21.8.2007

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 193/1

---

WSPÓLNE STANOWISKO (WE) NR 9/2007

przyjęte przez Radę w dniu 21 maja 2007 r.

w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr …/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … ustanawiającego wspólne ramy dla rejestrów przedsiębiorstw do celów statystycznych i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 2186/93

(2007/C 193 E/01)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 285 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2186/93 z dnia 22 lipca 1993 r. (2) ustanowiło wspólne ramy dla stworzenia rejestrów przedsiębiorstw do celów statystycznych, obejmujące zharmonizowane definicje, charakterystykę, zakres i procedury aktualizacji. W celu utrzymania rozwoju rejestrów przedsiębiorstw w zharmonizowanych ramach powinno zostać przyjęte nowe rozporządzenie.

(2)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 696/93 z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie jednostek statystycznych obserwacji i analizy systemu produkcji we Wspólnocie (3) zawiera definicje jednostki statystycznej, która powinna być stosowana. Rynek wewnętrzny wymaga poprawy porównywalności statystycznej, aby spełnić wymagania Wspólnoty. W celu osiągnięcia tej poprawy, powinny zostać przyjęte wspólne definicje i opisy w odniesieniu do przedsiębiorstw i innych właściwych jednostek statystycznych, które mają zostać objęte.

(3)

Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 58/97 z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie statystyk strukturalnych dotyczących przedsiębiorstw (4) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1165/98 z dnia 19 maja 1998 r. dotyczące krótkoterminowych statystyk (5) ustanowiły wspólne ramy dla gromadzenia, tworzenia, przekazywania i oceniania statystyk Wspólnoty w zakresie struktury, działalności, konkurencyjności i wyników przedsiębiorstw we Wspólnocie. Rejestry przedsiębiorstw do celów statystycznych stanowią podstawowy element takich wspólnych ram, umożliwiając organizację i koordynację badań statystycznych poprzez stworzenie zharmonizowanych ram dobierania próby.

(4)

Rejestry przedsiębiorstw są jednym ze sposobów pogodzenia sprzeczności między wymaganiem porównywania większej ilości informacji na temat przedsiębiorstw, z jednej strony, a zmniejszeniem ich obciążenia administracyjnego, z drugiej strony, w szczególności dzięki wykorzystaniu informacji dostępnych w aktach spraw administracyjnych i sądowych, zwłaszcza w przypadku mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, zdefiniowanych w zaleceniu Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. (6).

(5)	Rozporządzenie Rady (WE) nr 322/97 z dnia 17 lutego 1997 r. w sprawie statystyk Wspólnoty (7) ustanowiło ramy dla stworzenia wspólnotowego programu statystycznego oraz określiło wspólne ramy w zakresie poufności danych statystycznych.

(6)

Szczegółowe zasady przetwarzania danych w ramach Wspólnotowego Programu Statystycznego nie mają wpływu na przepisy dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony praw osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych oraz w sprawie swobodnego przepływu takich danych (8).

(7)

Rejestry przedsiębiorstw do celów statystycznych są głównym źródłem informacji na temat demografii przedsiębiorstw, ponieważ śledzą tworzenie i likwidację przedsiębiorstw, a także zmiany strukturalne w gospodarce poprzez koncentracje lub dekoncentracje, które wynikają z połączeń, przejęć, podziałów, odłączeń oraz restrukturyzacji w ramach populacji przedsiębiorstw.

(8)

Rejestry przedsiębiorstw dostarczają podstawowych informacji, które są wymagane z uwagi na istotny interes polityczny w zakresie rozwoju obszarów wiejskich, nie tylko w zakresie rolnictwa, ale również w zakresie jego coraz silniejszych powiązań z innymi rodzajami działalności, nieobjętych statystykami produkcji rolnej.

(9)

Przedsiębiorstwa publiczne odgrywają istotną rolę w gospodarkach krajowych państw członkowskich. Dyrektywa Komisji 80/723/EWG z dnia 25 czerwca 1980 r. w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi a przedsiębiorstwami publicznymi (9) obejmuje określone kategorie przedsiębiorstw publicznych. Przedsiębiorstwa publiczne oraz korporacje publiczne powinny zatem zostać uwzględnione w rejestrach przedsiębiorstw i można tego dokonać poprzez klasyfikację sektora instytucjonalnego.

(10)

Informacje dotyczące powiązania w zakresie sprawowania kontroli pomiędzy jednostkami prawnymi są potrzebne w celu zdefiniowania grup przedsiębiorstw, prawidłowego rozgraniczenia przedsiębiorstw, określenia profilu dużych i złożonych jednostek oraz zbadania poziomu koncentracji na poszczególnych rynkach. Informacje dotyczące grup przedsiębiorstw poprawiają jakość rejestrów przedsiębiorstw i mogą być wykorzystane w celu zmniejszenia ryzyka ujawnienia poufnych danych. Niektóre dane finansowe wnoszą więcej, gdy są analizowane na poziomie grupy lub podgrupy przedsiębiorstw niż na poziomie pojedynczego przedsiębiorstwa; mogą one być również dostępne wyłącznie na poziomie grupy lub podgrupy przedsiębiorstw. Rejestrowanie danych dotyczących grup przedsiębiorstw pozwala, jeżeli jest to konieczne, na bezpośrednie badanie grupy zamiast przedsiębiorstw wchodzących w skład tej grupy, co może znacząco zmniejszyć obciążenie respondentów. Aby zarejestrować grupy przedsiębiorstw, rejestry przedsiębiorstw powinny być w większej mierze zharmonizowane.

(11)

Rosnąca globalizacja gospodarki jest wyzwaniem dla wielu obecnie sporządzanych statystyk. Dzięki rejestrowaniu danych pochodzących z wielonarodowych grup przedsiębiorstw rejestry przedsiębiorstw stają się podstawowym narzędziem służącym poprawie wielu związanych z globalizacją statystyk dotyczących następujących elementów: międzynarodowego obrotu towarami i usługami, bilansu płatniczego, bezpośrednich inwestycji zagranicznych, filii zagranicznych, badań naukowych, rozwoju i innowacji oraz międzynarodowego rynku pracy. Większość tych statystyk obejmuje całą gospodarkę i w związku z tym wymaga, aby wszystkie sektory gospodarki zostały objęte rejestrami przedsiębiorstw.

(12)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady (Euratom, EWG) nr 1588/90 z dnia 11 czerwca 1990 r. w sprawie przekazywania do Urzędu Statystycznego Wspólnot Europejskich danych statystycznych objętych zasadą poufności (10) przepisy krajowe dotyczące poufności informacji statystycznych nie mogą być powoływane w celu zapobieżenia przekazywaniu poufnych danych statystycznych organowi wspólnotowemu (Eurostatowi), gdy akt prawa wspólnotowego przewiduje przekazywanie takich danych.

(13)

W celu zapewnienia wykonania zobowiązań określonych w niniejszym rozporządzeniu, instytucje państw członkowskich odpowiedzialne za gromadzenie danych mogą potrzebować dostępu do takich źródeł danych administracyjnych jak rejestry prowadzone przez organy podatkowe i organy zabezpieczenia społecznego, banki centralne, inne instytucje publiczne oraz do innych baz danych zawierających informacje w zakresie transakcji i pozycji transgranicznych, w przypadkach gdy takie dane są konieczne dla tworzenia statystyk wspólnotowych.

(14)

Rozporządzenie (WE) nr 184/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 stycznia 2005 r. w sprawie statystyki Wspólnoty w zakresie bilansu płatniczego, międzynarodowego handlu usługami i zagranicznych inwestycji bezpośrednich (11) ustanowiło wspólne ramy opracowywania, przekazywania i oceny odpowiednich statystyk wspólnotowych.

(15)	Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (12).

(16)

W szczególności Komisja powinna być upoważniona do aktualizowania wykazu cech rejestrów w załączniku, ich definicji i zasad ciągłości, do podejmowania decyzji o objęciu najmniejszych przedsiębiorstw oraz grup przedsiębiorstw, których wszyscy członkowie mają siedzibę w tym samym kraju, do przyjmowania zasad aktualizacji rejestrów, jak również do ustanawiania wspólnych norm jakości oraz określania zawartości i częstotliwości sporządzania sprawozdań o jakości. Ponieważ środki te mają ogólny zakres oraz mają na celu zmianę elementów innych niż istotne lub dodanie do niniejszego rozporządzenia nowych elementów, innych niż istotne, powinny być one przyjmowane zgodnie z określoną w art. 5a decyzji Rady 1999/486/WE procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą.

(17)	Rozporządzenie (EWG) nr 2186/93 powinno w związku z tym zostać uchylone.

(18)	Przeprowadzono konsultacje z Komitetem ds. Programu Statystycznego ustanowionym decyzją Rady 89/382/EWG, Euratom (13),

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cel

Niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólne uregulowania ramowe odnoszące się do rejestrów przedsiębiorstw prowadzonych do celów statystycznych we Wspólnocie.

Państwa członkowskie tworzą jeden lub kilka zharmonizowanych rejestrów do celów statystycznych, jako narzędzie do przygotowania i koordynacji badań, jako źródło informacji do analizy statystycznej dotyczącej populacji i demografii przedsiębiorstw, w celu wykorzystania danych administracyjnych oraz w celu określenia i zbudowania jednostek statystycznych.

Artykuł 2

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)	terminy „jednostka prawna”, „przedsiębiorstwo”, „jednostka lokalna” i „grupa przedsiębiorstw” mają znaczenie zgodne z definicjami zawartymi w załączniku do rozporządzenia (EWG) nr 696/93;

b)	termin „organy krajowe” ma znaczenie zgodne z definicją zawartą w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 322/97;

c)	termin „cele statystyczne” ma znaczenie określone w art. 2 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1588/90;

d)	„wielonarodowa grupa przedsiębiorstw” oznacza grupę przedsiębiorstw, która składa się z co najmniej dwóch przedsiębiorstw lub jednostek prawnych mieszczących się w różnych krajach;

e)

„okrojona grupa przedsiębiorstw” oznacza przedsiębiorstwa i jednostki prawne należące do jednej wielonarodowej grupy przedsiębiorstw, które mają siedzibę w tym samym kraju. Może ona składać się z tylko jednej jednostki, jeżeli pozostałe jednostki nie mają siedziby w tym kraju. Przedsiębiorstwo może zatem stanowić okrojoną grupę przedsiębiorstw lub być jej częścią.

Artykuł 3

Zakres stosowania

1.   Zgodnie z definicjami zawartymi w art. 2 i z zastrzeżeniem ograniczeń określonych w niniejszym artykule, rejestry obejmują:

a)	wszystkie przedsiębiorstwa prowadzące działalność gospodarczą mającą wpływ na produkt krajowy brutto (PKB) oraz ich jednostki lokalne;

b)	jednostki prawne, z których składają się te przedsiębiorstwa;

c)	okrojone grupy przedsiębiorstw i wielonarodowe grupy przedsiębiorstw; oraz

d)	grupy przedsiębiorstw, których wszyscy członkowie mają siedziby w tym samym kraju.

2.   Wymóg określony w ust. 1 nie ma zastosowania do gospodarstw domowych, o ile wytwarzane przez nie dobra i usługi służą konsumpcji własnej lub o ile dotyczy to wynajmu nieruchomości będących ich własnością.

3.   Jednostki lokalne niebędące odrębnymi jednostkami prawnymi (oddziały), które są zależne od przedsiębiorstw zagranicznych oraz sklasyfikowane jako quasi-przedsiębiorstwa zgodnie z europejskim systemem rachunków 1995 ustanowionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 2223/96 z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie (14) oraz systemem rachunków narodowych ONZ 1993, uznawane są za przedsiębiorstwa dla celów rejestrów przedsiębiorstw.

4.   Grupy przedsiębiorstw mogą być określone poprzez ich powiązania w zakresie kontroli między ich jednostkami prawnymi. W celu dokonania rozdziału grup przedsiębiorstw stosuje się definicję kontroli określoną w pkt 2.26 załącznika A do rozporządzenia (WE) nr 2223/96.

5.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie tylko do jednostek, które w całości lub w części prowadzą działalność gospodarczą. Każdą działalność polegającą na oferowaniu towarów lub usług na danym rynku uznaje się za działalność gospodarczą. Ponadto nierynkowe usługi mające wpływ na PKB, jak i bezpośredni lub pośredni udział w aktywnych jednostkach prawnych są, do celów rejestrów przedsiębiorstw, uznawane za działalność gospodarczą. Gospodarczo nieaktywne jednostki prawne stanowią część przedsiębiorstwa jednie w przypadkach, gdy występują w połączeniu z gospodarczo aktywnymi jednostkami prawnymi.

6.   Środki mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, dotyczące zakresu, w jakim przedsiębiorstwa, w których zatrudnienie wynosi mniej niż pół etatu, oraz grupy przedsiębiorstw, których wszyscy członkowie mają siedzibę w tym samym kraju, nieistotne statystycznie w państwie członkowskim, podlegają włączeniu do rejestrów, a także dotyczące definicji jednostek zgodnej z definicją jednostek wykorzystywanych w statystykach rolnych, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 3.

Artykuł 4

Źródła danych

1.   Państwa członkowskie mogą, o ile spełniają warunki dotyczące jakości, o których mowa w art. 6, gromadzić informacje wymagane w niniejszym rozporządzeniu przy wykorzystaniu dowolnych źródeł, które uznają za właściwe. Organy krajowe są uprawnione, w ramach swoich kompetencji, do gromadzenia do celów statystycznych informacji objętych niniejszym rozporządzeniem zawartych w aktach spraw administracyjnych i sądowych.

2.   Jeżeli wymagane dane nie mogą zostać zgromadzone rozsądnym kosztem, organy krajowe mogą zastosować procedury szacowania statystycznego, przy równoczesnym poszanowaniu konieczności zapewnienia dokładności i jakości.

Artykuł 5

Cechy rejestrów

1.   Jednostki wymienione w rejestrach oznaczane są numerem identyfikacyjnym oraz opisami określonymi w załączniku.

2.   Środki mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia poprzez ich uzupełnienie, dotyczące aktualizacji wykazu cech oraz określenia cech i zasad ciągłości, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 3.

Artykuł 6

Normy jakości i sprawozdania dotyczące jakości

1.   Państwa członkowskie podejmują wszelkie działania niezbędne w celu zapewnienia jakości rejestrów przedsiębiorstw.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji (Eurostatowi), na jej wniosek, sprawozdanie o jakości rejestrów przedsiębiorstw (zwane dalej „sprawozdaniem o jakości”).

3.   Środki dotyczące wspólnych norm jakości oraz zawartość i częstotliwość sprawozdań o jakości przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 3, przy uwzględnieniu kosztów gromadzenia danych.

4.   Państwa członkowskie informują Komisję (Eurostat) o znaczących zmianach metodologicznych lub innych zmianach, które mogłyby mieć wpływ na jakość rejestrów przedsiębiorstw, niezwłocznie po uzyskaniu o nich wiadomości i nie później niż sześć miesięcy po wejściu w życie każdej takiej zmiany.

5.   Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie wdrożenia niniejszego rozporządzenia, dotyczące w szczególności kosztu systemu statystycznego, obciążeń dla przedsiębiorstw i uzyskiwanych korzyści.

Artykuł 7

Podręcznik zaleceń

Komisja publikuje podręcznik zaleceń dotyczący rejestrów przedsiębiorstw. Podręcznik ten jest aktualizowany w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi.

Artykuł 8

Czas odniesienia i częstotliwość

1.   Dane wpisywane do rejestrów i usuwane z nich są aktualizowane co najmniej raz w roku.

2.   Częstotliwość aktualizacji zależy od rodzaju jednostki, określonej zmiennej, wielkości jednostki oraz źródła zazwyczaj stosowanego do aktualizacji.

3.   Środki dotyczące zasad aktualizacji są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 3.

4.   Państwa członkowskie corocznie sporządzają kopię, która przedstawia stan rejestrów na koniec roku, i zachowują tę kopię przez okres co najmniej 30 lat do celów analizy.

Artykuł 9

Przekazywanie sprawozdań

1.   Państwa członkowskie wykonują analizy statystyczne rejestrów i przekazują informacje Komisji (Eurostatowi) według formatu i procedury określonych przez Komisję zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 16 ust. 2.

2.   Państwa członkowskie przekazują Komisji (Eurostatowi) na jej żądanie wszystkie istotne informacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego rozporządzenia w państwach członkowskich.

Artykuł 10

Wymiana poufnych danych między państwami członkowskimi

Wymiana poufnych danych może być dokonywana, wyłącznie w celach statystycznych, między odpowiednimi organami krajowymi różnych państw członkowskich, zgodnie z prawem krajowym, w celu zapewnienia jakości informacji dotyczących wielonarodowych grup przedsiębiorstw w Unii Europejskiej. Krajowe banki centralne mogą uczestniczyć w wymianie zgodnie z prawem krajowym.

Artykuł 11

Wymiana danych poufnych między Komisją (Eurostatem) a państwami członkowskimi

1.   Organy krajowe przekazują Komisji (Eurostatowi) dane dotyczące wielonarodowych grup przedsiębiorstw oraz jednostek, z których się one składają, jak określono w załączniku, w celu dostarczenia informacji wyłącznie do celów statystycznych na temat grup wielonarodowych w Unii Europejskiej.

2.   W celu zapewnienia spójnego zapisu danych, wyłącznie do celów statystycznych, Komisja (Eurostat) przekazuje odpowiednim organom krajowym każdego państwa członkowskiego dane dotyczące wielonarodowej grupy przedsiębiorstw, wraz z jednostkami, z których się składa, jeżeli co najmniej jedna jednostka prawna tej grupy mieści się na terytorium danego państwa członkowskiego.

3.   W celu zapewnienia, że dane przekazywane zgodnie z niniejszym artykułem są wykorzystywane wyłącznie do celów statystycznych, cel, zakres, format, środki bezpieczeństwa i poufności, jak również procedura przekazywania Komisji (Eurostatowi) danych dotyczących indywidualnych jednostek oraz przekazywania właściwym organom państw członkowskich danych dotyczących wielonarodowych grup przedsiębiorstw są określane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 12

Wymiana poufnych danych między Komisją (Eurostatem) a bankami centralnymi

1.   Na użytek niniejszego rozporządzenia wymiana poufnych danych może odbywać się, wyłącznie do celów statystycznych, między Komisją (Eurostatem) a krajowymi bankami centralnymi oraz między Komisją (Eurostatem) a Europejskim Bankiem Centralnym, jeżeli celem wymiany jest zapewnienie jakości informacji o wielonarodowych grupach przedsiębiorstw w Unii Europejskiej oraz jeżeli na wymianę wyraźnie zezwolił odpowiedni organ krajowy.

2.   Dla zapewnienia, że dane przekazywane zgodnie z niniejszym artykułem są wykorzystywane wyłącznie do celów statystycznych, cel, zakres, format, środki bezpieczeństwa i poufności oraz procedura przekazywania danych dotyczących wielonarodowych grup przedsiębiorstw krajowym bankom centralnym oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu są określane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 13

Poufność i dostęp do danych możliwych do zidentyfikowania

1.   W przypadku gdy Komisja (Eurostat), organy krajowe, krajowe banki centralne oraz Europejski Bank Centralny przyjmują poufne dane zgodnie z art. 10, 11 oraz 12, zachowują one poufność tych informacji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 322/97.

2.   Na użytek niniejszego rozporządzenia oraz niezależnie od art. 14 rozporządzenia (WE) nr 322/97 przekazywanie poufnych danych między organami krajowymi a Komisją (Eurostatem) może odbywać się w takim zakresie, w jakim takie przekazywanie jest niezbędne do tworzenia określonych statystyk Wspólnoty. Przekazywanie wykraczające poza to, co przewidziano w zdaniu poprzedzającym, wymaga wyraźnego zezwolenia organu krajowego, który zebrał dane.

Artykuł 14

Okres przejściowy i odstępstwa

W przypadku gdy rejestry przedsiębiorstw wymagają znacznego dostosowania, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego zezwolić na odstępstwo w okresie przejściowym trwającym nie dłużej niż do … (15).

W odniesieniu do rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa, administracji publicznej i obrony, obowiązkowego zabezpieczenia społecznego oraz dodatkowych charakterystyk dotyczących grup przedsiębiorstw, Komisja może, na wniosek państw członkowskich, zezwolić na odstępstwo w okresie przejściowym trwającym nie dłużej niż do … (16).

Artykuł 15

Środki wykonawcze

1.   Następujące środki mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 3:

a)	objęcie najmniejszych przedsiębiorstw oraz grup przedsiębiorstw, których wszyscy członkowie mają siedzibę w tym samym kraju, zgodnie z art. 3 ust. 6;

b)

aktualizacja wykazu cech rejestrów w załączniku, ich definicji i zasad ciągłości, zgodnie z art. 5, przy uwzględnieniu zasady, zgodnie z którą korzyści płynące z aktualizacji powinny przewyższać jej koszty, oraz zasady, zgodnie z którą zaangażowane dodatkowe zasoby państw członkowskich lub przedsiębiorstw pozostaną na rozsądnym poziomie;

c)	ustanowienie wspólnych norm jakości oraz określenia zawartości i częstotliwości sporządzania sprawozdań o jakości, jak przewidziano w art. 6 ust. 3; oraz

d)	zasady aktualizacji rejestrów, zgodnie z art. 8 ust. 3.

2.   Środki dotyczące następujących kwestii są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 16 ust. 2:

a)	przekazywanie informacji pochodzących z analizy statystycznej rejestrów, zgodnie z art. 9;

b)	przekazywanie danych dotyczących poszczególnych jednostek wielonarodowych grup przedsiębiorstw pomiędzy Komisją (Eurostatem) a państwami członkowskimi, zgodnie z art. 11; oraz

c)	przekazywanie pomiędzy Komisją (Eurostatem) a bankami centralnymi danych dotyczących wielonarodowych grup przedsiębiorstw, zgodnie z art. 12.

Artykuł 16

Komitet

1.   Komisja jest wspomagana przez Komitet ds. Programów Statystycznych.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Okres, o którym mowa w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, ustala się na trzy miesiące.

3.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5a ust. 1-4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.

Artykuł 17

Uchylenie

Rozporządzenie (EWG) nr 2186/93 zostaje uchylone.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 18

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 1 czerwca 2006 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 21 maja 2007 r. oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia … (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Rady z dnia … (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).

(2)  Dz.U. L 196 z 5.8.1993, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).

(3)  Dz.U. L 76 z 30.3.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.

(4)  Dz.U. L 14 z 17.1.1997, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 393 z 30.12.2006, str. 1).

(5)  Dz.U. L 162 z 5.6.1998, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006.

(6)  Dz.U. L 124 z 20.5.2003, str. 36.

(7)  Dz.U. L 52 z 22.2.1997, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.

(8)  Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.

(9)  Dz.U. L 195 z 29.7.1980, str. 35. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/81/WE (Dz.U. L 312 z 29.11.2005, str. 47).

(10)  Dz.U. L 151 z 15.6.1990, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.

(11)  Dz.U. L 35 z 8.2.2005, str. 23. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 602/2006 (Dz.U. L 106 z 19.4.2006, str. 10).

(12)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

(13)  Dz.U. L 181 z 28.6.1989, str. 47.

(14)  Dz.U. L 310 z 30.11.1996, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1267/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 180 z 18.7.2003, str. 1).

(15)  Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(16)  Pięć lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

---

---

---

21.8.2007

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 193/13

---

WSPÓLNE STANOWISKO (WE) NR 10/2007

przyjęte przez Radę w dniu 28 czerwca 2007 r.

w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr …/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … w sprawie doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000

(2007/C 193 E/02)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 61 lit. c) i art. 67 ust. 5 tiret drugie,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój unijnej przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, a w jej obrębie zapewnienie swobodnego przepływu osób. W celu stworzenia takiej przestrzeni Wspólnota przyjmuje między innymi środki z zakresu współpracy sądowej w sprawach cywilnych, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(2)	Prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga poprawy i przyspieszenia przepływu między państwami członkowskimi dokumentów sądowych i pozasądowych dotyczących spraw cywilnych lub handlowych w ramach procedury doręczania tych dokumentów.

(3)

W akcie z dnia 26 maja 1997 r. (3) Rada przedstawiła konwencję w sprawie doręczania w państwach członkowskich Unii Europejskiej dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych i zaleciła, by państwa członkowskie przyjęły ją zgodnie ze swoimi przepisami konstytucyjnymi. Konwencja ta nie weszła w życie. Należy jednak nadal mieć na uwadze wyniki negocjacji w sprawie jej zawarcia.

(4)	W dniu 29 maja 2000 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1348/2000 w sprawie doręczania w państwach członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych i handlowych (4). Główna treść tego rozporządzenia opiera się na postanowieniach konwencji.

(5)

W dniu 1 października 2004 r. Komisja przyjęła sprawozdanie na temat stosowania rozporządzenia (WE) nr 1348/2000. W sprawozdaniu stwierdzono, że stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1348/2000 — od chwili wejścia w życie w 2001 r. — wpłynęło na ogólną poprawę i przyspieszenie procedury przekazywania dokumentów między państwami członkowskimi i doręczania tych dokumentów, choć niektóre przepisy nie są jeszcze stosowane w sposób w pełni zadowalający.

(6)

Skuteczne i szybkie procedury sądowe w sprawach cywilnych wymagają przekazywania dokumentów sądowych i pozasądowych w szybkim i bezpośrednim trybie między wyznaczonymi przez państwa członkowskie organami lokalnymi. Państwa członkowskie mogą wyrazić zamiar wyznaczenia tylko jednej jednostki przekazującej lub przyjmującej dokumenty albo jednej jednostki odpowiedzialnej za obie te funkcje na okres pięciu lat. Decyzja taka może być przedłużana co pięć lat.

(7)

Kryterium szybkości przekazu upoważnia do wykorzystania wszelkich właściwych środków, pod warunkiem że spełnione są pewne warunki dotyczące czytelności i wiarygodności otrzymanego dokumentu. Bezpieczeństwo przekazu wymaga, aby do przekazywanego dokumentu dołączyć standardowy formularz, który ma zostać wypełniony w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych miejsca doręczenia lub w innym języku dopuszczonym przez dane państwo członkowskie.

(8)	Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do doręczania dokumentów upoważnionemu przedstawicielowi strony w państwie członkowskim, w którym toczy się postępowanie, niezależnie od miejsca zamieszkania tej strony.

(9)	Doręczenie dokumentu powinno nastąpić jak najszybciej, a w każdym razie przed upływem miesiąca od dnia jego wpłynięcia do jednostki przyjmującej.

(10)	W celu zapewnienia skuteczności niniejszego rozporządzenia możliwość odmowy doręczenia dokumentów powinna zostać ograniczona do sytuacji wyjątkowych.

(11)	Aby ułatwić przekazywanie dokumentów między państwami członkowskimi i doręczanie tych dokumentów, należy stosować standardowe formularze załączone do niniejszego rozporządzenia.

(12)

Jednostka przyjmująca powinna poinformować odbiorcę na piśmie, wykorzystując w tym celu standardowy formularz, że może on odmówić przyjęcia doręczanego dokumentu w momencie doręczenia lub zwrócić go do jednostki przyjmującej w ciągu tygodnia, jeżeli dokument ten nie został sporządzony w języku, który odbiorca rozumie, lub w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych miejsca doręczenia. Jeżeli adresat skorzystał z prawa do odmowy przyjęcia dokumentu, zasada ta ma również zastosowanie w przypadku kolejnych doręczeń. Niniejsze zasady dotyczące odmowy przyjęcia dokumentu powinny mieć również zastosowanie w przypadku doręczania dokumentów za pośrednictwem przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych, poczty oraz doręczeń bezpośrednich. Powinno się wprowadzić regulację, zgodnie z którą za doręczenie dokumentu, który został zwrócony, może zostać uznane doręczenie na adres tłumaczenia tego dokumentu.

(13)

Szybki przekaz zakłada, że dokument zostanie doręczony w ciągu kilku dni od jego wpłynięcia. Jeżeli jednak po upływie miesiąca dokument nadal nie został doręczony, jednostka przyjmująca powinna powiadomić o tym jednostkę przekazującą. Upływ tego terminu nie powinien wiązać się z koniecznością zwrotu dokumentu do jednostki przekazującej, jeżeli wciąż istnieje możliwość jego doręczenia w rozsądnym terminie.

(14)

Jednostka przyjmująca powinna w dalszym ciągu podejmować wszelkie niezbędne działania w celu doręczenia dokumentu również wówczas, gdy doręczenie nie było możliwe w ciągu miesiąca, np. z powodu nieobecności pozwanego w miejscu zamieszkania w czasie urlopu lub z powodu jego nieobecności w miejscu pracy w związku z wyjazdem służbowym. Jednakże, ażeby uniknąć sytuacji, w której obowiązek podejmowania działań przez jednostkę przyjmującą w celu doręczenia dokumentu byłby nieograniczony w czasie, jednostka przekazująca powinna mieć możliwość wskazania w standardowym formularzu terminu, po którego upływie doręczenie nie jest już wymagane.

(15)

Ze względu na różnice proceduralne między państwami członkowskimi konkretny termin doręczenia może być różny w poszczególnych państwach członkowskich. Z uwagi na tego typu sytuacje oraz potencjalne trudności, jakie się z tym wiążą, niniejsze rozporządzenie powinno określać system, w którym termin doręczenia ustala się na podstawie przepisów obowiązujących w państwie członkowskim, do którego dokument jest adresowany. Jeśli jednak zgodnie z prawem danego państwa członkowskiego dokument należy doręczyć w pewnym określonym terminie, termin, który należy brać pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, powinien być terminem ustalonym w przepisach tego państwa członkowskiego. Ten system podwójnej daty istnieje jedynie w kilku państwach członkowskich. Państwa członkowskie, które stosują ten system, powiadamiają o tym Komisję, która powinna opublikować tę informację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz udostępnić ją w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, utworzonej decyzją Rady 2001/470/WE (5).

(16)

W celu ułatwienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości koszty wynikające z czynności urzędnika sądowego lub właściwej osoby na mocy prawa państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty, powinny odpowiadać jednorazowej opłacie w stałej wysokości ustalonej uprzednio przez to państwo członkowskie zgodnie z zasadami proporcjonalności i równego traktowania. Wymóg dotyczący jednorazowej opłaty w stałej wysokości nie powinien uniemożliwiać państwom członkowskim wprowadzenia różnych opłat za różne rodzaje doręczenia, pod warunkiem że państwa te stosują się do tych zasad.

(17)	Każde państwo członkowskie powinno mieć prawo do doręczania dokumentów osobom zamieszkałym w innym państwie członkowskim bezpośrednio drogą pocztową — listem poleconym za potwierdzeniem odbioru lub równoważną przesyłką.

(18)

Wszystkie osoby mające interes prawny w postępowaniu sądowym powinny mieć możliwość dokonywania doręczeń dokumentów sądowych bezpośrednio przez urzędników sądowych, innych urzędników lub inne właściwe osoby w państwie członkowskim, do którego adresowane są dokumenty, jeżeli prawo tego państwa członkowskiego zezwala na tego typu bezpośredni sposób doręczania.

(19)

Komisja powinna sporządzić podręcznik zawierający informacje odpowiednie do właściwego stosowania niniejszego rozporządzenia, który powinien zostać udostępniony w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych. Komisja i państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby zawarte w podręczniku informacje były aktualne i kompletne, zwłaszcza jeżeli chodzi o dane kontaktowe jednostek przyjmujących i przekazujących.

(20)	Przy ustalaniu okresów i terminów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno się stosować przepisy rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1182/71 z dnia 3 czerwca 1971 r. określającego zasady mające zastosowanie do okresów, dat i terminów (6).

(21)	Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (7).

(22)

W szczególności Komisja powinna uzyskać uprawnienia do aktualizowania zamieszczonych w załącznikach standardowych formularzy lub do wprowadzania do nich zmian technicznych. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają służyć zmianie lub skreśleniu innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(23)

W stosunkach między państwami członkowskimi będącymi stronami umów lub porozumień dwustronnych lub wielostronnych, które obejmują ten sam zakres zastosowania, a w szczególności protokołu załączonego do konwencji brukselskiej z dnia 27 września 1968 r. (8) oraz konwencji haskiej z dnia 15 listopada 1965 r. (9), niniejsze rozporządzenie ma pierwszeństwo przed postanowieniami wymienionych aktów. Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub zawieraniu przez państwa członkowskie umów lub porozumień mających na celu przyspieszenie lub uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że te umowy lub porozumienia są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

(24)

Informacje przekazywane na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być objęte odpowiednią ochroną. Kwestia ta jest regulowana dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (10) oraz dyrektywą 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej) (11).

(25)	Najpóźniej dnia 1 czerwca 2011 r., a następnie raz na pięć lat Komisja powinna dokonywać przeglądu stosowania niniejszego rozporządzenia i w razie konieczności proponować odpowiednie zmiany.

(26)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą być osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na skalę lub rezultaty działania można je w większym stopniu osiągnąć na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(27)	Aby zwiększyć dostępność i czytelność przepisów, powinno się uchylić rozporządzenie (WE) nr 1348/2000 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem.

(28)	Zgodnie z art. 3 protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, który to protokół jest załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Zjednoczone Królestwo i Irlandia uczestniczą w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(29)	Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu w sprawie stanowiska Danii, który to protokół jest załączony do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani objęta zakresem jego zastosowania,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres zastosowania

1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie w sprawach cywilnych i handlowych, w sytuacji gdy konieczne jest przekazanie dokumentu sądowego lub pozasądowego z jednego państwa członkowskiego do drugiego, po to by go doręczyć. Rozporządzenie nie obejmuje w szczególności spraw skarbowych, celnych czy administracyjnych ani odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania podczas sprawowania władzy publicznej (acta iure imperii).

2.   Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania, w przypadku gdy nie jest znany adres osoby, której należy doręczyć dokument.

3.   W niniejszym rozporządzeniu termin „państwo członkowskie” oznacza państwa członkowskie z wyjątkiem Danii.

Artykuł 2

Jednostki przekazujące i przyjmujące

1.   Każde państwo członkowskie wyznacza urzędników państwowych, organy lub inne osoby, zwane dalej „jednostkami przekazującymi”, właściwe do przekazywania dokumentów sądowych lub pozasądowych, które mają zostać doręczone w innym państwie członkowskim.

2.   Każde państwo członkowskie wyznacza urzędników państwowych, organy lub inne osoby, zwane dalej „jednostkami przyjmującymi”, właściwe do przyjmowania dokumentów sądowych lub pozasądowych pochodzących z innego państwa członkowskiego.

3.   Państwo członkowskie może wyznaczyć jedną jednostkę przekazującą i jedną jednostkę przyjmującą albo jedną jednostkę pełniącą obie te funkcje. Państwa federalne, państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, oraz państwa posiadające autonomiczne jednostki terytorialne mogą wyznaczyć więcej niż jedną jednostkę. Decyzja o wyznaczeniu jednostki obowiązuje przez okres pięciu lat; jej obowiązywanie może być przedłużane co pięć lat.

4.   Każde państwo członkowskie przekazuje Komisji następujące informacje:

a)	nazwy i adresy jednostek przyjmujących, o których mowa w ust. 2 i 3;

b)	obszar geograficzny objęty ich właściwością miejscową;

c)	dostępne sposoby odbioru dokumentów; oraz

d)	języki, w których można wypełniać standardowy formularz, zawarty w załączniku I.

Państwa członkowskie zgłaszają Komisji wszystkie późniejsze zmiany tych informacji.

Artykuł 3

Organ centralny

Każde państwo członkowskie wyznacza organ centralny, który odpowiada za:

a)	udzielanie informacji jednostkom przekazującym;

b)	poszukiwanie rozwiązań w razie trudności przy przekazywaniu dokumentów, które mają zostać doręczone;

c)	przekazywanie — w wyjątkowych wypadkach i na wniosek jednostki przekazującej — wniosku o doręczenie dokumentu właściwej jednostce przyjmującej.

Państwa federalne, państwa, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, oraz państwa posiadające autonomiczne jednostki terytorialne mogą wyznaczyć więcej niż jeden organ centralny.

ROZDZIAŁ II

DOKUMENTY SĄDOWE

SEKCJA 1

Przekazywanie i doręczanie dokumentów sądowych

Artykuł 4

Przekazywanie dokumentów

1.   Dokumenty sądowe są przekazywane bezpośrednio i jak najszybciej między jednostkami wyznaczonymi zgodnie z art. 2.

2.   Przekazywanie dokumentów, wniosków, potwierdzeń, dowodów odbioru, poświadczeń i wszystkich innych aktów między jednostkami przekazującymi i jednostkami przyjmującymi może odbywać się za pomocą wszelkich właściwych środków, pod warunkiem że treść przyjmowanego dokumentu jest wierna i zgodna z treścią dokumentu, który został wysłany, a wszystkie widniejące na nim wpisy są łatwe do odczytania.

3.   Do przekazywanego dokumentu należy dołączyć wniosek sporządzony na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I. Formularz ten musi być wypełniony w języku urzędowym państwa członkowskiego, do którego przekazywane są dokumenty, lub jeżeli w tym państwie członkowskim jest kilka języków urzędowych — w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie, lub w innym języku wskazanym jako dopuszczalny przez to państwo członkowskie. Każde państwo członkowskie wskazuje język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż własny, dopuszczone przez nie jako języki, w których może być wypełniony formularz.

4.   Przekazywane dokumenty i wszystkie inne przekazywane pisma są zwolnione z konieczności uwierzytelnienia oraz innych równoważnych formalności.

5.   Jeżeli jednostka przekazująca chce, by wraz z poświadczeniem, o którym mowa w art. 10, zwrócono jej jeden egzemplarz dokumentu, przesyła dany dokument w dwóch egzemplarzach.

Artykuł 5

Tłumaczenie dokumentów

1.   Jednostka przekazująca, której wnioskodawca oddaje dokument do przekazania, poucza wnioskodawcę, że adresat może odmówić przyjęcia dokumentu, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków, o których mowa w art. 8.

2.   Wszelkie koszty związane z tłumaczeniem dokumentu poniesione przed jego przekazaniem pokrywa wnioskodawca, bez uszczerbku dla ewentualnej późniejszej decyzji sądu lub właściwego organu w sprawie obciążenia kosztami.

Artykuł 6

Odbiór dokumentu przez jednostkę przyjmującą

1.   Po wpłynięciu dokumentu jednostka przyjmująca przesyła jednostce przekazującej najszybszym sposobem i w jak najkrótszym terminie, a w każdym razie nie później niż siedem dni od jego wpłynięcia, potwierdzenie odbioru na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I.

2.   W przypadku gdy wniosek o doręczenie nie może zostać zrealizowany ze względu na niekompletność przekazanych informacji lub dokumentów, jednostka przyjmująca kontaktuje się najszybszym sposobem z jednostką przekazującą w celu uzyskania brakujących informacji lub dokumentów.

3.   W przypadku gdy wniosek o doręczenie wyraźnie wykracza poza zakres zastosowania niniejszego rozporządzenia lub gdy z powodu niezgodności z warunkami formalnymi doręczenie jest niemożliwe, wniosek i dokumenty są zwracane jednostce przekazującej niezwłocznie po ich wpłynięciu wraz z zawiadomieniem o ich zwrocie na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I.

4.   Jeśli jednostka przyjmująca, która otrzymała dokument do doręczenia, nie jest właściwa miejscowo do dokonania doręczenia, przekazuje go wraz z wnioskiem o doręczenie do właściwej miejscowo jednostki przyjmującej w tym samym państwie członkowskim, jeżeli wniosek spełnia warunki art. 4 ust. 3, i powiadamia o tym fakcie jednostkę przekazującą, wypełniając w tym celu standardowy formularz, zawarty w załączniku I. Właściwa miejscowo jednostka przyjmująca powiadamia jednostkę przekazującą o wpłynięciu dokumentu zgodnie z ust. 1.

Artykuł 7

Doręczanie dokumentów

1.   Jednostka przyjmująca doręcza dokument samodzielnie lub zleca jego doręczenie albo zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego są adresowane dokumenty, albo w szczególny sposób wskazany przez jednostkę przekazującą, o ile jest on zgodny z prawem tego państwa członkowskiego.

2.   Jednostka przyjmująca podejmuje wszelkie konieczne działania, by dokument został doręczony jak najszybciej, a w każdym razie nie później niż miesiąc od jego wpłynięcia. Jeśli doręczenie w ciągu miesiąca nie było możliwe, jednostka przyjmująca:

a)	powiadamia o tym niezwłocznie jednostkę przekazującą, przesyłając odpowiednią informację na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I i wypełniając go zgodnie z warunkami określonymi w art. 10 ust. 2; oraz

b)	w dalszym ciągu podejmuje wszelkie niezbędne działania w celu doręczenia dokumentu, jeżeli doręczenie w rozsądnym terminie wydaje się możliwe, chyba że jednostka przekazująca wskazała inaczej.

Artykuł 8

Odmowa przyjęcia dokumentu

1.   Jednostka przyjmująca informuje adresata na standardowym formularzu, zawartym w załączniku II, o możliwości odmowy przyjęcia doręczanego dokumentu w momencie doręczenia lub poprzez zwrócenie go w ciągu tygodnia do jednostki przyjmującej, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków określonych poniżej ani nie dołączono do niego tłumaczenia na jeden z następujących języków:

a)	język, który adresat rozumie; lub

b)	język urzędowy państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty, lub jeżeli w tym państwie członkowskim jest kilka języków urzędowych — język urzędowy lub jeden z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie.

2.   W przypadku gdy jednostka przyjmująca została powiadomiona, że adresat odmówił przyjęcia dokumentu zgodnie z ust. 1, niezwłocznie powiadamia o tym jednostkę przekazującą, przesyłając w tym celu poświadczenie określone w art. 10, i zwraca jej wniosek oraz dokumenty, które wymagają tłumaczenia.

3.   Jeżeli adresat odmówił przyjęcia dokumentu zgodnie z ust. 1, rozwiązaniem takiej sytuacji może być, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, doręczenie adresatowi tłumaczenia dokumentu na jeden z języków określonych w ust. 1. W takim przypadku datą doręczenia jest data doręczenia dokumentu wraz z jego tłumaczeniem zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego dokument jest adresowany. Jeśli jednak zgodnie z prawem państwa członkowskiego dokument należy doręczyć w pewnym określonym terminie, data, którą należy brać pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, powinna być datą doręczenia pierwotnego dokumentu, ustaloną zgodnie z art. 9 ust. 2.

4.   Ustępy 1, 2 i 3 mają zastosowanie do przewidzianych w sekcji 2 sposobów przekazywania i doręczania dokumentów sądowych.

5.   Do celów ust. 1 przedstawiciele dyplomatyczni lub konsularni w przypadku doręczenia zgodnie z art. 13 lub organ albo osoba w przypadku doręczenia zgodnie z art. 14 informują adresata o możliwości odmowy przyjęcia dokumentu oraz o obowiązku przesłania każdego dokumentu, którego przyjęcia odmówił, odpowiednio do takiego przedstawiciela, organu lub osoby.

Artykuł 9

Data doręczenia

1.   Nie naruszając art. 8, datę doręczenia dokumentu na podstawie art. 7 określa się zgodnie z prawem państwa członkowskiego, do którego taki dokument jest adresowany.

2.   Jeśli jednak zgodnie z prawem państwa członkowskiego dokument należy doręczyć w pewnym określonym terminie, datą, którą należy brać pod uwagę w odniesieniu do wnioskodawcy, jest data ustalona w przepisach tego państwa członkowskiego.

3.   Ustępy 1-2 mają zastosowanie do przewidzianych w sekcji 2 sposobów przekazywania i doręczania dokumentów sądowych.

Artykuł 10

Poświadczenie doręczenia i kopia doręczanego dokumentu

1.   Po zakończeniu formalności związanych z doręczeniem dokumentu wystawia się odpowiednie poświadczenie na standardowym formularzu, zawartym w załączniku I, które jest następnie przesyłane jednostce przekazującej wraz z kopią doręczonego dokumentu, jeśli zastosowanie ma art. 4 ust. 5.

2.   Poświadczenie wypełnia się w języku urzędowym lub w jednym z języków urzędowych państwa członkowskiego, z którego pochodzi dokument, lub w innym języku, który został wskazany przez to państwo członkowskie jako dopuszczalny. Każde państwo członkowskie wskazuje język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż własny, dopuszczone przez nie jako języki, w których może być wypełniony formularz.

Artykuł 11

Koszty doręczenia

1.   Doręczenie dokumentów sądowych pochodzących z innego państwa członkowskiego nie wiąże się z koniecznością uiszczenia lub zwrotu opłat bądź kosztów za usługi świadczone przez państwo członkowskie, do którego takie dokumenty są adresowane.

2.   Wnioskodawca jest jednak zobowiązany do zapłacenia lub zwrotu kosztów związanych z:

a)	czynnościami urzędnika sądowego lub innej właściwej osoby na mocy prawa państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty;

b)	wykorzystaniem szczególnej formy doręczenia.

Koszty z tytułu czynności urzędnika sądowego lub osoby właściwej z mocy prawa państwa członkowskiego, do którego adresowane są dokumenty, powinny odpowiadać jednorazowej opłacie w stałej wysokości ustalonej uprzednio przez to państwo członkowskie zgodnie z zasadą proporcjonalności i równego traktowania. Państwa członkowskie informują Komisję o wysokości takich stałych opłat.

SEKCJA 2

Inne sposoby przekazywania i doręczania dokumentów sądowych

Artykuł 12

Przekazywanie dokumentów drogą konsularną lub dyplomatyczną

W wyjątkowych okolicznościach każde państwo członkowskie, chcąc przekazać jednostkom innego państwa członkowskiego wyznaczonym na mocy art. 2 lub 3 dokumenty sądowe, które mają zostać doręczone, może skorzystać z drogi konsularnej lub dyplomatycznej.

Artykuł 13

Doręczanie dokumentów przez przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych

1.   Każde państwo członkowskie może dokonywać doręczenia dokumentów sądowych osobom przebywającym na terytorium innego państwa członkowskiego bez stosowania jakichkolwiek form przymusu bezpośrednio przez swoich przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych.

2.   Każde państwo członkowskie może oświadczyć zgodnie z art. 23 ust. 1, że nie wyraża zgody na ten sposób doręczania na swoim terytorium, chyba że dokumenty mają zostać doręczone obywatelowi państwa członkowskiego, z którego dokumenty pochodzą.

Artykuł 14

Doręczanie drogą pocztową

Każde państwo członkowskie może doręczać dokumenty sądowe osobom zamieszkałym w innym państwie członkowskim bezpośrednio drogą pocztową — listem poleconym za potwierdzeniem odbioru lub równoważną przesyłką.

Artykuł 15

Doręczanie bezpośrednie

Wszystkie osoby mające interes prawny w postępowaniu sądowym mogą dokonywać doręczeń dokumentów sądowych bezpośrednio przez urzędników sądowych, innych urzędników lub inne właściwe osoby w państwie członkowskim, do którego adresowane są dokumenty, jeżeli prawo tego państwa członkowskiego zezwala na tego typu bezpośredni sposób doręczania.

ROZDZIAŁ III

DOKUMENTY POZASĄDOWE

Artykuł 16

Przekazywanie

Dokumenty pozasądowe mogą być przekazywane do doręczenia w innym państwie członkowskim zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 17

Przepisy wykonawcze

Środki mające służyć zmianie innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia związane z aktualizacją standardowych formularzy zawartych w załącznikach I i II lub z wprowadzaniem do nich zmian technicznych przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 18

Komitet

1.   Komisję wspiera komitet.

2.   W przypadku wszelkich odesłań do niniejszego ustępu, zastosowanie mają art. 5a ust. 1-4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 19

Niewdanie się w spór przez pozwanego

1.   W przypadku gdy konieczne było przekazanie do doręczenia w innym państwie członkowskim, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, pozwu lub równoważnego dokumentu, a pozwany nie wdał się w spór, orzeczenia nie wydaje się do czasu ustalenia:

a)	że dokument został doręczony w sposób przewidziany przez prawo państwa członkowskiego, do którego był adresowany, względem dokumentów wystawionych w postępowaniach krajowych w odniesieniu do osób znajdujących się na terytorium tego państwa; lub

b)	że dokument został wręczony osobiście pozwanemu lub oddany w miejscu jego zamieszkania w inny sposób przewidziany w niniejszym rozporządzeniu;

oraz że w każdym z wyżej wymienionych wypadków został doręczony w czasie pozwalającym pozwanemu na obronę.

2.   Każde państwo członkowskie może oświadczyć, zgodnie z art. 23 ust. 1, że jego sądy, nie naruszając ust. 1, mogą wydać orzeczenie, nawet jeśli nie otrzymają poświadczenia doręczenia, o ile spełnione są następujące warunki:

a)	dokument został przekazany w jeden ze sposobów przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu;

b)	od daty przekazania dokumentu upłynął okres nie krótszy niż sześć miesięcy, który sędzia uznaje w danym przypadku za wystarczająco długi;

c)	pomimo należytych starań nie uzyskano żadnego poświadczenia od właściwych władz lub organów państwa członkowskiego, do którego adresowane były dokumenty.

3.   W nagłych przypadkach, bez względu na przepisy ust. 1 i 2, sędzia może zarządzić środki tymczasowe lub zabezpieczające.

4.   W przypadku gdy konieczne było przekazanie do doręczenia w innym państwie członkowskim, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia, pozwu lub równoważnego dokumentu, a przeciw pozwanemu, który nie wdał się w spór, wydano orzeczenie, sędzia może zwolnić pozwanego od skutku upływu terminu odwołania, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)	pozwany nie z własnej winy nie zapoznał się z dokumentem w czasie umożliwiającym mu podjęcie obrony lub nie dowiedział się o orzeczeniu w czasie umożliwiającym mu złożenie odwołania; oraz

b)	środki pozwanego nie wydają się bezpodstawne.

Wniosek o takie zwolnienie należy złożyć w rozsądnym terminie od chwili zapoznania się przez pozwanego z treścią orzeczenia.

Każde państwo członkowskie może oświadczyć, zgodnie z art. 23 ust. 1, że taki wniosek nie zostanie rozpatrzony, jeżeli złożono go po upływie terminu określonego w zawiadomieniu, przy czym termin ten nie może być w żadnym wypadku krótszy niż jeden rok, licząc od dnia wydania orzeczenia.

5.   Ustęp 4 nie ma zastosowania do orzeczeń dotyczących statusu lub zdolności prawnych osób.

Artykuł 20

Związek z innymi umowami lub porozumieniami, których stronami są państwa członkowskie

1.   W kwestiach objętych zakresem zastosowania niniejszego rozporządzenia jego przepisy są nadrzędne wobec postanowień dwustronnych lub wielostronnych umów lub porozumień zawartych przez państwa członkowskie, a w szczególności wobec art. IV protokołu do konwencji brukselskiej z 1968 r. oraz konwencji haskiej z dnia 15 listopada 1965 r.

2.   Niniejsze rozporządzenie nie stanowi przeszkody w utrzymywaniu lub zawieraniu przez poszczególne państwa członkowskie umów lub porozumień mających na celu przyspieszenie lub uproszczenie przekazywania dokumentów, pod warunkiem że te umowy lub porozumienia są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.

3.   Państwa członkowskie przesyłają do Komisji:

a)	kopie zawartych między sobą umów lub porozumień, o których mowa w ust. 2, oraz projekty umów lub porozumień, które zamierzają zawrzeć; oraz

b)	każde wypowiedzenie tych umów lub porozumień oraz wszelkie wprowadzone do nich zmiany.

Artykuł 21

Pomoc prawna

Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na stosowanie art. 23 Konwencji dotyczącej procedury cywilnej z dnia 17 lipca 1905 r., art. 24 Konwencji dotyczącej procedury cywilnej z dnia 1 marca 1954 r. ani art. 13 Konwencji o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych z dnia 25 października 1980 r. w stosunkach między państwami członkowskimi będącymi stronami tych konwencji.

Artykuł 22

Ochrona przekazywanych informacji

1.   Informacje, w tym dane osobowe, przekazywane na podstawie niniejszego rozporządzenia są wykorzystywane przez jednostkę przyjmującą wyłącznie do celów, w jakich zostały przekazane.

2.   Jednostki przyjmujące zapewniają poufność tych informacji zgodnie ze swoim prawem krajowym.

3.   Ustępy 1 i 2 nie wpływają na przepisy krajowe przyznające osobom, których dotyczą dane, prawo do informacji na temat sposobu wykorzystywania danych przekazanych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

4.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla dyrektyw 95/46/WE i 2002/58/WE.

Artykuł 23

Przekazywanie informacji i publikacja

1.   Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje, o których mowa w art. 2, 3, 4, 10, 11, 13, 15 i 19. Państwa członkowskie informują Komisję o tym, czy zgodnie z ich prawem krajowym dokument należy doręczyć w określonym terminie, o czym mowa w art. 8 ust. 3 i w art. 9 ust. 2.

2.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej informacje przekazane zgodnie z ust. 1, z wyjątkiem adresów i innych danych kontaktowych jednostek i organów centralnych oraz obszarów geograficznych objętych ich właściwością.

3.   Komisja sporządza, a następnie regularnie aktualizuje podręcznik zawierający informacje, o których mowa w ust. 1, i udostępnia go w formie elektronicznej, w szczególności w ramach europejskiej sieci sądowej w sprawach cywilnych i handlowych.

Artykuł 24

Przegląd

Najpóźniej dnia 1 czerwca 2011 r., a następnie raz na pięć lat Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat stosowania niniejszego rozporządzenia, zwracając uwagę w szczególności na skuteczność działania jednostek wyznaczonych na mocy art. 2 oraz na stosowanie w praktyce art. 3 lit. c) i art. 9. W razie potrzeby sprawozdaniu towarzyszą wnioski dotyczące dostosowania niniejszego rozporządzenia do zmian w systemie powiadamiania.

Artykuł 25

Uchylenie

1.   Rozporządzenie (WE) nr 1348/2000 traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

2.   Wszelkie odniesienia do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia i odczytuje się je zgodnie z tabelą korelacji zawartą w załączniku III.

Artykuł 26

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia … (12), z wyjątkiem art. 23, który stosuje się od dnia … (13).

---

(1)  Dz.U. C 88 z 11.4.2006, str. 7.

(2)  Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2006 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 28 czerwca 2007 r. oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia … (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).

(3)  Dz.U. C 261 z 27.8.1997, str. 1. W dniu, w którym sporządzono tekst konwencji, Rada przyjęła do wiadomości również sprawozdanie wyjaśniające na temat konwencji; znajduje się ono na str. 26 wspomnianego numeru Dziennika Urzędowego.

(4)  Dz.U. L 160 z 30.6.2000, str. 37.

(5)  Dz.U. L 174 z 27.6.2001, str. 25.

(6)  Dz.U. L 124 z 8.6.1971, str. 1.

(7)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

(8)  Konwencja brukselska z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 299 z 13.12.1972, str. 32; wersja skonsolidowana, Dz.U. C 27 z 26.1.1998, str. 1).

(9)  Konwencja haska z dnia 15 listopada 1965 r. w sprawie doręczeń zagranicznych dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych.

(10)  Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).

(11)  Dz.U. L 201 z 31.7.2002, str. 37. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2006/24/WE (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, str. 54).

(12)  Dwanaście miesięcy od daty przyjęcia niniejszego rozporządzenia.

(13)  Dziewięć miesięcy od daty przyjęcia niniejszego rozporządzenia.

---

---

---

---

---