30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/1

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 10 marca 2005 r.

w sprawie C-196/02 Vasiliki Nikoloudi przeciwko Organismos Tilepikoinonion Ellados AE (1) (wniosek Eirinodikeio Athinon o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Polityka społeczna - Pracownicy płci męskiej i żeńskiej - Art. 119 Traktatu WE (art. 117-120 Traktatu WE zostały zastąpione art. 136 WE-143 WE) - Dyrektywa 75/117/EWG - Zasada równości wynagrodzenia - Dyrektywa 76/207/EWG - Zasada równości traktowania - Pozaetatowe stanowiska pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy - Pozbawienie możliwości włączenia do personelu etatowego - Wyliczenie wysługi lat - Ciężar dowodu)

(2005/C 106/01)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-196/02, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Eirinodikeio Athinon (Grecja) postanowieniem z dnia 13 maja 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 27 maja 2002 r., w postępowaniu: Vasiliki Nikoloudi przeciwko Organismos Tilepikoinonion Ellados AE, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas (sprawozdawca), A. La Pergola, S. von Bahr i K. Schiemann, sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 10 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Wykładni prawa wspólnotowego, a w szczególności art. 119 Traktatu WE (art. 117–120 Traktatu WE zostały zastąpione art. 136 WE–143 WE) i dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy należy dokonać w ten sposób, że istnienie i stosowanie przepisu takiego jak art. 24a ust. 2 lit. a) ogólnego regulaminu pracowniczego Organismos Tilepikoinonion Ellados, który zastrzega jedynie dla personelu sprzątającego, a zatem wyłącznie dla kobiet, zatrudnienie na umowę na czas nieokreślony w niepełnym wymiarze czasu pracy, nie stanowi samo w sobie bezpośredniej dyskryminacji ze względu na płeć na niekorzyść kobiet. Jednakże, pozbawienie w konsekwencji możliwości mianowania przez pozornie neutralne pod względem płci pracownika odniesienie do kategorii pracowników, która zgodnie z uregulowaniem krajowym mającym moc ustawy składa się wyłącznie z kobiet, stanowi bezpośrednią dyskryminację ze względu na płeć w rozumieniu dyrektywy 76/207. Aby nie miała miejsca bezpośrednia dyskryminacja ze względu na płeć, okoliczność charakteryzująca kategorię, do której należy wykluczony pracownik, musi prowadzić do tego, że pracownik ten znajduje się w sytuacji, która pod względem mianowania różni się obiektywnie od sytuacji tych pracowników, którzy mogą zostać mianowani.

W sytuacji, w której założenie, zgodnie z którym jedynie personel sprzątający zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy został pozbawiony możliwości mianowania, okazało się błędne i jeśli przepisami układów zbiorowych dotyczących określonej kategorii pracowników z dnia 27 listopada 1987 r. i z dnia 10 maja 1991 r. dotknięty jest znacznie większy odsetek kobiet niż mężczyzn, przewidziane w tych przepisach pozbawienie możliwości włączenia personelu pozaetatowego zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy do personelu etatowego stanowi dyskryminację pośrednią. Taka sytuacja jest niezgodna z art. 3 dyrektywy 76/207, chyba że odmienne traktowanie tych pracowników oraz pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy jest uzasadnione przyczynami niemającymi nic wspólnego z dyskryminacją ze względu na płeć. Do sądu krajowego należy zbadanie, czy ma to miejsce w niniejszym przypadku.

Całkowite wykluczenie zaliczenia zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy na poczet wysługi lat w przypadku, gdy dotyka ono znacznie wyższego odsetka pracowników płci żeńskiej niż pracowników płci męskiej, stanowi pośrednią dyskryminację ze względu na płeć, co narusza dyrektywę 76/207, chyba że wykluczenie to jest uzasadnione obiektywnymi przyczynami niemającymi nic wspólnego z dyskryminacją ze względu na płeć. Do sądu krajowego należy zbadanie, czy ma to miejsce w niniejszym przypadku. Proporcjonalne zaliczenie zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy na poczet wysługi lat jest również niezgodne z tą dyrektywą, chyba że pracodawca jest w stanie wykazać, że jest ono uzasadnione przyczynami, których obiektywny charakter zależy w szczególności od celu, któremu służy uwzględnienie wysługi lat oraz, w przypadku, gdy chodzi o uhonorowanie nabytego doświadczenia, zależności pomiędzy charakterem wykonywanej działalności a doświadczeniem wynikającym z wykonywania tej działalności przez określoną liczbę godzin.

W przypadku, gdy pracownik powołuje się na naruszenie zasady równości traktowania na jego niekorzyść i gdy przedstawi on fakty, z których można domniemywać istnienie bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji, wykładni prawa wspólnotowego, a w szczególności dyrektywę Rady 97/80/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej ciężaru dowodu w sprawach dyskryminacji ze względu na płeć, należy dokonać w ten sposób, że na stronie pozwanej ciąży obowiązek dowiedzenia, że naruszenie tej zasady nie miało miejsca.

(1) Dz.U. C 169 z 13.7.2002

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/2

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 1 marca 2005 r.

w sprawie C-281/02 Andrew Owusu przeciwko N. B. Jacksonowi, działającemu pod nazwą handlową „Villa Holidays Bal-Inn Villas” i in. (1) (wniosek Court of Appeal (England and Wales) Civil Division o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Konwencja brukselska - Zakres terytorialnego zastosowania konwencji brukselskiej - Art. 2 - Jurysdykcja - Wypadek zaistniały w państwie trzecim - Szkoda na osobie - Wytoczenie powództwa w Umawiającym się Państwie przeciwko osobie zamieszkałej w tym państwie oraz innym pozwanym mającym siedziby w państwach trzecich - Wyjątek oparty na doktrynie forum non conveniens - Niezgodność z konwencją brukselską)

(2005/C 106/02)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-281/02 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie Protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Konwencji z 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Court of Appeal (England and Wales) Civil Division (Zjednoczone Królestwo) postanowieniem z dnia 5 lipca 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 31 lipca 2002 r., w postępowaniu Andrew Owusu przeciwko N. B. Jacksonowi, działającemu pod nazwą handlową „Villa Holidays Bal-Inn Villas”, Mammee Bay Resorts Ltd, Mammee Bay Club Ltd, The Enchanted Garden Resorts & Spa Ltd, Consulting Services Ltd, Town & Country Resorts Ltd, Trybunał (wielka izba), w składzie: P. Jann, prezes pierwszej izby, pełniący obowiązki prezesa, C. W. A. Timmermans i A. Rosas, prezesi izb, C. Gulmann, J.-P. Puissochet i R. Schintgen (sprawozdawca) N. Colneric, S. von Bahr i J.N. Cunha Rodrigues, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 1 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Konwencja z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, w brzmieniu zmienionym Konwencją z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej oraz Konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej stoi na przeszkodzie temu, aby sąd Umawiającego się Państwa wyłączył swoją jurysdykcję, wynikającą art. 2 niniejszej konwencji na tej podstawie, że sąd państwa nie będącego stroną konwencji jest bardziej odpowiedni dla rozpoznania przedmiotowego sporu, nawet jeżeli nie może być brana pod uwagę jurysdykcja sądu innego Umawiającego się Państwa, lub nawet jeżeli spór ten nie ma żadnej więzi z innym Umawiającym się Państwem.

(1) Dz.U. C 233 z 28.9.2002

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/2

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawie C-283/02: Republika Włoska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Produkty sektora wina - Rozporządzenie (WE) nr 753/2002 - Opis, oznaczanie, prezentacja i ochrona produktów - Ochrona dodatkowych tradycyjnych terminów - Nieprawidłowa klasyfikacja tradycyjnych terminów - Języki, w których mogą być sporządzone etykiety - Zasada równego traktowania)

(2005/C 106/03)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-283/02, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE, wniesioną w dniu 25 lipca 2002 r., Republika Włoska (pełnomocnik: I. M. Braguglia oraz adwokat M. Fiorilli) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: A. Alves Vieira, V. Di Bucci i M. Nolin), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann (sprawozdawca), R. Schintgen, P. Kūris i G. Arestis, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Skarga zostaje oddalona.

2.	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 233 z 28.09.2002.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/3

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie C-300/02 Republika Grecka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(EFOGR - Rośliny uprawne - Rozporządzenie (EWG) nr 729/70 - Artykuł 5 ust. 2 lit. c) - Niezgodności między rocznymi deklaracjami wydatków a kwalifikującymi się wydatkami - Okres 24 miesięcy - Potrącenie z kwot pomocy dla rolników)

(2005/C 106/04)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-300/02, Republika Grecka (pełnomocnicy: I. Chalkias oraz G. Kanellopoulos) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Condou-Durande, adwokat N. Korogiannakis), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts i N. Colneric (sprawozdawca), E. Juhász i M. Ilešič, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 24 lutego 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji 2002/524/WE z dnia 26 czerwca 2002 r. wykluczającej pewne wydatki poniesione przez Państwo Członkowskie z finansowania wspólnotowego w ramach Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwaranci Rolnej (EFOGR), jako wykluczającej z finansowania wspólnotowego wydatki dokonane przez Republikę Grecką w dziedzinie roślin uprawnych przed dniem 20 sierpnia 1999 r. w części, w jakiej wspomniane wydatki są objęte korektą z powodu niezgodności między zadeklarowanymi wydatkami a powierzchniami kwalifikującymi się do zgłoszonej pomocy.

2.	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3.	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 247 z 12.10.2002.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/3

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie C-318/02: Królestwo Niderlandów przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(EFOGR - Decyzja 2002/524/WE - Korekty finansowe stosowane do wydatków niderlandzkich tytułem nadzwyczajnych środków wspierania rynku wieprzowiny w Niderlandach - Rozporządzenie (WE) nr 413/97)

(2005/C 106/05)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-318/02 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE, wniesioną w dniu 4 września 2002 r., Królestwo Niderlandów (pełnomocnicy: H. G. Sevenster, S. Terstal oraz N. A. J. Bel) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: T. van Rijn), Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, prezes izby, N. Colneric i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 24 lutego 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Skarga zostaje oddalona.

2.	Królestwo Niderlandów zostaje obciążone kosztami.

(1) Dz.U. C 305 z 07.12.2002.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/4

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 1 marca 2005 r.

w sprawie C-377/02 (wniosek Raad van State o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Léon Van Parys NV przeciwko Belgisch Interventie- en Restitutiebureau (BIRB) (1)

(Wspólna organizacja rynku - Banany - GATT 1994 - Art. I i XIII - Umowa ramowa z dnia 23 kwietnia 1993 r. pomiędzy EWG i grupą z Kartageny - Skutek bezpośredni - Zalecenia i postanowienia Organu Rozstrzygania Sporów WTO - Skutki prawne)

(2005/C 106/06)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-377/02, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Raad van State (Belgia), postanowieniem z dnia 7 października 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 21 października 2002 r., w postępowaniu: Léon Van Parys NV przeciwko Belgisch Interventie- en Restitutiebureau (BIRB), Trybunał (wielka izba), w składzie, V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans i A. Borg Barthet, prezesi izb, J.-P. Puissochet i R. Schintgen (sprawozdawca), N. Colneric, S. von Bahr, G. Arestis, M. Ilešič, J. Malenovský, J. Klučka i U. Lõhmus, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 1 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

W okolicznościach takich jak w postępowaniu przed sądem krajowym przedsiębiorca nie może powołać się przed sądem krajowym na niezgodność rozporządzenia wspólnotowego z niektórymi przepisami Światowej Organizacji Handlu, również wówczas, gdy Organ Rozstrzygania Sporów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 Uzgodnienia w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów, stanowiącego załącznik 2 do Porozumienia ustanawiającego tę organizację, przyjętego decyzją Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień, będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986-1994), stwierdził niezgodność rzeczonej regulacji z tymi przepisami.

(1) Dz.U. C 7 z 11.01.2003.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/4

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 15 lutego 2005 r.

w sprawie C-13/03 P Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Tetra Laval BV (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Rozporządzenie (EWG) nr 4064/89 - Wyrok stwierdzający bezprawność decyzji nakazującej podział przedsiębiorstwa w następstwie bezprawności wcześniejszej decyzji stwierdzającej niezgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem)

(2005/C 106/07)

Język postępowania: angielski

W sprawie C- 13/03 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 49 Statutu WE Trybunału Sprawiedliwości, które wpłynęło do Trybunału w dniu 8 stycznia 2003 r., wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. Petite, A. Whelan i P. Hellström), w której drugą stroną była: Tetra Laval BV z siedzibą w Amsterdamie (Niderlandy) (adwokaci: A. Vandencasteele, D. Waelbroeck i M. Johnsson, D. Weitbrecht i S. Völcker), Trybunał (wielka izba), w składzie: P. Jann, prezes pierwszej izby, pełniący obowiązki prezesa, C.W.A. Timmermans i A. Rosas (sprawozdawca), prezesi izb, C. Gulmann, J.-P. Puissochet i R. Schintgen, N. Colneric, S. von Bahr i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 15 lutego 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Postępowanie w przedmiocie odwołania zostaje umorzone.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 70 z 22.03.2003.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/5

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawach połączonych C-21/03 i C-34/03 Fabricom SA przeciwko państwu belgijskiemu (1) (wniosek Conseil d'Etat o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Zamówienia publiczne - Roboty budowlane, dostawy i usługi - Sektory gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji - Zakaz dopuszczenia udziału lub złożenia oferty w stosunku do osoby, która przyczyniła się do postępu w zakresie danych robót budowlanych, dostaw lub usług)

(2005/C 106/08)

Język postępowania: francuski

W sprawie w sprawach połączonych C-21/03 i C-34/03, mających za przedmiot wnioski o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenń w trybie prejudycjalnym, złożone przez Conseil d'Etat (Belgia), postanowieniami z dnia 27 grudnia 2002 r., które wpłynęły do Trybunału odpowiednio w dniach 29 i 22 stycznia 2003 r., w postępowaniach: Fabricom SA przeciwko państwu belgijskiemu, Trybunał (druga izba) w składzie: C. W. A. Timmermans (sprawozdawca), prezes izby, C. Gulmann, J.-P. Puissochet, N. Colneric, i. J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Dyrektywa Rady nr 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, zmieniona dyrektywą nr 97/52/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1997 r., a dokładniej jej art. 3 ust. 2, dyrektywa Rady nr 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy zmieniona dyrektywą nr 97/52, a dokładniej jej art. 5 ust. 7, dyrektywa Rady nr 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotycząca koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane zmieniona dyrektywą nr 97/52, a dokładniej jej art. 6 ust. 6, jak również dyrektywa Rady nr 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji, zmieniona dyrektywą nr 98/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r., a dokładniej jej art. 4 ust. 2, sprzeciwiają się uregulowaniu takiemu jak zawarte w art. 26 dekretu królewskiego z dnia 25 marca 1999 r. zmieniającego dekret królewski z dnia 10 stycznia 1996 r. w sprawie zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji oraz w art. 32 dekretu królewskiego z dnia 25 marca 1999 r. zmieniającego dekret królewski z dnia 10 stycznia 1996 r. w sprawie zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi oraz koncesji na roboty publiczne, które nie zezwala na złożenie wniosku o dopuszczenie do udziału lub na złożenie oferty na zamówienie publiczne na roboty budowlane, dostawy i usługi osobie, która zajmowała się badaniami, doświadczeniami, opracowaniami i postępem w zakresie tych robót budowlanych, dostaw lub usług bez umożliwienia jej wykazania, że w konkretnej sprawie nabyte przez nią doświadczenie nie może fałszować konkurencji.

Dyrektywa Rady nr 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, a dokładniej jej art. 2 ust. 1 lit. a) i art. 5, jak również dyrektywa Rady nr 92/13/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. koordynująca przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne odnoszące się do stosowania przepisów wspólnotowych w procedurach zamówień publicznych podmiotów działających w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji, a dokładniej jej art. 1 i art. 2, sprzeciwiają się temu, by podmiot zamawiający, aż do zakończenia badania ofert, mógł odmówić dopuszczenia do udziału lub złożenia oferty przedsiębiorcy związanemu z jakąkolwiek osobą, która zajmowała się badaniami, doświadczeniami, opracowaniami i postępem w zakresie robót budowlanych, dostaw lub usług w sytuacji, gdy na pytanie podmiotu zamawiającego przedsiębiorca ten oświadcza, że nie odnosi on z tego tytułu żadnej nieusprawiedliwionej korzyści, która mogłaby zafałszować zwykłe warunki konkurencji.

(1) Dz.U. C 55 z 08.03.2003

Dz.U. C 70 z 22.3.2003.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/5

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawie C-172/03 Wolfgang Heiser przeciwko Finanzamt Innsbruck (1) (wniosek Verwaltungsgerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Podatek VAT - Zwolnienie usług świadczonych w ramach wykonywania zawodu medycznego - Korekta odliczeń)

(2005/C 106/09)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-172/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria), postanowieniem z dnia 31 marca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 14 kwietnia 2003 r., w postępowaniu Wolfgang Heiser przeciwko Finanzamt Innsbruck, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans (sprawozdawca), prezes izby, C. Gulmann, R. Schintgen, J. Makarczyk i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: K. Sztranc, administrator, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 92 Traktatu WE (obecnie art. 87 WE) należy interpretować w ten sposób, że powinna być uznana za pomoc państwa zasada zawarta w art. XIV ust. 3 federalnej ustawy 21/1995 zmienionej federalną ustawą 756/1996, że przejście lekarzy z systemu opodatkowania transakcji podatkiem od wartości dodanej na system transakcji zwolnionych nie implikuje zmniejszenia, przewidzianego w art. 20 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, dokonanego wcześniej odliczenia dotyczącego towarów wykorzystywanych nadal w przedsiębiorstwie.

(1) Dz.U. C 158 z 5.7.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/6

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawie C-195/03 (wniosek Hof van Beroep te Antwerpen o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): z oskarżenia Ministerie van Financiën przeciwko Merabi Papismedov i.in. (1)

(Wspólnotowy Kodeks Celny - Przedstawienie towarów organom celnym - Pojęcie - Papierosy zgłoszone pod nazwą „urządzenia kuchenne” - Powstanie długu celnego w przywozie - Dłużnik celny)

(2005/C 106/10)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-195/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hof van Beroep te Antwerpen (Belgia) postanowieniem z dnia 7 maja 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 12 maja 2003 r., w postępowaniu z oskarżenia Ministerie van Financiën przeciwko Merabi Papismedov i.in., przy udziale: KBC Lease Belgium NV, Volvo Truck Finance Belgium NV, Trybunał (szósta izba), w składzie: J.-P. Puissochet, pełniący obowiązki prezesa szóstej izby, S. von Bahr i U. Lõhmus (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Towary przedstawione organom celnym, dla których złożono deklarację skróconą oraz potwierdzono dokument dotyczący zewnętrznego tranzytu wspólnotowego nie zostały zgodnie z prawem wprowadzone na obszar celny Wspólnoty, jeśli w dokumentacji przedstawionej organom celnym towary te zostały ujęte pod niewłaściwą nazwą.

2)	Dług celny w odniesieniu do towarów przedstawionych organom celnym i zgłoszonych pod niewłaściwą nazwą powstaje na podstawie art. 202 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

Do sądu krajowego należy dokonanie w świetle okoliczności sprawy w postępowaniu głównym weryfikacji czy dana osoba, która złożyła deklarację skróconą lub zgłoszenie celne, jest z powodu wskazania niewłaściwej nazwy towaru odpowiedzialna za nielegalne wprowadzenie tego towaru. Jeśli tak nie jest do tego sądu należy zbadanie, czy poprzez swoje działanie osoba ta uczestniczyła we wprowadzeniu towaru w sytuacji, w której wiedziała ona lub powinna była wiedzieć, że wprowadzenie to jest nielegalne.

(1) Dz.U. C 158 z 5.7.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/6

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie C-279/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Implants (International) Ltd (1)

(Klauzula arbitrażowa - Zwrot wypłaconej zaliczki - Odsetki za opóźnienie - Postępowanie zaoczne)

(2005/C 106/11)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-279/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: R. Lyal i C. Giolito) przeciwko Implants (International) Ltd, z siedzibą w Cleveland (Zjednoczone Królestwo), mającej za przedmiot skargę na podstawie art. 238 WE, wniesioną w dniu 26 czerwca 2003 r., Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, C. Gulmann i J. Klučka (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 24 lutego 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Tytułem roszczenia głównego zasądza się od Implants (International) Ltd na rzecz Komisji Wspólnot Europejskich kwotę 284 000 Euro, powiększoną o odsetki za opóźnienie:

—	w wysokości 4,8 % rocznie, za okres od dnia 31 sierpnia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.;

—	6,8 % rocznie, za okres od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia całkowitego zwrotu należnych kwot.

2)	Implants (International) Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 200 z 23.08.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/7

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawie C-414/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Art. 8 dyrektywy 92/50/EWG - Postępowanie w sprawie udzielenia zamówień publicznych na usługi - Wywóz śmieci w Landzie Dolnej Saksonii)

(2005/C 106/12)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-414/03 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 2 października 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: K. Wiedner) przeciwko Republice Federanlej Niemiec (pełnomocnicy: W.-D. Plessing i M. Lumma), Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, K. Schiemann (sprawozdawca) i M. Ilešič, sędziowie:, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Ponieważ umowa o wywóz śmieci udzielona została przez Landkreis Friesland w Landzie Dolnej Saksonii bez zachowania zasad publikacji i procedury, przewidzianych w art. 8 dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, w związku z tytułami III i IV tej dyrektywy, Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2.	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/7

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 27 stycznia 2005 r.

w sprawie C-416/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/18/WE - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2005/C 106/13)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-416/03 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 3 października 2003 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Konstantinidis) przeciwko Republice Greckiej (pełnomocnik: N. Dafniou), Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, N. Colneric i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 27 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych koniecznych do zastosowania się do dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2.	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003 r.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/8

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawie C-499/03 P Peter Biegi Nahrungsmittel GmbH i Commonfood Handelsgesellschaft für Agrar-Produkte mbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Odwołanie - Wspólna taryfa celna - Pokrycie należności celnych przywozowych po zwolnieniu towaru - Poniechanie prawa do pokrycia długu - Przesłanki - art. 220 ust. 2 lit. b rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 - Błąd organów celnych - Wykrywalny błąd - Nomenklatura scalona - Warunki - Zakres)

(2005/C 106/14)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-499/03 P mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu WE Trybunału Sprawiedliwości, które wpłynęło do Trybunału w dniu 25 listopada 2003 r., wniesione przez Peter Biegi Nahrungsmittel GmbH, z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy) i Commonfood Handelsgesellschaft für Agrar-Produkte mbH, z siedzibą w Langen (Niemcy) (adwokaci: K. Landry i L. Harings), w której drugą stroną była Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: X. Lewis i J. Schieferer), Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes izby, J. Malenovský (sprawozdawca), J-P. Puissochet, sędziowie; rzecznik generalny: L.A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 17 września 2003 r. w sprawach połączonych T-309/01 i T-239/02 Biegi Nahrungsmittel i Commonfood przeciwko Komisji zostaje uchylony.

2.	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C (2001) 2533 z dnia 14 sierpnia 2001 r. (REC 4/00) w zakresie, w jakim nakazuje ona zaksięgowanie retrospektywne należności celnych przywozowych Peter Biegi Nahrungsmittel GmbH w wysokości 218.605,64 DEM.

3.	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji C (2002) 857 z dnia 5 marca 2002 r. (REC 4/01), która nakazuje zaksięgowanie retrospektywne należności celnych przywozowych Commonfood Handelsgesellschaft für Agrar-Produkte mbH w wysokości 222.116,06 DEM.

4.	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 21 z 24.01.2004

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/8

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 3 marca 2005 r.

w sprawie C-90/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Art. 7 ust. 1 dyrektywy 1999/32/WE - Niedostarczenie sprawozdania w sprawie zawartości siarki w paliwach ciekłych używanych na terytorium krajowym)

(2005/C 106/15)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-90/04, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 23 lutego 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez J. Schieferera i G. Valero Jordanę, działających w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Austrii, reprezentowanej przez E. Riedla, działającego w charakterze pełnomocnika, Trybunał (piąta izba) w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, J. Makarczyk (sprawozdawca), P. Kūris, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 3 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Republika Austrii nie dostarczając Komisji do dnia 30 czerwca 2002 r. sprawozdania w sprawie zawartości siarki w paliwach ciekłych za rok 2001, uchybiła swoim zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 1999/32/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. odnoszącej się do redukcji zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych oraz zmieniającej dyrektywę 93/12/EWG.

2.	Republika Austrii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 94 z 17.4.2004.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/9

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie C-225/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/106/WE - Transport morski - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2005/C 106/16)

Język postępowania: fiński

W sprawie C-225/04, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 1 czerwca 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: K. Simonsson i M. Huttunen) przeciwko Republice Finlandii (pełnomocnik: A. Guimaraes-Purokoski), Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silna de Lapuerta, prezes izby, G. Arestis (sprawozdawca) i J. Klučka, sędziowie; rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 24 lutego 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie przyjmując w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/106/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 2001 r. zmieniającej dyrektywę Rady 95/21/WE dotyczącą przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu) Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Finlandii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/9

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 24 lutego 2005 r.

w sprawie C-383/04, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa - Dyrektywa 1999/105/WE - Obrót leśnym materiałem rozmnożeniowym - Brak transpozycji w przepisanym terminie)

(2005/C 106/17)

Język postępowania: francuski

W sprawie C- 383/04, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: A. Bordes) przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (pełnomocnik: S. Schreiner), mającej za przedmiot stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes, R. Schintgen i G. Arestis (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass wydał w dniu 24 lutego 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając w przepisanym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 1999/105/WE Rady z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie obrotu leśnym materiałem rozmnożeniowym, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2.	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/10

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 19 stycznia 2005 r.

w sprawie C-206/03 (wniosek High Court of Justice (England & Wales) Chancery Division o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Commissioners of Customs & Excise przeciwko SmithKline Beecham plc (1)

(Art. 104 § 3 regulaminu - Wspólna Taryfa Celna - Pozycje taryfowe - Plastry z nikotyną - Znaczenie prawne opinii dotyczącej klasyfikacji Światowej Organizacji Celnej)

(2005/C 106/18)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-206/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez High Court of Justice (England and Wales) Chancery Division (Zjednoczone Królestwo) postanowieniem z dnia 7 grudnia 2000 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 14 maja 2003 r., w postępowaniu: Commissioners of Customs & Excise przeciwko SmithKline Beecham plc, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, N. Colneric, K. Schiemann, E. Juhász i E. Levits, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 19 stycznia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

Plastry z nikotyną tego rodzaju, jak będące przedmiotem postępowania głównego, klasyfikowane są do pozycji 3004 nomenklatury scalonej, zamieszczonej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2086/97 z dnia 4 listopada 1997.

Jeżeli właściwe władze wydały nieprawidłową wiążącą informację taryfową, sąd krajowy jest zobowiązany na podstawie art. 10 WE podjąć, w ramach swych kompetencji, wszelkie kroki niezbędne dla uchylenia tej informacji i wydania nowej wiążącej informacji taryfowej, zgodnej z prawem wspólnotowym.

W tym kontekście szczegółowy tryb i skutki przyjętych w konsekwencji skargi decyzji sądu krajowego określone są — w granicach wyznaczonych przez zasady równoważności i skuteczności — przez prawo krajowe.

W tym przedmiocie art. 12 ust. 5 kodeksu celnego, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 82/97 z dnia 19 grudnia 1996 r. nie stoi na przeszkodzie temu, by sąd krajowy uchylił decyzję właściwego organu celnego, która pozostając w zgodzie z opinią WCO dotyczącą klasyfikacji narusza nomenklaturę scaloną, zamieszczoną w załączniku I do rozporządzenia nr 2658/87, zmienionym rozporządzeniem nr 2086/97, i oświadczył, że klasyfikacja towaru powinna być dokonywana w sposób odmienny od przewidzianego w tej opinii klasyfikacyjnej.

(1) Dz.U. C 158 z 05.07.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/10

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 28 października 2004 r.

w sprawie C-236/03 P Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko CMA CGM i in. (1)

(Odwołanie - Porozumienia - Transport morski pomiędzy Europą Północną i Dalekim Wschodem - Grzywny - Przedawnienie - Odwołanie w części oczywiście niedopuszczalne, w części oczywiście bezzasadne)

(2005/C 106/19)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-236/03 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, wniesione w dniu 2 czerwca 2003 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: P. Oliver), w której pozostałymi uczestnikami byli CMA CGM z siedzibą w Marsylii (Francja), Evergreen Marine Corp. Ltd z siedzibą w Taipei, Tajwan (Chiny), Hanjin Shipping Co. Ltd z siedzibą w Taipei, Hapag-Lloyd Container Linie GmbH z siedzibą w Seulu (Korea Południowa, Kawasaki Kisen Kaisha Ltd z siedzibą w Tokio (Japonia), Malaysia International Shipping Corporation Berhad z siedzibą w Kuala Lumpur (Malezja), Mitsui OSK Lines Ltd z siedzibą w Tokio, Neptune Orient Lines Ltd z siedzibą w Singapurze (Singapur), Nippon Yusen Kaisha z siedzibą w Tokio, Orient Overseas Container Line Ltd z siedzibą w Wanchai (Chiny), P & O Nedlloyd Container Liner Ltd z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo), Yangming Marine Transport Corp. z siedzibą w Taipei (adwokaci: J. Pheasant i M. Levitt), Senator Lines GmbH, wcześniej DSR-Senator Lines GmbH, z siedzibą w Bremie (Niemcy) (adwokaci: J. Pheasant i M. Levitt oraz D. Waelbroeck i U. Zinsmeister) oraz Cho Yang Shipping Co. Ltd w likwidacji z siedzibą w Seulu, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans (sprawozdawca), prezes izby, R. Silva de Lapuerta, R. Schintgen, G. Arestis i J. Klučka, sędziowie; rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 28 października 2004 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje odrzucone.

2.	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 184 z 2.8.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/11

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 18 stycznia 2005 r.

w sprawie C-325/03 P José Luis Zuazaga Meabe przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)(OHIM)) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Skarga o uchylenie orzeczenia - Niedopuszczalność z powodu opóźnienia - Oczywiście bezzasadne odwołanie)

(2005/C 106/20)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-325/03 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, które wpłynęło w dniu 21 lipca 2003 r. wniesione przez José Luisa Zuazagę Meabe'a, zamieszkałego w Bilbao (Hiszpania), (adwokaci: J. A. Calderón Chavero i N. Moya Fernández), w której pozostałymi uczestnikami byli: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), (pełnomocnicy: O. Montalto i I. de Medrano Caballero) oraz Banco Bilbao Vizcaya Argentaria SA (BBVA), z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), (adwokat: J. de Rivera Lamo de Espinosa), Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, J. N. Cunha Rodrigues i M. Ilešič (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 18 stycznia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje odrzucone

2.	J.L. Zuazaga Meabe poniesie koszty własne oraz koszty Banco Bilbao Vizcaya Argentaria SA

3.	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) poniesie koszty własne.

(1) Dz.U. C 239 z 4.10.2003.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/11

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 7 grudnia 2004 r.

w sprawie C-521/03 P Internationaler Hilfsfonds eV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Odwołanie - Dopuszczalność skargi - Prekluzja - Art. 230 akapit piąty WE - Decyzja o charakterze czysto potwierdzającym - Kwalifikacja)

(2005/C 106/21)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-521/03 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 regulaminu Trybunału Sprawiedliwości, które wpłynęło w dniu 15 grudnia 2003 r. wniesione przez Internationaler Hilfsfonds eV (adwokat: H. Kaltenecker), w której drugą stroną była Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. Wilderspin i S. Fries), Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, pełniący obowiązki prezesa izby, N. Colneric i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 7 grudnia 2004 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje odrzucone.

2.	Strona skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 59 z 6.3.2004

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/12

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 21 stycznia 2005 r.

w sprawie C-75/04 (wniosek Hof van Beroep te Antwerpen o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Ministerie van Financiën przeciwko Hendrik Hanssens i in. (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Niedopuszczalność)

(2005/C 106/22)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-75/04, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hof van Beroep te Antwerpen (Belgia) postanowieniem z dnia 11 lutego 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 lutego 2004 r. w postępowaniu: Ministerie van Financiën przeciwko Hendrik Hanssens, Rudi Verhoeven, World Wide Shipping and Forwarding NV (WWSF) Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, R. Schintgen (sprawozdawca), J. Makarczyk, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 21 stycznia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hof van Beroep te Antwerpen postanowieniem z dnia 11 lutego 2004 r., jest niedopuszczalny.

(1) Dz.U. C 94 z 17.4.2004.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/12

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 26 stycznia 2005 r.

w sprawie C-153/04 P Euroagri Srl przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Odwołanie - EFOGR - Pomoc finansowa - Projekt pilotażowy i pokazowy dotyczący wykorzystania nowej techniki zwane j „Endovena” do drzew owocowych)

(2005/C 106/23)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-153/04 P, mającej za przedmiot odwołanie w trybie art. 56 Statutu Trybunału, wniesione w dniu 23 marca 2004 r. przez Euroagri Srl, z siedzibą w Monte Vidon Combatte (Włochy), (adwokat: W. Massucci), w której drugą stroną jest: Komisja Wspólnot Europejskich, (pełnomocnicy: C. Cattabriga i L. Visaggio), Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, J. Makarczyk i P. Kūris (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 stycznia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje odrzucone.

2.	Euroagri Srl zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U C 106 z 30.04.2004.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/12

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 28 stycznia 2005 r.

w sprawie C-208/04 Inter-Environnement Wallonie ASBL przeciwko Région wallone (1) (wniosek Conseil d'État o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(Artykuł 104 § 3 regulaminu - Dyrektywy 75/442/EWG i 91/156/EWG - Pojęcie „odpady” - Wykaz materiałów porównywalnych z produktami)

(2005/C 106/24)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-208/04 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d'État (Belgia) postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2004 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 11 maja 2004 r., w postępowaniu Inter-Environnement Wallonie ASBL przeciwko Région wallone, Trybunał (piąta izba) w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes, P. Kūris (sprawozdawca) i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 28 stycznia 2005 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

Artykuł 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów w brzmieniu zmienionym przez dyrektywę Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. sprzeciwia się wprowadzeniu przez Państwa Członkowskie nowej kategorii materiałów nie należących ani do grupy odpadów, ani do grupy produktów, nawet gdy ta nowa kategoria materiałów może zawierać substancje lub przedmioty, które odpowiadają definicji pojęcia „odpady” w rozumieniu powołanego przepisu.

(1) Dz.U. C 179 z 10.7.2004.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/13

Wniosek o upoważnienie do dokonania zajęcia złożony w dniu 9 marca 2005 r. przez ALT Ylmy przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-4/05 SA)

(2005/C 106/25)

W dniu 9 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości wpłynął wniosek o upoważnienie do dokonania zajęcia złożony przez ALT Ylmy, reprezentowaną przez adwokata R. Nathana, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

—

Wnioskodawca zwraca się do Trybunału o uchylenie immunitetu Komisji w celu umożliwienia dokonania zajęcia, znajdujących się w posiadaniu Komisji środków dłużnika, w tym przypadku CESD — Communautaire a.s.b.l., jako że nie istnieją przeszkody natury prawnej ani faktycznej uniemożliwiające Komisji, jako osobie trzeciej, w posiadaniu której tymczasowo znajdują się środki dłużnika, skuteczne zwolnienie tych środków na rzecz wnioskodawcy.

—	Wnioskodawca zwraca się o obciążenie Komisji wszelkimi kosztami.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/13

Wniosek o upoważnienie do dokonania zajęcia złożony w dniu 11 marca 2005 r. przez Marię Fernandę Gil do Nascimento i innych przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-5/05 SA)

(2005/C 106/26)

Język postępowania: portugalski

W dniu 11 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o upoważnienie do dokonania zajęcia złożony przez Marię Fernandę Gil do Nascimento i innych, reprezentowanych przez João Carlos Grilo Simões, Advogado, w stosunku do Komisji Wspólnot Europejskich.

Wnioskodawcy zwracają się do Trybunału o uchylenie immunitetu Komisji i upoważnienie do dokonania zajęcia znajdujących się w posiadaniu Komisji środków ISD — Informação, Sistemas e Desenvolvimentos, S.A na rzecz wnioskodawców, tytułem zapłaty wynagrodzenia za pracę i wierzytelności związanych z tym wynagrodzeniem..

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/13

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-84/03 Maurizio Turco popierany przez Republikę Finlandii, Królestwo Danii i Królestwo Szwecji przeciwko Radzie Unii Europejskiej popieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz przez Komisję Wspólnot Europejskich, wniesione przez Królestwo Szwecji w dniu 2 lutego 2005 r.

(Sprawa C-39/05 P)

(2005/C 106/27)

Język postępowania: angielski

W dniu 2 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Królestwa Szwecji, reprezentowanego przez K. Wistranda, działającego w charakterze pełnomocnika, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-84/03 (1), Maurizio Turco, popierany przez Republikę Finlandii, Królestwo Danii i Królestwo Szwecji przeciwko Radzie Unii Europejskiej, popieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz przez Komisję Wspólnot Europejskich.

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

1.	uchylenie punktu 1 sentencji wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-84/03, Maurizio Turco przeciwko Radzie Unii Europejskiej;

2.	stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. w zakresie, w jakim dotyczy dostępu do opinii Służby Prawnej Rady, oraz

3.	obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez Królestwo Szwecji w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty

Rząd szwedzki podnosi, iż Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo wspólnotowe w zaskarżonym wyroku.

Z jednej strony, Sąd zwrócił uwagę, że to do instytucji należy ocena w każdej indywidualnej sprawie, czy dokumenty, o ujawnienie których w danej chwili się wnosi, stanowią wyjątek przewidziany w rozporządzeniu nr 1049/2001 (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (rozporządzenie „w sprawie przejrzystości”).

Z drugiej natomiast strony, Sąd przyjął argumenty Rady, iż istnieje ogólna konieczność zachowania poufnego charakteru opinii prawnych dotyczących kwestii legislacyjnych. Konieczność taka jest uzasadniona, po pierwsze, dlatego, że ujawnienie takiego rodzaju dokumentów mogłoby poddać pod wątpliwość zgodność z prawem danej regulacji oraz, po drugie, dlatego, że utrzymanie niezależności opinii Służby Prawnej Rady stanowi zasługujący na ochronę interes. Na tej podstawie Sąd Pierwszej Instancji stwierdził, że Rada nie popełniła błędu w ocenie odmawiając dostępu do opinii prawnej na podstawie art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia w sprawie przejrzystości.

Zdaniem szwedzkiego rządu taki wniosek pozostaje w sprzeczności z obowiązkiem oceny kwestii ujawnienia w świetle zawartości konkretnego dokumentu. Ustalenia Sądu Pierwszej Instancji w ten oto sposób naruszają prawo wspólnotowe.

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003, str. 38

(2) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/14

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-84/03 Maurizio Turco, wspierany przez Republikę Finlandii, Królestwo Danii oraz Królestwo Szwecji przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisję Wspólnot Europejskich, wniesione przez Maurizio Turco w dniu 9 lutego 2005 r.

(Sprawa C-52/05 P)

(2005/C 106/28)

Język postępowania: angielski

W dniu 9 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-84/03 (1) Maurizio Turco, wspierany przez Republikę Finlandii, Królestwo Danii oraz Królestwo Szwecji przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Komisję Wspólnot Europejskich, wniesione przez Maurizio Turco, zamieszkującego w Pulsano (Włochy), reprezentowanego przez O. W. Brouwera i C. E. Schillemannsa, prawników.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r., w którym:

a)	skarga wniesiona przez stronę skarżącą została oddalona w zakresie dotyczącym odmowy dostępu do dokumentu nr 9077/02, zawierającego opinię służby prawnej Rady dotyczącą projektu dyrektywy Rady ustalającej minimalne standardy związane z udzieleniem skarżącym azylu w Państwach Członkowskich;

b)	strona skarżąca oraz Rada zostały obciążone kosztami postępowania po połowie

—	jeśli konieczne, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania, łącznie z kosztami powstałymi w związku z ewentualnymi interwencjami.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca podnosi, że wyrok Sądu Pierwszej Instancji zawiera błędy co do prawa dotyczące wykładni i stosowania art. 4 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1049/2001 (2) z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanego dalej „rozporządzeniem”).

Podstawy odwołania i argumenty prawne, na które powołuje się strona skarżąca: w niniejszej sprawie Sąd Pierwszej Instancji:

(i)	dokonał błędnej wykładni oraz niewłaściwie zastosował pojęcie „porady prawnej” użyte w art. 4 ust. 2 rozporządzenia;

(ii)	błędnie zakwalifikował opinię prawną jako „poradę prawną” w rozumieniu art. 4 ust. 2 rozporządzenia oraz naruszył zakres i treść art. 4 ust.2 i art. 4 ust. 3 oraz immanentną konstrukcję i strukturę rozporządzenia;

(iii)

dokonał błędnej wykładni i niewłaściwie zastosował (stwarzając precedens prawa wspólnotowego) zasadę, w myśl której udzielony powinien zostać możliwie najszerszy dostęp do dokumentów przechowywanych przez instytucje wspólnotowe a wyjątki od tej zasady powinny być dokonywane tak restrykcyjnie jak to tylko możliwe;

(iv)	dokonał błędnej wykładni i niewłaściwie zastosował (stwarzając precedens prawa wspólnotowego) zasadę, w myśl której żądanie udostępnienia dokumentu powinno być oceniane ad casu;

(v)	dokonał błędnej wykładni i niewłaściwie zastosował koncepcję „[nadrzędnego] interesu publicznego” oraz popełnił błąd co do prawa obciążając ciężarem dowodu tej okoliczności stronę skarżącą;

(vi)	naruszył zasadę prawa wspólnotowego, w myśl której porządek prawny Wspólnot jest oparty na zasadzie praworządności; oraz

(vii)

nie uzasadnił w dostateczny sposób oraz nie ustosunkował się do niektórych argumentów powołanych przez stronę skarżącą.

(1) Dz. U. C 112 z dnia 10/05/2003, str. 38

(2) Dz. U. L 145 z dnia 31/05/2001, str. 43.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/15

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-69/05)

(2005/C 106/29)

Język postępowania: francuski

W dniu 11 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Florence Clotuche-Duvieusart i Agnieszkę Stobiecką-Kuik, działające w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie przekazując przed dniem 1 lipca 2001 r. i nie później niż w dniu 30 czerwca 2002 r. sprawozdań rocznych dotyczących wszystkich programów pomocy państwa istniejących w latach 2000 i 2001 w sektorze rolnym, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 88 ust. 1 Traktatu WE i art. 21 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (1) (obecnie art. 88 Traktatu WE), w sposób określony przez wytyczne w zakresie pomocy państwa w sektorze rolnym (2000/C/28/02);

2)	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Art. 21 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (obecnie art. 88 Traktatu WE) przewiduje, iż „Państwa Członkowskie składają Komisji sprawozdania roczne dotyczące wszystkich istniejących programów pomocowych w odniesieniu, do których nie nałożono żadnych szczegółowych obowiązków sprawozdawczych w decyzji warunkowej […]”. Przedstawianie rzeczonych sprawozdań dotyczących sektora rolnego jest uregulowane „Wytycznymi w zakresie pomocy państwa w sektorze rolnym” (2000/C/28/02), które precyzują, iż „sprawozdanie dotyczące wszystkich istniejących programów pomocy państwa w sektorze rolnym w danym Państwie Członkowskim winno być przedstawiane Komisji po raz pierwszy w terminie do dnia 1 lipca 2001 r., a w każdym następnym roku nie później niż do dnia 30 czerwca” (tłumaczenie nieoficjalne). Wiążący charakter wytycznych w dziedzinie pomocy państwa, które zostały przyjęte przez Państwo Członkowskie jako środek konieczny, został potwierdzony orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości. Wytyczne w zakresie pomocy państwa w sektorze rolnym zostały przyjęte przez Wielkie Księstwo Luksemburga, skoro nie wyraziło ono nigdy swego pisemnego sprzeciwu wobec środków koniecznych nimi przewidzianych. W związku z tym, wskutek braku przekazania spornych sprawozdań za rok 2000 i 2001 Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło swym zobowiązaniom.

(1) Dz.U. L 83, z 27.03.1999, str. 1

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/15

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 Kronofrance S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH, wniesione przez Republikę Federalną Niemiec w dniu 16 lutego 2005 r.

(Sprawa C-75/05 P)

(2005/C 106/30)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 16 lutego 2005 r. (faks/e-mail: 11 lutego 2005 r.) do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Republiki Federalnej Niemiec, reprezentowanej przez Wolfa-Dietera Plessinga i Clarissę Schulze-Bahr, Bundesministerium der Finanzen, Wilhelmstraße 97, D-11016 Berlin, oraz dr Marca Núñez Müllera, Rechtsanwalt, Latham & Watkins, Warburgstraße 50, D-20354 Hamburg, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 Kronofrance S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH.

Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

1.	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 (1) w całości;

2.	ostateczne rozstrzygnięcie sprawy i odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, a w każdym razie bezzasadnej;

3.	połączenie niniejszego postępowania z równoległym postępowaniem odwoławczym na podstawie odwołania Glunz AG do wspólnego postępowania i rozstrzygnięcia;

4.	obciążenie skarżącej w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania pierwszoinstancyjnego w sprawie T-27/02.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżony wyrok narusza m.in. art. 230 ust. 4 WE, art. 87 ust. 3 lit. c) WE i art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji.

Przede wszystkim brak jest legitymacji czynnej skarżącej. Mianowicie indywidualny związek według art. 230 ust. 4 WE nie wynika bezpośrednio z bycia zainteresowaną stroną według art. 1 lit. h) rozporządzenia 659/1999. Można się raczej oprzeć jedynie na treści zaskarżonego aktu prawnego i pozycji konkurencyjnej skarżącej. Konkurent występujący na rozprawie wstępnej przeciwko decyzji zezwalającej na pomoc musi według tego przedstawić i ewentualnie wykazać, że przyznana pomoc ma na niego „istotny” wpływ; nawet gdy uzna się za wystarczający jedynie „zwykły” wpływ, musi on w każdym razie być szczegółowo wykazany. Należało wobec tego odrzucić skargę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym jako niedopuszczalną, ponieważ skarżąca nie wykazała ani zwykłego ani tym bardziej istotnego wpływu.

Ponadto zaskarżony wyrok narusza pkt 3.3, 3.4, 3.10 i 3.10.1 ram wielosektorowych z 1998 r., ponieważ Sąd zobowiązał Komisję do badania konsumpcji i każdorazowego zniżkowania danego rynku także w przypadku wystarczających danych w odniesieniu do odpowiedniego stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych. Tym samym Sąd narusza jednocześnie również art. 87 ust. 3 lit. c) WE, ponieważ oceny przysługujące samej Komisji zastępuje własnymi.

Wreszcie zaskarżony wyrok narusza również art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, ponieważ Sąd zaniedbał zgromadzenia dochodzonych z urzędu informacji istotnych dla rozstrzygnięcia, których uzyskanie byłoby konieczne dla stwierdzenia legitymacji czynnej. Dotyczy to w szczególności natężenia stosunku konkurencji pomiędzy skarżącą a beneficjentem pomocy.

(1) Dz.U. C 31 z 5.2.2005

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/16

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 Kronofrance S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH, wniesione przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH w dniu 18 lutego 2005 r. (faks/e-mail: 16 lutego 2005 r.)

(Sprawa C-80/05 P)

(2005/C 106/31)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 18 lutego 2005 r. (faks/e-mail: 16 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Glunz AG i OSB Deutschland GmbH reprezentowanych przez dr Hansa-Jörga Niemeyera, Rechtsanwalt i Hengelera Muellera, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 Kronofrance S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH.

Wnoszące odwołanie zwracają się do Trybunału o:

1.	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 (1) i odrzucenie skargi;

2.	ewentualnie, uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji do ponownego rozpoznania;

3.	obciążenie kosztami postępowania skarżącej w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Należy uchylić zaskarżony wyrok Sądu Pierwszej Instancji z następujących powodów:

—

Sąd naruszył art. 87 ust. 3 WE, ponieważ dokonał błędnej interpretacji wielosektorowych ram pomocy regionalnej w odniesieniu do dużych projektów inwestycyjnych, a przy tym zlekceważył swobodne uznanie, jakie przysługuje Komisji przy określaniu i stosowaniu tych ram wspólnotowych. Ponadto błędna jest dokonana przez Sąd ocena ekonomiczna, zgodnie z którą pomoc na rynku zniżkowym pociąga za sobą powszechnie znane poważne ryzyko zniekształcenia konkurencji, także wówczas, gdy w danym sektorze brak jest nadmiaru mocy produkcyjnych.

—	Na podstawie błędnej wykładni art. 230 ust. 4 WE Sąd potwierdził legitymację czynną skarżącej w postępowaniu głównym, a tym samym dopuszczalność skargi. Sporna pomoc nie dotyczy skarżącej indywidualnie i bezpośrednio, ponieważ pomiędzy nią a wnoszącymi odwołanie nie zachodzi stosunek konkurencji.

—	Sąd naruszył art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji. Sąd winien był dokonać dalszego wyjaśnienia stanu faktycznego w drodze środków organizacji postępowania w celu ustalenia faktów, które uzasadniałyby uprawnienie skarżącej do wniesienia skargi.

—	Sąd naruszył art. 230 ust. 2 WE, ponieważ w swoim wyroku orzekł ponad żądanie skargi.

(1) Dz.U. C 31 z 5.2.2005

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem House of Lords, wydanym dnia 3 listopada 2004 r., w sprawie United Utilities plc przeciwko Commisioners of Custom and Excise

(Sprawa C-89/05)

(2005/C 106/32)

Język postępowania: angielski

W dniu 18 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem House of Lords, wydanym dnia 3 listopada 2004 r., w sprawie United Utilities plc przeciwko Commisioners of Custom and Excise.

House of Lords zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy zwolnienie podatkowe dotyczące zakładów, przewidziane w art. 13 B lit. f szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. (77/388/EWG) (1) znajduje zastosowanie, jeżeli pewna osoba (zleceniobiorca) świadczy usługi w imieniu innej osoby (zleceniodawcy) polegające na przyjmowaniu zakładów od klientów i przekazywaniu im oświadczeń o przyjęciu tych zakładów przez zleceniodawcę, gdy a) czynności zleceniobiorcy stanowią działanie konieczne dla ustanowienia prawnego stosunku zakładu pomiędzy zleceniodawcą a jego klientem, prowadząc w ten sposób do zawarcia umowy zakładu; jednakże b) zleceniobiorca nie podejmuje decyzji w przedmiocie wysokości stawek, które są określane przez zleceniodawcę lub w niektórych przypadkach przez osoby trzecie, zgodnie z regułami danej dyscypliny sportowej; i c) zleceniobiorca decyduje o przyjęciu zakładu w imieniu zleceniodawcy według kryteriów określonych przez zleceniodawcę, w związku z czym zleceniobiorca nie dysponuje w tym zakresie swobodnym uznaniem.

(1) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, (Dz.U. L 145, 13.06.1977, str.1)

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Verwaltungsgericht Darmstadt, wydanym dnia 25 stycznia 2005 r., w sprawie Mohamed Gattoussi przeciwko Stadt Rüsselheim

(Sprawa C-97/05)

(2005/C 106/33)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 23 stycznia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Verwaltungsgericht Darmstadt, wydanym w dniu 25 stycznia 2005 r. w sprawie Mohamed Gattoussi przeciwko Stadt Rüsselheim.

Verwaltungsgericht Darmstadt zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.	Czy art. 64 Układu Eurośródziemnomorskiego ustanawiającego Stowarzyszenie z Tunezją wywołuje skutki w zakresie prawa pobytu? W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy z zakazu dyskryminacji zawartego w art. 64 Układu Eurośródziemnomorskiego ustanawiającego Stowarzyszenie z Tunezją można wywieść stanowisko prawne w zakresie prawa pobytu, które sprzeciwia się ograniczeniu czasu trwania prawa pobytu, jeśli obywatel Tunezji posiadający zezwolenie na zatrudnienie na czas nieokreślony faktycznie prowadzi działalność zawodową i w dniu wydania decyzji z zakresu prawa o cudzoziemcach posiada zezwolenie na pobyt tymczasowy?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie:

Czy w celu określenia wynikającego z art. 64 Układu Eurośródziemnomorskiego ustanawiającego Stowarzyszenie z Tunezją stanowiska prawnego w zakresie prawa pobytu można się oprzeć na dacie po wydaniu decyzji z zakresu prawa o cudzoziemcach ograniczającej czas trwania prawa pobytu?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie:

4.	Czy w celu skonkretyzowania zastrzeżenia ograniczeń ze względu na ochronę uzasadnionego interesu państwa należy sięgnąć do zasad ustanowionych w tym względzie w odniesieniu do art. 39 ust. 3 WE?

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/18

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Østre Landsret, z dnia 11 lutego 2005 r., w sprawie De Danske Bilimportører przeciwko Skatteministeriet

(Sprawa C-98/05)

(2005/C 106/34)

Język postępowania: duński

W dniu 24 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Østre Landsret (Dania), z dnia 11 lutego 2005 r. w sprawie De Danske Bilimportører przeciwko Skatteministeriet.

Østre Landsret zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy należy interpretować art. 11 A ust. 2 lit. a) w związku z art. 11 A ust. 3 lit. c) szóstej dyrektywy VAT (1) w ten sposób, że opłata rejestracyjna dla pojazdów mechanicznych (samochodów osobowych) mieści się w podstawie wymiaru podatku VAT w odniesieniu do umowy sprzedaży przewidującej dostawę nowego pojazdu przeznaczonego do transportu osób, gdy — zgodnie z tą umową i wykorzystaniem, do jakiego przeznaczył go nabywca — pojazd został dostarczony temu nabywcy przez dystrybutora już zarejestrowany za całkowitą cenę obejmującą tak cenę zapłaconą dystrybutorowi, jak i opłatę rejestracyjną?

2)	Czy Państwo Członkowskie może organizować swój system podatkowy w ten sposób, że opłata rejestracyjna jest uważana za wydatek, który dystrybutor płaci na rachunek ostatecznego nabywcy, co oznacza, że to ostateczny nabywca jest zobowiązany do zapłaty podatku?

Czy ma znaczenie dla pytań 1 i 2 okoliczność, że samochód osobowy może być zakupiony lub dostarczony bez uiszczenia opłaty rejestracyjnej, co ma miejsce w sytuacji, gdy nabywca nie ma zamiaru użytkować tego samochodu do zwykłego transportu osób lub towarów na obszarze, do jakiego mają zastosowanie przepisy o ruchu drogowym?

4)	Czy ma znaczenie okoliczność, że użytkownicy ostateczni w znacznym stopniu importują lub przywożą używane samochody, między innymi jako mienie przy zmianie miejsca zamieszkania i sami płacą opłatę rejestracyjną bez korzystania z pośrednictwa dystrybutora?

5)	Czy ma znaczenie okoliczność, że obowiązek podatkowy z tytułu opłaty rejestracyjnej powstaje lub opłata ta staje się wymagalna — ewentualnie jako wydatek — zanim powstanie obowiązek z tytułu VAT lub zanim podatek ten stanie się wymagalny?

(1) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), Dz. U. 1977, L 45, str. 1.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof te Amsterdam z dnia 18 lutego 2005 r. w sprawie ASM Lithography B.V. przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Douane Zuid/kantoor Roermond

(Sprawa C-100/05)

(2005/C 106/35)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 28 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) z dnia 18 lutego 2005 r. w sprawie ASM Lithography B.V. przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Douane Zuid/kantoor Roermond.

Gerechtshof te Amsterdam zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy w odniesieniu do rozpatrywanych produktów kompensacyjnych (pkt. 2.1. wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) uznanych za dopuszczone do swobodnego obrotu, określenie długu celnego powinno nastąpić na podstawie reguł naliczania wskazanych w art. 122 lit. c) Wspólnotowego Kodeksu Celnego (1) również wówczas, gdy zainteresowana osoba nie złożyła uprzednio wyraźnego wniosku w tym zakresie?

Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest przecząca, czy po poinformowaniu o wysokości należności z tytułu długu celnego określonej na podstawie reguł naliczania wskazanych w art. 121 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, należy przychylić się do wniosku o dokonanie (ponownego) obliczenia wysokości długu celnego na podstawie reguł naliczania wskazanych w art. 122 lit. c) Wspólnotowego Kodeksu Celnego, złożonego w związku z wnioskiem o zwrot należności celnych na podstawie art. 236 Wspólnotowego Kodeksu Celnego?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19 października 1992 r., str. 1).

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/19

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Regeringsrätten, z dnia 15 października 2004 r., w sprawie Skatteverket przeciwko A

(Sprawa C-101/05)

(2005/C 106/36)

Język postępowania: szwedzki

W dniu 28 lutego 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Regeringsrätten (Szwecja), z dnia 15 października 2004 r., w sprawie Skatteverket przeciwko A.

Regeringsratten zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy przepisy o swobodnym przepływie kapitału między Państwami Członkowskimi a państwami trzecimi stoją na przeszkodzie temu, aby w sytuacji, takiej jak w niniejszej sprawie, opodatkować dywidendę otrzymaną przez A od X na takiej podstawie, że X nie ma siedziby w państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w państwie, z którym Szwecja zawarła umowę podatkową, która zawierałaby postanowienie o wymianie informacji?

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/19

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Regeringsrätten, z dnia 15 października 2004 r., w sprawie Skatteverket przeciwko A i B

(Sprawa C-102/05)

(2005/C 106/37)

Język postępowania: szwedzki

Regeringsrätten zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy przepisy o swobodnym przepływie kapitału między Państwami Członkowskimi a państwami trzecimi stoją na przeszkodzie temu, aby, tak jak w niniejszej sytuacji, opodatkować w sposób mniej korzystny dywidendy otrzymane przez A i B od X, na takiej podstawie, że Y, spółka zależna X, prowadzi działalność w Rosji, a nie w Szwecji?

2)	Czy ma jakiekolwiek znaczenie okoliczność, czy A i B nabyli akcje X przed lub po tym, jak przedsiębiorstwo rozpoczęło lub zmodyfikowało swoją działalność w Rosji?

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/19

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Regeringsrätten, z dnia 24 lutego 2005 r., w sprawie Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket

(Sprawa C-111/05)

(2005/C 106/38)

Język postępowania: szwedzki

W dniu 4 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Regeringsrätten (Szwecja), z dnia 24 lutego 2005 r., w sprawie Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket.

Regeringsratten zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy transakcja podlegająca opodatkowaniu dotycząca dostawy i instalacji kabla, który jest położony na terytorium dwóch Państw Członkowskich oraz poza terytorium Wspólnoty i który stanowi wyraźnie większą część całości kosztów powinna być uważana — dla zastosowania przepisów dyrektywy (1) dotyczących miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu — za dostawę towarów?

2)	Gdyby zamiast tego taką transakcję uznać za świadczenie usługi, czy należy uważać, że ta usługa ma taki związek z nieruchomością, że miejsce jej świadczenia należy ustalić przy zastosowaniu art. 9 ust. 2 lit. a)?

3)	Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 lub 2 jest twierdząca, czy należy interpretować art. 8 ust. 1 lit. a) lub art. 9 ust. 2 lit. a) w ten sposób, że transakcję należy podzielić pod względem geograficznego miejsce położenia kabla?

Jeżeli odpowiedź na pytanie 3 jest twierdząca, czy należy rozumieć art. 8 ust. 1 lit. a) lub art. 9 ust. 2 lit. a) w związku z art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 w ten sposób, że nie należy płacić podatku od wartości dodanej za tą część dostawy lub świadczenia usług, która dotyczy obszaru poza terytorium Wspólnoty?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/20

Skarga wniesiona w dniu 8 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-115/05)

(2005/C 106/39)

Język postępowania: francuski

W dniu 8 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez G. Brauna, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. zmieniającej dyrektywy 78/660/EWG, 83/349/EWG oraz 86/635/EWG w zakresie zasad oceny rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek, a także banków oraz innych instytucji finansowych (1), a w każdym razie nie notyfikując Komisji ich przyjęcia, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

2.	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin do dokonania transpozycji dyrektywy do krajowego porządku prawnego upłynął z dniem 1 stycznia 2004 r.

(1) Dz.U. L 283 z 27.10.2001, str. 28.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/20

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Portugalskiej

(Sprawa C-118/05)

(2005/C 106/40)

Język postępowania: portugalski

W dniu 10 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Antónia Caeirosa i Sarę Pardo, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Portugalskiej.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (1) Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 24 ust. 1 ww. dyrektywy 2000/60/WE,

—	ewentualnie o stwierdzenie, że nie powiadamiając niezwłocznie Komisji o tych przepisach Republika Portugalska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 24 ust. 1 ww. dyrektywy 2000/60/WE,

—	obciążenie Republiki Portugalskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin transpozycji dyrektywy 2000/60/WE upłynął w dniu 22 grudnia 2003 r.

(1) Dz.U. L 327 z 22.12.2000, str. 1.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/23

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 1 marca 2005 r.

w sprawie T-143/03 Elisabeth Saskia Smit przeciwko Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol) (1)

(Personel tymczasowy - Personel Europolu - Nieprzedłużenie umowy o pracę)

(2005/C 106/52)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie T-143/03 Elisabeth Saskia Smit, była urzędniczka Europolu, zamieszkała w Scheveningen (Niderlandy), reprezentowana przez adwokatów M.F. Baltussen, P. de Casparis i D. C. Coppensa przeciwko Europejskiemu Urzędowi Polcji (Europol) z siedzibą w Hadze (Niderlandy) (pełnomocnicy: D. Heimans i K. Hennessy-Massaro, jak również podczas rozprawy N. Urban), mającej za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę ze skarżącą oraz wniosek o naprawienie jakoby poniesionej szkody, Sąd Pierwszej Instancji (druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes oraz A.W.H. Meij i I. Pelikánova, sędziowie; sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 1 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1	Decyzja z dnia 30 września 2002 r., na podstawie której Europol odmówił odnowienia umowy o pracę ze skarżącą oraz decyzja z dnia 25 lutego 2003 r. odrzucająca zażalenie wniesione przeciwko pierwszej decyzji zostają uchylone.

2	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3	Europol poniesie koszty sporu, w tym koszty postępowania w przedmiocie zarządzenia środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003 r.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/23

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 1 marca 2005 r.

w sprawie T-169/03, Sergio Rossi SpA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Krajowe i międzynarodowe słowne znaki towarowe MISS ROSSI - Zgłoszenie słownego znaku towarowego SISSI ROSSI - Podobieństwo towarów - Podobieństwo oznaczeń - Art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2005/C 106/53)

Język postępowania: włoski

W sprawie T-169/03, Sergio Rossi SpA, z siedzibą w San Mauro Pascoli, Forlì-Cesena (Włochy), reprezentowana przez adwokata A. Ruo, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: P. Bullock oraz O. Montalto), w której drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest Sissi Rossi Srl, z siedzibą w Castenaso di Villanova, Bolonia (Włochy), reprezentowana przez adwokatów S. Vereę, M. Bossharda oraz K. Muraro, mającej za przedmiot skargę na decyzję pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 lutego 2003 r. (sprawa R 569/2002-1) wydaną w postępowaniu w sprawie sprzeciwu między Calzaturificio Rossi SpA a Sissi Rossi Srl, Sąd (druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes, A. W. H. Meij i S. Papasavvas, sędziowie; sekretarz: D. Christensen, administrator, wydał w dniu 1 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1	Skarga zostaje oddalona.

2	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U C 171 z 19.7.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/24

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 1 marca 2005 r.

w sprawie T-185/03 Vincenzo Fusco przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w przedmiocie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ENZO FUSCO - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy ANTONIO FUSCO - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2005/C 106/54)

Język postępowania: włoski

W sprawie T-185/03 Vincenzo Fusco, zamieszkały w Sarmeola di Rubano (Włochy), reprezentowany przez adwokata B. Saguattiego przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: O. Montalto i P. Bullock), w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, był Antonio Fusco International SA Lussemburgo, succursale di Lugano, z siedzibą w Lugano (Szwajcaria), reprezentowana przez M. Bossharda, S. Verea oraz K. Muraro, mającej za przedmiot skargę na decyzję czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 marca 2003 r. w sprawie R 1023/2001-4, Sąd (druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes, A.W.H. Meij i N. J. Forwood, sędziowie; sekretarz: B. Pastor, zastępca sekretarza, wydał w dniu 1 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1	Skarga zostaje oddalona.

2	Skarżący zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 184 z 2.8.2003

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/24

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 1 marca 2005 r.

w sprawie T-258/03: Andreas Mausolf przeciwko Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol) (1)

(Personel tymczasowy - Personel Europolu - Nieprzedłużenie umowy o pracę)

(2005/C 106/55)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie T-258/03 Andreas Mausolf, były urzędnik Europolu, zamieszkały w Leiden (Niderlandy), reprezentowany przez adwokatów M.F. Baltussen, P. de Casparis i D. C. Coppensa przeciwko Europejskiemu Urzędowi Polcji (Europol) z siedzibą w Hadze (Niderlandy) (pełnomocnicy: D. Heimans i K. Hennessy-Massaro, jak również podczas rozprawy N. Urban), mającej za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Europolu w sprawie nieprzedłużenia umowy o pracę ze skarżącym oraz wniosek o naprawienie jakoby poniesionej szkody, Sąd Pierwszej Instancji (druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes oraz A.W.H. Meij i I. Pelikánova, sędziowie; sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 1 marca 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1	Skarga zostaje oddalona.

2	Każda ze stron poniesie własne koszty.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003 r.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/24

Skarga wniesiona w dniu 12 stycznia 2005 r. przez Hoya Corporation przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-9/05)

(2005/C 106/56)

Język, w którym wniesiono skargę: angielski

W dniu 12 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga wniesiona przez Hoya Corporation z siedzibą w Tokio (Japonia), reprezentowaną przez A. Nordemanna, lawyer (prawnika), przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

W postępowaniu przed Izbą Odwoławczą stroną była także Indo Internacional S.A. z siedzibą w Barcelonie (Hiszpania).

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 listopada 2004 r. w sprawie R 433/2004-1;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	słowny znak towarowy „AMPLITUDE” dla towarów z klasy 9 (okulary itp.) — zgłoszenie nr 1 723 931
Właściciel znaku lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Indo Internacional S.A.
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	krajowy znak graficzny „AMPLY” dla towarów z klasy 9 (okulary itp.)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	uchylenie zaskarżonej decyzji; odrzucenie zgłoszenia
Podniesione zarzuty:	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 40/94 (1)

(1) Dyrektywa Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/25

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2005 r. przez William Prym GmbH & Co. KG i Prym Consumer GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T- 30/05)

(2005/C 106/57)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 28 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga William Prym GmbH & Co. KG i Prym Consumer GmbH & Co. KG z siedzibą w Stolberg (Niemcy), reprezentowanych przez adwokata H.J. Meyer-Lindemanna, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji:

—	o ostateczne stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2004) 4221 (końcowy) z dnia 26 października 2004 r. w sprawie COMP/F-1/38.338-PO/igły w części, w jakiej dotyczy ona skarżących;

—	ewentualnie, o uchylenie lub (tytułem dalszego żądania ewentualnego) obniżenie grzywny nałożonej solidarnie na skarżące w wysokości 30 000 000 euro;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła, iż w okresie pomiędzy 10 września 1994 r. a 31 grudnia 1999 r. skarżące oraz inne przedsiębiorstwa naruszyły art. 81 ust. 1 WE poprzez uczestnictwo w praktykach uzgodnionych i zawarciu szeregu porozumień o charakterze formalnie dwustronnym, które należy uznać za porozumienia trójstronne, których celem i skutkiem był po pierwsze podział europejskiego rynku pasmanterii metalowej prowadzący do podziału rynku produktowego na rynek igieł do szycia ręcznego i igieł specjalnych oraz dalsze rynki igieł i rynki innej pasmanterii metalowej, a po drugie podział europejskiego rynku igieł prowadzący do geograficznego podziału rynku igieł.

Skarga jest oparta na trzech zarzutach. Pierwszy zarzut wskazuje na naruszenie prawa do uczciwego przesłuchania i obowiązku uzasadnienia. Zdaniem skarżących pozwana niedostatecznie wyjaśniła wiele argumentów skarżących i jest niejasne, dlaczego przyjęła istnienie szczególnie rażącego naruszenia. Również uzasadnienie wysokości grzywny jest czysto formalne, zatem skarżące nie mogą ocenić, czy zostały uwzględnione korzystne dla nich okoliczności. Wreszcie skarżące podnoszą, iż uzasadnienie zostało później sprostowane.

W ramach drugiego zarzutu skarżące wskazują na wiele rzekomych błędów materialnych przy zastosowaniu art. 81 ust. 1 WE. Skarżącej ad. 1 nie można było wymierzyć żadnej grzywny, ponieważ nie należało przypisać jej zachowania skarżącej ad. 2. Ponadto pozwana nie uwzględniła, że druga skarżąca poniosła straty na przedmiotowych produktach, że porozumienie o geograficznym podziale rynku jest warunkiem wejścia innego zainteresowanego przedsiębiorstwa na rynek igieł z uszkiem, oraz że zatem porozumienie to ograniczało konkurencję, która bez niego byłaby całkowicie niemożliwa. Ponadto pozwana mylnie oceniła rozmiar i siłę gospodarczą tego innego przedsiębiorstwa.

Trzeci zarzut skargi dotyczy wymiaru grzywny. Zdaniem skarżących tak wysoka grzywna stanowi sankcję podobną sankcjom przewidzianym w prawie karnym, dla wymierzenia której nie jest wystarczający przepis art. 23 ust. 3 rozporządzenia (1), ponieważ sam ustawodawca ma dostatecznie precyzyjnie określić, na jakiej zasadzie winien opierać się szczegółowo wymiar grzywny. W każdym razie grzywna ta jest sprzeczna z art. 23 ust. 2 rozporządzenia 1/2003, ponieważ wynosi ona ponad 10 % całkowitego obrotu każdej z dwóch skarżących i jest całkowicie nieproporcjonalna do gospodarczych skutków naruszenia, jak również do grzywny wymierzonej innemu zainteresowanemu przedsiębiorstwu. Ponadto skarżące zostały pokrzywdzone poprzez arbitralne rozdzielenie postępowania „pasmanteria metalowa: igły” od postępowania „pasmanteria metalowa: zapięcia”. Wreszcie pozwana zaniedbała uwzględnienia różnych okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść skarżących i przyznania im obniżenia grzywny wobec niekwestionowania stanu faktycznego.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu, Dz.U. L 1 z 4.1. 2003., str. 1

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/26

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2005 r. przez Camper, S.L. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-43/05)

(2005/C 106/58)

Język postępowania: angielski

W dniu 31 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Camper, S.L. z siedzibą w Inca, Majorka (Hiszpania), reprezentowanej przez I. Temiño Cenicerosa przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również JC AB z siedzibą w Mölnlycke (Szwecja).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uwzględnienie skargi na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) w sprawie R 170/2004-1 odrzucającą odwołanie wniesione przeciwko odmowie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego 1.954.601 w klasie 25;

—	uznanie za możliwą rejestrację wspólnotowego znaku towarowego nr 1.954.601 „BROTHERS BY CAMPER” dla wszystkich produktów w klasie 25;

—	nakazanie, aby każda ze stron poniosła własne koszty oraz po połowie koszty wspólne.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Znak graficzny „BROTHERS by CAMPER” dla towarów i usług w klasach 18, 25 i 39 (skóra, odzież, obuwie, nakrycia głowy, transport ...) — zgłoszenie nr 1 954 601
Właściciel znaku lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	JC AB
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Szwedzki, fiński i duński znak graficzny „Brothers” dla towarów w klasie 25 (odzież, obuwie, nakrycia głowy)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu w zakresie, w jakim oparty był na wcześniejszej szwedzkiej rejestracji. Sprzeciw podtrzymany odnośnie do części kwestionowanych towarów, tzn. „Odzież, obuwie, nakrycia głowy” w klasie 25, w zakresie, w jakim oparty był na wcześniejszej duńskiej i fińskiej rejestracji.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Oddalenie odwołania skarżącej
Podniesione zarzuty:	Sporne znaki towarowe nie są podobne do tego stopnia, aby istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/27

Skarga wniesiona w dniu 31 stycznia 2005 r. przez Reckitt Benckiser N.V. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-49/05)

(2005/C 106/59)

Język postępowania: angielski

W dniu 31 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Reckitt Benckiser N.V., z siedzibą w Hoofddorp (Niderlandy) reprezentowanej przez adwokata G.S.P. Vos, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 11 listopada 2004 r.;

—	zezwolenie na rejestrację zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 2 792 554;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Znak trójwymiarowy przedstawiający kształt towaru będącego prostokątną tabletką o niebieskiej warstwie wierzchniej z czerwonymi cętkami i zatopionej w niej mieniącej się kuli z macicy perłowej oraz białym spodzie o zielonych cętkach, zgłoszony dla towarów należących do klasy 1 (produkty do zmiękczania wody itp.) oraz klasy 3 (produkty do prania wstępnego itp.)
Decyzja eksperta:	Odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	Oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Wadliwe zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1) Wadliwe zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 40/94

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz. U. L nr 11 z dnia 14 stycznia 1994 r., str. 1.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/27

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2005 r. przez European Dynamics SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-50/05)

(2005/C 106/60)

Język postępowania: angielski

W dniu 28 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga European Dynamics SA z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowanej przez adwokata N. Korogiannakisa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (DG ds. Podatków i Unii Celnej), mocą której Komisja nie wybrała oferty skarżącej i udzieliła zamówienia wygrywającemu wykonawcy;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, a także innymi kosztami i wydatkami poniesionymi w związku ze skargą, nawet w razie jej oddalenia.

Zarzuty i główne argumenty:

W odpowiedzi na ogłoszenie o przetargu TAXUD/2004/AO-004 na specyfikację, opracowanie, konserwację i utrzymanie systemów telematycznych do kontroli przepływu produktów objętych podatkiem akcyzowym we Wspólnocie Europejskiej skarżąca spółka złożyła swoją ofertę. Mocą zaskarżonej decyzji Komisja odrzuciła tę ofertę, a zamówienie zostało udzielone innemu oferentowi.

W uzasadnieniu swojej skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji skarżąca twierdzi przede wszystkim, że Komisja naruszyła zasadę niedyskryminacji oraz wolnej konkurencji. Brak dokładnych specyfikacji dotyczących systemu EMCS uniemożliwił skarżącym skoncentrowanie się na konkretnych, istotnych z punktu widzenia projektu, obszarach przy wykazywaniu swoich kompetencji. Byli i obecni kontrahenci uzyskali istotną przewagę ze względu na posiadany jedynie przez nich dostęp do poufnych informacji. W opinii skarżącej należało uwzględnić złożone przez nią w stosownym czasie żądanie równego dostępu do takich aplikacji i dokumentacji. Zdaniem skarżącej, mimo, iż Komisja miała możliwość naprawienia tego stanu rzeczy, nie podjęła ona jednak stosownych kroków, by to uczynić.

Skarżąca twierdzi również, że Komisja naruszyła art. 97 ust. 1 Rozporządzenia Finansowego (1) oraz art. 17 ust. 1 dyrektywy 92/50 (2) poprzez zastosowanie kryteriów oceny, które były bardzo niejasne oraz w związku z tym, że kryteriom tym nie towarzyszyły klarowne i wymierne parametry.

Zdaniem skarżącej, przy dokonywaniu oceny oferty skarżącej Komisja popełniła oczywiste błędy w ocenie. W tym względzie skarżąca podnosi, że wszelkie niedostatki jej oferty wynikały z faktu niepoinformowania przez Komisję o najważniejszych elementach niezbędnych do przygotowania oferty przez skarżącą. Dalej skarżąca kwestionuje każde stwierdzenie zawarte w sprawozdaniu komitetu oceniającego.

Skarżąca wskazuje również na naruszenie przez Komisję wynikającego z art. 253 WE obowiązku uzasadnienia aktu oraz na nieprzedstawienie przez Komisję stosownych, zażądanych przez skarżącą, informacji dotyczących powodów odrzucenia jej oferty. Skarżąca podnosi również, że Komisja, działając ze znacznym opóźnieniem i nie udzielając przed złożeniem ofert wyczerpujących odpowiedzi na prośby skarżącej o przedstawienie stosownych informacji, naruszyła zasadę dobrej administracji i staranności.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1

(2) Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/28

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2005 r. przez Irlandię przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-56/05)

(2005/C 106/61)

Język postępowania: angielski

W dniu 8 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Irlandii, reprezentowanej przez D.J. O'Hagana, pełnomocnika, oraz P. Gallaghera i P. McGarry'ego, barrister z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności (w całości lub w części) decyzji Komisji C (2004) 4447 z dnia 29 listopada 2004r. zmniejszającej pomoc z Funduszu Spójności dla projektu 96/07/61/007 (Dublin Region Water Supply Scheme — Stage 3) przyznaną na mocy decyzji Komisji C(96) 2113 z dnia 29 lipca 1996 r. i zmniejszającej pomoc z Funduszu Spójności dla projektu 95/07/65/007 (N1 Dunleer — Dundalk Road Stage 2) przyznaną na mocy decyzji Komisji C(96) 2113 z dnia 29 lipca 1996 r., w zakresie okresów lub kwot, które powinien określić Sąd,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Na podstawie decyzji Komisji C(97) 4090 z dnia 15 grudnia 1997r. została udzielona pomoc z Funduszu Spójności dla projektu 96/07/61/007 (Dublin Region Water Supply Scheme — Stage III) w Irlandii. Na podstawie decyzji Komisji C(96) 2113 z dnia 29 lipca 1996r. została udzielona pomoc z Funduszu Spójności dla projektu 95/07/65/007 (N1 Dunleer — Dundalk Road Stage 2), również w Irlandii. Na mocy zaskarżonej decyzji Komisja zmniejszyła kwotę całkowitej pomocy przyznanej na podstawie dwóch wcześniejszych decyzji, wskazując na różne nieprawidłowości ujawnione podczas badania przedmiotowych projektów. Komisja stwierdziła również, że kwota ogółem 797 886 euro została nienależnie wypłacona i powinna zostać zwrócona.

Na uzasadnienie swego żądania o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji skarżąca podnosi przede wszystkim, że decyzja ta jest nieważna ze względu na jej wydanie po upływie trzech miesięcy od daty przesłuchania, co narusza art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1386/2002 (1) i art. H ust. 2 załącznika II do rozporządzenia nr 1164/94 (2). Zdaniem skarżącej okoliczność ta stanowi naruszenie istotnego wymogu proceduralnego oraz zasady pewności prawa.

Skarżąca twierdzi ponadto, że Komisja naruszyła zasadę pewności prawa również poprzez retroaktywne zastosowanie nowych wytycznych dotyczących kwalifikowania wydatków w taki sposób, że zmieniło to stosowaną przez Komisję wykładnię pojęcia „bezpośredni beneficjent”. W związku z tym wydatki nie zostały uznane jako kwalifikujące się ze względu na ich powstanie poza odpowiednim okresem. Zdaniem skarżącej naruszyło to również jej uzasadnione oczekiwania.

Wedle skarżącej kolejnym naruszeniem zasady pewności prawa było retroaktywne zastosowanie korekty finansowej opartej na stawce ryczałtowej. Jak podnosi skarżąca, koncepcja ta została po raz pierwszy rozwinięta i zastosowana w wytycznych przyjętych przez Komisję w 2002 r.

Skarżąca podnosi wreszcie, że Komisja stosując retroaktywnie nowy sposób traktowania praktyki zastępowania wydatków nie kwalifikujących się wydatkami kwalifikującymi się, również naruszyła zasadę pewności prawa. Zdaniem skarżącej dopiero w wytycznych z roku 2002 Komisja zadecydowała o niedopuszczalności takiej praktyki zastępowania. Skarżąca podnosi, że takie traktowanie nie może być stosowane względem projektów z lat 1996 i 1997.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1386/2002 z dnia 29 lipca 2002r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1164/94 w zakresie systemów zarządzania i kontroli pomocy przyznanej z Funduszu Spójności i procedury dokonywania korekt finansowych (Dz.U. L 201 str. 5).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1164/94 z dnia 16 maja 1994 r. ustanawiające Fundusz Spójności (Dz.U. L 130, str. 1).

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/29

Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2005 r. przez Jeremy'ego Henry'ego Moore'a Newsuma, Marka Anthony'ego Lovedaya i Robina Sheddena Broadhursta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-57/05)

(2005/C 106/62)

Język postępowania: angielski

W dniu 8 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Jeremy'ego Henry'ego Moore'a Newsuma, Marka Anthony'ego Lovedaya i Robina Sheddena Broadhursta, zamieszkałych w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanych przez M. Kingstona QC, D. Parka, barrister i J. Withinshawa, solicitor, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności następujących fragmentów decyzji Komisji 2004/813/WE z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmującej na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG wykaz terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty (1) (notyfikowana jako dokument nr C(2004) 4032):

(i)	Art. 1 i fragment załącznika 1 zaskarżonej decyzji opatrzony kodem UK0030163 Halkyn Mountain/Mynydd Helygain;

(ii)	lub, ewentualnie, art. 1 i fragment załącznika 1 zaskarżonej decyzji opatrzony kodem UK0030163 Halkyn Mountain/Mynydd Helygain oznaczony kolorem czerwonym w planie załączonym do wniosku;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący są właścicielami gruntów używanych częściowo w celach rolniczych i wydobywania minerałów, które obecnie zostały na mocy zaskarżonej decyzji określone jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty w atlantyckim regionie biogeograficznym.

Skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza ich podstawowe prawa zagwarantowane w ogólnych zasadach wspólnotowego porządku prawnego. To naruszenie podstawowych praw jest formalnie bezprawne, ponieważ przy wydawaniu przedmiotowej decyzji (oraz przy implementacji dyrektywy 92/43/EWG (2)) właścicielom gruntów nie przyznano w żadnym zakresie prawa do uczestnictwa. Skarżący podnoszą również, że Komisja popierała i akceptowała debatę publiczną w Państwie Członkowskim, która była jednak niedostateczna i nieodpowiednia w swej formie i czasie trwania.

Skarżący podnoszą ponadto, że nie zostały uwzględnione wymogi ekonomiczne i społeczne, włącznie z prawami własności skarżących. Zaskarżona decyzja jest niezgodna z przepisami samej dyrektywy 92/43/EWG, ponieważ kwestia należnego odszkodowania pozostała całkowicie otwarta i nierozwiązana.

Zdaniem skarżących, zaskarżona decyzja nie precyzuje gatunków i siedlisk, względem których tereny umieszczone w wykazie mają znaczenie dla Wspólnoty. Decyzja ta opiera się na błędnych informacjach technicznych. Wydawać się może, że przedmiotowe tereny zostały umieszczone w wykazie z powodu występowania na nich traszki grzebieniastej i murawy trzcinnikowej. Skarżący podnoszą, że traszka grzebieniasta nie jest gatunkiem o znaczeniu priorytetowym i że murawa trzcinnikowa nie jest siedliskiem o znaczeniu priorytetowym, w związku z czym skarżący nie wiedzą do którego siedliska naturalnego lub gatunku o znaczeniu priorytetowym odnosi się zaskarżona decyzja.

(1) Dz.U. L 387, str. 1

(2) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z dnia 22 lipca 1992 r., str. 7)

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/30

Skarga wniesiona w dniu 2 lutego 2005 r. przez European Dynamics S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-59/05)

(2005/C 106/63)

Język postępowania: angielski

W dniu 2 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga European Dynamics S.A. z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowanej przez adwokata N. Korogiannakisa, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (DG ds. Rolnictwa), mocą której Komisja nie wybrała oferty skarżącej i udzieliła zamówienia wygrywającemu oferentowi;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, a także innymi kosztami i wydatkami poniesionymi w związku ze skargą, nawet w razie jej oddalenia.

Zarzuty i główne argumenty:

W odpowiedzi na opublikowane przez Komisję zaproszenie do składania ofert AGRI-2004-S4FA-I3-01 dotyczące świadczenia usług w zakresie utworzenia systemu informacyjnego, a także związanej z tym konserwacji i wsparcia przeznaczonych dla systemów informacji finansowej DG ds. Rolnictwa (1) skarżąca złożyła swoją ofertę. Mocą zaskarżonej decyzji ofertę skarżącej odrzucono, a zamówienie zostało udzielone innemu oferentowi.

Na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji skarżąca twierdzi, po pierwsze, że poprzez zastosowanie kryteriów oceny, które były wyjątkowo niejasne, Komisja naruszyła przepisy rozporządzenia finansowego (2) oraz art. 17 ust. 1 dyrektywy 92/50 (3). Dalej skarżąca twierdzi, że Komisja nie udzieliła odpowiedzi na pytania skarżącej, w których żądała ona wyjaśnienia w sposób klarowny i obiektywny, czego dokładnie oczekuje się od oferentów.

Skarżąca uważa również, że przy dokonywaniu oceny oferty skarżącej Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie. W tym względzie skarżąca twierdzi, że komitet ds. oceny nieprawidłowo ocenił oferty z uwagi na to, że nie wziął pod uwagę okoliczności, iż — w przeciwieństwie do skarżącej — obydwaj członkowie zwycięskiego konsorcjum mają niezwykle małe doświadczenie. Skarżąca utrzymuje również, że jej własna oferta była bardziej korzystna.

Skarżąca zarzuca również Komisji naruszenie wynikającego z art. 253 WE obowiązku uzasadnienia decyzji oraz niedostarczenie stosownych, zażądanych przez skarżącą informacji dotyczących przyczyn odrzucenia jej oferty. Skarżąca podnosi również, że działając ze znacznym opóźnieniem i nie udzielając przed złożeniem ofert stosownych odpowiedzi na prośby skarżącej o przedstawienie informacji, Komisja naruszyła zasady dobrej administracji oraz staranności.

(1) Dz.U. 2004 S 59-050031.

(2) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1

(3) Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/30

Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2005 r. przez Corneliusa Rozemeijera i innych przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-61/05)

(2005/C 106/64)

Język postępowania: francuski

W dniu 10 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Corneliusa Rozemeijera, zamieszkałego w Alkmaarze (Niderlandy), Gastona Vaeskena, zamieszkałego w Saint-Mandrier (Francja) i Pierrette Vaesken, zamieszkałej w Sanary/Mer (Francja), reprezentowanych przez adwokatów Georges'a Vandersandena, Laure Levi i Aurore Finchelstein, przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

stwierdzenie nieważności swoich odcinków emerytury za maj 2004 r., aby spowodować zastosowanie współczynnika korygującego obowiązującego w stosunku do stolicy państwa, w którym mają oni miejsce zamieszkania lub przynajmniej takiego współczynnika korygującego, który odzwierciedlałby w odpowiedni sposób różnice w kosztach utrzymania w miejscach, w których skarżący zmuszeni są ponosić wydatki,

2)	obciążenie Rady całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zarzuty i główne argumenty są identyczne jak w sprawie T-35/05 Elisabeth Agne-Dapper i inni przeciwko Komisji.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/31

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2005 r. przez Lotto Sport Italia S.p.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-62/05)

(2005/C 106/65)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

W dniu 15 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Lotto Sport Italia S.p.A. z siedzibą w Treviso (Włochy), reprezentowanej przez adwokatów S. Feltrinelli i G. Brogi przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą była Lotos Brillen Vertriebs-GmbH, z siedzibą w Eisigen (Niemcy)

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji czwartej Izby Odwoławczej z dnia 7 października 2004 r. w sprawie R 572/2003-4;

—	stwierdzenie, że zgłoszony znak w zakresie w jakim dotyczy towarów z klasy 9, tj. „okulary sportowe nie wykonane z metali szlachetnych”, nie może wprowadzać w błąd w odniesieniu do powołanych w sprzeciwie wspólnotowego znaku towarowego nr 610 642 i międzynarodowego znaku nr 447 179;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Lotto Sport Italia S.p.A.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	znak graficzny „Lotto” dla towarów z klas 3, 9 i 16 (okulary, oprawki do okularów, etui na okulary, łańcuszki do okularów, sznurki do okularów, szkła do okularów, lornetki etc.) — zgłoszenie nr 1 443 183
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Lotos Brillen Vertriebs GmbH
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	wspólnotowy i międzynarodowy znak słowny „Lotos” dla towarów z klas 9, 14 i 18 (urządzenia i przyrządy optyczne; okulary; oprawki do okularów, w szczególności metalowe; metale szlachetne i ich stopy; skóra i imitacje skóry etc.) — wspólnotowy znak towarowy nr 610 642
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego dla towarów objętych sprzeciwem, tj. towarów z klasy 9
Decyzja Izby Odwoławczej:	nieuwzględnienie odwołania
Podniesione zarzuty:	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1)

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1)

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/31

Skarga wniesiona w dniu 7 lutego 2005 r. przez Thomasa Seldisa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-65/05)

(2005/C 106/66)

Język postępowania: francuski

W dniu 7 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Thomasa Seldisa, zamieszkałego w Amsterdamie (Niderlandy) reprezentowanego przez adwokatów Sébastiena Orlandiego, Xaviera Martina M., Alberta Coolena, Jeana-Noëla Louisa oraz Etienne Marchala przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu o:

uchylenie decyzji Komisji z dnia 5 kwietnia 2004 r. o powołaniu skarżącego jako urzędnika na okres próbny — w tej części, w której nie klasyfikuje go ona przy naborze w grupie zaszeregowania A6 i wydana została bez zbadania możliwości zastosowania wobec niego dodatkowej zasady starszeństwa służbowego stosownie do art. 32 regulaminu pracowniczego oraz art. 4 wewnętrznych dyrektyw z dnia 11 października 1984 r.

2)	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący w niniejszej sprawie — urzędnik w okresie próbnym w Dyrekcji Generalnej Wspólne Centrum Badawcze — sprzeciwia się sklasyfikowaniu go przy powołaniu w grupie zaszeregowania A 7.

W tej kwestii podnosi naruszenie art. 31 i 32 regulaminu pracowniczego, a także wewnętrznych dyrektyw z dnia 11 października 1984 r. w sprawie ustalania grup zaszeregowania i stopni personelu, a dokładniej kadry naukowo-technicznej, zajmującej stanowiska wynagradzane ze środków w budżecie badawczym.

W odniesieniu do swych żądań skarżący podnosi w szczególności, że przy zatrudnieniu go jako urzędnika posiadał już doświadczenie zawodowe przekraczające osiem lat uprawniające do zastosowania wobec niego dodatkowej zasady starszeństwa służbowego.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/32

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2005 r. przez Jörna Sacka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-66/05)

(2005/C 106/67)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 17 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Jörna Sacka, zamieszkałego w Tervuren (Belgia), reprezentowanego przez adwokatów U. Lehmannn-Braunsa oraz D. Mahlo przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji dotyczących wymiaru jego wynagrodzenia za miesiące od maja 2004 r. do lutego 2005 r. w związku z naruszeniem zasady równości traktowania oraz ponowne obliczenie wynagrodzenia za te miesiące z uwzględnieniem zasady równości traktowania;

—	uchylenie odmownej decyzji dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej ds. Personelu i Administracji z dnia 26 listopada 2004 r. w sprawie odwołania strony skarżącej wniesionego w dniu 21 czerwca 2004 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca była urzędnikiem Służby Prawnej Komisji w grupie zaszeregowania A*14. W związku z pełnieniem przez nią szczególnej funkcji w ramach Służby Prawnej strona skarżąca wniosła o traktowanie jej jak urzędnika średniego stopnia kierowniczego i w związku z tym o przyznanie jej dodatków przewidzianych w art. 44 ust. 2 i 46 oraz w art. 7 ust. 4 Załącznika XIII regulaminu pracowniczego.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi po pierwsze, że decyzja oddalająca odwołanie zawiera formalny błąd co do prawa, ponieważ po pierwsze została sporządzona wyłącznie w języku angielskim, mimo iż pierwsze odwołanie strony skarżącej zostało sporządzone w języku niemieckim i po drugie, naruszając art. 253 WE nie zawiera ustosunkowania do podniesionych przez nią w odwołaniu argumentów o charakterze całkowicie osobistym.

Ponadto strona skarżąca wskazuje na naruszenie ogólnej zasady równości traktowania w ramach oceny i zakwalifikowania wykonywanej przez nią pracy. Strona skarżąca podnosi, że wykonywane przez nią obowiązki były tej samej wartości co obowiązki szefa działu. Okoliczność, że następca na stanowisku strony skarżącej otrzymuje dodatek, stanowi kolejne naruszenie zasady równości traktowania.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/32

Skarga wniesiona w dniu 15 lutego 2005 r. przez Aytan's Manufacturing Company (UK) Limited przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-67/05)

(2005/C 106/68)

Język, w którym sporządzono skargę: angielski

W dniu 15 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Aytan's Manufacturing Company (UK) Limited z siedzibą w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanej przez S. Malynicza, barrister i M. J. Gilberta, solicitor, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również Criminal Clothing Limitem z siedzibą w Poole (Zjednoczone Królestwo).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 8 grudnia 2004 r. w sprawie R 309/2004-1;

—	obciążenie OHIM i innych uczestników postępowania kosztami własnymi i kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Criminal Clothing Limited
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy CRIMINAL dla towarów z klasy 3, 9 i 25 (odzież itp.)
Właściciel znaku lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Strona skarżąca
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Krajowy znak towarowy CRIMINAL DAMAGE dla towarów z klasy 25 (odzież itp.)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1)

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz. U. L nr 011 z dnia 14 stycznia 1994 r., str. 1.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/33

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2005 r. przez Aker Warnow Werft GmbH i Kværner ASA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-68/05)

(2005/C 106/69)

Język postępowania: angielski

W dniu 16 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Aker Warnow Werft GmbH z siedzibą w Rostock-Warnermünde (Niemcy) i Kværner ASA z siedzibą w Oslo (Norwegia), reprezentowanych przez B. Immenkampa, Solicitor oraz adwokata M. Schütte, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C 6/2000 z dnia 20 października 2004 r. w całości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

W październiku 1992 r. niemiecka agencja ds. prywatyzacji (Treuhandstalt) dokonała prywatyzacji i sprzedaży wschodnioniemieckiej stoczni Warnow Werft na rzecz norweskiej grupy Kværner. W ramach tej prywatyzacji zaoferowano ryczałtową kwotę pomocy państwa przeznaczoną na restrukturyzację stoczni, która miała być płatna w ratach. Pomoc państwa została zgłoszona Komisji Europejskiej, która zatwierdziła ją w odrębnych decyzjach.

W zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że skarżące uzyskały pomoc wyższą, niż była wymagana dla pokrycia faktycznych strat umownych poniesionych przez stocznię oraz, że uzyskana w ten sposób nadwyżka podlega windykacji.

W uzasadnieniu swojej skargi skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła prawo oraz popełniła oczywisty błąd w ocenie. Zdaniem skarżących kwota, która podlega windykacji — jako niezgodna z Traktatem WE pomoc państwa — została zatwierdzona przez Komisję w decyzjach zatwierdzających i stanowi istniejącą pomoc. Skarżące podnoszą, że Komisja nie była uprawniona do wszczęcia procedury zmierzającej do ponownej oceny zgodności pomocy z prawem oraz do zarządzenia windykacji części tej pomocy. Podnoszą one także, że spełniono wszelkie wymogi zawarte w decyzjach zatwierdzających pomoc, w szczególności zaś wymóg odnoszący się do obowiązku przedstawiania raportów spill-over oraz przestrzegania ograniczeń w produkcji. Skarżące twierdzą, że decyzje zatwierdzające nie zawierały żadnych zastrzeżeń Komisji co do wysokości kwoty pomocy oraz że cała pomoc operacyjna została zatwierdzona w ryczałtowej kwocie, po uprzednim gruntownym zbadaniu, czy pomoc taka jest konieczna. Wreszcie, skarżące twierdzą, że decyzje zatwierdzające pozostają w mocy.

Skarżące podnoszą następnie, że poprzez uznanie, że kwota otrzymanej pomocy państwa przekroczyła wartość strat umownych, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie. Zdaniem skarżących kwota pomocy wymieniona w zaskarżonej decyzji w ogóle nie figuruje w wydanych przez Komisję decyzjach zatwierdzających. Skarżące twierdzą również, że kwoty zatwierdzone przez Komisję jako odpowiadające stratom umownym są niższe niż straty faktycznie poniesione. Skarżące podnoszą także, że przy dokonywaniu oceny wielkości otrzymanej pomocy Komisja zaliczyła na jej poczet aktywa, które nie powinny być uznane za pomoc, w tym aktywa, objęte ceną nabycia uiszczoną przez Kværner. Ponadto skarżące twierdzą, że Komisja nie wzięła pod uwagę okoliczności, iż kwota zatwierdzonej pomocy została przekazana jedynie w części.

Skarżące wskazują również na naruszenie zasady pewności prawa. Ich zdaniem, mimo iż Komisja dysponowała wszelkimi stosownymi danymi, nie podjęła ona działań w odpowiednim czasie. Skarżące wskazują na fakt, że Komisja wszczęła dochodzenie w 1999 r., mimo że — zdaniem skarżących — miała pełną wiedzę na temat wszystkich istotnych kwestii już na początku 1996 r. Procedura, która została wszczęta w lutym 2000 r. została rozszerzona na nowe okoliczności, które nie były nigdy wcześniej badane i w stosunku do których decyzje zatwierdzające nie zawierały podstawy prawnej.

Wreszcie, jako zarzut dodatkowy, skarżące wskazują na fakt, że przy ustalania kwoty podlegającej windykacji Komisja nie uwzględniła wszystkich kosztów związanych z restrukturyzacją. Zdaniem skarżących środki wydatkowane na restrukturyzację znacznie przekraczają kwotę pomocy uzyskanej na ten cel.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/34

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2005 r. przez European Dynamics S.A. przeciwko Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności

(Sprawa T-69/05)

(2005/C 106/70)

Język postępowania: angielski

W dniu 11 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga European Dynamics S.A. z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowanej przez adwokata N. Korogiannakisa przeciwko Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji EFSA, mocą której EFSA nie wybrał oferty skarżącej i udzielił zamówienia wygrywającemu wykonawcy oraz wszystkich późniejszych decyzji EFSA związanych z ww. decyzją;

—	obciążenie EFSA kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, a także innymi kosztami i wydatkami poniesionymi w związku ze skargą, nawet w razie jej oddalenia.

Zarzuty i główne argumenty:

W odpowiedzi na opublikowane przez EFSA ogłoszenie o przetargu EFSA/IT/00012 (1) na oprogramowanie i utworzenie sieci extranet między krajowymi agencjami Państw Członkowskich, Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) a Komisją Europejską skarżąca spółka złożyła swoją ofertę. Mocą zaskarżonej decyzji ofertę skarżącej odrzucono, a zamówienie zostało udzielone innemu oferentowi.

W uzasadnieniu swojej skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji skarżąca twierdzi, że strona pozwana naruszyła przepisy Rozporządzenia Finansowego (2) oraz art. 17 ust. 1 dyrektywy 92/50 (3) poprzez zastosowanie kryteriów oceny, które nie były wyszczególnione w ogłoszeniu o przetargu. Zdaniem skarżącej, poprzez przyjęcie bez żadnej weryfikacji opinii osób zajmujących stanowiska kierownicze w podmiotach będących klientami skarżącej, EFSA przekazała część swoich uprawnień ocennych na rzecz osób trzecich. Skarżąca dalej twierdzi, że zgodnie z dyrektywą 92/50 zadowolenie klientów danego oferenta nie może być brane pod uwagę dla potrzeb wykluczenia innego oferenta, lecz może stanowić jedynie „kryterium udzielenia zamówienia”.

Skarżąca twierdzi również, że przy dokonywaniu oceny jej oferty strona pozwana popełniła oczywiste błędy w ocenie. Skarżąca kwestionuje niektóre stwierdzenia zawarte w sprawozdaniu komitetu oceniającego dotyczące okoliczności, że jeden z klientów skarżącej nie zakupił ani nie korzystał z oferowanego przez skarżącą produktu oraz okoliczności, że inna instytucja wspólnotowa nie była zadowolona z produktu skarżącej. W tym względzie skarżąca twierdzi również, że sposób oceny zastosowany przez EFSA w ramach procedury ocennej, polegający na przeprowadzeniu zwykłych rozmów telefonicznych z pominięciem formalnych wniosków oraz weryfikacji uzyskanych informacji, był nieodpowiedni i sam w sobie stanowi wystarczającą przesłankę stwierdzenia, że doszło do popełnienia oczywistego błędu w ocenie.

Wreszcie, skarżąca twierdzi, że strona pozwana naruszyła wynikający z art. 253 WE obowiązek uzasadnienia swojej decyzji.

(1) Dz.U. 2004/S 153-132262

(3) Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/35

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2005 r. przez European Dynamics S.A. przeciwko Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego

(Sprawa T-70/05)

(2005/C 106/71)

Język postępowania: angielski

W dniu 14 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga European Dynamics S.A. z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowanej przez adwokata N. Korogiannakisa przeciwko Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji EMSA, mocą której EMSA nie wybrała oferty skarżącej i udzieliła zamówienia wygrywającemu wykonawcy;

—	stwierdzenie nieważności wszystkich następnych decyzji EMSA dotyczących przetargów, o których mowa w skardze;

—	obciążenie EMSA kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, a także innymi kosztami i wydatkami poniesionymi w związku ze skargą, nawet w razie jej oddalenia.

Zarzuty i główne argumenty:

W odpowiedzi na opublikowane przez EMSA ogłoszenie o przetargu EMSA C-1/0104-2004 (1) oraz EMSA C.2/06/04 (2) dotyczące, odpowiednio, sprawdzenia i dalszego rozwoju systemu SafeSeaNet oraz specyfikacji i rozwoju bazy danych o ofiarach morza, sieci i systemu zarządzania, skarżąca spółka złożyła swoje oferty. Mocą zaskarżonych decyzji oferty skarżącej odrzucono, a zamówienie zostało udzielone innemu oferentowi.

W uzasadnieniu swojej skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji skarżąca twierdzi po pierwsze, że działając ze znacznym opóźnieniem i nie udzielając przed złożeniem ofert wyczerpujących odpowiedzi na zapytania skarżącej, pozwana agencja naruszyła zasady dobrej wiary oraz dobrej administracji. Strona pozwana odmówiła udzielenia odpowiedzi na pytania skarżącej na tej podstawie, że nie zostały one przedstawione w terminie, mimo, że strona pozwana pośrednio przyznała, iż otrzymanie przez nią pytań było niemożliwe z przyczyn technicznych leżących po stronie pozwanej. Zdaniem skarżącej, gdyby strona pozwana odpowiedziała na zadane przez nią pytania w terminie i w sposób staranny, skarżąca byłaby w stanie przedstawić bardziej konkurencyjną ofertę.

Skarżąca twierdzi także, że strona pozwana naruszyła przepisy Rozporządzenia Finansowego (3) oraz art. 17 ust. 1 dyrektywy 92/50 (4) poprzez zastosowanie kryteriów oceny — w szczególności, jeśli chodzi o wcześniejsze doświadczenie oferentów — które nie były ani szczegółowo opisane, ani nawet nie były zawarte w ogłoszeniu o przetargu.

Skarżąca twierdzi również, że uznając, iż oferta wygrywającego oferenta była lepsza od oferty przedstawionej przez skarżącą strona pozwana dopuściła się oczywistego błędu w ocenie. W tym względzie skarżąca twierdzi, że przy ocenie jej oferty nie zastosowano żadnej ustalonej wcześniej obiektywnej metodologii. Przeciwnie, zdaniem skarżącej zastosowane kryteria pozostawiały miejsce na subiektywną ocenę. Wreszcie, skarżąca podnosi, że nie zastosowano klarownych i obiektywnych mierników.

Skarżąca twierdzi wreszcie, że nie odpowiadając na zadane przez nią w stosownym terminie uzasadnione pytania strona pozwana nie dopełniła obowiązku udzielenia stosownych informacji oraz obowiązku przedstawienia stosownego uzasadnienia swoich aktów.

(1) Dz.U. 2004/S 126-106254

(2) Dz.U. 2004/S 128-108027

(3) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1

(4) Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/35

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2005 r. przez Jacquesa Wunenburgera przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-71/05)

(2005/C 106/72)

Język postępowania: francuski

W dniu 14 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Jacquesa Wunenburgera zamieszkałego w Zagrzebiu (Chorwacja), reprezentowanego przez adwokata Erica Boigelota, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1.	uchylenie projektu sprawozdania z oceny za okres od dnia 1 lipca 1997 r. do dnia 30 czerwca 1999 r. przedstawionego skarżącemu w dniu 22 marca 2002 r.,

2.	uchylenie projektu sprawozdania z oceny za okres od dnia 1 lipca 1999 r. do dnia 30 czerwca 2001 r. przedstawionego skarżącemu w dniu 22 marca 2002 r.,

przyznanie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającą z braku w aktach personalnych skarżącego sprawozdania z oceny za okresy 1997-1999 i 1999-2002 oraz z wywołanej szkody w jego karierze, uszczerbku oszacowanego ex aequo et bono na kwotę 9.996 euro z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia tej kwoty w toku postępowania,

4.	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty:

W niniejszej sprawie skarżący utrzymuje, iż od okresu oceny 1997-1999 nie otrzymał on ostatecznych sprawozdań z oceny.

W tym względzie przypomina on, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż sprawozdanie z oceny nie może zostać uchylone z samego względu, że zostało one sporządzone zbyt późno, chyba że zaistniały szczególne okoliczności. Tego typu okoliczność może stanowić takie opóźnienie w ich sporządzeniu, gdy oceniający nie mogą już przypomnieć sobie wykonanych zadań. Ma to miejsce w przypadku projektów sprawozdań z oceny w niniejszej sprawie.

Dla poparcia swoich żądań skarżący podnosi:

—	Naruszenie art. 225 akapit pierwszy, art. 26 i art. 43 regulaminu, jak również ogólnych przepisów wykonawczych związanych ze stosowaniem art. 43 regulaminu odnoszących się do procedury sporządzenia sprawozdania z oceny.

—	Wystąpienie w niniejszej sprawie przekroczenia kompetencji.

—

Naruszenie określonych ogólnych zasad prawa, takich jak poszanowanie prawa do obrony, zasada dobrej administracji, zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań i zachowanie należytej staranności, zasada równości traktowania oraz zasad zobowiązujących organ powołujący do wydawania decyzji wyłącznie z prawnie dopuszczalnych względów faktycznych lub prawnych, tzn. istotnych i niedotkniętych oczywistymi błędami w ocenie.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/36

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2005 r. przez Alejandra Martína Magone'a przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-73/05)

(2005/C 106/73)

Język postępowania: francuski

W dniu 14 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Alejandra Martína Magone'a, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez adwokata Erica Boigelota przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności sprawozdania z przebiegu kariery opracowanego odnośnie do świadczenia pracy przez skarżącego na stanowisku 2.700 w Biurze Pomocy Humanitarnej Komisji Europejskiej (ECHO) pomiędzy 1 stycznia 2003 r. a 31 grudnia 2003 r., w tym postępowań odwoławczych i innych decyzji odnoszących się do tego,

—	uchylenie decyzji organu powołującego z dnia 28 października 2004 r., otrzymanej w dniu 12 listopada 2004 r., dotyczącej odrzucenia zażalenia złożonego na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego w dniu 26 lipca 2004 r.,

—	stwierdzenie, że skarżący stał się ofiarą molestowania psychicznego i mobbingu,

—	przyznanie skarżącemu odszkodowania i zadośćuczynienia oszacowane ex aequo et bono na 39.169,67 EUR, z zastrzeżeniem zwiększenia tej sumy w trakcie przebiegu postępowania,

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi po pierwsze oczywisty błąd w ocenie, jak również wadę postępowania oraz nadużycie władzy, z uwagi na to, że bardzo negatywne i krzywdzące oceny zostały mu przyznane na podstawie faktów niedotyczących spornego okresu.

Skarżący podnosi następnie brak uzasadnienia zaskarżonego aktu i utrzymuje, że od wielu lat jest ofiarą molestowania psychicznego ze strony swoich przełożonych. Według skarżącego, przejawiło się to w uwagach zawartych w kwestionowanym sprawozdaniu.

Skarżący podnosi wreszcie, że przy zmianie miejsca zatrudnienia pozwana nie uwzględniła jego szczególnej sytuacji, narażającej go na ciężkie problemy psychiczne. Stąd, ta ostatnia uchybiła swojemu obowiązkowi staranności i naruszyła zasadę dobrej administracji.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/37

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2005 r. przez The International Institute for the Urban Environment przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-74/05)

(2005/C 106/74)

Język postępowania: angielski

W dniu 16 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji wpłynęła skarga The International Institute for the Urban Environment, z siedzibą w Delft (Niderlandy) reprezentowanego przez adwokata dr W. M. ter Burga, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji INFSO-R2/RB/SOC/Isc D(2004) 541407 dotyczącej kontroli finansowej IIUE-NL 02-BA14-032;

—	stwierdzenie, że kwota żądana przez stronę skarżącą jest zasadna i zgodna z umowami;

—	umożliwienie IIEU dochodzenia wynagrodzenia z tytułu czasu poświęconego na wykonanie umów i nakazanie Komisji wydania właściwie uzasadnionej decyzji zgodnej ze wspólnotowymi zasadami dotyczącymi dobrej administracji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

The International Institute for the Urban Environment jest spółką jednoosobową należącą w całości do strony skarżącej. W roku 1999 zawarła ona umowę nr IPS-1999-00016 z Komisją, zgodnie z postanowieniami której IIEU miał otrzymać pomoc finansową w związku z programem rozwoju technologicznego „Promocja innowacji i wspieranie uczestnictwa MŚP”. Komisja wszczęła kontrolę w przedmiocie kwot żądanych przez wykonawców. Strona skarżąca kwestionuje wyniki tej kontroli dotyczące kosztów personelu.

Strona skarżąca podnosi, że metoda, którą posłużył się IIEU dla obliczenia kosztów personelu była dopuszczalna w świetle warunków umowy oraz, że Komisja zwróciła wyraźnie uwagę na zastosowanie tej konkretnej metody. Komisja nigdy nie odrzuciła tej metody, która, zdaniem strony skarżącej, była stosowana również w ramach innych programów przedstawionych przez stronę skarżącą, z ramach ktorych Komisja również udzielała pomocy finansowej. W związku z tym strona skarżąca podnosi, że miała słuszny powód by uznać tę metodę za akceptowaną przez Komisję.

Ponadto strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja nie zawiera wystarczającego uzasadnienia i jest nieproporcjonalna względem zamierzonego celu, gdyż całkowita kwota, której zapłaty domaga się strona skarżąca jest jej zdaniem rozsądna i zgodna z umowami.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/37

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2005 r. przez NetScout Systems, Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-75/05)

(2005/C 106/75)

Język, w którym wniesiona została skarga: angielski

W dniu 17 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga NetScout Systems, Inc. z siedzibą w Westford, Massachusets (USA), reprezentowanej przez M. Holaha, solicitor przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również Kye Systems Corporation, z siedzibą w Taipei Hsien (Tajwan).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania,

—	ewentualnie, zmianę zaskarżonej decyzji, odrzucenie sprzeciwu wniesionego przez Kye, nadanie dalszego biegu wnioskowi o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego i obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Netscout Systems, Inc.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „NGENIUS” dla towarów i usług z klas 9, 16 i 42 (komputery, sprzęt komputerowy i oprogramowanie, materiały piśmienne, programowanie komputerowe; …) — zgłoszenie nr 1 830 900
Właściciel znaku lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	KYE Systems Corporation
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Krajowy graficzny znak towarowy „GENIUS” dla towarów z klasy 9 (komputery, dyski, drukarki, telefaksy, …)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie wniosku o rejestrację znaku towarowego dla wszystkich towarów z klasy 9
Decyzja Izby Odwoławczej:	Nieuwzględnienie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/38

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2005 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-83/05)

(2005/C 106/76)

Język postępowania: włoski

W dniu 18 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Republiki Włoskiej, reprezentowanej przez Antonia Cingolo, Avvocato dello Stato, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 16 grudnia 2004 r. (POR Sicilia 2000-2006), z dnia 13 stycznia 2005 r. (POR Calabria Ob. 1 2000-2006), z dnia 13 stycznia 2005 r. (POR Puglia Ob. 1 2000- 2006), z dnia 17 stycznia 2005 r. (Docup Lombardia Ob. 2 2000-2006), z dnia 17 stycznia 2005 r. (POR Calabria Ob. 1 2000-2006) oraz z dnia 26 stycznia 2005 r. (POR Sardegna Ob. 1 2000-2006), wszystkie zmierzające do uzależnienia uruchomienia procedury wypłaty zaliczek w ramach programów pomocowych od wymogów niewynikających z obowiązującej regulacji prawnej, prowadzącego do bezpodstawnego ograniczenia dopuszczalnych wydatków pokrywanych ze środków pochodzących z przedmiotowych funduszy strukturalnych.

2)	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty:

Zarzuty i główne argumenty pokrywają się z tymi, które zostały podniesione w ramach postępowania w sprawie T-245/04 Republika Włoska przeciwko Komisji (1)

(1) Dz.U. UE C 262 z 23.10.2004, str. 55.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/38

Skarga wniesiona w dniu 17 lutego 2005 r. przez Nicole Schmit przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-84/05)

(2005/C 106/77)

Język postępowania: francuski

W dniu 17 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Nicole Schmit, zamieszkałej w Ispra (Włochy), reprezentowanej przez adwokata Erica Boigelota przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	nakazanie przedstawienia sprawozdania ze wszystkich akt dotyczących skarżącej, opieczętowanych przez OLAF,

—	nakazanie przedstawienia sprawozdania kończącego wewnętrzne dochodzenie przeciwko skarżącej,

—	stwierdzenie nieważności dochodzenia prowadzonego przeciwko skarżącej,

—	stwierdzenie nieważności notatki OLAF zawierającej „powiadomienie o dochodzeniu i poinformowanie włoskich władz sądowych”,

—	stwierdzenie nieważności sprawozdania z dochodzenia przekazanego włoskim władzom sądowym,

—	stwierdzenie nieważności wszelkich kolejnych aktów prowadzących do decyzji, które w następstwie doprowadziły do niniejszej skargi lub aktów związanych z tymi decyzjami,

—	obciążenie OLAF oraz Komisji wypłatą odszkodowań oszacowanych ex aequo et bono na 30.000 EUR, z zastrzeżeniem zwiększenia lub zmniejszenia tej sumy w trakcie przebiegu postępowania,

—	obciążenie, w każdym przypadku, pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi zarzuty identyczne z zarzutami podnoszonymi przez skarżących w sprawie T-22/05.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/39

Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2005 r. przez wspólnotę terytorialną zwaną „gminą Ano Liosia” i sześć innych osób przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-85/05)

(2005/C 106/78)

Język postępowania: grecki

W dniu 16 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga gminy Ano Liosia, z siedzibą w Ano Liosia (Attyka), Théodory Gouli, Argyrisa Argyropoulosa, Ioannisa Manisa, Eleni Dalipi, Vassilisa Papagrigoriou i Georgiosa Frangalexisa, reprezentowanych przez adwokata G. E. Kalavrosa, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności w całości decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2004 r. nr 5522 dotyczącej przyznania pomocy finansowej przez Fundusz Spójności na rzecz projektu „fazy A budowy drugiego składowiska odpadów w Attyce Zachodniej w Skalisiri, gminie Fyli (Grecja) (nr CCI: 2004 GR 16 C PE 001)”;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z celami zachowania, ochrony i poprawy jakości środowiska, ochrony zdrowia ludzkiego oraz ostrożnego i racjonalnego wykorzystania zasobów naturalnych, przewidzianymi w art. 2, 4 i 174 WE, ponieważ decyzja ta zmusza region Ano Liosia — który skarżący uważają za zanieczyszczony i zdegradowany — do przyjmowania większych ilości odpadów niż dwa pozostałe miejsca zajmujące się gospodarką odpadami, które są przewidziane w departamencie Attyka. Skarżący powołują się w tym kontekście na różne problemy związane z miejscem, które zostało wybrane na konstrukcję składowiska, takie jak okoliczność, że składowisko to stanowi w zasadzie kontynuację już istniejącego urządzenia, okoliczność, że przedmiotowy region został zaklasyfikowany do strefy absolutnej ochrony środowiska naturalnego i że jedna jego część jest zalesiona, a druga powinna być ponownie zalesiona, że stosunki własnościowe nie są wyjaśnione oraz, że region ten nie jest najbardziej odpowiedni, zgodnie z przeprowadzoną w tym względzie oceną wpływu na środowisko.

Ponadto skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z zobowiązaniami Republiki Greckiej do:

—

podjęcia odpowiednich środków celem wspierania zapobiegania lub ograniczania produkcji odpadów oraz ich szkodliwości, rozwoju czystych technologii, bardziej oszczędnych, jeżeli chodzi o wykorzystanie przez nie zasobów naturalnych, oraz zapewnienia, że odpady są odzyskiwane lub unieszkodliwiane bez zagrażania zdrowiu ludzkiemu oraz bez stosowania procesów lub metod, które mogłyby szkodzić środowisku naturalnemu, tak jak jest to przewidziane w art. 3 i 4 dyrektywy 91/156/EWG (1);

—	przestrzegania regionalnego planu zapobiegania, recyklingu oraz przetwarzania odpadów, tak jak to wynika z art. 3, 4 i 6 dyrektywy 75/442/EWG (2);

—	zapewnienia, aby przy obsłudze nowej instalacji podjęto wszystkie właściwe środki zapobiegające zanieczyszczeniu, by nie powstawało żadne istotne zanieczyszczenie, tak jak przewiduje art. 3 dyrektywy Rady 96/61/WE (3);

oraz z zobowiązaniami Republiki Greckiej wynikającymi z art. 1 dyrektywy 97/11/WE (4).

(1) Dyrektywa Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. zmieniająca dyrektywę 75/442/EWG w sprawie odpadów (Dz.U. L 78, str. 32 z 26.3.2001).

(2) Dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 194, str. 39 z 25.7.1975).

(3) Dyrektywa Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotycząca zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli (Dz.U. L 257, str. 26 z 10.10.1996).

(4) Dyrektywa Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. zmieniająca dyrektywę 85/337/EWG w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre publiczne i prywatne przedsięwzięcia na środowisko (Dz.U. L 73, str. 5 z 14.3.1997).

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/40

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2005 r. przez GAEC SALAT przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-89/05)

(2005/C 106/79)

Język postępowania: francuski

W dniu 21 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga GAEC SALAT, z siedzibą w Cussac (Francja), reprezentowanej przez adwokata François Delpeucha, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	stwierdzenie, że odmowa orzeczenia przez Komisję Europejską w sprawie skargi złożonej przez GAEC SALAT w dniu 15 października 2004 r. i wpisanej do rejestru w dniu 26 października 2004 r., sygnatura: 0411325, jest niezgodna z prawem,

2)	wyciągnięcie z tego wszystkich konsekwencji prawnych.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca złożyła do Komisji Europejskiej skargę w sprawie zmiany specyfikacji nazwy pochodzenia „SALERS” przez rozporządzenie Komisji (WE) nr 828/2003 z dnia 14 maja 2003 r. zmieniające specyfikację 16 nazw znajdujących się w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1107/96 w sprawie rejestracji oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia, zgodnie z procedurą określoną w art. 17 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2081/92. Wspomniana nazwa pochodzenia została już zarejestrowana jako taka na mocy rozporządzenia (WE) nr 1107/96.

Według skarżącej, zmiana specyfikacji narusza ogólne zasady prawa, a mianowicie zasadę równego traktowania i niedyskryminacji w stosunku do nazw pochodzenia sera Salers i sera Laguiole.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/40

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2005 r. przez Athinaïki Techniki SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-94/05)

(2005/C 106/80)

Język postępowania: francuski

W dniu 18 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Athinaïki Techniki SA z siedzibą w Neo Iraklio-Ateny (Grecja), reprezentowanej przez adwokata Spyrosa A. Papuasa, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

stwierdzenie nieważności decyzji Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji, doręczonej skarżącej pismem w dniu 2 grudnia 2004 r., w sprawie oddalenia zażalenia skarżącej dotyczącego pomocy państwa udzielonej przez Republikę Grecką konsorcjum Hyatt Regency w ramach zamówienia publicznego „Casino Mont Parnès”,

2)	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi w swojej skardze po pierwsze, że Komisja uchybiła swojemu obowiązkowi do wszczęcia formalnej procedury dochodzenia na podstawie art. 88 ust. 2 WE i art. 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999.

Po drugie skarżąca zarzuca Komisji, że zaskarżona decyzji jest pod wieloma względami niewystarczająco uzasadniona. W tym kontekście skarżąca podnosi, że Komisja nie przedstawia żadnych argumentów uzasadniających niewystępowanie poważnych trudności oceny, ani też nie wyjaśnia, dlaczego nie uwzględniła niektórych kluczowych dokumentów. Ponadto zaskarżona decyzja opiera się wyłącznie na analizie Dyrekcji Generalnej ds. Rynku Wewnętrznego, w której stwierdzono jedynie, że teksty prawa wspólnotowego nie znajdują zastosowania w niniejszym przypadku. Wreszcie skarżąca uważa, że decyzja w sprawie nieuznania przedmiotowych środków za pomoc państwa jest też niewystarczająco uzasadniona i z tego powodu narusza również art. 87 ust. 1 WE.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/40

Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2005 r. przez Jeana Dehona przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa T-95/05)

(2005/C 106/81)

Język postępowania: francuski

W dniu 14 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Parlamentowi Europejskiemu wniesiona przez Jeana Dehona, zamieszkałego w (Luksemburg), reprezentowanego przez adwokatów Sébastiena Orlandiego, Xaviera Martina M., Alberta Coolena, Jean-Noëla Louis i Etienne'a Marchala, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2004 r. o mianowaniu innej osoby zastępcą szefa francuskiego wydziału tłumaczeń,

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący w niniejszej sprawie sprzeciwia się odmowie organu uprawnionego do mianowania przyjęcia jego kandydatury na stanowisko zastępcy szefa francuskiego wydziału tłumaczeń. Kandydat, którego kandydaturę przyjęto został mianowany na to stanowisko w drodze konkursu wewnętrznego LA/113 (ogłoszenie o wakacie nr 9192).

Na poparcie tych żądań skarżący powołuje się na naruszenie art. 233 Traktatu WE, naruszenie art. 29 ust. 1 regulaminu pracowniczego, naruszenie zasady przewidywalności kariery oraz naruszenie obowiązku uzasadnienia.

Skarżący podnosi konkretnie następujące argumenty:

—	Sporne mianowanie zostało dokonane bez rozpatrzenia kandydatury skarżącego.

—	Nie uwzględniono kolejności procedur obsadzania stanowisk przewidzianej w art. 29 regulaminu pracowniczego.

—

Brak decyzji co do kandydatury skarżącego w ramach procedury awansu/przeniesienia jest tym bardziej niedopuszczalny, że procedura obsadzenia przedmiotowego stanowiska była już przedmiotem wyroku uchylającego z dnia 15 listopada 2000 r. (sprawa T-261/99, Dehon przeciwko Parlamentowi). Wykonanie zaś tego wyroku oznaczać powinno powrót do sytuacji sprzed zaistnienia okoliczności zakwestionowanych przez sąd.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/41

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2005 r. przez Compagnie d'entreprises C.F.E. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-100/05)

(2005/C 106/82)

Język postępowania: francuski

W dniu 21 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Compagnie d'entreprises C.F.E. z siedzibą w Brukseli, reprezentowanej przez adwokatów Bernarda Louveaux'a i Joëla van Ypersele przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmującej, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty (2004/813/CE), opublikowanej w Dzienniku Urzędowym z dnia 29 grudnia 2004 r., w całości lub przynajmniej w zakresie, w którym decyzja ta kwalifikuje własność skarżącej, położoną przy avenue de la Foresterie w Watermael-Boitsfort (Belgia), wpisaną do katastru w sekcji F pod numerami 66Y/2 i 66/s/2 jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

W przedmiotowej sprawie, skarżąca jest właścicielką istotnej części gruntu budowlanego położonego w regionie Bruxelles-Capitale. Na mocy zaskarżonej decyzji grunt ten został zakwalifikowany jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty.

Na uzasadnienie swoich żądań, skarżąca podnosi:

—

Naruszenie art. 4, ust. 1 i 2 oraz załącznika III do dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory poprzez wydanie przez Komisję spornej decyzji, mimo że Belgia nie przedstawiła w sposób prawidłowy projektu wykazu terenów mających znaczenie dla Wspólnoty, ponieważ zredagowany on został przez oczywiście niewłaściwy w tym zakresie Institut bruxellois pour la gestion de l'environnement,. W związku z tym, zaskarżony akt prawny jest wadliwy ze względu na naruszenie właściwości.

—

Naruszenie art. 4, ust. 2 i 3, art. 20 i 21 powołanej wyżej dyrektywy 92/43/EWG, art. 5 ust. 2 i art. 7 ust. 1 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, art. 8 regulaminu wewnętrznego Komitetu Siedliskowego, art. 9 regulaminu wewnętrznego wydanego na mocy decyzji 2001/C 38/03, zgodnie z wskazanym art. 7 ust. 1 oraz ogólnych zasad dobrej administracji i „audi alteram partem”. Skarżąca twierdzi w tym zakresie, że nie zwrócono się do Komitetu Siedliskowego o zajęcie stanowiska w ramach zwykłej procedury, lecz w ramach procedury dotyczącej stanowisk pisemnych, pomimo braku takiej konieczności, bez uzasadnienia wyboru tego trybu postępowania i bez umożliwienia Komitetowi Siedliskowemu ustosunkowania się do wszystkich technicznych aspektów sprawy.

—	Komisja wydała swą decyzję na podstawie propozycji wykazu, opartej na nieprecyzyjnych lub nieistotnych danych z punktu widzenia kryteriów ustanowionych w załączniku III do dyrektywy 92/43/EWG.

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/42

Skarga wniesiona w dniu 28 lutego 2005 r. przez CEGELEC SA przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa T-104/05)

(2005/C 106/83)

Język postępowania: francuski

W dniu 28 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga CEGELEC S.A. z siedzibą w Brukseli, reprezentowanej przez adwokatów André Delvaux i Véronique Bertrand, przeciwko Parlamentowi Europejskiemu.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	orzeczenie o dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 grudnia 2004 r., mocą której Parlament Europejski odrzucił ofertę spółki CEGELEC i udzielił spółce GROUP 4 Technology trzech kolejnych zamówień na dostawę i instalację systemów nadzoru wideo w trzech głównych miejscach pracy Parlamentu Europejskiego, będących przedmiotem ogłoszenia o zamówieniu opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej S 61 z dnia 26 marca 2004 r., której uzasadnienie zostało doręczone spółce CEGELEC w piśmie z dnia 16 grudnia 2004 r.;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu o odrzuceniu jej oferty w ramach postępowania przetargowego dotyczącego instalacji systemów nadzoru wideo w trzech głównych miejscach pracy Parlamentu Europejskiego i o udzieleniu zamówienia innemu oferentowi.

Na poparcie swych roszczeń skarżąca powołuje się na naruszenie wymogów właściwej dokumentacji technicznej oraz przepisów rozporządzeń 1605/2002 (1) i 2432/2002 (2) i dyrektyw 92/50 (3), 93/36 (4) i 2004/18 (5), polegające w szczególności na:

—	niewystarczalności doręczonego skarżącej uzasadnienia zaskarżonej decyzji;

—	niezastosowaniu kryteriów udzielania zamówienia ani ustanowionego w dokumentacji przetargowej systemu przydzielania punktów;

—	fakcie, iż ze względu na swe rozmiary wybrana oferta uchybia obowiązkowi przedstawienia oferty na piśmie w jednym z języków urzędowych Unii Europejskiej;

—	fakcie, że z naruszeniem zasady równości między oferentami Parlament udzielił zamówienia opiewającego na kamery, które nie zostały zademonstrowane w trakcie seansu „foto-testów”;

—	spóźnionego charakteru wybranej oferty.

(1) Dz.U. L 248, str. 1.

(2) Dz.U. L 357, str. 1.

(3) Dz.U. L 209, str. 1.

(4) Dz.U. L 199, str. 1.

(5) Dz.U. L 134, str. 114

30.4.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 106/43

Skarga wniesiona w dniu 18 marca 2005 r. przez Navigazione Libera del Golfo S.p.a. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-109/05)

(2005/C 106/84)

Język postępowania: włoski

W dniu 8 marca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Navigazione Libera del Golfo S.p.a. (N.L.G.), z siedzibą w Neapolu, reprezentowanej przez adwokata S. Ravennę, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, o stwierdzenie nieważności decyzji przyjętej w dniu 3 lutego 2005 r. (1) na podstawie art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (2), potwierdzającej odmowę dostępu do danych i informacji, o które wystąpiła skarżąca spółka.

Objęte wnioskiem skarżącej dane, których ujawnienia Komisja odmówiła, dotyczą dodatkowych kosztów związanych z usługami transportu pasażerskiego między portem Napoli Beverello a wyspą Capri, świadczonymi z tytułu usług publicznych przez mające siedzibę w Neapolu przedsiębiorstwo państwowe Caremar S.p.a., w związku z którymi otrzymuje ono roczne rekompensaty (pomoc państwa) zatwierdzone przez Komisję decyzją przyjętą w dniu 16 marca 2004 r. na podstawie art. 88 ust. 2 Traktatu WE.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 3 lutego 2005 r.,

2)	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Informując skarżącą o decyzji z dnia 16 marca 2004 r., Komisja nie ujawniła w uzasadnieniu — podobno ze względu na ochronę interesów handlowych Carmar — danych w zakresie kosztów operacyjnych działalności gospodarczej Caremar, w szczególności dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu świadczenia usług publicznych na połączeniach z wyspą Capri i związanych z nimi rocznych rekompensat wypłaconych przez Regione Campagnia.

W ramach świadczenia usług publicznych skarżąca od dawna wykonuje na tej samej linii Napoli Beverello-Capri takie same usługi transportu pasażerskiego, nie otrzymując jednakże żadnych dotacji na pokrycie wynikających z tych usług dodatkowych kosztów i wobec tego uważa takie traktowanie za dyskryminacyjne.

Zważywszy na jej interes prawny oraz wobec konieczności jak najszybszego uzyskania pełnej wiedzy o decyzji dotyczącej Caremar celem obrony swych interesów i ewentualnego późniejszego zaskarżenia decyzji z dnia 16 marca 2004 r., skarżąca wystąpiła o udzielenie dostępu do danych dotyczących dodatkowych kosztów poniesionych przez Caremar z tytułu świadczenia usług publicznych w zakresie połączeń z wyspą Capri i kwot związanej z nimi pomocy.

Decyzją z dnia 3 lutego 2005 r. Komisja odmówiła dostępu do danych wskazanych we wniosku N.L.G. przedstawiając uzasadnienie oparte na ochronie interesów handlowych Caremar.

Zaskarżając tę decyzję N.L.G. stwierdza, że Komisja dopuściła się m.in. rażącego naruszenia prawa wskutek niezastosowania się do postanowień zawartych w jej własnym Komunikacie C (2003) 4582 z dnia 1 grudnia 2003 r. w sprawie tajemnicy zawodowej w decyzjach dotyczących pomocy państwa (3), który w ust. 17 wyraźnie przewiduje wymóg przejrzystości i jawności danych i informacji dotyczących kosztów usług publicznych, które nie są zastrzeżone ani chronione tajemnicą handlową.

(1) Decyzja nieopublikowana.

(2) Dz.U. L 145 z 31.05.2001, str. 43.

(3) Dz.U. C 297 z 9.12.2003, str. 6