22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/1

---

(2008/C 301/01)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

Dz.U. C 260 z 11.10.2008.

Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

Dz.U. C 236 z 13.9.2008.

Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/2

---

Wybory prezesów izb orzekających w składzie trzech sędziów

(2008/C 301/02)

W dniu 23 września 2008 r. sędziowie Trybunału Sprawiedliwości wybrali, na podstawie artykułu 10 § 1 akapit drugi regulaminu, M. Ilešiča, J.C. Bonichota, A.Ó Caoimha oraz T. von Danwitza na prezesów odpowiednio piątej, szóstej, siódmej i ósmej izby orzekającej w składzie trzech sędziów, na okres jednego roku, od dnia 7 października 2008 r. do dnia 6 października 2009 r.wreśnia 2008 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/2

---

Przydział sędziów do izb orzekających w składzie trzech sędziów

(2008/C 301/03)

Na posiedzeniu w dniu 30 września 2008 r. Trybunał postanowił dokonać następującego przydziału sędziów do izb:

Piąta izba

M. Ilešič, prezes izby

A. Tizzano, A. Borg Barthet, E. Levits, J.J. Kasel, sędziowie

Szósta izba

J.C. Bonichot, prezes izby

K.H.T. Schiemann, J. Makarczyk, P. Kūris, L. Bay Larsen, C. Toader, sędziowie

Siódma izba

A. Ó Caoimh, prezes izby

J.N. Cunha Rodrigues, J. Klučka, U. Lõhmus, P. Lindh, A. Arabadjiev, sędziowie

Ósma izba

T. von Danwitz, prezes izby

R. Silva de Lapuerta, E. Juhász, G. Arestis, J. Malenovský, sędziowie

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/3

---

Listy służące do ustalania składów orzekających

(2008/C 301/04)

Na posiedzeniu w dniu 30 września 2008 r. Trybunał sporządził listy, o których mowa w artykule 11c § 2 akapit drugi regulaminu, celem określenia składu izb orzekających w składzie trzech sędziów:

Piąta izba:

A. Tizzano

A. Borg Barthet

E. Levits

J.J. Kasel

Szósta izba:

K.H.T. Schiemann

J. Makarczyk

P. Kūris

L. Bay Larsen

C. Toader

Siódma izba:

J.N. Cunha Rodrigues

J. Klučka

U. Lõhmus

P. Lindh

A. Arabadjiev

Ósma izba:

R. Silva de Lapuerta

E. Juhász

G. Arestis

J. Malenovský

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/4

---

Mianowanie pierwszego rzecznika generalnego

(2008/C 301/05)

Na podstawie artykułu 10 § 1 akapit trzeci regulaminu Trybunał Sprawiedliwości mianował na okres jednego roku, od dnia 7 października 2008 r. do dnia 6 października 2009 r., Eleanor Sharpston pierwszym rzecznikiem generalnym.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/4

---

Wyznaczenie izby do rozpoznawania spraw, o których mowa w art. 104b regulaminu Trybunału Sprawiedliwości

(2008/C 301/06)

Na posiedzeniu w dniu 30 września 2008 r. Trybunał wyznaczył na okres od dnia 7 października 2008 r. do 6 października 2009 r. drugą izbę Trybunału na izbę, która zgodnie z art. 9 § 1 regulaminu Trybunału Sprawiedliwości będzie rozpoznawać sprawy, o których mowa w art. 104b regulaminu.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/4

---

Złożenie przysięgi przez nowego członka Sądu Pierwszej Instancji

(2008/C 301/07)

Mianowany sędzią Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich decyzją przedstawicieli rządów państw członkowskich Wspólnot Europejskich z dnia 22 lipca 2008 r. (1). na okres od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 sierpnia 2013 r. K. O'Higgins złożył przysięgę przed Trybunałem w dniu 15 września 2008 r.

---

(1)  Dz.U. L 219 z 14.8.2008, s. 63.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/5

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 2 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-157/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Zamówienia publiczne na dostawy - Dyrektywa 93/36/EWG - Udzielanie zamówień publicznych bez uprzedniej publikacji ogłoszenia - Lekkie helikoptery dla policji i krajowej straży pożarnej)

(2008/C 301/08)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: X. Lewis i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Braguglia, pełnomocnik, G. Fiengo, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy (Dz.U. L 199, s. 1) — Niewykazanie przyczyn mogących umożliwić zamawiającemu zastosowanie procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o przetargu — Lekkie helikoptery nabyte na potrzeby policji i straży pożarnej

Sentencja

1)

Wydając dekret ministra spraw wewnętrznych nr 558/A/04/03/RR z dnia 11 lipca 2003 r., który zezwala na odstępstwo od przepisów wspólnotowych dotyczących zamówień publicznych na dostawy w odniesieniu do nabycia lekkich helikopterów przeznaczonych na potrzeby policji i krajowej straży pożarnej, mimo niewystąpienia żadnej z przesłanek mogących uzasadniać takie odstępstwo, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywy Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy, a w szczególności na mocy jej art. 2 ust. 1 lit. b), art. 6 i 9.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 131 z 3.6.2006.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/5

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 2 października 2008 r. (wniosek o wydanie przeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg — Niemcy) — Heinrich Bauer Verlag Beteiligungs GmbH przeciwko Finanzamt für Großunternehmen in Hamburg

(Sprawa C-360/06) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Przepisy podatkowe - Podatek dochodowy od osób prawnych - Wycena nienotowanych udziałów w spółkach kapitałowych)

(2008/C 301/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Heinrich Bauer Verlag BeteiligungsGmbH

Strona pozwana: Finanzamt für Großunternehmen in Hamburg

Przy uczestnictwie: Heinrich Bauer Verlag KG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Hamburg — Wykładnia art. 52 traktatu WE (po zmianie art. 43 WE) i art. 58 traktatu WE (po zmianie art. 48 WE) — Wycena nienotowanych udziałów w spółkach kapitałowych — Różnica w wycenie pomiędzy udziałami w krajowej spółce osobowej a udziałami w spółce osobowej z siedzibą w innym państwie członkowskim

Sentencja

W braku odpowiedniego uzasadnienia art. 52 traktatu EWG (po zmianie art. 52 traktatu WE, obecnie, po zmianie, art. 43 WE) oraz art. 58 traktatu EWG (po zmianie art. 58 traktatu WE, obecnie art. 48 WE). Sprzeciwiają się temu, by w ramach wyceny nienotowanych udziałów w spółce kapitałowej, w okolicznościach takich jak występujące w sprawie toczącej się przed sądem krajowym, przepisy podatkowe państwa członkowskiego przypisywały udziałowi tej spółki kapitałowej w spółce osobowej z siedzibą w innym państwie członkowskim wyższą wartość niż jej udziałowi w spółce osobowej z siedzibą w tym samym państwie członkowskim, pod warunkiem jednak, że udział ten może przyznawać spółce kapitałowej rzeczywisty wpływ na decyzje spółki osobowej z siedzibą w innym państwie członkowskim i pozwalać na określanie jej działalności.

---

(1)  Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/6

---

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 23 września 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht — Niemcy) — Birgit Bartsch przeciwko Bosch und Siemens Hausgeräte (BSH) Altersfürsorge GmbH

(Sprawa C-427/06) (1)

(Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Artykuł 13 WE - Dyrektywa 2000/78/WE - Pracowniczy program emerytalny wykluczający prawo do emerytury dla co najmniej 15 lat młodszego małżonka zmarłego pracownika - Dyskryminacja ze względu na wiek - Związek z prawem wspólnotowym)

(2008/C 301/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesarbeitsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Birgit Bartsch

Strona pozwana: Bosch und Siemens Hausgeräte (BSH) Altersfürsorge GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesarbeitsgericht — Wykładnia zasady niedyskryminacji ze względu na wiek, art. 13 WE oraz dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, str. 16) — System funduszu emerytalnego (betriebliche Altersverorgung) wykluczający prawo do świadczenia emerytalnego (Ruhegeld) dla pozostającego przy życiu małżonka 15 lat młodszego od zmarłego pracownika — Zastosowanie zasady niedyskryminacji ze względu na wiek przy braku związku z sytuacją określoną w innych przepisach prawa wspólnotowego.

Sentencja

Prawo wspólnotowe nie zawiera zakazu wszelkiej dyskryminacji ze względu na wiek, której przestrzeganie sądy krajowe muszą zagwarantować wtedy, gdy ewentualnie dyskryminujące traktowanie nie ma związku z prawem wspólnotowym. Ponadto taki związek z prawem wspólnotowym nie powstaje na mocy art. 13 WE ani także — w sytuacji, która miała miejsce w sprawie przed sądem krajowym — na mocy dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy przed upływem terminu transpozycji tej dyrektywy wyznaczonego danemu państwu członkowskiemu.

---

(1)  Dz.U. C 326 z 30.12.2006.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/6

---

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 września 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Efeteio Athinon — Grecja) — Sot. Lélos kai Sia EE (C-468/06), Farmakemporiki AE Emporias kai Dianomis Farmakeftikon Proïonton (C-469/06), Konstantinos Xydias kai Sia OE (C-470/06), Farmakemporiki AE Emporias kai Dianomis Farmakeftikon Proïonton (C-471/06), Ionas Stroumsas EPE (C-472/06), Ionas Stroumsas EPE (C-473/06), Pharmakapothiki Pharma-Group Messinias AE (C-474/06), K. P. Marinopoulos AE Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proïonton (C-475/06), K. P. Marinopoulos AE Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proïonton (C-476/06), Kokkoris D. Tsánas K. EPE i in. (C-477/06), Kokkoris D. Tsánas K. EPE i in. (C-478/06) przeciwko GlaxoSmithKline AEVE Farmakeftikon Proïonton, dawniej Glaxowellcome AEVE

(Sprawy połączone od C-468/06 do C-478/06) (1)

(Artykuł 82 - Nadużycie pozycji dominującej - Produkty lecznicze - Odmowa dostaw na rzecz hurtowników prowadzących eksport równoległy - Normalny charakter zamówień)

(2008/C 301/11)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Efeteio Athinon

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Sot. Lélos kai Sia EE (C-468/06), Farmakemporiki AE Emporias kai Dianomis Farmakeftikon Proïonton (C-469/06), Konstantinos Xydias kai Sia OE (C-470/06), Farmakemporiki AE Emporias kai Dianomis Farmakeftikon Proïonton (C-471/06), Ionas Stroumsas EPE (C-472/06), Ionas Stroumsas EPE (C-473/06), Pharmakapothiki Pharma-Group Messinias AE (C-474/06), K. P. Marinopoulos AE Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proïonton (C-475/06), K. P. Marinopoulos AE Emporias kai Dianomis Pharmakeftikon Proïonton (C-476/06), Kokkoris D. Tsánas K. EPE i in. (C-477/06), Kokkoris D. Tsánas K. EPE i in. (C-478/06)

Strona pozwana: Glaxosmithkline AEVE Farmakeftikon Proїonton

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Efeteio Athinon — Wykładnia art. 82 WE — Nadużycie pozycji dominującej — Odmowa ze strony przedsiębiorstwa zajmującego pozycję dominującą zrealizowania wszystkich zamówień złożonych przez hurtowników produktów leczniczych w celu ograniczenia prowadzonej przez nich działalności eksportowej, a w konsekwencji, ograniczenia szkód wynikających z handlu równoległego

Sentencja

Artykuł 82 WE należy interpretować w ten sposób, że przedsiębiorstwo zajmujące dominującą pozycję na właściwym rynku produktów leczniczych, które w celu przeszkodzenia eksportowi równoległemu prowadzonemu przez niektórych hurtowników z danego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego, odmawia wykonania zamówienia o normalnym charakterze złożonego przez tych hurtowników, nadużywa swej pozycji dominującej. Do sądu odsyłającego należy ustalenie normalnego charakteru tych zamówień przy uwzględnieniu wielkości tych zamówień w porównaniu z potrzebami rynku tego państwa członkowskiego oraz dotychczasowych relacji handlowych utrzymywanych przez to przedsiębiorstwo z zainteresowanymi hurtownikami.

---

(1)  Dz.U. C 20 z 27.1.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/7

---

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 18 września 2008 r. — Armacell Enterprise GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), nmc SA

(Sprawa C-514/06 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ARMAFOAM - Wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy NOMAFOAM - Względna podstawa odmowy rejestracji - Podobieństwo oznaczeń - Występowanie względnej podstawy odmowy rejestracji na części terytorium Wspólnoty Europejskiej)

(2008/C 301/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Armacell Enterprise GmbH (przedstawiciel: O. Spuhler, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), nmc SA (przedstawiciele: P. Péters i T. de Haan, adwokaci)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 10 października 2006 r. w sprawie T-172/05 Armacell przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę wniesioną przez zgłaszającego słowny znak towarowy „ARMAFOAM” dla towarów należących do klasy 20 o stwierdzenie nieważności decyzji R 552/2004-1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 23 lutego 2005 r. uchylającej decyzję Wydziału Sprzeciwów o odrzuceniu sprzeciwu wniesionego przez właściciela wspólnotowego słownego znaku towarowego „NOMAFOAM” dla towarów należących do klas 11, 19, 20, 27 i 28

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje w części oddalone i w części odrzucone.

2)	Armacell Enterprise GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/7

---

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 9 października 2008 r. — Marguerite Chetcuti przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-16/07 P) (1)

(Odwołanie - Sprawy pracownicze - Konkurs wewnętrzny dla jednej instytucji - Odrzucenie kandydatury - Warunki dopuszczenia)

(2008/C 301/13)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Marguerite Chetcuti (przedstawiciel: adwokat M.-A. Lucas)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Joris i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 8 listopada 2006 r. w sprawie T-357/04 Chetcuti przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił skargę wnoszącej odwołanie o uchylenie decyzji komisji konkursowej z dnia 22 czerwca 2004 r. odrzucającej jej kandydaturę oraz późniejszych aktów postępowania konkursowego — Naruszenie art. 4, 27 i 29 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. Pojęcie „konkurs wewnętrzny” oraz cel naboru, polegający na zapewnieniu instytucji osób spełniających „najwyższe wymogi w zakresie kompetencji, wydajności i uczciwości” Dopuszczalność członków personelu pomocniczego

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	M. Chetcuti zostaje obciążona kosztami odwołania.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 14.4.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/8

---

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 2 października 2008 r. — K-Swiss, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-144/07 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 2868/95 - Termin do wniesienia skargi do Sądu Pierwszej Instancji - Decyzja OHIM - Doręczenie przesyłką ekspresową - Obliczanie terminu do wniesienia skarg)

(2008/C 301/14)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: K-Swiss, Inc. (przedstawiciel: H.E. Hübner, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie T-14/06 K-Swiss przeciwko OHIM, na mocy którego odrzucono jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM — Termin do wniesienia skargi — Doręczenie przesyłką ekspresową — Dzień od którego rozpoczyna biec termin

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	K-Swiss Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 117 z 26.5.2006.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/8

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 9 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Respublikos Konstitucinis Teismas — Républika Litewska) — Postępowanie dotyczące badania zgodności z konstytucją wszczęte przez Juliusa Sabatauskasa i in.

(Sprawa C-239/07) (1)

(Rynek wewnętrzny energii elektrycznej - Dyrektywa 2003/54/WE - Artykuł 20 - Systemy przesyłowe i dystrybucyjne - Dostęp stron trzecich - Zobowiązania państw członkowskich - Swobodny dostęp stron trzecich do systemów przesyłowych i dystrybucyjnych energii elektrycznej)

(2008/C 301/15)

Język postępowania: litewski

Sąd krajowy

Lietuvos Respublikos Konstitucinis Teismas

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym dotyczącym badania zgodności z konstytucją

Julius Sabatauskas i inni

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Lietuvos Respublikos Konstitucinis Teismas — Wykładnia art. 20 dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE — Deklaracje dotyczące czynności likwidacji i gospodarowania odpadami (Dz.U. L 176, str. 37) — Zgodność z dyrektywą przepisów krajowych zezwalających na dostęp konsumentów do sieci przesyłowej energii elektrycznej wyłącznie w razie odmowy dostępu do sieci dystrybucyjnej ze strony operatora systemu dystrybucyjnego

Sentencja

1)

Wykładni art. 20 dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE należy dokonywać w ten sposób, że określa on zobowiązania państw członkowskich jedynie w odniesieniu do dostępu a nie przyłączenia stron trzecich do systemów przesyłowych i dystrybucyjnych energii elektrycznej oraz że nie stanowi on, iż system dostępu do systemów, który państwa członkowskie zobowiązane są wdrożyć, ma umożliwić uprawnionemu odbiorcy możliwość wyboru, według własnego uznania, rodzaju systemu, do którego pragnie zostać przyłączony.

2)

Wykładni rzeczonego art. 20 należy dokonywać również w ten sposób, że nie sprzeciwia się obowiązywaniu uregulowań krajowych, które stanowią, iż urządzenia uprawnionego odbiorcy mogą zostać przyłączone do systemu przesyłowego wyłącznie, jeżeli operator systemu dystrybucyjnego odmówi, ze względu na nałożone wymagania techniczne i eksploatacyjne, przyłączenia do systemu dystrybucyjnego urządzeń uprawnionego odbiorcy znajdujących się na obszarze określonym w koncesji operatora systemu dystrybucyjnego. Do sądu krajowego należy jednak zbadanie, czy wdrożenie i stosowanie tego systemu odbywa się na obiektywnych i niedyskryminacyjnych w odniesieniu do użytkowników systemu kryteriach.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/9

---

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 września 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo) — The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs przeciwko Isle of Wight Council, Mid-Suffolk District Council, South Tyneside Metropolitan Borough Council, West Berkshire District Council

(Sprawa C-288/07) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 4 ust. 5 - Działalność prowadzona przez podmiot prawa publicznego - Prowadzenie płatnych parkingów - Zakłócenia konkurencji - Znaczenie wyrażeń „prowadziłoby do’ oraz „znaczące’)

(2008/C 301/16)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Commissioners of Her Majesty's Revenue & Customs

Strona pozwana: Isle of Wight Council, Mid-Suffolk District Council, South Tyneside Metropolitan Borough Council, West Berkshire District Council

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym High Court of Justice (Chancery Division) (England & Wales) — Wykładnia art. 4 ust. 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Działalność lub czynności dokonywane przez podmiot prawa publicznego działający jako organ władzy publicznej — Płatne parkingi usytuowane poza drogami publicznymi — Brak opodatkowania prowadzący do zakłóceń konkurencji — Pojęcie „zakłóceń konkurencji” — Kryteria oceny

Sentencja

1.

Artykuł 4 ust. 5 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku powinien być interpretowany w ten sposób, że znaczące zakłócenia konkurencji, do których prowadziłoby nieopodatkowanie podmiotów prawa publicznego działających w charakterze organów władzy publicznej, powinny być oceniane w odniesieniu do danej działalności jako takiej, przy czym ocena ta nie musi dotyczyć w szczególności danego rynku lokalnego.

2.

Wyrażenie „prowadziłoby do” w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit drugi szóstej dyrektywy 77/388 powinno być interpretowane w ten sposób, że uwzględnia ono nie tylko aktualną konkurencję, ale także konkurencję potencjalną, o ile możliwość wejścia prywatnego przedsiębiorcy na rynek jest realna, a nie czysto hipotetyczna.

3.	Wyrażenie „znaczące” w rozumieniu art. 4 ust. 5 akapit drugi szóstej dyrektywy 77/388 należy rozumieć w ten sposób, że zakłócenia konkurencji aktualne lub potencjalne powinny być więcej niż tylko nieznaczne.

---

(1)  Dz.U. C 199 z 25.8.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/9

---

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 9 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof — Niemcy) — Directmedia Publishing GmbH przeciwko Albert-Ludwigs-Universität Freiburg

(Sprawa C-304/07) (1)

(Dyrektywa 96/9/CE - Ochrona prawna baz danych - Prawo sui generis - Pojęcie „pobieranie danych’)

(2008/C 301/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Directmedia Publishing GmbH

Strona pozwana: Albert-Ludwigs-Universität Freiburg

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesgerichtshof — Wykładnia art. 7 ust. 2 lit. a) dyrektywy 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych (Dz.U. L 77, s. 20) — Przejęcie danych z chronionej bazy danych do innej bazy danych, które dokonywane jest element po elemencie, po dokładnym sprawdzeniu danych bez operacji kopiowania — Kwalifikacja takiej czynności przejęcia danych jako „pobrania danych” w rozumieniu dyrektywy 96/9/WE

Sentencja

Przejęcie elementów chronionej bazy danych do innej bazy w następstwie przeglądania tej pierwszej na ekranie oraz indywidualnej oceny elementów w niej zawartych może stanowić „pobieranie danych” w rozumieniu art. 7 dyrektywy 96/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 1996 r. w sprawie ochrony prawnej baz danych, o ile działanie to stanowi przeniesienie istotnej pod względem jakościowym lub ilościowym części zawartości chronionej bazy danych lub przenoszenie części nieistotnych, które w skutek jego powtarzalnego i systematycznego charakteru mogło doprowadzić do przeniesienia istotnej części tej zawartości; ocena, czy ma to miejsce, należy do sądu krajowego.

---

(1)  Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/10

---

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 25 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Włochom

(Sprawa C-368/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2000/59/CE - Portowe urządzenia do odbioru odpadów wytwarzanych przez statki i pozostałości ładunku - Brak utworzenia i wykonania planów odbioru i zagospodarowania odpadów dla wszystkich portów)

(2008/C 301/18)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: K. Simonsson i E. Montaguti, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Włochy (Przedstawiciele: I.M. Braguglia, pełnomocnik, G. Fiengo i F. Arena, adwokaci)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Nieprzyjęcie w wyznaczonym terminie wszystkich przepisów koniecznych do zastosowania się do dyrektywy 2000/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie portowych urządzeń do odbioru odpadów wytwarzanych przez statki i pozostałości ładunku (Dz.U. L 332, s. 81)

Sentencja

1)

Nie przygotowując i nie ustanawiając planu odbioru i zagospodarowania odpadów dla każdego z portów włoskich, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 5 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 dyrektywy 2000/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 listopada 2000 r. w sprawie portowych urządzeń do odbioru odpadów wytwarzanych przez statki i pozostałości ładunku.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 223 z 22.9.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/10

---

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 2 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court Irlandia) — Nicole Hassett przeciwko South Eastern Health Board, Cheryl Doherty przeciwko North Western Health Board

(Sprawa C-372/07) (1)

(Jurysdykcja - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 22 pkt 2 - Spory o ważność decyzji organów spółek - Wyłączna jurysdykcja sądów państwa siedziby - Organizacja zawodowa lekarzy)

(2008/C 301/19)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Supreme Court

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Nicole Hassett, Cheryl Doherty

Strona pozwana: South Eastern Health Board, North Western Health Board

Przy udziale: Raymonda Howarda, Medical Defence Union Ltd, MDU Services Ltd, Briana Davidsona

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Supreme Court — Wykładnia art. 22 pkt 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, str. 1) — Organizacja zawodowa lekarzy, mająca formę spółki utworzonej zgodnie z prawem jednego z państw członkowskich, udzielająca wsparcia i przejmująca koszty członków praktykujących w tym samym i w innym państwie członkowskim — Udzielenie wsparcia/przejęcie kosztów uzależnione od decyzji zarządu tej spółki, dysponującego całkowicie dyskrecjonalnymi uprawnieniami — Zaskarżenie decyzji odmawiającej udzielenia wsparcia lub przejęcia kosztów lekarzowi praktykującemu w innym państwie członkowskim — Jurysdykcja wyłączna sądów państwa, w którym spółka ta ma swoja siedzibę na podstawie art. 22 pkt 22 rozporządzenia

Sentencja

Wykładni art. 22 pkt 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy dokonywać w ten sposób, że nie dotyczy ważności decyzji organów spółki w rozumieniu tego przepisu powództwo, takie jak w postępowaniu przed sądem krajowym, w ramach którego jedna ze stron podnosi, że decyzja organu spółki narusza prawa, jakie strona ta wywodzi ze statutu tej spółki

---

(1)  Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/11

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 9 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Bíróság — Republika Węgierska) — Postępowanie karne przeciwko Győrgy Katz przeciwko Istvánowi Rolandowi Sósowi

(Sprawa C-404/07) (1)

(Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - Decyzja ramowa 2001/220/WSiSW - Pozycja ofiar w postępowaniu karnym - Oskarżyciel subsydiarny - Zeznanie ofiary w charakterze świadka)

(2008/C 301/20)

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Fővárosi Bíróság

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Győrgy Katz przeciwko Istvánowi Rolandowi Sósowi

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Fővárosi Bíróság — Wykładnia art. 2 i 3 decyzji ramowej Rady 2001/220/WSiW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym — Uregulowanie krajowe wyłączające możliwość złożenia zeznań przez ofiarę w postępowaniu karnym wszczętym przez nią w charakterze oskarżyciela subsydiarnego

Sentencja

Artykuły 2 i 3 decyzji ramowej Rady 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym należy dokonywać w ten sposób, że nie nakładają one na sądy krajowe obowiązku zezwolenia ofierze przestępstwa na bycie przesłuchaną w charakterze świadka w ramach postępowania z oskarżenia subsydiarnego, takiego jak w sprawie przed sądem odsyłającym. Jednakże w sytuacji, gdy taka możliwość nie istnieje, ofierze należy umożliwić złożenie zeznania, które będzie brane pod uwagę jako dowód w sprawie

---

(1)  Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/11

---

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 5 października 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden Den Haag — Niderlandy) — X B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-411/07) (1)

(Wspólna Taryfa Celna - Nomenklatura Scalona - Klasyfikacja taryfowa - Pozycje 8541, 8542 et 8543 - Łączniki optyczne)

(2008/C 301/21)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden Den Haag

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: X B.V

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden Den Haag — Wykładni rozporządzenia 1832/2002 z dnia 1 sierpnia 2002 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 290, s. 1) — Układ optyczno-elektryczny, stanowiący integralną część maszyny, umieszczony w obudowie z tworzywa sztucznego i zawierający diodę świecącą (LED), folię z tworzywa sztucznego, fotodetektor oraz układ wzmacniający, który przeznaczony jest do montażu w urządzeniach komunikacyjnych i komputerowych, elektronice konsumenckiej i maszynach przemysłowych — Pozycje 8541, 8542 i 8543 CN

Sentencja

Nomenklatura Scalona zawarta w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1832/2002 z dnia 1 sierpnia 2002 r. należy interpretować w taki sposób, że łącznik optyczny niezależnie od faktu, czy jego elementem jest układ wzmacniający, należy do pozycji 8541.

---

(1)  Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/12

---

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 25 września 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Giessen — Niemcy) — Hakan Er przeciwko Wetteraukreis

(Sprawa C-453/07) (1)

(Układ stowarzyszeniowy EWG-Turcja - Decyzja nr 1/80 Rady Stowarzyszenia - Artykuł 7 akapit pierwszy tiret drugie - Prawo pobytu pełnoletniego dziecka pracownika tureckiego - Niewykonywanie pracy najemnej - Przesłanki utraty praw nabytych)

(2008/C 301/22)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Giessen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hakan Er

Strona pozwana: Wetteraukreis

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Gießen — Wykładnia art. 7 akapit pierwszy tiret drugie decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia EWG-Turcja z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia, jak również art. 59 protokołu dodatkowego dotyczącego stadium przejściowego przewidzianego w Układzie ustanawiającym stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją podpisanym w dniu 23 listopada 1970 r. w Brukseli oraz zawartym, zatwierdzonym i ratyfikowanym w imieniu Wspólnoty rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2760/72 z dnia 19 grudnia 1972 r. (Dz.U. L 293, s. 1) — Prawo pobytu obywatela tureckiego, który wjechał na terytorium państwa członkowskiego jako małoletni w ramach łączenia rodzin — Utrata prawa pobytu — Brak regularnej działalności zarobkowej po osiągnięciu pełnoletności przez zainteresowanego

Sentencja

Obywatel turecki, któremu w okresie, kiedy był dzieckiem, pozwolono na wjazd na terytorium państwa członkowskiego w ramach łączenia rodzin i który nabył prawo do swobodnego dostępu do dowolnej pracy najemnej na podstawie art. 7 akapit pierwszy tiret drugie decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia przyjętej przez Radę Stowarzyszenia utworzoną na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją, nie traci prawa pobytu w tym państwie, które wynika z tego prawa dostępu do zatrudnienia, nawet jeśli mając 23 lata, nie wykonywał pracy najemnej od zakończenia edukacji w wieku 16 lat oraz uczestniczył w państwowych programach pomocy w poszukiwaniu zatrudnienia, nie ukończywszy ich jednak.

---

(1)  Dz.U. C 297 z 8.12.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/12

---

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 2 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-36/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 93/16/EWG - Specjalistyczne szkolenie wymagane do wykonywania ogólnej praktyki medycznej - Nieprawidłowa transpozycja)

(2008/C 301/23)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Zavvos i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 30, 31 i 36 dyrektywy Rady 93/16/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. mającej na celu ułatwienie swobodnego przepływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji (Dz.U. L 165, s. 1) — Specjalistyczne szkolenie wymagane do wykonywania ogólnej praktyki medycznej.

Sentencja

1)

Ustanawiając i utrzymując w mocy przepisy takie jak art. 29 ust. d.1 i d.2 ustawy 3209/03, które nie są zgodne z art. 30, 31 i 36 dyrektywy Rady 93/16/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. mającej na celu ułatwienie swobodnego przepływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r., Republika Grecka uchybiła swoim zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 30, 31 i 36 tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/13

---

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 9 października 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-70/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektyw 2003/72/WE - Statut spółdzielni europejskiej - Zaangażowanie pracowników w podejmowanie decyzji w ramach spółdzielni - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2008/C 301/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Rozet i J. Enegren, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga (przedstawiciel: C. Schiltz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niewydanie lub nieprzekazanie w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2003/72/WE z dnia 22 lipca 2003 r. uzupełniającej statut spółdzielni europejskiej w odniesieniu do zaangażowania pracowników (Dz.U. L 207, s. 25)

Sentencja

1)

Nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2003/72/WE z dnia 22 lipca 2003 r. uzupełniającej statut spółdzielni europejskiej w odniesieniu do zaangażowania pracowników lub nie zapewniając, że partnerzy społeczni wprowadzą wymagane przepisy w drodze porozumienia, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 16 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 116 z 9.5.2008.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/13

---

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 25 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-87/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/73/WE - Środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/CE - Wymogi organizacyjne i warunki prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne - Brak transpozycji w przepisanym terminie)

(2008/C 301/25)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: P. Dejmek, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Czeska (przedstawiciel: M. Smolek, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak transpozycji dyrektywy Komisji 2006/73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzającej środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy (Dz.U. L 241, s. 26)

Sentencja

1)

Nie ustanawiając wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzającej środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 53 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	Republika Czeska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 92 z 12.4.2008.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia (Włochy) w dniu 21 sierpnia 2008 r. — ERG Raffinerie Mediterranee SpA i inni przeciwko Ministero dello Sviluppo Economico i inni

(Sprawa C-378/08)

(2008/C 301/26)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: ERG Raffinerie Mediterranee SpA i inni

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico i inni

Pytania prejudycjalne

1)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci” (art. 174, poprzednio art. 130R ust. 2 traktatu WE) oraz przepisy ww. dyrektywy 2004/35/WE (1) z dnia 21 kwietnia 2004 r., sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej nałożenie na prywatne przedsiębiorstwa — z uwagi wyłącznie na fakt, że prowadzą one działalność strefie w od dawna zanieczyszczonej lub w strefie graniczącej z taką zanieczyszczoną strefą — zobowiązań w zakresie wykonania działań naprawczych z pominięciem jakiegokolwiek dochodzenia w celu ustalenia indywidualnej odpowiedzialności za zanieczyszczenie;

2)

Czy zasada „zanieczyszczający płaci” (art. 174, poprzednio art. 130R ust. 2 traktatu WE) oraz przepisy ww. dyrektywy 2004/35/WE z dnia 21 kwietnia 2004 r., sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej przypisanie odpowiedzialności za szkody wyrządzone w środowisku naturalnym podmiotowi, któremu przysługują prawa rzeczowe i/lub prowadzącemu działalność gospodarczą na zanieczyszczonym obszarze, bez konieczności wcześniejszego ustalenia związku przyczynowego między zachowaniem podmiotu a występującym zanieczyszczeniem, wyłącznie na podstawie sytuacji w jakiej podmiot ten się znajduje (prowadzi działalność na tym obszarze);

3)

Czy art. 174, poprzednio art. 130R ust. 2 traktatu WE oraz przepisy dyrektywy 2004/35/WE z dnia 21 kwietnia 2004 r., sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, które uchylając zasadę „zanieczyszczający płaci” umożliwiają administracji publicznej przypisanie odpowiedzialności za szkody wyrządzone w środowisku naturalnym podmiotowi, któremu przysługują prawa rzeczowe i/lub prowadzącemu działalność gospodarczą na zanieczyszczonym obszarze, bez konieczności wcześniejszego ustalenia zaistnienia, oprócz związku przyczynowego między zachowaniem podmiotu a występującym zanieczyszczeniem, również subiektywnej przesłanki zamiaru działania i winy;

4)

Czy zasady wspólnotowe w zakresie ochrony konkurencji ustanowione w traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską i dyrektywach 2004/18/WE (2), 93/97/EWG (3), 89/665/EWG (4) sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej powierzenie prywatnym podmiotom (spółkom Sviluppo S.p.A. oraz Sviluppo Italia Aree Produttive S.p.A.) działań w zakresie analizy, zaprojektowania i wykonania operacji rekultywacji — wykonania robót publicznych — na terenach państwowych w sposób bezpośredni, bez przeprowadzenia uprzednio niezbędnych procedur przetargowych.

---

(1)  Dz.U. L 143, s. 56.

(2)  Dz.U. L 134, s. 114.

(3)  Dz.U. L 290, s. 1.

(4)  Dz.U. L 395, s. 33.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia (Włochy) w dniu 21 sierpnia 2008 r. — ERG Raffinerie Mediterranee SpA i inni przeciwko Ministero dello Sviluppo Economico i inni

(Sprawa C-379/08)

(2008/C 301/27)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: ERG Raffinerie Mediterranee SpA i inni

Strona pozwana: Ministero dello Sviluppo Economico i inni

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wspólnotowa dyrektywa w sprawie odszkodowania za szkody wyrządzone w środowisku naturalnym (dyrektywa 2004/35/WE (1) z dnia 21 kwietnia 2004 r., w szczególności art. 7 i cytowany w nim załącznik II) sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej narzucenie jako „racjonalnych środków zaradczych” działań w zakresie matryc środowiskowych (które obejmują w niniejszym przypadku, „fizyczne odgraniczenie” wód gruntowych na całej długości brzegu morskiego), które różnią się od środków przyjętych wcześniej w wyniku przeprowadzonego na zasadach kontradyktoryjnych dochodzenia, zatwierdzonych, wykonanych i będących w toku;

2)

Czy wskazana dyrektywa sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej narzucenie z urzędu takich wymogów, bez dokonania oceny warunków występujących na danym obszarze, kosztów w stosunku do racjonalnie możliwych do przewidzenia korzyści, możliwych lub prawdopodobnych szkód ubocznych oraz skutków w odniesieniu do zdrowia i bezpieczeństwa publicznego oraz czasu niezbędnego dla ich realizacji;

3)

Czy, uwzględniając wyjątkową sytuację występującą na obszarze o szczególnym narodowym znaczeniu w Priolo, wskazana dyrektywa sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej narzucenie z urzędu wymogów takich jak warunki zezwolenia na zgodne z prawem wykorzystanie terenów, które nie są bezpośrednio związane z rekultywacją, w zakresie w jakim tereny te zostały już poddane rekultywacji lub nie są zanieczyszczone, znajdujących się na obszarze o szczególnym narodowym znaczeniu w Priolo.

---

(1)  Dz.U. L 143, s. 56.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/15

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia (Włochy) w dniu 21 sierpnia 2008 r. — ENI SpA przeciwko Ministero Ambiente e tutela del territorio e del mare i inni

(Sprawa C-380/08)

(2008/C 301/28)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale per la Sicilia

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: ENI SpA

Strona pozwana: Ministero Ambiente e Tutela del Territorio e del Mare i inni

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wspólnotowa dyrektywa w sprawie odszkodowania za szkody wyrządzone w środowisku naturalnym (dyrektywa 2004/35/WE (1) z dnia 21 kwietnia 2004 r., w szczególności art. 7 i cytowany w nim załącznik II) sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej narzucenie jako „racjonalnych środków zaradczych” działań w zakresie matryc środowiskowych (które obejmują w niniejszym przypadku, „fizyczne odgraniczenie” wód gruntowych na całej długości brzegu morskiego), które różnią się od środków przyjętych wcześniej w wyniku przeprowadzonego na zasadach kontradyktoryjnych dochodzenia, zatwierdzonych, wykonanych i będących w toku;

2)

Czy wskazana dyrektywa sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej narzucenie z urzędu takich wymogów, bez dokonania oceny warunków występujących na danym obszarze, kosztów w stosunku do racjonalnie możliwych do przewidzenia korzyści, możliwych lub prawdopodobnych szkód ubocznych oraz skutków w odniesieniu do zdrowia i bezpieczeństwa publicznego oraz czasu niezbędnego dla ich realizacji;

3)

Czy, uwzględniając wyjątkową sytuację występującą na obszarze o szczególnym narodowym znaczeniu w Priolo, wskazana dyrektywa sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które umożliwiają administracji publicznej narzucenie z urzędu wymogów takich jak warunki zezwolenia na zgodne z prawem wykorzystanie terenów, które nie są bezpośrednio związane z rekultywacją, w zakresie w jakim tereny te zostały już poddane rekultywacji lub nie są zanieczyszczone, znajdujących się na obszarze o szczególnym narodowym znaczeniu w Priolo.

---

(1)  Dz.U. L 143, s. 56.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/15

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 22 sierpnia 2008 r. — Car Trim GmbH przeciwko KeySafety Systems SRL

(Sprawa C-381/08)

(2008/C 301/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Car Trim GmbH

Strona pozwana: KeySafety Systems SRL

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 5 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że umowy dostawy towarów, które mają być wytworzone bądź wyprodukowane, niezależnie od określenia przez zamawiającego wymogów dotyczących pozyskania, obróbki i dostawy produkowanych przedmiotów, łącznie z zapewnieniem jakości produkcji, rzetelności dostawy oraz sprawnej formalnej realizacji zlecenia, należy uznać za sprzedaż rzeczy ruchomych (tiret pierwsze), a nie za świadczenie usług (tiret drugie)? Jakie kryteria decydują o tym rozróżnieniu?

2)

Jeżeli należy uznać, że jest to sprzedaż rzeczy ruchomych: Czy w przypadku sprzedaży z wysyłką miejscem, w którym sprzedane rzeczy zgodnie z umową zostały dostarczone albo miały zostać dostarczone, jest miejsce faktycznego wydania rzeczy kupującemu, czy też miejsce, w którym te rzeczy zostały wydane pierwszemu przewoźnikowi w celu przekazania ich kupującemu?

---

(1)  Dz.U. L 12, s. 1.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/16

---

Skarga wniesiona w dniu 25 sierpnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-383/08)

(2008/C 301/30)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: L. Pignataro, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Włoska, przyjmując przepisy zarządzenia ministerialnego z dnia 26 sierpnia 2005 r. zmienionego ostatnio zarządzeniem z dnia 17 grudnia 2007 r., wprowadzające obowiązek oznaczenia państwa pochodzenia mięsa drobiowego wymienionego w art. 3 ust. 1 tego zarządzenia, uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 3 ust. 1 pkt 8 i art. 18 ust. 2 dyrektywy 2000/13/WE (1) w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych w związku z art. 5 ust. 3 lit. e) i art. 5 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1906/90 (2) w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu do dnia 30 czerwca 2008 r., a od dnia 1 lipca 2008 r., w związku z art. 5 ust. 4 lit. e) i art. 5 ust. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 543/2008 (3);

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, że obowiązek oznaczenia pochodzenia mięsa drobiowego pochodzącego z innych państw członkowskich ustanowiony w zarządzeniu z dnia 26 sierpnia 2005 r., zmienionym ostatnio zarządzeniem z dnia 17 grudnia 2007 r., jest sprzeczny z art. 3 ust. 1 pkt 8 i art. 18 ust. 2 dyrektywy 2000/13/WE w związku z art. 5 ust. 3 lit. e) i art. 5 ust. 4 rozporządzenia nr 1906/90 do dnia 30 czerwca 2008 r., a od dnia 1 lipca 2008 r., w związku z art. 5 ust. 4 lit. e) i art. 5 ust. 5 rozporządzenia nr 543/2008. Rząd włoski twierdzi, że obowiązek ten został wprowadzony w wyniku pojawienia się ognisk ptasiej grypy w państwach trzecich w celu zapewnienia prześledzenia pochodzenia mięsa.

Komisja uważa, że obowiązek ten jest sprzeczny z art. 3 ust. 1 pkt 8 dyrektywy 2000/13/WE. Przepis ten ustanawia bowiem w jasny sposób, w odniesieniu do środków spożywczych w ogóle, że dane odnoszące się do źródła lub pochodzenia, powinny znaleźć się na etykiecie, wyłącznie w przypadku gdy w braku takich danych konsument mógłby błędnie uznać, że dany produkt spożywczy ma określone źródło lub pochodzenie. Prawodawca wspólnotowy nie uważa zatem, oznaczenia pochodzenia za informację konieczną dla konsumenta w sposób ogólny i bezwzględny, ale wyłącznie wówczas gdy jego brak może wprowadzić konsumenta w błąd.

Rząd włoski jest zobowiązany wykazać, że obowiązek oznaczenia pochodzenia drobiu pochodzącego z innych państw członkowskich ustanowiony w omawianym zarządzeniu ma rzeczywiste znaczenie w odniesieniu do mięsa drobiowego i że brak takiego oznaczenia stwarza ryzyko wprowadzenia konsumenta w błąd. Komisja uważa, że w rzeczywistości, rząd włoski nie przedstawił żadnego dowodu mogącego wykazać, że istnieje ryzyko wprowadzenia włoskiego konsumenta w błąd w odniesieniu do źródła lub pochodzenia mięsa drobiowego w braku oznaczenia pochodzenia.

Okoliczności związane z zagrożeniem ptasią grypą nie wyjaśniają dlaczego brak oznaczenia pochodzenia mógłby wprowadzić konsumenta w błąd i spowodować, że uzna on, iż mięso drobiowe ma określone pochodzenie. Sam fakt, że przeciętny konsument przywiązuje wagę do pochodzenia produktu nie oznacza, że zostanie on wprowadzony w błąd co do jego faktycznego pochodzenia w przypadku braku oznaczenie w tym względzie. Oznaczałoby to, że konsument przypisuje z góry określone pochodzenie mięsu drobiowemu, co w żaden sposób nie zostało wykazane przez rząd włoski. Należy ponadto zauważyć, że kwestie z zakresu zdrowia zwierząt nie mogą być oceniane przez konsumenta, który nie posiada wiedzy koniecznej dla dokonania oceny ryzyka na podstawie oznaczenia pochodzenia.

Ponadto rzeczone przepisy zarządzenia nie są uzasadnione względami ochrony zdrowia publicznego w rozumieniu art. 18 ust. 2 dyrektywy 2000/13/WE, które zostały jednak przywołane przez rząd włoski w celu uzasadnienia dodatkowego obowiązku w zakresie etykietowania. Wspólnota w ramach zwalczania ptasiej grypy przyjęła szeroką gamę środków mających zagwarantować, że wyłącznie zdrowe mięso drobiowe może zostać wprowadzone do Wspólnoty i dopuszczone w niej do sprzedaży.

Argument rządu włoskiego, zgodnie z którym wskazane wspólnotowe środki nie gwarantują prześledzenia pochodzenia mięsa jest zdaniem Komisji pozbawiony znaczenia, gdyż środki te mają właśnie zapobiegać wprowadzeniu na terytorium Wspólnoty mięsa pochodzącego z państw trzecich, w których pojawiły się ogniska ptasiej grypy. Środki te wywołują zatem skutki na etapie poprzedzającym sprzedaż, do której odnosi się włoski środek, właśnie w celu uniknięcia, aby mięso pochodzące z państw trzecich, w których pojawiły się ogniska ptasiej grypy mogło zostać przywiezione do Wspólnoty. Ponadto Wspólnota przyjęła również środki gwarantujące odseparowanie ognisk ptasiej grypy, mogących pojawić się na jej terytorium, w celu uniknięcia jakiegokolwiek ryzyka zakażenia. We Wspólnocie Europejskiej zostały również przyjęty liczne środki weterynaryjne w celu zapobieżenia przenoszeniu się wirusa z dzikiego ptactwa na drób w regionach, w których zauważono chore ptaki i w celu powstrzymania ewentualnej epidemii u drobiu.

Rząd włoski w celu uzasadnienia obowiązku wprowadzonego przez sporne zarządzenie powołuje się następnie na rozporządzenie nr 1760/2000 (4), które ustanowiło system śledzenia pochodzenia wołowiny i wprowadziło obowiązek etykietowania dotyczący pochodzenia mięsa.

Komisja zauważa jednak, że rozporządzenie to w odróżnieniu od omawianego zarządzenia, zostało przyjęte na szczeblu wspólnotowym i że nie chodzi o akt krajowy, a zatem jednostronny, mogący stwarzać przeszkody w handlu. Ponadto skuteczność systemu wprowadzonego rozporządzeniem nr 1760/2000 nie jest oparta wyłącznie na mechanizmie oznaczania pochodzenia produktu, jak jest to w przypadku włoskiego zarządzenia w odniesieniu do mięsa drobiowego, ale na połączeniu wielu elementów obejmujących system identyfikacji i rejestracji zwierząt.

Jeśli chodzi o argument rządu włoskiego uzasadniający środek na podstawie zasady ostrożności, z uwagi na fakt, że Komisja nie wykazała braku wątpliwości naukowych dotyczących sposobu przenoszenia wirusa na człowieka, Komisja zauważa, zgodnie z orzecznictwem sądów wspólnotowych, iż dane naukowe, na które powołuje się rząd włoski w odpowiedzi na uzasadnioną opinię nie dostarczają dowodu co do rzeczywistych wątpliwości naukowych w tym przedmiocie. Zgodnie z orzecznictwem sądów wspólnotowych to do władz krajowych należy wykazanie wątpliwości naukowych uzasadniających przyjęcie krajowych środków na podstawie zasady ostrożności, a nie do Komisji wykazanie braku wątpliwości naukowych, jak sugeruje rząd włoski w odpowiedzi na uzasadnioną opinię.

Przyznając nawet, w odniesieniu do ograniczonej hipotezy przenoszenia wirusa z zarażonego drobiu na zwierzęta domowe w ogóle, a w szczególności na koty, że rząd włoski wykazał występowanie rzeczywistych wątpliwości naukowych na podstawie dokumentów Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, przywołanych w odpowiedzi na uzasadnioną opinię, Komisja uważa jednak, iż zasada ostrożności, stanowiąca uzasadnienie omawianego zarządzenia, jest niewspółmierna i zatem nieproporcjonalna do celu, jakim jest ochrona zdrowia zwierząt, gdyż szereg środków mających ten sam cel został przyjęty na szczeblu wspólnotowym.

Wreszcie art. 5 ust. 3 lit. e) i art. 5 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1906/90 w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu do dnia 30 czerwca 2008 r., a następnie od dnia 1 lipca 2008 r., art. 5 ust. 4 lit. e) i art. 5 ust. 5 rozporządzenia Komisji nr 543/2008 ustanawiają obowiązek oznaczenia pochodzenia mięsa drobiowego wyłącznie w odniesieniu do drobiu pochodzącego z państw trzech. Rząd włoski nie zakwestionował tego argumentu.

---

(1)  Dz.U. L 109, s. 29.

(2)  Dz.U. L 173, s. 1.

(3)  Dz.U. L 157, s. 46.

(4)  Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z 17.7.2000. ustanawiające system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczące etykietowania wołowiny i produktów z wołowiny oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 820/97 (Dz.U. L 2004, s. 1).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/17

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio (Włochy) w dniu 3 lipca 2008 r. — Attanasio Group Srl przeciwko Comune di Carbognano

(Sprawa C-384/08)

(2008/C 301/31)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Attanasio Group Srl

Strona pozwana: Comune di Carbognano

Pytania prejudycjalne

Czy włoskie przepisy regionalne i krajowe ustanawiające wymóg zachowania minimalnych odległości między drogowymi stacjami paliw, a w szczególności art. 13 ustawy regionu Lacjum, znajdujący zastosowanie w sprawie zawisłej przed sądem i mający znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, a także odnośne przepisy prawa krajowego (decreto legislativo nr 32/1198 z późniejszymi zmianami, ustawa nr 57/2001 oraz decreto ministeriale z dnia 31 października 2001 r.), w zakresie w jakim dopuszczają bądź w każdym razie nie zabraniają ustanowienia minimalnych odległości między drogowymi stacjami paliw we wspomnianym art. 13, w ramach wykonywania kompetencji należących do państwa włoskiego, są zgodne z prawem wspólnotowym a w szczególności z art. 43, 48, 49 i 56 traktatu WE oraz ze wspólnotowymi zasadami konkurencji gospodarczej i niedyskryminacji zawartymi w tym traktacie, tak jak przedstawiono w uzasadnieniu?

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/18

---

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba)wydanego w dniu 9 lipca 2008 r. w sprawie T-70/06 Audi AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 16 września 2008 r. przez Audi AG

(Sprawa C-398/08 P)

(2008/C 301/32)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Audi AG (przedstawiciele: adwokaci S.O. Gillert i dr F. Schiwek)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 16 grudnia 2005 r. w sprawie R 237/2005-2 w zakresie, w jakim odwołanie od decyzji eksperta zostało częściowo oddalone;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania przed Trybunałem, Sądem Pierwszej Instancji i Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94: Sąd, podobnie jak wcześniej Izba Odwoławcza, nie dokonał wystarczających ustaleń w zakresie każdorazowo omawianego właściwego kręgu odbiorców. Z uwagi na wielość towarów i usług oznaczonych zgłoszonym znakiem towarowym całościowe podejście nie jest dopuszczalne.

Przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego Sąd zastosował ponadto zbyt surowe kryterium. Sąd nie uwzględnił, że również tak zwane slogany reklamowe mogą stanowić słowne znaki towarowe. Natomiast Sąd już z uwagi na fakt, że jego zdaniem w przypadku zgłoszonego znaku towarowego „Vorsprung durch Technik” mamy do czynienia ze sloganem reklamowym, zastosował surowsze wymogi dla stwierdzenia istnienia charakteru odróżniającego.

Naruszenie art. 63 rozporządzenia Rady nr 40/94: Sąd winien ograniczyć się do dokonania weryfikacji decyzji Izby Odwoławczej. Podnoszone przez strony nowe okoliczności faktyczne, które nie były przedmiotem decyzji Izby Odwoławczej, nie powinny były ani zostać dopuszczone przez Sąd, ani też uwzględnione w dokonywanej przez niego ocenie. Przy dokonywaniu oceny charakteru odróżniającego Sąd powołał się jednak na dokument załączony przez pozwanego dopiero do odpowiedzi na skargę. Stwierdzenie, że zgłoszony znak towarowy „Vorsprung durch technik” nie wykazuje charakteru odróżniającego, zostało w decydującym stopniu oparte na treści tego dokumentu i dokonanej przez Sąd ocenie tej treści.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/18

---

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 lipca 2008 r. w sprawie T-266/02 Deutsche Post AG, popieranej przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Bundesverband Internationaler Express- und Kurierdienste e.V. (BIEK) i UPS Europe NV/SA, wniesione w dniu 15 września 2008 r. (faks: 12 września 2008 r.) przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-399/08 P)

(2008/C 301/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Kreuschitz, J. Flett, B. Martenczuk, pełnomocnicy)

Pozostali uczestnicy postępowania: Bundesverband Internationaler Express- und Kurierdienste eV, UPS Europe NV/SA, Deutsche Post AG, Republika Federalna Niemiec

Żądania wnoszącej odwołanie

—	Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	stwierdzenie zgodnie z art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, że skarżąca nie wykazała, iż decyzja narusza art. 87 ust. 1 WE i oddalenie w związku z tym skargi. Tytułem żądania ewentualnego Komisja wnosi o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji;

—	obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Drugą stroną postępowania odwoławczego jest Deutsche Post AG (DPAG), duże przedsiębiorstwo międzynarodowe prowadzące działalność w zakresie usług pocztowych, które otrzymało istotne płatności wyrównawcze z zasobów państwowych. W odrębnej decyzji wydanej w 2002 r. zgodnie z art. 82 WE, która nie została zaskarżona, Komisja stwierdziła, że DPAG nadużyła pozycji dominującej poprzez stosowanie cen niepokrywających kosztów na rynku paczek. Jako że w rozpatrywanym okresie DPAG odniosła wszędzie straty, ta agresywna polityka cenowa mogła być finansowana jedynie z zasobów, które przedsiębiorstwo otrzymało jako wyrównanie finansowe.

W niniejszym odwołaniu chodzi głównie o kwestię, jaką metodę analizy Komisja mogła zastosować w szczególnych okolicznościach niniejszego przypadku, aby stwierdzić istnienie bezprawnej pomocy przyznanej DPAG.

Według metody, za którą Sąd Pierwszej Instancji opowiedział się w zaskarżonym wyroku, wszystkie koszty i przychody przedsiębiorstwa związane z usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym w okresie odniesienia powinny zostać zbadane pod tym kątem, czy przedsiębiorstwo otrzymało od państwa nadmierne wyrównanie finansowe. Gdyby wystąpiła nadmierna rekompensata, można by z tego wywnioskować, że te zasoby zostały również użyte do finansowania nieuczciwej polityki cenowej na sąsiednim rynku usług przewozu paczek od drzwi do drzwi.

Zdaniem Komisji zgodnie z metodą, która została zastosowana w decyzji, ustalone zostają kwoty deficytu powstałego na sąsiednim rynku na skutek nieuczciwej polityki cenowej oraz stwierdza się, czy te kwoty deficytu zostały wyrównane czy też nie przy użyciu zasobów państwowych. Jeżeli takie wyrównanie zostaje stwierdzone i gdy nie ma innego źródła finansowania (w postaci własnych środków przedsiębiorstwa), należałoby stąd wywnioskować, że zasoby państwowe zostały użyte do finansowania nieuczciwej polityki cenowej na sąsiednim rynku usług przewozu paczek od drzwi do drzwi.

Komisja uważa metodę zastosowaną w swojej decyzji za prawidłową. Przy jej pomocy — na podstawie logicznego ciągu argumentacyjnego, który obejmuje również założenie, że pieniądze muszą w końcu skądś pochodzić — można wyciągnąć wniosek o istnieniu niezgodnej z prawem pomocy państwa. Ani ciąg argumentacyjny, ani okoliczności faktyczne leżące u jego podstaw nie zostały zakwestionowane w zaskarżonym wyroku. Mimo to Sąd Pierwszej Instancji wychodzi w zaskarżonym wyroku bez dalszego wyjaśnienia z założenia, że w rachubę wchodzi tylko pierwsza metoda.

Komisja podnosi następujące zarzuty: Artykuł 87 ust. 1 WE i art. 86 ust. 2 WE zostały naruszone z tego powodu, że postanowienia te zostały błędnie zinterpretowane w zaskarżonym wyroku w ten sposób, iż wykluczają one metodę niekwestionowaną poza tym w zaskarżonym wyroku, która umożliwia na podstawie logicznej, niezbitej argumentacji wyciągnięcie wniosku o istnieniu pomocy państwa niezgodnej ze wspólnym rynkiem. Następnie Komisja powołuje się na niewłaściwość Sądu Pierwszej Instancji i na naruszenie art. 230 WE, jako że Sąd Pierwszej Instancji przekroczył zakres swojej właściwości i wyszedł poza uprawnienia kontrolne przewidziane w art. 230 WE, jak również na art. 36 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, jako że Sąd Pierwszej Instancji nie uzasadnił niezgodności z prawem metody zastosowanej w decyzji.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/19

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 17 września 2008 r. — Football Association Premier League Ltd, NetMed Hellas SA i Multichoice Hellas SA przeciwko QC Leisure, Davidowi Richardsonowi, AV Station plc, Malcolmowi Chamberlainowi, Michaelowi Maddenowi, SR Leisure Ltd, Phillipowi George'owi, Charlesowi Houghtonowi i Derekowi Owenowi

(Sprawa C-403/08)

(2008/C 301/34)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Football Association Premier League Ltd, NetMed Hellas SA i Multichoice Hellas SA

Strona pozwana: QC Leisure, David Richardson, AV Station plc, Malcolm Chamberlain, Michael Madden, SR Leisure Ltd, Phillip George Charles Houghton i Derek Owen

Pytania prejudycjalne

A.   W sprawie wykładni dyrektywy 98/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 1998 r. w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie (1)

1.   Nielegalne urządzenia

a)

W przypadku, gdy urządzenie dostępu warunkowego jest sporządzone przez świadczącego usługi lub za jego zezwoleniem i sprzedawane z ograniczeniem do korzystania z urządzenia tylko w celu uzyskania dostępu do chronionej usługi w określonych okolicznościach, czy urządzenie to staje się „nielegalnym urządzeniem” w rozumieniu art. 2 lit. e) dyrektywy 98/84/WE, jeśli jest wykorzystywane do uzyskania dostępu do tej chronionej usługi w miejscu, w sposób, lub przez osobę spoza zakresu objętego zezwoleniem świadczącego usługi?

b)	Jak należy rozumieć sformułowanie „zaprojektowane lub przystosowane” użyte w art. 2 lit. e) dyrektywy?

2.   Podstawa powództwa

Gdy pierwszy świadczący usługi przekazuje zawartość programu w formie kodowanej do drugiego świadczącego usługi, który transmituje tę zawartość na podstawie dostępu warunkowego,

jakie czynniki powinny być brane pod uwagę przy określaniu, czy interes pierwszego świadczącego usługi doznał uszczerbku w rozumieniu art. 5 dyrektywy 98/84/WE?

W szczególności:

W przypadku, gdy pierwsze przedsiębiorstwo przekazuje zawartość programu (składającą się z obrazu, otaczających dźwięków i komentarza w języku angielskim) w postaci kodowanej do drugiego przedsiębiorstwa, które z kolei transmituje zawartość programu dla publiczności (dodając do niego swoje logo oraz ewentualnie dodatkową ścieżkę dźwiękową z komentarzem):

a)	czy przekaz dokonany przez pierwsze przedsiębiorstwo stanowi chronioną usługę „transmisji telewizyjnej” w rozumieniu art. 2 lit. a) dyrektywy 98/84/WE i art. 1 lit. a) dyrektywy 89/552/EWG (2)?

b)	czy aby pierwsze przedsiębiorstwo mogło być uznane za świadczącego chronioną usługę „transmisji telewizyjnej” w rozumieniu art. 2 lit. a) tiret pierwsze dyrektywy 98/84/WE, musi ono być nadawcą w rozumieniu art. 1 lit. b) dyrektywy 89/552/EWG?

c)

czy art. 5 dyrektywy 98/84/WE należy rozumieć w ten sposób, że przyznaje on prawo do wystąpienia z powództwem cywilnym pierwszemu przedsiębiorstwu w odniesieniu do nielegalnych urządzeń, które udostępniły program transmitowany przez drugiego przedsiębiorcę, i) ze względu na to, że należy uznać, iż takie urządzenia poprzez sygnał telewizyjny udostępniają usługi świadczone przez pierwsze przedsiębiorstwo, ii) ze względu na to, że pierwsze przedsiębiorstwo jest świadczącym chronione usługi, którego interes doznał uszczerbku w wyniku działalności mającej charakter naruszenia (ponieważ takie urządzenia umożliwiają nieuprawniony dostęp do chronionej usługi świadczonej przez drugie przedsiębiorstwo)?

d)	czy dla odpowiedzi na pytanie oznaczone literą c) ma znaczenie, czy pierwsze i drugie przedsiębiorstwo używają różnych systemów dekodujących i urządzeń dostępu warunkowego?

3.   Cele handlowe

Czy posiadanie w celach handlowych w rozumieniu art. 4 lit. a) dyrektywy odnosi się tylko do posiadania w celu dokonania transakcji handlowej (np. sprzedaży) dotyczącej nielegalnych urządzeń,

czy też rozciąga się ono również na posiadanie urządzenia przez użytkownika końcowego w związku z jakąkolwiek działalnością gospodarczą?

B.   W kwestii wykładni dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (3)

4.   Prawo do zwielokrotniania utworu

W przypadku, gdy sekwencyjne fragmenty filmu, utworu muzycznego, lub nagrania dźwiękowego (w niniejszej sprawie cyfrowego wideogramu i audiogramu) zostały stworzone (i) w pamięci dekodera (ii) lub w przypadku filmu na ekranie telewizyjnym, a cały utwór jest zwielokrotniony jeśli sekwencyjne fragmenty traktowane są jako całość, lecz jedynie ograniczona liczba fragmentów istnieje w danym momencie:

a)

czy kwestia, czy utwory te zostały zwielokrotnione w całości, czy częściowo, może zostać rozstrzygnięta w oparciu o krajowe przepisy prawa autorskiego określające, na czym polega zwielokrotnienie utworu chronionego prawem autorskim, mające charakter naruszenia, czy też należy rozstrzygnąć ją w drodze wykładni art. 2 dyrektywy 2001/29/WE?

b)

jeśli należy ją rozstrzygnąć w drodze wykładni art. 2 dyrektywy 2001/29/WE, to czy sąd krajowy powinien traktować wszystkie fragmenty każdego utworu jako całość, czy też tylko tę ograniczoną liczbę fragmentów, która istnieje w danym momencie? Jeśli to drugie, to jaki test powinien zastosować sąd krajowy, aby stwierdzić, czy utwory te zostały zwielokrotnione częściowo w rozumieniu tego artykułu?

c)	Czy prawo do zwielokrotniania utworu określone w art. 2 rozciąga się na tworzenie obrazów, które mają charakter przejściowy, na ekranie telewizora?

5.   Odrębne znaczenie ekonomiczne

a)

Czy kopie utworu stworzonego w dekoderze telewizji satelitarnej lub na ekranie telewizora podłączonego do takiego dekodera, mające charakter przejściowy, których jedynym celem jest umożliwienie korzystania z utworu, które nie jest w inny sposób ograniczone przez prawo, posiadają odrębne znaczenie ekonomiczne w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29/WE ze względu na fakt, że takie kopie stanowią jedyną podstawę dla umożliwienia właścicielowi praw uzyskania wynagrodzenia za korzystanie z tych praw?

b)

Czy na odpowiedź na pytanie 5 a) ma wpływ (i) czy przejściowe kopie mają jakąś samoistną wartość, (ii) czy przejściowe kopie stanowią niewielką część zbioru utworów lub inny przedmiot, z którego korzystanie jest skądinąd dozwolone bez naruszenia praw autorskich, albo (iii) czy licencjobiorca wyłączny właściciela praw z innego państwa członkowskiego otrzymał już wynagrodzenie za korzystanie z utworu w tym innym państwie członkowskim?

6.   Publiczne udostępnianie drogą przewodową lub bezprzewodową

a)

czy utwór chroniony prawem autorskim należy uważać za publicznie udostępniony drogą przewodową lub bezprzewodową w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2001/29/WE, gdy przekaz satelitarny odbierany jest w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej (na przykład w barze) i udostępniany czy też pokazywany w tym miejscu na pojedynczym ekranie telewizyjnym oraz przy użyciu głośników obecnym tam osobom?

b)

czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie 6 a) ma znaczenie, czy: i) obecne tam osoby stanowią nową publiczność nie braną pod uwagę przez nadawcę programu (w niniejszej sprawie ze względu na to, że domowa karta do dekodera przeznaczona do użytku w jednym państwie członkowskim jest używana dla widowni komercyjnej w innym państwie członkowskim)? ii) obecne tam osoby nie są zgodnie z prawem krajowym widownią opłacającą oglądanie programu? iii) sygnał telewizyjny jest odbierany za pomocą anteny lub anteny satelitarnej umieszczonej na dachu lub w bezpośrednim sąsiedztwie budynku, w którym znajduje się odbiornik telewizyjny?

c)	jeśli odpowiedź na którąkolwiek z części pytania b) jest twierdząca, jakie czynniki należy brać pod uwagę przy określaniu, czy zaistniało udostępnienie utworu pochodzącego z miejsca, gdzie widownia nie jest obecna?

C.   W kwestii wykładni dyrektywy Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (4) oraz art. 28 WE, 30 WE i 49 WE

7.   Argumentacja oparta na dyrektywie 93/83

Czy zgodny jest z dyrektywą 93/83/EWG i z art. 28 WE, 30 WE i 49 WE krajowy przepis prawa autorskiego, który stanowi, że jeśli przejściowe kopie utworów włączonych do przekazu satelitarnego są stworzone w dekoderze satelitarnym lub na ekranie telewizyjnym, dochodzi do naruszenia prawa autorskiego zgodnie z prawem kraju, w którym transmisja jest odbierana? Czy ma znaczenie, że transmisja jest dekodowana przy użyciu karty do dekodera wydanej przez świadczącego usługi przekazu satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karta ta przeznaczona jest jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim?

D.   W kwestii wykładni przepisów traktatu dotyczących swobodnego przepływu towarów i usług zgodnie z art. 28 WE, 30 WE i 49 WE w kontekście [dyrektywy o warunkowym dostępie]

8.   Argumentacja oparta na art. 28 WE lub 49 WE

a)

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 brzmi, że urządzenie dostępu warunkowego sporządzone przez świadczącego usługi lub za jego zezwoleniem staje się nielegalnym urządzeniem w rozumieniu art. 2 lit. e) dyrektywy 98/84/WE, jeśli jest wykorzystywane, poza zakresem zezwolenia świadczącego usługi, do uzyskania dostępu do tej chronionej usługi, jaki jest szczególny przedmiot tego prawa przez odniesienie do jego zasadniczej funkcji, jaką przewiduje dyrektywa o warunkowym dostępie?

b)

Czy art. 28 WE lub 49 WE sprzeciwiają się wprowadzeniu w życie w pierwszym państwie członkowskim przepisu prawa krajowego, który zabrania przywozu i sprzedaży kart do dekoderów satelitarnych, wydanych przez świadczącego usługi przekazu satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karty te przeznaczone są jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim?

c)	Czy dla odpowiedzi ma znaczenie, że karta do dekoderów satelitarnych przeznaczona jest jedynie do użytku domowego i prywatnego w tym innym państwie członkowskim, natomiast jest używana do celów handlowych w pierwszym państwie członkowskim?

9.   Czy ochrona przysługująca hymnowi może być szersza niż ta udzielana pozostałej części transmisji?

Czy art. 28 WE i 30 WE lub 49 WE sprzeciwiają się wprowadzeniu w życie przepisu krajowego prawa autorskiego, który zabrania publicznego wykonywania lub odtwarzania utworu muzycznego, jeśli utwór ten stanowi część chronionej usługi, dostępnej i publicznie odtwarzanej przy użyciu karty do dekoderów satelitarnych wydanej przez świadczącego usługi przekazu satelitarnego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że karta ta przeznaczona jest jedynie do użytku w tym innym państwie członkowskim? Czy ma znaczenie, że utwór muzyczny jest nieistotnym elementem chronionej usługi jako całości i pokazywanie lub odtwarzanie pozostałych elementów tej usługi nie jest zabronione krajowym prawem autorskim?

E.   W sprawie wykładni przepisów traktatu dotyczących konkurencji zgodnie z art. 81 WE

10.   Argumentacja oparta na art. 81 WE

W przypadku, gdy dostawca treści programu zawiera kolejne umowy licencyjne na wyłączność, z których każda dotyczy terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich, na podstawie których nadawca uzyskuje licencję na nadawanie treści programu tylko na tym terytorium (w tym również w przekazie satelitarnym) oraz zobowiązany jest zapobiec używaniu swoich kart do dekoderów satelitarnych, umożliwiających odbiór treści programu będącej przedmiotem licencji poza terytorium objętym umową licencji, jaki test prawny powinien zastosować sąd krajowy i jakie okoliczności powinien wziąć pod uwagę przy ocenie, czy takie umowne ograniczenie sprzeczne jest z zakazem ustanowionym w art. 81 ust. 1 WE?

W szczególności:

a)	czy art. 81 ust. 1 WE należy rozumieć w ten sposób, że znajduje on zastosowanie wobec takiego zobowiązania jedynie ze względu na to, że może ono mieć na celu uniemożliwienie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji?

b)	Jeśli tak, to czy należy również wykazać, że takie zobowiązanie umowne w sposób zauważalny uniemożliwia, ogranicza lub zakłóca konkurencję, aby znalazło się ono w zakresie zakazu wynikającego z art. 81 ust. 1?

---

(1)  Dz.U. L 320, s. 54.

(2)  Dyrektywa Rady 89/552/EWG z dnia 3.10.1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej (Dz.U. L 298, s. 23).

(3)  Dz.U. L 167, s. 10.

(4)  Dz.U. L 248, s. 15.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/22

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret (Dania) w dniu 18 września 2008 r. — Ingeniørforeningen i Danmark, reprezentujące Bertrama Holsta, przeciwko Dansk Industri, reprezentującemu Babcock & Wilcox Vølund ApS

(Sprawa C-405/08)

(2008/C 301/35)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Vestre Landsret

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ingeniørforeningen i Danmark, reprezentujące Bertrama Holsta

Strona pozwana: Dansk Industri, reprezentujące Babcock & Wilcox Vølund ApS

Pytania prejudycjalne

1)

Między stronami istnieje spór co do tego, czy dyrektywa 2002/14/WE ustanawiająca ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami (1) została właściwie implementowana w drodze zawartej między DA i LO Samarbejdsaftalen (umowy o współpracy). W związku z tym, czy przepisy wspólnotowe stoją na przeszkodzie implementacji tej dyrektywy w taki sposób, że grupy pracowników są objęte umową zbiorową między stronami, które nie reprezentują tych grup zawodowych, i gdy umowa zbiorowa nie ma zastosowania do tej grupy zawodowej?

2)

Zakładając, że implementacja dyrektywy 2002/14/WE w drodze Samarbejdsaftalen została w odniesieniu do BH przeprowadzona we właściwy sposób, czy art. 7 tej dyrektywy został implementowany we właściwy sposób, skoro Samarbejdsaftalen nie przewiduje żadnych zaostrzonych kryteriów ochrony określonych grup zawodowych przed zwolnieniem?

3)

Zakładając, że BH jest objęty ustawową implementacją dyrektywy, czy ustanowione w art. 7 tej dyrektywy wymogi „dotyczące właściwej ochrony i gwarancji, które umożliwią im właściwe wykonywanie obowiązków, jakie zostały im powierzone” są sprzeczne z implementacją art. 7 dyrektywy w § 8 [ustawy o warunkach informowania pracowników i przeprowadzania z nimi konsultacji], który brzmi następująco: „Działający w imieniu pracowników przedstawiciele, których należy informować i z którymi należy przeprowadzać konsultacje, winni być chronieni przed zwolnieniem lub innym pogorszeniem się ich warunków zatrudnienia w taki sam sposób, jak mężowie zaufania w tym samej lub analogicznej grupie zawodowej”, jeśli ta implementacja nie przewiduje zaostrzonych kryteriów ochrony przed zwolnieniem pewnych grup zawodowych, które nie są objęte umową zbiorową?

---

(1)  Dz.U. L 80, s. 29.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/23

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England and Wales) (Queen's Bench Division), Leeds District Registry w dniu 18 września 2008 r. — Uniplex (UK) Ltd przeciwko NHS Business Services Authority

(Sprawa C-406/08)

(2008/C 301/36)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Queen's Bench Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Uniplex (UK) Ltd

Strona pozwana: NHS Business Services Authority

Pytania prejudycjalne

W sytuacji, gdy wykonawca w postępowaniu przed sądem krajowym odwołuje się od zawarcia przez instytucję zamawiającą umowy ramowej w wyniku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, w którym występował jako oferent, a które powinno było zostać przeprowadzone zgodnie z dyrektywą 2004/18/WE (1) (oraz odpowiednimi krajowymi przepisami wykonawczymi), oraz w tymże postępowaniu przed sądem krajowym dochodzi stwierdzenia naruszenia odpowiednich przepisów o zamówieniach publicznych i odszkodowania z tego tytułu, co się tyczy tego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego i jego udzielenia:

a)

czy przepis krajowy taki jak art. 47 ust. 7 lit. b) Public Contract Regulations 2006, który stanowi, że takie powództwo ma zostać wniesione bezzwłocznie, a w każdym razie w ciągu 3 miesięcy od dnia, w którym po raz pierwszy pojawiły się podstawy jego wniesienia, chyba że sąd uzna, że przedłużenie terminu jest uzasadnione, należy interpretować — w kontekście art. 1 i 2 dyrektywy 89/665/EWG (2) oraz wspólnotowej zasady prawnej równoważności, wynikającego z prawa wspólnotowego obowiązku zagwarantowania skutecznej ochrony prawnej lub zasady skuteczności oraz przy uwzględnieniu innych mających znaczenie zasad prawa wspólnotowego — jako przyznający oferentowi względem instytucji zamawiającej bezwarunkowe prawo podmiotowe tej treści, że termin do wniesienia powództwa kwestionującego taki przetarg i udzielenie zamówienia publicznego rozpoczyna bieg od dnia, w którym oferent uzyskał wiedzę, że procedura o udzielenie zamówienia oraz udzielenie zamówienia naruszyły wspólnotowe przepisy z zakresu prawa zamówień publicznych lub powinien był o tym naruszeniu się dowiedzieć, czy też od dnia, w którym nastąpiło naruszenie odpowiednich przepisów z zakresu zamówień publicznych; oraz

b)	w jaki sposób wówczas sąd krajowy ma stosować w którymkolwiek z tych przypadków (i) wymogi wniesienia powództwa bezzwłocznie oraz (ii) uznanie co do przedłużenia krajowych okresów na wniesienie takiego powództwa?

---

(1)  Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

(2)  Dyrektywa Rady 89/665/EWG dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, s. 33).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/23

---

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-176/06 Sviluppo Italia Basilicata SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 23 września 2008 r. przez Sviluppo Italia Basilicata SpA

(Sprawa C-414/08 P)

(2008/C 301/37)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Sviluppo Italia Basilicata SpA (przedstawiciele: adwokaci F. Sciaudone, R. Sciaudone i A. Neri)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-176/06 (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”) i przekazanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji w celu ponownego rozpoznania sprawy co do istoty w świetle wskazówek dostarczonych przez Trybunał;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w niniejszej instancji jak i w sprawie T-176/06.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił wniesioną przez skarżącą skargę zmierzającą po pierwsze do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 1706 z dnia 20 kwietnia 2006 r. dotyczącej zmniejszenia pomocy z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego przyznanej w postaci ogólnej pomocy na realizację działań wspierających małe i średnie przedsiębiorstwa, działające w regionie Basilicata we Włoszech (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), a po drugie do naprawienia szkody powstałej po stronie skarżącej w wyniku wydania tej decyzji.

Na poparcie swych żądań skarżąca powołuje liczne naruszenia prawa, których dopuścił się Sąd Pierwszej Instancji.

Po pierwsze skarżącą jest zdania, że rozpoznając zarzuty w odwrotnej kolejności niż przedstawiona w skardze, Sąd Pierwszej Instancji w sposób oczywisty zniekształcił jej sens i ogólne znaczenie.

Po drugie skarżąca podnosi rozmaite naruszenia w zakresie wykładni i stosowania ogólnej subwencji, umowy i dokumentu nr 19 decyzji 97/322/WE (1). W opinii skarżącej Sąd dokonał, w kontekście wymienionych wyżej aktów, błędnej wykładni rzeczywistej treści i celu środka nr 2 w ramach ogólnej pomocy. Skutkiem tak istotnego błędu popełnionego na wstępie było późniejsze wypaczenie przez Sąd wykładni podstawowych pojęć (takich jak „zobowiązanie”, „wydatek”, „okres trwania”).

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Sąd winien był stwierdzić niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji, ponieważ opierała się ona na naruszeniu warunku („warunku użyteczności”), który nie został powołany, ani w decyzji przyznającej pomoc, ani w programie ogólnej pomocy, co powoduje powstanie problemów w zakresie pewności prawa i zbyt szeroko zakrojonego zakresu swobodnej oceny co do jej stosowania.

Po czwarte, skarżąca podnosi błędną wykładnię a w konsekwencji brak zastosowania przez Sąd zasad ustanowionych przez Trybunał w wyroku z dnia 21 września 2000 r. w sprawie Mediocurso przeciwko Komisji (2).

Po piąte, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 25 i 26 rozporządzenia nr 4253/88 (3) w zakresie spoczywających na Komisji obowiązków w dziedzinie nadzoru i kontroli. Wnioski Sądu doprowadziły w ostateczności do braku stosowania i nieprzestrzegania systemu nadzoru i kontroli ustanowionego na mocy tych przepisów.

Po szóste, skarżąca uważa, że Sąd naruszył zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa, oddalając jej zarzuty na podstawie błędnego założenia, iż oczekiwania spowodowane przez Komisję (między innymi poprzez działania komitetu monitorującego) były w każdym razie sprzeczne z obowiązującymi przepisami, a tym samym niezasługujące na ochronę.

Po siódme, skarżąca powołuje się na wypaczenie przez Sąd dowodów i naruszenie zasad ogólnych w dziedzinie ciężaru dowodu, który odmówił uznania za udowodnione faktów niekwestionowanych przez pozwaną i potwierdzonych przez dowody dostarczone przez skarżącą.

Po ósme, skarżąca powołuje się na naruszenie orzecznictwa wspólnotowego dotyczącego stosowania zasady proporcjonalności do przypadków zmniejszenia wymiaru pomocy wspólnotowej, w zakresie w jakim Sąd nie uwzględnił faktów, mogących uzasadnić złagodzenie korekty finansowej.

W zakresie powołanych w odwołaniu zarzutów dotyczących żądania naprawiania szkody, skarżąca powołuje się po pierwsze na błędne i niedostateczne uzasadnienie zaskarżonego wyroku, w zakresie w jakim oddala on żądanie naprawienia szkody obciążającej Wspólnotę z tytułu popełnienia czynu bezprawnego.

Wreszcie skarżąca podnosi fakt błędnego i niedostatecznego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim oddala on żądanie naprawienia szkody obciążającej Wspólnotę z tytułu dokonania czynu zgodnego z prawem („odpowiedzialność bez winy”).

---

(1)  Decyzja Komisji 97/332/WE z dnia 23 kwietnia 1997 r. zmieniająca decyzje dotyczące przyjęcia wspólnotowych ram pomocy, jednolitych dokumentów programowych i programów inicjatyw wspólnotowych wydanych w odniesieniu do Włoch (Dz.U. L 146 z dnia 5 czerwca 1997 r., s. 11) [tłumaczenie nieoficjalne].

(2)  C-462/98 P, REc. S. I-7183.

(3)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji działań różnych funduszy strukturalnych między nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374, s. 1).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/25

---

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 1 lipca 2008 r. w sprawie T-328/05 Apple Computer, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 22 września 2008 r. przez Apple Computer, Inc.

(Sprawa C-416/08 P)

(2008/C 301/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Apple Computer, Inc. (przedstawiciele: M. Hart, N. Kearley, solicitors)

Pozostałe strony postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); TKS-Teknosoft S.A.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	dopuszczenie odwołania przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 1 lipca 2008 r. w sprawie T-328/05;

—	przesłanie sprawy do Sądu celem ponownego rozpatrzenia;

—	rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie

Zarzuty i główne argumenty

1.

Apple, Inc. (wnosząca odwołanie) zgłosiła do rejestru wspólnotowych znaków towarowych słowny znak towarowy „QUARTZ”. Zgłoszenie to obejmuje: „Narzędzie komputerowego systemu operacyjnego przeznaczone szczególnie dla programatorów IT w celu ulepszenia i przyspieszenia odtwarzania cyfrowych obrazów przy stosowaniu programów, z wyjątkiem produktów przeznaczonych dla sektora bankowego”, należące do klasy 9.

2.

„TKS-Teknosoft S.A. (druga strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą) jest właścicielem zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego graficznego znaku towarowego »QUARTZ«, obejmującego między innymi” a) „pakiety programów dla sektora bankowego”, należące do klasy 9; oraz b) „programowanie komputerowe, przetwarzanie danych komputerowych, opracowanie programów komputerowych, usługi pomocy i doradztwa w informatycznym zakresie elektronicznego przetwarzania danych, projektowanie i rozwój programów komputerowych, udzielanie licencji na programy i aplikacje komputerowe; wszystkie powyższe usługi są związane z sektorem bankowym”, należące do klasy 42.

TKS-Teknosoft S.A. sprzeciwia się rejestracji należącego do wnoszącej odwołanie znaku towarowego QUARTZ z uwagi na to, że w przypadku tych znaków będzie zachodzić prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Sąd zgodził się z tym twierdzeniem.

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, ponieważ:

a)	towary, dla których te dwa znaki towarowe byłyby zarejestrowane i używane, są oczywiście różne i Sąd niesłusznie nie wziął pod uwagę tych istotnych różnic;

b)

w sposób nieprawidłowy określił właściwy „krąg odbiorców” na cele oceny, czy istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. W szczególności nie przypisał właściwej wagi okoliczności, że właściwy krąg odbiorców musi w sposób logiczny składać się ze specjalistów w zakresie oprogramowania zatrudnionych w sektorze bankowym lub świadczących usługi na jego rzecz; oraz

c)	w związku z tym w sposób niewłaściwy dokonał całościowej oceny, jaką należy przeprowadzić zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/25

---

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-417/08)

(2008/C 301/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A.A. Gilly Gilzy U. Wölker, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu dostosowania się do dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (1) Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 kwietnia 2007 r.

---

(1)  Dz.U. L 143, s. 56.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/26

---

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-418/08)

(2008/C 301/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i A.A. Gilzy, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Irlandia naruszyła zobowiązania ciążące na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 kwietnia 2007 r.

---

(1)  Dz.U. L 143, s. 56.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/26

---

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-422/08)

(2008/C 301/41)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i B. Schöfer, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (1), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o ich ustanowieniu Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 kwietnia 2007 r.

---

(1)  Dz.U. L 143 s. 56.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/26

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales) Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 29 września 2008 r. — Karen Murphy przeciwko Media Protection Services Limited

(Sprawa C-429/08)

(2008/C 301/42)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales) Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Karen Murphy.

Strona pozwana: Media Protection Services Limited.

Pytania prejudycjalne

1.	W jakich okolicznościach urządzenie dostępu warunkowego jest „urządzeniem nielegalnym” w rozumieniu art. 2 lit. e) dyrektywy 98/84/WE (1)?

2.

W szczególności, czy urządzenie dostępu warunkowego jest „urządzeniem nielegalnym”, jeżeli zostało nabyte w okolicznościach, w których: i) urządzenie dostępu warunkowego zostało wytworzone przez usługodawcę lub za jego zgodą i pierwotnie dostarczone z zastrzeżeniem ograniczonego upoważnienia umownego do używania tego urządzenia dla uzyskania dostępu do chronionej usługi jedynie w pierwszym państwie członkowskim, a zostało użyte w celu uzyskania dostępu do tejże chronionej usługi odbieranej w innym państwie członkowskim? lub ii) urządzenie dostępu warunkowego zostało wytworzone przez usługodawcę lub za jego zgodą i pierwotnie uzyskane lub udostępnione po przedstawieniu nieprawdziwego nazwiska i adresu zamieszkania w pierwszym państwie członkowskim, a tym samym z obejściem umownych ograniczeń terytorialnych nałożonych na wywóz takich urządzeń dokonywany w celu korzystania z nich poza terytorium pierwszego państwa członkowskiego? lub iii) urządzenie dostępu warunkowego zostało wytworzone przez usługodawcę lub za jego zgodą i pierwotnie dostarczone z zastrzeżeniem warunku umownego, że będzie ono przeznaczane wyłącznie do użytku domowego lub prywatnego, a nie w celach gospodarczych (gdyż w takim przypadku pobierana jest wyższa opłata abonamentowa), lecz było używane na terytorium Zjednoczonego Królestwa w celach gospodarczych, a mianowicie do wyświetlania „na żywo” meczy piłkarskich w lokalu użyteczności publicznej?

3.

Jeżeli na którąkolwiek z części pytania drugiego udzielona zostanie odpowiedź przecząca, to czy art. 3 ust. 2 tej dyrektywy sprzeciwia się temu, aby państwo członkowskie powoływało się na przepis prawa krajowego zabraniający używania takich urządzeń dostępu warunkowego w okolicznościach wskazanych wyżej w pytaniu drugim?

4.

Jeżeli na którąkolwiek z części pytania drugiego udzielona zostanie odpowiedź przecząca, to czy art. 3 ust. 2 tej dyrektywy jest nieważny: a) ze względu na to, że jest on dyskryminujący lub nieproporcjonalny; lub b) ze względu na to, że stoi on w sprzeczności z wynikającymi z traktatu swobodami przepływu; lub c) z jakiegokolwiek innego powodu?

5.

Gdyby na pytanie drugie udzielona została odpowiedź twierdząca, to czy art. 3 ust. 1 i art. 4 tej dyrektywy są nieważne ze względu na to, że mają one na celu wprowadzenie względem państw członkowskich wymogu nałożenia ograniczeń w odniesieniu do przywozu „urządzeń nielegalnych” z innych państw członkowskich, a także dokonywania innych transakcji, których są one przedmiotem, w sytuacji gdy urządzenia te mogą być zgodnie z prawem przywożone lub używane w celu odbioru transgranicznych usług transmisji satelitarnych w oparciu o reguły dotyczące swobodnego przepływu towarów określone w art. 28 i 30 traktatu WE lub swobody świadczenia i korzystania z usług zapisanej w art. 49 traktatu WE?

W przedmiocie wykładni art. 12, 28, 30 i 49 traktatu WE

6.

Czy art. 28, 30 lub 49 WE sprzeciwiają się stosowaniu przepisów prawa krajowego, takich jak art. 297 Copyright Designs and Patents Act 1988 (ustawy o projektach i patentach objętych prawem własności intelektualnej z 1988 r.), który za przestępstwo uznaje czyn polegający na nieuczciwym obieraniu programu objętego usługą transmisyjną świadczoną z miejsca położonego na terytorium Zjednoczonego Królestwa, z zamiarem uniknięcia uiszczania jakiejkolwiek opłaty pobieranej z tytułu odbioru tego programu, w którymkolwiek z następujących przypadków: i) gdy urządzenie dostępu warunkowego zostało wytworzone przez usługodawcę lub za jego zgodą i pierwotnie dostarczone z zastrzeżeniem ograniczonego upoważnienia umownego do używania tego urządzenia dla uzyskania dostępu do chronionej usługi jedynie w pierwszym państwie członkowskim, a zostało użyte w celu uzyskania dostępu do tejże chronionej usługi odbieranej w innym państwie członkowskim (w tym przypadku w Zjednoczonym Królestwie)? lub ii) gdy urządzenie dostępu warunkowego zostało wytworzone przez usługodawcę lub za jego zgodą i pierwotnie uzyskane lub udostępnione po przedstawieniu nieprawdziwego nazwiska i adresu zamieszkania w pierwszym państwie członkowskim, a tym samym z obejściem umownych ograniczeń terytorialnych nałożonych na wywóz takich urządzeń dokonywany w celu korzystania z nich poza terytorium pierwszego państwa członkowskiego? lub iii) urządzenie dostępu warunkowego zostało wytworzone przez usługodawcę lub za jego zgodą i pierwotnie dostarczone z zastrzeżeniem warunku umownego, że będzie ono przeznaczane wyłącznie do użytku domowego lub prywatnego, a nie w celach gospodarczych (gdyż w takim przypadku pobierana jest wyższa opłata abonamentowa), lecz było używane na terytorium Zjednoczonego Królestwa w celach gospodarczych, a mianowicie do wyświetlania „na żywo” meczy piłkarskich w lokalu użyteczności publicznej?

7.

Czy stosowanie kwestionowanych przepisów prawa krajowego jest wykluczone tak czy inaczej, ze względu na sprzeczną z art. 12 WE dyskryminację lub na innej podstawie, ponieważ prawo krajowe ma zastosowanie do programów objętych usługą transmisyjną świadczoną z miejsca położonego na terytorium Zjednoczonego Królestwa, ale nie z jakiegokolwiek innego państwa członkowskiego?

W przedmiocie wykładni art. 81 traktatu WE

8.

Jeżeli dostawca treści programowej zawrze szereg wyłącznych umów licencyjnych dotyczących terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich, zgodnie z którymi nadawca uprawniony będzie do transmisji tej treści programowej wyłącznie na tym terytorium (w tym także drogą satelitarną) i każda z tych umów licencyjnych zobowiąże nadawcę do uniemożliwienia wykorzystania poza objętym licencją terytorium kart do dekoderów satelitarnych umożliwiających odbiór licencjonowanych treści programowych, jakimi kryteriami prawnymi winien posłużyć się sąd krajowy i jakie okoliczności winien on wziąć pod uwagę w celu rozstrzygnięcia, czy to ograniczenie umowne pozostaje w sprzeczności z zakazem nałożonym przez art. 81 ust. 1? W szczególności: a) czy należy dokonywać wykładni art. 81 ust. 1, zgodnie z którą ma on zastosowanie do rzeczonego zobowiązania jedynie z tego względu, iż uważa się je za zmierzające do zapobieżenia, ograniczenia lub zakłócenia konkurencji? b) Jeżeli tak, to czy dla objęcia tego zobowiązania umownego zakazem wyrażonym w art. 81 ust. 1 należy także wykazać, iż zobowiązanie to w istotny sposób zapobiega konkurencji, ogranicza ją lub zakłóca?

---

(1)  Dyrektywa 98/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 1998 r. w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie, Dz.U. L 320, s. 54.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/28

---

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Rzeczypospolitej Polskiej

(Sprawa C-435/08)

(2008/C 301/43)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: K. Simonsson i M. Owsiany-Hornung, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania

—

stwierdzenie, że wyłączając z zakresu Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie, którym transponowano do prawa krajowego niektóre przepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/59/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiającej wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków i uchylającej dyrektywę Rady 93/75/EGW (1), wszelkie łodzie rekreacyjne; oraz poprzez ustanowienie przepisów zawartych w paragrafie 3.3. Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie przekazywania informacji przez armatora statku przewożącego ładunki niebezpieczne lub zanieczyszczające, którym transponowano do prawa krajowego artykuł 13 dyrektywy 2002/59/WE i które umożliwiają armatorom statków wypływającym z polskich portów, w przypadku gdy w chwili opuszczenia portu nie jest znana nazwa portu przeznaczenia lub kotwicowisko, przekazanie informacji ogólnych dotyczących statku oraz informacji o jego ładunku (określonych w załączniku I pkt 3 dyrektywy 2002/59/WE) dopiero w chwili ustalenia trasy podróży statku Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy artykułów 2 i 13 tej dyrektywy,

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy artykułów 2 i 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/59/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiającej wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków i uchylającej dyrektywę Rady 93/75/EGW.

Rzeczpospolita Polska nieprawidłowo wdrożyła artykuł 2 dyrektywy 2002/59/WE, który wyłącza z jej zakresu „statki rybackie, statki zabytkowe i łodzie rekreacyjne o długości mniejszej niż 45 metrów”.

Punkt 2 w paragrafie 2.1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznego uprawiania żeglugi przez statki morskie, którym transponowano do prawa krajowego niektóre przepisy dyrektywy idzie w tym względzie dalej, wyłączając z zakresu wszelkie łodzie rekreacyjne. Komisja uważa, że takie ograniczenie zakresu dyrektywy jest sprzeczne z przepisami jej artykułu 2.

Ponadto Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy artykułu 13 dyrektywy 2002/59/WE. Artykuł 13 ust. 1 dyrektywy stanowi, że „operator, agent lub kapitan statku, bez względu na jego wielkość, przewożącego niebezpieczne lub zanieczyszczające towary i opuszczającego port państwa członkowskiego, ma obowiązek, najpóźniej w momencie wyjścia z portu, zgłosić informacje zawarte w pkt 3 załącznika I, właściwej władzy wyznaczonej przez państwo członkowskie”.

Podobny obowiązek ustanawia paragraf 3.1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie przekazywania informacji przez armatora statku przewożącego ładunki niebezpieczne lub zanieczyszczające. Jednak paragraf 3.3 tegoż Rozporządzenia stanowi, że „jeżeli w chwili opuszczenia portu nie jest znana nazwa portu przeznaczenia lub kotwicowisko, to informacje […] przekazuje się najpóźniej w chwili ustalenia trasy podróży statku”.

Ta możliwość nie jest więc ograniczona do przypadku szczególnego, o którym mowa w artykule 13 ust. 2 dyrektywy (statek płynący z portu znajdującego się poza Wspólnotą i kierujący się do portu w jednym z państw członkowskich lub na kotwicowisko znajdujące się na wodach terytorialnych jednego z państw członkowskich). To uchylenie odnoszące się do momentu przekazywania informacji jest, zdaniem Komisji, sprzeczne z artykułem 13 dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. L 208 z dnia 5.8.2002, str. 10–27; Polskie wydanie specjalne rozdz. 7, t. 7, str. 12–29.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/29

---

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 4 sierpnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Cypryjskiej

(Sprawa C-490/07) (1)

(2008/C 301/44)

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 315 z 22.12.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/29

---

Postanowienie prezesa Trybunału z dnia 10 lipca 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-117/08) (1)

(2008/C 301/45)

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 116 z 9.5.2008.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/30

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — SGL Carbon przeciwko Komisji

(Sprawa T-68/04) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek produktów na bazie węgla i grafitu mających zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Waga i czas trwania naruszenia - Zasada proporcjonalności - Zasada równego traktowania - Górna granica 10 % wartości obrotu - Odsetki za zwłokę)

(2008/C 301/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: SGL Carbon AG (Wiesbaden, Niemcy) (przedstawiciele: M. Klusmann i A. von Bonin, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i W. Mölls, działający w charakterze pełnomocników, wspierani przez adwokata H.-J. Freunda)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/420/WE z dnia 3 grudnia 2003 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa C.38.359 — Produkty na bazie węgla i grafitu mające zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej), a posiłkowo, wniosek o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na mocy tej decyzji na skarżącą.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	SGL Carbon AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.4.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/30

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — Schunk i Schunk Kohlenstoff-Technik przeciwko Komisji

(Sprawa T-69/04) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek produktów na bazie węgla i grafitu mających zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej - Zarzut niezgodności z prawem - Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17 - Przypisanie naruszenia - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Waga i skutki naruszenia - Skutek odstraszający - Współpraca w toku postępowania administracyjnego - Zasada proporcjonalności - Zasada równego traktowania - Żądanie wzajemne podwyższenia grzywny)

(2008/C 301/47)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schunk GmbH (Thale, Niemcy) i Schunk Kohlenstoff-Technik GmbH (Heuchelheim, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo R. Bechtold i S. Hirsbrunner, następnie R. Bechtold, S. Hirsbrunner i A. Schädle, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre i H. Gading, następnie F. Castillo de la Torre i M. Kellerbauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/420/WE z dnia 3 grudnia 2003 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa C.38.359 — Produkty na bazie węgla i grafitu mające zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej), a także, posiłkowo, wniosek o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na mocy tej decyzji na skarżące, a z drugiej strony — żądanie wzajemne Komisji podwyższenia tej grzywny.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Schunk GmbH i Schunk Kohlenstoff-Technik GmbH zostają obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.4.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/31

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — Carbone-Lorraine przeciwko Komisji

(Sprawa T-73/04) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek produktów na bazie węgla i grafitu mających zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Waga i czas trwania naruszenia - Okoliczności łagodzące - Współpraca w toku postępowania administracyjnego - Zasada proporcjonalności - Zasada równego traktowania)

(2008/C 301/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Le Carbone-Lorraine (Courbevoie, Francja) (przedstawiciele: początkowo A. Winckler i I. Simic, następnie A. Winckler i H. Kanellopoulos, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i É. Gippini Fournier, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/420/WE z dnia 3 grudnia 2003 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa C.38.359 — Produkty na bazie węgla i grafitu mające zastosowanie w branży elektrycznej i mechanicznej), a posiłkowo, wniosek o uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na mocy tej decyzji na skarżącą.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Le Carbone-Lorraine zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.4.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/31

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — Helkon Media przeciwko Komisji

(Sprawa T-122/06) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Program wspierający rozwój, rozpowszechnianie i promocję europejskich utworów audiowizualnych (MEDIA Plus) - Wniosek o udzielenie wsparcia finansowego - Istnienie klauzuli arbitrażowej - Potrącenie - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/49)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Helkon Media AG (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: U. Karpenstein, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Wilms i I. Kaufmann-Bühler, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga na podstawie art. 238 WE mająca na celu nakazanie Komisji zapłaty na rzecz skarżącej kwoty pieniężnej, do której zapłaty Komisja jest zdaniem skarżącej zobowiązana na mocy umowy dotyczącej wspólnotowego wsparcia finansowego przyznanego projektowi „Dark Blue World” (Projekt 2002-4212-0103DI010006DE).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Helkon Media AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 154 z 1.7.2006 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/31

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 października 2008 r. — Inter-Ikea Systems przeciwko OHIM (wizerunek palety)

(Sprawy połączone od T-387/06 do T-390/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego paletę - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 301/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inter-Ikea Systems BV (Delft, Niederlandy) (przedstawiciel: J. Gulliksson, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na cztery decyzje Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 września 2006 r. (sprawy R 353/2006-1, R 354/2006-1, R 355/2006-1 et R 356/2006-1) dotyczące czterech wniosków o rejestrację graficznych znaków towarowych stanowiących przedstawienia graficzne palety.

Sentencja wyroku

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM) z dnia 26 września 2006 r. (sprawy R 353/2006-1, R 354/2006-1, R 355/2006-1 et R 356/2006-1), w zakresie jakim na ich mocy odmówiono rejestracji zgłoszonych znaków towarowych, jeżeli chodzi o towary i usługi należące do klas 6, 7, 16, 20, 35, 39 i 42 w rozumieniu porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r. ze zm. za wyjątkiem odmowy w odniesieniu do „palet załadowczych metalowych”, „urządzeń do transportu ładunków”, „palet załadowczych metalowych do pakowania i transportu” i „palet transportowych metalowych” należących do klasy 6, „palet załadowczych niemetalowych”, „urządzeń do transportu ładunków” i „palet załadowczych niemetalowych do pakowania i transport” oraz „palet transportowych niemetalowych” należących do klasy 20, jak również usług „wypożyczania palet załadowczych” należących do klasy 39.

2)	Skargi zostają oddalone w pozostałym zakresie.

3)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 20 z 27.1.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/32

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — Sogelma przeciwko AER

(Sprawa T-411/06) (1)

(Zamówienia publiczne na roboty budowlane - Przetarg Europejskiej Agencji Odbudowy - Decyzja o unieważnieniu przetargu i opublikowaniu nowego przetargu - Skarga o stwierdzenie nieważności - Właściwość Sądu - Wymóg uprzedniego wniesienia odwołania w procedurze administracyjnej - Termin na wniesienie skargi - Pełnomocnictwo - Obowiązek uzasadnienia - Żądanie odszkodowania)

(2008/C 301/51)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Sogelma — Societá generale lavori manutenzioni appalti Srl (Scandicci, Włochy) (przedstawiciele: E. Cappelli, P. De Caterini, A. Bandini oraz A. Gironi, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Odbudowy (EAR) (przedstawiciele: początkowo O. Kalha, następnie M. Dischendorfer oraz R. Lundgren, pełnomocnicy, wspierani przez S. Bariatti oraz F. Scanzano, adwokatów)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: P. van Nuffel oraz L. Prete, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Odbudowy unieważniającej postępowanie w sprawie udzielenia zamówienia publicznego na roboty budowlane EuropeAid/120694/D/W/YU oraz decyzji o wszczęciu nowego postępowania przetargowego, a także żądanie odszkodowania za poniesioną wedle wniosku szkodę.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Sogelma — Societá generale lavori manutenzioni appalti Srl pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejską Agencję Odbudowy.

3)	Komisja pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/32

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 października 2008 r. — Neophytou przeciwko Komisji

(Sprawa T-43/07 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Konkurs otwarty - Odrzucenie kandydatury skarżącego - Skład komisji konkursowej na egzaminach ustnych - Zasada równości traktowania - Nowe zarzuty - Naruszenie prawa - Odwołanie w części bezzasadne i w części zasadne - Odesłanie do Sądu do spraw Służby Publicznej)

(2008/C 301/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Neophytos Neophytou (Itzig, Luksemburg) (przedstawiciel: S. Pappas, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2006 r. w sprawie F-22/05 Neophytou przeciwko Komisji (dotychczas niepublikowanego w Zbiorze) mające na celu uchylenie tego wyroku

Sentencja wyroku

1)

Wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej wydany w dniu 13 grudnia 2006 r. w sprawie F-22/05 Neophytou przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowany) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd do spraw Służby Publicznej odrzucił jako niedopuszczalne zarzuty, z wyjątkiem ostatniego, podniesione przez Neophytosa Neophytou na rozprawie w ramach postępowania w pierwszej instancji i streszczone w pkt 27 tego wyroku.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)	Sprawa zostaje przekazana do ponownego rozpoznania Sądowi do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 14.4.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/33

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 października 2008 r. — Agrar-Invest-Tatschl przeciwko Komisji

(Sprawa T-51/07) (1)

(Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych - Cukier pochodzący z Chorwacji - Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Zawiadomienie importerów opublikowane w Dzienniku Urzędowym - Dobra wiara)

(2008/C 301/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Agrar-Invest-Tatschl GmbH (St. Andrä im Lavanttal, Austria) (przedstawiciele: U. Schrömbges oraz O. Wenzlaff, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro oraz S. Schønberg, działający w charakterze pełnomocników, wspierani przez B. Wägenbaur, adwokata)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji C(2006) 5789 wersja ostateczna z dnia 4 grudnia 2006 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Agrar-Invest-Tatschl GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/33

---

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 października 2008 r. — Imperial Chemical Industries przeciwko OHIM (LIGHT & SPACE)

(Sprawa T-224/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego LIGHT & SPACE - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 301/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Imperial Chemical Industries plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: początkowo S. Malynicz, barrister i V. Chandler, solicitor, następnie S. Malynicz, J. Bainbridge i K. Briggs, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 marca 2007 r. (sprawa R 1631/2006-1) dotyczącą rejestracji oznaczenia LIGHT & SPACE jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Imperial Chemical Industries plc zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 199 z 25.8.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/34

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 września 2008 r. — Kheinhorst przeciwko Komisji

(Sprawa T-428/03) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wyrok częściowy - Umorzenie postępowania)

(2008/C 301/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gerhard Keinhorst (Overijse, Belgia) (przedstawiciel: N. Lhoëst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo C. Berardis-Kayser i L. Lozano Palacios, następnie C. Berardis-Kayser i H. Krämer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 23 grudnia 2002 r. i z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zmiany grupy zaszeregowania skarżącego w zakresie w jakim dokonuje ona jego zaszeregowania na dzień jego powołania do grupy A6, stopień pierwszy i w zakresie w jakim ustala ona dzień 5 października 1995 r. jako dzień, w którym decyzja ta wywołuje skutki finansowe oraz nie dokonuje odtworzenia grupy zaszeregowania skarżącego a także wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4 września i z dnia 24 listopada 2003 r. oddalających zażalenia skarżącego, i po drugie żądanie naprawienia szkody, zdaniem skarżącego poniesionej w związku z tą decyzją

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 47 z 21.2.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/34

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 września 2008 r. — Rousseaux przeciwko Komisji

(Sprawa T-125/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wyrok częściowy - Umorzenie postępowania)

(2008/C 301/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Patrick Rousseaux (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: N. Lhoëst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zmiany grupy zaszeregowania skarżącego w zakresie w jakim dokonuje ona jego zaszeregowania na dzień jego powołania do grupy A6, stopień drugi i w zakresie w jakim ustala ona dzień 5 października 1995 r. jako dzień, w którym decyzja ta wywołuje skutki finansowe oraz nie dokonuje odtworzenia grupy zaszeregowania skarżącego a także wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji oddalających zażalenia skarżącego, i po drugie żądanie naprawienia szkody, zdaniem skarżącego poniesionej w związku z tą decyzją.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 118 z 30.4.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/34

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 września 2008 r. — Willem Goris przeciwko Komisji

(Sprawa T-126/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wyrok częściowy - Umorzenie postępowania)

(2008/C 301/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Willem Goris (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: N. Lhoëst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy, wspierani przez B. Wägenbaur, adwokata)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 5 maja 2003 r. w sprawie zmiany grupy zaszeregowania skarżącego w zakresie w jakim dokonuje ona jego zaszeregowania na dzień jego powołania do grupy B4, stopień drugi i w zakresie w jakim ustala ona dzień 5 października 1995 r. jako dzień, w którym decyzja ta wywołuje skutki finansowe oraz nie dokonuje odtworzenia grupy zaszeregowania skarżącego a także wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie skarżącego, i po drugie żądanie naprawienia szkody, zdaniem skarżącego poniesionej w związku z tą decyzją

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 118 z 30.4.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/35

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 września 2008 r. — Jacobs przeciwko Komisji

(Sprawa T-131/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wyrok częściowy - Umorzenie postępowania)

(2008/C 301/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Luc Jacobs (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: N. Lhoëst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata B. Wägenbaura)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zmiany grupy zaszeregowania skarżącego w zakresie w jakim dokonuje ona jego zaszeregowania na dzień jego powołania do grupy B4, stopień drugi i w zakresie w jakim ustala ona dzień 5 października 1995 r. jako dzień, w którym decyzja ta wywołuje skutki finansowe oraz nie dokonuje odtworzenia grupy zaszeregowania skarżącego a także wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji oddalających zażalenia skarżącego, i po drugie żądanie naprawienia szkody zdaniem skarżącego poniesionej w związku z tą decyzją.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 118 z 30.4.2004.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/35

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 września 2008 r. — Tachelet przeciwko Komisji

(Sprawa T-293/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wyrok częściowy - Umorzenie postępowania)

(2008/C 301/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Guy Tachelet (Rijmenam, Belgia) (przedstawiciel: N. Lhoëst, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i H. Krämer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Z jednej strony stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 2 września 2003 r. wprowadzającej zmiany w zaszeregowaniu służbowym skarżącego poprzez zaklasyfikowanie go do stopnia 2 grupy zaszeregowania B4 oraz brak odtworzenia jego kariery w grupie zaszeregowania a także stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie skarżącego, z drugiej strony, żądanie przyznania odszkodowania za krzywdę, którą skarżący miał ponieść w następstwie tej decyzji.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w przedmiocie niniejszej skargi zostaje umorzone.

2)	Komisja pokrywa całość kosztów postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 262 z dnia 23.10.2004 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/36

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Gόrażdże Cement przeciwko Komisji

(Sprawa T-193/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o odstąpieniu od podnoszeniu sprzeciwu będących przedmiotem określonych uwarunkowań - Uprawnienia państw członkowskich w zakresie indywidualnego rozdziału uprawnień - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/60)

Język postępowania: angielski

Strona

Strona skarżąca: Gόrażdże Cement S.A. (Chorula, Polska) (przedstawiciele: adwokat P. Muñiz i R. Forbes, Solicitor i)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: Ü. Wölker i D. Lawunmi, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 marca 2007 r. w sprawie krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008-2012 przekazanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32)

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Gόrażdże Cement S.A. pokrywa własne koszty jak i koszty poniesione przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/36

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Lafarge Cement przeciwko Komisji

(Sprawa T-195/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków - Kompetencje państw członkowskich w zakresie przydzielania uprawnień do emisji poszczególnym zakładom - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/61)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Lafarge Cement S.A. (Małogoszcz, Polska) (przedstawiciele: P.K. Rosiak, radca prawny i F. Puel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Lafarge Cement S.A. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/37

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Dyckerhoff Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-196/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków - Kompetencje państw członkowskich w zakresie przydzielania uprawnień do emisji poszczególnym zakładom - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/62)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Dyckerhoff Polska sp. z o.o. (Sitkówka-Nowiny, Polska) (przedstawiciele: P. K. Rosiak, radca prawny i F. Puel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Dyckerhoff Polska sp. z o.o. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/37

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Grupa Ożarów przeciwko Komisji

(Sprawa T-197/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków - Kompetencje państw członkowskich w zakresie przydzielania uprawnień do emisji poszczególnym zakładom - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/63)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Grupa Ożarów S.A. (Karsy, Polska) (przedstawiciele: P. K. Rosiak, radca prawny i F. Puel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Grupa Ożarów S.A. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/38

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Cementownia „Warta” przeciwko Komisji

(Sprawa T-198/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków - Kompetencje państw członkowskich w zakresie przydzielania uprawnień do emisji poszczególnym zakładom - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/64)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Cementownia „Warta” S.A. (Trębaczewo, Polska) (przedstawiciele: P. K. Rosiak, radca prawny i F. Puel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Cementownia „Warta” S.A. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/38

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Cementownia „Odra” przeciwko Komisji

(Sprawa T-199/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków - Kompetencje państw członkowskich w zakresie przydzielania uprawnień do emisji poszczególnym zakładom - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/65)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Cementownia „Odra” S.A. (Opole, Polska) (przedstawiciele: P.K. Rosiak, radca prawny i F. Puel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Cementowania „Odra” S.A. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/39

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 września 2008 r. — Cemex Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-203/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji dla Polski na lata 2008-2012 - Decyzja Komisji o niewnoszeniu sprzeciwu z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków - Kompetencje państw członkowskich w zakresie przydzielania uprawnień do emisji poszczególnym zakładom - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/66)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Cemex Polska sp. z o.o. (Warszawa, Polska) (przedstawiciele: F. Puel i M. Szpunar, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008–2012 notyfikowanego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Cemex Polska sp. z o.o. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję.

---

(1)  Dz.U. C 170 z 21.7.2007 r.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/39

---

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 września 2008 r. — Stepek przeciwko OHIM — Masters Golf Company (GOLF-FASHION MASTERS THE CHOICE TO WIN)

(Sprawa T-294/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego GOLF-FASHION MASTERS THE CHOICE TO WIN - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy The Masters i wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy The Masters GOLF COMPANY - Wycofanie odwołania wniesionego do izby odwoławczej - Koszty poniesione w postępowaniu przed izbą odwoławczą)

(2008/C 301/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wilhelm Stepek (Stadl-Paura, Austria) (przedstawiciele: H. Heigl, W. Berger i G. Lehner, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: The Masters Golf Company Ltd (Weston-Super-Mare, Zjednoczone Królestwo)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 maja 2007 r. (sprawa R 95/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między The Masters Golf Company Ltd a Wilhelmem Stepkiem.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Wilhelm Stepek zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 235 z 6.10.2007.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/40

---

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 26 września 2008 r. — Ellinikos Niognomon przeciwko Komisji

(Sprawa T-312/08 R)

(Środek tymczasowy - Dyrektywa 94/57/WE - Wspólne reguły i normy dotyczące organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach - Wycofanie uznania przyznanego takiej organizacji - Wniosek o zawieszenie wykonania - Niedopuszczalność)

(2008/C 301/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ellinikos Niognomon AE (Pireus, Grecja) (przedstawiciel: S. Pappas, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Krämer i N. Yerrell, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zawieszenie wykonania pisma Komisji przewidującego wycofanie uznania przyznanego skarżącej decyzją 2005/623/WE Komisji z dnia 3 sierpnia 2005 r. w sprawie przedłużenia ograniczonego uznania dla Hellenic Register of Shipping (Ellinikos Niognomon AE) (Dz.U. L 219, s. 43).

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/40

---

Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2008 r. — Stichting Natuur en Milieu i Pesticide Action Network Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-338/08)

(2008/C 301/69)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Stichting Natuur en Milieu (Utrecht, Niderlandy) i Pesticide Action Network Europe (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: B. Kloostra i A. van den Biesen, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 czerwca 2008 r. skierowanych do skarżących

—	nakazanie Komisji dokładnego zbadania wniosków o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący wystąpili do Komisji o dokonanie weryfikacji rozporządzenia nr 149/2008 (1) zgodnie z tytułem IV rozporządzenia nr 1367/2006 (2). Pismami z dnia 1 lipca 2008 r. Komisja uznała wnioski te za niedopuszczalne ze względu na to, że zakwestionowane rozporządzenie nie może być uznane za akt o charakterze indywidualnym lub szereg decyzji.

Na poparcie swojego żądania skarżący podnoszą, po pierwsze, że rozporządzenie nr 149/2008 składa się z szeregu decyzji. Skarżący twierdzą, że rozporządzenie nr 149/2008 znajduje zastosowanie do ostatecznie zdefiniowanej i uprzednio określonej grupy produktów i substancji czynnych.

W związku z tym skarżący przywołują również treść rozporządzenia nr 396/2005 (3). Zgodnie z art. 6 tego rozporządzenia można złożyć odrębny wniosek o zmianę każdego najwyższego dopuszczalnego poziomu pozostałości. Możliwość ta została także zagwarantowana organizacjom obywatelskim zainteresowanym w zakresie zdrowia, takim jak skarżące. Decyzja dotycząca takiego wniosku, jak twierdzą, jest decyzją, która odnosi się do określonego produktu lub określonej substancji czynnej. Takie samo rozumowanie, zdaniem skarżących, należy zastosować w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości określonych przez rozporządzenie nr 149/2008.

Posiłkowo, skarżące twierdzą, że rozporządzenie nr 149/2008 dotyczy decyzji, która jest objęta zakresem art. 6 ust. 1 konwencji z Aarhus (4). W istocie według skarżących odnosi się ona do decyzji, która dotyczy skarżących bezpośrednio i indywidualnie w sposób, jaki spełnia wymogi określone w art. 230 WE akapit czwarty.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 149/2008 z dnia 29 stycznia 2008 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady poprzez ustanowienie załączników II, III i IV ustalających najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości dla produktów wymienionych w załączniku I do wymienionego rozporządzenia (tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 58, s. 1).

(2)  Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. L 264, s. 13).

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 70, s. 1).

(4)  Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska-deklaracje (Dz.U. L 124, s. 4).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/41

---

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2008 r. — vwd Vereinigte Wirtschaftsdienste przeciwko Komisji

(Sprawa T-353/08)

(2008/C 301/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: vwd Vereinigte Wirtschaftsdienste AG (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: Rechtsanwälte R. Bechtold, U. Soltész i C. von Köckritz)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności w całości decyzji Komisji z dnia 19 lutego 2008 r. — COMP/M.4726 — Thomson Corporation/Reuters Group zgodnie z art. 231 akapit pierwszy WE;

—	obciążenie Komisji kosztami skarżącej zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie COMP/M.4726 — Thomson Corporation/Reuters Group, w której Komisja uznała za zgodną ze wspólnym rynkiem koncentrację dostawców informacji finansowych Thomson Corporation i Reuters Group zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw (1).

Na poparcie swojej skargi skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest dotknięta oczywistymi błędami w ocenie i błędami co do prawa oraz poważnymi uchybieniami proceduralnymi. Skarżąca podnosi w związku z tym dziesięć zarzutów.

Po pierwsze, utrzymuje ona, że rynek zasilania danymi w czasie rzeczywistym (real-time datafeeds) został nieprawidłowo zdefiniowany, na skutek czego decyzja jest wewnętrznie sprzeczna i niezgodna z praktyką decyzyjną Komisji.

Po drugie, jej zdaniem pozycja rynkowa stron i skutki koncentracji dla rynków zasilania danymi w czasie rzeczywistym zostały błędnie ocenione, gdyż presja konkurencyjna wywierana przez Thomson została nieprawidłowo oceniona w ramach oceny horyzontalnych skutków koncentracji, zaś wertykalne skutki koncentracji zostały zignorowane.

Po trzecie, skarżąca podnosi, że przy ocenie horyzontalnych skutków koncentracji na rynku platform udostępniających dane rynkowe (market data platforms) zlekceważona została presja konkurencyjna wywierana przez Thomson łącznie z Wombat, jedynym poważnym potencjalnym konkurentem.

Po czwarte, utrzymuje ona, że uwarunkowane koncentracją wzmocnienie bodźców ze strony Reuters do utrudniania osobom trzecim dostępu do danych (contribution data) nie zostało zbadane.

Po piąte, jej zdaniem pozycja rynkowa stron i skutki koncentracji na rynku aktualnych wiadomości (news) zostały błędnie ocenione oraz bez zrozumiałych powodów umożliwione zostało powstanie monopolu na rynku na poziomie upstream.

Po szóste, twierdzi ona, że nie przeprowadzono wystarczających badań w zakresie skutków koncentracji dla konkurencji na rynkach produktów desktopowych w sektorze analizy i zarządzania majątkiem (desktop products in research & asset management), a w szczególności na krajowych rynkach produktów desktopowych w sektorze zarządzania bogactwem (wealth management desktop products).

Po siódme, utrzymuje ona, że globalne negatywne skutki koncentracji nie zostały zbadane poza granicami rynku, jakkolwiek Komisja przyznała w decyzji, że właściwe rynki zachodzą na siebie.

Po ósme, w opinii skarżącej za wystarczające zostały uznane zobowiązania, choć nie dotyczą one wszystkich rynków, na których koncentracja prowadzi do zapobieżenia skutecznej konkurencji.

Po dziewiąte, twierdzi ona, że zobowiązania te nie są ponadto w stanie zapewnić skutecznej konkurencji w objętych przez nie dziedzinach.

Po dziesiąte, według skarżącej zostało naruszone jej prawo do bycia wysłuchanym na skutek uchybień proceduralnych.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20.1.2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (Dz.U. L 24, s. 1).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/42

---

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2008 r. — Peek & Cloppenburg und van Graaf przeciwko OHIM

(Sprawa T-361/08)

(2008/C 301/71)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Peek & Cloppenburg (Hamburg, Niemcy) i van Graaf GmbH & Co. KG (Wiedeń, Austria) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, A. Renck, T. Dolde i J. Pause)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Tajlandia

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) nr R 1677/2007-4 z dnia 10 czerwca 2008 r. oraz

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Tajlandia

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „Thai Silk” ze wskazaniem kolorów „ciemnoniebieskiego i białego” dla towarów i usług z klas 24 i 25 (zgłoszenie nr 4 099 297)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżące

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Czarno-białe przedstawienie pawia dla towarów i usług z klas 18, 25 i 35

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd z uwagi na wywierane przez nie podobne całościowe wrażenie.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/42

---

Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2008 r. — IFAW Internationaler Tiershutz-Fonds przeciwko Komisji

(Sprawa T-362/08)

(2008/C 301/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: IFAW Internationaler Tiershutz-Fonds gGmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci S. Crosby i S. Santoro)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o:

—	nakazanie Komisji przedłożenia Trybunałowi pisma z dnia 15 marca 2000 r. skierowanego przez kanclerza Niemiec G. Schrödera do przewodniczącego Komisji R. Prodiego;

—	uznanie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa i zawiera rażące błędy w zakresie oceny, a w tym stanie rzeczy stwierdzenie jej nieważności; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, zgodnie z art. 87 regulaminu postępowania Sądu Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie C-64/05 P (1) Trybunał Sprawiedliwości uchylił wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 listopada 2004 r. wydany w sprawie T-168/02 IFAW Internationaler Tierschutz-Fonds przeciwko Komisji, (Zb. Orz. s. 1435), stwierdzający nieważność decyzji Komisji z dnia 26 marca 2002 r. oddalającej wniosek skarżącej z dnia 20 grudnia 2001 r. o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących deklasyfikacji obszaru rzeki Łaby w Hamburgu — rezerwatu przyrody objętego ochroną w ramach programu Natura 2000, ustanowionego przez dyrektywę Rady 92/43/EWG (2), dla rozbudowy istniejącej fabryki Daimler Chrysler Aerospace GmbH w celu przystosowania jej do końcowego montażu samolotów Airbus A3XX. W rezultacie, w świetle wyroku wydanego przez Trybunał w postępowaniu odwoławczym, pismem z dnia 13 lutego 2008 r. skarżąca ponowiła swój wniosek o udzielenie dostępu do żądanych przezeń dokumentów, a w dniu 29 kwietnia 2008 r. złożyła wniosek potwierdzający, zgodnie z art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (3).

W niniejszej skardze skarżąca wnosi, na podstawie art. 230 WE, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 czerwca 2008 r. częściowo uwzględniającej jej żądanie i odmawiającej dostępu do jednego z dokumentów, o którego udostępnienie wniosła ona na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady.

Skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo, stosując art. 4 ust. 1 lit. a) tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 do sytuacji czysto wewnątrzwspólnotowej. Skarżąca twierdzi nadto, że Komisja rażąco naruszyła prawo, gdy uznała, że treść pisma kanclerza Schrödera była poufna do tego stopnia, że jej ujawnienie mogło stworzyć zagrożenie dla polityki gospodarczej Niemiec i innych państw członkowskich Wspólnoty. Skarżąca podnosi dalej, że Komisja popełniła rażące błędy w zakresie oceny, gdy uznała, że ujawnienie tego pisma naruszyłoby proces podejmowania decyzji, a wreszcie, gdy nie uznała interesu publicznego za nadrzędny w stosunku do wymogu poufności procesu podejmowania decyzji.

---

(1)  Sprawa C-64/05 P Królestwo Szwecji przeciwko Komisji, (Zb. Orz. s. 11389).

(2)  Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. 1992, L 206, s. 7).

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/43

---

Skarga wniesiona w dniu 2 września 2008 r. — Federcoopesca i. in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-366/08)

(2008/C 301/73)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Federazione Nazionale delle Cooperative della Pesca (Federcoopesca) (Rzym, Włochy); Pappalardo (Cetara, Włochy); Pescatori La Tonnara (Cetara, Włochy); Fedemar (Cetara, Włochy); I Ciclopi di Tudisco Matteo (Catane, Włochy); Testa (Catane, Włochy); Pescatori San Pietro Apostolo, Camplone (Pescara, Włochy) i Pesca (Pescara, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Cavatola, V. Cannizzaro, G. Micucci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 530/2008 z dnia 12 czerwca 2008 r. ustanawiającego środki nadzwyczajne w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą prowadzących połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45o długości geograficznej zachodniej;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są zbliżone to zarzutów i argumentów powołanych powołanych sprawach T-305/08 Włochy przeciwko KOmisji i T-313/08 Veromar di Tudisco Alfio i Salvatore S.n.c. przeciwko Komisji.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/43

---

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2008 r. — Atlantean przeciwko Komisji

(Sprawa T-368/08)

(2008/C 301/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Atlantean Ltd (Killybegs, Irlandia) (przedstawiciele: M. Fraser, D. Hennessy, Solicitors, G. Hogan SC, E. Regan i C. Toland, Barristers)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności skierowanej do Irlandii decyzji Komisji C(2008) 3236 z dnia 26 czerwca 2008 r. wydanej w odpowiedzi na wniosek Irlandii dotyczący Atlantean;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 3236 (wersja ostateczna) z dnia 26 czerwca 2008 r. odrzucającej wniosek Irlandii o powiększenie zdolności połowowej należącego do skarżącej statku Atlantean, zgodnie z czwartym wieloletnim programem orientacji dla floty rybackiej (WPO-IV) w związku z poprawą bezpieczeństwa, warunków żeglugi morskiej, warunków sanitarnych, jakości produktów i warunków pracy na statkach o długości całkowitej większej niż 12 m. Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2006 r. Trybunał stwierdził nieważność pierwszej decyzji Komisji 2003/245/WE z dnia 4 kwietnia 2003 r. (1) odrzucającej wniosek Irlandii w zakresie, w jakim dotyczyła ona należącego do skarżącej statku Atlantean (2).

Dla poparcia swych twierdzeń skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja nie została podjęta w oparciu o kryteria określone w decyzji Rady 97/413/WE (3), którą uważa ona za właściwą podstawę prawną, lecz na podstawie art. 11 ust. 5 rozporządzenia Rady 2371/2002/WE (4). Skarżąca utrzymuje zatem, że Komisja nie tylko nie miała uprawnień do wydania tej decyzji, ale także naruszyła zasadę nieretroaktywności, pewności prawnej, ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady niedyskryminacji i równego traktowania, a także zasadę proporcjonalności. Skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 253 WE, a także prawo skarżącej do bycia wysłuchaną i jej prawo własności. Skarżąca podnosi dalej, że Komisja nadużyła swych kompetencji, działała mala fides oraz popełniła rażący i nieznajdujący uzasadnienia błąd w wydanej przezeń decyzji. Skarżąca podnosi także, iż Komisja przekroczyła granice swobodnego uznania.

Ponadto skarżąca twierdzi, że wydając zaskarżoną decyzję Komisja zmierzała do udaremnienia roszczeń odszkodowawczych dochodzonych przez skarżącą w toczącej się przed Sądem sprawie T-125/08 (5), a zatem nie działała bona fide.

---

(1)  Dz.U. 2003, L 90, s. 48.

(2)  Sprawa T-192/03 Atlantean Ltd. przeciwko Komisji, (Zb. Orz. s. II-42).

(3)  Decyzja Rady z dnia 26 czerwca 1997 r. w sprawie określenia celów i szczegółowych reguł dotyczących restrukturyzacji sektora rybołówstwa wspólnotowego w okresie od 1 stycznia 1997 r. do 31 grudnia 2001 r. dla uzyskania trwałej równowagi pomiędzy zasobami a ich eksploatacją, (Dz.U. L 175, s. 27).

(4)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, (Dz.U. L 358, s. 59).

(5)  Sprawa T-125/08 Atlantean Ltd przeciwko Komisji, (Dz.U. C 116, s. 28).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/44

---

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2008 r. — EWRIA i inni przeciwko Komisji

(Sprawa T-369/08)

(2008/C 301/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Wire Rope Importers Association (EWRIA) (Hemer, Niemcy); Câbleries Namuroises SA (Namur, Belgia); Ropenhagen A/S (Vallensbæk Strand, Dania); Eisen- und Stahlhandelsgesellschaft mbH (Kaarst, Niemcy); Heko Industrieerzeugnisse (Hemer, Niemcy); Interkabel Internationale Seil- und Kabel-Handels GmbH (Solms, Niemcy); Jose Casañ Colomar SA (Walencja, Hiszpania); Denwire Ltd. (Dudley, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: T. Lieber, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uznanie niniejszej skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r., na mocy której Komisja odrzuca wniosek skarżącej o dokonanie częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych w odniesieniu do lin z drutu stalowego (SWR) w celu dostosowania zakresu środków oraz wyłączenia lin stalowych ogólnego zastosowania (GPR) z zakresu produktów podlegających danym środkom;

—	zobowiązanie Komisji do dokonania częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych nałożonych na przywóz SWR w celu dostosowania zakresu środków oraz wyłączenia GPR z zakresu środków;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 lipca 2008 r. odrzucającej wniosek skarżących o dokonanie częściowego przeglądu okresowego ceł antydumpingowych nałożonych na niektóre liny i kable żelazne lub stalowe pochodzące z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Południowej Afryki, Ukrainy oraz Federacji Rosyjskiej (1) w celu wykluczenia lin stalowych ogólnego zastosowania (GPR) z zakresu produktów podlegających danym środkom. Komisja odmawia wszczęcia przeglądu okresowego środków z uwagi na brak dowodów, że dwa rodzaje produktów objęte środkami, liny z drutu stalowego i liny stalowe ogólnego zastosowania, nie mają takich samych fizycznych, technicznych i chemicznych podstawowych właściwości.

Skarżące podnoszą trzy zarzuty na poparcie swoich żądań.

Po pierwsze, skarżące twierdzą, że fakt, iż instytucje wspólnotowe nie wszczęły częściowego przeglądu okresowego stanowi naruszenie art. 11 ust. 3 i art. 21 rozporządzenia podstawowego (2). Ich zdaniem zmiana okoliczności uzasadniająca przegląd okresowy może dotyczyć również definicji danego produktu.

Po drugie, skarżące podnoszą, że fakt, iż instytucje wspólnotowe nie wszczęły częściowego przeglądu okresowego stanowi naruszenie uzasadnionych oczekiwań skarżących. Ich zdaniem Komisja sama zachęcała skarżące po zakończeniu przeglądu wygaśnięcia dotyczącego lin z drutu stalowego pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy do złożenia wniosku o dokonanie częściowego przeglądu okresowego w celu dostosowania zakresu rzeczonych środków.

Wreszcie, skarżące zauważają, że instytucje wspólnotowe nie wszczynając częściowego przeglądu okresowego popełniły oczywisty błąd w ocenie i naruszyły art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, gdyż oparły swoje ustalenia na zbyt szerokim zakresie produktów, co spowodowało, że dokonały porównania różnych produktów i przyjęły zatem błędne wnioski.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1796/1999 z dnia 12 sierpnia 1999 r. zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1858/2005 z dnia 8 listopada 2005 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych lin i kabli pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, Indii, Republiki Południowej Afryki i Ukrainy w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (Dz.U. L 299, s. 1) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1601/2001 z dnia 2 sierpnia 2001 r. zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1279/2007 z dnia 30 października 2007 r. nakładającym ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych lin i kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Federacji Rosyjskiej oraz uchylające środki antydumpingowe na przywóz niektórych lin i kabli żelaznych lub stalowych pochodzących z Tajlandii i Turcji (Dz.U. L 285, s. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22.12.1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, s. 1).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/45

---

Skarga wniesiona w dniu 5 września 2008 r. — Csepeli Áramtermelő przeciwko Komisji

(Sprawa T-370/08)

(2008/C 301/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Csepeli Áramtermelő kft (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: Á. Máttyus, K. Ferenczi, B. van de Walle de Ghelcke, T. Franchoo i D. Fessenko, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w zakresie, w jakim Komisja uznaje Csespel za beneficjenta pomocy państwa uważanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, a także w zakresie, w jakim Komisja nakazuje Węgrom odzyskać od Csespel tę zarzucaną pomoc państwa wraz z odsetkami; i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 2223 wersja ostateczna z dnia 4 czerwca 2008 r. (sprawa C 41/2005 — węgierskie koszty osierocone) w zakresie, w jakim Komisja uznaje skarżącą za beneficjenta pomocy państwa uważanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem, a także w zakresie, w jakim Komisja nakazuje Węgrom odzyskać od skarżącej tę zarzucaną pomoc państwa wraz z odsetkami.

Skarżąca twierdzi, że Komisja nie wykazała i nie uzasadniła w stosowny sposób wniosku, że umowa dotycząca zakupu energii elektrycznej (power purchase agreement, zwana dalej „PPA”) zawarta między skarżącą, właścicielem elektrowni na Węgrzech, którą ostatecznie nabyła Atel AG, a Magyar Villamos Muvek Rt. (dalej „MVM”) — dostawcą energii elektrycznej należącym do państwa węgierskiego, stanowi niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc państwa. Na poparcie skargi skarżąca podnosi następujące zarzuty.

W ramach pierwszego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 253 WE i art. 87 ust. 1 WE, ponieważ nie przedstawiła uzasadnienia i popełniła oczywisty błąd w zakresie oceny, uznając, że PPA skarżącej przysporzył jej korzyści gospodarczej.

W ramach drugiego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w zakresie oceny, uznając, że PPA skarżącej narusza konkurencję.

W ramach trzeciego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła zasady proporcjonalności i równego traktowania, ponieważ obowiązek odzyskania jest nieuzasadniony w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy na podstawie ogólnych zasad prawa wspólnotowego. Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do metody, którą zastosowała w celu obliczenie kwot podlegających odzyskaniu.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/45

---

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 26 czerwca 2008 r. w sprawie F-5/07 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, wniesione w dniu 8 września 2008 r. przez Barta Nijsa

(Sprawa T-371/08 P)

(2008/C 301/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciel: F. Rollinger i A. Hertzog, adwokaci)

Druga strona postępowania: Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie odwołania za dopuszczalne;

—	uznanie odwołania za zasadne;

—	w związku z tym, uchylenie postanowienia z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie F-5/07 Bart Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca twierdzi, że postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej dotknięte jest oczywiście niewłaściwym zastosowaniem przepisów proceduralnych, w zakresie w jakim przedmiotowe postanowienie uznaje skargę za niedopuszczalną ze względu na naruszenie wymogów jasności, a także naruszeniem zasady uzasadnionych oczekiwań i błędnym zastosowaniem zasady domniemania zgodności z prawem twierdzeń strony pozwanej, ponieważ postanowienie to zostało wydane tylko po jednej wymianie pism procesowych.

Ponadto strona skarżąca twierdzi, że sporne postanowienie nie jest jasne, przeinacza dowody i jest dotknięte oczywistym błędem w ocenie zarzutów podniesionych w skardze i nie bada niektórych dowodów, które Sąd powinien był zbadać z urzędu.

Strona skarżąca podnosi także, że zaskarżone postanowienie powinno było uwzględnić brak uzasadnienia w stadium przedprocesowym i że błędnie opiera się na niedotrzymaniu terminów, jako że Sąd nie posiadał wystarczających danych, żeby wyciągnąć takie wnioski.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/46

---

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 26 czerwca 2008 r. w sprawie F-108/07, Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, wniesione w dniu 10 września 2008 r. przez Barta Nijsa

(Sprawa T-375/08 P)

(2008/C 301/78)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciele: F. Rollinger i A. Hertzog, adwokaci)

Druga strona postępowania: Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie odwołania za dopuszczalne;

—	uznanie odwołania za zasadne,

—	uchylenie postanowienia z dnia 26 czerwca 2008 r. wydanego w sprawie F-108/07 Bart Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i podstawowe argumenty są podobne do zarzutów i argumentów przedstawionych w sprawie T-371/08 P.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/46

---

Odwołanie od postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 26 czerwca 2008 r. w sprawie F-1/08, Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, wniesione w dniu 10 września 2008 r. przez Barta Nijsa

(Sprawa T-376/08 P)

(2008/C 301/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciele: F. Rollinger i A. Hertzog, adwokaci)

Druga strona postępowania: Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie odwołania za dopuszczalne;

—	uznanie odwołania za zasadne,

—	uchylenie postanowienia z dnia 26 czerwca 2008 r. wydanego w sprawie F-1/08 Bart Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i podstawowe argumenty są podobne do zarzutów i argumentów przedstawionych w sprawie T-371/08 P

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/47

---

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2008 r. — Advance Magazine Publishers przeciwko OHIM — Capela & Irmãos (VOGUE)

(Sprawa T-382/08)

(2008/C 301/80)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Advance Magazine Publishers, Inc. (Nowy York, Stany Zjednoczoneg) (przedstawiciel: M. Esteve Sanz, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: J. Capela & Irmãos, Lda. (Porto, Portugalia)

Żądania strony skarżącej

—

zmiana decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia czerwca 2008 r. w sprawie R 328/2003-2, tak aby stwierdzić, że odwołanie wniesione przez stronę skarżącą do Izby Odwoławczej jest zasadne i że w konsekwencji sprzeciw zostaje oddalony i zezwala się na rejestrację rozpatrywanego wspólnotowego znaku towarowego;

—	ewentualnie, stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 328/2003-2; oraz

—	obciążenie strony pozwanej i, w razie potrzeby, J. Capela & Irmãos, Lda., będącej drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem odwoławczym przed OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „VOGUE” dla towarów i usług z klas 9, 14, 16, 25 i 41

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: J. Capela & Irmãos, Lda

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: portugalski słowny znak towarowy „VOGUE Portugal” zarejestrowany pod nr 143 183 dla towarów należących do klasy 25; portugalska firma nr 32 046 „VOGUE-SAPATARIA”

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: (i) naruszenie art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady nr 40/94 i zasady 22 rozporządzenia Komisji nr 2868/95 (1), jako że Izba Odwoławcza nieprawidłowo stwierdziła, że dowód przedstawiony przez J. Capela & Irmãos, Lda., będącą drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą, stanowił dowód rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego; (ii) naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, jako że Izba Odwoławcza nieprawidłowo uznała, iż towary o których mowa są podobne; naruszenie art. 61 ust. 1 i art. 62 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 40/94 w zakresie w jakim Izba Odwoławcza nieprawidłowo oparła swoją decyzję na fakcie, iż strona skarżąca nie zakwestionowała ustaleń Wydziału Sprzeciwów odnośnie do dowodu używania czy podobieństwa przedmiotowych towarów i usług a także na fakcie, iż w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów strona skarżąca uznała w sposób dorozumiany, że dowód używania był wystarczający.

---

(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, str. 1).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/47

---

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2008 r. — New Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-383/08)

(2008/C 301/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: New Europe (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: A.-M. Alamanou, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w formie pisma z dnia 2 lipca 2008 r. doręczonego skarżącej w tym samym dniu, na mocy której odmówiono skarżącej dostępu do danych dotyczących nazw spółek i nazwisk osób fizycznych wymienionych w dokumentach, które zostały ujawnione przez Komisję; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi skarżąca kwestionuje decyzję Komisji — która została jej notyfikowana pismem z dnia 2 lipca 2008 r. — na mocy której Komisja odmówiła ujawnienia nazw spółek i nazwisk osób fizycznych związanych z tzw. „sprawą Eximo”, wymienionych w dokumentach ujawnionych skarżącej w odpowiedzi na jej pierwszą skargę.

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności spornej decyzji, wskazując iż:

Po pierwsze, zdaniem skarżącej, sporna decyzja w sposób rażący narusza prawo z uwagi na fakt, iż Komisja dokonała błędnej interpretacji i w sposób nieprawidłowy zastosowała wyjątki przewidziane w art. 4 ust. 1 lit. b) oraz art. 4 ust. 2 tiret pierwsze rozporządzenia nr 1049/2001 (1), nie zbadawszy okoliczności faktycznych i nie przedstawiwszy powodów odmowy. Ponadto skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych poprzez uznanie, że ujawnienie wspomnianych nazw i nazwisk naruszyłoby ochronę interesów handlowych spółek oraz prywatności i integralności osób fizycznych. Skarżąca twierdzi również, że stosując wykładnię rozszerzającą terminów „ochrona interesów handlowych” i „ochrona prywatności i integralności osoby fizycznej”, Komisja naruszyła zasadę możliwie najszerszego dostępu do dokumentów wyrażoną w art. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1049/2001.

Po drugie skarżąca podnosi, że sporna decyzja narusza art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, ponieważ Komisja odmówiła skarżącej pełnego dostępu do dokumentu, który był już w tym czasie publicznie dostępny.

Po trzecie skarżąca wskazuje, iż nie informując jej o podstawie wydania decyzji i ograniczając się do przywołania wyjątków określonych w art. 4 ust. 4 rozporządzenia nr 1049/2001, Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 253 WE.

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/48

---

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2008 r. — Elliniki Nafppigokataskevastiki i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-384/08)

(2008/C 301/82)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Elliniki Nafppigokataskevastiki AE Chartofylakeiou (Skaramangas, Grecja), Howaldtswerke-Deutsche Werft GmbH (Kilonia, Niemcy) i ThyssenKrup Marine Systems AG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: U. Soltész, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 16 decyzji Komisji z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie przepisów nr C 16/2004 (ex NN 29/2004, CP 71/2002 i CP 133/2005) wprowadzonych przez Grecję na korzyść Hellenic Shipyards; oraz

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania poniesionymi w niniejszym postępowaniu przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżące wnoszą o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2008)3118 z dnia 2 lipca 2008 r. (wersja ostateczna) dotyczącej szesnastu regulacji wprowadzonych przez państwo greckie na korzyść Hellenic Shipyards S.A. („HSY”), a w szczególności stwierdzenie nieważności art. 16 tej decyzji, zgodnie z którym Komisja uznała, że gwarancja odszkodowawcza udzielona, na wypadek odzyskania pomocy państwa od HSY, przez jej poprzedniego właściciela — Bank of Industrial Development („ETVA”) — na rzecz konsorcjum (1), które nabyło HSY na podstawie umowy sprzedaży udziałów (Howaldtswerke-Deutsche Werft (2) i Ferrostaal), stanowi niezgodną z prawem pomoc państwa i należy niezwłocznie zaprzestać jej udzielania.

Skarżące podnoszą, że Komisja błędnie uznała, iż gwarancja odszkodowawcza zawarta w umowie prywatyzacyjnej została udzielona w czasie, gdy ETVA był kontrolowany przez państwo. Według skarżących gwarancja odszkodowawcza została skutecznie przyznana dopiero po dokonaniu prywatyzacji ETVA, a zatem stanowiła środek wynegocjowany między podmiotami prywatnymi i niezależnymi od państwa greckiego, a zatem nie można jej uznać za pomoc państwa.

Skarżące podnoszą nadto, iż błędny jest sformułowany przez Komisję zarzut, że dwie odrębne klauzule umieszczone w załączniku do umowy sprzedaży udziałów stanowiły jeden kompleksowy mechanizm przysparzający korzyści HSY. Skarżące twierdzą w istocie, że obie te gwarancje zostały udzielone niezależnie od siebie. Ponadto, skarżące utrzymują, że Komisja błędnie uznała, iż HSY odniosła korzyść z gwarancji odszkodowawczej, skoro w świetle okoliczności faktycznych sprawy jedynie Piraeus Bank może być uznany za podmiot, któremu gwarancja ta przysporzyła korzyści.

Skarżące twierdzą, że Komisja błędnie uznała, iż HSY przyznana została korzyść gospodarcza ze względu na gwarancję odszkodowawczą, która i) stanowi standardową klauzulę prawa prywatnego, ii) została udzielona po dokonaniu należytej oceny oraz iii) mieści się w zakresie zachowań właściwych dla prywatnego podmiotu gospodarczego.

Skarżące podnoszą dalej, że Komisja błędnie zastosowała art. 88 ust. 2 WE oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 wobec niebedącej beneficjentem pomocy państwa Elliniki Nafpigokataskevastiki, nakazując jej wycofanie gwarancji odszkodowawczej.

Skarżące podnoszą także, iż argument Komisji dotyczący rzekomego obejścia effet utile odzyskania pomocy błędnie opiera się na założeniu, że obejście to nastąpiło poprzez samo udzielenie gwarancji odszkodowawczej.

Skarżące podnoszą wreszcie, że Komisja błędnie zastosowała art. 296 WE uznając, iż nie zezwala on HSY na podejmowanie pewnych czynności cywilnoprawnych o charakterze pomocniczym mających na celu podtrzymanie działalności całej stoczni.

---

(1)  Konsorcjum to powołało spółkę Elliniki Nafpigokataskevastiki w celu skupienia w niej udziałów w HSY.

(2)  Jedynymwłaścicielem HDW jest spółka ThyssenKrupp Marine Systems, która w 2005 r. nabyła także udziały Ferrostaal w Elliniki Nafpigokataskevastiki.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/49

---

Skarga wniesiona w dniu 1 września 2008 r. — Evropaïki Dynamiki przeciwko Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-387/08)

(2008/C 301/83)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: adwokat N. Korogiannakis)

Strona pozwana: Urząd Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich (Urzędu Publikacji), doręczonej skarżącej w dniu 20 czerwca 2008 r., o odrzuceniu jej oferty złożonej w odpowiedzi na przetarg AO 10185 na „Usługi Informatyczne — Utrzymanie systemów SEI-BUD/AMD/CR i związane z tym usługi” (Dz.U. 2008/S 43-058884) i udzieleniu zamówienia wygrywającemu oferentowi;

—	zasądzenie od Urzędu Publikacji na rzecz skarżącej odszkodowania w wysokości 1 444 930 EUR za szkody poniesione z tytułu spornego postępowania przetargowego

—	obciążenie Urzędu Publikacji całością kosztów postępowania poniesionych przez skarżącą w związku z niniejszą skargą, nawet w przypadku oddalenia samej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji pozwanego o odrzuceniu jej oferty złożonej w odpowiedzi na przetarg AO 10185 dotyczący „Usług Informatycznych — Utrzymanie systemów SEI-BUD/AMD/CR i związane z tym usługi” i udzieleniu zamówienia wygrywającemu oferentowi. Skarżący domaga się również zasądzenia odszkodowania za szkody poniesione przez nią, jej zdaniem, z tytułu postępowania przetargowego.

W uzasadnieniu swych żądań skarżąca twierdzi, że udzielając wyżej wspomnianego zamówienia innemu oferentowi, pozwany nie postępował zgodnie ze swoimi obowiązkami określonymi w Rozporządzeniu Finansowym (1), zasadach wykonawczych do niego oraz dyrektywą 2004/18/WE (2), jak również z zasadami przejrzystości, równego traktowania i proporcjonalności.

Skarżąca podnosi ponadto, że instytucja zamawiająca naruszyła ciążący na niej na mocy wyżej wskazanych obowiązujących przepisów obowiązek uzasadnienia decyzji. Skarżąca utrzymuje również, że instytucja zamawiająca zastosowała kryteria, które nie zostały wyraźnie zawarte w ogłoszeniu przetargu, myliła ocenę z kryteriami udzielenia, naruszając w ten sposób specyfikację przetargu, oraz popełniła szereg oczywistych błędów w ocenie, czego skutkiem było odrzucenie oferty skarżącej.

Skarżąca żąda zatem stwierdzenia nieważności decyzji o odrzuceniu jej oferty i udzielenia zamówienia wygrywającemu oferentowi oraz zasądzenia od pozwanego, obok całości kosztów związanych z niniejszym postępowaniem, odszkodowania za szkody poniesione z tytułu spornego postępowania przetargowego.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25.6.2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1).

(2)  Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31.3.2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/50

---

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2008 r. — Lemans przeciwko OHIM — Turner (ICON)

(Sprawa T-389/08)

(2008/C 301/84)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lemans (Janesville, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: M. Cover, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Stephen Turner (Luddington, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 lipca 2008 r. w sprawie R 778/2007-2;

—	stwierdzenie, że sprzeciw zostaje odrzucony i że sporny znak towarowy może zostać zarejestrowany; oraz

—	obciążenie Stephena Tunera, będącego drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą i Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „ICON” dla towarów i usług należących do klas 9, 18 i 25 — zgłoszenie nr 2 197 440

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Stephen Turner

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny krajowy znak towarowy „IKON” dla towarów należących do klas 9 — znak towarowy zarejestrowany w Zjednoczonym Królestwie pod nr 2 243 676

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie zgłoszenia w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Izba Odwoławcza uznała błędnie, że Stephen Turner, będący drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą, posiadał legitymację do wniesienia sprzeciwu.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/50

---

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2008 r. — AEPI przeciwko Komisji

(Sprawa T-392/08)

(2008/C 301/85)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Elliniki Etaireia pros Prostasia tis Pnevmatikis Idioktisias A.E. (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: P. Xanthopoulos, Th. Asprogerakas-Grivas, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uwzględnienie w całości niniejszej skargi;

—	stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji Komisji nr C(3435) wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698-CISAC, dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania oraz nakazanie jej zapłaty wynagrodzeń przysługujących adwokatom skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Składając niniejszą skargę strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(3435) wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698-CISAC, w części, w której Komisja ustaliła, iż skarżąca naruszyła art. 81 WE i art. 53 EOG wprowadzając do umów o przedstawicielstwie zawieranych z innymi spółkami ograniczenia zawarte w art. 11 ust. 2 standardowej umowy Międzynarodowej Konfederacji Związków Autorów i Kompozytorów (zwanej dalej: umową standardową CISAC) lub stosując w praktyce ograniczenia odnoszące się do przyjmowania członków oraz koordynując wprowadzanie ograniczeń terytorialnych zmierzających do tego, aby przyznane licencje pokrywały się z terytorium państwa siedziby poszczególnych spółek zajmujących się zbiorowym zarządzaniem prawami.

Skarżąca podnosi następujące zarzuty odnoszące sie do stwierdzenia nieważności.

Po pierwsze, skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja opiera się na błędnej ocenie poszczególnych faktów i ogólnie stanu faktycznego, materiału dowodowego i subiektywnych elementów naruszenia.

Po drugie, skarżąca twierdzi, iż zostało naruszone jej prawo do bycia wysłuchaną a po trzecie, iż art. 81 WE i art. 53 EOG zostały błędnie zastosowane jako że skarżąca została ukarana za naruszenie które nie miało miejsca. W szczególności podnosi ona, że wprowadzenie klauzuli terytorialnych nie powoduje, że miało miejsce naruszenie przepisów dotyczących konkurencji a klauzule te są niezbędne dla zapewnienia beneficjentom dobrego zarządzania ich prawami w państwie na terytorium którego działa każda spółka będąca strona umowy. Ponadto skarżąca utrzymuje, iż Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich uznał, że klauzule dotyczące wyłączności terytorialnej w umowach o wzajemnym przedstawicielstwie nie naruszają przepisów odnoszących się do konkurencji.

Po czwarte skarżąca podnosi, iż zaskarżona decyzja nie uwzględnia faktu, że w prawie wspólnotowym własność intelektualna oraz dzieła umysłowe i utwory artystyczne różnią się od pozostałych dóbr i usług i zatem decyzja ta błędnie podporządkowuje okoliczności faktyczne będące przedmiotem sprawy przepisom mającym zastosowanie do tych dóbr i usług.

Po piąte skarżąca utrzymuje, iż Komisja naruszyła art. 151 WE, który ustanawia zasadę wyjątku o charakterze kulturalnym zgodnie, z która Komisja musi przy przyjmowaniu jakichkolwiek uregulowań wziąć pod uwagę aspekty kulturalne mając za cel poszanowanie i promocję różnorodności kulturalnej Wspólnoty

Po szóste skarżąca podnosi, że brak analizy odnoszącej się do istnienia odpowiedzialności w ramach badania podnoszonego naruszenia art. 81 WE stanowi błędne zastosowanie przepisu prawa i oczywisty brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Po siódme skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności jako że europejskie spółki zajmujące się zarządzaniem prawami własności intelektualnej charakteryzują się różnymi wielkościami a także zasadę bezstronności jako że została ona przyjęta w następstwie nieprawidłowo prowadzonego postępowania poprzedzającego wniesienie skargi. Ponadto skarżąca podnosi, że decyzja jest niezrozumiała i nielogiczna ze względu na występujące w niej poważne sprzeczności. Co więcej zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja sprawiając błędne wrażenie zmierzania do celu wprowadzenia ułatwień w uzyskiwaniu licencji na używanie muzyki drogą kablową, za pośrednictwem satelity czy Internetu w rzeczywistości ma za cel doprowadzenie do wzajemnej eliminacji spółek zajmujących się zarządzaniem prawami własności intelektualnej poprzez zakłócenie zdrowych mechanizmów konkurencyjnych, wprowadzenie niejednakowych warunków rynkowych i stworzenie nieuniknionych konfliktów między wspomnianymi spółkami. Wreszcie zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja dokonuje w sposób bezpośredni nieprawidłowej wykładni dyrektywy 93/83/EWG (1) i stoi w sprzeczności z konwencją berneńską dotyczącą własności intelektualnej, do której Unia przystąpiła.

---

(1)  Dyrektywa Rady nr 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz. U. L 248 s. 15).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/51

---

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2008 r. — Clearwire Corporation przeciwko OHIM (CLEARWIFI)

(Sprawa T-399/08)

(2008/C 301/86)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Clearwire Corporation (Kirkland, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: G. Konrad, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 30 czerwca 2008 r. w sprawie R 706/2008-1; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „CLEARWIFI” dla usług z klasy 38 — międzynarodowa rejestracja nr W00 934 594

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit b) i c) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, iż podstawy odmowy rejestracji, na które powołała się Izba Odwoławcza nie stanowią przeszkody dla rejestracji.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/51

---

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2008 r. — Enercon przeciwko OHIM — BP (ENERCON)

(Sprawa T-400/08)

(2008/C 301/87)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Enercon GmbH (Aurich, Niemcy) (przedstawiciel: R. Böhm, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: BP plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie R 957/2006-4, w zakresie w jakim oddala się nią odwołanie wniesione przez stronę skarżącą od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 26 maja 2006 r. orzekającej w sprawie sprzeciwu nr B 760 605, oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „ENERCON” dla towarów z klas 1, 2 i 4

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: BP plc

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wspólnotowa rejestracja nr 137 828 słownego znaku towarowego „ENERGOL” dla towarów z klasy 1 i 4

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu z wyjątkiem towarów, które uznano za niepodobne

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie odwołania w odniesieniu do towarów, które uznano za niepodobne i oddalenie odwołania w pozostałym zakresie oddalenie

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, iż Izba Odwoławcza błędnie ustaliła, że istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do kolidujących ze sobą znaków towarowych

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/52

---

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2008 r. — Fluorsid i Minmet przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-404/08)

(2008/C 301/88)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Fluorsid SpA (Assemini, Włochy) i Minmet Co. (Lozanna, Szwajcaria) (przedstawiciele: L. Vasques i F. Perego, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2008) 3043 z dnia 25 czerwca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 porozumienia EOG, sprawa COMP/39.180 — Fluorek Glinu, podanej do wiadomości spółek Fluorsid i Minmet odpowiednio w dniu 11 lipca 2008 r. i w dniu 9 lipca 2008 r., lub, tytułem ewentualnym, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na Minmet i Fluorsid w ramach tej decyzji na podstawie art. 44 § 2 regulaminu Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząc niniejszą skargę, spółki Fluorsid i Minmet mają za cel podważenie decyzji, w drodze której Komisja Europejska stwierdziła naruszenie art. 81 ust. 1 traktatu i art. 53 ust. 1 porozumienia EOG, i, w konsekwencji, nałożyła na nie grzywnę w wysokości 1 600 000 (miliona sześciuset tysięcy) EUR, za którą spółki te odpowiadają solidarnie.

Swe żądania skarżące opierają na następujących zarzutach:

—

braku dowodów wskazujących na ewentualne naruszenie porozumienia EOG i art. 81 traktatu; w tym kontekście skarżące podkreślają, iż nie można było założyć, że cztery małe przedsiębiorstwa, z których jedno nawet nie prowadziło w 2000 r. sprzedaży na obszarze EOG, mogłyby — choćby w oderwaniu od realiów rynku — same narzucić ceny wielkim producentom aluminium (zwanym także „hutami”) na rynku, na którym decydujący wpływ na ceny ma podaż, a nie popyt;

—

naruszeniu obowiązku uzasadnienia w zakresie dotyczącym dowodów na bezprawne zachowanie stanowiącym naruszenie art. 253 traktatu i art. 2 rozporządzenia 1/2003 i polegającym na potajemnej zmianie zarzucanego naruszenia, w celu wprowadzenia ułatwień dla Komisji w zakresie spoczywającego na niej ciężaru dowodu; skarżące podnoszą w tym kontekście, że Komisja była w stanie uzyskać dowody wskazujące jedynie na wymianę informacji miedzy konkurentami, a nie na zawieranie wprowadzających ograniczenia na rynku porozumień. Taka zmiana przedmiotu bezprawnego zachowania była korzystna dla Komisji, która mogła powołać się — zdaniem skarżących niesłusznie — na mechanizmy per se rule przewidziane dla hard core restrictions, ułatwiając sobie w ten sposób przeprowadzenie dowodzenia w sprawie, a także stwarzając możliwość pominięcia faktu, iż zarzucane czyny nie wywołały żadnych skutków na rynku.

—

naruszeniu nie tylko art. 253 i art. 173 traktatu, ale także art. 27 rozporządzenia 1/2003 oraz prawa do obrony w zakresie w jakim, ze względu na brak uwzględnienia w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów wniosku o wzięcie pod uwagę współpracy (leniency) ze strony spółki Fluorsid, Komisja przeprowadziła niektóre czynności dochodzeniowe i włączyła niektóre dokumenty do akt postępowania już po wydaniu pisma w sprawie przedstawienia zarzutów oraz zarzuciła w końcowej decyzji bezprawne zachowanie inne niż to, które było przedmiotem pisma w sprawie przedstawienia zarzutów (naruszenie o charakterze ciągłym oraz czyn bezprawny trwający 6 miesięcy).

Skarżący podnoszą także, iż:

—	w decyzji końcowej, w celu poparcia tezy o współudziale Minmetu, Komisja powołała się na obciążające te spółkę dokumenty, które nie zostały w żaden sposób wskazane w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów;

—

Komisja, poza całkowitym pominięciem w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów wniosku o wzięcie pod uwagę współpracy ze strony spółki Fluorsid, co stanowi naruszenie prawa do obrony, uwzględniła później w aktach sprawy zarówno wniosek o wzięcie pod uwagę współpracy ze strony skarżących, jak i załącznik do wniosku o wzięcie pod uwagę współpracy złożony już po wydaniu pisma w sprawie przedstawienia zarzutów; w ten sposób Komisja i) doprowadziła do stanu niepewności odnośnie współpracy, ujemnie wpływając na treść przysługującego skarżącym prawa do obrony i terminy go dotyczące, co stanowi naruszenie reguł zawartych w pkt 29 komunikatu Komisji w sprawie zwalniania z grzywien, ii) kontynuowała czynności dochodzeniowe po wydaniu pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, włączając nowe dokumenty do akt, i naruszając w ten sposób podstawowe zasady postępowania ze szkodą dla wszystkich jego stron.

—	Komisja określiła rynek geograficzny fluorku glinu w sposób niespójny i pozbawiony należytego uzasadnienia oraz określiła w sposób całkowicie nielogiczny jego wartość.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/53

---

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2008 r. — S.F. Turistico Immobiliare przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-408/08)

(2008/C 301/89)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: S.F. Turistico Immobiliare Srl (Orosei, Włochy) (przedstawiciel: adwokat L. Marcialis)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Tytułem żądania głównego:

—	stwierdzenie nieważności i bezskuteczności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C(2008) 2997 z dnia 2 lipca 2008 r. zakresie przedmiocie systemu pomocy państwa „ustawa regionalna nr 9 z dna 1998 r. — Nadużycie pomocy nr 272/98”.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Tytułem żądania ewentualnego:

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim uznaje cały system pomocy niezgodny ze wspólnym rynkiem „chyba że beneficjent pomocy złoży wniosek o przyznanie pomocy w ramach tego systemu przed podjęciem robót dotyczących pierwotnego projektu inwestycji” nie wyłączając pomocy w zakresie w jakim uzasadnia wydatki poniesione przez beneficjenta przed złożeniem wniosku o pomoc w ramach limitów przewidzianych w przepisach „de minimis”.

Tytułem kolejnych żądań:

—

stwierdzenie, że pkt 4.2 wytycznych Rady w przedmiocie regionalnej pomocy państwa (98C 74/06), zgodnie z którym „[d]odatkowo system pomocy winien stanowić, że wniosek o przyznanie pomocy musi zostać złożony przed rozpoczęciem robót w ramach projektu” jest niezgodny z prawem, w zakresie w jakim odmawia on kwalifikacji pomocy przewidzianej na korzyść beneficjentów, nie wyłączając tej części pomocy, która odnosi się do inwestycji dokonanych po złożeniu wniosku, które są funkcjonalnie i strukturalnie niezależne.

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie w jakim nakazuje Republikę Włoskiej odzyskanie pełnej kwoty uprzednio rozdzielonej pomocy, nie wyłączając tej części, która uzasadnia wydatki poniesione przez beneficjentów po złożeniu wniosku o pomoc, a odnoszącej do tych ich części, które pozostają w funkcjonalnym lub strukturalnym związku z realizowanym projektem.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie jest tożsama z decyzją będącą przedmiotem spraw T-394/08 Regione Sardegna przeciwko Komisji.

Zarzuty i główne argumenty są jednakowe jak przywołane w tej sprawie.

Skarżąca powołuje się w szczególności na niezgodność z prawem, w rozumieniu art. 241 WE, pkt 4.2 wytycznych Rady w przedmiocie regionalnej pomocy państwa (98C 74/06), w zakresie w jakim jest on całkowicie sprzeczny z założeniami polityki Wspólnoty w zakresie pomocy, zwłaszcza w sprawie odznaczającej się takimi cechami szczególnymi, aby wnioskować z faktu wykonania małej części planowanych robót (około 20 %), że pozostała ich część nie kwalifikuje się do pomocy, mimo że prace te zostały rozpoczęte jak przewidziano w okresie następującym po okresie określonym w przedmiotowych wytycznych.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/54

---

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2008 r. — El Fatmi przeciwko Radzie

(Sprawa T-409/08)

(2008/C 301/90)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Nouriddin El Fatmi (Vught, Niderlandy) (przedstawiciel: G. Pulles, advocaat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie braku możliwości stosowania rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 lub nieważności decyzji Rady 2008/583/WE z dnia 15 lipca 2008 r., jeżeli te dwa akty mają do niego zastosowanie;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący wnosi do Sądu o stwierdzenie, że rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 (1) nie ma do niego zastosowania i o stwierdzenie nieważności decyzji 2008/583/WE (2), jeżeli ma ona do niego zastosowanie.

Po pierwsze skarżący podnosi, że działania Rady były niezgodne z przesłankami art. 5 WE. Zdaniem skarżącego Rada nie miała kompetencji do działania, ponieważ brak jest związku z państwami trzecimi lub ze wspólnym rynkiem.

Po drugie skarżący podnosi, że art. 60, art. 301 i art. 308 WE nie przyznają kompetencji do wydania spornego rozporządzenia.

Po trzecie skarżący podnosi, że działania Rady były niezgodne z art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931 z dnia 27 grudnia 2001 r. (3) i naruszyły istotne przepisy proceduralne oraz zasady prawa wspólnotowego, między innymi obowiązek uzasadnienia. Zdaniem skarżącego krajowe decyzje, na które powołuje się Rada, nie zostały po pierwsze wydane przez właściwe władze w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska 2001/931, a po drugie są to decyzje, które zostały uchylone przez sąd krajowy w postępowaniu odwoławczym.

Po czwarte skarżący podnosi, że Rada naruszyła jego prawa podstawowe, a w szczególności prawo do poszanowania sfery prywatnej i życia rodzinnego, prawo do skutecznej ochrony sądowej i prawo własności.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27.12.2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 70).

(2)  Decyzja Rady z dnia 15.7.2008 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzję 2007/868/WE (Dz.U. L 188, s. 21).

(3)  Wspólne stanowisko Rady z dnia 27.12.2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 93).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/54

---

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — Artisjus Magyar Szerzői Jogvédő Iroda Egyesület przeciwko Komisji

(Sprawa T-411/08)

(2008/C 301/91)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Artisjus Magyar Szerzői Jogvédő Iroda Egyesület (Budapeszt, Węgry) (przedstawiciele: Z. Hegymegi-Barakonyi i P. Vörös, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności art. 3 i 4 ust. 2 decyzji w części, w jakiej odnoszą się one do strony skarżącej oraz art. 4 ust. 3 decyzji w zakresie, w jakim odsyła on do art. 3;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2008) 3435 wersja ostateczna z dnia 16 lipca 2008 r. (Sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC), w której ustalono, iż członkowie CISAC (1) mający siedzibę w obrębie EOG uczestniczyli z naruszeniem art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG w uzgodnionej praktyce, koordynując zakres terytorialny upoważnień do wzajemnej reprezentacji udzielanych sobie nawzajem w taki sposób, że licencja jest ograniczona do terytorium krajowego każdej z organizacji zbiorowego zarządzania.

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności art. 3 oraz art. 4 ust. 2 i 3 zaskarżonej decyzji, które odnoszą się do trzech szczególnych form korzystania (Internetu, transmisji satelitarnej i retransmisji drogą kablową) w zakresie, w jakim uznają one, iż strona skarżąca jest odpowiedzialna za naruszenie art. 81 WE poprzez koordynowanie z innymi członkami CISAC klauzul w sprawie zakresu terytorialnego porozumień o wzajemnej reprezentacji w taki sposób, że licencja jest ograniczona do terytorium krajowego każdej z organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi („OZZP”).

Strona skarżąca kwestionuje zaskarżoną decyzję z czterech powodów, a mianowicie braku kompetencji, naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, naruszenia traktatu WE i nadużycia władzy przez Komisję.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty:

Po pierwsze, zdaniem strony skarżącej Komisja naruszyła jej prawo do obrony, wydając zaskarżoną decyzję, która różniła się zdecydowanie od jej stanowiska przedstawionego w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów.

Po drugie, strona skarżąca twierdzi, iż decyzja narusza art. 253 WE, gdyż brak jej odpowiedniego uzasadnienia oraz nie wskazano w niej początkowego momentu uzgodnionej praktyki, o której mowa.

Po trzecie, strona skarżąca utrzymuje, iż decyzja narusza art. 81 WE i art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (2), gdyż Komisja nie przedłożyła wystarczających dowodów w celu wykazania istnienia uzgodnionej praktyki w sposób wymagany prawem i w związku z tym nie uczyniła zadość spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu.

Po czwarte, strona skarżąca podnosi, iż decyzja narusza art. 86 ust. 2 WE, gdyż jest ona przedsiębiorstwem zobowiązanym do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym, zaś zastosowanie wspólnotowego prawa konkurencji w sposób wynikający z zaskarżonej decyzji stanowi przeszkodę do wykonywania szczególnych zadań, które zostały jej powierzone.

Ponadto zdaniem strony skarżącej Komisja nadużyła uprawnień przysługujących jej zgodnie z art. 81 WE, unikając postępowania, które zostało specjalnie przewidziane w traktacie WE w celu rozpatrzenia okoliczności danego przypadku. Następnie strona skarżąca powołuje się na to, iż decyzja narusza art. 151 ust. 4 WE, gdyż nie respektuje różnorodności kultur. Wreszcie podnosi ona, iż decyzja narusza zasadę pewności prawa, ponieważ wymaga ona sposobu postępowania, którego Komisja nie zdefiniowała.

---

(1)  Confédération Internationale des Sociétés d'Auteurs et Compositeurs (Międzynarodowa Konfederacja Stowarzyszeń Autorów i Kompozytorów, zwana dalej „CISAC”).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/55

---

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2008 r. — Trubion Pharmaceuticals Inc. przeciwko OHIM — Merck (TRUBION)

(Sprawa T-412/08)

(2008/C 301/92)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Trubion Pharmaceuticals Inc. (Seattle, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: C. Hertz-Eichenrode, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Merck KGaA (Darmstadt, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 lipca 2008 r. w sprawie R 1605/2007-2;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Trubion Pharmaceuticals Inc.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „TRUBION” dla towarów i usług należących do klas 5 i 42

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Merck KGaA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: rejestracja nr 72 884 jako wspólnotowego znaku towarowego słownego znaku towarowego „BION” dla różnych towarów; rejestracja nr 3 282 936 jako wspólnotowego znaku towarowego graficznego znaku towarowego „TriBion Harmonis” dla różnych towarów

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu dla towarów należących do klasy 5 i odrzucenie sprzeciwu dla pozostałych usług należących do klasy 42

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 polegające na tym, że Izba Odwoławcza i) nie zbadała podobieństwa znaków towarowych biorąc pod uwagę ogólne wrażenie wywierane przez wcześniejszy znak towarowy oraz ii) nie uwzględniła współzależności odpowiednich czynników, zwłaszcza niewielkiego podobieństwa towarów, przy dokonywaniu oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/56

---

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2008 r. — SOZA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-413/08)

(2008/C 301/93)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Slovenský ochranný Zväz Autorský pre práva k hudobným dielam (SOZA) (Bratysława, Republika Słowacka) (przedstawiciel: M. Favart, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC); oraz

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC), a w szczególności jej art. 3, w którym Komisja uznała, że członkowie CISAC (1) z terenu EOG uczestniczyli w uzgodnionych praktykach stanowiących naruszenie art. 81 WE i art. 53 EOG, polegających na koordynowaniu terytorialnych rozgraniczeń wzajemnych upoważnień do reprezentacji, udzielanych sobie przez członków w sposób powodujący ograniczenie licencji do terytorium krajowego każdej z organizacji zbiorowego zarządzania.

Na poparcie swych roszczeń strona skarżąca podnosi, że:

i)	rozgraniczenie zakresów terytorialnych przewidziane w umowach o wzajemnej reprezentacji nie jest skutkiem uzgodnionych praktyk, oraz

ii)	tytułem ewentualnym, jeśli rozgraniczenie zakresów terytorialnych zostałoby uznane za uzgodnioną praktykę, nie skutkuje ona ograniczeniem konkurencji w rozumieniu art. 81 WE.

W ramach swego pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w ocenie i naruszyła art. 81 WE, jak również art. 253 WE, uznając, iż równoległe rozgraniczenie terytorialne przewidziane we wzajemnych umowach o reprezentację zawartych przez skarżącą z innymi członkami CISAC z terenu EOG jest skutkiem uzgodnionych praktyk, mimo iż w decyzji nie przedstawiono żadnych dowodów na okoliczność istnienia takich uzgodnionych praktyk.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca podnosi, że zarzucane jej uzgodnione praktyki dotyczące stosowania rozgraniczeń terytorialnych nie są niezgodne z prawem, gdyż dotyczą one formy konkurencji, która nie zasługuje na ochronę. Skarżąca twierdzi ponadto, że nawet gdyby uznano, że zarzucane jej uzgodnione praktyki skutkują ograniczeniem konkurencji, nie stanowią one naruszenia art. 81 ust. 1 WE, gdyż są one konieczne i proporcjonalne do ich uzasadnionego celu.

---

(1)  Międzynarodowa Konfederacja Stowarzyszeń Autorów i Kompozytorów.

---

22.11.2008

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 301/56

---

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2008 r. — Republika Włoska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-426/08)

(2008/C 301/94)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P.Gentili, avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Komisji, C(2008) 3411 z dnia 8 lipca 2008 r. notyfikowanej w dniu 11 lipca 2008 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie w ramach Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (C) oraz Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) w zakresie w jakim dotyczy ona niektórych wydatków poniesionych przez Włochy.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji Komisja wyłączyła z finansowania wspólnotowego w ramach EFOGR cztery kategorie wydatków poniesionych przez Włochy w trakcie lat budżetowych 2001-2006. W praktyce sprawa dotyczy korekt dotyczących pewnych refundacji wywozowych za owoce, warzywa i cukier, pomocy na rzecz przetwórstwa owoców cytrusowych w latach budżetowych 2004 i 2005 na poziomie dodatkowej opłaty wyrównawczej stosowanej w odniesieniu do mleka którego rozmiar produkcji i handlu przekroczył kwoty mleczne przyznane w roku budżetowym 2002/2003 i pomocy obszarowej na uprawę roślin w larach 2004, 2005 i 2006.

Na poparcie swych żądań skarżąca powołuje się na dokładność i właściwy charakter przeprowadzonych kontroli.

Podnosi ona w praktyce argument naruszenia obowiązku uzasadnienia, zasady proporcjonalności, art. 11, 12 i 14 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1392/2001 z dnia 9 lipca 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3950/92 ustanawiającego opłatę dodatkową w sektorze mleka i przetworów mlecznych (1), art. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (2), art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (3), art. 22 i 30 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92 (4) oraz art. 50, 51 i 30 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników (5).

---

(1)  Dz.U. L 187, s. 19.

(2)  Dz.U. L 160, s. 103.

(3)  Dz.U. L 209, s. 1.

(4)  Dz.U. L 327, s. 11.

(5)  Dz.U. L 141, s. 18.

---