3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/1

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym VAT and Duties Tribunal, London) — Halifax plc, Leeds Permanent Development Services Ltd, Country Wide Property Investments Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C-255/02) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 2 ust. 1, art. 4 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 - Działalność gospodarcza - Dostawa towarów - Świadczenie usług - Nadużycia - Transakcje, których jedynym celem jest uzyskanie korzyści podatkowej)

(2006/C 131/01)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, London

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Halifax plc, Leeds Permanent Development Services Ltd, Country Wide Property Investments Ltd

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — VAT and Duties Tribunal, London — Wykładnia dyrektywy 77/388/EWG: Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych—wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Transakcje, których jedynym celem jest uzyskanie korzyści podatkowej — Transakcje niemające niezależnego celu gospodarczego

Sentencja

Transakcje, takie jak transakcje w sprawie przed sądem krajowym, stanowią dostawę towarów lub świadczenie usług oraz działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 1, art. 4 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., jeżeli spełniają one obiektywne kryteria, na których opierają się te pojęcia, nawet jeśli zostały dokonane wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej i nie mają żadnego innego celu gospodarczego.

Szósta dyrektywa powinna być interpretowana w ten sposób, iż sprzeciwia się ona prawu podatnika do odliczenia podatku od wartości dodanej, jeżeli transakcje, z których wynika to prawo, stanowią nadużycie.

Dla stwierdzenia istnienia nadużycia wymagane jest po pierwsze, aby dane transakcje, pomimo iż spełniają formalne przesłanki przewidziane w odpowiednich przepisach szóstej dyrektywy i ustawodawstwa krajowego transponującego tę dyrektywę, skutkowały uzyskaniem korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem tych przepisów. Po drugie, z ogółu obiektywnych okoliczności powinno również wynikać, iż zasadniczym celem tych transakcji jest uzyskanie korzyści podatkowej

3)	Jeżeli stwierdzono istnienie nadużycia, to przeprowadzone transakcje powinny zostać przedefiniowane w taki sposób, aby odtworzyć sytuację, która istniałaby, gdyby nie dokonano transakcji stanowiących nadużycie.

(1) Dz.U. C 233 z 28.09.2002 r.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez High Court of Justice (Chancery Division) — BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C- 419/02) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 10 ust. 2 - Obowiązek podatkowy w podatku VAT - Płatność zaliczkowa - Przedpłata na przyszłe dostawy produktów farmaceutycznych i protez)

(2006/C 131/02)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (Chancery Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough Developments Ltd

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (Chancery Division) — Wykładnia dyrektywy 77/388/EWG: Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str.1) — Pojęcie „dostaw towarów” i „działalności gospodarczej” — Umowy pomiędzy spółkami o dostawy produktów farmaceutycznych i protez mające jedynie na celu uzyskanie korzyści podatkowej

Sentencja

W zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., nie mieści się przedpłata, taka jak będąca przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, dokonana w kwocie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości niewykorzystaną przedpłatę.

(1) Dz.U. C 31z 8.2.2003.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/2

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof) — Hans-Jürgen Ritter-Coulais, Monique Ritter-Coulais/Finanzamt Germersheim

(Sprawa C-152/03) (1)

(Ustawodawstwo podatkowe - Podatek dochodowy - Artykuł 48 traktatu EWG (po zmianie art. 48 traktatu WE, obecnie, po zmianie, art. 39 WE) - Uregulowania krajowe ograniczające uwzględnianie nieuzyskanych dochodów z najmu nieruchomości położonych na terytorium innego państwa członkowskiego)

(2006/C 131/03)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hans-Jürgen Ritter-Coulais, Monique Ritter-Coulais

Strona pozwana: Finanzamt Germersheim

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 43 i 56 WE — Przepisy krajowe dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych ograniczające możliwość odliczenia strat wynikających z wynajmu nieruchomości lub stosowanie tzw. ujemnej klauzuli progresywności jedynie w odniesieniu do strat dotyczących nieruchomości położonych na terytorium danego państwa

Sentencja

Artykuł 48 traktatu EWG (po zmianie art. 48 traktatu WE, obecnie, po zmianie, art. 39 WE) powinien być interpretowany w ten sposób, iż sprzeciwia się on przepisom krajowym, takim jak te będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, które nie zezwalają osobom fizycznym uzyskującym w jednym z państw członkowskich dochody ze stosunku pracy i podlegającym w nim nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, na domaganie się, w celu określenia stawki podatkowej mającej zastosowanie do dochodów uzyskiwanych w tym państwie, uwzględnienia nieuzyskanych dochodów z tytułu najmu, wynikłych z korzystania przez nich na cele mieszkaniowe z budynku mieszkalnego położonego w innym państwie członkowskim, podczas gdy same dochody z najmu takiego budynku zostałyby uwzględnione.

(1) Dz.U. C 158 z 05.07.2003.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/3

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez VAT and Duties Tribunal, Manchester) — University of Huddersfield Higher Education Corporation przeciwko Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C-223/03) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 2 pkt 1, art. 4 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1 - Działalność gospodarcza - Dostawa towarów - Świadczenie usług - Transakcje dokonywane wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej)

(2006/C 131/04)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, Manchester

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: University of Huddersfield Higher Education Corporation

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — VAT and Duties Tribunal, Manchester — Wykładnia dyrektywy 77/388/EWG: Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str.1) — Pojęcie dostaw towarów i świadczenia usług objętych podatkiem od wartości dodanej — Pojęcie działalności gospodarczej — Umowy najmu i podnajmu dokonywane wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej

Sentencja

Transakcje takie jak będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym stanowią dostawy towarów lub świadczenie usług oraz działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 1, art. 4 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., jeżeli spełniają obiektywne kryteria, na których opierają się te pojęcia, nawet jeśli dokonywane są wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej i nie mają żadnego innego celu gospodarczego.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/3

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-232/03) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Pracownicy - Swobodny przepływ - Korzystanie z pojazdów zarejestrowanych za granicą i pozostawionych do dyspozycji pracownika przez pracodawcę z siedzibą za granicą)

(2006/C 131/05)

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Martin i I. Koskinen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Finlandii (Przedstawiciele: Alice Guimaraes-Purokoski i T. Pynnä, pełnomocnicy)

Interwenient po stronie pozwanej: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Przedstawiciele: K. Manji, pełnomocnik, i P. Whipple, barrister)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Art. 10 i 39 traktatu WE — Okoliczności, w jakich pracownicy mający miejsce zamieszkania w Finlandii i zatrudnieni za granicą mogą korzystać z pojazdów zarejestrowanych za granicą i pozostawionych do ich dyspozycji przez pracodawcę

Sentencja

Nie zezwalając pracownikom transgranicznym, zamieszkałym w Finlandii, a zatrudnionym w innym państwie członkowskim, na korzystanie z pojazdów służbowych pozostawionych do ich dyspozycji przez pracodawców mających siedziby w innym państwie członkowskim i zarejestrowanych w tym innym państwie członkowskim, na tej wyłącznie podstawie, że wymienieni wyżej pracownicy transgraniczni zamieszkują na terytorium fińskim, na które samochody należące do ich pracodawców wjeżdżają

nie zezwalając tym pracownikom transgranicznym na korzystanie do celów służbowych i prywatnych z pojazdów służbowych pozostawionych do ich dyspozycji przez pracodawców mających siedziby w innym państwie członkowskim i zarejestrowanych w tym innym państwie członkowskim, mimo że pojazdy te ani nie są zasadniczo przeznaczone do stałego używania na terenie Finlandii, ani też nie są faktycznie w ten sposób wykorzystywane, na tej tylko podstawie, że pracownicy ci zamieszkują na terytorium fińskim, na które samochody należące do ich pracodawców wjeżdżają,

Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 39 traktatu WE.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron ponosi koszty własne.

4)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ponosi koszty własne.

(1) Dz.U. C 184 z 2.8.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek Bundesfinanzhof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — CLT-UFA SA przeciwko Finanzamt Köln-West

(Sprawa C-253/03) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Ustawodawstwo podatkowe - Podatek dochodowy od osób prawnych)

(2006/C 131/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: CLT-UFA SA

Strona pozwana: Finanzamt Köln-West

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 52 Traktatu WE (po zmianie art. 43 WE) i art. 58 Traktatu WE (po zmianie art. 48 WE) — Ustawodawstwo krajowe w zakresie podatków dochodowych od osób prawnych — Stawka opodatkowania przychodów oddziałów zagranicznych spółek akcyjnych wyższa od stawki opodatkowania przychodów filii przekazywanych zagranicznym spółkom-matkom

Sentencja

Artykuł 52 Traktatu WE (po zmianie art. 43 WE) i art. 58 Traktatu WE (po zmianie art. 48 WE) stoją na przeszkodzie stosowaniu unormowań krajowych tego rodzaju, jak będące przedmiotem sprawy głównej, przewidujących wyższą stawkę opodatkowania dochodów oddziału spółki z siedzibą w innym Państwie Członkowskim niż stawka opodatkowania dochodów filii takiej spółki, gdy filia przekazuje swoje dochody w całości spółce matce.

Zadaniem sądu krajowego jest dokonać oceny wysokości stawki opodatkowania, jaka powinna być stosowana do dochodów oddziału tego rodzaju, jak będący przedmiotem sprawy głównej, w zależności od stawki całkowitego opodatkowania, jaka znalazłby zastosowanie w przypadku przekazania dochodów przez filię spółce matce.

(1) Dz.U. C 200 z 23.08.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/4

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 lutego 2006 r. (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Silvia Hosse przeciwko Land Salzburg

(Sprawa C-286/03) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 4 ust. 2b - Specjalne świadczenia nieskładkowe - Austriackie świadczenia opiekuńcze - Kwalifikacja świadczeń oraz dopuszczalność warunku miejsca zamieszkania na podstawie rozporządzenia nr 1408/71 - Uprawniony członek rodziny ubezpieczonego)

(2006/C 131/07)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Silvia Hosse

Strona pozwana: Land Salzburg

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Gerichtshof — Wykładnia art. 4 ust. 2b i art. 19 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. (Dz.U. L 28, str. 1), jak również rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia nr 1408/71 w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 — Ustawodawstwo Bundesland (Salzburg) na podstawie którego prawo niepełnosprawnego dziecka, które jest członkiem rodziny pracownika, do świadczeń opiekuńczych jest uzależnione od warunku miejsca zamieszkania — Pojęcie specjalnego świadczenia nieskładkowego — Wykładnia art. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, str. 2) — Przywilej socjalny

Sentencja

Zasiłek opiekuńczy, taki jak zasiłek przewidziany na podstawie Salzburger Pflegegeldgesetz, nie stanowi specjalnego świadczenia nieskładkowego w rozumieniu art. 4 ust. 2b rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, lecz świadczenie w razie choroby w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) tego rozporządzenia.

Członek rodziny pracownika zatrudnionego w Land Salzburg, zamieszkującego wraz z rodziną na terytorium Niemiec, może ubiegać się od właściwej instytucji miejsca zatrudnienia pracownika o wypłatę zasiłku opiekuńczego, takiego jak zasiłek przewidziany na podstawie Salzburger Pflegegeldgesetz, jako świadczenia pieniężnego w razie choroby, jak przewiduje art. 19 rozporządzenia nr 1408/71, jeśli spełnia inne przesłanki przyznania zasiłku i o ile nie miał prawa do analogicznego świadczenia na podstawie ustawodawstwa państwa, na którego terytorium ma miejsce zamieszkania.

(1) Dz.U. C 226 z 20.09.2003 r.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-323/03) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Rozporządzenie (EWG) nr 3577/92 - Kabotaż morski - Obowiązywanie w zakresie usług transportu pasażerskiego po ría de Vigo - Koncesja na dwadzieścia lat dla jednego operatora - Zgodność - Możliwość udzielania zamówień na usługi publiczne lub nakładania obowiązku świadczenia usług publicznych - Klauzula „standstill”)

(2006/C 131/08)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: I. Martínez del Peral i K. Simonsson, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii [Przedstawiciele: L. Fraguas Gadea i J. M. Rodríguez Cárcamo, pełnomocnicy]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 1, 4, 7 i 9 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/92 z dnia 7 grudnia 1992 r. dotyczącego stosowania zasady swobody świadczenia usług w transporcie morskim w obrębie Państw Członkowskich (kabotaż morski) (Dz.U. L 364, str. 7) oraz traktatu WE — Przepisy krajowe pozwalające na udzielenie zamówienia na usługi transportu morskiego po ría de Vigo na dwadzieścia lat jednemu tylko operatorowi, wprowadzające system bardziej restrykcyjny i nakładający obowiązek świadczenia usług publicznych

Sentencja

Utrzymując w mocy uregulowania:

—	pozwalające na udzielenie zamówienia na pasażerskie usługi transportu morskiego po ría de Vigo jednemu tylko operatorowi w ciągu dwudziestoletniego okresu oraz określające, iż jednym z kryteriów udzielenia koncesji jest nabyte doświadczenie w zakresie transportu po tej ría de Vigo,

—	pozwalające na nałożenie obowiązku świadczenia usług publicznych na sezonowe usługi transportowe połączeń z wyspami lub na regularne usługi transportowe między portami kontynentalnymi,

—	które nie zostały w ogóle skonsultowane z Komisją przed ich przyjęciem,

Królestwo Hiszpanii naruszyło art. 1, 4 i 9 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/92 z dnia 7 grudnia 1992 r. dotyczącego stosowania zasady swobody świadczenia usług w transporcie morskim w obrębie Państw Członkowskich (kabotaż morski) oraz uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tego rozporządzenia.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 239 z 04.10.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/5

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Tribunale civile e penale di Cagliari, Tribunale ordinario di Cagliari) — Giuseppe Atzeni, Francesco Atzori, Giuseppe Ignazio Boi przeciwko Regione autonoma della Sardegna

(Sprawy połączone C-346/03 i C-529/03) (1)

(Pomoc państwa - Decyzja 97/612/WE - Subsydiowanie kredytów na rzecz przedsiębiorstw rolnych - Artykuł 92 ust. 2 lit. b) i ust. 3 lit. a) i c) Traktatu WE [obecnie, po zmianie, art. 87 ust. 2 lit. b) i ust. 3 lit. a) i c) WE] - Dopuszczalność - Podstawa prawna - Uzasadnione oczekiwania)

(2006/C 131/09)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale civile e penale di Cagliari, Tribunale ordinario di Cagliari

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Giuseppe Atzeni, Francesco Atzori, Giuseppe Ignazio Boi

Strona pozwana: Regione autonoma della Sardegna

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale civile e penale di Cagliari — Ważność decyzji Komisji 97/612/WE z dnia 16 kwietnia 1997 r. dotyczącej pomocy przyznanej przez region Sardynia (Włochy) w sektorze rolnym (Dz.U. L 248, str. 27)

Sentencja

Analiza decyzji Komisji 97/612/WE z dnia 16 kwietnia 1997 r. dotyczącej pomocy przyznanej przez region Sardynia (Włochy) w sektorze rolnym nie wykazała żadnej okoliczności mogącej wpłynąć na ważność tej decyzji.

(1) Dz.U. C 264 z 01.11.2003

Dz.U. C 71 z 20.03. 2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Oberlandesgericht w Kolonii) — Siegfried Aulinger przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-371/03) (1)

(Polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Wspólna polityka handlowa - Embargo zastosowane względem Republik Serbii i Czarnogóry - Rozporządzenie (EWG) nr 1432/92 - Przewóz osób)

(2006/C 131/10)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberlandesgericht w Kolonii

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Siegfried Aulinger

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberlandesgericht w Kolonii — Wykładnia art. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1432/92 z dnia 1 czerwca 1992 r. zakazującego handlu między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republikami Serbii i Czarnogóry (Dz.U L 151, str. 4) — Kwestia istnienia zakazu przewozu osób do granic Serbii i Czarnogóry lub z powrotem

Sentencja

Artykuł 1 lit. d) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1432/92 z dnia 1 czerwca 1992 r. zakazującego handlu między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republikami Serbii i Czarnogóry powinien być interpretowany w ten sposób, że komercyjny przewóz osób do Serbii lub Czarnogóry lub z powrotem, wykonywany w formie przewozu dzielonego, był zabroniony.

Jako „przewóz dzielony” należy rozumieć przewóz osób do strefy objętej embargiem lub z powrotem, dokonywany w ramach współpracy pomiędzy przedsiębiorstwem z siedzibą w państwie członkowskim Wspólnoty a innym przedsiębiorstwem z siedzibą w strefie objętej embargiem, gdy to pierwsze przedsiębiorstwo dokonuje przewozu w pobliże granicy strefy objętej embargiem lub z powrotem, a drugie przedsiębiorstwo czyni to z tego miejsca do strefy objętej embargiem lub z powrotem (przy czym pasażerowie przesiadają się do innego pojazdu).

(1) Dz.U. C 289 z 29.11.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/6

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Gerechtshof te 's-Hertogenbosch) — Spadkobiercy M. E. A. van Hilten-van der Heijden przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Particulieren/Ondernemingen buitenland te Heerlen

(Sprawa C-513/03) (1)

(Przepływ kapitału - Artykuł 73b ust. 1 Traktatu WE (obecnie art. 56 ust. 1 WE) - Podatek od spadków - Fikcja prawna, na podstawie której przyjmuje się, że obywatel państwa członkowskiego, który zmarł w okresie dziesięciu lat po tym, jak opuścił to państwo, w chwili śmierci mieszkał w tym państwie - Państwo trzecie)

(2006/C 131/11)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof te 's-Hertogenbosch

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Spadkobiercy M. E. A. van Hilten-van der Heijden

Strona pozwana: Inspecteur van de Belastingdienst/Particulieren/Ondernemingen buitenland te Heerlen

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te 's-Hertogenbosch — Wykładnia art. 57 ust. 1 WE oraz art. 58 ust. 3 WE, a także deklaracji (nr 7) dotyczącej art. 58 (dawniej art. 73d) traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską załączonego do aktu końcowego z Maastricht — Przepis podatkowy państwa członkowskiego dotyczący prawa spadkowego, zgodnie z którym obywatel tego państwa, który w nim zamieszkiwał, a który zmarł w dziesięć lat po opuszczeniu terytorium tego państwa, jest uznawany za zamieszkałego nadal w tym państwie dla celów zastosowania tego prawa — Obywatel mający w chwili śmierci miejsce zamieszkania w państwie trzecim

Sentencja

Artykuł 73b traktatu WE (obecnie art. 56 WE) powinien być interpretowany w ten sposób, iż nie sprzeciwia się on uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak to przed sądem krajowym, zgodnie z którym spadek po obywatelu tego państwa członkowskiego, który zmarł w okresie dziesięciu lat po przeniesieniu swojego miejsca zamieszkania z tego państwa za granicę, jest opodatkowany tak, jak gdyby obywatel ten nadal zamieszkiwał w tym państwie, z zastrzeżeniem możliwości odliczenia podatku pobranego przez inne państwa.

(1) Dz.U. C 85 z 03.04.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/7

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 marca 2006 r. [wniosek High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym] — Unitymark Ltd, North Sea Fishermen's Organisation, The Queen przeciwko Department for Environment, Food and Rural Affairs

(Sprawa C-535/03) (1)

(Rybołówstwo - Dorsz - Ograniczenie nakładu połowowego - Włoki ramowe z sieciami otwartymi - Zasady proporcjonalności i niedyskryminacji)

(2006/C 131/12)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Unitymark Ltd, North Sea Fishermen's Organisation, The Queen

Strona pozwana: Department for Environment, Food and Rural Affairs

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — High Court of Justice (England & Wales), Queen's Bench Division (Administrative Court) — Ważność pkt 4 lit. b) i pkt 6 lit. a) załącznika XVII do rozporządzenia Rady (WE) nr 2341/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. ustanawiającego na 2003 r. możliwości połowowe i związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz dla statków wspólnotowych na wodach, gdzie obowiązują ograniczenia połowowe (Dz.U. L 356, str. 12) — Ważność art. 1 decyzji Komisji 2003/185/WE z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie przyznania dodatkowych dni nieobecności w portach dla państw członkowskich zgodnie z załącznikiem XVII do rozporządzenia Rady (WE) nr 2341/2002 — Zgodność z art. 28, 29, 33 i 34 WE — Podstawowe prawo swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej

Sentencja

Analiza postawionego pytania nie wykazała niczego, co naruszałoby ważność:

—

punktu 4 lit. b) i pkt 6 lit. a) załącznika XVII do rozporządzenia Rady (WE) nr 2341/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. ustanawiającego na 2003 r. możliwości połowowe i związane z nimi warunki dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów rybnych, stosowane na wodach terytorialnych Wspólnoty oraz dla statków wspólnotowych na wodach, gdzie obowiązują ograniczenia połowowe;

—	punktu 4 lit. b) i pkt 6 lit. a)tego samego załącznika zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 671/2003 z dnia 10 kwietnia 2003 r.,

—	artykułu 1 decyzji Komisji 2003/185/WE z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie przyznania dodatkowych dni nieobecności w portach dla państw członkowskich zgodnie z załącznikiem XVII do rozporządzenia nr 2341/2002.

(1) Dz.U. C 47 z 21.02.2004.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-546/03) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środki własne Wspólnot - Wspólnotowy Kodeks Celny - Procedury dotyczące poboru należności przywozowych lub wywozowych - Opóźnienie w przekazaniu środków własnych odpowiadających tym należnościom i brak zapłaty odsetek za zwłokę)

(2006/C 131/13)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: M. Diaz-Llanos La Roche i G. Wilms]

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii [Przedstawiciel: M. Muñoz Pérez]

Interwenienci: Królestwo Danii [Przedstawiciel: J. Molde], Republika Finlandii [Przedstawiciel: A. Guimaraes-Purokoski], Królestwo Szwecji [Przedstawiciel: K. Wistrand]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Art. 220 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1) i art. 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1854/89 z dnia 14 czerwca 1989 r. dotyczącego zaksięgowania i warunków zapłaty kwot należności przywozowych lub wywozowych wynikających z długu celnego (Dz.U. L 186, str. 1) — Opóźnienie w przekazaniu części środków własnych Wspólnot Europejskich w przypadku pokrycia należności celnych po zwolnieniu towarów — Odmowa zapłaty odsetek za zwłokę należnych wskutek opóźnienia w dokonaniu wpisu należności na rachunek Komisji

Sentencja

Naruszając terminy retrospektywnego zaksięgowania należności celnych ustanowione w art. 5 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1854/89 z dnia 14 czerwca 1989 r. dotyczącego zaksięgowania i warunków zapłaty kwot należności przywozowych lub wywozowych wynikających z długu celnego i od dnia 1 stycznia 1994 r. ustanowione w art. 220 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny, co spowodowało opóźnienie w udostępnieniu środków własnych oraz

nie przekazując na rzecz Komisji Wspólnot Europejskich odsetek za to opóźnienie na podstawie art. 11 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 29 maja 1989 r. wykonującego decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot i od dnia 31 maja 2000 r. na podstawie art. 11 rozporządzenia (EW, Euratom) nr 1150/2000 Rady z dnia 22 maja 2000 r. wykonującego decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot,

Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, ciążącym na nim na mocy tych przepisów.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

3)	Królestwo Danii, Republika Finlandii i Królestwo Szwecji pokrywa ją własne koszty.

(1) Dz.U. C 59 z 06.03.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Rechtbank Utrecht) — Poseidon Chartering BV przeciwko Marianne Zeeschip VOF, Albert Mooij, Sjoerdtje Sijswerda, Gerrit Schram

(Sprawa C-3/04) (1)

(Dyrektywa 86/653/EWG - Przedstawiciele handlowi działający na własny rachunek - Pojęcie przedstawiciela handlowego - Zawarcie oraz przedłużanie pojedynczej umowy w okresie kilku lat)

(2006/C 131/14)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank Utrecht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Poseidon Chartering BV

Strona pozwana: Marianne Zeeschip VOF, Albert Mooij, Sjoerdtje Sijswerda, Gerrit Schram

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Rechtbank Utrecht — Interpretacja art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek (Dz.U. L 382, str.17) — Pojęcie „przedstawiciela handlowego” — Pośrednik pracujący na własny rachunek, który wynegocjował dla armatora umowę o czarter na czas określony, a także jej coroczne przedłużanie, pobierając za to prowizję

Sentencja

Artykuł 1 ust. 2 dyrektywy Rady (86/653/EWG) z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek powinien być interpretowany w ten sposób, że jeśli pośrednikowi powierzono zawarcie jednej umowy, przedłużanej następnie przez kilka lat, warunek stałego charakteru pośrednictwa określony w tym przepisie wymaga, by zleceniodawca powierzył pośrednikowi pośrednictwo w zakresie kolejnych przedłużeń tej umowy.

(1) Dz.U. C 59 z 6.3.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/9

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 9 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-65/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Traktat EWEA - Zakres zastosowania - Dyrektywa 89/618/Euratom - Ochrona zdrowia - Promieniowanie jonizujące - Używanie energii atomowej do celów wojskowych - Remont okrętu podwodnego o napędzie atomowym)

(2006/C 131/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Ström van Lier i J. Grunwald, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: C. Jackson i C. Gibbs, pełnomocnicy, wspierani przez D. Wyatta, QC i S. Tromansa, barrister)

Interwenient: Republika Francuska (przedstawiciele: R. Abraham, G. de Bergues, E. Puisais i C. Jurgensen, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 5 ust. 3 dyrektywy Rady 89/618/Euratom z dnia 27 listopada 1989 r. w sprawie informowania ogółu społeczeństwa o środkach ochrony zdrowia, które będą stosowane, oraz o działaniach, jakie należy podjąć w przypadku pogotowia radiologicznego (Dz.U. L 357, str. 31)

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Francuska pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 94 z 17.04.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/9

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-122/04) (1)

(Kompetencje Komisji - Warunki wykonywania uprawnień wykonawczych - Realizacja programu Forest Focus)

(2006/C 131/16)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C.-F. Durand i M. van Beek, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: K. Bradley i M. Gómez-Leal), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: I. Díez Parra i M. Balta, pełnomocnicy)

Interwenienci po stronie pozwanej: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: M. Muñoz Pérez, pełnomocnik), Republika Finlandii (przedstawiciel: T. Pynnä, pełnomocnik)

Przedmiot

Stwierdzenie nieważności art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2152/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. dotyczącego monitorowania wzajemnego oddziaływania lasów i środowiska naturalnego we Wspólnocie (Forest Focus) (Dz.U. L 324, str. 1, zwanego dalej „rozporządzeniem w sprawie Forest Focus”), w zakresie w jakim poddaje on wdrażanie programu Forest Focus procedurze regulacyjnej określonej w art. 5 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 184, str. 23) — Ograniczenie wyboru przez Radę procedur wykonawczych przewidzianych w decyzji 1999/468/WE

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami.

3)	Królestwo Hiszpanii i Republika Finlandii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 94 z 17.04.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/10

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Regeringsrätten) — Amy Rockler przeciwko Försäkringskassan, dawniej Riksförsäkringsverket

(Sprawa C-137/04) (1)

(Swobodny przepływ pracowników - Urzędnicy i inni pracownicy Wspólnot Europejskich - Dodatek rodzicielski - Uwzględnienie okresu objęcia wspólnym ubezpieczeniem chorobowym Wspólnot Europejskich)

(2006/C 131/17)

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Regeringsrätten

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Amy Rockler

Strona pozwana: Försäkringskassan, dawniej Riksförsäkringsverket

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Regeringsrätten — Wykładnia art. 39 WE — Prawo do dodatku rodzicielskiego (föräldrapenning) — Nieuwzględnienie okresu objęcia wspólnym ubezpieczeniem chorobowym przewidzianym przez regulamin pracowniczy Wspólnot Europejskich

Sentencja

Artykuł 48 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 39 WE) należy interpretować w ten sposób, iż w przypadku zastosowania regulacji krajowej, takiej jak w postępowaniu przed sądem krajowym, okres, w którym pracownik migrujący był objęty wspólnym systemem ubezpieczenia chorobowego Wspólnot Europejskich podlega uwzględnieniu.

(1) Dz.U. C 106 z 30.4.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/10

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-177/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 85/374/EWG - Odpowiedzialność za produkt wadliwy - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie zobowiązaniom - Niewykonanie - Artykuł 228 WE - Sankcje finansowe - Częściowe wykonanie wyroku w toku postępowania)

(2006/C 131/18)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: G. Valero Jordana i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i R. Loosli, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niewykonanie wyroku Trybunału z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie C-52/00 dotyczącego nieprawidłowej transpozycji dyrektywy Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe (Dz. U. L 210, str. 29) — Niedokonanie zmiany przepisów francuskiego kodeksu cywilnego — Wniosek o wyznaczenie okresowej kary pieniężnej

Sentencja wyroku

Uznając nadal, że dostawca wadliwego produktu ponosi odpowiedzialność na równi z producentem, w sytuacji gdy tożsamość producenta jest nieznana, a dostawca poinformował w rozsądnym terminie poszkodowaną osobę o tożsamości podmiotu, który dostarczył mu produkt, Republika Francuska nie podjęła działań niezbędnych dla pełnego wykonania wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie C-52/00 Komisja przeciwko Francji w odniesieniu do transpozycji art. 3 ust. 3 dyrektywy Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe i w związku z tym uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 228 WE.

Republika Francuska zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Komisji, na konto „zasoby własne Wspólnoty Europejskiej”, okresowej kary pieniężnej w wysokości 31 650 EUR za każdy dzień opóźnienia w podjęciu działań niezbędnych dla pełnego wykonania ww. wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. w sprawie Komisja przeciwko Francji, licząc od dnia ogłoszenia niniejszego wyroku do dnia wykonania rzeczonego wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r.

3)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz. U. C 118 z 30.04.2004.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Länsrätten i Stockholms län) — Ulf Öberg przeciwko Försäkringskassan, länskontoret Stockholm, dawniej Stockholms läns allmänna försäkringskassa

(Sprawa C-185/04) (1)

(2006/C 131/19)

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Länsrätten i Stockholms län

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ulf Öberg

Strona pozwana: Försäkringskassan, länskontoret Stockholm, dawniej Stockholms läns allmänna försäkringskassa

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Länsrätten i Stockholms län — Wykładnia art. 12, 17 ust. 2, 18 i 39 WE, art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, str. 2) oraz dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (Dz.U. L 145, str. 4) — Prawo do uzyskania świadczeń rodzicielskich (foräldrapenning) — Nieuwzględnienie okresu, w którym pracownik był objęty Wspólnym Ubezpieczeniem Chorobowym przewidzianym Regulaminem Pracowniczym Urzędników Wspólnot Europejskich.

Sentencja

Artykuł 39 WE należy interpretować w ten sposób, iż w przypadku zastosowania regulacji krajowej, takiej jak w postępowaniu przed sądem krajowym, okres, w którym pracownik migrujący był objęty wspólnym systemem ubezpieczenia chorobowego Wspólnot Europejskich podlega uwzględnieniu.

(1) Dz.U. C 179 z 10.7.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/11

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek Hof van beroep te Antwerpen o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Belgische Staat przeciwko Molenbergnatie NV

(Sprawa C-201/04) (1)

(Wspólnotowy Kodeks Celny - Pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych po zwolnieniu towarów - Obowiązek powiadomienia dłużnika o kwocie należności niezwłocznie po jej zaksięgowaniu i przed upływem terminu trzech lat od chwili powstania długu - Pojęcie „zgodnie z odpowiednią procedurą”)

(2006/C 131/20)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Belgische Staat

Strona pozwana: Molenbergnatie NV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van beroep te Antwerpen — Wykładnia rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1) — Obowiązywanie temporalne — Pokrycie długu celnego powstałego przed wejściem w życie rozporządzenia — Wykładnia art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego — Obowiązek powiadomienia dłużnika o kwocie należności niezwłocznie po jej zaksięgowaniu i przed upływem terminu trzech lat od chwili powstania długu celnego

Sentencja

1)	W stosunku do pokrycia długu celnego powstałego przed dniem 1 stycznia 1994 r. które zostało wszczęte po tym terminie, obowiązują wyłącznie przepisy proceduralne zawarte w art. 217–232 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

2)	Artykuł 221 ust. 1 rozporządzenia nr 2913/92 wymaga, by kwota należności celnych przywozowych lub wywozowych została zaksięgowana przed powiadomieniem o niej dłużnika.

Z upływem określonego w art. 221 ust. 3 rozporządzenia nr 2913/92 terminu postępowanie w celu pokrycia długu celnego ulega przedawnieniu, z zastrzeżeniem określonego w tym artykule wyjątku, co jest równoważne z przedawnieniem samego długu, a zatem z jego wygaśnięciem. W związku z tak ustanowionym przepisem, art. 221 ust. 3 należy uznać, w przeciwieństwie do ust. 1 i 2 tego artykułu, za przepis materialny, a więc nie można go stosować do pokrycia długu celnego powstałego przed dniem 1 stycznia 1994 r. Jeśli dług ten powstał przed dniem 1 stycznia 1994 r., mogą mieć do niego zastosowanie jedynie zasady przedawnienia obowiązujące w tym czasie, choćby nawet postępowanie w sprawie pokrycia tego długu wszczęto po dniu 1 stycznia 1994 r.

Państwa Członkowskie nie muszą przyjmować szczególnych przepisów proceduralnych dotyczących sposobu, w jaki należy dokonać powiadomienia dłużnika o kwocie należności celnych przywozowych lub wywozowych, jeżeli do tego powiadomienia można zastosować ogólne krajowe przepisy proceduralne, gwarantujące dłużnikowi odpowiednią informację i pozwalające mu na obronę jego praw z pełną znajomością okoliczności sprawy.

(1) Dz.U. C 179 z 10.07.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/12

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-205/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ pracowników - Zatrudnienie w służbie cywilnej - Nieuwzględnienie stażu i doświadczenia zawodowego nabytych w służbie cywilnej w innych państwach członkowskich - Art. 39 WE - Art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 1612/68)

(2006/C 131/21)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciel: G. Rozet, pełnomocnik]

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii [Przedstawiciel: N. Díaz Abad, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Art. 39 WE i art. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz. U. L 257, str. 2) — Dostęp do hiszpańskiej służby cywilnej — Obowiązek uznania, z punktu widzenia ekonomicznego, służby pełnionej przez obywateli wspólnotowych w administracji publicznej w innym państwie członkowskim

Sentencja

Nie uchwalając przepisów ustawodawczych przewidujących w sposób wyraźny w hiszpańskiej służbie cywilnej uznanie, z punktu widzenia skutków finansowych, służby pełnionej uprzednio w administracji publicznej w innym państwie członkowskim, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 39 WE i art. 7 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 168 z 26.06.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/13

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 marca 2006 r. — Mülhens GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Zirh International Corp.

(Sprawa C-206/04 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Słowny znak towarowy ZIRH - Sprzeciw właściciela wspólnotowego znaku towarowego SIR)

(2006/C 131/22)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Mülhens GmbH & Co. KG [Przedstawiciele: T. Schulte-Beckhausen i C. Musiol, adwokaci]

Pozostali uczestnicy postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) [Przedstawiciele: S. Laitinen i A. von Mühlendahl, pełnomocnicy],

Zirh International Corp., [Przedstawiciel: L. Kouker, adwokat)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie T-355/02 Mülhens przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej sprzeciw wobec rejestracji znaku towarowego wniesiony przez właściciela wcześniejszego znaku towarowego — Podobieństwo znaków — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) Rady nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Mülhens GmbH & Co. KG zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 179 z 10.07.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/13

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-209/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 79/409/EWG - Ochrona dzikiego ptactwa - Derkacz - Obszar specjalnej ochrony parku narodowego Lauteracher Ried - Wyłączenie obszarów Soren i Gleggen-Köblern - Dyrektywa 92/43EWG - Ochrona naturalnych siedlisk - Dzika fauna i flora - Procedura dotycząca planu lub projektu budowy - Procedura wyznaczenia przebiegu drogi szybkiego ruchu - Procedura oceny oddziaływania na środowisko - Uchybienia o charakterze proceduralnym w związku z projektem budowy federalnej drogi szybkiego ruchu S 18 - Stosowanie dyrektywy 92/43 w czasie)

(2006/C 131/23)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich, [przedstawiciele: M. van Beek i B. Schima]

Strona pozwana: Republika Austrii, [przedstawiciele: E. Riedl, J. Müller i K. Humer]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, str. 1) oraz art. 6 ust. 4 w związku z art. 7 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7) — Wyznaczenie granic specjalnego obszaru ochrony „Lauteracher Ried” na podstawie nieprawidłowych informacji naukowych, błędnie wyłącznie dwóch terenów „Soren” i „Gleggen-Köblern”, istotnych z punktu widzenia ochrony derkacza (Crex crex) i innych ptaków wędrownych gniazdujących w okolicy — Zezwolenie na projekt budowy drogi mogący mieć istotny wpływ na ten obszar, niewypełnienie zobowiązań wynikających z art. 6 ust. 4 dyrektywy 92/43/EWG

Sentencja

Nie włączając do specjalnego obszaru ochrony parku narodowego Lauteracher Ried terenów Soren i Gleggen-Köblern, które według kryteriów naukowych stanowią na tej samej podstawie co obszar specjalnej ochrony, najbardziej odpowiednie terytoria pod względem liczny i obszaru zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa Dz.U. L 103, str. 1), zmienionej dyrektywą Komisji 97/49/WE z dnia 29 lipca 1997 r., Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy rzeczonej dyrektywy.

2)	Skarga zostaje oddalona w pozostałym zakresie.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich i Republika Austrii poniosą swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 179 z 10.04.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/14

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione) — Ministero dell'Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc

(Sprawa C-210/04) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 2 i art. 9 - Stały zakład - Spółka będąca nierezydentem - Stosunek prawny - Porozumienie co do podziału kosztów - Konwencja OECD w sprawie podwójnego opodatkowania - Pojęcie „podatnika” - Odpłatne świadczenie usług - Praktyka administracyjna)

(2006/C 131/24)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ministero dell'Economia e delle Finanze, Agenzia delle Entrate

Strona pozwana: FCE Bank plc

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Wykładnia art. 2 ust. 1 i art. 9 ust. 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Filia spółki z siedzibą w innym państwie, będąca zakładem produkcyjnym — Możliwość uznania filii za niezależny podmiot i stosowania kryterium „arm's length” przewidzianego w modelu z Konwencji OECD przeciwko podwójnemu opodatkowaniu

Sentencja

Wykładni art. 2 pkt 1 oraz art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy dokonywać w ten sposób, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług.

(1) Dz.U. C 190 z 24.7.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/14

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 mars 2006 r. (wniosek Landesgericht Innsbruck o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Rosmarie Kapferer przeciwko Schlank & Schick GmbH

(Sprawa C-234/04) (1)

(Jurysdykcja w sprawach cywilnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Wykładnia art. 15 - Jurysdykcja w sprawach dotyczących umów zawartych pomiędzy konsumentami - Przyrzeczenie nagrody - Reklama wprowadzająca w błąd - Orzeczenie sądowe rozstrzygające o jurysdykcji - Powaga rzeczy osądzonej - Wznowienie postępowania przed sądem odwoławczym - Pewność prawa - Pierwszeństwo prawa wspólnotowego - Artykuł 10 WE)

(2006/C 131/25)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht Innsbruck

Strony postępowania przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Rosmarie Kapferer

Strona pozwana: Schlank & Schick GmbH

Przedmiot sprawy

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesgericht Innsbruck — Wykładnia art. 10 WE — Obowiązek sądu odwoławczego zbadania prawomocnego wyroku sądu pierwszej instancji w przedmiocie jurysdykcji w przypadku naruszenia prawa wspólnotowego — Wykładnia art. 15 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. U. 2001 L 12, str. 1) — Krajowe ustawodawstwo ochrony konsumentów ustanawiające prawo do nagrody rzekomo wygranej przez adresata wprowadzającej w błąd reklamy

Sentencja wyroku

Zasada współpracy zawarta w art. 10 WE nie zobowiązuje sądu krajowego do zaprzestania stosowania krajowych przepisów proceduralnych w celu zbadania i uchylenia prawomocnego orzeczenia sądowego, jeżeli okaże się, że narusza ono prawo wspólnotowe.

(1) Dz. U. C 251 z 09.10.2004.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/15

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale civile e penale di Cagliari) — Enirisorse SpA przeciwko Sotacarbo SpA

(Sprawa C-237/04) (1)

(Pomoc państwa - Artykuły 87 WE i 88 WE - Pojęcie pomocy - Udział przedsiębiorstwa publicznego w kapitale przedsiębiorstwa prywatnego - Prawo do wystąpienia ze spółki z zastrzeżeniem uprzedniego zrzeczenia się wszelkich praw do majątku spółki)

(2006/C 131/26)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale civile e penale di Cagliari

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Enirisorse SpA

Strona pozwana: Sotacarbo SpA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunale di Cagliari — Wykładnia art. 87 WE i art. 88 ust. 3 WE — Pojęcie pomocy państwa — Udział przedsiębiorstwa publicznego w kapitale przedsiębiorstwa prywatnego — Zgodność uregulowania krajowego dopuszczającego taki udział z art. 43 WE i art. 49 WE

Sentencja

Uregulowania krajowego tego rodzaju jak uregulowanie będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, które przyznaje wspólnikom spółki kontrolowanej przez państwo odbiegające od prawa powszechnego uprawnienie do wystąpienia z tej spółki pod warunkiem zrzeczenia się wszelkich praw do jej majątku, nie można uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 87 WE.

(1) Dz.U. C 201 z 07.08.2004.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/15

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek Gerechtshof te Amsterdam o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Beemsterboer Coldstore Services BV/Inspecteur der Belastingdienst — Douanedistrict Arnhem

(Sprawa C-293/04) (1)

(Retrospektywne pokrycie należności celnych przywozowych lub wywozowych - Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Zastosowanie ratione temporis - System współpracy administracyjnej z udziałem organów państwa trzeciego - Pojęcie „nieprawidłowego świadectwa” - Ciężar dowodu)

(2006/C 131/27)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Gerechtshof te Amsterdam

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Beemsterboer Coldstore Services BV

Strona pozwana: Inspecteur der Belastingdienst — Douanedistrict Arnhem

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Gerechtshof te Amsterdam — Wykładnia art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1) w brzmieniu nadanym rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. (Dz.U. L 311, str.17) — Retrospektywne pokrycie należności celnych wynikających z długu celnego, który powstał przed wejściem w życie rozporządzenia (WE) nr 2700/2000, dotyczące importera, który przedstawił świadectwa pochodzenia EUR.1 wskazując pochodzenie towarów, które nie mogło zostać potwierdzone w ramach weryfikacji po zwolnieniu towarów

Sentencja

Artykuł 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 2700/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. ma zastosowanie do długu celnego, którego powstanie i retrospektywne pokrycie nastąpiły przed wejściem w życie tego rozporządzenia.

W zakresie w jakim w następstwie przeprowadzenia weryfikacji po zwolnieniu towarów nie może zostać potwierdzone wskazane w świadectwie EUR.1 pochodzenie towarów, świadectwo to musi zostać uznane za „świadectwo nieprawidłowe” w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 2913/92 w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 2700/2000.

Na podmiocie powołującym się na akapit trzeci art. 220 ust. 2 lit. b) kodeksu celnego w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 2700/2000 ciąży obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych dla uwzględniania jego roszczeń. Zatem co do zasady na organach celnych powołujących się na rzeczony art. 220 ust. 2 lit. b) akapit trzeci initio, w celu dokonania retrospektywnego pobrania należności celnych, ciąży obowiązek przedstawienia dowodu, że wydanie nieprawidłowych świadectw było konsekwencją niewłaściwego przedstawienia faktów przez eksportera. Jednakże jeżeli w następstwie zaniedbania, za które odpowiedzialność ponosi wyłącznie eksporter, organy celne nie mogą przedstawić niezbędnych dowodów, że świadectwo EUR.1 zostało wystawione na podstawie właściwego lub niewłaściwego przedstawienia faktów przez eksportera, na podmiocie zobowiązanym do uiszczenia należności celnych ciąży obowiązek wykazania, że rzeczone świadectwo zostało wydane przez organy celne państwa trzeciego na podstawie właściwego przedstawienia faktów.

(1) Dz.U. C 228 z 11.9.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym Juzgado de lo Social nr 30 de Madrid) — Carmen Sarkatzis Herrero przeciwko Instituto Madrileño de la Salud (Imsalud)

(Sprawa C-0294/04) (1)

(Dyrektywa 76/207/EWG - Równe traktowanie kobiet i mężczyzn - Urlop macierzyński - Dostęp do kariery urzędniczej - Pracownica będąca członkiem personelu tymczasowego korzystająca z urlopu macierzyńskiego, która w następstwie udziału w konkursie uzyskuje stałe zatrudnienie - Obliczanie stażu pracy)

(2006/C 131/28)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy:

Juzgado de lo Social de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Carmen Sarkatzis Herrero

Strona pozwana: Instituto Madrileño de la Salud (Imsalud)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Przepisy wspólnotowe dotyczące urlopu macierzyńskiego i równego traktowania mężczyzn i kobiet w zakresie dostępu do zatrudnienia — Prawa kobiet w okresie urlopu macierzyńskiego — Uzyskanie statusu urzędnika i nabycie praw z tym związanych — Pracownica zatrudniona czasowo, która w czasie przebywania na urlopie macierzyńskim uzyskuje stałe zatrudnienie

Sentencja

Dyrektywa Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy stoi na przeszkodzie przepisom krajowym, które pracownikowi płci żeńskiej korzystającemu z urlopu macierzyńskiego nie przyznają tych samych praw, co pozostałym laureatom tego samego konkursu w zakresie dostępu do kariery urzędniczej, poprzez przeniesienie daty objęcia stanowiska na chwilę zakończenia tego urlopu, bez uwzględnienia czasu trwania tego urlopu przy obliczaniu stażu pracy tego pracownika.

(1) Dz.U. C 106 z 30.04.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/17

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 marca 2006 r. w spawie Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-332/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 85/337/EWG zmieniona dyrektywą 97/11/WE - Ocena oddziaływania przedsięwzięć na środowisko naturalne - Wzajemna zależność pomiędzy czynnikami mogącymi ulec naruszeniu bezpośrednio lub pośrednio - Obowiązek publikacji oświadczenia dotyczącego zakresu oddziaływania przedsięwzięcia - Ograniczona ocena przedsięwzięć inwestycyjnych o charakterze miejskim położonych poza obszarami miejskimi - Przedsięwzięcie budowy centrum wypoczynkowego w Paternie)

(2006/C 131/29)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: G. Valero Jordana i F. Simonetti, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii [przedstawiciel: M. Muñoz Pérez, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niepełna lub błędna transpozycja art. 3, art. 9 ust. 1 oraz pkt 10 lit. b) załącznika II do dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175, str. 40), zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. (Dz.U. L 73, str. 7) — Brak zastosowania przepisów przejściowych ustanowionych w art. 3 dyrektywy 97/11/WE — Brak przedłożenia do oceny przedsięwzięcia budowy centrum wypoczynkowego w Paternie (Valencia)

Sentencja

Dokonując niepełnej transpozycji art. 3 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175, str. 40), zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r., nie dokonując transpozycji art. 9 ust. 1 dyrektywy 85/337 zmienionej dyrektywą 97/11, nie przestrzegając przepisów przejściowych ustanowionych w art. 3 dyrektywy 97/11, nie dokonując poprawnej transpozycji pozostający w związku z nimi przepisów pkt 10 lit. b) załącznika II jak również art. 2 ust. 1 oraz art. 4 ust. 2 dyrektywy 85/337, zmienionej dyrektywą 97/11, oraz nie poddając procedurze oceny oddziaływania na środowisko naturalne przedsięwzięcia budowy centrum wypoczynkowego w Paternie, a w konsekwencji nie stosując przepisów art. 2 ust. 1, art. 3, art. 4 ust. 2, art. 8 oraz art. 9 dyrektywy 85/337, zmienionej dyrektywą 97/11, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tych dyrektyw.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/17

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de Barcelona) — Matratzen Concord AG przeciwko Hukla Germany SA

(Sprawa C-421/04) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy 89/104/EWG - Podstawy odmowy rejestracji - Artykuły 28 i 30 WE - Swobodny przepływ towarów - Środek o skutku równoważnym - Względy uzasadniające - Ochrona własności przemysłowej i handlowej - Słowny krajowy znak towarowy zarejestrowany w Państwie Członkowskim - Znak towarowy składający się z wyrazu zapożyczonego z języka innego Państwa Członkowskiego, w którym pozbawiony jest on charakteru odróżniającego lub jest opisowy w odniesieniu do towarów, dla których został zarejestrowany znak towarowy)

(2006/C 131/30)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Audiencia Provincial de Barcelona

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Matratzen Concord AG

Strona pozwana: Hukla Germany SA

Przedmiot

Pytanie prejudycjalne — Audiencia Provincial de Barcelona — Wykładnia art. 30 WE — Ochrona własności przemysłowej i handlowej — Ukryte ograniczenie w handlu między państwami członkowskimi spowodowane krajowym słownym znakiem towarowym składającym się z wyrazu, który w języku innego państwa członkowskiego jest oznaczeniem przedmiotowych towarów („Matratzen”).

Sentencja

Artykuł 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych nie stoi na przeszkodzie rejestracji w państwie członkowskim w charakterze krajowego znaku towarowego wyrazu zapożyczonego z języka innego państwa członkowskiego, w którym pozbawiony jest on charakteru odróżniającego lub jest opisowy w odniesieniu do towarów lub usług, dla których wniesiono o rejestrację, chyba że zainteresowani odbiorcy w państwie członkowskim, w którym wniesiono o rejestrację, byliby w stanie odczytać znaczenie tego słowa.

(1) Dz.U. C 300 z 4.12.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/18

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek Hof van Cassatie van België o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — postępowanie karne przeciwko Léopoldowi Henriemu Van Esbroeckowi

(Sprawa C-436/04) (1)

(Konwencja wykonawcza do układu z Schengen - Artykuły 54 i 71 - Zasada ne bis in idem - Zastosowanie ratione temporis - Pojęcie „ten sam czyn” - Przywóz i wywóz środków odurzających ścigany w różnych umawiających się państwach)

(2006/C 131/31)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van Cassatie van België

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Léopold Henri Van Esbroeck

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hof van Cassatie van België — Wykładnia art. 54 i 71 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen — Zasada ne bis in idem — Osoba ścigana w państwie członkowskim za nielegalny wywóz narkotyków, chociaż ta sama osoba była ścigana w Norwegii za nielegalny przywóz narkotyków i została prawomocnie osądzona w tym ostatnim państwie zanim Układ z Schengen zaczął w nim obowiązywać

Sentencja

Zasada ne bis in idem, o której mowa w art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. zawartego między rządami państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach, podpisanej w dniu 19 czerwca 1990 r. w Schengen powinna znaleźć zastosowanie w przypadku postępowania karnego wszczętego w państwie umawiającym się za czyn, który doprowadził już do skazania zainteresowanego w innym państwie umawiającym się, podczas gdy KWUS jeszcze nie obowiązywała w tym ostatnim państwie w momencie ogłaszania wyroku skazującego, o ile obowiązywała ona w tych państwach umawiających się w momencie oceny zastosowania zasady ne bis in idem przez instancję rozpatrującą sprawę w drugim procesie.

Wykładni art. 54 KWUS należy dokonywać w ten sposób, że:

—	decydujące kryterium dla celów zastosowania tego przepisu KWUS stanowi kryterium tożsamości zdarzenia, rozumianego jako istnienie całości, na którą składają się nierozdzielnie ze sobą związane zachowania, niezależnie od kwalifikacji prawnej tych zachowań lub chronionego interesu prawnego;

—	czyn karalny polegający na wywozie i przywozie tych samych środków odurzających ścigany w różnych państwach umawiających się KWUS jest zasadniczo uznawany za „ten sam czyn” w rozumieniu tego art. 54, przy czym ostateczna ocena w tym zakresie należy do właściwych instancji krajowych.

(1) Dz.U. C 300 z 04.12.2004 r.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/18

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek Landesgericht Klagenfurt o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — A-Punkt Schmuckhandels GmbH przeciwko Claudii Schmidt

(Sprawa C-441/04) (1)

(Swobodny przepływ towarów - Artykuły 28 WE i 30 WE - Środki o skutku równoważnym - Akwizycja w domu - Sprzedaż ozdób ze srebra - Zakaz)

(2006/C 131/32)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesgericht Klagenfurt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: A-Punkt Schmuckhandels GmbH

Strona pozwana: Claudia Schmidt

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Landesgericht Klagenfurt — Wykładnia art. 28 WE i art. 29 WE — Przepisy krajowe zabraniające sprzedaży ozdób ze srebra, złota i platyny poprzez akwizycję w domu

Sentencja

Artykuł 28 WE nie stoi w sprzeczności z przepisem krajowym, w którym Państwo Członkowskie zakazuje na swoim terytorium sprzedaży i zbierania zamówień na ozdoby ze srebra poprzez akwizycję w domu, jeśli przepis taki znajduje zastosowanie wobec wszystkich zainteresowanych podmiotów gospodarczych ze względu na to, że dotyczy on w ten sam sposób, prawnie i faktycznie, handlu towarami krajowymi i handlu towarami pochodzącymi z innych Państw Członkowskich. Zadaniem sądu krajowego jest ustalenie, czy — biorąc pod uwagę okoliczności zawisłego przed nim sporu — zastosowanie przepisu krajowego może zapobiegać dostępowi do rynku towarów pochodzących z innych Państw Członkowskich lub utrudniać ten dostęp w większym stopniu, niż utrudnia on dostęp do rynku towarom krajowym oraz — jeśli ta sytuacja ma miejsce — zbadanie, czy rozpatrywany przepis jest uzasadniony celem interesu ogólnego w rozumieniu nadanym temu pojęciu przez orzecznictwo Trybunału lub jednym z celów wyliczonych w art. 30 WE, a także — czy przepis ten jest proporcjonalny do tego celu.

(1) Dz.U. C 314 z 18.12.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/19

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-455/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Polityka azylowa - Masowy napływ wysiedleńców - Tymczasowa ochrona - Minimalne standardy - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2006/C 131/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciel: C. O'Reilly, pełnomocnik]

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej [przedstawiciel: C. White]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak transpozycji w wyznaczonym terminie dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami (Dz.U. L 212, str. 12)

Sentencja

Nie ustanawiając w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do transpozycji do prawa wewnętrznego postanowień dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 6 z 8.1.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/19

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione) — Honyvem Informazioni Commerciali Srl przeciwko Mariella De Zotti

(Sprawa C-465/04) (1)

(Przedstawiciele handlowi działający na własny rachunek - Dyrektywa 86/653/EWG - Prawo przedstawiciela handlowego do świadczenia wyrównawczego po rozwiązaniu umowy)

(2006/C 131/34)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Honyvem Informazioni Commerciali Srl

Strona pozwana: Mariella De Zotti

Przedmiot

Wniosek o wydanie przeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte suprema di cassazione — Wykładnia art. 17 i 19 dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek (Dz.U. L 382, str. 17) — Prawo przedstawiciela handlowego do świadczenia wyrównawczego lub do naprawienia szkody po rozwiązaniu umowy

Sentencja

Wykładni art. 19 dyrektywy Rady 86/653/EWG z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek, należy dokonywać w ten sposób, że świadczenie wyrównawcze z tytułu rozwiązania umowy przewidziane w art. 17 ust. 2 tej dyrektywy nie może zostać zastąpione, zgodnie z postanowieniami porozumienia zbiorowego, przez świadczenie ustalone na podstawie kryteriów innych niż ustanowione w wymienionym przepisie, chyba że zostanie wykazane, iż zastosowanie postanowień porozumienia gwarantuje przedstawicielowi handlowemu we wszystkich przypadkach świadczenie wyrównawcze w wymiarze równym lub wyższym od tego, który wynikałby z zastosowania wymienionego przepisu.

2)	W ramach ustalonych w art. 17 ust. 2 dyrektywy 86/653 państwom członkowskim przysługuje swoboda uznania, z której mogą korzystać w szczególności z uwzględnieniem kryterium słuszności.

(1) Dz.U. C 31 z 05.02.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/20

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof) — Finanzamt Offenbach am Main-Land/Keller Holding GmbH

(Sprawa C-471/04) (1)

(Swoboda przedsiębiorczości - Podatek dochodowy od osób prawnych - Przysługujące spółce dominującej prawo do odliczenia wydatków poniesionych w związku z przysługującymi jej udziałami - Brak możliwości odliczenia wydatków finansowych mających gospodarczy związek z dywidendami zwolnionymi od podatku - Dywidendy wypłacone przez spółkę pośrednio zależną mającą siedzibę w innym państwie członkowskim niż spółka dominująca)

(2006/C 131/35)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Finanzamt Offenbach am Main-Land

Strona pozwana: Keller Holding GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 52 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 43 WE), art. 58 i 73b Traktatu WE (obecnie art. 48 i 56 WE) — Podatek dochodowy od osób prawnych — Brak możliwości odliczenia wydatków finansowych mających gospodarczy związek z dywidendami zwolnionymi od podatku — Wydatki finansowe poniesione przez spółkę dominującą mającą siedzibę w państwie członkowskim na zakup udziałów w spółce zależnej mającej siedzibę w tym państwie członkowskim, gdy wydatki te dotyczą dywidend wypłacanych przez spółkę pośrednio zależną, które są zwolnione od podatku z uwagi na to, że spółka ta ma siedzibę w innym państwie członkowskim

Sentencja

Artykuł 52 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 43 WE) oraz art. 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r. powinny być interpretowane w ten sposób, iż sprzeciwiają się one przepisom państwa członkowskiego, które wyłączają możliwość odliczenia dla celów podatkowych wydatków finansowych poniesionych przez spółkę dominującą podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w tym państwie na zakup udziałów w spółce zależnej, gdy wydatki te dotyczą dywidend, które są zwolnione od podatku z uwagi na to, iż są wypłacane przez spółkę pośrednio zależną z siedzibą w innym państwie członkowskim lub państwie będącym stroną porozumienia, mimo że istnieje możliwość odliczenia takich wydatków, gdy dotyczą one dywidend wypłaconych przez spółkę pośrednio zależną z siedzibą w państwie członkowskim, w którym znajduje się także siedziba spółki dominującej, i które w rzeczywistości również są zwolnione od podatku.

(1) Dz.U. C 19 z 22.01.2005.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/20

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez VAT and Duties Tribunal, Manchester) — Dollond & Aitchison Ltd/Commissioners of Customs & Excise

(Sprawa C-491/04) (1)

(Wspólnotowy Kodeks Celny - Wartość celna - Należności celne przywozowe - Dostawa towarów przez spółkę z siedzibą na wyspie Jersey i świadczenie usług w Zjednoczonym Królestwie)

(2006/C 131/36)

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

VAT and Duties Tribunal, Manchester

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Dollond & Aitchison Ltd

Strona pozwana: Commissioners of Customs & Excise

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — VAT and Duties Tribunal, Manchester — Wykładnia art. 29 i 30 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1) — Wartość celna przywożonych towarów — Soczewki kontaktowe dostarczane za pośrednictwem poczty przez spółkę mającą siedzibę na terytorium państwa trzeciego (Wyspa Jersey) należącą do spółki mającej siedzibę w państwie członkowskim, która świadczy usługi, takie jak badanie, porada oraz dalsza opieka związana z soczewkami kontaktowymi

Sentencja

Artykuł 29 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny powinien być interpretowany w ten sposób, iż w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, płatności za świadczenie wskazanych usług, takich jak badanie, porada lub dalsza opieka związana z soczewkami kontaktowymi, oraz za określone towary, takie jak soczewki kontaktowe, płyny pielęgnacyjne oraz pojemniki na soczewki kontaktowe, stanowią łącznie „wartość transakcyjną” w rozumieniu art. 29 Wspólnotowego Kodeksu Celnego i podlegają w związku z tym opodatkowaniu.

2)	Zasady określone w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP nie mogą zostać zastosowane jako takie celem ustalenia elementów transakcji, które należy wziąć pod uwagę w związku ze stosowaniem art. 29 Wspólnotowego Kodeksu Celnego.

(1) Dz.U. C 45 z 19.02.2005.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/21

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek Landesarbeitsgericht Düsseldorf o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Hans Werhof przeciwko Freeway Traffic Systems GmbH & Co. KG

(Sprawa C-499/04) (1)

(Przejęcie przedsiębiorstw - Dyrektywa 77/187/EWG - Ochrona praw pracowniczych - Układ zbiorowy wiążący zbywającego i pracownika w momencie przejęcia)

(2006/C 131/37)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Landesarbeitsgericht Düsseldorf

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Hans Werhof

Strona pozwana: Freeway Traffic Systems GmbH & Co. KG

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego — Landesarbeitsgericht Düsseldorf — Wykładnia art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 98/50/WE z dnia 29 czerwca 1998 r. zmieniającej dyrektywę 77/187/EWG z dnia 14 lutego 1977 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części zakładów (Dz.U. L 201, str. 88) — Zobowiązanie przejmującego do utrzymania korzystniejszych warunków płacowych wynikających z układu zbiorowego wiążącego zbywającego i pracownika w momencie przejęcia

Sentencja

Wykładni art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 77/187/EWG z dnia 14 lutego 1977 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części zakładów należy dokonywać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by w przypadku umowy o pracę odsyłającej do układu zbiorowego, którego stroną jest zbywający, niebędący stroną takiego układu przejmujący nie był związany kolejnymi układami zbiorowymi zawartymi po układzie obowiązującym w momencie tego przejęcia.

(1) Dz.U. C 31 z 05.02.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/21

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 16 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym z dnia 16 lutego 2006 r.) — Proxxon GmbH/Oberfinanzdirektion Köln

(Sprawa C-500/04) (1)

(Klasyfikacja taryfowa - Klucze maszynowe ręczne i wymienne gniazda do kluczy nasadowych)

(2006/C 131/38)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Finanzgericht Düsseldorf

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Proxxon GmbH

Strona pozwana: Oberfinanzdirektion Köln

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Finanzgericht Düsseldorf — Wykładnia nomenklatury scalonej zmienionej rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1789/2003 z dnia 11 września 2003 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 281, str. 1) — „Klucze maszynowe ręczne (włączając klucze dynamometryczne, ale bez pokręteł do gwintowników); wymienne gniazda do kluczy nasadowych, z rękojeściami lub bez” w rozumieniu pozycji 8204 — Końcówki do wkręcania z uchwytem czworokątnym do wkrętów prostych, krzyżowych i TX oraz klucze do wkrętów sześciokątnych

Sentencja

Wykładni pozycji 8204 nomenklatury scalonej zawartej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2388/2000 z dnia 13 października 2000 r. należy dokonywać w ten sposób, że nie obejmuje ona oddzielnie przywożonych końcówek do wkręcania z uchwytem czworokątnym do wkrętów prostych, krzyżowych, TX (wpustowe Torx) i imbusowych, takich jak opisane w postanowieniu odsyłającym.

2)	Wykładni pozycji 8204 nomenklatury scalonej należy dokonywać w ten sposób, że obejmuje ona przywożone oddzielnie elementy systemu uchwytów czworokątnych do wkręcania, opisane w postanowieniu odsyłającym, które podczas ich używania nie stykają się bezpośrednio z elementem mocującym.

3)	Wykładni pozycji 8204 nomenklatury scalonej należy dokonywać w ten sposób, że obejmuje ona przywożone oddzielnie klucze dynamometryczne w systemie uchwytów czworokątnych do wkręcania, takiego typu jak opisane w postanowieniu odsyłającym.

(1) Dz.U. C 57 z 5.3.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/22

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 16 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-518/04) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - Ochrona gatunków)

(2006/C 131/39)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: M. Konstantinidis i M. van Beek, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Republika Grecka [Przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 12 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7) — Ochrona żmii Vipera schweizeri na wyspie Milos — Niepodjęcie wymaganych środków zakazujących niepokojenia tego gatunku podczas okresu rozrodu, jak również pogarszania stanu lub niszczenia terenów rozrodu

Sentencja

Nie podejmując wymaganych środków w celu ustanowienia skutecznego systemu ścisłej ochrony żmii Vipera schweizeri na wyspie Milos zakazującego celowego niepokojenia tego gatunku, w szczególności podczas okresu rozrodu, wychowu młodych i snu zimowego, jak również pogarszania stanu lub niszczenia terenów rozrodu lub odpoczynku, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 12 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 57 z 05.03.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/23

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d'appello di Cagliari) — Gaetano Verdoliva przeciwko J.M. Van der Hoeven BV, Banco di Sardegna, San Paolo IMI SpA

(Sprawa C-3/05) (1)

(Konwencja brukselska - Orzeczenie o zezwoleniu na wykonanie orzeczenia wydanego w innym umawiającym się państwie - Brak doręczenia lub doręczenie nieprawidłowe - Dowiedzenie się - Termin do wniesienia środka zaskarżenia)

(2006/C 131/40)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte d'appello di Cagliari

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Gaetano Verdoliva

Strona pozwana: J.M. Van der Hoeven BV, Banco di Sardegna, San Paolo IMI SpA

Przy udziale: Pubblico Ministero

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte d'appello di Cagliari — Wykładnia art. 36 konwencji brukselskiej — Wykonywanie orzeczeń — Nieprawidłowe doręczenie orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie — Pojęcie wiedzy o czynnościach sądowych

Sentencja

Artykuł 36 konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej konwencją z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej oraz konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej, należy interpretować w ten sposób, że stawia on wymóg prawidłowego doręczenia orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie stosownie do przepisów proceduralnych umawiającego się państwa, w którym złożony został wniosek o wykonanie, a zatem, w przypadku braku doręczenia lub nieprawidłowego doręczenia orzeczenia o zezwoleniu na wykonanie, samo dowiedzenie się o tym orzeczeniu przez dłużnika nie powoduje rozpoczęcia biegu terminu, określonego w tym artykule.

(1) Dz.U. C 69 z 19. 03. 2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/23

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-43/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2000/78/WE - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Brak transpozycji w przepisanym terminie)

(2006/C 131/41)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: V. Kreuschitz, D. Martin i H. Kreppel, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec [Przedstawiciel: U. Forsthoff, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Niedokonanie w przewidzianym terminie transpozycji dyrektywy Rady 2000/78 z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. U. L 303, str. 16)

Sentencja

Nie wprowadzając w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, co dotyczy dyskryminacji ze względu na religie lub przekonania, niepełnosprawność, jak również orientacje seksualną. Republika Federalna Niemiec uchybiła swoim zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy niniejszej dyrektywy.

2)	Republika Federalna Niemiec jest obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/24

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Irlandia

(Sprawa C-46/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2000/79/WE - Warunki pracy - Organizacja czasu pracy - Personel pokładowy w lotnictwie cywilnym - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2006/C 131/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciel: N. Yerrell, pełnomocnik]

Strona pozwana: Irlandia [przedstawiciel: O'Hagan, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak transpozycji w przewidzianym terminie dyrektywy Rady 2000/79/CE z dnia 27 listopada 2000 r. dotyczącej Europejskiego porozumienia w sprawie organizacji czasu pracy personelu pokładowego w lotnictwie cywilnym, zawartego przez Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych (AEA), Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF), Europejskie Stowarzyszenie Cockpit (ECA), Stowarzyszenie Linii Lotniczych Regionów Europy (ERA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Przewoźników Lotniczych (IACA)(Dz.U. L 302, str. 57)

Sentencja

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2000/79/CE z dnia 27 listopada 2000 r. dotyczącej Europejskiego porozumienia w sprawie organizacji czasu pracy personelu pokładowego w lotnictwie cywilnym, zawartego przez Stowarzyszenie Europejskich Linii Lotniczych (AEA), Europejską Federację Pracowników Transportu (ETF), Europejskie Stowarzyszenie Cockpit (ECA), Stowarzyszenie Linii Lotniczych Regionów Europy (ERA) i Międzynarodowe Stowarzyszenie Przewoźników Lotniczych (IACA), Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy Traktatu WE,

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 93 z 16.4.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/24

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 lutego 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof) — Siemens AG przeciwko Gesellschaft für Visualisierung und Prozeßautomatisierung mbH (VIPA)

(Sprawa C-59/05) (1)

(Zbliżenie ustawodawstw - Dyrektywy 84/450/EWG i 97/55/WE - Reklama porównawcza - Nieuczciwe wykorzystanie reputacji znaku wyróżniającego konkurenta)

(2006/C 131/43)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Siemens AG

Strona pozwana: Gesellschaft für Visualisierung und Prozeßautomatisierung mbH (VIPA)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesgerichtshof — Wykładnia art. 3 a ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 84/450/EWG z dnia 10 września 1984 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących reklamy wprowadzającej w błąd (Dz.U. L 250, str. 17), w brzmieniu wprowadzonym dyrektywą 97/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 października 1997 r. (Dz.U. L 290, str. 18) — Reklama porównawcza — Produkty sprzedawane pod numerem referencyjnym, który przejmuje bez modyfikacji numer zamówienia produktów konkurenta

Sentencja

Artykuł 3 a ust. 1 lit. g) dyrektywy Rady 84/450/EWG z dnia 10 września 1984 r. dotyczącej reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy porównawczej, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 97/55/WE z dnia 6 października 1997 r., powinien być interpretowany w ten sposób, iż w takich okolicznościach jak w postępowaniu przed sądem krajowym konkurencyjny dostawca, który używa w swoich katalogach trzonu znaku wyróżniającego producenta znanego w fachowych kręgach, nie korzysta w bezprawny sposób z reputacji związanej z tym znakiem wyróżniającym.

(1) Dz.U. C 82 z 2.4.2005 r.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/25

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 marca 2006 r. (wniosek Bundesverwaltungsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym z dnia 9 grudnia 2004 r.) w sprawie Emsland-Stärke GmbH przeciwko Landwirtschaftskammer Hannover

(Sprawa C-94/05) (1)

(Wspólna polityka rolna - Rozporządzenie (WE) nr 97/95 - Premie wypłacane producentom skrobi ziemniaczanej - Przesłanki przyznania premii - Sankcje - Proporcjonalność - Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2988/95 - Ochrona interesów finansowych Wspólnot Europejskich)

(2006/C 131/44)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Emsland-Stärke GmbH

Strona pozwana: Landwirtschaftskammer Hannover

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesverwaltungsgericht — Wykładnia art. 13 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 97/95 z dnia 17 stycznia 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w zakresie ceny minimalnej i płatności wyrównawczej wypłacanej producentom ziemniaków oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1868/94 ustanawiającego system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej (Dz.U. L 16, str. 3) zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1125/96 z dnia 24 czerwca 1996 r. (Dz.U. L 150, str. 1) — Przesłanki przyznania premii — Umowa kontraktacji zawarta pomiędzy, z jednej strony producentem skrobi ziemniaczanej a podmiotem gospodarczym zaopatrującym się bezpośrednio lub pośrednio w ziemniaki u producentów (nie będącym producentem), z drugiej strony — Sankcje

Sentencja

Sankcja przewidziana w art. 13 ust. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 97/95 z dnia 17 stycznia 1995, ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w zakresie ceny minimalnej i płatności wyrównawczej wypłacanej producentom ziemniaków oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1868/94 ustanawiającego system kwot na produkcję skrobi ziemniaczanej, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1125/96 z dnia 24 czerwca 1996 r. znajduje zastosowanie do producenta skrobi, który zaopatruje się w ziemniaki u podmiotu gospodarczego nabywającego je bezpośrednio lub pośrednio u producentów, bez konieczności nabycia ziemniaków ponad przydzielony mu limit, nawet jeśli umowa kupna i dostawy wiążąca go z tym podmiotem gospodarczym została nazwana przez jej strony „umową kontraktacji” i uznana za taką przez właściwy organ krajowy na podstawie art. 4 ust. 2 powołanego rozporządzenia, ale nie może zostać zakwalifikowana jako taka w rozumieniu art. 1 lit. d) i e) tego rozporządzenia.

2)	Analiza pierwszej części drugiego pytania nie wykazuje żadnego elementu, który mógłby rzutować na ważność art. 13 ust. 4 rozporządzenia 97/95 ze zmianami w odniesieniu do zasady pewności prawa.

Analiza drugiej części pytania drugiego nie wykazała żadnego elementu, który mógłby rzutować na ważność art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 97/95 ze zmianami w odniesieniu do zasady proporcjonalności przewidzianej w art. 2 ust. 1 i 3 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich

Okoliczność, iż właściwy organ krajowy był poinformowany o fakcie, że producent skrobi zaopatrywał się w ziemniaki u podmiotu gospodarczego, który nabywał je bezpośrednio lub pośrednio od producentów, nie rzutuje na kwalifikację nieprawidłowości uznanej za „będącą wynikiem zaniedbania” w rozumieniu art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95, ani też w konsekwencji na zastosowanie w stosunku do powołanego producenta skrobi sankcji przewidzianej w art. 13 ust. 4 rozporządzenia nr 97/95 ze zmianami.

(1) Dz.U. C 93 z 16.04.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/25

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d'État) — Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie przeciwko spółce Gillan Beach

(Sprawa C-114/05) (1)

(Podatek VAT - Miejsce świadczenia usług podlegających opodatkowaniu - Statut podatkowy - Usługi świadczone w ramach wystaw żeglarskich)

(2006/C 131/45)

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ministre de l'Économie, des Finances et de l'Industrie

Strona pozwana: Spółka Gillan Beach

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Conseil d'État — Wykładnia art. 9 ust. 2 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) — Ustalenie miejsca świadczenia usług podlegających opodatkowaniu — Usługi świadczone w ramach wystaw żeglarskich

Sentencja

Artykuł 9 ust. 2 lit. c) tiret pierwsze szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku powinien być interpretowany w ten sposób, że kompleksowe świadczenie usług na rzecz wystawców przez organizatora targów lub wystawy należy uznać za działalność, o której mowa w tym przepisie.

(1) Dz.U. C 115 z 14.5.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/26

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 23 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-133/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2000/78/WE - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Brak transpozycji w przepisanym terminie)

(2006/C 131/46)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciel: D. Martin, pełnomocnik]

Strona pozwana: Republika Austrii [Przedstawiciel: C. Pesendorfer, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak transpozycji w przewidzianym terminie dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, str. 16)

Sentencja

Nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania na płaszczyźnie związkowej przepisów, dotyczących dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność, dyrektywy Rady 2000/78 z dnia 27 listopada 2000 r., a w pozostałym zakresie na płaszczyźnie krajów związkowych z wyłączeniem Wiednia i Dolnej Austrii wszystkich przepisów niniejszej dyrektywy, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy niniejszej dyrektywy ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy w prawie krajowym.

2)	Republika Austrii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 143 z 11.6.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/26

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 9 marca 2006 r. (wniosek College van Beroep voor het bedrijfsleven o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) — Stichting Zuid-Hollandse Milieufederatie, Stichting Natuur en Milieu przeciwko College voor de toelating van bestrijdingsmiddelen

(Sprawa C-174/05) (1)

(Zezwolenie na dopuszczenie do obrotu środków ochrony roślin - Dyrektywa 91/414/EWG - Artykuł 8 - Substancja czynna o nazwie „aldikarb” - Ważność art. 2 akapit pierwszy pkt 3 decyzji 2003/199/WE)

(2006/C 131/47)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stichting Zuid-Hollandse Milieufederatie, Stichting Natuur en Milieu

Strona pozwana: College voor de toelating van bestrijdingsmiddelen

Przy udziale: Bayer CropScience BV

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — College van Beroep voor het bedrijfsleven — Ważność art. 2 akapit pierwszy pkt 3 decyzji Rady 2003/199/WE z dnia 18 marca 2003 r. dotyczącej niewłączenia aldikarbu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną (Dz.U. L 76, str. 21)

Sentencja

Analiza postawionego pytania nie pozwala na wskazanie niczego, co mogłoby podważyć ważność art. 2 akapit pierwszy pkt 3 decyzji Rady 2003/199/WE z dnia 18 marca 2003 r. dotyczącej niewłączenia aldikarbu do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG oraz cofnięcia zezwoleń na środki ochrony roślin zawierające tę substancję czynną.

(1) Dz.U. C 155 z 25.06.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/27

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 9 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-310/05) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2001/95/WE - Ogólne bezpieczeństwo produktów - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2006/C 131/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: M.-J. Jonczy i A. Aresu, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga [Przedstawiciel: S. Schreiner, pełnomocnik]

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia w wyznaczonym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (Dz.U. L 11, str. 4).

Sentencja

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 21 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 243 z 1.10.2005.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerisches Landessozialgericht w dniu 3 lutego 2006 r. — Grete Schlepps/Deutsche Rentenversicherung Oberbayern

(Sprawa C-60/06)

(2006/C 131/49)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bayerisches Landessozialgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Grete Schlepps

Strona pozwana: Deutsche Rentenversicherung Oberbayern

Pytania prejudycjalne

1)	Czy przepis pkt 35 lit. e) ppkt i) odpowiednio części A i B Niemcy-Austria załącznika III do rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (1) należy poddać wykładni, zgodnie z którą oprócz uprawnienia do świadczenia w dniu 1 stycznia 1994 r. wymaga on również, aby zainteresowany zamieszkiwał w Austrii?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy postanowienia te, jak również pkt 1 części C Niemcy załącznika VI do rozporządzenia (EWG) 1408/71 są zgodne z prawem wspólnotowym wyższej rangi, w szczególności ze swobodą przepływu osób wyrażoną w art. 39 w związku z art. 42 WE?

(1) Dz.U. L 149, str. 2

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Tribunale ordinario di Novara z dnia 10 lutego 2006 r. w sprawie Carp Snc di L. Moleri e V. Corsi, Associazione Nazionale Artigiani Legno e Arredamenti przeciwko Ecorad Srl

(Sprawa C-80/06)

(2006/C 131/50)

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Tribunale ordinario di Novara.

Strony postępowania przed sądem krajowym

Stona skarżąca: Carp Snc di L. Moleri e V. Corsi, Associazione Nazionale Artigiani Legno e Arredamenti.

Strona pozwana: Ecorad Srl.

Pytania prejudycjalne

Czy art. 2, art. 3, załącznik II oraz załącznik III decyzji nr 1999/93/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że wykluczają one, aby drzwi wyposażone w dźwignie antypanikowe mogły być wytwarzane przez podmioty (wytwórców drzwi i okien), którzy nie spełniają wymogów określonych w systemie zaświadczania zgodności nr 1?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy przepisy zawarte w art. 2, art. 3, załączniku II oraz załączniku III decyzji nr 1999/93/WE, niezależnie od przyjęcia przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) przepisów technicznych, są prawnie wiążące od dnia wejścia w życie przedmiotowej decyzji jeśli chodzi o procedurę zaświadczania zgodności, której muszą podporządkować się wytwórcy (drzwi i okien) w odniesieniu do drzwi, które mają być wyposażone w dźwignie antypanikowe?

Czy art. 2, art. 3, załącznik II oraz załącznik III decyzji nr 1999/93/WE należy uznać za nieważne z powodu niezgodności z zasadą proporcjonalności, ponieważ nakładają one na wszystkich wytwórców obowiązek przestrzegania procedury zaświadczania zgodności nr 1 po to, aby mogli używać oni oznaczenia CE w przypadku wyprodukowanych przez nich drzwi wyposażonych w dźwignie antypanikowe (powierzając jednocześnie CEN obowiązek ustanowienia przepisów technicznych)?

(1) Decyzja Komisji nr 1999/93/WE z dnia 25 stycznia 1999 r. w sprawie procedury zaświadczania zgodności wyrobów budowlanych zgodnie z art. 20 ust. 2 dyrektywy Rady 89/106/EWG w zakresie drzwi, okien, okiennic, żaluzji, bram i powiązanych z nimi okuć budowlanych, Dz. U. L 29, str. 51.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid w dniu 20 lutego 2006 r. — Navicon, S.A. przeciwko administracji państwa

(Sprawa C-97/06)

(2006/C 131/51)

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Superior de Justicia de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona wnosząca odwołanie: Navicon, S.A.

Strona pozwana: administracja państwa

Pytania prejudycjalne

Czy wyrażenie czarter, którego dotyczy zwolnienie, o którym mowa w art. 15 pkt 5 szóstej dyrektywy (1), należy interpretować w ten sposób, iż obejmuje ono jedynie czarter całości powierzchni statku (czarter całości statku), czy też, że obejmuje ono również czarter dotyczący części lub ułamka powierzchni statku (czarter części)?

2)	Czy ustawa krajowa, która umożliwia zwolnienie jedynie czarteru całości statku, jest sprzeczna z szóstą dyrektywą?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatków od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Berlin w dniu 28 lutego 2006 r. — Annette Radke przeciwko Achterberg Sernice GmbH & Co KG

(Sprawa C-115/06)

(2006/C 131/52)

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Arbeitsgericht Berlin

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Annette Radke

Strona pozwana: Achterberg Sernice GmbH & Co KG

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywę Rady 98/59/WE (1) z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych należy interpretować w ten sposób, że procedura konsultacji w rozumieniu art. 2 dyrektywy zostaje zakończona już z chwilą nieudanego zakończenia bezpośrednich negocjacji między pracodawcą a przedstawicielami pracowników, czy też w przypadku zwrócenia się przez pracodawcę lub przedstawicieli pracowników do przewidzianego przez prawo krajowe zakładowego organu pojednawczego, muszą zostać zakończone negocjacje przed tym organem?

W przypadku dopuszczenia tej drugiej możliwości, czy dyrektywa wymaga, aby dokonaniem wypowiedzeń zostały zakończone negocjacje przed organem pojednawczym zarówno w kwestii możliwości uniknięcia lub ograniczenia zwolnień grupowych, jak i w kwestii możliwości złagodzenia ich konsekwencji poprzez wykorzystanie towarzyszących im środków socjalnych?

a)	Czy dyrektywę należy interpretować w ten sposób, że dokonywana zgodnie z art. 3 dyrektywy notyfikacja właściwemu organowi władzy publicznej może nastąpić dopiero po zakończeniu procedury konsultacji?

b)	W przypadku udzielenia na pytanie zawarte w pkt a) odpowiedzi twierdzącej, czy przed dokonaniem notyfikacji muszą zostać zakończone zarówno negocjacje w zakresie uniknięcia lub ograniczenia zwolnień grupowych, jak i negocjacje w zakresie złagodzenia ich konsekwencji?

(1) Dz.U. L 225, str. 16.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/29

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-119/06)

(2006/C 131/53)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: pełnomocnik X. Lewis, adwokat M. Mollica]

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy Rady 92/50/EWG (1) z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, a w szczególności art. 11, art. 15 i art. 17 tej dyrektywy, ze względu na fakt, że region Toskania i Aziende Sanitarie (zakłady opieki zdrowotnej) tego regionu zawarły w dniu 11 października 1999 r. z Confederazione delle Misericordie d'Italia, ANPAS — comitato regionale toscano oraz CRI — sezione toscana, regionalne porozumienie ramowe o rozwoju transportu medycznego, że w protokole porozumienia z dnia 28 marca 2003 r. rzeczone porozumienie ramowe zostało przedłużone, a w kwietniu 2004 r. zawarte zostało, na podstawie uchwały regionalnej nr 379 z dnia 19 kwietnia 2004 r., nowe regionalne porozumienie ramowe, które podtrzymując związki ze wspomnianymi stowarzyszeniami powierzyło im zarządzanie omawianymi usługami w okresie od stycznia 2004 r. do grudnia 2008 r.

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja stwierdza, że wymienione porozumienia o powierzeniu rzeczonych usług stanowią zamówienia publiczne na usługi, których udzielenie w sposób bezpośredni, bez odwoływania się do jakiegokolwiek przetargu, narusza wspólnotowe prawo zamówień publicznych.

(1) Dz. U. L 209 z 24.07.1992 str. 1

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/30

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Malty

(Sprawa C-136/06)

(2006/C 131/54)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: M. Konstantinidis i D. Lawunmi, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Republika Malty

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/96/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (1) i 2003/108/WE z dnia 8 grudnia 2003 r. zmieniającej dyrektywę 2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (2), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Malta uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tych dyrektyw.

—	obciążenie Republiki Malty kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłyną w dniu 13 sierpnia 2004 r.

(1) Dz.U. L 37 z 13.02.2003, str. 24

(2) Dz.U. L 345 z 31.12.2003, str. 106

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/30

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-137/06)

(2006/C 131/55)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i D. Lawunmi, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Iralandia

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnoszącej się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 14 tej dyrektywy

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 18 lipca 2004 r.

(1) Dz.U. L 189, str. 12

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/30

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-138/06)

(2006/C 131/56)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: A. Alcover San Pedro i D. Lawunmi, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 czerwca 2002 r. odnoszącej się do oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 18 lipca 2004 r.

(1) Dz.U. L 189, str. 12

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/31

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-152/06)

(2006/C 131/57)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: M. Konstantinidis i K Nyberg]

Strona pozwana: Republika Finlandii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając w odniesieniu do autonomicznej prowincji Åland przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (1), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o tych przepisach, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	Obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 13 sierpnia 2004 r.

(1) Dz.U. L 37, str. 19

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/31

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-153/06)

(2006/C 131/58)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: M. Konstantinidis i K Nyberg]

Strona pozwana: Republika Finlandii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając w odniesieniu do autonomicznej prowincji Åland przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE) (1), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o tych przepisach, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	Obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 13 sierpnia 2004 r.

(1) Dz.U. L 37, str. 24

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/32

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-154/06)

(2006/C 131/59)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: M. Konstantinidis i K Nyberg]

Strona pozwana: Republika Finlandii

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie, że nie ustanawiając w odniesieniu do autonomicznej prowincji Åland przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/108/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 grudnia 2003 r. (1) zmieniającej dyrektywę 2002/96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE), a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o tych przepisach, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	Obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 13 sierpnia 2004 r.

(1) Dz.U. L 345, str. 106

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/32

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji

(Sprawa C-156/06)

(2006/C 131/60)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Maidani i K.Simonsson)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, iż nie ustanawiając lub, co najmniej nie zawiadamiając Komisji o przyjęciu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1), Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do wprowadzenia w życie dyrektywy upłynął dnia 11 sierpnia 2004 r.

(1) Dz.U. L 35 z 2003, str. 1.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/32

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Republika Włoska

(Sprawa C-157/06)

(2006/C 131/61)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: X. Lewis, D. Recchia, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że ustanawiając dekret nr 558/A/04/03/RR Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 11 lipca 2003 r. zezwalający na odstępstwo od przepisów wspólnotowych dotyczących zamówień publicznych na dostawy, w odniesieniu do zakupu lekkich helikopterów na potrzeby policji i krajowej straży pożarnej przy braku wystąpienia przesłanek mogących uzasadniać to odstępstwo, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 ust. 1 lit. b, art. 6 oraz art. 9 dyrektywy 93/36/EWG, (1)

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja Wspólnot Europejskich wniosła w dniu 23 marca 2006 r. skargę zmierzającą do stwierdzenia, że ustanawiając dekret Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 11 lipca 2003 r. zezwalający na odstępstwo od przepisów wspólnotowych dotyczących zamówień publicznych na dostawy, w odniesieniu do zakupu lekkich helikopterów dla policji i krajowej straży pożarnej na potrzeby policji i krajowej straży pożarnej przy braku wystąpienia przesłanek mogących uzasadniać to odstępstwo, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy, a w szczególności art. 2 ust. 1 lit. b w związku z art. 6 oraz art. 9 tej dyrektywy.

Podczas dochodzenia w ramach innych postępowań dotyczących naruszeń Komisja dowiedziała się o istnieniu wspomnianego dekretu Ministra Spraw Wewnętrznych. Komisja twierdzi, że dekret ten pozostaje w sprzeczności z powołaną wyżej dyrektywą w sprawie zamówień publicznych na dostawy w zakresie w jakim nie wystąpiła żadna z przesłanek, które w świetle art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 93/36/EWG umożliwiają niestosowanie tej dyrektywy, tj. w przypadku zamówień na dostawy określanych jako objęte tajemnicą, w przypadku zamówień których realizacji muszą towarzyszyć szczególne środki bezpieczeństwa lub gdy wymaga tego ochrona podstawowych interesów bezpieczeństwa państwa.

(1) Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 1.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/33

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2006 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich Republice Finlandii

(Sprawa C-159/06)

(2006/C 131/62)

Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: U. Wölker, F. Simonetti i K. Nyberg, działający w charakterze pełnomocników]

Strona pozwana: Republika Finlandii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, w odniesieniu do prowincji Åland, iż nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na środowisko (1), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 21 lipca 2004 r.

(1) Dz.U. L 197,21.7.2001, str. 30

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/33

Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2006 r. — Komisja Europejska/Republika Włoska

(Sprawa C-160/06)

(2006/C 131/63)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [przedstawiciele: E. Montaguti i G. Zavvos, pełnomocnicy]

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2003/51/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, banków i innych instytucji finansowych oraz zakładów ubezpieczeń, a w każdym razie nie powiadamiając o tych środkach Komisji, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy,

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 1 stycznia 2005 r.

(1) Dz.U. L 178 z 17.7.2003, str. 16.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/34

Odwołanie wniesione w dniu 29 marca 2006 r. przez Ermioni Komninou, Grigoriosa Ntokosa, Donatosa Pappasa, Vasileiosa Pappasa, Aristeidisa Pappasa, Eleftherię Pappę, Lamprini Pappę, Eirini Pappę, Alexandrę Ntokou, Fotiosa Dimitriou, Zoïę Dimitriou, Petrosa Bolosisa, Despinę Bolosi, Konstantinosa Bolosisa i Thomasa Bolosisa od postanowienia z dnia 13 stycznia 2006 r. w sprawie T-42/04 Komninou i in. przeciwko Komisji

(Sprawa C-167/06 P)

(2006/C 131/64)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Ermioni Komninou, Grigorios Ntokos, Donatos Pappas, Vasileios Pappas, Aristeidis Pappas, Eleftheria Pappa, Lamprini Pappa, Eirini Pappa, Alexandra Ntokou, Fotios Dimitriou, Zoï Dimitriou, Petros Bolosis, Despina Bolosi, Konstantinos Bolosis i Thomas Bolosis (przedstawiciel: G. Dellis, avocat)

Druga strona postępowania: Komisja

Żądania strony skarżącej

—	przyjęcie niniejszej skargi;

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia Sądu z dnia 13 stycznia 2006 r. w sprawie T-42/04;

—

rozpatrzenie skargi wnoszących odwołanie z dnia 10 lutego 2004 r., uznanie jej za dopuszczalną i zasądzenie od Komisji Europejskiej na rzecz każdego z wnoszących odwołanie kwoty w wysokości dwustu tysięcy (200 000) EUR o oprocentowaniu ustawowym 8 %, począwszy od dnia wydania wyroku Trybunału do dnia całkowitej zapłaty;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżących w pierwszej instancji i w ramach odwołania oraz, pomocniczo, w przypadku oddalenia niniejszego odwołania, obciążenie strony pozwanej lub w każdym razie każdej ze stron własnymi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie w sprawie C-167/06 od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 13 stycznia 2006 r. w sprawie T-42/04 zostało złożone przez 15 wnioskodawców, zamieszkujących w Parga (departament Preveza, Grecja). W postanowieniu tym Sąd odrzucił jako oczywiście bezzasadną skargę z dnia 10 lutego 2004 r. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skargą z dnia 10 lutego złożoną w Sądzie Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich, wnoszący odwołanie pozwali Komisję żądając od niej zadośćuczynienia za krzywdę, której doznali w związku z podejściem Komisji w reakcji na ich doniesienie z dnia 7 lipca 1995 r. w przedmiocie naruszenia przez władze greckie prawa wspólnotowego w dziedzinie ochrony środowiska, a w szczególności art. 3 i 5 dyrektywy 85/337/EWG w ramach projektu budowy wyżej wymienionej stacji oczyszczania biologicznego w miejscu zwanym „Varka”

Podnoszą oni, że całościowe i ciągłe podejście Komisji wobec nich stanowiło oczywisty przypadek złej administracji. W szczególności:

na początku po pierwsze Komisja nie poinformowała ich we właściwym czasie, o stanie zaawansowania rozpatrywania ich doniesienia, ukrywała przed nimi informacje i wprowadziła w błąd co do stanu zaawansowania sprawy; po drugie, Komisja oddaliła ich doniesienie na podstawie uzasadnienia oczywiście sprzecznego z przepisami prawa wspólnotowego w dziedzinie ochrony środowiska oraz orzecznictwem Trybunału; po trzecie, nie przestrzegała ona podstawowych zasad bezstronności, które stosowały się do rozpatrzenia sprawy przez urzędników Komisji;

następnie, po tym jak powyżej wspomniane zachowania zostały potwierdzone decyzją Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, nie podjęła ona podstawowych działań w celu zaradzenia powyższym przypadkom złej administracji. Co więcej, w dalszym ciągu rozpatrywała sprawę w sposób przewlekły i nieprzejrzysty: z jednej strony odmówiła przyznania się do popełnienia błędów wobec wnoszących odwołanie, z drugiej strony odmówiła (tak przy złożeniu wniosku o odszkodowanie aż do dnia dzisiejszego) zbadania podstawy doniesienia wnoszących odwołanie oraz zapewnienia jednolitej i właściwej wykładni prawa wspólnotowego.

Wnoszący odwołanie podnoszą w szczególności, że niezależnie od tego czy stanowisko Komisji w sprawie zastosowanie przepisów dyrektywy 85/337/EWG było błędne, Komisja rażąco naruszyła wspomnianym podejściem swoje podstawowe obowiązki administracyjne wobec wnoszących odwołanie jako obywateli europejskich, a w szczególności, że naruszyła zasady dobrej administracji, bezstronności, pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, naruszając przy tym również prawo petycji, przyznane wszystkim obywatelom europejskim.

W zaskarżonym postanowieniu Sąd Pierwszej Instancji zastosował, nie zbadawszy zasadności wniosku o odszkodowanie, art. 111 regulaminu, który stosuje się w tym względzie i orzekł, że: a) skarga jest całkowicie pozbawiona podstawy prawnej oraz b) nie jest konieczne kontynuowanie postępowania przed Sądem, w szczególności poprzez złożenie innych pism oraz organizację procedury ustnej. Odrzucił zatem skargę w całości; ponadto obciążył skarżących nie tylko ich własnymi kosztami, lecz również kosztami poniesionymi przez Komisję. Powyższe postanowienie zostało doręczone adwokatowi ad litem wnoszących niniejsze odwołanie w dniu 25 stycznia 2006 r. za pomocą listu poleconego.

Zgodnie z brzmieniem powyższego postanowienia, które wnoszący odwołanie uznają za błędne prawnie w rozumieniu art. 225 akapit drugi WE i art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, wnoszą odwołanie, przewidziane tymi przepisami oraz art. 56 tego statutu, w sposób dopuszczalny, w terminie, i w oparciu o oczywisty interes prawny. W ramach odwołania, wnioskodawcy zmierzają do wykazania błędów prawnych popełnionych w postanowieniu.

Błędy te odnoszą się do:

i.	okoliczności, iż Sąd całkowicie pominął zbadanie zarzutów i argumentów skarżących w związku w naruszeniem prawa petycji, w kształcie w jakim jest przyznane jako przymiot obywatelstwa europejskiego,

ii.	okoliczności, iż Sąd wypaczył w każdym razie treść decyzji rzecznika praw obywatelskich z dnia 18 lipca 2002 r., która stanowiła najbardziej trafny dowód podniesiony przez skarżących w ich skardze lub w każdym razie okoliczność iż Sąd popełnił błąd co do kwalifikacji prawnej tego dowodu,

iii.

okoliczności, iż Sąd nie dokonał poprawnej wykładni zasad dobrej administracji, bezstronności i ochrony uzasadnionych oczekiwań i ich poprawnie nie zastosował, co w pewnych przypadkach zmieniło treść środków dowodowych i że w każdym razie dokonał błędnej kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych zawartych w skardze, które odnoszą się do naruszenia wyżej wspomnianych zasad,

iv.

okoliczności, iż Sąd nie zbadał wniosku o odszkodowanie lub w każdym razie nie zbadał go poprawnie w zakresie, w jakim uznał sporne podejście Komisji za dodatek do odosobnionych i oddzielnych od siebie zachowań, i nie w sposób całościowy, pomimo faktu, że naruszenie przywołanych zasad wspólnotowych i poniesiona przez skarżących szkoda wynikają głównie z całościowego podejścia Komisji w ciągu ośmiu lat.

Wnoszący odwołanie podnoszą, iż Sąd nie wyciągnął wniosków, które prowadzą w kierunku fundamentalnej zasady, zgodnie z którą Komisja powinna działać słusznie i zgodnie z prawem proceduralnym i że w przypadku błędu musi ponieść konsekwencje finansowe złej administracji. Nieprzestrzeganie podstawowych zasad obowiązujących w działaniu administracji może powodować krzywdę i szkodę, z powodu której obywatele europejscy mogą domagać się zadośćuczynienia i odszkodowania.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/35

Skarga wniesiona w dniu 31 marca 2006 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-172/06)

(2006/C 131/65)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciel: S. Pardo Quintillán, pełnomocnik]

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że uzależniając udzielenie pomocy publicznej dla podmiotów gospodarczych pragnących sprzedawać w Hiszpanii kolektory słoneczne, legalnie wyprodukowane i sprzedawane w innym państwie członkowskim lub wyprodukowane w jednym z państw sygnatariuszy Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, od warunku, by kolektory te posiadały certyfikat zgodności spełniający wymagania określone w krajowych przepisach oraz aby w tym celu były ponownie poddawane już przeprowadzonym w tamtym państwie badaniom, w specjalnie wyznaczonym krajowym laboratorium, Królestwo Hiszpanii naruszyło zobowiązania, które na nim ciążą na mocy art. 28 i 30 traktatu WE oraz art. 11 i 13 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Hiszpańskie przepisy dotyczące warunków przyznawania pomocy publicznej na kolektory słoneczne pochodzące z innego państwa członkowskiego lub państwa będącego sygnatariuszem Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym są niezgodne z podstawową zasadą swobodnego przepływu towarów i nie są uzasadnione żadnym z wymienionych w art. 30 traktatu WE względów interesu ogólnego ani też żadnym z nadrzędnych wymogów uznanych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/35

Odwołanie wniesione w dniu 5 kwietnia 2006 r. przez Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH, Stadtwerke Tübingen GmbH i Stadtwerke Uelzen GmbH od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 26 stycznia 2006 r. w sprawie T-92/02 Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH, Stadtwerke Tübingen GmbH i Stadtwerke Uelzen GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich popieranej przez E.ON Kernkraft GmbH, RWE Power AG, EnBW Energie Baden-Württemberg AG i Hamburgische Electricitäts-Werke AG

(Sprawa C-176/06 P)

(2006/C 131/66)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH, Stadtwerke Tübingen GmbH, Stadtwerke Uelzen GmbH [Przedstawiciele: adwokaci D. Fouquet i P. Becker]

Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, E.ON Kernkraft GmbH, RWE Power AG, EnBW Energie Baden-Württemberg AG, Hamburgische Electricitäts-Werke AG

Żądania wnoszących odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 26 stycznia 2006 r. w sprawie T-92/02 (1)Stadtwerke Schwäbisch Hall GmbH i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;

—

O ile stan sprawa pozwala na jej rozstrzygnięcie, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C (2001) 3967 wersja ostateczna z dnia 11 grudnia 2001 r. w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej, że rezerwy na zagospodarowanie i zamknięcie elektrowni atomowych w Republice Federalnej Niemiec nie stanowią pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE;

—	O ile stan sprawy nie pozwala na jej rozstrzygnięcie, zwrot sprawy do ponownego rozpatrzenia do pierwszej izby powiększonej Sądu Pierwszej Instancji, z zachowaniem składu sędziowskiego orzekającego w pierwszej instancji;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania skargowego;

—	Obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego kosztami tego postępowania.

Pomocniczo:

—	Oddalenie wniosku interwenientów o obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania skargowego poniesionymi przez nich przed Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie kierują je przeciw wyrokowi Sądu Pierwszej Instancji stwierdzającego zgodność z prawem decyzji Komisji stwierdzającej, że odroczenie terminu zapłaty podatku od rezerw na zagospodarowanie odpadów radioaktywnych i zamknięcie elektrowni atomowych w Republice Federalnej Niemiec nie stanowi pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE. W uzasadnieniu podnoszą oni naruszenie procesowego i materialnego prawa wspólnotowego.

Sąd Pierwszej Instancji mimo oczywistych trudności prawnych i istotnej wagi sprawy skierował ją z pierwszej izby powiększonej do czwartej izby w składzie trzech sędziów, chociaż nie wystąpiły żadne wyjątkowe okoliczności. To bezpodstawne i nieuzasadnione przekazanie sprawy po wielu latach procesu do mniejszej izby narusza prawo wnoszących odwołanie do właściwego sądu.

Sąd Pierwszej Instancji nie dokonał rozróżnienia między przesłankami istnienia pomocy państwa a przesłankami wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego. Ponieważ w niniejszym przypadku ocena, czy dotowane przedsięwzięcie jest zgodne ze wspólnym rynkiem, stwarza poważne trudności natury faktycznej i prawnej odnośnie istnienia gwarancji wyrównania kosztów przez państwo, wystarczającej konkretyzacji obowiązków związanych z zamknięciem i zagospodarowaniem oraz konkretnych kwot rezerw, ulg podatkowych i ogólnych kosztów zamknięcia, Komisja nie była uprawniona do ograniczenia się jedynie do fazy wstępnej postępowania wyjaśniającego. Powinna ona była natomiast w niniejszym przypadku wszcząć fazę formalnego postępowania wyjaśniającego.

Sąd nie ocenił również prawidłowo kwestii selektywności niemieckiej regulacji dotyczącej rezerw. Nie uwzględnił on, że zwolnienie podatkowe rezerw w gospodarce atomowej stanowi odstępstwo od ogólnej regulacji podatkowej. Odstępstwo jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy przyszłe zobowiązania są określone wystarczająco konkretnie. W niniejszym przypadku nie ma to jednak miejsca: kryteria związane z terminem zamknięcia, obowiązkami związanymi z zamknięciem oraz skutkami prawnymi niezachowania przepisów wcale nie były wystarczająco określone. Nawet gdyby nie można stwierdzić selektywności pomocy, dane działanie może naruszać prawo pomocowe, jeżeli może ono faworyzować określone przedsiębiorstwa. Dyrektywa w sprawie liberalizacji wewnętrznego rynku energii elektrycznej wymaga od państw członkowskich aktywnego likwidowania dyskryminacji i zakłóceń konkurencji. Mimo tego Sąd nie stwierdził jednak, że rząd federalny był zobowiązany do zmiany niemieckiej praktyki w dziedzinie rezerw, która poprzez selektywne wspieranie poszczególnych sektorów gospodarki stanowi bezpośrednie naruszenie dyrektywy i zasady „effet utile”.

W końcu wnoszący odwołanie podnoszą, że zaskarżony wyrok niesłusznie obciąża je kosztami poniesionymi przez interwenientów. Ponieważ interwenienci przystąpili do postępowania dopiero na bardzo późnym etapie, kiedy wszystkie istotne pisma procesowe zostały już złożone, ich wsparcie udzielone pozwanej mogło mieć jedynie marginalne znaczenie. Sytuacja ta nie uzasadnia obciążenia skarżących kosztami w całości.

(1) Dz.U. C 74, str. 15

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/37

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2006 r. — Degussa przeciwko Komisji

(Sprawa T-279/02) (1)

(Konkurencja - Artykuł 81 WE - Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki - Rynek metioniny - Jednolity i ciągły charakter naruszenia - Grzywna - Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien - Waga i czas trwania naruszenia - Współpraca podczas postępowania administracyjnego - Artykuł 15 ust. 2 rozporządzenia nr 17/62 - Domniemanie niewinności)

(2006/C 131/68)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Degussa (Düsseldorf, Niemcy) [Przedstawiciele: R. Bechtold, M. Karl i C. Steinle, adwokaci]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: A. Bouquet i W. Mölls, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata H.-J. Freunda]

Interwenient) popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej [Przedstawiciele: E. Karlsson i S. Marquardt, pełnomocnicy]

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/674/WE z dnia 2 lipca 2002 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 Porozumienia o EOG (sprawa C.37.519 –Metionina) (Dz.U. 2003, L 255, str. 1) i, ewentualnie, obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w tej decyzji

Sentencja wyroku

1)	Kwota grzywny nałożona na skarżącą w art. 3 decyzji Komisji 2003/674/WE z dnia 2 lipca 2002 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE i art. 53 Porozumienia o EOG (sprawa C.37.519 — Metionina) zostaje obniżona do 91 125 000 EUR.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Skarżąca pokrywa własne koszty oraz 75 % kosztów poniesionych przez Komisję.

4)	Komisja pokrywa 25 % własnych kosztów.

5)	Rada pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 274 z 9.11.2002

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/37

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2006 r. — Deutsche Bahn przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-351/02) (1)

(Pomoc państwa - Skarga do Komisji złożona przez podmiot konkurencyjny - Dyrektywa 92/81/EWG - Podatki akcyzowe od olejów mineralnych - Oleje mineralne wykorzystywane jako paliwo w żegludze powietrznej - Zwolnienie z podatku akcyzowego - Pismo Komisji skierowane do składającego skargę - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Akt zaskarżalny - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 - Pojęcie pomocy - Możliwość przypisania państwu - Równość traktowania)

(2006/C 131/69)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Bahn AG (Berlin, Niemcy) [Przedstawiciele: początkowo adwokaci M. Schütte, M. Reysen i W. Kirchhoff, a następnie adwokaci M. Schütte i M. Reysen]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: V. Kreuschitz i J. Flett, działający w charakterze pełnomocników]

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej [Przedstawiciele: A.-M. Colaert, F. Florindo Gijón i C. Saile, działający w charakterze pełnomocników]

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 września 2002 r. odrzucającej skargę złożoną przez skarżącą w dniu 5 lipca 2002 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Rada pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 31 z 8.2.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/38

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 kwietnia 2006 r. — Schmitz-Gotha Fahrzeugwerke przeciwko Komisji

(Sprawa T-17/03) (1)

(Pomoc państwa - Wytyczne dotyczące pomocy państwa na rzecz wspomagania i restrukturyzacji przedsiębiorstw przeżywających trudności - Konieczność udzielenia pomocy)

(2006/C 131/70)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Schmitz-Gotha Fahrzeugwerke GmbH (Gotha, Niemcy) [Przedstawiciel: adwokat M. Matzat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciele: pełnomocnicy V. Kreuschitz i V. di Bucci]

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/194/WE z dnia 30 października 2002 r. dotyczącej pomocy państwa przyznanej przez Republikę Federalną Niemiec spółce Schmitz-Gotha Fahrzeugwerke GmbH (Dz.U. L 77, str. 41)

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 124 z 24.05.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/38

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 kwietnia 2006 r. — Camós Grau przeciwko Komisji

(Sprawa T-309/03) (1)

(Dochodzenie Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dotyczące zarządzania i finansowania Instytutu Stosunków Europejsko-Latynoamerykańskich (IRELA) - Możliwy konflikt interesów po stronie prowadzącego dochodzenie - Wyłączenie z ekipy - Wpływ na przebieg dochodzenia i treść raportu z tego dochodzenia - Raport zamykający dochodzenie - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Skarga o odszkodowanie - Dopuszczalność)

(2006/C 131/71)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Camós Grau (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciel: M.-A. Lucas, avocat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich [Przedstawiciel: J.-F. Pasquier i C. Ladenburger, pełnomocnicy]

Przedmiot sprawy

Po pierwsze żądanie stwierdzenia nieważności raportu Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 17 października 2002 r. zamykającego dochodzenie dotyczące Instytutu Stosunków Europejsko-Latynoamerykańskich (IRELA) i po drugie żądanie zadośćuczynienia za krzywdy osobiste i zawodowe spowodowane przez ten raport.

Sentencja wyroku

1)	Komisja wypłaci M. Camósowi Grau'owi kwotę 10 000 EUR.

2)	W pozostałym zakresie żądania zostają oddalone.

3)	Komisja ponosi koszty postępowania przed Sądem.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/39

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2006 r. — Saiwa przeciwko OHIM

(Sprawa T-344/03) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie graficznego znaku towarowego zawierającego słowny element „SELEZIONE ORO Barilla” - Sprzeciw - Wcześniejsze słowne znaki towarowe ORO i ORO SAIWA - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Odrzucenie sprzeciwu)

(2006/C 131/72)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Saiwa SpA (Genua, Włochy) [Przedstawiciele: adwokaci G. Sena, P. Tarchini, J.-P. Karsenty i M. Karsenty-Ricard]

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) [Przedstawiciele: M. Capostagno i O. Montalto, pełnomocnicy]

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Barilla Alimentare SpA (Parma, Włochy) [Przedstawiciele: adwokaci A. Vanzetti i S. Bergia]

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 lipca 2003 r. (R 480/2002-4), wydaną w postępowaniu w sprawie sprzeciwu między spółkami Saiwa SpA a Barilla Alimentare SpA

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 304 z 13.12.2003

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/39

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2006 r. — Madaus przeciwko OHIM

(Sprawa T-202/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wcześniejszy międzynarodowy słowny znak towarowy ECHINACIN - Zgłoszenie wspólnotowego słownego znaku towarowego ECHINAID - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2006/C 131/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Madaus AG (Kolonia, Niemcy) [Przedstawiciel: adwokat I. Valdelomar Serrano]

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) [Przedstawiciel: J. Novais Gonçalves, pełnomocnik]

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Optima Healthcare Ltd (Cardiff, Zjednoczone Królestwo)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 marca 2004 r. (sprawa R 714/2002-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Madaus AG a Optima Healthcare Ltd

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 201 z 7.8.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/40

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 kwietnia 2006 r. — Kachakil Amar przeciwko OHIM

(Sprawa T-388/04) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Graficzny znak towarowy w kształcie podłużnej linii zakończonej trójkątem - Odmowa rejestracji - Brak charakteru odróżniającego - Uzyskanie charakteru odróżniającego w następstwie używania)

(2006/C 131/74)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Habib Kachakil Amar (Walencja, Hiszpania) [Przedstawiciel: adwokat J.C. Heder]

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego [Przedstawiciel: O. Mondéjar, pełnomocnik]

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 20 lipca 2004 r. (R 175/2004-1), odmawiającą rejestracji graficznego znaku towarowego „podłużna linia zakończona trójkątem” w charakterze wspólnotowego znaku towarowego

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżący zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 284 z 20.11.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/40

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 marca 2006 r. — Korkmas i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-2/04) (1)

(Dopuszczalność - Skarga o stwierdzenie nieważności - Akt podlegający zaskarżeniu - Dorozumiana decyzja Komisji dotycząca odmowy przedstawienia propozycji do Rady - Skarga na bezczynność - Zaniechanie podlegające zaskarżeniu - Zaniechanie polegające na nieprzedstawieniu Radzie propozycji - Uprawnienia dyskrecjonalne - Nakaz)

(2006/C 131/75)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Cemender Korkmaz (Flers, Francja), Corner House Research (Sturminster Newton, Dorset, Zjednoczone Królestwo) oraz The Kurdish Human Rights Project (London, Zjednoczone Królestwo) (Przedstawiciele: na początku P. Moser, Barrister i A. Stock, adwokat, później P. Moser i H. Miller, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: G. Boudot i M. Wilderspin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Tytułem żądania głównego wniosek o stwierdzenia nieważności raportu okresowego Komisji z dnia 5 listopada 2003 r. w sprawie postępów dokonanych przez Turcję na drodze do członkostwa w zakresie, w jakim raport ten zawiera decyzję Komisji w sprawie odmowy wydania zalecenia Radzie w dziedzinie przedakcesyjnej pomocy finansowej przyznanej Turcji, tytułem żądania ewentualnego, żądanie stwierdzenia bezczynności w tym względzie, a każdym razie o wydanie nakazu w tym względzie

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna

2)	Cemender Korkmaz, Corner House Research i The Kurdish Human Rights Project zostają obciążeni kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 71 z 20.3.2004

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/40

Postanowienie prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 kwietnia 2006 r. — Tesoka przeciwko Eurofound

(Sprawa T-398/05 R)

(Postępowanie w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych - Umorzenie postępowania)

(2006/C 131/76)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Sabrina Tesoka (Overijse, Belgia) (przedstawiciel: J.-L. Fagnart, avocat)

Strona pozwana: Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofound) (przedstawiciel: C. Callanan, avocat)

Przedmiot sprawy

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych w celu zasadniczo nakazania Eurofound wypłaty na rzecz skarżącej tymczasowego odszkodowania oraz doręczenia jej dokumentów niezbędnych do wykazania uprawnienia do zasiłku dla bezrobotnych w państwie jej miejsca zamieszkania.

Sentencja postanowienia

1)	Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych jest bezprzedmiotowy.

2)	W ramach postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych, strona pozwana poniesie własne koszty oraz połowę kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/41

Skarga wniesiona w dniu 11 stycznia 2006 r. — Dimitrios Grammatikopoulos przeciwko OHIM

(Sprawa T-20/06)

(2006/C 131/77)

Język skargi: grecki

Strony

Strona skarżąca: Dimitrios Grammatikopoulos [Przedstawiciel: adwokat Konstantinos Taoulas]

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: National Academy of Recording Arts and Sciences (Santa Monica, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji R 1062/2000-4 Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 sierpnia 2005 r. oraz uwzględnienie wniosku strony skarżącej dotyczącego rejestracji słownego oznaczenia GRAMMY w charakterze wspólnotowego znaku towarowego, ogólnie i w brzmieniu, w jakim został on złożony, lub ewentualnie w zmienionym brzmieniu zaproponowanym w skardze.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowne oznaczenie GRAMMY dla towarów z klas 25 i 28 — zgłoszenie nr 19 315

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: National Academy of Recording Arts and Sciences

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Krajowy znak towarowy GRAMMY dla towarów z klas 9, 35, 41 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uwzględnienie odwołania; odrzucenie wniosku o rejestrację

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 5 i art. 43 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94. Skarżący twierdzi, że rzeczywiście handlowe używanie znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, nie zostało dowiedzione, i podważa zarazem dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę, zgodnie z którą chodzi tutaj o znak towarowy cieszący się renomą.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/41

Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2006 r. — General Química i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-85/06)

(2006/C 131/78)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: General Química, S.A. (Lantarón, Álava, Hiszpania), Repsol Química, S.A. i Repsol YPF, S.A. (Madryt) (Przedstawiciele: adwokaci J. M. Jiménez Laiglesia i J. Jiménez Laiglesia)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności art. 1 lit. g), art. 1 lit. h) oraz art. 2. lit. d) niżej wymienionej decyzji w zakresie, w jakim Komisja uznała Repsol Química i Repsol YPF za odpowiedzialne solidarnie za naruszenie art. 81 ust. 1 WE;

tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności uznania Repsol YPF za odpowiedzialną solidarnie;

—	stwierdzenie nieważności art. 2. lit. d) niżej wymienionej decyzji w zakresie, w jakim Komisja ustaliła w niej kwotę grzywny w wysokości 3,38 miliona EUR; tytułem ewentualnym, odpowiednie obniżenie kwoty nałożonej grzywny;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga została wniesiona na decyzję Komisji C(2005) 5592 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie COMP/F-1/38.443 — Substancje chemiczne stosowane w przemyśle gumowym. Komisja w zaskarżonej decyzji uznała, że skarżące, a także inne przedsiębiorstwa, naruszyły art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG ze względu na to, iż w latach 1999-2000 uczestniczyły one w systemie porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze substancji chemicznych stosowanych w przemyśle gumowym w EOG, które to porozumienia i praktyki polegały na ustalaniu cen i wymianie poufnych informacji. Komisja nałożyła za popełnienie tych naruszeń grzywnę, za którą skarżące odpowiadają solidarnie.

Swe żądania skarżące opierają na następujących zarzutach:

—	popełnienie przez Komisję błędu w ocenie w związku z uznaniem Repsol YPF i Repsol Química za odpowiedzialne razem z General Química; ewentualnie, popełnienie błędu w ocenie i brak uzasadnienia w związku ze stwierdzeniem odpowiedzialności solidarnej Repsol YPF;

—	popełnienie przez Komisję błędu w ocenie, brak uzasadnienia oraz naruszenie zasady proporcjonalności oraz zasady równego traktowania przy obliczaniu kary;

—	popełnienie przez Komisję błędu w ocenie oraz braki w uzasadnieniu decyzji przy stosowaniu jej komunikatu w sprawie zwolnienia z grzywien oraz zmniejszania grzywien w przypadkach karteli (1).

(1) Dz.U. C 45, str. 3.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/42

Skarga wniesiona w dniu 15 marca 2006 r. — Lebard przeciwko Komisji

(Sprawa T-89/06)

(2006/C 131/79)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Daniel Lebard (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciel(-e): M. de Guillenchmidt, adwokat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji sformułowanej w piśmie z dnia 16 stycznia 2006 r. skierowanym do D. Lebarda w sprawie oddalenia w imieniu Komisji żądania odwołania decyzji IV/M.1517,

—	w konsekwencji stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zamknięciu sprawy dotyczącej koncentracji Rhodia i Albright & Wilson oraz Hoechst i Rhône-Poulenc, ponieważ te operacje nie są ze sobą związane,

—	w konsekwencji stwierdzenie i orzeczenie, że także decyzja IV/M.1378 z 2004 r. jest nieważna,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W decyzji nroIV/M.1517 z dnia 13 lipca 1999 r. Komisja zezwoliła na koncentrację, wskutek której Rhodia SA miała przejąć całkowitą kontrolę nad spółką Albright & Wilson, której prezesem był skarżący w okresie od dnia 28 lipca 1999 r. do dnia 14 października 1999 r. W decyzji nr IV/M.1378 z dnia 9 sierpnia 1999 r. Komisja zezwoliła także na koncentrację przedsiębiorstw Hoechst i Rhône-Poulenc. To ostatnie przedsiębiorstwo kontrolowało spółkę Rhodia, posiadając w niej 67,35 % udziałów. Niektóre zobowiązania dotyczące Rhodia (sprzedaż udziałów Rhône-Poulenc w Rhodia, utrzymanie dyrekcji niezależnej od dwóch przedsiębiorstw) zostały podjęte przez spółkę Rhône-Poulenc i załączone do decyzji nr IV/M.1378 w celu zapewnienia, aby te operacje nie miały szkodliwych skutków dla konkurencji. Skarżący skierował do Komisji kilka pism, w których poinformował ją o rzekomym niedotrzymaniu zobowiązań podjętych w ramach sprawy IV/M.1378 i zażądał wycofania decyzji nr IV/M.1517. Pismem z dnia 7 października 2005 r. Komisja odpowiedziała mu, wskazując, że nie planuje przedsięwziąć jakichkolwiek działań w związku z faktami, które zostały podane do jej wiadomości przez skarżącego i że postanowiła zamknąć sprawę. W odpowiedzi na pismo skarżącego gabinet przewodniczącego Komisji skierował do niego pismo opatrzone datą 16 stycznia 2006 r., potwierdzające poprzednie stanowisko Komisji przedstawione w piśmie z dnia 7 października 2005 r., tj. oddalenie żądania wycofania decyzji Komisji dotyczącej sprawy IV/M.1517. Niniejsza skarga o stwierdzenie nieważności jest skierowana przeciwko rzekomej decyzji zawartej w piśmie Komisji z dnia 16 stycznia 2006 r.

Na poparcie swojej skargi skarżąca wysuwa następujące zarzuty.

W pierwszej kolejności, w ramach dopuszczalności swojej skargi, skarżący podnosi, że ma bezpośredni interes prawny jako adresat zaskarżonego pisma, które bezpośrednio i indywidualnie narusza jego interesy. Podnosi także, że pismo z dnia 16 stycznia 2006 r., które jest przedmiotem niniejszej skargi, nie może zostać uznane za akt, który jedynie potwierdza pismo z dnia 7 października 2005 r., ponieważ w międzyczasie pojawiła się nowa informacja, która w rozumieniu orzecznictwa wspólnotowego może zasadniczo zmienić okoliczności i warunki wydania wcześniejszego aktu. Skarżący czyni tym samym aluzję do pisma pani Kroes z dnia 12 stycznia 2006 r., skierowanego do posłów do Parlamentu Europejskiego, dotyczącego spornej koncentracji.

W drugiej kolejności skarżący na poparcie swoich żądań powołuje zarzuty dotyczące istoty sprawy. W pierwszym z nich, opartym na naruszeniu przepisów materialnoprawnych i proceduralnych z dziedziny konkurencji, skarżący zarzuca Komisji, że nie zbadała ona ponownie sprawy i że nie wykorzystała swoich uprawnień do odwołania swojej późniejszej decyzji. W drugim z nich skarżąca zarzuca nadużycie władzy, ponieważ Komisja nie utrzymała ścisłej kontroli nad koncentracjami, na które wcześniej zezwoliła, w trakcie ich realizacji.

Wreszcie skarżący wysuwa zarzut oparty na ochronie sądowej, która, jego zdaniem, przysługuje stronom koncentracji, a w szczególności kierownictwu przedsiębiorstwa uczestniczącego koncentracji.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/43

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2006 r. — Mülhens przeciwko OHIM

(Sprawa T-93/06)

(2006/C 131/80)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mülhens GmbH & Co. KG (Kolonia, Niemcy) (Przedstawiciel: adwokat T. Schulte-Beckhausen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: S.A. Spa Monopole, Compagnie fermière de Spa (Spa, Belgia)

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej strony pozwanej z dnia 11 stycznia 2006 r. (sprawa nr 2746/2004)

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Mülhens GmbH & Co. KG

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „MINERAL SPA” dla towarów należących do klasy 3 (mydła, środki perfumeryjne, olejki eteryczne, preparaty do pielęgnacji ciała i urody, preparaty do włosów, pasty do zębów)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: S.A. Spa Monopole, Compagnie fermière de SPA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: różne znaki towarowe zawierające słowo „SPA”, a w szczególności słowny znak towarowy Beneluksu „SPA” dla towarów należących do klasy 32

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/43

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2006 r. — Federación de Cooperativas Agrarias de la Comunidad Valenciana przeciwko Wspólnotowemu Urzędowi Ochrony Odmian Roślin (CPVO)

(Sprawa T-95/06)

(2006/C 131/81)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Federación de Cooperativas Agrarias de la Comunidad Valenciana (Walencja, Hiszpania) [Przedstawiciele: adwokaci S. Roig Girbes, R. Ortega Buenos i M. Delgado Echevarría]

Strona pozwana: Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: SARL Nador Cott Protection (Saint Raphaël, Francja)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin z dnia 8 listopada 2005 r.,

—	obciążenie Wspólnotowego Urzędu Ochrony Odmian Roślin kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Składający wniosek o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin: Jean de Maistre, a po przeniesieniu własności zgłoszonej odmiany SARL Nador Cott Protection (zgłoszenie nr 1995/0726)

Odmiana będąca przedmiotem wniosku o przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin: Nadorcott

Decyzja CPVO: Przyznanie wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin (decyzja nr 14111)

Wnoszący odwołanie do Izby Odwoławczej: Strona skarżąca

Decyzja Izby Odwoławczej: Stwierdzenie niedopuszczalności odwołania (sprawa A 001/2005)

Podniesione zarzuty: Naruszenie rozporządzenia (WE) nr 1239/95 (1) i zasady dobrej administracji z uwagi na niezastosowanie art. 49 tego rozporządzenia. Błąd polegający na odrzuceniu odwołania ze względu na brak legitymacji do jego wniesienia.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1239/95 z dnia 31 maja 1995 r. ustanawiające zasady wykonawcze stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 w odniesieniu do postępowania przed Wspólnotowym Urzędem Odmian Roślin (Dz.U. L 121, str. 37)

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/44

Skarga wniesiona w dniu 29 marca 2006 r. — Neoperl przeciwko OHIM

(Sprawa T-97/06)

(2006/C 131/82)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Neoperl GmbH (Müllheim, Niemcy) [Przedstawiciel: H. Börjes-Pestalozza, Rechtsanwalt]

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji R 0612/2005-4 i zobowiązanie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego do opublikowania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 3 636 206 w celu dokonania jego rejestracji.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Trójwymiarowy znak towarowy „giętka rura sanitarna” dla towarów z klas 11 i 17 — zgłoszenie nr 3 636 206

Decyzja eksperta: Odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: Oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: Zgłoszony znak towarowy wykazuje wymagane minimum charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/44

Skarga wniesiona w dniu 28 marca 2006 r. — Fédération nationale du Crédit agricole przeciwko Komisji

(Sprawa T-98/06)

(2006/C 131/83)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fédération nationale du Crédit agricole (Paryż, Francja) [Przedstawiciele: adwokaci N. Lenoir i P.-A. Jeanneney]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie N 531/2005 Francja — Środki związane z utworzeniem i funkcjonowaniem Banque Postale

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 26 stycznia 2005 r. władze francuskie poinformowały Komisję o podjętej przez nie decyzji o przeniesieniu działalności bankowej i ubezpieczeniowej prowadzonej przez La Poste na spółkę-córkę (Banque Postale), w której początkowo całość udziałów należała do La Poste. W dniu 21 lipca 2005 r. skarżąca złożyła do Komisji formalną skargę na podstawie art. 20 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 695/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (obecnie art. 88 traktatu) (1), wskazując na niezgodność pomocy państwa przyznanej Banque Postale ze wspólnym rynkiem oraz wnosząc do Komisji o wszczęcie formalnej procedury dochodzenia.

Decyzją z dnia 21 grudnia 2005 r. Komisja stwierdziła, że przeniesienie usług finansowych La Poste na jej spółkę-córką nie przynosi Banque Postale korzyści gospodarczych oraz że środki związane z jej utworzeniem i funkcjonowaniem nie stanowią pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE. Chodzi tu o zaskarżoną decyzję.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi cztery zarzuty, z których pierwszy oparty jest na naruszeniu formalnej legalności, mianowicie na naruszeniu rozporządzenia nr 695/1999 w związku z tym, że Komisja, zdaniem skarżącej, postanowiła odłożyć niektóre kwestie do późniejszego zbadania oraz naruszeniu art. 88 ust. 2 WE w związku z tym, że Komisja odmówiła wszczęcia formalnej procedury dochodzenia.

W zarzucie drugim skarżąca podnosi, że uznając środki związane z utworzeniem i funkcjonowaniem Banque Postale za niestanowiące pomocy państwa, Komisja popełniła kilka błędów w ocenie, między innymi w odniesieniu do korzyści gospodarczych przedstawionych w złożonej przez nią skardze do Komisji oraz że w konsekwencji naruszyła ona art. 87 i art. 88 WE.

W zarzucie trzecim skarżąca zarzuca Komisji, że zaskarżona decyzja jest wadliwa pod względem formalnym z powodu braku uzasadnienia dotyczącego odmowy rozpatrzenia istotnych zarzutów podniesionych przez skarżącą w jej skardze do Komisji oraz z powodu wewnętrznie sprzecznego i niewystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do niektórych szczegółowych kwestii rozważanych w decyzji.

W zarzucie czwartym skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 43, art. 82 i art. 86 WE, ponieważ w swojej decyzji zaniechała ona dokonania oceny naruszeń swobody przedsiębiorczości i wolnej konkurencji, wynikających ze środków związanych z przedmiotem pomocy państwa wynikającej z książeczki oszczędnościowej A (livret A).

(1) Dz.U. L 83, str.1

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/45

Skarga wniesiona w dniu 3 kwietnia 2006 r. — SPM przeciwko Komisji

(Sprawa T-104/06)

(2006/C 131/84)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Société des plantations de Mbanga (S.P.M.) (Douala, Kamerun) [Przedstawiciel: adwokat B.-L. Doré]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej:

—	uznanie za dopuszczalne wszystkich jej żądań;

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 219/2006 z dnia 8 lutego 2006 r. otwierającego kontyngent taryfowy na przywóz bananów objętych kodem CN 0803 00 19 pochodzących z krajów AKP i ustalającego zasady zarządzania nim w okresie od dnia 1 marca do dnia 31 grudnia 2006 r.

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zmian szczególnych uregulowań dotyczących kontyngentów w wymianie handlowej z państwami trzecimi, wchodzących w zakres środków organizacji rynku w sektorze bananów, rozporządzenie Rady Unii Europejskiej nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. (1) między innymi powierzyło Komisji uprawnienie do przyjęcia środków niezbędnych do wykonania tego rozporządzenia oraz środków przejściowych dotyczących w szczególności zarządzania kontyngentem taryfowym w odniesieniu do bananów pochodzących z krajów AKP. Działając na tej podstawie Komisja utrzymała w mocy w rozporządzeniu nr 2015/2005 z dnia 9 grudnia 2005 r. (2), w odniesieniu do stycznia i lutego 2006 r., system wydawania pozwoleń na przywóz na podstawie historycznych ilości referencyjnych (3). Ponieważ rozporządzenie to z założenia miało charakter przejściowy, w dniu 8 lutego 2006 r. Komisja przyjęła rozporządzenie nr 219/2006 otwierające kontyngent taryfowy na przywóz bananów objętych kodem CN 0803 00 19 pochodzących z krajów AKP i ustalające zasady zarządzania nim w okresie od dnia 1 marca do dnia 31 grudnia 2006 r. (4). W rozporządzeniu tym Komisja ustaliła metodę zarządzania kontyngentem taryfowym, przewidującą korzystanie z kontyngentu zgodnie z porządkiem chronologicznym przyjmowania oświadczeń o dopuszczeniu do swobodnego obrotu (metoda „kto pierwszy, ten lepszy”) oraz zastrzegła tymczasowo część kontyngentu taryfowego na rzecz podmiotów gospodarczych zaopatrujących Wspólnotę w banany na mocy poprzednio obowiązujących uregulowań dotyczących przywozu. Rozporządzenie to jest przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w niniejszym postępowaniu.

W ramach niniejszej skargi skarżąca utrzymuje, że zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne z prawem z szeregu powodów, co jej zdaniem wynika z jego przepisów, zgodnie z którymi 60 % kontyngentu taryfowego jest zarządzane zgodnie nową metodą, a 40 % wciąż przez wydawanie pozwoleń na przywóz na podstawie historycznych ilości referencyjnych. Na poparcie skargi skarżąca powołuje te same zarzuty i argumenty, co powołane przez nią w skardze w sprawie T-447/05 (5).

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (Dz.U. L 316, str. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2015/2005 z dnia 9 grudnia 2005 r. w sprawie przywozu bananów pochodzących z krajów AKP w ramach kontyngentu taryfowego ustanowionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1964/2005 w sprawie stawek celnych mających zastosowanie do bananów w styczniu i lutym 2006 r. (Dz.U. L 324, str. 5).

(3) Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności tego rozporządzenia w sprawie T-447/05.

(4) Dz.U. L 38, str. 22.

(5) Por. komunikat w Dz.U. 2006 C 74, str. 24.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/46

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2006 r. — Vodafone España i Vodafone Group przeciwko Komisji

(Sprawa T-109/06)

(2006/C 131/85)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vodafone España, SA (Madryt, Hiszpania) i Vodafone Group plc (Newbury, Zjednoczone Królestwo) [Przedstawiciele: J. Flynn, QC, E. McKnight i K. Fountoukakos-Kyriakakos, Solicitors]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w jej piśmie z dnia 30 stycznia 2006 r. adresowanym do hiszpańskiej CMT oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich zawartej w jej piśmie z dnia 30 stycznia 2006 r. adresowanym do hiszpańskiej Comisión del Mercado de Telecomunicaciones (komisji ds. rynku telekomunikacji, zwanej dalej „CMT”), przyjętej na podstawie art. 7 dyrektywy 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (zwanej dalej „dyrektywą ramową”) (1).

Na podstawie zaskarżonej decyzji Komisja zaakceptowała, z końcem pierwszej fazy dochodzenia, o którym mowa w art. 7 dyrektywy ramowej i bez otwierania dodatkowego dwumiesięcznego dochodzenia zgodnie z art. 7 ust. 4 („drugiej fazy”), proponowany środek przekazany do jej wiadomości przez CMT, na podstawie którego CMT tymczasowo postanowiła:

i)	uznać, że Vodafone i dwa inne przedsiębiorstwa (Telefonica i Amena) wspólnie korzystają ze znaczącej pozycji na rynku, utrzymując kolektywną pozycję dominującą w zakresie sprzedaży hurtowej dostępu i inicjowania połączeń w publicznych sieciach telefonii komórkowej w Hiszpanii; oraz

ii)	nałożyć na trzy przedsiębiorstwa obowiązek sprostania rozsądnemu zapotrzebowaniu na dostęp do ich sieci oraz zaoferowania rozsądnych warunków świadczenia usług dostępu.

Skarżące podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza art. 7 dyrektywy ramowej, z tego względu, że Komisja powinna była otworzyć drugą fazę dochodzenia, ponieważ

i)	powinna była zdać sobie sprawę, że CMT nie mogła, odwołując się do dowodu i rozumowania zawartego w proponowanym środku, uzasadnić stwierdzenia dotyczącego wspólnej znaczącej pozycji na rynku;

ii)	powinna była powziąć poważne wątpliwości co do tego, czy CMT prawidłowo zastosowała koncepcję znaczącej pozycji na rynku zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji; oraz

iii)	powinna była powziąć poważne wątpliwości co do tego, czy CMT zebrała i poddała analizie wszelkie istotne dla sprawy dowody.

Ponadto, skarżące utrzymują, że zaskarżona decyzja prowadzi do nierównego traktowania przedsiębiorstw znajdujących się w porównywalnej sytuacji i wprowadza bariery w jednolitym rynku, gdyż nie jest zgodna z innymi decyzjami przyjętymi na podstawie art. 7 dyrektywy ramowej.

Wreszcie, skarżące twierdzą, że nie otwierając drugiej fazy dochodzenia i pozbawiając je możliwości wypowiedzenia się w toku pierwszej fazy dochodzenia Komisji w przedmiocie dodatkowych informacji, które Komisja uzyskała od CMT, Komisja naruszyła ich uprawnienia proceduralne.

(1) Dyrektywa 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz. U. 2002 L 108, str. 33).

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/46

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2006 r. — Inter-IKEA przeciwko OHIM

(Sprawa T-112/06)

(2006/C 131/86)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Inter-IKEA Systems BV (Delft, Niderlandy) (Przedstawiciele: adwokaci Jonas Gulliksson i Jens Olsson)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Walter Waibel

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,

—	obciążenie OHIM kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania o unieważnienie znaku towarowego przed OHIM

Zarzuty i główne argumenty

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie: graficzny znak towarowy „idea” dla towarów i usług należących do klas 16, 20 i 42 (rejestracja wspólnotowego znaku towarowego nr 283 952)

Właściciel wspólnotowego znaku towarowego: Walter Waibel

Strona wnosząca o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego: Inter-IKEA Systems BV

Prawo ze znaku towarowego przysługujące stronie wnoszącej o unieważnienie: liczne wspólnotowe i krajowe graficzne i słowne znaki towarowe dla towarów i usług należących do klas 16, 20 i 42

Decyzja Wydziału Unieważnień: unieważnienie znaku towarowego „idea”

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie wniosku o unieważnienie

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 52 ust. 1 lit. a) oraz art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/47

Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2006 r. — Fjord Seafood Norway i in. przeciwko Radzie

(Sprawa T-113/06)

(2006/C 131/87)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Fjord Seafood Norway AS (Oslo, Norwegia), Fjord Seafood Scotland Farming Ltd (Wyspa Lewis, Zjednoczone Królestwo), Alsaker Fjordbruk AS (Onarheim, Norwegia) [Przedstawiciele: adwokaci J. Juuhl-Langseth i P. Dyrberg]

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 85/2006 w zakresie dotyczącym Fjord Seafood Norway AS,

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące zajmują się wywozem łososia hodowlanego z Norwegii do Wspólnoty lub jego produkcją we Wspólnocie. Sporne rozporządzenie nakłada cło antydumpingowe na przywóz łososia hodowlanego pochodzącego z Norwegii.

Na poparcie skargi skarżące podnoszą po pierwsze, że sporne rozporządzenie nieprawidłowo definiuje i stosuje pojęcie przemysłu wspólnotowego. Zwracają uwagę, że akt ten zdefiniował przemysł wspólnotowy dotknięty szkodą w taki sposób, że obejmuje on mniej niż 5 % całkowitej produkcji wspólnotowej, z tego zwłaszcza względu, że pozostali producenci wspólnotowi należą do przedsiębiorstw norweskich lub są z nimi powiązani. Skarżące twierdzą, że sporne rozporządzenie naruszyło tym samym porozumienie EOG, a w szczególności zasadę swobody przedsiębiorczości, swobodnego przepływu kapitału, zakaz dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, rozporządzenie podstawowe (1) i art. 253 WE.

Skarżące podnoszą ponadto, że sporny akt objął definicją przemysłu wspólnotowego wyłącznie producentów łososia hodowlanego. Utrzymują one, że również przemysł przetwórstwa powinien był zostać włączony do tej definicji, gdyż będący przedmiotem sporu łosoś jest także przetwarzany, a nałożone cło uwzględnia koszty przetwórstwa.

Skarżące podkreślają następnie, że sporne rozporządzenie dokonało wadliwego ustalenia dumpingu i szkody opierając się na danych dotyczących 25 państw członkowskich Unii Europejskiej, podczas gdy przez większość okresu objętego dochodzeniem Unia liczyła jedynie 15 państw członkowskich. Zachowanie norweskich eksporterów przed dniem 1 maja 2004 r. na rynkach 10 nowych państw członkowskich, które nie prowadzą działalności w zakresie hodowli łososia nie powinno być uznawane za dumping powodujący szkodę w przemyśle wspólnotowym.

Skarżące twierdzą ponadto, że kontrola wyrywkowa skarżących i norweskich eksporterów nie jest reprezentatywna, że sporne rozporządzenie nie ustaliło związku przyczynowo-skutkowego między przywozem z Norwegii a szkodą oraz że nie wzięło pod uwagę możliwości, że szkoda spowodowana przywozem ze Stanów Zjednoczonych i Kanady mogła zostać przypisana przywozowi z Norwegii. Błędne ich zdaniem jest także automatyczne uznanie utraty części rynku w przemyśle wspólnotowym za szkodę, utrzymują też, że kursy wymiany zastosowane przy obliczaniu cła antydumpingowego były nieprawidłowe, że podstawa ceny przywozowej filetów była błędna oraz że stopień transparencji w tym zakresie był niewystarczający. Wreszcie, skarżące podnoszą, że w odniesieniu do Fjord Seafood Norway koszty produkcji zostały błędnie ocenione.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, str. 1).

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/48

Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2006 r. — GLOBE przeciwko Komisji

(Sprawa T-114/06)

(2006/C 131/88)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: GLOBE NV (Zandhoven, Belgia) (Przedstawiciel: A. Abate, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej zawartej w piśmie Koordynatora ds. zamówień, Dyrekcja D/3 Biura Współpracy EuropeAid z dnia 2 marca 2006 r. dotyczącej projektu EuropeAid/122078/C/S/Multi zatytułowanego „Supply of a Pipeline Network Information System to the Central Asia Gas companies (Kazakhstan, Kyrgyzstan, Turkmenistan, Uzbekistan)”;

—	stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Komisji w związku z wydaniem ww. decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca brała udział w procedurze przetargowej na projekt EuropeAid/122078/C/S/Multi zatytułowany „Supply of a Pipeline Network Information System to the Central Asia Gas companies (Kazakhstan, Kyrgyzstan, Turkmenistan, Uzbekistan)” wpisany w ramy Programu 2002 TACIS (1). Pismem z dnia 2 marca 2006 r. Komisja poinformowała skarżącą o nieprzyjęciu jej oferty z uwagi na fakt, że nie była ona najkorzystniejsza oraz o tym, że zamówienia udzielono przedsiębiorstwu konkurencyjnemu. Skarżąca w niniejszej skardze żąda stwierdzenia nieważności decyzji zawartej w tym piśmie, jak również naprawienia szkody, którą –jej zdaniem — poniosła wskutek wydania zaskarżonej decyzji.

Strona skarżąca podważa tę decyzję podnosząc kilka zarzutów.

Przede wszystkim podnosi ona, że Komisja wydając zaskarżoną decyzję dopuściła się poważnego błędu w ocenie i że naruszyła instrukcje dla kandydatów, co powoduje bezwzględną nieważność udzielenia zamówienia wybranemu oferentowi. W ramach tego zarzutu skarżąca utrzymuje, że wybrana przez Komisję oferta była niezgodna z wymogami technicznymi przetargu zawartymi w specyfikacji warunków zamówienia. Zarzuca również Komisji przedłużenie terminu do złożenia ofert, jak również wezwanie konkurenta skarżącej do dokonania modyfikacji oferty z punktu widzenia sprostowania do dokumentów przetargowych i to po otwarciu ofert, co stwarzało dla ostatecznie wyłonionego oferenta możliwość zmiany jego oferty w taki sposób, że była najkorzystniejsza. Skarżąca podnosi w ten sposób naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, jako że jej oferta będąc najkorzystniejszą w momencie otwarcia ofert ostatecznie nie została wybrana.

Po drugie, skarżąca utrzymuje, że Komisja poprzez zaniechanie poinformowanie jej — przed wydaniem zaskarżonej decyzji — o powodach dokonania zmiany kolejności ofert sporządzonej w trakcie publicznego posiedzenia w celu otwarcia ofert, pozbawiła skarżącą możliwości przedstawienia jej stanowiska oraz w konsekwencji naruszyła jej prawa do obrony.

Trzeci zarzut powołany przez skarżącą oparty jest na utrzymywanym naruszeniu przez Komisję obowiązku uzasadnienia, ponieważ — zdaniem skarżącej — jest niewystarczające i pełne sprzeczności.

Poprzez czwarty zarzut skarżąca podnosi naruszenie zasady dobrej administracji wymiaru sprawiedliwości, ponieważ jej zdaniem Komisja dała dowód braku należytej staranności zawiadamiając z opóźnieniem o wynikach wyboru ofert, jak również udzielając z opóźnieniem odpowiedzi na różne pisma skarżącej.

(1) Program oparty na rozporządzeniu Rady WE, Euratom nr 99/2000 z dnia 29 grudnia 1999 r. dotyczącego świadczenia pomocy dla państw partnerskich w Europie Wschodniej i Azji Środkowej (Dz.U. L 12, str. 1)

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/48

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2006 r. — Zuffa przeciwko OHIM

(Sprawa T-118/06)

(2006/C 131/89)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Zuffa, LLC (Las Vegas, USA) (Przedstawiciele: S. Malynicz, Barrister, M. Blair, Solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 30 stycznia 2006 r. w sprawie R 931/2005-1 oddalającej odwołanie na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „ULTIMATE FIGHTING CHAMPIONSHIP” dla towarów i usług należących do klas 9, 16, 25, 28 i 41 — zgłoszenie nr 2 789 568

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia w odniesieniu do wszystkich towarów i usług wymienionych w zgłoszeniu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji eksperta, odrzucenie zgłoszonego znaku towarowego na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia nr 40/94 i przekazanie sprawy ekspertowi do ponownego rozpatrzenia w świetle art. 7 ust. 3 tego rozporządzenia

Podniesione zarzuty: Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, że słowa „ULTIMATE FIGHTING CHAMPIONSHIP” stanowią nazwę określonego sportu, stwierdzając, że znaczenie tych słów jest wyraźne i jednoznaczne. Izba Odwoławcza nieprawidłowo zatem stwierdziła, że zgłoszony znak towarowy ma charakter opisowy i że pozbawiony jest charakteru odróżniającego.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/49

Skarga wniesiona w dniu 3 maja 2006 r. — Centro Studi A. Manieri przeciwko Radzie

(Sprawa T-125/06)

(2006/C 131/90)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Centro Studi A. Manieri (Rzym, Włochy) [przedstawiciele: adwokaci Carlo Forte, Mario Forte i Giannicola Forte]

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Sekretarza Generalnego Rady Unii Europejskiej z dnia 16 stycznia 2006 r. w sprawie odstąpienia od przetargu przy zastosowaniu procedury ograniczonej UCA-459/03 na pełne zarządzanie żłobkiem oraz pozytywnego rozpatrzenia propozycji Biura Infrastruktury i Logistyki (OIB) Komisji Europejskiej dotyczącej zarządzania tymi usługami,

—	ustalenie szkody poniesionej przez skarżącą na zasadzie słuszności,

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszej skargi jest decyzja Sekretarza Generalnego pozwanej w sprawie odstąpienia od przetargu przy zastosowaniu procedury ograniczonej na pełne zarządzanie żłobkiem, opublikowanego jesienią 2003 r. (ogłoszenie 2003/209-187862). Decyzja ta została uzasadniona ty, że uwzględniono propozycję Biura Infrastruktury i Logistyki (OIB) Komisji dotyczącą wspomnianego zarządzania żłobkiem. Oferta ta została uznana za bardziej korzystną od projektu skarżącej, w szczególności w zakresie warunków umownych gwarantowanych personelowi, ekonomii skali i optymalizacji dostępnych zasobów.

Na poparcie swych zarzutów skarżąca podnosi:

—	naruszenie zasad przejrzystości i równego traktowania w zakresie w jakim zaskarżony akt, zawierając decyzję o internalizacji usług będących przedmiotem postępowania, został ustanowiony bez żadnego ogłoszenia czy przetargu,

—	naruszenie art. 86 ust. 1 WE w zakresie w jakim niedopuszczalny jest system, który zakazując państwom członkowskim utrzymywania krajowego systemu umożliwiającego udzielanie koncesji na usługi publiczne bez przeprowadzenia przetargu, pozwala instytucjom wspólnotowym na postępowanie w taki sposób,

—	błędne zastosowanie postanowień wskazanych jako podstawa prawna zaskarżonej decyzji, tj. części IV ogłoszenia o zamówieniu oraz art. 101 rozporządzenia finansowego w zakresie w jakim odstąpienie Rady od przetargu nie miało na celu ponownego wszczęcia postępowania,

—	naruszenie obowiązku uzasadnienia i błędna ocena okoliczności faktycznych w zakresie prawidłowości kryteriów, na podstawie których dokonano wyboru propozycji OIB,

—

naruszenie art. 43 i 49 WE. Należy stwierdzić w tym zakresie, że OIB nie jest służbą Rady, która nie sprawuje nad nim żadnej kontroli. Nie można zatem powołać się w niniejszej sprawie na orzecznictwo, w świetle którego zastosowanie postanowień o zamówieniach publicznych jest wyłączone jedynie jeśli kontrola sprawowana nad jednostką koncesjonariusza przez udzielające zamówienia władze publiczne jest analogiczna do sprawowanej nad własnymi służbami i jeśli jednostka ta wykonuje przeważającą część swojej działalności na rzecz instytucji zamawiającej.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/50

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2006 r. — Hanot przeciwko Komisji

(Sprawa F-30/06)

(2006/C 131/91)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Cécile Hanot (Luksemburg, Luksemburg) [Przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, E. Marchal, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uznanie, że art. 5 ust. 2 i art. 12 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego są niezgodne z prawem;

—	uchylenie decyzji o powołaniu skarżącej na stanowisko asystentki w zakresie, w jakim ustala jej zaszeregowanie do grupy B*3, szczebel 5, na podstawie art. 5 ust. 2 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego;

—	uchylenie decyzji o uchyleniu wszystkich punktów stanowiących tzw. dorobek punktowy skarżącej;

—	uchylenie decyzji o zastosowaniu mnożnika celem obliczenia wynagrodzenia skarżącej;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca jest laureatką konkursu wewnętrznego zmiany kategorii COM/PB/04, którego ogłoszenie zostało opublikowane przed datą wejścia w życie nowego regulaminu pracowniczego. Po tej dacie skarżąca została zaszeregowana przez pozwaną do wyższej kategorii, z zachowaniem jednakże wcześniejszego stopnia, szczebla i mnożnika. Natomiast jej punkty promocyjne zostały zredukowane do zera.

W swojej skardze skarżąca podnosi najpierw, że zaskarżone decyzje naruszają ramę prawną, jaką ustanawia ogłoszenie o konkursie, do którego została dopuszczona, jak również art. 5, 29 i 31 regulaminu pracowniczego, zasadę ekspektatywy określonej ścieżki kariery oraz zasadę proporcjonalności.

Skarżąca podnosi następnie, że wspomniane decyzje naruszają również zasadę równości traktowania i niedyskryminacji. Po pierwsze, laureatów tego samego konkursu lub konkursów tego samego poziomu zaszeregowano na różnych poziomach w zależności od tego czy zatrudnienie miało miejsce przed czy po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego. Po drugie, urzędnicy, którzy nie zdali konkursu zmiany kategorii znaleźli się na uprzywilejowanej pozycji, gdyż w dalszym ciągu dysponują punktami promocyjnymi, podczas gdy tzw. dorobek punktowy skarżącej został zredukowany do zera.

Wreszcie, według skarżącej, zaskarżone decyzje naruszają zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, gdyż skarżąca mogła była się spodziewać powołania do grupy zaszeregowania wskazanej w ogłoszeniu o konkursie.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/50

Skarga wniesiona w dniu 13 marca 2006 r. — Perez-Minayo Barroso i Pino przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa F-31/06)

(2006/C 131/92)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Isabelle Perez-Minayo Barroso (Bruksela, Belgia) i Marco Pino (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciel: S. Orlandi, avocat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	orzeczenie, że art. 5 i 12 załącznika XII do regulaminu pracowniczego są bezprawne

—	uchylenie decyzji indywidualnych powołujących skarżących na stanowisko administratorów w zakresie, w jakim dokonują ich zaszeregowania na podstawie art. 5 ust. 2 załącznika XII do regulaminu pracowniczego

—	uchylenie decyzji indywidualnych o zniesieniu punktów zgromadzonych przez skarżących w poprzedniej kategorii, a tworzących ich dorobek punktowy

—	uchylenie decyzji indywidualnych o zastosowaniu mnożnika niższego niż 1 dla celów ustalenia wynagrodzenia skarżących

—	obciążenie Komisja Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący są laureatami konkursu wewnętrznego dot. zmiany kategorii COM/PA/04, który został ogłoszony przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego. Po tej dacie zostali przez skarżącą powołani do wyższej kategorii, lecz utrzymano ich wcześniejszy stopień, szczebel i mnożnik. Natomiast ich punkty promocyjne zostały zredukowane do zera.

W skardze skarżący podnoszą w pierwszej kolejności, że zaskarżane decyzje wykraczają poza ramy zgodności z prawem zakreślone ogłoszeniem o konkursie, które zaakceptowali, a także naruszają art. 5, 29 i 31 regulaminu pracowniczego, zasadę przewidywalności kariery oraz zasadę proporcjonalności.

Skarżący utrzymują następnie, że wymienione decyzje naruszają również zasadę równego traktowania oraz niedyskryminacji. Po pierwsze, zaszeregowanie laureatów tego samego konkursu lub konkursu o tym samym poziomie zostało dokonane na różnych poziomach w zależności od tego, czy miało miejsce przed czy po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego. Po drugie, skarżący zostali w swojej opinii potraktowani gorzej niż urzędnicy powołani na stanowisko administratora w ramach procedury certyfikacji, biorąc pod uwagę, że ci ostatni nie zostali pozbawieni ich punktów promocyjnych, podczas gdy dorobek punktowy skarżących został zredukowany do zera.

Wreszcie, zdaniem skarżących, zaskarżone decyzje pomijają zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ mieli oni prawo oczekiwać, że zostaną powołani na stopnie wskazane w ogłoszeniu o konkursie.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/51

Skarga wniesiona w dniu 17 marca 2006 r. — De la Cruz przeciwko Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy

(Sprawa F-32/06)

(2006/C 131/93)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: María del Carmen De la Cruz (Galdakao, Hiszpania) i inni (przedstawiciele: G. Vandersanden i L. Levi, avocats)

Strona pozwana: Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy

Żądania strony skarżącej

—

uchylenie zaszeregowania skarżących do grupy II, ustalonego w umowie o pracę z dnia 28 kwietnia 2005 r., która miała zacząć obowiązywać od dnia 1 maja 2005 r., wiążąca się z ponownym ustaleniem uprawnień skarżących, jakie wynikają ze zgodnego z prawem i prawidłowego zatrudnienia, tj. w grupie III, począwszy od dnia 1 maja 2005 r.

—

zasądzenie na rzecz skarżących: i) odszkodowania w formie zgodnego z prawem i prawidłowego wynagrodzenia, wraz ze związanymi z nim uprawnieniami (w tym uprawnieniami emerytalnymi); w tym względzie miesięczna różnica podstawowych kwot wynagrodzenia pomiędzy zaszeregowaniem do grupy II a zaszeregowaniem do grupy III została oszacowana na 536.89 EUR dla M. De la Cruz, I. Estrataetxe, S. Grados i G. Morala oraz na 474.57 EUR dla J.I. Sáncheza; ii) odsetek za zwłokę (intérêts de retard) od powyższych kwot począwszy od dnia 1 maja 2005 r. do dnia pełnej zapłaty; iii) odszkodowania za szkodę w rozwoju kariery; iv) 1 EUR dla każdego ze skarżących jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący zostali zatrudnieni jako pracownicy kontraktowi zgodnie z art. 3a Warunków Zatrudnienia Innych Pracowników Wspólnot (WZIP) i zaszeregowani do grupy funkcyjnej II. W swojej skardze skarżący podnoszą, że w związku z tym, że niektóre z ich zadań wykonywane są z dużym stopniem odpowiedzialności i niezależności, powinni byli zostać zaszeregowani do grupy funkcyjnej III.

W pierwszym zarzucie skarżący podnoszą głównie naruszenie art. 80 WZIP, art. 2 załącznika do WZIP, ogólnych przepisów wykonawczych dotyczących zatrudniania pracowników kontraktowych i przydzielania im zadań w Komisji, zasady dobrej administracji oraz oczywisty błąd w ocenie.

W drugim zarzucie podnoszą oni, że ich zaszeregowanie nie zostało ustalone uwzględniając zadania i obowiązki oraz sytuację pracowników innych agencji i instytucji. Z tego powodu miałoby według nich miejsce naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji, jak również zasady równoważności stanowisk i stopni.

W trzecim zarzucie, skarżący podnoszą brak właściwej konsultacji z komitetem pracowniczym w przedmiocie propozycji zakresu obowiązków oraz propozycji wytycznych agencji na temat zaszeregowania pracowników kontraktowych.

Wreszcie, skarżący podnoszą naruszenie obowiązku staranności, o którym mowa w art. 24 regulaminu pracowniczego.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/52

Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2006 r. — Campoli przeciwko Komisji

(Sprawa F-33/06)

(2006/C 131/94)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Franco Campoli (Londyn, Zjednoczone Królestwo) [Przedstawiciele: S. Rodrigues i A. Jaume, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

po pierwsze, uchylenie decyzji organu powołującego, na którą skarżący złożył zażalenie w dniu 10 sierpnia 2005 r., a która zmieniła z dniem 1 maja 2004 r. współczynnik korygujący, dodatek na gospodarstwo domowe i zryczałtowany dodatek edukacyjny znajdujące zastosowanie do emerytury skarżącego, a po drugie, stwierdzenie nieważności odcinków wynagrodzeń skarżącego w zakresie, w jakim stanowią wykonanie tej ostatniej decyzji począwszy od marca 2005 r.

—

wskazanie organowi powołującemu skutków uchylenia zaskarżonych decyzji, do których należy obowiązywanie współczynnika korygującego, dodatku na gospodarstwo domowe i zryczałtowanego dodatku edukacyjnego znajdujących zastosowanie do emerytury skarżącego przed 1 maja 2004 r., i to ze skutkiem wstecznym od dnia 1 maja 2004 r.

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący przytacza zarzuty bardzo zbliżone do tych, na które powołał się we wniesionej przez niego w sprawie T-135/05 (1).

(1) Dz.U. C 132 z 28.05.2005

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/52

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2006 r. — Martin Magone przeciwko Komisji

(Sprawa F-36/06)

(2006/C 131/95)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Alejandro Martin Magone (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciel: E. Boigelot, avocat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

uchylenie decyzji Dyrektora Generalnego ECHO z dnia 7 czerwca 2005 r. jako podmiotu oceniającego w postępowaniu odwoławczym, niekorzystnej przez to, że potwierdza i akceptuje ostatecznie sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącego za okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 15 września 2004 r.;

—	uchylenia spornego sprawozdania;

—	uchylenia decyzji organu powołującego z dnia 22 grudnia 2005 r. doręczonej w dniu 5 stycznia 2006 r. o oddaleniu zażalenia wniesionego w dniu 6 września 2005 r. w oparciu o art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego a zmierzającego do uchylenia zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie, że skarżący jest ofiarą mobbingu w pracy;

—	zasądzenie odszkodowania za szkodę i zadośćuczynienia za krzywdę oraz szkodę w karierze zawodowej w kwocie oszacowanej ex aequo et bono na 29 000 EUR, z zastrzeżeniem jej podwyższenia lub obniżenia w trakcie postępowania;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżący podnosi zarzut dotyczący naruszenia art. 12a, 25 akapit drugi, 26 i 43 regulaminu pracowniczego, a także ogólnych przepisów wykonawczych w sprawie stosowania art. 43 w brzmieniu przyjętych przez Komisję w dniu 3 marca 2004 r., naruszenia decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie utrzymania poziomu świadczeń, informatora administracyjnego i wytycznych w tej kwestii, a także nadużycia władzy i naruszenia ogólnych zasad prawnych takich jak prawo do obrony, dobre administrowanie i obowiązek staranności, zasady równości traktowania i tych, które nakładają na organ powołujący obowiązek wydania decyzji w oparciu o dopuszczalne prawnie motywy tj. mające związek ze sprawą, wolne od oczywistego błędu w ocenie, od błędu faktycznego czy błędu co do prawa.

Skarżący następnie podnosi, że dokonując spornej oceny za rok 2004 w okolicznościach niniejszej sprawy, organ powołujący w oczywisty sposób nie zastosował prawidłowo ani nie dokonał prawidłowej wykładni postanowień regulaminu i wyżej wskazanych zasad. Decyzja oparta jest jego zdaniem na motywach, które nie były prawidłowe zarówno jeżeli chodzi o fakty jak i prawo. Skarżący znalazł się zatem w sytuacji dyskryminacji administracyjnej, niezgodnej z jego uzasadnionymi oczekiwaniami i prowadzącej do mobbingu w pracy.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/53

Skarga wniesiona w dniu 10 kwietnia 2006 r. — Strack przeciwko Komisji

(Sprawa F-37/06)

(2006/C 131/96)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Guido Strack (Kolonia, Niemcy) [Przedstawiciel(-e): G. Bouneou i F. Frabetti, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie dorozumianej decyzji pozwanej z dnia 7 lipca 2005 r. oddalającej wniosek skarżącego o uznanie jego choroby za chorobę zawodową;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 2 000 EUR tytułem odszkodowania za szkodę majątkową poniesioną wskutek wydania decyzji z dnia 7 lipca 2005 r. o oddaleniu;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz skarżącego kwoty 5 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek wydania decyzji z dnia 7 lipca 2005 r. o oddaleniu;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie wniosku o uchylenie skarżący podnosi trzy zarzuty dotyczące po pierwsze naruszenia art. 90 regulaminu pracowniczego, po drugie naruszenia zasady zakazu arbitralnego postępowania, obowiązku uzasadnienia oraz nadużycia władzy, po trzecie naruszenia obowiązku staranności.

Na poparcie wniosku o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia skarżący twierdzi, że dorozumiana decyzja oddalająca jego wniosek postawiła go w stan niepewności i niepokoju, trwającego kilka miesięcy wyrządzając mu w konsekwencji szkodę majątkową oraz krzywdę.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/53

Skarga wniesiona w dniu 11 kwietnia 2006 r. — Chassagne przeciwko Komisji

(Sprawa F-39/06)

(2006/C 131/97)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Olivier Chassagne (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciele: S. Rodrigues i Y. Minatchy, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że art. 8 załącznika VII do nowego regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich jest niezgodny z prawem i w rezultacie nie znajduje zastosowania wobec skarżącego;

—	zasądzenie na rzecz skarżącego symbolicznego 1 EUR jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 16 473 EUR tytułem odszkodowania za poniesioną szkodę materialną.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik Komisji, pochodzi z wyspy Réunion, francuskiego departamentu zamorskiego. Wniósł on niniejszą skargę w związku z oddaleniem zażalenia, jakie złożył na informację o swoim wynagrodzeniu za lipiec 2005 r., zawierającą zwrot kosztów corocznych podróży.

Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi sprzeczność z prawem art. 8 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. Twierdzi on, że przepis ten jest sprzeczny z prawem wspólnotowym, gdyż dopuszcza wiele przypadków nierówności traktowania związanych z miejscem pochodzenia urzędników, jak również sprzeczną zwłaszcza z art. 12 WE i 299 WE dyskryminację urzędników pochodzących z francuskich departamentów zamorskich oraz ogólniej ze względu na przynależność państwową, przynależność do mniejszości grupy językowej, pochodzenie etniczne lub rasę.

Skarżący twierdzi również, że przepis ten narusza inne zasady ogólne prawa wspólnotowego, takie jak obowiązek uzasadnienia oraz zasady proporcjonalności, przejrzystości i dobrej administracji, jak również ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/54

Skarga wniesiona w dniu 12 kwietnia 2006 r. — Luigi Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-41/06)

(2006/C 131/98)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) [Przedstawiciel: L. Garofalo]

Strona pozwana: Komisja

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji Komisji z dnia 30 maja 2005 r. o przeniesieniu skarżącego na emeryturę i o przyznaniu mu renty inwalidzkiej ustalonej w oparciu o postanowienia art. 78 ust. 3 regulaminu pracowniczego;

—	uchylenie decyzji Komisji z dnia 16 grudnia 2005 r. doręczonej skarżącemu w dniu 20 stycznia 2006 r. oddalającej zażalenie skarżącego na decyzję z dnia 30 maja 2005 r.

—	uchylenie szeregu aktów związanych z wyżej wskazanymi decyzjami;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego odszkodowania i zadośćuczynienia za znaczną szkodę majątkową i krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący kwestionuje decyzję o przeniesieniu go na emeryturę z uwagi na trwałe inwalidztwo, a także cały szereg aktów związanych z wyżej wskazaną decyzją;

Podnosi, że sporne decyzje są niezgodne z prawem z uwagi na:

—	całkowity brak uzasadnienia, tautologię, sprzeczność i niespójności;

—	naruszenie prawa do obrony oraz art. 9 załącznika II do regulaminu pracowniczego;

—	uchybienia proceduralne, naruszenie mającego zastosowanie prawa i naruszenie istotnych wymogów proceduralnych;

—	naruszenie obowiązku staranności i dobrego administrowania;

—	nadużycie władzy i naruszenie zasady „neminem laedere”.

3.6.2006

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 131/54

Skarga wniesiona w dniu 13 kwietnia 2006 r. — Sundholm przeciwko Komisji

(Sprawa F-42/06)

(2006/C 131/99)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Asa Sundholm (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 12 decyzji Komisji z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu pracowniczego;

—	uchylenie decyzji zawierającej sprawozdanie z przebiegu kariery skarżącej za okres od dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 31 grudnia 2004 r.;

—	zasądzenie od Komisji, na tym etapie postępowania, kwoty 1 EUR tytułem zadośćuczynienia;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że zmiana ogólnych przepisów wykonawczych stanowi naruszenie zasady pewności prawa oraz ekspektatywy rozwoju kariery, ponieważ zasady oceny zasług zostały zmienione w trakcie okresu podlegającego ocenie.

Ponadto skarżąca podnosi naruszenie ogólnych przepisów wykonawczych oraz obowiązku uzasadnienia. W szczególności, nie uwzględniając zmiany obowiązków skarżącej i wobec braku precyzyjnego i ostatecznego określenia celu i kryteriów oceny, uwagi w sprawozdaniu z przebiegi kariery skarżącej za rok 2003 zostały jej zdaniem skopiowane do sprawozdania z przebiegi kariery skarżącej za rok 2004, bez poszanowania wymogów dotyczących utrzymania oceny, określonych w ogólnych przepisach wykonawczych.

W końcu skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja zawiera oczywisty błąd w ocenie i niespójność pomiędzy przyznanymi ocenami a uwagami do nich.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 131

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 49 3 czerwca 2006

	III Powiadomienia
2006/C 131/0	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 121 z 20.5.2006.	55