25.9.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 244/4

SPRAWOZDANIE KOMISJI

Bezpieczeństwo statków powietrznych państw trzecich korzystających z portów lotniczych Wspólnoty (Sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2008/C 244/03)

1. WPROWADZENIE

Istnieje coraz więcej dowodów na to, że program SAFA (oceny bezpieczeństwa zagranicznych statków powietrznych), od chwili jego rozpoczęcia pod auspicjami Europejskiej Konferencji Lotnictwa Cywilnego (ECAC) we współpracy ze Zrzeszeniem Władz Lotniczych (JAA) w 1996 r., jest liderem w dziedzinie poprawy bezpieczeństwa lotnictwa europejskiego, i szerzej międzynarodowego. Dzieje się tak mimo oczywistych ograniczeń nierozerwalnie związanych z programem, takich jak ograniczenia zasobów ludzkich i zaplecza technicznego oraz ograniczony charakter samej „kontroli na ziemi”, stanowiącej podstawę programu.

Wspólnota Europejska (WE) od samego początku w pełni aprobowała i wspierała program SAFA oraz czynnie w nim uczestniczyła, nie tylko dzięki członkowstwu w Komitecie Sterującym SAFA, ale także dzięki zapewnieniu finansowania na rzecz JAA przez Komisję Europejską.

W ramach ogólnej strategii wspólnotowej, dążącej do ustanowienia i utrzymania wysokiego i jednolitego poziomu bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego w Europie, w dniu 21 kwietnia 2004 r. Wspólnota przyjęła dyrektywę 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie bezpieczeństwa statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty (1) — tzw. „dyrektywę SAFA”.

Mimo że wspólnotowe zobowiązania państw członkowskich, wynikające ze wspomnianej dyrektywy, mogły być w znacznym stopniu wypełniane poprzez ich uczestnictwo w zainicjowanym przez ECAC programie SAFA, zarządzanie którym powierzono JAA, program SAFA nie posiadał wiążącej europejskiej podstawy prawnej, lecz opierał się na zobowiązaniu dyrektorów generalnych uczestniczących państw członkowskich ECAC. Przeprowadzane kontrole „zagranicznych” statków powietrznych obejmowały swym zakresem te statki powietrzne, których nie używa się ani nie eksploatuje pod kontrolą właściwego organu państwa, w którym przeprowadzana jest kontrola.

W przeciwieństwie do „dobrowolnego” dotychczas charakteru uczestnictwa w programie SAFA Europejskiej Konferencji Lotnictwa Cywilnego (ECAC), dyrektywa 2004/36/WE wprowadziła w stosunku do państw członkowskich Unii Europejskiej (UE) jasno określone zobowiązanie prawne, zgodnie z którym muszą one przeprowadzać kontrole statków powietrznych państwa trzeciego w swoich portach lotniczych oraz uczestniczyć w gromadzeniu i wymianie informacji dotyczących przeprowadzanych kontroli na ziemi. W tym przypadku „statki powietrzne państwa trzeciego” oznaczają statki powietrzne, których nie używa się ani nie eksploatuje pod kontrolą właściwego organu państwa członkowskiego; jednocześnie dyrektywa w żaden sposób nie zakazuje państwom członkowskim UE przeprowadzania kontroli statków powietrznych innych państw członkowskich UE.

Artykuł 13 dyrektywy SAFA zobowiązuje Komisję do przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, do dnia 30 kwietnia 2008 r., sprawozdania w sprawie stosowania przedmiotowej dyrektywy. Stanowi on ponadto, że sprawozdaniu Komisji powinny towarzyszyć, w razie konieczności, wnioski dotyczące zmian do wspomnianej dyrektywy. Zasadniczym celem niniejszego sprawozdania jest wykazanie, w jakim stopniu osiągnięto cele dyrektywy, oraz jak dalece stosowanie dyrektywy przyczyniło się do poprawy bezpieczeństwa lotnictwa w Europie.

Aby usytuować niniejszą dyskusję w odpowiednim kontekście, w sprawozdaniu opisano również i oceniono zmiany w zarządzaniu i rozwoju programu SAFA po 2004 r. Ponadto ma ono na celu rozpoznanie, w jakim stopniu ramy regulacyjne dyrektywy przyczyniły się do tych zmian. Owe prace ilościowo-jakościowe wymagały wyczerpującego wykazu środków już podjętych lub planowanych w programie działalności legislacyjnej Komisji.

2. WDROŻENIE

Aspekty prawne

Dyrektywa 2004/36/WE zapewniła państwom członkowskim UE okres dwóch lat na przyjęcie krajowych środków transponujących jej przepisy. O ile terminem określonym w art. 11 dyrektywy w odniesieniu do UE-15 był 30 kwietnia 2006 r., dla dziesięciu nowych państw członkowskich, które wstąpiły do Unii w dniu 1 maja 2004 r., ustanowiono okresy przejściowe na wdrożenie dyrektywy.

Jak wykazano w zamieszczonej poniżej tabeli 1, mimo że znacząca liczba państw członkowskich nie przyjęła w stosownym czasie odpowiednich środków transpozycji, państwa członkowskie nie miały poważnych problemów z wykonywaniem przepisów dyrektywy — z wyjątkiem dwóch podrzędnych przypadków. Było to w dużej mierze spowodowane faktem, że zasadnicze zobowiązania uwzględnione w dyrektywie zostały już w znacznym stopniu wypełnione poprzez uczestnictwo w programie SAFA ECAC.

Tabela 1

Transpozycja przez państwa członkowskie

Państwo członkowskie	Termin transpozycji	Rodzaj terminu	Wszczęcie procedury w sprawie naruszenia przepisów w związku z brakiem zgłoszenia	Stan obecny
Austria	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 27.6.2007
Belgia	30.4.2006	Termin zwykły
Bułgaria	1.1.2007	Termin zwykły
Cypr	30.4.2006	Okres przejściowy
Republika Czeska	30.4.2006	Okres przejściowy	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.10.2006
Dania	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.10.2006
Irlandia	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 11.12.2007
Estonia	30.4.2006	Okres przejściowy
Finlandia	30.4.2006	Termin zwykły
Francja	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 21.3.2007
Niemcy	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.10.2006
Grecja	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 17.10.2007
Węgry	30.4.2006	Okres przejściowy	X	Sprawa zamknięta w dniu 27.6.2007
Włochy	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 31.1.2008
Łotwa	30.4.2006	Okres przejściowy	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.10.2006
Litwa	30.4.2006	Okres przejściowy
Luksemburg	30.4.2006	Termin zwykły	X	Brak transpozycji stwierdzony orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 1.4.2008
Malta	30.4.2006	Okres przejściowy	X	Sprawa zamknięta w dniu 27.6.2007
Niderlandy	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.12.2006
Polska (2)	30.4.2006	Okres przejściowy	X	Sprawa nadal rozpatrywana (skierowana do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w dniu 28.11.2007)
Portugalia	30.4.2006	Termin zwykły
Rumunia	1.1.2007	Termin zwykły
Słowacja	30.4.2006	Okres przejściowy
Słowenia	30.4.2006	Okres przejściowy	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.12.2006
Hiszpania	30.4.2006	Termin zwykły
Szwecja	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.12.2006
Zjednoczone Królestwo	30.4.2006	Termin zwykły	X	Sprawa zamknięta w dniu 12.10.2006

Aspekty operacyjne

W przypadku niemal wszystkich państw członkowskich liczba obsługiwanych lotów znacznie przekracza zdolności kontrolne. Oznacza to, że kontrole na ziemi w ramach SAFA są możliwe jedynie w trybie kontroli na miejscu. Z tej przyczyny miały one dotychczas charakter kontroli wyrywkowych lub odbywały się w oparciu o istotne informacje, które pozwalają zdecydować o ukierunkowaniu kontroli (zob. pkt 5.2 poniżej) zgodnie z określonymi kryteriami — np. regularne analizy bazy danych prowadzonej przez Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA) lub zalecenia wydane przez Komisję Europejską albo krajowe polityki i priorytety.

3. SKUTKI DYREKTYWY

Po pierwsze, zgodnie z dyrektywą 2004/36/WE kontrolowanie statków powietrznych państw trzecich korzystających z portów lotniczych Wspólnoty stało się zobowiązaniem prawnym państw członkowskich.

Po drugie, dyrektywa wprowadziła zharmonizowane podejście do skutecznego egzekwowania międzynarodowych norm bezpieczeństwa na terytorium Wspólnoty poprzez zharmonizowanie przepisów i procedur dotyczących kontroli na ziemi statków powietrznych państw trzecich lądujących w portach lotniczych Wspólnoty. W tym kontekście dyrektywa pomogła także w udostępnieniu zharmonizowanych szkoleń instruktorom i personelowi uczestniczącemu w programie, opracowaniu procedur i wniosków w sprawie ulepszenia programu i jego narzędzi, jak również w zgłaszaniu zebranych informacji.

Ponadto dyrektywa:

—	zdecydowanie przyczyniła się do istotnego zwiększenia liczby kontroli na ziemi w ramach programu SAFA przeprowadzanych przez państwa członkowskie na przestrzeni ostatnich kilku lat (zob.: tabela 2 poniżej),

—	wspierała i ułatwiała wymianę informacji związanych z bezpieczeństwem lotnictwa pomiędzy samymi państwami członkowskimi, a także z Komisją i EASA oraz z zagranicznymi organami lotnictwa cywilnego i organizacjami międzynarodowymi,

—	została uznana za coraz skuteczniejsze narzędzie odstraszające w stosunku do potencjalnie niebezpiecznych przewoźników lotniczych odbywających loty do Wspólnoty.

Ponadto należyte wykonywanie dyrektywy okazało się być kluczowym elementem tkwiącym u podstaw ustanowienia — w drodze rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (3) — wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty, potocznie zwanego „czarną listą”.

Faktem jest, że po wejściu w życie wspomnianego wyżej rozporządzenia sprawozdania z kontroli na ziemi SAFA oraz zapis późniejszych działań następczych podejmowanych przez państwa członkowskie nabrały kapitalnego znaczenia jako główne kryterium w ramach dochodzenia skutkującego wnioskiem w sprawie umieszczenia niektórych przewoźników lotniczych na wspólnotowej „czarnej liście” oraz ostateczną realizacją tego wniosku.

Tabela 2

Liczba kontroli SAFA w poszczególnych krajach i latach

Państwa członkowskie UE 2002–2007

		2002	2003	2004	2005	2006	2007	Łącznie sprawozdań
1	Belgique/België	104	92	74	73	84	100	527
2	България				7			7
3	Česká republika	32	28	18	39	40	24	181
4	Danmark	51	50	50	60	60	60	331
5	Deutschland	1 065	992	840	793	786	845	5 321
6	Eesti	10	6	11	18	30	31	106
7	Éire/Ireland	45	52	50	41	59	24	271
8	Ελλάδα	28	3	7	44	105	182	369
9	España	50	4	43	368	1 518	1 513	3 496
10	France	1 129	1 277	1 536	1 468	1 888	2 357	9 655
11	Italia			625	879	854	883	3 241
12	Κύπρος/Kıbrıs					2	9	11
13	Latvija		4	2	3	2	21	32
14	Lietuva	3	1	7	21	24	14	70
15	Luxembourg	4		4	15		2	25
16	Magyarország	2	2	9	36	8	3	60
17	Malta		4	9	13	10	9	45
18	Nederland	113	154	182	243	267	277	1 236
19	Österreich					42	243	285
20	Polska	60	25	111	141	115	135	587
21	Portugal		9	35	100	39	22	205
22	România	28	40	35	108	104	133	448
23	Slovenija	5	8	6	8	8	18	53
24	Slovensko	12	7	4		6	12	41
25	Suomi/Finland	24	7	51	56	113	125	376
26	Sverige	54	52	60	62	102	101	431
27	United Kingdom	194	213	224	197	251	233	1 312
	Ogółem	3 013	3 030	3 993	4 793	6 517	7 376	28 722

4. WYKONYWANIE KOMPETENCJI WSPÓLNOTY I PRZENIESIENIE DO EASA

Na 125. posiedzeniu Dyrektorów Generalnych ECAC państwa członkowskie ECAC omówiły perspektywy programu SAFA i uzgodniły zasadę przekazania go instytucjom wspólnotowym (tzn. Komisji Europejskiej i EASA), podkreślając potrzebę zachowania paneuropejskiego charakteru programu dzięki wprowadzeniu mechanizmu, który pozwoliłby na ciągłość uczestnictwa w programie państw członkowskich ECAC nienależących do UE.

Pierwszy konkretny krok w tym kierunku poczyniono wraz z przyjęciem (w drodze procedury komitetowej, co umożliwia art. 8 dyrektywy 2004/36/WE) rozporządzenia Komisji (WE) nr 768/2006 (4). Wspomniane rozporządzenie przewidziało przeniesienie do EASA zadań związanych z programem SAFA (dotychczas realizowanych przez JAA), do których należy przede wszystkim odpowiedzialność za bazę danych SAFA, stanowiącą rdzeń programu, wraz z innymi działaniami uzupełniającymi, zmierzającymi do zapewnienia wspólnych norm w zakresie przeprowadzania kontroli na ziemi.

Przeniesienia dokonywano stopniowo na przestrzeni 2006 r. i zakończono pod koniec tamtego roku. Komisja z zadowoleniem zwraca uwagę na koordynację procesu harmonijnego przejścia pomiędzy dwoma podmiotami, która nabiera jeszcze większego znaczenia przy uwzględnieniu praktycznych, technicznych i logistycznych przeszkód związanych z przeprowadzeniem takiego ruchu przy jak najmniejszych możliwych zakłóceniach ogólnej ciągłości systemu SAFA.

4.1. 1 stycznia 2007 r. — Wspólnotowy Program SAFA (Program WE SAFA)

W następstwie powyższego, od dnia 1 stycznia 2007 r. pełna odpowiedzialność za zarządzanie Wspólnotowym Programem SAFA (Programem WE SAFA) i jego dalszy rozwój została przekazana Komisji Europejskiej wspieranej przez EASA.

Ciągłość uczestnictwa państw członkowskich ECAC nienależących do UE, i tym samym paneuropejski charakter programu, zostały zapewnione dzięki podpisaniu porozumienia roboczego w sprawie gromadzenia i wymiany informacji na temat bezpieczeństwa statków powietrznych korzystających z portów lotniczych Wspólnoty oraz portów lotniczych na terytorium poszczególnych krajów, pomiędzy każdym poszczególnym członkiem ECAC nienależącym do UE i EASA.

Tym samym, uwzględniając UE-27, program WE SAFA obejmuje obecnie 42 państwa uczestniczące. Są to: Albania, Armenia, Austria, Azerbejdżan, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Republika Czeska, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Gruzja, Niemcy, Grecja, Węgry, Islandia, Irlandia, Włochy, Łotwa, Litwa, Luksemburg, Malta, Republika Mołdowy, Monako, Niderlandy, Norwegia, Polska, Portugalia, Rumunia, Serbia, Słowacja, Słowenia, Hiszpania, Szwecja, Szwajcaria, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Turcja, Ukraina oraz Zjednoczone Królestwo.

Podobnie jak w przypadku poprzedniego etapu programu realizowanego przez ECAC/JAA, podstawowa zasada Programu WE SAFA głosi, że w każdym z państw uczestniczących w programie SAFA statek powietrzny („państwa trzeciego” w odniesieniu do państw UE lub „zagraniczny” w odniesieniu do państw ECAC nienależących do UE) może zostać poddany kontroli na ziemi. Kontrole te dotyczą przede wszystkim dokumentacji i podręczników oraz instrukcji dotyczących danego statku powietrznego, licencji załogi, stanu ogólnego statku powietrznego oraz obecności i stanu obowiązkowego wyposażenia bezpieczeństwa kabiny. Podstawą odniesienia dla kontroli jest treść załączników 1 (Licencje załogi), 6 (Eksploatacja statku powietrznego) i 8 (Zdatność statku powietrznego do lotu) do norm Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Kontrole przeprowadzane są zgodnie z procedurą, która jest wspólna dla wszystkich państw uczestniczących. Ich wyniki są następnie przedstawiane w sprawozdaniach, które również sporządzane są według wspólnego formatu. W przypadku istotnych nieprawidłowości nawiązywany jest kontakt z przewoźnikiem lotniczym oraz właściwym organem lotnictwa (państwo przewoźnika lub rejestracji) w celu uzgodnienia środków naprawczych, które należy podjąć nie tylko w odniesieniu do skontrolowanego statku powietrznego, lecz również w odniesieniu do innych statków powietrznych, które mogą wykazywać podobne nieprawidłowości, jeżeli dany przypadek ma charakter ogólny. Wszelkie dane zawarte w sprawozdaniach oraz informacje uzupełniające (na przykład wykaz działań podjętych i zakończonych po kontroli) są przechowywane w centralnej komputerowej bazie danych, ustanowionej i zarządzanej przez EASA w Kolonii w Niemczech.

Główne cechy Programu WE SAFA można streścić w następujący sposób:

—	realizacja programu przez wszystkie 42 państwa uczestniczące w programie SAFA w Europie,

—	szerokie upowszechnianie wyników kontroli za pośrednictwem centralnej bazy danych,

—	podejście oddolne — program skoncentrowany jest zasadniczo na kontrolach statków powietrznych na ziemi,

—	zasadniczy cel programu polegający na kontroli zgodności z normami ICAO, które są powszechnie stosowane w ramach kontroli międzynarodowej wszystkich statków powietrznych.

Struktura operacyjna

Zgodnie z dyrektywą 2004/36/WE, wraz z jej rozporządzeniem (WE) nr 768/2006 wykonawczym struktura operacyjna programu obejmuje dwa główne organy:

—

Komitet ds. Bezpieczeństwa Lotniczego powołany rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3922/91: pierwszy składnik operacyjny, na którym polega Komisja w zakresie przyjmowania zharmonizowanych środków wykonawczych do dyrektywy 2004/36/WE, zmierzających do zwiększenia skuteczności Programu WE SAFA, w szczególności systemu kontroli/sprawozdawczości, jak przewidziano w art. 8 i 12 wspomnianej dyrektywy,

—

EASA: drugi składnik operacyjny, który, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 768/2006, oprócz wykonywania zadań operacyjnych związanych z bazą danych, przedstawia Komisji oraz Komitetowi ds. Bezpieczeństwa Lotniczego wnioski w sprawie dalszego usprawnienia i rozwoju Programu WE SAFA wraz z przeprowadzaną w stosownym czasie (przy pomocy odpowiednich narzędzi analitycznych) analizą informacji pochodzących ze sprawozdań wprowadzonych do bazy danych.

Ponadto Komisja powołała — pod auspicjami Komitetu ds. Bezpieczeństwa Lotniczego — Europejską Grupę Sterującą ds. SAFA (ESSG), w skład której wchodzą przedstawiciele wszystkich 42 państw uczestniczących. Oprócz zgromadzenia krajowych ekspertów pełniących rolę konsultacyjną na wniosek Komisji i/lub samego Komitetu (ds. Bezpieczeństwa Lotniczego), grupa spełnia funkcję nieocenionego kanału łączności pomiędzy Wspólnotą i państwami uczestniczącymi nienależącymi do UE, co jeszcze bardziej podkreśla zadeklarowane przez Komisję zobowiązanie do zachowania i faktycznego udoskonalenia paneuropejskiego charakteru programu.

5. WZMACNIANIE PROGRAMU WE SAFA

Po uwzględnieniu doświadczenia zgromadzonego po wejściu w życie dyrektywy 2004/36/WE i jej nierozerwalnego związku z rozporządzeniem (WE) nr 2111/2005 w sprawie „czarnej listy”, jak również faktu przekazania całego programu SAFA do kompetencji Wspólnoty — czego nie przewidziano w czasie przyjmowania dyrektywy — natychmiast stało się dla Komisji jasne, że dotychczas obowiązujące przepisy wspomnianej powyżej dyrektywy wymagają pilnego przeglądu w celu zapewnienia harmonijnego funkcjonowania i dalszego rozwoju programu.

Z tej przyczyny w 2007 r. Komisja przedstawiła dwa wnioski w sprawie nowych instrumentów legislacyjnych, odnoszących się odpowiednio do procedur przeprowadzania kontroli na ziemi oraz do priorytetowego traktowania kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie (zob.: pkt 5.1 i 5.2 poniżej). W następstwie szeroko zakrojonych dyskusji na forum Komitetu ds. Bezpieczeństwa Lotniczego, jak również kontroli ostatecznych wersji tekstów dokonanej przez Parlament Europejski, oba wspomniane nowe instrumenty legislacyjne zostały przyjęte przez Komisję w dniu 16 kwietnia 2008 r. (5).

Inne ewentualne ulepszenia i przyszłe zmiany w zakresie programu wyjaśniono poniżej w punktach 5.3 i 5.4.

5.1. Dyrektywa Komisji zmieniająca załącznik II do dyrektywy 2004/36/WE

W pierwotnym kształcie załącznik II do dyrektywy 2004/36/WE obejmował jedynie bardzo ogólne kryteria stanowiące szerokie ramy bardziej wyczerpującego zestawu procedur przeprowadzania kontroli na ziemi i późniejszego przedstawiania z nich sprawozdań przez państwa członkowskie.

Z nieco innej perspektywy, uwzględniając podniesioną rangę przypisywaną wynikom kontroli na ziemi przeprowadzanych w ramach Programu SAFA jako istotnemu kryterium rozpatrywanemu przez Komisję przy podejmowaniu przez nią decyzji w sprawie umieszczania przewoźników na wspólnotowej „czarnej liście”, uznano również za niezbędne wprowadzenie poprawek do wspomnianego załącznika w celu nadania mocy prawnej (i zapewnienia wykonalności) kluczowym elementom leżącym u podstaw procedur odnoszących się do zharmonizowanego przeprowadzania kontroli na ziemi i przedstawiania z nich sprawozdań przez państwa członkowskie. W tym sensie poprawiony załącznik do dyrektywy uwzględnia szereg potrzeb, które zidentyfikowano na przestrzeni ostatnich miesięcy, a mianowicie:

konieczność włączenia do załącznika kluczowych elementów dotyczących podręcznika procedur kontroli na ziemi w ramach programu WE SAFA, co ogranicza się ściśle do włączenia przepisów uznawanych za niezbędne do wprowadzenia jako obowiązkowe w państwach członkowskich (w drodze ich włączenia do załącznika II do dyrektywy); dzięki temu będą one miały również zastosowanie do państw uczestniczących nienależących do UE na mocy ich porozumień roboczych z EASA. Wspomniane kluczowe elementy obejmują:

—	kryteria kwalifikacyjne i wymogi szkoleniowe w odniesieniu do inspektorów SAFA,

—	stosowne normy bezpieczeństwa, które są kluczowe dla Programu WE SAFA,

—	procedury przeprowadzania kontroli,

—	kategoryzacja ustaleń,

—	działania następcze, jakie należy podjąć stosownie do różnych ewentualnych wyników kontroli na ziemi;

2)	konieczność zastąpienia „listy kontrolnej SAFA”, zawartej w pierwotnym załączniku, bieżącymi „procedurami SAFA” w najnowszej wersji;

konieczność wprowadzenia szczególnego przepisu nakładającego na wszystkie państwa uczestniczące obowiązek przestrzegania nieprzekraczającego 15 dni roboczych terminu pomiędzy datą kontroli na ziemi i wprowadzeniem informacji pochodzących ze sprawozdania z tej kontroli do centralnej bazy danych w celu zwiększenia dokładności i adekwatności przeprowadzanej regularnie przez EASA analizy wprowadzonych do bazy danych ze sprawozdań;

4)	konieczność ustanowienia standardowego „potwierdzenia przeprowadzenia kontroli”, którego odcinek przekazuje się właściwemu personelowi statku powietrznego podlegającego kontroli za pisemnym potwierdzeniem odbioru;

5)	konieczność przeformułowania niektórych części pierwotnego tekstu w celu poprawy przejrzystości i czytelności załącznika.

W poprawionym załączniku EASA zobowiązuje się do uzupełnienia wspomnianych kluczowych elementów poprzez opracowanie wytycznych do stosowania w państwach członkowskich. W tym celu EASA ustanowi przejrzystą procedurę konsultacji z państwami członkowskimi, wykorzystując fachową wiedzę dostępną organom nadzorującym lotnictwo w państwach członkowskich oraz, w razie konieczności, angażując odpowiednich ekspertów wywodzących się z odpowiednich zainteresowanych stron. Mając powyższe na względzie, może ona powołać grupę roboczą.

5.2. Rozporządzenie Komisji wdrażające dyrektywę 2004/36/WE w zakresie priorytetowego traktowania kontroli na ziemi statków powietrznych korzystających z portów lotniczych wspólnoty

Komisja wielokrotnie powtarzała o swoim zobowiązaniu do możliwie jak najlepszego wykorzystania wszystkich będących w jej dyspozycji narzędzi gromadzenia informacji dotyczących bezpieczeństwa lotnictwa, tak aby maksymalnie zwiększyć efektywność ograniczonych zasobów dostępnych w ramach Programu WE SAFA. Aby osiągnąć ten cel, wspomniany środek upoważnia Komisję do zwracania się z formalnym wnioskiem w sprawie „namierzania jakościowego” poprzez priorytetowe traktowanie pewnej liczby kontroli na ziemi przeprowadzanych przez państwa członkowskie na szczególnych statkach powietrznych lub przewoźnikach lotniczych, uznanych za szczególnie podatne na uchybienia w zakresie bezpieczeństwa w oparciu o zestaw kryteriów (określony rozporządzeniem).

Komisja jest zdania, że wspomniany środek powinien w rozsądny sposób uporządkować wyrywkowy charakter programu kontroli na ziemi SAFA dzięki pomocy w lepszym identyfikowaniu potencjalnie niebezpiecznych statków powietrznych lub przewoźników lotniczych, jak również dzięki umożliwieniu gromadzenia kolejnych danych dotyczących tego rodzaju zagadnień; być może doprowadzi to również do przedstawiania jeszcze lepszych uzasadnień decyzji podejmowanych na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 w sprawie „czarnej listy”.

5.3. „Cele ilościowe”

W nawiązaniu do przedstawionej powyżej tabeli 2 (zob.: str. 7) można stwierdzić, że od 2001 r. łączna liczba kontroli na ziemi SAFA przeprowadzanych we Wspólnocie zwiększyła się ponad dwukrotnie, jednak można również zauważyć poważne dysproporcje w zakresie liczby kontroli na ziemi przeprowadzanych przez poszczególne państwa członkowskie.

Komisja, zdając sobie w pełni sprawę z równie poważnych dysproporcji w ilości dostępnych poszczególnym państwom członkowskim zasobów ludzkich i materiałowych, jest zdania, że bez względu na dostępne zasoby, wydajność wielu państw członkowskich w kategoriach przeprowadzonych w ciągu poszczególnych lat kontroli jest często niemal nie do przyjęcia. Przy rozpatrywaniu sytuacji w poszczególnych państwach powyższe odnosi się do:

—	rzeczywistej liczby kontroli jako takich,

—	liczby przeprowadzonych kontroli w stosunku do natężenia ruchu do/z każdego poszczególnego państwa członkowskiego.

W tym kontekście Komisja wielokrotnie powtarzała, że sytuacja ta wymaga poprawy. Wraz z EASA i państwami członkowskimi szuka ona w dalszym ciągu sposobu określenia minimalnej liczby kontroli, które każde państwo członkowskie przeprowadzałoby corocznie, oczywiście w oparciu o różne parametry, takie jak liczba lotów, międzynarodowych portów lotniczych, intensywność kontroli przeprowadzonych wcześniej w innych państwach członkowskich, itd.

5.4. Rozszerzenie kompetencji EASA — rozporządzenie (WE) nr 216/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady

W dniu 20 lutego 2008 r. Rada i Parlament Europejskie przyjęły rozporządzenie (WE) nr 216/2008 w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające dyrektywę Rady 91/670/EWG, rozporządzenie (WE) nr 1592/2002 i dyrektywę 2004/36/WE (6) (dalej zwane „rozporządzeniem w sprawie EASA”). Przepisy rozporządzenia przewidują zastąpienie dyrektywy 2004/36/WE (a także związanych z nią przepisów wykonawczych) zestawem przepisów przyjętych na mocy rozporządzenia w sprawie EASA w następujący sposób:

Artykuł 10 wspomnianego rozporządzenia, które weszło w życie w dniu 8 kwietnia 2008 r., przewiduje środki, które były dotychczas objęte dyrektywą 2004/36/WE. Ponadto art. 10 ust. 5 przewiduje, że środki wykonawcze, odnoszące się do wspomnianego artykułu, mogą być przyjęte w procedurze komitetowej („… zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 65 ust. 4 rozporządzenia”).

Co więcej, art. 69 rozporządzenia stanowi, że dyrektywę 2004/36/WE uchyla się z dniem wejścia w życie środków wykonawczych, o których mowa w art. 10 ust. 5 rozporządzenia, i bez uszczerbku dla przepisów wykonawczych, o których mowa w art. 8 ust. 2 dyrektywy 2004/36/WE.

Na koniec, zasady ujęte w art. 10 stosuje się dopiero od dat określonych w odpowiednich przepisach wykonawczych, jednak w żadnym razie nie później niż od dnia 8 kwietnia 2012 r.

6. „ZBIORCZE SPRAWOZDANIE” SAFA (7)

Artykuł 6 ust. 2 dyrektywy 2004/36/WE stanowi, że Komisja corocznie publikuje zbiorcze sprawozdanie z informacji, udostępniane opinii publicznej oraz podmiotom branżowym, zawierające analizę wszelkich informacji otrzymanych za pośrednictwem sprawozdań z kontroli na ziemi przeprowadzonych na statkach powietrznych korzystających z portów lotniczych Wspólnoty. Wspomniana analiza powinna być prosta i łatwa do zrozumienia oraz wskazywać, czy występuje podwyższone zagrożenie bezpieczeństwa pasażerów statków powietrznych. W analizie tej należy utajnić źródło tych informacji.

Mając powyższe na względzie, w lutym 2008 r. Komisja przyjęła pierwsze zbiorcze sprawozdanie, w którym poddano analizie wyniki kontroli na ziemi przeprowadzonych w okresie pomiędzy 30 kwietnia 2006 r. i 31 grudnia 2006 r. Na przestrzeni 2008 r. (a później co roku) to samo sprawozdanie zostanie sporządzone za pełny rok, obejmując okres pomiędzy 1 stycznia i 31 grudnia 2007 r. — będzie to pierwszy pełny rok po przeniesieniu odpowiedzialności za zarządzanie i rozwój programu SAFA z ECAC i JAA do kompetencji Wspólnoty.

Komisja jest zdania, że mając na względzie większą przejrzystość i rozliczalność w odniesieniu do wszystkich uczestników zaangażowanych w realizację programu i określonych w tego rodzaju dokumencie, jak również biorąc pod uwagę opinię Parlamentu Europejskiego i opinii publicznej w ogóle, ograniczenia narzucone art. 6 ust. 2 dyrektywy 2004/36/WE powinny zostać złagodzone, aby umożliwić przekazywanie w omawianych sprawozdaniach dokładniejszych informacji w zakresie stanu bezpieczeństwa poszczególnych zaangażowanych uczestników.

7. WNIOSKI

Doświadczenia wynikające z kontroli SAFA przeprowadzonych na przestrzeni ostatnich kilku lat pokazują, że uzyskuje się dzięki nim ogólne informacje na temat bezpieczeństwa zagranicznych przewoźników lotniczych. Informacje te są jednakże ograniczone w takim sensie, że nie otrzymuje się pełnego obrazu bezpieczeństwa żadnego konkretnego statku powietrznego lub przewoźnika lotniczego. Wynika to z faktu, że niektóre aspekty trudno jest ocenić w czasie trwania kontroli (np. zarządzanie zasobami załogi, kompletny stan zdatności do lotu itd.) z uwagi na ograniczony czas dostępny na przeprowadzenia kontroli i, w konsekwencji, ograniczony poziom szczegółowości możliwy w trakcie tego rodzaju kontroli.

Pełną ocenę danego statku powietrznego lub przewoźnika lotniczego można osiągnąć jedynie poprzez ciągły nadzór prowadzony przez właściwy organ lotnictwa (państwo przewoźnika lub państwo rejestracji). Dlatego też informacje uzyskane za pośrednictwem programu WE SAFA są w rzeczywistości bardzo użyteczne:

—

przede wszystkim jako środek zapobiegawczy, pomocny w określaniu potencjalnych negatywnych tendencji w zakresie bezpieczeństwa, w ramach którego znaczna liczba niezgodności w przypadku danego przewoźnika lotniczego lub ich powtarzalny charakter stanowią bardzo dobry wskaźnik potencjalnych słabości strukturalnych, zarówno w zakresie zarządzania kontrolą jakości tego przewoźnika lotniczego, jak i poziomu nadzoru bezpieczeństwa sprawowanego przez właściwe krajowe organy lotnictwa cywilnego państwa, w którym przewoźnik ten posiada koncesję; podobnie, negatywne tendencje mogą być również stwierdzone w odniesieniu do określonych typów statków powietrznych,

—

bardziej bezpośrednio, kontrole SAFA mogą przyczynić się do poprawy — w czasie rzeczywistym — bezpieczeństwa eksploatacji danego statku powietrznego, który został właśnie poddany kontroli, poprzez ponaglenie organów kontrolnych do zapewnienia niezwłocznego podjęcia działań naprawczych przed wznowieniem eksploatacji danego statku powietrznego.

Informacje ze wszystkich przeprowadzonych kontroli są użytkowane przez wszystkich uczestników, co pomaga w uzyskaniu pełniejszego obrazu niektórych statków powietrznych, rodzajów statków powietrznych, przewoźnika lotniczego lub wszystkich przewoźników lotniczych z danego państwa. Centralna baza danych SAFA jest w związku z tym szczególnie użyteczna, gdyż przyczynia się do szybkiego przepływu tego rodzaju informacji do wszystkich państw uczestniczących w Programie WE SAFA.

Ponadto od wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 („czarna lista WE”), kontrole SAFA nabrały większego znaczenia jako jedno z kryteriów uwzględnianych przez Komisję przy podejmowaniu decyzji dotyczących umieszczenia przewoźników lotniczych w wykazie wspólnotowym. Rzeczywiście, dzieje się tak od momentu ustanowienia pierwszego wspólnotowego wykazu w marcu 2006 r. oraz przy jego kolejnych regularnych aktualizacjach.

Podsumowując wnioski wynikające z niniejszego sprawozdania można stwierdzić, że:

—

dyrektywa 2004/36/WE wprowadziła we Wspólnocie obowiązkowy system regularnych kontroli na ziemi statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty przy jednoczesnym położeniu podwalin pod zharmonizowane procedury w odniesieniu do przeprowadzania kontroli, sprawozdawczości i działań następczych oraz wymiany informacji na ich temat pomiędzy państwami członkowskimi, Komisją i EASA,

—	z kilkoma pomniejszymi wyjątkami państwa członkowskie nie miały poważnych problemów z transponowaniem i wykonywaniem przepisów dyrektywy,

—

decyzja o przekazaniu zarządzania całym programem SAFA, realizowanym dotychczas przez ECAC/JAA, oraz jego rozwoju, do kompetencji Wspólnoty wywołała pilną potrzebę wprowadzenia prawodawstwa uzupełniającego do dyrektywy, które to prawodawstwo zostało przyjęte w stosownym czasie, umożliwiając harmonijne przeniesienie programu,

—

kluczowe elementy leżące u podstaw wspólnotowego systemu kontroli na ziemi stały się prawnie wiążące dzięki poprawce do załącznika II do dyrektywy, co spowodowało lepszą ich harmonizację we wszystkich państwach członkowskich oraz w pozostałych 15 państwach uczestniczących w programie SAFA. Środek ten powinien doprowadzić do poprawy ogólnej jakości sprawozdań z kontroli na ziemi, co ma szczególne znaczenie w kontekście dochodzeń związanych ze wspólnotową „czarną listą” przewoźników lotniczych, ustanowioną zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2111/2005,

—

przyjęto przepisy wykonawcze, które określają zasady i kryteria priorytetowego traktowania kontroli na ziemi w odniesieniu do określonych statków powietrznych lub przewoźników lotniczych, których można zidentyfikować na podstawie ustanowionych kryteriów jako stanowiący potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa lotnictwa,

—

o ile łączna liczba kontroli na ziemi SAFA przeprowadzonych we Wspólnocie zwiększyła się ponad dwukrotnie od 2001 r., istnieją poważne dysproporcje w zakresie liczby kontroli na ziemi przeprowadzonych przez poszczególne państwa członkowskie. W związku z tym Komisja ocenia wykonalność określenia minimalnej liczby kontroli, jakie byłyby przeprowadzane przez poszczególne państwa członkowskie,

—

w związku z przyjęciem rozporządzenia (WE) nr 216/2008 w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego, dyrektywa 2004/36/WE powinna zostać ostatecznie uchylona, najpóźniej — do dnia 8 kwietnia 2012 r. — i stopniowo zastąpiona przepisami zawartymi w art. 10 wspomnianego rozporządzenia oraz późniejszymi przepisami wykonawczymi, jakie zostaną przyjęte na mocy art. 10 ust. 5. Mając powyższe na względzie przewiduje się, że odpowiedzialność EASA za zarządzanie programem i jego dalszy rozwój powinna zostać znacznie zwiększona.

(1) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, str. 76.

(2) Polska przekazała w dniu 13 marca 2008 r. zestaw poprawionych środków wykonawczych, które są obecnie poddawane przeglądowi przez służby prawne Komisji.

(3) Dz.U. L 344 z 27.12.2005, str. 15.

(4) Dz.U. L 134 z 20.5.2006, str. 16.

(5) Dz.U. L 109 z 19.4.2008, str. 7 i 17.

(6) Dz.U. L 79 z 19.3.2008, str. 1.

(7) Dz.U. C 42 z 15.2.2008, str. 1.

25.9.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 244/13

Decyzje Wspólnego Komitetu EOG, w odniesieniu do których spełniono wymogi konstytucyjne zgodnie z art. 103 Porozumienia EOG

(2008/C 244/05)

Od marca 2000 r. w decyzjach Wspólnego Komitetu EOG wskazuje się w przypisie, czy data ich wejścia w życie zależy od spełnienia wymogów konstytucyjnych przez którąkolwiek z Umawiających się Stron. Wymogi takie zgłoszono w odniesieniu do decyzji wymienionych poniżej. Umawiające się Strony, których dotyczył wymóg, poinformowały już pozostałe Umawiające się Strony o zakończeniu wewnętrznych procedur. Terminy wejścia w życie decyzji podano poniżej.

Numer decyzji	Data przyjęcia	Adres publikacyjny	Uwzględnione akty prawne	Data wejścia w życie
082/2004	8.6.2004	25.11.2004 Dz.U. L 349, str. 39 Suplement nr 59, str. 15	Dyrektywa 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE).	1.2.2006
014/2005	8.2.2005	23.6.2005 Dz.U. L 161, str. 33 Suplement nr 32, str. 19	Rozporządzenie (WE) nr 725/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie podniesienia ochrony statków i obiektów portowych.	1.4.2007
023/2005	8.2.2005	23.6.2005 Dz.U. L 161, str. 52 Suplement nr 32, str. 30	Rozporządzenie (WE) nr 851/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiające Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób.	19.5.2005
031/2005	11.3.2005	28.7.2005 Dz.U. L 198, str. 20 Suplement nr 38, str. 13	Dyrektywa 2004/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie przyrządów pomiarowych.	1.9.2006
064/2005	29.4.2005	15.9.2005 Dz.U. L 239, str. 48 Suplement nr 46, str. 30	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonujące dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam.	1.1.2007
065/2005	29.4.2005	15.9.2005 Dz.U. L 239, str. 50 Suplement nr 46, str. 31	Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG.	1.8.2007
070/2005	29.4.2005	15.9.2005 Dz.U. L 239, str. 61 Suplement nr 46, str. 37	Dyrektywa 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia.	1.8.2007
102/2005	8.7.2005	24.11.2005 Dz.U. L 306, str. 34 Suplement nr 60, str. 21	Dyrektywa 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych.	1.9.2006
105/2005	8.7.2005	24.11.2005 Dz.U. L 306, str. 41 Suplement nr 60, str. 26	Dyrektywa 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego.	1.9.2006
120/2005	30.9.2005	22.12.2005 Dz.U. L 339, str. 26 Suplement nr 66, str. 15	Dyrektywa 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym oraz zmieniająca dyrektywę 2001/34/WE.	1.6.2007
146/2005	2.12.2005	23.2.2006 Dz.U. L 53, str. 43 Suplement nr 10, str. 17	Decyzja Komisji 2003/796/WE z dnia 11 listopada 2003 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Organu Nadzoru Energii Elektrycznej i Gazu. Rozporządzenie (WE) nr 1228/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie warunków dostępu do sieci w odniesieniu do transgranicznej wymiany energii elektrycznej. Dyrektywa 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 98/30/WE. Dyrektywa 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 96/92/WE.	1.6.2007
152/2005	2.12.2005	23.2.2006 Dz.U. L 53, str. 53 Suplement nr 10, str. 24	Dyrektywa 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa statków powietrznych państwa trzeciego korzystających z portów lotniczych Wspólnoty.	1.3.2007
003/2006	27.1.2006	30.3.2006 Dz.U. L 92, str. 22 Suplement nr 17, str. 4	Dyrektywa 2004/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do kompatybilności elektromagnetycznej oraz uchylająca dyrektywę 89/336/EWG.	1.3.2007
010/2006	27.1.2006	30.3.2006 Dz.U. L 92, str. 32 Suplement nr 17, str. 11	Dyrektywa 2004/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań bezpieczeństwa dla tuneli w transeuropejskich sieciach drogowych.	1.12.2006
017/2006	27.1.2006	30.3.2006 Dz.U. L 92, str. 46 Suplement nr 17, str. 22	Decyzja nr 854/2005/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. w sprawie ustanowienia wieloletniego programu wspólnotowego na rzecz promowania bezpieczniejszego korzystania z Internetu i nowych technologii sieciowych.	16.5.2006
034/2006	10.3.2006	1.6.2006 Dz.U. L 147, str. 51 Suplement nr 28, str. 20	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 884/2005 z dnia 10 czerwca 2005 r. ustanawiające procedury prowadzania inspekcji Komisji w zakresie ochrony żeglugi i portów.	1.4.2007
041/2006	10.3.2006	1.6.2006 Dz.U. L 147, str. 64 Suplement nr 28, str. 28	Decyzja 2004/387/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperatywnego świadczenia ogólnoeuropejskich usług eGovernment dla administracji publicznej, przedsiębiorstw i obywateli (IDABC).	8.6.2006
051/2006	28.4.2006	29.6.2006 Dz.U. L 175, str. 101 Suplement nr 34, str. 13	Rozporządzenie (WE) nr 1158/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 dotyczące krótkoterminowych statystyk. Rozporządzenie (WE) nr 1161/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. w sprawie sporządzania kwartalnych niefinansowych sprawozdań przez sektor instytucjonalny.	1.1.2007
059/2006	2.6.2006	7.9.2006 Dz.U. L 245, str. 5 Suplement nr 44, str. 5	Dyrektywa 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji oraz zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 92/49/EWG, a także dyrektywy 98/78/WE i 2002/83/WE.	1.6.2007
064/2006	2.6.2006	7.9.2006 Dz.U. L 245, str. 13 Suplement nr 44, str. 11	Dyrektywa 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób, zmieniająca rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 oraz dyrektywę Rady 91/439/EWG i uchylająca dyrektywę Rady 76/914/EWG.	1.6.2007
065/2006	2.6.2006	7.9.2006 Dz.U. L 245, str. 16 Suplement nr 44, str. 13	Dyrektywa 2005/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie wzmocnienia ochrony portów.	1.4.2007
067/2006	2.6.2006	7.9.2006 Dz.U. L 245, str. 18 Suplement nr 44, str. 15	Rozporządzenie (WE) nr 549/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. ustanawiające ramy tworzenia Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej. Rozporządzenie (WE) nr 550/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb nawigacji lotniczej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej. Rozporządzenie (WE) nr 551/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie organizacji i użytkowania przestrzeni powietrznej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej. Rozporządzenie (WE) nr 552/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie interoperacyjności Europejskiej Sieci Zarządzania Ruchem Lotniczym.	1.2.2007
068/2006	2.6.2006	7.9.2006 Dz.U. L 245, str. 22 Suplement nr 44, str. 18	Dyrektywa Komisji 2005/51/WE z dnia 7 września 2005 r. zmieniająca załącznik XX do dyrektywy 2004/17/WE i załącznik VIII do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1564/2005 z dnia 7 września 2005 r. ustanawiające standardowe formularze do publikacji ogłoszeń w ramach procedur zamówień publicznych zgodnie z dyrektywami 2004/17/WE i 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Decyzja Komisji 2005/15/WE z dnia 7 stycznia 2005 r. dotycząca szczegółowych zasad stosowania procedury przewidzianej w art. 30 dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1874/2004 z dnia 28 października 2004 r. zmieniające dyrektywy 2004/17/WE i 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do progów ich stosowania w zakresie procedur udzielania zamówień. Dyrektywa 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych. Dyrektywa 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi.	18.4.2007
081/2006	7.7.2006	19.10.2006 Dz.U. L 289, str. 12 Suplement nr 52, str. 11	Dyrektywa Komisji 2005/61/WE z dnia 30 września 2005 r. wykonująca dyrektywę 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie wymogów dotyczących śledzenia losów krwi oraz powiadamiania o poważnych, niepożądanych reakcjach i zdarzeniach. Dyrektywa Komisji 2005/62/WE z dnia 30 września 2005 r. wykonująca dyrektywę 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie norm i specyfikacji wspólnotowych odnoszących się do systemu jakości obowiązującego w placówkach służby krwi.	1.2.2007
086/2006	7.7.2006	19.10.2006 Dz.U. L 289, str. 21 Suplement nr 52, str. 17	Dyrektywa 2005/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. zmieniająca dyrektywy Rady 72/166/EWG, 84/5/EWG, 88/357/EWG i 90/232/EWG oraz dyrektywę 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych.	1.3.2008
087/2006	7.7.2006	19.10.2006 Dz.U. L 289, str. 23 Suplement nr 52, str. 19	Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu.	1.4.2007
088/2006	7.7.2006	19.10.2006 Dz.U. L 289, str. 26 Suplement nr 52, str. 21	Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami.	12.4.2007
092/2006	7.7.2006	19.10.2006 Dz.U. L 289, str. 33 Suplement nr 52, str. 26	Rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów.	1.6.2007
124/2006	22.9.2006	30.11.2006 Dz.U. L 333, str. 53 Suplement nr 60, str. 40	Dyrektywa 2004/40/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa dotyczących narażenia pracowników na ryzyko spowodowane czynnikami fizycznymi (polami elektromagnetycznymi) (osiemnasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG).	1.6.2007
127/2006	22.9.2006	30.11.2006 Dz.U. L 333, str. 59 Suplement nr 60, str. 43	Dyrektywa 2005/56/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych.	1.6.2007
136/2006	27.10.2006	21.12.2006 Dz.U. L 366, str. 79 Suplement nr 64, str. 8	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 676/2006 z dnia 2 maja 2006 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1980/2003 wykonujące rozporządzenie (WE) nr 1177/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące statystyk Wspólnoty w sprawie dochodów i warunków życia (EU-SILC) w odniesieniu do definicji i uaktualnionych definicji. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 698/2006 z dnia 5 maja 2006 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 530/1999 w zakresie oceny jakości statystyk strukturalnych dotyczących kosztów pracy i zarobków. Rozporządzenie Rady (WE) nr 701/2006 z dnia 25 kwietnia 2006 r. ustanawiające zasady wykonywania rozporządzenia (WE) nr 2494/95 w odniesieniu do zakresu czasowego zbierania danych dotyczących cen w zharmonizowanym wskaźniku cen konsumpcyjnych.	1.6.2007
150/2006	8.12.2006	29.3.2007 Dz.U. L 89, str. 21 Suplement nr 15, str. 17	Dyrektywa 2003/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do reklamy i sponsorowania wyrobów tytoniowych.	1.10.2007
151/2006	8.12.2006	29.3.2007 Dz.U. L 89, str. 22 Suplement nr 15, str. 18	Dyrektywa 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii oraz zmieniająca dyrektywę 92/42/EWG.	1.10.2007
153/2006	8.12.2006	29.3.2007 Dz.U. L 89, str. 25 Suplement nr 15, str. 20	Rozporządzenie Rady (WE) nr 1419/2006 z dnia 25 września 2006 r. uchylające rozporządzenie (EWG) nr 4056/86 określające szczegółowe zasady stosowania art. 85 i 86 Traktatu do transportu morskiego oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1/2003 w zakresie rozszerzenia jego zakresu na usługi kabotażu i międzynarodowe usługi trampowe.	1.8.2007
154/2006	8.12.2006	29.3.2007 Dz.U. L 89, str. 27 Suplement nr 15, str. 22	Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) nr 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85. Dyrektywa 2006/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie minimalnych warunków wykonania rozporządzeń Rady (EWG) nr 3820/85 i (EWG) nr 3821/85 dotyczących przepisów socjalnych odnoszących się do działalności w transporcie drogowym oraz uchylająca dyrektywę Rady 88/599/EWG.	1.5.2008
021/2007	27.4.2007	9.8.2007 Dz.U. L 209, str. 38 Suplement nr 38, str. 26	Dyrektywa Komisji 2006/73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzająca środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1287/2006 z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzające środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zobowiązań przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowadzenia rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzystości rynkowej, dopuszczania instrumentów finansowych do obrotu oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy.	1.6.2008
023/2007	27.4.2007	9.8.2007 Dz.U. L 209, str. 42 Suplement nr 38, str. 28	Rozporządzenie Komisji (WE) nr 851/2006 z dnia 9 czerwca 2006 r. określające pozycje, które należy uwzględnić pod poszczególnymi nazwami w planach kont, stanowiące załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 1108/70.	1.7.2007
050/2007	8.6.2007	11.10.2007 Dz.U. L 266, str. 8 Suplement nr 48, str. 6	Decyzja Komisji 2006/891/WE z dnia 4 grudnia 2006 r. w sprawie korzystania przez emitentów papierów wartościowych z krajów trzecich z informacji przygotowanych zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości.	1.3.2008
143/2007	26.10.2007	10.4.2008 Dz.U. L 100, str. 84 Suplement nr 19, str. 85	Rozporządzenie (WE) nr 717/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie roamingu w publicznych sieciach telefonii ruchomej wewnątrz Wspólnoty oraz zmieniające dyrektywę 2002/21/WE.	22.12.2007
146/2007	26.10.2007	10.4.2008 Dz.U. L 100, str. 92 Suplement nr 19, str. 90	Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE. Decyzja Komisji 2006/780/WE z dnia 13 listopada 2006 r. w sprawie zapobiegania podwójnemu liczeniu redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w przypadku projektów realizowanych w ramach protokołu z Kioto. Decyzja Komisji 2004/156/WE z dnia 29 stycznia 2004 r. ustanawiająca wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2216/2004 z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego systemu rejestrów stosownie do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. Dyrektywa 2004/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, z uwzględnieniem mechanizmów projektowych Protokołu z Kioto.	29.12.2007

25.9.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 244/23

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

(2008/C 244/09)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 (1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006

„ZNOJEMSKÉ PIVO”

NR WE: CZ-PGI-005/0376-14.10.2004

CHOG ( X ) CHNP ( )

Niniejsze streszczenie zawiera główne elementy specyfikacji produktu i jest przeznaczone do celów informacyjnych.

1. Właściwy organ państwa członkowskiego:

Nazwa:

Úřad průmyslového vlastnictví

Adres:

Antonína Čermáka 2a

CZ-160 68 Praha 6-Bubeneč

Tel.:

(420) 220 38 31 11

Faks:

(420) 221 32 47 18

E-mail:

posta@upv.cz

2. Grupa składająca wniosek:

Nazwa:

Starobrno, a. s.

Adres:

Hlinky 160/12

CZ-661 47 Brno

Tel.:

(420) 543 51 61 11

Faks:

(420) 543 21 10 35

E-mail:

starobrno@starobrno.cz

Skład:

Producenci/przetwórcy ( X ) inni ( )

Wniosek dotyczy odstępstwa od art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, ponieważ na danym obszarze działa tylko jeden producent. Wymogi zawarte w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1898/2006 są spełnione, ponieważ wnioskodawca jest jedynym producentem na wyznaczonym obszarze geograficznym, a piwo „Znojemské” produkuje się opisaną poniżej metodą z surowców o określonych właściwościach i z użyciem miejscowych źródeł wody, dzięki czemu ma ono specyficzne właściwości i różni się od piwa produkowanego na terenach z tym obszarem sąsiadujących. Wyjątkowość produkcji wynika z wielowiekowej tradycji browarnictwa mieszczańskiego na wyznaczonym obszarze. Oznaczenie „Znojemské pivo” jest tradycyjnie kojarzone wyłącznie z wyznaczonym obszarem.

3. Rodzaj produktu:

Klasa 2.1 — Piwo

4. Specyfikacja produktu:

(podsumowanie wymogów określonych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

4.1. Nazwa produktu: „Znojemské pivo”

4.2. Opis produktu: Piwo „Znojemské” jest produkowane w następujących podstawowych odmianach: piwo beczkowe jasne i ciemne oraz piwo pełne.

Surowce do produkcji piwa:

Słód — stosuje się słód wyprodukowany z jarego jęczmienia dwurzędowego. Właściwości słodu muszą odpowiadać następującym wskaźnikom:

Zawartość ekstraktu w suchej masie słodu	(% wagi)	min.	78,0
Liczba Kolbacha	(%)		38,0 ±3
Siła diastatyczna	(j. W.-K.)	min.	220
Graniczny stopień odfermentowania	(%)	maks.	82
Kruchość	(%)	min.	80,0

Woda — stosuje się wodę z wodociągu miejskiego.

Chmiel — stosuje się odmiany Žatecký poloraný červeňák i Magnum Hallertau w formie granulatu i ekstraktu; nadają one piwu „Znojemské” charakterystyczną delikatną goryczkę.

Charakterystyka poszczególnych grup:

Piwo beczkowe jasne (czes. světlé výčepní)

zawartość ekstraktu w brzeczce podstawowej (% ekstraktu): 8–10 %,

zawartość alkoholu (% objętości): 3,2–4,0,

gorycz (jednostki EBC): 17–25,

kolor (jednostki EBC): 8–12,

zawartość CO2 (mg/l) 4,8–5,5,

piwo beczkowe, w większym stopniu odfermentowane, o delikatnej goryczy i zapachu chmielu, dobra pienistość, harmonijny smak, średnie nasycenie dwutlenkiem węgla.

Piwo beczkowe ciemne (czes. tmavé výčepní)

zawartość ekstraktu w brzeczce podstawowej (% ekstraktu): 9–10 %,

zawartość alkoholu (% objętości): 3,8–4,0,

gorycz (jednostki EBC): 18–25,

kolor (jednostki EBC): 35–90,

zawartość CO2 (mg/l) 4,4–5,5,

piwo ciemne w kolorze ciemnoczerwonym, o mniej wyraźnej goryczy, smak i zapach z przyjemną nutą słodu i karmelu, średnie nasycenie dwutlenkiem węgla.

Piwo pełne

zawartość ekstraktu w brzeczce podstawowej (% ekstraktu): 11–12 %,

zawartość alkoholu (% objętości): 4,5–5,0,

gorycz (jednostki EBC): 23–30,

kolor (jednostki EBC): 11–14,

zawartość CO2 (mg/l) 4,4–5,5,

piwo w średnim stopniu odfermentowane, o pełniejszym smaku, średnia lub wyraźna gorycz, czysty zapach, bardziej wyważony smak, wysoka zawartość ekstraktu, większe nasycenie dwutlenkiem węgla i dobra pienistość.

4.3. Obszar geograficzny: Powiat Znojmo

4.4. Dowód pochodzenia: Producent prowadzi ewidencję dostawców wszystkich surowców i wszystkich odbiorców gotowych produktów oraz posiada system kontroli produkcji. Kontrole produkcji oraz zgodności produktu z jego specyfikacją przeprowadza Państwowa Inspekcja Rolno-Spożywcza, inspektorat w Brnie. Zgodnie z przepisami na każdym produkcie znajduje się informacja o jego producencie. Kontrole pochodzenia krajowego chmielu przeprowadza regularnie Instytut Badawczy Browarnictwa z siedzibą w miejscowości Žatec, który sprawdza czystość odmiany chmielu.

4.5. Metoda produkcji: Do produkcji piwa „Znojemské” stosuje się trzy podstawowe surowce — wysokiej jakości słód spełniający podane powyżej kryteria, uzyskany z jarego jęczmienia dwurzędowego, chmiel odmiany Žatecký poloraný červeňák i Magnum Hallertau oraz wodę pitną z wodociągu miejskiego, niepoddawaną dalszemu uzdatnianiu. Produkcję rozpoczyna się w warzelni, w której miele się słód, a następnie miesza go z wodą. Również w warzelni przeprowadza się zacieranie brzeczki klasyczną dekokcyjną metodą dwuwarową, która gwarantuje osiągnięcie optymalnych temperatur do ekstrakcji substancji zawartych w słodzie. Najważniejszym etapem produkcji jest warzenie piwa, polegające na gotowaniu brzeczki niechmielonej (ekstrakt słodu wymieszany z wodą) z chmielem. Produktem końcowym tego procesu jest brzeczka chmielona. Z gorącej brzeczki chmielonej usuwane są osady, a następnie jest ona chłodzona i poddawana fermentacji. W Znojmie główny etap fermentacji przebiega w klasycznej fermentowni, w której schłodzoną brzeczkę chmieloną poddaje się napowietrzaniu, a następnie dodaje się do niej drożdże. Fermentacja główna w otwartych kadziach trwa ok. 7 dni. W tym czasie pod wpływem działania drożdży z cukrów zawartych w słodzie powstaje alkohol; produktem ubocznym tego procesu jest dwutlenek węgla. Stosuje się drożdże dolnej fermentacji szczepu Saccharomyces cerevisiae uvarum. Po ukończeniu głównego etapu fermentacji kadź jest chłodzona, drożdże opadają na dno (stąd określenie „fermentacja dolna”), a tzw. „młode piwo” jest przetaczane do zbiorników znajdujących się w leżakowni, w których następuje dojrzewanie piwa. Dojrzewanie trwa od 30 do 90 dni, w zależności od rodzaju piwa. Ważne jest, aby proces ten przebiegał w niskiej temperaturze — około 2 °C. Celem jest osiągnięcie optymalnych właściwości organoleptycznych piwa, jego nasycenie dwutlenkiem węgla oraz sklarowanie. Przed przelaniem do pojemników, takich jak beczki i butelki, młode piwo filtruje się, aby usunąć z niego drożdże. Następnym etapem jest stabilizacja i pasteryzacja, które zwiększają trwałość koloidalną i mikrobiologiczną piwa. Piwo dojrzewa w piwnicach leżakowych, które łączą się z historycznymi podziemiami miasta Znojma. Następnie jest ono przelewane (przy pomocy urządzeń rozlewniczych) do butelek i beczek, w których jest rozwożone do klientów.

4.6. Związek z obszarem geograficznym: Pierwsza udokumentowana wzmianka o warzeniu piwa w mieście Znojmo pochodzi z 1278 r. Z czasów panowania Karola IV zachowała się również tzw. „Losunková kniha” (1363 r.), zawierająca spis parceli, których właściciele mieli prawo do warzenia piwa, oraz wymieniająca mieszczan posiadających takie prawo, wśród nich piwowara Hostana, którego imię stało się symbolem piwa i browaru w Znojmie. Źródła podają, że w 1629 r. istniały dwa niezależne browary mieszczańskie. W 1924 r. browary te połączyły się, a Znojmo stało się głównym ośrodkiem produkcji piwa w dolnym biegu rzeki Dyji. Tradycje browarnictwa mieszczańskiego kontynuowało przedsiębiorstwo HOSTAN s.r.o., sprywatyzowane w 1993 r. Po jego fuzji z firmą STAROBRNO a.s. ta ostatnia postanowiła kontynuować produkcję tradycyjnego piwa „Znojemské”, wzmiankowanego w źródłach dotyczących miasta Znojmo już od XIII w.

Piwo „Znojemské” produkuje się na wyznaczonym obszarze opisaną powyżej metodą z surowców o określonych właściwościach i jakości oraz z wody z miejscowych źródeł. Ma to wpływ na specyficzne właściwości piwa. Wyjątkowość produkcji wynika z wielowiekowej tradycji browarnictwa mieszczańskiego na wyznaczonym obszarze.

W najbardziej prestiżowym konkursie piwa organizowanym w Republice Czeskiej w ramach targów PIVEX, piwo „Znojemské” było nagradzane w trzech z czterech najważniejszych kategorii (w latach 1997 i 1998). W konkursie o nagrodę czeskich piwowarów „Znojemské pivo 12 % Premium — světlý ležák” (piwo jasne pełne) otrzymało trzecią nagrodę w kategorii „najlepsze piwo 1997 r.”.

Na targach PIVEX w 1999 r. pierwsze miejsce otrzymało piwo „Hostan Premium”, a drugie — „10 % Hostan Granát”; w konkursie o nagrodę czeskich piwowarów pierwszą nagrodę otrzymało „Znojemské pivo 11 % Hradní — světlý ležák” (piwo jasne pełne). W 2000 r. piwu „Znojemské” przyznano pierwszą nagrodę w konkursie „Naše pivko” redakcji czasopisma „Pivní kurýr”. Najlepszym rokiem dla marki „Znojemské pivo” okazał się 2001 r., w którym obroniła ona pierwsze miejsce w konkursie „Naše pivko”, a „Znojemské pivo Hostan — Naše pivko” zwyciężyło w kategorii piw beczkowych w nabardziej prestiżowym konkursie piwa w Republice Czeskiej „České pivo”. „Znojemské pivo Hostan — Hradní” otrzymało wówczas trzecią nagrodę w kategorii piwa pełnego. Kolejnym sukcesem w tym samym roku było uzyskanie drugiego miejsca w konkursie o nagrodę czeskich piwowarów przez „Znojemské pivo Hostan — Hradní”. W latach 2003 i 2004 „Znojemské pivo Hostan — Naše pivko” otrzymało „certyfikat jakości” w konkursie o „Złoty Puchar PIVEXU”.

Konsumenci piwa „Znojemské” jednoznacznie kojarzą wszystkie jego nazwy handlowe z miastem Znojmo i są świadomi tego, że jest ono produkowane wyłącznie na wyznaczonym obszarze.

W 2002 r. nazwa pochodzenia „Znojemské pivo” została zarejestrowana w Republice Czeskiej pod nr 186.

4.7. Organ kontrolny:

Nazwa:

Státní zemědělská a potravinářská inspekce, Inspektorát v Brně

Adres:

Běhounská 10

CZ-601 26 Brno

Tel.:

(420) 542 42 67 02

Faks:

(420) 542 42 67 17

E-mail:

epodatelna@szpi.gov.cz

4.8. Etykietowanie: —

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, str. 12.

25.9.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 244/27

Publikacja wniosku zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 509/2006 w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami

(2008/C 244/10)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 509/2006 (1). Komisja musi otrzymać oświadczenia o sprzeciwie w terminie sześciu miesięcy od daty publikacji.

WNIOSEK O REJESTRACJĘ GTS

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 509/2006

„OLEJ RYDZOWY”

NR WE: PL-STG-007-0049-28.12.2006

1. Nazwa i adres grupy składającej wniosek

Nazwa grupy lub organizacji:

„SemCo” S.G.N.i P. Krystyna Just,

Instytut Włókien Naturalnych — Tłocznia Oleju,

Krzysztof Gałkowski — Zakład Wytłaczania Oleju i Wyrób Kitu,

Zakład Doświadczalno-Dydaktyczny Uprawy Roli i Roślin w Gorzyniu

Adres:

Śmiłowo 16

PL-64-500 Szamotuły

Tel.:

(48-61) 292 04 02; (48-60) 313 75 17

E-mail:

info@semco.pl

2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci

Polska

3. Specyfikacja produktu

3.1. Nazwa przeznaczona do rejestracji: „Olej rydzowy”

3.2. Wskazać, czy nazwa:

	jest specyficzna sama w sobie
	wyraża specyficzny charakter produktu rolnego lub środka spożywczego

Do produkcji oleju rydzowego wykorzystywana jest roślina o nazwie lnianka siewna, ludowo określana w Polsce jako „rydz”, „rydzyk”, „ryżyk” lub też znacznie rzadziej „lennica”.

W niektórych regionach Polski funkcjonuje wyłącznie ludowa nazwa tej rośliny — tj.: „rydz” — pochodząca od wyjątkowego rdzawego koloru jej nasion, który to kolor przypomina barwę pospolitego grzyba — rydza (lactarius deliciosus) — występującego na terenie całej Polski. To właśnie ze względu na rdzawy kolor nasion lnianki siewnej olej wytwarzany z tej rośliny nazywamy olejem rydzowym.

3.3. Czy wniosek obejmuje zastrzeżenie nazwy na mocy art. 13 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 509/2006:

	Rejestracja z zastrzeżeniem nazwy
	Rejestracja bez zastrzeżenia nazwy

3.4. Typ produktu: Klasa 1.5 — Oleje i tłuszcze (masło, margaryna, oleje itp.)

3.5. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego, którego dotyczy nazwa w pkt 3.1: „Olej rydzowy” to z wyglądu klarowny, przejrzysty, oleisty płyn z niewielką ilością osadu na dnie. „Olej rydzowy” ma rdzawy kolor. W zależności od stosowanej odmiany lnianki jarej lub ozimej (Camelina sativa, Camelina silvestris) barwa oleju waha się od złocistej do czerwono-brunatnej. Na kolor oleju wpływa również temperatura podgrzania nasion. „Olej rydzowy” charakteryzuje posmak cebuli i gorczycy, a także mocny soczysty aromat.

„Olej rydzowy” charakteryzuje się następującymi wskaźnikami fizyko-chemicznymi:

liczba kwasowa, mg KOH/g: nie więcej niż 6,

liczba nadtlenkowa, milirównoważniki aktywnego tlenu/kg: nie więcej niż 6,

liczba jodowa od 140 do 160,

temperatura krzepnięcia oleju: od –15 °C do –18 °C.

„Olej rydzowy” jest olejem o możliwościach długiego przechowywania w odróżnieniu od olejów o podobnym składzie i proporcji kwasów tłuszczowych nasyconych i nienasyconych. Jest to spowodowane dużą zawartością naturalnych antyoksydantów z grupy tokoferoli (wit. E) ca 550–1 100 mg/kg oleju.

Zawartość kwasów nasyconych jest niewielka i wynosi 10–11 %, zaś kwasów nienasyconych w granicach około 90 % w tym: jednonienasyconych (monoenowych) jest około 36 %, zaś zawartość kwasów wielonienasyconych (polienowych) wynosi od 50 % do 60 %.

3.6. Opis metody produkcji produktu rolnego lub środka spożywczego, którego dotyczy nazwa w pkt 3.1:

Etap 1

Pozyskiwanie nasion:

Nasiona uzyskiwane są z uprawy lnianki jarej i ozimej. Lniankę wysiewa się jesienią lub wiosną w zależności od jej rodzaju.

Zbiór roślin wykonywać jako proces jednoetapowy w momencie dojrzałości nasion.

Etap 2

Suszenie i czyszczenie nasion:

W ciągu 6 godzin od zbioru nasiona poddaje się procesowi suszenia. Nasiona muszą zostać dosuszone do poziomu wilgotności między 7–12 %.

Następny etap to oczyszczanie nasion do czystości powyżej 98 %.

Etap 3

Przygotowanie do procesu tłoczenia:

Pierwszym etapem przygotowawczym do tłoczenia jest płatkowanie (zgniatanie) nasion przy użyciu walcy o gładkiej powierzchni.

Etap 4

Kondycjonowanie nasion:

Podgrzanie spłatkowanych nasion do 38 °C — podgrzanie może być dokonane za pomocą kotła z płaszczem wodnym lub kotła z rozgrzanymi blachami.

Etap 5

Właściwe tłoczenie:

Żeby uzyskać olej o pożądanych parametrach chemiczno-fizycznych jego tłoczenie musi odbywać się wyłącznie na prasach, które nie podnoszą temperatury zgniecionych nasion powyżej temperatury granicznej, tj. 38 °C.

Etap 6

Oczyszczanie pozyskanego oleju:

Oczyszczanie oleju odbywa się poprzez jego sedymentację czyli proces polegający na opadaniu cięższych fuzli na dno zbiornika przy temperaturze pokojowej przez okres 7–10 dni. Po tym czasie górną warstwę oleju przeznacza się do spożycia.

Oleju nie poddaje się żadnym zabiegom uszlachetniającym.

Etap 7

Przechowywanie oleju:

Olej magazynuje się w suchych pomieszczeniach bez dostępu światła słonecznego w temperaturze nie przekraczającej 20 °C i nie niższej niż 4 °C. Właściwy sposób przechowywania ma wpływ na cechy jakościowe oleju.

Czynności niedozwolone:

W celu zachowania specyficznego charakteru oleju rydzowego nie dopuszcza się w procesie produkcji:

—	podgrzewania nasion do temperatury powyżej 38 °C,

—	używania pras do tłoczenia oleju, które znacznie podnoszą temperaturę miazgi ponad określoną wysokość 38 °C,

—	zwiększania ciśnienia przy tłoczeniu oleju powyżej 300 A.

3.7. Specyficzny charakter produktu rolnego lub środka spożywczego: Szczególny charakter oleju rydzowego wynika z kilku podstawowych cech tego produktu:

wyjątkowego smaku i zapachu,

barwy,

składu fizyko-chemicznego,

długiego terminu przechowywania.

Smak i zapach:

Wyróżnia się od innych tego typu produktów swym specyficznym smakiem z wyczuwalną nutą cebuli i gorczycy jak również przyjemnym, o umiarkowanym nasileniu, czystym aromatem bez domieszki jakiegokolwiek obcego zapachu.

Barwa:

„Olej rydzowy” ma rdzawy kolor.

Skład fizyko-chemiczny:

„Olej rydzowy” jest bardzo specyficzny głównie ze względu na posiadane właściwości odżywcze oraz swój bogaty skład chemiczny. Zawiera bowiem wiele poszukiwanych w dietetyce składników — szczególnie wielonienasycone kwasy tłuszczowe (PUFA).

Zawartość tych kwasów w oleju rydzowym wynosi od 50 % do 60 %, w tym kwasów omega 3 od 35 % do 40 % i omega 6 od 15 % do 20 %. Dzięki tym cechom „Olej rydzowy” jest jednym z najbogatszych znanych roślinnych źródeł kwasów Omega 3.

Długi termin przydatności do spożycia:

„Olej rydzowy” przy wysokiej zawartości kwasów jest jednak wyjątkowo trwały i nadaje się do spożycia przez okres sześciu miesięcy od daty produkcji przy zachowaniu zaleceń dotyczących jego przechowywania. Długie przechowywanie jest możliwe z uwagi na zawarte w nim antyoksydanty z grupy tokoferoli (witamina E ca 550–1 100 mg/kg oleju). Jest to kolejna cecha potwierdzającą szczególny charakter tego produktu.

3.8. Tradycyjny charakter produktu rolnego lub środka spożywczego:

Tradycyjny surowiec:

Podstawowym surowcem wykorzystywanym do produkcji oleju rydzowego jest lnianka należąca do rodziny roślin krzyżowych (Cruciferae), do rodzaju Camelina, obejmującego szereg gatunków. Do wyrobu oleju rydzowego wykorzystuje się dwa gatunki lnianki: jarą (Camelina sativa) i ozimą (Camelina silvestris). Lnianka jest to roślina posiadająca kwiatostan w postaci wydłużonego grona o barwie żółtawobiałej. Jej wysokość waha się od 30–100 cm. Owocem lnianki jest gruszkowata łuszczynka (3–7 mm), wcześnie drewniejąca i twarda, zawierająca około 10 nasion o wielkości od 0,6 do 2,6 mm w rdzawym lub rdzawo-żółtym kolorze. Może być uprawiana na glebach lżejszych i piaszczystych.

Roślina ta pochodzi z Bliskiego Wschodu. Z wyników badań przeprowadzonych nad historią uprawy i tłoczenia oleju rydzowego (lniankowego) wynika, że na obszarze Polski po raz pierwszy nasiona tej rośliny znaleziono w wykopaliskach w Strzegomiu Śląskim z epoki Brązu, tj.: sprzed 3 000 lat (potwierdzenie informacji znaleźć można w opublikowanym w 1966 r. artykule prof. F. Dembińskiego pt. „Rośliny oleiste”). Również prof. Marian Nowiński (botanik) w opracowaniach dotyczących lnianki zwraca uwagę na znalezienie nasion tej rośliny podczas prac archeologicznych odsłaniających działalność prasłowiańskich ludów kultury łużyckiej oraz na terenie Biskupina — osady z VIII w. p.n.e. (najbardziej znany w Europie Środkowej rezerwat archeologiczny).

O wielowiekowym użytkowaniu nasion lnianki świadczy także bogactwo polskich nazw ludowych określających tę roślinę jako: „rydz”, „rydzyk”, „ryżyk”, „lennica” (praca zbiorowa z 1956 r. pod red. prof. Anatola Listkowskiego pt. „Szczegółowa uprawa roślin”).

Do dziś powtarzane ludowe porzekadło „lepszy rydz niż nic”, mówiące o tym, że zawsze lepiej mieć chociażby takiego „wszędobylskiego” rydza (tj.: lniankę) niż zostać z niczym, świadczy o ogromnej popularności tej rośliny wśród społeczeństwa.

Roślina ta była także popularna dzięki swym niewielkim wymaganiom glebowym oraz krótkim okresem wegetacji wynoszącym od 70 do 100 dni.

Według prof. Tadeusza Zająca do XIX wieku uprawa lnianki dominowała na glebach rolniczo gorszych, gdzie była bardzo popularną rośliną oleistą, z której nasion tłoczono „Olej rydzowy” (artykuł zamieszczony w Magazynie Farmerskim z lipca 2006 r.).

Powszechność lnianki pozwala przypuszczać, iż sztuka tłoczenia oleju znana była od wieków plemionom słowiańskim zamieszkującym tereny dzisiejszego obszaru Polski. Od stuleci „Olej rydzowy” był spożywany przez społeczeństwo, choć wiedza o jego składzie chemicznym nie była znana.

Tradycyjna metoda:

Tradycja wytwarzania oleju z nasion lnianki sięga bardzo odległych czasów. Na podstawie odkryć archeologicznych stwierdzono, iż proces tłoczenia oleju z nasion lnianki był już znany mieszkańcom dawnego Biskupina. Podczas wykopalisk archeologicznych oprócz nasion lnianki znaleziono tam również szczątki urządzenia służącego do wytłaczania oleju.

Inne odkrycia archeologiczne potwierdzają, iż olej z nasion lnianki wytłaczany był również po upadku kultury łużyckiej — w okresie osiedlania się plemion słowiańskich na terytorium Polski.

W książce H. Samsonowicza „Olejarnia dworska z XVII w.”, autor szczegółowo opisuje olejarnie dworskie i chłopskie z tego okresu dokładnie przedstawia wykorzystywane w tamtym czasie maszyny do tłoczenia oleju takie jak: prasy klinowe, a także sposób wbijania klinów. Ponadto w książce można znaleźć można również wzmianki o tym iż olej z nasion lnianki był popularny wśród polskiej szlachty dworskiej. Dodatkowym potwierdzeniem, tych informacji jest znajdująca się w Muzeum Rolnictwa w Szreniawie ekspozycja maszyn i urządzeń wykorzystywanych w polskich dworach do tłoczenia oleju.

H. Olszański w książce „Tradycyjne olejarstwo w Polsce” pisze, że w XIX wieku wraz z rozwojem myśli technologicznej tradycyjne urządzenia do tłoczenia oleju takie jak żarna, stępy, prasy klinowe zastępowano podgrzewaczami z mieszadłem, urządzeniami wielowalcowatymi do płatkowania nasion i prasami dźwigniowymi, a później prasami hydraulicznmi z napędem kieratowym, silnikami parowymi, motorowymi i obecnie elektrycznymi. Tego typu maszyny są stosowane do dzisiaj. Zasadniczy sposób otrzymywania oleju, czyli nie podnosząc temperatury zgniecionych nasion powyżej 38 °C, nie uległ zmianie.

Jest to cecha potwierdzająca tradycyjny charakter oleju rydzowego nie tylko z uwagi na niezmieniony proces jego produkcji, ale również świadcząca o doskonałości tego procesu.

3.9. Minimalne wymogi i procedury sprawdzania specyficznego charakteru: Ze względu na specyficzny charakter oleju rydzowego kontroli podlegać powinny w szczególności:

jakość surowca stosowanego do produkcji czyli:

—	sprawdzanie czystości nasion, oraz

—	procesy zgniatania nasion, podgrzewania nasion, tłoczenia,

jakość gotowego produktu czyli:

—	charakterystyczny posmak cebulki i gorczycy,

—	przyjemny, czysty aromat bez domieszki obcych zapachów,

—	klarowność płynu o barwie od złocistej do brązowo-brunatnej z niewielkim osadem na dnie.

Kontrola będzie przeprowadzana co najmniej raz w roku.

4. Organy lub jednostki kontrolujące zgodność ze specyfikacją produktu

4.1. Nazwa i adres:

Nazwa:

Główny Inspektorat Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych

Adres:

ul. Wspólna 30

PL-00-930 Warszawa

Tel.:

(48-22) 623 29 01

Faks:

(48-22) 623 20 99

E-mail:

—

Organ publiczny

Jednostka prywatna

4.2. Szczególne zadania organu lub jednostki: Powyższy organ kontrolny jest odpowiedzialny za kontrolę całości specyfikacji.

(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, str. 1.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 244

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 51 25 września 2008

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Informacje
	POROZUMIENIA MIĘDZYINSTYTUCJONALNE
	Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich Europejski Bank Inwestycyjny
2008/C 244/01	Protokół ustaleń pomiędzy Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich a Europejskim Bankiem Inwesytcyjnym dotyczący informacji o politykach, normach i procedurach Banku oraz rozpatrywaniu skarg, w tym skarg od nieobywateli i nierezydentów Unii Europejskiej	1

	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2008/C 244/02	Kursy walutowe euro	3

2008/C 244/03	Sprawozdanie Komisji — Bezpieczeństwo statków powietrznych państw trzecich korzystających z portów lotniczych Wspólnoty (Sprawozdanie w sprawie stosowania dyrektywy 2004/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady) ( 1 )	4

	Europejska Agencja Obrony
2008/C 244/04	Publikacja końcowych sprawozdań finansowych na rok budżetowy 2007	12

	ZAWIADOMIENIA DOTYCZĄCE EUROPEJSKIEGO OBSZARU GOSPODARCZEGO
	Wspólny Komitet EOG
2008/C 244/05	Decyzje Wspólnego Komitetu EOG, w odniesieniu do których spełniono wymogi konstytucyjne zgodnie z art. 103 Porozumienia EOG	13

	Sprostowania
2008/C 244/11	Sprostowanie do obwieszczenia Komisji w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwa w formie gwarancji (Dz.U. C 155 z 20.6.2008)	32

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,469
JPY	Jen	155,57
DKK	Korona duńska	7,4599
GBP	Funt szterling	0,79235
SEK	Korona szwedzka	9,6435
CHF	Frank szwajcarski	1,5951
ISK	Korona islandzka	139,91
NOK	Korona norweska	8,259
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	24,329
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	241,34
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,7083
PLN	Złoty polski	3,3266
RON	Lej rumuński	3,6755
SKK	Korona słowacka	30,3
TRY	Lir turecki	1,8266
AUD	Dolar australijski	1,7558
CAD	Dolar kanadyjski	1,5205
HKD	Dolar hong kong	11,4051
NZD	Dolar nowozelandzki	2,1489
SGD	Dolar singapurski	2,088
KRW	Won	1 694,49
ZAR	Rand	12,0385
CNY	Juan renminbi	10,024
HRK	Kuna chorwacka	7,111
IDR	Rupia indonezyjska	13 713,12
MYR	Ringgit malezyjski	5,0277
PHP	Peso filipińskie	68,01
RUB	Rubel rosyjski	36,714
THB	Bat tajlandzki	49,953
BRL	Real	2,7024
MXN	Peso meksykańskie	15,8108

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja
2008/C 244/06	Komunikat rządu francuskiego zgodnie z dyrektywą 94/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie warunków udzielania i korzystania z zezwoleń na poszukiwanie, badanie i produkcję węglowodorów (Zawiadomienie dotyczące wniosku o wyłączne zezwolenie na poszukiwanie węglowodorów płynnych lub gazowych zwane Zezwoleniem Languedoc i Zezwoleniem Plaines du Languedoc) ( 1 )	19

2008/C 244/07	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa COMP/M.5321 — LAHC/Barclays Life) — Sprawa kwalifikująca się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	21

2008/C 244/08	Zgłoszenie zamiaru koncentracji (Sprawa COMP/M.5285 — Fortis/Delta Lloyd ABN AMRO Verzekeringen Holding BV) — Sprawa, która może kwalifikować się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	22

	INNE AKTY
	Komisja
2008/C 244/09	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	23

2008/C 244/10	Publikacja wniosku zgodnie z art. 8 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 509/2006 w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami	27


2008/C 244/12	Nota do czytelnika(patrz: wewnętrzna tylna strona okładki)	s3

Wierzchołki	Długość geograficzna (wschodnia)	Szerokość geograficzna (północna)
A	1,30° E	48,40° W
B	0,90° E	48,40° W
C	0,90° E	48,30° W
D	0,60° E	48,30° W
E	0,60° E	48,20° W
F	0,40° E	48,20° W
G	0,40° E	47,90° W

„Jakość kredytu	Standard and Poor's	Fitch	Moody's	Bezpieczna stawka roczna
Najwyższa jakość	AAA	AAA	Aaa	0,4 %
Bardzo wysoka zdolność do spłaty	AA +	AA +	Aa 1	0,4 %
	AA	AA	Aa 2
	AA –	AA –	Aa 3
Wysoka zdolność do spłaty	A +	A +	A 1	0,55 %
	A	A	A 2
	A –	A –	A 3
Odpowiednia zdolność do spłaty	BBB +	BBB +	Baa 1	0,8 %
	BBB	BBB	Baa 2
	BBB –	BBB –	Baa 3
Zdolność do spłaty jest wrażliwa na niekorzystne warunki	BB +	BB +	Ba 1
	BB	BB	Ba 2	2 %
	BB –	BB –	Ba 3
Zdolność do spłaty zostanie prawdopodobnie ograniczona przez niekorzystne warunki	B +	B +	B 1	3,8 %
	B	B	B 2
	B –	B –	B 3	6,3 %
Zdolność do spłaty jest uzależniona od utrzymania korzystnych warunków	CCC +	CCC +	Caa 1	Brak możliwości określenia bezpiecznej stawki rocznej
	CCC	CCC	Caa 2
	CCC –	CCC –	Caa 3
	CC	CC
		C
Brak zdolności do spłaty lub stan zbliżony do braku zdolności do spłaty	SD	DDD	Ca	Brak możliwości określenia bezpiecznej stawki rocznej”
	D	DD	C
		D