (sekwencja DNA) stanowi część materiału przywiezionego do Unii Europejskiej (mączka sojowa) i w chwili zarzucanego naruszenia nie pełni swojej funkcji, jednakże pełnił ją lub ewentualnie może ją pełnić ponownie (w roślinie soi) po wyizolowaniu materiału i wprowadzeniu do komórki organizmu?

Uwzględniając istnienie sekwencji DNA o numerze EP 0 546 090 opisanej w zastrzeżeniu patentowym nr 6 w mączce sojowej przywiezionej do Wspólnoty przez Cefetrę i ACTI oraz uwzględniając okoliczność, że DNA w rozumieniu art. 9 dyrektywy 98/44 zostało włączone do mączki sojowej i że nie pełni już ono tam swojej funkcji:

Czy w tym przypadku nakazana przez tę dyrektywę ochrona patentu na materiał biologiczny, w szczególności art. 9, stoi na przeszkodzie temu, aby krajowe prawo patentowe (oprócz tego) przyznawało produktowi (DNA) jako takiemu bezwzględną ochronę niezależnie od tego, czy to DNA pełni swoją funkcję, a zatem ochronę z art. 9 należy uważać za wyczerpującą w przypadku uregulowanym w tym artykule, że produkt składa się z informacji genetycznej lub ją zawiera i został włączony do materiału, w którym wtedy zawarta jest informacja genetyczna?

Czy dla odpowiedzi na powyższe pytanie ma znaczenie okoliczność, że wniosek o udzielenie patentu został złożony i patent nr EP 0 546 090 został udzielony (w dniu 19 czerwca 1996 r.) przed przyjęciem dyrektywy 98/44 oraz że taka bezwzględna ochrona produktu została przyznana na podstawie krajowego prawa patentowego przed przyjęciem tej dyrektywy?

4)	Czy przy odpowiedzi na powyższe pytania Trybunał może powołać się na Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIAS), w szczególności art. 27 i 30?

(1) Dz.U. L 213, s. 13.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/17

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 9 lipca 2008 r. w sprawach połączonych T-296/05 i T/408/05 Marcuccio przeciwko Komisji, wniesione w dniu 1 października 2008 r. przez Luigi'ego Marcuccio

(Sprawa C-432/08 P)

(2008/C 313/25)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (przedstawiciel: G. Cipressa, avvocato)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—

1. W każdym wypadku:

(1.a)

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

(1.b)

stwierdzenie dopuszczalności obydwu odwołań;

dodatkowo:

—

2/A., po pierwsze, uznanie żądań podnoszonych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji, to znaczy: (2/A.1) stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji; (2/A.2) stwierdzenie w niezbędnym zakresie nieważności obydwu decyzji oddalających odwołania od tych decyzji; (2/A.3) zobowiązanie pozwanej do zwrotu kosztów leczenia poniesionych przez wnoszącego odwołanie i przywołanych w przedmiotowych żądaniach ich 100 % zwrotu, bądź do zapłaty odszkodowania z tytułu szkód powstałych wskutek jej bezprawnego zachowania, w wysokości 2 572,32 EUR (dwa tysiące pięćset siedemdziesiąt dwa przecinek trzy dwa) i 381,04 EUR (trzysta osiemdziesiąt jeden przecinek zero cztery), bądź też do zapłaty innej większej lub mniejszej sumy, którą Trybunał uzna za odpowiednią; (2/A.4) zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odsetek za zwłokę w odniesieniu do kwot wymienionych w pkt 2/A.3 tego odwołania, skapitalizowanych w pierwszym i ostatnim dniu okresu określonego w aktach sprawy; (2/A.5) obciążenie pozwanej poniesionymi przez wnoszącego odwołanie kosztami związanymi z wniesieniem odwołania oraz kosztami postępowania w pierwszej instancji w obydwu zawisłych sprawach;

albo

—	2/B, ewentualnie, przekazanie obydwu spraw do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi zniekształcenie i błędną ocenę okoliczności stanu faktycznego oraz argumentów wnoszącego odwołanie zawartych we wniesionych przez niego pismach. Z tego wynika nieprawidłowość ustaleń Sądu Pierwszej Instancji (zob. w szczególności pkt 30, 44, 46 i 49 zaskarżonego wyroku).

Wnoszący odwołanie podnosi błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie pojęcia zaskarżalnego aktu, również ze względu na brak jasności, rozsądku i logiki, naruszenie art. 231 WE i nieuwzględnienie orzecznictwa dotyczącego skutków stwierdzenia nieważności decyzji wydanej przez instytucje Wspólnoty przez sądy Wspólnoty, naruszenie zasady powagi rzeczy osądzonej oraz naruszenie zasady rozdziału władz (zob. w szczególności pkt 43, 44 i 49 zaskarżonego wyroku).

Wnoszący odwołanie podnosi również całkowity brak postępowania dowodowego oraz rozstrzygnięcia w podstawowych spornych kwestiach (zob. w szczególności pkt 12 oraz 43–51 zaskarżonego wyroku).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) w dniu 1 października 2008 r. — Yaesu Europe BV przeciwko Bundeszentralamt für Steuern

(Sprawa C-433/08)

(2008/C 313/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Yaesu Europe BV

Strona pozwana: Bundeszentralamt für Steuern

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie „podpis” we wzorze zawartym w załączniku A do ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (1), które jest używane do złożenia wniosku o zwrot podatku obrotowego zgodnie z art. 3 lit. a) tej dyrektywy, jest pojęciem prawa wspólnotowego, które powinno być interpretowane w jednolity sposób?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy pojęcie „podpis” należy rozumieć w ten sposób, że wniosek o zwrot musi zostać koniecznie podpisany osobiście przez podatnika lub w przypadku osoby prawnej przez ustawowego przedstawiciela, czy też wystarczający jest podpis pełnomocnika (np. przedstawiciela podatkowego lub pracownika podatnika)?

(1) Dz.U. L 331, s. 11.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/18

Skarga wniesiona w dniu 3 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-438/08)

(2008/C 313/27)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Traversa i M. Teles Romão, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nakładając, w szczególności w art. 3 ust. 2, art. 6 ust. 1 i art. 7 dekretu z mocą ustawy nr 550/99 z dnia 15 grudnia 1999 r. oraz w ust. 1 lit. e) zarządzenia nr 1165/2000 z dnia 9 grudnia 2000 r., na podmioty z innych państw członkowskich, pragnące prowadzić w Portugalii działalność w zakresie inspekcji pojazdów, ograniczenia w swobodzie przedsiębiorczości polegające w szczególności na uzależnieniu wydawania zezwoleń od interesu publicznego, wymogu posiadania minimalnego kapitału zakładowego w wysokości 100.000 EUR, ograniczeniu przedmiotu działalności spółki w odniesieniu do tych przedsiębiorstw oraz zakazie łączenia funkcji wspólników, członków zarządu i rady nadzorczej z innymi rodzajami działalności, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 WE,

—	Obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Uzależnienie wydawania nowych zezwoleń od względów interesu publicznego stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości, ponieważ sprawia, że osoby prawne z innych państw członkowskich, pragnące prowadzić działalność w zakresie inspekcji pojazdów w Portugalii, podlegają władzy uznaniowej właściwych organów krajowych, co w poważnym stopniu wpływa na brak pewności prawa w odniesieniu do przysługujących im praw.

Wymóg minimalnego kapitału zakładowego w wysokości 100.000 EUR należy uznać za ograniczenie swobody przedsiębiorczości, ponieważ uniemożliwia on wspólnotowym podmiotom gospodarczym o kapitale zakładowym niższym od minimalnego kapitału wymaganego w portugalskich przepisach założenie spółki zależnej lub oddziału na obszarze Portugalii.

Ograniczenie przedmiotu działalności przedsiębiorstwa do działalności w zakresie inspekcji pojazdów stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości, ponieważ wspólnotowe podmioty gospodarcze, świadczące zgodnie z prawem jednocześnie inne usługi (inspekcja, naprawa lub przegląd pojazdów) w państwie członkowskim, w którym maja swoją siedzibę, zmuszone są do zmiany przedmiotu działalności, a być może nawet wewnętrznej struktury przedsiębiorstwa, aby móc rozszerzyć swoją działalność z zakresu inspekcji pojazdów na Portugalię. Ponadto nie można uznać, że wymóg ten jest niezbędny w celu zagwarantowania niezależności i bezstronności usługodawców.

Przepisy o zakazie łączenia funkcji obowiązujące w stosunku do wspólników, członków zarządu i rady nadzorczej zajmujących się produkcją, naprawą, wynajmem, sprowadzaniem lub sprzedażą pojazdów lub części i akcesoriów do nich oraz działalnością transportową mogą powodować skutki podobne do skutków ograniczeń przedmiotu działalności spółki i w znacznym stopniu ograniczać swobodę przedsiębiorczości w odniesieniu do przedsiębiorstw z innych państw członkowskich, pragnących prowadzić działalność z zakresu inspekcji pojazdów w Portugalii. Przedsiębiorstwa świadczące usługi inspekcji pojazdów ustanowione zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim, mające wspólników, członków zarządu lub rady nadzorczej zajmujących się inną działalnością w tym państwie członkowskim, będą bowiem musiały zmienić swą wewnętrzną strukturę, wykluczyć tych wspólników lub sprawić, by zaprzestali działalności objętej zakazem łączenia.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Beroep te Brussel (Belgia) w dniu 6 października 2008 r. — VZW Vlaamse federatie van verenigingen van Brood- en Bankerbakkers, IJsbereiders en Chocoladebewerkers „VEBIC”, inni uczestnicy postępowania: Raad voor de Mededinging i Minister van Economie

(Sprawa C-439/08)

(2008/C 313/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Beroep te Brussel (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: VZW Vlaamse federatie van verenigingen van Brodo — en Bankerbakkers, IJsbereiders en Chocoladebewerkers „VEBIC”

Strona pozwana: Raad voor de Mededinging [Rada ds. Konkurencji], Minister van Ekonomie [Minister gospodarki]

Pytania prejudycjalne

Czy rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 (1) z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, w szczególności jego art. 2, 15 ust. 3 i 35 ust. 1] (…) należy interpretować w ten sposób, że krajowe organy ochrony konkurencji mogą wywodzić bezpośrednio z nich możliwość przedłożenia uwag pisemnych w przedmiocie zarzutów podniesionych w skardze na wydane przez nie decyzje, a nawet możliwość podnoszenia zarzutów prawnych oraz zarzutów dotyczących okoliczności faktycznych i że w związku z tym możliwość ta nie może im zostać odebrana przez państwo członkowskie?

Czy te same przepisy należy interpretować w ten sposób, że skuteczne stosowanie reguł konkurencji w kontekście ochrony interesu ogólnego wymaga, aby organy ochrony konkurencji, działające jako państwowe organy nadzoru, nie tylko mogły, lecz musiały uczestniczyć w postępowaniu w przedmiocie skargi na wydane przez nie decyzje, zajmując stanowisko w przedmiocie podniesionych zarzutów prawnych oraz zarzutów dotyczących okoliczności faktycznych?

W przypadku udzielenia na pytania pierwsze i drugie odpowiedzi twierdzących — czy przepisy te należy interpretować w ten sposób, że wobec braku przepisów krajowych regulujących udział organu ochrony konkurencji w postępowaniu przed sądem rozstrzygającym w przedmiocie skargi i gdy właściwe są różne organy, organ właściwy w przedmiocie wydania decyzji wymienionych w art. 5 rozporządzenia jest również tym organem, który bierze udział w postępowaniu w przedmiocie skargi na wydaną przez niego decyzję?

Czy odpowiedź na powyższe pytania byłaby inna, gdyby zgodnie z prawem krajowym organ ochrony konkurencji działał w charakterze sądu lub gdyby ostateczna decyzja została wydana po przeprowadzeniu dochodzenia przez organ, należący organizacyjnie do tego sądu, na którym spoczywa obowiązek sformułowania zarzutów i projektu decyzji?

(1) Dz.U. L 1 s. 1.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/20

Skarga wniesiona w dniu 20 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-456/08)

(2008/C 313/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Zavvos, M. Konstantinidis i D. Kukovec)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez zasady dotyczące terminów w przepisach krajowych regulujących wykonywanie prawa oferentów do kontroli sądowej w postępowaniach w sprawie zamówień publicznych oraz nie zawiadamiając o decyzji w sprawie udzielenia zamówienia skarżącego tę decyzję, Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą, w zakresie terminów, na mocy art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665/EWG (1) z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane w wykładni Trybunału, oraz w zakresie braku zawiadomienia, na mocy art. 1 ust. 1 dyrektywy 89/665/EWG w wykładni Trybunału, oraz art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 93/37/EWG (2) z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji prawo irlandzkie nie jest zgodne z podstawową zasadą pewności prawa i wymogiem skuteczności na podstawie dyrektywy 89/665/EWG, która jest zastosowaniem tej zasady, ponieważ oferenci pozostają w niepewności co do ich sytuacji, jeżeli zamierzają zaskarżyć decyzję o udzieleniu zamówienia wydaną przez instytucję zamawiającą w dwustopniowym postępowaniu w sprawie udzielenia zamówienia, gdzie preferowany oferent zostaje wybrany przed ostateczną decyzją o udzieleniu zamówienia. Irlandia musi podjąć działania w celu zapewnienia, że oferenci mają jasność i pewność co do tego, którą decyzję instytucji zamawiającej mogą zaskarżyć i od której daty obowiązują terminy. Należy wyjaśnić oferentom, że Order 84A ma zastosowanie nie tylko do decyzji o udzieleniu zamówienia, lecz także do tymczasowych decyzji instytucji zamawiającej wydanych w czasie postępowania w sprawie udzielenia zamówienia (np. dotyczących wyboru oferenta), z takim skutkiem, że okoliczności zawarte w tymczasowej decyzji nie mogą być zaskarżone po upływie terminu obliczanego od tej tymczasowej decyzji, ani decyzja o udzieleniu zamówienia nie może być zaskarżona na podstawie okoliczności już zawartych w tymczasowej decyzji.

Order 84A wymaga, aby skarga została wniesiona „możliwie jak najwcześniej, a w każdym razie w ciągu trzech miesięcy”. Komisja uważa, że to sformułowanie pozostawia oferentów w niepewności w odniesieniu do ich sytuacji, gdy rozważają oni skorzystanie ze wspólnotowego prawa do skutecznej ochrony prawnej wobec decyzji instytucji zamawiającej. W opinii Komisji należy wyjaśnić oferentom, jaki termin ma zastosowanie do zaskarżenia decyzji instytucji zamawiającej, oraz że ze względu na obowiązek przestrzegania podstawowej zasady pewności prawa właściwy termin musi być określony oraz musi być możliwy do zinterpretowania przez wszystkich oferentów w sposób zrozumiały i przewidywalny.

(1) Dz.U. L 395, s. 33.

(2) Dz.U. L 199, s. 42.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/20

Skarga wniesiona w dniu 21 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-457/08)

(2008/C 313/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: N. Yerrell, pełnomocnik)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2005/14/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. zmieniającej dyrektywy Rady 72/166/EWG, 84/5/EWG, 88/357/EWG i 90/232/EWG oraz dyrektywę 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 6 tej dyrektywy;

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 11 czerwca 2007 r.

(1) Dz.U. L 149, s. 14.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/21

Skarga wniesiona w dniu 21 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Portugalii

(Sprawa C-459/08)

(2008/C 313/31)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk i M. França, pełnomocnicy Komisji)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, iż nie ustanawiając i nie ogłaszając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2005/36/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, a w każdym razie nie powiadamiając o ich ustanowieniu Komisji, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 20 października 2007 r.

(1) Dz.U. L 255, s. 22.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/23

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Gogos przeciwko Komisji

(Sprawa T-66/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Konkurs wewnętrzny pozwalający na awans do wyższej kategorii - Powołanie - Grupa zaszeregowania - Art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego)

(2008/C 313/40)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Christos Gogos (Waterloo, Belgia) (przedstawiciele: początkowo C. Tagaras, później N. Korogiannakis, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall, pełnomocnik, któremu towarzyszył P. Anestis, adwokat)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w przedmiocie zaszeregowania skarżącego do grupy A7, stopień 3 oraz decyzji z dnia 24 listopada 2003 r. oddalającej złożone przezeń zażalenie administracyjne.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja pokrywa całość kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 94 z dnia 17.4.2004.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/23

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Potamianos przeciwko Komisji

(Sprawa T-160/04) (1)

(Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony)

(2008/C 313/41)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gerasimos Potamianos (Grimbergen, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Tserepa-Lacombe, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów o nieprzedłużeniu umowy pracownika tymczasowego ze skarżącym.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Gerasimos Potamianos i Komisja pokryją swoje własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 168 z 26.6.2004.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/23

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 22 października 2008 r. — TV 2/Danmark przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-309/04, T-317/04, T-329/04 i T-336/04) (1)

(Pomoc państwa - Środki przyjęte przez władze duńskie w stosunku do nadawcy publicznego TV2 w celu sfinansowania powierzonej mu misji publicznej - Środki uznane za pomoc państwa częściowo zgodną a częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Interes prawny - Prawo do obrony - Usługi publicznej działalności nadawczej - Definicja i finansowanie - Zasoby państwowe - Obowiązek uzasadnienia - Obowiązek zbadania)

(2008/C 313/42)

Języki postępowania: angielski i duński

Strony

Strona skarżąca: TV 2/Danmark A/S (Odense, Dania) (przedstawiciele: adwokaci O. Koktvedgaard i M. Thorninger)

Interwenient popierający stronę skarżącą w sprawie T-309/04: Europejska Unia Nadawców (Union européenne de radio-télévision) (UER) (Grand-Saconnex, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat A. Carnelutti)

Strona skarżąca w sprawie T-317/04: Królestwo Danii (przedstawiciele: J. Molde, działający w charakterze pełnomocnika, wspierany przez adwokatów P. Beringa i K. Lundgaarda Hansena)

Strona skarżąca w sprawie T-329/04: Viasat Broadcasting UK Ltd (West Drayton, Middlesex, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci S. Hjelmborg i M. Honoré)

Interwenienci popierający stronę skarżącą w sprawie T-329/04: SBS TV A/S, dawna TV Danmark A/S (Skovlunde, Dania); oraz SBS Danish Television Ltd, dawna Kanal 5 Denmark Ltd (Hounslow, Middlesex, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci D. Vandermeersch, K.-U. Karl i H. Peytz)

Strona skarżąca w sprawie T-336/04: SBS TV A/S i SBS Danish Television Ltd

Interwenienci popierający strony skarżące w sprawie T-336/04: Viasat Broadcasting UK Ltd

Strona pozwana w sprawach T-309/04, T-317/04, T-329/04 i T-336/04: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: w sprawach połączonych T-309/04, T-317/04 i T 329/04 — H. Støvlbæk i M. Niejahr, w sprawie T 329/04 — także N. Kahn, oraz, w sprawie T-336/04 — N. Kahn i M. Niejahr, działający w charakterze pełnomocników)

Interwenienci popierający stronę pozwaną w sprawie T-309/04: SBS TV A/S; SBS Danish Television Ltd i Viasat Broadcasting UK Ltd

Interwenienci popierający stronę pozwaną w sprawach T-329/04 i T-336/04: Królestwo Danii, TV 2/Danmark A/S i Europejska Unia Nadawców (UER)

Przedmiot sprawy

W sprawach T-309/04 i T-317/04, wnioski o stwierdzenie nieważności, tytułem roszczenia głównego, decyzji Komisji 2006/217/WE z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie środków podjętych przez Danię na rzecz TV2/Danmark (Dz.U. 2006, L 85, s. 1, sprostowanie Dz.U. 2006, L 368, s. 112), oraz, pomocniczo, art. 2 tej decyzji lub ust. 3 i 4 tego artykułu oraz, w sprawach T-329/04 i T-336/04, wnioski o stwierdzenie nieważności tej samej decyzji w zakresie, w jakim stwierdza ona istnienie pomocy państwa częściowo zgodnej ze wspólnym rynkiem.

Sentencja wyroku

1)	Sprawy T-309/04, T-317/04, T-329/04 i T-336/04 zostają połączone do celów wydania wyroku.

2)	Decyzja Komisji 2005/217/WE z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie środków podjętych przez Danię na rzecz TV2/Danmark jest nieważna.

3)	TV 2/Danmark A/S, Królestwo Danii i Komisja poniosą indywidualnie własne koszty w sprawach T-309/04 R i T-317/04 R.

4)	Komisja pokryje zarówno własne koszty w sprawach T-309/04 i T-317/04, jak i koszty TV 2/Danmark A/S i Królestwa Danii w tych sprawach.

5)	Europejska Unia Nadawców, SBS TV A/S, SBS Danish Television Ltd i Viasat Broadcasting Ltd pokryją indywidualnie własne koszty w sprawie T 309/04.

6)	SBS TV A/S, SBS Danish Television Ltd i Viasat Broadcasting Ltd pokryją indywidualnie własne koszty poniesione zarówno jako strony główne, jak i jako interwenienci, w sprawach T-329/04 i T-336/04.

7)	Viasat Broadcasting Ltd pokryje jedną dziesiątą kosztów poniesionych przez Komisję, TV 2/Danmark A/S, Królestwo Danii i Europejską Unię Nadawców w sprawie T-329/04.

8)	SBS TV A/S i SBS Danish Television Ltd pokryją jedną dziesiątą kosztów poniesionych przez Komisję, TV 2/Danmark A/S, Królestwo Danii i Europejską Unię Nadawców w sprawie T-336/04.

9)	Komisja, TV 2/Danmark A/S, Królestwo Danii i Europejska Unia Nadawców pokryją indywidualnie dziewięć dziesiątych własnych kosztów poniesionych w sprawach T-329/04 i T-336/04.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004 r.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/24

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 października 2008 r. — Di Bucci przeciwko Komisji

(Sprawa T-312/04) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga o odszkodowanie - Służba publiczna - Awans - Przyznanie punktów pierwszeństwa)

(2008/C 313/43)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vittorio Di Bucci (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo M. van der Woude i V. Landes a następnie M. van der Woude)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo H. Tserepa-Lacombe i V. Joris a następnie V. Joris i G. Berscheid, pełnomocnicy, wspierani przez D. Waelbroecka, adwokata)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności:

—	decyzji dyrektora generalnego służby prawnej Komisji przyznającej skarżącemu tylko jeden punkt pierwszeństwa dyrekcji generalnej w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. doręczonej skarżącemu w dniu 2 lipca 2003 r. i utrzymanej w mocy decyzją organu powołującego doręczoną w dniu 16 grudnia 2003;

—	decyzji organu powołującego nieprzyznającej skarżącemu żadnego punktu specjalnego pierwszeństwa za dodatkowe obowiązki w interesie instytucji w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r.;

—

następujących decyzji: decyzji organu powołującego przyznającej skarżącemu w sumie 20 punktów w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r.; listy zasług urzędników grupy zaszeregowania A5 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 69-2003 z dnia 13 listopada 2003 r.; listy urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 73-2003 z dnia 27 listopada 2003 r.; w każdym razie, decyzji odmawiającej wpisania nazwiska skarżącego na te listy;

—	ile zachodzi taka potrzeba, decyzji organu powołującego z dnia 15 czerwca 2004 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego w dniu 12 lutego 2004 r.;

—	decyzji z dnia 11 kwietnia 2007 r. doręczonej w dniu 16 kwietnia 2007 r., w której organ powołujący postanowił przyznać skarżącemu tylko jeden dodatkowy punkt pierwszeństwa w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. na dwa w sumie punkty pierwszeństwa i razem 21 punktów;

i żądanie uznania za nieistniejące wszystkich decyzji wydanych w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r. zaskarżonych w niniejszej skardze, które nie zostały zastąpione w 2007 r., a w szczególności listy zasług urzędników grupy zaszeregowania A5 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 69-2003 z dnia 13 listopada 2003 r. i listy urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 73-2003 z dnia 27 listopada 2003 r. a także żądanie 5 tys. EUR odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji ustalajacych sumę punktów awansu skarżącego na 21 i odmawiających wpisania skarżącego na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/25

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 października 2008 r. — Wilms przeciwko Komisji

(Sprawa T-328/04) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga o odszkodowanie - Służba publiczna - Awans - Przyznanie punktów pierwszeństwa)

(2008/C 313/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Günter Wilms (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci M. van der Woude i V. Landes a następnie adwokat M. van der Woude)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo H. Tserepa-Lacombe i V. Joris, a następnie V. Joris i G. Berscheid, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata D. Waelbroecka)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności:

—	decyzji dyrektora generalnego służby prawnej Komisji przyznającej skarżącemu tylko jeden punkt pierwszeństwa dyrekcji generalnej z tytułu procesu przyznawania awansów 2003, doręczonej skarżącemu w dniu 2 lipca 2003 r. i potwierdzonej decyzją organu powołującego doręczoną w dniu 19 grudnia 2003;

—	decyzji organu powołującego nieprzyznającej skarżącemu żadnego punktu specjalnego pierwszeństwa za dodatkowe obowiązki w interesie instytucji z tytułu procesu przyznawania awansów 2003, doręczonej przy użyciu systemu Sysper 2 w dniu 19 grudnia 2003 r.;

—

następujących decyzji: decyzji organu powołującego przyznającej skarżącemu w sumie 19 punktów z tytułu procesu przyznawania awansów 2003; listy zasług urzędników grupy zaszeregowania A6 w procesie przyznawania awansów 2003, opublikowanej w Informacjach administracyjnych nr 69-2003 z dnia 13 listopada 2003 r.; listy urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A5 z tytułu procesu przyznawania awansów 2003, opublikowanej w Informacjach administracyjnych nr 73-2003 z dnia 27 listopada 2003 r.; w każdym razie, decyzji odmawiającej wpisania nazwiska skarżącego na te listy;

—	ile zachodzi taka potrzeba, decyzji organu powołującego z dnia 14 czerwca 2004 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego w dniu 12 lutego 2004 r.;

—	decyzji organu powołującego z dnia 17 kwietnia 2007 r. nieprzyznającej skarżącemu żadnego punktu dodatkowego pierwszeństwa z tytułu procesu przyznawania awansów 2003;

i żądanie 5 tys. EUR odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji ustalających sumę punktów awansu skarżącego na 19 i odmawiających wpisania skarżącego na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A5 z tytułu procesu przyznawania awansów 2003.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 273 z 6.11.2004.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/26

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 października 2008 r. — Miguelez Herreras przeciwko Komisji

(Sprawa T-407/04) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga o odszkodowanie - Służba publiczna - Awans - Przyznanie punktów pierwszeństwa)

(2008/C 313/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Benedicta Miguelez Herreras (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo M. van der Woude i V. Landes a następnie M. van der Woude, adwokaci)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności:

—	decyzji dyrektora generalnego służby prawnej Komisji przyznającej skarżącej tylko 2 punkty pierwszeństwa dyrekcji generalnej w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. doręczonej skarżącej w dniu 2 lipca 2003 r. i utrzymanej w mocy decyzją organu powołującego doręczoną w dniu 16 grudnia 2003;

—

następujących decyzji: decyzji organu powołującego przyznającej skarżącej w sumie 23 punktów w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r.; listy zasług urzędników grupy zaszeregowania C2 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 71-2003 z dnia 25 listopada 2003 r.; listy urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania C1 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 76-2003 z dnia 3 grudnia 2003 r.; w każdym razie, decyzji odmawiającej wpisania nazwiska skarżącej na te listy;

—	o ile zachodzi taka potrzeba, decyzji organu powołującego z dnia 17 czerwca 2004 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącą w dniu 24 lutego 2004 r.;

—	decyzji organu powołującego z dnia 17 kwietnia 2007 r. nieprzyznającej skarżącej żadnego punktu dodatkowego pierwszeństwa w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r.;

i żądanie uznania za nieistniejące wszystkich decyzji wydanych w ramach postępowania w sprawie awansu za 2003 r. zaskarżonych w niniejszej skardze, które nie zostały zastąpione w 2007 r., a w szczególności listy zasług urzędników grupy zaszeregowania C2 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 71-2003 z dnia 25 listopada 2003 r. i listy urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania C1 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r. opublikowanej w biuletynie Informations administratives nr 76-2003 z dnia 3 grudnia 2003 r. a także żądanie 5 tys. EUR odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji ustalających sumę punktów awansu skarżącej na 23 i odmawiających wpisania skarżącej na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania C1 w postępowaniu w sprawie awansu za 2003 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 300 z 4.12.2004.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/27

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Camar przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-457/04 i T-223/05) (1)

(Wspólna organizacja rynków - Banany - Środki przejściowe - Artykuł 30 rozporządzenia Rady (EWG) nr 404/93 - Wyrok stwierdzający bezczynność Komisji - Odmowa wykonania wyroku Sądu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Wniosek o nakazanie wykonania wyroku poprzez zapłatę ekwiwalentu pieniężnego - Zadośćuczynienie za krzywdę - Niezgodne z prawem powstrzymanie się przez Komisję od działania - Skarga o odszkodowanie - Przerwanie biegu przedawnienia - Artykuł 46 statutu Trybunału Sprawiedliwości - Niedopuszczalność)

(2008/C 313/46)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Camar Srl (Florencja, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci W. Viscardini, S. Donà i M. Paolin)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: pierwotnie L. Visaggio, a następnie F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferro)

Przedmiot sprawy

W odniesieniu do sprawy T-457/04 skarga dotyczy, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji Komisji odmawiającej wykonania pkt 1) sentencji wyroku Sądu z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawach połączonych T-79/96, T-260/97 i T-117/98 Camar i Tico przeciwko Komisji i Radzie (Rec. s. II-2193), przedstawionej w piśmie z dnia 10 września 2004 r., po drugie, nakazania Komisji wykonania pkt 1) sentencji ww. wyroku w sprawach Camar i Tico przeciwko Komisji i Radzie poprzez zapłatę ekwiwalentu pieniężnego wartości niewydanych pozwoleń, i po trzecie, nakazania Komisji zadośćuczynienia krzywdzie, a w odniesieniu do sprawy T-223/05 skarga dotyczy nakazania Komisji zapłaty odszkodowania, z tytułu odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty Europejskiej, za szkodę, którą miała ponieść skarżąca.

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji zawartej w piśmie dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa z dnia 10 września 2004 r. odmawiającej wykonania pkt 1) sentencji wyroku Sądu z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawach połączonych T-79/96, T-260/97 i T-117/98 Camar i Tico przeciwko Komisji i Radzie.

2)	W pozostałym zakresie skarga w sprawie T-457/04 zostaje oddalona jako bezzasadna.

3)	Skarga w sprawie T-223/05 zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

4)	W sprawie T–457/04 zarówno Camar Srl, jak i Komisja pokryją połowę własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

5)	W sprawie T-223/05 Camar zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

(1) Dz.U. C 31 z 5.2.2005.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/27

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Mote przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-345/05) (1)

(Przywileje i immunitety - Poseł do Parlamentu Europejskiego - Uchylenie immunitetu)

(2008/C 313/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ashley Neil Mote (przedstawiciele: J. Lofthouse i C. Hayes, barristers oraz M. Monan, solicitor)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: H. Krück, D. Moore i M. Windisch, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2005 r. w sprawie uchylenia immunitetu poselskiego skarżącego

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Ashley Neil Mote zostaje obciążony własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/28

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Le Canne przeciwko Komisji

(Sprawa T-375/05) (1)

(Rolnictwo - Wspólnotowa pomoc finansowa - Nieprawidłowość finansowa we wniosku o wypłatę salda - Decyzja o zmniejszeniu pomocy - Upływ terminu przedawnienia - Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie)

(2008/C 313/48)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Azienda Agricola „Le Canne” Srl (Rovigo, Włochy) (przedstawiciele: G. Carraro i F. Mazzonetto, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Cattabriga i L. Visaggio, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferra)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji C (2005) 2939 z dnia 26 lipca 2005 r. w sprawie zmniejszenia należnego salda wspólnotowej pomocy finansowej przyznanej skarżącej na modernizację i przebudowę jej urządzeń służących do hodowli ryb oraz skarga o naprawienie szkody wynikającej z tego zmniejszenia.

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C (2005) 2939 z dnia 26 lipca 2005 r. w zakresie, w jakim zmniejsza ona wspólnotową pomoc finansową przyznaną na rzecz Azienda Agricola „Le Canne” Srl w ramach projektu IT/0016/90/02 z uwagi na zaliczenie na poczet wydatków kwalifikujących się do uzyskania tej pomocy zysku osiągniętego przez Girardello SpA z tytułu prac wykonanych w związku z tym projektem.

2)	Skarga o odszkodowanie zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/28

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Powerserv Personalservice przeciwko OHIM — Manpower (MANPOWER)

(Sprawa T-405/05) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Słowny wspólnotowy znak towarowy MANPOWER - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Częściowa zmiana decyzji - Uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania - Artykuł 7 ust. 1 lit. c), art. 51 ust. 1 i 2 oraz art. 63 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/49)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Powerserv Personalservice GmbH, dawniej Manpower Personalservice GmbH (Sankt Pölten, Austria) (przedstawiciel: B. Kuchar, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Manpower, Inc. (Milwaukee, Wisconsin, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo R. Moscona, solicitor, następnie R. Moscona i A. Bryson, barrister, a obecnie A. Bryson i V. Marsland, solicitor)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 lipca 2005 r. (sprawa R 499/2004-4) dotyczącej wniosku o unieważnianie wspólnotowego znaku towarowego MANPOWER nr 76059

Sentencja

Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 lipca 2005 r. (sprawa R 499/2004-4) dotycząca wniosku o unieważnianie wspólnotowego znaku towarowego MANPOWER nr 76059 zostaje zmieniona w ten sposób, że wspomniany znak towarowy nie ma charakteru opisowego dla towarów i usług, dla których został zarejestrowany w Niderlandach, w Szwecji, w Finlandii i w Danii. Sentencja tej decyzji zostaje utrzymana w mocy.

2)	W pozostałym zakresie żądanie Manpower Inc., mające na celu zmianę wyżej wskazanej decyzji Izby Odwoławczej, zostaje oddalone.

3)	Skarga zostaje oddalona.

4)	Powerserv Personalservice GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 22 z 28.1.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 października 2008 r. — Cassegrain przeciwko OHIM (Kształt torby)

(Sprawa T-73/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego - Kształt torby - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/50)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean Cassegrain SAS (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci Y. Coursin i T. van Innis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 grudnia 2005 r. (sprawa R 687/2005-2) dotyczącą rejestracji graficznego oznaczenia Kształt torby jako wspólnotowego znaku towarowego

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Jean Cassegrain SAS zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 października 2008 r. — TIM i TTV przeciwko OHIM — Past Perfect (PAST PERFECT)

(Sprawa T-133/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Słowny wspólnotowy znak towarowy PAST PERFECT - Oddalenie wniosku o unieważnienie - Artykuł 7 ust. 1 lit. b), c) i d) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Artykuł 7 ust. 2 tego rozporządzenia)

(2008/C 313/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TIM The International Music Company AG; i TTV Tonträger-Vertrieb-2000 GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci J. Wendt i G. Kukuk, następnie adwokat J. Wendt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również, interwenient przed Sądem: Past Perfect Ltd (Bucknell, Oxfordshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo S. Disraeli, następnie K. Tinkler, solicitors)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 lutego 2006 r. (sprawa R 150/2005-1) dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia pomiędzy TIM The International Music Company AG i TTV Tonträger-Vertrieb-2000 GmbH z jednej strony i Past Perfect Ltd z drugiej strony.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TIM The International Music Company AG i TTV Tonträger-Vertrieb-2000 GmbH zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 154 z 1.7.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/30

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 października 2008 r. — Adobe przeciwko OHIM

(Sprawa T-158/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego FLEX - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Adobe Systems Inc. (San Jose, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci M. Graf i F. Wesel)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: P. Bullock, D. Botis i G. Schneider, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga mająca na celu stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 11 kwietnia 2006 r. (sprawa R 1430/2005-2) dotyczącej rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 3 795 011.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Adobe Systems Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 190 z dnia 12.8.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/30

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Rewe-Zentral przeciwko OHIM (PORT LOUIS)

(Sprawa T-230/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PORT LOUIS - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Określenie pochodzenia geograficznego wskazanych towarów - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Rewe-Zentral AG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: M. Kinkeldey i A. Bognár, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 21 czerwca 2006 r. (sprawa R 25/2006-1) dotyczącą wniosku o rejestrację oznaczenia słownego PORT LOUIS jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM) z dnia 21 czerwca 2006 r. (sprawa R-25/2006-1).

2)	OHIM zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 261 z 28.10.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/30

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — Air Products and Chemicals przeciwko OHIM — Messer (Ferromix, Inomix i Alumix)

(Sprawy połączone T-305/06 — T-307/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenia słownych wspólnotowych znaków towarowych Ferromix, Inomix i Alumix - Wcześniejsze słowne wspólnotowe znaki towarowe FERROMAXX, INOMAXX i ALUMAXX - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Air Products and Chemicals, Inc. (Allentown, Pensylwania, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: S. Heurung i C. Probst, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Laitinen i D. Botis, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Messer Group GmbH (Sulzbach, Niemcy) (przedstawiciele: W. Graf v. Schwerin i J. Schmidt, adwokaci)

Przedmiot

Skarga na trzy decyzje Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 września 2006 r. (sprawy połączone R 1270/2005-2 i R 1408/2005-2; R 1226/2005-2 i R 1398/2005-2; R 1225/2005-2 i R 1397/2005-2) dotyczące postępowania w sprawie sprzeciwu między Air Products and Chemicals, Inc. a Messer Group GmbH.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 12 września 2006 r. (sprawy połączone R 1270/2005-2 i R 1408/2005-2; R 1226/2005-2 i R 1398/2005-2; R 1225/2005-2 i R 1397/2005-2).

2)	OHIM zostaje obciążony, poza własnymi kosztami postępowania, kosztami poniesionymi przez Air Products and Chemicals, Inc.

3)	Messer Group GmbH pokrywa koszty własne.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 października 2008 r. — Aventis Pharma przeciwko OHIM — Nycomed (Prazol)

(Sprawa T-95/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PRAZOL - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy PREZAL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aventis Pharma SA (Antony, Francja) (przedstawiciel: adwokat R. Gilbey)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: początkowo S. Laitinen, następnie Ó. Mondéjar Ortuño, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Nycomed GmbH, dawniej Altana Pharma AG (Konstancja, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat A. Ferchland)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 lutego 2007 r. (sprawa R 302/2005-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Altana Pharma AG a Aventis Pharma SA

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 8 lutego 2007 r. (sprawa R 302/2005-4;

2)	L'OHMI pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Aventis Pharma SA

3)	Nycomed GmbH pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 117 z 26.5.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 października 2008 r. — People's Mojahedin Organization of Iran przeciwko Radzie

(Sprawa T-256/07) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki restrykcyjne skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom mające na celu zwalczanie terroryzmu - Zamrożenie funduszy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawo do obrony - Uzasadnienie - Kontrola sądowa)

(2008/C 313/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: People's Mojahedin Organization of Iran (Auvers-sur-Oise, Francja) (przedstawiciele: J.-P. Spitzer, adwokat, i D. Vaughan, QC)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bishop i E. Finnegan, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: początkowo V. Jackson oraz T. Harris, a następnie V. Jackson, pełnomocnicy, wspierani przez S. Lee oraz M. Graya, barristers); Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo S. Boelaert oraz J. Aquilina, a następnie S. Boelaert, P. Aalto oraz P. van Nuffel, pełnomocnicy); i Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. de Grave oraz Y. de Vries, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Początkowo żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Rady 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE (Dz.U. L 169, s. 58) w zakresie w jakim dotyczy ona skarżącej.

Sentencja wyroku

Skarga zostaje oddalona jako bezzasadna w zakresie, w jakim ma ona na celu stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE.

Stwierdza się nieważność art. 1 decyzji 2007/868/WE Rady z dnia 20 grudnia 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzję 2007/445/WE oraz pkt 2.19 listy znajdującej się w załączniku do tej decyzji, w zakresie, w jakim dotyczą People's Mojahedin Organization of Iran.

3)	Skarga zostaje oddalona jako bezzasadna w zakresie, w jakim ma ona na celu stwierdzenie nieważności innych przepisów decyzji 2007/868, w zakresie, w jakim dotyczą People's Mojahedin Organization of Iran.

4)	Rada pokrywa własne koszty i jedną trzecią kosztów People's Mojahedin Organization of Iran.

5)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Komisja i Królestwo Niderlandów pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 października 2008 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa T-278/07 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Zabezpieczenie społeczne - Wypadek w czasie wykonywania pracy - Decyzja o zakończeniu postępowania na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego - Brak zażalenia - Odwołanie nieuzasadnione)

(2008/C 313/57)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i C. Berardis-Kayser, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferro)

Przedmiot sprawy

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 11 maja 2007 r. w sprawie F-2/06 Marcuccio przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, zmierzające do uchylenia tego postanowienia.

Sentencja wyroku

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję w postępowaniu odwoławczym.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/33

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 października 2008 r. — TridonicAtco przeciwko OHIM (Intelligent Voltage Guard)

(Sprawa T-297/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego Intelligent Voltage Guard - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 313/58)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: TridonicAtco GmbH & Co. KG (Dornbirn, Austria) (przedstawiciele: początkowo adwokat L. Wiltschek, następnie adwokaci L. Wiltschek i E. Tremmel)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: A. Poch, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 maja 2007 r. (sprawa R 108/2007-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia graficznego Intelligent Voltage Guard jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	TridonicActo GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 235 z 6.10.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/33

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 września 2008 r. — Regione Siciliana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawy połączone T-392/03, T-408/03, T-414/03 i T-435/03) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - EFRR - Cofnięcie pomocy finansowej - Odzyskanie wypłaconych już kwot - Żądanie zapłaty odsetek za zwłokę - Potrącenie - Podmiot regionalny czy lokalny - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 313/59)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Regione Siciliana (Włochy) (przedstawiciele: G. Aiello i A. Cingolo, avvocati dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. de March, L. Flynn i G. Wilms, pełnomocnicy, wspierani przez A. Dal Ferro, adwokata)

Przedmiot sprawy

W sprawie T-392/03 wniosek o stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 6 października 2003 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono warunków odzyskania kwot wypłaconych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) dla realizacji projektu infrastrukturalnego pod nazwą „zapora na rzece Gibbesi”, jak również aktów poprzedzających to pismo i wydanych na jego podstawie, w sprawie T-408/03 wniosek o stwierdzenie nieważności pisma z dnia 6 października 2003 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono warunków odzyskania kwot wypłaconych z EFRR dla realizacji projektów pod nazwami „Aragona Favara” i „Nizina Katańska”, jak również aktów poprzedzających to pismo i wydanych na jego podstawie, w szczególności zaś pism Komisji z dnia 13 sierpnia 2003 r. i 14 sierpnia 2003 r., w sprawie T-414/03 wniosek o stwierdzenie nieważności pisma z dnia 6 października w zakresie, w jakim dotyczy ono warunków odzyskania kwot wypłaconych z EFRR dla realizacji projektu infrastrukturalnego pod nazwą „autostrada Mesyna-Palermo”, jak również aktów poprzedzających to pismo i wydanych na jego podstawie, w szczególności zaś noty obciążeniowej Komisji nr 3240406591 z dnia 25 września 2002 r., oraz w sprawie T-435/03 wniosek o stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 24 października 2003 r. dotyczącego wzajemnego potrącenia wierzytelności i długów Komisji związanych z wypłacaną z EFRR pomocą przeznaczoną na realizację projektów „Porto Empedocle”, „zapora na rzece Gibbesi”, „autostrada Mesyna-Palermo”, „Aragona Favara” oraz „Nizina Katańska”, jak również aktów poprzedzających to pismo i wydanych na jego podstawie.

Sentencja postanowienia

1)	Skargi zostają odrzucone jako niedopuszczalne.

2)	Regione Siciliana zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 35 z 7.2.2004.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/33

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — Gippini Fournier przeciwko Komisji

(Sprawa T-23/05) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga o odszkodowanie - Służba Publiczna - Awans - Przyznawanie punktów pierwszeństwa - Akty niepodlegające zaskarżeniu - Akty przygotowawcze - Niedopuszczalność)

(2008/C 313/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Éric Gippini Fournier (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokat A. Theissen, następnie F. Ruggeri Laderchi)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Berscheid i V. Joris, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata D. Waelbroeka)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony uchylenie decyzji Komisji o przyznaniu skarżącemu zero „punktów pierwszeństwa DG” z tytułu procesu przyznawania awansów za rok 2003, o oddaleniu jego odwołania od decyzji komisji ds. awansów mającego na celu przyznanie mu punktów pierwszeństwa pod dowolną nazwą, o odmowie przyznania punktów priorytetowych za prace na rzecz instytucji oraz z drugiej strony zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron ponosi koszty własne.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/34

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 października 2008 r. — Kaloudis przeciwko OHIM — Fédération Française de Tennis (RolandGarros SPORTSWEAR)

(Sprawa T-380/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego RolandGarros SPORTSWEAR - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy Roland Garros - Nieterminowe uiszczeniu opłaty za wniesienie odwołania - Decyzja Izby Odwoławczej w sprawie uznania odwołania za niewniesione)

(2008/C 313/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Dimitrios Kaloudis (Dassia, Grecja) (przedstawiciel: adwokat G. Kaloudis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Fédération Française de Tennis (FFT) (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Fajgenbaum)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 lipca 2007 r. (sprawa R 876-2006-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Fédération française de tennis (FFT) i Dimitriosem Kaloudisem.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje częściowo oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej i częściowo odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Dimitrios Kaloudis zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/34

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2008 r. — Murnauer Markenvertrieb przeciwko OHIM — Fitne Gesundheit und Wellness (Notfall Bonbons)

(Sprawa T-372/08)

(2008/C 313/62)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Murnauer Markenvertrieb GmbH (Trebur, Niemcy) (przedstawiciele: H. Daniel i O. I. Haleen, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fitne Gesundheits- und Wellness GmbH

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie R 909/2007-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: słowny znak towarowy „Notfall Bonbons” dla towarów należących do klas 5 i 30 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 563 251)

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Fitne Gesundheits- und Wellness GmbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie wspomnianegoznaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień oraz uwzględnienie wniosku o unieważnienie wspomnianego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady nr 40/94 ponieważ znak towarowy „Notfall Bonbons” nie ma ani charakteru opisowego w odniesieniu do towarów objętych ochroną ani nie jest pozbawiony wymaganego charakteru odróżniającego.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/35

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2008 r. — Aldi Einkauf przeciwko OHIM — Illinois Tools Works (TOP CRAFT)

(Sprawa T-374/08)

(2008/C 313/63)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aldi Einkauf GmbH & Co. OHG (Essen, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Lützenrath, U. Rademacher, L. Kolks i C. Fürsen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Illinois Tools Works, Inc. (Glenview, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 czerwca 2008 r. — sprawa R 952/2007-2;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „TOP CRAFT” dla towarów z klas 1 i 3 (zgłoszenie nr 3 444 767)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Illinois Tools Works, Inc.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne krajowe znaki towarowe „krafft” dla towarów z klas 1 i 3

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim został uwzględniony sprzeciw dotyczący towarów „preparaty chemiczne przeznaczone dla rolnictwa, ogrodnictwa i leśnictwa”, należących do klasy 1

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady nr 40/94 oraz zasady 22 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 2868/95, ponieważ:

—	dokumenty przedstawione przez wnoszącego sprzeciw nie dowodzą używania znaków towarowych, na które powołano się w sprzeciwie,

—	kolidujące ze sobą znaki towarowe wykazują pod względem wizualnym istotne różnice,

—	element słowny „TOP” nie ma charakteru opisowego i wykazuje charakter odróżniający oraz

—	prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd jest wykluczone nawet w przypadku identycznych lub podobnych towarów z uwagi na istotne różnice wizualne oraz dodatkowy element słowny „TOP” zawarty w zgłoszonym znaku towarowy.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/35

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2008 r. — Mustang przeciwko OHIM — Decathlon (Przedstawienie linii falistej)

(Sprawa T-379/08)

(2008/C 313/64)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Mustang — Bekleidungswerke GmbH + Co. KG (Künzelsau, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Klett i K. Weimer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą był również: Decathlon S.A. (Villeneuve d'Ascq, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie R 859/2007-4

—	obciążenie OHIM kosztami niniejszego postępowania, a także postępowania przed Izbą Odwoławczą, włącznie z niezbędnymi wydatkami skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Przedstawienie linii falistej dla towarów i usług należących do klas 3, 18 i 25 — zgłoszenie nr 4 081 352

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Decathlon SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny międzynarodowy i krajowy znak towarowy przedstawiający białą linię falistą na czarnym tle dla towarów należących do klas 3, 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 ponieważ porównywane znaki towarowe nie wykazują żadnego podobieństwa pod względem wizualnym, fonetycznym czy koncepcyjnym, które mogłoby uzasadnić istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/36

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2008 r. — DAI przeciwko Komisji

(Sprawa T-381/08)

(2008/C 313/65)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: DAI — Sociedade de Desenvolvimento Agro-Industrial, SA (Coruche, Portugalia) (przedstawiciele: J. da Cruz Vilaça, L. Romão i A. Mestre, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—

uwzględnienie skargi i stwierdzenie częściowej nieważności Komisji 2008/445/WE z dnia 11 czerwca 2008 r. ustanawiającej kwoty pomocy restrukturyzacyjnej z mocą wsteczną, na każde państwo członkowskie, dla plantatorów i przedsiębiorstw, którzy dokonali restrukturyzacji w latach gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008 w ramach tymczasowego systemu restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie [notyfikowanej jako dokument nr C(2008) 2557] (1) w zakresie dotyczącym kwoty przyznanej Portugalii na pomoc restrukturyzacyjną dla plantatorów i przedsiębiorstw, którzy dokonali restrukturyzacji w latach gospodarczych 2006/2007 i 2007/2008;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, także tymi poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1261/2007 (2) oraz art. 16 a rozporządzenia (WE) nr 968/2006, dodanego doń rozporządzeniem (WE) nr 1264/2007. (3)

Naruszenie zasad równości, pewności prawa i jego niedziałania wstecz.

(1) Dz.U. L 156, s. 20.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1261/2007 z dnia 9 października 2007 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 320/2006 ustanawiające tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (Dz.U. L 283, s. 8).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1264/2007 z dnia 26 października 2007 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 968/2006 ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 320/2006 ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (Dz.U. L 283, s. 16).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/36

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2008 r. — Nadine Trautwein Rolf Trautwein, Research Development przeciwko OHIM (wizerunek psa)

(Sprawa T-385/08)

(2008/C 313/66)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nadine Trautwein Rolf Trautwein GbR, Research Development (Leopoldshöhe, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Czychowski, A. Nordemann i A. Dustmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji R 1734/2007 -1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r., a także uchylenie decyzji eksperta z dnia 25 września 2007 r. w zakresie, w jakim odmówiono ochrony zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego 4829321 dla towarów „wyroby skórzane należące do klasy 18; torby” z klasy 18 i towarów „pokarm dla zwierząt i napoje dla zwierząt domowych” z klasy 31;

—	zezwolenie na publikację wspólnotowego znaku towarowego nr 4829321 dla wyżej wymienionych towarów oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: wizerunek psa dla towarów należących do klas 18, 25 i 31- zgłoszenie nr 4 829 321

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia znaku wspólnotowego

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie zaskarżonej decyzji dla „odzieży, obuwia, nakryć głowy; pasków” należących do klasy 25

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, że zgłoszony znak towarowy nie jest ani bezpośrednio, ani wyłącznie opisowy i ma charakter w wystarczającym stopniu odróżniający.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/37

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2008 r. — Nadine Trautwein Rolf Trautwein przeciwko OHIM (wizerunek konia)

(Sprawa T-386/08)

(2008/C 313/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nadine Trautwein Rolf Trautwein GbR, Research Development (Leopoldshöhe, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Czychowski, A. Nordemann i A. Dustmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 1730/2007-1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 7 lipca 2008 r. oraz uchylenie decyzji eksperta z dnia 25 września 2007 r.;

—	zezwolenie na publikację znaku wspólnotowego nr 4829354 oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: wizerunek konia dla towarów należących do klas 18, 25 i 31 — zgłoszenie nr 4 829 354

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/37

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2008 r. — Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli przeciwko OHIM (Kształt zająca z czekolady)

(Sprawa T-395/08)

(2008/C 313/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG (Kilchberg, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci R. Lange, E. Schalast i G. Hild)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 lipca 2008 r. (sprawa R 419/2008-4);

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Trójwymiarowy znak towarowy w kształcie zająca z czekolady dla towarów z klasy 30 — zgłoszenie nr 3 664 372

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Zgłoszony znak towarowy jest niecodzienny, jest zdolny do pełnienia funkcji wskazania pochodzenia i wykazuje w wystarczającym stopniu charakter odróżniający

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/38

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2008 r. — Säveltäjäin Tekijänoikeustoimisto Teosto przeciwko Komisji

(Sprawa T-401/08)

(2008/C 313/69)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Säveltäjäin Tekijänoikeustoimisto Teosto ry (Helsinki, Finlandia) (przedstawiciel: adwokat H. Pokela)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C (2008) 3435 wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698 — CISAC

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania poniesionymi przez Teosto

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C (2008) 3435 wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698 — CISAC, zgodnie z którą wymienione w niej przedsiębiorstwa naruszyły art. 81 WE i art. 53 EOG, wprowadzając do zawieranych umów o wzajemnej reprezentacji ograniczenia odnoszące się do członkostwa zawarte w standardowej umowie International Confederation of Societies of Authors and Composers (Międzynarodowej Konfederacji Związków Autorów i Kompozytorów zwanej dalej: umową standardową CISAC) lub stosując w praktyce takie ograniczenia.

Zdaniem skarżącej, Komisja w niewystarczającym stopniu uzasadniła swoją decyzję. W decyzji tej nie dokonano analizy założeń i szczególnych cech, którymi różnią się od siebie poszczególne podmioty zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Komisja niesłusznie przyjęła, iż powodem zaistniałej sytuacji jest chęć ograniczenia konkurencji, podczas gdy w rzeczywistości jest ona wynikiem zwykłych przemian rynkowych. Teosto poinformowała Komisję o szczególnych cechach zakresu jej działalności oraz fińskiego rynku muzycznego, lecz ta nie odniosła się w żaden sposób do tych informacji w wydanej przez siebie decyzji. Nieuwzględnienie przez Komisję strategii działania Teosto w okolicznościach, które wystąpiły, powoduje, że niełatwo jest doszukać się w uzasadnieniu decyzji względów, na których się ona oparła.

Jeśli chodzi o naruszenie art. 81 ust. 1 WE w odniesieniu do warunków członkostwa, zdaniem Komisji podmioty zbiorowego zarządzania prawami autorskimi naruszyły ten przepis albo poprzez wprowadzenie do zawieranych umów warunków uznawanych przez Komisję za zakazane, albo przez dalsze ich stosowanie w praktyce nawet po ich usunięciu z tekstu umów. Komisja nie stwierdziła, które z tych naruszeń art. 81 ust.1 WE zostało popełnione jej zdaniem przez Teosto. Z decyzji nie wynika też w sposób jasny, na jakiej podstawie Komisja przyjmuje, że Teosto rzeczywiście stosowała warunki dotyczące członkostwa w praktyce. Decyzja jest obarczona błędami prawnymi, ponieważ Komisja miała możliwość stwierdzenia w sposób bardziej precyzyjny, jakie naruszenie miało zostać popełnione przez adresata decyzji i na jakich podstawach ten zarzut jest oparty.

Uzasadnienie Komisji w odniesieniu do zarzucanych działań koordynujących terytorialny podział rynku jest wewnętrznie sprzeczne.

Komisja zastosowała art. 81 ust. 1 WE w sposób błędny. Teosto w przeciwieństwie do twierdzenia Komisji nie naruszyła tego artykułu poprzez zastosowanie ograniczeń odnoszących się do członkostwa zawartych w art. 11 ust. II umowy standardowej CISAC. Nie stosowała ona żadnego z warunków odnoszących się do członkostwa uważanych przez Komisję za zakazane. Ograniczenia odnoszące się do członkostwa nie mają na celu ograniczenia konkurencji ani też nie wywołują takiego skutku.

Teosto w przeciwieństwie do twierdzenia Komisji nie naruszyła art. 81 ust. 1 WE poprzez działania koordynujące terytorialny podział uprawnień do wydawania licencji. Podział ten nie jest wynikiem działań koordynujących. Podział terytorialny nie ma na celu ograniczenia konkurencji ani też nie wywołuje takiego skutku. Ograniczenie kompetencji do określonego terytorium, nawet jeśli chodzi o państwo siedziby podmiotu będącego stroną umowy, nie jest zakazane. Takie zachowanie jest dozwolone i z uwagi na zwyczajne warunki rynkowe było ono najrozsądniejszą opcją, na którą Teosto mogła się zdecydować.

W przeciwieństwie do twierdzenia Komisji Teosto nie naruszyła art. 81 ust. 1 WE poprzez stosowanie klauzuli wyłączności zawartej w art. 1 ust. I i II umowy standardowej CISAC. Klauzula ta nie oddziałuje w żaden sposób na konkurencję, nie ma ona na celu jej ograniczenia ani też nie wywołuje takiego skutku.. Teosto nie stosowała klauzuli wyłączności, gdyż powiększenie terytorium, na którym prowadzi ona działalność i zakres kompetencji przyznanych innym podmiotom, z którymi Teosto zawarła umowy, opierają się na przesłankach narzuconych przez zwykłe zależności rynkowe.

Nawet gdyby uznać, iż Teosto naruszyła w jakikolwiek sposób art. 81 ust. 1 WE jej zachowanie trzeba by jednakże uznać za zgodne z prawem na podstawie art. 81 ust. 3 WE. Aktualny system, a w szczególności wchodzące w jego skład terytorialne podziały kompetencji skutkowały znacznym wzrostem efektywności, który jest korzystny także dla konsumentów, nie eliminując jednocześnie konkurencji i nie wykraczając poza to, co konieczne dla osiągnięcia takiego wzrostu efektywności.

Komisja przekroczyła swoje uprawnienia poprzez nakazanie podmiotom zbiorowego zarządzania prawami autorskimi renegocjacji umów, gdyż nie może ona nakazać wprowadzenia środków o charakterze aktywnym w celu zmiany zachowania, które nie narusza art. 81 WE.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/39

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — GEMA przeciwko Komisji

(Sprawa T-410/08)

(2008/C 313/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Gesellschaft für musikalische Aufführungs- und mechanische Vervielfältigungsrechte (GEMA) (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci R. Bechtold i I. Brinker)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności — na podstawie art. 231 ust. 1 WE — art. 3, art. 4 ust. 2 oraz art. 4 ust. 3 — w zakresie, w jakim odnosi się on do art. 3 — decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. w zakresie, w jakim decyzja ta dotyczy skarżącej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, zgodnie z art. 87 §2 regulaminu postępowania Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698 — CISAC, w której Komisja uznała, że uzgodnione praktyki związane ze wzajemnym udzielaniem praw autorskich do utworów muzycznych pomiędzy organizacjami zbiorowego zarządzania zrzeszonymi w International Confederation of Societies of Authors and Composers (Międzynarodowa Konfederacja Stowarzyszeń Autorów i Kompozytorów — „CISAC”) są niezgodne z art. 81 WE i art. 53 EOG. Skarżąca odpiera zarzut stosowania uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 3, oraz niedopełnienia odnośnych obowiązków wynikających z art. 4 ust. 2 i 3 decyzji twierdząc, że naruszenie zostało usunięte.

Skarżąca formułuje w tym zakresie cztery zarzuty.

Przede wszystkim skarżąca podnosi, że decyzja Komisji nie spełnia wymogów określonych w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1). Decyzja narusza zasadę pewności prawa, gdyż nie wynika z niej jasno, jakie praktyki są zakazane, jest wewnętrznie sprzeczna, a nadto jest niezgodna z wcześniejszą praktyką administracyjną Komisji. Skarżąca formułuje ponadto zarzut naruszenia zasady proporcjonalności oraz przekroczenia granic swobodnego uznania, podnosząc, iż w swej decyzji Komisja kierowała się nieistotnymi dla sprawy względami wykraczającymi poza zakres kryteriów właściwych dla prawa konkurencji, przez co przekroczyła zakres swych kompetencji.

Po drugie skarżąca podnosi, że Komisja popełniła istotny błąd proceduralny, gdyż, wbrew ciążącemu na niej na mocy art. 253 WE zobowiązaniu, nie uzasadniła swej decyzji w wystarczający sposób.

Po trzecie decyzja w oczywisty sposób narusza prawo i zawiera oczywisty błąd w ocenie, gdyż Komisja ustaliła istnienie uzgodnionych praktyk wyłącznie w oparciu o strukturę rynku, a przez to w niedopuszczalny sposób przerzuciła na skarżącą przewidziany przez prawo ciężar dowodowy.

Po czwarte Komisja w niezgodny z prawem sposób przyjęła, że popełnione zostało naruszenie art. 81 WE, bowiem nie wzięła ona pod uwagę okoliczności, iż ograniczone do terytoriów krajowych prawa przyznane w umowach wzajemnych zawartych między członkami CISAC, odpowiadających wzorowi umowy stosowanemu przez CISAC, stanowią istotny i niezbędny element zbiorowego zarządzania na poziomie międzynarodowym oraz są wyrazem powszechnie uznawanej w prawie autorskim zasady terytorialności, a zatem nie stanowią one ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 81 WE.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/39

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — AKKA/LAA przeciwko Komisji

(Sprawa T-414/08)

(2008/C 313/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Autortiesību un komunicēšanās konsultāciju aģentūra/Latvijas Autoru apvienība (AKKA/LAA) (Ryga, Łotwa) (przedstawiciel: adwokat M. Favart)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38698 — CISAC);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji C(2008) 3435 z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38698 — CISAC) zarzucającej 24 związkom CISAC (1) — włącznie ze skarżącą — mającym siedziby na terytorium EOG branie udziału w uzgodnionej praktyce „koordynacji podziałów terytorialnych w ramach zawieranych przez związki autorów umów o wzajemnej reprezentacji określających, że licencje ograniczone są do terytorium państwowego każdej ze spółek zarządzających”.

Główne zarzuty i argumenty są podobne lub identyczne w stosunku do tych, które podniesione zostały w sprawie T-413/08.

(1) Międzynarodowa Konfederacja Związków Autorów i Kompozytorów („CISAC”).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/40

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — IMRO przeciwko Komisji

(Sprawa T-415/08)

(2008/C 313/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Irish Music Rights Organisation Ltd (The) — Eagras um Chearta Cheolta (IMRO) (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: adwokat M. Favart i D. Collins, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698-CISAC);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 3435 wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG. Skarżąca kwestionuje konkretnie ustalenia Komisji zawarte w art. 3 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym klauzule terytorialne występujące w zawieranych przez związek autorów z innymi podmiotami umowach o wzajemnej reprezentacji stanowią uzgodnioną praktykę naruszającą art. 81 WE i art. 53 EOG.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Po pierwsze, twierdzi ona, że Komisja dopuściła się błędu w ustaleniach, naruszyła art. 81 WE oraz obowiązek uzasadnienia ustanowiony w art. 253 WE poprzez stwierdzenie, iż klauzule terytorialne występujące w umowach o wzajemnej reprezentacji zawartych przez skarżącą i innych członków CISAC są wynikiem uzgodnionej praktyki. Skarżąca twierdzi, że Komisja powołuje się w decyzji na dowody, które nie wystarczają, aby stwierdzić, że pokrywające się zachowania nie są wynikiem normalnych warunków rynkowych, lecz stanowią efekt takiej uzgodnionej praktyki. Następnie skarżąca twierdzi, że obecność klauzuli odnoszącej się do podziałów terytorialnych we wszystkich zawieranych przez nią umowach o wzajemnej reprezentacji uzasadniona jest interesem jej członków.

Po drugie, posiłkowo skarżąca argumentuje, że w przeciwieństwie do ustaleń zawartych w zaskarżonej decyzji podziały terytorialne dokonane przez związki CISAC w zawieranych przez nie umowach o wzajemnej reprezentacji nie stanowią ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE, gdyż dotyczą one rodzaju konkurencji, który nie podlega ochronie. Jednakże w przypadku gdyby Sąd uznał, że zarzucana uzgodniona praktyka dotycząca podziałów terytorialnych ogranicza konkurencję, skarżąca twierdzi, że nie może ona być uważana za niezgodną z prawem lub za naruszająca art. 81 ust. 1 WE, ponieważ jest ona niezbędna i proporcjonalna w stosunku do słusznego celu ochrony praw członków związków i autorów.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/40

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — EAÜ przeciwko Komisji

(Sprawa T-416/08)

(2008/C 313/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eesti Autorite Ühing (EAÜ) (Talin, Estonia) (przedstawiciel: adwokat M. Favart)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 3435 wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG. Skarżąca kwestionuje konkretnie ustalenia Komisji zawarte w art. 3 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którym klauzule terytorialne odnoszące się do kompetencji w występujące w zawieranych przez związek autorów z innymi podmiotami umowach o wzajemnej reprezentacji stanowią uzgodnioną praktykę naruszającą art. 81 WE i art. 53 EOG.

Główne zarzuty i argumenty podniesione przez skarżącą są identyczne w stosunku do tych, które podniesione zostały w sprawie T-415/08 IMRO przeciwko Komisji.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/41

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — SPA przeciwko Komisji

(Sprawa T-417/08)

(2008/C 313/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sociedade Portuguesa de Autores CRL (SPA) (Lizbona, Portugalia) (przedstawiciel: M. Favart, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG. Skarżąca kwestionuje konkretnie ustalenia Komisji zawarte w art. 3 zaskarżonej decyzji stanowiącym, że terytorialne rozgraniczenia wzajemnych upoważnień do reprezentacji udzielanych przez jeden związek autorów na rzecz drugiego stanowią uzgodnioną praktykę naruszającą art. 81 WE i art. 53 EOG.

Zarzuty i główne argumenty podniesione przez stronę skarżącą są identyczne jak te, które podniosła strona skarżąca w sprawie T-415/08 IMRO przeciwko Komisji.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/41

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — OSA przeciwko Komisji

(Sprawa T-418/08)

(2008/C 313/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ochranný svaz autorský pro práva k dílům hudebním OSA (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciel: M. Favart, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC); oraz

—	obciążenie Komisja kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podniesione przez stronę skarżącą są identyczne jak te, które podniosła strona skarżąca w sprawie T-415/08 IMRO przeciwko Komisji.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/42

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — LATGA-A przeciwko Komisji

(Sprawa T-419/08)

(2008/C 313/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lietuvos Autorių Teisių Gynimo Asociacijos Agentūra (LATGA-A) (Wilno, Litwa) (przedstawiciel: M. Favart, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podniesione przez stronę skarżącą są identyczne jak te, które podniosła strona skarżąca w sprawie T-415/08 IMRO przeciwko Komisji.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/42

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — SAZAS przeciwko Komisji

(Sprawa T-420/08)

(2008/C 313/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Združenje skladateljev, avtorjev in založnikov za zaščito avtorskih pravic Slovenije (Sazas) (Trzin, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat M. Favart)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38698 — CISAC);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Główne zarzuty i argumenty są podobne lub identyczne w stosunku do tych, które podniesione zostały w sprawie T-413/08.

(1) Międzynarodowa Konfederacja Związków Autorów i Kompozytorów („CISAC”).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/42

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — Performing Right Society przeciwko Komisji

(Sprawa T-421/08)

(2008/C 313/78)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Performing Right Society (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci J. Rivas Andrés i M. Nissen)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) z powodu braku podania daty, w której naruszenie zostało zapoczątkowane i co za tym idzie, braku ustalenia czasu jego trwania;

—	stwierdzenie nieważności art. 3 lub art. 4 ust. 2 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC);

—	tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności art. 3 lub art. 4 ust. 2 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) w zakresie, w jakim odnosi się ona do strony skarżącej;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi skarżąca na podstawie art. 230 WE wnosi o stwierdzenie nieważności w całości lub częściowo decyzji Komisji C(2008) 3435 z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC).

W ramach pierwszego zarzutu skarżąca twierdzi, iż uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie zawiera argumentów pozwalających na stwierdzenie istnienia naruszenia odnoszącego się do któregokolwiek z następujących trzech sposobów używania: transmisji satelitarnej, retransmisji internetowej lub droga kablową. Z tego względu skarżąca wnosi, że Komisja nie dostarczyła dowodów odnoszących się do mającej jej zdaniem miejsce uzgodnionej praktyki obejmującej wszystkich członków CISAC z terytorium EOG i polegającej na ograniczeniu przez nich zakresów ich wzajemnych kompetencji do terytoriów państw, w których poszczególni członkowie maja siedzibę. Zdaniem skarżącej stanowi to błąd w ustaleniach oraz naruszenie art. 81 WE oraz art. 253 WE. Skarżąca twierdzi, że zachowania poszczególnych członków CISAC z terytorium EOG nie pokrywają się, na co wskazują wyjątki od podziału terytorialnego wspomniane także w samej zaskarżonej decyzji. Poza tym skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza także art. 2 i art. 16 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1) gdyż nie posiada ona odpowiedniego uzasadnienia ze względu na brak podania w niej daty początku naruszeń i co za tym idzie, czasu ich trwania, co w szczególności odnosi się do uzgodnionej praktyki.

W ramach drugiego zarzutu skarżąca twierdzi, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest błędne, jako że nie udowadnia, iż skarżąca brała udział w uzgodnionej praktyce, która miała mieć miejsce. Następnie zdaniem skarżącej jej zachowanie można wyjaśnić w inny rozsądny sposób aniżeli poprzez stwierdzenie istnienia uzgodnionej praktyki, a mianowicie, że dokonywała ona wyborów, które są korzystniejsze z handlowego punktu widzenia. Ponadto podnosi ona, że w zgodzie z utrwalonym orzecznictwem Komisja powinna była ustalić, czy wyznaczenie jednego lub więcej dodatkowych podmiotów zbiorowego zarządzania w celu umożliwienia rywalizacji zarówno z miejscowym podmiotem zbiorowego zarządzania, jak i z podmiotem bezpośrednio udzielającym licencji stanowi z punktu widzenia działalności gospodarczej jednostkowe zachowanie, które jest racjonalne.

W ramach trzeciego zarzutu podniesionego przez skarżącą środki prawne ustanowione przez art. 4 ust. 2 zaskarżonej decyzji prowadzą do niepewności prawnej, są nieuzasadnione, nie są niezbędne lub proporcjonalne dla celu zakończenia zarzucanego naruszenia.

W ramach czwartego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła jej prawo do bycia wysłuchaną poprzez niepoinformowanie jej o powodach braku akceptacji zaproponowanych zobowiązań.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1 s. 1).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/43

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2008 r. — INTER-NETT 2000 Kereskedelmi és Szolgáltató kft przeciwko OHIM — Unión de Agricultores, S.A. (HUNAGRO)

(Sprawa T-423/08)

(2008/C 313/79)

Język skargi: węgierski

Strony

Strona skarżąca: INTER-NETT 2000 Kereskedelmi és Szolgáltató kft (Mór, Węgry) (przedstawiciel: adwokat E. Petruska)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Unión de Agricultores SA.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 lipca 2008 r. (R 71/2008-2);

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: INTER-NETT 2000 Kereskedelmi és Szolgáltató kft

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy„HUNAGRO” dla towarów i usług z klas 29, 31 i 35 — zgłoszenie nr 004508917

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Unión de Agricultores SA.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowych znak towarowy „UNIAGRO” dla towarów z klasy 31

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Wydział Sprzeciwów uwzględnił sprzeciw

Decyzja Izby Odwoławczej: Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ OHIM dokonał błędnej interpretacji tego przepisu; naruszenie art. 12 lit. a) i b) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ decyzja OHIM pozbawiła skarżącą możliwości, z jednej strony, używania nazwy właściciela i z drugiej strony, używania wskazówki pochodzenia geograficznego swych towarów.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/44

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2008 r. — CEAHR przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-427/08)

(2008/C 313/80)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Confédération européenne des Associations d'Horlogers-Réparateurs (CEAHR) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: P. Mathijsen, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji SG-Greffe(2008) D/204448 z dnia 10 lipca 2008 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji SG-Greffe(2008) D/204448 z dnia 10 lipca 2008 r., mocą której Komisja oddaliła — ze względu na brak interesu wspólnotowego — jej skargę dotyczącą rzekomych naruszeń art. 81 WE i 82 WE polegających na odmowie dostarczania przez producentów zegarków części zamiennych zegarmistrzom prowadzącym własne zakłady naprawy zegarków [sprawa C(2008)3600].

Na poparcie swoich twierdzeń skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła traktat, zniekształcając treść wniesionej przez nią skargi i w konsekwencji wydając decyzję na podstawie błędnych ustaleń faktycznych.

Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo i postąpiła w sposób sprzeczny z przepisami art. 81 WE i 82 WE, wydając decyzję, zgodnie z którą producenci zegarków, których dotyczyła skarga, nie zajmują pozycji dominującej, a odmowa sprzedaży części zamiennych poza selektywnym systemem dystrybucji nie stanowi nadużycia tej pozycji. Skarżąca kwestionuje również wnioski Komisji dotyczące istnienia porozumień i praktyk uzgodnionych między producentami zegarków.

Skarżąca utrzymuje, iż Komisja, wskazując na brak interesu wspólnotowego po przeprowadzeniu postępowania w przedmiocie skargi, trwającego cztery lata, nadużyła swych uprawnień.

Twierdzi ona również, że Komisja nie uzasadniła swej decyzji, naruszając tym samym art. 253 WE.

Wreszcie — zdaniem skarżącej — Komisja w toku rozpatrywania skargi naruszyła zasadę bezstronności.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/44

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — STEF przeciwko Komisji

(Sprawa T-428/08)

(2008/C 313/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Samband tónskálda og eigenda flutningsréttar STEF (Reykjaviík, Islandia) (przedstawiciel: H. Melkorka Óttarsdóttir, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC); oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG. Skarżąca kwestionuje konkretnie ustalenia Komisji zawarte w art. 3 zaskarżonej decyzji stanowiącym, że terytorialne rozgraniczenia wzajemnych upoważnień do reprezentacji udzielane przez jeden związek autorów na rzecz drugiego stanowią uzgodnioną praktykę naruszającą art. 81 WE i art. 53 EOG.

Na poparcie swych roszczeń skarżąca przedstawia cztery zarzuty.

Po pierwsze skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w ocenie i naruszyła art. 81 WE uznając, iż równoległe rozgraniczenie terytorialne przewidziane we wzajemnych umowach o reprezentację zawartych przez skarżącą z innymi członkami CISAC jest skutkiem uzgodnionych praktyk. Twierdzi ona, że dowody przedstawione przez Komisję w decyzji są niewystarczające, aby uznać, iż równoległe działania nie zostały podjęte w warunkach normalnej konkurencji, lecz stanowią taką właśnie uzgodnioną praktykę. Skarżąca twierdzi ponadto, że umieszczanie klauzul rozgraniczenia we wszystkich zawieranych przezeń umowach wzajemnych jest konieczne dla zapewnienia skutecznej i wystarczającej ochrony interesów twórców reprezentowanych przez skarżącą i innych członków CISAC.

Po drugie skarżąca twierdzi, iż wbrew wnioskom sformułowanych w zaskarżonej decyzji, rozgraniczenie terytorialne występujące w umowach o wzajemnej reprezentacji zawieranych przez związki zrzeszone w CISAC nie stanowi ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE, gdyż stworzenie i ochrona konkurencji pomiędzy związkami autorów byłoby niezgodne z podstawową cechą organizacji zbiorowego zarządzania, która polega na ochronie praw jej członków oraz podejmowaniu działań wyłącznie w ich interesie.

Po trzecie, tytułem ewentualnym, skarżąca podnosi, że nawet gdyby rozgraniczenie terytorialne stanowiło uzgodnioną praktykę w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE, spełnione są przesłanki określone w art. 81 ust. 3 WE. Twierdzi ona, że kwestionowane praktyki służą polepszeniu dystrybucji muzyki, umożliwiają zastrzeżenie dla użytkowników słusznej części wynikającego stąd zysku, nie nakładają na przedsiębiorstwa ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów, ani też nie dają im możliwości eliminowania konkurencji w stosunku do znacznej części produktów. Praktykę tę należy zatem uznać za niezbędną i proporcjonalną, w rozumieniu art. 81 ust. 3 WE, do realizacji uzasadnionego celu polegającego na ochronie praw członków związków oraz twórców.

Skarżąca podnosi wreszcie, iż w swej decyzji Komisja nie zastosowała art. 151 ust. 4 WE, który stanowi, że Wspólnota uwzględnia aspekty kulturalne w swoim działaniu na podstawie innych postanowień traktatu, zwłaszcza w celu poszanowania i popierania różnorodności jej kultur.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/45

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — Grain Millers, Inc przeciwko OHIM

(Sprawa T-429/08)

(2008/C 313/82)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grain Millers, Inc. (Eden Prairie, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: L.-E. Ström, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Grain Millers GmbH & Co. KG (Brema, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 lipca 2008 r. w sprawie R 1192/2007-2; i

—	obciążenie Grain Millers GmbH & Co. KG kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Grain Millers, Inc.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:graficzny znak towarowy „GRAIN MILLERS” dla towarów z klas 29, 30 i 31 — zgłoszenie nr 363 8657

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Grain Millers GmbH & Co. KG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: niemiecka „nazwa handlowa”„GRAIN MILLERS” jak również jej wersja graficzna

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe oddalenia odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 ponieważ Izba Odwoławcza przeceniła wartość dowodową materiału dowodowego przedstawionego jej przez Grain Millers, Inc. na poparcie jej wcześniejszych praw do rozpatrywanego znaku towarowego.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/46

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — Grain Millers, Inc przeciwko OHIM — Grain Millers (GRAIN MILLERS)

(Sprawa T-430/08)

(2008/C 313/83)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grain Millers, Inc. (Eden Prairie, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: L.-E. Ström, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Grain Millers GmbH & Co. KG (Brema, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej (znaki towarowe i wzory) z dnia 23 lipca 2008 r. w sprawie R 478/2007-2; oraz

—	obciążenie Grain Millers GmbH & Co. KG kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Grain Millers, Inc.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „GRAIN MILLERS” dla towarów z klas 29, 30 i 31 — zgłoszenie nr 365 0256

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Grain Millers GmbH & Co. KG

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: niemiecka „nazwa handlowa”„GRAIN MILLERS” i jej wersja graficzna

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe oddalenia odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza przeceniła wartość dowodową materiału dowodowego przedstawionego jej przez Grain Millers, Inc. na poparcie jej wcześniejszych praw do rozpatrywanego znaku towarowego.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/46

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2008 r. — Bulur Giyim Sanayi ve Ticaret Sirketi przeciwko OHIM — Denim (VIGOSS)

(Sprawa T-431/08)

(2008/C 313/84)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bulur Giyim Sanayi ve Ticaret Sirketi (Istambuł, Turcja) (przedstawiciel: R. Böhm, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: A&V Denim Inc. (Nowy York, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie R 1366 /2007-2, w zakresie w jakim na jej mocy oddalono wniesione przez skarżącą odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 26 czerwca 2007 dotyczącej sprzeciwu nr B 923 005; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bulur Giyim Sanayi ve Ticaret Sirketi

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „VIGOSS” dla towarów z klas 14, 18 i 25

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny międzynarodowy znak towarowy nr 771 374 „VIGOSS” zarejestrowany dla towarów z klasy 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uchylenie zaskarżonej decyzji i odrzucenie zgłoszenia w pozostałym zakresie

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 ze względu na to, że Izba Odwoławcza nie uwzględniła wszystkich właściwych dla sprawy czynników w trakcie dokonywania oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do kolidujących ze sobą znaków towarowych.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/47

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2008 r. — TONO przeciwko Komisji

(Sprawa T-434/08)

(2008/C 313/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: TONO (Oslo, Norwegia) (przedstawiciele: adwokaci S. Teigum i A. Ringes)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich o:

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji COMP/C2/38.698 — CISAC;

—	tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji COMP/C2/38.698 — CISAC w odniesieniu do retransmisji drogą kablową;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC), a w szczególności jej art. 3, w którym Komisja uznała, że członkowie CISAC (1) z terenu EOG uczestniczyli w uzgodnionych praktykach stanowiących naruszenie art. 81 WE i art. 53 EOG, polegających na „koordynowaniu terytorialnych rozgraniczeń wzajemnych upoważnień do reprezentacji, udzielanych sobie przez członków w sposób powodujący ograniczenie licencji do terytorium krajowego każdej z organizacji zbiorowego zarządzania”. Tytułem ewentualnym skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności art. 3 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim odnosi się on do retransmisji drogą kablową.

Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja zawiera błędy w zakresie ustaleń faktycznych, narusza prawo, a także gwarancje procesowe skarżącej dotyczące jej prawa do bycia wysłuchaną.

W odniesieniu do zarzucanych błędów w zakresie ustaleń faktycznych skarżąca podnosi, że Komisja nie wzięła pod uwagę specyfiki systemu zbiorowego licencjonowania praw autorskich do utworów muzycznych, nie uwzględniwszy tym samym także okoliczności faktycznych dotyczących Norwegii.

W odniesieniu do zarzucanych naruszeń prawa skarżąca podnosi, co następuje:

Po pierwsze skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja obarczona jest błędem formalnym, który powinien skutkować jej stwierdzeniem jej nieważności. Skarżąca utrzymuje mianowicie, iż naruszone zostało jej prawo do bycia wysłuchaną, gdyż ostateczna wersja decyzji różni się istotnie od treści pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w zakresie opisu naruszenia.

Po drugie skarżąca kwestionuje okoliczność, że umieszczanie w porozumieniach, których była ona stroną, klauzul rozgraniczenia terytorialnego jest skutkiem uzgodnionych praktyk stosowanych wśród członków CISAC z terenu EOG.

Po trzecie skarżąca twierdzi, iż Komisja błędnie uznała, że równoległe rozgraniczenie terytorialne w odniesieniu do retransmisji drogą kablową jest ograniczeniem konkurencji naruszającym art. 81 ust. 1 WE. Według skarżącej zarzucana jej uzgodniona praktyka w zakresie rozgraniczenia terytorialnego dotyczy formy konkurencji, która sama w sobie nie podlega ochronie przewidzianej w art. 81 ust. 1 WE. Skarżąca twierdzi nadto, że Komisja popełniła błąd w zakresie ustaleń faktycznych, gdy uznała, iż w Norwegii istnieje państwowy monopol na licencjonowanie praw do wykonań publicznych obejmujących wiele pozycji repertuarowych, dotyczących też retransmisji w sieciach kablowych. Ponadto skarżąca podnosi, że nawet gdyby uznano, iż zarzucana jej uzgodniona praktyka ogranicza konkurencję, nie stanowi ona naruszenia art. 81 ust. 1 WE, gdyż jest ona konieczna i proporcjonalna do realizacji uzasadnionego celu, biorąc pod uwagę szczególne wymogi dotyczące zarządzania udzielaniem licencji, korzystania z praw, przeprowadzania audytów, kontroli i egzekwowania praw odnoszących się do retransmisji drogą kablową.

Po czwarte skarżąca utrzymuje, że rozgraniczenia terytorialne wprowadzane w zawieranych przez nią umowach wzajemnych objęte są odstępstwem przewidzianym w art. 81 ust. 3 WE. Skarżąca podnosi w tym zakresie, iż rzeczone rozgraniczenia są niezbędne dla skutecznej realizacji zasady załatwiania wielu spraw „przy jednym okienku” i utrzymania w Norwegii rozszerzonego systemu licencjonowania oraz, iż umożliwiają one tym samym ochronę interesów podmiotów uprawnionych przy minimalnej ingerencji ze strony organów administracji.

(1) Międzynarodowa Konfederacja Stowarzyszeń Autorów i Kompozytorów

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/48

Skarga wniesiona w dniu 3 października 2008 r. — Tokita Management Service przeciwko OHIM — Eminent Food (TOMATOBERRY)

(Sprawa T-435/08)

(2008/C 313/86)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Tokita Management Service Corporation (Saitama, Japonia) (przedstawiciele: P. Bronlow i N. Jenkins, solicitors, i A. Bryson, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Eminent Food BV (Bussum, Niderlandy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie R 1219/2007-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „TOMATOBERRY” dla towarów należących do klasy 31 — zgłoszenie nr 3 797 909

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Eminent Food BV

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny znak towarowy „TOMBERRY”, rejestracja wspólnotowego znaku towarowego nr 3 344 711 dla towarów i usług należących do klas 31, 35 i 44

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: decyzja uwzględniająca sprzeciw

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1), w zakresie w jakim Izba Odwoławcza błędnie uznała, że znaki towarowe wykazywały silne podobieństwo do siebie pod względem wizualnym i koncepcyjnym; naruszenia art. 8 ust. 1 lit a) i/lub art. 73 i/lub art. 74 tego rozporządzenia, w zakresie w jakim Izba Odwoławcza doszła do błędnego wniosku, że Wydział Sprzeciwów uznał właściwie, że należało uwzględnić sprzeciw na podstawie art. 8 ust. 1 lit a) tego rozporządzenia.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/48

Skarga wniesiona w dniu 6 października 2008 r. — CDC Hydrogene Peroxide przeciwko Komisji

(Sprawa T-437/08)

(2008/C 313/87)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: CDC Hydrogene Peroxide Cartel Damage Claims (CDC Hydrogene Peroxide) (przedstawiciel: Rechtsanwältin R. Wirtz)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 sierpnia 2008 r. SG.E3/MM/psi D(2008) 6658 zgodnie z art. 231 akapit pierwszy WE;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącej zwrotu koniecznych kosztów zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca, która dochodzi roszczeń odszkodowawczych przedsiębiorstw poszkodowanych przez europejski kartel działający w sektorze nadtlenku wodoru, kwestionuje decyzję Komisji z dnia 8 sierpnia 2008 r., w której odrzucony został jej oparty na art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (1) wniosek o pełny dostęp do spisu treści akt sprawy w sprawie nr COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran.

Na poparcie swojej skargi skarżąca powołuje się na naruszenie art. 4 ust. 2 tiret pierwsze i trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, gdyż wyjątki uregulowane w tych przepisach zostały błędnie zinterpretowane bądź błędnie zastosowane.

Skarżąca podnosi w związku z tym cztery zarzuty.

Po pierwsze, jej zdaniem decyzja narusza zasadę wąskiej wykładni i wąskiego stosowania wyjątku. Komisja nie przedstawiła żadnego konkretnego, dającego się przewidzieć a nie tylko hipotetycznego ryzyka naruszenia chronionych interesów.

Po drugie, skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z zasadami prawa do rzeczywistego naprawienia szkody z tytułu naruszenia wspólnotowego prawa konkurencji, gdyż interes poszkodowanych osób w poznaniu szczegółów naruszenia należy oceniać wyżej niż interes przedsiębiorstwa w nieujawnieniu opinii publicznej szczegółów naruszenia zarzucanego przez Komisję oraz zakresu jego współpracy z Komisją w ramach uregulowania w sprawie łagodzenia sankcji.

Po trzecie, zaskarżona decyzja nie jest — zdaniem skarżącej — uzasadniona wyjątkiem przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 dotyczącym ochrony interesów handlowych.

Po czwarte, skarżąca utrzymuje, iż zaskarżona decyzja nie jest uzasadniona wyjątkiem przewidzianym w art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 dotyczącym ochrony dla celów kontroli i dochodzeń.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz. L 145, s. 43).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/49

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — FIFA przeciwko OHIM — Ferrero (WORLD CUP 2006)

(Sprawa T-444/08)

(2008/C 313/88)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (FIFA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: D. Alexander, QC, A Barav, barrister, adwokaci R. Buchel i C. Rassmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą było również: Ferrero OHG mbH (Stadtallendorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 1466/2005-1; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „WORLD CUP 2006” dla towarów i usług należących do klas 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 152 817

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Ferrero OHG mbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: i) naruszenie art. 73 i 74 ust. 1 rozporządzenia Rady nr 40/94 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza w dużej mierze oparła swą decyzję na art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 40/94, na który to przepis nie powołali się ani Ferrero OHG mbH w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, ani Wydział Sprzeciwów; ii) posiłkowo naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza nie dokonała oceny zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego będącego przedmiotem wniosku o unieważnienie jako całości z perspektywy przeciętnego konsumenta i nie zastosowała właściwych przepisów odnoszących się do oceny charakteru opisowego względem zgłoszonych towarów lub usług; iii) naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie ustaliła, że zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie jest pozbawiony wymaganego minimum charakteru odróżniającego; oraz iv) naruszenie art. 8 ust. 3 i art. 51 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 70/94, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie ustaliła, że zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie nie nabył charakteru odróżniającego dla usług należących do klasy 41.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/50

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — FIFA przeciwko OHIM — Ferrero (GERMANY 2006)

(Sprawa T-445/08)

(2008/C 313/89)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (FIFA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: D. Alexander, QC, A Barav, barrister, adwokaci R. Buchel i C. Rassmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą było również: Ferrero OHG mbH (Stadtallendorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 1467/2005-1; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „GERMANY 2006” dla towarów i usług należących do klas 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 16, 18, 19, 20, 21, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 153 005

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Ferrero OHG mbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/50

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — FIFA przeciwko OHIM — Ferrero (WM 2006)

(Sprawa T-446/08)

(2008/C 313/90)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (FIFA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: D. Alexander, QC, A Barav, barrister, adwokaci R. Buchel i C. Rassmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą było również: Ferrero OHG mbH (Stadtallendorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 1468/2005-1; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „WM 2006” dla towarów i usług należących do klas 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 155 521

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Ferrero OHG mbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/51

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — FIFA przeciwko OHIM — Ferrero (WORLD CUP GERMANY)

(Sprawa T-447/08)

(2008/C 313/91)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (FIFA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: D. Alexander, QC, A Barav, Barrister, adwokaci R. Buchel i C. Rassmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą było również: Ferrero OHG mbH (Stadtallendorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 1469/2005-1; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „WORLD CUP GERMANY” dla towarów i usług należących do klas 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 15, 16, 18, 20, 21, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40, 41 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 152 635

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Ferrero OHG mbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: i) naruszenie art. 73 i 74 ust. 1 rozporządzenia Rady nr 40/94 w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza w dużej mierze oparła swą decyzję na art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 40/94, na który to przepis nie powołali się ani Ferrero OHG mbH w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, ani Wydział Sprzeciwów; ii) posiłkowo naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza nie dokonała oceny zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego będącego przedmiotem wniosku o unieważnienie jako całości z perspektywy przeciętnego konsumenta i nie zastosowała właściwych przepisów odnoszących się do oceny charakteru opisowego względem zgłoszonych towarów lub usług; oraz iii) naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza dokonała błędnego ustalenia, zgodnie z którym zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie jest pozbawiony wymaganego minimum charakteru odróżniającego.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/52

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — FIFA przeciwko OHIM — Ferrero (WORLD CUP 2006 GERMANY)

(Sprawa T-448/08)

(2008/C 313/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fédération Internationale de Football Association (FIFA) (Zurych, Szwajcaria) (przedstawiciele: D. Alexander, QC, A Barav, barrister, adwokaci R. Buchel i C. Rassmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą było również: Ferrero OHG mbH (Stadtallendorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 1470/2005-1; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „WORLD CUP 2006 GERMANY” dla towarów i usług należących do klas 1, 3, 4, 6, 7, 8, 9, 11, 12, 14, 16, 18, 20, 25, 28, 29, 30, 32, 35, 36, 37, 38, 41 i 42 — wspólnotowy znak towarowy nr 2 047 843

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Ferrero OHG mbH

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/52

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2008 r. — Stim przeciwko Komisji

(Sprawa T-451/08)

(2008/C 313/93)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Föreningen Svenska Tonsättares Internationella Musikbyrå (Istm) u.p.a. (Sztokholm, Szwecja) (przedstawiciele: C. Thomas, Solicitor, i N. Pourbaix, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 i art. 4 ust. 2, a także art. 4 ust. 3 w zakresie, w jakim odnosi się on do art. 3, decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG w sprawie COMP/C2/38.698 — CISAC;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC), a w szczególności jej art. 3, w którym Komisja uznała, że członkowie CISAC (1) z terenu EOG uczestniczyli w uzgodnionych praktykach stanowiących naruszenie art. 81 WE i art. 53 EOG, polegających na koordynowaniu terytorialnych rozgraniczeń wzajemnych upoważnień do reprezentacji, udzielanych sobie przez członków w sposób powodujący ograniczenie licencji do terytorium krajowego każdej z organizacji zbiorowego zarządzania.

Na poparcie swych roszczeń strona skarżąca podnosi, co następuje:

Według strony skarżącej zaskarżona decyzja narusza art. 151 ust. 4 WE, gdyż, żądając zaprzestania zarzucanych uzgodnionych praktyk polegających na terytorialnym rozgraniczeniu upoważnień do reprezentacji, udzielanych przez jedne organizacje zbiorowego zarządzania z terenu EOG na rzecz innych organizacji zbiorowego zarządzania z terenu EOG, w zakresie udzielania licencji na nadawanie ich repertuaru drogą satelitarną, kablową i internetową, Komisja nie wzięła pod uwagę w wystarczającym stopniu następstw takiej decyzji dla różnorodności kulturowej w Europie. Skarżąca twierdzi nadto, że decyzja ta wyrządzi szkodę różnorodności kulturowej w Europie, gdyż autorzy muzyki, której oddziaływanie kulturowe jest mniej rozległe, utracą zapewnianą im przez obecny system pewność, iż ich muzyka będzie objęta licencjami oraz iż będą oni uzyskiwać stosowne wpływy w odniesieniu do wszystkich terytoriów, na których muzyka ta może być odtwarzana.

Skarżąca podnosi dalej, że Komisja winna była wziąć pod uwagę okoliczność, iż zidentyfikowane przez nią ograniczenie konkurencji jest fikcyjne, a co najwyżej marginalne. W ocenie skarżącej, nie występuje tu w istocie ograniczenie konkurencji w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE. Skarżąca twierdzi zatem, że, stosując wzmiankowany przepis, Komisja naruszyła prawo lub popełniła oczywisty błąd w ocenie. Skarżąca utrzymuje wreszcie, że Komisja mogła zgodnie z prawem zastosować wobec rzeczonej uzgodnionej praktyki odstępstwo przewidziane w art. 81 ust. 3 WE. Nie uczyniwszy tego, Komisja wyrządziła niepotrzebnie szkodę różnorodności kulturowej w Europie.

(1) Międzynarodowa Konfederacja Stowarzyszeń Autorów i Kompozytorów.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/53

Skarga wniesiona w dniu 10 października 2008 r. — Komisja przeciwko Acentro Turismo

(Sprawa T-460/08)

(2008/C 313/94)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Aresu, oraz A. Caeiros, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Acentro Turismo SpA (Mediolan, Włochy)

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Sądu o:

—	zasądzenie od spółki Acentro Turismo S.p.A. kwoty w podstawowej wysokości 13 497,46 EUR.

—

zasądzenie od rzeczonej spółki kwoty w wysokości 2 278,55 EUR z tytułu odsetek za zwłokę należnych w dniu wniesienia niniejszej skargi oraz odsetek za zwłokę należnych po dniu wniesienia niniejszej skargi do dnia rzeczywistej zapłaty podstawowej kwoty, w wysokości do określenia w późniejszym czasie na podstawie stawki procentowej ustanowionej w prawie włoskim.

—	zasądzenie od rzeczonej spółki zapłaty odsetek za zwłokę od wskazanych odsetek za zwłokę należnych w dniu wniesienia niniejszej skargi, w wysokości do określenia w późniejszym czasie w zależności od dnia zapłaty wskazanych odsetek oraz na podstawie stawki procentowej ustanowionej w prawie włoskim.

—	obciążenie rzeczonej spółki kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze Komisja jako przedstawiciel Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom) wnosi do Sądu o zasądzenie od spółki prawa włoskiego Acentro Turismo S.p.A. zapłaty kwoty w wysokości 13 497,46 EUR wraz z odsetkami za zwłokę, należnej na podstawie zasad wykonania ustanowionych w umowie o świadczenie usług nr 349-90-04 TL ISP I, zawartej w 1990 r., której przedmiotem było przyznanie rzeczonej spółce funkcji agencji podróży w ośrodku Ispra.

Komisja twierdzi w związku z tym, że spółka Acentro nie zapłaciła dwóch faktur wystawionych przez Komisję na podstawie art. 8 spornej umowy i że istnienie tej wierzytelności zostało w dostateczny sposób wykazane w związku z treścią rzeczonej umowy, tak że wskazana wierzytelność jest pewna, bezsprzeczna i wymagalna.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/53

Skarga wniesiona w dniu 13 października 2008 r. — Zeta Europe przeciwko OHIM (Superleggera)

(Sprawa T-464/08)

(2008/C 313/95)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Zeta Europe B.V. (Het Ambacht, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci V. Bilardo, C. Bacchini i M. Mazzitelli)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 lipca 2008 r. w sprawie R0666/2008-1.

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Mieszany znak towarowy „Superleggera” (zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 5.456.207) dla towarów należących do klas 12, 18 i 25.

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia po stwierdzeniu, iż na rozpatrywany znak towarowy składa się przymiotnik „superleggera” (bardzo lekka), w związku z czym będzie on postrzegany jako opisowa wskazówka wagi towarów.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz art. 73 i 74 tego rozporządzenia.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/55

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 9 października 2008 r. — Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-49/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r.)

(2008/C 313/97)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciel: F. Rollinger, adwokat)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: T. Kennedy, J.-M. Stenier i G. Corstens, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze uchylenie decyzji organu powołującego o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania A 11 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2005 r. i po drugie żądanie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje częściowo odrzucona jako niedopuszczalna i częściowo oddalona jako bezzasadna.

2)	B. Nijs zostaje obciążony całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 154 z 1.7.2006, s. 26.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/55

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 11 września 2008 r. — Spee przeciwko Europolowi

(Sprawa F-121/06) (1)

(Służba publiczna - Personel Europolu - Wynagrodzenie - Artykuły 28 i 29 regulaminu pracowniczego Europolu - Stopnie przyznane na podstawie oceny - Działanie z mocą wsteczną przepisów podlegających zastosowaniu - Metoda obliczania)

(2008/C 313/98)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: David Spee (Rijswijk, Niderlandy) (przedstawiciel: D. C. Coppens, avocat)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (przedstawiciele: Urban i D. Neumann, następnie: D. Neumann i D. El Khoury, pełnomocnicy, wspierani przez B. Wägenbaura i R. van der Houta, avocats)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Europolu z dnia 5 lipca 2006 r. o przyznaniu skarżącemu jedynie dwóch stopni na podstawie art. 29 regulaminu pracowniczego Europolu

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006, s. 84.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/55

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 4 września 2008 r. — Dragoman przeciwko Komisji

(Sprawa F-147/06) (1)

(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Niedopuszczenie do egzaminu ustnego)

(2008/C 313/99)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Adriana Dragoman (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Mihailescu, następnie G.-F. Dinulescu, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich przedstawiciele: K. Herrmann i M. Velardo, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej w konkursie otwartym EPSO/AD/44/06 CJ służącym utworzeniu listy rezerwowej prawników lingwistów języka rumuńskiego o przyznaniu skarżącej oceny 18/40 z egzaminu pisemnego część b) i o niedopuszczeniu skarżącej do egzaminu ustnego w ramach tego konkursu

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007, s. 48.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/56

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 4 września 2008 r. — Lafili przeciwko Komisji

(Sprawa F-22/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wejście w życie rozporządzenia (EWG, Euratom) nr 723/2004 - Artykuł 44 i 46 regulaminu pracowniczego - Artykuł 7 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Awans - Zaszeregowanie - Mnożnik)

(2008/C 313/100)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Paul Lafili (Genk, Belgia) (przedstawiciele: G. Vandersanden i L. Levi, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall, H. Kraemer i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie zaszeregowania skarżącego do grupy AD 13, stopień 5 zawartej w piśmie DG AMIN z dnia 11 maja 2006 r. oraz w informacji o wynagrodzeniu za czerwiec 2006 r. i w następnych informacjach o wynagrodzeniu, w zakresie w jakim ww. decyzja narusza w szczególności art. 44 i 46 regulaminu pracowniczego a także art. 7 załącznika XIII do tego regulaminu.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja szefa działu „Struktura zatrudnienia, ocena i awans” dyrekcji generalnej „Personel i administracja” Komisji Europejskiej Wspólnot Europejskich z dnia 11 maja 2006 r. jest nieważna

2)	P. Lafili pokrywa połowę własnych kosztów.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa koszty własne i połowę kosztów poniesionych przez P. Lafiliego.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007, s. 59.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/56

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 8 października 2008 r. — Barbin przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-44/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w przedmiocie przyznawania punktów za zasługi w Parlamencie Europejskim - Niezgodność z prawem wytycznych odnoszących się do tego postępowania - Analiza porównawcza zasług)

(2008/C 313/101)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Florence Barbin (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: A. Lukošiūtė i R. Ignătescu, następnie C. Burgos, A. Lukošiūtė i R. Ignătescu, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 października 2006 r. o przyznaniu skarżącej jednego punktu za wyniki w pracy w ramach postępowania w przedmiocie awansów za rok 2005 a z drugiej stwierdzenie niezgodności z prawem pkt I.2 lit. c) „Wytycznych dotyczących postępowania w przedmiocie przyznawania punktów za zasługi i awansów” wydanych przez Parlament Europejski w dniu 10 maja 2006 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007, s. 45.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/57

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 22 października 2008 r. — Tzirani przeciwko Komisji

(Sprawa F-46/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zatrudnienie - Powołanie na stanowisko - Awans - Stanowisko dyrektora - Odrzucenie kandydatury - Wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność decyzji o powołaniu - Dopuszczalność)

(2008/C 313/102)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marie Tzirani (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Berscheid i V. Joris, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 30 sierpnia 2006 r. o powołaniu D.J. na stanowisko dyrektora w Dyrekcji B „Regulamin pracowniczy: polityka, zarządzanie i doradztwo” Dyrekcji Generalnej „Personel i administracja”, a tym samym o odrzuceniu kandydatury skarżącej na to stanowisko, a z drugiej zasądzenie od Komisji odszkodowania i zadośćuczynienia za szkodę i krzywdę, które skarżąca miała ponieść.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji o odrzuceniu kandydatury M. Tzirani na stanowisko dyrektora w Dyrekcji B „Regulamin pracowniczy: polityka, zarządzanie i doradztwo” Dyrekcji Generalnej „Personel i administracja” Komisji Wspólnot Europejskich.

2)	Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 30 sierpnia 2006 r. o powołaniu D.J. na stanowisko dyrektora w Dyrekcji B „Regulamin pracowniczy: polityka, zarządzanie i doradztwo” Dyrekcji Generalnej „Personel i administracja” Komisji Wspólnot Europejskich.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich zapłaci M. Tzirani kwotę 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia.

4)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

5)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez M. Tzirani.

(1) Dz.U. C 170 z 21.7.2007, s. 42.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/57

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (izby drugiej) z dnia 11 września 2008 r. — Bui Van przeciwko Komisji

(Sprawa F-51/07) (1)

(Sprawy pracownicze - Urzędnicy - Zatrudnienie - Zaszeregowanie do kategorii i stopnia - Nieprawidłowe zaszeregowanie - Wycofanie niezgodnego z prawem aktu - Uzasadnione oczekiwania - Rozsądny termin - Prawo do obrony - Prawo do dobrej administracji)

(2008/C 313/103)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Phillipe Bui Van (Hettange-Grande, Francja) (przedstawiciele: S. Rodrigues i R. Albelice, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego Wspólnego Centrum Badawczego Komisji z dnia 4 października 2006 r. w zakresie w jakim dokonuje ona zaszeregowania skarżącego do kategorii AST 3 podczas gdy był on początkowo zaszeregowany do kategorii AST 4 a z drugiej strony wniosek o przyznanie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Komisja Wspólnot Europejskich zapłaci Phillipowi Bui Vanowi kwoty 1 500 EUR tytułem odszkodowania.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Phillipe Bui Van pokrywa dwie trzecie swoich kosztów.

4)	Komisja Wspólnot Europejskich pokryje własne koszty oraz jedną trzecią kosztów poniesionych przez Phillipa Bui Vana.

(1) Dz.U. C 170 z dnia 21.7.2007, s. 43.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/58

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 8 października 2008 r. — Barbin przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-81/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2006 r. - Porównanie zasług)

(2008/C 313/104)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Florence Barbin (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: Orlandi, J.-N. Louis, A. Coolen i E. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: A. Lukošiūtė i R. Ignătescu, pełnomocnicy, następnie C. Burgos, A. Lukošiūtė i R. Ignătescu, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego o nieawansowaniu skarżącej do grupy zaszeregowania AD 12 w postępowaniu w sprawie awansu za 2006 r.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Parlamentu o nieawansowaniu skarżącej do grupy zaszeregowania AD 12 w postępowaniu w sprawie awansu za 2006 r. jest nieważna

2)	Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 247 z 20.10.2007.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/58

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (izby drugiej) z dnia 4 września 2008 r. — Duta przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości

(Sprawa F-103/07) (1)

(Służba publiczna - Członkowie personelu tymczasowego - Zatrudnienie - Referendarz - Art. 2 lit. c) WZIPW - Zażalenie - Stosunki oparte na zaufaniu)

(2008/C 313/105)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Radu Duta (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: F. Krieg, adwokat)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: M. Schauss, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4 czerwca 2007 r. komisji Sądu Pierwszej Instancji (SSP) właściwej do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zażalenia skarżącego w drodze której odrzucono kandydaturę skarżącego na stanowisko referendarza w gabinecie sędziego SSP a z drugiej strony wniosek o nakazanie zapłaty symbolicznej kwoty 1 EUR z tytułu odniesionej krzywdy.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Każda ze strona pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 315 z dnia 22.12.2007, s 45 i Dz.U. C 79 z dnia 29.3.2008., s 39 (sprostowanie).

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/58

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (izby drugiej) z dnia 11 września 2008 r. — Smadja przeciwko Komisji

(Sprawa F-135/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zatrudnienie - Powołanie - Stopień zaszeregowania - Ponowne powołanie skarżącej na stanowisko po stwierdzeniu nieważności jej pierwotnego powołania w wyroku Sądu Pierwszej Instancji - Zasada proporcjonalności - Zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań - Obowiązek starannego działania)

(2008/C 313/106)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Daniele Smadja (New Delhi, Indie) (przedstawiciel: É. Boigelot, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w przedmiocie powołania skarżącej będącej urzędnikiem pierwotnie zaszeregowanym do grupy A*15, stopień 4 w zakresie w jakim dokonuje ona jej zaszeregowania do grupy A*15, stopień 1 w następstwie jej ponownego powołania na stanowisko dyrektora dyrekcji RELEX.B po stwierdzeniu nieważności jej pierwotnego powołania, a z drugiej wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 21 grudnia 2006 r. dokonująca zaszeregowania Daniele Smadji do kategorii A*15, stopień 1 ze skutkiem w zakresie stażu w stopniu zaszeregowania od dnia 1 listopada 2005 r. jest nieważna.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa całość kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 37 z dnia 9.2.2008, s. 35.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/59

Skarga wniesiona w dniu 13 października 2008 r. — Wenig przeciwko Komisji

(Sprawa F-80/08)

(2008/C 313/107)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fritz Harald Wenig (Woluwe Saint-Pierre, Belgia) (przedstawiciele: G.-A. Dal, D. Voillemot, D. Bosquet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie zawieszenia skarżącego i nakazu potrącenia 1 000 EUR miesięcznie z jego wynagrodzenia.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 18 września 2008 r. w sprawie zawieszenia skarżącego i nakazu potrącenia 1 000 EUR miesięcznie z jego wynagrodzenia na podstawie art. 23 i 24 załącznika IX Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/59

Skarga wniesiona w dniu 13 października 2008 r. — Ketselidou przeciwko Komisji

(Sprawa F-81/08)

(2008/C 313/108)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Zoe Ketselidou (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: S. Pappas, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji o oddaleniu wniosku skarżącej o zmianę sposobu obliczania lat uprawniających do emerytury, które należałoby uwzględnić podczas przeniesienia do systemu wspólnotowego uprawnień nabytych w Grecji.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 stycznia 2008 r., w której organ powołujący oddalił wniosek skarżącej o sposobu obliczania lat uprawniających do emerytury, które skarżąca nabyła w ramach pracowniczego programu emerytalnego instytucji Wspólnot Europejskich w następstwie przeniesienia tych uprawnień przez grecki zakład ubezpieczeń społecznych;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/59

Skarga wniesiona w dniu 10 października 2008 r. — Gheysens przeciwko Radzie

(Sprawa F-83/08)

(2008/C 313/109)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Johan Gheysens (Mechelen, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, E. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Rady ustalającej warunki zatrudnienia skarżącego w zakresie, w jakim ogranicza czas trwania umowy do dwóch lat i ustala jego zaszeregowanie do grupy funkcyjnej III, grupy zaszeregowania 11, stopnia 1, a także stwierdzenie niezgodności z prawem art. 88 WZIP w zakresie w jakim zezwala na zawieranie kolejnych umów na czas określony w ramach ogólnego limitu trzech lat.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie niezgodności z prawem art. 88 warunków zatrudnienia innych pracowników w zakresie w jakim zezwala na zawieranie kolejnych umów na czas określony w ramach ogólnego limitu trzech lat;

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Rady ustalającej warunki zatrudnienia skarżącego w zakresie w jakim ogranicza czas trwania umowy do dwóch lat i ustala jego zaszeregowanie do grupy funkcyjnej III, grupy zaszeregowania 11, stopnia 1;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/60

Skarga wniesiona w dniu 15 października 2008 r. — Notarnicola przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-85/08)

(2008/C 313/110)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pietro Notarnicola (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: A. Gross, adwokat)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej informującej skarżącego o rozwiązaniu z nim umowy o pracę oraz przywrócenie go na stanowisko, a także zasądzenie od pozwanej odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu poniesionej szkody i krzywdy

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 16 lipca 2008 r. i w związku z tym stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 marca 2008 r. informującej skarżącego o rozwiązaniu z nim umowy o pracę z dniem 15 kwietnia 2008 r.;

—	przywrócenie skarżącego na stanowisko jako członka personelu tymczasowego z prawem do wynagrodzenia ze skutkiem wstecznym od dnia 16 kwietnia 2008 do dnia wydania wyroku;

—	subsydiarnie — zasądzenie od pozwanej kwoty 60 500 euro tytułem naprawienia szkody i kwoty 5 000 euro tytułem zadośćuczynienia za krzywdę

6.12.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 313/61

Sprostowanie opublikowanego w Dzienniku Urzędowym komunikatu w sprawie T-283/08 P

( „Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej” C 272 z 25 października 2008 r., s. 28 )

(2008/C 313/113)

Opublikowany w Dzienniku Urzędowym komunikat w sprawie T-283/08 P, Longinidis przeciwko Cedefop otrzymuje brzmienie:

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 24 kwietnia 2008 r. w sprawie F-74/06 Pavlos Longinidis przeciwko Europejskiemu Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) wniesione w dniu 16 lipca 2008 r. przez Pavlosa Longinidisa

(Sprawa T-283/08 P)

(2008/C 272/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Pavlos Longinidis (Grecja) (przedstawiciele: P. Giatagantzidis i S. Stavropoulou, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 24 kwietnia 1998 r. w sprawie F-74/06 Pavlos Longinidis przeciwko Cedefopowi;

—	stwierdzenie nieważności decyzji zarządu Cedefopu w sprawie zakończenia umowy o pracę wnoszącego odwołanie zawartej na czas nieokreślony z dnia 4 marca 2003 r. i innych powiązanych aktów administracyjnych;

—	stwierdzenie nieważności decyzji zarządu Cedefopu z dnia 11 listopada 2005 r. w sprawie zmiany składu komisji odwoławczej Cedefopu i innych powiązanych aktów administracyjnych;

—	stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej Cedefopu z dnia 24 maja 2006 r., w której zostało oddalone zażalenie wnoszącego odwołanie z dnia 28 lutego 2006 r. i innych powiązanych aktów administracyjnych;

—	uwzględnienie skargi wniesionej przez skarżącego w dniu 19 czerwca 2006 r.;

—	obciążenie Cedefopu kosztami postępowania w pierwszej instancji i kosztami odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze, skarżący wnosił w szczególności o stwierdzenie nieważności decyzji zarządu Cedefopu w sprawie zakończenia jego umowy o pracę na czas nieokreślony. Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 24 kwietnia 2008 r. oddalił tą skargę.

Wnoszący odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem zasad regulujących postępowanie dowodowe, ponieważ opiera się on na elementach, które nie zostały udowodnione. W szczególności, w ramach oceny przez Sąd do spraw Służby Publicznej argumentu skarżącego, zgodnie z którym przyczyny rozwiązania z nim umowy o pracę zostały mu przedstawione w trakcie spotkania z dnia 23 listopada 2005 r., Sąd ten popełnił błąd co do prawa poprzez zmianę w przedmiocie dowodu.

Ponadto, wnoszący odwołanie stwierdził, że zaskarżony wyrok charakteryzuje niewystarczające uzasadnienie. A bardziej konkretnie, podnosi on, że Sąd do spraw Służby Publicznej niewystarczająco uzasadnił swoją ocenę faktu, że wnoszący odwołanie został wystarczająco i odpowiednio poinformowany o przyczynach rozwiązania z nim umowy o pracę i że nie wymienił on wszystkich okoliczności, które jego zdaniem doprowadziły do rozwiązania z nim umowy.

Dodatkowo wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej dokonał błędnej wykładni prawa wspólnotowego i niewłaściwie je zastosował w następujących kwestiach: po pierwsze uważa, że w świetle niektórych okoliczności niniejszej sprawy przestrzeganie obowiązku uzasadnienia mogło nastąpić jedynie w drodze poinformowania na piśmie o przyczynach rozwiązania umowy; po drugie, że rozwiązanie umowy z powodu jednostkowego zdarzenia świadczy o oczywistym błędzie w ocenie; po trzecie, że naruszone zostało jego prawo do obrony, ponieważ tylko raz wysłuchano go przed podjęciem decyzji o rozwiązaniu umowy, nie przeprowadzono w tej kwestii żadnego dochodzenia ani postępowania dyscyplinarnego, nie przedstawiono mu zasadniczych fragmentów akt, ani też nie zwrócono się do niego o stanowisko w przedmiocie zarzucanych mu okoliczności.

Wreszcie, wnoszący odwołanie uważa, że jego zażalenie z dnia 28 lutego 2006 r. przeciwko decyzji w sprawie rozwiązania z nim umowy o pracę nie zostało ocenione przez komisję odwoławczą Cedefopu w sposób obiektywny i bezstronny.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 313

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 51 6 grudnia 2008

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2008/C 313/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 301 z 22.11.2008.	1

	Sprostowania
2008/C 313/13	Sprostowanie opublikowanego w Dzienniku Urzędowym komunikatu w sprawie T-283/08 P (Dz.U. C 272 z 25.10.2008, str. 28)	61


2008/C 313/14	Nota do czytelnika (patrz: wewnętrzna tylna strona okładki)	s3