28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/1

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 września 2006 r. — Republika Portugalska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-88/03) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Pomoc państwa - Decyzja 2003/442/WE - Przepisy podatkowe uchwalone przez jednostkę samorządu lokalnego lub regionalnego - Obniżenie stawki podatku dochodowego od osób fizycznych i osób prawnych mających miejsce zamieszkania lub siedzibę dla celów podatkowych na Azorach - Zakwalifikowanie jako pomoc państwa - Selektywny charakter - Uzasadnienie charakterem i strukturą systemu podatkowego - Obowiązek uzasadnienia - Zgodność ze wspólnym rynkiem)

(2006/C 261/01)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska przeciwko (przedstawiciele: L. Fernandes, pełnomocnik, J. da Cruz Vilaça i L. Romão, advogados)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Di Bucci i F. de Sousa Fialho, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Królestwo Hiszpanii (pełnomocnik: N. Díaz Abad), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (pełnomocnik: R. Caudwell, wspierana przez D. Andersona, QC)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji COM(2002) 4487 końc. w zakresie uznającym za pomoc niezgodną ze wspólnym rynkiem obniżenie stawek podatku dochodowego w stosunku do osób fizycznych i prawnych mających miejsce zamieszkania lub siedzibę do celów podatkowych na Azorach i wykonujących pewne rodzaje działalności finansowej (sekcja J poz. 65, 66 i 67 oraz sekcja K poz. 74 statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej — NACE Rev. 1.1)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Królestwo Hiszpanii ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/1

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Genova — Włochy) — Andrea Vassallo przeciwko Azienda Ospedaliera Ospedale San Martino di Genova e Cliniche Universitarie Convenzionate

(Sprawa C-180/04) (1)

(Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzule 1 lit. b) i 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Powstanie stosunku pracy na czas nieokreślony w przypadku naruszenia przepisów dotyczących kolejnych umów na czas określony - Możliwość uchylenia tych przepisów w przypadku umów o pracę w sektorze administracji publicznej)

(2006/C 261/02)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale di Genova (Włochy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Andrea Vassallo

Strona pozwana: Azienda Ospedaliera Ospedale San Martino di Genova e Cliniche Universitarie Convenzionate

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego — Tribunale di Genowa — Wykładnia dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175, str. 43) — Powstanie stosunku pracy na czas nieokreślony w przypadku naruszenia przepisów dotyczących kolejnych umów — Możliwość uchylenia tych przepisów w przypadku umów o pracę w sektorze administracji publicznej

Sentencja

Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte w dniu 18 marca 1999 r., stanowiące załącznik do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) należy interpretować w ten sposób, że co do zasady nie sprzeciwia się ono uregulowaniu krajowemu, które w przypadku nadużycia przy wykorzystywaniu kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony przez pracodawcę sektora publicznego wyklucza przekształcenie ich w umowy o pracę lub stosunki pracy na czas nieokreślony, podczas gdy przekształcenie to jest przewidziane w przypadku umów o pracę i stosunków pracy zawartych przez pracodawcę sektora prywatnego, jeżeli uregulowanie to zawiera inny skuteczny środek pozwalający na unikanie nadużyć i w razie potrzeby karanie ich przy wykorzystywaniu przez administrację publiczną kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony.

(1) Dz.U. C 156 z 12.06.2004.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/2

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Portugalia) — Fazenda Pública przeciwko Organon Portuguesa — Produtos Químicos e Farmacêuticos Lda

(Sprawa C-193/04) (1)

(Podatki pośrednie od gromadzenia kapitału - Dyrektywa 69/335/EWG - Zbycie udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością)

(2006/C 261/03)

Język postępowania: portugalski

Sąd krajowy

Supremo Tribunal Administrativo

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Fazenda Pública

Strona pozwana: Organon Portuguesa — Produtos Químicos e Farmacêuticos Lda

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Wykładnia art. 4 ust. 3, art. 10 lit. c) i art. 12 ust. 1 lit. e) dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. L 249, str. 25) w brzmieniu dyrektywy Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. (Dz.U. L 156, str. 23) — Zgodność z jej przepisami opłat wymaganych dla sporządzenia aktu notarialnego dokumentującego zbycie udziałów

Sentencja

Dyrektywę Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału, zmienioną dyrektywą Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona przepisom krajowym, które przewidują w przypadku sporządzenia aktu notarialnego dokumentującego zbycie udziałów niezwiązane z podwyższeniem kapitału pobieranie opłat ustalanych w sposób zryczałtowany lub według wartości zbywanych udziałów.

(1) Dz.U. C 156 z 12.6.2004.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Gerechtshof te Arnhem — Niderlandy) — N przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Oost/kantoor Almelo

(Sprawa C-470/04) (1)

(Swobodny przepływ osób - Artykuł 18 WE - Swoboda przedsiębiorczości - Artykuł 43 WE - Opodatkowanie bezpośrednie - Opodatkowanie potencjalnych zysków kapitałowych z istotnego udziału w kapitale zakładowym spółki w przypadku przeniesienia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych do innego państwa członkowskiego)

(2006/C 261/04)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof te Arnhem

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: N

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingdienst Oost/kantoor Almelo

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te Arnhem — Wykładnia art. 18 WE i 43 WE — Swobodny przepływ osób — Swoboda przedsiębiorczości — Ciężar podatkowy wynikający z przeniesienia miejsca zamieszkania do innego państwa członkowskiego — Wykonywanie działalności gospodarczej w tym drugim państwie — Podatek dochodowy od potencjalnych zysków kapitałowych ze sprzedaży istotnego udziału, w postaci akcji, w kapitale zakładowym spółki — Ustanowienie zabezpieczenia w celu uzyskania odroczenia terminu płatności

Sentencja

1)	Obywatel wspólnotowy, taki jak skarżący w postępowaniu przed sądem krajowym, który po zmianie miejsca zamieszkania mieszka w jednym państwie członkowskim, a który posiada wszystkie udziały lub akcje w spółkach mających siedzibę w innym państwie członkowskim, może powoływać się na art. 43 WE.

Artykuł 43 WE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie wprowadzeniu przez państwo członkowskie systemu opodatkowania zysków kapitałowych w przypadku przeniesienia przez podatnika miejsca zamieszkania poza to państwo członkowskie, takiego jak system w sprawie będącej przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, który uzależnia udzielenie odroczenia terminu płatności tego podatku od ustanowienia zabezpieczeń i który nie uwzględnia w pełni utraty wartości, jaka może wystąpić po zmianie miejsca zamieszkania przez zainteresowanego, nieuwzględnionej przez przyjmujące państwo członkowskie.

Przeszkoda wynikająca z ustanowienia zabezpieczenia wymaganego z naruszeniem prawa nie może być usunięta ze skutkiem wstecznym przez samo zwolnienie tego zabezpieczenia. Forma aktu, na podstawie którego zabezpieczenie zostało zwolnione, nie ma żadnego znaczenia dla tej oceny. Jeżeli państwo członkowskie przewiduje zapłatę odsetek za zwłokę w przypadku zwolnienia zabezpieczenia wymaganego z naruszeniem prawa wewnętrznego, odsetki te są również wymagalne w przypadku naruszenia prawa wspólnotowego. Ponadto do sądu krajowego należy dokonanie oceny, zgodnie z wytycznymi podanymi przez Trybunał i z poszanowaniem zasad równoważności i skuteczności, czy dane państwo członkowskie ponosi odpowiedzialność za szkodę wynikającą z obowiązku ustanowienia zabezpieczenia.

(1) Dz.U. C 31 z 5.2.2005

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/3

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-484/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Polityka społeczna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Dyrektywa 93/104/WE - Organizacja czasu pracy - Artykuł 17 ust. 1 - Odstępstwo - Artykuły 3 i 5 - Uprawnienie do minimalnych okresów wypoczynku dziennego i tygodniowego)

(2006/C 261/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Rozet i N. Yerrell, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Przedstawiciele: M. Bethell i E. O'Neill, pełnomocnicy, K. Smith, Barrister)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 17 ust. 1 dyrektywy 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 307, str. 18) — Zakres odstępstwa — Wprowadzenie w życie przepisów dotyczących okresów wypoczynku

Sentencja

Stosując do pracowników — których część czasu pracy nie jest mierzona lub wcześniej określona lub może być określona przez samego pracownika — odstępstwa, o którym mowa w art. 17 ust. 1 dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, zmienionej dyrektywą 2000/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 2000 r. oraz nie podejmując kroków niezbędnych do wprowadzenia w życie uprawnienia do wypoczynku dziennego i tygodniowego pracowników, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 17 ust. 1, 3 i 5 tej dyrektywy

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 31 z 05.02.2005

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek Verwaltungsgericht Sigmaringen — Niemcy o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Alexander Jehle, Weinhaus Kiderlen przeciwko Land Baden-Württemberg

(Sprawa C-489/04) (1)

(Rozporządzenie (WE) nr 1019/2002 - Artykuł 2 akapit pierwszy - Oliwa z oliwek i oliwa z wytłoczyn z oliwek - Normy handlowe - Handel detaliczny - Sposób oferowania konsumentom końcowym - Metoda zwana „bag in the box”)

(2006/C 261/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Sigmaringen

Strony postępowania przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Alexander Jehle, Weinhaus Kiderlen

Strona pozwana: Land Baden-Württemberg

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia rozporządzenia Komisji (WE) nr 1019/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do oliwy z oliwek (Dz.U. L 155, str. 27), zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1176/2003 z dnia 1 lipca 2003 r. (Dz.U. L 164, str. 12) — Oferowanie oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn z oliwek konsumentom końcowym w opakowaniach o pojemności pięciu litrów — Możliwość sprzedaży oliwy z oliwek w opakowaniach „Bag in Box” o pojemności pięciu litrów i czerpanej przez konsumenta na terenie sklepu

Sentencja

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1019/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do oliwy z oliwek, zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1176/2003 z dnia 1 lipca 2003 r., a w szczególności jego art. 2 akapit pierwszy należy interpretować w ten sposób, że oliwę z oliwek i oliwę z wytłoczyn z oliwek można oferować konsumentom końcowym wyłącznie w opakowaniu spełniającym wymagania ustanowione w tym przepisie.

2)	Artykuł 2 akapit pierwszy rozporządzenia 1019/2002, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1176/2003, należy interpretować w ten sposób, że zabrania on takiego sposobu sprzedaży, jak stosowany przez A. Jehlego i Weinhaus Kiderlen, który nie spełnia warunków ustanowionych w tym przepisie.

(1) Dz.U. C 45 z 19.02.2005

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/4

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León — Hiszpania) — Anacleto Cordero Alonso przeciwko Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

(Sprawa C-81/05) (1)

(Polityka społeczna - Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy - Dyrektywa 80/987/EWG - Dyrektywa zmieniająca 2002/74/WE - Odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę przyznane w ugodzie - Wypłata należności zapewniona przez instytucję udzielającą gwarancji - Wypłata należności uzależniona od wydania orzeczenia sądowego)

(2006/C 261/07)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León (Hiszpania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Anacleto Cordero Alonso

Strona pozwana: Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León — Wykładnia dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. L 283, str. 23) zmienionej przez dyrektywę 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. (Dz.U. L 270, str. 10) — Artykuły 1 i 3 — Zastosowanie prawa wspólnotowego — Prymat — Ochrona pracowników uznana już przez prawo krajowe — Dyrektywa, której termin transpozycji jeszcze nie upłynął — Wykładnia Trybunału Sprawiedliwości odbiegająca od wykładni hiszpańskiego Tribunale Constitutional — Równość traktowania

Sentencja

Jeżeli przed wejściem w życie dyrektywy 2002/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 80/987/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, w przypadku niewypłacalności pracodawcy państwo członkowskie uznało w prawie krajowym prawo pracownika do ochrony przez instytucję udzielającą gwarancji w zakresie odszkodowania z tytułu ustania umowy o pracę, to stosowanie tego przepisu w przypadku niewypłacalności pracodawcy, która nastąpiła po wejściu w życie tej dyrektywy, wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę 2002/74/WE.

W zakresie stosowania dyrektywy 80/987/EWG zmienionej przez dyrektywę 2002/74/WE ogólna zasada równości i niedyskryminacji w rozumieniu, jakie nadaje jej wspólnotowy porządek prawny, wymaga, aby w przypadku gdy zgodnie z przepisami krajowymi, jak te stanowiące przedmiot sporu przed sądem odsyłającym, ustawowe odszkodowania z tytułu ustania umowy o pracę, przyznane w wyroku sądu są wobec niewypłacalności pracodawcy wypłacane przez instytucje udzielające gwarancji, odszkodowania tego samego rodzaju, przyznane w ugodzie zawartej pomiędzy pracownikiem i pracodawcą w obecności sędziego i zatwierdzone przez sąd były traktowane w ten sam sposób.

Sąd krajowy nie powinien stosować przepisu krajowego, jeżeli przepis ten, naruszając zasadę równości w rozumieniu, jakie nadaje jej wykładnia Trybunału, wyłącza zapłatę przez właściwą instytucję udzielającą gwarancji odszkodowania z tytułu ustania umowę o pracę, przyznanego w ugodzie zawartej pomiędzy pracownikiem i pracodawca w obecności sędziego i zatwierdzonej przez sąd.

(1) Dz.U. C 93 z 16.04.2005

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret — Dania) — VW-Audi Forhandlerforeningen, działający w charakterze pełnomocnika Vulcan Silkeborg A/S przeciwko Skandinavisk Motor Co. A/S

(Sprawa C-125/05) (1)

(Konkurencja - Porozumienie dotyczące dystrybucji pojazdów silnikowych - Zwolnienie grupowe - Rozporządzenie (WE) nr 1475/95 - Artykuł 5 ust. 3 - Wypowiedzenie przez dostawcę - Wejście w życie rozporządzenia (WE) nr 1400/2002 - Konieczność dokonania reorganizacji sieci dystrybucji - Termin wypowiedzenia - Uzasadnienie - Ciężar dowodu)

(2006/C 261/08)

Język postępowania: duński

Sąd krajowy

Østre Landsret (Dania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: VW-Audi Forhandlerforeningen, działający w charakterze pełnomocnika Vulcan Silkeborg A/S

Strona pozwana: Skandinavisk Motor Co. A/S

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Østre Landsret — Wykładnia art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1475/95 z dnia 28 czerwca 1995 r. w sprawie stosowania art. [81] ust. 3 traktatu do niektórych kategorii porozumień dotyczących dystrybucji i serwisowania pojazdów silnikowych (Dz.U. L 145, str. 25) — Rozwiązania porozumienia przez dostawcę w przypadku konieczności dokonania reorganizacji całości lub znacznej części sieci dystrybucji — Obowiązek uzasadnienia i zakres tego obowiązku

Sentencja

Artykuł 5 ust. 3 akapit pierwszy tiret pierwsze rozporządzenia Komisji (WE) nr 1475/95 z dnia 28 czerwca 1995 r. w sprawie stosowania art. [81] ust. 3 traktatu do niektórych kategorii porozumień dotyczących dystrybucji i serwisowania pojazdów silnikowych należy interpretować w ten sposób, że:

—

istnienie „konieczności dokonania reorganizacji całości lub znacznej części sieci dystrybucji” zakłada dokonanie istotnej zmiany struktur dystrybucji danego dostawcy zarówno pod względem merytorycznym, jak i geograficznym, która musi zostać uzasadniona w wiarygodny sposób względami wydajności gospodarczej opartymi na obiektywnych okolicznościach wewnętrznych lub zewnętrznych w stosunku do przedsiębiorstwa dostawcy, które z uwagi na konkurencyjne środowisko, w którym prowadzi działalność ten dostawca, mogłyby w braku szybkiej reorganizacji sieci dystrybucji zagrozić wydajności istniejących struktur tej sieci. W tym zakresie istotne są ewentualne niekorzystne konsekwencje gospodarcze, które dostawca mógłby ponieść w przypadku rozwiązania porozumienia dotyczącego dystrybucji z zachowaniem dwuletniego terminu wypowiedzenia. Zadaniem sądów krajowych i arbitrażowych jest dokonanie — na podstawie wszystkich konkretnych okoliczności rozpoznawanego przez nie sporu — oceny, czy przesłanki te są spełnione;

—

w przypadku zakwestionowania przez dostawcę przed sądami krajowymi lub arbitrażowymi zgodności z prawem rozwiązania porozumienia z zachowaniem rocznego terminu wypowiedzenia, dostawca jest zobowiązany dowieść spełnienia przewidzianych przez ten przepis przesłanek skorzystania z prawa do rozwiązania porozumienia z zachowaniem rocznego terminu wypowiedzenia. Sposób przedstawienia takiego dowodu stanowi kwestię z zakresu prawa krajowego;

—	nie zobowiązuje on dostawcy, który dokonuje rozwiązania porozumienia na podstawie tego przepisu, do formalnego uzasadnienia decyzji o rozwiązaniu ani do opracowania planu reorganizacji przed podjęciem takiej decyzji;

—

samo wejście w życie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1400/2002 z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych w sektorze motoryzacyjnym nie uczyniło koniecznym dokonania reorganizacji sieci dystrybucji dostawcy w rozumieniu art. 5 ust. 3 akapit pierwszy tiret pierwsze rozporządzenia nr 1475/95. Jednakże z uwagi na specyficzną organizację sieci dystrybucji każdego z dystrybutorów mogło ono uczynić koniecznym dokonanie na tyle istotnych zmian, że stanowią one rzeczywistą reorganizację tej sieci w rozumieniu tego przepisu. Zadaniem sądów krajowych i arbitrażowych jest dokonanie — na podstawie wszystkich konkretnych okoliczności rozpoznawanego przez nie sporu — oceny, czy ma to miejsce w danym przypadku.

(1) Dz.U. C 143 z 11.6.2005.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Paris — Francja) — Harold Price przeciwko Conseil des ventes volontaires de meubles aux enchères publiques

(Sprawa C-149/05) (1)

(Dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG - Pracownicy - Uznawanie kształcenia i szkolenia zawodowego - Wymóg poddania się testowi umiejętności bez możliwości wyboru stażu adaptacyjnego - Działalność polegająca na dobrowolnej sprzedaży ruchomości w drodze publicznej licytacji)

(2006/C 261/09)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Harold Price

Strona pozwana: Conseil des ventes volontaires de meubles aux enchères publiques

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Cour d'appel de Paris — Wykładnia art. 4 dyrektywy Rady 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniającej dyrektywę 89/48/EWG (Dz.U. L 209, str. 25) - Działalność polegająca na kierowaniu dobrowolną sprzedażą ruchomości w drodze publicznej licytacji - Wymóg poddania się testowi umiejętności bez możliwości wyboru stażu adaptacyjnego

Sentencja

Dyrektywa Rady 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniająca dyrektywę 89/48/EWG, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2001/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 maja 2001 r. nie stosuje się wobec wnioskodawcy posiadającego takie kwalifikacje jak te, na które powołuje się skarżący w postępowaniu przed sądem krajowym, który ubiega się o wykonywanie zawodu kierującego dobrowolną sprzedażą ruchomości w drodze publicznej licytacji we Francji.

Natomiast dyrektywa Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2001/19, a w szczególności jej art. 3 akapit pierwszy lit. b) może mieć zastosowanie do takiego wnioskodawcy, jeśli zawód kierującego dobrowolną sprzedażą ruchomości w drodze publicznej licytacji w państwie członkowskim, w którym tenże wnioskodawca nabył kwalifikacje, na które się powołuje, nie jest zawodem regulowanym w rozumieniu art. 1 lit. c) tej dyrektywy. W odpowiednim przypadku do sądu krajowego należy sprawdzenie tej kwestii.

Zawód, którego podjęcie jest uzależnione od posiadania dyplomu prawa potwierdzającego ukończenie studiów trwających co najmniej dwa lata, stanowi zawód, co do którego można przypuszczać, że jego wykonywanie wymaga dokładnej znajomości prawa krajowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 89/48, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2001/19.

Nie jest konieczne dla celów stosowania tego przepisu, by sporna działalność oznaczała udzielanie porad lub pomocy dotyczących całego prawa krajowego; wystarczy, jeśli dotyczy szczególnej dziedziny i stanowi zasadniczą i trwałą cechę tej działalności. W tym kontekście konieczne jest odniesienie się w szczególności do zwykłej praktyki spornego zawodu.

(1) Dz.U. C 132 z 28.05.2005 r.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof —Austria) — Rudi Heger GmbH przeciwko Finanzamt Graz-Stadt

(Sprawa C-166/05) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Miejsce opodatkowania - Artykuł 9 - Świadczenie usług związanych z nieruchomościami - Przeniesienie prawa do połowu ryb na określonej części rzeki)

(2006/C 261/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Rudi Heger GmbH

Strona pozwana: Finanzamt Graz-Stadt

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgerichtshof — Wykładnia art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku — Ustalenie miejsca opodatkowania — Pojęcie świadczenia usług związanych z nieruchomościami — Odpłatne przeniesienie prawa do połowu ryb na określonej części rzeki

Sentencja

Przeniesienie praw do dokonywania połowów w formie odpłatnej cesji zezwoleń na dokonywanie połowów stanowi świadczenie usług związanych z nieruchomościami w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku.

(1) Dz.U. C 143 Z 11.06.2005.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Deutsche Post AG przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Marketing Service Magdeburg GmbH

(Sprawa C-287/06)

(2006/C 261/11)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Köln (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deutsche Post AG.

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.

Przypozwana: Marketing Service Magdeburg GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 47 ust. 2 w zw. z art. 95 TWE w zw. z art. 12 tiret piąte w zw. z art. 7 ust. 1 dyrektywy 97/67/WE w brzmieniu nadanym przez dyrektywę 2002/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy operator świadczący usługi powszechne stosuje taryfy specjalne dla podmiotów gospodarczych, które dostarczają wstępnie posortowane przesyłki do sieci pocztowej za pośrednictwem centrum obsługi listów (Briefzentrum), operator ten jest zobowiązany do stosowania tych samych taryf także względem przedsiębiorstw, które odbierają przesyłki pocztowe u nadawcy i dostarczają je wstępnie posortowane do sieci pocztowej w tym samym punkcie dostępu i na tych samych warunkach co podmioty gospodarcze, bez możliwości udzielenia przez operatora świadczącego usługi powszechne odmowy ze względu na to, iż jest on zobowiązany do świadczenia usług powszechnych?

(1) Dz.U. L 176, str. 21

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/7

(Sprawa C-288/06)

(2006/C 261/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Köln (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deutsche Post AG.

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.

Przypozwana: Citipost Gesellschaft für Kurier- und Postdienstleistungen mbH Hannover

Pytania prejudycjalne

(1) Dz.U. L 176, str. 21

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/7

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Magdeburger Dienstleistungs- und Verwaltungs GmbH (MDG) przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd

(Sprawa C-289/06)

(2006/C 261/13)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Köln (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Magdeburger Dienstleistungs- und Verwaltungs GmbH (MDG).

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.

Przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd.

Pytania prejudycjalne

(1) Dz.U. L 176, str. 21

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Marketing Service Magdeburg GmbH przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd

(Sprawa C-290/06)

(2006/C 261/14)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Köln (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marketing Service Magdeburg GmbH.

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.

Przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd

Pytania prejudycjalne

(1) Dz.U. L 176, str. 21

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/8

(Sprawa C-291/06)

(2006/C 261/15)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Köln (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deutsche Post AG.

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.

Przypozwana: MDG Magdeburger Dienstleistungs- und Verwaltungs GmbH

Pytanie prejudycjalne

(1) Dz.U. L 176, str. 21

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Vedat Deniz przeciwko Republice Federalnej Niemiec, przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd

(Sprawa C-292/06)

(2006/C 261/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Köln (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vedat Deniz.

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec.

Przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd

Pytania prejudycjalne

(1) Dz.U. L 176, str. 21

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) w dniu 14 lipca 2006 r. — The International Association of Independent Tanker Owners (Intertanko), The International Association of Dry Cargo Shipowners (Intercargo), The Greek Shipping Co-operation Committee, Lloyd's Register, The International Salvage Union przeciwko Secretary of State for Transport

(Sprawa C-308/06)

(2006/C 261/17)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: The International Association of Independent Tanker Owners (Intertanko), The International Association of Dry Cargo Shipowners (Intercargo), The Greek Shipping Co-operation Committee, Lloyd's Register, The International Salvage Union

Strona pozwana: Secretary of State for Transport

Pytania prejudycjalne

Czy w odniesieniu do cieśnin wykorzystywanych w żegludze międzynarodowej, wyłącznej strefy ekonomicznej lub równoważnej strefy państwa członkowskiego oraz otwartego morza art. 5 ust. 2 dyrektywy 2005/35/WE (1) jest nieważny w zakresie, w jakim ogranicza on wyjątki określone w prawidle 11 lit b) załącznika I oraz prawidle 6 lit. b) załącznika II do Konwencji MARPOL 73/78 do właścicieli, kapitanów i członków załogi?

Czy w odniesieniu do morza terytorialnego państwa członkowskiego:

a)	art. 4 dyrektywy jest nieważny w zakresie, w jakim zobowiązuje państwa członkowskie do traktowania poważnego zaniedbania jako podstawy odpowiedzialności za zrzut substancji zanieczyszczających, oraz czy

b)	art. 5 ust. 1 dyrektywy jest nieważny w zakresie, w jakim wyłącza stosowanie wyjątków określonych w prawidle 11 lit b) załącznika I oraz prawidle 6 lit. b) załącznika II do Konwencji MARPOL 73/78?

Czy art. 4 dyrektywy, zobowiązujący państwa członkowskie do przyjęcia przepisów krajowych, określających poważne zaniedbanie jako podstawę odpowiedzialności i który przewiduje sankcje za zrzuty na morzu terytorialnym narusza prawo nieszkodliwego przepływu, przyjęte w konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, a jeśli tak, to czy art. 4 jest nieważny w tym zakresie?

4.	Czy użycie w art. 4 dyrektywy pojęcia „poważnego zaniedbania” narusza zasadę pewności prawa, a jeśli tak, to czy art. 4 jest nieważny w tym zakresie?

(1) Dyrektywa 2005/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie zanieczyszczenia pochodzącego ze statków oraz wprowadzenia sankcji w przypadku naruszenia prawa (Dz. U. L 255, str.11)

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez House of Lords (Zjednoczone Królestwo) w dniu 17 lipca 2006 r. — Marks & Spencer plc przeciwko Her Majesty's Commissioners of Customs and Excise

(Sprawa C-309/06)

(2006/C 261/18)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

House of Lords

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marks & Spencer plc

Strona pozwana: Her Majesty's Commissioners of Customs and Excise

Pytania prejudycjalne

Czy w przypadku, gdy na podstawie art. 28 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy VAT (1) (w brzmieniu obowiązującym zarówno przed, jak i po zmianie dokonanej w 1992 r. dyrektywą 92/77), państwo członkowskie utrzymało w mocy, w swoim ustawodawstwie krajowym dotyczącym podatku VAT, zwolnienie połączone ze zwrotem podatku naliczonego w odniesieniu do niektórych określonych dostaw, przedsiębiorcy dokonującemu tego rodzaju dostaw przysługuje bezpośrednio skuteczne prawo o charakterze wspólnotowym do opodatkowania stawką 0 %?

W razie udzielenia na pierwsze pytanie odpowiedzi przeczącej — czy w przypadku, gdy na podstawie art. 28 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy VAT (w brzmieniu obowiązującym zarówno przed, jak i po zmianie dokonanej w 1992 r. dyrektywą 92/77), państwo członkowskie utrzymało w mocy, w swoim ustawodawstwie krajowym dotyczącym podatku VAT, zwolnienie połączone ze zwrotem podatku naliczonego w odniesieniu do niektórych określonych dostaw, lecz dokonywało błędnej wykładni swego ustawodawstwa krajowego, wskutek czego niektóre dostawy objęte zwolnieniem połączonym ze zwrotem podatku naliczonego na gruncie ustawodawstwa krajowego były opodatkowane według stawki podstawowej, mają zastosowanie ogólne zasady prawa wspólnotowego, w tym zasada neutralności podatkowej, dając przedsiębiorcy, który dokonywał tego rodzaju dostaw, prawo do odzyskania kwot omyłkowo pobranych w związku z tymi dostawami?

W razie udzielenia na pierwsze i drugie pytania odpowiedzi twierdzących — czy zasady prawa wspólnotowego w postaci zasady równego traktowania i zasady neutralności podatkowej znajdują zastosowanie i zostały by naruszone, jeśli wspomniany przedsiębiorca nie otrzymałby zwrotu całej kwoty omyłkowo pobranej w związku z dokonanymi przez niego dostawami w sytuacji, gdy:

i)	zwrot całej kwoty doprowadziłby do bezpodstawnego wzbogacenia tego przedsiębiorcy;

ii)	ustawodawstwo krajowe przewiduje, że nadpłacony podatek nie może zostać zwrócony o ile zwrot doprowadziłby do bezpodstawnego wzbogacenia przedsiębiorcy; ale

iii)

ustawodawstwo krajowe nie zawiera przepisu podobnego do wskazanego w pkt ii), odnoszącego się do „przedsiębiorców otrzymujących zwrot różnicy podatku”? („Przedsiębiorca otrzymujący zwrot różnicy podatku” to podatnik, w który w danym okresie rozliczeniowym nie dokonuje wpłaty podatku VAT do właściwych organów krajowych, lecz otrzymuje od nich wpłatę, ponieważ w tym okresie kwota podatku VAT, którą uprawniony jest odliczyć przekracza kwotę podatku VAT, którą zobowiązany jest zapłacić w odniesieniu do dokonanych przez siebie dostaw.)

Czy dla udzielenia odpowiedzi na trzecie pytanie ma znaczenie kwestia istnienia bądź nie dowodu, że różnica w traktowaniu przedsiębiorców żądających zwrotu nadpłaconego podatku należnego i przedsiębiorców żądających dodatkowych kwot z tytułu odliczenia podatku naliczonego (w wyniku zadeklarowania zbyt wysokiego podatku należnego) spowodowała po stronie tych ostatnich stratę finansową lub postawiła ich w niekorzystnej sytuacji, a jeśli tak, to w jaki sposób?

Czy, jeżeli w sytuacji opisanej w trzecim pytaniu znajdują zastosowanie zasady prawa wspólnotowego w postaci zasady równego traktowania i zasady neutralności podatkowej, które w innym przypadku byłyby naruszone, prawo wspólnotowe wymaga albo zezwala, by sąd usunął różnicę traktowania poprzez uwzględnienie zgłoszonego przez przedsiębiorcę żądania zwrotu nadpłaconego podatku, doprowadzając do jego bezpodstawnego wzbogacenia, czy też prawo wspólnotowe wymaga lub zezwala, by sąd zastosował jakieś inne rozwiązanie (a jeśli tak, to jakie)?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U L 145, str. 1

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy) w dniu 3 sierpnia 2006 r. — Matthias Zerche przeciwko Landkreis Mittweida

(Sprawa C-334/06)

(2006/C 261/19)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Matthias Zerche.

Strona pozwana: Landkreis Mittweida.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 1 ust. 2 w związku z art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie może na swoim terytorium odmówić uznania uprawnienia do kierowania pojazdami na podstawie prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, jeżeli uprzednio posiadaczowi zagranicznego wspólnotowego prawa jazdy odebrano prawo jazdy w kraju bądź zostało ono w inny sposób uchylone, gdy upłynął zarządzony w związku z tym środkiem termin ponownego wydania prawa jazdy w kraju, zanim wydano prawo jazdy w innym państwie członkowskim i jeżeli na podstawie obiektywnych przesłanek (brak miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, które wydało prawo jazdy i bezskuteczny wniosek o ponowne wydanie prawa jazdy w kraju) należy wnioskować, że poprzez uzyskanie zagranicznego wspólnotowego prawa jazdy miało nastąpić obejście ścisłych materialnych wymogów postępowania w sprawie ponownego wydania prawa jazdy, w szczególności badania medyczno-psychologicznego?

(1) Dz.U. L 237. str. 1.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy) w dniu 3 sierpnia 2006 r. — Steffen Schubert przeciwko Landkreis Mittlerer Erzgebirgskreis

(Sprawa C-335/06)

(2006/C 261/20)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Steffen Schubert.

Strona pozwana: Landkreis Mittlerer Erzgebirgskreis.

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy Rady 91/439/EWG z dnia 29 lipca 1991 r. (1) państwo członkowskie może żądać od posiadacza prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, aby złożył on do władz krajowych wniosek o uznanie prawa do skorzystania z tego uprawnienia do kierowania pojazdami w kraju, jeżeli uprzednio posiadaczowi zagranicznego wspólnotowego prawa jazdy odebrano prawo jazdy w kraju bądź zostało ono w inny sposób uchylone?

Jeżeli odpowiedź będzie przecząca:

Czy art. 1 ust. 2 w związku z art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439/EWG należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie może na swoim terytorium odmówić uznania uprawnienia do kierowania pojazdami na podstawie prawa jazdy wydanego w innym państwie członkowskim, jeżeli uprzednio posiadaczowi zagranicznego wspólnotowego prawa jazdy odebrano prawo jazdy w kraju bądź zostało ono w inny sposób uchylone, gdy upłynął zarządzony w związku z tym środkiem termin ponownego wydania prawa jazdy w kraju, zanim wydano prawo jazdy w innym państwie członkowskim i jeżeli na podstawie obiektywnych przesłanek (brak miejsca zamieszkania w państwie członkowskim, które wydało prawo jazdy i bezskuteczny wniosek o ponowne wydanie prawa jazdy w kraju) należy wnioskować, że poprzez uzyskanie zagranicznego wspólnotowego prawa jazdy miało nastąpić obejście ścisłych materialnych wymogów postępowania w sprawie ponownego wydania prawa jazdy, w szczególności badania medyczno-psychologicznego?

(1) Dz.U. L 237, str. 1.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Chemnitz w dniu 3 sierpnia 2006 r. — Manfred Seuke przeciwko Landkreis Mittweida

(Sprawa C-336/06)

(2006/C 261/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Manfred Seuke.

Strona pozwana: Landkreis Mittweida.

Pytania prejudycjalne

Jeżeli odpowiedź będzie przecząca:

(1) Dz.U. L 237, str. 1.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/12

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-338/06)

(2006/C 261/22)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Braun i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż poprzez brak prawidłowej transpozycji dyrektywy Rady 77/91/EWG (1) z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w państwach członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit drugi traktatu w celu uzyskania ich równoważności dla ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich w zakresie tworzenia spółki akcyjnej, jak również utrzymania i zmian jej kapitału, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy, a w szczególności:

1)	jej art. 42 w związku z art. 29 ust. 1 i 4, zezwalając na to, aby walne zgromadzenie postanowiło o emisji nowych akcji z wyłączeniem prawa pierwszeństwa ich nabycia po cenie niższej od ich rozsądnej wartości;

2)	jej art. 29 ust. 1 przyznając prawo pierwszeństwa objęcia akcji w przypadku podwyższenia kapitału poprzez wniesienie wkładów pieniężnych nie tylko akcjonariuszom, ale także posiadaczom obligacji zamiennych na akcje;

3)	jej art. 29 ust. 6 w związku z art. 29 ust. 1 przyznając prawo pierwszeństwa objęcia obligacji zamiennych na akcje nie tylko akcjonariuszom ale także posiadaczom obligacji zamiennych na akcje wcześniejszych emisji;

4)	jej art. 29 ust. 6 w związku z art. 29 ust. 4 poprzez brak postanowienia, iż walne zgromadzenie akcjonariuszy może postanowić o wyłączeniu prawa pierwszeństwa objęcia obligacji zamiennych na akcje.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja twierdzi, iż art. 158, 158 i 293 Real Decreto Legislativo 1564/1989, de 22 de diciembre de 1989 r. por el quo se aprueba El Texto Refundido de la Ley de Sociedades Anónimas (królewski dekret ustawodawczy 1564/1989 z dnia 22 grudnia 1989 ustanawiający tekst jednolity ustawy o spółkach akcyjnych, „LSA”) dokonały nieprawidłowej transpozycji dyrektywy 77/91/EWG z następujących powodów:

1)	art. 159 ust. 1 akapit drugi LSA narusza art. 42 w związku z art. 29 ust. 1 i 4 dyrektywy 77/91/EWG zezwalając na to, aby walne zgromadzenie akcjonariuszy mogło postanowić o emisji nowych akcji z wyłączeniem prawa pierwszeństwa ich objęcia po cenie niższej niż ich wartość rynkowa;

2)	art. 158 ust. 1 LSA narusza art. 29 ust. 1 dyrektywy 77/91/EWG przyznając prawo pierwszeństwa objęcia akcji w przypadku podwyższenia kapitału poprzez wniesienie wkładów pieniężnych nie tylko akcjonariuszom ale także posiadaczom obligacji zamiennych na akcje;

3)	art. 158 ust. 1 LSA narusza art. 29 ust. 6 dyrektywy 77/91/EWG w związku z art. 29 ust. 1 przyznając prawo pierwszeństwa objęcia obligacji zamiennych na akcje nie tylko akcjonariuszom ale także posiadaczom obligacji zamiennych na akcje wcześniejszych emisji;

4)	art. 293 ust. 2 LSA narusza art. 29 ust. 6 dyrektywy 77/91/EWG w związku z art. 29 ust. 4 nie przewidując możliwości postanowienia przez walne zgromadzenie akcjonariuszy o wyłączeniu prawa pierwszeństwa objęcia obligacji zamiennych na akcje.

(1) Dz.U. L 26 z dnia 31.1.1977, str. 1.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/13

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 30 maja 2006 r. w sprawie T-87/94 J. C. Blom przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 8 sierpnia 2006 r. przez J. C. Bloma

(Sprawa C-344/06 P)

(2006/C 261/23)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Wnoszący odwołanie: J. C. Blom (przedstawiciele: Pijnacker Hordijk i S. C. H. Molin, advocaten)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 maja 2006 r. w sprawie T-87/94 w wersji sprostowanej postanowieniem Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 maja 2006 r. (T-87/94 REC) i uwzględnienie żądań skarżącego lub, tytułem żądania ewentualnego, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji;

—	Obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania w obu instancjach

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: Sąd uchybił swojemu obowiązkowi uzasadnienia nie uwzględniając w wyroku istotnych elementów argumentacji podniesionej przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji.

Zarzut drugi: Sąd niesłusznie nie uwzględnił, że instytucje w sposób wyraźny i bezwarunkowy uznały odpowiedzialność Wspólnoty wobec producentów znajdujących się w jego sytuacji. Ponadto Sąd niesłusznie orzekł, że wnoszący odwołanie nie może wywodzić praw ze stanowisk zajętych przez instytucje w postępowaniu sądowym i pozasądowym już choćby z tego powodu, że nie przyjął oferty na podstawie rozporządzenia nr 2187/93 (1).

Zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony ze względu na poważne naruszenie przez Sąd uzasadnionych oczekiwań, jakie instytucje wzbudziły u producentów SLOM 1983. Ponieważ dalsze wyjaśnianie okoliczności nie jest konieczne, Trybunał może sam rozstrzygnąć sprawę w postępowaniu odwoławczym. Tytułem żądania ewentualnego wnoszący odwołanie wnosi o skierowanie sprawy do Sądu.

Zarzut trzeci: Sąd zastosował nieprawidłową miarę przy ocenie związku przyczynowego pomiędzy szkodą, którą poniósł wnoszący odwołanie, a bezprawnym zachowaniem Wspólnoty.

Sąd naruszył zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w ten sposób, że na podstawie przydzielenia wnoszącemu odwołanie ostatecznej ilości referencyjnej nie doszedł do wniosku, iż miał on zamiar — z zastrzeżeniem dowodu przeciwnego — ponownego podjęcia produkcji po wygaśnięciu jego zobowiązania do niewprowadzania do obrotu. Przyjęcie przez Sąd, że nie miał on takiego zamiaru, jest poza tym niewytłumaczalne, a każdym razie niewystarczająco uzasadnione i nieprawidłowo stosuje zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2187/93 z dnia 22 lipca 1993 r. przewidujące ofertę rekompensat dla niektórych producentów mleka i przetworów mlecznych, tymczasowo objętych ograniczeniami prowadzenia przez nich handlu (Dz.U. L 196, str. 6)

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/13

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 22 czerwca 2006 r. w sprawie T-150/05 Markku Sahlstedt i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich 22 czerwca 2006 r., wniesione w dniu 4 września 2006 r. przez Markku Sahlstedta, Juhę Kankkunena, Mikko Tannera, Toiniego Tannera, Liisę Tannera, Eevę Jokinena, Ailiego Oksanena, Olliego Tannera, Leenę Tannera, Ailę Puttonena, Risto Tannera, Toma Järvinena, Runo K. Kurko, Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry oraz MTK:n säätiö

(Sprawa C-362/06 P)

(2006/C 261/24)

Język postępowania: fiński

Strony

Wnoszący odwołanie: Markku Sahlstedt, Juha Kankkunen, Mikko Tanner, Toini Tanner, Liisa Tanner, Eeva Jokinen, Aili Oksanen, Olli Tanner, Leena Tanner, Aila Puttonen, Risto Tanner, Tom Järvinen, Runo K. Kurko, Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry oraz MTK:n säätiö (przedstawiciel: K. Martinnen, asianajaja)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Republika Finlandii

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie T-150/05 oddalającego skargę jako niedopuszczalną;

—	dopuszczenie skargi wniesionej w sprawie T-150/05;

—	rozstrzygnięcie w sprawie i uwzględnienie żądań stron, które wystąpiły przed Sądem Pierwszej Instancji jako skarżący, a tym samym uwzględnienie w całości skargi wniesionej w sprawie T-150/50;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji i przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd Pierwszej Instancji uznał, że decyzja Komisji 2005/101/WE (1) nie dotyczy skarżących „bezpośrednio” w rozumieniu art. 230 WE. Orzeczenie oddalające skargę jako niedopuszczalną jest wadliwe pod względem prawnym i powinno zostać uchylone z następujących powodów:

Bezpośrednie oddziaływanie na sytuację prawną.

Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG (2) z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, przyjmując, że decyzja Komisji nie miała bezpośrednich skutków prawnych dla skarżących. Skarżący uważają jednak, że decyzja ta oddziałuje bezpośrednio na ich sytuację prawną, ponieważ

i)	ustanawia ostatecznie status obszaru chronionego dla danego terenu,

ii)	nałożyła na właścicieli gruntów zakaz pogarszania stanu i

iii)	wprowadziła obowiązek oceny planu lub przedsięwzięcia.

Automatyczne występowanie skutków bezpośrednich.

Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 6, uznając, że decyzja Komisji wywiera skutki prawne tylko w przypadku przyjęcia przez państwo członkowskie środków znajdujących się w zakresie jego uprawnień dyskrecjonalnych. Zdaniem skarżących z decyzji Komisji wynikają jednak częściowo skutki prawne takie jak zakaz pogarszania stanu i obowiązek oceny planów i przedsięwzięć, które następują automatycznie bez jakichkolwiek działań wdrażających państwa członkowskiego.

Brak skutecznych środków ochrony prawnej.

W prawie wspólnotowym obowiązuje w postępowaniu administracyjnym i sądowym zasada postępowania kontradyktoryjnego. Zgodnie z tą zasadą strony powinny dysponować w praktyce prawem do wniesienia skargi lub innym skutecznym środkiem odwoławczym od decyzji. Gdyby skarżącym odmówiono prawa do wniesienia skargi, nie mieliby na żadnym etapie tego postępowania możliwości zakwestionowania decyzji władz, w wyniku której ich grunty zostały włączone do sieci Natura 2000 oraz nałożono na nich ograniczenia w postaci zakazu pogarszania stanu i obowiązku oceny. Chodzi tu o decyzję, która w sposób ostateczny nadaje danym terenem status obszarów Natury 2000.

(1) Dz.U. L 40, str. 1.

(2) Dz.U. L 206, str. 7.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/14

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 5 lipca 2006 r. w sprawie T-357/05 Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 6 września 2006 r. przez Comunidad Autónoma de Valencia

(Sprawa C-363/06 P)

(2006/C 261/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana. (przedstawiciele: J.V. Sánchez-Tarazaga Marcelino, letrado, C. Fernández Vicién i I. Moreno-Tapia Rivas, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	orzeczenie, iż niniejsza sprawa jest dopuszczalna i uzasadniona;

—	uchylenie postanowienia Sadu Pierwszej Instancji z dnia 5 lipca 2006 r.;

—	ponowne przekazanie sprawy Trybunałowi Pierwszej Instancji aby dopuścił skargę w pierwotnym jej brzmieniu i podjął wszczęte postępowanie;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami związanymi z niniejszym postępowaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie opiera się na następujących zarzutach:

Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo: Sąd Pierwszej Instancji dopuścił się naruszenia traktatu WE, a w szczególności protokołu załączonego do traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (który na podstawie art. 311 traktatu WE stanowi jego integralną część), dokładniej jego art. 19, który ustanawia kryteria, którym podlega reprezentacja prawna stron przed sądami wspólnotowymi.

Sąd Pierwszej Instancji w sposób istotny naruszył wszczęte postępowanie poprzez niewyznaczenie skarżącej terminu na usunięcie braków skargi z naruszeniem art. 44 § 6 regulaminu Sadu Pierwszej Instancji, poprzez orzeczenie o niedopuszczalności skargi przed wysłuchaniem skarżącej z naruszeniem zasady kontradyktoryjności, która powinna być przestrzegana w całym postępowaniu.

Sąd Pierwszej Instancji naruszył zasadę niedyskryminacji odmawiając letrado Generalitad Valenciana prawa reprezentacji, które nie było kwestionowane we wcześniejszych sprawach wobec przedstawicieli, którzy występowali przed sądami wspólnotowymi w tym samym charakterze.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/15

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-367/06)

(2006/C 261/26)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: N. Yerrell, pełnomocnik)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (1) Zjednoczone Królestwo uchybiło swoim zobowiązaniom, ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy oraz

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 23 września 2005 r.

(1) Dz. U. L 235 z 23.9.2003, str. 10.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/15

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-369/06)

(2006/C 261/27)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: T. Scharf i K. Gross, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż Republika Austrii nie dokonała transpozycji dyrektywy Komisji 2000/52/WE z dnia 26 lipca 2000 r. zmieniającej dyrektywę 80/723/EWG w sprawie przejrzystości stosunków finansowych między państwami członkowskimi i przedsiębiorstwami publicznymi (1) uchybiając tym samym zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 dyrektywy i art. 249 akapit trzeci WE;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął 31 lipca 2001 r.

(1) Dz.U. L 193, str. 75.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/15

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-370/06)

(2006/C 261/28)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Maidani i P. Andrade, działający w charakterze pełnomocników)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2001/24/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 kwietnia 2001 r. w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych, a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do wprowadzenia w życie dyrektywy upłynął dnia 5 maja 2004 r.

(1) Dz.U. L 125, str. 15.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/16

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-375/06)

(2006/C 261/29)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Caeiros i B. Schima, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/105/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2003 r. zmieniającej dyrektywę Rady 96/82/WE w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (1), Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 przywołanej dyrektywy 2003/105/WE;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie, że nie podając tych przepisów niezwłocznie do wiadomości Komisji, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 przywołanej dyrektywy 2003/105/WE;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 1 lipca 2005 r.

(1) Dz.U. L 345, str. 97.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/16

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-376/06)

(2006/C 261/30)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Caeiros i J.-B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

tytułem żądania głównego, stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (1), Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 13 ust. 1 przywołanej dyrektywy;

—	tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie, że nie podając tych przepisów niezwłocznie do wiadomości Komisji, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 13 przywołanej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 21lipca 2005 r.

(1) Dz.U. L 197, str. 30.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/17

Skarga wniesiona w dniu 14 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-377/06)

(2006/C 261/31)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: I. Koskinen i J.B. Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Finlandii

Żądania

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając w odniesieniu do autonomicznej prowincji Åland przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującej udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniająca w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy tej dyrektywy.

—	Obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 25 czerwca 2005 r.

(1) Dz.U. L 156, str. 17.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'Etat (Belgia) w dniu 15 września 2006 r. — Clear Channel Belgium SA przeciwko Miastu Liège

(Sprawa C-378/06)

(2006/C 261/32)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'Etat (Belgia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Clear Channel Belgium SA.

Strona pozwana: Miasto Liège.

Interwenient: J.-C. Decaux Belgium SA

Pytania prejudycjalne

Czy umowa zakwalifikowana jako „koncesja terenu publicznego” wyklucza stosowanie dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (1), jeśli — niezależnie od przyznania kontrahentowi przez organ publiczny wyłącznego prawa do wykorzystywania w celach zarobkowych nośników reklamowych, w które wyposażone są elementy małej architektury miejskiej, oddane do dyspozycji organowi publicznemu — przewiduje ona świadczenie przez kontrahenta szeregu usług na rzecz owego organu publicznego (oddanie do dyspozycji elementów małej architektury miejskiej, nośników przeznaczonych do zamieszczania ogłoszeń lokalnych)?

Czy w braku ceny w tradycyjnym rozumieniu tego pojęcia, odpłatny charakter świadczenia usług na rzecz organu publicznego może polegać na rezygnacji owego organu z dochodów podatkowych od reklamy, od których należałoby, jak w niniejszym stanie faktycznym, odliczyć przewidziane w umowie korzyści finansowe i materialne oraz podatki od ogłoszeń?

3)	Czy główny lub akcesoryjny charakter poszczególnych postanowień przewidzianych w umowie odgrywa jakąkolwiek rolę w kwestii stosowania powoływanej tu dyrektywy?

(1) Dz.U. L 209 z dn. 24.7.1992 r., str. 1

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/17

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-381/06)

(2006/C 261/33)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Patakia i J. Enegren)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (1) lub w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Grecka uchybiła swoim zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy 2002/14/WE wygasł w dniu 23 marca 2005 r.

(1) Dz. U. L 80 z 23.3.2002 r., str. 29

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/18

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-388/06)

(2006/C 261/34)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: W. Mölls, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/96/WE (1) z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych a w każdym razie poprzez niepowiadomienie Komisji o przyjęciu tych przepisów Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2003/96/WE upłynął w dniu 31 grudnia 2003 r.

(1) Dz.U. L 283 z 31.10.03, str. 1.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/18

Skarga wniesiona w dniu 20 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-389/06)

(2006/C 261/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: C. O'Reilly, pełnomocnik)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/9/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące przyjmowania osób ubiegających się o azyl (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2003/9/WE upłynął w dniu 6 lutego 2005 r.

(1) Dz.U. L 31 z 6.02.2003, str.18

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/19

Przydzielenie N. Wahla i M. Preka do izb

(2006/C 261/36)

W związku z podjęciem obowiązków sędziego przez N. Wahla i M. Preka Sąd Pierwszej Instancji postanowił podczas posiedzenia plenarnego w dniu 9 października 2006 r. dokonać następujących zmian w decyzji posiedzenia plenarnego z dnia 5 lipca 2006 r. o przydzieleniu sędziów do poszczególnych izb:

Na okres od dnia 9 października 2006 r. do dnia 31 sierpnia 2007 r. zostają przydzieleni:

do pierwszej izby w powiększonym składzie pięciu sędziów:

B. Vesterdorf, prezes, J.D. Cooke, R. García-Valdecasas, I. Labucka oraz M. Prek, sędziowie;

do pierwszej izby w składzie trzech sędziów:

J.D. Cooke, prezes izby, R. García-Valdecasas, I. Labucka oraz M. Prek, sędziowie;

do czwartej izby w powiększonym składzie pięciu sędziów:

H. Legal, prezes izby, I. Wiszniewska-Białecka, V. Vadapalas, E. Moavero Milanesi oraz N. Wahl, sędziowie;

do czwartej izby w składzie trzech sędziów:

H. Legal, prezes izby

a)	V. Vadapalas i N. Wahl, sędziowie

b)	I. Wiszniewska-Białecka i E. Moavero Milanesi, sędziowie

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/19

Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2006 r. — Total i Elf Aquitaine przeciwko Komisji

(Sprawa T-206/06)

(2006/C 261/37)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Total SA i Elf Aquitaine (Courbevoie, Francja) (Przedstawiciele: adwokaci E. Morgan de Rivery i S. Thibault-Liger)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności art. 1 lit. c) i d), art. 2 lit. b), art. 3 i art. 4 decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r.;

—

ewentualnie, dokonanie zmiany art. 2 lit. b) decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r. w zakresie w jakim spółki Arkema SA, Altuglas International SA i Altumax Europe SAS zostają w niej obciążone solidarnie grzywną w wysokości 219,13125 mln EUR, za którą spółki Total SA i Elf Aquitaine odpowiadają solidarnie w wysokości, odpowiednio, 140,4 mln EUR i 181,35 mln EUR oraz obniżenie kwoty tej grzywny do odpowiedniej wysokości;

—	w każdym razie, obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżące wnoszą o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 2098 wersja ostateczna z dnia 31 maja 2006 r., w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące jej adresatami, w tym skarżące, naruszyły art. 81 WE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/F/38.645 — Metakrylany), uczestnicząc w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze metakrylanów, polegających na dyskusjach w sprawie cen, zawieraniu, wprowadzaniu w życie i nadzorowaniu porozumień cenowych, wymianie informacji ważnych pod względem handlowym oraz poufnych informacji dotyczących rynku lub przedsiębiorstw, jak również na braniu udziału w regularnych spotkaniach i utrzymywaniu innego rodzaju kontaktów ułatwiających popełnianie naruszenia. Tytułem żądania ewentualnego skarżące wnoszą o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na ich spółkę zależną, za którą odpowiadają one solidarnie.

Główne żądanie skargi oparte jest na dziewięciu zarzutach nieważności.

Zarzut pierwszy oparty jest na naruszeniu prawa do obrony oraz zasady domniemania niewinności. Skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja została wydana w postępowaniu administracyjnym, w którym nie mogły one podjąć skutecznej obrony, ponieważ Komisja, wbrew zasadzie równości broni, nie podjęła spoczywającego na niej ciężaru dowodu.

W zarzucie drugim skarżące podnoszą, że w zaskarżonej decyzji Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia, a naruszenie to jest większe z powodu nowego — w opinii skarżących — podejścia Komisji. Skarżące zaznaczają, że zaskarżona decyzja — w związku z tym, że pociąga je do odpowiedzialności za sporne naruszenie popełnione przez ich spółkę zależną — opiera odpowiedzialność jedynie na podstawie domniemania decydującego wpływu skarżących na spółkę zależną z powodu posiadania przez nie niemal 100 % udziałów w jej kapitale, bez rozważenia żadnych względów faktycznych mogących uzasadnić lub podważyć wspomniane domniemanie. Skarżące uważają ponadto, że zaskarżona decyzja zawiera pewne sprzeczności wynikające z pomylenia pojęcia przedsiębiorstwa/podmiotu gospodarczego odpowiedzialnego za naruszenie i pojęcia podmiotu prawnego będącego adresatem decyzji. W ramach tego zarzutu skarżące zarzucają Komisji również to, że nie odpowiedziała ona w wystarczający sposób na podniesione przez nie argumenty dotyczące niezależności ich spółki zależnej.

W zarzucie trzecim skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła w decyzji jednolity charakter pojęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 (1).

W zarzucie czwartym skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła zasady regulujące kwestię uznania odpowiedzialności spółek dominujących za naruszenia popełnione przez ich spółkę zależną. Skarżące uważają, że Komisja przekroczyła granice swych uprawnień w odniesieniu do ustalenia kryterium odpowiedzialności, dokonując błędnej interpretacji orzecznictwa w tej kwestii oraz odchodząc od własnej praktyki decyzyjnej w tej dziedzinie. Zdaniem skarżących, Komisja naruszyła również zasadę niezależności osoby prawnej.

Zarzut piąty oparty jest na naruszeniu istotnych zasad uznanych przez wszystkie państwa członkowskie i stanowiących integralną część wspólnotowego porządku prawnego takich jak zasada niedyskryminacji, zasada odpowiedzialności za własne czyny, zasada indywidualnego charakteru kar oraz zasada legalności.

W zarzucie szóstym skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji.

Zarzut siódmy oparty jest na rzekomym naruszeniu przez Komisję względem skarżących zasady pewności prawa.

W zarzucie ósmym skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja stanowi nadużycie władzy, ponieważ przypisuje im odpowiedzialność za sporny kartel i zasądza od nich zapłatę grzywny solidarnie ze spółką zależną.

W zarzucie dziewiątym skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła niektóre podstawowe zasady regulujące ustalanie grzywien, takie jak zasada równego traktowania, ponieważ nie zastosowała ona obniżenia o 25 % wyjściowej kwoty grzywny nałożonej na skarżące, podczas gdy zastosowała je względem innego adresata zaskarżonej decyzji z powodu niewiedzy o całym naruszeniu. Skarżące wskazują ponadto na naruszenie podstawowej zasady domniemania niewinności oraz zasady pewności prawa, które zdaniem skarżących wynika z przekroczenia przez Komisję granic jej uprawnień w odniesieniu do uwzględnienia skutku odstraszającego.

Tytułem żądania ewentualnego skarżące uznają, że grzywna nałożona na ich spółkę zależną, za którą odpowiadają one solidarnie, powinna zostać obniżona do odpowiedniej wysokości. Skarżące żądają obniżenia kwoty wyjściowej grzywny o 25 % z powodu ich niewiedzy o naruszeniu oraz uwzględnienia okoliczności łagodzących w związku z tym, że zostały one ukarane niemal jednocześnie wysokimi grzywnami w dwóch podobnych sprawach.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, Dz.U. L 1, str. 1.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/20

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Europig przeciwko OHIM

(Sprawa T-207/06)

(2006/C 261/38)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Europig (Josselin, Francja) (przedstawiciel: D. Masson, avocat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej OHIM z dnia 31 maja 2006 r. (R 1425/2005-4)

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Znak słowny „EUROPIG” dla towarów należących do klasy 29 i 30 (zgłoszenie nr 3 816 691)

Decyzja Eksperta: Odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94. Skarżąca podnosi, że znak zgłoszony do rejestracji nie ma charakteru opisującego oznaczone nim towary, lecz ma charakter w pełni odróżniający, a w każdym razie oznaczenie „Europig” nabrało charakteru odróżniającego w następstwie jego używania.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/20

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2006 r. — Budějovický Budvar przeciwko OHIM — Anheuser-Busch (BUD)

(Sprawa T-225/06)

(2006/C 261/39)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Budějovický Budvar, národní podnik (České Budějovice, Republika Czeska) (przedstawiciel: F. Fajgenbaum, avocat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Anheuser-Busch Incorporated

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 14 czerwca 2006 r.;

—	oddalenie wniosku o zarejestrowanie słownego znaku towarowego „BUD” nr 1 603 539 dla towarów należących do klas 32 i 33;

—	przesłanie OHIM orzeczenia wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji;

—	obciążenie Anheuser-Busch kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Anheuser-Busch Incorporated

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „BUD” dla towarów należących do klas 32 i 33 — zgłoszenie nr 1 603 539

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: prawo do używania chronionego oznaczenia pochodzenia „BUD” w odniesieniu do piwa

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 62 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 (1) oraz art. 20 rozporządzenia wykonawczego nr 2868/95 (2) ze względu na to, iż zdaniem skarżącej Izba Odwoławcza nie ma kompetencji do orzekania o ważności chronionego oznaczenia pochodzenia, na które skarżąca powołała się w swym sprzeciwie. Skarżąca podnosi również, że oznaczenie „BUD” stanowi oznaczenie pochodzenia, chronione we Francji i w Austrii. Nadto skarżąca powołuje się na błędne zastosowanie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 ze względu na to, iż jej zdaniem oznaczenie pochodzenia „BUD” stanowi oznaczenie używane w działalności handlowej.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11 z 1994 r., str. 1)

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r., wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303 z 1995 r., str. 1)

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/21

Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2006 r. — REWE-Zentral przeciwko OHIM (Port Louis)

(Sprawa T-230/06)

(2006/C 261/40)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: REWE-Zentral AG (Kolonia, Niemcy) (przedstawiciele: M. Kinkeldey, Rechtsanwalt i A. Lehmann, Rechtsanwältin)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 21 czerwca 2006 r. — numer odwołania R 25/2006-1 — w odniesieniu do zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 003 664 133 PORT LOUIS;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Port Louis” dla towarów należących do klas 18, 24 i 25 (zgłoszenie nr 366 4133).

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Przepisy art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) zostały naruszone, ponieważ zgłoszony znak towarowy może zostać zarejestrowany. Ponadto naruszona została zasada do bycia wysłuchanym.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/21

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2006 r. — Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji

(Sprawa T-231/06)

(2006/C 261/41)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: H. G. Sevenster i D. J. M. de Grave)

Strona pozwana: Komisja

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 2084 z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie finansowania ad hoc niderlandzkiego nadawcy publicznego przez Niderlandy, z wyjątkiem jej art. 1 ust. 3, która została wydana w postępowaniu w sprawie pomocy państwa C2/04 (ex NN 170/2003)

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi w pierwszej kolejności naruszenie art. 88 ust. 2 WE i praw do obrony, ponieważ Komisja w swojej decyzji znacznie odeszła od decyzji z dnia 3 lutego 2004 r. (1), poprzez którą wszczęła formalną procedurę dochodzenia. Utrzymuje ona, że przedmiot dochodzenia oraz metoda obliczania nadmiernej kompensacji zostały zmienione.

Po drugie twierdzi ona, że zostały naruszone art. 88 ust. 1, 2 i 3 WE, art. 1 lit. b) rozporządzenia nr 659/1999 (2) oraz art. 253 WE, ponieważ Komisja nieprawidłowo zinterpretowała i zastosowała pojęcia nowej pomocy i istniejącej pomocy.

Komisja zinterpretowała wypłatę pochodzącą z niektórych funduszy lub rezerw jako nową pomoc. W ten sposób Komisja nie wzięła pod uwagę, że te wypłaty, tak samo jak zwykłe środki finansowe przeznaczone dla nadawców publicznych, stanowią część budżetu mediów i nie stanowią szczególnych środków publicznych. Jedyna różnica, a mianowicie to, że zostały one udostępnione na szczególne cele, nie stanowi powodu, aby traktować je inaczej od pozostałej części publicznych środków finansowych.

Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja niepoprawnie zastosowała pojęcie istniejącej pomocy, ponieważ zwrot części rezerw przez poszczególnych ponadregionalnych nadawców publicznych na rzecz jednostki koordynującej, NOS, uznała za nową pomoc na rzecz NOS. Natomiast w opinii skarżącej wspomniane rezerwy pochodzą z rocznych środków finansowych, które stanowią istniejącą pomoc, a ich przekazanie NOS nie pozbawia ich właściwości istniejącej pomocy.

Pomocniczo skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 86 ust. 2 WE, popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego oraz naruszyła art. 253 WE poprzez sposób, w jaki obliczyła nadmierną kompensację publicznych nadawców.

Komisja niesłusznie założyła, że środki finansowe nie są zgodne z zasadą proporcjonalności. Komisja stwierdziła najpierw, że środki finansowe nie doprowadziły do antykonkurencyjnego zachowania na rynkach. Jej zdaniem z tego względu nie może być mowy o nadmiernej kompensacji, a zatem także zwrot środków nie jest konieczny.

Ponadto Komisja ustaliła kwotę, która podlega zwrotowi z funduszy Omroepreserve (rezerwy przeznaczone dla publicznych nadawców) NOS. Przy tym wyszła z założenia, że ta kwota znajduje się jeszcze w rezerwach NOS, chociaż w rzeczywistości została ona już wykorzystana zgodnie z obowiązującymi tu wymogami.

Komisja stwierdziła ponadto, że rezerwy, które poszczególni nadawcy publiczni przekazali NOS, muszą zostać w całości zwrócone. W ten sposób bez uzasadnienia odeszła od swojej wcześniejszej praktyki, która dopuszcza nadmierną kompensację nieprzekraczającą 10 %.

(1) Dz.U. 2004, C 61, str. 8

(2) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1)

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/22

Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2006 r. — Eyropaïki Dynamiki przeciwko Komisji

(Sprawa T-232/06)

(2006/C 261/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Eyropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (Ateny, Grecja) (przedstawiciel: N. Korogiannakis i N. Keramidas, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji DG ds. Podatków i Unii Celnej, mocą której Komisja nie wybrała oferty skarżącej i udzieliła zamówienia wygrywającemu wykonawcy;

—	obciążenie DG ds. Podatków i Unii Celnej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, a także innymi kosztami i wydatkami poniesionymi w związku ze skargą, nawet w razie jej oddalenia;

—	zasądzenie od DG ds. Podatków i Unii Celnej odszkodowania na rzecz skarżącej za szkody poniesione w związku z rzeczoną procedurą przetargową.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji DG ds. Podatków i Unii Celnej z dnia 19 czerwca 2006 r., na mocy której odrzucono jej ofertę złożoną w odpowiedzi na ogłoszenie o przetargu na specyfikację, opracowanie, konserwację i utrzymanie IT służb celnych w związku z projektem DG ds. Podatków i Unii Celnej „CUST-DEV” (Dz. U. 2005/S 117-115222) i udzielono zamówienia innemu oferentowi.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że w ramach wspomnianej procedury przetargowej DG ds. Podatków i Unii Celnej naruszyła przepisy postępowania ustanowione w rozporządzeniu finansowym i przepisach wykonawczych do tego rozporządzenia, co spowodowało nierówne traktowanie oferentów i naruszenie zasady przejrzystości i dobrej administracji. Ponadto decyzja DG ds. Podatków i Unii Celnej zawierała oczywisty błąd w ocenie i zdaniem skarżącej, wykraczał znacznie poza zakres swobodnego uznania przysługujący europejskim instytucjom w zakresie wyboru oferentów.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/23

Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2006 r. — Casa Editorial El Tiempo przeciwko OHIM — Instituto Nacional de Meteorología (EL TIEMPO)

(Sprawa T-233/06)

(2006/C 261/43)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Editorial El Tiempo SA (Bogota, Columbia) (przedstawiciel: adwokat A. Fernández Lerroux)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Instituto Nacional de Meteorología

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 czerwca 2006 r. wydanej w sprawie R-760/2005-4;

—	obciążenie strony pozwanej i uczestnika postępowania przed Izbą Odwoławczą kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Casa Editorial El Tiempo SA

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „EL TIEMPO” (zgłoszenie nr 1685056) dla towarów i usług z klasy 16, 35, 38 i 41

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Instituto Nacional de Meteorología

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: krajowe słowne znaki towarowe: „EL TIEMPO” dla publikacji (niezarejestrowany, lecz powszechnie znany), „TELETIEMPO” dla towarów z klasy 16 (nr 1902923) i usług z klasy 38 (nr 2217494 oraz „TELETIEMPO INSTITUTO NACIONAL DE METEOROLOGÍA” dla usług z klasy 35 (nr 2217493) i 41 (nr 2217492)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie sprzeciwu w stosunku do następujących usług: „reklama; zarządzanie w działalności handlowej; administrowanie w działalności handlowej; prace biurowe” (klasa 35) i „rozrywka; działalność sportowa i kulturalna” (klasa 41)

Podniesione zarzuty: niewłaściwe zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/23

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Torresan przeciwko OHIM — Klosterbrauerei Weissenohe (CANNABIS)

(Sprawa T-234/06)

(2006/C 261/44)

Język skargi: włoski

Strony

Strona skarżąca: Giampietro Torresan (Schonenfels, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat Gianluca Recher)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Klosterbrauerei Weissenohe GmbH & Co. KG.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 29 czerwca 2006 r. wydanej w postępowaniu R 517/2005-2, o której powiadomiono za pośrednictwem telefaksu, i utrzymanie w mocy rejestracji wspólnotowego znaku towarowego CANNABIS dla klas 32-33;

—	zasądzenie w każdym razie kosztów całego postępowania, nie wyłączając kosztów związanych z postępowaniem przed obiema instancjami OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: słowny znak towarowy „CANNABIS” (zgłoszenie nr 1.073.349) dla towarów i usług należących do klas 32, 33 i 42.

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Skarżąca

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Klosterbrauerei Weißenohe GmbH & Co. KG.

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: Z akt sprawy nie wynika, by strona wnosząca o unieważnienie powoływała się na istnienie jakiegoś prawa ze znaku. Żądanie unieważnienia znaku dotyczyło towarów należących do klas 32 (piwo) i 33 (wina, napoje alkoholowe, likiery, wina musujące, szampan).

Decyzja Wydziału Unieważnień: Częściowe uwzględnienie wniosku o unieważnienie znaku towarowego, polegające na unieważnieniu rejestracji wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do objętych wnioskiem towarów należących do klas 32 i 33.

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i jego błędne zastosowanie, a także wewnętrzna sprzeczność uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/24

Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2006 r. — Austrian Relief Program przeciwko Komisji

(Sprawa T-235/06)

(2006/C 261/45)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Austrian Relief Program — Verein für Not- und Katastrophenhilfe (Innsbruck, Austria) (przedstawiciel: C. Leyroutz, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności noty debetowej nr 3240802998 z dnia 4 maja 2006 r.

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca zostały przez Komisję wybrana do realizacji projektu w Serbii, na podstawie umowy podpisanej w dniu 2 kwietnia 1998 r. (umowa Obnova) w ramach programu Obnova finansowanego przez Unię Europejską. Pismem z dnia 4 maja 2006 r. Komisja zażądała zwrotu całej kwoty uzgodnionej w tej umowie. Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko tej decyzji.

Po pierwsze skarżąca zarzuca, że Komisja nie była materialnie właściwa do wydania zaskarżonej decyzji, ponieważ kompetencja do rozstrzygania sporów wynikających z umowy Obnova należy do właściwego sądu w Brukseli.

Po drugie skarżąca podnosi, że strona pozwana dopuściła się naruszenia istotnych wymogów proceduralnych. W szczególności uważa, że naruszone zostało jej prawo dobycia wysłuchanym oraz że nie dopełniono obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 235 WE. W tym kontekście zarzuca dodatkowo błędną ocenę okoliczności faktycznych.

Wreszcie skarżąca zarzuca stronie pozwanej nadużycie władzy przejawiające się w żądaniu całej kwoty uzgodnionej w umowie Obnova, mimo iż umowa została prawidłowo wykonana, a projekty, rozpatrywane pojedynczo, rozwijały się prawidłowo.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/24

Skarga wniesiona w dniu 1 września 2006 r. — Landtag Schleswig-Holstein przeciwko Komisji

(Sprawa T-236/06)

(2006/C 261/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Landtag Schleswig-Holstein (Kilonia, Niemcy) (przedstawiciele: S. R. Laskowski, J. Caspart)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	zawieszenie postępowania do chwili rozstrzygnięcia sporu zawisłego przed Trybunałem w tej samej sprawie; jeżeli Trybunał uzna się za niewłaściwy i skieruje sprawę na podstawie art. 54 statutu do Sądu Pierwszej Instancji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 10 marca 2006 r. i 23 czerwca 2006 r. i

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonych decyzjach Komisja oddaliła wniosek skarżącego o udzielenie dostępu do dokumentu SEK(2005) 420 powołując się na art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia w sprawie przejrzystości (1). Treść tego dokumentu stanowi analiza prawna dotycząca kompetencji Wspólnoty w dziedzinie przechowywania danych osobowych przez operatorów elektronicznych sieci komunikacyjnych.

Skarżący podnosi w pierwszej kolejności naruszenie art. 10 WE w związku z art. 1 ust. 2 UE. Skarżący uważa, że w ramach wzajemnych obowiązków lojalnej współpracy z zachowaniem zasady przejrzystości Komisja jest zobowiązana zapewnić mu dostęp do żądanego dokumentu, ponieważ za ujawnieniem w całości tego dokumentu przemawia ważny interes publiczny i parlamentarny.

Skarżący zarzuca ponadto naruszenie art. 255 WE oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia w sprawie przejrzystości. Odnośnie do tego wyjaśnia on, że Komisja niesłusznie oparła odmowę dostępu do żądanego dokumentu na art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia w sprawie przejrzystości, ponieważ ujawnienie tego dokumentu nie naruszyło ochrony porady prawnej Komisji. W konsekwencji pozwana popełniła błąd w zastosowaniu uznania.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, str. 43)

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/25

Skarga wniesiona w dniu 7 września 2006 r. — Reitz i von Gadomski przeciwko OHIM (CMD-CLINIC)

(Sprawa T-241/06)

(2006/C 261/47)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: J. Reitz (Aumühle, Niemcy) i B. von Gadomski (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: U. Poser, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji czwartej Izby Odwoławczej z dnia 6 lipca 2006 r. (R0372/2006-4);

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „CMD-CLINIC” dla towarów i usług należących do klas 5, 10 i 44 (zgłoszenie nr 3 661 337).

Decyzja eksperta: częściowe odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe odrzucenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, ponieważ zgłoszenie zostało niesłusznie odrzucone zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) jako opisowe oraz zgodnie z art. 7 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia z powodu braku odróżniającego charakteru.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/25

Skarga wniesiona w dniu 5 września 2006 r. — Cabrera Sánchez przeciwko OHMI — Industrias Cárnicas Valle (El charcutero artesano)

(Sprawa T-242/06)

(2006/C 261/48)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Miguel Cabrera Sánchez (Móstoles, Hiszpania) (przedstawiciele: J. A. Calderón Chavero i T. Villate Consonni)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Industrias Cárnicas Valle, S.A.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 16 czerwca 2006 r. w sprawie R-0790/2005-1;

—	stwierdzenie nieważności decyzji 2239/2005 wydanej w ramach postępowania dotyczącego sprzeciwu B63747;

—	zobowiązanie Wydziału Sprzeciwów do oddalenia w całości wniosku o zarejestrowanie spornego znaku towarowego;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Industrias Cárnicas Valle, S.A.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: kolorowy znak graficzny „El Charcutero artesano” dla towarów należących do klasy 29 (zgłoszenie nr 2.823.193)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: krajowy znak graficzny (nr 2.047.511) „El charcutero” dla towarów należących do klasy 29

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu i rejestracja zgłoszonego znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/26

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Euro-Information przeciwko OHIM („CYBERGUICHET”)

(Sprawa T-245/06)

(2006/C 261/49)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Européenne de traitement de l'information SAS (Euro-Information) (Strasbourg, Francja) (przedstawiciele: P. Greffe, A. Jacquet i J. Schouman, avocats)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie R 67/2006-1, oddalającej wniosek nr 4 114 575 o zarejestrowanie wspólnotowego znaku towarowego CYBERGUICHET dla towarów i usług należących do klas 9, 36 i 38;

—	zarejestrowanie wspólnotowego znaku towarowego CYBERGUICHET dla całości towarów i usług objętych zgłoszeniem nr 4 114 575.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „CYBERGUICHET” dla towarów i usług należących do klas 9, 36 i 38 (zgłoszenie nr 4 114 575)

Decyzja Eksperta: odmowa rejestracji

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Skarżąca podnosi, że wbrew twierdzeniom zawartym w zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej OHIM, jej znak towarowy, w świetle wymogów zawartych w rozporządzeniu Rady nr 40/94 (1), ma charakter oderwany i wystarczająco odróżniający w odniesieniu do objętych zgłoszeniem towarów i usług.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11 z 1994 r., str. 1)

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/26

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. Redcats przeciwko OHIM — Revert & Cía (REVERIE)

(Sprawa T-246/06)

(2006/C 261/50)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Redcats SA (Roubaix, Francja) (przedstawiciel: A. Bertrand, lawyer)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Manuel Revert y Cia SA (Onteniente, Hiszpania)

Żądania strony skarżącej

—	[…] należy zatem stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji Izby Odwoławczej OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: znak słowny „REVERIE” dla towarów należących do klas 16, 20 i 24 — zgłoszenie nr 2 146 447

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Manuel Revert y Cía., SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: graficzny znak wspólnotowy „REVERT” dla towarów należących do klas 24, 25 i 39

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do towarów należących do klasy 24

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Z punktu widzenia hiszpańsko-, francusko- i angielskojęzycznych konsumentów kolidujące ze sobą znaki nie wykazują żadnych podobieństw z wizualnego, fonetycznego ani pojęciowego punktu widzenia. Z tego względu fakt, iż wcześniejszy znak i zgłoszony znak obejmują te same towary nie pociąga za sobą ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/27

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 czerwca 2006 r. w sprawie F-19/05 Sanchez Ferriz przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 września 2006 r. przez Carlosa Sancheza Ferriza

(Sprawa T-247/06 P)

(2006/C 261/51)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Carlos Sanchez Ferriz (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: F. Frabetti, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie F-19/05;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów i honorariów oraz ich zasądzenie od Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie twierdzi w swoim odwołaniu, że Sąd dopuścił się naruszeń proceduralnych przy badaniu zarzutu naruszenia zasady niedyskryminacji, gdyż nie zbadał co do istoty przypadku rzekomej dyskryminacji związanej z zastosowaniem reguły równoważenia punktów sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej, jak wnosił o to skarżący w swojej skardze.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/27

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2006 r. — Professional Golfers' Association przeciwko OHIM — Ladies Professional Golf Association (LPGA)

(Sprawa T-248/06)

(2006/C 261/52)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: The Professional Golfers' Association Limited (Sutton Coldfield, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: D. McFarland, Barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą było również: Ladies Professional Golf Association (Corporation) (Daytona Beach, USA).

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lipca 2006 r. w sprawie R1087/2005-2 w całości z powodu naruszenia art. 73 i 74 rozporządzenia Rady nr 40/94 oraz

—	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Izbę Odwoławczą w innym składzie niż ten, który wydał decyzję z dnia 11 lipca 2006 r.

—	lub, pomocniczo, gdyby Sąd uznał, iż art. 73 i 74 rozporządzenia Rady nr 40/94 nie zostały naruszone: zmiana decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 lipca 2006 r. w sprawie R1087/2005-2 i orzeczenie na korzyść The Professional Golfers' Association Limited;

—	oraz obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Ladies Professional Golf Association Corp.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „LPGA” dla towarów i usług należących do klas 25, 28 i 41 — zgłoszenie nr 2 354 173

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: wspólnotowy słowny znak towarowy „PGA” dla towarów i usług należących do klas 16, 25, 28, 37, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 73 rozporządzenia Rady nr 40/94 ze względu na to, iż żadna ze stron nie miała możliwości przedstawienia swoich uwag odnośnie do wyników poszukiwań przeprowadzonych przez Izbę Odwoławczą w Internecie.

Naruszenie art. 74 rozporządzenia w ten sposób, iż Izba Odwoławcza wzięła pod uwagę okoliczności faktyczne, które nie zostały podniesione bądź udowodnione przez strony, nie wzięła zaś pod uwagę faktów, dowodów lub twierdzeń, które skutecznie przedstawiła skarżąca.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/28

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. — Niko Tube and Nyzhniodniprovskyi Tube Rolling Plant przeciwko Radzie

(Sprawa T-249/06)

(2006/C 261/53)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nikopol Seamless Tubes Plant Closed Joint Stock Company (Niko Tube) (Nikopol, Ukraina) and Nyzhniodniprovskyi Tube Rolling Plant Open Joint Stock Company (Dniepropetrovsk, Ukraina) (przedstawiciele: H.-G. Kamann i P. Vander Schueren, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia w zakresie w jakim dotyczy ono skarżących,

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące będące ukraińskimi producentami przewodów i rur bez szwu wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady nr 954/2006 (1) nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu pochodzących między innymi z Ukrainy.

Na poparcie swej skargi skarżące podnoszą, że Rada:

—	dopuściła się oczywistego błędu w ocenie i naruszenia zasady niedyskryminacji przy ustalaniu wartości normalnej, uwzględniając produkty, które nie były wytwarzane przez skarżące,

—	dokonała ustalenia znacznej szkody z naruszeniem art. 3 rozporządzenia podstawowego (2), wobec braku pełnej współpracy producentów wspólnotowych,

—	naruszyła art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, gdyż nie zakończyła postępowania wobec braku współpracy przemysłu wspólnotowego,

—	dopuściła się oczywistego błędu w ocenie dokonywanej na podstawie art. 2 ust.10 rozporządzenia podstawowego, pomniejszając cenę eksportową sprzedaży przez spółkę Sepco o domniemaną prowizję,

—	naruszyła zasadę niedyskryminacji rozpatrując a następnie odrzucając przedstawione przez skarżące zobowiązanie, oraz

—	naruszyła prawo do obrony skarżących oraz art. 253 WE nie uzasadniając odpowiednio swej decyzji.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 954/2006 z dnia 27 czerwca 2006 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali pochodzących z Chorwacji, Rumunii, Rosji i Ukrainy, uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2320/97 i (WE) nr 348/2000, kończące przeglądy okresowe i przeglądy wygaśnięcia ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej, pochodzących, między innymi, z Rosji i Rumunii oraz kończące przeglądy okresowe ceł antydumpingowych na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących, między innymi, z Rosji i Rumunii oraz z Chorwacji i Ukrainy (Dz.U. 2006 L 175, str. 4).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, str. 1).

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/28

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2006 r. — Radio Regenbogen Hörfunk in Baden przeciwko OHIM (RadioCom)

(Sprawa T-254/06)

(2006/C 261/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Radio Regenbogen Hörfunk in Baden GmbH & Co. KG (Mannheim, Niemcy) (przedstawiciel: W. W. Göpfert, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 7 lipca 2006 r., która została doręczona skarżącej w dniu 17 lipca 2006 r.;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „RadioCom” dla usług należących do klas 35, 38 i 41 — zgłoszenie nr 3 986 023.

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Zgłoszony znak towarowy może zostać zarejestrowany, ponieważ rejestracji nie stoją na przeszkodzie powołane przez pozwanego podstawy odmowy rejestracji wymienione w art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz w art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/29

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2006 r. — Neoperl Servisys przeciwko OHIM (HONEYCOMB)

(Sprawa T-256/06)

(2006/C 261/55)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Neoperl Servisys AG (Reinach, Szwajacaria) (przedstawiciel: H. Börjes-Pestalozza, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji R1388/2005-4 oraz zobowiązanie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego do opublikowania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 2906139 dla celów jego rejestracji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „HONEYCOMB” dla towarów należących do klasy 11 — zgłoszenie nr 2 906 139.

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia.

Decyzja Izby Odwoławczej: odrzucenie odwołania.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1), ponieważ błędnie oceniono oznaczenie objęte zgłoszeniem zarówno jako całość, jak i jego poszczególne części składowe oraz dla oceny właściwego kręgu odbiorców założono istnienie zdecydowanie przesadzonych zwyczajów handlowych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/32

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 12 września 2006 r. — De Soeten przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa F-86/05) (1)

(Emerytura - Wniosek o wcześniejszą emeryturę bez obniżenia świadczenia - Oddalenie wniosku)

(2006/C 261/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Henders De Soeten (La Haye, Niderlandy) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Simm i I. Sulce, pełnomicnicy)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji Rady oddalającej wniosek skarżącej o wcześniejszą emeryturę bez obniżenia świadczenia na podstawie art. 9 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Rady Unii Europejskiej z dnia 5 października 2004 r. oddalająca wniosek H. De Soeten o wcześniejszą emeryturę bez obniżenia świadczenia zostaje uchylona.

2)	Rada Unii Europejskiej ponosi koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 296 z 26.11.2005 (sprawa początkowo wpisana do rejestru Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-336/05 i następnie przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/33

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 19 września 2006 r. — Vienne i in. przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-22/06) (1)

(Odmowa wsparcia przewidzianego w art. 24 regulaminu pracowniczego - Przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w Belgii - Niedopuszczalność)

(2006/C 261/68)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Philippe Vienne (Bascharage, Luksemburg) i inni (przedstawiciele: G. Bounéou i F. Frabetti, avocats)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: F. De Wachter, M. Mustapha-Pacha i K. Zejdova, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Wniosek o uchylenie decyzji Parlamentu Europejskiego oddalającej wnioski o wsparcie złożone przez skarżących w związku z przeniesieniem ich uprawnień emerytalnych nabytych w Belgii oraz wniosek o odszkodowanie

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron poniesie własne koszty.

(1) Dz.U. C 108 z 6.5.2006 r.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/33

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2006 r. — Duyster przeciwko Komisji

(Sprawa F-80/06)

(2006/C 261/69)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Tineke Duyster (Oetrange, Luksemburg) [przedstawiciel: W.H.A.M. van den Muijsenbergh, avocat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi za dopuszczalną lub ewentualnie za w części dopuszczalną;

—	uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 22 grudnia 2005 r. i z dnia 11 maja 2006 r. lub ewentualnie ich częściowe uchylenie;

—	stwierdzenie, że żadna zasada prawna nie stoi na przeszkodzie temu, by skarżąca mogła żądać, aby jej urlop wychowawczy został odwołany na podstawie art. 2 ogólnych przepisów wykonawczych do art. 42a regulaminu pracowniczego w sprawie urlopu wychowawczego;

—	stwierdzenie, że strona pozwana nie przedstawiła żadnego skutecznego dowodu ani skutecznego zarzutu na to, że skarżąca nie jest czynna zawodowo;

—	stwierdzenie, że strona pozwana nie przedstawiła żadnego argumentu za tym, by pozbawić skarżącą korzyści związanych ze statusem aktywnego zatrudnienia;

—	ewentualnie, stwierdzenie, że żadna zasada prawna nie sprzeciwia się temu by strona pozwana przeprowadziła równowagę interesów, zastosowała art. 2 ust. 4 ogólnych przepisów wykonawczych i na tej podstawie wydała decyzję odnośnie do odwołania urlopu wychowawczego;

—	ewentualnie, uwzględnienie w części jednego lub kilku wymienionych wyżej żądań;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami pomocy prawnej dotyczącej decyzji wydanej w następstwie wniosku skarżącej z dnia 6 grudnia 2005 r.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach spraw F-51/05 (1) i F-18/06 (2) skarżąca zakwestionowała już okoliczność udzielenia jej przez Komisję urlopu wychowawczego na okres od dnia 1 listopada 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2005 r., a następnie ustalenia pismem z dnia 17 listopada 2005 r. daty rozpoczęcia urlopu wychowawczego na dzień 8 listopada 2004 r.

W dniu 6 grudnia 2005 r. skarżąca złożyła wniosek na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz ogólnych przepisów wykonawczych w zakresie urlopu wychowawczego. Wniosła o odwołanie urlopu wychowawczego, o którym mowa w piśmie organu powołującego. W dniu 22 grudnia 2005 r. organ powołujący uznał ten wniosek za niedopuszczalny. Skarżąca złożyła zatem w dniu 14 lutego 2006 r. zażalenie na decyzję z dnia 22 grudnia 2005 r. na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. W dniu 16 maja 2006 r. w decyzji składającej się zaledwie z kilku zdań organ powołujący uznał również zażalenie za niedopuszczalne.

Na poparcie swej skargi na decyzje o niedopuszczalności skarżąca podnosi w szczególności: i) błędy w ocenie stanu faktycznego zawarte w decyzjach; ii) naruszenie treści i przesłanek art. 90 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego; iii) sprzeczności; iv) brak jasności decyzji; v); naruszenie treści i przesłanek art. 42a regulaminu pracowniczego; vi) naruszenie treści i przesłanek art. 2 ogólnych przepisów wykonawczych; vii) naruszenie orzecznictwa; viii) naruszenie treści i przesłanek art. 25 regulaminu pracowniczego; ix) naruszenie zasad proporcjonalności, uzasadnionych oczekiwań, równości traktowania i pewności prawa, jak również naruszenie zasady równowagi interesów, nieprzestrzeganie obowiązku informowania przez pracodawcę oraz naruszenie zasady dobrej administracji; x) brak dowodu na potwierdzenie organu powołującego, iż treść wniosku przedstawionego przez skarżącą wchodzi już w zakres sprawy F-51/05.

Skarżąca przedstawia również argumenty, z uwagi na które można jej zdaniem orzec na jej korzyść w przedmiocie wniosku. Podnosi zwłaszcza, iż zaistniała nowa sytuacja uzasadniająca złożenie nowego wniosku (nawet ze skutkiem wstecznym), treść i przesłanki art. 42a regulaminu pracowniczego, treść ogólnych przepisów wykonawczych, a w szczególności art. 2 ust. 4 tych przepisów, treść art. 35, 36, 59 i 62 regulaminu pracowniczego, jak również przywołanych wyżej zasad prawnych, pkt x).

(1) Dz. U. C 217 z 3.9.2005 r. (sprawa zarejestrowana początkowo w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod nr T-249/05, a następnie przeniesiona do Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej postanowieniem z dnia 15.12.2005 r.).

(2) Dz. U. C 154 z 1.7.2006 r.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/34

Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2006 r. — Duyster przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-81/06)

(2006/C 261/70)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Tineke Duyster (Oetrange, Luksemburg) (przedstawiciel: W.H.A.M.. van den Muijsenbergh, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności skargi w całości;

—	uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 8 listopada 2005 r. i 11 maja 2006 r.;

—	zasądzenie na rzecz skarżącej odszkodowania i zadośćuczynienia za poniesione szkody i krzywdy;

—	ewentualnie uwzględnienie powyższych żądań w całości bądź części lub wydanie orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądania podniesione przez skarżącą w dniach 5 i 13 lipca 2005 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach postępowań w sprawach F-51/05 (1) i F-18/06 (2) skarżąca zakwestionowała już okoliczność, iż pierwotnie Komisja przyznała jej urlop na wychowanie dziecka w terminie od dnia 1 listopada 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2005 r. a następnie, pismem z dnia 17 listopada 2005 r., określiła początek tego urlopu na dzień 8 listopada 2004 r.

W powyższych postępowaniach skarżąca zaskarżyła decyzje, w których Komisja odrzuciła jako niedopuszczalne jej żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie art. 228 WE i art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego oparte na niemal 50 zarzutach dotyczących zaniedbań służb Komisji, podniesionych przez skarżącą.

W uzasadnieniu skargi na decyzje w sprawie odrzucenia jej żądań przez Komisję jako niedopuszczalnych skarżąca podnosi m.in.: (i) błędność okoliczności faktycznych służących za podstawę wydania zaskarżonych decyzji, (ii) naruszenie treści oraz sensu i celu art. 90 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego, (iii) sprzeczności, (iv) niezrozumiałość decyzji, (v) okoliczność ich organ powołujący dokonał błędnej interpretacji lub błędnie zastosował orzecznictwo dotyczące art. 288 WE i art. 90 regulaminu pracowniczego, (vi) okoliczność, iż organ powołujący powoływał błędne argumenty, (vii) naruszenie zasady proporcjonalności, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady równego traktowania i zasady pewności prawa oraz naruszenie zasady równoważenia interesów stron, naruszenie obowiązku informacyjnego spoczywającego na pracodawcy, naruszenie zasady dobrej administracji i naruszenia prawa do sądu.

(1) Dz.U. C 217 z 3.9.2005 (sprawa została początkowo wpisana do rejestru Sądu Pierwszej Instancji pod numerem T-249/05 i następnie przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r.

(2) Dz.U. C 154 z 1.7.2006

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/35

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Haelterman i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-102/06)

(2006/C 261/71)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Geert Haelterman (Ninove, Belgia) i inni (przedstawiciele: A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie indywidualnych decyzji dotyczących oddalenia wniosków skarżących o przyjęcie przez organ powołujący przepisów przejściowych zapewniających, w ramach postępowania w sprawie awansu w 2005 r. i w latach następnych, równość traktowania oraz prawa nabyte;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą zarzuty identyczne z zarzutami podnoszonymi w ramach sprawy F-47/06 (1).

(1) Dz. U. UE C 154 z 1.07.2006 r., str. 25

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/35

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Blank i in. przeciwko Komisji

(Sprawa F-103/06)

(2006/C 261/72)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Klaus Blank (St. Stevens-Woluwe, Belgia) i inni (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie odmowy organu powołującego wpisania skarżących na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A*10 w postępowaniu w sprawie awansu za rok 2005 w postaci decyzji wynikających w dorozumiany sposób z Informacji administracyjnej nr 85-2005 z dnia 23 listopada 2005 r.;

—	wskazanie organowi powołującemu skutków uchylenia zaskarżonych decyzji w szczególności przekwalifikowanie grup skarżących w zależności od przypadku na grupę A*10 z mocą wsteczną od dnia 1 marca 2005 r.;

—	ewentualnie uznanie skarżących przez stronę pozwaną za uprawnionych do awansowania w zależności od przypadku do grupy A10 przy następnym awansie oraz zasądzenie od pozwanej odszkodowania w związku z brakiem awansowania w zależności od przypadku do grupy A10 od dnia 1 marca 2005 r.

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą zarzuty identyczne z zarzutami podnoszonymi w ramach sprawy F-45/06 (1).

(1) Dz. U. UE C 143 z 17.06.2006 r., str. 39

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/35

Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Arpaillange i.in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-104/06)

(2006/C 261/73)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joséphine Arpaillange i.in. (Santiago de Chile, Chile) (przedstawiciele: S. Rodrigues i C. Bernard-Glanz, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

uchylenie decyzji organu upoważnionego do zawierania umów (AHCC) określających warunki zatrudnienia skarżących, stanowiące treść umów zawartych z nimi jako pracownikami kontraktowymi, ze względu na okoliczność, iż liczba lat zaliczonych przez ten organ na poczet doświadczenia zawodowego skarżących jest niższa aniżeli rzeczywiście przez nich uzyskana;

—	pouczenie AHCC o skutkach uchylenia zaskarżonych decyzji i w szczególności zmiany zaszeregowania skarżących do grup i na stopnie odpowiadające ich rzeczywistemu doświadczeniu zawodowemu i ich starszeństwu jako eksperci indywidualni;

—	w razie potrzeby przekształcenie umów zawartych ze skarżącymi w umowy na czas nieokreślony;

—

zasądzenie od Komisji na rzecz skarżących kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy wynagrodzeniem odpowiadającym grupie zaszeregowania i stopniowi, do których zostali zaszeregowani a wynagrodzeniem odpowiadającym grupie zaszeregowania i stopniowi na które powinni byli zostać zaszeregowani, powiększonej o odsetki za zwłokę;

—

ewentualnie, po pierwsze, zobowiązanie Komisji do naprawienia szkody w postaci utraty wynagrodzenia poniesionej przez skarżących w związku ze zmianą ich statusu z ekspertów indywidualnych na pracowników kontraktowych, w formie wypłaty dodatkowego comiesięcznego odszkodowania i po drugie zobowiązanie Komisji do wypłaty skarżącym kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, które uzyskali od czasu rozpoczęcia wykonywania ich funkcji w charakterze pracowników kontraktowych a wynagrodzeniem powiększonym o wskazane odszkodowanie i odsetki za zwłokę,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, którzy przepracowali kilka lat w delegacji Komisji poza Wspólnotą jako eksperci indywidualni zostali następnie zatrudnieni jako pracownicy kontraktowi, ponieważ dotychczasowa formuła ich pracy została zlikwidowana.

Na etapie zaszeregowania skarżących do grup zaszeregowania i na konkretne stopnie Komisja uznała, że mają oni krótsze doświadczenie zawodowe, aniżeli we własnym przekonaniu skarżących rzeczywiście nabyli, w każdym bądź razie krótsze aniżeli zostało stwierdzone na etapie ich zatrudnienia jako ekspertów indywidualnych.

W uzasadnieniu skargi skarżący podnoszą naruszenie Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „warunkami zatrudnienia”) w zakresie w jakim ogólne przepisy wykonawcze dotyczące zatrudnienia pracowników kontraktowych z dnia 7 kwietnia 2004 r. ustanawiają w stosunku do zatrudnienia pracowników kontraktowych wymóg stosownego rocznego doświadczenia zawodowego, czego nie przewiduje art. 82 warunków zatrudnienia.

Ponadto skarżący podnoszą, że na etapie oceny ich dotychczasowego doświadczenia zawodowego Komisja naruszyła zasadę pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz obowiązek opieki i popełniła oczywisty błąd w ocenie.

Następnie skarżący podnoszą naruszenie zasady równego traktowania i niedyskryminacji, ponieważ, po pierwsze, przepisy wykonawcze przewidują, że pracownik mający niemal 20 lat doświadczenia zawodowego jest zaszeregowany na ten sam stopień co pracownik z zaledwie siedmioletnim doświadczeniem zawodowym, po drugie, w odniesieniu do możliwości zaszeregowania na dany stopień na etapie zatrudnienia, oceny doświadczenia zawodowego i rozwoju kariery pracownicy kontraktowi objęci art. 3 lit. a) warunków zatrudnienia są traktowani inaczej aniżeli pracownicy kontraktowi objęci art. 3 lit. b) warunków zatrudnienia, podczas gdy ich sytuacja jest porównywalna, po trzecie, odszkodowanie za utratę wynagrodzenia przewidziane dla byłych pracowników lokalnych nie zostało przewidziane dla byłych ekspertów indywidualnych.

W końcu skarżący podnoszą naruszenia zasady ochrony praw słusznie nabytych, ze względu na, po pierwsze, obniżenie ich wynagrodzenia za wykonywanie tej samej funkcji i po drugie nieuwzględnienie lat pracy wykonanej przez nich jako eksperci indywidualni dla celów zaszeregowania na stopień i przekształcenia ich umów jako pracowników kontraktowych na czas określony w umowy na czas nieokreślony.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/36

Skarga wniesiona w dniu 15 września 2006 r. — Berrisford przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-107/06)

(2006/C 261/74)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Michale Berrisford (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciel: E. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

uchylenie decyzji o niewpisaniu nazwiska skarżącego na listę urzędników awansowanych z grupy A*12 do grupy A*13 w postępowaniu w sprawie awansu za rok 2005 i w konsekwencji o nieawansowaniu skarżącego, w brzmieniu opublikowanym w Informacjach administracyjnych nr 85-2005 z dnia 23 listopada 2005 r., w zakresie w jakim decyzja ta została wydana mimo że w ramach postępowania w sprawie awansu skarżącemu przyznano błędnie niedostateczną liczbę punktów pierwszeństwa;

—	uchylenie decyzji z dnia 6 czerwca 2006 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego w dniu 21 lutego 2006 r. pod numerem R/123/06 zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego;

—	zasądzenie od Komisji odszkodowania i zadośćuczynienia za szkody i krzywdy oraz uszczerbek dla kariery skarżącego w wysokości 25 000 EUR oraz odsetek w wysokości 7 % naliczonych od dnia 21 lutego 2006 r., czyli daty wniesienia przez skarżącego zażalenia;

—	w każdym przypadku obciążenie Komisji kosztami postępowania na podstawie art. 87 ust. 2 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżący podnosi trzy zarzuty. Pierwszy dotyczy naruszenia art. 45 regulaminu pracowniczego, naruszenia ogólnych przepisów wykonawczych do tego artykułu, naruszenia załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz oczywistego błędu w ocenie. Skarżący twierdzi w szczególności, że mimo jego ogromnych zasług i okoliczności, iż dwukrotnie został umieszczony na liście „oczekujących na awans w byłej grupie zaszeregowania A 4”, nie otrzymał 3 punktów awansowych przewidzianych w art. 12 ust. 2 lit. c) ogólnych przepisów wykonawczych, ani czterech specjalnych dodatkowych punktów preferencyjnych, ani nawet jednego dodatkowego punktu preferencyjnego przydzielanego przez zatrudniającą go Dyrekcję Generalną, którego przyznania skarżący domagał się w skardze, którą wniósł do Wspólnego Komitetu ds. Awansu urzędników w grupie A. Skarżący podnosi również okoliczność, że planowany odsetek urzędników, którzy mieli zostać awansowani, wynoszący 5 %, nie został osiągnięty.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia zasady równości szans, zasady równego traktowania urzędników oraz zasady niedyskryminacji. Zdaniem skarżącego zarówno treść zasad jak i ich zastosowanie w okresie przejściowym w decyzjach w sprawie awansu dotyczących urzędników grupy A*13 należących do „oczekujących na awans” są niesprawiedliwe i dyskryminujące w porównaniu z decyzjami w sprawie awansu dotyczącymi urzędników na analogicznych listach „oczekujących na awans” w innych grupach zaszeregowania. Skarżący podnosi również dyskryminację w ramach grupy A*12, powołując się na okoliczność, że w grupie tej znajdują się urzędnicy awansowani z grupy A*11, którzy w ich dorobku punktowym mają cztery specjalne dodatkowe punkty preferencyjne, co stanowi naruszenie powyżej przywoływanych zasad.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań, zasady dobrej administracji i zasady opieki. Zdaniem skarżącego, mimo zapewnień udzielonych przez administrację, okoliczność, iż skarżący został dwukrotnie umieszczony na liście oczekujących na awans oraz uczestniczył w przeprowadzonej wcześniej „drugiej rundzie” nie została wzięta pod uwagę. Ponadto, w zakresie, w jakim nowy system udzielania awansów został zastosowany względem urzędników w grupie zaszeregowania skarżącego po raz pierwszy w 2005 r., skarżący podnosi, że mógł w uzasadniony sposób oczekiwać, że zostanie potraktowany w ten sam sposób jak inni urzędnicy, w szczególności w odniesieniu do tzw. „oczekujących na awans”, którzy korzystali ze środków przejściowych służących złagodzeniu negatywnych następstw zmiany systemu awansów ze starego na nowy.

28.10.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 261/37

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2006 r. — Diomede Basili przeciwko Komisji

(Sprawa F-108/06)

(2006/C 261/75)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Tamara Diomede Basili (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: T. Bontinck i J. Feld, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej doręczonego skarżącej w dniu 10 listopada 2005 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca, urzędnik Komisji w grupie zaszeregowania AD 11, uczestniczyła w 2004 r. we wspólnym komitecie oceny DG ECFIN oraz w komisji konkursowej konkursu COM/PA/04. W swojej skardze kwestionuje ustalenia poczynione w sprawozdaniu z przebiegu kariery zawodowej, gdyż nie uwzględniono w nim opinii „grupy oceny ad hoc oraz propozycji awansu przedstawicieli personelu” przewidzianej w art. 6 ust. 3 lit. c) ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu pracowniczego. Ponad to naruszenie ogólnych przepisów wykonawczych, skarżąca podnosi naruszenie art. 43 regulaminu pracowniczego i art. 1 załącznika II do regulaminu pracowniczego.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 261

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 49 28 października 2006

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacje
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2006/C 261/1	Sprawa C-88/03: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 września 2006 r. — Republika Portugalska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Skarga o stwierdzenie nieważności — Pomoc państwa — Decyzja 2003/442/WE — Przepisy podatkowe uchwalone przez jednostkę samorządu lokalnego lub regionalnego — Obniżenie stawki podatku dochodowego od osób fizycznych i osób prawnych mających miejsce zamieszkania lub siedzibę dla celów podatkowych na Azorach — Zakwalifikowanie jako pomoc państwa — Selektywny charakter — Uzasadnienie charakterem i strukturą systemu podatkowego — Obowiązek uzasadnienia — Zgodność ze wspólnym rynkiem)	1

2006/C 261/2	Sprawa C-180/04: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Genova — Włochy) — Andrea Vassallo przeciwko Azienda Ospedaliera Ospedale San Martino di Genova e Cliniche Universitarie Convenzionate (Dyrektywa 1999/70/WE — Klauzule 1 lit. b) i 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony — Powstanie stosunku pracy na czas nieokreślony w przypadku naruszenia przepisów dotyczących kolejnych umów na czas określony — Możliwość uchylenia tych przepisów w przypadku umów o pracę w sektorze administracji publicznej)	1

2006/C 261/3	Sprawa C-193/04: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supremo Tribunal Administrativo — Portugalia) — Fazenda Pública przeciwko Organon Portuguesa — Produtos Químicos e Farmacêuticos Lda (Podatki pośrednie od gromadzenia kapitału — Dyrektywa 69/335/EWG — Zbycie udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością)	2

2006/C 261/4	Sprawa C-470/04: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Gerechtshof te Arnhem — Niderlandy) — N przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Oost/kantoor Almelo (Swobodny przepływ osób — Artykuł 18 WE — Swoboda przedsiębiorczości — Artykuł 43 WE — Opodatkowanie bezpośrednie — Opodatkowanie potencjalnych zysków kapitałowych z istotnego udziału w kapitale zakładowym spółki w przypadku przeniesienia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych do innego państwa członkowskiego)	2

2006/C 261/5	Sprawa C-484/04: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Polityka społeczna — Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników — Dyrektywa 93/104/WE — Organizacja czasu pracy — Artykuł 17 ust. 1 — Odstępstwo — Artykuły 3 i 5 — Uprawnienie do minimalnych okresów wypoczynku dziennego i tygodniowego)	3

2006/C 261/6	Sprawa C-489/04: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek Verwaltungsgericht Sigmaringen — Niemcy o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Alexander Jehle, Weinhaus Kiderlen przeciwko Land Baden-Württemberg (Rozporządzenie (WE) nr 1019/2002 — Artykuł 2 akapit pierwszy — Oliwa z oliwek i oliwa z wytłoczyn z oliwek — Normy handlowe — Handel detaliczny — Sposób oferowania konsumentom końcowym — Metoda zwana bag in the box)	4

2006/C 261/7	Sprawa C-81/05: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León — Hiszpania) — Anacleto Cordero Alonso przeciwko Fondo de Garantía Salarial (Fogasa) (Polityka społeczna — Ochrona pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy — Dyrektywa 80/987/EWG — Dyrektywa zmieniająca 2002/74/WE — Odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę przyznane w ugodzie — Wypłata należności zapewniona przez instytucję udzielającą gwarancji — Wypłata należności uzależniona od wydania orzeczenia sądowego)	4

2006/C 261/8	Sprawa C-125/05: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret — Dania) — VW-Audi Forhandlerforeningen, działający w charakterze pełnomocnika Vulcan Silkeborg A/S przeciwko Skandinavisk Motor Co. A/S (Konkurencja — Porozumienie dotyczące dystrybucji pojazdów silnikowych — Zwolnienie grupowe — Rozporządzenie (WE) nr 1475/95 — Artykuł 5 ust. 3 — Wypowiedzenie przez dostawcę — Wejście w życie rozporządzenia (WE) nr 1400/2002 — Konieczność dokonania reorganizacji sieci dystrybucji — Termin wypowiedzenia — Uzasadnienie — Ciężar dowodu)	5

2006/C 261/9	Sprawa C-149/05: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Paris — Francja) — Harold Price przeciwko Conseil des ventes volontaires de meubles aux enchères publiques (Dyrektywy 89/48/EWG i 92/51/EWG — Pracownicy — Uznawanie kształcenia i szkolenia zawodowego — Wymóg poddania się testowi umiejętności bez możliwości wyboru stażu adaptacyjnego — Działalność polegająca na dobrowolnej sprzedaży ruchomości w drodze publicznej licytacji)	6

2006/C 261/0	Sprawa C-166/05: Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 7 września 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof —Austria) — Rudi Heger GmbH przeciwko Finanzamt Graz-Stadt (Szósta dyrektywa VAT — Miejsce opodatkowania — Artykuł 9 — Świadczenie usług związanych z nieruchomościami — Przeniesienie prawa do połowu ryb na określonej części rzeki)	6

2006/C 261/1	Sprawa C-287/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Deutsche Post AG przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Marketing Service Magdeburg GmbH	7

2006/C 261/2	Sprawa C-288/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Deutsche Post AG przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Citipost Gesellschaft für Kurier- und Postdienstleistungen mbH Hannover	7

2006/C 261/3	Sprawa C-289/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Magdeburger Dienstleistungs- und Verwaltungs GmbH (MDG) przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd	7

2006/C 261/4	Sprawa C-290/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Marketing Service Magdeburg GmbH przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd	8

2006/C 261/5	Sprawa C-291/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Deutsche Post AG przeciwko Republice Federalnej Niemiec; przypozwana MDG Magdeburger Dienstleistungs- und Verwaltungs GmbH	8

2006/C 261/6	Sprawa C-292/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Köln (Niemcy) w dniu 3 lipca 2006 r. — Vedat Deniz przeciwko Republice Federalnej Niemiec, przypozwana: Deutsche Post AG, reprezentowana przez zarząd	9

2006/C 261/7	Sprawa C-308/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) w dniu 14 lipca 2006 r. — The International Association of Independent Tanker Owners (Intertanko), The International Association of Dry Cargo Shipowners (Intercargo), The Greek Shipping Co-operation Committee, Lloyd's Register, The International Salvage Union przeciwko Secretary of State for Transport	9

2006/C 261/8	Sprawa C-309/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez House of Lords (Zjednoczone Królestwo) w dniu 17 lipca 2006 r. — Marks & Spencer plc przeciwko Her Majesty's Commissioners of Customs and Excise	10

2006/C 261/9	Sprawa C-334/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy) w dniu 3 sierpnia 2006 r. — Matthias Zerche przeciwko Landkreis Mittweida	11

2006/C 261/0	Sprawa C-335/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Chemnitz (Niemcy) w dniu 3 sierpnia 2006 r. — Steffen Schubert przeciwko Landkreis Mittlerer Erzgebirgskreis	11

2006/C 261/1	Sprawa C-336/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Chemnitz w dniu 3 sierpnia 2006 r. — Manfred Seuke przeciwko Landkreis Mittweida	11

2006/C 261/2	Sprawa C-338/06: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii	12

2006/C 261/3	Sprawa C-344/06 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 30 maja 2006 r. w sprawie T-87/94 J. C. Blom przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesione w dniu 8 sierpnia 2006 r. przez J. C. Bloma	13

2006/C 261/4	Sprawa C-362/06 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 22 czerwca 2006 r. w sprawie T-150/05 Markku Sahlstedt i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich 22 czerwca 2006 r., wniesione w dniu 4 września 2006 r. przez Markku Sahlstedta, Juhę Kankkunena, Mikko Tannera, Toiniego Tannera, Liisę Tannera, Eevę Jokinena, Ailiego Oksanena, Olliego Tannera, Leenę Tannera, Ailę Puttonena, Risto Tannera, Toma Järvinena, Runo K. Kurko, Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry oraz MTK:n säätiö	13

2006/C 261/5	Sprawa C-363/06 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 5 lipca 2006 r. w sprawie T-357/05 Comunidad Autónoma de Valencia — Generalidad Valenciana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 6 września 2006 r. przez Comunidad Autónoma de Valencia	14

2006/C 261/6	Sprawa C-367/06: Skarga wniesiona w dniu 7 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej	15

2006/C 261/7	Sprawa C-369/06: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii	15

2006/C 261/8	Sprawa C-370/06: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej	15

2006/C 261/9	Sprawa C-375/06: Skarga wniesiona w dniu 14 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej	16

2006/C 261/0	Sprawa C-376/06: Skarga wniesiona w dniu 14 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej	16

2006/C 261/1	Sprawa C-377/06: Skarga wniesiona w dniu 14 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii	17

2006/C 261/2	Sprawa C-378/06: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'Etat (Belgia) w dniu 15 września 2006 r. — Clear Channel Belgium SA przeciwko Miastu Liège	17

2006/C 261/3	Sprawa C-381/06: Skarga wniesiona w dniu 15 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej	17

2006/C 261/4	Sprawa C-388/06: Skarga wniesiona w dniu 20 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	18

2006/C 261/5	Sprawa C-389/06: Skarga wniesiona w dniu 20 września 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii	18

	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2006/C 261/6	Przydzielenie N. Wahla i M. Preka do izb	19

2006/C 261/7	Sprawa T-206/06: Skarga wniesiona w dniu 4 sierpnia 2006 r. — Total i Elf Aquitaine przeciwko Komisji	19

2006/C 261/8	Sprawa T-207/06: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Europig przeciwko OHIM	20

2006/C 261/9	Sprawa T-225/06: Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2006 r. — Budějovický Budvar przeciwko OHIM — Anheuser-Busch (BUD)	20

2006/C 261/0	Sprawa T-230/06: Skarga wniesiona w dniu 29 sierpnia 2006 r. — REWE-Zentral przeciwko OHIM (Port Louis)	21

2006/C 261/1	Sprawa T-231/06: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2006 r. — Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji	21

2006/C 261/2	Sprawa T-232/06: Skarga wniesiona w dniu 28 sierpnia 2006 r. — Eyropaïki Dynamiki przeciwko Komisji	22

2006/C 261/3	Sprawa T-233/06: Skarga wniesiona w dniu 26 sierpnia 2006 r. — Casa Editorial El Tiempo przeciwko OHIM — Instituto Nacional de Meteorología (EL TIEMPO)	23

2006/C 261/4	Sprawa T-234/06: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Torresan przeciwko OHIM — Klosterbrauerei Weissenohe (CANNABIS)	23

2006/C 261/5	Sprawa T-235/06: Skarga wniesiona w dniu 30 sierpnia 2006 r. — Austrian Relief Program przeciwko Komisji	24

2006/C 261/6	Sprawa T-236/06: Skarga wniesiona w dniu 1 września 2006 r. — Landtag Schleswig-Holstein przeciwko Komisji	24

2006/C 261/7	Sprawa T-241/06: Skarga wniesiona w dniu 7 września 2006 r. — Reitz i von Gadomski przeciwko OHIM (CMD-CLINIC)	25

2006/C 261/8	Sprawa T-242/06: Skarga wniesiona w dniu 5 września 2006 r. — Cabrera Sánchez przeciwko OHMI — Industrias Cárnicas Valle (El charcutero artesano)	25

2006/C 261/9	Sprawa T-245/06: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Euro-Information przeciwko OHIM (CYBERGUICHET)	26

2006/C 261/0	Sprawa T-246/06: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. Redcats przeciwko OHIM — Revert & Cía (REVERIE)	26

2006/C 261/1	Sprawa T-247/06 P: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 28 czerwca 2006 r. w sprawie F-19/05 Sanchez Ferriz przeciwko Komisji, wniesione w dniu 7 września 2006 r. przez Carlosa Sancheza Ferriza	27

2006/C 261/2	Sprawa T-248/06: Skarga wniesiona w dniu 11 września 2006 r. — Professional Golfers' Association przeciwko OHIM — Ladies Professional Golf Association (LPGA)	27

2006/C 261/3	Sprawa T-249/06: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2006 r. — Niko Tube and Nyzhniodniprovskyi Tube Rolling Plant przeciwko Radzie	28

2006/C 261/4	Sprawa T-254/06: Skarga wniesiona w dniu 15 września 2006 r. — Radio Regenbogen Hörfunk in Baden przeciwko OHIM (RadioCom)	28

2006/C 261/5	Sprawa T-256/06: Skarga wniesiona w dniu 18 września 2006 r. — Neoperl Servisys przeciwko OHIM (HONEYCOMB)	29

2006/C 261/6	Sprawa T-211/99: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Borrekuil przeciwko Komisji	29

2006/C 261/7	Sprawa T-215/99: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Autoservice Fermans Exclusive przeciwko Komisji	30

2006/C 261/8	Sprawa T-239/99: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Alofs przeciwko Komisji	30

2006/C 261/9	Sprawa T-249/99: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Jongste przeciwko Komisji	30

2006/C 261/0	Sprawa T-265/99: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Algemene Service- en Verkoopmaatschappij Arnhemse Poort przeciwko Komisji	30

2006/C 261/1	Sprawa T-13/00: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Baltussen i in. przeciwko Komisji	30

2006/C 261/2	Sprawa T-15/00: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 września 2006 r. — Auto — en Carrosseriebedrij Ambting i in. przeciwko Komisji	30

2006/C 261/3	Sprawa T-361/04: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 września 2006 r. — Austria przeciwko Komisji	31

2006/C 261/4	Sprawa T-45/05: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 września 2006 r. — Micronas przeciwko OHMI (3D-Panorama)	31

	SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
2006/C 261/5	Kryteria przydziału spraw do izb	32

2006/C 261/6	Wyznaczenie sędziego zastępującego Prezesa Sądu przy rozpatrywaniu wniosków o zarządzenie środków tymczasowych	32

2006/C 261/7	Sprawa F-86/05: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 12 września 2006 r. — De Soeten przeciwko Radzie Unii Europejskiej (Emerytura — Wniosek o wcześniejszą emeryturę bez obniżenia świadczenia — Oddalenie wniosku)	32

2006/C 261/8	Sprawa F-22/06: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 19 września 2006 r. — Vienne i in. przeciwko Parlamentowi (Odmowa wsparcia przewidzianego w art. 24 regulaminu pracowniczego — Przeniesienie uprawnień emerytalnych nabytych w Belgii — Niedopuszczalność)	33

2006/C 261/9	Sprawa F-80/06: Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2006 r. — Duyster przeciwko Komisji	33

2006/C 261/0	Sprawa F-81/06: Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2006 r. — Duyster przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	34

2006/C 261/1	Sprawa F-102/06: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Haelterman i in. przeciwko Komisji	35

2006/C 261/2	Sprawa F-103/06: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Blank i in. przeciwko Komisji	35

2006/C 261/3	Sprawa F-104/06: Skarga wniesiona w dniu 4 września 2006 r. — Arpaillange i.in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	35

2006/C 261/4	Sprawa F-107/06: Skarga wniesiona w dniu 15 września 2006 r. — Berrisford przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	36

2006/C 261/5	Sprawa F-108/06: Skarga wniesiona w dniu 18 września 2006 r. — Diomede Basili przeciwko Komisji	37

	III Powiadomienia
2006/C 261/6	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 249 z 14.10.2006.	38