2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/1

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 czerwca 2006 r. — Królestwo Belgii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-182/03 (1) i C-217/03) (2)

(Pomoc państwa - Istniejący system pomocy - System podatkowy dotyczący centrów koordynacyjnych mających siedzibę w Belgii - Skarga stowarzyszenia - Dopuszczalność - Decyzja Komisji uznająca, że ten system nie stanowi pomocy państwa - Zmiana oceny Komisji - Artykuł 87 ust. 1 WE - Ochrona uzasadnionych oczekiwań - Ogólna zasada równości traktowania)

(2006/C 212/01)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Belgii (Przedstawiciele: adwokaci A. Snoecx, E. Dominkovits, pełnomocnicy, B. van de Walle de Ghelcke, J. Wouters i P. Kelley) (sprawa C-182/03)

Forum 187 ASBL: (reprezentowana przez A. Suttona i J. Killicka, barristers) (sprawa C-217/03)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele A. Sutton i J. Killick, barristers) (sprawa C-217/03)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/757/WE z dnia 17 lutego 2003 r. w sprawie systemu pomocy ustanowionego przez Belgię na korzyść centrów koordynacyjnych mających siedzibę w Belgii, w zakresie, w jakim nie zezwala ona na przedłużenie ważnych zezwoleń centrów.

Sentencja

Należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji 2003/757/WE z dnia 17 lutego 2003 r. w sprawie systemu pomocy ustanowionego przez Belgię na korzyść centrów koordynacyjnych mających siedzibę w Belgii, ponieważ nie przewiduje ona środków przejściowych w stosunku do centrów koordynacyjnych, których wniosek o przedłużenie zezwolenia nie został rozpatrzony w dniu notyfikacji zaskarżonej decyzji lub których zezwolenie wygasało wraz z notyfikacją tej decyzji lub tuż po niej.

2)	W pozostałej części skarga Forum 187 ASBL zostaje oddalona.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona wszystkimi kosztami postępowania w sprawie C-182/03 i połową kosztów poniesionych przez Forum 187 ASBL w sprawie C-217/03.

4)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona wszystkimi kosztami postępowania w sprawie C-182/03 R i C-217/03 R.

(1) Dz.U. C 135 z 7.6.2003

(2) (T-276/02 – Dz.U. C 289 z 23.11.2002)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/1

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 lipca 2006 r. — Federación Española de Empresas de Tecnología Sanitaria (FENIN), dawniej Federación Nacional de Empresas, Instrumentación Científica, Médica, Técnica y Dental przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-205/03 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Jednostki zarządzające krajowym systemem opieki zdrowotnej w Hiszpanii - Usługi w zakresie opieki medycznej - Pojęcie „przedsiębiorstwo” - Warunki płatności narzucone dostawcom wyrobów medycznych)

(2006/C 212/02)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Federación Española de Empresas de Tecnología Sanitaria (FENIN), dawniej Federación Nacional de Empresas de Instrumentación Científica, Médica, Técnica y Dental (Przedstawiciele: adwokaci J.-R. García-Gallardo Gil-Fournier i D. Domínguez Pérez)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: adwokaci F. Castillo de la Torre i W. Wils, pełnomocnicy, J. Rivas de Andrés i J. Gutiérrez Gisbert)

Interwenienci popierający stronę skarżącą: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Przedstawiciele: M. Bethell, pełnomocnik, wspierany przez G. Barlinga, QC), Królestwo Hiszpanii (Przedstawiciele: N. Díaz Abad i L. Fraguas Gadea oraz F. Díez Moreno, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba w powiększonym składzie) z dnia 4 marca 2003 r. w sprawie T-319/99 FENIN przeciwko Komisji, oddalającego skargę wnoszącej odwołanie o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (SG (99) D/7.040) z dnia 26 sierpnia 1999 r. dotyczącej jednostek zarządzających krajowym systemem opieki zdrowotnej w Hiszpanii i warunków płatności narzuconych przez te jednostki ich dostawcom wyrobów medycznych oraz innych praktyk antykonkurencyjnych rzekomo stosowanych przez te jednostki — Pojęcie „przedsiębiorstwo”

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Federación Española de Empresas de Tecnología Sanitaria (FENIN) zostaje obciążony kosztami niniejszego postępowania.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Królestwo Hiszpanii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 184 z 2.8.2003

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/2

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 czerwca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-399/03) (1)

(Pomoc państwa - Istniejący system pomocy - System podatkowy dotyczący centrów koordynacyjnych mających siedzibę w Belgii - Kompetencje Rady)

(2006/C 212/03)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: pełnomocnicy G. Rozet, V. Di Bucci i R. Lyal)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (Przedstawiciele: pełnomocnicy A.-M. Colaert i F. Florindo Gijón)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2003/531/WE z dnia 16 lipca 2003 r. w sprawie przyznania przez rząd belgijski pomocy pewnym mającym siedzibę w Belgii centrom koordynacyjnym (Dz.U. L 184, str. 17)

Sentencja

1)	Zostaje stwierdzona nieważność decyzji Rady 2003/531/WE z dnia 16 lipca 2003 r. w sprawie przyznania przez rząd belgijski pomocy pewnym mającym siedzibę w Belgii centrom koordynacyjnym.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 4 lipca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Monomeles Protodikeio Thessalonikis — Grecja) — Konstantinos Adeneler, Pandora Kosa-Valdirka, Nikolaos Markou, Agapi Pantelidou, Christina Topalidou, Apostolos Alexopoulos, Konstantinos Vasiniotis, Vasiliki Karagianni, Apostolos Tsitsionis, Aristeidis Andreou, Evangelia Vasila, Kalliopi Peristeri, Spyridon, Dimosthenis Tselefis, Theopisti Patsidou, Dimitrios Vogiatsis, Rousas Voskakis, Vasileios Giatakis przeciwko Ellinikos Organismos Galaktos (ELOG)

(Sprawa C-212/04) (1)

(Dyrektywa 1999/70/WE - Klauzula 1 lit. b) oraz klauzula 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony - Kolejne umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym - Pojęcie „kolejnych umów” i „obiektywnych powodów” uzasadniających ponowne zawarcie takich umów - Środki mające na celu zapobieganie nadużyciom - Kary - Zakres obowiązku dokonywania wykładni prawa krajowego w sposób zgodny z prawem wspólnotowym)

(2006/C 212/04)

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Monomeles Protodikeio Thessalonikis

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Konstantinos Adeneler, Pandora Kosa-Valdirka, Nikolaos Markou, Agapi Pantelidou, Christina Topalidou, Apostolos Alexopoulos, Konstantinos Vasiniotis, Vasiliki Karagianni, Apostolos Tsitsionis, Aristeidis Andreou, Evangelia Vasila, Kalliopi Peristeri, Spyridon, Dimosthenis Tselefis, Theopisti Patsidou, Dimitrios Vogiatsis, Rousas Voskakis, Vasileios Giatakis

Strona pozwana: Ellinikos Organismos Galaktos (ELOG)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Monomeles Protodikeio Thessalonikis — Wykładnia ust. 1 i 2 klauzuli 5 załącznika do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego UNICE, CEEP i ETUC w sprawie pracy na czas określony (Dz.U. L 175, str. 43) — Umowy o pracę zawierane z administracją publiczną — Pojęcie obiektywnych powodów uzasadniających nieograniczone zawieranie kolejnych umów na czas określony — Pojęcie kolejnych umów

Sentencja

Wykładni klauzuli 5 pkt 1 lit. a) Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego UNICE, CEEP i ETUC w sprawie pracy na czas określony, powinno się dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się ona wykorzystaniu kolejnych umów o pracę na czas określony, gdy jedynym tego uzasadnieniem jest okoliczność, że przewiduje to ogólny przepis ustawowy lub wykonawczy państwa członkowskiego. Przeciwnie, pojęcie „obiektywnych powodów” w rozumieniu tej klauzuli wymaga, by wykorzystanie tego szczególnego rodzaju stosunków pracy, w postaci w jakiej uregulowane są w przepisach krajowych, było uzasadnione występowaniem konkretnych okoliczności dotyczących w szczególności rozpatrywanej działalności i warunków jej wykonywania.

Wykładni klauzuli 5 porozumienia ramowego należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się ona obowiązywaniu takiej regulacji krajowej jak rozpatrywana w postępowaniu przed sądem krajowym, w świetle której za „kolejne” w rozumieniu tej klauzuli uważane są wyłącznie umowy o pracę i stosunki pracy na czas określony, między którymi nie upłynął okres przekraczający dwadzieścia dni roboczych.

W zakresie w jakim wewnętrzny porządek prawny państwa członkowskiego nie przewiduje w danym sektorze innych skutecznych środków pozwalających na unikanie nadużyć przy wykorzystaniu kolejnych umów na czas określony, a w pewnych przypadkach — na karanie za dopuszczenie się tych nadużyć, porozumienie ramowe sprzeciwia się stosowaniu regulacji krajowej ustanawiającej jedynie w sektorze publicznym całkowity zakaz przekształcania w umowę na czas nieokreślony, służących w istocie „zwyczajnym i stałym potrzebom” pracodawcy i uważanych wobec tego za nadużycie, kolejnych umów na czas określony.

W razie dokonania transpozycji dyrektywy do porządku prawnego danego państwa członkowskiego po terminie oraz przy braku bezpośredniej skuteczności odpowiednich przepisów tejże dyrektywy, sądy krajowe są zobowiązane, z chwilą upływu terminu transpozycji, do dokonywania wykładni prawa wewnętrznego, tak dalece jak jest to możliwe, w świetle brzmienia dyrektywy i realizowanego przez nią celu, tak by osiągnięte zostały rezultaty wskazane dyrektywą, przychylając się do najbardziej zgodnej z tym celem wykładni przepisów krajowych oraz do przedstawienia rozstrzygnięcia zgodnego z postanowieniami tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 179 z 10.7.2004

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 29 czerwca 2006 r. — SGL Carbon AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-308/04 P) (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Elektrody grafitowe - Artykuł 81 ust. 1 WE - Grzywny - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Komunikat w sprawie współpracy - Zasada non bis in idem)

(2006/C 212/05)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: SGL Carbon AG (przedstawiciele: M. Klusmann i K. Beckmann, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Bouquet, H. Gading et M. Schneider, pełnomocnicy) Tokai Carbon Co. Ltd, z siedzibą w Tokio (Japonia), Nippon Carbon Co. Ltd, z siedzibą w Tokio, Showa Denko KK, z siedzibą w Tokio, GrafTech International Ltd, dawniej UCAR International Inc., z siedzibą w Wilmington (Stany Zjednoczone), SEC Corp., z siedzibą w Amagasaki (Japonia), The Carbide/Graphite Group Inc. z siedzibą w Pittsburghu (Stany Zjednoczone)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawach połączonych T-236/01, T-239/01, od T-244/01 do T-246/01, T-251/01 i T-252/01 Tokai Carbon i in. przeciwko Komisji, w zakresie dotyczącym sprawy T-239/01 — Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2002/271/WE z dnia 18 lipca 2001 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG — Sprawa COMP/E-1/36.490 — Elektrody grafitowe (Dz.U., L 100, str. 1)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	SGL Carbon AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 czerwca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d'appel de Liège, Belgia) — Air Liquide Industries Belgium SA przeciwko Ville de Seraing (C-393/04) i Province de Liège (C-41/05)

(Sprawy połączone C-393/04 i C-41/05) (1)

(Pomoc państwa - Pojęcie - Zwolnienie od podatku gminnego i regionalnego - Skutki artykułu 88 ust. 3 WE - Opłaty o skutku równoważnym - Podatki wewnętrzne)

(2006/C 212/06)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Liège, Tribunal de première instance de Liège

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Air Liquide Industries Belgium SA

Strona pozwana: Ville de Seraing (C-393/04) i Province de Liège (C-41/05)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym — Cour d'appel de Liège, Tribunal de première instance de Liège — Wykładnia art. 25, 87 i 90 WE — Pomoc państwa — Zwolnienie od podatku gminnego i regionalnego od siły napędowej wyłącznie silników stosowanych w stacjach gazu ziemnego, z wyłączeniem silników stosowanych do innych gazów technicznych

Sentencja

Zwolnienie od gminnego lub regionalnego podatku od siły napędowej wyłącznie silników stosowanych w stacjach gazu ziemnego, z wyłączeniem silników stosowanych do innych gazów technicznych może być zakwalifikowane jako pomoc państwa w rozumieniu art. 87 WE. Do sądów krajowych należy ocena, czy spełnione zostały przesłanki wystąpienia pomocy państwa.

Ewentualna bezprawność zwolnienia podatkowego tego rodzaju jak zwolnienie będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, w świetle przepisów wspólnotowych z dziedziny pomocy państwa nie wpływa na zgodność z prawem samego podatku w ten sposób, że przedsiębiorstwa zobowiązane do zapłaty podatku nie mogą w celu uniknięcia jego zapłaty bądź uzyskania jego zwrotu powoływać się na przed sądem krajowym na niezgodność przyznanego zwolnienia z prawem.

3)	Podatek od siły napędowej, nakładany w szczególności na silniki stosowane przy dostawie gazu technicznego odbywającej się przez gazociągi wysokociśnieniowe nie stanowi opłaty o skutku równoważnym w rozumieniu art. 25 WE.

4)	Podatek od siły napędowej, nakładany w szczególności na silniki stosowane przy dostawie gazu technicznego odbywającej się przez gazociągi wysokociśnieniowe nie stanowi dyskryminującego podatku wewnętrznego w rozumieniu art. 90 WE.

(1) Dz.U. C 273 z 6.11.2004

Dz.U. C 93 z 16.4.2005

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 lipca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation — Belgia) — Axel Kittel przeciwko Belgii

(Sprawy połączone C-439/04 i C-440/04) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Odliczenie naliczonego podatku VAT - Oszustwo typu „karuzeli podatkowej” - Umowa sprzedaży dotknięta bezwzględną nieważnością według prawa krajowego)

(2006/C 212/07)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Axel Kittel (C-439/04) Belgia (C-440/04)

Strona pozwana: Belgia (C-439/04) Recolta Recycling SPRL (C-440/04)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Cour de cassation w Belgii — Wykładnia przepisów dyrektywy 77/388/EWG: szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Zasada neutralności podatkowej — Dostawa towarów zrealizowana zgodnie z umową dotkniętą bezwzględną nieważnością według prawa krajowego — Oszustwo typu „karuzeli podatkowej” — Utrata prawa do odliczenia przez nabywcę działającego w dobrej wierze

Sentencja

W przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział lub nie mógł się wiedzieć o tym, że dana transakcja była wykorzystana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej przez dyrektywę Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego z powodu sprzecznej z prawem kauzy po stronie sprzedawcy, powodował utratę prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego przez tego podatnika. W tym przypadku bez znaczenia jest to, czy nieważność ta wynika z popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, czy też powstała ona na skutek innych oszustw.

Natomiast, gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 6 z 8.1.2005

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 29 czerwca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-487/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 i Komisji (WE) nr 2799/1999 - Mleko i przetwory mleczne - Mleko odtłuszczone w proszku - System kontroli obiegu mleka odtłuszczonego w proszku)

(2006/C 212/08)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel(-e): A. Bordes i C Cattabriga, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (Przedstawiciel(-e): I. Braguglia, pełnomocnik, i D. Del Gaizo, adwokat)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych (Dz. U. L 160, str. 48) i rozporządzenia Komisji (WE) nr 2799/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1255/99 w odniesieniu do przyznawania pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i mleka odtłuszczonego w proszku przeznaczonych na paszę oraz sprzedaży mleka odtłuszczonego w proszku o takim przeznaczeniu (Dz.U. L 340, str. 3) — Ustanowienie systemu kontroli obiegu mleka w proszku nie przewidzianego w ustawodawstwie wspólnotowym

Sentencja

Ustanowiwszy jednostronnie system kontroli obiegu mleka odtłuszczonego w proszku przeznaczonego do niektórych celów nie przewidziany w obowiązującym w tym sektorze zharmonizowanym prawie wspólnotowym, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych i rozporządzenia Komisji (WE) nr 2799/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1255/99 w odniesieniu do przyznawania pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i mleka odtłuszczonego w proszku przeznaczonych na paszę oraz sprzedaży mleka odtłuszczonego w proszku o takim przeznaczeniu.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 31 z 05.02.2005.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 15 czerwca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden -Niderlandy) — Heintz van Landewijck SARL przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-494/04) (1)

(Przepisy podatkowe - Harmonizacja ustawodawstw - Dyrektywa 92/12/EWG - Akcyza - Znaki skarbowe - Szósta dyrektywa VAT - Artykuły 2 i 27 - Zaginięcie znaków akcyzy)

(2006/C 212/09)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Heintz van Landewijck SARL

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden — Wykładnia art. 27 ust. 1 i 5 dyrektywy 77/388/EWG: Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str.1) zmieniona przez dziewiątą dyrektywę 78/583/EWG (Dz.U. L 194, str. 16) — Wykładnia dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz.U. L 76, str. 1) — Zgodność przepisów krajowych z uregulowaniami wspólnotowymi — Znaki skarbowe dla wyrobów tytoniowych — Zaginięcie przed wykorzystaniem

Sentencja

Zarówno dyrektywa Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania, jak i zasada proporcjonalności nie sprzeciwiają się temu, aby państwa członkowskie przyjęły przepisy, które w przypadku zaginięcia znaków akcyzy przed umieszczeniem ich na wyrobach tytoniowych, jeżeli zaginięcie to nie było spowodowane działaniem siły wyższej lub przypadkiem oraz jeżeli nie stwierdzono, że znaki te zostały zniszczone lub uszkodzone w sposób ostatecznie uniemożliwiający ich wykorzystanie, nie przewidują zwrotu zapłaconego podatku akcyzowego, obciążając w ten sposób odpowiedzialnością finansowa za utratę znaków skarbowych ich nabywcę.

Artykuł 27 ust. 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że naruszenie terminu notyfikacji nie stanowi istotnego uchybienia proceduralnego, które mogłoby powodować, że zgłoszony z opóźnieniem przepis stanowiący odstępstwo nie znajduje zastosowania.

Artykuł 27 ust. 1 i 5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG należy interpretować w ten sposób, że szczególne zasady poboru podatku VAT przy pomocy znaków skarbowych takie jak zasady ustanowione przez art. 28 ustawy o podatku obrotowym z dnia 28 czerwca 1968 r. (Wet op de Omzetbelasting) są zgodne z wymogami przewidzianymi w tych przepisach dyrektywy i nie wykraczają poza to, co jest niezbędne dla uproszczenia poboru podatku.

Brak obowiązku zwrotu kwot zapłaconych za znaki akcyzy, które odpowiadają podatkowi od wartości dodanej, w przypadku gdy znaki te zaginęły, zanim zostały umieszczone na wyrobach tytoniowych, a zaginięcie to nie jest spowodowane działaniem siły wyższej lub przypadkiem oraz jeżeli nie stwierdzono, że znaki te zostały zniszczone lub uszkodzone w sposób ostatecznie uniemożliwiający ich wykorzystanie, nie jest niezgodny z szóstą dyrektywą 77/388, a w szczególności z jej art. 27 ust. 1 i 5.

(1) Dz.U. C 45 z 19.2.2005.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/6

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2006 r. — August Storck KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-24/05 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Trójwymiarowy znak towarowy - Trójwymiarowy kształt cukierka koloru jasnobrązowego - Charakter odróżniający)

(2006/C 212/10)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: August Storck KG (Przedstawiciele: adwokaci I. Rohr, H. Wrage-Molkenthin i T. Reher)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie T-396/02 August Storck KG przeciwko OHIM, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej rejestracji trójwymiarowego znaku towarowego stanowiącego kształt cukierka koloru jasnobrązowego dla słodyczy z klasy 30 — Charakter odróżniający znaku towarowego — Artykuł 7 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) Rady nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. L 011, str. 1)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	August Storck KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 22 czerwca 2006 r. — August Storck KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-25/05 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Graficzny znak towarowy - Wyobrażenie opakowania cukierka w kolorze złotym - Charakter odróżniający)

(2006/C 212/11)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: August Storck KG (Przedstawiciele: adwokaci I. Rohr, H. Wrage-Molkenthin i T. Reher)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie T-402/02 Storck przeciwko OHIM, w którym Sąd ten oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej rejestracji graficznego znaku towarowego stanowiącego wyobrażenie zwiniętego opakowania cukierka (kształt papierka od cukierka) dla cukierków należących do klasy 30 — Charakter odróżniający znaku towarowego — Art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	August Storck KG zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 69 z 19.3.2005 r.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/7

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-53/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 92/100/EWG - Prawo autorskie - Najem i użyczenie - Brak transpozycji w zakreślonym terminie)

(2006/C 212/12)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele P. Andrade i W. Wils, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Portugalska (Przedstawiciele: L. Fernandes i N. Gonçalves, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1 i 5 dyrektywy Rady 92/100/EWG z dnia 19 listopada 1992 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej (Dz.U. L 346, str. 61)

Sentencja

Zwolniwszy z obowiązku zapłaty wynagrodzenia należnego twórcom z tytułu publicznego użyczenia wszystkie kategorie przedsiębiorstw biorące utwory w publiczne użyczenie, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom państwa członkowskiego, które na niej ciążą na mocy art. 1 i 5 dyrektywy Rady 92/100/EWG z dnia 19 listopada 1992 r. w sprawie prawa najmu i użyczenia oraz niektórych praw pokrewnych prawu autorskiemu w zakresie własności intelektualnej.

2)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 6 lipca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank te Amsterdam, Niderlandy) — J. J. Kersbergen-Lap, D. Dams-Schipper przeciwko Raad van Bestuur van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen

(Sprawa C-154/05) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 4 ust. 2a i art. 10a, jak również załącznik IIa - Specjalne świadczenia nieskładkowe - Świadczenia niderlandzkie dla młodych osób niepełnosprawnych - Brak możliwości przenoszenia)

(2006/C 212/13)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank te Amsterdam

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: J. J. Kersbergen-Lap, D. Dams-Schipper

Strona pozwana: Raad van Bestuur van het Uitvoeringsinstituut Werknemersverzekeringen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Rechtbank te Amsterdam - Wykładnia art. 4 ust. 2a i art. 10a oraz załącznika IIa do rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, str. 2) w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1247/92 z dnia 30 kwietnia 1992 r. (Dz.U. L 136, str. 1) - Specjalne świadczenia nieskładkowe - System koordynacji, o którym mowa w art. 10a rozporządzenia nr 1408/71- Zakres stosowania - Kwestia włączenia świadczenia dla młodych osób niepełnosprawnych, wymienionego w załączniku IIa do rozporządzenia nr 1408/71 - Świadczeniobiorcy, którzy nie zamieszkują na terytorium Niderlandów

Sentencja

Świadczenie przysługujące na podstawie ustawy niderlandzkiej z dnia 24 kwietnia 1997 r. o ubezpieczeniu młodych osób niepełnosprawnych w razie niezdolności do pracy (Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten) należy uznać za specjalne świadczenie nieskładkowe w rozumieniu art. 4 ust. 2a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., ze zmianami wprowadzonymi rozporządzeniem Rady (WE) nr 307/1999 z dnia 8 lutego 1999 r., a zatem jedynie zasada koordynacji zawarta w art. 10a tego rozporządzenia powinna znaleźć zastosowanie, a wspomniane świadczenie może przysługiwać tylko osobom zamieszkującym na terytorium Niderlandów.

(1) Dz.U. C 155 z 25.06.2005 r.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/8

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości (pierwsza izba) z dnia 6 czerwca 2006 r. [wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) — Talacre Beach Caravan Sales Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C-251/05) (1)

(Szósta dyrektywa - Artykuł 28 - Zwolnienie dające prawo do zwrotu zapłaconego podatku - Sprzedaż towarów opodatkowanych według stawki zerowej wyposażonych w towary opodatkowane według stawki zwykłej - Przyczepy kempingowe - Jedna dostawa)

(2006/C 212/14)

Język postępowania: angielski

Oznaczenie sądu krajowego:

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym:

Strona wnosząca odwołanie: Talacre Beach Caravan Sales Ltd

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) — Wykładnia art. 28 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — sprzedaż towarów opodatkowanych według stawki zerowej (przyczepy kempingowe) wyposażonych w towary opodatkowane według stawki zwykłej — Kryteria stosowane przy ustaleniu czy dla celów podatku VAT transakcję należy zakwalifikować jako jedną dostawę

Sentencja:

Okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty przez ustawodawstwo danego państwa członkowskiego zwolnieniem dającym prawo do zwrotu zapłaconego podatku w rozumieniu art. 28 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych–wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 92/77/EWG z dnia 19 października 1992 r. uzupełniającą wspólny system podatku od wartości dodanej i zmieniająca dyrektywę 77/388/EWG (zbliżanie stawek VAT), oraz z drugiej strony towary wyłączone przez to ustawodawstwo z zakresu zastosowania tego zwolnienia, nie stoi na przeszkodzie temu, aby dane państwo członkowskie pobierało podatek VAT od dostawy towarów wyłączonych według stawki zwykłej.

(1) Dz.U. C 205, z 20.8.2005.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/9

Odwołanie wniesione w dniu 29 maja 2006 r. przez Develey Holding GmbH & Co. Beteiligungs KG od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie T-129/04 Develey Holding GmbH & Co. Beteiligungs KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa C-238/06 P)

(2006/C 212/15)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Develey Holding GmbH & Co. Beteiligungs KG (Przedstawiciel: adwokat H. Kunz-Hallstein)

Uczestnik postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie T-129/04 (1),

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 20 stycznia 2004 r. (sprawa R 367/2003-2) lub

—	posiłkowo przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania,

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie uzasadnia odwołanie od wspomnianego wyroku w sposób następujący:

Zgodnie z ogólną i uznaną również w odniesieniu do postępowania przed Trybunałem teorią prawa podstawowe zasady dotyczące ciężaru dowodu wymagają, by osoba, która powołuje się na daną normę prawną, dowiodła spełnienia przesłanek stosowania tej normy. Dotyczy to w szczególności powoływania się na odstępstwa, które zgodnie z orzecznictwem Trybunału zawsze należy interpretować zawężająco. Ponieważ odmawiając rejestracji, Urząd powołał się na odstępstwo, był on zobowiązany wykazać zaistnienie okoliczności uzasadniających zastosowanie odstępstwa.

W niniejszym przypadku mamy nie tylko do czynienia z wcześniejszą krajową rejestracją, ale dodatkowo z wcześniejszą krajową rejestracją w państwie członkowskim zarówno Unii Europejskiej, jak i konwencji paryskiej w rozumieniu art. 6 quinquies część A konwencji, której ochrony można odmówić wyłącznie na podstawie przewidującego odstępstwa uregulowania art. 6 quinquies część B konwencji. Przewidziany w art. 6 quinquies część A ust. 1 konwencji przywilej zakazuje pozwanemu stwierdzenia braku zdolności rejestracyjnej zgłoszenia przynajmniej w odniesieniu do terytorium państwa członkowskiego, w którym identyczny znak unijny jest chroniony. Pozwany jako podstawę wydania decyzji wskazał jednak brak charakteru odróżniającego we Wspólnocie, a zatem również na terytorium Republiki Federalnej Niemiec: w ten sposób pozwany stwierdza nieważność rejestracji dokonanej w państwie członkowskim Unii. W takim przypadku nie wystarczy, by Urząd powołał się ogólnie na niezależność „krajowego”, a zatem również własnego, porządku prawnego, ponieważ właściciel unijnego znaku towarowego może domagać się więcej niż zwykłego traktowania wewnątrz kraju. Badanie to winno zostać dokonane więc w świetle art. 6 quinquies konwencji.

W odniesieniu do dowodu braku charakteru odróżniającego, Sąd stwierdził, że Urząd dopełnił ciążącego na nim obowiązku przynajmniej w zakresie, w jakim słusznie odwołał się do ogólnego doświadczenia życiowego. Argument ogólnego doświadczenia życiowego nie może jednak stanowić argumentu posiłkowego, na który można się powołać w braku dowodów. Ponadto naruszając prawo, Sąd dokonał badania wyłącznie na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 i całkowicie pominął w tym badaniu art. 6 quinquies część B konwencji paryskiej.

Sąd nie dokonał badania charakteru odróżniającego w odniesieniu do konkretnych towarów ani też nie ustalił prawidłowo całościowego wrażenia wywieranego przez znak towarowy. Nie dokonał on również rozróżnienia między poszczególnymi towarami. Sąd przeoczył, że używanie kształtu jako wskazówki pochodzenia również zaspokaja potrzeby uczestników obrotu: kształt opakowania umożliwia im bowiem dokonanie wyboru w supermarketach, gdzie na jednej półce znajduje się obok siebie duża liczba butelek z tą samą zawartością.

(1) Dz.U. C 108, str. 20

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hanseatisches Oberlandesgericht (Niemcy) w dniu 30 maja 2006 r. — Lämmerzahl GmbH przeciwko Freie Hansestadt Bremen

(Sprawa C-241/06)

(2006/C 212/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Hanseatisches Oberlandesgericht (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Lämmerzahl GmbH.

Strona pozwana: Freie Hansestadt Bremen.

Pytania prejudycjalne

Czy z dyrektywą Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane w brzmieniu dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (1), w szczególności z jej art. 1 ust. 1 i 3 zgodne jest, że wykonawca pozbawiony zostaje dostępu do kontroli decyzji instytucji zamawiającej, ponieważ nie dotrzymując w zawiniony sposób terminu na wniesienie środka odwoławczego, określonego w krajowym prawie zamówień publicznych, nie podniósł zarzutu naruszenia procedury udzielania zamówienia, dotyczącego:

a)	wyboru trybu postępowania o udzielenie zamówienia lub

prawidłowości ustalenia wartości zamówienia (możliwe do stwierdzenia błędne oszacowanie wartości, względnie niedostateczna przejrzystość sposobu dokonania ustalenia)

a na podstawie prawidłowo dokonanego ustalenia wartości zamówienia możliwe byłoby dokonanie oceny innych — analizowanych w oderwaniu — naruszeń procedury udzielania zamówienia?

Czy w danym wypadku należy ustanowić wymogi dotyczące informacji zawartych w ogłoszeniu o zamówieniu, mających znaczenie dla określenia wartości zamówienia, tak aby z naruszenia procedury udzielania zamówienia związanego z oszacowaniem wartości zamówienia wynikało wyłączenie ochrony prawnej przewidzianej przez pierwotne prawo wspólnotowe również wtedy, gdy prawidłowo oszacowana wartość zamówienia przekracza odnośną wartość progową?

(1) Dz.U. L 209, str. 1

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nederlandse Raad van State (Niderlandy) w dniu 29 maja 2006 r. — Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie i T. Sahin przeciwko wyrokowi rechtbank 's-Gravenhage w sprawie AWB 04/45792

(Sprawa C-242/06)

(2006/C 212/17)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Nederlandse Raad van State

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Wnoszący odwołanie: Minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie i T. Sahin

Pytania prejudycjalne

1.a)

Czy w świetle pkt 81 i 84 wyroku Trybunału z dnia 21 października 2003 r. w sprawach połączonych C-317/01 i C-369/01 Abatay i in., Rec. str. I-12301, art. 13 decyzji nr 1/80 w sprawie rozwoju stowarzyszenia należy interpretować w ten sposób, że cudzoziemiec będący obywatelem tureckim, który zastosował się do przepisów dotyczących pierwszego zezwolenia na wjazd na dane terytorium i pobyt na nim, jak również w okresie od 14 grudnia 2000 r. do 2 października 2002 r. był zgodnie z prawem zatrudniony u różnych pracodawców, mimo że nie złożył w terminie wniosku o przedłużenie okresu ważności udzielonego mu zezwolenia na pobyt, w związku z czym na podstawie przepisów krajowych po upływie okresu ważności tego zezwolenia i w chwili złożenia wniosku o jego przedłużenie przebywał na terytorium Niderlandów niezgodnie z prawem i nie był uprawniony do wykonywania na tym terytorium działalności zawodowej, może powoływać się na ten przepis?

1.b)

Czy odpowiedź na pytanie 1.a) brzmi odmiennie, jeśli złożony przez wspomnianego cudzoziemca po terminie wniosek o przedłużenie okresu ważności, który wpłynął w okresie sześciu miesięcy po upływie okresu ważności tego zezwolenia na pobyt, jest rozpatrywany na podstawie kryteriów wydania zezwolenia na dalszy pobyt, a wnioskodawca może oczekiwać na wydanie decyzji w przedmiocie jego wniosku na terytorium tego państwa, mimo że na podstawie prawa krajowego wniosek ten uznaje się za wniosek o wydanie pierwszego zezwolenia na pobyt?

2.a)

Czy pojęcie „ograniczenia” zawarte w art. 13 decyzji nr 1/80 należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również obowiązek uiszczenia opłaty za rozpatrzenie wniosku o przedłużenie okresu ważności zezwolenia na pobyt, ciążący na cudzoziemcu — obywatelu tureckim, objętym podmiotowym zakresem stosowania decyzji nr 1/80 — którego niespełnienie skutkuje na podstawie art. 24 ust. 2 Vw 2000 pozostawieniem wniosku cudzoziemca bez rozpatrzenia?

2.b)	Czy odpowiedź na pytanie 2.a) brzmi odmiennie, jeśli wysokość opłaty nie przekracza kosztów powstałych przy rozpatrywaniu wniosku?

Czy art. 13 decyzji nr 1/80, która ma między innymi za cel wykonanie Protokołu dodatkowego do Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją (1), w związku z art. 59 tego protokołu należy interpretować w ten sposób, że wysokość opłat (wynosząca dla cudzoziemca w rozpatrywanym okresie czasu 169 EUR) nałożonych na obywatela tureckiego, który objęty jest podmiotowym zakresem stosowania decyzji nr 1/80, za rozpatrzenie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt lub o przedłużenie okresu jego ważności nie może przekraczać wysokości opłaty (30 EUR), która pobierana jest od obywatela Wspólnoty za rozpatrzenie wniosku o dokonanie kontroli w świetle prawa wspólnotowego i wydanie związanej z nią karty pobytowej (zob. art. 9 ust. 1 dyrektywy 68/360/EWG (2) oraz art. 25 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE (3))?

(1) Dz.U. 1972, L 293, str. 1

(2) Dyrektywa Rady 68/360/EWG z dnia 15 października 1968 r. w sprawie zniesienia ograniczeń w przemieszczaniu się i pobycie pracowników państw członkowskich i ich rodzin we Wspólnocie (Dz.U. L 257, str. 13)

(3) Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158, str. 77)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de commerce de Charleroi (Belgia) w dniu 30 maja 2006 r. — SA Sporting du Pays de Charleroi, G-14 Groupement des clubs de football européens przeciwko Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIF-ie)

(Sprawa C-243/06)

(2006/C 212/18)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de commerce de Charleroi (Belgia).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: SA Sporting du Pays de Charleroi, G-14 Groupement des clubs de football européens

Strona pozwana: Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej (FIFA).

Pytanie prejudycjalne

Czy obowiązki, jakie na kluby piłkarskie i zawodników zatrudnionych przez kluby na podstawie umowy o pracę nakładają przepisy statutowe i regulaminowe FIF-y, regulujące obowiązkowe i nieodpłatne udostępnianie zawodników związkom krajowym, jak również jednostronne i wiążące ustalenie skoordynowanego kalendarza meczów, stanowią niezgodne z prawem ograniczenie konkurencji lub nadużycie pozycji dominującej, lub przeszkody w korzystaniu z podstawowych swobód przyznanych w traktacie WE, a zatem są sprzeczne za art. 81 i 82 traktatu lub jakimkolwiek innym przepisem prawa wspólnotowego, w szczególności z art. 39 i 49 traktatu?

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social Único de Algeciras (Hiszpania) w dniu 2 czerwca 2006 r. — Josefa Velasco Navarro przeciwko Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

(Sprawa C-246/06)

(2006/C 212/19)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Social Único de Algeciras

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Josefa Velasco Navarro

Strona pozwana: Fondo de Garantía Salarial (Fogasa)

Pytania prejudycjalne

Czy sąd krajowy, z chwilą stwierdzenia, że ustawodawstwo krajowe, z powodu jego braków, nie jest na dzień 8 października 2005 r. dostosowane do dyrektywy nr 2002/74 (1) oraz jej wykładni dokonanej (w aspekcie wspólnotowej zasady równości) przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie C-177/05, powinien przyjąć, że dyrektywa ta jest bezpośrednio skuteczna względem FOGASA, państwowej instytucji udzielającej gwarancji, począwszy od dnia następnego (9 października 2005 r.)?

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, czy bezpośrednia skuteczność dyrektywy nr 2002/74 powinna mieć zastosowanie również, ze względu na korzystniejsze skutki dla pracownika (i mniej korzystne dla państwa, które uchybiło zobowiązaniom) w sytuacji, gdy niewypłacalność została stwierdzona –w sądowym postępowaniu ugodowym nieprzewidzianym w wykazującym braki ustawodawstwie krajowym — między datą wejścia w życie dyrektywy (8 października 2005 r.) a ostateczną datą, do której państwo hiszpańskie powinno było wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy (9 października 2005 r.)?

(1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. zmieniająca dyrektywę Rady 80/987/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy (Dz.U. L 270, str. 10)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'Etat (Belgia) w dniu 6 czerwca 2006 r. — United Pan-Europe Communications Belgium SA, Coditel Brabant SA, Société intercommunale pour la Diffusion de la Télévision Brutele, Wolu TV ASBL przeciwko Państwu Belgijskiemu

(Sprawa C-250/06)

(2006/C 212/20)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'Etat.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: United Pan-Europe Communications Belgium SA, Coditel Brabant SA, Société intercommunale pour la Diffusion de la Télévision Brutele, Wolu TV ASBL.

Strona pozwana: Państwo Belgijskie.

Pytania prejudycjalne

Czy nałożony na przedsiębiorstwo rozpowszechniające programy telewizyjne drogą kablową obowiązek rozprowadzania niektórych określonych programów należy interpretować w ten sposób, że nadaje on twórcom tych programów „prawa specjalne” w rozumieniu art. 86 traktatu rzymskiego (w wersji ustalonej w traktacie amsterdamskim)?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pierwszej pytanie, czy normy, o których mowa w ostatniej części art. 86 ust. 1 WE (tj. „normy niniejszego Traktatu, w szczególności normy przewidziane w art. 12 i 81-89”) należy interpretować w ten sposób, że zakazują one państwom członkowskim zobowiązywania przedsiębiorstw rozpowszechniających programy telewizyjne drogą kablową do rozprowadzania niektórych programów telewizyjnych nadawców prywatnych, lecz „podlegających” (w rozumieniu belgijskiej loi du 30 mars 1995 concernant les réseaux de distribution d'émissions de radiodiffusion et l'exercice d'activités de radiodiffusion dans la région bilingue de Bruxelles-Capitale) określonym władzom publicznym tego państwa, co powoduje, że liczba programów z innych państw członkowskich lub krajów spoza Unii Europejskiej, a także nadawców niepodlegających tym władzom publicznym zostaje zmniejszona do liczby obowiązkowych programów?

Czy art. 49 traktatu rzymskiego (w wersji ustalonej w traktacie amsterdamskim) należy interpretować w ten sposób, że zakazana przeszkoda w swobodzie świadczenia usług powstaje z chwilą, gdy podjęty przez państwo członkowskie środek, w tym przypadku obowiązek rozprowadzania programów telewizyjnych w sieciach kablowych, może, bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie utrudnić świadczenie usług z innego państwa członkowskiego usługobiorcom znajdującym się w tym pierwszym państwie członkowskim, co będzie miało miejsce, jeżeli z racji tego środka usługodawca znajdzie się w mniej korzystnej pozycji przy negocjowaniu dostępu do tych sieci?

Czy art. 49 traktatu rzymskiego (w wersji ustalonej w traktacie amsterdamskim) należy interpretować w ten sposób, że zakazana przeszkoda istnieje, ponieważ podjęty przez państwo członkowskie środek, w tym przypadku obowiązek rozprowadzania programów telewizyjnych w sieciach kablowych, obejmuje w większości przypadków, ze względu na siedzibę lub inne związki z tym państwem członkowskim, jedynie przedsiębiorstwa mające siedzibę w tym państwie członkowskim, mimo że nie istnieje dla takiej przeszkody żadne uzasadnienie nadrzędnymi względami interesu ogólnego zgodne z zasadą proporcjonalności?

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Unabhängiger Finanzsenat Linz (Austria) w dniu 6 czerwca 2006 r. — Ing. Auer- Die Bausoftware GmbH przeciwko Finanzamt Freistadt Rohrbach Urfahr

(Sprawa C-251/06)

(2006/C 212/21)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Unabhängiger Finanzsenat Linz (Austria).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ing. Auer — Die Bausoftware GmbH.

Strona pozwana: Finanzamt Freistadt Rohrbach Urfahr.

Pytania prejudycjalne

Jeżeli rzeczywiste centrum zarządzania spółki, przedsiębiorstwa, stowarzyszenia lub osoby prawnej zostało przeniesione z jednego państwa członkowskiego, które zniosło podatek kapitałowy przed jej utworzeniem, do innego państwa członkowskiego, które taki podatek w tym momencie pobiera, to czy okoliczność, iż pierwsze państwo członkowskie zrezygnowało z pobierania podatku kapitałowego, uchylając stosowną krajową podstawę prawną stoi na przeszkodzie uznania tej spółki, przedsiębiorstwa, stowarzyszenia lub osoby prawnej za spółkę kapitałową do celów „naliczania [poboru] podatku kapitałowego” w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. g) dyrektywy 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. (1) zmienionej dyrektywą 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. (2) i art. 4 ust. 3 lit. b) dyrektywy 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. w brzmieniu dyrektywy 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. stoi na przeszkodzie okoliczność, iż pierwsze państwo członkowskie zrezygnowało z pobierania podatku kapitałowego, uchylając stosowną krajową podstawę prawną?

Czy art. 7 ust. 2 dyrektywy 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. zmienionej dyrektywą 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r. zabrania państwu członkowskiemu, do którego spółka kapitałowa przenosi rzeczywiste centrum zarządzania spółki, pobrania podatku kapitałowego w związku z przeniesieniem rzeczywistego centrum zarządzania spółki z tytułu czynności określonych w art. 4 ust. 1 lit. a) i g) dyrektywy 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. zmienionej dyrektywą 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r., jeżeli czynności te zostały przeprowadzone w okresie, w którym spółka kapitałowa miała rzeczywiste centrum zarządzania spółki w państwie członkowskim, które przed jej utworzeniem zrezygnowało z pobierania podatku kapitałowego, uchylając stosowną krajową podstawę prawną?

(1) Dz.U. L 269, str. 12

(2) Dz.U. L 156, str. 23

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Bruxelles (Belgia) w dniu 7 czerwca 2006 r. — Zürich Versicherungs-Gesellschaft przeciwko Bureau Benelux des Marques

(Sprawa C-254/06)

(2006/C 212/22)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Bruxelles

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Zürich Versicherungs-Gesellschaft

Strona pozwana: Bureau Benelux des Marques

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 3 i 13 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/WE z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (1) należy rozumieć ten sposób, że nie są z nim sprzeczne uregulowania krajowe, zgodnie z którymi sąd rozpatrujący skargę na decyzję wydaną w sprawie wniosku o rejestrację znaku towarowego nie może badać w odniesieniu do każdego z towarów lub usług objętych zgłoszeniem, czy znaku tego nie dotyczą podstawy odmowy rejestracji wymienione w art. 3 ust. 1 dyrektywy i dojść w ten sposób do różnych wniosków w zależności od tego, o które towary lub usługi chodzi, jeśli organ właściwy do rozpatrywania wniosków o rejestrację znaków towarowych wydał jedynie ogólną decyzję odmawiającą rejestracji w stosunku do wszystkich towarów i usług objętych zgłoszeniem, a w toku postępowania przed tym organem wnioskodawca nie wystąpił z ewentualnym żądaniem rejestracji znaku dla części towarów i usług?

(1) Dz.U. L 40, str. 1

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/14

Odwołanie wniesione w dniu 6 czerwca 2006 r. przez Yedas Tarim ve Otomotiv Sanayi ve Ticaret AŞ od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 30 marca 2006 r. w sprawie T-367/03: Yedas Tarim ve Otomotiv Sanayi ve Ticaret AS przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-255/06 P)

(2006/C 212/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Yedaş Tarim ve Otomotiv Sanayi ve Ticaret AŞ (przedstawiciele: S. Sariibrahimoglu and R. Sinner )

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej oraz Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 30 marca 2006 r. w sprawie T-367/03: Yedas Tarim ve Otomotiv Sanayi ve Ticaret AS,

—	skierowanie sprawy do Sądu Pierwszej Instancji w celu ponownego rozpoznania,

—	otwarcie procedury ustnej,

—	zasądzenie na rzecz wnoszącej odwołanie zwrotu kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo odmawiając układowi ustanawiającemu stowarzyszenie pomiędzy Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Turcją (zwanemu dalej „układem z Ankary”), sprzecznie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, właściwego znaczenia prawnego lub skutków prawnych, oraz błędnie stwierdzając, że zasady i postanowienia zawarte w układzie z Ankary oraz w protokołach do niego nie stanowią norm prawnych, w świetle których należy dokonywać oceny aktów instytucji wspólnotowych. Zdaniem wnoszącej odwołanie postanowienia układu z Ankary podlegają bezpośredniemu stosowaniu i nadają uprawnienia osobom prywatnym.

Wnosząca odwołanie podnosi również, że Sąd Pierwszej instancji naruszył prawo nie dokonując oceny argumentu, w świetle którego, w dziedzinie pomocy, Republika Turecka powinna być traktowana na równi z takimi państwami jak Hiszpania, Portugalia i Grecja, oraz stwierdzając, że odnośnie pomocy finansowej dla Turcji instytucje wspólnotowe nie były zobowiązane do uwzględnienia sytuacji w Grecji.

Wreszcie wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji dopuścił się błędu w ustaleniach stwierdzając brak istnienia związku przyczynowego pomiędzy zarzucanym bezprawnym zachowaniem instytucji wspólnotowych a podnoszoną szkodą.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez cour d'appel de Montpellier (Francja) w dniu 15 czerwca 2006 r. — Prokurator przeciwko Danielowi Pierre'owi Raymondowi Escalierowi i Jeanowi Louisowi François Bonnarelowi

(Sprawa C-260/06 - Sprawa C-261/06)

(2006/C 212/25)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Montpellier

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Prokurator

Strona pozwana: Daniel Pierre Raymond Escalier (C-260/06) i Jean Louis François Bonnarel (C-261/06)

Pytanie prejudycjalne

Jeżeli państwo członkowskie uzależnia przywóz danego środka ochrony roślin pochodzącego z innego państwa członkowskiego, w którym ten środek jest już objęty zezwoleniem na dopuszczenie do obrotu wydanym zgodnie z dyrektywą 91/414/EWG (1), od uzyskania zezwolenia na dopuszczenie do obrotu w ramach uproszczonej procedury w celu sprawdzenia czy przywożony środek spełnia kryteria identyczności określone w wyroku z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie C-100/96, to czy to państwo członkowskie jest uprawnione do poddania podmiotu gospodarczego tej uproszczonej procedurze wydawania zezwoleń w przypadku, gdy:

—	importer jest rolnikiem dokonującym przywozu danego produktu wyłącznie na potrzeby swojego gospodarstwa rolnego, które choć rozliczne, są ograniczone ilościowo i tym samym nie wprowadza ich do obrotu w handlowym rozumieniu, jakie to pojęcie nasuwa;

—

uproszczona procedura wydawania zezwoleń na dopuszczenie do obrotu równoznaczna zezwoleniu na przywóz ma charakter indywidualny w odniesieniu do każdego podmiotu gospodarczego/dystrybutora, który ma obowiązek nadać przywiezionemu produktowi własną nazwę handlową i jest objęta opłatą w wysokości 800 EUR?

Jeżeli odpowiedź udzielona na to pierwsze pytanie byłaby negatywna, to czy wyrok z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-212/03 dotyczącej prywatnego przywozu produktów leczniczych przez jednostki może być odnoszony do przypadku dotyczącego środków ochrony roślin przywożonych przez rolników wyłącznie na potrzeby ich gospodarstw rolnych?

(1) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230, str. 1)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 15 czerwca 2006 r. — Deutsche Telekom AG przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-262/06)

(2006/C 212/26)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Deutsche Telekom AG

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Pytania prejudycjalne

Czy art. 27 zdanie pierwsze dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywy ramowej) (1) oraz art. 16 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) (2) należy rozumieć w ten sposób, że musi zostać utrzymany w mocy ustanowiony we wcześniejszym prawie krajowym ustawowy nakaz uzyskania zezwolenia na pobieranie opłat za świadczenie usług w zakresie telefonii głosowej dla użytkowników końcowych przez przedsiębiorstwo zajmujące do tej pory pozycję dominującą na rynku, a także — stwierdzający ten obowiązek akt administracyjny?

W przypadku udzielenia na pierwsze pytanie odpowiedzi przeczącej:

2)	Czy takie dalsze utrzymywanie w mocy jest zgodne z przepisami prawa wspólnotowego?

(1) Dz.U. L 108, str.33

(2) Dz.U. L 108, str.51

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/15

Skarga wniesiona w dniu 16 czerwca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-265/06)

(2006/C 212/27)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: A. Caeiros, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Portugalska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że w art. 2 ust. 1 dekretu z mocą ustawy nr 40/2003 z dnia 11 marca 2003 r. zakaz umieszczania barwnych folii na szybach pojazdów samochodowych, Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 28 WE i 30 WE oraz art. 11 i 13 porozumienia EOG, w zakresie w jakim zakaz ten stanowi przeszkodę dla wprowadzania do obrotu w Portugalii barwnych folii zgodnie z prawem wyprodukowanych i wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim lub w państwie będącym sygnatariuszem porozumienia EOG,

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przewidziany w art. 2 ust. 1 dekretu z mocą ustawy nr 40/2003 z dnia 11 marca 2003 r. zakaz stanowi sprzeczny z art. 28 WE i art. 11 porozumienia EOG środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych w przywozie, w zakresie w jakim zakaz ten w praktyce stanowi przeszkodę dla wprowadzania do obrotu w Portugalii barwnych folii zgodnie z prawem wyprodukowanych i wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim lub w państwie będącym sygnatariuszem porozumienia EOG. Zakaz ten nie znajduje uzasadnienia na podstawie art. 30 WE ani art. 13 porozumienia EOG.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/16

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Labour Court (Irlandia) w dniu 19 czerwca 2006 r.. — Impact przeciwko Minister for Agriculture and Food, Minister for Arts, Sport and Tourism, Minister for Communications, Marine and Natural Resources, Minister for Foreign Affairs, Minister for Justice, Equality and Law Reform, Minister for Transport

(Sprawa C-268/06)

(2006/C 212/28)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Labour Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Impact

Strona pozwana: Minister for Agriculture and Food, Minister for Arts, Sport and Tourism, Minister for Communications, Marine and Natural Resources, Minister for Foreign Affairs, Minister for Justice, Equality and Law Reform, Minister for Transport

Pytania prejudycjalne

Czy rozstrzygając sprawę w pierwszej instancji na podstawie przepisu prawa krajowego czy też rozstrzygając odwołanie od takiego orzeczenia, Rights Commissioners i Labour Court są zobligowani przez jakąś zasadę prawa wspólnotowego (w szczególności zasadę równoważności i skuteczności) do zastosowania wywierającego bezpośredni skutek przepisu dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (1) w okolicznościach gdy:

—	nie przyznano Right Commissioner i Labour Court wyraźnej właściwości w tym zakresie na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, w tym przepisów prawa krajowego transponujących tę dyrektywę,

—	jednostki mogą występować do High Court z innymi powództwami wynikającymi z niezastosowania dyrektywy do ich sytuacji osobistej przez pracodawcę i

—	jednostki mogą występować do posiadającego właściwość sądu powszechnego z innymi powództwami przeciwko państwu członkowskiemu o odszkodowanie za szkodę poniesioną przez nie w wyniku nie transponowania dyrektywy w terminie przez to państwo członkowskie ?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na Pytanie 1 ,

(a)	Czy klauzula 4.pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez ETUC, UNIC i CEEP załączonego do dyrektywy Rady 1999/70/WE jest bezwarunkowa i wystarczająco precyzyjna w swej treści, aby jednostki mogły się na nią powoływać przed sądami krajowymi?

(b)	Czy klauzula 5.pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez ETUC, UNIC i CEEP załączonego do dyrektywy Rady 1999/70/WE jest bezwarunkowa i wystarczające precyzyjna w swej treści aby mogły się na nią powoływać jednostki przed sądami krajowymi?

Mając na uwadze odpowiedzi udzielone przez Trybunał na Pytanie 1 i Pytanie 2 (b) , czy klauzula 5.1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez ETUC, UNIC i CEEP załączonego do dyrektywy Rady 1999/70/WE pozbawia, działające w charakterze pracodawcy państwo członkowskie, możliwości odnowienia no okres do 8 lat umowy o pracę zawartej na czas określony w okresie, w którym powyższa dyrektywa winna być transponowana i zanim przyjęto w prawie krajowym przepisy ją transponujące, jeśli:

—	umowa ta była za każdym razem odnawiana poprzednio na krótsze okresy a pracodawca potrzebuje aby pracownik świadczył pracę przez okres przedłużony.

—	odnowienie umowy na okres dłuższy niż uprzedni okres obwiązywania umowy skutkuje obejściem zastosowania z pełną korzyścią dla jednostki klauzuli 5 Porozumienia ramowego, jeśli porozumienie to zostanie transponowane do prawa krajowego, i

—	nie istnieją żadne obiektywne powody uzasadniające takie odnowienie niezwiązane ze statusem pracownika jako pracownika zatrudnionego na czas określony.

Jeśli odpowiedź udzielona na Pytanie 1 czy Pytanie 2 będzie odpowiedzią przeczącą, to czy Rights Commissioner i Labour Court są zobligowani przez jakikolwiek przepis prawa wspólnotowego (w szczególności przez obowiązek dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle brzmienia i celu dyrektywy tak, aby został osiągnięty cel, do którego zmierza ta dyrektywa) do tego, aby interpretować przepisy prawa krajowego przyjęte w celu transpozycji dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego przez ETUC, UNIC i CEEP jako posiadające moc wsteczną do dnia, w którym powyższa dyrektywa winna być transponowana, jeśli:

—	Treść przepisu prawa krajowego nie wyklucza wyraźnie takiej wykładni, lecz

—	Zasada prawa krajowego regulująca wykładnię ustaw wyklucza takie stosowanie prawa z mocą wsteczną chyba że istnieje odmienne, wyraźne i niedwuznaczne w tym zakresie zalecenie?

5.	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na Pytanie 1 lub Pytanie 4, czy „warunki zatrudnienia”, o których mowa w klauzuli 4 Porozumienia ramowego załączonego do dyrektywy 1990/70/WE obejmują warunki umowy o pracę odnoszące się do wynagrodzenia i emerytur ?

(1) Dz.U. L 175, str. 43

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/17

Skarga wniesiona w dniu 20 czerwca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-270/06)

(2006/C 212/29)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: H. Støvlbæk, pełnomocnik, B. Wägenbaur, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

na podstawie art. 226 akapit pierwszy Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 56 ust. 1 Traktatu WE w ten sposób, iż określone instytucje kredytowe zrzeszone w instytucji centralnej są zmuszone do utrzymywania rezerw płynności w wysokości określonej stawki procentowej depozytów w ich instytucji centralnej (i odpowiednio na warunkach określonych przez instytucję centralną), a uniemożliwia im się inwestowanie środków płynnych w innych europejskich instytucjach finansowych;

2.	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z art. 56 ust. 1 Traktatu WE zakazane są wszelkie ograniczenia w przepływie kapitału między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi. Zakaz ten wykracza poza eliminację nierównego traktowania uczestników rynku finansowego ze względu na przynależność państwową i ogólnie obejmuje każde ograniczenie, które zmniejsza atrakcyjność korzystania z tej swobody podstawowej. Według orzecznictwa Trybunału środki państwa członkowskiego stanowią ograniczenie przepływu kapitału, jeżeli ich celem jest powstrzymanie rezydentów od zaciągania pożyczek lub inwestowania w innym państwie członkowskim.

Komisja jest zdania, że przepis austriackiej ustawy federalnej o bankowości, która zobowiązuje określone instytucje kredytowe zrzeszone w instytucji centralnej do utrzymywania pewnej części ich płynnej rezerwy w swej instytucji centralnej, stanowi ograniczenie swobody przepływu kapitału. To ustawowe zobowiązanie uniemożliwia bowiem głównym bankom inwestowanie istotnej części ich środków płynnych w wysokości tego przymusowego depozytu w innych europejskich instytucjach kredytowych i poprzez transgraniczne przelewy tych środków uzyskiwanie wyższych stóp zwrotu w innym państwie członkowskim niż te, które przyznaje im instytucja centralna.

Przedmiotowego przepisu austriackiej ustawy federalnej o bankowości nie można uzasadnić ani na podstawie przyczyn wyraźnie wymienionych w art. 58 Traktatu WE, ani ze względów ochrony konsumentów bądź innych koniecznych wymogów interesu ogólnego.

Według przekonania Komisji uregulowany ustawowo przymusowy depozyt w instytucji centralnej, o którym mowa, nie jest konieczny dla celów ochrony konsumentów. Po pierwsze, w Austrii już istnieją ustawowe regulacje gwarancji płynności, które mają zastosowanie do wszystkich banków, po drugie są łagodniejsze środki do osiągnięcia wystarczającej płynności, które nie ograniczają lub w mniejszym stopniu ograniczają swobodny przepływ kapitału. Istniejąca regulacja wręcz działa wbrew ochronie konsumentów, ponieważ uniemożliwia głównym bankom inwestowanie płynnych rezerw w interesie swych klientów za granicą i potencjalnie korzystniej. Brak również jakiegokolwiek uzasadnienia tego, iż upadłość pojedynczych głównych banków musi powodować reakcję łańcuchową i szturm na wkłady oszczędnościowe innych głównych banków w sektorze. Ten katastroficzny scenariusz jest nieprzekonujący choćby dlatego, że podobne systemy w innych państwach członkowskich obywają się bez ustawowych depozytów przymusowych i stabilnie funkcjonują od wielu dziesiątek lat, przy czym nie dochodzi tam do seryjnych upadłości banków.

Z uwagi na fakt, że niniejsze ustawowe zobowiązanie odnośnych instytucji kredytowych nie jest też konieczne ani dla ochrony uczciwości i dobrego imienia austriackiego sektora finansowego ani dla urzeczywistnienia skutecznego nadzoru nad instytucjami finansowymi, stanowi ono nieproporcjonalne ograniczenie swobodnego przepływu kapitału.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel w Angers (Francja) w dniu 26 czerwca 2006 r. — EARL Mainelvo przeciwko Denkavit France SARL

(Sprawa C-272/06)

(2006/C 212/30)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel w Angers (Francja).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: EARL Mainelvo.

Strona pozwana: Denkavit France SARL.

Pytanie prejudycjalne

Czy natychmiastowe odstąpienie przez hodowcę, na podstawie umowy opasu zawartej z francuską spółką, oddziałem międzynarodowego koncernu produkującego i dostarczającego pasze dla zwierząt i w ramach krajowego porozumienia między krajowymi organizacjami reprezentującymi przedsiębiorstwa finansujące opas a hodowcami bydła, od 67,63 do 71,35 % premii ubojowej ustanowionej w rozporządzeniu Rady WE nr 1254/1999 z dnia 17 maja 1999 r. (1) jest zgodne ze wskazanymi w tym rozporządzeniu celami w postaci uregulowania rynku oraz zagwarantowania odpowiedniego poziomu życia ludności rolnej, a także z ustanowionymi tam środkami z zakresu rynku wewnętrznego, które zostały uściślone w rozporządzeniu Komisji WE nr 2342/1999 z dnia 28 października 1999 r. (2)?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1254/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny (Dz.U. L 160, str. 21).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2342/1999 z dnia 28 października 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1254/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny w odniesieniu do systemu premii (Dz.U. L 281, str. 30).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/18

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Handelsgericht Wien (Austria) w dniu 22 czerwca 2006 r. — Auto Peter Petschenig GmbH przeciwko Toyota Frey Austria GmbH

(Sprawa C-273/06)

(2006/C 212/31)

Język postępowania: niemiecki

Oznaczenie sądu krajowego

Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Auto Peter Petschenig GmbH

Strona pozwana: Toyota Frey Austria GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 5 ust. 1 akapit pierwszy tiret pierwsze rozporządzenia Komisji (WE) nr 1475/95 z dnia 28 czerwca 1995 r. w sprawie stosowania art. 85 ust. 3 traktatu do niektórych kategorii porozumień dotyczących dystrybucji i serwisowania pojazdów silnikowych (rozporządzenie (WE) nr 1475/95) (1) należy interpretować w ten sposób, że samo wejście w życie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1400/2002 z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych w sektorze motoryzacyjnym (rozporządzenie Komisji (WE) nr 1400/2002) (2) i spowodowane tym dostosowanie systemu dystrybucji — który był zgodny z rozporządzeniem (WE) nr 1475/95 i był zwolniony przez to rozporządzenie — do wymogów zwolnienia selektywnego systemu dystrybucji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1400/2000 należy traktować jako konieczność reorganizacji w rozumieniu art. 5 ust. 3 akapit pierwszy tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 1475/95?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy art. 5 ust. 3 akapit pierwszy tiret pierwsze rozporządzenia Komisji (WE) nr 1475/95 z dnia 28 czerwca 1995 r. w sprawie stosowania art. 85 ust. 3 traktatu do niektórych kategorii porozumień dotyczących dystrybucji i serwisowania pojazdów silnikowych (rozporządzenie (WE) nr 1475/95) należy interpretować w ten sposób, że już sama — dotycząca selektywnych systemów dystrybucji — utrata ochrony terytorialnej przysługującej wcześniej autoryzowanym dealerom, choćby w związku z udzieleniem autoryzacji osobom zajmującym się naprawami, które nie są autoryzowanymi dealerami tej marki, co wcześniej nie było możliwe na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1475/95, stanowi reorganizację w rozumieniu art. 5 ust. 3 akapit pierwszy tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 1475/95 czy też konieczny jest dowód na to, że środki reorganizacyjne zostały faktycznie przedsięwzięte?

(1) Dz.U. L 145, str. 25.

(2) Dz.U. L 203, str. 30.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/19

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-274/06)

(2006/C 212/32)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: H. Støvlbæk i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że utrzymując w mocy przepisy, takie jak zawarty w Disposición Adicional 27 do ustawy nr 55/1999 z dnia 29 grudnia 1999 r. dotyczącej środków o charakterze podatkowym, administracyjnym i społecznym, zmienionej na mocy art. 94 ustawy nr 62/2003 z dnia 30 grudnia 2003 r., które przewidują ograniczenie prawa głosu podmiotów publicznych w przedsiębiorstwach hiszpańskich należących do sektora energetycznego, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 56 WE;

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Disposición Adicional 27 do ustawy nr 55/1999 przewiduje, że w przypadku, gdy podmiot kontrolowany bezpośrednio lub pośrednio przez organ administracji publicznej uzyskuje kontrolę lub nabywa znaczącą ilość udziałów lub akcji w przedsiębiorstwie należącym do sektora energetycznego, rada ministrów może w terminie dwóch miesięcy podjąć decyzję o „nieuznawaniu” wykonywania odpowiednich praw o charakterze politycznym lub o uzależnieniu wykonywania tych praw od określonych warunków. Decyzja taka musi być oparta na określonych kryteriach, w założeniu mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa dostaw energii.

W ocenie Komisji Disposición Adicional 27 do ustaw nr 55/1999 jest niezgodny z art. 56 WE z następujących powodów:

—	uzyskanie kontroli lub nabycie przez podmioty publiczne znaczącej ilości udziałów lub akcji w przedsiębiorstwach hiszpańskich należących do sektora energetycznego stanowi „przepływ kapitału” w rozumieniu art. 56 WE;

—	ograniczenie praw o charakterze politycznym, które może zostać nałożone przez władze hiszpańskie w związku z tego rodzaju uzyskaniem kontroli i nabyciem znaczącej ilości udziałów lub akcji stanowi ograniczenie swobodnego przepływu kapitału, co do zasady zakazane na mocy art. 56 WE;

—	ograniczenie to nie znajduje żadnej podstawy w traktacie.

Ściśle rzecz biorąc, Komisja ocenia, że Disposición Adicional 27 do ustawy nr 55/1999 nie jest uzasadniony koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii z następujących powodów:

—

okoliczność, że podmioty uzyskujące kontrolę lub nabywające znaczną ilość udziałów lub akcji są kontrolowane przez administrację publiczną nie stanowi dodatkowego zagrożenia dla bezpieczeństwa dostaw energii, a w konsekwencji, nie może uzasadniać wprowadzania w takich przypadkach ograniczeń swobody przepływu kapitału;

—	ograniczenie prawa głosu nie jest odpowiednim środkiem do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii; istnieją właściwsze środki do osiągnięcia tego celu;

—	nawet gdyby ograniczenie prawa głosu było środkiem odpowiednim do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energetycznych, kwestionowany przepis miałby charakter nieproporcjonalny w zakresie, w jakim przewiduje „nieuznawanie” wykonywania prawa głosu dotyczące wszystkich działań i decyzji spółki;

—	uprawnienie rady ministrów dotyczące „uznawania” lub „nieuznawania” wykonywania prawa głosu nie jest uzależnione od obiektywnych i wystarczająco precyzyjnych kryteriów, które mogły być przedmiotem skutecznej kontroli sądowej.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil no 5 de Madrid (Hiszpania) w dniu 26 czerwca 2006 r. — Productores de Música de España przeciwko Telefónica de España SAU

(Sprawa C-275/06)

(2006/C 212/33)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado de lo Mercantil no 5 de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Productores de Música de España (Promusicae)

Strona pozwana: Telefónica de España SAU

Pytanie prejudycjalne

Czy prawo wspólnotowe, a w szczególności art. 15 ust. 2 i 18 dyrektywy 2000/31/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego, art. 8 ust. 1 i 2 dyrektywy 2001/29/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, art. 8 dyrektywy 2004/48/WE (3) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej oraz art. 17 ust. 2 i art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, zezwala państwom członkowskim na ograniczenie ciążącego na operatorach sieci i usługodawcach w zakresie połączeń elektronicznych, dostępu do sieci telekomunikacyjnych i przechowywania danych obowiązku przechowywania i udostępniania danych dotyczących połączeń i ruchu związanych z połączeniami ustanowionymi w trakcie świadczenia usług społeczeństwa informacyjnego wyłącznie do przypadków dochodzenia karnego lub w celu ochrony bezpieczeństwa publicznego, czy też przypadków zagrożenia bezpieczeństwa narodowego, z wyłączeniem postępowań cywilnych?

(1) Dz.U. L 178, str. 1

(2) Dz.U. L 167, str. 10

(3) Dz.U. L 157, str. 45

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 26 czerwca 2006 r. — Interboves GmbH przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(Sprawa C-277/06)

(2006/C 212/34)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Interboves GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Hamburg-Jonas

Pytania prejudycjalne

Czy pkt 48 ppkt 7 lit. a) rozdziału VII załącznika do dyrektywy 91/628/EWG (1) reguluje podstawowy wymóg dotyczący transportu morskiego z takim skutkiem, że zasadniczo — o ile spełnione są wymogi określone w pkt 48 ppkt 3 i 4 rozdziału VII załącznika do dyrektywy 91/628/EWG z wyjątkiem czasu transportu i okresów odpoczynku — również w przypadku transportu zwierząt na tzw. promach typu roll-on/roll-off czasy transportu drogowego przed i po transporcie morskim nie są ze sobą powiązane?

Czy pkt 48 ppkt 7 lit. b) rozdziału VII załącznika do dyrektywy 91/628/EWG zawiera przepis szczególny dla tzw. promów typu roll-on/roll-off pływających we Wspólnocie, który znajduje zastosowanie obok tzn. dodatkowo do wymogów określonych w pkt 48 ppkt 4 lit. a) rozdziału VII załącznika do dyrektywy 91/628/EWG z takim skutkiem, że po przybyciu promu do portu przeznaczenia nie rozpoczyna biegu nowy maksymalny czas transportu wynoszący 29 godzin [zob. pkt 48 ppkt 4 lit. d) rozdziału VII załącznika do dyrektywy], lecz należy zapewnić 12-godzinny okres odpoczynku, tylko wtedy, gdy czas transportu morskiego nie przekroczył ogólnych uregulowań zawartych w pkt 48 ppkt 2-4 rozdziału VII załącznika do dyrektywy — konkretnie 29 godzin zgodnie z pkt 48 ppkt 4 lit. d)?

(1) Dz.U. L 340, str. 17

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 26 czerwca 2006 r. — Manfred Otten przeciwko Landwirtschaftskammer Niedersachsen

(Sprawa C-278/06)

(2006/C 212/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht (Niemcy).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Manfred Otten.

Strona pozwana: Landwirtschaftskammer Niedersachsen.

Przypozwany: Jonny Kück

Przy udziale: Vertreterin des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3950/92 z dnia 28 grudnia 1992 r. (1) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1256/1999 z dnia 17 maja 1999 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku zakończenia umowy dzierżawy nieruchomości rolnych, mianowicie gospodarstwa mlecznego lub gruntu wykorzystywanego do produkcji mleka, związane z nimi ilości referencyjne przechodzą z powrotem na wydzierżawiającego również wtedy, gdy wydzierżawiający nie jest i nie zamierza być producentem mleka, o ile w najkrótszym możliwym terminie dokona przeniesienia tych ilości referencyjnych za pośrednictwem państwowego punktu sprzedaży na osobę trzecią, będącą producentem mleka?

(1) Dz.U. L 405, str. 1

(2) Dz.U. L 160, str. 73

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Madrid (Hiszpania) w dniu 27 czerwca 2006 — CEPSA, Estaciones de Servicio SA przeciwko LV Tobar e Hijos SL

(Sprawa C-279/06)

(2006/C 212/36)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Audiencia Provincial de Madrid (Hiszpania).

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona wnosząca odwołanie: CEPSA, Estaciones de Servicio SA.

Strona pozwana: LV Tobar e Hijos SL.

Pytania prejudycjalne

PO PIERWSZE:

Czy art. 81 ust. 1 traktatu WE należy interpretować w ten sposób, że umowa o oflagowanie stacji paliw (contrato de abanderamiento) zawarta w 1996 r. pomiędzy dystrybutorem produktów z ropy naftowej a spółką posiadającą stację paliw, na podstawie której zobowiązuje się ona do sprzedaży przez określony czas paliw silnikowych i olejów napędowych pochodzących wyłącznie od dostawcy, zobowiązując się jednocześnie do niesprzedawania takich produktów dostarczanych przez innych dystrybutorów, wchodzi w zakres jego stosowania, jako że takie zobowiązanie wiąże się z porozumieniem o zakazie konkurencji, aczkolwiek umowa ta, ze względu na swoje znaczenie gospodarcze, mogłaby zostać uznana za umowę agencji?

B)	W przypadku, gdy umowa wchodzi w zakres stosowania art. 81. ust. 1 WE, to czy może ona zostać objęta wyłączeniem spod zakazu, jeżeli spełnia ona wymogi rozporządzenia nr 1984/1983 (1), zwłaszcza te, które dotyczą okresu obowiązywania umowy?

Jeżeli tak, to czy przepisy art. 10 i 12 powołanego rozporządzenia, które zezwalają na to, aby okres obowiązywania porozumienia o zakazie konkurencji przekraczał pięć lat, jako świadczenie wzajemne za korzyści gospodarcze lub finansowe przyznane przez dostawcę posiadaczowi stacji paliw, wymagają, aby takie korzyści gospodarcze lub finansowe były istotne, lub też czy wystarczy, iż nie będą one nieznaczące? Czy przepisy te można interpretować w ten sposób, że takie korzyści gospodarcze lub finansowe zostały przyznane w umowach o oflagowanie stacji paliw, gdy dostawca produktów z ropy naftowej ponosi koszty zainstalowania i utrzymywania na stacji paliw logo własnej marki lub oddaje do dyspozycji zbiorniki i dystrybutory paliw, których posiadacz stacji paliw nie może używać bez pisemnej zgody wyłącznego dostawcy do niedostarczonych przez niego produktów, i które powinien on zwrócić w momencie, gdy zaprzestanie ich używania, do którego był uprawniony, a których wartość jest zabezpieczona gwarancją bankową na pierwsze żądanie, którą posiadacz stacji paliw ustanowił na rzecz dostawcy?

D)	Jeżeli takie wyłączenie nie ma zastosowania, to czy nieważność z mocy prawa przewidziana w art. 81 ust. 2 traktatu WE dotyczy całej umowy?

PO DRUGIE:

Czy art. 81 ust. 1 traktatu WE należy interpretować w ten sposób, że taka umowa o oflagowanie stacji paliw, która przewiduje, iż spółka posiadająca stację paliw powinna sprzedawać paliwa silnikowe i oleje napędowe pochodzące od wyłącznego dostawcy po ustalonych przez niego cenach sprzedaży detalicznej, zasadniczo podlega zakazowi ograniczania konkurencji, jako że ustala ona ceny sprzedaży, mając na uwadze jej znaczenie gospodarcze i w szczególności ryzyko ponoszone przez posiadacza stacji paliw oraz jego udział w kosztach dostawy produktów będących przedmiotem umowy lub promocji ich sprzedaży, przy czym należy uwzględnić następujące kwestie:

Posiadacz stacji paliw zobowiązuje się do sprzedaży na zasadzie wyłączności smarów, produktów pomocniczych do samochodów, paliw silnikowych i olejów napędowych pochodzących od dostawcy zgodnie z ustalonymi przez niego cenami sprzedaży detalicznej, warunkami i technikami sprzedaży przez okres 10 lat, który może być przedłużany na kolejne pięcioletnie okresy na podstawie wyraźnego i pisemnego porozumienia zawartego co najmniej z sześciomiesięcznym wyprzedzeniem.

Posiadacz stacji paliw przyjmuje na siebie ryzyko związane z paliwami silnikowymi i olejami napędowymi z chwilą ich otrzymania od dostawcy w zbiornikach magazynowych, włączywszy w to ryzyko związane z różnicą w objętości paliwa. Od otrzymania produktów posiadacz stacji paliw ma obowiązek przechowywania ich w warunkach niezbędnych do uniknięcia ich utraty lub pogorszenia i gdy zajdzie taka potrzeba, to on jest odpowiedzialny wobec dostawcy oraz wobec osób trzecich za ich utratę, zanieczyszczenie lub pomieszanie oraz za wynikłe w związku z tym szkody.

Posiadacz stacji paliw powinien zapłacić dostawcy wartość paliw silnikowych lub oleju napędowego w terminie 9 dni od daty ich dostarczenia na stację paliw, po przedstawieniu w dacie pierwszej dostawy gwarancji bankowej na całkowitą wartość dostawy za 15 dni. W przypadku braku zapłaty — poza możliwością przystąpienia przez dostawcę do realizacji gwarancji ustanowionej przez posiadacza stacji paliw — posiadacz ten będzie zobowiązany do zapłaty za produkty przed ich dostarczeniem na stację paliw. Kwota, którą ma zapłacić posiadacz stacji paliw na rzecz dystrybutora, obliczana jest poprzez odjęcie od ceny sprzedaży detalicznej ustalonej przez dystrybutora zawierającej VAT kwoty „prowizji” przysługującej posiadaczowi stacji paliw oraz odpowiedniej kwoty podatku VAT. Dostarczone paliwo sprzedawane jest przeciętnie w terminie krótszym niż 9 dni przewidzianych na dokonanie zapłaty przez powódkę na rzecz pozwanej. Dystrybutor dokonuje miesięcznie obciążenia lub uznania rachunku stacji paliw, w zależności od tego, czy ustalone ceny dostarczonych paliw uległy podwyższeniu lub obniżeniu. Koszt transportu jest ponoszony przez dostawcę.

Posiadacz stacji paliw poręcza i odpowiada za klientów, których pozyskał jako użytkowników karty kredytowej stworzonej i zarządzanej przez grupę spółek, do której należy dostawca, pobiera zapłatę za zakupy dokonane za pomocą tej karty kredytowej w miesiąc po dokonaniu tych zakupów, ponosi niewielką część kosztów związanych z używaniem przez klientów karty stałego klienta danego dystrybutora produktów z ropy naftowej i ponosi ryzyko braku zapłaty przez klientów, którym bezpośrednio udzielił kredytu.

Dostawca produktów z ropy naftowej ponosi koszty instalacji i utrzymywania na stacji paliw logo własnej marki, a także oddaje do dyspozycji zbiorniki i dystrybutory paliw, których posiadacz stacji paliw nie może używać bez pisemnej zgody dostawcy do niedostarczanych przez nią produktów, a których wartość jest równa dokładnie kwocie, na którą posiadacz stacji paliw ustanowił gwarancję na rzecz dostawcy.

Jeżeli tak, to czy rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1984/83 z dnia 22 czerwca 1983 r., a w szczególności jego art. 10-13, należy interpretować w ten sposób, że obejmują one swoim zakresem stosowania umowę mającą taki charakter, tak iż zakaz zawarty w art. 81 ust. 1 traktatu WE nie ma zastosowania, gdy umowa spełnia przesłanki wyłączenia zawarte w tych przepisach rozporządzenia?

W takim przypadku, czy art. 11 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że jeżeli w umowie przewidziano więcej niż jedno ograniczenie konkurencji, ponieważ poza ustanowieniem zakazu konkurencji polegającego na tym, że wyłączna dostawa jest dokonywana przez jednego dostawcę, ceny sprzedaży są ustalane przez dostawcę, umowa może jednak zostać uznana za ważną, jako że w listopadzie 2001 r. dystrybutor pozwolił stacji paliw na obniżenie ceny sprzedaży, pod warunkiem, że przychody dystrybutora nie ulegną zmianie?

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1984/83 z dnia 22 czerwca 1983 r. w sprawie stosowania art. 85 ust. 3 (obecnie art. 81) traktatu do kategorii porozumień dotyczących wyłącznych zakupów (Dz.U. L 173, str. 5)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Krajský soud v Praze (Republika Czeska) w dniu 28 czerwca 2006 r. — Ochranný svaz autorský pro práva k dílům hudebním (OSA) przeciwko Miloslav Lev

(Sprawa C-282/06)

(2006/C 212/37)

Język postępowania: czeski

Sąd krajowy

Krajský soud v Praze (Republika Czeska)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ochranný svaz autorský pro práva k dílům hudebním (OSA)

Strona pozwana: Miloslav Lev

Pytania prejudycjalne

Czy zgodnie z prawem Unii Europejskiej — dyrektywa 2001/29/WE — autor ma prawo do wynagrodzenia w przypadku odtwarzania utworu w radio lub telewizji przez operatora urządzenia używanego w związku z działalnością hotelarską, nawet jeśli odbiornik radiowy lub telewizyjny znajduje się w prywatnej części pomieszczeń wykorzystywanych do zakwaterowania (w pokoju)?

2)	Czy § 23 ustawy o prawie autorskim nr 121/2000 Zb. w brzmieniu nadanym ustawą nr 81/2005 Zb. jest niezgodny z prawem wspólnotowym?

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Zala Megyei Bíróság (Republika Węgierska) w dniu 29 czerwca 2006 r. — KÖGÁZ Rt., E-ON IS Hungary Kft., E-ON DÉDÁSZ Rt., Schneider Electric Hungária Rt., TESCO Áruházak Rt., OTP Garancia Biztosító Rt., OTP Bank Rt., ERSTE Bank Hungary Rt i Vodafon Magyarország Mobil Távközlési Rt. przeciwko Zala Megyei Közigazgatási Hivatal Vezetője

(Sprawa C-283/06)

(2006/C 212/38)

Język postępowania: węgierski

Sąd krajowy

Zala Megyei Bíróság.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: KÖGÁZ Rt., E-ON IS Hungary Kft., E-ON DÉDÁSZ Rt., Schneider Electric Hungária Rt., TESCO Áruházak Rt., OTP Garancia Biztosító Rt., OTP Bank Rt., ERSTE Bank Hungary Rt i Vodafon Magyarország Mobil Távközlési Rt.

Strona pozwana: Zala Megyei Közigazgatási Hivatal Vezetője.

Pytania prejudycjalne

Czy rozdział 4 pkt 3 lit. a) załącznika X do „aktu przystąpienia” (Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (1)), który stanowi, że „Węgry mogą stosować, do 31 grudnia 2007 roku włącznie, obniżenie należnych podatków lokalnych dla przedsiębiorców [czytaj podatków od działalności gospodarczej] do 2 % przychodów netto, przyznawanych przez samorządy terytorialne w ograniczonym czasie na podstawie artykułów 6 i 7 ustawy C z 1990 roku w sprawie podatków lokalnych […]”, należy interpretować w ten sposób, że:

—	chodzi o wyjątek o charakterze przejściowym, który umożliwia Węgrom utrzymanie podatku od działalności gospodarczej, lub też

—	że akt przystąpienia, przewidując możliwość dalszego stosowania obniżeń w podatku od działalności gospodarczej, przyznał Węgrom (przejściowe) prawo do dalszego stosowania podatku o charakterze podatku od działalności gospodarczej?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, tutejszy sąd kieruje ponadto następujące pytanie:

W świetle prawidłowej wykładni szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (2) na podstawie jakich kryteriów uznaje się, iż dany podatek nie ma charakteru podatku obrotowego w rozumieniu art. 33 szóstej dyrektywy?

(1) Dz.U. L 236, str. 846.

(2) Dz.U. L 145, str. 1.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/23

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-286/06)

(2006/C 212/39)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: H. Støvlbæke y R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

orzeczenie, że poprzez odmowę uznania kwalifikacji zawodowych inżyniera uzyskanych we Włoszech oraz uzależnienie dopuszczenia inżynierów posiadających kwalifikacje zawodowe uzyskane w innym państwie członkowskim udziału w wewnętrznym postępowaniu awansowym w służbie cywilnej od akademickiego uznania tych kwalifikacji Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy dyrektywy Rady nr 89/48/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (1), a w szczególności na mocy jej art. 3.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Do Komisji wpłynęły liczne doniesienia dotyczące nieuwzględnienia przez właściwe organy hiszpańskie wniosków o uznanie kwalifikacji zawodowych inżyniera uzyskanych we Włoszech, a złożonych w celu wykonywania w Hiszpanii zawodu inżyniera drogowego i wodnego.

Zgodnie z art. 3 dyrektywy nr 89/48/EWG właściwe organy hiszpańskie powinny zezwolić na podjęcie lub wykonywanie zawodu regulowanego każdemu obywatelowi państwa członkowskiego, który posiada dyplom wymagany w celu podjęcia lub wykonywania tego zawodu w innym państwie członkowskim. Z faktów przedstawionych przez Komisję wynika, że:

1)	zawód inżyniera drogowego i wodnego jest w Hiszpanii „zawodem regulowanym”;

2)	wnioskodawcy są obywatelami państwa członkowskiego

3)	dyplomem wymaganym we Włoszech w celu wykonywania zawodu inżyniera jest „Diploma de Laurea in Ingegneria Civile” łącznie z „Abilitazione all'esercizio della professione di ingegnere”. Wnioskodawcy posiadają oba dyplomy, a zatem są uprawnieni do wykonywania zawodu inżyniera we Włoszech i

4)	„zestaw dyplomów”, jaki tworzy „Laurea in Ingegneria Civile” i „Abilitazione all'esercizio della professione di ingegnere” odpowiada definicji „dyplomu” zawartej w art. 1 lit. a) dyrektywy.

W konsekwencji organy hiszpańskie obowiązane były zezwolić wnioskodawcom na podjęcie i wykonywanie zawodu inżyniera drogowego i wodnego. Odmawiając tego, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 3 dyrektywy.

Z faktów przedstawionych przez Komisję wynika także, że kiedy dla celów udziału w wewnętrznym postępowaniu awansowym w administracji publicznej wymagane jest posiadanie dyplomu inżyniera, a dyplom został wydany za granicą, organy hiszpańskie uzależniają dopuszczenie do udziału w takim postępowaniu od „homologacji” tych dyplomów, to jest uznania ich równoważności akademickiej z dyplomem hiszpańskim. Wymóg taki utrudnia awans wewnętrzny, a zatem i wykonywanie zawodu inżyniera, obywatelom państw członkowskich, którzy uzyskali dyplom zawodowy wymagany w innym państwie członkowskim, a tym samym jest sprzeczny z art. 3 dyrektywy.

(1) Dz.U.1989 L 19 str. 16

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/24

Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-297/06)

(2006/C 212/40)

Język postępowania: grecki

Stron

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Tserepa-Lacombe i I. Khatzigiannis, działający w charakterze pełnomocników)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2003/85/WE z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnotowych środków zwalczania pryszczycy, uchylającej dyrektywę 85/511/EWG i decyzje 89/531/EWG i 91/665/EWG oraz zmieniającej dyrektywę 92/46/EWG (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2003/85 upłynął w dniu 30 czerwca 2004 r.

(1) Dz.U. L 306, 22.11.2003, str. 1

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/25

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-313/06)

(2006/C 212/42)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Lawunmi i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych administracyjnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2004/26/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. zmieniającej dyrektywę 97/68/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do środków dotyczących ograniczenia emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych z silników spalinowych montowanych w maszynach samojezdnych nieporuszających się po drogach, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 3 ust. 1 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2004/26/WE upłynął w dniu 20 maja 2005 r.

(1) Dz.U. L 146, str. 1.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/25

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-317/06)

(2006/C 212/43)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel(-e): J. Energen i R. Vidal Puig)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (1), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Królestwo hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji Dyrektywy 2002/14/WE upłynął w dniu 23 marca 2005 r.

(1) Dz.U. L 80, str. 29.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/26

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-318/06)

(2006/C 212/44)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J. Enegren i G. Rozet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2001/86/WE z dnia 8 października 2001 r. uzupełniającej statut spółki europejskiej w odniesieniu do uczestnictwa pracowników (1) lub w każdym razie nie powiadamiając o ich przyjęciu Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło swoim zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2001/86/WE upłynął w dniu 8 października 2004 r.

(1) Dz. U. L 294, str. 22

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/26

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-320/06)

(2006/C 212/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J. Enegren i G. Rozet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (1), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 11 tej dyrektywy.

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji Dyrektywy 2002/14/WE upłynął w dniu 23 marca 2005 r.

(1) Dz.U. L 80, str. 29.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/26

Skarga wniesiona w dniu 20 lipca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-321/06)

(2006/C 212/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J. Enegren i G. Rozet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (1), a w każdym razie nie powiadamiając o tych przepisach Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 11 tej dyrektywy;

—	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji Dyrektywy 2002/14/WE upłynął w dniu 23 marca 2005 r.

(1) Dz.U. L 80, str. 29.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/27

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 lipca 2006 r. — Hoek Loos przeciwko Komisji

(Sprawa T-304/02) (1)

(Konkurencja - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Niderlandzki rynek gazów przemysłowych i medycznych - Ustalanie cen - Obliczanie kwoty grzywien - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Zasada proporcjonalności i równego traktowania)

(2006/C 212/47)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Hoek Loos NV (Schiedam, Niderlandy) (Przedstawiciele: J.J. Feenstra i B.F. Van Harinxma thoe Slooten, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: A. Bouquet, działający w charakterze pełnomocnika)

Przedmiot sprawy

Wniosek o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/207/WE z dnia 24 lipca 2002 r. w sprawie postępowania na mocy art. 81 traktatu WE (sprawa COMP/E-3/36.700 — Gazy przemysłowe i medyczne) (Dz.U. 2003, L 84, str. 1), a ewentualnie, wniosek o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 305 z 7.12.2002

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/27

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 6 lipca 2006 r. — Yves Franchet i Daniel Byk przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawy połączone T-391/03 i T-70/04) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dochodzenia Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) - Eurostat - Odmowa dostępu - Kontrola i dochodzenie - Postępowania sądowe - Prawo do obrony)

(2006/C 212/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Skarżący: Yves Franchet i Daniel Byk (Luksemburg, Luksemburg), (reprezentanci: G. Vandersanden i L. Levi, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (reprezentanci: D. Maidani, J.-F. Pasquier i P. Aalto, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz Komisji, odmawiających skarżącym dostępu do pewnych dokumentów dotyczących dochodzenia w sprawie Eurostatu

Sentencja:

1)	Skargi o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 18 sierpnia 2003 r. oraz dorozumianej decyzji oddalającej wnioski skarżących z dnia 21 i 29 października 2003 r. zostają odrzucone jako niedopuszczalne.

Stwierdza się nieważność decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 1 października 2003 r. w części odmawiającej dostępu do wszystkich komunikatów OLAF skierowanych do Komisji innych niż ten, o którym mowa w komunikacie prasowym z dnia 19 maja 2003 r., jak również decyzji Komisji z dnia 19 grudnia 2003 r. w części odmawiającej dostępu do załączników do sprawozdania Służby Audytu Wewnętrznego z dnia 7 lipca 2003 r.

3)	W pozostałym zakresie skargi zostają oddalone jako bezzasadne.

4)	Komisja poniesie jedną trzecią kosztów skarżących. Skarżący pokrywają pozostałą część swoich kosztów.

(1) Dz.U. C 21 z 14.1.2004

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/28

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 lipca 2006 r. — Tzirani przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-45/04) (1)

(Urzędnicy - Awans - Obsadzenie stanowiska w kategorii A*2 - Odrzucenie kandydatury - Zasada legalności)

(2006/C 212/49)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marie Tzirani (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciele: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Berscheid i V. Joris, pełnomocnicy, wspierani przez B. Wägenbaura, avocat)

Przedmiot sprawy

Żądanie uchylenia decyzji Komisji z dnia 11 lutego 2003 r. odrzucającej kandydaturę skarżącej na stanowisko w kategorii A*2 dyrektora dyrekcji „Regulamin pracowniczy: Polityka, administracja i doradztwo” w dyrekcji generalnej Komisji ds. Personelu i administracji, żądanie uchylenia decyzji powołującej pana M. J. na to stanowisko oraz w koniecznym zakresie żądanie uchylenia decyzji dorozumianej oddalającej zażalenie skarżącej na te dwie decyzje.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Komisji powołująca pana M. J. na stanowisko objęte ogłoszeniem o wakacie COM/151/02 oraz decyzja odrzucająca kandydaturę skarżącej na to stanowisko zostają uchylone.

2)	Koszty postępowania ponosi Komisja.

(1) Dz.U. C 94 z 17.4.2004

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/28

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 lipca 2006 r. — Tzirani przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-88/04) (1)

(Urzędnicy - Awans - Obsadzenie stanowiska w kategorii A*2 - Odrzucenie kandydatury - Brak uzasadnienia - Oczywisty błąd w ocenie - Naruszenie zasad powoływania urzędników kategorii zaszeregowania A*1 i A*2)

(2006/C 212/50)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marie Tzirani (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciele: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Berscheid i V. Joris, pełnomocnicy, wspierani przez B. Wägenbaura, avocat)

Przedmiot sprawy

Żądanie uchylenia decyzji Komisji z dnia 23 maja 2003 r. odrzucającej kandydaturę skarżącej na stanowisko w kategorii A*2 dyrektora dyrekcji „Polityka socjalna, personel zatrudniony w Luksemburgu, zdrowie i higiena” w dyrekcji generalnej Komisji ds. Personelu i administracji, żądanie uchylenia decyzji z dnia 21 maja 2003 r. powołującej panią D. S. na to stanowisko oraz w koniecznym zakresie żądanie uchylenia decyzji dorozumianej oddalającej zażalenie skarżącej na te dwie decyzje.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Komisji powołująca panią D. S. na stanowisko objęte ogłoszeniem o wakacie COM/063/03 oraz decyzja odrzucająca kandydaturę skarżącej na to stanowisko zostają uchylone.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Koszty postępowania ponosi Komisja.

(1) Dz.U. C 106 z 30.4.2004

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/29

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 lipca 2006 r. — easyJet przeciwko Komisji

(Sprawa T-177/04) (1)

(Konkurencja - Koncentracje - Rozporządzenie (EWG) nr 4064/89 - Decyzja uznająca koncentrację za zgodną ze wspólnym rynkiem - Skarga wniesiona przez osobę trzecią - Dopuszczalność - Rynki transportu lotniczego - Zobowiązania)

(2006/C 212/51)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: easyJet Airline Co. Ltd (Luton, Zjednoczone Królestwo) (Przedstawiciele: początkowo J. Cook, J. Parker i S. Dolan, solicitors, następnie adwokaci M. Werner i M. Waha, L. Mills, solicitor oraz adwokaci M. de Lasala Lobera i R. Malhotra)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: pełnomocnicy P. Oliver, A. Bouquet i A. Whelan)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Francuska (Przedstawiciel: pełnomocnik G. de Bergues)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 lutego 2004 r. uznającej połączenie spółki Air France i Koninklijke Luchtvaart Maatschappij NV za zgodną ze wspólnym rynkiem z zastrzeżeniem dotrzymania zaproponowanych zobowiązań (sprawa COMP/M.3280 — Air France/KLM)

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Komisję.

3)	Republika Francuska zostaje obciążona własnymi kosztami.

(1) Dz.U. C 201 z 7.8.2004

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/29

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 16 czerwca 2006 r. — Volkswagen przeciwko OHIM (CLIMATIC)

(Sprawa T-306/03) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Częściowa odmowa rejestracji - Wycofanie wniosku o rejestrację - Umorzenie postępowania)

(2006/C 212/52)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolsburg, Niemcy)(Przedstawiciel: adwokat S. Risthaus)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (Przedstawiciele: B. Müller i G. Schneider, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 lipca 2003 r. (Sprawa R 1012/2001-2) w przedmiocie wniosku o rejestrację graficznego znaku towarowego zawierającego oznaczenie słowne CLIMATIC jako wspólnotowego znaku towarowego

Sentencja wyroku

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Strona skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 289 z 29.11.2003

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/29

Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2006 r. — Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret i Akar przeciwko Komisji

(Sprawa T-129/06)

(2006/C 212/53)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Diy-Mar Insaat Sanayi ve Ticaret Limited Sirketi (Cankaya/Ankara, Turcja) i M. Akar (Cankaya/Ankara, Turcja) (Przedstawiciel: C. Sahin, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Zastrzeżenie prawa do dochodzenia odszkodowania;

—	tymczasowe zawieszenie postępowania w zakresie dotyczącym przedmiotu postępowania;

—	stwierdzenie nieważności postępowania z dnia 23 grudnia 2005 r. o numerze MK/KS/DELTUR/(2005)/SecE/D/1614, stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga wniesiona przez skarżących dotyczy decyzji Delegacji Komisji Europejskiej w Turcji z dnia 23 grudnia 2005 r. skierowanej do skarżących w związku z przetargiem na roboty budowlane obejmujące ośrodki kształcenia w prowincjach Diyarbakir i Siirt.

Skarżący podnoszą między innymi, że ich oferta wskazywała najniższą cenę oraz, że akta zawierały wszystkie wymagane dane i w związku z tym, zamówienie powinno było zostać udzielone skarżącym. Ponadto, skarżący wskazują, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa Unii Europejskiej.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/30

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2006 r. — ARBOS przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-161/06)

(2006/C 212/54)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: ARBOS Gesellschaft für Musik und Theater (Klagenfurt, Niemcy) (Przedstawiciele: H. Karl, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	zasądzenie od Komisji zapłaty na rzecz skarżącej, do rąk jej przedstawiciela, kwoty 38 545,42 EUR oraz odsetek w wysokości 12 % naliczonymi od dnia 1 stycznia 2001 r. oraz kwoty 27 618,91 EUR oraz odsetek w wysokości 12 % naliczonymi od dnia 1 marca 2003 r.;

—	zasądzenie od Komisji zapłaty na rzecz skarżącej kwoty 26 459,38 EUR netto tytułem kosztów interwencji poniesionych w fazie postępowania przedsądowego oraz obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie art. 288 WE skarżąca dochodzi od Komisji Wspólnot Europejskich odszkodowania za wszelkie szkody, które twierdzi, że poniosła w następstwie nieuzasadnionego wstrzymania pomocy. Skarżąca wywodzi swoje roszczenie z dwóch umów w sprawie udzielenia pomocy na rozwój kultury zawartych w latach 2000 i 2002, których załączniki zawierały w obydwu przypadkach klauzule arbitrażowe.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/30

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2006 r. — Kronoply przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-162/06)

(2006/C 212/55)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Kronoply GmbH & Co. KG (Heiligengrabe, Niemcy) (Przedstawiciele: adwokaci R. Nierer, L. Gordalla

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 września 2005 r. dotyczącej pomocy państwa nr C 5/2004 (ex N 609/2003), w której Komisja uznała za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc, którą Niemcy zamierzają przyznać na rzecz skarżącej;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji C(2005) 3497 z dnia 21 września 2005 r., w której Komisja postanowiła, że planowane przez Niemcy dotacje inwestycyjne (1) na rzecz Kronoply GmbH w związku z wielosektorowymi ramami pomocy regionalnej dla dużych projektów inwestycyjnych stanowią pomoc państwa, która jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty.

W pierwszej kolejności zarzuca ona Komisji popełnienie oczywistego błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. W związku z tym utrzymuje między innymi, że pozwana nie ustaliła daty wniosku skarżącej o dotację, chociaż dla oceny stanu faktycznego miało to decydujące znaczenie. Dalej podnosi ona, że Komisja nie zauważyła, że krajowe postępowanie administracyjne nie zostało jeszcze zakończone.

W drugiej kolejności skarżąca opiera swoją skargę na tym, że zaskarżona decyzja nie została dostatecznie uzasadniona.

Ponadto skarżąca uważa, że Komisja naruszyła art. 87 ust. 3 lit. a) i c) oraz art. 88 WE, a także rozporządzenie (WE) nr 659/1999 (2) oraz wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej [wytyczne w sprawie regionalnej pomocy państwa] (3).

Wreszcie skarżąca zarzuca Komisji błędy w ocenie oraz przekroczenie zakresu swobodnego uznania.

(1) Dz.U. 1998, C 107, str. 7.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE.

(3) Dz.U. 1998, C 74, str. 9, zmienione przez Dz.U. 2000, C 258, str. 5.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/31

Skarga wniesiona w dniu 26 czerwca 2006 r. — Charlott przeciwko OHIM — Charlot (graficzny znak towarowy „Charlott France Entre Luxe et Tradition”)

(Sprawa T-169/06)

(2006/C 212/56)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Charlott SARL (Chaponost, Francja) (Przedstawiciel: L. Conrad, avocat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Charlot — Confecções para Homens, Artigos de Lã e Outros SA (Lizbona, Portugalia)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 kwietnia 2006 r. (sprawa R 223/2005-2),

—	orzeczenie, że spółka Charlot — Confecções para Homens, Artigos de Lã e Outros SA nie dopełniła obowiązku ciążącego na niej na mocy art. 43 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94,

—	nakazanie OHIM dokonania rejestracji znaku towarowego zgłoszonego przez Charlott SARL,

—	obciążenie OHIM i innych uczestników, którzy przegrają sprawę, kosztami postępowania, a w szczególności kosztami podlegającymi zwrotowi w dniu 2 maja 1991 r. na podstawie art. 91 lit. b) regulaminu niniejszego sądu.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „Charlott France Entre Luxe et Tradition” dla towarów należących do klasy 25 — zgłoszenie nr 1 853 274

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Charlot — Confecções para Homens, Artigos de Lã e Outros SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Krajowy graficzny znak towarowy „Charlot” dla towarów należących do klasy 25

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 43 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 40/94 oraz art. 22 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95, ponieważ zdaniem skarżącej wnoszący sprzeciw nie dowiódł rzeczywistego używania znaku towarowego w poprzedzającym okresie pięciu lat i nie przedstawił informacji dotyczących intensywności faktycznego używania tego znaku towarowego.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/31

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2006 r. — Alrosa przeciwko Komisji

(Sprawa T-170/06)

(2006/C 212/57)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Alrosa Company Ltd. (Mirny, Rosja) (Przedstawiciele: R. Subiotto, S. Mobley, K. Jones, solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji w całości;

—	obciążenie Komisji poniesionymi przez Alrosa kosztami postępowania i innymi kosztami związanymi z niniejszą sprawą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 22 lutego 2006 r., w której Komisja uznała za wiążące względem De Beers zobowiązanie do stopniowego ograniczania w latach 2006-2008 bezpośredniego i pośredniego zakupu nieoszlifowanych diamentów od skarżącej i zaprzestania go od dnia 1 stycznia 2009 r.

Na poparcie tej skargi skarżąca wskazuje, po pierwsze, na naruszenie jej prawa do bycia wysłuchaną w trakcie postępowania, w wyniku którego została wydana decyzja. Skarżąca twierdzi, że Komisja miała obowiązek wyjaśnić, jakie uwagi osoby trzeciej oraz jakie aspekty analizy Komisji usprawiedliwiały odrzucenie zobowiązań pierwotnie zaproponowanych wspólnie przez De Beers i skarżącą oraz przyjęcie ostatecznych zobowiązań zaproponowanych przez De Beers.

Po drugie, skarżąca wskazuje na naruszenie art. 9 rozporządzenia nr 1/2003, jako że zobowiązania uznane za wiążące w zaskarżonej decyzji zostały zaproponowane wyłącznie przez De Beers, a nie przez zainteresowane przedsiębiorstwa, czyli De Beers i skarżącą. Skarżąca dodaje, że zaskarżona decyzja nie została przyjęta na czas określony.

Skarżąca podnosi wreszcie, że przewidziany w zaskarżonej decyzji bezwzględny i potencjalnie nieograniczony w czasie zakaz bezpośredniego lub pośredniego zakupu przez De Beers nieoszlifowanych diamentów od skarżącej narusza art. 82 WE oraz art. 9 rozporządzenia nr 1/2003, jak również podstawowe zasady swobody umów oraz proporcjonalności.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/32

Skarga wniesiona w dniu 22 czerwca 2006 r. — Laytoncrest przeciwko OHIM — Erico (TRENTON)

(Sprawa T-171/06)

(2006/C 212/58)

Język skargi: grecki

Strony

Strona skarżąca: Laytoncrest Limited (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (Przedstawiciel: Nikolaos K. Dontas, lawyer.)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Erico International Corporation (Przedstawiciel: Gille Hrabal Struck Neidlein Prop Roos, Düsseldorf, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 26 kwietnia 2006 r. w sprawie R-406/2004-2

—	przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania izbie odwoławczej OHIM

—	obciążenie OHIM oraz Erico International Corporation, jeśli wstąpi ona do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Laytoncrest

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy TRENTON dla towarów z klasy 7, 9 i 11 — Wniosek nr 2 298 438

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Erico International Corporation

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowny znak towarowy MENTON dla towarów z klasy 6 i 7

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu. Zgłaszający sprzeciw obciążony kosztami postępowania

Decyzja Izby Odwoławczej: Zamknięcie postępowania odwoławczego i postępowania w sprawie sprzeciwu z powodu domniemanego wycofania przez stronę skarżącą wniosku o rejestrację spornego znaku towarowego.

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 44 i 66 ust. 1 rozporządzenia Rady nr 40/94 oraz zasady 50 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji nr 2868/95. Skarżąca utrzymuje, iż w zaskarżonej decyzji niesłusznie stwierdzono, iż fakt że nie brała ona udziału w postępowaniu w sprawie sprzeciwu i w postępowaniu odwoławczym oznaczał wycofanie przez nią jej wniosku o rejestrację znaku towarowego, i że izba odwoławcza winna była, mimo nie przedstawienia przez skarżącą uwag, kontynuować postępowanie i wydać decyzję merytoryczną.

Naruszenie podstawowej zasady prawnej polegającej na przestrzeganiu prawa do obrony i do bycia wysłuchanym stosownie do art. 73 rozporządzenia nr 40/94 i zasady 54 rozporządzenia wykonawczego nr 2868/95, zgodnie z którymi izba odwoławcza winna była umożliwić skarżącej przedstawienie jej stanowiska przed wydaniem negatywnej w stosunku do niej decyzji.

Naruszenie art. 74 ust. 1 rozporządzenia nr 40/79. Skarżąca twierdzi, iż izba odwoławcza przekroczyła zakres swojej kompetencji i nadużyła swoje uprawnienia uznając w drodze domniemania, iż skarżąca wycofała całkowicie swój wniosek o rejestrację.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/33

Skarga wniesiona w dniu 29 czerwca 2006 r. — Coca-Cola Company przeciwko OHIM — Azienda Agrícola San Polo (MEZZOPANE)

(Sprawa T-175/06)

(2006/C 212/59)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Coca-Cola Company (N.W. Atlanta, Georgia, Stany Zjednoczone Ameryki) (Przedstawiciele: E. Armijo Chavarri i A. Castán Pérez-Gómez, abogados)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Azienda Agrícola San Polo Exe S.r.l.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie R 99/2005-1,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Azienda Azienda Agrícola San Polo Exe S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy „MEZZOPANE” dla towarów z klasy 33 — zgłoszenie nr 2 242 147

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Słowne krajowe znaki towarowe „MEZZO” i „MEZZOMIX” dla towarów z klasy 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94, ponieważ towary oznaczone spornymi znakami towarowymi są podobne, sporne oznaczenia są do siebie zbliżone pod względem wizualnymi i fonetycznym, a rozpatrywane znaki towarowe mogą stwarzać w obrocie prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/33

Skarga wniesiona w dniu 3 lipca 2006 r. — Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30 (Madryt) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-177/06)

(2006/C 212/60)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30 (Madryt) (Przedstawiciele: J. L. Buendía i R. González-Gallarza Granizo)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności dokonanej przez Komisję Europejską (Eurostat) klasyfikacji Madrid Calle 30 jako jednostki należącej do sektora „administracji publicznej” zgodnie z „Europejskim Systemem Rachunków 1995” (ESA 95) zawartym w załączniku A do Rozporządzenia Rady (WE) nr 2223/96 z dnia 25 czerwca 1996 r., która to klasyfikacja wynika z rachunków opublikowanych przez Komisję (Eurostat) w dniu 24 kwietnia 2006 r. w sprawie danych za rok 2005 dotyczących deficytu sektora publicznego i długu publicznego w celu zastosowania Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu stanowiącego załącznik do traktatu WE;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze wnosi się o stwierdzenie nieważności dokonanej przez Komisję Europejską (EUROSTAT) klasyfikacji Madrid Calle 30 S.A. jako podmiotu należącego do ogólnego sektora „administracji publicznej” zgodnie z „Europejskim Systemem Rachunków 1995” (ESA 95) zawartym w załączniku A do Rozporządzenia Rady (WE) nr 2223/96 z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we Wspólnocie (1). Zdaniem stron skarżących taka klasyfikacja wynika z rachunków opublikowanych przez Komisję (Eurostat) w dniu 24 kwietnia 2006 r. w sprawie danych za rok 2005 dotyczących deficytu sektora publicznego i długu publicznego w celu zastosowania Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu stanowiącego załącznik do traktatu WE.

Strony skarżące zwracają uwagę na okoliczność, iż Madrid Calle 30 jest spółką akcyjną należącą do Ayuntamiento de Madrid oraz prywatnego konsorcjum, złożonego przez trzy spółki usługowe i konstrukcyjne, wybranego w drodze przetargu publicznego po spełnieniu ścisłych kryteriów dotyczących cen rynkowych.

Na poparcie swoich zarzutów skarżące podnoszą:

—	naruszenie licznych zasad regulujących ESA 95, dotyczących klasyfikacji instytucji do sektorów „administracji publicznej” lub „spółek niefinansowych”;

—	naruszenie zasady ogólnej uzasadniania aktów administracyjnych oraz wysłuchania zainteresowanego.

(1) Dz.U. L 310, str. 1.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/34

Skarga wniesiona w dniu 7 lipca 2006 r. — Fränkischer Weinbauverband przeciwko OHIM (trójwymiarowy znak towarowy „Bocksbeutel”)

(Sprawa T-180/06)

(2006/C 212/61)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fränkischer Weinbauverbande.V. (Würzburg, Niemcy) (Przedstawiciel: N. Hetzelt i A. Weigand, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 25 kwietnia 2006 r. (sprawa R 0479/2004-1)

—	nakazanie pozwanemu opublikowania na podstawie art. 40 rozporządzenia nr 40/94 wspólnotowego znaku towarowego nr 002323301 oraz

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Trójwymiarowy znak wspólny „Bocksbeutel” dla towarów i usług z klas 32, 33 i 42 (zgłoszenie nr 323 301)

Decyzja eksperta: Częściowe odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Zgłoszony znak towarowy winien podlegać ochronie, ponieważ wykazuje minimum charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) w zw. z art. 64 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1). Ponadto zaskarżona decyzja narusza zasadę równego traktowania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/34

Skarga wniesiona w dniu 6 lipca 2006 r. — Republika Włoska przeciwko Komisja

(Sprawa T-181/06)

(2006/C 212/62)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (Przedstawiciel: Giacomo Aiello, Avvocato dello Stato)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2006/334/WE z dnia 28 kwietnia 2006 r. C (2006) 1702 w części, w której wyłącza z finansowania przez Wspólnotę niektórych wydatków Republiki Włoskiej z tytułu Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Sekcja Gwarancji, wraz z obciążeniem pozwanej kosztami, należnościami i honorariami związanymi ze sprawą; obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Republika Włoska wniosła skargę do Sądu na decyzję Komisji z dnia 20 kwietnia 2006 r. C (2006) 1702 w części, w której wyłącza z finansowania przez Wspólnotę niektórych wydatków Republiki Włoskiej z tytułu Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR).

W uzasadnieniu swoich żądań skarżąca podnosi naruszenie i wadliwe zastosowanie:

—	artykułu 11 ust. 1 lit. x) pkt 4, art. 13 ust. 2, art. 15 ust. 4 lit. a), art. 30 ust. 1 i 2 i art. 50 rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (Dz.U. L 271 z 3.10.1997, str. 19);

—	artykułu 17 ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia Komisji (WE) nr 659/97 z dnia 16 kwietnia 1997 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w zakresie ustaleń interwencyjnych w sektorze owoców i warzyw (Dz.U. L 100 z 17.4.1997, str. 22);

—

artykułu 8 ust. 2 lit. c) i d), art. 8 ust. 4 lit. b) i art. 16 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 609/2001 z dnia 28 marca 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do programów operacyjnych, funduszy operacyjnych i pomocy finansowej Wspólnoty oraz uchylającego rozporządzenie nr 411/97 (Dz.U. L 90 z 30.3.2001, str. 4);

—	artykułu 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 412/1997 z dnia 3 marca 1997 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 w odniesieniu do uznawania organizacji producentów (Dz.U. L 62 z 4.3.1997, str. 16);

—	artykułów 6 i 9 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3887/92 z dnia 23 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy (Dz.U. L 391 z 31.12.1992, str. 36).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/35

Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2006 r. — Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji

(Sprawa T-182/06)

(2006/C 212/63)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Niderlandów (Przedstawiciele: H.G. Sevenster i D.J.M. de Grave, występujący w charakterze pełnomocników)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2006/372/WE z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie projektu przepisów krajowych zgłoszonych przez Królestwo Niderlandów na podstawie art. 95 ust. 5 Traktatu WE, określających wartości dopuszczalne emisji pyłu przez pojazdy z silnikami wysokoprężnymi;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca powiadomiła Komisję zgodnie z art. 95 ust. 5 WE o zamiarze wprowadzenia krajowych przepisów ograniczających emisję pyłu przez pojazdy z silnikami wysokoprężnymi, w drodze odstępstwa od dyrektywy 98/69/WE. (1) Zgodnie z notyfikowanymi przepisami od dnia 1 stycznia 2007 r. dla nowych osobowych i użytkowych pojazdów z silnikami wysokoprężnymi obowiązywać miała wartość dopuszczalna emisji pyłu zawieszonego wynosząca 5 mg/km. Obecnie obowiązująca wartość dopuszczalna, określona w dyrektywie 98/69 wynosi 25 mg/km. Ze względu na szczególne problemy dotyczące jakości powietrza w Niderlandach, rząd niderlandzki uznał za niezbędne wprowadzenie surowszych przepisów. Zaskarżoną decyzją 2006/372/WE Komisja odrzuciła projekt przepisów krajowych (2).

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja naruszyła kryteria oceny określone w art. 95 ust. 5 WE przyjmując pogląd, że Niderlandy nie wskazały, iż istnieje szczególny problem w zakresie jakości powietrza, a konkretnie w odniesieniu do zobowiązań wynikających z dyrektywy 99/30 (3).

Po drugie skarżąca podnosi, że nastąpiło naruszenie obowiązku staranności i obowiązku uzasadnienia wynikającego z art. 253 WE ze względu na to, że Komisja bez podania przyczyn nie uwzględniła nowszych i bardziej istotnych dla sprawy danych, dostarczonych przez rząd niderlandzki z odpowiednim wyprzedzeniem przed wydaniem zaskarżonej decyzji.

Po trzecie, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła traktat WE, dlatego że dokonując analizy alternatywnych środków na podstawie art. 95 ust. 6 WE nie kierowała się szczególnym celem, zamierzonym w krajowych przepisach, o których zatwierdzenie wystąpiono.

W związku z tym skarżąca podnosi, iż przy ocenie warunków na podstawie art. 95 ust. 6 WE naruszony został obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 253 WE.

Na koniec skarżąca podnosi naruszenie art. 95 ust. 5 i 6 WE oraz wymogu uzasadnienia wynikającego z art. 253 WE ze względu na to, że Komisja uznała, iż przy ocenie wniosku rządu niderlandzkiego istotny jest międzynarodowy kontekst towarzyszący projektowanym przepisom.

(1) Dyrektywa 98/69/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnosząca się do środków mających zapobiegać zanieczyszczeniu powietrza przez emisje z pojazdów silnikowych i zmieniająca dyrektywę Rady 70/220/EWG (Dz.U. L 350, str. 1)

(2) Decyzja Komisji 2006/372/WE z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie projektu przepisów krajowych zgłoszonych przez Królestwo Niderlandów na podstawie art. 95 ust. 5 Traktatu WE, określających wartości dopuszczalne emisji pyłu przez pojazdy z silnikami wysokoprężnymi [notyfikowana jako dokument nr C(2006) 1791] (Dz.U. L 142, str. 16).

(3) Dyrektywa Rady 1999/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnosząca się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu (Dz.U. L 163, str. 41).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/36

Skarga wniesiona w dniu 11 lipca 2006 r. — Republika Portugalii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-183/06)

(2006/C 212/64)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalii (Lisbona) (Przedstawiciele: L. Fernandes, pełnomocnik, C. Botelho Moniz, adwokat oraz E. Maia Cadete, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 28 kwietnia 2006 r. zatytułowanej „decyzja Komisji z 28/IV/2006 o wyłączeniu z finansowania wspólnotowego określonych wydatków poniesionych przez państwa członkowskie z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR)”, w części, w jakiej stosuje wobec Portugalii korektę finansową 100 % w sektorze lnu, w wysokości 3 135 348,71 EUR.

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejszą skargą zaskarża się decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 28 kwietnia 2006 r. zatytułowanej „decyzja Komisji z 28/IV/2006 o wyłączeniu z finansowania wspólnotowego określonych wydatków poniesionych przez państwa członkowskie z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR)”, w części, w jakiej stosuje wobec Portugalii korektę finansową 100 % w sektorze lnu, w wysokości 3 135 348,71 EUR, w ramach systemu stworzonego przez rozporządzenie Komisji (EWG) 1164/89 z dnia 28 kwietnia 1989 r. dotyczącego szczegółowych zasad dotyczących pomocy dla lnu i konopi. (1)

(1) Dz.U. L 121 z 29.4.1989.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/36

Skarga wniesiona w dniu 14 lipca 2006 r. — Komisja przeciwko Internet Commerce Network i Dane-Elec Memory

(Sprawa T-184/06)

(2006/C 212/65)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: L. Ström, pełnomocnik, wspierany przez P. Elvingera, adwokata)

Strona pozwana: Internet Commerce Network i Dane-Elec Memory

Żądania strony skarżącej

—	wezwanie stron w celu ich pojednania, albo

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną oraz

—	tytułem żądania głównego zasądzenie od spółki Dane-Elec Memory wypłaty na rzecz Komisji kwoty 55 878 euro powiększonej o odsetki za zwłokę z tytułu gwarancji;

—	tytułem żądania ewentualnego, zasądzenie od spółki ICN zwrotu zaliczki w kwocie 55 878 euro wypłaconej przez Komisję powiększonej o odsetki za zwłokę z tytułu niewykonania zobowiązań umownych tej spółki w ramach projektu Crossemarc;

—	obciążenie strony przegrywającej sprawę kosztami postępowania zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu;

—	zarządzenie niezwłocznego wykonania wyroku, niezależnie od odwołania i bez kaucji;

—	zastrzeżenie dla skarżącej wszelkich innych uprawnień i środków procesowych, a w szczególności prawa do podwyższenia żądanej kwoty.

Zarzuty i główne argumenty

Wspólnota Europejska, reprezentowana przez Komisję, zawarła w dniu 28 lutego 2001 r., między innymi ze spółką Internet Commerce Network (ICN), umowę IST-2000-25366 w celu wdrożenia i wykonania projektu „Cross-lingual Multi Agent Retail Comparison — Crossemarc” w ramach programu badawczego, rozwojowego i pokazowego w dziedzinie technologii społeczeństwa informacyjnego (IST) 1998-2002 (1). Listem gwarancyjnym podpisanym w dniu 1 września 2000 r. spółka Dane-Elec Memory, spółka-matka ICN, udzieliła gwarancji wykonania zobowiązań umownych tej ostatniej wobec Komisji w ramach umowy IST-2000-25366.

Komisja wypłaciła kontrahentom biorącym udział w projekcie, w tym ICN, zaliczkę na poczet wynagrodzenia za pośrednictwem koordynatora projektu, NCSR „Demokritos”. Następnie koordynator zażądał od ICN jej części projektu, zgodnie z określonym w nim podziałem zadań. Część ta nie została wykonana, a przedstawiciel ICN poinformował koordynatora o napotkanych przez tę spółkę trudnościach finansowych, w związku z czym ten ostatni zwrócił się do spółki Dane-Elec Memory, gwaranta zobowiązań ICN. Prezes spółki Dane-Elec Memory poinformował, że ICN zamierza wycofać się z projektu i zwrócić zaliczkę. Nie otrzymawszy potwierdzenia wycofania z projektu i zapewnienia zwrotu zaliczki na piśmie, koordynator projektu oraz Komisja zażądały od ICN zwrotu wypłaconej zaliczki. Ponieważ żądanie to pozostało bez odpowiedzi, zwrócono się do Dane-Elec Memory o wypłatę z tytułu gwarancji, zgodnie z jej zobowiązaniami zawartymi w liście gwarancyjnym. Odmówiła ona wypłaty z tytułu gwarancji, z tego względu, że Komisja nie udowodniła niewykonania zobowiązań umownych. Odmowa ta została potwierdzona, mimo że Komisja uzasadniła swoje żądanie.

Na podstawie klauzuli pojednawczej zawartej w umowie IST-2000-25366 wiążącej ICN z Komisją oraz w liście gwarancyjnym wydanym przez Dane-Elec Memory na rzecz Komisji ta ostatnia wniosła skargę w niniejszej sprawie, mającą na celu zasądzenie od Dane-Elec Memory wypłaty na rzecz Komisji kwoty zaliczki wypłaconej ICN powiększonej o odsetki za zwłokę z tytułu gwarancji. Tytułem żądania ewentualnego skarżąca wnosi o zasądzenie od spółki ICN zwrotu zaliczki wypłaconej przez Komisję powiększonej o odsetki za zwłokę z tytułu niewykonania zobowiązań umownych tej spółki w ramach projektu Crossemarc.

(1) Zaproszenie do skladania ofert opublikowane w Dz.U. 1999, C 12, str.5

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/37

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2006 r. — Air Liquide przeciwko Komisji

(Sprawa T-185/06)

(2006/C 212/66)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Air Liquide SA (Paryż, Francja) (Przedstawiciele: adwokaci R. Saint Esteben i M. Pittie)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności art. 1(i) decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran), w zakresie w jakim stwierdzono w nim, że Air Liquide naruszyła art. 81 WE i art. 53 EOG między dniem 12 maja 1995 r. a dniem 31 grudnia 1997 r.;

—	w konsekwencji, stwierdzenie nieważności art. 2(f) i art. 4 decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r., w zakresie w jakim dotyczą one Air Liquide;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszą skargą.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące adresatami decyzji, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestniczenie w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na wymianie informacji między konkurentami, porozumieniach co do cen i mocy produkcyjnej oraz nadzorze nad wykonaniem tych porozumień w sektorze nadtlenku wodoru i nadboranu sodu.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi cztery zarzuty:

W zarzucie pierwszym skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając okoliczności przedstawione przez nią w celu przyjęcia domniemania odpowiedzialności solidarnej Air Liquide z powodu zachowania jej spółki zależnej za wystarczające w świetle kryteriów ustalonych przez orzecznictwo oraz że w konsekwencji Komisja naruszyła zasady regulujące odpowiedzialność spółki dominującej za zachowanie spółki zależnej i w ten sposób naruszyła art. 81 WE.

W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że powołując się niesłusznie względem Air Liquide na domniemanie odpowiedzialności, Komisja ponadto nieprawidłowo przerzuciła ciężar dowodu i w ten sposób naruszyła prawo skarżącej do obrony.

W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że nawet w przypadku uznania przez Sąd, iż Komisja mogła w uzasadniony sposób domniemywać odpowiedzialność Air Liquide za zachowanie jej spółki zależnej Chemoxal, Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ nie rozważyła ona żadnego z argumentów przedstawionych przez Air Liquide w celu wykazania autonomiczności spółki Chemoxal i w ten sposób obaliła to domniemanie odpowiedzialności solidarnej, które jest jedynie domniemaniem wzruszalnym.

W zarzucie czwartym skarżąca twierdzi, że Komisja nie udowodniła w sposób wystarczający pod względem prawnym i faktycznym uzasadnionego interesu do podjęcia działania przeciwko niej w niniejszym postępowaniu, poprzez wydanie — mimo upływu terminu przedawnienia jej prawa do nałożenia kary na Air Liquide — decyzji stwierdzającej naruszenie przez Air Liquide art. 81 ust. 1 WE i art. 53 porozumienia o EOG oraz że w braku takiego uzasadnionego interesu Komisja nie miała kompetencji do wydania takiej decyzji względem skarżącej.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/38

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2006 r. — Solvay przeciwko Komisji

(Sprawa T-186/06)

(2006/C 212/67)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Solvay S.A. (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciele: O.W. Brouwer, D. Mes, lawyers, M. O'Regan i A. Villette, Solicitors)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

całkowite lub częściowe stwierdzenie nieważności art. 1, 2 i 3 decyzji Komisji Europejskiej z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran), w zakresie w jakim dotyczy ona skarżącej, w szczególności w części, w której zostało stwierdzone, że skarżąca naruszyła art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia o EOG a) w okresie między dniem 31 stycznia 1994 r. a sierpniem 1997 r. oraz b) w okresie między dniem 18 maja a dniem 31 grudnia 2000 r.;

—	uchylenie lub znaczne obniżenie kwot grzywien, które zostały nałożone na skarżącą oraz Solvay Solexis SpA na podstawie tej decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z całkowitą lub częściową zapłatą kwoty grzywny lub ustanowieniem gwarancji bankowej;

—	podjęcie wszelkich środków, które Sąd uzna za stosowne;

Zarzuty i główne argumenty

Komisja stwierdziła w spornej decyzji, że skarżąca naruszyła art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestnictwo w kartelu dotyczącym nadtlenku wodoru i nadboranu sodu, który polegał na wymianie między konkurentami informacji o cenach i wielkości sprzedaży, porozumieniach cenowych, a także porozumieniach w sprawie zmniejszenia mocy produkcyjnej na obszarze EOG, jak również na nadzorze nad wykonywaniem porozumień antykonkurencyjnych.

Skarżąca utrzymuje, że Komisja miała prawo stwierdzić, iż w okresie między sierpniem 1997 r. a dniem 18 maja 2000 r. Solvay naruszyła art. 81 WE, ale że Komisja naruszyła prawo i popełniła oczywiste błędy w ocenie przy stosowaniu art. 81 WE, uznając, że Solvay popełniła naruszenie, po pierwsze, w okresie między dniem 31 stycznia 1994 r. a sierpniem 1997 r. oraz, po drugie, między dniem 18 maja a dniem 31 grudnia 2000 r. Owe naruszenia i oczywiste błędy w ocenie odnoszą się w szczególności do:

a)	błędnego zastosowanie pojęć „porozumienie”, „uzgodnione praktyki” i „jedno i ciągłe naruszenie”;

b)	niewystarczającego udowodnienia, że skarżąca uczestniczyła w kartelu w innych okresach niż te, do których przyznała się skarżąca;

c)	domniemania dalszego istnienia skutków antykonkurencyjnych po dniu 18 maja 2000 r.; oraz

d)	braku właściwej analizy materiału dowodowego dołączonego do akt odnoszącego się do wyżej wymienionych okresów.

Skarżąca ponadto utrzymuje, że przy ustalaniu kwoty grzywny Komisja dopuściła się kilku naruszeń prawa, a także oczywistych błędów w ocenie przy stosowaniu jej komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji z 2002 r. (komunikatu w sprawie współpracy) (1) oraz rozporządzenia nr 1/2003 (2), w tym w stosunku do:

a)	momentu złożenia wniosków o obniżenie kwot grzywien i/lub przedłożenia materiału dowodowego o istotnej wartości dodanej w ramach powyższych wniosków;

b)	oceny wartości dodanej materiału dowodowego, który przedstawiła skarżąca, oraz

c)	poziomu obniżenia grzywny przyznanego skarżącej, które — zdaniem Solvay — w sposób oczywisty nie uwzględniło wysokiej wartości przedstawionego przez nią materiału dowodowego, jak również istotnej i ciągłej współpracy z jej strony.

Skarżąca ponadto utrzymuje, że kwota grzywny była nadmierna i nieproporcjonalna, oraz że Komisja nie uzasadniła obliczenia kwoty grzywny, ewentualnie uczyniła to w sposób niewystarczający.

Następnie skarżąca utrzymuje, że Komisja niezgodnie z prawem nałożyła grzywnę na spółkę zależną skarżącej — Solvay Solexis SpA.

Ostatecznie skarżąca utrzymuje, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne, a także prawo do obrony, nie przyznając jej pełnego dostępu do akt oraz nie udostępniając jej nieobjętych klauzulą poufności wersji odpowiedzi na pisma w sprawie przedstawienia zarzutów, które złożyły inne strony w postępowaniu przed Komisją.

(1) Komunikat Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, str. 3).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, str. 1).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/39

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. — Schräder przeciwko CPVO (SUMCOL 01)

(Sprawa T-187/06)

(2006/C 212/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Ralf Schräder (Lüdinghausen, Niemcy) (Przedstawiciele: T. Leidereiter, W.A. Schmidt i I. Memmler, Rechtsanwälte)

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)

Żądania strony skarżącej

—	zmiana decyzji Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 2 maja 2006 r. (sprawa A 003/2004) w taki sposób, by uwzględnić odwołanie skarżącego od decyzji pozwanego nr R 446 i przyznać wspólnotową ochronę odmian roślin w oparciu o wniosek dotyczący SUMCOL 01 (nr 2001/0925),

—	posiłkowo — uchylenie decyzji Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 2 maja 2006 r. (sprawa A 003/2004) i nakazanie pozwanemu ponownego rozpoznania wniosku o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin nr 2001/0925 na podstawie rozważań zawartych w wyroku,

—	posiłkowo — uchylenie decyzji Izby Odwoławczej pozwanego z dnia 2 maja 2006 r. (sprawa A 003/2004),

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Odmiana będąca przedmiotem wniosku o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin: SUMCOL 01 (zgłoszenie nr 2001/0905)

Decyzja CPVO: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołanie

Podniesione zarzuty: Naruszenie w szczególności art. 62 w zw. z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2100/94 (1) z uwagi na błędne badanie merytoryczne, ponieważ zgłoszona przez skarżącego odmiana winna podlegać ochronie, jako że wykazuje ona wymaganą odrębność. Naruszenie art. 76 rozporządzenia nr 2100/94 z uwagi na niewystarczające zbadanie stanu faktycznego oraz art. 75 tego rozporządzenia z uwagi na naruszenie prawa bycia wysłuchanym.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2100/94 z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin (Dz.U. L 227, str. 1)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/39

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r.. — Arkema France przeciwko Komisji

(Sprawa T-189/06)

(2006/C 212/69)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Arkema France (Puteaux, Francja) (przedstawiciele: adwokaci A. Winckler, S. Sorinas i P. Geffriaud)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE decyzji wydanej przez Komisję w dniu 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620, w zakresie w jakim dotyczy ona spółki Arkema;

—	ewentualnie, uchylenie lub obniżenie — na podstawie art. 229 WE — grzywny, która została na nią nałożona na mocy tej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca żąda częściowego stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące adresatami decyzji, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 WE i art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestniczenie w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na wymianie informacji między konkurentami i porozumieniach w sprawie cen i mocy produkcyjnej, jak również na nadzorze nad wykonywaniem tych porozumień w sektorze nadtlenku wodoru i nadboranu sodu. Tytułem żądania ewentualnego żąda ona uchylenia lub obniżenia kwoty grzywny, która została na nią nałożona na mocy tej decyzji.

Na poparcie tych żądań skarżąca podnosi cztery zarzuty.

W zarzucie pierwszym skarżąca utrzymuje, że przypisując spółkom Elf Aquitaine i Total naruszenie popełnione przez spółkę Arkema na podstawie samego domniemania związanego z posiadaniem niemal całego jej kapitału przez te spółki w momencie zaistnienia spornych faktów, Komisja popełniła błędy natury prawnej i faktycznej przy zastosowaniu reguł dotyczących możliwości przypisania spółce dominującej praktyk stosowanych przez spółkę zależną oraz naruszyła zasadę niedyskryminacji. Skarżąca twierdzi, że obaliła to domniemanie w trakcie dochodzenia. Ponadto podnosi ona, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia, który na niej ciąży na mocy art. 253 WE, jak również zasadę dobrej administracji, nie odpowiadając na wszystkie argumenty przedstawione przez skarżącą w jej odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów.

W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo poprzez podwyższenie o 200 % „kwoty wyjściowej” grzywny nałożonej na spółkę Arkema z powodu odstraszającego skutku, opierając się na obrotach jej ówczesnych spółek dominujących Total i Elf Aquitaine, jako że — zdaniem skarżącej — zarzucane naruszenie nie mogło zostać przypisane jednej z tych spółek lub obu tym spółkom. Skarżąca podnosi tytułem żądania ewentualnego w ramach tego zarzutu, że przy założeniu, iż naruszenie można przypisać spółkom dominującym, Komisja naruszyła zasady proporcjonalności i równego traktowania, stosując do „kwoty wyjściowej” grzywny nałożonej na spółkę Arkema współczynnik mnożny 3 (tj. podwyższenia o 200 %) z powodu odstraszającego skutku.

Po trzecie, skarżąca utrzymuje, że zwiększenie w decyzji o 50 % „podstawowej kwoty” grzywny nałożonej na spółkę Arkema z powodu powtarzającego się charakteru naruszenia nastąpiło z naruszeniem prawa. Twierdzi ona, że zastosowanie pojęcia powtarzającego się charakteru naruszenia jest w niniejszym przypadku przesadzone i sprzeczne z zasadą pewności prawa, jako że chodzi tu o naruszenia, które zostały przez Komisję ukarane na podstawie okoliczności faktycznych, które mają niewiele wspólnego ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie. Ponadto skarżąca zarzuca Komisji naruszenie zasady „non bis in idem” oraz zasady proporcjonalności, ponieważ istnienie wcześniejszych sankcji zostało już wielokrotnie wzięte pod uwagę przez Komisję w innych niedawno wydanych decyzjach, w których podwyższyła już ona o 50 % kwotę grzywny nałożonej na spółkę Arkema z powodu powtarzającego się charakteru naruszenia. Skarżąca twierdzi, że zostaje ukarana po raz kolejny za te same okoliczności faktyczne.

Wreszcie utrzymuje ona, że decyzja nie jest uzasadniona ani pod względem prawnym, ani faktycznym, jako że nie przyznano w niej skarżącej obniżenia większego niż 30 % kwoty grzywny z powodu współpracy, jaką wykazała się ona w trakcie postępowania. Skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie oraz naruszyła prawo, jako że nie zastosowała ona części B komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji (1), aby przyznać jej obniżenie grzywny w wysokości 50 %.

(1) Komunikat w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli, Dz.U. 92 C 45, str. 3.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/40

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2006 r. — Total i Elf Aquitaine przeciwko Komisji

(Sprawa T-190/06)

(2006/C 212/70)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Total SA i Elf Aquitaine (Courbevoie, Francja) (Przedstawiciele: adwokaci E. Morgan de Rivery i A. Noël-Baron)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności art. 1 lit. o) i p), art. 2 lit. i) oraz art. 3 i 4 decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r.;

—

ewentualnie, dokonanie zmiany art. 2 lit. i) decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r., w zakresie w jakim nałożono w nim na Arkema SA grzywnę w wysokości 78,663 mln euro, za którą Total SA odpowiada solidarnie w wysokości 42 mln euro, zaś Elf Aquitaine SA w wysokości 65,1 mln euro, oraz zmniejszenie do odpowiedniego poziomu kwoty tej grzywny;

—	w każdym razie obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżące wnoszą o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące adresatami decyzji, w tym skarżące, naruszyły art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestniczenie w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na wymianie informacji między konkurentami, porozumieniach co do cen i mocy produkcyjnej oraz nadzorze nad wykonaniem tych porozumień w sektorze nadtlenku wodoru i nadboranu sodu. Wnoszą one ewentualnie o obniżenie kwoty grzywny nałożonej na ich spółkę zależną, za którą ponoszą one odpowiedzialność solidarną.

Jeśli chodzi o żądanie główne, skarga opiera się na dziesięciu zarzutach.

Na wstępie skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja narusza ich prawo do obrony, jak również domniemanie niewinności.

Po drugie, podnoszą one, że zaskarżona decyzja narusza obowiązek uzasadnienia, w zakresie w jakim przyjmuje ona ich odpowiedzialność w związku ze spornym naruszeniem, którego dopuściła się ich spółka zależna, z jednej strony, ponieważ rozważania Komisji, które skarżące uznają za częściowo sprzeczne, zostały przedstawione w niewystarczający sposób z uwagi na nowość stanowiska zajętego w ich sprawie, z drugiej strony, ponieważ Komisja zignorowała szczegółowe informacje, które zostały jej przedstawione przez skarżące w celu uzasadnienia ich braku ingerencji w zarządzanie spółką zależną, odmawiając ustosunkowania się do nich.

Skarżące są również zdania, że zaskarżona decyzja narusza jednolity charakter pojęcia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 81 WE i art. 23 ust. 2 rozporządzenia 1/2003 (1), jak również reguły regulujące kwestię uznania odpowiedzialności spółki dominującej za naruszenia popełnione przez jej spółkę zależną. Odnosząc się do tego ostatniego zarzutu, skarżące utrzymują, że Komisja naruszyła restryktywne wytyczne sądu wspólnotowego dotyczące jej uprawnienia do uznania odpowiedzialności spółki dominującej za naruszenia popełnione przez jej spółkę zależną. Dokonała ona również błędnej interpretacji orzecznictwa dotyczącego możliwości przypisania odpowiedzialności i naruszyła swoją praktykę decyzyjną w tej materii. Zdaniem skarżących, Komisja naruszyła ponadto zasadę niezależności osób prawnych.

Skarżące są również zdania, że Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie, stosując błędnie domniemanie możliwości przypisania odpowiedzialności Total i uznając, przy ocenie powtarzających się naruszeń, że Total była zawsze właścicielem spółki zależnej, której wymierzono grzywnę w zaskarżonej decyzji.

Ponadto skarżące utrzymują, że Komisja naruszyła kilka istotnych zasad, które zostały uznane przez państwa członkowskie i które stanowią część wspólnotowego porządku prawnego, takich jak zasada niedyskryminacji, zasada odpowiedzialności za własne czyny, zasada indywidualnego charakteru kar, a także zasada legalności.

Skarżące utrzymują również, iż zaskarżona decyzja narusza zasadę dobrej administracji i pewności prawa.

W końcu skarżące uznają, że Komisja narusza reguły regulujące ustalanie grzywien takie jak zasada równego traktowania, ponieważ nie stosuje obniżenia o 25 % wyjściowej kwoty grzywny, którą nałożono na skarżące, podczas gdy zastosowała je w stosunku do innego przedsiębiorstwa będącego adresatem zaskarżonej decyzji. W opinii skarżących, zaskarżona decyzja wykracza ponadto poza granice uprawnień Komisji odnoszące się do uwzględnienia odstraszającego skutku, co stanowi naruszenie zasady domniemania niewinności, a także pewności prawa.

W ostatniej kolejności skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja stanowi nadużycie władzy, ponieważ przypisuje im odpowiedzialność za naruszenie, którego dopuściła się ich spółka zależna i zasądza od nich zapłatę grzywny solidarnie ze spółką zależną.

Tytułem żądania ewentualnego, skarżące uważają, że grzywna nałożona na ich spółkę zależną, za którą odpowiadają one solidarnie, powinna zostać obniżona do odpowiedniego poziomu. Żądają one obniżenia o 25 % wyjściowej kwoty grzywny nałożonej na nie, a także uwzględnienia okoliczności łagodzących, jako że zostały one zobowiązane, niemal w tym samym czasie, do zapłaty wysokich kwot grzywien w dwóch podobnych sprawach.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, Dz.U. L 1, str. 1.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/41

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. — FMC Foret przeciwko Komisji

(Sprawa T-191/06)

(2006/C 212/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FMC Foret S.A. (Sant Cugat del Vallés, Hiszpania) (Przedstawiciel: M. Seimetz, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (sprawa COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran), w zakresie w jakim nakłada ona grzywnę na skarżącą;

—	ewentualnie, obniżenie kwoty grzywny, która została nałożona na skarżącą, oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W swojej skardze skarżąca wnosi, w zakresie w jakim to jej dotyczy, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że zainteresowane przedsiębiorstwa naruszyły art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG, uczestnicząc w jednym i ciągłym naruszeniu dotyczącym nadtlenku wodoru i nadboranu sodu, obejmującym cały obszar EOG, polegającym głównie na wymianie przez konkurentów informacji o cenach i wielkości sprzedaży, na porozumieniach cenowych, porozumieniach w sprawie zmniejszenia mocy produkcyjnej na obszarze EOG oraz nadzorze nad porozumieniami antykonkurencyjnymi.

Na poparcie swoich żądań o ograniczenie przedstawionych jej zarzutów skarżąca powołuje się przede wszystkim na wymogi dowodowe, które zostały jej postawione przez Komisję, a następnie powołuje się na naruszenie przysługującego jej prawa do obrony.

Po pierwsze, skarżąca utrzymuje, że Komisja nie wypełniła spoczywającego na niej obowiązku dowodowego oraz że nie dokonała właściwej oceny materiału dowodowego dotyczącego istnienia kartelu. W związku z powyższym skarżąca krytykuje Komisję za to, że pomimo wątpliwości wyrażonych w tym względzie przez jej funkcjonariusza ds. przesłuchań oparła się ona na mglistych, niepopartych żadnymi dowodami twierdzeniach zamieszczonych we wnioskach o złagodzenie sankcji, które zostały złożone przez inne przedsiębiorstwa.

Skarżąca ponadto utrzymuje, że nie zakwestionowano zarówno złożonych przez nią zeznań, jak i materiału dowodowego, który przedłożyła na różnych etapach postępowania celem wykazania nietrafności postawionych jej zarzutów, a które zostały ostatecznie odrzucone przez Komisję bez żadnego uzasadnienia.

Po drugie, skarżąca zarzuca Komisji, że niezgodnie z prawem nie przekazała jej zgromadzonego materiału dowodowego. W tym względzie uznaje ona, iż została pozbawiona prawa do obrony w zakresie dostępu do odpowiedzi, które zostały udzielone na pismo Komisji w sprawie przedstawienia zarzutów, podczas gdy — jej zdaniem — z udzielonej przez nią odpowiedzi można wywnioskować, iż odmówiła ona uczestnictwa w działalności kartelu.

Ostatecznie FMC Forest uznaje, że kwota grzywny, która została na nią nałożona przez Komisję, jest nadmierna i nieproporcjonalna, mając na uwadze jej obrót i bierną rolę, jaką — zdaniem skarżącej — odgrywała ona w domniemanym kartelu.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/42

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. — Caffaro przeciwko Komisji

(Sprawa T-192/06)

(2006/C 212/72)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Caffaro S.r.l. (Przedstawiciele: adwokaci Alberto Santa Maria i Claudi Biscaretti di Rufia)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006)1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w zakresie w jakim nakłada ona na Caffaro S.r.l., solidarnie z SNIA S.p.A., grzywnę w wysokości 1,078 mln euro,

—	ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej przez Komisję na Caffaro S.r.l. do symbolicznej kwoty,

—	także tytułem ewentualnym, istotne obniżenie kwoty grzywny nałożonej na Caffaro S.r.l., mając na względzie krótszy czas trwania naruszenia przypisanego skarżącej oraz z uwagi na istnienie okoliczności łagodzących,

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie to ta sama decyzja co w sprawie T-185/06 L'Air Liquide przeciwko Komisji.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że:

—

powinna być ona postrzegana raczej jako „ofiara” niż uczestnik kartelu dotyczącego nadtlenku wodoru. Skarżąca twierdzi w tym względzie, że w ocenie pozycji spółki Caffaro w spornym postępowaniu pozwana całkowicie pominęła, że spółka ta nie tylko nie czerpała korzyści ze spornego kartelu, ale zeszła z rynku nadboranu sodu właśnie z powodu niedozwolonych porozumień, które miały miejsce na rynku nadtlenku wodoru. Skarżąca podniosła przed Komisją, że wytwarza jedynie nadboran sodu i że nabywa nadtlenek wodoru, zatem nie mogła być ona członkiem kartelu dotyczącego nadtlenku wodoru, będąc ofiarą tej zmowy;

—

pozwana popełniła kolejny oczywisty błąd, stosując wobec wszystkich uczestników naruszenia — z wyjątkiem skarżącej — udziały w rynku światowym w 1999 r., ostatnim pełnym roku naruszenia dotyczącym obu produktów (nadtlenku wodoru i nadboranu sodu). Zaskakująco, w odniesieniu do spółki Caffaro, Komisja zastosowała natomiast dane rynkowe z 1998 r., choć zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Komisja jest zobowiązana, dla celów oceny względnego znaczenia przedsiębiorstwa, uwzględnić obrót każdego przedsiębiorstwa osiągnięty w roku odniesienia. Skarżąca przypomina, że w orzecznictwie zasada ta została zinterpretowana w ten sposób, że jedynie użycie jednego roku odniesienia wspólnego dla wszystkich przedsiębiorstw uczestniczących w tym samym naruszeniu gwarantuje równe traktowanie.

Skarżąca powołuje się także na:

—	naruszenie prawa do obrony z uwagi na fakt, że wbrew temu, co twierdzi Komisja, w spotkaniu w Brukseli w dniu 26 listopada 1998 r. nie uczestniczyli przedstawiciele spółki Caffaro;

—	błędne zastosowanie art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i przewidzianej tam przyczyny przedawnienia, jako że spółka Caffaro przerwała udział w podnoszonym kartelu ponad pięć lat przed wszczęciem wobec niej dochodzenia przez Komisję.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/43

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. — SNIA przeciwko Komisji

(Sprawa T-194/06)

(2006/C 212/73)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: SNIA S.p.A. (Przedstawiciele: adwokaci Alberto Santa Maria i Claudi Biscaretti di Rufia)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w zakresie w jakim nakłada ona na SNIA S.p.A., jako adresata tej decyzji, solidarnie z Caffaro S.r.l. grzywnę w wysokości 1,078 mln euro;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie to ta sama decyzja co w sprawie T-185/06 L'Air Liquide przeciwko Komisji.

Podkreśla się w tym względzie, że w decyzji tej pozwana twierdzi, że w czasie zaistnienia spornych faktów spółka Industrie Chimiche Caffaro S.p.A (zwana dalej „ICC”) była zależna — z punktu widzenia procesu decyzyjnego — nie tylko od Caffaro S.p.A., spółki notowanej na włoskiej giełdzie, która kontroluje ICC w 100 %, ale również od skarżącej, większościowego akcjonariusza spółki Caffaro S.p.A., posiadającej od 53 % do 59 % jej kapitału. Głównie z powodu tego pośredniego pozwiązania skarżąca jest uważana za odpowiedzialną solidarnie za naruszenie, które Komisja zarzuca spółce Caffaro S.r.l.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że:

—	Komisja nie wykazała istnienia stosunku zależności między SNIA a ICC w spornym okresie. Komisja nie wykazała również istnienia, w tym samym okresie, stosunku zależności między Caffaro S.p.A. a ICC;

—

jeśli chodzi o znaczenie połączenia Caffaro S.p.A. ze SNIA dla celów stwierdzenia decydującego wpływu SNIA, Komisja nie uwzględniła okoliczności, że połączenie w drodze włączenia spółki Caffaro S.p.A. do SNIA S.p.A. (podobnie jak zmiana firmy spółki ICC na Caffaro S.p.A., obecnie Caffaro S.r.l.) nastąpiło w 2000 r., tj. rok po wyjściu z rynku środków wybielających, oraz że — jak wspomniano powyżej — decydujący wpływ Caffaro S.p.A. na ICC w rozpatrywanym okresie nie został w żaden sposób wykazany przez Komisję;

—

za podnoszone naruszenie jest odpowiedzialna jedynie ICC (obecnie Caffaro S.r.l.), która zresztą nie przestała istnieć prawnie, lecz zmieniła po prostu swoją nazwę. Z drugiej strony, gdyby uznać, że spółka Caffaro S.p.A. jest odpowiedzialna za podnoszone naruszenie, następcą prawnym tej spółki jest Caffaro S.r.l. a nie SNIA.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/43

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. — Solvay Solexis przeciwko Komisji

(Sprawa T-195/06)

(2006/C 212/74)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Solvay Solexis S.p.A. (Przedstawiciele: adwokaci Tommaso Salonico i Gian Luca Zampa)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	częściowe stwierdzenie nieważności decyzji, w szczególności art. 1, 2 i 3, oraz w konsekwencji obniżenie sankcji nałożonej na Solexis;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z całkowitą lub częściową zapłatą sankcji lub ustanowieniem gwarancji bankowej.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie to ta sama decyzja co w sprawie T-185/06 L'Air Liquide przeciwko Komisji. W decyzji tej stwierdzono, że Solexis jest odpowiedzialna solidarnie z Edison S.p.A. za grzywnę w wysokości 25,619 mln euro. U źródeł odpowiedzialności skarżącej leży wyłącznie zachowanie spółki Ausimont S.p.A., która w momencie zaistnienia spornych faktów była całkowicie kontrolowana przez spółkę Edison.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi, że sankcja nałożona na nią w decyzji będącej przedmiotem sporu jest wadliwa z powodu:

—	błędnego ustalenia czasu trwania naruszenia; naruszenie to miało miejsce od maja/września 1997 r. do maja 2000 r., a nie — jeśli chodzi o skarżącą — od maja 1995 r. do grudnia 2000 r.;

—	błędnego stwierdzenia w odniesieniu do istoty ewentualnego wpływu i zastosowania na rynku objętym naruszeniem, jak również w odniesieniu do biernej roli, jaką skarżąca odgrywała w okresie między majem 1995 r. a majem/wrześniem 1997 r.;

—

braku jej uczestnictwa w porozumieniu w sprawie ograniczenia mocy. Komisja nie uwzględniła przy nakładaniu sankcji, że spółka Ausimont nigdy nie uczestniczyła — ani w 1997 r., ani potem — w kartelu dotyczącym obniżenia/ograniczenia mocy produkcyjnej. Zatem naruszenie, które można by przypisać spółce Ausimont, jest mniej poważne aniżeli naruszenie popełnione przez inne przedsiębiorstwa, z uwagi na jego mniejszy wpływ na konkurencję, jak również przy zastosowaniu podstawowych zasad równego traktowania, słuszności i proporcjonalności;

—	nieuwzględnienia jej współpracy. Pozwana nie przyznała bowiem skarżącej żadnej korzyści w związku z wykazaną przez nią współpracą, ani po jej udziale w postępowaniu mającym na celu łagodzenie sankcji, ani z powodu okoliczności łagodzących przewidzianych w wytycznych.

Wreszcie skarżąca powołuje się na naruszenie zasady proporcjonalności.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/44

Skarga wniesiona w dniu 19 lipca 2006 r. — Edison przeciwko Komisji

(Sprawa T-196/06)

(2006/C 212/75)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Edison S.p.A. (Przedstawiciele: adwokaci Mario Siragusa, Roberto Casati, Matteo Beretta, Pietro Merlino i Eugenio Bruti Liberati)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 3 maja 2006 r. (sprawa COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran), w zakresie w jakim jej dotyczy;

—	ewentualnie, uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na spółkę EDISON na mocy zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie to ta sama decyzja co w sprawie T-185/06 L'Air Liquide przeciwko Komisji. W decyzji tej uznano skarżącą za odpowiedzialną solidarnie za naruszenie popełnione przez spółkę Ausimont w całym okresie jej uczestnictwa w kartelu, oraz z powodu tego naruszenia nałożono na nią grzywnę w wysokości 58,125 mln euro, z czego 25,619 mln solidarnie ze spółką Solvay Solexis.S.p.A.. Należy dodać, że ta ostatnia spółka jest obecnie kontrolowana przez Solvay SA/NV, jednakże w okresie naruszenia była kontrolowana pośrednio — pod firmą Ausimont S.p.A. — przez spółkę Montedison (obecnie EDISON).

Na poparcie swoich żądań skarżąca powołuje się na:

—

naruszenie istotnych zasad proceduralnych, w szczególności zasady kontradyktoryjności i prawa do obrony, jak również art. 27 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 i art. 11 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 773/2004, jako że w celu uzasadnienia swoich zarzutów pozwana wykorzystała po raz pierwszy w decyzji okoliczność, że przez znaczną część okresu naruszenia prezes zarządu spółki Ausimont był ponadto członkiem rady administracyjnej Montecatini, tj. spółki pośredniej kontrolowanej w pełni przez spółkę Montedison (obecnie EDISDON), która posiadała cały kapitał spółki Ausimont;

—

naruszenie art. 81 traktatu WE, jako że skarżącej błędnie przypisano naruszenie reguł konkurencji popełnione przez spółkę Ausimont. Z jednej strony Komisja błędnie założyła, że posiadanie wszystkich udziałów w spółce jest wystarczające dla przyjęcia domniemania, zgodnie z którym spółka kontrolująca wywiera decydujący wpływ na zachowanie spółki kontrolowanej i w związku z tym spółka kontrolująca może być uznawana za odpowiedzialną solidarnie za naruszenie popełnione przez spółkę kontrolowaną. Z drugiej strony, skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja jest wewnętrznie sprzeczna i że brak w niej uzasadnienia, oraz powołuje się na naruszenie art. 81 traktatu WE w związku z tym, że zostało w niej stwierdzone, że w niniejszej sprawie występują „inne elementy”, które wskazują na to, że spółka Ausimont nie jest niezależną jednostką zdolną do decydowania o swojej własnej strategii handlowej.

Skarżąca powołuje się również na naruszenie obowiązku uzasadnienia, jako że pozwana nie rozważyła wszystkich dowodów pisemnych i okoliczności faktycznych przedstawionych przez spółkę EDISON w celu wykazania niezależności spółki Ausimont w określaniu swojej własnej polityki handlowej.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/45

Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2006 r. — FMC przeciwko Komisji

(Sprawa T-197/06)

(2006/C 212/76)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: FMC Corporation (Filadelfia, Stany Zjednoczone) (Przedstawiciele: C. Stanbrook, Q.C. i Y. Virvilis, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r., w zakresie w jakim ma ona zastosowanie do FMC Corporation;

—	ewentualnie, obniżenie kwoty grzywny nałożonej na FMC Corporation;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że skarżąca naruszyła art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestnictwo w kartelu polegającym głównie na wymianie przez konkurentów informacji o cenach i wielkości sprzedaży, zawieraniu porozumień cenowych, porozumień o zmniejszeniu mocy produkcyjnej na obszarze EOG oraz zapewnianiu nadzoru nad porozumieniami antykonkurencyjnymi.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty i utrzymuje, w sposób ogólny, że nie jest odpowiedzialna za naruszenia popełnione przez jej spółkę zależną Foret, jako że nie ma ona decydującego wpływu na spółkę zależną.

Po pierwsze, skarżąca podnosi, że sporna decyzja jest nieodpowiednio uzasadnienia.

Po drugie, skarżąca twierdzi, iż sporna decyzja jest wadliwa zarówno z punktu widzenia prawa, jak i stanu faktycznego, jako że

a)	wnioski Komisji opierały się na błędnej interpretacji dowodów, na niestosownej dyskryminacji polegającej na tym, iż w stosunku do różnych źródeł informacji nie przykładano tej samej wagi, oraz, w sposób bardziej ogólny, na oczywistym błędzie w ocenie;

b)	Komisja zastosowała błędne z prawnego punktu widzenia kryterium kontroli w celu ustalenia odpowiedzialności skarżącej w związku z naruszeniem, którego dopuściła się Foret;

c)	Komisja wykorzystała dowody, które nie miały związku z okresem, w którym dopuszczono się podnoszonego naruszenia;

d)	Komisja wykorzystała dowody, o których nie poinformowała skarżącej, jako dowody obciążające spółkę, pozbawiając tym samym skarżącą możliwości skorzystania z przysługującego jej prawa do obrony.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/45

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2006 r. — Akzo Nobel i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-199/06)

(2006/C 212/77)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Akzo Nobel NV (Arnhem, Niderlandy), Akzo Nobel Chemicals Holding AB (Nacka, Szwecja), Eka Chemicals AB (Bohus, Szwecja) (Przedstawiciele: adwokaci C. Swaak, N. Neij)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Uchylenie grzywny nałożonej w spornej decyzji, lub ewentualnie, zwiększenie o 10 % 40 %-obniżenia przyznanego zgodnie z komunikatem w sprawie łagodzenia sankcji (komunikatem w sprawie współpracy);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o uchylenie grzywny nałożonej na nie w decyzji Komisji C(2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 — Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że skarżące naruszyły art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestnictwo w kartelu, który polegał na wymianie między konkurentami informacji o cenach i wielkości sprzedaży, porozumieniach cenowych, porozumieniach w sprawie obniżenia mocy produkcyjnej na obszarze EOG oraz nadzorze nad wykonaniem porozumień antykonkurencyjnych. Obie skarżące Akzo Nobel Chemicals Holding AB oraz Akzo Nobel NV uznano za solidarnie odpowiedzialne za naruszenie, którego dopuściła się skarżąca Eka Chemicals AB (zwana dalej „Eka”).

Skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła obowiązek uzasadnienia wynikający z art. 253 WE, nie uzasadniając swojej decyzji o przyznaniu jedynie 40 %-obniżenia kwoty grzywny w ramach przedziału 30-50 %, mimo że współpraca Eka odpowiadała w znacznym stopniu kryteriom, które zostały zawarte w komunikacie w sprawie łagodzenia sankcji (1).

Tytułem żądania ewentualnego, skarżące wnoszą o zwiększenie o 10 % 40 %-obniżenia kwoty grzywny, które zostało przyznane zgodnie z komunikatem w sprawie łagodzenia sankcji, powołując się na to, że Komisja błędnie zastosowała komunikat w sprawie łagodzenia sankcji, jako że spółce Eka nie przyznano najwyższego obniżenia przewidzianego we wspomnianym powyżej przedziale, mimo że jej współpraca w pełni spełniała kryteria ustanowione w pkt 23 akapit drugi komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji. Dlatego też, zdaniem skarżących, Komisja naruszyła ich uzasadnione oczekiwania.

Ponadto, skarżące utrzymują, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, jako że potraktowała ona:

i)	w różny sposób podobne sytuacje, tzn. spółek Eka i Arkema, których współpraca w pełni spełniała kryteria określone w pkt 23 komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji, poprzez przyznanie jedynie spółce Arkema maksymalnego obniżenia grzywny, które było dostępne w ramach odpowiedniego przedziału, oraz

ii)

w podobny sposób różne sytuacje, tzn. spółek Eka i Solvay, poprzez przyznanie obu tym spółkom obniżenia kwoty grzywny, które nie jest najwyższym obniżeniem dostępnym w ramach odpowiedniego przedziału, mimo że — zdaniem skarżących — Eka miała większy wkład we współpracę i poświęciła jej więcej czasu niż Solvay.

(1) Komunikat Komisji w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (Dz.U. 2002, C 45, str. 3).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/47

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 11 lipca 2006 r. — Tas przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-12/05) (1)

(Nabór - Konkurs ogólny - Warunki dopuszczenia do udziału - Niedopuszczenie do udziału w egzaminach - Kwalifikacje zawodowe - Równe traktowanie)

(2006/C 212/82)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: David Tas (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciele: S. Orlandi, X. Martin, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: J. Currall et K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji komisji konkursowej odmawiającej dopuszczenia skarżącego do udziału w konkursie EPSO/A/4/03 organizowanego w celu utworzenia rezerwy administratorów w kategorii zaszeregowania A8 w dziedzinach „Administracja europejska”, „Prawo”, „Ekonomia” i „Audyt”.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 132 z 28.05.2005 (sprawa początkowo wpisana do rejestru Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod numerem T-124/05 i przekazana postanowieniem z dnia 15 grudnia 2005 r. do Sądu do Spraw Służby Publicznej)

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/47

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 12 lipca 2006 r. — D przeciwko Komisji

(Sprawa F-18/05) (1)

(Choroba zawodowa - Wniosek o uznanie zawodowego charakteru pogorszenia stanu zdrowia w związku z chorobą, którą dotknięty jest skarżący)

(2006/C 212/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: D (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciele: J. Van Rossum, S. Orlandi i J.-.N. Louis, avocats)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciel: J. Currall)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji Komisji oddalającej wniosek skarżącego o uznanie zawodowego charakteru pogorszenia stanu zdrowia w związku z chorobą, którą jest dotknięty.

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Komisji Wspólnot Europejskich o odmowie uznania zawodowego charakteru choroby lub pogorszenia stanu zdrowia skarżącego zostaje uchylona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 155 z 25.06.2005 (sprawa początkowo zarejestrowana w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich pod sygnaturą T-147/05 i przekazana do Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej postanowieniem z dnia 15.12.2005).

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/48

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 13 lipca 2006 r. — E przeciwko Komisji

(Sprawa F-5/06) (1)

(Urzędnicy - Zgodność z prawem wewnętrznych procedur - Rzekomo naganne zachowanie urzędników w trakcie postępowania dyscyplinarnego oraz postępowania o stwierdzenie choroby zawodowej - Naprawienie szkody - Dopuszczalność - Interes prawny - Akt potwierdzający)

(2006/C 212/84)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: E (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (Przedstawiciele: S. Rodrigues i Y. Minatchy, avocats)

Strona pozwana: Komisja (Przedstawiciele: J. Currall i V. Joris, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 4 października 2005 r. oddalającej zażalenie skarżącej dotyczące weryfikacji zgodności z prawem postępowania dyscyplinarnego, a także postępowania o stwierdzenie choroby zawodowej skarżącej oraz wniosek o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako w oczywisty sposób niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron poniesie koszty własne.

(1) Dz.U. C 74 z 25.03.2006.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/48

Skarga wniesiona w dniu 22 czerwca 2006 r. — Bakema przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-68/06)

(2006/C 212/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rent Jacob Bakema (Zuidlaren, Niderlandy) (Przedstawiciele: L. Rijpkema, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 22 marca 2006 r.;

—	nakazanie organowi powołującemu zatrudnienia skarżącego w grupie funkcyjnej IV w kategorii zaszeregowania 16;

—	stwierdzenie, że skarżącemu należy się stosowne odszkodowanie pieniężne.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, uprzednio zatrudniony w ramach tzw. lokalnej obsługi technicznej (ALAF) został zatrudniony jako pracownik kontraktowy i zaszeregowany do grupy funkcyjnej IV w kategorii zaszeregowania 14.

W uzasadnieniu skargi skarżący twierdzi, ze organ powołujący błędnie zastosował odpowiednie przepisy Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot (w skrócie: WZIP), w szczególności art. 82 ust. 2 lit. c) oraz art. 2 ogólnych postanowień wykonawczych 49-2004. Wykładnia pojęcia „dyplom” użytego w tych przepisach dokonana przez pozwaną jest błędna i arbitralna. Zdaniem skarżącego dokonując obliczenia doświadczenia zawodowego pozwana powinna była uwzględnić wszystkie prace wykonywane przez skarżącego po uzyskaniu „kandidaatdiploma”.

Ponadto skarżący podnosi, że nawet jeśli przed jego zatrudnieniem jako pracownika kontraktowego był pracownikiem pomocniczym w ramach tzw. lokalnej obsługi technicznej zasada określona w art. 86 WZIP znajduje względem niego zastosowanie. Zgodnie z tą zasadą pracownik, który jest przesuwany w ramach tej samej grupy funkcyjnej nie może zostać zaklasyfikowany do niższej kategorii zaszeregowania lub na niższy stopień starszeństwa aniżeli te, które posiadał na poprzednim stanowisku.

2.9.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 212/48

Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2006 r. — Lofaro przeciwko Komisji

(Sprawa F-75/06)

(2006/C 212/86)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alessandro Lofaro (Bruksela, Belgia) (Przedstawiciel: J.-L. Laffineur, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji z dnia 28 września 2005 r. o zwolnieniu skarżącego wraz z końcem okresu próbnego, a także sprawozdania na zakończenie stażu, na podstawie którego decyzja ta została wydana;

—	uchylenie, o ile to konieczne, decyzji organu powołującego z dnia 31 marca 2005 r. o oddaleniu zażalenia skarżącego;

—	zasądzenie od pozwanego na rzecz skarżącego tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę kwoty 85 473 EUR określonej ex aequo et bono oraz kwoty 50 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, z zastrzeżeniem ich podwyższenia lub obniżenia w trakcie postępowania;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, były członek personelu tymczasowego Komisji, zatrudniony został na okres od dnia 16 września 2004 r. do dnia 15 września 2009 r. na podstawie umowy przewidującej sześciomiesięczny okres próbny, zgodnie z art. 14 warunków zatrudnienia innych pracowników. Po pierwszym negatywnym sprawozdaniu z oceny, przedłużeniu okresu próbnego o sześć miesięcy i drugim negatywnym sprawozdaniu, strona pozwana rozwiązała umowę.

W swej skardze skarżący podnosi, że pozwana dopuściła się oczywistych błędów w ocenie ponieważ oparła się na niedokładnych faktach i źle fakty te zinterpretowała, a także przypisała skarżącemu problemy, za które nie można było mu przypisać odpowiedzialności.

Ponadto według skarżącego pozwana miała także naruszyć ogólne zasady, gwarantujące prawo do godności i obrony, a także formułować zbyt daleko idącą krytykę.

Skarżący utrzymuje wreszcie, że nie sporządzając sprawozdania z oceny najpóźniej na miesiąc przed końcem okresu próbnego, pozwana naruszyła art. 14 warunków zatrudnienia innych pracowników.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 212

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 49 2 września 2006

	III Powiadomienia
2006/C 212/8	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 190 z 12.8.2006.	50