5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/1

---

WYROK TRYBUNAŁU

(w pełnym składzie)

z dnia 18 stycznia 2005 r.

w sprawie C-257/01 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej (1)

(Rozporządzenia (WE) nr 789/2001 i 790/2001 - Polityka wizowa - Kontrola i nadzór na granicach - Art. 202 WE - Uprawnienia wykonawcze zastrzeżone dla Rady - Uaktualnienie zastrzeżone dla Państw Członkowskich - Specyfika danych przypadków - Obowiązek uzasadnienia)

(2005/C 57/01)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-257/01, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: D. Maidani i C. O'Reilly) popierana przez Królestwo Niderlandów (pełnomocnik: H. G. Sevenster) przeciwko Radzie Unii Europejskiej (pełnomocnicy: E. Finnegan oraz I. Díez Parra) popieranej przez Królestwo Hiszpanii (pełnomocnik: R. Silna de Lapuerta), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 230 WE, wniesioną w dniu 3 lipca 2001 r., Trybunał (w pełnym składzie), w składzie: V. Skouris, Prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, A. Rosas i K. Lenaerts, prezesi izb, C. Gulmann, J.-P. Puissochet i R. Schintgen (sprawozdawca), N. Colneric, S. von Bahr i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie; rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 18 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 245 z 1.9.2001

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/1

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-464/01 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym) Joann Gruber przeciwko Bay Wa AG (1)

(Konwencja brukselska - Art. 13 pierwszy akapit - Przesłanki stosowania - Pojęcie „umowy zawartej przez konsumenta” - Zakup przez rolnika dachówek na pokrycie zabudowy zagrodowej do użytku po części prywatnego, a po części gospodarczego)

(2005/C 57/02)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-464/01, mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. w sprawie interpretacji przez Trybunał Sprawiedliwości Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) postanowieniem z dnia 8 listopada 2001 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 4 grudnia 2001 r., w postępowaniu Johann Gruber przeciwko Bay Wa AG, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann, R. Schintgen (sprawozdawca), G. Arestis i J. Klučka, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Zasady jurysdykcyjne ustanowione w Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, w brzmieniu zmienionym przez Konwencję z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, przez Konwencję z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, przez Konwencję z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalii oraz przez Konwencję z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji powinny być interpretowane w następujący sposób:

—

osoba, która zawiera umowę dotyczącą towaru przeznaczonego do użytku po części gospodarczego, a po części niezwiązanego z jej działalnością gospodarczą, nie ma prawa powoływania się na dobrodziejstwo przepisów art. 13 do 15 tej Konwencji, za wyjątkiem sytuacji, gdy użytek gospodarczy jest zupełnie marginalny do tego stopnia, iż odgrywa jedynie nikłą rolę w ogólnym kontekście danej transakcji, przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, iż pozagospodarczy aspekt ma charakter dominujący w tym względzie;

—	zadaniem sądu, przed którym zawisł spór, jest rozstrzygnięcie kwestii, czy dana umowa została zawarta w celu zaspokojenia – w niepomijalnym zakresie - potrzeb wynikających z działalności gospodarczej danej osoby, czy raczej użytek gospodarczy odgrywał zaledwie nieznaczną rolę;

—

w tym celu sąd powinien wziąć pod uwagę całość istotnych okoliczności faktycznych wynikających w sposób obiektywny z akt sprawy; jednocześnie nie należy brać pod uwagę okoliczności ani faktów, o których kontrahent umowy mógł wiedzieć podczas zawierania umowy, chyba że osoba powołująca się na swój status konsumenta zachowała się w taki sposób, iż swym zachowaniem wywołała uzasadnione wrażenie w świadomości drugiej strony umowy, iż działała w celach gospodarczych.

---

(1)  Dz.U. C 56 z 2.3.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/2

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-27/02 Petra Engler przeciwko Janus Versand GmbH (1) (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberlandesgericht Innsbruck)

(Konwencja Brukselska - Wniosek o dokonanie wykładni art. 5 pkt 1 i 3, a także art. 13 akapit pierwszy pkt 3 - Prawo konsumenta, odbiorcy wprowadzającej w błąd reklamy, do sądowego dochodzenia pozornie wygranej nagrody - Kwalifikacja - Powództwo z zakresu stosunków umownych przewidziane w art. 13 akapit pierwszy pkt 3 lub art. 5 pkt 1 lub z zakresu czynów niedozwolonych przewidziane w art. 5 pkt 3 - Przesłanki)

(2005/C 57/03)

Język postępowania: niemiecki.

W sprawie C-27/02 mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie z Protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. dotyczącego wykładni Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości wniesiony przez Oberlandesgericht Innsbruck (Austria), postanowieniem z dnia14 stycznia 2002 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 31 stycznia 2002 r. w postępowaniu Petra Engler przeciwko Janus Versand GmbH, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann i R. Schintgen (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Przepisy jurysdykcyjne ustanowione w Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych w brzmieniu zmienionym Konwencją z dnia 9 października 1987 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencją z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, Konwencją z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalii oraz Konwencją z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji, powinny być interpretowane w następujący sposób:

—

powództwo sądowe, w którym konsument stosując prawo Umawiającego się Państwa, na terytorium którego ma miejsce zamieszkania, dochodzi od spółki zajmującej się sprzedażą wysyłkową z siedzibą na terytorium innego Umawiającego się Państwa wydania pozornie wygranej przez niego nagrody, jest powództwem z zakresu stosunków umownych, w rozumieniu art. 5 pkt 1 tej Konwencji pod warunkiem, po pierwsze, że mając na celu nakłonienie konsumenta do zakupu, skierowała do niego imiennie oznaczoną przesyłkę, która wywierała wrażenie, że nagroda zostanie mu przyznana w momencie, gdy załączone do tej przesyłki „przyrzeczenie zapłaty” zostanie odesłane do zainteresowanej oraz, po drugie, o ile ten konsument zaakceptuje warunki ustanowione przez sprzedawcę i skutecznie upomni się o wypłatę obiecanej wygranej;

—

natomiast nawet wówczas, gdy rzeczona przesyłka zawiera ponadto katalog reklamowy towarów tej samej spółki wraz z formularzem „niezobowiązującego zakupu na próbę”, zbieg okoliczności, że przyznanie nagrody nie zostało uzależnione od złożenia zamówienia na towary, oraz że konsument nie złożył takiego zamówienia, nie wywiera żadnego wpływu na dokonaną powyżej wykładnię

---

(1)  Dz.U. C 109 z 04.05.2002.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/3

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-145/02 Kraj Związkowy Nadrenia Północna – Westfalia przeciwko Denkavit Futtermittel GmbH (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesverwaltungsgericht) (1)

(Swobodny przepływ towarów i usług - Dyrektywa 70/524/EWG - Artykuły 28 i 30 WE - Dodatki - Harmonizacja przepisów krajowych w zakresie poziomu witaminy D w paszy - Przepisy Państwa Członkowskiego zabraniające przywozu wyprodukowanych zgodnie z prawem w innym Państwie Członkowskim pasz, w których poziom witaminy D3 przekracza poziom dopuszczalny w pierwszym Państwie)

(2005/C 57/04)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-145/02, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy), postanowieniem z dnia 31 stycznia 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 18 kwietnia 2002 r., w postępowaniu: Kraj Związkowy Nadrenia Północna – Westfalia przeciwko Denkavit Futtermittel GmbH, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas (sprawozdawca) i S. von Bahr, sędziowie; rzecznik generalny: A.Tizzano, sekretarz: M.-F. Contet, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 12 w związku z art. 19 dyrektywy Rady 70/524 z dnia 23 listopada 1970 r. dotyczącej dodatków paszowych, w brzmieniu nadanym dyrektywą Rady 84/587/EWG z dnia 29 listopada 1984 r., należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie w stosowaniu środków, za pomocą których, z powodu poziomu witaminy D, Państwo Członkowskie zabrania wprowadzania do obrotu na swoim terytorium paszy uzupełniającej dla zwierząt, legalnie wyprodukowanej w innym Państwie Członkowskim zgodnie z art. 12 ust. 1 tej dyrektywy.

---

(1)  Dz. U. C 144 z 15.06.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/3

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-174/02 Streekgewest Westelijk Noord-Brabant przeciwko Staatssecretaris van Financiën (1) (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden)

(Pomoc państwa - Art. 93 ust. 3 Traktatu WE (obecnie art. 88 ust. 3 WE) - Plan pomocy - Zakaz wprowadzania w życie projektowanych środków przed końcową decyzją Komisji - Zakres zakazu, jeżeli pomoc polega na zwolnieniu z opłaty - Określenie osób, które mogą się powołać na ewentualne naruszenie)

(2005/C 57/05)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-174/02, mającej za przedmiot wniosek, o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Holandia) postanowieniem z dnia 8 marca 2002 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 13 maja 2002 r., w postępowaniu: Streekgewest Westelijk Noord-Brabant przeciwko Staatssecretaris van Financiën, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas, K. Lenaerts, S. von Bahr i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: M. -F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Art. 93 ust. 3 ostatnie zdanie Traktatu (obecnie art. 88 ust. 3 WE) powinien być interpretowany w ten sposób, że podmiot zobowiązany z tytułu opłaty stanowiącej integralną część pomocy i pobranej z naruszeniem zakazu wprowadzania w życie środków, o którym mowa w tym przepisie, może się powołać na ten przepis niezależnie od tego, czy został on dotknięty zakłóceniem konkurencji wynikłym z przyznania pomocy

2)

Art. 93 ust. 3 ostatnie zdanie Traktatu powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidziany w nim zakaz znajduje zastosowanie do opłaty jedynie w przypadku, gdy istnieje imperatywny związek między przeznaczeniem środków pochodzących z tej opłaty a stanowiącą przedmiot rozważań pomocą. Okoliczność, że pomoc jest przyznawana w formie zwolnienia z opłaty albo że wynikła z tego zwolnienia strata w przychodach jest ze względu na potrzeby planowania budżetowego Państwa Członkowskiego wyrównywana poprzez podniesienie opłaty, nie są same w sobie wystarczające dla stwierdzenia istnienia związku, o którym mowa powyżej.

---

(1)  Dz.U. C 169 z 13.07.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/4

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-175/02 F. J. Pape przeciwko Minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden) (1)

(Pomoc państwa - Art. 93 ust. 3 Traktatu WE (obecnie art. 88 ust. 3 WE) - Plan pomocy - Zakaz wprowadzania w życie projektowanych środków przed końcową decyzją Komisji - Opłata częściowo przeznaczona na finansowanie pomocy - Opłata ustanowiona przed przyznaniem pomocy)

(2005/C 57/06)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-175/02, mającej za przedmiot wnioseko wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Holandia) postanowieniem z dnia 8 marca 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 13 maja 2002 r., w postępowaniu: F. J. Pape przeciwko Minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas, K. Lenaerts, S. von Bahr i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: M. -F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Zakaz wprowadzania w życie środków, o którym mowa w art. 93 ust. 3 ostatnie zdanie Traktatu WE (obecnie art. 88 ust. 3 ostatnie zdanie WE), nie znajduje zastosowania do opłaty w sytuacji, gdy ani sama opłata, ani określona część środków z niej uzyskanych nie jest obowiązkowo przeznaczana na finansowanie pomocy.

---

(1)  Dz.U. C 169 z 13.07.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/4

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-225/02 (wniosek Juzgado de lo Social n° 3 de Orense o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Rosa García Blanco przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Starość - Bezrobocie - Minimalne okresy ubezpieczenia - Okresy ubezpieczenia brane pod uwagę w celu wyliczenia wysokości świadczeń, ale nie uwzględnione przy rozstrzyganiu o nabyciu praw do tych świadczeń - Okresy bezrobocia - Sumowanie)

(2005/C 57/07)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-225/02 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social n° 3 de Orense (Hiszpania) postanowieniem z dnia 30 marca 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 17 czerwca 2002 r., w postępowaniu Rosa García Blanco przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta, R. Schintgen (sprawozdawca), P. Kūris i G. Arestis, sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ma potrzeby udzielać odpowiedzi na pytania zawarte we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie C-225/02.

---

(1)  Dz.U. C 191 z 10.08.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/5

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-302/02 w postępowaniu wszczętym w imieniu Nilsa Laurina Effinga (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberster Gerichtshof) (1)

(Świadczenia rodzinne - Świadczenia alimentacyjne przyznane zaliczkowo przez Państwo Członkowskie małoletnim dzieciom - Dzieci osadzonego - Warunki przyznania świadczeń alimentacyjnych - Osadzony przekazany do innego Państwa Członkowskiego w celu odbycia tam swej kary - Art. 12 WE - Art. 3 i 13 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71)

(2005/C 57/08)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-302/02, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria) postanowieniem z dnia 11 lipca 2002 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 26 sierpnia 2002 r., w postępowaniu wszczętym w imieniu Nilsa Laurina Effinga, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas, K. Leaaerts, S. von Bahr i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

W okolicznościach takich, jak te w postępowaniu przed sądem krajowym, gdzie pracownik w rozumieniu art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1386/2001 z 5 czerwca 2001 r., zostaje jako osadzony przekazany do Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi, w celu odbycia tam reszty kary, ustawodawstwo tego Państwa Członkowskiego jest w dziedzinie świadczeń rodzinnych i stosownie do postanowień art. 13 ust. 2 tego rozporządzenia ustawodawstwem właściwym. Ani przepisy tego rozporządzenia, w tym w szczególności jego art. 3, ani art. 12 WE, nie sprzeciwiają się temu, by w takiej sytuacji ustawodawstwo Państwa Członkowskiego uzależniało przyznanie świadczeń rodzinnych, takich jak te, przewidziane przez österreichisches Bundesgesetz über die Gewährung von Vorschüssen auf den Unterhalt von Kindern (Unterhaltsvorschußgesetz) (austriacka ustawa federalna w sprawie przyznawania zaliczek na utrzymanie dzieci) na rzecz członków rodziny takiego obywatela jednego z państw Wspólnoty, od spełnienia warunku, aby ten ostatni odbywał karę na terytorium tego państwa.

---

(1)  Dz.U. C 305 z 07.12.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/5

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2004 r.

w sprawie C- 448/02 Republika Grecka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(EFOGR - Rozliczenie rachunków - Rok budżetowy 1995 - Uprawy roślinne)

(2005/C 57/09)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-448/02 Republika Grecka (pełnomocnicy: I. Chalkias i G. Kanellopoulos) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Condou-Durande), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności w trybie art. 230 WE wniesioną dnia 10 grudnia 2002 r., Trybunał (druga izba), w składzie: C.W.A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta, J. Makarczyk, P. Kūris (sprawozdawca) i G. Arestis, sędziowie; rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Skarga zostaje oddalona.

2.	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 31 z 8.2.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/6

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 11 stycznia 2005 r.

w sprawie C-26/03 (wniosek Oberlandesgericht Naumburg o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Stadt Halle, RPL Recyclingpark Lochau GmbH przeciwko Arbeitsgemeinschaft Thermische Restabfall- und Energieverwertungsanlage TREA Leuna (1)

(Dyrektywa 92/50/EWG - Zamówienia publiczne na usługi - Udzielenie zamówienia bez publikacji ogłoszenia - Udzielenie zamówienia przedsiębiorstwu o kapitale mieszanym - Ochrona sądowa - Dyrektywa 89/665/EWG)

(2005/C 57/10)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-26/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Oberlandesgericht Naumburg (Niemcy), postanowieniem z dnia 8 stycznia 2003 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 23 stycznia 2003 r., w postępowaniu Stadt Halle, RPL Recyclingpark Lochau GmbH przeciwko Arbeitsgemeinschaft Thermische Restabfall- und Energieverwertungsanlage TREA Leuna, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, J. N. Cunha Rodrigues, E. Juhász (sprawozdawca), M. Ilešič i E. Levits, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 11 stycznia 2005 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)

Art. 1 ust. 1 dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane, w brzmieniu nadanym dyrektywą Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącą się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, zmienioną dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 97/52/WE z dnia 13 października 1997 r. należy interpretować w ten sposób, iż obowiązek Państw Członkowskich zapewnienia efektywnych i możliwie szybkich postępowań odwoławczych od decyzji podjętych przez instytucje zamawiające obejmuje również decyzje podjęte poza formalną procedurą udzielania zamówień i przed formalnym zaproszeniem do ubiegania się o zamówienie, w szczególności decyzję w przedmiocie kwestii, czy dane zamówienie podlega podmiotowemu i przedmiotowemu zakresowi stosowania dyrektywy 92/50. Możliwość zaskarżenia przysługuje każdemu podmiotowi, który ma lub miał interes w uzyskaniu danego zamówienia publicznego i w przypadku, gdy taki podmiot dozna uszczerbku lub zagraża mu doznanie uszczerbku w wyniku domniemanego naruszenia, od momentu przejawu woli instytucji zamawiającej mogącego wywołać skutki prawne. W konsekwencji Państwa Członkowskie nie są upoważnione do uzależnienia możliwości zaskarżenia od formalnego osiągnięcia przez daną procedurę udzielania zamówienia publicznego określonego etapu.

2)

W przypadku, gdy instytucja zamawiająca zamierza zawrzeć umowę o charakterze odpłatnym, dotyczącą usług podlegających przedmiotowemu zakresowi stosowania dyrektywy 92/50 w brzmieniu nadanym dyrektywą 97/52 ze spółką odrębną od niej pod względem prawnym, w której kapitale ma udział wraz z jednym lub kilkoma przedsiębiorstwami prywatnymi, procedury udzielania zamówień publicznych określone w tej dyrektywie zawsze powinny być stosowane.

---

(1)  Dz.U. C 101 z 26.04.2003.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/6

---

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-38/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Art. 28 WE - Środki o skutku równoważnym - Wózki inwalidzkie - Dopuszczenie do systemu zwrotu kosztów przez zabezpieczenie społeczne)

(2005/C 57/11)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-38/03, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 3 lutego 2003 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: L. Ström i F. Simonetti) przeciwko Królestwu Belgii (pełnomocnik: początkowo A. Snoecx, następnie E. Dominkovits), popieranemu przez Królestwo Hiszpanii (pełnomocnik: L. Fraguas Gadea), Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes izby, J.-P. Puissochet i S. von Bahr (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Określając kryteria techniczne, jakim muszą odpowiadać wózki inwalidzkie, aby ich koszty zakupu mogły podlegać zwrotowi przez zabezpieczenie społeczne, w taki sposób, że z listy wózków inwalidzkich, których koszty zakupu podlegają zwrotowi zostały wykluczone wózki inwalidzkie opatrzone oznakowaniem CE, ale które nie odpowiadają kryteriom dotyczącym w szczególności średnicy kół przednich i tylnych, pokrycia powierzchni i wypełnienia siedzenia i oparcia, wymiarów płaszczyzn oraz krzyżaków, oparć pod głowę lub podnóżków, jak również oparć pod nogi; — Określając ogólniejsze kryteria, jakim odpowiadać musi asortyment podmiotu gospodarczego, aby mógł być wpisany na listę wózków inwalidzkich, których koszty zakupu podlegają zwrotowi, czyli szczególne warunki dla wózków z napędem mechanicznym, jak również szczególne warunki dla wózków ręcznych, zgodnie z którymi, wózki te muszą być dostępne w pewnej minimalnej liczbie rozmiarów siedzeń; — ustalając zbyt sztywną aktualizację listy urządzeń objętych systemem zwrotu kosztów, — Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 28 WE.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

3)	Królestwo Hiszpanii poniesie własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 70 z 22.03.2003.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/7

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-74/03 (wniosek Østre Landsret o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): SmithKline Beecham plc przeciwko Lægemiddelstyrelsen (1)

(Produkty lecznicze - Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu - Procedura uproszczona - Produkty zasadniczo podobne - Substancja czynna pod postacią różnych soli - Dokumentacja dodatkowa)

(2005/C 57/12)

Język postępowania: duński

W sprawie C-74/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Østre Landsret (Dania), postanowieniem z dnia 14 lutego 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 19 lutego 2003 r., w postępowaniu SmithKline Beecham plc przeciwko Lægemiddelstyrelsen, przy udziale: Synthon BV et Genthon BV, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann (sprawozdawca), J.-P. Puissochet, N. Colneric i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: Mme M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Art. 4 trzeci akapit pkt 8 lit. a ppkt iii) dyrektywy Rady 65/65/EWG z dnia 26 stycznia 1965 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do gotowych produktów leczniczych, w brzmieniu wynikającym z dyrektyw Rady 87/21/EWG z dnia 22 grudnia 1986 r., 89/341/EWG z dnia 3 maja 1989 r. oraz 93/39/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r., należy interpretować w ten sposób, że nie wyklucza on możliwości rozpatrywania wniosku o pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego w ramach procedury uproszczonej ustanowionej w tym przepisie, gdy produkt ten zawiera tę samą jednostkę czynną terapeutycznie, co produkt leczniczy odniesienia, ale zawartą w soli innego rodzaju.

2.

Składający wniosek na podstawie art. 4 trzeci akapit pkt 8 lit. a ppkt iii) dyrektywy 65/65, w zmienionym brzmieniu, może na jego poparcie, z własnej inicjatywy lub na żądanie właściwych władz Państwa Członkowskiego, dostarczyć dodatkową dokumentację w postaci określonych wyników badań farmakologicznych i toksykologicznych lub prób klinicznych w celu wykazania, że jego produkt leczniczy jest zasadniczo podobny do produktu leczniczego odniesienia.

---

(1)  Dz.U. C 101z 26.04.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/7

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-117/03 (wniosek Consiglio di Stato o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Società Italiana Dragaggi SpA i inni przeciwko Ministero delle Infrastrutture e dei Trasporti oraz Regione Autonoma del Friuli Venezia Giulia (1)

(Dyrektywa 92/43/EWG - Ochrona siedlisk przyrodniczych - Dzika fauna i flora - Krajowy wykaz terenów kwalifikujących się do określenia jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty - Środki ochronne)

(2005/C 57/13)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-117/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Consiglio di Stato (Włochy), postanowieniem z dnia 17 grudnia 2002 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 18 marca 2003 r., w postępowaniu: Società Italiana Dragaggi SpA i inni przeciwko Ministero delle Infrastrutture e dei Trasporti oraz Regione Autonoma del Friuli Venezia Giulia, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulman (sprawozdawca), J.-P. Puissochet, N. Colneric i J. N. Cunha Rodrigues, sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: M. Múgica Azarmendi, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 4 ust. 5 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że przewidziane przez art. 6 ust. 2 do 4 tej dyrektywy środki ochronne stosuje się tylko wobec tych terenów, które, zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit trzeci tej dyrektywy zostały umieszczone na przyjętym przez Komisję, zgodnie z procedurą określoną w art. 21 tej dyrektywy, wykazie terenów wybranych jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty.

Jeśli chodzi o tereny kwalifikujące się do określenia jako tereny mające znaczenie dla Wspólnoty, znajdujące się na przekazanych Komisji wykazach krajowych, a w szczególności te, na których znajdują się typy siedlisk przyrodniczych o znaczeniu priorytetowym lub gatunki o takim znaczeniu, Państwa Członkowskie są, na podstawie dyrektywy 92/43/EWG i ze względu na wskazany w tej dyrektywie cel ochrony, zobowiązane do podjęcia środków będących w stanie ochronić wartość ekologiczną na poziomie krajowym tych terenów.

---

(1)  Dz. U. C 146 z 21.06.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/8

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-245/03 Merck, Sharp & Dohme BV przeciwko Państwu belgijskiemu (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d'État) (1)

(Dyrektywa 89/105/EWG - Produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka - Wniosek o wpis do wyczerpującego wykazu - Charakter terminu na udzielenie odpowiedzi - Charakter wiążący - Konsekwencje przekroczenia terminu)

(2005/C 57/14)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-245/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d'État (Belgia) postanowieniem z dnia 9 maja 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 10 czerwca 2003 r., w postępowaniu Merck, Sharp & Dohme BV przeciwko Państwu belgijskiemu, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), C. Gulmann, R. Schintgen i G. Arestis, sędziowie; rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Termin określony w art. 6 ust. 1 akapicie pierwszym dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych jest terminem wiążącym, którego władze krajowe nie mają prawa przekraczać.

2)	Art. 6 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy 89/105 nie narzuca, w przypadku przekroczenia terminu określonego w tym artykule, automatycznego wpisu produktu leczniczego do wykazu produktów leczniczych objętych krajowym systemem ubezpieczeń zdrowotnych.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 6.9.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/8

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-254/03 P: Eduardo Vieira SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich  (1)

(Odwołanie - Rybołówstwo - Umowa w sprawie rybołówstwa z Argentyną - Wspólnotowa pomoc finansowa - Zmniejszenie)

(2005/C 57/15)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-254/03 P Eduardo Vieira SA (adwokaci: J.-R. García-Gallardo Gil-Fournier i D. Domínguez Pérez), w której stroną przeciwną jest: Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: S. Pardo Quintillán, wspomagana przez J. Rivasa-Andresa i J. Gutiérreza Gisberta), mającej za przedmiot odwołanie wniesione na podstawie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości dnia 13 czerwca 2003 r., Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, N. Colneric (sprawozdawca), J. N. Cunha Rodrigues, M. Ilešič i E. Levits, sędziowie; rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.	Odwołanie zostaje oddalone.

2.	Eduardo Vieira SA zostaje obciążona kosztami.

---

(1)  Dz.U. C 184 z 2.8.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/9

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-296/03 Glaxosmithkline SA przeciwko Państwu belgijskiemu (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d'État) (1)

(Dyrektywa 89/105/EWG - Produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka - Wniosek o wpis do wyczerpującego wykazu - Charakter terminu na udzielenie odpowiedzi - Charakter wiążący - Konsekwencje przekroczenia terminu w przypadku uchylenia decyzji odmownej)

(2005/C 57/16)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-296/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Conseil d'État (Belgia) postanowieniem z dnia 27 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 8 lipca 2003 r., w postępowaniu Glaxosmithkline SA przeciwko Państwu belgijskiemu, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), C. Gulmann, P. Kūris i G. Arestis, sędziowie; rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Termin określony w art. 6 ust. 1 akapicie pierwszym dyrektywy Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. dotyczącej przejrzystości środków regulujących ustalanie cen na produkty lecznicze przeznaczone do użytku przez człowieka oraz włączenia ich w zakres krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych jest terminem wiążącym, którego władze krajowe nie mają prawa przekraczać.

2)

Do Państw Członkowskich należy ustalenie, czy przekroczenie terminu określonego w art. 6 ust. 1 akapicie pierwszym dyrektywy 89/105/EWG nie stoi na przeszkodzie temu, aby odpowiednie władze przyjęły formalnie nową decyzję, gdy poprzednia decyzja została uchylona w drodze sądowej. Taka możliwość może mieć jedynie miejsce w rozsądnym terminie, który w każdym bądź razie nie może przekraczać terminu przewidzianego przez ten artykuł.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 6.9.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/9

---

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-300/03 Honeywell Aerospace GmbH przeciwko Hauptzollamt Gießen. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hessisches Finanzgericht, Kassel) (1)

(Tranzyt wspólnotowy - Powstanie długu celnego w wyniku naruszeń lub nieprawidłowości - Skutki braku powiadomienia głównego zobowiązanego o terminie na dostarczenie dowodu miejsca naruszenia lub nieprawidłowości)

(2005/C 57/17)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C- 300/03, mającej za przedmiot wniosek, wpisany do rejestru dnia 11 lipca 2003 r., o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Hessisches Finanzgericht, Kassel (Niemcy) postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2003 r., w postępowaniu: Honeywell Aerospace GmbH przeciwko Hauptzollamt Gießen, Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Lenaerts, prezes izby, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca) i K. Schiemann, sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Wykładni przepisów art. 203 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny w związku z art. 379 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia nr 2913/92 należy dokonywać w ten sposób, że wprawdzie dług celny powstaje również wtedy, gdy przesyłka objęta procedurą wspólnotowego tranzytu wewnętrznego nie została przedstawiona w urzędzie przeznaczenia, ale Państwo Członkowskie, do którego należy urząd wyjścia, może podejmować kroki w celu poboru należności przywozowych tylko wtedy, gdy powiadomiło ono głównego zobowiązanego, że dysponuje on terminem trzech miesięcy na dostarczenie wymaganego dowodu, a w terminie tym dowodu nie dostarczono.

---

(1)  Dz.U. C 226 z 20.09.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/10

---

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-306/03 (wniosek Juzgado de lo Social n° 3 de Orense o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Cristalina Salgado Alonso przeciwko Instituto Nacional da la Seguriad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Art. 12 WE, 39 WE i 42 WE - Art. 45 i 48 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 - Starość i śmierć - Bezrobocie - Minimalne okresy ubezpieczenia - Okresy ubezpieczenia brane pod uwagę w celu wyliczenia wysokości świadczeń, ale nie uwzględnione przy rozstrzyganiu o nabyciu praw do tych świadczeń - Okresy bezrobocia - Sumowanie)

(2005/C 57/18)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-306/03 mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Juzgado de lo Social n° 3 de Orense (Hiszpania) postanowieniem z dnia 24 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 16 lipca 2003 r., w postępowaniu Cristalina Salgado Alonso przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS), Tesorería General de la Seguridad Social (TGSS), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, R. Schintgen (sprawozdawca), R. Silva de Lapuerta, P. Kūris i G. Arestis, sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 39 WE i 42 WE, a także art. 45 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 1606/98 z dnia 29 czerwca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one normie krajowej, takiej jak wyrażona w 28. przepisie dodatkowym powszechnej ustawy o ubezpieczeniu społecznym, która nie pozwala właściwym władzom Państwa Członkowskiego na uwzględnienie, dla celów przyznania prawa do emerytury z systemu krajowego, określonych okresów ubezpieczenia ukończonych na terytorium tego państwa przez pracownika pozostającego bez pracy, w którym to okresie składki na ubezpieczenie emerytalne były opłacane przez instytucję zarządzającą ubezpieczeniem od bezrobocia, przy czym okresy te uwzględniane są jedynie na potrzeby obliczenia wysokości wspomnianej emerytury.

---

(1)  Dz.U. C 226 z 20.09.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/10

---

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 16 grudnia 2004 r.

w sprawie C-313/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko RepubliceWłoskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 1999/63/WE - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie - Brak notyfikacji przepisów wdrażających)

(2005/C 57/19)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-313/03 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M.-J. Jonczy) przeciwko Republice Włoskiej (pełnomocnik: I. M. Braguglia, wspierany przez A. Cingolo), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 23 lipca 2003 r., Trybunał (pierwsza izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, R. Schintgen (sprawozdawca) i J. Makarczyk, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 grudnia 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 1999/63/WE z dnia 21 czerwca 1999 r. dotyczącej Umowy w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy przyjętej przez Stowarzyszenie Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) i Federację Związków Zawodowych Pracowników Transportu w Unii Europejskiej (FST) oraz załączonej do niej Umowy Europejskiej z dnia 30 września 1998 r. w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy, a w każdym razie nie notyfikując ich Komisji Wspólnot Europejskich, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 3 ust. 1 tej dyrektywy.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 226 z 20.9.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/11

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-356/03 Elisabeth Mayer przeciwko Versorgungsanstalt des Bundes und der Lider (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesgerichtshof) (1)

(Zasada równego traktowania kobiet i mężczyzn - Urlop macierzyński - Nabycie praw do renty)

(2005/C 57/20)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-356/03, mającej za przedmiot wniosek o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Bundesgerichtshof (Niemcy) postanowieniem z dnia 9 lipca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału dnia 18 sierpnia 2003 r., w postępowaniu: Elisabeth Mayer przeciwko Versorgungsanstalt des Bundes und der Länder, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, N. Colneric, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca), K. Schiemann oraz E. Juhász, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 6 ust. 1 lit g) dyrektywy Rady 86/378/EWG z dnia 24 lipca 1986 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w systemach zabezpieczenia społecznego pracowników (Dz.U. L 46, str. 20) zmienionej dyrektywą Rady 96/97/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. winien być interpretowany w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, zgodnie z którymi, pracownica nie nabywa praw do renty ubezpieczeniowej, stanowiącej część uzupełniającego systemu emerytalnego, w okresie przysługującego jej urlopu macierzyńskiego, w czasie którego wynagrodzenie jest wypłacane częściowo przez pracodawcę, z tego powodu, że nabycie praw uzależnione jest od warunku uzyskiwania przez pracownicę w trakcie urlopu macierzyńskiego dochodu podlegającego opodatkowaniu.

---

(1)  Dz.U. C 264 z 01.11.2003.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/11

---

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gåsabäck AB przeciwko Riksskatteverket (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Regeringsrätten) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Art. art.2, 5 ust. 6 i 6 ust. 2 - Dostarczanie posiłków w stołówce spółki po cenie niższej niż koszt produkcji - Podstawa opodatkowania)

(2005/C 57/21)

Język postępowania: szwedzki.

W sprawie C-412/03., mającej za przedmiot wniose o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Regeringsrätten (Szwecja) postanowieniem z dnia 29 września 2003 r., w postępowaniu: Hotel Scandic Gåsabäck AB przeciwko Riksskatteverket, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, K. Lenaerts (sprawozdawca), J. N. Cunha Rodrigues, E. Juhász i M. Ilešič, sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz K. Sztranc, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Wykładni przepisów art. art. 2, 5 ust. 6 i 6 ust. 2 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy dokonywać w ten sposób, że sprzeczne z nimi jest uregulowanie krajowe uznające za zastosowanie towarów lub usług do celów prywatnych takie transakcje, z tytułu których uzyskano świadczenie wzajemne, nawet jeśli wartość tego świadczenia jest niższa od kosztu produkcji dostarczonego towaru lub usługi.

---

(1)  Dz.U. C 289 z 29.11.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/12

---

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 13 stycznia 2005 r.

w sprawie C-32/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/58/WE - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2005/C 57/22)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-32/04, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: U. Wölker i F. Simonetti) przeciwko Republice Francuskiej, (pełnomocnicy: G. de Bergues i C. Mercier), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes izby, R. Schintgen i J. Klučka (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 13 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych koniecznych do dostosowania się do dyrektywy Komisji nr 2001/58/WE z dnia 27 lipca 2001 r. zmieniającej po raz drugi dyrektywę 91/155/EWG określającą i ustanawiającą szczegółowe uzgodnienia dotyczące systemu szczególnych informacji o preparatach niebezpiecznych w związku z wykonaniem art. 14 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 99/45/WE oraz odnoszącej się do substancji niebezpiecznych w związku z wykonaniem art. 27 dyrektywy Rady 67/548/EWG (arkusz danych dotyczących bezpieczeństwa), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy niniejszej dyrektywy.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 71 z 20.3.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/12

---

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 13 stycznia 2005

w sprawie C-61/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2000/76/WE - Spalanie odpadów - Brak transpozycji)

(2005/C 57/23)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-61/04, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej, reprezentowanej przez N. Dafniou, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 230 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, Trybunał (czwarta izba), w składzie: K. Leanerts, prezes, N. Colneric i E. Levits (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 13 stycznia 2005 wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1.

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/76/WE z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spalania odpadów, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy tej dyrektywy.

2.	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.4.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/13

---

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-101/04 Roger Noteboom przeciwko Rijksdienst voor Pensioenen (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Arbeidsrechtbank Gent) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Świadczenia emerytalne - Dodatek wakacyjny przyznany korzystającemu ze świadczenia emerytalnego - Bezrobotny pracownik przygraniczny korzystający z systemu emerytalnego)

(2005/C 57/24)

Język postępowania: niemiecki.

W sprawie C-101/04 mającej za przedmiot wniosek wpisany do rejestru dnia 26 lutego 2004 r. o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Arbeidsrechtbank Gent (Belgia) postanowieniem z dnia 14 stycznia 2002 r. w postępowaniu Roger Noteboom przeciwko Rijksdienst voor Pensioenen, Trybunał (czwarta izba), w składzie: N. Colneric (sprawozdawca), pełniąca obowiązki prezesa czwartej izby, J. N. Cunha Rodrigues i E. Levits, sędziowie; rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 stycznia 2005 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Świadczenie tego rodzaju, jak dodatek wakacyjny, o którym mowa w art. 22 dekretu królewskiego nr 50 z dnia 24 października 1967 r. w sprawie emerytur i rent rodzinnych dla pracowników najemnych, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 30 marca 1994 r. i w art. 56 dekretu królewskiego z dnia 21 grudnia 1967 r. wprowadzającego powszechne uregulowania dotyczące systemu emerytur i rent rodzinnych dla pracowników najemnych, w brzmieniu nadanym dekretem królewskim z dnia 27 stycznia 1998 r. stanowi świadczenie emerytalne w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, zmienionego i zaktualizowanego rozporządzeniem Rady (EWG) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1606/98 z dnia 29 czerwca 1998 r.

2)

Art. 45 ust. 6 rozporządzenia nr 1408/71 zmienionego i zaktualizowanego rozporządzeniem nr 118/97 w brzmieniu nadanym rozporządzeniem nr 1606/98 należy interpretować w ten sposób, że właściwa instytucja Państwa Członkowskiego miejsca zamieszkania, celem przyznania świadczenia takiego jak w sprawie głównej, powinna uwzględnić okres całkowitego bezrobocia, w czasie którego były pracownik najemny korzystał ze świadczeń na podstawie art. 71 ust. 1 lit a) pkt ii) tego rozporządzenia, tak jakby podlegał on podczas swojego ostatniego zatrudnienia ustawodawstwu stosowanemu przez tę instytucję.

---

(1)  Dz.U. C 94 z 17.04.2004.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/13

---

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 20 stycznia 2005 r.

w sprawie C-198/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 89/48/EWG i 92/51/EWG - Uznawanie dyplomów - Zawody regulowane - Przewodnik turystyczny)

(2005/C 57/25)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-198/04, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. Patakia i H. Stovlbaek) przeciwko Republice Francuskiej, reprezentowanej przez G. de Berguesa, C. Isidoro i O. Christmann,mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, Trybunał (piąta izba) w składzie: R. Silva de Lapuerta, prezes, J. Makarczyk i P. Kūris (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: D. Ruiz Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 20 stycznia 2005 wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Nie przyjmując wszelkich niezbędnych środków w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata oraz nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Rady 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniającej dyrektywę 89/48/EWG, w części dotyczącej zawodu przewodnika turystycznego, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy wymienionych dyrektyw.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 168 z 26.06.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Düsseldorf z dnia 29 listopada 2004 r. w sprawie Proxxon GmbH przeciwko Oberfinanzdirektion Köln

(Sprawa C-500/04)

(2005/C 57/26)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 2 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Düsseldorf z dnia 29 listopada 2004 r. w sprawie Proxxon GmbH przeciwko Oberfinanzdirektion Köln.

Finanzgericht Düsseldorf zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.	Czy oddzielnie przywożone końcówki do wkrętaków o czworokątnej nasadzie, przeznaczone do śrub z rowkiem, krzyżowych, TX (wpustowe Torx) i sześciokątnych, są klasyfikowane w ramach pozycji 8204?

2.	Czy oddzielnie przywożone elementy systemu czworokątnego opisanego w postanowieniu, które podczas ich używania nie stykają się bezpośrednio z elementem mocującym (nakrętką, śrubą), są klasyfikowane w ramach pozycji 8304?

3.	Czy oddzielnie przywożone klucze dynamometryczne o czworokątnej nasadzie, takiego typu jak opisane w postanowieniu, są klasyfikowane w ramach pozycji 8204?

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Verwaltungsgericht Schwerin z dnia 9 stycznia 2004 r. w postępowaniu Agrarproduktion Staebelow GmbH przeciwko Landrat des Landkreises Bad Doberan

(Sprawa C-504/04)

(2005/C 57/27)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 8 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Verwaltungsgericht Schwerin (Niemcy) z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie Agrarproduktion Staebelow GmbH przeciwko Landrat des Landkreises Bad Doberan.

Verwaltungsgericht Schwerin zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy art. 13 ust. 1 akapit pierwszy lit. c) w związku z pkt 2 lit. a) załącznika VII w związku z pkt 1 lit. a) trzecie tiret załącznika VII do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001 (1) z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania pewnych postaci zakaźnego gąbczastego zwyrodnienia mózgu, w brzmieniu nadanym przez art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1326/2001 (2) oraz załącznik II do tego rozporządzenia, jest nieważne jako naruszające zasadę proporcjonalności?

---

(1)  Dz.U. z 2001 r. L 147, str. 1.

(2)  Dz.U. z 2001 r. L 177, str. 60.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/14

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem rechtbank van eerste aanleg te Gent, wydanym w dniu 1 grudnia 2004 r., w sprawie Kerckhaert-Morres przeciwko państwu belgijskiemu

(Sprawa C-513/04)

(2005/C 57/28)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem rechtbank van eerste aanleg te Gent, wydanym w dniu 1 grudnia 2004 r. w sprawie Kerckhaert-Morres przeciwko państwu belgijskiemu.

Rechtbank van eerste aanleg te Gent zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

„Czy należy interpretować art. 56 ust. 1 WE (art. 73B ust. 1 Traktatu WE w chwili, gdy miały miejsce okoliczności leżące u podstaw sporu) w ten sposób, że zabronione jest ograniczenie, wynikające z przepisu ustawodawstwa Państwa Członkowskiego (w tym przypadku Belgii) dotyczącego podatku dochodowego, poddającego tej samej, jednolitej stawce podatkowej otrzymywane przez akcjonariusza zarówno dywidendy z akcji spółek zarejestrowanych w tym Państwie Członkowskim, jak również dywidendy z akcji spółek niezarejestrowanych w tym Państwie Członkowskim, bez przyznania jednakże, w odniesieniu do dywidend z akcji spółek niezarejestrowanych w tym Państwie Członkowskim, możliwości zaliczenia podatku u źródła zastosowanego w tym innym Państwie Członkowskim?”

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/15

---

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Gerechtshof te Amsterdam wydanym dnia 30 listopada 2004 r. w sprawie Uroplasty B. V. przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Douane district Rotterdam

(Sprawa C-514/04)

(2005/C 57/29)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 15 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) wydanym w dniu 30 listopada 2004 r. w sprawie Uroplasty B. V. przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst/Douane district Rotterdam.

Gerechtshof te Amsterdam zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)

a) Czy pozycję 9021 WTC należy interpretować w ten sposób, że towar zawierający sterylne, białe płatki polydimetylsiloksanu, wytworzone specjalnie i używane wyłącznie jako implant medyczny/ chirurgiczny może zostać zaklasyfikowany pod tą pozycją? b) Jeżeli tak, to pod którą podpozycją pozycji 9021 WTC należy zaklasyfikować ten towar?

2)	Jeżeli klasyfikacja pod pozycją 9021 nie jest w tej sprawie możliwa, to czy towar ten może zostać zaklasyfikowany pod pozycją 3926 WTC?

3)	Jeżeli nie, to pod jakimi pozycjami należy go zaklasyfikować zgodnie z wykładnią WTC?

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/15

---

Skarga wniesiona dnia 21 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-518/04)

(2005/C 57/30)

Język postępowania: grecki

W dniu 21 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Michela van Beeka, radcę prawnego Służby Prawnej Komisji i Minasa Konstantinidisa, członka Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie podejmując wymaganych środków w celu ustanowienia systemu ścisłej ochrony żmii Vipera schweizeri na wyspie Milos aby uniknąć celowego niepokojenia tego gatunku, w szczególności podczas okresu rozrodu, wychowu młodych i snu zimowego, jak również aby uniknąć pogarszania stanu lub niszczenia terenów rozrodu lub odpoczynku, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 12 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy Rady 92/43/EWG (1) z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Celem dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory jest wspieranie ochrony różnorodności biologicznej poprzez zachowanie siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory na europejskim terytorium Państw Członkowskich, do których ma zastosowanie Traktat.

Skarga Komisji dotyczy braku przyjęcia i wprowadzenia przez Republikę Grecką systemu ścisłej ochrony gada Vipera schweizeri (żmija) na wyspie Milos.

Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że nie podejmując wymaganych środków w celu ustanowienia systemu ścisłej ochrony żmii Vipera schweizeri na wyspie Milos aby uniknąć celowego niepokojenia tego gatunku, w szczególności podczas okresu rozrodu, wychowu młodych, snu zimowego, jak również aby uniknąć pogarszania stanu lub niszczenia terenów rozrodu lub odpoczynku, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 12 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

---

(1)  Dz. U. L 206 z dnia 22 lipca 1992 r., str. 7.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/16

---

Odwołanie wniesione w dniu 22 grudnia 2004 r. przez D. Meca-Medinę i I. Majacena od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 30 września 2004 r. w sprawie T-313/02 D. Meca-Medina i I. Majcen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich popieranej przez Republikę Finlandii

(Sprawa C-519/04 P)

(2005/C 57/31)

Język postępowania: francuski

W dniu 22 grudnia 2004 r. r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie D. Meca-Mediny i I. Majacena, reprezentowanych przez J.-L. Duponta i M.-A. Lucasa, avocats, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 30 września 2004 r. w sprawie T-313/02 D. Meca-Medina i I. Majcen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich popieranej przez Republikę Finlandii.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 września 2004 r. w sprawie T-313/02, którego dotyczy odwołanie;

—	uwzględnienie żądań zgłoszonych przez skarżących przed Sądem Pierwszej Instancji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obydwu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty:

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji narusza przepisy art. 49, 81 i 82 Traktatu WE w świetle wykładni nadanej im przez Trybunał Sprawiedliwości.

Sąd przede wszystkim niesłusznie uznał, iż przepisy te znajdują zastosowanie wyłącznie do zasad przyjętych w sporcie, które dotyczą sportu jako działalności gospodarczej, z wyłączeniem zasad czysto sportowych. Trybunał nie ustanowił tego typu ogólnego wyjątku dotyczącego uregulowań czysto sportowych odnośnie zakresu stosowania przepisów Traktatu, zaś wyjątek ten ogranicza się zaledwie do zasad regulujących skład i organizację drużyn narodowych.

Podobnie Sąd niesłusznie uznał, iż przepisy antydopingowe opierają się na względach czysto sportowych, gdy jednocześnie uznał, że tego typu przepisy mogą służyć realizacji celów gospodarczych. Czyniąc tak, Sąd przeprowadził nie do końca prawdziwe rozumowanie odnośnie faktów, doszedł w - niewystarczającym zresztą - uzasadnieniu do sprzecznych wniosków i niewłaściwie zastosował prawo poprzez błędną subsumcję faktów.

Ponadto, uznając, iż sporne uregulowania nie wchodzą w zakres stosowania art. 81 i 82 Traktatu WE, Sąd naruszył te przepisy.

Wreszcie Sąd naruszył przepisy proceduralne, a w szczególności prawo do obrony, uznając, iż analiza spornych uregulowań przeprowadzona przez Komisję w decyzji nie uwzględniającej doniesienia była aż nadto szczegółowa, podczas gdy z decyzji tej wynika, że Komisja rozpatrywała owe uregulowania jako wchodzące w zakres stosowania przepisów Traktatu WE. Czyniąc tak, Sąd naruszył prawo skarżącej do obrony, gdyż nie miała ona możliwości przedstawienia swojego punktu widzenia odnośnie tego aspektu.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/17

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Korkein hallinto-oikeus z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie Pirkko Marjatta Turpeinen przeciwko Uudenmaan verovirasto (urząd skarbowy w Uusimaa)

(Sprawa C-520/04)

(2005/C 57/32)

Język postępowania: fiński

W dniu 22 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Korkein hallinto-oikeus z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie Pirkko Marjatta Turpeinen przeciwko Uudenmaan verovirasto (urząd skarbowy w Uusimaa).

Korkein hallinto-oikeus zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)

Czy prawo obywateli Unii Europejskiej do swobodnego przepływu i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, o którym mowa w art. 18 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, lub prawo swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty, o którym mowa w art. 39 Traktatu, należy interpretować w ten sposób, iż jedno bądź też obydwa z powyższych uprawnień stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, mocą których zaliczka pobierana u źródła przychodu obywatela zamieszkałego za granicą, który podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w jednym z Państw Członkowskich, na poczet emerytury objętej podatkiem pobieranym z tytułu stosunku pracy na podstawie mianowania w tym Państwie Członkowskim, przekracza w określonych przypadkach wysokość podatku, któremu podlegałby podatnik mający tam miejsce zamieszkania, a zatem podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

2)	Czy dyrektywę Rady 90/365/EWG (1) w sprawie prawa pobytu pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek, które zakończyły działalność zawodową należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym opisanym w pkt. 1.

---

(1)  Dyrektywa Rady z dnia 28 czerwca 1990 r. w sprawie prawa pobytu pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek, które zakończyły działalność zawodową (Dz.U. L 180 z 13.7.1990, str. 28).

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/17

---

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-522/04)

(2005/C 57/33)

Język postępowania: angielski

W dniu 23 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Richarda Layala i Dimitrisa Thiantafyllou, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Królestwu Belgii.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że:

—	uzależniając możliwość odliczania opłacanych przez pracodawcę składek na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne i na wypadek nagłej śmierci od przewidzianego w art. 59 CIR'92 warunku, aby składki te były wpłacane zakładowi bądź funduszowi ubezpieczeń posiadającym siedzibę w Belgii;

—

uzależniając zmniejszenie wymiaru podatku od oszczędności długoterminowych, przyznane na mocy art. 145/1 i 145/3 CIR'92 w odniesieniu do składek opłacanych osobiście przez ubezpieczonego na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne bądź na wypadek nagłej śmierci, od pośrednictwa pracodawcy w postaci pobierania zaliczek z wynagrodzenia oraz od warunku, iż składki te będą wpłacane zakładowi bądź funduszowi ubezpieczeń posiadającym siedzibę w Belgii;

—

stanowiąc w art. 364bis CIR'92, iż w sytuacji, gdy kapitał, wartość wykupu i oszczędności, o których mowa w art. 34 CIR'92, są wypłacane bądź przyznawane podatnikowi, który uprzednio przeniósł miejsce swego zamieszkania lub siedzibę swego majątku za granicę, przyjmuje się, że wypłata bądź przydzielenie miały miejsce w dniu poprzedzającym owo przeniesienie oraz - na mocy drugiego akapitu tego samego artykułu – uważając za przyznanie wszelkie przeniesienie, o jakim mowa w art. 34 § 2 i 3 tak, iż każdy ubezpieczyciel ma obowiązek pobrania z urzędu zgodnie z art. 270 CIR'92 zaliczki z kapitału i wartości wykupu wypłacanych na rzecz osoby niemającej miejsca zamieszkania w tym państwie, która kiedyś miała w Belgii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w zakresie, w jakim przychody te w całości bądź częściowo powstały w okresie, gdy osoba zainteresowana miała w Belgii miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, mimo iż dwustronne umowy zawarte przez Belgię przyznają prawo do opodatkowania tego typu przychodów w drugim państwie-sygnatariuszu umowy;

—

opodatkowując - na podstawie art. 364ter CIR'92 - przelewy kapitału bądź wartości wykupu, powstałych dzięki składkom opłacanym przez pracodawcę bądź składkom opłacanym osobiście przez ubezpieczonego na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne, dokonane przez fundusze emerytalne lub towarzystwa ubezpieczeń, do których ubezpieczeni należeli, na rzecz ubezpieczonego bądź upoważnionych przez niego osób do innego funduszu emerytalnego bądź towarzystwa ubezpieczeń z siedzibą poza granicami Belgii, podczas gdy przekazy takie nie stanowią operacji podlegających opodatkowaniu, jeśli kapitał bądź wartość spłat są przekazywane do innego funduszu emerytalnego lub towarzystwa ubezpieczeń w Belgii;

—

wymagając - na podstawie art. 224/2bis ogólnego rozporządzenia dotyczącego podatków zrównanych z opłatą stemplową - od zagranicznych ubezpieczycieli, którzy nie posiadają w Belgii miejsca prowadzenia działalności, aby zanim rozpoczną świadczenie usług w Belgii wyznaczyli swojego przedstawiciela mającego tam miejsce zamieszkania, który zobowiązałby się w formie pisemnej osobiście wobec państwa do zapłaty rocznego podatku od umów ubezpieczenia, jak również odsetek bądź grzywien, które mogłyby wynikać z umów dotyczących zdarzeń objętych ubezpieczeniem, które mają miejsce w Belgii;

—

Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy przepisów art. 18, 39, 43, 49 i 56 Traktatu WE, jak również na mocy przepisów art. 28, 31, 36 i 40 Porozumienia EOG, przepisów art. 4 i 11 ust. 2 dyrektywy 92/96/EWG z dnia 10 listopada 1992 r. (1), po przekształceniu, przepisów art. 5 ust. 1 i 53 ust. 2 dyrektywy 2002/83/WE z dnia 5 listopada 2002 r. (2)

Zarzuty i główne argumenty:

Belgijskie uregulowania podatkowe dotyczące systemów emerytalnych zawierają ograniczenia w swobodnym przepływie usług, w swobodnym przepływie pracowników i w swobodzie przedsiębiorczości, jak również w swobodnym przepływie kapitału.

Swobodne świadczenie usług

W sprzeczności ze swobodnym świadczeniem usług pozostają przepisy podatkowe ograniczające możliwość odliczania jedynie do składek wpłacanych przez pracodawcę bądź osobiście przez ubezpieczonego na poczet ubezpieczenia emerytalnego podmiotom mającym siedzibę w Belgii, z wyłączeniem składek wpłacanych podmiotom mającym siedzibę poza granicami Belgii.

Przepis stanowiący, że przelew kapitału bądź wartości wykupu, powstałych dzięki składkom opłacanym przez pracodawcę bądź składkom opłacanym osobiście przez ubezpieczonego na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne podlega opodatkowaniu, jeśli jest dokonywany na rzecz funduszu emerytalnego bądź towarzystwa ubezpieczeń, mających siedzibę za granicą, również stanowi przeszkodę w swobodnym świadczeniu usług przez spółki mające siedzibę w innych Państwach Członkowskich.

Wreszcie, nałożony na zagraniczne zakłady ubezpieczeń ogólny i bezwzględny obowiązek wyznaczania przedstawiciela zamieszkałego w Belgii, który zobowiąże się osobiście do zapłaty rocznego podatku od umów ubezpieczenia należy uznać za środek nieproporcjonalny, godzący w swobodę świadczenia usług przez spółki mające siedzibę w innych Państwach Członkowskich. Cel, jakim jest zapewnienie uiszczenia podatków, mógłby bowiem zostać osiągnięty za pomocą mniej restrykcyjnych środków.

Powołane powyżej przepisy krajowe pozostają również w sprzeczności z art. 5 dyrektywy 2002/83/WE, który przewiduje, że zezwolenie na prowadzenie działalności uzyskane w jednym z Państw Członkowskich jest ważne w całej Wspólnocie i umożliwia zakładowi ubezpieczeń prowadzenie tam działalności w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług. Są one również sprzeczne z art. 53 ust. 2 tej dyrektywy, który stanowi, że każde Państwo Członkowskie udziela zakładom ubezpieczeń utworzonym na ich terytorium zezwolenia na przeniesienie całości lub części ich portfela umów na rzecz zakładu ubezpieczeń mającego siedzibę na terenie Wspólnoty.

Swobodny przepływ pracowników i swoboda przedsiębiorczości

Nadto, przepisy odmawiające prawa do odliczenia składek wpłacanych przez pracodawcę lub osobiście przez samego ubezpieczonego podmiotom mającym siedzibę w innych Państwach Członkowskich pozostają w sprzeczności ze swobodnym przepływem pracowników i osób prowadzących działalność na własny rachunek, którego gwarancję stanowią art. 39 i 43 Traktatu WE, albowiem pracownicy przyjeżdżający do pracy w Belgii, którzy wcześniej wykonywali działalność zawodową w jednym z Państw Członkowskich i tam przystąpili do systemu emerytalnego, nie mają prawa do ulg podatkowych obejmujących składki wpłacone w tym Państwie Członkowskim. Tymczasem dochody uzyskane z tytułu przynależenia do tego systemu są objęte opodatkowaniem w Belgii, jeśli osoby uzyskujące dochód w chwili jego uzyskania mają w Belgii miejsce zamieszkania.

Przeszkodę w swobodnym przepływie pracowników oraz w swobodzie przedsiębiorczości stanowi również przepis, który przewiduje, że przelew kapitału bądź wartości wykupu, powstałych dzięki składkom opłacanym przez pracodawcę bądź składkom opłacanym osobiście przez ubezpieczonego na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne, podlegają opodatkowaniu, jeśli są dokonywane na rzecz funduszu emerytalnego bądź towarzystwa ubezpieczeń, mających siedzibę za granicą. Stawia on w niekorzystnej sytuacji pracowników najemnych i osoby wykonujące działalność na własny rachunek, którzy pragną osiedlić się w innym Państwie Członkowskim i z tego powodu pragną dokonać przelewu powyższego kapitał bądź wartości wykupu.

Swobodny przepływ kapitału

Wreszcie, sporne przepisy stanowią również sprzeczną z art. 56 Traktatu WE i art. 40 Porozumienia EOG przeszkodę w swobodnym przepływie kapitału.

Przelewy w wykonaniu umów ubezpieczenia uważane są bowiem za przepływ kapitału, zaś ograniczenie prawa do odliczeń jako przysługującego jedynie w zakresie składek wpłacanych przez pracodawcę bądź osobiście przez ubezpieczonego na rzecz podmiotów mających siedzibę w Belgii stanowi dyskryminujące ograniczenie swobody przepływu kapitału.

Podobnie sprzeczny ze swobodnym przepływem kapitału jest przepis stanowiący, że przelew kapitału bądź wartości wykupu, powstałych dzięki składkom opłacanym przez pracodawcę bądź składkom opłacanym osobiście przez ubezpieczonego na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne, podlegają opodatkowaniu, jeśli są dokonywane na rzecz funduszu emerytalnego bądź towarzystwa ubezpieczeń mających siedzibę za granicą, podczas gdy nie podlegają opodatkowaniu, jeśli są dokonywane na rzecz podmiotu mającego siedzibą w Belgii.

---

(1)  Dyrektywa Rady 92/96/EWG z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych dotyczących ubezpieczeń na życie, zmieniająca dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (trzecia dyrektywa ubezpieczenie na życie), Dz.U. L 360 z 9.12.1992, str. 1.

(2)  Dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie, Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/19

---

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-523/04)

(2005/C 57/34)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 23 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Mikko Huttunena i Woutera Wilsa przeciwko Królestwu Niderlandów.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

1.

stwierdzenie, że Królestwo Niderlandów zaciągając zobowiązania międzynarodowe ze Stanami Zjednoczonymi albo utrzymując, pomimo rewizji umowy o komunikacji lotniczej między Królestwem Niderlandów a Stanami Zjednoczonymi z dnia 3 kwietnia 1957 r., zobowiązania — dotyczące taryf linii lotniczych wskazanych przez Stany Zjednoczone na trasach wewnątrzwspólnotowych, — dotyczące komputerowych systemów rezerwacji oferowanych lub stosowanych na terytorium Niderlandów, — przyznające Stanom Zjednoczonym uprawnienie do odwołania, zawieszenia albo ograniczenia praw przewozowych, w przypadku gdy linie lotnicze wskazane przez Królestwo Niderlandów nie są kontrolowane przez nie lub przez obywateli niderlandzkich, nie wywiązało się ze zobowiązań ciążących na nim na mocy art. 5 Traktatu WE (obecnie art. 10 WE), art. 52 Traktatu WE (obecnie art. 43 WE) oraz rozporządzenia Rady (EWG) nr 2409/92 (1) z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie taryf i stawek za usługi lotnicze i rozporządzenia Rady (EWG) nr 2299/89 (2) z dnia 24 lipca 1989 r. w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3089/93 (3) z dnia 29 października 1993 r.;

2.	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

A.   Obowiązywanie nowej umowy

—	Zmiany dokonane w 1992 r. w umowie z 1957 r. ustanowiły ramy ścisłej współpracy między Stanami Zjednoczonymi i Królestwem Niderlandów, pociągające za sobą dla tego ostatniego istotne zobowiązania międzynarodowe.

—

Ze zmian przyjętych w 1992 r. wynika, że umowa z 1957 r. została w całości poddana rewizji. Fakt, że niektóre postanowienia tej umowy nie zostały oficjalnie zmienione w 1992 r. albo zostały do nich wprowadzone drobne zmiany redakcyjne, nie wyklucza tego, że zobowiązania wynikające z tych postanowień zostały potwierdzone w trakcie rewizji. W sytuacji tego rodzaju Państwa Członkowskie nie tylko nie mogą zaciągać nowych zobowiązań, ale ponadto nie mogą utrzymywać zobowiązań tego rodzaju, jeżeli naruszają one uregulowania wspólnotowe.

B.   Naruszenia wyłącznej kompetencji zewnętrznej Wspólnoty w rozumieniu wyroku w sprawie AETR

—

W 1991 r. Niderlandy oraz Stany Zjednoczone dodały do umowy z 1957 r. załącznik określający zasady CRS (komputerowe systemy rezerwacji) zawierający zasady dotyczące CRS oferowanych lub stosowanych na terytorium niderlandzkim. Niderlandy utrzymały w mocy ten załącznik w trakcie rewizji umowy z 1957 r. w 1992 r. W ten sposób Królestwo Niderlandów naruszyło wyłączną kompetencję zewnętrzną Wspólnoty, która wynika z rozporządzenia nr 2299/89.

C.   Naruszenia art. 52 Traktatu

—

Wspólnotowe linie lotnicze mogą w każdej chwili zostać wykluczone ze stosowania umowy o komunikacji lotniczej między Królestwem Niderlandów a Stanami Zjednoczonymi, podczas gdy umowa ta obowiązuje automatycznie niderlandzkie linie lotnicze. Wspólnotowe linie lotnicze są zatem przedmiotem dyskryminacji, ponieważ nie korzystają w państwie przyjmującym, tj. w Królestwie Niderlandów z regulacji krajowych.

---

(1)  Dz.U. L 240, str. 15.

(2)  Dz.U. L 220, str. 1.

(3)  Dz.U. L 278, str. 1.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/20

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court of Justice (Anglia i Walia) wydanym w dniu 21 grudnia 2004 r., w sprawie Test Claimants in the Thin Cap Group Litigation przeciwko Commissioners of Inland Revenue

(Sprawa C-524/04)

(2005/C 57/35)

Język postępowania: angielski

W dniu 31 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem High Court of Justice (Anglia i Walia), wydanym w dniu 21 grudnia 2004 r., w sprawie Test Claimants in the Thin Cap Group Litigation przeciwko Commissioners of Inland Revenue.

High Court of Justice (Anglia i Walia) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.

Czy jest sprzeczne z art. 43, art. 49 lub art. 56 WE, aby Państwo Członkowskie (zwane dalej „państwem spółki-kredytobiorcy”) utrzymywało w mocy i stosowało takie środki, jak te, które zostały przewidziane w art. 209, art. 212 oraz załączniku 28AA do Income and Corporation Taxes Act 1988 (ustawy z 1988 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i prawnych, zwanej dalej „przepisami krajowymi”), które przewidują ograniczenia w zakresiemożliwości odliczenia, dla celów podatkowych, przez spółkę posiadającą siedzibę w tym Państwie Członkowskim (zwaną dalej „spółką-kredytobiorcą”), odsetek od kredytu uzyskanego od spółki bezpośrednio lub pośrednio dominującej, mającej siedzibę w innym Państwie Członkowskim w sytuacji, gdy spółka-kredytobiorca nie podlegałaby takim ograniczeniom, gdyby spółka dominująca miała siedzibę w państwie spółki-kredytobiorcy?

2.

Czy i jakie znaczenie dla odpowiedzi na pytanie pierwsze ma okoliczność, że: a) kredyt jest przyznany nie przez spółkę dominującą spółki-kredytobiorcy, ale przez inną spółkę (zwaną dalej „spółką-kredytodawcą”) z tej samej co spółka-kredytobiorca grupy spółek, wobec których jedna i ta sama spółka jest spółką bezpośrednio lub pośrednio dominującą, przy czym zarówno ta spółka dominująca, jak i spółka-kredytodawca mają siedzibę w innym Państwie Członkowskim, niż państwo spółki-kredytobiorcy? b) spółka-kredytodawca ma siedzibę w innym Państwie Członkowskim, niż państwo spółki-kredytobiorcy, ale wszystkie spółki bezpośrednio lub pośrednio dominujące względem zarówno jednej, jaki i drugiej mają siedzibę w państwie trzecim? c) wszystkie spółki bezpośrednio lub pośrednio dominujące względem zarówno spółki-kredytodawcy, jak i spółki-kredytobiorcy mają siedzibę w państwach trzecich, przy czym spółka-kredytodawca ma siedzibę w innym Państwie Członkowskim, niż państwo spółki-kredytobiorcy, ale kredytu na rzecz spółki-kredytobiorcy udziela oddział spółki-kredytodawcy znajdujący się w państwie trzecim? d) spółka-kredytodawca oraz wszystkie spółki bezpośrednio lub pośrednio dominujące, zarówno względem niej, jak i względem spółki-kredytobiorcy mają siedzibę w państwie trzecim?

3.

Czy dla odpowiedzi na pytania pierwsze lub drugie miałoby jakiekolwiek znaczenie, gdyby można było wykazać, że korzystanie z kredytu stanowiło nadużycie praw, bądź było częścią fikcyjnego układu mającego na celu obejście prawa podatkowego Państwa Członkowskiego spółki-kredytobiorcy? A jeśli tak, to jakich wytycznych uważa za stosowne udzielić Trybunał Sprawiedliwości w zakresie oceny co stanowi takie nadużycie lub fikcyjny układ w takich sprawach, jak niniejsza?

4.	Jeżeli istnieje ograniczenie w przepływie kapitału między Państwami Członkowskimi a państwami trzecimi w rozumieniu art. 56 WE, to czy na potrzeby art. 57 WE należy uznać to ograniczenie za istniejące 31 grudnia 1993 r.?

5.

Na wypadek, gdyby którakolwiek z sytuacji opisanych w pytaniu pierwszym lub drugim była sprzeczna z art. 43, art. 49 lub art. 56 WE, to w sytuacji, gdy spółka-kredytobiorca lub inne spółki z grupy spółki-kredytobiorcy (zwane dalej „skarżącymi”) występują z następującymi roszczeniami: a) o zwrot dodatkowego podatku dochodowego od osób prawnych zapłaconego przez spółkę-kredytobiorcę wskutek braku możliwości odliczenia od przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych odsetek zapłaconych spółce-kredytodawcy, przy czym owe płatności odsetek byłyby uznane za podlegające odliczeniu od przychodów spółki-kredytobiorcy, gdyby spółka-kredytodawca miała również siedzibę w państwie spółki-kredytobiorcy; b) o zwrot dodatkowego podatku dochodowego od osób prawnych zapłaconego przez spółkę-kredytobiorcę, przy czym cała kwota odsetek od kredytu została zapłacona spółce-kredytodawcy, ale wskutek przepisów krajowych lub ich stosowania przez władze podatkowe żądanie odliczenia w zakresie tych odsetek zostało zmniejszone; c) o zwrot dodatkowego podatku dochodowego od osób prawnych zapłaconego przez spółkę-kredytobiorcę, przy czym kwota odsetek od kredytów udzielonych przez spółkę-kredytodawcę podlegająca odliczeniu od przychodów spółki-kredytobiorcy została wskutek przepisów krajowych lub ich stosowania przez władze podatkowe zmniejszona, ponieważ uznane zostało, że subskrybowany został raczej kapitał własny, a nie kapitał pożyczkowy lub też zastąpiono tymże kapitałem dotychczasowy kapitał pożyczkowy; d) o zwrot dodatkowego podatku dochodowego od osób prawnych zapłaconego przez spółkę-kredytobiorcę, przy czym kwota odsetek od kredytów udzielonych przez spółkę-kredytodawcę, podlegająca odliczeniu od przychodów spółki-kredytobiorcy, została wskutek przepisów krajowych lub ich stosowania przez władze podatkowe zmniejszona w konsekwencji zmniejszenia stopy procentowej odsetek płatnych od kredytu (lub uczynienia kredytu bezodstekowym); e) o zwrot lub odszkodowanie w zakresie strat, innych ulg lub kredytów podatkowych spółki-kredytobiorcy (lub które zostały przekazane do spółki-kredytobiorcy przez inne spółki z grupy spółki-kredytobiorcy mające siedzibę również w państwie spółki-kredytobiorcy) użytych przez tę spółkę do potrącenia dodatkowych zobowiązań z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych, o których mowa w pkt a), b), i c) powyżej, przy czym takie straty, ulgi lub kredyty mogłyby zostać w innym przypadku inaczej użyte lub przeniesione na przyszłe okresy; f) o zwrot niewykorzystanej zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych wpłaconej przez spółkę-kredytobiorcę od odsetek zapłaconych spółce-kredytodawcy, które zostały następnie uznane za podział zysków; g) o zwrot lub odszkodowanie w zakresie kwot zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych wpłaconych w okolicznościach opisanych powyżej pod lit. f), a które zostały następnie potrącone ze zobowiązaniami podatkowymi spółki-kredytobiorcy; h) o zapłatę odszkodowania z tytułu kosztów i wydatków poniesionych przez skarżących w związku z dostosowaniem się przez nich do przepisów krajowych oraz do ich stosowania przez władze podatkowe; i) o zwrot lub odszkodowanie za utratę zysku od kapitału pożyczkowego zainwestowanego w akcje (lub zamienionego na akcje) w okolicznościach opisanych w pkt c); j) oraz o zwrot lub odszkodowanie za wszelkie zobowiązania podatkowe, których ciężar poniosła spółka-kredytodawca w państwie, gdzie miała siedzibę, na skutek przypisywanego lub zarzucanego poboru odsetek od spółki-kredytobiorcy, które następnie zostały, na podstawie przepisów, o których mowa w pytaniu pierwszym, uznane za podział zysków to czy te roszczenia mają być na potrzeby prawa wspólnotowego uznawane za: roszczenia o zwrot lub zapłatę kwot niesłusznie opodatkowanych, które wynikają i pozostają w związku z naruszeniem powyższych przepisów prawa wspólnotowego, roszczenia o odszkodowanie, czy też roszczenia o zapłatę kwoty odpowiadającej korzyści, której przyznania niesłusznie odmówiono?

6.

Na wypadek gdyby odpowiedź na którąkolwiek z części pytania piątego była taka, że są to roszczenia o zapłatę kwoty odpowiadającej korzyści, której przyznania niesłusznie odmówiono, to czy: a) takie roszczenia są konsekwencją lub pozostają w związku z prawem przyznanym na podstawie powyższych przepisów prawa wspólnotowego, b) muszą być spełnione wszystkie lub niektóre warunki uzyskania odszkodowania ustanowione w wyroku, jaki zapadł w sprawach połączonych C-46/93 oraz C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame, czy też c) muszą być spełnione jakiekolwiek inne warunki?

7.	Czy ma jakiekolwiek znaczenie kwestia czy wskazane w pytaniu szóstym roszczenia są, według prawa krajowego, dochodzone jako roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego, bądź też są lub powinny być dochodzone jako roszczenia o odszkodowanie?

8.

Jakich wytycznych, o ile jakichkolwiek, uważa za stosowne udzielić w opisanych przypadkach Trybunał Sprawiedliwości w zakresie okoliczności, jakie sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę przy ocenie czy nastąpiło wystarczająco poważne naruszenie w rozumieniu wyroku w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame, a zwłaszcza czy, mając na uwadze dokonaną przez orzecznictwo wykładnię właściwych przepisów prawa wspólnotowego, naruszenie to było usprawiedliwione?

9.

Czy co do zasady może istnieć bezpośredni związek przyczynowy (w rozumieniu wyroku w sprawach połączonych C-46/93 i C-48/93 Brasserie du Pecheur i Factortame) między naruszeniem art. 43, art. 49 lub art. 56 WE a mającymi z niego wynikać szkodami mieszczącymi się w kategoriach opisanych w pytaniu piątym lit. a) do h)? A jeśli tak, to jakich wytycznych uważa za stosowne udzielić Trybunał Sprawiedliwości w zakresie okoliczności, jakie sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę przy ocenie czy istnieje taki bezpośredni związek przyczynowy?

10.

Czy przy określaniu straty lub szkody, za którą może zostać przyznane odszkodowanie, sąd krajowy jest władny wziąć pod uwagę czy podmioty poszkodowane dochowały należytej staranności, aby uniknąć lub ograniczyć doznaną szkodę, w szczególności przez skorzystanie ze środków prawnych, które mogły wykazać, że przepisy krajowe nie skutkowały (ze względu na zastosowanie konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania) nałożeniem ograniczeń opisanych w pytaniu pierwszym? Czy na odpowiedź na to pytanie mają wpływ przekonania stron jakie w danym momencie miały strony co do skutku jaki rodzą konwencje o unikaniu podwójnego opodatkowania?

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/22

---

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Utlänningsnämnden, wydanym w dniu 30 grudnia 2004 r., w sprawie Yunying Jia przeciwko Migrationsverket

(Sprawa C-1/05)

(2005/C 57/36)

Język postępowania: szwedzki

W dniu 4 stycznia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Utlänningsnämnden (Szwecja), wydanym w dniu 30 grudnia 2004 r. w sprawie Yunying Jia przeciwko Migrationsverket.

Utlänningsnämnden zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1

a. Czy, w świetle wyroku w sprawie C-109/01, należy interpretować art. 10 rozporządzenia (EWG) 1612/68 (1) w ten sposób, że obywatel państwa trzeciego, będący członkiem rodziny pracownika, o którym tam mowa, powinien przebywać legalnie we Wspólnocie, aby mieć prawo do osiedlenia się wraz z pracownikiem oraz czy podobnie należy interpretować art. 1 dyrektywy 73/148/EWG (2), że prawo do osiedlenia się obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela unijnego, jest uzależnione od legalności pobytu tego obywatela państwa trzeciego we Wspólnocie? b. Jeżeli dyrektywę 73/148/EWG należy interpretować w ten sposób, że warunkiem dla uzyskania prawa do osiedlenia się w rozumieniu dyrektywy przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela unijnego jest, aby przebywał on we Wspólnocie legalnie, czy oznacza to, że ten członek rodziny powinien mieć ważne zezwolenie na pobyt, pozwalające mu lub mające pozwolić na osiedlenie się w jednym z Państw Członkowskich? W braku takiego zezwolenia na osiedlenie, czy wystarczające jest zezwolenie wydane na innej podstawie na krótszy lub dłuższy pobyt czy też, jak w sprawie przed Utlänningsnämnden, wystarcza, aby członek rodziny, który wnioskuje o zezwolenie na pobyt posiadał ważną wizę? c. Jeżeli obywatel państwa trzeciego będący członkiem rodziny obywatela unijnego nie może skorzystać z prawa do osiedlenia się na mocy dyrektywy 73/148/EWG, ponieważ nie przebywa legalnie we Wspólnocie, czy odmowa temu członkowi rodziny zezwolenia na osiedlenie się ogranicza prawo przedsiębiorczości obywatela unijnego przewidziane w art. 43 Traktatu WE? d. Jeżeli obywatel państwa trzeciego będący członkiem rodziny obywatela unijnego nie może skorzystać z prawa do osiedlenia się na mocy dyrektywy 73/148/EWG, ponieważ nie przebywa we Wspólnocie legalnie, czy wydalenie jego członka rodziny z kraju, z powodu niemożności wydania krajowego zezwolenia na pobyt po wjeździe do Szwecji, ogranicza prawo przedsiębiorczości obywatela unijnego przewidzianego w art. 43 Traktatu WE?

2

a. Czy art. 1d dyrektywy 73/148/EWG należy interpretować w ten sposób, że „będący na utrzymaniu” oznacza, że członek rodziny obywatela unijnego jest od niego ekonomicznie zależny, aby osiągnąć najniższy możliwy do przyjęcia standard życiowy w swoim kraju pochodzenia, czy też w państwie, gdzie zazwyczaj przebywa? b. Czy art. 6b dyrektywy 73/148/EWG należy interpretować w ten sposób, że Państwa Członkowskie mogą wymagać, aby członek rodziny obywatela unijnego, który powołuje się na fakt, że jest na utrzymaniu obywatela unijnego lub jego współmałżonka/i, przedstawił, oprócz zobowiązania ze strony obywatela unijnego, dokumenty potwierdzające istnienie rzeczywistego stosunku zależności?

---

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. 1968 L 257, str. 2-12).

(2)  Dyrektywa Rady z dnia 21 maja 1973 r. w sprawie zniesienia ograniczeń w zakresie przemieszczania się i pobytu obywateli Państw Członkowskich w Obrębie Wspólnoty, które dotyczą przedsiębiorczości i świadczenia usług (Dz.U. 1973, L 172, str. 14-16).

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/23

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Verwaltungsgericht Aachen, wydanym w dniu 29 grudnia 2004 r., w sprawie Hasan Güzeli przeciwko Oberbürgermeister der Stadt Aachen

(Sprawa C-4/05)

(2005/C 57/37)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 6 stycznia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Verwaltungsgericht Aachen, wydanym w dniu 29 grudnia 2004 r. w sprawie Hasan Güzeli przeciwko Oberbürgermeister der Stadt Aachen.

Verwaltungsgericht Aachen zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.

Czy zakaz dyskryminacji wynikający z art. 10 ust. 1 decyzji nr 1/80 zabrania Państwu Członkowskiemu odmówienia - na czas trwania zatrudnienia - prawa do dalszego pobytu na terytorium tego państwa tureckiemu pracownikowi będącemu w sytuacji skarżącego, który w chwili upływu udzielonego mu pierwotnie krajowego pozwolenia na pobyt uczestniczył w regularnym rynku pracy w Państwie Członkowskim i posiadał nieograniczone czasowo pozwolenie na pracę? Czy w związku z tym istotnym jest, że udzielone tureckiemu pracownikowi migrującemu pozwolenie na pracę — zostało wydane zgodnie z prawem krajowym bez ograniczenia czasowego — zostało wydane zgodnie z prawem krajowym pod warunkiem dalszego obowiązywania pierwotnego pozwolenia na pobyt, nie wygasa jednakże automatycznie z upływem ważności pozwolenia na pobyt, lecz obowiązuje aż do momentu, w którym cudzoziemiec nie ma już prawa nawet do tymczasowego pobytu w Państwie Członkowskim?

2.	Czy w świetle art. 10 ust. 1 decyzji 1/80 Państwo Członkowskie ma prawo odmówienia tureckiemu pracownikowi prawa do pobytu, jeżeli po upływie ważności udzielonego mu ostatnio pozwolenia na pobyt jest on pracownikiem sezonowym, tzn. w czasie pomiędzy okresami zatrudnienia pozostaje bez pracy?

3.	Czy zmiana stanu prawnego w zakresie krajowych uregulowań dotyczących pozwoleń na pracę, która nastąpiła po upływie ważności pierwotnie udzielonego pozwolenia na pobyt, ma wpływ na wynikający z art. 10 ust. 1 decyzji 1/80 zakaz odmowy prawa do dalszego pobytu?

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/23

---

Wykreślenie sprawy C-11/03 (1)

(2005/C 57/38)

(Język postępowania: niderlandzki)

Postanowieniem z dnia 25 października 2004 r. prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-11/03 (wniosek Raad van State o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Boss Pharma NV przeciwko Państwu Belgijskiemu.

---

(1)  Dz.U. C 55 z 8.3.2003

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/23

---

Wykreślenie sprawy C-10/04 (1)

(2005/C 57/39)

(Język postępowania: niemiecki)

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-10/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii.

---

(1)   Dz.U. C 47 z 21.2.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/24

---

Wykreślenie sprawy C-13/04 (1)

(2005/C 57/40)

(Język postępowania: fiński)

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-13/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii.

---

(1)  Dz.U. C 71 z 20.3.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/24

---

Wykreślenie sprawy C-307/04 P (1)

(2005/C 57/41)

(Język postępowania: angielski)

Postanowieniem z dnia 25 listopada 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-307/04 P: SEC Corporation przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Dz.U. C 239 z 25.9.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/25

---

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2004 r. przez Dr. Petera Lesetara przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-453/04)

(2005/C 57/42)

Język postępowania: angielski

W dniu 22 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Petera Lesetara, reprezentowanego przez adwokat E.I. Faludy, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Peter Lesetar wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji EPSO, zgodnie z którą skarżący nie został umieszczony na liście laureatów konkursu EPSO/LA/11/03;

—	nakazanie umieszczenia skarżącego na tej liście;

—

nakazanie zapłacenia skarżącemu pensji, którą otrzymałby, gdyby umieszczono go w sposób prawidłowy na liście laureatów, za okres od dnia obliczonego na podstawie średniej z dat zatrudnienia kandydatów znajdujących się przed nim i za nim na liście do dnia, w którym rzeczywiście będzie mógł podjąć zatrudnienie po umieszczeniu go na liście.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący twierdzi, że ocena jego pracy pisemnej w ramach ww. konkursu jest znacznie zaniżona, że ocena ustnego testu jest również obarczona błędami i że ogólnie rzecz ujmując nie zostało należycie zbadane i ocenione, czy jest on odpowiednim kandydatem na to stanowisko.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/25

---

Skarga wniesiona w dniu 18 listopada 2004 r. przez D. Beyatli i A. Candana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-455/04)

(2005/C 57/43)

Język postępowania: angielski

W dniu 18 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga D. Beyatli, zamieszkałej w Nikozji (Cypr) oraz A. Candana, zamieszkałego w Istambule (Turcja), reprezentowanych przez adwokata A. Demetriadasa.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 maja 2004 r. uznającej, że skarżący nie zdali pisemnego testu w otwartym konkursie na młodszych administratorów dla obywateli Cypru EPSO/A/1/03;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący są obywatelami Cypru, których językiem ojczystym jest turecki. Zgłosili swoje kandydatury na stanowisko młodszego administratora w ramach otwartego konkursu EPSO/A/1/03 dla obywateli Cypru. Ogłoszenie o konkursie wymagało od kandydatów dobrej znajomości języka greckiego. Skarżący nie otrzymali wymaganej ilości punktów na teście (e), który przeprowadzony był w języku greckim i nie dopuszczono ich do testów ustnych.

Skarżący kwestionują tę decyzję podnosząc, że wymóg by kandydaci posiadali dobrą znajomość języka greckiego jest dyskryminujący, z uwagi na to, że nie dla wszystkich obywateli Cypru język grecki jest językiem ojczystym. Według skarżących, wymóg ten narusza art. 12 WE oraz art. 1d i 27 regulaminu pracowniczego. Dalej zarzucają oni, że art. 3 rozporządzenia nr 401/2004 (1) ogranicza rekrutację tylko do osób posługujących się jednym z 11 obecnych języków urzędowych jako pierwszym językiem obcym i jest on tym samym nieproporcjonalny w odniesieniu do celów Unii Europejskiej i jej zamiaru integracji tureckojęzycznych Cypryjczyków w Unii Europejskiej.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE, EURATOM)) nr 401/2004 z dnia 23 lutego 2004 r. wprowadzające, ze względu na przystąpienie Cypru, Republiki Czeskiej, Estonii, Węgier, Łotwy, Litwy, Malty, Polski, Słowacji i Słowenii, szczególne tymczasowe środki rekrutacji urzędników Wspólnot Europejskich, Dz.U. L 67 z 5.03.2004 r. str. 1.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/26

---

Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2004 r. przez Imagination Technologies Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-461/04)

(2005/C 57/44)

Język postępowania: angielski

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Imagination Technologies Ltd z siedzibą w Hertfordshire (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanej przez M. Edenborough, barrister oraz P. Brownlow i N. Jenkins, solicitors przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Drugiej Izby Odwoławczej nr 108/2004-2;

—	uchylenie decyzji Wydziału Rozpatrywania Zgłoszeń z dnia 12 września 2003 r.;

—	przekazanie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 2 396 075 do OHIM albo, ewentualnie, do Izby Odwoławczej celem dalszego zbadania;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszą skargą, odwołaniem do Izby Odwoławczej oraz postępowaniem przed Wydziałem Rozpatrywania Zgłoszeń.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „PURE DIGITAL” dla towarów i usług z klas 9 i 38 (aparaty elektryczne i elektroniczne do użytku z multimedialnymi systemami rozrywkowymi, aparaty wideo, sprzęt komputerowy, przydzielanie dostępu do komputerowych baz danych i światowej sieci komputerowej za pośrednictwem telekomunikacji, …) – zgłoszenie nr 2 396 075
Decyzja eksperta:	Odmowa zgłoszenia.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania.
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady nr 40/94

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/26

---

Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2004 r. przez European Dynamics SA przeciwko Komisji

(Sprawa T-465/04)

(2005/C 57/45)

Język postępowania: angielski

W dniu 25 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga European Dynamics SA z siedzibą w Atenach, Grecja, reprezentowanej przez adwokata N. Korogiannakisa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (DG ds. Rybołówstwa) z dnia 15 września 2004 r., mocą której Komisja nie wybrała oferty skarżącej i udzieliła zamówienia dotychczasowemu wykonawcy

—	nakazanie Komisji dokonania ponownej oceny oferty złożonej przez skarżącą;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą, a także innymi kosztami i wydatkami poniesionymi w związku ze skargą, nawet w razie jej oddalenia.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca spółka złożyła w odpowiedzi na ogłoszenie o przetargu FISH/2004/02 (1) na usługi komputerowe oraz usługi z nimi związane dotyczące systemu informacyjnego Dyrekcji Generalnej ds. Rybołówstwa. Mocą zaskarżonej decyzji Komisja odrzuciła tę ofertę, a zamówienie zostało udzielone innemu oferentowi, będącemu dotychczasowym wykonawcą.

W uzasadnieniu swojej skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji skarżąca twierdzi przede wszystkim, że Komisja naruszyła zasadę niedyskryminacji oraz wolnej konkurencji. Zdaniem skarżącej decyzja Komisji o narzuceniu dwumiesięcznego okresu na zaznajomienie się z aplikacjami była dyskryminująca z korzyścią dla dotychczasowego wykonawcy, który - z oczywistych względów - nie potrzebował okresu na zaznajomienie się z aplikacjami. W opinii skarżącej informacje dotyczące oprogramowania będącego przedmiotem przetargu, które przedstawione zostały uczestnikom przetargu, były niewystarczające, podczas gdy dotychczasowy wykonawca miał naturalnie zapewniony dostęp do stosownych informacji.

Skarżąca twierdzi również, że Komisja naruszyła przepisy Rozporządzenia Finansowego (2) oraz Dyrektywy 92/50 (3) poprzez zastosowanie kryteriów oceny, które nie były zawarte w ogłoszeniu o przetargu, tj. wielkości zaproponowanej przez skarżącą ekipy, która zdaniem Komisji była zbyt liczna, oraz przeciętnej długości doświadczenia zawodowego członków tej ekipy, która zdaniem Komisji była krótsza niż w przypadku ekipy wygrywającego oferenta.

Zdaniem skarżącej, przy dokonywaniu oceny oferty skarżącej, w szczególności pod kątem oceny kompetencji zaproponowanej przez skarżącą ekipy oraz atrakcyjności jej oferty finansowej, Komisja popełniła rażące błędy w ocenie, albowiem niesłusznie założyła, że wszystkie szesnaście osób zaproponowanych przez skarżącą będzie pracować jednocześnie nad całym projektem.

Skarżąca wskazuje również na naruszenie przez Komisję wynikającego z art. 253 WE obowiązku uzasadnienia aktu oraz na nieprzedstawienie przez Komisję stosownych, zażądanych przez skarżącą, informacji dotyczących powodów odrzucenia jej oferty. Skarżąca podnosi również, że Komisja, działając ze znacznym opóźnieniem i nie udzielając wyczerpujących odpowiedzi na prośby skarżącej o przedstawienie stosownych informacji formułowane przed złożeniem ofert, naruszyła zasadę dobrej administracji i staranności.

---

(1)  Dz.U. 2004/S 73-061407

(2)  Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich, Dz.U. L 248 z 16.9.2002, str. 1

(3)  Dyrektywa Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi, Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/27

---

Skarga wniesiona w dniu 19 listopada 2004 r. przez Kenzo Takada przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-468/04)

(2005/C 57/46)

Język postępowania: francuski

W dniu 19 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Kenzo Takada, z siedzibą w Paryżu (Francja), reprezentowanej przez adwokatów Fernanda de Visschera, Erica De Gryse'a i Donatienne Moreau przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

Kenzo Takada wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji wydanej w dniu 14 września 2004 r. przez Pierwszą Izbę Odwoławczą w sprawie R 643/2003-1;

—	obciążenie Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Kenzo Takada
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „KENZO TAKADA” używany dla towarów i usług z klas 3, 25 i 42 (środki wybielające i inne substancje stosowane w praniu, odzież, tymczasowe zakwaterowanie, usługi zaopatrzenia w żywność i napoje, …) – zgłoszenie nr 2008084
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Kenzo SA
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Wspólnotowe, krajowe i międzynarodowe słowne i graficzne znaki towarowe „KENZO” dla towarów i usług z klas 3, 9, 25 i 42 (środki wybielające i inne substancje stosowane w praniu, odzież, tymczasowe zakwaterowanie, usługi zaopatrzenia w żywność i napoje, …)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego
Decyzja Izby Odwoławczej:	Nieuwzględnienie odwołania
Argumenty przywołane w skardze:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/28

---

Skarga wniesiona w dniu 19 listopada 2004 r. przez Thomasa Peykera przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-470/04)

(2005/C 57/47)

Język postępowania: francuski

W dniu 19 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Thomasa Peykera zamieszkałego w Saint Domingue (Republika Dominikany) reprezentowanego przez adwokatów: Sébastiena Orlandi'ego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienne'a Marchala, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji przyznającej punkty stanowiące „dorobek”, jak również decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania A6 w ramach procedury awansowania w 2003 r.;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący w niniejszej sprawie kwestionuje odmowę organu powołującego awansowania go do grupy zaszeregowania A6 w ramach procedury awansowania w 2003 r., jak również nie zgadza się z przyznaniem punktów za zasługi/pierwszeństwo, stanowiących jego„dorobek”, w tym względzie niewystarczających.

Na poparcie swoich roszczeń, skarżący podnosi naruszenie art. 43 i 45 regulaminu pracowniczego, jak również zasady niedyskryminacji i zasady ekspektatywy rozwoju kariery.

Uściśla w tym względzie, że odmowa przyznania mu dodatkowych specjalnych punktów pierwszeństwa tylko dlatego, że mimo że został zaproponowany do awansu przez swoją dyrekcję generalną w ramach poprzedniej procedury awansowania, jego kandydatura nie została włączona do limitu 150 % możliwości awansu, dołączył do grupy urzędników, którzy nie zostali wyznaczeni przez swoich przełożonych w ramach poprzedniej procedury awansowania, a to z naruszeniem zasady, przy zastosowaniu której zasługi są decydującym kryterium każdego awansu.

Ponadto, przejściowe punkty pierwszeństwa zostały przyznane w tym przypadku bez uwzględnienia sprawozdań z oceny ustalonych za okres odniesienia oraz bez przeprowadzenia porównawczej analizy zasług.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/28

---

Skarga wniesiona w dniu 6 grudnia 2004 r. przez Georgiosa Karatzoglou przeciwko Europejskiej Agencji Odbudowy

(Sprawa T-471/04)

(2005/C 57/48)

Język postępowania: angielski

W dniu 6 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Georgiosa Karatzoglou, Ioannina (Grecja), reprezentowanego przez adwokata S. A. Pappasa, przeciwko Europejskiej Agencji Odbudowy.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności dorozumianego odrzucenia jego zażalenia i w konsekwencji wypowiedzenia jego umowy;

—	obciążenie Agencji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący został zatrudniony przez pozwaną jako pracownik tymczasowy na podstawie art. 2 lit. a) warunków zatrudnienia innych funkcjonariuszy Wspólnot Europejskich. W dniu 7 maja 2003 r. jego umowa została przedłużona na czas nieokreślony. Skarżący zwraca się przeciwko późniejszemu wypowiedzeniu jego umowy na podstawie art. 47 ust. 2 warunków zatrudnienia.

Na uzasadnienie swojej skargi skarżący podnosi brak podstaw dla wypowiedzenia jego umowy. Pozwana zobowiązała się do nie wypowiadania jego umowy, jeżeli nie pojawi się konieczność ograniczenia lub zaprzestania jej działalności. Skarżący utrzymuje, że sytuacja taka nie nastąpiła i nawet nie została podniesiona. Skarżący podnosi ponadto naruszenie jego uzasadnionego zaufania, naruszenie art. 47 warunków zatrudnienia i nadużycie uprawnień. Naruszona zastała wreszcie również zasada dobrej administracji, ponieważ zdaniem skarżącego rzekoma konieczność redukcji personelu spowodowana została nierozsądnym zarządzaniem.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/29

---

Skarga wniesiona dnia 20 listopada 2004 r. przez Vassiliosa Tsarnavasa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-472/04)

(2005/C 57/49)

Język postępowania: francuski

W dniu 20 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Vassiliosa Tsarnavasa, zamieszkałego w Volos (Grecja), reprezentowanego przez adwokata Nicolasa Lhoësta, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 grudnia 2003 r., w zakresie w jakim nie wpisała ona nazwiska skarżącego na listę urzędników zgłoszonych do awansowania za rok 1999 ani na listę urzędników uznanych za najbardziej zasługujących na otrzymanie awansu do grupy zaszeregowania A4 za okres awansowania 1998 i 1999, ani też na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 z tytułu tych samych okresów awansowania;

—	stwierdzenie nieważności wszystkich powiązanych i/lub kolejnych decyzji;

—	w miarę potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 sierpnia 2004 r., na mocy której sprzeciw wniesiony przez skarżącego został oddalony;

—	obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania poniesionymi w toku tej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący powołuje się na nieprawidłowości proceduralne, naruszenie art. 25 ust. 2 regulaminu, naruszenie art. 45 regulaminu, a także zasad równego traktowania i dobrej administracji oraz wreszcie na oczywisty błąd w ocenie.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/29

---

Skarga wniesiona w dniu 14 grudnia 2004 r. przez Chr. Muller Touw B.V. i A&C Braid and Rope Co. Pvt. Ltd. przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-480/04)

(2005/C 57/50)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 14 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Chr. Muller Touw B.V. (z siedzibą w Elst, Niderlandy) i A&C Braid and Rope Co. Pvt. Ltd. (z siedzibą w Ranii, Indie), reprezentowanych przez adwokata Johna Wolfsa, przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1736/2004 w zakresie w jakim dotyczy ono dostaw z A&C z Indii;

2)	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Chr. Muller Touw, z siedzibą w Niderlandach, dostarcza surowce do A&C Braid and Rope w Indiach, która wytwarza z nich liny na eksport do WE. Skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nr 1736/2004 nakładającego ostateczne cło antydumpingowe (1) w zakresie, w jakim ono ich dotyczy.

Na poparcie swojego wniosku skarżące podnoszą, że w przedmiotowej sprawie nie ma mowy o wystąpieniu istotnej szkody, wymaganej w świetle art. 1 i 3 rozporządzenia nr 384/96 (2). Skarżące wskazują, że wytwarzają liny do prywatnego użytku, które nie mają zastosowania przemysłowego ani okrętowego, jak wskazano zaskarżonym rozporządzeniu, oraz że ich udział w rynku jest znikomy.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1736/2004 z dnia 4 października 2004 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz lin z włókien syntetycznych pochodzących z Indii (Dz.U. 2004 L 311, str. 1)

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. L 56, str. 1)

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/30

---

Skarga wniesiona w dniu 10 grudnia 2004 r. przez Advance Magazine Publishers Inc. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-481/04)

(2005/C 57/51)

Język, w którym dokonano zgłoszenia: angielski

W dniu 10 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Advance Magazine Publishers Inc., z siedzibą w Nowym Jorku (USA), reprezentowanej przez Esteve Sanza, lawyer, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była także J. Capela & Irmãos, Lda. z siedzibą w Porto (Portugalia).

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 27 września 2004 r. wydanej w sprawie R 328/2003-1;

—	obciążenie pozwanego oraz, jeżeli taki się pojawi, interwenienta kosztami postępowania oraz kosztami odwołania poniesionymi przed OHMI.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Advance Magazine Publishers, Inc.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Znak słowny „VOGUE” dla produktów i usług z klas 9, 14, 16, 18, 25 i 41 (Odzież…) - zgłoszenie nr 183 756
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	J. Capela naruszenie art. 43 ust. 2 i art. 43 ust. 3 rozporządzenia Rady nr 40/94 oraz zasady 22 Rozporządzenia Komisji nr 2868/95; naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/30

---

Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2004 r. przez Komsa Kommunikation Sachsen AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-482/04)

(2005/C 57/52)

Język, w którym sporządzono skargę: niemiecki

W dniu 13 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komsa Kommunikation Sachsen AG, z siedzibą w Hartmannsdorf (Niemcy), reprezentowanej przez adwokata F. Hagemanna przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była także Anders + Kern Präsentationssysteme GmbH & Co. KG., z siedzibą w Norderstedt (Niemcy).

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 września 2004 r. (sprawa R65/2003-4) w części, w jakiej zostało w niej uwzględnione odwołanie złożone do Izby Odwoławczej w stosunku do wymienionych w zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego towarów: „Urządzenia służące do zapisywania, przekazywania i odtwarzania obrazu, dźwięku i danych; elektroniczne i elektrotechniczne urządzenia i składające się z tego systemy zdalnego sterowania procesów przemysłowych; wszystkie ww. towary zdolne także do montażu w pojazdach; zdolne do mechanicznego odczytu zaprogramowane nośniki danych”;

—	obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Znak wizualny „@k” dla towarów i usług z klas 9, 16, 35, 37, 38 i 42 (zgłoszenie nr 132 2460)
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Anders + Kern Präsentationssysteme GmbH & Co. KG
Znak lub oznaczenie, na który powołano się w sprzeciwie:	Wizualny wspólnotowy znak towarowy „A+K” dla towarów z klas 6, 9 i 20 (Wspólnotowy znak towarowy nr 294 546)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uwzględnienie odwołania Anders + Kern Präsentationssysteme GmbH & Co. KG w zakresie dotyczącym towarów „urządzenia służące do zapisywania, przekazywania i odtwarzania obrazu, dźwięku i danych; elektroniczne i elektrotechniczne urządzenia i składające się z tego systemy zdalnego sterowania procesów przemysłowych; wszystkie ww. towary zdolne także do montażu w pojazdach; zdolne do mechanicznego odczytu zaprogramowane nośniki danych”. W pozostałym zakresie odrzucenie odwołania.
Zarzuty:	Decyzja Izby Odwoławczej narusza art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94, ponieważ Izba Odwoławcza niewłaściwie oceniła przesłanki zaistnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Takie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd między porównywanymi znakami nie istnieje.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/31

---

Skarga wniesiona w dniu 9 grudnia 2004 r. przez François'a Pilata przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-484/04)

(2005/C 57/53)

Język postępowania: francuski

W dniu 9 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga François'a Pilata, zamieszkałego w Honfleur (Francja), reprezentowanego przez Jean-François'a Péricauda, adwokata przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.

François Pilat wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	solidarne zasądzenie od Rady Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich na rzecz skarżącego sumy 377 253 euro, ewentualnie sumy 325 579 euro, w każdym przypadku z odsetkami ustawowymi od dnia złożenia niniejszej skargi;

—	solidarne obciążenie Rady Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podnoszone przez skarżącego są takie same jak te, które podnieśli skarżący w sprawie T-440/03 (1) Arizmendi i in. przeciwko Radzie i Komisji.

---

(1)  Dz.U. UE C 59, z 06.03.04, str. 31

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/32

---

Skarga wniesiona w dniu 10 grudnia 2004 r. przez Association Coopération des Bibliothèques de Bretagne (COBB) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-485/04)

(2005/C 57/54)

Język postępowania: francuski

W dniu 10 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Association Coopération des Bibliothèques de Bretagne (COBB), z siedzibą w Rennes (Francja), reprezentowanej przez adwokata Jean-Paula Martina przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr 1116 z dnia 9 września 2003 r. w części dotyczącej COBB.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga dotyczy decyzji Komisji wyłączającej akcję „Réseau des périodiques de Bretagne,1999” (Sieć periodyków w Bretanii, rok 1999), dla której skarżąca złożyła wniosek o dotację z EFRR (Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, zwanego dalej „EFRR”), z wydatków kwalifikujących się do finansowania z Programu Cel 5b Bretania 1994-1999.

Skarżąca ubiegała się o tę pomoc finansową w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich i nadmorskich pod nazwą Morgane 2, uruchomionego dla Regionu Bretanii i dotyczącego Celu 5b na lata 1994-1999. Program ten określa wszystkie działania mogące skorzystać ze wspólnotowej pomocy finansowej, w tym także działanie A 215, mieszczące się w priorytecie A, mającym na celu uaktywnienie rynku pracy, a w szczególności, w ramach środka nr 2 zmierzającego do zwiększenia konkurencyjności przedsiębiorstw poprzez rozwój telepracy oraz dostępu do usług świadczonych na odległość.

W rzeczywistości akcja „Réseau des périodiques en Bretagne” polega na ustanowieniu za pomocą sieci instytucji, infrastruktury technicznej i informatycznej w celu zarządzania bazą danych złożoną z artykułów z czasopism i opracowań naukowych dotyczących Bretanii w celu udostępnienia przez Internet podmiotom decydującym (posłom, dyrektorom przedsiębiorstw, etc.) przydatnych informacji na temat tego regionu. Chodzi tu o działania wspierające i podnoszące jakość informacji oraz decyzji podejmowanych przez osoby ze strefy gospodarczej w celu zwiększenia konkurencyjności przedsiębiorstw.

O wydaniu spornej decyzji Prefektura regionu zawiadomiła skarżącą dopiero po podpisaniu dwóch umów o przyznanie dotacji.

Na poparcie swych żądań skarżąca formułuje trzy zarzuty. Pierwszy z nich dotyczy błędu w uzasadnieniu, drugi zawiera argumenty oparte na naruszeniu zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, trzeci oparty jest na niedopełnieniu obowiązku uzasadnienia.

Skarżąca twierdzi w tym względzie, że:

—

w przeciwieństwie do twierdzeń pozwanej, jej siedziba znajduje się na obszarze kwalifikującym się do Celu, ponieważ działanie 215 priorytet A nie przewiduje żadnego wymogu dotyczącego siedziby beneficjenta, a w tym przypadku sporny obszar to całość obszaru 5b, czyli „obszar wiejski i nadmorski” Bretanii. Z drugiej strony działanie 215 wymienia oddzielnie „stowarzyszenia i organizacje rozwoju gospodarczego”, co wskazywałoby, że oba pojęcia nie mogą być mylone;

—

umowa o przyznanie dotacji podpisana między skarżącą i Prefekturą dnia 31 grudnia 2001 r. zawierała konkretne zapewnienia, na podstawie których skarżąca powzięła oczekiwania oparte na kontynuacji spornego działania. Ponadto, dotacja Unii Europejskiej z tytułu Programu 5b w wysokości 10.976 euro została skarżącej rzeczywiście wypłacona w marcu 2002 r.;

—	właściwe uregulowania wspólnotowe nie czyniły odniesienia do możliwości zniesienia dotacji ani żądania jej przeniesienia z tytułu EFRR;

—

sporna decyzja zawierała tylko ogólne odniesienie do zastrzeżenia wniesionego przez międzyministerialny komitet koordynacji kontroli, natomiast nie zawierała wystarczających i szczegółowych wyjaśnień umożliwiających zrozumienie powodów, dla których Komisja uznała akcję za nie kwalifikującą się na finansowanie.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/32

---

Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2004 r. przez Christosa Michaila przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-486/04)

(2005/C 57/55)

Język postępowania: francuski

W dniu 13 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Christosa Michaila, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez adwokata Haralambosa Meidanisa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji pozwanej z dnia 20 marca 2004 r. dotyczącej milczącego odrzucenia wniosku o pomoc złożonego przez skarżącego w dniu 20 listopada 2003 r na podstawie art. 24 Regulaminu Pracowniczego oraz decyzji z dnia 13 września 2004 r. dotyczącej odrzucenia zażalenia skarżącego;

—	orzeczenie o kosztach stosownie do rozstrzygnięcia

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik Komisji, złożył w dniu 20 listopada 2003 r. wniosek o pomoc na podstawie art. 24 Regulaminu Pracowniczego podnosząc, że jest ofiarą molestowania psychicznego ze strony administracji jego instytucji. Przez swoją skargę zmierza on do uchylenia decyzji dotyczącej milczącego odrzucenia tego wniosku, jak również uchylenia decyzji odrzucającej jego zażalenie złożone na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu Pracowniczego.

Skarżący zarzuca pozwanej, że nie uwzględniła jego skarg dotyczących utrzymywanych nieprawidłowości w dziedzinie kontroli i inspekcji współfinansowania wspólnotowego, lecz, wręcz przeciwnie, właśnie z uwagi na jego skargi potraktowała go w sposób mający na celu zastraszenie oraz zaszkodzenie jego karierze. Na poparcie swojej skargi powołuje on art. 12 a, 21 a, 22 b i 24 Regulaminu Pracowniczego, przepisy rozporządzenia finansowego, zasadę dobrej gospodarki finansowej oraz ochrony interesów finansowych Komisji, zasadę sprawiedliwego i słusznego traktowania personelu, jak również oczywisty błąd w ocenie ze strony Komisji.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/33

---

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2004 r. przez Falcon Sporting Goods AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-487/04)

(2005/C 57/56)

Język skargi: francuski

W dniu 15 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Falcon Sporting Goods AG z siedzibą w Zug (Szwajcaria), reprezentowanej przez adwokata Jörga Weigella przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji R 176/2004-2 drugiej Izby Odwoławczej Urzędu z dnia 29 września 2004 r.;

—	obciążenie Urzędu całością kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony znak towarowy:	znak towarowy słowny „BIN LADIN” dla towarów i usług należących do klas 9, 12, 14, 18, 25, 28, 35 i 41 - zgłoszenie nr 2 223 907
Decyzja eksperta:	odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	odrzucenie odwołania
Powołane zarzuty:	naruszenie art. 7 ust. 1 lit. f)rozporządzenia Rady nr 40/94. Skarżąca podnosi, że rejestracja zgłoszonego znaku nie byłaby ani sprzeczna z zasadami porządku publicznego, ani z dobrymi obyczajami.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/33

---

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2004 r. przez Falcon Sporting Goods AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-488/04)

(2005/C 57/57)

Język postępowania: francuski

W dniu 15 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Falcon Sporting Goods AG z siedzibą w Zug ( Szwajcaria), reprezentowanej przez adwokata Jörga Weigella przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji R 177/2004-2 Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 29 września 2004 r.

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Wspólnotowy znak towarowy:	graficzny znak towarowy „BIN LADIN”, przedstawiony czcionką arabską, dla towarów i usług z klas 9, 12, 14, 18, 25, 28, 35 41 – zgłoszenie nr 2 224 160
Decyzja eksperta:	odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty:	naruszenie art. 7 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Rady nr 40/94. Skarżąca podnosi, że rejestracja przedmiotowego znaku towarowego nie byłaby sprzeczna ani z porządkiem publicznym, ani z dobrymi obyczajami.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/34

---

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2004 r. przez Wineke Neirinck przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-494/04)

(2005/C 57/58)

Język postępowania: francuski

W dniu 22 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Wineke Neirinck, zamieszkałej w Brukseli, reprezentowanej przez Georges'a Vandersandena, Laure Levi i Aurore Finchelstein, adwokatów.

Wineke Neirinck wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

uchylenie decyzji, o której skarżąca dowiedziała się podczas zebrania Wydziału OIB.1 (Biuro Infrastruktury i Logistyki w Brukseli – Realizacja polityki dotyczącej nieruchomości) dnia 4 marca 2004 r., a w myśl której na stanowisko prawnika w dziedzinie polityki dotyczącej nieruchomości w ramach OIB, o które ubiegała się skarżąca, wybrano innego kandydata;

—	uchylenie potwierdzającej decyzji z dnia 9 marca 2004 r., w której poinformowano skarżącą o odrzuceniu jej kandydatury;

—	uchylenie późniejszej decyzji z dnia 27 kwietnia 2004 r., w której poinformowano skarżącą, że nie zaliczyła ustnego testu oraz potwierdzono w ten sposób powołanie innej osoby;

—	w każdym razie, przyznanie kwoty 30.000 euro tytułem zadośćuczynienia za straty moralne i materialne poniesione przez skarżącą, która to suma została oszacowana tymczasowo zgodnie z zasadą słuszności;

—	obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca, w tamtym czasie będąca członkiem personelu tymczasowego Komisji zatrudnionym w Biurze Infrastruktury i Logistyki w Brukseli (OIB), ubiegała się o stanowisko prawnika w dziedzinie polityki dotyczącej nieruchomości w ramach OIB. Swą skargą pragnie ona uzyskać uchylenie decyzji, w których odrzucono jej kandydaturę i powołano na to stanowisko inną osobę, a także zadośćuczynienie za swoje rzekome straty moralne i materialne.

Na poparcie skargi skarżąca powołuje się na naruszenie interesu służby, ogólnych zasad bezstronności, obiektywizmu, niedyskryminacji, przejrzystości i obowiązku uzasadnienia, a także naruszenie zasad proceduralnych. Skarżąca podnosi, że o wyborze osoby, która została powołana na to stanowisko, zadecydowano z pominięciem procedur prawnych i bez uprzedniego porównania kwalifikacji tej osoby ze skarżącą. W tym samym zakresie skarżąca podnosi rażący błąd w ocenie, a także naruszenie ogólnej zasady równego traktowania, odnosząc się do tego, że wszyscy członkowie personelu pomocniczego i tymczasowego OIB, których umowy kończyły się dnia 1 maja 2004 r., za wyjątkiem skarżącej pozostali w OIB po upływie tego terminu.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/34

---

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2004 r. przez Belfass przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-495/04)

(2005/C 57/59)

Język postępowania: francuski

W dniu 23 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Belfass reprezentowanej przez Lucasa Vogela, avocat, z adresem do doręczeń w Brukseli przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Sekretariatu Generalnego Rady Unii Europejskiej, mocą której zostały odrzucone dwie oferty złożone przez skarżącą w ramach postępowania przetargowego UCA 033/04 mającego na celu udzielenie zamówienia na świadczenie usług sprzątania i utrzymania dwóch budynków biurowych znajdujących się w Brukseli;

—	zasądzenie od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 1.481.317,65 euro wraz z odsetkami w wysokości 7 % rocznie od chwili wniesienia niniejszej skargi, z wyraźnym zastrzeżeniem dalszego zwiększenia, zmniejszenia bądź uściślenia roszczeń;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania w tej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej sprawie skarżąca, będąca spółką zajmującą się sprzątaniem powierzchni biurowych w sposób zawodowy, która od 1 stycznia 1998 r. zapewnia sprzątanie niektórych biur Sekretariatu Generalnego Rady, sprzeciwia się odrzuceniu przez pozwaną jej dwóch ofert złożonych przez nią w ramach przetargu zorganizowanego w celu zawarcia umów o sprzątanie i inne usługi do wykonania na terenie budynków „Woluwé Heights” (część 1) i„Frère Orban” (część 2).

Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi:

—

Istnienie w przedmiotowym stanie faktycznym oczywistego błędu w ocenie przy odrzuceniu oferty dotyczącej części 1, gdzie skarżąca twierdzi, że średnia stawka godzinowa wynikająca z owej oferty była niższa niż minimalna pensja przewidziana przez belgijski układ zbiorowy dla sektora sprzątania w kategorii 1A w dacie 1 lipca 2004 r., podczas gdy dokładna analiza wartości liczbowych zawartych w ofercie skarżącej wskazywała na to, że wynikająca z niej średnia stawka godzinowa była wyższa niż stawka minimalna ustalona przez belgijski układ zbiorowy dla sektora sprzątania;

—

Naruszenie zasad dobrej administracji i niedyskryminacji, jak również istnienie oczywistego błędu w ocenie w zakresie, w jakim oferta dotycząca części 2 została odrzucona bez jakiegokolwiek badania, lecz wyłącznie z powodu tego, iż ogólna liczba godzin pracy w niej przewidzianych była o około 12,5 % niższa od średniej godzin, jaka wynikała z innych ofert złożonych w odniesieniu do tego zamówienia, podczas gdy przyjmując owo kryterium zaskarżona decyzja faworyzuje oferty najbardziej kosztowne, przewidujące fakturowanie wysokiej liczby godzin bez obiektywnej użyteczności.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/35

---

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2004 r. przez Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group Co., Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-498/04)

(2005/C 57/60)

Język postępowania: angielski

W dniu 23 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Zhejiang Xinan Chemical Industrial Group Co. Ltd, z siedzibą w Jiande (Chińska Republika Ludowa), reprezentowanej przez adwokata D. Horovitza, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 zaskarżonego rozporządzenia w zakresie w jakim dotyczy on skarżącej;

—	obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1683/2004 z dnia 24 września 2004 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz glifosatu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (1), w zakresie w jakim dotyczy ono skarżącej. Skarżąca podnosi, że instytucje Wspólnotowe nie zastosowały wobec niej we właściwy sposób kryteriów przyznania traktowania na warunkach gospodarki rynkowej.

Na poparcie swego wniosku skarżąca wskazuje na rażący błąd w ocenie przy stosowaniu art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia nr 384/96 (2), z późn. zm.

Skarżąca podnosi, że Rada nie stwierdziła w zaskarżonym rozporządzeniu, że decyzje gospodarcze skarżącej były przedmiotem poważnej ingerencji państwa. Zdaniem skarżącej Rada nie zastosowała również właściwego progu w celu oceny, czy spełnione zostały przesłanki zawarte w art. 2 ust. 7 lit. c). Skarżąca zaprzecza, że rzekome uprawnienie państwa do interwencji w gospodarcze decyzje spółki – przy braku jakiejkolwiek urzeczywistnienia bądź wykonania tego rzekomego uprawnienia – było czynnikiem, w oparciu o który można było wywieść, że pierwsza przesłanka art. 2 ust. 7 lit. c) nie została spełniona. Skarżąca twierdzi w dalszej kolejności, że przedstawione dowody w oczywisty sposób wskazywały, że decyzje skarżącej dotyczące cen, kosztów i nakładów podejmowane były w odpowiedzi na sygnały rynkowe odzwierciedlające podaż i popyt, oraz że nie doszło do żadnej ingerencji państwa w tym zakresie.

Po drugie skarżąca wskazuje na naruszenie ust. 6 załącznika II do Porozumienia antydumpinowego w ramach WTO, art. 18 ust. 4 rozporządzenia nr 384/96, oraz obowiązku ochrony uprawnień skarżącej. Skarżąca podnosi, że wskutek niepoinformowania jej o powodach odrzucenia przedstawionych przez nią dowodów, nieprzyznania jej prawa do przedstawienia dalszych informacji oraz braku opublikowania przyczyn odrzucenia przedstawionych przez nią wniosków, naruszono jej uprawnienia materialno-prawne i proceduralne.

Wreszcie skarżąca powołuje się na naruszenie uzasadnionych oczekiwań w zakresie w jakim instytucje Wspólnotowe nie podjęły szybkiej decyzji w przedmiocie wniosku skarżącej o przyznanie jej statusu przedsiębiorstwa gospodarki rynkowej.

---

(1)  Dz.U. L 303, str. 1

(2)  Rozporządzenie Rady (WE) Nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996 L 56, str. 1)

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/36

---

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2004 r. przez Hammarplast AB przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-499/04)

(2005/C 57/61)

Język postępowania: angielski

W dniu 23 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Hammarplast z siedzibą w Tingsryd (Szwecja) reprezentowanej przez R. Almaraz Palmero, lawyer, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również Steninge Slott AB z siedzibą w Märsta (Szwecja).

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1)	stwierdzenie nieważności decyzji drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 25 października 2004 r. w sprawie R 394/2003-2;

2)	nakazanie OHIM wydania odmowy rejestracji pojęcia STENINGE SLOTT jako wspólnotowego znaku towarowego dla towarów objętych klasą 21, który został dopuszczony do rejestracji;

3)	obciążenie OHIM oraz interwenienta Steninge Slott AB kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji, włącznie z kosztami postępowania przed drugą Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Steninge Slott AB
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „STENINGE SLOTT” dla towarów objętych klasą 21 (wyroby wzornicze ze szkła itp.)
Właściciel znaku lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Skarżąca
Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Krajowy znak towarowy „STENINGE KERAMIK” dla towarów objętych tą samą klasą
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uwzględnienie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1)

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1)

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/36

---

Skarga wniesiona w dniu 24 grudnia 2004 r. przez Stéphane Lopparelliego przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-502/04)

(2005/C 57/62)

Język postępowania: francuski

W dniu 24 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Stéphane Lopparelliego, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienna Marchala, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji dotyczącej przydzielania skarżącemu punktów pierwszeństwa w trakcie postępowania w sprawie awansów za rok 2003, jak również decyzji o niewpisaniu jego nazwiska na listę urzędników awansowanych do stopnia A5 za ten sam rok;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący powołuje się w pierwszej kolejności na naruszenie przepisów art. 5, 7, 26, 43 i 45 Statutu, jak również na naruszenie zasady zgodności stopnia ze stanowiskiem oraz zasady przewidywalności kariery. W drugiej kolejności skarżący podnosi, że nie przeprowadzono żadnej analizy porównawczej zasług dotyczącej na równych zasadach wszystkich urzędników w tym samym stopniu, co stanowi naruszenie przepisów art. 5, 7, 26, 43 i 45 Statutu oraz zasady przewidywalności kariery.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/37

---

Skarga wniesiona dnia 27 grudnia 2004 r. przez José Pedro Pessoa e Costa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-503/04)

(2005/C 57/63)

Język postępowania: francuski

Dnia 27 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga José Pedro Pessoa e Costa, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez adwokatów: Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienne'a Marchala, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji Komisji z dnia 9 października 2003 r., na mocy której odmówiono skarżącemu przeniesienia go do Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA);

—	obciążenie pozwanej kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik Komisji złożył wniosek o przeniesienie do Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA). Wniosek ten został oddalony, więc skarżący wniósł skargę do Sądu (1), a Sąd z kolei uchylił tę decyzję (2). W konsekwencji uchylenia tej decyzji pozwana powtórnie rozpatrzyła wniosek skarżącego i ponownie go oddaliła w drodze zaskarżonej decyzji.

Na poparcie skargi skarżący powołuje się na naruszenie art. 233 WE, naruszenie zasady proporcjonalności i obowiązku uzasadnienia oraz na naruszenie prawa. Skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja ogranicza się do powtórzenia argumentów powołanych w pierwszej decyzji oddalającej wniosek i uchylonej przez Sąd, bez przedstawienia żadnych wyjaśnień, które pozwoliłyby na zbadanie, czy oddalenie wniosku skarżącego opiera się na ocenie różnych wchodzących w grę interesów, czego zażądał Sąd w wyroku. Ponadto Komisja niesłusznie uznała, że przeniesienie skarżącego skutkowałoby zamknięciem procedury dyscyplinarnej wszczętej w stosunku do niego. Wreszcie skarżący podnosi, że zaskarżona decyzja jest bezprawna, gdyż Komisja zastąpiła w ocenie Komisję Rekrutacyjną EMCDDA stwierdzając w odpowiedzi na środek odwoławczy wniesiony przez skarżącego, że nie można wyłączyć, iż wynik rekrutacji przeprowadzonej przez EMCDDA byłby inny, jeśli Komisja Rekrutacyjna zostałaby powiadomiona o oskarżeniach przeciwko skarżącemu.

---

(1)  Sprawa T-166/02, Dz. U. C 180 z 27/07/02, str. 32

(2)  Wyrok Sądu z dnia 13 marca 2003 r., Dz. U. C 124 z 24/05/03, str. 20

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/37

---

Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2004 r. przez Navigazione Libera del Golfo S.p.a. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-504/04)

(2005/C 57/64)

Język postępowania: włoski

W dniu 29 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Navigazione Libera del Golfo S.p.a. (N.L.G.), z siedzibą w Neapolu, reprezentowanej przez adwokata S. Ravennę, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, o stwierdzenie nieważności decyzji przyjętej w dniu 16 marca 2004 r. (1) na podstawie art. 88 ust. 2 akapit pierwszy i art. 86 ust. 2 Traktatu WE w sprawie zatwierdzenia programu pomocy przyznanej przez Włochy publicznemu przedsiębiorstwu transportu morskiego Caremar (Gruppo Tirrenia).

Skarżąca wnosi do Sądu o:

1)	stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 1 w zakresie, w jakim zatwierdza pomoc udzieloną Caremar na usługi transportu pasażerskiego statkami na linii Neapol Beverello – Capri ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1992 r., oraz o nakazanie zwrotu pomocy bezprawnie otrzymanej od dnia 6 sierpnia 1989 r.;

2)

stwierdzenie nieważności art. 3 ust. 2 lit. a) w zakresie, w jakim przewiduje zniesienie pomocy dla regularnych usług „szybkiego transportu pasażerskiego” na linii Neapol Beverello – Capri od dnia 1 września 2004 r., zamiast od dnia 6 sierpnia 1989 r., oraz o jednoczesne nakazanie zwrotu pomocy bezprawnie otrzymanej przez Caremar od tej ostatniej daty;

3)	nakazanie wykonania obowiązku redukcji zdolności Caremar w zakresie przewozu pasażerów „szybkimi” jednostkami, po likwidacji odpowiednich usług ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2005 r.;

4)

ewentualnie w zakresie, w jakim Sąd nie stwierdzi nieważności art. 3 ust. 1 w sposób wskazany w pkt 1: a) nakazanie zwrotu pomocy bezprawnie otrzymanej przez Caremar w okresie 29 miesięcy między dniem 6 sierpnia 1989 r. a dniem 1 stycznia 1992 r., tj. datą skuteczności zatwierdzenia pomocy; b) stwierdzenie nieważności postanowień ust. 2 lit. d) w zakresie, w jakim nie przewiduje on obowiązku ujawnienia kosztów i nadwyżek kosztów z tytułu obowiązków świadczenia usług publicznych powierzonych Caremar, jak też rocznych kwot przyznanej pomocy; c) stwierdzenie nieważności art. 5 w zakresie, w jakim nie przewiduje on obowiązku uprzedniego zgłoszenia pomocy związanej ze zmianami cenników stosowanych przez Caremar, w tym ulg grupowych;

5)	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca spółka, której na skutek uchwały Regione Campania z dnia 14 grudnia 2001 r. powierzono - bez żadnego wynagrodzenia - szczegółowe obowiązki świadczenia usług publicznych, sprzeciwia się decyzji Komisji z dnia 16 marca 2004 r. w sprawie pomocy udzielonej przez Włochy towarzystwom żeglugowym Adriatica, Caremar, Siremar, Saremar i Toremar (Gruppo Tirrenia) (nie opublikowana w Dz.U.UE), w szczególności w zakresie postanowień dotyczących linii Neapol Molo Beverello – Capri, o której mowa w art. 3 ust 1 i ust. 2 lit a) zaskarżonej decyzji.

Postanowienia te:

—	zatwierdzają pomoc udzieloną Caremar na usługi transportu pasażerskiego statkami na linii Neapol Beverello – Capri, ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1992 r., i

—	przewidują zniesienie pomocy dla regularnych usług „szybkiego transportu pasażerskiego” na linii Neapol Beverello – Capri, jednakże z datą od dnia 1 grudnia 2004 r.

Zdaniem skarżącej zatwierdzenie pomocy mającej wyrównać nadwyżki kosztów z tytułu obowiązków świadczenia usług publicznych powierzonych przedsiębiorstwu publicznemu Caremar, jest bezprawne w zakresie, w jakim przesłanki wskazane w regulacji prawnej nie zostały spełnione w tej sprawie. W tym względzie podniesiono naruszenie art. 86 ust. 2 Traktatu WE, rozporządzenia Rady (EWG) nr 3577/1992 z dnia 7 grudnia 1992 r. oraz obowiązku przedstawienia wystarczającego i pozbawionego wewnętrznych sprzeczności uzasadnienia decyzji.

Skarżąca podnosi, że:

—

na linii Neapol - Capri zawsze istniała konkurencja między dwiema prywatnymi spółkami żeglugowymi (N.L.G. i S.N.A.V.), świadczącymi w ciągu całego roku porównywalne, jeśli nie identyczne, usługi; wobec występowania gry sił rynkowych nałożenie na Caremar obowiązków świadczenia usług publicznych nie jest zatem potrzebne;

—

tymczasem, również usługi świadczone przez obie spółki prywatne stanowiły przedmiot umowy prawa publicznego narzuconej przez Regione Campania w celu ustalenia szczegółowych obowiązków świadczenia usług publicznych w zakresie rozkładu rejsów, cenników, regularności, ciągłości, rodzaju floty i jakości usług, podobnych lub identycznych do obowiązków świadczenia usług publicznych powierzonych Caremar;

—	przy wykonywaniu tych usług Caremar ponosi ogromne straty, które od 1974 r. wyrównywane są znaczną pomocą zwaną „rocznymi dotacjami dla odzyskania równowagi gospodarczej” (wyraźną decyzją Regione Campania spółki prywatne wyłączono z możliwości uzyskiwania jakichkolwiek dotacji);

—

jako że koszt usług publicznych powierzonych Caremar nie został ustalony na podstawie przetargu publicznego, w celu ustalenia, czy dotacje wypłacone przedsiębiorstwu publicznemu były odpowiednie, Komisja powinna była dokonać analizy nadwyżki kosztów w oparciu o koszty operacyjne średniego przedsiębiorstwa świadczącego analogiczne usługi (np. koszty ponoszone przez prywatne przedsiębiorstwa konkurujące na tej samej linii Neapol-Capri).

W ostatniej kolejności powołano się na nadużycie władzy przez Komisję w zakresie, w jakim wprowadziła ona do zaskarżonej decyzji kryteria podziału rynku, które -dokonując w oparciu o element czasu rozróżnienia między usługami świadczonymi za pomocą statków a usługami świadczonymi przy użyciu szybkich jednostek - doprowadziły ją do zatwierdzenia programu pomocy operacyjnej na rzecz usług transportowych świadczonych przez Caremar za pomocą statków, programu, który w innym wypadku nigdy nie zostałby uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem, biorąc pod uwagę występowanie konkurencji ze strony spółek prywatnych działających we w pełni porównywalnych warunkach, gdy chodzi o usługi transportu pasażerskiego.

---

(1)  Decyzja dotychczas nie opublikowana w Dz.U.UE

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/39

---

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2005 r. przez Guido Stracka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-4/05)

(2005/C 57/65)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 4 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Guido Stracka, zamieszkałego w Wasserliesch (Niemcy), reprezentowanego przez adwokata R. Schmitta, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 5 lutego 2004 r. o umorzeniu dochodzenia OLAF OF/2002/0356 i leżącego u podstaw tej decyzji Final Case Report (Az.: NT/sr D(2003)-AC-19723-01687 05.02.2004);

—	zobowiązanie pozwanej do ponownego podjęcia tego dochodzenia i do wydania nowego Final Case Report oraz obciążenie pozwanej kosztami sądowymi i pozostałymi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący, będący urzędnikiem Komisji, poinformował Dyrektora Generalnego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), że w związku z pracą w Urzędzie Publikacji Urzędowych uzyskał on informację o okolicznościach wzbudzających przypuszczenie o zaistnieniu ciężkich nadużyć. Wszczęte następnie dochodzenie OLAF zostało umorzone na mocy zaskarżonej decyzji.

Skarżący podnosi przede wszystkim, że jego skarga jest dopuszczalna, ponieważ zaskarżona decyzja ma wiążący skutek prawny również dla niego, poprzez pozbawienie go prawnego statusu informatora o wewnętrznych nadużyciach (w języku angielskim „Whistleblower”).

Na uzasadnienie swej skargi skarżący podnosi, że OLAF nie zbadał zgłoszonego stanu faktycznego w sposób dogłębny i podjął arbitralną decyzję.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/39

---

Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko „Parthenon A.E.”

(Sprawa T-7/05)

(2005/C 57/66)

Język postępowania: grecki

W dniu 11 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez Dimitriosa Triantafyllou, doradcę prawnego Komisji, wspieranego przez adwokata Nikolaosa Korogiannakisa, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko „Parthenon – Anonimom Etairia Ikonomikon – Touristikon – Viomikhanikon – Emporikon kai Exagogikon Ergasion.”

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1)	Orzeczenie, że strona pozwana ma zapłacić kwotę 325.452,80 euro, z czego kwotę 259.800,00 tytułem należności głównej, zaś kwotę 65.652,80 tytułem odsetek za zwłokę do dnia 10 lutego 2005 r.;

2)	Orzeczenie, że strona pozwana ma ponadto zapłacić dziennie kwotę 71,18 euro tytułem odsetek do czasu całkowitej spłaty zadłużenia;

3)	Obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wspólnota Europejska reprezentowana przez Komisję Wspólnot Europejskich, zawarła ze stroną pozwaną jako koordynatorem i członkiem konsorcjum kontrakt w ramach wdrożenia postanowień specjalnego programu „Badania, rozwój technologiczny i eksperymentowanie w sektorze rolnictwa i rybołówstwa.” Kontrakt związany był w szczególności z wykonaniem projektu „Rozwój nowych procesów mycia i obierania owoców” i miał zostać wykonany w okresie 24 miesięcy począwszy od dnia 24 lutego 2001 r. W kontrakcie Komisja zobowiązała się do wniesienia wkładu finansowego celem należytego wykonania projektu w wysokości 50 % dopuszczalnych kosztów, w maksymalnej kwocie 433.000,00 ecu.

Ponieważ prace nie zostały wykonane w przewidzianym terminie (31 sierpnia 2000 r.), zaś strona pozwana nie przedłożyła w myśl postanowień kontraktu opinii naukowej i oświadczenia w sprawie kosztów, Komisja zdecydowała się wypowiedzieć kontrakt ze skutkiem na dzień 24 lutego 2001 r. Zdaniem Komisji, następująca po tym korespondencja ze stroną pozwaną, nie ujawniła żadnych informacji, które mogłyby zmienić treść jej decyzji.

W niniejszej skardze Komisja dochodzi zwrotu kwoty 259.800,00 euro, którą wypłaciła stronie pozwanej zaliczkowo tytułem swojego wkładu finansowego w wykonanie projektu, a także zapłaty należnych odsetek od tej sumy, naliczanych zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa greckiego, które jest właściwe w myśl postanowień kontraktu.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/40

---

Skarga wniesiona w dniu 18 stycznia 2005 r. przez Wima De Waele'a przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-15/05)

(2005/C 57/67)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 18 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Wima De Waele'a zamieszkałego w Brugii (Belgia) reprezentowanego przez adwokatów Paula Maeyaerta oraz Samuela Granata przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

zmianę i częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 16 listopada 2004 r. (sprawa R 820/2004-1) w zakresie, w jakim odnosi się ona do towarów typu „jelita do wyrobu wędlin” z klasy 18, a w każdym razie w zakresie, w jakim odnosi się ona do towarów typu „jelita do wyrobu wędlin dla nabywców wyspecjalizowanych”;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Trójwymiarowy znak towarowy w kształcie podłużnego obiektu z wyżłobieniami przebiegającymi odpowiednio w prawo i w lewo oraz tworzącymi motywy geometryczne w romby dla towarów z klas 18, 29 oraz 30 – zgłoszenie nr 3 050 531
Decyzja eksperta:	Odrzucenie zgłoszenia
Decyzja Izby Odwoławczej:	Nieuwzględnienie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/40

---

Wykreślenie sprawy T-313/01 (1)

(2005/C 57/68)

(Język postępowania: grecki)

Postanowieniem z dnia 25 listopada 2004 r. prezes czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-313/01: R przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Dz.U. C 44 z 16.2.2002

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/40

---

Wykreślenie sprawy T-386/03 (1)

(2005/C 57/69)

(Język postępowania: niemiecki)

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2004 r. prezes pierwszej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-386/03 Deutsche Telekom przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

---

(1)  Dz.U. C 35 z 7.2.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/41

---

Wykreślenie sprawy T-103/04 (1)

(2005/C 57/70)

(Język postępowania: francuski)

Postanowieniem z dnia 23 listopada 2004 r. prezes czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-103/04: Peter Ritzmann przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)  Dz.U. C 106 z 30.4.2004

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/41

---

Wykreślenie sprawy T-324/04 R

(2005/C 57/71)

(Język postępowania: francuski)

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2004 r. Prezes Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-324/04 R, F przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

5.3.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 57/42

---

(2005/C 57/72)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 45 z 19.2.2005.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 31 z 5.2.2005.

Dz.U. C 19 z 22.1.2005.

Dz.U. C 6 z 8.1.2005.

Dz.U. C 314 z 18.12.2004.

Dz.U. C 300 z 4.12.2004.

Dz.U. C 273 z 6.11.2004.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://europa.eu.int/eur/lex

CELEX: http://europa.eu.int/celex

---