24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 27 września 2007 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Cour of Justice (Chancery Division) — Zjednoczone Królestwo] — Ikea Wholesale Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C-351/04) (1)

(Dumping - Przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Egiptu, Indii i Pakistanu - Rozporządzenie (WE) nr 2398/97 - Rozporządzenie (WE) nr 1644/2001 - Rozporządzenie (WE) nr 160/2002 - Rozporządzenie (WE) nr 696/2002 - Zalecenia i decyzje Organu Rozstrzygania Sporów WTO - Skutki prawne - Rozporządzenie (WE) nr 1515/2001 - Moc wsteczna - Zwrot pobranych należności celnych)

(2007/C 283/02)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Cour of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ikea Wholesale Ltd

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Cour of Justice (Chancery Division) — Ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 2398/97 z dnia 29 listopada 1997 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Egiptu, Indii i Pakistanu (Dz.U. L 332, str. 1) — Ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 1644/2001 z dnia 7 sierpnia 2001 r. zmieniającego rozporządzenie nr 2398/97 oraz zawieszającego jego stosowanie w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Indii (Dz.U. L 219, str. 1) — Ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 160/2002 z dnia 28 stycznia 2002 r. zmieniającego rozporządzenie nr 2398/97 i kończącego postępowanie w odniesieniu do przywozu pochodzącego z Pakistanu (Dz.U. L 26, str. 1) — Ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 696/2002 z dnia 22 kwietnia 2002 r. potwierdzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Indii rozporządzeniem nr 2398/97, zmienionym i zawieszonym na podstawie rozporządzenia nr 1644/2001 (Dz.U. L 109, str. 9)

Sentencja

Artykuł 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2398/97 z dnia 29 listopada 1997 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Egiptu, Indii i Pakistanu, jest nieważny w zakresie w jakim Rada Unii Europejskiej zastosowała metodę „zerowania” negatywnych marginesów dumpingu dla każdego z typów rozpatrywanych produktów, w celu ustalenia marginesu dumpingu dotyczącego produktu objętego dochodzeniem.

Importer, taki jak objęty postępowaniem przed sądem krajowym, który przedstawił w postępowaniu głównym skargę na decyzje, w których zażądano od niego zapłaty cła antydumpingowego na podstawie rozporządzenia nr 2398/97, uznanego w niniejszym wyroku za nieważne, jest co do zasady uprawniony do powołania się na tę nieważność w postępowaniu przed sądem krajowym, w celu uzyskania zwrotu tych należności celnych zgodnie z art. 236 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004 r.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 27 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf — Niemcy) — Medion AG (C-208/06) przeciwko Hauptzollamt Duisburg, Canon Deutschland GmbH (C-209/06) przeciwko Hauptzollamt Krefeld

(Sprawy połączone C-208/06 i C-209/06) (1)

(Wspólna Taryfa Celna - Klasyfikacja taryfowa - Nomenklatura Scalona - Camcordery)

(2007/C 283/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Medion AG (C-208/06), Cânon Deutschland GmbH (C-209/06)

Strona pozwana: Hauptzollamt Duisburg (C-208/06), Hauptzollamt Krefeld (C-209/06)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Düsseldorf — Interpretacja załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, str. 1) w brzmieniu nadanym przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 281, str. 1) — Podpozycje 8525 40 91 (pozostałe rejestrujące kamery wideo: zdolne jedynie do zapisu dźwięku i obrazu zarejestrowanego przez kamerę telewizyjną) i 8525 40 99 (pozostałe rejestrujące kamery wideo: pozostałe) — Camcordery nie posiadające w momencie przywozu funkcji odbierania i rejestrowania danych pochodzących z innych urządzeń, w których opcja „dv-in” może jednak zostać aktywowana później, chociaż producent i sprzedawca nie wskazują na istnienie tej możliwości, ani jej nie popierają.

Sentencja

Klasyfikacji camcordera należy dokonywać do podpozycji 8525 40 99 Nomenklatury Scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, str. 1), zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2263/2000 z dnia 13 października 2000 r. (Dz.U. L 264, str. 1), rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2031/2001 z dnia 6 sierpnia 2001 r. oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. wyłącznie jeżeli funkcja rejestracji obrazów i dźwięków pochodzących ze źródeł innych niż wbudowana kamera i mikrofon jest aktywna w momencie odprawy celnej lub jeżeli — nawet w przypadku, gdy zamiarem producenta nie było wskazywanie tej właściwości — funkcja ta może zostać aktywowana później poprzez zwykłą zmianę ustawień urządzenia przez użytkownika nieposiadającego specjalnych umiejętności, bez dokonywania materialnej modyfikacji camcordera. W przypadku późniejszej aktywacji, konieczne jest również, po pierwsze, aby po jej dokonaniu camcorder taki funkcjonował analogicznie do camcordera, którego funkcja rejestracji obrazów i dźwięków pochodzących ze źródeł innych niż wbudowana kamera i mikrofon jest aktywna w momencie odprawy celnej oraz, po drugie, aby camcorder taki funkcjonował autonomicznie. Weryfikacja spełnienia tych przesłanek musi być możliwa w momencie odprawy celnej. Dokonanie oceny, czy przesłanki te zostały spełnione należy do sądu krajowego. Jeżeli przesłanki te nie zostaną spełnione, camcordery te muszą zostać zaklasyfikowane do podpozycji 8525 40 91 Nomenklatury Scalonej.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006 r.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/3

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 27 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-4/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/110/WE - Pomoc w przypadkach tranzytu do celów deportacji drogą powietrzną - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 283/04)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Condou-Durande i P. Guerra e Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (Przedstawiciele: L. Fernandes et F. Fraústo de Azevedo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/110/WE z dnia 25 listopada 2003 r. w sprawie pomocy w przypadkach tranzytu do celów deportacji drogą powietrzną (Dz.U. L 321, str. 26)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/110/WE z dnia 25 listopada 2003 r. w sprawie pomocy w przypadkach tranzytu do celów deportacji drogą powietrzną, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 10 ust. 1 tej dyrektywy

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/4

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 27 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-5/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/109/WE - Obywatele państw trzecich będący rezydentami długoterminowymi - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 283/05)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Condou-Durande i P. Guerra e Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (Przedstawiciele: L. Fernandes i F. Fraústo de Azevedo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. L 16, str. 44)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotyczącej statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/4

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 27 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-93/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/35/WE - Środowisko naturalne - Udział społeczeństwa w opracowywaniu niektórych planów i programów - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 283/06)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Konstantinidis i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii (przedstawiciel: D. Haven, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu dostosowania się do dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (Dz.U. L 156, str. 17)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu dostosowania się do dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/5

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 27 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-115/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/27/WE - Leki gotowe - Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2007/C 283/07)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Stromsky i M. Šimerdová, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska (przedstawiciel: T. Boček, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie wszelkich przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniającej dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 136, str. 34)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniającej dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 3 tej dyrektywy.

2)	Republika Czeska pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z dnia 28.4.2007 r.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/5

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 27 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-117/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2005/28/WE - Zasady oraz szczegółowe wytyczne dobrej praktyki klinicznej w odniesieniu do badanych produktów leczniczych przeznaczonych do stosowania u ludzi - Wymogi zatwierdzania produkcji oraz przywozu takich produktów - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2007/C 283/08)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: B. Stromsky i M. Šimerdová, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Czeska (Przedstawiciel: T. Boček, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2005/28/WE z dnia 8 kwietnia 2005 r. ustalającej zasady oraz szczegółowe wytyczne dobrej praktyki klinicznej w odniesieniu do badanych produktów leczniczych przeznaczonych do stosowania u ludzi, a także wymogi zatwierdzania produkcji oraz przywozu takich produktów (Dz.U. L 91, str. 13).

Sentencja

Nie przyjmując w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2005/28/WE z dnia 8 kwietnia 2005 r. ustalającej zasady oraz szczegółowe wytyczne dobrej praktyki klinicznej w odniesieniu do badanych produktów leczniczych przeznaczonych do stosowania u ludzi, a także wymogi zatwierdzania produkcji oraz przywozu takich produktów, a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 31 ust 1 tej dyrektywy.

2)	Republika Czeska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Mannheim (Niemcy) w dniu 12 lipca 2007 r. — postępowanie karne przeciwko Karlowi Schwarz

(Sprawa C-321/07)

(2007/C 283/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Mannheim

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Karl Schwarz

Pytania prejudycjalne

Czy jest dopuszczalne na gruncie prawa wspólnotowego, aby — wbrew art. 7 ust. 5 dyrektywy 91/439/EWG (1) — obywatel UE mógł posiadać ważne krajowe prawo jazdy oraz drugie prawo jazdy wydane przez inne państwo członkowskie, w przypadku gdy oba zostały uzyskane przed przystąpieniem obcego państwa członkowskiego do UE oraz, jeśli tak

Czy odebranie — przed wejściem w życie Fahrerlaubnisverordnung z dnia 1 stycznia 1999 r. (rozporządzenia w sprawie prawa jazdy, FeV) — wydanego później drugiego krajowego prawa jazdy z powodu kierowania pojazdem samochodowym w stanie nietrzeźwości skutkuje tym, że ważność wydanego uprzednio za granicą pierwszego prawa jazdy nie musi być uznawana na terytorium kraju po przystąpieniu tego obcego państwa do UE, mimo że okres krajowego zakazu kierowania pojazdami już upłynął?

(1) Dyrektywa 91/439/EWG Rady z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy — Dz.U L 237, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court (Irlandia) w dniu 6 sierpnia 2007 r. — Nicole Hassett i Cheryl Doherty/The Medical Defence Union Limited i MDU Services Limited przeciwko Raymond Howard i Brian Davidson

(Sprawa C-372/07)

(2007/C 283/10)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Supreme Court, Irlandia

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Nicole Hassett i Cheryl Doherty/The Medical Defence Union Limited i MDU Services Limited

Strona pozwana: Raymond Howard i Brian Davidson

Pytania prejudycjalne

Jeżeli lekarze zakładają organizację służącą wzajemnej obronie ich praw, mającą formę spółki utworzonej zgodnie z prawem jednego z państw członkowskich, której cel polega na udzielaniu wsparcia i przejmowaniu kosztów ponoszonych przez jej członków praktykujących świadczenie usług medycznych w tym samym i w innym państwie członkowskim, a udzielanie takiego wsparcia lub przejęcie kosztów jest uzależnione od decyzji zarządu tej spółki, podejmowanej zgodnie z postanowieniami statutu tej spółki w ramach całkowicie dyskrecjonalnych uprawnień jej zarządu, to czy postępowanie, w którym decyzja odmawiająca udzielenia wsparcia lub przejęcia kosztów lekarzowi praktykującemu w innym państwie członkowskim jest zaskarżana przez tego lekarza jako wydana przez tę spółkę z naruszeniem jego praw wynikających czy to z umowy, czy też opartych na innej podstawie, należy uznać za postępowanie, którego przedmiotem jest ważność decyzji organu tej spółki w rozumieniu art. 22 pkt 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (1), co oznaczałoby, że sądy państwa członkowskiego, w którym spółka ta ma swoją siedzibę, mają w tej sprawie jurysdykcję wyłączną?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, Dz.U. L 12, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischen Verwaltungsgerichtshofs (Niemcy) w dniu 10 sierpnia 2007 r. — M-K Europa GmbH & Co. KG przeciwko Stadt Regensburg

(Sprawa C-383/07)

(2007/C 283/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bayerischer Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: M-K Europa GmbH & Co. KG

Strona pozwana: Stadt Regensburg

Pytania prejudycjalne

Czy przy ustalaniu, czy żywność w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia WE nr 258/97 (1)„dotychczas nie był[a] w znacznym stopniu wykorzystywan[a] we Wspólnocie do spożycia przez ludzi” może mieć znaczenie okoliczność, że przywóz danej żywności na ograniczony obszar Wspólnoty (w niniejszym przypadku do San Marino) miał miejsce na krótko przed wejściem w życie rozporządzenia w dniu 15 maja 1997 r. i że była ona dostępna jedynie na tym ograniczonym obszarze?

2)	Czy aby uznać, że żywność nie jest nową żywnością w rozumieniu art. 1 ust. 2 rozporządzenia WE nr 258/97 wystarczy ustalić, iż wszystkie składniki użyte do jej produkcji były dotychczas w znacznym stopniu wykorzystywane we Wspólnocie do spożycia przez ludzi?

3)	Czy wykładni art. 1 ust. 2 lit. d) rozporządzenia WE nr 258/97 należy dokonywać tak zawężająco, aby wyłączyć z kategorii „żywnoś[ci] […] składając[ej] się z […] wodorostów” żywność wytworzoną wyłącznie z takich wodorostów, które były dotychczas wykorzystywane we Wspólnocie do spożycia przez ludzi?

Czy żywność może zostać uznana za taką, o „któr[ej] już wiadomo, że [jest] bezpieczn[a] dla zdrowia” w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. e) rozporządzenia WE nr 258/97, jeśli doświadczenie w zakresie bezpieczeństwa tej żywności istnieje jedynie w regionach znajdujących się poza Europą (w niniejszym przypadku w Japonii)?

Czy żywność może zostać uznana za taką, o „któr[ej] już wiadomo, że [jest] bezpieczn[a] dla zdrowia” ze względu na to, że jest produkowana z wykorzystaniem składników, o których już wiadomo, że są bezpieczne dla zdrowia, za pomocą aktualnie wykorzystywanych technologii wytwórczych lub przetwórczych, jeśli dotychczasowe doświadczenie nie obejmuje kombinacji tych składników i tych technologii?

Czy w przypadku sporu art. 1 ust. 3 rozporządzenia WE nr 258/97, zgodnie z którym „[w] miarę potrzeby, można określić zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 13, czy dany rodzaj żywności lub składników żywności mieści się w zakresie obowiązywania ust. 2 niniejszego artykułu” nakłada na podmiot gospodarczy obowiązek zlecenia tego określenia i oczekiwania na jego wyniki? Czy na podstawie tego przepisu oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia nr 258/97 można określić, na kim spoczywa obowiązek przedstawienia okoliczności faktycznych oraz materialny ciężar dowodu?

(1) Dz.U. L 43, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 13 sierpnia 2007 r. — Wienstrom GmbH przeciwko Bundesminister für Wirtschaft und Arbeit

(Sprawa C-384/07)

(2007/C 283/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Wienstrom GmbH

Strona pozwana: Bundesminister für Wirtschaft und Arbeit

Pytania prejudycjalne

Czy uwzględnienie art. 88 ust. 3 zdanie ostatnie WE implikuje, że sąd krajowy musi odmówić przyznania dalszych świadczeń pomocowych beneficjentowi pomocy, który jest do nich w zasadzie uprawniony na podstawie prawa krajowego, z powodu zakazu wprowadzenia w życie przewidzianego w tym postanowieniu, chociaż z jednej strony Komisja żałowała, iż nie dokonano notyfikacji pomocy, niemniej nie wydała decyzji negatywnej w rozumieniu art. 4 ust. 2 ani nie podjęła działań zgodnie z art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r., zaś z drugiej strony naruszenie praw osób trzecich nie jest udokumentowane?

Czy zakaz wprowadzenia w życie przewidziany w art. 88 ust. 3 WE stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisu ustawy krajowej, gdy stosowanie opiera się na nowej wersji tej ustawy, której zgodność ze wspólnym rynkiem została stwierdzona przez Komisję, chociaż z jednej strony dany środek dotyczy okresów poprzedzających tę nową wersję i zmiany decydujące dla oświadczenia o zgodności ze wspólnym rynkiem nie miały jeszcze zastosowania do tego okresu, zaś z drugiej strony naruszenie praw osób trzecich nie jest udokumentowane?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato (Włochy) w dniu 14 sierpnia 2007 r. — Hospital Consulting Srl, ATI HC, Kodak SpA, Tecnologie Sanitarie SpA przeciwko Esaote SpA, ATI, Ital Tbs Telematic & Biomedical Service SpA, Draeger Medica Italia SpA, Officina Biomedica Divisione Servizi SpA

(Sprawa C-386/07)

(2007/C 283/14)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hospital Consulting Srl, ATI HC, Kodak SpA, Tecnologie Sanitarie SpA

Strona pozwana: Esaote SpA, ATI, Ital Tbs Telematic & Biomedical Service SpA, Draeger Medica Italia SpA, Officina Biomedica Divisione Servizi SpA

Pytania prejudycjalne

1)	Czy zakaz odchodzenia od minimalnych stawek wynagrodzeń i roszczeń ustalonych za usługi adwokackie stanowi środek faworyzujący członków zainteresowanej izby zawodowej, sprzeczny z art. 81 i 10 (dawniej art. 85 i 5) traktatu?

Czy zabronienie sądowi schodzenia przy orzekaniu o kosztach sprawy poniżej granic minimalnych ustanowionych dla poszczególnych pozycji tabeli wskutek stosowania zakazu odchodzenia od minimalnych wstawek wynagrodzeń i roszczeń ustalonych za usługi adwokackie przekłada się na środek faworyzujący członków zainteresowanej izby zawodowej, sprzeczny z art. 81 i 10 (dawniej art. 85 i 5) traktatu?

Czy obowiązek uzasadnienia przewidziany w każdym wypadku przy ustalaniu wynagrodzenia w wymiarze niższym od minimalnego, któremu zaprzecza praktyka sądu administracyjnego dokonującego ustalenia kosztów postępowania na podstawie elementów różnorodnej natury czerpanych z wyników sprawy, nie zaś z gospodarczej wartości sporu, nie stanowi ograniczenia stałego wykonywania zawodu adwokata w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych, gwarantowanego przez motyw siódmy dyrektywy nr 98/5/WE z dnia 16 lutego 1998 r. (1)?

(1) Dz.U. L 77, str. 36.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Ancona (Włochy) w dniu 13 sierpnia 2007 r. — MI.VER Srl, Daniele Antonelli przeciwko Provincia di Macerata

(Sprawa C-387/07)

(2007/C 283/15)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Ancona

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: MI.VER Srl, Daniele Antonelli

Strona pozwana: Provincia di Macerata

Pytania prejudycjalne

1)	Czy pojęcie „składowania czasowego” pojawiające się w dyrektywie 75/442/EWG (1) w sprawie odpadów zezwala producentowi na zmieszanie lub wymieszanie odpadów określonych różnymi kodami Europejskiego Katalogu Odpadów zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej 2000/532/WE (2) z dnia 30 maja 2000 r.?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy kod EWC 15 01 06 „opakowania mieszane” może być używany do identyfikacji odpadów składających się ze zmieszanych ze sobą opakowań z różnych tworzyw czy też kod ten określa wyłącznie opakowania zrobione z kilku tworzyw bądź składające się z niezależnych składników z różnych tworzyw?

(1) Dz.U. L 194, str. 39.

(2) Dz.U. L 226, str. 3.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 9 sierpnia 2007 r. — The Queen na wniosek the Incorporated Trustees of the National Council for Ageing (Age Concern England) przeciwko Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform

(Sprawa C-388/07)

(2007/C 283/16)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Incorporated Trustees of the National Council for Ageing (Age Concern England)

Strona pozwana: Secretary of State for Business, Enterprise and Regulatory Reform

Pytania prejudycjalne

W odniesieniu do dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) (zwanej dalej „dyrektywą”):

1. Krajowe przepisy ustanawiające wiek emerytalny a zakres stosowania dyrektywy

i)	Czy zakres stosowania dyrektywy obejmuje również przepisy krajowe pozwalające pracodawcom na rozwiązywanie stosunków pracy z pracownikami w wieku 65 i więcej lat ze względu na przejście na emeryturę?

ii)	Czy zakres stosowania dyrektywy obejmuje również przepisy krajowe pozwalające pracodawcom na rozwiązywanie stosunków pracy z pracownikami w wieku 65 i więcej lat ze względu na przejście na emeryturę, jeśli zostały one wprowadzone po przyjęciu dyrektywy?

iii)

W świetle odpowiedzi na pytania (i) i (ii) powyżej

(1)	czy art. 109 lub art. 156 ustawy z 1996 r. lub

(2)	artykuły 30 i 7 rozporządzenia w związku z załącznikami 6 i 8, stanowią krajowe przepisy ustanawiające wiek emerytalny w rozumieniu motywu 14 dyrektywy?

2. Definicja bezpośredniej dyskryminacji ze względu na wiek: uzasadnienie

iv)

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy zezwala państwom członkowskim na wprowadzenie przepisów stanowiących, że nierówne traktowanie ze względu na wiek nie stanowi dyskryminacji, jeśli zostanie stwierdzone, że stanowi ono proporcjonalny środek zmierzający do osiągnięcia zgodnego z prawem celu, czy też art. 6 ust. 1 wymaga, aby państwa członkowskie określiły rodzaje nierównego traktowania, które mogą być w ten sposób uzasadnione, poprzez ustanowienie listy lub w inny sposób w formie i treści podobny do art. 6 ust. 1 dyrektywy?

3. Test uzasadnienia bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji

v)	Czy istnieje, a jeśli tak, to jaka, znacząca praktyczna różnica pomiędzy testem na uzasadnienie wynikającym z art. 2 ust. 2 dyrektywy w odniesieniu do dyskryminacji pośredniej, a testem na uzasadnienie dotyczącym dyskryminacji bezpośredniej ze względu na wiek, wynikającym z art. 6 ust. 1 dyrektywy?

(1) Dz.U. L 303, str. 16.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Manchester (Zjednoczone Królestwo) w dniu 10 sierpnia 2007 r. — Azlan Group plc przeciwko Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

(Sprawa C-389/07)

(2007/C 283/17)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, Manchester.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Azlan Group plc

Strona pozwana: Her Majesty's Commissioners of Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

Czy Nomenklaturę Scaloną (rozporządzenie Rady [EWG] nr 2658/87 (1) zmienione rozporządzeniem Komisji [WE] nr 1734/96) należy interpretować w ten sposób, że wymaga ona, aby reprezentatywne próbki towarów będące przedmiotem sporu pomiędzy stronami klasyfikowane były jako „Maszyny do automatycznego przetwarzania danych i urządzenia do tych maszyn” w pozycji 8471, (czy też w odpowiedniej pozycji działu 84 dotyczącej części, czyli w pozycji 8473)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze w odniesieniu do jednej lub więcej reprezentatywnych próbek towaru będących przedmiotem sporu pomiędzy stronami niniejszego postępowania, czy Nomenklaturę Scaloną należy interpretować w ten sposób, że wymaga ona, aby tego rodzaju towary klasyfikowane były jako „Aparatura do telefonii i telegrafii przewodowej, włączając przewodowe aparaty telefoniczne ze słuchawką bezprzewodową oraz aparatura telekomunikacyjna do systemów przewodowych na prąd nośny lub do systemów przewodowych cyfrowych, elektryczna; wideofony” w pozycji 8517 [czy też we właściwej pozycji obejmującej części, czyli 8517 lub 8548 zgodnie z uwagą 2 lit. b) lub c) do sekcji XVI]?

Czy reprezentatywne próbki towaru takie jak te będące przedmiotem sporu pomiędzy stronami niniejszego postępowania, jako mogące służyć do łączenia sieci LAN, zawsze należy klasyfikować w dziale 84, czy też towary te spełniają w takiej sytuacji szczególną funkcję, inną niż przetwarzanie danych w rozumieniu uwagi 5 lit. e) do działu 84?

4)	W świetle odpowiedzi na powyższe pytania, jak należy klasyfikować elementy obudowy?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, Dz.U. L 256, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/10

Skarga wniesiona w dniu 17 sierpnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-390/07)

(2007/C 283/18)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán, X. Lewis i H. van Vliet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie, że:

—	nie określając ujścia rzeki Humber, ujść rzek Wash, Deben i Colne, ujścia Tamizy (Outer Thames), Southampton Water oraz wschodnio-północnego Morza Irlandzkiego — z wyjątkiem Solway Firth — jako obszary wrażliwe ze względu na eutrofizację;

—

nie poddając bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu zrzutów ścieków komunalnych z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) większej niż 10 000 do ujścia rzeki Humber, ujść rzek Wash, Deben i Colne, ujścia Tamizy (Outer Thames), Southampton Water oraz wschodnio-północnego Morza Irlandzkiego — z wyjątkiem Solway Firth — oraz do jezior Lough Neagh, Upper Lough Erne i Lower Lough Erne,

Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 5 ust. 3 i art. 5 ust. 5 dyrektywy Rady 91/271/EWG (1) dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych oraz na mocy załącznika II do tej dyrektywy.

2.	Obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Według Komisji Zjednoczone Królestwo przyjęło nadmiernie restrykcyjne podejście do określania obszarów wrażliwych. Jest ono takie nie tylko dlatego, że wymagania Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do dowodów potrzebnych do uznania danych wód za eutroficzne są stosunkowo wysokie ale także dlatego, iż Zjednoczone Królestwo nie uwzględnia potrzeby określenia również tych wód, które są zagrożone i które mogą stać się eutroficzne w bliskiej przyszłości, jeśli nie zostaną podjęte działania ochronne.

Ponieważ Zjednoczone Królestwo nie określiło jako obszary wrażliwe ujścia rzeki Humber, ujść rzek Wash, Deben i Colne, ujścia Tamizy (Outer Thames), Southampton Water oraz wschodnio-północnego Morza Irlandzkiego (z wyjątkiem Solway Firth), ścieki z aglomeracji o RLM ponad 10 000, odprowadzających ścieki do tych obszarów a także z tych aglomeracji, które są położone w odpowiednich zlewniach tych obszarów, nie zostały poddane obowiązkom oczyszczania i zbierania przewidzianym przez dyrektywę w odniesieniu do obszarów wrażliwych w terminie do 31 grudnia 1998 r.

Londyn, Liverpool, Manchester, Leeds, Kingston upon Hull i Southampton są wśród tych aglomeracji. Oznacza to, że Zjednoczone Królestwo naruszyło zobowiązania ciążące na nim na mocy dyrektywy a w szczególności te, które są przewidziane w art. 3 ust. 1 i 2 oraz w art. 5 ust. 2, 3 i 5 oraz w załączniku II do tej dyrektywy.

Komisja uważa również, że Zjednoczone Królestwo nie zapewniło, przed upływem terminu wyznaczonego na dnia 31 grudnia 1998 r., całkowitego przestrzegania zobowiązań ustanowionych w art. 5 ust. 2, 3 i 5 dyrektywy w stosunku do pewnej liczby aglomeracji odprowadzających ścieki do obszarów jezior Lough Neagh, Upper Lough Erne i Lower Lough Erne, określonych jako wrażliwe.

(1) Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. Dz 135, str. 40).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d'appello di Milano (Włochy) w dniu 22 sierpnia 2007 r. — Marco Gambazzi przeciwko DaimlerChrysler Canada Inc., CIBC Mellon Trust Company

(Sprawa C-394/07)

(2007/C 283/19)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte d'appello di Milano

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marco Gambazzi

Strona pozwana: DaimlerChrysler Canada Inc., CIBC Mellon Trust Company

Pytania prejudycjalne

czy na podstawie klauzuli porządku publicznego przewidzianej w art. 27 pkt 1 konwencji brukselskiej sąd państwa wezwanego do nadania klauzuli wykonalności może wziąć pod uwagę fakt, że sąd państwa, które wydało orzeczenie, odmówił stronie przegranej, która stawiła się do udziału w sprawie, możliwości prowadzenia jakiejkolwiek obrony wskutek wydania postanowienia o jej wykluczeniu (debarment) w wyżej opisanych okolicznościach;

czy też przeciwnie, wykładnia tego postanowienia, łącznie z zasadami wpisanymi w art. 26 i nast. konwencji, w odniesieniu do wzajemnego uznawania i wykonywania orzeczeń sądowych na terytorium wspólnotowym, sprzeciwia się temu, aby sąd krajowy mógł uznać za naruszający porządek publiczny w rozumieniu art. 27 pkt 1 konwencji przebieg postępowania cywilnego, w którym jedna strona została pozbawiona możliwości wykonywania swego prawa do obrony na podstawie postanowienia sądu o jej wykluczeniu z powodu niezastosowania się do nakazu tego sądu?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/12

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 czerwca 2007 r. w sprawie T-105/05 Assembled Investments (Proprietary) Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) wniesione w dniu 28 sierpnia 2007 r. przez Waterford Wedgwood plc

(Sprawa C-398/07P)

(2007/C 283/20)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Waterford Wedgwood plc (przedstawiciel: adwokat J. Pagenberg)

Druga strona postępowania: Assembled Investments (Proprietary) Ltd, Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji w dniu 12 czerwca 2007 r. w sprawie T-105/05;

—	przekazanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego i Assembled Investments kosztami związanymi z postępowaniem przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca utrzymuje, iż Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1) stwierdzając, że rozpatrywane towary nie są podobne.

Strona skarżąca utrzymuje również, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia stwierdzając, w przeciwieństwie do Izby Odwoławczej, w pkt 34 swojego wyroku, że konsumenci nie będą uważać rozpatrywanych towarów za podobne, bez powołania jakichkolwiek podstaw dowodowych dla takiego ustalenia, które w konsekwencji oparte jest na przeinaczeniu faktów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 30 sierpnia 2007 r. — Christopher Sturgeon, Gabriel Sturgeon, Alana Sturgeon przeciwko Condor Flugdienst GmbH

(Sprawa C-402/07)

(2007/C 283/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Christopher Sturgeon, Gabriel Sturgeon, Alana Sturgeon

Strona pozwana: Condor Flugdienst GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy dla wykładni pojęcia „odwołanie” (w zakresie wykładni art. 2 lit. l) i art. 5 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1)) decydujące jest, czy zrezygnowano z uprzednio planowanego lotu, tak że opóźnienie, niezależnie od jego rozmiarów, nie stanowi odwołania, jeżeli linie lotnicze nie zrezygnowały z przeprowadzenia uprzednio planowanego lotu?

2.	W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: jakie są kryteria, by stwierdzić, że opóźnienia planowanego lotu nie należy już traktować jako opóźnienie, lecz jako odwołanie? Czy odpowiedź na to pytanie zależy od rozmiarów opóźnienia?

(1) Dz.U. L 46, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad (Niederlandy) w dniu 5 września 2007 r. — Stichting Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toetsing przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-407/07)

(2007/C 283/24)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad (Niderlandy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stichting Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toetsing

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 13 część A ust. 1 lit. f) szóstej dyrektywy (1) należy interpretować w ten sposób, że obejmuje on również usługi wskazanych w tym przepisie stowarzyszeń wykonywane w celach świadczenia na rzecz ich członków usług bezpośrednio koniecznych do wykonywania przez nich działalności zwolnionej od podatku lub działalności niepodlegającej opodatkowaniu, za które to usługi grupy te żądają wynagrodzenia jedynie w wysokości poniesionych kosztów, jeśli usługi te są świadczone tylko na rzecz jednego lub kilku członków?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 5 września 2007 r. — Brigitte Ruf, z domu Elsässer i Gertrud Elsässer, z domu Sommer przeciwko Europäische Zentralbank (EZB), Coop Himmelblau Prix, Dreibholz & Partner ZT GmbH, przy udziale miasta Frankfurt am Main

(Sprawa C-408/07)

(2007/C 283/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landgericht Frankfurt am Main.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Brigitte Ruf, z domu Elsässer i Gertrud Elsässer, z domu Sommer.

Strona pozwana: Europäische Zentralbank (EZB), Coop Himmelblau Prix, Dreibholz & Partner ZT GmbH

Przy udziale:miasto Frankfurt am Main

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 288 akapit drugi WE należy interpretować w ten sposób, że ma miejsce działanie „przy wykonywaniu funkcji”, gdy instytucja Wspólnoty planuje określone roboty budowlane obejmujące konstrukcję nowej siedziby?

2)	Czy art. 288 akapit drugi WE należy interpretować w ten sposób, że formą odszkodowania, leżącego we właściwości sądu wspólnotowego, jest również nakazanie zaniechania grożącego, lecz jeszcze niedokonanego naruszenia prawa (naruszenia osobistych praw autorskich)?

3)	Czy art. 288 akapit drugi WE należy interpretować w ten sposób, że przepis ten ustanawia wyłączną właściwość Trybunału Sprawiedliwości również w tego rodzaju sporach, w których skarżący wywodzi obowiązek odszkodowawczy instytucji Wspólnoty z naruszenia prawa krajowego?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Gießen (Niemcy) w dniu 3 września 2007 r. — Avalon Service-Online-Dienste GmbH przeciwko Wetteraukreis

(Sprawa C-409/07)

(2007/C 283/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Gießen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Avalon Service-Online-Dienste GmbH

Strona pozwana: Wetteraukreis

Pytania prejudycjalne

Czy art. 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te sprzeciwiają się krajowemu monopolowi na określone gry losowe, takie jak np. zakłady sportowe, jeżeli w danym państwie członkowskim generalnie brak jest spójnej i systematycznej polityki zmierzającej do ograniczania gier losowych, w szczególności z tego względu, że organizatorzy posiadający w tym państwie koncesję zachęcają do udziału w innych grach losowych, takich jak loterie i gry hazardowe, a ponadto inne gry o takim samym lub wyższym ryzyku uzależnienia, takie jak zakłady dotyczące niektórych imprez sportowych (jak wyścigi konne) i gry na automatach, mogą być świadczone przez prywatnych usługodawców?

Czy art. 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, że wydawane przez powołane w tym celu organy krajowe państw członkowskich pozwolenia na organizowanie zakładów sportowych, które nie są ograniczone do danego terytorium państwa, uprawniają posiadacza pozwolenia oraz upoważnione przez niego osoby trzecie do składania ofert w celu zawierania umów również w innych państwach członkowskich bez konieczności uzyskania dodatkowych pozwoleń krajowych?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Giessen w dniu 3 września 2007 r. — Olaf Amadeus Wilhelm Happel przeciwko Wetteraukreis

(Sprawa C-410/07)

(2007/C 283/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Giessen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Olaf Amadeus Wilhelm Happel

Strona pozwana: Wetteraukreis

Pytania prejudycjalne

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 7 września 2007 r. — X B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-411/07)

(2007/C 283/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: X B.V.

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Pytania prejudycjalne

Czy układ optyczno-elektryczny umieszczony w obudowie z tworzywa sztucznego, który obok diody świecącej (light emitting diode lub LED), folii z tworzywa sztucznego i fotodetektora obejmuje też układ wzmacniający i przeznaczony jest do montażu w m.in. urządzeniach komunikacyjnych i komputerowych, elektronice konsumenckiej i maszynach przemysłowych, należy uważać za maszynę lub urządzenie elektryczne w rozumieniu pozycji 8543 CN?

Jeżeli rzecz dotyczy części maszyny: Czy ujęte w pozycji 8541 CN pojęcie „światłoczułe urządzenia półprzewodnikowe, włączając fotoogniwa, nawet zmontowane w moduły lub tworzące panele” należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również układ optyczno-elektryczny taki jak opisany powyżej, czy też z powodu występowania układu wzmacniającego towar taki należy uważać za elektroniczny układ scalony w rozumieniu pozycji 8542 CN?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Meklenburg-Vorpommern (Niemcy) w dniu 10 września 2007 r. — Kathrin Haase, Adolf Oberdorfer, Doreen Kielon, Peter Schulze, Peter Kliem, Dietmar Bössow, Helge Riedel, André Richter, Andreas Schneider przeciwko Superfast Ferries SA, Superfast OKTO Maritime Company, Baltic SF VIII LTD

(Sprawa C-413/07)

(2007/C 283/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesarbeitsgericht Meklenburg-Vorpommern (Niemcy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kathrin Haase, Adolf Oberdorfer, Doreen Kielon, Peter Schulze, Peter Kliem, Dietmar Bössow, Helge Riedel, André Richter, Andreas Schneider

Strona pozwana: Superfast Ferries SA, Superfast OKTO Maritime Company, Baltic SF VIII LTD.

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 19 pkt 2 lit. a) rozporządzenia nr 44/2001 (1) należy interpretować w ten sposób, że dla pracowników, którzy zostali zatrudnieni na konkretnym statku i którzy wykonują pracę tylko i wyłącznie na tym statku, statek ten należy uznać za miejsce, w którym pracownik zazwyczaj świadczy pracę?

Czy art. 19 pkt 2 lit. a) należy interpretować w ten sposób, że — w każdym bądź razie wtedy, gdy statek, który należy uznać za miejsce świadczenia pracy, nie jest wykorzystywany wyłącznie lub przede wszystkim na wodach terytorialnych jednego i tego samego państwa członkowskiego, lecz, tak jak w niniejszym przypadku, w przewozie międzynarodowym jako liniowy prom w relacji Niemcy-Finlandia — za sąd miejsca, w którym pracownik zwykle świadczy pracę należy uznać sąd właściwy dla portu macierzystego statku, względnie portu prowadzącego rejestr statku, w państwie, pod którego banderą pływa ten statek?

Czy w odniesieniu do pracownika, który świadczy pracę wyłącznie na określonym statku, wykorzystywanym w przewozie międzynarodowym, należy wyjść z założenia, że nie świadczy on pracy zazwyczaj w jednym i tym samym państwie i że z tego względu na potrzeby określenia sądu właściwego w innym państwie członkowskim aniżeli to, w którym pracodawca ma siedzibę, nie należy stosować art. 19 pkt 2 lit. a), lecz art. 19 pkt 2 lit. b)?

Czy w przypadku, o którym mowa powyżej, art. 19 pkt 2 lit. b) należy interpretować w ten sposób, że za oddział, który zatrudnił pracownika można uznać również biuro, które jest prowadzone w jednym z regularnych portów początkowych statku, co prawda nie przez samego pracodawcę, lecz przez inną spółkę, którą pracodawca upoważnił do organizowania w jego imieniu, w charakterze „operatora”, ekonomicznej i technicznej eksploatacji statku i która zatrudnia w tym biurze „crew managera” do którego zadań należy koordynacja wykorzystywania zasobów ludzkich, nawet jeśli umowy o pracę nie były zawierane w tym biurze, lecz na statku przez kapitana, w biurze tym były natomiast wydawane pracownikom grafiki pracy i przyjmowane od nich zwolnienia lekarskie, jak również wypowiedziane im zostały przez zatrudnionego tam „crew managera” stosunki pracy?

W przypadku udzielenia na pytanie czwarte odpowiedzi twierdzącej:

Czy nabywca statku, którego członkowie załogi mogli pozwać swojego dotychczasowego pracodawcę — zgodnie z art. 19 pkt 2 lit. b) — przed sąd miejsca, w którym znajduje się oddział, który ich zatrudnił, może zostać pozwany przed ten sam sąd z tego tylko powodu, że zwolnieni pracownicy podnoszą, iż zgodnie z przepisami ich zdaniem właściwego prawa krajowego, regulującymi przejęcie zakładu, ich stosunki pracy przeszły na przejmującego?

b)	Czy również ewentualne powództwo przeciwko dokonującemu wypowiedzeń, wymienionemu w pytaniu czwartym, „operatorowi” może zostać wytoczone przed tym samym sądem co powództwo przeciwko dotychczasowemu pracodawcy?

(1) Dz.U. L 12, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/16

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-416/07)

(2007/C 283/31)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: Eleni Tserepa-Lacombe i F. Erlbacher)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że

nie podejmując środków koniecznych

—

dla zapewnienia, że każdy przewoźnik zwierząt będzie zobowiązany do posiadania pozwolenia właściwych władz i będzie zarejestrowany w sposób umożliwiający właściwym władzom jego szybką identyfikację, w szczególności w przypadku nieprzestrzegania przepisów dotyczących ochrony zwierząt podczas transportu,

—	dla przeprowadzania przez właściwe władze obowiązkowych kontroli planów trasy/kart drogowych,

—	dla ustanowienia miejsc odpoczynku dla zwierząt po ich rozładowaniu w portach lub w ich pobliżu,

—	dla zapewnienia skutecznych kontroli środków transportu i zwierząt i

—	dla nałożenia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za wielokrotne i poważne naruszenia przepisów dotyczących ochrony zwierząt podczas transportu,

Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 5 część A ust. 1 lit. a) pkt i) oraz ii), art. 5 część A ust. 2 lit. b), art. 5 część A ust. 2 lit. d) pkt i) tiret pierwsze, art. 8, 9 i art. 18 ust. 2 dyrektywy Rady 91/628/EWG (1) z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG i 91/496/EWG, oraz pkt 7 lit. b) rozdziału VII załącznika do tej dyrektywy, a także po dniu 5 stycznia 2007 r. na mocy art. 5 ust. 4, art. 6 ust. 1, art. 13 ust. 3 i 4, art. 15 ust. 1, art. 25, 26 i art. 27 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1/2005 (2) z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE i rozporządzenie (WE) nr 1255/97;

nie podejmując środków koniecznych

—	dla zapewnienia przestrzegania przepisów dotyczących ogłuszania zwierząt przy uboju i

—	dla zapewnienia odpowiednich inspekcji i kontroli uboju,

Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 3, art. 5 ust. 1 lit. d), art. 6 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/119/WE (3) z dnia 22 grudnia 1993 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas uboju lub zabijania;

3.	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji Republika Grecka nie stosuje prawidłowo niektórych przepisów dotyczących ochrony zwierząt podczas transportu i uboju.

Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do obowiązków przewidzianych w art. 5 część A ust. 1 lit. a) pkt i) et ii), art. 5 część A ust. 2 lit. b), art. 5 część A ust. 2 lit. d) pkt i) tiret pierwsze, art. 8, 9 i art. 18 ust. 2 dyrektywy Rady z dnia 19 listopada 1991 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zmieniającej dyrektywy 90/425/EWG i 91/496/EWG, oraz w pkt 7 lit. b) rozdziału VII załącznika do tej dyrektywy, a także po dniu 5 stycznia 2007 r. w art. 5 ust. 4, art. 6 ust. 1, art. 13 ust. 3 i 4, art. 15 ust. 1, art. 25, 26 i art. 27 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE i rozporządzenie (WE) nr 1255/97, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tych przepisów.

Komisja wnosi do Trybunału również o stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do obowiązków przewidzianych w art. 3, art. 5 ust. 1 lit. d), art. 6 ust. 1 i art. 8 dyrektywy Rady 93/119/WE z dnia 22 grudnia 1993 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas uboju lub zabijania, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tych przepisów.

Komisja przypomina, że zgodnie z orzecznictwem uchybienie może wynikać z praktyki administracyjnej, która narusza prawo wspólnotowe. W ramach niniejszej skargi nie opiera się ona na pojedynczym stwierdzeniu, lecz na znacznej liczbie przypadków stwierdzonych przez Biuro ds. Żywności i Weterynarii (FVO), które stanowią naruszenie systemowe i ogólne obowiązków wynikających dla wspomnianego państwa z przywołanych przepisów.

W szczególności Komisja podnosi, że Republika Grecka nie przyjęła wszystkich środków niezbędnych do zapewnienia, że każdy przewoźnik zwierząt będzie zobowiązany do posiadania pozwolenia właściwych władz i będzie zarejestrowany w sposób umożliwiający właściwym władzom jego szybką identyfikację, w szczególności w przypadku nieprzestrzegania przepisów dotyczących ochrony zwierząt podczas transportu, do przeprowadzania przez właściwe władze obowiązkowych kontroli planów trasy/kart drogowych, do ustanowienia miejsc odpoczynku dla zwierząt po ich rozładowaniu w portach lub w ich pobliżu oraz do zapewnienia skutecznych kontroli środków transportu i zwierząt podczas transportu.

Ponadto Komisja twierdzi, że Republika Grecka nie przyjęła wszystkich środków niezbędnych do zapewnienia przestrzegania przepisów dotyczących ogłuszania zwierząt przy uboju i do zapewnienia odpowiednich inspekcji i kontroli uboju.

Komisja podkreśla, że zarówno w chwili upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii, jak i po tym terminie oraz w wyniku braku pewnych starań władz greckich, Republika Grecka nie podjęła wszystkich środków niezbędnych dla naprawienia zarzuconych jej uchybień. Większość zaleceń skierowanych do władz greckich nie została zrealizowana lub została zrealizowana w sposób niewystarczający. Z drugiej strony sprawozdania z misji dają obraz bardzo niepokojący, jeżeli chodzi o wykonanie przywołanych powyżej przepisów.

(1) Dz.U. L 340 z 11.12.1991 r., str. 17.

(2) Dz.U. L 3 z 5.1.2005 r., str. 1.

(3) Dz.U. L 340 z 31.12.1993 r., str. 21.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 12 września 2007 r. — Société Papillon przeciwko Ministère du budget, des comptes publics et de la fonction publique

(Sprawa C-418/07)

(2007/C 283/32)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Société Papillon

Strona pozwana: Ministère du budget, des comptes publics et de la fonction publique

Pytania prejudycjalne

Skoro korzyść podatkowa wynikająca z reżimu „zintegrowanego opodatkowania” wywołuje skutki w zakresie opodatkowania spółki dominującej grupy — która może skompensować swoje dochody ze stratami poniesionymi przez wszystkie spółki grupy podatkowej i skorzystać ze zniesienia skutków podatkowych transakcji wewnątrzgrupowych — to czy wynikająca z systemu określonego w art. 223 A i nast. code général des impôts niemożliwość włączenia do grupy podatkowej spółki pośrednio zależnej od spółki dominującej — jeśli jest ona kontrolowana za pośrednictwem spółki zależnej, która z powodu posiadania siedziby w innym państwie członkowskim Wspólnoty Europejskiej i niewykonywania działalności we Francji nie podlega francuskiemu podatkowi dochodowemu od osób prawnych i nie może w związku z tym należeć do grupy — stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości ze względu na skutki podatkowe decyzji spółki dominującej, aby kontrolować spółkę pośrednio zależną poprzez francuską spółkę zależną lub raczej poprzez spółkę zależną z siedzibą w innym państwie członkowskim?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy ograniczenie takie może być uzasadnione potrzebą zachowania spójności reżimu „zintegrowanego opodatkowania”, a w szczególności mechanizmami znoszenia skutków podatkowych transakcji wewnątrzgrupowych — mając na względzie konsekwencje takiego systemu, który polegałby na traktowaniu spółki zależnej z siedzibą w innym państwie członkowskim, jako należącej do grupy, wyłącznie na potrzeby spełniania warunku pośredniego kontrolowania spółki pośrednio zależnej, z jednoczesnym zachowaniem jej wyłączenia z reżimu opodatkowania grupowego, jako że nie podlega ona francuskiemu podatkowi — bądź też innymi nadrzędnymi względami interesu ogólnego?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/18

Skarga wniesiona w dniu 12 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-419/07)

(2007/C 283/33)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: K. Mojzesowicz i V. Bottka)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że nie dokonując prawidłowej transpozycji art. 2 dyrektywy Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej (1), Królestwo Szwecji uchybiło swoim zobowiązaniom;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zezwolenia na cyfrowe nadawanie udzielone przez rząd szwedzki stanowią środki regulujące między innymi korzystanie z usług cyfrowego nadawania i tym samym pośrednio świadczenia takich usług w Królestwie Szwecji. Wymogi przewidziane w obecnie obowiązujących zezwoleniach, zgodnie z którymi posiadacze licencji są zobowiązani przestrzegać części 2 porozumienia ramowego, przyznają pośrednio publicznej spółce Boxer pozycję monopolistyczną w zakresie usług kontroli dostępu (w tym kodowania), z naruszeniem art. 2 ust. 1 dyrektywy 2002/77. Utrzymanie obowiązku przestrzegania tej części porozumienia stanowi ponadto przeszkodę dla przedsiębiorstw pragnących oferować pełną gamę usług cyfrowego nadawania do korzystania z praw, które art. 2 ust. 2 i 3 dyrektywy powinien im gwarantować. Komisja stwierdza zatem, że z uwagi na to, iż chodzi o usługi przekazywania sygnałów i nadawania przy użyciu naziemnej sieci cyfrowej, Szwecja nie dokonała prawidłowej transpozycji dyrektywy 2002/77.

(1) Dz.U. L 249, str. 21.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/19

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-422/07)

(2007/C 283/34)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując środków niezbędnych do weryfikacji przestrzegania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej w odniesieniu do inspekcji i kontroli badań w sektorze przemysłowych produktów chemicznych Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3 dyrektywy 2004/10/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie harmonizacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej i weryfikacji jej stosowania na potrzeby badań substancji chemicznych

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja nie stwierdziła, by w Hiszpanii zostały przyjęte środki niezbędne do weryfikacji przestrzegania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej przez laboratoria prowadzące badania przemysłowych produktów chemicznych. Nie wyznaczono również w Hiszpanii żadnego organu odpowiedzialnego za weryfikację przestrzegania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej przez wspomniane laboratoria, a w każdym razie nie poinformowano Komisji o nazwie tego organu.

W związku z tym należy stwierdzić, że Królestwo Hiszpanii nadal nie przyjęło środków niezbędnych do weryfikacji przestrzegania dobrych praktyk laboratoryjnych w odniesieniu do inspekcji i kontroli badań w sektorze przemysłowych produktów chemicznych, przewidzianych w art. 3 dyrektywy.

(1) Dz.U. L 50, str. 44.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/19

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-424/07)

(2007/C 283/35)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Braun i A. Nijenhuis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że dodając ustawą zmieniającą przepisy w sprawie telekomunikacji (Gesetz zur Änderung telekommunikationsrechtlicher Vorschriften) z dnia 18 lutego 2007 r. art. 3 pkt 12b i art. 9a do ustawy o telekomunikacji (Telekommunikationsgesetz), Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 6, 7, 15 ust. 3, art. 16 i 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (1), art. 8 ust. 4 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (2) i art. 17 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (3)

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wspólnotowe ramy prawne dotyczące łączności elektronicznej, ustanowione w 2002 r., wyznaczyły krajowym organom regulacyjnym cele i określiły środki, które organy te powinny podjąć w celu ich osiągnięcia. Te ramy prawne umożliwiały krajowym organom regulacyjnym, po szczegółowej analizie rynku, korzystanie ze swobody decyzji w zakresie zastosowania podejścia dostosowanego do poszczególnych przypadków, z uwzględnieniem ich cech szczególnych. Zgodnie z przepisami wspólnotowymi krajowe organy regulacyjne powinny zdefiniować odnośne rynki stosownie do okoliczności występujących w danym państwie, zgodnie z przepisami prawa konkurencji, mając przede wszystkim na uwadze treść wytycznych oraz zalecenia Komisji. A więc to do krajowych organów regulacyjnych, nie zaś do ustawodawcy krajowego lub innej krajowej instytucji należało zadanie określenia definicji odnośnych rynków. W świetle niezależności krajowych organów regulacyjnych, zobowiązanych do sprawowania swych funkcji w sposób bezstronny i przejrzysty, chodziło tu o centralny strukturalny element w zakresie procedury definiowania rynku, co do którego ustawodawcy nie przysługiwała swoboda decyzji. Krajowe organy regulacyjne powinny przeprowadzać ponadto w razie potrzeby analizy rynku i decydować, czy konieczne jest zastosowanie środków zaradczych, a jeśli tak, to jakich. Definiowaniu i analizie rynku powinien towarzyszyć mechanizm konsultacji.

Wbrew prawnie ustanowionym wspólnotowym procedurom definiowania i analizy rynku niemiecki ustawodawca wprowadził definicję „nowych rynków” i z góry określił warunki, w jakich organ regulacyjny może w wyjątkowych przypadkach wprowadzać regulacje dotyczące nowych rynków, zamiast pozostawić tę kwestię do oceny organu regulacyjnego. Ponadto wyznaczył on organowi regulacyjnemu cel, który powinien on mieć szczególnie na uwadze. Te przepisy niemieckiej ustawy o telekomunikacji są niezgodne z przepisami dyrektyw 2002/19/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE w zakresie, w jakim stanowią one obejście znajdujących się w nich przepisów dotyczących regulowania rynku i w niewłaściwy sposób ograniczają swobodę decyzji organu regulacyjnego.

Sporne przepisy niemieckie uniemożliwiają bowiem krajowemu organowi regulacyjnemu zdefiniowanie wszystkich rynków zgodnie z zasadami prawa konkurencji, a ze względu na ogólne wyłączenie ustawowe dotyczące regulowania niektórych rynków, podejmowanie decyzji dostosowanych do danych przypadków. Organ regulacyjny ma uciekać się do mechanizmów konsultacji i współpracy określonych we wspólnotowych ramach prawnych i informować uczestników rynku, europejskie organy regulacyjne i Komisję o wynikach swojej analizy danego „nowego rynku” jedynie, gdyby doszedł do wniosku, że zostały spełnione pozostałe warunki i w związku z tym uznał, że konieczna jest regulacja. Sporne przepisy niemieckiej ustawy o telekomunikacji mogłyby zatem doprowadzić do tego, że dany rynek zostanie zdefiniowany i poddany analizie, a niemiecki organ regulacyjny nie zdecyduje się go uregulować, nie stosując określonych w tym celu mechanizmów konsultacji i współpracy.

Zdaniem Komisji przepisy te mogą mieć poważny wpływ na liberalizację rynków łączności elektronicznej, którą umożliwiły wspólnotowe ramy prawne, a także na otwarcie tych rynków na konkurencję. Niektórym rynkom, jak np. rynkom usług szerokopasmowych, korzystającym ze stacjonarnej sieci dawnego monopolu, szczególnie istotnym dla rozwoju technologicznego, mogłaby na przykład grozić ponowna monopolizacja, co zniweczyłoby to, co zostało dotychczas osiągnięte dzięki wspólnotowym ramom prawnym.

(1) Dz.U. L 108, str. 33.

(2) Dz.U. L 108, str. 7.

(3) Dz.U. L 108, str. 51.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku (Rzeczpospolita Polska) w dniu 14 września 2007 r. — Dariusz Krawczyński/Dyrektor Izby Celnej w Białymstoku

(Sprawa C-426/07)

(2007/C 283/36)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dariusz Krawczyński

Strona pozwana: Dyrektor Izby Celnej w Białymstoku

Pytania prejudycjalne

Czy podatek akcyzowy ustanowiony w Państwie Członkowskim Wspólnoty Europejskiej, taki jak podatek akcyzowy przewidziany w polskiej ustawie podatkowej z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257 ze zm.), a opodatkowujący każdą sprzedaż samochodu osobowego przed pierwszą jego rejestracją na terytorium kraju, może być uznany za formę niedozwolonego podatku obrotowego w rozumieniu art. 33 (1) Szóstej Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, 77/388/EWG, Dz.U. WE L z dnia 13 czerwca 1977 r. (aktualnie art. 401 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej — 2006/112/WE, Dz.U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r.) ?

W przypadku, gdyby odpowiedź na powyższe pytanie była przecząca:

Czy podatek akcyzowy, taki jak sporny podatek akcyzowy w przedmiotowej sprawie zawisłej przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Białymstoku, który opodatkowuje każdą sprzedaż samochodu osobowego przed pierwszą jego rejestracją na terytorium kraju, sprzeciwia się przepisowi art. 90 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wyrażającemu zakaz dyskryminacji lub protekcjonistycznego stosowania krajowego systemu podatkowego w stosunku do podobnych produktów krajowych, w sytuacji kiedy podatkiem takim nie jest obciążona sprzedaż samochodów używanych zarejestrowanych wcześniej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ?

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien (Austria) w dniu 18 września 2007 r. — Stefan Böck i Cornelia Lepuschitz przeciwko Air France SA

(Sprawa C-432/07)

(2007/C 283/37)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stefan Böck i Cornelia Lepuschitz

Strona pozwana: Air France SA

Pytania prejudycjalne

Czy art. 5 w związku z art. 2 lit. l) i art. 6 rozporządzenia (WE) 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (1) należy interpretować w ten sposób, iż opóźnienie odlotu o 22 godziny stanowi „opóźnienie” w rozumieniu art. 6?

Czy art. 2 lit. l) rozporządzenia (WE) 261/2004 powinien być interpretowany w ten sposób, że przypadki, gdy pasażerowie odbywają lot w znacząco późniejszym czasie (22 godziny) i jest to lot o rozszerzonym numerze lotu (pierwotny numer lotu uzupełniony o „A”), przy czym uczestnikami lotu jest jedynie część, mimo iż znaczna, pasażerów posiadających pierwotnie rezerwację oraz dodatkowi pasażerowie nieposiadający pierwotnie rezerwacji, nie stanowią „opóźnienia” lecz „odwołanie”?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie:

3.	Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) 261/2004 powinien być interpretowany w ten sposób, że awaria techniczna samolotu i związana z nią zmiana planu lotów stanowią nadzwyczajne okoliczności (których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków)?

(1) Dz.U. L 46 str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/21

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-438/07)

(2007/C 283/38)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Parpala, M. Patakia, i S. Pardo Quintillán)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że strona pozwana naruszyła art. 5 ust. 2, 3 i 5 dyrektywy Rady 91/271/EWG (1) z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych, zmienionej dyrektywą Komisji 98/15/WE z dnia 27 lutego 1998 r. (2). Uchybienie polega na tym, że Królestwo Szwecji nie podjęło w dniu 31 grudnia 1998 r. działań koniecznych, aby wszystkie zrzuty pochodzące z oczyszczalni ścieków komunalnych aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców wynoszącej ponad 10 000, bezpośrednio odprowadzane na obszary wrażliwe lub do zlewni hydrograficznych, spełniały wymogi przewidziane w załączniku 1 do dyrektywy 91/271/EWG.

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W 1994 r. Szwecja dokonała klasyfikacji wszystkich swych wód w obszarach wrażliwych. W 1998 r. i w 2000 r. Szwecja potwierdziła Komisji Wspólnot Europejskich (zwanej dalej „Komisją”) tę klasyfikację i poinformowała, że jako kryterium zastosowała eutrofizację, i że są to te ilości wody, które określają rodzaj koniecznego trzeciego oczyszczania.

Władze szwedzkie uważają, że eliminacja azotu nie jest niezbędna w przypadku zrzutów do Morza Bałtyckiego pochodzących z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) wynoszącej ponad 10 000, znajdujących się na północ od gminy Norrtälje. Przystąpiła zatem do eliminacji azotu tylko w obszarach przybrzeżnych, znajdujących się pomiędzy gminą Norrtälje a granicą norweską. Władze szwedzkie uważają również, że zrzuty azotu z aglomeracji o RLM wynoszącej ponad 10 000, znajdujących się w centrum południowej Szwecji nie mają udziału w eutrofizacji, ponieważ istnieje wystarczające naturalne zatrzymanie azotu podczas przepływu wód do zlewni hydrograficznej, ze źródła zanieczyszczenia do morza.

Komisja twierdzi, że zostało naukowo udowodnione, że fosfor i azot są głównymi przyczynami eutrofizacji morza bałtyckiego. Zrzuty fosforu i azotu do wód przybrzeżnych wylewają się do innych części Bałtyku, a zrzuty do wód wewnętrznych znajdujących się w zlewni hydrograficznej Bałtyku mają udział w eutrofizacji.

Z tego względu należy ogólnie przystąpić do eliminacji w rozpatrywanych oczyszczalniach ścieków komunalnych azotu zawartego w ściekach pochodzących z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) wynoszącej ponad 10 000, które wylewają się bezpośrednio na obszary wrażliwe lub do zlewni hydrograficznych.

Niepodjęcie takich działań stanowi naruszenie dyrektywy 91/271/EWG, zmienionej dyrektywą Komisji 98/15/WE, a zwłaszcza art. 5 ust. 2, 3 i 5 (dyrektywy 91/271).

(1) Dz. U. L 135, str. 40.

(2) Dz. U. L 67, str. 29.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/22

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 26 września 2007 r. w sprawie T-170/06 Alrosa Company Ltd przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 11 lipca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-441/07 P)

(2007/C 283/39)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: pełnomocnizy F. Castillo de la Torre i R. Sauer)

Druga strona postępowania: Alrosa Company Ltd.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T-170/06 r.;

—	ostateczne rozstrzygnięcie niniejszego sporu poprzez oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności w sprawie T-170/06 jako bezzasadnej;

—	obciążenie skarżącej w sprawie T-170/06 kosztami poniesionymi przez Komisję w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Co do istoty sprawy:

Komisja stoi na stanowisku, że w wyroku, od którego wnoszone jest odwołanie, dokonano nieprawidłowej wykładni art. 9 rozporządzenia nr 1/2003 (1), a także sposobu zastosowania zasady proporcjonalności w kontekście tego przepisu. Komisja twierdzi ponadto, że przeprowadzając w tym wyroku analizę proporcjonalności podjętych zobowiązań, Sąd niewłaściwie zastosował ten art. 9, naruszył prawo w odniesieniu do wykładni art. 82 WE, przekroczył granicę sprawowanej przez siebie kontroli, wypaczył treść spornej decyzji i okoliczności faktyczne sprawy, a także wykazał pewne braki w uzasadnieniu.

Zarzuty formalne:

Komisja stoi na stanowisku, że ustalenia SPI dotyczące zarzucanego naruszenia prawa strony skarżącej do bycia wysłuchaną cechują się pewnymi brakami w uzasadnieniu i są niejasne ze względu na to, iż SPI nie wyjaśnił jednoznacznie przyczyn, dla których strona skarżąca nie była w stanie udzielić odpowiedzi „w użyteczny sposób” oraz „w pełni” skorzystać ze swych praw. Twierdzi ona ponadto, że SPI zastosował niewłaściwe kryteria prawne, przyrównując stronę skarżącą do „przedsiębiorstw, których sprawa dotyczy”. SPI także dokonał niewłaściwej wykładni prawa zakładając, że strona skarżąca powinna była mieć możliwość przygotowania razem z De Beers nowych wspólnych zobowiązań oraz zajęcia stanowiska w kwestii rezultatu testu rynkowego przed przedstawieniem przez De Beers swoich indywidualnych zobowiązań. Zdaniem Komisji SPI nie dokonał ponadto analizy tego, czy strona skarżąca rzeczywiście miała taką możliwość po otrzymaniu skróconej wersji wniosków testu rynkowego. Komisja twierdzi wreszcie, że SPI naruszył prawo uznając pierwszy zarzut skarżącej za zasadny, choć pozostawił on jako otwartą kwestię, w jakim stopniu zarzucane naruszenie prawa skarżącej do bycia wysłuchaną miało wpływ na treść spornej decyzji Komisji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 WE i 82 WE (Dz.U. 2003, L 1, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy Gdańsk — Północ w Gdańsku (Rzeczpospolita Polska) w dniu 27 września 2007 r. — MG Probud Gdynia Sp. z o.o. w Gdyni/Główny Urząd Celny w Saarbrücken

(Sprawa C-444/07)

(2007/C 283/41)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Rejonowy Gdańsk — Północ w Gdańsku

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: MG Probud Gdynia Sp. z o.o. w Gdyni

Strona pozwana: Główny Urząd Celny w Saarbrücken

Pytania prejudycjalne

Czy organy administracji państwowej Państwa Członkowskiego uprawnione są do dokonania zajęcia środków finansowych znajdujących się na rachunku bankowym podmiotu gospodarczego po ogłoszeniu jego upadłości w innym Państwie Członkowskim (zastosowania tzw. aresztu majątkowego) wbrew regulacji prawa krajowego Państwa wszczęcia postępowania (art. 4, Rozporządzenia Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 roku w sprawie postępowania upadłościowego (1)) — w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki do zastosowania dyspozycji art. 5 oraz 10 powołanego rozporządzenia, wobec treści art. 3, art. 4, art. 16, art. 17 oraz art. 25 w/w Rozporządzenia Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 roku w sprawie postępowania upadłościowego tj. w świetle regulacji dotyczących jurysdykcji Sądu Państwa wszczęcia postępowania upadłościowego, prawa właściwego dla tego postępowania oraz przesłanek i skutków uznania postępowania upadłościowego?

Czy, w świetle art. 25 pkt 1 i nast. Rozporządzenia Rady (WE) 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 roku w sprawie postępowania upadłościowego, organy administracji Państwa Członkowskiego, w którym nie wszczęto wtórnego postępowania upadłościowego, a które podlega przezeń uznaniu na mocy art. 16 w/w rozporządzenia, mogą odmówić uznania orzeczeń Państwa wszczęcia postępowania dotyczących prowadzenia i ukończenia postępowania upadłościowego na podstawie art. 31-51 Konwencji brukselskiej o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, z powołaniem się na regulacje wewnętrzne?

(1) Dz.U. L 160, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/23

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (Izba Czwarta) wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-177/06 Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 27 września 2007 r. przez Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A.

(Sprawa C-448/07 P)

(2007/C 283/42)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. (przedstawiciele: J. L. Buendía i R. González-Gallarza Granizo, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (Izba Czwarta) o niedopuszczalności wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-177/06 Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;

—	przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji o ponownego rozpatrzenia.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej sprawie Sąd Pierwszej Instancji orzekł o niedopuszczalności skargi wniesionej przez Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. zmierzającej do stwierdzenia nieważności dokonanej przez Komisję Europejską (Eurostat) klasyfikacji Madrid Calle 30, S.A. jako jednostki należącej do sektora „administracji publicznej” zgodnie z „Europejskim Systemem Rachunków 1995” (ESA 95) zawartym w załączniku A do Rozporządzenia Rady (WE) nr 2223/96 (1) z dnia 25 czerwca 1996 r. Klasyfikacja ta wynika z rachunków opublikowanych przez Komisję (Eurostat) w dniu 24 kwietnia 2006 r. w sprawie danych za rok 2005 dotyczących deficytu sektora publicznego i długu publicznego w celu zastosowania Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu stanowiącego załącznik do traktatu WE. Wspomniane rachunki zostały zawarte w komunikacie Komisji (Eurostat) nr 48/2006.

Wnoszące odwołanie uważają, że Sąd Pierwszej Instancji popełnił błąd stwierdzając, że komunikat nr 48/2006 nie stanowi dorozumianej decyzji Komisji (Eurostat) wiążącej co do skutków, a w związku z tym, że nie stanowił on zaskarżalnego aktu prawnego.

Na poparcie tego zarzutu wnoszące odwołanie wskazują na centralną rolę Komisji (Eurostat) w ostatecznym zaakceptowaniu danych dotyczących deficytu i długu publicznego państw członkowskich, która wynika nie tylko z obowiązujących przepisów prawnych (art. 104 traktatu WE, protokół w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu i Rozporządzenia Rady (WE) nr 3605/93 (2) z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania protokołu w sprawie procedury nadmiernego deficytu złączonego o Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie (WE) nr 2103/2005 (3), lecz także z instytucjonalnej struktury systemu prawnego.

Wnoszące odwołanie uważają za błędny tok rozumowania Sądu Pierwszej Instancji przyjęty w zaskarżonym postępowaniu, zaprzeczający temu, że Komisja (Eurostat) ma obowiązek sprawdzenia tego czy rachunki publiczne spełniają zasady rachunkowości ESA 95 prze publikacją danych dotyczących deficytu i długu publicznego państw członkowskich. Wnoszące odwołanie dodają, iż brak zastrzeżeń lub korekty danych przez Komisję (Eurostat) w odpowiednim terminie ustanowionym w zmienionym rozporządzeniu (WE) nr 3605/93 oznacza, że akt przyjęty bez tych zastrzeżeń lub korekt staje się ostateczny, a tym samym stanowi akt prawny polegający zaskarżeniu. Wnoszące odwołanie ponoszą również, że akt ten wywołuje skutki prawne mające znaczne konsekwencje w wielu dziedzinach, na przykład w ramach procedury stosowanej w przypadku nadmiernego deficytu lub w przypadku procedury dotyczącej funduszy strukturalnych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2223/96 z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we wspólnocie (Dz.U. L 310, str. 1).

(2) Dz.U. L 332, str. 7.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2103/2005 z dnia 12 grudnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 3605/93 w zakresie jakości danych statystycznych w kontekście procedury nadmiernego deficytu (Dz. U. L 337, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/25

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 października 2007 r. — Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse GmbH przeciwko Komisji

(Sprawa T-474/04) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Nadtlenki organiczne - Decyzja oddalająca wniosek o pominięcie niektórych fragmentów ostatecznej i opublikowanej wersji decyzji stwierdzającej naruszenie artykułu 81 WE - Ujawnienie informacji dotyczących skarżącej przez publikację decyzji nieskierowanej do niej - Artykuł 21 rozporządzenia nr 17 - Tajemnica zawodowa - Artykuł 287 WE - Domniemanie niewinności - Stwierdzenie nieważności)

(2007/C 283/44)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Pergan Hilfsstoffe für industrielle Prozesse GmbH (Bocholt, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci: M. Klusmann i F. Wiemer)

Strona pozwana: Komisja (przedstawiciele: A. Bouquet, pełnomocnik, wspierany przez adwokata A. Böhlke)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (2004) D/204343 z dnia 1 października 2004 r. w zakresie, w jakim odrzucono w niej wniosek skarżącej mający na celu usunięcie wszelkich odniesień do niej w ostatecznej i opublikowanej wersji decyzji 2005/349/CE Komisji z dnia 10 grudnia 2003 r. dotyczącej postępowania na mocy art. 81 [WE] oraz art. 53 Porozumienia EOG (Sprawa COMP/E-2/37.857 — Nadtlenki organiczne) (Dz.U. 2005 L 110, str. 44)

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji (2004) D/204343 z dnia 1 października 2004 r.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/25

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 października 2007 r. — Advance Magazine Publishers przeciwko OHIM — J. Capela & Irmãos (VOGUE)

(Sprawa T-481/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego VOGUE - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy VOGUE Portugal - Dowody przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą - Zakres badania przeprowadzanego przez Izbę Odwoławczą)

(2007/C 283/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Advance Magazine Publishers, Inc. (Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat M. Esteve Sanz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: J. Laporta Insa, pełnomocnik)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: J. Capela & Irmãos, Lda (Porto, Portugalia)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 września 2004 r. (sprawa R 328/2003-2) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między J. Capela & Irmãos, Lda a Advance Magazine Publishers, Inc.

Skład właściwy do rozpoznania sprawy: x izba

Skład izby: Prezes: x, Sędziowie: x, Sekretarz: x

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 27 września 2004 r. (sprawa R 328/2003-2).

2)	OHIM ponosi koszty własne oraz koszty poniesione przez Advance Magazine Publishers, Inc.

(1) Dz.U. C 57 z 5.3.2005.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/26

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 października 2007 r. — Bang & Olufsen przeciwko OHIM (Kształt głośnika)

(Sprawa T-460/05) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie trójwymiarowego wspólnotowego znaku towarowego - Kształt głośnika - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2007/C 283/46)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bang & Olufsen A/S (Struer, Dania) (przedstawiciel: adwokat K. Wallberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: P. Bullock, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 września 2005 r. (sprawa R 497/2005-1) dotyczącą zgłoszenia trójwymiarowego oznaczenia będącego kształtem głośnika jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 22 września 2005 r. (sprawa R 497/2005-1).

2)	OHIM ponosi koszty własne oraz koszty poniesione przez Bang & Olufsen A/S.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/26

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 września 2007 r. — Lancôme przeciwko OHIM — Baudon (AROMACOSMETIQUE)

(Sprawa T-185/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie unieważnienia - Słowny wspólnotowy znak towarowy AROMACOSMETIQUE - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy AROMACOSMETIQUE - Nieważność wcześniejszego słownego krajowego znaku towarowego - Umorzenie postępowania)

(2007/C 283/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Lancôme parfums et beauté & Cie SNC (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat M. Antoine-Lalance)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Jacqueline Baudon (Paryż, Francja)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 marca 2004 r. (sprawa R 39/2002-4) dotyczącą postępowania o unieważnienie znaku towarowego 155 C 000866335/1 między Jacqueline Baudon a Lancôme parfums et beauté Cie SNC.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie umarza się.

2)	Każda ze stron ponosi koszty własne.

(1) Dz.U. C 217 z 28.8.2004.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/27

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 września 2007 r. — Hong-Verband przeciwko Komisji

(Sprawa T-35/06) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 1854/2005 - Chronione oznaczenie geograficzne - „Miel de Provence’ - Akt o charakterze generalnym - Akt niedotyczący skarżącego indywidualnie - Niedopuszczalność)

(2007/C 283/48)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Honig-Verband eV (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci M. Hagenmeyer i T. Teufer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Erlbacher i B. Doherty, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenie Komisji (WE) nr 1854/2005 z dnia 14 listopada 2005 r. uzupełniającego Załącznik do rozporządzenia (WE) nr 2400/96 w sprawie wpisu nazwy do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych” [Miel de Provence (CHOG)]

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Strona skarżąca pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Komisję.

(1) Dz.U. C 86 z 8.4.2006.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/27

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 września 2007 r. — Fels-Werke i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-28/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2003/87/WE - System handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych - Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji w Niemczech na lata 2008-2012 - Decyzja oddalająca Komisji - Brak bezpośredniego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2007/C 283/49)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fels-Werke GmbH (Goslar, Niemcy), Saint-Gobain Glass Deutschland GmbH (Akwizgran, Niemcy) i Spenner-Zement GmbH & Co. KG (Erwitte, Niemcy) (przedstawiciele: H. Posser i S. Altenschmidt, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: U. Wölker, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji z dnia 29 listopada 2006 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Republikę Federalną Niemiec zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Fels-Werke GmbH, Saint-Gobain Glass Deutschland GmbH i Spenner-Zement GmbH & Co. KG ponoszą koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 24.3.2007 r.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/28

Postanowienie sędziego orzekającego w przedmiocie wniosków tymczasowych z dnia 28 września 2007 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-257/07 R)

(Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego - Zdrowie zwierząt - Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 - Zwalczanie niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii - Rozporządzenie (WE) nr 727/2007 - Wniosek o zawieszenie wykonania - Fumus boni juris - Pilny charakter - Wyważenie wchodzących w grę interesów)

(2007/C 283/51)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, R. Loosli oraz A. During, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: M. Nolin, pełnomocnik)

Przedmiot

Wniosek o zawieszenie wykonania pkt 3 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 727/2007 z dnia 26 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, III, VII i X do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii (Dz.U. L 165, str. 8), w zakresie w jakim wprowadza on pkt 2.3 lit. b) ppkt iii), pkt 2.3 lit. d) i pkt 4 do rozdziału A załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 z dnia 22 maja 2001 r. (Dz.U. L 147, str.1)

Sentencja

Stosowanie pkt 3 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 727/2007 z dnia 26 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, III, VII i X do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii zostaje zawieszone do czasu ogłoszenia wyroku kończącego postępowanie w sprawie, w zakresie w jakim wprowadza on pkt 2.3 lit. b) ppkt iii), pkt 2.3 lit. d) i pkt 4 do rozdziału A załącznika VII do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 z dnia 22 maja 2001 r.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/29

Skarga wniesiona w dniu 24 lipca 2007 r. — Dimos Peramatos przeciwko Komisji

(Sprawa T-312/07)

(2007/C 283/53)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Dimos Peramatos (Perama, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci G. Gerapetritis i P. Petropoulos)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności zaskarżonego działania w taki sposób, że jakiekolwiek zobowiązanie skarżącego do zwrotu kwot wypłaconych mu w ramach programu LIFE97/ENV/GR/000380 zostanie uchylone, lub w drugiej kolejności zmiana zaskarżonego działania w taki sposób, że skarżący zostanie zobowiązany do zapłaty kwoty 93 795,32 euro, która wynika z obliczenia kosztów niekwalifikujących się do refundacji, jak przyznała sama Komisja;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania i wydatkami na uprawnionych do reprezentacji adwokatów.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga ma na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 grudnia 2005 r. dotyczącej noty obciążeniowej nr 3240504536, dostarczonej skarżącemu w dniu 17 maja 2007 r. za pośrednictwem komornika sądowego, skierowanej do Dimos Peramatos (gminy Perama) w celu zwrotu wkładu finansowego wypłaconego przez Komisję w ramach subwencji przyznanej Dimos Peramatos decyzją Komisji C(97)1997/29 wersja ostateczna.

Skarżący podnosi błąd co do faktów w i wadliwą wykładnię decyzji Komisji. W szczególności jego obowiązek polegał wyłącznie na zasadzeniu drzew, a w żadnym wypadku na utrzymaniu ich następnie przy życiu, gdyż gmina nie może odpowiadać za ich ewentualne późniejsze zniszczenie. Obowiązek prawny gminy wyczerpał się zatem wraz z przekazaniem dzieła i w związku z tym zwrot długu nie jest możliwy z wyjątkiem przypadków, w których przedłożone opisy nie spełniły ustalonych w decyzji warunków kwalifikacji do otrzymania dotacji.

Ponadto skarżący podnosi, że zaskarżone działanie narusza ogólne zasady obowiązku uzasadnienia działań instytucji wspólnotowych i ochrony uzasadnionych oczekiwań.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/29

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2007 r. — FMC Chemical i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-350/07)

(2007/C 283/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FMC Chemical SPRL (Bruksela, Belgia), Arysta Lifesciences SAS (Nogueres, Francja), Belchim Crop Protection NV (Londerzeel, Belgia), FMC Foret SA (Barcelona, Hiszpania), F&N Agro Slovensko s.r.o. (Bratysława, Słowacja), F&N Agro Česká republika s.r.o. (Praga, Republika Czeska), F&N Agro Polska (Warszawa, Polska), FMC Corp. (Philadelphia, Stany Zjednoczone) (Przedstawiciele: K. Van Maldegem i C. Mereu, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/416/WE

—	Stwierdzenie niezgodności z prawem i nieskuteczności wobec skarżących oraz w stosunku do procedury oceny karbofuranu art. 20 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1490/2002

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podnoszone przez skarżące są takie same lub podobne, jak w sprawie T-326/07 Cheminova i in. przeciwko Komisji

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/30

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — SOMM przeciwko OHIM

(Sprawa T-351/07)

(2007/C 283/55)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: SOMM s.r.l. (San Mauro T.se, Włochy) (przedstawiciel: adwokat M. Ferro)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 28 czerwca 2007 r. wydanej w sprawie R1653/2006-1, dotyczącej zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 4 837 746;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Trójwymiarowy znak towarowy opisany w następujący sposób: „trójwymiarowa całość złożona z dużej liczby cylindrycznych metalowych słupów umieszczonych w szeregu w pewnej odległości, spiczastych i znacząco wygiętych, z których każdy posiada linię podstawową przymocowaną do podłoża, zasadniczo wertykalną, a także linię z otwartymi końcami lekko wygiętą ku górze, dużą liczbę cylindrycznych metalowych części, umieszczonych od siebie w pewnej odległości i względem siebie równoległych, umieszczonych na wygiętych liniach tych słupów oraz pokrywę dającą cień przymocowaną do tychże cylindrycznych części; całość tworzy zacienione schronienie” — zgłoszenie nr 4 837 746 dla towarów z klas 6 i 19.

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Błędne określenie miarodajnego kręgu odbiorców oraz miarodajnego sektora oraz nabycie przez znak towarowy charakteru odróżniającego na podstawie art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/30

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Publicare Marketing przeciwko OHIM (Publicare)

(Sprawa T-358/07)

(2007/C 283/56)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Marketing Communications GmbH (Frankfurt, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat B.Mohr)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 27 czerwca 2007 r. wydanej w sprawie R 157/2007- 4;

—	nakazanie OHIM dokonania rejestracji znaku towarowego „Publicare”, zgłoszenie nr 4 733 069.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „Publicare” dla usług należących do klas 35, 38 i 42 (zgłoszenie nr 4 733 069)

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1)

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/31

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 5 lipca 2007 r. w sprawie F-26/06 Bertolete i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 19 września 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-359/07 P)

(2007/C 283/57)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i L. Lozano Palacios,pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: M. Bertolete (Wolowé-Saint-Lambert, Belgia), A. P. Cunha Correia (Koekelberg, Belgia), M. Lichteveld (Wavre, Belgia), M. Mozelsio (Enghien, Belgia), F. Orlando (Anderlecht, Belgia), F. Pendville (Etterbeek, Belgia), B. Simons (Bocholt, Belgia), D. Sneessens (Auderghem, Belgia), S. Voisin (Forest, Belgia)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku wydanego przez Sąd do spraw Służby Publicznej w dniu 5 lipca 2007 r. w sprawie F-26/06;

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	pozostawienie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów [Sądowi do spraw Służby Publicznej];

—

ewentualnie uchylenie wyroku wydanego przez Sąd do spraw Służby Publicznej w dniu 5 lipca 2007 r. w sprawie F-26/06 i wydanie rozstrzygnięcia w sprawie, uwzględniając żądania pozwanej w postępowaniu w pierwszej instancji oraz oddalenie skargi w sprawie F-26/06; obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2007 r. wydanym w sprawie F-26/06 Bertolette i in. przeciwko Komisji Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził nieważność decyzji, w których Komisja określiła grupy zaszeregowania i wynagrodzenie skarżących na podstawie umów o pracę zawartych z nimi w charakterze pracowników kontraktowych. Skarżący, którzy uprzednio byli pracownikami najemnymi prawa belgijskiego, zostali zatrudnieni w charakterze opiekunek przedszkolnych w następstwie zmiany Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich.

Pierwszy zarzut podniesiony przez Komisję w uzasadnieniu odwołania dotyczy naruszenia prawa przez Sąd do spraw Służby Publicznej w związku z błędną oceną zakresu zasady równego traktowania dokonaną przez Sąd w wykładni przepisów znajdujących zastosowanie w sprawie, w szczególności w odniesieniu do prezentowanej przez Komisję koncepcji objęcia dodatków rodzinnych pojęciem wynagrodzenia.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, jako że Sąd do spraw Służby Publicznej nie orzekł w przedmiocie pojęcia wynagrodzenia.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/31

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 5 lipca 2007 r. w sprawie F-24/06, Abarca Montiel i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 19 września 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-360/07 P)

(2007/C 283/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: S. Abarca Montiel (Wauthier-Braine, Belgia), K. Adams (Wavre, Belgia), M. Alvarez y Bejerano (Sint-Pieters-Leeuw, Belgia), C. Baesens (Bruxelles, Belgia), C. Blancke (Bruxelles, Belgia), V. Bruneel (Kampenhout, Belgia), G. Butera (Rebecq, Belgia), C. Clarie (Denderhoutem, Belgia), G. Gallo (Zellik-Asse, Belgia), C. Gilis (Ganshoren, Belgia), I. Gillard (Gingelom, Belgia), C. Kremer (Laeken, Belgia), D. Maris (Schaerbeek, Belgia), M. Menacho y Sanchez (Zellik-Asse, Belgia), R. Thiry (Herstal, Belgia), S. Timmermans (Bruxelles, Belgia), R. Tuts (Boutersem, Belgia), E. Tzikas (Anderlecht, Belgia), C. Van Droogenbroeck (Eghezee, Belgia), C. Willems (Liernu, Belgia).

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie F-24/06;

—	skierowanie sprawy Sądowi do spraw Służby Publicznej;

—	pozostawienie rozstrzygnięcia o kosztach Sądowi do spraw Służby Publicznej;

—

ewentualnie uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie F-24/06 i wydanie w sprawie orzeczenia ostatecznego uwzględniającego żądania strony pozwanej w pierwszej instancji, a w konsekwencji oddalenie skargi w sprawie T-24/06; zasądzenie od drugiej strony postępowania kosztów postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie F-24/06 Abarca Montiel i in. przeciwko Komisji Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził nieważność decyzji, którymi Komisja ustaliła zaszeregowanie i wynagrodzenie skarżących w ramach umów zawartych z nimi jako pracownikami kontraktowymi. Skarżące, będące wcześniej pracownikami najemnymi na podstawie prawa belgijskiego, zostały zatrudnione jako opiekunki dziecięce w następstwie zmiany warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot.

Pierwszy zarzut podniesiony przez Komisję na poparcie odwołania dotyczy naruszenia prawa polegającego na tym, że Trybunał dokonując wykładni obowiązujących przepisów naruszył zakres zasady równości traktowania, w szczególności w odniesieniu do przyjętej przez Komisję koncepcji włączenia dodatków rodzinnych w pojęcie wynagrodzenia.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia poprzez brak wypowiedzenia się co do pojęcia wynagrodzenia.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/32

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 5 lipca 2007 r. w sprawie F-25/06 Ider i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 19 lipca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-361/07 P)

(2007/C 283/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: D. Martin i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: B. Ider (Halle, Belgia), M.-C. Desorbay (Meise, Belgia), L. Noschese (Braine-le Château, Belgia)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie F-25/06;

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd do spraw Służby Publicznej;

—	orzeczenie o kosztach w orzeczeniu kończącym postępowanie;

—

ewentualnie uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie F-25/06 i orzekając co do istoty sprawy uwzględnienie żądań przedstawionych przez pozwaną w sądzie pierwszej instancji i tym samym oddalenie skargi w sprawie F-25/06; obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2007 r. wydanym w sprawie F-25/06 Ider i in. przeciwko Komisji Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził nieważność decyzji, mocą której Komisja ustaliła zaszeregowanie i wynagrodzenie B. Idar w ramach umowy pracownika kontraktowego. Skarżący, byli pracownicy prawa belgijskiego, zatrudnieni zostali w charakterze pracowników spełniających funkcje wykonawcze wskutek zmiany warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot.

Pierwszy zarzut podniesiony przez Komisję na poparcie jej odwołania oparty jest na naruszeniu prawa polegającym na tym, że Sąd naruszył zakres zasady równego traktowania poprzez wykładnię mających zastosowanie przepisów, w szczególności w stosunku do koncepcji Komisji polegającej na włączeniu zasiłków rodzinnych do pojęcia wynagrodzenia.

Drugi zarzut oparty jest na naruszeniu zasady uzasadnienia przez to, że Sąd nie wypowiedział się w przedmiocie pojęcia wynagrodzenia.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/32

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Thomson Sales Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-364/07)

(2007/C 283/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Thomson Sales Europe (Boulogne-Billancourt, Francja) (przedstawiciele: F. Goguel oraz F. Foucault, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 lipca 2007 r.;

—	orzeczenie, że skarżąca może skorzystać z odstąpienia od retrospektywnego pokrycia ceł antydumpingowych na podstawie art. 220 ust. 2 lit. b) wspólnotowego kodeksu celnego (1) oraz art. 871 i następnych rozporządzenia nr 2454/93 (2).

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji, jaka miała być zawarta w piśmie Komisji z dnia 20 lipca 2007 r., wskazującym na brak kompetencji Komisji w zakresie rozstrzygnięcia wniosku skarżącej, który przekazany został władzom francuskim, dotyczącego odstąpienia od retrospektywnego pokrycia należności celnych przywozowych od odbiorników telewizji kolorowej produkowanych w Tajlandii. Wniosek ten został przekazany Komisji przez władze francuskie jako załącznik do wniosku opartego na art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego, który dotyczył umorzenia należności celnych przywozowych (3).

Skarżąca twierdzi, że Komisja była zobowiązana do zajęcia stanowiska również w przedmiocie wniosku opartego na art. 220 ust. 2 lit. b) wspólnotowego kodeksu celnego i w odrębnym piśmie zwróciła się o jego rozstrzygnięcie. Przedmiotem niniejszej skargi jest decyzja, jaka miała być zawarta w piśmie Komisji, które zostało przekazane skarżącej w odpowiedzi na to odrębne pismo.

Skarżąca uważa, że Komisja popełniła błędy co do prawa stwierdzając, że władze francuskie zwróciły się do niej wyłączenie na podstawie art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego, gdyż dokumenty, które otrzymała Komisja odpowiadały wymogom ustanowionym w art. 871 i następnym rozporządzenia nr 2454/93. Skarżąca twierdzi, że Komisja była zobowiązana do zbadania, czy przesłanki ustanowione w art. 220 ust. 2 lit. b) wspólnotowego kodeksu celnego zostały spełnione w niniejszym przypadku, tym bardziej, że podjęła ona decyzję o odrzuceniu wniosku o umorzenie należności celnych na podstawie art. 239 tego kodeksu.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny, Dz.U. L 302, str. 1.

(2) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, Dz.U. L 253, str. 1.

(3) Decyzja Komisji z dnia 7 maja 2007 r. rozstrzygająca ten wniosek i wskazująca władzom francuskim, że w przypadku skarżącej nie było uzasadnione umorzenie należności celnych przywozowych, będące przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej do Sądu Pierwszej Instancji, sprawa Thomson Sales Europe przeciwko Komisji, (ogłoszenie opublikowane w Dz.U. C 211 z 8.9.2007, str. 36).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/33

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Traxdata France przeciwko OHIM — Ritrax (TRAXDATA, TEAM TRAXDATA)

(Sprawa T-365/07)

(2007/C 283/61)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Traxdata France SARL (Paryż, Francja) (przedstawiciel: adwokat F. Valentin)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Ritrax Corp. Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 23 maja 2007 r. wydanej przez Pierwszą Izbę Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego w sprawach połączonych R 1337/2005-1, R 1338/2005-1, R 1339/2005-1 i R 1340/2005-1, i — w konsekwencji — unieważnienie wspólnotowych znaków towarowych TRAXDATA o nr 000007393, 000877779, 001252725 i TEAM TRAXDATA o nr 000877910 w odniesieniu do wszystkich towarów i usług wymienionych w klasach 9, 16 i 42, na podstawie art. 52 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r.

—

unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego TEAM TRAXDATA o nr 000877910 w odniesieniu do następujących usług z klasy 36: „sponsoring finansowy sportu i rekreacji; sponsoring finansowy zawodów sportowych, sportowych wydarzeń i drużyn sportowych; sponsoring finansowy sportowców […] usługi doradztwa i konsultingu w odniesieniu do wszystkich wymienionych wyżej usług”;

—

unieważnienie wspólnotowych znaków towarowych TRAXDATA o nr 000877779 i TEAM TRAXDATA o nr 000877910 w odniesieniu do następujących usług z klasy 41: „usługi związane z rozrywką i edukacją; organizacja i prowadzenie konferencji, kongresów, seminariów, sympozjów, […] usługi gier elektronicznych świadczone przy pomocy Internetu; publikacja książek, czasopism i periodyków; […] usługi centrów rozrywki; […] wypożyczanie kaset video, audio, płyt kompaktowych i filmów kinematograficznych; usługi doradztwa i konsultingu w odniesieniu do wszystkich wymienionych wyżej usług”

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowne i graficzne znaki towarowe „TRAXDATA” i „TEAM TRAXDATA” dla towarów i usług z klas 9, 16, 36, 41 i 42 — wspólnotowe znaki towarowe o nr 877 910, 877 779, 7 393 i 1 252 725

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Ritrax Corp. Ltd

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Niezarejestrowana nazwa spółki „TRAXDATA FRANCE SARL” i nazwa handlowa „TRAXDATA” dla następujących towarów i usług: „doradztwo, dostawy i sprzedaż sprzętu komputerowego i akcesoriów”

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosków skarżącej o unieważnienie znaków

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Izba Odwoławcza naruszyła art. 52 ust. 1 lit. c) w zw. z art. 8 ust. 4 rozporządzenia Rady nr 40/94 stwierdzając, że skarżąca nie przedstawiła dowodu na to, iż stale używa określenia „TRAXDATA”, oraz niewłaściwie stosując kryteria prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do kolidujących znaków towarowych.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/34

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2007 r. — Procter & Gamble przeciwko OHIM — Prestige Cosmetics (P&G PRESTIGE BEAUTE)

(Sprawa T-366/07)

(2007/C 283/62)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Procter & Gamble Company (Cincinnati, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat K. Sandberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Prestige Cosmetics Srl (Anzola Emilia, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 lipca 2007 r. w sprawie R 681/2006-2;

—	odrzucenie sprzeciwu nr B 311 318 z dnia 2 października 2000 r. w zakresie, w jakim uwzględniono go w decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 21 marca 2006 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

—	obciążenie interwenienta kosztami postępowania przed OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „P&G PRESTIGE BEAUTE” między innymi dla towarów z klasy 3

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Prestige Cosmetics Srl

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzne krajowe znaki towarowe „prestige” dla towarów z klasy 3

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94, jako że brak jest prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w odniesieniu do zgłoszonego znaku towarowego i wcześniejszych znaków towarowych, ponieważ objęte znakami towary nie są podobne, a same znaki wyraźnie różnią się między sobą.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/34

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Dow AgroSciences i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-367/07)

(2007/C 283/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dow AgroSciences Ltd (Hitchin, Zjednoczone Królestwo), DOW AgroSciences BV (Rotterdam, Niderlandy), Dow AgroSciences Danmark A/S (Lyngby-Taarbæk, Dania), Dow AgroSciences GmbH (Stade, Niemcy), Dow AgroSciences SAS (Mougins, Francja), Dow AgroSciences Export SAS (Mougins, Francja), Dow AgroSciences Hungary kft (Budapeszt, Węgry), Dow AgroSciences Italia Srl (Mediolan, Włochy), Dow AgroSciences Polska sp. z o.o. (Warszawa, Polska), Dow AgroSciences Distribution SAS (Mougins, Francja), Dow AgroSciences Iberica, SA (Madryt, Hiszpania), Dow AgroSciences s.r.o. (Praga, Republika Czeska) i Dow AgroSciences LLC (Indianapolis, Stany Zjednoczone) (Przedstawiciele: K. Van Maldegem i C. Mereu, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/437/WE

—	Stwierdzenie niezgodności z prawem i nieskuteczności wobec pierwszej ze skarżących oraz w stosunku do procedury oceny haloksyfopu-R art. 20 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1490/2002

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podnoszone przez skarżące są takie same lub podobne, jak w sprawie T-326/07 Cheminova i in. przeciwko Komisji

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/35

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2007 r. — Republika Litewska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-368/07)

(2007/C 283/64)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2007) 3407 final z dnia 13 lipca 2007 r. (1);

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja, o której została powiadomiona w dniu 16 lipca 2007 r., jest sprzeczna z prawem i podnosi następujące zarzuty:

1. Komisja przekroczyła swoje uprawnienia

Skarżąca utrzymuje, iż podejmując jednostronnie decyzję w sprawie ostatecznej zawartości litewskiego krajowego planu rozdziału Komisja przekroczyła uprawnienia, które zostały jej nadane na mocy dyrektywy 2003/87/WE, ponieważ o ile postanowienia tej dyrektywy uprawniają Komisję do oceny krajowych planów rozdziału uprawnień opracowanych przez państwa członkowskie, to nie nadają jej uprawnień do ustalania całkowitych ilości uprawnień do emisji zanieczyszczeń, ignorując całkowicie krajowe plany rozdziału opracowane i przedłożone przez państwa członkowskie.

2. Naruszenie prawa Wspólnoty Europejskiej

2.1.

Nieuwzględnienie celów dyrektywy 2003/87/WE: postanawiając, w zaskarżonej decyzji, o krajowym poziomie emisji na okres 2008-2012, który jest niższy niż ten, który jest konieczny w świetle zobowiązań ciążących na Republice Litewskiej na mocy Protokołu z Kioto do Konwencji Ramowej Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, Komisja uchybiła wymogowi uwzględnienia faktycznych celów dyrektywy 2003/87, jako skutecznego instrumentu, z ekonomicznego punktu widzenia, do wdrożenia zobowiązań ciążących na stronach Protokołu z Kioto w odniesieniu do emisji gazów cieplarnianych.

2.2.

Naruszenie zasad dobrej administracji i autentycznej współpracy: zaskarżona decyzja narusza zasady dobrej administracji i autentycznej współpracy, ponieważ Komisja, nie uwzględniając oceny dokonanej wtedy, gdy litewski krajowy plan rozdziału był opracowywany oraz zasadniczo bez konsultacji z Litwą, przeprowadziła osobną ocenę w oparciu o swą własną wybraną metodę w celu ustalenia maksymalnej ilości uprawnień do emisji zanieczyszczeń.

2.3.

Naruszenie postanowień dyrektywy 2003/87 i naruszenie zasady pewności prawa: zaskarżona decyzja narusza art. 9 ust. 1 i art. 11 ust. 2 dyrektywy 2003/87 ponieważ nie uwzględniając danych przedstawionych w litewskim krajowym planie rozdziału oraz odrzucając, jako niewłaściwą, metodę obliczeniową zastosowaną przez Litwę, Komisja oparła się wyłącznie i jedynie na danych otrzymanych w wyniku zastosowania metody, którą sama wybrała w celu ustalenia maksymalnej ilości uprawnień do emisji zanieczyszczeń podlegających rozdziałowi. Ponadto zastosowując tę metodę, o której Litwa nie była w ogóle z góry poinformowana, Komisja naruszyła zasadę pewności prawa.

2.4.

Naruszenie zasady niedyskryminacji: zaskarżona decyzja narusza zasadę niedyskryminacji, ponieważ Komisja, zastosowawszy swą własną wybraną metodę ustalania maksymalnej ilości uprawnień do emisji zanieczyszczeń, nie uwzględniła specyficznej sytuacji Litwy. Decyzja spowodowała również to, że sytuacje, które są zasadniczo odmienne, są traktowane w taki sam sposób.

2.5.

Uchybienie art. 9 ust. 1 i 3 dyrektywy 2003/87/WE oraz kryterium 4 z załącznika III do tej dyrektywy: zaskarżona decyzja narusza wymóg zawarty w art. 9 dyrektywy 2003/87 i oparty na kryteriach wymienionych w załączniku III do tej dyrektywy, ponieważ nie uwzględnia ona, bez żadnego powodu, kryterium 4 z tego załącznika oraz potrzeby zwiększenia przez Litwę generowania energii elektrycznej w elektrowniach spalających paliwo kopalne, wynikającej z jej zobowiązania do zamknięcia elektrowni atomowej Ignalina do 2009 r.

3. Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych wynikających z uregulowań Wspólnoty Europejskiej

Skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja została przyjęta w sposób naruszający istotne wymogi proceduralne ponieważ, po pierwsze, Komisja naruszyła postanowienia dyrektywy 2003/87/WE odmawiając zasadniczo w zaskarżonej decyzji rewizji decyzji C (2006) 5613 final i, po drugie, zaskarżona decyzja jest niewłaściwie i nieodpowiednio uzasadniona, w związku z czym uchybia ona wymogom ustanowionym w art. 253 WE i w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87. Ponadto Komisja uchybiła wymogowi proceduralnemu tej dyrektywy odnoszącemu się do czasu trwania oceny.

4. Rażący błąd w ocenie

Według skarżącej, oceniając poprawiony litewski krajowy plan rozdziału Komisja, po pierwsze, nie uwzględniła specyficznych i obiektywnych okoliczności, które Litwa podkreślała, a które doprowadziły do zwiększonego poziomu emisji zanieczyszczeń oraz, po drugie, zastosowała niewłaściwą metodę obliczeniową i oparła się na niedokładnych danych, co doprowadziło do ustalenia nieprawidłowej całkowitej ilości uprawnień do emisji zanieczyszczeń przysługującej Litwie.

(1) Decyzja Komisji z dnia 13 lipca 2007 r. w sprawie zmiany krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Litwę zgodnie z art. 3 ust. 3 decyzji Komisji C (2006) 5613 (final) w sprawie krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Litwę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/36

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2007 r. — Patrick Holding ApS przeciwko OHIM — Cassera (Patrick Exclusive)

(Sprawa T-370/07)

(2007/C 283/65)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Patrick Holding ApS (Fredensborg, Dania) (przedstawiciel: adwokat J. Løje)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cassera SpA. (Mediolan, Włochy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 26 lipca 2007 r. w sprawie R 1447/2005-2;

—	nakazanie stronie pozwanej dokonania rejestracji spornego znaku towarowego;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Patrick Holding ApS

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy „PATRICK EXCLUSIVE” dla towarów z klasy 25 — zgłoszenie nr 2 946 424

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Cassera SpA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowy słowny znak towarowy „G. Patrick” dla towarów z klasy 25 oraz międzynarodowy i krajowy słowny znak towarowy „G. Patrick” dla towarów z klas 24 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/36

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2007 r. — Dimos Kerateas przeciwko Komisji

(Sprawa T-372/07)

(2007/C 283/66)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Dimos Kerateas (Attyka, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci A. Papakonstantinou i M. Chaïntarlis)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji E(2004) 5611 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie przyznania pomocy z Funduszu Spójności na „Projekt zagospodarowania odpadów pierwszej jednostki administracyjnej Attyki w Attyce południowo-wschodniej i drugiej jednostki administracyjnej w Troizinii, 1. Teren składowiska odpadów w zakładzie przetwarzania i zagospodarowania odpadów Attyki południowo-wschodniej w strefie »Vragoni« w Keratea–Lavreotiki, 2. Stacja przeładunkowa odpadów drugiej jednostki administracyjnej Attyki w Troizinii”;

—	w przypadku wątpliwości zarządzenie dochodzenia na miejscu spornego terenu i nakazanie zamówienia niezależnych ekspertyz dla uzasadnienia twierdzeń skarżącego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odniesieniu do uzasadnionego interesu we wniesieniu skargi na podstawie art. 230 WE skarżący twierdzi, że zaskarżona decyzja, która odnosi się do utworzenia składowiska odpadów na terenie, który leży w obrębie Dimos Keratea (gminy Keratea), dotyczy go indywidualnie i bezpośrednio, gdyż jest on publicznym podmiotem odpowiedzialnym za ochronę zdrowia publicznego i środowiska w regionie dofinansowywanego przedsięwzięcia.

Skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja, z której treścią zapoznał się w dniu 13 sierpnia 2007 r., narusza zarówno szereg przepisów pierwotnego prawa wspólnotowego z zakresu ochrony zdrowia i środowiska, jak również przepisy wtórnego prawa wspólnotowego, które je konkretyzują.

W szczególności skarżący powołuje się na to, że finansowanie projektu stoi w sprzeczności z celami zachowania, ochrony i poprawy stanu środowiska, ochrony zdrowia publicznego, jak również ostrożnego i rozsądnego wykorzystania zasobów naturalnych. Zaskarżona decyzja Komisji nie uwzględnia przede wszystkim art. 3, 4 i 6 dyrektywy 75/442 (1) i art. 3 i 4 dyrektywy 91/156 (2), które przewidują konkretne obowiązki w sektorach zapobiegania i redukcji wytwarzania i szkodliwości odpadów.

W końcu jest oczywiste, że utworzenie zakładu zagospodarowania i usuwania odpadów w obrębie obszaru chronionego w żadnym razie nie może być postrzegane jako przedsięwzięcie, które spełnia przesłanki finansowania z instrumentu finansowego takiego jak Fundusz Spójności, który z definicji finansuje jedynie przedsięwzięcia zgodne z wymogami ochrony środowiska.

(1) Dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 194, str. 39).

(2) Dyrektywa Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. zmieniająca dyrektywę 75/442/EWG w sprawie odpadów (Dz.U. L 78, str. 32).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/37

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2007 r. — EOS przeciwko OHIM (PrimeCast)

(Sprawa T-373/07)

(2007/C 283/67)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: EOS GmbH Electro Optical Systems (Krailling, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Mentjes)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wydanej dnia 20 lipca 2007 r. w sprawie R 333/2005-4, o której skarżąca została powiadomiona faksem z dnia 27 lipca 2007 r.;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania zgodnie z art. 87 § 2 i § 5 regulaminu.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „PrimeCast” dla towarów i usług należących do klas 1, 19, 40 i 42 (zgłoszenie nr 2 854 677)

Decyzja eksperta: częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1)

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/37

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2007 r. — Pachtitis przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich i EPSO

(Sprawa T-374/07)

(2007/C 283/68)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Dimitrios Pachtitis (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: P. Giatagantzidis; V. Niagkou, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich i Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji EPSO z dnia 27 czerwca 2007 r. oraz dorozumianej decyzji odmownej w sprawie ponownego wniosku skarżącego z dnia 10 lipca 2007 r. dotyczących jego prawa dostępu do dokumentów EPSO;

—

zobowiązanie EPSO do udostępnienia mu: 1) dokładnej kopii zadanych mu pytań i udzielonych przez niego odpowiedzi podczas testów wstępnych a) i b) w ramach konkursu otwartego EPSO/AD/77/06 (Dz.U. C 277 A, s. 1), w którym uczestniczył, a który miał na celu stworzenie listy rezerwowej dla potrzeb zatrudnienia w instytucjach europejskich administratorów — prawników lingwistów stopnia AD5 z języka greckiego w dziedzinie tłumaczenia oraz 2) dokładnej kopii listy prawidłowych odpowiedzi w wymienionych testach wstępnych, w których uczestniczył.

—	obciążenie EPSO kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący utrzymuje, że odmowa ze strony Europejskiego Urzędu Doboru Kadr udostępnienia mu zadanych mu pytań i udzielonych przez niego odpowiedzi podczas testów wstępnych a) i b) w ramach konkursu otwartego EPSO/AD/77/06, w których uczestniczył, a także dokładnej kopii listy prawidłowych odpowiedzi w wymienionych testach wstępnych, w których uczestniczył, stanowi decyzję bezprawną i nieuzasadnioną, ponieważ jest sprzeczna z prawem dostępu do dokumentów instytucji europejskich przysługującym mu na podstawie art. 225 WE oraz art. 2 i 4 rozporządzenia WE nr 1049/2001 (1), że jej uzasadnienie zawiera istotne niejasności oraz że narusza art. 253 WE. Równolegle, zdaniem skarżącego, odmowa ze strony EPSO udostępnienia mu tych dokumentów jest sprzeczna z zasadami przejrzystości, dobrej administracji, pewności prawnej oraz ochrony uzasadnionych oczekiwań

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/38

Skarga wniesiona w dniu 3 października 2007 — Polska przeciwko Komisji

(Sprawa T-379/07)

(2007/C 283/69)

język postępowania: polski

Strony:

Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: T. Nowakowski, pełnomocnik rządu)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającego zakaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary 25-32, wody WE) przez statki pływające pod banderą Polski (1),

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającego zakaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary 25-32, wody WE) przez statki pływające pod banderą Polski. Zaskarżone rozporządzenie stanowi, iż z dniem 11 lipca 2007 r. część kwoty połowowej dorsza przyznana skarżącej na rok 2007 w Morzu Bałtyckim została wyczerpana oraz zakazuje, w okresie od dnia 11 lipca do dnia 31 grudnia 2007 r. dalszych połowów dorsza na tym obszarze przez statki pływające pod banderą Polski oraz przechowywania na pokładzie, przeładunku lub wyładunku dorszy złowionych przez te statki.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi zarzut popełnienia przez Komisję rażących błędów w ocenie wielkości połowów dorsza przez polskie statki rybackie i naruszenia rozporządzenia Rady (WE) nr 1941/2006 dnia 11 grudnia 2006 r. ustalającego wielkości dopuszczalnych połowów i inne związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych mające zastosowanie do Morza Bałtyckiego na 2007 r. (2). W ramach niniejszego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja oparła swoje ustalenia co do wielkości połowów dorsza przez polskie statki rybackie na danych, według skarżącej wyrywkowych i niereprezentatywnych, pochodzących z kontroli prowadzonych przez jej inspektorów z pominięciem danych pochodzących z polskiego Systemu Informacyjnego Rybołówstwa Morskiego.

Ponadto skarżąca podnosi iż zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę proporcjonalności, jako że, jej zdaniem, wprowadzony rozporządzeniem zakaz połowów powoduje istotne niekorzystne skutki społeczno-gospodarcze, które znacznie przekraczają hipotetyczne korzyści dla ochrony zasobów dorsza. Skarżąca zarzuca Komisji, że zaniechała ona oceny tych skutków przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia oraz nie rozważyła możliwości realizacji zamierzonych celów za pomocą środków mniej szkodliwych dla społeczności i gospodarki obszarów morskich.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi również zarzut niewystarczającego uzasadnienia zaskarżonego rozporządzenia, co jej zdaniem uniemożliwia weryfikację celowości i legalności wprowadzonego rozporządzeniem zakazu.

Skarżąca podnosi także zarzut naruszenia zasady solidarności i lojalnej współpracy zarzucając Komisji, że nie podjęła dialogu i nie umożliwiła skarżącej wyjaśnienia spornych kwestii przed przyjęciem zaskarżonego rozporządzenia.

Skarżąca podnosi wreszcie, że zaskarżone rozporządzenie narusza prawo do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej, jako że wprowadzony zakaz połowów dotyczy osób, które w praktyce nie mogą zmienić rodzaju prowadzonej działalności i dla których jedynym źródłem utrzymania jest działalność połowowa, tym bardziej, że zakaz ten jest całkowity i nie dopuszcza żadnych wyjątków.

(1) Dz.Urz. UE L 180, str. 3.

(2) Dz.Urz. UE L 367, str. 1.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/39

Skarga wniesiona w dniu 25 września 2007 r. — Kaloudis przeciwko OHIM — Fédération Française de Tennis (Roland Garros SPORTSWEAR)

(Sprawa T-380/07)

(2007/C 283/70)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Dimitrios Kaloudis (Dassia-Corfu, Grecja) (przedstawiciel: adwokat G. Kaloudis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Fédération Française de Tennis (Paryż, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 lipca 2007 r.;

—	uwzględnienie wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego Roland Garros SPORTSWEAR nr 3114477 dla klasy 25;

—	obciążenie drugiego uczestnika postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Roland Garros SPORTSWEAR” dla towarów należących do klasy 25 — zgłoszenie nr 3114477

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Fédération Française de Tennis

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: krajowy znak towarowy „Roland Garros” dla towarów należących do klas 3, 16, 18, 22, 25, 28, 32, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu dla wszystkich towarów objętych sprzeciwem

Decyzja Izby Odwoławczej: uznanie odwołania strony skarżącej za nie wniesione z uwagi na opóźnienie w uiszczeniu opłaty za wniesienie odwołania

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/39

Skarga wniesiona w dniu 27 września 2007 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-381/07)

(2007/C 283/71)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentilli, Avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 007584 z dnia 18 lipca 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej wypłaty przez Komisję kwot innych niż wnioskowane. Program DOCUP Toscana Cel 2 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 001);

—

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 009059 z dnia 21 sierpnia 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej okresowej deklaracji i zatwierdzenia wydatków oraz wniosku o płatność. Program DOCUP Veneto Cel 2 2000-2006 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 005);

—

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 009061 z dnia 21 sierpnia 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej wypłaty przez Komisję kwot innych niż wnioskowane. Program DOCUP Cel 2 „Lazio” 2000 — 2006 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 009);

—

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 009249 z dnia 29 sierpnia 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej wypłaty przez Komisję kwot innych niż wnioskowane. Program DOCUP Piemonte 2000 — 2006 (nr CCI 2000 IT 16 2DO 007);

—

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 009249 z dnia 6 września 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej wypłaty przez Komisję kwot innych niż wnioskowane. Regionalny program operacyjny „Campania” 2000 — 2006 (nr CCI 1999 IT 16 1PO 007);

—	oraz wszelkich wcześniejszych aktów związanych z tymi notami lub na których podstawie zostały one wydane i w konsekwencji obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są identyczne jak przywołane w sprawie T-345/05 Republika Włoska przeciwko Komisji (1)

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004, str. 55.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/40

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2007 r. — Francja przeciwko Radzie

(Sprawa T-382/07)

(2007/C 283/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues i A.-L. During, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 809/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 894/97, (WE) nr 812/2004 oraz (WE) nr 2187/2005 w odniesieniu do pławnic (1);

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Rozporządzenie będące przedmiotem niniejszej skargi ma na celu jednolite zdefiniowanie pławnic. Skarżąca kwestionuje definicję przyjętą w tym rozporządzeniu w zakresie, w jakim włącza ona do kategorii pławnic sieci takie jak sieć do połowu tuńczyków „thonaille” i z tego powodu włącza je do zakresu zakazu ich stosowania przewidzianego w art. 11 rozporządzenia nr 894/97 (2).

W uzasadnieniu skargi skarżąca twierdzi w pierwszej kolejności, że nieważność zaskarżonego rozporządzenia należy stwierdzić z powodu braku uzasadnienia, ponieważ nie podaje ono powodów, dla których rozszerza ono ograniczenia stosowania pławnic na sieci stabilizowane takie jak sieć „thonaille”.

Po drugie zaskarżone rozporządzenie narusza jej zdaniem również zasadę proporcjonalności, ponieważ zakaz stosowania pławnic, tak jak zostały one zdefiniowane, ma charakter oczywiście nieproporcjonalny, biorąc pod uwagę cele, które zakaz ten ma realizować, oraz cechy szczególne sieci „thonaille” w porównaniu do innych rodzajów pławnic.

W końcu skarżąca utrzymuje, że zakaz stosowania pławnic, tak jak zostały one zdefiniowane w rozporządzeniu nr 809/2007, jest dyskryminujący, ponieważ ze względu na ich cechy szczególne brak jest uzasadnienia dla traktowania sieci typu „thonaille” w taki sam sposób jak inne pławnice.

(1) Dz.U. L 182, str. 1.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) NR 894/97 z dnia 29 kwietnia 1997 r. ustanawiające środki techniczne dla zachowania zasobów połowowych (Dz.U L 132, str. 1).

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/40

Skarga wniesiona w dniu 10 października 2007 r. — Comune di Napoli przeciwko Komisji

(Sprawa T-388/07)

(2007/C 283/73)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Comune di Napoli (przedstawiciele: F. Sciandone i G. Tarallo adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007)3893 z dnia 8 sierpnia 2007 r.;

—	zasądzenie odszkodowania od Komisji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga ma na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007)3893 z dnia 8 sierpnia 2007 r., w której pozwana dokonała korekty finansowej pomocy z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) przyznanej skarżącej na realizację projektu „Sieć punktów telematycznych miasta Neapol”, oraz naprawienie szkód przez nią spowodowanych.

W uzasadnieniu żądania stwierdzenia nieważności skarżąca podnosi:

—

Nielogiczność, nieodpowiedniość i całkowity brak przesłanek prawnych i faktycznych przyjętych za podstawę decyzji, ponieważ Komisja świadomie nie uwzględniła wszystkich kryteriów (formalnych i materialnych), które powinny były zostać ocenione w celu prawidłowego zastosowania art. 24 rozporządzenia nr 4253/88, co w konsekwencji powoduje, że jej ocena wystąpienia nieprawidłowości zarzucanych skarżącej jest bez wątpienia błędna;

—

Błędną interpretację i zastosowanie pojęcia nieprawidłowości, o którym mowa w art. 24 rozporządzenia nr 4253/88, ponieważ zarzuty względem skarżącej nie są objęte pojęciem „istotnych zmian” rodzaju lub warunków wykonania finansowanego działania, ani też kategorią „wydatków niedopuszczalnych” w rozumieniu budżetu wspólnotowego;

—

Odpowiedzialność Komisji za początkowe opóźnienie projektu, ponieważ porozumienie o finansowaniu zostało zatwierdzone przez Komisję w dniu 14 lipca 1997 r. i notyfikowane Comune di Napoli dopiero 25 lipca 1997 r., chociaż datą rozpoczęcia projektu i dopuszczalności wydatków był dzień 1 lipca 1997 r.;

—	Nieuwzględnienie w ramach oceny dopuszczalności wydatków całego okresu siedmiu miesięcy, który Komisja przyjęła w celu zatwierdzenia zmiany projektu zgłoszonej przez skarżącą;

—	Błędny wniosek Komisji, że wykrycie azbestu i mające po tym miejsce opóźnienie spowodowane jego usuwaniem nie stanowi siły wyższej;

—

Błędne ograniczenie skutku zawieszającego wyroku Tribunale Amministrativo Regionale do okresu od 2 sierpnia 2001 r. (dzień wydania wyroku) do 5 grudnia 2001 r. (dzień doręczenia wyroku drugiej instancji wydanego przez Consiglio di Stato) oraz ograniczenie tego okresu tylko do faktur wystawionych w ramach przetargu na dostawę sprzętu informatycznego, który sam był przedmiotem zawieszenia;

—

Naruszenie zasady proporcjonalności, ponieważ Komisja w żaden sposób nie uwzględniła przy obniżeniu dofinansowania, że skarżąca działała w dobrej wierze, że charakter i ciężar (rzekomej) nieprawidłowości był nieistotny, że finansowane działanie zostało faktycznie zrealizowane i w końcu że kwestionowane okoliczności w części wywołane zostały przez samą Komisję, a w części przez siłę wyższą;

—	Naruszenie obowiązku uzasadnienia, ponieważ decyzja nie wyjaśnia, dlaczego zarzucane nieprawidłowości należy uważać za „istotne”;

—

Jeżeli chodzi o odszkodowanie, skarżąca podnosi, że nawet jeżeli zachowanie Komisji nie zostanie ocenione jako bezprawne, to jednak spowodowało ono szkody. W szczególności decyzja w sprawie zwrotu pomocy spowodowała nieprzewidywalne i niezwyczajne szkody, w szczególności jeżeli uwzględni się, że działanie zostało zakończone pozytywnie i z gratulacjami ze strony samej Komisji.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/42

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 9 października 2007 r. — Bellantone przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-85/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Pracownik zatrudniony na czas określony powołany na urzędnika - Okres wypowiedzenia - Odprawa - Dieta dzienna - Szkoda)

(2007/C 283/75)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gerardo Bellantone (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: T. Bontinck i J. Feld, avocats)

Strona pozwana: Trubunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: T. Kennedy, J.-M. Stenier i G. Corstens, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji Sekretariatu Generalnego Trybunału Obrachunkowego z dnia 30 marca 2006 r. oddalającej zażalenie skarżącego, byłego pracownika zatrudnionego na czas określony, powołanego na urzędnika w sprawie wypłaty reszty odszkodowania zastępującego dodatkowe świadczenie w związku z wypowiedzeniem, odprawy i diety dziennej oraz wniosek o zasądzenie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	G. Bellantone pokryje trzy czwarte własnych kosztów.

3)	Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich pokryje, poza własnymi kosztami, jedną czwartą kosztów G. Bellantone.

(1) Dz.U. C 237 z 30.9.2006, str. 18.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/42

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 11 września 2007 r. — O'Connor przeciwko Komisji

(Sprawa F-12/07) (1)

(Służba publiczna - Inni pracownicy - Kolejne umowy pracownika zatrudnionego na czas określony, członka personelu pomocniczego i pracownika kontraktowego - Maksymalny okres przyznania zasiłku dla bezrobotnych - Dopuszczalność)

(2007/C 283/76)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Elizabeth O'Connor (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i M. Velardo, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej na 11 miesięcy i 25 dni zamiast 17,83 miesięcy maksymalnego okresu zasiłku dla bezrobotnych skarżącej, byłego pracownika Komisji pracującego u tej ostatniej w oparciu o różne umowy pracownika zatrudnionego na czas określony, członka personelu pomocniczego i pracownika kontraktowego od dnia 16 stycznia 2001 r. do dnia 31 grudnia 2005 r.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje w części odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna i w pozostałej części oddalona jako oczywiście bezzasadna.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich poniesie całość kosztów, włączając w to koszty ewentualnie poniesione przez skarżącą w związku z jej wnioskiem o pomoc w zakresie kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 95 z dnia 28.4.2007 str. 57.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/43

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 października 2007 r. — Pouzol przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-17/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytury - Przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych przed rozpoczęciem służby we Wspólnotach - Niedopuszczalność)

(2007/C 283/77)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Michel Pouzol (Combaillaux, Francja) (przedstawiciele: D. Grisay, I Andoulsi i D. Piccininno, avocats)

Strona pozwana: Europejski Trybunał Obrachunkowy (przedstawiciele: T. Kennedy, J.-M. Stenier i G. Cortens, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji Trybunału Obrachunkowego z dnia 23 listopada 2006 r. uznającej za niedopuszczalne zażalenie wniesione przez skarżącego na decyzję Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 18 maja 2006 r. — Uznanie prawa skarżącego do zaliczenia na poczet lat uprawniających do emerytury lat nabytych w programie uzupełniającym — Wniosek o odszkodowanie.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron pokryje własne koszty.

(1) Dz.U. C 117 z 26.5.2007, str. 35.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/43

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2007 r. — Maria Patsarika przeciwko Europejskiemu Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop)

(Sprawa F-63/07)

(2007/C 283/78)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Maria Patsarika (przedstawiciele: N. Korogiannakis i N. Keramidas, avocats)

Strona pozwana: Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Cedefop z dnia 20 września 2006 r. (Directorate/AMB/2006/380) rozwiązującej — ze skutkiem na koniec okresu próbnego — umowę na czas określony wiążącą skarżącą i Cedefop;

—

stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej Cedefop (z dnia 16 marca 2007 r.) oddalającej skargę, na podstawie której skarżąca wnosiła o stwierdzenie nieważności wyżej wymienionej decyzji, wymieniającej powody, dla których organ powołujący rozwiązał umowę ze skarżącą (ta decyzja komisji odwoławczej nie stanowi przedmiotu oddzielnej skargi);

—	zasądzenie od Cedefop na rzecz skarżącej odszkodowania w wysokości równej wynagrodzeniom, dodatkom i uprawnieniom emerytalnym skarżącej za okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r., z odliczeniem wypłaconej odprawy;

—	zasądzenie od Cedefop na rzecz skarżącej zadośćuczynienia w wysokości dwudziestu tysięcy 20 000 EUR tytułem doznanej przez nią krzywdy.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją z dnia 20 września 2006 r. Cedefop rozwiązał ze skarżącą umowę o pracę na koniec okresu próbnego. Skarżąca podnosi po pierwsze naruszenie tez zawartych w orzecznictwie dotyczącym okresu próbnego, w zakresie w jakim nie kończy się on w normalnych okolicznościach. Ponadto Cedefop przy podejmowaniu decyzji o rozwiązaniu z nią umowy dopuścił się nadużycia władzy i przekroczył granice swoich uprawnień dyskrecjonalnych, opierając się na oczywistym błędzie w ocenie. Pomimo satysfakcjonujących wyników zawodowych skarżącej oraz jej zachowania w ramach służby, sprawozdanie z oceny sporządzone przed końcem okresu próbnego sugeruje rozwiązanie z nią umowy z uwagi na „wątpliwości co do jej kwalifikacji moralnych”. Wątpliwości te wynikały z okoliczności powstałych nie we właściwym okresie zatrudnienia skarżącej, jak również z tego, że składała ona zeznania w charakterze świadka w innej sprawie przed SPI. Zeznania skarżącej w tej sprawie, która jest wciąż w toku, są oczywiście wiarygodne. Co do zarzutu rzekomego braku kompetencji zawodowej (który znaleźć można dopiero w ocenie zastępcy dyrektora Centrum), to nie przedstawiono żadnego dowodu na to. Skarżąca podnosi ponadto naruszenie prawa do bycia wysłuchaną, prawa do obrony, jak również zasad obiektywizmu i proporcjonalności. Dokumenty, na których podstawie sformułowano wobec niej zarzut nigdy nie zostały jej przedstawione, nigdy też nie została wezwana na rozprawę (przed komisją odwoławczą Cedefop), gdy badano jej skargę.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/44

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Evraets przeciwko Komisji

(Sprawa F-92/07)

(2007/C 283/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Pascal Evraets (Lambusart, Belgia) (przedstawiciel: N. Lhoëst, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o ogłoszeniu listy urzędników awansowanych do grupy AST 4 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r. w zakresie, w jakim Komisja nie wzięła pod uwagę możliwości awansowania skarżącego w postępowaniu za 2006 r. i w zakresie w jakim nazwisko skarżącego nie znajduje się na liście awansowanych urzędników;

—	o ile to konieczne stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji Komisji z dnia 6 czerwca 2007 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego w oparciu o art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (regulamin) w dniu 16 lutego 2007 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, były pracownik zatrudniony na czas określony w grupie AST 3 od dnia 16 kwietnia 2004 r. po zdanym konkursie wewnętrznym, uznany został za niepodlegającego awansowi w postępowaniu w sprawie awansu za 2006 r., jako że nie wykazał zdolności do pracy w trzecim języku, stosowanie do art. 45 ust. 2 regulaminu.

Na poparcie swej skargi skarżący podnosi trzy zarzuty, z których pierwszy oparty jest na naruszeniu art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego i nieważności art. 10 ust. 5 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 regulaminu. Skarżący twierdzi, że na mocy art. 45 ust. 1 regulaminu, który wymaga dwóch lat stażu pracy by podlegać awansowi, mógłby zostać awansowany w dniu 16 kwietnia 2006 r., tj. przed wejściem w życie wymogu wykazania zdolności do pracy w trzecim języku. Artykuł 11 załącznika XIII regulaminu przewiduje bowiem, że art. 45 ust. 2 nie stosuje się do awansów, które dokonywane są przed dniem 1 maja 2006 r. Wymagając od skarżącego zdolności do pracy w trzecim języku z uzasadnieniem, że jego awans, stosownie do art. 10 ust. 5 ogólnych przepisów wykonawczych dokonywany jest dopiero z dniem 1 maja 2006 r. Komisja naruszyła, jego zdaniem, art. 45 ust. 1 regulaminu.

Drugi zarzut oparty jest na nierównym traktowaniu oraz nieważności po pierwsze art. 11 załącznika XIII do regulaminu, a po drugie art. 1 pkt 1 wspólnych uregulowań w sprawie szczegółowego stosowania art. 45 ust. 2 regulaminu, przyjętych przez Komisję w dniu 19 lipca 2006 r. Skarżący w szczególności podnosi, że urzędnicy zatrudnieni między 15 a 30 kwietnia 2004 r. zatrudnieni zostali w oparciu o te same przepisy regulaminu, co urzędnicy zatrudnieni przez dniem 15 kwietnia 2004 r., tj. przed dniem wejścia w życie art. 45 ust. 2 regulaminu. W konsekwencji poddanie urzędników zatrudnionych między 15 a 30 kwietnia 2004 r. art. 11 załącznika XIII regulaminu i art. 1 pkt. 1 wspólnych uregulowań stanowi jego zdaniem dyskryminację. Co więcej skarżący podkreśla, że stosownie do art. 5 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu znajomość trzeciego języka nie jest wymagana przy pierwszym awansie urzędników, którzy — choć zatrudnieni po dniu 1 maja 2004 r. — wcześniej byli pracownikami zatrudnionymi na czas określony. Zatem jego zdaniem bezprawne jest wymaganie znajomości trzeciego języka wobec urzędników, którzy tak jak skarżący, powołani zostali przed tym dniem.

Trzeci zarzut oparty jest na naruszeniu zasady dobrej administracji, wydajności i ochrony uzasadnionych oczekiwań. Skarżący podnosi w szczególności, że w wykonaniu art. 45 ust. 2 regulaminu Komisja nie wykazała w pełni wymaganej staranności i nie odpowiedziała na uzasadnione oczekiwania urzędników mających prawo do awansu w postępowaniu za 2006 r. W szczególności Komisja zaniechała przyjęcia odpowiednich przepisów przejściowych i podjęcia w odpowiednim czasie działań pozwalających skarżącemu na opanowanie trzeciego języka i tym samym podleganie awansowi.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/44

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Acosta Iborra i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-93/07)

(2007/C 283/80)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Beatriz Acosta Iborra (Alkmaar, Niderlandy) i inni (przedstawiciel: N. Lhoëst, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego, publikującej listę urzędników awansowanych w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r., ponieważ Komisja nie uwzględniła tego, że skarżący kwalifikowali się do podania do awansu w postępowaniu w sprawie awansu za 2006 r., i ponieważ ich nazwiska nie znajdowały się na liście urzędników awansowanych;

—	o ile zaistnieje taka potrzeba, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 czerwca 2007 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżących na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich w dniu 16 lutego 2007 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnoszą zarzuty bardzo podobne do zarzutów podnoszonych w sprawie F-92/07, z której komunikat jest opublikowany w tym samym numerze Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/45

Skarga wniesiona w dniu 21 września 2007 r. — Rebizant i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-94/07)

(2007/C 283/81)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean Rebizant (Karlsruhe, Niemcy) i in. (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, E. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie niezgodności z prawem decyzji określającej progi awansu do grupy zaszeregowania AD 13 mające zastosowanie do urzędników objętych budżetem Badania/Wspólne Centrum Badań (WCB) i budżetem Eksploatacja;

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o nieawansowaniu skarżących do grupy zaszeregowania AD 13 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2006;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący powołują następujące zarzuty:

—	naruszenie art. 5 ust. 5 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (regulaminu pracowniczego);

—	naruszenie art. 6 ust. 2 regulaminu pracowniczego oraz art. 9 załącznika XIII do tego regulaminu;

—	naruszenie zasady równego traktowania.

Skarżący precyzują, że określając próg awansów do grupy zaszeregowania AD 13 dla urzędników objętych budżetem Badania i budżetem Wspólnego Centrum Badań (WCB) na 98,5, Komisja nie wzięła pod uwagę po pierwsze stanowisk, które na podstawie art. 9 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego są efektywnie nieobsadzone w DG Badania i DG Wspólne Centrum Badań i, po drugie, specyfiki sytuacji urzędników objętych tymi budżetami.

Skarżący twierdzą, że nie biorąc tego pod uwagę Komisja naruszyła swoją decyzję z dnia 20 lipca 2005 r. w sprawie trybu postępowania w sprawie awansu urzędników otrzymujących wynagrodzenie z części budżetu ogólnego przeznaczonej na badania, która określała reguły gwarantujące poszanowanie zasady równego traktowania urzędników finansowanych z różnych budżetów.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/45

Skarga wniesiona w dniu 24 września 2007 r. — De Fays przeciwko Komisji

(Sprawa F-97/07)

(2007/C 283/82)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Chantal De Fays (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: P.-P. Gehuchten i Ph. Reyniers, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 21 czerwca 2007 r. oraz, w razie potrzeby, jego decyzji z dnia 21 listopada 2006 r.;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej wynagrodzeń objętych środkiem w postaci zawieszenia, powiększonych o odsetki ustawowe;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca, urzędnik Komisji, cierpiąca na chorobę, która rzekomo zmusiła ją do absencji w pracy, kwestionuje decyzje organu powołującego o uznaniu w dniu 19 października 2006 r. jej kolejnych nieobecności za nieusprawiedliwione i o zastosowaniu wobec niej art. 60 Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (dalej „regulaminu pracowniczego”).

Skarżąca twierdzi najpierw, że postępowanie ugodowe leżące u podstaw art. 59 regulaminu pracowniczego odbyło się z naruszeniem prawa do obrony i zasady kontradyktoryjności. Co więcej sprawozdanie niezależnego lekarza nie było właściwie uzasadnione i zawarty w nim był oczywisty błąd w ocenie.

Skarżąca podnosi ponadto, że decyzja nakazująca jej stawienie się w miejscu pracy, przy obecnym stanie wiedzy naukowej, narusza zasadę ostrożności.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/46

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2007 r. — Hoppenbrouwers przeciwko Komisji

(Sprawa F-104/07)

(2007/C 283/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Micheline Hoppenbrouwers (Dilbeek, Belgia) (przedstawiciel: L. Vogel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów z dnia 25 czerwca 2007 r., oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącą w dniu 16 marca 2007 r. na decyzję podaną do jej wiadomości w dniu 18 grudnia 2006 r., odmawiającą zatrudnienia skarżącej w charakterze pracownika kontraktowego na podstawie art. 2 ust. 1 załącznika do Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (WZIP);

—	w razie potrzeby stwierdzenie również nieważności decyzji Komisji z dnia 18 grudnia 2006 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy z zarzutów podniesionych w skardze dotyczy naruszenia art. 82 ust. 3 lit. d) WZIP, art. 83 WZIP, art. 33 regulaminu pracowników Wspólnot Europejskich, art. 2 ust. 1 załącznika do WZIP oraz oczywistego błędu w ocenie.

Po pierwsze skarżąca podnosi, że administracja nie zaproponowała jej zawarcia z nią umowy o pracę w charakterze pracownika kontraktowego na czas nieokreślony ze względu na okoliczność, że od dnia 1 maja 2005 r. skarżąca znajdowała się w stanie tymczasowej niezdolności do pracy, podczas gdy zdaniem organu upoważnionego do zawierania umów data ta stanowiła ostateczny moment, w którym powinny zacząć obowiązywać umowy o pracę zawierane z pracownikami kontraktowymi na podstawie przepisów przejściowych art. 2 ust. 1 załącznika do WZIP. Skarżąca podnosi, że jedynie trwała niezdolność do pracy mogłaby uzasadnić odrzucenie jej kandydatury.

Drugi z zarzutów podniesionych w skardze dotyczy naruszenia zasady niedyskryminacji w zakresie, w jakim skarżąca bez dopuszczalnego i rozsądnego uzasadnienia, jest niesłusznie traktowana mniej korzystnie w porównaniu z innymi osobami, które, po tym jak były zatrudnione, podobnie jak skarżąca, w żłobkach i świetlicy Komisji na podstawie umów prawa belgijskiego, otrzymały propozycje zawarcia z nimi umów o pracę w charakterze pracowników kontraktowych na czas nieokreślony.

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/47

Sprostowanie do komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-68/03

( „Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej” C 247 z dnia 20 października 2007 r., str. 22 )

(2007/C 283/84)

Komunikat w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-68/03 Olympiaki Aeroporia Ypiresies przeciwko Komisji ma brzmienie następujące:

„Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 września 2007 r. — Olympiaki Aeroporia Ypiresies przeciwko Komisji

(Sprawa T-68/03) (1)

(Pomoc państwa - Pomoc na restrukturyzację przyznana przez Republikę Grecką na rzecz przewoźnika lotniczego Olympic Airways - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Nadużycie pomocy - Nowa pomoc - Ciężar dowodu - Prawo do przedstawienia stanowiska - Kryterium prywatnego wierzyciela - Błąd dotyczący okoliczności faktycznych - Oczywisty błąd w ocenie - Uzasadnienie - Artykuł 87 ust. 1 oraz ust. 3 lit. c) WE)

(2006/C 000/01)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE, dawniej Olympiaki Aeroporia AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: początkowo adwokaci D. Waelbroeck i E. Bourtzalas oraz J. Ellison i M. Hall, solicitors, jak również adwokaci A. Kalogeropoulos, C. Tagaras i A.Chiotelis, a następnie adwokat P. Anestis oraz T. Soames, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Triantafyllou i J. L. Buendía Sierra, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Oikonomou)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2003/372/WE z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Grecję na rzecz Olympic Airways (Dz.U. 2003, L 132, str. 1).

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność art. 2 i 3 decyzji Komisji 2003/372 z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie pomocy przyznanej przez Grecję na rzecz Olympic Airways, w zakresie, w jakim dotyczą one tolerowania długotrwałego niepłacenia, po pierwsze, opłat lotniskowych należnych ze strony Olympic Airways na rzecz międzynarodowego portu lotniczego w Atenach, a po drugie, podatku od wartości dodanej od paliwa i części zamiennych należnego od Olympic Aviation.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Olympiaki Aeroporia Ypiresies AE pokrywa 75 % własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez Komisję. Komisja pokrywa 25 % własnych kosztów oraz kosztów Olympiaki Aeroporia Ypiresies.

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003.”

24.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 283/48

Sprostowanie do zawiadomienia Trybunału Sprawiedliwości 2007/C 223/01 „Zasady etyki”

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 223 z dnia 22 września 2007 r. )

(2007/C 283/85)

1)	Motyw pierwszy:

zamiast:

„w dniach”

powinno być:

„w dniu”.

2)	Motyw trzeci:

po słowie:

„że”

dodaje się:

„—”.

3)	Motyw trzeci:

po słowie:

„regulaminów”

dodaje się:

„—”.

4)	Motyw trzeci:

zamiast:

„w zasadach etyki”

powinno być:

„w zebranych »Zasadach etyki«”.

5)	Artykuł 1 ust. 2:

zamiast:

„poświęcają”

powinno być:

„poświęcają się”.

6)	Artykuł 1 ust. 2:

zamiast:

„ich”

powinno być:

„swego”.

7)	Artykuł 2:

zamiast:

„jakiegokolwiek rodzaju”

powinno być:

„— jakiegokolwiek rodzaju —”.

8)	Artykuł 4 ust. 2:

zamiast:

„że moja sytuacja majątkowa nie wykazuje jakiegokolwiek powiązania finansowego mogącego”

powinno być:

„że w mojej sytuacji majątkowej nie ma żadnych powiązań finansowych mogących”.

9)	Artykuł 5 ust. 1:

zamiast:

„do którego należą”

powinno być:

„którego są członkami”.

10)	Artykuł 5 ust. 1:

zamiast:

„razie”

powinno być:

„wypadku”.

11)	Artykuł 5 ust. 1:

zamiast:

„poświęcić”

powinno być:

„poświęcić się”.

12)	Artykuł 5 ust. 1:

zamiast:

„ich”

powinno być:

„swego”.

13)	Artykuł 5 ust. 2:

zamiast:

„w konferencji, seminarium lub kolokwium”

powinno być:

„w konferencjach, seminariach lub kolokwiach”.

14)	Artykuł 5 ust. 3:

zamiast:

„jak również”

powinno być:

„jak też”.

15)	Artykuł 5 ust. 3:

zamiast:

„podmiotach działających w dziedzinie kultury, sztuki, sportu”

powinno być:

„podmiotach w dziedzinie kultury, sztuki, działalności społecznej, sportu”.

16)	Artykuł 5 ust. 3 in fine:

zamiast:

„działalność o użyteczności”

powinno być:

„działalność użyteczności”.

17)	Artykuł 6, tytuł:

zamiast:

„Zobowiązanie członków po zakończeniu pełnienia funkcji”

powinno być:

„Obowiązki członków po zakończeniu pełnienia przez nich funkcji”.

18)	Artykuł 6 ust. 2 tiret pierwsze:

zamiast:

„zakończenie”

powinno być:

„zakończenia”.

19)	Artykuł 6 ust. 2 tiret pierwsze:

zamiast:

„do którego należeli”

powinno być:

„którego byli członkami”.

20)	Artykuł 6 ust. 2 tiret drugie:

zamiast:

„jako sędzia lub rzecznik generalny”

powinno być:

„jako sędziowie lub rzecznicy generalni”.

21)	Artykuł 6 ust. 2 tiret trzecie:

zamiast:

„czyto”

powinno być:

„czy to”.

22)	Artykuł 6 ust. 3:

zamiast:

„opinię prawną”

powinno być:

„opinie prawne”.

23)	Artykuł 7 ust. 1:

zamiast:

„w służbie”

powinno być:

„służby”.

24)	Artykuł 8 ust. 1:

zamiast:

„7 października”

powinno być:

„1 października”.

25)	Artykuł 8 ust. 2:

zamiast:

„powinno być złożone najpóźniej”

powinno być:

„powinno zostać złożone prezesowi Trybunału Sprawiedliwości najpóźniej”.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 283

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 24 listopada 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 283/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 269 z 10.11.2007.	1

	Sprostowania
2007/C 283/84	Sprostowanie do komunikatu w Dzienniku Urzędowym w sprawie T-68/03 (Dz.U. C 247 z 20.10.2007, str. 22)	47

2007/C 283/85	Sprostowanie do zawiadomienia Trybunału Sprawiedliwości 2007/C 223/01 Zasady etyki(Dz.U. C 223 z 22.9.2007)	48