10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 września 2007 r. — Maria-Luise Lindorfer przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-227/04 P) (1)

(Odwołanie - Urzędnicy - Przeniesienie uprawnień emerytalnych - Działalność zawodowa poprzedzająca podjęcie służby we Wspólnotach - Wyliczenie lat uprawniających do emerytury - Artykuł 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego - Ogólne przepisy wykonawcze - Zasada niedyskryminacji - Zasada równości traktowania)

(2007/C 269/07)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Maria-Luise Lindorfer (przedstawiciele: G. Vandersanden i L. Levi, avocats)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Anton i M. Sims-Robertson, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie T-204/01 Lindorfer przeciwko Radzie, którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 3 listopada 2000 r. dotyczącej wyliczenia lat uprawniających skarżącą do emerytury w związku z przeniesieniem do systemu wspólnotowego zryczałtowanej wartości wykupu praw do emerytury nabytych przez nią w systemie austriackim

Sentencja

1)	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie T-204/01 Lindorfer przeciwko Radzie zostaje uchylony w zakresie, w jakim oddala skargę M.-L. Lindorfer w związku z brakiem dyskryminacji ze względu na płeć.

2)	Zostaje stwierdzona nieważność decyzji Rady Unii Europejskiej z dnia 3 listopada 2000 r. dotyczącej wyliczenia lat uprawniających M.-L. Lindorfer do emerytury.

3)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

4)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania w obu instancjach.

(1) Dz.U. C 190 z 24.07.2004 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 13 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-260/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swoboda przedsiębiorczości i swoboda świadczenia usług - Koncesje na świadczenie usług publicznych - Odnowienie 329 koncesji na prowadzenie zakładów na wyścigi konne bez przetargu - Wymóg ogłaszania i przejrzystości)

(2007/C 269/08)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: K. Wiedner, C. Cattabriga i L. Visaggio, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (Przedstawiciele: I. Braguglia, pełnomocnik, G. De Bellis, adwokat)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Królestwo Danii (Przedstaiwiciel: J. Molde, pełnomocnik), Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciel: F. Díez Moreno, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie zasady przejrzystości i obowiązku ogłaszania wynikających z art. 43 i nast. i art. 49 i nast. WE — Odnowienie 329 koncesji na przyjmowanie zakładów na wyścigowi konne bez przeprowadzenia uprzedniego przetargu

Sentencja

Odnawiając 329 koncesji na prowadzenie zakładów na wyścigi konne z całkowitym pominięciem postępowania przetargowego Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 i 49 WE, a w szczególności naruszyła ogólną zasadę przejrzystości i obowiązek zapewnienia odpowiedniego ogłoszenia.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 217 z 28.8.2004.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez House of Lords — Zjednoczone Królestwo) — The Queen, na wniosek: Veli Tum, Mehmet Dari przeciwko Secretary of State for the Home Department

(Sprawa C-16/05) (1)

(Układ stowarzyszeniowy EWG-Turcja - Artykuł 41 ust. 1 protokołu dodatkowego - Klauzula „standstill’ - Zakres - Przepisy państwa członkowskiego wprowadzające, po wejściu w życie protokołu dodatkowego, nowe ograniczenia w zakresie wjazdu obywateli tureckich na terytorium tego państwa celem skorzystania ze swobody przedsiębiorczości)

(2007/C 269/09)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

House of Lords

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The Queen, Veli Tum, Mehmet Dari

Strona pozwana: Secretary of State for the Home Department

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — House of Lords — Wykładnia art. 41 ust. 1 protokołu dodatkowego podpisanego w dniu 23 listopada 1970 r., załączonego do Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją i dotyczącego środków, jakie należy przyjąć celem ich wprowadzenia w życie (Dz.U. 1972 L 293, str. 4) — Prawo państwa członkowskiego do wprowadzania nowych ograniczeń w wjeździe obywateli tureckich na jego terytorium celem wykonywania tam swobody przedsiębiorczości

Sentencja

Wykładni art. 41 ust. 1 protokołu dodatkowego, podpisanego w dniu 23 listopada 1970 r. w Brukseli oraz zawartego, zatwierdzonego i ratyfikowanego w imieniu Wspólnoty rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2760/72 z dnia 19 grudnia 1972 r. należy dokonywać w ten sposób, że zakazuje on wprowadzania, począwszy od dnia wejścia w życie tego protokołu w danym państwie członkowskim, jakichkolwiek nowych ograniczeń w wykonywaniu swobody przedsiębiorczości, w tym ograniczeń dotyczących wymogów materialnych lub proceduralnych w zakresie pierwszego zezwolenia na wjazd na terytorium tego państwa obywateli tureckich zamierzających wykonywać w nim działalność gospodarczą w charakterze osób prowadzących działalność na własny rachunek.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/5

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln — Niemcy) — Herbert Schwarz, Marga Gootjes-Schwarz przeciwko Finanzamt Bergisch Gladbach

(Sprawa C-76/05) (1)

(Artykuł 8 A traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 18 WE) - Obywatelstwo Unii - Artykuł 59 traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 49 WE) - Swoboda świadczenia usług - Przepisy dotyczące podatku dochodowego - Czesne - Prawo do odliczenia ograniczone jedynie do czesnego uiszczonego na rzecz prywatnych instytucji krajowych)

(2007/C 269/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Köln

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Herbert Schwarz, Marga Gootjes-Schwarz

Strona pozwana: Finanzamt Bergisch Gladbach

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Köln — Zgodność z art. 18 WE, art. 39 WE, art. 43 WE i art. 49 WE regulacji krajowej w dziedzinie podatku dochodowego, przyznającej ulgę podatkową w przypadku czesnego uiszczanego w związku z kształceniem dzieci pod warunkiem uczęszczania przez nie do niektórych szkół krajowych — Dzieci uczęszczające do szkół w innych państwach członkowskich

Sentencja

Jeżeli podatnicy z danego państwa członkowskiego zapisują swe dzieci do szkoły położonej w innym państwie członkowskim, której finansowanie jest zapewnione głównie ze środków prywatnych, art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się przepisom państwa członkowskiego, na mocy których istnieje możliwość uwzględnienia czesnego uiszczanego na rzecz niektórych prywatnych szkół położonych na terytorium tego państwa jako wydatek szczególny wpływający na zmniejszenie podatku dochodowego, które jednak w sposób generalny wykluczają tę możliwość w przypadku czesnego uiszczanego na rzecz szkół prywatnych położonych w innych państwach członkowskich.

Jeżeli podatnicy danego państwa członkowskiego wysyłają swe dzieci w celu kształcenia do położonej w innym państwie członkowskim szkoły, której świadczenia nie są objęte art. 49 WE, to art. 18 WE sprzeciwia się przepisom państwa członkowskiego, na mocy których istnieje możliwość uwzględnienia czesnego uiszczanego na rzecz niektórych prywatnych szkół położonych na terytorium tego państwa jako wydatek szczególny wpływający na zmniejszenie podatku dochodowego, które jednak w sposób generalny wykluczają tę możliwość w przypadku czesnego uiszczanego na rzecz szkół prywatnych położonych w innych państwach członkowskich.

(1) Dz.U. C 93 z 16.4.2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/5

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep — Niderlandy) — D. P. W. Hendrix przeciwko Raad van Bestuur van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen

(Sprawa C-287/05) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Artykuły 12 WE, 17 WE, 18 WE i 39 WE - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuły 4 ust. 2a i art. 10a oraz załącznik IIa - Rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 - Artykuł 7 ust. 1 - Specjalne świadczenia nieskładkowe - Niderlandzkie świadczenie dla młodych osób niepełnosprawnych - Charakter świadczenia wykluczający jego przenoszenie)

(2007/C 269/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Centrale Raad van Beroep (Niderlandy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: D. P. W. Hendrix

Strona pozwana: Raad van Bestuur van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Centrale Raad van Beroep — Wykładnia art. 4 ust. 2a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. (Dz.U. 1997, L 28, str. 1), ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem Rady (WE) nr 1223/98 z dnia 4 czerwca 1998 r. (Dz.U. L 168, str. 1) oraz zakresu zastosowania art. 12 WE, 18 WE, 39 WE i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, str. 2)

Sentencja

Świadczenie takie jak przyznawane na podstawie ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o ubezpieczeniu młodych osób niepełnosprawnych w razie niezdolności do pracy (Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten) należy uznać za specjalne świadczenie nieskładkowe w rozumieniu art. 4 ust. 2a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem Rady (WE) nr 1223/98 z dnia 4 czerwca 1998 r., z takim skutkiem, że w odniesieniu do osób będących w sytuacji takiej jak skarżący w postępowaniu przed sądem krajowym stosować należy wyłącznie zasadę koordynacji wprowadzoną przez art. 10a tego rozporządzenia i że dopuszczalne jest zastrzeżenie wypłaty tego świadczenia na rzecz osób zamieszkujących na terytorium państwa członkowskiego, które przyznaje to świadczenie. Okoliczność, że zainteresowany pobierał wcześniej świadczenie dla młodych osób niepełnosprawnych, które mogło było być przenoszone, nie ma wpływu na stosowanie tych przepisów.

Artykuł 39 WE i art. 7 rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie istnieniu uregulowania krajowego, które wykonuje art. 4 ust. 2a i art. 10a rozporządzenia nr 1408/71 w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem nr 118/97, ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem nr 1223/98 i przewiduje, że specjalne świadczenie nieskładkowe wymienione w załączniku IIa do tego rozporządzenia może zostać przyznane jedynie osobom zamieszkującym na terytorium krajowym. Jednakże stosowanie tego uregulowania nie może naruszać praw przysługujących osobie w sytuacji skarżącego w postępowaniu przed sądem krajowym, co stanowi warunek wykraczający poza wymóg realizacji uzasadnionego celu przyjętego przez prawo krajowe. Na sądzie krajowym, który jest zobowiązany dokonać, w najszerszym możliwym zakresie, wykładni prawa krajowego zgodnej z prawem wspólnotowym, spoczywa obowiązek uwzględnienia w szczególności, że pracownik ten utrzymał wszystkie swoje więzi ekonomiczne i socjalne z państwem członkowskim pochodzenia.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-297/05) (1)

(Identyfikacja i obowiązkowe badanie techniczne poprzedzające rejestrację pojazdów w państwie członkowskim - Artykuł 28 WE i 30 WE - Dyrektywy 96/96/WE i 1999/37/WE - Uznanie świadectw rejestracji wydanych w innych państwach członkowskich oraz badań technicznych tam przeprowadzonych)

(2007/C 269/12)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. van Beek i D. Zijlstra, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: H.G. Sevenster i D.J.M. de Grave, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 28 WE i art. 30 WE — Badania techniczne wymagane przed rejestracją w Niderlandach pojazdów zarejestrowanych wcześniej w innym państwie członkowskim

Sentencja

1)	Poddając pojazdy starsze niż trzyletnie, zarejestrowane uprzednio w innych państwach członkowskich, badaniu ich stanu technicznego poprzedzającemu zarejestrowanie tych pojazdów w Niderlandach, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 28 WE i 30 WE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich, Królestwo Niderlandów i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/7

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-304/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Dyrektywa 79/409/EWG - Ochrona dzikiego ptactwa - Ocena skutków dla środowiska robót związanych z przebudową tras narciarskich)

(2007/C 269/13)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. van Beek i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. M. Bragulia i G. Fiengo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 6 ust. 2-4 w związku z art. 7 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7) — Naruszenie art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, str. 1) — Powiększenie terenów narciarskich Santa Caterina Valufra położonych w parku narodowym Stelvio (obszar specjalnej ochrony IT 2040044) bez przeprowadzenia oceny skutków projektu dla środowiska — Brak przyjęcia przepisów mających na celu uniknięcie niepokojenia oraz pogorszenia stanu siedlisk gatunków, dla których ten obszar ochrony został wyznaczony

Sentencja

Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 6 ust. 2-4 w związku z art. 7 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory oraz art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, z tego powodu, że:

—	zezwoliła na podjęcie działań mogących istotnie oddziaływać na obszar specjalnej ochrony IT 2040044 Parco Nazionale dello Stelvio, nie poddając ich odpowiedniej ocenie skutków w świetle celów ochrony tego obszaru;

—

zezwoliła na takie działania, nie przestrzegając przepisów zezwalających na realizację przedsięwzięcia pomimo negatywnej oceny skutków i w braku innych rozwiązań alternatywnych wyłącznie z powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego i dopiero po przyjęciu wszelkich środków kompensujących, niezbędnych dla zapewnienia ochrony ogólnej spójności programu Natura 2000, i powiadomieniu o nich Komisji Wspólnot Europejskich,

—	nie podjęła działań zmierzających do uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków oraz niepokojenia gatunków, dla których wyznaczony został obszar specjalnej ochrony IT 2040044 Parco Nazionale dello Stelvio.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 229 z 17.9.2005 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/7

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 13 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de San Sebastián) — Yolanda del Cerro Alonso przeciwko Osakidetza (Servicio Vasco de Salud)

(Sprawa C-307/05) (1)

(Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzula 4 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Zasada niedyskryminacji - Pojęcie „warunków pracy’ - Dodatek za staż pracy - Włączenie - Obiektywne powody uzasadniające różne traktowanie - Brak)

(2007/C 269/14)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Social de San Sebastián

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Yolanda del Cerro Alonso

Strona pozwana: Osakidetza (Servicio Vasco de Salud)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Juzgado de lo Social de San Sebastian — Wykładnia dyrektywy 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) w sprawie pracy na czas określony (Dz.U. L 175, str. 43) — Warunki pracy obejmujące lub nie warunki ekonomiczne — Dodatek za staż pracy — Nieprzyznanie wskutek porozumienia związków zawodowych reprezentujących personel z administracją — Wystarczające obiektywne powody

Sentencja

Wykładni pojęcia „warunki pracy”, zawartego w klauzuli 4.1 porozumienia ramowego zawartego w dniu 18 marca 1999 r. załączonego do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej porozumienia ramowego zawartego przez UNICE, CEEP, ETUC w sprawie pracy na czas określony, należy dokonać w ten sposób, że może ona stanowić podstawę roszczenia takiego jak to w postępowaniu przed sądem krajowym, zmierzającego do przyznania pracownikowi zatrudnionemu na czas określony dodatku za staż pracy zarezerwowanego w prawie krajowym tylko dla pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony.

Wykładni klauzuli 4.1 porozumienia ramowego należy dokonać w ten sposób, że sprzeciwia się ona wprowadzeniu różnego traktowania pracowników zatrudnionych na czas określony i pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony, które to rozróżnienie uzasadnione miałoby być tylko tym, iż wprowadza je przepis ustawowy bądź wykonawczy państwa członkowskiego albo porozumienie zbiorowe zawarte między związkami zawodowymi reprezentującymi personel i danym pracodawcą.

(1) Dz.U. C 257 z 15.10.2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/8

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-318/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuły 18, 39, 43 i 49 WE - Przepisy w dziedzinie podatku dochodowego - Czesne - Ograniczenie prawa do odliczenia do czesnego płaconego prywatnym instytucjom krajowym)

(2007/C 269/15)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Gross i R. Lyal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i U. Forsthoff, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 18, 39, 43 i 49 WE — Przepisy krajowe w dziedzinie podatku dochodowego wykluczające w sposób bezwarunkowy możliwość odliczenia od podatku w przypadku wydatków na kształcenie dzieci w przypadku uczęszczania do szkoły za granicą

Sentencja

Poprzez wyłączenie w sposób generalny czesnego związanego z uczęszczaniem do szkoły położonej w innym państwie członkowskim z odliczenia od podatku tytułem wydatków szczególnych przewidzianych w § 10 ust. 1 pkt 9 Einkommensteuergesetz (ustawy o podatku dochodowym), w brzmieniu z dnia 19 października 2002 r., Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 18, 39, 43 i 49 WE.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 257 z 15.10. 2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-388/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - Park Narodowy Gargano)

(2007/C 269/16)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Aresu i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Braguglia, pełnomocnik, adwokat G. Fiengo)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 4 dyrektywy 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, str. 1) oraz art. 6 ust. 2, 3, 4 i 7 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7) — Obowiązek podjęcia odpowiednich działań w celu uniknięcia na specjalnym obszarze ochronnym pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków — Rozwój przemysłu oddziaływujący na park narodowy w Gargano

Sentencja

Nie podejmując odpowiednich działań w celu uniknięcia na obszarze specjalnej ochrony „Valloni e steppe pedegarganiche” pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków jak również niepokojenia gatunków, dla których obszar ten został wyznaczony, Republika Włoska uchybiła w okresie przed dniem 28 grudnia 1998 r. zobowiązaniom państwa członkowskiego, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 4 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa, a w odniesieniu do okresu następującego po tej dacie zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 6 ust. 2 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 22 z 28.1.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/9

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal de Justiça — Portugalia) — Merck Genéricos — Produtos Farmacêuticos Lda. przeciwko Merck & Co. Inc., Merck Sharp & Dohme, Lda.

(Sprawa C-431/05) (1)

(Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu - Artykuł 33 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (TRIPS) - Patenty - Minimalny okres ochrony - Ustawodawstwo państwa członkowskiego przewidujące krótszy okres ochrony - Artykuł 234 WE - Właściwość Trybunału - Bezpośrednia skuteczność)

(2007/C 269/17)

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Supremo Tribunal de Justiça

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Merck Genéricos-Produtos Farmacêuticos Lda.

Strona pozwana: Merck & Co. Inc., Merck Sharp & Dohme, Lda.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Supremo Tribunal de Justiça — Wykładnia art. 33 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej („TRIPS”) zawartego w załączniku do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (Dz.U. L 336, str. 214) — Właściwość w zakresie wykładni — Bezpośrednia skuteczność

Sentencja

Na obecnym etapie rozwoju przepisów wspólnotowych w dziedzinie patentów prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się temu, aby art. 33 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, zawartego w załączniku 1C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO), sporządzonego w Marakeszu dnia 15 kwietnia 1994 r. i zatwierdzonego decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986-1994), był bezpośrednio stosowany przez sąd krajowy na warunkach określonych przez prawo krajowe.

(1) Dz.U. C 36 z 11.2.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 13 września 2007 r. — Land Oberösterreich i Republika Austrii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-439/05 P i C-454/05 P P) (1)

(Odwołanie - Dyrektywa 2001/18/WE - Decyzja 2003/653/WE - Zamierzone uwalnianie do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie - Artykuł 95 ust. 5 WE - Przepisy krajowe stanowiące odstępstwo od przepisów harmonizujących uzasadnione nowymi dowodami naukowymi i specyficznym problemem państwa członkowskiego - Zasada kontradyktoryjności)

(2007/C 269/18)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Land Oberösterreich (przedstawiciele: G. Hörmanseder, pełnomocnik i F. Mittendorfer, Rechtsanwalt), Republika Austrii (przedstawiciele: H. Dossi i A. Hable, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: U. Wölker i M. Patakia, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 5 października 2005 r. w sprawach połączonych T-366/03 i T-235/04 Land Oberösterreich i Austrii przeciwko Komisji, którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/653/WE z dnia 2 września 2003 r. w sprawie przepisów krajowych zabraniających używania organizmów genetycznie zmodyfikowanych w Oberösterreich na podstawie art. 95 ust. 5 traktatu WE — Przepisy krajowe wprowadzające odstępstwo od środka harmonizującego uzasadnione specyficznym problemem państwa członkowskiego

Sentencja

1)	Odwołania zostają oddalone.

2)	Land Oberösterreich i Republika Austrii zostają obciążone kosztami.

(1) Dz.U. C 48 z 25.2.2006 r.

Dz.U. C 60 z 11.3.2006 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/10

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 13 września 2007 r. — Common Market Fertilizers SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-443/05 P) (1)

(Odwołanie - Cła antydumpingowe - Artykuł 239 kodeksu celnego - Umorzenie należności celnych przywozowych - Artykuł 907 akapit pierwszy rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 - Wykładnia - Zgodność z prawem - Decyzja Komisji - Grupa ekspertów zebrana w ramach Komitetu Kodeksu Celnego - Jednostka odrębna na płaszczyźnie operacyjnej - Artykuł 2 i art. 5 ust. 2 decyzji Rady 1999/468/WE - Artykuł 4 regulaminu Komitetu Kodeksu Celnego - Przesłanki zastosowania art. 239 kodeksu celnego - Brak oczywistego zaniedbania)

(2007/C 269/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Common Market Fertilizers SA (przedstawiciele: A. Sutton, barrister, N. Flandin, adwokat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: X. Lewis, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 września 2005 r. w sprawach połączonych T-134/03 i T-135/03 Common Market Fertilizers przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2002) 5217 wersja ostateczna i C(2002) 5218 wersja ostateczna z dnia 20 grudnia 2002 r. stwierdzających, że umorzenie należności celnych przywozowych nie jest nie jest w danym przypadku uzasadnione

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Common Market Fertilizers SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 36 z 11.2.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/10

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 13 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof — Austria) — Mohamed Jouini, Okay Gönen, Hasan Bajric, Gerald Huber, Manfred Ortner, Sükran Karacatepe, Franz Mühlberger, Nakil Bakii, Hannes Kranzler, Jürgen Mörth, Anton Schneeberger, Dietmar Susteric, Sascha Wörnhör, Aynur Savci, Elena Peter, Egon Schmöger, Mehmet Yaman, Dejan Preradovic, Andreas Mitter, Wolfgang Sorger, Franz Schachenhofer, Herbert Weiss, Harald Kaineder, Ognen Stajkovski, Jovica Vidovic przeciwko Princess Personal Service GmbH (PPS)

(Sprawa C-458/05) (1)

(Polityka społeczna - Dyrektywa 2001/23/WE - Ochrona praw pracowniczych - Przejęcie przedsiębiorstwa - Pojęcie „przejęcia’ - Agencja pracy czasowej)

(2007/C 269/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof (Austria)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mohamed Jouini, Okay Gönen, Hasan Bajric, Gerald Huber, Manfred Ortner, Sükran Karacatepe, Franz Mühlberger, Nakil Bakii, Hannes Kranzler, Jürgen Mörth, Anton Schneeberger, Dietmar Susteric, Sascha Wörnhör, Aynur Savci, Elena Peter, Egon Schmöger, Mehmet Yaman, Dejan Preradovic, Andreas Mitter, Wolfgang Sorger, Franz Schachenhofer, Herbert Weiss, Harald Kaineder, Ognen Stajkovski, Jovica Vidovic

Strona pozwana: Princess Personal Service GmbH (PPS)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Gerichtshof — Wykładnia art. 1 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, str. 16) — Zakres zastosowania — Pojęcie „części zakładu” — Przejęcie pracownika biurowego, dyrektora oddziału i doradcy klientów, dyrektora zarządzającego oraz jednej trzeciej pracowników czasowych i obsługiwanych przez nich klientów między dwoma agencjami pracy czasowej

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów należy interpretować w ten sposób, że dyrektywa ta ma zastosowanie, gdy część personelu administracyjnego i cześć pracowników czasowych zostaje przejęta przez inną agencję pracy czasowej w celu wykonywania tej samej pracy na rzecz tych samych klientów i gdy, czego oceny musi dokonać sąd odsyłający, składniki, które zostały przejęte, są same w sobie wystarczające dla dalszego świadczenia usług charakterystycznych dla działalności gospodarczej danego przedsiębiorstwa bez potrzeby korzystania z innych istotnych zasobów lub innych części tego przedsiębiorstwa.

(1) Dz.U. C 178 z 29.7.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/11

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Nancy — Francja) — Céline SARL przeciwko Céline SA

(Sprawa C-17/06) (1)

(Znaki towarowe - Artykuł 5 ust. 1 lit. a) i art. 6 ust. 1 lit. a) pierwszej dyrektywy 89/104/EWG - Prawo właściciela zarejestrowanego znaku towarowego do zakazania używania przez osobę trzecią oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym - Używanie oznaczenia w charakterze firmy, nazwy handlowej lub szyldu - Prawo osób trzecich do używania własnego nazwiska)

(2007/C 269/21)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Nancy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Céline SARL

Strona pozwana: Céline SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour d'appel d'Nancy — Wykładnia art. 5 ust. 1 dyrektywy 89/104/EWG: Pierwsza dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 40, z dn. 11 lutego 1989 r., str.1) — Używanie jako firmy czy szyldu oznaczenia identycznego z zarejestrowanym słownym znakiem towarowym w ramach sprzedaży identycznych towarów

Sentencja

Używanie przez osobę trzecią, która nie jest do tego upoważniona, firmy, nazwy handlowej lub szyldu identycznego z wcześniejszym znakiem towarowym w ramach działalności polegającej na sprzedaży towarów identycznych z tymi, dla których znak ten został zarejestrowany, stanowi używanie, którego właściciel wspomnianego znaku towarowego jest uprawniony zakazać na podstawie art. 5 ust. 1 lit. a) pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, jeżeli używanie to oznaczenia wpływa lub może negatywnie wpływać na pełnione przez ten znak funkcje.

Jeżeli ma to miejsce, art. 6 ust. 1 lit. a) dyrektywy 89/104 może stać na przeszkodzie takiemu zakazaniu wyłącznie w przypadku, gdy osoba trzecia używa własnej firmy lub nazwy handlowej zgodnie z uczciwymi praktykami w handlu i przemyśle.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/11

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-74/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 90 WE - Opłata rejestracyjna od przywożonych używanych pojazdów - Ustalanie wartości dla celów podatkowych - Utrata wartości przez pojazdy oparta wyłącznie na ich wieku - Publikacja kryteriów obliczania - Możliwość zaskarżenia stosowanej ryczałtowej metody obliczania)

(2007/C 269/22)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: D. Triantafyllou, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: P. Mylonopoulos i K. Boskovits, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 90 WE — Dyskryminacyjne opodatkowanie przywożonych używanych pojazdów

Sentencja

Stosując przy ustalaniu dla celów podatkowych wartości pojazdów używanych przywożonych na terytorium Grecji z innego państwa członkowskiego tylko jedno kryterium utraty wartości, oparte wyłącznie na wieku pojazdu, oraz przyjmując obniżenie wartości o 7 % w przypadku samochodów mających od 6 do 12 miesięcy lub o 14 % w przypadku samochodów starszych niż rok, co nie gwarantuje, że należna opłata nie przekroczy, choćby tylko w niektórych przypadkach, kwoty opłaty rezydualnej zawartej w wartości podobnych używanych pojazdów już zarejestrowanych na terytorium kraju, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 90 WE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Grecka oraz Komisja Wspólnot Europejskich ponoszą swoje własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/12

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 20 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Staat der Nederlanden przeciwko Antroposana, Patiëntenvereniging voor Antroposofische Gezondheidszorg, Nederlandse Vereniging van Antroposofische Artsen, Weleda Nederland NV, Wala Nederland NV

(Sprawa C-84/06) (1)

(Wspólnotowy kodeks odnoszący się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi - Artykuły 28 WE i 30 WE - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu i rejestracja - Antropozoficzne produkty lecznicze)

(2007/C 269/23)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staat der Nederlanden

Strona pozwana: Antroposana, Patiëntenvereniging voor Antroposofische Gezondheidszorg, Nederlandse Vereniging van Antroposofische Artsen, Weleda Nederland NV, Wala Nederland NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/83/WE z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (Dz.U. L 311, str. 67) — Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu antropozoficznych produktów leczniczych, niebędących jednocześnie homeopatycznymi produktami leczniczymi w rozumieniu tytułu III rozdziału 2 dyrektywy — Uregulowania krajowe, które poddają antropozoficzne produkty lecznicze warunkom określonym w tytule III rozdziale 1 dyrektywy — Art. 28 WE i art. 30 WE

Sentencja

Antropozoficzne produkty lecznicze wolno sprzedawać jedynie pod warunkiem, że uzyskano na nie pozwolenie zgodnie z jedną z procedur określonych w art. 6 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tampereen käräjäoikeus — Finlandia) — Sari Kiiski przeciwko Tampereen kaupunki

(Sprawa C-116/06) (1)

(Zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn - Ochrona pracownic w ciąży - Artykuł 2 dyrektywy 76/207/EWG - Prawo do urlopu macierzyńskiego - Artykuły 8 i 11 dyrektywy 92/85/EWG - Wpływ na prawo do zmiany okresu „urlopu wychowawczego’)

(2007/C 269/24)

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Tampereen käräjäoikeus (Finlandia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Sari Kiiski

Strona pozwana: Tampereen kaupunki

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia art. 2 dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy (Dz.U. L 39, str. 40), zmienionej dyrektywą 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. (Dz.U. L 269, str. 15) oraz wykładni art. 8 i 11 dyrektywy Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (dziesiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) (Dz.U. L 348, str.1) — Odmowa skrócenia okresu trwania urlopu wychowawczego przez pracodawcę — Wniosek złożony przed rozpoczęciem urlopu w związku z ponownym zajściem w ciążę przez zainteresowaną — Uregulowanie krajowe przewidujące, że zmianę okresu trwania urlopu uzasadnia wystąpienie niemożliwych do przewidzenia i uzasadnionych powodów, do których, zgodnie z praktyką przyjętą na podstawie układu zbiorowego, nie należy zajście w ciążę

Sentencja

Artykuł 2 dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy, zmienionej dyrektywą 2002/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r., który w odniesieniu do warunków pracy zakazuje wszelkich form dyskryminacji bezpośredniej lub pośredniej ze względu na płeć, oraz art. 8 i 11 dyrektywy Rady 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią (dziesiąta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG), dotyczące urlopu macierzyńskiego, stoją na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów prawa krajowego regulujących urlop wychowawczy, które nie uwzględniając zmian wynikających dla danej pracownicy z faktu bycia w ciąży w okresie ograniczonym do czternastu tygodni przed porodem i po porodzie, uniemożliwiają uzyskanie przez nią, na jej wniosek, zmiany okresu urlopu wychowawczego w chwili wystąpienia o przyznanie jej urlopu macierzyńskiego i pozbawiają ją praw związanych z urlopem macierzyńskim.

(1) Dz.U. C 121 z 20.5.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-177/06) (1)

(Pomoc państwa - System pomocy - Niezgodność ze wspólnym rynkiem - Decyzja Komisji - Wykonanie - Cofnięcie systemu pomocy - Zawieszenie jeszcze niewypłaconej pomocy - Odzyskanie przekazanej pomocy - Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środki obrony - Niezgodność decyzji z prawem - Całkowita niemożność wykonania)

(2007/C 269/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niepodjęcie w wyznaczonym terminie środków niezbędnych w celu zastosowania się do przepisów art. 2 i 3 decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2001 r. w sprawie systemu pomocy państwa wprowadzonego w życie przez Hiszpanię w 1993 r. na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Guipúzcoa (Hiszpania) (C(2002) 4448) (Dz.U. L 77 str. 1), w prowincji Álava (Hiszpania) (C(2001) 4475) (Dz.U. L 17 str. 20) oraz w prowincji Vizcaya (Hiszpania) (C(2001) 4478) (Dz.U. L 40 str. 11)

Sentencja

Nie przyjmując w wyznaczonym terminie wszystkich środków niezbędnych w celu zastosowania się do przepisów art. 2 i 3 następujących decyzji:

—	decyzji Komisji 2003/28/WE z dnia 20 grudnia 2001 r. w sprawie systemu pomocy państwa wprowadzonego w życie przez Hiszpanię w 1993 r. na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Álava (Hiszpania) (Dz.U. 2003, L 17, str. 20);

—	decyzji Komisji 2003/86/WE z dnia 20 grudnia 2001 r. w sprawie systemu pomocy państwa wprowadzonego w życie przez Hiszpanię w 1993 r. na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Vizcaya (Hiszpania) (Dz.U. 2003, L 40, str. 11);

—	decyzji Komisji 2003/192/WE z dnia 20 grudnia 2001 r. w sprawie systemu pomocy państwa wprowadzonego w życie przez Hiszpanię w 1993 r. na rzecz niektórych nowo utworzonych przedsiębiorstw w prowincji Guipúzcoa (Hiszpania)

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tych przepisów.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 143 z 17.6.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/14

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 września 2007 r. — Société des Produits Nestlé SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Quick restaurants SA

(Sprawa C-193/06 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „QUICKY’ - Sprzeciw właściciela wcześniejszych krajowych słownych znaków towarowych QUICKIES - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Ocena całościowa)

(2007/C 269/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Société des Produits Nestlé SA (przedstawiciel: adwokat D. Masson)

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Quick restaurants SA (przedstawiciele: adwokaci E. De Gryse, F. de Visscher i D. Moreau)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 22 lutego 2006 r. w sprawie T-74/04 Nestlé przeciwko OHIM, interwenient: Quick restaurants SA, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 grudnia 2003 r. (sprawa R 922/2001-2), dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu przeciwko Société des Produits Nestlé SA a Quick restaurants SA

Sentencja

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 22 lutego 2006 r. w sprawie T-74/04 Nestlé przeciwko OHIM — Quick (QUICKY) zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd, naruszając art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, nie dokonał oceny podobieństwa wizualnego spornych oznaczeń w oparciu o wywierane przez nie całościowe wrażenie.

2)	W pozostałym zakresie odwołanie zostaje oddalone.

3)	Sprawa zostaje przekazana Sądowi Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich celem ponownego rozpatrzenia.

4)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 165 z 15.7.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/14

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 13 września 2007 r. — Il Ponte Finanziaria SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), F.M.G. Textiles Srl, dawniej Marine Enterprise Projects — Società Unipersonale di Alberto Fiorenzi Srl

(Sprawa C-234/06 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rejestracja znaku towarowego BAINBRIDGE - Sprzeciw uprawnionego do wcześniejszych krajowych znaków towarowych zawierających wspólny element „Bridge’ - Odrzucenie sprzeciwu - Rodzina znaków towarowych - Dowód używania - Pojęcie „znaków obronnych’)

(2007/C 269/27)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Il Ponte Finanziaria SpA (przedstawiciele: adwokaci P. L. Roncaglia, A. Torrigiani Malaspina i M. Boletto)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), (Przedstawiciele: O. Montalto oraz M. Buffolo, pełnomocnicy), F.M.G. Textiles Srl, dawniej Marine Enterprise Projects — Società Unipersonale di Alberto Fiorenzi Srl (Przedstawiciel: adwokat D. Marchi)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie T-194/03 Il Ponte Finanziaria SpA przeciwko OHIM, w którym Sąd ten oddalił skargę wniesioną przez uprawnionego do słownych, graficznych i trójwymiarowych znaków towarowych „Bridge”, „Old Bridge”, „The Bridge Basket”, „THE BRIDGE”, „The Bridge”, „FOOTBRIDGE”, „The Bridge Wayfarer” i „OVER THE BRIDGE” dla towarów z klas 18 i 25 o stwierdzenie nieważności decyzji R 1015/2001-4 wydanej przez Czwartą Izbę Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) w dniu 17 marca 2003 r., w której oddalono odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów odrzucającej sprzeciw wobec zgłoszenia graficznego znaku towarowego „Bainbridge” dla towarów z klas 18 i 25

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Il Ponte Finanziaria S.p.A zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 178 z 29.7.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 20 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Benetton Group SpA przeciwko G-Star International BV

(Sprawa C-371/06) (1)

(Znaki towarowe - Dyrektywa 89/104/EWG - Artykuł 3 ust. 1 lit e) tiret trzecie i art. 3 ust. 3 - Oznaczenie - Kształt zwiększający znacznie wartość towaru - Używanie - Kampanie reklamowe - Siła przyciągania uwagi odbiorców uzyskana przed złożeniem wniosku o rejestrację oznaczenia z uwagi na jego powszechną znajomość jako oznaczenia o charakterze odróżniającym)

(2007/C 269/28)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Benetton Group SpA

Strona pozwana: G-Star International BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 3 ust. 1 lit. e) tiret trzecie pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 40, str. 1) — Dżinsy, których element odróżniający stanowią cechy ubrania roboczego względnie ubrania motocyklisty z wstawkami na wysokości kolan — Oznaczenie, które składa się z kształtu zwiększającego znacznie wartość towaru

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 lit. e) tiret trzecie pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych należy interpretować w taki sposób, iż kształt towaru, który zwiększa znacznie jego wartość, nie może stanowić znaku towarowego w rozumieniu art. 3 ust. 3 tej dyrektywy, jeżeli przed złożeniem wniosku o rejestrację uzyskał on siłę przyciągania uwagi odbiorców ze względu na jego powszechną znajomość jako oznaczenia o charakterze odróżniającym w rezultacie kampanii reklamowych przedstawiających specyficzne cechy charakterystyczne omawianego towaru.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/15

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 13 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-381/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/14/WE - Informowanie i przeprowadzanie konsultacji z pracownikami - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 269/29)

Język postępowania: grecka

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakia i J. Enegren, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: N. Dafniou, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak przyjęcia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej — Wspólna deklaracja Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie reprezentacji pracowników (Dz.U. L 80, str. 29)

Sentencja

Nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej, Republika Grecka uchybiła swoim zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 261 z 28.10.2006 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/16

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 13 września 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Codirex Expeditie BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-400/06) (1)

(Wspólna Taryfa Celna - Nomenklatura Scalona - Klasyfikacja taryfowa - Podpozycja 0202 30 50 - Kawałki zamrożonego mięsa bez kości uzyskane z części ćwierci przedniej tuszy wołowej)

(2007/C 269/30)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Codirex Expeditie BV

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Interpretacja uwagi dodatkowej 1 A. lit. h) pkt 11 w dziale 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/1999 z dnia 12 października 1999 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 278, str. 1) — Zamrożone mięso bez kości uzyskane z części ćwierci przedniej

Sentencja

Interpretacji załącznika I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2204/1999 z dnia 12 października 1999 r. należy dokonywać w ten sposób, że kawałki zamrożonego mięsa bez kości uzyskane z ćwierci przedniej tuszy wołowej objęte są podpozycją 0202 30 50 Nomenklatury Scalonej.

Interpretacji załącznika I do rozporządzenia nr 2658/87, zmienionego rozporządzeniem nr 2204/1999 należy dokonywać w ten sposób, że aby zamrożone kawałki mięsa bez kości uzyskane z ćwierci przedniej tuszy wołowej mogły zostać zakwalifikowane do podpozycji 0202 30 50, nie muszą one spełniać innych warunków, w szczególności zostać uzyskane z tego samego zwierzęcia.

(1) Dz.U. C 310 z 16.12.2006 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Klagenfurt (Austria) w dniu 9 lipca 2007 r. — A-Punkt Schmuckhandels GmbH przeciwko Claudii Schmidt

(Sprawa C-315/07)

(2007/C 269/31)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht Klagenfurt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: A-Punkt Schmuckhandels GmbH

Strona pozwana: Claudia Schmidt.

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy krajowe, które zabraniają dystrybucji biżuterii ze srebra w drodze odwiedzin u osób prywatnych w celu dystrybucji lub też zbierania zamówień na biżuterię ze srebra o wartości nieprzekraczającej w pojedynczym przypadku 40 EUR, wprowadzają ograniczenie swobodnego przepływu towarów w rozumieniu art. 28 i art. 30 TWE, jeżeli dostęp towarów wspólnotowych do rynku jest możliwy jedynie poprzez dodatkowe obciążenie tych towarów kosztami związanymi ze zmianą struktury dystrybucji oraz zmianę i poszerzenie asortymentu?

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze:

Czy przepisy krajowe, które sprzecznie z art. 28 i 30 TWE zabraniają dystrybucji biżuterii ze srebra o wartości nieprzekraczającej w pojedynczym przypadku 40 EUR poprzez odwiedziny u osób prywatnych w celu dystrybucji lub też zbierania zamówień na taką biżuterię ze srebra, stanowią uzasadniony i proporcjonalny środek, który stoi na przeszkodzie prawu jednostki do rozprowadzania biżuterii ze srebra o wartości nieprzekraczającej w pojedynczym przypadku 40 EUR poprzez odwiedziny u osób prywatnych w celu dystrybucji i zbierania zamówień na biżuterię ze srebra?

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Gießen w dniu 9 lipca 2007 r. — Markus Stoß przeciwko Wetteraukreis

(Sprawa C-316/07)

(2007/C 269/32)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Gießen.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Markus Stoß.

Strona pozwana: Wetteraukreis.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, że postanowienia te sprzeciwiają się krajowemu monopolowi na określone gry losowe, takie jak np. zakłady sportowe, jeżeli w danym państwie członkowskim generalnie brak jest spójnej i systematycznej polityki zmierzającej do ograniczania gier losowych, w szczególności z tego względu, że organizatorzy posiadający w tym państwie koncesję zachęcają do udziału w innych grach losowych, takich jak loterie i gry hazardowe, a ponadto inne gry o takim samym lub wyższym ryzyku uzależnienia, takie jak zakłady dotyczące niektórych imprez sportowych (jak wyścigi konne) i gry na automatach, mogą być świadczone przez prywatnych usługodawców?

Czy art. 43 WE i 49 WE należy interpretować w ten sposób, że wydawane przez powołane w tym celu organy krajowe państw członkowskich pozwolenia na organizowanie zakładów sportowych, które nie są ograniczone do danego terytorium państwa, uprawniają posiadacza pozwolenia oraz upoważnione przez niego osoby trzecie do składania ofert do zawierania umów również w innych państwach członkowskich bez konieczności uzyskania dodatkowych pozwoleń krajowych?

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 20 lipca 2007 r. — Ibrahim Altun przeciwko Stadt Böblingen

(Sprawa C-337/07)

(2007/C 269/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ibrahim Altun.

Strona pozwana: Stadt Böblingen.

Pytania prejudycjalne

Czy do nabycia praw na podstawie art. 7 zdanie 1 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia EWG — Turcja (zwanej dalej „decyzją 1/80”) jest wymagane, aby „osoba, od której wywodzi się prawo”, u której członek rodziny legalnie zamieszkiwał przez okres trzech lat, spełniała w całym wymienionym okresie przesłanki art. 7 zdanie 1 decyzji 1/80?

Czy do nabycia praw przewidzianych w art. 7 zdanie 1 decyzji 1/80 przez członka rodziny wystarczy, że „osoba, od której wywodzi się prawo” wykonywała w tym okresie działalność zarobkową u różnych pracodawców przez dwa lata i sześć miesięcy a następnie nie z własnej woli przez sześć miesięcy pozostawała bezrobotna a taka sytuacja trwała później także przez dłuższy okres?

Czy na art. 7 zdanie 1 decyzji 1/80 może powołać się także osoba, która otrzymała zezwolenie na pobyt jako członek rodziny obywatela tureckiego, dla którego podstawą prawa pobytu a tym samym dostępu do legalnego rynku pracy państwa członkowskiego jest wyłącznie azyl polityczny udzielony z powodu prześladowań politycznych w Turcji?

W przypadku twierdzącej odpowiedzi Trybunału na pytanie trzecie: Czy członek rodziny może powołać się na art. 7 zdanie 1 decyzji 1/80 także w przypadku gdy przyznanie azylu politycznego, a na jego podstawie prawa pobytu oraz dostęp „osoby, od której wywodzi się prawo” (w tym przypadku: ojca) do legalnego rynku pracy opierają się nieprawdziwych informacjach?

W przypadku przeczącej odpowiedzi Trybunału na pytanie czwarte: Czy w takim przypadku przed odmową członkom rodziny praw przysługujących na podstawie art. 7 zdanie 1 decyzji 1/80 konieczne jest, by prawa „osoby, od której wywodzi się prawo” (w tym przypadku: ojca) zostały uprzednio formalnie odebrane lub odwołane?

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) w dniu 20 lipca 2007 r. — Christopher Seagon jako syndyk w postępowaniu upadłościowym dotyczącym majątku spółki Frick Teppichboden Supermärkte GmbH przeciwko Deko Marty Belgium N.V.

(Sprawa C-339/07)

(2007/C 269/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Christopher Seagon, jako syndyk w postępowaniu upadłościowym dotyczącym majątku spółki Frick Teppichboden Supermärkte GmbH

Strona pozwana: Deko Marty Belgium N.V.

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 (1) z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1346/2000”) i art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 (2) z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 44/2001”) sądy państwa członkowskiego, na terytorium którego wszczęto postępowanie upadłościowe dotyczące majątku dłużnika, mają jurysdykcję międzynarodową do rozpatrzenia powództwa o unieważnienie czynności prawnej upadłego [Insolvenzanfechtungsklage] skierowanego przeciwko pozwanemu wierzycielowi mającemu statutową siedzibę w innym państwie członkowskim?

2)	W przypadku udzielenia na pytanie 1) odpowiedzi przeczącej: Czy powództwo o unieważnienie czynności prawnej upadłego mieści się w dyspozycji art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 44/2001?

(1) Dz.U. L 160, str. 1.

(2) Dz.U. L 12, str. 1.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 2 sierpnia 2007 r. — Kulpa Automatenservice Asperg GmbH przeciwko Land Baden-Württemberg

(Sprawa C-358/07)

(2007/C 269/38)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kulpa Automatenservice Asperg GmbH.

Strona pozwana: Land Baden-Württemberg.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 43 WE i art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie krajowemu monopolowi na niektóre gry losowe, jak na przykład zakłady sportowe i loterie, jeżeli w skali danego państwa członkowskiego nie jest realizowana spójna i systematyczna polityka ograniczania gier losowych, ponieważ organizatorzy posiadający krajową koncesję zachęcają i nakłaniają do udziału w innych grach losowych — jak państwowe zakłady sportowe i loterie -, a poza tym inne gry o takim samym bądź wyższym współczynniku uzależnienia — jak zakłady wzajemne na niektóre imprezy sportowe (wyścigi konne), gry na automatach i kasyna — mogą być organizowane przez prywatne przedsiębiorstwa usługowe?

Czy art. 43 WE i art. 49 WE należy interpretować w ten sposób, że wydane przez właściwe organy państwa członkowskiego zezwolenia na organizowanie zakładów sportowych, które nie są ograniczone do danego terytorium krajowego, uprawniają ich adresatów oraz osoby przez nich upoważnione do składania ofert na zawarcie umów oraz ich wykonywania także w innych państwach członkowskich, bez potrzeby uzyskania w tych państwach dodatkowych zezwoleń?

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 2 sierpnia 2007 r. — SOBO Sport & Entertainment GmbH przeciwko Land Baden-Württemberg

(Sprawa C-359/07)

(2007/C 269/39)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SOBO Sport & Entertainment GmbH.

Strona pozwana: Land Baden-Württemberg.

Pytania prejudycjalne

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy) w dniu 2 sierpnia 2007 r. — Andreas Kunert przeciwko Land Baden-Württemberg

(Sprawa C-360/07)

(2007/C 269/40)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Stuttgart (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Andreas Kunert.

Strona pozwana: Land Baden-Württemberg.

Pytania prejudycjalne

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance du VIIème arrondissement de Paris (Francja) w dniu 2 sierpnia 2007 r. — Kip Europe SA, Kip UK Ltd, Caretrex Logistiek BV i Utax GmbH przeciwko Administration des douanes i Direction générale des douanes et droits indirects

(Sprawa C-362/07)

(2007/C 269/42)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal d'instance du VIIème arrondissement de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kip Europe SA, Kip UK Ltd, Caretrex Logistiek BV i Utax GmbH

Strona pozwana: Administration des douanes i Direction générale des douanes et droits indirects

Pytania prejudycjalne

Czy funkcja kopiowania wielofunkcyjnego urządzenia określonego w tym postępowaniu typu, przeznaczonego do działania w połączeniu bezpośrednim lub w sieci z jednym lub większą ilością komputerów, lecz przystosowanego, jedynie w odniesieniu do funkcji kopiowania, do działania samodzielnego, stanowi „niepolegającą na przetwarzaniu danych specyficzną funkcję” w rozumieniu przypisu 5E do akapitu 84 Nomenklatury Scalonej?

W przypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy istnienie takiej specyficznej funkcji, w odniesieniu do której wyraźnie stwierdzono, że nie nadaje ona towarowi jego zasadniczego charakteru, jest w stanie wykluczyć możliwość zaklasyfikowania go do akapitu 84, ze względu na zastosowanie przypisu 5E, pomimo istnienia związanych z przetwarzaniem danych funkcji druku i skanowania?

3)	Czy w takim przypadku i w odniesieniu do sprzętu składającego się z trzech fizycznie odrębnych modułów (drukarka, skaner i komputer) nie należałoby zastosować klasyfikacji na podstawie reguły ogólnej 3b?

4)	Ujmując rzecz bardziej ogólnie, czy prawidłowa wykładnia Systemu Zharmonizowanego i Nomenklatury Scalonej musi pociągnąć za sobą zaklasyfikowanie drukarek określonego w tym postępowaniu typu do pozycji taryfowych nr 8471 60 lub 9009 12 00?

Czy rozporządzenie Komisji (WE) nr 400/2006 z dnia 8 marca 2006 r. (1) jest nieważne, w szczególności ze względu na to, że jest ono sprzeczne z Systemem Zharmonizowanym, z Nomenklaturą Scaloną oraz należącymi do Ogólnych Reguł Interpretacji Systemu Zharmonizowanego i Nomenklatury Scalonej regułami 1 i 3b, w zakresie, w jakim opiera się ono na pojęciu „funkcji nadającej urządzeniu jego zasadniczy charakter” i skutkowałoby zaklasyfikowaniem drukarek określonego tu typu do pozycji taryfowej nr 9009 12 00?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 400/2006 z dnia 8 marca 2006 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów w Nomenklaturze Scalonej (Dz.U. L 70, str. 9).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance du VIIème arrondissement de Paris (Francja) w dniu 2 sierpnia 2007 r. — Hewlett Packard International SARL przeciwko Administration des douanes i Direction générale des douanes et droits indirects

(Sprawa C-363/07)

(2007/C 269/43)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal d'instance du VIIème arrondissement de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hewlett Packard International SARL

Strona pozwana: Administration des douanes i Direction générale des douanes et droits indirects

Pytania prejudycjalne

3)	Czy w takim przypadku i w odniesieniu do sprzętu składającego się z dwóch fizycznie odrębnych modułów (drukarka i skaner) nie należałoby zastosować klasyfikacji na podstawie reguły ogólnej 3b?

4)	Ujmując rzecz bardziej ogólnie, czy prawidłowa wykładnia Systemu Zharmonizowanego i Nomenklatury Scalonej musi pociągnąć za sobą zaklasyfikowanie drukarek określonego w tym postępowaniu typu do pozycji taryfowych nr 8471 60 lub 9009 12 00?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 400/2006 z dnia 8 marca 2006 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów w Nomenklaturze Scalonej (Dz.U. L 70, str. 9).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/22

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-369/07)

(2007/C 269/44)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Righini i I. Chatzigiannis)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie wydając środków w celu wykonania wyroku Trybunału z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie C-415/03, w którym orzekł on, że Grecja nie wykonała zobowiązań, które ciążą na niej na mocy art. 3 decyzji z 2002 r. dotyczącej pomocy państwa przyznanej Olympiaki Aeroporia przez Grecję, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, które ciążą na niej na mocy tej decyzji oraz art. 228 ust. 1 WE;

—

nałożenie na Republikę Grecką obowiązku zapłaty na rzecz Komisji zaproponowanej przez nią okresowej kary pieniężnej w wysokości 53 611 EUR za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku wydanego w sprawie C-415/03 i dotyczącego decyzji z 2002 r. począwszy od dnia, w którym zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie aż do dnia, w którym zostanie wykonany wyrok wydany w sprawie C-415/03;

—

nałożenie na Republikę Grecką obowiązku zapłaty kwoty ryczałtowej, która zostanie obliczona poprzez pomnożenie kwoty za każdy dzień i liczby dni, w których trwało uchybienie, począwszy od dnia, w którym został wydany wyrok w sprawie C-415/03 aż do dnia, w którym zostanie wydany wyrok w niniejszej sprawie w odniesieniu do decyzji z 2002 r.

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W wyroku z dnia 12 maja 2005 r. w sprawie C-415/03 Trybunał uznał, że nie podejmując w nakazanym terminie wszystkich niezbędnych kroków w celu odzyskania pomocy uznanej za bezprawną i niezgodną ze wspólnym rynkiem, z wyjątkiem pomocy dotyczącej składek na rzecz krajowej instytucji zabezpieczenia społecznego, zgodnie z art. 3 decyzji Komisji 2003/372/WE z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie pomocy przyznanej Olympic Airways przez Grecję, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tegoż art. 3.

Zważywszy, że Republika Grecka nie zgłosiła służbom Komisji żadnego środka służącego wykonaniu wyroku Trybunału w sprawie C-415/03 pomimo innych zapewnień władz greckich i że nie przystąpiła jeszcze do odzyskania pomocy uznanej za niezgodną z decyzją z 2002 r., Komisja postanowiła wnieść do Trybunału skargę na mocy art. 228 WE.

Zgodnie z art. 228 WE i orzecznictwem Trybunału, ponieważ państwo członkowskie nie podjęło środków w celu wykonania wyroku Trybunału w wyznaczonym przez Komisję terminie a Komisja wniosła skargę do Trybunału, wskazuje ona wysokość ryczałtu lub okresowej kary pieniężnej do zapłacenia przez państwo członkowskie, jaką uzna za odpowiednią do okoliczności. Ostateczna decyzja w sprawie okresowych kar pieniężnych przewidziana w art. 228 WE należy jednak do Trybunału, który ma w tym względzie nieograniczone prawo do orzekania.

4.	Zarówno kwota okresowej kary pieniężnej, jak i wysokość ryczałtu zaproponowana przez Komisję Trybunałowi w ramach skargi zostały określone w oparciu o metodę ustanowioną w komunikacie Komisji z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie wykonania art. 228 WE.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 3 sierpnia 2007 r. — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Heuschen & Schrouff Oriental Foods Trading BV

(Sprawa C-375/07)

(2007/C 269/45)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën

Strona pozwana: Heuschen & Schrouff Oriental Foods Trading BV

Pytania prejudycjalne

Czy arkusze odpowiadające opisowi zawartemu w załączniku do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1196/97 z dnia 27 czerwca 1997 r. […] (1) zaliczają się do pozycji 1905 Nomenklatury Scalonej, gdy chodzi o arkusze wyprodukowane z mąki ryżowej, soli i wody, które zostały wysuszone, ale nie zostały poddane obróbce termicznej?

2)	Czy w świetle odpowiedzi na powyższe pytanie rozporządzenie jest ważne?

Czy art. 871 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny [WKC] (2) zmieniony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1677/98 z dnia 29 lipca 1998 r. (3) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy organ celny jest zobowiązany na podstawie tego art. 871 ust. 1 do przekazania przypadku Komisji, zanim może on zdecydować o zaniechaniu w tym przypadku retrospektywnego zaksięgowania należności celnych, sąd krajowy orzekający w przedmiocie skargi płatnika na decyzję organu celnego w sprawie przystąpienia do retrospektywnego zaksięgowania nie jest uprawniony do uchylenia retrospektywnego zaksięgowania z tego powodu, że w jego opinii spełnione są przesłanki (obowiązkowego) zaniechania retrospektywnego zaksięgowania określone w art. 220 ust. 2 lit. b), gdy ten wniosek nie jest popierany przez Komisję?

Czy na wypadek gdyby odpowiedź na pytanie 3 brzmiała, iż okoliczność, że w zakresie żądań retrospektywnego pokrycia należności celnych Komisji przysługują uprawnienia decyzyjne, nie ogranicza kompetencji sądu krajowego, który ma orzekać w przedmiocie skargi dotyczącej żądania retrospektywnego pokrycia należności celnych, prawo wspólnotowe zawiera inny przepis, który zapewnia jednolite stosowanie prawa wspólnotowego, gdy w konkretnym przypadku Komisja i sąd krajowy w różny sposób oceniają kryteria, które mają zastosowanie w ramach art. 220 WKC (4) w celu ustalenia, czy błąd organu celnego może zostać w racjonalny sposób wykryty przez płatnika?

(1) Rozporządzenie dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej, Dz.U. L 170, str. 13.

(2) Dz.U. L 253, str. 1.

(3) Dz.U. L 212, str. 18.

(4) Dz.U. L 302, str. 1.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 3 sierpnia 2007 r. — Staatssecretaris van Financiën przeciwko Kamino International Logistics BV

(Sprawa C-376/07)

(2007/C 269/46)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Staatssecretaris van Financiën.

Strona pozwana: Kamino International Logistics BV.

Pytania prejudycjalne

Czy uwagę 5B do działu 84 Nomenklatury Scalonej (CN) w brzmieniu załącznika I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że kolorowy monitor, który może odtwarzać sygnały pochodzące zarówno z maszyny do automatycznego przetwarzania danych w rozumieniu pozycji 8471 CN jak również z innych źródeł jest wyłączony z klasyfikacji do pozycji 8471 CN?

2)	Jeżeli klasyfikacja kolorowego monitora wskazanego w pytaniu pierwszym do pozycji 8471 CN nie jest wykluczona, to na podstawie jakich kryteriów należy ustalić, czy stanowi on urządzenie z rodzaju stosowanych wyłącznie lub zasadniczo w systemie automatycznego przetwarzania danych?

Czy zakres stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 754/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. dotyczącego klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej (2) obejmuje monitor stanowiący przedmiot sprawy, i w przypadku udzielenia odpowiedzi pozytywnej, czy mając na uwadze odpowiedzi na pierwsze dwa pytania, rozporządzenie to jest ważne?

(1) Rozporządzenie zmieniające załącznik I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, Dz.U. L 281, str. 1.

(2) Dz.U. L 118, str. 32.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Protodikeio Rethymnis w dniu 8 sierpnia 2007 r. — Kyriaki Aggelidaki, Anastasia Aïvali, Aggeliki Vavouraki, Chrysi Kaparou, Manina Lioni, Evaggelia Makrygiannaki, Eleonora Nisanaki, Christiana Panagiotou, Anna Pitsidianaki, Maria Chalkiadaki i Chrysi Chalkiadaki przeciwko Nomarchiaki Aftodioikisi Rethymnis

(Sprawa C-378/07)

(2007/C 269/47)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Monomeles Protodikeio Rethymnis (Grecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kyriaki Aggelidaki, Anastasia Aïvali, Aggeliki Vavouraki, Chrysi Kaparou, Manina Lioni, Evaggelia Makrygiannaki, Eleonora Nisanaki, Christiana Panagiotou, Anna Pitsidianaki, Maria Chalkiadaki i Chrysi Chalkiadaki.

Strona pozwana: Nomarchiaki Aftodioikisi Rethymnis.

Pytania prejudycjalne

Czy klauzulę 5 oraz klauzulę 8 ust. 1 i 3 porozumienia ramowego ETUC, UNICE i CEEP w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego integralną część dyrektywy Rady 1999/70/EWG (Dz.U. L 175, str. 42), należy interpretować w ten sposób, że prawo wspólnotowe nie zezwala państwu członkowskiemu, na przyjęcie w ramach wykonania tego porozumienia ramowego przepisów, gdy: a) w ramach krajowego porządku prawnego istnieją już, ustanowione przed wejściem w życie tej dyrektywy, równoważne rozwiązania prawne, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego, b) wskutek przepisów ustanowionych w wykonaniu porozumienia ramowego, dochodzi do obniżenia ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony zagwarantowanego w krajowym porządku prawnym.

W razie odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy obniżenie ochrony przewidzianej dla pracowników zatrudnionych na czas określony w przypadkach niedotyczących zawieranych wielokrotnie, kolejnych umów, lecz jednej umowy, której przedmiotem jest jednakże świadczenie pracy w celu zaspokojenia „zwyczajnych i stałych” potrzeb (a nie potrzeb tymczasowych, wyjątkowych i niecierpiących zwłoki), jest związane z wykonaniem tego porozumienia ramowego i rzeczonej dyrektywy, a w konsekwencji czy takie obniżenie ochrony jest zabronione czy też dozwolone w świetle prawa wspólnotowego.

W razie odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy w sytuacji, gdy w krajowym porządku prawnym, w chwili wejścia w życie dyrektywy 1999/70/WE istniały już równoważne rozwiązania prawne w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego, takie jak rozpatrywany w postępowaniu przed sądem krajowym art. 8 ust. 3 ustawy 2112/1920, ustanowienie przepisu prawnego uzasadnione wykonaniem porozumienia ramowego, takiego jak rozpatrywany w postępowaniu przed sądem krajowym art. 11 dekretu prezydenckiego nr 164/2001, stanowi niedopuszczalne obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony, w rozumieniu klauzuli 8 ust 1 i 3 porozumienia ramowego, zagwarantowanego w krajowym porządku prawnym:

gdy zakresem stosowania wspomnianego przepisu prawa mającego na celu wykonanie porozumienia ramowego są objęte wyłącznie zawierane wielokrotnie, kolejne umowy o pracę lub stosunki pracy na czas określony, a nie członkowie personelu kontraktowego, którzy zawarli jedną umowę o pracę na czas określony (a nie wielokrotnie kolejne umowy) w celu zaspokojenia „zwyczajnych i stałych” potrzeb pracodawcy, podczas gdy wcześniejsze równoważne rozwiązanie prawne dotyczy wszystkich umów o pracę na czas określony, łącznie z przypadkami zawarcia przez pracownika jednej umowy o pracę na czas określony, której przedmiotem jest jednakże świadczenie pracy w celu zaspokojenia „zwyczajnych i stałych” (a nie tymczasowych, wyjątkowych i niecierpiących zwłoki) potrzeb;

gdy omawiany przepis prawny mający na celu wykonanie porozumienia ramowego przewiduje, jako konsekwencję prawną w celu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony i zapobiegania nadużyciom w rozumieniu porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, kwalifikację umów o pracę na czas określony jako umów na czas nieokreślony ze skutkiem ex nunc, podczas gdy wcześniejsze równoważne rozwiązania prawne przewidują kwalifikację umów o pracę na czas określony jako umów na czas nieokreślony ze skutkiem od momentu ich pierwotnego zawarcia (ex tunc)?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, gdy w krajowym porządku prawnym istniały przed wejściem w życie dyrektywy 1999/70/WE równoważne rozwiązania prawne w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, które stanowi integralną część tej dyrektywy, takie jak rozpatrywany w sprawie przed sądem krajowym art. 8 ust. 3 porozumienia ramowego, czy wybór ustawodawcy greckiego w zakresie transpozycji tej dyrektywy do greckiego porządku prawnego, polegający z jednej strony na wyłączeniu z zakresu ochrony przewidzianego w dekrecie prezydenckim nr 164/2004 rzeczonych przypadków nadużyć, w których pracownik zawarł jedną umowę o pracę na czas określony, której przedmiotem było jednakże świadczenie pracy w celu zaspokojenia potrzeb „zwyczajnych i stałych” a nie tymczasowych, wyjątkowych i niecierpiących zwłoki, a z drugiej strony na braku ustanowienia podobnego, skutecznego i dotyczącego tego konkretnego przypadku, przepisu określającego skutki prawne w zakresie ochrony pracowników przed tym konkretnym przypadkiem nadużyć, równolegle do ochrony ogólnej utrwalonej w powszechnym prawie pracy w greckim porządku prawnym, dla każdego przypadku świadczenia pracy na podstawie nieważnej umowy, niezależnie od istnienia nadużycia w rozumienia porozumienia ramowego, która przewiduje uprawnienie pracownika do żądania wypłaty wynagrodzenia oraz odprawy, zarówno gdy świadczył pracę na podstawie ważnej umowy o pracę jak i bez takiej umowy, przy uwzględnieniu okoliczności, że:

a)	obowiązek wypłaty wynagrodzenia i odprawy jest przewidziany w prawie krajowym dla każdego stosunku pracy i nie ma w szczególności na celu przeciwdziałania nadużyciom w rozumieniu porozumienia ramowego, oraz

b)	zastosowanie obowiązującego wcześniej równoważnego rozwiązania prawnego ma skutek prawny w postaci uznania (pojedynczej) umowy o pracę na czas określony za umowę na czas nieokreślony,

stanowi niedopuszczalne obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony w krajowym porządku prawnym, w rozumieniu klauzuli 8 ust. 1 i 3 porozumienia ramowego?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytania czy dokonując interpretacji prawa krajowego w sposób zgodny z dyrektywą 1999/70/WE sąd krajowy musi odmówić stosowania przepisów sprzecznych z taką dyrektywą, zawartych w uregulowaniu ustawodawczym przyjętym w wykonaniu porozumienia ramowego, które jednakże przewiduje obniżenie ogólnego poziomu ochrony, w krajowym porządku prawnym, pracowników zatrudnionych na czas określony, takich jak dekret prezydencki nr 163/2004, które w sposób milczący i pośredni, lecz wyraźny, wyłączają odpowiednią ochronę w przypadku nadużyć, gdy pracownik zawarł jedną umowę o prace na czas określony, której przedmiotem było jednak w rzeczywistości świadczenie pracy w celu zaspokojenia „zwyczajnych i stałych” (a nie tymczasowych, wyjątkowych i niecierpiących zwłoki) potrzeb, i zastosować w ich miejsce przepisy zawarte w równoważnych uregulowaniach krajowych, istniejących przed wejściem w życie dyrektywy, takie jak art. 8 ust. 3 ustawy nr 2112/1920?

W razie uznania przez sąd krajowy, że co do zasady, w odniesieniu do pracy na czas określony ma zastosowanie przepis (w niniejszej sprawie art. 8 ust. 3 ustawy nr 2112/1920) który stanowi równoważne rozwiązanie prawne, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, będącego integralną częścią dyrektywy 1999/70/WE, i na podstawie tego przepisu, stwierdzenie że zawarcie nawet jednej umowy o pracę nastąpiło na czas określony bez obiektywnego powodu związanego z naturą, typem lub charakterystyką umowy lub świadczonych czynności, prowadzi do uznania, że umowa taka jest umową o pracę na czas nieokreślony:

czy wykładania i stosowanie prawa krajowego przez sąd krajowy, w świetle których okoliczność, że jako podstawa prawna umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym został wskazany przepis o zatrudnieniu na podstawie umów o pracę na czas określony w celu zaspokojenia sezonowych, periodycznych, tymczasowych, wyjątkowych i dodatkowych potrzeb socjalnych (w niniejszej sprawie przepisy ustawy nr 3250/2004 FEK A' 124/7-7-2004), w każdym wypadku stanowi obiektywny powód zawarcia umów o pracę na czas określony, nawet jeśli w rzeczywistości zaspokojone potrzeby są „zwyczajne i stałe”, są zgodne jest z prawem wspólnotowym;

czy wykładnia i stosowanie prawa krajowego przez sąd krajowy, w świetle których przepis zakazujący przekształcenia umowy o pracę zawartej w sektorze publiczny na czas określony w umowę o pracę na czas nieokreślony, należy interpretować w ten sposób, że w sektorze publicznym jest w każdym wypadku bezwzględnie zabronione przekształcenie umowy o pracę lub stosunku pracy na czas określony w umowę o pracę lub stosunek pracy na czas nieokreślony, również gdy został on z naruszeniem prawa zawarty na czas określony, jako że w rzeczywistości zaspokajane nim potrzeby są „zwyczajne i stałe”, a sąd krajowy nie ma możliwości w takim wypadku wskazania rzeczywistego charakteru spornego stosunku prawnego oraz prawidłowej jego kwalifikacji jako umowy na czas nieokreślony, są zgodne z prawem wspólnotowym? Czy też zakaz taki powinien zostać ograniczony wyłącznie do umów o pracę na czas określony, które zostały rzeczywiście zawarte w celu zaspokojenia tymczasowych, nieprzewidzianych, niecierpiących zwłoki, wyjątkowych lub podobnych potrzeb, z wyłączeniem przypadków, gdy w rzeczywistości umowy zostały zawarte w celu zaspokojenia zwyczajnych i stałych potrzeb?

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/25

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Monomeles Protodikeio Rethymnis w dniu 8 sierpnia 2007 r. — Charikleia Giannoudi przeciwko Dimos Geropotamou

(Sprawa C-379/07)

(2007/C 269/48)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Monomeles Protodikeio Rethymnis (Grecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Charikleia Giannoudi.

Strona pozwana: Dimos Geropotamou.

Pytania prejudycjalne

a)	w ramach krajowego porządku prawnego istnieją już, ustanowione przed wejściem w życie tej dyrektywy, równoważne rozwiązania prawne, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego,

b)	wskutek przepisów ustanowionych w wykonaniu porozumienia ramowego, dochodzi do obniżenia ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony zagwarantowanego w krajowym porządku prawnym.

W razie odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy w sytuacji gdy w krajowym porządku prawnym, w chwili wejścia w życie dyrektywy 1999/70/WE istniały już równoważne rozwiązania prawne w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego, takie jak rozpatrywany w postępowaniu przed sądem krajowym art. 8 ust. 3 ustawy 2112/1920, ustanowienie przepisu prawnego uzasadnione wykonaniem porozumienia ramowego, takiego jak rozpatrywany w postępowaniu przed sądem krajowym art. 11 dekretu prezydenckiego nr 164/2001, stanowi niedopuszczalne obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony, w rozumieniu klauzuli 8 ust 1 i 3 porozumienia ramowego, zagwarantowanego w krajowym porządku prawnym:

gdy przepis prawa mający na celu wykonanie porozumienia ramowego, zostanie ustanowiony po upływie terminu na dokonanie transpozycji dyrektywy 1999/70/WE, lecz jego zakresem stosowania rationae temporis objęte są wyłącznie umowy o pracę i stosunki pracy obowiązujące w czasie jego wejścia w życie lub które wygasły we wskazanym okresie przed jego wejściem w życie, ale po upływie terminu na transpozycję dyrektywy, podczas gdy wcześniejsze równoważne rozwiązania prawne nie mają ograniczonego czasowo zakresu stosowania i obejmują wszystkie umowy o pracę na czas określony, które zostały zawarte, obowiązywały, lub wygasły w dniu wejścia w życie dyrektywy 1999/70/WE i upływu terminu na jej transpozycję,

gdy ramami zastosowania takiego przepisu mającego na celu wykonanie porozumienia ramowego, objęte są wyłącznie umowy o pracę lub stosunki pracy na czas określony, które by zostać uznane za kolejne w rozumieniu wspomnianych uregulowań muszą spełnić kumulatywnie następujące przesłanki:

1)	upływ między nimi okresu nie przekraczającego trzech miesięcy,

ich łączny czas trwania wynosi co najmniej 24 miesiące w chwili wejścia w życie tych przepisów, niezależnie od tego ile razy były ponownie zawierane lub łączny okres zatrudnienia na ich podstawie w wymiarze co najmniej 18 miesięcy w okresie 24 miesięcy liczonym od umowy pierwotnej, w przypadku co najmniej trzykrotnego ponownego zawarcia umowy po umowie pierwotnej, podczas gdy wcześniejsze równoważne rozwiązania prawne nie przewidywały takich warunków obejmując wszystkie (kolejne) umowy o pracę na czas określony, niezależnie od minimalnego okresu zatrudnienia i minimalnej liczby dotyczącej ponownego zawierania umowy,

a)	obowiązek wypłaty wynagrodzenia i odprawy jest przewidziany w prawie krajowym dla każdego stosunku pracy i nie ma w szczególności na celu przeciwdziałania nadużyciom w rozumieniu porozumienia ramowego, oraz

b)	zastosowanie obowiązującego wcześniej równoważnego rozwiązania prawnego ma skutek prawny w postaci uznania kolejnych umów o pracę na czas określony za umowę na czas nieokreślony,

stanowi niedopuszczalne obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony w krajowym porządku prawnym, w rozumieniu klauzuli 8 ust. 1 i 3 porozumienia ramowego?

W razie uznania przez sąd krajowy, że co do zasady, w odniesieniu do pracy na czas określony ma zastosowanie przepis (w niniejszej sprawie art. 8 ust. 3 ustawy nr 2112/1920) który stanowi równoważne rozwiązanie prawne, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, będącego integralną częścią dyrektywy 1999/70/WE, i na podstawie tego przepisu, stwierdzenie że zawarcie umów o pracę nastąpiło na czas określony bez obiektywnego powodu związanego z naturą, typem lub charakterystyką umowy lub świadczonych czynności, prowadzi do uznania, że umowa taka jest umową o pracę na czas nieokreślony:

czy wykładania i stosowanie prawa krajowego przez sąd krajowy, w świetle których okoliczność, że jako podstawa prawna umowy o pracę na czas określony został wskazany przepis o zatrudnieniu na podstawie umów o pracę na czas określony w celu zaspokojenia sezonowych, periodycznych, tymczasowych, wyjątkowych i dodatkowych potrzeb socjalnych, w każdym wypadku stanowi obiektywny powód zawarcia umów o pracę na czas określony, nawet jeśli w rzeczywistości zaspokojone potrzeby są „zwyczajne i stałe”, są zgodne jest z prawem wspólnotowym;

Czy też zakaz taki powinien zostać ograniczony wyłącznie do umów o pracę na czas określony, które zostały rzeczywiście zawarte w celu zaspokojenia tymczasowych, nieprzewidzianych, niecierpiących zwłoki, wyjątkowych lub podobnych potrzeb, z wyłączeniem przypadków, gdy w rzeczywistości umowy zostały zawarte w celu zaspokojenia „zwyczajnych i stałych” potrzeb?

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Protodikeio Rethymnis (Grecja) w dniu 8 sierpnia 2007 r. — Georgios Karabousanos i Sofoklis Michopoulos przeciwko Dimos Geropotamou

(Sprawa C-380/07)

(2007/C 269/49)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Monomeles Protodikeio Rethymnis (Grecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Georgios Karabousanos i Sofoklis Michopoulos.

Strona pozwana: Dimos Geropotamou.

Pytania prejudycjalne

Czy klauzulę 5 oraz klauzulę 8 ust. 1 i 3 porozumienia ramowego ETUC, UNICE i CEEP w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego integralną część dyrektywy Rady 1999/70/EWG (Dz.U. L 175, str. 42), należy interpretować w ten sposób, że prawo wspólnotowe nie zezwala państwu członkowskiemu, na przyjęcie w ramach wykonania tego porozumienia ramowego przepisów, gdy a) w ramach krajowego porządku prawnego istnieją już, ustanowione przed wejściem w życie tej dyrektywy, równoważne rozwiązania prawne, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego, b) wskutek przepisów ustanowionych w wykonaniu porozumienia ramowego, dochodzi do obniżenia ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony zagwarantowanego w krajowym porządku prawnym.

1)	upływ między nimi okresu nie przekraczającego trzech miesięcy,

a)	obowiązek wypłaty wynagrodzenia i odprawy jest przewidziany w prawie krajowym dla każdego stosunku pracy i nie ma w szczególności na celu przeciwdziałania nadużyciom w rozumieniu porozumienia ramowego, oraz

b)	zastosowanie obowiązującego wcześniej równoważnego rozwiązania prawnego ma skutek prawny w postaci uznania kolejnych umów o pracę na czas określony za umowę na czas nieokreślony,

stanowi niedopuszczalne obniżenie ogólnego poziomu ochrony pracowników zatrudnionych na czas określony w krajowym porządku prawnym, w rozumieniu klauzuli 8 ust. 1 i 3 porozumienia ramowego?

W razie uznania przez sąd krajowy, że co do zasady, w odniesieniu do pracy na czas określony ma zastosowanie przepis (w niniejszej sprawie art. 8 ust. 3 ustawy nr 2112/1920) który stanowi równoważne rozwiązanie prawne, w rozumieniu klauzuli 5 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, będącego integralną częścią dyrektywy 1999/70/WE, i na podstawie tego przepisu, stwierdzenie że zawarcie umów o pracę nastąpiło na czas określony bez obiektywnego powodu związanego z naturą, typem lub charakterystyką umowy lub świadczonych czynności, prowadzi do uznania, że umowa taka jest umową o pracę na czas nieokreślony:

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/29

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 24 maja 2007 r. w sprawie T-151/01, Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wspieranej przez Vfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme i Belland Vision GmbH wniesione w dniu 13 sierpnia 2007 r. przez Der Grüne Punkt — Duales System Deutschland GmbH

(Sprawa C-385/07 P)

(2007/C 269/51)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Der Grüne Punkt–Duales System Deutschland GmbH (przedstawiciele: adwokaci W. Deselaers, E. Wagner, B. Meyring)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Vfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme i Belland Vision GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie T-151/01;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2001/463/EG z dnia 20 kwietnia 2001 r. wydanej w postępowaniu na podstawie art. 82 WE (Sprawa COMP D3/34493 — DSD) (1)

—	ewentualnie przekazanie sprawy do rozpatrzenia Sądowi zgodnie z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału;

—	w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie od wspomnianego wyroku Sądu oparte jest na ośmiu zarzutach.

W pierwszym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia i tym samym art. 82 WE poprzez sprzeczne ustalenia dotyczące zachowania, które powinno uzasadniać nadużycie. Z jednej strony Sąd uzasadnił nadużycie tym, że wnosząca odwołanie domaga się całej opłaty licencyjnej od przedsiębiorstw, które nie korzystają z jej systemu lub korzystają z niego tylko w odniesieniu do części opakowań oznaczonych znakiem towarowym. Z drugiej strony Sąd stwierdza, że wnosząca odwołanie jedynie „ewentualnie” domaga się na podstawie spornych postanowień umowy o używanie logo ceny za zbiórkę i odzysk opakowań jednostkowych, które nie uczestniczą w systemie wnoszącej odwołanie.

Zarzuty drugi, piąty i szósty oparte są na niedostatecznej lub oczywiście wypaczonej i sprzecznej z aktami oraz środkami dowodowymi a także błędnej ocenie zakresu licencji zaoferowanej przez wnoszącą odwołanie. Przy prawidłowej ocenie Sąd musiałby uznać, że wnosząca odwołanie nie udziela oddzielnej licencji, w związku z czym zaskarżony wyrok należałoby rozumieć w ten sposób, że odmowa udzielenia takiej licencji stanowiłaby nadużycie a nakaz zaprzestania ustanowiony w art. 3 zaskarżonego wyroku równałby się przymusowej licencji. Jednak Sąd nie spełnił wymogów uzasadnienia, które określa orzecznictwo w odniesieniu do licencji przymusowej oraz nie wziął pod uwagę, że licencja przymusowa jest wykluczona w świetle prawa z zakresu znaków towarowych i opakowań. Wnosząca odwołanie podnosi w związku z tym naruszenie obowiązku uzasadnienia, zasady proporcjonalności oraz art. 82 WE i art. 3 rozporządzenia Rady nr 17.

W zarzucie trzecim i czwartym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia a tym samym także art. 82 WE poprzez niedostatecznie uzasadnione, błędne i wypaczające niemieckie prawo o znakach towarowych i opakowaniach stwierdzenie, że znak towarowy „Der Grüne Punkt” nie mógł korzystać z zażądanej wyłączności. Sąd naruszył poprzez to stwierdzenie zasadę prawa o znakach towarowych, według której zarejestrowany znak towarowy przyznaje jego właścicielowi wyłączne prawo, w szczególności w odniesieniu do używania znaku towarowego w odniesieniu do towarów i usług, które są identyczne lub podobne do towarów i usług objętych zarejestrowanym znakiem towarowym.

W zarzucie siódmym i ósmym wnosząca odwołanie podnosi dwa uchybienia proceduralne. Z jednej strony Sąd dokonał nowych stwierdzeń z własnej inicjatywy, chociaż przedmiot tych stwierdzeń nie był ujęty w treści zaskarżonych decyzji ani poruszony przez strony w postępowaniu sądowym. Z drugiej strony Sąd dopuścił się uchybienia proceduralnego naruszającego interesy wnoszącej odwołanie, ponieważ naruszył podstawową zasadę Unii, która wymaga, aby sprawa została rozpatrzona w rozsądnym terminie.

(1) Dz.U. L 166, str. 1.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/30

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein oikeus (Finlandia) w dniu 27 sierpnia 2007 r. — Mirja Juuri przeciwko Fazer Amica Oy

(Sprawa C-396/07)

(2007/C 269/53)

Język postępowania: fiński

Sąd krajowy

Korkein oikeus (Finlandia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mirja Juuri

Strona pozwana: Fazer Amica Oy

Pytania prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 2001/23/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy pracownik sam wypowiada umowę o pracę, ponieważ przejęcie zakładu pracy pociąga za sobą poważne zmiany warunków pracy na niekorzyść dla pracownika, państwo członkowskie winno ustawowo zagwarantować pracownikowi prawo do otrzymania od pracodawcy odszkodowania pieniężnego w takim samym zakresie, jak w przypadku gdy pracodawca rozwiązał umowę o pracę z naruszeniem prawa, mając na uwadze, że na podstawie art. 3 ust. 3 dyrektywy pracodawca prawidłowo stosował wiążący zbywającego i zapewniający pracownikom lepsze warunki pracy układ zbiorowy tylko do końca okresu jego obowiązywania i że pogorszenie warunków pracy nastąpiło w ten właśnie sposób?

2.	W przypadku gdy odpowiedzialności pracodawcy w rozumieniu dyrektywy nie należy rozumieć w sposób przedstawiony w pytaniu pierwszym, czy pracodawca jest mimo to zobowiązany do wypłaty przysługującego pracownikowi za okres wypowiedzenia wynagrodzenia i pozostałych świadczeń?

(1) Dyrektywa Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. L 82, str. 16).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/31

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-397/07)

(2007/C 269/54)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Gippini Fournier i M. Afonso, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że:

—	poprzez uzależnienie od spełnienia określonych warunków przyznania obowiązkowego zwolnienia z podatku kapitałowego;

—	poprzez opodatkowanie podatkiem pośrednim przeniesienia do Hiszpanii rzeczywistego centrum zarządzania lub siedziby tych spółek, które nie podlegały podobnemu do hiszpańskiego podatkowi w państwie pochodzenia

—	poprzez opodatkowanie podatkiem pośrednim kapitału wykorzystywanego do przeprowadzania transakcji handlowych za pośrednictwem oddziału lub stałych przedsiębiorstw w jednym z państw członkowskich, które nie stosuje podatku podobnego do podatku hiszpańskiego;

Królestwo Hiszpanii naruszyło obowiązki ciążące na nim na mocy dyrektywy Rady 69/335/EWG (1) z dnia 17 lipca 1969 r.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

—

Dyrektywa 69/335 postanawia o utrzymaniu status quo w odniesieniu do możliwości ponownego ustanowienia przez państwa członkowskie podatku kapitałowego lub ponownego opodatkowania tym podatkiem transakcji aktualnie z niej zwolnionych. W związku z tym Hiszpania nie może znieść zwolnień i opodatkować transakcji, do których zastosowanie znajduje system specjalny przewidziany w R.D.L. 4/2004 (dekrecie królewskim z mocą ustawy), a które znajdują się poza zakresem zastosowania dawnego art. 7.1. b) i 7.1.b) bis. Hiszpania powinna stosować zwolnienie przewidziane w art. 45.1. B.10 do wszystkich transakcji objętych zakresem zastosowania specjalnego systemu R.D.L. 4/2004, niezależnie od tego, czy ów system specjalny rzeczywiście znajduje zastosowanie.

—

Artykuł 4 dyrektywy 69/335 zawiera wyczerpujące wyliczenie zdarzeń podatkowych dla celów podatku kapitałowego. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. g) podatkowi kapitałowemu podlega przeniesienie rzeczywistego centrum zarządzania spółki, stowarzyszenia lub osoby prawnej, która dla celów poboru podatku kapitałowego jest uważana za spółkę kapitałowa w państwie przyjmującym, pomimo, iż nie jest uważana za taką spółkę w państwie pochodzenia. W związku z powyższym Hiszpania nie może opodatkowywać podatkiem kapitałowym przeniesienia siedziby spółki wówczas, gdy dana spółka kapitałowa nie została opodatkowana podobnym podatkiem w państwie członkowskim pochodzenia. Przeniesienie siedziby do innego państwa członkowskiego przez spółkę kapitałową nie jest zdarzeniem podatkowym w rozumieniu podatku kapitałowego nawet wtedy, gdy państwo członkowskie, w którym spółka została utworzona, nie pobrała tego podatku. Ponadto brak jest przepisu, który wskazywałby, że prawo hiszpańskie ma zastosowanie jedynie do przypadków unikania opodatkowania lub oszustw podatkowych.

—

Hiszpania nie może opodatkowywać podatkiem kapitałowym części kapitału wykorzystywanego do przeprowadzania transakcji handlowych na terytorium hiszpańskim za pomocą oddziałów lub stałych przedsiębiorstw. Zgodnie z wyraźnym postanowieniem art. 2 ust. 1 dyrektywy 69/335 Hiszpania nie może opodatkowywać podatkiem kapitałowym spółek, których rzeczywiste centrum zarządzania znajduje się w innym państwie członkowskim niż Hiszpania. Artykuł 2 ust. 3 dyrektywy 69/335 przewidują środek, taki jak stosowany przez Hiszpanię, jedynie w szczególnym przypadku spółki, której siedziba i rzeczywiste centrum zarządzania znajdują się w państwie trzecim. Jeżeli chodzi o kwestię oszustwa podatkowego i unikana opodatkowania Komisja podkreśla, że przepisy hiszpańskie stosowane są bez jakichkolwiek ograniczeń lub różnic ze względu na to czy ma miejsce unikanie opodatkowania lub oszustwo podatkowe. W związku z tym Hiszpania nie może skutecznie powoływać się na takie uzasadnienie.

(1) Dyrektywa Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. L 249, str. 25).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio (Włochy) w dniu 29 sierpnia 2007 r. — SALF SpA przeciwko Agenzia Italiana del Farmaco (AIFA), Ministero della Salute

(Sprawa C-400/07)

(2007/C 269/55)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SALF SpA

Strona pozwana: Agenzia Italiana del Farmaco (AIFA), Ministero della Salute

Pytania prejudycjalne

W dalszej części, po przepisach zawartych w art. 2 i 3 (1), które dotyczą relacji między władzami państwa członkowskiego i przedsiębiorstwami farmaceutycznymi — przewidując określenie ceny produktu leczniczego lub podjęcie decyzji co do jej podniesienia na wniosek tych [ostatnich], ale pod warunkiem zatwierdzenia przez właściwe władze, czyli w wyniku dialogu między samym przedsiębiorstwem a władzami właściwymi w zakresie kontroli wydatków na produkty lecznicze — art. 4 ust. 1 reguluje sytuację, „gdy ceny na wszystkie produkty lecznicze lub na pewne ich grupy zostały zamrożone”, określając takie zamrożenie cen jako ogólny środek, którego utrzymanie uzależnione jest od kontroli, przeprowadzanej co najmniej raz do roku, w świetle kryteriów makroekonomicznych występujących w państwie członkowskim.

Przepis przyznaje właściwym władzom 90-dniowy terminy na podjęcie decyzji, stanowiąc, że po jego upływie ogłaszają one czy i jakie obniżki lub podwyżki cen zostaną wprowadzone.

Należy rozstrzygnąć kwestie, czy przepis ten w części, która odnosi się do „[ewentualnych obniżek cen]”, należy rozumieć w ten sposób, że oprócz ogólnego środka w postaci zamrożenia cen na wszystkie produkty lecznicze lub niektóre ich grupy, można zastosować inny ogólny środek w postaci obniżenia cen na wszystkie produkty lecznicze lub niektóre ich grupy, czy też „[ewentualne obniżenie cen]” odnosi się wyłącznie do produktów leczniczych, których ceny zostały zamrożone;

czy art. 4 ust. 1, w części w której zobowiązuje właściwe władze państwa członkowskiego do sprawdzenia co najmniej raz do roku, w przypadku zamrożenia cen, czy warunki makroekonomiczne usprawiedliwiają utrzymanie niezmienionych zamrożonych cen, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli w odpowiedzi na pytanie pierwsze zostanie uznane, że dopuszcza się obniżenie cen, możliwe jest odwołanie się do takiego środka wielokrotnie w ciągu roku oraz wielokrotnie w ciągu kilku la (od 2002 r. do 2010 r.);

czy w rozumieniu wspomnianego art. 4, interpretowanego w świetle założeń przyjętych zgodnie z głównym celem środków kontroli cen produktów leczniczych, jakim jest „wspieranie zdrowia publicznego poprzez zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia w produkty lecznicze dostępne po umiarkowanych cenach oraz unikanie różnic we wspomnianych środkach mogących wpływać na handel produktami leczniczymi wewnątrz Wspólnoty lub zakłócać go” — można uznać, że przyjęcie środków, które odwołują się do „przewidywanej” a nie „ustalonej” kwoty wydatków jest zgodne z prawem wspólnotowym (pytanie obejmuje obydwa przypadki);

czy wymogi dotyczące przestrzegania progów wydatków na produkty lecznicze, które każde państwo członkowskie jest uprawnione ustalić, powinny być szczególnie związane z samymi wydatkami na produkty lecznicze czy też państwo członkowskie jest uprawnione do uwzględnienia również danych dotyczących innych wydatków związanych ze zdrowiem;

czy wynikające z dyrektywy zasady przejrzystości i uczestnictwa przedsiębiorstw zainteresowanych zamrożeniem lub ogólnym obniżeniem cen produktów leczniczych należy interpretować w ten sposób, że powinno się przewidzieć w każdej sytuacji możliwości odstępstwa od narzuconej ceny (art. 4 ust. 2) oraz rzeczywisty udział przedsiębiorstwa przedstawiającego wniosek, w wyniku czego władze administracyjne w przypadku ewentualnej odmowy są zobowiązane taką odmowę uzasadnić.

(1) Dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotycząca przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (Dz.U. L 40, str. 8).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/33

Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-401/07)

(2007/C 269/56)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: H. van Vliet, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie wykonując w wyznaczonym terminie, w stosunku do przedsiębiorstwa Fleuren Compost BV, decyzji Komisji 2001/521/WE z dnia 13 grudnia 2000 r. w sprawie systemu pomocy państwa wprowadzonego w życie przez Królestwo Niderlandów na rzecz sześciu przedsiębiorstw wytwarzania nawozów (1), Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 249 akapit czwarty WE oraz art. 2 i 3 tej decyzji;

—	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W decyzji 2001/521/WE Komisja postanowiła, że Niderlandy mają obowiązek odzyskać pomoc bezprawnie przyznaną spółce Fleuren Compost BV (zwanej dalej „Fleuren”) w wysokości 487 328,13 EUR, wraz z odsetkami. W dniu wniesienia skargi w niniejszej sprawie kwota ta w dalszym ciągu nie została zwrócona. Do chwili obecnej spółka Fleuren ograniczyła się do ustanowienia gwarancji bankowej we właściwej wysokości. Skarżąca wskazuje na naruszenie art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (2), który przewiduje natychmiastowe i skuteczne wykonanie decyzji Komisji. Ponadto, Sąd Pierwszej Instancji oddalił skargę spółki Fleuren na tę decyzję w wyroku z dnia 14 stycznia 2004 r. (sprawa T-109/01), od którego spółka Fleuren nie wniosła odwołania.

Skarżąca podkreśla w szczególności, że przepisy niderlandzkie znajdujące zastosowanie w niniejszym przypadku powodują — w interpretacji nadanej im w orzecznictwie Raad van State Niderlandów — że wykonanie tej decyzji jest nadmiernie utrudnione i długotrwałe. W tej interpretacji bowiem, zwrot kwoty głównej ma miejsce w postępowaniu administracyjnym, natomiast zwrot odsetek w postępowaniu cywilnym. Skarżąca zaznacza również, że ustanowienie gwarancji bankowej nie może być utożsamiane z faktycznym zwrotem pomocy. Gwarancja bankowa nie uchyla bowiem korzyści finansowej, jaką spółka Fleuren odnosi przez wiele lat z pomocy, jaka została jej wypłacona przez pozwaną z naruszeniem art. 88 ust. 3 WE i bez zgody Komisji.

(1) Dz.U. L 189, str. 13.

(2) Dz.U. L 83, str. 1.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/33

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 27 czerwca 2007 r. w sprawie T-182/06 Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 3 września 2007 r. przez Królestwo Niderlandów

(Sprawa C-405/07 P)

(2007/C 269/57)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: pełnomocnicy D.J.M. de Grave i C.M. Wissels)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji, aby mógł on rozstrzygnąć w przedmiocie pozostałych zarzutów;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie opiera je na dwóch zarzutach.

Po pierwsze, wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji uchybił ciążącym na nim na podstawie art. 253 WE obowiązkom należytej staranności i uzasadnienia wydając rozstrzygnięcie, że Komisja nie uchybiła tym obowiązkom w przypadku, gdy dostarczone przez zainteresowane państwo członkowskie przed wydaniem zaskarżonej decyzji (1) i mające znaczenie dla sprawy informacje zostały, bez podawania szczególnych przyczyn, nieuwzględnione w tej decyzji.

Po drugie, wnoszący odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji zastosował niewłaściwe kryteria prawne wydając - po przeprowadzeniu analizy, czy w danym przypadku ma miejsce specyficzny problem w rozumieniu art. 95 ust. 5 WE - rozstrzygnięcie, zgodnie z którym:

(i)

analiza istnienia specyficznego problemu dotyczącego jakości powietrza może być przeprowadzona jedynie na podstawie kryteriów ustanowionych w dyrektywie 1999/30/WE (2), przy czym nie mają w tym przypadku żadnego znaczenia brak możliwości wydania przez państwo członkowskie przepisów mających na celu zapobieganie zanieczyszczeniom o charakterze transgranicznym oraz kryteria takie jak duża gęstość zaludnienia, natężenie ruchu samochodowego na wielu obszarach oraz położenie terenów mieszkalnych w pobliżu dróg z ruchem samochodowym; oraz

(ii)	nie może być mowy o specyficznym problemie w ww. rozumieniu, jeśli bardzo mała liczba państw członkowskich ma także do czynienia z problemem dotyczącym jakości powietrza.

(1) Decyzja Komisji 2006/372/WE z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie projektu przepisów krajowych zgłoszonych przez Królestwo Niderlandów na podstawie art. 95 ust. 5 Traktatu WE, określających wartości dopuszczalne emisji pyłu przez pojazdy z silnikami wysokoprężnymi (Dz.U. 2006 L 142, str. 16).

(2) Dyrektywa Rady z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnosząca się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu (Dz.U. 1999 L 163, str. 41).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/34

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-406/07)

(2007/C 269/58)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: D. Triantafyllou)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Grecka uchybiła:

a)	zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 56 i 43 oraz art. 40 i 31 porozumienia o utworzeniu EOG, poprzez przyjęcie mniej korzystnego system opodatkowania dywidend pochodzących z zagranicy niż system przewidziany dla dywidend pochodzenia krajowego, oraz

zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 43 WE i 31 porozumienia o utworzeniu EOG poprzez utrzymanie w mocy przepisów kodeksu podatku dochodowego (ustawa 2238/94, w brzmieniu zmienionym ustawą 3296/2004), na podstawie których spółki osób zagranicznych podlegają w Grecji wyższemu podatkowi, niż podatek ciążący na spółkach krajowych;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, że państwa członkowskie nie mogą opodatkowywać dywidend pochodzących przy zastosowaniu wyższej stawki niż stawki stosowane wobec dywidend krajowych.

Zwolnienie podatkowe przewidziane przez greckie przepisy podatkowe ma na celu uniknięcie podwójnego opodatkowania wypłacanego wspólnikom zysku, niemniej jednak stosowane jest jedynie do dywidend pochodzenia krajowego.

W związku z tym greckie przepisy podatkowe zniechęcają osoby podlegające w Grecji nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu do inwestowania ich kapitału w spółki mające siedzibę w innym państwie członkowskim.

Przepisy prawa greckiego stanowią również ograniczenie dla spółek mających siedzibę w innych PA członkowskich, w zakresie, w jakim stanowią przeszkodę w gromadzeniu kapitału w Grecji przez takie spółki.

Z uwagi na to, że zyski pochodzące z kapitału zagranicznego są mniej korzystnie traktowane pod względem podatkowym niż dywidendy wypłacane przez spółki mające siedzibę w Grecji, udziału spółek mających siedzibę w innych państw członkowskich są mniej interesujące dla inwestorów zamieszkałych w Grecji niż udziały spółek mających siedzibę w Grecji.

Z powyższego wynika, że przepisy prawne, takie jak sporne, stanowią ograniczenie w swobodnym przepływie kapitału, zasadniczo zakazane przez art. 56 WE.

W przypadku osób podlegających w Grecji nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, posiadających za granicą udziały przyznające prawo do wywierania znacznego wpływu na decyzje spółki i określania jej działalności, dochodzi do ograniczenia swobody przedsiębiorczości zakazanej przez art. 43 WE.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/35

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (Rzeczpospolita Polska) w dniu 10 września 2007 r. — Magoora Sp. z o.o./Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie

(Sprawa C-414/07)

(2007/C 269/59)

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Magoora Sp. z o.o.

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie

Pytania prejudycjalne

Czy art. 17 ust. (2) i (6) Szóstej Dyrektywy (1) stoi na przeszkodzie temu, aby Rzeczpospolita Polska uchyliła całkowicie z dniem 1 maja 2004 r. dotychczasowe przepisy krajowe dotyczące ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego zawartego w zakupach paliwa do samochodów wykorzystywanych w opodatkowanej działalności, a w to miejsce wprowadziła również ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego zawartego w zakupach paliwa do samochodów wykorzystywanych w opodatkowanej działalności, ale opisanych przez prawo krajowe przy użyciu odmiennych kryteriów niż to miało miejsce przed dniem 1 maja 2004 r., a następnie, od dnia 22 sierpnia 2005 r., ponownie zmieniła powyższe kryteria?

W razie udzielenia pozytywnej odpowiedzi na pytanie zawarte w punkcie pierwszym — czy art. 17 ust. (6) Szóstej Dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, aby Rzeczpospolita Polska w ten sposób zmieniała powyższe kryteria, by w sposób faktyczny ograniczyć zakres odliczeń podatku naliczonego w porównaniu do przepisów krajowych obowiązujących 30 kwietnia 2004 r. lub do przepisów krajowych obowiązujących przed zmianą dokonaną z dniem 22 sierpnia 2005 r.; i czy przy uznaniu, że takie działanie Rzeczypospolitej Polskiej byłoby naruszeniem art. 17 ust. (6) Szóstej Dyrektywy należałoby uznać, że podatnik uprawniony byłby do dokonywania odliczeń, ale w granicach, w których zmiany przepisów krajowych wykraczałyby poza zakres ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego przewidzianych przez obowiązujące w dniu 30 kwietnia 2004 r. i uchylone w tej dacie przepisy krajowe?

Czy art. 17 ust. (6) Szóstej Dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, aby Rzeczpospolita Polska — powołując się na przewidzianą tym przepisem możliwość ograniczania przez państwa członkowskie odliczania podatku naliczonego zawartego w wydatkach niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne — mogła ograniczyć odliczenia podatku naliczonego w porównaniu do stanu prawnego obowiązującego w dniu 30 kwietnia 2004 r. w ten sposób, że wyłączyła odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony z wyjątkiem samochodów, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.?

(1) Szósta dyrektywa 77/388/CEE Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/36

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-229/05 AEPI AE Elliniki Etaireia pros Prostasian tis Pnevmatikis Idioktisias przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 14 września 2007 r. przez AEPI AE Elliniki Etaireia pros Prostasian tis Pnevmatikis Idioktisias

(Sprawa C-425/07 P)

(2007/C 269/61)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: AEPI AE Elliniki Etaireia pros Prostasian tis Pnevmatikis Idioktisias (przedstawiciel: adwokat Th. Asprogerakas-Grivas)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne;

—	uchylenie w całości wyroku nr 328 208, wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-229/05 AEPI AE przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;

—

wydanie rozstrzygnięcia w sprawie skargi wniesionej w dniu 14 czerwca 2005 r. (na podstawie art. 230 WE) do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich przeciwko decyzji Komisji SG-Greffe (2005) D/201832 z dnia 18 kwietnia 2005 r., w której odrzuciła ona skargę złożoną do niej w dniu 22 marca 2001 r., lub odesłanie skargi do instancji, która wydała zaskarżony wyrok, aby została ona uwzględniona zgodnie z podniesionymi w niej żądaniami;

—	obciążenie drugiej strony postępowania całością poniesionych kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym wyrok Sąd dokonał błędnej wykładni art. 81 WE i art. 82 WE, ponieważ nie zbadał, czy w zaskarżonej decyzji Komisja przekroczyła granice przysługującego jej zakresu swobodnego uznania, nie uwzględnił odpowiedniego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich i nie uwzględnił okoliczności faktycznych opisanych we wniesionej do niego skardze, które dowodzą ewentualnego wpływu na handel wewnątrzwspólnotowy. Wreszcie, dokonując błędnej wykładni i błędnie stosując art. 81 WE i art. 82 WE, Sąd uznał, że dotyczące konkurencji przepisy prawa wspólnotowego stawiają wymóg istnienia rzeczywistego wpływu na handel wewnątrzwspólnotowy, podczas gdy w rzeczywistości, dokonując właściwej wykładni i właściwie stosując ww. postanowienia, winien był rozstrzygnąć, iż do zaistnienia naruszenia wystarcza ewentualny wpływ.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/36

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-427/07)

(2007/C 269/62)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Recchia i D. Lawunmi, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując zgodnie z art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 2-4 dyrektywy Rady 85/337/EWG (1) z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE, przepisów niezbędnych do tego, aby przed udzieleniem pozwolenia na przedsięwzięcia budowy dróg mogące mieć istotne oddziaływanie na środowisko objęte pkt 10 lit. e) załącznika II do dyrektywy 85/337/EWG zostały objęte wymogiem uzyskania zezwolenia i oceny skutków zgodnie z art. 5-10 tej dyrektywy, Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy dyrektywy 85/337/EWG:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do art. 3 ust. 1, 3-7 i art. 4 ust. 1-6 dyrektywy 2003/35/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającej w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE lub w każdym razie nie podając ich do wiadomości Komisji, Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 6 tej dyrektywy;

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Transpozycja dyrektywy 85/337/EWG

Komisja uważa, że Irlandia nie dokonała całkowitej transpozycji 85/337/EWG, ponieważ brak jest przepisów gwarantujących osiągnięcie celów zamierzonych w art. 2 ust. 1 i 4 w odniesieniu do dróg prywatnych. Zdaniem Komisji projekty dróg prywatnych (złożone przez inwestorów prywatnych) objęte są zakresem stosowania dyrektywy 85/337. Ponadto założenie, że takie projekty nie oddziałują w sposób istotny na środowisko, jest bezpodstawne. Niewłączanie projektów dróg prywatnych złożonych przez inwestorów prywatnych stanowi uchybienie zobowiązaniom ciążącym na Irlandii na mocy wspomnianych przepisów dyrektywy.

Transpozycja dyrektywy 2003/35/WE

Komisja uważa, że Irlandia uchybiła swoim zobowiązaniom zgodnie z art. 6 dyrektywy 2005/35, nie przyjmując i nie przekazując do wiadomości Komisji przepisów krajowych niezbędnych do zastosowania się do art. 3 i 4 tej dyrektywy. W szczególności art. 3 ust. 1, 3-6 dyrektywy wprowadzają szczegółowe zmiany do różnych artykułów dyrektywy 85/337. Irlandia nie kwestionuje, że transpozycja wymaga zmian zarówno w irlandzkich przepisach urbanistycznych, jak i w innych systemach pozwoleń. Irlandia nie powiadomiła o żadnych zmianach w jej przepisach urbanistycznych w terminach wyznaczonych w dodatkowej uzasadnionej opinii oraz w każdym razie nie powiadomiła o przepisach dotyczących innych systemów pozwoleń. Artykuł 3 ust. 7 i art. 4 ust. 4 dyrektywy wymagają nie tylko środków odwoławczych od decyzji, lecz również przepisów przewidujących szczególne gwarancje. W zakresie, w jakim Irlandia twierdzi, że jej przepisy dotyczące środków prawnych spełniają wymogi art. 3 ust. 7 i art. 4 ust. 4, nie przedstawiła ona wystarczających informacji potwierdzających spełnienie wymogu ustanowionego w art. 6 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy.

(1) Dz.U. L 175, str. 40.

(2) Dz.U. L 156, str. 17.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/37

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 4 lipca 2007 r. w sprawie T-475/04 Bouygues i Bouygues Télécom przeciwko Komisji, wniesione w dniu 18 września 2007 r. przez Bouygues SA i Bouygues Télécom SA

(Sprawa C-431/07 P)

(2007/C 269/63)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Bouygues SA i Bouygues Télécom SA (przedstawiciele: F. Sureau, D. Théophile, S. Perrotet, A. Bénabent, J. Vogel i L. Vogel, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Republika Francuska, Société française du radiotéléphone — SFR, Orange France SA

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku wydanego w dniu 4 lipca 2007 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w sprawie Bouygues i Bouygues Télécom przeciwko Komisji (T-475/04);

—	ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem stanowiska prawnego zajętego przez Trybunał;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące spółki powołują cztery zarzuty na poparcie swojego odwołania.

W zarzucie pierwszym podnoszą one, że Sąd uchybił spoczywającemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, orzekając, że sporne zrzeczenie się wierzytelności w niniejszej sprawie było nieuniknione z uwagi na „strukturę systemu”. Jako że ta ostatnia stanowi wyjątek od zasady, zgodnie z którą zróżnicowanie wśród wielu przedsiębiorstw prowadzi niechybnie do istnienia korzyści o charakterze selektywnym, Sąd powinien był uzasadnić w wyraźny sposób zarówno treść struktury systemu, do której się odwołuje, jak również związek przyczynowo-skutkowy między tą strukturą systemu a stwierdzonym zrzeczeniem się zasobów państwa.

W zarzucie drugim skarżące podnoszą, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż Komisja nie była zobowiązana wszcząć formalnego postępowania wyjaśniającego, z tego jedynie powodu, że badanie sprawy co do istoty prowadzi — według niego — do wniosku, że nie przedstawiono dowodu na istnienie korzyści na rzecz Orange i SFR. Zdaniem skarżących wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 88 ust. 2 WE jest bowiem uzasadnione za każdym razem, gdy Komisja nie jest w stanie ustalić w świetle elementów, którymi dysponuje na etapie postępowania wstępnego, czy dany środek jest czy nie jest zgodny z postanowieniami traktatu.

W zarzucie trzecim skarżące wskazują na trzy błędy popełnione przez Sąd dotyczące kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych odnoszących się do, po pierwsze, rzekomej unikalności procedur przyznawania licencji UMTS, po drugie, tak zwanego niepewnego charakteru wierzytelność, których zrzekło się państwo i po trzecie, treści pisma ministerialnego z dnia 22 lutego 2001 r., które wspomina o gwarancji sprawiedliwego traktowania podmiotów gospodarczych, a nie jednakowego traktowania tych podmiotów.

W zarzucie czwartym skarżące podnoszą wreszcie, że Sąd naruszył wielokrotnie prawo przy stosowaniu art. 87 ust. 1 WE. Te naruszenia odnoszą się, odpowiednio, do wprowadzenia wyjątku opartego na strukturze systemu, oceny dotyczącej (nie)istnienia korzyści konkurencyjnej i zastosowania zasady niedyskryminacji.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/39

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-312/05 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Efrosyni Alexiadou, wniesione w dniu 14 września 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-436/07 P)

(2007/C 269/67)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: D. Triantafyllou)

Druga strona postępowania: Efrosyni Alexiadou

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie T-312/05 Komisja przeciwko E. Alexiadou, doręczonego Komisji w dniu 18 lipca 2007 r.;

—	uwzględnienie żądań Komisji sformułowanych w skardze;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania odwoławczego i kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd Pierwszej Instancji dokonał błędnej wykładni ogólnych postanowień umowy (prawo stron), a w szczególności postanowień dotyczących audytu finansowego, które odnoszą się do audytu jako ewentualnej możliwości. Inna klauzula umowna, przywołana z urzędu przez Sąd Pierwszej Instancji, nie nawiązuje nawet do audytu, mimo że dotyczy niewłaściwego wykonania umowy. Zatem obowiązek dokonania audytu nie jest związany z przywołaną klauzulą umowną.

W każdym razie, nie można wymagać audytu finansowego, jeśli byłby on pozbawiony podstaw, bowiem nikt nie jest zobowiązany do wykonania rzeczy niemożliwych, a klauzule umowne powinny być interpretowane w sposób zapewniający ich skuteczność.

Zasada prawidłowego zarządzania środkami budżetowymi sprzeciwia się dokonywaniu przez Komisję bezpodstawnych kontroli. Sąd Pierwszej Instancji wykluczył z góry stosowanie zasady dobrej wiary i dobrych zwyczajów handlowych, które byłyby pomocne w zakresie dokonywanej przez niego wykładni.

Jako że Sąd Pierwszej Instancji wydał wyrok zaocznie nie może on zarzucać Komisji, iż nie wyjaśniła ona przedstawionych zarzutów (w szczególności zarzutu wskazanego powyżej), bowiem oznaczałoby to naruszenie prawa do ochrony sądowej.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/40

Przydział sędziów do izb

(2007/C 269/70)

W dniach 19 i 25 września 2007 r. Sąd Pierwszej Instancji postanowił utworzyć osiem izb złożonych z pięciu sędziów oraz osiem izb złożonych z trzech sędziów na okres od dnia 25 września 2007 r. do dnia 31 sierpnia 2010 r. oraz przydzielić do nich następujących sędziów:

Pierwsza izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

V. Tiili, prezes izby, F. Dehousse, I. Wiszniewska-Białecka, K. Jürimäe i S. Soldevila Fragoso, sędziowie.

Pierwsza izba, w składzie trzech sędziów:

V. Tiili, prezes izby;

F. Dehousse, sędzia;

I. Wiszniewska-Białecka, sędzia.

Druga izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

I. Pelikánová, prezes izby, F. Dehousse, I. Wiszniewska-Białecka, K. Jürimäe i S. Soldevila Fragoso, sędziowie.

Druga izba, w składzie trzech sędziów:

I. Pelikánová, prezes izby;

K. Jürimäe, sędzia;

S. Soldevila Fragoso, sędzia.

Trzecia izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

J. Azizi, prezes izby, J.D. Cooke, E. Cremona, I. Labucka i S. Frimodt Nielsen, sędziowie.

Trzecia izba, w składzie trzech sędziów:

J. Azizi, prezes izby;

E. Cremona, sędzia;

S. Frimodt Nielsen, sędzia.

Czwarta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

O. Czúcz, prezes izby, J.D. Cooke, E. Cremona, I. Labucka i S. Frimodt Nielsen, sędziowie.

Czwarta izba, w składzie trzech sędziów:

O. Czúcz, prezes izby;

J.D. Cooke, sędzia;

I. Labucka, sędzia.

Piąta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M. Vilaras, prezes izby, V. Vadapalas, M. Prek, T. Tchipev i V. Ciucă, sędziowie.

Piąta izba, w składzie trzech sędziów:

M. Vilaras, prezes izby;

M. Prek, sędzia;

V. Ciucă, sędzia.

Szósta izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

A.W.H. Meij, prezes izby, V. Vadapalas, M. Prek, T. Tchipev i V. Ciucă, sędziowie.

Szósta izba, w składzie trzech sędziów:

A.W.H. Meij, prezes izby;

V. Vadapalas, sędzia;

T. Tchipev, sędzia.

Siódma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

N.J. Forwood, prezes izby, D. Šváby, S.S. Papasavvas, E. Moavero Milanesi, N. Wahl, A. Dittrich i L. Truchot, sędziowie.

Siódma izba, w składzie trzech sędziów:

N.J. Forwood, prezes izby;

a)	D. Šváby i E. Moavero Milanesi, sędziowie.

b)	D. Šváby i L. Truchot, sędziowie.

c)	E. Moavero Milanesi i L. Truchot, sędziowie.

Ósma izba powiększona, w składzie pięciu sędziów:

M.E. Martins Ribeiro, prezes izby, D. Šváby, S.S. Papasavvas, E. Moavero Milanesi, N. Wahl, A. Dittrich i L. Truchot, sędziowie.

Ósma izba, w składzie trzech sędziów:

M.E. Martins Ribeiro, prezes izby;

a)	S.S. Papasavvas i N. Wahl, sędziowie.

b)	S.S. Papasavvas i A. Dittrich, sędziowie.

c)	N. Wahl i A. Dittrich, sędziowie.

W izbach siódmej i ósmej w powiększonym składzie złożonych z pięciu sędziów sędziami zasiadającymi wraz z prezesem izby aby utworzyć skład pięciu sędziów będą trzej sędziowie zasiadający w składzie, przed którym rozpoczęło się rozpoznanie sprawy, czwarty sędzia z tej izby oraz jeden sędzia z innej izby złożonej z czterech sędziów. Sędzia ten, niebędący prezesem izby, będzie wyznaczany kolejno, na okres jednego roku, zgodnie z porządkiem przewidzianym w artykule 6 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji.

W izbach siódmej i ósmej w składzie trzech sędziów prezes izby będzie zasiadać kolejno z sędziami wymienionymi w lit. a), b) lub c), w zależności od tego, do którego z tych składów należy sędzia sprawozdawca. W sprawach, w których sędzią sprawozdawcą jest prezes izby, będzie on zasiadać na zmianę z sędziami należącymi do każdego z tych składów, zgodnie z kolejnością rejestracji spraw, z zastrzeżeniem powiązania spraw.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/42

Kryteria przedzielania spraw do izb

(2007/C 269/74)

W dniu 25 września 2007 r. Sąd Pierwszej Instancji ustanowił zgodnie z art. 12 regulaminu następujące kryteria przydzielania spraw do izb, na okres od dnia 25 września 2007 r. do dnia 30 września 2008 r.:

1.	Odwołania od orzeczeń Sądu do spraw Służby Publicznej przydziela się z chwilą wniesienia wniosku izbie odwoławczej, z zastrzeżeniem możliwości późniejszego zastosowania art. 14 i 51 regulaminu.

Sprawy inne niż te, o których mowa w ust. 1 przydziela się z chwilą wniesienia skargi do izb złożonych z trzech sędziów, z zastrzeżeniem możliwości późniejszego zastosowania art. 14 i 51 regulaminu.

Sprawy, o których mowa w niniejszym ustępie rozdziela się między izby według trzech odrębnych porządków, ustalanych zgodnie z kolejnością rejestracji spraw w sekretariacie:

—	dla spraw dotyczących stosowania reguł konkurencji odnoszących się do przedsiębiorstw, przepisów dotyczących pomocy udzielanej przez państwa oraz przepisów dotyczących handlowych środków ochronnych;

—	dla spraw z dziedziny prawa własności intelektualnej, o których mowa w art. 130 § 1 regulaminu;

—	dla pozostałych spraw.

W ramach wspomnianych porządków obie izby obradujące w składzie trzech sędziów złożone z czterech sędziów będą uwzględniane po dwa razy przy co trzeciej zmianie.

Prezes Sądu może odstąpić od tych porządków w celu uwzględnienia powiązania niektórych spraw lub w celu zapewnienia zrównoważonego podziału pracy.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/42

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 września 2006 r. — W. Pelle i E.R. Konrad przeciwko Komisji

(Sprawa T-8/95 i T-9/95) (1)

(Odpowiedzialność pozaumowna - Mleko - Dodatkowa opłata wyrównawcza - Ilość referencyjna - Rozporządzenie (EWG) nr 2187/93 - Odszkodowanie na rzecz producentów - Zawieszenie biegu przedawnienia)

(2007/C 269/76)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wilhelm Pelle (Kluse-Ahlen, Niemcy) i Ernst-Reinhard Konrad (Löllbach, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci B. Meisterernst, M. Düsing, D. Manstetten, F. Schulze i W. Haneklaus)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej Komisja (przedstawiciele: początkowo A. Brautigam i A.-M. Colaert, a następnie A.-M. Colaert, pełnomocnicy) oraz Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Booß i M. Niejahr, pełnomocnicy a następnie T. van Rijn i M. Niejahr, wspierani początkowo przez adwokatów H.-J. Rabego, G. Berrischa i M. Núñez-Müllera)

Przedmiot sprawy

Skargi o odszkodowanie, na podstawie art. 178 traktatu WE (obecnie art. 235 WE) i art. 215 akapit drugi traktatu WE (obecnie art. 288 akapit drugi WE), z tytułu szkody poniesionej przez skarżących wskutek stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 857/84 z dnia 31 marca 1984 r. dotyczącego zasad zastosowania opłaty określonej w art. 5c rozporządzenia (EWG) nr 804/68 w sektorze mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. L 90, str. 13), uzupełnionego rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1371/84 z dnia 16 maja 1984 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania dodatkowej opłaty wyrównawczej określonej w art. 5c rozporządzenia nr 804/68 (Dz.U. L 132, str. 11).

Sentencja wyroku

Nakazuje się Radzie i Komisji naprawienie szkody poniesionej przez Wilhelma Pellego oraz Ernsta-Reinharda Konrada w wyniku stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 857/84 z dnia 31 marca 1984 r. dotyczącego zasad zastosowania opłaty zgodnie z art. 5c rozporządzenia (EWG) nr 804/68 w sektorze mleka i przetworów mlecznych, uzupełnionego rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1371/84 z dnia 16 maja 1984 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania dodatkowej opłaty wyrównawczej określonej w art. 5c rozporządzenia nr 804/68, ponieważ rozporządzenia te nie przewidywały przyznania ilości referencyjnej producentom, którzy wykonując zobowiązanie podjęte na podstawie rozporządzenia Rady (EWG) nr 1078/77 z dnia 17 maja 1977 r. wprowadzającego system premii z tytułu niewprowadzania do obrotu mleka i przetworów mlecznych oraz z tytułu konwersji stad mlecznych, nie dostarczali mleka w roku przyjętym jako referencyjny przez dane państwo członkowskie.

2)	Nakazuje się naprawienie szkody poniesionej przez W. Pellego, skarżącego w sprawie T-8/95, w wyniku stosowania rozporządzenia nr 857/84 w okresie od dnia 5 grudnia 1987 r. do dnia 28 marca 1989 r.

3)	Nakazuje się naprawienie szkody poniesionej przez E.R. Konrada, skarżącego w sprawie T-9/95, w wyniku stosowania rozporządzenia nr 857/84 w okresie od dnia 27 listopada 1986 r. do dnia 28 marca 1989 r.

4)	Strony przekażą Sądowi w terminie sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku wysokości należnych kwot ustalonych w drodze ugody.

5)	W razie braku porozumienia, strony przekażą Sądowi w tym samym terminie swe wnioski wraz z proponowanymi kwotami.

6)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 132 z 28.5.2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/43

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 września 2007 r. — Akzo Nobel Chemicals i Akcros Chemicals przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-125/03 i T-253/03) (1)

(Konkurencja - Postępowanie administracyjne - Uprawnienia kontrole Komisji - Dokumenty przejęte w trakcie kontroli - Ochrona poufności korespondencji między adwokatami i klientami - Dopuszczalność)

(2007/C 269/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Akzo Nobel Chemicals Ltd (Hersham, Walton on Thames, Surrey, Zjednoczone Królestwo) i Akcros Chemicals Ltd (Hersham) (przedstawiciele: adwokaci C. Swaak, M. Mollica i M. van der Woude)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo R. Wainwright i C. Ingen-Housz, następnie F. Castillo de la Torre i X. Lewis, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony skarżącej: Conseil des barreaux européens (CCBE) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: J. Flynn, QC); Algemene Raad van de Nederlandse Orde van Advocaten (Haga, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci O. Brouwer i C. Schillemans); European Company Lawyers Association (ECLA) (Bruksela) (przedstawiciele: adwokaci M. Dolmans i K. Nordlander oraz J. Temple Lang, solicitor); American Corporate Counsel Association (ACCA) — European Chapter (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokat G. Berrisch oraz D. Hull, solicitor); International Bar Association (IBA) (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat J. Buhart)

Przedmiot sprawy

W pierwszej kolejności, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2003) 559/4 z dnia 10 lutego 2003 r., a w razie konieczności także decyzji Komisji C (2003) 85/4 z dnia 30 stycznia 2003 r., nakazującej spółkom Akzo Nobel Chemicals Ltd, Akcros Chemicals Ltd i Akcros Chemicals oraz odpowiednio ich spółkom zależnym poddanie się kontroli na podstawie art. 14 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 17 z dnia 6 lutego 1962 r., pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. [81 WE] i [82 WE] (Dz.U. 1962, 13, str. 204) (sprawa COMP/E-1/38.589), jak również żądanie nakazania Komisji zwrotu niektórych dokumentów przejętych w ramach spornej kontroli oraz zakazania jej wykorzystania ich treści (sprawa T-125/03), a w drugiej kolejności, żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C (2003) 1533 wersja ostateczna z dnia 8 maja 2003 r., oddalającej wniosek o ochronę tych dokumentów na podstawie poufności korespondencji między adwokatami i klientami (sprawa T-253/03).

Sentencja wyroku

1)	Skarga w sprawie T-125/03 zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarga w sprawie T-253/03 zostaje oddalona jako bezzasadna.

Akzo Nobel Chemicals Ltd i Akcros Chemicals Ltd pokrywają trzy piąte własnych kosztów przypadających na postępowanie główne oraz postępowanie w sprawie zastosowania środków tymczasowych. Pokrywają one także trzy piąte kosztów poniesionych przez Komisję w związku z postępowaniem głównym oraz postępowaniem w sprawie zastosowania środków tymczasowych.

Komisja pokrywa dwie piąte własnych kosztów przypadających na postępowanie główne oraz postępowanie w sprawie zastosowania środków tymczasowych. Pokrywa ona także dwie piąte kosztów poniesionych przez Akzo Nobel Chemicals i Akcros Chemicals w związku z postępowaniem głównym oraz postępowaniem w sprawie zastosowania środków tymczasowych.

5)	Interwenienci pokryją własne koszty poniesione w związku z postępowaniem głównym oraz postępowaniem w sprawie zastosowania środków tymczasowych.

(1) Dz.U. C 146 z 21.6.2003.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/44

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 września 2007 r. — Fachvereinigung Mineralfaserindustrie przeciwko Komisji

(Sprawa T-375/03) (1)

(Pomoc państwa - Środki mające na celu zachęcenie do korzystania z materiałów izolacyjnych wyprodukowanych z odnawialnych surowców - Decyzja uznająca pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem - Wstępne postępowanie wyjaśniające - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Pojęcie zainteresowanej strony w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE - Obowiązek wszczęcia postępowania kontradyktoryjnego przez Komisję)

(2007/C 269/78)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fachvereinigung Mineralfaserindustrie ev Deutsche Gruppe der Eurima European Insulation Manufacturers Association (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: T. Schmidt-Kötters; D. Uwer i K. Najork, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Kreuschitz i M. Niejahr)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: początkowo W.D. Plessing, M. Lumma i C. Schulze-Bahr, następnie W.D. Plessing i C. Schulze-Bahr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2003) 1473 wersja ostateczna z dnia 9 lipca 2003 r. uznającej za zgodne ze wspólnym rynkiem środki, które władze niemieckie zamierzają przyjąć w celu zachęcenia do korzystania z materiałów izolacyjnych wyprodukowanych z odnawialnych surowców (pomoc N 694/2002).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Fachvereinigung Mineralfaserindustrie ev Deutsche Gruppe der Eurima European Insulation Manufacturers Association pokrywa własne koszty, jak również koszty poniesione przez Komisję.

3)	Republika Federalna Niemiec pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 35 z 7.2.2004 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/44

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 września 2007 r. — La Mer Technology przeciwko OHIM– Laboratoires Goëmar (LA MER)

(Sprawa T-418/03) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego LA MER - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy LABORATOIRE DE LA MER - Względna podstawa odmowy rejestracji - Rzeczywiste używanie znaku towarowego - Art. 43 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94)

(2007/C 269/79)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: La Mer Technology, Inc. (Nowy York, Nowy York, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: początkowo V. von Bomhard, A. Renck i A. Pohlmann, następnie V. von Bomhard i A. Renck, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Laboratoires Goëmar (Saint-Malo, Francja) (przedstawiciele: adwokaci E. Baud i S. Strittmatter)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 23 października 2003 r. (sprawa R 814/2002-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między spółką Laboratoires Goëmar a La Mer Technology, Inc.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	La Mer Technology, Inc. zostaje obciążona własnymi kosztami postępowania jak również kosztami poniesionymi przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) oraz przez Laboratoires Goëmar.

(1) Dz.U. C 47 z 21.2.2004.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/45

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 września 2007 r. — Microsoft przeciwko Komisji

(Sprawa T-201/04) (1)

(Konkurencja - Nadużycie pozycji dominującej - Systemy operacyjne dla stacji roboczych - Systemy operacyjne dla serwerów grupy roboczej - Umożliwiające obsługę danych strumieniowych odtwarzacze multimedialne - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 82 WE - Odmowa przez przedsiębiorstwo dominujące dostarczenia informacji dotyczących interoperacyjności i zezwolenia na ich wykorzystanie - Uzależnienie przez przedsiębiorstwo dominujące dostawy systemu operacyjnego dla stacji roboczych od jednoczesnego nabycia jego odtwarzacza multimedialnego - Środki zaradcze - Wyznaczenie niezależnego przedstawiciela - Grzywna - Określenie wysokości grzywny - Proporcjonalność)

(2007/C 269/80)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Microsoft Corp. (Redmond, Washington, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: J.-F. Bellis, lawyer i I. Forrester QC)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskcih (przedstawiciele: początkowo pełnomocnicy R. Wainwright, F. Castillo de la Torre, P. Hellström i A. Whelan, a następnie pełnomocnicy F. Castillo de la Torre, P. Hellström i A. Whelan)

Interwenienci popierający żądania strony skarżacej: The Computing Technology Industry Association, Inc. (Oakbrook Terrace, Illinois, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci G. van Gerven i T. Franchoo oraz B. Kilpatrick, solicitor); DMDsecure.com BV (Amsterdam, Niderlandy); MPS Broadband AB (Stockholm, Szwecja); Pace Micro Technology plc (Shipley, West Yorkshire, Zjednoczone Królestwo); Quantel Ltd (Newbury, Berkshire, Zjednoczone Królestwo); Tandberg Television Ltd (Southampton, Hampshire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: adwokat J. Bourgeois); Association for Competitive Technology, Inc. (Washington, DC, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci L. Ruessmann i P. Hecker oraz K. Bacon, barrister); TeamSystem SpA (Pesaro, Włochy); Mamut ASA (Oslo, Norwegia) (przedstawiciel: adwoakt G. Berrisch) oraz Exor AB (Uppsala, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci S. Martínez Lage, H. Brokelmann i R. Allendesalazar Corcho)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Software & Information Industry Association (Washington, DC, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: J. Flynn, QC, C. Simpson, T. Vinje, solicitors, oraz adwokaci D. Paemen, N. Dodoo i M. Dolmans); Free Software Foundation Europe eV (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Piana); Audiobanner.com (Los Angeles, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat L. Alvizar Ceballos) oraz European Committee for Interoperable Systems (ECIS) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci D. Paemen, N. Dodoo i M. Dolmans oraz J. Flynn, QC)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2007/53/WE z dnia 24 marca 2004 r. odnoszącej się do procedury przewidzianej w art. 82 traktatu WE oraz art. 54 porozumienia EOG przeciwko Microsoft Corporation (Sprawa COMP/C-3/37.792 — Microsoft) (Dz.U. 2007 L 32, str. 23) lub, tytułem ewentualnym, uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji.

Sentencja wyroku:

Stwierdza się nieważność art. 7 decyzji Komisji 2007/53/WE z dnia 24 marca 2004 r. odnoszącej się do procedury przewidzianej w art. 82 traktatu WE oraz art. 54 porozumienia EOG przeciwko Microsoft Corporation (Sprawa COMP/C-3/37.792 — Microsoft) w zakresie, w jakim:

—

nakazuje on Microsoftowi przedstawienie propozycji dotyczącej ustanowienia mechanizmu obejmującego wyznaczenie niezależnego przedstawiciela mającego prawo dostępu, niezależnie od Komisji, do pomocy technicznej, informacji, dokumentacji, pomieszczeń i pracowników Microsoftu, a także kodu źródłowego mających znaczenie dla sprawy produktów Microsoftu;

—	stawia on wymóg, aby propozycja dotycząca ustanowienia tego mechanizmu przewidywała, że całość kosztów związanych z wyznaczeniem przedstawiciela, w tym także jego wynagrodzenia, ponosi Microsoft;

—	zastrzega ona dla Komisji prawo narzucenia w drodze decyzji mechanizmu, o którym mowa w dwóch powyższych tiret.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

Microsoft zostaje obciążony 80 % swoich własnych kosztów postępowania oraz 80 % kosztów postępowania Komisji, z wyjątkiem kosztów, jakie ta ostatnia poniosła w związku z przystąpieniem do sprawy w charakterze interwenientów The Computing Technology Industry Association, Inc., Association for Competitive Technology, Inc., TeamSystem SpA, Mamut ASA, DMDsecure.com BV, MPS Broadband AB, Pace Micro Technology plc, Quantel Ltd, Tandberg Television Ltd oraz Exor AB.

Microsoft zostaje obciążony swoimi własnymi kosztami oraz kosztami Komisji poniesionymi w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego w sprawie T-201/04 R, za wyjątkiem kosztów poniesionych przez Komisję w związku z przystąpieniem do sprawy w charakterze interwenientów The Computing Technology Industry Association, Association for Competitive Technology, de TeamSystem, Mamut, DMDsecure.com, MPS Broadband, Pace Micro Technology, Quantel, Tandberg Television oraz Exor.

Microsoft zostaje obciążony kosztami postępowania Software & Information Industry Association, Free Software Foundation Europe, d'Audiobanner.com oraz European Committee for Interoperable Systems (ECIS), w tym także kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

Komisja zostaje obciążona 20 % swoich własnych kosztów postępowania oraz 20 % kosztów postępowania Microsoftu, z wyjątkiem kosztów, jakie to przedsiębiorstwo poniosło w związku z przystąpieniem do sprawy w charakterze interwenientów Software & Information Industry Association, Free Software Foundation Europe, Audiobanner.com oraz ECIS.

The Computing Technology Industry Association, Association for Competitive Technology, TeamSystem, Mamut, DMDsecure.com, MPS Broadband, Pace Micro Technology, Quantel, Tandberg Television i Exor zostają obciążone swymi własnymi kosztami postępowania, w tym także kosztami poniesionymi w związku z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 179 z 10.7.2004.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/46

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 17 września 2007 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-240/01) (1)

(Europejska Wspólnota Energii Atomowej - Inwestycje - Przekazywanie Komisji projektów inwestycyjnych - Procedury wykonawcze - Rozporządzenie (Euratom) nr 1352/2003 - Brak właściwości Komisji - Artykuły 41 EA-44 EA - Zasada pewności prawa)

(2007/C 269/81)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (przedstawiciele: początkowo F. Alabrune, G. de Bergues, C. Lemaire i E. Puisais, a następnie G. de Bergues i S. Gasri, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: M. Patakia, pełnomocnik)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Republika Federalna Niemiec (Przedstawiciele: C.-D. Quassowski i A. Tiemann, pełnomocnicy) oraz Królestwo Belgii (przedstawiciele: początkowo D. Haven, następnie M. Wimmer i ostatecznie A. Hubert, pełnomocnicy, wspierani przez J.-F. De Bock, adwokat)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (Euratom) nr 1352/2003 z dnia 23 lipca 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1209/2000 ustalające procedury przekazywania określone w art. 41 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Dz.U. L 192, str. 15).

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność rozporządzenia Komisji (Euratom) nr 1352/2003 z dnia 23 lipca 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1209/2000 ustalające procedury przekazywania określone w art. 41 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania poniesionymi przez Republikę Francuską.

3)	Republika Federalna Niemiec i Królestwo Belgii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 304 z 13.12.2003 (poprzednio sprawa C-455/03).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/47

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 września 2007 r. — EARL Salvat père & fils i. in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-136/05) (1)

(Pomoc państwa - Środki restrukturyzacji uprawy winorośli - Decyzja uznająca pomoc za częściowo zgodną a częściowo niezgodną ze wspólnym rynkiem - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Obowiązek uzasadnienia - Ocena w świetle art. 87 ust. 1 WE)

(2007/C 269/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strony skarżące: EARL Salvat père & fils (Saint-Paul-de-Fenouillet, Francja); Comité interprofessionnel des vins doux naturels et vins de liqueur à appellations contrôlées (CIVDN) (Perpignan, Francja); oraz Comité national des interprofessions des vins à appellations d'origine (CNIV) (Paryż, Francja) (przedstawiciele: H. Calvet i O. Billard, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Giolito i A. Stobiecka-Kuik, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Francuska (przedstawiciel: G. de Bergues, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 1 i 3 decyzji Komisji 2007/253/WE z dnia 19 stycznia 2005 r. w sprawie Planu Rivesaltes i opłat parafiskalnych CIVDN wdrożonych przez Francję (Dz.U. L 112, str. 1).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Strony skarżące pokrywają koszty postępowania.

3)	Republika Francuska ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 132 z dnia 28 maja 2005 r.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/47

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 września 2007 r. — Fachvereinigung Mineralfaserindustrie przeciwko Komisji

(Sprawa T-254/05) (1)

(Pomoc państwa - Przepisy mające na celu wspieranie stosowania materiałów izolacyjnych wytwarzanych z surowców odnawialnych - Decyzja uznająca pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem - Wstępne postępowanie wyjaśniające - Skarga o stwierdzenie nieważności - Zrzeszenie zawodowe - Pojęcie strony zainteresowanej w rozumieniu art. 88 ust. 2 WE - Zarzuty dotyczące zasadności decyzji - Niedopuszczalność)

(2007/C 269/84)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fachvereinigung Mineralfaserindustrie eV Deutsche Gruppe der Eurima — European Insulation Manufacturers Association (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Schmidt-Kötters, D. Uwer i K. Najork)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskcih (przedstawiciel: pełnomocnik V. Kreuschitz)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: pełnomocnicy M. Lumma i C. Schulze-Bahr)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2005) 379 z dnia 11 lutego 2005 r. dotyczącej pomocy państwa N 260b/2004 (Niemcy — przedłużenie programu wspierającego stosowanie materiałów izolacyjnych wytwarzanych z surowców odnawialnych)

Sentencja wyroku:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Fachvereinigung Mineralfaserindustrie eV Deutsche Gruppe der Eurima — European Insulation Manufacturers Association poniesie swe koszty postępowania, a także koszty poniesione przez Komisję.

3)	Republika Federalna Niemiec poniesie swe koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 229 z 17.9.2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/48

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2007 r. — Document Security Systems przeciwko EBC

(Sprawa T-295/05) (1)

(Unia monetarna - Emisja banknotów w euro - Rzekome korzystanie z wynalazku objętego patentem, mającego na celu zapobieganie fałszowaniu - Skarga o stwierdzenie naruszenia patentu europejskiego - Brak właściwości Sądu Pierwszej Instancji - Niedopuszczalność - Skarga o odszkodowanie)

(2007/C 269/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Document Security Systems, Inc (Rochester, Nowy York, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: L. Cohen, H. Sheraton, B. Uphoff, solicitors oraz C. Stanbrook, QC)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC) (przedstawiciele: C. Zilioli i P. Machado, pełnomocnicy, wspierani przez E. Garayar Gutiérrez i G. de Ulloa y Suelves, avocats)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie, że EBC naruszył prawa wynikające z patentu europejskiego skarżącej oraz żądanie odszkodowania z tytułu szkody rzekomo poniesionej przez skarżącą wskutek naruszenia patentu

Sentencja postanowienia

1)	Skarga o naruszenie patentu zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarga o odszkodowanie zostaje oddalona.

3)	Document Security Systems, Inc oraz Europejski Bank Centralny poniosą własne koszty.

(1) Dz.U. C 229 z 17.9.2005.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/48

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2007 r. — Offshore Legends przeciwko OHIM — Acteon [OFFSHORE LEGENDS (w kolorach białym i czarnym)]

(Sprawa T-305/07)

(2007/C 269/87)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Offshore Legends NV (Nevele, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci P. Maeyaert i N. Clarembeaux)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Acteon SARL (Saint-Tropez, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 29 maja 2007 r. (sprawa R 1031/2006–2);

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Offshore Legends

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Offshore Legends” w kolorach białym i czarnym, dla towarów należących do klas 3, 9, 14, 18, 20, 24, 25, 28 i 35 — zgłoszenie nr 3 160 231

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Acteon SARL

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: krajowy i międzynarodowy graficzny znak towarowy „Offshore One” dla towarów należących do klas 16, 18 i 25.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu w stosunku do wszystkich towarów stanowiących przedmiot sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w części, w jakiej odrzuciła ona sprzeciw w stosunku do towarów należących do klas 18 i 25.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) polegające na popełnieniu przez Izbę Odwoławczą błędu w ocenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, a w szczególności błędu w ocenie podobieństwa omawianych znaków towarowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/49

Skarga wniesiona w dniu 9 sierpnia 2007 r. — Offshore Legends przeciwko OHIM — Acteon [OFFSHORE LEGENDS (w kolorach niebieskim, czarnym, zielonym)]

(Sprawa T-306/07)

(2007/C 269/88)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Offshore Legends NV (Nevele, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci P. Maeyaert i N. Clarembeaux)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Acteon SARL (Saint-Tropez, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 29 maja 2007 r. (sprawa R 1038/2006-2);

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Offshore Legends” w kolorze niebieskim, czarnym i zielonym dla towarów należących do klas 3, 9, 14, 18, 20, 24, 25, 28 i 35 — zgłoszenie nr 2 997 021

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Acteon SARL

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny krajowy i międzynarodowy znak towarowy „Offshore One” dla towarów należących do klas 16, 18 i 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu w stosunku do wszystkich towarów będących przedmiotem sporu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w części w jakiej na jej mocy odrzucono sprzeciw w stosunku do towarów należących do klas 18 i 25

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) polegające na tym, że Izba Odwoławcza popełniła błąd w ocenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, a w szczególności błąd w ocenie podobieństwa rozpatrywanych znaków towarowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/50

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2007 r. — Komisja przeciwko B2Test

(Sprawa T-317/07)

(2007/C 269/90)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: L. Escobar Guerrero, pełnomocnik, i E. Bouttier, avocat)

Strona pozwana: B2Test (Gardanne, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	zasądzenie od spółki B2Test na rzecz strony skarżącej kwoty 50 110,72 EUR, z tego kwoty 43 437,94 EUR tytułem kwoty głównej oraz kwoty 6 672,78 EUR tytułem odsetek należnych od dnia 23 grudnia 2004 r.;

—	zasądzenie od spółki B2Test na rzecz strony skarżącej kwoty 8,03 EUR dziennie tytułem należnych odsetek według tej samej stopy, za okres od dnia 24 grudnia 2004 r. do dnia całkowitej zapłaty;

—	obciążenie spółki B2Test kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejszą skargą opartą na klauzuli arbitrażowej strona skarżąca wnosi o nakazanie stronie pozwanej zwrotu kwoty zaliczki wypłaconej przez Wspólnotę wraz z odsetkami za zwłokę, w związku z niewykonaniem umowy nr BRST-CT-98-5452, zawartej w ramach programu jednostkowego badań i rozwoju technologicznego, w tym prezentacji, w dziedzinie technologii przemysłowych i technologii materiałowych (1994–1998), (1) dotyczącej projektu „Research and development of a new safety flooring based on recycled plastic and rubber materials for an environmental and economical added value”.

Zgodnie z umową strona pozwana powinna przedkładać okresowo Komisji wskazane w niej dokumenty naukowe i finansowe. Zdaniem skarżącej jedynie część wymaganych umową dokumentów zostało przekazane przez stronę pozwaną w niemal trzyletnim opóźnieniem w stosunku do przewidzianych terminów. Końcowe sprawozdanie z projektu nigdy nie zostało przekazane. Strona skarżąca podnosi zatem, że strona pozwana uchybiła zobowiązaniom umownym i jest zobowiązana do zwrotu na rzecz Komisji zaliczek, które ta ostatnia pierwotnie jej wypłaciła.

(1) Dz.U 1994, L 222, str. 19.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/50

Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2007 r. — Lufthansa AirPlus Servicekarten przeciwko OHIM — Applus Servicios Tecnológicos (A+)

(Sprawa T-321/07)

(2007/C 269/91)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Lufthansa AirPlus Servicekarten GbmH (Neu Isenburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci G. Würtenberger i T. Wittmann,)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Applus Servicios Technológicos, S.L. (dawniej Agbar Automotive, S.L.) (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 7 czerwca 2007 r. wydanej w sprawie R 310/2006-2 dotyczącej sprzeciwu wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 002 933 356 „A+” opartego na rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 002 335 693 „AirPlus International”;

—	uwzględnienie sprzeciwu wobec zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 002 933 356 „A+” i odrzucenie wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego nr 002 933 356 „A+”;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Applus Servicios Technologicos, S.L. (dawniej Agbar Automotive, S.L.)

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „A+” dla towarów i usług należących do klas 9, 35, 36, 37, 40, 41 i 42 — zgłoszenie nr 2 933 356

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Lufthansa AirPlus Servicekarten GbmH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: słowny wspólnotowy znak towarowy „Airplus International” dla towarów i usług należących do klas 9, 35, 36 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołanie

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 i ust. 5 jak również art. 73, 74 i 79 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94.

Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza nie dokonała oceny kryteriów identyczności towarów i usług, jaki i podobieństwa znaków i nie uwzględniła renomy, jaką posiada wcześniejszy znak towarowy. Uważa ona ponadto, że Izba Odwoławcza naruszyła obowiązek uzasadnienia wydanej przez nią decyzji. Poza tym zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie ograniczyła się do zbadania niekwestionowanych faktów, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony. Skarżąca twierdzi w dodatku, że Urząd poważnie naruszył przysługujące jej prawo do obrony nie informując jej o tym, że inna spółka stała się właścicielem znaku towarowego. Wreszcie skarżąca utrzymuje, że Izba Odwoławcza przekroczyła swoje uprawnienia uwzględniając bez uzasadnienia uwagi przedstawione przez właściciela znaku towarowego po upływie wyznaczonego przez Urząd terminu.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/51

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2007 r. — Kenitex Química przeciwko OHIM — Chemicals International (Kenitex TINTAS A qualidade da cor)

(Sprawa T-322/07)

(2007/C 269/92)

Język skargi: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Kenitex Química S.A. (Manique, Estoril, Portugalia) (przedstawiciel: adwokat M. Pardete Reis)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Chemicals International Establishment

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 czerwca 2007 r. doręczonej skarżącej faksem w dniu 25 czerwca 2007 r., w ramach postępowania w sprawie unieważnienia nr 879 C 001553742/1 (nr 1553742 w rejestrze wspólnotowych znaków towarowych), której odpowiada numer odwołania R 330/2006-4, oraz oświadczenie, w konsekwencji, że wspólnotowy znak towarowy nr 1553742 „KENITEX TINTAS A QUALIDADE DA COR”, zgłoszony w dniu 13 marca 2000 r. i zarejestrowany w dniu 22 maja 2001 r., jest ważny;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 22 maja 2001 r., na wniosek skarżącej, został zarejestrowany wspólnotowy graficzny znak towarowy „KENITEX TINTAS A QUALIDADE DA COR” dla towarów należących do klas 1, 2 i 19 w rozumieniu porozumienia nicejskiego (produkty chemiczne przeznaczone dla przemysłu, żywice syntetyczne, farby, pokosty, lakiery, rozpuszczalniki, żywice naturalne, materiały metalowe dla malarzy; materiały budowlane niemetalowe, płytki asfaltowe, pokrycia dla budownictwa, barierki bezpieczeństwa na drogach, szkło budowlane).

Chemicals International Establishment wniósł o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego opierając się na wcześniejszych rejestracjach krajowych graficznych znaków towarowych „Kenitex” dla towarów należących do klasy 2 (farby dekoracyjne) w Portugalii, „Kenitex” dla towarów należących do klas 2 i 19 (różnokolorowe pokrycia dla budynków) we Francji oraz „Kenitex” dla towarów należących do klas 1, 2, 17 i 19 (produkty niepalne i nieprzemakalne, farby i pokrycia) w krajach Beneluksu.

Wydział Unieważnień uwzględnił wniosek o unieważnienie a Izba Odwoławcza oddaliła odwołanie wniesione przeciwko tej decyzji przez skarżącą uznając, że występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, mając na względzie podobieństwo towarów oraz oznaczeń.

Skarżąca podnosi zarzut naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1), uważając, że nie występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w odniesieniu do dwóch oznaczeń oraz, że oznaczenie skarżącej odpowiada firmie jej spółki oraz nazwie przedsiębiorstwa zarejestrowanej w Portugalii, w Instituto Nacional de Propriedade Industrial (INPI) [Krajowy Instytut Własności Przemysłowej].

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/52

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2007 r. — El Morabit przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-323/07)

(2007/C 269/93)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Mohamed El Morabit (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: U. Sarikaya, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Skarżący wnosi o

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Rady z dnia 28 czerwca 2007 r.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący kwestionuje decyzję Rady (1), mocą której ta ostatnia postanowiła, że w stosunku do skarżącego wydana została decyzja przez właściwy organ w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska i że powinien on nadal podlegać środkom restrykcyjnym przewidzianym w rozporządzeniu (WE) nr 2580/2001.

Skarżący podnosi, że wprawdzie sąd uznał go za winnego przynależności do organizacji kryminalnej o celach terrorystycznych, ale on wniósł apelację od tego wyroku. Jego zdaniem decyzja Rady jest zatem przedwczesna i narusza art. 5 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 47 i 48 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Decyzja Rady 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mającym na celu zwalczanie terroryzmu i uchylająca decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE (Dz.U. L 169, str. 58).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/52

Skarga wniesiona w dniu 3 września 2007 r. — Caisse Fédérale du Crédit Mutuel Centre Est Europe przeciwko OHIM (SURFCARD)

(Sprawa T-325/07)

(2007/C 269/94)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Caisse Fédérale du Crédit Mutuel Centre Est Europe (Strasburg, Francja) (przedstawiciele: adwokaci P. Greffe i J. Schouman)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie R 1130/2006-1 jako że na jej mocy odmówiono rejestracji wspólnotowego znaku towarowego „SURFCARD” (zgłoszenie nr 3 837 564) dla towarów i usług należących do klas 9, 36 i 38;

—	rejestracja zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego „SURFCARD” nr 3 837 564 dla wszystkich zgłoszonych towarów i usług.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „SURFCARD” dla towarów i usług należących do klas 9, 36 i 38 (zgłoszenie nr 3 837 564)

Decyzja eksperta: częściowa odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1) jako że zdaniem skarżącej i w przeciwieństwie do ustaleń przyjętych w zaskarżonej decyzji wyrażenie „SURFCARD” ma charakter dowolny i posiada charakter odróżniający w stosunku do zgłoszonych towarów i usług.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/53

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2007 r. — Kuiburi Fruit Canning przeciwko Radzie

(Sprawa T-330/07)

(2007/C 269/95)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kuiburi Fruit Canning Co., Ltd (Bangkok, Tajlandia) (przedstawiciele: F. Graafsma, J. Cornelis, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 682/2007 z dnia 18 czerwca 2007 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe i stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz określonej przetworzonej lub zakonserwowanej kukurydzy cukrowej w postaci ziaren, pochodzącej z Tajlandii;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 682/2007 (1) z dnia 18 czerwca 2007 r. z powodu zarzucanego naruszenia art. 17 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/1996 (2) oraz art. 6.10.2 porozumienia WTO (3), w wyniku odrzucenia wniosku skarżącej o ustalenie indywidualnego marginesu dumpingu, mimo że skarżąca twierdzi, iż jest jedynym producentem eksportującym, który przekazał informacje konieczne dla obliczenia indywidualnego marginesu dumpingu.

Po pierwsze, zdaniem skarżącej, Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że złożony został więcej niż jeden wniosek o ustalenie indywidualnego marginesu dumpingu.

Po drugie, skarżąca uważa, iż ponieważ tylko jeden producent eksportujący wniósł o ustalenie indywidualnego marginesu dumpingu, Rada nie dysponuje swobodnym uznaniem w zakresie ustalenia czy indywidualne badanie w stosunku do skarżącej byłoby nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiłoby ukończenie dochodzenia w przewidzianym czasie.

Po trzecie, nawet jeśli Rada dysponuje tego rodzaju swobodnym uznaniem, skarżąca twierdzi, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, iż dodatkowe badanie jednego eksportera byłoby nadmiernie uciążliwe i uniemożliwiłoby ukończenie dochodzenia w przewidzianym czasie.

Skarżąca podnosi wreszcie, że Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że obliczenie indywidualnego marginesu dumpingu w stosunku do skarżącej byłoby dyskryminujące względem innych nieobjętych próbą eksporterów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 682/2007 z dnia 18 czerwca 2007 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz określonej przetworzonej lub zakonserwowanej kukurydzy cukrowej w postaci ziaren, pochodzącej z Tajlandii (Dz.U. L 159, str. 14).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, str.1).

(3) Wielostronne negocjacje handlowe w ramach Rundy Urugwajskiej (1986-1994) — Załącznik 1 — Załącznik 1A — Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (WTO-GATT 1994) — porozumienie antydumpingowe (Dz.U. L 336, str. 103).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/53

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2007 r. — Niemcy przeciwko Komisji

(Sprawa T-332/07)

(2007/C 269/96)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumpa i adwokat C. von Donat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2007) 2619 wersja ostateczna z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie obniżenia przyznanego decyzją nr K(94) 3379 wkładu finansowego Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ujętym w jednym dokumencie programie inwestycji strukturalnych Wspólnoty na obszarach Północnej Nadrenii — Westfalii w Republice Federalnej Niemiec objętych celem 2 (EFRR nr 94.02.13.012);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją Komisja obniżyła wkład Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w programie inwestycji strukturalnych Wspólnoty na obszarach Północnej Nadrenii — Westfalii objętych celem 2.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi, że pozwana dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych w zaskarżonej decyzji.

Ponadto podnosi ona, że nie wystąpiły przesłanki obniżenia pomocy zgodnie z art. 24 ust. 2 rozporządzenia nr 4253/881 (1). Skarżąca twierdzi w związku z tym, że dokonane przeniesienia nie stanowią istotnej zmiany programu. Ponadto uważa ona, że odesłanie jedynie do „Wytycznych w sprawie zamknięcia finansowego działań operacyjnych (1994–1999) funduszy strukturalnych” [SEK (1999) 1316] jest niewystarczające dla uzasadnienia istotności zmiany.

Nawet gdyby miała mieć miejsce istotna zmiana programu, skarżąca podnosi, że Komisja powinna była skorzystać z przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych w odniesieniu do tego konkretnego programu. Zdaniem skarżącej Komisja powinna była rozważyć, czy obniżenie wkładu EFOR jest proporcjonalne.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji działań różnych funduszy strukturalnych między nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374 z 31.12.1988 r., str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/54

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2007 r. — Entrance Services przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-333/07)

(2007/C 269/97)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Entrance Services NV (Vilvoorde, Belgia) (przedstawiciele: A. Delvaux oraz V. Bertrand, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za dopuszczalną;

—	stwierdzenie nieważności decyzji, na mocy której Parlament odrzucił ofertę skarżącej i udzielił zamówienia innemu oferentowi, doręczonej skarżącej w dniu 14 sierpnia 2007 r.;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 14 sierpnia 2007 r. odrzucającej jej ofertę złożoną w ramach postępowania przetargowego na zawarcie umowy o utrzymanie i konserwację sprzętu automatycznego, stolarki i podobnego wyposażenia w budynkach Parlamentu Europejskiego w Brukseli [(umowa o świadczenie usług 2007-2010) (przetarg nr IFIN-BATIBRU-JLD-S0765-00)] (1).

Na poparcie swojej skargi skarżąca wskazuje, po pierwsze, na naruszenie art. 10 dokumentacji przetargowej i art. 93 ust. 1 rozporządzenia finansowego (2), gdyż Parlament wybrał ofertę oferenta, który zdaniem skarżącej, znajdował się w sytuacji powodującej wykluczenie, o której mowa w art. 10 dokumentacji przetargowej z uwagi na stwierdzone przez Komisję jego uczestnictwo w porozumieniu.

Po drugie, skarżąca zauważa, że Parlament naruszył art. 97 i 98 rozporządzenia finansowego oraz art. 137 rozporządzenia wykonawczego (3), stawiając oferentom wymóg wykazania ich technicznych możliwości wykonania zamówienia w oparciu o inne dowody niż dowody, o których mowa w tych przepisach.

Po trzecie, skarżąca podnosi zarzut oparty na naruszeniu art. 97 i 98 rozporządzenia finansowego oraz art. 135 ust. 5 rozporządzenia wykonawczego, jako że Parlament wymagał, aby oferenci wykazali gospodarcze i finansowe możliwości wykonania zamówienia w oparciu o dowody, które nie zostały przewidziane w rzeczonych przepisach oraz ponieważ odrzucono ofertę skarżącej z uwagi na to, że nie zawierała ona wymaganych dowodów.

Skarżąca twierdzi wreszcie, że należy stwierdzić nieważność spornej decyzji, z uwagi na naruszenie zasady równości, ustanowionej w art. 89 ust. 1 rozporządzenia finansowego, gdyż Parlament odrzucił jej ofertę i udzielił zamówienia innemu oferentowi, mimo że oferent ten znajdował się w takiej samej sytuacji jak skarżąca, jeśli chodzi o nieprzedłożenie wymaganych w art. 11 dokumentacji przetargowej wymaganych zezwoleń.

(1) Ogłoszenie o zamówieniu opublikowane: Dz.U. 2006/S 148-159062.

(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, str. 1).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE, EURATOM) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, ze zmianami (Dz.U. L 357, str.1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/55

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2007 r. — Mergel i in. przeciwko OHIM (Patentconsult)

(Sprawa T-335/07)

(2007/C 269/99)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volker Mergel (Wiesbaden, Niemcy), Klaus Kampfenkel (Hofheim, Niemcy), Burkart Bill (Darmstadt, Niemcy) und Andreas Herden (Wiesbaden, Niemcy) (przedstawiciel: G. Friderichs, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 25 czerwca 2007 r. (sprawa R 299/2007-4);

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Patentconsult” dla usług z klas 35, 41 i 42 (zgłoszenie nr 4 439 774).

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ zgłoszony znak towarowy nie jest ani opisowy, ani pozbawiony wymaganego minimum charakteru odróżniającego.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/55

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2007 r. — Telefónica i Telefónica de España przeciwko Komisji

(Sprawa T-336/07)

(2007/C 269/100)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Telefónica, S.A. i Telefónica de España, S.A. (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: F.E. González Díaz i S. Sorinas Jimeno, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 4 lipca 2007 r. w sprawie COMP/38.784 — Wanadoo España przeciwko Telefónica na podstawie art. 230 WE;

—	tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub obniżenie — na podstawie art. 229 WE — grzywny, która została na nie nałożona na mocy powyższej decyzji;

—	w każdym razie obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga będąca przedmiotem niniejszego postępowania odnosi się do decyzji z dnia 4 lipca 2007 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 82 WE (sprawa COMP/38.784 — Wanadoo España przeciwko Telefónica), na mocy której Komisja nałożyła na Telefónica, S.A. i Telefónica de España — odpowiadające solidarnie — grzywnę w wysokości 151 875 000 EUR z tytułu naruszenia art. 82 WE w związku z domniemanymi praktykami subsydiowania skośnego.

Na poparcie swoich żądań skarżące powołują się na:

—	naruszenie ich prawa do obrony, gdyż decyzja została oparta na różnych okolicznościach faktycznych, które nie zostały podane do ich wiadomości w trakcie postępowania administracyjnego i w odniesieniu do których nie miały okazji przedstawić swoich uwag;

—

popełnienie przez Komisję różnych oczywistych błędów w ocenie w odniesieniu do:

—	zdefiniowania trzech odrębnych rynków hurtowych, a nie jednego hurtowego rynku dostępu ADSL, który obejmuje zarówno pętlę lokalną, jak i dostęp krajowy i regionalny, lub ewentualnie przynajmniej te dwa ostatnie rodzaje dostępu;

—	domniemanej pozycji dominującej skarżących zarówno na hurtowych właściwych rynkach produktowych, jak i na rynku detalicznym;

—

zastosowania art. 82 WE w związku z ich zachowaniem stanowiącym podobno nadużycie. Po pierwsze, Komisja stosuje powyższe postanowienie wbrew orzecznictwu w sprawie Oscar Bronner do zaprzeczenia zawarcia de facto umowy, w przypadku gdy sporne produkty hurtowe nie stanowią „istotnej infrastruktury”. Po drugie, jakkolwiek Komisja przyznaje, że art. 82 WE można zastosować do zachowania skarżących, quod non, ignoruje ona w decyzji wymogi określone w wyroku w sprawie Industrie des Poudres Sphériques, zgodnie z którym aby móc uznać za niezgodne z prawem subsydiowanie skośne, konieczne jest najpierw wykazanie, że cena produktu wstępnego jest wygórowana, zaś cena produktu końcowego jest drapieżna;

—

zachowania stanowiącego podobno nadużycie i jego wpływu na rynek; z jednej strony ponieważ Komisja nietrafnie wybrała inwestycje hurtowe będące przedmiotem porównania, zaś z drugiej strony ponieważ dopuściła się ona między innymi poważnych błędów w obliczeniach oraz opuszczeń, i to zarówno przy stosowaniu kryterium „okres po okresie”, jak i kryterium „zdyskontowanego przepływu gotówkowego”. Te błędy, brane pod uwagę zarówno oddzielnie, jak i łącznie, pozbawiają wszelkiej wartości metodologię i obliczenia zawarte w decyzji. Co więcej, domniemany negatywny wpływ zachowania na konkurencję nie został udowodniony w wystarczający sposób w decyzji;

—

zakresu swoich kompetencji, mianowicie Komisja przekroczyła swoje uprawnienia, a w każdym razie naruszyła zasady pomocniczości, proporcjonalności, pewności prawa, lojalnej współpracy i dobrej administracji, ingerując tam, gdzie działania podjął już krajowy organ regulacyjny ds. telekomunikacji, który został ustanowiony przez samego prawodawcę wspólnotowego. Organ ten działał zgodnie z przyznanymi mu uprawnieniami i kompetencjami oraz na podstawie przepisu, który opiera się na wspólnotowych regułach konkurencji.

W odniesieniu do uchylenia grzywny lub obniżenia jej kwoty skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 17/62, pierwszego rozporządzenia wprowadzającego w życie art. 85 i 86 traktatu (obecnie art. 81 i 82) oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, uznając, że naruszenie zostało popełnione umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa oraz kwalifikując naruszenie jako „istotne nadużycie”.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/56

Skarga wniesiona w dniu 6 września 2007 r. — Brilliant Hotelsoftware przeciwko OHIM (BRILLIANT)

(Sprawa T-337/07)

(2007/C 269/101)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Brilliant Hotelsoftware Limited (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci J. Croll i C. Pappas)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 14 czerwca 2007 r. oraz dopuszczenie do rejestracji znaku towarowego „BRILLANT”;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „BRILLIANT” dla towarów i usług z klas 9 i 42 (zgłoszenie nr 4 345 849)

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ zgłoszony znak nie jest ani opisowy, ani pozbawiony wymaganego minimum charakteru odróżniającego.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/57

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 czerwca 2007 r. w sprawie F-38/06 Bianchi przeciwko Europejskiej Fundacji Kształcenia Zawodowego, wniesione w dniu 4 września 2007 r. przez Irène Bianchi

(Sprawa T-338/07 P)

(2007/C 269/102)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Irène Bianchi (Turyn, Włochy) (przedstawiciel: M.-A. Lucas, adwokat)

Druga strona postępowania: Europejska Fundacja Kształcenia Zawodowego

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku drugiej izby Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 czerwca 2007 r. w sprawie F-38/06,

—	uznanie żądań podnoszonych przez wnosząca odwołanie w postępowaniu w pierwszej instancji;

—	obciążenie Europejskiej Fundacji Kształcenia Zawodowego kosztami postępowania w obydwu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej nie wziął pod uwagę lub zniekształcił pewne okoliczności stanu faktycznego, co doprowadziło do błędnej oceny stanu faktycznego i naruszenia art. 25 ust. 2 oraz art. 26 regulaminu pracowniczego. Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że zniekształcając przedstawione przez nią dowody Sąd do spraw Służby Publicznej naruszył prawo wspólnotowe, a szczególności przepisy proceduralne. W końcu wnosząca odwołanie podnosi zarzut dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i naruszenia prawa w wyniku braku wzięcia pod uwagę lub zniekształcenia okoliczności stanu faktycznego lub przedstawionych przez wnoszącą odwołanie dowodów oraz niewłaściwej oceny stanu faktycznego.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/57

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2007 r. — Juwel Aquarium przeciwko OHIM — Potschak — Bavaria Aquaristik (Panorama)

(Sprawa T-339/07)

(2007/C 269/103)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Juwel Aquarium GmbH & Co. KG (Rotenburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci D. Jestaedt i G. Rother)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Christian Potschak — Bavaria Aquaristik

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie R 2142006-1;

—	odrzucenie złożonego przez pozostałego uczestnika postępowania wniosku o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego „Panorama” (wspólnotowy znak towarowy nr 2 771 087);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „Panorama” dla towarów z klas 11, 16 i 20 (wspólnotowy znak towarowy nr 2 771 087)

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Christian Potschak — Bavaria Aquaristik

Decyzja Wydziału Unieważnień: Odrzucenie wniosku o unieważnienie

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień i częściowe unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ wspólnotowy znak towarowy „Panorama” nie ma charakteru czysto opisowego. Ponadto oznaczenie „Panorama” nie stało się zwyczajowe w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 40/94 i nie stanowi zwykłego pojęcia rodzajowego.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/57

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2007 r. — Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji

(Sprawa T-340/07)

(2007/C 269/104)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Evropaïki Dynamiki (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: N. Korogiannakis, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kwoty 172 588,62 EUR tytułem niezapłaconych i uzasadnionych wydatków poniesionych przez skarżącą w związku z umową nr EDC-53007 EEBO/27873;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej symbolicznej kwoty 1 000 EUR tytułem zadośćuczynienia uszczerbkowi doznanemu przez skarżącą na jej dobrym imieniu i dobrej woli;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania oraz wszelkimi innymi kosztami które skarżąca poniosła w związku z wniesieniem niniejszej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona na podstawie art. 238 i 235 WE i zmierza do naprawienia szkód i zadośćuczynienia krzywdom spowodowanym przez decyzję Komisji z dnia 16 maja 2003 r. w sprawie odstąpienia od umowy nr EDC-53007 EEBO/27873 zawartej przez Komisję, dotyczącej projektu „e-Content Exposure and Business Opportunities” („EEBO”), który miał być realizowany w ramach wieloletniego wspólnotowego programu stymulacji rozwoju i wykorzystywania europejskich zasobów cyfrowych w sieciach światowych i promocji różnorodności językowej w społeczeństwie informacyjnym (2001-2005), w ramach wdrażania którego M. Fischer i M. Marthinsen zostali zatrudnieni w charakterze konsultantów zewnętrznych.

W uzasadnieniu podnoszonych żądań skarżąca twierdzi, że decyzja organu będącego stroną umowy (DG INFSO) o odstąpieniu od umowy zawiera oczywiste błędy w ocenie, które doprowadziły do niewypełnienia przez ten organ spoczywających na nim zobowiązań umownych. Ponadto skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem zasady dobrej administracji i przejrzystości, jak również, że przy kilku okazjach określeni pracownicy Komisji nie wyeliminowali jakoby istniejących konfliktów interesów. W świetle powyższych zarzutów skarżąca twierdzi, że ma roszczenie o odszkodowanie z tytułu wykonanych przez nią usług jak również uzasadnionych wydatków, które poniosła w ramach wykonywania umowy, wraz z odsetkami od dnia, w którym kwoty te stały się wymagalne.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/58

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2007 r. — Sison przeciwko Radzie

(Sprawa T-341/07)

(2007/C 269/105)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: J.M. Sison (Utrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: J. Fermon, A. Comte, H. Schultz, D. Gürses, W. Kaleck, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie częściowej nieważności, w zakresie wskazanym poniżej, na podstawie art. 230 WE, decyzji Rady nr 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE, a konkretnie:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 1 ppkt 1 tej decyzji, o brzmieniu: „Sison, Jose Maria [vel Armando Liwanag, vel Joma, przywódca Komunistycznej Partii Filipin, w tym Nowej Armii Ludowej (NPA)] ur. 8.2.1939 w Cabugao, Filipiny”;

—	stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 2 ppkt 7 tej decyzji, w zakresie w jakim wymienia nazwisko skarżącego: „Komunistyczna Partia Filipin, w tym Nowa Armia Ludowa (NPA), Filipiny, powiązana z Jose Marią C. Sisonem (vel Armando Liwanag, vel Joma, przywódca Komunistycznej Partii Filipin, w tym NPA)”;

—	orzeczenie podstawie art. 241 WE niezgodności z prawem rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 344, s. 70);

—	zasądzenie tytułem odszkodowania od Wspólnoty na rzecz skarżącego, na podstawie art. 235 WE i 288 WE, kwoty 291 427,97 EUR oraz dodatkowo kwoty 200,87 EUR miesięcznie do chwili wydania wyroku przez Sąd, wraz z odsetkami za okres od października 2002 r. do dnia zapłaty całej kwoty;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący domaga się w skardze, na podstawie art. 230 WE, stwierdzenia częściowej nieważności decyzji Rady nr 2007/445/WE (1) z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonującej art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 (2) w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu i uchylającej decyzje 2006/379/WE oraz 2006/1008/WE w części, w jakiej decyzja ta zawiera nazwisko profesora Jose Marii Sisona. Ponadto skarżący domaga się orzeczenia na podstawie art. 241 WE, że rozporządzenie nr 2580/2001 jest niezgodne z prawem oraz zasądzenia na podstawie art. 235 WE i 288 WE odszkodowania wyrównującego poniesioną w jego opinii szkodę.

Na poparcie swoich żądań skarżący podnosi następujące argumenty:

Skarżący podnosi, że Rada naruszyła art. 253 WE w zakresie uzasadnienia decyzji. W tym względzie skarżący wskazuje, że przy wydawaniu zaskarżonej decyzji Rada popełniła oczywisty błąd w ocenie, ponieważ decyzja ta oparta została na nieudowodnionych faktach i twierdzeniach. Ponadto zdaniem skarżącego zaskarżona decyzja narusza zasadę dobrej administracji. Z drugiej strony skarżący podnosi, że decyzja narusza art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 i art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska nr 2001/931/WPZiB oraz zasadę proporcjonalności. Dalej skarżący podnosi, że decyzja została wydana z naruszeniem ogólnych zasad prawa wspólnotowego, wywodzonych z zasady rzetelnego procesu, prawa do bezstronnego organu sądowego, zasady domniemania niewinności i prawa do bycia wysłuchanym, zasady legalności, zasady wolności wypowiedzi, prawa do stowarzyszania się, jak również prawa własności, wyrażonych w Europejskiej konwencji praw człowieka. Na koniec skarżący twierdzi, że Rada, umieszczając nazwisko skarżącego w wykazie załączonym do zaskarżonej decyzji, nadużyła swoich uprawnień.

(1) Dz.U. L 169, s. 58.

(2) Dz.U. L 344 z 28.12.2001, s. 70.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/59

Skarga wniesiona w dniu 10 września 2007 r. — Ryanair przeciwko Komisji

(Sprawa T-342/07)

(2007/C 269/106)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ryanair Holdings Plc (County Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: J. Swift, QC, V. Power, Solicitor, A. McCarthy, Solicitor, G. Berrisch, prawnik, D. Hull, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze tej skargi skarżąca zmierza do stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007)3104 z dnia 27 czerwca 2007 r. uznającej koncentrację za niezgodną ze wspólnym rynkiem i funkcjonowaniem porozumienia o EOG (sprawa nr COMP/M.4439 — Ryanair/Aer Lingus).

Główny zarzut skarżącej dotyczy tego, że Komisja podobno niesłusznie uznała i nie udowodniła w sposób wymagany prawem, iż połączenie prowadziłoby do znacznego ograniczenia skutecznej konkurencji na wspólnym rynku. Tytułem ewentualnym skarżąca podnosi, że Komisja niesłusznie uznała i nie wykazała w sposób wymagany prawem, iż połączenie w formie zmienionej na skutek różnych zobowiązań zaproponowanych przez skarżącą w trakcie dochodzenia prowadziłoby do znacznego ograniczenia skutecznej konkurencji.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie w odniesieniu do (a) stosunku konkurencji między dwoma przewoźnikami; (b) barier wejścia/ekspansji; (c) swojej analizy trasy po trasie, jak również zasadnicze i oczywiste błędy w swojej ocenie efektywności, jaka wynikałaby z połączenia oraz w potraktowaniu zobowiązań zaproponowanych przez skarżącą.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/60

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — La Banque Postale przeciwko Komisji

(Sprawa T-345/07)

(2007/C 269/109)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: La Banque Postale (przedstawiciele: S. Hautbourg i J.E. Skovron, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości na podstawie art. 230 akapit czwarty WE;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze będącej przedmiotem niniejszego postępowania skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 2110 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2007 r. uznającej za niezgodne z art. 86 ust. 1 WE w związku z art. 43 WE i 49 WE przepisy francuskiego Code Monétaire et Financier (kodeksu walutowego i finansowego), które zastrzegają na rzecz trzech instytucji kredytowych, tj. skarżącej, Caisses d'Épargne et de Prévoyance i Crédit Mutuel prawa specjalne w zakresie dystrybucji książeczek „livret A” i „livret bleu”.

Na poparcie skargi powołuje ona cztery zarzuty.

W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła jej prawo do bycia wysłuchanym w trakcie postępowania, które zakończyło się wydaniem zaskarżonej decyzji, ponieważ nie dano jej okazji do przedstawienia uwag na temat dwóch sprawozdań przedłożonych Komisji przez składających skargę do tej instytucji i które — zdaniem skarżącej — okazały się istotne dla przeprowadzenia dowodu przez Komisję.

Po drugie, twierdzi ona, że Komisja naruszyła prawo oraz popełniła wiele błędów w ocenie, uznając, że system dystrybucji książeczki „livret A” stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości (swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej) oraz swobodnego świadczenia usług. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła prawo, interpretując w bardzo szeroki sposób pojęcie „ograniczenie” w rozumieniu art. 43 WE i 49 WE, jak również okoliczności, w jakich te dwie zasady mogą zostać przywołane. Skarżąca utrzymuje również, że Komisja niesłusznie doszła do wniosku, iż prawo specjalne czyni trudniejszym i bardziej kosztownym wejście na rynek oszczędności bankowych we Francji.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja jest dotknięta błędami co do prawa i błędami w ocenie, jako że Komisja uznała, iż obecny system dystrybucji książeczki „livret A” nie może zostać uzasadniony w świetle art. 86 ust. 2 WE. Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła prawo i popełniła wiele błędów w ocenie przy definiowaniu świadczonej w ogólnym interesie usługi polegającej na zapewnieniu dostępności banków związanej z książeczką „livret A” oraz przy analizowaniu koniecznego i proporcjonalnego charakteru prawa specjalnego w celu wykonania świadczonej w ogólnym interesie usługi polegającej na zapewnieniu dostępności banków i usługi dotyczącej mieszkań socjalnych.

W zarzucie czwartym skarżąca podnosi, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest wewnętrznie sprzeczne i niewystarczające.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/61

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — Duro Sweden przeciwko OHIM (EASYCOVER)

(Sprawa T-346/07)

(2007/C 269/110)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Duro Sweden AB (Gävle, Szwecja)(przedstawiciel: R. Bird, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 3 lipca 2007 r. w sprawie nr R 1065/2005-4;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania, i

—	nakazanie uwzględnienia wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego zgodnie z rozporządzeniem.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „EASYCOVER” dla towarów z klas 19, 24 i 27 — zgłoszenie nr 4 114 567

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 z uwagi na to, iż Izba Odwoławcza uznała, że wniosek o rejestrację znaku towarowego jest niezgodny z art. 7 ust. 1 lit. b) na takiej podstawie, że narusza on przepisy art. 7 ust. 1 lit c) nie powołując się na żadne samodzielne podstawy naruszenia art. 7 ust. 1 lit. b).

Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia polegające na tym że Izba Odwoławcza nie uwzględniła wszystkich elementów zgłoszonego znaku towarowego.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/61

Skarga wniesiona w dniu 12 września 2007 r. — Al-Aqsa przeciwko Radzie

(Sprawa T-348/07)

(2007/C 269/111)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Fundacja Al-Aqsa (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: J. Pauw, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Rady nr 2007/445/WE w zakresie, w jakim nie stosuje się ona do skarżącej. Skarżąca wnosi również o orzeczenie, że nie stosuje się do niej rozporządzenie (WE) nr 2580/2001

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca twierdzi, że decyzja Rady nr 2007/445/WE z dnia 28 czerwca 2007 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu jest nieważna w części dotyczącej skarżącej

Na poparcie skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że wspólne stanowisko Rady z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (1) do niej się nie stosuje.

Po drugie skarżąca twierdzi, że w stosunku do niej nie została wydana żadna decyzja przez właściwą władzę w rozumieniu art. 1 ust. 4 wspólnego stanowiska Rady z dnia 27 grudnia 2001 r.

Po trzecie skarżąca oświadcza, że nie można jej zarzucić jakiegokolwiek zamiaru, jakiejkolwiek winy lub wiedzy związanych z działalnością terrorystyczną.

Po czwarte skarżąca uważa, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji ani leżącej u jej podstaw uzasadnienia decyzji krajowej nie wynika, by można było domniemywać, iż jeszcze obecnie skarżąca ułatwia akty terrorystyczne.

Wreszcie skarżąca zarzuca naruszenie zasady proporcjonalności, istotnych wymogów proceduralnych poprzez brak ponownego zbadania przez Radę celowości utrzymania skarżącej w wykazie, prawa do spokojnego korzystania z mienia oraz obowiązku należytego uzasadniania aktów.

(1) 2001/931/WPZiB (Dz.U. L 344, str. 93).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/62

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rednap

(Sprawa T-352/07)

(2007/C 269/113)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Triantafyllou i J. Enegren, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rednap (Malmö, Szwecja)

Żądania strony skarżącej

—

Zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącej:

—

kwoty 516 329,63 Eur (pięćset szesnaście trzysta dwadzieścia dziewięć Eur sześćdziesiąt trzy centy), w tym 334 375,49 Eur tytułem kwoty głównej i 181 954,14 Eur tytułem odsetek za zwłokę za okres od dnia, w którym upłynął termin uiszczenia kwoty głównej zgodnie z notami obciążającymi do dnia 31 lipca 2007 r. oraz

—

odsetek za zwłokę za okres od dnia 1 sierpnia 2007 r. do dnia zapłaty pełnej kwoty w wysokości 72,04 Eur (siedemdziesiąt dwa Eur cztery centy) za dzień tytułem umowy DE 3010 (DE) „RISE” i 37,89 Eur (trzydzieści siedem Eur osiemdziesiąt dziewięć centy) za dzień tytułem umowy HC 4007 (HC) „HEALTHLINE”

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi w niniejszej skardze, opartej na klauzuli arbitrażowej, zasądzenia od strony pozwanej zwrotu nadpłaconej kwoty uiszczonej przez Komisję w ramach wykonania umów DE 3010 (DE) „RISE” i HC 4007 (HC) „HEALTHLINE” dotyczących projektów informatycznych, zawartych przez skarżącą ze stroną pozwaną w charakterze członka konsorcjum.

Po weryfikacji rachunków przedstawionych przez stronę pozwaną, Komisja stwierdziła, że strona pozwana nie wykorzystała całej kwoty uiszczonej w ramach realizacji projektu. Skarżąca wielokrotnie zażądała zwrotu pozostałej kwoty, co stanowi przedmiot niniejszej sprawy.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/63

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — Esber przeciwko OHIM — Coloris Global Coloring Concept (COLORIS)

(Sprawa T-353/07)

(2007/C 269/114)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Esber, S.A. (Vizcaya, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci J.A. Calderón Chavero i T. Villate Consonni i A. Yañez Manglano)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Coloris Global Coloring Concept, S.A.S.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM wydanej w dniu 28 czerwca 2007 r. w sprawie R-1060/2006-1;

—	w konsekwencji, utrzymanie w mocy decyzji Izby Odwoławczej, odrzucenie wniesionego sprzeciwu i nakazanie rejestracji spornego znaku towarowego;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy zawierający słowo „COLORIS” (zgłoszenie nr 2.817.732) dla towarów z klasy 2

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: COLORIS GLOBAL COLORING CONCEPT, S.A.S.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: francuski krajowy znak towarowy „COLORIS” dla towarów z klasy 2 (nr 98/717642)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: nieprawidłowe zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/63

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2007 r. — Pfizer przeciwko OHIM — ISDIN (FOTOPROTECTOR ISDIN)

(Sprawa T-354/07)

(2007/C 269/115)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pfizer Ltd (Sandwich, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, A. Renck, T. Dolde, oraz M. Hawkins, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Isdin, SA (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie R 567/2006-1; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „FOTOPROTECTOR ISDIN” dla towarów należących między innymi do klasy 5 — wspólnotowy znak towarowy nr 1 075 597

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Isdin, SA

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Krajowy słowny znak towarowy „ISTIN” dla towarów z klasy 5

Decyzja Wydziału Unieważnień: Częściowe unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień w zakresie, w jakim unieważniono wspólnotowy znak towarowy

Podniesione zarzuty: Naruszenie przysługującego stronie skarżącej na mocy art. 73 rozporządzenia Rady nr 40/94 prawa do bycia wysłuchanym oraz naruszenie art. 52 w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/64

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2007 r. — Pfizer przeciwko OHIM (ISDIN Pediatrícs)

(Sprawa T-355/07)

(2007/C 269/116)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pfizer Ltd (Sandwich, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, A. Renck, T. Dolde, oraz M. Hawkins, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Isdin, SA (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie R 566/2006-1; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy „ISDIN Pediatrícs” dla towarów między innymi z klasy 5 — wspólnotowy znak towarowy nr 1 243 807

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Isdin, SA

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Strona skarżąca

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Krajowy słowny znak towarowy „ISTIN” dla towarów z klasy 5

Decyzja Wydziału Unieważnień: Częściowe unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień w zakresie, w jakim unieważniono wspólnotowy znak towarowy

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/64

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2007 r. — Pfizer przeciwko OHIM — Isdin (ISDIN 14-8.000)

(Sprawa T-356/07)

(2007/C 269/117)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pfizer Ltd (Sandwich, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci V. von Bomhard, A. Renck, T. Dolde i M. Hawkins, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Isdin, SA (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie R 565/2006-1; oraz

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: słowny znak towarowy „ISDIN 14-8.000” dla towarów należących m.in. do klasy 5 — wspólnotowy znak towarowy nr 1 243 633.

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Isdin, SA

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: skarżąca.

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: krajowy słowny znak towarowy „ISTIN” dla towarów należących do klasy 5.

Decyzja Wydziału Unieważnień: częściowe unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego.

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Unieważnień w zakresie w jakim unieważnił on wspólnotowy znak towarowy.

Podniesione zarzuty: Naruszenie prawa skarżącej do bycia wysłuchanym zgodnie z art. 73 rozporządzenia Rady nr 40/94 oraz naruszenie art. 52 w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/65

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2007 r. — Focus Magazin Verlag przeciwko OHIM — Editorial Planeta (FOCUS Radio)

(Sprawa T-357/07)

(2007/C 269/118)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Focus Magazin Verlag GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat B.C. Müller)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Editorial Planeta, SA (Barcelona, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 1, 3 i 4 decyzji z dnia 30 lipca 2007 r. Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wydanej w postępowaniu w sprawie sprzeciwu o sygn. B 516 742 (zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 2 340 289);

—

zmiana zaskarżonej decyzji określonej w tiret pierwszy w celu dopuszczenia spornego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego dla poniżej wskazanych towarów i usług:

—

klasa 9: komputery i urządzenia do przetwarzania danych; pamięć do sprzętu przetwarzającego dane; sczytywane przez urządzenia wszelkiego rodzaju nośniki danych zawierające informacje oraz nośniki nagrań audiowizualnych, w szczególności dyskietki, CD-ROMy, DVD, karty chipowe, karty magnetyczne, kasety wideo, dyski kompaktowe i dyski wideo; kolekcje nagrań na nośnikach danych;

—	klasa 16: druki, ulotki, czasopisma, gazety, książki, naklejki, kalendarze, artykuły biurowe (z wyłączeniem mebli); materiały szkoleniowe i instruktażowe (z wyłączeniem aparatów) ujęte w klasie 16;

—	klasa 41: rozrywka, między innymi za pośrednictwem programów radiowych; organizacja imprez rozrywkowych, imprezy na żywo, imprezy sportowe i wydarzenia kulturalne ujęte w klasie 41;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami całego postępowania w sprawie sprzeciwu, włączając w to niniejsze postępowanie.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżący

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „FOCUS Radio” dla towarów i usług należących do klas 9, 16, 35, 38, 41 i 42 — zgłoszenie nr 2 340 289

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Editorial Planeta, SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Krajowe słowne i graficzne znaki towarowe „FOCUS MILENIUM”, „PLANETA FOCUS” i „PLANETA FOCUS 99” dla towarów i usług należących do klas 9, 16 i 41

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i częściowe odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, ponieważ sporne znaki towarowe nie są do siebie podobne na tyle, by stwarzać prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/65

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2007 r. — El Fatmi przeciwko Radzie

(Sprawa T-362/07)

(2007/C 269/119)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: El Fatmi (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: J. Pauw, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	orzeczenie, że rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 nie stosuje się lub stwierdzenie nieważności decyzji 2007/0445 w części, w jakiej dotyczą one skarżącego

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi po pierwsze, że rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (1) nie stosuje się do skarżącego, ponieważ między nim a wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa nie istnieje żaden związek.

Po drugie skarżący twierdzi, że rozporządzenie nr 2580/2001 nie stosuje się do niego, ponieważ nie dokonuje on ani nie zamierza dokonać przestępstw o charakterze terrorystycznym, nie uczestniczy w nich ani ich nie ułatwia.

Wreszcie skarżący twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności, oraz jest niewystarczająco uzasadniona.

(1) Dz.U. L 344 z 28.12.2001, s. 70.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/66

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2007 r. — Hamdi przeciwko Radzie

(Sprawa T-363/07)

(2007/C 269/120)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Ahmed Hamdi (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: J. Pauw, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	orzeczenie, że rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 nie stosuje się lub stwierdzenie nieważności decyzji 2007/0445 w części, w jakiej dotyczą one skarżącego

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wreszcie skarżący twierdzi, że zaskarżona decyzja narusza zasadę proporcjonalności, jest niewystarczająco uzasadniona oraz narusza prawa podstawowe, w szczególności prawo do spokojnego korzystania z mienia i prawo do poszanowania życia prywatnego.

(1) Dz.U. L 344 z 28.12.2001, s. 70.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/66

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2007 r. — Łotwa przeciwko Komisji

(Sprawa T-369/07)

(2007/C 269/121)

Język postępowania: łotewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Łotewska (przedstawiciele: E. Balode-Buraka, K. Bārdiņa)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007)3409 z dnia 13 lipca 2007 r. dotyczącej zmiany krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanej przez Łotwę na podstawie art. 3 decyzji Komisji C(2006)5612 z dnia 29 listopada 2006 r. (wersja ostateczna) dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Łotwę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania i

—	rozpatrzenie skargi w trybie przyspieszonym.

Zarzuty i główne argumenty

Republika Łotewska uważa, że interpretując w sposób niezwykle szeroki uprawnienia przyznane Komisji w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, Komisja ograniczyła w sposób istotny jej suwerenne prawa w dziedzinie energetyki, to znaczy w wyborze zasobów energetycznych i zaopatrzenia w energię elektryczną, naruszając w ten sposób uprawnienie przyznane w art. 175 ust. 2 lit. c) traktatu WE.

Ponadto skarżąca uważa, że Komisja naruszyła zasadę niedyskryminacji, ponieważ zastosowanie przygotowanego przez nią sposobu obliczania całkowitej ilości przyznanych uprawnień do emisji dyskryminuje państwa członkowskie, których emisje całkowite są niewielkie.

Skarżąca twierdzi również, że naruszone zostało kryterium 1 w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE, ponieważ Komisja przyjęła decyzję, nie uwzględniając zobowiązań międzynarodowych, które nakłada na Republikę Łotewską protokół z Kyoto.

W końcu decyzja została przyjęta z naruszeniem podstawowych wymogów formalnych, gdyż nie został zachowany termin do odrzucenia planu wyznaczony w art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego I Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, z dnia 25.10.2003 r., str. 32).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/68

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 4 października 2007 r. — de la Cruz i in. przeciwko Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy

(Sprawa F-32/06) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Dawni pracownicy miejscowi - Ustalenie zaszeregowania i wynagrodzenia w chwili zatrudniania - Równoważność stanowisk - Zasięgnięcie opinii komitetu pracowniczego)

(2007/C 269/122)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: María del Carmen de la Cruz i in. (Galdakao, Hiszpania) (przedstawiciele: G. Vandersanden i L. Levi, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (przedstawiciele: E. Ortega, C. Georges i J. G. Blanch, w charakterze pełnomocników, wspierani przez S. Orlandiego, A. Coolena, J.-N. Louisa i E. Marchala, adwokatów)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego odmawiających zmiany zaszeregowania skarżących, pracowników kontraktowych zaszeregowanych do grupy funkcyjnej II, do grupy funkcyjnej III oraz po drugie żądanie odszkodowania.

Sentencja wyroku

1)	Decyzje Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (OSHA) zaszeregowujące skarżących, na podstawie ich umów pracowników kontraktowych, do grupy funkcyjnej II, podpisanie w dniu 28 i 29 kwietnia 2005 r., są nieważne.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	OSHA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 131 z 3.6.2006, s. 51.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/69

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 18 września 2007 r. — Botos przeciwko Komisji

(Sprawa F-10/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zabezpieczenie społeczne - Ubezpieczenie chorobowe - Przejęcie kosztów leczenia - Poważana choroba - Komitet zarządzający - Ekspertyza lekarska)

(2007/C 269/124)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Patricia Botos (Meise, Belgia) (przedstawiciel: L. Vogel, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 30 października 2006 r. oddalającej zażalenie skarżącej na sześć decyzji administracyjnych dotyczących w szczególności uznania jej choroby za poważną w celu określenia stawki zwrotów leczenia określonej w art. 72 ust. 1 regulaminu pracowniczego

Sentencja wyroku

Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 23 stycznia 2006 r. i z dnia 30 października 2007 r. w zakresie, w jakim odmawiają P. Botos zwrotu kosztów badań przeprowadzonych przez RED Laboratories i Ategis według zwykłej stawki przyjętej dla wspólnego reżimu ubezpieczenia chorobowego instytucji Wspólnot Europejskich.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	P. Botos ponosi dwie trzecie własnych kosztów.

4)	Komisja Wspólnot Europejskich ponosi własne koszty oraz zostaje obciążona jedną trzecią kosztów poniesionych przez P. Botos.

(1) Dz.U. C 69 z 24.3.2007, str. 31.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/70

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2007 r. — Aayhan i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-65/07)

(2007/C 269/127)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Laleh Aayhan i in. (Strasburg, Francja) (przedstawiciel: R. Blindauer, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności wyraźnej decyzji Parlamentu z dnia 20 kwietnia 2007 r., oddalającej zażalenia skarżących z dnia 19 grudnia 2006 r.;

—	przekształcenie wszystkich umów o pracę zawartych przez skarżących z Parlamentem na czas określony w jedną umowę o pracę na czas nieokreślony;

—	zobowiązanie Parlamentu do przywrócenia tym wszystkim członkom personelu korzyści związanych z posiadaniem statusu strony umowy o pracę na czas nieokreślony;

—	przyznanie pracownikom mającym status „członków personelu pomocniczego na czas sesji” prawa do dodatku, reprezentującego prawo do płatnego urlopu za wszystkie okresy zatrudnienia ukończone przez nich od początku podjęcia zatrudnienia;

—	zasądzenie od Parlamentu na rzecz każdego ze skarżących kwoty 2 000 EUR tytułem niepodlegających zwrotowi kosztów postępowania;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący są członkami personelu pomocniczego na czas sesji, zatrudnianymi przez Parlament w okresie odbywania sesji plenarnych w Strasburgu, 12 razy w roku.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą, po pierwsze, niezgodność z prawem art. 78 Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, ponieważ przepis ten wyklucza kategorię członków personelu pomocniczego na czas sesji z zakresu zastosowania każdego ze źródła prawa, tak państwowego jak i wspólnotowego.

W następnej kolejności skarżący podnoszą naruszenie zasady niedyskryminacji gwarantowanej w szczególności przez Europejską Kartę Społeczną oraz konwencję Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) nr C111 dotyczącą dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu. Skarżący podnoszą również, że Parlament naruszył spoczywający na wszystkich pracodawcach obowiązek uzasadnienia decyzji o zwolnieniu, który to obowiązek uznaje również art. 4 konwencji MOP nr 158 dotycząca rozwiązania stosunku pracy z inicjatywy pracodawcy.

W końcu skarżący twierdzą, że zgodnie z dyspozycją w szczególności dyrektywy 1999/70 (1) powszechną formą stosunku pracy jest umowa zawarta na czas nieokreślony.

(1) Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/70

Skarga wniesiona w dniu 16 lipca 2007 r. — Karatzoglou przeciwko EAR

(Sprawa F-71/07)

(2007/C 269/128)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Georgios Karatzoglou (Preveza, Grecja) [przedstawiciel: S.A. Pappas, avocat]

Strona pozwana: Europejska Agencja Odbudowy (EAR)

Żądania strony skarżącej

—	nakazanie EAR zapłaty kwoty 348 965,96 EUR tytułem naprawienia szkody poniesionej ze względu na niewykonanie wyroku czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie T-471/04 Georgios Karatzoglou przeciwko Europejskiej Agencji Odbudowy (1);

—	nakazanie EAR zapłaty kwoty 100 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z niewykonaniem wyroku w sprawie T-471/04;

—	nakazanie EAR zapłaty kwoty 100 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wynikającą z niezgodnego z prawem działania EAR polegającego na tym, że odmówiła ona podjęcia wszelkich niezbędnych działań celem wykonania wyroku w sprawie T-471/04;

—	nakazanie EAR zapłaty odsetek od wyżej przywołanych kwot w wysokości 3 % od dnia publikacji wyroku w sprawie T-471/04;

—	obciążenie EAR kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi zasadniczo naruszenie przez EAR art. 233 WE w związku z niepodjęciem przez nią działań mających na celu wykonanie ww. wyroku Sądu Pierwszej Instancji.

(1) Dz. U. C 96 z 22 kwietnia 2006 r., str. 13.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/71

Skarga wniesiona w dniu 22 sierpnia 2007 r. — Anselmo i in. przeciwko Radzie

(Sprawa F-85/07)

(2007/C 269/129)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ana Anselmo (Bruksela, Belgia) i inni (przedstawiciel: S. Pappas, avocat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności przede wszystkim decyzji organu powołującego z dnia 11 maja 2007 r. oddalających zażalenia wniesione przez skarżących w przedmiocie odmiennego traktowania laureatów konkursu wewnętrznego B/277 i urzędników, którzy podlegać będą procedurze akredytacji, o której mowa w decyzji Rady z dnia 2 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad przeprowadzenia procedury akredytacji, a także decyzji zaskarżonych w tych zażaleniach;

—	stwierdzenie naruszenia art. 5 ust. 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich przez brak uznania stażu w danej grupie w odniesieniu do laureatów konkursu wewnętrznego B/227;

—	stwierdzenie naruszenia zasady równego traktowania i zasady dobrej administracji wynikającej zarówno z pominięcia stażu w danej grupie jak i obowiązku mobilności nałożonego tylko na laureatów;

—	w konsekwencji zwrócić laureatom staż w danej grupie przez stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów;

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, laureaci konkursu wewnętrznego B/277 ogłoszonego w dniu 9 lipca 2007 r. przez Sekretariat Generalny Rady powołani zostali w kategorii B, zachowując jednak staż w danej grupie osiągnięty w kategoriach C i D. Następnie ich staż w danej grupie został ograniczony w dniu objęcia nowych stanowisk, choć personel, który uzyskał kategorię B wskutek procedury akredytacji, a nie wskutek zdania konkursu, mógł zachować staż, będący przedmiotem sporu. W tych okolicznościach skarżący podnoszą naruszenie przepisów i zasad wskazanych w ww. żądaniach.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/72

Skarga wniesiona w dniu 17 września 2007 r. — Traore przeciwko Komisji

(Sprawa F-90/07)

(2007/C 269/131)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Amadou Traore (Rhodes Saint Genèse, Belgia) (przedstawiciel: E. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji o odrzuceniu kandydatury skarżącego na stanowisko chargé d'affaires ad interim w przedstawicielstwie Komisji w Togo, na które powołano X;

—	unieważnienie powołania X na to stanowisko;

—	stwierdzenie nieważności decyzji o odrzuceniu kandydatury skarżącego na stanowisko szefa operacji w przedstawicielstwie Komisji w Tanzanii, na które powołano Y;

—	unieważnienie powołania Y na to stanowisko;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącego, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i naruszenie jego kariery, kwoty 3 500 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi najpierw nieprawidłowości w postępowaniu rekrutacyjnym, ponieważ poziom spornych stanowisk ustalono na grupy zaszeregowania AD9–AD14 z naruszeniem zasad ustalonych w szczególności w wyroku w sprawie Economidis przeciwko Komisji (1), a po drugie, ponieważ nie przestrzegano postanowień ogłoszenia o wolnym stanowisku na pierwsze z wymienionych powyżej stanowisk ani kolejności przewidzianej w art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (regulamin pracowniczy). Dodaje, że nie dokonano porównania zasług, co wskazuje na nadużycie władzy, jak również na naruszenie zasad równości traktowania oraz ekspektatywy kariery zawodowej.

Skarżący twierdzi, że Komisja naruszyła art. 1d ust. 1 regulaminu pracowniczego, ponieważ kandydatury skarżącego na te stanowiska zostały odrzucone ze względu na jego afrykańskie pochodzenie.

(1) Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie F-122/05, Dz.U. C 331 z 30.12.2006 r., str. 47.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/72

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2007 r. — Torijano Montero przeciwko Radzie

(Sprawa F-91/07)

(2007/C 269/132)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Javier Torijano Montero (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodrigues, R. Albelice i Ch. Bernard-Glanz, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	unieważnienie ogłoszenia o wolnym stanowisku z dnia 31 października 2006 r. opublikowanego przez Sekretariat Generalny Rady za pośrednictwem komunikatu do personelu nr 171/06, dotyczącego zatrudnienia szefa służby „bezpieczeństwo zewnętrzne” biura ochrony Rady;

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 31 maja 2007 r. oddalającej zażalenie skarżącego;

—	wskazanie organowi powołującemu skutków, jakie niesie z sobą stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji, a w szczególności zmianę warunków zaszeregowania wymaganych w ogłoszeniu o wolnym stanowisku aby umożliwić skarżącemu złożenie kandydatury;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik w grupie zaszeregowania AD 6, kwestionuje zasadność zastrzeżenia w ww. ogłoszeniu o wolnym stanowisku możliwości przedstawiania kandydatur na stanowisko szefa służby „bezpieczeństwo zewnętrzne” biura ochrony Rady, do obsadzenia w grupie zaszeregowania AD 11, dla urzędników w grupie zaszeregowania co najmniej AD 8.

Skarżący, po tym jak przypomniał, że w ramach sprawy F-76/05 (1) żąda zaszeregowania do grupy AD 8, podnosi naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań, ponieważ okoliczność obsadzania rozpatrywanego stanowiska skutkuje utratą przez niego jego obecnej funkcji szefa sektora „bezpieczeństwo zewnętrzne/ ochrona misji” na rzecz kandydata, który zostanie wybrany.

Skarżący podnosi ponadto naruszenie interesu służby, ponieważ warunek zaszeregowania wymagany w ogłoszeniu o wolnym stanowisku nie pozwala mu na przedstawienie swojej kandydatury, pomimo tego, że jest on najbardziej odpowiednią osobą do wypełniania zadań opisanych w ogłoszeniu o wolnym stanowisku. Ponadto administracja nie wyjaśniła, w jaki sposób odstępstwo od art. 31 ust. 2 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, zgodnie z którym urzędnicy zatrudniani są w grupach zaszeregowania AD 5–AD 8, uzasadnia interes służby.

Skarżący podnosi wreszcie, że administracja naruszyła zasadę równości traktowania i dopuściła się oczywistego błędu w ocenie.

(1) Dz.U. C 281 z 12.11.2005 r., str. 23 (sprawa początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod nr T-302/05, a następnie przeniesiona do Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej postanowieniem z dnia 15.12.2005 r.).

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/73

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2007 r. — Tsirimiagos przeciwko Komitetowi Regionów

(Sprawa F-100/07)

(2007/C 269/133)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Kyriakos Tsirimiagos (Kraainem, Belgia) (przedstawiciel(-e): M.-A. Lucas, adwokat)

Strona pozwana: Komitet Regionów Unii Europejskiej (KR)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora Administracji KR z dnia 21 listopada 2006 r. w przedmiocie żądania zwrotu kwoty w wysokości 2 120,16 EUR, wypłaconej skarżącemu z tytułu zastosowania do części jego dochodów, przekazywanej do Francji od kwietnia 2004 r. do maja 2005 r., współczynnika korygującego,

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 czerwca 2007 r. odrzucającej zażalenie wniesione przez skarżącego w dniu 21 lutego 2007 na decyzję z dnia 21 listopada 2006 r. w zakresie, w jakim decyzja ta potwierdza żądanie zwrotu kwoty 2 038,61 €,

—	zobowiązanie KR do dokonania zwrotu na rzecz skarżącego kwoty 2 038,61 EUR, zatrzymanej z jego wynagrodzenia, powiększonej o odsetki za zwłokę w wysokości 8 % rocznie, naliczane od dnia 1 grudnia 2006 r., tj. dnia żądania zwrotu do dnia całkowitej zapłaty,

—	obciążenie Komitetu Regionów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi zarzuty bardzo podobne do tych, które zostały podniesione w sprawie F-59/07 (1).

(1) Dz.U. C 199 z 25.8.2007, str. 51.

10.11.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 269/73

Skarga wniesiona w dniu 3 października 2007 r. — Cova przeciwko Komisji

(Sprawa F-101/07)

(2007/C 269/134)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Philippe Cova (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: S. Pappas, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 29 czerwca 2007 r. w zakresie, w jakim nie przyznaje skarżącemu dodatku wyrównawczego, o którym mowa w art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego na okres przekraczający 1 rok;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnosi następujące zarzuty:

1. Naruszenie art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego przez organ powołujący:

—

celem art. 7 ust. 2 regulaminu pracowniczego jest zapewnienie właściwego funkcjonowania służby w przypadkach wakatu na stanowisku; zgodnie z właściwym rozumieniem tego przepisu, czasowe powierzenie stanowiska powinno być możliwie najkrótsze i z tego względu administracja jest zobowiązana do bezzwłocznego podjęcia działań celem zakończenia czasowego pełnienia obowiązków na danym stanowisku poprzez powołanie nań kierownika wydziału;

—

sformułowanie „okres czasowego powierzenia innego stanowiska nie przekracza jednego roku” odnosi się wyłącznie do czasu trwania czasowego powierzenia stanowiska i nie ma wpływu na wysokość odpowiadającego mu wynagrodzenia, jeśli czasowe powierzenie stanowiska zostaje przedłużone na okres przekraczający 1 rok;

—

termin 1 roku nie ma absolutnego charakteru, tym bardziej, że nie jest on skierowany do urzędnika służby publicznej, a administracji, bez dalszej kwalifikacji jako obowiązkowy, wiążący czy bezwzględny; tym samym powinien być rozumiany jako silne przypomnienie administracji o obsadzeniu wolnego stanowiska tak szybko jak to możliwe.

2. Naruszenie obowiązku staranności wobec urzędników i zasady dobrej administracji

—

wspomniany wyżej obowiązek oznacza, że gdy organ administracyjny podejmuje decyzję dotyczącą pozycji urzędnika, to powinien on uwzględnić czynniki, które mogą mieć wpływ na tę decyzję, i że w związku z tym powinien on uwzględniać nie tylko interes służby, ale też interes zainteresowanych urzędników;

—	zasada dobrej administracji jest często połączona z obowiązkiem staranności wobec urzędników;

—

w niniejszej sprawie Komisja nie wypełniła swoich zobowiązań w związku z tym, że była świadoma, że poprzedni kierownik wydziału powinien być przeniesiony na inne stanowisko i tolerowała powołanie P. Covy ad interim na okres przekraczający 1 rok. Wykładania zastosowana przez Komisję prowadzi do paradoksalnej sytuacji, w której chociaż przekazane na przedłużony okres obowiązki były bardziej odpowiedzialne, to dodatek wyrównawczy mógł przysługiwać skarżącemu nie dłużej niż rok.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 269

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 10 listopada 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 269/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 247 z 20.10.2007.	1