22.12.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/1

Rezolucja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 25 maja 2007 r. — Zapewnianie równości szans wszystkim młodym ludziom — pełne uczestnictwo w życiu społecznym

(2007/C 314/01)

RADA I PRZEDSTAWICIELE RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH ZEBRANI W RADZIE,

Mając na uwadze, co następuje:

(1)

Celem obchodzonego w roku 2007 Europejskiego Roku na rzecz Równych Szans dla Wszystkich (1) jest zwrócenie uwagi na wartość sprawiedliwego społeczeństwa opartego na spójności społecznej oraz zainicjowanie powszechnej debaty na temat sposobów zwiększenia uczestnictwa w życiu społecznym grup w niekorzystnej sytuacji i grup dyskryminowanych;

(2)

W rezolucji z dnia 18 maja 2004 r. (2) Rada potwierdziła, że ogólne warunki społeczne, w których dorastają młodzi ludzie, mają bezpośredni wpływ na skuteczność strategii politycznych oraz środków służących promowaniu równości szans i integracji społecznej i zawodowej oraz że warunki, za które młodzi ludzie zazwyczaj nie ponoszą odpowiedzialności, często uniemożliwiają im uczestnictwo w życiu społecznym, ograniczają ich zdolność do korzystania z praw obywatelskich i stanowią jaskrawe zaprzeczenie zasady równych szans;

(3)

W dniu 18 maja 2004 r. (3) Rada podkreśliła znaczenie roli młodych ludzi w walce z rasizmem, ksenofobią i antysemityzmem oraz podobnymi przejawami nietolerancji i wszelkimi formami dyskryminacji; podkreśliła także ich rolę w propagowaniu różnorodności kulturowej, wzajemnego szacunku, tolerancji i solidarności;

(4)

Podczas wiosennego posiedzenia w 2005 r. Rada Europejska przyjęła jako element odnowionej strategii lizbońskiej „Europejski pakt na rzecz młodzieży”, mający na celu propagowanie — przy zastosowaniu horyzontalnych działań politycznych — edukacji i szkoleń młodych ludzi, ich mobilności i integracji zawodowej oraz ich uczestnictwa w życiu społecznym, a przy tym skupienie szczególnej uwagi na młodych ludziach mających mniejsze szanse;

(5)

Podczas wiosennego posiedzenia w 2006 r. Rada Europejska określiła spójność społeczną i propagowanie równości szans dla wszystkich jako główną podstawę krajowych reform związanych z polityką gospodarczą i z polityką zatrudnienia — zgodnie z celami procesu lizbońskiego, oraz uznała za priorytet środki służące wdrożeniu „Europejskiego paktu na rzecz młodzieży”;

(6)

Integracja społeczna jest ważnym priorytetem programu „Młodzież w działaniu” (4), i dlatego stworzono strategię mającą zapewnić możliwość udziału w tym programie zwłaszcza młodzieży ze środowisk mniej uprzywilejowanych pod względem edukacyjnym, społeczno-gospodarczym, kulturalnym i geograficznym oraz młodzieży niepełnosprawnej;

(7)

W informacjach przeznaczonych na wiosenne posiedzenie Rady Europejskiej w 2007 r. Rada określiła cztery główne priorytety dalszego wdrażania „Europejskiego paktu na rzecz młodzieży”; są to: wspieranie młodych ludzi przechodzących z etapu edukacji i szkoleń do etapu życia zawodowego; wypracowanie indywidualnych ścieżek integracji; wypracowanie spójnych lokalnych i regionalnych strategii wdrażania paktu oraz dokładniejsze uwzględnianie problematyki młodzieży podczas ogólnego wdrażania strategii lizbońskiej;

(8)

Podczas wiosennego posiedzenia w 2007 r. Rada Europejska — mając na względzie wniosek Komisji dotyczący zintegrowanych wytycznych w sprawie wzrostu i zatrudnienia (2008–2011) — wezwała Komisję do przedstawienia jesienią tego samego roku sprawozdania okresowego. Wezwała także do tego, by w celu poprawy dostępu do rynku pracy zastosować bardziej zdecydowane podejście do pracy uwzględniające cykl życiowy człowieka. Państwa członkowskie zgodziły się dalej rozwijać strategie polityczne promujące rolę młodych ludzi — również podczas przechodzenia przez nich z etapu edukacji do etapu życia zawodowego — jako aktywnych uczestników życia gospodarczego i uczestników rynku pracy, po to by w pełni wykorzystać potencjał ich udziału w gospodarczym i społecznym rozwoju naszych społeczeństw;

(9)

W ramach usystematyzowanego dialogu młodzi ludzie oraz przedstawiciele organizacji młodzieżowych zebrali się w kwietniu 2007 r. w Kolonii na zorganizowanym przez prezydencję niemiecką spotkaniu młodzieży i określili — w formie planu działania — niektóre priorytety i zobowiązania polityczne mające służyć wyrównywaniu szans i zwiększaniu uczestnictwa młodzieży w życiu społecznym.

ODNOTOWUJĄ, że

równe szanse na uczestnictwo w życiu społecznym muszą oznaczać prawo dostępu wszystkich młodych ludzi do edukacji i szkoleń o wysokiej jakości, odpowiednich warunków mieszkaniowych, „dobrej pracy” i wszelkich powiązanych obszarów systemu ubezpieczeń społecznych lub systemu zatrudnienia — według prawa krajowego i praktyk krajowych zgodnych z prawem wspólnotowym — oraz prawo do uczestnictwa w debacie społeczno-politycznej i procesach decyzyjnych ich dotyczących i — co równie ważne — do prowadzenia zdrowego i niezależnego trybu życia pozostawiającego wolny czas na rozwijanie własnych zainteresowań;

Europejski Rok Równych Szans dla Wszystkich jest próbą uświadomienia obywatelom Unii Europejskiej, że mają prawo do równego traktowania; to również próba podjęcia debaty na temat korzyści płynących z różnorodności, zarówno dla społeczeństwa, jak i dla jednostek. Aby młodzi ludzie mogli korzystać ze swoich praw, potrzebują kierowanych konkretnie do nich informacji oraz wsparcia w działaniach, które podejmują w walce z wszelkimi formami dyskryminacji. Takimi informacjami i wsparciem muszą służyć nie tylko ich rodziny, lecz także społeczeństwo jako całość — w tym zwłaszcza system szkolnictwa, osoby aktywne w obszarze działań dotyczących młodzieży, organizacje pozarządowe i media, a także administracja wszystkich szczebli oraz krajowe organy ds. przeciwdziałania dyskryminacji;

w krajowych i europejskich strategiach politycznych mających na celu lepszą integrację społeczną i zawodową młodych ludzi należy uwzględnić szczególnie dużą liczbę problemów na słabiej rozwiniętych obszarach miejskich i wiejskich; należy w nich również wziąć pod uwagę, że strategie polityczne dotyczące młodzieży powinny kłaść nacisk na ukierunkowane działania międzysektorowe, po to by zapewnić równe szanse młodym ludziom dorastającym na takich obszarach;

4.	w celu urzeczywistnienia równych perspektyw dla młodych ludzi mających mniejsze szanse konieczne jest podjęcie konkretnych działań wspierających rozwój ich indywidualnego potencjału oraz przezwyciężanie stereotypów i uprzedzeń w społeczeństwie;

aby móc wdrażać strategie polityczne i nie naruszać przy tym zasady równości międzypokoleniowej, należy zlikwidować bariery strukturalne utrudniające wyrównywanie szans i uczestnictwo młodych ludzi w życiu społecznym. Usuwanie tych barier przyczynia się również do zwalczania dyskryminacji młodych ludzi, której przyczyną jest nie tylko ich wiek, lecz także, co często się zdarza, wiele innych względów.

WZYWAJĄ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE I KOMISJĘ do

1.	promowania różnych form usystematyzowanego dialogu z młodymi ludźmi i uwzględnienia wyników tego dialogu na wszystkich poziomach;

zwiększenia spójności środków służących wdrożeniu „Europejskiego paktu na rzecz młodzieży”, tak by zapewnić trwałą integrację młodych ludzi oraz zagwarantować, że środki te faktycznie dotrą do grup docelowych — zwłaszcza do młodych ludzi mających mniejsze szanse — dzięki uwzględnieniu ich potrzeb, pochodzenia i motywacji;

dążenia — także w konsultacji z partnerami społecznymi — do tego, by wypracować z myślą o młodzieży zrównoważone podejście do modelu elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego, by ułatwiać jej przechodzenie z etapu edukacji do etapu życia zawodowego, by pomagać jej unikać bezrobocia i niepewnych warunków zatrudnienia oraz by ułatwiać jej godzenie życia rodzinnego, osobistego i zawodowego;

zwrócenia uwagi — dzięki otwartej metodzie koordynacji — na cele polityki młodzieżowej w dziedzinie ochrony socjalnej i integracji społecznej oraz do wniesienia, w stosownych przypadkach, odpowiedniego wkładu w prace Komitetu ds. Ochrony Socjalnej i Komitetu Zatrudnienia; działania te uwypuklą problematykę młodzieżową, przyczynią się do integracji społecznej młodych ludzi i zmniejszą ryzyko ubóstwa;

zwrócenia uwagi na znaczenie czterech priorytetów otwartej metody koordynacji w dziedzinie polityki młodzieżowej — uczestnictwa, informacji, działań społecznych i większego rozumienia młodzieży i wiedzy na jej temat — w ramach skutecznej polityki integracji, oraz do zwiększenia wpływu otwartej metody koordynacji na kształtowanie strategii politycznych na rzecz równych szans i na rzecz skuteczniejszej integracji społecznej i zawodowej;

poszerzania wiedzy o jakości życia młodych kobiet i mężczyzn w Europie — zwłaszcza w odniesieniu do warunków życia i pracy, postaw, wyznawanych wartości, żywionych obaw oraz możliwości pełniejszego uczestnictwa w życiu społecznym — i do korzystania przy tym z dostępnych badań, procedur i danych, w tym siódmego programu ramowego w zakresie badań, w celu właściwszej interpretacji i lepszego porównania takich danych i wniosków;

pełnego wykorzystania programu „Młodzież w działaniu” w celu stworzenia licznych i szeroko dostępnych możliwości kształcenia nieformalnego i incydentalnego, tak by dać jak największej liczbie młodych ludzi szanse nabycia umiejętności i kompetencji niezbędnych do aktywności obywatelskiej i prowadzenia niezależnego i zdrowego trybu życia;

zwiększania możliwości kształcenia nieformalnego i incydentalnego, zgodnie z rezolucją Rady z dnia 19 maja 2006 r. (5) a także możliwości zaangażowania w działalność z dziedziny wolontariatu i do powszechniejszego uznawania osiągniętych wyników i zdobytego doświadczenia; w szczególności należy zwiększyć możliwości kształcenia międzykulturowego i promować w ten sposób wartości takie jak wzajemny szacunek, różnorodność, równość, godność ludzka i solidarność. W tym celu młodzi ludzie powinni zostać zaproszeni do udziału w przygotowaniach i w obchodach Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego zaplanowanego na rok 2008;

poszukiwania wraz z organizacjami młodzieżowymi, samymi młodymi ludźmi i innymi podmiotami uczestniczącymi w polityce młodzieżowej sposobów, by doprowadzić do aktywniejszego uczestnictwa wszystkich młodych ludzi w debacie i procesach decyzyjnych ich dotyczących, a przy tym rozwijać nowe formy uczestnictwa w życiu społecznym młodych ludzi pochodzących ze słabiej rozwiniętych obszarów miejskich i wiejskich;

10.	położenia większego nacisku na problemy młodych ludzi w strategiach politycznych służących przeciwdziałaniu dyskryminacji oraz do wspierania młodych ludzi i zrzeszających ich organizacji w zwalczaniu dyskryminacji, nierówności, wykluczenia społecznego i nietolerancji;

11.	promowania społecznego wymiaru sportu i kultury jako czynnika integracji społecznej sprzyjającego zwalczaniu dyskryminacji i propagowaniu tolerancji wśród młodych ludzi;

12.	uwzględnienia praw wszystkich młodych ludzi do równych szans i do uczestnictwa w życiu społecznym w trakcie opracowywania strategii UE dotyczącej praw dziecka;

13.

zagwarantowania, że w ramach działań oceniających Europejski Rok Równych Szans dla Wszystkich obchodzony w roku 2007 oraz w ramach działań będących jego kontynuacją problematyka młodzieży i polityka młodzieżowa będą brane pod uwagę na wszystkich szczeblach — europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym.

WZYWAJĄ KOMISJĘ,

aby w ramach działań na rzecz równych szans i lepszej integracji zawodowej i społecznej w dalszym ciągu rozwijała bliską współpracę między swoimi odpowiednimi służbami w celu uwidocznienia problematyki młodzieży w strategiach politycznych dotyczących integracji społecznej i w ramach odnowionej strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;

2.	aby przekazała do wiadomości Radzie informacje na temat poświęconych młodzieży analiz dotyczących stanu wdrożenia „Europejskiego paktu na rzecz młodzieży” prowadzonych regularnie w ramach oceny krajowych programów reform.

WZYWAJĄ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE do

ułatwienia opracowania strategii lokalnych lub regionalnych jako elementu dalszego wdrażania „Europejskiego paktu na rzecz młodzieży”. Takie strategie powinny obejmować wszystkie stosowne podmioty, partnerów społecznych i samych młodych ludzi oraz powinny być pomocą w przygotowaniu indywidualnych środków wsparcia oraz w promowaniu kompetentnych i łatwo dostępnych usług poradnictwa poświęconych przechodzeniu między etapami: edukacji, szkoleń i życia zawodowego oraz odpowiednim warunkom ułatwiającym godzenie życia rodzinnego, osobistego i zawodowego;

uwzględnienia problemów młodzieży w krajowych programach reform i w kluczowych strategiach politycznych mających wpływ na jakość jej życia, w szczególności przez zwiększenie współpracy międzysektorowej obejmującej politykę młodzieżową i inne związane z nią obszary polityki (politykę edukacyjną, gospodarczą i politykę zatrudnienia, politykę rodzinną, społeczną, zdrowotną oraz politykę w zakresie kultury fizycznej, politykę dotyczącą praw dziecka, politykę równości płci, politykę kulturalną, a także politykę dotyczącą mieszkalnictwa oraz regionalną i lokalną politykę zagospodarowania przestrzennego);

kontynuowania wysiłków służących dalszemu zmniejszaniu liczby osób przedwcześnie kończących edukację i stosowania w tym celu odpowiednich zachęt i działań, w szczególności poprzez podejmowanie konkretnych przedsięwzięć służących urzeczywistnieniu pełnego uczestnictwa w edukacji młodym ludziom mającym mniejsze szanse oraz poprzez promowanie jakości i atrakcyjności edukacji i szkoleń;

4.	korzystania z zasobów europejskich funduszy strukturalnych, w szczególności Europejskiego Funduszu Społecznego, w celu kształtowania i ustanawiania środków zgodnych z „Europejskim paktem na rzecz młodzieży”, tak aby dalej wdrażać pakt, zwłaszcza na szczeblu lokalnym i regionalnym;

rozwijania lub poszerzania, zgodnie z zasadą zorganizowanego dialogu, udziału młodych ludzi w procedurach planowania przestrzeni społecznej na gorzej rozwiniętych obszarach miejskich i wiejskich oraz do rozpowszechniania wyciągniętych wniosków i zdobytego doświadczenia przy pomocy z otwartej metody koordynacji.

(1) Decyzja nr 771/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. ustanawiająca Europejski Rok na rzecz Równych Szans dla Wszystkich (2007) — w Kierunku Sprawiedliwego Społeczeństwa (Dz.U. L 146 z 31.5.2006, str. 1).

(2) Rezolucja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie w sprawie integracji społecznej młodych ludzi (dok. 9601/04 z dnia 18 maja 2004 r.).

(3) Deklaracja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie w sprawie postaw młodych ludzi w stosunku do rasizmu i nietolerancji (dok. 9405/04 z dnia 28 maja 2004 r.).

(4) Dz.U. L 327 z 24.11.2006, str. 30.

(5) Rezolucja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie dotycząca uznawania wartości kształcenia nieformalnego i incydentalnego wśród młodzieży europejskiej (Dz.U. C 168 z 20.7.2006, str.1).

22.12.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/4

ZALECENIE RADY

z dnia 6 grudnia 2007 r.

w sprawie Podręcznika współpracy podczas ważnych imprez międzynarodowych przeznaczonego dla policji i organów bezpieczeństwa

(2007/C 314/02)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Podręcznik ochrony imprez międzynarodowych, takich jak posiedzenia Rady Europejskiej, przeznaczony dla organów i służb policyjnych oraz Podręcznik współpracy państw członkowskich w celu uniknięcia aktów terrorystycznych podczas igrzysk olimpijskich i innych wydarzeń sportowych o zbliżonej randze,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Celem Unii Europejskiej jest między innymi zapewnienie obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości przez propagowanie wspólnego działania państw członkowskich w dziedzinie współpracy policyjnej.

(2)	W państwach członkowskich często odbywają się ważne imprezy międzynarodowe.

(3)

Organy ochrony porządku publicznego w danym państwie członkowskim, czuwające nad ważną imprezą międzynarodową, muszą ją zabezpieczyć zarówno pod względem porządku publicznego, jak i walki z terroryzmem. Zależnie od charakteru imprezy (wydarzenie polityczne, sportowe, publiczne, kulturalne lub inne) jeden z tych aspektów może nabrać dominującego znaczenia i znaleźć się w gestii innych organów, należy jednak zawsze uwzględniać oba z nich.

(4)	Ważne jest, aby właściwe organy miały do dyspozycji praktyczne źródło wskazówek i pomysłów opartych na doświadczeniach zdobytych wcześniej podczas innych imprez i wypracowanych wówczas dobrych wzorcach.

(5)	Przedmiotowy podręcznik należy odpowiednio weryfikować i aktualizować, zależnie od przyszłych doświadczeń i pojawiających się nowych wzorców postępowania.

NINIEJSZYM ZALECA, ABY PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE:

(1)	Pogłębiły współpracę, zwłaszcza praktyczną współpracę i wymianę informacji między właściwymi organami, tak by zapewnić bezpieczeństwo publiczne podczas ważnych międzynarodowych imprez w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

(2)	Dopilnowały w związku z tym, aby załączony podręcznik współpracy podczas ważnych imprez międzynarodowych przeznaczony dla policji i organów bezpieczeństwa został udostępniony odpowiednim właściwym organom.

Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2007 r.

W imieniu Rady

Alberto COSTA

Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK

W SPRAWIE PODRĘCZNIKA WSPÓŁPRACY PODCZAS WAŻNYCH IMPREZ MIĘDZYNARODOWYCH PRZEZNACZONEGO DLA POLICJI I ORGANÓW BEZPIECZEŃSTWA

I.	WPROWADZENIE

I.1

Cel

I.2	Podstawowe zasady

II.	ZAPLECZE INFORMACYJNE

II.1	Punkty kontaktowe

II.1.1

Stałe punkty kontaktowe

II.1.2

Punkty kontaktowe do spraw danej imprezy

II.2	Wymiana informacji

II.3.

Ocena zagrożenia i analiza ryzyka

III.	NADZÓR NAD IMPREZĄ

III.1.

Obowiązki zaangażowanych organów i służb w państwie członkowskim będącym organizatorem imprezy

III.2.

Utrzymanie porządku publicznego i bezpieczeństwa

III.2.1

Porządek publiczny i bezpieczeństwo

III.2.2

Zwalczanie przestępczości

III.2.3

Zagrożenie terrorystyczne

III.3.

Współpraca operacyjna z innymi państwami członkowskimi

III 3.1

Współpraca transgraniczna

III.3.2

Wsparcie operacyjne

III.3.3

Oficerowie łącznikowi

III.3.4

Obserwatorzy

III.3.5

Ustalenia finansowe i sprzęt

III.3.6

Plan łączności

III.4.

Strategia medialna

III.5

Instruktaż, szkolenia i ćwiczenia

IV.

OCENA

IV.1.

Ocena imprezy

IV.2.

Ocena strategiczna

ZAŁĄCZNIK A

Standardowy wniosek o wyznaczenie oficerów łącznikowych lub oficerów do innych rodzajów wsparcia operacyjnego

ZAŁĄCZNIK B

Analiza ryzyka dotycząca ewentualnych demonstrantów i innych grup

ZAŁĄCZNIK C

Standardowy formularz wymiany informacji o osobach stanowiących zagrożenie terrorystyczne

ZAŁĄCZNIK D

Standardowy formularz wymiany informacji o grupach stanowiących zagrożenie terrorystyczne

ZAŁĄCZNIK E

Dokumenty źródłowe

ZAŁĄCZNIK F

Stałe punkty kontaktowe ds. porządku publicznego

I. WPROWADZENIE

I.1 Cel

Niniejszy podręcznik ma być praktycznym źródłem wskazówek i pomysłów dla organów ochrony porządku publicznego w Europie, które zabezpieczają ważne imprezy międzynarodowe (takie jak igrzyska olimpijskie lub inne imprezy sportowe dużej rangi (1), duże imprezy publiczne lub posiedzenia polityczne na wysokim szczeblu, np. szczyt G8). W związku z tym zasady w nim przedstawione należy stosować jedynie wtedy, gdy jest to celowe i pożyteczne oraz w pełni zgodne z przepisami krajowymi. Nie powinny one też powodować uszczerbku dla żadnych uzgodnień zawartych w umowach dwustronnych lub w protokołach ustaleń.

Niniejszy podręcznik jest dokumentem podlegającym zmianom: należy go modyfikować i dostosowywać zależnie od przyszłych doświadczeń i pojawiających się nowych wzorców postępowania (zob. pkt IV.2 „Ocena strategiczna”).

Do obecnej wersji podręcznika włączono Podręcznik ochrony imprez międzynarodowych, takich jak posiedzenia Rady Europejskiej, przeznaczony dla organów i służb policyjnych oraz Podręcznik współpracy państw członkowskich w celu uniknięcia aktów terrorystycznych podczas igrzysk olimpijskich i innych wydarzeń sportowych o zbliżonej randze. Organy ochrony porządku publicznego czuwające nad ważną imprezą międzynarodową muszą ją zabezpieczyć zarówno pod względem porządku publicznego, jak i walki z terroryzmem. Zależnie od charakteru imprezy (wydarzenie polityczne, sportowe, publiczne, kulturalne lub inne) jeden z tych aspektów może nabrać dominującego znaczenia i znaleźć się w gestii innych organów, należy jednak zawsze uwzględniać oba z nich.

I.2 Podstawowe zasady

Strzegąc prawa i porządku publicznego, należy kierować się zasadą legalności, proporcjonalności i umiaru oraz ograniczać ingerencje do niezbędnego minimum. W miarę możliwości policja powinna przyjmować postawę polegającą na łagodzeniu sytuacji dzięki dialogowi, negocjowaniu sposobu korzystania z przestrzeni publicznej i podejściu partnerskiemu.

Organy ochrony porządku publicznego w państwach członkowskich zabezpieczające ważne imprezy międzynarodowe, zwłaszcza wydarzenia polityczne, muszą dążyć do tego, by w pełni były przestrzegane prawa człowieka, zwłaszcza prawo do wolności wypowiedzi oraz pokojowego gromadzenia się, zgodnie z Europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Należy maksymalnie zapobiegać ingerencjom ze strony osób lub grup, których cele lub działania wiążą się z przemocą lub mają znamiona przestępstwa.

Chociaż obowiązek zabezpieczenia danej imprezy spoczywa głównie na państwie będącym jej gospodarzem, to — z uwagi na jej międzynarodowy charakter — wszystkie pozostałe państwa członkowskie oraz właściwe organy Unii Europejskiej (UE) są zobowiązane do udzielenia pomocy i wsparcia w zapewnianiu bezpieczeństwa.

II. ZAPLECZE INFORMACYJNE

II.1 Punkty kontaktowe

II.1.1 Stałe punkty kontaktowe

Zgodnie ze wspólnym działaniem Rady 97/339/WSiSW z dnia 26 maja 1997 r. dotyczące współpracy w zakresie porządku publicznego i bezpieczeństwa (2) każde państwo członkowskie musi ustanowić przynajmniej jeden stały punkt kontaktowy.

Dane kontaktowe oraz inne stosowne informacje o takich punktach należy dostarczyć Sekretariatowi Generalnemu Rady (adres poczty elektronicznej w załączniku F), który przekaże je państwom członkowskim. Tą samą drogą należy przekazywać informacje o wszelkich istotnych zmianach dotyczących stałych punktów kontaktowych w danym państwie członkowskim.

Każdy stały punkt kontaktowy powinien spełniać następujące wymogi:

—	całodobowa dyspozycyjność (w niezbędnym zakresie: przed imprezą, podczas jej trwania i po jej zakończeniu),

—	personel, który poza językiem ojczystym włada w wystarczającym stopniu przynajmniej jeszcze jednym językiem instytucji UE,

—	stale sprawne linie zaplecza łącznościowo-informacyjnego, w tym telefon, faks, poczta elektroniczna — w stosownych przypadkach zabezpieczona przez kodowanie — oraz łącze internetowe,

—	dostateczne możliwości dokonywania tłumaczeń na potrzeby wymiany informacji.

II.1.2 Punkty kontaktowe do spraw danej imprezy

Przed jakąkolwiek ważną imprezą międzynarodową każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć co najmniej jeden specjalny punkt kontaktowy, który będzie tę imprezę obsługiwał. Zależnie od krajowych przepisów lub struktur funkcje takiego punktu może pełnić stały punkt kontaktowy. Każdy punkt kontaktowy do spraw danej imprezy powinien spełniać wymienione wcześniej wymogi.

Państwo członkowskie będące organizatorem imprezy przekazuje dane tych specjalnych punktów stałym punktom kontaktowym pozostałych państw członkowskich (zob. załącznik F). Następnie każde państwo członkowskie przekazuje państwu członkowskiemu będącemu organizatorem imprezy informacje o swoich punktach kontaktowych do spraw tej imprezy.

Punkty kontaktowe do spraw danej imprezy mogą mieć za zadanie m.in.:

—	gromadzić i analizować informacje krajowe oraz gromadzić i analizować informacje z innych państw członkowskich, państw trzecich, właściwych organów UE oraz z innych źródeł,

—	kontrolować jakość tych informacji pod względem formy i treści,

—	ustanawiać niezawodne i skuteczne kanały łączności z najważniejszymi zaangażowanymi podmiotami w kraju i za granicą — w miarę możliwości zabezpieczone,

—	wymieniać informacje za pośrednictwem istniejących bezpiecznych kanałów łączności,

—	wymieniać informacje we współpracy z innymi państwami członkowskimi, państwami trzecimi, właściwymi organami UE oraz innymi instytucjami międzynarodowymi,

—	w stosownych przypadkach przekazywać przetworzone informacje odpowiednio: służbom bezpieczeństwa, organom policyjnym i innym służbom swojego państwa, analogicznym służbom państwa będącego organizatorem, organom i służbom innych państw członkowskich oraz właściwym organom UE,

—	udostępniać państwu będącemu organizatorem imprezy ocenę zagrożenia i analizę ryzyka co do potencjalnych demonstrantów lub innych grup,

—	śledzić i oceniać przebieg danej imprezy oraz dalszych działań po jej zakończeniu.

II.2 Wymiana informacji

Państwo członkowskie powinno bezzwłocznie przekazywać informacje — które jego krajowy organ uzna za istotne dla bezpieczeństwa imprezy odbywającej się w innym państwie członkowskim — analogicznemu organowi w tym państwie członkowskim. Przekazując informacje, państwa członkowskie powinny być świadome swoich obowiązków w zakresie zachowania poufności informacji.

Informacje należy wymieniać przy użyciu istniejących kanałów i struktur łączności. Informacje, w tym dane osobowe, należy wymieniać, ściśle przestrzegając przepisów prawa krajowego i międzynarodowego oraz postanowień traktatów, które mają zastosowanie w danym przypadku. (3)

Wymianę informacji powinny ułatwiać punkty kontaktowe w zaangażowanych państwach członkowskich.

Zebrane, a następnie przetworzone informacje należy rozesłać właściwym organom i służbom. Kontakty między służbami bezpieczeństwa, organami i służbami policyjnymi w różnych państwach członkowskich mogą być koordynowane, a także organizowane przez punkty kontaktowe tych państw.

Punkty kontaktowe w państwie członkowskim będącym organizatorem imprezy powinny ułatwiać gromadzenie i analizowanie istotnych informacji dotyczących imprezy oraz ich wymianę z innymi państwami członkowskimi, państwami trzecimi oraz właściwymi organami UE i innych instytucji międzynarodowych. Informacje te mogą obejmować m.in.:

—	informacje oraz dane wywiadowcze uzyskane przed imprezą, które mogą wpłynąć na jej przebieg lub na utrzymanie porządku publicznego i bezpieczeństwa w ogóle,

—	informacje o osobach związanych z organizacjami terrorystycznymi, działaniami terrorystycznymi lub innego rodzaju poważną działalnością przestępczą, która pośrednio może mieć związek z terroryzmem,

—

informacje o stopniu zagrożenia dla urzędników państwowych (szefów państw i rządów, parlamentarzystów, innych VIP-ów, itd.), sportowców, zwiedzających/widzów, a także zagrożenia miejsc przeznaczonych na organizację imprezy. Odnośne informacje dotyczące takich osób powinny być dostarczane nie tylko przez państwo członkowskie, które jest gospodarzem imprezy i dlatego w największym stopniu odpowiada za bezpieczeństwo, ale niezależnie od niego także przez wszystkie inne państwa członkowskie,

—	inne informacje dotyczące celów i interesów, które państwa członkowskie UE lub państwa trzecie mają w państwie będącym organizatorem imprezy; informacje te mogą służyć ich lepszej ochronie,

—	informacje i dane wywiadowcze o potencjalnych demonstrantach lub innych grupach,

—	informacje, które uzyskano lub o które wystąpiono podczas imprezy, o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstwa, w tym nazwisko, datę urodzenia, miejsce zamieszkania, pochodzenie, okoliczności aresztowania lub dokładny opis popełnionego przestępstwa,

—	informacje o obowiązujących przepisach i stosowanej strategii policyjnej w zakresie ochrony porządku publicznego (w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich),

—	sprawozdania dotyczące incydentów oraz sprawozdania oceniające, a także informacje w nich wykorzystane.

II.3. Ocena zagrożenia i analiza ryzyka

Właściwa i odpowiednio wczesna ocena zagrożenia danej imprezy międzynarodowej (terroryzmem, zakłóceniami porządku publicznego, przestępczością zorganizowaną itd.) ma zasadnicze znaczenie ze względów bezpieczeństwa. Oprócz szczegółowej oceny danego zagrożenia należy sporządzić analizę obejmującą gromadzenie, ocenę i rozpowszechnienie informacji istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa i odnoszących się do konkretnej sytuacji.

Oprócz informacji wywiadowczych, którymi dysponuje państwo członkowskie będące organizatorem imprezy, podstawą analizy będą informacje i oceny dostarczone przez pozostałe państwa członkowskie. Przed daną imprezą międzynarodową każdy punkt kontaktowy powinien jak najwcześniej udostępnić swojemu partnerowi w państwie będącym organizatorem tej imprezy stałą ocenę zagrożenia, tzn. ocenę osób lub grup (takich jak znani wcześniej potencjalni demonstranci lub inne grupy), których przybycie na imprezę jest spodziewane i uznawane za potencjalne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa. Ocenę taką należy przekazać państwu członkowskiemu będącemu organizatorem imprezy oraz innym państwom, których ocena ta może dotyczyć, tzn. państwom tranzytowym lub sąsiednim.

Analiza ta może mieć taką strukturę, jak przedstawiono w załączniku B, C i D. Jeżeli dane informacje nie są dostępne, należy odpowiednio poinformować o tym państwo będące organizatorem imprezy. Państwa członkowskie powinny tę ocenę jak najszybciej przekazać państwu członkowskiemu będącemu organizatorem imprezy; powinny zastosować w tym celu odpowiednie środki, wykorzystując bezpieczne kanały łączności.

Europol może — zgodnie ze swoim mandatem oraz Konwencją w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (konwencja o Europolu) (4) — udostępniać istotne informacje i analizy oraz sporządzać ogólne oceny zagrożenia na podstawie informacji od państw członkowskich. Informacje te powinny być dostępne jak najwcześniej. Jeżeli brak jest takich informacji, można poinformować o tym państwo będące organizatorem imprezy.

W wyborze odpowiednich, koniecznych i właściwych środków bezpieczeństwa należy kierować się oceną zagrożenia obejmującą prawdopodobieństwo wystąpienia ewentualnych szkód oraz analizę ryzyka.

Dlatego też najpóźniej w terminie sześciu miesięcy przed daną imprezą państwo odpowiedzialne za jej organizację, wspierane w stosownych przypadkach przez inne państwa członkowskie i właściwe organy UE, powinno sporządzić aktualną ocenę zagrożenia oraz analizę ryzyka. W miarę zbliżania się terminu imprezy informacje te powinny być na bieżąco aktualizowane. Przez trzy miesiące przed imprezą należy taką analizę przekazywać co miesiąc, a w razie konieczności co tydzień. Państwa członkowskie i organy uczestniczące w przygotowaniu tych ocen i analiz powinny je sobie wzajemnie udostępniać.

Podczas imprezy należy codziennie sporządzać sprawozdania sytuacyjne. Sprawozdania te powinny się opierać na informacjach dostarczonych przez państwo będące gospodarzem imprezy, inne państwa członkowskie i właściwe organy UE. Ocena poziomu ryzyka powinna się opierać na jak najbardziej aktualnych informacjach, uzyskanych dzięki spotkaniom z osobami kontaktowymi w policji i osobami kontaktowymi do spraw danej imprezy. Informacje takie powinny być na tyle wyczerpujące, na ile pozwalają na to dostępne źródła.

III. NADZÓR NAD IMPREZĄ

III.1. Obowiązki zaangażowanych organów i służb w państwie członkowskim będącym organizatorem imprezy

Właściwy organ państwa członkowskiego będącego organizatorem imprezy powinien sporządzić ogólny plan operacyjny, który będzie podstawą wszystkich kolejnych planów szczegółowych. Powinien także przygotować zestaw planów obejmujących: aspekt strategiczny (plan strategiczny), wszystkie aspekty operacyjne (plan operacyjny) oraz faktyczny poziom mobilizacji personelu na miejscu (plan taktyczny). Planowanie należy rozpocząć jak najwcześniej.

Przed imprezą państwo członkowskie będące jej organizatorem powinno dopilnować, by rola wszystkich zaangażowanych organów i służb została jasno określona i by wszystkie właściwe strony zostały poinformowane o swoich obowiązkach.

Państwo członkowskie będące organizatorem imprezy może opracować ogólny schemat przedstawiający wszystkie działania i najważniejszych uczestników (tzn. schemat uwzględniający organizację wydarzenia, środki bezpieczeństwa, utrzymanie porządku publicznego, służby wymiaru sprawiedliwości, służby higieniczno-sanitarne, służby medyczne, transport publiczny i inne kwestie związane z infrastrukturą). Taki schemat może być pożytecznym narzędziem ilustrującym strukturę planowania oraz gwarantującym uwzględnienie wszystkich procedur.

W związku z daną imprezą można utworzyć grupę koordynacyjną, składającą się z przedstawicieli wszystkich zaangażowanych organów i służb. Powinna ona spotykać się regularnie przed imprezą, podczas jest trwania i po jej zakończeniu, tak by decyzje zapadały w sposób spójny i skoordynowany. Jednym z podstawowych obowiązków tej grupy powinno być zapewnienie skutecznych kanałów łączności pomiędzy wszystkimi organami i służbami.

Odpowiedzialne organy i służby powinny zadbać o niezbędny materiał i sprzęt oraz konieczną kadrę, tak by powierzone im zadania były realizowane sprawnie, prawidłowo i szybko. Bardzo użytecznym narzędziem dla państwa członkowskiego będącego organizatorem imprezy byłaby baza danych o wszystkich dostępnych zasobach oraz odnośnych punktach kontaktowych.

Organy policji państwa członkowskiego będącego organizatorem imprezy powinny dopilnować, by z rzeczywistym organizatorem imprezy zawarto wszystkie niezbędne porozumienia i podjęto wszystkie niezbędne ustalenia co do działań policyjnych. Główną odpowiedzialność za przebieg imprezy ponosi jej organizator, należy zatem odpowiednio do charakteru imprezy sporządzić wykaz wymogów, które będzie on musiał spełnić. Ustalenia te mogą obejmować m.in.:

—	wyznaczenie miejsc imprezy, w których nie powinno dojść do żadnych zakłóceń porządku publicznego (obiekty konferencyjne, hotele),

—	kontrolę wstępu, ewentualnie ochronę obwodową (perimeter security), oraz określenie odpowiedzialności za każde z tych działań,

—	środki bezpieczeństwa, które ma zastosować organizator, tj. wewnętrzny nadzór za pomocą kamer wideo,

—	pełną i na bieżąco aktualizowaną wymianę informacji o delegatach i innych uczestnikach imprezy (nazwisko, funkcja, długość pobytu, zakwaterowanie, transport itd.),

—	ustalenia co do ochrony VIP-ów i bezpieczeństwa hoteli.

III.2. Utrzymanie porządku publicznego i bezpieczeństwa

III.2.1 Porządek publiczny i bezpieczeństwo

Właściwe organy państwa członkowskiego będącego organizatorem imprezy powinny zgodnie z podstawowymi zasadami określonymi w pkt I.2 określić jasną ogólną strategię dotyczącą sposobu postępowania policji podczas imprez międzynarodowych. Strategia ta może obejmować następujące wytyczne:

—	działania policji służą zagwarantowaniu ochrony pokojowym demonstracjom,

—	policja powinna dzięki dialogowi i rzetelnemu przygotowaniu utrzymywać inicjatywę oraz ograniczać w ten sposób zamieszki lub poważne zakłócenia porządku publicznego lub im zapobiegać,

—	w stosownych przypadkach i zależnie od własnej oceny sytuacji policja powinna zapewniać ochronę w sposób jak najmniej rzucający się w oczy, a równocześnie przejawiać jak największą tolerancję podczas pokojowych zgromadzeń i demonstracji,

—	zatrzymań w związku z dochodzeniem w sprawie karnej lub w celu tymczasowego zatrzymania itd. należy dokonywać zgodnie z krajowym ustawodawstwem,

—	działania policji powinny zasadniczo koncentrować się na grupach, które planują prowokować zakłócenia porządku publicznego lub przejawiają taki zamiar,

—	należy propagować współpracę z innymi państwami członkowskimi, państwami trzecimi, organami UE oraz instytucjami międzynarodowymi w odnośnych dziedzinach takich jak kwestie granic.

Państwo członkowskie, które na swoim terytorium organizuje więcej niż jedną imprezę powinno dopilnować, by strategie w zakresie ochrony porządku publicznego stosowane przez policję podczas różnych imprez była maksymalnie jednolita. W stosownych przypadkach strategie te można również koordynować z innymi państwami członkowskimi.

Aby zapewnić pokojowy przebieg zgromadzeń i legalnych demonstracji, właściwe organy w państwie członkowskim będącym organizatorem imprezy powinny na wczesnym etapie podjąć dialog z osobami i grupami (w tym z grupami działaczy i demonstrantów), władzami lokalnymi, odpowiednimi służbami odpowiedzialnymi za infrastrukturę, miejscową ludnością i innymi zaangażowanymi stronami. Dialog ten należy prowadzić na zasadzie podziału odpowiedzialności. Należy go rozpocząć na wczesnym etapie przygotowań i stosować go w konkretnych celach przed imprezą, w jej trakcie i po jej zakończeniu.

Ustanowienie konstruktywnych i opartych na wzajemnym szacunku kontaktów pozwoli zapobiec ewentualnym zakłóceniom porządku publicznego, a w razie konfrontacji umożliwi zastosowanie mediacji.

Struktury czy zespoły, dzięki którym prowadzony jest taki dialog, powinny powstać na szczeblu krajowym, a przygotowując się do swoich zadań lub realizując je, powinny one uwzględnić odmienność kulturową w poszczególnych państwach członkowskich (5).

Należy ustanowić kanały łączności między właściwymi organami a różnymi organizacjami, stowarzyszeniami obywatelskimi i przedstawicielami uczestników demonstracji. Organizatorom demonstracji oraz wszystkim zainteresowanym stronom można udzielać informacji o:

—	kwestiach praktycznych, tj. zakwaterowaniu i logistyce,

—	odnośnych, obowiązujących przepisach o demonstracjach, wolności wypowiedzi, nieposłuszeństwie obywatelskim itp.,

—	policyjnej strategii ochrony porządku publicznego w kwestiach, w których policja dysponuje swobodą działania, oraz o zaleceniach co do użycia siły przez policję,

—	punktach kontaktowych w strukturach policji i innych odpowiednich organów.

Należy rozpatrzyć możliwość rozpowszechnienia powyższych informacji w różnych językach (np. za pośrednictwem broszur, stron internetowych). Można je przekazywać zagranicznym gościom za pośrednictwem odpowiednich punktów kontaktowych.

III.2.2 Zwalczanie przestępczości

Organy porządku publicznego państw członkowskich powinny — zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz określonymi strategiami — starać się wdrożyć systematyczne procedury dochodzeniowe odnoszące się do przestępstw popełnionych w związku z gwałtownymi demonstracjami lub innymi zakłóceniami porządku publicznego podczas ważnych imprez.

Wszystkie wskazane i udowodnione przestępstwa powinny — z zasady i w pełnej zgodności z prawem krajowym — być ścigane w państwie będącym organizatorem lub przez właściwe organy prawne w innym państwie. Jeśli niemożliwe jest przeprowadzenie w państwie członkowskim będącym organizatorem natychmiastowego działania mającego na celu ochronę porządku publicznego, inne państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, by zidentyfikować i ścigać własnych obywateli zgodnie z krajowym ustawodawstwem, aktualnymi dowodami i okolicznościami poszczególnych spraw.

Państwo członkowskie będące organizatorem imprezy powinno dopilnować, by do dyspozycji była wystarczająca liczba personelu mogącego dokonywać zatrzymań i prowadzić dochodzenia w związku z przestępstwami, a także odpowiednie obiekty dla osób zatrzymanych i oczekujących na proces. Wskazane jest, by zaplanować scenariusz najtrudniejszej sytuacji zakładający wystąpienie większej liczby sprawców przestępstw.

Dlatego organy ochrony porządku publicznego powinny być gotowe na zwiększone obciążenie pracą i być odpowiednio przygotowane do:

—	podejmowania szybkich decyzji o tymczasowym zatrzymaniu,

—	podejmowania szybkich decyzji o środkach dochodzeniowych wymagających decyzji sądu,

—	rozpoznania większej liczby spraw karnych,

—	dpowiedzi na wioski prawne innych państw członkowskich.

III.2.3 Zagrożenie terrorystyczne

Ze względu na ważną rolę, jaką UE i niektóre jej państwa członkowskie odgrywają w polityce międzynarodowej, są one potencjalnymi celami ataków terrorystycznych o podłożu politycznym lub religijnym. Oprócz tego, że podczas ważnych imprez zamachu na UE lub jej państwa członkowskie mogą dokonać terroryści z innych państw, istnieje też niebezpieczeństwo ze strony grup lub organizacji terrorystycznych działających na terenie UE lub jej państw członkowskich.

Celem takich ataków może być sama impreza, VIP-y, politycy UE, delegacje z państw członkowskich lub publiczność uczestnicząca w imprezie. Z punktu widzenia przestępców obecność mediów międzynarodowych ma duże znaczenie, gdyż stanowi dla danej grupy lub organizacji możliwość zaprezentowania swojej ideologii.

Kluczowe znaczenie w zapobieganiu atakom terrorystycznym mają informacje i dane wywiadowcze o grupach i organizacjach terrorystycznych; wspomniane informacje i dane powinny być stale do dyspozycji. Dlatego ważne jest, aby państwo członkowskie będące organizatorem imprezy i jego organy ochrony porządku publicznego uczestniczyły w wymianie informacji i danych wywiadowczych o charakterze ogólnym oraz związanych z daną imprezą. Organy ochrony porządku publicznego powinny zatem określić, które grupy i organizacje terrorystyczne, a nawet pojedyncze osoby mogą odegrać jakąś rolę, oraz powinny przeszukać własne bazy danych pod kątem danej imprezy. Także pozostałe państwa członkowskie powinny niezależnie zgłaszać ważne informacje dotyczące tych grup, organizacji i osób.

Wybór właściwych, koniecznych i odpowiednich środków bezpieczeństwa powinien opierać się na ocenie zagrożenia i analizie ryzyka.

III.3. Współpraca operacyjna z innymi państwami członkowskimi

III.3.1 Współpraca transgraniczna

Współpraca transgraniczna będzie konieczna, gdy państwo członkowskie będące organizatorem imprezy oraz państwa zainteresowane wprowadzą w życie wspólne elastyczne zasady kontroli granic, by stosownie do konkretnej sytuacji lub konkretnego zagrożenia zintensyfikować działania policji w regionach przygranicznych. W odpowiednich przypadkach należy prowadzić wspólne lub skoordynowane patrole i kontrole.

Dla państw członkowskich stosujących odpowiednie części prawnego dorobku Schengen pomocne mogą okazać się art. 23–31 kodeksu granicznego Schengen (6) dotyczące tymczasowego przywrócenia kontroli granicznych na granicach wewnętrznych, by nie dopuścić osób lub grup uznanych za potencjalne zagrożenie dla prawa i porządku lub bezpieczeństwa publicznego do miejsc, w których odbywa się impreza.

Należy zatem poczynić niezbędne przygotowania, by móc szybko i skutecznie stosować procedury ewentualnego wydalenia takich osób.

III.3.2 Wsparcie operacyjne

Państwo członkowskie będące organizatorem imprezy może zgodnie z krajowym ustawodawstwem (7) zwrócić się do innego państwa członkowskiego o wysłanie funkcjonariuszy policji lub wywiadu do wsparcia operacyjnego konkretnej imprezy. Szczegółowy wniosek o wsparcie operacyjne wraz z jego uzasadnieniem, należy złożyć na jak najwcześniejszym etapie. Służący do tego standardowy formularz jest określony w załączniku A.

Zależnie od rodzaju wsparcia, o które się zwrócono, oddelegowani funkcjonariusze powinni dysponować niezbędną wiedzą i niezbędnym doświadczeniem, przydatnymi podczas wykonywania wyznaczonych zadań.

Wsparcie operacyjne ze strony zagranicznych funkcjonariuszy należy ująć w planach operacyjnych właściwych organów państwa będącego organizatorem imprezy. Zagraniczni funkcjonariusze powinni zatem:

—	zostać w jak największym stopniu włączeni w strukturę informacyjną operacji,

—	być informowani w jednym ze swoich języków roboczych o planach operacyjnych i odnośnych strategiach, w tym o zaleceniach co do użycia siły itp.,

—	mieć możliwość zapoznania się przed imprezą z miejscem, w którym będzie się ona odbywać, oraz z rozmieszczonymi siłami policji itp.,

—	uczestniczyć w odpowiednich sesjach informacyjnych (tzn. sesjach odnoszących się do ich zadania — jeżeli odbywają się one w zrozumiałym dla nich języku), oraz

—	w odpowiednich przypadkach uczestniczyć w działaniach policji na miejscu.

Za bezpieczeństwo fizyczne zagranicznych funkcjonariuszy odpowiadają właściwe organy państwa będącego organizatorem imprezy. Na zagranicznych funkcjonariuszach spoczywa obowiązek dopilnowania, by ich działania nie powodowały niepotrzebnych konfliktów, niebezpieczeństw lub nieuzasadnionego ryzyka.

Zagraniczni funkcjonariusze oddelegowani na miejsce powinni zawsze kierować się wskazówkami i zasadniczo działać pod nadzorem przedstawicieli właściwych organów państwa przyjmującego; przedstawiciele ci są odpowiednio poinstruowani co do planu operacyjnego i potrafią komunikować się w języku zrozumiałym dla danego zagranicznego funkcjonariusza. Kanały łączności między zagranicznymi funkcjonariuszami, punktami kontaktowymi państwa przyjmującego, kierownictwem zaangażowanych sił policji i innymi ważnymi uczestnikami powinny być wydajne i w pełni sprawne podczas imprezy, a w koniecznym zakresie także przed imprezą i po jej zakończeniu.

III.3.3 Oficerowie łącznikowi (8)

Na wniosek państwa członkowskiego będącego organizatorem każde państwo członkowskie lub UE/inna właściwa organizacja mogą w odpowiednich przypadkach wyznaczyć oficerów łącznikowych na potrzeby danej imprezy. Wniosek o wyznaczenie oficerów łącznikowych należy złożyć na jak najwcześniejszym etapie i nie później niż sześć tygodni przed imprezą. Potrzebny w tym celu standardowy formularz jest określony w załączniku A.

Zainteresowane państwa członkowskie mogą zwrócić się do państwa członkowskiego będącego organizatorem o wystosowanie zaproszenia do wysłania oficera łącznikowego.

Wymiany oficerów łącznikowych można dokonywać zgodnie z dwustronnymi ustaleniami między państwem członkowskim będącym organizatorem a innymi zainteresowanymi państwami członkowskimi.

Oficer łącznikowy powinien zostać wyznaczony nie później niż dwa tygodnie przed daną imprezą i wtedy też powinna rozpocząć się współpraca. Państwo będące organizatorem powinno, w bliskiej współpracy z innymi państwami członkowskimi, podjąć decyzję o wyznaczeniu oficerów łącznikowych i o ich zadaniach za pośrednictwem odpowiednich punktów kontaktowych.

Zależnie od swoich umiejętności oficer łącznikowy może zostać przydzielony do któregokolwiek z punktów kontaktowych w państwie przyjmującym i czuwać tam nad łącznością ze swoim państwem rodzimym, a państwo członkowskie będące organizatorem imprezy powinno zapewnić odpowiednie środki łączności.

Oficerowie łącznikowi powinni pełnić rolę doradczą i wspomagającą. Zagraniczni oficerowie łącznikowi powinni być nieuzbrojeni i nie powinni mieć żadnych oficjalnych uprawnień policyjnych w państwie przyjmującym (9). Zależnie od konkretnego zadania oficerowie łącznikowi powinni mieć odpowiednie doświadczenie w utrzymywaniu porządku publicznego lub w walce z terroryzmem, a w szczególności dysponować:

—	dogłębną wiedzą o własnych krajowych służbach i organach,

—	doświadczeniem w utrzymywaniu porządku publicznego podczas imprez dużej rangi,

—	dostępem do wszelkich użytecznych źródeł informacji w swoim rodzimym państwie, w tym do informacji od policji i z innych odpowiednich źródeł na temat ekstremizmu i odnośnych grup,

—	umiejętnością zorganizowania działań wywiadowczych w swoim państwie przed imprezą i podczas niej oraz umiejętnością analizy odpowiednich informacji,

—	dobrą znajomością języków roboczych wybranych przez państwo członkowskie będące organizatorem imprezy.

Natychmiast po przyjeździe do państwa będącego organizatorem oficerowie z innych państw członkowskich powinni zgłosić się do wyznaczonego punktu kontaktowego, po to by określić przydzielone im zadania i mandat. Państwo będące organizatorem przeprowadzi proces akredytacji.

III.3.4 Obserwatorzy

Państwa członkowskie mogą za zgodą państwa członkowskiego będącego organizatorem wysłać obserwatorów, po to by nabyli oni doświadczenia w zakresie bezpieczeństwa i utrzymania porządku publicznego na imprezach międzynarodowych, co będzie przydatne podczas imprez organizowanych w przyszłości w rodzimych państwach obserwatorów. W razie potrzeby obserwator może wziąć udział w ocenie przeprowadzanej przez państwo członkowskie organizujące imprezę.

Obserwatorom należy w możliwie największym zakresie umożliwić udział w sesjach poświęconych planowaniu, w odprawach, spotkaniach koordynacyjnych, rozmieszczaniu sił operacyjnych i innych działaniach, tak by ich wizyta przyniosła jak największe korzyści. Obserwatorzy natychmiast po przyjeździe powinni zgłosić się do wyznaczonego punktu kontaktowego. Państwo będące organizatorem przeprowadzi proces akredytacji.

III.3.5 Ustalenia finansowe i sprzęt

Zazwyczaj państwo członkowskie będące organizatorem imprezy powinno pokrywać koszty zakwaterowania i utrzymania zaproszonego zagranicznego funkcjonariusza, który przybył na jego terytorium. Koszty podróży pokrywane są zazwyczaj przez rodzime państwo funkcjonariusza.

Wszystkie koszty związane z obserwatorami wysłanymi do państwa członkowskiego będącego organizatorem imprezy ponosi państwo wysyłające. Państwo członkowskie będące organizatorem imprezy może w miarę możliwości zapewniać obserwatorom konieczne środki łączności i inne udogodnienia.

Państwo członkowskie będące organizatorem imprezy może zwrócić się do innych państw członkowskich o wsparcie polegające, o ile to możliwe, na tymczasowym zapewnieniu sprzętu lub innych zasobów, na podstawie umów dwu- lub wielostronnych.

III.3.6 Plan łączności

Odpowiedni przepływ informacji między organami policji a innymi służbami należy zapewnić dzięki szczegółowemu planowi łączności. Wszystkie zaangażowane strony w państwie członkowskim będącym organizatorem imprezy powinny opracować wspólną strategię, aby uniknąć powielania działań lub rozpowszechniania niepełnych informacji.

Aby zapobiec deficytowi umiejętności (np. językowych), w planie łączności należy ująć oficerów łącznikowych i innych pracowników.

Również inne siły (np. straż pożarna, służby ratownicze) powinny zostać objęte planem łączności.

III.4 Strategia medialna

Aby zapewnić prawidłową i terminową obsługę medialną imprez międzynarodowych, należy przed imprezą, podczas niej i po jej zakończeniu stosować wcześniej określoną strategię kontaktów z mediami.

Powinno się zapewnić mediom jak największą swobodę w obsłudze imprezy, a zatem zagwarantować prawo do swobodnego wyrażania opinii, zgodnie z Europejską konwencją o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Strategia medialna powinna być ukierunkowana na otwartość i przejrzystość.

Zaleca się wyznaczenie jednego punktu kontaktowego odpowiedzialnego za kontakty z mediami, co zapewni skoordynowaną obsługę medialną. Z dużym wyprzedzeniem przed imprezą państwo członkowskie będące organizatorem imprezy powinno opracować ogólną strategię medialną, a w jej ramach m.in.:

—	wyznaczyć dla mediów punkt kontaktowy, który będzie kierował ich przedstawicieli do odpowiednich rzeczników,

—	określić zakres kompetencji poszczególnych rzeczników, oraz

—	ustalić, jakie informacje o działaniach policji i krokach zaplanowanych na wypadek zakłócenia porządku publicznego należy przekazywać opinii publicznej.

III.5 Instruktaż, szkolenia i ćwiczenia

Rozwój europejskiego programu w zakresie instruktażu, szkoleń i ćwiczeń (ITE) opiera się na międzynarodowych ustaleniach strategicznych oraz wspólnie opracowywanych procedurach i metodach pracy. Uczestnictwo w działaniach z zakresu ITE może przygotować urzędników, zespoły, organizacje oraz państwa do imprez opisanych w niniejszym podręczniku (10).

Duże imprezy opisane w niniejszym podręczniku mają charakter międzynarodowy i transgraniczny, i wymagają:

—	wymiany informacji o danej imprezie między państwami członkowskimi: zaplecza informacyjnego;

—	znajomości struktury policji w państwie członkowskim będącym organizatorem imprezy;

—	zdobywania doświadczeń w obsłudze ważnych imprez i wymiany wniosków: organizacja seminariów, podczas których podsumowuje się zdobyte doświadczenia i analizuje konkretne przypadki.

Wyżej wymienione elementy mogą być wykorzystywane przy bieżącej aktualizacji i ulepszaniu niniejszego podręcznika.

W rozwoju działań z zakresu ITE, w ich projektowaniu i przeprowadzaniu ma swój udział Europejskie Kolegium Policyjne (CEPOL). Działania z zakresu ITE powinny zostać w miarę możliwości włączone do istniejących procedur i produktów CEPOL-u.

IV. OCENA

IV.1. Ocena imprezy

Państwo członkowskie będące organizatorem powinno rozpocząć ocenę podjętych podczas imprezy działań z zakresu bezpieczeństwa, a także innych odpowiednich aspektów. Do udziału w przeprowadzaniu oceny, która powinna opierać się na ustaleniach dokonanych przed imprezą, należy zachęcać wszystkich najważniejszych pracowników. W procesie oceny państwo członkowskie będące organizatorem może korzystać z ocen przeprowadzonych przez inne państwa członkowskie, ale należy to wcześniej uzgodnić.

Po zakończeniu imprezy państwo członkowskie będące organizatorem powinno jak najszybciej sporządzić sprawozdanie z oceny. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek incydentów sprawozdanie z oceny powinno również zawierać sprawozdanie dotyczące danego incydentu.

Po zakończeniu imprezy należy zorganizować odprawę i przygotować ogólne sprawozdanie oceniające na temat istotnych aspektów bezpieczeństwa. W sprawozdaniu tym należy się odnieść szczególnie do zakłóceń porządku publicznego (lub ich braku), zagrożeń i incydentów terrorystycznych, przestępstw, uczestniczących grup, a także wniosków płynących ze zdobytych doświadczeń.

Wspomniane sprawozdanie lub wnioski powinny być podstawą procedur z zakresu ITE (zob. III.5). CEPOL powinien zapewnić, że do programu z zakresu ITE włączone zostaną doświadczenia zdobyte w wielu państwach. Poszczególne państwa członkowskie są odpowiedzialne za ich włączenie do programów na szczeblu krajowym. Sprawozdanie zostanie rozpowszechnione przez CEPOL w krajowych szkołach policyjnych.

Sprawozdanie powinno zostać przekazane, za pośrednictwem punktów kontaktowych do spraw danej imprezy, odpowiednim organom UE lub innym zaangażowanym albo zainteresowanym państwom lub organom, dzięki czemu zapewni się, że wnioski płynące ze zdobytych doświadczeń lub zalecenia zostaną udostępnione przyszłym organizatorom ważnych imprez międzynarodowych.

IV.2. Ocena strategiczna

Aby zapewnić wymianę doświadczeń i najlepszych wzorców, właściwa grupa robocza Rady powinna w miarę potrzeb organizować spotkania ekspertów.

Uczestniczyć w nich powinni wyżsi oficerowie policji z doświadczeniem w utrzymywaniu porządku publicznego podczas ważnych imprez międzynarodowych. Wśród tematów takich spotkań powinno się znaleźć dalsze opracowywanie i dostosowywanie niniejszego podręcznika w świetle najnowszych doświadczeń z tego rodzaju imprez.

ZAŁĄCZNIK A

STANDARDOWY WNIOSEK O WYZNACZENIE OFICERÓW ŁĄCZNIKOWYCH LUB OFICERÓW DO INNYCH RODZAJÓW WSPARCIA OPERACYJNEGO

1.	Rodzaj potrzebnego wsparcia (oficer łącznikowy, funkcjonariusz prowadzący monitoring, mediator lub inna osoba)

2.	Impreza lub imprezy

Okres

4.	Miejsce oddelegowania

5.	Opis zadań (maksymalnie szczegółowy)

6.	Znajomość języków (języków roboczych używanych podczas imprezy)

7.	Inne szczególne umiejętności (wiedza o konkretnych grupach, doświadczenie w mediacji itp.)

Zadania do wykonania przed przyjazdem

—	łączność z państwem rodzimym

—	zgromadzenie określonych informacji

—	inne zadania

9.	Środki łączności (telefon komórkowy, Internet)

10.	Inne wymagane wyposażenie

11.	Odpowiedź należy przesłać do dnia:

ZAŁĄCZNIK B

ANALIZA RYZYKA DOTYCZĄCA EWENTUALNYCH DEMONSTRANTÓW I INNYCH GRUP

1.	Nazwa grupy już znanej, która prawdopodobnie przeprowadzi demonstrację lub w inny sposób zakłóci przebieg imprezy

2.	Skład, liczba członków

3.	Znaki charakterystyczne (ubrania, logo, flagi, hasła lub inne cechy zewnętrzne)

4.	Charakterystyczna postawa grupy (stosowanie przemocy — czy grozi zakłóceniem porządku publicznego?)

5.	Metody demonstracji lub agitacji

Hierarchia i organizacja grupy:

—	przywódcy;

—	sposoby komunikacji;

—	inne informacje o strukturze.

7.	Powiązania z innymi grupami (krajowymi lub międzynarodowymi)

Członkowie, którzy wcześniej brali udział w podobnych incydentach:

—	rodzaj incydentu;

—	miejsce (państwo);

—	indywidualnie czy zbiorowo;

—	odnośne wyroki skazujące zgodnie z prawem krajowym.

Zachowanie:

—	wobec służb i działań policji;

—	wobec ludności lokalnej;

—	użycie broni;

—	spożywanie alkoholu i zażywanie narkotyków;

—	noszenie masek;

—	model zachowania podczas różnych rodzajów imprez.

10.	Powiązania z mediami i postawa wobec nich (strategia medialna, rzecznik itp.)

11.	Strony internetowe, internetowe fora ogłoszeniowo-komunikacyjne itp.

12.	Trasa przejazdu

13.	Środek transportu

14.	Zakwaterowanie

15.	Długość pobytu

16.	Informacje od oficerów łącznikowych w państwach trzecich o ewentualnych demonstrantach lub działaczach z tych państw

17.	Inne informacje

18.	Źródła informacji oraz analiza dokładności i rzetelności dostarczonych informacji

ZAŁĄCZNIK C

ZAŁĄCZNIK D

ZAŁĄCZNIK E

DOKUMENTY ŹRÓDŁOWE:

—	Konwencja w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (konwencja o Europolu) (Dz.U. L 316 z 27.11.1995, s. 2);

—	Wspólne działanie 97/339/WSiSW z dnia 26 maja 1997 r. dotyczące współpracy w zakresie porządku publicznego i bezpieczeństwa (Dz.U. L 147 z 5.6.1997, s. 1);

—	Protokół włączający dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej (Dz.U. C 340 z 10.11.1997, s. 93);

—	Traktat z Nicei, Deklaracja w sprawie miejsca obrad Rady Europejskiej (Dz.U. C 80 z 10.3.2001, s. 85);

—	Decyzja Rady 2001/264/WE z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie przyjęcia przepisów Rady dotyczących bezpieczeństwa (Dz.U. L 101 z 11.4.2001, s.1);

—

rezolucja Rady z 4 grudnia 2006 r. w sprawie zaktualizowanego podręcznika zaleceń w zakresie międzynarodowej współpracy policyjnej oraz w zakresie działań prewencyjnych i kontrolnych związanych z aktami przemocy i zakłóceniami porządku podczas międzynarodowych meczów piłki nożnej, które dotyczą co najmniej jednego państwa członkowskiego (Dz.U. C 322 z 29.12.2006, s.1);

—	rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s.1);

—	Traktat między Królestwem Belgii, Królestwem Niderlandów i Wielkim Księstwem Luksemburga z dnia 8 czerwca 2004 r. dotyczący ponadgranicznej interwencji policji;

—

Konwencja pomiędzy Królestwem Belgii, Republiką Federalną Niemiec, Królestwem Hiszpanii, Republiką Francuską, Wielkim Księstwem Luksemburga, Królestwem Niderlandów i Republiką Austrii, w sprawie intensywniejszej współpracy transgranicznej, szczególnie w walce z terroryzmem, przestępczością transgraniczną i nielegalną migracją (konwencja z Prüm) (dokument Rady nr 16383/06);

—	Podręcznik zawierający wytyczne w zakresie zarządzania konfliktami (dokument Rady nr 7047/01);

—	Konkluzje przyjęte przez Radę oraz przedstawicieli rządów państw członkowskich z dnia 13 lipca 2001 r. w sprawie bezpieczeństwa podczas posiedzeń Rady Europejskiej i podobnych imprez (dokument Rady nr 10916/01);

—	Lista kontrolna dotycząca ewentualnych środków stosowanych podczas posiedzeń Rady Europejskiej i innych podobnych imprez (dokument Rady nr 11572/01);

—	Informacje strategiczne dotyczące posiedzeń Rady Europejskiej i innych podobnych imprez — analiza ryzyka (dokument Rady nr 11694/01);

—	Konkluzje podgrupy roboczej EUCPN JAI 82 z 27 listopada 2001 r. (dokument Rady nr 14917/01);

—	Podręcznik ochrony imprez międzynarodowych, takich jak posiedzenia Rady Europejskiej, przeznaczony dla organów i służb policyjnych (dokument Rady nr 12637/02);

—	Bezpieczeństwo podczas posiedzeń Rady Europejskiej i innych podobnych imprez — współpraca międzynarodowa podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Laeken (dokument Rady nr 9029/02);

—	Bezpieczeństwo posiedzeń Rady Europejskiej i innych podobnych imprez — podręcznik (dokument Rady nr 9069/02);

—	Bezpieczeństwo posiedzeń Rady Europejskiej (dokument Rady 11836/02);

—	Podręcznik współpracy państw członkowskich w celu uniknięcia aktów terrorystycznych podczas igrzysk olimpijskich i innych wydarzeń sportowych o zbliżonej randze (dokument Rady 5744/04);

—	Strategia UE w dziedzinie walki z terroryzmem (dokument Rady nr 14469/05);

—	Wsparcie państw członkowskich przez Europol — większe międzynarodowe imprezy sportowe (dossier Europolu nr 2570-50r1).

ZAŁĄCZNIK F

STAŁE PUNKTY KONTAKTOWE DS. PORZĄDKU PUBLICZNEGO

(art. 3 lit. b) wspólnego działania 97/339/WSiSW)

Zmiany należy przesyłać na adres pcwp@consilium.europa.eu

Państwo członkowskie

SŁUŻBA

ADRES

TELEFON

FAKS

ADRES POCZTY ELEKTRONICZNEJ

Federal Police PCN/DAO

Fritz Toussaint 47

B-1050 Brussels

(32-2) 642 63 80

(32-2) 646 49 40

dga-dao@skynet.be

Ministry of the Interior, Crisis Centre

Hertogstraat 53

B-1000 Brussels

(32-2) 506 47 11

(32-2) 506 47 09

Directorate for International Operational Police Cooperation

Ministry of the Interior

(359) 22 82 28 34

(359) 29 80 40 47

NCB@mvr.bg

Police Presidium of the Czech Republic

International Police Co-operation Division

Strojnická 27

PO Box 62/MPS

CZ-Praha 7

(420) 974 83 42 10

(420) 974 83 47 16

sirene@mvcr.cz

Danish National Police

Polititorvet 14

DK-1780 København V

(45) 33 14 88 88

(45) 33 32 27 71

NEC@politi.dk

Bundeskriminalamt

Thaerstr. 11

D-65193 Wiesbaden

(49) 61 15 51 31 01

(49) 61 15 51 2141

@bka.bund.de

Bundesministerium des Innern

Lagezentrum

Alt-Moabit 101

D-10559 Berlin

(49) 301 86 81 10 77

(49) 301 86 81 2926

poststelle@bmi.bund.de

Central Law Enforcement Police

Ädala 4E

EE-10614 Tallinn

(372) 612 39 00

(372) 612 39 90

julgestuspolitsei@jp.pol.ee

Ministry of Public Order

International Police Cooperation Division

Kanellopoulou 4

GR-10177 Athens

(30) 210 69 77 56 23

(30) 21 06 92 40 06

registry@ipcd.gr

Dirección general de la policía, Comisaría general de seguridad ciudadana, Centro nacional de coordinación

C/Francos Rodríguez 104

E-28039 Madrid

(34) 913 22 71 90

(34) 913 22 71 88

cgsc.cgeneral@policia.es

Ministère de l'intérieur

Direction Générale de la Police Nationale

Cabinet «Ordre Public»

11 rue des Saussaies

F-75008 Paris

(33) 140 07 22 84

(33) 140 07 64 99

Office of Liaison and Protection Section,

An Garda Siochána

Dublin 8

Ireland

(353) 16 66 28 42

(353) 16 66 17 33

gdalp@iol.ie

Ministero dell'interno

Dipartimento della Pubblica Sicurezza

Ufficio Ordine Publico

Piazza del Viminale 1

I-00184 Roma

(39) 06 46 52 13 09

(39) 06 46 52 13 15

(39) 06 46 53 61 17

cnims@interno.it

Ministry of Justice and Public Order

Police Headquarters

—	European Union and International Police Cooperation Directorate

CY-Nicosia, 1478

(357) 22 80 89 98 (24h)

357) 22 80 80 80 (24h)

(357) 22 30 51 15

(357) 22 80 86 05 (24h)

euipcd@police.gov.cy

—	Operations Office of the Cyprus Police Headquarters

(357) 22 80 80 78

(357) 99 21 94 55

(357) 22 80 85 94

operations.office@police.gov.cy

Operative Control Bureau of Public Security Department

Central Public Order Police Department

State Police

Brīvības iela 61

LV-1010 Riga

(371) 707 54 30

(371) 707 53 10

(371) 727 63 80

armands.virsis@vp.gov.lv

vpdd@vp.gov.lv

Lithuanian Criminal Police Bureau

International Liaison Office

Liepyno 7

LT-08105 Vilnius

(370-5) 271 99 00

(370-5) 271 99 24

office@ilnb.lt

Direction Générale de la Police Grand-Ducale

Direction des Opérations

Centre d'Intervention National

L-2957 Luxembourg

(352) 49 97 23 46

(352) 49 97 23 98

cin@police.etat.lu

International Law Enforcement Cooperation Centre

National Police

Teve utca 4-6

H-1139 Budapest

(36-1) 443 55 57

(36-1) 443 58 15

intercom@orfk.police.hu

Malta Police Force

Police General Headquarters

M-Floriana

(356) 21 22 40 01

(356) 21 25 21 11

(356) 21 23 54 67

(356) 21 24 77 94

cmru.police@gov.mt

Ministry of the Interior and Kingdom Relations, National Crisis Centre

PO Box 20011

2500 EA The Hague

The Netherlands

(31) 704 26 50 00

(31) 704 26 51 51

(31) 703 61 44 64

ncc@crisis.minbzk.nl (24h) (NL/EN)

Federal Ministry of the Interior

Directorate General for Public Safety

Operations and Crisis Coordination Centre

Minoritenplatz 9

A-1014 Wien

(43) 15 31 2 6 32 00

(43) 15 31 2 6 37 70 (24h)

(43) 15 31 2 6 31 20 (24h)

(43) 15 31 26 10 86 12 (e-fax, 24h)

ekc@bmi.gv.at (24h)

General Headquarters of Police

Crises Management and Anti Terrorism Bureau

ul. Puławska 148/150

PL-02-624 Warszawa

(48-22) 601 36 40

(48-66) 763 13 25

(48-22) 601 32 37

ncbwarsaw@policja.gov.pl

contact point concerning counter-terrorism

Division on Combating Terrorist Acts

Central Bureau of Investigation

National Police Headquarters

(48-22) 601 32 75

(48-22) 601 42 93

counterterror@policja.gov.pl

Ministério da Administração Interna

Gabinete Coordenador de Segurança

Av. D. Carlos I- 7o

P-1249-104 Lisboa

(351) 213 23 64 09

(351) 213 23 64 25

gsc@sg.mai.gov.pt

International Police Cooperation Centre (IPCC)

Calea 13 Septembrie 1-5

RO-Bucharest

(40) 213 16 07 32

(40) 213 12 36 00

ccpi@mai.gov.ro

Operational Anti-Terrorist

Coordination Centre (Romanian Information Service)

Bulevardul Libertatii 14-16

RO-Bucharest

(40) 214 02 35 98

(40) 213 45 10 66

ipct@dcti.ro

International Police Cooperation Sector in Criminal Police Directorate

Štefanova 2

SLO-1000 Ljubljana

(386) 14 72 47 80

(386) 12 51 75 16

interpol.ljubljana@policija.si

Prezídium Policajného zboru

Úrad medzinárodnej policajnej spolupráce

Pribinova 2

SK-812 72 Bratislava

(421) 961 05 64 50

(421) 961 05 64 59

spocumps@minv.sk

Helsinki Police Department

Operational Command Centre

Pasilanraitio 13

FI-00240 Helsinki

(358-9) 189 40 02

(358-9) 189 28 21

johtokeskus@helsinki.poliisi.fi

National Criminal Police, International Police Cooperation Division (IPO)

POB 12256

S-10226 Stockholm

(46) 84 01 37 00

(46) 86 51 42 03

ipo.rkp@polisen.se

Home Office

Public Order Unit

2 Marsham Street

London SW1P 4DF

POB 8000

London SE 11 5EN

United Kingdom

(44) 20 70 35 35 09

(44) 20 70 35 18 10

Christian.Papaleontiou@homeoffice.gsi.gov.uk

David.Bohannan@homeoffice.gsi.gov.uk

Serious Organised Crime Agency International Crime

(44) 20 73 28 81 15

(44) 20 73 28 81 12

london@soca.x.gsi.gov.uk

(1) Zalecenia co do międzynarodowej współpracy policyjnej w zawiązku z międzynarodowymi meczami piłki nożnej zostały przedstawione w oddzielnym podręczniku: patrz rezolucja Rady w sprawie zaktualizowanego podręcznika zaleceń w zakresie międzynarodowej współpracy policyjnej oraz w zakresie działań prewencyjnych i kontrolnych związanych z aktami przemocy i zakłóceniami porządku podczas międzynarodowych meczów piłki nożnej, które dotyczą co najmniej jednego państwa członkowskiego (Dz.U. C 322 z 29.12.2006, s.1).

(2) Dz.U. L 147 z 5.6.1997, s. 1

(3) Art. 46 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 roku między rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (konwencji z Schengen) (Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 19) i art. 26 Konwencji pomiędzy Królestwem Belgii, Republiką Federalną Niemiec, Królestwem Hiszpanii, Republiką Francuską, Wielkim Księstwem Luksemburga, Królestwem Niderlandów i Republiką Austrii, w sprawie intensywniejszej współpracy transgranicznej, szczególnie w walce z terroryzmem, przestępczością transgraniczną i nielegalną migracją (konwencja z Prüm).

(4) Dz.U. C 316 z 27.11.1995, s. 2.

(5) Elementy wymienione na s. 3 konkluzji podgrupy roboczej EUCPN JAI 82 z 27 listopada 2001 r.

(6) Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s.1).

(7) w tym z art. 26 konwencji z Prüm.

(8) Zob. cz. II pkt 1 lit. c) konkluzji przyjętych przez Radę i przedstawicieli rządów państw członkowskich dnia 13 lipca 2001 r. w sprawie bezpieczeństwa podczas posiedzeń Rady Europejskiej i podobnych imprez.

(9) Art. 2 wspólnego działania 97/339/WSiSW.

(10) Odpowiedzialność za działania z zakresu ITE podczas dużych imprez spoczywa na państwach członkowskich, w których odbywa się impreza. Oznacza to, że same państwa członkowskie są odpowiedzialne za skuteczne przeprowadzenie działań z zakresu ITE, w związku z czym niniejszy podręcznik nie zawiera w tym względzie żadnych dalszych porad ani wskazówek.

22.12.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/24

Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 25 maja 2007 r. na temat perspektyw europejskiej współpracy w zakresie polityki na rzecz młodzieży

(2007/C 314/07)

Rada i przedstawiciele rządów państw członkowskich zebrani w Radzie,

MAJĄC NA UWADZE:

(1)	postulat Rady (1), by w roku 2009 dokonać oceny ogólnych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży uzgodnionych w 2002 roku;

(2)

pierwszą wymianę poglądów na temat perspektyw europejskiej polityki na rzecz młodzieży, która to wymiana poglądów miała miejsce na posiedzeniu Rady ds. Edukacji, Młodzieży i Kultury w dniu 16 lutego 2007 r. i została przeprowadzona na podstawie wspólnego dokumentu do dyskusji przygotowanego przez prezydencję niemiecką, portugalską i słoweńską oraz miała na celu ocenę ram współpracy;

(3)	prace Biura Doradców ds. Polityki Europejskiej (2) przy Komisji Europejskiej, które kładą nacisk na znaczenie inwestycji w jakość życia, zdrowie, edukację, wchodzenie na rynek pracy i aktywne postawę obywatelską młodych ludzi;

(4)

sprawozdanie okresowe Komisji Europejskiej na wiosenne posiedzenie Rady Europejskiej w 2007 r. zatytułowane „Ocena realiów społecznych” (3), podkreślające kwestię sprawiedliwości międzypokoleniowej w obliczu globalizacji i zmian demograficznych i torujące drogę otwartej debacie na temat zagadnień i wyzwań społecznych, które będą miały zasadniczy wpływ również na sytuację społeczną młodych ludzi w Europie;

(5)

wniosek Rady (4) o promowanie usystematyzowanego dialogu z młodymi ludźmi w celu zwiększania, na wszystkich szczeblach, zaangażowania młodych ludzi i organizacji młodzieżowych w kształtowanie i realizację dotyczących ich strategii politycznych i propagowanie w ten sposób aktywnej postawy obywatelskiej;

(6)	Europejski pakt na rzecz młodzieży, zatwierdzony na wiosennym posiedzeniu Rady Europejskiej w 2005 r., określający priorytetowe obszary działania, w których pożądane jest większe zaangażowanie młodych ludzi i wszystkich istotnych podmiotów związanych z polityką na rzecz młodzieży,

1.	WSKAZUJĄ, że zgodnie z Europejskim paktem na rzecz młodzieży prowadzenie skutecznej i zrównoważonej polityki na rzecz młodzieży wymaga w odpowiednich obszarach polityki podejścia autentycznie międzysektorowego, do którego kształtowania i realizacji Rada pragnie wnieść zasadniczy wkład;

PONADTO WSKAZUJĄ, że w obliczu zmian demograficznych, które są zauważalne we wszystkich państwach członkowskich, i w których wyniku odsetek młodych ludzi w nadchodzących dekadach nadal będzie malał, rośnie potrzeba stworzenia międzysektorowej strategii umożliwiającej opracowanie sprawiedliwych wobec wszystkich pokoleń i zrównoważonych kierunków rozwoju polityki, przyczyniających się do równego rozkładu szans i koniecznych obciążeń pomiędzy wszystkie grupy wiekowe i umożliwiających młodym ludziom uzyskanie pewnego stopnia niezależności odpowiadającego ich wiekowi i potrzebom;

ZWRACAJĄ UWAGĘ, że otwarta metoda koordynacji i Europejski pakt na rzecz młodzieży są głównymi instrumentami prowadzenia polityki na rzecz młodzieży w Europie. W interesie skuteczności, spójności i widoczności działań należy rozwijać inicjatywy mające na celu przyszłą poprawę interakcji pomiędzy tymi instrumentami, a co za tym idzie wzajemne ich umacnianie. Należy unikać zwiększania wymogów dotyczących sprawozdawczości obowiązujących obecnie państwa członkowskie;

PODKREŚLAJĄ znaczenie programu „Młodzież w działaniu” (5) dla zwiększania europejskiej współpracy w zakresie polityki na rzecz młodzieży, znaczenie europejskich funduszy strukturalnych dla wdrażania Europejskiego paktu na rzecz młodzieży na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym oraz znaczenie otwartej metody koordynacji;

Z ZADOWOLENIEM PRZYJMUJĄ inicjatywy Komisji podkreślające rolę młodych kobiet i mężczyzn jako źródło przyszłej organizacji społeczeństwa Unii Europejskiej i jej państw członkowskich i popierają autentycznie międzysektorowe podejście do prowadzenia polityki na rzecz młodzieży, wzmacnianie usystematyzowanego dialogu z młodymi ludźmi oraz promowanie ich niezależności i aktywnej postawy obywatelskiej;

6.	WYRAŻAJĄ chęć pomocy w przygotowywaniu, realizacji i kontynuacji takich inicjatyw, i dążą przy tym do pozyskania wsparcia ze strony Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów oraz mają na uwadze rolę odpowiednich podmiotów na szczeblu regionalnym i lokalnym;

6a)	ZAMIERZAJĄ — dzięki niniejszym konkluzjom — poprzez zestaw odpowiednich propozycji dotyczących perspektyw tematycznych i strukturalnych przyczynić się do dogłębnej dyskusji na temat perspektyw europejskiej współpracy w zakresie polityki na rzecz młodzieży oraz do oceny ram współpracy w 2009 r.;

UZNAJĄ w tym kontekście następujące kwestie za szczególnie istotne:

Jednym z celów europejskiej współpracy w zakresie polityki na rzecz młodzieży jest zajęcie się problemem jakości życia młodych ludzi w Europie za pomocą konkretnych instrumentów tej polityki, a także poprzez włączanie kwestii dotyczących młodzieży do powiązanych z nią obszarów polityki i lepszą międzysektorową koordynację działań z działaniami prowadzonymi w tych obszarach polityki. Taką współpracę można by zacieśnić, mając na uwadze następujące cele:

—

poprawę integracji społecznej młodych ludzi, ułatwianie im osiągania niezależności i reagowanie tym samym na wyzwania demograficzne, w szczególności poprzez:

—	zapewnienie wszystkim młodym ludziom możliwości zdobycia niezbędnych podstawowych umiejętności i kompetencji,

—	ułatwienie przejścia z etapu kształcenia i szkolenia do etapu zatrudnienia,

—	łączenie elastyczności, w tym zwiększoną mobilność, jakiej wymaga się od młodych ludzi, z bezpieczeństwem („model elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego”),

—	wspieranie potencjału przedsiębiorczego młodych ludzi oraz

—	w razie konieczności, propagowanie strategii działania oferujących młodym ludziom drugą szansę i umożliwiających powrót na drogę budowy kapitału ludzkiego na przyszłość;

—	poprawę warunków życia w społeczeństwach wielokulturowych poprzez rozwijanie umiejętności międzykulturowych młodych ludzi;

—	propagowanie poszanowania praw człowieka i wartości, takich jak tolerancja, wzajemny szacunek, różnorodność, równość i solidarność oraz zwalczanie wszelkich form dyskryminacji;

—	poprawę jakości życia młodzieży, w tym umożliwienie jej prowadzenia zdrowego trybu życia;

—	promowanie aktywności kulturalnej i twórczej młodych ludzi;

—	udzielanie młodym ludziom wsparcia przez umożliwienie im lepszego godzenia życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego, tak aby mogli, jeśli tego chcą, założyć rodziny i w pełni uczestniczyć w szkoleniu i kształceniu lub jednoczesne rozpoczęcie życia zawodowego;

—	poprawę warunków społeczno-ekonomicznych, w jakich żyją młodzi ludzie z gorzej rozwiniętych terenów miejskich i wiejskich.

Doniosłe znaczenie ma rozwijanie polityki na rzecz młodzieży w sposób międzysektorowy i na zasadzie ścisłej współpracy z młodymi ludźmi, osobami aktywnymi w obszarach związanych z młodzieżą oraz z organizacjami młodzieżowymi. Wśród innych propozycji, które mają być opracowane, należy wykorzystać istniejące instrumenty usystematyzowanego dialogu — takie jak spotkania młodzieży organizowane przez prezydencję i Europejski Tydzień Młodzieży — by dać okazję nieformalnych spotkań, w tym także z przedstawicielami Rady, Komisji i Parlamentu Europejskiego odpowiedzialnymi za powiązane obszary polityki. Należy zadbać o to, by przedstawiciele młodzieży od samego początku byli włączani w organizację i działanie takich forów, ze szczególnym uwzględnieniem młodych ludzi będących w niekorzystnej sytuacji społecznej, kulturowej czy ekonomicznej.

Należy opracować propozycje dotyczące wzmożonej współpracy międzysektorowej w ramach Rady i jej organów, obejmującej kwestie dotyczące młodzieży.

Regularne europejskie sprawozdanie na temat młodzieży dotyczące sytuacji młodych ludzi w Europie mogłoby pomóc w analizie problemów młodych ludzi i jakości ich życia oraz w zwróceniu na nie uwagi, a także w rozwijaniu strategii politycznych na rzecz młodzieży w Europie. Młodzi ludzie powinni aktywnie uczestniczyć w opracowywaniu sprawozdań w ramach wspomnianego usystematyzowanego dialogu. Sprawozdania należy postrzegać jako wyraźną zachętę do rozpoczęcia dyskusji zgodnie z ich priorytetami tematycznymi.

Aby uniknąć nakładania na państwa członkowskie obowiązku sporządzania dodatkowych sprawozdań, należy je opracowywać przede wszystkim z wykorzystaniem informacji zebranych w toku działań sprawozdawczych przy zastosowaniu otwartej metody koordynacji, ewentualnie z uwzględnieniem odpowiednich danych i uporządkowanych przykładów sprawdzonych rozwiązań pochodzących z państw członkowskich, od organizacji młodzieżowych i z dziedziny badań naukowych.

Aby poprawić ciągłość, spójność i widoczność działań na rzecz młodzieży, należy optymalnie wykorzystywać możliwości współpracy między trzema prezydencjami na podstawie 18-miesięcznych programów działań. Zgodnie z regulaminem wewnętrznym Rady (6) obejmowałoby to podejmowaną w odpowiednim czasie współpracę z trzema krajami przejmującymi kolejno prezydencję i z Komisją, tak by dzięki planowi zatwierdzonemu przez Radę priorytety tematyczne były jasno określone na kolejne trzy lata.

Prezydencje powinny w szczególności zwracać uwagę na łączenie ze sobą poszczególnych działań podejmowanych w ramach usystematyzowanego dialogu z młodymi ludźmi oraz na zapewnienie możliwości reagowania na kwestie podniesione w dyskusji z młodymi ludźmi.

Należy stworzyć transgraniczne ramy ułatwiające wymianę sprawdzonych rozwiązań pomiędzy lokalnymi i regionalnymi podmiotami związanymi z polityką na rzecz młodzieży, ze szczególnym naciskiem na „kształcenie partnerskie” w zakresie lokalnej realizacji strategii dotyczących Europejskiego paktu na rzecz młodzieży. Wnioski z tej wymiany powinny być łatwo dostępne dla wszystkich zainteresowanych stron oraz powinny być systematycznie oceniane i wykorzystywane w praktyce — również jako część wkładu wnoszonego przez ministrów ds. młodzieży w realizację celów strategii lizbońskiej.

Wymianę tę należy wspierać wytycznymi w zakresie planowania, organizacji i oceny. Należy rozważyć opracowanie systemu nagród, tak aby zwracać uwagę na przykłady wyjątkowo udanej realizacji strategii lokalnych i zwiększać poziom wiedzy na temat działań prowadzonych na rzecz młodzieży na szczeblu europejskim.

(1) Rezolucja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie w sprawie wychodzenia naprzeciw obawom młodych ludzi w Europie — wprowadzanie w życie Europejskiego paktu na rzecz młodzieży i wspieranie aktywnego obywatelstwa (Dz.U. C 292 z 24.11.2005, str. 5).

(2) http://ec.europa.eu/dgs/policy_advisers/publications/index_en.htm

(3) COM(2007) 63 wersja ostateczna.

(4) Rezolucja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych w Radzie w sprawie realizacji wspólnych celów w zakresie uczestnictwa i informowania młodzieży w celu promowania wśród młodych ludzi aktywnego obywatelstwa europejskiego (Dz.U. C 297 z 7.12.2006, str. 6).

(5) Dz.U. L 327 z 24.11.2006, str. 30.

(6) Dz.U. L 285 z 16.10.2006, str. 47.

22.12.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/28

Komunikat Komisji w sprawie implementacji dyrektywy Rady 93/42/EWG

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

Wykaz tytułów i numerów norm zharmonizowanych z dyrektywą

(2007/C 314/09)

Europejska Organizacja Normalizacyjna (1)	Numer i tytuł normy (Dokument odniesienia)	Numer normy zastąpionej	Data ustania domniemania zgodności dla normy zastąpionej (Uwaga 1)
CENELEC	EN 60118-13:1997 Aparaty słuchowe — Część 13: Kompatybilność elektromagnetyczna (EMC) (IEC 60118-13:1997)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60118-13:2005 Elektroakustyka — Aparaty słuchowe — Część 13: Kompatybilność elektromagnetyczna (EMC) (IEC 60118-13:2004)	EN 60118-13:1997 Uwaga 2.1	1.2.2008
CENELEC	EN 60522:1999 Określenie filtracji stałej promiennika rentgenowskiego (IEC 60522:1999)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60580:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Mierniki iloczynu dawka ekspozycyjna-powierzchnia (IEC 60580:2000)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-1:1990 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 1: Ogólne wymagania bezpieczeństwa (IEC 60601-1:1988)	NIE DOTYCZY	—
	Zmiana A1:1993 do EN 60601-1:1990 (IEC 60601-1:1988/A1:1991)	Uwaga 3	—
	Zmiana A2:1995 do EN 60601-1:1990 (IEC 60601-1:1988/A2:1995)	Uwaga 3	—
	Zmiana A13:1996 do EN 60601-1:1990	Uwaga 3	Termin minął (1.7.1996)
CENELEC	EN 60601-1-1:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 1-1: Ogólne wymagania bezpieczeństwa — Norma uzupełniająca: Wymagania bezpieczeństwa medycznych systemów elektrycznych (IEC 60601-1-1:2000)	EN 60601-1-1:1993 + A1:1996 Uwaga 2.1	Termin minął (1.12.2003)
CENELEC	EN 60601-1-2:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 1-2: Ogólne wymagania bezpieczeństwa — Norma uzupełniająca: Kompatybilność elektromagnetyczna — Wymagania i badania (IEC 60601-1-2:2001)	EN 60601-1-2:1993 Uwaga 2.1	Termin minął (1.11.2004)
CENELEC	Zmiana A1:2006 do EN 60601-1-2:2001 (IEC 60601-1-2:2001/A1:2004)		1.3.2009
CENELEC	EN 60601-1-3:1994 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 1-3: Ogólne wymagania bezpieczeństwa — 3. Norma uzupełniająca: Ogólne wymagania ochrony przed promieniowaniem urządzeń rentgenowskich diagnostycznych (IEC 60601-1-3:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-1-4:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 1-4: Ogólne wymagania bezpieczeństwa — Norma uzupełniająca: Medyczne systemy elektryczne programowane (IEC 60601-1-4:1996)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1999 do EN 60601-1-4:1996 (IEC 60601-1-4:1996/A1:1999)	Uwaga 3	Termin minął (1.12.2002)
CENELEC	EN 60601-1-6:2004 Medyczne urządzenia elektryczne -- Część 1-6: Ogólne wymagania bezpieczeństwa -- Norma uzupełniająca: Użyteczność (IEC 60601-1-6:2004)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-1-8:2004 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 1-8: Ogólne wymagania bezpieczeństwa — Norma uzupełniająca — Ogólne wymagania, badania i wytyczne dotyczące systemów alarmowych w medycznych urządzeniach elektrycznych i medycznych systemach elektrycznych (IEC 60601-1-8:2003)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2006 do EN 60601-1-8:2004 (IEC 60601-1-8:2003/A1:2006)	Uwaga 3	Termin minął (1.1.2007)
CENELEC	EN 60601-2-1:1998 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-1: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa akceleratorów elektronów w zakresie od 1 MeV do 50 MeV (IEC 60601-2-1:1998)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2002 do EN 60601-2-1:1998 (IEC 60601-2-1:1998/A1:2002)	Uwaga 3	Termin minął (1.6.2005)
CENELEC	EN 60601-2-2:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-2: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń chirurgicznych wielkiej częstotliwości (IEC 60601-2-2:1998)	EN 60601-2-2:1993 Uwaga 2.1	Termin minął (1.8.2003)
CENELEC	EN 60601-2-2:2007 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-2: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń chirurgicznych wielkiej częstotliwości (IEC 60601-2-2:2006)	EN 60601-2-2:2000 Uwaga 2.1	1.10.2009
CENELEC	EN 60601-2-3:1993 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-3: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń do terapii krótkofalowej (IEC 60601-2-3:1991)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1998 do EN 60601-2-3:1993 (IEC 60601-2-3:1991/A1:1998)	Uwaga 3	Termin minął (1.7.2001)
CENELEC	EN 60601-2-4:2003 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-4: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa defibrylatorów serca (IEC 60601-2-4:2002)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-5:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-5: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń do fizjoterapii ultradźwiękowej (IEC 60601-2-5:2000)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-7:1998 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-7: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa zasilaczy rentgenowskich do generatorów rentgenowskich diagnostycznych (IEC 60601-2-7:1998)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-8:1997 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-8: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa zestawów rentgenowskich terapeutycznych, pracujących w zakresie od 10 kV do 1 MV (IEC 60601-2-8:1987)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1997 do EN 60601-2-8:1997 (IEC 60601-2-8:1987/A1:1997)	Uwaga 3	Termin minął (1.6.1998)
CENELEC	EN 60601-2-10:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-10: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa stymulatorów nerwów i mięśni (IEC 60601-2-10:1987)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2001 do EN 60601-2-10:2000 (IEC 60601-2-10:1987/A1:2001)	Uwaga 3	Termin minął (1.11.2004)
CENELEC	EN 60601-2-11:1997 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-11: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń terapeutycznych wykorzystujących promieniowanie gamma (IEC 60601-2-11:1997)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2004 do EN 60601-2-11:1997 (IEC 60601-2-11:1997/A1:2004)	Uwaga 3	Termin minął (1.9.2007)
CENELEC	EN 60601-2-12:2006 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-12: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa respiratorów — Respiratory do opieki w stanie krytycznym (IEC 60601-2-12:2001)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-13:2006 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-13: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa i podstawowe wymagania techniczne systemów anestetycznych (IEC 60601-2-13:2003)	EN 740:1998 + A1:2004 + AC:1998 Uwaga 2.3	—
CENELEC	Zmiana A1:2007 do EN 60601-2-13:2006 (IEC 60601-2-13:2003/A1:2006)	Uwaga 3	1.3.2010
CENELEC	EN 60601-2-16:1998 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-16: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń do hemodializy, hemodiafiltracji i hemofiltracji (IEC 60601-2-16:1998)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-17:2004 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-17: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa automatycznie sterowanych urządzeń do brachyterapii z ładowaniem następowym (IEC 60601-2-17:2004)	EN 60601-2-17:1996 + A1:1996 Uwaga 2.1	Termin minął (1.3.2007)
CENELEC	EN 60601-2-18:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-18: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń endoskopowych (IEC 60601-2-18:1996)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2000 do EN 60601-2-18:1996 (IEC 60601-2-18:1996/A1:2000)	Uwaga 3	Termin minął (1.8.2003)
CENELEC	EN 60601-2-19:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-19: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa cieplarek dla noworodków (IEC 60601-2-19:1990)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1996 do EN 60601-2-19:1996 (IEC 60601-2-19:1990/A1:1996)	Uwaga 3	Termin minął (13.6.1998)
CENELEC	EN 60601-2-20:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-20: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa cieplarek transportowych (IEC 60601-2-20:1990 + A1:1996)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-21:1994 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-21: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa ogrzewaczy promiennikowych dla noworodków (IEC 60601-2-21:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1996 do EN 60601-2-21:1994 (IEC 60601-2-21:1994/A1:1996)	Uwaga 3	Termin minął (13.6.1998)
CENELEC	EN 60601-2-22:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-22: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń laserowych diagnostycznych i terapeutycznych (IEC 60601-2-22:1995)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-23:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-23: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa, łącznie z podstawowymi wymaganiami eksploatacyjnymi, urządzeń monitorujących przezskórnie ciśnienie krwi (IEC 60601-2-23:1999)	EN 60601-2-23:1997 Uwaga 2.1	Termin minął (1.1.2003)
CENELEC	EN 60601-2-24:1998 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-24: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa pomp infuzyjnych i sterowników infuzji (IEC 60601-2-24:1998)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-25:1995 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-25: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa elektrokardiografów (IEC 60601-2-25:1993)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1999 do EN 60601-2-25:1995 (IEC 60601-2-25:1993/A1:1999)	Uwaga 3	Termin minął (1.5.2002)
CENELEC	EN 60601-2-26:2003 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-26: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa elektroencefalografów (IEC 60601-2-26:2002)	EN 60601-2-26:1994 Uwaga 2.1	Termin minął (1.3.2006)
CENELEC	EN 60601-2-27:1994 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-27: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń monitorujących w elektrokardiografii (IEC 60601-2-27:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-27:2006 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-27: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa, łącznie z zasadniczymi wymaganiami technicznymi urządzeń monitorujących do elektrokardiografii, stosowanych w środowisku szpitalnym, w ambulansach i w transporcie powietrznym (IEC 60601-2-27:2005)	EN 60601-2-27:1994 Uwaga 2.1	1.11.2008
CENELEC	EN 60601-2-28:1993 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-28: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa zespołów promienników rentgenowskich i promienników rentgenowskich przeznaczonych do diagnostyki medycznej (IEC 60601-2-28:1993)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-29:1999 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-29: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa symulatorów radioterapeutycznych (IEC 60601-2-29:1999)	EN 60601-2-29:1995 + A1:1996 Uwaga 2.1	Termin minął (1.4.2002)
CENELEC	EN 60601-2-30:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-30: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa i wymagania techniczne urządzeń do monitorowania ciśnienia krwi metodą nieinwazyjną, z automatycznym powtarzaniem cyklu pomiarowego (IEC 60601-2-30:1999)	EN 60601-2-30:1995 Uwaga 2.1	Termin minął (1.2.2003)
CENELEC	EN 60601-2-31:1995 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-31: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa zewnętrznych stymulatorów serca z wewnętrznym źródłem zasilania (IEC 60601-2-31:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:1998 do EN 60601-2-31:1995 (IEC 60601-2-31:1994/A1:1998)	Uwaga 3	Termin minął (1.1.2001)
CENELEC	EN 60601-2-32:1994 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-32: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń rentgenowskich towarzyszących (IEC 60601-2-32:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-33:2002 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-33: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń rezonansu magnetycznego do diagnostyki medycznej (IEC 60601-2-33:2002)	EN 60601-2-33:1995 + A11:1997 Uwaga 2.1	Termin minął (1.7.2005)
CENELEC	Zmiana A1:2005 do EN 60601-2-33:2002 (IEC 60601-2-33:2002/A1:2005)	Uwaga 3	1.11.2008
CENELEC	EN 60601-2-34:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-34: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa, łącznie z podstawowymi wymaganiami technicznymi, urządzeń monitorujących ciśnienie krwi metodą inwazyjną (IEC 60601-2-34:2000)	EN 60601-2-34:1995 Uwaga 2.1	Termin minął (1.11.2003)
CENELEC	EN 60601-2-35:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-35: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa koców, poduszek i materacy przeznaczonych do ogrzewania w zastosowaniach medycznych (IEC 60601-2-35:1996)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-36:1997 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-36: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń do litotrypsji pozaustrojowej (IEC 60601-2-36:1997)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-37:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-37: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa medycznych urządzeń ultradźwiękowych diagnostycznych i monitorujących (IEC 60601-2-37:2001)	NIE DOTYCZY	—
	Zmiana A1:2005 do EN 60601-2-37:2001 (IEC 60601-2-37:2001/A1:2004)	Uwaga 3	1.1.2008
	Zmiana A2:2005 do EN 60601-2-37:2001 (IEC 60601-2-37:2001/A2:2005)	Uwaga 3	1.12.2008
CENELEC	EN 60601-2-38:1996 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-38: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa łóżek szpitalnych z napędem elektrycznym (IEC 60601-2-38:1996)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2000 do EN 60601-2-38:1996 (IEC 60601-2-38:1996/A1:1999)	Uwaga 3	Termin minął (1.1.2003)
CENELEC	EN 60601-2-39:1999 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-39: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń do dializy otrzewnowej (IEC 60601-2-39:1999)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-40:1998 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-40: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa elektromiografów i urządzeń do rejestracji potencjałów wywołanych (IEC 60601-2-40:1998)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-41:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-41: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa opraw chirurgicznych i opraw diagnostycznych (IEC 60601-2-41:2000)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-43:2000 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-43: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa zestawów rentgenowskich w procedurach interwencyjnych (IEC 60601-2-43:2000)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-44:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-44: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa zestawów rentgenowskich do tomografii komputerowej (IEC 60601-2-44:2001)	EN 60601-2-44:1999 Uwaga 2.1	Termin minął (1.7.2004)
CENELEC	Zmiana A1:2003 do EN 60601-2-44:2001 (IEC 60601-2-44:2001/A1:2002)	Uwaga 3	Termin minął (1.12.2005)
CENELEC	EN 60601-2-45:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-45: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa mammografów i mammograficznych urządzeń stereotaktycznych (IEC 60601-2-45:2001)	EN 60601-2-45:1998 Uwaga 2.1	Termin minął (1.7.2004)
CENELEC	EN 60601-2-46:1998 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-46: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa stołów operacyjnych (IEC 60601-2-46:1998)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-47:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-47: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa, łącznie z podstawowymi wymaganiami eksploatacyjnymi ambulatoryjnych systemów elektrokardiograficznych (IEC 60601-2-47:2001)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-49:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-49: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń monitorujących wiele funkcji pacjenta (IEC 60601-2-49:2001)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-50:2002 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-50: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa urządzeń do fototerapii noworodków (IEC 60601-2-50:2000)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60601-2-51:2003 Medyczne urządzenia elektryczne — Część 2-51: Szczegółowe wymagania bezpieczeństwa, łącznie z podstawowymi wymaganiami technicznymi rejestrujących i analizujących elektrokardiografów jednokanałowych i wielokanałowych (IEC 60601-2-51:2003)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60627:2001 Diagnostyczne rentgenowskie zestawy obrazujące — Charakterystyki rastrów przeciwrozproszeniowych stosowanych do celów ogólnych i do mammografii (IEC 60627:2001)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60645-1:2001 Elektroakustyka — Urządzenia audiologiczne — Część 1: Audiometry tonowe (IEC 60645-1:2001)	EN 60645-1:1994 Uwaga 2.1	Termin minął (1.10.2004)
CENELEC	EN 60645-2:1997 Audiometry — Część 2: Urządzenia do audiometrii słownej (IEC 60645-2:1993)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60645-3:1995 Audiometry — Część 3: Krótkotrwałe dźwiękowe sygnały pomiarowe stosowane w audiometrii i otoneurologii (IEC 60645-3:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 60645-4:1995 Audiometry — Część 4: Urządzenia stosowane w audiometrii o poszerzonym górnym zakresie częstotliwości (IEC 60645-4:1994)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 61217:1996 Urządzenia radioterapeutyczne — Współrzędne, ruchy i skale (IEC 61217:1996)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	Zmiana A1:2001 do EN 61217:1996 (IEC 61217:1996/A1:2000)	Uwaga 3	Termin minął (1.12.2003)
CENELEC	EN 61676:2002 Medyczne urządzenia elektryczne — Przyrządy dozymetryczne stosowane do nieinwazyjnego pomiaru napięcia lampy rentgenowskiej w radiologii diagnostycznej (IEC 61676:2002)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 62083:2001 Medyczne urządzenia elektryczne — Wymagania bezpieczeństwa systemów planowania leczenia radioterapeutycznego (IEC 62083:2000)	NIE DOTYCZY	—
CENELEC	EN 62220-1:2004 Medyczne urządzenia elektryczne — Charakterystyki cyfrowych urządzeń obrazowania rentgenowskiego — Część 1: Określenie kwantowej efektywności detekcji (IEC 62220-1:2003)	NIE DOTYCZY	—

Uwaga 1:

Zasadniczo datą ustania domniemania zgodności jest data wycofania („dow”) określona przez europejską organizację normalizacyjną, nie mniej użytkownicy tych norm powinni zdawać sobie sprawę, że w wyjątkowych przypadkach może być inaczej.

Uwaga 2.1:

Zakres normy nowej (lub ze zmianami) jest taki sam, jak normy zastąpionej. W podanym terminie ustaje domniemanie zgodności postanowień normy zastąpionej z wymaganiami zasadniczymi dyrektywy.

Uwaga 2.3:

Zakres nowej normy jest węższy niż normy zastąpionej. W podanym terminie ustaje domniemanie zgodności postanowień normy (częściowo) zastąpionej z wymaganiami zasadniczymi dyrektywy, dla tych produktów, które objęte są zakresem nowej normy. Domniemanie zgodności z wymaganiami zasadniczymi dyrektywy dla produktów, które objęte są zakresem (częściowo) zastąpionej normy, ale nie są objęte zakresem nowej normy, pozostaje bez zmian.

Uwaga 3:

W przypadku zmian, normą zharmonizowaną jest EN CCCCC:YYYY, z wcześniejszymi zmianami, jeżeli istnieją, oraz nową podaną zmianą. Zatem norma zastąpiona (kolumna 3) obejmuje EN CCCC:YYYY i jej wcześniejsze zmiany, jeżeli istnieją, ale bez podanej nowej zmiany. W podanym terminie ustaje domniemanie zgodności postanowień normy zastąpionej z wymaganiami zasadniczymi dyrektywy.

Przykład: Dla EN 60601-1:1990 stosuje się:

CENELEC

EN 60601-1:1990

Medyczne urządzenia elektryczne

Część 1: Ogólne wymagania bezpieczeństwa

(IEC 60601-1:1988)

[Normą zharmonizowaną jest EN 60601-1:1990]

NIE DOTYCZY

[Nie ma normy zastąpionej]

—

Zmiana A1:1993 do EN 60601-1:1990

(IEC 60601-1:1988/A1:1991)

[Normą zharmonizowaną jest EN 60601-1:1990

+A1:1993 do EN 60601-1:1990]

Uwaga 3

[Normą zastąpioną jest EN 60601-1:1990]

—

Zmiana A2:1995 do EN 60601-1:1990

(IEC 60601-1:1988/A2:1995)

[Normą zharmonizowaną jest EN 60601-1:1990

+A1:1993 do EN 60601-1:1990

+A2:1995 do EN60601-1:1990]

Uwaga 3

[Normą zastąpioną jest EN 60601-1:1990

+ A1:1993]

—

Zmiana A13:1996 do EN 60601-1:1990

[Normą zharmonizowaną jest EN 60601-1:1990

+ A1:1993 do EN 60601-1:1990

+ A2:1995 do EN 60601-1:1990

+ A13:1996 do EN 60601-1:1990]

Uwaga 3

[Normą zastąpioną jest EN 60601-1:1990

+ A1:1993

+ A2:1995]

Termin minął

(1.7.1996)

(1) CEN: rue de Stassart/De Stassartstraat 36, B-1050 Brussels, tel: (32-2) 550 08 11, fax: (32-2) 550 08 19 (http://www.cenorm.be).

CENELEC: rue de Stassart/De Stassartstraat 35, B-1050 Brussels, tel: (32-2) 519 68 71, fax: (32-2) 519 69 19 (http://www.cenelec.org).

ETSI: 650, route des Lucioles, F-06921 Sophia Antipolis, tel: (33) 492 94 42 12, fax: (33) 493 65 47 16 (http://www.etsi.org).

22.12.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 314/46

Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych

(2007/C 314/16)

Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006. Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.

STRESZCZENIE

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) nr 510/2006

„ARROZ DEL DELTA DEL EBRO” lub „ARRÒS DEL DELTA DE L'EBRE”

Nr WE: ES/PDO/005/0336/11.03.2004

CHNP ( X ) CHOG ( )

Niniejsze zestawienie zawiera główne elementy specyfikacji produktu i jest przeznaczone do celów informacyjnych.

1. Właściwy organ państwa członkowskiego:

Nazwa:

Subdirección General de Sistemas de Calidad Diferenciada. Dirección General de Alimentación. Secretaría General de Agricultura, Pesca y Alimentación del Ministerio de Agricultura, Pesca y Alimentación

Adres:

Paseo Infanta Isabel, 1

E-28071 Madrid

Telefon:

(34) 913 47 53 94

Faks:

(34) 913 47 54 10

e-mail:

sgcaproagro@mapya.es

2. Grupa składająca wniosek:

Nazwa:

Consejo Regulador de la Indicación Geográfica Protegida «Arroz del Delta del Ebro»

Adres:

C/Prim 92 de Amposta

E-43870 Amposta (Tarragona)

Telefon:

(34) 977 70 10 20 — 977 48 77 77

Faks:

(34) 977 70 01 90 — 977 48 77 78

e-mail:

info@arrossaires.com

Skład:

producenci/przetwórcy ( X ) inni ( )

3. Rodzaj produktu:

Klasa: 1.6 Zboża

4. Specyfikacja produktu:

(streszczenie wymogów zgodnie z art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006)

4.1. Nazwa produktu: „Arroz del Delta del Ebro” lub „Arròs del Delta de l'Ebre”.

4.2. Opis produktu: Ryż biały z gatunku Oryza sativa L., odmian „Bahía”, „Tebre”, „Sénia”, „Fonsa”, „Bomba” i „Montsianell” odpowiadających kategorii handlowej „Extra”.

Odmianami najczęściej używanymi są „Bahía”, „Sénia” i „Tebre” o bardzo zbliżonych właściwościach.

Szczególne właściwości ziarna ryżu odmiany podstawowej (Bahía):

Zasadnicze cechy poszczególnych odmian:

Wszystkie wymienione odmiany odznaczają się jednolitością podczas gotowania oraz jednorodnością ziarna, ponadto są odpowiednie dla potraw z ryżu charakterystycznych dla tego obszaru dzięki dużej absorpcji smaku przez ziarno, w odróżnieniu od innych typów ryżu, jak ryż długoziarnisty.

Odmiany te posiadają wysoką zawartość skrobi w środku ziarna nazywanego „perlado”, co jest przyczyną absorpcji smaków pozostałych składników gotowanych z ryżem oraz substancji koloryzujących.

Wszystkie ziarna objęte chronioną nazwą pochodzenia „Arroz del Delta del Ebro” posiadają w momencie wysyłki cechy kategorii „extra”, a ziarna powinny być zdrowe, pozbawione grzybów, zgnilizn, insektów czy pasożytów; czyste; wolne od zapachów i/lub obcych smaków; suche, wilgotność nie powinna przekraczać 15 %; pozbawione pozostałości błonek owocni.

4.3. Obszar geograficzny: Obszar produkcji i przetwarzania ryżu objętego chronioną nazwą pochodzenia „Arroz del Delta del Ebro” znajduje się w delcie rzeki Ebro, która stanowi część okręgów Baix Ebre i Montsià, w prowincji Tarragona.

Strefę produkcyjną stanowią właściwe do uprawy ryżu tereny położone na obszarze gmin Deltebre i Sant Jaume d'Enveja, a także w delcie rzeki Ebro tereny położone na obszarach gmin L'Aldea, Amposta, L'Ampolla, Camarles i Sant Carles de la Ràpita i właściwe do uprawy ryżu.

Strefy przemiału i czyszczenia ryżu znajdują się na tym samym obszarze co strefa produkcji, nie przekraczając linii drogi krajowej nr 340, z wyjątkiem gminy Amposta, w przypadku której granicą jest autostrada A7. Ryż pochodzi z upraw wpisanych do rejestru rady regulacyjnej położonych na obszarze produkcji i należy do odpowiednich odmian.

4.4. Dowód pochodzenia: Ryż pochodzi z upraw wpisanych do rejestru rady regulacyjnej położonych na obszarze produkcji i należy do odpowiednich odmian. Ryż podlega systemowi oceny zgodnemu z opisem specyfikacji produktu, jest przechowywany i pakowany w zakładach wpisanych do rejestrów jednostek pakujących i sprzedawców rady regulacyjnej. Ryż, który w czasie procesu produkcji i przygotowywania przejdzie pomyślnie kontrole takie jak analizy fizykochemiczne i smakowe, dopuszczany jest do obrotu opatrzony chronioną nazwą pochodzenia, etykietą lub, we właściwym przypadku, numerowanym oznaczeniem jakości nadanym przez radę regulacyjną.

4.5. Metoda produkcji: Uprawa ryżu dzieli się na następujące fazy: wysiew, kiełkowanie, krzewienie, wydłużanie się łodygi, wytwarzanie kłosa, kwitnienie i dojrzewanie ziarna.

Wysiew ma miejsce od połowy kwietnia do początku maja, w ilości 35–38 kg/dzień (160–175 kg/ha) ziarna niemiażdżonego i 45–50 kg/dziennie (205–228kg/ha) ziarna miażdżonego, a także w zależności od odmian, zostawiając pola pokryte warstwą wody od 5 do 10 cm.

Po upływie 15–20 dni następuje kiełkowanie i wykształcenie rośliny, a wraz z nią wzrost chwastów, alg i dzikiego ryżu. Począwszy od tego momentu rozpoczyna się stosowanie wybranych herbicydów w celu wyeliminowania niepożądanej roślinności, która mogłaby współzawodniczyć z rośliną. W przypadku dzikiego ryżu, jeżeli istnieją warunki sprzyjające jego wschodzeniu, przed wysiewem stosuje się zabiegi mające zlikwidować takie zachwaszczenie.

Oprócz nawożenia podłoża przed wysiewem, w czerwcu przeprowadza się nawożenie wierzchniej warstwy azotem, uzupełniające poprzednie nawożenie.

Od połowy czerwca do połowy lipca ma miejsce krzewienie — w fazie tej podwyższa się poziom wody do 15–20 cm, stale ją wymieniając.

Na początku września obniża się poziom wody i rozpoczyna zbiór lub żniwa, które mogą potrwać do pierwszych dni października. Żniwa rozpoczyna się kiedy ziarno posiada odpowiedni stopień dojrzałości, zgodnie z zaleceniem rady regulacyjnej, a idealnym momentem na zbiór jest czas kiedy ziarno osiągnie stopień wilgotności pomiędzy 18 i 21 %.

Zgromadzony w zakładzie przetwórstwa ryż jest przed umieszczeniem w silosie suszony do maksymalnej wilgotności 14–15 % za pomocą specjalnych suszarek.

W czasie poprzedzającym przetwarzanie, gdy ryż znajduje się w silosach, oraz celem zapewnienia jak najlepszych warunków przechowywania, co jakiś czas doprowadza się zimne powietrze — najlepiej o temperaturze 5 °C (urządzenia chłodnicze) lub o temperaturze otoczenia.

Gotowy do obróbki ryż wyjmuje się z silosów i usuwa zanieczyszczenia, łuskę i plewę za pomocą kamienia młyńskiego lub gumowego wałka. Następnie ryż trafia na stoły gdzie na podstawie gęstości oddzielane są ziarna w dalszym ciągu posiadające łuskę bądź jej część, które wracają ponownie do łuszczarki, aby powtórzyć proces.

Całe ziarna, pozbawione łuski, stanowią tak zwany ryż łuskany lub „cargo”, znany często jako ryż pełny. Wolny od łuski czy perykarpu ryż przechodzi bielenie poprzez proces polerowania wykonywany kamieniami ścierającymi, dzięki czemu otrzymuje się biały ryż.

Następnie oddziela się ziarna całe od łamanych (średnich), zalążka od jego fragmentów (ziarno) i innych produktów pochodnych, otrzymując w ten sposób ryż przetworzony.

Ostatnią czynnością jest oddzielenie ziaren wadliwych (zielonych lub czerwonych) podczas klasyfikacji ze względu na kolor. W dalszej kolejności można jeszcze przeprowadzić ostateczną selekcję (wprowadzając zimne powietrze i wirując) przed przystąpieniem do procesu pakowania.

Pakowanie w torebki różnych rozmiarów dopuszczone dla P.O.D. i kartony odbywa się na zautomatyzowanych liniach. Każde z opakowań zawiera tę samą odmianę ryżu kategorii extra. W celu zagwarantowania identyfikowalności produktu opakowanie musi być poddane wszystkim kontrolom i spełniać wszystkie warunki określone w specyfikacji.

4.6. Związek z obszarem geograficznym:

Historyczny:

Ryż wywodzi się z Azji południowo-wschodniej, z dawnych Chin, skąd przywędrował ponad trzy tysiące lat temu przez resztę Azji i Środkowego Wschodu. Dalej, rozpowszechnił się w basenie Morza Śródziemnego, pojawiając się w Hiszpanii w VIII w., podczas panowania muzułmańskiego, a od arabskiego słowa „al-ruzz” pochodzi jego obecna nazwa.

Uprawa ryżu w delcie rzeki Ebro, ma charakter tradycyjny, ściśle powiązany z ukształtowaniem się i przekształcaniem fizycznym i geograficznym delty rzeki Ebro. Szczególne właściwości obszaru delty rzeki Ebro przyczyniły się do wyodrębnienia i rozpowszechnienia ryżu wśród konsumentów, którzy natchmiast identyfikują go z miejscem pochodzenia.

Istnieją liczne odniesienia na piśmie potwierdzające związek pomiędzy tradycyjną uprawą ryżu a deltą rzeki Ebro. Wśród nich wyróżnia się dzieło Geografía de Catalunya („Geografia Katalonii”) autorstwa Lluísa Solé y Sabaris (1958), gdzie wspomina się: „w XV wieku mamy wzmianki o próbach uprawy ryżu w delcie rzeki Ebro, jednak największy rozkwit tej uprawy przypadł na wiek XIX”. W innym fragmencie to samo dzieło zaznacza: „(…) w delcie używanej jako pastwiska dla trzody wędrującej sezonowo Canal de la Derecha (Kanał Prawy) zbudowany w Xerta w drugiej połowie XIX w. umożliwił zalanie słodką wodą i wprowadzenie uprawy ryżu, która stale się rozrastała przyczyniając się do odsalania słonych ziem, a tym samym do otrzymywania dobrych upraw”.

Jedna z pierwszych dostępnych wzmianek pochodzi z 1697 r. i podaje, że cystersi z klasztoru Benifassar mający w tym miejscu posiadłości zapoczątkowali uprawę ryżu na terenie wywierzysk i torfowisk Carrova. Pomimo osiągnięcia dobrych rezultatów, uprawy nie kontynuowano w kolejnych latach, gdyż uniemożliwiał ją brak systemu kanałów nawadniających.

Około 1857 r., woda z kanału de la Derecha dotarła do Amposty, co pozwoliło na uprawę ryżu na znaczącą skalę.

W 1872 r. rozpoczęto realizację projektu kanału de la Izquierda (Kanału Lewego), ukończonego 5 maja 1912 r. W 1907 r. właściciele delty północnej lub lewostronnej delty zrzeszyli się w Comunidad de Regantes-Sindicato Agrícola del Ebro (Wspólnotę Nawadniającą-Związek Zawodowy Rolników znad rzeki Ebro). Funkcjonowanie kanałów umożliwiło przekształcenia środowiska rolniczego na tym obszarze wraz ze znaczącym zwiększeniem powierzchni upraw ryżu.

Naturalny:

— Ukształtowanie terenu i gleby:

Rozwój uprawy ryżu w delcie Ebro jest uzasadniony zarówno przez warunki klimatyczne i glebowe, jak i przez zasolenie na poziomie lustra wody. Ukształtowanie terenu delty jest bardzo płaskie — 60 % powierzchni wznosi się poniżej jednego metra (w pojedynczych punktach znajdują się tereny poniżej poziomu morza), 30 % powierzchni zawiera się pomiędzy 1 a 2 metrami, a tylko 10 % powierzchni przekracza dwa metry wysokości nad poziomem morza.

Są to gleby aluwialne, które wykształciły się podczas procesu sedymentacji — co spowodowało ich bardzo zaznaczoną warstwowość, tym trudniej jest przypisać całej delcie określony rodzaj podłoża. Wierzchnia warstwa podłoża posiada strukturę mułu rzecznego o zmiennej głębokości. Bardzo dobrze nadaje się pod uprawę, a jej ukształtowanie silnie wiąże się z nawadnianiem i napełnianiem kanałów. Obszary wyżej położone posiadają stosunkowo płytkie podglebie.

Na obszarach położonych niżej zauważalny jest wpływ morski: podczas burz morze pozostawia ogromne pokłady piasku na niesionych przez rzekę aluwiach. Sondowania ujawniły występowanie na tych obszarach cienkich warstw mułu pomiędzy o wiele znaczniejszymi warstwani piasku o jednolitej, średniej strukturze nasyconej słoną wodą gruntową. Na obszarach o słabym drenażu lub o stałym filtrowaniu bocznym nastąpiło nagromadzenie substancji organicznych aż do powstania znaczących złóż torfu. Pozostałe tereny, usytuowane pomiędzy obszarami wysokimi, niskimi i torfowymi stanowią największą część powierzchni. Ich podłoże jest mieszanką glin, mułów i piasków w różnych proporcjach, w zależności od stopniowego oddalenia od rzeki i bliskości morza.

— Klimat

Delta usytuowana jest w obrębie strefy klimatycznej zdominowanej w całości przez Morze Śródziemne. Stąd też tutejszy klimat można uważać za klimat śródziemnomorski typu morskiego, o temperaturach umiarkowanych, suchy. Zimy są łagodne, bez przesadnych mrozów, o małej ilości opadów, a w cyrkulacji powietrza przeważają suche wiatry północne i północno-zachodnie. Lata są upalne, z temperaturami subtropikalnymi, stabilnymi warunkami atmosferycznymi, uciążliwymi suszami i wilgotnymi wiatrami z południa i południowego-wschodu. Opady nie są nadmierne, nieregularne z tendencją do przeważania w porach roku przejściowych (jesień i wiosna). Wilgotność w ciągu całego roku jest znacząca.

— Hydrografia

Hydrografia obszaru ogranicza się do rzeki Ebro. Jednakowe pochodzenie wód nawadniających jest czynnikiem decydującym o jednolitości uzyskanej produkcji i jednocześnie pozwalającym na odróżnienie produkcji zlokalizowanych na innych obszarach. Jakość wód nawadniających jest bardzo dobra, co wynika z niskiego zaludnienia i niewielkiej koncentracji przemysłu nad brzegami rzeki Ebro. Kanały i sieć nawadniająca zarządzane są przez odpowiednie Wspólnoty Nawadniające i Związki Zawodowe Rolników znad rzeki Ebro.

Na zakończenie i dla podsumowania można dodać, że właściwości produktu pod względem jakości są jednakowe, ponieważ pomimo że istnieje jedna odmiana podstawowa, pozostałe — za wyjątkiem odmiany „bomba” — posiadają podobne właściwości produktu końcowego. Jednak nie tylko odmiana jest powodem występowania różnorodności — istotne znaczenie ma też wpływ obszaru geograficznego, środowiska naturalnego, klimatu, wody, procesów dojrzewania — można przyznać, że na obszarze tym mamy do czynienia z ich ogromną jednorodnością.

Szczególne cechy środowiska naturalnego obszaru produkcji znajdują odbicie we właściwościach ryżu. Cechy klimatu i gleb wraz z zasoleniem i poziomem lustra wody sprawiają, że uprawa ryżu jest jedyną uprawą na tym obszarze produkcji. Pola ryżowe w delcie posiadają doskonałe właściwości do tego rodzaju uprawy, sytuując się w czołówce wydajności produkcji na świecie, dzięki położeniu na 40 stopniu szerokości geograficznej północnej i na izotermie 19 °C.

Ryż pochodzący z tego obszaru posiada renomę wśród konsumentów ze względu na biały, perłowy kolor, smak i strukturę zawdzięczane właściwościom odmian uprawianych na tym obszarze. Ryż jest także ceniony ze względu na właściwości kulinarne ziaren (stopień sklejania się ziaren 7,3) oraz wysoką absorpcją wody (1,93 gramów wody na gram ryżu), co oznacza dobrą absorpcję smaków w potrawach, do których jest wykorzystywany.

4.7. Struktura kontroli:

Nazwa:

Calitax

Adres:

Tuset, 10

E-08006 Barcelona

Telefon:

(34) 932 17 27 03

Faks:

(34) 932 18 51 95

e-mail:

—

Struktura kontroli spełnia normę EN-45011, według komunikatu właściwych władz.

4.8. Etykietowanie: Etykiety umieszczane na opakowaniu i znaki jakości są numerowane i wydawane przez radę regulacyjną oraz umieszczane w zarejestrowanym zakładzie pakującym w sposób uniemożliwiający ich ponowne użycie.

Na etykietach widnieje obowiązkowo chroniona nazwa pochodzenia „Arroz del Delta del Ebro” lub „Arròs del Delta e l'Ebre”, numer seryjny oraz dane, które w sposób ogólny wyszczególnione zostały w stosownych przepisach prawa.

(1) (g.wody/g.ryżu)

(2) według skali: 9 = bardzo dobre; 7 = dobre; 5 = zwykłe; 3 = wadliwe

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 314

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 22 grudnia 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	REZOLUCJE
	Rada
2007/C 314/01	Rezolucja Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 25 maja 2007 r. — Zapewnianie równości szans wszystkim młodym ludziom — pełne uczestnictwo w życiu społecznym	1

	ZALECENIA
	Rada
2007/C 314/02	Zalecenie Rady z dnia 6 grudnia 2007 r. w sprawie Podręcznika współpracy podczas ważnych imprez międzynarodowych przeznaczonego dla policji i organów bezpieczeństwa	4

	II Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Komisja
2007/C 314/03	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.4848 — Basell/Lyondell) ( 1 )	22

2007/C 314/04	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.4860 — HRE/DEPFA) ( 1 )	22

2007/C 314/05	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.4969 — DZ Equity Partner/Welle Holding/PAIDI Möbel) ( 1 )	23

2007/C 314/06	Brak sprzeciwu wobec zgłoszonej koncentracji (Sprawa COMP/M.4806 — DSB/First/Öresundståg) ( 1 )	23

	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Rada
2007/C 314/07	Konkluzje Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 25 maja 2007 r. na temat perspektyw europejskiej współpracy w zakresie polityki na rzecz młodzieży	24

	Komisja
2007/C 314/08	Kursy walutowe euro	27

	ZAWIADOMIENIA PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
2007/C 314/09	Komunikat Komisji w sprawie implementacji dyrektywy Rady 93/42/EWG ( 1 )	28

2007/C 314/10	Zmiana wprowadzona przez Francję dotycząca obowiązku świadczenia usług użyteczności publicznej w odniesieniu do obsługi regularnych połączeń lotniczych między Ajaccio, Bastia, Calvi i Figari z jednej strony a Marsylią, Niceą i Paryżem (Orly) z drugiej strony ( 1 )	36

	V Ogłoszenia
	PROCEDURY ADMINISTRACYJNE
	Komisja
2007/C 314/11	GR-Elliniko: Obsługa regularnych połączeń lotniczych — Zaproszenie do składania ofert opublikowane przez Republikę Grecką na podstawie art. 4 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2408/92 w celu obsługi trzech regularnych tras lotniczych zgodnie z nałożonymi obowiązkami użyteczności publicznej	37

	PROCEDURY ZWIĄZANE Z REALIZACJĄ POLITYKI KONKURENCJI
	Komisja
2007/C 314/12	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa COMP/M.4959 — Goldman Sachs/MatlinPatterson/Bankenservice Kassel) — Sprawa kwalifikująca się do rozpatrzenia w ramach procedury uproszczonej ( 1 )	40

2007/C 314/13	Uprzednie zgłoszenie koncentracji (Sprawa COMP/M.4986 — EQT V/Securitas Direct) ( 1 )	41

	INNE AKTY
	Rada
2007/C 314/14	Zawiadomienie dla osób, grup i podmiotów umieszczonych w wykazie przewidzianym w art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (zob. załącznik do decyzji Rady 2007/871/WPZiB z dnia 20 grudnia 2007 r.)	42

	Komisja
2007/C 314/15	Publikacja wniosku o cofnięcie rejestracji zgodnie z art. 12 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	44

2007/C 314/16	Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych	46

	Sprostowania
2007/C 314/17	Sprostowanie do zaproszenia do składania ofert na stanowisko członka komitetu naukowego Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) (Dz.U. C 307 z 18.12.2007)	52

	Waluta	Kurs wymiany
USD	Dolar amerykański	1,438
JPY	Jen	163,27
DKK	Korona duńska	7,4624
GBP	Funt szterling	0,7236
SEK	Korona szwedzka	9,4453
CHF	Frank szwajcarski	1,6612
ISK	Korona islandzka	91,73
NOK	Korona norweska	8,034
BGN	Lew	1,9558
CYP	Funt cypryjski	0,585274
CZK	Korona czeska	26,448
EEK	Korona estońska	15,6466
HUF	Forint węgierski	254,04
LTL	Lit litewski	3,4528
LVL	Łat łotewski	0,6968
MTL	Lir maltański	0,4293
PLN	Złoty polski	3,625
RON	Lej rumuński	3,4965
SKK	Korona słowacka	33,599
TRY	Lir turecki	1,7172
AUD	Dolar australijski	1,6613
CAD	Dolar kanadyjski	1,4356
HKD	Dolar hong kong	11,2184
NZD	Dolar nowozelandzki	1,8786
SGD	Dolar singapurski	2,0935
KRW	Won	1 352,58
ZAR	Rand	10,1045
CNY	Juan renminbi	10,5975
HRK	Kuna chorwacka	7,306
IDR	Rupia indonezyjska	13 556,75
MYR	Ringgit malezyjski	4,8166
PHP	Peso filipińskie	59,619
RUB	Rubel rosyjski	35,563
THB	Bat tajlandzki	43,62