8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/1

NOTA INFORMACYJNA

dotycząca składania przez sądy krajowe wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym

UZUPEŁNIENIE

wydane w związku z wejściem w życie pilnego trybu prejudycjalnego mającego zastosowanie do odesłań dotyczących przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości

(2008/C 64/01)

Niniejsza nota uzupełnia istniejącą notę informacyjną dotyczącą składania przez sądy krajowe wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym (1), wprowadzając praktyczne wytyczne odnoszące się do nowego pilnego trybu prejudycjalnego mającego zastosowanie do odesłań dotyczących przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Omawiany tryb został uregulowany w art. 23a Protokołu w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 104b regulaminu Trybunału Sprawiedliwości (2).

2.	Wytyczne te mają pomóc sądom krajowym zamierzającym wystąpić z wnioskiem o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego, a także ułatwić Trybunałowi zastosowanie tego trybu. Podobnie jak istniejąca nota informacyjna są one pozbawione wszelkiej mocy wiążącej.

Przesłanki zastosowania pilnego trybu prejudycjalnego

Pilny tryb prejudycjalny może zostać zastosowany wyłącznie w odniesieniu do dziedzin objętych tytułem VI (art. 29 – 42) traktatu UE, dotyczącym współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych oraz tytułem IV (art. 61 – 69) części trzeciej traktatu WE, dotyczącym wiz, azylu, imigracji i innych polityk związanych ze swobodnym przepływem osób, w tym współpracy sądowej w sprawach cywilnych.

Mimo że złożenie wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym powoduje, co do zasady, zawieszenie postępowania przed sądem krajowym do czasu wydania rozstrzygnięcia przez Trybunał, sąd ten zachowuje właściwość w zakresie stosowania środków zabezpieczających służących ochronie, w oczekiwaniu na wyrok Trybunału, interesów stron, w szczególności w odniesieniu do krajowego aktu administracyjnego opartego na wspólnotowym akcie prawnym, będącym przedmiotem odesłania prejudycjalnego dotyczącego jego ważności.

O zastosowaniu trybu pilnego decyduje Trybunał. Co do zasady, decyzja taka jest podejmowana wyłącznie na podstawie uzasadnionego wniosku sądu krajowego. W wyjątkowych okolicznościach Trybunał może z urzędu zdecydować o poddaniu odesłania rozpoznaniu w pilnym trybie prejudycjalnym, jeżeli wydaje się to konieczne.

6.	Tryb pilny upraszcza poszczególne etapy postępowania przed Trybunałem, ale jego zastosowanie wiąże się z poważnymi ograniczeniami zarówno dla Trybunału, jak i dla stron i innych zainteresowanych podmiotów, które uczestniczą w postępowaniu, w szczególności dla państw członkowskich.

O zastosowanie tego trybu można więc wnosić wyłącznie w okolicznościach wskazujących jednoznacznie na konieczność wydania przez Trybunał rozstrzygnięcia w przedmiocie odesłania w jak najkrótszym terminie. Choć nie jest możliwe wyliczenie niniejszym w wyczerpujący sposób takich sytuacji przede wszystkim ze względu na zróżnicowany i rozwojowy charakter przepisów wspólnotowych regulujących zagadnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, sąd krajowy mógłby, tytułem przykładu, rozważyć złożenie wniosku o zastosowanie trybu pilnego w następujących sytuacjach: w przypadku osoby aresztowanej lub pozbawionej wolności, jeżeli odpowiedź na zadane pytanie jest rozstrzygająca dla oceny sytuacji prawnej tej osoby lub — w przypadku sporu dotyczącego władzy rodzicielskiej lub opieki nad dzieckiem — jeżeli właściwość sądu, do którego sprawę wniesiono zgodnie prawem wspólnotowym zależy od odpowiedzi udzielonej na pytanie prejudycjalne.

Wniosek o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego

8.	W celu umożliwienia Trybunałowi podjęcia szybkiej decyzji co do tego, czy należy zastosować pilny prejudycjalny, wniosek powinien wskazywać elementy stanu faktycznego i prawnego dowodzące tej pilności, a w szczególności zagrożenie wynikające z rozpoznania odesłania w zwykłym trybie prejudycjalnym.

W miarę możliwości sąd krajowy powinien przedstawić w sposób zwięzły swoje stanowisko w przedmiocie odpowiedzi, jakiej należy udzielić na zadane pytanie lub pytania. Takie wskazanie ułatwia zajęcie stanowiska przez strony i inne podmioty, które uczestniczą w postępowaniu, a także decyzję Trybunału, przyczyniając się tym samym do szybkiego przebiegu postępowania.

10.

Wniosek o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego powinien zostać złożony w formie pozwalającej sekretariatowi Trybunału niezwłocznie stwierdzić, że akta sprawy powinny zostać skierowane do rozpoznania w trybie szczególnym. W tym celu wniosek powinien zostać złożony w dokumencie odrębnym od samego postanowienia odsyłającego albo w liście towarzyszącym wyraźnie wskazującym na ten wniosek.

11.

Co się tyczy samego postanowienia odsyłającego, należy przypomnieć, że właściwe w tym zakresie wytyczne zostały już przedstawione w pkt 20 – 24 noty informacyjnej dotyczącej składania przez sądy krajowe wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym. W pilnych sytuacjach zwięzły charakter postanowienia odsyłającego jest tym bardziej ważny, że pomaga zapewnić szybkość postępowania.

Wymiana informacji między Trybunałem, sądem krajowym i stronami

12.

Do celów komunikowania się z sądem krajowym i stronami postępowania przed nim, sądy krajowe, które składają wnioski o zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego powinny wskazać adres poczty elektronicznej, ewentualnie numer telefaksu, którego Trybunał mógłby używać oraz adresy poczty elektronicznej, ewentualnie numery telefaksu przedstawicieli stron sporu.

13.

Kopia podpisanego postanowienia odsyłającego wraz z wnioskiem zastosowanie pilnego trybu prejudycjalnego może zostać przekazana Trybunałowi uprzednio za pośrednictwem poczty elektronicznej (ECJ-Registry@curia.europa.eu) lub telefaksu (+352 43 37 66). Postanowienie i wniosek mogą być rozpoznawane niezwłocznie po otrzymaniu takiej kopii. Oryginały dokumentów muszą jednakże zostać przekazane do sekretariatu Trybunału w jak najkrótszym terminie.

(1) Zob. Dz.U. C 143 z dnia 11 czerwca 2005 r., s. 1 – 4.

(2) Zob. Dz.U. L 24 z dnia 29 stycznia 2008 r., s. 39 – 43.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-152/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuły 18 WE, 39 WE i 43 WE - Ustawodawstwo krajowe - Warunki przyznania dodatku na budowę lub nabycie mieszkania na własne cele mieszkaniowe - Mieszkanie, które musi być położone na terytorium danego państwa członkowskiego)

(2008/C 64/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R. Lyal i K. Gross, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (Przedstawiciele: M. Lumma i C. Schulze-Bahr, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 18 WE, 39 WE i 43 WE — Przepisy krajowe przewidujące przyznanie dodatku z tytułu nabycia domu (Eigenheimzulage) w przypadku budowy lub nabycia nieruchomości na cele mieszkaniowe wyłącznie podatnikom podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym państwie członkowskim i wyłącznie w odniesieniu do nieruchomości położonych w tym państwie członkowskim

Sentencja

Wyłączając w § 2 ust. 1 zdanie pierwsze Eigenheimzulagengesetz (ustawy o dodatku mieszkaniowym) w wersji opublikowanej w 1997 r., zmienionej Haushaltsbegleitgesetz 2004 (ustawą okołobudżetową na rok 2004) w stosunku do mieszkań położonych w innym państwie członkowskim możliwość korzystania z dodatku mieszkaniowego przyznawanego osobom podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 18 WE, 39 WE i 43 WE.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 132 z 28.5.2005.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 października 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-299/05) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 4 ust. 2a i art. 10a - Załącznik IIa - Rozporządzenie (WE) nr 647/2005 - Specjalne świadczenia nieskładkowe)

(2008/C 64/04)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M.-J. Jonczy, D. Martin i V. Kreuschitz, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: G. Ricci i A. Troupiotis, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Veiga, J. Leppo i G. Curmi, pełnomocnicy)

Interwenientci popierający stronę pozwaną : Republika Finlandii (przedstawiciele: T. Pynnä, J. Heliskoski i E. Bygglin, pełnomocnicy), Królestwo Szwecji (przedstawiciele: A. Kruse i R. Sobocki, pełnomocnicy), Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: E. O'Neill i M. C. Vajda, pełnomocnicy)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności postanowień pkt 2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 647/2005 z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, zawartych w rubrykach zatytułowanych W. Finlandia lit. b), X. Szwecja lit. c) oraz Y. Zjednoczone Królestwo lit. d)-f) (Dz. U. L 117, str. 1) — Specjalne świadczenia nieskładkowe o charakterze pieniężnym

Sentencja

Stwierdza się nieważność postanowień pkt 2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 647/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 kwietnia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, zawartych w rubrykach zatytułowanych „Finlandia” lit. b), „Szwecja” lit. c), „Zjednoczone Królestwo” lit. d)-f).

Skutki wpisania zasiłku na utrzymanie w przypadku niepełnosprawności w rubryce zatytułowanej „Zjednoczone Królestwo” lit. d) załącznika IIa do rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 647/2005, pozostają tymczasowo w mocy w odniesieniu wyłącznie do elementu „mobilności”, po to aby w rozsądnym terminie zostały podjęte właściwe działania celem wpisania go do załącznika IIa w brzmieniu zmienionym.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokryją własne koszty oraz, w częściach równych, koszty Komisji Wspólnot Europejskich.

4)	Republika Finlandii, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej pokryją własne koszty.

(1) Dz.U. C 243 z 1.10.2005 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 listopada 2007 r. — Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i in. przeciwko Radzie Unii Europejskiej, Komisji Wspólnot Europejskich i Republice Francuskiej

(Sprawa C-6/06 P) (1)

(Odwołanie - Odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty - Zasady względnej stabilności, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań - Dopuszczalność - Odwołanie w części bezzasadne i w części niedopuszczalne - Odwołanie wzajemne - Wniosek o uchylenie części wyroku Sądu, w zakresie w jakim stwierdza on, że nie jest konieczne rozstrzyganie w przedmiocie zarzutu niedopuszczalności podniesionego w odniesieniu do skargi, którą oddalił jako bezzasadną - Brak interesu prawnego - Powaga rzeczy osądzonej)

(2008/C 64/05)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i in. (przedstawiciel: Troncoso Ferrer, abogado)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Florindo Gijón i M. Balta, pełnomocnicy), Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: F. Jimeno Fernández, pełnomocnik) i Republika Francuska

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 19 października 2005 r. w sprawie T-415/03 Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i in. przeciwko Radzie, na mocy którego Sąd oddalił skargę o odszkodowanie mające naprawić szkodę, którą skarżący mieli ponieść w wyniku zezwolenia przez Radę na przeniesienie na rzecz Republiki Francuskiej części kwoty połowowej sardeli przyznanej Republice Portugalskiej

Sentencja

Odwołanie wniesione przez Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i innych skarżących, których nazwy zostały wymienione w załączniku do wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 19 października 2005 r. w sprawie T-415/03 Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i in. przeciwko Radzie zostaje w części odrzucone jako niedopuszczalne i w pozostałej części oddalone jako bezzasadne.

2)	Odwołanie wzajemne wniesione przez Radę Unii Europejskiej zostaje oddalone.

Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i inni skarżący, których nazwy zostały wymienione w załączniku do wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 19 października 2005 r. w sprawie T-415/03 Cofradía de pescadores „San Pedro” de Bermeo i in. przeciwko Radzie oraz Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

4)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg — Niemcy) — Viamex Agrar Handels GmbH (C-37/06), Zuchtvieh-Kontor GmbH (ZVK) (C-58/06) przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawy połączone C-37/06 i C-58/06) (1)

(Rozporządzenie (WE) nr 615/98 - Dyrektywa 91/628/EWG - Refundacje wywozowe - Ochrona bydła podczas transportu - Uzależnienie wypłaty refundacji do wywozu bydła od zastosowania się do przepisów dyrektywy 91/628/EWG - Zasada proporcjonalności - Utrata prawa do refundacji)

(2008/C 64/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Viamex Agrar Handels GmbH (C-37/06), Zuchtvieh-Kontor GmbH (ZVK) (C-58/06)

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Hamburg — Ważność art. 1 i art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 615/98 z dnia 18 marca 1998 r. ustanawiającego szczegółowe zasady dotyczące przyznania refundacji wywozowych odnośnie do ochrony żywego bydła podczas transportu (Dz.U. L 82, str. 19) — Uzależnienie wypłaty refundacji do wywozu żywych zwierząt od zastosowania się do przepisów dyrektywy Rady 91/628/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG oraz 91/496/EWG (Dz.U. L 340, str. 17) — Utrata prawa do refundacji z powodu niezachowania podczas transportu wymaganych okresów odpoczynku

Sentencja

1)	Analiza pytania pierwszego nie wykazała niczego, co naruszałoby ważność art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 615/98 z dnia 18 marca 1998 r. ustanawiającego szczegółowe zasady dotyczące przyznania refundacji wywozowych odnośnie do ochrony żywego bydła podczas transportu.

2)	Analiza pytania drugiego nie wykazała niczego, co naruszałoby ważność art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 615/98 w świetle zasady proporcjonalności. Do sądu krajowego należy ocena, czy właściwe organy zastosowały odnośne przepisy rozporządzenia nr 615/98 w sposób zgodny z tą zasadą.

(1) Dz.U. C 96 z 22.4.2006 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 stycznia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-70/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie - Niewykonanie - Kara pieniężna)

(2008/C 64/07)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: X. Lewis, A. Caeiros i P. Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Fernandes, P. Fragoso Martins i J. A. de Oliveira, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak wykonania wyroku Trybunału z dnia 14 października 2004 r. w sprawie C-275/03 — Nieprawidłowa transpozycja dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. L 395, str. 33) — Wniosek o ustalenie okresowej kary pieniężnej

Sentencja

Nie uchylając dekretu ustawodawczego nr 48051 z dnia 21 listopada 1967 r., który uzależnia przyznanie odszkodowania osobom, które doznały uszczerbku w wyniku naruszenia prawa wspólnotowego w zakresie zamówień publicznych lub krajowych przepisów transponujących to prawo, od udowodnienia winy lub umyślnego działania, Republika Portugalska nie przyjęła niezbędnych środków prowadzących do wykonania wyroku z dnia 14 października 2004 r. w sprawie C-275/03 Komisja przeciwko Portugalii i uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 228 ust. 1 WE.

Republika Portugalska zostaje obciążona okresową karą pieniężną w wysokości 19 392 EUR za każdy dzień opóźnienia w wykonaniu środków niezbędnych dla zastosowania się do ww. wyroku z dnia 14 października 2004 r. w sprawie Komisja przeciwko Portugalii, od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia wykonania rzeczonego wyroku z dnia 14 października 2004 r., płatną Komisji Wspólnot Europejskich na rachunek „zasoby własne Wspólnoty Europejskiej”.

3)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 86 z dnia 8.4.2006 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/7

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 24 stycznia 2008 r. — Herta Adam przeciwko Komisji

(Sprawa C-211/06 P) (1)

(Odwołanie - Urzędnicy - Wynagrodzenie - Dodatek zagraniczny - Przesłanka przewidziana w art. 4 ust. 1 lit. a) tiret drugie załącznika VII do regulaminu pracowniczego - Pojęcie „pracy wykonywanej dla innego państwa’)

(2008/C 64/08)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Herta Adam (przedstawiciele: S. Orlandi i J.-N. Louis, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 22 lutego 2006 r. w sprawie T-342/04 Herta przeciwko Komisji, oddalającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 września 2003 r. odmawiającej przyznania skarżącej dodatku zagranicznego przewidzianego w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Kosztami postępowania zostaje obciążona H. Adam.

(1) Dz.U. C 165 z 15.7.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social Único de Algeciras — Hiszpania) — Josefa Velasco Navarro przeciwko Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

(Sprawa C-246/06) (1)

(Polityka społeczna - Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy - Dyrektywa 80/987/EWG zmieniona dyrektywą 2002/74/CE - Bezpośrednia skuteczność - Uzgodnione w ugodzie sądowej odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę - Wypłata należności zapewniona przez instytucję udzielającą gwarancji - Wypłata należności uzależniona od wydania orzeczenia sądowego)

(2008/C 64/09)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Social Único de Algeciras

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Josefa Velasco Navarro

Strona pozwana: Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado de lo Social Único de Algeciras — Wykładnia dyrektywy Rady 80/987EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy zmienionej dyrektywą 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. (Dz.U. L 270, str. 10) — Zakres gwarancji udzielanej przez instytucję udzielającą gwarancji — Odszkodowanie należne po ustaniu stosunku pracy — Przepisy krajowe wymagające istnienia orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej dla celów takiego odszkodowania — Bezpośrednia skuteczność dyrektywy ze zmianami w przypadku niewypłacalności orzeczonej między datą wejścia w życie dyrektywy 2002/74 i upływem terminu dostosowania do niej prawa krajowego

Sentencja

W przypadku braku transpozycji do krajowego porządku prawnego na dzień 8 października 2005 r. dyrektywy 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 80/987/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, w żadnym razie nie można powoływać się na ewentualną bezpośrednią skuteczność art. 3 akapit pierwszy dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy w brzmieniu nadanym dyrektywą 2002/74 w odniesieniu do stanu niewypłacalności zaistniałego przed tą datą.

Kiedy sporne uregulowanie krajowe wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 80/987 w brzmieniu nadanym dyrektywą 2002/74, w zakresie stanu niewypłacalności zaistniałego w okresie między wejściem w życie dyrektywy 2002/74 a dniem upływu terminu jej transpozycji sąd krajowy jest zobowiązany do zapewnienia stosowania tego uregulowania w sposób zgodny z zasadą niedyskryminacji, tak jak jest ona uznana we wspólnotowym porządku prawnym.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Theodor Jäger przeciwko Finanzamt Kusel-Landstuhl

(Sprawa C-256/06) (1)

(Swobodny przepływ kapitału - Artykuły 73 b i 73 d traktatu WE (obecnie art. 56 WE i CE 58 WE) - Podatek od spadków - Wycena majątku objętego spadkiem - Majątek rolniczy i leśny położony w innym państwie członkowskim - Mniej korzystna metoda wyceny majątku i obliczenia należnego podatku)

(2008/C 64/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Theodor Jäger

Strona pozwana: Finanzamt Kusel-Landstuhl

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 56 traktatu WE — Przepisy krajowe dotyczące podatku od spadków — Stosowanie różnych sposobów wyceny gruntów rolnych i leśnych w zależności od tego, czy położone są one na terytorium kraju, czy w innym państwie członkowskim, oraz kwoty wolnej od podatku w przypadku nabycia gruntów położonych na terytorium kraju, prowadzące do większego obciążenia podatkowego majątku obejmującego grunty rolne i leśne położone w innym państwie członkowskim w porównaniu w stosunku do majątku położonego w całości na terytorium kraju

Sentencja

Artykuł 73 b ust. 1 traktatu WE (obecnie art. 56 ust. 1 WE) w związku z art. 73 d traktatu WE (obecnie art. 58 WE) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie stosowania przepisów państwa członkowskiego, które dla celów obliczenia podatku od spadku obejmującego majątek położony na terytorium tego państwa oraz majątek rolniczy i leśny położony w innym państwie członkowskim:

—

przewidują, że majątek położony w owym innym państwie członkowskim jest uwzględniany do wysokości jego wartości rynkowej, podczas gdy w przypadku takiego samego majątku położonego na terytorium kraju zastosowanie znajduje szczególna procedura wyceny, której wynik odpowiada przeciętnie jedynie 10 % wartości rynkowej tego majątku, oraz

—	ograniczają stosowanie kwoty wolnej od podatku przyznawanej ze względów przedmiotowych do majątków rolniczych i leśnych położonych na terytorium kraju oraz uwzględniają w ich przypadku pozostałą wartość tylko do wysokości 60 %.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 24 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione — Włochy) — Roby Profumi Srl przeciwko Comune di Parma

(Sprawa C-257/06) (1)

(Artykuł 28 WE - Dyrektywa 76/768/EWG - Ochrona zdrowia - Produkty kosmetyczne - Przywóz - Przekazanie władzom państwa przywozu informacji dotyczących produktów kosmetycznych)

(2008/C 64/11)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Roby Profumi Srl

Strona pozwana: Comune di Parma

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte suprema di cassazione — Wykładania art. 28 WE oraz art. 7 dyrektywy Rady 76/768/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów kosmetycznych (Dz. U. L 262, str. 169) zmienionej dyrektywą Rady 93/35/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. (Dz. U. L 151, str. 32) — Produkty gotowe do sprzedaży pochodzące z innych państw członkowskich — Przepisy krajowe zobowiązujące importerów do przedstawienia zupełnego i szczegółowego wykazu substancji zawartych w produkcie

Sentencja

Artykuł 7 dyrektywy Rady 76/768/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich dotyczących produktów kosmetycznych, zmienionej dyrektywą Rady 93/35/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r., nie sprzeciwia się obowiązywaniu przepisu krajowego, który w celu natychmiastowego i właściwego leczenia w przypadku wystąpienia zaburzeń zobowiązuje importera produktów kosmetycznych do przekazania ministerstwu zdrowia i władzom regionu nazwy lub firmy przedsiębiorstwa, informacji o jego siedzibie i siedzibie zakładu produkcyjnego oraz pełnego i szczegółowego wykazu substancji stosowanych i substancji zawartych w rzeczonych produktach.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/9

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 29 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 5 de Madrid — Hiszpania) — Productores de Música de España (Promusicae) przeciwko Telefónica de España SAU

(Sprawa C-275/06) (1)

(Społeczeństwo informacyjne - Obowiązki dostawców usług - Zatrzymywanie i udostępnianie danych o ruchu - Obowiązek udostępnienia danych - Granice - Ochrona poufności komunikacji elektronicznej - Zgodność z ochroną praw autorskich i praw pokrewnych - Prawo do skutecznej ochrony własności intelektualnej)

(2008/C 64/12)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil no 5 de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Productores de Música de España (Promusicae)

Strona pozwana: Telefónica de España SAU

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado de lo Mercantil –Wykładnia art. 15 ust. 2 i art. 18 dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (Dz.U. L 178, str. 1), art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, str. 10) oraz art. 8 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (Dz.U. 157, str. 45) — Przetwarzanie danych wytwarzanych przy połączeniach ustanowionych przy świadczeniu usługi społeczeństwa informacyjnego — Ciążący na operatorach sieci i usługodawcach w zakresie połączeń elektronicznych, dostępu do sieci telekomunikacyjnych i przechowywania danych obowiązek przechowywania i udostępniania wspomnianych danych — Wyłączenie dotyczące postępowań cywilnych

Sentencja

W sytuacji takiej jak będąca przedmiotem postępowania przed sądem krajowym dyrektywy 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym), 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej oraz 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) nie zobowiązują państw członkowskich do ustanowienia obowiązku przekazania danych osobowych w celu zapewnienia skutecznej ochrony praw autorskich w ramach postępowania cywilnego. Jednakże prawo wspólnotowe wymaga, by przy transpozycji tych dyrektyw oparły się one na takiej wykładni tych dyrektyw, która pozwoli na zapewnienie odpowiedniej równowagi między poszczególnymi prawami podstawowymi chronionymi przez wspólnotowy porządek prawny. Następnie przy przyjmowaniu środków mających na celu transpozycję tych dyrektyw, władze i sądy państw członkowskich są zobowiązane nie tylko dokonywać wykładni swojego prawa krajowego w sposób zgodny ze wspomnianymi dyrektywami, lecz również nie opierać się na takiej wykładni tych dyrektyw, która pozostawałby w konflikcie z wspomnianymi prawami podstawowymi lub z innymi ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, takimi jak zasada proporcjonalności.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 24 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal — Zjednoczone Królestwo) — The Queen, Egzi Payir, Burhan Akyuz, Birol Ozturk przeciwko Secretary of State for the Home Department

(Sprawa C-294/06) (1)

(Układ stowarzyszeniowy EWG-Turcja - Swobodny przepływ pracowników - Decyzja nr 1/80 Rady Stowarzyszenia - Artykuł 6 ust. 1 tiret pierwsze - Pracownik legalnie zatrudniony na rynku pracy - Zezwolenie na wjazd w charakterze studenta lub osoby zatrudnionej jako au pair - Wpływ na prawo pobytu)

(2008/C 64/13)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal — Zjednoczone Królestwo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Queen, Egzi Payir, Burhan Akyuz, Birol Ozturk

Strona pozwana: Secretary of State for the Home Department

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Court of Appeal — Wykładnia art. 6 ust. 1 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia EWG/Turcja — Pojęcie legalnego zatrudnienia na rynku pracy państwa członkowskiego — Obywatelka turecka, zatrudniona w charakterze au pair, która uzyskała pozwolenie na pobyt na okres dwóch lat w celu kontynuowania tego zatrudnienia — Obywatele tureccy, posiadający pozwolenie na pobyt w celu odbycia studiów i pozwolenie na pracę w wymiarze nieprzekraczającym dwudziestu godzin tygodniowo w czasie trwania roku akademickiego

Sentencja

Okoliczność, że obywatel turecki uzyskał zezwolenie na wjazd na terytorium państwa członkowskiego w charakterze osoby zatrudnionej jako au pair, bądź studenta nie pozbawia go przymiotu „pracownika” i nie uniemożliwia mu „legalnego zatrudnienia na rynku pracy” tego państwa członkowskiego w rozumieniu art. 6 ust. 1 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia. W konsekwencji okoliczność ta nie uniemożliwia mu powoływania się na ten przepis w celu uzyskania odnowienia pozwolenia na pracę i skorzystania ze związanego z nim prawa pobytu.

(1) Dz.U. C 237 z 30.9.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/10

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 stycznia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-387/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Sektor telekomunikacyjny - Artykuł 8 ust. 1, 2 lit b) i 3 lit. c) dyrektywy 2002/21/WE (dyrektywy ramowej) - Artykuł 8 ust. 1 i 4 dyrektywy 2002/19/WE (dyrektywy o dostępie) - Sieci i usługi łączności elektronicznej - Sieci telefonii stacjonarnej i ruchomej - Zakończenia połączeń - Połączenia przychodzące - Ograniczenie kompetencji krajowego organu regulacyjnego telekomunikacji)

(2008/C 64/14)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Huttunen i M. Shotter, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Finladii (przedstawiciel: A. Guimaraes-Purokoski, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niewykonanie zobowiązań ciążących na nim na mocy art. 8 ust. 1, 2 lit. b) i 3 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/21/WE z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (Dz.U. L 108, str. 33) oraz na mocy art. 8 ust. 1 i 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/19/WE sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (Dz.U. L 108, str. 7)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich i Republika Finlandii ponoszą swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 24 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias — Grecja) — Emm. G. Lianakis AE, Sima Anonymi Techniki Etaireia Meleton kai Epivlepseon, Nikolaos Vlachopoulos przeciwko Dimos Alexandroupolis, Planitiki AE, Aikaterini Georgoula, Dimitrios Vasios, N. Loukatos kai Synergates AE Meleton, Eratosthenis Meletitiki AE, A. Pantazis — Pan. Kyriopoulou kai syn/tes os „Filon” OE, Nikolaos Sideris

(Sprawa C-532/06) (1)

(Dyrektywa 92/50/EWG - Zamówienia publiczne na usługi - Realizacja projektu dotyczącego katastru, zagospodarowania przestrzennego i wdrożenia dla dzielnicy mieszkalnej - Kryteria, które można przyjąć jako „kryteria wyboru jakościowego’ lub jako „kryteria udzielenia zamówienia’ - Najkorzystniejsza ekonomicznie oferta - Przestrzeganie określonych w specyfikacji lub ogłoszeniu o zamówieniu kryteriów udzielenia zamówienia - Ustalenie w terminie późniejszym współczynników wagi i podkryteriów w zakresie kryteriów udzielenia zamówienia - Zasada równego traktowania podmiotów gospodarczych i obowiązek przejrzystości)

(2008/C 64/15)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Emm. G. Lianakis AE, Sima Anonymi Techniki Etaireia Meleton kai Epivlepseon, Nikolaos Vlachopoulos

Strona pozwana: Dimos Alexandroupolis, Planitiki AE, Aikaterini Georgoula, Dimitrios Vasios, N. Loukatos kai Synergates AE Meleton, Eratosthenis Meletitiki AE, A. Pantazis- Pan. Kyriopoulou kai syn/tes os „Filon” OE, Nikolaos Sideris

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Symvoulio tis Epikrateias -Wykładnia art. 36 dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209) — Kryteria udzielania zamówienia — Ustalanie a posteriori, w trakcie trwania postępowania przetargowego, specyficznej wagi każdego z kryteriów

Sentencja

Artykuł 36 ust. 2 dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, zmienionej przez dyrektywę 97/52/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1997 r., w związku z zasadą równego traktowania podmiotów gospodarczych i wynikającym z niej obowiązkiem przejrzystości stoi na przeszkodzie temu, by w ramach postępowania przetargowego instytucja zamawiająca ustalała w terminie późniejszym współczynniki wagi i podkryteria w zakresie określonych w specyfikacji lub ogłoszeniu o zamówieniu kryteriów udzielenia zamówienia.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Francja) — Paul Chevassus-Marche przeciwko Groupe Danone, Société Kro beer brands SA (BKSA), Société Evian eaux minérales d'Evian SA (SAEME)

(Sprawa C-19/07) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Dyrektywa 86/653/EWG - Przedstawiciele handlowi działający na własny rachunek - Prawo do prowizji przedstawiciela, któremu powierzono obszar geograficzny - Transakcje zawarte bez udziału zleceniodawcy)

(2008/C 64/16)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Paul Chevassus-Marche

Strona pozwana: Groupe Danone, Société Kro beer brands SA (BKSA), Société Evian eaux minérales d'Evian SA (SAEME)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour de cassation — Wykładnia art. 7 ust. 2 dyrektywy 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek (Dz.U. L 382, str. 17) — Zerwanie umowy agencyjnej — Prowizja należna przedstawicielowi handlowemu, któremu powierzono określony obszar geograficzny lub określoną grupę osób — Prawo do prowizji w sytuacji braku sprawowania przez zleceniodawcę bezpośredniej oraz pośredniej kontroli nad transakcjami dokonanymi między podmiotem trzecim a klientem pochodzącym z obszaru geograficznego powierzonego przedstawicielowi

Sentencja

Wykładni art. 7 ust. 2 tiret pierwsze dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek należy dokonać w taki sposób, że przedstawiciel handlowy, któremu powierzono określony obszar geograficzny nie ma prawa do prowizji od transakcji zawartych przez klientów pochodzących z tego obszaru z osobą trzecią bez bezpośredniego lub pośredniego udziału zleceniodawcy.

(1) Dz.U. C 69 z 24.3.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen — Belgia) — N. V. Lammers & Van Cleeff przeciwko Belgische Staat

(Sprawa C-105/07) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Swobodny przepływ kapitału - Postanowienia podatkowe - Podatek dochodowy od osób prawnych - Odsetki wypłacane przez spółkę zależną tytułem wynagrodzenia za pożyczkę udzieloną przez spółkę dominującą mającą siedzibę w innym państwie członkowskim - Przekwalifikowanie odsetek na opodatkowane dywidendy - Brak przekwalifikowania w przypadku odsetek wypłacanych spółce będącej rezydentem)

(2008/C 64/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: N. V. Lammers & Van Cleeff

Strona pozwana: Belgische Staat

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen — Wykładnia art. 12 WE, art. 43 WE, art. 48 WE, art. 56 WE i art. 58 WE — Krajowe przepisy podatkowe, które przekwalifikowują odsetki wypłacane przez spółkę zależną tytułem wynagrodzenia za pożyczkę udzieloną przez spółkę dominującą mającą siedzibę w innym państwie członkowskim na opodatkowane dywidendy, jednakże nie w przypadku odsetek wypłacanych spółce będącej rezydentem.

Sentencja

Artykuły 43 WE i 48 WE sprzeciwiają się przepisom krajowym takim jakie są przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, na mocy których odsetki wypłacane przez spółkę z siedzibą w jednym państwie członkowskim członkowi zarządu, który jest spółką mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, podlegają przekwalifikowaniu na dywidendy, a tym samym podlegają opodatkowaniu, jeśli na początku okresu podatkowego suma oprocentowanych pożyczek jest wyższa niż wpłacony kapitał wraz z opodatkowanymi rezerwami, podczas gdy w tych samych okolicznościach odsetki wypłacane członkowi zarządu, który jest spółką mającą siedzibę w tym samym państwie członkowskim, nie podlegają przekwalifikowaniu na dywidendy, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/12

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 17 stycznia 2008 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-342/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/91/WE - Polityka energetyczna - Oszczędzanie energii - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2008/C 64/18)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakia oraz B. Schima, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: N. Dafniou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (Dz.U. L 1, str. 65)

Sentencja

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 211 z 8.9.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/13

Postanowienie Trybunału z dnia 8 listopada 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato — Włochy) — Fratelli Martini & C. SpA, Cargill Srl przeciwko Ministero delle Politiche Agricole e Forestali, Ministero della Salute, Ministero delle Attività Produttive

(Sprawa C-421/06) (1)

(Artykuł 104 ust. 3 akapit pierwszy regulaminu - Wyrok Trybunału stwierdzający nieważność przepisu wspólnotowego - Obowiązki instytucji - Zdrowie zwierząt - Mieszanki paszowe - Oznaczenie na etykiecie procentowej zawartości materiałów paszowych z odchyleniem ± 15 % ilości zadeklarowanej - Zakaz wprowadzania w błąd konsumentów)

(2008/C 64/19)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato — Włochy.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fratelli Martini & C. SpA, Cargill Srl

Strona pozwana: Ministero delle Politiche Agricole e Forestali, Ministero della Salute, Ministero delle Attività Produttive

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Consiglio di Stato — Skutki wyroku Trybunału w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04 (ABNA i in..) stwierdzającego nieważność w części dyrektywy 2002/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 79/373/EWG w sprawie obrotu mieszankami paszowymi i uchylającej dyrektywę Komisji 91/357/EWG (Dz.U. L 63, str. 23) — Obowiązek przyjęcia przez instytucje nowego aktu

Sentencja

Artykuł 1 pkt 4 dyrektywy 2002/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 79/373/EWG w sprawie obrotu mieszankami paszowymi i uchylającej dyrektywę Komisji 91/357/EWG, który przewiduje obowiązek podawania na etykiecie mieszanek paszowych zawartość procentową w masie materiałów paszowych wchodzących w ich skład z odchyleniem ± 15 % ilości zadeklarowanej, należy interpretować w ten sposób, że nie jest on sprzeczny z art. 8 i 16 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, które dotyczą w szczególności zapobiegania wprowadzaniu konsumentów w błąd poprzez etykietowanie i prezentację pasz.

Ponieważ art. 1 pkt 1 lit. b) dyrektywy 2002/2 przewidywał obowiązek autonomiczny niezwiązany z obowiązkami przewidzianymi w innych przepisach tej dyrektywy, stwierdzenie nieważności tego przepisu wyrokiem Trybunału z dnia 6 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C-453/03, C-11/04, C-12/04 i C-194/04 ABNA i in. nie stworzyło sytuacji pustki prawnej lub niespójności wymagającej od instytucji wspólnotowych przyjęcia zmian treści dyrektywy 2002/2.

W każdym razie nieważność przepisu wspólnotowego wynika bezpośrednio z wyroku Trybunału, który ją stwierdził, i zarówno do władz, jak i sądów krajowych państw członkowskich należy wyciągnięcie z tego konsekwencji w ich krajowym porządku prawnym.

(1) Dz.U. C 326 z 31.12.2006 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/14

Postanowienie Trybunału (siódma izba) z dnia 7 grudnia 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria regionale di Genova — Włochy) — Agenzia Dogane Circoscrizione Doganale di Genova przeciwko Euricom SpA

(Sprawa C-505/06) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu - Wspólnotowy kodeks celny - Uszlachetnianie czynne - Układ stowarzyszeniowy - Uprzedni wywóz ryżu do państwa trzeciego związanego układem przyznającym preferencje celne - Artykuł 216 kodeksu celnego)

(2008/C 64/20)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria regionale di Genova

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Agenzia Dogane Circoscrizione Doganale di Genova

Strona pozwana: Euricom SpA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Commissione tributaria regionale di Genova — Wykładnia art. 114, art. 115 ust. 1 i 3 oraz art. 216 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. L 302, str. 1) — Ryż wywieziony w ramach procedury uszlachetniania czynnego do państwa trzeciego związanego umową o preferencjach celnych

Sentencja

Artykuł 216 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. znajduje zastosowanie do operacji uszlachetniania czynnego, o których mowa w art. 115 ust. 1 lit. b) wskazanego rozporządzenia, w których produkty kompensacyjne zostały wywiezione ze Wspólnoty Europejskiej przed przywozem towarów przeznaczonych do uszlachetnienia.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/14

Postanowienie Trybunału z dnia 29 listopada 2007 r. — Eurostrategies SPRL przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-122/07 P) (1)

(Odwołanie - Postanowienie o wykreśleniu - Cofnięcie - Koszty)

(2008/C 64/21)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Eurostrategies SPRL (przedstawiciele: R. Lang i S. Crosby, solicitor)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i M.I. Hadjiyiannis, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od postanowienia prezesa czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 grudnia 2006 r. w sprawie T-203/06 Eurostrategies SPRL przeciwko Komisji o wykreśleniu sprawy z rejestru i obciążeniu kosztami strony skarżącej

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje odrzucone

2)	Eurostrategies SPRL zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/15

Postanowienie Trybunału z dnia 10 grudnia 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy w Jaworznie) — Piotr Kawala przeciwko Gminie Miasta Jaworzna

(Sprawa C-134/07) (1)

(Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu - Podatek wewnętrzny w przypadku produktu przywożonego z innego państwa członkowskiego wyższy niż w przypadku produktu podobnego nabywanego na miejscu - Artykuł 90 akapit pierwszy WE - Opłata nakładana przy pierwszej rejestracji na przywożone samochody używane)

(2008/C 64/22)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Rejonowy w Jaworznie

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Piotr Kawala

Strona pozwana: Gmina Miasta Jaworzna

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Sąd Rejonowy w Jaworznie — Wykładnia art. 90 WE — Opłata pobierana za wydanie karty pojazdu przy pierwszej jego rejestracji w państwie członkowskim, której wysokość bardzo istotnie przekracza wysokość opłaty pobieranej za wydanie wtórnika karty pojazdu — Zasada neutralności podatków wewnętrznych w odniesieniu do konkurencji między produktami już znajdującymi się na rynku krajowym a produktami będącymi przedmiotem przywozu

Sentencja

Artykuł 90 akapit pierwszy WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, takiej jak ta przewidziana w § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, która to opłata w praktyce jest nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/15

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 11 września 2007 r. w sprawie T-28/07, Fels-Werke GmbH, Saint-Gobain Glass Deutschland GmbH, Spenner-Zement GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 19 listopada 2007 r. przez Saint-Gobain Glass Deutschland GmbH

(Sprawa C-503/07 P)

(2008/C 64/24)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Saint-Gobain Deutschland GmbH (przedstawiciele: adwokaci H. Posser i S. Altenschmidt)

Druga strona postępowania: Fels-Werke GmbH, Spenner-Zement GmbH & Co. KG, Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 11 września 2007 r. w sprawie T-28/04 Fels-Werke i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich w części dotyczącej wnoszącego odwołanie;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Republikę Federalną Niemiec zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (niepublikowany numer dokumentu) w zakresie, w jakim Komisja uznała w tym przepisie, że gwarancja rozdziału w pierwszym okresie handlu opisana w rozdziale 6.2 krajowego planu rozdziału uprawnień w Niemczech pod tytułem „rozdziały uprawnień na podstawie § 8 ZuG 2007” jest niezgodna z dyrektywą 2003/87/WE;

—

stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 2 decyzji w zakresie, w jakim udziela on wytycznych Republice Federalnej Niemiec dotyczące stosowania gwarancji rozdziału w pierwszym okresie handlu, które zostały opisane w rozdziale 6.2 krajowego planu rozdziału uprawnień w Niemczech pod tytułem „rozdziały uprawnień na podstawie § 8 ZuG 2007” i przy tym określa ważność tego samego czynnika dla innych porównywalnych i już istniejących instalacji;

—	posiłkowo uchylenie postanowienia określonego w tiret pierwszym i przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym postanowieniu Sąd wykluczył istnienie indywidualnego interesu wnoszącego odwołanie i w konsekwencji uznał za niedopuszczalną jego skargę o stwierdzenie w części nieważności decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Niemcy.

Na poparcie swojego odwołania wnoszący odwołanie podnosi, że zostało naruszone jego prawo procesowe chroniące jego interesy oraz materialne prawo wspólnotowe — art. 230 ust. 4 WE.

W pierwszej kolejności Sąd naruszył zasady prawa do rzetelnego procesu oraz prawa do bycia wysłuchanym. Sąd uzasadnił zasadniczo brak indywidualnego interesu wnoszącego odwołanie tym, że nie wykazał on swojej przynależności do zamkniętego kręgu przedsiębiorców, w szczególności nie przedstawił żadnej listy przedsiębiorców, którzy korzystają ze stosowania § 8 ust. 1 ZuG 2007. Jednak według wnoszącego odwołanie Sąd nigdy nie zażądał w ramach przeprowadzonego postępowania przedstawienia listy przedsiębiorstw objętych gwarancją rozdziału. Wnoszący odwołanie utrzymuje, że znaczenie przedstawienia takiej listy nie musiało nasuwać mu się z innych powodów, ponieważ zamknięty i ograniczony charakter kręgu przedsiębiorców objętych gwarancją rozdziału wynikał już z prawnie wiążącej struktury ZuG 2007 przedstawionej Sądowi. Ponadto, zdaniem wnoszącego odwołanie, żądając przedstawienia takiej listy Sąd żąda czegoś, czego on nie może spełnić.

W drugiej kolejności Sąd naruszył art. 230 ust. 4 WE, ponieważ niesłusznie wykluczył istnienie jego indywidualnego interesu. Bowiem grupa osób, do których ma zastosowanie zaskarżona decyzja, nie tylko jest określona — jak stwierdził Sąd — „mniej lub bardziej dokładnie”, lecz jest ostatecznie zdefiniowana prawnie przez zdarzenia mające miejsce w przeszłości i logicznie nie może być rozszerzona. Jeśli chodzi o przedsiębiorców objętych gwarancją rozdziału, o której mowa w § 8 ust. 1 ZuG 2007, zaskarżona decyzja może być oceniona jako pewna całość, na którą składają się indywidualne decyzje, ponieważ każdemu z nich zakazano utrzymywania gwarancji rozdziału.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Madrid (Hiszpania) w dniu 3 grudnia 2007 r. — Evangelina Gómez-Limón Sánchez-Camacho przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Alcampo S.A.

(Sprawa C-537/07)

(2008/C 64/25)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Social de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Evangelina Gómez-Limón Sánchez-Camacho

Strona pozwana: Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Alcampo S.A.

Pytania prejudycjalne

Mając na względzie, iż przyznanie urlopu rodzicielskiego stanowi środek służący wspieraniu równości w sposób i w zakresie ustalonym swobodnie przez poszczególne państwa członkowskie w ramach minimalnych granic zakreślonych dyrektywą 1996/34/WE (1), czy możliwe jest, że korzystanie z takiego okresu urlopu rodzicielskiego — w przypadku skrócenia wymiaru czasu pracy i obniżenia wynagrodzenia z powodu opieki nad małoletnimi dziećmi — może mieć wpływ na prawa będące w trakcie nabywania przez pracownika lub pracownicę korzystających z tego urlopu rodzicielskiego oraz czy jednostki mogą powoływać się wobec instytucji publicznych państwa członkowskiego na zasadę zachowania praw nabytych lub będących w trakcie nabywania?

W szczególności, czy wyrażenie „prawa nabyte lub będące w trakcie nabywania” zawarte w klauzuli 2 obejmuje wyłącznie prawa związane z warunkami pracy i ma zastosowanie jedynie do umownego stosunku pracy z pracodawcą, czy przeciwnie, dotyczy również zachowania praw nabytych lub będących w trakcie nabywania w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, a także, czy wymóg „ciągłoś[ci] uprawnień do zabezpieczenia społecznego w różnych systemach”, o którym mowa w klauzuli 2 ust. 8 dyrektywy 1996/34/WE można uznać za spełniony w sposób rozpatrywany w niniejszej sprawie i zastosowany przez władze krajowe, a w stosownym przypadku czy na prawo do ciągłości uprawnień do zabezpieczenia społecznego można powołać się przed organami krajowymi państwa członkowskiego na tej podstawie, że jest wystarczająco jasne i konkretne?

Czy przepisy wspólnotowe nie stoją na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, zgodnie, z którym w okresie skrócenia wymiaru czasu pracy z uwagi na urlop rodzicielski renta, jaka powinna być pobierana z tytułu niezdolności do pracy ulega obniżeniu w porównaniu z tą, jaka miałaby zastosowanie przed tym urlopem, a także zmniejszeniu ulega wymiar i konsolidacja przyszłych świadczeń proporcjonalnie do skrócenia wymiaru czasu pracy i zmniejszenia wynagrodzenia?

Mając na względzie ciążący na sądach krajowych obowiązek dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle obowiązków wynikających z dyrektywy, w celu umożliwienia w największym możliwym zakresie osiągnięcia celów normy wspólnotowej, czy obowiązek ten powinien stosować się również do ciągłości uprawnień do zabezpieczenia społecznego podczas korzystania z urlopu rodzicielskiego, a konkretnie w przypadkach częściowego urlopu lub pracy w niepełnym wymiarze, jak w niniejszej sprawie?

Czy w okolicznościach niniejszej sprawy zmniejszenie praw przyznanych i nabytych w dziedzinie zabezpieczenia społecznego w okresie urlopu rodzicielskiego może być uznane za bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację sprzeczną z przepisami dyrektywy Rady 79/7/EWG (2) z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie zasady równego traktowania i niedyskryminacji kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, a tym samym sprzeczną z wymogiem równości i niedyskryminacji kobiet i mężczyzn zgodnie ze wspólną tradycją państw członkowskich w zakresie, w jakim zasada ta znajdować zastosowanie nie tylko do warunków pracy, ale także działań publicznych w dziedzinie ochrony socjalnej pracowników?

(1) Dyrektywa Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 roku w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (Dz.U. L 145, str. 4).

(2) Dz.U. 1979, L 6, str. 24.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/17

Skarga wniesiona w dniu 5 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-546/07)

(2008/C 64/26)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Traversa i P. Dejmek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 49 WE i naruszyła klauzulę „standstill” w rozdziale 2 „Swoboda przepływu”, pkt 13 załącznika XII, o którym mowa w art. 24 aktu przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r.

dokonując w swojej praktyce administracyjnej wykładni pojęcia „przedsiębiorstwo drugiej strony” użytego w art. l ust. 1 niemiecko-polskiej umowy międzyrządowej z dnia 31 stycznia 1990 r. o delegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło jako „przedsiębiorstwo niemieckie” i

b)	rozszerzając — w oparciu o tzw. klauzulę ochrony rynku — regionalne ograniczenia swobody przepływu pracowników po dniu 16 kwietnia 2003 r., tj. po dniu podpisania traktatu o przystąpieniu Polski do UE;

—	Obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Delegowanie polskich pracowników w celu wykonania umów o dzieło w Niemczech zostało uregulowane w umowie z dnia 31 stycznia 1990 r. między rządem Republiki Federalnej Niemiec i rządem Rzeczpospolitej Polski o delegowaniu pracowników polskich przedsiębiorstw do realizacji umów o dzieło. Zgodnie z niemiecką praktyką administracyjną pojęcie „przedsiębiorstwo drugiej strony” użyte w art. 1 ust. 1 tego porozumienia jest interpretowane jako „przedsiębiorstwo niemieckie”.

Wynika z tego, że tylko niemieckie przedsiębiorstwa mogą zawierać umowy o dzieło na podstawie ww. umowy międzynarodowej. Przedsiębiorstwom innych państw członkowskich, które chciałyby realizować umowy w Niemczech, pozostawałoby zatem jedynie alternatywa utworzenia w Niemczech spółki zależnej. W ten sposób przedsiębiorstwa innych państw członkowskich są powstrzymywane od korzystania z przysługującej im na podstawie art. 49 WE swobody przepływu usług w celu zawierania — na potrzeby realizacji prac na terytorium Republiki Federalnej Niemiec — umów o dzieło z polskimi przedsiębiorstwami na podstawie niemiecko-polskiej umowy międzynarodowej. Chodzi więc zatem o bezpośrednią dyskryminację przedsiębiorstw z innych państw członkowskich niż Niemcy ze względu na przynależność państwową, względnie siedzibę przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 46 WE w zw. z art. 55 WE dyskryminujące uregulowania szczególne mogą zostać uzasadnione jedynie przez względy porządku, bezpieczeństwa i zdrowia publicznego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem powoływanie się na przewidziane w art. 46 WE uzasadnienie w postaci względów porządku publicznego wymaga, aby utrzymanie dyskryminującego środka było konieczne dla przeciwstawienia się rzeczywistemu i dostatecznie poważnemu zagrożeniu jednego z podstawowych interesów społecznych.

W niniejszym przypadku wymogi te nie są spełnione. Na potrzeby kontroli prawidłowego wykonywania umowy międzynarodowej nie jest konieczne ograniczenie [wykładni] do przedsiębiorstw z siedzibą w Niemczech, ponieważ wszystkie wnioski i tak muszą wpłynąć do organów niemieckich. Jeżeli chodzi o egzekwowanie odpowiedzialności zleceniodawców za opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne i sankcje za naruszenia prawa to kwestie te nie są związane specjalnie z umową międzynarodową dotyczącą umów o dzieło, lecz powstają ogólnie w przypadku świadczenia w Niemczech usług przez przedsiębiorstwa z innych państw członkowskich. Brak jest również wskazówki co do tego, dlaczego otwarcie umowy dwustronnej dla przedsiębiorstw z innych państw członkowskich mogłoby prowadzić do niewłaściwego stosowania lub obejścia przepisów przejściowych traktatu o przystąpieniu. Obawa przed nadużyciem przepisów przejściowym w żadnym wypadku nie wiąże się z powstaniem dostatecznie poważnego zagrożenia porządku lub bezpieczeństwa publicznego, które mogłoby uzasadnić dyskryminujące ograniczenie swobody świadczenia usług.

Z brzmienia klauzuli „standstill” w rozdziale 2, pkt 13 załącznika XII, o którym mowa w art. 24 aktu przystąpienia z dnia 16 kwietnia 2003 r. wynika, że klauzula „standstill” ma charakter bezwzględny i zakazuje każdej formy pogorszenia dostępu polskich pracowników wykonujących umowy o dzieło do niemieckiego rynku pacy w porównaniu z sytuacją istniejącą w dniu 16 kwietnia 2003 r. Zgodnie z tzw. klauzulą ochrony rynku, która w praktyce administracyjnej Federalnej Agencji Pracy jest stale stosowana, co do zasady niedopuszczalne są jednak umowy o dzieło, jeżeli miałyby być wykonywane w rejonie agencji, w którym stopa bezrobocia w ostatnich sześciu miesiącach była przeciętnie co najmniej 30 % wyższa aniżeli stopa bezrobocia w Republice Federalnej Niemiec. Zestawienie rejonów agencji objętych zakresem tego uregulowania jest aktualizowane co kwartał. W konsekwencji klauzula ochrony rynku narusza klauzulę „standstill” aktu przystąpienia, ponieważ po dniu 16 kwietnia 2003 r. do zestawienia rejonów agencji, w których umowy o dzieło są niedopuszczalne, dołączone zostały nowe rejony.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgerichts Wien (Austria) w dniu 11 grudnia 2007 r. — Friederike Wallentin-Hermann przeciwko Alitalia — Linee Aeree Italiane SpA

(Sprawa C-549/07)

(2008/C 64/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Friederike Wallentin-Hermann

Strona pozwana: Alitalia — Linee Aeree Italiane SpA

Pytania prejudycjalne

Czy nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1), uwzględniając 14 motyw rozporządzenia, mają miejsce wówczas, gdy techniczna awaria samolotu, w szczególności usterka silnika jest przyczyną odwołania lotu oraz czy okoliczności uzasadniające zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia należy interpretować w świetle postanowień konwencji montrealskiej (art. 19)?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy w przypadku przewoźników lotniczych, którzy ponadprzeciętnie często uzasadniają odwołania lotów wystąpieniem awarii technicznych, sama ta częstotliwość stanowi podstawę dla przyjęcia nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy należy uznać, że przewoźnik lotniczy podjął wszelkie „racjonalne środki” zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia, gdy wykaże, że przeprowadzał w samolocie przeglądy w ustawowo przepisanym minimalnym zakresie i czy jest to wystarczające, aby zwolnić przewoźnika lotniczego z obowiązku wypłaty rekompensaty zgodnie z art. 5 w związku z art. 7 rozporządzenia?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia stanowią przypadki siły wyższej lub zdarzenia wywołane działaniem sił przyrody, które nie wynikają z awarii technicznej i leżą w związku z tym poza sferą przewoźnika lotniczego?

(1) Dz.U. L 46, str. 1.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 11 grudnia 2007 r. — Deniz Sahin przeciwko Bundesminister für Inneres

(Sprawa C-551/07)

(2008/C 64/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deniz Sahin

Strona pozwana: Bundesminister für Inneres

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 2 jak również art. 7 ust. 1 lit. d) oraz ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (1) (zwanej dalej „dyrektywą”) należy interpretować w ten sposób, że obejmują one swoim zakresem także tych członków rodziny w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy, którzy niezależnie od obywatela Unii przybyli do przyjmującego państwa członkowskiego (art. 2 pkt 3 dyrektywy) i dopiero tam nabyli status członka rodziny obywatela Unii lub stworzyli z nim wspólnotę rodzinną?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy dodatkowym warunkiem jest to, aby członek rodziny w chwili nabycia statusu członka rodziny lub stworzenia wspólnoty rodzinnej przebywał zgodnie z prawem w przyjmującym państwie członkowskim? Jeśli tak, to czy do uznania pobytu za zgodny z prawem wystarczy, że członek rodziny jest wyłącznie uprawniony do pobytu ze względu na swoją pozycję osoby ubiegającej się o azyl?

Jeśli z odpowiedzi na pytania 1. a) i b) nie wynika na podstawie dyrektywy żadne prawo pobytu dla członka rodziny, uprawnionego do pobytu jedynie ze względu na sam fakt ubiegania się o azyl, który niezależnie od obywatela Unii przybył do przyjmującego państwa członkowskiego i dopiero tam nabył status członka rodziny lub stworzył wspólnotę rodzinną z obywatelem Unii, to czy niemniej jednak jest możliwe wyprowadzenie prawa pobytu z art. 18 lub art. 39 WE w świetle podstawowego prawa do poszanowania życia rodzinnego w sytuacji, którą charakteryzuje fakt, że członek rodziny od blisko czterech lat przebywa w przyjmującym państwie członkowskim i od roku żyje tam w związku małżeńskim z obywatelem Unii, z którym prawie od trzech i pół roku prowadzi wspólne życie i z którym ma dwudziestomiesięczne dziecko?

Czy art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1 dyrektywy sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym członkowie rodziny obywatela Unii, którzy nie posiadają obywatelstwa jednego z państw członkowskich i którym na mocy prawa wspólnotowego, w szczególności na mocy art. 7 ust. 2 dyrektywy, przysługuje prawo pobytu, nie mogą uzyskać karty pobytowej („Karty pobytowej członka rodziny obywatela Unii”) jedynie z tego względu, że zgodnie z przepisami o azylu przyjmującego państwa członkowskiego mają (tymczasowe) prawo pobytu w tym państwie?

(1) Dz.U. L 158 str. 77.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) w dniu 14 grudnia 2007 r. — LSG-Gesellschaft zur Wahrnehmung von Leistungsschutzrechten GmbH przeciwko Tele2 Telecommunication GmbH

(Sprawa C-557/07)

(2008/C 64/30)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: LSG-Gesellschaft zur Wahrnehmung von Leistungsschutzrechten GmbH

Strona pozwana: Tele2 Telecommunication GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni zastosowanego w art. 5 ust. 1 lit. a) oraz w art. 8 ust. 3 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (1) pojęcia „pośrednika” należy dokonywać w ten sposób, że obejmuje ono także dostawcę dostępu (Access Provider), który umożliwia użytkownikowi jedynie dostęp do sieci za pośrednictwem dynamicznego adresu IP, ale sam nie udostępnia mu żadnych usług, takich jak poczta elektroniczna, FTP lub udostępnianie plików ani też nie sprawuje żadnej prawnej ani faktycznej kontroli nad usługami, które wykorzystuje użytkownik?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy wykładni art. 8 ust. 3 dyrektywy 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej (2) w związku z art. 6 i art. 15 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej) należy dokonywać (zawężająco) w ten sposób, że nie zezwala on na przekazywanie danych osobowych o ruchu prywatnym osobom trzecim dla celów postępowania cywilnego w sprawie uprawdopodobnionych naruszeń mających wyłączny charakter praw autorskich (praw do realizacji prawa autorskiego i do wykorzystywania utworu)?

(1) Dz.U. L 167, str. 10.

(2) Dz.U. L 157, str. 45, sprostowanie opublikowane w Dz.U. 2004, L 195, str. 16.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tallinna Halduskohus (Estonia) w dniu 18 grudnia 2007 r. — AS Balbiino przeciwko EV Põllumajandusministeerium i Maksu- ja Tolliameti Põhja maksu- ja tollikeskus

(Sprawa C-560/07)

(2008/C 64/31)

Język postępowania: estoński

Sąd krajowy

Tallinna Halduskohus

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: AS Balbiino

Strona pozwana: EV Põllumajandusministeerium i Maksu- ja Tolliameti Põhja maksu- ja tollikeskus

Pytania prejudycjalne

Czy prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 6 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 60/2004 (1) w związku z motywem 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 832/2005 (2) oraz art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1972/2003 (3) Komisji zabrania ustalania stanu nadmiernych zapasów podmiotu gospodarczego w taki sposób, że od nadmiernych [sic] zapasów (jako zapasów do przeniesienia) odejmuje się średnie zapasy podmiotu gospodarczego zwiększone o współczynnik 1,2 w dniu 1 maja ostatnich — nie więcej niż czterech — lat działalności przed 1 maja 2004 r.?

Jeżeli na pytanie to należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, czy odpowiedź byłaby inna, gdyby przy określaniu stanu zapasów do przeniesienia i nadmiernej nadwyżki można było uwzględnić wzrost wielkości produkcji, przetworzenia lub sprzedaży podmiotu gospodarczego, czas dojrzewania odpowiednich produktów rolnych, czas tworzenia zapasów oraz inne okoliczności niezależne od podmiotów gospodarczych?

2)	Czy uznanie całych zapasów produktu rolnego, które znajdują się w posiadaniu podmiotu gospodarczego w dniu 1 maja 2004 r., jako jego nadmiernych zapasów, jest zgodne z celem prawa Unii Europejskiej, w szczególności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1972/2003?

Czy w sytuacji, w której podmiot gospodarczy rozpoczął swoją działalność związaną z danym produktem rolnym mniej niż rok przed dniem 1 maja 2004 r., prawo Unii Europejskiej, w szczególności art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1972/2003 oraz art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 60/2004, stoi na przeszkodzie temu, aby ten podmiot gospodarczy był zobowiązany do udowodnienia, iż stan zapasów produktu rolnego znajdujących się jego posiadaniu w dniu 1 maja 2004 r. odpowiada stanowi zapasów produktu rolnego, który normalnie wyprodukowałby, sprzedał lub w inny sposób przeniósł lub nabył odpłatnie lub nieodpłatnie?

Jeżeli na pytanie to należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, czy odpowiedź byłaby inna, jeżeli organ niezależnie od ciężaru dowodu spoczywającego na podmiocie gospodarczym byłby zobowiązany, biorąc za podstawę złożoną przez ten podmiot deklarację dotyczącą danego produktu rolnego, uwzględnić przy ustaleniu zapasów do przeniesienia i nadmiernej nadwyżki podmiotu gospodarczego wzrost wielkości jego produkcji, przetworzenia lub sprzedaży oraz jego zapasów po dniu 1 maja 2004 r.?

Czy pobieranie opłaty od nadmiernych zapasów jest zgodne z celem rozporządzeń Komisji (WE) nr 1972/2003 i nr 60/2004 również wtedy, gdy u podmiotu gospodarczego na dzień 1 maja 2004 r. zostanie ustalona nadmierna nadwyżka, ale wykaże on, że ze sprzedaży nadmiernej nadwyżki po dniu 1 maja 2004 r. nie uzyskał rzeczywistej korzyści w postaci różnicy cenowej?

Czy art. 6 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 60/2004, zgodnie z którym w ramach ustalenia nadwyżek cukru, izoglukozy i fruktozy uwzględniane są m.in. zdolności magazynowe, należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji kiedy zdolności magazynowe podmiotu gospodarczego w ciągu roku poprzedzającego przystąpienie zwiększyły się, stanowi to podstawę do tego, aby znajdującą się w posiadaniu podmiotu gospodarczego w dniu 1 maja 2004 r. nadmierną nadwyżkę produktu rolnego ustalić w niższym wymiarze niezależnie od jego działalności gospodarczej oraz zakresu przetworzenia produktów rolnych i odpowiednich zapasów w latach prowadzenia działalności przed 1 maja 2004 r. oraz w dwóch latach po 1 maja 2004 r.?

Czy art. 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1972/2003 stoi na przeszkodzie dochodzeniu opłaty od nadmiernych zapasów od podmiotu gospodarczego w drodze decyzji podatkowej, jeżeli ta decyzja została wprawdzie wydana w czasie obowiązywania rozporządzenia — w dniu 30 kwietnia 2007 r., ale zgodnie z prawem krajowym zaczęła wywierać skutki prawne wobec podmiotu gospodarczego dopiero po utracie mocy obowiązującej rozporządzenia Komisji, a prawo krajowe nie przewiduje terminu dochodzenia opłaty od zapasów?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 60/2004 z dnia 14 stycznia 2004 r. ustanawiające środki przejściowe w sektorze cukru w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii, i Słowacji (Dz.U. L 9, s. 8).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 832/2005 z dnia 31 maja 2005 r. w sprawie określenia nadwyżkowych ilości cukru, izoglukozy i fruktozy dla Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 138, s. 3).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1972/2003 z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków do przeniesienia przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi ze względu na przystąpienie Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 293, s. 3).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/21

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-561/07)

(2008/C 64/32)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Enegren i L. Pignataro, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że utrzymując w mocy postanowienia art. 47 ust. 5 i 6 ustawy nr 428 z dnia 29 grudnia 1990 r. w razie niewypłacalności pracodawców w rozumieniu art. 2 ust. 5 lit. c) ustawy z dnia 12 sierpnia 1977 r. nr 675 w taki sposób, że w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, które znalazły się „w trudnej sytuacji ekonomicznej” prawa pracowników wymienione w art. 3 i 4 dyrektywy 2001/23/WE nie są zagwarantowane, Republika Włoska uchybiła swoim zobowiązaniom na mocy tej dyrektywy

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja utrzymuje, że przepisy ustawy nr 428/1990 (art. 47 ust. 5 i 6) naruszają dyrektywę 2001/23/WE (1) z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów, ponieważ pracownicy przedsiębiorstwa należącego do systemu Cassa integrazione guadagni straordinaria (specjalny fundusz gwarantowanych świadczeń, CIGS) przejmowani przez przejmującego przedsiębiorstwo tracą prawa, o których mowa w art. 2112 kodeksu cywilnego, za wyjątkiem gwarancji zapewnionych na podstawie porozumień ze związkiem zawodowym (klauzula„najwyższego uprzywilejowania” zawarta w art. 47 ust. 5).

Oznacza to, że pracownicy przedsiębiorstwa należącego do CIGS i znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej nie otrzymują, w razie przejęcia przedsiębiorstwa uprawnień ustanowionych na mocy art. 3 i 4 dyrektywy.

Jeśli chodzi o art. 47 ust. 6, to przewiduje on, że pracownicy, którzy nie staną się pracownikami przejmującego, dzierżawcy lub nowego pracodawcy mają pierwszeństwo do zatrudnienie przez tego ostatniego przez okres jednego roku od daty przejęcia lub w dłuższym okresie ustalonym w porozumieniach zbiorowych. Artykuł 2112 kodeksu cywilnego nie stosuje się do tych pracowników, którzy zostali zatrudnieni przez przejmującego, dzierżawcę lub nowego pracodawcę po przejęciu przedsiębiorstwa.

Rząd włoski nie zakwestionował analizy Komisji, na której podstawie pracownicy przedsiębiorstwa należącego do CIGS i znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej nie otrzymują, w razie przejęcia przedsiębiorstwa, uprawnień ustanowionych na mocy art. 3 i 4 dyrektywy. Rząd ten jednak twierdził, że w niniejszej sprawie art. 5 ust. 3 dyrektywy znajduje zastosowanie.

Komisja zauważa w swojej skardze, że przepis ten zezwala, w razie przejęcia przedsiębiorstwa, gdy zbywający znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej, na zmianę warunków zatrudnienia pracowników celem ochrony miejsc pracy poprzez zapewnienie dalszego istnienia przedsiębiorstwa, zakładu lub części przedsiębiorstwa lub zakładu. Jednakże, przepis ten uprawnia państwo członkowskie wyłącznie do zezwolenia zbywającemu i przedstawicielom pracowników na zawarcie porozumienia w sprawie zmiany warunków zatrudnienia w pewnych okolicznościach, a nie na wyłączenie — jak to robi art. 47 ust. 5 i 6 ustawy nr 428/90 — stosowania art. 3 i 4 dyrektywy.

(1) Dz. U. L 82, str. 16.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/22

Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-562/07)

(2008/C 64/33)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R. Lyal i I. Martinez del Peral Cagigal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie, że różnicując zyski kapitałowe uzyskane w Hiszpanii przez nierezydentów i rezydentów do dnia 31 grudnia 2006 r. Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 39 WE i 56 WE oraz art. 28 i 40 Porozumienia EOG.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z ustawodawstwem hiszpańskim obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. opodatkowanie zysków kapitałowych nierezydentów podlegało skali proporcjonalnej 35 %, podczas gdy opodatkowanie rezydentów podlegało opodatkowaniu progresywnemu jeżeli aktywa kapitałowe pozostawały w ich posiadaniu przez okres krótszy niż rok, i proporcjonalnemu w wysokości 15 % jeżeli okres posiadania tych aktywów przekraczał rok. W konsekwencji obciążenie podatkowe nierezydentów było zawsze większe gdy sprzedawali swe aktywa po upływie roku od ich nabycia. W przypadku rozporządzenia aktywami w trakcie roku następującego po ich nabyciu, nierezydenci również podlegali większemu obciążeniu podatkowemu, chyba że średnia stopa mająca zastosowanie do podatników będących rezydentami przekraczała 35 % (co musiałoby oznaczać znaczne zyski kapitałowe).

Komisja uważa, że nie istnieje obiektywna różnica w sytuacji tych dwóch kategorii podatników co oznacza, że większe obciążenie podatkowe nierezydentów stanowi dyskryminację, która stanowi jednocześnie niezgodną z prawem przeszkodę dla swobodnego przepływu pracowników i swobodnego przepływu kapitału, o których stanowi art. 39 WE i art. 56 WE oraz art. 28 i 40 Porozumienia EOG.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/23

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 18 października 2007 r. w sprawie T-425/03 AMS Advanced Medical Services GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 31 grudnia 2007 r. przez AMS Advanced Medical Services GmbH

(Sprawa C-565/07 P)

(2008/C 64/34)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: AMS Advanced Medical Services GmnH (przedstawiciel: adwokat S. Schäffer)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), American Medical Systems, Inc.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 18 października 2007 r.;

—	obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie zostało uzasadnione naruszeniem przez Sąd prawa wspólnotowego. Sąd nie wyraził zgody na to, by skarżąca mogła zażądać od wnoszącej sprzeciw przedstawienia dowodu na używanie jej znaku towarowego dopiero w postępowaniu odwoławczym. W ten sposób naruszył on zasadę ciągłości funkcjonalnej między instancjami OHIM oraz art. 43 ust. 2 i 3 i art. 74 rozporządzenia nr 40/94.

Zgodnie z zasadą ciągłości funkcjonalnej między instancjami OHIM Izba Odwoławcza powinna była bowiem oprzeć swą decyzję na całości zarzutów podniesionych przez skarżącą — zarówno w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów, jak i w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 21 grudnia 2007 r. — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Stadeco BV

(Sprawa C-566/07)

(2008/C 64/35)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Strona pozwana: Stadeco BV

Pytania prejudycjalne

Czy art. 21 ust. 1 lit. c) szóstej dyrektywy VAT (1) należy interpretować w ten sposób, że podatek VAT nie jest należny w państwie członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę podmiot wystawiający fakturę, jeżeli podmiot ten wykazał na fakturze podatek VAT z tytułu czynności, która na podstawie wspólnego systemu podatku VAT jest uważana za wykonaną w innym państwie członkowskim lub państwie trzecim?

W przypadku odpowiedzi przeczącej, czy jeżeli faktura w rozumieniu art. 21 ust. 1 lit. c) szóstej dyrektywy zostaje wystawiona na rzecz odbiorcy, który nie jest uprawniony do odliczenia podatku VAT (a zatem nie istnieje ryzyko utraty przychodów podatkowych), państwa członkowskie mogą uzależnić dokonanie korekty podatku VAT omyłkowo wykazanego na fakturze i należnego na podstawie tego przepisu od warunku, aby podatnik później wystawił swojemu klientowi skorygowaną fakturę, na której nie jest wykazany podatek VAT?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Raad van State (Niderlandy) w dniu 27 grudnia 2007 r. — Minister voor Wonen, Wijken en Integratie przeciwko Woningstichting Sint Servatius

(Sprawa C-567/07)

(2008/C 64/36)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Minister voor Wonen, Wijken en Integratie

Strona pozwana: Woningstichting Sint Servatius

Pytania prejudycjalne

Czy zachodzi ograniczenie swobodnego przepływu kapitału w rozumieniu art. 56 traktatu WE, jeśli przedsiębiorstwo, które na podstawie ustawy zostało zarejestrowane w zakresie działalności w interesie mieszkalnictwa w Niderlandach i w związku z tym może korzystać ze środków publicznych i zgodnie z ustawą może wykonywać działalność wyłącznie w interesie mieszkalnictwa oraz którego obszarem działania są zasadniczo Niderlandy (zarejestrowana organizacja), nie może wykonywać bez wcześniejszego zezwolenia ministra działalności transgranicznej?

2.a)	Czy interesy mieszkalnictwa państwa członkowskiego mogą zostać uznane za interes porządku publicznego w rozumieniu art. 58 traktatu WE?

2.b)	Czy interesy mieszkalnictwa państwa członkowskiego mogą zostać uznane za przyjęte w orzecznictwie Trybunału nadrzędne względy interesu ogólnego?

2.c)	Czy w szczególności interesy w sferze efektywności i finansowania systemu mieszkalnictwa państwa członkowskiego mogą zostać uznane za interes porządku publicznego w rozumieniu art. 58 traktatu WE lub za przyjęte w orzecznictwie Trybunału nadrzędne względy interesu ogólnego?

3.a)	Czy wymóg uzyskania przez zarejestrowaną organizację, o której mowa w pytaniu pierwszym, wcześniejszego zezwolenia, przy założeniu, że stanowi ono ograniczenie uzasadnione ze względów o których mowa w pytaniu 2.a, 2.b i 2.c, jest niezbędny i proporcjonalny?

3.b)

Czy państwo członkowskie, które powołuje się na to uzasadnienie, dysponuje szerokim swobodnym uznaniem w odniesieniu do określenia zakresu danego interesu ogólnego oraz sposobu postrzegania tego interesu? Czy ma przy tym również znaczenie to, że Wspólnota nie posiada w dziedzinie mieszkalnictwa żadnych kompetencji lub posiada niewielkie kompetencje?

4.a)

Czy państwo członkowskie w celu uzasadnienia ograniczenia swobodnego przepływu kapitału może powoływać się obok lub w związku ze wskazanymi w art. 58 traktat WE i przyjętymi w orzecznictwie Trybunału nadrzędnymi względami interesu ogólnego jednocześnie na art. 86 ust. 2 traktatu WE, jeśli danym przedsiębiorstwom zostały przyznane prawa specjalne i przedsiębiorstwa te zostały zobowiązane do świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym?

4.b)	Czy treść pojęcia interesu ogólnego w rozumieniu art. 58 traktatu WE i przyjętych w orzecznictwie Trybunału nadrzędnych względów interesu ogólnego pokrywa się z treścią pojęcia ogólnego interesu gospodarczego w rozumieniu art. 86 ust. 2 traktatu WE?

4.c)

Czy powołanie się przez dane państwo członkowskie na art. 86 ust. 2 traktatu WE z takim uzasadnieniem, że dane przedsiębiorstwa, którym zostały przyznane prawa specjalne, wykonują zadania w ogólnym interesie gospodarczym, ma dodatkowe znaczenie wobec powołania się na interes ogólny w rozumieniu art. 58 traktatu WE i na przyjęte w orzecznictwie Trybunału nadrzędne względy interesu ogólnego?

5.a)

Czy przedsiębiorstwa, takie jak zarejestrowane organizacje o których mowa w pytaniu pierwszym, które są zobowiązane do wykorzystywania wszystkich środków w interesie mieszkalnictwa, a które jednak wykonują również działalność gospodarczą w zakresie mieszkalnictwa, mogą zostać uznane w odniesieniu do całości lub części ich zadań za przedsiębiorstwa, które zostały zobowiązane do świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 86 ust. 2 traktatu WE?

5.b)

Czy dla udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 5.a konieczne jest aby dane przedsiębiorstwa prowadziły odrębne księgi rachunkowe, na podstawie których można jednoznacznie stwierdzić, jakie wydatki i jakie wpływy są związane z działalnością społeczną, a jakie z działalnością gospodarczą i aby obowiązek taki był określony przez przepisy krajowe? Czy należy przy tym zapewnić, aby przyznane przez państwo członkowskie środki finansowe były wykorzystywane wyłącznie na rzecz działalności społecznej i jej ciągłości?

6.a)

Czy w przypadku gdy zarejestrowaną organizację, o której mowa w pytaniu pierwszym, należy uznać w odniesieniu do całości lub części jej działalności za przedsiębiorstwo, które zostało zobowiązane do świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym w rozumieniu art. 86 ust. 2 traktatu WE, zobowiązanie do świadczenia tego rodzaju usług może uzasadniać nałożenie na zarejestrowaną organizację ograniczenia swobodnego przepływu kapitału w rozumieniu art. 56 traktatu?

6.b)

Czy państwu członkowskiemu, które powołuje się na to uzasadnienie, przysługuje szerokie swobodne uznanie co do określenia zakresu danego ogólnego interesu gospodarczego i co do tego w jaki sposób ten interes należy postrzegać? Czy ma przy tym również znaczenie to, że Wspólnota nie posiada w dziedzinie mieszkalnictwa żadnych kompetencji lub posiada niewielkie kompetencje?

7.a)

Czy okoliczność, że państwo członkowskie przyznaje określonym przedsiębiorstwom w rozumieniu art. 86 ust. 2 WE środki finansowe, powoduje, iż konieczne jest terytorialne ograniczenie działalności tych przedsiębiorstw, tak aby zapobiec temu by te środki finansowe stanowiły niedozwoloną pomoc państwa oraz temu by przedsiębiorstwa przy wykorzystaniu tych środków w innym państwie członkowskim konkurowały na warunkach sprzecznych z warunkami rynkowymi z przedsiębiorstwami w tym państwie członkowskim?

7.b)

Czy państwo członkowskie, w niniejszym przypadku Niderlandy, może nałożyć na zarejestrowane organizacje, o których mowa w pytaniu pierwszym, a które mają zamiar wykonywać w innym państwie członkowskim działalność o charakterze społecznym i gospodarczym w dziedzinie mieszkalnictwa, wymóg wcześniejszego zezwolenia, jeśli w pierwszym z wymienionych państw członkowskich nie istnieje jeszcze obowiązek ustawowy rozróżnienia między tymi dwoma rodzajami działalności? Czy wymóg wcześniejszego zezwolenia jest w tym przypadku, przy uwzględnieniu art. 87 i 88 traktatu WE, niezbędnym i proporcjonalnym środkiem?

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/25

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-568/07)

(2008/C 64/37)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Zavvos i E. Traversa)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że nie podejmując środków zapewniających wykonanie wyroku Trybunału z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-140/03, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 WE i 48 WE,

—

nałożenie na Republikę Grecką okresowej kary pieniężnej, płatnej Komisji, proponowanej w wysokości 70 956 EUR za każdy dzień opóźnienia w wykonaniu wyroku wydanego w sprawie C-140/03, począwszy od dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie do dnia wykonania wyroku wydanego w sprawie C-140/03, nałożenie na Republikę Grecką kwoty ryczałtowej, płatnej

—	Komisji, w wysokości ustalonej poprzez przemnożenie kwoty dziennej przez ilość dni trwania uchybienia, począwszy od dnia wydania wyroku w sprawie C-140/03 do daty wydania wyroku w niniejszej sprawie,

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swym wyroku z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-140/03 Komisja przeciwko Republice Greckiej dotyczącym ograniczeń stosowanych z naruszeniem art. 43 WE i 48 WE w odniesieniu do zakładania i prowadzenia salonów optycznych, Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich orzekł co następuje:

„1)	Przyjmując i utrzymując w mocy ustawę nr 971/79 o wykonywaniu zawodu optyka i o salonach optycznych, która nie zezwala dyplomowanemu optykowi będącemu osobą fizyczną na prowadzenie więcej niż jednego salonu optycznego, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 WE.

Przyjmując i utrzymując w mocy ustawę nr 971/79 i ustawę nr 2646/98 o rozszerzeniu krajowego systemu opieki społecznej i o zmianie innych przepisów, które podporządkowują możliwość założenia przez osobę prawną salonu optycznego w Grecji następującym warunkom:

—

zezwolenie na założenie i prowadzenie salonu optycznego musi być wydane na rzecz licencjonowanego optyka będącego osobą fizyczną; osoba, na której rzecz zostało wydane zezwolenie na prowadzenie salonu, musi posiadać co najmniej 50-procentowy udział w kapitale zakładowym spółki, a także w jej zyskach i stratach; spółka musi mieć formę prawną spółki jawnej lub komandytowej oraz

—	optyk ten może być poza tym udziałowcem co najwyżej jeszcze jednej spółki będącej właścicielem salonu optycznego, o ile zezwolenie na założenie i prowadzenie salonu zostało wydane na rzecz innego licencjonowanego optyka,

Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 WE i 48 WE.

3)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.”

2.	W świetle art. 228 ust. 1 WE, jeśli Trybunał Sprawiedliwości stwierdza, że państwo członkowskie uchybiło jednemu ze zobowiązań, które na nim ciążą na mocy traktatu, państwo to jest zobowiązane podjąć środki, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału Sprawiedliwości.

Pismem z dnia 9 czerwca 2005 r. Komisja Wspólnot Europejskich wezwała rząd grecki do podjęcia środków w celu wykonania wspomnianego wyroku Trybunału Sprawiedliwości. W piśmie tym Komisja przypomniała również, że ustawa 3204/2003 nie może stanowić odpowiedniej odpowiedzi na wyrok Trybunału, przynajmniej w odniesieniu do drugiego zarzutu, w zakresie w jakim w ramach tej ustawy prawo do zakładania i prowadzenia salonów optycznych jest zastrzeżone w znacznej mierze na rzecz optyków.

Pismem z dnia 11 sierpnia 2005 r. rząd grecki odpowiedział, że szereg przepisów ustawy 971/1979 zostało zmienionych oraz że art. 27 ust. 4 ustawy 2646/1998 został uchylony. W szczególności nowy art. 6 ust. 6 ustawy 971/1979 otwiera możliwość prowadzenia więcej niż jednego salonu przez osoby fizyczne posiadające zezwolenie na wykonywanie zawodu optyka, oraz przez spółki w zakresie w jakim kierownictwo salonu zostanie powierzone optykowi posiadającemu takie zezwolenie.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy 971/1979 w zmienionym brzmieniu, pozwala spółkom, niezależnie od ich formy prawnej, na zakładanie salonów optycznych pod warunkiem: 1) w odniesieniu do spółek osobowych — że większość wspólników i kierownik lub większość kierownictwa to optycy posiadający zezwolenie na wykonywanie tego zawodu, 2) odnośnie spółek z ograniczoną odpowiedzialnością — że większość wspólników reprezentująca ponad połowę kapitału zakładowego to optycy posiadający zezwolenie na wykonywanie tego zawodu, 3) w odniesieniu do spółek akcyjnych — że co najmniej 51 % kapitału należy do optyków, będących obywatelami państw Unii Europejskiej, posiadających kwalifikacje przewidziane w ustawie 971/1979, dekrecie prezydenckim 231/1998 i dekrecie prezydenckim 165/2000 w brzmieniu zmienionym dekretem 373/2001.

Zdaniem skarżącej art. 7 ust. 1 ustawy 971/1979 w zmienionym brzmieniu nie stanowi odpowiedniej odpowiedzi na drugi zarzut. Przepis ten nadal zastrzega własność salonów optycznych na rzecz licencjonowanych optyków, jako że ci ostatni muszą być wspólnikami większościowymi albo właścicielami większości kapitału spółki.

Stanowi on zatem nadal ograniczenie swobody przedsiębiorczości w Grecji w odniesieniu do spółek z innych państw członkowskich, ponieważ nie mogą one objąć pełnej własności salonu optycznego. Ograniczenie takie nie może zostać uzasadnione potrzebą zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego. Jak Trybunał Sprawiedliwości wskazał w swym wyroku z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-140/03 cel ten „może być osiągnięty za pomocą środków w mniejszym stopniu ograniczających swobodę przedsiębiorczości w odniesieniu do osób fizycznych i prawnych, na przykład poprzez wprowadzenie wymogu, zgodnie z którym w każdym salonie optycznym pracować muszą dyplomowani optycy będący pracownikami najemnymi lub wspólnikami, a także poprzez ustanowienie zasad dotyczących odpowiedzialności cywilnej za cudze czyny oraz wymogu posiadania ubezpieczenia od odpowiedzialności zawodowej.”(pkt 35)

W konsekwencji Komisja jest zdania, że w świetle art. 7 ust. 1 ustawy 971/1979 w zmienionym brzmieniu, Grecja nadal dopuszcza się uchybienia zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 WE i 48 WE. Zatem ustanowione przez Republikę Grecką przepisy stanowią częściowe jedynie wykonanie wyroku wskazanego w pkt 1.

Komisja musi zatem stwierdzić, że Republika Grecka nie podjęła jeszcze wszystkich środków zapewniających wykonanie wyroku Trybunału z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-140/03 Komisja przeciwko Republice Greckiej dotyczącego ograniczeń stosowanych z naruszeniem art. 43 WE i art. 48 WE w odniesieniu do zakładania i prowadzenia salonów optycznych.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Special Commissioners, Londyn (Zjednoczone Królestwo) w dniu 24 grudnia 2007 r. — HSBC Holdings plc i Vidacos Nominees Ltd przeciwko The Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs

(Sprawa C-569/07)

(2008/C 64/38)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Special Commissioners, Londyn (Zjednoczone Królestwo).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: HSBC Holdings plc i Vidacos Nominees Ltd.

Strona pozwana: The Commissioners of Her Majesty's Revenue and Customs.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 10 lub art. 11 dyrektywy Rady 69/355/EWG, w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. (1) (Dz.U. L 156, str. 23), albo art. 43, 49 lub 56 traktatu WE, lub też jakikolwiek inny przepis prawa wspólnotowego zakazuje państwu członkowskiemu (zwanemu dalej „pierwszym państwem członkowskim”) pobierania podatku w wysokości 1,5 % od przeniesienia lub emisji akcji w ramach systemu rozliczeniowego, jeżeli:

(i)

spółka (zwana dalej „spółką A”) z siedzibą w pierwszym państwie członkowskim ogłasza ofertę nabycia akcji spółki (zwanej dalej „spółką B”) z siedzibą w innym państwie członkowskim (zwanym dalej „drugim państwem członkowskim”), notowanych i będących przedmiotem obrotu na giełdzie papierów wartościowych, w zamian za akcje spółki A, które mają być wyemitowane na giełdzie w drugim państwie członkowskim;

(ii)

akcjonariusze spółki B mają możliwość otrzymania akcji spółki A bądź to:

a)	w postaci zmaterializowanej, bądź

b)	w postaci zdematerializowanej za pośrednictwem systemu rozliczeniowego w pierwszym państwie członkowskim, bądź

c)	w postaci zdematerializowanej za pośrednictwem systemu rozliczeniowego w drugim państwie członkowskim;

(iii)

prawo pierwszego państwa członkowskiego przewiduje co do zasady, że:

w przypadku emisji akcji w postaci zmaterializowanej (lub zdematerializowanej w systemie rozliczeniowym zdematerializowanych akcji w pierwszym państwie członkowskim) podatek nie jest pobierany od emisji, lecz od każdej późniejszej sprzedaży akcji, według stawki wynoszącej 0,5 % wynagrodzenia z tytułu sprzedaży, ale

od przeniesienia lub emisji akcji w postaci zdematerializowanej na rzecz podmiotu prowadzącego system rozliczeniowy pobierany jest podatek wynoszący — w przypadku emisji — 1,5 % ceny emisyjnej, lub — w przypadku odpłatnego przeniesienia akcji — 1,5 % kwoty albo wartości wynagrodzenia, lub — w każdym innym przypadku — 1,5 % wartości akcji, przy czym nie jest już później pobierany żaden podatek od sprzedaży akcji (lub praw do nich albo z nich wynikających) w ramach systemu rozliczeniowego,

podmiot prowadzący system rozliczeniowy może — jeżeli uzyska zgodę właściwego organu podatkowego — wybrać sposób opodatkowania polegający na tym, że podatek nie jest pobierany od przeniesienia lub emisji akcji na rzecz jego systemu, lecz od każdej sprzedaży akcji w ramach tego systemu według stawki wynoszącej 0,5 % wynagrodzenia. Właściwy organ podatkowy może wymagać (i obecnie wymaga), by jako warunek udzielenia zgody na powyższy sposób opodatkowania, podmiot prowadzący system rozliczeniowy ubiegający się o możliwość dokonania takiego wyboru wprowadził i utrzymywał procedury (uznane za odpowiednie przez organ podatkowy) mające na celu pobór podatku w ramach systemu rozliczeniowego i wykonywanie lub zapewnienie wykonywania regulujących go przepisów.

(iv)

zasady obowiązujące na giełdzie papierów wartościowych w drugim państwie członkowskim wymagają, by wszystkie akcje emitowane na terytorium tego państwa były obejmowane w postaci zdematerializowanej za pośrednictwem jednego systemu rozliczeniowego znajdującego się w tymże państwie, przy czym podmiot prowadzący ten system nie dokonał wyboru sposobu opodatkowania, o którym mowa powyżej?

(1) Dz.U. L 156, str. 23.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) z dnia 2 stycznia 2008 r. — Athesia Druck Srl przeciwko Ministero delle Finanze, Agenzia delle Entrate

(Sprawa C-1/08)

(2008/C 64/40)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Athesia Druck Srl

Strona pozwana: Ministero delle Finanze, Agenzia delle Entrate

Pytania prejudycjalne

W świetle art. 9 ust. 2 lit. e) Szóstej Dyrektywy Rady (1) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w jakim miejscu — dla celów podatku VAT — następuje świadczenie usługi reklamowej przez podmiot mający siedzibę na terytorium jednego z państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej na rzecz odbiorcy mającego siedzibę poza Wspólnotą, lecz mającego przedstawiciela podatkowego na terytorium państwa członkowskiego, a w szczególności czy miejscem tym jest miejsce odbioru przekazu reklamowego, miejsce siedziby spółki będącej przedstawicielem podatkowym we Włoszech spółki niewspólnotowej, miejsce siedziby spółki niewspólnotowej zamawiającej świadczenie usług reklamowych czy miejsce siedziby klienta spółki niewspólnotowej.

(1) Dz.U. L 145, str. 1.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Højesteret (Dania) w dniu 4 stycznia 2008 r. — Infopaq International A/S przeciwko Danske Dagblades Forening

(Sprawa C-5/08)

(2008/C 64/41)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Højesteret (Dania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Infopaq International A/S

Strona pozwana: Danske Dagblades Forening

Pytania prejudycjalne

(i)

Czy przechowywanie w pamięci i następnie drukowanie fragmentu tekstu artykułu z gazety codziennej, składającego się z szukanego słowa i pięciu poprzedzających je słów oraz pięciu słów następujących po nim należy traktować jako zwielokrotnienie objęte ochroną określoną w art. 2 dyrektywy 2001/29 (1)?

(ii)	Czy okoliczności w jakich następuje zwielokrotnienie mają znaczenie dla oceny czy ma ono charakter „przejściowy” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29?

(iii)

Czy tymczasowe zwielokrotnienie należy uznać za mające charakter „przejściowy”, jeśli zwielokrotnienie to jest przedmiotem przetwarzania, na przykład, poprzez utworzenie pliku tekstowego na podstawie pliku obrazkowego lub poprzez wyszukiwanie fragmentów tekstu w oparciu o plik tekstowy?

(iv)	Czy tymczasowe zwielokrotnienie należy uznać za mające charakter „przejściowy”, jeśli jego część, składająca się z jednego lub kilku fragmentów tekstu liczących jedenaście słów, jest przechowywana w pamięci?

(v)	Czy tymczasowe zwielokrotnienie należy uznać za mające charakter „przejściowy”, jeśli jego część, składająca się z jednego lub kilku fragmentów tekstu liczących jedenaście słów, jest przedmiotem wydruku?

(vi)	Czy etap procesu technologicznego, na którym następuje tymczasowe zwielokrotnienie, ma znaczenie dla oceny czy stanowi ono „integralną i podstawową część procesu technologicznego” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29?

(vii)

Czy tymczasowe zwielokrotnienie należy uznać za „integralną i podstawową część procesu technologicznego”, jeśli polega ono na ręcznym skanowaniu artykułów prasowych w całości, gdy następnie artykuły te w formie drukowanej są przekształcane w informację w formie numerycznej?

(viii)

Czy tymczasowe zwielokrotnienie należy uznać za „integralną i podstawową część procesu technologicznego”, jeśli polega ono na drukowaniu części tego zwielokrotnienia, składającej się z jednego lub kilku fragmentów tekstu liczących jedenaście słów?

(ix)	Czy „legalne korzystanie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29 obejmuje wszelkie formy korzystania, które nie wymagają zezwolenia podmiotu praw autorskich?

(x)

Czy „legalne korzystanie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29 obejmuje skanowanie przez podmiot gospodarczy artykułów prasowych w całości, a następnie przetwarzanie zwielokrotnienia i przechowywanie w pamięci oraz ewentualne drukowanie części zwielokrotnienia, składającej się z jednego lub kilku fragmentów tekstu liczących jedenaście słów do celów sporządzania streszczeń, nawet gdy podmiot praw autorskich nie udzielił zezwolenia na te czynności?

(xi)	Na podstawie jakich kryteriów należy dokonać oceny, czy tymczasowe zwielokrotnienie ma „odrębne znaczenie ekonomiczne” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29, jeśli spełnione są pozostałe warunki określone w tym przepisie?

(xii)

Czy dokonując oceny tego, czy zwielokrotnienie ma „odrębne znaczenie ekonomiczne” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2001/29 należy uwzględnić zwiększenie wydajności wynikające dla użytkownika z tymczasowego zwielokrotnienia?

(xiii)

Czy skanowanie przez podmiot gospodarczy artykułów prasowych w całości, a następnie przetwarzanie zwielokrotnienia oraz przechowywanie w pamięci i ewentualne drukowanie części zwielokrotnienia, składającej się z jednego lub kilku fragmentów tekstu liczących jedenaście słów bez zezwolenia podmiotu prawa autorskiego należy uznać za stanowiące „szczególne przypadki, które nie naruszają normalnego wykorzystania” artykułów prasowych oraz „nie powodują nieuzasadnionej szkody dla uzasadnionych interesów podmiotów praw autorskich” w rozumieniu art. 5 ust. 5 dyrektywy 2001/29?

(1) Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, str. 10).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/29

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 1 października 2007 r. w sprawie T-27/07, U.S. Steel Košice, s.r.o. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 2 stycznia 2008 r. przez U.S. Steel Košice, s.r.o.

(Sprawa C-6/08 P)

(2008/C 64/42)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: US Steel Košice, s.r.o. (przedstawiciele: C. Thomas, Solicitor, E. Vermulst, advocaat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 października 2007 r. w sprawie T-27/07 U.S. Steel Košice, s.r.o. przeciwko Komisji;

—	przekazanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji w celu wydania rozstrzygnięcia co do istoty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie twierdzi, że podstawą odwołania są naruszenia prawa, których dopuścił się Sąd Pierwszej Instancji błędnie stosując zasady rządzące dopuszczalnością skargi oraz dokonując błędnej wykładni dyrektywy 2003/87 (1), jak również wypaczając (pozbawiając) sensu zaskarżoną decyzji.

1.	Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie odmówił uznania, że zaskarżona decyzja odrzuca plan rządu słowackiego, przyznającego skarżącej określoną ilość uprawnień do emisji gazów cieplarnianych.

2.	Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie odmówił uznania, że zaskarżona decyzja nieuchronnie prowadzi do, i w istocie wyraźnie wymaga, zmniejszenia przydziału uprawnień wnoszącej odwołanie.

Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie odmówił uznania podobieństwa w sferze proceduralnej zaskarżonej decyzji i pomocy państwa lub kontroli koncentracji.

—	podstawowe aspekty procedury określonej w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87 są podobne do pomocy państwa i kontroli koncentracji;

—	zaskarżona decyzja w rzeczywistości dokonuje oceny przydziału skarżącej z perspektywy pomocy państwa.

4.	Sąd Pierwszej Instancji błędnie określił „swobodny zakres uznania” w zakresie „wykonania” zaskarżonej decyzji.

Reasumując skarżąca wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżona decyzja, która odrzuca formalny plan przydziału uprawnień dotyczy jej bezpośrednio, ogranicza nieuchronnie przydział, który uzyskałaby na jej podstawie i w istocie wyraźnie wymaga zmniejszenia tego przydziału.

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kammarrätten i Stockholm (Szwecja) w dniu 21 stycznia 2008 r. — Migrationsverket przeciwko Edgar Petrosian, Nelli Petrosian, Svetlana Petrosian, David Petrosian, Maxime Petrosian

(Sprawa C-19/08)

(2008/C 64/43)

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Kammarrätten i Stockholm (Szwecja)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Migrationsverket

Strona pozwana: Edgar Petrosian, Nelli Petrosian, Svetlana Petrosian, David Petrosian, Maxime Petrosian

Pytanie prejudycjalne

Czy wykładni art. 20 ust. 1 lit. d) i art. 20 ust. 2 Rozporządzenia Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego (zwanego „Rozporządzeniem Dublińskim”) (1) należy dokonać w ten sposób, że oznaczają one, iż odpowiedzialność za zbadanie wniosku o azyl przechodzi na państwo członkowskie, w którym wniosek został złożony, jeżeli przekazanie nie zostało dokonane w ciągu sześciu miesięcy od wydania tymczasowej decyzji o zawieszeniu przekazania i niezależnie od tego, kiedy została wydana ostateczna decyzja o tym czy przekazanie ma nastąpić?

(1) Dz.U. L 50, str. 1.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/31

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 15 listopada 2007 r. w sprawie T-38/04 Sunplus Technology Co. Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) wniesione w dniu 22 stycznia 2008 r. przez Sunplus Technology Co. Ltd

(Sprawa C-21/08 P)

(2008/C 64/44)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Sunplus Technology Co. Ltd (przedstawiciele: H. Eichmann, G. Barth, U. Blumenröder, C. Niklas-Falter, M. Kinkeldey, K. Brandt, A. Franke, U. Stephani, B. Allekotte, K. Lochner, B. Ertle, C. Neuhierl i S. Prückner, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Sun Microsystems, Inc.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji niewłaściwie zastosował art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1) dokonując porównania pojedynczych części obu znaków towarowych, lecz nie oceniając całościowego wrażenia, jakie wywierają one na konsumencie.

Zdaniem wnoszącego odwołanie Sąd Pierwszej Instancji dopuścił się czystego błędu w ustaleniach faktycznych i błędnej oceny dowodów, stwierdzając, że graficzna część zgłoszonego znaku towarowego zawiera stylizowane wyobrażenie słońca, a nie symbol „gwiazdy” i nie biorąc pod uwagę litery „S” w ramach porównania całościowego wrażenia wywieranego przez omawiane znaki.

Wnoszący odwołanie podnosi także, że rozumowanie Sądu Pierwszej Instancji jest wewnętrznie sprzeczne, jako że w pkt 39 wyroku stwierdza on, iż dodatkowe składniki stanowią o różnicach między znakami, lecz nie bierze ich pod uwagę w ramach porównania znaków na płaszczyźnie fonetycznej.

Wreszcie wnoszący odwołanie stwierdza, że oceniając występowanie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd Sąd Pierwszej Instancji nieprawidłowo pominął to, do jakiej kategorii dane towary i usługi należą, oraz okoliczności, w jakich są sprzedawane.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. L 11, str. 1.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/33

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 stycznia 2008 r. — Strack przeciwko Komisji

(Sprawa T-85/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Ocena - Sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej - Postępowanie w sprawie oceny za okres 2001/2002 - Prawidłowość postępowania w sprawie oceny)

(2008/C 64/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Guido Strack (Wasserliesch, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo J. Mosar, następnie F. Gengler i P. Goergen, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Krämer i A. Manville, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności postępowania w sprawie oceny za okres 2001/2002 wobec skarżącego oraz decyzji dotyczącej przyjęcia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej skarżącego w tym okresie

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji dotyczącej przyjęcia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej Guida Stracka w postępowaniu w sprawie oceny za okres 2001/2002.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 106 z 30.4.2004 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/33

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 stycznia 2008 r. — Terezakis przeciwko Komisji

(Sprawa T-380/04) (1)

(Dostęp do dokumentów instytucji - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty dotyczące budowy nowego międzynarodowego portu lotniczego w Atenach-Spata - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Wyjątek dotyczących ochrony celów audytu - Częściowy dostęp)

(2008/C 64/52)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ioannis Terezakis (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci L. Defalque, G. Xanthoulis, A. Tsamis, A. Georgiadis, E. Stefanakis, É. Koeune i G. Stylianakis, a następnie G. Stylianakis, B. Keane, solicitor i adwokat P. Koutsoukos)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Flynn et P. Aalto, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2004 r. oddalającej wniosek skarżącej o udostępnienie niektórych dokumentów dotyczących budowy nowego międzynarodowego portu lotniczego Ateny-Spata.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2004 r. w zakresie w jakim dotyczy ona odmowy dostępu do umowy z dnia 14 czerwca 1996 r. zawartej pomiędzy Athens International Airport S.A. a konsorcjum spółek kierowanym przez Hochtief AG.

2)	Skarga podlega oddaleniu w pozostałym zakresie.

3)	Ioannis Terezakis pokrywa połowę własnych kosztów.

4)	Komisja pokrywa koszty własne oraz połowę kosztów poniesionych przez Ioannisa Terezakisa.

(1) Dz.U. C 300 z 4.12.2004.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/34

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 stycznia 2008 r. — Strack przeciwko Komisji

(Sprawa T-394/04) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2003 r. - Przyznanie punktów pierwszeństwa - Odmowa awansu)

(2008/C 64/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Guido Strack (Wasserliesch, Niemcy) (przedstawiciele: początkowo J. Mosar, nastepnie F. Gengler i P. Goergen, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Berscheid i H. Krämer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności postępowania w sprawie awansu w odniesieniu do skarżącego za rok 2003, przyznania punktów w tym postępowaniu oraz decyzji o nieawansowaniu skarżącego.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji o przyznaniu punktów pierwszeństwa G. Strackowi w postępowaniu za 2003 r. oraz decyzji o nieawansowaniu go w tym postępowaniu.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 300 z 4.12.2004.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/34

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 stycznia 2008 r. — Komisja przeciwko Environmental Management Consultants

(Sprawa T-46/05) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Zwrot zaliczek - Odsetki za zwłokę - Postępowanie zaoczne)

(2008/C 64/54)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Triantafyllou, pełnomocnik, wspierany przez adwokata N. Korogiannakisa)

Strona pozwana: Environmental Management Consultants (Nikozja, Cypr)

Przedmiot sprawy

Skarga wniesiona przez Komisję na podstawie art. 238 WE o zwrot kwoty 31 965,28 EUR wypłaconej przez nią w ramach wykonania umowy IC18-CT98-0273, powiększonej o odsetki ustawowe

Sentencja wyroku

Environmental Management Consultants Ltd ma obowiązek zwrócić Komisji Wspólnot Europejskich kwotę 31 965,28 EUR powiększoną o odsetki:

—	w wysokości 9,26 % rocznie od 1 do 31 sierpnia 2001 r.;

—	w wysokości 8,62 % rocznie od 1 września do 31 grudnia 2001 r.;

—	w wysokości 10,57 % rocznie od 1 stycznia do 30 czerwca 2002 r.;

—	w wysokości 10,47 % rocznie od 1 lipca do 31 grudnia 2002 r.;

—	w wysokości 9,97 % rocznie od 1 stycznia do 30 czerwca 2003 r.;

—	w wysokości 9,22 % rocznie od 1 lipca do 31 grudnia 2003 r.;

—	w wysokości 9,14 % rocznie od 1 stycznia do 30 czerwca 2004 r.;

—	w wysokości 9,13 % rocznie od 1 lipca do 31 grudnia 2004 r.;

—	w wysokości 9,21 % rocznie od 1 stycznia do 31 stycznia 2005 r.;

—	w wysokości ustawowej obliczonej zgodnie z art. 288 Bürgerliches Gesetzbuch (niemiecki kodeks cywilny), która nie może jednak przekraczać 9,21 %, od dnia 1 lutego 2005 r. do chwili całkowitego uregulowania długu.

2)	Environmental Management Consultants Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/35

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 24 stycznia 2008 r. — Dorel Juvenile Group przeciwko OHIM (SAFETY 1ST)

(Sprawa T-88/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego SAFETY 1ST - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 64/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dorel Juvenile Group, Inc. (Canton, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat G. Simon)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: Ó. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 stycznia 2006 r. (sprawa R 616/2004-2), dotyczącą wniosku o rejestrację słownego znaku towarowego SAFETY 1ST jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Dorel Juvenile Group, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/35

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 31 stycznia 2008 r. — Federación de Cooperativas Agrarias de la Comunidad Valenciana przeciwko CPVO — Nador Cott Protection (Nadorcott)

(Sprawa T-95/06) (1)

(Odmiany roślin - Odwołanie do Izby Odwoławczej Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin - Niedopuszczalność - Akt niedotyczący skarżącego indywidualnie - Skuteczna ochrona sądowa - Obowiązek uzasadnienia)

(2008/C 64/56)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Federación de Cooperativas Agrarias de la Comunidad Valenciana (Walencja, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci S. Roig Girbes, R. Ortega Bueno i M. Delgado Echevarría)

Strona pozwana: Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) (przedstawiciele: M. Ekvad, pełnomocnik, wspierany przez D. O'Keefe'a, solicitor, oraz adwokatów J. Rivasa de Andrésa i M. Canal Fontcubertę)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą by również, interwenient przed Sądem: Nador Cott Protection SARL (Saint-Raphaël, Francja) (przedstawiciele: adwokaci M. Fernández Mateos, S. González Malabia i M. Marín Bataller)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Izby Odwoławczej CPVO z dnia 8 listopada 2005 r. (sprawa A 001/2005), dotyczącą przyznania wspólnotowych praw do ochrony odmian roślin w odniesieniu do mandarynki Nadorcott.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Federación de Cooperativas Agrarias de la Comunidad Valenciana zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 131 z 3.6.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/36

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 stycznia 2008 r. — Demp przeciwko OHIM — BAU HOW (BAU HOW)

(Sprawa T-106/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego BAU HOW - Wcześniejsze graficzne znaki towarowe BAUHAUS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 73 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2008/C 64/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Demp BV, dawniej Demp Holding BV (Maastricht, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R.-D. Härer, C. Schultze, J. Ossing i C. Weber)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również: (BAU HOW GmbH (Hattersheim/Okriftel, Niemcy)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 stycznia 2006 r. (sprawa R 92/2004-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Demp BV a BAU HOW GmbH.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Demp BV zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 143 z 17.6.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/36

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 stycznia 2008 r. — Japan Tobacco przeciwko OHIM — Torrefacção Camelo (CAMELO)

(Sprawa T-128/06) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie wspólnotowego graficznego znaku towarowego CAMELO - Wcześniejszy graficzny krajowy znak towarowy CAMEL - Względna podstawa odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa czerpania nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszego znaku towarowego i brak prawdopodobieństwa działania na ich szkodę - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Brak naruszenia zasad postępowania odwoławczego - Artykuł 74 rozporządzenia nr 40/94)

(2008/C 64/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Japan Tobacco, Inc. (Tokio, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci A. Ortiz López, S. Ferrandis González i E. Ochoa Santamaría)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również, interwenient przed Sądem: Torrefacção Camelo Lda (Campo Maior, Portugalia) (przedstawiciele: adwokaci A. De Sampaio, I. Carvalho Franco i C. de Almeida Carvalho)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 lutego 2006 r. (sprawa R 669/2003-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Japan Tobacco, Inc. a Torrefacção Camelo Lda.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Japan Tobacco, Inc. pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

3)	Torrefacção Camelo Lda ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 154 z 1.7.2006.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/37

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 stycznia 2008 r. — Foshan Shunde Yongjian Wousewares & Hardware przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-206/07) (1)

(Dumping - Przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Ukrainy - Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach gospodarki rynkowej - Prawa do obrony - Artykuł 2 ust. 7 lit. c) oraz art. 20 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 384/96)

(2008/C 64/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware Co. Ltd (Foshan, Chiny) (przedstawiciele: J.-F. Bellis, avocat, i G. Vallera, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik, wspierany początkowo przez B. O'Connora solicitor, i P. Vergano, avocat, a następnie przez B. O'Connora i E. McGoverna, barrister)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. van Vliet i K. Talabér-Ricz, pełnomocnicy); Vale Mill (Rochdale) Ltd (Rochdale, Zjednoczone Królestwo); Pirola SpA (Mapello, Włochy); Colombo New Scal Spa (Rovagnate, Włochy) (przedstawiciele: G. Berrisch i G. Wolf, avocats); i Republika Włoska (przedstawiciele: I. Braguglia, pełnomocnik, wspierany przez W. Ferrante, avvocato dello Stato)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 452/2007 z dnia 23 kwietnia 2007 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz desek do prasowania pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Ukrainy (Dz.U. L 109, str. 12), w zakresie w jakim nakłada ono ostateczne cło antydumpingowe na przywóz desek do prasowania produkowanych przez skarżącą.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Foshan Shunde Yongjian Housewares & Hardware ponosi własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Radę, spółki Vale Mill (Rochdale) Ltd, Pirola SpA i Colombo New Scal Spa.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich oraz Republika Włoska ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 170 z dnia 21.7.2007 r.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/37

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 stycznia 2008 r. — Marmara Import-Export przeciwko OHIM — Marmara Zeytin Tarim Satis (marmara)

(Sprawa T-403/03) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Sprzeciw - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2008/C 64/60)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Marmara Import-Export GmbH (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. von Arnswaldt i G. Rother)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Weberndorfer, pełnomocnik)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Marmara Zeytin Tarim Satis Kooperatifleri Birligi (Bursa, Turcja) (przedstawiciel: adwokat A. Andorfer-Erhard)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 października 2003 r. (sprawa R 515/2002-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Marmara Import-Export GmbH a Marmara Zeytin Tarim Satis Kooperatifleri Birligi.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie umarza się.

2)	Strona skarżąca i interwenient poniosą koszty własne oraz każde z nich poniesie w połowie koszty strony pozwanej.

(1) Dz.U. C 71 z 20.3.2004.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/38

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 grudnia 2007 r. — Dascalu przeciwko Komisji

(Sprawa T-430/03) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wyrok częściowy - Umorzenie)

(2008/C 64/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Iosif Dascalu (Kraainem, Belgia) (przedstawiciel: N. Lhoëst, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo C. Berardis-Kayser i L. Lozano Palacios, następnie C. Berardis-Kayser i H. Krämer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 grudnia 2002 r. oraz z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zmiany grupy zaszeregowania skarżącego w zakresie w jakim dokonują one jego zaszeregowania na dzień jego powołania do grupy A6 stopień pierwszy, ustalają dzień 5 października 1995 r. jako dzień, w którym wywołują one skutki finansowe oraz nie dokonują odtworzenia grupy skarżącego oraz, o ile to konieczne, wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji oddalających zażalenia skarżącego, a także wniosek o naprawienie podniesionej szkody wynikającej z tych decyzji

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie zostaje umorzone.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 47 z 21.2.2004.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/38

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 grudnia 2007 r. — Atlantic Container Line i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-113/04) (1)

(Wykonanie wyroku Sądu - Zwrot kosztów gwarancji bankowej ustanowionej w celu odroczenia zapłaty grzywny nałożonej przez Komisję, której nieważność została później stwierdzona przez Sąd - Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie - Odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty - Brak bezpośredniego związku przyczynowego między bezprawnym zachowaniem instytucji a podnoszoną szkodą)

(2008/C 64/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Atlantic Container Line AB (Göteborg, Szwecja); Transportación Marítima Mexicana SA de CV (Meksyk, Meksyk); Hanjin Shipping Co. Ltd (Seul, Korea Południowa); Hyundai Merchant Marine Co. Ltd (Seul); Mediterranean Shipping Co. SA (Genewa, Szwajcaria); Neptune Orient Lines Ltd (Singapur, Singapur); Orient Overseas Container Line (UK) Ltd (Suffolk, Zjednoczone Królestwo); P & O Nedlloyd Container Line Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo); Sea-Land Service, Inc. (Jacksonville, Floryda, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo J. Pheasant, M. Levitt i K. Nicholson, następnie M. Levitt i K. Nicholson, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: P. Oliver, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze skarga o stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 6 stycznia 2004 r. w sprawie odmowy zwrotu kosztów gwarancji bankowej poniesionych przez skarżące w następstwie grzywien nałożonych na mocy decyzji Komisji 1999/243/WE z dnia 16 września 1998 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 85 i 86 traktatu WE (obecnie art. 81 i 82 WE) (Sprawa IV/35.134 — Trans-Atlantic Conference Agreement) (Dz.U 1999, L 95, str. 1), której nieważność została stwierdzona w wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 września 2003 r. w sprawach połączonych T-191/98 i od T-212/98 do T-214/98 Atlantic Container Line i in. przeciwko Komisji (Rec. str. II-3275), a po drugie skarga o odszkodowanie zmierzająca do uzyskania zwrotu kosztów gwarancji bankowej.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżące zostają obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 118 z 30.4.2004.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/39

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 stycznia 2008 r. — Komisja przeciwko Lior i in.

(Sprawa T-245/04) (1)

(Klauzula arbitrażowa - Kompetencja Sądu - Skarga przeciwko europejskiemu ugrupowaniu reprezentującemu interesy ekonomiczne, jego członkom i byłym członkom - Częściowa niewłaściwość)

(2008/C 64/63)

Język postępowania: francuski i grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo H. Støvlbæk, pełnomocnik, wspierany przez M. Bra, adwokata, następnie H. Støvlbæk i M. Konstantinidis, pełnomocnicy, wspierani przez B. Wägenbaura, adwokata)

Strona pozwana: Lior GEIE i in. (Bruksela, Belgia); Lior International NV (Hoeilaart, Belgia); Deira SA (Hoeilaart); Eutec Srl (Forli, Włochy); Mindshare Bvba (Sint-Martens-Latem, Belgia); Società politecnica italiana ricerche e progetti Srl (Città di Castello, Włochy); RPA SpA (Pérouse, Włochy); Carmen eV (Straubing, Niemcy) (przedstawiciel: V. Marien, adwokat); University College Dublin — Energy Research Group (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: F. Herbert i L. Demeyere, adwokaci); Beneport SA (Bruksela); Europe Information Service SA (Bruksela); Managium Sprl (Bruksela) (przedstawiciel: J.-P. Brusseleers, adwokat); i Aris Hellas EPE (Kifissia, Grecja) (przedstawiciel: K. Sakellariadis, adwokat)

Przedmiot sprawy

Skarga na podstawie art. 238 WE, mająca za przedmiot uzyskanie solidarnego zobowiązania strony pozwanej do zwrotu zaliczek wypłaconych przez Komisję w ramach wykonania sześciu umów zawartych w ramach programu Thermie i jednej umowy zwartej w ramach programu Altener II.

Sentencja postanowienia

Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim jest skierowana przeciwko Deira SA, Eutec Srl, Mindshare BVBA, Società politecnica italiana ricerche e progetti Srl, RPA Spa, Carmen eV, l'University College Dublin — Energy Research Group, Beneport SA, Europe Information Service SA, Managium SPRL i Aris Hellas Ele.

Komisja ponosi własne koszty związane z wytoczeniem skargi przeciwko Deira, Eutec, Mindshare, Società politecnica italiana ricerche e progetti, RPA, Carmen, l'University College Dublin — Energy Research Group, Beneport, Europe Information Service, Managium et Aris Hellas ainsi que ceux de Deira, d'Eutec, de Mindshare, de Società politecnica italiana ricerche e progetti, de RPA, de Carmen, de l'University College Dublin — Energy Research Group, de Beneport, d'Europe Information Service i de Managium.

3)	Aris Hellas ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003 (uprzednio sprawa C-280/03).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/39

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 stycznia 2008 r. — Pellegrini przeciwko Komisji

(Sprawa T-375/07 R)

(Środki tymczasowe - Pozaumowna odpowiedzialność Wspólnoty - Bezczynność Komisji - Zapłata zaliczki na poczet odszkodowania żądanego w postępowaniu głównym - Brak fumus boni iuris)

(2008/C 64/64)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Rosario Maria Pellegrini (Genua, Włochy) (przedstawiciel: L. Sulfaro, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot sprawy

Wniosek o zasądzenie od Komisji, tymczasowego, naprawienia szkody finansowej poniesionej przez skarżącą w wyniku braku zapewnienia przez Komisję pełnego stosowania i prawidłowej wykładni przepisów wspólnotowych dotyczących działalności pośredników finansowych

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Zastrzega się koszty postępowania.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/40

Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2007 r. — DJEBEL przeciwko Komisji

(Sprawa T-422/07)

(2008/C 64/65)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: DJEBEL, SGPS, SA (Funchal, Portugalia) (przedstawiciele: M. Andrade Neves i S. Castro Caldeira)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 10 maja 2007 r., opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia 24 sierpnia 2007 r., w sprawie pomocy państwa C 4/2006 (ex N 180/2005) — Portugalia — Pomoc na rzecz spółki Djebel [notyfikowanej jako dokument nr C (2007) 1959] (Dz.U. L 219, str. 30);

—

stwierdzenie przez Sąd Pierwszej Instancji, że:

—	pomoc, o którą wystąpiono, była i jest niezbędna do realizacji projektu inwestycyjnego polegającego na nabyciu kapitału spółki RASH, a w konsekwencji na zakupie hotelu Rio Atlântico;

—	o pomoc wystąpiono przed realizacją inwestycji;

—	projekt spółki Djebel był pierwszym doświadczeniem grupy Pestana w zakresie umiędzynarodowienia;

—	realizacja tego projektu nie miała wpływu na warunki konkurencji przedsiębiorstw europejskich mających siedzibę na terytorium wspólnotowym, jak i tych działających poza tym obszarem;

—	realizacja wspomnianego projektu nie przysporzyła grupie Pestana korzyści, która mogłaby spowodować zakłócenia w wymianie handlowej między państwami członkowskimi;

—	pomoc, o którą zwróciła się Djebel, charakteryzuje się tymi samymi cechami co pomoc, o którą wystąpiła Vila Galé, a którą Komisja zatwierdziła w decyzji z dnia 15 października 2003 r.

—	stwierdzenie, że przyznanie pomocy spółce Djebel, na podstawie wskazanych powyżej warunków i założeń, nie jest niezgodne z którymkolwiek przepisem traktatu WE ani z którymkolwiek przepisem prawa wtórnego;

—	nakazanie zmiany decyzji Komisji z dnia 10 maja 2007 r. w sprawie pomocy, o którą wystąpiła Djebel, tak aby rzeczona decyzja zezwalała na przyznanie pomocy na warunkach określonych przez Djebel i władze portugalskie.

Zarzuty i główne argumenty

Pomoc państwa, o której przyznanie wystąpiła skarżąca, nie jest niezgodna z mającymi zastosowanie przepisami traktatu WE.

Djebel spełniała przewidziane prawem warunki, by jej kandydatura została uwzględniona w ramach SIME, a Komisja jest zobowiązana przestrzegać warunków dotyczących przyjęcia takiej kandydatury, przewidzianych w portugalskiej ustawie mającej zastosowanie w niniejszej sprawie.

Mające zastosowanie przepisy portugalskie stanowią, że kandydatury złożone przed dniem 31 stycznia 2001 r. mogą obejmować, jako podlegające zwrotowi, wydatki inwestycyjne poniesione po dniu 1 lipca 1999 r.

Omawiana pomoc państwa miała na celu promowanie i wspieranie procesu umiędzynarodowienia grupy Pestana i wystąpiono o nią przed rozpoczęciem inwestycji.

Skarżąca nie może ponosić szkody wynikającej z tego, że odpowiedzialne władze spóźniły się z oceną projektu.

Pomoc, o której przyznanie wystąpiła skarżąca, nie może być oceniana w świetle obecnej sytuacji ekonomicznej i finansowej.

Bez omawianej pomocy skarżąca nie mogłaby zrealizować inwestycji odpowiadającej wspomnianemu projektowi.

Pierwsze doświadczenie grupy Pestana w zakresie umiędzynarodowienia polega na zakupie dokonanym przez skarżącą w ramach tego projektu inwestycyjnego.

W 1999 r. grupa Pestana nie dysponowała wystarczającymi środkami finansowymi pozwalającymi na samodzielną realizację inwestycji w Brazylii.

Realizacja tej inwestycji nie wywarła żadnego znaczącego wpływu na warunki wymiany handlowej w Unii Europejskiej.

Nie ma żadnego związku między zakupem dokonanym przez skarżącą w Brazylii a ekspansją grupy Pestana w Portugalii.

Projekt inwestycyjny przedstawiony przez skarżącą oraz pomoc, która została jej przyznana, są zgodne z przepisami traktatu WE, w szczególności z art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE.

Pomoc przyznana skarżącej ułatwiła rozwój działalności gospodarczej i jest objęta wyjątkiem przewidzianym w art. 87 ust. 3 lit. c) WE.

Nie doszło do jakiegokolwiek naruszenia przepisów traktatu WE lub prawa wtórnego ani do jakiegokolwiek zakłócenia konkurencji na wspólnym rynku.

Odwołując się do zasady równego traktowania, skarżąca twierdzi, że skoro omawiany projekt inwestycyjny posiada wszystkie cechy, które występowały w projekcie Vila Galé będącym przedmiotem decyzji Komisji z dnia 15 października 2003 r., decyzja Komisji w sprawie pomocy państwa C 4/2006 powinna być taka sama, jak wspomniana decyzja.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/41

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2007 r. — Salej i Technologie Buczek przeciwko Komisji

(Sprawa T-465/07)

(2008/C 64/66)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Emilian Salej, syndyk masy upadłości Technologie Buczek S.A. (Sosnowiec, Polska) i Technologie Buczek S.A. (Sosnowiec, Polska) (Przedstawiciel: D. Szlachetko-Reiter, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 i art. 3 ust. 1 i art. 3 ust. 3 decyzji Komisji z dnia 23.10.2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek;

—

stwierdzenie nieważności art. 4 i art. 5, decyzji Komisji z dnia 23.10.2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek, w części w jakiej Komisja dotyczą one uzyskania zwrotu pomocy wymienionej w art. 1 decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie żądań skargi, skarżąca podnosi zarzuty identyczne z tymi, jakie podniesione zostały przez skarżącą w sprawie T-440/07, Huta Buczek przeciwko Komisji (1).

(1) Dz.U. 2008, C 22, str. 50.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/41

Skarga wniesiona w dniu 19 grudnia 2007 r. — Dow Agrosciences BV i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-470/07)

(2008/C 64/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dow Agrosciences BV (Rotterdam, Niderlandy), Dow AgroSciences Ltd (Hitchin, Zjednoczone Królestwo), Dow AgroSciences SAS (Mougins, Francja), Dow AgroSciences Export SAS (Mougins, Francja), Dow AgroSciences Italia Srl (Mediolan, Włochy), Dow AgroSciences Iberica SA (Madryd, HIszpania), Dow AgroSciences Vertriebsgesellschaft mbH (Neusiedl am See, Austria), Dow AgroSciences LLC (Indianapolis, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci K. Van Maldegem, C. Mereu)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/619/WE;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/619/WE z dnia 20 września 2007 r. dotycząca niewłączenia 1,3-dichloropropenu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG (1) oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję.

W opinii strony skarżącej zaskarżona decyzja jest sprzeczna z prawem z następujących powodów:

narusza istotne wymogi proceduralne, ponieważ jest oparta na sprawozdaniu Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, („EFSA”), które zdaniem strony skarżącej jest sprzeczne z art. 8 ust. 7 rozporządzenia Komisji nr 451/2000 (2). Strona pozwana naruszyła art. 8 ust. 8 ww. rozporządzenia, a zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem procedury legislacyjnej wobec czego pozostaje ona w sprzeczności z art. 5 WE, 7 WE oraz art. 5 decyzji 1999/468 (3);

zawiera ona oczywiste błędy w ocenie, ponieważ rozstrzyga o odmowie wpisu 1,3-dichloropropenu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG, mimo że nie ustalono, że substancja ta stanowi niemożliwe do zaakceptowania niebezpieczeństwo dla zdrowia ludzi i środowiska naturalnego, oraz że niespełna wymogów art. 5 ust. 1 i art. 5 ust. 2 dyrektywy 91/414 w zakresie włączenia substancji do załącznika I;

c)	narusza podstawowe zasady prawa wspólnotowego, a w szczególności i) zasadę pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, ii) zasadę proporcjonalności, iii) zasadę równego traktowania, iv) zasadę dobrej administracji, v) prawa strony skarżącej do obrony i prawa do bycia wysłuchanym.

d)	narusza ona traktat WE i przepisy wykonawcze, w szczególności i) art. 13 dyrektywy 91/414 oraz ii) art. 95 WE oraz art. 4 i 5 ww. dyrektywy.

Strona skarżąca podnosi również na podstawie art. 241 WE zarzut niezgodności z prawem art. 20 rozporządzenia Komisji nr 1490/2002 (4), który jak twierdzi, w istotny sposób wpłynął na jej uzasadnione oczekiwania poprzez zmianę rozporządzenia nr 451/2000, stanowiąc o obowiązkowym uczestnictwie EFSA w ocenie danej substancji.

(1) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. 1991 L 230, str. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 451/2000 z dnia 28 lutego 2000 r. ustanawiające szczegółowe zasady realizacji drugiego i trzeciego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG (Dz.U. 2000 L 55, str. 25).

(3) Decyzja Rady z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 184, str. 23).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1490/2002 z dnia 14 sierpnia 2002 r. ustanawiające dalsze szczegółowe zasady realizacji trzeciego etapu programu prac określonego w art. 8 ust. 2 dyrektywy Rady 91/414/EWG i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 451/2000Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. L 224. str. 23).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/42

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 10 października 2007 r. w sprawie F-107/06 Berrisford przeciwko Komisji, wniesione w dniu 21 grudnia 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-473/07 P)

(2008/C 64/68)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: D. Martin i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Michael Berrisford (Bruksela, Belgia)

Żądania wnoszącego odwołanie

—

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 10 października 2007 r. w sprawie F-107/06 w zakresie w jakim stwierdza on — w wyniku badania pierwszej części drugiego zarzutu opartego na braku jakiegokolwiek uwzględnienia w pierwszej instancji okoliczności, że skarżący dwa razy przedstawiony został do awansu („double reliquat”) — że organ powołujący naruszył prawo przy porównywaniu zasług w pierwszej instancji i w konsekwencji w tym konkretnym przypadku popełnił oczywisty błąd w ocenie;

—	przesłanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszym odwołaniu Komisja wnosi o uchylenie w części wyroku z dnia 10 października 2007 r. wydanego w sprawie F-107/06 Berrosford przeciwko Komisji, w którym Sąd do spraw Służby Publicznej (Sąd) stwierdził nieważność jej decyzji o niewpisaniu skarżącego na listę urzędników awansowanych w postępowaniu w sprawie awansu za 2005 r. i oddalił w pozostałej części żądania skarżącego.

Na poparcie swego odwołania Komisja podnosi przede wszystkim dwa zarzuty oparte na naruszeniu prawa, jakie jej zdaniem popełnił Sąd w zaskarżonym wyroku.

Po pierwsze Komisja podnosi, że Sąd naruszył jej zdaniem art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego, ponieważ stwierdził on obowiązek organu powołującego uwzględnienia, poprzez przyznanie dodatkowych punktów przy porównywaniu zasług skarżącego, okoliczności, że dwukrotnie był on przedstawiony przez swą dyrekcję generalną do awansu w postępowaniu zwanym „drugim filarem”.

Drugie naruszenie prawa, jakie Komisja zarzuca zaskarżonemu wyrokowi polega na naruszeniu art. 13 ust. 1 i ust. 3 lit. b) ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45, ponieważ Sąd nie przyznał, że sytuacja skarżącego w 2003 i 2004 r. została w dorozumiany sposób uwzględniona przy przyznawaniu punktów przez organ powołujący jako element zasług w długości pracy w jego grupie zaszeregowania.

Wreszcie Komisja podnosi zarzut oparty na rzekomo sprzecznym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/43

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2007 r. — Deltalinqs i SVZ przeciwko Komisji

(Sprawa T-481/07)

(2008/C 64/72)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Deltalinqs i SVZ, Havenondernemersvereniging Rotterdam (Rotterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: M. Meulenbelt, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące kwestionują decyzję Komisji z dnia 10 maja 2007 r. (Dz.U. 2007, C 227, str. 4) w sprawie flamandzkiego systemu pomocy na rzecz transportu intermodalnego śródlądowymi drogami wodnymi (środki pomocy N 682/2006 — Belgia). Komisja uznała w decyzji, że pomoc jest zgodna z traktatem WE i postanowiła nie wnosić zastrzeżeń.

Na poparcie skargi skarżące podnoszą po pierwsze naruszenie zasady niedyskryminacji przewidzianej w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1107/70 z dnia 4 czerwca 1970 r. w sprawie przyznawania pomocy w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej (Dz.U. L 130, str. 1), jak również naruszenie art. 12 i 73 WE. Skarżące twierdzą, że przeładunek kontenerów we flamandzkich portach śródlądowych może korzystać z subwencji, gdy kontenery są przywożone na terytorium Unii Europejskiej lub opuszczają je przez flamandzki port morski, lecz nie wtedy, gdy port morski jest położony w innym państwie członkowskim. Skarżące uważają, że środek ten ma charakter dyskryminacji opartej na narodowości.

Skarżące podnoszą ponadto, że subwencja prowadzi do zakłócenia konkurencji, ponieważ stawia w szczególnie niekorzystnej sytuacji wszystkie porty w Europie Północno-Zachodniej, które utrzymują stosunki handlowe z flamandzką głębią kraju, a w szczególności port w Rotterdamie.

Wreszcie skarżące podnoszą naruszenie obowiązku przeprowadzenia dochodzenia i obowiązku uzasadnienia. Twierdzą, że Komisja nie zbadała wpływu tego systemu pomocy na konkurencję i nie wskazała w decyzji powodów, z jakich uznała za zbędne przeprowadzenie analizy ekonomicznej.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/44

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2007 r. — Cabel Hall Citrus przeciwko OHIM — Casur (EGLÉFRUIT)

(Sprawa T-488/07)

(2008/C 64/73)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cabel Hall Citrus Ltd (Wielki Kajman, Kajmany) (przedstawiciel: C. Rogers, Barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Casur S. Coop. Andaluza (Viator, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 19 września 2007 r. wydanej przez Pierwszą Izbę Odwoławczą OHIM w sprawie R 293/2007-1;

—	nakazanie właściwemu Wydziałowi Unieważnień OHIM unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego EGLÉFRUIT (rejestracja nr 3 517 431)

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: słowny znak towarowy „EGLÉFRUIT” dla towarów i usług z klas 29, 30 i 31 — wspólnotowy znak towarowy nr 3 517 431

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Casur S. Coop. Andaluza

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: skarżąca

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: słowny i graficzny wspólnotowy i krajowy znak towarowy „UGLI” dla towarów i usług z klas 29, 30 i 31

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z uwagi na niewłaściwe zastosowanie przez Izbę Odwoławczą testu na istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do kolidujących znaków towarowych.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/44

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2007 r. — Insight Direct USA przeciwko OHIM — Net Insight (Insight)

(Sprawa T-489/07)

(2008/C 64/74)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Insight Direct USA Inc. (Tempe, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: M. Gilbert i M. Moore, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Net Insight AB (Sztokholm, Szwecja)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 20 września 2007 r. w sprawie R 1428/2006-2, uchylenie decyzji o odrzuceniu zgłoszenia dla wszystkich usług należących do klas 37 i 42 oraz objętych odrzuceniem zgłoszenia usług z klasy 35 oraz zezwolenie na rozpatrzenie zgłoszenia w odniesieniu do wszystkich usług objętych publikacją zgłoszenia;

—	obciążenie OHIM i innych uczestników własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Insight” dla usług z klas 35, 36, 37 i 42 — zgłoszenie nr 3 309 002

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Net Insight AB

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy i krajowy znak towarowy „NET INSIGHT” dla towarów i usług z klas 9, 37 i 41

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie i częściowe odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie określiła w sposób prawidłowy dominujących i odróżniających elementów wcześniejszego znaku towarowego i nie wzięła pod uwagę wszystkich elementów właściwych przy ocenie podobieństwa rozpatrywanych towarów i usług. Ponadto, Izba Odwoławcza nie uwzględniła wszystkich czynników właściwych do dokonania całościowej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do kolidujących ze sobą znaków towarowych.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/45

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2007 r. — Notartel przeciwko OHIM — SAT.1 SatellitenFernsehen (R.U.N.)

(Sprawa T-490/07)

(2008/C 64/75)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Notartel SpA — societa' informatica del Notariato (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci M. Bosshard i M. Balestriero)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: SAT.1 Satelliten Fernsehen GmbH (Berlin, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 października 2007 r. w sprawie R 1267/2006-4 w części, w której uwzględniono w niej wniesiony sprzeciw;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 października 2007 r. w sprawie R 1267/2006-4 w części, w której uwzględniono w niej sprzeciw w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego w klasie 38;

—	w każdym przypadku, odrzucenie wszelkich przyszłych odwołań lub wniosków poprzez wydanie rozstrzygnięcia skutecznego wobec wszystkich stron postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją, które nie biorą udziału w niniejszym postępowaniu;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „R.U.N.” (zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 1.069.863) dla usług z klas 35, 38 i 42 w zakresie, w jakim mowa o nim w niniejszej sprawie).

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: SAT.1 Satelliten Fernsehen GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny krajowy i wspólnotowy znak towarowy „ran” dla towarów i usług z klas 9, 35, 38, 41 i 42.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: uwzględnienie odwołania w części odnoszącej się do niektórych usług z klas 38 i 42.

Podniesione zarzuty: Zaskarżona decyzja zawiera logiczną sprzeczność. Izba Odwoławcza przywołała w niej szereg prawidłowych zasad prawnych, które uznała za wiążące przy ocenie podobieństwa oznaczeń oraz towarów lub usług na potrzeby zbadania, czy występuje podstawa odmowy rejestracji wymieniona w art. 73 część pierwsza rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, lecz następnie zastosowała ona zupełnie inne kryteria dla oceny badanego przypadku. Ta logiczna sprzeczność stanowi zatem bądź to naruszenie prawa polegające na zastosowaniu innych zasad prawnych niż te (właściwe), które zostały wymienione w uzasadnieniu decyzji, bądź wewnętrznie sprzeczne i niedostateczne uzasadnienie decyzji.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/46

Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2007 r. — CB przeciwko Komisji

(Sprawa T-491/07)

(2008/C 64/76)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Groupement des Cartes Bancaires (CB) GIE (Paryż, Francja) (przedstawiciele: A. Georges, J. Ruiz Calzado, É. Barbier de La Serre, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi strona skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 5060 wersja ostateczna z dnia 17 października 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/D1/38606 — GROUPEMENT DES CARTES BANCAIRES „CB”) w sprawie przepisów taryfowych w zakresie przystąpienia do Groupement (grupy) obowiązujących nowych członków, jak również w sprawie mechanizmu zwanego „budzikiem dla śpiących” mającego zastosowanie do członków Groupement, którzy nie rozwinęli znaczącej działalności kart bankowych od momentu ich przystąpienia.

Na poparcie swojej skargi strona skarżąca przytacza sześć zarzutów.

Zarzut pierwszy jest oparty na naruszeniu art. 81 WE i zasady równego traktowania, jak również na braku uzasadnienia z powodu podnoszonych uchybień w przyjętej przez Komisję metodzie analizy przepisów i rynków, jako że jej zdaniem Komisja nie wzięła pod uwagę wizji całości, całokształtu istotnych danych ani konkretnych ram, w których zostały one wydane i w których wywołują one swoje skutki.

Po drugie, strona skarżąca powołuje się na zarzut oparty na naruszeniu art. 81 ust. 1 WE z powodu naruszenia prawa, błędów faktycznych i błędów w ocenie, jakich w jej opinii Komisja dopuściła się w trakcie badania przedmiotu przepisów, które zostały jej notyfikowane. Uważa ona, iż Komisja naruszyła obowiązek zbadania celu decyzji związku przedsiębiorstw i nie wykazała, że ten cel jest antykonkurencyjny.

W zarzucie trzecim strona skarżąca podnosi, iż zaskarżona decyzja narusza art. 81 ust. 1 WE, również z powodu naruszenia prawa, błędów faktycznych i błędów w ocenie, jakich jej zdaniem Komisja dopuściła się w trakcie badania skutków przepisów, które zostały jej notyfikowane.

Tytułem ewentualnym skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła art. 81 ust. 3 WE w trakcie badania możności zastosowania czterech przesłanek wymaganych do tego, by można było skorzystać z wyłączenia.

Zarzut piąty przytoczony przez stronę skarżącą jest oparty na naruszeniu zasady dobrej administracji wynikającym z podnoszonych opuszczeń, sprzeczności i przeinaczenia niektórych z jej argumentów w zaskarżonej decyzji.

Zarzut ostatni jest oparty na naruszeniu zasad proporcjonalności i pewności prawa.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/47

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 17 października 2007 r. w sprawie F-115/06 Sanchez Ferriz i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 28 grudnia 2007 r. przez Carlosa Sancheza Ferriza i in.

(Sprawa T-492/07 P)

(2008/C 64/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlos Sanchez Ferriz (Bruksela, Belgia), Isabelle Chantraine (Bruksela, Belgia), José De Viana Costa Ribeiro (Meise, Belgia), Brigitte Housiaux (Ramillies, Belgia), Chantal Vellemans (Bruksela, Belgia), Sylvie Schaack (Remich, Wielkie Księstwo Luksemburga), Andrea Losito (Sandweiler, Wielkie Księstwo Luksemburga), Alain Hertert (Scheidgen, Wielkie Księstwo Luksemburga), Marie-Josée Gaspar-Lis (Luksemburg, Wielkie Księstwo Luksemburga), Otilia Ferreira-Nielsen (Gostingen, Wielkie Księstwo Luksemburga) (przedstawiciel: F. Frabetti, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszących odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 17 października 2007 r. w sprawie F-115/06;

—	uwzględnienie żądań skarżących w pierwszej instancji, a tym samym stwierdzenie, że skarga w sprawie F-115/06 jest dopuszczalna i zasadna;

—	ewentualnie, skierowanie sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej do ponownego rozpoznania;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów, wydatków i honorariów oraz obciążenie Komisji ich zapłatą.

Zarzuty i główne argumenty

W swoim odwołaniu wnoszący odwołanie żądają uchylenia postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej odrzucającego jako niedopuszczalną skargę mającą za przedmiot w pierwszej kolejności unieważnienie listy urzędników awansowanych w ramach postępowania w sprawie awansu za 2005 r. w zakresie, w jakim lista ta nie zawiera nazwisk wnoszących odwołanie, oraz ewentualnie stwierdzenie nieważności decyzji o przyznaniu im punktów pierwszeństwa w tym postępowaniu.

W uzasadnieniu odwołania wnoszący odwołanie twierdzą, że przeciwnie do tego, co utrzymywano w zaskarżonym postanowieniu, ogólne przepisy wykonawcze z dnia 26 kwietnia 2002 r., których niezgodność z prawem podnoszono w pierwszej instancji, przedstawiają bezpośredni związek prawny z niniejszym sporem.

Ponadto twierdzą, że Sąd dopuścił się błędu, co do prawa uznając za niedopuszczalny zarzut naruszenia ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 z dnia 23 grudnia 2004 r., z uwagi na zbyt późne jego podniesienie na etapie repliki. Utrzymują, że zarzut ten był już wspomniany w ich zażaleniu, i że replika zawiera tylko jego uzupełnienie.

Wreszcie, wnoszący odwołanie utrzymują, że przeciwnie do tego, co orzekł Sąd do spraw Służby Publicznej, naruszenie art. 6 akapit pierwszy i art. 10 ust. 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego dotyczyło ich w sposób konkretny i indywidualny, i że tym samym ich interes prawny jest oczywisty.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/47

Skarga wniesiona w dniu 28 grudnia 2007 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-494/07)

(2008/C 64/78)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (Przedstawiciel: P. Gentili, Avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 18 października 2007 r., nr 011140 (dokument nr 1), w sprawie płatności przez Komisje kwoty innej nich wnioskowana. Dot. DOCUP Toskania Cel 2 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 001);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 29 października 2007 r., nr 011538, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. Dot. programu POR„Campania” 2000-2006 (nr CCI 1999 IT 16 1PO 007);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 8 listopada 2007 r., nr 011869, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. Dot. DOCUP Piemont 2000-20006 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 007);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 8 listopada 2007 r., nr 011871, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. Dot. programu DOCUP Cel 2 „Lazio” 2000-2006 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 009);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 15 listopada 2007 r., nr 012137, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. DOCUP Veneto Cel 2 2000-2006 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 005);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 15 listopada 2007 r., nr 012139, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. POR„Campania” 2000-2006 (nr CCI 1999 IT 16 1PO 007);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 16 listopada 2007 r., nr 012137, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. Dot. PON Rozwój lokalnej przedsiębiorczości 2000-2006 (nr CCI 1999 IT 16 1PO 002);

—

stwierdzenie nieważności pisma Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — z dnia 26 listopada 2007 r., nr 012567, w sprawie płatności przez Komisję kwoty innej nich wnioskowana. Dot. POR „Sardegna” 2000-2006 (nr CCI 1999 IT 16 1PO 010);

—	stwierdzenie nieważności wszystkich aktów z nimi związanych lub służących za podstawę oraz obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty odpowiadają tym, które zostały podniesione w sprawie T-345/04 Republika Włoska przeciwko Komisji (1).

(1) Dz.U. C 262, z 23.10.4, str. 55.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/48

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2007 r. — Productos Asfálticos przeciwko Komisji

(Sprawa T-495/07)

(2008/C 64/79)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Productos Asfálticos (Proas), SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: C. Fernández Vicién, P. Carmona Botana i A. Pereda Miquel, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji,

—	ewentualnie, obniżenie wysokości grzywny nałożonej na Productos Asfálticos SA i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy decyzji Komisji C(2007) 4441 wersja ostateczna z dnia 3 października 2007 r. w sprawie COMP/38710 — Bitum — Hiszpania. Komisja stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE, uczestnicząc przez pewien okres w serii porozumień i uzgodnionych praktyk na rynku bitumu penetrującego, które obejmowały porozumienia w sprawie podziału rynku oraz uzgadnianie cen. Za wspomniane naruszenia Komisja nałożyła grzywnę, za którą skarżąca jest solidarnie odpowiedzialna z innym przedsiębiorstwem.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych. Skarżąca uważa w tym względzie, że Komisja błędnie oceniła wagę naruszenia oraz pozycję skarżącej w kartelu, w szczególności w odniesieniu do jej szczególnego znaczenia na rynku oraz oceny, że była współ-liderem kartelu.

Po drugie skarżąca zarzuca Komisji naruszenie prawa mającego zastosowanie. Skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła w zaskarżonej decyzji zasadę równego traktowania, stosując w niepoprawny sposób komunikat w sprawie współpracy z 2002 r. (1), naruszyła zasadę dobrej administracji, jako że nie zakończyła postępowania w rozsądnym terminie, i nałożyła grzywnę, której wysokość wykracza poza dopuszczony przez prawo pułap określony w rozporządzeniu (WE) nro1/2003 (2), naruszając tym samym zasadę proporcjonalności.

Ponadto, skarżąca uważa, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia.

(1) Komunikat Komisji dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach kartelowych (Dz.U. 2002, C 45, str. 3).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/49

Skarga wniesiona w dniu 18 grudnia 2007 r. — Repsol YPF Lubricantes y especialidades i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-496/07)

(2008/C 64/80)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Repsol YPF Lubricantes y especialidades, SA (Madryt, Hiszpania), Repsol Petróleo, SA (Madryt, Hiszpania), Repsol YPF, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: L. Ortiz Blanco, J. Buendía Sierra i M. Muñoz de Juan, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w odniesieniu do:

—	przypisania Repsol Petróleo, SA odpowiedzialności solidarnej za naruszenie,

—	przypisania Repsol YPF, SA solidarnej i łańcuchowej odpowiedzialności za naruszenie,

—	określenia kwoty podstawowej w sposób sprzeczny z zasadą proporcjonalności, jako że nie uwzględniono ani ograniczonego zasięgu geograficznego i wartości ekonomicznej rynku właściwego, ani istnienia wpływu na ten rynek (lub, w razie braku, niewielkiego wpływu),

—	nieprawidłowego zastosowania przez Komisję komunikatu w sprawie współpracy, w szczególności w odniesieniu do procentowego obniżenia wysokości grzywny przyznanego na rzecz Repsol i

—	zastosowania okoliczności obciążającej dotyczącej przywództwa,

—	z powyższych względów obniżenie przez Sąd, na podstawie przysługującego mu nieograniczonego prawa orzekania, kwoty grzywny nałożonej na Repsol do odpowiedniej wysokości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy decyzji Komisji C(2007) 4441 wersja ostateczna z dnia 3 października 2007 r. w sprawie COMP/38710 — Bitum — Hiszpania. Komisja stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że skarżące wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyły art. 81 WE, uczestnicząc przez pewien okres w serii porozumień i uzgodnionych praktyk na rynku bitumu penetrującego, które obejmowały porozumienia w sprawie podziału rynku oraz uzgadnianie cen. Za wspomniane naruszenia Komisja nałożyła na skarżące grzywnę, za którą odpowiadają solidarnie.

Na poparcie swych żądań skarżące podnoszą po pierwsze, że Komisja popełniła błąd w ocenie okoliczności faktycznych i co do prawa, przypisując nieprawidłowo odpowiedzialność za naruszenie spółkom dominującym względem Repsol YPF Lubricantes y especialidades, SA. Skarżące uważają w tym względzie, że przypisanie odpowiedzialności łańcuchowej jest niezgodne z orzecznictwem wspólnotowym.

Po drugie, skarżące zarzucają Komisji naruszenie zasady proporcjonalności przy obliczaniu kwoty początkowej.

Po trzecie, skarżące podnoszą oczywisty błąd w ocenie lub, ewentualnie, naruszenie ogólnych zasad uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności i równego traktowania przy określeniu procentowego obniżenia kwoty grzywny na podstawie komunikatu w sprawie współpracy z 2002 r. (1)

Skarżące uważają wreszcie, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do przywództwa w ramach kartelu wspólnie z innym przedsiębiorstwem jako okoliczności obciążającej.

(1) Komunikat Komisji dotyczący nienakładania grzywien lub obniżenia ich kwoty w sprawach kartelowych (Dz.U. 2002, C 45, str. 3).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/50

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2007 r. — Compañía Española de Petróleos przeciwko Komisji

(Sprawa T-497/07)

(2008/C 64/81)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Compañía Española de Petróleos (Cepsa) SA (Madryt, Hiszpania), (przedstawiciele: P. Pérez-Llorca Zamora, O. Armengol i Gasull oraz A. Pascual Morcillo, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 1 do 4 decyzji Komisji, w zakresie w jakim na ich podstawie, odpowiednio, uznaje się, że Compañía Española de Petróleos SA naruszyła art. 81 WE, na skarżącą zostaje nałożona grzywna, skarżąca zostaje zobowiązana do natychmiastowego zaprzestania naruszenia oraz zostaje uznana za adresata decyzji;

—	ewentualnie, obniżenie wysokości grzywny nałożonej na Compañía Española de Petróleos SA i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy decyzji Komisji C(2007) 4441 wersja ostateczna z dnia 3 października 2007 r. w sprawie COMP/38710 — Bitum — Hiszpania. Komisja stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE, uczestnicząc przez pewien okres w serii porozumień i uzgodnionych praktyk na rynku bitumu penetrującego, które obejmowały porozumienia w sprawie podziału rynku oraz uzgadnianie cen. Za wspomniane naruszenia Komisja nałożyła na grzywnę, za którą skarżąca ponosi odpowiedzialność solidarną z innym przedsiębiorstwem.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja popełniła błąd co do prawa, przypisując skarżącej, na podstawie orzecznictwa dotyczącego „jednostki gospodarczej”, naruszenie, którego dopuściło się inne przedsiębiorstwo. Ponadto skarżąca uważa, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie okoliczności faktycznych, odrzucając dowody przedstawione przez skarżącą wskazujące na niezależność przedsiębiorstwa, które dokonało naruszenia, a także uznając, że istniało wiele czynników świadczących o braku niezależności tego przedsiębiorstwa. Skarżąca uważa również w tym względzie, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia, odrzucając niesłusznie argumenty skarżącej dotyczące niezależności przedsiębiorstwa, które jest autorem naruszenia.

W ramach żądania ewentualnego, odnośnie do wysokości grzywny, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji oraz prawo skarżącej do postępowania bez nieuzasadnionej zwłoki, jako że nie przygotowała pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w rozsądnym terminie na podstawie dostępnych informacji, że Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności oraz popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie uwzględniając faktu, iż skarżąca wdrożyła program zgodności ze wspólnotowym prawem konkurencji.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/50

Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2007 r. — Republika Bułgarii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-499/07)

(2008/C 64/82)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Republika Bułgarii (przedstawiciele: Anani Ananiev, Daniela Drambozova i Elina Petranova)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, na podstawie art. 230 WE, nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 5255 wersja ostateczna, z dnia 26 października 2007 r. dotyczącej planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w latach 2008-2012r., notyfikowanego przez Bułgarię zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE,

lub

—

stwierdzenie, na podstawie art. 230 WE, częściowej nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 5255 wersja ostateczna, z dnia 26 października 2007 r. dotyczącej planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w latach 2008-2012 r., notyfikowanego przez Bułgarię zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem skarżącej należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji Komisji C(2007) 5255 wersja ostateczna z dnia 26 października 2007 r. dotyczącej planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych w latach 2008-2012 r. w całości lub w części z następujących powodów:

Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych

Komisja odrzuciła bułgarski krajowy plan rozdziału, nie uzasadniając w wystarczających sposób, dlaczego jej zdaniem plan ten nie odpowiada kryteriom 1, 2, 3 i 10 załącznika III do dyrektywy 2003/87/WE (1), co narusza art. 253 WE.

Zaskarżona decyzja została wydana przez Komisję po terminie przewidzianym w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.

Przed wydaniem decyzji Komisja nie umożliwiła Bułgarii przedstawienie uwag w zakresie oceny krajowego planu rozdziału uprawnień, opracowanej na podstawie najnowszej wersji modelu PRIMES, naruszając tym samym zasadę kontradyktoryjności.

Naruszenie traktatu WE i wszelkich norm związanych z jego stosowaniem

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 3 i art. 11 ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie mają wyłączną kompetencję w zakresie określenia całkowitej ilości przydziałów emisji gazów cieplarnianych. Komisja kontroluje zastosowanie kryteriów załącznika III dyrektywy, nie ma ona jednak kompetencji do określenia całkowitej ilości uprawnień z pominięciem krajowych planów rozdziału opracowanych przez państwa członkowskie. Zastępując metodologię wykorzystaną przez stronę bułgarską, odpowiadającą kryteriom załącznika III, metodologią, która nie została dostosowana do bułgarskiej gospodarki, Komisja przekroczyła uprawnienia kontrolne nadane jej mocą dyrektywy, naruszając w ten sposób część kryteriów.

Komisja dokonała oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień na podstawie ostatniej wersji modelu PRIMES, którego dane zostały przekazane Bułgarii dopiero po wydaniu zaskarżonej decyzji. W konsekwencji Komisja naruszyła zasadę lojalnej współpracy.

Oceniając bułgarski krajowy plan rozdziału uprawnień za pomocą modelu PRIMES, Komisja nie dokonała wystarczającej analizy, właściwej dla krajowego planu rozdziału w świetle celów dyrektywy 2003/87/WE. Stosując model PRIMES do oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień, Komisja doszła do błędnego wniosku, że plan był niezgodny z kryteriami 1, 2 i 3 załącznika III do dyrektywy. Odrzucenie planu i zmniejszenie całkowitej ilości uprawnień do rozdziału o 37 % tworzy dla bułgarskich operatorów urządzeń stan nierówności względem innych operatorów w ramach wspólnotowego systemu handlu przydziałami. Tym samym Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i równego traktowania.

W świetle wyroku Sądu w sprawie T-374/04, Komisja naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań oraz pewności prawa, ponieważ nie zastosowała do oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień ogółu aktów, które wydała w związku z dyrektywą 2003/87/WE. Komisja naruszyła zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, jako że bułgarski krajowy plan rozdziału uprawnień został oceniony przy użyciu ostatniej wersji modelu PRIMES, którego dane zostały zakomunikowane Bułgarii dopiero po wydaniu zaskarżonej decyzji.

Komisja dopuściła się naruszenia zasady pewności prawa, gdyż w ramach oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień zastosowano nieoficjalny dokument.

Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji, ponieważ przy ocenie zgodności bułgarskiego planu rozdziału uprawnień z kryteriami 1, 2 i 3 załącznika III do dyrektywy 2003/87/WE nie dokonała uważnej i obiektywnej analizy istotnych czynników gospodarczych i ekologicznych.

Stosując w błędny sposób akty prawne, wydane w związku z dyrektywą 2003/87/WE w ramach oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień Komisja naruszyła kryteria 1, 2, 3, 4, 6, i 10 załącznika III do dyrektywy 2003/87/WE.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/51

Skarga wniesiona w dniu 27 grudnia 2007 r. — Republika Bułgarii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-500/07)

(2008/C 64/83)

Język postępowania: bułgarski

Strony

Strona skarżąca: Republika Bułgarii (przedstawiciele: Anani Ananiev, Daniela Drambozova i Elina Petranova)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, na podstawie art. 230 WE, nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 5256 wersja ostateczna, z dnia 26 października 2007 r. dotyczącej planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych za rok 2007, notyfikowanego przez Bułgarię zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE,

lub

—

stwierdzenie, na podstawie art. 230 WE, częściowej nieważności decyzji Komisji nr C(2007) 5256 wersja ostateczna, z dnia 26 października 2007 r. dotyczącej planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych za rok 2007, notyfikowanego przez Bułgarię zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych

Zaskarżona decyzja została wydana przez Komisję po terminie przewidzianym w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.

Naruszenie traktatu WE i wszelkich norm związanych z jego stosowaniem

Oceniając bułgarski krajowy plan rozdziału uprawnień za pomocą modelu PRIMES, Komisja nie dokonała wystarczającej analizy, właściwej dla krajowego planu rozdziału w świetle celów dyrektywy 2003/87/WE. Stosując model PRIMES do oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień, Komisja doszła do błędnego wniosku, że plan był niezgodny z kryteriami 1, 2 i 3 załącznika III do dyrektywy. Odrzucenie planu i zmniejszenie całkowitej ilości uprawnień do rozdziału o 20 % tworzy dla bułgarskich operatorów urządzeń stan nierówności względem innych operatorów w ramach wspólnotowego systemu handlu przydziałami. Tym samym Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i równego traktowania.

Komisja dopuściła się naruszenia zasady pewności prawa, gdyż w ramach oceny bułgarskiego krajowego planu rozdziału uprawnień zastosowano nieoficjalny dokument.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/53

Skarga wniesiona w dniu 24 grudnia 2007 r. — RS Arbeitsschutz przeciwko OHIM — RS Components (RS)

(Sprawa T-501/07)

(2008/C 64/84)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: R. S. Arbeitsschutz Bedarfshandesgesellschaft mbH (Kaltenkirchen, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Ivens)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: RS Components Ltd (Corby, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 16 października 2007 r., dostarczonej skarżącej w dniu 26 października 2007 r., wydanej w sprawie R 531/2007-2 oraz decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 13 lutego 2007 r. wydanej w postępowaniu sprawie sprzeciwu nr B 902 660.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny wspólnotowy znak towarowy złożony ze stylizowanego wizerunku rękawiczki lub ręki i pisanych tłustym drukiem dużych liter „RS” dla towarów z klas 9, 17 i 25 — zgłoszenie nr 4 113 981

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: RS Components Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny wspólnotowy znak towarowy „RS” dla towarów z klas 9, 17 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/53

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2008 r. — Buczek Automotive przeciwko Komisji

(Sprawa T-1/08)

(2008/C 64/85)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Buczek Automotive sp. z o.o. (Sosnowiec, Polska) (Przedstawiciel: T. Gackowski, radca prawny)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 1 i art. 3 ust. 1 i 3 decyzji Komisji z dnia 23.10.2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek;

—

tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności art. 1 i art. 3 ust. 1 i 3, decyzji Komisji z dnia 23.10.2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek, w części w jakiej Komisja nakazuje uzyskanie zwrotu 7 183 528 PLN od spółki Buczek Automotive sp. z o.o.;

—	stwierdzenie nieważności art. 4 i art. 5, decyzji Komisji z dnia 23.10.2007 r. w sprawie pomocy Państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek, w części w jakiej Komisja dotyczą one uzyskania zwrotu od Buczek Automotive sp. z o.o;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie żądań skargi, skarżąca podnosi zarzuty pokrywające się z tymi, jakie podniesione zostały przez skarżącą w sprawie T-440/07, Huta Buczek przeciwko Komisji (1).

(1) Dz.U. 2008, C 22, str. 50.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/54

Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2008 r. — Landesanstalt für Medien Nordrhein-Westfalen przeciwko Komisji

(Sprawa T-2/08)

(2008/C 64/86)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Landesanstalt für Medien Nordrhein-Westfalen (LfM) (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Rosenfeld i G.B. Lehr)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 5109 wersja ostateczna z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa, jaką Republika Federalna Niemiec zamierza przyznać na wprowadzenie naziemnej telewizji cyfrowej (DVB-T) w Nadrenii Północnej-Westfalii;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący zwraca się przeciwko decyzji Komisji C(2007) 5109 wersja ostateczna z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa C 34/2006 (ex N 29/2005 i ex CP 13/2004), w której Komisja uznała, że pomoc państwa, jaką Republika Federalna Niemiec zamierza przyznać prywatnym operatorom radiowo-telewizyjnym w ramach wprowadzenia naziemnej telewizji cyfrowej w Nadrenii Północnej-Westfalii, i która została zgłoszona Komisji, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

Na uzasadnienie swojej skargi skarżący podnosi w pierwszej kolejności, iż zaskarżona decyzja narusza art. 87 ust. 1 WE, gdyż niesłusznie przyjęto, że dany środek ma charakter pomocy. W tym kontekście zostaje również podniesiony zarzut naruszenia art. 253 WE.

Ponadto skarżący twierdzi, że w ramach badania art. 87 ust. 3 lit. c) WE zastosowany został niedopuszczalny schemat analizy. W związku z tym skarżący powołuje się również na nadużycie władzy i błędy w ocenie oraz na naruszenie art. 253 WE.

Z powodu nadużycia władzy i błędów w ocenie zostaje dodatkowo podniesiony zarzut naruszenia art. 87 ust. 3 lit. b) i d) WE.

Wreszcie skarżący utrzymuje, iż środek, o którym mowa, wchodzi w każdym razie w zakres wyłączenia sektorowego przewidzianego w art. 86 ust. 2 WE. Także w tym miejscu powołuje się on na naruszenie art. 253 WE.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/54

Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2008 r. — Coedo Suàrez przeciwko Radzie

(Sprawa T-3/08)

(2008/C 64/87)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Angel Coedo Suàrez (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 30 października 2007 r. w zakresie w jakim odmawia skarżącemu dostępu do szeregu dokumentów Rady dotyczących incydentu między skarżącym a jedną z jego współpracownic w dniu 19 lutego 2004 r. oraz powstałych w wyniku tego incydentu (wewnętrzne protokoły zebrań, wnioski dochodzenia i raport służby ochrony);

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze, skarżący domaga się stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 30 października 2007 r. wydanej przez DG F Sekretariatu Ogólnego Rady, oddalającej jego wniosek o zezwolenie na dostęp do dokumentów dotyczących incydentu między skarżącym a jedną z jego współpracownic.

Na poparcie swej skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

Pierwszy zarzut oparty jest na naruszeniu art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 1049/2001 (1) i naruszenie obowiązku uzasadnienia zastosowania tego przepisu.

Drugi zarzut oparty jest na naruszeniu art. 5 rozporządzenia nr 45/2001 (2) i oczywistym błędzie w zastosowaniu tego rozporządzenia.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, str. 43).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8, str. 1).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/55

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2008 r. — Nestlé przeciwko OHIM — Master Beverage Industries (Golden Eagle)

(Sprawa T-5/08)

(2008/C 64/88)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Société des Produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat A. von Mühlendahl)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Master Beverage Industries Pte Ltd (Singapur, Singapur)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 1 października 2007 r. w sprawie R 563/2006-2 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 157 005);

—	stwierdzenie, że zakwestionowane zgłoszenie nr 3 157 005 wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego czerwony kubek z napisem „Golden Eagle” i podobizną orła musi zostać odrzucone;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania, w tym koszty poniesione przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie Master Beverage, drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, w przypadku, gdyby spółka ta zgłosiła udział w niniejszym postępowaniu w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Master Beverage Industries Pte Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „Golden Eagle” zgłoszony dla towarów z klasy 30 — zgłoszenie nr 3 157 005

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowe, międzynarodowe i krajowe graficzne i słowne znaki towarowe „Red Cup”, „Gold Blend” oraz przedstawienia kubka do, między innymi, kawy

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ kolidujące znaki towarowe cechują się wysokim stopniem podobieństwa z uwagi na identyczne rozmieszczenie dziewięciu elementów występujących zarazem w zgłoszonym znaku towarowym i w większości wcześniejszych znaków towarowych, które mają samoistny charakter odróżniający.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/55

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2008 r. — Nestlé przeciwko OHIM — Master Beverage Industries (Golden Eagle Deluxe)

(Sprawa T-6/08)

(2008/C 64/89)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Société des Produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat A. von Mühlendahl)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Master Beverage Industries Pte Ltd (Singapur, Singapur)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM wydanej w dniu 1 października 2007 r. w sprawie R 568/2006-2 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 156 924);

—	odrzucenie spornego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 3 156 924 dotyczącego wizerunku CZERWONEJ FILIŻANKI z napisem „Golden Eagle Deluxe”;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie Master Beverage, uczestnika postępowania przed Izbą Odwoławczą, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionym przez stronę skarżącą w związku z postępowaniem przed tą Izbą, jeśli Master Beverage wstąpi do sprawy w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Master Beverage Industries Pte Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Golden Eagle Deluxe” dla towarów z klasy 30 — zgłoszenie nr 3 156 924

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzne i słowne wspólnotowe, międzynarodowe i krajowe znaki towarowe „Red Cup”, „Gold Blend” i wizerunki filiżanki, między innymi, do kawy

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ kolidujące ze sobą znaki towarowe są w dużym stopniu podobne do siebie pod względem wizualnym z uwagi na jednakowy układ dziewięciu elementów występujących zarówno w zgłoszonym znaku towarowym jak i w większości wcześniejszych znaków towarowych, które mają charakter samoistnie odróżniający.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/56

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2008 r. — Nestlé przeciwko OHIM — Master Beverage Industries (Golden Eagle)

(Sprawa T-7/08)

(2008/C 64/90)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Société des Produits Nestlé SA (Vevey, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat A. von Mühlendahl

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Master Beverage Industries Pte Ltd (Singapur, Singapur)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 1 października 2007 r. w sprawie R 1312/2006-2 (wspólnotowy znak towarowy nr 3 157 534);

—	stwierdzenie, że zakwestionowane zgłoszenie nr 3 157 534 wspólnotowego znaku towarowego przedstawiającego czerwony kubek z napisem „Golden Eagle Deluxe” musi zostać odrzucone;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania, w tym koszty poniesione przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą;

—	obciążenie Master Beverage, drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, w przypadku, gdyby spółka ta zgłosiła udział w niniejszym postępowaniu w charakterze interwenienta.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Master Beverage Industries Pte Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „Golden Eagle Deluxe” zgłoszony dla towarów z klasy 30 — zgłoszenie nr 3 157 534

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/57

Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2008 r. — Piccoli przeciwko OHIM (wyobrażenie muszli)

(Sprawa T-8/08)

(2008/C 64/91)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: G.M. Piccoli Srl (Alzano Lombardo, Włochy) (przedstawiciel: adwokat S. Giudici)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności lub zmiana decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wydanej w dniu 28 września 2007 r. i doręczonej w dniu 23 października 2007 r. i zezwolenie na rejestrację trójwymiarowego wspólnotowego znaku towarowego nr 4522892, złożonego ze stylizowanego kształtu muszli (kokilki Saint Jacques) również dla oznaczania „bułeczek, bułeczek z kremem, marmoladą, czekoladą i miodem”;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: trójwymiarowy znak towarowy przedstawiający muszlę widzianą z czterech różnych punktów (zgłoszenie nr 4 522 892) dla towarów z klasy 30

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia w odniesieniu do „wyrobów zbożowych, wyrobów cukierniczych i lodów”

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 4 i 7 ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, a także niewłaściwa wykładnia niektórych przepisów dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych. Skarżąca twierdzi, że zarówno z art. 2 wspomnianej dyrektywy, jak i z art. 4 wymienionego rozporządzenia wynika w sposób wyraźny i jednoznaczny samoistny charakter odróżniający nie tylko opakowania produktu, lecz także samego jego kształtu.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/57

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2008 r. — Volkswagen AG przeciwko OHIM (CAR SILHOUETTE III)

(Sprawa T-9/08)

(2008/C 64/92)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H.P. Schrammek, C. Drzymalla, S. Risthaus, R. Jespen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 listopada 2007 r., doręczonej w dniu 9 listopada 2007 r., wydanej w postępowaniu odwoławczym R 1306/2007-4;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Międzynarodowy graficzny znak towarowy „CAR SILHOUETTE III” dla towarów z klasy 12 (rejestracja międzynarodowa, która wymienia Wspólnotę, nr W 878 349)

Decyzja eksperta: Odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

—	naruszenie art. 74 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) z uwagi na brak prawidłowego zbadania stanu faktycznego z urzędu;

—	naruszenie art. 73 rozporządzenia (WE) nr 40/94, a mianowicie prawa do bycia wysłuchanym;

—	naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 z uwagi na zaprzeczenie istnieniu charakteru odróżniającego.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/58

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2008 r. — Kwang Yang Motor przeciwko OHIM — Honda Giken Kogyo (wyobrażenie silnika spalinowego wewnętrznego spalania)

(Sprawa T-10/08)

(2008/C 64/93)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kwang Yang Motor Co. Ltd (Kaohsiung, Tajwan) (przedstawiciele: adwokaci P. Rath i W. Festl-Wietek)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha Co. Ltd (Tokio, Japonia)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 października 2007 r. w sprawie R 1337/2006-3, doręczonej przedstawicielom skarżącej w dniu 30 października 2007 r.

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania przed Sądem oraz przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wzór wspólnotowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: zarejestrowany wspólnotowy wzór „silnika spalinowego wewnętrznego spalania” — wzór wspólnotowy nr 000 163 290 — 0001.

Uprawniony do wzoru wspólnotowego: skarżąca.

Strona wnosząca o unieważnienie wzoru wspólnotowego: Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha Co. Ltd.

Prawo do wzoru przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: zarejestrowany w Stanach Zjednoczonych wzór dotyczący „silnika spalinowego wewnętrznego spalania” — patent nr D 367 070.

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie w całości.

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i uznanie wzoru za nieważny.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 4 i 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/58

Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2008 r. — Kwang Yang Motor przeciwko OHIM — Honda Giken Kogyo (wyobrażenie silnika spalinowego wewnętrznego spalania)

(Sprawa T-11/08)

(2008/C 64/94)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kwang Yang Motor Co. Ltd (Kaohsiung, Tajwan) (przedstawiciele: adwokaci P. Rath i W. Festl-Wietek)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha Co. Ltd (Tokio, Japonia)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 października 2007 r. w sprawie R 1380/2006-3, doręczonej przedstawicielom skarżącej w dniu 30 października 2007 r.

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania przed Sądem oraz przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Uprawniony do wzoru wspólnotowego: skarżąca.

Strona wnosząca o unieważnienie wzoru wspólnotowego: Honda Giken Kogyo Kabushiki Kaisha Co. Ltd.

Prawo do wzoru przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: zarejestrowany w Stanach Zjednoczonych wzór dotyczący „silnika spalinowego wewnętrznego spalania” — patent nr D 282 071.

Decyzja Wydziału Unieważnień: oddalenie wniosku o unieważnienie w całości.

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i uznanie wzoru za nieważny.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 4 i 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych.

Skarżąca twierdzi, że swoboda projektujących silniki spalinowe ogranicza się do wzorów spełniających wymóg funkcjonalności. Ponadto, z uwagi na to, że technologia w tym sektorze sięgnęła prawie granic rozwoju, tym trudniej jest projektantom przedstawić alternatywę wywierającą zupełnie nowe całościowe wrażenie, bez uszczerbku dla walorów funkcjonalnych. Skarżąca uważa w związku z tym, że przy ocenie indywidualnego charakteru wzoru należy wziąć pod uwagę nawet najdrobniejsze szczegóły.

Skarżąca twierdzi dalej, że udało jej się jednak zachować walory funkcjonalne i techniczne spornego wzoru, przy jednoczesnym zapewnieniu jego istotnym składnikom indywidualnego charakteru.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/59

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 19 października 2007 r. w sprawie F-23/07 M przeciwko EMEA, wniesione w dniu 4 stycznia 2008 r. przez M

(Sprawa T-12/08 P)

(2008/C 64/95)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: M (Broxbourne, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja ds. Leków (EMEA)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 19 października 2007 r. w sprawie F-23/07 M przeciwko Europejskiej Agencji ds. Leków;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Agencji z dnia 25 października 2006 r., ze względu na oddalenie na jej podstawie wniosku z dnia 8 sierpnia 2006 r. o zwołanie komitetu ds. inwalidztwa;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Agencji oddalającej wniosek o odszkodowanie;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W swoim odwołaniu wnoszący odwołanie żąda uchylenia postanowienia Sądu do spraw Służby Publicznej odrzucającego jako niedopuszczalną skargę mającą za przedmiot stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 25 października 2006 r., na której podstawie Europejska Agencja ds. Leków oddaliła jego wniosek o zwołanie komitetu ds. inwalidztwa, jak również stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 31 stycznia 2007 r. oddalającej jego wniosek o odszkodowanie.

W uzasadnieniu odwołania wnoszący odwołanie podnosi jeden zarzut nieprzestrzegania przez Sąd do spraw Służby Publicznej prawa wspólnotowego. Utrzymuje on, że Sąd dokonał błędnej wykładni zakresu jego skargi w pierwszej instancji i w rezultacie orzekł ultra petita. Twierdzi również, że Sąd naruszył art. 33 ust. 1 i 2 WZIP.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/59

Skarga wniesiona w dniu 11 stycznia 2008 r. — Perfetti Van Melle przeciwko OHIM — Cloetta Fazer (CENTER SHOCK)

(Sprawa T-16/08)

(2008/C 64/96)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Perfetti Van Melle SpA (Lainate, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci P. Perani i P. Pozzi)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cloetta Fazer AB (Ljungsbro, Szwecja)

Żądania strony skarżącej

—	całkowita zmiana decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 listopada 2007 r. (sprawa R 149/2006-4), doręczonej w dniu 9 listopada 2007 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Unieważnień OHIM z dnia 24 listopada 2005 r. dotyczącej wniosku o unieważnienie nr 941 C 973 065;

—	potwierdzenie ważności rejestracji wspólnotowego znaku towarowego Perfetti nr 973 065 CENTER SHOCK;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi w ramach niniejszego postępowania, jak również kosztami związanymi z wnioskiem o unieważnienie i odwołaniem wniesionym do OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: słowny znak towarowy „CENTER SHOCK” dla towarów z klasy 30 — wspólnotowy znak towarowy nr 973 065

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Cloetta Fazer AB.

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: słowne krajowe znaki towarowe „CENTER” i „CLOETTA CENTER” dla towarów należących, między innymi, do klasy 30

Decyzja Wydziału Unieważnień: unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 52 ust. 1 lit a) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, iż mimo posiadanego wspólnego elementu rozpatrywane znaki towarowe są całkowicie różne pod względem fonetycznym, koncepcyjnym oraz z punktu widzenia wywieranego przez nie całościowego wrażenia. Ponadto Cloetta i Perfetti działają zdaniem skarżącej na odmiennych rynkach, ponieważ ich produkty odpowiadają różnym potrzebom i są nakierowane na różnych konsumentów.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/60

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 8 listopada 2007 r. w sprawie F-40/05 Andreasen przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 stycznia 2008 r. przez Martę Andreasen

(Sprawa T-17/08 P)

(2008/C 64/97)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Marta Andreasen (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: B. Marthoz, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie F-40/05 i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty, uwzględnienie żądań skarżącej przedstawionych w pierwszej instancji, włączając w to wniosek o zasądzenie odszkodowania;

—	obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego jego kosztami;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich całością kosztów i wydatków,

—	ewentualnie uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie F-40/05 i odesłanie sprawy do rozstrzygnięcia przez Sąd do spraw Służby Publicznej i orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

W swym odwołaniu wnosząca je domaga się uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej oddalającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 30 października 2004 r., w której Komisja orzekła wobec niej środek dyscyplinarny w postaci wydalenia jej ze służby bez zmniejszenia praw emerytalnych oraz wniosek o zasądzenie odszkodowania.

Na poparcie swego odwołania wnosząca je podnosi pięć zarzutów.

Przede wszystkim podnosi, że Sąd naruszył jej zdaniem art. 10 załącznika IX regulaminu pracowniczego przez to, że nie przeprowadził kontroli zgodności z prawem oraz proporcjonalności decyzji zaskarżonej w pierwszej instancji w odniesieniu do zastosowania tego przepisu w okolicznościach tego konkretnego przypadku i w szczególnej sytuacji skarżącej związanej z rodzajem sprawowanej przez nią funkcji.

Drugi zarzut oparty jest na rzekomym naruszeniu zasad zgodności z prawem aktów wspólnotowych, czasowego stosowania aktów wspólnotowych i zasady pewności prawnej, w zakresie w jakim Sąd nie uzasadnił jej zdaniem swego wyroku w punktach dotyczących stosowania w tym konkretnym przypadku norm zawartych w starym i nowym regulaminie pracowniczym urzędników.

Ponadto strona odwołująca się zarzuca Sądowi zniekształcenie faktów, które poddane zostały jego ocenie.

Podnosi ona także błąd w ocenie i naruszenie przez Sąd art. 11, 12, 17 i 21 regulaminu pracowniczego przez to, że nie uzasadnił on jej zdaniem zgodnie z prawem swego wyroku w zakresie, w jakim zaakceptował zastosowanie tych przepisów dokonane w decyzji zaskarżonej w pierwszej instancji.

Wreszcie strona odwołująca się twierdzi, że Sąd naruszył także zasady wynikające z art. 6 ust. 1 i art. 13 EKPCz i art. 41 i 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/61

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2008 r. — Evets przeciwko OHIM (DANELECTRO)

(Sprawa T-20/08)

(2008/C 64/98)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evets Corporation (Irvine, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: S. Ryan, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 603/2007- 4 Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 5 listopada 2007 r.;

—	wydanie w zamian postanowienia stwierdzającego, że wniosek o przywrócenie do stanu poprzedniego został złożony w terminie przewidzianym w art. 78 ust. 2;

—	przekazanie sprawy do Czwartej Izby Odwoławczej w celu ponownego rozpatrzenia kwestii merytorycznej czy zachowano należytą staranność przy przedłużeniu ochrony rozpatrywanego znaku towarowego;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny wspólnotowy znak towarowy „DANELECTRO” dla towarów i usług z klas 9 i 15 — zgłoszenie nr 117 937

Decyzja Wydziału Administracji Znakami Towarowymi i Prawnego: odrzucenie wniosku o przywrócenie do stanu poprzedniego oraz uznanie tego znaku towarowego za unieważniony

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania oraz uznanie wniosku o przywrócenie do stanu poprzedniego za niezłożony

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 78 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94.

Skarżąca twierdzi, iż kwestia przestrzegania wyznaczonego przez ten przepis dwumiesięcznego terminu do złożenia wniosku o przedłużenie rejestracji znaku towarowego i uiszczenia opłaty za przedłużenie nie była przedmiotem odwołania. Jeśli Sąd uzna, iż Izba była uprawniona do zbadania tej kwestii skarżąca utrzymuje ewentualnie, że termin ten został obliczony w sposób nieprawidłowy.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/61

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2008 r. — Evets przeciwko OHIM (QWIK TUNE)

(Sprawa T-21/08)

(2008/C 64/99)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evets Corporation (Irvine, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: S. Ryan, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 604/2007- 4 Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 5 listopada 2007 r.;

—	wydanie w zamian postanowienia stwierdzającego, że wniosek o przywrócenie do stanu poprzedniego został złożony w terminie przewidzianym w art. 78 ust. 2;

—	przekazanie sprawy do Czwartej Izby Odwoławczej w celu ponownego rozpatrzenia kwestii merytorycznej czy zachowano należytą staranność przy przedłużeniu ochrony rozpatrywanego znaku towarowego;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny wspólnotowy znak towarowy „QWIK TUNE” dla towarów i usług z klas 9 i 15 — zgłoszenie nr 117 994

Decyzja Wydziału Administracji Znakami Towarowymi i Prawnego: odrzucenie wniosku o przywrócenie do stanu poprzedniego oraz uznanie tego znaku towarowego za unieważniony

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania oraz uznanie wniosku o przywrócenie do stanu poprzedniego za niezłożony

Podniesione zarzuty: zarzuty i główne argumenty, na których opiera się skarżąca są identyczne bądź podobne do tych, na które powołano się w wyroku w sprawie T-20/08 Evets przeciwko OHIM (DANELECTRO)

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/62

Skarga wniesiona w dniu 16 stycznia 2008 r. — Weldebräu przeciwko OHIM — Kofola Holding (Kształt butelki)

(Sprawa T-24/08)

(2008/C 64/100)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Weldebräu GmbH & Co. KG (Plankstadt, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat W. Göpfert)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Kofola Holding a.s. (Ostrawa, Republika Czeska)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 1096/2006-4 Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 15 listopada 2007 r.

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Kofola Holding a.s.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Trójwymiarowy znak towarowy „kształt butelki” dla towarów z klas 30, 32 i 33 (zgłoszenie nr 003 367 539)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Trójwymiarowy znak towarowy „kształt butelki” dla towarów z klas 21, 32 i 33 (wspólnotowy znak towarowy nr 000 690 016)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ zakresie w jakim w przypadku rozpatrywanych znaków stwierdzono prawdopodobieństwo wprowadzenia rozpatrywanych błąd.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/62

Skarga wniesiona w dniu 11 stycznia 2008 r. — Katjes Fassin przeciwko OHIM (Yoghurt-Gums)

(Sprawa T-25/08)

(2008/C 64/101)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Katjes Fassin GmbH & Co. KG (Emmerich, Niemcy) (przedstawiciel: R. Uecker, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 25 października 2007 r. (sprawa R 1322/2006-4);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „Yoghurt-Gums” dla towarów z klas 29, 30, 32 (zgłoszenie nr 4 929 808)

Decyzja eksperta: Częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) w odniesieniu do towarów z klasy 30, które nie stanowiły przedmiotu postępowania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/65

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2007 r. — Tomas przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-116/07)

(2008/C 64/107)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Stanislovas Tomas (Kerkrade, Niderlandy) (przedstawiciel: M. Michalauskas, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o zwolnieniu skarżącego, w zakresie, w jakim jej nieważność nie została stwierdzona przez decyzję oddalającą zażalenie, bądź stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie, w zakresie, w jakim nie stwierdziła ona nieważności decyzji o zwolnieniu;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 125 000 EUR tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdy i szkody doznane przez skarżącego;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący domaga się po pierwsze stwierdzenia nieważności decyzji, w której organ powołujący zdecydował o jego zwolnieniu i po drugie zadośćuczynienia oraz odszkodowania. W uzasadnieniu skargi skarżący powołuje się na nadużycie kompetencji przez organ powołujący, naruszenie rozlicznych przepisów regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, jak również naruszenie art. 19 europejskiego kodeksu dobrej administracji, naruszenie zasad poszanowania prawa do obrony i dobrej administracji oraz naruszenia obowiązku staranności przez Parlament.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/65

Skarga wniesiona w dniu 25 października 2007 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-122/07)

(2008/C 64/108)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: G. Cipressa, avvocato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności memorandum RELEX.K.4 D(2006)522434 z dnia 30 listopada 2006 r.;

—	stwierdzenie nieważności memorandum D(2007) 502458 z dnia 15 lutego 2007 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji zamykającej dochodzenie w sprawie incydentu z dnia 6 września 2001 r., kiedy to skarżący prosił o pomoc służbę ochrony przedstawicielstwa Komisji Europejskiej w Angoli w zmianie opony w samochodzie;

—	stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej, w jakikolwiek sposób sformułowanej, o oddaleniu wniosku z dnia 1 września 2006 r., który skarżący przesłał organowi powołującemu;

—	stwierdzenie nieważności, o ile to konieczne, memorandum ADMIN. B.2./MB/nb. D (07) 16072 z dnia 16 lipca 2007 r.

—	stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej, w jakikolwiek sposób sformułowanej, o oddaleniu skargi z dnia 26 marca 2007 r., którą skarżący przesłał organowi powołującemu;

—

nakazanie pozwanej przeprowadzenie dochodzenia dla ustalenia okoliczności wydarzeń z dnia 5 maja 2003 r. kiedy kierownik administracyjny ad interim przedstawicielstwa WE w Angoli prowadził samochód skarżącego z parkingu przed jego mieszkaniem do miejsca położonego około 4 kilometry dalej, wypadków z dnia 6 września 2001 r. oraz czy jest jakikolwiek związek między tymi zdarzeniami oraz powiadomienie niezwłocznie skarżącego o wynikach dochodzenia, wywieszenie w odpowiedniej ilości widocznych miejsc ogłoszeń zawierających w skróconej formie wyniki dochodzenia i zapewnienie dostępu do tych wyników; tytułem roszczenia alternatywnego zasądzenie od pozwanego na rzecz skarżącego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z decyzji oddalającej wniosek z dnia 1 września 2006 r. kwoty 100 000 EUR lub innej kwoty, wyższej lub niższej w zależności od uznania Sądu oraz w odniesieniu do krzywdy, która nastąpi po dniu złożenia niniejszej skargi kwoty 20 EUR lub kwoty wyższej lub niższej w zależności od uznania Sądu za każdy dzień od dnia następującego po wniesieniu niniejszej skargi do dnia, w którym po zakończeniu dochodzenia, skarżący zostanie powiadomiony a wyniki w należyty sposób upublicznione;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z odmowy przesłania mu włoskiego tłumaczenia memorandum z dnia 30 listopada 2006 r. kwoty 20 000 EUR lub innej kwoty, którą Sąd uzna za właściwą oraz w odniesieniu do krzywdy, która nastąpi po dniu złożenia niniejszej skargi, kwoty 2 EUR lub innej kwoty, którą Sąd uzna za właściwą za każdy dzień od dnia następującego po wniesieniu niniejszej skargi do dnia, w którym podjęte zostaną wszelkie środki zmierzające do stwierdzenia nieważności odmowy;

—

zasądzenie od pozwanego na rzecz skarżącego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę — zarówno już wyrządzoną jak i tę, która wyrządzona zostanie w przyszłości — wynikającą z decyzji o zamknięciu dochodzenia, jeżeli chodzi o wyrządzona już krzywdę, kwoty 20 000 EUR lub innej kwoty, którą Sąd uzna za właściwą, której wypłata winna nastąpić niezwłocznie po wydaniu w niniejszej sprawie wyroku, a w odniesieniu do krzywdy, która nastąpi po dniu złożenia skargi w niniejszej sprawie kwoty 25 EUR, lub innej kwoty, którą Sąd uzna za właściwą, za każdy dzień od dnia następującego po wniesieniu niniejszej skargi do dnia, w którym podjęte zostaną wszelkie środki zmierzające do stwierdzenia nieważności decyzji o zamknięciu dochodzenia;

—	potwierdzenie sprzeczności z prawem tego, że przynajmniej do dnia, w którym otrzymał on memorandum z dnia 30 listopada 2006 r. skarżącego nie powiadomiono o decyzji o zamknięciu dochodzenia;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem braku powiadomienia skarżącego, że dochodzenie zostało zamknięte;

—	zasądzenie od pozwanego na rzecz skarżącego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzona w związku z brakiem zawiadomienia go o zamknięciu dochodzenia kwoty 50 000 EUR lub innej kwoty, którą Sąd uzna za właściwą,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżący podnosi trzy zarzuty: 1) absolutny brak uzasadnienia, wynikający między innymi z braku logiki, niespójności, braku racjonalności, bezładu, braku dobrej wiary, braku lub nieprawidłowości dochodzenia; 2) poważne i oczywiste naruszenie prawa 3) naruszenie obowiązku starannego działania i dobrej administracji.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/66

Skarga wniesiona w dniu 3 grudnia 2007 r. — Adjemian i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-134/07)

(2008/C 64/109)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vahan Adjemian i in. (Angera, Włochy) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, po pierwsze odmawiających przedłużenia zatrudnienia skarżących w charakterze pracowników kontraktowych na czas określony bądź nieokreślony i po drugie określających warunki ich zatrudnienia. W uzasadnieniu skarg skarżący podnoszą naruszenie zasady stabilności stosunku zatrudnienia i w szczególności niezgodność z prawem art. 88 WZIPW w zakresie, w jakim ogranicza on czas trwania umów z pracownikami kontraktowymi.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności sukcesywnych decyzji Komisji, w szczególności decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r., dotyczących maksymalnego okresu zatrudnienia personelu niestałego w jej służbach;

—	stwierdzenie nieważności art. 88 WZIPW w zakresie, w jakim ogranicza on czas trwania umów z pracownikami kontraktowymi;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 sierpnia i z dnia 31 października 2007 r. oddalających zażalenia R/263/07, R/492/07 i R/390/07 na decyzje Komisji o zawarciu umowy o pracę bądź o przedłużeniu zatrudnienia skarżących w charakterze pracowników kontraktowych tylko na czas określony;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 września 2007 r. oddalającej wnioski skarżących z dnia 31 maja i z dnia 20 lipca 2007 r. o przedłużenie na czas nieokreślony umów o pracę zwartych z nimi w charakterze pracowników kontraktowych;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji określających warunki zatrudnienia skarżących w zakresie, w jakim ograniczają one możliwość ich zatrudnienie lub przedłużenia ich zatrudnienia do umów na czas określony;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/67

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2007 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-146/07)

(2008/C 64/110)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: G. Cipressa, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Skarga na oddalenie przez Komisję wniosku skarżącego o przeprowadzenie lub zakończenie badania okoliczności, iż w dniu 29 października 2001 r., w pomieszczeniach Delegacji Komisji w Angoli, w których w służbach Komisji skarżący pracował jako urzędnik, skarżący, podczas swojego czasu pracy, przypadkowo zetknął się białym proszkiem nieznanego rodzaju, o udzielenie wszelkich informacji dotyczących miejsca przechowania próbki tego proszku i postępowania związanego z jej przechowywaniem, jak również o udostępnienie mu tej próbki.

W uzasadnieniu argumentów dotyczących oddalenia wniosku przez pozwaną skarżący podnosi trzy następujące zarzuty: 1. Całkowity brak uzasadnienia, również ze względu na nielogiczność, rozbieżności, brak możliwości zrozumienia, zawiłość, błędne umiejscowienie wywodów i brak, bądź niedostateczne ustalenia; 2. Poważne, oczywiste i ewidentne naruszenie prawa; 3. Naruszenie obowiązku opieki i dobrej administracji.

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnosi o:

—	stwierdzenie w niezbędnym zakresie nieważności pisma z dnia 23 lutego 2007 r. opatrzonego sygnaturą ADMINB.2/MB/nb D(07)4623;

—	stwierdzenie nieważności w jakikolwiek sposób wydanej decyzji, w której pozwana oddaliła wniosek skarżącego skierowany do organu powołującego w dniu 10 października 2006 r.;

—	stwierdzenie w niezbędnym zakresie nieważności w jakikolwiek sposób wydanej decyzji, w której zażalenie wniesione przez skarżącego do organu powołującego w dniu 27 kwietnia 2007 r. zostało oddalone;

—	stwierdzenie w niezbędnym zakresie nieważności pisma z dnia 4 września 2007 r. opatrzonego sygnaturą ADMIN.B.2/MB/ls D(07)19393;

—

stwierdzenie, że pozwana nie przeprowadziła lub nie zakończyła stosowanego badania — włącznie ze środkami przygotowawczymi i oczywiście również pozostałymi — mającego na celu ustalenie wszystkich, również wcześniejszych lub późniejszych okoliczności, które są w jakikolwiek sposób związane z faktem, że w dniu 29 października 2001 r., w pomieszczeniach Delegacji Komisji w Angoli, w których w służbach Komisji skarżący pracował jako urzędnik, skarżący, podczas swojego czasu pracy, przypadkowo zetknął się białym proszkiem nieznanego rodzaju;

—	zbadanie i stwierdzenie niezgodności z prawem zaniechania przeprowadzenia badania;

—	zobowiązanie pozwanej do przeprowadzenia badania lub jego zakończenia, szeroko pojętego działania po jego zakończeniu, udzielenia skarżącemu szeregu informacji związanych ze zdarzeniem, które miało miejsce w dniu 29 października 2001 r. i udostępnienia skarżącemu próbki proszku;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odszkodowania z tytułu dotychczas nieodwracalnie powstałej części szkody spowodowanej przez zaniechanie badania w wysokości 3 000 000 EUR, względnie wyższej bądź niżej kwoty, którą Sąd uzna za słuszną;

—

zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odszkodowania z tytułu nadal powstającej części szkody spowodowanej przez zaniechanie badania, za każdy dzień, który nastąpi począwszy od dnia dzisiejszego do dnia, w którym po przeprowadzeniu badania, włącznie ze wszystkimi środkami przygotowawczymi i pozostałymi, pozwana poinformuje skarżącego o wynikach badania i poda jej w stosowny sposób do ogólnej wiadomości w pomieszczeniach Delegacji Komisji i w siedzibie Dyrekcji Generalnej Rozwoju i Stosunków Zewnętrznych Komisji Wspólnot Europejskich, w wysokości 300 EUR, względnie wyższej bądź niżej kwoty, którą Sąd uzna za słuszną;

—	ustalenie zachowania pozwanej — z pominięciem zaniechania badania — przed, w trakcie jak również w związku z wydarzeniem, które miało miejsce w dniu 29 października 2001 r.;

—	zbadanie i stwierdzenie niezgodności z prawem tego zachowania;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odszkodowania z tytułu szkody spowodowanej przez to zachowanie w wysokości 5 000 000 EUR, względnie wyższej bądź niżej kwoty, którą Sąd uzna za słuszną;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami środków prawnych i honorariów, które skarżący poniósł w związku z postępowaniem, włącznie z kosztami sporządzenia opinii, która w stosownym przypadku zostanie sporządzona w celu wykazania spełnienia przesłanek zasądzenia od pozwanej na rzecz skarżącego zapłaty wszystkich wyżej wymienionych kwot, jak również, ogólniej rzecz ujmując, w celu wykazania wszystkich okoliczności mających znaczenie dla wyroku, który zostanie wydany w niniejszej sprawie.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/68

Skarga wniesiona w dniu 2 stycznia 2008 r. — Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-1/08)

(2008/C 64/111)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciel: F. Rollinger, avocat)

Strona pozwana: Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania A*11 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2005 r. oraz po drugie, wniosek o odszkodowanie.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącego za okres 2005/06, w tym otrzymanej przez skarżącego w dniu 2 marca 2007 r. decyzji nr 01/2007 komisji odwoławczej o utrzymaniu tego sprawozdania w mocy;

—	stwierdzenie nieważności związanych z tym i kolejnych decyzji, w szczególności decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 11 w 2007 r.;

—	stwierdzenie nieważności decyzji posiedzenia zamkniętego Trybunału Obrachunkowego z dnia 8 marca 2007 r. o odnowieniu mandatu Michela Hervégo począwszy od dnia 1 lipca 2007 r. na okres sześciu lat;

—

zasądzenie od Trybunału Obrachunkowego wypłaty zadośćuczynienia w wysokości 10 000 EUR za doznaną krzywdę, jak również odszkodowania równemu różnicy pomiędzy wynagrodzeniami pobieranymi przez skarżącego od dnia, w którym stały się skuteczne ostatnie decyzje o awansach, ogłoszone w dniu 3 kwietnia 2007 r. a wynagrodzeniami, do których skarżący byłby uprawniony w przypadku awansu w dniu, w którym stały się skuteczne te decyzje;

—	obciążenie Trybunału Obrachunkowego Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/68

Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2008 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-3/08)

(2008/C 64/112)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Skarga na odmowną decyzję pozwanej w przedmiocie wniosku skarżącego o skierowanego do niego zaadresowanego do niego pisma, sporządzonego w języku angielskim, w języku włoskim.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pisma z dnia 15 lutego 2007 r. opatrzonego sygnaturą RELEX.K7/PL/dg D(2007)502497;

—	stwierdzenie w jakiejkolwiek formie wydanej decyzji pozwanej, oddalającej wniosek skarżącego z dnia 27 stycznia 2007 r. skierowany do organu powołującego;

—	w niezbędnym zakresie stwierdzenie nieważności w jakiejkolwiek formie wydanej decyzji, w której oddalone zostało zażalenie wniesione przez skarżącego do organu powołującego w dniu 26 maja 2007 r.;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego odszkodowania z tytułu szkody powstałej w związku z działaniami, o których stwierdzenie nieważności wnosi skarżący i to w wysokości 1 000 EUR, względnie wyższej bądź niższej kwoty, którą Sąd uzna za słuszną;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/69

Skarga wniesiona w dniu 10 stycznia 2008 r. — Brune przeciwko Komisji

(Sprawa F-5/08)

(2008/C 64/113)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Markus Brune (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: H. Mannes, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej o niewpisaniu skarżącego na listę rezerwową konkursu EPSO AD/26/05 ze względu na niedostateczną liczbę uzyskanych przez niego punktów

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 10 maja 2007 r. i decyzji w przedmiocie zażalenia z dnia 2 października 2007 r., jak również listy rezerwowej konkursu EPSO AD/26/05;

—	ewentualnie stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 10 maja 2007 r. i decyzji w przedmiocie zażalenia z dnia 2 października 2007 r. oraz zobowiązanie pozwanej do wpisania skarżącego na listę rezerwową konkursu EPSO AD/26/05;

—

ewentualnie, w dalszej kolejności, stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej z dnia 10 maja 2007 r. i decyzji w przedmiocie zażalenia z dnia 2 października 2007 r. oraz zobowiązanie pozwanej do wyznaczenia skarżącemu nowego terminu egzaminu ustnego z uwzględnieniem stosownego czasu na przygotowanie do niego i do dokonania oceny możliwości wpisania skarżącego na listę rezerwową w oparciu o stosowne kryteria;

—	zobowiązanie pozwanej do uzasadnienia decyzji z dnia 10 maja 2007 r. i umożliwienia wglądu do protokołu z egzaminu ustnego w dniu 6 marca 2007 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania;

—	na wszelki wypadek — wydanie wyroku zaocznego.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/70

Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2008 r. — Rosenbaum przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-9/08)

(2008/C 64/115)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Eckehard Rosenbaum (Bonn, Niemcy) (przedstawiciel: H.-J. Rüber, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego Komisji z dnia 13 lutego 2007 r. dokonującej zaszeregowania skarżącego do grupy AD 6/2;

stwierdzenie, że należy dokonać zaszeregowania do grupy AD9;

—	ewentualnie stwierdzenie, że należy dokonać zaszeregowania do grupy AD8;

—	ewentualnie stwierdzenie, że należy dokonać zaszeregowania do grupy AD7;

—	nakazanie pozwanej dokonania wyrównania finansowego uszczerbku skarżącego w taki sposób, jak gdyby został prawidłowo zaszeregowany;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

—	Przedmiot i opis sporu

—	Stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej o zaszeregowaniu skarżącego do grupy AD6/2 w związku z jego zatrudnieniem.

8.3.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 64/70

Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2008 r. — Aayhan i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-10/08)

(2008/C 64/116)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Laleh Aayhan (Strasburg, Francja) i in. (przedstawiciel: R. Blindauer, avocat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 25 października 2007 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżących w dniu 21 czerwca 2007 r. dotyczące przekwalifikowania wszystkich umów na czas określony wiążących ich z ta instytucją w jedną umowę na czas nieokreślony

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji oddalającej z dnia 25 października 2007 r. Sekretarza Generalnego Parlamentu Europejskiego, organu powołującego, na zażalenie otrzymane w dniu 27 czerwca 2007 r. przez Parlament;

—	uznanie całości umów na czas określony wiążących skarżących z Parlamentem Europejskim za jedną umowę na czas nieokreślony, przedłużoną na okres po dniu 1 stycznia 2007 r.;

—	przywrócenie wszystkich skarżących zatrudnionych na czas nieokreślony do służby w Parlamencie Europejskim;

—	przyznanie każdemu skarżącemu za cały okres przepracowany od początku zatrudnienia ekwiwalentu za nabyty płatny urlop;

—	wydanie zaświadczeń skarżącym, że uznają oni decyzje z dnia 20 kwietnia 2007 r. za oddalenie zażalenia i że wnieśli już sprawę do Sądu do spraw Służby Publicznej.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 64

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 51 8 marca 2008

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2008/C 064/01	Nota informacyjna dotycząca składania przez sądy krajowe wniosków o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym — Uzupełnienie wydane w związku z wejściem w życie pilnego trybu prejudycjalnego mającego zastosowanie do odesłań dotyczących przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości	1

2008/C 064/02	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 51 z 23.2.2008.	3