10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/1

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 15 września 2005 r.

w sprawie C-464/02 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii (1)

(niom Państwa Członkowskiego - Swobodny przepływ pracowników - Pojazdy samochodowe - Oddanie pojazdu do korzystania pracownikowi przez pracodawcę - Pojazd zarejestrowany w Pańsarejestrowany w Państwie Członkowskim pracodawcy - Pracownik mający miejsce zamieszkania w innym Państwie Członkowskim - Opodatkowanie pojazdu samochodowego)

(2005/C 315/01)

Język postępowania: duński

W sprawie C-464/02, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 23 grudnia 2002, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: N. B. Rasmussen i D. Martin) przeciwko Królestwu Danii (pełnomocnik: J. Molde), popieranemu przez Republikę Finlandii, (pełnomocnik: T. Pynnä), Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, N. Colneric (sprawozdawca) i K. Schiemann, E. Juhász i E. Levits, sędziowie; rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał w dniu 15 września 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Z uwagi na to, iż

—

jej prawodawstwo i praktyka administracyjna nie pozwalają pracownikom zamieszkałym w Danii, którzy podjęli w innym Państwie Członkowskim zatrudnienie, które nie jest ich głównym zatrudnieniem, na korzystanie do celów służbowych i prywatnych z pojazdu zarejestrowanego w tym innym Państwie Członkowskim, w którym znajduje się przedsiębiorstwo ich pracodawcy, oraz

—

jej prawodawstwo i praktyka administracyjna pozwalają pracownikom zatrudnionym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej, a zamieszkałym w Danii, na korzystanie do celów służbowych lub celów zarówno służbowych, jak i prywatnych z pojazdu służbowego zarejestrowanego w innym Państwie Członkowskim, w którym znajduje się siedziba ich pracodawcy lub jego główny zakład tylko w razie spełnienia warunków polegających na tym, że zatrudnienie to jest ich głównym zatrudnieniem oraz że uiszczono podatek od takiego pojazdu, w sytuacji, w której pojazd ten nie jest zasadniczo przeznaczony do stałego korzystania z niego na terenie Danii, ani też nie jest faktycznie wykorzystywany w ten sposób,

Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 39 WE.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron ponosi koszty własne.

4)	Republika Finlandii ponosi koszty własne.

(1) Dz.U. C 44 z 22.02.2003

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/1

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawie C-111/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Swobodny przepływ produktów rolnych - Dyrektywa 89/662/EWG - Artykuł 5 - Kontrole weterynaryjne w Państwie Członkowskim przeznaczenia towarów - Krajowy system wcześniejszego zawiadomienia obejmujący importerów określonych produktów pochodzenia zwierzęcego z innych Państw Członkowskich)

(2005/C 315/02)

Język postępowania: szwedzki

W sprawie C-111/03 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 12 marca 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: L. Ström van Lier i M. A. Bordes) przeciwko Królestwu Szwecji (pełnomocnik: A. Kruse) popieranemu przez Republikę Finlandii (pełnomocnik: A. Guimaraes-Purokoski), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Schintgen (sprawozdawca), R. Silva de Lapuerta, P. Kūris i G. Arestis, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Utrzymując system obowiązkowego wcześniejszego zawiadomienia o przywozie określonych produktów żywnościowych pochodzenia zwierzęcego z innych Państw Członkowskich, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 5 dyrektywy Rady 89/662 z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego.

2)	Królestwo Szwecji zostaje obciążone kosztami postępowania.

3)	Republika Finlandii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 112 z 10.05.2003 r.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/2

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 13 września 2005 r.

w sprawie C-176/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Artykuły 29 UE, 31 lit. e) UE, art. 34 UE i 47 UE - Decyzja ramowa 2003/80/WSiSW - Ochrona środowiska - Sankcje karne - Kompetencje Wspólnoty - Podstawa prawna - Artykuł 175 WE)

(2005/C 315/03)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-176/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 35 UE, wniesioną w dniu 15 kwietnia 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. Petite, J.-F. Pasquier i W. Bogensberger) popierana przez Parlament Europejski (pełnomocnicy: G. Garzón Clariana, H. Duintjer Tebbens i A. Baas oraz M. Gómez-Leal) przeciwko Radzie Unii Europejskiej (pełnomocnicy: J.-C. Piris i J. Schutte oraz K. Michoel) popieranej przez Królestwo Danii (pełnomocnik: Terror. Molde), Republikę Federalną Niemiec (pełnomocnicy: W.-D. Plessing i A. Dittrich), Republikę Grecką (pełnomocnicy: E.-M. Mamouna i M. Tassopoulou), Królestwo Hiszpanii (pełnomocnik: N. Díaz Abad), Republikę Francuską (pełnomocnicy: G. de Bergues, F. Alabrune i E. Puisais), Irlandię (pełnomocnik: D. O'Hagan, wspierany przez P. Gallaghera i E. Fitzsimonsa, SC oraz E. Regana, BL), Królestwo Niderlandów (pełnomocnicy: H. G. Sevenster i C. Wissels), Republikę Portugalską (pełnomocnicy: L. Fernandes i A. Fraga Pires), Republikę Finlandii (pełnomocnik: A. Guimaraes-Purokoski), Królestwo Szwecji (pełnomocnicy: A. Kruse oraz K. Wistrand i A. Falk), Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (pełnomocnik: C. Jackson, wspierana przez R. Plendera, QC), Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, A. Rosas, R. Silva de Lapuerta i A. Borg Barthet, prezesi izb, R. Schintgen (sprawozdawca), N. Colneric, S. von Bahr, J. N. Cunha Rodrigues, G. Arestis, M. Ilešič i J. Malenovský, sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: K. Sztanc, administrator, wydał w dniu 13 września 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Stwierdza się nieważność decyzji ramowej Rady 2003/80/WSiSW z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

Królestwo Danii, Republika Federalna Niemiec, Republika Grecka, Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Irlandia, Królestwo Niderlandów, Republika Portugalska, Republika Finlandii, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, jak również Parlament Europejski ponoszą własne koszty.

(1) Dz.U. C 135 z 7.6.2003

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/2

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawie C-264/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Zamówienia publiczne - Dyrektywa 92/50/EWG - Procedura udzielania zamówień publicznych na usługi - Swoboda świadczenia usług - Pełnomocnictwo do pełnienia funkcji inwestora zastępczego - Osoby, którym można powierzyć pełnienie funkcji inwestora zastępczego - Zamknięty katalog osób prawnych prawa francuskiego)

(2005/C 315/04)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-264/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 17 czerwca 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich, pełnomocnicy B. Stromsky, K. Wiedner i F. Simonetti przeciwko Republice Francuskiej, pełnomocnicy G. de Bergues oraz D. Petrausch, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, J. Malenovský, J.-P. Puissochet, A. Borg Barthet i U. Lõhmus, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Zastrzegając w art. 4 ustawy nr 85-704 z dnia 12 lipca 1985 r. o zarządzaniu publicznymi przedsięwzięciami budowlanymi oraz o stosunku, w jakim pozostaje ono do prywatnego kierowania budową, zmienionej ustawą nr 96-987 z dnia 14 listopada 1996 r. o realizacji paktu odnowy miejskiej, pełnienie funkcji inwestora zastępczego dla zamkniętego kręgu osób prawnych prawa francuskiego, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, zmienionej dyrektywą 97/52/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1997 r., oraz na mocy art. 49 WE.

(1) Dz.U. C 200 z 23.08.2003

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/3

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawach połączonych C- 327/03 i C-328/03 Bundesrepublik Deutschland przeciwko ISIS Multimedia Net GmbH und Co. KG i in. (1) (wniosek Bundesverwaltungsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Usługi telekomunikacyjne - Dyrektywa 97/13/WE - Artykuł 11 ust. 2 - Opłata za przydzielenie nowych numerów telefonicznych - Bezpłatna rezerwa numerów, którą dysponuje przedsiębiorstwo będące następcą prawnym dawnego monopolisty)

(2005/C 315/05)

Język postępowania: niemiecki

W sprawach połączonych C-327/03 i C-328/03, mających za przedmiot dwa wnioski o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożone przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) postanowieniami z dnia 30 kwietnia 2003 r., które wpłynęły do Trybunału w dniu 28 lipca 2003 r., w postępowaniach: Bundesrepublik Deutschland przeciwko IBIS Multimedia Net GmbH und Co. KG, reprezentowanej przez ISIS Multimedia Net Verwaltungs GmbH (C-327/03) i Firma O2 (Germany) GmbH und Co. OHG (C-328/03), Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, prezes izby, J. Malenovský, S. von Bahr (sprawozdawca), A. Borg Barthet i U. Lõhmus, sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: M. Ferreira, główny administrator, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Wykładni art. 11 ust. 2 dyrektywy 97/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 kwietnia 1997 r. w sprawie wspólnych przepisów ramowych dotyczących ogólnych zezwoleń i indywidualnych licencji w dziedzinie usług telekomunikacyjnych należy dokonywać w ten sposób, iż stoją z nim w sprzeczności takie jak będące przedmiotem w postępowaniu przed sądem krajowym przepisy krajowe, które stanowią, że nowy operator na rynku telekomunikacyjnym jest zobowiązany do uiszczenia opłaty za przydzielenie numerów telefonicznych uwzględniającej ich wartość ekonomiczną, podczas gdy przedsiębiorstwo telekomunikacyjne zajmujące na tym samym rynku pozycję dominującą przejęło nieodpłatnie znaczną rezerwę numerów, którą dysponował dawny monopolista będący jego poprzednikiem prawnym, a prawo krajowe wyłącza możliwość uiszczenia a posteriori takiej opłaty z tytułu tej rezerwy.

(1) Dz.U. C 251 z 18.10.2003

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/3

WYROK TRYBUNAŁU

(Wielka Izba)

z dnia 18 października 2005 r.

w sprawie C-405/03 Class International BV przeciwko Colgate-Palmolive Company, Unilever NV, SmithKline Beecham plc, Beecham Group plc (1) (wniosek Gerechtshof te 's-Gravenhag o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Znaki towarowe - Dyrektywa 89/104/EWG - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Prawa przyznane przez znak towarowy - Używanie znaku towarowego w obrocie handlowym - Przywóz oryginalnych towarów na terytorium Wspólnoty - Towary objęte celną procedurą tranzytu zewnętrznego lub składu celnego - Sprzeciw uprawnionego ze znaku towarowego - Oferowanie lub sprzedaż towarów objętych celną procedurą tranzytu zewnętrznego lub składu celnego - Sprzeciw uprawnionego ze znaku towarowego - Ciężar dowodu)

(2005/C 315/06)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C- 405/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Gerechtshof te 's-Gravenhag (Niderlandy), postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2005 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 29 września 2005 r., w postępowaniu: Class International BV przeciwko Colgate-Palmolive Company, Unilever NV, SmithKline Beecham plc, Beecham Group plc, Trybunał (Wielka Izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, A. Rosas i A. Borg Barthet, prezesi izb, C. Gulmann (sprawozdawca), R. Schintgen, N. Colneric, S. von Bahr, J. N. Cunha Rodrigues, M. Ilešič, J. Malenovský i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: J. F. Jacobs, sekretarz: M. Ferreira, główny administrator, wydał w dniu 18 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuły 5 ust. 1 i 3 lit. c) pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych oraz art. 9 ust. 1 i 2 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego powinny być interpretowane w ten sposób, że uprawniony ze znaku towarowego nie może sprzeciwić się samemu tylko wprowadzeniu na terytorium Wspólnoty w ramach procedury celnej tranzytu zewnętrznego lub składu celnego oryginalnych towarów opatrzonych tych znakiem towarowym, które uprzednio nie zostały jeszcze wprowadzone do obrotu na terytorium Wspólnoty przez tego uprawnionego lub za jego zgodą. Uprawniony ze znaku nie może uzależnić objęcia spornych towarów procedurą tranzytu zewnętrznego lub składu celnego od istnienia w momencie wprowadzenia tych towarów na terytorium Wspólnoty ustalonego, w odpowiednim przypadku w umowie sprzedaży, końcowego przeznaczenia w państwie trzecim.

Pojęcia „oferowanie” i „wprowadzenie do obrotu” towarów, o których mowa w art. 5 ust. 3 lit. b) dyrektywy 89/104 oraz art. 9 ust. 2 lit. b) rozporządzenia NR 40/94, mogą obejmować, odpowiednio, oferowanie i sprzedaż towarów oryginalnych, opatrzonych znakiem towarowym i posiadających status celny towarów niewspólnotowych wówczas, gdy oferowanie albo sprzedaż nastąpiły w trakcie objęcia towarów procedurą tranzytu zewnętrznego lub składu celnego. Uprawniony ze wspólnotowego znaku towarowego może sprzeciwić się oferowaniu lub sprzedaży takich towarów tylko wówczas, gdy nieodzownie wiąże się to z wprowadzeniem ich do obrotu na terytorium Wspólnoty.

W sytuacji, z jaką mamy do czynienia w postępowaniu przed sądem krajowym, to do uprawnionego ze znaku towarowego należy udowodnienie okoliczności uzasadniających wykonanie uprawnienia do zakazu przewidzianego w art. 5 ust. 3 lit. b) i c) dyrektywy 89/104 i art. 9 ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia nr40/94, poprzez wykazanie bądź to dopuszczenia do swobodnego obrotu towarów niewspólnotowych oznaczonych jego znakiem, bądź to oferowania lub sprzedaży nieodzownie wiążącej się z wprowadzeniem ich do obrotu we Wspólnocie.

(1) Dz.U. C 304 z 13.12.2003.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/4

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawie C-468/03 (wniosek VAT and Duties Tribunal, London o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Overland Footwear Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise (1)

(Wspólna taryfa celna - Należności celne przywozowe - Zgłoszona wartość celna zawierająca prowizję od zakupu - Naliczenie należności celnej od całości zgłoszonej kwoty - Rewizja zgłoszenia celnego - Warunki - Zwrot należności celnych uiszczonych od prowizji od zakupu)

(2005/C 315/07)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-468/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez VAT and Duties Tribunal, London (Zjednoczone Królestwo) postanowieniem z dnia 29 września 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 6 listopada 2003 r., w postępowaniu Overland Footwear Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise, Trybunał (druga izba), w składzie C. W. A. Timmermans, prezes izby, J. Makarczyk, C. Gulmann (sprawozdawca), R. Schintgen i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuły 29, 32 i 33 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny należy interpretować w ten sposób, że prowizję od zakupu zawartą w zgłoszonej wartości celnej i nieoddzielonej w zgłoszeniu od ceny sprzedaży towaru należy uznawać za część wartości transakcyjnej w rozumieniu art. 29 tego rozporządzenia, która może w związku z tym zostać obłożona cłem.

Artykuły 78 i 236 rozporządzenia nr 2913/92 należy interpretować w ten sposób, że:

—	po dopuszczeniu importowanego towaru do obrotu organa celne, do których wpłynął wniosek zgłaszającego o rewizję zgłoszenia celnego dotyczącego tych towarów, są zobowiązane, pod kontrolą sądową, albo oddalić wniosek zgłaszającego w drodze decyzji z uzasadnieniem, albo dokonać żądanej rewizji;

—	jeżeli w wyniku rewizji organa celne stwierdzą pomyłkę w zgłoszeniu celnym polegającą na wliczeniu do zgłoszonej wartości celnej prowizji od zakupu, mają obowiązek uregulować sytuację poprzez zwrot należności celnej od tej prowizji.

(1) Dz.U. C 7 z 10.01.2004.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/5

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawie C-511/03 Staat der Nederlanden (Ministerie van landbouw; Natuurbeheer en Visserij) przeciwko Ten Kate Holding Musselkanaal BV i in. (1) (wniosek Hoge Raad der Nederlanden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Wymogi ochrony zdrowia - Ochrona przed gąbczastą encefalopatią bydła (chorobą szalonych krów) - Żywienie przeżuwaczy białkami pochodzącymi od innych gatunków niż przeżuwacze - Odpowiedzialność Państwa Członkowskiego za szkody wyrządzone podmiotom prywatnym wskutek przypisywanych mu naruszeń prawa wspólnotowego - Prawo właściwe - Obowiązek wniesienia przeciwko Komisji skargi na bezczynność)

(2005/C 315/08)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-511/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy), postanowieniem z dnia 5 grudnia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 8 grudnia 2003 r., w postępowaniu: Staat der Nederlanden (Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij) przeciwko Ten Kate Holding Musselkanaal BV, Ten Kate Europrodukten BV, Ten Kate Producktie Maatschappij BV, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, J.-P. Puissochet, S. von Bahr, U. Lõhmus i A. Ó Caoimh, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: M. Ferreira, główny administrator, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Prawo wspólnotowe nie przewiduje obowiązku Państwa Członkowskiego do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE ani skargi na bezczynność na podstawie art. 232 WE na korzyść jednego z jego obywateli. Jednakże prawo wspólnotowe nie sprzeciwia się w zasadzie temu, by prawo krajowe zawierało taki obowiązek lub przewidywało odpowiedzialność Państwa Członkowskiego za jego niedotrzymanie.

Artykuł 1 ust. 2 decyzji Komisji 94/381/WE z dnia 27 czerwca 1994 r. dotyczącej niektórych środków ochronnych w odniesieniu do gąbczastej encefalopatii bydła (BSE) i żywienia białkami pochodzącymi od ssaków, w związku z art. 17 dyrektywy Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego i art. 17 dyrektywy Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli informacje będące w dyspozycji Komisji Wspólnot Europejskich nie pozwalają na stwierdzenie, że kontrole przeprowadzane w ramach systemu umożliwiającego rozróżnienie białek pochodzących od przeżuwaczy od białek pochodzących od innych gatunków niż przeżuwacze, poddanego jej ocenie przez Państwo Członkowskie w celu uzyskania zezwolenia, przedstawiają wystarczające gwarancje w świetle ochrony zdrowia publicznego oraz jeżeli wniosek tego Państwa Członkowskiego został przedstawiony Stałemu Komitetowi Weterynaryjnemu, który nie zajął w jego sprawie stanowiska, w szczególności z powodu nowych informacji zmieniających postrzeganie ryzyka dla zdrowia publicznego, należy uznać, że Komisja nie jest zobowiązana do przedłożenia Radzie Unii Europejskiej wniosku w sprawie środków, jakie powinny zostać przedsięwzięte.

(1) Dz.U. C 59 z 06.03.2004

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/5

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 października 2005

w sprawie C-6/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora)

(2005/C 315/09)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-6/04, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 9 stycznia 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: Van Beek i L. Flynn) przeciwko Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (pełnomocnik: C. Jackson, wspierany przez K. Smith, barrister), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Schintgen, R. Silva de Lapuerta, G. Arestis i J. Klučka (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie przyjmując w przepisanym terminie wszelkich niezbędnych środków w celu zapewnienia pełnego i prawidłowego wprowadzenia w życie wymogów dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, a w szczególności:

—	art. 6 ust. 2 w zakresie dotyczącym Gibraltaru,

—	art. 6 ust. 3 i 4 w zakresie planów i przedsięwzięć dotyczących pobierania wody i planów zagospodarowania gruntów,

—

art. 11,

—	art. 12 ust. 1 lit. d) w zakresie dotyczącym Gibraltaru,

—	art. 12 ust. 2,

—	art. 12 ust. 4,

—	art. 13 ust. 1,

—	art. 14 ust. 2,

—

art. 15,

—

art. 16,

—	całej dyrektywy siedliskowej poza swymi wodami terytorialnymi,

Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 59 z 06.03.2004

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/6

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 13 października 2005 r.

w sprawie C-73/04 Brigitte i Marcus Klein przeciwko Rhodos Management Ltd (1) (wniosek Oberlandesgericht Hamm o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Konwencja Brukselska - Jurysdykcja w zakresie najmu lub dzierżawy nieruchomości - Prawo korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie)

(2005/C 315/10)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C- 73/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberlandesgericht Hamm, postanowieniem z dnia 27 stycznia 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 lutego 2004 r., w postępowaniu: Brigitte i Marcus Klein przeciwko Rhodos Management Ltd, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, N. Colneric, J. N. Cunha Rodrigues, K. Schiemann i E. Levits, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 13 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuł 16 pkt. 1 lit. a) Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej Konwencją z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej oraz Konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do umowy w sprawie członkostwa w klubie, zgodnie z którą uiszczenie wpisowego stanowiącego główną część całkowitej ceny, umożliwia członkom nabycie prawa korzystania w oznaczonym czasie z nieruchomości określonej w umowie jedynie co do jej rodzaju i położenia oraz przewiduje stowarzyszenie członków w organizacji umożliwiającej im wymianę między sobą ich praw korzystania z nieruchomości.

(1) Dz.U. C 166 z 30.04.2004

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/6

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 15 września 2005 r.

w sprawie C-258/04 (wniosek Cour de travail de Liège o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Office national de l'emploi przeciwko Ioannis Ioannidis (1)

(Osoby poszukujące pracy - Obywatelstwo europejskie - Zasada niedyskryminacji - Artykuł 39 WE - Zasiłki tymczasowe dla młodzieży poszukującej pierwszej pracy - Przyznanie zasiłku uzależnione od ukończenia szkoły średniej w zainteresowanym Państwie Członkowskim)

(2005/C 315/11)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-258/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez cour du travail de Liège (Belgia) postanowieniem z dnia 7 czerwca 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 czerwca 2004 r., w postępowaniu Office national de l'emploi przeciwko Ioannis Ioannidis, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, N. Colneric, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca), M. Ilešič i E. Levits, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 15 września 2005 r. wyrok, które sentencja brzmi następująco:

Artykuł 39 WE stoi na przeszkodzie odmowie przez Państwo Członkowskie przyznania zasiłku tymczasowego obywatelowi innego Państwa Członkowskiego poszukującemu pierwszej pracy, niebędącemu dzieckiem na utrzymaniu pracowników migrujących zamieszkujących w tym pierwszym Państwie Członkowskim, z tego tylko względu, że zainteresowany ukończył naukę w szkole średniej w innym Państwie Członkowskim.

(1) Dz.U. C 201 z 07.08.2004.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/7

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawie C-505/04: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/19/WE - Wzajemne uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji - Zawody pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie - Gibraltar)

(2005/C 315/12)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-505/04, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 8 grudnia 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: H. Støvlbæk) przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (pełnomocnik: S. Nwaokolo), Trybunał (szósta izba), w składzie: J.-P. Puissochet, pełniący obowiązki prezesa szóstej izby, S. von Bahr i A. Borg Barthet (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. zmieniającej dyrektywy Rady 89/48/EWG i 92/51/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych oraz dyrektywy Rady 77/452/EWG, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 93/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza w odniesieniu do Gibraltaru, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy wspomnianej dyrektywy.

2.	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 31 z 05.02.2005

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/7

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 20 października 2005 r.

w sprawie C-70/05, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2000/78/WE - Równe traktowanie w zakresie zatrudnienia i pracy - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2005/C 315/13)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-70/05, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 14 lutego 2005 r., Komisja Wspólnot Europejskich, (pełnomocnik: D. Martin) przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga, (pełnomocnik: S. Schreiner), Trybunał (czwarta izba), w składzie: N. Colneric (sprawozdawca), pełniąca obowiązki prezesa czwartej izby, K. Lenaerts i E. Juhász, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 października 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2.	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 82 z 02.04.2005

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bács-Kiskun Megyei Bíróság z dnia 12 lipca 2005 r. w postępowaniu pomiędzy Iloną Németh i Vám- és Pénzügyőrség Dél-Alföldi Regionális Parancsnoksága

(Sprawa C-333/05)

(2005/C 315/14)

Język postępowania: węgierski

W dniu 14 września 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bács-Kiskun Megyei Bíróság (Republika Węgierska) z dnia 12 lipca 2005 r. w postępowaniu między Iloną Németh i Vám- és Pénzügyőrség Dél-Alföldi Regionális Parancsnoksága.

Bács-Kiskun Megyei Bíróság zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)	Czy podatek ustanowiony w Państwie Członkowskim, taki jak węgierski podatek rejestracyjny, może być uważany za cło lub opłatę równoważną?

2)	Jeżeli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie przecząca: czy podatek ustanowiony w Państwie Członkowskim, taki jak węgierski podatek rejestracyjny, którego uiszczenie jest warunkiem dopuszczenia do ruchu samochodu osobowego, może być uważany za pewną formę należności celnych przywozowych?

3)	Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie będzie przecząca: czy podatek ustanowiony w Państwie Członkowskim, taki jak węgierski podatek rejestracyjny, jest zgodny z art. 90 WE i art. 33 dyrektywy 77/388/EWG (1), czy też jest sprzeczny ze wspólnym systemem podatku od wartości dodanej?

Czy podatek ustanowiony w Państwie Członkowskim, taki jak węgierski podatek rejestracyjny, jest zgodny z prawem wspólnotowym w jego obecnym stanie, jeżeli wysokość podatku rejestracyjnego od nowych i używanych samochodów osobowych — nie biorąc po uwagę klasyfikacji pojazdów ze względu na ochronę środowiska — w żaden sposób nie odzwierciedla utraty wartości pojazdów używanych i jest całkowicie niezależny od tego, kiedy pojazd został dopuszczony do ruchu i od jak dawna już znajduje się (zgodnie z prawem) w ruchu?

(1) Dz.U. L 145, str. 1.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Köln z dnia 24 sierpnia 2005 r. w sprawie Rizeni Letoveho Provozu UR SP przeciwko Bundesamt für Finanzen

(Sprawa C-335/05)

(2005/C 315/15)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 15 września 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Köln z dnia 24 sierpnia 2005 r. w sprawie Rizeni Letoveho Provozu UR SP przeciwko Bundesamt für Finanzen.

Finanzgericht Köln zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy art. 2 ust. 2 trzynastej dyrektywy Rady z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty (dyrektywa 86/560/EWG) (1) należy interpretować zawężająco w ten sposób, że przyznana tam Państwom Członkowskim możliwość uzależnienia dokonywania zwrotu podatku od wartości dodanej od zagwarantowania przez państwa trzecie porównywalnych korzyści odnoszących się do podatków obrotowych nie dotyczy tych państw, które jako strony Układu ogólnego w sprawie handlu usługami — GATS (BGBl. II 1994, 1473, 1643) mogą się powoływać na zawartą tam klauzulę najwyższego uprzywilejowania?

(1) Dz.U. L 326, str. 40.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/9

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 11 lipca 2005 r. w sprawie T-17/04 Front National i in. przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, wniesione przez Front National, M. F. Stirbois, B. Gollnischa, C. Langa, J.C. Martineza, Ph. Claeysa, K. Dillena i M. Borghezia w dniu 19 września 2005 r.

(Sprawa C-338/05 P)

(2005/C 315/16)

Język postępowania: francuski

W dniu 19 września 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Front National i in., reprezentowanych przez W. de Saint-Justa, avocat, od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 11 lipca 2005 r. w sprawie T-17/04 Front National i in. przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej.

Wnoszący odwołanie zwracają się do Trybunału o uchylenie zaskarżonego postanowienia z dnia 11 lipca 2005 r. wraz z jego skutkami prawnymi.

Zarzuty i główne argumenty:

Wnoszący odwołanie, partia polityczna, Front National oraz posłowie do Parlamentu Europejskiego wywodzący się z różnych krajowych ugrupowań politycznych (Front national, Lega Nord, Vlaams Blok) złożyli do Sądu wniosek o stwierdzenie nieważności rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania (1), w szczególności z powodu jego niezgodności z prawem, naruszenia zasady równości, przejrzystości, pluralizmu politycznego, subsydiarności oraz domniemanego obejścia procedury.

Wnoszący odwołanie zaznaczają, że w zaskarżonym postanowieniu z dnia 11 lipca 2005 r. Sąd stwierdził wpierw (pkt 48), że zaskarżone rozporządzenie dotyczy bezpośrednio Front National. Jednakże Sąd orzekł (pkt 52), że zaskarżone rozporządzenie nie dotyczy bezpośrednio skarżących posłów. Tymczasem — zdaniem wnoszących odwołanie — oczywiste jest, że wspomnieni posłowie, pochodzący z wyboru, z tytułu ich działalności oraz zaangażowania w ramach partii politycznej odróżniają się od „każdego innego obywatela”. Z tego samego powodu są oni uprawnieni do zaskarżenia aktu kwestionującego prawa oraz statut ugrupowania politycznego, z którego się wywodzą. Sąd jednakże zdecydował (pkt 66), iż zaskarżone rozporządzenie nie dotyczy indywidualnie Front National.

Sąd przychylił się do argumentacji Parlamentu Europejskiego, zdaniem którego art. 4 tego rozporządzenia nie znajduje natychmiastowego zastosowania, a zatem „nie występuje skutek bezpośrednio wynikający z rozporządzenia nr 2004/2003 względem Front National”.

Jednakże art. 13 tego rozporządzenia stanowi, że „[a]rt. 4-10 stosuje się od daty otwarcia pierwszej sesji, zorganizowanej po wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2004 r.”. Zważywszy, że Front National przedstawia listy wyborcze do Parlamentu Europejskiego we wszystkich dużych regionach Francji oraz że zdaniem wnoszących odwołanie, uwzględniając wysoki stopień reprezentatywności tej partii we Francji, nie ulega wątpliwości, że jego posłowie zostaną wybrani, stwierdzenie, że Front National będzie miał przedstawicieli w Parlamencie Europejskim nie jest przypuszczeniem ani „spekulacją”. W związku z powyższym, zdaniem wnoszących odwołanie, przepisy rozporządzenia w sprawie „przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania” dotyczą bezpośrednio Front National.

(1) Dz.U. L 297, str. 1.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/9

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Cour du travail de Liège z dnia 6 września 2005 r. w sprawie Monique Chateignier przeciwko Office national de l'emploi, w skrócie O.N.Em

(Sprawa C-346/05)

(2005/C 315/17)

Język postępowanie: francuski

W dniu 22 września 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Cour du travail de Liège (sąd pracy w Liège, Belgia) z dnia 6 września 2005 r. w sprawie Monique Chateignier przeciwko Office national de l'emploi, w skrócie O.N.Em.

Cour du travail de Liège zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy art. 39 ust. 2 Traktatu oraz art. 3 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71, które gwarantują równe traktowanie pracowników Państw Członkowskich oraz swobodny przepływ osób — w tym pracowników — pozwalają na taką wykładnię art. 67 ust. 3 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 (1), by pracownik będący obywatelem Państwa Członkowskiego musiał posiadać staż pracy, który pozwoliłby mu na uzyskanie zasiłku dla bezrobotnych w państwie miejsca zamieszkania nawet wtedy, gdy ustawodawstwo wewnętrzne tego państwa nie stawia takiego wymogu w odniesieniu do pracownika będącego cudzoziemcem niezależnie od tego, czy pochodzi on z państwa trzeciego czy też Państwa Członkowskiego?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. U. L 149, str. 2)

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court (Irlandia) z dnia 30 lipca 2004 r. w sprawie Elaine Farrell przeciwko Alan Whitty, Minister for the Environment (Irlandia), Attorney General i Motor Insurers' Bureau of Irland

(Sprawa C-356/05)

(2005/C 315/18)

Język postępowania: angielski

W dniu 23 września 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court (Irlandia) z dnia 30 lipca 2004 r. w sprawie Elaine Farrell przeciwko Alan Whitty, Minister for the Environment (Irlandia), Attorney General i Motor Insurers' Bureau of Irland.

High Court zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy po dniu 31 grudnia 1995 r., tj. po tym jak upłynął termin na dokonanie transpozycji trzeciej dyrektywy (1), zgodnie z art. 1 tej dyrektywy Irlandia była zobowiązana do ustanowienia w odniesienia do pasażerów pojazdów innych niż motocykle obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych na osobach, które podróżują w tej części pojazdu, w której nie zostały zaprojektowane ani skonstruowane siedzenia dla pasażerów?

2)	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy art. 1 trzeciej dyrektywy przyznaje tym osobom prawa, na które mogą one się powołać przed sądem krajowym?

(1) Trzecia dyrektywa Rady 90/232/EWG z dnia 14 maja 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, Dz.U. L 129 z 19.05.1990, str. 0033-0035

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem tribunal de grande instance de Brive-La-Gaillarde z dnia 9 września 2005 r. w sprawie Estager SA przeciwko Receveur principal de Recette des Douanes de Brive

(Sprawa C-359/05)

(2005/C 315/19)

Język postępowania: francuski

W dniu 26 września 2005 r. r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem tribunal de grande instance de Brive-La-Gaillarde z dnia 9 września 2005 r. w sprawie Estager SA przeciwko Receveur principal de Recette des Douanes de Brive.

Tribunal de grande instance de Brive-La-Gaillarde zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy postanowienia odronnance (rozporządzenia) nr 2000-916 z 19 września 2000 r. dotyczącego ustalenia wartości w euro pewnych kwot wyrażonych we frankach w tekstach ustawodawczych, odnoszące się do zastąpienia podatku na BAPSA pobieranego od mąki, kaszy manny i drobnej kaszy pszenicznej wynoszącego 100 franków kwotą 16 euro, są zgodne z rozporządzeniami wspólnotowymi dotyczącymi wprowadzenia euro?

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Vestre Landsret z dnia 5 października 2005 r. w sprawie Anklagemyndigheden przeciwko Uwe Kay Festersen

(Sprawa C-370/05)

(2005/C 315/20)

Język postępowania: duński

W dniu 10 października 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Vestre Landsret (Dania) z dnia 5 października 2005 r. w sprawie Anklagemyndigheden przeciwko Uwe Kay Festersen.

Vestre Landsret zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)	Czy przepisy art. 43 i 56 WE stoją na przeszkodzie uzależnieniu przez Państwo Członkowskie nabycia nieruchomości rolnej od spełnienia warunku polegającego na ustanowieniu przez nabywcę stałego miejsca zamieszkania na terenie tej nieruchomości?

2)	Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze ma znaczenie okoliczność, że nieruchomość gruntowa nie może stanowić samodzielnego gospodarstwa i że budynek mieszkalny znajduje się na terenie miejskim?

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bundesgerichtshof (Niemcy) z dnia 21 lipca 2005 r. w sprawie Gintec International Import-Export GmbH przeciwko Verband Sozialer Wettbewerb e.V.

(Sprawa C-374/05)

(2005/C 315/21)

język postępowania: niemiecki

W dniu 21 lipca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bundesgerichtshof (Niemcy) z dnia 12 października 2005 r. w sprawie Gintec International Import-Export GmbH przeciwko Verband Sozialer Wettbewerb e.V.

Bundesgerichtshof (Niemcy) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy przepisy dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (1) w wersji nadanej dyrektywą 2004/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. (2), dotyczące powoływania się na oświadczenia osób trzecich niebędących specjalistami w danej dziedzinie oraz reklamy związanej z losowaniem nagród określają nie tylko minimalne granice zakazu reklamy produktów leczniczych adresowanej do ogółu społeczeństwa, lecz również jej granice maksymalne?

W przypadku, gdyby odpowiedź na pierwsze pytanie była twierdząca:

Jeżeli reklamodawca podaje wyniki ankiety przeprowadzonej wśród osób trzecich niebędących specjalistami w tej dziedzinie, wykazujące ogólnie pozytywną ocenę reklamowanego produktu leczniczego, nie wskazując do jakich wskazań terapeutycznych się ona odnosi, to czy ma tu miejsce nieodpowiednie lub wprowadzające w błąd odniesienie do „właściwości uzdrawiających” w rozumieniu art. 90 lit. j) dyrektywy 2001/83/WE?

Czy brak wyraźnego zakazu reklamy związanej z losowaniem nagród w dyrektywie 2001/83/WE oznacza, że jest ona zasadniczo dozwolona, czy też art. 87 ust. 3 tej dyrektywy zawiera klauzulę generalną, stanowiącą podstawę do wydania przepisu zakazującego internetowej reklamy związanej z comiesięcznym losowaniem nagród o nieznacznej wartości?

3)	Czy odpowiedzi na powyższe pytania stosują się analogiczne do dyrektywy Rady 92/28/EWG z dnia 31 marca 1992 r. w sprawie reklamowania produktów leczniczych przeznaczonych dla ludzi (3)?

(1) Dz.U. L 311, str. 67

(2) Dz.U. L 136, str. 34

(3) Dz.U. L 113, str. 13

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/12

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2005 r. — Ott i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-349/05)

(2005/C 315/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Martial Ott (Oberanven, Luksemburg), Fernando Lopez Tola (Luksemburg, Wielkie Księstwo Luksemburga), Francis Weiler (Itzig, Luksemburg) [Przedstawiciele: G. Bounéou, F. Frabetti, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie listy urzędników awansowanych w roku 2004 (1), w zakresie w jakim lista ta nie zawiera nazwisk skarżących oraz, pośrednio, aktów przygotowawczych do tej decyzji;

—	ewentualnie, uchylenie przydzielenia punktów do awansowania w roku 2004, w szczególności tego z rekomendacji komisji ds. awansu;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty podniesione przez skarżących są identyczne z zarzutami podniesionymi przez skarżących w sprawie T-327/05.

(1) Lista opublikowana w informacjach administracyjnych nr 130 z dnia 30.11.2004 r.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/12

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2005 r. — TF1 przeciwko Komisji

(Sprawa T-354/05)

(2005/C 315/23)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Télévision française 1 SA (Boulogne, Francja) [Przedstawiciele: J.-P. Hordies i C. Smits, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 20 kwietnia 2005 r. w sprawie systemu opłat na rzecz France Télévision,

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi Télévision française 1 żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 20 kwietnia 2005 r., w której uznała ona, na podstawie art. 86 ust. 2 Traktatu WE, za zgodny ze wspólnym rynkiem system opłat ustanowiony przez władze francuskie na rzecz France Télévision.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów opartych co do zasady na:

—	niewystarczającym uzasadnieniu decyzji,

—

nieprzestrzeganiu prawa do obrony; skarżąca zarzuca Komisji niewezwanie jej, w ramach procedury dochodzenia w sprawie spornej pomocy, do przedstawienia swych uwag, w szczególności w przedmiocie możliwości przyjęcia przez państwo francuskie zobowiązań oraz ich zakresu i to pomimo prowadzonego dialogu i istnienia wcześniejszych kontaktów pomiędzy skarżącą i Komisją,

—

niewystarczającym zakresie zobowiązań państwa francuskiego; w opinii skarżącej zaproponowane zobowiązania nie mogą zagwarantować zgodności francuskiego systemu opłat ze wspólnotowymi zasadami znajdującymi zastosowanie do pomocy państwa, w szczególności z zasadą proporcjonalności finansowania usług publicznych oraz z obowiązkiem zachowania przejrzystości przy korzystaniu ze środków publicznych,

—	obejściu procedury; skarżąca krytykuje postawę pozwanej, która wydaje się przenosić na władze krajowe ciężar oceny, czy państwowy środek pomocowy stanowi pomoc w rozumieniu prawa wspólnotowego, podczas gdy kontrola ta wchodzi w zakres wyłącznej kompetencji Komisji,

—

naruszeniu prawa w zakresie zastosowania art. 86 ust. 2 WE w przypadku pomocy wynikającej z nadmiernej rekompensaty kosztów zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych. Skarżąca podważa dokonaną przez Komisję wykładnię wyroku w sprawie Altmark (1) i jej zastosowanie w niniejszej sprawie. Podnosi ona, że pozwana naruszyła prawo, badając, czy państwowy środek polegający na rekompensacie kosztów świadczenia usługi publicznej może być uzasadniony na podstawie art. 86 ust. 2 WE, podczas gdy sama Komisja stwierdziła, iż środek ten nie spełnia warunków określonych w wyroku w sprawie Altmark.

(1) Sprawa C-280/00 z dnia 24 lipca 2003 r., Rec. str. I-7747.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/13

Skarga wniesiona w dniu 13 września 2005 r. — Vandaele przeciwko Komisji

(Sprawa T-355/05)

(2005/C 315/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Karen Vandaele (Bertem, Belgia) [Przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, E. Marchal, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji o zatrudnieniu skarżącej w charakterze członka personelu tymczasowego Wspólnot Europejskich w zakresie, w jakim ustala ona jej grupę zaszeregowania na podstawie art. 2 decyzji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zatrudniania personelu tymczasowego,

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wzięła udział w procedurze naboru OLAF/T/B/02 otwartej przez Komisję w celu obsadzenia stanowisk członków personelu tymczasowego kategorii B w Urzędzie ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF). Pismem z dnia 28 października 2002 r. poinformowano ją, że jej nazwisko wpisane zostało na listę odpowiednich kandydatów. Wstąpiła jednak do służby w Komisji w OLAF dopiero w dniu 1 września 2004 r., choć procedura jej naboru rozpoczęła się pod koniec 2003 r. Jej umowa, podpisana w dniu 2 listopada 2004 r. zaszeregowywała ją do grupy B*4 na podstawie decyzji Komisji z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zatrudniania personelu tymczasowego, zgodnie z którą personel tymczasowy zatrudniany jest w grupie A*8 lub B*4.

W swej skardze skarżąca kwestionuje swe zaszeregowanie. Uważa, że Komisja decyzją z dnia 28 grudnia 2004 r. zmieniła zaproszenie do składania kandydatur w kategorii B, w której minimalne zaszeregowanie, w czasie publikacji tego zaproszenia, określone było jako B5 (przemianowane na B*5 w nowym regulaminie pracowniczym). Taka zmiana dokonana po sporządzeniu listy laureatów narusza postanowienia art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego i art. 10 ust. 3 warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich, a także ekspektatywę skarżącej zatrudnienia jej na jednym z wolnych stanowisk, które miały być obsadzone przez laureatów procedury naboru, do której zastała dopuszczona.

Ponadto skarżąca podnosi naruszenie zasady równego traktowania w zakresie, w jakim laureaci tej samej procedury zatrudnieni przed dniem 1 maja 2004 r., których zaszeregowanie ustalone zostało na podstawie wcześniej obowiązujących reguł, zaszeregowani zostali do wyższych grup i mają lepsze warunki rozwoju kariery.

Skarżąca podnosi wreszcie naruszenie jej uzasadnionych oczekiwań co do zatrudnienia jej bez nieuzasadnionej zwłoki w grupie zaszeregowania B2 lub B3.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/13

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Frankin i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-359/05)

(2005/C 315/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jacques Frankin (Sorée, Belgia) i inni [Przedstawiciele: G. Bounéou i F. Frabetti, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie dorozumianej decyzji odmawiającej pomocy w oparciu o art. 24 regulaminu pracowniczego;

—	zobowiązanie Komisji do solidarnego naprawienia szkód poniesionych z tego powodu przez skarżących;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, będący urzędnikami bądź pracownikami Komisji, wnieśli o przeniesienie nabytych w Belgii uprawnień emerytalnych do systemu wspólnotowego, zgodnie z przepisami belgijskiej ustawy uchwalonej w 1991 r. W 2003 r. w Belgii uchwalono nową ustawę, która zdaniem skarżących przewiduje korzystniejsze warunki dla tego rodzaju przeniesienia. Jednakże skarżący, którzy już dokonali przeniesienia przysługujących im uprawnień, nie mogli skorzystać z przepisów ustawy z 2003 r.

W następstwie spotkania informacyjnego w dniu 9 grudnia 2004 r. skarżący zostali powiadomieni, że Komisja nie zamierzała pomagać swoim urzędnikom ani członkom personelu tymczasowego w uzyskaniu najkorzystniejszego dla nich przeniesienia uprawnień.

W niniejszej skardze skarżący występują przeciwko wspomnianej decyzji Komisji, którą uznają za odmowę pomocy naruszającą art. 24 regulaminu pracowniczego. Oprócz wspomnianego przepisu skarżący na poparcie swej skargi wskazują również naruszenie zasady niedyskryminacji, zakazu arbitralnego postępowania, obowiązku uzasadnienia, ochrony uzasadnionych oczekiwań, zasady „patere legem quam ipse fecisti” oraz nadużycie władzy.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/14

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Genette przeciwko Komisji

(Sprawa T-361/05)

(2005/C 315/26)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Emmanuel Genette (Gorze, Francja) [Przedstawiciel: M.-A. Lucas, avocat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uchylenie decyzji Chef de l'Unité „Pensions” (kierownika działu ds. emerytur i rent) z dnia 25 stycznia 2005 r. oddalającej wniosek skarżącego z dnia 31 października 2004 r. dotyczący przeniesienia nabytych przez niego w Belgii uprawnień emerytalnych (nr D/1106/2004);

—

uchylenie decyzji dyrektora generalnego DG ds. Personelu i Administracji z dnia 10 czerwca 2005 r. oddalającej zażalenie wniesione przez skarżącego w dniu 22 kwietnia 2005 r. na decyzję kierownika działu ds. emerytur i rent z dnia 2 lutego 2005 r. oddalającą wniosek skarżącego z dnia 31 października 2004 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W następstwie wniosku złożonego przez skarżącego, urzędnika Komisji, nabyte przez niego w Belgii uprawnienia emerytalne zostały przeniesione do systemu wspólnotowego w 2002 r., zgodnie z przepisami właściwej ustawy belgijskiej uchwalonej w 1991 r. W 2003 r. w Belgii uchwalona została nowa ustawa regulująca wspomniane przeniesienia, której przepisy, zdaniem skarżącego, są dla niego korzystniejsze.

Ustawa z 1991 r. przewidywała możliwość cofnięcia wniosku o przeniesienie za zgodą instytucji. Skarżący złożył więc wniosek o wyrażenie przez Komisję zgody na cofnięcie wniosku złożonego na podstawie ustawy z 1991 r., aby umożliwić mu następnie złożenie nowego wniosku na podstawie ustawy z 2003 r. Wniosek ten został oddalony w zaskarżonej decyzji z powodu tego, że przepisy wspólnotowe nie przewidują możliwości cofnięcia wniosku.

W swojej skardze skarżący kwestionuje oddalenie jego wniosku. Skarżący wskazuje szereg oczywistych błędów jeżeli chodzi o ocenę przedmiotu złożonego przez niego wniosku, ostatecznego charakteru decyzji, który jest kwestionowany w jego wniosku, występowania nowych istotnych okoliczności faktycznych oraz terminu na złożenie wniosku. Wskazuje on również na naruszenie art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego oraz jego ogólnych przepisów wykonawczych. Skarżący uważa ponadto, że zaskarżone decyzje są niezgodne z przysługującym mu podstawowym prawem do skutecznej ochrony sądowej oraz obowiązkiem pomocy przewidzianym w art. 24 regulaminu pracowniczego.

Skarżący wskazuje wreszcie na niezgodność belgijskiej ustawy z 1991 r. z prawem wspólnotowym, a w szczególności z art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego oraz z zasadą równego traktowania.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/14

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Saint-Gobain Pam przeciwko OHIM

(Sprawa T-364/05)

(2005/C 315/27)

Język skargi: francuski

Strony

Strona skarżąca: Saint-Gobain Pam SA (Nancy, France).) [Przedstawiciel(-e): J. Blanchard, avocat]

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem(-ami) postępowania przed Izbą Odwoławczą był/ była(byli) również: Propamsa SA

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 15 kwietnia 2005 r.

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „PAM PLUVIAL”, dla towarów z klasy 6(„rury i rurki metalowe lub na bazie metalu, rury i rurki żeliwne, złączki metalowe dla uprzednio powołanych towarów”) i towarów z klasy 17 („złączki niemetalowe dla surowych niemetalowych rur i rurek”).

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Propamsa SA

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: hiszpański słowno-graficzny znak towarowy nr 737 992„PAM PAM”, dla towarów z klasy 19 („materiały budowlane”), hiszpański słowny znak towarowy nr 120 075„PAM”, dla towarów z klasy 19 („cement”) i międzynarodowy znak towarowy nr 463 089„PAM”, dla towarów z klasy 1 [„kleje (materiały klejące) dla celów przemysłowych”] oraz towarów z klasy 19 („materiały budowlane niemetalowe”).

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu i odrzucenie wniosku o rejestrację

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty:

Naruszenie zasady ciągłości funkcjonalnej poszczególnych instancji Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego, w takim rozumieniu, że powyższa zasada nie może skutkować tym, że strona, która nie przedstawiła przed organem orzekającym w pierwszej instancji w terminie przez ten organ wyznaczonym pewnych okoliczności faktycznych czy prawnych nie będzie mogła, na podstawie art. 74 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 powołać się na te okoliczności przed Izbą Odwoławczą.

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/15

Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Mische przeciwko Parlamentowi

(Sprawa T-365/05)

(2005/C 315/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Harald Mische (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciel(-e): G. Vandersanden, L. Levi, prawnicy]

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania strony skarżącej

—

unieważnienie zaszeregowania skarżącego na podstawie decyzji organu powołującego o powołaniu z dnia 4 października 2004 r. przy jego zatrudnianiu w Dyrekcji Generalnej Konkurencja w charakterze młodszego prawnika w kategorii A*, grupie zaszeregowania 6, stopień 2, implikujące przywrócenie wszystkich jego praw wynikających ze zgodnego z prawem i prawidłowego zatrudnienia, tzn. zaszeregowania co najmniej do grupy zaszeregowania A7 stopień 3 (z mocą od dnia 1 listopada 2003 r.) lub jej ekwiwalentu zgodnie z art. 1-11 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego (grupa zaszeregowania A*8 stopień 3);

—

zasądzenie odszkodowania wraz z (i) odsetkami za zwłokę jako rekompensaty szkód dla jego kariery (ii) oraz dodatkowego odszkodowania w formie zgodnego z prawem i prawidłowego wynagrodzenia, w szczególności na podstawie przepisu przejściowego art. 21 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. lub ewentualnie obniżenie wysokości składek emerytalnych w oparciu o zasadę równego wynagrodzenia. Wartość tego odszkodowania wymaga stosownej oceny w późniejszym czasie, obecne jej oszacowanie jako minimum 10.000 EUR rocznie jest prowizoryczne i oparte na zasadzie słuszności;

—	obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik zatrudniony po wejściu w życie nowego regulaminu pracowniczego, tj. 1 maja 2004 r., ale z listy rezerwowej sporządzonej na podstawie konkursu przeprowadzonego przed tą datą, kwestionuje grupę zaszeregowania przy jego powołaniu. Podnosi on takie same zarzuty i główne argumenty, jakie podnosił już w sprawie T-288/05 (1).

(1) Dz.U. C 229 z 17.09.2005 r., str. 35

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/15

Skarga wniesiona w dniu 23 września 2005 r. — UPC France przeciwko Komisji

(Sprawa T-367/05)

(2005/C 315/29)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: UPC France Holding B.V. (Schiphol-Rijk, Niderlandy) [Przedstawiciele: M. D. Powell, solicitor, N. Flandin, avocat]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa nr 382/2004 — Francja,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie pomocy państwa nr 382/2004 — Francja z dnia 3 maja 2005 r. (1) stwierdzającej, że dotacja przyznana przez władze francuskie w celu stworzenia i eksploatacji szerokopasmowej sieci telekomunikacyjnej na terytorium Limousin (DORSAL) nie stanowi pomocy.

Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi kilka zarzutów opartych na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych oraz naruszeniu prawa wspólnotowego.

W odniesieniu do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła swoje prawa proceduralne, zaniechawszy niesłusznie wszczęcia formalnej procedury dochodzenia przewidzianej w art. 88 ust. 2 Traktatu WE i art. 6 rozporządzenia nr 659/1999 (2), która umożliwiłaby skarżącej jako osobie zainteresowanej przedstawienie uwag przed podjęciem decyzji przez Komisję.

W zarzucie pierwszym dotyczącym naruszenia prawa wspólnotowego skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając sporny środek za niestanowiący pomocy, ponieważ dotacja została przyznana w ramach rekompensaty z tytułu świadczenia usługi publicznej, a warunki wynikające z wyroku w sprawie Altmark (3) zostały w niniejszym przypadku spełnione.

Skarżąca kwestionuje ponadto zaskarżoną decyzję w związku z tym, że kwalifikuje ona usługę przekazu szerokopasmowego jako usługę powszechną, podczas gdy definicja usługi powszechnej w dziedzinie telekomunikacji wynikająca z dyrektywy o usłudze powszechnej dotyczy wyłącznie usług przekazu wąskopasmowego.

Skarżąca utrzymuje następnie, że gdyby sporne obowiązki należało uważać za wchodzące w zakres zadania świadczenia usługi publicznej (quod non), Komisja popełniłaby oczywisty błąd w ocenie, uznając, że w mieście Limoges nie występowały inicjatywa prywatna ani siły konkurencyjne. Skarżąca twierdzi również, że procedura zastosowana w celu dokonania wyboru operatora odpowiedzialnego za wykonanie rzekomej usługi świadczonej w interesie ogólnym nie umożliwiała dokonania wyboru kandydata mogącego świadczyć tę usługę po najniższej cenie dla społeczności. W każdym razie, zdaniem skarżącej, w niniejszym przypadku w odniesieniu do miasta Limoges dotacji publicznej nie można uzasadnić rekompensatą za wykonanie usługi publicznej, a zatem wyrok w sprawie Altmark nie może znaleźć zastosowania.

W kolejnym zarzucie skarżąca wskazuje również na istotne nieprawidłowości w procedurze przekazania zadania usługi publicznej, która — jej zdaniem — doprowadziła do nierówności między potencjalnymi kandydatami do jej przejęcia.

Ostatni zarzut podniesiony przez skarżącą oparty jest na braku wystarczającego uzasadnienia, ponieważ Komisja nie wyjaśniła przyczyn, dla których wzięła pod uwagę region Limousin jako całość bez uwzględnienia specyfiki obszarów miejskich, które, jak miasto Limoges, są w rzeczywistości centrami konkurencji w ramach regionu oraz w żadnym miejscu zaskarżonej decyzji nie wskazała obecności sieci skarżącej w Limoges.

(1) C (2005) 1170 wersja ostateczna 1.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dz.U. L 83 z 27.3.1999, str. 1.

(3) Sprawa C-280/00 z dnia 24 lipca 2003 r., Rec. str. 1-7747.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/16

Skarga wniesiona w dniu 30 września 2005 r. — Francja przeciwko Komisji

(Sprawa T-370/05)

(2005/C 315/30)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika Francuska (Paryż, Francja) [przedstawiciel(-e): pełnomocnicy G. de Bergues, A. Colomb]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2005) 2576 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2005 r. w sprawie wyłączenia z finansowania wspólnotowego niektórych wydatków poniesionych przez Państwa Członkowskie w ramach sekcji gwarancji Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej (EFOGR), w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania wspólnotowego kwotę 13 519 122,05 euro tytułem korekty powierzchni określonej jako kwalifikująca się w ramach pomocy na restrukturyzację i przekształcenie winnic w latach budżetowych 2001-2003;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze zaskarżonej decyzji, będącej przedmiotem niniejszego sporu, Komisja postanowiła o rozliczeniu rachunków skarżącej w odniesieniu do sektora uprawy winorośli z kwoty odpowiadającej wartości podlegającej wyłączeniu z finansowania wspólnotowego ze względu na, po pierwsze — korektę wynikającą z przekroczenia praw do nowych plantacji, a po drugie — korektę zastosowaną przez Komisję w odniesieniu do różnicy pomiędzy powierzchnią zdeklarowaną przez Francję jako kwalifikująca się w ramach pomocy na restrukturyzację/przekształcenie, a powierzchnią podlegającą kwalifikacji w ocenie Komisji, w odniesieniu do lat gospodarczych 2000-2001 oraz 2001-2002. Strona skarżąca kwestionuje wyłącznie drugą część spornej decyzji, odnoszącą się do ujemnej korekty powierzchni.

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi dwa zarzuty. W ramach pierwszego z zarzutów skarżąca twierdzi, iż Komisja błędnie zastosowała art. 7 ust 4 rozporządzenia 1258/99 (1), ponieważ nie udowodniła faktu naruszenia przez rząd francuski przepisów wspólnotowych przy obliczaniu wartości pomocy na restrukturyzację i przekształcenie winnic, ani istnienia szkody, jaką przyjęta przez rząd francuski metoda obliczeniowa miałaby spowodować w budżecie Wspólnoty.

Drugi zarzut podniesiony przez skarżącą odwołuje się do niedostatecznego charakteru uzasadnienia, polegającego na tym, że zaskarżona decyzja nie wyjaśnia, jakie zdaniem Komisji zasady w odniesieniu do powierzchni nie obsadzonych powinny były zostać zastosowane w obliczeniach wartości pomocy, ani nie wyjaśnia w jasny sposób zastosowania 10 % korekty finansowej do kwot pomocy na restrukturyzację i przekształcenie winnic.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, Dz.U. UE L 160 z 26/06/1999, str. 0103 - 0112

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/17

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2005 r. — Giant (China) przeciwko Radzie

(Sprawa T-372/05)

(2005/C 315/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Giant (China) Co., Ltd (Kunshan, Chińska Republika Ludowa) [Przedstawiciel: P. De Baere, avocat]

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1095/2005 z dnia 12 lipca 2005 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Wietnamu, zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1524/2000 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. L 183, str. 1) w zakresie w jakim odrzucony został wniosek skarżącej o przyznanie jej statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej z naruszeniem art. 2 ust. 7 lit. b) w związku z art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady nr 384/96 („rozporządzenia podstawowego”), odrzucony został z naruszeniem art. 11 ust. 10 rozporządzenia podstawowego wniosek skarżącej o niezredukowanie o kwotę cła antydumpingowego skonstruowanej ceny eksportowej oraz naruszony został art. 253 WE przez brak uzasadnienia.

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca jest spółką z ograniczą odpowiedzialnością prawa chińskiego, produkującą głównie rowery i części do nich, przeznaczone do wywozu do Wspólnoty. Ze względu na fakt, że zaskarżone przepisy jej dotyczą, skarżąca zwróciła się do Komisji z wnioskiem o przyznanie jej statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej. Ponadto przedłożyła kwestionariusze stosowane przy dochodzeniu antydumpingowym i prowadziła z Komisją wymianę korespondencji dotyczącej różnych kwestii.

Obecnie strona skarżąca kwestionuje rozporządzenie, przede wszystkim w zakresie odrzucenia wniosku o przyznanie statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej. Jej zdaniem wniosek został odrzucony z tego względu, że — z uwagi na fakt istnienia systemu licencjonowania wywozu — jej decyzje dotyczące cen sprzedaży i ilości nie zostały podjęte z uwzględnieniem sygnałów rynkowych i bez znaczącej interwencji państwa. Skarżąca podnosi, że art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego należy interpretować w ten sposób, że status spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej powinien zostać przyznany, jeżeli w konkretnym przypadku warunki gospodarki rynkowej przeważają, niezależnie od istnienia krajowego ustawodawstwa lub mechanizmów niezgodnych z ustawodawstwem lub mechanizmami obowiązującymi w gospodarkach rynkowych. Jako że zaskarżone rozporządzanie nie uwzględnia jej szczególnej sytuacji, skarżąca utrzymuje, iż został popełniony oczywisty błąd w ocenie, pociągający za sobą naruszenie art. 2 ust. 7 lit. c). W tym samym kontekście skarżąca powołuje się na naruszenie art. 253 WE polegające na braku wystarczającego uzasadnienia odrzucenia wniosku o przyznanie statusu spółki działającej w warunkach gospodarki rynkowej w zaskarżonym rozporządzeniu.

Skarżąca kwestionuje również odrzucenie wniosku o niezredukowanie skonstruowanej ceny eksportowej o kwotę cła antydumpingowego, czyli kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, zgodnie z art. 11 ust. 10 rozporządzania podstawowego. Twierdzi ona, że Rada naruszyła prawo uznając, że nie wystąpiły żadne zmiany w cenach odsprzedaży i cenach dalszych sprzedaży w porównaniu z cenami eksportowymi skarżącej ustalonymi we wcześniejszych dochodzeniach. Ponadto skarżąca podnosi, że art. 11 ust. 10 nie wymaga wcale, aby zmiany te były oceniane przez odniesienie do cen eksportowych ustalonych we wcześniejszych dochodzeniach.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/18

Skarga wniesiona w dniu 13 października 2005 r. — Tea-Cegos i STG przeciwko Komisji

(Sprawa T-376/05)

(2005/C 315/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: TEA-CEGOS (Madryt, Hiszpania) i Services Techniques Globaux (STG) (Bruksela, Belgia) [Przedstawiciele: G. Vandersanden i L. Levi, avocats]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 12 października 2005 r. w sprawie odrzucenia kandydatury i oferty konsorcjum TEA-CEGOS i cofnięcia decyzji o udzieleniu zamówienia dotyczącego umowy ramowej konsorcjum TEA-CEGOS w ramach przetargu EuropeAid — 2/119860/C-LOT nr 7;

—	stwierdzenie nieważności pozostałych decyzji, wydanych w ramach tego przetargu przez pozwaną w następstwie decyzji z dnia 12 października 2005 r., a w szczególności stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie udzielenia zamówienia oraz umów zawartych przez Komisję na podstawie tych decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżącymi w niniejszej sprawie są przedsiębiorstwa wchodzące w skład konsorcjum, utworzonego na potrzeby ogłoszonego przez pozwaną przetargu „EuropeAid/119860/C/SV/MULTI”. Konsorcjum to złożyło ofertę na część (lot) nr 7: „Culture, Governance and Home Affairs”.

Pismem z dnia 20 maja 2004 r. poinformowano konsorcjum, że przyjęto jego kandydaturę. Pismem z dnia 18 lipca 2005 r. pozwana powiadomiła konsorcjum, że jej zdaniem istnieje konieczność zmiany decyzji w sprawie udzielenia mu zamówienia dotyczącego umowy ramowej, uzasadniając tę zmianę tym, że decyzję tę podjęto na podstawie nieścisłych informacji, przekazanych w toku postępowania. W dniu 12 października 2005 r. Komisja wydała decyzję potwierdzającą odrzucenie kandydatury i oferty skarżącej na podstawie klauzuli o wykluczeniu zawartej w art. 13 ogłoszenia o zamówieniu1. Na uzasadnienie tej decyzji powołała się na fakt, że jeden z partnerów konsorcjum wchodził też w skład innej grupy, której członek uczestniczył w złożeniu innej kandydatury w tym samym przetargu. To właśnie ta decyzja jest przedmiotem niniejszej skargi.

Na poparcie wniosku o stwierdzenie nieważności skarżące wysuwają różne zarzuty.

W pierwszym zarzucie skarżące podnoszą, że pozwana naruszyła postanowienia umowy, gdyż błędnie zastosowała art. 13 ogłoszenia o zamówieniu oraz art. 14 instrukcji dla oferentów. Skarżące twierdzą, że art. 13 ogłoszenia o zamówieniu nie obowiązuje, jeżeli wydano już decyzję o udzieleniu zamówienia. Utrzymują również, że przekazały dokumenty, których żądała pozwana i że nie podały fałszywych informacji, a więc że nie są spełnione warunki przewidziane w art. 14 instrukcji dla oferentów, stanowiące jedyne uzasadnienie podważenia decyzji o udzieleniu zamówienia na tym etapie postępowania.

Po drugie skarżące utrzymują, że pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie znajdującego się w art. 13 ogłoszenia o zamówieniu pojęcia „legal group”, gdyż zastosowała jedynie kryterium struktury, a nie test konfliktu interesów między biorącymi udział w tym samym przetargu kandydatami. Zdaniem skarżących ocena pozwanej narusza zasady pewności prawnej. Skarżące podnoszą ponadto zarzut naruszenia obowiązku uzasadnienia.

Trzeci zarzut, który podnoszą skarżące dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji i braku staranności. Skarżące podnoszą, że w razie wątpliwości pozwana powinna poinformować o nich w rozsądnym terminie konsorcjum oraz zażądać wyjaśnień w trakcie postępowania przetargowego, a nie po wydaniu decyzji o udzieleniu zamówienia, co pozwoliłoby skarżącym zaoszczędzić koszty związane z ich udziałem w dalszych etapach postępowania.

W ostatnim zarzucie skarżące utrzymują, że naruszono ich uzasadnione oczekiwania, a także zasady dotyczące cofnięcia aktów administracji. Twierdzą, że w niniejszej sprawie decyzja o udzieleniu zamówienia nie była niezgodna z prawem, a zatem pozwana nie miała prawa jej cofnąć.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/18

Skarga wniesiona w dniu 20 października 2005 r. — GHK Konsulting przeciwko Komisji

(Sprawa T-383/05)

(2005/C 315/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: GHK Consulting (Londyn, Zjednoczone Królestwo) [Przedstawiciele: J-E Svensson, M. Dittmer, lawyers]

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 października 2005 r., na mocy której Komisja odrzuciła kandydaturę i ofertę konsorcjum kierowanego przez skarżącą spółkę i cofnęła decyzję o udzieleniu konsorcjum zamówienia dotyczącego umowy ramowej w ramach przetargu EuropeAid//119860/C/ — Lot no 7;

—	stwierdzenie nieważności wszelkich decyzji Komisji przyjętych w następstwie decyzji Komisji z dnia 12 października 2005 r., a w szczególności stwierdzenie nieważności każdej decyzji Komisji w przedmiocie zawarcia umowy z innymi oferentami;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja ogłosiła pod numerem referencyjnym EuropeAid//119860/C — Lot no 7 zaproszenie do składania ofert na realizację wielokrotnych umów ramowych w celu pozyskania pomocy technicznej w zakresie krótkoterminowej ekspertyzy z wyłącznym przeznaczeniem dla państw trzecich korzystających z zewnętrznej pomocy Komisji Europejskiej. Skarżąca, działając jako kierująca konsorcjum, złożyła swą ofertę.

W zaskarżonej decyzji Komisja odrzuciła konsorcjum skarżącej na tej podstawie, że the Danish Institute of International Studies (duński instytut studiów międzynarodowych, zwany dalej „DIIS”), członek konsorcjum skarżącej, stanowił część tej samej grupy, co Danish Istitute of Human Rights (duński instytut praw człowieka, zwany dalej „DIHR”), należący do innego konsorcjum, które złożyło ofertę na realizację tej samej umowy. Artykuł 13 przedmiotowego ogłoszenia o zamówieniu publicznym zabrania osobom prawnym pozostającym w ramach tej samej grupy prawnej zgłaszania więcej niż jednej oferty na daną część usług.

Na poparcie swego żądania w przedmiocie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, skarżąca kwestionuje twierdzenie Komisji, jakoby DIIS, DIHR i trzeci instytut stanowiły grupę prawną. Zdaniem skarżącej, żaden z tych podmiotów nie kontroluje innych, mając na uwadze fakt, że instytuty są w pełni autonomiczne, posiadają odrębne statuty, nie mają wspólnego personelu akademickiego, posiadają własne kierownictwo i zarząd wybierany przez całkowicie odmienne organy i nie mają wspólnych interesów lub celów ekonomicznych. Skarżąca podnosi ponadto, że wszelkie niejasności w ogłoszeniu o zamówieniu publicznym należy interpretować na korzyść oferenta, i że Komisja ponosi odpowiedzialność za brak uprzedniego wyjaśnienia warunków udziału w przetargu.

10.12.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 315/20

(2005/C 315/37)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 296 z 26.11.2005.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 281 z 12.11.2005.

Dz.U. C 271 z 29.10.2005.

Dz.U. C 257 z 15.10.2005.

Dz.U. C 243 z 1.10.2005.

Dz.U. C 229 z 17.9.2005.

Dz.U. C 217 z 3.9.2005.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://europa.eu.int/eur/lex

CELEX: http://europa.eu.int/celex

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 315

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 48 10 grudnia 2005

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacje
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2005/C 315/1	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 września 2005 r. w sprawie C-464/02 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii (niom Państwa Członkowskiego — Swobodny przepływ pracowników — Pojazdy samochodowe — Oddanie pojazdu do korzystania pracownikowi przez pracodawcę — Pojazd zarejestrowany w Pańsarejestrowany w Państwie Członkowskim pracodawcy — Pracownik mający miejsce zamieszkania w innym Państwie Członkowskim — Opodatkowanie pojazdu samochodowego)	1

2005/C 315/2	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawie C-111/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Swobodny przepływ produktów rolnych — Dyrektywa 89/662/EWG — Artykuł 5 — Kontrole weterynaryjne w Państwie Członkowskim przeznaczenia towarów — Krajowy system wcześniejszego zawiadomienia obejmujący importerów określonych produktów pochodzenia zwierzęcego z innych Państw Członkowskich)	1

2005/C 315/3	Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 13 września 2005 r. w sprawie C-176/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej (Skarga o stwierdzenie nieważności — Artykuły 29 UE, 31 lit. e) UE, art. 34 UE i 47 UE — Decyzja ramowa 2003/80/WSiSW — Ochrona środowiska — Sankcje karne — Kompetencje Wspólnoty — Podstawa prawna — Artykuł 175 WE)	2

2005/C 315/4	Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawie C-264/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Zamówienia publiczne — Dyrektywa 92/50/EWG — Procedura udzielania zamówień publicznych na usługi — Swoboda świadczenia usług — Pełnomocnictwo do pełnienia funkcji inwestora zastępczego — Osoby, którym można powierzyć pełnienie funkcji inwestora zastępczego — Zamknięty katalog osób prawnych prawa francuskiego)	2

2005/C 315/5	Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawach połączonych C- 327/03 i C-328/03 Bundesrepublik Deutschland przeciwko ISIS Multimedia Net GmbH und Co. KG i in. (wniosek Bundesverwaltungsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) (Usługi telekomunikacyjne — Dyrektywa 97/13/WE — Artykuł 11 ust. 2 — Opłata za przydzielenie nowych numerów telefonicznych — Bezpłatna rezerwa numerów, którą dysponuje przedsiębiorstwo będące następcą prawnym dawnego monopolisty)	3

2005/C 315/6	Wyrok Trybunału (Wielka Izba) z dnia 18 października 2005 r. w sprawie C-405/03 Class International BV przeciwko Colgate-Palmolive Company, Unilever NV, SmithKline Beecham plc, Beecham Group plc (wniosek Gerechtshof te 's-Gravenhag o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) (Znaki towarowe — Dyrektywa 89/104/EWG — Rozporządzenie (WE) nr 40/94 — Prawa przyznane przez znak towarowy — Używanie znaku towarowego w obrocie handlowym — Przywóz oryginalnych towarów na terytorium Wspólnoty — Towary objęte celną procedurą tranzytu zewnętrznego lub składu celnego — Sprzeciw uprawnionego ze znaku towarowego — Oferowanie lub sprzedaż towarów objętych celną procedurą tranzytu zewnętrznego lub składu celnego — Sprzeciw uprawnionego ze znaku towarowego — Ciężar dowodu)	3

2005/C 315/7	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawie C-468/03 (wniosek VAT and Duties Tribunal, London o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Overland Footwear Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise (Wspólna taryfa celna — Należności celne przywozowe — Zgłoszona wartość celna zawierająca prowizję od zakupu — Naliczenie należności celnej od całości zgłoszonej kwoty — Rewizja zgłoszenia celnego — Warunki — Zwrot należności celnych uiszczonych od prowizji od zakupu)	4

2005/C 315/8	Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawie C-511/03 Staat der Nederlanden (Ministerie van landbouw; Natuurbeheer en Visserij) przeciwko Ten Kate Holding Musselkanaal BV i in. (wniosek Hoge Raad der Nederlanden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) (Wymogi ochrony zdrowia — Ochrona przed gąbczastą encefalopatią bydła (chorobą szalonych krów) — Żywienie przeżuwaczy białkami pochodzącymi od innych gatunków niż przeżuwacze — Odpowiedzialność Państwa Członkowskiego za szkody wyrządzone podmiotom prywatnym wskutek przypisywanych mu naruszeń prawa wspólnotowego — Prawo właściwe — Obowiązek wniesienia przeciwko Komisji skargi na bezczynność)	5

2005/C 315/9	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 października 2005 w sprawie C-6/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 92/43/EWG — Ochrona siedlisk przyrodniczych — Dzika fauna i flora)	5

2005/C 315/0	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 października 2005 r. w sprawie C-73/04 Brigitte i Marcus Klein przeciwko Rhodos Management Ltd (wniosek Oberlandesgericht Hamm o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) (Konwencja Brukselska — Jurysdykcja w zakresie najmu lub dzierżawy nieruchomości — Prawo korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie)	6

2005/C 315/1	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 września 2005 r. w sprawie C-258/04 (wniosek Cour de travail de Liège o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Office national de l'emploi przeciwko Ioannis Ioannidis (Osoby poszukujące pracy — Obywatelstwo europejskie — Zasada niedyskryminacji — Artykuł 39 WE — Zasiłki tymczasowe dla młodzieży poszukującej pierwszej pracy — Przyznanie zasiłku uzależnione od ukończenia szkoły średniej w zainteresowanym Państwie Członkowskim)	6

2005/C 315/2	Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawie C-505/04: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 2001/19/WE — Wzajemne uznawanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji — Zawody pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza — Brak transpozycji w wyznaczonym terminie — Gibraltar)	7

2005/C 315/3	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 20 października 2005 r. w sprawie C-70/05, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 2000/78/WE — Równe traktowanie w zakresie zatrudnienia i pracy — Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)	7

2005/C 315/4	Sprawa C-333/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bács-Kiskun Megyei Bíróság z dnia 12 lipca 2005 r. w postępowaniu pomiędzy Iloną Németh i Vám- és Pénzügyőrség Dél-Alföldi Regionális Parancsnoksága	8

2005/C 315/5	Sprawa C-335/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Köln z dnia 24 sierpnia 2005 r. w sprawie Rizeni Letoveho Provozu UR SP przeciwko Bundesamt für Finanzen	8

2005/C 315/6	Sprawa C-338/05 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 11 lipca 2005 r. w sprawie T-17/04 Front National i in. przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, wniesione przez Front National, M. F. Stirbois, B. Gollnischa, C. Langa, J.C. Martineza, Ph. Claeysa, K. Dillena i M. Borghezia w dniu 19 września 2005 r.	9

2005/C 315/7	Sprawa C-346/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Cour du travail de Liège z dnia 6 września 2005 r. w sprawie Monique Chateignier przeciwko Office national de l'emploi, w skrócie O.N.Em	9

2005/C 315/8	Sprawa C-356/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court (Irlandia) z dnia 30 lipca 2004 r. w sprawie Elaine Farrell przeciwko Alan Whitty, Minister for the Environment (Irlandia), Attorney General i Motor Insurers' Bureau of Irland	10

2005/C 315/9	Sprawa C-359/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem tribunal de grande instance de Brive-La-Gaillarde z dnia 9 września 2005 r. w sprawie Estager SA przeciwko Receveur principal de Recette des Douanes de Brive	10

2005/C 315/0	Sprawa C-370/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Vestre Landsret z dnia 5 października 2005 r. w sprawie Anklagemyndigheden przeciwko Uwe Kay Festersen	10

2005/C 315/1	Sprawa C-374/05: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bundesgerichtshof (Niemcy) z dnia 21 lipca 2005 r. w sprawie Gintec International Import-Export GmbH przeciwko Verband Sozialer Wettbewerb e.V.	11

	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2005/C 315/2	Sprawa T-349/05: Skarga wniesiona w dniu 13 września 2005 r. — Ott i in. przeciwko Komisji	12

2005/C 315/3	Sprawa T-354/05: Skarga wniesiona w dniu 19 września 2005 r. — TF1 przeciwko Komisji	12

2005/C 315/4	Sprawa T-355/05: Skarga wniesiona w dniu 13 września 2005 r. — Vandaele przeciwko Komisji	13

2005/C 315/5	Sprawa T-359/05: Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Frankin i in. przeciwko Komisji	13

2005/C 315/6	Sprawa T-361/05: Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Genette przeciwko Komisji	14

2005/C 315/7	Sprawa T-364/05: Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Saint-Gobain Pam przeciwko OHIM	14

2005/C 315/8	Sprawa T-365/05: Skarga wniesiona w dniu 26 września 2005 r. — Mische przeciwko Parlamentowi	15

2005/C 315/9	Sprawa T-367/05: Skarga wniesiona w dniu 23 września 2005 r. — UPC France przeciwko Komisji	15

2005/C 315/0	Sprawa T-370/05: Skarga wniesiona w dniu 30 września 2005 r. — Francja przeciwko Komisji	16

2005/C 315/1	Sprawa T-372/05: Skarga wniesiona w dniu 5 października 2005 r. — Giant (China) przeciwko Radzie	17

2005/C 315/2	Sprawa T-376/05: Skarga wniesiona w dniu 13 października 2005 r. — Tea-Cegos i STG przeciwko Komisji	18

2005/C 315/3	Sprawa T-383/05: Skarga wniesiona w dniu 20 października 2005 r. — GHK Konsulting przeciwko Komisji	18

2005/C 315/4	Sprawa T-270/04: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 września 2005 r. — BIC przeciwko Komisji	19

2005/C 315/5	Sprawa T-125/05: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 7 października 2005 r. — Umwelt — und Ingenieurtechnik przeciwko Komisji	19

2005/C 315/6	Sprawa T-289/05 R: Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 października 2005 r. — Milella i Campanella przeciwko Komisji	19

	III Powiadomienia
2005/C 315/7	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 296 z 26.11.2005.	20