1.

Ustalenie wspólnych priorytetów umożliwiających podjęcie lepiej ukierunkowanych działań na szczeblu UE. Zwiększenie skuteczności działań UE.

a)

Państwa Członkowskie wymienią między sobą wykaz priorytetowych krajów pochodzenia ofiar i krajów przerzutowych, a także najczęstszych szlaków.

b)

Ustalenie priorytetów finansowania UE (np. w ramach programu Agis i innych istniejących odpowiednich programów finansowania) względem ofert odpowiadających dziedzinom, na których koncentruje się plan działania.

c)

Zapobieganie handlowi ludźmi i jego zwalczanie stanowią tematyczny priorytet dla przyszłych unijnych ustaleń/programów finansowych dotyczących WSiSW.

Te ustalenia/programy powinny obejmować elastyczne rozwiązania finansowe, które pozwolą na udostępnienie Państwom Członkowskim wsparcia finansowego ich działań oraz wzmocnienie regionalnych form współpracy policyjnej. W tym kontekście należy rozpatrzyć projekty finansowania dotyczące działań operacyjnych podejmowanych przez tylko jedno Państwo Członkowskie.

W tym kontekście należy także rozpatrzyć metody udostępniania trwałego finansowania wsparciu pozarządowemu i służbom pracującym nad reintegracją.

2.

Zapewnienie ciągłej debaty na ten temat, obejmującej problematykę praw człowieka.

a)

Należy prowadzić polityczną debatę w sprawie polityki UE dotyczącej handlu ludźmi (…), oraz ocenić zgodność tej polityki ze standardami dotyczącymi praw człowieka i potrzebę dalszych działań.

3.

Zagwarantowanie wspólnych standardów w całej UE.

a)

Rada powinna przyjąć wniosek w sprawie decyzji dotyczącej przyjęcia, w imieniu WE, Protokołu ONZ w sprawie zapobiegania, znoszenia i karania handlu ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi oraz Protokołu ONZ w sprawie handlu ludźmi.

b)

Opracowanie wniosków w sprawie mechanizmów koordynacji i współpracy koniecznych na szczeblu UE.

c)

Państwa Członkowskie powinny uważać za priorytetowe podpisanie i ratyfikację Konwencji Rady Europy w sprawie handlu ludźmi.

1.

Poszerzenie wiedzy na temat skali i charakteru dotykającego UE zjawiska handlu ludźmi (w tym powiązań z innymi formami przestępczości) w celu lepszego ukierunkowania wysiłków UE.

a)

Opracowanie wspólnych wytycznych dotyczących gromadzenia danych, w tym wskaźników porównawczych. Uwzględnienie różnic pomiędzy rodzajami handlu ludźmi i kategoriami ofiar. Taka praca powinna obejmować także ofiary sprzedawane powtórnie.

b)

Przegląd obecnie prowadzonych w całej UE prac nad oceną skali problemu, tak by objąć wszystkie formy handlu ludźmi.

c)

Opracowanie wspólnego szablonu badawczego dla Państw Członkowskich przydatnego w poszerzaniu badań dostępnych w konkretnych dziedzinach, począwszy od nielegalnego handlu dziećmi.

d)

Organizacja spotkania odpowiednich przedstawicieli krajowych struktur koordynujących (np. krajowych sprawozdawców, jeśli zostali powołani), w tym ekspertów w zakresie porządku publicznego oraz imigracji, w zależności od rozwiązań krajowych. Należy uwzględnić skalę i kwestie dotyczące handlu w UE, oraz handlu spoza UE.

1)

Zajęcie się pierwotnymi przyczynami nielegalnego handlu

a)

Państwa Członkowskie oraz instytucje UE wspierają inicjatywy podejmowane przeciwko handlowi ludźmi, a także wspierają środki o szerszym zakresie, ukierunkowane na pierwotne przyczyny, zwłaszcza biedę, brak bezpieczeństwa i wykluczenie oraz nierówność płci.

b)

Współpraca w dziedzinie rozwoju ma objąć strategie zapobiegawcze uwzględniające specyfikę płci oraz strategie dążące do umocnienia gospodarczej, prawnej oraz politycznej pozycji kobiet i dzieci.

2.

Zapobieganie handlowi ludźmi w krajach pochodzenia, krajach przerzutowych i docelowych, poprzez propagowanie wiedzy na temat wiążących się z nim niebezpieczeństw oraz rozpowszechnianie informacji o zapobieganiu przestępczości i wymiarze sprawiedliwości w sprawach karnych w UE, w tym o pozytywnych wynikach dochodzeń, co ma na celu powstrzymanie handlarzy ludźmi (…).

a)

Opracowanie we współpracy z organizacjami pozarządowymi materiałów do kampanii UE. Kampania:

Należy ocenić kampanię pod względem skuteczności.

b)

Stworzenie sieci kontaktów z mediami w zakresie handlu ludźmi w celu nagłaśniania sukcesów w UE oraz poza nią.

3.

Umożliwienie wczesnej identyfikacji ofiar w celu zapobieżenia ich wykorzystaniu

a)

Organizacja seminariów, w pierwszej kolejności z liniami lotniczymi.

Zaangażowanie odpowiednich organów ochrony porządku publicznego i oficerów łącznikowych ds. migracji. Przejrzenie skutecznych modeli współpracy regionalnej/krajowej i wspólnych działań, tak aby przygotować przyszłe, organizowane przez Państwa Członkowskie, wydarzenia na szczeblu krajowym/regionalnym.

b)

Jak najszybsze ukończenie prac nad wspólnym Wizowym Systemem Informacyjnym.

c)

Organizacja seminarium z udziałem służb imigracyjnych, ciał odpowiedzialnych za usługi socjalne i innych odpowiednich organów w celu wymiany najlepszych praktyk dotyczących identyfikacji dzieci narażonych na ryzyko, zwłaszcza nieletnich bez opieki.

d)

Personel konsularny i oficerowie łącznikowi ds. migracji Państw Członkowskich w krajach pochodzenia ofiar muszą rozważyć to zjawisko podczas dyskusji w grupach roboczych ds. lokalnych kwestii konsularnych i podczas spotkań oficerów łącznikowych ds. migracji w celu wymiany informacji i ułatwienia rozpoznawania tych podań o wizę, za którymi może kryć się handel ludźmi.

e)

Po rozważaniach i uzgodnieniach w zarządzie FRONTEX-u handel ludźmi ma być włączony w główny zakres działań FRONTEX-u i obejmować:

W swoich pracach FRONTEX musi wziąć pod uwagę szczególną sytuację najbardziej narażonych na ryzyko ofiar, w szczególności dzieci i kobiet.

f)

Rozpoczęcie stosowania danych biometrycznych podczas wydawania i weryfikowania unijnych pozwoleń na pobyt stały i wiz.

1.

Rozwój fachowej wiedzy na temat ograniczania zapotrzebowania na wykorzystywanie siły roboczej.

a)

Powołanie grupy ekspertów, która rozważy istotne zagadnienia dotyczące uregulowań prawnych w zakresie zatrudnienia oraz ich wpływu na handel ludźmi. Grupa ta powinna uwzględnić rolę usług prywatnych agencji pracy oraz opracowanie odpowiednich materiałów w celu uświadamiania potencjalnych pracodawców ofiar.

2.

Ograniczenie zapotrzebowania na ofiary handlu w krajach docelowych

a)

Państwa Członkowskie składają sprawozdania na temat najlepszych praktyk dotyczących zaangażowania Wspólnoty oraz strategii wspólnotowych przyjętych w celu powstrzymania handlu ludźmi, który może odbywać się w społecznościach w sposób nieformalny np. handel służbą domową. Proces ten powinien objąć strategie wykorzystywane przy wszystkich formach handlu ludźmi, w dowolnym celu (wykorzystania seksualnego lub w szerszym znaczeniu), w tym dotyczące konkretnych grup ofiar np. kobiet i dzieci.

1.

Ulepszenie strategicznego i taktycznego obrazu wywiadu w zakresie handlu ludźmi i umożliwienie przyjęcia podejścia opartego na wywiadzie.

a)

Państwa Członkowskie zgadzają się na wymianę informacji drogą I/24/7 oraz przez system przekazywania informacji na temat przemytu i handlu ludźmi w celu wymiany z Europolem odnośnych informacji oraz danych wywiadowczych; wzmocnienie związków między Europolem a Interpolem.

b)

Wykorzystanie oceny zagrożenia przestępczością zorganizowaną (OCTA) do oceny i uszeregowania pod względem ważności działań w ramach całej UE.

c)

UE wzmacnia formalne stosunki z organizacjami międzynarodowymi w celu korzystania z danych na temat szlaków, źródeł oraz metod.

d)

Państwa Członkowskie dostarczają do Europolu informacje wywiadowcze dotyczące konkretnej analizowanej sprawy.

e)

2.

Zwiększenie możliwości skutecznego prowadzenia śledztw przez Państwa Członkowskie w sprawach handlu ludźmi.

a)

Europejskie Kolegium Policyjne (CEPOL) kieruje opracowywaniem materiałów finansowanych z AGIS, w tym ostatnich podręczników i innych źródeł, takich jak podręcznik Interpolu, do ścisłego programu nauczania dla starszych oficerów policji, które podlegają gradacji według potrzeb. Następnie CEPOL regularnie organizuje szczegółowe szkolenia dla personelu porządku publicznego na temat handlu ludźmi. W szkoleniu powinno się również uwzględnić handel ludźmi w kontekście przemytu migracyjnego.

3.

Wzmocnienie współpracy operacyjnej pomiędzy Państwami Członkowskimi w zakresie handlu ludźmi.

a)

Państwa Członkowskie sprawdzą w jaki sposób informacje dotyczące urzędników organów ochrony porządku publicznego w Państwach Członkowskich, zajmujących się działaniami związanymi z handlem ludźmi i znającymi określone języki (np. orientalne lub afrykańskie) mogą być rozpowszechniane (w przypadkach gdy istnieją dwu- lub wielostronne wspólne zespoły śledcze, grupujące pracowników z różnych Państw Członkowskich, można rozpatrzyć włączenie do nich takich urzędników, w odpowiedni sposób i tak dalece jak pozwalają na to potrzeby krajowe.

b)

PCTF i Europol składają sprawozdania roczne z postępów we włączaniu zjawiska handlu ludźmi w ich programy prac.

c)

PCTF monitoruje współpracę operacyjną pomiędzy Państwami Członkowskimi w zakresie handlu ludźmi i w odpowiednich przypadkach wydaje zalecenia w sprawie jej usprawnienia.

d)

Opracowanie podręcznika zawierającego kontakty dla organów porządku publicznego w całej UE, wraz z kontaktami dostępnymi po godzinach oraz opisem procedur obowiązujących w każdym Państwie Członkowskim.

4.

Umożliwienie skuteczniejszej współpracy podczas śledztw i dochodzeń w sprawie handlu ludźmi.

a)

Państwa Członkowskie maksymalnie wykorzystują Eurojust oraz jego rolę koordynatora, a także Europejską Sieć Sądową.

b)

Stworzenie sieci specjalistów-praktyków, mających fachową wiedzę na temat prowadzenia dochodzeń przeciwko handlarzom ludźmi, w tym w przypadkach handlu dziećmi. W ramach tej sieci rozważy się przygotowanie w odpowiednim czasie szkoleń dla prokuratorów.

c)

Rozbudzenie większej świadomości wśród sędziów w Państwach Członkowskich na temat szczególnych kwestii pojawiających się w sprawach związanych z handlem ludźmi, zwłaszcza w sprawach dotyczących dzieci.

d)

Przegląd — stanowiący część oceny decyzji ramowej Rady — ram prawnych obowiązujących w sprawie handlu ludźmi w poszczególnych Państwach Członkowskich w zakresie zwalczania handlu ludźmi, w szczególności handlu dziećmi.

e)

Dokonanie spisu prawodawstwa, które uzupełnia obowiązujące przepisy uznające handel ludźmi za przestępstwo np. prawodawstwo w zakresie statusu ofiar, prawodawstwo uznające za niezgodną z prawem działalność pośredników np. szefów gangu, prawodawstwo w zakresie dochodów z działalności przestępczej.

1.

Zapewnienie, że personel na pierwszej linii dysponuje odpowiednimi narzędziami i wiedzą specjalistyczną do identyfikacji ofiar handlu i udzielenia im odpowiedniej ochrony i wsparcia, mając na uwadze specjalne potrzeby dzieci.

a)

Zorganizowanie seminarium z udziałem Państw Członkowskich i organizacji pozarządowych, które mogłyby zapewnić ofiarom możliwość korzystania z najlepszych praktyk dotyczących identyfikacji ofiar oraz rozpatrzenie możliwości sporządzenia wyczerpującego wykazu kryteriów dotyczących najlepszych praktyk z tej dziedziny.

2.

Zbudowanie i wzmocnienie rzeczywistych związków pomiędzy organizacjami wspierającymi ofiary, służbami działającymi na rzecz ich reintegracji oraz Państwami Członkowskimi.

a)

Organizacja konferencji mającej na celu rozwijanie istniejących związków i budowę trwalszej sieci organizacji pozarządowych oraz organizacji międzynarodowych zapewniających wsparcie oraz ułatwiających reintegrację.

b)

Opracowanie spisu służb działających w całej UE w celu geograficznego określenia dostępności systemów wsparcia.

c)

UE rozpatrzy możliwość dalszego ulepszenia podręcznika OBWE (Krajowy podręcznik mechanizmów ukierunkowanej pomocy) i zaproponuje prezydencji i Komisji zalecenia i zmiany mające na celu przedstawienie spójnego zestawu zmian, z perspektywy UE, do celów przyszłej rewizji podręcznika lub jako niezależnego dokumentu UE.

d)

Opracowanie modelowego protokołu pomiędzy Państwami Członkowskimi i organizacjami pozarządowymi zawierającego minimalne poziomy wsparcia, punkty łącznikowe w kluczowych służbach oraz standardy pracy. Modelowy protokół powinien opierać się na istniejącej dobrej praktyce i uwzględniać, w stosownych przypadkach, wkład organizacji pozarządowych.

1.

Dzielenie się wiedzą i doświadczeniami na temat programów reintegracji dostępnych w krajach pochodzenia ofiar oraz na temat procesów oceny ryzyka przeprowadzanych przed powrotem.

a)

Określenie geograficznego rozmieszczenia dostępnych programów i procesów oraz zbadanie możliwości koordynacji wsparcia udzielanego po powrocie w państwach trzecich, także ocena ryzyka w państwach, do których się wraca. Celem procesu jest zidentyfikowanie i szersze udostępnienie w Państwach Członkowskich najlepszych praktyk, po nim może nastąpić seminarium, jeśli będzie to konieczne i okaże się właściwą formą, dotyczące najlepszych praktyk.

1.

Wzmocnienie działań przeciwko handlowi ludźmi w stosunkach z państwami trzecimi.

a)

Krajowe i regionalne dokumenty strategiczne oraz programy orientacyjne mające na celu ulepszenie strategii zajmującej się czynnikami ułatwiającymi handel ludźmi, w szczególności handel dziećmi.

UE nawiązuje dialog z krajami pochodzenia, w tym w ramach takich regionalnych procesów jak ASEM oraz proces z Bali, oraz w ramach innych odpowiednich procesów wielostronnych dotyczących innych regionów (np. Ameryki Łacińskiej i Karaibów).

Porozumienia z państwami trzecimi (np. plan działania UE-Rosja) powinny promować współpracę w UE, regionalne i międzynarodowe operacje organów ochrony porządku publicznego oraz zachęcać do zwiększania potencjału w zakresie zwalczania handlu ludźmi.

b)

W przygotowywanej strategii WSiSW w dziedzinie stosunków zewnętrznych UE handel ludźmi należy uznać za priorytet.

c)

Położenie nacisku na działania wielostronne mające na celu zwalczanie handlu ludźmi, takie jak ogólny fundusz UNODC na zwalczanie handlu ludźmi.