27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/1

(1)

W dniu 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności przedstawiony przez Irlandię i obejmujący lata 2006–2009.

(2)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że tempo wzrostu realnego PKB obniży się z 5,4 % w 2006 r. do poziomu wynoszącego średnio nieco powyżej 4,5 % w pozostałym okresie objętym programem. Biorąc pod uwagę dostępne obecnie informacje, wydaje się, że scenariusz ten jest oparty na realistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego, aczkolwiek istnieje poważne ryzyko związane z ewentualną gwałtowną tendencją zniżkową w prosperującym budownictwie mieszkaniowym oraz spadkiem cen nieruchomości. Przedstawione w programie prognozy dotyczące inflacji wydają się realistyczne.

(3)

Saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2006 r. oszacowano w programie jako nadwyżkę w wysokości 2,3 % PKB w porównaniu z zakładanym w poprzedniej aktualizacji deficytem w wysokości 0,6 % PKB; bardziej aktualne dane w ujęciu kasowym na szczeblu centralnym wskazują na jeszcze wyższą nadwyżkę wynoszącą około 2,5 % PKB. Wyniki lepsze od spodziewanych w porównaniu z poprzednim rokiem to zasługa wyłącznie wyższych dochodów, które odzwierciedlają zwłaszcza nadal prężny rynek nieruchomości, przyczyniający się do wzrostu wpływów z odpowiednich podatków, a w mniejszym stopniu również wzrost produkcji, który przynosi podobny efekt w przypadku wpływów z głównych podatków. Szacowany wynik dla nominalnych wydatków jest w dużej mierze zgodny z budżetem.

(4)

Średniookresowa strategia budżetowa Irlandii opiera się na utrzymaniu równowagi budżetowej zgodnie z wymogami paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Zakłada się osiąganie nadwyżek w całym okresie objętym programem, przy czym nastąpi zmniejszenie szacowanej nadwyżki zasadniczej z 2,3 % PKB w 2006 r. do 1,2 % PKB w 2007 r., a następnie dalszy stopniowy jej spadek do 0,6 % PKB w 2009 r.; podobnie zmniejszy się nadwyżka pierwotna — z szacowanych 3,3 % PKB w 2006 r. do 1,6 % PKB w 2009 r. Zmniejszenie się nadwyżki zasadniczej o połowę w 2007 r. wynika z wyższego planowanego wskaźnika wydatków, który z kolei odzwierciedla głównie wyższe wydatki socjalne; w latach 2008 i 2009 prognozy przewidują spadek zarówno wskaźnika dochodów, jak i wskaźnika wydatków, choć tego ostatniego jedynie nieznaczny. W porównaniu z poprzednią aktualizacją programu (do 2008 r.) znaczny wzrost prognozowanego salda w 2006 r., osiągnięty dzięki wyższym niż zakładano dochodom, został przeniesiony na wskaźniki dochodów oraz nadwyżkę zasadniczą i pierwotną w kolejnych dwóch latach, aczkolwiek degresywnie i przy praktycznie niezmienionym profilu prognozowanego wskaźnika wydatków.

(5)

Przewiduje się zmniejszenie salda strukturalnego (tj. salda dostosowanego cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych) — obliczanego zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką — z nadwyżki w wysokości nieco poniżej 3 % PKB w 2006 r. do nadwyżki w wysokości nieco powyżej 1,5 % w 2009 r. Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności średniookresowym celem budżetowym przedstawionym w programie jest zrównoważenie budżetu w kategoriach strukturalnych, przy czym program zakłada, że równowaga zostanie utrzymana z dużym marginesem bezpieczeństwa w całym okresie objętym programem. Ponieważ cel ten jest bardziej ambitny niż minimalna wartość odniesienia (szacowana jako deficyt wynoszący około 1,25 % PKB), uzyskanie salda strukturalnego przewidzianego w programie powinno zapewnić margines bezpieczeństwa chroniący przed ryzykiem wystąpienia nadmiernego deficytu. Cel średniookresowy mieści się w zakresie określonym dla strefy euro i państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania i jest bardziej ambitny, niż wskazywałby na to wskaźnik zadłużenia i długoterminowy średni wzrost produktu potencjalnego.

(6)

Ryzyko związane z zawartymi w programie prognozami budżetowymi wydaje się zasadniczo zrównoważone. Z jednej strony, sytuacja makroekonomiczna, która początkowo prawdopodobnie przewyższy oczekiwania, może następnie rozwijać się mniej korzystnie, niż zakładano, w związku z czym określone dochody, zwłaszcza te ściśle związane z rynkiem nieruchomości, mogą być również znacznie niższe. Z drugiej strony, prognozy dotyczące pozostałych dochodów wydają się ostrożne, a w ostatnich latach wydatki udawało się utrzymywać na zakładanym poziomie lub był on jedynie nieznacznie przekraczany.

(7)

W świetle powyższej oceny ryzyka przedstawiony w programie kurs polityki budżetowej wydaje się wystarczający do utrzymania celu średniookresowego w okresie objętym programem, tak jak to przewidziano w programie. Dodatkowo zapewnia on wystarczający margines bezpieczeństwa chroniący przed przekroczeniem 3-procentowego progu deficytu przy normalnych wahaniach makroekonomicznych w okresie objętym programem. Kurs polityki fiskalnej na lata 2008 i 2009 jest zgodny z paktem na rzecz stabilności i wzrostu. Jednakże w 2007 r. saldo strukturalne ma ulec znacznemu pogorszeniu, co pociąga za sobą ryzyko, że w przypadku dobrej koniunktury przewidziany w programie kurs polityki fiskalnej będzie miał w tym roku charakter procykliczny, a zgodnie z paktem na rzecz stabilności i wzrostu sytuacji takiej należy unikać.

(8)

Szacuje się, że w 2006 r. dług publiczny brutto spadł do około 25 % PKB, czyli znacznie poniżej określonej w Traktacie wartości odniesienia, która wynosi 60 %. Program przewiduje obniżenie się wskaźnika zadłużenia o kolejne 3 punkty procentowe w okresie objętym programem.

(9)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest w Irlandii dużo większy od średniej w UE, co wynika głównie ze stosunkowo młodego wieku ludności i związanego z tym większego wzrostu wydatków na emerytury w relacji do PKB w nadchodzących dziesięcioleciach, na co wpływa również fakt, że wypłacanych będzie coraz więcej emerytur. Lepsza niż w 2005 r. wyjściowa sytuacja budżetowa pozwala na znaczne złagodzenie przewidywanego długoterminowego wpływu starzenia się społeczeństwa na budżet, jednak nie wystarcza do pełnego pokrycia znacznego wzrostu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa. Jak uznano w programie, utrzymanie wysokiej nadwyżki pierwotnej w perspektywie średnioterminowej i realizacja działań służących ograniczeniu znacznego wzrostu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa przyczyniłyby się do zmniejszenia ryzyka dotyczącego stabilności finansów publicznych. Generalnie wydaje się, że zagrożenia dla stabilności finansów publicznych Irlandii kształtują się na średnim poziomie.

(10)

Program stabilności nie zawiera jakościowej oceny ogólnego wpływu — przedstawionego w październiku 2006 r. — w ramach sprawozdania z realizacji krajowego programu reform w ramach średniookresowej strategii fiskalnej. Nie podano także żadnych systematycznych informacji o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie, a w przedstawionych prognozach budżetowych nie uwzględniono bezpośrednio skutków działań nakreślonych w krajowym programie reform dla finansów publicznych. Przedstawione w programie stabilności środki w dziedzinie finansów publicznych wydają się mimo to zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. W szczególności w obu programach przewiduje się kontynuację realizacji ambitnych planów modernizacji infrastruktury, zwłaszcza w kontekście krajowego planu rozwoju opublikowanego w styczniu 2007 r., natomiast program stabilności uzupełnia działania przewidziane w krajowym programie reform o szczegółowy opis środków służących poprawie instytucjonalnej struktury finansów publicznych, a w szczególności działań mających zwiększyć skuteczność poboru podatków i poprawić efektywność zarządzania wydatkami.

(11)

Strategia budżetowa określona w programie jest zasadniczo zgodna z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005–2008.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania odnośnie do danych, określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie przestawiono wszystkie dane obowiązkowe i większość danych opcjonalnych (2).

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/5

(1)

W dniu 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności na lata 2006–2010 przedstawiony przez Niemcy.

(2)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że wzrost realnego PKB początkowo zmniejszy się z 2,3 % w 2006 r. do 1,4 % w 2007 r., a następnie przez pozostałą część okresu objętego programem wyniesie średnio 1,75 %. Na podstawie obecnie dostępnych informacji (niedawne oficjalne szacunki dotyczące wzrostu PKB w 2006 r. mówią o 2,7 %) scenariusz ten wydaje się oparty na realistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego do roku 2008 i na umiarkowanie optymistycznych w późniejszym okresie, w porównaniu z prognozami Komisji dotyczącymi potencjalnego wzrostu. Przyjęte w programie założenia dotyczące inflacji wydają się zawyżone.

(3)

Deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2006 r. oszacowano w programie na 2,1 % PKB (w najnowszym komunikacie rządu prognozę tę skorygowano w dół do 1,9 %), podczas gdy w poprzedniej zaktualizowanej wersji programu stabilności zakładano, że osiągnie on 3,3 % PKB. Nieoczekiwanie uzyskano nadwyżkę dochodów podatkowych, której — zgodnie z paktem na rzecz stabilności i wzrostu — nie wydano w 2006 r. Obecnie przewiduje się, że obciążenie podatkowe (tzn. dochody z podatków i składek na ubezpieczenia społeczne) wzrośnie do około 40 % PKB w 2006 r., czyli wyniesie w przybliżeniu 1 % PKB więcej, niż przewidywano w poprzedniej aktualizacji programu. Wydatki sektora instytucji rządowych i samorządowych utrzymano w 2006 r. pod kontrolą. Nieco lepsze wykonanie budżetu jest następstwem niższych transferów pieniężnych, wynikających głównie z poprawy sytuacji na rynku pracy i związanego z tym nieoczekiwanego odciążenia Federalnego Urzędu Pracy. Niższe od przewidywanych były także wydatki z tytułu odsetek oraz dotacje.

(4)

Głównym celem średniookresowej strategii budżetowej jest zapewnienie długoterminowej stabilności finansów publicznych. Aby osiągnąć ten cel, w programie proponuje się dalszą konsolidację budżetową, przy jednoczesnej poprawie warunków wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Po planowanym skorygowaniu nadmiernego deficytu w 2006 r. wskaźnik deficytu powinien zgodnie z przewidywaniami spadać o 0,5 punktu procentowego rocznie (z wyjątkiem roku 2008), aby w 2010 r. osiągnąć wartość 0,5 % PKB. Zgodnie z tą samą tendencją powinna następować poprawa salda pierwotnego, w którego przypadku nadwyżka osiągnie 2 % PKB do 2010 r. Choć w budżecie przewidziano środki naprawcze po stronie dochodów, zwłaszcza w postaci podniesienia podstawowej stawki podatku VAT z 16 % do 19 %, to jednocześnie przewiduje się spadek wskaźników dochodów i wydatków w ujęciu rocznym. I tak wskaźnik wydatków ma do 2010 r. spaść o 2,5 punktu procentowego, do poziomu 43 % PKB, co planuje się osiągnąć głównie w drodze ograniczania wydatków socjalnych. W tym samym okresie przewiduje się obniżenie wskaźnika dochodów względem PKB o 1,5 punktu procentowego, do poziomu 42 % PKB do 2010 r.; wzrost udziału podatków w dochodach (np. wzrost podstawowej stawki VAT w 2007 r.) zostanie w znacznym stopniu skompensowany przez zmniejszenie udziału składek na ubezpieczenia społeczne (dzięki obniżeniu stawki na ubezpieczenie na wypadek bezrobocia w 2007 r. oraz tendencji spadkowej udziału składek), przy spadku pozostałych dochodów. W porównaniu z poprzednią aktualizacją cele budżetowe zostały skorygowane w górę dla wszystkich lat z wyjątkiem roku 2008, w którym nie przewiduje się korekty.

(5)

Przewiduje się poprawę salda strukturalnego (tj. salda dostosowanego cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych), obliczanego zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką, z deficytu na poziomie około 2 % PKB w 2006 r. do 0,5 % na koniec okresu objętego programem, średnio o prawie 0,5 % PKB rocznie. Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności, przedstawionym w programie średniookresowym celem budżetowym jest zrównoważenie budżetu w kategoriach strukturalnych, przy czym nie zakłada się osiągnięcia tego celu w okresie objętym programem. Ponieważ cel ten jest bardziej ambitny niż minimalna wartość odniesienia (szacowana jako deficyt wynoszący około 1,5 % PKB), jego osiągnięcie powinno zapewnić margines bezpieczeństwa chroniący przed ryzykiem wystąpienia nadmiernego deficytu. Wyznaczony cel średniookresowy mieści się w zakresie wskazanym dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania, a także odpowiednio uwzględnia wskaźnik zadłużenia i średni wzrost produktu potencjalnego w perspektywie długoterminowej.

(6)

Ryzyko związane z przedstawionymi w programie prognozami budżetowym wydaje się zasadniczo zrównoważone na rok 2007, ale wyniki budżetowe po tym okresie mogą okazać się gorsze od zakładanych. W szczególności utrzymuje się ryzyko nieosiągnięcia przewidywanego zmniejszenia wskaźnika wydatków socjalnych bez zastosowania dodatkowych środków, których nie określono w programie. W istocie zaktualizowany program stanowi, że konieczne są dalsze reformy rynku pracy i systemu ubezpieczeń społecznych. Pewne ryzyko wiąże się także z zaplanowaną na rok 2008 reformą podatku dochodowego od osób prawnych. W związku z tym może okazać się konieczne skompensowanie ewentualnego spadku dochodów z podatku od osób prawnych poprzez dodatkowe ograniczenie wydatków. Abstrahując od tej reformy, założenia dotyczące dochodów wydają się rozważne. Niemniej jednak utrzymują się ogólne zagrożenia dla korekty budżetowej, zwłaszcza w związku z realizacją ścieżki dostosowania w końcowych latach programu.

(7)

W świetle sporządzonej oceny ryzyka przedstawiony w programie kurs polityki budżetowej jest zgodny z korektą nadmiernego deficytu do roku 2006, czyli rok przed terminem wyznaczonym przez Radę. Ponadto wydaje się, że zapewnia on wystarczający margines bezpieczeństwa chroniący przed naruszeniem 3-procentowegio progu deficytu przy normalnych wahaniach makroekonomicznych począwszy od 2007 r., choć przy pewnych zagrożeniach w roku 2008. W latach następujących po przeprowadzeniu korekty nadmiernego deficytu, zwłaszcza w roku 2008, należy zwiększyć tempo działań dostosowawczych zmierzających do osiągnięcia przyjętego w programie celu średniookresowego, zgodnie z paktem na rzecz stabilności i wzrostu, który stanowi, że dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II roczna poprawa salda strukturalnego, rozumiana jako wartość odniesienia, powinna wynieść 0,5 % PKB oraz że dostosowanie powinno być większe w okresach dobrej koniunktury gospodarczej, natomiast w okresach gorszej koniunktury może być mniejsze. W szczególności nie planuje się żadnej poprawy salda strukturalnego w 2008 r., w którym spodziewana jest dobra koniunktura. Trzymanie się wymaganej ścieżki dostosowania strukturalnego pozwoliłoby osiągnąć cel średniookresowy w okresie objętym programem.

(8)

Szacuje się, że w 2006 r. wskaźnik długu publicznego brutto osiągnął 67,9 % PKB, przekraczając przewidzianą w Traktacie wartość odniesienia wynoszącą 60 % PKB. Program przewiduje obniżenie wskaźnika zadłużenia o 3,5 punktu procentowego w okresie objętym programem. Zmiany wskaźnika zadłużenia mogą kształtować się mniej korzystnie, niż przewidziano w programie, zważywszy na możliwość nieosiągnięcia docelowych wartości deficytu oraz niepewność związaną z zakładanymi w programie korektami przepływów kapitału przyczyniającymi się do redukcji zadłużenia. W świetle niniejszej oceny ryzyka wskaźnik zadłużenia może w sposób niewystarczający obniżać się do wartości odniesienia w okresie objętym programem.

(9)

Długoterminowe skutki budżetowe związane ze starzeniem się społeczeństwa są w Niemczech zbliżone do średniej UE, jednak wydatki na emerytury rosną nieco wolniej niż w wielu innych krajach, co jest wynikiem uchwalonych już reform systemu emerytalnego. Przyjęto projekt ustawy o stopniowym podnoszeniu ustawowego wieku emerytalnego do 67 lat, począwszy od roku 2012. Pomimo przewidywanych wyjątków od obowiązywania podwyższonej granicy wieku krok ten przyczyni się do długoterminowej stabilności finansów publicznych. Ponadto dalszy rozwój prywatnych programów emerytalnych będzie miał pozytywny wpływ na poziom emerytur. Wyjściowa sytuacja budżetowa stanowi zagrożenie dla stabilności finansów publicznych, nawet bez uwzględnienia długoterminowych skutków budżetowych związanych ze starzeniem się społeczeństwa. Ponadto obecny poziom wskaźnika zadłużenia brutto przekracza określoną w Traktacie wartość odniesienia. Generalnie wydaje się, że zagrożenia dla stabilności finansów publicznych Niemiec kształtują się na średnim poziomie.

(10)

Program stabilności nie zawiera jakościowej oceny ogólnego wpływu sprawozdania — przedstawionego w październiku 2006 r. — dotyczącego krajowego programu reform w ramach średniookresowej strategii budżetowej. Nie podano także systematycznych informacji o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie reform, a w przedstawionych prognozach budżetowych nie uwzględniono bezpośrednio skutków, jakie dla finansów publicznych niosą działania nakreślone w krajowym programie reform. Przedstawione w programie stabilności środki w dziedzinie finansów publicznych wydają się zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. W obu programach szczególny nacisk położono na reformę opodatkowania osób prawnych w 2008 r. oraz na reformę systemu opieki zdrowotnej. W obu programach przewidziano też w drugim etapie reformy systemu federalnego zrewidowanie relacji budżetowych pomiędzy poszczególnymi szczeblami administracji celem wzmocnienia odpowiedzialności każdego z nich. Ponadto w programie stabilności wskazano w tym kontekście na konieczność opracowania ram instytucjonalnych zapewniających dyscyplinę budżetową na wszystkich szczeblach administracji i przewidujących środki wczesnego zapobiegania kryzysom budżetowym.

(11)

Przewidziane w programie środki w dziedzinie finansów publicznych są zasadniczo zgodne z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005–2008.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania związane z danymi określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie nie podano niektórych danych obowiązkowych i fakultatywnych (2).

i)

korzystając z okresu koniunktury gospodarczej: wzmocniły w 2008 r. — przez wykorzystywanie dodatkowych dochodów na redukcję deficytu — dostosowanie strukturalne, kontynuowały — poprzez utrzymanie ścisłej kontroli nad wydatkami — konsolidację fiskalną, której celem jest osiągnięcie celu średniookresowego przy jednoczesnym zapobieganiu zagrożeniom, jakie zapowiedziana reforma podatku dochodowego od osób prawnych może nieść dla konsolidacji fiskalnej;

ii)

poprawiły długoterminową stabilność finansów publicznych poprzez osiągnięcie celu średniookresowego oraz realizację reform, zwłaszcza reformy systemu opieki zdrowotnej — w związku z poziomem zadłużenia oraz z przewidywanym wzrostem wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa;

iii)

poprawiły ramy budżetowe celem wzmocnienia dyscypliny fiskalnej na wszystkich szczeblach administracji, zwłaszcza poprzez realizację planów drugiego etapu reformy systemu federalnego.

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/9

(1)

W dniu 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności przedstawiony przez Grecję i obejmujący lata 2006–2009 (2)  (3).

(2)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że wzrost realnego PKB utrzyma się zasadniczo na stałym poziomie wynoszącym około 4 % rocznie. Z obecnie dostępnych informacji wynika, że scenariusz ten jest oparty na realistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego w 2006 i 2007 r., natomiast dla kolejnych lat założenia wydają się optymistyczne, a przewidywane tempo wzrostu zawyżone. Przyjęte prognozy dotyczące inflacji wydają się zaniżone w przypadku ostatnich lat objętych programem.

(3)

W odniesieniu do 2006 r. w prognozie służb Komisji z jesieni 2006 r. oraz w nowej zaktualizowanej wersji programu deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych oszacowano na 2,6 % PKB, co jest całkowicie zgodne z celem ustanowionym w poprzedniej aktualizacji programu stabilności. Całkowite wydatki osiągnęły poziom docelowy ustalony w budżecie na 2006 r. Główne kategorie wydatków zasadniczo kształtowały się na docelowych poziomach, a obniżenie świadczeń socjalnych innych niż świadczenia w naturze całkowicie zrównoważyło przekroczenie o 0,5 % PKB wydatków na inwestycje publiczne. Całkowite dochody są nieznacznie wyższe, niż przewidywano. Środki jednorazowe zostały częściowo zastąpione środkami o charakterze stałym wprowadzonymi w połowie roku, tzn. podwyższeniem akcyzy na paliwa i papierosy oraz podwyższonym podatkiem od usług telekomunikacyjnych w sieciach komórkowych. Dochody z tytułu wymienionych środków o charakterze stałym zrównoważyły spadek dochodów jednorazowych z wyznaczonego w budżecie na 2006 r. poziomu 0,6 % PKB do 0,4 % PKB.

(4)

Przedstawiona w programie strategia budżetowa ma na celu przeprowadzenie korekty nadmiernego deficytu w 2006 r. Następnie planuje się dalsze stopniowe ograniczanie deficytu budżetowego przez cały okres objęty programem do poziomu 1,2 % PKB w 2009 r. Obniżenie deficytu o 1,5 punktu procentowego w latach 2006–2009 ma wynikać prawie w równej mierze ze wzrostu dochodów oraz z redukcji wydatków. Po stronie dochodów przewiduje się, że ich całkowity poziom wzrośnie o 0,75 punktu procentowego PKB, głównie za sprawą podatków pośrednich i składek na zabezpieczenia społeczne. Po stronie wydatków szacuje się, że ich całkowita wartość obniży się o około 0,75 punktu procentowego PKB w tym samym okresie, z czego 0,5 punktu procentowego wynika z niższych płatności z tytułu odsetek. W konsekwencji przewiduje się obniżenie wydatków pierwotnych o jedynie 0,25 punktu procentowego. Szacuje się, że wydatki socjalne wzrosną o 0,5 punktu procentowego, co zostanie z nadwyżką zrekompensowane przez wynoszące 0,75 punktu procentowego ograniczenia w innych kategoriach wydatków, głównie w dziedzinie spożycia zbiorowego. Nadwyżka pierwotna poprawi się o około 1 punkt procentowy w okresie objętym programem i osiągnie poziom około 3 % PKB do 2009 r. Mimo że w porównaniu z poprzednią wersją programu cele ustanowione na lata 2006–2008 pozostają zasadniczo niezmienione przy takim samym scenariuszu makroekonomicznym, bieżąca korekta wprowadzona w 2006 r. jest znaczniejsza, ponieważ poziom deficytu w 2005 r. (5,2 % PKB) okazał się wyższy niż przewidywano w aktualizacji z grudnia 2005 r. (4,3 % PKB).

(5)

Przewiduje się poprawę salda strukturalnego (tj. salda dostosowanego cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych) — obliczanego zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką — z poziomu deficytu wynoszącego około 3,5 % PKB w 2006 r. do 1,75 % na koniec okresu objętego programem (w 2009 r.). Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności, średniookresowym celem budżetowym przedstawionym w programie jest zrównoważenie budżetu lub nadwyżka strukturalna, przy czym nie zakłada się osiągnięcia tego celu w okresie objętym programem. Ponieważ cel ten jest bardziej ambitny niż minimalna wartość odniesienia (szacowana jako deficyt strukturalny wynoszący około 1,5 % PKB), jego osiągnięcie powinno zapewnić margines bezpieczeństwa chroniący przed ryzykiem wystąpienia nadmiernego deficytu. Wyznaczony cel średniookresowy mieści się w zakresie określonym dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania, a także odpowiednio uwzględnia wskaźnik zadłużenia i średni wzrost produktu potencjalnego w perspektywie długoterminowej.

(6)

Ryzyko związane z przedstawionymi w programie prognozami budżetowymi wydaje się zasadniczo zrównoważone do 2007 r., ale wyniki budżetowe po tym okresie mogą okazać się gorsze od zakładanych w programie. W szczególności w odniesieniu do lat 2008 i 2009 w programie nie przedstawiono wystarczających informacji na temat przewidywanych środków, a sam program opiera się na optymistycznym scenariuszu makroekonomicznym. Jak wynika z wcześniejszych doświadczeń, mimo że w ciągu ostatnich dwóch lat nie odnotowano odchyleń, nie można wykluczyć ryzyka przekroczenia wydatków w okresie objętym programem, a dochody mogą być niższe od oczekiwanych, w przypadku gdyby zapowiadane środki zwalczające uchylanie się od zobowiązań podatkowych okazały się nieskuteczne.

(7)

W świetle powyższej oceny ryzyka kurs polityki budżetowej przyjęty w programie wydaje się zgodny z zaleconą przez Radę korektą nadmiernego deficytu do 2006 r. Kurs polityki budżetowej przedstawiony w programie nie wydaje się jednak zapewniać dostatecznego marginesu bezpieczeństwa chroniącego przed naruszeniem 3-procentowego progu deficytu, przy założeniu, że w okresie objętym programem występować będą normalne wahania makroekonomiczne. Przewiduje się, że w latach następujących po korekcie nadmiernego deficytu Grecja nadal będzie korzystać z okresu dobrej koniunktury. W świetle powyższej oceny tempo działań dostosowawczych zmierzających do osiągnięcia przyjętego w programie celu średniookresowego powinno zostać zwiększone, zwłaszcza po 2007 r., tak by było ono zgodne z paktem na rzecz stabilności i wzrostu, który stanowi, że dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II roczna poprawa salda strukturalnego, rozumiana jako punkt odniesienia, powinna wynieść 0,5 % PKB oraz że dostosowanie powinno być większe w okresach dobrej koniunktury gospodarczej i może być mniejsze w okresach gorszej koniunktury.

(8)

Szacuje się, że dług publiczny brutto osiągnął w 2006 r. 104 % PKB, czyli znacznie powyżej przewidzianej w Traktacie wartości odniesienia, która wynosi 60 %. W programie założono stopniowe obniżanie wskaźnika zadłużenia o niemal 13 punktów procentowych PKB w okresie objętym programem, natomiast korekty przepływu kapitału będą się gwałtownie zmniejszać począwszy od 2007 r. Ze względu na optymistyczne prognozy dotyczące wzrostu oraz wspomniane wyżej zagrożenia dla realizacji celów budżetowych zmiany wskaźnika zadłużenia po 2007 r. mogą być mniej korzystne, niż zakłada program. Niemniej jednak w kontekście niniejszej oceny ryzyka wydaje się, że tempo obniżania się wskaźnika zadłużenia do wartości odniesienia będzie w okresie objętym programem wystarczające.

(9)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest w Grecji trudny do określenia, jako że nie są dostępne długoterminowe prognozy dotyczące poziomu wydatków na świadczenia emerytalne; jednak prawdopodobnie wpływ ten kształtuje się znacznie powyżej średniej w UE, zaś na podstawie najnowszych dostępnych informacji zawartych w aktualizacji programu stabilności przedstawionego przez Grecję w 2002 r. przewiduje się znaczny długoterminowy wzrost udziału w PKB wydatków na świadczenia emerytalne. Mimo poprawy w stosunku do 2005 r. wyjściowa sytuacja budżetowa stanowi znaczne zagrożenie dla stabilności finansów publicznych, nawet bez uwzględnienia długoterminowego wpływu na budżet związanego ze starzeniem się społeczeństwa. Ponadto obecny poziom zadłużenia brutto znacznie przekracza określoną w Traktacie wartość odniesienia i jego zmniejszenie wymaga osiągania przez dłuższy czas wysokich nadwyżek pierwotnych. Realizacja zaplanowanej konsolidacji finansów publicznych oraz pilnych reform mających na celu powstrzymanie prawdopodobnie znacznego wzrostu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa doprowadziłaby do zmniejszenia zagrożeń dla stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. Generalnie wydaje się, że zagrożenia dla stabilności finansów publicznych Grecji kształtują się na wysokim poziomie. Ocena długoterminowej stabilności budżetowej byłaby łatwiejsza, gdyby dostępne były długoterminowe prognozy dotyczące wydatków na świadczenia emerytalne.

(10)

Program stabilności nie zawiera jakościowej oceny ogólnego wpływu sprawozdania przedstawionego w październiku 2006 r. z realizacji krajowego programu reform w ramach średniookresowej strategii fiskalnej. Nie podano także żadnych systematycznych informacji o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie, a w przedstawionych prognozach budżetowych (z wyjątkiem 2007 r.) nie uwzględniono bezpośrednio skutków działań nakreślonych w krajowym programie reform dla finansów publicznych. Niemniej jednak przedstawione w programie stabilności środki w dziedzinie finansów publicznych wydają się zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. W szczególności wydaje się, że większość środków i działań zaplanowanych w sprawozdaniu z realizacji krajowego programu reform na 2007 r. została uwzględniona w ustawie budżetowej na 2007 r., nawet jeżeli brak dokładnego opisu tych środków i sposób ich realizacji wzbudza pewne wątpliwości co do ich wpływu na budżet.

(11)

Strategia budżetowa określona w programie jest zasadniczo zgodna z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005–2008.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania odnośnie do danych, określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie przedstawiono wszystkie dane obowiązkowe i większość danych opcjonalnych (4).

i)

wzmocnienia — po korekcie nadmiernego deficytu — przewidzianych działań dostosowawczych prowadzących do osiągnięcia celu średniookresowego i zapewnienia odpowiedniej redukcji wskaźnika zadłużenia względem PKB, z uwagi na okres dobrej koniunktury;

ii)

dalszej poprawy procesu budżetowego poprzez dalsze zwiększanie jego przejrzystości, szczegółowe przedstawienie strategii budżetowej w dłuższej perspektywie oraz skuteczne wdrażanie mechanizmów monitorowania i kontroli wydatków pierwotnych;

iii)

poprawy długoterminowej stabilności finansów publicznych poprzez osiągnięcie celu średniookresowego, kontrolę wydatków na publiczne świadczenia emerytalne i opiekę zdrowotną oraz konsekwentne wdrażanie ambitnych reform, a także do jak najszybszego przedstawienia długoterminowych prognoz dotyczących wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa — w związku z bardzo wysokim poziomem zadłużenia oraz z przewidywanym wzrostem wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa.

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/13

(1)

W dniu 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności przedstawiony przez Francję obejmujący lata 2006–2010.

(2)

Program zawiera dwa różne scenariusze prognoz makroekonomicznych i budżetowych: scenariusz pesymistyczny i scenariusz optymistyczny. Przy dokonywaniu oceny prognoz budżetowych za scenariusz odniesienia przyjęto scenariusz pesymistyczny, który jest zgodny z przewidywaniami służb Komisji z jesieni 2006 r. Na podstawie obecnie dostępnych informacji scenariusz ten wydaje się oparty na realistycznych założeniach, chociaż może być nieco zbyt optymistyczny w odniesieniu do roku 2006. Scenariusz przewiduje wzrost realnego PKB o 2,25 % rocznie w okresie objętym programem. Przedstawione w programie przewidywania dotyczące inflacji również wydają się realistyczne.

(3)

W prognozie służb Komisji z jesieni 2006 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2006 r. oszacowano na 2,7 % PKB, podczas gdy w poprzedniej zaktualizowanej wersji programu stabilności zakładano, że osiągnie on 2,9 % PKB (tyle samo ile wyniósł deficyt za rok 2005). Zakładany w obecnej aktualizacji poziom wzrostu PKB w granicach 2 — 2,5 % nie zmienił się w stosunku do poprzedniej wersji programu, natomiast zwiększył się udział składnika podatkowego ze względu na wyższe spożycie indywidualne. Spodziewanemu zmniejszeniu deficytu sprzyjają następujące czynniki: (a) przyspieszenie wzrostu PKB (z 1,2 % do około 2 %) i związany z tym wzrost dochodów budżetowych (o około 5 mld EUR, czyli 0,3 punktu procentowego PKB) oraz (b) ograniczenie tempa wzrostu wydatków.

(4)

Program stanowi część realizowanej przez francuskie władze kompleksowej strategii „narodowego zaangażowania na rzecz redukcji zadłużenia ”i prezentowany jest jako wieloletni program redukcji zadłużenia, którego celem jest zlikwidowanie deficytu i ograniczenie poziomu zadłużenia poniżej 60 % PKB do 2010 r. Przewiduje on ciągłe, chociaż skoncentrowane na późniejszych latach, zmniejszanie deficytu zasadniczego z poziomu 2,7 % PKB w 2006 r. (2,5 % w 2007) do 0 % PKB w 2010 r., czyli łącznie o 2,7 punktu procentowego PKB. Deficyt pierwotny, wynoszący w 2006 r. 0,1 % PKB, zamieniłby się począwszy od 2007 r. w nadwyżkę, która w roku 2010 miałaby osiągnąć 2,5 % PKB. Planowana konsolidacja fiskalna opiera się na wydatkach, w szczególności zaś na celach wieloletnich dotyczących wzrostu wydatków sektora instytucji rządowych i samorządowych, które oznaczają obniżenie wskaźnika relacji wydatków (pierwotnych) do PKB o niemal 3 punkty procentowe PKB w okresie objętym programem. W porównaniu z poprzednim programem obecna aktualizacja w dużym stopniu potwierdza planowane dostosowanie fiskalne na tle zasadniczo niezmienionego scenariusza makroekonomicznego.

(5)

Przewiduje się poprawę salda strukturalnego (tj. salda dostosowanego cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych), obliczanego zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką, od deficytu w wysokości około 2,5 % PKB w 2006 r. do nadwyżki wynoszącej około 0,25 % na koniec okresu objętego programem (w roku 2010). Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności średniookresowym celem jest zrównoważenie budżetu w kategoriach strukturalnych, przy czym zakłada się osiągnięcie tego celu do roku 2010. Ponieważ cel ten jest bardziej ambitny, niż wymaga tego minimalna wartość odniesienia (szacowana jako deficyt wynoszący około 1,5 % PKB), jego osiągnięcie powinno zapewnić margines bezpieczeństwa chroniący przed ryzykiem wystąpienia nadmiernego deficytu. Wyznaczony cel średniookresowy mieści się w zakresie wyznaczonym dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania, a także odpowiednio uwzględnia wskaźnik zadłużenia i średni wzrost produktu potencjalnego w perspektywie długoterminowej.

(6)

Ryzyko zagrażające przedstawionym w programie prognozom budżetowym wydaje się w dużym stopniu zrównoważone w krótkiej perspektywie (do roku 2008), ale wyniki budżetowe w późniejszych latach mogą okazać się gorsze od zakładanych w programie. W krótkiej perspektywie dostosowanie polega głównie na ściślejszej kontroli wydatków na poziomie państwowym, wspartej stopniowym wdrażaniem nowych uregulowań prawnych dotyczących ustaw budżetowych (2) oraz wyników audytów modernizacyjnych, i jest realne, choć czynnik zagrożenia stanowią tendencje w zakresie wydatków władz samorządowych. W późniejszych latach zagrożona może być pełna realizacja celów w zakresie dostosowania. Pomimo jak dotąd dobrych wyników w zakresie przestrzegania ram wydatków na poziomie państwowym, planowane zasadnicze ich ograniczenia prawdopodobnie wymagać będą podjęcia dodatkowych działań, które nie zostały uwzględnione w programie. W ogólniejszej perspektywie, dotychczasowe doświadczenia związane z realizacją ogólnych pułapów wydatków w sektorze instytucji rządowych i samorządowych, stanowiących centralny element francuskiej strategii konsolidacji budżetowej, w powiązaniu z brakiem mechanizmów egzekucji, zwłaszcza w przypadku władz lokalnych, przeważają bilans zagrożeń na niekorzyść. Utworzono mechanizmy służące rozwojowi dialogu między podmiotami zarządzającymi wydatkami publicznymi z myślą o skuteczniejszej kontroli wydatków na wszystkich szczeblach.

(7)

W świetle powyższej oceny ryzyka nakreślony w programie kurs polityki budżetowej może okazać się niewystarczający, aby zapewnić do 2010 r. realizację przewidzianego w programie celu średniookresowego. Jednak wydaje się, że pod koniec okresu realizacji programu, najprawdopodobniej od roku 2009, zapewni on wystarczający margines bezpieczeństwa chroniący przed naruszeniem 3-procentowego progu deficytu przy normalnych wahaniach makroekonomicznych. Z wyjątkiem roku 2007 tempo działań dostosowawczych zmierzających do osiągnięcia przyjętego w programie celu średniookresowego jest zasadniczo zgodne z paktem na rzecz stabilności i wzrostu, który stanowi, że dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II roczna poprawa salda strukturalnego, rozumiana jako wartość odniesienia, powinna wynieść 0,5 % PKB oraz że dostosowanie powinno być większe w okresach dobrej koniunktury gospodarczej i może być mniejsze w okresach gorszej koniunktury. Chociaż Francja dopiero co skorygowała nadmierny deficyt, przewidywane na rok 2007 dostosowanie będzie ograniczone do wielkości zbliżonej do 0,3 punktu procentowego PKB, mimo iż obecnej sytuacji gospodarczej nie można określić jako okresu dekoniunktury, a elastyczność podatkowa wskazuje wręcz na dobrą koniunkturę.

(8)

Szacuje się, że w 2006 r. wskaźnik długu publicznego brutto osiągnął 64,6 % PKB, czyli powyżej przewidzianej w Traktacie wartości odniesienia, która wynosi 60 %. Program przewiduje obniżenie się wskaźnika stosunku zadłużenia względem PKB o 6,5 punktu procentowego w okresie objętym programem. W końcowych latach okresu objętego programem zmiany wskaźnika zadłużenia mogą kształtować się mniej korzystnie, niż przewidziano, zważywszy po pierwsze na wspomniane wyżej zagrożenia realizacji celów budżetowych, a po drugie na niepewność co do przeprowadzenia planowanej sprzedaży składników majątku o charakterze niestrategicznym, które kształtują się powyżej średniej historycznej. W kontekście przeprowadzonej oceny ryzyka wydaje się, że wskaźnik zadłużenia wystarczająco obniża się do wartości odniesienia w okresie objętym programem.

(9)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest we Francji nieco mniejszy od średniej UE, a wydatki na emerytury rosną nieco wolniej niż w wielu innych krajach, co jest wynikiem uchwalonych już reform systemu emerytalnego. Mimo poprawy w stosunku do roku 2005 wyjściowa sytuacja budżetowa nadal stanowi zagrożenie dla stabilności finansów publicznych, nawet bez uwzględnienia długoterminowego wpływu zjawiska starzenia się społeczeństwa na budżet. Ponadto obecny poziom zadłużenia brutto przekracza określoną w Traktacie wartość odniesienia. Dalsza konsolidacja budżetowa przyczyniłaby się do zmniejszenia zagrożeń dla stabilności finansów publicznych, podobnie jak utrzymanie i ewentualne wzmocnienie pozytywnych skutków reformy systemu emerytalnego. Generalnie wydaje się, że zagrożenia dla stabilności finansów publicznych Francji kształtują się na średnim poziomie.

(10)

Program stabilności zawiera jakościową ocenę ogólnego wpływu krajowego programu reform, przedstawionego przez Francję w październiku 2006 r., w ramach średniookresowej strategii budżetowej. Niemniej jednak, chociaż nie podano w nim żadnych systematycznych informacji o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie reform, to wydaje się, że w przedstawionych prognozach budżetowych uwzględniono skutki, jakie dla finansów publicznych niosą działania nakreślone w tym programie. Przedstawione w programie stabilności działania w dziedzinie finansów publicznych wydają się zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. W programie przewidziano między innymi działania służące zwiększeniu potencjału wzrostu gospodarczego, które zakładają przeprowadzenie modernizacji rynku pracy oraz wprowadzenie pewnych innowacji w zakresie polityki przemysłowej i polityki badań naukowych.

(11)

Przewidziana w programie strategia budżetowa jest zasadniczo zgodna z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005–2008.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania związane z danymi określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, odnotowano, że w programie brak pewnych danych obowiązkowych i fakultatywnych (3).

i)

wykorzystania przewidywanego dynamicznego wzrostu gospodarczego oraz korzystnej sytuacji wyjściowej w związku z lepszym niż zakładany wynikiem za 2006 r. z myślą o przyspieszeniu dostosowania prowadzącego do realizacji celu średniookresowego oraz o realizacji w nadchodzących latach ambitnego dostosowania strukturalnego, tak aby osiągnąć — zgodnie z planem — cel średniookresowy do 2010 r., zmniejszając tym samym poziom zadłużenia i poprawiając długoterminową stabilność finansów publicznych. W szczególności należy zapewnić całkowite i skuteczne wykonanie budżetu na rok 2007, a także wykorzystać każdą nadarzającą się możliwość do zwiększenia dostosowania strukturalnego.

ii)

wzmocnienia nadzoru oraz egzekwowania zasad dotyczących wydatków we wszystkich podsektorach sektora instytucji rządowych i samorządowych, tak aby zapewnić przestrzeganie ambitnych wieloletnich pułapów wydatków.

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/17

(1)

Dnia 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności przedstawiony przez Włochy i obejmujący lata 2006–2011.

(2)

Scenariusz makroekonomiczny, na którym opiera się program, przewiduje początkowo spadek tempa wzrostu realnego PKB z 1,6 % w 2006 r. do 1,3 % w 2007 r..W kolejnych latach tempo wzrostu gospodarczego będzie stopniowo rosło i osiągnie 1,7 % w roku 2011. Jeśli wziąć pod uwagę obecnie dostępne informacje, wydaje się, że scenariusz ten jest oparty na realistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego. W przypadku ostatnich lat objętych programem przyjęte założenia co do inflacji wydają się zaniżone.

(3)

Zaktualizowany program stabilności z roku 2006 przewiduje, że deficyt budżetowy w roku 2006 wyniesie 5,7 % PKB (2). Tymczasem prognoza służb Komisji z jesieni 2006 r. zakłada deficyt w wysokości 4,7 % PKB. Nie uwzględnia ona zwiększenia wydatków o 0,9 % PKB w wyniku podjęcia na końcowym etapie procedury budżetowej decyzji o anulowaniu zadłużenia kolei państwowych związanego z projektem szybkich kolei (Ferrovie dello Stato — RFI/TAV) (3). Jesienna prognoza służb Komisji dotycząca deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych jest z kolei wyższa od 3,5 % PKB przewidywanych w poprzednim zaktualizowanym programie stabilności. Różnica wynosząca 1,2 % PKB wynika zasadniczo z odmiennego wpływu środków jednorazowych (0,8 % PKB) oraz trwałego negatywnego wpływu wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie podatku VAT od samochodów służbowych (około 0,4 % PKB).

(4)

Zawarta w programie strategia budżetowa ma na celu skorygowanie nadmiernego deficytu w 2007 r. (deficyt ma zmniejszyć się do 2,8 % PKB) głównie za pomocą środków o charakterze trwałym. W kolejnych latach objętych programem następować ma ciągła poprawa salda sektora instytucji rządowych i samorządowych, i w roku 2011 ma ono osiągnąć nadwyżkę w wysokości 0,1 % PKB. Saldo pierwotne ma wzrosnąć z -0,9 % PKB w 2006 r. do 5 % w roku 2011. Do roku 2007 korekta budżetowa oparta jest głównie na dochodach. Dla kolejnych lat informacje ograniczają się jedynie do wielkości korekty koniecznej do osiągnięcia docelowych wartości budżetowych zgodnie z tendencjami. Mimo mniej korzystnego scenariusza makroekonomicznego cele od roku 2007 pozostały zasadniczo niezmienione w porównaniu z poprzednim programem, choć korekta w roku 2007 jest dużo wyższa, gdyż jej wartość wyjściową stanowi dużo wyższy deficyt w roku 2006.

(5)

Przewiduje się poprawę salda strukturalnego (tj. salda dostosowanego cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych), obliczanego zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką, od deficytu w wysokości około 4 % PKB w 2006 r. do nadwyżki wynoszącej 0,25 % na koniec okresu objętego programem (w roku 2011). Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności średniookresowym celem budżetowym przedstawionym w programie jest zrównoważenie budżetu w kategoriach strukturalnych, co planuje się osiągnąć pod koniec okresu objętego programem. W poprzedniej aktualizacji nie zakładano osiągnięcia średniookresowego celu budżetowego w okresie, którego dotyczył program (tj. do roku 2009). Ponieważ cel ten jest bardziej ambitny niż minimalna wartość odniesienia (szacowana jako deficyt wynoszący około 1,5 % PKB), jego osiągnięcie powinno zapewnić margines bezpieczeństwa chroniący przed ryzykiem wystąpienia nadmiernego deficytu. Wyznaczony cel średniookresowy mieści się w zakresie wskazanym dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania, a także odpowiednio uwzględnia wskaźnik zadłużenia i średni wzrost produktu potencjalnego w perspektywie długoterminowej.

(6)

Wyniki budżetowe w roku 2006 mogą być lepsze, a po roku 2007 gorsze, niż przewiduje program. W roku 2007 ryzyko związane z prognozami budżetowymi zawartymi w programie wydaje się zasadniczo zrównoważone. Z jednej strony, w świetle zmian danych w ujęciu kasowym deficyt w 2006 r. może okazać się niższy od planowanych 5,7 % PKB, co oznacza lepszą od prognozowanej wartość wyjściową w roku 2007. Z drugiej zaś strony, istnieją zagrożenia związane ze skutecznością pewnych środków przewidzianych w budżecie na rok 2007. W perspektywie średnioterminowej nie można wykluczyć zagrożenia dla finansów publicznych wynikającego zwłaszcza z powtarzającego się przekraczania planowanych wydatków na opiekę zdrowotną. Brak również szczegółowych informacji na temat strategii korekty budżetowej po roku 2007, co zwiększa ryzyko związane z planowaną konsolidacją fiskalną.

(7)

W świetle powyższej oceny ryzyka nakreślony w programie kurs polityki budżetowej wydaje się zasadniczo zgodny z zaleconą przez Radę korektą nadmiernego deficytu do 2007 r., pod warunkiem pełnego i skutecznego wdrożenia środków budżetowych. Ogólnie rzecz biorąc, planowane na rok 2007 dostosowanie strukturalne w wysokości 1,25 % PKB jest obciążone ryzykiem. Jednak według dostępnych danych, które wskazują na większe od prognozowanego dostosowanie strukturalne w roku 2006 (0,25 % PKB), istnieje również szansa na lepszą pozycję wyjściową w roku 2007. Kurs polityki budżetowej może nie zapewnić do 2010 r. dostatecznego marginesu bezpieczeństwa chroniącego przed przekroczeniem 3-procentowego progu deficytu przy normalnych wahaniach makroekonomicznych. Ponadto może on się okazać nieodpowiedni, aby zgodnie z programem zapewnić w okresie nim objętym realizację celu średniookresowego. W latach następujących po korekcie nadmiernego deficytu zakładane w programie tempo działań dostosowawczych zmierzających do osiągnięcia celu średniookresowego jest zasadniczo zgodne z paktem na rzecz stabilności i wzrostu, który stanowi, że dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II roczna poprawa salda strukturalnego, rozumiana jako wartość odniesienia, powinna wynieść 0,5 % PKB, przy czym dostosowanie powinno być większe w okresach dobrej koniunktury gospodarczej, natomiast w okresach gorszej koniunktury może być mniejsze.

(8)

Według urzędowych szacunków dług publiczny brutto w 2006 r. osiągnął 107,6 % PKB, czyli znacznie powyżej określonej w Traktacie wartości odniesienia, która wynosi 60 %. W programie przewidziano stopniowe zmniejszenie wskaźnika zadłużenia do około 98 % PKB w roku 2011. Zważywszy na zmiany danych w ujęciu kasowym, zmiany wskaźnika zadłużenia mogą być korzystniejsze, niż przewiduje się w zaktualizowanej wersji programu z 2006 r. Zagrożenia związane z planowanymi zmianami poziomu wskaźnika zadłużenia wydają się w roku 2007 zasadniczo zrównoważone. Jeśli chodzi o okres po roku 2007, brak szczegółowych informacji na temat strategii korekty budżetowej zwiększa ryzyko związane z planowanym zmniejszeniem zadłużenia. W kontekście niniejszej oceny ryzyka wskaźnik zadłużenia może w sposób niewystarczający obniżać się do wartości odniesienia w okresie objętym programem.

(9)

W perspektywie długoterminowej starzenie się społeczeństwa wywiera we Włoszech mniejszy wpływ na finanse publiczne niż średnio w krajach UE, ponieważ dzięki uchwalonym reformom systemu emerytalnego wydatki na emerytury rosną wolniej niż wynosi średnia dla państw UE — warunkiem jest pełne wdrożenie wspomnianych reform, łącznie z planowanym okresowo aktuarialnym dostosowaniem do średniego dalszego trwania życia. Zwiększenie wskaźnika zatrudnienia, zwłaszcza pracowników starszych wiekiem, pozwoliłoby w przyszłości zwiększyć emerytury pracownicze i przyczyniłoby się do sukcesu reformy systemu emerytalnego. Mimo nieznacznej poprawy w stosunku do roku 2005 wyjściowa sytuacja budżetowa stanowi zagrożenie dla stabilności finansów publicznych, nawet bez uwzględnienia długoterminowego wpływu na budżet związanego ze starzeniem się społeczeństwa. Ponadto obecny wskaźnik zadłużenia brutto znacznie przekracza wartość odniesienia określoną w Traktacie i jego zmniejszenie będzie wymagało osiągania przez dłuższy okres wysokich nadwyżek pierwotnych. Generalnie wydaje się, że zagrożenia dla stabilności finansów publicznych Włoch kształtują się na średnim poziomie.

(10)

Program stabilności zawiera jakościową ocenę ogólnego wpływu sprawozdania — przedstawionego w październiku 2006 r. — dotyczącego realizacji krajowego programu reform w ramach średniookresowej strategii fiskalnej. Podano w nim również pewne informacje o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie, a w przedstawionych prognozach budżetowych uwzględniono skutki, jakie dla finansów publicznych niosą działania nakreślone w krajowym programie reform. Przedstawione w programie stabilności środki w dziedzinie finansów publicznych wydają się zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. W obu programach poświęcono szczególną uwagę kwestii stabilności finansów publicznych i zapowiedziano wprowadzenie w latach 2007–2008 reform służących zmniejszeniu dużego obciążenia płac podatkami i składkami na ubezpieczenia społeczne.

(11)

Przewidziana w programie strategia budżetowa jest zasadniczo zgodna z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005-2008.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania związane z danymi określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, odnotowano, że brak w programie pewnych danych obowiązkowych i opcjonalnych (4), co należy uzupełnić w przyszłych programach.

i)

dokonania planowanej na rok 2007 konsolidacji budżetu celem korekty nadmiernego deficytu zgodnie z zaleceniem Rady wydanym zgodnie z art. 104 ust. 7;

ii)

wykorzystania lepszych niż prognozowane wyników budżetowych związanych z redukcją deficytu i do zapewnienia — po korekcie nadmiernego deficytu — odpowiednich postępów w dążeniu do osiągnięcia celu średniookresowego, tak by można było go osiągnąć najpóźniej do końca okresu objętego programem, jak również do zapewnienia odpowiedniej redukcji wskaźnika zadłużenia względem PKB;

iii)

pełnego wdrożenia uchwalonych reform systemu emerytalnego, w tym realizacji planowanego okresowo aktuarialnego dostosowywania ich do średniego dalszego trwania życia, tak by — w obliczu bardzo wysokiego poziomu zadłużenia — uniknąć znaczącego wzrostu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa; oraz

iv)

poprawy procesu budżetowego poprzez zwiększenie jego przejrzystości, bardziej szczegółowe przedstawienie środków budżetowych w perspektywie długoterminowej oraz skuteczne wdrożenie mechanizmów monitorowania i kontroli wydatków, zwłaszcza wydatków na opiekę zdrowotną;

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/21

(1)

W dniu 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności przedstawiony przez Niderlandy i obejmujący lata 2006–2009.

(2)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje wzrost realnego PKB o 3,25 % w 2006 r., 3 % w 2007 r. i 1,75 % rocznie w pozostałym okresie objętym programem. Biorąc pod uwagę dostępne informacje, scenariusz ten wydaje się oparty na realnych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego w 2006 i 2007 r. oraz ostrożnych założeniach dotyczących kolejnych lat. Przedstawione w programie przewidywania dotyczące inflacji wydają się realistyczne do 2007 r., przy czym raczej są zaniżone w przypadku późniejszego okresu z uwagi na przewidywane kurczenie się rynku pracy.

(3)

W 2006 r., według prognozy służb Komisji z jesieni 2006 r., saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych ma być zrównoważone, podczas gdy w poprzedniej zaktualizowanej wersji programu stabilności przyjęto cel -1,5 % PKB. Odzwierciedla to głównie znaczną poprawę cyklu skutkującą wyższymi dochodami podatkowymi oraz większymi wpływami ze sprzedaży gazu ziemnego. Informacje udostępnione od czasu jesiennej prognozy (miesięczne dane dotyczące salda sektora instytucji rządowych i samorządowych) wskazują na jeszcze lepsze wyniki budżetowe. Według ostatnich oficjalnych danych przedstawionych w memorandum z jesieni 2006 r. prognozowano nadwyżkę w wysokości 0,4 % PKB.

(4)

Przedstawiona w programie średniookresowa strategia budżetowa ma na celu zajęcie się kwestią kosztów związanych ze starzeniem się społeczeństwa poprzez dalszą konsolidację fiskalną. W związku z powyższym program przewiduje wzrost nadwyżki sektora instytucji rządowych i samorządowych z 0,1 % PKB w 2006 r. do 0,9 % w 2009 r. Prognozowany jest wzrost nadwyżki pierwotnej z 2,4 % PKB w 2006 r. do 2,9 % w 2009 r., który nastąpi w ostatnim roku objętym programem, co w znacznej mierze jest związane ze spodziewanym wówczas zwrotem składki do zasobów własnych UE wpłacanej w latach 2007–2009. Nominalna korekta wynika wyłącznie ze spadku wskaźnika wydatków względem PKB, który z nadwyżką kompensuje spadek wskaźnika dochodów względem PKB w wysokości 0,2 punktu procentowego. W porównaniu z poprzednią aktualizacją programu stabilności saldo sektora instytucji rządowych i samorządowych jest znacznie wyższe w całym okresie objętym programem. Wynika to głównie z większych dochodów ze sprzedaży gazu ziemnego, poprawy sytuacji makroekonomicznej w 2005 r. oraz lepszych prognoz na 2006 r.

(5)

Saldo strukturalne (tj. saldo dostosowane cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych) — obliczone zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką — ma ulec pogorszeniu o około pół punktu procentowego PKB w 2007 r., ustabilizować się w 2008 r. i ulec poprawie o około pół punktu procentowego PKB w 2009 r. Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności, przedstawiony w programie średniookresowy cel budżetowy to deficyt strukturalny od 0,5 do 1 % PKB, który zgodnie z programem ma zostać utrzymany w okresie objętym programem. Ponieważ dolny próg celu średniookresowego odpowiada minimalnej wartości odniesienia (szacowanej jako deficyt wynoszący około 1 % PKB), jego osiągnięcie powinno stworzyć margines bezpieczeństwa chroniący przed wystąpieniem ryzyka nadmiernego deficytu. Wyznaczony cel średniookresowy mieści się w zakresie określonym dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania, a także odpowiednio uwzględnia wskaźnik zadłużenia i średni wzrost produktu potencjalnego w perspektywie długoterminowej.

(6)

Ryzyko związane z celami budżetowymi zawartymi w programie wydaje się zasadniczo zrównoważone począwszy od 2007 r. Z jednej strony, z uwagi na możliwość przeniesienia na 2007 r. wyższych wpływów podatkowych z 2006 r. wynik budżetowy prognozowany na 2007 r. może być zaniżony. Ponadto sytuacja budżetowa w 2008 i 2009 r. może być lepsza, niż zakładano, biorąc pod uwagę ostrożny scenariusz makroekonomiczny. Z drugiej strony, wpływy ze sprzedaży gazu w omawianym okresie mogą okazać się niższe, niż obecnie się zakłada.

(7)

W świetle powyższej oceny ryzyka kurs polityki budżetowej przedstawiony w programie wydaje się wystarczający do utrzymania celu średniookresowego przez okres objęty programem, tak jak przewidziano to w programie. Daje także dostateczny margines bezpieczeństwa na wypadek przekroczenia 3-procentowego progu deficytu przy normalnych wahaniach makroekonomicznych w okresie objętym programem. Istnieje jednak ryzyko, że wynikający z programu kurs polityki fiskalnej może mieć charakter procykliczny w 2007 r., który zgodnie z przewidywaniami ma być okresem dobrej koniunktury gospodarczej. Byłoby to niezgodne z paktem na rzecz stabilności i wzrostu.

(8)

Przewiduje się, że dzięki istotnej redukcji deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2004 i 2005 r. dług publiczny brutto spadnie do 50,2 % PKB w 2006 r., czyli poniżej ustanowionej w Traktacie wartości odniesienia wynoszącej 60 % PKB. Program przewiduje dalszy spadek wskaźnika zadłużenia o 6 punktów procentowych w okresie objętym programem.

(9)

Ponadto w Niderlandach długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet jest wyższy od średniej w UE, co wynika głównie ze stosunkowo dużego wzrostu wydatków na emerytury w relacji do PKB w nadchodzących dziesięcioleciach. Wyjściowa sytuacja budżetowa, choć nie tak dobra jak w 2005 r., pozwala na zmniejszenie przewidywanego długoterminowego wpływu starzenia się społeczeństwa na budżet, jednak nie w stopniu pozwalającym na jego pełne pokrycie. Prognozowany przyszły wzrost dochodów wyrażonych jako udział w PKB, wynikający głównie z odroczonego opodatkowania emerytur, częściowo skompensowałby wzrost wydatków publicznych w perspektywie długoterminowej. Zapewnienie wysokich nadwyżek pierwotnych w perspektywie średnioterminowej lub wdrożenie reform mających na celu ograniczenie prognozowanego wzrostu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa przyczyniłoby się do zmniejszenia ryzyka dla stabilności finansów publicznych. Generalnie wydaje się, że ryzyko dla stabilności finansów publicznych Niderlandów kształtuje się na niskim poziomie.

(10)

Program stabilności nie zawiera jakościowej oceny ogólnego wpływu sprawozdania przedstawionego w 2006 r. z realizacji krajowego programu reform w ramach średniookresowej strategii budżetowej. Nie podano w nim również żadnych systematycznych informacji o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie reform, choć w przedstawionych prognozach budżetowych uwzględniono skutki działań nakreślonych w krajowym programie reform dla finansów publicznych. Przedstawione w programie stabilności środki w dziedzinie finansów publicznych wydają się zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. Oba programy opisują w szczególności ostatnią reformę systemu opieki zdrowotnej, zmiany w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz planowane dodatkowe wydatki, np. na infrastrukturę.

(11)

Strategia budżetowa określona w programie jest zasadniczo zgodna z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005–2008.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania odnośnie do danych, określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie przedstawiono wszystkie wymagane dane i większość danych opcjonalnych (2).

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/24

(1)

W dniu 27 lutego 2007 r. Rada przeanalizowała zaktualizowany program stabilności przedstawiony przez Luksemburg i obejmujący lata 2006–2009.

(2)

Scenariusz makroekonomiczny będący podstawą programu przewiduje, że wzrost realnego PKB obniży się z 5,5 % w 2006 r. do średnio 4,3 % rocznie w pozostałym okresie objętym programem. Z dostępnych obecnie informacji wynika, że scenariusz ten jest oparty na realistycznych założeniach dotyczących wzrostu gospodarczego. Przedstawione w programie przewidywania dotyczące inflacji również wydają się realistyczne.

(3)

W odniesieniu do 2006 r. w prognozie służb Komisji z jesieni 2006 r. deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych oszacowano na 1,0 % PKB, podczas gdy w poprzedniej zaktualizowanej wersji programu stabilności zakładano, że osiągnie on 1,8 % PKB. Wynika to częściowo ze skorygowania w dół wyniku deficytu za 2005 r. z szacowanego w poprzednim programie poziomu 2,3 % PKB do 1,0 % zgodnie z najnowszymi danymi. Wynik deficytu za 2006 r. również może być lepszy niż oszacowano w nowym programie (1,5 % PKB) w związku z korzystnymi warunkami cyklicznymi i znacznymi dochodami podatkowymi, zwłaszcza w ostatnim kwartale.

(4)

W następstwie opinii Rady z dnia 14 lutego 2006 r. rząd i partnerzy społeczni uzgodnili w kwietniu 2006 r. pakiet konsolidacji budżetu i reform, który następnie został wprowadzony w życie. Zgodnie z tzw. trójstronnym porozumieniem głównym celem zawartej w programie średniookresowej strategii budżetowej jest odzyskanie równowagi budżetowej w okresie objętym programem. Do osiągnięcia tego prowadzić ma stopniowa poprawa salda sektora instytucji rządowych i samorządowych od szacowanego deficytu w wysokości 1,5 % PKB do niewielkiej nadwyżki w 2009 r. (0,1 % PKB). Zmniejszenie salda pierwotnego nastąpiłoby równolegle ze zmniejszeniem deficytu zasadniczego. Korekta opiera się na obniżeniu wskaźnika wydatków o 3,8 punktu procentowego PKB, co z nadwyżką skompensowałoby spadek wskaźnika dochodów o 2,1 punktu procentowego PKB. Strategia ta jest zbliżona do przedstawionej w programie z 2005 r., w którym — w obliczu zasadniczo podobnych perspektyw makroekonomicznych — prognozowano, że deficyt osiągnie maksimum w 2005 r., zamiast w 2006 r., a zasadnicze zrównoważenie budżetu nastąpi w 2008 r., zamiast w 2009 r.

(5)

Przewiduje się poprawę salda strukturalnego (tj. salda dostosowanego cyklicznie z wyłączeniem środków jednorazowych i innych środków tymczasowych) — obliczanego zgodnie ze wspólnie przyjętą metodyką — od deficytu w wysokości około 1,25 % PKB w 2006 r. do nadwyżki wynoszącej około 1 % na koniec okresu objętego programem. Podobnie jak w poprzedniej aktualizacji programu stabilności, średniookresowym celem budżetowym przedstawionym w programie jest osiągnięcie deficytu strukturalnego w wysokości 0,8 % PKB. Cel średniookresowy planuje się osiągnąć do 2007 r., czyli rok wcześniej niż przewidywano w poprzedniej aktualizacji programu. Ponieważ cel ten jest (nieco) bardziej ambitny niż wymaga tego minimalna wartość odniesienia (szacowana jako deficyt wynoszący około 1 % PKB), jego osiągnięcie powinno zapewnić margines bezpieczeństwa chroniący przed ryzykiem wystąpienia nadmiernego deficytu. Wyznaczony cel średniookresowy mieści się w zakresie określonym dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II w pakcie na rzecz stabilności i wzrostu oraz w kodeksie postępowania, a także odpowiednio uwzględnia wskaźnik zadłużenia i średni wzrost produktu potencjalnego w perspektywie długoterminowej.

(6)

Wyniki budżetowe mogą być lepsze niż przewiduje program. W szczególności prognozy podatkowe wydają się dość ostrożne, zwłaszcza na 2007 r. W rzeczywistości wyniki budżetowe Luksemburga były w ostatnich latach często lepsze od prognoz, z reguły dzięki znacznie wyższym od oczekiwanych dochodom. Gospodarka Luksemburga jest niewielka i otwarta, dlatego wzrost gospodarczy i w związku z tym dochody podatkowe są wysoce nieprzewidywalne, czym w programie tłumaczy się jednak ogólnie ostrożne prognozy dotyczące podatków.

(7)

W świetle powyższej oceny ryzyka i przy założeniu, że docelowe wartości wydatków są ściśle przestrzegane i że nie przyjęto nowych środków mających niekorzystny wpływ na saldo budżetowe, przedstawiony w programie kurs polityki budżetowej wydaje się wystarczający, aby zapewnić osiągnięcie celu średniookresowego do 2007 r., tak jak to przewidziano w programie. Wydaje się również, że zapewnia on wystarczający margines bezpieczeństwa chroniący przed przekroczeniem 3-procentowego progu deficytu przy normalnych wahaniach makroekonomicznych począwszy od 2007 r. Tempo działań dostosowawczych zmierzających do osiągnięcia przyjętego w programie celu średniookresowego jest w pełni zgodne z paktem na rzecz stabilności i wzrostu, który stanowi, że dla strefy euro i dla państw członkowskich grupy ERM II roczna poprawa salda strukturalnego, rozumiana jako punkt odniesienia, powinna wynieść 0,5 % PKB oraz że dostosowanie powinno być większe w okresach dobrej koniunktury gospodarczej i może być mniejsze w okresach gorszej koniunktury. Po osiągnięciu celu średniookresowego przewidziany w programie kurs polityki fiskalnej również jest w pełni zgodny z paktem.

(8)

Szacuje się, że w 2006 r. dług publiczny brutto osiągnął 7,5 % PKB, czyli znacznie poniżej określonej w Traktacie wartości odniesienia, która wynosi 60 %. Program przewiduje nieznaczny wzrost wskaźnika zadłużenia do poziomu 8,5 % PKB do końca okresu objętego programem.

(9)

Długoterminowy wpływ starzenia się społeczeństwa na budżet należy w Luksemburgu do najwyższych w UE, co wynika głównie z bardzo dużego wzrostu wydatków na emerytury (o 7,5 punktu procentowego PKB) oraz ogółu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa (o 8,25 punktu) w latach 2004–2050, w porównaniu ze średnim w UE wzrostem o odpowiednio 2,25 oraz 3,5 punktu procentowego PKB. Obecny poziom zadłużenia brutto jest bardzo niski, a system ubezpieczeń społecznych zgromadził znaczne aktywa. Jednak, choć obecny stan tych aktywów (szacowany na około 25 % PKB) w istotnym zakresie przyczynia się do zwiększenia stabilności finansów publicznych, to nie wystarczy, aby skompensować długoterminowy wpływ znacznego wzrostu wydatków związanych ze starzeniem się społeczeństwa na wskaźnik zadłużenia. Zatem utrzymanie dobrej sytuacji budżetowej pomoże wprawdzie skompensować część tych kosztów, jednak — jak przyznają władze — konieczne jest wprowadzenie pewnych zmian w systemie emerytalnym, aby ograniczyć wzrost wydatków publicznych w przyszłości oraz zmniejszyć zagrożenia dla długoterminowej stabilności finansów publicznych. Generalnie wydaje się, że zagrożenia dla stabilności finansów publicznych Luksemburga kształtują się na średnim poziomie.

(10)

Program stabilności zawiera jakościową ocenę ogólnego wpływu sprawozdania przedstawionego w październiku 2006 r. z realizacji krajowego programu reform w ramach średniookresowej strategii fiskalnej. Podano w nim również pewne informacje o bezpośrednich kosztach lub oszczędnościach budżetowych wynikających z najważniejszych reform przewidzianych w krajowym programie, a w przedstawionych prognozach budżetowych uwzględniono skutki działań nakreślonych w krajowym programie reform dla finansów publicznych. Przedstawione w programie stabilności środki w dziedzinie finansów publicznych wydają się zgodne z działaniami przewidzianymi w krajowym programie reform. W szczególności potwierdzony w programie zamiar utrzymania przez rząd wysokiego poziomu inwestycji publicznych wydaje się odzwierciedlać priorytet nadany w krajowym programie reform zwiększeniu nakładów na projekty badawczo-rozwojowe, wspieraniu racjonalnego wykorzystania zasobów oraz poprawie połączeń kolejowych z sąsiednimi krajami.

(11)

Przedstawiona w programie strategia budżetowa jest częściowo zgodna z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej zawartymi w zintegrowanych wytycznych na lata 2005-2008. W szczególności do tej pory nie podjęto istotnych reform systemu emerytalnego.

(12)

Jeśli chodzi o wymagania odnośnie do danych, określone w kodeksie postępowania dotyczącym programów stabilności i konwergencji, w programie zanotowano brak pewnych danych obowiązkowych i opcjonalnych (2). Ponadto program w niektórych zasadniczych punktach odbiega od wzoru określonego w kodeksie postępowania (3).

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/27

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/35

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/36

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/40

—

wspieranie wymiany doświadczeń i dobrych praktyk w zakresie problematyki młodzieży i kształcenia nieformalnego;

—

udział w kształtowaniu polityki młodzieżowej, pracy z młodzieżą i wolontariatu, a także w umacnianiu zdolności organizacji/struktur młodzieżowych i ich kompetencji wychowawczych;

—

rozwijanie długoterminowych relacji partnerskich i sieci organizacji młodzieżowych.

1.

Umacnianie społeczeństwa obywatelskiego, postaw obywatelskich i demokracji.

2.

Walka z rasizmem i ksenofobią.

3.

Dialog międzyetniczny i międzyreligijny.

4.

Rozwiązywanie problemów i odbudowa w sytuacjach pokonfliktowych.

5.

Aktywna rola kobiet w społeczeństwie.

6.

Prawa mniejszości.

—

państwa członkowskie Unii Europejskiej (1);

—

państwa EFTA będące stronami porozumienia EOG (Islandia, Liechtenstein i Norwegia) (2);

—

kraje kandydujące będące beneficjentami strategii przedakcesyjnej, zgodnie z ogólnymi zasadami oraz ogólnymi warunkami i ustaleniami określonymi w umowach ramowych zawartych z tymi krajami w celu ich uczestnictwa w programach wspólnotowych (Turcja).

27.3.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 70/42

—

treści i celów, przy uwzględnieniu ewolucji ram współpracy europejskiej na rzecz młodzieży i priorytetów programu „Młodzież w działaniu”; i/lub

—

zastosowanej metodologii, opartej na nowych rozwiązaniach w dziedzinie kształcenia nieformalnego i młodzieży.

—

państwa członkowskie Unii Europejskiej (1);

—

państwa EFTA będące stronami porozumienia EOG (Islandia, Liechtenstein i Norwegia) (2);

—

kraje kandydujące będące beneficjentami strategii przedakcesyjnej, zgodnie z ogólnymi zasadami oraz ogólnymi warunkami i ustaleniami określonymi w umowach ramowych zawartych z tymi krajami w celu ich uczestnictwa w programach wspólnotowych (Turcja).