—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0012) (1),

—

uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0057/2007),

—

uwzględniając art. 51 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0038/2007),

1.

zatwierdza wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2007)0048) (1),

—

uwzględniając art. 37 Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0076/2007),

—

uwzględniając art. 51 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0051/2007),

1.

zatwierdza wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2006)0448) (1),

—

uwzględniając art. 37, 279 i 308 Traktatu WE, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0277/2006),

—

uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A6-0056/2007),

1.

zatwierdza wniosek Komisji;

2.

zwraca się do Rady, jeśli ta uznałaby za stosowne oddalić się od przyjętego przez Parlament tekstu, o poinformowanie go o tym fakcie;

3.

zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do wniosku Komisji;

4.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2006) 0507) (1),

—

uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 47 ust. 2 i art. 55 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0298/2006),

—

uwzględniając art. 51 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A6-0027/2007),

1.

zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.

zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie realizacji partnerstwa na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: uczynienie Europy liderem w zakresie odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw (COM(2006)0136) (komunikat Komisji w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw),

—

uwzględniając dwa najistotniejsze zbiory standardów postępowania przedsiębiorstw uzgodnione na szczeblu międzynarodowym: „Trójstronną deklarację zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej” Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) ostatnio zmienioną w 2001 r. oraz „Wytyczne dla przedsiębiorstw wielonarodowych” Organizacji współpracy gospodarczej i rozwoju (OECD) zmienionej ostatnio w 2000 r., oraz uwzględniając kodeksy postępowania uzgodnione pod egidą innych organizacji międzynarodowych, takich jak Organizacja ONZ do spraw żywności i rolnictwa, Światowej organizacji zdrowia i Banku Światowego, a także starania podejmowane pod auspicjami Konferencji ONZ ds. Handlu i Rozwoju w odniesieniu do działalności przedsiębiorstw w krajach rozwijających się,

—

uwzględniając deklarację MOP w sprawie podstawowych zasad i praw w pracy przyjętą w 1998 r. oraz konwencje MOP ustanawiające podstawowe standardy pracy w odniesieniu do zniesienia pracy przymusowej — konwencje 29 (1930 r.) i 105 (1957 r.), swobody zrzeszania się i prawa do negocjacji zbiorowych — konwencje 87 (1948 r.) i 98 (1949 r.), zniesienia pracy dzieci — konwencje 138 (1973 r.) i 182 (1999 r.) oraz niedyskryminacji w zatrudnieniu — konwencje 100 (1951 r.) i 111 (1958 r.),

—

uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka ONZ z 1948 r., a w szczególności odezwe Zgromadzenia Ogólnego ONZ w którym wezwano każdą jednostkę i każdy organ społeczny do wypełniania swojej roli w zapewnieniu powszechnego przestrzegania praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw politycznych i obywatelskich ONZ z 1966 r., pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych ONZ z 1966 r., Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z 1979 r., projekt deklaracji ONZ w sprawie praw ludności rdzennej z 1994 r. oraz Konwencję ONZ o prawach dziecka z 1989 r.,

—

uwzględniając konwencję OECD o zwalczaniu przekupstwa z 1997 r.,

—

uwzględniając zaktualizowane wytyczne G3 dotyczące sprawozdawczości w zakresie trwałego rozwoju Globalnej Inicjatywy Sprawozdawczej z 2006 r.,

—

uwzględniając inicjatywę Organizacji Narodów Zjednoczonych „Global Compact” uruchomioną w lipcu 2000 r.,

—

uwzględniając oświadczenie z dnia 6 października 2006 r. dotyczące zawiązania „strategicznego sojuszu” pomiędzy inicjatywą ONZ Global Compact a Globalną Inicjatywą Sprawozdawczą,

—

uwzględniając projekt norm ONZ dotyczących obowiązków transnarodowych spółek oraz innych przedsiębiorstw w dziedzinie praw człowieka z 2003 r.,

—

uwzględniając rezultaty światowego szczytu ONZ w sprawie trwałego rozwoju w Johannesburgu w 2002 r., w szczególności wezwanie do podjęcia międzyrządowych inicjatyw w kwestii odpowiedzialności korporacyjnej oraz konkluzje Rady z dnia 3 grudnia 2002 r. w sprawie działań następczych w odniesieniu do szczytu,

—

uwzględniając sprawozdanie Sekretarza Generalnego ONZ zatytułowane „W kierunku globalnego partnerstwa, ściślejsza współpraca między Organizacją Narodów Zjednoczonych oraz wszystkimi właściwymi partnerami, w szczególności z sektorem prywatnym” z 10 sierpnia 2005 r.,

—

uwzględniając powołanie Specjalnego Przedstawiciela Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Przedsiębiorstw i Praw Człowieka oraz jego sprawozdanie okresowe z 22 lutego 2006 r. w kwestii praw człowieka oraz korporacji ponadnarodowych jak równiez innych przedsiębiorstw handlowych, oraz pierwsze i drugie konsultacje regionalne przeprowadzone w dniach 27-28 marca 2006 r. w Johannesburgu oraz w dniach 26-27 czerwca 2006 r. w Bangkoku,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 1999 r. w sprawie unijnych standardów dla europejskich przedsiębiorstw działających w państwach rozwijających się: o europejski kodeks postępowania (1), w której zalecono opracowanie europejskiego wzorcowego kodeksu postępowania wspartego przez Europejską Platformę Monitorowania,

—

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (2) zastępujące konwencję brukselską z 1968 r. z wyjątkiem dotyczącym stosunków pomiędzy Danią a innymi państwami członkowskimi,

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 761/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. dopuszczające dobrowolny udział organizacji w systemie zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego we Wspólnocie (EMAS) (3),

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie promowania europejskich ram społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2002 r. w sprawie Zielonej księgi Komisji na temat propagowania europejskich ram społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie komunikatu Komisji dotyczącego społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw: wkład przedsiębiorstw w trwały rozwój (6),

—

uwzględniając zalecenie Komisji 2001/453/WE z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie uznawania, oceny i ujawniania kwestii dotyczących środowiska naturalnego w rocznych rozliczeniach i sprawozdaniach przedsiębiorstw (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2002 r., w sprawie komunikatu Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowanego „Propagowanie podstawowych standardów pracy oraz poprawa ładu społecznego w kontekście globalizacji” (8),

—

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (9),

—

uwzględniając komunikat Komisji „Ład i rozwój” (COM(2003)0615),

—

uwzględniając dyrektywę 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń (10),

—

uwzględniając dyrektywę 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (11),

—

uwzględniając końcowe sprawozdanie europejskiego forum wielostronnego na temat społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw z dnia 29 czerwca 2004 r., w szczególności zalecenie nr 7 promujące stworzenie ram prawnych dla społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw,

—

uwzględniając komunikat Komisji „Społeczny wymiar globalizacji — wkład polityki unijnej w rozszerzenie korzyści na wszystkich” (COM(2004)0383),

—

uwzględniając dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”) (12) ,

—

uwzględniając wiosenne posiedzenie Rady Europejskiej w dniach 22-23 marca 2005 r., na której doszło do ponownego uruchomienia strategii lizbońskiej, tym razem koncentrując to partnerstwo między instytucjami UE, państwami członkowskimi oraz społeczeństwem obywatelskim na „Wspólnych działaniach na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia”,

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2005 r. w sprawie wykorzystywania dzieci i pracy dzieci w krajach rozwijających się ze szczególnym zwróceniem uwagi na pracę dzieci (13),

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przeglądu strategii trwałego rozwoju — platforma działania (COM(2005)0658) oraz odnowionej unijnej strategii trwałego rozwoju, przyjętą przez Radę Europejską w dniu 15 i 16 czerwca 2006 r.,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Rady oraz przedstawicieli rządów państw członkowskich zgromadzonych na posiedzeniu Rady, Parlamentu Europejskiego oraz Komisji z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie europejskiej polityki rozwoju „Europejski konsensus” (14),

—

uwzględniając nowy ogólny system preferencji (GSP+), obowiązujący od dnia 1 stycznia 2006 r.po raz pierwszy wdrożony rozporządzeniem Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych (15), przewidujący zwiększenie liczby produktów zwolnionych z opłat celnych lub podlegających zmniejszonym opłatom, jak również nową zachętę dla szczególnie narażonych państw o specyficznych potrzebach handlowych, finansowych lub rozwojowych,

—

uwzględniając komunikat Komisji „Upowszechnianie godnej pracy dla wszystkich — Wkład Unii w realizację programu godnej pracy na świecie” (COM(2006)0249),

—

uwzględniając Zieloną księgę Komisji na temat europejskiej inicjatywy na rzecz przejrzystości (COM (2006)0194),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie sprawiedliwego handlu i rozwoju (16),

—

uwzględniają komunikat Komisji „Modernizacja prawa spółek oraz poprawa ładu korporacyjnego w Unii Europejskiej — plan na przyszłość” (COM(2003)0284) (unijny plan działań w zakresie ładu korporacyjnego),

—

uwzględniając posiedzenie pod hasłem „Społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw — czy istnieje europejska strategia w tym zakresie?”, zorganizowane przez komisję zatrudnienia i spraw socjalnych Parlamentu Europejskiego w dniu 5 października 2006 r.,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0471/2006),

A.

mając na uwadze, że przedsiębiorstwa nie mogą być pociągane do odpowiedzialności za nieudolność organów władz publicznych, w kontrolowaniu przestrzegania norm społecznych i ekologicznych,

1.

wyraża przekonanie, że przyjęcie przez przedsiębiorstwa większej odpowiedzialności w sprawach społecznych i ochrony środowiska naturalnego, co jest związane z zasadą odpowiedzialności korporacyjnej, stanowi jeden z zasadniczych elementów europejskiego modelu społecznego i europejskiej strategii trwałego rozwoju, jak również procesu mającego na celu sprostanie społecznym wyzwaniom związanym z globalizacją gospodarczą;

2.

z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji jako dokument umożliwiający ożywienie unijnej debaty na temat społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (CSR), ale zauważa wyrażone przez niektóre kluczowe zainteresowane strony zaniepokojenie faktem, że w konsultacjach przedsięwziętych przed publikacją komunikatu zabrakło przejrzystości i wyważenia;

3.

uznaje, że wśród różnych grup zainteresowanych podmiotów nadal toczą się dyskusje na temat przyjęcia właściwej definicji CSR, oraz że koncepcja, że CSR'wykracza poza minimalne standardy, może umożliwić niektórym przedsiębiorstwom przypisywanie sobie działania zgodnie z CSR przy równoczesnym naruszaniu przepisów lokalnych lub międzynarodowych; uważa, że pomoc UE dla rządów państw trzecich we wdrażaniu zgodnych z międzynarodowymi konwencjami przepisów dotyczących kwestii społecznych i ekologicznych, a także skuteczne systemy kontroli stanowią niezbędne uzupełnienie dla propagowania społecznej odpowiedzialności europejskich przedsiębiorstw na całym świecie;

4.

uznaje definicję Komisji, że CSR zakłada dobrowolne uwzględnianie przez przedsiębiorstwa problematyki społecznej i ekologicznej w działalności gospodarczej z wyjściem poza wymogi prawne i zobowiązania wynikające z umów; uważa, że strategie na rzecz CSR powinny być propagowane jako cel sam w sobie, a nie jako alternatywa dla odpowiednich regulacji w innych dziedzinach ani też jako zawoalowany sposób wprowadzania takich przepisów;

5.

uważa, że różnorodność dobrowolnych inicjatyw na rzecz CSR może być postrzegana jako przeszkoda dla przyjęcia polityki w zakresie CSR, jak również jako czynnik zniechęcający przedsiębiorstwa do realizacji bardziej rzetelnych działań w tym zakresie lub ambitniejszych strategii na rzecz CSR, chociaż można utrzymywać, że taka różnorodność jest dla przedsiębiorstw źródłem dalszej inspiracji; wzywa Komisję do wspierać rozpowszechnianie dobrych praktyk wynikających z dobrowolnych inicjatyw na rzecz CSR; uważa, że Komisja powinna także rozważyć sporządzenie wykazu kryteriów do spełnienia przez przedsiębiorstwa, które przypisują sobie społecznie odpowiedzialne postępowanie;

6.

uważa, że wiarygodność dobrowolnych inicjatyw na rzecz CSR zależy także od stopnia zaangażowania we wdrożenie obowiązujących standardów i zasad uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym oraz zastosowania wielostronnej strategii, zgodnej z zaleceniami unijnego forum wielostronnego, jak również od zastosowania niezależnego monitoringu i weryfikacji;

7.

uważa, że unijna debata na temat CSR znalazła się w punkcie, w którym należy przesunąć nacisk z procesów na „rezultaty”, co zaowocuje wymiernym i przejrzystym wkładem przedsiębiorstw w zwalczanie wykluczenia społecznego i pogarszającego się stanu środowiska naturalnego w Europie i na całym świecie;

8.

uznaje fakt, że wiele przedsiębiorstw dokłada wszelkich starań, aby wypełniać zobowiązania wynikające z ich społecznej odpowiedzialności, oraz że zakres tych działań jest stale poszerzany;

9.

zwraca uwagę, że rynki i przedsiębiorstwa w całej Europie znajdują się na różnych etapach rozwoju; uważa zatem, że uniwersalna metoda narzucająca wszystkim przedsiębiorstwom jeden model działania nie jest odpowiednia i nie doprowadzi do przyjęcia przez nie społecznej odpowiedzialności w znaczącej skali; uważa ponadto, że należy położyć nacisk na budowanie społeczeństwa obywatelskiego, a zwłaszcza wiedzy konsumentów na temat odpowiedzialności producenta, aby w ten sposób propagować przyjmowanie społecznej odpowiedzialności w dłuższej perspektywie i w wymiarze istotnym dla danego kraju czy regionu w świetle panujących w nim uwarunkowań;

10.

podkreśla, że CSR powinna angażować się w nowe obszary, takie jak kształcenie się przez całe życie, organizacja pracy, równość szans, integracja społeczna, trwały rozwój i etyka, a także działać jako dodatkowy instrument na rzecz zarządzania zmianami w przemyśle i restrukturyzacją;

11.

zwraca uwagę na decyzję Komisji o ustanowieniu Europejskiego sojuszu na rzecz społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w ramach partnerstwa z szeregiem sieci biznesowych (Sojusz); zaleca Komisji, aby sama zapewniła pojedynczy punkt koordynacji w celu stałego informowania o członkach i działalności Sojuszu oraz uzgadniania jasnych celów, harmonogramów oraz strategicznych wizji w celu wytyczenia kierunku jego prac; zachęca europejskie przedsiębiorstwa oraz przedsiębiorstwa prowadzące działalność w Europie, zarówno małe, jak i duże, do zaangażowania się w tę inicjatywę oraz do rozszerzenia sojuszu dzięki udziałowi innych zainteresowanych stron;

12.

uważa, że dialog społeczny jest skutecznym środkiem w propagowaniu inicjatyw na rzecz CSR oraz że europejskie rady zakładowe również odegrały istotną rolę w tworzeniu najlepszych praktyk w zakresie CSR;

13.

proponuje, aby za podstawowy probierz Sukcesu uznawane było znacznie szersze upowszechnienie praktyk w zakresie CSR w przedsiębiorstwach unijnych, opracowanie nowych modeli najlepszych praktyk w zakresie różnych aspektów CSR przez przedsiębiorstwa stanowiące rzeczywistych liderów w swojej grupie i przez organy związkowe przedsiębiorstw, jak również określenie i propagowanie konkretnych działań i regulacji UE na rzecz wspierania CSR, jak również ocena oddziaływania wymienionych inicjatyw na środowisko naturalne oraz na prawa człowieka i prawa socjalne; a także, aby wyznaczono dwuletni termin na zakończenie prac w „laboratoriach” ustanowionych pod egidą Sojuszu, zgodnie z zaleceniami organizacji CSR Europe;

14.

zwraca uwagę, że ponowne zwołanie unijnego wielostronnego forum nastąpiło na zbyt późnym etapie prac nad komunikatem, oraz że konieczne jest podjęcie środków na rzecz przekonania różnych zainteresowanych podmiotów, że dane im będzie uczestniczyć w prawdziwym dialogu, którego rezultaty będą miały rzeczywisty wpływ na polityki i programy unijne na rzecz zachęcenia do przyjęcia CSR i jej zastosowania w unijnych przedsiębiorstwach; uważa, że należy skorzystać z doświadczeń zdobytych w poprzednim, dwuletnim okresie funkcjonowania wielostronnego forum, obejmujących pozytywne rozwiązania, takie jak zasada niewartościującej analizy oraz w szczególności wykorzystanie niezależnych sprawozdawców; zaznacza jednak, że konieczne są udoskonalenia służące osiąganiu porozumienia; apeluje ponadto do przedstawicieli Komisji o aktywniejsze zaangażowanie się w debatę;

15.

wzywa Komisję, aby zwróciła się do przedstawicieli władz krajowych, regionalnych i lokalnych aktywnie wykorzystujących zamówienia publiczne oraz inne narzędzia polityki publicznej do wspierania CSR o utworzenie w ramach Sojuszu ich własnego „laboratorium” oraz o uwzględnienie wyników przeprowadzonych badań w przyszłych pracach Sojuszu;

16.

popiera starania Komisji o zwiększenie liczby członków wielostronnego forum poprzez włączenie inwestorów, podmiotów sektora oświaty oraz władz publicznych, podkreślając jednak, że należy pozostawić możliwość prowadzenia zrównoważonego dialogu dla realizowania wspólnych celów;

17.

zwraca się do Komisji o zachęcanie, w ramach kontroli postępów CSR, do większego uczestnictwa kobiet w forum wielostronnym oraz do wymiany informacji i dobrych praktyk w dziedzinie równouprawnienia;

18.

popiera wezwania do wprowadzenia obowiązku jawności działań lobbystów reprezentujących przedsiębiorstwa i inne podmioty oraz zapewnienia grupom biznesowym oraz grupom reprezentującym inne zainteresowane podmioty równoważnego dostępu do samego procesu kształtowania unijnych polityk;

19.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że celem komunikatu jest powiązanie CSR z gospodarczymi, społecznymi i ekologicznymi celami agendy lizbońskiej, przede wszystkim dlatego, że jego zdaniem poważne podejście przedsiębiorstw do CSR może przyczynić się do zwiększenia liczby miejsc pracy, poprawy warunków zatrudnienia, zapewnienia poszanowania praw pracowników oraz wspierania badań i rozwoju innowacyjności w dziedzinie technologii; wyraża poparcie dla zasady „odpowiedzialnej konkurencyjności” jako nieodłącznej części programu Komisji na rzecz konkurencyjności i innowacji; wzywa europejskie przedsiębiorstwa do włączenia do sprawozdawczości informacji o tym, w jaki sposób przyczyniają się do realizacji celów strategii lizbońskiej;

20.

uznaje, że skuteczne zasady konkurencji, zarówno w Europie, jak i poza jej obszarem, stanowią podstawowy warunek zapewnienia odpowiedzialnych praktyk w przedsiębiorstwach, przede wszystkim dlatego, że umożliwiają one sprawiedliwe traktowanie i dostęp do lokalnych MŚP;

21.

przypomina, że stosowanie w ramach CSR odpowiedzialnych i niedyskryminujących zasad rekrutacji, sprzyjających zatrudnieniu kobiet i osób w niekorzystnej sytuacji, przyczynia się do realizacji celów strategii lizbońskiej;

22.

zwraca uwagę na sprzeczność między strategiami przedsiębiorstw na rzecz poprawy konkurencyjności poprzez zwiększanie elastyczności i ograniczanie kosztów z jednej strony a dobrowolnymi zobowiązaniami w zakresie CSR mającymi na celu przeciwdziałanie praktykom prowadzącym do wyzysku pracowników oraz sprzyjanie długotrwałej współpracy z dostawcami z drugiej strony; z zadowoleniem przyjmuje dalszy dialog na ten temat;

23.

proponuje w związku z tym rozszerzenie ocen i monitorowania europejskich przedsiębiorstw, których odpowiedzialne postępowanie zostało uznane, tak aby uwzględnić również działania ich i ich podwykonawców poza obszarem Unii Europejskiej i w ten sposób zyskać pewność, że również państwa trzecie, a zwłaszcza kraje rozwijające się, korzystają z ich społecznie odpowiedzialnego postępowania, zgodnie z konwencjami MOP dotyczącymi w szczególności swobody zrzeszania się w związki zawodowe, zakazu pracy dzieci oraz pracy przymusowej, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet, imigrantów, ludności tubylczej i mniejszości;

24.

uznaje, że CSR należy do czynników mających istotne znaczenie dla rozwoju działalności gospodarczej oraz wzywa do uwzględnienia polityki społecznej wyrażającej się w prawach pracowników, stosowaniu sprawiedliwych płac, unikaniu dyskryminacji, wspieraniu uczenia się przez całe życie itp. oraz kwestii związanych z ochroną środowiska ze szczególnym naciskiem na budowanie trwałego rozwoju zarówno w ramach wspierania nowych produktów i procesów poprzez unijne innowacje i strategie handlowe, jak również przy opracowywaniu sektorowych, subregionalnych i miejskich strategii na rzecz konkurencyjności;

25.

podkreśla, że wykazując społeczną odpowiedzialność przedsiębiorstwa wnoszą istotny wkład w eliminację nierówności dotykających w szczególności kobiety i osoby w niekorzystnej sytuacji, w tym osoby niepełnosprawne, na rynku pracy, zwłaszcza pod względem dostępu do zatrudnienia, świadczeń socjalnych, szkoleń, awansu zawodowego i sprawiedliwej polityki wynagrodzeń; podkreśla, że przedsiębiorstwa powinny prowadzić swoją politykę zatrudnienia w oparciu o postanowienia dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy (17);

26.

z zadowoleniem przyjmuje panującą w ostatnich latach wśród większych przedsiębiorstw tendencję do publikowania dobrowolnych sprawozdań społecznych i środowiskowych; zwraca uwagę, że od 1993 r. liczba tych sprawozdań stale rośnie, ale że ich liczba utrzymuje się obecnie na dość niezmiennym poziomie oraz że tylko niewielka część tych przedsiębiorstw stosuje międzynarodowe standardy i zasady, uwzględnia w sprawozdaniach całość łańcucha dostaw czy też angażuje niezależne podmioty zajmujące się monitorowaniem i weryfikacją;

27.

przypomina Komisji o propozycji Parlamentu zmiany czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w oparciu o art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie rocznych sprawozdań finansowych określonych rodzajów spółek (czwarta dyrektywa dotycząca prawa spółek) (18) tak, aby obok finansowych wymogów sprawozdawczych wprowadzała ona obowiązek przedstawiania informacji na temat przestrzegania norm społecznych i ochrony środowiska; za istotne uważa podniesienie świadomości na temat informacji dotyczących przedstawiania danych na temat przestrzegania norm społecznych i ochrony środowiska zawartych w zaleceniu Komisji 2001/453/WE w sprawie informacji dotyczących zagrożeń dla środowiska, dyrektywie 2003/51/WE o unowocześnieniu sprawozdań finansowych oraz w dyrektywie 2003/71/EC (19) w sprawie prospektu emisyjnego; popiera ich terminową transpozycję we wszystkich państwach członkowskich oraz wzywa do przeprowadzenia przeglądu skuteczności ich wdrażania celem podniesienia świadomości;

28.

uznaje obecne ograniczenia w dziedzinie CSR w zakresie pomiaru skutków postępowania przedsiębiorstw, kontroli i certyfikacji ich działalności społecznej, zwłaszcza pod względem kosztów, porównywalności i niezależności, oraz uważa, że konieczne będzie opracowanie profesjonalnego zaplecza w tej dziedzinie obejmującego zdobywanie konkretnych kwalifikacji;

29.

zaleca, aby Komisja rozszerzyła zakres odpowiedzialności członków zarządu przedsiębiorstw zatrudniających powyżej 1000 osób i włączyła do nich obowiązek dbania o ograniczanie ewentualnych szkodliwych skutków działalności przedsiębiorstwa dla społeczeństwa i środowiska naturalnego;

30.

podtrzymuje swoje poparcie dla unijnego systemu zarządzania środowiskiem i audytu środowiskowego, w szczególności wymóg prowadzenia zewnętrznej weryfikacji oraz obowiązek wspierania systemu przez państwa członkowskie, oraz wierzy, że istnieje możliwość opracowania podobnych systemów w odniesieniu do ochrony praw pracowników, praw socjalnych i praw człowieka;

31.

popiera kodeks dobrych praktyk Międzynarodowego Sojuszu na rzecz Społecznej i Ekologicznej Akredytacji i Etykietowania (International Social and Environmental Accreditation and Labelling Alliance) jako główny przykład wspierania współpracy pomiędzy istniejącymi inicjatywami dotyczącymi etykietowania zamiast tworzenia nowych etykiet dla produktów przedsiębiorstw społecznie odpowiedzialnych o zasięgu krajowym czy europejskim;

32.

wzywa Komisję do wdrożenia mechanizmu pozwalającego osobom poszkodowanym, w tym obywatelom państw trzecich, starać się o zadośćuczynienie szkód poniesionych w wyniku działalności europejskich przedsiębiorstw w sądach krajowych państw członkowskich;

33.

zwraca uwagę na pominięcie w komunikacie Komisji w sprawie CSR kwestii społecznie odpowiedzialnych inwestycji, popiera pełne zaangażowanie inwestorów jako zainteresowanych stron w debatę poświęconą CSR na szczeblu europejskim, w tym w prace w ramach wielostronnego forum; popiera apele przedstawicieli przemysłu o skoncentrowanie się raczej na zapewnieniu przejrzystości niż wprowadzaniu wymogów poprzez nałożenie na fundusze inwestycyjne w UE obowiązku przedstawiania „oświadczenia w sprawie zasad inwestowania”;

34.

podkreśla, że konsumenci odgrywają ważną rolę, jeżeli chodzi o tworzenie zachęt na rzecz odpowiedzialnej produkcji i odpowiedzialnych zasad prowadzenia działalności gospodarczej; uważa jednak, że obecna sytuacja jest mało przejrzysta dla konsumentów ze względu na brak porównywalności pomiędzy różnymi normami dotyczącymi produktów i różnymi systemami etykietowania obowiązującymi w poszczególnych krajach, co w ogólnym ujęciu osłabia znaczenie istniejących etykiet stosowanych w odniesieniu do produktów przedsiębiorstw społecznie odpowiedzialnych; zwraca uwagę na fakt, że jednocześnie przedsiębiorstwa, które muszą dostosowywać się do wielu różnych krajowych wymogów i norm, ponoszą znaczne koszty; podkreśla również, że wprowadzenie mechanizmów monitorowania systemów etykietowania produktów przedsiębiorstw społecznie odpowiedzialnych, zwłaszcza w przypadku małych krajów, wymaga znacznych nakładów finansowych;

35.

popiera wysiłki Eurostatu na rzecz opracowania wskaźników w zakresie CSR podejmowane w kontekście unijnej strategii trwałego rozwoju, a także deklarowany przez Komisję zamiar opracowania nowych wskaźników w celu dokonania pomiarów wiedzy konsumentów na temat produktów opatrzonych oznakowaniem ekologicznym i ich popularności, a także udziału w rynku produktów przedsiębiorstw zarejestrowanych w systemie EMAS;

36.

przypomina wcześniejsze rozważania nad możliwością powołania unijnego rzecznika do spraw CSR, który — na wniosek przedsiębiorstw lub grup zainteresowanych — podejmowałby niezależne dochodzenia w kwestiach związanych z CSR; zachęca do kontynuowania rozważań nad tą i podobnymi kwestiami w przyszłości;

37.

uważa, że strategie w zakresie CSR mogą zostać udoskonalone dzięki szerszemu upowszechnieniu wiedzy na temat obowiązujących instrumentów prawnych i ich wdrożeniu; wzywa Komisję do organizowania i promowania kampanii uświadamiających oraz monitorowania realizacji zasady bezpośredniej odpowiedzialności przedsiębiorstw zagranicznych zgodnie z konwencją brukselską oraz zastosowania dyrektyw 84/450/EWG w sprawie reklamy wprowadzającej w błąd (20) oraz 2005/29/WE w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych, w odniesieniu do przestrzegania przez przedsiębiorstwa dobrowolnie przyjętych kodeksów postępowania w zakresie CSR;

38.

przypomina o potrzebie używania prostego, zrozumiałego języka, aby zachęcać przedsiębiorstwa do wspierania CSR;

39.

ponownie stwierdza, że Komisja i rządy państw członkowskich powinny podjąć intensywne wysiłki na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym na rzecz wykorzystania możliwości związanych z przeglądem dyrektyw w sprawie zamówień publicznych w 2004 r. i wsparcia CSR poprzez propagowanie kryteriów społecznych i dotyczących ochrony środowiska wśród potencjalnych dostawców, pamiętając przy tym o potrzebie unikania nakładania dodatkowych obciążeń administracyjnych na małe przedsiębiorstwa, co mogłoby je zniechęcić do udziału w przetargu oraz, w stosownych przypadkach, w tym także w przypadku korupcji, wykluczać przedsiębiorstwa; wzywa także Komisję, Europejski Bank Inwestycyjny oraz Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju do stosowania rygorystycznych kryteriów społecznych i ekologicznych w przypadku wszystkich grantów i kredytów przyznawanych przedsiębiorstwom z sektora prywatnego, czemu towarzyszyłby przejrzysty mechanizm składania skarg, wzorując się na przykładzie połączenia zamówień publicznych z przestrzeganiem podstawowych konwencji MOP oraz wytycznych OECD w Holandii oraz ze stosowaniem normy SA8000 w zakresie CSR w niektórych włoskich regionach; przypomina, że państwa członkowskie powinny podjąć działania zapewniające, że gwarancje kredytów eksportowych będą spełniać najbardziej restrykcyjne kryteria ekologiczne i społeczne oraz że nie będą wykorzystywane do finansowania przedsięwzięć niezgodnych z przyjętymi celami polityki UE m.in. w odniesieniu do energetyki i zbrojeń;

40.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie się Komisji powtórzone w swoim komunikacie do wspierania i propagowania CSR we wszystkich dziedzinach działalności oraz wzywa do podjęcia aktywnych starań na rzecz przełożenia tych zobowiązań na konkretne działania na wszystkich szczeblach;

41.

uważa, że w debacie poświęconej CSR nie można pominąć kwestii odpowiedzialności korporacyjnej, oraz że kwestie społecznego i ekologicznego oddziaływania przedsiębiorstw, stosunków z zainteresowanymi stronami, ochrony praw mniejszościowych akcjonariuszy oraz obowiązków kadry kierowniczej spółek w tym względzie powinny znaleźć pełne odzwierciedlenie w planie działania Komisji w zakresie ładu korporacyjnego; podkreśla, że wymienione kwestie powinny być częścią debaty na temat CSR; zwraca się do Komisji o uwzględnienie tych konkretnych zagadnień oraz o przedstawienie w tym zakresie wyrazistych wniosków;

42.

z zadowoleniem przyjmuje bezpośrednie wsparcie finansowe przez Komisję inicjatyw na rzecz CSR, w szczególności służących pobudzaniu innowacji, umożliwieniu zaangażowania zainteresowanych stron oraz wsparciu ewentualnych grup poszkodowanych w przypadku domniemanych nieprawidłowości, w tym odpowiedzialności przedsiębiorstw za nieumyślne spowodowanie śmierci w miejscu pracy; zachęca Komisję do opracowania w pierwszej kolejności mechanizmów gwarantujących społecznościom poszkodowanym przez europejskie przedsiębiorstwa prawo dostępu do uczciwego postępowania sądowego; podkreśla znaczenie linii budżetowej B3-4000 (pozycja 04 03 03 01) przeznaczonej na projekty pilotażowe, takie jak projekty związane z zaangażowaniem środowiska pracowników, środków zarezerwowanych na wsparcie CSR w ramach programu na rzecz konkurencyjności i innowacji oraz 3 % środków na badania w dziedzinie nauk społecznych i humanistycznych, które w ramach siódmego programu ramowego badań mają zostać przeznaczone na problem roli przedsiębiorstw w społeczeństwie; wzywa Komisję do podjęcia intensywniejszych starań w ramach wsparcia CSR w odniesieniu do unijnych przedsiębiorstw prowadzących działalność w państwach trzecich poprzez programy pomocy zewnętrznej;

43.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do włączenia oświaty do ośmiu dziedzin priorytetowych działań, wzywa do pełniejszego uwzględnienia CSR w programie Socrates, udostępnienia szerokiego zakresu materiałów na temat CSR w ramach przyszłego europejskiego centrum materiałów dydaktycznych oraz do stworzenia europejskiego internetowego wykazu wyższych szkół handlowych i uniwersytetów prowadzących zajęcia z dziedziny CSR i trwałego rozwoju;

44.

zachęca do podjęcia inicjatyw na szczeblu UE i państw członkowskich mających na celu poprawę nauczania odpowiedzialnego zarządzania i produkcji w europejskich wyższych szkołach handlowych;

45.

podkreśla, że odpowiedzialność społeczna i ekologiczna dotyczy nie tylko przedsiębiorstw, lecz również władz publicznych i organizacji pozarządowych i wzywa Komisję do wypełnienia jej zobowiązania polegającego na publikowaniu rocznego sprawozdania na temat społecznych i ekologicznych skutków jej działań, a także do opracowania polityki zachęcającej pracowników instytucji UE do dobrowolnego angażowania się w życie społeczności lokalnych;

46.

jest zdania, że przedsiębiorstwa mogłyby w ramach CSR obejmować patronat nad działaniami kulturalnymi i oświatowymi, które przysparzałyby wartości dodanej europejskiej polityce w zakresie kultury i uczenia się przez całe życie;

47.

wzywa Komisję do lepszego włączenia kwestii CSR do realizowanych strategii handlowych, zapewniając jednocześnie przestrzeganie zasad uzgodnionych na forum WTO i nie tworząc nieuzasadnionych barier handlowych, dążąc do wprowadzenia w wiążących postanowieniach wszystkich zawieranych umów dwustronnych, regionalnych i wielostronnych zapisów zgodnych ze standardami w zakresie CSR uzgodnionymi na szczeblu międzynarodowym, takimi jak wytyczne OECD, trójstronna deklaracja MOP oraz zasady z Rio de Janeiro, jak również zastrzeżenia kompetencji regulacyjnych w kwestiach praw człowieka oraz odpowiedzialności społecznej i ekologicznej; z zadowoleniem przyjmuje poparcie tych celów w komunikacie poświęconym godnej pracy; ponawia wezwanie, by przedstawicielstwa Komisji w państwach trzecich, działając w ramach uprawnień Komisji, propagowały wytyczne OECD w sprawie przedsiębiorstw wielonarodowych oraz służyły jako punkty kontaktowe w tym zakresie; zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o zwiększenie efektywności krajowych punktów kontaktowych, zwłaszcza w przypadku doniesień o konkretnych przypadkach domniemanego naruszenia w ramach działalności europejskich przedsiębiorstw i ich łańcucha produkcyjnego na całym świecie;

48.

zwraca uwagę na wkład międzynarodowego ruchu na rzecz sprawiedliwego handlu w propagowanie — już od sześćdziesięciu lat — odpowiedzialnych praktyk biznesowych i udowadnianie, że praktyki te mogą być opłacalne i trwałe wzdłuż całego łańcucha dostaw; wzywa Komisję do uwzględnienia doświadczeń zgromadzonych przez ruch na rzecz sprawiedliwego handlu oraz o regularne badanie, w jaki sposób można wykorzystać te doświadczenia w kontekście CSR;

49.

zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by międzynarodowe przedsiębiorstwa mające siedzibę w UE a zakłady produkcyjne w krajach trzecich, szczególnie tych objętych ogólnym systemem preferencji (GSP+), przestrzegały podstawowych standardów MOP, umów społecznych i środowiskowych oraz porozumień międzynarodowych, w celu zachowania równowagi na całym świecie pomiędzy wzrostem gospodarczym a wyższymi standardami życia społecznego i ochrony środowiska;

50.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie w ramach europejskiego konsensusu w sprawie polityki rozwoju do wspierania CSR jako jednego z priorytetowych działań; wzywa Dyrekcję Generalną Komisji ds. Rozwoju do odegrania aktywnej roli w debacie na temat CSR, do zbadania warunków pracy w krajach rozwijających się oraz warunków eksploatacji ich zasobów naturalnych, do podjęcia, we współpracy z unijnymi przedsiębiorstwami, jak również z oddziałami europejskich przedsiębiorstw zlokalizowanymi poza obszarem Unii oraz z podwykonawcami i z zainteresowanymi stronami, działań mających na celu zwalczanie nadużyć i nieprawidłowości w zarządzaniu łańcuchem dostaw, zwalczanie ubóstwa i zapewnianie sprawiedliwego wzrostu gospodarczego;

51.

proponuje, aby Komisja zajęła się kwestią udziału MŚP w CSR we współpracy z organami pośredniczącymi, w sposób szczególny wspierając udział w tym procesie spółdzielni/przedsiębiorstw gospodarki społecznej za pośrednictwem ich specjalistycznych zrzeszeń, wykorzystała sieć europejskich ośrodków informacyjnych do bezpośredniej promocji inicjatyw na rzecz CSR i rozważyła możliwość powołania przedstawiciela ds. CSR na podobieństwo przedstawiciela ds. MŚP w ramach Dyrekcje Generalną ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu;

52.

zaleca, aby Komisja przeprowadziła w skali ogólnoeuropejskiej szczegółowe badanie na temat różnych możliwości udziału MŚP w CSR oraz możliwych zachęt dla stosowania przez nie zasad CSR na zasadzie dobrowolnego zaangażowania, a także aby skorzystała ze zdobytych w tej dziedzinie doświadczeń oraz istniejących już dobrych praktyk;

53.

z zadowoleniem przyjmuje zawarte w komunikacie Komisji w sprawie CSR zobowiązanie do zwiększenia uczestnictwa pracowników i reprezentujących ich związków zawodowych w zakresie CSR oraz ponawia wezwanie, aby Komisja i partnerzy społeczni oparli się na dorobku udanych negocjacji dotyczących, jak dotąd, 50 międzynarodowych umów ramowych oraz 30 europejskich umów ramowych, głównie w odniesieniu do podstawowych standardów pracy w indywidualnych przedsiębiorstwach lub sektorach jako jednej z metod rozszerzania odpowiedzialności przedsiębiorstw w Europie i na świecie; przywołuje w tym kontekście europejskie rady zakładowe, które są szczególnie predestynowane do propagowania CSR, a zwłaszcza podstawowych praw pracowników w przedsiębiorstwach wielonarodowych;

54.

podkreśla znaczenie roli partnerów społecznych w promowaniu zatrudnienia kobiet i walce z dyskryminacją; zachęca partnerów społecznych do podejmowania w ramach CSR inicjatyw na rzecz większego udziału kobiet w zarządach firm, radach zakładowych i organach dialogu społecznego;

55.

zaleca, aby przyszłe badania nad CSR wykraczały poza analizę korzyści związanych z CSR dla działalności gospodarczej i zostały skoncentrowane na związkach między konkurencyjnością i trwałym rozwojem na poziomie makroekonomicznym (UE i państwa członkowskie), mezoekonomicznym (gałęzie przemysłu i łańcuchy dostaw) oraz mikroekonomicznym (MŚP), a także na wzajemnych powiązaniach między tymi poziomami, jak również wpływie obecnych inicjatyw na rzecz CSR oraz konsekwencji ewentualnego naruszenia zasad CSR; popiera znaczącą rolę, jaką odgrywa Europejska Akademia Biznesu w Społeczeństwie (EABIS) w tym zakresie; wzywa Komisję do corocznego publikowania oficjalnego sprawozdania w sprawie sytuacji w zakresie CSR, sporządzonego we współpracy z niezależnymi ekspertami i naukowcami, który zawierałby zestawienie dostępnych informacji, opis nowych tendencji oraz zalecenia w sprawie przyszłych działań;

56.

uważa, że potencjalny wpływ strategii w zakresie CSR pozostaje największy w odniesieniu do globalnych łańcuchów dostaw przedsiębiorstw, co umożliwia dokonywanie odpowiedzialnych inwestycji, a tym samym przyczynianie się do zwalczania zjawiska ubóstwa w krajach rozwijających się, propagowanie godnych warunków pracy, wspieranie realizacji zasad uczciwego handlu i dobrych rządów, jak również ograniczenie liczby przypadków naruszania międzynarodowych standardów, w tym standardów pracy, przez przedsiębiorstwa w krajach, w których systemy prawne są słabe bądź nieistniejące;

57.

wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowych badań dotyczących wpływu polityk w zakresie CSR oraz do przedstawienia propozycji dotyczących zwiększenia liczby odpowiedzialnych inwestycji oraz zwiększenia odpowiedzialności samych przedsiębiorstw;

58.

uznaje, że wiele międzynarodowych inicjatyw na rzecz CSR jest obecnie znacznie głębiej zakorzenionych i przybrało nowy, lepiej rozwinięty kształt, m.in. niedawna publikacja wytycznych Globalnej Inicjatywy Sprawozdawczej G3 w zakresie wytycznych dotyczących zrównoważonego rozwoju i sprawozdawczości, wykreślenie 200 przedsiębiorstw przez inicjatywę ONZ Global Compact oraz powołanie specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. przedsiębiorstw i praw człowieka;

59.

wyraża rozczarowanie faktem, że Komisja nie potraktowała w swoim komunikacie w sprawie realizacji partnerstwa na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w sposób bardziej priorytetowy kwestii wspierania globalnych inicjatyw oraz wzywa Komisję, aby we współpracy z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami opracowała strategiczną wizję oraz wkład w realizację inicjatyw na rzecz CSR na szczeblu międzynarodowym, jak również do podjęcia intensywnych wysiłków na rzecz znaczącego zwiększenia udziału unijnych przedsiębiorstw w takich inicjatywach;

60.

zwraca się do państw członkowskich i Komisji o wspieranie i promowanie przestrzegania podstawowych standardów Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), stanowiącego element CSR, wszędzie tam, gdzie prowadzą one działalność;

61.

uważa, że międzynarodowy wymiar CSR powinien dostarczyć bodźca do sporządzenia wytycznych wspierających na całym świecie rozwój takich polityk;

62.

wzywa Komisję, aby we współpracy z innymi właściwymi partnerami zorganizowała w 2007 r. dużą międzynarodową inicjatywę dla uczczenia piątej rocznicy podjęcia zobowiązań uzgodnionych na światowym szczycie w sprawie trwałego rozwoju, dotyczących podjęcia międzyrządowych inicjatyw w dziedzinie odpowiedzialności korporacyjnej;

63.

wzywa Komisję do wykorzystania doświadczeń związanych z udaną organizacją spotkań w ramach transatlantyckiego dialogu biznesowego na temat CSR, które miały miejsce w latach dziewięćdziesiątych ubieglego wieku i organizacji podobnych spotkań między UE i Japonią;

64.

zachęca do dalszej pracy nad opracowaniem międzynarodowych inicjatyw w zakresie pełnej przejrzystości dochodów europejskich przedsiębiorstw z ich działalności w państwach trzecich, do utrzymania pełnego poszanowania praw człowieka w ramach działalności w strefach objętych konfliktem oraz do zaniechania działań lobbingowych, w tym tzw. umów z krajem przyjmującym sporządzanych przez przedsiębiorstwa w celu zakwestionowania lub uniknięcia spełniania wymogów prawnych obowiązujących w tych krajach;

65.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do włożenia wkładu we wspieranie i umacnianie wytycznych OECD dotyczących wielonarodowych przedsiębiorstw, w szczególności poprzez ocenę skuteczności europejskich krajowych punktów kontaktowych oraz ich roli jako pośrednika w negocjacjach pomiędzy zainteresowanymi stronami mających na celu rozwiązanie konfliktów; wzywa do opracowania modelu europejskiego krajowego punktu kontaktowego przewidującego najlepsze praktyki w zakresie struktury instytucjonalnej, widoczności, dostępności dla wszystkich zainteresowanych stron oraz sposobu rozpatrywania skarg; wzywa do szerokiego interpretowania definicji inwestycji zgodnie z wytycznymi OECD, tak aby kwestie związane z łańcuchem dostaw zostały uwzględnione w ramach procedur wdrożeniowych;

66.

wzywa do wsparcia rozwoju Globalnej Inicjatywy Sprawozdawczej (GRI) poprzez zachęcanie głównych unijnych przedsiębiorstw do udziału w nowych strategiach sektorowych obejmujących takie dziedziny jak budownictwo, przemysł chemiczny i rolnictwo; do wspierania badań nad udziałem MŚP, do umożliwienia szeroko zakrojonych działań, szczególnie w krajach Europy Środkowo-Wschodniej, oraz do opracowania wskaźników trwałego rozwoju we współpracy z giełdami papierów wartościowych działającymi na wschodzących rynkach;

67.

wzywa Komisję do włączenia do przyszłych umów o współpracy z krajami rozwijającymi się rozdziałów dotyczących badań, monitorowania i pomocy w celu rozwiązania problemów społecznych, ludzkich i ekologicznych związanych z działalnością i łańcuchem dostaw europejskich przedsiębiorstw w państwach trzecich;

68.

zasadniczo z zadowoleniem przyjmuje plany Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej dotyczące stworzenia normy w zakresie odpowiedzialności społecznej i wzywa przedstawicielstwo europejskie do dopilnowania, by rezultaty wspomnianych dyskusji były zgodne z międzynarodowymi standardami i umowami oraz by uwzględniały możliwość zagwarantowania równoległych metod zewnętrznej oceny i certyfikacji;

69.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz wszystkim instytucjom i organizacjom w niej wymienionym.

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2006-2010” (COM(2006)0092),

—

uwzględniając decyzję Rady 2001/51/WE z dnia 20 grudnia 2000 r. ustanawiającą program odnoszący się do wspólnotowej strategii ramowej w sprawie równości płci (2001-2005) (1) oraz swoje stanowisko z dnia 15 listopada 2000 r. (2) w tej sprawie,

—

uwzględniając akty prawne ONZ w dziedzinie praw człowieka, zwłaszcza praw kobiet, w szczególności Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW), a także pozostałe akty ONZ dotyczące walki z przemocą wobec kobiet, takie jak Deklaracja Wiedeńska i Program Działań, uchwalone na Światowej Konferencji Praw Człowieka, która odbyła się w dniach od 14 do 25 czerwca 1993 r., rezolucję z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet (3), rezolucję z dnia 19 lutego 2004 r. w sprawie eliminacji przemocy domowej wobec kobiet (4), rezolucję z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie eliminacji zbrodni przeciw kobietom popełnianych w imię honoru (5) i rezolucję z dnia 2 lutego 1998 r. w sprawie środków przeciwdziałania przestępczości i środków prawa karnego mających na celu eliminację przemocy wobec kobiet (6),

—

uwzględniając Deklarację pekińską i platformę działania przyjętą podczas IV Światowej Konferencji na temat Kobiet, która odbyła się w dniu 15 września 1995 r., a także rezolucje Parlamentu: z dnia 18 maja 2000 r. w sprawie skutków przyjęcia platformy działania z Pekinu (7) oraz z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie wniosków z IV Światowej Konferencji na temat Kobiet — Platforma działania (Pekin +10) (8),

—

uwzględniając raport Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 6 lipca 2006 r. pt. „Pogłębione studium na temat wszelkich form przemocy wobec kobiet” (9),

—

uwzględniając ostateczne sprawozdanie z 49. sesji Komisji ds. Statusu Kobiet Zgromadzenia Ogólnego ONZ z marca 2005 r.,

—

uwzględniając Protokół do Afrykańskiej Karty Praw Człowieka w sprawie Praw Kobiet w Afryce, znany również jako „Protokół z Maputo”, który wszedł w życie w dniu 25 listopada 2005 r. i w którym mowa m.in. o zakazie wszelkich form okaleczania narządów płciowych,

—

uwzględniając rezolucję nr 1325 Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 31 października 2000 r. w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa (10), która przewiduje większy udział kobiet w zapobieganiu konfliktom zbrojnym i budowaniu pokoju,

—

uwzględniając sprawozdanie komitetu konsultacyjnego Komisji Europejskiej ds. równych szans dla kobiet i mężczyzn z maja 2003 r., dotyczące finansowania uwzględniającego kwestie płci,

—

uwzględniając konkluzje Prezydencji z nadzwyczajnej Rady Europejskiej w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca 2000 r., Rady Europejskiej w Sztokholmie w dniach 23 i 24 marca 2001 r., Rady Europejskiej w Barcelonie w dniach 15 i 16 marca 2002 r. i Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 20 i 21 marca 2003 r. oraz w dniach 25 i 26 marca 2004 r.,

—

uwzględniając decyzję Rady 2005/600/WE z dnia 12 lipca 2005 r. w sprawie wytycznych dla polityk zatrudnienia państw członkowskich (11),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie przyszłości strategii lizbońskiej z punktu widzenia równouprawnienia płci (12),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie godzenia życia zawodowego, rodzinnego i osobistego (13),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie organizacji czasu pracy (zmiana dyrektywy 93/104/WE) (14),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie obecnej sytuacji oraz przyszłych działań w zakresie zwalczania przemocy wobec kobiet (15),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2006 r. w sprawie strategii zapobiegania handlowi kobietami i dziećmi, narażonymi na wykorzystywanie seksualne (16),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 października 2006 r. w sprawie imigracji kobiet: roli i miejsca imigrantek w Unii Europejskiej (17),

—

uwzględniając deklarację ministerialną przyjętą na Konferencji ministrów UE odpowiedzialnych za politykę równości płci w dniu 4 lutego 2005 r. w Luksemburgu,

—

uwzględniając Europejski Pakt na rzecz Równości Płci przyjęty przez Radę Europejską w Brukseli w dniach 23 i 24 marca 2006 r.,

—

uwzględniając plan działań na rzecz równouprawnienia płci 2005-2015, przyjęty przez Wspólnotę Narodów,

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0033/2007),

A.

mając na uwadze, że Deklaracja wiedeńska przyjęta na światowej Konferencji Praw Człowieka ONZ w dniu 25 czerwca 1993 r. stanowi, że „prawa człowieka należne kobietom i dziewczętom stanowią niezbywalną, integralną i nieodłączną część powszechnych praw człowieka”; mając na uwadze, że równouprawnienie kobiet i mężczyzn należy do fundamentalnych praw i zasad Unii Europejskiej i uznane jest w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską i w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że pomimo znacznego postępu poczynionego w tym zakresie nadal istnieje wiele nierówności między kobietami i mężczyznami,

B.

mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest najpowszechniejszym przejawem łamania praw człowieka, nieposiadającym granic geograficznych, gospodarczych czy społecznych, oraz że pomimo wysiłków podejmowanych na poziomie krajowym i wspólnotowym liczba kobiet dotkniętych przemocą pozostaje alarmująca (18),

C.

mając na uwadze, że pojęcie „przemoc wobec kobiet” należy rozumieć jako wszelkie akty przemocy związane z przynależnością do danej płci, w wyniku których kobiety doznają lub mogą doznawać szkody lub cierpień natury fizycznej, seksualnej bądź psychicznej, w tym również groźby dokonania takich aktów, przymus lub arbitralne pozbawienie wolności, mające miejsce tak w życiu publicznym, jak i prywatnym,

D.

mając na uwadze, że ryzyko ubóstwa dotyka w większości kobiety, także pracujące (19), a szczególnie kobiety starsze, kobiety samotnie wychowujące dzieci, nastoletnie matki i kobiety pracujące w rodzinnych przedsiębiorstwach, z uwagi na trwającą nadal dyskryminację ze względu na płeć oraz brak równości pod względem szkolenia, usług osobistych, dostępu do pracy, obowiązków rodzinnych, uprawnień emerytalnych, a także ochrony prawnej w przypadku separacji lub rozwodu, co w szczególności dotyczy kobiet zależnych ekonomicznie,

E.

mając na uwadze, że wszystkie kulturalne i społeczne zasady i wartości UE i państw członkowskich, takie jak poszanowanie praw człowieka, godność osobista, równość, dialog, solidarność i uczestnictwo, stanowią wspólne dziedzictwo wszystkich obywateli i mieszkańców Unii Europejskiej, którego przyswojenie stanowi priorytet UE oraz czynnik przyczyniający się do emancypacji i integracji, szczególnie kobiet i dziewcząt znajdujących się w izolacji z uwagi na bariery językowe, kulturowe czy religijne,

F.

mając na uwadze, że należy w większym stopniu przewidzieć uwzględnianie problematyki płci przy planowaniu budżetów krajowych w celu skutecznego zarządzania polityką równości szans; mając na uwadze, że wiedza i doświadczenie w tym zakresie na szczeblu europejskim, krajowym czy regionalnym pozwoliłyby na natychmiastowe zastosowanie tego podejścia do budżetu i do programów wspólnotowych w fazie ich powstawania, wdrażania i oceny (20),

G.

mając na uwadze, że art. 3 ust. 2, art. 13 i art. 152 Traktatu określają rolę Wspólnoty we wprowadzaniu równouprawnienia płci do polityki ochrony zdrowia ludzkiego,

H.

mając na uwadze, że realizacja celów lizbońskich w zakresie zatrudnienia kobiet wymaga dalszych działań w ramach otwartej metody koordynacji i w oparciu o dobre praktyki istniejące na poziomie krajowym i regionalnym, uwzględniające w szczególności fakt, że polityka kształcenia i dostępu do zatrudnienia, polityka równowagi między życiem zawodowym a rodzinnym, usługi oraz sprzyjanie uczestnictwu kobiet w procesach decyzyjnych są współzależne; mając na uwadze, że z uwagi na to należy poczynić szczególne wysiłki w celu zapewnienia spójności społeczno-ekonomicznej, eliminacji przepaści cyfrowej między płciami oraz promowania roli kobiet w nauce,

I.

mając na uwadze, że pomimo prawodawstwa Wspólnoty i odpowiednich przepisów krajowych nadal istnieje znaczna rozbieżność płac kobiet i mężczyzn — w UE kobiety zarabiają średnio o 15 % mniej niż mężczyźni, a różnica ta maleje w znacznie wolniejszym tempie niż rozbieżność wskaźników zatrudnienia dla obu płci,

J.

mając na uwadze, że kobiety otrzymują często niższe świadczenia emerytalne niż mężczyźni, co spowodowane jest bądź ich niższymi zarobkami, bądź okresem aktywności zawodowej krótszym i przerywanym z racji większych obowiązków rodzinnych,

K.

mając na uwadze, że polityka godzenia życia rodzinnego i zawodowego powinna kierować się zarówno do kobiet, jak i do mężczyzn, oraz że w związku z tym wymaga ona kompleksowego podejścia, uwzględniającego fakt dyskryminacji kobiet oraz uznającego nowe pokolenia za korzyść dla całego społeczeństwa,

L.

mając na uwadze, że kobiety stanowią 52 % społeczeństwa Europy, choć ta proporcja nie znajduje odzwierciedlenia w dystrybucji władzy, ani pod względem dostępu, ani pod względem uczestnictwa; mając na uwadze, że reprezentatywność całego społeczeństwa stanowi element wzmacniający rządy i przyczyniający się do większej odpowiedniości polityki w stosunku do oczekiwań społeczeństwa; mając ponadto na uwadze, że istnieje wiele rozwiązań na poziomie krajowym (przepisy prawne, umowy, inicjatywy prywatne) mających na celu osiągnięcie reprezentacji kobiet w miejscach podejmowania decyzji,

M.

mając na uwadze, że ramy strategiczne „i2010” (europejskie społeczeństwo informacyjne na rzecz wzrostu i zatrudniania 2010) zaproponowane przez Komisję (COM(2005)0229) dążą między innymi do poprawy jakości życia poprzez uczestnictwo wszystkich w społeczeństwie informacyjnym,

1.

odnotowuje, że Komisja jest zdecydowana nadal realizować strategię równości szans w perspektywie wieloletniej, gdyż to umożliwia kontynuację długoterminowej strategii propagowania równości na poziomie UE; wskazuje jednak, że plan działania nie określa obowiązków Komisji i państw członkowskich w zakresie wdrażania planu i informowania obywateli czy też środków finansowych przeznaczonych na wdrażanie zaleceń znajdujących się w planie;

2.

uznaje, że propagowanie równości szans ma charakter dwuaspektowy, gdyż należy uwzględnić problematykę płci we wszystkich strategiach politycznych, a jednocześnie wspierać równość za pomocą środków szczególnych;

3.

wzywa Komisję do opracowania szczegółowych ram oceny polityki i programów wspierających równouprawnienie płci, w tym pochodne polityki krajowe; w szczególności wzywa do przeprowadzenia szczegółowej oceny wspólnotowej strategii ramowej w zakresie równości kobiet i mężczyzn (2001-2005) (21) oraz analizy wdrożenia dyrektyw dotyczących równości szans, w szczególności dyrektyw: 86/613/EWG (22), 89/391/EWG (23), 92/85/EWG (24) i 2003/41/WE (25), w celu ustanowienia, przy wykorzystaniu wiarygodnych danych i statystyk, spójnego cyklu planowania, wdrażania, monitorowania i oceny planu działań; uważa, że z myślą o tym należy szybko ustanowić Europejski Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet, w celu umożliwienia stałego monitorowania postępów osiąganych w ramach planu działań;

4.

wzywa Komisję, aby przyjęła podejście do polityki równouprawnienia płci nie tylko jako priorytet UE, ale przede wszystkim jako podstawowy wymóg związany z poszanowaniem praw jednostki; jest zdania, że takie podejście powinno znaleźć odzwierciedlenie w wysiłkach na rzecz koordynacji i wzmocnienia europejskich i krajowych środków ochrony prawnej kobiet i dzieci, w szczególności:

i wzywa Komisję do:

oraz zwraca się do państw członkowskich o:

5.

wzywa państwa członkowskie, które dotąd tego nie uczyniły, do bezzwłocznej ratyfikacji Protokołu o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi, uzupełniający Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (jeden z „Protokółów z Palermo”) oraz Konwencji Rady Europy o przeciwdziałaniu handlowi ludźmi, a także do wdrożenia dyrektywy Rady 2004/81/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub podlegali działaniom ułatwiającym nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi władzami (26);

6.

uważa, że poszanowanie praw człowieka w odniesieniu do kobiet jest podstawowym wymogiem, na równi z innymi prawami człowieka, w ramach negocjacji akcesyjnych z państwami kandydującymi; wzywa więc Komisję do monitorowania i przekazania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacji o przypadkach dyskryminowania i przemocy wobec kobiet w tych krajach, a także do aktywnego propagowania uczestnictwa krajów kandydackich w programach wspólnotowych PROGRES i DAFNE;

7.

podkreśla, że poszanowanie praw kobiet musi być zasadniczym warunkiem polityki sąsiedztwa, polityki zagranicznej i polityki rozwoju UE; w tym kontekście:

8.

zwraca się do Komisji o podjęcie środków gwarantujących kobietom prawo do opieki zdrowotnej, również w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego; potwierdza, że do kwestii zasadniczych, zwłaszcza w ramach walki z HIV/AIDS, należy zapewnienie szerszego dostępu do informacji dotyczących zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz do usług zdrowotnych;

9.

uznaje, że dziewczęta są szczególnie narażone na przemoc i dyskryminację oraz apeluje o wzmożenie wysiłków w celu chronienia ich przed wszelkimi formami przemocy, w tym przed gwałtem, wykorzystywaniem seksualnym i przymusowym wcielaniem do sił zbrojnych oraz o zachęcanie do wdrażania polityki i działań mających na celu promowanie ochrony ich praw w czasie konfliktów i po ich zakończeniu;

10.

zwraca się do Komisji o wypełnienie zobowiązania do przedstawienia komunikatu w sprawie „europejskiej wizji równouprawnienia kobiet i mężczyzn w ramach współpracy na rzecz rozwoju”;

11.

wzywa Komisję do zapewnienia koordynacji między UE i ONZ w zakresie polityki równych szans oraz praw dziewcząt; ponownie podkreśla znaczenie propagowania ścisłej współpracy z instytucjami europejskimi i międzynarodowymi, regionalnymi i/lub dwustronnymi, w tym z organami ONZ, w celu zharmonizowania podejścia do problematyki płci w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju oraz pomocy humanitarnej, w szczególności poprzez wzmocnienie powiązań między pekińską platformą działania, kairskim programem działania, Konwencją w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) i protokołem fakultatywnym do tej konwencji oraz MCR;

12.

zwraca się do Komisji o popieranie, w ramach polityki na rzecz Afryki oraz krajowych strategii rozwojowych krajów afrykańskich, ratyfikacji i wdrażania we wszystkich krajach afrykańskich Protokołu z Maputo, ze szczególnym uwzględnieniem jego art. 5, potępiającego wszelkie formy okaleczania narządów płciowych i zakazującego ich;

13.

przyjmuje z zadowoleniem zobowiązanie Komisji do propagowania wdrażania wspomnianej wyżej rezolucji 1325 Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz do opracowania wytycznych w sprawie włączenia problematyki płci do działań szkoleniowych z zakresu zarządzania konfliktami;

14.

wzywa Komisję do przyjęcia konkretnych inicjatyw na rzecz emancypacji i integracji gospodarczej i społecznej imigrantek, w szczególności w ramach wspólnego programu ramowego na rzecz integracji obywateli krajów trzecich oraz działań mających na celu wsparcie w nauce języka, praw i obowiązków wynikających z dorobku prawnego Wspólnoty, z zasad i przepisów obowiązujących w kraju przyjmującym (takich jak zakaz praktykowania poligamii w ramach łączenia rodzin) oraz z podstawowych wartości UE, przez opracowanie specjalnej polityki szkoleń dotyczących równości szans, niestosowania dyskryminacji ze względu na płeć i uwzględniania kwestii płci przy podejmowaniu działań, programy na rzecz zwalczania dyskryminacji w dostępie do zatrudnienia i dyskryminacji w miejscu pracy, wsparcie dla opracowywanych przez imigrantki projektów biznesowych, które sprzyjają zachowaniu i rozpowszechnianiu bogactwa kulturowego ich krajów pochodzenia, oraz tworzenie i wspieranie publicznych forów uczestnictwa imigrantek, gdzie byłyby one czynnie reprezentowane;

15.

zaleca państwom członkowskim i Komisji, aby przewidziały finansowanie programów mających na celu dostarczanie w krajach pochodzenia informacji o wstępnych wymogach dotyczących przyjazdu imigrantów do UE oraz ich pobytu na jej terenie, a także o zagrożeniach związanych z nielegalną imigracją;

16.

wzywa Komisję do zainicjowania pierwszych programów pilotażowych w zakresie włączenia wymiaru równouprawnienia płci do budżetu ogólnego UE i do programów wspólnotowych, w szczególności funduszy strukturalnych, siódmego wspólnotowego ramowego programu działań w dziedzinie badań naukowych, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013), wspólnotowego programu działań w dziedzinie zdrowia i ochrony konsumentów (2007-2013) oraz wspólnotowego programu działań w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008); uważa, że takie projekty pilotażowe powinny obejmować wpływ budżetu ogólnego Unii na równość płci (podejście horyzontalne), skuteczność specjalnych rezerw dla kobiet lub projekty zaproponowane przez kobiety, a także analizę trudności napotykanych przez kobiety chcące uczestniczyć w takich programach (podejście specyficzne);

17.

wzywa państwa członkowskie do uzupełnienia lub wzmocnienia krajowych planów działań na rzecz zatrudnienia i integracji społecznej, tak aby obejmowały one środki mające na celu ułatwianie kobietom zaistnienia na rynku pracy na równych prawach i zgodnie z zasadą takiej samej płacy za taką sama pracę, promocję przedsiębiorczości kobiet oraz określanie i wspieranie nowych możliwości pracy w sektorze socjalnym, zdrowotnym, usługach osobistych i rodzinnych, gdzie kobiety stanowią większość pracowników — przy jednoczesnym podkreślaniu gospodarczej i społecznej wartości tych zawodów i tworzeniu ram prawnych koniecznych dla zagwarantowania jakości usług, uznania praw socjalnych i godności osób świadczących te usługi, a także pomocy w ograniczaniu ryzyka ubóstwa; uważa, że z uwagi na niekorzystną pozycję kobiet w życiu społecznym i gospodarczym, z wyższą stopą bezrobocia i niższymi wynagrodzeniami niż w przypadku mężczyzn, kobiety są bardziej narażone na wyzysk;

18.

wzywa państwa członkowskie, aby wdrażały konkretne strategie dla wzmocnienia przedsiębiorczości kobiet, przy wykorzystaniu na przykład możliwości stwarzanych przez technologie informacyjne i komunikacyjne (ICT), środki ułatwiające dostęp kobiet-przedsiębiorców do kredytów i usług bankowych, zwłaszcza w zakresie mikrokredytów, oraz środki wspierające sieci przedsiębiorczości kobiet;

19.

zauważa, że wyzwania, przed którymi stoją państwa członkowskie oraz UE w zakresie równości płci, są coraz poważniejsze ze względu na zaostrzenie światowej konkurencji gospodarczej oraz popyt na coraz bardziej elastyczną i mobilną siłę roboczą; podkreśla, że kobiety są nadal ofiarami dyskryminacji społecznej, zawodowej i innych rodzajów dyskryminacji oraz że wspomniane warunki prawdopodobnie mają większy wpływ na kobiety niż na mężczyzn; uważa, że nie należy dopuścić, by sytuacja ta naruszała równość płci i prawa reprodukcyjne kobiet;

20.

wzywa państwa członkowskie do wyznaczenia na poziomie krajowym organu właściwego dla spraw równouprawnienia płci w ramach wdrażania strategii lizbońskiej, odpowiedzialnego za pomoc w opracowywaniu i rewizji poszczególnych planów krajowych, a także kontrolę ich wdrażania w celu ułatwienia włączenia problematyki płci, zwłaszcza w odniesieniu do budżetowania, do polityk i celów określonych w tych planach;

21.

wyraża ubolewanie, że rozbieżność wynagrodzeń między płciami wynosi 15 %; wzywa Komisję do priorytetowego przeprowadzenia przeglądu dyrektywy Rady 75/117/EWG (27), szczególnie jej przepisów związanych z inspekcją pracy i środkami odwoławczymi dostępnymi w przypadku dyskryminacji; wzywa również Komisję do zapewnienia stosowania tej dyrektywy w taki sposób, aby kobiety nie były dyskryminowane z uwagi na swe krótsze — z powodu macierzyństwa — doświadczenie zawodowe;

22.

wzywa Komisję do wspierania, we współpracy z państwami członkowskimi i partnerami społecznymi, tworzenia polityki godzenia życia rodzinnego z zawodowym, poprzez:

23.

zwraca się do Komisji, aby podczas przeglądu i opracowywania wspólnotowych tekstów legislacyjnych, np. dyrektywy 93/104/WE, zapewniła odpowiednie uwzględnienie analizy ich wpływu na równouprawnienie mężczyzn i kobiet, a także aby podejmowała odpowiednie kroki, gdy prawdopodobny jest negatywny wpływ na równouprawnienie, jak w przypadku wspomnianej dyrektywy; wzywa Radę do usunięcia możliwości odstępstwa od tej dyrektywy, ponieważ możliwość ta jest bardziej szkodliwa dla kobiet niż dla mężczyzn i utrudnia godzenie życia zawodowego z rodzinnym;

24.

wzywa Komisję do uwzględnienia wyników konferencji na temat mężczyzn i równouprawnienia płci, zorganizowanej przez fińską prezydencję Unii, a także brania pod uwagę roli mężczyzn w osiąganiu równouprawnienia płci;

25.

wzywa Komisję do dokonania, w oparciu o prace Europejskiego Instytutu ds. Równości Mężczyzn i Kobiet oraz postępy zarejestrowane w bazie danych o podejmowaniu decyzji (29), oceny dobrych praktyk istniejących na poziomie międzynarodowym, krajowym i regionalnym, umożliwiających kobietom uczestnictwo w procesach decyzyjnych, a następnie do ułatwiania rozpowszechniania i przyjmowania tych decyzji, szczególnie poprzez wspieranie sieci kobiet zaangażowanych w procesy podejmowania decyzji;

26.

wzywa państwa członkowskie do opracowania i wdrożenia wyraźnych celów i harmonogramów na rzecz zwiększenia udziału kobiet we wszystkich formach podejmowania decyzji oraz poprawy reprezentacji kobiet w życiu politycznym;

27.

uważa za istotne podejmowanie przez kobiety pracy naukowej i badawczej; w tym celu należy przewidzieć politykę i instrumenty zapewniające wspólnie równowagę płci i doskonałość w takich zawodach;

28.

jest zdania, że należy zachęcać kobiety do podejmowania pracy naukowej, szczególnie poprzez wprowadzenie rozwiązań umownych, takich jak stypendia naukowe lub pracy w ograniczonym wymiarze czasu, umożliwiające godzenie życia rodzinnego i zawodowego;

29.

uważa, że rozpowszechnianie przez media pozytywnych przykładów zarówno roli kobiet w społeczeństwie, jak i ich osiągnięć we wszystkich dziedzinach — które należy podkreślać w celu tworzenia pozytywnego wizerunku kobiet i zachęcania kobiet i mężczyzn do zaangażowania w dążenie do równouprawnienia oraz równowagi życiu zawodowym — stanowi skuteczne narzędzie do walki z negatywnymi stereotypami, z którymi spotykają się kobiety; w związku z tym wzywa Komisję do wsparcia inicjatyw, np. w ramach programu Media 2007, mających na celu uwrażliwienie mediów — np. poprzez stałe fora konsultacyjne z udziałem pracowników tej branży — na przekazywane stereotypy oraz propagowanie równości szans, szczególnie z myślą o podnoszeniu świadomości wśród młodych mężczyzn i kobiet;

30.

zachęca państwa członkowskie do przyjęcia środków w celu wyeliminowania stereotypów związanych z płcią, szczególnie na rynku pracy, i do popierania obecności mężczyzn w sektorach i na stanowiskach zajmowanych głównie przez kobiety, na przykład w szkołach podstawowych i strukturach opieki;

31.

nalega na Komisję, aby w planie działania uwzględniła prawa i problemy osób transseksualnych, zgodnie z najnowszymi orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich;

32.

wzywa Komisję do organizowania szkoleń dla komisarzy i najwyższych rangą urzędników z zakresu uwzględniania problematyki płci i uwrażliwiania na kwestie płci, a także do włączania tych zagadnień do wszystkich szkoleń z zarządzania dla urzędników europejskich;

33.

wzywa Komisję, aby zachęcała do używania we wszystkich dokumentach urzędowych i w tłumaczeniach na wszystkie języki urzędowe UE słownictwa wolnego od seksizmu i zrozumiałego dla wszystkich zainteresowanych niezależnie od przynależności kulturowej;

34.

wzywa instytucje i agencje europejskie do wspierania równości płci na szczeblu administracyjnym i do wyznaczenia celu osiągnięcia równowagi między liczbą mężczyzn a liczbą kobiet przy rekrutacji i mianowaniu, szczególnie na wysokie stanowiska;

35.

wzywa Komisję, aby przeznaczyła na plan działań osobny rozdział corocznego sprawozdania na temat równości szans kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej i aby poinformowała w tym rozdziale o postępach poczynionych w zakresie planu działań;

36.

wzywa Komisję do regularnego informowania właściwej(-ych) komisji Parlamentu o monitorowaniu postępów w planie działania, m.in. za pomocą publicznych sprawozdań w rozbiciu na poszczególne kraje;

37.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów, a także organom wykonawczym i wybieranym właściwym do spraw równych szans na poziomie lokalnym, regionalnym i krajowym.

—

uwzględniając zalecenie Komisji 2005/737/WE z dnia 18 października 2005 r. w sprawie transgranicznego zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi w odniesieniu do legalnych usług muzycznych on-line (1) (zwane dalej „zaleceniem”),

—

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 95 oraz 151,

—

uwzględniając art. II-77 oraz II-82 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając art. III-181 Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy,

—

uwzględniając obowiązujące porozumienia międzynarodowe z zakresu praw autorskich należnych z tytułu usług muzycznych, tj. Konwencję Rzymską z dnia 26 października 1961 r. o ochronie wykonawców, producentów fonogramów oraz organizacji nadawczych, Konwencję berneńską o ochronie dzieł literackich i artystycznych, Traktat WIPO o prawach autorskich z dnia 20 grudnia 1996 r., Traktat WIPO o wykonaniach artystycznych i fonogramach z dnia 20 grudnia 1996 r. oraz Porozumienie ŚOH w sprawie Handlowych Aspektów Praw Własności Intelektualnej (TRIPS) z dnia 15 kwietnia 1994 r.,

—

uwzględniając dorobek prawny Wspólnoty Europejskiej („acquis communautaire”) w dziedzinie praw autorskich i pokrewnych odnoszących się do usług muzycznych, tj. dyrektywę 2006/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej (2), dyrektywę Rady 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (3), dyrektywę 2006/116/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie czasu ochrony prawa autorskiego i niektórych praw pokrewnych (4), a także dyrektywę 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (5),

—

uwzględniając Zieloną księgę Komisji Europejskiej w sprawie praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (COM(1995)0382),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 maja 2003 r. w sprawie ochrony wykonawców audiowizualnych (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie wspólnotowych ram prawnych z zakresu organizacji zarządzania zbiorowego w dziedzinie praw autorskich i pokrewnych (7),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 kwietnia 2004 r. w sprawie zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi w ramach rynku wewnętrznego (COM(2004)0261),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie realizacji wspólnotowego programu lizbońskiego: badania naukowe i innowacje jako inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia: wspólna koncepcja (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie wolności słowa w Internecie (9),

—

uwzględniając art. 45 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Kultury i Edukacji (A6-0053/2007),

A.

mając na uwadze, że przed przyjęciem zalecenia Komisja nie przeprowadziła szeroko zakrojonych i szczegółowych konsultacji z zainteresowanymi stronami i z Parlamentem; mając na uwadze, że konsultacje w sprawie jakichkolwiek przyszłych prac regulacyjnych w tej dziedzinie winny zostać przeprowadzone ze wszystkimi kategoriami posiadaczy praw w celu zapewnienia sprawiedliwej i wyważonej reprezentacji interesów,

B.

mając na uwadze, że pominięcie przez Komisję formalnego zaangażowania Parlamentu w sprawę jest niedopuszczalne, szczególnie z uwagi na wspomnianą powyżej rezolucję z dnia 15 stycznia 2004 r. oraz fakt, iż odnośne zalecenie jednoznacznie wybiega poza podstawową interpretację lub uzupełnienie istniejących przepisów,

C.

mając na uwadze, że niedopuszczalne jest także zastosowanie tzw. „podejścia miękkiego prawa”(soft law) bez uprzednich konsultacji oraz formalnego zaangażowania w sprawę Parlamentu i Rady, świadczące o ominięciu procedur demokratycznych, szczególnie w kontekście zaistniałego już wpływu tejże inicjatywy na decyzje rynkowe, stanowiącego potencjalne zagrożenie dla reguł konkurencji i różnorodności kulturowej,

D.

mając na uwadze, że celem zalecenia jest jedynie regulacja sprzedaży online nagrań muzycznych, jednak ze względu na nieprecyzyjne sformułowanie mogłoby ono znaleźć także zastosowanie w przypadku innych usług online (np. usług nadawczych), które obejmują nagrania muzyczne; mając na uwadze, że wynikająca z powyższego niejasność w odniesieniu do stosowania różnych systemów wydawania licencji prowadzi do niepewności prawnej i niesie ze sobą niekorzystne skutki szczególnie dla usług nadawczych online,

E.

mając na uwadze zagrożenie płynące z faktu, iż posiadacze praw przestrzegający rzeczonego zalecenia w zakresie interaktywnych praw online pozbawiliby lokalne podmioty zbiorowego zarządzania prawami (PZZP) również innych praw (np. dotyczących nadawania), odbierając w ten sposób użytkownikom możliwość nabywania od tego samego PZZP praw do użytkowania szerokiego i zróżnicowanego repertuaru,

F.

mając na uwadze, że niedopuszczalny jest również zamiar przyjęcia przez Komisję zalecenia w sprawie obecnego systemu godziwej rekompensaty za zwielokrotnianie do prywatnego użytku, określonego w art. 5 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/29/WE, co oznacza ponowne ominięcie demokratycznej procedury mającej na celu uregulowanie praw autorskich i praw pokrewnych,

G.

mając na uwadze, że istotne jest wyeliminowanie potencjalnych zagrożeń oraz ustanowienie zdrowej równowagi pomiędzy prawami a interesami różnorakich stron,

H.

mając na uwadze, że muzyka nie jest towarem, a PZZP są w przeważającej części organizacjami nienastawionymi na zysk; mając na uwadze, że wprowadzenie systemu opartego na kontrolowanej konkurencji służy interesom wszystkich posiadaczy praw oraz propagowaniu kreatywności i różnorodności kulturowej,

I.

mając na uwadze, że krajowe PZZP nadal winny odgrywać istotną rolę w zapewnianiu wsparcia na rzecz promowania nowych posiadaczy praw autorskich i posiadaczy praw mniejszościowych, różnorodności kulturowej, kreatywności i repertuaru lokalnego, co wymaga utrzymania w mocy prawa krajowych PZZP do potrącania w dalszym ciągu odpisów na cele kulturowe,

J.

mając na uwadze, że istniejąca sieć krajowych PZZP odgrywa istotną rolę zapewniając wsparcie finansowe służące promocji nowego i mniejszościowego repertuaru w Europie i że takiego wsparcia nie można zaprzepaścić,

K.

mając na uwadze, że zwiększona, lecz kontrolowana konkurencja w dziedzinie zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i pokrewnymi w sektorze muzycznym w Internecie może okazać się korzystna dla wszystkich stron oraz stanowić wsparcie różnorodności kulturowej, pod warunkiem zapewnienia sprawiedliwych zasad i przejrzystości, a także ograniczenia konkurencji jedynie do świadczenia odnośnych usług bez wywierania wpływu na wartość praw jako takich,

L.

mając na uwadze istnienie obaw związanych z ewentualnym negatywnym wpływem niektórych postanowień zalecenia na repertuar lokalny i różnorodność kulturową, co związane jest z potencjalnym ryzykiem tworzenia zachęt do koncentracji praw w ramach większych PZZP; mając na uwadze fakt, iż wpływ jakiegokolwiek rodzaju inicjatyw na wystąpienie konkurencji pomiędzy jednostkami zarządzającymi pragnącymi przyciągnąć najbardziej dochodowych posiadaczy praw musi zostać poddany analizie i dostosowany pod kątem zapobiegania negatywnym skutkom, jakie w związku z tego rodzaju podejściem mogłyby dotknąć mniej znacznych posiadaczy praw , małe i średnie PZZP oraz okazać się zgubne dla różnorodności kulturowej,

M.

mając na uwadze, że możliwość wyboru PZZP przez posiadaczy praw i użytkowników niezależnie od państwa członkowskiego, w którym posiadają oni siedzibę lub miejsce zameldowania, winna:

N.

mając na uwadze, że istniejący obecnie system porozumień wzajemnych i dwustronnego pobierania honorariów winien zostać zachowany w celu wprowadzenia konkurencji oparciu o skuteczność i jakość usług oferowanych przez PZZP oraz procentowy udział kosztów administracyjnych a użytkownicy, którzy zajmują się sprzedażą nagrań muzycznych w Internecie otrzymają licencję w oparciu o taryfy stosowane w kraju, w którym prawo autorskie zostanie wykorzystane przez indywidualnego użytkownika; mając na uwadze, że państwa członkowskie w pełnej zgodności z rozwiązaniami dotyczącymi publicznego nadawania transgranicznego, określonymi w dyrektywie kablowej i satelitarnej nr 93/83/EWG winny zapewnić bezpieczeństwo prawne dostawcom usług internetowych innych niż tylko sprzedaż utworów muzycznych oraz umożliwić tym innym użytkownikom ubieganie się o odpowiednie zezwolenia o charakterze prawnym oraz w pełni uiszczać honoraria na rzecz wszelkich kategorii posiadaczy praw, na sprawiedliwych, uzasadnionych i niedyskryminujących warunkach,

O.

mając na uwadze, że należy utrzymać system umów o wzajemną reprezentację, jako że pozwala on wszystkim bez wyjątku użytkownikom komercyjnym i indywidualnym uzyskać równy dostęp do światowego repertuaru, gwarantuje on lepszą ochronę posiadaczom praw autorskich, gwarantuje rzeczywistą różnorodność kulturową, a także stymuluje uczciwą konkurencję na rynku wewnętrznym,

P.

mając na uwadze, że PZZP winny pozostawać nieograniczone w swobodzie udzielania podmiotom komercyjnym, niezależnie od miejsca na obszarze Unii Europejskiej, w którym posiadają one siedzibę lub miejsce zameldowania, ogólnowspólnotowych i wielorepertuarowych licencji na użytkowanie odnośnych pozycji w formie przekazu transgranicznego lub w Internecie oraz w zakresie telefonii komórkowej oraz innego rodzaju sieci cyfrowych, gdy wspomniane podmioty są w stanie administrować w sposób prawidłowy prawami podlegającymi udzielonej licencji; mając na uwadze, że tego typu licencje wieloobszarowe winny być udzielane na sprawiedliwie wynegocjowanych warunkach, z wykluczeniem dyskryminacji użytkowników, zapewniając interoperacyjność różnorakich platform technologicznych, oraz w sposób uniemożliwiający praktykom licencyjnym PZZP skutkowanie zakłóceniem reguł konkurencji pomiędzy poszczególnymi użytkownikami praw i różnymi nieinteroperacyjnymi technologicznymi środkami przekazu,

Q.

mając na uwadze, że istnienie punktów kompleksowej obsługi (tzw. one-stop shops), gdzie użytkownicy komercyjni mogą uzyskać licencję na odtwarzanie repertuaru światowego na interesującym ich obszarze, a także wysoki poziom ochrony posiadaczy praw autorskich poprzez unikanie tzw. forum-shopping (czyli sytuacji, w której użytkownicy poszukują PZZP oferującego najtańsze licencje) powinny stanowić oś bliskiej współpracy pomiędzy PZZP; mając na uwadze, że w celu utrzymania punktu kompleksowej obsługi (one-stop-shop) winien zostać zachowany istniejący system dwustronnego pobierania honorariów w połączeniu z wysoko wydajnym systemem ochrony posiadaczy praw, aby zapobiec kompresji dochodów przy jednoczesnym zapewnieniu eliminacji niepożądanego systemu wyłączności niesprzyjającego uczciwej konkurencji,

R.

mając na uwadze, w szczególności ze względu na możliwe nadużycia ze strony podmiotów mających monopol na rynku, konieczność wprowadzenia ulepszonych metod zarządzania niektórymi PZZP, poprzez lepszą solidarność, przejrzystość, niedyskryminację, sprawiedliwe i wyważone reprezentowanie każdej kategorii posiadaczy praw oraz odpowiedzialność finansową, w połączeniu z właściwymi mechanizmami kontroli na szczeblu państw członkowskich; mając na uwadze, że PZZP powinny świadczyć usługi w oparciu o trzy podstawowe zasady skuteczności, sprawiedliwości oraz przejrzystości,

S.

mając na uwadze, że ilekroć prawa autorskie są zarządzane zbiorowo, należy wprowadzić w państwach członkowskich sprawiedliwe i skuteczne mechanizmy rozstrzygania sporów gwarantujące posiadaczom praw autorskich oraz użytkownikom dostęp do środków rozstrzygania sporów bez uszczerbku dla prawa każdej ze stron do kontroli sądowej; mając na uwadze konieczność wprowadzenia w państwach członkowskich sprawiedliwego, niestronniczego i wydajnego systemu mechanizmów rozstrzygania sporów opartego na przejrzystych i odpowiednich kryteriach wykorzystywanych dla dobra wszystkich zainteresowanych stron,