24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-167/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 90 akapit drugi WE - Wewnętrzne opodatkowanie produktów innych państw członkowskich - Opodatkowanie mogące skutkować pośrednią ochroną innych produkcji - Zakaz odmiennego traktowania produktów przywożonych i konkurencyjnych produktów krajowych - Podatki akcyzowe - Odmienne opodatkowanie piwa i wina - Ciężar dowodu)

(2008/C 128/02)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Ström van Lier, K. Gross, K. Simonsson i R. Lyal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji (przedstawiciel: K. Wistrand, pełnomocnik)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Łotwy (przedstawiciele: E. Balode-Buraka i E. Broks, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 90 akapit drugi WE — Wewnętrzne opodatkowanie alkoholu i napojów alkoholowych obciążające w większym zakresie wino niż piwo

Sentencja

1.	Skarga zostaje oddalona.

2.	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

3.	Republika Łotwy poniesie własne koszty.

(1) Dz.U. C 171 z 9.7.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-337/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Zamówienia publiczne na dostawy - Dyrektywy 77/62/EWG i 93/36/EWG - Udzielanie zamówień publicznych bez uprzedniej publikacji ogłoszenia - Brak zastosowania postępowania przetargowego - Helikoptery „Agusta’ i „Agusta Bell’)

(2008/C 128/03)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Recchia i X. Lewis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (Przedstawiciele: I. M. Braguglia, pełnomocnik, G. Fiengo, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy (Dz.U. L 199, str. 1) i dyrektywa 77/62/EWG z dnia 21 grudnia 1976 r. — Brak udowodnienia istnienia podstaw pozwalających instytucji zamawiającej na zastosowanie procedury negocjacyjnej bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu — Helikoptery „Agusta” i „Agusta Bell” zakupione na potrzeby straży leśnej, straży wybrzeża, karabinierów itd.

Sentencja

Przyjmując praktykę, istniejącą od dawna i nadal stosowaną, polegającą na udzielaniu spółce Agusta SpA z wolnej ręki zamówień na dostawę helikopterów „Agusta” i „Agusta Bell” zgodnie z zapotrzebowaniem szeregu wojskowych i cywilnych służb bez zastosowania jakiegokolwiek postępowania przetargowego, w szczególności nie przestrzegając procedur przewidzianych w dyrektywie Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 97/52/WE z dnia 13 października 1997 r., oraz wcześniej w dyrektywie Rady 77/62/EWG z dnia 21 grudnia 1976 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy, zmienionej i uzupełnionej dyrektywą Rady 80/767/EWG z dnia 22 lipca 1980 r. i dyrektywą Rady 88/295/EWG z dnia 22 marca 1988 r., Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tych dyrektyw.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 281 z 12.11.2005.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Finanzamt Oschatz przeciwko Zweckverband zur Trinkwasserversorgung und Abwasserbeseitigung Torgau-Westelbien

(Sprawa C-442/05) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 4 ust. 5 i art. 12 ust. 3 lit. a) - Załączniki D i H - Pojęcie „dostawa wody’ - Obniżona stawka podatku VAT)

(2008/C 128/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Finanzamt Oschatz

Strona pozwana: Zweckverband zur Trinkwasserversorgung und Abwasserbeseitigung Torgau-Westelbien

Przy udziale: Bundesministerium der Finanzen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia załącznika D pkt 2 i załącznika H kategoria 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 145, str.1) — Obniżona stawka stosowana do dostawy wody — Wynagrodzenie za wykonanie przyłączenia na rzecz użytkowników

Sentencja

Artykuł 4 ust. 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku i załącznik D pkt 2 tej dyrektywy należy interpretować w taki sposób, że czynność indywidualnego podłączenia, która polega, tak jak w sprawie przed sądem krajowym, na ułożeniu kanalizacji umożliwiającej przyłączenie instalacji wodociągowej nieruchomości do stałej sieci dostawy wody, należy do zakresu dostawy wody, o której mowa w tym załączniku, tak iż podmiot prawa publicznego działający jako władza publiczna jest podatnikiem w zakresie tej czynności.

Artykuł 12 ust. 3 lit. a) szóstej dyrektywy 77/388 i załącznik H kategoria 2 tej dyrektywy należy interpretować w taki sposób, że czynność podłączenia indywidualnego, która polega, tak jak w sprawie przed sądem krajowym, na ułożeniu kanalizacji umożliwiającej przyłączenie instalacji wodociągowej nieruchomości do stałej sieci dostawy wody, należy do zakresu dostawy wody. Ponadto państwa członkowskie mogą stosować obniżoną stawkę podatku od wartości dodanej do określonych i swoistych aspektów dostawy wody, takich jak czynność indywidualnego podłączenia będąca przedmiotem sporu w postępowaniu przed sądem krajowym, pod warunkiem poszanowania zasady neutralności podatkowej, na której oparty jest wspólny system podatku od wartości dodanej.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale des affaires de sécurité sociale de Paris — Francja) — Philippe Derouin przeciwko Union pour le Recouvrement des Cotisations de Sécurité Sociale et d'Allocations Familiales de Paris — Région parisienne (Urssaf)

(Sprawa C-103/06) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Rozporządzenie (WE) nr 1408/71 - Osoba prowadząca działalność na własny rachunek, zamieszkująca i prowadząca działalność we Francji - Powszechna składka na ubezpieczenie społeczne - Składka na spłatę zadłużenia systemu zabezpieczeń społecznych - Uwzględnienie dochodów uzyskanych w innym państwie członkowskim i podlegających tam opodatkowaniu na podstawie umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania)

(2008/C 128/05)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunale des affaires de sécurité sociale de Paris (Francja)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Philippe Derouin

Strona pozwana: Union pour le Recouvrement des Cotisations de Sécurité Sociale et d'Allocations Familiales de Paris — Région parisienne (Urssaf)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale des affaires de sécurité sociale de Paris — Wykładnia rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 2001/83 z dnia 2 czerwca 1983 r. (Dz.U. L 230, str. 6) — Uwzględnienie na potrzeby obliczenia podstawy wymiaru powszechnej składki na ubezpieczenie społeczne i składki na spłatę zadłużenia systemu zabezpieczeń społecznych należnych od osoby prowadzącej działalność na własny rachunek i podlegającej francuskiemu ustawodawstwu socjalnemu dochodów uzyskanych przez nią w innym państwie członkowskim i podlegających tam opodatkowaniu na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

Sentencja

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 307/1999 z dnia 8 lutego 1999 r. należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ono temu, aby państwo członkowskie, którego przepisy socjalne mają jako jedyne zastosowanie względem osoby prowadzącej działalność na własny rachunek i zamieszkującej na terytorium tego państwa, wykluczało z podstawy wymiaru składek takich jak powszechna składka na ubezpieczenie społeczne i składka na spłatę zadłużenia systemu zabezpieczeń społecznych dochody uzyskane przez tego pracownika w innym państwie członkowskim na podstawie, w szczególności, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania podatkiem dochodowym

(1) Dz.U. C 108 z 06.05.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (wcześniej Cour d'arbitrage) — Belgia) — Gouvernement de la Communauté française, Gouvernement wallon przeciwko Gouvernement flamand

(Sprawa C-212/06) (1)

(System ubezpieczenia opiekuńczego ustanowiony przez podmiot wchodzący w skład federacji tworzącej państwo członkowskie - Wyłączenie osób mających miejsce zamieszkania na części terytorium krajowego innej niż część, podlegająca kompetencji tego podmiotu - Artykuły 18 WE, 39 WE i 43 WE - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71)

(2008/C 128/06)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour constitutionnelle (wcześniej Cour d'arbitrage)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gouvernement de la Communauté française, Gouvernement wallon

Strona pozwana: Gouvernement flamand

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour constitutionnelle (wcześniej Cour d'arbitrage) (Belgia) — Wykładania art. 18, 39 i 43 traktatu WE oraz art. 2, 3, 4, 13, 18, 19, 20, 25 i 28 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 lipca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. L 149 str. 2) ze zmianami — Możliwość zastosowania systemu ubezpieczenia opiekuńczego do osób zatrudnionych w regionie niderlandzkojęzycznym lub w dwujęzycznym regionie stołecznym Brukseli, które zamieszkują w jednym z tych regionów z wyłączeniem osób mających miejsce zamieszkania na innej części terytorium krajowego

Sentencja

Świadczenia z systemu takiego jak system ubezpieczenia opiekuńczego ustanowiony przez dekret Parlamentu flamandzkiego w sprawie systemu ubezpieczenia opiekuńczego (Decreet houdende de organisatie van de zorgverzekering) z dnia 30 marca 1999 r. zmienionego dekretem Parlamentu flamandzkiego zmieniającym dekret z dnia 30 marca 1999 r. w sprawie systemu ubezpieczenia opiekuńczego (Decreet van de Vlaamse Gemeenschap houdende wijziging van het decreet van 30 maart 1999 houdende de organisatie van de zorgverzekering) z dnia 30 kwietnia 2004 r., objęte są przedmiotowym zakresem stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 307/1999 z dnia 8 lutego 1999 r.

Wykładni art. 39 WE i art. 43 WE należy dokonać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu podmiotu wchodzącego w skład federacji tworzącej państwo członkowskie, takiemu jak uregulowanie dotyczące ubezpieczenia opiekuńczego ustanowione przez Wspólnotę flamandzką w wyżej wspomnianym dekrecie z dnia 30 marca 1999 r. zmienionym dekretem Parlamentu flamandzkiego z dnia 30 kwietnia 2004 r., ograniczające objęcie systemem zabezpieczenia społecznego i skorzystanie ze świadczeń przez niego przewidzianych do osób, które bądź mają miejsce zamieszkania na terytorium podlegającym kompetencji tego podmiotu, bądź prowadzą działalność zawodową na tymże terytorium zamieszkując jednocześnie w innym państwie członkowskim, w zakresie w jakim ograniczenie to dotyczy obywateli innych państw członkowskich lub obywateli tego państwa, którzy skorzystali z prawa do swobodnego przemieszczania się w obrębie Wspólnoty Europejskiej.

Wykładni art. 39 WE i art. 43 WE należy dokonać w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu podmiotu wchodzącego w skład federacji tworzącej państwo członkowskie ograniczającemu objęcie systemem zabezpieczenia społecznego i skorzystanie ze świadczeń przez niego przewidzianych tylko do osób, które mają miejsce zamieszkania na terytorium tego podmiotu, w zakresie w jakim ograniczenie to dotyczy obywateli innych państw członkowskich, prowadzących działalność zawodową na terytorium tego podmiotu lub obywateli tego państwa, którzy skorzystali z prawa do swobodnego przemieszczania się w obrębie Wspólnoty Europejskiej.

(1) Dz.U. C 178 z 29.7.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione — Włochy) — Militzer & Münch GmbH przeciwko Ministero delle Finanze

(Sprawa C-230/06) (1)

(Unia celna - Tranzyt wspólnotowy - Pokrycie długu celnego - Właściwe państwo członkowskie - Dowód wskazujący na prawidłową realizację procedury lub na miejsce w którym nastąpiło naruszenie - Termin - Odpowiedzialność głównego zobowiązanego)

(2008/C 128/07)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Militzer & Münch GmbH

Strona pozwana: Ministero delle Finanze

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte suprema di cassazione — Wykładnia art. 11a rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1062 z dnia 27 marca 1987 r. w sprawie przepisów w celu wykonania procedury tranzytu wspólnotowego oraz niektórych uproszczeń tej procedury (Dz. U. L 107, str. 1) oraz art. 215 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. L 302, str. 1) — Zakończenie procedury w urzędzie celnym przeznaczenia poświadczone przy użyciu fałszywych dokumentów — Termin wyznaczony na powiadomienie o fakcie, że przesyłka nie została przedstawiona w urzędzie celnym przeznaczenia — Stosowanie

Sentencja

W celu zbadania właściwości państwa członkowskiego, które przystąpiło do pokrycia należności celnych, do sądu krajowego należy określenie, czy w chwili gdy zostało stwierdzone, że przesyłka nie został przedstawiona w urzędzie przeznaczenia, miejsce naruszenia lub nieprawidłowość mogło być ustalone. W takim przypadku art. 203 ust. 1 i art. 215 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny pozwalają wskazać, że właściwe w zakresie pokrycia długu celnego, jest państwo członkowskie, na terytorium którego zostało popełnione pierwsze naruszenie lub pierwsza nieprawidłowość, które można uznać za usunięcie spod dozoru celnego. Natomiast jeśli miejsce naruszenia lub nieprawidłowości nie może zostać w ten sposób ustalone, państwo członkowskie do którego należy urząd wyjścia jest właściwe w zakresie dokonania pokrycia należności celnych, zgodnie z art. 378 i 379 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92.

Jeżeli przesyłka nie został przedstawiona w urzędzie przeznaczenia i nie można ustalić miejsca naruszenia lub nieprawidłowości, wyłącznie do urzędu wyjścia należy dokonanie przewidzianego powiadomienia z zachowaniem terminów jedenastomiesięcznego i trzymiesięcznego, o których mowa w art. 379 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 2454/93.

3)	Obciążenie odpowiedzialnością za dług celny agenta celnego, jako głównego zobowiązanego, nie jest sprzeczne z zasadą proporcjonalności.

(1) Dz.U. C 190 z 12.8.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-265/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ towarów - Artykuły 28 WE i 30 WE - Artykuły 11 i 13 porozumienia EOG - Ograniczenia ilościowe w przywozie - Środki o skutku równoważnym - Pojazdy samochodowe - Nanoszenie barwnych folii na szyby)

(2008/C 128/08)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: A. Caeiros, P. Guerra e Andrade i M. Patakia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (Przedstawiciele: L. Fernandes, pełnomocnik i A. Duarte de Almeida, adwokat)

Przedmiot

Uchylenie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 28 i 30 WE — Ustawodawstwo krajowe wprowadzające zakaz umieszczania barwnych folii na szybach osobowych i ciężarowych pojazdów samochodowych

Sentencja

Zakazując w art. 2 ust. 1 dekretu z mocą ustawy nr 40/2003 z dnia 11 marca 2003 r. nanoszenia barwnych folii na szyby pojazdów samochodowych Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE i 30 WE oraz art. 11 i 13 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 1 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerisches Verwaltungsgericht München — Niemcy) — Tadao Maruko przeciwko Versorgungsanstalt der deutschen Bühnen

(Sprawa C-267/06) (1)

(Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Dyrektywa 2000/78/WE - Renty rodzinne z pracowniczego obowiązkowego systemu emerytalnego - Pojęcie „wynagrodzenia’ - Odmowa z powodu niezawarcia małżeństwa - Związki osób samej płci - Dyskryminacja ze względu na orientację seksualną)

(2008/C 128/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bayerisches Verwaltungsgericht München

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tadao Maruko

Strona pozwana: Versorgungsanstalt der deutschen Bühnen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bayerisches Verwaltungsgericht München — Wykładnia art. 1, art. 2 ust. 2 lit. a), art. 3 ust. 1 lit. c), art. 3 ust. 3 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, str. 16) — Pojęcie wynagrodzenia — Wyłączenie możliwości uzyskania renty rodzinnej przez zarejestrowanego partnera

Sentencja

Renta rodzinna przyznawana w ramach pracowniczego systemu emerytalnego takiego jak zarządzany przez Versorgungsanstalt der deutschen Bühnen wchodzi w zakres zastosowania dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy.

Artykuł 1 w zw. z art. 2 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2000/78 stoją na przeszkodzie przepisom takim jak w sprawie głównej, zgodnie z którymi zarejestrowany partner po śmierci swego partnera nie otrzymuje renty rodzinnej odpowiadającej rencie rodzinnej przysługującej pozostałemu przy życiu małżonkowi, podczas gdy w prawie krajowym zarejestrowany związek partnerski skutkuje tym, że sytuacja osób tej samej płci jest porównywalna z sytuacją małżonków w odniesieniu do tej renty rodzinnej. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy pozostały przy życiu zarejestrowany partner znajduje się w sytuacji porównywalnej z sytuacją małżonka korzystającego z renty rodzinnej przewidzianej w pracowniczym systemie emerytalnym zarządzanym przez Versorgungsanstalt der deutschen Bühnen.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Köln — Niemcy) — 01051 Telecom GmbH przeciwko Deutsche Telekom AG

(Sprawa C-306/06) (1)

(Dyrektywa 2000/35/WE - Zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych - Artykuł 3 ust. 1 lit. c) ppkt ii) - Opóźnienie w płatności - Przelew bankowy - Data, od której należy uznać płatność za dokonaną)

(2008/C 128/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: 01051 Telecom GmbH

Strona pozwana: Deutsche Telekom AG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht Köln — Wykładnia art. 3 ust. 1 lit. c) ppkt ii) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/35/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.U. L 200, str. 35) — Możliwość żądania przez wierzyciela odsetek za opóźnienie — Pojęcie „otrzymania” przez wierzyciela należnej sumy — Przepisy krajowe uznające zapłatę za dokonaną w chwili zlecenia przelewu bankowego przez dłużnika, a nie w chwili uznania kwoty na rachunku wierzyciela

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 lit. c) ppkt ii) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/35/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych należy interpretować w ten sposób, że zawiera on wymaganie, by w celu wykluczenia lub zaprzestania naliczania odsetek za opóźnienie, na skutek zapłaty za pomocą przelewu bankowego, należna kwota była zapisana na rachunku wierzyciela w terminie wymagalności.

(1) Dz.U. C 249 z 14.10.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/7

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez House of Lords) — Marks & Spencer pls przeciwko Commissioners of Customs and Excise

(Sprawa C-309/06) (1)

(Podatki - Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienie połączone ze zwrotem podatku zapłaconego we wcześniejszym etapie - Omyłkowe opodatkowanie według zwykłej stawki podatkowej - Prawo do opodatkowania według stawki 0 % - Bezpośrednia skuteczność - Ogólne zasady prawa wspólnotowego - Bezpodstawne wzbogacenie)

(2008/C 128/11)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

House of Lords

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marks & Spencer pls

Strona pozwana: Commissioners of Customs and Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — House of Lords — Wykładnia art. 28 ust. 2 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — istnienie prawa wspólnotowego, na które może powoływać się bezpośrednio dostawca towaru („teacakes”), w stosunku do którego prawo krajowe utrzymuje zwolnienie z prawem do zwrotu zapłaconego podatku — Podatek VAT nienależnie zapłacony w skutek błędnej wykładni uregulowania krajowego przez właściwe organy — Stosowanie ogólnych zasad prawa wspólnotowego, włączywszy w to zasadę neutralności podatkowej — Możliwość powołania się przez jednostkę na rzeczone zasady ogólne w celu odzyskania omyłkowo pobranych kwot

Sentencja

W przypadku, gdy na podstawie art. 28 ust. 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu obowiązującym zarówno przed, jak i po zmianie tego przepisu przez dyrektywę Rady 92/77/EWG z dnia 19 października 1992 r., państwo członkowskie utrzymało w mocy w przepisach krajowych zwolnienie połączone ze zwrotem podatku zapłaconego na wcześniejszym etapie w odniesieniu do określonych dostaw lub usług, przedsiębiorca realizujący takiego rodzaju dostawy lub usługi nie może bezpośrednio powoływać się na jakiekolwiek prawo wywodzone z prawa wspólnotowego do opodatkowania tych dostaw lub usług podatkiem od wartości dodanej według stawki 0 %.

W przypadku, gdy na podstawie art. 28 ust. 2 szóstej dyrektywy, tak przed jak i po wprowadzeniu zmian do tego przepisu w przez dyrektywę 92/77, państwo członkowskie utrzymało w mocy w przepisach krajowych, zwolnienie połączone ze zwrotem podatku zapłaconego na wcześniejszym etapie w odniesieniu do określonych dostaw lub usług, lecz dokonywało błędnej wykładni przepisów krajowych, wskutek czego określone dostawy lub usługi, które powinny być objęte zwolnieniem połączonym ze zwrotem podatku zapłaconego na wcześniejszym etapie zgodnie z prawem krajowym, były opodatkowane według stawki podstawowej, mają zastosowanie zasady ogólne prawa wspólnotowego, w tym zasada neutralności podatkowej, w taki sposób, że dają one przedsiębiorcy, który realizował tego rodzaju dostawy lub usługi, prawo do odzyskania kwot błędnie pobranych w związku z tymi dostawami lub usługami.

Choć zasady równego traktowania i neutralności podatkowej zasadniczo znajdują zastosowanie do sprawy takiej, jak w postępowaniu przed sądem krajowym, to jednak ich naruszenie nie wynika jedynie z okoliczności, iż odmowa zwrotu była oparta na bezpodstawnym wzbogaceniu danego podatnika. Natomiast zasada neutralności podatkowej sprzeciwia się temu, aby zarzut bezpodstawnego wzbogacenia był podnoszony jedynie przeciwko takim podatnikom, jak „payment traders” (podatnikom, dla których w danym okresie rozliczeniowym podatek należny przekroczył kwotę zapłaconego podatku naliczonego), lecz już nie przeciwko takim podatnikom, jak „repayment traders” (podatnikom znajdującym się w sytuacji odwrotnej, niż ta poprzednia), o ile podatnicy ci sprzedawali towary podobne. Do sądu krajowego należy zbadanie, czy ma to miejsce w niniejszej sprawie. Ponadto zasada równego traktowania, której naruszenie może następować w dziedzinie podatków poprzez dyskryminację dotyczącą przedsiębiorców, którzy niekoniecznie są konkurentami, lecz znajdują się jednak w porównywalnej sytuacji pod innymi względami, sprzeciwia się dyskryminacji między „payment traders” a „repayment traders”, która nie jest obiektywnie uzasadniona.

4.	Na odpowiedź na pytanie trzecie nie ma wpływu wykazanie braku poniesienia straty lub uszczerbku finansowego przez przedsiębiorcę, któremu odmówiono zwrotu nienależnie pobranego podatku od wartości dodanej.

Do sądu krajowego należy określenie ewentualnych konsekwencji ze skutkiem wstecznym z naruszenia zasady równego traktowania, o której mowa w pkt 52–54 niniejszego wyroku, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązywania w czasie prawa krajowego właściwego w sprawie przed sądem krajowym, z poszanowaniem prawa wspólnotowego, a w szczególności zasady równego traktowania, a także zasady, zgodnie z którą sąd ten powinien czuwać nad tym, aby przyjęte przez niego środki naprawcze, nie były sprzeczne z prawem wspólnotowym.

(1) Dz.U. C 261 z 28.10.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Amsterdam — Niderland) — K. D. Chuck przeciwko Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank

(Sprawa C-331/06) (1)

(Ubezpieczenie emerytalne - Pracownik będący obywatelem państwa członkowskiego - Składki na zabezpieczenie społeczne - Różne okresy - Różne państwa członkowskie - Obliczanie okresów ubezpieczenia - Wniosek o emeryturę - Zamieszkiwanie w państwie trzecim)

(2008/C 128/12)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank Amsterdam

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: K. D. Chuck

Strona pozwana: Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank Amsterdam — Wykładnia art. 48 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i członków ich rodzin, przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, str. 2) — Ubezpieczenie emerytalne — Obliczanie okresów ubezpieczenia w przypadku obywatela państwa członkowskiego, który pracował w dwóch różnych państwach członkowskich — Zamieszkiwanie w państwie trzecim w chwili osiągnięcia wieku emerytalnego

Sentencja

Artykuł 48 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. L 149, str. 2), w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem (WE) nr 631/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zobowiązuje właściwą instytucję ostatniego państwa członkowskiego, w którym zamieszkiwał pracownik będący obywatelem jednego z państw członkowskich, do uwzględnienia — przy obliczaniu emerytury tego pracownika, zamieszkałego w chwili ustalania prawa do emerytury w państwie trzecim — okresów przepracowanych w innym państwie członkowskim, na takich samych warunkach, jak gdyby pracownik ten nadal zamieszkiwał na terytorium Wspólnoty Europejskiej.

(1) Dz.U. C 281 z 18.11.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Celle) — Rechtsanwalt Dr. Dirk Rüffert als Insolvenzverwalter über das Vermögen der Objekt und Bauregie GmbH & Co. KG przeciwko Land Niedersachsen

(Sprawa C-346/06) (1)

(Artykuł 49 WE - Swoboda świadczenia usług - Ograniczenia - Dyrektywa 96/71/WE - Delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług - Procedury udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane - Ochrona socjalna pracowników)

(2008/C 128/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Celle

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Rechtsanwalt Dr. Dirk Rüffert als Insolvenzverwalter über das Vermögen der Objekt und Bauregie GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Land Niedersachsen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht Celle — Wykładnia art. 49 traktatu WE — Przepis krajowy, zgodnie z którym przedsiębiorcy biorący udział w procedurze udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane mają zobowiązać się do poszanowania przepisów w zakresie minimalnej płacy przewidzianych w układach zbiorowych pracy w miejscu realizacji zamówienia oraz do kontroli nad poszanowaniem tych przepisów przez podwykonawców

Sentencja

Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, interpretowana w świetle art. 49 WE, sprzeciwia się, w sytuacji takiej, jaka wystąpiła w sprawie rozpatrywanej przez sąd krajowy, zastosowaniu podjętego przez władze państwa członkowskiego środka o charakterze ustawodawczym, nakładającego na instytucję zamawiającą obowiązek udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane tylko takim przedsiębiorstwom, które składając oferty zobowiążą się pisemnie do wypłaty swoim pracownikom z tytułu wykonanej pracy wynagrodzenia w wysokości odpowiadającej co najmniej wynagrodzeniu obowiązującemu zgodnie z układem zbiorowym pracy w miejscu realizacji zamówienia.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/9

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vergabekontrollsenat des Landes Wien — Austria) — Ing. Aigner, Wasser-Wärme-Umwelt GmbH przeciwko Fernwärme Wien GmbH

(Sprawa C-393/06) (1)

(Zamówienia publiczne - Dyrektywy 2004/17/WE i 2004/18/WE - Podmiot zamawiający prowadzący działalność podlegającą częściowo zakresowi przedmiotowemu dyrektywy 2004/17/WE, a częściowo zakresowi dyrektywy 2004/18/WE - Podmiot prawa publicznego - Instytucja zamawiająca)

(2008/C 128/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Vergabekontrollsenat des Landes Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ing. Aigner, Wasser-Wärme-Umwelt GmbH

Strona pozwana: Fernwärme Wien GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Vergabekontrollsenat des Landes Wien — Wykładnia art. 2 ust. 1 i art. 3 dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 134, str. 1) oraz wykładnia art. 1 ust. 9 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, str. 114) — Przetarg na instalację grzewczą — Instytucją zamawiającą jest kontrolowane przez miasto Wiedeń przedsiębiorstwo świadczące usługi publiczne (zaopatrzenie w ciepło) — Podmiot prawa publicznego — Ocena warunku konkurencji — Zastosowanie procedury udzielania zamówień na rynku europejskim również w przypadku działalności objętej konkurencją (w niniejszym przypadku instalacji chłodniczych) — Teoria infekcji — Brak subwencji krzyżowych

Sentencja

Podmiot zamawiający w rozumieniu dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych ma obowiązek stosowania procedury określonej w tej dyrektywie wyłącznie w przypadku udzielania zamówień związanych z działalnością, którą podmiot ten prowadzi w sektorze lub sektorach, o których mowa w art. 3–7 tej dyrektywy.

Taki podmiot, jak Fernwärme Wien należy uznać za podmiot prawa publicznego w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) akapit drugi dyrektywy 2004/17 i art. 1 ust. 9 akapit drugi dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi.

Zamówienia udzielane przez podmiot będący podmiotem prawa publicznego w rozumieniu dyrektyw 2004/17 i 2004/18, mające związek z wykonywaniem działalności tego podmiotu w sektorze lub sektorach określonych w art. 3–7 dyrektywy 2004/17, powinny podlegać procedurom przewidzianym w tej dyrektywie. Natomiast wszystkie inne zamówienia udzielane przez ten podmiot w związku z inną działalnością podlegają procedurom określonym w dyrektywie 2004/18. Każda z tych dwóch dyrektyw ma zastosowanie, bez rozróżnienia między działalnością prowadzoną przez ten podmiot w celu wypełnienia swojego zadania zaspokajania potrzeb w interesie ogólnym oraz działalnością prowadzoną w warunkach konkurencji, nawet przy takim prowadzeniu księgowości, które ma na celu rozdział sektorów działalności tego podmiotu, aby uniknąć krzyżowego finansowania między tymi sektorami.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/10

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-398/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Prawo pobytu osób nieaktywnych ekonomicznie oraz emerytów, będących obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Ekonomicznego - Ustawodawstwo krajowe i praktyka administracyjna stawiające wymóg posiadania własnych środków wystarczających przez okres pobytu przynajmniej jednego roku w przyjmującym państwie członkowskim)

(2008/C 128/15)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M Condou-Durande i R. Troosters, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów (Przedstawiciele: G. Sevenster i D.J.M. de Grave, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Przedstawiciele: E. O'Neill, pełnomocnik i J. Stratford, barrister)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie przepisów wspólnotowych z zakresu prawa pobytu obywateli Unii — Ustawodawstwo krajowe i praktyka administracyjna stawiające wymóg posiadania odpowiednich własnych środków przez osoby nieaktywne ekonomicznie oraz emerytów dla uzyskania przez nich prawa pobytu

Sentencja

Utrzymując w mocy krajowe przepisy, według których osoby nieaktywne ekonomicznie oraz emeryci będący obywatelami Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego w celu uzyskania pozwolenia na pobyt muszą udowodnić, że posiadają trwałe środki utrzymania, Królestwo Niderlandów uchybiło ciążącym na nim zobowiązaniom wynikającym z dyrektywy Rady 68/360/EWG z dnia 15 października 1968 r. w sprawie zniesienia ograniczeń w przemieszczaniu się i pobycie pracowników Państw Członkowskich i ich rodzin we Wspólnocie, dyrektywy Rady 90/364/EWG z dnia 28 czerwca 1990 r. w sprawie prawa pobytu oraz dyrektywy Rady 90/365/EWG z dnia 28 czerwca 1990 r. w sprawie prawa pobytu pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek, które zakończyły działalność zawodową.

2)	Królestwo Niderlandów zostaje obciążone kosztami postępowania.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokrywa koszty własne.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Stuttgart — Niemcy) — Annelore Hamilton przeciwko Volksbank Filder eG

(Sprawa C-412/06) (1)

(Ochrona konsumentów - Umowy zawarte poza lokalem przedsiębiorstwa - Dyrektywa 85/577/EWG - Artykuł 4 akapit pierwszy oraz art. 5 ust. 1 - Umowa kredytu długoterminowego - Prawo do odstąpienia)

(2008/C 128/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht Stuttgart

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Annelore Hamilton

Strona pozwana: Volksbank Filder eG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht Stuttgart — Wykładnia art. 4 i 5 dyrektywy Rady 85/577/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa (Dz.U. L 372, str. 31) — Odstąpienie od umowy pożyczki zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa w celu sfinansowania nabycia udziałów w funduszu nieruchomości — Uregulowanie krajowe, ustanawiające dla wykonania prawa do odstąpienia od umowy przez klienta, który nie został o tym prawie zawiadomiony, miesięczny termin od całkowitego wykonania obowiązków umownych przez obydwie strony

Sentencja

Wykładni dyrektywy Rady 85/577EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do umów zawartych poza lokalem przedsiębiorstwa należy dokonywać w ten sposób, że ustawodawca krajowy może przewidzieć, że skorzystanie z prawa do odstąpienia, ustanowionego w art. 5 ust. 1 tej dyrektywy, jest możliwe najpóźniej po upływie miesiąca od całkowitego wykonania przez strony zobowiązań wynikających z umowy długoterminowego kredytu, jeżeli konsument otrzymał błędną informację dotyczącą zasad korzystania z tego prawa.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-442/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 1999/31/WE - Składowanie odpadów - Uregulowania krajowe dotyczące istniejących składowisk - Nieprawidłowa transpozycja)

(2008/C 128/17)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Recchia i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: (Przedstawiciele: I. Braguglia, pełnomocnik, G. Fiengo, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13 i 14 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (Dz.U. L 182, str. 1) — Uregulowania krajowe niezgodne z dyrektywą.

Sentencja

Przyjmując i utrzymując w mocy dekret legislacyjny nr 36 z dnia 13 stycznia 2003 r., z późniejszymi zmianami, którym transponowano do prawa krajowego przepisy dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów,

—	w zakresie, w jakim wspomniany dekret legislacyjny nie przewiduje stosowania przepisów art. 2–13 dyrektywy 1999/31 do składowisk, które uzyskały zezwolenie w okresie między dniem, w którym upłynął termin transpozycji dyrektywy i dniem wejścia w życie dekretu legislacyjnego, oraz

—	w zakresie, w jakim dekret nie gwarantuje transpozycji art. 14 lit. d) pkt i) dyrektywy,

Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2–14 dyrektywy 1999/31.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 326 z dnia 30.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/12

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-444/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 89/665/EWG - Zamówienia publiczne na dostawy i roboty budowlane - Procedura odwoławcza w zakresie udzielania zamówień publicznych)

(2008/C 128/18)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: X. Lewis, pełnomocnik, C. Fernandez Vicién i I. Moreno-Tapia Rivas, adwokaci)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciel: F. Díez Moreno, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 2 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, str. 33) — Uregulowania krajowe niezgodne z dyrektywą

Sentencja

Nie ustanawiając terminu, w którym instytucja zamawiająca ma obowiązek powiadomić o decyzji w sprawie udzielenia zamówienia wszystkich oferentów, i nie ustanawiając obowiązkowego okresu oczekiwania między udzieleniem zamówienia a zawarciem umowy Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 2 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, zmienionej przez dyrektywę Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone dwiema trzecimi całości kosztów. Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona pozostałą jedną trzecią kosztów.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/12

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-522/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (WE) nr 2037/2000 - Substancje zubażające warstwę ozonową - Odzyskiwanie, recykling, regeneracja i niszczenie tych substancji)

(2008/C 128/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciel: A. Hubert, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Rozporządzenie (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową (Dz.U. L 244, str. 1) — Art. 16 ust. 5 i art. 17 ust. 1 — Brak przyjęcia środków określających wymogi minimalnych kwalifikacji personelu zajmującego się odzyskiem, recyklingiem, regeneracją i niszczeniem substancji regulowanych, o których mowa w art. 2 rozporządzenia, zawartych w urządzeniach chłodniczych i klimatyzacyjnych, pompach cieplnych, systemach ochrony przeciwpożarowej i gaśnicach — Brak przyjęcia wykonalnych środków ostrożności w celu usunięcia i minimalizowania wycieków substancji regulowanych i brak kontroli ewentualnego występowania wycieków.

Sentencja

Królestwo Belgii

—

nie ustalając minimalnych wymogów kwalifikacyjnych dla niektórych osób z personelu zajmującego się odzyskiem, recyklingiem, regeneracją i niszczeniem substancji regulowanych, zgodnie z art. 16 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową, oraz

—	nie przyjmując w odniesieniu regionu Walonii wszelkich wykonalnych środków ostrożności w celu usunięcia i minimalizowania wycieków substancji regulowanych i nie prowadząc rocznych kontroli ewentualnego występowania wycieków, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 2037/2000,

uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tych przepisów.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 42 z 24.02.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/13

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État — Francja) — Banque Fédérative du Crédit Mutuel przeciwko Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie

(Sprawa C-27/07) (1)

(Podatek dochodowy od osób prawnych - Dyrektywa 90/435/EWG - Dochody spółki dominującej podlegające opodatkowaniu - Niemożliwość odliczenia kosztów i wydatków związanych z udziałem w spółce zależnej - Ryczałtowe określenie kwoty tych kosztów - Próg 5 % zysków wypłaconych przez spółkę zależną - Włączenie ulgi podatkowej)

(2008/C 128/20)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Banque Fédérative du Crédit Mutuel

Strona pozwana: Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Conseil d'État — Wykładnia art. 4, 5 i 7 dyrektywy Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (Dz.U. L 225, str. 6) — Włączenie do dochodu spółki dominującej podlegającego opodatkowaniu ryczałtowo określonego ułamka kosztów i wydatków w wysokości 5 % dochodu z udziałów w spółce zależnej, włączając w to ulgi podatkowe — Zgodność tego włączenia z limitem określonym w art. 4 dyrektywy — Konieczność zaliczenia ulgi podatkowej na podatek należny od spółki dominującej

Sentencja

Wykładni pojęcia „zysków wypłaconych przez spółkę zależną” w rozumieniu art. 4 ust. 2 zdanie ostatnie dyrektywy Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich należy dokonywać w ten sposób, że nie sprzeciwia się ono uregulowaniu państwa członkowskiego, które włącza do tych zysków ulgi podatkowe, które zostały przyznane celem skompensowania podatku u źródła pobranego od spółki dominującej przez państwo członkowskie spółki zależnej.

(1) Dz.U. C 82 z 14.4.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/13

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — adidas AG, adidas Benelux BV przeciwko Marca Mode CV, C&A Nederland, H&M Hennes & Mauritz Netherlands BV, Vendex KBB Nederland BV

(Sprawa C-102/07) (1)

(Znaki towarowe - Artykuł 5 ust. 1 lit. b), art. 2 i art. 6 ust. 1 lit. b) dyrektywy 89/104/EWG - Konieczność pozostawienia do swobodnego używania - Graficzne znaki towarowe z trzema paskami - Motyw dwóch pasków używany przez konkurentów w charakterze ozdoby - Zarzut naruszenia praw do znaku towarowego i jego osłabienia)

(2008/C 128/21)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona powodowa: adidas AG, adidas Benelux BV

Strona pozwana: Marca Mode CV, C&A Nederland, H&M Hennes & Mauritz Netherlands BV, Vendex KBB Nederland BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 3 ust. 1 lit. b) i c) pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, str. 1) — Odmowa rejestracji lub unieważnienie — Brak charakteru odróżniającego — Uzyskanie w drodze używania — Interes ogólny polegający na nieograniczaniu w nieuzasadniony sposób dostępności oznaczeń postrzeganych przez dany krąg odbiorców jako oznaczenia służące do dekoracji towaru a nie do jego odróżnienia

Sentencja

Pierwszą dyrektywę Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w ten sposób, iż przy ocenie zakresu prawa wyłącznego przysługującego uprawnionemu do znaku towarowego wymóg dostępności uwzględnia się tylko o tyle, o ile znajduje zastosowanie ograniczenie skutków znaku towarowego określone w art. 6 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 82 z 14.4.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/14

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — J.C.M. Beheer BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-124/07) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Świadczenie usług związanych z transakcjami ubezpieczeniowymi - Brokerzy i pośrednicy ubezpieczeniowi)

(2008/C 128/22)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: J.C.M. Beheer BV

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Świadczenie usług związanych z transakcjami ubezpieczeniowymi i reasekuracyjnymi dokonywanymi przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych — Podatnik działający jako agent w imieniu głównego agenta

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku musi być interpretowany w ten sposób, że okoliczność, iż broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy, i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku od wartości dodanej na mocy tego przepisu.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/14

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Zutphen — Niderlandy) — postępowanie karne przeciwko Dirk Endendijk

(Sprawa C-187/07) (1)

(Dyrektywa 91/629/EWG - Decyzja 97/182/WE - Hodowla cieląt - Indywidualne boksy - Zakaz uwiązywania cieląt - Znaczenie czasownika „uwiązać’ - Rodzaj i długość uwięzi - Rozbieżności pomiędzy wersjami językowymi - Jednolita wykładnia)

(2008/C 128/23)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank Zutphen

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Dirk Endendijk

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank Zutphen — Wykładnia pkt 8 załącznika do dyrektywy Rady 91/629/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. ustanawiającej minimalne normy ochrony cieląt (Dz.U. L 340, str. 28) w związku z art. 1 pkt 3 decyzji Komisji 97/182/WE z dnia 24 lutego 1997 r. zmieniającej załącznik do dyrektywy 91/629 (Dz.U. L 76, str. 30) — Pojęcie „uwiązania”

Sentencja

W rozumieniu dyrektywy Rady 91/629/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. ustanawiającej minimalne normy ochrony cieląt, zmienionej decyzją Komisji 97/182/WE z dnia 24 lutego 1997 r., cielę jest uwiązane, jeżeli jest ono na uwięzi, niezależnie od jej rodzaju i długości oraz powodów, dla których zwierzę jest uwiązane.

(1) Dz.U. C 129 z 9.6.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/15

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 3 kwietnia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-289/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/17/WE - Koordynacja procedur udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2008/C 128/24)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: A. Caeiros i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (Przedstawiciele: L. Fernandes i F. Andrade e Sousa, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa — Brak przyjęcia w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (Dz.U. L 134, str. 1)

Sentencja

Nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 71 tej dyrektywy.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 183 z 4.8.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/15

Postanowienie Trybunału z dnia 20 lutego 2008 r. — Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-363/06) (1)

(Odwołanie - Artykuł 119 regulaminu - Artykuł 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości - Reprezentacja przez adwokata - Przestrzeganie istotnych form zasad postępowania - Zasada niedyskryminacji - Odwołanie w sposób oczywisty częściowo niedopuszczalne i częściowo nieuzasadnione)

(2008/C 128/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana (przedstawiciele: C. Fernaández Vicién, I. Moreno-Tapia Rivas, Mme M. J. Rodríguez Blasco, adwokaci oraz J.V. Sánchez-Tarazaga Marcelino)

Interwenient popierający wnoszącą odwołanie: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Días Abad)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i L. Escobar Guerrero, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Włoska (przedstawiciele: I. M. Braguglia, pełnomocnik, oraz P. Gentili, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 5 lipca 2006 r. w sprawie T-357/05 Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana przeciwko Komisji, którym Sąd Pierwszej Instancji oddalił jako w sposób oczywisty niedopuszczalną skargę skarżącej, której przedmiotem jest stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2005) 1867 wersja ostateczna z dnia 27 czerwca 2005 r., w sprawie zmniejszenia pomocy udzielonej z Funduszu Spójności grupie projektów nr 97/11/61/028, dotyczących odprowadzania i oczyszczania ścieków w regionie Morza Śródziemnego Comunidad Autónoma de Valencia (Hiszpania) — Reprezentacja przez adwokata — Artykuł 19 statutu Trybunału Sprawiedliwości

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone

2)	Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana zostaje obciazona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 261 z 28.10.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/16

Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 13 lutego 2008 r. — Indorata-Serviços e Gestão, Lda przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-212/07) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Słowny znak towarowy HAIRTRANSFER - Odmowa rejestracji - Brak charakteru odróżniającego)

(2008/C 128/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Indorata-Serviços e Gestão, Lda (Przedstawiciel: T. Wallentin, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Przedstawiciel: J. Weberndörfer, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 15 lutego 2007 r. w sprawie T-204/04 Indorata-Serviços e Gestão przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej wniosek o rejestrację słownego znaku towarowego „HAIRTRANSFER” dla niektórych towarów i usług należących do klas 8, 22, 41 i 44 — Charakter odróżniający znaku towarowego

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Indorata-Serviços e Gestão, Lda zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 155 z 7.7.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/16

Postanowienie Trybunału (piąta izba) z dnia 15 lutego 2008 r. — Carsten Brinkmann przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-243/07) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Słowny znak towarowy „terranus’ - Odmowa rejestracji)

(2008/C 128/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Carsten Brinkmann (Przedstawiciel: K. van Bebber, Rechtsanwältin)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik), Terra Networks SA

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 22 marca 2007 r w sprawie T-322/05 Brinkmann przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę wniesioną przez zgłaszającego słowny wspólnotowy znak towarowy „TERRANUS” dla towarów należących do klasy 36 o stwierdzenie nieważności decyzji R 1145/2004-1 Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) wydanej w dniu 10 czerwca 2005 r. oddalającej odwołanie wniesione od decyzji Wydziału Sprzeciwów, na mocy której odmówiono rejestracji tego znaku towarowego w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu wniesionego przez właściciela wspólnotowego znaku towarowego i graficznego krajowego znaku towarowego „TERRA” dla towarów należących do klasy 36 — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do dwóch znaków

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	C. Brinkmann zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 199 z 25.8.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/17

Postanowienie Trybunału z dnia 19 lutego 2008 r. — Tokai Europe GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-262/07) (1)

(Odwołanie - Rozporządzenie (WE) nr 384/2004 - Klasyfikacja niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej - Osoba, której akt nie dotyczy indywidualnie - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne i w części oczywiście bezzasadne)

(2008/C 128/28)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Tokai Europe GmbH (przedstawiciel: G. Kroemer, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: S. Schønberg oraz M. B. Schima, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 19 marca 2007 r. w sprawie T-183/04 Tokai Europe przeciwko Komisji, w którym Sąd odrzucił jako niedopuszczalną skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 384/2004 z dnia 1 marca 2004 r. dotyczącego klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej (Dz.U. L 64, str. 21) — Wymóg, aby zaskarżone rozporządzenie dotyczyło danej osoby indywidualnie — Prawo do obrony

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Tokai Europe GmbH zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 170 z 21.7.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 8 lutego 2008 r. — Carmen Media Group Ltd przeciwko Land Schleswig-Holstein i Innenminister des Landes Schleswig-Holstein

(Sprawa C-46/08)

(2008/C 128/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Schleswig-Holsteinisches Verwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Carmen Media Group Ltd

Strona pozwana: Land Schleswig-Holstein i Innenminister des Landes Schleswig-Holstein

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 49 WE należy dokonywać w ten sposób, że powołanie się na zasadę swobodnego świadczenia usług jest możliwe w sytuacji, gdy usługodawca może, zgodnie z przepisami państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę, świadczyć swe usługi na jego terytorium — niniejszy przypadek dotyczy ograniczenia zezwolenia udzielonego przez Gibraltar do „offshore bookmaking”?

Czy wykładni art. 49 WE należy dokonywać w ten sposób, że w sprzeczności z nim stoi istnienie państwowego monopolu na organizację zakładów sportowych i loterii (za wyjątkiem tych o ograniczonym potencjale uzależniającym) którego celem ma być, co do zasady, zwalczanie zagrożenia uzależnieniem od gier w sytuacji, gdy w tym państwie członkowskim prywatni usługodawcy mogą oferować inne gry losowe o znacznym potencjale uzależniającym, a odrębne uregulowania prawne dotyczące, z jednej strony, zakładów sportowych i loterii oraz, z drugiej strony, innych gier losowych, należą do odrębnych kompetencji ustawodawczych krajów związkowych oraz federacji związkowej?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na drugie pytanie prejudycjalne:

Czy wykładni art. 49 WE należy dokonywać w ten sposób, że stoi z nim w sprzeczności przepis krajowy, który pozostawia uznanie roszczenia o udzielenie zezwolenia na organizację gier losowych i pośrednictwo w nich swobodnemu uznaniu władzy udzielającej zezwoleń także w sytuacji, gdy zostały spełnione określone ustawowo warunki udzielenia zezwolenia?

Czy wykładni art. 49 WE należy dokonywać w ten sposób, że stoi z nim w sprzeczności przepis krajowy, który zakazuje organizacji publicznych gier losowych oraz pośrednictwa w nich za pomocą internetu, w sytuacji, gdy jednocześnie — choć tylko przez przejściowy okres jednego roku — ta organizacja i pośrednictwo za pomocą internetu są dozwolone, z zastrzeżeniem przepisów o ochronie młodzieży i graczy, aby, mając na celu proporcjonalne wyrównanie szans dwóch zajmujących się zawodowo pośrednictwem w grach podmiotów, które dotychczas prowadziły swą działalność wyłącznie w internecie, umożliwić dokonanie zmian stosownie do dopuszczalnych, zgodnie z zawartą między krajami związkowymi umową, metod wprowadzania do obrotu?

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/18

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-47/08)

(2008/C 128/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J.-P. Keppenne i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że wprowadzając wymóg posiadania obywatelstwa dla uzyskania dostępu do zawodu notariusza i nie transponując dyrektywy 89/48/EWG (1) w odniesieniu do zawodu notariusza, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy traktatu WE, w szczególności art. 43 WE i 45 WE oraz dyrektywy 89/48/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata.

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swej skardze Komisja zarzuca stronie pozwanej po pierwsze, że wprowadzając wymóg posiadania obywatelstwa dla uzyskania dostępu do zawodu notariusza i do jego wykonywania naruszyła w nieproporcjonalny sposób swobodę przedsiębiorczości, o której stanowi art. 43 WE. Artykuł 45 WE co prawda wyłącza ze stosowania rozdziału dotyczącego prawa przedsiębiorczości działalność, która bezpośrednio i wyraźnie związana jest z wykonywaniem władzy publicznej. Według Komisji zadania powierzone notariuszom przez prawo belgijskie wykazują jednakże tak słaby związek z takim wykonywaniem władzy publicznej, że nie mogą być objęte zakresem tego przepisu i stanowić uzasadnienia dla podobnej przeszkody dla swobody przedsiębiorczości. Zadania te bowiem nie dają notariuszom środków przymusu i środki mniej restrykcyjne niż wymóg obywatelstwa mogłyby zostać wprowadzone przez krajowego ustawodawcę jak np. poddanie podmiotów, o których mowa surowym wymogom dostępu do zawodu, szczególnym obowiązkom zawodowym lub szczególnej kontroli

W drugim zarzucie Komisja zarzuca ponadto stronie pozwanej uchybienie przez nią zobowiązaniom, które na niej ciążą przez brak transpozycji dyrektywy 89/48/EWG w odniesieniu do zawodu notariusza. Jako że chodzi o zawód regulowany, dyrektywa ma jej zdaniem w pełni zastosowanie do tego zawodu i wymagany od notariuszy wysoki poziom kwalifikacji może z łatwością być gwarantowany przez test przydatności lub staż adaptacyjny.

(1) Dyrektywa Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz. U. 1989, L 19, str. 16).

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/18

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-50/08)

(2008/C 128/31)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J.-P. Keppenne i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że wprowadzając wymóg posiadania obywatelstwa dla uzyskania dostępu do zawodu notariusza Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy traktatu WE, w szczególności art. 43 WE i 45 WE;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze bowiem zadania te nie dają notariuszom rzeczywistych środków przymusu i zadania oraz odpowiednie pozycje sędziego i notariusza są jej zdaniem odmienne.

Po drugie środki mniej restrykcyjne niż wymóg obywatelstwa mogłyby zostać wprowadzone przez krajowego ustawodawcę jak np. poddanie podmiotów, o których mowa surowym wymogom dostępu do zawodu, szczególnym obowiązkom zawodowym lub szczególnej kontroli.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/19

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-51/08)

(2008/C 128/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J.-P. Keppenne i H. Støvlbæk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że wprowadzając wymóg posiadania obywatelstwa dla uzyskania dostępu do zawodu notariusza i nie transponując dyrektywy 89/48/EWG (1) w odniesieniu do zawodu notariusza, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy traktatu WE, w szczególności art. 43 WE i 45 WE oraz dyrektywy 89/48/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz. U. 1989, L 19, str. 16);

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swej skardze Komisja zarzuca stronie pozwanej po pierwsze, że wprowadzając wymóg posiadania obywatelstwa dla uzyskania dostępu do zawodu notariusza i do jego wykonywania naruszyła w nieproporcjonalny sposób swobodę przedsiębiorczości, o której stanowi art. 43 WE. Artykuł 45 WE co prawda wyłącza ze stosowania rozdziału dotyczącego prawa przedsiębiorczości działalność, która bezpośrednio i wyraźnie związana jest z wykonywaniem władzy publicznej. Według Komisji zadania, którymi obciążani są notariusze przez prawo luksemburskie wykazują jednakże tak słaby związek z takim wykonywaniem władzy publicznej, że nie mogą być objęte zakresem tego przepisu i stanowić uzasadnienia dla podobnej przeszkody dla swobody przedsiębiorczości. Zadania te bowiem nie dają notariuszom środków przymusu i środki mniej restrykcyjne niż wymóg obywatelstwa mogłyby zostać wprowadzone przez krajowego ustawodawcę jak np. poddanie podmiotów, o których mowa surowym wymogom dostępu do zawodu, szczególnym obowiązkom zawodowym lub szczególnej kontroli.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Graz (Austria) w dniu 15 lutego 2008 r. — Dachsberger & Söhne GmbH przeciwko Zollamt Salzburg, Erstattungen

(Sprawa C-77/08)

(2008/C 128/33)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Finanzsenat, Außenstelle Graz.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dachsberger & Söhne GmbH.

Strona pozwana: Zollamt Salzburg, Erstattungen.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 11 ust. 1 akapit drugi zdanie drugie rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. w brzmieniu ustanowionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2945/94 z dnia 2 grudnia 1994 r., zgodnie z którym dla obliczenia refundacji objętej wnioskiem w przypadku zróżnicowanej refundacji „zróżnicowaną część refundacji oblicza się na podstawie informacji dotyczących ilości, wagi i miejsca przeznaczenia zgodnie z art. 47” (1) należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie „informacje dotyczące ilości, wagi i miejsca przeznaczenia zgodnie z art. 47” odwołuje się do informacji w konkretnym wniosku na podstawie art. 47 ust. 1, a zatem wniosek o zróżnicowaną część refundacji jest składany dopiero w chwili złożenia wniosku w rozumieniu art. 47 ust. 1?

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, powstaje pytanie, czy wspomnianą regulację należy interpretować w ten sposób, że w przypadku, w którym składany jest wniosek o wypłatę na podstawie art. 47 ust. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. już w „dokumencie stosowanym przy wywozie w celu skorzystania z refundacji wywozowej” (tutaj: zgłoszeniu wywozowym), obliczenie refundacji objętej wnioskiem w odniesieniu do zróżnicowanej części powinno zostać dokonane na podstawie informacji w zgłoszeniu wywozowym, a zatem wniosek o zróżnicowaną część refundacji jest składany także wraz ze zgłoszeniem wywozowym?

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź przecząca, powstaje pytanie, czy wspomnianą regulację należy interpretować w ten sposób, że obliczenie refundacji objętej wnioskiem w odniesieniu do zróżnicowanej części powinno zostać dokonane na podstawie dokumentów składanych zgodnie z art. 47 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r., a zatem wniosek o zróżnicowaną część refundacji jest składany dopiero w chwili przedłożenia „dokumentów do wypłaty” w rozumieniu art. 47 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r.?

Jeżeli na pytanie trzecie zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, powstaje pytanie, czy wspomnianą regulację należy interpretować w ten sposób, że dla złożenia wniosku o zróżnicowaną część refundacji wystarczające jest także przedłożenie takich dokumentów w rozumieniu art. 47 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r., które są niekompletne, z tym skutkiem prawnym, że również w odniesieniu do zróżnicowanej części należy zastosować sankcję z art. 11 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r.?

(1) Dz.U. L 310, str. 57.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/20

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2007 r. w sprawie T-242/06 Miguel Cabrera Sánchez przeciwko OHIM i Industrias Cárnicas Valle, S.A., wniesione w dniu 25 lutego 2008 r. przez Miguela Cabrerę Sáncheza

(Sprawa C-81/08 P)

(2008/C 128/34)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Miguel Cabrera Sánchez (przedstawiciele: adwokaci J.A. Calderón Chavero i T. Villate Consonni)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Industrias Cárnicas Valle, S.A.

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku trzeciej izby Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie T-242/06 w celu stwierdzenia nieważności spornej decyzji, gdyż wnoszący odwołanie stoi na stanowisku, że znaki towarowe EL CHARCUTERO (wnoszącego odwołania) i EL CHARCUTERO ARTESANO (drugiej strony postępowania przed OHIM) w sposób oczywisty nie dają się pogodzić;

—	rozstrzygnięcie o kosztach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie uważa, przeciwnie do zaskarżonego wyroku, że wspólnotowy znak towarowy „El chacutero Artesano” winien zostać objęty zakazem, o którym mowa w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1), ponieważ w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego, w tym wypadku hiszpańskiego, znaku towarowego „El Charcutero” zgłoszony znak towarowy nie powinien być zarejestrowany, jeżeli z powodu identyczności lub podobieństwa z wcześniejszym znakiem towarowym i identyczność lub podobieństwo towarów oznaczonych tymi znakami towarowymi, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak jest chroniony, w tym wypadku Hiszpanii. Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje prawdopodobieństwo skojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1993, L 11, str. 1).

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Thüringer Finanzgericht, Gotha (Niemcy) w dniu 25 lutego 2008 r. — Glückauf Brauerei GmbH przeciwko Hauptzollamt Erfurt

(Sprawa C-83/08)

(2008/C 128/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Thüringer Finanzgericht, Gotha

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Glückauf Brauerei GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Erfurt

Pytanie prejudycjalne

Czy wymagane dla zastosowania obniżonych stawek podatkowych przesłanki niezależności prawnej i ekonomicznej występujące w art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych (1) z uwagi na motywy tej dyrektywy należy rozumieć w ten sposób, że zależność ekonomiczną między poza tym prawnie niezależnymi browarami należy przyjąć tylko wtedy, gdy dane browary nie mogą prowadzić działalności na rynku w sposób od siebie niezależny, czy też wystarczy już faktyczna możliwość wywierania wpływu na działalność handlową browarów, by stwierdzić, że kryterium niezależności nie jest spełnione?

(1) Dz.U. L 316, str. 21.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberste Gerichtshof (Austria) w dniu 27 lutego 2008 r. — David Hütter przeciwko Technische Universität Graz

(Sprawa C-88/08)

(2008/C 128/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberste Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: David Hütter

Strona pozwana: Technische Universität Graz

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1, 2 i 6 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie regulacji krajowej (w niniejszej sprawie: § 3 ust. 3 i § 26 ust. 1 austriackiej Vertragsbedienstetengesetz 1948), która wyłącza z możliwych do zaliczenia celem określenia daty odniesienia dla przyznania awansu okresów zatrudnienia okresy zatrudnienia przed ukończeniem 18 roku życia?

(1) Dz. U. L 303, str. 16.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska) w dniu 28 lutego 2008 r. — Schenker SIA przeciwko Valsts ieņēmumu dienests

(Sprawa C-93/08)

(2008/C 128/37)

Język postępowania: łotewski

Sąd krajowy

Augstākās tiesas Senāts (Republika Łotewska)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Schenker SIA

Strona pozwana: Valsts ieņēmumu dienests

Pytanie prejudycjalne

Czy w sytuacji, gdy posiadacz prawa własności intelektualnej (posiadacz prawa) uzgodni ze zgłaszającym towary lub ich właścicielem pozostawienie tych towarów do zniszczenia lub podejmie rozmowy dotyczące możliwości pozostawienia towarów do zniszczenia, a w ramach tego postępowania organy celne uzyskają informację, że towary są podrobione, wykładni art. 11 rozporządzenia nr 1383/2003 (1) należy dokonywać w ten sposób, że wyłączona jest możliwość nałożenia na zgłaszającego towary lub ich właściciela kary zgodnie z prawem krajowym?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1383/2003 z dnia 22 lipca 2003 r. dotyczące działań organów celnych skierowanych przeciwko towarom podejrzanym o naruszenie niektórych praw własności intelektualnej oraz środków podejmowanych w odniesieniu do towarów, co do których stwierdzono, że naruszyły takie prawa (Dz.U. L 196, str. 7).

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/22

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2007 r. w sprawie T-112/05: Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Nederland BV, Akzo Nobel Chemicals International BV, Akzo Nobel Chemicals BV, Akzo Nobel Functional Chemicals BV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 3 marca 2008 r. przez Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Nederland BV, Akzo Nobel Chemicals International BV, Akzo Nobel Chemicals BV, Akzo Nobel Functional Chemicals BV

(Sprawa C-97/08 P)

(2008/C 128/38)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Nederland BV, Akzo Nobel Chemicals International BV, Akzo Nobel Chemicals BV, Akzo Nobel Functional Chemicals BV (przedstawiciele: adwokaci C. Swaak, M. van der Woude i M. Mollica)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwracają się do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie T-112/05 w zakresie, w jakim oddalono w nim zarzut niesłusznego przypisania Akzo Nobel NV solidarnej odpowiedzialności za naruszenia;

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji w zakresie, w jakim obciążono w niej odpowiedzialnością Akzo Nobel NV;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego odwołania oraz postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji w zakresie, w jakim dotyczą one żądań niniejszego odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd Pierwszej Instancji dokonał niewłaściwej wykładni pojęcia „przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1), interpretowanego w orzecznictwie Trybunału dotyczącym przypisania spółce dominującej odpowiedzialności za niezgodne z prawem zachowania jej spółki zależnej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, Dz.U. L 1, str. 1.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 7 de Madrid (Hiszpania) w dniu 4 marca 2008 r. — Asociación de Gestión de Derechos Intelectuales (AGEDI) i Asociación de Artistas Intérpretes o Ejecutantes — Sociedad de Gestión de España (AIE) przeciwko Sogecable, S.A. i Canal Satélite Digital S.L.

(Sprawa C-98/08)

(2008/C 128/39)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil no 7 de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Asociación de Gestión de Derechos Intelectuales (AGEDI) i Asociación de Artistas Intérpretes o Ejecutantes — Sociedad de Gestión de España (AIE)

Strona pozwana: Sogecable, S.A. i Canal Satélite Digital S.L.

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo wspólnotowe, a konkretnie dyrektywa Rady 92/100/EWG (1) z dnia 19 listopada 1992 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej, upoważnia państwa członkowskie do ustanowienia normy, takiej jak zawarta w art. 109 ust. 1 Ley 22/1987 de Propiedad Intelectual z dnia 11 listopada 1987 r., która przyznaje producentom rozpowszechnianych publicznie fonogramów wyłączne prawo do wyrażania zgody na ich publiczne odtwarzanie i kopiowanie?

(1) Dz.U. L 346, str. 61.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/22

Skarga wniesiona w dniu 3 marca 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-100/08)

(2008/C 128/40)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: S. Pardo Quintillan i R. Troosters, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że

—

uzależniając przywóz, posiadanie i sprzedaż gatunków ptaków urodzonych i wychowanych w niewoli, legalnie wprowadzonych na rynek w innym państwie członkowskim, od restrykcyjnych przesłanek nakładających na zainteresowane podmioty gospodarcze działające na tym rynku obowiązek zmiany oznakowania gatunków w sposób odpowiadający szczególnym wymogom ustawodawstwa belgijskiego i nie uznając oznakowania dopuszczonego w innych państwach członkowskich ani certyfikatów wydanych w tym celu przez władze CITES,

—	pozbawiając kupców możliwości uzyskania zwolnienia z zakazu posiadania rodzimych ptaków europejskich legalnie wprowadzonych na rynek w innych państwach członkowskich,

Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 28 WE.

2.	Obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dekrety królewskie z dnia 9 września 1981 r. o ochronie ptaków w Regionie Flamandzkim i z dnia 26 października 2001 r. w sprawie środków dotyczących przywozu, wywozu i przewozu pewnych obcych gatunków dzikich ptaków zawierają uregulowania, które: 1) poddają przywóz, posiadanie i sprzedaż gatunków ptaków urodzonych i wychowanych w niewoli, legalnie wprowadzonych na rynek w innym państwie członkowskim, restrykcyjnym przesłankom nakładającym na zainteresowane podmioty gospodarcze działające na tym rynku obowiązek zmiany oznakowania gatunków w sposób odpowiadający szczególnym wymogom ustawodawstwa belgijskiego, 2) pozbawiają kupców możliwości uzyskania zwolnienia z zakazu posiadania rodzimych ptaków europejskich legalnie wprowadzonych na rynek w innych państwach członkowskich.

Komisja twierdzi, że ograniczenia te są środkami o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie i jako takie są zakazane w świetle art. 28 WE. Po pierwsze bowiem wymogi przewidziane w prawie belgijskim prowadzą do obowiązku zmiany sposobu prezentacji gatunków ptaków legalnie wprowadzonych na rynek w innych państwach członkowskich a po drugie wymiana handlowa jest również utrudniona poprzez zakaz posiadania przez kupców pewnych ptaków legalnie wprowadzonych na rynek w innych państwach członkowskich.

Komisja nie wyklucza całkowicie, że pewne przeszkody w wymianie handlowej mogą być uzasadnione w tym zakresie, w świetle art. 30 WE, przez wzgląd na ochronę rzadkich gatunków o szczególnych cechach. Jednakże ustawodawstwo belgijskie nie czyni zadość tej podstawie uzasadnienia. Ponadto, w danym przypadku, belgijskie środki nie są ani niezbędne ani proporcjonalne dla realizacji takiego, zgodnego z prawem celu.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/23

Skarga wniesiona w dniu 6 marca 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-106/08)

(2008/C 128/41)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Zavvós i N. Yerrell)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując środków niezbędnych dla zapewnienia, by wszystkie pojazdy po raz pierwszy dopuszczone do ruchu od 1 maja 2006 r. były wyposażone w urządzenie rejestrujące zgodnie z postanowieniami Załącznika IB do rozporządzenia (WE) nr 3821/85, i nie zapewniając wydania związanych z tymi urządzeniami kart kierowców, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 2135/98 w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 561 z dnia 15 marca 2006 r.,

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 2 ust. 2 rozporządzenia stanowi, że „Państwa Członkowskie zastosują środki niezbędne dla umożliwienia im wydania kart kierowców najpóźniej w dwudziestym dniu od dnia publikacji rozporządzenia (WE) nr 561/2006”

Rozporządzenie 561/2006 zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 11 kwietnia 2006 r. i wynika z niego, że obligatoryjny wymóg zamontowania tachografów cyfrowych we wszystkich pojazdach dopuszczonych do ruchu po raz pierwszy, wchodzi w życie w Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2006 r.

Republika Grecka odpowiedziała na uzasadnioną opinię Komisji w dniu 30 maja 2006 r. wskazując, że uwzględniając wszystkie ewentualne opóźnienia wypełnianie kart kierowców do tachografów cyfrowych powinno funkcjonować pod koniec 2007 r.

Komisja stwierdziła, że Republika Grecka nie przyjęła jeszcze takich środków a w każdym razie nie powiadomiła o nich Komisji.

Komisja zwraca się do Trybunału o obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/24

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-112/08)

(2008/C 128/42)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M.A. Rabanal Suárez i P. Dejmek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że poprzez brak przyjęcia przepisów ustawowych wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla dostosowania się do dyrektywy 2006/48/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe, a w szczególności do art. 68 ust. 3, art. 72, 73 ust. 3, art. 74, 99, 100 i 101, art. 110-114, art. 118 i 119, art. 124-127, art. 129-132, art. 133, art. 136, art. 144 i 145, art. 149, 152, art. 154 ust. 1, art. 155, załącznika V, VI (za wyjątkiem części I), załącznika VII-XII (z wyjątkiem załącznika X, część I, II i III), a w każdym razie poprzez niedoinformowanie Komisji o przyjęciu takich przepisów, Hiszpania uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin wyznaczony na dostosowanie prawa krajowego do dyrektywy 2006/48/WE upłynął dnia 31 grudnia 2006 r.

(1) Dz.U. L 177, str. 1.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie (Belgia) w dniu 17 marca 2008 r. — C. Meerts przeciwko Proost NV

(Sprawa C-116/08)

(2008/C 128/43)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Cassatie (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona wnosząca kasację: C. Meerts

Strona przeciwna: Proost NV

Pytanie prejudycjalne

Czy postanowienia klauzuli 2 pkt 4, 5, 6 i 7 porozumienia ramowego w sprawie urlopu rodzicielskiego zawartego w dniu 14 grudnia 1995 r. między ogólnymi organizacjami międzybranżowymi (UNICE, CEEP i ETUC), które figurują w załączniku do dyrektywy Rady 96/34/WE (1) z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, należy interpretować w ten sposób, że w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez ważnego powodu lub bez zachowania ustawowego terminu wypowiedzenia w chwili, gdy pracownik jest objęty systemem pracy w zmniejszonym wymiarze, należną pracownikowi odprawę z tytułu zwolnienia należy ustalić na podstawie wynagrodzenia zasadniczego, które zostaje obliczone tak, jakby pracownik nie zmniejszył wymiaru świadczonej przez siebie pracy, aby skorzystać z urlopu rodzicielskiego w tej formie w rozumieniu klauzuli 1 (2) pkt 3 lit. a) porozumienia ramowego?

(1) Dz.U. L 145, str. 4.

(2) Przypis tłumacza: bez wątpienia sąd ma tu na myśli klauzulę 2.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo (Hiszpania) w dniu 18 marca 2008 r. — Transportes Urbanos y Servicios Generales, SAL przeciwko Administración del Estado (administracja państwowa)

(Sprawa C-118/08)

(2008/C 128/44)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Supremo (Hiszpania).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Transportes Urbanos y Servicios Generales, SAL.

Strona pozwana: Administración del Estado (administracja państwowa).

Pytania prejudycjalne

Czy przyjęte w orzecznictwie Tribunal Supremo del Reino de España w wyrokach z dnia 29 stycznia 2004 r. i 24 maja 2005 r. odmienne traktowanie roszczeń o stwierdzenie istnienia odpowiedzialności majątkowej państwa jako ustawodawcy, w przypadku gdy roszczenia te opierają się na decyzjach wydanych na podstawie ustawy uznanej za niekonstytucyjną, od roszczeń, które opierają się na decyzjach wydanych na podstawie przepisu uznanego za sprzeczny z prawem wspólnotowym jest sprzeczne z zasadami równoważności i skuteczności?

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Litwa) w dniu 18 marca 2008 r. — Mechel Nemunas UAB przeciwko Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos

(Sprawa C-119/08)

(2008/C 128/45)

Język postępowania: litewski

Sąd krajowy

Lietuvos vyriausiasis administracinis teismas (Najwyższy Sąd Administracyjny Litwy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mechel Nemunas UAB

Strona pozwana: Valstybinė mokesčių inspekcija prie Lietuvos Respublikos finansų ministerijos (Państwowy Inspektorat Podatkowy przy Ministerstwie Finansów Republiki Litewskiej)

Pytanie prejudycjalne

Czy pierwszą dyrektywę Rady 67/227/EWG (1) lub art. 33 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (2) należy interpretować jako zakazujące państwu członkowskiemu utrzymywania w mocy i pobierania odliczeń od przychodów na podstawie litewskiej ustawy o finansowaniu programu utrzymywania i rozwoju dróg, w postaci podatku opisanego w poprzedzającej części niniejszego postanowienia?

(1) Pierwsza dyrektywa Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. L 71, str. 1301).

(2) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/25

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-130/08)

(2008/C 128/46)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: M. Condou-Durande)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zapewnienia, w każdym wypadku, zbadania co do istoty wniosku obywatela państwa trzeciego o udzielenie azylu, który na podstawie art. 16 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 343/2003 został przeniesiony do Grecji w celu ponownego rozpatrzenia wniosku o udzielenie azylu, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 343/2003;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wysoki Komisarz Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców (HCR) zwrócił uwagę Komisji na kwestię zgodności greckich przepisów prawnych dotyczących procedury przyznawania cudzoziemcowi statusu uchodźcy z przepisami rozporządzenia (WE) nr 343/2003 w przypadku, gdy cudzoziemiec samowolnie opuszcza terytorium państwa i gdy istnieje decyzja o przerwaniu procedury rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu.

Problem ten wynika z art. 2 ust. 8 dekretu prezydenckiego 61/99 (opublikowanego w FEK A' 63) z dnia 6 kwietnia 1999 r. w sprawie przerwania procedury rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu. Przepis ten zrównuje samowolne oddalenie się wnioskodawcy bez uprzedzenia z wycofaniem wniosku o udzielenie azylu i przewiduje przerwanie procedury rozpatrywania wniosku decyzją sekretarza generalnego ministerstwa porządku publicznego, doręczaną zainteresowanemu stosownie do procedury przewidzianej w przypadku nieznanego miejsca zamieszkania. Od decyzji tej przysługuje odwołanie tylko w przypadku, gdy wnioskodawca stawi się ponownie przed właściwymi władzami najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji o przerwaniu procedury rozpatrywania wniosku o udzielenie azylu, i po tym jak przedstawi dowody wskazujące na to, że jego nieobecność była spowodowana siłą wyższą.

Przejazd wnioskodawcy bez uprzedzenia z jednego państwa członkowskiego, w którym złożył on swój wniosek o udzielenie azylu do innego państwa członkowskiego stanowi klasyczny przypadek, który rozporządzenie (WE) nr 343/2003 reguluje w sposób szczególny celem zapewnienia, że wniosek zostanie rozpatrzony co do istoty przez dane państwo jako odpowiedzialne za rozpoznanie tego wniosku na podstawie art. 16 ust. 1 rozporządzenia.

4.	Jednakże kombinacja wymogów określonych w art. 2 ust. 8 dekretu prezydenckiego prowadzi w praktyce do tego, że niemożliwe jest zaskarżenie decyzji o przerwaniu procedury oraz niemożliwy jest faktyczny dostęp do procedury określania statusu uchodźcy.

Republika Grecka przyznała, że greckie przepisy prawne mogą powodować trudności w świetle rozporządzenia (WE) nr 343/2003 i zobowiązała się do podjęcia działań w tym względzie. Tym samym zaproponowała rozwiązanie problemu poprzez przyjęcie dekretu prezydenckiego, który dokona transpozycji do wewnętrznego porządku prawnego dyrektywy Rady 2005/85/WE i określi, że sporne przepisy nie będą znajdowały zastosowania w przypadkach, w których będzie stosowane rozporządzenie (WE) nr 343/2003.

6.	Równolegle złożyła zapewnienia, zgodnie z którymi będzie badać co do istoty każdy wniosek o udzielenie azylu pochodzący od osoby przeniesionej dla celów ponownego rozpoznania w ramach rozporządzenia (WE) nr 343/2003 oraz wycofa decyzje o przerwaniu, które ewentualnie zostały już wydane.

Komisja uwzględnia te zapewnienia ze strony Republiki Greckiej. Mimo to uważa, że nie wystarczą one do zagwarantowania pewności prawnej koniecznej do właściwego stosowania przepisów rozporządzenia do wszystkich przypadków wniosków o udzielenie azylu, a w szczególności zbadania co do istoty każdego wniosku o udzielenie azylu tak, aby rzeczywisty dostęp do procedury określania został zagwarantowany na rzecz uchodźcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Komisja utrzymuje, że w związku z nieprzyjęciem przepisów niezbędnych do zapewnienia, że Republika Grecka przystąpi do zbadania co do istoty wniosku o udzielenie azylu obywatela państwa trzeciego, wobec którego wydano decyzję o przerwaniu procedury z uwagi na jego samowolny wyjazd i który został ponownie przyjęty na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 343/2003, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tego przepisu.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 kwietnia 2008 r. — Deutsche Teleksom przeciwko Komisji

(Sprawa T-271/03) (1)

(Konkurencja - Artykuł 82 WE - Opłata za dostęp do stacjonarnej sieci telekomunikacyjnej w Niemczech - Nożyce cenowe - Opłaty zatwierdzone przez krajowy organ regulacyjny ds. telekomunikacji - Zakres swobody przedsiębiorstwa zajmującego pozycję dominującą)

(2008/C 128/62)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Telekom AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo K. Quack, U. Quack i S. Ohlhoff, następnie U. Quack i S. Ohlhoff, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo K. Mojzesowicz i S. Rating, następnie K. Mojzesowicz i A. Whelan, wreszcie K. Mojzesowicz, W. Mölls i O. Weber, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Arcor AG & Co. KG (Eschborn, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo M. Klusmann, F. Wiemer i M. Rosenthal, następnie M. Klusmann i F. Wiemer, wreszcie M. Klusmann, Rechtsanwälte); Versatel NRW GmbH, dawniej Tropolys NRW GmbH, dawniej CityKom Münster GmbH Telekommunikationsservice i TeleBeL Gesellschaft für Telekommunikation Bergisches Land mbH (Essen, Niemcy); EWE TEL GmbH (Oldenburg, Niemcy); HanseNet Telekommunikation GmbH (Hamburg, Niemcy); Versatel Nord-Deutschland GmbH, dawniej KomTel Gesellschaft für Kommunikations- und Informationsdienste mbH (Flensburg, Niemcy); NetCologne Gesellschaft für Telekommunikation mbH (Kolonia, Niemcy); Versatel Süd-Deutschland GmbH, dawniej tesion Telekommunikation GmbH (Stuttgart, Niemcy); i Versatel West-Deutschland GmbH, dawniej Versatel Deutschland GmbH & Co. KG (Dortmund, Niemcy) (przedstawiciele: N. Nolte, T. Wessely i J. Tiedemann, Rechtsanwälte)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/707/WE z dnia 21 maja 2003 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 WE (sprawy COMP/C-1/37.451, 37.578, 37.579 — Deutsche Telekom AG) (Dz.U. L 263, str. 9) oraz tytułem żądania ewentualnego, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w art. 3 tej decyzji.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Deutsche Telekom AG pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Komisję.

3)	Arcor AG & Co. KG, z jednej strony, i Versatel NRW GmbH, EWE TEL GmbH, HanseNet Telekommunikation GmbH, Versatel Nord-Deutschland GmbH, NetCologne Gesellschaft für Telekommunikation mbH, Versatel Süd-Deutschland GmbH i Versatel West-Deutschland GmbH, z drugiej strony, pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 264 z 1.11.2003.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 kwietnia 2008 r. — Dainichiseika Coulour & Chemicals Mfg. przeciwko OHIM — Pelikan (Wizerunek pelikana)

(Sprawa T-389/03) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego pelikana - Wcześniejsze wspólnotowe lub krajowe graficzne znaki towarowe Pelikan - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 128/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dainichiseika Colours & Chemicals Mfg. Co. Ltd (Tokyo, Japonia) (przedstawiciele: J. Hofmann i B. Linstow, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Laporta Insa, pełnomocnik.)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Pelikan Vertriebsgesellschaft mbH & Co. KG (Hanower, Niemcy) (przedstawiciele: A. Renck, V. von Bomhard i A. Pohlmann, następnie A. Renck, V. von Bomhard i T. Dolde, adwokaci)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 września 2003 r. (sprawa R 191/2002–2) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Pelikan Vertriebsgesellschaft mbH & Co. KG a Dainichiseika Colour & Chemicals Mfg. Co. Ltd.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dainichiseika Colour & Chemicals Mfg. Co. Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 21 z 24.1.2004.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/30

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 kwietnia 2008 r. — Niderlandy przeciwko Komisji

(Sprawa T-233/04) (1)

(Pomoc państwa - Dyrektywa 2001/81/WE - Środek krajowy ustanawiający system handlu uprawnieniami do emisji tlenków azotu - Decyzja stwierdzająca zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem - Dopuszczalność - Korzyść - Brak selektywnego charakteru środka)

(2008/C 128/64)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca:Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: H. Sevenster, J. van Bakel i M. de Grave, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. van Vliet i V. Di Bucci, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą:Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: W.-D. Plessing i M. Lumma, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2003) 1761 wersja ostateczna z dnia 24 czerwca 2003 r. w sprawie pomocy państwa N 35/2003 dotyczącej systemu handlu uprawnieniami do emisji tlenków azotu notyfikowanego przez Królestwo Niderlandów

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C (2003) 1761 wersja ostateczna z dnia 24 czerwca 2003 r. w sprawie pomocy państwa N 35/2003 dotyczącej systemu handlu uprawnieniami do emisji tlenków azotu notyfikowanego przez Królestwo Niderlandów.

2)	Komisja zostaje obciążana kosztami postępowania.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa swe własne koszty.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003 (wcześniej sprawa C-388/03).

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/30

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 kwietnia 2008 r. — Cestas przeciwko Komisji

(Sprawa T-260/04) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Europejski Fundusz Rozwoju - Zwrot zaliczek - Nota debetowa - Akt niezaskarżalny - Akt przygotowawczy - Niedopuszczalność)

(2008/C 128/65)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Centro di educazione sanitaria e tecnologie appropriate sanitarie (Cestas) (Bolonia, Włochy) (przedstawiciele: początkowo N. Amadei i C. Turk, a następnie N. Amadei i P. Manzini, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Montaguti i F. Dintilhac, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (delegacji w Republice Gwinei) z dnia 21 kwietnia 2004 r., przesłanej skarżącej listem poleconym, na mocy której skarżąca została wezwana do uiszczenia kwoty 959 543 835 franków gwinejskich (397 126,02 EURO),

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Centro di educazione sanitaria e tecnologie appropriate sanitarie (Cestas) pokrywa trzy piąte własnych kosztów. Pokrywa ono także trzy piąte kosztów poniesionych przez Komisję.

3)	Komisja pokrywa dwie piąte własnych kosztów. Pokrywa ona także dwie piąte kosztów poniesionych przez Cestas.

(1) Dz.U. C 217 z dnia 28.8.2004.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 kwietnia 2008 r. — SIDE przeciwko Komisji

(Sprawa T-348/04) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc wywozowa w sektorze książek - Brak uprzedniego zgłoszenia - Artykuł 87 ust. 3 lit. d) WE - Czasowy zakres stosowania prawa wspólnotowego - Metoda obliczania kwoty pomocy)

(2008/C 128/66)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société internationale de diffusion et d'édition SA (SIDE) (Vitry-sur-Seine, Francja) (przedstawiciele: N. Coutrelis i V. Giacobbo, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: J.-P. Keppenne, pełnomocnik)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo G. de Bergues i S. Ramet, następnie G. de Bergues i A.-L. Vendrolini, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności art. 1 zdanie ostatnie decyzji Komisji 2005/262/WE z dnia 20 kwietnia 2004 r. dotyczącej pomocy przyznanej przez Francję na rzecz Coopérative d'exportation du livre français (CELF) (Dz.U. 2005, L 85, str. 27)

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność art. 1 zdanie ostatnie decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2004 r. dotyczącej pomocy przyznanej przez Francję na rzecz Coopérative d'exportation du livre français (CELF).

2)	Komisja zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Société internationale de diffusion et d'édition SA (SIDE).

3)	Republika Francuska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 kwietnia 2008 r. — Grecja przeciwko Komisji

(Sprawa T-364/04) (1)

(EFOGR, Sekcja Gwarancji - Wydatki wyłączone z finansowania wspólnotowego - Produkty przetworzone na bazie owoców i warzyw - Premie zwierzęce - Termin 24 miesięcy)

(2008/C 128/67)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias et E. Svolopoulou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo M. Condou-Durande i L. Visaggio, następnie M. Condou-Durande i H. Tserepa-Lacombe, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata N. Korogiannakisa)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/561/WE z dnia 16 lipca 2004 r. wyłączającej z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 250, str. 21) w zakresie, w jakim wyłącza ona niektóre dokonane przez Republikę Grecką w sektorze produktów przetworzonych na bazie owoców i warzyw oraz premii zwierzęcych.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 314 z 18.12.2004.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 kwietnia 2008 r. — Michail przeciwko Komisji

(Sprawa T-486/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Obowiązek wspomagania - Molestowanie)

(2008/C 128/68)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christos Michail (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: C. Meïdanis, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Berscheid i H. Tserepa-Lacombe, pełnomocnicy oraz początkowo V. Kasparian, następnie I. Antypas, avocats)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji o oddaleniu przez Komisję w dniu 20 marca 2004 r. wniosku o pomoc wniesionego przez skarżącego na podstawie art. 24 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Christos Michail zostaje obciążony połową własnych kosztów.

3)	Komisja poniesie, oprócz własnych kosztów, połowę kosztów Ch. Michaila.

(1) Dz.U. C 57 z 5.3.2005.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 kwietnia 2008 r. — Citigroup i Citibank przeciwko OHIM — Citi (CITI)

(Sprawa T-181/05) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego CITI - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy CITIBANK - Względna podstawa odmowy rejestracji - Renoma - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 128/69)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Citigroup, Inc., dawniej Citicorp (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone), oraz Citibank, NA (Nowy Jork) (przedstawiciele: początkowo V. von Bomhard, A. W. Renck i A. Pohlmann, adwokaci, a następnie V. von Bomhard, A. W. Renck, i H. O'Neil, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: J. García Murillo i D. Botis, pełnomocnicy)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Citi, SL (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Peris Riera)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 marca 2005 r. (sprawa R 173/2004–1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Citicorp a Citi SL oraz postępowania w sprawie sprzeciwu między Citibank NA a Citi SL.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 1 marca 2005 r. (sprawa R 173/2004–1).

2)	OHIM pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Citigroup, Inc. i Citibank, NA, w tym koszty poniesione przez nie w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.

3)	Citi, SL ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 171 z 9.7.2005.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 kwietnia 2008 r. — Nordmilch przeciwko OHIM (Vitality)

(Sprawa T-294/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Vitality - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 128/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Nordmilch eG (Zeven, Niemcy)(przedstawiciel: R. Schneider, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 9 sierpnia 2006 r. (sprawa R 746/2004–4) dotyczącą rejestracji słownego oznaczenia Vitality jako wspólnotowego znaku towarowego

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Nordmilch Eg zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2006.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/33

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 2 kwietnia 2008 r. — Maison de l'Europe Avignon Méditerranée przeciwko Komisji

(Sprawa T-100/03) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Utworzenie punktu informacyjnego Europa - Wypowiedzenie porozumienia zawartego przez Komisją i skarżącą - Oczywista niedopuszczalność)

(2008/C 128/71)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Maison de l'Europe Avignon Méditerranée (Awinion, Francja) (przedstawiciel: F. Martineau, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: J.-F. Pasquier, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 24 stycznia 2003 r. o wypowiedzeniu porozumienia dotyczącego utworzenia punktu informacyjnego Europa w Awinionie, zawartego przez Komisję i skarżącą.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona

2)	Maison de l'Europe Avignon Méditerranée zostaje obciążony kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/33

Postanowienie Sadu Pierwszej Instancji z dnia 10 marca 2008 r. — Lebedef-Caponi przeciwko Komisji

(Sprawa T-233/07) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej - Postępowanie w sprawie oceny za rok 2004 - Odwołanie oczywiście niedopuszczalne)

(2008/C 128/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Maddalena Lebedef-Caponi (Senningerberg, Luksemburg) (przedstawiciel: F. Frabetti, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Krämer i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (trzecia izba) z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie F-71/06 Lebedef-Caponi przeciwko Komisji (dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze), zmierzające do jego uchylenia.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone

2)	Maddalena Lebedef-Caponi pokryje swoje własne koszty, jak również koszty poniesione przez Komisję

(1) Dz.U C 211 z 8.9.2007.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/34

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 22 listopada 2007 r. w sprawie F-34/06 Ch. Michaïl przeciwko Komisji, wniesione w dniu 18 stycznia 2008 r. przez Ch. Michaïl

(Sprawa T-50/08)

(2008/C 128/73)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Ch. Michaïl (przedstawiciel: Ch. Meïdanis, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Stwierdzenie dopuszczalności i zasadności niniejszego odwołania od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej;

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej;

—	zasądzenie na rzecz wnoszącego odwołanie pieniężnego zadośćuczynienia za doznane krzywdy w wysokości 120 000 EUR;

—	orzeczenie w przedmiocie kosztów zgodnie z przepisami prawa.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi, że w zaskarżonym wyroku Sąd do spraw Służby Publicznej (zwany dalej „SSP”) dokonał błędnego rozstrzygnięcia w przedmiocie wniesionej przez niego skargi, w której wnoszący odwołanie domagał się stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu jego kariery zawodowej za 2004 r. i decyzji organu powołującego oddalającej zażalenia wniesione przez niego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

W szczególności wnoszący odwołanie podnosi, po pierwsze, okoliczność, że SSP dokonał błędnej wykładni art. 43 regulaminu pracowniczego i przepisów ogólnych przyjętych w celu wykonania tego przepisu. Po drugie zdaniem wnoszącego odwołanie SSP nie dokonał właściwej interpretacji żądania wniesionej przez niego skargi i dokonał błędnej oceny dowodów. Po trzecie wnoszący odwołanie podnosi, że oddalając wniesioną przez niego skargę SSP oparł swoje rozstrzygnięcie na sprzecznym uzasadnieniu, co doprowadziło do naruszenia praw procesowych wnoszącego odwołanie. Po czwarte wnoszący odwołanie podnosi, że SSP popełnił błąd odmawiając wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie przedmiotowego żądania skargi, w związku z brakiem którego wyrok nie jest dostatecznie uzasadniony i w końcu, że SSP popełnił błąd oddalając część wniesionej przez niego skargi ze względu na jej nieprecyzyjność.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/34

Skarga wniesiona w dniu 6 marca 2008 r. — Arch Chemicals Inc. i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-120/08)

(2008/C 128/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Arch Chemicals, Inc. (Norwalk, Stany Zjednoczone), Arch Timber Protection Ltd (Castleford, Zjednoczone Królestwo), Bactria Industriehygiene-Service Verwaltungs GmbH (Kirchheimbolanden, Niemcy), Rhodia UK Ltd (Watford, Zjednoczone Królestwo), Sumitomo Chemical (UK) plc (Londyn, Zjednoczone Królestwo) oraz Troy Chemical Company BV (Maassluis, Niderlandy) (przedstawiciele: C. Mereu, K. Van Maldegem, lawyers)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna, lub tytułem żądania ewentualnego pozostawienie zarzutu niedopuszczalności do rozstrzygnięcia w ramach analizy istoty sprawy lub tytułem dalszego żądania ewentualnego wstrzymanie się od rozstrzygnięcia do wydania wyroku kończącego postępowanie;

—

stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 2 (i załącznika II), art. 4, art. 7 ust. 3, art. 14 ust. 2 akapit drugi, art. 15 ust. 3 oraz art. 17 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem i nieskuteczności wobec skarżących art. 9 lit. a), art. 10 ust. 3, art. 11 i art. 16 ust. 1 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem i nieskuteczności wobec skarżących art. 6 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1896/2000 z dnia 7 września 2000 r. w sprawie pierwszej fazy programu określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie produktów biobójczych;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności części rozporządzenia Komisji (WE) nr 1451/2007 z dnia 4 grudnia 2007 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem dotyczącym drugiego przeglądu”) oraz uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 2032/2003 (2), na podstawie tego, że zaskarżone przepisy:

(i)

utrzymują w bieżącym przeglądzie substancji brzmienie i/lub treść przepisów wprowadzonych pierwotnie rozporządzeniem (WE) nr 2032/2003 zaskarżonym poprzednio przez skarżących (sprawy od T-75/04 do T-79/04) w sposób naruszający ich prawa oraz uzasadnione oczekiwania na podstawie dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (zwanej dalej „dyrektywą dotyczącą wprowadzenia do obrotu środków biobójczych”) (3);

(ii)	są wzajemnie sprzeczne i pozostają w sprzeczności z dyrektywą dotyczącą wprowadzenia do obrotu środków biobójczych, oraz

(iii)

naruszają postanowienia traktatu WE i szereg istotnych zasad prawa wspólnotowego, takich jak zasady niezakłóconej konkurencji, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji oraz prawo własności i swobodę wykonywania działalności gospodarczej.

Ponadto skarżący twierdzą, że jako uczestnikom drugiego przeglądu, przysługują im gwarancje proceduralne i prawo do ochrony informacji (tj. wyłączne prawo) w odniesieniu do informacji zawartych w ich notyfikacjach i pełnej dokumentacji we wszystkich państwach członkowskich zgodnie z art. 12 dyrektywy dotyczącej wprowadzenia do obrotu środków biobójczych. Jednakże zdaniem skarżących art. 4 rozporządzenia dotyczącego drugiego przeglądu, który nie wymaga aby państwa członkowskie unieważniły rejestracje produktów biobójczch odpowiadające notyfikowanym przez skarżące substancjom czynnym w określonym typie produktów, będące w posiadaniu konkurencyjnych spółek, które nie uczestniczą w przeglądzie i nie mają dostępu do informacji przedstawionych przez skarżących dla potrzeb przeglądu, de jure i de facto narusza wyłączne prawo gwarantowane skarżącym w art. 12 dyrektywy dotyczącej wprowadzenia do obrotu środków biobójczych. Ponadto skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła przyznane jej w dyrektywie dotyczącej wprowadzenia do obrotu środków biobójczych uprawnienia, wdrażając tę dyrektywę w sposób wykraczając poza jej treść jak też naruszający prawa i oczekiwania skarżących. Co więcej, podniesione zostało, że zaskarżony środek narusza postanowienia traktatu WE dotyczące uczciwej konkurencji umożliwiając spółkom, które nie uczestniczyły w przeglądzie i nie poniosły wydatków inwestycyjnych pozostanie na rynku i uzyskanie konkurencyjnej przewagi nad skarżącymi.

Skarżący podnoszą wreszcie zarzut niezgodności z prawem art. 6 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1896/2000 oraz art. 9 lit. a), art. 10 ust. 3 art. 11 i art. 16 ust. 1 dyrektywy dotyczącej wprowadzenia do obrotu środków biobójczych.

(1) Dz.U. 2007 L 325, str. 3.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2032/2003 z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1896/2000 (Dz.U. 2003 L 307, str. 1).

(3) Dz.U. 1998 L 123, str. 1.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/35

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2008 r. — Sahlstedt i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-129/08)

(2008/C 128/75)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Markku Sahlstedt (Karkkila, Finlandia), Juha Kankkunen (Laukaa, Finlandia), Mikko Tanner (Vihti, Finlandia), Toini Tanner (Helsinki, Finlandia), Liisa Tanner (Helsinki), Eeva Jokinen (Helsinki), Aili Oksanen (Helsinki), Olli Tanner (Lohja, Finlandia), Leena Tanner (Helsinki), Aila Puttonen (Ristiina, Finlandia), Risto Tanner (Espoo, Finlandia), Tom Järvinen (Espoo, Finlandia), Runo K. Kurko (Espoo), Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry [centralny związek producentów rolnych i leśnych] (Helsinki), Maataloustuottajain Keskusliiton Säätiö [fundacja centralnego związku producentów rolnych] (Helsinki) (przedstawiciel: adwokat K. Marttinen)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona wszystkich wymienionych w niej terenów mających znaczenie dla Wspólnoty (tereny SCI) w Republice Finlandii;

—	w drugiej kolejności, jeżeli Trybunał nie uzna powyższego za możliwe, stwierdzenie nieważności tej decyzji w odniesieniu do terenów SCI wymienionych w rozdziale 6.2.2.7 skargi;

—

Żądania udzielenia informacji i dostarczenia dowodów:

Jeżeli skarga nie zostanie uwzględniona na podstawie przytoczonych w niej dowodów zgodnie z powyższymi żądaniami głównymi, Sąd Pierwszej Instancji powinien:

1.	zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym na dysku CD-rom propozycji, które złożyła jej Finlandia, wraz ze wszystkimi zawartymi w tej propozycji i wspomnianymi w motywie 7 decyzji informacjami o terenach, których dotyczy zaskarżona decyzja,

zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym na dysku CD-rom posiadanych przez nią i wspomnianych w motywie 8 decyzji informacji przyrodniczych i innych o wszystkich terenach Republiki Finlandii, których dotyczy zaskarżona decyzja, oraz wspomnianych w motywie 9 mapach terenów w wersji papierowej,

3.	zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym na dysku CD-rom całości akt dotyczących terenów Republiki Finlandii, które zostały sporządzone lub trafiły do Komisji w ramach współpracy, o której mowa w motywie 10, oraz map w postaci papierowej,

4.	zobowiązać Komisję Wspólnot Europejskich do przekazania skarżącym opinii Komitetu Siedliskowego, o której mowa w motywie 15 zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania, które ponieśli skarżący, w pełnej wysokości wraz z odsetkami ustawowymi.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem skarżących decyzja (1) narusza prawo wspólnotowe, w szczególności art. 3 i 4 dyrektywy siedliskowej oraz jej załącznik III, do którego odsyła art. 4. Podnoszą oni cztery główne zarzuty naruszenia prawa wspólnotowego:

Dyrektywa siedliskowa nie pozwala na uchylanie decyzji, które dotyczą pierwotnego wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty (tereny SCI), w drodze nowych decyzji w sposób i z powodów, które zostaną poniżej przytoczone. Przepisy proceduralne dyrektywy siedliskowej są wiążące również dla Komisji. Inna wykładnia prowadzi do braku pewności prawa w odniesieniu do krajowych przepisów transponujących i do ochrony prawnej właścicieli gruntów.

Sieć Natura 2000 stanowi zgodnie z art. 3 dyrektywy siedliskowej spójną europejską sieć obszarów ochrony, która ma umożliwić ich zachowanie we właściwym stanie ochrony zgodnie z dyrektywą. Spójność sieci jest gwarantowana, a cel zachowania we właściwym stanie ochrony osiągany w ten sposób, że art. 4 i załącznik III do dyrektywy, które dotyczą wyboru obszarów, jako szczegółowe przepisy techniczne obowiązują pod względem materialnoprawnym zarówno państwa członkowskie, jak i Komisję. Tereny nie mogą być uznane za tereny SCI, jeżeli nie przestrzegano art. 4 i załącznika III w obu etapach. Spójny cel zachowania we właściwym stanie ochrony wymaga, aby tereny były wybierane w danych państwach członkowskich według jednolitych kryteriów odpowiadających art. 4 i załącznikowi III do dyrektywy siedliskowej.

c)	Etap 1 (w państwach członkowskich) i etap 2 (w Komisji) załącznika III stanowią całość prawnie wiążących działań. Postępowanie w etapie 2 i decyzja w sprawie terenów mających znaczenie dla Wspólnoty nie są zgodne z dyrektywą siedliskową, jeżeli propozycja etapu 1 nie spełnia wymogów dyrektywy.

Finlandia przy sporządzaniu swojej propozycji terenów SCI regionu borealnego naruszyła art. 4 dyrektywy siedliskowej i przepisy dotyczące etapu 1 załącznika III. Ponieważ propozycja Finlandii została przyjęta decyzją Komisji w sposób niezmieniony w odniesieniu do wszystkich terenów, z tego powodu również decyzja Komisji w sprawie terenów SCI narusza dyrektywę.

(1) Decyzja Komisji z dnia 12 listopada 2007 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, pierwszy zaktualizowany wykaz terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, składających się na borealny region biogeograficzny (Dz.U. L 12 str. 118).

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/36

Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2008 r. — Aurelia Finance przeciwko OHIM

(Sprawa T-136/08)

(2008/C 128/76)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aurelia Finance S.A. (Genewa, Szwajcaria) (przedstawiciel: M.Elmslie, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej wydanej w dniu 9 kwietnia 2008 r. w sprawie R 1214/2007–1;

—	przekazanie wniosku o przywrócenie do stanu poprzedniego („restitutio in integrum”) do ponownego rozpoznania przez OHIM; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy składający się z wyrazu AURELIA dla różnych usług należących do klasy 36 — zgłoszenie nr 274 936

Decyzja OHIM: odrzucenie wniosku o przywrócenie do stanu poprzedniego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 78 rozporządzenia Rady nr 40/94, jako że stopień należytej staranności wymagany przy przedłużeniach terminów w postępowaniach administracyjnych jest niższy od tego, jaki jest wymagany w stosunku do strony postępowania przed OHIM

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/38

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 8 kwietnia 2008 r. — Bordini przeciwko Komisji

(Sprawa F-134/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytury - Współczynnik korygujący - Państwo członkowskie miejsca zamieszkania - Pojęcie miejsca zamieszkania - Pojęcie głównego miejsca zamieszkania - Dowody)

(2008/C 128/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Giovanni Bordini (Dover, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: L. Levi, C. Ronzi i I. Perego, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. J. Currall i M. D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 25 stycznia 2006 r. odmawiającej uznania, że skarżący zamieszkuje na terytorium Zjednoczonego Królestwa i w rezultacie odmawiającej zastosowania do jego emerytury współczynnika korygującego odpowiedniego dla tego państwa członkowskiego oraz wniosek o odszkodowanie

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich pokryje, poza swoimi kosztami, połowę kosztów poniesionych przez G. Bordiniego w związku z nieformalnym spotkaniem w dniu 5 czerwca 2007 r.

3)	G. Bordini pokryje własne koszty, poza połową kosztów poniesionych w związku z nieformalnym spotkaniem w dniu 5 czerwca 2007 r.

(1) Dz.U. C 326 z 30.12.2006 r., str. 87.

24.5.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 128/38

Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2008 r. — Stephanie Honnefelder przeciwko Komisji

(Sprawa F-41/08)

(2008/C 128/81)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stephanie Honnefelder (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: C. Bode, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 10 maja 2007 r. i decyzji wydanej w przedmiocie zażalenia z dnia 14 grudnia 2007 r. oraz zobowiązanie do wpisania skarżącej na listę rezerwową przy braku naruszenia zasady równości traktowania i przestrzeganiu prawidłowości postępowania;

obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania;

—	ewentualnie wydanie wyroku zaocznego.

—	Przedmiot i opis sporu

—	Stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej o niewpisaniu skarżącej na listę rezerwową konkursu EPSO AD/26/05 z uwagi na niewystarczającą liczbę uzyskanych punktów.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 128

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 51 24 maja 2008

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2008/C 128/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 116 z 9.5.2008.	1