23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/1

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-301/02 P: Carmine Salvatore Tralli przeciwko Europejskiemu Bankowi Centralnemu (1)

(Odwołanie - Personel Europejskiego Banku Centralnego - Zatrudnianie - Przedłużenie okresu próbnego - Zwolnienie z pracy podczas okresu próbnego)

(2005/C 182/01)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-301/02 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 49 Statutu WE Trybunału Sprawiedliwości, wniesione w dniu 26 sierpnia 2002 r., Carmine Salvatore Tralli (adwokat: N. Pflüger), w której drugą stroną był: Europejski Bank Centralny, (pełnomocnicy: V. Saintot i M. Benisch, wspierani przez adwokata B. Wägenbaur), Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), S. von Bahr i K. Schiemann, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	C. S. Tralli zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 289 z 23.11.2002.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/1

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C-394/02 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 93/38/EWG - Rynek zamówień publicznych w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji - Zamówienie obejmujące produkcję systemu taśm transportowych dla elektrociepłowni w Megalopolis - Brak publikacji ogłoszenia o zamówieniu - Specyfikacja techniczna - Wydarzenie nieprzewidywalne - Wyjątkowo pilny charakter sprawy)

(2005/C 182/02)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-394/02, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 8 listopada 2002 r., Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, K. Lenaerts, J. N. Cunha Rodrigues, M. Ilešič i E. Levits, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Wskutek udzielenia przez państwową elektrownię Dimosia Epicheirisi Ilektrismoy zamówienia publicznego na wyprodukowanie systemu taśm transportowych dla elektrociepłowni w Megalopolis w trybie procedury negocjacyjnej, bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy Rady 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynującej procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji, zmienionej dyrektywą Parlamentu europejskiego i Rady 98/4/WE z dnia 16 lutego 1998 r., w tym w szczególności art. 20 ust. 1 i art. 21 tej dyrektywy.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 25.1.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/2

---

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 31 maja 2005 r.

w sprawie C- 438/02 postępowanie karne przeciwko Kristerowi Hannerowi (1) (wniosek Stockholms tingsrätt o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Artykuły 28, 31, 43 i 86 ust. 2 WE - Wprowadzanie do obrotu produktów leczniczych - Prowadzenie działalności gospodarczej przez detalistów - Monopol państwowy w zakresie sprzedaży detalicznej produktów leczniczych - Przedsiębiorstwo zobowiązane do świadczenia usług w ogólnym interesie gospodarczym)

(2005/C 182/03)

Język postępowania: szwedzki

W sprawie C-438/02 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Stockholms tingsrätt (Szwecja) postanowieniem z dnia 29 listopada 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 4 grudnia 2002 r., w postępowaniu karnym przeciwko Kristerowi Hannerowi, Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann (sprawozdawca), C. W. A. Timmermans i A. Rosas, prezesi izb, J.-P. Puissochet, R. Schintgen, N. Colneric, S. von Bahr i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 31 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

System nadający wyłączne prawo sprzedaży detalicznej, ukształtowany w taki sposób, jak system będący przedmiotem sprawy przed sądem krajowym, jest sprzeczny z art. 31 ust. 1 WE.

---

(1)  Dz.U. C 31 z 08.02.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/2

---

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 7 czerwca 2005 r.

w sprawie C- 17/03 (wniosek College van Beroep voor het bedrijfsleven o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Vereniging voor Energie, Milieu en Water i in. przeciwko Directeur van de Dienst uitvoering en toezicht energie (1)

(Rynek wewnętrzny energii elektrycznej - Uprzywilejowany dostęp do transgranicznych sieci przesyłowych energii elektrycznej - Przedsiębiorstwo uprzednio odpowiedzialne za zarządzanie usługami w ogólnym interesie gospodarczym - Kontrakty długoterminowe istniejące przed liberalizacją rynku - Dyrektywa 96/92/WE - Zasada niedyskryminacji - Zasady uzasadnionych oczekiwań i pewności co do prawa)

(2005/C 182/04)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-17/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven (Niderlandy) postanowieniem z dnia 13 listopada 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 16 stycznia 2003 r., w postępowaniu Vereniging voor Energie, Milieu en Water, Amsterdam Power Exchange Spotmarket BV, Eneco NV przeciwko Directeur van de Dienst uitvoering en toezicht energie, przy udziale Nederlands Elektriciteit Administratiekantoor BV, dawniej Samenwerkende ElektriciteitsProduktiebedrijven NV, Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C.W.A. Timmermans i A. Rosas (sprawozdawca), prezesi izb, J.-P. Puissochet, R. Schintgen, N. Colneric, S. von Bahr, M. Ilešič, J. Malenovský i U. Lõhmus, sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: M.-F. Content, główny administrator, wydał w dniu 7 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Artykuły 7 ust. 5 oraz art. 16 dyrektywy 96/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 1996 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej nie ograniczają się jedynie do przepisów technicznych lecz mają zastosowanie do wszelkich przejawów dyskryminacji.

2)

Artykuły te sprzeciwiają się środkom krajowym przyznającym przedsiębiorstwu na zasadzie uprzywilejowania moc przesyłu transgranicznego energii elektrycznej, niezależnie od tego czy środki te zostały przyjęte przez operatora systemu, podmiot nadzorujący tego operatora, czy też przez ustawodawcę, ponieważ nie uzyskano zezwolenia na te środki w ramach procedury przewidzianej w art. 24 dyrektywy 96/92.

---

(1)  Dz.U. C 70 z 2.03.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/3

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-20/03 postepowanie karne przeciwko Marcelowi Burmanjerowi, René Alexandrowi Van Der Lindenowi, Anthony'emu De Jongowi (1) (wniosek rechtbank van eerste aanleg te Brugge o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Swobodny przepływ towarów - Artykuł 28 WE - Środki o skutku równoważnym - Sprzedaż obwoźna - Zawieranie umów prenumeraty czasopism - Uprzednie zezwolenie)

(2005/C 182/05)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-20/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez rechtbank van eerste aanleg te Brugge (Belgia) postanowieniem z dnia 17 stycznia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 21 stycznia 2003 r., w postępowaniu karnym przeciwko Marcelowi Burmanjerowi, René Alexandrowi Van Der Lindenowi, Anthony'emu De Jongowi, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas (sprawozdawca), K. Lenaerts, S. von Bahr i K. Schiemann, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Krajowy system, na mocy którego Państwo Członkowskie uznaje za wykroczenie sprzedaż obwoźną prenumerat czasopism na swoim terytorium bez uprzedniego zezwolenia nie jest sprzeczny z art. 28 WE, jeżeli system ten dotyczy jednakowo, bez względu na pochodzenie danych produktów, wszystkich zainteresowanych podmiotów gospodarczych prowadzących działalność na tym terytorium oraz jeżeli dotyczy w ten sam sposób, prawnie i faktycznie, handlu produktami krajowymi i pochodzącymi z innych Państw Członkowskich.

Do sądu krajowego należy sprawdzenie, czy mając na względzie okoliczności sprawy przed nim zawisłej, stosowanie przepisów krajowych może zagwarantować, że krajowy system sprzedaży obwoźnej dotyczy w ten sam sposób, prawnie i faktycznie, handlu produktami krajowymi i pochodzącymi z innych Państw Członkowskich oraz, jeżeli tak nie jest, ustalenie, czy system taki usprawiedliwiony jest względami interesu ogólnego w rozumieniu nadanym temu pojęciu przez orzecznictwo Trybunału oraz czy jest on proporcjonalny w stosunku do tego celu.

---

(1)  Dz.U. C 70 z 22.03.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/3

---

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 31 maja 2005 r.

w sprawie C-53/03 (wniosek Epitropi Antagonismou o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Synetairismos Farmakopoion Aitolias & Akarnanias (Syfait) e.a. przeciwko GlaxoSmithKline plc, e.a. (1)

(Dopuszczalność - Pojęcie sądu krajowego - Nadużywanie pozycji dominującej - Odmowa dostarczania hurtownikom produktów farmaceutycznych - Handel równoległy)

(2005/C 182/06)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-53/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Epitropi Antagonismou (Grecja) postanowieniem z dnia 22 stycznia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 5 lutego 2003 r., w postępowaniu Synetairismos Farmakopoion Aitolias & Akarnanias (Syfait) e.a., Panellinios syllogos farmakapothikarion, Interfarm — A. Agelakos & Sia OE e.a., K. P. Marinopoulos Anonymos Etairia emporias kai dianomis farmakeftikon proïonton e.a. przeciwko GlaxoSmithKline plc, GlaxoSmithKline AEVE, uprzednio Glaxowellcome AEVE, Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, A. Rosas i R. Silva de Lapuerta, prezesi izb, C. Gulmann (sprawozdawca), R. Schintgen, N. Colneric i S. von Bahr, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 31 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pytania postawione przez Epitropi Antagonismou w postanowieniu z dnia 22 stycznia 2003 r.

---

(1)  Dz.U. C 101 z 26.04.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/4

---

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C- 83/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa Rady 85/337/EWG - Ocena skutków wywieranych przez przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Budowa przystani jachtowej w Fossacesia)

(2005/C 182/07)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-83/03 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: R. Amorosi i A. Aresu) przeciwko Republice Włoskiej (pełnomocnik: M. I. Braguglia, wspomagany przez M. Fiorilliego, avvocatto dello Stato), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie uchybienia w trybie art. 226 WE, wniesioną dnia 26 lutego 2003 r., Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes izby, J.-P. Puissochet (sprawozdawca) oraz S. von Bahr, sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne w ten sposób, iż region Abruzja nie dokonał prawidłowo ustalenia, czy przedsięwzięcie budowy przystani jachtowej w Fossacesia (Chieti), będące rodzajem przedsięwzięcia wymienionym w załączniku II do tej dyrektywy, posiadało cechy powodujące konieczność wszczęcia procedury oceny jego skutków środowiskowych.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 10.05.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/4

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 12 maja 2005 r.

w sprawie C-112/03 Société financière et industrielle du Peloux przeciwko Axa Belgium i in. (1) (wniosek cour d'appel de Grenoble o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Konwencja Brukselska - Jurysdykcja w sprawach dotyczących umów ubezpieczenia - Umowa dotycząca jurysdykcji zawarta między ubezpieczającym i ubezpieczycielem mającymi miejsce zamieszkania w tym samym Umawiającym się Państwie - Wiążący charakter klauzuli dotyczącej jurysdykcji względem ubezpieczonego, który nie wyraził zgody na tą klauzulę - Ubezpieczony mający miejsce zamieszkania w innym Umawiającym się Państwie)

(2005/C 182/08)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-112/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. odnośnie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez cour d'appel de Grenoble (Francja) postanowieniem z dnia 20 lutego 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 13 marca 2003 r., w postępowaniu: Société financière et industrielle du Peloux przeciwko Axa Belgium i in., Gerling Konzern Belgique SA, Établissements Bernard Laiterie du Chatelard, Calland Réalisations SARL, Joseph Calland, Maurice Picard, Abeille Assurances Cie, Mutuelles du Mans SA, SMABTP, Axa Corporate Solutions Assurance SA, Zurich International France SA, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta, J. Makarczyk, P. Kūris i J. Klučka (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 12 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Klauzula dotycząca jurysdykcji zawarta zgodnie z art. 12 pkt 3 Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej przez Konwencję z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, przez Konwencję z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, Konwencję z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej oraz Konwencję z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii oraz Królestwa Szwecji, nie może zostać powołana wobec ubezpieczonego uposażonego z tytułu umowy ubezpieczenia, który nie zezwolił wyraźnie na tą klauzulę i który ma miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie innym niż państwo ubezpieczającego czy ubezpieczyciela.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 10.5.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/5

---

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 2czerwca 2005 r.

w sprawie C-136/03 (wniosek Verwaltungsgerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Georg Dörr oraz Ibrahim Ünal przeciwko Sicherheitsdirektion für das Bundesland Vorarlberg (1)

(Swobodny przepływ osób - Porządek publiczny - Dyrektywa 64/221/EWG - Artykuły 8 i 9 dyrektywy 64/221/EWG - Zakaz pobytu oraz decyzja o wydaleniu z terytorium uzasadniona naruszeniem przepisów prawa karnego - Odwołania do sądu dotyczące jedynie zgodności z prawem zastosowanego środka odbierającego zainteresowanemu prawo pobytu - Odwołanie bez skutku zawieszającego - Prawo danej osoby do powołania się na względy słuszności przed organem powołanym do wydania opinii - Układ ustanawiający Stowarzyszenie między EWG a Turcją - Swobodny przepływ pracowników - Wykładnia artykułu 6 ust. 1 i artykułu 14 ust. 1 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia)

(2005/C 182/09)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-136/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) postanowieniem z dnia 18 marca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 26 marca 2003 r., w postępowaniach Georg Dörr przeciwko Sicherheitsdirektion für das Bundesland Kärnten, oraz Ibrahim Ünal przeciwko Sicherheitsdirektion für das Bundesland Vorarlberg, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, A. Borg Barthet, S. von Bahr, J. Malenovský oraz U. Lõhmus, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Artykuł 9 ust. 2 dyrektywy Rady 64/221/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie koordynacji specjalnych środków dotyczących przemieszczania się i pobytu cudzoziemców, uzasadnionych względami porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego należy interpretować w taki sposób, iż uregulowania obowiązujące w Państwie Członkowskim, na mocy których decyzja o wydaleniu z terytorium tego państwa wydana w odniesieniu do obywatela innego Państwa Członkowskiego nie powoduje skutku zawieszającego, a w toku postępowania sądowego w przedmiocie wniesionego od tej decyzji odwołania może być ona jednie przedmiotem oceny jej zgodności z prawem, i skoro nie został powołany żaden organ właściwy w rozumieniu tego przepisu, uregulowania te pozostają w sprzeczności z art. 9 ust. 1 dyrektywy 64/221.

2.	Gwarancje proceduralne przewidziane w art. 8 i 9 dyrektywy 64/221 mają zastosowanie do obywateli tureckich, których sytuacja prawna jest określona przez art. 6 lub 7 decyzji nr 1/80 z dnia 19 września 1980 r. w przedmiocie rozwoju stowarzyszenia.

---

(1)  Dz.U C 135 z 07.06.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/5

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

W sprawie C-212/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Środki o skutku równoważnym - Procedura uprzedniego zezwolenia na prywatny przywóz produktów leczniczych - Produkty lecznicze przeznaczone do stosowania u ludzi - Homeopatyczne produkty lecznicze)

(2005/C 182/10)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-212/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 15 maja 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez H. Støvlbæka i B. Stromsky'ego, przeciwko Republice Francuskiej, reprezentowanej przez G. de Bergues'a, C. Bergeot-Nunes i R. Loosli-Surrans, Trybunał (druga izba) w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann (sprawozdawca), R. Schintgen, J. Makarczyk i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Stosując: — procedurę uprzedniego zezwolenia do dokonywanego w inny sposób niż transportem własnym prywatnego przywozu przepisanych zgodnie z prawem we Francji produktów leczniczych dopuszczonych zarówno we Francji, jak i w Państwie Członkowskim, gdzie zostały nabyte, na podstawie dyrektywy Rady 65/65/EWG z dnia 26 stycznia 1965 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do produktów leczniczych, zmienionej dyrektywą Rady 93/39/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r., — procedurę uprzedniego zezwolenia do dokonywanego w inny sposób niż transportem własnym prywatnego przywozu homeopatycznych produktów leczniczych przepisanych zgodnie z prawem we Francji i zarejestrowanych w Państwie Członkowskim na podstawie dyrektywy Rady 92/73/EWG z dnia 22 września 1992 r. rozszerzającej zakres zastosowania dyrektyw 65/65/EWG i 75/319/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych lub działań administracyjnych dotyczących produktów leczniczych i ustanawiającej dodatkowe przepisy w odniesieniu do homeopatycznych produktów leczniczych oraz — nieproporcjonalną do celu procedurę uprzedniego zezwolenia do dokonywanego w inny sposób niż transportem własnym prywatnego przywozu przepisanych zgodnie z prawem we Francji homeopatycznych produktów leczniczych niedopuszczonych w tym Państwie Członkowskim, lecz tylko w tym, w którym zostały nabyte, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 158 z 5.7.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/6

---

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 24 maja 2005 r.

w sprawie C-244/03 Republika Francuska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej (1)

(Produkty kosmetyczne - Testy na zwierzętach - Dyrektywa 2003/15/WE - Stwierdzenie częściowej nieważności - Artykuł 1 pkt 2 - Nierozerwalność - Niedopuszczalność)

(2005/C 182/11)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-244/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE, wniesioną w dniu 3 czerwca 2003 r., Republika Francuska (pełnomocnicy: F. Alabrune, C. Lemaire i G. de Bergues, następnie G. de Bergues, J.-L. Florent i D. Petrausch) przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (pełnomocnicy: J. L. Rufas Quintana i M. Moore, następnie M. Moore i K. Bradley) i Radzie Unii Europejskiej (pełnomocnicy: J.-P. Jacqué i M. C. Giorgi Fort), Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, prezesi izb, C. Gulmann, A. La Pergola, J.-P. Puissochet, R. Schintgen, K. Schiemann (sprawozdawca), J. Makarczyk, P. Kūris, U. Lõhmus, E. Levits i A. Ó Caoimh, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 24 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Skarga zostaje odrzucona.

2.	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 171 z 19.7.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/6

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C-266/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Rokowania, zawarcie, ratyfikacja i wprowadzenie w życie umów dwustronnych przez Państwo Członkowskie - Transport rzeczy lub osób żeglugą śródlądową - Kompetencje zewnętrzne Wspólnoty - Artykuł 10 WE - Rozporządzenia (EWG) nr 3921/91 i (WE) nr 1356/96)

(2005/C 182/12)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-266/03 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: C. Schmidt i W. Wils) przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga, (pełnomocnik: S. Schreiner) mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 18 czerwca 2003, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), K. Lenaerts, S. von Bahr i K. Schiemann, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Prowadząc rokowania, zawierając, ratyfikując i wprowadzając w życie — umowę międzynarodową pomiędzy rządem Wielkiego Księstwa Luksemburga a rządem Republiki Czeskiej i Republiki Słowackiej dotyczącą transportu w żegludze śródlądowej, podpisaną w Luksemburgu dnia 30 grudnia 1992 r., — umowę międzynarodową pomiędzy rządem Wielkiego Księstwa Luksemburga a rządem Rumunii dotyczącą transportu w żegludze śródlądowej, podpisaną w Bukareszcie dnia 10 listopada 1993 r. oraz — umowę międzynarodową pomiędzy rządem Wielkiego Księstwa Luksemburga a rządem Rzeczypospolitej Polski o żegludze śródlądowej, podpisaną w Luksemburgu dnia 9 marca 1994 r., bez współpracy lub uzgodnienia z Komisją, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 10 WE.

2.	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3.	Komisja Wspólnot Europejskich i Wielkie Księstwo Luksemburga ponoszą własne koszty

---

(1)  JO C 200 z 23.08.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/7

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 12 maja 2005 r.

w sprawie C-278/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Swobodny przepływ pracowników - Konkursy mające na celu rekrutację nauczycieli włoskich szkół publicznych - Nieuwzględnienie lub uwzględnienie w niewystarczającym stopniu doświadczenia zawodowego uzyskanego w innych Państwach Członkowskich - Art. 39 WE - Art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 1612/68)

(2005/C 182/13)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-278/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M.-J. Jojczy) przeciwko Republice Włoskiej (pełnomocnik: I. M. Braguglia, wspierany przez G. De Bellisa, avvocato dello Stato), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, (sprawozdawca), prezes izby, C. Gulmann, R. Schintgen, G. Arestis i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 12 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Nie uwzględniając, a przynajmniej nie czyniąc tego w sposób identyczny, dla celów udziału obywateli wspólnotowych w konkursach mających na celu rekrutację nauczycieli włoskich szkół publicznych doświadczenia zawodowego uzyskanego przez tych obywateli w toku wykonywania zawodu nauczyciela w zależności od tego, czy miało ono miejsce na terytorium kraju, czy w innym Państwie Członkowskim, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 39 WE i art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty.

2.	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  JO C 213 z 06.09.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/7

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-283/03 A.H. Kuipers przeciwko Productschap Zuivel (1) (wniosek College van Beroep voor het bedrijfsleven o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Wspólna organizacja rynków - Mleko i przetwory mleczne - Rozporządzenie (EWG) nr 804/68 - Uregulowania krajowe, na podstawie których w zależności od jakości mleka mleczarnie dokonują potrąceń z ceny płatnej hodowcom krów mlecznych lub wypłaty dodatków na ich rzecz - Niezgodność)

(2005/C 182/14)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-283/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven (Niderlandy) postanowieniem z dnia 27 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 30 czerwca 2003 r., w postępowaniu A.H. Kuipers przeciwko Productschap Zuivel — Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts, J.N. Cunha Rodrigues, K. Schiemann (sprawozdawca) i M. Ilešič, sędziowie; rzecznik generalny: J. Kokott; sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Jednostronne wydawanie przez Państwa Członkowskie przepisów, które ingerują w mechanizm kształtowania cen, podlegających na tym samym etapie produkcji wspólnej organizacji jest niezgodne ze wspólnym systemem cen, który stanowi podstawę wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych wprowadzonej przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 804/68 z dnia 27 czerwca 1968 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych, zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1538/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. Ma to miejsce w przypadku przepisów jak te stanowiące przedmiot postępowania przed sądem krajowym — niezależnie zresztą od przypisywanego im lub rzeczywistego celu — które wprowadzają mechanizm, na podstawie którego:

—	po pierwsze mleczarnie muszą zatrzymywać kwoty potrącone z ceny dostarczonego mleka, jeżeli nie spełnia ono pewnych kryteriów jakości, oraz

—

po drugie kwoty zatrzymane w ten sposób przez wszystkie mleczarnie w określonym przedziale czasu są sumowane zanim, po ewentualnych transferach środków pomiędzy mleczarniami, ulegną dalszemu podziałowi w formie wypłacanych przez mleczarnie dodatków w tej samej wysokości za każde 100 kilogramów mleka dostarczonego im w określonym czasie pomiędzy wyłącznie tych hodowców krów mlecznych, którzy dostarczyli mleko spełniające odnośne kryteria jakości.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 06.09.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/8

---

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 12 maja 2005 r.

w sprawie C-315/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Huhtamaki Dourdan SA (1)

(Klauzula arbitrażowa - Zwrot zaliczki wypłaconej w ramach wykonania umowy o badania - Brak uzasadnienia części kosztów)

(2005/C 182/15)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-315/03, mającej za przedmiot skargę, na podstawie art. 238 WE, wniesioną w dniu 23 lipca 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: C. Giolito) przeciwko Huhtamaki Dourdan SA, z siedzibą w Dourdan (Francja), (adwokaci: F. Puel i L. François-Martin) Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes izby, J.-P. Puissochet (sprawozdawca) i S. von Bahr, sędziowie; rzecznik generalny: L. M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 12 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Huhtamaki Dourdan S.A. zapłaci Komisji Wspólnot Europejskich kwotę w wysokości 151 533, 47 euro, która stanowiącą kwotę głównego długo podlegającego zwrotowi, powstałego na skutek wypłaty spółce zaliczki w ramach umowy nr BRST-CT 98 5422 oraz kwotę w wysokości 23 583, 63 euro stanowiącą należne w dniu wydania niniejszego wyroku odsetki. Huhtamaki Dourdan S.A. również zapłaci Komisji odsetki w wysokości 4,81 % od kwoty głównego długu, który pozostaje do zwrócenia począwszy od dnia następującego po wydaniu wyroku aż do momentu całkowitego jego uregulowania.

2)	Huhtamaki Dourdan S.A. zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 6.9.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/8

---

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-332/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Rybołówstwo - Ochrona i gospodarowanie zasobami - Środki kontroli działalności połowowej)

(2005/C 182/16)

Język postępowania: portugalski

W sprawie C-332/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, w trybie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 29 lipca 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: T. van Rijn i A.-M. Alves Vieira) przeciwko Republice Portugalskiej (pełnomocnicy: L. Fernandes i M.J. Policarpo), Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, prezes izby, J.-P. Puissochet (sprawozdawca), S. von Bahr, J. Malenovský i U. Lõhmus, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

W latach połowowych 1994-1996, Republika Portugalska: — nie przyjmując właściwych szczegółowych przepisów odnośnie wykorzystania przyznanych mu kwot połowowych, — nie zapewniając — poprzez wystarczającą kontrolę działalności połowowej i odpowiednio przeprowadzone inspekcje floty połowowej, a także wyładunków i rejestrów połowowych — przestrzegania przepisów wspólnotowych w zakresie ochrony połowów, — nie zakazując przejściowo — gdy sądzono, że przyznane kwoty zostały wyczerpane — połowów dokonywanych przez statki pływające pod banderą tego Państwa Członkowskiego lub zarejestrowanych na jego terytorium oraz zakazując połowów dopiero wówczas gdy kwoty zostały znacznie przekroczone, — nie zapewniając skutecznego funkcjonowania systemu zatwierdzania obejmującego między innymi weryfikację danych oraz ich kontrolę za pomocą komputerowej bazy danych, uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej — w zakresie zarządzania ww. kwotami połowowymi i ich kontroli dotyczących lat 1994, 1995 i 1996 — na mocy art. 9 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3760/92 z dnia 20 grudnia 1992 r. ustanawiającego wspólnotowy system rybołówstwa i akwakultury, oraz art. 2, 19 ust. 1 i 2 oraz art. 21 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2847/93 z dnia 12 października 1993 r. ustanawiającego system kontroli mający zastosowanie do wspólnej polityki rybołówstwa.

2)	Skarga zostaje w pozostałej części oddalona.

3)	Republika Portugalska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 135 z 07.06.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/9

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 12 maja 2005 r.

w sprawie C-347/03 Regione autonoma Friuli-Venezia Giulia i Agenzia regionale per lo sviluppo rurale (ERSA) przeciwko Ministero delle Politiche Agricole e Forestali (1) (wniosek Tribunale amministrativo regionale del Lazio o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Stosunki zewnętrzne - Umowa WE-Węgry w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina - Ochrona we Wspólnocie nazwy pewnych win pochodzących z Węgier - Oznaczenie geograficzne „Tokaj” - Wymiana listów - Możliwość używania wyrażenia „Tocai” w nazwie „Tocai friulano” lub „Tocai italico” celem opisu i prezentacji pewnych win włoskich, w szczególności win gatunkowych produkowanych w określonym regionie („por”), przez okres przejściowy upływający dnia 31 marca 2007 r. - Wyłączenie tej możliwości po upływie okresu przejściowego - Ważność - Podstawa prawna - Artykuł 133 WE - Zasady międzynarodowego prawa traktatów - Artykuły 22-24 porozumienia TRIPS - Ochrona praw podstawowych - Prawo własności)

(2005/C 182/17)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-347/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Tribunale amministrativo regionale del Lazio (Włochy) postanowieniem z dnia 9 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 7 sierpnia 2003 r., w postępowaniu Regione autonoma Friuli-Venezia Giulia i Agenzia regionale per lo sviluppo rurale (ERSA) przeciwko Ministero delle Politiche Agricole e Forestali — Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby (sprawozdawca), R. Silva de Lapuerta, R. Schintgen, G. Arestis i J. Klučka, sędziowie; rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 12 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony a Republiką Węgier z drugiej strony nie stanowi podstawy prawnej decyzji Rady 93/724/WE z dnia 23 listopada 1993 r. w sprawie przyjęcia przez Wspólnotę Europejską Umowy zawartej między Wspólnotą Europejską a Republiką Węgier w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina.

2.	Art. 133 WE powołany w preambule decyzji 93/724 stanowi stosowną podstawę prawną dla zawarcia przez samą Wspólnotę Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Węgier w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina.

3.

Zakaz używania we Włoszech oznaczenia „Tocai” po dniu 31 marca 2007 r., który wynika z wymiany listów dotyczącej art. 4 Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Węgier w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina nie jest sprzeczny z uregulowaniem homonimiczności oznaczeń zawartym w art. 4 ust. 5 tej umowy.

4.

Wspólna deklaracja dotycząca art. 4 ust. 5 Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Węgier w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina, w zakresie, w jakim wskazuje w pierwszym akapicie, że odnośnie art. 4 ust. 5 lit. a tej umowy Umawiające się Strony stwierdzają, iż w czasie trwania negocjacji nie był znany żaden przypadek identyczności nazw win europejskich i węgierskich, nie stanowi oczywiście błędnego przedstawienia okoliczności faktycznych.

5.

Artykuły 22-24 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej stanowiącego załącznik 1 C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu, zawarte w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. należy interpretować w ten sposób, że w przypadku jak ten w sporze głównym, gdy oznaczenie geograficzne państwa trzeciego i oznaczenie zawierające nazwę odmiany winorośli używaną dla oznaczenia i prezentacji określonych wyprodukowanych z niej win wspólnotowych są homonimiczne, nie zawierają one wymogu umożliwienia dalszego używania tego oznaczenia, również wtedy, gdy w przeszłości było używane przez odnośnych producentów w dobrej wierze lub przez co najmniej 10 lat poprzedzających datę 15 kwietnia 1994 r. i kraj, region lub miejsce na tym terytorium będące miejscem pochodzenia wina są określone w sposób na tyle jednoznaczny, że konsument nie może zostać wprowadzony w błąd.

6.

Prawo własności nie stoi na przeszkodzie zakazowi dalszego używania przez odnośnych producentów z regionu autonomicznego Frioul-Wenecja Julijska słowa „Tocai” w określeniu „Tocai friulano” lub „Tocai italico” dla oznaczenia i prezentacji określonych włoskich win gatunkowych por po upływie okresu przejściowego upływającego w dniu 31 marca 2007 r., który wynika z dołączonej do Umowy między Wspólnotą Europejską a Republiką Węgier w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina, ale nie inkorporowanej do niej, wymiany listów w sprawie art. 4 tej umowy.

---

(1)  Dz.U. C 264 z 1.11.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/10

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-409/03 Société d'exportation de produits agricoles SA (SEPA) przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas (1) (wniosek Bundesfinanzhof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Refundacje wywozowe - Wołowina i cielęcina - Specjalny ubój sanitarny - Rozporządzenie (EWG) nr 3665/87 - Artykuł 13 - Solidna i właściwa jakość handlowa - Charakter pozwalający na wprowadzenie do obrotu na normalnych warunkach)

(2005/C 182/18)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-409/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez (Bundesfinanzhof) (Niemcy), postanowieniem z dnia 15 lipca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 1 października 2003 r., w postępowaniu: Société d'exportation de produits agricoles SA (SEPA) przeciwko Hauptzollamt Hamburg-Jonas, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts, N. Colneric, K. Schiemann i E. Juhász (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuł 13 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3665/87 z dnia 27 listopada 1987 r. ustanawiającego wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych dla produktów rolnych należy interpretować w ten sposób, że mięso spełniające kryteria przydatności do spożycia, którego wprowadzenie do obrotu z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi jest we Wspólnocie Europejskiej ograniczone przepisami prawa wspólnotowego do rynku lokalnego ze względu na fakt, iż pochodzi ono od zwierząt, które poddano ubojowi sanitarnemu, nie może zostać uznane za posiadające „solidną i właściwą jakość handlową”, co jest warunkiem koniecznym dla przyznania refundacji wywozowej.

---

(1)  Dz.U. C 275 z 15.11.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/10

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 12 maja 2000 r.

w sprawie C-415/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (1)

(Pomoc państwa - Obowiązek windykacji - Całkowita niemożność wykonania - Brak)

(2005/C 182/19)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-415/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 88 ust. 2 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: D. Triantafyllou i J. Buendía Sierra) przeciwko Republice Greckiej (pełnomocnicy: A. Samoni-Rantou, P. Mylonopoulos, F. Spathopoulos i P. Anestis), Trybunał (druga izba) w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca) i R. Schintgen, G. Arestis i J. Klučka, sędziowie; rzecznik generalny L. A. Geelhoed, sekretarz: M. Ferreira, wydał w dniu 12 maja 2000 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Nie podejmując w nakazanym terminie wszystkich niezbędnych kroków w celu uzyskania zwrotu pomocy uznanej za bezprawną i niezgodną ze wspólnym rynkiem, z wyjątkiem pomocy dotyczącej składek na rzecz krajowej instytucji zabezpieczenia społecznego, zgodnie z art. 3 decyzji Komisji 2003/372/WE z dnia 11 grudnia 2002 r. w sprawie pomocy przyznanej Olympic Airways przez Grecję, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tegoż art. 3.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 289 z 29.11.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/11

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 12 maja 2005 r.

w sprawie C-444/03 Meta Fackler KG przeciwko Republice Federalnej Niemiec (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Verwaltungsgericht Berlin) (1)

(Produkty lecznicze stosowane u ludzi - Homeopatyczne produkty lecznicze - Przepis krajowy wyłączający produkt leczniczy składający się ze znanych substancji homeopatycznych ze specjalnej, uproszczonej procedury rejestracji, gdy jego stosowanie jako homeopatycznego produktu leczniczego nie jest powszechnie znane)

(2005/C 182/20)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-444/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 CE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Verwaltungsgericht Berlin (Niemcy) postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 21 października 2003 r., w postępowaniu Meta Fackler KG przeciwko Republice Federalnej Niemiec, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta, C. Gulmann (sprawozdawca), P. Kūris i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: K. Sztranc, administrator wydał w dniu 12 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Przepisy art. 14 i 15 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisowi krajowemu, który wyłącza produkt leczniczy składający się z większej ilości znanych substancji homeopatycznych ze specjalnej, uproszczonej procedury rejestracji, gdy jego stosowanie jako homeopatycznego produktu leczniczego nie jest powszechnie znane.

---

(1)  JO C 21 z 24.01.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/11

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 12 maja 2005 r.

w sprawie C-452/03 RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs & Excise (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division) (1)

(Podatek VAT - Szósta dyrektywa - Art. 9 ust. 1 i 2 - Automaty do gier - Działalność rozrywkowa lub podobna - Usługodawca mający przedsiębiorstwo poza terytorium Wspólnoty - Określenie miejsca świadczenia usług)

(2005/C 182/21)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-452/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 CE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division (Zjednoczone Królestwo) postanowieniem z dnia 17 października 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 27 października 2003, w postępowaniu RAL (Channel Islands) Ltd, RAL Ltd, RAL Services Ltd, RAL Machines Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts (sprawozdawca), N. Colneric, K. Schiemann i E. Juhász, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: K. Sztranc, administrator wydał w dniu 12 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Świadczenie usług polegające na umożliwieniu odbiorcom użytkowania, za wynagrodzeniem, automatów do gier zainstalowanych w salonach gier założonych na terytorium Państwa Członkowskiego należy uznać za działalność rozrywkową lub podobną w rozumieniu art. 9 ust. 2 lit. c) tiret pierwsze szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w związku z czym miejscem świadczenia tej usługi jest miejsce jej faktycznego wykonywania.

---

(1)  JO C 7 z 10.1.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/12

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C- 478/03 Celtec Ltd przeciwko Johnowi Astley'owi i in. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez House of Lords) (1)

(Dyrektywa 77/187/EWG - Artykuł 3 ust. 1 - Ochrona praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstwa - Prawa i obowiązki wynikające dla zbywającego z istniejącej w dacie przejęcia umowy o pracę lub stosunku pracy - Pojęcie „daty przejęcia”)

(2005/C 182/22)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-478/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez House of Lords (Zjednoczone Królestwo) postanowieniem z dnia 10 listopada 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 listopada 2003 r. w postępowaniu: Celtec Ltd przeciwko Johnowi Astley'owi i in., Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts (sprawozdawca), N. Colneric, E. Juhász i E. Levits sędziowie; rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy Rady 77/187/EWG z dnia 14 lutego 1977 r., w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich, odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części zakładów, należy interpretować w ten sposób, że data przejęcia w rozumieniu tego przepisu odpowiada dacie, w której dokonane jest przejęcie, przez przejmującego od zbywającego, statusu pracodawcy odpowiedzialnego za eksploatację przejętego podmiotu. Data ta jest ściśle określonym momentem, który nie może być przesunięty na inną datę w zależności od woli zbywającego lub przejmującego.

2.

Dla celów zastosowania wyżej wskazanego przepisu, umowy o pracę oraz stosunki pracy istniejące w dacie przejęcia, w wyżej przedstawionym rozumieniu, pomiędzy zbywającym a pracownikami przypisanymi do przejmowanego przedsiębiorstwa, uznaje się za przejęte przez przejmującego od zbywającego w wyżej wskazanej dacie, niezależnie od uzgodnień poczynionych w tym względzie przez tych ostatnich.

---

(1)  Dz.U. C 21 z 24.01.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/12

---

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C- 498/03 Kingscrest Associates Ltd, Montecello Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Exise (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez VAT and Duties Tribunal, London) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 13 część A ust. 1 lit. g) i h) - Transakcje zwolnione od podatku - Świadczenia ściśle związane z pomocą społeczną i zabezpieczeniem społecznym - Świadczenia ściśle związane z opieką nad dziećmi i młodzieżą - Świadczenia wykonywane przez podmioty inne niż instytucje prawa publicznego, uznane za mające charakter społeczny przez zainteresowane Państwo Członkowskie - Podmiot prywatny mający cel zarobkowy - Pojęcie charakteru społecznego)

(2005/C 182/23)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-498/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez VAT and Duties Tribunal, London (Zjednoczone Królestwo) postanowieniem z dnia 10 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 26 listopada 2003 r., w postępowaniu Kingscrest Associates Ltd, Montecello Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Exise, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, prezes izby, A. Borg Barthet, A. La Pergola, J. Malenovský i A. Ó Caoimh (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Pojęcie „charitable” występujące w angielskiej wersji językowej art. 13 część A ust. 1 lit. g) i h) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stanowi autonomiczne pojęcie prawa wspólnotowego, które powinno być interpretowane z uwzględnieniem wszystkich wersji językowych tej dyrektywy.

2)	Pojęcie „podmiot uznany za mający społeczny charakter przez zainteresowane Państwo Członkowskie”, o którym mowa w art. 13 część A ust. 1 lit. g) i h) szóstej dyrektywy 77/388, nie wyłącza podmiotów prywatnych mających cel zarobkowy.

3)

Do sądu krajowego należy określenie, z uwzględnieniem w szczególności zasady równego traktowania oraz zasady neutralności podatkowej, biorąc pod uwagę treść świadczonych usług, a także warunki ich wykonywania, czy uznanie danego podmiotu prywatnego mającego cel zarobkowy, a w związku z tym niemającego w świetle prawa krajowego statusu „charity”, za podmiot mający społeczny charakter do celów zwolnień przewidzianych w art. 13 część A ust. 1 lit. g) i h) szóstej dyrektywy 77/388, przekracza zakres swobodnego uznania przyznanego tymi przepisami Państwom Członkowskim na potrzeby takiej kwalifikacji.

---

(1)  Dz.U. C 21 z 24.01.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/13

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-536/03 (wniosek Supremo Tribunal Administrativo o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): António Jorge Lda przeciwko Fazenda Pública (1)

(Podatek VAT - Artykuł 19 szóstej dyrektywy VAT - Odliczenie podatku naliczonego - Działalność w sektorze nieruchomości - Towary i usługi wykorzystywane zarówno do transakcji podlegających opodatkowaniu, jak i transakcji zwolnionych z podatku - Częściowe odliczenie)

(2005/C 182/24)

Język postępowania: portugalski

W sprawie C-536/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Supremo Tribunal Administrativo (Portugalia) postanowieniem z dnia 26 listopada 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 22 grudnia 2003 r., w postępowaniu: António Jorge L da przeciwko Fazenda Pública, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), J. Makarczyk, P. Kūris i G. Arestis, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuł 19 dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, stoi na przeszkodzie temu, aby do mianownika ułamka umożliwiającego obliczenie części podlegającej odliczeniu została włączona wartość robót budowlanych w toku wykonanych przez podatnika w ramach działalności w sektorze budownictwa cywilnego, jeśli wartość ta nie odpowiada przekazaniu towarów lub świadczeniu usług, którego już dokonał, które zostało rozliczone lub za które otrzymał zapłatę.

---

(1)  Dz.U. C 47 z 21.02.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/13

---

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 7 czerwca 2005 r.

w sprawie C-543/03 Christine Dodl, Petra Oberhollenzer przeciwko Tiroler Gebietskrankenkasse (wniosek Oberlandesgericht Innsbruck o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) (1)

(Rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i nr 574/72 - Świadczenia rodzinne - Zasiłek wychowawczy - Prawo do świadczeń tego samego charakteru w Państwie Członkowskim miejsca zatrudnienia i w Państwie Członkowskim miejsca zamieszkania)

(2005/C 182/25)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-543/03 Christine Dodl, Petra Oberhollenzer przeciwko Tiroler Gebietskrankenkasse, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberlandesgericht Innsbruck (Austria) postanowieniem z dnia 16 grudnia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 29 grudnia 2003 r., Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans i A. Rosas, prezesi izb, C. Gulmann, J.-P. Puissochet, K. Schiemann (sprawozdawca), J. Makarczyk, P. Kūris, E. Juhász, U. Lõhmus, E. Levits i A. Ó Caoimh, sędziowie; rzecznik generalny: L. A. Geelhoed; sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 7 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Dana osoba posiada przymiot „pracownika” w rozumieniu rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie zmienionego i uaktualnionego rozporządzeniem (WE) nr 1386/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 czerwca 2001 r. od chwili gdy jest ona ubezpieczona, choćby na wypadek tylko jednego ryzyka, z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego lub fakultatywnego w ramach powszechnego lub szczególnego systemu zabezpieczenia społecznego o którym mowa w art. 1 lit a) tego samego rozporządzenia, bez względu na istnienie stosunku pracy. Do sądu krajowego należy dokonanie koniecznych ustaleń w celu określenia czy, podczas okresu, za który skarżące w postępowaniu przed sądem krajowym żądają spornych zasiłków, podlegały one działowi austriackiego systemu zabezpieczenia społecznego i w rezultacie, były one objęte zakresem pojęcia „pracownik najemny” w rozumieniu tego przepisu art. 1 lit. a).

2.

Jeśli zarówno ustawodawstwo Państwa Członkowskiego miejsca zatrudnienia jak i ustawodawstwo Państwa Członkowskiego miejsca zamieszkania pracownika najemnego przyznaje w odniesieniu do tego samego członka rodziny i za ten sam okres uprawnienie do świadczeń rodzinnych, to właściwym Państwem Członkowskim w zakresie wypłacania wspomnianych świadczeń jest, zasadniczo, na podstawie art. 10 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia nr 1408/71, zmienionego i uaktualnionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 410/2002 z dnia 27 lutego 2002 r. Państwo Członkowskie miejsca zatrudnienia. Jednakże, jeśli osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, w szczególności współmałżonek lub konkubent pracownika, wykonuje działalność zawodową w Państwie Członkowskim miejsca zamieszkania, to świadczenia rodzinne powinny, na podstawie art. 10 ust. 1 lit. b) ppkt i) rozporządzenia nr 574/72, być wypłacane przez to Państwo Członkowskie, bez względu na to, kto jest bezpośrednim beneficjentem tych świadczeń określonym w ustawodawstwie tego państwa. Przy tym założeniu, wypłacanie świadczeń rodzinnych przez Państwo Członkowskie miejsca zatrudnienia jest zawieszone do kwoty tych świadczeń rodzinnych przewidzianych przez ustawodawstwo Państwa Członkowskiego miejsca zamieszkania.

---

(1)  Dz.U. C 85 z 03.04.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/14

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C-15/04 Koppensteiner GmbH przeciwko Bundesimmobiliengesellschaft mbH (1) (wniosek Bundesvergabeamt o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Zamówienia publiczne - Dyrektywa 89/665/EWG - Procedura odwoławcza w zakresie udzielania zamówień publicznych - Decyzja o cofnięciu zaproszenia do składania ofert po ich wpłynięciu - Kontrola sądowa - Zakres - Zasada skuteczności)

(2005/C 182/26)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C- 15/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesvergabeamt (Austria), postanowieniem z dnia 12 stycznia 2005 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 19 stycznia 2005 r., w postępowaniu: Koppensteiner GmbH przeciwko Bundesimmobiliengesellschaft mbH, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta, C. Gulmann (sprawozdawca), P. Kūris i G. Arestis, sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Właściwy sąd jest zobowiązany do niezastosowania przepisów krajowych, które nie pozwalają mu na wypełnienie zobowiązania wynikającego z art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 89/665 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane zmienionej dyrektywą Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącą się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi.

---

(1)  Dz.U. C 85 z 3.4.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/14

---

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-43/03 Finanzamt Arnsberg przeciwko Stadt Sundern (1) (wniosek Bundesfinanzhof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Szósta dyrektywa VAT - Artykuł 25 - Wspólny system ryczałtu stosowany do producentów rolnych - Dzierżawa terenów łowieckich w ramach komunalnego gospodarstwa leśnego - Pojęcie „usługi rolnicze”)

(2005/C 182/27)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-43/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesfinanzhof (Niemcy) postanowieniem z dnia 27 listopada 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 4 kwietnia 2004 r., w postępowaniu: Finanzamt Arnsberg przeciwko Stadt Sundern, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, A. Borg Barthet, A. La Pergola, J. Malenovský i A. Ó Caoimh, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Artykuł 25 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że wspólny system ryczałtu dla producentów rolnych ma zastosowanie wyłącznie do dostawy produktów rolnych i świadczenia usług rolniczych w rozumieniu ust. 2 tego artykułu i że inne transakcje wykonywane przez rolników ryczałtowych podlegają zasadom ogólnym tej dyrektywy.

2)	Artykuł 25 ust. 2 tiret piąte dyrektywy 77/388 w związku z załącznikiem B do tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że oddanie w dzierżawę terenów łowieckich przez rolnika ryczałtowego nie stanowi usługi rolniczej w rozumieniu tej dyrektywy

---

(1)  Dz.U. C 85 z 03.04.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/15

---

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C-68/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/81/WE - Zanieczyszczenie powietrza - Krajowe poziomy emisji)

(2005/C 182/28)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-68/04 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 13 lutego 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: G. Valero Jordana i M. Konstantinidis) przeciwko Republice Greckiej (pełnomocnik: N. Dafniou), Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet (sprawozdawca), prezes izby, A. La Pergola i A. Ó Caoimh, sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów zanieczyszczenia powietrza, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 15 ust. 1 tej dyrektywy.

2.	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 94 z 17.4.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/15

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-77/04 Groupement d'intérêt économique (GIE) Réunion européenne i in. przeciwko Zurich España, Société pyrénéenne de transit d'automobiles (Soptrans) (1) (wniosek Cour de cassation o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Konwencja Brukselska - Wniosek o dokonanie wykładni art. 6 pkt 2 oraz postanowień rozdziału 3 tytułu II - Jurysdykcja w sprawach dotyczących ubezpieczenia - Powództwo z tytułu rękojmi i gwarancji lub powództwo interwencyjne między ubezpieczycielami - Zbieg ubezpieczeń)

(2005/C 182/29)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-77/04 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie Protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Cour de cassation (Francja) postanowieniem z dnia 20 stycznia 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 lutego 2004 r., w postępowaniu: Groupement d'intérêt économique (GIE) Réunion européenne i in. przeciwko Zurich España, Société pyrénéenne de transit d'automobiles (Soptrans), Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, N. Colneric, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca), M. Ilešič i E. Levits, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: K. H. Sztranc, administrator, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Powództwo z tytułu rękojmi lub gwarancji wniesione przez ubezpieczyciela przeciwko innemu ubezpieczycielowi, oparte na zbiegu ubezpieczeń, nie podlega przepisom rozdziału 3 tytułu II Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej Konwencją z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, Konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej oraz Konwencją z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji.

2.

Artykuł 6 pkt 2 wspomnianej konwencji znajduje zastosowanie przy powództwie z tytułu rękojmi lub gwarancji opartym na zbiegu ubezpieczeń, o ile między powództwem głównym i powództwem z tytułu rękojmi lub gwarancji istnieje związek pozwalający stwierdzić, że nie wystąpiła zamierzona zmiana jurysdykcji.

---

(1)  Dz.U. C 85 z 03.04.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/16

---

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C-89/04 Mediakabel BV przeciwko Commissariaat voor de Media (1) (wniosek Raad van State o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Dyrektywa 89/552/EWG - Art. 1 lit. a) - Usługi telewizyjne - Zakres stosowania - Dyrektywa 98/34/WE - Art. 1 pkt 2 - Usługi społeczeństwa informacyjnego - Zakres stosowania)

(2005/C 182/30)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-89/04 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Raad van State (Niderlandy), postanowieniem z dnia 18 lutego 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 20 lutego 2004 r., w postępowaniu: Mediakabel BV przeciwko Commissariaat voor de Media, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, prezes, A. Borg Barthet, J.-P. Puissochet (sprawozdawca), S. von Bahr i J. Malenovský, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: M. M. Ferreira, główny administrator, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Pojęcie „nadawania programów telewizyjnych”, określone w art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 89/552/EWG z dnia 3 października 1989 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej, zmienionej dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r., jest zdefiniowane w tym przepisie w sposób niezależny. Pojęcia tego nie definiuje się poprzez przeciwstawienie go pojęciu „usługi społeczeństwa informacyjnego” w rozumieniu art. 1 pkt 2 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. i niekoniecznie obejmuje ono usługi nieobjęte tym ostatnim pojęciem.

2.

Usługa wchodzi w zakres pojęcia „nadawania programów telewizyjnych”, określonego w art. 1 lit. a) dyrektywy 89/552, zmienionej dyrektywą 97/36, jeżeli polega na pierwotnej emisji programów telewizyjnych przeznaczonych do powszechnego odbioru, czyli do równoczesnego odbioru tych samych obrazów przez nieokreśloną liczbę potencjalnych telewidzów. Technika przekazywania obrazu nie jest elementem rozstrzygającym w tej ocenie.

3.

Usługa tego rodzaju, jak usługa „Filmtime”, która polega na emitowaniu programów telewizyjnych przeznaczonych do powszechnego odbioru, i która nie jest świadczona na indywidualne żądanie odbiorcy usług, jest usługą telewizyjną w rozumieniu art. 1 lit. a) dyrektywy 89/552, zmienionej dyrektywą 97/36. Punkt widzenia dostawcy usługi powinien zostać uznany za właściwy w analizie pojęcia „usługi telewizyjnej”. Usługi konkurencyjne względem spornej usługi pozostają jednak bez wpływu na tę ocenę.

4.

Okoliczności, w jakich dostawca usług tego rodzaju, jak usługa „Filmtime” wykonuje określony w art. 4 ust. 1 dyrektywy 89/552, zmienionej dyrektywą 97/36, obowiązek zarezerwowania produkcjom europejskim większości swego łącznego czasu nadawania, pozostają bez wpływu na zakwalifikowanie tej usługi jako usługi telewizyjnej.

---

(1)  Dz.U. C 94 z 17.04.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/17

---

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-249/04 José Allard przeciwko Institut national d'assurances sociales pour travailleurs indépendants (INASTI) (1) (wniosek Cour du travail de Liège, oddział Neufchâteau o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Art. 48 i 52 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 39 WE i 43 WE) - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Osoby prowadzące działalność na własny rachunek na terytorium dwóch Państw Członkowskich i zamieszkujące na terytorium jednego z nich - Obowiązek zapłaty składki ograniczającej - Podstawa naliczania)

(2005/C 182/31)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-249/04 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Cour du travail de Liège, oddział Neufchâteau (Belgia), postanowieniem z dnia 9 czerwca 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 11 czerwca 2004 r., w postępowaniu: José Allard przeciwko Institut national d'assurances sociales pour travailleurs indépendants (INASTI), Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, P. Kūris i J. Klučka (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Art. 13 i nast. rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, zmienionego i uaktualnionego rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2001/83 z dnia 2 czerwca 1983 r. wymagają, aby składka tego rodzaju, jak składka ograniczająca należna na mocy rozporządzenia królewskiego nr 289 z dnia 31 marca 1984 r., była naliczana od przychodów z działalności zawodowej, wliczając przychody uzyskane na terytorium Państwa Członkowskiego innego niż państwo, którego ustawodawstwo jest właściwe, w sytuacji, gdy z tytułu zapłaty składki osobie prowadzącej działalność na własny rachunek nie przysługuje od tego pierwszego państwa żadne świadczenie o charakterze socjalnym lub innym.

2.

Art. 52 Traktatu WE (obecnie, po zmianie, art. 43 WE) nie sprzeciwia się temu, by obowiązek zapłaty tego rodzaju składki jak składka ograniczająca, należnej w Państwie Członkowskim zamieszkania i naliczanej przy uwzględnieniu przychodów uzyskanych w innym Państwie Członkowskim, dotyczył osób prowadzących działalność na własny rachunek w obu Państwach Członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 190 z 24.07.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/17

---

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-287/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 93/104/WE - Organizacja czasu pracy - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2005/C 182/32)

Język postępowania: szwedzki

W sprawie C-287/04 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 5 lipca 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: L. Ström van Lier i N. Yerell) przeciwko Królestwu Szwecji (pełnomocnik: A. Kruse), Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet (sprawozdawca), prezes izby, U. Lõhmus i A. Ó. Caoimh, sędziowie; rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Nie przyjmując przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych w celu dostosowania się do art. 3, 6 i 8 dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Szwecji zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 228 z 11.9.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/18

---

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 2 czerwca 2005 r.

w sprawie C-454/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/55/WE - Tymczasowa ochrona na wypadek masowego napływu wysiedleńców - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2005/C 182/33)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-454/04, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: C. O'Reilly i A.-M. Rouchaud-Joët) przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (pełnomocnik: S. Schreiner), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 28 października 2004 r., Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet (sprawozdawca), prezes izby, A. La Pergola i A. Ó Caoimh, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 2 czerwca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2.	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 314 z 18.12.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/18

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 28 lutego 2005 r.

w sprawie C-260/02 P Michael Becker przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich (1)

(Odwołanie - Urzędnicy - Renta inwalidzka - Wniosek o przyznanie renty inwalidzkiej w okresie trwania urlopu z przyczyn osobistych - Odwołanie częściowo oczywiście niedopuszczalne i częściowo oczywiście nieuzasadnione)

(2005/C 182/34)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-260/02 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 49 Statutu WE Trybunału Sprawiedliwości, które wpłynęło w dniu 15 lipca 2002 r., wniesione przez Michaela Beckera, urzędnika Trybunału Obrachunkowego Wspólnot Europejskich, zamieszkałego w Luksemburgu (Luksemburg), reprezentowanego przez E. Frickego, adwokata, w której pozostałym uczestnikiem był Trybunał Obrachunkowy Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: pierwotnie P. Giusta i B. Schäfer, następnie J.-M. Stenier i M. Bavendamm), Trybunał (piąta izba) w składzie: R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), prezes izby, R. Schintgen i J. Makarczyk, sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 28 lutego 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje odrzucone.

2.	M. Becker ponosi koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 202 z 24.8.2002

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/19

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 26 maja 2005 r.

w sprawie C-297/03 (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Sozialhilfeverband Rohrbach przeciwko Arbeitterkammer Oberösterreich, Österreichischer Gewerkschaftsbund (1)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu - Dyrektywa 2001/23/WE - Przejęcie przedsiębiorstwa - Możliwość powołania dyrektywy przeciwko jednostce - Sprzeciw pracownika przeciwko przeniesieniu jego umowy na przejmującego)

(2005/C 182/35)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-297/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) postanowieniem z dnia 4 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 10 lipca 2003 r., w postępowaniu: Sozialhilfeverband Rohrbach przeciwko Arbeiterkammer Oberösterreich, Österreichischer Gewerkschaftsbund, Trybunał (czwarta izba), w składzie: M. K. Lenaerts, prezes izby, N. Colneric (sprawozdawca) i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 maja 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prawa prywatnego, której jedynym akcjonariuszem jest międzygminny związek prawa publicznego wykonujący zadania z zakresu pomocy społecznej jest jednym z podmiotów, przeciwko którym można powołać art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ust. 1 lit. c) zdanie pierwsze dyrektywy Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r., w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów.

2.	Instytucja państwowa, która dokonuje zbycia swojego przedsiębiorstwa nie może powołać przeciwko danemu pracownikowi art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2001/23 celem narzucenia mu kontynuacji stosunku pracy z przejmującym.

---

(1)  Dz.U. C 226 z 20.9.2003.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/19

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 15 marca 2005 r.

w sprawie C-553/03 P Panhellenic Union of Cotton Ginners and Exporters przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich i Republice Greckiej (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Skarga o stwierdzenie nieważności - Art. 119 regulaminu Trybunału)

(2005/C 182/36)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-553/03 P, Panhellenic Union of Cotton Ginners and Exporters (adwokaci: K. Adamantopoulos i J. Gutiérrez Gisbert), z adresem do doręczeń w Luksemburgu, w której uczestnikami są: Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: N. Khan) i Republika Grecka (pełnomocnicy: V. Kontolaimos i I. Chalkias), mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, wniesione w dniu 30 grudnia 2003 r., Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca) i E. Juhász, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 15 marca 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje oddalone.

2.	Panhellenic Union of Cotton Ginners and Exporters poniesie koszty własne oraz koszty poniesione w niniejszej instancji przez Komisję Wspólnot Europejskich.

3.	Republika Grecka poniesie koszty własne.

---

(1)  Dz.U C 59 z 6.3.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/20

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 26 kwietnia 2005 r.

w sprawie C-149/04 (wniosek Corte suprema di cassazione o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Ugo Fava przeciwko Comune di Carrara (1)

(Opłata pobierana od marmuru wydobywanego na terenie gminy z racji jego przewozu poza granice tej gminy - Artykuły 92 ust. 1 i 104 ust. 3 regulaminu - Częściowa niedopuszczalność - Pytanie identyczne jak pytanie, w przedmiocie którego Trybunał już orzekał)

(2005/C 182/37)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-149/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy), postanowieniem z dnia 27 października 2003 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 23 marca 2004 r., w postępowaniu Ugo Fava (syndyk masy upadłości IMEG Srl) przeciwko Comune di Carrara Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts (sprawozdawca), prezes izby, N. Colneric i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 kwietnia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest niedopuszczalny w zakresie, w jakim dotyczy wykładni art. 81 WE, 85 WE i 86 WE.

2.

Opłata proporcjonalna do ciężaru towaru, pobierana wyłącznie w jednej gminie Państwa Członkowskiego i nakładana na jedną grupę towarów z racji ich przewozu poza granice gminy, stanowi opłatę o skutku równoważnym do ceł wywozowych w rozumieniu art. 23 WE, mimo że opłata nakładana jest również na towary, których ostateczne miejsce przeznaczenia znajduje się na terytorium tego samego Państwa Członkowskiego.

3.	Nie można powołać się na art. 23 WE na uzasadnienie wniosków o zwrot sum pobranych przed dniem 16 lipca 1992 r. tytułem opłaty od marmuru, z wyjątkiem podmiotów, które przed tym dniem złożyły powództwo lub wystąpiły z innym środkiem prawnym.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.04.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/20

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 7 kwietnia 2005 r.

w sprawie C-160/04 P Gustaaf Van Dyck przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Odwołanie - Urzędnicy - Listy awansów - Niekorzystny akt - Czynności przygotowawcze)

(2005/C 182/38)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-160/04 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, które wpłynęło w dniu 19 marca 2004 r., wniesione przez Gustaafa Van Dycka, urzędnika Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkałego w Wuustwezel (Belgia), (adwokat: A. Bywater, wspomagany przez W. Mertensa), w której drugą stroną była Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: F. Clotuche-Duvieusart i A. Weimar), Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes izby, A. Ó Caoimh i U. Lõhmus (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger., sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 7 kwietnia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje oddalone.

2.	G. Van Dyck zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.4.2004.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/21

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 10 marca 2005 r.

w sprawie C-178/04 Franz Marhold przeciwko Land Baden-Württemberg (wniosek Bundesverwaltungsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) (1)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu - Pracownicy - Urzędnicy świadczący pracę na rzecz krajowego pracodawcy z sektora publicznego - Profesor uniwersytecki - Przyznanie corocznej premii specjalnej)

(2005/C 182/39)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-178/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) postanowieniem z dnia 28 stycznia 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 15 kwietnia 2004 r., w postępowaniu: Franz Marhold przeciwko Land Baden-Württemberg, Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, J. N. Cunha Rodrigues i E. Levits (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 10 marca 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuł 39 WE sprzeciwia się krajowej regulacji, zgodnie z którą urzędnikowi, który wystąpił ze służby przed dniem 31 marca roku następnego w celu podjęcia zatrudnienia w ramach służby publicznej innego państwa Członkowskiego, nie przysługuje coroczna premia specjalna, podczas gdy przyznaje ona prawo do takiej premii w przypadku, gdy nowe zatrudnienie urzędnika następuje w ramach krajowej służby publicznej.

---

(1)  Dz.U. C 156 z 12.6.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/21

---

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 22 lutego 2005 r.

w sprawie C-480/04: postępowanie karne przeciwko Antonellowi D'Antoniowi (1)

(Odesłani prejudycjalne - Niedopuszczalność)

(2005/C 182/40)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-480/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 234 WE, złożony przez Tribunale di Viterbo (Włochy), postanowieniem z dnia 2 listopada 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 listopada 2004 r., wydanym w ramach postępowania karnego toczącego się przeciwko Antonellowi D'Antoniowi, Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, N. Colneric i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 22 lutego 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Tribunale di Viterbo postanowieniem z dnia 2 listopada 2004 r., jest w sposób oczywisty niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 31 z 5.2.2005.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/21

---

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-128/05)

(2005/C 182/41)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 18 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez dr Dimitrisa Triantafyllou, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Austrii.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2, 6, art. 9 ust. 2 lit. b), art. 17, 18 i art. 22 ust. 3-5 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (1) w ten sposób, że zezwoliła niemającym siedziby w Austrii podatnikom prowadzącym transport osób na nieskładanie deklaracji podatkowych i niepłacenie kwoty netto podatku od wartości dodanej (VAT), jeżeli ich roczny obrót uzyskany w Austrii jest niższy od kwoty 22.000 euro, zakładając w tym przypadku, że kwota należnego podatku VAT jest równa kwocie podatku podlegającej odliczeniu, a zastosowanie uproszczonych przepisów jest uwarunkowane tym, iż austriacki podatek VAT nie jest wykazywany w fakturach lub dokumentach uznawanych za faktury;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Dla transgranicznego przewozu osób przez podatników mających siedzibę w innym Państwie Członkowskim lub krajach trzecich od dnia 1 kwietnia 2002 r. obowiązują w Austrii przepisy uproszczone. Zezwala się tym podatnikom na nieskładanie deklaracji podatkowej i niepłacenie kwoty netto podatku VAT, jeżeli ich roczny obrót uzyskany w Austrii nie przekracza kwoty 22.000 euro. Przepisy te zakładają, że w tym przypadku kwota należnego podatku VAT odpowiada kwocie podatku podlegającej odliczeniu. Jednocześnie podatnicy, którzy skorzystają z tych przepisów uproszczonych, nie mogą wykazać austriackiego podatku VAT w swoich fakturach lub dokumentach uznawanych za faktury.

Przepisy te nie są zgodne z przepisami dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. („szósta dyrektywa VAT”) oraz decyzją Rady 2001/242/WE z dnia 19 maja 2001 r.

Komisja wywodzi, że powyższa dyrektywa zawiera wprawdzie możliwość systemów stawek zryczałtowanych dla małych przedsiębiorstw, jednakże zastosowane przez austriackie przepisy pojęcie „małego przedsiębiorstwa” — obrót w Austrii poniżej kwoty 22.000 euro — nie odpowiada jednolicie interpretowanemu wspólnotowemu pojęciu „małego przedsiębiorstwa”. Ponadto nie zostało wykazane, że austriacki system stawek zryczałtowanych nie prowadzi do obniżki podatku wykraczającej poza uproszczenie, którego dopuszczenie ma na celu art. 24 ust. 1 powyższej dyrektywy. Zwolnienie z pozostałych obowiązków dotyczących wystawiania faktur, deklaracji podatkowych i rachunkowości również stanowi formalny aspekt nadmiernego uproszczenia.

Komisja twierdzi, że nie można zaakceptować spornych przepisów austriackich także na podstawie wspomnianej decyzji Rady. Decyzja ta upoważniła wprawdzie Republikę Austrii, w drodze wyjątku od art. 11 powyższej dyrektywy, do opodatkowania transgranicznego transportu osób prowadzonego przez podatników niemających siedziby w Austrii za pomocą pojazdów niezarejestrowanych w Austrii w okresie od 1 stycznia 2001 r. do 31 grudnia 2005 r., jednakże wyjątek ten jest wyraźnie związany z warunkiem, że trasa przebyta w Austrii musi być opodatkowana według przeciętnej podstawy opodatkowania obliczanej na osobę i na kilometr.

---

(1)  Dz.U. L 145, str. 1.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/22

---

Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-183/05)

(2005/C 182/42)

Język postępowania: angielski

W dniu 22 kwietnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Michaela Van Beeka, działającego w charakterze pełnomocnika, wspieranego przez adwokata Matthieu Wemaëra, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Irlandii.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że ograniczając transpozycję do prawa irlandzkiego przepisów art. 12 ust. 2 i art. 13 ust. 1 lit. b) dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1) jedynie do gatunków wymienionych w załączniku IV do tej dyrektywy występujących w Irlandii, Irlandia nie zastosowała się do wspomnianych art. 12 ust. 2 i art. 13 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy i uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy Traktatu,

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich szczególnych środków niezbędnych w celu ustanowienia systemu ścisłej ochrony, wymaganych przez art. 12 ust. 1 dyrektywy 92/43/EWG, Irlandia nie zastosowała się do wspomnianego art. 12 ust. 1 tej dyrektywy i uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy Traktatu,

—	stwierdzenie, że utrzymując w mocy przepisy prawa irlandzkiego, które nie są spójne z przepisami art. 12 ust. 1 i art. 16 dyrektywy 92/43/EWG, Irlandia nie zastosowała się do wspomnianych art. 12 ust. 1 i art. 16 tej dyrektywy i uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy Traktatu,

—	obciążenie Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Komisja utrzymuje, że Irlandia nie zastosowała się do dyrektywy 92/43/EWG z następujących względów:

—

Transpozycja art. 12 ust. 2 dyrektywy 92/43/EWG (dyrektywa siedliskowa) w prawie irlandzkim jest niepełna w zakresie, w jakim zabrania przetrzymywania, transportu, sprzedaży lub wymiany oraz oferowania do sprzedaży lub wymiany gatunków wymienionych w załączniku IV lit. a) do dyrektywy jedynie w odniesieniu do gatunków zwierząt występujących w Irlandii.

—	Wykonanie art. 12 ust. 1 dyrektywy w Irlandii jest niepełne w zakresie, w jakim Irlandia nie przyjęła wszystkich szczególnych środków niezbędnych w celu ustanowienia systemu ścisłej ochrony gatunków zwierząt wymienionych w załączniku IV lit. a) występujących w Irlandii.

—

Transpozycja art. 12 ust. 1 i art. 16 dyrektywy nie jest właściwa, ponieważ w Irlandii istnieje równoległy system odstępstw, niezgodny z zakresem i wymogami stosowania art. 16, co prowadzi do uchybienia przez Irlandię ciążącym na niej na mocy art. 12 ust. 1 zobowiązaniom w zakresie ustanowienia i utrzymywania systemu ścisłej ochrony gatunków zwierząt wymienionych w załączniku IV lit. a) do dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. L 206, 22.7.1992, str. 7

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/23

---

Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-185/05)

(2005/C 182/43)

Język postępowania: włoski

W dniu 26 kwietnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez B. Schimę i F. Amato, członków Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Włoskiej.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że: utrzymując w mocy przepis zawarty w art. 9 ust. 3 i 4 decreto legislativo nr 344 z 1999 r., zgodnie z którym prowadzący zakład, w którym znajdują się substancje niebezpieczne, może rozpocząć działalność bez przekazania mu przez organ, który jest zobowiązany do wypowiedzenia się w sprawie sprawozdania o bezpieczeństwie, w sposób wyraźny wniosków płynących ze zbadania sprawozdania o bezpieczeństwie, utrzymując w mocy przepis zawarty w art. 21 ust. 3 decreto legislativo nr 344 z 1999 r., zgodnie z którym właściwy organ nie jest zobowiązany do zakazania rozpoczęcia działalności, jeżeli środki przewidziane przez prowadzącego zakład w celu przeciwdziałania poważnym awariom i ograniczenia ich skutków są wyraźnie niedostateczne, nie wydając wiążącego przepisu przewidującego kontrole umożliwiające planowe i systematyczne badanie technicznych, organizacyjnych i kierowniczych systemów użytkowanych w danym zakładzie, które pozwalałyby właściwemu organowi na upewnienie się, że prowadzący zakład może wykazać, iż podjął odpowiednie środki, aby zapobiec poważnym awariom w związku z różnymi rodzajami działalności zakładu oraz w celu zapewnienia, że prowadzący zakład może wykazać, iż dostarczył odpowiednich środków ograniczających skutki poważnych awarii zarówno na terenie zakładu, jak i poza nim, nie wydając przepisu przewidującego kontrole gwarantujące, że dane i informacje zawarte w sprawozdaniu o bezpieczeństwie lub każdym innym przedstawionym sprawozdaniu odpowiednio odzwierciedlają warunki panujące w zakładzie, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 9 ust. 4, art. 17 ust 1 i art. 18 ust. 1 tiret pierwsze, drugie i trzecie dyrektywy 96/82 (1).

2)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Dyrektywa Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi przewiduje, że kierujący zakładem, w którym znajdują się substancje niebezpieczne, jest zobowiązany do przygotowania dla właściwego organu sprawozdania o bezpieczeństwie. Republika Włoska dokonała transpozycji dyrektywy w drodze decreto legislativo nr 334 z dnia 17 sierpnia 1999 r.

Komisja podnosi w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 9 ust. 4 dyrektywy prowadzący zakład nie może rozpocząć działalności bez wyraźnej zgody właściwego organu.

Decreto legislativo zezwala jednak prowadzącemu zakład na rozpoczęcie działalności bez przekazania prowadzącemu zakład przez właściwy organ w sposób wyraźny wniosków płynących ze zbadania przez organ sprawozdania o bezpieczeństwie.

Jak wynika z art. 17 ust. 1 dyrektywy właściwy organ jest zobowiązany zakazać działalności, jeżeli środki podjęte przez prowadzącego zakład w celu zapobiegania i łagodzenia poważnych awarii są wyraźnie niedostateczne.

Wydaje się, że mimo to decreto legislativo zwalnia właściwy organ z takiego obowiązku. W końcu zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy Państwa Członkowskie są zobowiązane wydać wiążące przepisy przewidujące kontrole, które umożliwią planowane i systematyczne badanie technicznych, organizacyjnych i kierowniczych systemów użytkowanych w danym zakładzie, które pozwalałyby właściwemu organowi na upewnienie się, że prowadzący zakład może wykazać, iż podjął odpowiednie środki, aby zapobiec poważnym awariom w związku z różnymi rodzajami działalności zakładu oraz w celu zapewnienia, że prowadzący zakład może wykazać, iż dostarczył odpowiednich środków ograniczających skutki poważnych awarii zarówno na terenie zakładu, jak i poza nim,

Poza tym zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy Państwa Członkowskie powinny wydać przepisy w zakresie kontroli gwarantujących, że dane i informacje zawarte w sprawozdaniu o bezpieczeństwie lub każdym innym przedstawionym sprawozdaniu odpowiednio odzwierciedlają warunki panujące w zakładzie.

Decreto legislativo nie dokonał jednak transpozycji takiego przepisu, ograniczając się do odesłania do późniejszego dekretu transponującego, który do dziś jeszcze nie został wydany.

Wobec powyższego Komisja uznaje, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 9 ust. 4, art. 17 ust 1 i art. 18 ust. 1 tiret pierwsze, drugie i trzecie dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. L 10 z 14.01.1997, str. 13

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/24

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Centrale Raad van Beroep wydanym dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie K. Tas-Hagen i R. A. Tas przeciwko Raadskamer WUBO van de Pensioen- en Uitkeringsraad

(Sprawa C-192/05)

(2005/C 182/44)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 29 kwietnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Centrale Raad van Beroep (Niderlandy) wydanym dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie K. Tas-Hagen i R. A. Tas przeciwko Raadskamer WUBO van de Pensioen- en Uitkeringsraad.

Centrale Raad van Beroep zwróciła się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy prawo wspólnotowe, w szczególności art. 18 WE nie sprzeciwia się krajowemu uregulowaniu, które, tak jak w postępowaniu przed sądem krajowym, odmawia przyznania świadczenia na rzecz cywilnych ofiar wojennych wyłącznie na tej podstawie, że wnioskodawca, który posiada obywatelstwo danego Państwa Członkowskiego, w chwili złożenia wniosku nie zamieszkuje na jego terytorium, lecz ma terytorium innego Państwa Członkowskiego?

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/24

---

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-194/05)

(2005/C 182/45)

Język postępowania: włoski

W dniu 2 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez M. Konstantinidisa, członka Służby Prawnej Komisji i G. Barbarę, adwokata wpisanego na listę Okręgowej Izby Adwokackiej w Mediolanie, przeciwko Republice Włoskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1.

stwierdzenie, że w zakresie w jakim art. 10 ustawy nr 93 z 2001 r. oraz art. 1 ust. 17 i ust. 19 ustawy nr 443 z 2001 r. wyłączają ziemię i skały kopalne przeznaczone do ponownego wykorzystania poprzez ponowne zasypanie, wypełnianie, nasypywanie i rozkruszanie, z wyłączeniem materiałów pochodzących z terenów zanieczyszczonych lub obszarów po melioracji o poziomie zanieczyszczenia przekraczającym limity określone w obowiązujących przepisach, z zakresu stosowania przepisów krajowych w sprawie odpadów, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG (1) w sprawie odpadów w brzmieniu zmienionym dyrektywą 91/156/WE (2),

2.	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Komisja Europejska stwierdza, że w zakresie w jakim Republika Włoska wyłączyła ziemię i skały kopalne przeznaczone do ponownego wykorzystania poprzez ponowne zasypanie, wypełnianie, nasypywanie i rozkruszanie z zakresu stosowania krajowych przepisów o odpadach, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG w sprawie odpadów w brzmieniu zmienionym dyrektywą 91/156/WE.

---

(1)  Dz.U. L 194 z 25.07.1975, str. 39

(2)  Dz.U. L 78 z 26.03.1991, str. 32

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/25

---

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-195/05)

(2005/C 182/46)

Język postępowania: włoski

W dniu 2 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez M. Konstantinidisa, członka Służby Prawnej Komisji i G. Barbarę, adwokata wpisanego na listę Okręgowej Izby Adwokackiej w Mediolanie, przeciwko Republice Włoskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1.

stwierdzenie, że przyjmując obowiązujące na całym terytorium krajowym wytyczne — wyrażone w szczególności w okólniku Ministero dell'Ambiente z dnia 28 czerwca 1998 r. oraz okólniku Ministero della Salute z dnia 22 lipca 2002 r. — które wyłączają z zakresu stosowania przepisów o odpadach substancje pochodzące z przemysłu rolno-spożywczego przeznaczone do produkcji pasz oraz wyłączając na mocy art. 23 ustawy nr 179 z dnia 31 lipca 2002 r. z zakresu stosowania przepisów o odpadach pozostałości po przygotowaniu w kuchniach wszelkich typów posiłków o stałej konsystencji, gotowanych lub surowych, które nie zostały jeszcze odprowadzone do sieci zaopatrzeniowych i przeznaczone są dla schronisk dla zwierząt domowych, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG (1) z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów w brzmieniu zmienionym dyrektywą 91/156/WE (2),

2.	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Komisja Europejska stwierdza, że przyjmując obowiązujące na całym terytorium krajowym wytyczne, które wyłączają z zakresu stosowania przepisów o odpadach, substancje pochodzące z przemysłu rolno-spożywczego przeznaczone do produkcji pasz oraz wyłączając z zakresu stosowania przepisów o odpadach pozostałości po przygotowaniu w kuchniach wszelkich typów posiłków o stałej konsystencji, gotowanych lub surowych, które nie zostały odprowadzone do sieci zaopatrzeniowych i są przeznaczone dla schronisk dla zwierząt domowych, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG w sprawie odpadów w brzmieniu zmienionym dyrektywą 91/156/WE.

---

(1)  Dz.U. L 194 z 25.07.1975, str. 39

(2)  Dz.U. L 78 z 26.03.1991, str. 32

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/25

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht München z dnia 17 lutego 2005 r. w sprawie Sachsenmilch AG przeciwko Oberfinanzdirektion Nürnberg

(Sprawa C-196/05)

(2005/C 182/47)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 4 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht München z dnia 17 lutego 2005 r. w sprawie Sachsenmilch AG przeciwko Oberfinanzdirektion Nürnberg.

Finanzgericht München zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)

Czy wykładni Nomenklatury Scalonej (CN) w brzmieniu nadanym przez załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 1789/2003 (1) z dnia 11 września 2003 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (2) w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej należy dokonywać w ten sposób, że ser do pizzy (mozzarella), który po wyprodukowaniu był przechowywany od jednego do dwóch tygodni w temperaturze od 2 do 4 °C należy zaklasyfikować w ramach podpozycji 0406 10?

2)	Czy w braku uregulowania wspólnotowego badanie, czy chodzi o ser świeży w rozumieniu podpozycji 0406 10 CN, może być przeprowadzone na podstawie właściwości organoleptycznych?

---

(1)  Dz.U. L 281, str. 1.

(2)  Dz.U. L 256, str. 1.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/26

---

Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-198/05)

(2005/C 182/48)

Język postępowania: włoski

W dniu 4 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez W. Wilsa i L. Pignataro, działających w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Włoskiej.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że od chwili, w której wszystkie kategorie instytucji dostępnych publiczności w rozumieniu dyrektywy 92/100/EWG z dnia 19 listopada 1992 r. (1) zostały objęte odstępstwem od prawa publicznego użyczenia, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 i 5 tej dyrektywy;

2)	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi, że art. 69 ust. 1 lit. b) ustawy nr 633/41 ustanawia dla ogółu państwowych bibliotek i fonotek odstępstwo od prawa użyczenia w zakresie, w jakim stanowi on, że użyczenie po upływie co najmniej 18 miesięcy od pierwszej czynności rozpowszechniania lub po upływie 24 miesięcy od zrealizowania wskazanych dzieł, jeżeli prawo rozpowszechniania nie było wykonywane, nie wymaga ani zezwolenia, ani wynagrodzenia.

Komisja utrzymuje, że ww. artykuł ustawy nr 633/41, który zwalnia ogół państwowych bibliotek i fonotek z obowiązku zapłaty wynagrodzenia, narusza jednocześnie art. 5 ust. 2 i 3 dyrektywy 92/100/EWG. Ponieważ wspomniany przepis nie przestrzega warunków ustanowienia odstępstwa od wyłącznego prawa publicznego użyczenia, narusza ponadto art. 1 tej dyrektywy.

---

(1)  Dz.U. L 346 z 27.11.1992, str. 61.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/26

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Cour d'appel de Bruxelles z dnia 28 kwietnia 2005 r., w sprawie Wspólnota Europejska przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawa C-199/05)

(2005/C 182/49)

Język postępowania: francuski

W dniu 9 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Cour d'appel de Bruxelles (Belgia) z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie Wspólnota Europejska przeciwko państwu belgijskiemu.

Cour d'appel de Bruxelles zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.

Czy art. 3 akapit drugi Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich — który stanowi, że rządy Państw Członkowskich podejmują stosowne środki w celu umorzenia lub zwrotu kwoty podatków pośrednich lub podatków z tytułu sprzedaży — należy interpretować w ten sposób, iż w jego zakres stosowania wchodzi proporcjonalna opłata nałożona z tytułu wydanych przez trybunały i sądy wyroków i orzeczeń we wszystkich kwestiach dotyczących zasądzenia zapłaty lub rozliczenia kwot pieniężnych lub papierów wartościowych?

2.

Czy art. 3 akapit trzeci Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich — który stanowi, że zwolnień nie udziela się w stosunku do podatków i opłat, których wysokość stanowi jedynie wynagrodzenie za skorzystanie z usługi użyteczności publicznej — należy interpretować w ten sposób, iż opłata nałożona po zakończeniu postępowania na stronę, która przegrywa tę sprawę i od której zostaje zasądzona zapłata określonej kwoty, stanowi zwykłe wynagrodzenie za usługę użyteczności publicznej?

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/27

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court of Justice (Anglia i Walia) Chancery Division, wydanym w dniu 18 marca 2005 r., w sprawie The Test Claimants in the CFC and Dividend Group Litigation przeciwko Commissioners of Inland Revenue

(Sprawa C-201/05)

(2005/C 182/50)

Język postępowania: angielski

W dniu 6 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court of Justice (Anglia i Walia) Chancery Division, wydanym w dniu 18 marca 2005 r., w sprawie The Test Claimants in the CFC and Dividend Group Litigation przeciwko Commissioners of Inland Revenue

High Court of Justice zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.

Czy jest niezgodne z art. 43 lub 56 Traktatu WE, aby Państwo Członkowskie utrzymywało w mocy i stosowało przepisy, które: (i) zwalniają od podatku dochodowego od osób prawnych dywidendy otrzymane przez spółkę mającą siedzibę w tym Państwie Członkowskim („spółka będąca rezydentem”) od innych spółek będących rezydentami, przy czym przepisy te: (ii) obejmują podatkiem dochodowym od osób prawnych dywidendy otrzymane przez spółkę będącą rezydentem od spółki mającej siedzibę w innym Państwie Członkowskim, w szczególności od spółki przez nią kontrolowanej, mającej siedzibę w innym Państwie Członkowskim, podlegającej w tym państwie niższemu poziomowi opodatkowania („spółka kontrolowana”), po udzieleniu zwolnienia od podwójnego opodatkowania dla każdego podatku od dywidendy potrącanego u źródła dochodu i dla podstawowego podatku uiszczanego przez spółkę kontrolowaną z tytułu jej zysków?

2.

Czy krajowe przepisy podatkowe, o których mowa w postępowaniu przed sądem krajowym, zgodnie z którymi przed 1 lipca 1997 r.: (i) pewne dywidendy otrzymane przez spółkę ubezpieczeniową mającą siedzibę w Państwie Członkowskim od spółki mającej siedzibę w innym Państwie Członkowskim („spółka nie będąca rezydentem”) były objęte podatkiem dochodowym od osób prawnych, lecz (ii) spółka ubezpieczeniowa będąca rezydentem mogła postanowić, że odpowiednie dywidendy otrzymane od spółki mającej siedzibę w tym samym Państwie Członkowskim nie były objęte podatkiem dochodowym od osób prawnych, co w dalszej konsekwencji powodowało, że spółka, która postanowiła w ten sposób, nie mogła żądać przyznania kredytu podatkowego, który w przeciwnym razie by jej przysługiwał są sprzeczne z art. 43, 49 lub 56 Traktatu WE ?

3.

Czy krajowe przepisy podatkowe w Państwie Członkowskim, o których mowa w postępowaniu przed sądem krajowym, które a) przewidują, w pewnych okolicznościach, nałożenie podatku na spółkę będąca rezydentem w związku z zyskami spółki kontrolowanej, będącej zgodnie z definicją w pytaniu 1 (ii) powyżej spółką mającą siedzibę w innym Państwie Członkowskim, b) nakładają obowiązek spełnienia pewnych wymagań, jeśli spółka będąca rezydentem nie zamierza lub nie może uzyskać zwolnienia i uiszcza podatek związany z zyskami tej spółki kontrolowanej, oraz c) nakładają obowiązek spełnienia dalszych wymagań, jeśli spółka będąca rezydentem zamierza uzyskać zwolnienie z tego podatku są sprzeczne z art. 43, 49 lub 56 Traktatu WE ?

4.	Czy odpowiedzi na pytania 1, 2 i 3 byłyby inne, gdyby spółka kontrolowana (w pytaniu 1 i 3) lub spółka nie będąca rezydentem (w pytaniu 2) miała siedzibę w państwie trzecim?

5.

Jeśli, przed dniem 31 grudnia 1993 r. Państwo Członkowskie przyjęło przepisy opisane w pytaniach 1, 2 i 3, a po tej dacie zmieniło te przepisy w sposób opisany w części C tego załącznika, i jeżeli te ostatnie przepisy, tak jak zostały zmienione, stanowią ograniczenia zakazane przez art. 56 Traktatu WE, to czy te ograniczenia należy traktować jako ograniczenia, nieistniejące przed dniem 31 grudnia 1993 w rozumieniu art. 57 WE?

6.

W przypadku, gdy którykolwiek z przepisów wymienionych w pytaniach 1, 2 i 3 byłby niezgodny z wskazanymi przepisami prawa wspólnotowego, to czy w sytuacji, w której spółka będąca rezydentem lub spółka kontrolowana wniesie następujące roszczenia: (i) roszczenie o zwrot podatku dochodowego od osób prawnych (lub roszczenie związane z utratą kwoty uiszczonej jako podatek dochodowy od osób prawnych), bezprawnie pobranego od spółki będącej rezydentem w okolicznościach wskazanych w pytaniach 1, 2 i 3, (ii) roszczenie o zwrot lub odszkodowanie w zakresie strat, ulg i wydatków dokonanych przez spółkę będącą rezydentem (lub które zostały przekazane do spółki będącej rezydentem przez inne spółki z tej samej grupy mające siedzibę w tym samym Państwie Członkowskim) w celu wyeliminowania lub zmniejszenia zobowiązań podatkowych nałożonych na podstawie przepisów, których mowa w pytaniach 1,2 i 3 powyżej, przy czym takie straty, ulgi i wydatki mogłyby zostać inaczej użyte lub przeniesione na przyszłe okresy, (iii) roszczenie o odszkodowanie za koszty, straty, wydatki i zobowiązania powstałe w związku z regulacjami krajowymi wskazanymi w pytaniu 3 powyżej, (iv) roszczenie o odszkodowanie za koszty, wydatki i zobowiązania, gdy, alternatywnie względem spółki będącej rezydentem, na którą nałożony został ciężar wskazany w pytaniu 3, spółka kontrolowana wypłaciła rezerwy na rzecz spółki będącej rezydentem, aby spełnić wymogi regulacji krajowych, w związku z czym, spółka ta poniosła koszty, wydatki i zobowiązania, których mogłaby uniknąć, gdyby mogła wykorzystać te rezerwy na inne cele, czy te roszczenia mają być uznawane za:   roszczenia o zapłatę kwot niesłusznie pobranych, które wynikają i pozostają w związku z naruszeniem powyższych przepisów prawa wspólnotowego, lub   roszczenie o odszkodowanie, które musi spełnić warunki przedstawione w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame, lub   roszczenie o zapłatę kwoty odpowiadającej korzyści, która została niesłusznie odmówiona?

7.

W przypadku, gdy odpowiedź na jakąkolwiek część pytania 6 jest taka, że dane roszczenie jest roszczeniem o zapłatę sumy odpowiadającej korzyści, która została niesłusznie odmówiona: a) czy takie roszczenia są konsekwencją lub pozostają w związku z prawem przyznanym na podstawie powyższych przepisów prawa wspólnotowego, lub b) czy muszą być spełnione warunki dla uzyskania odszkodowania ustanowione w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame, lub c) czy jakiekolwiek inne warunki muszą być spełnione?

8.	Czy ma jakiekolwiek znaczenie kwestia czy wskazane w pytaniu szóstym roszczenia są, według prawa krajowego, dochodzone jako roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego, bądź też są lub powinny być dochodzone jako roszczenia o odszkodowanie?

9.

Jakich wytycznych, o ile jakichkolwiek, uważa za stosowne udzielić w opisanych przypadkach Trybunał Sprawiedliwości w zakresie okoliczności, jakie sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę przy ocenie czy nastąpiło wystarczająco poważne naruszenie w rozumieniu wyroku w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame, a zwłaszcza czy, mając na uwadze dokonaną przez orzecznictwo wykładnię właściwych przepisów prawa wspólnotowego, naruszenie to było usprawiedliwione?

10.

Czy co do zasady może istnieć bezpośredni związek przyczynowy (w rozumieniu wyroku w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame) między naruszeniem art. 43, art. 49 lub art. 56 WE a mającymi z niego wynikać szkodami mieszczącymi się w kategoriach opisanych w pytaniach 6 (i) do (iv)? A jeśli tak, to jakich wytycznych uważa za stosowne udzielić Trybunał Sprawiedliwości w zakresie okoliczności, jakie sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę przy ocenie czy istnieje taki bezpośredni związek przyczynowy?

11.

Czy przy określaniu straty lub szkody, za którą może zostać przyznane odszkodowanie, sąd krajowy jest władny wziąć pod uwagę czy podmioty poszkodowane dochowały należytej staranności, aby uniknąć lub ograniczyć doznaną szkodę, w szczególności przez skorzystanie ze środków prawnych, które mogły wykazać, że przepisy krajowe nie skutkowały (ze względu na zastosowanie konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania) nałożeniem zobowiązań opisanych w pytaniach 1, 2 i 3 powyżej?

12.	Czy na odpowiedź na pytanie 11 powyżej mają wpływ przekonania stron jakie w danym momencie miały strony co do skutku jaki rodzą konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania?

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/29

---

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Special Commissioners z dnia 3 maja 2005 r. w sprawie Vodafone 2 przeciwko Her Majesty's Revenue and Customs

(Sprawa C-203/05)

(2005/C 182/51)

Język postępowania: angielski

W dniu 9 maja 2005 r do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Special Commissioners wydanym w dniu 3 maja 2005 r. w sprawie Vodafone 2 przeciwko Her Majesty's Revenue and Customs.

Special Commissioners zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.

Czy art. 43, 49 lub 56 Traktatu WE sprzeciwiają się krajowym przepisom podatkowym, jakie są przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, które przewidują w określonych warunkach obciążenie podatkowe spółki posiadającej siedzibę w tym Państwie Członkowskim (spółki będącej rezydentem) z tytułu zysków spółki kontrolowanej przez nią (spółki zależnej), posiadającej siedzibę w innym Państwie Członkowskim i podlegającej tam niższemu opodatkowaniu, a w szczególności: 1.1. nakładają taki podatek, chyba że spółka będąca rezydentem jest w stanie wykazać, że do spółki zależnej znajduje zastosowanie wyłączenie spod tego ustawodawstwa; 1.2. przewidują zwolnienie od opodatkowania takim podatkiem, ale czyni to w słowach, które powodują niepewność co do praktycznej dostępności zwolnienia w momencie rejestracji spółki zależnej lub po niej; 1.3. nakładają obowiązek spełnienia pewnych wymagań, jeśli spółka będąca rezydentem nie zamierza lub nie może uzyskać zwolnienia i uiszcza podatek związany z zyskami tej spółki kontrolowanej; 1.4. nakładają obowiązek spełnienia dalszych wymagań, jeśli spółka będąca rezydentem zamierza uzyskać zwolnienie z tego podatku, które mogą polegać na obowiązku zbadania i rozważenia zastosowania ustawodawstwa do wszystkich jej spółek zależnych, a następnie, w każdym roku obowiązku monitorowania działalności każdej z jej spółek zależnych celem zapewnienia, że nadal kwalifikują się do zwolnienia 1.5. nakładają we wszystkich tych przypadkach na spółkę będącą rezydentem ciężary administracyjne i koszty (które mogą być znaczne), a we wszystkich tych przypadkach wskazane wyżej konsekwencje nie mają zastosowania do żadnej spółki mającej siedzibę w Państwie Członkowskim, gdzie spółka będąca rezydentem ma swoją siedzibę?

2.

Czy odpowiedź na pytanie z pkt 1 byłaby inna, gdyby: 2.1. spółka będąca rezydentem wykonywała działalność w Państwie Członkowskim, gdzie ma swoją siedzibę, jedynie w stopniu minimalnym lub 2.2. jedynie minimalna część zysków spółki zależnej była przedmiotem opodatkowania w Państwie Członkowskim, w którym jest ona rezydentem lub 2.3. spółka zależna była częścią schematu finansowego służącemu unikaniu podatków, a jeśli tak, to jakie byłyby skutki takiego schematu?

3.

Czy istnieją okoliczności, w których: 3.1. spółka będąca rezydentem nie może się powołać na prawa przysługujące jej na podstawie art. 43 lub art. 56 WE lub 3.2. spółka będąca rezydentem nie korzysta z żadnych praw wynikających z art. 43 lub art. 56 WE z tego względu, że takie powołanie się na nie lub korzystanie stanowiłoby nadużycie tych praw? Jeśli są takie okoliczności, to jakich wskazówek uznaje Trybunał za stosowane udzielić w kwestii określenia przez Special Commissioners w stanie faktycznym tej sprawy czy takie okoliczności istnieją lub czy ma miejsce nadużycie?

4.

Czy art. 56 lub 58 ust. 1 lit. a) Traktatu WE oraz Deklaracja nr 7 do Traktatu z Mastricht sprzeciwiają się krajowym przepisom podatkowym Państwa Członkowskiego, jakie rozpatrywane są w postępowaniu przed sądem krajowym, w których jedno lub większa liczba wyłączeń stosowania spod tego ustawodawstwa została przewidziana dopiero w nowelizacji do tych przepisów wchodzącej w życie po dniu 1 stycznia 1994 r.

5.

Czy art. 43, 49 lub 56 Traktatu WE sprzeciwiają się krajowym przepisom podatkowym Państwa Członkowskiego, jakie rozpatrywane są w postępowaniu przed sądem krajowym, jeśli przepisy te nie znajdowałyby zastosowania, gdyby spółka będąca rezydentem finansowała spółkę zależną kredytem, a nie poprzez udziały?

6.

Czy art. 43, 49 lub 56 Traktatu WE sprzeciwiają się krajowym przepisom podatkowym Państwa Członkowskiego, jakie rozpatrywane są w postępowaniu przed sądem krajowym, zgodnie z którymi jedno lub większa liczba wyłączeń stosowania spod tego ustawodawstwa byłaby dostępna, w przypadku gdyby na przychód spółki zależnej składał się: 6.1. bądź przychód ze źródeł pochodzących z tego Państwa Członkowskiego, a nie z innych Państw Członkowskich lub innych państw, 6.2. bądź przychód z dywidendy, a nie przychód z odsetek od tej samej spółki?

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/30

---

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem tribunal des affaires de sécurité sociale de Longwy z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie Fabien Nemec przeciwko Caisse Régionale d'Assurance Maladie du Nord-Est

(Sprawa C-205/05)

(2005/C 182/52)

Język postępowania: francuski

W dniu 11 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem tribunal des affaires de sécurité sociale de Longwy z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie Fabien Nemec przeciwko Caisse Régionale d'Assurance Maladie du Nord-Est.

Tribunal des affaires de sécurité sociale de Longwy zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy C.R.A.M., odmawiając w oparciu o art. 2 rozporządzenia wykonawczego nr 99-247 z dnia 29 marca 1999 r. i okólnik 2SS/4B/99 nr 332 z dnia 9 czerwca 1999 r. uwzględnienia wynagrodzeń pobranych przez F. Nemeca w Belgii przy obliczaniu świadczenia dla pracowników wykonujących pracę przy azbeście, przyznanego mu na podstawie art. 41 ustawy nr 98-1194 z dnia 23 grudnia 1998 r., ponieważ od wynagrodzeń tych nie zostały odprowadzone składki zgodnie z art. L 241-1 francuskiego code de la sécurité sociale, podjęła niekorzystną dla F. Nemeca decyzję, która stanowi przeszkodę dla swobody przepływu przewidzianej w art. 39 Traktatu, naruszenie rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (1) czy też naruszenie art. 15 rozporządzenia (WE) nr 574/72 (2)?

---

(1)  Rozporządzenie nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 166, str. 1).

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 74, str. 1).

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/30

---

Skarga wniesiona w dniu 11 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-207/05)

(2005/C 182/53)

Język postępowania: włoski

W dniu 11 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskiej, reprezentowanej przez V. Di Bucciego i L. Pignataro, działających w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Włoskiej.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

1.

stwierdzenie, że nie przyjmując w wyznaczonym terminie wszelkich niezbędnych środków celem odzyskania od osób, które skorzystały z pomocy uznanej za bezprawną i niezgodną ze wspólnym rynkiem mocą decyzji Komisji 2003/193/WE (1)z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dotyczącej ulg podatkowych i pożyczek preferencyjnych przyznanych na rzecz przedsiębiorstw świadczących usługi publiczne we Włoszech, które są w przeważającej części własnością skarbu państwa, C 27/99 (ex NN69/98), a w każdym razie nie informując Komisji o takich środkach, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 3 i 4 wspomnianej decyzji oraz na mocy Traktatu WE.

2.	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Decyzja zobowiązuje Włochy do przyjęcia wszelkich niezbędnych środków celem odzyskania od osób, które skorzystały z pomocy udzielonej i bezprawnie oddanej, na podstawie systemów przeanalizowanych przez samą decyzję, do ich dyspozycji oraz do zawiadomienia Komisji o środkach, jakie zostały przyjęte celem zastosowania się do decyzji w terminie dwóch miesięcy od chwili jej doręczenia.

Włochy nie przyjęły niezbędnych środków, a w każdym razie nie zawiadomiły o nich Komisji, ani też nie podniosły, że wykonanie tej decyzji jest zupełnie niemożliwe. Ostatnie inicjatywy ustawodawcze doprowadziły do dodatkowego wydłużenia się terminu odzyskiwania pomocy, stąd tak czy inaczej środki te nie są środkami właściwymi do zapewnienia natychmiastowego wykonania decyzji. Nadto Komisja zawsze lojalnie współpracowała z Włochami.

---

(1)  Dz.U. nr L 77 z 24.3.2003, str. 21

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/31

---

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie T-169/03 Sergio Rossi SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), wniesione przez Sergia Rossiego w dniu 17 maja 2005 r.

(Sprawa C-214/05 P)

(2005/C 182/54)

Język postępowania: włoski

W dniu 17 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Sergia Rossiego, reprezentowanego przez adwokata A. Ruę, działającego przy Okręgowej Radzie Adwokackiej w Alicante (Hiszpania), od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie T-169/03 Sergio Rossi SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału:

1.	o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku będącego przedmiotem sporu z powodu naruszenia art. 8 i 73 rozporządzenia Rady nr 40/94 (1) oraz naruszenia art. 44 § 1 i art. 81 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji;

2.	pomocniczo, o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rejestracji znaku towarowego SISSI ROSSI dla towarów takich jak „skóra i imitacje skóry”;

3.

ewentualnie, o uznanie prawa do przedstawienia dowodów, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania celem uwzględnienia dowodów uznanych za niedopuszczalne bądź też — na podstawie prawa strony do przedstawienia swych uwag, o którym mowa w art. 73 rozporządzenia Rady nr 40/94 — o przekazanie niniejszej sprawy Wydziałowi Odwoławczemu OHIM celem wyznaczenia terminu złożenia wyjaśnień;

4.	o obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania przegranej sprawy zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 2 maja 1991 r.

Zarzuty i główne argumenty:

Wnoszący odwołanie twierdzi, iż zaskarżony wyrok jest wadliwy z powodu naruszenia następujących przepisów:

1	Artykułu 81 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji ze względu na to, iż zaskarżony wyrok nie zawiera uzasadnienia odnoszącego się do głównego żądania skargi.

2

Artykułu 44 § 1 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji ze względu na to, iż zostały uznane za niedopuszczalne przedstawione przez skarżącego dowody, które jego zdaniem powinny były zostać dopuszczone; pomocniczo należy uznać, iż został naruszony przepis art. 73 rozporządzenia Rady nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego ze względu na to, iż w postępowaniu przed Wydziałem Odwoławczym OHIM strona nie miała możliwości złożenia wyjaśnień dotyczących ewentualnego podobieństwa spornych towarów.

3

Artykułu 8 rozporządzenia Rady nr 40/94z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego ze względu na to, iż znaki towarowe Miss Rossi i Sissi Rossi należy uznać za niezgodne ze sobą. W istocie bowiem towary takie jak „torebki damskie” i „obuwie damskie” należy uznać za pokrewne, zaś porównywane znaki towarowe za podobne. Na podstawie podobieństwa zarówno towarów, jak i znaków towarowych należy stwierdzić istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w rozumieniu tego przepisu, poprzez pomylenie tych dwóch znaków.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str.1

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/31

---

Skarga wniesiona w dniu 17 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-218/05)

(2005/C 182/55)

Język postępowania: włoski

W dniu 17 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez K. Simonssona i C. Loggię, działających w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1.

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/59/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiającej wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków i uchylającej dyrektywę Rady 93/75/WE, a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

2.	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął dnia 5 lutego 2004 r.

---

(1)  Dz.U. L 208 z 05.08.2002, str. 10

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/32

---

Skarga wniesiona w dniu 18 maja 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-219/05)

(2005/C 182/56)

Język postępowania: hiszpański

W dniu 18 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Recchię, działającego w charakterze pełnomocnika oraz adwokatów J. Rivasa-Andrésa i J. Gutiérreza Gisberta, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Królestwu Hiszpanii.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że poprzez niepoddanie ścieków komunalnych ze Sueki i podległych jej miejscowości, a także z określonych gmin La Ribery (Walencja) właściwemu oczyszczaniu przed ich odprowadzeniem do obszaru uznanego za wrażliwy, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 3, 4 i 5 ust. 2 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (1);

2)	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

—

Uchybienie zobowiązaniom ciążącym na Królestwie Hiszpanii na mocy art. 3 ww. dyrektywy: zgodnie z tym artykułem Państwa Członkowskie zapewniają, aby najpóźniej do dnia 31 grudnia 1998 r. w aglomeracjach o równoważnej liczbie mieszkańców większej niż 10 000 zainstalowane zostały systemy zbierania ścieków, w przypadku gdy odprowadzają one swoje ścieki komunalne do wód, które zostały uznane za „obszary wrażliwe”. Zarówno aglomeracja Sueki, jak również i większa część aglomeracji okręgu La Ribera w prowincji Walencja, posiadają populację większą niż 10 000 równoważnej liczby mieszkańców i odprowadzają swoje ścieki komunalne do obszaru uznanego za „wrażliwy”. Pomimo to, jak dotąd nie zainstalowano systemów dla wszystkich ścieków komunalnych tych aglomeracji.

—

Uchybienie zobowiązaniom ciążącym na Królestwie Hiszpanii na mocy art. 4 i 5 ww. dyrektywy: przepisy te zobowiązują do poddania oczyszczaniu bardziej rygorystycznemu niż wtórne odprowadzanych do obszarów wrażliwych ścieków komunalnych aglomeracji miejskich liczących ponad 10 000 mieszkańców, najpóźniej do dnia 31 grudnia 1998 r. Tymczasem wszystkie ścieki komunalne Sueki nie są poddawane oczyszczaniu bardziej rygorystycznemu niż wtórne przed ich odprowadzeniem do obszaru wrażliwego w morzu. Podobnie, przed odprowadzeniem do tego samego wrażliwego obszaru, nie jest poddana właściwemu oczyszczaniu większa część ścieków komunalnych aglomeracji okręgu La Ribera. Miejscowości nadbrzeżne podległe Suece (El Perelló, Las Palmeres, Mareny de Barraquetes, Playa del Rey y Boga de Mar), których liczba mieszkańców w okresie letnim wynosi od 37 000 do 51 000 osób, poddają ścieki komunalne jedynie oczyszczaniu wtórnemu przed ich odprowadzeniem do wspomnianego obszaru wrażliwego.

---

(1)  Dz.U. L 135 z 30.05.1991, str. 40.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/32

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bayerisches Verwaltungsgericht München z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie Daniela Halbrittera przeciwko Freistaat Bayern

(Sprawa C-227/05)

(2005/C 182/57)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 20 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Bayerisches Verwaltungsgericht München z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie Daniela Halbrittera przeciwko Freistaat Bayern.

Bayerisches Verwaltungsgericht München zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.

Czy art. 1 ust. 2 w związku z art. 8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439/EWG (1) należy interpretować w ten sposób, że Państwo Członkowskie nie może odmówić na swoim terytorium uprawnienia do prowadzenia pojazdów wynikającego z prawa jazdy wydanego w innym Państwie Członkowskim, jeżeli na terytorium pierwszego Państwa Członkowskiego w stosunku do posiadacza prawa jazdy został zastosowany środek w postaci cofnięcia lub zawieszenia prawa jazdy wydanego przez to Państwo Członkowskie, gdy upłynął okres zakazu wydania nowego prawa jazdy zarządzony razem z tym środkiem w tym Państwie Członkowskim, zanim zostało wydane prawo jazdy przez to drugie Państwo Członkowskie i a) jeżeli prawo tego pierwszego Państwa Członkowskiego przewiduje, że zdolność do prowadzenia pojazdów jako materialną przesłankę ponownego wydania prawa jazdy należy wykazać w formie określonej normami prawa krajowego medyczno-psychologicznej ekspertyzy sporządzonej na zarządzenie organu (co dotychczas nie miało miejsca) lub b) jeżeli według prawa krajowego istnieje roszczenie o przyznanie prawa do skorzystania z prawa jazdy UE wydanego na terytorium pierwszego Państwa Członkowskiego po upływie okresu zawieszenia, jeśli nie istnieją już wewnątrzkrajowe podstawy cofnięcia lub zawieszenia?

2.

Czy art. 1 ust. 2 w związku z art.8 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/439/EWG należy interpretować w ten sposób, że Państwo Członkowskie, w przypadku zwrócenia się do niego z wnioskiem o wydanie prawa jazdy posiadaczowi prawa jazdy z innego Państwa Członkowskiego za zwróceniem prawa jazdy tego innego Państwa Członkowskiego (tzw. „przepisanie”), nie nałożyć obowiązku dodatkowego egzaminu zdolności do prowadzenia pojazdów w związku z okolicznościami, które wystąpiły już w momencie wydania prawa jazdy UE, tylko z uwagi na fakt wydania przez to inne Państwo Członkowskie prawa jazdy ważnego w UE, podczas gdy taki egzamin jest ściśle określonym warunkiem wydania prawa jazdy zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego?

---

(1)  Dz.U. L 237, str. 1

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/33

---

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie T-254/02 L przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione przez L w dniu 26 maja 2005 r.

(Sprawa C-230/05 P)

(2005/C 182/58)

Język postępowania: francuski

W dniu 26 maja 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie L, reprezentowanego przez adwokatów P. Legrosa i S. Rodriguesa, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie T-254/02 L przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

1)	uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie T-254/02;

2)	uwzględnienie wniosków o stwierdzenie nieważności oraz o zasądzenie odszkodowania, złożonych przez wnoszącego odwołanie w pierwszej instancji oraz

3)	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zaskarżony wyrok:

—	po pierwsze, naruszył prawo do obrony oraz interesy wnoszącego odwołanie, ponieważ Sąd popełnił kilka uchybień proceduralnych oraz oczywistych błędów w ocenie, jak również nie uzasadnił zaskarżonego wyroku;

—	po drugie, naruszył prawo wspólnotowe nie wyciągając konsekwencji z niedopełnienia przez stronę pozwaną w pierwszej instancji obowiązków związanych z przesyłaniem pism skierowanych do swych pracowników oraz rozpatrywaniem ich spraw w rozsądnym terminie, zgodnie z ogólną zasadą dobrej administracji.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/33

---

Wykreślenie sprawy C-384/03 (1)

(2005/C 182/59)

(Język postępowania: hiszpański)

Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2005 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-384/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii.

---

(1)  Dz.U. C 264 z 1.11.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/33

---

Wykreślenie sprawy C-440/03 (1)

(2005/C 182/60)

(Język postępowania: niemiecki)

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2005 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-440/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec.

---

(1)  Dz.U. C 289 z 29.11.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/34

---

Wykreślenie sprawy C-51/04 (1)

(2005/C 182/61)

(Język postępowania: grecki)

Postanowieniem z dnia 22 marca 2005 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-51/04, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej.

---

(1)  Dz.U. C 85 z 3.4.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/34

---

Wykreślenie sprawy C-54/04 (1)

(2005/C 182/62)

(Język postępowania: niemiecki)

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2005 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-54/04: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

---

(1)  Dz.U. C 71 z 20.03.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/34

---

Wykreślenie sprawy C-457/04 (1)

(2005/C 182/63)

(Język postępowania: portugalski)

Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2005 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-457/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej.

---

(1)  Dz.U. C 6 z 8.1.2005

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/34

---

Wykreślenie sprawy C-474/04 (1)

(2005/C 182/64)

(Język postępowania: grecki)

Postanowieniem z dnia 9 marca 2005 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-474/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej.

---

(1)  Dz.U. C 314 z 18.12.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/35

---

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 25 maja 2005 r.

w sprawie T-352/02 Creative Technology Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PC WORKS - Krajowy wcześniejszy graficzny znak towarowy W WORK PRO - Odmowa rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2005/C 182/65)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-352/02 Creative Technology Ltd, z siedzibą w Singapurze (Singapur), reprezentowana przez M. Edenborougha, barrister, J. Flintofta, S. Jonesa i P. Rawlinsona, solicitors, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: B. Holst Filtenborg i S. Laitinen), w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM był José Vila Ortiz, zamieszkały w Walencji (Hiszpania), mającej za przedmiot skargę na decyzję czwartej Izby Odwoławczej z dnia 4 września 2002 r. (sprawa R 265/2001-4), wydaną w postępowaniu w sprawie sprzeciwu między Creative Technology Ltd a José Vilą Ortizem, Sąd Pierwszej Instancji (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, P. Mengozzi i I. Wiszniewska-Białecka, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 25 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 25.1.2003

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/35

---

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 25 maja 2005 r.

w sprawie T-67/04 Spa Monopole, compagnie fermière de Spa SA/NV przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego, wspólnotowego znaku towarowego SPA-FINDERS - Wcześniejszy słowny, krajowy znak towarowy SPA i LES THERMES DE SPA - Art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2005/C 182/66)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-67/04, Spa Monopole, compagnie fermière de Spa SA/NV (Belgia), reprezentowana przez adwokatów L. de Brouwer, E. Cornu, E. De Gryse i D. Moreau, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), (pełnomocnik: A. Folliard-Monguiral), w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM była Spa-Finders Travel Arrangements Ltd, z siedzibą w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone), mającej za przedmiot skargę na decyzję pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 10 grudnia 2003 r. (R 131/2003-1), wydaną w postępowaniu w sprawie sprzeciwu między Spa Monopole, compagnie fermière de Spa SA/NV i Spa-Finders Travel Arrangements Ltd, Sąd Pierwszej Instancji (druga izba), w składzie, J. Pirrung, prezes, N. J. Forwood i S. Papasavvas, sędziowie, sekretarz: C. Kristensen, administrator, wydał w dniu 25 maja 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  JO C 94 z 17.4.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/36

---

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 22 kwietnia 2005 r.

w sprawie T-399/03, Arnaldo Lucaccioni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Choroba zawodowa - Żądanie uznania pogorszenia się stanu zdrowia - Wykonanie wyroku Sądu - Kwalifikacja prawna pisma Komisji - Skarga o uchylenie - Niedopuszczalność)

(2005/C 182/67)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-399/03, Arnaldo Lucaccioni, były urzędnik Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkały w St-Leonards-on-Sea, reprezentowany przez adwokatów J. R. Iturriagagoitia i K. Delvolvé, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: J. Currall oraz adwokat J.-L. Fagnart, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Komisji z dnia 10 marca 2003 r. wydanej w wykonaniu wyroku Sądu z dnia 26 lutego 2003 r. wydanego w sprawie T-212/01 oraz wniosek o stwierdzenie nieważności orzeczenia lekarskiego wydanego w związku z tym postępowaniem, Sąd ( druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes, N.J. Forwood i S. Papasavvas, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 22 kwietnia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Strony ponoszą koszty własne.

---

(1)  Dz.U. C 47 z 21.2.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/36

---

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 28 lutego 2005 r.

w sprawie T-445/04 Energy Technologies ET SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Udział adwokata - Oczywista niedopuszczalność)

(2005/C 182/68)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-445/04, Energy Technologies ET SA, z siedzibą we Fribourg (Szwajcaria), reprezentowana przez A. Boman, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), w której drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była Aparellaje eléctrico, SL, z siedzibą w Hospitalet de Llobregat (Hiszpania), mającej za przedmiot skargę na decyzję czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 lipca 2004 r. (sprawa R 366/2002-4), dotyczącej zgłoszenia słownego znaku towarowego UNEX jako wspólnotowego znaku towarowego, Sąd (czwarta izba) w składzie: H. Legal, prezes, P. Mengozzi i I. Wiszniewska-Białecka, sędziowie; sekretarz: M. H. Jung, wydał w dniu 28 lutego 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Strona skarżąca poniesie swoje własne koszty.

---

(1)  JO C 31 du 5.2.2005

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/36

---

Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Impetus Consultants

(Sprawa T-138/05)

(2005/C 182/69)

Język postępowania: grecki

W dniu 23 marca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez D. Triantafyllou, wspieranego przez adwokata N. Kostikas, przeciwko Impetus Consultants.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	orzeczenie, że strona pozwana ma zapłacić kwotę 325.655,21 euro, z czego kwota 160.380,35 stanowi należność główną, a kwota 75.274,86 stanowi odsetki za zwłokę naliczane od dnia wymagalności należności głównej zgodnie z notami obciążeniowymi.

—

orzeczenie, że strona pozwana ma zapłacić począwszy od dnia 15 marca 2005 r. do czasu całkowitej zapłaty zadłużenia kwotę 41,93 euro dziennie tytułem odsetek od zadłużenia powstałego w związku z kontraktem COP 493 „Invite”, kwotę 1,66 euro dziennie tytułem odsetek w związku z kontraktem TR 1006 „Ausias” oraz kwotę 1,01 euro dziennie tytułem odsetek w związku z kontraktem V 2043 „Artis”.

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wspólnota Europejska reprezentowana przez Komisję Wspólnot Europejskich, zawarła ze stroną pozwaną trzy kontrakty w ramach wspólnotowego programu ramowego na rzecz badań i rozwoju. Dokładniej chodzi o następujące kontrakty:

—	kontrakt nr COP 493 „Invite” dotyczący w szczególności wdrożenia projektu zatytułowanego „Telematyka dla żeglugi śródlądowej”, który miał zostać wykonany w terminie 24 miesięcy począwszy od dnia 30 grudnia 1994 r. Strona pozwana była członkiem i koordynatorem stosownego konsorcjum;

—

kontrakt nr TR 1006 „Ausias”, który dotyczył w szczególności wdrożenia projektu zatytułowanego „Zaawansowane systemy telematyczne transportu w obszarach miejskich z integracją i normalizacją” i powinien zostać wykonany w terminie 23 miesięcy począwszy od dnia 30 grudnia 1995 r. Strona pozwana była członkiem stosownego konsorcjum.

—	kontrakt nr V 2043 „Artis” dotyczący w szczególności wdrożenia projektu zatytułowanego „Zaawansowane systemy telematyczne transportu drogowego w Hiszpanii” i powinien zostać wykonany w terminie 12 miesięcy począwszy od dnia 1 grudnia 1992 r. Strona pozwana była członkiem stosownego konsorcjum.

We wszystkich przypadkach przewidziane zostało, iż Komisja przyczyni się finansowo do należytego wykonania odpowiedniego projektu, w granicach ustalonych osobno w każdym z kontraktów. Dla każdego z kontraktów Komisja dokonała wypłaty zaliczek na poczet swojego wkładu.

W następstwie kontroli finansowych Komisja odkryła, że strona pozwana wykorzystała tylko część pieniędzy wypłaconych zaliczkowo na pokrycie potrzeb związanych z projektem, w szczególności:

—

w przypadku kontraktu COP 493 „Invite” Komisja wypłaciła stronie pozwanej, ze względu na jej status koordynatora konsorcjum zaliczkę w kwocie 257.400 euro. Strona pozwana przypuszczalnie wypłaciła pozostałym stronom kontraktu jedynie kwotę 79.062,70 euro, zatrzymując kwotę 178.337,30 euro, z której jedynie kwota 42.000 euro została wykorzystana na wykonanie tego projektu. Komisja wystosowała do strony pozwanej notę obciążeniową w wysokości 136.037, 30 euro.

—

w przypadku kontraktu nr TR 1006 „Ausias” Komisja wypłaciła konsorcjum za okres, w trakcie którego strona pozwana była jego członkiem, zaliczkę w wysokości 78.341,91 euro. Komisja zweryfikowała, iż strona pozwana wykorzystała jedynie kwotę 63.229,63 na wykonanie tego projektu i wystosowała do niej notę obciążeniową na kwotę 15.112,28 euro.

—

w przypadku kontraktu nr V 2043 „Artis” strona pozwana, jako członek stosownego konsorcjum, otrzymała od Komisji zaliczkę w wysokości 62.621,86 euro. Komisja stwierdziła, że tylko 53.391,09 euro zostało wykorzystane na wykonanie tego projektu i wystosowała do strony pozwanej notę obciążeniową w wysokości 9.320,77 euro.

W swojej skardze Komisja domaga się zapłaty wyżej wskazanych dłużnych kwot, jak również odpowiadających im należnym odsetkom, zgodnie z przepisami prawa właściwego dla każdego z kontraktów, to znaczy prawa greckiego w odniesieniu do wszystkich kwestii związanych z pierwszym kontraktem oraz prawa hiszpańskiego w odniesieniu do wszystkich kwestii związanych z pozostałymi kontraktami.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/37

---

Skarga wniesiona w dniu 25 kwietnia 2005 r. przez Grether AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-167/05)

(2005/C 182/70)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

W dniu 25 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Grether AG, z siedzibą w Binningen (Szwajcaria), reprezentowanej przez V. von Bombard, A. Pohlmanna i A. Rencka, lawyers, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również Crisgo (Thailand) Co., Ltd, z siedzibą w Samutsakorn (Tajlandia).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 250/2002-4 Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 14 października 2004 r. w całości;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Crisgo Co. Ltd.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Graficzny znak towarowy FL FENNEL dla towarów z klasy 3 (zgłoszenie nr 903 922)
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Strona skarżąca
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Wspólnotowy znak towarowy „FENJAL” dla towarów z klasy 3
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 73 i 74 rozporządzenia Rady nr 40/94. W tym kontekście strona skarżąca twierdzi, że Izba Odwoławcza oparła swą decyzję na licznych, nowych argumentach i faktach niepodniesionych przez strony, co do których nie przedstawiły one również swoich uwag. Strona skarżąca podnosi również, że poprzez stwierdzenie braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, zaskarżoną decyzją naruszono art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/38

---

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2002 r. przez Barta Nijsa przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-171/05)

(2005/C 182/71)

Język postępowania: francuski

W dniu 2 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Barta Nijsa, zamieszkałego w Bereldange (Luksemburg), reprezentowanego przez adwokata Fränka Rollingera, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1)	uchylenie decyzji Kolegium Opiniującego Trybunału Obrachunkowego, przyznającej skarżącemu punkty za zasługi dla celów postępowania w sprawie awansów w 2003 r.;

2)	uchylenie decyzji właściwego organu powołującego odmawiającej mu w 2004 r. awansu do grupy zaszeregowania weryfikatora;

3)	uchylenie oceny skarżącego dotyczącej postępowania w sprawie awansów w 2003 r.;

4)	uchylenie decyzji nr 6/2004 Komitetu Odwoławczego Trybunału Obrachunkowego z dnia 26 października 2004 r. dotyczącą postępowania w sprawie awansów w 2003 r. i utrzymującej w mocy ocenę skarżącego;

5)	uchylenie wszystkich decyzji z nią związanych lub po niej następujących;

6)	naprawienie poniesionej przez skarżącego szkody i obciążenie Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania, a także wydatkami poniesionymi w niniejszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący w niniejszej sprawie — który także wniósł skargę w sprawie T-377/04 (1) — nie zgadza się z decyzjami pozwanej, przyznającymi mu punkty za zasługi dla celów postępowania w sprawie awansów w 2003 r. oraz wystawiającymi mu ocenę dla celów tego samego postępowania, a także odmawiającymi mu w 2004 r. awansu na stanowisko weryfikatora w niderlandzkim wydziale tłumaczeń.

Na poparcie swych żądań skarżący podnosi następujące zarzuty:

—	naruszenie art. 11a regulaminu pracowniczego oraz zasad: starannego działania, dobrej administracji i równości traktowania,

—	nieprawidłowości procedury oceny w zakresie, w jakim jej przeprowadzenie zostało powierzone urzędnikom, których bezstronność została zakwestionowania podczas postępowania poprzedzającego wniesienie skargi,

—	nieprzestrzeganie terminów w procedurze oceny,

—	brak porównania zasług w obrębie niderlandzkiego wydziału tłumaczeń,

—	naruszenie — poprzez niepodanie do wiadomości zasad mających zastosowanie do postępowania w sprawie awansów w 2004 r. — zasad pewności prawnej oraz ochrony uzasadnionych oczekiwań,

—	nadużycie władzy w tym konkretnym przypadku.

---

(1)  Sprawa T-377/04 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu (Dz.U. C 284 z dnia 20.11.2004 r., str. 26).

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/39

---

Skarga wniesiona w dniu 27 kwietnia 2005 r. przez Martine Heus przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(sprawa T-173/05)

(2005/C 182/72)

Język postępowania: francuski

W dniu 27 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Martine Heus zamieszkałej w Anderlecht (Belgia), reprezentowanej przez Lucasa Vogela, adwokata, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1.

uchylenie decyzji wydanej przez organ właściwy w sprawie mianowania w dniu 7 stycznia 2005 r. oddalającej zażalenie skarżącej z dnia 18 października 2004 r. na decyzję z dnia 19 lipca 2004 r. wydaną przez przewodniczącego komisji konkursowej konkursu COMP/PC/04 odmawiającą dopuszczenia skarżącej do tego konkursu;

2.	uchylenie, o ile to będzie konieczne, ww. decyzji wydanej w dniu 19 lipca 2004 r. przez przewodniczącego komisji konkursowej konkursu COMP/PC/04;

3.	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca twierdzi, że odmówiono jej dopuszczenia do konkursu COMP/PC/04 z tego powodu, iż nie spełniała warunku pięcioletniego stażu pracy w Komisji lub innej instytucji, przy czym komisja konkursowa nie uwzględniła okresów działalności zawodowej pełnionej przez skarżącą przy Komisji w charakterze pracownika tymczasowego.

Na poparcie swojej skargi, skarżąca podnosi naruszenie art. 27 i 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego oraz oczywisty błąd w ocenie, ponieważ jej zdaniem zaskarżona decyzja oraz ogłoszenie o konkursie, w każdym razie znaczenie nadane im przez organ właściwy w sprawie mianowania, prowadzą do wykluczenia skarżącej z powodów związanych wyłącznie z jej wcześniejszym statusem administracyjnym (status pracownika kontraktowego, nie zaś urzędnika).

Skarżąca powołuje się również na naruszenie zasady niedyskryminacji, ponieważ sporne kryteria umożliwiają dopuszczenie do konkursu innych kandydatów, pomimo iż posiadają oni niższe kompetencje i mniejsze doświadczenie zawodowe w Komisji.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/39

---

Skarga wniesiona w dniu 28 kwietnia 2005 r. przez Pię Landgren przeciwko Europejskiej Fundacji Kształcenia

(Sprawa T-180/05)

(2005/C 182/73)

Język postępowania: francuski

W dniu 28 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Pii Landgren, zamieszkałej w Turynie (Włochy), reprezentowanej przez adwokata Marca-Alberta Lucasa, przeciwko Europejskiej Fundacji Kształcenia.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	uchylenie decyzji byłego Dyrektora Fundacji z dnia 25 czerwca 2004 r. o zwolnieniu skarżącej z pracy;

2)	uchylenie, w razie konieczności, decyzji Dyrektora ds. Szkoleń z dnia 19 stycznia 2005 r. oddalającej sprzeciw skarżącej od ww. decyzji z dnia 27 września 2004 r.;

3)

zasądzenie od Fundacji na rzecz skarżącej, tytułem naprawienia szkody materialnej spowodowanej sprzecznością z prawem zaskarżonych decyzji, kwoty odpowiadającej wynagrodzeniu i emeryturze, do których byłaby uprawniona, gdyby świadczyła pracę na rzecz Fundacji do momentu osiągnięcia wieku 65 lat, pomniejszonej o kwotę odszkodowania z tytułu zwolnienia z pracy oraz kwotę zasiłku dla bezrobotnych, jak również kwotę emerytury, które otrzymała lub otrzyma z tytułu zwolnienia jej z pracy;

4)	zasądzenia od Fundacji na rzecz skarżącej, tytułem naprawienia szkody niematerialnej, którą poniosła wskutek sprzeczności z prawem zaskarżonej decyzji, kwoty w wysokości ustalonej przez Sąd;

5)	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W opinii skarżącej Fundacja nie wykazała, by decyzja w przedmiocie zwolnienia opierała się na zgodnych z prawem podstawach, tym bardziej, że decyzja ta pozostaje w oczywistej sprzeczności z oceną skarżącej za rok 2003.

Skarżąca twierdzi również, że prawdziwy powód jej zwolnienia jest rażąco sprzeczny z prawem i sprzeczny z interesem służby, jako że opiera się on na wcześniejszym porozumieniu, zgodnie z którym miała ona zakończyć pracę w Fundacji po dniu 31 grudnia 2003 r.

Ponadto na wypadek, gdyby okazało się, że odmowa pozostawienia skarżącej w pracy przez Dyrektora Departamentu oparta była na niekorzystnych ocenach wystawianych jej w przeszłości, skarżąca wskazuje na sprzeczność z prawem i arbitralność uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Wreszcie skarżąca wskazuje na brak uzasadnienia aktu, naruszenie zasady staranności oraz naruszenie prawa do obrony, jak również na rażące błędy w ocenie, jeśli ww. odmowa Dyrektora Departamentu lub decyzja o zwolnieniu jej z pracy spowodowane było nienależytym wykonywaniem obowiązków w ramach departamentu EECA, czy też na skalę ogólną.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/40

---

Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2005 r. przez Dypnę Mc Sweeney i Pauline Armstrong przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-184/05)

(2005/C 182/74)

Język postępowania: francuski

W dniu 4 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Dypny Mc Sweeney, zamieszkałej w Brukseli i Pauline Armstrong, zamieszkałej w Overijse (Belgia), reprezentowanych przez adwokatów Sébastiena Orlandiego, Xaviera Martina, Alberta Coolena, Jeana-Noëla Louisa i Etienne Marchala, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

1.	uchylenie decyzji z dnia 6 i 7 września 2004 r. w sprawie niedopuszczenia skarżących do testów w konkursie EPSO/C/11/03,

2.	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżące brały udział w konkursie EPSO/C/11/03 mającym na celu wyłonienie listy rezerwowej anglojęzycznych sekretarek w grupie zaszeregowania C5/C4. Komisja konkursowa zdecydowała o ich wykluczeniu z testów w tym konkursie ze względu na to, że ich dyplomy nie odpowiadały wymaganemu poziomowi wykształcenia określonemu w ogłoszeniu o konkursie.

Na poparcie swojej skargi skarżące podnoszą, że ta decyzja jest niezgodna z ogłoszeniem o konkursie i stanowi oczywisty błąd w ocenie.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/40

---

Skarga wniesiona w dniu 2 maja 2005 r. przez Joëla De Bry przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-188/05)

(2005/C 182/75)

Język postępowania: francuski

W dniu 2 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Joëla De Bry, zamieszkałego w Woluwé-St-Lambert (Belgia), reprezentowanego przez adwokatów Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jeana-Noëla Louisa i Etienne'a Marchala, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1)	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawierającej sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącego w 2003 r.,

2)	zobowiązanie strony pozwanej do zapłaty symbolicznej kwoty 1 euro, podwyższonej w toku postępowania, jak również obciążenie jej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swej skargi skarżący wskazuje przede wszystkim na obiektywny konflikt interesów między nim a osobą oceniającą, będącą w tej samej grupie zaszeregowania, co skarżący.

Skarżący twierdzi ponadto, że popełniono błędy w ocenie jego zasług oraz podkreśla niespójność między przyznanymi mu ocenami a uwagami do nich.

Skarżący wskazuje wreszcie na naruszenie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu, jak również celów i zadań nowego systemu, zorientowanego na rozwój kariery zawodowej; naruszenie obowiązku uzasadnienia aktu, prawa do obrony oraz art. 26 regulaminu.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/40

---

Skarga wniesiona w dniu 4 maja 2005 r. przez Usinor przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-189/05)

(2005/C 182/76)

Język postępowania: francuski

W dniu 4 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga spółki Usinor z siedzibą w Paryżu, reprezentowanej przez adwokata Patrce'a Candego przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w dniu 10 lutego 2005 r. przez pierwszą Izbę Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego;

2)	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	CORUS UK Limited
Wspólnotowy znak towarowy, którego dotyczy zgłoszenie	Słowny znak towarowy „GALVALLOY” -zgłoszenie no 796 557, dokonane dla towarów z klasy 6 (arkusze i blachy stalowe, etc.)
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w postępowaniu dotyczącym sprzeciwu	Skarżąca
Znak towarowy lub oznaczenie, na które się powołano:	Krajowy znak towarowy „GALVALLIA” dotyczący towarów z klasy 6 (arkusze i blachy stalowe, etc.)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów
Podniesione zarzuty:	Błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1)

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str. 1 do 36

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/41

---

Skarga wniesiona w dniu 10 maja 2005 r. przez Viviane Le Maire przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-191/05)

(2005/C 182/77)

Język postępowania: francuski

W dniu 10 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Viviane Le Marie, zamieszkałej w Evere (Belgia), reprezentowanej przez adwokatów Gillesa Bounéou i Frédérica Frabettiego, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	uchylenie dorozumianej decyzji z dnia 5 września 2004 r., mocą której Komisja odmówiła przyznania skarżącej diety dziennej od dnia rozpoczęcia przez nią służby;

2)	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w niniejszym postępowaniu sprzeciwia się odmowie organu powołującego przyznania jej diety dziennej przewidzianej w art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego. Z załączonych do skargi dokumentów wynika, że odmowa uzasadniona została faktem upływu 120-dniowego termin, o którym mowa w ust. 2 lit. a) tego przepisu.

W uzasadnieniu swoich żądań skarżąca wskazuje na:

—	naruszenie art. 10 załącznika VII do regulaminu pracowniczego w brzmieniu sprzed dnia 1 maja 2004 r. oraz w brzmieniu obowiązującym po tej dacie, polegające na sformułowaniu wobec niej przez właściwe organy wymogów, które nie były przewidziane tym przepisem;

—	naruszenie zasady dobrej administracji, naruszenie zakazu arbitralnego postępowania oraz nadużycie władzy, polegające na zażądaniu od skarżącej przedstawienia dowodu najmu domu;

—	naruszenie obowiązku uzasadnienia aktów;

—	naruszenie zasad równego traktowania i niedyskryminacji;

—	naruszenie obowiązku dochowania staranności.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/41

---

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2005 r. przez Mebrom NV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-198/05)

(2005/C 182/78)

Język postępowania: angielski

W dniu 13 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Mebrom NV, z siedzibą w Nieme-Ertvelde (Belgia), reprezentowanej przez adwokatów C. Mereu i K. Van Maldegem, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Mebrom NV wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

nakazanie, aby Komisja Europejska zapłaciła skarżącej kwotę, o którą skarżąca wnosi w niniejszej skardze z powodu szkody, jaką poniosła, ponieważ pozwana nie ustanowiła systemu pozwalającego skarżącej na przywóz bromku metylu w styczniu i lutym 2005 r. lub jakąkolwiek inną kwotę, która zostanie ustalona przez skarżącą w ciągu niniejszego postępowania lub przez Sąd na zasadzie ex aequo et bono;

—

ewentualnie, o orzeczenie w sprawie środków tymczasowych, aby Komisja Europejska naprawiła wyrządzoną szkodę i nakazanie stronom, aby przedstawiły one Sądowi w rozsądnym terminie od momentu wydania tego orzeczenia uzgodnioną przez nie wspólnie propozycję wysokości odszkodowania, a w braku takiego uzgodnienia, aby w tym samym terminie przedstawiły Sądowi własne propozycje wraz dokładnymi obliczeniami;

—	nakazanie Komisji Europejskiej, aby zapłaciła skarżącej odsetki od kwoty odszkodowania w wysokości 8 % rocznie;

—	nakazanie Komisji Europejskiej, aby zapłaciła odsetki w wysokości 8 % lub w innej, ustalonej przez Sąd wysokości, obliczonej od kwoty pozostałej do zapłacenia od momentu wydania orzeczenia przez Sąd do momentu zapłaty; oraz

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący przywozi bromek metylu (MBr) do UE. Bromek metylu jest substancją regulowaną w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2037/2000 z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (1). Skarżąca twierdzi, że z tego powodu może przywozić bromek metylu jedynie po uzyskaniu pozwolenia na przywóz i w ramach kontyngentu przywozowego przydzielanego corocznie przez pozwaną na okres 12 miesięcy.

W niniejszej skardze skarżąca wnosi o odszkodowanie za szkodę, którą miałaby ponieść w bezpośrednim związku z okolicznością, że pozwana niezgodnie z prawem nie ustanowiła systemu, którego dotyczy art. 6 i art. 7 rozporządzenia nr 2037/2000 i który pozwalałby skarżącej na uzyskanie pozwolenia i kontyngentu na przywóz bromku metylu do Unii Europejskiej w styczniu i lutym 2005 r.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że pozwana naruszyła art. 6 i art. 7 rozporządzenia 2037/2005, które zobowiązuje Komisję do udzielania pozwoleń i przydziału kontyngentów na przywóz bromku metylu do UE na każdy 12-miesięczny okres od 31 grudnia 1999 r. Skarżąca ponadto wskazuje na naruszenie zasad dobrej administracji i obowiązek staranności, które zobowiązują Komisję do starannego, bezstronnego i terminowego działania oraz na naruszenie zasad pewności prawnej i uzasadnionych oczekiwań.

Skarżąca twierdzi, że szkoda poniesiona przez nią z powodu niezgodnego z prawem zachowania pozwanej polega na utracie korzyści, które skarżąca uzyskałaby z przywozu i następnie sprzedaży bromku metylu w ciągu tych dwóch miesięcy.

---

(1)  Dz.U. L 244, str. 1.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/42

---

Skarga wniesiona w dniu 19 maja 2005 r. przez Nalocebar — Consultores e Serviços Lda. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-210/05)

(2005/C 182/79)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

W dniu 19 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Nalocebar — Consultores e Serviços Lda. z siedzibą w Funchal (Madera), reprezentowanej przez prawników G. Pasquarellę i R. M. Pasquarellę, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą była Limiñana y Botella, S. L. z siedzibą w Monforte del Cid, Alicante (Hiszpania).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 18 marca 2005 r. w sprawie nr R 646/2004-1 poprzez uwzględnienie zgłoszenia słownego znaku towarowego dokonanego w dniu 12 lipca 2000 r. przez skarżących i opublikowanego w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 103/01 z 03.12.01;

—	zasądzenie regulaminowych kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Big Ben Establishment Ltd. Skarżąca w niniejszej sprawie jest nabywcą zgłoszenia rejestracji dokonanego przez Big Ben Establishment
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Znak graficzny „Limoncello di Capri” dla towarów z klas 30 (wyroby cukiernicze itd.), 32 (syropy i inne napoje cytrynowe należące do klasy 32) i 33 (likiery cytrynowe)
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Limiñana y Botella S.L.
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Hiszpański słowny znak towarowy LIMONCHELO dla towarów w klasie 33
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	Oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1).

---

(1)  Dz.U. L 011 z 14/01/1994, str. 1

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/43

---

Skarga wniesiona w dniu 26 maja 2005 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-211/05)

(2005/C 182/80)

Język postępowania: włoski

W dniu 26 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Republiki Włoskiej, reprezentowanej przez Paolo Gentili'ego, Avvocato dello Stato, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem skargi jest decyzja ostateczna Komisji C(2005) 591, stwierdzająca niezgodność dwóch środków fiskalnych udzielonych przez Włochy na rzecz spółek, które zaczęły być notowane na rynkach regulowanych w okresie wyznaczonym w tych środkach, ponieważ stanowią pomoc państwa sprzeczną z art. 87 WE. Środki te polegają na obniżeniu na trzy lata stawki podatku dochodowego i odliczeniu od dochodu podlegającego opodatkowaniu kosztów notowania poniesionych przez spółkę.

Komisja uważa, że dane środki mają selektywny charakter, ponieważ uprzywilejowują one jedynie te spółki, które zaczęły być notowane w okresie wskazanym w przepisach włoskich, a wyłącza z tego spółki już notowane lub notowane w innych okresach; środki te nie mogą być uznane za zgodne, ponieważ nie obejmuje ich żaden z przypadków wskazanych w art. 87 ust. 2 i 3 WE.

Skarga rządu włoskiego kwestionuje decyzję, po pierwsze, pod względem proceduralnym, ponieważ Komisja wszczęła procedurę na podstawie art. 88 ust. 2 WE, nie omawiając wcześniej środków z zainteresowanym Państwem Członkowskim

Po drugie, Komisja nie zgłosiła uwag w kwestii poprzedniego, w znacznej mierze takiego samego środka, przyjętego przez Włochy w 1997 r.

Po trzecie, skarga kwestionuje selektywny charakter środków. Skierowane one były bowiem do nieokreślonego kręgu odbiorców. Ponadto środki były spójne z ogólnym systemem podatkowym, ponieważ uwzględniały fakt, że nowo notowana spółka, żeby uzyskać notowanie, musiała dokonać bardzo wysokich opłat, co powodowało sytuację, w której miała ona mniejszą zdolność dochodową w porównaniu ze spółkami nie notowanymi lub notowanymi wcześniej, które mogły już zamortyzować odpowiednie koszty. Ograniczenie czasowe wynika ze względów bilansowych i eksperymentalnego charakteru tego środka. Sam ten element nie może powodować wybiórczości środka, który nie jest taki ze swej natury.

Po czwarte, w skardze zaprzecza się, jakoby Komisja wykazała, że środek może grozić zakłóceniem konkurencji lub wpływać na handel wewnątrzwspólnotowy.

Po piąte i ostatnie, środek, jeżeli zostanie zakwalifikowany jako pomoc, jest zgodny ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 87 ust. 3 lit. c). Jest to bowiem pomoc inwestycyjna, a nie na bieżącą działalność, i jest spójna ze szczególnym celem gospodarczo-politycznym polegającym na wspieraniu notowania spółek na giełdzie, co jest korzystne dla wydajności, przejrzystości i konkurencyjności sytemu.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/44

---

Skarga wniesiona w dniu 31 maja 2005 r. przez Mebrom NV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-216/05)

(2005/C 182/81)

Język postępowania: angielski

W dniu 31 maja 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Mebrom NV z siedzibą w Rieme-Ertvelde (Belgia), reprezentowanej przez adwokatów C. Mereua i K. van Maldegema, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr A(05)4338–D/6176 z dnia 11 kwietnia 2005 r.;

—	nakazanie Komisji przydzielenia skarżącej 12-miesięcznego kontyngentu zgodnie z art. 7 rozporządzenia nr 2037/2000; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca importuje do UE bromek metylu (MBr). Bromek metylu jest substancją regulowaną w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (1). Niniejszą skargą skarżąca dochodzi stwierdzenia nieważności decyzji Komisji odrzucającej wniosek skarżącej o przydział kontyngentu na przywóz bromku metylu do Unii Europejskiej do zastosowań krytycznych na 2005 r.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że Komisja pozbawiła ją prawa do przydziału 12-miesięcznego kontyngentu na przywóz bromku metylu do Unii Europejskiej na 2005 r. Skarżąca twierdzi, iż Komisja w oczywisty sposób błędnie zastosowała właściwe ramy prawne. Według skarżącej Komisja ponadto naruszyła art. 7 rozporządzenia nr 2037/2000, który zdaniem skarżącej przyznaje jej szczególne prawo do uzyskania 12-miesięcznego kontyngentu na bromek metylu na 2005 r. Skarżąca podnosi również, że Komisja działała poza zakresem kompetencji przyznanych jej przez art. 7 rozporządzenia nr 2037/2000. Wreszcie skarżąca powołuje się na naruszenie zasady pewności prawa, ponieważ Komisja nie ustaliła przewidywalnego systemu kontyngentów przywozowych dla objętych nim podmiotów oraz udaremniła uzasadnione oczekiwania skarżącej co do uzyskania kontyngentu przywozowego na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 2037/2000, zawiadomienia Komisji dla importerów z lipca 2004 r. (2) oraz e-maila pozwanej z dnia 10 grudnia 2004 r. skierowanego do skarżącej i potwierdzającego, że jej kontyngent przywozowy na 2005 r. jest w fazie notyfikacji.

---

(1)  Dz.U. L 244, str. 1.

(2)  Zawiadomenie dla importerów, którzy w 2005 r. planują przywóz do Unii Europejskiej substancji regulowanych zubożających warstwę ozonową, w odniesieniu do rozporządzenia nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (Dz.U. C 187, str. 11).

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/44

---

Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2005 r. przez Bustec Ireland Limited Partnership przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-218/05)

(2005/C 182/82)

Język, w którym została sporządzona skarga: hiszpański

W dniu 7 czerwca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Bustec Ireland Limited Partnership, reprezentowanej przez adwokatów Enrique'a Armija Chavarriego i Antonia Castána Péreza-Gómeza przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również Mustek, S.L.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1.	stwierdzenie nieważności decyzji drugiej Izby Odwoławczej z dnia 22 marca 2005 r. w sprawie R 1125/2004-2;

2.	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Graficzny znak towarowy „BUSTEC” używany dla towarów z klas 9, 35 i 42 — zgłoszenie nr 1644939
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Mustek S.L.
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Hiszpański słowny znak towarowy „MUSTEK” (nr 1550684) dla towarów z klasy 9.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Uwzględnienie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Stwierdzenie niedopuszczalności odwołania z powodu braku przedstawienia przez stronę odwołującą się pisemnego stanowiska przedstawiającego podstawy odwołania w terminie 4 miesięcy od zawiadomienia o decyzji, określonym w art. 59 rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.
Podniesione zarzuty:	Naruszenie prawa do obrony i błędna wykładnia art. 59 rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/45

---

Wykreślenie sprawy T-347/04 (1)

(2005/C 182/83)

(Język postępowania: francuski)

Postanowieniem z dnia 24 maja 2005 r. prezes trzeciej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-347/04 Pascal Millot przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Dz.U. C 262 z 23.10.2004

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/45

---

Wykreślenie sprawy T-453/04 (1)

(2005/C 182/84)

(Język postępowania: węgierski)

Postanowieniem z dnia 27 maja 2005 r. prezes trzeciej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-453/04 Péter Lesetár przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Dz.U. C 57 z 5.3.2005

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/45

---

Wykreślenie sprawy T-14/05 (1)

(2005/C 182/85)

(Język postępowania: włoski)

Postanowieniem z dnia 25 maja 2005 r. prezes czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-14/05, Republika Włoska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Dz.U. C 69 z 19.3.2005

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/45

---

Wykreślenie częściowe sprawy T-122/05 (1)

(2005/C 182/86)

(Język postępowania: niemiecki)

Postanowieniem z dnia 24 maja 2005 r., prezes pierwszej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie nazwy strony skarżącej Marenzi Privatstiftung z listy skarżących w sprawie T-122/05, Benkö i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Nieopublikowany dotychczas w Dz.U.

---

23.7.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 182/46

---

(2005/C 182/87)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 171 z 9.7.2005.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 155 z 25.6.2005.

Dz.U. C 143 z 11.6.2005.

Dz.U. C 132 z 28.5.2005.

Dz.U. C 115 z 14.5.2005.

Dz.U. C 106 z 30.4.2005.

Dz.U. C 93 z 16.4.2005.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://europa.eu.int/eur/lex

CELEX: http://europa.eu.int/celex

---