ISSN 1725-5228

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 117

European flag  

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Tom 50
26 maja 2007


Powiadomienie nr

Spis treśći

Strona

 

IV   Zawiadomienia

 

ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ

 

Trybunał Sprawiedliwości

2007/C 117/01

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej
Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

1

 

V   Ogłoszenia

 

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

 

Trybunał Sprawiedliwości

2007/C 117/02

Sprawa C-71/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w powiększonym składzie) wydanego w dniu 29 listopada 2006 r. w sprawie T-135/05 Campoli przeciwko Komisji, wniesione w dniu 12 lutego 2007 r. przez Franca Campoliego

2

2007/C 117/03

Sprawa C-78/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Giustizia Amministrativa per la Regione siciliana (Włochy) w dniu 13 lutego 2007 r. — Ispettorato Provinciale dell'Agricoltura di Enna, Assessorato all'agricoltura e foreste della regione Sicilia, Regione Sicilia przeciwko Domenicowi Valvie

3

2007/C 117/04

Sprawa C-94/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgerichts Bonn (Niemcy) w dniu 20 lutego 2007 r. — Dr. Andrea Raccanelli przeciwko Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften e. V.

3

2007/C 117/05

Sprawa C-95/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale (Włochy) w dniu 20 lutego 2007 r. — Ecotrade spa przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Genova 3

4

2007/C 117/06

Sprawa C-96/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale (Włochy) w dniu 20 lutego 2007 r. — Ecotrade spa przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Genova 3

4

2007/C 117/07

Sprawa C-112/07: Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

5

2007/C 117/08

Sprawa C-113/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2006 r. w sprawie T-155/04 Selex Sistemi Integrati S.p.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 27 lutego 2007 r. przez SELEX Sistemi Integrati S.p.A.

5

2007/C 117/09

Sprawa C-119/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Darmstadt (Niemcy) w dniu 27 lutego 2007 r. — Container Service Thorsten Sperzel GmbH przeciwko Land Hessen

6

2007/C 117/10

Sprawa C-125/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 2 marca 2007 r. przez Erste Bank der österreichischen Sparkassen AG dotyczące sprawy T-264/02

7

2007/C 117/11

Sprawa C-126/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez sąd polubowny przy izbie przemysłowej Republiki Czeskiej i izbie rolniczej Republiki Czeskiej (Republika Czeska) w dniu 26 lutego 2007 r. — Reisebüro Bühler GmbH przeciwko Dom.info e.K., Sebastian Dieterle

8

2007/C 117/12

Sprawa C-127/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 5 marca 2007 r. — Société Arcelor Atlantique et Lorraine, Société Sollac Méditerranée, Société Arcelor Packaging International, Société Ugine & Alz France, Société Industeel Loire, Société Creusot Métal, Société Imphy Alloys i Société Arcelor przeciwko Premier ministre, Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie, Ministre de l'Écologie et du Développement durable

8

2007/C 117/13

Sprawa C-128/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Angelo Molinari przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

8

2007/C 117/14

Sprawa C-129/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Giovanni Galeota przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

9

2007/C 117/15

Sprawa C-130/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Salvatore Barbagallo przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

9

2007/C 117/16

Sprawa C-131/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Michele Ciampi przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

10

2007/C 117/17

Sprawa C-132/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van Koophandel te Brussel (Belgia) w dniu 5 marca 2007 r. — Beeecham Group PLC, SmithKline Beecham PLC, Glaxo Group Ltd, Stafford-Miller Ltd, GlaxoSmithKline Consumer Healthcare NV, GlaxoSmithKline Consumer Healthcare BV przeciwko Andacon NV

10

2007/C 117/18

Sprawa C-133/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Raiffeisen Zentralbank Österreich AG dotyczące sprawy T-259/02

11

2007/C 117/19

Sprawa C-135/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Bank Austria Creditanstalt AG dotyczące sprawy T-260/02

12

2007/C 117/20

Sprawa C-136/07: Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

13

2007/C 117/21

Sprawa C-137/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 8 marca 2007 r. przez Österreichische Volksbanken-AG dotyczące sprawy T-271/02

13

2007/C 117/22

Sprawa C-138/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen (Belgia) w dniu 9 marca 2007 r. — Państwo belgijskie przeciwko N.V. Cobelfret

14

2007/C 117/23

Sprawa C-140/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 12 marca 2007 r. — Hecht-Pharma GmbH przeciwko Staatliches Gewerbeaufsichtsamt Lüneburg

15

2007/C 117/24

Sprawa C-141/07: Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

15

2007/C 117/25

Sprawa C-143/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 13 marca 2007 r. — A.O.B. Reuter & Co. przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

16

2007/C 117/26

Sprawa C-144/07 P: Odwołanie wniesione w dniu 13 marca 2007 r. przez K-Swiss, Inc. od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie T-14/06 K-Swiss, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

16

2007/C 117/27

Sprawa C-150/07: Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

17

2007/C 117/28

Sprawa C-151/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 19 marca 2007 r. — Theologos-Grigorios Chatzithanasis przeciwko Ypourgos Ygeias kai Koinonikis Allilengyis i Organismos Epangelmatikis Ekpaidefsis kai Katartisis (OEEK)

17

2007/C 117/29

Sprawa C-158/07: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep w dniu 22 marca 2007 r. — Jacqueline Förster przeciwko IB-Groep

18

2007/C 117/30

Sprawa C-159/07: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalii

18

2007/C 117/31

Sprawa C-167/07: Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2007 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Radzie Unii Europejskiej

19

2007/C 117/32

Sprawa C-175/07, Sprawa C-176/07, Sprawa C-177/07, Sprawa C-178/07, Sprawa C-179/07, Sprawa C-180/07, Sprawa C-181/07, Sprawa C-182/07, Sprawa C-183/07, Sprawa C-184/07: Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez tribunal de grande instance de Nanterre (Francja) w dnniu 2 kwietnia 2007 r. — 1. S.A. SAFBA przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 2. S.A. Sucreries et Raffineries d'Erstein przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 3. SA Sucreries & Distilleries de Souppes — Ouvré Fils przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 4. SA Sucrerie de Bourgogne przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 5. Sucrerie Bourdon przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 6. S.A. des Sucreries du Marquenterre przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 7. Cristal Union przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 8. S.A. Lesaffre Frères przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 9. Société Vermendoise Industries przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 10. S.A. Sucreries de Toury et Usines annexes przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

19

2007/C 117/33

Sprawa C-192/07: Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

20

2007/C 117/34

Sprawa C-199/07: Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

20

 

Sąd Pierwszej Instancji

2007/C 117/35

Sprawa T-75/07: Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2007 r. — Hadmi przeciwko Radzie

22

2007/C 117/36

Sprawa T-76/07: Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2007 r. — El Fatmi przeciwko Radzie

22

2007/C 117/37

Sprawa T-81/07: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2007 r. — KG Holding (w likwidacji) przeciwko Komisji

23

2007/C 117/38

Sprawa T-82/07: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2007 r. — Kliq (w likwidacji) przeciwko Komisji

24

2007/C 117/39

Sprawa T-83/07: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2007 r. — Kliq Reïntegratie (w likwidacji) przeciwko Komisji

25

2007/C 117/40

Sprawa T-84/07: Skarga wniesiona w dniu13 marca 2007 r. — Mineral and Chemical Company EuroChem przeciwko Radzie

26

2007/C 117/41

Sprawa T-85/07: Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2007 r. — Gabel Industria Tessile przeciwko OHIM — Creaciones Garel (GABEL)

26

2007/C 117/42

Sprawa T-86/07: Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2007 r. — Deichmann-Schuhe przeciwko OHIM — Design for Woman (DEITECH)

27

2007/C 117/43

Sprawa T-87/07: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Scil Proteins przeciwko OHIM — Indena (affilene)

27

2007/C 117/44

Sprawa T-88/07: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 — Fabryka Samochodów Osobowych przeciwko Komisji

28

2007/C 117/45

Sprawa T-89/07: Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2007 r. — VIP Car Solutions przeciwko Parlamentowi

29

2007/C 117/46

Sprawa T-90/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji, wniesione w dniu 26 marca 2007 r. przez Królestwo Belgii

29

2007/C 117/47

Sprawa T-91/07: Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2007 r. — WWF-UK przeciwko Radzie

30

2007/C 117/48

Sprawa T-92/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-3/06 Frankin i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 28 marca 2007 r. przez Jacques'a Frankina i in.

31

2007/C 117/49

Sprawa T-93/07: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Włochy przeciwko Komisji

31

2007/C 117/50

Sprawa T-94/07: Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2007 r. — EREF przeciwko Komisji

31

2007/C 117/51

Sprawa T-95/07: Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2007 r. — Aventis Pharma przeciwko OHIM — Altana (PRAZOL)

32

2007/C 117/52

Sprawa T-96/07: Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2007 r. — Telecom Italia Media przeciwko Komisji

32

2007/C 117/53

Sprawa T-99/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji, wniesione w dniu 29 marca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

34

 

Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej

2007/C 117/54

Sprawa F-17/07: Skarga wniesiona w dniu 23 lutego 2007 r. — Pouzol przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

35

2007/C 117/55

Sprawa F-23/07: Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2007 r. — M. przeciwko EMEA

35

2007/C 117/56

Sprawa F-24/07: Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2007 r. — Lafleur-Tighe przeciwko Komisji

36

2007/C 117/57

Sprawa F-25/07: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Bleser przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

36

2007/C 117/58

Sprawa F-26/07: Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2007 r. — Potoms i Scillia przeciwko Parlamentowi

37

2007/C 117/59

Sprawa F-27/07: Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2007 r. — Sundholm przeciwko Komisji

37

2007/C 117/60

Sprawa F-29/07: Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2007 r. — Quadu przeciwko Parlamentowi

37

2007/C 117/61

Sprawa F-30/07: Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2007 r. — Noworyta przeciwko Parlamentowi

38

2007/C 117/62

Sprawa F-31/07: Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2007 r. — Putterie-de-Beukelaer przeciwko Komisji

38

PL

 


IV Zawiadomienia

ZAWIADOMIENIA INSTYTUCJI I ORGANÓW UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości

26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/1


(2007/C 117/01)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 95 z 28.4.2007.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 82 z 14.4.2007.

Dz.U. C 69 z 24.3.2007.

Dz.U. C 56 z 10.3.2007.

Dz.U. C 42 z 24.2.2007.

Dz.U. C 20 z 27.1.2007.

Dz.U. C 331 z 30.12.2006.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

 

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu


V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Trybunał Sprawiedliwości

26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/2


Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w powiększonym składzie) wydanego w dniu 29 listopada 2006 r. w sprawie T-135/05 Campoli przeciwko Komisji, wniesione w dniu 12 lutego 2007 r. przez Franca Campoliego

(Sprawa C-71/07 P)

(2007/C 117/02)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Franco Campoli (przedstawiciele: G. Vandersanden, L. Levi, S. Rodrigues, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Joris, D. Martin, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (M. Arpio, I. Šulce, pełnomocnicy)

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji WE z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie T-135/05;

w konsekwencji uwzględnienie żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji ze zmianami w odniesieniu do niedopuszczalności wniosków skarżącego dotyczących dodatku na gospodarstwo domowe i dodatku edukacyjnego, a zatem

uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 13 grudnia 2004 r. oddalającej jego zażalenie wraz z decyzją organu powołującego zakwestionowaną w tym zażaleniu, która zmieniła z dniem 1 maja 2004 r. mnożnik, mający zastosowanie do jego emerytury, a także informacji o emeryturze w zakresie w jakim wykonują tę ostatnią decyzję począwszy od miesiąca maja 2004 r.

obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania;

obciążenie pozwanej kosztami pierwszej instancji oraz kosztami odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi szereg argumentów na poparcie swego jedynego zarzutu opartego na naruszeniu zasady równego traktowania i naruszenia obowiązku uzasadnienia ciążącego na sądzie wspólnotowym.

Zasada ta została jego zdaniem naruszona po pierwsze przez to, że Sąd uznał, że prawodawca może zmienić regulamin pracowniczy określając jego warunki w mniej korzystny sposób niż system obowiązujący wcześniej pod warunkiem, że przewidziany został wystarczająco długi okres przejściowy. Istnienie okresu przejściowego i ocena odpowiedniości jego długości są jego zdaniem elementami obcymi przy badaniu zgodności z prawem nowego przepisu z punktu widzenia zasady równości traktowania, której przestrzeganie wymaga sprawdzenia przez sąd braku wystąpienia arbitralnego lub oczywiście nieodpowiedniego rozróżnienia w stosunku do realizowanego przez prawodawcę wspólnotowego celu. Tymczasem w tym konkretnym przypadku zaskarżony wyrok nie określił ani celu realizowanego przez nowe przepisy w sprawie ustalenia mnożników, ani a fortiori nie zbadał czy nie ma arbitralnego lub oczywiście nieodpowiedniego rozróżnienia w odniesieniu do tego celu. Wnoszący odwołanie dodaje, że mnożnik ustalony na poziomie średnich kosztów życia w kraju stanowi ponadto naruszenie zarówno celu jakim jest utrzymanie siły nabywczej emerytów oraz ich swobody przemieszczania się i pobytu, ponieważ emeryci zamieszkujący w stolicy kraju lub w jego innych drogich miastach lub regionach mają siłę nabywczą mniejszą niż emeryci mający miejsce zamieszkania poza tą stolicą lub tymi miastami czy regionami.

W swoim drugim argumencie skarżący twierdzi następnie, że wbrew temu, co stwierdza zaskarżony wyrok, nowy system emerytalny faktycznie ma związek z kosztami życia w Brukseli, tak że dochody emerytów mieszkających w Belgii powiązane są i uwzględniają tylko koszty życia w stolicy tego państwa członkowskiego, chociaż dochody emerytów mających miejsce zamieszkania w stolicy innego państwa członkowskiego są określone, jeżeli o nie chodzi, przez mnożnik powiązany ze średnim kosztem życia całym kraju. Skarżący kwestionuje ponadto ustalenie Sądu, zgodnie z którym zgodność z prawem aktu wspólnotowego nie może zależeć od sposobu, w jaki ten akt jest w praktyce stosowany, jako że przepisy wykonawcze do takiego aktu ściśle są związane z samym aktem i podnosi naruszenie prawa do obrony, a także zasady równości stron przed sądem wspólnotowym ponieważ poznał przepisy wykonawcze do nowego systemu emerytalnego dopiero po zamknięciu części pisemnej.

W swym ostatnim argumencie skarżący kwestionuje zarzut Sądu, według którego nie miał on interesu prawnego na podstawie art. 241 WE, odnosząc się do korzyści przyznanej emerytom zamieszkującym w „niedrogich ”państwach członkowskich. Wskazując bowiem na różne traktowanie emerytów w państwie członkowskim „niedrogim ”w porównaniu do emerytów mających miejsce zamieszkania w państwie członkowskim „drogim”, kwestionował on w istocie naruszenie zasady równości siły nabywczej i miał przez to na celu zakwestionowanie systemu emerytalnego wynikającego z nowego regulaminu pracowniczego i jego przepisy przejściowe.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/3


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Giustizia Amministrativa per la Regione siciliana (Włochy) w dniu 13 lutego 2007 r. — Ispettorato Provinciale dell'Agricoltura di Enna, Assessorato all'agricoltura e foreste della regione Sicilia, Regione Sicilia przeciwko Domenicowi Valvie

(Sprawa C-78/07)

(2007/C 117/03)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Consiglio di Giustizia Amministrativa per la Regione siciliana

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ispettorato Provinciale dell'Agricoltura di Enna, Assessorato all'agricoltura e foreste della regione Sicilia, Regione Sicilia

Strona pozwana: Domenico Valvo.

Pytania prejudycjalne

Czy można odmówić rolnikowi dodatku wyrównawczego, przewidzianego w rozporządzeniu EWG nr 2328/91 (w wersji zmienionej przez rozporządzenie nr 3669/93) i rozporządzeniu Rady WE nr 950/97 (1) z dnia 20 maja 1997 r. dotyczącym zwiększenia wydajności gospodarstw rolnych, w przypadku gdy pobiera on również inne świadczenia, w szczególności świadczenia związane z wysługą lat?


(1)  Dz.U. L 142, str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/3


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgerichts Bonn (Niemcy) w dniu 20 lutego 2007 r. — Dr. Andrea Raccanelli przeciwko Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften e. V.

(Sprawa C-94/07)

(2007/C 117/04)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Arbeitsgericht Bonn.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dr. Andrea Raccanelli

Strona pozwana: Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften e. V.

Pytania prejudycjalne

1.

Czy skarżącego należy uznać za pracownika w rozumieniu europejskiego pojęcia pracownika wówczas, gdy nie jest zobowiązany do świadczenia większej ilości pracy od doktorantów działających na podstawie umowy o pracę w ramach BAT/2 (BAT — Bundesangestellten-Tarifvertrag — porozumienie zbiorowe pracowników federalnych)?

2.

Jeżeli na pytanie 1 należy odpowiedzieć przecząco: czy art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 1612/68 w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (1) należy interpretować w ten sposób, że można uznać, iż tylko wówczas nie wystąpiła dyskryminacja, gdy skarżącemu przed rozpoczęciem okresu studiów doktoranckich odbywanych u pozwanego przyznano przynajmniej prawo wyboru pomiędzy umową o pracę a stypendium ?

3.

W sytuacji, gdy na pytanie 2 należy odpowiedzieć w ten sposób, że skarżącemu powinna była być przyznana możliwość zawarcia umowy o pracę, to należy zadać pytanie:

jakie skutki prawne wynikają z dyskryminacji cudzoziemców?


(1)  Dz.U. L 257, str. 2.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/4


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale (Włochy) w dniu 20 lutego 2007 r. — Ecotrade spa przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Genova 3

(Sprawa C-95/07)

(2007/C 117/05)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ecotrade spa.

Strona pozwana: Agenzia Entrate Ufficio Genova 3

Pytania prejudycjalne

1)

Czy właściwa wykładnia art. 17, art. 21 ust. 1 i art. 22 szóstej dyrektywy Rady nr 77/388 (1) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych stoi na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego (w tym przypadku art. 19 D.P.R. nr 633 z dnia 26 października 1972 r.), który uzależnia korzystanie z prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej, należnego od podatnika z tytułu czynności dokonanych w ramach wykonywania działalności gospodarczej, od dochowania (dwuletniego) terminu, przewidując sankcję wygaśnięcia samego prawa w przypadku niedochowania terminu; w szczególności w odniesieniu do przypadków, w których objęcie podatkiem VAT nabycia towaru lub usługi następuje wskutek zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge), który zezwala organom administracji na żądanie zapłaty podatku w terminie (czteroletnim, o którym mowa w art. 57 D.P.R. 633/72) dłuższym od terminu ustanowionego dla przedsiębiorcy do dokonania odliczenia, który stracił w międzyczasie możliwość dokonania odliczenia wskutek upływu owego terminu?

2)

Czy właściwa wykładnia art. 18 ust. 1 lit. d) szóstej dyrektywy Rady nr 77/388 z dnia 17 maja 1977 r. sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które ustalając „formalności ”przewidziane w tym artykule, za pomocą mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge) ustanowionego w art. 17 ust. 3 w związku z art. 23 i 25 D.P.R. 633/72, wprowadzają (na szkodę podatnika) obowiązek dochowania terminu — zgodnie z art. 19 D.P.R. 633/72 — do skorzystania z prawa do odliczenia przyznanego na mocy art. 17 tej dyrektywy?


(1)  Dz.U. 1977 L 145, str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/4


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale (Włochy) w dniu 20 lutego 2007 r. — Ecotrade spa przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Genova 3

(Sprawa C-96/07)

(2007/C 117/06)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ecotrade spa

Strona pozwana: Agenzia Entrate Ufficio Genova 3

Pytania prejudycjalne

1)

Czy właściwa wykładnia art. 17, art. 21 ust. 1 i art. 22 szóstej dyrektywy Rady nr 77/388/EWG (1) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych stoi na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego (w tym przypadku art. 19 D.P.R. nr 633 z dnia 26 października 1972 r.), który uzależnia korzystanie z prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej, należnego od podatnika z tytułu czynności dokonanych w ramach wykonywania działalności gospodarczej, od dochowania (dwuletniego) terminu, przewidując sankcję wygaśnięcia samego prawa w przypadku niedochowania terminu; w szczególności w odniesieniu do przypadków, w których objęcie podatkiem VAT nabycia towaru lub usługi następuje wskutek zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge), który zezwala organom administracji na żądanie zapłaty podatku w terminie (czteroletnim, o którym mowa w art. 57 D.P.R. 633/72) dłuższym od terminu ustanowionego dla przedsiębiorcy do dokonania odliczenia, który stracił w międzyczasie możliwość dokonania odliczenia wskutek upływu owego terminu?

2)

Czy właściwa wykładnia art. 18 ust. 1 lit. d) szóstej dyrektywy Rady nr 77/388EWG z dnia 17 maja 1977 r. sprzeciwia się obowiązywaniu przepisów krajowych, które ustalając „formalności ”przewidziane w tym artykule, za pomocą mechanizmu odwrotnego obciążenia (reverse charge) ustanowionego w art. 17 ust. 3 w związku z art. 23 i 25 D.P.R. 633/72, wprowadzają (na szkodę podatnika) obowiązek dochowania terminu — zgodnie z art. 19 D.P.R. 633/72 — do skorzystania z prawa do odliczenia przyznanego na mocy art. 17 tej dyrektywy?


(1)  Dz.U. L 145, str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/5


Skarga wniesiona w dniu 26 lutego 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-112/07)

(2007/C 117/07)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. De Persio i M. Condou-Durande, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi o

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnoszącej się do kompensaty dla ofiar przestępstw (1) lub w każdym razie nie powiadamiając o ich przyjęciu Komisji Republika Włoska uchybiła swoim zobowiązaniom, ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2004/80/WE, z wyjątkiem art. 12 ust. 2, który należało transponować do dnia 1 lipca 2005 r., upłynął w dniu 1 stycznia 2006 r.


(1)  Dz.U. L 261, str. 15.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/5


Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 grudnia 2006 r. w sprawie T-155/04 Selex Sistemi Integrati S.p.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 27 lutego 2007 r. przez SELEX Sistemi Integrati S.p.A.

(Sprawa C-113/07 P)

(2007/C 117/08)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Selex Sistemi Integrati S.p.A. (przedstawiciele: adwokaci F. Sciaudone, R. Sciaudone i D. Fioretti)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Eurocontrol — Europejska Organizacja ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej

Żądania wnoszącej odwołanie

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie T-155/04 a nastapnie przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji w celu rozpatrzenia istoty sprawy w świetle wytycznych przekazanych przez Trybunał;

obciążenie Komisji kosztami postępowania w niniejszej sprawie, a także w sprawie T-155/04.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie żądań odwołania wnosząca odwołanie podnosi kilka zarzutów naruszenia prawa dotyczących odpowiednio kwestii formalnych jak i materialnych.

Naruszenie prawa w zakresie kwestii formalnych

W odniesieniu do błędów proceduralnych popełnionych przez Sąd Pierwszej Instancji wnosząca odwołanie twierdzi, że:

został naruszony art. 116 § 6 regulaminu Sądu poprzez wyrażenie zgody przez Sąd na otrzymanie akt sprawy przez organizację Eurocontrol i umożliwienie jej przedstawienia pisemnych uwag;

został naruszony art. 48 § 2 regulaminu Sądu poprzez zniekształcenie okoliczności faktycznych, na podstawie których nowe zarzuty, na które powołuje się wnosząca odwołanie zostały uznane za niedopuszczalne;

został naruszony art. 48 § 2 regulaminu Sądu poprzez nieuwzględnienie stanowiska Komisji w odniesieniu do tych okoliczności faktycznych, na podstawie których nowe zarzuty, na które powołuje się wnosząca odwołanie zostały uznane za niedopuszczalne;

został naruszony art. 66 § 1 regulaminu Sądu poprzez niewydanie przez Sąd postanowienia w przedmiocie wniosku o zastosowanie środków dowodowych.

Naruszenie prawa w zakresie kwestii materialnych

W odniesieniu do błędów materialnych wynikających z zastosowania art. 82 WE do wsparcia udzielonego przez organizację Eurocontrol na rzecz organów administracji krajowej, wnosząca odwołanie twierdzi, że:

uległa wypaczeniu treść zaskarżonej decyzji;

istnieje sprzeczność w uzasadnieniu w zakresie, w jakim nie została stwierdzona nieważność zaskarżonej decyzji pomimo uwzględnienia pierwszego zarzutu skargi wniesionej przez wnoszącą odwołanie;

istnieje sprzeczność w uzasadnieniu w zakresie, w jakim Sąd zastąpił własne uzasadnienie uzasadnieniem Komisji z zaskarżonej decyzji;

nie zostało poszanowane utrwalone orzecznictwo wspólnotowe dotyczące ograniczeń kontroli sądowej;

wystąpił oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do naruszenia art. 82 WE.

W odniesieniu do naruszenia prawa co do zastosowania art. 82 WE do działalności z zakresu standaryzacji prowadzonej przez organizację Eurocontrol, wnosząca odwołanie twierdzi, że:

uległa wypaczeniu treść zaskarżonej decyzji;

zastosowane pojęcie działalności gospodarczej nie odpowiada pojęciu przyjętemu przez orzecznictwo Wspólnoty;

miała miejsce błędna wykładnia i błędne zastosowanie orzecznictwa Wspólnoty w zakresie świadczeń społecznych;

został naruszony obowiązek wystarczającego uzasadnienia.

W odniesieniu do błędów materialnych wynikających z zastosowania do organizacji Eurocontrol art. 82 WE w dziedzinie badań i rozwoju (w szczególności do zakupu prototypów i systemu prawa własności intelektualnej), wnosząca odwołanie twierdzi, że:

nastąpiło oczywiste przeinaczenie zaskarżonej decyzji;

zastosowane pojęcie działalności gospodarczej nie odpowiada pojęciu przyjętemu przez orzecznictwo wspólnotowe;

nastąpiło przekłamanie i zniekształcenie dowodów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w odniesieniu do gospodarczego charakteru zarządzania przez organizację Eurocontrol systemem praw własności intelektualnej.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/6


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Darmstadt (Niemcy) w dniu 27 lutego 2007 r. — Container Service Thorsten Sperzel GmbH przeciwko Land Hessen

(Sprawa C-119/07)

(2007/C 117/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Darmstadt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Container Service Thorsten Sperzel GmbH

Strona pozwana: Land Hessen

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 33 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku obliczania kosztów administracyjnych z tytułu przeprowadzenia procedury powiadamiania i nadzoru oprócz kosztów rzeczywiście związanych z obciążeniami administracyjnymi czynności urzędowej można uwzględnić również wartość czynności urzędowej dla zgłaszającego jako adresata czynności urzędowej?

Jeżeli Trybunał udzieli odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie

2)

Czy art. 33 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 259/93 należy interpretować w ten sposób, że można uznać za odpowiednie koszty administracyjne z tytułu przeprowadzenia procedury powiadamiania i nadzoru również wtedy, gdy w ramach obliczania kosztów administracyjnych uwzględniana w rozliczeniu pozycja „wartość czynności urzędowej dla zgłaszającego ”wielokrotnie (w danym przypadku dwudziestokrotnie) przekracza rzeczywiście poniesione obciążenia administracyjne?


(1)  Dz.U. L 30, str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/7


Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 2 marca 2007 r. przez Erste Bank der österreichischen Sparkassen AG dotyczące sprawy T-264/02

(Sprawa C-125/07 P)

(2007/C 117/10)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Erste Bank der österreichischen Sparkassen AG (przedstawiciel: F. Montag, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

częściowe uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 (1), w zakresie w jakim Sąd oddalił skargę wniesioną w sprawie T-264/02 na decyzję Komisji C (2002) 2091 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2002 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 WE i stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji Komisji, w zakresie w jakim nakłada ona grzywnę na wnoszącego odwołanie;

tytułem żądania ewentualnego, odpowiednie obniżenie grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie w art. 3 decyzji Komisji C (2002) 2091 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2002 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE;

tytułem dalszego żądania ewentualnego, uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji, o którym mowa w pkt 1, i przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania;

w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.

Zdaniem wnoszącego odwołanie zaskarżony wyrok naruszył zakres prawa do przedstawienia stanowiska. Wnoszący odwołanie nie został bowiem należycie wysłuchany w odniesieniu do planowanego przypisania przez Komisję udziałów rynkowych w austriackim sektorze kas oszczędnościowych. Sąd błędnie przyjął w wyroku, że nawiązanie przez pozwaną w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów do wnoszącego odwołanie jako spółki wiodącej sektora kas oszczędnościowych, było wystarczające, aby zapewnić wnoszącemu odwołanie prawo do przedstawienia stanowiska. Pozwana powinna też wskazać wnoszącemu odwołanie, jakie wnioski zamierzała wyciągnąć z tej okoliczności.

2.

Co się tyczy istoty sprawy, wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd nie uwzględnił faktu, iż decyzja Komisji:

a)

naruszyła art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/1962, ponieważ zachowanie GiroCredit w okresie poprzedzającym przejęcie GiroCredit przez wnoszącego odwołanie zostało przypisane wnoszącemu odwołanie. Zamiast tego zachowanie GiroCredit w tym okresie powinno być przypisane grupie Bank Austria, ponieważ i) grupa Bank Austria kontrolowała GiroCredit i wpływała na udział GiroCredit w klubie Lombard, ii) uczestniczyła ona w porozumieniach klubu Lombard za pośrednictwem innej spółki należącej do grupy i iii) istniała prawnie w momencie wydania decyzji;

b)

naruszyła art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/1962, ponieważ przypisała wnoszącemu odwołanie udziały w rynku kas oszczędnościowych, które były niezależne pod względem prawnym i ekonomicznym w okresie naruszenia (1995 — czerwiec 1998). Nie istnieje podstawa prawna pozwalająca na przypisanie wnoszącemu odwołanie sektora kas oszczędnościowych. Ponadto nie zostały spełnione przesłanki podstaw prawnych wskazanych przez Sąd i pozwaną;

c)

naruszyła art. 81 ust. 1 WE, ponieważ przypisanie wnoszącemu odwołanie udziałów rynkowych sektora kas oszczędnościowych oznaczało w rezultacie przypisanie mu zachowania kas oszczędnościowych niezależnych pod względem prawnym i ekonomicznym, mimo że nie zostały spełnione surowe przesłanki określone przez Trybunał Sprawiedliwości pozwalające na przypisanie cudzego zachowania;

d)

naruszyła art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/1962 w związku z tym, że grzywna nie powinna być nałożona ze względu na niezgodne z prawem przypisanie wnoszącemu odwołanie zachowania GiroCredit i sektora kas oszczędnościowych lub, w każdym razie, wysokość grzywny została określona na zbyt wysokim poziomie;

e)

naruszyła art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/1962 — nawet jeśli przypisanie sektora kas oszczędnościowych wnoszącemu odwołanie było poprawne, quod non — ponieważ, w każdym razie, przypisanie wnoszącemu odwołanie całego sektora kas oszczędnościowych było niezgodne z prawem, dlatego że nałożono oddzielną grzywnę na Bank Austria i na Erste österreischiche Sparkasse — Bank AG, w związku z czym ich udziały w rynku nie powinny być brane pod uwagę jeszcze raz również przy określaniu wysokości grzywny dla wnoszącego odwołanie, a więc uwzględniane dwukrotnie;

f)

naruszyła art. 81 ust. 1 WE, ponieważ porozumienia klubu Lombard nie miały „odczuwalnego ”wpływu na handel między państwami członkowskimi, w związku z czym art. 81 ust. 1 WE nie powinien być stosowany w niniejszej sprawie.


(1)  Dz.U. C 331, str. 29.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/8


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez sąd polubowny przy izbie przemysłowej Republiki Czeskiej i izbie rolniczej Republiki Czeskiej (Republika Czeska) w dniu 26 lutego 2007 r. — Reisebüro Bühler GmbH przeciwko Dom.info e.K., Sebastian Dieterle

(Sprawa C-126/07)

(2007/C 117/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Sąd polubowny przy izbie przemysłowej Republiki Czeskiej i izbie rolniczej Republiki Czeskiej

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Reisebüro Bühler GmbH

Strona pozwana: Dom.info e.K., Sebastian Dieterle

Pytania prejudycjalne

1)

Czy utworzony na podstawie rozporządzenia nr 874/2004/WE (1) sąd polubowny do spraw sporów dotyczących nazw domeny .eu przy izbie przemysłowej Republiki Czeskiej i izbie rolniczej Republiki Czeskiej (czeski sąd polubowny) jest uprawniony do wniesienia do Trybunału, na podstawie art. 234 akapit drugi WE, wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym?

2)

W przypadku udzielenia przez Trybunał na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej:

Czy na podstawie upoważnienia zawartego w art. 22 ust. 5 rozporządzenia nr 874/2004/WE mogą zostać przyjęte uzupełniające przepisy dotyczące zasad rozwiązywania sporów (procedury ADR), zgodnie z którymi pozwany między innymi może wnosić nie tylko o oddalenie skargi, lecz także o stwierdzenie, że skarga została wniesiona w złej wierze i stanowi nadużycie procedury [rozdział B12 lit. h) procedury ADR]?

3)

W przypadku udzielenia przez Trybunał na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej:

Czy zespół ADR sądu polubownego jest uprawniony do rozpatrzenia na podstawie pozostałych przepisów prawa wspólnotowego lub na podstawie ogólnych zasad prawa wspólnotowego mających źródło w tradycji konstytucyjnej państw członkowskich wniosku o stwierdzenie?


(1)  Dz.U. L 162, str. 40.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/8


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 5 marca 2007 r. — Société Arcelor Atlantique et Lorraine, Société Sollac Méditerranée, Société Arcelor Packaging International, Société Ugine & Alz France, Société Industeel Loire, Société Creusot Métal, Société Imphy Alloys i Société Arcelor przeciwko Premier ministre, Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie, Ministre de l'Écologie et du Développement durable

(Sprawa C-127/07)

(2007/C 117/12)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Société Arcelor Atlantique et Lorraine, Société Sollac Méditerranée, Société Arcelor Packaging International, Société Ugine & Alz France, Société Industeel Loire, Société Creusot Métal, Société Imphy Alloys, Société Arcelor

Strona pozwana: Premier ministre, Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie, Ministre de l'Écologie et du Développement durable

Pytanie prejudycjalne

Czy dyrektywa [2003/87/CE] z dnia 13 października 2003 r. (1) jest ważna z punktu widzenia zasady równości, w związku z tym, że nakazuje ona stosowanie systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych do przedsiębiorstw z branży hutniczej, nie obejmując tym systemem przedsiębiorstw produkcji aluminium i tworzyw sztucznych?


(1)  Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, str. 32).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/8


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Angelo Molinari przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

(Sprawa C-128/07)

(2007/C 117/13)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Latina.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Angelo Molinari

Strona pozwana: Agenzia Entrate Ufficio Latina

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrok w sprawie C-207/04 (1) należy interpretować w ten sposób, że ustawodawca włoski ma obowiązek ustanowienia również dla mężczyzn bardziej korzystnej granicy wieku ustalonej dla kobiet?

2)

Czy w niniejszej sprawie należy orzec, że kwoty wypłacane tytułem zachęty do odejścia mężczyznom, którzy ukończyli 50 lat, powinny być opodatkowane stawką wynoszącą połowę stawki stosowanej do TFR?

3)

Czy — wziąwszy pod uwagę fakt, iż kwoty wypłacone podatnikowi z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych nie stanowią wynagrodzenia za pracę, albowiem nie są wpłacane przez pracodawcę z tytułu stosunku pracy oraz mając na uwadze fakt, że kwoty wypłacone pracownikowi przez pracodawcę wynikające z zachęty do odejścia nie noszą cech wynagrodzenia — jest zgodne z prawem wspólnotowym orzeczenie, że odmienne progi wieku, a mianowicie 50 lat dla kobiet i 55 lat dla mężczyzn, są niezgodne z prawem wspólnotowym, skoro dyrektywa nr 79/7 (2) zezwala państwom członkowskim na utrzymanie odmiennych progów wieku w ramach wymogów emerytalnych?

4)

Czy wykładnia prawa wspólnotowego (dyrektywy Rady 76/207/WE (3) z dnia 9 lutego 1976 r. zabraniającej dyskryminacji ze względu na płeć) sprzeciwia się stosowaniu przepisów krajowych, które stały się przyczynkiem przedmiotowej sprawy przesyłanej niniejszym Trybunałowi, oznaczając dla niniejszego sądu krajowego niezgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym (art. 17 — obecnie art. 19 ust. 4a D.P.R. 917/86) czy też nie?


(1)  Zbiór orzeczeń 2005 r., str. I-07453.

(2)  Dz.U. L 6, str. 24.

(3)  Dz.U. L 39, str. 40.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/9


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Giovanni Galeota przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

(Sprawa C-129/07)

(2007/C 117/14)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Latina.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Giovanni Galeota

Strona pozwana: Agenzia Entrate Ufficio Latina

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrok w sprawie C-207/04 (1) należy interpretować w ten sposób, że ustawodawca włoski ma obowiązek ustanowienia również dla mężczyzn bardziej korzystnej granicy wieku ustalonej dla kobiet?

2)

Czy w niniejszej sprawie należy orzec, że kwoty wypłacane tytułem zachęty do odejścia mężczyznom, którzy ukończyli 50 lat, powinny być opodatkowane stawką wynoszącą połowę stawki stosowanej do TFR?

3)

Czy — wziąwszy pod uwagę fakt, iż kwoty wypłacone podatnikowi z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych nie stanowią wynagrodzenia za pracę, albowiem nie są wpłacane przez pracodawcę z tytułu stosunku pracy oraz mając na uwadze fakt, że kwoty wypłacone pracownikowi przez pracodawcę wynikające z zachęty do odejścia nie noszą cech wynagrodzenia — jest zgodne z prawem wspólnotowym orzeczenie, że odmienne progi wieku, a mianowicie 50 lat dla kobiet i 55 lat dla mężczyzn, są niezgodne z prawem wspólnotowym, skoro dyrektywa nr 79/7 (2) zezwala państwom członkowskim na utrzymanie odmiennych progów wieku w ramach wymogów emerytalnych?

4)

Czy wykładnia prawa wspólnotowego (dyrektywy Rady 76/207/WE (3) z dnia 9 lutego 1976 r. zabraniającej dyskryminacji ze względu na płeć) sprzeciwia się stosowaniu przepisów krajowych, które stały się przyczynkiem przedmiotowej sprawy przesyłanej niniejszym Trybunałowi, oznaczając dla niniejszego sądu krajowego niezgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym (art. 17 — obecnie art. 19 ust. 4a d.P.R. 917/86) czy też nie?


(1)  Zbiór orzeczeń 2005 r., str. I-07453.

(2)  Dz.U. L 6, str. 24.

(3)  Dz.U. L 39, str. 40.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/9


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Salvatore Barbagallo przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

(Sprawa C-130/07)

(2007/C 117/15)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Latina.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Salvatore Barbagallo

Strona pozwana: Agenzia Entrate Ufficio Latina

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrok w sprawie C-207/04 (1) należy interpretować w ten sposób, że ustawodawca włoski ma obowiązek ustanowienia również dla mężczyzn bardziej korzystnej granicy wieku ustalonej dla kobiet?

2)

Czy w niniejszej sprawie należy orzec, że kwoty wypłacane tytułem zachęty do odejścia mężczyznom, którzy ukończyli 50 lat, powinny być opodatkowane stawką wynoszącą połowę stawki stosowanej do TFR?

3)

Czy — wziąwszy pod uwagę fakt, iż kwoty wypłacone podatnikowi z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych nie stanowią wynagrodzenia za pracę, albowiem nie są wpłacane przez pracodawcę z tytułu stosunku pracy oraz mając na uwadze fakt, że kwoty wypłacone pracownikowi przez pracodawcę wynikające z zachęty do odejścia nie noszą cech wynagrodzenia — jest zgodne z prawem wspólnotowym orzeczenie, że odmienne progi wieku, a mianowicie 50 lat dla kobiet i 55 lat dla mężczyzn, są niezgodne z prawem wspólnotowym, skoro dyrektywa nr 79/7 (2) zezwala państwom członkowskim na utrzymanie odmiennych progów wieku w ramach wymogów emerytalnych?

4)

Czy wykładnia prawa wspólnotowego (dyrektywy Rady 76/207/WE (3) z dnia 9 lutego 1976 r. zabraniającej dyskryminacji ze względu na płeć) sprzeciwia się stosowaniu przepisów krajowych, które stały się przyczynkiem przedmiotowej sprawy przesyłanej niniejszym Trybunałowi, oznaczając dla niniejszego sądu krajowego niezgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym (art. 17 — obecnie art. 19 ust. 4a d.P.R. 917/86) czy też nie?


(1)  Zbiór orzeczeń 2005 r., str. I-07453.

(2)  Dz.U. L 6, str. 24.

(3)  Dz.U. L 39, str. 40.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/10


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Latina (Włochy) w dniu 5 marca 2007 r. — Michele Ciampi przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Latina

(Sprawa C-131/07)

(2007/C 117/16)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Latina.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Michele Ciampi

Strona pozwana: Agenzia Entrate Ufficio Latina

Pytania prejudycjalne

1)

Czy wyrok w sprawie C-207/04 (1) należy interpretować w ten sposób, że ustawodawca włoski ma obowiązek ustanowienia również dla mężczyzn bardziej korzystnej granicy wieku ustalonej dla kobiet?

2)

Czy w niniejszej sprawie należy orzec, że kwoty wypłacane tytułem zachęty do odejścia mężczyznom, którzy ukończyli 50 lat, powinny być opodatkowane stawką wynoszącą połowę stawki stosowanej do TFR?

3)

Czy — wziąwszy pod uwagę fakt, iż kwoty wypłacone podatnikowi z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych nie stanowią wynagrodzenia za pracę, albowiem nie są wpłacane przez pracodawcę z tytułu stosunku pracy oraz mając na uwadze fakt, że kwoty wypłacone pracownikowi przez pracodawcę wynikające z zachęty do odejścia nie noszą cech wynagrodzenia — jest zgodne z prawem wspólnotowym orzeczenie, że odmienne progi wieku, a mianowicie 50 lat dla kobiet i 55 lat dla mężczyzn, są niezgodne z prawem wspólnotowym, skoro dyrektywa nr 79/7 (2) zezwala państwom członkowskim na utrzymanie odmiennych progów wieku w ramach wymogów emerytalnych?

4)

Czy wykładnia prawa wspólnotowego (dyrektywy Rady 76/207/WE (3) z dnia 9 lutego 1976 r. zabraniającej dyskryminacji ze względu na płeć) sprzeciwia się stosowaniu przepisów krajowych, które stały się przyczynkiem przedmiotowej sprawy przesyłanej niniejszym Trybunałowi, oznaczając dla niniejszego sądu krajowego niezgodność przepisów krajowych z prawem wspólnotowym (art. 17 — obecnie art. 19 ust. 4a d.P.R. 917/86) czy też nie?


(1)  Zbiór orzeczeń 2005 r., str. I-07453.

(2)  Dz.U. L 6, str. 24.

(3)  Dz.U. L 39, str. 40.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/10


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van Koophandel te Brussel (Belgia) w dniu 5 marca 2007 r. — Beeecham Group PLC, SmithKline Beecham PLC, Glaxo Group Ltd, Stafford-Miller Ltd, GlaxoSmithKline Consumer Healthcare NV, GlaxoSmithKline Consumer Healthcare BV przeciwko Andacon NV

(Sprawa C-132/07)

(2007/C 117/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van Koophandel te Brussel (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strony skarżące: Beeecham Group PLC, SmithKline Beecham PLC, Glaxo Group Ltd, Stafford-Miller Ltd, GlaxoSmithKline Consumer Healthcare NV, GlaxoSmithKline Consumer Healthcare BV

Strona pozwana: Andacon NV

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1891/04 (1) należy interpretować w ten sposób, że zabrania się właściwym organom celnym przekazania informacji zgodnie art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 1383/03 (2) lub umożliwienia przeprowadzenia inspekcji zgodnie z art. 9 ust. 3 akapit 2 rozporządzenia nr 1383/03, dopóki wniosek o podjęcie działania złożony przed 1 lipca 2004 r. nie zostanie uzupełniony oświadczeniem wskazanym w art. 6 rozporządzenia nr 1383/03? Czy, innymi słowy, oświadczenie to jest formalną przesłanką skuteczności wniosku o podjęcie działania?

2)

Czy art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1383/03 należy interpretować w ten sposób, że umożliwił on organom celnym w Antwerpii przedłożenie uprawnionej ze znaku towarowego sześciu próbek towarów w celu ustalenia, czy chodzi o towary podrobione, przy czym tego przedstawienia próbek nie należy utożsamiać z ogólną inspekcją w rozumieniu art. 9 ust. 3 akapit 2 rozporządzenia nr 1383/03, w ramach której możliwa jest dokładna weryfikacja pochodzenia i pierwotnego pochodzenia towarów, ani z ogólną analizą techniczną pobranych próbek na podstawie art. 9 ust. 3 ostatnie zdanie rozporządzenia nr 1383/03? Jeżeli odpowiedź będzie pozytywna, to czy to przedłożenie powinno było być dokonane w terminie trzech dni roboczych określonym w art. 4 ust. 1 rozporządzenia?

3)

Czy rozporządzenie nr 1383/03 stoi na przeszkodzie temu, aby belgijscy funkcjonariusze celni przekazywali uzyskane w ramach stosowania rozporządzenia informacje na innej drodze, niż określa to rozporządzenie — między innymi w art. 9 ust. 2 i art. 9 ust. 3 akapit 1 rozporządzenia — np. w ramach przesłuchania świadków podjętego na podstawie postanowienia belgijskich sądów lub w ramach przedłożenia dokumentów?

4)

Czy rozporządzenie nr 1383/03 stoi na przeszkodzie temu, aby informacje pozyskane przy stosowaniu art. 4 ust. 2 (zob. pytanie drugie) i art. 9 ust. 2 i 3 — inne od informacji wskazanych w art. 9 ust. 3 akapit 1 — lub przy przeprowadzaniu przesłuchania świadków na podstawie postanowienia belgijskiego sędziego, lub przy przedłożeniu dokumentów (zob. pytanie trzecie) zostały użyte w ramach postępowania, które nie służy stwierdzeniu wystąpienia podrobionych towarów, np. w ramach postępowania zwalczania importu równoległego?


(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1891/2004 z dnia 21 października 2004 r. ustalające przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1383/2003 dotyczącego działań organów celnych skierowanych przeciwko towarom podejrzanym o naruszenie niektórych praw własności intelektualnej oraz środków podejmowanych w odniesieniu do towarów, co do których stwierdzono, że naruszyły takie prawa.

(2)  Dz.U. L 196 z 2.8.2003, str. 7.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/11


Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Raiffeisen Zentralbank Österreich AG dotyczące sprawy T-259/02

(Sprawa C-133/07 P)

(2007/C 117/18)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Raiffeisen Zentralbank Österreich AG (przedstawiciele: S. Völcker i G. Terhorst, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 (1), w zakresie w jakim Sąd oddalił skargę wniesioną przez RZB;

stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Komisji C (2002) 2091 wersja ostateczna z dnia 11 czerwca 2002 r., w zakresie w jakim dotyczy on RZB;

tytułem żądania ewentualnego, obniżenie, według uznania Trybunału, grzywny nałożonej na RZB w art. 3 zaskarżonej decyzji;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd naruszył art. 81 WE, przyjmując, że Komisja mogła uznać — jedynie na podstawie faktu, iż spotkania międzybankowe obejmowały obszar jednego państwa członkowskiego —, że handel między państwami członkowskimi mógł być utrudniony.

Sąd naruszył prawo, kwalifikując spotkania banków jako „bardzo poważne naruszenie ”w rozumieniu wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien. Sąd zastosował w niewłaściwy sposób kryteria wskazane w tych wytycznych dotyczące wagi naruszenia (charakter naruszenia, rzeczywisty wpływ naruszenia na rynek, rozmiar właściwego rynku geograficznego), nie uwzględnił faktu, że Komisja wszczynała postępowania w sposób wybiórczy, i nie dokonał ostatecznie kompleksowej oceny wszystkich stanowisk, których przedstawienia sam zażądał.

Sąd naruszył prawo, przypisując RZB udziały rynkowe całego sektora, w którym działa Raiffeisen. Sąd niewłaściwie ograniczył przy tym swoje kryterium ocenne jedynie do „oczywistych ”przypadków nierównego traktowania w porównaniu z innymi bankami. Zabrakło koniecznej podstawy prawnej pozwalającej na całkowite przypisanie udziałów.

Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu oceny współpracy RZB. Sąd zastosował kryterium „znacznego zwiększenia wartości ”z naruszeniem zasady niedziałania wstecz, nie uwzględnił faktu, iż RZB współpracowała dobrowolnie, błędnie przyjął przerzucenie ciężaru dowodu w odniesieniu do wartości współpracy, bezprawnie odrzucił wspólną prezentację faktów jako niewłaściwą formę współpracy i niesłusznie nie uznał jako wkładu w ramach współpracy faktu, iż RZB przyznała, że rozmowy prowadzone przez banki miały cel antykonkurencyjny.


(1)  Dz.U. C 331, str. 29.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/12


Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 6 marca 2007 r. przez Bank Austria Creditanstalt AG dotyczące sprawy T-260/02

(Sprawa C-135/07 P)

(2007/C 117/19)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Bank Austria Creditanstalt AG („BA-CA”) (przedstawiciele: C. Zschocke i J. Beninca, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie, w całości lub w części, wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 (1) w odniesieniu do sprawy T-260/02;

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 czerwca 2002 r. w sprawie COMP/36.571, w zakresie w jakim dotyczy ona BA-CA;

tytułem żądania ewentualnego, odpowiednie obniżenie grzywny nałożonej na BA-CA w spornej decyzji; i

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie dąży do uchylenia wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 grudnia 2006 r. Wnoszący odwołanie wskazuje na liczne braki w uzasadnieniu, błędy co do prawa i uchybienia procesowe.

Wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd potwierdził w zaskarżonym wyroku bez wyraźnego uzasadnienia opinię Komisji, zgodnie z którą spotkania międzybankowe miały negatywne skutki gospodarcze. Zdaniem wnoszącego odwołanie zaskarżony wyrok narusza zasady postępowania dowodowego, gdyż błędnie interpretuje wymogi, które powinny spełnić ekspertyzy ekonomiczne w celu udowodnienia braku skutków gospodarczych. W świetle przedstawionej ekspertyzy skutki gospodarcze nie powinny być uwzględnione przy określaniu wysokości grzywny.

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok naruszył wymogi określone przez sądy wspólnotowe przewidujące konieczność obniżenia grzywny na podstawie okoliczności łagodzących. Ze względu na to naruszenie prawa zaskarżony wyrok nie skorygował błędu w ocenie popełnionego przez Komisję polegającego na nieuwzględnieniu jako okoliczności uzasadniających obniżenie grzywny udziału organów publicznych w spotkaniach międzybankowych, ani faktu, iż spotkania te były powszechnie znane opinii publicznej, co zostało wykazane.

W trzecim zarzucie wnoszący odwołanie wskazuje na braki w uzasadnieniu, naruszenie zasady równego traktowania, a także inne błędy co do prawa i uchybienia procesowe w zaskarżonym wyroku dotyczące oceny przez Komisję współpracy z wnoszącym odwołanie.

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że od samego początku współpracował z Komisją przy ustalaniu okoliczności faktycznych. Przedstawił w szczególności na wczesnym etapie postępowania, mimo że nie był do tego zobowiązany, wyczerpujący opis spotkań międzybankowych oraz obszerną dokumentację, która według ustaleń Sądu posłużyła Komisji przy wydaniu spornej decyzji. Ponadto w odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów wnoszący odwołanie przedstawił opis faktów, który — stosownie do ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku — mógł posłużyć Komisji przy wydaniu spornej decyzji.

Zaskarżony wyrok — podobnie zresztą jak sporna decyzja — nie obniżył wysokości grzywny w zamian za szeroką, przydatną i udowodnioną współpracę ze strony wnoszącego odwołanie. Stanowi to niewłaściwe zastosowanie komunikatu w sprawie współpracy oraz naruszenie zasady równego traktowania i zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań. Ponadto zaskarżony wyrok naruszył prawo wnoszącego odwołanie do przedstawienia stanowiska ze względu na rozważania dotyczące wysokości grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie, co do których nie mógł on wcześniej zając stanowiska.


(1)  Dz.U. C 331, str. 29.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/13


Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-136/07)

(2007/C 117/20)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: H. Støvlbæk i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy dyrektywy Rady 89/48/EWG (1) z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata, a także dyrektywy Rady 92/51/EWG (2) z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniającą dyrektywę 89/48/EWG — w zakresie dostępu do zawodu kontrolera ruchu lotniczego;

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)

Dyrektywa 89/48/EWG stosuje się do dostępu i wykonywania zawodu kontrolera ruchu lotniczego w Hiszpanii, ponieważ:

ogół dyplomów, licencji i upoważnień wymaganych dla wykonywania zawodu „kontrolera ruchu lotniczego ”w Hiszpanii jest „dyplomem ”w rozumieniu dyrektywy 89/48/EWG;

zawód kontrolera ruchu lotniczego jest w Hiszpanii zawodem regulowanym w rozumieniu dyrektywy 89/48/EWG.

2)

Ponadto Królestwo Hiszpanii nie podjęło kroków niezbędnych w celu transpozycji dyrektywy 89/48/EWG w odniesieniu do zawodu kontrolera ruchu lotniczego.

3)

Komisja uważa, że Królestwo Hiszpanii uchybiło również zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy dyrektywy 92/51/EWG, ponieważ:

dyrektywa 92/51/EWG stosuje się do zawodu kontrolera ruchu lotniczego, oraz

Królestwo Hiszpanii nie podjęło kroków niezbędnych w celu transpozycji dyrektywy 92/51/EWG w odniesieniu do zawodu kontrolera ruchu lotniczego.

4)

Dyrektywa 2006/23/WE (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie wspólnotowej licencji kontrolera ruchu lotniczego ustanawia system wzajemnego uznawania licencji kontrolera ruchu lotniczego wydanych zgodnie z tą dyrektywą. Jednakże wyznaczony państwom członkowskim termin dostosowania się do tej dyrektywy upływa dopiero w dniu 17 maja 2008 r. W tym stanie rzeczy aż do tego dnia w zakresie dostępu i wykonywania zawodu kontrolera ruchu lotniczego w Hiszpanii obowiązują dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG.


(1)  Dz.U. L 19, str. 16.

(2)  Dz.U. L 209, str. 25.

(3)  Dz.U. L 114, str. 22.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/13


Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 Raiffeisen Zentralbank Österreich AG i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 8 marca 2007 r. przez Österreichische Volksbanken-AG dotyczące sprawy T-271/02

(Sprawa C-137/07 P)

(2007/C 117/21)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Österreichische Volksbanken-AG (przedstawiciele: A. Ablasser-Neuhuber, R. Bierwagen i F. Neumayr, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

1.

uchylenie pkt 2 i 4 sentencji wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawach połączonych od T-259/02 do T-264/02 i T-271/02 (1) i

a.

zgodnie z pierwszym i trzecim żądaniem stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/138/WE z dnia 11 czerwca 2002 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE COMP/36.571/D-1, która stanowi przedmiot sporu, w zakresie w jakim decyzja ta jest skierowana do wnoszącego odwołanie lub, tytułem żądania ewentualnego, obniżenie wysokości grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie zgodnie z trzecim żądaniem lub

b.

tytułem dalszego żądania ewentualnego, jeśli stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia, przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania celem wydania rozstrzygnięcia;

2.

obciążenie Komisji kosztami postępowania lub, tytułem żądania ewentualnego, jeśli sprawa zostanie przekazana Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania, pozostawienie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów Sądowi Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie uzasadnia swoje odwołanie od wspomnianego wyroku Sądu w następujący sposób:

 

Sąd błędnie zinterpretował kryterium zdolności porozumień lub zachowań przedsiębiorstw do wpływania na handel między państwami członkowskimi i błędnie je zastosował w niniejszej sprawie. W wyroku Sąd nieprawidłowo potraktował jako względne znaczenie kryterium skutków podziału rynku: nie jest jasne, z jakich powodów Sąd nie chciał przyznać temu kryterium przynajmniej silnej wartości wskazującej co do istnienia wpływu na handel między państwami. Ponadto wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd przeprowadził ogólne badanie ponadgranicznych skutków spotkań, zamiast oddzielnie zbadać poszczególne spotkania „sieci Lombard ”i ich możliwe skutki dla handlu między państwami członkowskimi. Rozszerzająca wykładnia art. 81 ust. 1 WE, zgodnie z którą kartel obejmujący cały obszar państwa członkowskiego może, ze swej natury, przyczyniać się do podziału rynków i wpływać na wymianę wewnątrz Wspólnoty lub, że istnieje w każdym razie silne domniemanie w tym względzie, jest niezgodna z ratio legis tego wspólnotowego przepisu.

 

Sąd naruszył prawo, nie stosując warunków przypisania obrotów — rozwiniętych przez Komisję i orzecznictwo — przy przypisaniu spółce wiodącej udziałów w rynku zdecentralizowanych banków. Tym samym nie uwzględnił faktu, że w niniejszej sprawie zarówno w przypadku przypisania obrotów, jak i przypisania udziałów w rynku chodzi o tę samą kwestię, mianowicie określenie dopuszczalnej grzywny. Nie ma powodu, z jakiego te same kwestie przypisania obrotów i przypisania udziałów w rynku miałyby być oceniane według różnych kryteriów. Nawet przy założeniu, że przypisanie spółce wiodącej udziałów w rynku zdecentralizowanych banków może nastąpić na podstawie innego kryterium niż w przypadku przypisania obrotów, kryterium wybrane przez Sąd jest błędne i niezgodne z prawem.

 

Sąd niesłusznie odrzucił zarzuty wnoszącego odwołanie dotyczące nieuwzględnienia okoliczności łagodzących. W swojej ocenie prawnej Sąd nie uwzględnił dostatecznie w szczególności faktu, że wnoszący odwołanie odgrywał drugorzędną rolę w ramach całego kartelu i że w jego przypadku nie były konieczne kontrole przeprowadzone z zastosowaniem środków przymusu, ponieważ wnoszący odwołanie dobrowolnie współpracował z Komisją. Wnoszący odwołanie posiada jedynie bardzo mały udział w rynku, nie był zapraszany do wąskiego grona przez inne banki i uczestniczył w znacznie mniejszej liczbie spotkań. Część tych argumentów podniesionych przez wnoszącego odwołanie, które przemawiają za dopuszczeniem okoliczności łagodzących, w ogóle nie została uwzględniona. Ani Komisja, ani Sąd nie dopełniły obowiązku zbadania przedstawionych okoliczności i dokonania ich oceny w sposób właściwy w świetle prawa.


(1)  Dz.U. C 331, str. 29.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/14


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Antwerpen (Belgia) w dniu 9 marca 2007 r. — Państwo belgijskie przeciwko N.V. Cobelfret

(Sprawa C-138/07)

(2007/C 117/22)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Państwo belgijskie

Strona pozwana: N.V. Cobelfret

Pytanie prejudycjalne

Czy przepis, taki jak regulacja belgijska, dotyczący dochodu podlegającego ostatecznie opodatkowaniu, zgodnie z którym dywidendy, które należy uwzględnić podlegają, po pierwsze, zaliczeniu do podstawy opodatkowania spółki dominującej, a następnie kwoty wypłaconych dywidend podlegają, zgodnie z art. 205 ust. 2 W.I.B., odliczeniu od podstawy opodatkowania spółki dominującej (w wysokości 95 %) jedynie, jeśli spółka dominująca uzyskuje podlegające opodatkowaniu zyski, jest zgodny z art. 4 dyrektywy Rady 90/435/EWG (1) z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich, gdy takie ograniczenie odliczenia od dochodu podlegającego ostatecznie opodatkowaniu prowadzi do tego, że przedsiębiorstwo dominujące musi zapłacić podatek od wypłaconych dywidend w późniejszym okresie podatkowym, jeśli nie uzyskało zysków lub uzyskało niewystarczające zyski podlegające opodatkowaniu w okresie podatkowym, w którym dokonano wypłaty dywidend, a co najmniej do tego, że straty podatkowe powstałe w tym okresie podatkowym zostaną niesłusznie uwzględnione i w wyniku tego nie podlegają one już przeniesieniu do wysokości kwoty wypłaconych dywidend, które nawet bez uwzględnienia strat podatkowych byłyby zwolnione w wysokości 95 % od podatku?


(1)  Dz.U. L 225, str. 6.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/15


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 12 marca 2007 r. — Hecht-Pharma GmbH przeciwko Staatliches Gewerbeaufsichtsamt Lüneburg

(Sprawa C-140/07)

(2007/C 117/23)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hecht-Pharma GmbH

Strona pozwana: Staatliches Gewerbeaufsichtsamt Lüneburg

Pytania prejudycjalne

1)

Czy przepis dotyczący wątpliwości zawarty w art. 2 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie produktów leczniczych stosowanych u ludzi (1) zmienionej dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia z dnia 31 marca 2004 r. (2) oznacza, że dyrektywę 2001/83/WE należy stosować w odniesieniu do produktu, który może zostać zaklasyfikowany jako produkt leczniczy, ale którego właściwości jako produktu leczniczego nie stwierdzono w sposób pozytywny? Jaki zakres prawdopodobieństwa i odpowiednio zakres rozpoznania merytorycznego jest ewentualnie niezbędny, by uzasadniać zastosowanie dyrektywy 2001/83/WE?

2)

Czy produkt, który nie jest produktem leczniczym „ze względu na sposób prezentacji”, może być uważany za produkt leczniczy „ze względu na działanie ”w rozumieniu art. 1 pkt 2 dyrektywy 2001/83/WE zmienionej dyrektywą 2004/27/WE z powodu składnika, który przy określonym dozowaniu może wywołać zmiany fizjologiczne, ale którego dozowanie w rozpatrywanym produkcie — przy zaleconym spożyciu — jest niższe? Czy kwestię tę należy przyporządkować do cechy „działania farmakologicznego ”czy „zmiany funkcji fizjologicznych u człowieka”?

3)

Czy po wprowadzeniu nowej definicji produktu leczniczego w dyrektywie 2004/27/WE w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich przy zaklasyfikowaniu produktu jako produktu leczniczego obok właściwości farmakologicznych mają jeszcze znaczenie określone jako istotne cechy „sposób użycia, zasięg jego dystrybucji, wiedza na jego temat wśród konsumentów oraz ryzyko związane z jego zastosowaniem ”(wyrok z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie C-211/03, Rec. str. I-5141, 5217, pkt 51)?


(1)  Dz.U. L 311, str. 67.

(2)  Dz.U. L 136, str. 34.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/15


Skarga wniesiona w dniu 9 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-141/07)

(2007/C 117/24)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: B. Schima, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Stanowiąc w § 14 ust. 5 i 6 Apothekengesetz (prawa farmaceutycznego), że umowa na dostawę produktów leczniczych musi spełniać kumulatywne wymogi, które w praktyce uniemożliwiają aptekom usytuowanym w innym państwie członkowskim zapewnienie regularnych dostaw produktów leczniczych do szpitali, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 i 30 WE;

obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na mocy art. 28 WE zakazane są między państwami członkowskimi wszelkie ograniczenia ilościowe w przywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym. Wszelkie przepisy handlowe mogące bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie utrudnić handel wewnątrzwspólnotowy należy uznać za środki o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych. Fakt, że, na obecnym etapie rozwoju prawa wspólnotowego, przepisy dotyczące dystrybucji produktów leczniczych zostały zharmonizowane jedynie częściowo, nie zwalnia państwa członkowskiego z obowiązku przestrzegania przepisów dotyczących swobodnego przepływu towarów.

Na mocy § 14 niemieckiego Apothekengesetz (prawa farmaceutycznego) niemieckie szpitale mogą być zaopatrywane w produkty lecznicze przez apteki zewnętrzne, nie mając obowiązku tworzenia aptek szpitalnych. Paragraf ten jednakże ustanawia kumulatywne wymogi dotyczące umów na dostawę produktów leczniczych, które w praktyce uniemożliwiają aptekom usytuowanym w innym państwie członkowskim zapewnienie regularnych dostaw tych produktów do szpitali, gdyż niektóre zapisane w umowie zobowiązania mogą zostać spełnione jedynie przez apteki usytuowane w pobliżu szpitala.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału krajowe przepisy ograniczające bądź zabraniające niektórych warunków sprzedaży nie są objęte art. 28 WE, o ile zostaną spełnione dwa warunki: po pierwsze, dane przepisy muszą obowiązywać wszystkie zainteresowane podmioty gospodarcze wykonujące działalność na terytorium krajowym, a po drugie powinny wpływać na handel produktami krajowymi i pochodzącymi z innych państw członkowskich w ten sam sposób, prawnie i faktycznie. W niniejszym przypadku spełniony został jedynie ten pierwszy warunek, podczas gdy skutek przepisu stanowiącego, że wszystkie zobowiązania umowne muszą zostać zrealizowane przez jednego dostawcę jest taki, iż produkty krajowe i pochodzące z innych państw członkowskich nie są traktowane w taki sam sposób, prawnie i faktycznie. Przepis taki utrudnia dostęp do rynku w większym stopniu towarom zagranicznym niż towarom krajowym. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, nie ma w tym zakresie znaczenia okoliczność, że krajowe apteki, które nie są usytuowane w pobliżu szpitala miałyby podobne problemy. Przepis krajowy, który nie przyznaje korzyści wszystkim produktom krajowym oraz który wprowadza utrudnienia zarówno dla towarów krajowych, jak i zagranicznych, nadal może zostać uznany za ograniczenie w handlu między państwami członkowskimi.

Ograniczenia w handlu węwnątrzwspólnotowym mogą być uzasadnione nadrzędnymi wymogami interesu publicznego, w szczególności odnoszącymi się do bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego. Dany przepis krajowy powinien być odpowiedni, konieczny i proporcjonalny do celu, którego osiągnięciu służy. Nie istnieje żadne uzasadnienie na gruncie zdrowia publicznego dla kumulacji wymogów umownych, nakazywanych przez ustawodawstwo krajowe. Przeciwnie, aptekom usytuowanym w większej odległości od szpitala, którego dotyczą dostawy, powinno się zagwarantować możliwość zapewniania regularnych dostaw produktów leczniczych.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/16


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 13 marca 2007 r. — A.O.B. Reuter & Co. przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-143/07)

(2007/C 117/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: A.O.B. Reuter & Co.

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia Komisji nr 3665/87 (1) karze podlega jedynie dostarczenie przez eksportera fałszywych informacji w deklaracji wywozowej lub czy karze podlega samo niedochowanie materialnych przesłanek roszczenia o refundację?


(1)  Dz.U. L 351, str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/16


Odwołanie wniesione w dniu 13 marca 2007 r. przez K-Swiss, Inc. od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie T-14/06 K-Swiss, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa C-144/07 P)

(2007/C 117/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: K-Swiss, Inc. (przedstawiciel: H. E. Hübner, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Żądania wnoszącej odwołanie

uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji;

obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że uznając wniesioną skargę o stwierdzenie nieważności za spóźnioną Sąd Pierwszej Instancji naruszył zasady 61, 62 i 68 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie nr 40/94 (1).


(1)  Dz.U. L 303, str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/17


Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-150/07)

(2007/C 117/27)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Wilms oraz M. Afonso, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że odmawiając zapłacenia Komisji odsetek za zwłokę należnych z tytułu zwłoki w przekazaniu środków własnych w ramach systemu ATA oraz nie zmieniając krajowej praktyki w zakresie wpisu środków własnych na rachunek w ramach rzeczonego systemu, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 2, art. 6 ust. 2, art. 9, art. 10 i art. 11 rozporządzenie (EWG) nr 1552/89 (1).

obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 21 lutego 1992 r., w którym urzędowo zostały ustalone kwoty omawianych należności celnych, kwoty te nie zostały formalnie zakwestionowane ani przez dłużników, ani przez stowarzyszenie poręczające, a uiszczenie tych należności było zagwarantowane zgodnie z art. 6 ust. 1 konwencji ATA. Przesłanki wpisu ustalonych należności na rachunek A zostały zatem spełnione.

Rzeczone kwoty powinny zostać wpisane na rachunek A i przekazane do budżetu wspólnotowego w terminie określonym w rozporządzeniu nr 1552/89. Ponieważ władze portugalskie z opóźnieniem wpisały te kwoty na rachunek, o którym mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1552/89, są zobowiązane do zapłaty odsetek za zwłokę zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia, a po dniu 31 maja 2000 r. zgodnie z art. 11 rozporządzenia nr 1150/2000 (2). Ponadto władze portugalskie powinny dostosować swoją krajową praktykę do uregulowań wspólnotowych w zakresie traktowania wszystkich podobnych przypadków w ramach konwencji ATA.


(1)  Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonujące decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 155, str. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 130, str. 1).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/17


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 19 marca 2007 r. — Theologos-Grigorios Chatzithanasis przeciwko Ypourgos Ygeias kai Koinonikis Allilengyis i Organismos Epangelmatikis Ekpaidefsis kai Katartisis (OEEK)

(Sprawa C-151/07)

(2007/C 117/28)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias (Grecja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Theologos-Grigorios Chatzithanasis.

Strona pozwana: Ypourgos Ygeias kai Koinonikis Allilengyis i Organismos Epangelmatikis Ekpaidefsis kai Katartisis (OEEK).

Pytanie prejudycjalne

„Czy, w sytuacji gdy obywatel państwa członkowskiego powołujący się na dyplom, który jako taki objęty jest zakresem zastosowania dyrektywy Rady 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniającej dyrektywę 89/48/EWG (Dz.U. L 209), zwraca się do właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego o zezwolenie na dostęp do zawodu regulowanego w tym państwie lub na wykonywanie tego zawodu, organy te są uprawnione na podstawie art. 1, 2, 3 i 4 dyrektywy 92/51, interpretowanych w świetle art. 149 i 150 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, do odrzucenia wniosku zainteresowanego (wykluczając w ten sposób całkowicie względem niego możliwość dostępu do takiego zawodu i wykonywania go w przyjmującym państwie członkowskim), z uwagi wyłącznie na fakt, że taki dyplom został wydany przez organ państwa członkowskiego pochodzenia, ale po odbyciu większej części studiów w przyjmującym państwie członkowskim w instytucji, która mimo że ma siedzibę i swobodnie działa w przyjmującym państwie członkowskim, nie jest w tym państwie uznana za instytucję oświatową na mocy ogólnego przepisu ustawodawstwa tego państwa?”


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/18


Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Centrale Raad van Beroep w dniu 22 marca 2007 r. — Jacqueline Förster przeciwko IB-Groep

(Sprawa C-158/07)

(2007/C 117/29)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Centrale Raad van Beroep

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jacqueline Förster

Strona pozwana: Hoofddirectie van de Informatie Beheer Groep

Pytania prejudycjalne

1.

Czy art. 7 rozporządzenia 1251/70 (1) ma zastosowanie również względem studentów, którzy przybyli do Niderlandów głównie w celu podjęcia studiów i w początkowo ograniczonym zakresie wykonywali — jednocześnie studiując — działalność zarobkową, która w międzyczasie ustała?

2.

Czy dyrektywa 93/96 (2) sprzeciwia się temu, aby studenci wskazani w pytaniu pierwszym, mogli skutecznie powołać się na art. 12 WE w celu uzyskania pełnego stypendium?

3.

a.

Czy zasada, zgodnie z którą obywatele Unii, którzy nie są czynni zawodowo, mogą powołać się na art. 12 WE jedynie wówczas, jeżeli przebywali w sposób legalny w przyjmującym państwie członkowskim przez pewien okres, bądź jeśli posiadali kartę pobytu, ma zastosowanie również w przypadku pomocy na pokrycie kosztów utrzymania studentów?

b.

Jeżeli zostanie udzielona odpowiedź pozytywna, czy wymóg określonego okresu pobytu jest dopuszczalny, jeżeli jest skierowany wyłącznie do osób nie będących obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego?

c.

Jeżeli zostanie udzielona odpowiedź pozytywna, czy ustanowienie wymogu okresu pobytu wynoszącego pięć lat jest zgodne z art. 12 WE?

d.

Jeżeli zostanie udzielona odpowiedź negatywna, jakiego okresu pobytu można zażądać?

4.

Czy w konkretnych przypadkach wystarczający jest wymóg krótszego legalnego pobytu, jeżeli inne czynniki niż okres pobytu wskazują na znaczny stopień integracji ze społeczeństwem państwa przyjmującego?

5.

Gdy osoby zainteresowane mogą na podstawie wyroku Trybunału mającego skutek retroaktywny wywieść z art. 12 WE prawa o szerszym zakresie niż przyjmowano wcześniej, czy można wymagać spełnienia związanych z tym uzasadnionych przesłanek w okresach przeszłych, jeżeli przesłanki te zostały podane do wiadomości krótko po wydaniu wyroku?


(1)  Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1251/70 z dnia 29 czerwca 1970 r. dotyczące prawa pracowników do pozostania na terytorium państwa członkowskiego po ustaniu zatrudnienia w tym państwie (Dz.U. L 142, str. 24).

(2)  Dyrektywa Rady 93/96/EWG z dnia 29 października 1993 r. w sprawie prawa pobytu dla studentów (Dz.U. L 31, str. 59).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/18


Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalii

(Sprawa C-159/07)

(2007/C 117/30)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: K. Simonsson i P. Andrade, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalii

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że poprzez brak wprowadzenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Komisji 2005/23/WE (1) z dnia 8 marca 2005 r. zmieniającej dyrektywę 2001/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy, a w każdym razie nie przekazując tekstów tych przepisów Komisji, Republika Portugalii uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

obciążenie Republiki Portugalii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 29 września 2005 r.


(1)  Dz.U. L 62, str. 14.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/19


Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2007 r. — Królestwo Hiszpanii przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-167/07)

(2007/C 117/31)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 41/2007 (1) z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalającego wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe, w zakresie, w jakim nie przyznaje kwoty dla floty hiszpańskiej na wodach wspólnotowych Morza Północnego;

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1)   Naruszenie zakazu dyskryminacji

Królestwo Hiszpanii uważa, że zaskarżone rozporządzenie narusza zakaz dyskryminacji w zakresie, w jakim nie przyznaje Hiszpanii kwot połowowych na wodach wspólnotowych Morza Północnego, ponieważ po upływie okresu przejściowego przewidzianego w akcie o przystąpieniu pozostałym państwom członkowskim przyznaje się prawo dostępu do tych wód i ich zasobów, podczas gdy królestwu Hiszpanii przyznaje się jedynie prawo dostępu do tych wód.

2)   Błędna wykładnia Aktu o przystąpieniu Hiszpanii

Akt o przystąpieniu regulując okres przejściowy dla Hiszpanii nie wprowadza rozróżnienia pomiędzy dostępem do wód i dostępem do zasobów. Ponadto postanowienia aktu powinny być interpretowane zgodnie z jego kontekstem i celem.

3)   Naruszenie art. 20 ust. 2 rozporządzenia 2371/2002 (2):

Powołany przepis został naruszony poprzez nieprzyznanie Hiszpanii kwot połowowych stanowiących nowe możliwości połowowe, które zostały rozdysponowane po raz pierwszy po upływie okresu przejściowego przewidzianego w akcie o przystąpieniu.


(1)  Dz.U. 2007 L 15, str. 1.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 358, str. 59).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/19


Wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez tribunal de grande instance de Nanterre (Francja) w dnniu 2 kwietnia 2007 r. — 1. S.A. SAFBA przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 2. S.A. Sucreries et Raffineries d'Erstein przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 3. SA Sucreries & Distilleries de Souppes — Ouvré Fils przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 4. SA Sucrerie de Bourgogne przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 5. Sucrerie Bourdon przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 6. S.A. des Sucreries du Marquenterre przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 7. Cristal Union przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 8. S.A. Lesaffre Frères przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 9. Société Vermendoise Industries przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers, 10. S.A. Sucreries de Toury et Usines annexes przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects oraz Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

(Sprawa C-175/07 - Sprawa C-176/07 - Sprawa C-177/07 - Sprawa C-178/07 - Sprawa C-179/07 - Sprawa C-180/07 - Sprawa C-181/07 - Sprawa C-182/07 - Sprawa C-183/07 - Sprawa C-184/07)

(2007/C 117/32)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de grande instance de Nanterre

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: S.A. SAFBA (C-175/07), S.A. Sucreries et Raffineries d'Erstein (C-176/07), SA Sucreries & Distilleries de Souppes — Ouvré Fils (C-177/07), SA Sucrerie de Bourgogne (C-178/07), Sucrerie Bourdon (C-179/07), S.A. des Sucreries du Marquenterre (C-180/07), Cristal Union (C-181/07), S.A. Lesaffre Frères (C-182/07), Société Vermendoise Industries (C-183/07), S.A. Sucreries de Toury et Usines annexes (C-184/07)

Strona pozwana: Directeur général des douanes et droits indirects et Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

Pytania prejudycjalne

1.

Czy rozporządzenie Komisji nr 314/2002 (1) jest nieważne z powodu naruszenia art. 15 rozporządzenia rady nr 1260/2001 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (2) oraz zasady proporcjonalności, w związku z tym że nie przewiduje wyłączenia, przy obliczaniu nadwyżki przeznaczonej do wywozu ilości cukru zawartej w produktach przetworzonych wyeksportowanych bez wypłaty refundacji wywozowych?

2.

W razie odpowiedzi przeczącej na to pytanie:

Czy rozporządzenie nr 1686/2005 (3) jest nieważne z powodu naruszenia rozporządzenia Komisji nr 314/2002, art. 15 rozporządzenia Rady nr 1260/2001 oraz zasady równości i proporcjonalności, w związku z tym że określa opłatę produkcyjną od cukru obliczoną na podstawie „średniej straty ”na tonę eksportu, nie uwzględniającej ilości wyeksportowanych bez refundacji, podczas gdy ilości te są wliczane do sumy przyjętej w celu obliczania całkowitej straty do sfinansowania?


(1)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 314/2002 z dnia 20 lutego 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru (Dz.U. L 50, str. 40).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (Dz.U. L 178, str. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1686/2005 z dnia 14 października 2005 r. ustalające kwoty opłat produkcyjnych oraz współczynnik dodatkowej opłaty w sektorze cukru na rok gospodarczy 2004/2005 (Dz.U. L 271, str. 12).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/20


Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-192/07)

(2007/C 117/33)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Condou-Durande i W. Bogensberger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin (1) lub w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Federalna Niemiec uchybiła swoim zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy 2003/86/WE upłynął w dniu 3 października 2005 r.


(1)  Dz.U. L 251, str. 12.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/20


Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-199/07)

(2007/C 117/34)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. Patakià oraz D. Kukovec)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że wprowadzając de facto dodatkowe kryterium automatycznego wykluczenia, odmienne od kryteriów wyraźnie przewidzianych w art. 31 ust. 2 dyrektywy Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (1), ze szkodą dla zagranicznych biur analiz jak też nie dokonując rozróżnienia w spornym konkursie między kryteriami wyboru jakościowego i kryteriami udzielenia zamówienia, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które wynikają z przepisów wspólnotowych w zakresie zamówień publicznych, a w szczególności z art. 4 ust. 2, art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 34 ust. 1 lit. a) dyrektywy 93/38EWG, w świetle wykładni Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich jak też z zasady wzajemnego uznawania kwalifikacji obowiązującej w prawie wspólnotowym w zakresie zamówień publicznych oraz z art. 12 i 49 WE;

obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja otrzymała skargę dotyczącą nieprawidłowości w ramach konkursu na projekt ogłoszonego przez spółkę ERGA OSE ΑE w 2003 r., którego przedmiotem były „Badania dotyczące konstrukcji i instalacji elektromechanicznych pierwszej fazy kompleksu dworców kolejowych na równinie »Thriásion«”.

Komisja uznaje, w świetle orzecznictwa Trybunału, że warunek uczestnictwa biur analiz w konkursie na projekt, który przewiduje ich klasyfikację na podstawie greckiego systemu kategorii, do kategorii „zaproszeni ”wprowadza de facto podstawę wykluczenia, która nie jest zawarta w podstawach wykluczenia wyraźnie wymienionych w art. 31 ust. 2 dyrektywy 92/38/EWG i stanowi, w niektórych przypadkach, dyskryminację zagranicznych biur analiz, z naruszeniem art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/38/EWG.

Komisja twierdzi również, że wspomniany warunek rzeczonego ogłoszenia o konkursie, narusza zasadę wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji oraz art. 12 i 49 WE.

Ponadto Komisja uważa, że sporne ogłoszenie o konkursie nie czyni rozróżnienia między etapem wyboru i etapem udzielenia zamówienia jak też utożsamia kryteria wyboru i kryteria udzielenia zamówienia, z naruszeniem art. 31 i 34 dyrektywy 93/38/EWG.

Komisja podnosi wreszcie, że uchylenie poprzednio obowiązującej ustawy, na które powołują się władze greckie nie usunęło zarzucanego naruszenia, w zakresie w jakim doszło do błędnego zastosowania przez władze greckie wspólnotowych przepisów w tej dziedzinie, a nie do niepełnej transpozycji tych przepisów do greckiego porządku prawnego.

W rezultacie Komisja uznaje, że Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 4 ust. 2, art. 31 ust. 1 i 2, art. 34 ust. 1 lit. a) dyrektywy 93/38/EWG jak też wynikających z zasady wzajemnego uznawania dyplomów i art. 12 i 49 WE.


(1)  Dz.U. L 199 z 9 sierpnia 1993 r., str. 84.


Sąd Pierwszej Instancji

26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/22


Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2007 r. — Hadmi przeciwko Radzie

(Sprawa T-75/07)

(2007/C 117/35)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Ahmed Hadmi (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: M. J. G. Uiterwaal, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że w jego przypadku wspólne stanowisko 2002/402/WPZiB (Dz.U. 2001, L 344, str. 93) zostało niesłusznie wykorzystane jako podstawa zastosowania rozporządzenia 2001/2580/WE (Dz.U. L 344, str. 70), w związku z czym rozporządzenie to nie znajduje względem niego zastosowania;

ewentualnie stwierdzenie, że rozporządzenie nie może być stosowane względem skarżącego;

ewentualnie stwierdzenie nieważności decyzji 2006/1008/WE z dnia 21 grudnia 2006 r. (Dz.U. L 379, str. 123);

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący został skazany na karę pozbawienia wolności, po tym jak sąd krajowy uznał za udowodnione, że skarżący był członkiem organizacji terrorystycznej (Hofstadgroep). Skarżący wniósł apelację od tego wyroku.

Decyzją 2006/1008/WE (1) Rada umieściła nazwisko skarżącego w wykazie osób, grup i podmiotów, do których zastosowanie ma rozporządzenie (WE) nr 2580/2001 (2).

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i zaskarżone rozporządzenie zostały wydane z naruszeniem istotnych przepisów formalno-prawnych i w szczególności nie zostały dostatecznie uzasadnione. W odniesieniu do rozporządzenia skarżący podnosi również, że Rada nie uzasadniła, dlaczego rozporządzenie to miało by być niezbędne z punktu widzenia wspólnego rynku. W odniesieniu do decyzji skarżący podnosi brak uzasadnienia, dlaczego Rada była zdania, że rozporządzenie nr 2580/2001 ma być stosowane względem skarżącego.

Ponadto zaskarżona decyzja jest pozbawiona odpowiedniej podstawy prawnej. Rozporządzenie nr 2580/2001 narusza mianowicie traktat WE w zakresie, w jakim ma być ono stosowane względem skarżącego. Zaskarżone rozporządzenie nie służy wykonaniu bezwzględnych zobowiązań wynikających z rezolucji przyjętej przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Ponadto brak jest jakiegokolwiek związku pomiędzy skarżącym i państwami trzecimi, czy innymi aspektami wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w związku z czym drugi filar UE nie stosuje się do sytuacji skarżącego.

W tym kontekście skarżący podnosi następnie, że art. 308 WE nie stanowi odpowiedniej podstawy prawnej, ponieważ brak jest związku z urzeczywistnieniem wspólnego rynku. Ponadto zaskarżone rozporządzenie nie realizuje żadnego celu Unii, w związku z czym art. 60 WE w zw. z art. 301 WE i art. 308 WE również nie stanowią odpowiedniej podstawy prawnej.

W końcu skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja narusza jego prawa podstawowe, w szczególności prawo do niezakłóconego korzystania z własności oraz prawo do niezakłóconego życia prywatnego, które chroni między innymi europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC).


(1)  2006/1008/WE: Decyzja Rady z dnia 21 grudnia 2006 r. wykonująca art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 379, str. 123).

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2580/2001 z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu (Dz.U. L 344, str. 70).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/22


Skarga wniesiona w dniu 12 marca 2007 r. — El Fatmi przeciwko Radzie

(Sprawa T-76/07)

(2007/C 117/36)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Nouriddin El Fatmi (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: M. J. G. Uiterwaal, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie, że w jego przypadku wspólne stanowisko 2002/402/WPZiB (Dz.U. 2001, L 344, str. 93) zostało niesłusznie wykorzystane jako podstawa zastosowania rozporządzenia 2001/2580/WE (Dz.U. L 344, str. 70), w związku z czym rozporządzenie to nie znajduje względem niego zastosowania;

ewentualnie stwierdzenie, że rozporządzenie nie może być stosowane względem skarżącego;

ewentualnie stwierdzenie nieważności decyzji 2006/1008/WE z dnia 21 grudnia 2006 r. (Dz.U. L 379, str. 123);

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są identyczne z podniesionymi w sprawie T-75/07 Hamdi przeciwko Radzie, z wyjątkiem ostatniego zarzutu, którego skarżący w niniejszym postępowaniu nie podnosi.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/23


Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2007 r. — KG Holding (w likwidacji) przeciwko Komisji

(Sprawa T-81/07)

(2007/C 117/37)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Jan Rudolf Maas działający w charakterze zarządcy sądowego w postępowaniu upadłościowym dotyczącym K.G. Holding N.V. (Rotterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van der Wal i T. Boesman)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 lipca 2006 r. dotyczącej postępowania w sprawie C 30/2005;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji 2006/939/WE z dnia 19 lipca 2006 r. w sprawie zgłoszonej przez Niderlandy pomocy na rzecz KG Holding NV (1).

Środek ten obejmuje pomoc na restrukturyzację, którą Niderlandy zdecydowały się udzielić KG Holding NV przekształcając wcześniej zatwierdzoną pożyczkę na ratowanie przedsiębiorstwa wraz z należnymi z jej tytułu odsetkami w kapitał udziałowy. W zaskarżonej decyzji Komisja uznaje niniejszą pomoc na restrukturyzacje za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Komisja twierdzi także, że Niderlandy powinny odzyskać od KG Holding NV i jej spółki zależnej Kliq BV tą część pomocy, którą KG Holding NV przekazała spółce Kliq BV w postaci pożyczki na ratowanie przedsiębiorstwa, która to pożyczka została przekształcona w kapitał udziałowy; ponadto Niderlandy zobowiązane zostały do zgłoszenia zarządcy sądowemu swojego roszczenia względem KG Holding NV i/lub Kliq Reïntegratie jako wierzyciel w postępowaniu upadłościowym.

Na poparcie swojej skargi, skarżąca podnosi, że po pierwsze, Komisja popełniła błąd w ocenie co skutkuje tym, że zaskarżona decyzja nie jest odpowiednio uzasadniona i stanowi naruszenie art. 87 ust. 1 WE. Skarżąca twierdzi w szczególności, że Komisja błędnie uznała, że Niderlandy były zobowiązane do zgłoszenia jako wierzyciel swojego roszczenia względem KG Holding i Kliq Reïntegratie w wysokości 35,75 mln EUR u zarządcy sądowego w postępowaniu upadłościowym. Zdaniem skarżącej nie jest jasne czy w odniesieniu do KG Holding Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, że bezprawnie przyznana pomoc o wysokości 35,75 mln EUR powinna zostać odzyskana przez Niderlandy czy też mowa jest o pomocy na restrukturyzację, którą Komisja zatwierdziła na podstawie pkt 23 lit. d) wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (2). Co więcej, skarżąca twierdzi, że Komisja w swojej decyzji z dnia 16 grudnia 2003 r. (3) postanowiła, że kwota ta zostanie wykorzystana na finansowanie zwolnień pracowników i na spłatę pozostałych zobowiązań spółki Kliq Reïntegratie, po czym Kliq Reïntegratie miała zostać poddana likwidacji.

Skarżąca podnosi, po drugie, że Komisja błędnie zarzuciła dokonanie pełnej zapłaty za udziały KG Holding w Kliq BV poprzez zaliczenie obowiązku dokonania pełnej zapłaty na poczet roszczenia KG Holding wobec Kliq BV wynikającego z umowy pożyczki. Nie zostało to jednak zawarte w decyzji z dnia 5 sierpnia 2005 r. (4) w sprawie wszczęcia postępowania. Skarżąca twierdzi, że Komisja nadużyła władzy i działała w sposób sprzeczny z prawem do obrony i zasadą audi alteram partem.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Komisja niesłusznie nie ustaliła, że omawiana pomoc ma negatywny wpływ na konkurencję i wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi; w każdym razie ustalenia Komisji w tym przedmiocie nie zostały odpowiednio uzasadnione.

Po czwarte, skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie ustaliła, iż omawiana pomoc w wysokości 9,25 mln EUR powinna zostać odzyskana przez Niderlandy od KG Holding i Kliq BV. Ponadto skarżąca uważa, że Komisja także błędnie ustaliła, iż omawiana pomoc w wysokości 35,75 mln EUR powinna być odzyskana od KG Holding i/lub Kliq Reïntegratie poprzez zgłoszenie tego roszczenia w postępowaniu upadłościowym. Zdaniem skarżącej, z powodu likwidacji KG Holding, Kliq Reïntegratie i Kliq BV odzyskanie kwoty omawianej pomocy będzie absolutnie niemożliwe i w każdym razie stało się bezprzedmiotowe ponieważ odzyskanie polegające na zgłoszeniu pomocy w postępowaniu upadłościowym dotyczącym tych spółek jest niepotrzebne i nie ma w żadnym razie znaczenia dla przerwania naruszenia konkurencji.

Po piąte, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w swoich twierdzeniach i wnioskach prawnych dotyczących kredytu na rachunku bieżącym o wysokości 17 mln EUR, który został przekazany przez Niderlandy spółce KG Holding w następstwie ustalenia, że jest on zgodny z zasadami dotyczącymi pomocy państwa i który nie stanowi środka będącego przedmiotem oceny w zaskarżonej decyzji.

Wreszcie, skarżąca zarzuca Komisji błąd w decyzji, polegający na tym, że Niderlandy podejmą wszelkie niezbędne działania w celu odzyskania od KG Holding kwoty 9,25 mln EUR wraz z odsetkami od dnia, w którym poszczególne raty pożyczki zostały udostępnione odbiorcom do dnia, w którym pieniądze zostały zwrócone. Ten wymóg, zdaniem skarżącej, jest sprzeczny z krajowym prawem upadłościowym.


(1)  Dz.U. 2006 L 366, str. 40.

(2)  Dz.U. 1999 C 288, str. 2.

(3)  Środek pomocy nr 510/2003 — Pomoc na ratowanie przedsiębiorstwa Kliq Holding NV (Dz.U. 2004 C 33, str. 8).

(4)  Pomoc państwa nr C 30/2005 (ex N 78/2004) — Pomoc restrukturyzacyjna dla KG Holding N.V — Zaproszenie do przedkładania uwag zgodnie z art. 88 ust. 2 traktatu WE (Dz.U. 2005 C 280, str. 2).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/24


Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2007 r. — Kliq (w likwidacji) przeciwko Komisji

(Sprawa T-82/07)

(2007/C 117/38)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Jan Rudolf Maas i Cornelis Van den Bergh, działający w charakterze zarządcy sądowego w postępowaniu upadłościowym dotyczącym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Kliq B.V. (Apeldoorn, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van der Wal i T. Boesman)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 lipca 2006 r. dotyczącej postępowania w sprawie C-30/2005;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji 2006/939/WE z dnia 19 lipca 2006 r. w sprawie zgłoszonej przez Niderlandy pomocy na rzecz KG Holding NV (1).

Środek ten obejmuje pomoc na restrukturyzację, którą Niderlandy zdecydowały się udzielić KG Holding NV przekształcając wcześniej zatwierdzoną pożyczkę na ratowanie przedsiębiorstwa wraz z należnymi z jej tytułu odsetkami w kapitał udziałowy. W zaskarżonej decyzji Komisja uznaje niniejszą pomoc na restrukturyzację za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Komisja uznaje także, że Niderlandy muszą odzyskać od KG Holding NV i jej spółki zależnej Kliq BV tą część pomocy, którą KG Holding NV przekazała spółce Kliq BV w postaci pożyczki na ratowanie przedsiębiorstwa, która to pożyczka została przekształcona w kapitał udziałowy; ponadto Niderlandy zobowiązane są do zgłoszenia jako wierzyciel swojego roszczenia względem KG Holding NV i/lub Kliq Reïntegratie zarządcy sądowemu w postępowaniu upadłościowym.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że po pierwsze Komisja błędnie zarzuciła dokonanie pełnej zapłaty za udziały KG Holding w Kliq BV poprzez zaliczenie obowiązku dokonania pełnej zapłaty na poczet roszczenia KG Holding wobec Kliq BV wynikającego z umowy pożyczki. Nie zostało to jednak zawarte w decyzji z dnia 5 sierpnia 2005 r. (2) w sprawie wszczęcia postępowania. Skarżąca twierdzi, że Komisja nadużyła władzy i działała w sposób niezgodny z prawem do obrony i prawem skarżącej do bycia wysłuchanym. Po drugie, skarżąca twierdzi, że Komisja niesłusznie uznała spółkę Kliq B.V. za odbiorcę pomocy państwa o wysokości 9,25 mln EUR. W swojej ocenie Komisja niesłusznie nie wzięła pod uwagę faktu, że „przekształcenie pożyczki na ratowanie przedsiębiorstwa w kapitał udziałowy”, o którym mowa w pkt 43 — 46 zaskarżonej decyzji nie może w żadnym razie odnosić się do Niderlandów jako do państwa członkowskiego i w związku z tym nie może zostać uznane za pomoc państwa w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE. Z powyższego wynika, że Komisja naruszyła prawo poprzez ocenę okoliczności faktycznych. Zdaniem skarżącej, zaskarżona decyzja jest więc błędna zarówno pod względem prawnym jak i faktycznym lub w każdym razie niezrozumiała i/lub nieprawidłowo lub nieodpowiednio uzasadniona i sprzeczna z art. 87 WE i/lub art. 253 WE.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Komisja niesłusznie nie ustaliła, że omawiana pomoc ma negatywny wpływ na konkurencję i wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi; w każdym razie ustalenia Komisji w tym przedmiocie nie zostały odpowiednio uzasadnione.

Po czwarte, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w ustaleniu, że Niderlandy muszą odzyskać omawianą pomoc o wysokości 9,25 mln EUR od spółki KG Holding i Kliq BV. Zdaniem skarżącej, z powodu likwidacji KG Holding, Kliq Reïntegratie i Kliq BV odzyskanie wartości omawianej pomocy będzie absolutnie niemożliwe i w każdym razie stało się bezprzedmiotowe ponieważ odzyskanie pomocy poprzez zgłoszenie w postępowaniu upadłościowym dotyczącym tych spółek jest niepotrzebne i nie ma w żadnym razie znaczenia dla przerwania naruszenia konkurencji.

Po piąte, zarzuca się Komisji błąd w decyzji poprzez uznanie, że suma, która ma zostać zwrócona przez KG Holding i Kliq BV zawiera także odsetki od dnia, w którym poszczególne raty pożyczki zostały udostępnione odbiorcom do dnia, w którym pieniądze zostały rzeczywiście zwrócone. Ten wymóg, zdaniem skarżącej, jest sprzeczny z krajowym prawem upadłościowym.


(1)  Dz.U. 2006 L 366, str. 40.

(2)  Pomoc państwa nr C 30/2005 (ex N 78/2004) — Pomoc restrukturyzacyjna dla KG Holding N.V — Zaproszenie do przedkładania uwag zgodnie z art. 88 ust. 2 traktatu WE (Dz.U. 2005 C 280, str. 2).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/25


Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2007 r. — Kliq Reïntegratie (w likwidacji) przeciwko Komisji

(Sprawa T-83/07)

(2007/C 117/39)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Jean Leon Marcel Groenewegen działający w charakterze zarządcy sądowego w postępowaniu upadłościowym dotyczącym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Kliq Reïntegratie B.V. (Amersfoort, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci G. van der Wal i T. Boesman)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 19 lipca 2006 r. dotyczącej postępowania w sprawie C 30/2005;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji 2006/939/WE z dnia 19 lipca 2006 r. w sprawie zgłoszonej przez Niderlandy pomocy na rzecz KG Holding NV (1).

Środek ten obejmuje pomoc na restrukturyzację, którą Niderlandy zdecydowały się udzielić KG Holding NV przekształcając wcześniej zatwierdzoną pożyczkę na ratowanie przedsiębiorstwa wraz z należnymi z jej tytułu odsetkami w kapitał udziałowy. W zaskarżonej decyzji Komisja uznaje niniejszą pomoc na restrukturyzacje za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Komisja twierdzi także, że Niderlandy muszą odzyskać od KG Holding NV i jej spółki zależnej Kliq BV tą część pomocy, którą KG Holding NV przekazała dla spółki Kliq BV w postaci pożyczki na ratowanie przedsiębiorstwa, która to pożyczka została przekształcona w kapitał udziałowy; ponadto Niderlandy zobowiązane są do zgłoszenia jako wierzyciel swojego roszczenia względem KG Holding NV i/lub Kliq Reïntegratie zarządcy sądowemu w postępowaniu upadłościowym.

Na poparcie swojej skargi, skarżąca podnosi, że po pierwsze, Komisja popełniła błąd w ocenie co skutkuje tym, że zaskarżona decyzja jest nieodpowiednio uzasadniona i stanowi naruszenie art. 87 ust. 1 WE. Skarżąca twierdzi w szczególności, że Komisja błędnie uznała, że Niderlandy były zobowiązane do zgłoszenia jako wierzyciel swojego roszczenia względem KG Holding i Kliq Reïntegratie w wysokości 35,75 mln EUR zarządcy sądowego w postępowaniu upadłościowym.

Skarżąca podnosi w tej kwestii, że Niderlandy nie wnoszą roszczenia wobec Kliq Reïntegratie. Co więcej, Kliq Reïntegratie nie jest przedsiębiorstwem, które było odbiorcą pomocy państwa i nie zostało za takie uznane przez Komisję w zaskarżonej decyzji. W związku z tym skarżąca twierdzi, że nie ma podstawy do odzyskania przez państwo pomocy od Kliq Reïntegratie ani też do zastosowania do Kliq Reïntegratie w szczególności pkt 23 lit. d) wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (2).

Ponadto zdaniem skarżącej nie jest jasne czy w odniesieniu do Kliq Reïntegratie Komisja uznała w zaskarżonej decyzji, że bezprawnie przyznana pomoc o wysokości 35,75 mln EUR powinna zostać odzyskana przez Niderlandy czy też mowa jest o pomocy na restrukturyzację, którą Komisja zatwierdziła na podstawie pkt 23 lit. d) wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (3). Co więcej, skarżąca twierdzi, że Komisja w swojej decyzji z dnia 16 grudnia 2003 r. (4) postanowiła, że kwota ta zostanie wykorzystana na finansowanie zwolnień pracowników i na spłatę pozostałych zobowiązań spółki Kliq Reïntegratie, po czym spółka Kliq Reïntegratie miała zostać poddana likwidacji.

Po drugie, skarżąca twierdzi, że Komisja niesłusznie nie ustaliła, że omawiana pomoc ma negatywny wpływ na konkurencję i wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi; w każdym razie ustalenia Komisji w tym przedmiocie nie zostały odpowiednio uzasadnione.

Po trzecie, skarżąca twierdzi, że Komisja błędnie ustaliła, iż omawiana pomoc w wysokości 35,75 mln EUR powinna być odzyskana od KG Holding i/lub Kliq Reïntegratie poprzez zgłoszenie tego roszczenia w postępowaniu upadłościowym. Zdaniem skarżącej, z powodu likwidacji KG Holding, Kliq Reïntegratie i Kliq BV odzyskanie kwoty omawianej pomocy będzie absolutnie niemożliwe i w każdym razie stało się bezprzedmiotowe ponieważ odzyskanie polegające na zgłoszeniu pomocy w postępowaniu upadłościowym dotyczącym tych spółek jest niepotrzebne i nie ma w żadnym razie znaczenia dla przerwania naruszenia konkurencji.

Po czwarte, skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd Komisja popełniła błąd w swoich twierdzeniach i wnioskach prawnych dotyczących kredytu na rachunku bieżącym o wysokości 17 mln EUR, który został przekazany przez Niderlandy spółce KG Holding w następstwie ustalenia, że jest on zgodny z zasadami dotyczącymi pomocy państwa i który nie stanowi środka będącego przedmiotem oceny w zaskarżonej decyzji.


(1)  Dz.U. 2006 L 366, str. 40.

(2)  Dz.U. 1999 C 288, str. 2.

(3)  Dz.U. 1999 C 288, str. 2.

(4)  Środek pomocy nr 510/2003 — Pomoc na ratowanie przedsiębiorstwa Kliq Holding NV (Dz.U. 2004 C 33, str. 8).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/26


Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2007 r. — Mineral and Chemical Company „EuroChem ”przeciwko Radzie

(Sprawa T-84/07)

(2007/C 117/40)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Open Joint Stock Company Mineral and Chemical Company „EuroChem ”(Moskwa, Rosja) (przedstawiciele: P. Vander Schueren i B. Evtimov, lawyers)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia, a w szczególności art. 1, w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej i powiązanych z nią spółek wymienionych w motywach 14(a) i (b) zaskarżonego rozporządzenia; oraz

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca, rosyjski producent i eksporter roztworów mocznika i azotanu amonu, wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1911/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz roztworów mocznika i azotanu amonu pochodzących z Algierii, Białorusi, Rosji i Ukrainy w następstwie przeglądu wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (1).

Na poparcie swojego wniosku strona skarżąca podnosi, że instytucje wspólnotowe błędnie ustaliły wartość normalną w odniesieniu do skarżącej oraz dokonały błędnego porównania z ceną eksportową i w związku z tym doszły do błędnego wniosku, że wystąpił dumping. Tym samym instytucje wspólnotowe dopuściły się wielu rażąco błędnych ocen i naruszyły podstawowe zasady prawa wspólnotowego.

Ponadto strona skarżąca twierdzi, że instytucje wspólnotowe naruszyły art. 11 ust. 1 i 3 rozporządzenia podstawowego (2) z powodu nieprzeprowadzenia przez nie przeglądu okresowego wraz z przeglądem wygaśnięcia zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia podstawowego oraz z powodu przyjęcia przez nie zaskarżonego rozporządzenia, na mocy którego okres stosowania ceł w początkowej wysokości został wydłużony, pomimo spoczywającego na nich obowiązku i możliwości wszczęcia z urzędu lub stosownie do wystarczających dowodów dostarczonych przez skarżącą przeglądu tymczasowego.


(1)  Dz.U. 2006 L 365, str. 26.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, str. 1).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/26


Skarga wniesiona w dniu 20 marca 2007 r. — Gabel Industria Tessile przeciwko OHIM — Creaciones Garel (GABEL)

(Sprawa T-85/07)

(2007/C 117/41)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Gabel Industria Tessile S.p.A. (Rovellasca, Włochy) (przedstawiciel: A. Petruzzelli, Avvocato)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)

Uczestnikiem postępowania przez Izbą Odwoławczą była również: Creaciones Garel S.A.

Żądania strony skarżącej

Stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 25 stycznia 2007 r., doręczonej w dniu 29 stycznia 2007 r., w części odmawiającej rejestracji zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego Gabel — nr zgłoszenia 3754777 — dla towarów należących do klasy 24, z powodu niezgodności z art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94;

Utrzymanie w mocy decyzji Drugiej Izby Odwoławczej o rejestracji tego znaku towarowego dla „szlafroków ”należących do klasy 25;

Nakazanie OHIM rejestrację wspólnotowego znaku towarowego Gabel zgłoszonego pod nr 3754777 dla wyszczególnionych towarów należących do klasy 24, jak również dla „szlafroków ”należących do klasy 25;

Obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „GABEL ”(nr zgłoszenia 3754777) dla towarów należących do klas 24 i 25.

Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Creaciones Garel S.A.

Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowy graficzny znak towarowy „GAREL ”zarejestrowany dla towarów należących do klas 24, 25 i 26.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu.

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania w części, dopuszczenie rejestracji znaku towarowego dla „szlafroków ”(klasa 25).

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/27


Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2007 r. — Deichmann-Schuhe przeciwko OHIM — Design for Woman (DEITECH)

(Sprawa T-86/07)

(2007/C 117/42)

Język, w którym została sporządzona skarga: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Heinrich Deichmann-Schuhe GmbH & Co. KG (Essen, Niemcy) (przedstawiciel: O. Rauscher, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Design for Woman SA

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 22 stycznia 2007 r. (sprawa R 791/2006-2);

odrzucenie wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego nr 3378643 dotyczącego wszystkich towarów należących do klasy 25 (odzież, obuwie, nakrycia głowy);

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Design for Woman SA.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „DEITECH ”dla towarów należących do klas 18 i 25 (zgłoszenie nr 3 378 643)

Właściciel znaków towarowych lub oznaczeń, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca.

Znaki towarowe lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: niemiecki graficzny znak towarowy „DEI-tex ”oraz międzynarodowy graficzny znak towarowy „DEI-tex ”dla towarów należących do klasy 25; sprzeciw wobec zgłoszenia znaku towarowego dotyczy rejestracji dla tej klasy towarów

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), gdyż nie zostały w sposób odpowiedni uwzględnione środki dowodowe przedstawione przez skarżącą w celu wykazania rzeczywistego używania znaku towarowego, oraz naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94, gdyż istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd związane ze spornymi znakami towarowymi.


(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/27


Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Scil Proteins przeciwko OHIM — Indena (affilene)

(Sprawa T-87/07)

(2007/C 117/43)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

Strony

Strona skarżąca: Scil Proteins GmbH (Halle, Niemcy) (przedstawiciel: V. Dalichau, prawnik)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Indena SpA (Mediolan, Włochy)

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 23 stycznia 2006 r. oraz decyzji o sprostowaniu wydanej przez Drugą Izbę Odwoławczą w dniu 31 stycznia 2007 r. w sprawie R 10/2006-2 w części odrzucającej sprzeciw w odniesieniu do towarów: „ekstrakty roślin leczniczych do użytku […] w przemyśle kosmetycznym i spożywczym, nie dla celów diagnostycznych”;

obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Indena SpA

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „affilene ”dla towarów należących do klasy 1 — zgłoszenie nr 2 751 931

Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Wspólnotowy słowny znak towarowy „AFFILIN ”dla towarów należących do klas 1 i 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie sprzeciwu w części

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ rozpatrywane znaki towarowe są do siebie podobne w stopniu mogącym wprowadzać w błąd również w odniesieniu do towarów, dla których Izba Odwoławcza dopuściła możliwość rejestracji.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/28


Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 — Fabryka Samochodów Osobowych przeciwko Komisji

(Sprawa T-88/07)

(2007/C 117/44)

Język postępowania: polski

Strony:

Strona skarżąca: Fabryka Samochodów Osobowych S.A. (Warszawa, Rzeczpospolita Polska) (Przedstawiciele: W. Radzikowski, R. A. Kozłowski i G. Dźwigała radcy prawni)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w części dotyczącej art. 2 ust. 2, 3 i 4, które wprowadzają środki kompensujące w postaci: a) ograniczenia rocznej produkcji samochodów do końca lutego 2011 r. w stosunku do FSO oraz wszelkich jej obecnych i przyszłych spółek zależnych oraz wszelkich spółek kontrolowanych przez akcjonariusza FSO oraz b) zakazu ubiegania się do końca lutego 2011 r. o nowe licencje;

zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie pomocy państwa nr C 3/2005 [ex. N 592/2004 (ex. PL 51/2004)], uznającej za zgodne ze wspólnym rynkiem środki pomocy, zgodnie z brzmieniem decyzji, częściowo wdrożone przez Polskę na rzecz skarżącej, w części w jakiej nakłada ona na skarżącą-beneficjenta pomocy, obowiązek ograniczenia rocznej produkcji oraz sprzedaży samochodów na terenie UE do 2011 r. W uzasadnieniu decyzja zawiera również zakaz ubiegania się przez skarżącą do końca 2011 r. o nowe licencje.

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności wskazanej decyzji twierdząc, że narusza ona przepisy Traktatu WE oraz istotne reguły związane z jego stosowaniem. Skarżąca podnosi również, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych.

Na poparcie swojej skargi, strona skarżąca podnosi następujące zarzuty:

uznając część pomocy za wdrożoną, Komisja naruszyła art. 88 ust. 3 Traktatu WE oraz art. 3 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 659/1999 (1) oraz dopuściła się oczywistego błędu przy ocenie faktów;

przy określaniu zakresu środków kompensujących, Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, zasadę swobody prowadzenia działalności gospodarczej, art. 253 Traktatu WE oraz pkt 11, 32, 37, 39 i 54 Wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw w trudnej sytuacji ekonomicznej (2), jak również dopuściła się oczywistego błędu przy ocenie faktów sprawy, w szczególności poprzez: nieprawidłowe, zdaniem skarżącej, ustalenie wartości pomocy publicznej poprzez zawyżenie jej wartości, nie wzięcie pod uwagę formy pomocy, nieprawidłowe zdefiniowanie rynku właściwego, nieprawidłowe ustalenie udziału skarżącej, beneficjenta pomocy, w rynku, pominięcie istotnych elementów przy ustalaniu skutków udzielenia pomocy skarżącej, ustalenie środków kompensujących, które mają niekorzystny wpływ na odzyskanie przez skarżącą zdolności funkcjonowania po zakończeniu restrukturyzacji, a także nie uwzględniając faktu, że skarżąca działa w regionach uprawnionych do otrzymywania pomocy regionalnej;

z naruszeniem zasady pewności prawa oraz art. 253 Traktatu WE, Komisja wprowadziła w uzasadnieniu decyzji dodatkowy środek kompensujący, nie określony w głównym rozstrzygnięciu (petitum) decyzji;

nie przedstawiając dostatecznego wyjaśnienia dotyczącego rodzaju i zakresu nałożonych środków kompensujących, jak również nie odnosząc się do wszystkich propozycji zgłoszonych w tej kwestii, Komisja naruszył art. 253 Traktatu WE.


(1)  Rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dz.U. L 83, str. 1.

(2)  Dz.U. C 288, str. 2.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/29


Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2007 r. — VIP Car Solutions przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-89/07)

(2007/C 117/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vip Car Solutions (Hoenheim, Francja) (przedstawiciel: G. Wezer, adwokat)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie odmowy udzielenia zamówienia PE/2006/06/UTD/1 — przewóz członków Parlamentu Europejskiego w trakcie sesji w Strasburgu, doręczonej w dniu 24 stycznia 2007 r.;

stwierdzenie nieważności wszystkich aktów, które wydano w następstwie tej decyzji;

zasądzenie od Parlamentu odszkodowania w kwocie 500 000 EUR;

obciążenie Parlamentu kosztami postępowania;

obciążenie Parlamentu Europejskiego innymi kosztami niepodlegającymi zwrotowi w ramach kosztów postępowania w kwocie 5 000 EUR.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Parlamentu Europejskiego w przedmiocie odrzucenia jej oferty złożonej w przetargu PE/2006/06/UTD/1 — przewóz członków Parlamentu Europejskiego w trakcie sesji w Strasburgu (1).

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi po pierwsze naruszenie kryteriów udzielenia zamówienia zawartych w umowie o przetarg, w szczególności dotyczących ceny, ponieważ twierdzi ona, że zaoferowała najniższą cenę, a kryterium to powinno stanowić 55 % oceny przy udzielaniu zamówienia.

Ponadto skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza art. 100 rozporządzenia finansowego (2), zgodnie z którym niektórych informacji można nie udostępniać, w przypadku gdy ich udostępnienie zaszkodziłoby prawowitym interesom gospodarczym przedsiębiorstw prywatnych lub zakłóciłoby uczciwą konkurencję między nimi. Zdaniem skarżącej informacja, o której udostępnienie się zwróciła, tj. cena oferowana przez wygrywającego przetarg, nie mieści się w zakresie przedmiotowym wspomnianego przepisu, a zatem odmowa jej udostępnienia była niezgodna z prawem.


(1)  Zaproszenie do składania ofert: „Przewóz członków Parlamentu Europejskiego samochodami i mikrobusami z szoferem w trakcie trwania sesji w Strasburgu”, Dz.U. 2006, S 177-187988.

(2)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (JO L 248, str. 1).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/29


Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji, wniesione w dniu 26 marca 2007 r. przez Królestwo Belgii

(Sprawa T-90/07 P)

(2007/C 117/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Belgii (przedstawiciel: L. Van den Broeck, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Emmanuel Genette, Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

Uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2007 r. wydanym w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji, Sąd do spraw Służby Publicznej (SSP) uwzględnił skargę wniesioną przez E. Ganette, w przedmiocie uchylenia decyzji Komisji z dnia 25 stycznia 2005 r. odmawiającej mu po pierwsze zezwolenia na cofnięcie wniosku o przeniesienie uprawnień emerytalnych uzyskanych w belgijskim systemie emerytalnym, złożonego w 2001 r., a po drugie zezwolenia mu na złożenie wniosku o ponowne przeniesienie uprawnień.

Na poparcie swego odwołania Królestwo Belgii, interwenient w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji po stronie Komisji, podnosi przede wszystkim, że SSP nie jest właściwy do oceny dopuszczalności — w odniesieniu do belgijskiego prawa w przedmiocie wniosku emerytalnego — wniosku, którego celem jest przeniesienie do systemu wspólnotowego uprawnień emerytalnych nabytych w belgijskim systemie emerytalnym. Według wnoszącego odwołanie SSP przekroczył swe uprawnienia orzekając o zakresie postanowień belgijskiego prawa krajowego, które jego zdaniem ma zastosowanie w tym przypadku.

Po drugie Królestwo Belgii twierdzi, że SSP naruszył prawo wspólnotowe, w szczególności przepisy regulaminu pracowniczego, przy ocenie dopuszczalności złożenia nowego wniosku o przeniesienie.

Ponadto Królestwo Belgii podnosi, że SSP naruszył prawo wspólnotowe przez swą błędną ocenę wystąpienia nowej okoliczności faktycznej, co jego zdaniem nie powinno podlegać ocenie w związku z wejściem w życie reformy regulaminu pracowniczego, lecz w świetle postanowień prawa belgijskiego.

Wreszcie Królestwo Belgii podnosi zarzut oparty na naruszeniu zasady bezpieczeństwa prawnego.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/30


Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2007 r. — WWF-UK przeciwko Radzie

(Sprawa T-91/07)

(2007/C 117/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: WWF-UK (Godalming, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: P. Sands, QC, J. Simor, Barrister, R. Stein, Solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności ogólnego dopuszczalnego połowu dorsza ustalonego w rozporządzeniu Rady nr 41/2007 w strefach objętych rozporządzeniem Rady nr 423/2004 ustanawiającym środki odnowienia zasobów dorsza;

stwierdzenie, że wspomniane przepisy obowiązują dalej do czasu zastąpienia ich nowymi;

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga wnoszona jest na podstawie art. 230 WE w związku z ustalonym przez Radę rozporządzeniem nr 41/2007 (1) ogólnym dopuszczalnym połowem (TAC) dorsza w 2007 r. w strefach objętych rozporządzeniem Rady nr 423/2004 (2) ustanawiającym środki odnowienia zasobów dorsza (plan odnowy zasobów dorsza) zgodnie z propozycją Komisji z dnia 5 grudnia 2006 (3).

Streszczając, skarżąca podnosi, że Rada w sposób oczywisty naruszyła prawo, ustalają wysokość TAC na zero, co według odnośnych ekspertyz naukowych jest konieczne, aby w porównaniu z obecnym poziomem, przy którym istnieje poważne zagrożenie ich wyginięciem, zasoby wzrosły i mogły osiągnąć ponownie bezpieczne granice biologiczne.

Po pierwsze sporne TAC są bezprawne, gdyż nie zostały ustalone zgodnie z wymogami planu odnowienia zasobów dorsza. Ponadto zarówno Rada, jak i Komisja, ustalając rzeczone TAC prawdopodobnie opierały się na art. 20 rozporządzenia nr 2371/2002 (4), a nie na planie odnowy zasobów dorsza.

Po drugie sporne TAC są bezprawne, gdyż nie odpowiadają zasadzie ostrożności, którą należy uwzględnić na podstawie planu odnowienia zasobów dorsza, art. 5 ust. 3, art. 4 i art. 2 ust. 1 rozporządzenia nr 2371/2002, wspólnej polityki rybołówstwa, art. 174 WE i art. 5 i 6 porozumienia NZ z 1995 r.

Po trzecie ustalenie spornych TAC jest nieuzasadnione, ponieważ przyjęto poziom, przy którym zasoby zgodnie z wszelkimi dostępnymi dowodami naukowymi albo pozostaną na poziomie, przy którym istnieje poważne zagrożenie ich wyginięciem, albo wyginą.

Po czwarte Rada nadużyła swoich uprawnień, ustalając TAC na poziomie, z pomocą którego mają zostać osiągnięte raczej cele polityczne i gospodarcze, niż na poziomie, który jest niezbędny, aby osiągnąć cel planu odnowienia zasobów dorsza, mianowicie podniesienie zasobów dorsza w ciągu roku — lub możliwie jak najszybciej po tym okresie — na poziom wyższy, przy którym nie będzie już poważnego zagrożenia wyginięciem.

Ponadto sam plan odnowienia zasobów dorsza, o ile TAC nie mógłby zostać zredukowany do zera, jest niezgodny z prawem, ponieważ nie odpowiada zasadzie ostrożności.

Dodatkowo Rada działała niezgodnie z prawem, ponieważ nie traktowała zasobów dorsza w strefie VIId ICES (International Concil for the Exploration of the Sea [Międzynarodowej Rady Badań Morza]) jako objętych planem odnowienia zasobów dorsza.


(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 41/2007 z dnia 21 grudnia 2006 r. ustalające wielkości dopuszczalnych połowów na 2007 r. i związane z nimi warunki dla pewnych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz w odniesieniu do statków wspólnotowych na wodach, na których wymagane są ograniczenia połowowe (Dz.U. 2007, L 15, str. 1).

(2)  Dz.U. L 70, str. 8.

(3)  COM (2006) 774.

(4)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 358, str. 59).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/31


Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-3/06 Frankin i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 28 marca 2007 r. przez Jacques'a Frankina i in.

(Sprawa T-92/07 P)

(2007/C 117/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Jacques Frankin (Sorée, Belgia) i 482 innych skarżących (przedstawiciel: F. Frabetti, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-3/06, którego przedmiotem była skarga o uchylenie wyraźnej decyzji z dnia 10 czerwca 2005 r., na podstawie której Komisja odmówiła skarżącym pomocy, o której mowa w art. 24 regulaminu pracowniczego;

rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów i honorariów i obciążenie Komisji ich zapłatą.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd do spraw Służby Publicznej, który oddalił ich skargę w pierwszej instancji, dopuścił się błędów co do prawa przy badaniu zarzutów podnoszonych w pierwszej instancji dotyczących po pierwsze naruszenia art. 24 regulaminu pracowniczego oraz obowiązku staranności, a po drugie naruszenia zasady niedyskryminacji.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/31


Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-93/07)

(2007/C 117/49)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciel: P. Gentilli, Avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 175 z dnia 11 stycznia 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej wypłaty przez Komisję kwot innych niż wnioskowane [Program POR Sicilia (nr CCI 1999 IT 161 PO 011)];

stwierdzenie nieważności noty Komisji Europejskiej nr 234 z dnia 12 stycznia 2007 r., Dyrekcja Generalna ds. Polityki Regionalnej — Programy i projekty na Cyprze, w Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, na Malcie i w Niderlandach — dotyczącej wypłaty przez Komisję kwoty innej niż wnioskowana [Program POR Sicilia (nr CCI 1999 IT 161 PO 011)];

oraz wszelkich wcześniejszych aktów związanych z tymi notami lub na których podstawie zostały one wydane i w konsekwencji obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są podobne do przywołanych w sprawie T-345/04 Republika Włoska przeciwko Komisji (1).


(1)  Dz.U. C 262 z 23.10.2004, str. 55.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/31


Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2007 r. — EREF przeciwko Komisji

(Sprawa T-94/07)

(2007/C 117/50)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Renewable Energies Federation (EREF) ASBL (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat D. Fouquet)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2006) 4963 wersja ostateczna z dnia 24 października 2006 r.;

stwierdzenie, że instrument finansowy, którego rzecz dotyczy, stanowi w swej obecnej formie i strukturze pomoc państwa niezgodną z prawem;

w drugiej kolejności nakazanie Komisji wszczęcia formalnej procedury dochodzenia na podstawie art. 88 ust. 2WE dla sprawy NN 62/B/2006;

obciążenie Komisji Europejskiej wszystkimi kosztami postępowania, włącznie z kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wniosła w 2004 r. skargę do Komisji dotyczącą m. in. tego, że różne aspekty finansowania nowej elektrowni atomowej budowanej w Finlandii stanowią pomoc państwa i nie zostały notyfikowane. W 2006 r. Komisja podzieliła akta na dwie sprawy o numerach NN 62/A/2006 i NN 62/B/2006.

W niniejszej sprawie skarżąca żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 4963 wersja ostateczna, która dotyczy sprawy pomocy państwa NN 62/B/2006, w której Komisja stwierdziła, że linia kredytowa przyznana przez konsorcjum pięciu banków i pożyczka udzielona przez AB Svensk Exportkredit (SEK) nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.

Skarżąca twierdzi, że dokonany przez Komisję podział akt na dwie odrębne sprawy jest sprzeczny z prawem zarówno pod względem formalnym, jak i materialnym. Zdaniem skarżącej przyznanie linii kredytowej i pożyczki przy tak niskim oprocentowaniu było możliwe wyłącznie dzięki poręczeniu francuskiej agencji ubezpieczeń kredytów eksportowych COFACE. Aspekty pomocy państwa w związku z udziałem COFACE były jednak rozpatrywane w sprawie NN 62/A/2006. Skarżąca podnosi z tego powodu, że podział akt na dwie odrębne sprawy, w wyniku czego element poręczenia wypadł ze sprawy NN 62/B/2006, doprowadził Komisję do błędnej oceny, że przyznanie linii kredytowej i pożyczki SEK przy tak niskim oprocentowaniu nie może stanowić pomocy państwa już z tego powodu, że zaangażowane banki — zdaniem Komisji — stanowiły własność prywatną.

Ponadto skarżąca uważa, że — nawet nie uwzględniając poręczenia COFACE — linia kredytowa i pożyczka udzielona przez SEK stanowią pomoc państwa, ponieważ:

nisko oprocentowanej linii kredytowej udzielono przy udziale banków BLB i BNP Paribas, które zdaniem skarżącej są bankami publicznymi, oraz

pożyczka SEK udzielona została przez bank będący w 100 % własnością państwa przy oprocentowaniu poniżej warunków rynkowych.

W końcu skarżąca podnosi brak uzasadnienia i oczywisty błąd w ocenie.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/32


Skarga wniesiona w dniu 30 marca 2007 r. — Aventis Pharma przeciwko OHIM — Altana (PRAZOL)

(Sprawa T-95/07)

(2007/C 117/51)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

Strony

Strona skarżąca: Aventis Pharma SA (Antony, Francja) (przedstawiciel: R. Gilbey, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Altana Pharma AG (Konstancja, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 lutego 2007 r. w sprawie R 302/2005-4 i utrzymanie w mocy decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 26 stycznia 2005 r.;

obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Altana Pharma AG

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „PRAZOL ”dla towarów należących do klasy 5, zgłoszenie nr 1 154 269

Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołane się w sprzeciwie: skarżąca

Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: krajowy słowny znak towarowy „PREZAL ”dla towarów należących do klasy 5

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: Izba Odwoławcza nie dokonała ogólnego porównania znaków towarowych z uwzględnieniem, wszystkich istotnych czynników.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/32


Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2007 r. — Telecom Italia Media przeciwko Komisji

(Sprawa T-96/07)

(2007/C 117/52)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Telecom Italia Media S.p.A.(Rzym, Włochy) (przedstawiciele: prof. F. Bassan oraz S. Venturini, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 6634 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie pomocy państwa nr C 52/2005 (ex NN 88/2005, ex CP 101/2004) oraz wszystkich związanych z nią uprzednich lub późniejszych aktów;

tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 6634 wersja ostateczna w zakresie w jakim zobowiązuje państwo włoskie do odzyskania pomocy na zasadach w niej określonych;

obciążenie Komisji kosztami postępowania ze wszystkimi skutkami prawnymi.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji, na mocy której uznano za niezgodną z prawem pomoc państwa przewidującą dotacje na zakup dekoderów cyfrowych, wprowadzoną przez rząd włoski w 2004 r. i 2005 r. Należy podkreślić w tym względzie, że na mocy decyzji z tego samego dnia, subwencje przewidziane w 2006 r. na zakup cyfrowych dekoderów z otwartym API (Interfejsem Programu Aplikacyjnego) zostały uznane za zgodne z prawem na podstawie art. 87 lit. c) traktatu WE.

Zdaniem skarżącej różnica między zgodną z prawem pomocą w 2006 r. i niezgodną z prawem pomocą w 2004 r. i 2005 r. wynika z wyraźnego wykluczenia w przypadku tej ostatniej finansowania dekoderów telewizji satelitarnej, a zatem wykluczenia de iuris, podczas gdy w odniesieniu do 2006 r., pomoc została wykluczona jedynie de facto, z uwagi na fakt, że dekoder był dekoderem wybranym przez „zamkniętą ”monopolistyczną platformę SKY.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi:

Popełniony przez pozwaną błąd w ocenie. W tej kwestii podniesione został następujące argumenty:

środek pomocy był konieczny dla przyspieszenia przejścia do systemu cyfrowego: termin wyznaczony przez ustawę w sprawie switch off (2006) nie był (i nie mógł być w żadnym razie uznany racjonalnie za) zawity.

środek pomocy nie miał zastępować inicjatywy, jaką podjęliby w każdym razie nadawcy. Nadawcy bowiem, z uwagi na szczególny charakter rynku naziemnej telewizji cyfrowej nie mieli żadnego interesu w finansowaniu zakupu dekoderów, gdyż:

(i)

nie są wertykalnie zintegrowani z producentami oprogramowania lub dekoderów;

(ii)

nie posiadają modelu działalności gospodarczej opartego na miesięcznym abonamencie, który umożliwia pobieranie środków w czasie;

(iii)

dekoder naziemny może przyjąć karty wielu operatorów, konkurujących ze sobą;

środek pomocy nie był dyskryminując względem nadawców telewizji satelitarnej z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ nadawcy ci działają na innym rynku, błędnie uznanym przez Komisję za jednolity rynek. Po drugie, ponieważ tacy nadawcy zostali już wykluczeni de facto, gdyż w czasie gdy istniała SKY — monopolistyczny platforma telewizji satelitarnej we Włoszech — dokonali wyboru zastrzeżonej platformy, korzystającej z zamkniętego standardu, a zatem nie zasługującego na wsparcie, zgodnie ze stanowiskiem Komisji wyrażonym w decyzji dotyczącej środka pomocy na 2006 r.

okres uwzględniony dla oceny skutków jakie wywołuje środek pomocy na rynku nie może obejmować całego przedziału czasowego 2004-2005 r., ponieważ TIMedia reklamowała i wprowadziła do obrotu pierwszą ofertę pay per view na rynku naziemnej telewizji cyfrowej w dniu 22 stycznia 2005 r. W odniesieniu do ostatniego dnia okresu (dies ad quem), nie ma znaczenia fakt, że od dnia 1 września 2005 r. dotacja została przyznana konsumentom jedynie na obszarach all digital lub w regionach (Val D'Aosta i Sardynii), w których przewidziano wcześniejsze zakończenie przejścia do systemu cyfrowego. Dotacje była ograniczona zarówno na płaszczyźnie operacyjnej jak i terytorialnej. TIMedia mogłaby zwrócić pomoc, w zakresie w jakim nie przyniosła ona dodatkowych dochodów w odpowiednim okresie. Koszty są bowiem wyższe od przychodów, co jest normalne na etapie start up. Ponadto Komisja wymaga, aby określenie wysokości zwrotu zostało dokonane na podstawie dodatkowych zysków wynikających z dodatkowych odbiorców, jakich środek zachęcił do naziemnej telewizji cyfrowej pay per view. Takie zyski można obliczyć mnożąc średni przychód od użytkowników przez szacunkową liczbę dodatkowych użytkowników. W rzeczywistości dodatkowe zyski oblicza się odejmując dodatkowe koszty od dodatkowych przychodów (a nie od średnich przychodów). Przychód uzyskany od dodatkowego użytkownika, który nie jest zbyt skłonny do zakupu wydarzeń nadawanych w systemie pay per view, jest bowiem niższy niż przychód uzyskany od przeciętnego użytkownika.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/34


Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji, wniesione w dniu 29 marca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-99/07 P)

(2007/C 117/53)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Joris i D. Martin, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Emmanuel Genette, Królestwo Belgii

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-92/05;

stwierdzenie niedopuszczalności skargi;

ewentualnie stwierdzenie bezzasadności skargi;

obciążenie każdej ze stron własnymi kosztami postępowania poniesionymi w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej oraz w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2007 r. wydanym w sprawie F-92/05 Genette przeciwko Komisji Sąd do spraw Służby Publicznej uwzględnił skargę E. Genette'a mającą za przedmiot uchylenie decyzji Komisji z dnia 25 stycznia 2005 r. odmawiającej zgody na wycofanie przez skarżącego wniosku o przeniesienie praw do emerytury nabytych w ramach belgijskiego systemu zabezpieczeń społecznych złożonego w 2001 r. i na złożenie nowego wniosku.

Wnosząc niniejsze odwołanie Komisja porusza po pierwsze kwestię dopuszczalności skargi wniesionej przez skarżącego. Komisja podnosi, że Sąd do spraw Służby Publicznej orzekł ultra petita, zmieniając przedmiot sporu i dokonał błędnej oceny rzekomo nowych okoliczności faktycznych powoływanych przez skarżącego w postępowaniu w pierwszej instancji celem uzasadnienia przywrócenia terminu na jego korzyść. Komisja uważa, że prawidłowa ocena przedmiotu sporu, tak jak został on określony w skardze, oraz nowych okoliczności faktycznych powołanych przez skarżącego powinna była doprowadzić do stwierdzenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej niedopuszczalności skargi. Komisja jest zatem zdania, że Sąd do spraw Służby Publicznej przekroczył swoje kompetencje oraz naruszył prawo Komisji do obrony, ponieważ orzekł w pewnych kwestiach, w przedmiocie których nie umożliwił Komisji zajęcia przez nią stanowiska na swoją obronę.

W uzasadnieniu odwołania w odniesieniu do oceny zasadności skargi w wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Komisja podnosi szereg zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd do spraw Służby Publicznej rozmaitych przepisów prawa wspólnotowego, w szczególności regulaminu pracowniczego i zasad ustanowionych w orzecznictwie w zakresie, w jakim zaskarżony wyrok umożliwia zdaniem Komisji wycofanie aktu administracyjnego i ewentualnie narusza autonomiczne prawo Komisji do niewycofywania zaskarżonych decyzji.


Sąd do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej

26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/35


Skarga wniesiona w dniu 23 lutego 2007 r. — Pouzol przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu

(Sprawa F-17/07)

(2007/C 117/54)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Michel Pouzol (Chemin des Peyridisses, Francja) (przedstawiciele: D. Grisay, I Andoulsi i D. Piccininno, avocats)

Strona pozwana: Europejski Trybunał Obrachunkowy

Żądania strony skarżącej

uchylenie decyzji Trybunału Obrachunkowego z dnia 23 listopada 2006 r., jak również decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 18 maja 2006 r.;

zaliczenie skarżącemu dodatkowo na poczet lat uprawniających do emerytury 6 lat, 10 miesięcy i 1 dnia z tytułu programu uzupełniającego, co się równa całkowitemu zaliczeniu 10 lat, 3 miesięcy i 24 dni na poczet lat uprawniających do emerytury;

nakazanie Trybunałowi Obrachunkowemu zamiany tego zaliczenia lat uprawniających do emerytury na dodatek do emerytury skarżącego wynoszący 1 232,32 EUR miesięcznie;

zasądzenie od Trybunału Obrachunkowego odszkodowania za poniesione przez skarżącego straty finansowe, oszacowane w dniu wniesienia niniejszej skargi na kwotę 17 252,48 EUR (czyli ubytek w wynagrodzeniu skarżącego wynoszący 1 232,32 EUR miesięcznie), począwszy od jego przejścia na emeryturę w dniu 1 stycznia 2006 r. do dnia 1 marca 2007 r.;

nakazanie Trybunałowi Obrachunkowemu zadośćuczynienia krzywdy doznawanej przez skarżącego przez ponad 13 lat, przy czym wysokość zadośćuczynienia zostałaby ustalona w terminie późniejszym na mocy ugody stron;

obciążenie Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, były urzędnik Trybunału Obrachunkowego, obecnie na emeryturze, kwestionuje obliczenie przeniesienia do systemu wspólnotowego uprawnień emerytalnych, które nabył we Francji, ponieważ obliczenie to nie uwzględnia uprawnień nabytych w Association des régimes de retraites complémentaires (ARRCO) i w Association générale des institutions de retraite des cadres (AGIRC).

W uzasadnieniu swojej skargi skarżący podnosi 4 zarzuty dotyczące odpowiednio: i) naruszenia niektórych przepisów regulaminu pracowniczego oraz załącznika VIII (w szczególności art. 11 ust. 2 i art. 26 tego załącznika); ii) naruszenie obowiązku staranności i obowiązku wspomagania, o którym mowa w art. 24 regulaminu pracowniczego; iii) naruszenie zasady równości traktowania i niedyskryminacji; iv) naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/35


Skarga wniesiona w dniu 19 marca 2007 r. — M. przeciwko EMEA

(Sprawa F-23/07)

(2007/C 117/55)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: M. (Broxbourne, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, adwokaci)

Strona pozwana: EMEA

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 25 października 2006 r., którą dyrektor wykonawczy EMEA oddalił wniosek skarżącego o skierowanie sprawy do komisji ds. niezdolności do pracy;

zasądzenie od EMEA na rzecz skarżącego kwoty 100 000 euro tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za niezgodne z prawem działanie administracji;

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 17 marca 2005 r. skarżący, będący członkiem personelu tymczasowego EMEA, został poszkodowany w wypadku przy pracy, w związku z czym stał się niezdolny do wykonywania swojej pracy. W dniu 14 lutego 2004 r. został poinformowany, że jego umowa nie zostanie przedłużona na okres po dniu 15 października 2006 r. Jego wniosek o skierowanie sprawy do komisji ds. niezdolności do pracy nie został uwzględniony.

Na poparcie skargi skarżący podnosi w szczególności naruszenie art. 31 akapit pierwszy i art. 33 akapit pierwszy Warunków zatrudnienia innych pracowników w rozumieniu zgodnym z wykładnią Sądu ds. Służby Publicznej dokonaną w wyroku z dnia 16 stycznia 2007 r. w sprawie F-119/05 Gesner przeciwko OHIM (dotychczas nieopublikowany w Zbiorze).


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/36


Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2007 r. — Lafleur-Tighe przeciwko Komisji

(Sprawa F-24/07)

(2007/C 117/56)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Virgine Lafleur-Tighe (Makati, Filipiny) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego zaszeregowującej skarżącą do grupy zaszeregowania 13, stopień 1 w związku z zatrudnieniem jej jako pracownika kontraktowego, wynikającej z umowy o pracę zawartej w dniu 22 grudnia 2005 r.;

pouczenie organu powołującego o konsekwencjach stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji i w szczególności o uwzględnieniu doświadczenia zawodowego uzyskanego przez skarżącą od dnia 16 listopada 1993 r., w którym uzyskała dyplom bachelor, oraz zaszeregowaniu jej do grupy zaszeregowania 14 z mocą wsteczną od dnia 22 grudnia 2005 r.;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi zarzuty bardzo podobne do zarzutów podniesionych już w sprawie F-135/06 (1), w szczególności naruszenie zasady wzajemnego uznawania dyplomów i kwalifikacji zawodowych.


(1)  Dz.U. C 236 z 30.12.2006, str. 87.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/36


Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2007 r. — Bleser przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-25/07)

(2007/C 117/57)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Thomas Bleser (Nittel, Niemcy) (przedstawiciel: P. Goergen, avocat)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

uchylenie zaszeregowania do grupy dokonanego decyzją o jego powołaniu z dnia 16 marca 2006 r.

uchylenie art. 2 i 13 załącznika XIII i art. 32 regulaminu pracowniczego urzędników, które weszły w życie w dniu 1 maja 2004 r.;

przywrócenie skarżącego do grupy zaszeregowania wskazanej w ogłoszeniu o konkursie lub do grupy, która jej odpowiada w nowym regulaminie pracowniczym (a także na stopień wynikający z przepisów mających zastosowanie przed dniem 1 maja 2004 r.);

zasądzenie odszkodowania w wysokości różnicy w wynagrodzeniu;

zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości 10.000 EUR za wyrządzoną krzywdę;

obciążenie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga podważa zasadniczo postanowienia art. 2 i art. 13 załącznika XIII oraz art. 32 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich, które weszły w życie w dniu 1 maja 2004 r.

Skarżący podnosi, że jego zaszeregowanie powinno nastąpić zgodnie z postanowieniami starego regulaminu pracowniczego, dla niego korzystniejszego i który obowiązywał w dniu, w którym zdał konkurs. Skarżący uważa, że jego zaszeregowanie jest niezgodne z zasadą niedyskryminacji, a także zakazem dyskryminacji ze względu na wiek.

Skarżący uważa ponadto, że pozostaje ono w sprzeczności z ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, a w szczególności z obowiązkiem starannego działania i zasadą dobrego administrowania, zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasadą pewności prawnej, ochrony dobrej wiary, a także zakazem „reformatio in peius ”(zmiany na gorsze) i z prawem do obrony.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/37


Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2007 r. — Potoms i Scillia przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-26/07)

(2007/C 117/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Gerrit Potoms (Malines, Belgia) i Mario Scillia (Bruksela, Belgia) [przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats]

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

orzeczenie, że art. 5 i 12 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego są bezprawne;

uchylenie decyzji indywidualnych powołujących skarżących na stanowiska administratorów w zakresie, w jakim ustalają ich zaszeregowanie na podstawie art. 5 ust. 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego;

orzeczenie, że przepisy wykonawcze dotyczące przyznawania punktów za zasługi i punktów awansu są bezprawne w zakresie, w jakim przewidują zniesienie punktów za zasługi i punktów awansu w przypadku przejścia z jednej grupy funkcyjnej do drugiej;

uchylenie decyzji indywidualnych o zniesieniu punktów za zasługi i punktów awansu zgromadzonych przez skarżących w poprzedniej kategorii;

uchylenie decyzji indywidualnych o zastosowaniu mnożnika niższego niż 1 dla celów ustalenia wynagrodzenia skarżących;

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnoszą bardzo podobne zarzuty do zarzutów podnoszonych w sprawie F-31/06 (1).


(1)  Dz.U. C 131 z 3.6.2006 r., str. 50.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/37


Skarga wniesiona w dniu 26 marca 2007 r. — Sundholm przeciwko Komisji

(Sprawa F-27/07)

(2007/C 117/59)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Asa Sundholm (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

uchylenie decyzji z dnia 2 czerwca 2006 r. w sprawie przyjęcia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej skarżącej za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r. w wykonaniu wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie T-86/04 Sundholm przeciwko Komisji;

zasądzenie od pozwanej w niniejszym postępowaniu 1 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi, skarżąca podnosi przede wszystkim naruszenie art. 233 WE oraz obowiązku uzasadnienia, ponieważ zaskarżona decyzja nie pozwala na zrozumienie, w jaki sposób uzasadnienie wyżej wspomnianego wyroku zostało uwzględnione.

Ponadto, skarżąca podnosi, ze zaskarżona decyzja po pierwsze pozostaje w sprzeczności z celami realizowanymi przez nowy system oceny przebiegu kariery, a po drugie dotknięta jest wadą niespójności pomiędzy komentarzami a przyznanymi ocenami.

Wreszcie skarżąca podnosi naruszenie prawa do obrony, ponieważ nie poinformowano jej o okolicznościach faktycznych stanowiących podstawę jej oceny ani w momencie ich zaistnienia ani w ramach postępowania w sprawie oceny.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/37


Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2007 r. — Quadu przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-29/07)

(2007/C 117/60)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sandro Quadu (Bruksela, Belgia) [przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats]

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 26 kwietnia 2006 r. powołującej skarżącego na urzędnika Wspólnot Europejskich w zakresie, w jakim ustala jego zaszeregowanie na grupę AST 2, stopień 3;

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją z dnia 26 kwietnia 2006 r. skarżący, wówczas członek personelu tymczasowego Parlamentu zaszeregowany do grupy C*4, stopień 7, laureat konkursu wewnętrznego dla asystentów administracyjnych (grupa C4-5) nr C/348, opublikowanego przed wejściem w życie rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (1), został powołany na urzędnika i zaszeregowany do grupy AST 2, stopień 3.

W swojej skardze skarżący podnosi między innymi naruszenie ogłoszenia o konkursie, jak również zasady równego traktowania i niedyskryminacji. W szczególności podnosi, że zgodnie z interpretacją art. 5 ust. 4 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego przez administrację członkowie personelu tymczasowego powołani na urzędników mają prawo do zachowania poprzedniej grupy i stopnia tylko w przypadku, gdy powołanie wiąże się z przejściem do wyższej kategorii.


(1)  Dz.U. UE L 124 z 27.4.2004 r., str. 1.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/38


Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2007 r. — Noworyta przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-30/07)

(2007/C 117/61)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Lidia Noworyta (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J. N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 28 kwietnia 2006 r. oddalającej wniosek przełożonego skarżącej z dnia 20 października 2005 r. o przyznanie jej zryczałtowanego dodatku za godziny nadliczbowe, przepracowane w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 załącznika VI do regulaminu pracowniczego lub innego dodatku bądź na podstawie art. 56a bądź 56b regulaminu pracowniczego;

obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżąca powołuje przede wszystkim naruszenie ogólnej zasady, zgodnie z którą każdy pracownik winien mieć słuszne warunki pracy, w szczególności jeżeli chodzi o czas pracy i o kompensowanie lub wynagradzanie za przepracowane godziny nadliczbowe lub w związku ze szczególnymi warunkami organizacji czasu pracy.

Konkretnie podnosi, że w odróżnieniu od art. 56a i 56b regulaminu pracowniczego, art. 3 załącznika VI do regulaminu pracowniczego nie uzależnia możliwości przyznania ryczałtu za godziny nadliczbowe przepracowane w szczególnych warunkach od tego, by godziny te przepracowywane były regularnie. Według skarżącej organ powołujący naruszył prawo dodając ten wymóg do przyjętych przepisów wewnętrznych dotyczących kompensowania godzin nadliczbowych.

Organ powołujący naruszył prawo zaznaczając, że urzędnicy zatrudnieni po dniu 1 maja 2004 r. nie mogli skorzystać z takiego dodatku, mimo iż taką możliwość wyraźnie przewiduje art. 1 ww. przepisów wewnętrznych.

Ponadto skarżąca twierdzi, że decyzja o odmowie kompensaty lub wynagrodzenia za szczególne warunki, w jakich pracuje narusza jej zdaniem art. 56a i 56b regulaminu pracowniczego oraz zasadę równego traktowania.

Wreszcie według skarżącej stanowisko Parlamentu Europejskiego nie jest spójne, ponieważ dyrektor generalny dyrekcji generalnej Prezydencji potwierdzić miał że osoba pracująca w centrali telefonicznej nie świadczy godzin nadliczbowych w sposób regularny, choć organ powołujący ze swej strony twierdzi, że przeprowadzana jest weryfikacja możliwości harmonizacji warunków pracy w tej służbie z uwagi właśnie na stosowane nietypowe rozkłady czasu pracy poza rozkładem ogólnym/normalnym.


26.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 117/38


Skarga wniesiona w dniu 2 kwietnia 2007 r. — Putterie-de-Beukelaer przeciwko Komisji

(Sprawa F-31/07)

(2007/C 117/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Françoise Putterie-de-Beukelaer (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: E. Boigelot, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej za okres od dnia 1 stycznia 2005 r. do dnia 31 grudnia 2005 r. oraz postępowania zażaleniowego, jak również innych decyzji związanych z oceną, a w szczególności rubryki 6.5. „Potencjał”, ponieważ sprawozdanie to zawiera stwierdzenie, iż skarżąca nie jest w stanie wykonywać zadań związanych z przynależnością do grupy zaszeregowania B*;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stwierdzając w ramach postępowania w sprawie oceny na podstawie art. 10 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, że skarżąca nie jest w stanie wykonywać zadań związanych z przynależnością do grupy zaszeregowania B*. W szczególności, wbrew stwierdzeniu zawartemu w sprawozdaniu z przebiegu rozwoju kariery zawodowej skarżącej, wykonywała ona zadania osoby odpowiedzialnej za szkolenia informatyczne, które należą do zadań związanych z przynależnością do grupy zaszeregowania B*.

Po drugie skarżąca podnosi naruszenie art. 26 regulaminu pracowniczego, zasady poszanowania praw do obrony, przejrzystości i kontradyktyjności, jak również zasady dobrej administracji. W szczególności skarżąca podnosi, iż pewne dokumenty, które zostały wykorzystane na potrzeby dokonania jej oceny, nie zostały jej przedstawione w odpowiednim terminie.

Po trzecie skarżąca podnosi naruszenie art. 25 ust. 2 regulaminu pracowniczego i obowiązku uzasadnienia decyzji.

Po czwarte skarżąca podnosi naruszenia zasady równego traktowania personelu i niedyskryminacji, jako że zadania wykonywane przez osobę odpowiedzialną za szkolenia informatyczne są oceniane w ramach postępowania w sprawie oceny inaczej przez dyrekcje generalne i inaczej przez przełożonych.