4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias — Grecja) — Medipac — Kazantzidis AE przeciwko Venizeleio-Pananeio (PE.S.Y. KRITIS)

(Sprawa C-6/05) (1)

(Swobodny przepływ towarów - Dyrektywa 93/42/EWG - Zakup przez szpital wyrobów medycznych posiadających oznakowanie CE - Środki ochronne - Zamówienie publiczne na dostawy - Zamówienie poniżej progu uzasadniającego zastosowanie dyrektywy 93/36/EWG - Zasada równego traktowania i obowiązek zachowania przejrzystości)

(2007/C 183/02)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Medipac — Kazantzidis AE

Strona pozwana: Venizeleio-Pananeio (PE.S.Y. KRITIS)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Symvoulio tis Epikrateias — Wykładnia dyrektywy Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy (Dz.U. L 1999, str. 1) i dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych (Dz.U. L 169, str. 1) — Odrzucenie oferty dotyczącej wyrobów noszących oznakowanie CE — Niewystarczająca jakość wspomnianych wyrobów w odniesieniu do ochrony zdrowia publicznego i szczególnego użycia, do jakiego są przeznaczone — Procedura dostawy wyrobów medyczno-technicznych do szpitala

Sentencja

Zasada równego traktowania i obowiązek zachowania przejrzystości sprzeciwiają się, aby instytucja zamawiająca, która wszczęła postępowanie przetargowe na dostawę wyrobów medycznych, wskazując, że wyroby te muszą być zgodne z Farmakopeą Europejską i posiadać oznakowanie CE, odrzuciła proponowane materiały bezpośrednio i z pominięciem procedury ochronnej, ustanowionej w art. 8 i 18 dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych zmienionej rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 września 2003 r., ze względów dotyczących zdrowia publicznego, mimo że spełniają one ten wymagany warunek techniczny. Jeśli instytucja zamawiająca uzna, że te wyroby medyczne mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, jest zobowiązana powiadomić właściwy krajowy organ w celu zastosowania rzeczonej procedury ochronnej.

Instytucja zamawiająca, która zwróciła się do właściwego organu krajowego w celu zastosowania procedury ochronnej, ustanowionej w art. 8 i 18 dyrektywy 93/42 zmienionej rozporządzeniem nr 1882/2003, w zakresie wyrobów medycznych posiadających oznakowanie CE, jest zobowiązana zawiesić postępowanie przetargowe do czasu zakończenia procedury ochronnej, ponieważ jej wynik jest wiążący dla tej instytucji zamawiającej. Jeżeli zastosowanie takiej procedury ochronnej powoduje opóźnienia mogące stanowić zagrożenie dla funkcjonowania szpitala publicznego i w związku z tym dla zdrowia publicznego, instytucja zamawiająca może, z zachowaniem zasady proporcjonalności, podjąć wszelkie niezbędne środki tymczasowe umożliwiające jej zaopatrzenie się w materiały konieczne do właściwego funkcjonowania tego szpitala.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-127/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Polityka społeczna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Dyrektywa 89/391/EWG - Artykuł 5 ust. 1 - Obowiązek zapewnienia przez pracodawcę bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w każdym aspekcie odnoszącym się do pracy - Odpowiedzialność pracodawcy)

(2007/C 183/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M.-J. Jonczy i N. Yerrell, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: C. Gibbs, pełnomocnik, D. Anderson QC i D. Barr, barrister)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 5 ust. 1 i 4 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (Dz.U. L 183, str. 1) — Krajowe przepisy prawne ograniczające spoczywający na pracodawcy obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników w każdym aspekcie odnoszącym się do ich pracy

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 143 z 11.6.2005 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/3

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-148/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 79/923/EWG - Jakość wód, w których żyją skorupowce - Określenie wód, w których żyją skorupowce - Programy zmniejszenia zanieczyszczenia - Ustalenie parametrów kontroli)

(2007/C 183/04)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Doherty i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciele: D. O'Hagan i N. Travers, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Niepełna transpozycja art. 3, 4 i 5 dyrektywy Rady 79/923/EWG z dnia 30 października 1979 r. w sprawie wymaganej jakości wód, w których żyją skorupiaki [skorupowce] (Dz.U. L 281, str. 47) - Brak określenia niektórych obszarów wód, w których żyją skorupowce, stworzenia programów zmniejszenia zanieczyszczeń i ustalenia parametrów kontroli

Sentencja

—	Nie określając jako wód, w których żyją skorupowce, wszystkich wód, które wymagają tego na mocy art. 4 dyrektywy 79/923 EWG z dnia 30 października 1979 r. w sprawie wymaganej jakości wód, w których żyją skorupiaki [skorupowce];

—	nie ustalając zgodnie z art. 3 dyrektywy 79/923 wszelkich koniecznych wartości dotyczących wyznaczonych wód, w których żyją skorupowce lub które wymagają takiego określenia na mocy art. 4 dyrektywy 79/923 oraz

—	nie podejmując zgodnie z art. 5 dyrektywy 79/923 wszelkich niezbędnych działań w celu stworzenia programów zmniejszenia zanieczyszczenia wód, które wymagają na mocy art. 4 dyrektywy 79/923 określenia jako wody, w których żyją skorupowce,

Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-173/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuły 23 WE, 25 WE i 133 WE - Umowa o współpracy między EWG i Algierią - Podatek środowiskowy nałożony na gazociągi wybudowane na terytorium regionu Sycylii - Opłata o skutku równoważnym do ceł)

(2007/C 183/05)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Traversa oraz J. Hottiaux, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. M. Braguglia, pełnomocnik oraz A. Cingolo, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 23, 25, 26 i 133 WE oraz art. 4 i 9 Umowy o współpracy zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną podpisanej w dniu 26 września 1978 r. i przyjętej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2210/78 z dnia 26 września 1978 r. (Dz. U. L 263, str. 1) –Ustawodawstwo krajowe nakładające podatek środowiskowy („tributo ambientale”) na gazociągi wybudowane na terytorium regionu Sycylii

Sentencja

Wprowadzając podatek środowiskowy nałożony na metan pochodzący z Algierii Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 23 WE, 25 WE i 133 WE oraz na mocy art. 9 Umowy o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną podpisanej w Algierze w dniu 26 kwietnia 1976 r. i przyjętej w imieniu Wspólnoty rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2210/78 z dnia 26 września 1978 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 155 z 25.6.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Patent — und Markensenat — Austria) — Armin Häupl przeciwko Lidl Stiftung & Co. KG.

(Sprawa C-246/05) (1)

(Prawo o znakach towarowych - Artykuł 10 ust. 1 dyrektywy 89/104/EWG - Brak rzeczywistego używania znaku towarowego - Pojęcie „daty zakończenia procedury rejestracji’)

(2007/C 183/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Patent- und Markensenat

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Armin Häupl

Strona pozwana: Lidl Stiftung & Co. KG.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Patent- und Markensenat — Wykładnia art. 10 ust. 1 i art. 12 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 40, str. 1) — Brak rzeczywistego używania znaku towarowego — Powody niezależne od przedsiębiorstwa uniemożliwiające otwarcie supermarketów na terytorium danego państwa, podczas gdy jego zwyczajowa strategia polega na wprowadzaniu towarów do obrotu wyłącznie w swoich supermarketach — Pojęcie daty zakończenia procedury rejestracji

Sentencja

„Data zakończenia procedury rejestracji” w rozumieniu art. 10 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych winna być określana w każdym państwie członkowskim stosownie do obowiązujących w tym państwie przepisów proceduralnych dotyczących rejestracji.

Artykuł 12 ust. 1 dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stanowią „uzasadnione podstawy nieużywania” znaku towarowego przeszkody, które pozostają w bezpośrednim związku z tym znakiem towarowym, czyniąc jego używanie niemożliwym lub pozbawionym sensu, i zachodzą niezależnie od woli uprawnionego do tego znaku towarowego. Do sądu krajowego należy ocena okoliczności faktycznych sprawy w postępowaniu głównym w świetle tych wskazówek.

(1) Dz.U. C 193 z 6.8.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/5

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank te Rotterdam — Niderlandy) — postępowanie karne przeciwko Omni Metal Service

(Sprawa C-259/05) (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 259/93 - Odpady - Kable składające się z miedzi i PCW - Wywóz do Chin w celu odzysku - Kod GC 020 - Odpad mieszany - Zestawienie dwóch materiałów występujących w zielonym wykazie odpadów - Brak uwzględnienia wskazanego odpadu mieszanego we wspomnianym wykazie - Konsekwencje)

(2007/C 183/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank te Rotterdam

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Omni Metal Service

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank te Rotterdam — Wykładnia rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (Dz.U. L 30, str. 1) — Złom kablowy o średnicy 15 cm składający się z różnych materiałów, który należy lub którego nie należy uznać za złom elektroniczny w rozumieniu kodu GC 020 zielonego wykazu zawartego w załączniku II do rzeczonego rozporządzenia — Możliwość przesłania tych odpadów z pominięciem procedury powiadomienia lub bez potrzeby zapewnienia ich oddzielnego przewozu

Sentencja

Kod GC 020 zielonego wykazu odpadów zawartego w załączniku II do rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2557/2001 z dnia 28 grudnia 2001 r., należy interpretować w ten sposób, iż obejmuje on przewody wyłącznie pod warunkiem, że pochodzą z wyposażenia elektronicznego.

Rozporządzenie nr 259/93, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem nr 2557/2001, należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, iż złożony odpad składa się z dwóch materiałów, z których oba są wymienione w zielonym wykazie odpadów znajdującym się w załączniku II do tego rozporządzenia, nie prowadzi do zastosowania do rzeczonego złożonego odpadu uregulowań ustanowionych na mocy tego rozporządzenia w odniesieniu do odpadów wymienionych w tym wykazie.

(1) Dz.U. C 243 z 1.10.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-342/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - Polowanie na wilki)

(2007/C 183/08)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. van Beek i I. Koskinen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Finlandii (przedstawiciel: E. Bygglin, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 12 ust. 1 i 16 ust. 1 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7) — Polowanie na wilki

Sentencja

Zezwalając na polowania na wilki w celach prewencyjnych bez wykazania, że mają one zapobiec poważnym szkodom w rozumieniu art. 16 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 12 ust. 1 i art. 16 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich i Republika Finlandii pokryją własne koszty.

(1) Dz.U. C 281 z 12.11.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/6

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-358/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/54/WE - Wewnętrzny rynek energii elektrycznej - Brak transpozycji w przepisanym terminie)

(2007/C 183/09)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Schima i S. Pardo Quintillán, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciel: F. Díez Moreno, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego- Brak przyjęcia w wyznaczonym do tego celu terminie, przepisów niezbędnych dla wykonania dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE — Oświadczenia dotyczące operacji unieszkodliwiania i gospodarowania odpadami (Dz.U. L 176, str. 37).

Sentencja

Poprzez nieprzyjęcie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do dostosowania się do tej dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE,. Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/6

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Portugalia) — Optimus-Telecomunicações, SA przeciwko Fazenda Pública

(Sprawa C-366/05) (1)

(Podatki pośrednie od gromadzenia kapitału - Dyrektywa 69/335/EWG, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 85/303/EWG - Artykuł 7 ust. 1 - Podatek kapitałowy - Zwolnienie - Przesłanki - Sytuacja w dniu 1 lipca 1984 r.)

(2007/C 183/10)

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Optimus-Telecomunicações, SA

Strona pozwana: Fazenda Pública

Interwenient: Ministério Público

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Supremo Tribunal Administrativo — Wykładnia art. 4 ust. 2, art. 7 ust. 1 art. 8 i art. 10 dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. L 249, str. 25), w brzmieniu wynikającym z dyrektywy Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. (Dz.U. L 156, str. 23) — Obciążenie spółki akcyjnej opłatą skarbową z tytułu czynności podwyższenia kapitału zakładowego przez wniesienie wkładów pieniężnych, podczas gdy w dniu 1 lipca 1984 r. ten rodzaj czynności zwolniony był od takich opłat

Sentencja

W przypadku państwa, takiego jak Republika Portugalska, które przystąpiło do Wspólnot Europejskich ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1986 r., w braku postanowień wprowadzających odstępstwa w akcie przystąpienia tego państwa lub w innym akcie prawa wspólnotowego, art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału, w brzmieniu wynikającym z dyrektywy Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r., musi być interpretowany w ten sposób, że przewidziane w nim obowiązkowe zwolnienie dotyczy wszystkich czynności objętych zakresem zastosowania dyrektywy 69/335, które w dniu 1 lipca 1984 r. były w tym państwie członkowskim zwolnione od podatku kapitałowego lub które były opodatkowane tym podatkiem według stawki obniżonej wynoszącej 0,50 % lub niższej.

W przypadku państwa, takiego jak Republika Portugalska, które przystąpiło do Wspólnot Europejskich ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1986 r., art. 7 ust. 1 i art. 10 dyrektywy 69/335, w brzmieniu wynikającym z dyrektywy 85/303, zakazują wprowadzania po dniu 1 stycznia 1986 r. opłaty skarbowej od czynności podwyższenia kapitału zakładowego objętej zakresem zastosowania dyrektywy 69/335, która w dniu 1 lipca 1984 r. była zwolniona od tej opłaty na gruncie prawa krajowego.

(1) Dz.U. C 330 z 24.12.2005.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/7

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-422/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/30/WE - Transport lotniczy - Ograniczenia działalności związane z poziomem hałasu w portach lotniczych Wspólnoty - Przyjęcie przez państwo członkowskie, w terminie wyznaczonym na dokonanie transpozycji, przepisów mogących w poważny sposób utrudniać osiągnięcia rezultatu przewidzianego w dyrektywie)

(2007/C 183/11)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: F. Benyon oraz M. Huttunen, pełnomocnicy)

Strona skarżąca: Królestwo Belgii (przedstawiciele: M. Wimmer oraz A. Hubert, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 10 akapit drugi i art. 249 ust. 3 traktatu WE — Przepisy przyjęte przez państwo członkowskie w terminie wyznaczonym na transpozycję dyrektywy 2002/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Wspólnoty (Dz.U. L 85, str. 40) poważnie utrudniające osiągnięcie rezultatu przewidzianego w dyrektywie — Uregulowania krajowe wprowadzająca ograniczenia w ruchu w porze nocnej niektórych cywilnych poddźwiękowych samolotów odrzutowych

Sentencja

Przyjmując dekret królewski z dnia 14 kwietnia 2002 r. regulujący ruch w porze nocnej niektórych cywilnych poddźwiękowych samolotów odrzutowych, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy dyrektywy 2002/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzenia ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w portach lotniczych Wspólnoty oraz na podstawie art. 10 akapit drugi WE w związku z art. 249 akapit trzeci WE.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 48 z 25.2.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/7

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Sonji Hosman-Chevalier

(Sprawa C-424/05 P) (1)

(Odwołanie - Wynagrodzenie - Dodatek zagraniczny - Przesłanka przewidziana w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu - Pojęcie „pracy wykonywanej dla innego państwa’)

(2007/C 183/12)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Kraemer i M. Velardo, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Sonja Hosman-Chevalier (przedstawiciele: J.-R. García-Gallardo Gil-Fournier, A. Sayagués Torres i D. Dominguez Pérez, avocats)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 13 września 2005 r. w sprawie T-72/04 Hosman-Chevalier przeciwko Komisji, mocą którego Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji odmawiających skarżącej dodatku zagranicznego i dodatku na zagospodarowanie.

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 10 z 14.1.2006 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/8

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg — Niemcy) — Firma Laub GmbH & Co. Vieh & Fleisch Import-Export przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-428/05) (1)

(Refundacje wywozowe - Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 - Pojęcie „nienależnej wypłaty refundacji’ - Wypłata refundacji na podstawie niepełnej dokumentacji - Możliwość uzupełnienia dokumentów dotyczących refundacji po upływie terminów wskazanych w art. 47 ust. 2 i art. 48 ust. 2 lit. a) rozporządzenia, w ramach wszczętej w późniejszym okresie procedury odzyskiwania)

(2007/C 183/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Firma Laub GmbH & Co. Vieh & Fleisch Import-Export

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Hamburg — Wykładnia art. 11 ust. 3 akapit pierwszy zdanie pierwsze, art. 47 ust. 2 oraz art. 48 ust. 2 rozporządzenia Komisja (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 351, str. 1), w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 604/98 z dnia 17 marca 1998 r. (Dz.U. L 77, str. 12) — Pojęcie „nienależnej wypłaty refundacji” — Żądanie zwrotu refundacji przyznanej na podstawie niekompletnych dokumentów przewozowych, w sytuacji gdy należycie wypełniony dokument został przedstawiony po upływie terminu

Sentencja

Refundacja wywozowa nie może zostać zakwalifikowana jako „nienależnie wypłacona” w rozumieniu art. 11 ust. 3 akapit pierwszy zdanie pierwsze rozporządzenia Komisja (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 351, str. 1), w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 604/98 z dnia 17 marca 1998 r., jeśli w ramach procedury odzyskiwania tej refundacji, beneficjent przedstawi dowody niezbędne dla uzasadnienia jego uprawnienia do rzeczonej refundacji. Do właściwych władz krajowych należy wyznaczenie rozsądnego terminu pozwalającego beneficjentowi na przedstawienie tych dowodów.

(1) Dz.U. C 36 z 11.2.2006 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Stichting Regionaal Opleidingen Centrum Noord-Kennemerland/West-Friesland (Horizon College) przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-434/05) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. i) i ust. 2 - Udostępnianie personelu nauczycielskiego odpłatnie przez instytucję edukacyjną innej tego rodzaju instytucji)

(2007/C 183/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stichting Regionaal Opleidingen Centrum Noord-Kennemerland/West-Friesland (Horizon College)

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 13 część A lit. i) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Zakres przewidzianego tam zwolnienia — Udostępnianie personelu nauczycielskiego odpłatnie przez instytucję edukacyjną innej tego rodzaju instytucji

Sentencja

Artykuł 13 część A ust. 1 lit. i) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że zawarte w tym przepisie pojęcia „edukacji dzieci i młodzieży, szkolnictwa powszechnego i wyższego, szkoleń zawodowych lub zmiany kwalifikacji zawodowych” nie obejmują odpłatnego udostępniania nauczyciela instytucji edukacyjnej w rozumieniu tego przepisu, w której nauczyciel ten tymczasowo prowadzi nauczanie w ramach jej zakresu odpowiedzialności, nawet jeśli instytucja, która udostępnia nauczyciela, sama jest podmiotem prawa publicznego mającym cele edukacyjne lub innym podmiotem określonym przez dane państwo członkowskie jako mający podobne cele.

Artykuł 13 część A ust. 1 lit. i) w związku z art. 13 część A ust. 2 szóstej dyrektywy 77/388/EWG należy interpretować w ten sposób, że odpłatne udostępnianie nauczyciela instytucji edukacyjnej, w której nauczyciel ten tymczasowo prowadzi nauczanie w ramach jej zakresu odpowiedzialności, może stanowić czynność zwolnioną od podatku od wartości dodanej jako świadczenie usług „ściśle związanych” z działalnością edukacyjną w rozumieniu tego przepisu, jeśli jest ono środkiem do lepszego korzystania z nauczania traktowanego jako świadczenie główne, o ile jednak sąd krajowy stwierdzi spełnienie następujących warunków:

—

zarówno to świadczenie główne, jak i ściśle z nim związane udostępnienie nauczyciela dokonywane są przez podmioty, o których mowa w przywołanym art. 13 część A ust. 1 lit. i), z uwzględnieniem ewentualnych warunków, jakie dane państwo członkowskie mogło wprowadzić na podstawie ust. 2 lit. a) tego przepisu,

—

omawiane świadczenie — polegające na udostępnieniu nauczyciela — ma taki charakter lub taką jakość, że bez odwołania się do tej usługi nie byłoby gwarancji, iż nauczanie prowadzone przez instytucję przejmującą, czyli nauczanie, z którego korzystają jej uczniowie lub studenci, miałoby równoważną wartość, oraz

—	udostępnienie nauczyciela nie ma głównie na celu osiągnięcia dodatkowego dochodu poprzez dokonywanie transakcji stanowiących bezpośrednią konkurencję w stosunku do działalności przedsiębiorstw wykonujących działalność gospodarczą, objętej podatkiem od wartości dodanej.

(1) Dz.U. C 74 z 25.3.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Werner Haderer przeciwko Finanzamt Wilmersdorf

(Sprawa C-445/05) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Zwolnienia - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. j) - Nauczanie prywatne przez nauczycieli, obejmujące edukację szkolna i uniwersytecką - Nauczanie w ramach kursów organizowanych przez ośrodki szkoleniowe dla dorosłych - Brak bezpośredniego stosunku umownego z uczniami)

(2007/C 183/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof — Niemcy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Werner Haderer

Strona pozwana: Finanzamt Wilmersdorf

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 13 część A ust. 1 lit. j) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Zwolnienie nauczania prywatnego przez nauczycieli — Nauczenie w ramach kursów organizowanych przez uniwersytety powszechne

Sentencja

W okolicznościach, takich jak okoliczności w postępowaniu przed sądem krajowym, działalność osoby fizycznej posiadającej status niezależnego współpracownika polegająca na udzielaniu lekcji wyrównawczych a także na prowadzeniu kursów ceramiki i garncarstwa w ośrodkach kształcenia dla dorosłych może być objęta zwolnieniem z podatku od wartości dodanej przewidzianym w art. 13 część A ust. 1 lit. j) szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku jedynie wówczas, gdy działalność ta polega na udzielaniu lekcji przez nauczyciela na własny rachunek i własną odpowiedzialność i obejmuje edukację szkolna lub uniwersytecką. Do sądu krajowego należy ocena, czy tak jest w postępowaniu przed sądem krajowym.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/10

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Berlin-Brandenburg (Niemcy)) — Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde

(Sprawa C-453/05) (1)

(Szósta dyrektywa - Podatek VAT - Pojęcie „pośrednictwa w sprawach kredytów’)

(2007/C 183/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Berlin-Brandenburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Volker Ludwig

Strona pozwana: Finanzamt Luckenwalde

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht des Landes Brandenburg — Wykładnia art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) z późn. zm. — Pojęcie „pośrednictwa kredytowego” — Odmowa zwolnienia prowizji otrzymanej przez doradcę majątkowego od przedsiębiorstwa doradztwa majątkowego, którego doradca ten jest subagentem, jako wynagrodzenia za zawarcie umowy kredytu, w braku istnienia stosunku umownego pomiędzy doradcą a stronami umowy kredytowej

Sentencja

Okoliczność, iż podatnik analizuje sytuację majątkową samodzielnie wyszukanych klientów w celu uzyskania dla nich kredytów, nie stanowi przeszkody dla stwierdzenia istnienia świadczenia pośrednictwa kredytowego zwolnionego zgodnie z art. 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, jeśli w świetle poprzedzających wskazówek interpretacyjnych usługę pośrednictwa kredytowego oferowaną przez tego podatnika należy uznać za świadczenie główne, w stosunku do którego doradztwo majątkowe ma charakter pomocniczy z tym skutkiem, że to ostatnie dzieli los prawny pośrednictwa kredytowego. Do sądu krajowego należy ustalenie, czy sytuacja taka ma miejsce w zawisłym przed nim sporze.

Okoliczność, że podatnik nie jest związany umownie z żadną ze stron umowy kredytowej, do której zawarcia się przyczynił, oraz że nie kontaktuje się bezpośrednio z żadną z tych stron, nie stanowi przeszkody dla tego, aby świadczył on usługę pośrednictwa kredytowego, zwolnioną zgodnie z 13 część B lit. d) pkt 1 szóstej dyrektywy 77/388.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/11

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf — Niemcy) — Euro Tex Textilverwertung GmbH przeciwko Hauptzollamt Duisburg

(Sprawa C-56/06) (1)

(Stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi - Pojęcie „produktów pochodzących’ - Ubrania używane)

(2007/C 183/17)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Euro Tex Textilverwertung GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Duisburg

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Düsseldorf — Wykładnia art. 7 ust. 1 lit. b) Protokołu nr 4 do Układu europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z drugiej strony — Protokół nr 4 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (Dz.U. L 348, str. 2) w brzmieniu decyzji nr 1/97 Rady Stowarzyszenia między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z drugiej strony z dnia 30 czerwca 1997 r. (Dz.U. L 221, str. 1) — Pojęcie „produktów pochodzących” — Określenie pochodzenia odzieży używanej poddanej czynnościom sortowania i dobierania na terytorium Wspólnoty.

Sentencja

W związku z tym, że art. 7 ust. 1 lit. b) protokołu nr 4 do Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i Państwami Członkowskimi, z drugiej strony zmienionego decyzją nr 1/97 Rady Stowarzyszenia pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rzeczpospolitą Polską, z drugiej strony, z dnia 30 czerwca 1997 r. nie dopuszcza rozróżnienia na proste i złożone czynności dobierania, to czynności dobierania takie jak te, które zostały określone w postanowieniu odsyłającym mieszczą się w zakresie pojęcia prostych czynności polegających na dobieraniu w rozumieniu tego przepisu.

(1) Dz.U. C 86 z 8.4.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Obvodní soud pro Prahu 3 — Republika Czeska) — Telefónica O2 Czech Republic a.s., dawniej Český Telecom a.s. przeciwko Czech On Line a.s.

(Sprawa C-64/06) (1)

(Łączność elektroniczna - Sieci i usługi - Wspólne ramy regulacyjne - Przedsiębiorstwo dominujące - Obowiązek wzajemnego połączenia z innymi operatorami - Przepisy przejściowe - Dyrektywa 97/33)

(2007/C 183/18)

Język postępowania: czeski

Sąd krajowy

Obvodní soud pro Prahu 3

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Telefónica O2 Czech Republic a.s., dawniej Český Telecom a.s.

Strona pozwana: Czech On Line a.s.

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Obvodní soud pro Prahu 3 (Republika Czeska) — Wykładnia przepisów dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie) (Dz.U. L 108, str. 7), jak również dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) (Dz.U. L 108, str. 33) — Obowiązek nałożony przez krajowy organ regulacyjny na przedsiębiorstwo o znaczącej pozycji na rynku telekomunikacyjnym zawarcia umowy w sprawie wzajemnego połączenia sieci tego przedsiębiorstwa z siecią innego operatora, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, które toczyło się głównie przed przystąpieniem do UE i nie zostało poprzedzone analizą rynku

Sentencja

Zgodnie z przepisami przejściowymi dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywy o dostępie) i dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) Český telekomunikační úřad miał prawo zbadać obowiązek po stronie przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego o znaczącej pozycji na rynku — w rozumieniu dyrektywy 97/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r. w sprawie wzajemnych połączeń w telekomunikacji ze względu na zapewnienie usług powszechnych oraz interoperacyjności poprzez zastosowanie zasady otwartej sieci (ONP), zmienionej dyrektywą 98/61/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. — zawarcia umowy w sprawie wzajemnego połączenia sieci tego przedsiębiorstwa z siecią innego operatora, po dniu 1 maja 2004 r., w ramach przepisów dyrektywy 97/33 ze zmianami.

(1) Dz.U. C 121 z 20.5.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/12

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-82/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko - Odpady - Odpady niebezpieczne - Dyrektywy 75/442/EWG i 91/689/EWG - Obowiązek opracowania i przekazania planów gospodarowania odpadami)

(2007/C 183/19)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Recchia i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Braguglia et G. Fiengo, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 7 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 194, str. 39), zmienionej dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. (Dz.U. L 78, str. 32), oraz art. 6 dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych (Dz.U. L 377, str. 20) — Obowiązek przekazania planów gospodarowania odpadami

Sentencja

Ponieważ Republika Włoska nie opracowała:

—	planu gospodarowania odpadami dla prowincji Rimini zgodnie z art. 7 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów, zmienionej dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r.,

—	planów gospodarowania odpadami obejmujących składowiska i inne miejsca usuwania odpadów w regionie Lacjum zgodnie z art. 7 ust. 1 tiret czwarte dyrektywy 75/442, zmienionej dyrektywą 91/156,

—	planów gospodarowania odpadami dla regionów Friuli — Wenecji Julijskiej i Pulii oraz dla autonomicznej prowincji Bolzano — Górnej Adygi i prowincji Rimini zgodnie z art. 6 dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych,

uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tych dyrektyw.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 86 z 8.4.2006 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/12

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven — Niderlandy) — Stichting ROM-projecten przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken

(Sprawa C-158/06) (1)

(Fundusze strukturalne - Zwrot pomocy wspólnotowej w przypadku nieprawidłowości - Brak opublikowania i powiadomienia o warunkach przyznania pomocy - Niewiedza beneficjenta - Dobra wiara - Pewność prawa - Skuteczność - Artykuł 10 WE)

(2007/C 183/20)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stichting ROM-projecten

Strona pozwana: Staatssecretaris van Economische Zaken

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — College van Beroep voor het bedrijfsleven — Wykładnia art. 6 decyzji Komisji C(95) 1753 z dnia 16 października 1995 r. w sprawie przyznania pomocy Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) i Europejskiego Fundusz Społecznego (EFS) na program operacyjny w ramach inicjatywy wspólnotowej MŚP na rzecz obszarów objętych celami nr 1 i 2 w Niderlandach — Bezwarunkowy i precyzyjny przepis wywierający bezpośrednie skutki mający moc obowiązującą wobec beneficjenta końcowego — Wykładnia art. 38 ust. 1 lit. h) rozporządzenia Rady (WE) z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, str. 1) — Nieodzyskanie pomocy w wyniku nieprawidłowości popełnionej wobec beneficjenta niepoinformowanego o decyzji Komisji

Sentencja

Jeżeli warunki przyznania pomocy finansowej przyznanej przez Wspólnotę państwu członkowskiemu są określone w decyzji o przyznaniu pomocy, lecz nie zostały ani opublikowane, ani podane do wiadomości beneficjenta końcowego pomocy przez to państwo członkowskie, prawo wspólnotowe nie stoi na przeszkodzie zastosowaniu zasady pewności prawa w celu wyłączenia nakazu zwrotu przez tego beneficjenta kwot wypłaconych nienależnie, pod warunkiem że zostanie wykazana jego dobra wiara. W takim przypadku dane państwo członkowskie może zostać pociągnięte do odpowiedzialności finansowej za nieodzyskane kwoty w celu uczynienia skutecznym prawa Wspólnoty do zwrotu kwoty pomocy.

(1) Dz.U. C 60 z 11.3.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/13

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. (wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym złożone przez Cour du travail de Bruxelles- Belgia) — Office national des pensions (ONP) przeciwko Emilienne Jonkman (C-231/06), Hélène Vercheval (C-232/06) oraz Noëlle Permesaen (C-233/06) przeciwko Office national des pensions

(Sprawy połączone C-231/06 do C-233/06) (1)

(Równe traktowanie kobiet i mężczyzn - Ustawowy system emerytalny - Dyrektywa 79/7/EWG - Stewardesy - Przyznanie emerytury równej emeryturom stewardów - Jednorazowa zapłata składek wyrównawczych - Zapłata odsetek - Zasada skuteczności - Obowiązki państwa członkowskiego wynikające z wyroku prejudycjalnego)

(2007/C 183/21)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour du travail de Bruxelles

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Office national des pensions (ONP), Noëlle Permesaen (C-233/06)

Strona pozwana: Emilienne Jonkman (C-231/06), Hélène Vercheval (C-232/06), Office national des pensions

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour du travail de Bruxelles — Wykładnia dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 1979 L 6, str. 24 — Umożliwienie kobiecie, która została wykluczona z korzystniejszego systemu emerytalnego, objęcia tym systemem ze skutkiem wstecz pod warunkiem opłacenia składek za ten okres objęcia w formie jednorazowej wpłaty wraz z odsetkami za zwłokę

Sentencja

Dyrektywa Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego w sytuacji, gdy państwo członkowskie przyjmuje uregulowania umożliwiające osobom określonej płci, początkowo dyskryminowanym, skorzystanie w całym okresie wypłaty emerytury z systemu emerytalnego obejmującego kategorię osób odmiennej płci

—

nie stoi na przeszkodzie temu, by owo państwo członkowskie uzależniało objęcie takim systemem od wpłaty składek wyrównawczych stanowiących różnicę między składkami wpłaconymi przez osoby początkowo dyskryminowane przez okres, w którym miała miejsce dyskryminacja a składkami w wyższej wysokości wpłaconymi przez drugą kategorię osób w tym samym okresie, powiększonych o odsetki rekompensujące spadek wartości pieniądza,

—	stoi za to na przeszkodzie temu, by owo państwo członkowskie wymagało, by owa wpłata składek wyrównawczych powiększona została o odsetki inne niż te, mające na celu zrekompensowanie utraty wartości pieniądza,

—

stoi również na przeszkodzie wymogowi, zgodnie z którym wpłata ta dokonywana jest jednorazowo w sytuacji, gdy wymóg taki praktycznie czyni wyżej wymienione wyrównanie niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym. Jest tak w szczególności w sytuacji, w której kwota do zapłacenia przekracza roczną emeryturę zainteresowanego.

W następstwie wydania wyroku w trybie prejudycjalnym, z którego wynika niezgodność ustawodawstwa krajowego z prawem wspólnotowym, to na władzach tego państwa członkowskiego spoczywa obowiązek przyjęcia środków ogólnych lub szczególnych odpowiednich dla zapewnienia przestrzegania prawa wspólnotowego poprzez zadbanie w szczególności o uzgodnienie w najkrótszym czasie prawa krajowego z prawem wspólnotowym oraz zapewnienie pełnej skuteczności uprawnieniom, jakie wypływają dla podmiotów prawa z unormowań wspólnotowych.

W razie stwierdzenia dyskryminacji sprzecznej z prawem wspólnotowym sąd krajowy zobowiązany jest — tak długo jak nie zostaną przyjęte środki zmierzające do przywrócenia równego traktowania — do niestosowania wszelkich dyskryminujących przepisów krajowych, bez konieczności żądania lub oczekiwania uprzedniego uchylenia tych przepisów przez ustawodawcę oraz do zastosowania wobec członków gorzej traktowanej grupy przepisów obowiązujących wobec osób należących do tej drugiej kategorii.

(1) Dz.U. C 190 z 12.8.2006 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/14

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-321/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/14/WE - Informowanie i przeprowadzanie konsultacji z pracownikami - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 183/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J. Enegren i G. Rozet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga (Przedstawiciele: C. Schiltz, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia, w wyznaczonym terminie, przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej — Wspólna deklaracja Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przedmiocie reprezentacji pracowników (Dz.U. L 80, str. 20)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/14

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-333/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie nr 261/2004 - Transport lotniczy - Odmowa przyjęcia na pokład albo odwołanie lub duże opóźnienie lotu - Odszkodowanie i pomoc dla pasażerów - Ustanowienie sankcji)

(2007/C 183/23)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R. Vidal Puig i K. Simonsson, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji (Przedstawiciel: A. Kruse, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych do wykonania art. 16 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91(Dz.U. L 46, str. 1) — Ustanowienie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji

Sentencja

Nie określając systemu sankcji stosowanych w razie naruszenia przepisów art. 14 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 16 tego rozporządzenia.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Kosztami postępowania zostaje obciążone Królestwo Szwecji.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/15

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-339/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/116/WE - Załącznik do dyrektywy 82/471/EWG - Karma dla zwierząt - Candida guilliermondii - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 183/24)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: C. Cattabriga,, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: I. Braguglia i S. Fiorentino, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie wszelkich przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Komisji 2004/116/WE z dnia 23 grudnia 2004 r. zmieniającej załącznik do dyrektywy Rady 82/417/EWG w zakresie włączenia Candida guilliermondii (Dz.U. L 379, str. 81)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie wszelkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Komisji 2004/116/WE z dnia 23 grudnia 2004 r. zmieniającej załącznik do dyrektywy Rady 82/471/EWG w zakresie włączenia Candida guilliermondii, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 224 z 16.9.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/15

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 21 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-392/06) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2002/15/WE - Organizacja czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2007/C 183/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: N. Yerrell i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciele: M. A. Sampol Pucurull, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (Dz.U. L 80, str.35)

Sentencja

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim z mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/16

Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej

(Sprawa C-170/07)

(2007/C 183/26)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Hottiaux, K. Herrmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez wprowadzenie wymogu badań technicznych importowanych pojazdów używanych przed ich rejestracją, wobec braku takiego wymogu w stosunku do krajowych pojazdów znajdujących się w tych samych okolicznościach, Rzeczpospolita Polska nie dopełniła obowiązków spoczywających na niej na mocy art. 28 WE;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 28 WE zakazuje ograniczeń ilościowych w imporcie między Państwami Członkowskimi oraz wszelkich środków o charakterze równoważnym. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, w przypadku braku harmonizacji: „wszelkie przepisy handlowe ustanowione przez państwo członkowskie, które mogą bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie utrudniać handel wewnątrzwspólnotowy, należy uznać za środki o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych”.

Środek o skutku równoważnym do ograniczenia ilościowego stanowi naruszenie art. 28 WE, o ile nie jest usprawiedliwiony na podstawie art. 30 WE, lub zgodnie z orzecznictwem Trybunału, obowiązkowymi wymogami nałożonymi w ogólnym interesie publicznym.

Polska ustawa „Prawo o ruchu drogowym” nakłada obowiązek przeprowadzenia badań technicznych przed pierwszą rejestracją pojazdów w Polsce. Ponieważ nowe samochody są zwolnione z tego obowiązku, w praktyce tylko samochody używane sprowadzane z innych państw członkowskich podlegają obowiązkowym badaniom technicznym przed ich rejestracją w Polsce. W konsekwencji, wymóg ten stanowi środek dyskryminujący pojazdy sprowadzane z innych państw członkowskich wobec pojazdów krajowych. Ponadto, powyższy wniosek jest poparty faktem, iż władze polskie pobierają za przeprowadzane badania techniczne znaczącą opłatę, która jest prawie dwa razy wyższa od opłaty za badanie okresowe pojazdu krajowego tej samej kategorii. W opinii Komisji władze polskie nie przedstawiły słusznego uzasadnienia dla takiego rozróżnienia. W świetle utrwalonego orzecznictwa przepisy krajowe, które nakładają dodatkowe koszty na towary importowane w porównaniu z podobnymi towarami krajowymi, stanowią ograniczenie dla handlu wewnątrzwspólnotowego w rozumieniu art. 28 WE.

Aby usprawiedliwić taki środek, państwo członkowskie musi udowodnić, że jest on konieczny i proporcjonalny do celu. Zgodnie z art. 30 WE taki środek nie może stanowić środka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w handlu między państwami członkowskimi.

Pod tym względem, Komisja uznaje, że okoliczność używania pojazdu na drogach publicznych od momentu ostatnich okresowych badań technicznych może uzasadniać, ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, kontrolę przeprowadzaną w momencie rejestracji pojazdu i stwierdzającą, że pojazd nie uczestniczył w wypadku i jest w dobrym stanie technicznym. Państwa członkowskie mogą zatem poddawać pojazdy badaniom technicznym przed rejestracją, pod warunkiem jednak, że wymóg taki nie stanowi arbitralnej dyskryminacji, tzn. dotyczy zarówno pojazdów sprowadzanych z innych państw członkowskich, jak i pojazdów krajowych, znajdujących się w podobnej sytuacji. Jeśli jednak przepisy prawa krajowego nie wymagają badań technicznych dla pojazdów krajowych zgłaszanych do rejestracji w tych samych okolicznościach co pojazdy sprowadzane z innych państw członkowskich, to przepisy takie należy uznać za dyskryminujące w sposób arbitralny.

Ponadto Komisja stoi na stanowisku, że polskie przepisy ograniczające handel wewnątrzwspólnotowy nie mogą być usprawiedliwione ochroną zdrowia i życia ludzi, gdyż nie spełniają wymogów konieczności i proporcjonalności.

Po pierwsze, jeśli pojazd przeszedł badania stanu technicznego w jednym z państw członkowskich, zasada równoważności i wzajemnego uznania wynikająca z art. 3 ust. 2 dyrektywy Rady 96/96/WE zobowiązuje wszystkie państwa członkowskie do uznawania zaświadczenia wydanego na taką okoliczność, tak, jakby państwa te same je wydały. Komisja musi odrzucić argument władz polskich dotyczący nieważności okresowych badań technicznych dokonanych w innym państwie członkowskim. Zdaniem Komisji, zaznaczenie w dokumentach rejestracyjnych faktu wyrejestrowania pojazdu, nie ma na celu unieważnienia wszelkich badań technicznych i innych zaświadczeń o stanie technicznym pojazdu, co więcej, wyrejestrowanie pojazdu nie ma nic wspólnego z jego stanem technicznym. Po drugie, kontrola selekcyjna byłaby bardziej proporcjonalna do ochrony bezpieczeństwa na drogach, gdyż dotyczyłaby jedynie tych pojazdów sprowadzanych z innych państw członkowskich, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że stanowią zagrożenie dla bezpieczeństwa na drogach lub dla środowiska. Po trzecie, Komisja nie podziela argumentu rządu polskiego, zgodnie z którym badania techniczne są konieczne ze względu na identyfikację pojazdów i walkę z przestępczością. Zdaniem Komisji przeprowadzanie szczegółowych badań technicznych, których koszt przekracza prawie dwukrotnie koszt okresowych badań technicznych nie jest konieczne dla określenia rodzaju, podrodzaju, przeznaczenia czy typu pojazdu. Informacje te zazwyczaj figurują już w dokumentach pojazdu, które są przedkładane polskim organom rejestracyjnym. Po czwarte, Komisja odrzuca argument władz polskich dotyczący Konwencji Wiedeńskiej. Zdaniem Komisji, brak odpowiednich uregulowań na poziomie międzynarodowym, nie ma żadnego wpływu na zobowiązania Rzeczpospolitej Polskiej względem Wspólnoty.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgerichts Landau/Isar (Niemcy) w dniu 7 maja 2007 r. — postępowanie karne przeciwko Rainerowi Güntherowi Mögingerowi

(Sprawa C-225/07)

(2007/C 183/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Amtsgerichts Landau/Isar

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Rainer Günther Möginger

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 1 ust. 2, art. 7 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 2 i 4 oraz art. 9 dyrektywy Rady 91/439/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (1) zmienionej dyrektywą Rady 97/26/WE z dnia 2 czerwca 1997 r. (zwanej dalej „dyrektywą”) należy dokonywać w taki sposób, że:

państwo członkowskie nie może odmówić uznania prawa jazdy wydanego przez inne państwo członkowskie, nawet gdy wobec jego posiadacza zastosowano w tym pierwszym państwie członkowskim środek polegający na wycofaniu lub unieważnieniu uprawnień do kierowania pojazdem wydanych przez to państwo członkowskie, i gdy nie wygasł jeszcze - przed dniem wydania prawa jazdy przez to drugie państwo członkowskie - tymczasowy zakaz uzyskania nowego prawa jazdy, towarzyszący temu środkowi?

W razie odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie:

czy wykładni dyrektywy należy dokonywać w ten sposób, że zezwala ona sądom i organom władzy publicznej pierwszego państwa członkowskiego na odrzucenie zasady wzajemnego uznawania gdy, jak w niniejszej sprawie, zakazano posiadaczowi prawa jazdy, z uwagi na nadużycie prawa, powoływać się na uprawnienia do kierowania pojazdem nabyte w innym państwie członkowskim UE, w szczególności gdy ogólna ocena obiektywnych okoliczności wskazuje na to, że pomimo formalnego przestrzegania warunków przewidzianych przez uregulowania wspólnotowe, cel przepisów dyrektywy nie został osiągnięty i gdy istnienie element subiektywny polegający na zamiarze uzyskania korzyści z uregulowań wspólnotowych w formie uznania uprawnień do kierowania pojazdem nabytych w innym państwie członkowskim UE, poprzez dowolne tworzenie warunków dla ich uzyskania,

przede wszystkim,

—	gdy, zgodnie z informacjami posiadanymi przez pierwsze państwo członkowskie, w momencie wydawania uprawnień do kierowania pojazdem posiadacz prawa jazdy miał zwykłe miejsce zamieszkania w tym państwie członkowskim, a nie w państwie członkowskim, które wydało uprawnienia, oraz

—

gdy, zgodnie z informacjami posiadanymi przez pierwsze państwo członkowskie, należy założyć, na podstawie obiektywnych i dających się sądownie zweryfikować okoliczności, że posiadacz prawa jazdy nie miałby żadnej możliwości zgodnego z prawem nabycia uprawnień do kierowania pojazdem w pierwszym państwie członkowskim.

(1) Dz. U. L 237, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht w dniu 14 maja 2007 r. — Dieter Janecek przeciwko Wolnemu Krajowi Związkowemu Bawaria

(Sprawa C-237/07)

(2007/C 183/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dieter Janecek

Strona pozwana: Wolny Kraj Związkowy Bawaria

Pytania prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 3 dyrektywy Rady 96/62/WE z dnia 27 września 1996 r. w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza (1) należy interpretować w ten sposób, że osobie trzeciej, w przypadku której ma miejsce negatywny wpływ na zdrowie, przysługuje również wówczas prawo podmiotowe do sporządzenia planu działań, gdy niezależnie od planu działań, może ona dochodzić swego prawa do ochrony przed negatywnym wpływem na zdrowie wskutek przekroczenia dopuszczalnej wartości imisji pyłu PM10 w drodze skargi o podjęcie działań przez władze?

Jeżeli na pytanie pierwsze zostanie udzielona odpowiedź pozytywna, to czy osoba trzecia dotknięta szkodliwym dla zdrowia działaniem pyłu PM10 ma prawo żądać sporządzenia takiego planu działań, w którym ustanowione zostaną środki podejmowane w perspektywie krótkoterminowej, w sposób surowy zapewniające dochowanie dopuszczalnej wartość imisji pyłu PM10?

Jeżeli na pytanie drugie zostanie udzielona odpowiedź negatywna, to w jakim zakresie środki określone w planie działań powinny służyć zmniejszeniu niebezpieczeństwa przekroczenia wartości dopuszczalnej i ograniczeniu czasu jego trwania? Czy plan działania może się ograniczać, na zasadzie koncepcji stopni [ochrony], jedynie do środków, które wprawdzie nie zapewniają dochowania dopuszczalnej wartości, jednak w perspektywie krótkoterminowej przyczyniają się jednak do poprawy jakości powietrza?

(1) Dz.U. L 296, str. 55.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/18

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 5 marca 2007 r. w sprawie T-455/04 Derya Beyatli i Armgan Candan przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 14 maja 2007 r. przez Derya Beyatli

(Sprawa C-238/07 P)

(2007/C 183/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Derya Beyatli (przedstawiciel: A. Demetriades, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia;

—	stwierdzenie nieważności decyzji pozwanego z dnia 5 maja 2004 r.;

—	obciążenie pozwanego kosztami niniejszego odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie uważa, że zaskarżone postanowienie winno zostać uchylone z następujących powodów:

Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo nie domagając się przedstawienia dowodów w drodze środków o charakterze śledczym lub wniosku o otwarcie archiwów nie tylko EPSO, ale też przedstawicielstwa Wspólnoty Europejskiej na Cyprze lub Komisji w ogólności;

Wskutek zaniechania SPI pozwani nie ujawnili mającej znaczenie dla sprawy korespondencji między przedstawicielstwem Wspólnoty Europejskiej na Cyprze a Komisją i EPSO. Z tego powodu prawo wnoszącego odwołanie do rzetelnego procesu sądowego zostało w trakcie postępowania przed SPI naruszone.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/19

Skarga wniesiona w dniu 22 maja 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-246/07)

(2007/C 183/31)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Valero Jordana i C. Tufvesson)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 10 i art. 300 ust. 1 WE w ten sposób, że samodzielnie zaproponowało wprowadzenie substancji PFOS (sulfonian perfluorooktanu) do załącznika A do Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych;

—	obciążenie Królestwo Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Szwecja samodzielnie zaproponowała wprowadzenie substancji PFOS (sulfonian perfluorooktanu) do załącznika A do Konwencji Sztokholmskiej w sprawie trwałych zanieczyszczeń organicznych.

Komisja podnosi, że jednostronne zgłoszenie PFOS przez Szwecję doprowadziło do tego, że Wspólnota Europejska zaprezentowała się na płaszczyźnie międzynarodowej jako podzielona. Szwecja podjęła samodzielne działania w odniesieniu do PFOS, chociaż wiedziała, że Wspólnota opracowuje przepisy dotyczące tej substancji. Postępowanie Szwecji doprowadziło do tego, że Wspólnota i państwa członkowskie nie mogły złożyć wspólnie propozycji uzupełnień do Konwencji Sztokholmskiej. Szwecja uchybiła w ten sposób swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 10 i art. 300 ust. 1 WE.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/19

Skarga wniesiona w dniu 23 maja 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-249/07)

(2007/C 183/32)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Konstantinidis i S.B. Noë, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Niderlandów

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że wprowadzając system uprzednich pozwoleń dotyczących ostryg i małży, które zgodnie z prawem pochodzą z innych państw członkowskich, należą do gatunków rodzimych w Niderlandach i są przeznaczone do wprowadzenia do niderlandzkich wód przybrzeżnych, Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 28 WE i 30 WE,

—	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przewidziany w przepisach niderlandzkich zakaz wprowadzania do wód małż i ostryg pochodzących z innych państw członkowskich, bez uprzedniego pozwolenia, utrudnia handel wewnątrzwspólnotowy i dostęp do rynku małży i ostryg pochodzących z innnych państw członkowskich.

Rzeczony środek krajowy nie może zostać uzasadniony.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour of Appeal (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 29 maja 2007 r. — Intel Corporation Inc. przeciwko CPM United Kingdom Limited

(Sprawa C-252/07)

(2007/C 183/33)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Cour of Appeal (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Intel Corporation Inc.

Strona pozwana: CPM United Kingdom Limited

Pytania prejudycjalne

Czy do celów stosowania art. 4 ust. 4 lit. a) pierwszej dyrektywy Rady 89/104 z dnia 21 grudnia 1988 r. (1), w sytuacji gdy:

a)	wcześniejszy znak towarowy dla pewnego rodzaju towarów i usług cieszy się dużą renomą,

b)	te towary i usługi są zupełnie niepodobne lub w znacznym stopniu niepodobne do towarów i usług dla późniejszego znaku,

c)	wcześniejszy znak towarowy jest niepowtarzalny w odniesieniu do jakiegokolwiek towaru lub usługi,

d)	przeciętny konsument natrafia na późniejszy znak używany dla usług z nim związanych, wywołuje to w nim skojarzenie wcześniejszego znaku towarowego

ww. okoliczności wystarczają same w sobie aby ustalić (i) „związek” w rozumieniu pkt. [29] i [30] wyroku w sprawie C-408/01 Adidas-Salomon AG przeciwko Fitnessworld Trading Ltd, Rec. str. I-12537 i/lub (ii) stwierdzić nieuzasadnioną korzyść lub szkodę zgodnie z tym artykułem?

2)	Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze jest przecząca, jakie czynniki sąd krajowy powinien uznać za wystarczające? W szczególności, w ramach ogólnej oceny istnienia „związku”, jaką wagę należy przyznać towarom i usługom w opisie późniejszego znaku towarowego?

W świetle art. 4 ust. 4 lit. a), jakie są przesłanki spełnienia warunku szkody dla odróżniającego charakteru? W szczególności (i) czy wcześniejszy znak towarowy musi być niepowtarzalny, (ii) czy pierwsze kolidujące użycie wystarcza aby stwierdzić szkodę dla odróżniającego charakteru i (iii) czy aby stwierdzić szkodę dla odróżniającego charakteru wcześniejszego znaku towarowego powinien on wywierać wpływ na gospodarczą postawę konsumenta?

(1) Dz.U. L 40, 11.2.1989, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 29 maja 2007 r. — Canterbury Hockey Club, Canterbury Ladies Hockey Club przeciwko Commissioners of HM Revenue and Customs

(Sprawa C-253/07)

(2007/C 183/34)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Canterbury Hockey Club, Canterbury Ladies Hockey Club

Strona pozwana: Commissioners of HM Revenue and Customs

Pytania prejudycjalne

Czy dla celów stosowania zwolnienia zawartego w art. 13 część A ust. 1 lit. m) szóstej dyrektywy (1) pojęcie „osoby” w wyrażeniu „osoby uczestniczące w sporcie” obejmuje osoby prawne i stowarzyszenia niemające osobowości prawnej, czy też ograniczone jest do jednostek rozumianych jako osoby fizyczne lub istoty ludzkie?

Jeżeli pojęcie „osoby” w wyrażeniu „osoby uczestniczące w sporcie” w istocie obejmuje osoby prawne i stowarzyszenia niemające osobowości prawnej, jak również jednostki, to czy wyrażenie „określone usługi ściśle związane z edukacją sportową [ze sportem]” umożliwia państwu członkowskiemu ograniczenie zakresu zwolnienia tylko do jednostek uczestniczących w sporcie?

(1) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U. L 145, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Düsseldorf (Niemcy) w dniu 31 maja 2007 r. — Mitsui & Co. Deutschland GmbH przeciwko Hauptzollamt Düsseldorf

(Sprawa C-256/07)

(2007/C 183/36)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Mitsui & Co. Deutschland GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Düsseldorf

Pytania prejudycjalne

Czy płatności uiszczone, tak jak w niniejszym przypadku, przez sprzedającego i producenta na rzecz kupującego w ramach umowy gwarancji, które pokrywają koszty napraw dokonanych przez kupującego na żądanie jego odbiorców, zmniejszają wartość celną zgodnie z art. 29 ust. 1 i ust. 3 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (1) ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, która została zgłoszona na podstawie ceny uzgodnionej pomiędzy sprzedającym, producentem i kupującym?

Czy wskazane w pytaniu 1 płatności dokonywane przez sprzedającego i producenta na rzecz kupującego w celu zrefundowania kosztów poniesionych tytułem gwarancji stanowią dostosowanie wartości transakcyjnej zgodnie z art. 145 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (2) ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 444/2002 (3) zmieniające rozporządzenie nr 2454/93 oraz rozporządzenia nr 2787/2000 i 993/2001 (Dz.U. L 68, str. 11)?

Jeżeli na pytanie pierwsze lub na pytanie drugie zostałaby udzielona odpowiedź twierdząca, to czy art. 145 ust. 2 i ust. 3) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 444/2002 zmieniające rozporządzenie nr 2454/93 oraz rozporządzenia nr 2787/2000 i 993/2001 ma zastosowanie do przywozów, w przypadku których zgłoszenia celne zostały przyjęte przed wejściem w życie rozporządzenia Komisji (WE) nr 444/2002 zmieniającego rozporządzenie nr 2454/93 oraz rozporządzenia nr 2787/2000 i 993/2001?

Jeżeli na pytanie trzecie zostałaby udzielona odpowiedź twierdząca, to czy art. 145 ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 444/2002 zmieniające rozporządzenie nr 2454/93 oraz rozporządzenia nr 2787/2000 i 993/2001 jest ważny?

(1) Dz.U. L 302, str. 1.

(2) Dz.U. L 253, str. 1.

(3) Dz.U. L 68, str. 11.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/22

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-259/07)

(2007/C 183/39)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Kukovec oraz K. Nyberg)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Komisji 2005/51/WE (1) z dnia 7 września 2005 r. zmieniającej załącznik XX do dyrektywy 2004/17/WE (2) i załącznik VIII do dyrektywy 2004/18/WE (3) Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych, a w każdym razie nie przekazując tych przepisów do wiadomości Komisji, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy przywołanej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 257, str. 127.

(2) Dz.U. L 134, str. 1.

(3) Dz.U. L 134, str. 114.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Barcelona (Hiszpania) w dniu 31 maja 2007 r. — PEDRO IV SERVICIOS S.L przeciwko TOTAL ESPAŇA S.A

(Sprawa C-260/07)

(2007/C 183/40)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Audiencia Provincial de Barcelona

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: PEDRO IV SERVICIOS S.L

Strona pozwana: TOTAL ESPAŇA S.A

Pytania prejudycjalne

W sytuacji gdy art. 12 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1984/83 (1) stanowi, że „w drodze odstępstwa od przepisu ust. 1 lit. c), jeżeli porozumienie dotyczy stacji paliw, którą dostawca wydzierżawił odsprzedawcy lub zezwolił w drodze prawnej lub faktycznej na jej używanie i pobieranie pożytków, obowiązki wyłącznego zakupu i zakazy konkurencji, o których mowa w niniejszym tytule mogą zostać nałożone na tego, kto rzeczywiście prowadzi stację paliw”, czy należy to rozumieć w ten sposób, że przepis dotyczy przypadku, gdy dostawca będący wydzierżawiającym jest pierwotnie właścicielem terenu i urządzeń, czy przeciwnie, wzmianka o wydzierżawieniu stacji paliw obejmuje każdy tytuł prawny przyznający dostawcy zgodne z prawem władztwo nad stacją, w związku z czym może on wydzierżawić ją właścicielowi gruntu bez obowiązku podporządkowania się ograniczeniom czasowym, jakie norma ta nakłada w przypadku umów o wyłączności zakupu?

W razie możliwości zastosowania w niniejszej sprawie rozporządzenia (WE) nr 2790/1999 (2), to w sytuacji gdy zgodnie z jego art. 5 wyłączenia nie stosuje się, jeżeli umowa w sprawie wyłącznego zakupu została zawarta na okres przekraczający 5 lat, chociaż „okres pięciu lat nie ma zastosowania, gdy towary lub usługi kontraktowe są sprzedawane przez kupującego w pomieszczeniach i na terenie będących własnością dostawcy lub dzierżawionych przez niego od stron [osób] trzecich, niezwiązanych z nabywcą, pod warunkiem że czas trwania zobowiązania niekonkurowania nie przekroczy okresu zajmowania pomieszczeń i terenu przez kupującego”, czy należy przez to rozumieć, że wymieniając dzierżawę przepis ten dotyczy przypadku, gdy dostawca będący wydzierżawiającym jest pierwotnie właścicielem terenu i urządzeń, czy przeciwnie, wzmianka o wydzierżawieniu stacji paliw obejmuje każdy tytuł prawny przyznający dostawcy zgodne z prawem władztwo nad stacją, w związku z czym może on wydzierżawić ją właścicielowi gruntu bez obowiązku podporządkowania się ograniczeniom czasowym, jakie norma ta nakłada w przypadku umów o wyłączności zakupu?

W sytuacji gdy art. 81 ust. 1 lit. a) przewiduje zakaz pośredniego ustalania cen zakupu lub sprzedaży, a zgodnie z motywem ósmym rozporządzenia Komisji (EWG) nr 1984/83 „[p]ozostałe postanowienia ograniczające konkurencję, w szczególności te, które ograniczają swobodę sprzedawcy w ustalaniu cen lub warunków odsprzedaży oraz wyborze klientów, nie podlegają zwolnieniu na podstawie niniejszego rozporządzenia”, przy czym ustalanie cen odsprzedaży nie figuruje wśród pozostałych ograniczeń konkurencji dozwolonych w jego art. 11, to czy należy przez to rozumieć, że taka konstrukcja obejmuje każdą formę ograniczania swobody odsprzedawcy w ustalaniu cen, jak ustalanie przez dostawcę marży dystrybucyjnej podmiotu prowadzącego stację paliw poprzez ustalanie ceny paliwa dostarczanego odsprzedawcy na najbardziej korzystnych warunkach wynegocjowanych z innymi stacjami, które mogą powstać w Barcelonie, a w żadnym razie nie wyższej od średniej ceny detalicznej ustalonej przez innych dostawców liczących się na rynku z dodaniem marży uważanej przez siebie za właściwą i uzyskanie w ten sposób ceny detalicznej, której dostawca nie narzuca wprost, lecz której stosowanie zaleca?

W sytuacji gdy art. 81 ust. 1 lit. a) przewiduje zakaz pośredniego ustalania cen zakupu lub sprzedaży, a art. 4 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 2790/1999 z dnia 22 grudnia 1999 r. obejmuje, jako szczególnie poważne ograniczenie konkurencji, utrzymanie ceny odsprzedaży, to czy należy przez to rozumieć, że taka konstrukcja obejmuje każdą formę ograniczania swobody odsprzedawcy w ustalaniu cen, jak ustalanie przez dostawcę marży dystrybucyjnej podmiotu prowadzącego stację paliw poprzez ustalanie ceny paliwa dostarczanego odsprzedawcy na najbardziej korzystnych warunkach wynegocjowanych z innymi stacjami, które mogą powstać w Barcelonie, a w żadnym razie nie wyższej od średniej ceny detalicznej ustalonej przez innych dostawców liczących się na rynku z dodaniem marży uważanej przez siebie za właściwą i uzyskanie w ten sposób ceny detalicznej, której dostawca nie narzuca wprost, lecz której stosowanie zaleca?

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1984/83 z dnia 22 czerwca 1983 r. sprawie stosowania art. 85 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o wyłączności zakupu (Dz.U. L 173, s. 5).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2790/1999 z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych(Dz.U. L 336, s. 21).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/24

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-266/07)

(2007/C 183/41)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Caeiros i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że zezwalając na spalanie odpadów szpitalnych w spalarni nie posiadającej ważnego zezwolenia Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 dyrektywy 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów (1), a tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie, że Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/12/WE z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów (2);

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z wykładnią art. 3 w związku z art. 20 ust. 2 dyrektywy 2000/76/WE Spalarnia w Parque da Saúde w Lizbonie jest nową spalarnią w rozumieniu tej dyrektywy, wobec czego znajduje ona do niej zastosowanie. Warunkiem uruchomienia spalarni jest uzyskanie zezwolenia po spełnieniu warunków określonych w art. 4 wspomnianej dyrektywy. Władze portugalskie nie spełniły tego wymogu.

Nawet jeżeliby uznać quod non, że spalarnia, której sprawa dotyczy winna była zostać zaklasyfikowana jako „istniejąca spalarnia” w rozumieniu dyrektywy 2000/76/WE co powoduje, że dyrektywa nie miałaby do niej zastosowania, to mimo to uruchomienie spalarni było uzależnione od wcześniejszego uzyskania zezwolenia na podstawie art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/12/WE.

(1) Dz.U. L 332, str. 91.

(2) Dz.U. L 114, str. 9.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/24

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Litewskiej

(Sprawa C-274/07)

(2007/C 183/42)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: G. Braun i A. Steiblytė, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Litewska

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że niezapewniając w praktyce, by władze zajmujące się ratownictwem uzyskiwały — w stopniu technicznie możliwym — informacje o miejscu przebywania osoby wywołującej jeden europejski numer alarmowy 112 w przypadku wykorzystywania publicznych sieci telefonicznych, Republika Litewska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 26 ust. 3 dyrektywy 2002/22/WE (1) w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej);

—	obciążenie Republiki Litewskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 24 lipca 2003 r.

(1) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 51.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/24

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-284/07)

(2007/C 183/43)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: A. Caeiros i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2005/51/WE (1) z dnia 7 września 2005 r. zmieniającej załącznik XX do dyrektywy 2004/17/WE i załącznik VIII do dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 3 akapit pierwszy tej dyrektywy,

—	ewentualnie, stwierdzenie, że w każdym razie nie powiadamiając Komisji o tych przepisach, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy wskazanej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął dnia 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 257, str. 127.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/25

Skarga wniesiona w dniu 14 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-289/07)

(2007/C 183/44)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: A. Caeiros i D. Kukovec, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2004/17/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 71 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy,

—	ewentualnie, stwierdzenie, że w każdym razie nie powiadamiając Komisji o tych przepisach, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy wskazanej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął dnia 31 stycznia 2006 r.

(1) Dz.U. L 134, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/25

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 marca 2007 r. w sprawie T-366/00 Scott S.A. popierana przez Republikę Francuską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 14 czerwca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-290/07 P)

(2007/C 183/45)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: J. Flett, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Scott SA, Republika Francuska

Żądania wnoszącej odwołanie

wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku,

—

wydanie ostatecznego orzeczenia w kwestiach będących przedmiotem niniejszego odwołania. W przeciwnym razie, w odniesieniu do jakiejkolwiek kwestii, co do której Trybunał uzna, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia, Komisja zwraca się do Trybunału o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd,

—	obciążenie skarżącej w pierwszej instancji własnymi kosztami postępowania oraz kosztami postępowania poniesionymi przez Komisję w postępowaniu przed Trybunałem i Sądem Pierwszej Instancji; obciążenie Republiki Francuskiej własnymi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Cztery pierwsze zarzuty odwołania dotyczą błędów co do prawa w zaskarżonym wyroku odnoszących się do uprawnień proceduralnych osób trzecich oraz obowiązków proceduralnych Komisji w postępowaniach z zakresu pomocy państwa:

Pierwszy zarzut odwołania dotyczy wykluczenia z dokumentacji administracyjnej dodatkowych uwag Scott z dnia 24 grudnia 1999 r., przekazanych 13 miesięcy po wyznaczonym terminie.

Drugi zarzut odwołania dotyczy ustalenia zawartego w zaskarżonym wyroku, zgodnie z którym Komisja miała proceduralny obowiązek umożliwienia Francji po raz kolejny przedstawienia wskazywanych ocen.

Trzeci zarzut odwołanie dotyczy ustalenia zawartego w zaskarżonym wyroku, zgodnie z którym Komisja miała proceduralny obowiązek umożliwienia Scott po raz kolejny przedłożenia uwag.

Czwarty zarzut odwołania dotyczy ustalenia zawartego w zaskarżonym wyroku, zgodnie z którym Komisja miała proceduralny obowiązek odwołania się do „zewnętrznego eksperta”.

W odniesieniu do tych kwestii Komisja podnosi, że zaskarżony wyrok nie wymienia jak też nie stosuje właściwego kryterium prawnego: czy Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Ponadto, zaskarżony wyrok nie mógł zgodnie z prawem rozstrzygnąć w przedmiocie tych kwestii, skoro skarga Scott nie zawierała tego rodzaju zarzutów podniesionych w celu stwierdzenia nieważności. W każdym razie Komisja twierdzi, że nie doszło do jakiegokolwiek naruszenia istotnych wymogów proceduralnych. Takie wymogi nie są zawarte w regulaminie, a Sąd nie mógł w sposób zgodny z prawem „przyznać” takich praw lub nałożyć takich obowiązków na podstawie błędnych ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku. W końcu nie doszło do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych:

Dodatkowe uwagi Scott, początkowo wykluczone, zostały następnie ponownie przedstawione przez Francję w dniu 24 grudnia 2000 r., włączone do dokumentacji administracyjnej oraz ocenione w zaskarżonej decyzji.

Biorąc pod uwagę cztery zapytania o udzielenie informacji oraz nakaz udzielenia informacji, Komisja nie była zobowiązana do umożliwienia Francji po raz kolejny przedstawienia wskazywanych ocen.

Scott w szerokim zakresie miała możliwości przedstawienia uwag, a w szczególności udzielenia odpowiedzi na nakaz udzielenia informacji.

Zarówno Francja jak i Scott w szerokim zakresie miały możliwości przedstawienia oceny dotyczącej dnia przyznania pomocy, ale nie uczyniły tego.

Zarzuty odwołania od piątego do ósmego obejmują łącznie to co Komisja określiła umownie jako „zagadnienia wstępne” i dotyczą błędów co do prawa w zaskarżonym wyroku związanych z: pominięciem w skardze Scott jakiegokolwiek zarzutu podniesionego w celu stwierdzenia nieważności co do wskazywanych ocen; kryteriami kontroli Sądu Pierwszej Instancji (uznane zostało, że Komisji nie przysługuje żaden zakres swobodnej oceny); faktem, że zaskarżony wyrok oparty został na przypuszczeniach zamiast na dowodach; odwróceniem ciężaru dowodu w postępowaniach w zakresie pomocy państwa i w postępowaniach przed Sądem Pierwszej Instancji.

Dziewiąty i dziesiąty zarzut odwołania dotyczą materialnych błędów co do prawa w odniesieniu do zakładu przemysłowego.

Dziewiąty zarzut odwołania dotyczy metody oceny kwoty pomocy państwa w postaci świadczeń rzeczowych. W przeciwieństwie do tego co wynika z zaskarżonego wyroku, w braku oceny w dniu przyznania pomocy lub w braku przetargu nieograniczonego, Komisja jest zgodnie z prawem upoważniona do posłużenia się kosztami zamiast wartością. Było to w szczególności uzasadnione w niniejszej sprawie, gdyż zakład przemysłowy był przystosowany do potrzeb Scott. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do wskazywanej ceny sprzedaży, 11 lat po przyznaniu pomocy, oparte jest na podnoszonych błędach proceduralnych i innych błędach co do prawa, a w każdym razie jest materialnie błędne.

Dziesiąty zarzut odwołania dotyczy podnoszonych błędów Komisji w zastosowaniu metody opartej na kosztach. Podstawą ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku są podnoszone błędy proceduralne i inne błędy co do prawa. Wyważona ocena kosztów dokonana przez Komisję była najniższą z możliwych; a nie istnieje jakakolwiek podstawa stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji wynikająca z faktu, że pomoc państwa mogła być wyższa.

Zarzuty odwołania od jedenastego do trzynastego dotyczą materialnych błędów co do prawa w odniesieniu do terenu.

Jedenasty zarzut odwołania dotyczy odrzucenia w zaskarżonym wyroku wyważonych ocen zawartych w sprawozdaniu rady miasta Orleanu z dnia 27 maja 1994 r., uznanych za „bardzo skrótowe i pozbawionych szczegółowych wyjaśnień”.

Dwunasty zarzut odwołania dotyczy metody oceny kwoty pomocy państwa w postaci świadczeń rzeczowych i jest analogiczny do zarzutu dziewiątego. W braku oceny w dniu przyznania pomocy lub w braku przetargu nieograniczonego, Komisja jest zgodnie z prawem upoważniona do posłużenia się kosztami zamiast wartością. Taka metoda była szczególnie racjonalna w niniejszej sprawie, ponieważ nabycie trzeciego terenu było przystosowane do potrzeb Scott. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku dotyczące wskazywanej kontroli skarbowej oparte jest na podnoszonych błędach proceduralnych i innych błędach co do prawa, a w każdym razie jest materialnie błędne.

Trzynasty zarzut odwołania dotyczy podnoszonych błędów Komisji w zastosowaniu metody opartej na kosztach. Podstawą ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku są podnoszone błędy proceduralne i inne błędy co do prawa. Komisja posłużyła się najniższą możliwą wartością terenu, jak zauważyły zarówno Francja jak i Scott. Następujące okoliczności faktyczne i dowody potwierdzają stanowisko Komisji: dokument obejmujący ofertę, wskazywane oceny biura Galtier i rewidenta aportów, sprawozdanie rady miasta Orleanu z dnia 27 maja 1994 r. oraz średnia cena zakupu terenu. Nie istnieje jakakolwiek podstawa stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji wynikająca z faktu, że pomoc państwa mogła być wyższa.

Czternasty zarzut odwołania dotyczy nakazu udzielenia informacji, w szczególności w odniesieniu do spornego terenu, metody opartej na kosztach przy ocenie kwoty pomocy państwa, nabycia trzech terenów. Jest to kwestia proceduralna, podniesiona na końcu, gdyż związana z zarzutem trzynastym.

W piętnastym zarzucie odwołania Komisja zwraca się do Trybunału o uchylenie zaskarżonego wyroku z uwagi na fakt, że Sąd Pierwszej Instancji wypaczył jednoznaczne znaczenie dowodów, przez nią przedstawionych, a w szczególności, ponieważ Sąd Pierwszej Instancji zastąpił uzasadnienie zaskarżonej decyzji, własnym uzasadnieniem.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/27

Skarga wniesiona w dniu 18 czerwca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-293/07)

(2007/C 183/47)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Konstantinidis i D. Recchia)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie podejmując wszelkich działań w celu ustanowienia i stosowania spójnego i kompletnego systemu norm prawnych o charakterze szczególnym, który byłby w stanie zagwarantować zrównoważone zarządzanie i skuteczną ochronę obszarów specjalnej ochrony zgodnie z celami ochrony określonymi w dyrektywie Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1), Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 1 i 2 tej dyrektywy w związku z art. 4 ust. 4 tiret pierwsze tej dyrektywy, zmienionym art. 6 ust. 2 - 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja opierając się na znacznej liczbie skarg, pytań poselskich i petycji twierdzi, że Republika Grecka nie stosuje w prawidłowy sposób przepisów dyrektywy 79/409/EWG, która przewiduje podejmowanie działań w celu ochrony przed zanieczyszczeniem lub pogarszaniem stanu siedlisk przyrodniczych.

Według Komisji naruszenie dyrektywy polega na braku ochrony obszarów specjalnej ochrony (OSO) jak również na występowaniu działalności mogącej naruszyć integralność OSO i powodować poważne negatywne konsekwencje dla celów ochrony OSO i gatunków dla ochrony, których obszary te zostały wyznaczone.

Argument władz greckich jakoby istniejące ramy prawne zapewniały wystarczającą ochronę wszelkich gatunków dzikiego ptactwa i ich siedlisk został odrzucony przez Komisję, która twierdzi, że wspomniane ramy prawne nie stanowią szczególnych i skutecznych instrumentów ochrony całego obszaru OSO.

(1) Dz.U. L 103 z 25.4.1979, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 czerwca 2007 r. — Tirrenia di Navigazione i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-246/99) (1)

(Pomoc państwa - Transport morski - Decyzja o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE - Nowa pomoc - Pomoc istniejąca)

(2007/C 183/60)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Tirrenia di Navigazione SpA, dawniej Tirrenia di Navigazione SpA i Adriatica di Navigazione SpA (Neapol, Włochy); Caremar SpA (Neapol); Toremar SpA (Livourne, Włochy); Siremar SpA (Palermo, Włochy) oraz Saremar SpA (Cagliari, Włochy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci A. Tizzano i G. Roberti, a następnie adwokaci G. Roberti, A. Franchi i G. Bellitti)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Triantafyllou, V. Di Bucci i E. De Persio, działający w charakterze pełnomocników)

Interwenienci popierający żądania strony pozwanej: Navigazione Libera del Golfo SpA (Neapol) (przedstawiciele: adwokaci S. Ravenna i A. Abate); Aliscafi Società Navigazione Alta Velocità SpA (Aliscafi SNAV) (Messina, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci B. Castaldo i C. Forte); Traghetti Pozzuoli Srl (Neapol); Alilauro SpA (Neapol) oraz Linee Lauro Srl (Pozzuoli, Włochy) (przedstawiciel: adwokat E. Amato)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 6 sierpnia 1999 r. o wszczęciu postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 WE w sprawie pomocy państwa przyznanej przez Republikę Włoską przedsiębiorstwom z grupy Tirrenia di Navigazione (Dz.U. 1999, C 306, str. 2).

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżące pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję oraz przez interwenientów Navigazione Libera del Golfo SpA, Linee Lauro Srl, Traghetti Pozzuoli Srl i Alilauro SpA.

3)	Interwenient Aliscafi Società Navigazione Alta Velocità (Aliscafi SNAV) SpA pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 20 z 22.1.2000.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/31

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 czerwca 2007 r. — Nuova Gela Sviluppo przeciwko Komisji

(Sprawa T-65/04) (1)

(EFRR - Zakończenie pomocy finansowej przyznawanej ze Wspólnoty - Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga odszkodowawcza - Klauzula arbitrażowa)

(2007/C 183/61)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Nuova Gela Sviluppo Soc. Cons. pa, uprzednio Gela Sviluppo Soc. Cons. pa (Gela, Włochy) (przedstawiciel: adwokat P. Menchetti)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Flynn i M. Velardo, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata A. Dal Ferrę)

Przedmiot

Tytułem żądania głównego stwierdzenie nieważności zawartej w piśmie z dnia 16 grudnia 2003 r. decyzji Komisji dotyczącej zakończenia pomocy z EFRR 98.05.26.001, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji dotyczących obniżenia pomocy, wycofania pomocy, zwrotu salda pomocy, jak również stwierdzenie nieważności pkt 6.2 decyzji Komisji SEK (1999) 1316 z dnia 9 września 1999 r. dotyczącej wytycznych w sprawie zamknięcia finansowego działań operacyjnych (1994-1999) funduszy strukturalnych oraz tytułem żądania ewentualnego naprawienie szkody poniesionej przez skarżącą i wykonanie umowy zawartej pomiędzy skarżącą a Komisją w dniu 13 września 1999 r.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalana.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 106 z 30.4.2004.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 czerwca 2007 r. — Asturias Cuerno przeciwko Komisji

(Sprawa T-473/04) (1)

(Urzędnicy - Wynagrodzenie - Dodatek zagraniczny - Artykuł 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego - Praca wykonywana dla organizacji międzynarodowej - Dodatek na zagospodarowanie - Dieta dzienna)

(2007/C 183/62)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Cristina Asturias Cuerno (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: R. García-Gallardo Gil-Fournier i A. Sayagués Torres, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall, pełnomocnik, wspierany przez adwokatów J. Rivasa Andrésa, J. Gutiérreza Gisberta i M. Canala Fontcubertę)

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 25 sierpnia 2004 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 27 kwietnia 2004 r. i odmawiającej przyznania jej dodatku zagranicznego przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. a) załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, jak również świadczeń z nim związanych

Sentencja wyroku

1)	Zostaje stwierdzona nieważność decyzji Komisji z dnia 28 stycznia 2004 r. i z dnia 25 sierpnia 2004 r.

2)	Skarżącej przysługuje prawo do dodatku zagranicznego przewidzianego w art. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, jak również do dodatku na zagospodarowanie, o którym mowa w art. 5 tego załącznika.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Komisja pokryje wszystkie koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005 r.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/32

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 27 czerwca 2007 r. — Niderlandy przeciwko Komisji

(Sprawa T-182/06) (1)

(Zbliżanie ustawodawstw - Przepisy krajowe stanowiące odstępstwo - Odrzucenie przez Komisję projektu dekretu wprowadzającego wcześniejsze obniżenie wspólnotowej dopuszczalnej wartości emisji pyłów wytwarzanych przez niektóre nowe pojazdy z silnikiem wysokoprężnym - Obowiązek należytej staranności i uzasadnienia - Specyficzny charakter problemu przestrzegania przez notyfikujące państwo członkowskie wspólnotowych dopuszczalnych wartości stężenia pyłów w powietrzu)

(2007/C 183/63)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: H. Sevenster i M de Grave, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakia, A. Alcover San Pedro i H. van Vliet, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji 2006/372/WE z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie projektu przepisów krajowych zgłoszonych przez Królestwo Niderlandów na podstawie art. 95 ust. 5 WE, określających wartości dopuszczalne emisji pyłu przez pojazdy z silnikami wysokoprężnymi (Dz.U. L 142, str. 16).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalana.

2)	Królestwo Niderlandów zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 212 z 2.9.2006.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/33

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 czerwca 2007 r. — IMS przeciwko Komisji

(Sprawa T-346/06 R)

(Środek tymczasowy - Wniosek o zawieszenie wykonania - Dyrektywa 98/37/WE - Dopuszczalność - Fumus boni juris - Pilny charakter - Wyważenie interesów)

(2007/C 183/64)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Industria Masetto Schio srl (IMS) (Schio, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Colonna i T. Romolotti)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Zadra i D. Lawunmi, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zawieszenie wykonania opinii Komisji C(2006)3914 z dnia 6 września 2006 r. dotyczącej wprowadzonego przez władze francuskie środka ustanawiającego zakaz w odniesieniu do pewnych pras mechanicznych marki IMS.

Sentencja postanowienia

1)	Wykonanie opinii Komisji C(2006)3914 z dnia 6 września 2006 r. dotyczącej wprowadzonego przez władze francuskie środka ustanawiającego zakaz w odniesieniu do pewnych pras mechanicznych marki IMS zostaje zawieszone do czasu rozpoznania przez Sąd sprawy w postępowaniu głównym.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/33

Skarga wniesiona w dniu 8 maja 2007 r. — SC Gerovital Cosmetics przeciwko OHIM — SC Farmec (GEROVITAL H3 Prof. Dr. A. Aslan)

(Sprawa T-163/07)

(2007/C 183/65)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: SC Gerovital Cosmetics S.A. (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat D. Boştinşă)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Farmec S.A. (Cluj-Napoca, Rumunia)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Drugą Izbę Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) w dniu 27 lutego 2007 r. w sprawie R 271/2006-2 — GEROVITAL H3 i, w konsekwencji,

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w dniu 23 grudnia 2005 r. przez Wydział Unieważnień w postępowaniu w przedmiocie unieważnienia prowadzonym pod nr 872C 0000986 034 (wspólnotowy znak towarowy nr 986034 GEROVITAL H3);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „GEROVITAL H3 Prof. Dr. A. Aslan” dla towarów i usług z klas 3 i 42 — zgłoszenie nr 986 034.

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca.

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Farmec S.A.

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Graficzny krajowy znak towarowy „Gerovital H3 PROF. DR. ANA ASLAN” dla niektórych towarów z klasy 3

Decyzja Wydziału Unieważnień: Unieważnienie znaku towarowego w całości.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 52 i art. 53 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 40/94.

Skarżąca twierdzi, że rumuński graficzny znak towarowy, do którego prawa zostały w części przeniesione przez uprawnionego do międzynarodowego i krajowego znaku towarowego (w odniesieniu do towarów wymienionych w umowie), jest wcześniejszym powszechnie znanym znakiem towarowym, cieszącym się taką reputacją w więcej niż jednym państwie członkowskim. Na tej podstawie twierdzi ona, że przysługują jej wcześniejsze wyłączne prawa z rejestracji.

Skarżąca twierdzi także, że w przeciwieństwie do praw drugiej strony postępowania o unieważnienie i postępowania odwoławczego (zwanej dalej „Farmec”), przysługujące skarżącej prawa do znaku towarowego mają szerszy zasięg, zarówno pod względem gamy produktów, jakie może ona wytwarzać, jak i ich składu. Przy założeniu, że pod względem intensywności ochrony, do znaku towarowego GEROVITAL H3 Prof. Dr. A. Aslan obu spółkom przysługują jednakowe, określone prawa, kwestia pierwszeństwa/nadrzędności, na którą powołuje się Farmec, nie ma — w ocenie skarżącej — znaczenia.

Wreszcie skarżąca podnosi, iż gdyby międzynarodowe uznanie i ochrona praw przeniesionych w umowie nie były możliwe, doszłoby do poważnego naruszenia jej uprawnień właścicielskich, mimo tego, że — jak twierdzi — pełne prawa i ochrona przysługują jej w świetle prawa rumuńskiego.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/34

Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2007 r. — Frosch Touristik przeciwko OHIM — DSR touristik (FLUGBÖRSE)

(Sprawa T-189/07)

(2007/C 183/66)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Frosch Touristik GmbH (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat H. Lauf)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: DSR touristik GmbH

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 marca 2007 r., o nr R 1084/2004-4, w całości i przekazanie sprawy Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) do ponownego rozpoznania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Słowny znak towarowy „FLUGBÖRSE” dla towarów i usług z klas 16, 39 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 81 406).

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca.

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: DSR touristik GmbH.

Decyzja Wydziału Unieważnień: Częściowe unieważnienie znaku towarowego.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Niewłaściwe zastosowanie art. 51 ust. 1 lit. a) i art. 7 ust. 1 lit. c), a także art. 51 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/34

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2007 r. — Anheuser-Busch przeciwko OHIM — Budějovický Budvar (BUDWEISER)

(Sprawa T-191/07)

(2007/C 183/67)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Anheuser-Busch, Inc. (St. Louis, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: adwokat V. von Bomhard)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Budějoviský Budvar, národní podnik

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 marca 2007 r. (R 299/2006-2);

—	ewentualnie stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 marca 2007 r. (R 299/2006-2) w zakresie, w jakim dotyczy ona towarów określanych jako „napoje bezalkoholowe”

—	obciążenie kosztami postępowania strony pozwanej oraz — jeśli weźmie on udział w postępowaniu przed Sądem — uczestnika postępowania przed OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżący.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „BUDWEISER” dla towarów z klasy 32 (zgłoszenie nr 24 646).

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Budějoviský Budvar, národní podnik.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny międzynarodowy znak towarowy „BUDWEISER” dla towarów z klasy 32, graficzny międzynarodowy znak towarowy „Budweiser Budvar” dla towarów z klas 31 i 32, a także graficzny międzynarodowy znak towarowy „Budweiser Budvar” dla towarów z klasy 32.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie prawa do bycia wysłuchanym, niewłaściwe zastosowanie art. 74 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), a także naruszenie art. 43 ust. 2 tego rozporządzenia; pomocniczo — zarzut naruszenia art. 73 tego rozporządzenia z uwagi na brak uzasadnienia.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/35

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2007 r. — Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM (222)

(Sprawa T-200/07)

(2007/C 183/68)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Agencja Wydawnicza „Technopol” Sp. z o.o., (przedstawiciel: D. Rzążewska, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie w całości nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 marca 2007 r., nr R 1276/2006-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: znak słowny „222” dla towarów zawartych w klasie 16.

Decyzja eksperta: odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: błędne zastosowanie przepisów art. 7, ust. 1 b) i c) rozporządzenia Nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1), jako że według skarżącej oznaczenie „222” nie jest ani opisowe ani niewyróżniające dla wskazanych towarów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r., Dz.U. L 11, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/35

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2007 r. — Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM (333)

(Sprawa T-201/07)

(2007/C 183/69)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Agencja Wydawnicza „Technopol” Sp. z o.o., (przedstawiciel: D. Rzążewska, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie w całości nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 marca 2007 r., nr R 1277/2006-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: znak słowny „333” dla towarów zawartych w klasie 16.

Decyzja eksperta: odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: błędne zastosowanie przepisów art. 7, ust. 1 b) i c) rozporządzenia Nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1), jako że według skarżącej oznaczenie „333” nie jest ani opisowe ani niewyróżniające dla wskazanych towarów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r., Dz.U. L 11, str. 1

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/36

Skarga wniesiona w dniu 6 czerwca 2007 r. — Agencja Wydawnicza Technopol/OHIM (555)

(Sprawa T-202/07)

(2007/C 183/70)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Agencja Wydawnicza „Technopol” Sp. z o.o., (przedstawiciel: D. Rzążewska, radca prawny)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie w całości nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 marca 2007 r., nr R 1278/2006-4;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: znak słowny „555” dla towarów zawartych w klasie 16.

Decyzja eksperta: odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: błędne zastosowanie przepisów art. 7, ust. 1 b) i c) rozporządzenia Nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1), jako że według skarżącej oznaczenie „555” nie jest ani opisowe ani niewyróżniające dla wskazanych towarów.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r., Dz.U. L 11, str. 1.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/36

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2007 r. — Eurallumina przeciwko Komisji

(Sprawa T-207/07)

(2007/C 183/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eurallumina SpA (Portoscuso, Włochy) (Przedstawiciele: L. Martin Alegi, R. Denton i E. Cormack, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

albo:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości lub

—	stwierdzenie, że niniejsze zwolnienie zatwierdzone przez decyzję Rady 2001/224/EWG obowiązuje do dnia 31 grudnia 2006 r., a kwoty przekazane przez państwo włoskie nie powinny być uważane za pomoc przyznaną bezprawnie lub przynajmniej nie powinny podlegać zwrotowi lub

—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości oraz stwierdzenie, że niniejsze zwolnienie zatwierdzone przez decyzję Rady 2001/224/EWG obowiązuje do dnia 31 grudnia 2006 r., a kwoty przekazane przez państwo włoskie nie powinny być uważane za pomoc przyznaną bezprawnie lub przynajmniej nie powinny podlegać zwrotowi lub

—	nakazanie zwrotu pomocy w maksymalnej wysokości 3 EUR za tonę.

—

albo:

—	stwierdzenie nieważności art. 1, 4, 5 i 6 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczą one Eurallumina lub

—	stwierdzenie, że niniejsze zwolnienie zatwierdzone przez decyzję Rady 2001/224/EWG obowiązuje do dnia 31 grudnia 2006 r., a kwoty przekazane przez państwo włoskie nie powinny być uważane za pomoc przyznaną bezprawnie lub przynajmniej nie powinny podlegać zwrotowi lub

—

stwierdzenie nieważności art. 1, 4, 5 i 6 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczą one Eurallumina oraz stwierdzenie, że niniejsze zwolnienie zatwierdzone przez decyzję Rady 2001/224/EWG obowiązuje do dnia 31 grudnia 2006 r., a kwoty przekazane przez państwo włoskie nie powinny być uważane za pomoc przyznaną bezprawnie lub przynajmniej nie powinny podlegać zwrotowi lub

—	nakazanie zwrotu pomocy w maksymalnej wysokości 3 EUR za tonę.

—	ewentualnie, zmianę art. 5 i 6 zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczą one Eurallumina, tak by zgodnie z niniejszym zwolnieniem do dnia 31 grudnia 2006 r. kwoty przekazane przez państwo włoskie nie podlegały zwrotowi oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 286 wersja ostateczna z dnia 7 lutego 2007 r., w której Komisja stwierdziła, że przyznane przez Francję, Irlandię i Włochy zwolnienia od podatku akcyzowego od ciężkiego oleju opałowego wykorzystywanego przy produkcji korundu, stanowiły od dnia 1 stycznia 2004 r. pomoc państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE oraz że część tej pomocy była niezgodna ze wspólnym rynkiem.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi, że kontynuacja zwolnienia od podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo przy wydobywaniu korundu w Sardynii również po wejściu w życie dyrektywy Rady 2003/96/WE (1) w dniu 1 stycznia 2004 r. nie stanowi pomocy państwa, ponieważ art. 18 ust. 1 tej dyrektywy i załącznik II do niej wyraźnie stanowią, że to zwolnienie, zatwierdzone w drodze decyzji Rady 2001/224/WE (2), obowiązuje do dnia 31 grudnia 2006 r. Zdaniem skarżącej, dyrektywa 2003/96/WE w ten sposób wyraźnie potwierdza szczególne zwolnienie od podatku akcyzowego przyznane skarżącej do 31 grudnia 2006 r.

Ponadto skarżąca stwierdza, że chociaż zwolnienie zatwierdzone w drodze decyzji Rady 2001/224/WE wydaje się środkiem o charakterze selektywnym, jest on uzasadniony „całościowym charakterem i logiką” reguł wspólnotowych oraz włoskiego systemu podatkowego, a więc nie stanowi pomocy państwa.

Oprócz tego skarżąca zaznacza, że nawet gdyby zwolnienie zatwierdzone w drodze decyzji Rady 2001/224/WE należało uznać za pomoc państwa, kwalifikuje się ono do zwolnienia z zakazu wynikającego z art. 87 ust. 1 WE na podstawie zasad pomocy na ochronę środowiska naturalnego (3).

Wreszcie skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła zasadę uzasadnionych oczekiwań, pewności prawa, domniemania ważności, lex specialis, effet utile oraz zasadę dobrej administracji, stwierdzając, że zastosowanie zwolnienia od podatku akcyzowego na oleje mineralne wykorzystywane przy wydobywaniu korundu między innymi w Sardynii stanowiło pomoc państwa podlegającą zwrotowi od dnia 1 stycznia 2004 r., ponieważ skarżąca mogła się spodziewać, że zwolnienie zatwierdzone przez decyzję Rady 2001/224/WE do 31 grudnia 2006 r. było prawnie wiążącym aktem wspólnotowym i że jakiekolwiek działanie podjęte przez władze włoskie i skarżącą w celu wprowadzenia w życie tej decyzji oraz poleganie na niej nie będą prowadziły do skutków niezgodnych z prawem.

(1) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. 2003, L 283, str. 51).

(2) Decyzja Rady 2001/224/WE z dnia 12 marca 2001 r. dotycząca obniżonych stawek podatku akcyzowego oraz zwolnienia od tego podatku niektórych olejów mineralnych używanych do celów szczególnych (Dz.U. 2001, L 84, str. 23).

(3) Wspólnotowe wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska naturalnego (Dz.U. 2001, C 37, str. 3), w szczególności pkt 51 ust. 1 lit. a) i b).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/37

Skarga wniesiona w dniu 5 czerwca 2007 r. — BOT Elektrownia Bełchatów i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-208/07)

(2007/C 183/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: BOT Elektrownia Bełchatów S.A. (Rogowiec, Polska), BOT Elektrownia Turów S.A. (Bogatynia, Polska), BOT Elektrownia Opole S.A. (Brzezie, Polska), Elektrownia „Kozienice” S.A. (Świerże Górne, Polska), Elektrownia Połaniec S.A. — Grupa Electrabel Polska (Połaniec, Polska), Elektrownia „Rybnik” S.A. (Rybnik, Polska), Elektrownia Skawina S.A. (Skawina, Polska), Elektrownia „Stalowa Wola” S.A. (Stalowa Wola, Polska), Południowy Koncern Energetyczny S.A. (Katowice, Polska), Zespół Elektrowni Dolna Odra S.A. (Nowe Czarnowo, Polska), Zespół Elektrowni Ostrołęka S.A. (Ostrołęka, Polska) i Zespół Elektrowni Pątnów-Adamów-Konin S.A. (Konin, Polska) (przedstawiciele: B. Krużewski, M. Ciemiński, J. Młot-Schönthaler, N. Dodoo i S. Boullart, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008-2012 zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE (1).

Skarżące podnoszą w uzasadnieniu, że Komisja przyjęła błędną decyzję, w drodze której m.in. dopuszczalna całkowita ilość CO2, którą mogą wyemitować urządzenia objęte dyrektywą 2003/87/WE, została znacznie obniżona.

Komisja naruszyła istotne przepisy proceduralne dyrektywy 2003/87/WE w ten sposób, że po pierwsze przyjęła niezgodnie z prawem zaskarżoną decyzję po upływie trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 9 ust. 3 tej dyrektywy, a po drugie niezgodnie z prawem ograniczyła prawo skarżących do bycia wysłuchanym przed przyjęciem przez Polskę ostatecznego krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na lata 2008-2012.

Ponadto Komisja nadużyła praw przyznanych w dyrektywie 2003/87/WE w ten sposób, że po pierwsze przyjęła zbyt niską stopę wzrostu produktu krajowego brutto dla Polski i zbyt surowy stopień zmniejszenia emisji, co spowodowało przyjęcie zaniżonej kwoty całkowitej emisji dla Polski, a po drugie ograniczając emisje krajowe na lata 2008-2012 znacznie poniżej tego, co byłoby konieczne dla Polski dla osiągnięcia celów protokołu z Kyoto, naruszyła rzeczywisty cel dyrektywy jako efektywnego pod względem kosztów instrumentu wypełnienia zobowiązań stron protokołu z Kyoto.

W końcu Komisja naruszyła zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności, równego traktowania, obowiązku współpracy instytucjonalnej oraz obowiązku uzasadnienia.

(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/38

Skarga wniesiona w dniu 12 czerwca 2007 r. — Gaedertz przeciwko OHIM — Living Byte Software (GlobalRemote)

(Sprawa T-209/07)

(2007/C 183/73)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Johann-Christoph Gaedertz (Frankfurt am Main, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat E. M. Gerstenberg)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Byte Software GmbH

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie R 272/2005-4;

—	unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego nr 1 466 499 „GlobalRemote”;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: Graficzny znak towarowy „GlobalRemote” dla towarów i usług z klas 9, 38 i 42 (wspólnotowy znak towarowy nr 1466 499).

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Living Byte Software GmbH.

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Skarżący.

Decyzja Wydziału Unieważnień: Oddalenie wniosku o unieważnienie.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: W szczególności naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie pozbawiony jest niezbędnego charakteru odróżniającego, ma natomiast charakter czysto opisowy.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994 L 11, str. 1).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/39

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2007 r. — RSA Security Ireland przeciwko Komisji

(Sprawa T-210/07)

(2007/C 183/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: RSA Security Ireland Ltd z siedzibą w Shannon (Irlandia) (Przedstawiciele: S. Daly, solicitor i B. Conway, barrister)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji podanej do wiadomości skarżącej przez Revenue Commissioners w dniu 30 marca 2007 r. w zakresie, w którym błędnie klasyfikuje ona produkt skarżącej dla celów klasyfikacji taryfowej na podstawie Nomenklatury Scalonej, mając na względzie obiektywne cechy i właściwości produktu,

—	stwierdzenie, że klasyfikacja celna produktu powinna zostać ustalona w oparciu o immanentne właściwości produktu, t. j. cechy maszyny do automatycznego przetwarzania danych i w związku z tym produkt ten powinien zostać sklasyfikowany do działu 8471 Nomenklatury Scalonej, ewentualnie

—	stwierdzenie, że produkt należy sklasyfikować w oparciu o jego główne właściwości jako maszynę lub urządzenie liczące zgodnie z działem 8470 Nomenklatury Scalonej,

—	stwierdzenie, że zgodnie z przyjętymi regułami klasyfikacji celnej towarów we Wspólnocie, główną właściwością produktu nie jest właściwość urządzenia bezpieczeństwa lub środka dostępu do danych zapisanych na maszynie do automatycznego przetwarzania danych lub w innej formie,

—	nakazanie zwrotu na rzecz skarżącej należności celnych uiszczonych przez nią w związku z przywozem produktu do Wspólnoty od wejścia w życie decyzji Komisji wraz z odsetkami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji, o której została powiadomiona przez Revenue Commissioners w korespondencji elektronicznej z dnia 30 marca 2007 r., w odpowiedzi na złożony przez skarżącą wniosek o udzielenie wiążącej informacji taryfowej w przedmiocie urządzenia bezpieczeństwa z możliwością podłączenia do maszyny do automatycznego przetwarzania danych, określonego jako „SID 800 Product”.

Skarżąca podnosi, że w decyzji podanej w pierwszej kolejności do wiadomości Revenue Commissioners, a następnie skarżącej, błędnie sklasyfikowano produkt skarżącej, mając na względzie jego obiektywne cechy i właściwości i określono klasyfikację taryfową w sposób stanowiący rażące naruszenie prawa.

Skarżąca podnosi ponadto, że mając na uwadze podstawowe właściwości produktu, należy go sklasyfikować jako urządzenie do maszyny do automatycznego przetwarzania danych zgodnie z działem 8471 Wspólnotowego Kodeksu Celnego (1), ponieważ produkt ten spełnia przesłanki uwagi 5(B) do działu 8471 lub jako maszynę do automatycznego przetwarzania danych.

Ewentualnie, skarżąca podnosi, że produkt należy sklasyfikować pod względem jego obiektywnych właściwości jako maszynę lub urządzenie liczące zgodnie z działem 8470 Wspólnotowego Kodeksu Celnego.

Wreszcie, skarżąca podnosi, że zachowanie Komisji w zakresie wniosku skarżącej o udzielenie wiążącej informacji taryfowej na podstawie cech produktu jako urządzenia do maszyny do automatycznego przetwarzania danych odznacza się brakiem dobrej administracji i prowadzi do nadużycia władzy.

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. 1992, L 302, str. 1).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/39

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2007 r. — AWWW przeciwko Europejskiej Fundacji na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy

(Sprawa T-211/07)

(2007/C 183/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: AWWW GmbH ArbeitsWelt — Working World (z siedzibą w Göttingen, Niemcy) (przedstawiciele: B. Schreier, M. Kappuhne)

Strona pozwana: Europejska Fundacja na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności przyspieszonego, ograniczonego postępowania w sprawie udzielenia zamówienia publicznego nr 2007/S 13-014125, opublikowanego w Dz. U. str. 13 z dnia 19 stycznia 2007 r. w przedmiocie informacji i analiz dotyczących jakości pracy i zatrudnienia, stosunków pomiędzy pracodawcami a pracownikami i restrukturyzacji na szczeblu europejskim przeprowadzonego przez Europejską Fundację na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca utrzymuje, że wskazane postępowanie w sprawie udzielenia zamówienia publicznego nie zostało przeprowadzone przez pozwaną w sposób prawidłowy.

Skarżąca podnosi po pierwsze, że odrzucenie jej oferty nie zostało uzasadnione w wystarczającym stopniu. W szczególności przekazane skarżącej odpisy formularza oceny nie wyjaśniają w odpowiedni sposób, z jakich powodów zamówienie zostało udzielone innemu oferentowi.

Skarżąca podnosi po drugie, że pismo skarżącej z dnia 15 maja 2007 r. zawiera wady formalne, ponieważ załącznik B sprawozdania z oceny nie został podpisany przez osoby, którym powierzono ocenę ofert.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/40

Skarga wniesiona w dniu 15 czerwca 2007 r. — Harman International Industries przeciwko OHIM — Becker (Barbara Becker)

(Sprawa T-212/07)

(2007/C 183/76)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Harman International Industries, Inc. (Northridge, USA) (przedstawiciel: M. Vanhegan, Barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Barbara Becker (Miami, USA)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pkt 1 decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 7 marca 2007 r. (sprawa R 502/2006-1), mocą której uchylono decyzję Wydziału Sprzeciwów z dnia 15 lutego 2005 r.;

—	nakazanie odrzucenia zgłoszenia nr 2 939 072 w całości;

—	obciążenie strony pozwanej poniesionymi przez skarżącą kosztami postępowania przed Izbą Odwoławczą i Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Barbara Becker

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „Barbara Becker” dla towarów z klasy 9 — zgłoszenie nr 2 939 072.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Harman International Industries, Inc.

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowne wspólnotowe znaki towarowe „BECKER” i „BECKER ONLINE PRO” dla towarów z klasy 9.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w całości.

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania i odrzucenie sprzeciwu.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia Rady nr 40/94 („rozporządzenie nr 40/94”).

Skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza niewłaściwie zastosowała art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 stwierdzając, iż znak skarżącej „BECKER” i zgłoszone oznaczenie „Barbara Becker” nie wykazują podobieństwa na płaszczyźnie koncepcyjnej, w związku z czym brak jest prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Dalej skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza nieprawidłowo zastosowała art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 uznając, iż brak jest związku między zgłoszonym oznaczeniem „Barbara Becker” a jej wspólnotowym znakiem towarowym.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/40

Skarga wniesiona w dniu 22 czerwca 2007 r. — Donnici przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-215/07)

(2007/C 183/77)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Beniamino Donnici (przedstawiciele: M. Sanino, G. Roberti, I. Perego oraz P. Salvatore, adwokaci)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie weryfikacji mandatów skarżącego;

—	stwierdzenie niezgodności z prawem, w rozumieniu art. 241 WE, art. 3 ust. 5 Regulaminu Parlamentu Europejskiego;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona decyzja stwierdza nieważność mandatu posła Parlamentu Europejskiego Beniamina Donnici, którego wybór został potwierdzony przez właściwe organy krajowe oraz stwierdza ważność mandatu Achilla Occhetto.

Należy podkreślić w tym względzie, że Consiglio di Stato wyrokiem nie podlegającym zaskarżeniu stwierdziła nieważność ogłoszenia o wyborze Achilla Occhetto na członka Parlamentu Europejskiego.

Na poparcie swoich żądań skarżący podnosi, że Parlament Europejski:

—	nie posiada kompetencji do orzekania o ważności mandatu posła europejskiego powierzonego Beniaminowi Donnici;

—	naruszył art. 12 Aktu z 1976 r., który nie zezwala mu na kwestionowanie decyzji przyjętych przez krajowe organy w ramach ich prerogatyw;

—	błędnie zastosował art. 3 ust. 5 regulaminu, na którego nieważność powołuje się ponadto skarżący z uwagi na niezgodność tego przepisu z Aktem z 1976 r. Jako źródła prawa pochodnego regulamin nie może przyznać Parlamentowi Europejskiemu kompetencji, które nie zostały przewidziane w Akcie;

—	błędnie uznał, że może powołać się na naruszenie art. 6 Aktu z 1976 r. oraz naruszył zasadę powagi rzeczy osądzonej nie uwzględniając niezaskarżalnego orzeczenia wydanego w tej sprawie przez sądy krajowe;

—	nie uzasadnił w odpowiedni sposób zaskarżonej decyzji, a w szczególności nie przedstawił powodów, dla których nie wziął pod uwagę odmiennej opinii sporządzonej przez służby prawne Parlamentu.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/42

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 28 czerwca 2007 r. — da Silva przeciwko Komisji

(Sprawa F-21/06) (1)

(Urzędnicy - Powołanie na stanowisko - Stanowisko dyrektora opublikowane przed dniem 1 maja 2004 r. - Zmiana regulaminu pracowniczego - Art. 2 i art. 5 ust. 5 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Zaklasyfikowanie do grupy na podstawie nowych mniej korzystnych przepisów - Zasada, zgodnie z którą każdy urzędnik ma ekspektatywę rozwoju kariery)

(2007/C 183/81)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joao da Silva (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: G. Vandersanden i L. Levi, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europesjkich (przedstawiciele: J. Currall, H. Kraemer i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (Przedstawiciele: M. Arpio Santacruz i I. Sulce, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 8 maja 2005 r. powołującej skarżącego na stanowisko dyrektora w części, w której ustala ona jego zaszeregowanie w grupie A*14 zamiast A2 określonej w ogłoszeniu o konkursie opublikowanym w 2003 r. oraz przywrócenie skarżącego do grupy A*15 (ex A2), a także odtworzenie ścieżki jego kariery ze skutkiem wstecznym.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 18 maja 2005 r. w części, w której dokonuje ona zaszeregowania J. da Silvy na stanowisku dyrektora do grupy A*14, stopień 2.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich pokrywa koszty J. da Silvy, a także własne koszty.

3)	Rada Unii Europejskiej pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006 str. 31.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/43

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 19 czerwca 2007 r. — Davis i in. przeciwko Radzie

(Sprawa F-54/06) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Emerytura - Współczynnik korygujący - Przejście na emeryturę po wejściu w życie regulaminu pracowniczego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. - Stosowanie współczynników korygujących obliczanych w odniesieniu do przeciętnych kosztów utrzymania w państwie miejsca zamieszkania emerytowanych pracowników - Przepisy przejściowe - Zawieszenie współczynników korygujących w przypadku praw do emerytury nabytych przed wejściem w ąycie regulaminu pracowniczego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r.)

(2007/C 183/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Davis i in. (Bolton, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Arpio Santacruz i I. Sulce, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Rady w sprawie określenia praw skarżących do emerytury, zgodnie z którą część ich praw nabytych przed dniem 30 kwietnia 2004 r. nie została poddana współczynnikowi korygującemu a współczynnik korygujący zastosowany względem tej części ich praw nabytych przed dniem 30 kwietnia 2004 r. jest inny aniżeli współczynnik stosowany względem wynagrodzenia funkcjonariuszy pełniących służbę w Zjednoczonym Królestwie i Danii

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 154 z 1.7.2006, s. 28.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/43

Skarga wniesiona w dniu 16 maja 2007 r. — Wolfgang A. Mandt przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa F-45/07)

(2007/C 183/84)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Wolfgang A. Mandt (Kreuztal, Niemcy) (przedstawiciel: B. Kolb, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 8 lutego 2007 r. dotyczącej obniżenia przyznanej skarżącemu renty wdowiej o 50 %;

—	zasądzenie od Parlamentu na rzecz skarżącego z mocą wsteczną od dnia 1 kwietnia 2006 r. oraz na przyszłość comiesięcznej wypłaty pozostałych 50 % renty wdowiej po zmarłej żonie skarżącego Giseli Neumann.

Zarzuty i główne argumenty

Parlament Europejski obniżył przyznaną skarżącemu, jako wdowcowi po Giseli Neumann, rentę wdowią o 50 %, nie uznając prawomocnego wyroku rozwodowego wydanego przez sąd belgijski, uzyskanego przez jego zmarłą żonę w 1995 r., który dotyczył pierwszego męża zmarłej.

Skarga jest wymierzona przeciwko braku uznania tego wyroku oraz rozporządzeniu Rady nr 2201/2203/WE z dnia 24 listopada 2003 r. Skarżący podnosi, że jest jedynym „małżonkiem pozostałym przy życiu”, ponieważ związek małżeński, w który wstąpił ze zmarłą, został zawarty prawomocnie (art. 18 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego).

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/43

Skarga wniesiona w dniu 30 maja 2007 r. — Tiralongo przeciwko Komisji

(Sprawa F-55/07)

(2007/C 183/85)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Giuseppe Tiralongo (Ladispoli, Włochy) (przedstawiciele: F. Sciaudone, R. Sciaudone i S. Frazzani, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi;

—	zobowiązanie Komisji do przedstawienia informacji oraz udostępnienia dokumentów związanych z zatrudnieniem i przedłużaniem umów o pracę zawieranych przez Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z Panią X, jak również wezwanie Pani X. na świadka;

—	zastosowanie wszelkich środków organizacji postępowania oraz wydanie instrukcji niezbędnych dla dokonania oceny naruszenia zasad równego traktowania i niedyskryminacji przez Komisję;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego kwoty 460 000 EUR, względnie innej, którą Sąd uzna za słuszną, tytułem naprawienia szkód poniesionych przez skarżącego;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego kwoty 100 000 EUR, względnie innej, którą Sąd uzna za słuszną, tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez skarżącego;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, który do dnia 30 kwietnia 2005 r. był członkiem personelu tymczasowego OLAF, wnosi o naprawienie szkód i zadośćuczynienie krzywdom wynikającym jego zdaniem z serii bezprawnych działań Komisji, które miały miejsce w związku z przedłużeniem jego umowy o pracę. Bezprawne działania Komisji polegały między innymi na: i) naruszeniu przepisów oraz orzecznictwa w dziedzinie służby publicznej, mających zastosowanie w sprawie; ii) naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań; iii) naruszeniu zasad równego traktowania i niedyskryminacji.

4.8.2007

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 183/44

Skarga wniesiona w dniu 11 czerwca 2007 r. — Gerochristos przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-56/07)

(2007/C 183/86)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ioannis Gerochristos (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: E. Boigelot, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 26 września 2006 r. dotyczącej powołania skarżącego na urzędnika w okresie próbnym w ramach grupy funkcyjnej administratorów w grupie zaszeregowania AD 6, stopień 3;

—	stwierdzenie nieważności późniejszej decyzji Parlamentu dotyczącej zatrzymania kwoty 994,95 EUR z wynagrodzenia podstawowego skarżącego i zasądzenie jej zwrotu przy okazji kolejnej wypłaty wynagrodzenia po wydaniu przez Sąd wyroku stwierdzającego nieważność decyzji;

—	zasądzenie od Parlamentu na rzecz skarżącego kwoty 25.000 EUR tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za szkody materialne oraz uszczerbek dla kariery skarżącego, z zastrzeżeniem podwyższenia bądź obniżenia jej wysokości w trakcie postępowania;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący jest laureatem konkursu ogólnego EPSO A/18/04 (1), o którym ogłoszenie zostało opublikowane przed wejściem w życie rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (2). W chwili powołania na urzędnika w grupie zaszeregowania AD 6 był członkiem personelu tymczasowego w grupie zaszeregowania AST 8.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi po pierwsze naruszenie obowiązku uzasadnienia ustanowionego w art. 25 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”), ponieważ administracja nigdy nie przedstawiła mu powodów, dla których został on zaszeregowany do grupy AD 6, ani dla których zatrzymano kwotę 994,95 EUR z jego wynagrodzenia podstawowego.

Po drugie skarżący podnosi, po pierwsze, naruszenie art. 31 regulaminu pracowniczego, art. 2 i 8 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego oraz postanowień ogłoszenia o konkursie, a po drugie, zarzut niezgodności z prawem w związku z art. 13 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.

Po trzecie skarżący podnosi, że administracja naruszyła zasady równego traktowania i niedyskryminacji, w szczególności, ponieważ skarżący uważa, że został potraktowany gorzej aniżeli inni członkowie personelu tymczasowego oraz urzędnicy, którzy zostali zaszeregowani korzystniej na podstawie art. 5 ust. 2 i 4 załącznika XIII do regulaminu, względnie innych przepisów przyjętych przez Biuro Parlamentu w dniu 13 lutego 2006 r.

Po czwarte skarżący podnosi naruszenie zasad pewności prawa oraz ochrony uzasadnionych oczekiwań, w szczególności, ponieważ ogłoszenie o konkursie dotyczyło utworzenia rezerwowej listy administratorów należących do grupy zaszeregowania A7/A6.

Po piąte skarżący podnosi naruszenie zasad dobrego administrowania i starannego działania.

W końcu skarżący podnosi, że zatrzymując kwotę z jego wynagrodzenia podstawowego administracja naruszyła art. 85 regulaminu pracowniczego.

(1) Dz.U. C 96 A z 21.4.2004, s. 1.

(2) Dz.U. L 124 z 27.4.2004, s. 1.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 183

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 50 4 sierpnia 2007

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Zawiadomienia
	ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2007/C 183/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 170 z 21.7.2007.	1