4.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 101/1

1.

Jak wskazuje uzasadnienie, wniosek w sprawie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie finansowe mające zastosowanie do dziewiątego EFR ma na celu transpozycję ograniczonej liczby zmian wprowadzonych w ostatnio zmienionym ogólnym rozporządzeniu finansowym.

2.

Proponowane zmiany mają głównie na celu:

3.

We wniosku zabrakło uzasadnienia, dlaczego proponowane zmiany „uznaje się za pilne oraz niezbędne do usprawnienia realizacji dziewiątego EFR”. Zwłaszcza w preambule wniosku nie odniesiono się do powodów, dla których na tym etapie realizacji dziewiątego EFR możliwość powierzenia krajowym organom sektora publicznego w państwach członkowskich działań związanych z realizacją uważana jest za niezbędną.

4.

Jak wskazano w drugim motywie wniosku, „podstawę rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do dziewiątego EFR stanowi ogólne rozporządzenie finansowe”. Dlatego też nie jest jasne, dlaczego wniosek nie zawiera postulatu transpozycji właściwych zmian, które zostały ostatnio wprowadzone w ogólnym rozporządzeniu finansowym na mocy rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1995/2006 w celu zwiększenia ochrony interesów finansowych Wspólnoty i umocnienia zasady rozliczalności. Zmiany te dotyczą artykułów:

5.

Ponadto zmiany do art. 143 ust. 2 i 5 ogólnego rozporządzenia finansowego w zakresie harmonogramu przekazywania poświadczenia wiarygodności Trybunału i sprawozdania rocznego nie zostały uwzględnione w niniejszym wniosku, co sprawia, iż problem nierealistycznego harmonogramu wskazany już w pkt 3 opinii Trybunału nr 12/2002 pozostaje nierozwiązany i ponownie wprowadza różnice między przepisami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego a przepisami mającymi zastosowanie do danego EFR.

6.

Trybunał pragnie zwrócić uwagę na swoją opinię nr 12/2002, w której proponuje prawodawcy przyjęcie innowacyjnego podejścia i ustanowienie jednego rozporządzenia finansowego, mającego zastosowanie do wszystkich obecnych i przyszłych EFR, które — podobnie jak ogólne rozporządzenie finansowe — byłoby zmieniane w razie potrzeby. Tego rodzaju krok zapewniłby jednolitość podejścia, bez ryzyka przerywania realizacji EFR i znacznie ułatwiłoby zarządzanie. Trybunał zachęcił również prawodawcę do stworzenia jasnego, prostego prawodawstwa koncentrującego się na przepisach, które są podstawowe i niezbędne przy realizacji EFR.

4.5.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 101/4

1–2

3–6

7–13

1.

Celem projektu rozporządzenia jest właściwe stosowanie przepisów wspólnotowego prawa celnego i rolnego, wyposażenie Komisji oraz władz celnych i innych organów w państwach członkowskich w skuteczniejsze mechanizmy wspomagające te podmioty w zapobieganiu działaniom, które naruszają przepisy prawa celnego i rolnego, a także w prowadzeniu dochodzeń w sprawie tych naruszeń i ściganiu ich. W tym celu wniosek:

2.

Trybunał przeanalizował wniosek Komisji, biorąc pod uwagę wyniki swoich prac kontrolnych.

3.

Zdaniem Trybunału proponowane rozporządzenie przyczyni się do osiągnięcia zamierzonego celu pod warunkiem, że Komisja podejmie właściwe działania w celu wdrożenia bez dalszej zwłoki infrastruktury informatycznej, baz danych i aplikacji programowych, niezbędnych do praktycznego funkcjonowania rozporządzenia. Jednakże w proponowanym rozporządzeniu nie odniesiono się do sygnalizowanych już wcześniej przez Trybunał istotnych kwestii, które są nadal aktualne i o których będzie mowa w pkt 4, 5 i 6.

4.

Trybunał zauważył potencjalne nakładanie się treści przekazywanych w ramach systemu wymiany informacji na temat kontroli i ryzyka RIF (Risk Information Form) oraz treści umieszczanych w zawiadomieniach przekazywanych w ramach wzajemnej pomocy i w związku z tym zaleca Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz Dyrekcji ds. Podatków i Unii Celnej (DG TAXUD) uproszczenie systemu sprawozdawczości i monitoringu oraz wypracowanie bardziej zintegrowanego podejścia (3).

5.

Trybunał ustalił, że w szczególnym przypadku procedury wzajemnej pomocy w sektorze ceł i rolnym monitorowanie następstw dochodzeń prowadzone przez OLAF (4) nie jest systematyczne. Do lutego 2007 r. sytuacja ta nie uległa zmianie.

6.

Trybunał zwraca uwagę na sformułowane w swoim sprawozdaniu specjalnym nr 11/2006 dotyczącym wspólnotowego systemu tranzytowego (5) zalecenia, zgodnie z którymi Komisja powinna podjąć działania w celu zwiększenia wiarygodności źródeł informacji na temat nadużyć finansowych oraz lepiej je wykorzystywać dzięki opracowaniu strategii zarządzania ryzykiem. W związku z tym Komisja powinna podjąć starania, aby informacje zawarte w zawiadomieniach przekazywanych w ramach wzajemnej pomocy i w ramach SIC były jak najbardziej pełne i wiarygodne.

7.

Artykuł 2 ust. 1 tiret pierwsze projektu rozporządzenia definiuje przepisy prawa celnego, m.in. poprzez odwołanie się do ogółu przepisów wspólnotowych regulujących podatek od wartości dodanej od towarów będących przedmiotem przywozu i wywozu. Trybunał przyjmuje z zadowoleniem to podejście, ale jest zdania, że ze względu na spójność z definicją przepisów prawa celnego, którą podaje Konwencja neapolitańska II (6), artykuł ten powinien również zawierać odwołanie do ogółu przepisów przyjętych na szczeblu wspólnotowym, odnoszących się do zharmonizowanego podatku akcyzowego od towarów importowanych wraz ze związanymi z nimi przepisami wykonawczymi.

8.

Nowy ust. 2 dodany do art. 15 wymagać będzie uzupełnienia art. 2 ust. 1 o definicje następujących pojęć: „przekazywanie informacji na bieżąco”, „przekazywanie informacji w regularnych odstępach”, „format usystematyzowany” i „format nieusystematyzowany”. Ponadto możliwość przekazywania informacji w regularnych odstępach stoi w sprzeczności z obecnym obowiązkiem nałożonym przez art. 15, aby niezwłocznie przekazywać innym zainteresowanym państwom członkowskim informacje dotyczące działań, które stanowią lub wydają się stanowić naruszenie przepisów prawa celnego i rolnego.

9.

Zdaniem Trybunału możliwość wykorzystywania informacji przekazywanych w ramach wzajemnej pomocy do celów analizy strategicznej, zgodnie z nowym ust. 7 dodanym do art. 18, ma szansę przyczynić się do zwiększenia skuteczności OLAF-u. Jednakże Trybunał uważa, że w art. 18a proponowanego rozporządzenia należało pójść dalej, przyznając Komisji nieograniczony dostęp do informacji, gromadzonych w systemach już wdrożonych lub przewidzianych (7) dla różnego rodzaju towarów (nie tylko dla towarów wrażliwych), wykorzystywanych do celów operacyjnej i strategicznej analizy oraz zarządzania ryzykiem, przy jednoczesnym zagwarantowaniu właściwej ochrony danych osobowych.

10.

Artykuł 18b nie stanowi jednoznacznie podstawy prawnej dla istnienia stałej infrastruktury potrzebnej w celu zapewniania koordynacji wspólnych operacji celnych, w których uczestniczyć mogą przedstawiciele bądź oficerowie łącznikowi występujący z ramienia właściwych organizacji międzynarodowych lub regionalnych, organów lub agencji Unii Europejskiej, a także krajów trzecich, jak to wyłożono w uzasadnieniu.

11.

Trybunał uważa, że art. 23 ust. 2 projektu rozporządzenia zasadniczo nie różni się od swego obecnego odpowiednika i że należałoby lepiej wyłożyć cel SIC, zaznaczając, że skuteczność procedur współpracy i kontroli stosowanych przez właściwe organy może teraz również ulec poprawie dzięki zastosowaniu operacyjnej i strategicznej analizy.

12.

Trybunał zwraca się do Komisji o wpisanie do art. 41b ust. 2 lit. b) i 41c ust. 2 lit. b) identyfikacyjnego numeru akcyzowego (numer identyfikacyjny SEED), przewidzianego w rozporządzeniu w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatków akcyzowych (8), a także w dyrektywie 92/12/EWG (9) w celu usprawnienia dochodzeń prowadzonych albo przez Komisję, albo przez właściwe organy państwa członkowskiego.

13.

Chociaż Komisja zaznaczyła, że proponowane rozporządzenie nie ma wpływu finansowego na dochody, Trybunał uważa, że powinno ono wywrzeć pozytywny wpływ na tradycyjne zasoby oraz zasoby oparte na VAT dzięki ograniczeniu nadużyć finansowych i że wpływ ten powinien zostać oszacowany w ocenie skutków finansowych regulacji po to, by w sposób bardziej precyzyjny ocenić faktyczną wartość tego projektu pod względem gospodarności.