27.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/4

Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Austrii, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Republiki Słowenii, Republiki Słowackiej i Królestwa Szwecji mająca na celu przyjęcie decyzji Rady z dnia … w sprawie wzmocnienia Eurojustu i zmiany decyzji 2002/187/WSiSW

(2008/C 54/02)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 i art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Belgii, Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Austrii, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Republiki Słowenii, Republiki Słowackiej i Królestwa Szwecji mającą na celu przyjęcie decyzji Rady w sprawie wzmocnienia Eurojustu i zmiany decyzji 2002/187/WSiSW,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Eurojust został powołany do życia decyzją 2002/187/WSiSW (1) jako organ UE posiadający osobowość prawną, którego rolą jest stymulowanie i polepszanie koordynacji działań i współpracy między właściwymi organami sądowymi państw członkowskich.

(2)	Po ponad 5 latach jego działania nadszedł czas, by podsumować doświadczenia Eurojustu i jeszcze bardziej zwiększyć jego skuteczność operacyjną uwzględniając te doświadczenia.

(3)	Nadszedł czas, by zwiększyć możliwości operacyjne Eurojustu, a przedstawicielom krajowym przyznać zbliżony status.

(4)	W strukturach Eurojustu należy stworzyć dyżurną komórkę koordynacyjną, aby był on dostępny 24 godziny na dobę i mógł interweniować w nagłych sytuacjach.

(5)

W państwach członkowskich powinny powstać krajowe systemy koordynacyjne Eurojustu, które będą koordynować działania krajowych korespondentów Eurojustu, krajowego korespondenta ds. terroryzmu, krajowego korespondenta Europejskiej Sieci Sądowej, innych punktów kontaktowych Europejskiej Sieci Sądowej oraz przedstawicieli działających w sieci wspólnych zespołów śledczych oraz w sieciach utworzonych decyzją 2002/494/WSiSW (2) (sieci ds. zbrodni wojennych), decyzją 2007/845/WSiSW (3) (biura ds. odzyskiwania mienia) oraz przyszłą decyzją w sprawie punktów kontaktowych ds. zwalczania korupcji.

(6)

Należy zapobiec ewentualnemu powielaniu działań i zapewnić jasny podział obowiązków Eurojustu i Europejskiej Sieci Sądowej, a równocześnie utrzymać jej swoisty charakter. Europejska Sieć Sądowa powinna zachować swoisty charakter oraz własny potencjał krajowy i operacyjny, a równocześnie móc czerpać ze budżetu wspólnotowego środki finansowe na wydatki operacyjne.

(7)	Należy także zwiększyć zdolność Eurojustu do współpracy z partnerami zewnętrznymi, takimi jak państwa trzecie, Europol, OLAF i Frontex.

(8)	Należy przewidzieć przepisy umożliwiające Eurojust oddelegowywanie sędziów łącznikowych do państw trzecich,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

W decyzji 2002/187/WSiSW wprowadza się następujące zmiany:

w art. 2:

ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

„2. Każdemu przedstawicielowi krajowemu towarzyszą jeden zastępca oraz jedna osoba w charakterze przedstawiciela asystującego. Przedstawiciel krajowy lub pod jego nieobecność jego zastępca mają swoje stałe miejsce pracy w siedzibie Eurojustu. W razie konieczności i za zgodą kolegium, o którym mowa w art. 10, przedstawiciela krajowego może wspomagać kilka osób, zgodnie z art. 30, w charakterze asystentów lub w charakterze oddelegowanych biegłych krajowych.”;

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„3. Zastępca zastępuje przedstawiciela krajowego w razie jego nieobecności. Także asystent może zastąpić przedstawiciela krajowego. Zastępca i asystent mogą zastąpić przedstawiciela krajowego pod warunkiem, że spełniają kryteria określone w ust. 1.

4. Z Eurojustem jest również powiązany krajowy system koordynacyjny Eurojustu zgodnie z art. 12. Koszty operacyjne wspomnianego systemu mogą być pokrywane z budżetu Eurojustu zgodnie z art. 33.

5. Eurojust ma możliwość oddelegowywania funkcjonariuszy łącznikowych do państw trzecich zgodnie z przepisami niniejszej decyzji.”;

art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Ogólne uprawnienia Eurojustu obejmują:

a)	te rodzaje przestępczości i te przestępstwa, względem których Europol zawsze jest uprawniony do działania na podstawie art. 2 konwencji o Europolu z dnia 26 lipca 1995 r. i załącznika do niej;

b)	inne przestępstwa popełniane równocześnie z tymi rodzajami przestępczości i tymi przestępstwami, o których mowa w lit. a).”;

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 5a

Dyżurna komórka koordynacyjna

1. Z myślą o realizacji swoich zadań w nagłych sytuacjach Eurojust powołuje do życia »dyżurną komórkę koordynacyjną«.

2. W skład dyżurnej komórki koordynacyjnej wchodzą przedstawiciele państw członkowskich — po jednym z każdego państwa członkowskiego — których funkcję mogą pełnić przedstawiciele krajowi, ich zastępcy lub asystenci uprawnieni do zastępowania przedstawiciela krajowego. Dyżurna komórka koordynacyjna pełni dyżur i jest zdolna do podejmowania działań codziennie przez całą dobę.

3. W nagłych sytuacjach, gdy wniosek o współpracę sądową musi zostać zrealizowany przez kilka państw członkowskich, właściwy organ może przekazać go dyżurnej komórce koordynacyjnej za pośrednictwem należącego do niej przedstawiciela jego państwa członkowskiego. Ten przedstawiciel państwa członkowskiego należący do dyżurnej komórki koordynacyjnej przekazuje wniosek właściwym organom odnośnych państw członkowskich do realizacji. Jeżeli nie wskazano właściwego organu krajowego lub nie można odpowiednio szybko go zidentyfikować, członek dyżurnej komórki koordynacyjnej jest uprawniony do samodzielnej realizacji wspomnianego wniosku.

4. Przedstawiciel, o którym mowa w ust. 2, może korzystać z uprawnień przyznanych mu zgodnie z art. 9a — w tym, w odnośnych przypadkach, uprawnienia do realizacji wniosku określonego w ust. 3 — w celu wykonywania decyzji podjętych w ramach dyżurnej komórki koordynacyjnej.

5. Eurojust podejmuje niezbędne kroki w celu zapewnienia organom krajowym możliwości łatwego nawiązania o każdej porze bezpośredniego kontaktu z dyżurną komórką koordynacyjną.”;

art. 6 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

Zadania Eurojustu, gdy działa on przez swych przedstawicieli krajowych

1. Gdy Eurojust działa przez swych przedstawicieli krajowych:

może on, podając powody swojego działania, występować do właściwych organów odnośnych państw członkowskich, by:

(i)	wszczęły dochodzenie lub ściganie w sprawie określonych czynów;

(ii)	uznały, że jeden z nich może mieć lepszą możliwość wszczęcia dochodzenia lub ścigania w sprawie określonych czynów;

(iii)

objęły koordynację działań właściwych organów odnośnych państw członkowskich;

(iv)	powołały wspólny zespół śledczy zgodnie z odnośnymi aktami o współpracy;

(v)	dostarczyły mu wszelkich informacji niezbędnych mu do wykonywania swoich zadań;

(vi)	podjęły określone kroki dochodzeniowe;

(vii)

podjęły jakiekolwiek kroki uzasadnione dochodzeniem lub ściganiem;

b)	dopilnowuje, aby właściwe organy odnośnych państw członkowskich informowały się wzajemnie o dochodzeniach i ściganiach, o których Eurojust został poinformowany;

c)	wspomaga właściwe organy państw członkowskich, na ich wniosek, w zapewnianiu optymalnej koordynacji dochodzenia i ścigania;

d)	udziela pomocy w celu poprawy współpracy między właściwymi organami krajowymi;

e)	współpracuje i konsultuje się z Europejską Siecią Sądową, w tym korzysta z i przyczynia się do ulepszenia jej bazy dokumentów;

f)	w sytuacjach określonych w art. 3 ust. 2 i 3 za zgodą kolegium wspomaga dochodzenia i ścigania prowadzone przez właściwe organy tylko jednego państwa członkowskiego;

g)	może, jeżeli wniosek o pomoc sądową zostanie zrealizowany częściowo lub w stopniu niewystarczającym, wystąpić do właściwego organu sądowego o przeprowadzenie dochodzenia uzupełniającego, tak by wniosek został zrealizowany w całości.

2. Państwa członkowskie dopilnowują także, aby właściwe organy krajowe bezzwłocznie odpowiadały na wnioski złożone na podstawie niniejszego artykułu.”;

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

Zadania Eurojustu jako kolegium

1. Gdy Eurojust występuje jako kolegium:

może on, w związku z rodzajami przestępczości i przestępstwami określonymi w art. 4 ust. 1, podając powody swojego działania, występować do właściwych organów odnośnych państw członkowskich, by:

(i)	wszczęły dochodzenie lub ściganie w sprawie określonych czynów;

(ii)	uznały, że jeden z nich może mieć lepszą możliwość wszczęcia dochodzenia lub ścigania w sprawie określonych czynów;

(iii)

objęły koordynację działań właściwych organów odnośnych państw członkowskich;

(iv)	powołały wspólny zespół śledczy zgodnie z odnośnymi aktami o współpracy;

(v)	dostarczyły mu wszelkich informacji niezbędnych mu do wykonywania swoich zadań;

b)	dopilnowuje, aby właściwe organy państw członkowskich informowały się wzajemnie o dochodzeniach i ściganiach, o których Eurojust został poinformowany i których następstwa odczuwalne są na szczeblu Unii lub które mogą mieć wpływ na inne, niezaangażowane bezpośrednio państwa członkowskie;

c)	wspomaga właściwe organy państw członkowskich, na ich wniosek, w zapewnianiu optymalnej koordynacji dochodzenia i ścigania;

d)	udziela pomocy w celu poprawy współpracy między właściwymi organami państw członkowskich, w szczególności na podstawie analiz Europolu;

e)	współpracuje i konsultuje się z Europejską Siecią Sądową, w tym korzysta z i przyczynia się do ulepszenia jej bazy dokumentów;

f)	może wspomagać Europol, w szczególności przez dostarczanie mu opinii opartych na analizach przeprowadzanych przez Europol;

g)	może udzielać wsparcia logistycznego w przypadkach określonych w lit. a), c) i d). Wsparcie logistyczne może polegać na pomocy w tłumaczeniu pisemnym, tłumaczeniu ustnym oraz organizowaniu spotkań koordynacyjnych.

2. Jeżeli co najmniej dwóch przedstawicieli krajowych ma podzielone zdania co do tego, w ramach której jurysdykcji należy wszcząć dochodzenie lub ściganie zgodnie z art. 6, kolegium wydaje niewiążącą pisemną opinię na temat sposobu rozwiązania tej kolizji jurysdykcji. Opinia kolegium zostaje bezzwłocznie przekazana odnośnym państwom członkowskim.

3. Niezależnie od przepisów jakichkolwiek aktów przyjętych na mocy tytułu VI Traktatu właściwe organy mogą zgłosić Eurojustowi każdy przypadek odrzucenia ich wniosku o współpracę sądową lub każdą trudność związaną z jego realizacją oraz wystąpić do kolegium o wydanie niewiążącej pisemnej opinii na temat ewentualnego rozwiązania danej sprawy. Opinia kolegium zostaje bezzwłocznie przekazana odnośnym państwom członkowskim.

4. Kolegium może na wniosek odnośnych właściwych organów krajowych i we współpracy z nimi postanowić, że dany wydatek wspólnego zespołu śledczego powołanego na mocy art. 13 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. lub na mocy decyzji ramowej 2002/465/WSiSW (4) należy traktować jako wydatek operacyjny Eurojustu w rozumieniu art. 41 ust. 3 Traktatu.

6)	art. 8 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 8 Skutki decyzji Eurojustu Jeżeli właściwe organy odnośnych państw członkowskich postanowią nie przyjmować wniosku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 lit. a) i g), art. 7 ust. 1 lit. a), art. 7 ust. 2 i 3, informują o swojej decyzji i jej przyczynach Eurojust.”;

w art. 9:

ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Co do swojego statusu przedstawiciele krajowi podlegają prawu krajowemu swojego państwa członkowskiego. Kadencja przedstawiciela krajowego trwa przynajmniej 4 lata. Państwo członkowskie pochodzenia może powołać swojego przedstawiciela na kolejną kadencję. Przedstawiciela krajowego nie można usunąć z urzędu przed końcem kadencji bez uprzedniego poinformowania Rady i określenia przyczyn takiej decyzji. Jeżeli dany przedstawiciel krajowy jest przewodniczącym lub zastępcą przewodniczącego Eurojustu, jego kadencja jako przedstawiciela trwa przynajmniej tak długo, żeby mógł pełnić swoją funkcję jako przewodniczący lub zastępca przewodniczącego przez okres, na który został wybrany.

2. Wszelkie informacje przepływające między Eurojustem a państwami członkowskimi, w tym wnioski składane na podstawie art. 6 ust. 1 lit. a) i g), są przekazywane za pośrednictwem przedstawiciela krajowego.”;

b)	skreśla się ust. 3;

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Aby realizować cele Eurojustu, przedstawiciel krajowy ma pełny dostęp do:

informacji zawartych w następujących rejestrach:

(i)	krajowych rejestrach karnych;

(ii)	rejestrach osób aresztowanych;

(iii)

rejestrach dochodzeń;

(iv)	rejestrach DNA;

b)	innych niż określone w lit. a) rejestrów swojego państwa członkowskiego zawierających informacje potrzebne mu w wykonywaniu swoich obowiązków.”;

d)	dodaje się następujący ustęp: „4a. Korzystanie z dostępu, o którym mowa w ust. 4, opiera się przynajmniej na takich samych zasadach, jakie przewiduje prawo krajowe względem prokuratora, sędziego lub funkcjonariusza policji o równorzędnych uprawnieniach.”;

e)	skreśla się ust. 6;

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 9a

Uprawnienia przedstawiciela krajowego na szczeblu krajowym

1. Każde państwo członkowskie ustala charakter i zakres uprawnień sądowych, które na swoim własnym terytorium przyznaje swojemu przedstawicielowi krajowemu w dziedzinie współpracy sądowej. Wśród uprawnień tych są przynajmniej uprawnienia równorzędne następującym:

przyjmowanie wniosków o współpracę sądową w ramach aktów przyjętych na mocy tytułu VI Tratkatu, w tym aktów wcielających w życie zasadę wzajemnego uznawania, przekazywanie tych wniosków, przygotowywanie ich realizacji, dostarczanie informacji uzupełniających w związku z ich realizacją oraz monitorowanie ich realizacji;

przygotowanie, z ramienia swojego państwa członkowskiego, utworzenia wspólnych zespołów śledczych na mocy art. 13 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. lub na mocy decyzji ramowej 2002/465/WSiSW, w tym wszelkich zespołów śledczych wspieranych przez Eurojust zgodnie z art. 7 ust. 4 niniejszej decyzji, oraz uczestnictwo w ich pracach;

c)	wykonywania wszelkich zadań właściwych organów krajowych w odniesieniu do plików analitycznych (AWF) Europolu.

2. Pełniąc funkcję krajowych organów sądowych, przedstawiciele krajowi w indywidualnych przypadkach w porozumieniu z właściwym organem krajowym lub na jego wniosek mogą w ramach przekazanych im uprawnień:

a)	wydawać i formułować wnioski o współpracę sądową w ramach aktów przyjętych na mocy tytułu VI Traktatu, w tym aktów wprowadzających w życie zasadę wzajemnego uznawania;

b)	nakazywać dokonanie przeszukania i zajęcia;

c)	wydawać zgodę na niejawne nadzorowanie przesyłek i koordynować odnośne działania.

3. Jeżeli wystąpi nagła sytuacja, a nie wskazano właściwego organu krajowego lub nie można odpowiednio szybko go zidentyfikować, przedstawiciele krajowi mogą wydawać zgodę na niejawne nadzorowanie przesyłek i koordynować odnośne działania.

4. Z uprawnień, o których mowa w ust. 1 lit. a), korzysta w pierwszej instancji zawsze właściwy organ krajowy.

5. Jeżeli przedstawiciel krajowy skorzystał z uprawnień, o których mowa w ust. 1 i 3, organ krajowy otrzymuje bezzwłocznie stosowną informację.

6. Jeżeli przepisy konstytucyjne regulujące podział kompetencji między prokuratorów i sędziów nie pozwalają przyznać przedstawicielowi krajowemu co najmniej jednego z uprawnień, o których mowa w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu oraz w art. 5a ust. 3, to jest on przynajmniej uprawniony do skierowania wniosku do właściwego organu mogącego korzystać z takich uprawnień.

7. Każde państwo członkowskie określa zgodnie ze swoimi zobowiązaniami międzynarodowymi także prawo przedstawiciela krajowego do występowania wobec zagranicznych organów sądowych.

8. Po wyznaczeniu przedstawiciela krajowego i w razie potrzeby w dowolnym innym momencie państwo członkowskie powiadamia Eurojust i Sekretariat Generalny Rady o swojej decyzji co do wykonania ust. 1–3, a Sekretariat Generalny Rady informuje pozostałe państwa członkowskie. Państwa członkowskie zobowiązują się do zaakceptowania i uznawania tak przyznanych prerogatyw, o ile są one zgodne ze zobowiązaniami międzynarodowymi.

9. Wykonując swoje zadania, przedstawiciel krajowy informuje w stosownych przypadkach, czy działa zgodnie z uprawnieniami sądowymi przyznanymi mu na mocy niniejszego artykułu.”;

art. 10 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Po zasięgnięciu opinii wspólnego organu nadzorczego, o którym mowa w art. 23, na temat przepisów w sprawie przetwarzania danych osobowych Rada zatwierdza regulamin Eurojustu zaproponowany przez kolegium i uprzednio przyjęty przezeń większością dwóch trzecich głosów. Przepisy regulaminu dotyczące przetwarzania danych osobowych mogą być zatwierdzane przez Radę osobno.”;

10)

art. 12 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 12

Krajowy system koordynacyjny Eurojustu

1. Każde państwo członkowskie wyznacza przynajmniej jednego korespondenta krajowego Eurojustu.

2. Każde państwo członkowskie tworzy krajowy system koordynacyjny Eurojustu, tak by koordynować prace prowadzone przez:

a)	krajowych korespondentów Eurojustu;

b)	krajowego korespondenta ds. terroryzmu;

c)	krajowego korespondenta Europejskiej Sieci Sądowej oraz maksymalnie trzy inne punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej;

przedstawicieli krajowych lub punkty kontaktowe sieci wspólnych zespołów śledczych oraz sieci utworzonych decyzją 2002/494/WSiSW (5) (sieci ds. zbrodni wojennych), decyzją 2007/845/WSiSW (6) (biura ds. odzyskiwania mienia) oraz przyszłą decyzją w sprawie punktów kontaktowych ds. zwalczania korupcji.

3. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, zachowują swoje stanowisko i swój status w świetle prawa krajowego.

4. Jeden z krajowych korespondentów Eurojustu odpowiada za działanie krajowego systemu koordynacyjnego Eurojustu.

5. Krajowy system koordynacyjny Eurojustu:

a)	jest połączony z należącym do Eurojustu zautomatyzowanym systemem przetwarzania spraw (Case Management System);

b)	wspomaga Eurojust w określaniu, czy dana sprawa powinna podlegać gestii Eurojustu czy Europejskiej Sieci Sądowej;

c)	ułatwia wewnątrz państwa członkowskiego wykonywanie zadań Eurojustu, zwłaszcza przez to, że pozwala przedstawicielowi krajowemu ustalić, które organy są właściwe do realizacji wniosków o współpracę sądową;

utrzymuje ścisłe stosunki z krajową jednostką Europolu, a zwłaszcza:

(i)	jest informowany i proszony o opinię na temat udziału danego państwa członkowskiego w określonym rozpracowaniu analitycznym (AWF) oraz informowany o działaniu i wynikach tego rozpracowania;

(ii)	jest informowany o każdym wniosku Europolu o wszczęcie dochodzenia lub utworzenie wspólnego zespołu śledczego oraz o poinformowanie krajowej jednostki Europolu o takich wnioskach wystosowanych przez Eurojust.

6. Stosunki między przedstawicielem krajowym a korespondentami krajowymi nie wykluczają bezpośredniego kontaktu przedstawiciela krajowego z jego właściwymi organami.

7. Niniejszy artykuł nie wpływa na bezpośrednie kontakty między właściwymi organami sądowymi, określone w aktach o współpracy sądowej, np. w art. 6 konwencji z dnia 29 maja 2000 r. o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

8. Wydatki krajowego systemu koordynacyjnego Eurojustu, m.in. na wynajem lokum, sprzęt, łączność i wynagrodzenie personelu administracyjnego, można traktować jako wydatki operacyjne Eurojustu zgodnie z art. 30.

11)

w art. 13:

w ust. 2:

(i)	skreśla się wyrazy „zgodnie z art. 9”;

(ii)	na końcu ustępu dodaje się zdanie w brzmieniu: „W szczególności niezwłocznie informowani są przedstawiciele krajowi, którzy nie zostali powiadomieni o dotyczącej ich sprawie.”;

dodaje się następujące ustępy:

„3. Niniejszy artykuł nie narusza innych obowiązków dotyczących przekazywania informacji Eurojustowi, w tym decyzji Rady 2005/671/WSiSW z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wymiany informacji i współpracy dotyczącej przestępstw terrorystycznych (7).

4. Państwa członkowskie dopilnowują, aby przedstawiciele krajowi byli informowania o przygotowaniach do utworzenia wspólnego zespołu śledczego — bez względu na to, czy powoływanego na mocy art. 13 Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. lub na mocy decyzji ramowej 2002/465/WSiSW czy nie — oraz o dalszym losie takich zespołów.

5. Państwa członkowskie dopilnowują, aby ich przedstawiciel krajowy był terminowo, odpowiednio wcześnie — jak tylko dana informacja jest dostępna — powiadamiany o wszystkich dochodzeniach w sprawach karnych dotyczących co najmniej trzech państw, z których co najmniej dwa są państwami członkowskimi, o ile dochodzenia te podlegają kompetencji Eurojustu i o ile jest to mu potrzebne do sprawowania swoich funkcji, zwłaszcza jeżeli analogiczne wnioski rekwizycyjne są potrzebne w kilku państwach członkowskich lub jeżeli potrzebna jest koordynacja działań ze strony Eurojustu, lub jeżeli dochodzi do pozytywnych lub negatywnych kolizji jurysdykcji. Państwa członkowskie dopilnowują, aby wykonanie obowiązku informowania było nadzorowane na szczeblu krajowym.

6. Początkowo państwa członkowskie wdrażają ust. 5 w odniesieniu do spraw dotyczących poniższych przestępstw:

a)	handel środkami odurzającymi;

b)	handel ludźmi i bronią;

c)	handel odpadami jądrowymi;

d)	handel dziełami sztuki;

e)	handel zagrożonymi gatunkami;

f)	handel ludzkimi organami;

g)	pranie pieniędzy;

h)	oszustwo, w tym oszustwo narażające na szwank finansowe interesy Wspólnoty;

i)	fałszowanie walut, w tym euro;

j)	terroryzm, w tym jego finansowanie;

k)	przestępstwa przeciwko środowisku;

l)	inne formy przestępczości zorganizowanej.

7. Państwa członkowskie zaczynają stosować ust. 5 w odniesieniu do przestępstw niewymienionych w ust. 6 przed upływem trzy lata od daty określonej w art. 2.

8. Państwa członkowskie zapewniają informowanie ich przedstawiciela krajowego o:

wszelkich wnioskach o współpracę sądową w ramach aktów przyjętych na mocy tytułu VI Traktatu, w tym aktów wcielających w życie zasadę wzajemnego uznawania, które to wnioski są wysyłane przez ich właściwe organy w sprawach dotyczących co najmniej trzech państw, z których co najmniej dwa są państwami członkowskimi;

b)	wszystkich niejawnie nadzorowanych przesyłkach i tajnych dochodzeniach dotyczących co najmniej trzech państw, z których co najmniej dwa są państwami członkowskimi;

c)	wszystkich odrzuconych wnioskach o współpracę sądową w ramach aktów przyjętych na mocy tytułu VI Traktatu, w tym aktów wcielających w życie zasadę wzajemnego uznawania;

d)	wszystkich wnioskach o wzajemną pomoc prawną nadesłanych przez państwo trzecie, jeżeli okazuje się, że wnioski te związane są z dochodzeniem w sprawie innych wniosków wysłanych przez to państwo trzecie co najmniej do dwu innych państw członkowskich.

9. Ponadto właściwe organy dostarczają krajowemu przedstawicielowi wszelkich innych informacji, które uzna on za potrzebne mu do wypełniania swoich zadań.

10. Informacje, o których mowa w niniejszym artykule, są przekazywane Eurojustowi w postaci ustrukturyzowanej.

12)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 13a

Informacje dostarczane przez Eurojust organom krajowym

1. Eurojust z własnej inicjatywy dostarcza właściwym organom krajowym informacji i opinii o wynikach przetwarzania informacji, w tym o powiązaniach ze sprawami już zapisanymi w zautomatyzowanym systemie przetwarzania spraw.

2. Ponadto jeżeli właściwy organ krajowy wystąpi do Eurojustu o informacje, Eurojust przekazuje je w terminie wskazanym przez ten organ.”;

13)	w art. 14 ust. 4 wyrazy „indeks danych odnoszących się do”, a w art. 16 ust. 1 wyrazy „indeks danych dotyczących” zastępuje się wyrazami „zautomatyzowany system przetwarzania spraw zawierający dane dotyczące”;

14)

w art. 15 ust. 4 wyrazy „w indeksie” zastępuje się wyrazami „w zautomatyzowanym systemie przetwarzania spraw”, w art. 16 ust. 1 zdanie pierwsze wyrazy „indeks danych dotyczących” zastępuje się wyrazami „zautomatyzowany system przetwarzania spraw zawierający dane dotyczące”, a w art. 16 ust. 1 zdanie drugie i w art. 16 ust. 2 wyraz „Indeks” zastępuje się wyrazami „Zautomatyzowany system przetwarzania spraw”;

15)

w art. 15:

w ust. 1:

(i)

zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„1. Przetwarzając dane zgodnie z art. 14 ust. 1, Eurojust może przetwarzać dane osobowe dotyczące osób, które na mocy krajowego ustawodawstwa odnośnych państw członkowskich są objęte dochodzeniem lub są ścigane w związku z co najmniej jednym rodzajem przestępczości lub przestępstwem zdefiniowanym w art. 4; odnośne dane to:”;

(ii)

dodaje się następującą literę:

„l)	numery telefonu, dane rejestracyjne samochodu, adresy kont poczty elektronicznej, dane o połączeniach telefonicznych i korespondencji elektronicznej, dane DNA i fotografie.”;

b)	w ust. 2 skreśla się wyraz „tylko”;

16)

w art. 16 dodaje się następujący ustęp:

„2a. Zautomatyzowany system przetwarzania spraw pozwala na wpisywanie danych i dostęp z poziomu krajowego. O ile jest to zgodne z przepisami o ochronie danych zawartymi w niniejszej decyzji, zautomatyzowany system przetwarzania spraw może być podłączony do bezpiecznej sieci telekomunikacyjnej, o której mowa w art. 10 decyzji Rady …/…/WSiSW w sprawie Europejskiej Sieci Sądowej.”;

17)	w art. 23, na końcu ust. 10, dodaje się zdanie w brzmieniu: „Sekretariat wspólnego organu nadzorczego może korzystać z fachowej wiedzy sekretariatu ustanowionego decyzją Rady 2000/641/WSiSW.”;

18)

w art. 26:

a)	dodaje się następujący ustęp: „1a. Państwo członkowskie zapewnia kolegium możliwość faktycznego otwarcia pliku analitycznego (AWF) Europolu i uczestniczenia w jego funkcjonowaniu.”;

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Eurojust utrzymuje uprzywilejowane stosunki z Europejską Siecią Sądową, oparte na konsultacjach i komplementarności, w szczególności na szczeblu przedstawiciela krajowego, punktów kontaktowych Europejskiej Sieci Sądowej w tym samym państwie członkowskim oraz korespondentów krajowych Eurojustu i Europejskiej Sieci Sądowej. Aby zapewnić sprawną współpracę, należy zastosować następujące środki:

a)	Eurojust powinien posiadać dostęp do scentralizowanych informacji Europejskiej Sieci Sądowej zgodnie z art. 8 decyzji …/…/WSiSW oraz do bezpiecznej sieci telekomunikacyjnej utworzonej na mocy art. 10 wspomnianej decyzji;

bez uszczerbku dla art. 13 niniejszej decyzji i zgodnie z art. 4 ust. 4 decyzji …/…/WSiSW punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej informują Eurojust w indywidualnych przypadkach o sprawach obejmujących dwa państwa członkowskie i podlegających kompetencji Eurojustu:

—	jeżeli może wystąpić kolizja jurysdykcji, lub

—	jeżeli odrzucono wniosek o współpracę sądową w ramach aktów przyjętych na mocy tytułu VI Traktatu, w tym aktów wcielających w życie zasadę wzajemnego uznawania.

Punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej informują Eurojust w indywidualnych przypadkach również o wszelkich sprawach podlegających kompetencji Eurojustu i obejmujących co najmniej trzy państwa członkowskie.

Przedstawiciele krajowi informują punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej w indywidualnych przypadkach o wszelkich sprawach, w odniesieniu do których uznaje się, że sieć ma lepsze warunki, by zająć się nimi;

sekretariat Europejskiej Sieci Sądowej stanowi część sekretariatu Eurojustu. Działa on jako odrębna i samodzielna jednostka. Może korzystać z zasobów Eurojustu, które są potrzebne Europejskiej Sieci Sądowej do realizacji jej zadań. Przepisy dotyczące personelu Eurojustu stosuje się do personelu sekretariatu Europejskiej Sieci Sądowej, jeżeli nie koliduje to z operacyjną samodzielnością sekretariatu Europejskiej Sieci Sądowej;

d)	Europejska Sieć Sądowa jest wspierana przez administrację Eurojustu. Koszty operacyjne Europejskiej Sieci Sądowej mogą być pokrywane z budżetu Eurojustu zgodnie z art. 33;

e)	przedstawiciele krajowi Eurojustu mogą na zaproszenie Europejskiej Sieci Sądowej uczestniczyć w jej spotkaniach. Osoby pełniące funkcje punktów kontaktowych Europejskiej Sieci Sądowej mogą być zapraszani w indywidualnych przypadkach na spotkania Eurojustu;

sekretariat sieci wspólnych zespołów śledczych oraz sieci utworzonych decyzją 2002/494/WSiSW (sieci ds. zbrodni wojennych), decyzją 2007/845/WSiSW (biura ds. odzyskiwania mienia) oraz przyszłą decyzją Rady w sprawie punktów kontaktowych ds. zwalczania korupcji są częścią sekretariatu Eurojustu i działają jako odrębne i samodzielne jednostki. Mogą korzystać z zasobów Eurojustu, które są im potrzebne do realizacji swoich zadań. Przepisy dotyczące personelu Eurojustu stosuje się do personelu tych sekretariatów, jeżeli nie koliduje to z ich operacyjną samodzielnością; dyrektor administracyjny Eurojustu mianuje podległego sobie sekretarza generalnego sekretariatów tych sieci.”;

dodaje się następujące ustępy:

„7. Eurojust nawiązuje i utrzymuje ścisłą współpracę z Europejską Agencją Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych (Frontex), o ile ma ona związek z zadaniami Eurojustu i służy realizacji jego celów oraz pozwala uniknąć powielania prac. Zasadnicze elementy tej współpracy zostają określone w porozumieniu, które Rada zatwierdza po zasięgnięciu opinii wspólnego organu nadzorczego na temat przepisów o ochronie danych.

8. Eurojust nawiązuje i utrzymuje ścisłą współpracę ze wspólnym centrum sytuacyjnym, o ile ma ona związek z zadaniami Eurojustu i służy realizacji jego celów oraz pozwala uniknąć powielania prac. Zasadnicze elementy tej współpracy zostają określone w porozumieniu, które Rada zatwierdza po zasięgnięciu opinii wspólnego organu nadzorczego na temat przepisów o ochronie danych.

9. Eurojust nawiązuje i utrzymuje ścisłą współpracę z Interpolem, o ile ma ona związek z zadaniami Eurojustu i służy realizacji jego celów oraz pozwala uniknąć powielania prac. Zasadnicze elementy tej współpracy zostają określone w porozumieniu, które Rada zatwierdza po zasięgnięciu opinii wspólnego organu nadzorczego na temat przepisów o ochronie danych.

10. Eurojust nawiązuje i utrzymuje ścisłą współpracę ze Światową Organizacją Celną, o ile ma ona związek z zadaniami Eurojustu i służy realizacji jego celów oraz pozwala uniknąć powielania prac. Zasadnicze elementy tej współpracy zostają określone w porozumieniu, które Rada zatwierdza po zasięgnięciu opinii wspólnego organu nadzorczego na temat przepisów o ochronie danych.”;

19)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 26a

Sędziowie łącznikowi oddelegowani do państw trzecich

1. Aby ułatwiać współpracę sądową, Eurojust może oddelegować sędziów łącznikowych do państwa trzeciego, o ile z państwem przyjmującym zawarto porozumienie, które zostało zatwierdzone przez Radę. Sędzią łącznikowym jest krajowy przedstawiciel Eurojustu, jego zastępca, asystent lub sędzia oddelegowany do Eurojustu. Oddelegowanie sędziego łącznikowego z ramienia Eurojustu zależy od uprzedniej zgody samego sędziego i jego państwa członkowskiego.

2. Sędziowie łącznikowi oddelegowani zgodnie z ust. 1 pełnią swoje funkcje na rzecz Eurojustu i właściwych organów państw członkowskich. Działania sędziów łącznikowych oddelegowanych przez Eurojust podlegają nadzorowi wspólnego organu nadzorczego. Raz do roku składają oni sprawozdanie kolegium Eurojustu, które w odpowiedni sposób informuje Radę i Parlament Europejski o ich działaniach. Sędziowie łącznikowi informują także przedstawicieli krajowych i właściwe organy krajowe o wszystkich sprawach dotyczących ich państwa członkowskiego.

3. Właściwe organy krajowe i sędziowie łącznikowi, o których mowa w ust. 1, mogą kontaktować się ze sobą bezpośrednio. Wtedy o takich kontaktach sędzia łącznikowy informuje odnośnego przedstawiciela krajowego.

4. Sędziowie łącznikowi, o których mowa w ust. 1, mają połączenie ze zautomatyzowanym systemem przetwarzania spraw.

5. Odnośne wydatki sędziów łącznikowych oddelegowanych przez Eurojust do państwa trzeciego uważa się za wydatki operacyjne w rozumieniu art. 41 ust. 3 Traktatu. Zanim zostaną podjęte negocjacje z państwem trzecim, Rada musi wyrazić swoją zgodę. Eurojust informuje Radę o wszelkich swoich planach co do podjęcia takich negocjacji, a Rada może wyciągnąć takie wnioski, jakie uzna za właściwe.”;

20)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 27a

Wnioski państw trzecich o współpracę sądową

1. Eurojust koordynuje realizację wniosków państw trzecich o współpracę sądową, jeżeli wnioski te dotyczą tego samego dochodzenia i wymagają realizacji co najmniej w dwóch państwach członkowskich.

2. Wnioski, o których mowa w ust. 1, Eurojust może otrzymywać bezpośrednio, jeżeli jest to zgodne z aktami regulującymi stosunki między odnośnym państwem trzecim a Unią Europejską lub odnośnym państwem członkowskim.

3. Wnioski, o których mowa w ust. 1, mogą być także przekazywane Eurojustowi przez właściwy organ krajowy działający z własnej inicjatywy lub w związku z prośbą odnośnego państwa trzeciego o interwencję Eurojustu.

4. W pilnych sytuacjach na wnioski, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, może reagować dyżurna komórka koordynacyjna, o której mowa w art. 5a.

Artykuł 27b

Odpowiedzialność prawna

1. Odpowiedzialność umowną Eurojustu regulują przepisy mające zastosowanie do danej umowy.

2. W przypadku odpowiedzialności pozaumownej Europol jest zobowiązany, oprócz ponoszenia odpowiedzialności na mocy art. 24, do naprawienia szkody powstałej z winy kolegium lub personel Eurojustu przy wykonywaniu swoich obowiązków, niezależnie od trybu dochodzenia roszczeń o odszkodowania obowiązującego na mocy prawa państw członkowskich.

3. Ust. 2 ma również zastosowanie do szkód powstałych z winy przedstawiciela krajowego przy wykonywaniu swoich obowiązków, chyba że działa on na podstawie uprawnień przyznanych mu na podstawie art. 9a.

4. Poszkodowany ma prawo żądać od Europolu, aby nie wszczynał lub nie kontynuował postępowania.

5. Sądy krajowe państw członkowskich właściwe do rozstrzygania sporów dotyczących odpowiedzialności prawnej Europolu, o której mowa w niniejszym artykule, określa się poprzez odesłanie do rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (8).

21)

w art. 29:

a)	w ust. 1 wyraz „jednomyślnie” zastępuje się wyrażeniem „większością dwóch trzecich głosów”;

b)	w ust. 2 drugie zdanie o brzmieniu „jest odnawialna” otrzymuje brzmienie „może zostać jednokrotnie przedłużona bez zaproszenia do zgłaszania kandydatur, jeżeli kolegium tak postanowi większością trzech czwartych głosów i tą samą większością głosów mianuje dyrektora administracyjnego.”;

22)

w art. 32 wprowadza się następujące zmiany:

—	tytuł otrzymuje brzmienie: „Informowanie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji”,

—	dodaje się następujący ustęp: „3. Komisja lub Rada mogą zwracać się do Eurojustu o opiniowanie wszystkich projektów aktów przygotowanych na podstawie tytułu VI Traktatu.”;

23)

art. 33 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Jeżeli przedstawiciele krajowi, ich zastępcy, asystenci oraz osoby działające w krajowym systemie koordynacji Eurojustu działają w ramach zadań Eurojustu, odnośne wydatki, w tym wydatki na personel Eurojustu, uznaje się za wydatki operacyjne w rozumieniu art. 41 ust. 3 Traktatu.”;

24)	w art. 35, na końcu ust. 1 dodaje się zdanie w brzmieniu: „Przed przekazaniem projektu Komisji, należy zasięga się opinii Europejskiej Sieci Sądowej w trybie przez nią określonym.”;

25)

art. 41 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 41

Składanie sprawozdań

1. Państwa członkowskie informują Eurojust i Sekretariat Generalny Rady o wszelkich zmianach osobowych w gronie przedstawicieli krajowych, ich zastępców i asystentów oraz o nazwiskach i danych teleadresowych osób, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2. Sekretariat Generalny prowadzi aktualny wykaz tych osób i udostępnia ich nazwiska i dane teleadresowe wszystkim państwom członkowskim i Komisji.

2. Po mianowaniu swojego przedstawiciela lub w razie potrzeby w dowolnym innym momencie państwo członkowskie, zgodnie z art. 9a ust. 4, informuje Eurojust i Sekretariat Generalny Rady także o wszelkich uprawnieniach przyznanych temu przedstawicielowi krajowemu zgodnie ze wspomnianym artykułem.

3. Ostateczne mianowanie przedstawiciela krajowego nabiera mocy w dniu, w którym Sekretariat Generalny Rady otrzymał oficjalne powiadomienie, o którym mowa w ust. 1.”;

26)

w art. 42 obecny tekst otrzymuje oznaczenie „1” i dodaje się następujący ustęp:

„2. Komisja Europejska regularnie analizuje, jak państwa członkowskie wdrożyły niniejszą decyzję oraz przedstawia Radzie sprawozdanie w tej sprawie wraz z ewentualnie koniecznymi wnioskami legislacyjnymi służącymi poprawie współpracy sądowej i działania Eurojustu. Dotyczy to w szczególności zdolności Eurojustu do wspierania państw członkowskich w walce z terroryzmem.”.

Artykuł 2

Transpozycja

W razie konieczności państwa członkowskie dostosowują swoje prawo krajowe do niniejszej decyzji przy pierwszej sposobności, a najpóźniej do dnia … (9).

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia …

W imieniu Rady

…

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 63 z 6.3.2002, str. 1. Decyzja zmieniona decyzją 2003/659/WSiSW (Dz.U. L 245 z 29.9.2003, str. 44).

(2) Decyzja Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiająca europejską sieć punktów kontaktowych dotyczących osób odpowiedzialnych za ludobójstwo, zbrodnie przeciw ludzkości oraz zbrodnie wojenne (Dz.U. L 167 z 26.6.2002, str. 1).

(3) Decyzja Rady z dnia 6 grudnia 2007 r. dotycząca współpracy pomiędzy biurami ds. odzyskiwania mienia w państwach członkowskich w dziedzinie wykrywania i identyfikacji korzyści pochodzących z przestępstwa lub innego mienia związanego z przestępstwem (Dz.U. L 332 z 18.12.2007, str. 103).

(4) Dz.U. L 162 z 20.6.2002, str. 1.”;

(5) Decyzja Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiająca europejską sieć punktów kontaktowych dotyczących osób odpowiedzialnych za ludobójstwo, zbrodnie przeciw ludzkości oraz zbrodnie wojenne (Dz.U. L 167 z 26.6.2002, str. 1).

(6) Decyzja Rady z dnia 6 grudnia 2007 r. dotycząca współpracy pomiędzy biurami ds. odzyskiwania mienia w państwach członkowskich w dziedzinie wykrywania i identyfikacji korzyści pochodzących z przestępstwa lub innego mienia związanego z przestępstwem (Dz.U. L 332 z 18.12.2007, str. 103).”;

(7) Dz.U. L 253 z 29.9.2005, str. 22.”;

(8) Dz.U. L 12 z 16.1.2001, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1791/2006 (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 1).”;

(9) 2 lata po dacie wejścia w życie niniejszej decyzji.

27.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/14

Inicjatywa Republiki Słowenii, Republiki Francuskiej, Republiki Czeskiej, Królestwa Szwecji, Królestwa Hiszpanii, Królestwa Belgii, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej, Republiki Estońskiej, Republiki Austrii i Republiki Portugalskiej mająca na celu przyjęcie decyzji Rady z dnia … w sprawie Europejskiej Sieci Sądowej

(2008/C 54/03)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 i art. 34 ust. 2 lit. c),

uwzględniając inicjatywę Republiki Słowenii, Republiki Francuskiej, Republiki Czeskiej, Królestwa Szwecji, Królestwa Hiszpanii, Królestwa Belgii, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej, Republiki Estońskiej, Republiki Austrii i Republiki Portugalskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Europejska Sieć Sądowa, utworzona na mocy wspólnego działania 98/428/WSiSW z dnia 29 czerwca 1998 r. (1), wykazała swoją przydatność w ułatwianiu współpracy sądowej w sprawach karnych.

(2)

Zgodnie z art. 53 konwencji z dnia 19 czerwca 1990 r. wprowadzającej w życie porozumienie z Schengen i z art. 6 konwencji z dnia 29 maja 2000 r. o pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej, udzielanie wzajemnej pomocy prawnej odbywa się przez bezpośrednie kontakty między właściwymi organami sądowymi. Ta decentralizacja wzajemnej pomocy prawnej jest obecnie szeroko realizowana.

(3)	Zasada wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych w sprawach karnych jest wprowadzana stopniowo. Nie tylko potwierdza ona ideę bezpośrednich kontaktów między właściwymi organami sądowymi, lecz także określa odpowiednie procedury i nadaje im w pełni sądowy charakter.

(4)	Wpływ zmian we współpracy sądowej jeszcze się zwiększył w wyniku rozszerzenia Unii Europejskiej w latach 2004 i 2007. Z tej racji Europejska Sieć Sądowa jest jeszcze bardziej potrzebna niż w chwili jej utworzenia i musi być rozwijana.

(5)

Eurojust został utworzony na mocy decyzji 2002/187/WSiSW (2) w celu poprawy koordynacji i współpracy między właściwymi organami państw członkowskich. Decyzja 2002/187/WSiSW stanowi, że Eurojust utrzymuje uprzywilejowane stosunki z Europejską Siecią Sądową w oparciu o zasadę konsultacji i komplementarności.

(6)	Pięć lat współistnienia Eurojustu i Europejskiej Sieci Sądowej wykazało zarówno potrzebę utrzymania obydwu struktur, jak i konieczność wyraźniejszego określenia ich wzajemnych relacji.

(7)	Konieczne jest wzmocnienie współpracy sądowej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej oraz umożliwienie punktom kontaktowym Europejskiej Sieci Sądowej i Eurojustu, komunikowania się ze sobą — w miarę potrzeby — bezpośrednio i bardziej sprawnie przez bezpieczną sieć telekomunikacyjną,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Utworzenie

Sieć sądowych punktów kontaktowych utworzona między państwami członkowskimi na mocy wspólnego działania 98/428/WSiSW, zwana dalej „Europejską Siecią Sądową”, działa nadal zgodnie z przepisami niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Skład

1. W skład Europejskiej Sieci Sądowej wchodzą — z uwzględnieniem przepisów konstytucyjnych, tradycji prawnych i struktury wewnętrznej każdego państwa członkowskiego — centralne organy odpowiedzialne za międzynarodową współpracę sądową oraz organy sądowe lub inne właściwe organy wypełniające szczególne obowiązki w ramach współpracy międzynarodowej.

2. Tworzy się co najmniej jeden punkt kontaktowy w każdym państwie członkowskim, zgodnie z jego wewnętrznymi przepisami i wewnętrznym podziałem obowiązków, tak aby zapewnić skuteczne działanie sieci na całym terytorium tego państwa.

3. Każde państwo członkowskie mianuje — wybierając spośród punktów kontaktowych — korespondenta krajowego odpowiedzialnego za kontakty z Europejską Siecią Sądową.

4. Każde państwo członkowskie zapewnia realizację działań związanych ze współpracą sądową w sprawach karnych przez jego punkty kontaktowe oraz wystarczającą znajomość języka Unii Europejskiej innego niż jego język narodowy, z uwagi na potrzebę komunikacji z punktami kontaktowymi w pozostałych państwach członkowskich. Przed utworzeniem nowego punktu kontaktowego państwa członkowskie mogą zasięgać opinii korespondentów krajowych.

5. W przypadku gdy w państwie członkowskim zostali wyznaczeni sędziowie łącznikowi, o których mowa we wspólnym działaniu 96/277/WSiSW (3), i ich obowiązki są analogiczne z zadaniami punktów kontaktowych określonymi w art. 4, zostają oni powiązani z Europejską Siecią Sądową oraz podłączeni do bezpiecznej sieci telekomunikacyjnej zgodnie z art. 10 przez państwo członkowskie, które wyznaczyło danego sędziego łącznikowego, zgodnie z procedurami, które określi to państwo.

6. Komisja wyznacza punkt kontaktowy dla tych obszarów, które wchodzą w zakres jej kompetencji.

7. Europejska Sieć Sądowa posiada sekretariat, który jest odpowiedzialny za administrowanie siecią we współpracy i w porozumieniu z Prezydencją Rady. Sekretariat może reprezentować sieć w porozumieniu z Prezydencją.

Artykuł 3

Sposób działania sieci

Europejska Sieć Sądowa działa w szczególności na trzy sposoby; są one następujące:

a)	ułatwianie nawiązywania właściwych kontaktów pomiędzy punktami kontaktowymi w różnych państwach członkowskich w celu wykonywania zadań określonych w art. 4;

b)	organizowanie okresowych spotkań przedstawicieli państw członkowskich zgodnie z procedurami określonymi w art. 5, 6 i 7;

c)	stałe dostarczanie pewnej ilości aktualnych informacji ogólnych, w szczególności przy wykorzystaniu właściwych sieci telekomunikacyjnych, w oparciu o procedury określone w art. 8, 9 i 10.

Artykuł 4

Funkcje punktów kontaktowych, w tym korespondenta krajowego

1. Punkty kontaktowe, łącznie z korespondentem krajowym, są aktywnymi pośrednikami, których zadaniem jest ułatwianie współpracy sądowej między państwami członkowskimi, szczególnie w przypadku działań mających na celu zwalczanie poważnej przestępczości. Punkty kontaktowe powinny umożliwiać lokalnym organom sądowym i innym właściwym organom w ich kraju, punktom kontaktowym w pozostałych krajach oraz lokalnym właściwym organom sądowym i innym właściwym organom w pozostałych krajach nawiązywanie między sobą we właściwy sposób bezpośrednich kontaktów.

Jeżeli to konieczne, na podstawie porozumienia między odnośnymi administracjami możliwe jest odbywanie podróży w celu odwiedzenia punktów kontaktowych innych państw członkowskich.

2. Punkty kontaktowe oraz korespondent krajowy dostarczają lokalnym organom sądowym w ich własnym kraju, punktom kontaktowym w pozostałych krajach i lokalnym organom sądowym w pozostałych krajach, informacji prawnych i praktycznych w celu umożliwienia im przygotowywania skutecznych wniosków o współpracę sądową lub w celu usprawnienia współpracy sądowej w ogóle.

3. Punkty kontaktowe oraz korespondenci krajowi organizują — na swoich szczeblach i we współpracy z Europejską Siecią Szkolenia Kadr Wymiaru Sprawiedliwości — szkolenia na temat współpracy sądowej dla właściwych organów w ich państwach członkowskich.

Artykuł 5

Cele okresowych posiedzeń punktów kontaktowych

1. Okresowe posiedzenia w ramach Europejskiej Sieci Sądowej, na które zapraszane są co najmniej dwa punkty kontaktowe z każdego państwa członkowskiego, mają następujące cele:

a)	umożliwianie punktom kontaktowym wzajemnego poznania i wymiany doświadczeń, szczególnie dotyczących działania sieci;

b)	stworzenie forum do dyskusji na temat praktycznych i prawnych problemów, stojących przed państwami członkowskimi w kontekście współpracy sądowej, szczególnie w odniesieniu do stosowania środków przyjętych przez Unię Europejską.

2. Istotne doświadczenia nabyte w ramach Europejskiej Sieci Sądowej są przekazywane właściwym grupom roboczym Unii Europejskiej i służą za podstawę dyskusji na temat ewentualnych zmian przepisów i usprawnień praktycznych w obszarze międzynarodowej współpracy sądowej.

Artykuł 6

Częstotliwość posiedzeń plenarnych

Posiedzenia plenarne w ramach Europejskiej Sieci Sądowej, podczas których zbierają się korespondenci krajowi odbywają się okresowo — co najmniej raz w roku — na zasadzie ad hoc, w zależności od potrzeby jej członków, na zaproszenie Prezydencji Rady, która również uwzględnia życzenia państw członkowskich w sprawie spotkań w ramach sieci.

Artykuł 7

Miejsce posiedzeń

1. Posiedzenia mogą odbywać się w siedzibie Rady w Brukseli, zgodnie z przepisami regulaminu wewnętrznego Rady.

2. Możliwe jest jednak także organizowanie posiedzeń w państwach członkowskich, aby umożliwić punktom kontaktowym wszystkich państw członkowskich spotykanie się z organami państwa gospodarza innymi niż jego punkty kontaktowe i wizytowanie specjalnych organów tego państwa, odpowiedzialnych za międzynarodową współpracę sądową lub zwalczanie niektórych form poważnej przestępczości.

Artykuł 8

Zakres informacji rozpowszechnianych w obrębie Europejskiej Sieci Sądowej

Europejska Sieć Sądowa udostępnia punktom kontaktowym i właściwym organom sądowym następujące informacje:

1)	pełne dane o punktach kontaktowych w każdym państwie członkowskim, z objaśnieniem, w miarę potrzeby, zakresu ich odpowiedzialności na szczeblu krajowym;

system informatyczny umożliwiający organowi wydającemu danego państwa członkowskiego identyfikację właściwego organu w innym państwie członkowskim, który to organ odbierze i wykona wniosek w sprawie współpracy sądowej, obejmujący europejskie nakazy aresztowania, europejskie nakazy dowodowe, postanowienia o zabezpieczeniu mienia i wnioski o wzajemną pomoc prawną;

3)	zwięzłe prawne i praktyczne informacje dotyczące systemów sądowych i proceduralnych w państwach członkowskich;

4)	teksty istotnych aktów prawnych i, w odniesieniu do obowiązujących konwencji — teksty oświadczeń i zastrzeżeń.

Artykuł 9

Uaktualnianie informacji

1. Informacje rozpowszechniane w ramach Europejskiej Sieci Sądowej są stale uaktualniane.

2. Każde państwo członkowskie jest odpowiedzialne za sprawdzanie prawidłowości danych zawartych w systemie i, gdy dane dotyczące jednego z czterech punktów określonych w art. 8 będą wymagać zmiany, za niezwłoczne powiadamianie sekretariatu Europejskiej Sieci Sądowej.

Artykuł 10

Narzędzia telekomunikacyjne

1. Europejska Sieć Sądowa dopilnowuje, aby:

a)	informacje przewidziane w art. 8 były udostępniane na stale aktualizowanej stronie internetowej;

b)	do celów pracy operacyjnej punktów kontaktowych została utworzona bezpieczna sieć telekomunikacyjna Europejskiej Sieci Sądowej;

c)	bezpieczna sieć telekomunikacyjna umożliwiała przepływ danych i wszystkich wniosków w sprawie współpracy sądowej między państwami członkowskimi, a także między nimi a przedstawicielami krajowymi, korespondentami krajowymi Eurojustu i sędziami łącznikowymi mianowanymi przez Eurojust.

2. Bezpieczna sieć telekomunikacyjna, o której mowa w ust. 1, może być także wykorzystywana do pracy operacyjnej przez korespondentów krajowych, korespondentów krajowych ds. terroryzmu, przedstawicieli krajowych Eurojustu i sędziów łącznikowych mianowanych przez Eurojust. Sieć może być podłączona należącego do Eurojustu zautomatyzowanego systemu przetwarzania spraw, o którym mowa w art. 16 decyzji 2002/187/WSiSW.

Artykuł 11

Stosunki między Europejską Siecią Sądową a Eurojustem

1. Europejska Sieć Sądowa i Eurojust utrzymują ze sobą uprzywilejowane stosunki oparte na zasadzie konsultacji i komplementarności, w szczególności pomiędzy przedstawicielami krajowymi Eurojustu, punktami kontaktowymi Europejskiej Sieci Sądowej w tym samym państwie członkowskim i korespondentami krajowymi Eurojustu i Europejskiej Sieci Sądowej. W celu zapewnienia sprawnej współpracy podejmuje się następujące środki:

a)	Eurojust ma dostęp do scentralizowanych informacji z Europejskiej Sieci Sądowej zgodnie z art. 8 niniejszej decyzji oraz do zabezpieczonej sieci telekomunikacyjnej utworzonej na mocy art. 10 niniejszej decyzji;

nie naruszając art. 13 decyzji 2002/187/WSiSW i zgodnie z art. 4 ust. 4 niniejszej decyzji, punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej informują Eurojust w poszczególnych przypadkach o sprawach z udziałem dwóch państw członkowskich, wchodzących w zakres kompetencji Eurojustu:

—	w przypadkach, w których prawdopodobnie może wystąpić konflikt jurysdykcji, lub

—	w przypadkach odpowiedzi odmownej na wniosek w sprawie współpracy sądowej, obejmującej europejskie nakazy aresztowania, europejskie nakazy dowodowe, postanowienia o zabezpieczeniu mienia oraz wnioski o wzajemną pomoc prawną;

c)	punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej informują także Eurojust indywidualnie o wszelkich sprawach wchodzących w zakres kompetencji Eurojustu, w których uczestniczą co najmniej trzy państwa członkowskie;

d)	przedstawiciele krajowi informują punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej indywidualnie o wszelkich sprawach, w przypadku których można uznać, że sieć ma lepsze warunki do zajęcia się nimi;

sekretariat Europejskiej Sieci Sądowej stanowi część sekretariatu Eurojustu. Funkcjonuje jako odrębna i samodzielna jednostka. Może korzystać z zasobów Eurojustu, niezbędnych do wykonywania zadań Europejskiej Sieci Sądowej. Przepisy dotyczące personelu Eurojustu stosuje się wobec personelu sekretariatu Europejskiej Sieci Sądowej w przypadku, gdy nie jest to sprzeczne z autonomią operacyjną sekretariatu Europejskiej Sieci Sądowej;

f)	przedstawiciele krajowi Eurojustu mogą uczestniczyć w posiedzeniach w ramach Europejskiej Sieci Sądowej na jej zaproszenie. Punkty kontaktowe Europejskiej Sieci Sądowej mogą być zapraszane, w indywidualnych przypadkach, na posiedzenia Eurojustu.

2. Europejska Sieć Sądowa jest wspierana przez administrację Eurojustu. Koszty operacyjne Europejskiej Sieci Sądowej mogą być pokrywane z budżetu Eurojustu zgodnie z art. 33 decyzji 2002/187/WSiSW.

Artykuł 12

Informacje przekazywane Radzie i Komisji

Dyrektor administracyjny Eurojustu i Prezydencja Rady składają Radzie i Komisji co dwa lata pisemne sprawozdania na temat działalności Europejskiej Sieci Sądowej i zarządzania nią, a także jej budżetem. W tym celu Prezydencja przygotowuje sprawozdanie półroczne z działalności Europejskiej Sieci Sądowej oraz ze wszystkich problemów polityki kryminalnej występujących w Unii, które zostały wskazane dzięki działalności tej sieci. W sprawozdaniu Europejska Sieć Sądowa, za pośrednictwem Prezydencji, może także wysuwać propozycje usprawnienia współpracy sądowej w sprawach karnych. Europejska Sieć Sądowa może także przedkładać sprawozdania lub wszelkie inne informacje dotyczące działalności sieci, jakich może wymagać Rada lub Prezydencja.

Artykuł 13

Budżet

Zgodnie z art. 35 ust. 1 decyzji 2002/187/WSiSW budżet Eurojustu obejmuje szczególną część przeznaczoną na Europejską Sieć Sądową, tak by sieć mogła wykonywać swoje zadania.

Artykuł 14

Terytorialny zakres stosowania

W odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa przepisy niniejszej decyzji stosuje się do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Wysp Normandzkich i Wyspy Man.

Artykuł 15

Ocena działania Europejskiej Sieci Sądowej

Co cztery lata Rada przeprowadza ocenę działania Europejskiej Sieci Sądowej na podstawie sprawozdania sporządzonego przez Komisję we współpracy z siecią.

Artykuł 16

Uchylenie wspólnego działania 98/428/WSiSW

Wspólne działanie 98/428/WSiSW zostaje niniejszym uchylone.

Artykuł 17

Wejście w życie

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli, dnia …

W imieniu Rady

…

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 191 z 7.7.1998, str. 4.

(2) Decyzja Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiająca Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością (Dz.U. L 63 z 6.3.2002, str. 1).

(3) Dz.U. L 105 z 27.4.1996, str. 1.

27.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/22

Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy Rady 90/385/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Publikacja tytułów i odniesień do norm zharmonizowanych na mocy dyrektywy)

(2008/C 54/06)

ESO (1)	Odniesienie i tytuł normy zharmonizowanej (oraz dokument referencyjny)	Odniesienie do normy zastąpionej	Data ustania domniemania zgodności normy zastąpionej (Przypis 1)
CEN	EN 556-1:2001 Sterylizacja wyrobów medycznych — Wymagania dotyczące wyrobów medycznych określanych jako „STERYLNE” — Część 1: Wymagania dotyczące finalnie sterylizowanych wyrobów medycznych	EN 556:1994 + A1:1998	Termin minął (30.4.2002)
CEN	EN 556-1:2001/AC:2006
CEN	EN 556-2:2003 Sterylizacja wyrobów medycznych — Wymagania dotyczących wyrobów medycznych określanych jako „STERYLNE” — Część 2: Wymagania odnoszące się do wyrobów medycznych poddanych procesom aseptycznym	—
CEN	EN 980:2003 Symbole graficzne do stosowania w oznakowaniu wyrobów medycznych	EN 980:1996	Termin minął (31.10.2003)
CEN	EN 1041:1998 Informacja dostarczana przez producenta wraz z wyrobem medycznym	—
CEN	EN ISO 10993-1:2003 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 1: Ocena i badanie (ISO 10993-1:2003)	—
CEN	EN ISO 10993-4:2002 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 4: Wybór badań dla interakcji z krwią (ISO 10993-4:2002)	EN 30993-4:1993	Termin minął (30.4.2003)
CEN	EN ISO 10993-4:2002/A1:2006	Przypis 3	Termin minął (31.1.2007)
CEN	EN ISO 10993-5:1999 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 5: Badania cytotoksyczności in vitro (ISO 10993-5:1999)	EN 30993-5:1994	Termin minął (30.11.1999)
CEN	EN ISO 10993-6:2007 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 6: Pozostałości po sterylizacji tlenkiem etylenu (ISO 10993-6:2007)	EN 30993-6:1994	Termin minął (31.10.2007)
CEN	EN ISO 10993-9:1999 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 9: Ramowy plan identyfikacji i oznaczania ilościowego potencjalnych produktów degradacji (ISO 10993-9:1999)	—
CEN	EN ISO 10993-10:2002 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 10: Metody badania działania drażniącego i nadwrażliwości typu opóźnionego (ISO 10993-10:2002)	EN ISO 10993-10:1995	Termin minął (31.3.2003)
CEN	EN ISO 10993-10:2002/A1:2006	Przypis 3	Termin minął (31.1.2007)
CEN	EN ISO 10993-11:2006 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 11: Badania toksyczności ogólnoustrojowej (ISO 10993-11:2006)	EN ISO 10993-11:1995	Termin minął (28.2.2007)
CEN	EN ISO 10993-12:2007 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 12: Badania miejscowej reakcji po implantacji (ISO 10993-12:2007)	EN ISO 10993-12:2004	31.5.2008
CEN	EN ISO 10993-13:1998 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 13: Identyfikacja i oznaczanie ilościowe produktów degradacji wyrobów medycznych z polimerów (ISO 10993-13:1998)	—
CEN	EN ISO 10993-16:1997 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 16: Projektowanie badań toksykokinetycznych produktów degradacji i substancji wymywalnych (ISO 10993-16:1997)	—
CEN	EN ISO 10993-17:2002 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 17: Ustalenie dozwolonych granic dotyczących wymywalnych substancji (ISO 10993-17:2002)	—
CEN	EN ISO 10993-18:2005 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 18: Charakterystyka chemiczna materiałów (ISO 10993-18:2005)	—
CEN	EN ISO 11135-1:2007 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Metoda radiacyjna — Część 1: Ustalanie dawki sterylizacyjnej (ISO 11135-1:2007)	EN 550:1994	31.5.2010
CEN	EN ISO 11137-1:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Metoda radiacyjna — Część 1: Wymagania dotyczące rozwoju, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 11137-1:2006)	EN 552:1994	30.4.2009
CEN	EN ISO 11137-2:2007 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Wskaźniki chemiczne — Część 2: Systemy wskaźnika Klasy 2 do stosowania w teście penetracji pary wodnej Bowiego Dicka	—
CEN	EN ISO 11138-2:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Systemy wskaźnika biologicznego — Część 2: Zastosowanie w ocenie procesów sterylizacji tlenkiem etylenu (ISO 11138-2:2006)	—
CEN	EN ISO 11138-3:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Systemy wskaźnika biologicznego — Część 3: Zastosowanie w ocenie procesów sterylizacji cielem wilgotnym (ISO 11138-3:2006)	—
CEN	EN ISO 11140-1:2005 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Wskaźniki chemiczne — Część 1: Wymagania ogólne (ISO 11140-1:2005)	—
CEN	EN ISO 11607-1:2006 Opakowania przeznaczone do finalnie sterylizowanych wyrobów medycznych — Część 1: Wymagania dotyczące materiałów, systemów barier sterylnych i systemów opakowaniowych (ISO 11607-1:2006)	EN 868-1:1997	Termin minął (30.4.2007)
CEN	EN ISO 11737-1:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Metoda radiacyjna — Część 1: Wymagania dotyczące rozwoju, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 11737-1:2006)	EN 1174-1:1996 EN 1174-2:1996 EN 1174-3:1996	Termin minął (31.10.2006)
CEN	EN ISO 13485:2003 Wyroby medyczne — Systemy zarządzania jakością — Wymagania dla celów przepisów prawnych (ISO 13485:2003)	EN ISO 13485:2000 EN ISO 13488:2000	31.7.2009
CEN	EN ISO 13485:2003/AC:2007
CEN	EN 13824:2004 Sterylizacja wyrobów medycznych — Postępowanie aseptyczne z płynnymi wyrobami medycznymi — Wymagania	—
CEN	EN ISO 14155-1:2003 Badania kliniczne wyrobów medycznych przeznaczonych dla ludzi — Część 1: Ogólne wymagania (ISO 14155-1:2003)	EN 540:1993	Termin minął (31.8.2003)
CEN	EN ISO 14155-2:2003 Badania kliniczne wyrobów medycznych przeznaczonych dla ludzi — Część 2: Plany badania klinicznego (ISO 14155-2:2003)	—
CEN	EN ISO 14971:2007 Wyroby medyczne — Zastosowanie zarządzania ryzykiem do wyrobów medycznych (ISO 14971:2007)	EN ISO 14971:2000	31.3.2010
CEN	EN ISO 17665-1:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Ciepło wilgotne — Część 1: Wymagania dotyczące opracowania, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 17665-1:2006)	EN 554:1994	31.8.2009
CEN	EN 45502-1:1997 Aktywne implantowalne wyroby medyczne — Część 1: Wymagania ogólne dotyczące bezpieczeństwa, oznakowania i informacji dostarczanej przez producenta	—
CEN	EN 45502-2-1:2004 Aktywne urządzenia medyczne do implantacji — Część 2–1: Szczegółowe wymagania aktywnych urządzeń medycznych do implantacji przeznaczonych do leczenia bradyarytmii (stymulatory serca)	—

Przypis 1

Data ustania domniemania zgodności jest zasadniczo datą wycofania („dw”) określoną przez europejskie organizacje normalizacyjne. Zwraca się jednak uwagę użytkowników tych norm na fakt, że w niektórych szczególnych przypadkach data ustania i data domniemania mogą nie być tożsame.

Przypis 3

W przypadku zmian, normą, do której dokonuje się odniesienia jest EN CCCCC:YYYY, z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, oraz nowa przytoczona zmiana. Zastąpiona norma (kolumna 3) składa się zatem z EN CCCCC:YYYY z wcześniejszymi zmianami, o ile takie miały miejsce, ale nowa przytoczona zmiana nie wchodzi w jej skład. W określonym dniu ustaje domniemanie zgodności normy zastąpionej z wymogami zasadniczymi dyrektywy.

UWAGA:

—	Wszelkie informacje na temat dostępności norm można uzyskać w europejskich organizacjach normalizacyjnych lub w krajowych organach normalizacyjnych, których lista znajduje się w załączniku do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), zmienionej dyrektywą 98/48/WE (3).

—	Publikacja odniesień w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie oznacza, że normy są dostępne we wszystkich językach Wspólnoty.

—	Lista ta zastępuje wszystkie poprzednie listy opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja czuwa nad uaktualnianiem listy.

Więcej informacji na temat zharmonizowanych norm można uzyskać pod następującym adresem:

http://ec.europa.eu/enterprise/newapproach/standardization/harmstds/

(1) ESO: Europejskie organizacje normalizacyjne:

—	CEN: Europejski Komitet Normalizacyjny: rue de Stassart 36, B-1050 Brussels, Tel.: (32-2) 550 08 11; faks: (32-2) 550 08 19 (http://www.cen.eu)

—	CENELEC: Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki: rue de Stassart 35, B-1050 Brussels, Tel.: (32-2) 519 68 71; faks: (32-2) 519 69 19 (http://www.cenelec.org)

—	ETSI: Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych: 650, route des Lucioles, F-06921 Sophia Antipolis, Tel.:(33) 492 94 42 00; faks: (33) 493 65 47 16 (http://www.etsi.org).

(2) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37.

(3) Dz.U. L 217 z 5.8.1998, str. 18.

27.2.2008

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 54/29

Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Publikacja tytułów i odniesień do norm zharmonizowanych na mocy dyrektywy)

(2008/C 54/08)

ESO (1)	Odniesienie i tytuł normy zharmonizowanej (oraz dokument referencyjny)	Odniesienie do normy zastąpionej	Data ustania domniemania zgodności normy zastąpionej (Przypis 1)
CEN	EN 285:2006 Sterylizacja — Sterylizatory na parę wodną — Duże sterylizatory	EN 285:1996	30.11.2008
CEN	EN 375:2001 Informacja załączana przez wytwórcę do odczynników do diagnostyki in vitro stosowanych profesjonalnie	—
CEN	EN 376:2002 Informacja załączana przez wytwórcę do odczynników do diagnostyki in vitro stosowanych do samokontroli wykonywanej przez pacjenta	—
CEN	EN 455-1:2000 Rękawice medyczne do jednorazowego użytku — Część 1: Wymagania i badania na nieobecność dziur	EN 455-1:1993	Termin minął (30.4.2001)
CEN	EN 455-2:2000 Rękawice medyczne jednorazowego użytku — Część 2: Wymagania i badania dotyczące właściwości fizycznych	EN 455-2:1995	Termin minął (30.4.2001)
CEN	EN 455-3:2006 Rękawice medyczne jednorazowego użytku — Część 3: Wymagania i badania w ocenie biologicznej	EN 455-3:1999	Termin minął (30.6.2007)
CEN	EN 556-1:2001 Sterylizacja wyrobów medycznych — Wymagania dotyczące wyrobów medycznych określanych jako „STERYLNE” — Część 1: Wymagania dotyczące finalnie sterylizowanych wyrobów medycznych	EN 556:1994 + A1:1998	Termin minął (30.4.2002)
CEN	EN 556-1:2001/AC:2006
CEN	EN 556-2:2003 Sterylizacja wyrobów medycznych — Wymagania dotyczących wyrobów medycznych określanych jako „STERYLNE” — Część 2: Wymagania odnoszące się do wyrobów medycznych poddanych procesom aseptycznym	—
CEN	EN 591:2001 Instrukcje użycia przyrządów do diagnostyki in vitro stosowanych profesjonalnie	—
CEN	EN 592:2002 Instrukcja użycia przyrządów do diagnostyki in vitro stosowanych do samokontroli wykonywanej przez pacjenta	—
CEN	EN 737-1:1998 Systemy rurociągowe dla gazów medycznych — Część 1: Jednostki końcowe dla sprężonych gazów medycznych i podciśnienia	—
CEN	EN 737-4:1998 Systemy rurociągowe dla gazów medycznych — Część 4: Jednostki końcowe dla systemów oczyszczania gazów do narkozy	—
CEN	EN 738-4:1998 Regulatory ciśnienia do gazów medycznych — Część 4: Regulatory niskociśnieniowe przeznaczone do włączenia do wyposażenia medycznego	—
CEN	EN 738-4:1998/A1:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 739:1998 Zespoły węży niskociśnieniowych do gazów medycznych	—
CEN	EN 739:1998/A1:2002	Przypis 3	Termin minął (31.10.2002)
CEN	EN 794-1:1997 Pompy oddechowe — Część 1: Szczegółowe wymagania dla pomp oddechowych stosowanych w intensywnej terapii	—
CEN	EN 794-1:1997/A1:2000	Przypis 3	Termin minął (31.5.2001)
CEN	EN 794-3:1998 Respiratory — Część 3: Wymagania szczegółowe dla respiratorów stosowanych w warunkach doraźnych i podczas transportu	—
CEN	EN 794-3:1998/A1:2005	Przypis 3	Termin minął (31.12.2005)
CEN	EN 980:2003 Symbole graficzne do stosowania w oznakowaniu wyrobów medycznych	EN 980:1996	Termin minął (31.10.2003)
CEN	EN 1041:1998 Informacja dostarczana przez producenta wraz z wyrobem medycznym	—
CEN	EN 1060-1:1995 Nieinwazyjne sfigmomanometry — Część 1: Wymagania ogólne	—
CEN	EN 1060-1:1995/A1:2002	Przypis 3	Termin minął (30.11.2002)
CEN	EN 1060-2:1995 Nieinwazyjne sfigmomanometry — Część 2: Wymagania dodatkowe dotyczące sfigmomanometrów mechanicznych	—
CEN	EN 1060-3:1997 Nieinwazyjne sfigmomanometry — Część 3: Wymagania dodatkowe dotyczące elektromechanicznych systemów do pomiaru ciśnienia krwi	—
CEN	EN 1060-3:1997/A1:2005	Przypis 3	Termin minął (30.6.2006)
CEN	EN 1060-4:2004 Nieinwazyjne sfigmomanometry — Część 4: Metody badań w celu wyznaczenia ogólnej dokładności układu automatycznych nieinwazyjnych sfigmomanometrów	—
CEN	EN 1089-3:2004 Butle do gazów — Znakowanie butli (z wyłączeniem LPG) — Część 3: Kod barwny	EN 1089-3:1997	Termin minął (31.10.2004)
CEN	EN 1282-2:2005 Sprzęt anestezjologiczny i oddechowy — Rurki tracheostomijne — Część 2: Rurki pediatryczne (ISO 5366-3:2001 modified)	EN 1282-2:1997	Termin minął (31.12.2005)
CEN	EN 1422:1997 Sterylizatory do celów medycznych — Sterylizatory na tlenek etylenu — Wymagania i metody badania	—
CEN	EN 1618:1997 Cewniki inne niż wewnątrznaczyniowe — Metody badania wspólnych właściwości	—
CEN	EN 1639:2004 Stomatologia — Wyroby medyczne dla stomatologii — Narzędzia	EN 1639:1996	Termin minął (31.12.2004)
CEN	EN 1640:2004 Stomatologia — Wyroby medyczne dla stomatologii — Sprzęt	EN 1640:1996	Termin minął (31.12.2004)
CEN	EN 1641:2004 Stomatologia — Wyroby medyczne dla stomatologii — Materiały	EN 1641:1996	Termin minął (31.12.2004)
CEN	EN 1642:2004 Stomatologia — Wyroby medyczne dla stomatologii — Wszczepy dentystyczne	EN 1642:1996	Termin minął (31.12.2004)
CEN	EN 1707:1996 Łączniki stożkowe o zbieżności 6 procent (Luer) do strzykawek, igieł i niektórych innych wyrobów medycznych — Łączniki z zamkiem	—
CEN	EN 1782:1998 Rurki tchawicze i łączniki	—
CEN	EN 1820:2005 Worki oddechowe do aparatów do znieczulenia (ISO 5362:2000, modified)	EN 1820:1997	Termin minął (31.12.2005)
CEN	EN 1865:1999 Wymagania dotyczące noszy i innego sprzętu do przemieszczania pacjenta, stosowanego w ambulansach drogowych	—
CEN	EN 1970:2000 Łóżka regulowane dla osób niepełnosprawnych — Wymagania i metody badań	—
CEN	EN 1970:2000/A1:2005	Przypis 3	Termin minął (30.9.2005)
CEN	EN 1985:1998 Pomoce do chodzenia — Wymagania ogólne i metody badań	—
CEN	EN ISO 3826-3:2007 Miękkie pojemniki z tworzyw syntetycznych na krew ludzką i składniki krwi — Część 3: Systemy worków na krew z elementami zintegrowanymi (ISO 3826-3:2006)	—
CEN	EN ISO 4074:2002 Prezerwatywy lateksowe — Wymagania i metody badań (ISO 4074:2002)	EN 600:1996	Termin minął (31.8.2005)
CEN	EN ISO 4135:2001 Wyposażenie do anestezji i oddychania — Słownictwo (ISO 4135:2001)	EN ISO 4135:1996	Termin minął (28.2.2002)
CEN	EN ISO 5356-1:2004 Urządzenia do anestezji i oddychania — Łączniki stożkowe — Część 1: Stożki i gniazda (ISO 5356-1:2004)	EN 1281-1:1997	Termin minął (30.11.2004)
CEN	EN ISO 5356-2:2007 Zespoły węży niskociśnieniowych do gazów medycznych (ISO 5356-2:2006)	EN 1281-2:1995	29.2.2008
CEN	EN ISO 5360:2007 Parowniki anestezjologiczne — Kodowane systemy napełniania (ISO 5360:2006)	EN 1280-1:1997	30.6.2008
CEN	EN ISO 5366-1:2004 Urządzenia do anestezji i oddychania — Rurki tracheostomijne — Część 1: Rurki i łączniki do stosowania u osób dorosłych (ISO 5366-1:2000)	EN 1282-1:1996	Termin minął (31.1.2005)
CEN	EN ISO 5840:2005 Implanty naczyniowo-sercowe — Protezy zastawek serca (ISO 5840:2005)	EN 12006-1:1999	Termin minął (30.6.2006)
CEN	EN ISO 7197:2006 Implanty neurochirurgiczne — Jałowe, jednorazowego użytku zastawki i elementy do leczenia wodogłowia (ISO 7197:2006)	—
CEN	EN ISO 7376:2003 Wyposażenie do anestezji i oddychania — Laryngoskopy do intubacji tracheostomijnej (ISO 7376:2003)	EN 1819:1997	Termin minął (30.6.2004)
CEN	EN ISO 7396-1:2007 Systemy rurociągowe dla gazów medycznych — Część 1: Układy oczyszczające gaz do narkozy (ISO 7396-1:2007)	EN 737-3:1998	30.4.2009
CEN	EN ISO 7396-2:2007 Pomiary przepływu w kanałach otwartych — Część 2: Metoda prędkość-powierzchnia (ISO 7396-2:2007)	EN 737-2:1998	30.4.2009
CEN	EN ISO 7439:2002 Antykoncepcyjna wkładka wewnątrzmaciczna z miedzią — Wymagania i badania (ISO 7439:2002)	—
CEN	EN ISO 7886-3:2005 Jałowe strzykawki iniekcyjne do jednorazowego użytku — Część 3: Automatycznie niezdatne po użyciu strzykawki do szczepienia ustaloną dawką (ISO 7886-3:2005)	—
CEN	EN ISO 7886-4:2006 Jałowe strzykawki iniekcyjne do jednorazowego użytku — Część 4: Strzykawki o właściwościach zapobiegających ponownemu użyciu (ISO 7886-4:2006)	—
CEN	EN ISO 8185:2007 Wymagania bezpieczeństwa dotyczące maszyn do czyszczenia chemicznego — Część 1: Wspólne wymagania bezpieczeństwa (ISO 8185:2007)	EN ISO 8185:1997	31.1.2008
CEN	EN ISO 8359:1996 Koncentratory tlenu do medycznego stosowania — Wymagania bezpieczeństwa (ISO 8359:1996)	—
CEN	EN ISO 8536-4:2007 Analiza sensoryczna — Ogólne wytyczne wyboru, szkolenia i monitorowania oceniających — Część 4: Eksperci oceny sensorycznej (ISO 8536-4:2007)	—
CEN	EN ISO 8835-2:2007 Wziewne systemy znieczulające — Część 2: Systemy przesyłania i odbioru aktywnych układów usuwania zużytych gazów anestetycznych (ISO 8835-2:2007)	EN 740:1998	31.5.2009
CEN	EN ISO 8835-3:2007 Mleko — Oznaczanie zawartości azotu — Część 3: Metoda z zastosowaniem bloku do mineralizacji (Szybka metoda rutynowa pół-mikro) (ISO 8835-3:2007)	EN 740:1998	31.5.2009
CEN	EN ISO 8835-4:2004 Wziewne systemy znieczulające — Część 4: Urządzenia dostarczające pary środków anestetycznych (ISO 8835-4:2004)	—
CEN	EN ISO 8835-4:2004/AC:2006
CEN	EN ISO 8835-5:2004 Wziewne systemy znieczulające — Część 5: Respiratory w aparacie do znieczulenia (ISO 8835-5:2004)	—
CEN	EN ISO 8835-5:2004/AC:2006
CEN	EN ISO 9360-1:2000 Urządzenia do anestezji i oddychania — Wymienniki ciepła i wilgoci (HME) do nawilżania gazów oddechowych u ludzi — Część 1: HME używane z minimalną objętością oddechową 250 ml (ISO 9360-1:2000)	—
CEN	EN ISO 9360-2:2002 Urządzenia do anestezji i oddychania — Wymienniki ciepła i wilgoci (HME) do nawilżania gazów oddechowych u ludzi — Część 2: HME używane w tracheostomii u pacjentów z minimalną pojemnością oddechową 250 ml (ISO 9360-2:2001)	—
CEN	EN ISO 9713:2004 Implanty neurochirurgiczne — Samozamykalne wewnątrzczaszkowe klipsy do tętniaków (ISO 9713:2002)	—
CEN	EN ISO 9919:2005 Elektryczne wyposażenie medyczne — Szczególne wymagania dotyczące podstaw bezpieczeństwa i zasadniczych parametrów wyposażenia pulsoksymetrów do medycznego stosowania (ISO 9919:2005)	EN 865:1997	Termin minął (30.9.2005)
CEN	EN ISO 10079-1:1999 Medyczne urządzenia odsysające — Część 1: Urządzenia odsysające zasilane elektrycznie — Wymagania bezpieczeństwa (ISO 10079-1:1999)	EN ISO 10079-1:1996	Termin minął (29.2.2000)
CEN	EN ISO 10079-2:1999 Medyczne urządzenia odsysające — Część 2: Urządzenia odsysające napędzane ręcznie (ISO 10079-2:1999)	EN ISO 10079-2:1996	Termin minął (29.2.2000)
CEN	EN ISO 10079-3:1999 Medyczne urządzenia odsysające — Część 3: Urządzenia odsysające zasilane próżniowo lub ciśnieniowo (ISO 10079-3:1999)	EN ISO 10079-3:1996	Termin minął (29.2.2000)
CEN	EN ISO 10328:2006 Protetyka — Badanie kostrukcji protez kończyn dolnych — Wymagania i metody badań (ISO 10328:2006)	—
CEN	EN ISO 10524-1:2006 Reduktory ciśnienia do stosowania z gazami medycznymi — Część 1: Reduktory ciśnienia i reduktory ciśnienia z przyrządami mierzącymi przepływ (ISO 10524-1:2006)	EN 738-1:1997	31.10.2008
CEN	EN ISO 10524-2:2006 Reduktory ciśnienia do stosowania z gazami medycznymi — Część 2: Reduktory do przewodów rozgałęzionych i liniowych (ISO 10524-2:2005)	EN 738-2:1998	31.10.2008
CEN	EN ISO 10524-3:2006 Reduktory ciśnienia do stosowania z gazami medycznymi — Część 3: Reduktory ciśnienia zintegrowane z zaworami butli (ISO 10524-3:2005)	EN 738-3:1998	31.10.2008
CEN	EN ISO 10535:2006 Podnośniki do przemieszczania osób niepełnosprawnych — Wymagania i metody badań (ISO 10535:2006)	EN ISO 10535:1998	Termin minął (30.6.2007)
CEN	EN ISO 10555-1:1996 Jałowe cewniki wewnątrznaczyniowe do jednorazowego użytku — Część 1: Wymagania ogólne (ISO 10555-1:1995)	—
	EN ISO 10555-1:1996/A1:1999	Przypis 3	Termin minął (31.1.2000)
	EN ISO 10555-1:1996/A2:2004	Przypis 3	Termin minął (30.11.2004)
CEN	EN ISO 10651-2:2004 Wentylatory płucne do medycznego stosowania — Wymagania szczegółowe dotyczące podstawowego bezpieczeństwa i zasadniczego działania — Część 2: Wentylatory do domowej opieki dla pacjentów stale korzystających z wentylatora (ISO 10651-2:2004)	EN 794-2:1997	Termin minął (31.1.2005)
CEN	EN ISO 10651-4:2002 Wentylatory płucne — Część 4: Wymagania szczegółowe dotyczące resuscytatorów obsługiwanych ręcznie (ISO 10651-4:2002)	—
CEN	EN ISO 10651-6:2004 Wentylatory płucne do medycznego stosowania — Wymagania szczegółowe dotyczące podstawowego bezpieczeństwa i zasadniczego działania — Część 6: Wentylatory do domowej opieki, urządzenia wspomagające (ISO 10651-6:2004)	—
CEN	EN ISO 10993-1:2003 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 1: Ocena i badanie (ISO 10993-1:2003)	—
CEN	EN ISO 10993-3:2003 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 3: Badania genotoksyczności, rakotwórczości i toksycznego wpływu na rozrodczość (ISO 10993-3:2003)	EN 30993-3:1993	Termin minął (30.4.2004)
CEN	EN ISO 10993-4:2002 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 4: Wybór badań dla interakcji z krwią (ISO 10993-4:2002)	EN 30993-4:1993	Termin minął (30.4.2003)
CEN	EN ISO 10993-4:2002/A1:2006	Przypis 3	Termin minął (31.1.2007)
CEN	EN ISO 10993-5:1999 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 5: Badania cytotoksyczności in vitro (ISO 10993-5:1999)	EN 30993-5:1994	Termin minął (30.11.1999)
CEN	EN ISO 10993-6:2007 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 6: Pozostałości po sterylizacji tlenkiem etylenu (ISO 10993-6:2007)	EN 30993-6:1994	Termin minął (31.10.2007)
CEN	EN ISO 10993-9:1999 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 9: Ramowy plan identyfikacji i oznaczania ilościowego potencjalnych produktów degradacji (ISO 10993-9:1999)	—
CEN	EN ISO 10993-10:2002 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 10: Metody badania działania drażniącego i nadwrażliwości typu opóźnionego (ISO 10993-10:2002)	EN ISO 10993-10:1995	Termin minął (31.3.2003)
CEN	EN ISO 10993-10:2002/A1:2006	Przypis 3	Termin minął (31.1.2007)
CEN	EN ISO 10993-11:2006 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Badania toksyczności ogólnoustrojowej (ISO 10993-11:2006)	EN ISO 10993-11:1995	Termin minął (28.2.2007)
CEN	EN ISO 10993-12:2007 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 12: Badania miejscowej reakcji po implantacji (ISO 10993-12:2007)	EN ISO 10993-12:2004	31.5.2008
CEN	EN ISO 10993-13:1998 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 13: Identyfikacja i oznaczanie ilościowe produktów degradacji wyrobów medycznych z polimerów (ISO 10993-13:1998)	—
CEN	EN ISO 10993-14:2001 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 14: Identyfikacja i oznaczanie ilościowe produktów degradacji ceramiki (ISO 10993-14:2001)	—
CEN	EN ISO 10993-15:2000 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 15: Identyfikacja i oznaczanie ilościowe produktów degradacji metali i stopów (ISO 10993-15:2000)	—
CEN	EN ISO 10993-16:1997 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 16: Projektowanie badań toksykokinetycznych produktów degradacji i substancji wymywalnych (ISO 10993-16:1997)	—
CEN	EN ISO 10993-17:2002 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 17: Ustalenie dozwolonych granic dotyczących wymywalnych substancji (ISO 10993-17:2002)	—
CEN	EN ISO 10993-18:2005 Biologiczna ocena wyrobów medycznych — Część 18: Charakterystyka chemiczna materiałów (ISO 10993-18:2005)	—
CEN	EN ISO 11135-1:2007 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Metoda radiacyjna — Część 1: Ustalanie dawki sterylizacyjnej (ISO 11135-1:2007)	EN 550:1994	31.5.2010
CEN	EN ISO 11137-1:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Metoda radiacyjna — Część 1: Wymagania dotyczące rozwoju, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 11137-1:2006)	EN 552:1994	30.4.2009
CEN	EN ISO 11137-2:2007 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Wskaźniki chemiczne — Część 2: Systemy wskaźnika Klasy 2 do stosowania w teście penetracji pary wodnej Bowiego Dicka	—
CEN	EN ISO 11138-2:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Systemy wskaźnika biologicznego — Część 2: Zastosowanie w ocenie procesów sterylizacji tlenkiem etylenu (ISO 11138-2:2006)	—
CEN	EN ISO 11138-3:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Systemy wskaźnika biologicznego — Część 3: Zastosowanie w ocenie procesów sterylizacji cielem wilgotnym (ISO 11138-3:2006)	—
CEN	EN ISO 11140-1:2005 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Wskaźniki chemiczne — Część 1: Wymagania ogólne (ISO 11140-1:2005)	EN 867-2:1997	Termin minął (31.1.2006)
CEN	EN ISO 11140-3:2007 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Wskaźniki chemiczne — Część 4: Wskaźniki Klasy 2 jako alternatywne do testu Bowiego Dicka przeznaczonego do wykrywania penetracji pary wodnej (ISO 11140-3:2007)	EN 867-3:1997	Termin minął (30.9.2007)
CEN	EN ISO 11197:2004 Jednostki zaopatrzenia medycznego (ISO 11197:2004)	EN 793:1997	Termin minął (30.6.2005)
CEN	EN ISO 11607-1:2006 Opakowania przeznaczone do finalnie sterylizowanych wyrobów medycznych — Część 1: Wymagania dotyczące materiałów, systemów barier sterylnych i systemów opakowaniowych (ISO 11607-1:2006)	EN 868-1:1997	Termin minął (30.4.2007)
CEN	EN ISO 11607-2:2006 Opakowania przeznaczone do finalnie sterylizowanych wyrobów medycznych — Część 2: Wymagania dotyczące procesów zestawiania, kształtowania i uszczelniania (ISO 11607-2:2006)	—
CEN	EN ISO 11737-1:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Metoda radiacyjna — Część 1: Wymagania dotyczące rozwoju, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 11737-1:2006)	EN 1174-1:1996 EN 1174-2:1996 EN 1174-3:1996	Termin minął (31.10.2006)
CEN	EN ISO 11810-2:2007 Tworzywa sztuczne — Płyty z nieplastyfikowanego poli(chlorku winylu) — Typy, wymiary i charakterystyka — Część 2: Płyty o grubości nie mniejszej niż 1 mm (ISO 11810-2:2007)	—
CEN	EN ISO 11979-8:2006 Implanty oftalmiczne — Soczewki wszczepialne — Część 8: Wymagania podstawowe (ISO 11979-8:2006)	EN 13503-8:2000	Termin minął (31.1.2007)
CEN	EN ISO 11990:2003 Optyka i przyrządy optyczne — Lasery i sprzęt laserowy — Wyznaczanie odporności trzonów rurek dotchawiczych na promieniowanie laserowe (ISO 11990:2003)	EN ISO 11990:1999	Termin minął (31.10.2003)
CEN	EN 12006-2:1998 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Wymagania szczególne dla implantów sercowych i naczyniowych — Część 2: Protezy naczyniowe, w tym protezy połączone z zastawką serca	—
CEN	EN 12006-3:1998 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Wymagania szczególne dla implantów sercowych i naczyniowych — Część 3: Wyroby wewnątrznaczyniowe	—
CEN	EN 12011:1998 Narzędzia stosowane przy wszczepianiu nieaktywnych implantów chirurgicznych — Wymagania ogólne	—
CEN	EN 12182:1999 Pomoce techniczne dla osób niepełnosprawnych — Wymagania ogólne i metody badań	—
CEN	EN 12322:1999 Wyroby medyczne do diagnostyki in vitro — Pożywki mikrobiologiczne — Kryteria oceny działania pożywek mikrobiologicznych	—
CEN	EN 12322:1999/A1:2001	Przypis 3	Termin minął (30.4.2002)
CEN	EN 12342:1998 Rurki oddechowe przeznaczone do stosowania z aparatami do narkozy i pompami oddechowymi	—
CEN	EN 12470-1:2000 Termometry lekarskie — Część 1: Termometry szklane z urządzeniem maksymalnym, napełniane cieczą metaliczną	—
CEN	EN 12470-2:2000 Termometry lekarskie — Część 2: Termometry zmiennofazowe (matryca punktowa)	—
CEN	EN 12470-3:2000 Termometry lekarskie — Część 3: Termometry elektryczne kompaktowe z urządzeniem maksymalnym (nieprognozujące i prognozujące)	—
CEN	EN 12470-4:2000 Termometry lekarskie — Część 4: Termometry elektryczne do pomiarów ciągłych	—
CEN	EN 12470-5:2003 Termometry lekarskie — Część 5: Termometry do uszu działające na podczerwień (z urządzeniem maksymalnym)	—
CEN	EN ISO 12870:2004 Optyka oftalmiczna — Oprawy okularowe — Wymagania i metody badań (ISO 12870:2004)	EN ISO 12870:1997	Termin minął (28.2.2005)
CEN	EN ISO 12870:2004/AC:2005
CEN	EN 13014:2000 Połączenia rurek do pobierania próbek gazów w urządzeniach anestezjologicznych i respiratorach	—
CEN	EN 13060:2004 Małe sterylizatory parowe	—
CEN	EN 13220:1998 Urządzenia do pomiaru przepływu do połączenia z jednostkami końcowymi systemów rurociągowych gazów medycznych	—
CEN	EN 13328-1:2001 Filtry układów oddechowych stosowanych w anestezji i do sztucznego oddychania — Część 1: Metoda oceny skuteczności filtracji z użyciem roztworu soli	—
CEN	EN 13328-2:2002 Filtry układów oddechowych stosowanych w anestezji i do sztucznego oddychania — Część 2: Elementy niefiltrujące	—
CEN	EN 13328-2:2002/A1:2003	Przypis 3	Termin minął (30.6.2004)
CEN	EN ISO 13485:2003 Wyroby medyczne — Systemy zarządzania jakością — Wymagania dla celów przepisów prawnych (ISO 13485:2003)	EN ISO 13485:2000 EN ISO 13488:2000 EN 46003:1999	31.7.2009
CEN	EN ISO 13485:2003/AC:2007
CEN	EN 13544-1:2007 Sprzęt oddechowy do terapii — Część 1: Układy nebulizujące i ich elementy	EN 13544-1:2001	Termin minął (31.10.2007)
CEN	EN 13544-2:2002 Sprzęt oddechowy do terapii — Część 2: Przewody i połączenia	—
CEN	EN 13544-3:2001 Sprzęt oddechowy do terapii — Część 3: Urządzenia do pobierania powietrza	—
CEN	EN 13624:2003 Chemiczne środki dezynfekcyjne i antyseptyczne — Ilościowe zawiesinowe badanie w celu oceny działania grzybobójczego chemicznych środków dezynfekcyjnych przeznaczonych do narzędzi używanych w medycynie — Metoda badania i wymagania (faza 2, etap 1)	—
CEN	EN 13718-1:2002 Środki transportu medycznego powietrznego, wodnego i terenowego — Część 1: Wymagania dotyczące interfejsów wyrobów medycznych zapewniające ciągłość opieki nad pacjentem	—
CEN	EN 13726-1:2002 Metody badania bezpośrednich opatrunków ran — Część 1: Aspekty dotyczące chłonności	—
CEN	EN 13726-2:2002 Metody badania bezpośrednich opatrunków ran — Część 2: Transmisja pary wilgoci przez opatrunki z folią półprzepuszczalną	—
CEN	EN 13727:2003 Chemiczne środki dezynfekcyjne i antyseptyczne — Ilościowe zawiesinowe badanie w celu oceny działania bakteriobójczego chemicznych środków dezynfekcyjnych przeznaczonych do narzędzi używanych w medycynie — Metoda badania i wymagania (faza 2, etap 1)	—
CEN	EN 13795-1:2002 Obłożenia chirurgiczne, fartuchy chirurgiczne i odzież dla bloków operacyjnych, stosowane jako wyroby medyczne dla pacjentów, personelu medycznego i wyposażenia — Część 1: Wymagania ogólne dotyczące wytwarzania i przetwarzania oraz wyrobów	—
CEN	EN 13795-2:2004 Obłożenia chirurgiczne, fartuchy chirurgiczne i odzież dla bloków operacyjnych, stosowane jako wyroby medyczne dla pacjentów, personelu medycznego i wyposażenia — Część 2: Metody badań	—
CEN	EN 13795-3:2006 Obłożenia chirurgiczne, fartuchy chirurgiczne i odzież dla bloków operacyjnych, stosowane jako wyroby medyczne dla pacjentów, personelu medycznego i wyposażenia — Część 3: Wymagania użytkowe	—
CEN	EN 13824:2004 Sterylizacja wyrobów medycznych — Postępowanie aseptyczne z płynnymi wyrobami medycznymi — Wymagania	—
CEN	EN 13867:2002 Koncentraty dla hemodializy i związanych terapii	—
CEN	EN 13976-1:2003 Systemy ratunkowe — Transport inkubatorów — Część 1: Warunki dotyczące interfejsu	—
CEN	EN 13976-2:2003 Systemy ratunkowe — Transport inkubatorów — Część 2: Wymagania dotyczące systemu	—
CEN	EN 14079:2003 Nieaktywne wyroby medyczne — Wymagania funkcjonalne i metody badań dotyczące gazy higroskopijnej z bawełny i mieszanek bawełny z wiskozą	—
CEN	EN ISO 14155-1:2003 Badania kliniczne wyrobów medycznych przeznaczonych dla ludzi — Część 1: Ogólne wymagania (ISO 14155-1:2003)	EN 540:1993	Termin minął (31.8.2003)
CEN	EN ISO 14155-2:2003 Badania kliniczne wyrobów medycznych przeznaczonych dla ludzi — Część 2: Plany badania klinicznego (ISO 14155-2:2003)	—
CEN	EN ISO 14160:1998 Sterylizacja wyrobów medycznych jednorazowego użytku zawierających materiały pochodzenia zwierzęcego — Walidacja i rutynowa kontrola sterylizacji ciekłymi chemicznymi środkami sterylizującymi (ISO 14160:1998)	—
CEN	EN 14180:2003 Sterylizatory do celów medycznych — Sterylizatory na niskotemperaturową parę wodną i formaldehyd — Wymagania i badanie	—
CEN	EN 14299:2004 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Wymagania szczególne dotyczące implantów sercowych i naczyniowych — Specyficzne wymagania dla stentów tętniczych	—
CEN	EN 14348:2005 Chemiczne środki dezynfekcyjne i antyseptyczne — Ilościowa zawiesinowa metoda określania prątkobójczego działania chemicznych środków dezynfekcyjnych i antyseptycznych stosowanych w obszarze medycznym, w tym środków do dezynfekcji narzędzi — Metoda badania i wymagania (faza 2, etap 1)	—
CEN	EN ISO 14408:2005 Rurki dotchawicze zaprojektowane dla chirurgii laserowej — Wymagania dotyczące znakowania i informacji towarzyszących (ISO 14408:2005)	—
CEN	EN ISO 14534:2002 Optyka oftalmiczna — Soczewki kontaktowe i produkty do konserwacji soczewki kontaktowej — Wymagania podstawowe (ISO 14534:2002)	EN ISO 14534:1997	Termin minął (31.12.2002)
CEN	EN 14561:2006 Chemiczne środki dezynfekcyjne i antyseptyczne — Ilościowe badanie z użyciem nośnika w celu oceny działania bakteriobójczego dla narzędzi stosowanych w medycynie — Metoda badania i wymagania (faza 2, etap 2)	—
CEN	EN 14562:2006 Chemiczne środki dezynfekcyjne i antyseptyczne — Ilościowe badanie z użyciem nośnika w celu oceny działania grzybobójczego i bójczego wobec grzybów drożdżopodobnych dla narzędzi stosowanych w medycynie — Metoda badania i wymagania (faza 2, etap 2)	—
CEN	EN ISO 14602:1998 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Implanty służące do osteosyntezy — Wymagania szczegółowe (ISO 14602:1998)	—
CEN	EN ISO 14607:2007 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Szczególne wymagania dotyczące implantów piersi (ISO 14607:2007)	—
CEN	EN ISO 14630:2005 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Wymagania ogólne (ISO 14630:2005)	EN ISO 14630:1997	Termin minął (30.11.2005)
CEN	EN 14683:2005 Maski chirurgiczne — Wymagania i metody badań	—
CEN	EN ISO 14889:2003 Optyka oftalmiczna — Soczewki okularowe — Wymagania podstawowe dotyczące gotowych soczewek nie okrojonych (ISO 14889:2003)	EN ISO 14889:1997	Termin minął (30.11.2003)
CEN	EN 14931:2006 Zbiorniki cisnieniowe do przebywania ludzi (PVHO) — Systemy wielomiejscowych komór cisnieniowych do leczenia hiperbarycznego — Ogólne wymagania techniczne, wymagania bezpieczenstwa, badania	—
CEN	EN ISO 14937:2000 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Ogólne wymagania dotyczące charakterystyki czynnika sterylizującego oraz opracowania, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 14937:2000)	—
CEN	EN ISO 14971:2007 Wyroby medyczne — Zastosowanie zarządzania ryzykiem do wyrobów medycznych (ISO 14971:2007)	EN ISO 14971:2000	31.3.2010
CEN	EN ISO 15001:2004 Urządzenia anestezjologiczne i respiratory — Przydatność do stosowania z tlenem (ISO 15001:2003)	—
CEN	EN ISO 15004-1:2006 Przyrządy oftalmiczne — Wymagania podstawowe i metody badań — Część 1: Wymagania ogólne dotyczące przyrządów oftalmicznych (ISO 15004-1:2006)	EN ISO 15004:1997	Termin minął (31.12.2006)
CEN	EN ISO 15225:2000 Nazewnictwo — Specyfikacja systemu nazewnictwa dotyczącego wyrobów medycznych do celów wymiany danych objętych przepisami (ISO 15225:2000)	—
CEN	EN ISO 15225:2000/A1:2004	Przypis 3	Termin minął (31.8.2004)
CEN	EN 15424:2007 Sterylizacja wyrobów medycznych — Opracowanie, walidacja i rutynowa kontrola procesów sterylizacji — Niskotemperaturowa para wodna i formaldehyd	—
CEN	EN ISO 15747:2005 Pojemniki z tworzyw sztucznych na płyny do iniekcji dożylnych (ISO 15747:2003)	—
CEN	EN ISO 15883-1:2006 Myjnie-dezynfektory — Część 1: Wymagania ogólne, terminy i definicje oraz badania (ISO 15883-1:2006)	—
CEN	EN ISO 15883-2:2006 Myjnie-dezynfektory — Część 2: Wymagania i badania dotyczące myjni-dezynfektorów przeznaczonych do dezynfekcji termicznej przyrządów chirurgicznych, sprzętu anestezjologicznego, misek, naczyń, pojemników, utensyliów, sprzętu szklanego itp. (ISO 15883-2:2006)	—
CEN	EN ISO 15883-3:2006 Myjnie-dezynfektory — Część 3: Wymagania i badania dotyczące myjni-dezynfektorów przeznaczonych do dezynfekcji termicznej pojemników na wydaliny i wydzieliny ludzkie (ISO 15883-3:2006)	—
CEN	EN ISO 16201:2006 Pomoce techniczne dla osób niepełnosprawnych — Systemy kontroli środowiska dnia codziennego (ISO 16201:2006)	—
CEN	EN ISO 17510-1:2007 Leczenie bezdechu występującego w czasie snu — Część 1: Maski i stosowane wyposażenie (ISO 17510-1:2007)	EN ISO 17510-1:2002	30.4.2008
CEN	EN ISO 17510-2:2007 Zgrzewanie rezystancyjne — Pomiar prądu zgrzewania przy zgrzewaniu rezystancyjnym — Część 2: Wytyczne dla pomiaru (ISO 17510-2:2007)	EN ISO 17510-2:2003	30.4.2008
CEN	EN ISO 17664:2004 Sterylizacja wyrobów medycznych — Informacje dostarczane przez wytwórcę odnoszące się do procesu ponownej sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 17664:2004)	—
CEN	EN ISO 17665-1:2006 Sterylizacja produktów stosowanych w ochronie zdrowia — Ciepło wilgotne — Część 1: Wymagania dotyczące opracowania, walidacji i rutynowej kontroli procesu sterylizacji wyrobów medycznych (ISO 17665-1:2006)	EN 554:1994	31.8.2009
CEN	EN ISO 18777:2005 Przenośne systemy ciekłego tlenu do medycznego stosowania — Wymagania szczegółowe (ISO 18777:2005)	—
CEN	EN ISO 18778:2005 Sprzęt oddechowy — Monitory dla niemowląt — Wymagania szczegółowe (ISO 18778:2005)	—
CEN	EN ISO 18779:2005 Urządzenia medyczne do przechowywania tlenu i mieszanin tlenu — Wymagania szczegółowe (ISO 18779:2005)	—
CEN	EN ISO 19054:2006 Systemy szynowe do podtrzymywania wyposażenia medycznego (ISO 19054:2005)	EN 12218:1998	30.6.2008
CEN	EN 20594-1:1993 Łączniki stożkowe o zbieżności 6 procent (Luer) do strzykawek, igieł i niektórych innych wyrobów medycznych — Część 1: Wymagania ogólne (ISO 594-1:1986)	—
CEN	EN 20594-1:1993/A1:1997	Przypis 3	Termin minął (31.5.1998)
CEN	EN ISO 21171:2006 Rękawice medyczne — Oznaczanie pudru usuwalnego z powierzchni (ISO 21171:2006)	—
CEN	EN ISO 21534:2007 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Implanty zastępujące stawy — Wymagania specyficzne dotyczące implantów zastępujących stawy biodrowe (ISO 21534:2007)	EN 12010:1998	31.3.2008
CEN	EN ISO 21535:2007 Nieaktywne implanty chirurgiczne — Implanty zastępujące stawy — Wymagania specyficzne dotyczące implantów zastępujących stawy kolanowe (ISO 21535:2007)	EN 12563:1998	31.3.2008
CEN	EN ISO 21536:2007 Informatyka w ochronie zdrowia — Dane karty zdrowia pacjenta — Część 5: Dane identyfikacyjne (ISO 21536:2007)	EN 12564:1998	31.3.2008
CEN	EN ISO 21647:2004 Elektryczne wyposażenie medyczne — Szczególne wymagania dotyczące podstaw bezpieczeństwa i zasadniczych parametrów monitorów gazów oddechowych (ISO 21647:2004)	EN 12598:1999 EN 864:1996 EN ISO 11196:1997	Termin minął (31.5.2005)
CEN	EN ISO 21647:2004/AC:2006
CEN	EN ISO 21649:2006 Wstrzykiwacze bezigłowe do użytku medycznego — Wymagania i metody badań (ISO 21649:2006)	—
CEN	EN ISO 21969:2006 Wysokociśnieniowe elastyczne połączenia do stosowania z systemami gazów medycznych (ISO 21969:2005)	EN 13221:2000	Termin minął (31.12.2007)
CEN	EN ISO 22442-1:2007 Wyroby medyczne wykorzystujące tkanki zwierzęce i ich pochodne — Część 1: Kontrola pozyskiwania, zbierania i postępowania (ISO 22442-1:2007)	EN 12442-1:2000	30.6.2008
CEN	EN ISO 22442-2:2007 Wyroby medyczne wykorzystujące tkanki zwierzęce i ich pochodne — Część 2: Walidacja eliminacji i/lub inaktywacji wirusów i czynników zakaźnej encefalopatii gąbczastej (ISO 22442-2:2007)	EN 12442-2:2000	30.6.2008
CEN	EN ISO 22442-3:2007 Rozpoznanie i badania geotechniczne — Badania polowe — Część 3: Sondowanie sondą statyczną CPT i sondą z pomiarem ciśnienia wody porowej CPTU (ISO 22442-3:2007)	EN 12442-3:2000	30.6.2008
CEN	EN ISO 22523:2006 Zewnętrzne protezy kończyn i zewnętrzne ortezy — Wymagania i metody badań (ISO 22523:2006)	EN 12523:1999	Termin minął (30.4.2007)
CEN	EN ISO 22610:2006 Obłożenia chirurgiczne, fartuchy chirurgiczne i odzież dla bloków operacyjnych, stosowane jako wyroby medyczne dla pacjentów, personelu medycznego i wyposażenia — Metoda wyznaczania odporności na przenikanie bakterii w stanie mokrym (ISO 22610:2006)	—
CEN	EN ISO 22612:2005 Odzież do ochrony przed czynnikami zakaźnymi — Metoda badania odporności na przenikanie drobnoustrojów na sucho (ISO 22612:2005)	—
CEN	EN ISO 22675:2006 Protetyka — Badanie protez stawu skokowego i stopy — Wymagania i metody badań (ISO 22675:2006)	—
CEN	EN ISO 23747:2007 Farby i lakiery — Oznaczanie ułamka objętościowego w procentach substancji nielotnych — Prosta metoda praktyczna (ISO 23747:2007)	EN 13826:2003	31.1.2008
CEN	EN 27740:1992 Narzędzia chirurgiczne — Skalpele z wymiennymi ostrzami — Wymiary przyłączeniowe (ISO 7740:1985)	—
CEN	EN 27740:1992/A1:1997	Przypis 3	Termin minął (31.5.1998)

Przypis 1

Przypis 3

UWAGA:

—	Wszelkie informacje na temat dostępności norm można uzyskać w europejskich organizacjach normalizacyjnych lub w krajowych organach normalizacyjnych, których lista znajduje się w załączniku do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2), zmienionej dyrektywą 98/48/WE (3).

—	Publikacja odniesień w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie oznacza, że normy są dostępne we wszystkich językach Wspólnoty.

—	Lista ta zastępuje wszystkie poprzednie listy opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Komisja czuwa nad uaktualnianiem listy.

Więcej informacji na temat zharmonizowanych norm można uzyskać pod następującym adresem:

http://ec.europa.eu/enterprise/newapproach/standardization/harmstds/

(1) ESO: Europejskie organizacje normalizacyjne:

—	CEN: Europejski Komitet Normalizacyjny: rue de Stassart 36, B-1050 Brussels, Tel.: (32-2) 550 08 11; faks: (32-2) 550 08 19 (http://www.cen.eu)

—	CENELEC: Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki: rue de Stassart 35, B-1050 Brussels, Tel.: (32-2) 519 68 71; faks: (32-2) 519 69 19 (http://www.cenelec.org)

—	ETSI: Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych: 650, route des Lucioles, F-06921 Sophia Antipolis, Tel.: (33) 492 94 42 00; faks: (33) 493 65 47 16 (http://www.etsi.org).

(2) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37.

(3) Dz.U. L 217 z 5.8.1998, str. 18.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 54

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 51 27 lutego 2008

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	II Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2008/C 054/01	Zezwolenie na pomoc państwa w ramach przepisów zawartych w art. 87 i 88 Traktatu WE — Przypadki, względem których Komisja nie wnosi sprzeciwu ( 1 )	1

	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2008/C 054/04	Kursy walutowe euro	18

	ZAWIADOMIENIA PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2008/C 054/05	Informacje przekazane przez państwa członkowskie, dotyczące pomocy państwa przyznanej na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 68/2001 w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy szkoleniowej ( 1 )	19

2008/C 054/06	Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy Rady 90/385/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania ( 1 )	22

2008/C 054/07	Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy 98/79/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro ( 1 )	26

2008/C 054/08	Komunikat Komisji w ramach wdrażania dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych ( 1 )	29

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja
2008/C 054/09	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa COMP/M.5073 — Scholz/TTC/GMPL JV) — Sprawa kwalifikująca się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	43

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,4874
JPY	Jen	160,45
DKK	Korona duńska	7,4550
GBP	Funt szterling	0,75360
SEK	Korona szwedzka	9,3005
CHF	Frank szwajcarski	1,6163
ISK	Korona islandzka	98,35
NOK	Korona norweska	7,8845
BGN	Lew	1,9558
CZK	Korona czeska	25,020
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	259,20
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6965
PLN	Złoty polski	3,5303
RON	Lej rumuński	3,6430
SKK	Korona słowacka	32,779
TRY	Lir turecki	1,7758
AUD	Dolar australijski	1,6048
CAD	Dolar kanadyjski	1,4722
HKD	Dolar hong kong	11,5936
NZD	Dolar nowozelandzki	1,8338
SGD	Dolar singapurski	2,0905
KRW	Won	1 409,31
ZAR	Rand	11,3057
CNY	Juan renminbi	10,6468
HRK	Kuna chorwacka	7,2812
IDR	Rupia indonezyjska	13 516,00
MYR	Ringgit malezyjski	4,7790
PHP	Peso filipińskie	60,121
RUB	Rubel rosyjski	36,2190
THB	Bat tajlandzki	45,291
BRL	Real	2,5278
MXN	Peso meksykańskie	16,0096

	III Akty przygotowawcze
	RADA
2008/C 054/02	Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Austrii, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Republiki Słowenii, Republiki Słowackiej i Królestwa Szwecji mająca na celu przyjęcie decyzji Rady z dnia … w sprawie wzmocnienia Eurojustu i zmiany decyzji 2002/187/WSiSW	4

2008/C 054/03	Inicjatywa Republiki Słowenii, Republiki Francuskiej, Republiki Czeskiej, Królestwa Szwecji, Królestwa Hiszpanii, Królestwa Belgii, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Włoskiej, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Słowackiej, Republiki Estońskiej, Republiki Austrii i Republiki Portugalskiej mająca na celu przyjęcie decyzji Rady z dnia … w sprawie Europejskiej Sieci Sądowej	14