5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/1

Wybór prezesów izb

(2005/C 31/01)

Na zgromadzeniu w dniu 6 października 2004 r. sędziowie Trybunału Sprawiedliwości wybrali, na mocy art. 10 § 1 akapit drugi regulaminu Pana Lenaertsa na prezesa czwartej izby, Panią Silva de Lapuerta na prezesa piątej izby oraz Pana Borga Bartheta na prezesa szóstej izby, na okres jednego roku upływający w dniu 6 października 2005 r.

Skład czwartej, piątej i szóstej izby przedstawia się następująco:

Czwarta izba

Pan Lenaerts, prezes,

Pani Colneric, Pan Cunha Rodrigues, Pan Schiemann, Pan Juhász, Pan Ilešič oraz Pan Levits, sędziowie.

Piąta izba

Pani Silva de Lapuerta, prezes,

Pan Gulmann, Pan Schintgen, Pan Makarczyk, Pan Kūris, Pan Arestis oraz Pan Klučka, sędziowie.

Szósta izba

Pan Borg Barthet, prezes,

Pan La Pergola, Pan Puissochet, Pani Macken, Pan von Bahr, Pan Malenovský oraz Pan Lõhmus, sędziowie.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/1

Listy służące ustaleniu składów czwartej, piątej i szóstej izby od dnia 12 października 2004 r.

(2005/C 31/02)

Podczas zgromadzenia w dniu 12 października Trybunał sporządził w sposób następujący listy, o których mowa w art. 11c § 2 akapit drugi regulaminu, w celu ustalenia składu izb złożonych z trzech sędziów:

Czwarta izba

Pani Colneric

Pan Cunha Rodrigues

Pan Schiemann

Pan Juhász

Pan Ilešič

Pan Levits

Piąta izba

Pan Gulmann

Pan Schintgen

Pan Makarczyk

Pan Kūris

Pan Arestis

Pan Klučka

Szósta izba

Pan La Pergola

Pan Puissochet

Pani Macken

Pan von Bahr

Pan Malenovský

Pan Lõhmus

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/2

Listy służące ustaleniu składów wielkiej izby oraz trzeciej i szóstej izby od dnia 19 października 2004 r.

(2005/C 31/05)

Podczas zgromadzenia w dniu 19 października 2004 r. Trybunał sporządził w następujący sposób listę, o której mowa w art. 11b § 2 regulaminu, w celu ustalenia składu wielkiej izby:

Pan Gulmann

Pan Ó Caoimh

Pan La Pergola

Pan Levits

Pan Puissochet

Pan Lõhmus

Pan Schintgen

Pan Klučka

Pani Colneric

Pan Malenovský

Pan von Bahr

Pan Ilešič

Pan Cunha Rodrigues

Pan Borg Barthet

Pani Silva de Lapuerta

Pan Arestis

Pan Lenaerts

Pan Juhász

Pan Schiemannn

Pan Kūris

Pan Makarczyk

Podczas zgromadzenia w dniu 19 października 2004 r. Trybunał sporządził w następujący sposób listę, o której mowa w art. 11c § 2 akapit pierwszy regulaminu, w celu ustalenia składu trzeciej izby:

Pan La Pergola

Pan Ó Caoimh

Pan Puissochet

Pan Lõhmus

Pan von Bahr

Pan Malenovský

Pan Borg Barthet

Podczas zgromadzenia w dniu 19 października 2004 r. Trybunał sporządził w następujący sposób listę, o której mowa w art. 11c § 2 akapit drugi regulaminu, w celu ustalenia składu szóstej izby:

Pan La Pergola

Pan Puissochet

Pan von Bahr

Pan Malenovský

Pan Lõhmus

Pan Ó Caoimh

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/3

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 12 października 2004 r.

w sprawie C-87/00 (wniosek Giudice di pace di Genova o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Roberto Nicoli przeciwko Eridania SpA (1)

(Cukier - System cen - Regionalizacja - Obszary deficytowe - Klasyfikacja Włoch - Rok gospodarczy 1998/1999 - Rozporządzenia (EWG) nr 1785/81 oraz (WE) nr 1361/98 - Ważność rozporządzenia nr 1361/98)

(2005/C 31/06)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-87/00, mającej za przedmiot wniosek, który wpłynął do Trybunału dnia 7 marca 2000 r., o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Giudice di pace di Genova (Włochy), postanowieniem z dnia 28 lutego 2000 r., w postępowaniu: Roberto Nicoli przeciwko Eridania SpA, Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann, R. Schintgen, F. Macken et N. Colneric (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 12 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

Badanie zadanych pytań nie wykazało nic, co mogłoby wpłynąć na ważność rozporządzenia Rady (WE) nr 1361/98 z dnia 26 czerwca 1998 r. ustalającego, na rok gospodarczy 1998/1999, pochodne ceny interwencyjne cukru białego, cenę interwencyjną cukru surowego, ceny minimalne za buraki A i buraki B, a także kwotę zwrotu z tytułu wyrównania kosztów składowania.

(1) Dz.U. C 149 z 27.5.2000.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/3

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 9 grudnia 2004 r.

w sprawie C-219/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwo Hiszpanii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Opodatkowanie przychodów z praw majątkowych)

(2005/C 31/07)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-219/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. Diaz-Llanos La Roche i L. Escobar Guerrero) przeciwko Królestwu Hiszpanii (pełnomocnik: L. Fragueas Gadea), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom Państwa w trybie art. 226 WE, Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes, J.-P. Puissochet (sprawozdawca) i S. von Bahr, sędziowie; rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 9 grudnia 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygniecie:

Utrzymując, zakresie dotyczącym opodatkowania przychodów z praw majątkowych uzyskanych od dnia 1 stycznia 1997 r. w wyniku przeniesienia akcji nabytych przed dniem 31 grudnia 1994 r., system podatkowy, który jest mniej korzystny dla akcji notowanych na rynkach innych od reglamentowanych rynków hiszpańskich niż dla akcji notowanych na tych ostatnich, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 46 WE i 56 WE oraz odpowiadających im art. 36 i 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym z dnia 2 maja 1992 r.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 184 z 2.8.2003.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/3

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 9 grudnia 2004 r.

w sprawie C-56/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2001/29/WE - Harmonizacja niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

(2005/C 31/08)

Język postępowania: fiński

W sprawie C-55/04, Komisja Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez K. Banks i M. Huttunena przeciwko Republice Finlandii, reprezentowanej przez A. Guimaraes-Purokoski, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego w trybie art. 226 WE, wniesioną w dniu 10 lutego 2004 r., Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes, J.-P. Puissochet i J. Malenovský (sprawozdawca), sędziowie; rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 9 grudnia 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygniecie:

Nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Finlandii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 85 z 3.4.2004.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/4

WYROK TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 9 grudnia 2004 r.

w sprawie C-333/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 1999/92/WE - Ochrona pracowników - Wystawienie na niebezpieczeństwo atmosfery wybuchowej - Brak transpozycji)

(2005/C 31/09)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-333/04 mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie, na podstawie art. 226 WE, uchybienia Państwa Członkowskiego, wniesioną w dniu 2 sierpnia 2004 r., Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: D. Martin i H. Kreppel) przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (pełnomocnik: S. Schreiner), Trybunał (szósta izba), w składzie: A. Borg Barthet, prezes izby (sprawozdawca), J. Malenovský i U. Lõhmus, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 9 grudnia 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 1999/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1999 w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których może wystąpić atmosfera wybuchowa (piętnasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 228 z 11.9.2004.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/4

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Corte Suprema di Cassazione z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie Honyvem Informazioni Commerciali srl przeciwko Marielli De Zotti

(Sprawa C-465/04)

(2005/C 31/10)

Język postępowania: włoski

W dniu 3 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Corte Suprema di Cassazione z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie Honyvem Informazioni Commerciali przeciwko Marielli De Zotti.

Corte Suprema di Cassazione zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

„czy w świetle brzmienia i celu przepisu art. 17 dyrektywy nr 86/653 z dnia 18 grudnia 1986 r. oraz ewentualnie zawartych w nim kryteriów ustalenia wysokości przewidzianego w tym przepisie świadczenia wyrównawczego, wykładni następującego po nim art. 19 należy dokonywać w ten sposób, że krajowy przepis wykonujący dyrektywę może zezwalać, by układ (lub umowa) zbiorowy (wiążący strony określonych umów), zamiast świadczenia wyrównawczego należnego przedstawicielowi handlowemu na warunkach określonych w art. 17 ust. 2 i płatnego zgodnie z wynikającymi z niego kryteriami, ustanawiał świadczenie wyrównawcze, które z jednej strony jest należne przedstawicielowi handlowemu bez względu na wystąpienie przesłanek wskazanych w dwóch tiret rzeczonego ust. 2 lit. a) (i dla części tego świadczenia wyrównawczego, w każdym przypadku rozwiązania umowy), a z drugiej strony, którego wysokość jest ustalana zgodnie z kryteriami wskazanymi w układzie zbiorowym a nie kryteriami wynikającymi z dyrektywy (i jeżeli jest to właściwe, w maksymalnej wysokości wskazanej w dyrektywie); to jest świadczenie wyrównawcze ustalone (bez żadnego konkretnego odniesienia do zwiększenia wielkości obrotów spowodowanego przez przedstawiciela handlowego) na podstawie ustalonych części procentowych wynagrodzeń otrzymanych przez przedstawiciela handlowego w czasie trwania umowy, z takim skutkiem, że nawet gdy w sposób maksymalny bądź znaczny spełnione są warunki, z którymi dyrektywa wiąże prawo do świadczenia wyrównawczego, w wielu przypadkach świadczenie takie musiałoby zostać wypłacone w wymiarze niższym (także dużo niższym) niż maksymalny wymiar przewidziany w dyrektywie, a w każdym razie niż wymiar, który mógłby zostać ustalony w konkretnym postępowaniu przez sędziego, gdyby nie musiał on stosować sposobu obliczenia wskazanego w układzie zbiorowym zamiast zasad i kryteriów zawartych w dyrektywie;

czy ustalenie wymiaru świadczenia wyrównawczego powinno zostać przeprowadzone w sposób analityczny, za pomocą oszacowania kolejnych wynagrodzeń, które przedstawiciel handlowy mógłby otrzymać w latach następujących po rozwiązaniu umowy w związku z pozyskaniem przez niego nowych klientów lub znacznym zwiększeniem obrotów handlowych w stosunkach z istniejącymi klientami, i przy wyłącznie następczym dokonaniu ewentualnych korekt kwoty przy uwzględnieniu przewidzianych w dyrektywie: kryterium słuszności i kwoty maksymalnej, czy też dopuszczalne są inne sposoby ustalania wymiaru świadczenia wyrównawczego, w szczególności metody syntetyczne, które w większym stopniu uwzględniają kryterium słuszności i przyjmują górną granicę wskazaną w dyrektywie za punkt wyjścia do obliczeń. W konsekwencji wskazane pytania prejudycjalne w przedmiocie wykładni przepisów art. 17 i 19 dyrektywy Rady 86/653 z dnia 18 grudnia 1986 r. w sprawie koordynacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do przedstawicieli handlowych działających na własny rachunek muszą zostać przedstawione Trybunałowi Sprawiedliwości”.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof Arnhem, wydanym w dniu 27 października 2004 r., w sprawie N przeciwko Ispecteur van de Belastingdienst Oost/kantor Almelo

(Sprawa C-470/04)

(2005/C 31/11)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 2 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof Arnhem, wydanym w dniu 27 października 2004 r. w sprawie N przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Oost/kantor Almelo.

Gerechtshof Arnhem zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1.1.1

Czy osoba mająca miejsce zamieszkania w Państwie Członkowskim, która opuszcza to Państwo Członkowskie w celu osiedlenia się w innym Państwie Członkowskim może powołać się w postępowaniu przeciwko Państwu, które opuszcza, na stosowanie art. 18 WE jedynie ze względu na to, że obowiązek oszacowania należności podatkowych związany z jego opuszczeniem stanowi lub może stanowić przeszkodę dla wspomnianego opuszczenia?

1.1.2

W przypadku udzielenia odpowiedzi negatywnej na pytanie 1.1.1, czy osoba mająca miejsce zamieszkania w Państwie Członkowskim, która opuszcza to Państwo Członkowskie w celu osiedlenia się w innym Państwie Członkowskim może powołać się w postępowaniu przeciwko Państwu, które opuszcza, na stosowanie art. 43 WE w przypadku, w którym nie jest od początku pewne lub możliwe do przyjęcia, że będzie ona wykonywać działalność gospodarczą w rozumieniu tego artykułu w owym innym Państwie Członkowskim? Czy dla udzielenia odpowiedzi na wcześniejsze pytanie ma znaczenie fakt, że działalność ta będzie wykonywana w przewidywalnym okresie czasu? W przypadku odpowiedzi twierdzącej, ile może wynosić ten okres czasu?

1.1.3

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1.1.1 lub 1.1.2, czy art. 18 WE lub art. 43 WE sprzeciwia się spornemu uregulowaniu niderlandzkiemu, na mocy którego oszacowania należności z tytułu podatku dochodowego i składek na ubezpieczenie społeczne dokonuje się na podstawie przypuszczalnego uzyskania dochodu z tytułu większościowych akcji w spółce jedynie z tego względu, że uznano, że osoba mająca miejsce zamieszkania w Niderlandach, która przestaje być podatnikiem w tym państwie z uwagi na osiedlenie się w innym Państwie Członkowskim, zbyła swoje akcje stanowiące pakiet większościowy?

1.1.4

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1.1.3, ze względu na fakt, że dla umożliwienia odroczenia płatności oszacowanych należności podatkowych należy ustanowić gwarancje, czy istniejąca przeszkoda może być zatem usunięta ze skutkiem wstecznym poprzez uwolnienie wspomnianych gwarancji? Czy dla udzielenia odpowiedzi na to pytanie istotnym jest, czy gwarancje te uwolnione są na podstawie przepisów prawa, czy też na podstawie wytycznej administracyjnej, przyjętej lub nie na szczeblu wykonawczym? Czy dla udzielenia odpowiedzi na to pytanie istotnym jest, że zapewnia się odszkodowanie z tytułu ewentualnych strat powstałych w wyniku ustanowienia gwarancji?

1.1.5

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1.1.3 i negatywnej na pierwsze pytanie pkt. 1.1.4, czy można uzasadnić istniejącą w tym przypadku przeszkodę?

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/5

Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-477/04)

(2005/C 31/12)

Język postępowania: włoski

W dniu 16 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Chiarę Cattabriga i Barry'ego Doherty'ego, działających w charakterze pełnomocników przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że poprzez nieprzyjęcie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2002/11/WE (1) z dnia 14 lutego 2002 r. zmieniającej dyrektywę 68/193/EWG (2) w sprawie obrotu wegetatywnym materiałem rozmnożeniowym winorośli i uchylającej dyrektywę 74/649/EWG (Dz.U. L 53 z dnia 23 lutego 2002 r., str. 20), a w każdym razie poprzez niepowiadomienie o nich Komisji, Republika Włoska uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z treści art. 3 wymienionej wyżej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do wprowadzenia w życie dyrektywy upłynął dnia 3 lutego 2003 r.

(1) Dz.U. L 53 z 23.2.2002, str. 20.

(2) Dz.U. L 93 z 17.4.1968, str. 15.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/6

Skarga wniesiona dnia 16 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-478/04)

(2005/C 31/13)

Język postępowania: włoski

W dniu 16 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Minasa Konstantinidisa i Giuseppe Bambarę, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, ze Republika Włoska:

a)	nie przyjmując niezbędnych środków w celu zapewnienia, aby odpady niebezpieczne złożone na składowisku w Cà di Capri (Verona) były odzyskiwane lub unieszkodliwiane bez zagrażania zdrowiu ludzkiemu i bez stosowania procesów lub metod, które mogłyby szkodzić środowisku naturalnemu;

nie przyjmując niezbędnych środków, aby posiadacz odpadów złożonych na tym składowisku przekazał te odpady prywatnemu lub publicznemu punktowi zbierania odpadów lub przedsiębiorstwu, które wykonuje czynności wymienione w załącznikach II A lub II B dyrektywy lub aby je odzyskiwał lub unieszkodliwiał na własną rękę zgodnie z przepisami wspólnotowymi;

nie przyjmując, w odniesieniu do tego składowiska, niezbędnych środków, aby w miejscu, gdzie odpady niebezpieczne są zwałowane (zrzucane), były one rejestrowane i identyfikowane oraz, aby nie mieszano różnych kategorii odpadów niebezpiecznych lub odpadów niebezpiecznych z odpadami innymi niż niebezpieczne.

uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 i 8 dyrektywy Rady 75/442/EWG (1) w sprawie odpadów, w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 91/156/EWG (2) oraz art. 2 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 91/689/EWG w sprawie odpadów niebezpiecznych;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja utrzymuje, że, ze względów przedstawionych w żądaniach skargi, Republika Włoska, w zakresie dotyczącym składowiska w Cà di Capri (Verona) uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy Rady 75/442/EWG, w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 91/156/EWG i na mocy dyrektywy Rady 91/689/EWG.

(1) Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 39.

(2) Dz.U. L 78 z 26.3.1991, str. 32.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/6

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Østre Landsret z dnia 16 listopada 2004 r. w sprawie Laserdisken ApS przeciwko Kulturministeriet

(Sprawa C-479/04)

(2005/C 31/14)

Język postępowania: duński

W dniu 19 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Østre Landsret z dnia 16 listopada 2004 r. w sprawie Laserdisken ApS przeciwko Kulturministeriet.

Østre Landsret zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)	Czy art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1) z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym jest nieważny?

Czy art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym stoi na przeszkodzie temu, by Państwo Członkowskie zachowało w swoim ustawodawstwie międzynarodowe wyczerpanie praw autorskich?

Drugie pytanie ma na celu wyjaśnienie kwestii, czy Państwo Członkowskie, które przykłada większą wagę do wolności wypowiedzi oraz dostępu obywateli do dóbr kultury niż do ochrony krajowych uprawnionych z tytułu praw autorskich, może odstąpić od stosowania art. 4 ust. 2.

(1) Dz.U. L 167 z 22.6.2001, str. 10.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/7

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Tribunale di Viterbo z dnia 2 listopada 2004 r., w postępowaniu karnym przeciwko D'Antoniemu Antonelli

(Sprawa C-480/04)

(2005/C 31/15)

Język postępowania: włoski

W dniu 17 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Tribunale di Viterbo (Włochy) z dnia 2 listopada 2004 r. w postępowaniu karnym przeciwko D'Antoniemu Antonelli.

Tribunale di Viterbo zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

„czy art. 4 ust. 1 i 4 bis ustawy 401/89 po zmianach, który obecnie zastrzega wyłącznie na rzecz włoskich koncesjonariuszy usług publicznych, z pominięciem pośredników zagranicznych bookmacherów, działalność będącą przedmiotem postępowania, jest zgodny z przepisami art. 31, art. 86 – 43 oraz art. 49 Traktatu WE” (1).

(1) Należy prawdopodobnie rozumieć jako: art. 31 WE, art. 43 WE, art. 49 WE oraz od art. 81 WE do art. 86 WE.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/7

Skarga wniesiona dnia 23 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu

(Sprawa C-484/04)

(2005/C 31/16)

Język postępowania: angielski

W dniu 23 listopada 2003 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Gérarda Rozeta i Nicolę Yerell, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Zjednoczonemu Królestwu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążyły na mocy art. 17 ust. 1 dyrektywy Rady nr 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (1) i na mocy art. 249 WE poprzez stosowanie odstępstw wobec pracowników, w przypadku których częściowo nie jest mierzona lub wcześniej określona długość czasu pracy, lub może ona być określona przez samych pracowników oraz poprzez brak przyjęcia odpowiednich środków implementujących prawo do dziennego i tygodniowego czasu przerwy w pracy.

2)	obciążenie Zjednoczonego Królestwa kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Stosowanie odstępstw zawartych w art. 17 ust. 1

Art. 17 ust. 1 dyrektywy przewiduje możliwość odstąpienia przez Państwa Członkowskie od stosowania niektórych przepisów dyrektywy, jeżeli ze względu na szczególne cechy charakterystyczne wykonywanej działalności długość czasu pracy nie jest mierzona lub wcześniej określona, lub może być określona przez samych pracowników.

Zjednoczone Królestwo dokonało transpozycji dyrektywy do prawa krajowego poprzez Working Time Regulations 1998 (rozporządzenie dotyczące czasu pracy z roku 1998) (SI 1998/1833) (zwane dalej „rozporządzenie 1998”). Rozporządzenie to początkowo zawierało w art. 20 odstępstwo od postanowień dotyczących maksymalnego tygodniowego czasu pracy, długości pracy w porze nocnej, dziennego i tygodniowego czasu przerwy w pracy i przerw na odpoczynek, generalnie odzwierciedlając przepisy art. 17 ust. 1 dyrektywy.

Jednakże, Working Time Regulations 1999 (SI 1999/3372) dodatkowo wprowadziła nowy akapit w art. 20 rozporządzenia 1998, o następującym brzmieniu:

„(2)

Jeżeli część czasu pracy pracownika jest mierzona lub wcześniej określona lub nie może być określona przez samego pracownika, jednakże szczególne cechy charakterystyczne działalności umożliwiają pracownikowi, bez sformułowania takiego żądania przez pracodawcę, również wykonywanie pracy, której czas nie jest mierzony lub wcześniej określony, lub może być określony przez samego pracownika, przepisy art. 4 ust 1, art. 6 ust. 1, 2 i 7 znajdują zastosowanie jedynie w zakresie tej części czasu pracy, który jest mierzony, wcześniej określony lub nie może być określony przez samego pracownika.”

(Przepisy art. 4 i 6 stanowią odpowiednio o maksymalnym tygodniowym czasie pracy i długości pracy w porze nocnej).

Zmiana ta wprowadziła dodatkowy wyjątek w przypadkach, w których czas pracy pracownika jest częściowo mierzony, wcześniej określony lub [nie] określony przez samego pracownika, a częściowo tak się nie dzieje. W takich przypadkach, przepisy dotyczące tygodniowego czasu pracy i pracy w porze nocnej znajdują zastosowanie jedynie w odniesieniu do tej części pracy, która jest mierzona, wcześniej określona lub nie może być określona przez samego pracownika.

Zdaniem Komisji, art. 20 ust. 2 wykracza poza dozwolone granice odstępstwa przewidzianego w art. 17 ust. 1, które znajduje zastosowanie jedynie w przypadku pracowników, których czas pracy w ogóle nie jest mierzony lub wcześniej określony lub może być określony przez samego pracownika.

Implementacja przepisów dotyczących okresów przerwy w pracy

Art. 3 i 5 dyrektywy ustanawiają minimalne okresy dziennego i tygodniowego czasu przerwy w pracy dla każdego pracownika. Odpowiednie przepisy prawa krajowego Zjednoczonego Królestwa są zawarte w art. 10 i 11 rozporządzenia 1998. Jednakże, urzędowe wyjaśnienia Departament of Trade and Industry (departamentu handlu i przemysłu) wskazują w zakresie dotyczącym implementacji rozporządzenia 1998, w sekcji piątej (zatytułowanej „czas wolny”) co następuje:

„Pracodawcy powinni zapewnić, aby pracownicy mogli skorzystać z wypoczynku, ale nie jest wymagane, aby zapewnili, że pracownicy rzeczywiście skorzystają z wypoczynku”.

Innymi słowy, pracodawcy otrzymali instrukcję, że nie wymaga się od nich zapewnienia, aby pracownicy żądali i korzystali z okresów przerwy, o którą przysługuje im roszczenie, lecz jedynie zapewnienia, że nie będzie przeszkód powstrzymujących pracownika, który tego zechce.

Zdaniem Komisji, powyższe wyjaśnienia w sposób oczywisty zachęcają do stosowania praktyk niezgodnych z wymaganiami dyrektywy.

(1) Dz.U. L 307 z 13.12.1993, str. 18.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/8

Skarga wniesiona dnia 25 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-485/04)

(2005/C 31/17)

Język postępowania: włoski

W dniu 25 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez G. Valero Jordanę i D. Recchię, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2003/17/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 marca 2003 r. zmieniającej dyrektywę 98/70/WE (2) odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych, a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do wprowadzenia w życie dyrektywy upłynął dnia 30 czerwca 2002 r.

(1) Dz.U. L 76, str. 10.

(2) Dz.U. L 350, str. 58.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/9

Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-486/04)

(2005/C 31/18)

Język postępowania: włoski

W dniu 25 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez M. Van Beeka, F. Louisa i A. Capobianco, występujących w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Włoskiej.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

Stwierdzenie, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1, 2 i 3 dyrektywy 85/337/EWG (1) w brzmieniu zmienionym dyrektywą 97/11/EWG (2):

nie poddając przedsięwzięcia dotyczącego urządzenia do spalania odpadów i biomasy w Massafrze, które figuruje pośród urządzeń wymienionych w załączniku I do dyrektywy 85/337/EWG w brzmieniu zmienionym dyrektywą 97/11/EWG, procedurze oceny wpływu na środowisko zgodnie z art. 5 do10 dyrektywy 85/337/EWG;

nie przyjmując przepisu [art. 3 ust. 1 lit i) i l) DPCM z dnia 3 września 1999 r., zmieniający załącznik A do DPR z dnia 12 kwietnia 1996 r.], który wyłącza spod procedury oceny wpływu na środowisko pewne przedsięwzięcia wymienione w załączniku I do dyrektywy 85/337 w zmienionym brzmieniu. (przedsięwzięcia dotyczące urządzeń do odzysku niebezpiecznych i bezpiecznych odpadów o wydajności powyżej 100 ton dziennie, poddanych uproszczonej procedurze zezwolenia zgodnie z art. 11 dyrektywy 75/442/EWG (3)), oraz

przyjmując przepisu [art. 3 ust. 1 lit. i) i l) DPCM z dnia 3 września 1999 r. zmieniający załącznik A do DPR z dnia 12 kwietnia 1996 r.], który w celu określenia, czy przedsięwzięcie wymienione w załączniku II do dyrektywy 85/337 w zmienionym brzmieniu powinno być poddane ocenie wpływu na środowisko, czy nie, ustala niewłaściwe kryterium, w zakresie, w jakim może to doprowadzić do wyłączenia obowiązku oceny niektórych przedsięwzięć o znacznym wpływie na środowisko;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Komisja podnosi, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy 85/337/EWG w brzmieniu zmienionym dyrektywą 97/11/EWG z powodów wskazanych we wnioskach w skardze.

(1) Dz.U. L 175 z 5.7.1985, str. 40

(2) Dz.U. L 73 z 14.3.1997, str. 5.

(3) Dz.U. L 194, str. 39.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/9

Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-487/04)

(2005/C 31/19)

Język postępowania: włoski

W dniu 25 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez C. Cattabrigę i A. Bordes, działających w charakterze pełnomocników, przeciwko Republice Włoskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, iż ustanawiając jednostronnie system śledzenia mleka w proszku przeznaczonego do użytku określonego rodzaju, który nie został przewidziany w całkowicie zharmonizowanym prawie wspólnotowym właściwym dla tego sektora, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1255/1999 z dnia 17 maja 1999 r. (1) w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 2799/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. (2) ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1255/99 w odniesieniu do przyznawania pomocy w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i mleka odtłuszczonego w proszku przeznaczonych na paszę oraz sprzedaży mleka odtłuszczonego w proszku o takim przeznaczeniu;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Celem uniknięcia nadużyć w korzystaniu z pomocy w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę, rozporządzenia (WE) nr 1255/1999 oraz nr 2799/1999 ustanawiają szczegółowy mechanizm kontroli przedsiębiorstw wykorzystujących ów produkt. Choć tego typu mechanizm pozostawia Państwom Członkowskim uprawnienie do podejmowania dodatkowych środków kontroli celem zapewnienia stosowania przepisów dotyczących przyznawania pomocy, nie upoważnia ich jednak do nakładania na przedsiębiorców działających w tym sektorze dodatkowych obowiązków o niejednorodnym charakterze w stosunku do środków, które rozporządzenie nr 2799/1999 nakłada na przedsiębiorców korzystających z pomocy.

W szczególności, należy uznać za wykluczone uprawnienie Państw Członkowskich do jednostronnego nakładania wymogów, które wywierają wpływ na skład mleka w proszku, będącego przedmiotem rozporządzenia nr 2799/1999, takich jak dodawanie odczynników koloryzujących, których celem jest oznaczenie przeznaczenia produktu na paszę.

Tego typu wymóg stanowi jedynie przeszkodę w handlu odtłuszczonym mlekiem w proszku między Państwami Członkowskimi. W istocie, ponieważ przeznaczenie produktu zwykle nie jest znane w momencie jego produkcji, nałożony przez ustawodawstwo włoskie wymóg dodawania odczynników zmusza przedsiębiorców wykonujących działalność handlową, mającą za przedmiot odtłuszczone mleko w proszku i zorientowaną na rynek włoski, do przeprowadzania skomplikowanych działań w zakresie części towaru przeznaczonego na ten rynek. Jak niejednokrotnie przypominano w orzecznictwie, w zakresie handlu wewnątrzwspólnotowego wspólne organizacje rynku opierają się na swobodzie gospodarczej i sprzeciwiają się wszelkim przepisom krajowym, które – jak w niniejszej sprawie – stwarzają przeszkody w handlu między Państwami Członkowskimi.

Ponadto, rzeczone przepisy włoskie stwarzają zagrożenie dla wspólnej organizacji rynku w sektorze mleka, która w zakresie tego, co odnosi się do ustanowionych przez nią systemów pomocy, bazuje na jednolitych i stosowanych erga omnes wskazówkach. W rzeczy samej oczywistym jest, iż gdyby wszystkie Państwa Członkowskie, tak jak Włochy, uważały się za upoważnione do jednostronnego wprowadzania odnośnie odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę zasad śledzenia ad hoc, prowadziłoby to przedsiębiorców działających w sektorze do nierozwiązywalnych kłopotów skutkiem tego, iż musieliby oni dostosować się do wielu odmiennych przepisów i zróżnicować swoje produkty w zależności od zasad stosowanych na każdym z 25 rynków krajowych.

Nadto, rząd włoski nie może powoływać się na orzecznictwo, zgodnie z którym ustanowienie wspólnej organizacji rynku nie przeszkadza Państwom Członkowskim w stosowaniu norm krajowych, które realizują w interesie ogólnym cel odmienny od tego, jaki realizuje wspólna organizacja. Z lektury aktów przygotowawczych do ustawy nr 250/2000 jasno wynika bowiem, iż celem zawartych w niej przepisów jest zapobieganie sprzecznemu z prawem zmienianiu zadeklarowanego przeznaczenia odtłuszczonego mleka w proszku. Ustawa ta zmierza zatem do osiągnięcia tych samych celów, które stanowią podstawę art. 9 i nast. rozporządzenia nr 2799/1999.

Z aktów przygotowawczych do ustawy nr 250/2000 wyczytać można również, iż decyzja władz włoskich w przedmiocie odejścia od reżimu kontroli ustanowionego w rozporządzeniu nr 2799/1999 znajduje swoje uzasadnienie w nieefektywności we Włoszech mechanizmów kontroli przewidzianych przez to rozporządzenie.

Tego typu uzasadnienie pozostaje w sprzeczności z utrwalonym orzecznictwem, zgodnie z którym tam, gdzie Wspólnota ustanowiła wspólną organizację rynku w danym sektorze, Państwa Członkowskie winny powstrzymać się od wydawania wszelkich jednostronnych aktów, nawet jeśli mogłyby one służyć wspieraniu wspólnej polityki, przy czym trudności o charakterze praktycznym, które ujawniły się w fazie wykonywania aktu wspólnotowego, nie upoważniają Państwa Członkowskiego do jednostronnego uchylania się od wypełniania jego obowiązków.

Wreszcie władze włoskie nie mogą powoływać się na fakt, iż ustawa nr 250/2000 nigdy nie znalazła zastosowania, albowiem nigdy nie został wydany dekret ministra, który miał za zadanie określenie owych odczynników oraz ustalenie odpowiednich metod ich stosowania. Jak już wielokrotnie orzekał Trybunał, okoliczność, iż dany akt prawny, pozostający w sprzeczności z prawem wspólnotowym, jest stosowany rzadko bądź nawet wcale, nie zmienia faktu istnienia uchybienia.

(1) Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 48.

(2) Dz.U. L 340 z 31.12.1999, str. 3.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/10

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja), izba handlowa, finansowa i gospodarcza, wyrokiem z dnia 16 listopada 2004 r., w sprawie Galeries de Lisieux SA przeciwko Organic Recouvrement

(Sprawa C-488/04)

(2005/C 31/20)

Język postępowania: francuski

W dniu 29 listopada 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony wyrokiem Cour de cassation (Francja), izba handlowa, finansowa i gospodarcza, z dnia 16 listopada 2004 r. w sprawie Galeries de Lisieux SA przeciwko Organic Recouvrement.

Cour de cassation (Francja), izba handlowa, finansowa i gospodarcza, zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy prawo wspólnotowe należy interpretować w ten sposób, że podatek tego rodzaju, jak podatek na rzecz wsparcia handlu i rzemiosła, wprowadzony ustawą z dnia 13 lipca 1972 r., którego podstawą jest powierzchnia sprzedaży sklepów detalicznych przekraczająca 400 m2 i z którego wpływy kierowane są na specjalny rachunek kas ubezpieczenia emerytalnego kupców i rzemieślników, przeznaczony na wypłaty specjalnej zapomogi wyrównawczej, zastąpionej na mocy ustawy nr 81-1160 z dnia 30 grudnia 1981 r. odprawą na zakończenie działalności, należy uznać za pomoc państwa, w sytuacji, gdy podatek ten płacą wyłącznie przedsiębiorstwa, których powierzchnia sprzedaży przekracza 400 m2 lub których obrót przekracza kwotę 460 000 euro i gdy pozwala on przyszłemu uprawnionemu do odprawy na ograniczenie kosztów wynikające z możliwości zmniejszenia przez niego ewentualnych wpłat na uzupełniający system emerytalny?

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Badenii-Wirtembergii, wydanym w dniu 14 października 2004 r., w sprawie podatkowej Lasertec Gesellschaft für Stanzformen mbH (dawniej Riess Laser Bandstahlschnitte GmbH) przeciwko Finanzamt Emmendingen

(Sprawa C-492/04)

(2005/C 31/21)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Badenii-Wirtembergii, wydanym w dniu 14 października 2004 r. w sprawie podatkowej Lasertec Gesellschaft für Stanzformen mbH (dawniej Riess Laser Bandstahlschnitte GmbH) przeciwko Finanzamt Emmendingen.

Finanzgericht Badenii-Wirtembergii zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wykładni art. 57 ust. 1 Traktatu WE należy dokonać w ten sposób, że „istniejące”31 grudnia 1993 r. ograniczenia w przepływie kapitału z państwami trzecimi dotyczą takich ograniczeń, odnośnie których w tym dniu postępowanie ustawodawcze przeprowadzone przez krajowego ustawodawcę było już ukończone, czy też takich, które zgodnie z przepisami prawa krajowego mogły być już w tym dniu stosowane w stosunku do konkretnych stanów faktycznych?

Czy wykładni art. 56 ust. 1 w zw. z art. 58 Traktatu WE należy dokonać w ten sposób, że zakazane jest częściowe opodatkowanie spłat odsetek przez spółkę kapitałową z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich na rzecz pożyczkodawcy z siedzibą w państwie trzecim, który równocześnie jest udziałowcem tej spółki, jako wypłaty zysku, ze względu na to, że stanowi to arbitralną dyskryminację lub ukryte ograniczenie w swobodnym przepływie kapitału między Państwem Członkowskim a państwem trzecim?

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/11

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof s'-Hertogenbosch, wydanym dnia 9 czerwca 2004 r., w sprawie L. H. Piatkowski przeciwko Belastingdienst Grote ondernemingen Eindhoven

(Sprawa C-493/04)

(2005/C 31/22)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof s'-Hertogenbosch (Niderlandy), wydanym w dniu 9 czerwca 2004 r. w sprawie L. H. Piatkowski przeciwko Belastingdienst Grote ondernemingen Eindhoven.

Gerechtshof s'-Hertogenbosch zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy prawo wspólnotowe, w szczególności prawo do swobodnego przepływu i art. 14c lit. b) rozporządzenia nr 1408/71 (1) (w brzmieniu z 1998 r.), sprzeciwia się temu, aby Niderlandy pobierały składkę na ubezpieczenie społeczne od dochodów z tytułu odsetek wypłacanych przez spółkę z siedzibą w Niderlandach na rzecz osoby zamieszkałej w Belgii, do której na podstawie art. 14c lit. b) w związku z załącznikiem VII część 1 rozporządzenia nr 1408/71 znajdują zastosowanie zarówno niderlandzkie jak i belgijskie przepisy prawne dotyczące zabezpieczenia społecznego?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, str. 2).

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Hoge Raad der Nederlanden, wydanym dnia 26 listopada 2004 r., w sprawie Smits-Koolhoven przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-495/04)

(2005/C 31/23)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Hoge Raad der Nederlanden, wydanym w dniu 26 listopada 2004 r., w sprawie Smits-Koolhoven przeciwko Staatssecretaris van Financiën.

Hoge Raad der Nederlanden zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy papierosy ziołowe takiego gatunku, o który chodzi w niniejszej sprawie, co do których pewne jest, że nie zawierają substancji leczniczych, ale są sprzedawane za pozwoleniem Keuringsraad Openlijke Aanprijzing Geneesmiddelen / Keuringsraad Aanprijzing Gezondheidsproducten ze wzmianką „lecznicze papierosy ziołowe” jako środek pomocniczy dla osób chcących rzucić palenie, mieszczą się w zakresie wyłączenia, które art. 7 ust. 2 dyrektywy Rady 95/59/WE (1) z dnia 27 listopada 1995 r. w sprawie podatków innych niż podatki obrotowe, wpływających na spożycie wyrobów tytoniowych przewiduje dla produktów, które mają funkcję wyłącznie leczniczą?

(1) Dz.U. L 291 z 6.12.1995, str. 40.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/12

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem College van Beroep voor het Bedrijfsleven te 's-Gravenhage, wydanym w dniu 26 listopada 2004 r. w sprawie J. Slob przeciwko Productschap Zuivel

(Sprawa C-496/04)

(2005/C 31/24)

Język postępowania: niederlandzki

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem College van Beroep voor het Bedrijfsleven te 's-Gravenhage, wydanym w dniu 26 listopada 2004 r. w sprawie J. Slob przeciwko Productschap Zuivel.

College van Beroep voor het Bedrijfsleven te 's-Gravenhage zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

—

Czy wykładni art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze i ust. 3 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 536/93 (1) z dnia 9 marca 1993 r. ustalającego szczegółowe zasady stosowania opłaty dodatkowej w sektorze mleka i przetworów mlecznych, należy dokonywać w ten sposób, że przepis ten przyznaje Państwom Członkowskim możliwość przyjęcia regulacji nakładającej na producentów mleka, mających siedzibę na ich terytorium, obowiązki księgowe wykraczające poza zakres obowiązków wynikających z art. 7 ust. 1 lit. f) tego rozporządzenia?

—

W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pierwsze pytanie, czy w przypadku przepisu, na mocy którego producent jest zobowiązany do wykazywania w swojej księgowości ilości wyprodukowanego masła i jego wykorzystania, nawet jeżeli masło zostanie zniszczone lub przeznaczone na paszę, należy przyjąć, że pozostaje to w zakresie uznania pozostawionego Państwu Członkowskiemu?

(1) Dz.U. L 57, str. 12.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/12

Skarga wniesiona dnia 1 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-497/04)

(2005/C 31/25)

Jäzyk postäpowania: grecki

Dnia 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Enrica Traversa, radcę prawnego Służby Prawnej Komisji i Georgesa Zavvosa, członka Służby Prawnej Komisji przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy dyrektywy 2002/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 marca 2002 r. zmieniającej dyrektywę Rady 73/239/EWG w sprawie marginesu wypłacalności wymaganego od zakładów oferujących ubezpieczenia inne niż ubezpieczenia na życie, (1) poprzez brak przyjęcia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania tej dyrektywy, a w każdy bądź razie poprzez brak niezwłocznego poinformowania Komisji o przyjęciu takich przepisów.

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy upłynął dnia 20 września 2003 r.

(1) Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 17.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/13

Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-498/04)

(2005/C 31/26)

Język postępowania: grecki

W dniu 1 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez radcę prawnego Enrico Traversę i Georgiosa Zavvosa, członka Służby Prawnej, przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Grecka nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie (1), która uchyla i zastępuje zgodnie z jej art. 72 dyrektywę 2002/12/CE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 marca 2002 r. zmieniającą dyrektywę 79/267/EWG w zakresie przepisów dotyczących wymogu marginesu wypłacalności zakładów ubezpieczeń na życie, a w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na niej na mocy tej dyrektywy.

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do wprowadzenia w życie dyrektywy upłynął w dniu 20 września 2003 r.

(1) Dz.U. L 345 z dnia 19 grudnia 2002 r., str. 1.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/13

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Landesarbeitsgericht w Düsseldorfie, wydanym dnia 8 października 2004 r., w sprawie Hans Werhof przeciwko Freeway Traffic Systems GmbH & Co. KG

(Sprawa C-499/04)

(2005/C 31/27)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 2 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Landesarbeitsgericht w Düsseldorfie, wydanym w dniu 8 października 2004 r. w sprawie Hans Werhof przeciwko Freeway Traffic Systems GmbH & Co. KG.

Landesarbeitsgericht w Düsseldorfie zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy, jeżeli nie będący stroną układu zbiorowego przejmujący zakład jest związany porozumieniem zbywającego - będącego stroną układu zbiorowego - i pracownika, w myśl którego, każdorazowe układy zbiorowe dotyczące wynagrodzeń, które obowiązują zbywającego, należy stosować w sposób taki, że stosowany jest układ zbiorowy dotyczący wynagrodzeń ważny w chwili przejęcia, a nie układy zbiorowe dotyczące wynagrodzeń, które weszły w życie później, to jest to zgodne z art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady nr 98/50/WE (1) z dnia 29 czerwca 1998 r. zmieniającej dyrektywę 77/187/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów?

W przypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi przeczącej:

czy, jeżeli nie będący stroną układu zbiorowego przejmujący zakład jest związany układem zbiorowym dotyczącym wynagrodzeń, który wszedł w życie po przejęciu tylko tak długo jak związany byłby tym układem zbywający zakład, to jest to zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy nr 98/50/WE?

(1) Dz.U. L 201, str. 88.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2004 r., w postępowaniu: Ergün Torun przeciwko Stadt Augsburg, interwenienci: 1) Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht, 2) Landesantwaltschaft Bayern

(Sprawa C-502/04)

(2005/C 31/28)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 7 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, postanowieniem Bundesverwaltungsgericht z dnia 3 sierpnia 2004 r., w sprawie w postępowaniu: Ergün Torun przeciwko Stadt Augsburg.

Bundesverwaltungsgericht zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy dorosłe dziecko pracownika tureckiego zatrudnionego legalnie w Republice Federalnej Niemiec od ponad 3 lat, które ukończyło z sukcesem naukę zawodu mechanika w przemyśle i otrzymało dyplom technika, traci prawo pobytu oraz wiążące się z nim prawo przyjęcia dowolnej oferty pracy wynikające z art. 7 zd. drugie decyzji 1/80 Rady Stowarzyszenia – z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 14 decyzji 1/80 – gdy opuszcza terytorium przyjmującego Państwa Członkowskiego na dość długi okres bez uzasadnionego powodu, nawet jeżeli

a)	wspomniane dorosłe dziecko odbyło karę 3 lat pozbawienia wolności za kradzież z bronią w ręku i przestępstwa związane z handlem środkami odurzającymi, której wykonania następnie nie zawieszono i którą, wziąwszy pod uwagę okres tymczasowego aresztowania, odbył w całości?

wykonywało ono legalnie pracę zarobkową w Republice Federalnej Niemiec i nabyło w związku z tym osobiście prawo pobytu wynikające z prawa do pracy na podstawie art. 6 ust. 1 drugie i trzecie tiret decyzji 1/80, które następnie utraciło?

Czy utraciło ono to prawo z tego powodu, że

aa)	zostało zwolnione z ostatniego miejsca pracy bez wypowiedzenia ze względu na uzależnienie od środków odurzających?

bb)

zostało skazane na karę 3 lat pozbawienia wolności za kradzież z bronią w ręku i przestępstwa związane z handlem środkami odurzającymi, której wykonania nie zawieszono nawet po jej orzeczeniu i którą musiało odbyć, wziąwszy pod uwagę okres tymczasowego aresztowania, w całości i że było wyłączone z rynku pracy przez cały okres trwania tej kary, a znalazło zatrudnienie w przedsiębiorstwie zatrudniającym na czas określony około miesiąca po opuszczeniu zakładu karnego, w sytuacji, gdy nie miało już wtedy prawa pobytu w Republice Federalnej Niemiec.

2)	W razie odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie: czy obywatel turecki traci prawo do pracy wynikające z art. 6 ust. 1 drugie i trzecie tiret decyzji 1/80 w sytuacji opisanej w pytaniu pierwszym, lit. b)?

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/14

Skarga wniesiona dnia 8 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-505/04)

(2005/C 31/29)

Język postępowania: angielski

W dniu 8 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Hansa Støvlbæka, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Zjednoczonemu Królestwu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że nie przyjmując lub w każdym razie nie informując Komisji o przyjęciu przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. zmieniającej dyrektywy Rady 89/48/EWG i 92/51/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych oraz dyrektywy Rady 77/452/EWG, 77/453/EWG, 78/686/EWG, 78/687/EWG, 78/1026/EWG, 78/1027/EWG, 80/154/EWG, 80/155/EWG, 85/384/EWG, 85/432/EWG, 85/433/EWG i 93/16/EWG dotyczące zawodów pielęgniarki ogólnej, lekarza dentysty, lekarza weterynarii, położnej, architekta, farmaceuty i lekarza (1) w odniesieniu do Gibraltaru, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 16 wspomnianej dyrektywy;

—	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin transpozycji dyrektywy upłynął dnia 1 stycznia 2003 r.

(1) Dz.U. L 206, 31.7.2001, str. 1.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative (Wielkie Księstwo Luksemburga) wyrokiem z dnia 7 grudnia 2004 r., w postępowaniu: Graham J. Wilson przeciwko Conseil de l'Ordre des Avocats du Barreau de Luxembourg

(Sprawa C-506/04)

(2005/C 31/30)

Język postępowania: francuski

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Cour administrative (Wielkie Księstwo Luksemburga) wyrokiem z dnia 7 grudnia 2004 r., który wpłynął do Trybunału w dniu 9 grudnia 2004 r., w postępowaniu: Graham J. Wilson przeciwko Conseil de l'Ordre des Avocats du Barreau de Luxembourg.

Cour administrative (Wielkie Księstwo Luksemburga) zwrócił się do Trybunału o orzeczenie w sprawie następujących pytań:

Czy art. 9 dyrektywy 98/5 (1) mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w Państwie Członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych należy interpretować w ten sposób, że wyłącza on procedurę odwoławczą przewidzianą w ustawie z dnia 10 sierpnia 1991 r., w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 listopada 2002 r.?

W szczególności, czy organy odwoławcze takie jak komisja dyscyplinarna i administracyjna oraz odwoławcza komisja dyscyplinarna i administracyjna stanowią „krajowe środki odwoławcze” w rozumieniu art. 9 dyrektywy 98/5 oraz czy art. 9 należy interpretować w ten sposób, że wyłącza on środki prawne wymagające zwrócenia się do jednego lub kilku tego rodzaju organów przed umożliwieniem wystąpienia z kwestią prawną do „trybunału lub sądu” w rozumieniu art. 9?

oraz, z zastrzeżeniem udzielenia następnie odpowiedzi na pytanie dotyczące właściwości sądu administracyjnego i dopuszczalności środka odwoławczego, bez uszczerbku dla wszystkich zarzutów formalnoprawnych i materialnoprawnych stron, o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy właściwe organy Państwa Członkowskiego upoważnione są, by poddać prawo prawnika z danego Państwa Członkowskiego do stałego wykonywania zawodu prawnika posługując się tytułem zawodowym uzyskanym w kraju pochodzenia na obszarach działalności wyszczególnionych w art. 5 dyrektywy 98/5/WE wymogowi znajomości języków tego Państwa Członkowskiego?

W szczególności, czy właściwe organy mogą postawić warunek, że prawo wykonywania zawodu zależy od zdania egzaminu ustnego ze wszystkich (lub niektórych) z trzech głównych języków przyjmującego Państwa Członkowskiego w celu umożliwienia właściwym organom sprawdzenia, czy prawnik opanował te trzy języki; a w przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy i jakie są wymagane gwarancje proceduralne?

(1) Dyrektywa 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mająca na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w Państwie Członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 77 z 14.3.1998, str. 36).

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/15

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Hoge Raad der Nederlanden, wydanym dnia 10 grudnia 2004 r., w sprawie Magpar VI B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-509/04)

(2005/C 31/31)

Język postępowania: niderlandzki

W dniu 13 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandzki Sąd Najwyższy), Niderlandy, wydanym w dniu 10 grudnia 2004 r. w sprawie Magpar VI B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën.

Hoge Raad der Nederlanden zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy 69/335/EWG (1) w brzmieniu zmienionym dyrektywą 73/79/EWG (2) należy interpretować w taki sposób, że jeśli spółka w ciągu pięciu lat od nabycia udziałów w trakcie łączenia, które jest zwolnione z podatku kapitałowego, przestaje posiadać te udziały, gdyż spółka, w której posiadała udziały jest przedmiotem łączenia, to wymagania, o których mowa w powyższym przepisie dyrektywy, mają zastosowanie do udziałów w spółce przejmującej?

2)	Czy dla odpowiedzi na pytanie 4.1 ma znaczenie fakt, że spółka, która posiadała udziały, przestała istnieć w związku z wejściem w życie połączenia z inną spółką (art. 2:311 ust. 1 BW), wobec czego nie można mówić o zbyciu udziałów w znaczeniu literalnym?

(1) Dyrektywa Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. English special editon: Series I 1969(II) str. 412).

(2) Dyrektywa Rady 73/79/EWG z dnia 9 kwietnia 1973 r. zmieniająca zakres stosowania obniżonej stawki podatku kapitałowego przewidzianej dla niektórych działań restrukturyzacyjnych spółek przez art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. 1973 L, str. 13).

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/16

Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwo Belgii

(Sprawa C-510/04)

(2005/C 31/32)

Język postępowania: francuski

W dniu 13 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez K. Simonssona i W. Wilsa, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Królestwo Belgii.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

Stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu dostosowania się do dyrektywy 2002/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 lutego 2002 r. w sprawie formalności sprawozdawczych dla statków wchodzących do i/lub wychodzących z portów Państw Członkowskich Wspólnoty (1), a w każdym razie nie podając ich do wiadomości Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do wprowadzenia w życie dyrektywy w wewnętrznym porządku krajowym upłynął dnia 9 września 2003 r.

(1) Dz.U. L 67 z 9.3.2002, str. 31.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/16

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-515/04)

(2005/C 31/33)

Język postępowania: francuski

W dniu 15 grudnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. O'Reilly i R. Troostersa, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Królestwu Belgii.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do dostosowania się do dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy do krajowego systemu prawnego upłynął dnia 31 grudnia 2002 r.

(1) Dz.U. L 212 z 7.8.2001, str. 12.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/17

Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-516/04)

(2005/C 31/34)

Język postępowania: francuski

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2001/51/WE z dnia 28 czerwca 2001 r. uzupełniającej postanowienia art. 26 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (1), a w każdym razie nie przekazując ich Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy wspomnianej dyrektywy;

2)	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do dokonania transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął dnia 11 lutego 2003 r.

(1) Dz.U. L 187 z 10.7.2001, str. 45.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/18

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 23 listopada 2004 r.

w sprawie T-166/98, Cantina sociale di Dolianova Soc. coop. rl i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Wspólna organizacja rynku wina - Rozporządzenie (EWG) nr 2499/82 - Pomoc wspólnotowa - Skarga o stwierdzenie nieważności - Skarga na bezczynność - Skarga o odszkodowanie)

(2005/C 31/35)

Język postępowania: włoski

W sprawie T-166/98, Cantina sociale di Dolianova Soc. coop. rl, z siedzibą w Dolianova (Włochy), Cantina Trexenta Soc. coop rl, z siedzibą w Senorbì (Włochy), Cantina sociale Marmilla – Unione viticoltori associati Soc. coop. rl, z siedzibą w Sanluri (Włochy), Cantina sociale S. Maria La Palma Soc. coop. rl, z siedzibą w Santa Maria La Palma (Włochy), Cantina sociale del Vermentino Soc. coop. rl Monti-Sassari, z siedzibą w Monti (Włochy), reprezentowane przez adwokatów: C. Dorego i G. Dore, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: początkowo F. Ruggeri Laderchi i A. Alves Vieira, następnie Alves Vieira i L. Visaggio, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek złożony - odpowiednio i alternatywnie - na podstawie art. 173 i art. 175 Traktatu WE (po zmianie: art. 230 WE i art. 232 WE), o stwierdzenie nieważności pisma Komisji z dnia 31 lipca 1998 r. odmawiającego wypłacenia bezpośrednio skarżącym pomocy na rzecz zapobiegawczej destylacji w roku winiarskim 1982/1983, jak również o stwierdzenie niezgodnej z prawem bezczynności Komisji lub, subsydiarnie, na podstawie art. 178 Traktatu WE (po zmianie - art. 235 WE), o naprawienie szkody rzekomo poniesionej przez skarżące z powodu zachowania Komisji, Sąd (druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes, A. W. H. Meij i N. J. Forwood, sędziowie, sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 23 listopada 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

Komisja jest zobowiązana do naprawienia szkody poniesionej przez skarżące na skutek upadłości Distilleria Agricola Industriale de Terralba spowodowanej brakiem mechanizmu, który gwarantowałby – w ramach systemu wprowadzonego art. 9 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2499/82 (WE) nr 2499/82 z dnia 15 września 1982 r. w sprawie przepisów dotyczących zapobiegawczej destylacji w roku winiarskim 1982/83 – wypłatę pomocy wspólnotowej przewidzianej tym rozporządzeniem na rzecz zainteresowanych producentów.

2)	Strony przekażą Sądowi – w terminie czterech miesięcy licząc od ogłoszenia niniejszego wyroku – wyrażoną cyfrowo kwotę odszkodowania ustaloną w drodze ugody.

3)	W braku porozumienia, strony przekażą Sądowi – w tym samym terminie – swoje wnioski w przedmiocie oszacowania szkody.

(1) Dz.U. C 378 z 5.12.1998.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/18

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 1 grudnia 2004 r.

w sprawie T-027/02, Kronofrance SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Pomoc państwa - Decyzja Komisji o niewnoszeniu zastrzeżeń - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Wielosektorowe ramy pomocy regionalnej w odniesieniu do dużych projektów inwestycyjnych)

(2005/C 31/36)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-027/02, Kronofrance SA, z siedzibą w Sully-sur-Loire (Francja) reprezentowanej przez R. Nierera, adwokata, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: V. Kreuschitz oraz J. Flett, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), popieranej przez Glunz AG oraz OSB Deutschland GmbH, z siedzibą w Meppen (Niemcy), reprezentowane przez H.-J. Niemeyera oraz K. Zieglera, adwokatów, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, mającej za przedmiot stwierdzenie nieważności decyzji Komisji SG (2001) D z dnia 25 lipca 2001 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec pomocy przyznanej Glunz AG przez władze niemieckie, Sąd Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym), w składzie: H. Legal, prezes izby, V. Tiili, M. Vilaras, I. Wiszniewska-Białecka i V. Vadapalas, sędziowie, sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 1 grudnia 2004 r. wyrok, którego rozstrzygniecie brzmi następująco:

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji SG (2001) D z dnia 25 lipca 2001 r. o niewnoszeniu zastrzeżeń wobec pomocy przyznanej Glunz AG przez władze niemieckie.

2)	Komisja pokrywa, oprócz swych własnych kosztów, koszty poniesione przez skarżącą.

3)	Glunz AG oraz OSB Deutschland GmbH pokrywają koszty, które poniosły w ramach swej interwencji.

(1) Dz.U. C 118 z 18.5.2002.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/19

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 30 listopada 2004 r.

w sprawie T-168/02, IFAW Internationaler Tierschutz-Fonds GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - art. 4 ust. 5 - Nieujawnienie dokumentu pochodzącego z Państwa Członkowskiego bez uprzedniej zgody tego Państwa)

(2005/C 31/37)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-168/02, IFAW Internationaler Tierschutz-Finds GmbH, dawna Internationaler Tierschutz-Fonds (IFAW) GmbH, z siedzibą w Hamburgu (Niemcy), reprezentowana przez S. Crosby'ego, solicitor, popierana przez Królestwo Niderlandów reprezentowane przez H. Sevenster, S. Terstal, N. Bela i C. Wissels, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, Królestwo Szwecji (pełnomocnicy: A. Kruse i K. Wistrand, z adresem do doręczeń w Luksemburgu oraz Królestwo Danii (pełnomocnicy: początkowo J. Bering Liisberg, a następnie J. Molde, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: C. Docksey i P. Aalto, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), popieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (reprezentowane przez R. Caudwell, działającą w charakterze pełnomocnika oraz M. Hoskinsa, barrister, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 marca 2002 r. odmawiającej skarżącej, przy zastosowaniu art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, str. 43), dostępu do niektórych dokumentów dotyczących zdeklasyfikowania obszaru ochrony, Sąd Pierwszej Instancji (piąta izba w składzie powiększonym), w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas, J. D. Cooke, P. Mengozzi i M. E. Martins Ribeiro, sędziowie; sekretarz: D. Christensen, administrator, wydał w dniu 30 listopada 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygniecie:

1)	Skarga zostaje oddalona

2)	Skarżąca poniesie koszty własne oraz koszty poniesione przez Komisję.

3)	Królestwo Niderlandów, Królestwo Szwecji, Królestwo Danii i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej poniosą swoje własne koszty.

(1) Dz.U. C 202 z 24.8.2002.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/19

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 24 listopada 2004 r.

w sprawie T-393/02 Henkel KGaA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Trójwymiarowy znak towarowy - Kształt białego i przezroczystego flakonu - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter odróżniający - Art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2005/C 31/38)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-393/02, Henkel KGaA, z siedzibą w Düsseldorfie (Niemcy), reprezentowanej przez adwokat C. Osterrieth, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez U. Pfleghara i G. Schneidera, działających w charakterze pełnomocników, mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 października 2002 r. (sprawa R 313/2001-4), dotyczącą rejestracji trójwymiarowego oznaczenia, na które składa się forma białego i przezroczystego flakonu, Sąd Pierwszej Instancji (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 24 listopada 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 października 2002 r. (sprawa R 313/2001-4) jest nieważna.

2)	Strona pozwana zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 8.3.2003.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/20

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 23 listopada 2004 r.

w sprawie T-84/03 Maurizio Turco przeciwko Radzie Unii Europejskiej (1)

(Przejrzystość - Dostęp do dokumentów Rady - Częściowa odmowa udzielenia dostępu - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Wyjątki)

(2005/C 31/39)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-84/03, Maurizio Turco, zamieszkały w Pulsano (Włochy), reprezentowany przez adwokatów O. W. Brouwera, T. Janssensa i C. Schillemansa, popierany przez Republikę Finlandii, reprezentowaną przez T. Pynnä i A. Guimaraes-Purokoski, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, Królestwo Danii, reprezentowane przez J. Liisberga, następnie J. Molde'a, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu) i Królestwo Szwecji, reprezentowane przez A. Krusego i K. Wistrand, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko radzie Unii Europejskiej, reprezentowanej przez J.-C. Pirisa i M. Bauera, działających w charakterze pełnomocników, popieranej przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowane przez C. Jackson, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez P. Salesa i J. Stratford, barristers, z adresem do doręczeń w Luksemburgu i Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez M. Petite'a, C. Docksey'a i P. Aalto, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 19 grudnia 2002 r. odmawiającej skarżącemu częściowego dostępu do określonych dokumentów figurujących w porządku obrad Rady „Wymiar sprawiedliwości i sprawy wewnętrzne” w dniach 14 i 15 października 2002 r., Sąd (piąta izba), w składzie P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: I. Natsinas, administrator, wydał w dniu 23 listopada 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona w zakresie, w jakim dotyczy odmowy udzielenia dostępu do opinii prawnej Rady.

2)	W pozostałym zakresie nie ma powodu do rozstrzygania.

3)	Skarżący i Rada pokrywają, każdy w połowie koszty, związane ze skargą.

4)	Interwenienci pokrywają koszty własne.

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/20

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 30 listopada 2004 r.

w sprawie T-173/03, Anne Geddes przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Znak słowny NURSERYROOM - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Art. 7 ust.1 lit c) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2005/C 31/40)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-173/03, Anne Geddes, zamieszkała w Auckland (Nowa Zelandia), reprezentowana przez G. Farringtona, solicitor, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez E. Dijkema oraz A. Folliard-Monguirala, mającej za przedmiot odwołanie od decyzji czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 lutego 2003 r. (sprawa R 839/2001-4) dotyczącej wniosku o rejestrację słownego wspólnotowego znaku towarowego NURSERYROOM, Sąd Pierwszej Instancji (druga izba), w składzie: J. Pirrung, prezes, N. J. Forwood i S. Papasavvas, sędziowie; sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 30 listopada 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 171 z 19.7.2003.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/21

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 23 listopada 2004 r.

w sprawie T-360/03 Frischpack GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Trójwymiarowy znak towarowy - Kształt pudełka na ser - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Charakter odróżniający)

(2005/C 31/41)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-360/03, Frischpack GmbH & Co. KG, z siedzibą w Mailling bei Schönau (Niemcy), reprezentowanej przez adwokata P. Bornemanna, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez U. Pfleghara i G. Schneidera, działających w charakterze pełnomocników, mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 8 września 2003 r. (sprawa R 236/2003-2), dotyczącej rejestracji trójwymiarowego znaku towarowego (pudełko na ser), Sąd Pierwszej Instancji (piąta izba), w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i D. Šváby, sędziowie; sekretarz: I. Natsinas, administrator, wydał w dniu 23 listopada 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 304 z 13.12.2003.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/21

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 6 września 2004 r.

w sprawie T-213/02, SNF SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Dyrektywa 2002/34/WE - Ograniczenia w wykorzystywaniu poliakryloamidów w składzie produktów kosmetycznych - Osoba, której sprawa dotyczy indywidualnie - Dopuszczalność)

(2005/C 31/42)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-213/02, SNF SA, z siedzibą w Saint-Étienne (Francja), reprezentowanej przez adwokatów K. Van Maldegema i C. Mereu'a, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: X. Lewis, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie częściowej nieważności dwudziestej szóstej dyrektywy Komisji 2002/34/WE z dnia 15 kwietnia 2002 r. dostosowującej do postępu technicznego załączniki II, III i VII do dyrektywy Rady 76/768/EWG w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do produktów kosmetycznych (Dz.U. Dz 102, str. 19), w zakresie, w jakim ogranicza ona wykorzystanie poliakryloamidów w składzie produktów kosmetycznych, Sąd Pierwszej Instancji (piąta izba), w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie, sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 6 września 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Strona skarżąca poniesie koszty własne oraz koszty strony pozwanej.

(1) Dz.U. C 233 z 28.9.2002.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/21

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 9 listopada 2004 r.

w sprawie T-252/03, Fédération nationale de l'industrie et des commerces en gros des viands (FNICGV) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE - Rynek wołowiny i cielęciny - Skarga o stwierdzenie nieważności - Nieograniczone prawo orzekania - Termin na wniesienie skargi - Wniesienie po terminie - Niedopuszczalność)

(2005/C 31/43)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-252/03, Fédération nationale de l'industrie et des cinnerces en gros des viands (FNICGV) z siedzibą w Paryżu (Francja), reprezentowanej przez adwokatów P. Abegga i E. Prigenta, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, popieranej przez Republikę Francuską, reprezentowanej przez R. Abrahama, G. de Berguesa i F. Milliona, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez P. Olivera i F. Lelièvre, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, mającej za przedmiot w postępowaniu głównym wniosek o uchylenie kary pieniężnej nałożonej na skarżącego na mocy art. 3 decyzji Komisji 2003/600/WE z dnia 2 kwietnia 2003 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 Traktatu WE (Sprawa COMP/C.38.279/F3 – Wołowina francuska) (Dz.U. L 209, str. 12), lub, ewentualnie, wniosek o obniżenie kwoty kary pieniężnej, Sąd Pierwszej Instancji (piąta izba), w składzie P. Lindh, Prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 9 listopada 2004 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarżący i Komisja poniosą własne koszty w zakresie postępowania głównego.

3)	Skarżący poniesie, poza własnymi kosztami postępowania, koszty Komisji w zakresie postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych.

4)	Republika Francuska poniesie własne koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/22

POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 10 listopada 2004 r.

w sprawie T-316/04 R Wam SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Pomoc państwa - Pożyczki o obniżonej stopie procentowej umożliwiające przedsiębiorstwu zainstalowanie się w niektórych krajach trzecich - Obowiązek windykacji - Środki tymczasowe - Zawieszenie wykonania - Okoliczności niecierpiące zwłoki - Brak)

(2005/C 31/44)

Język postępowania: włoski

W sprawie T-316/04 R Wam SpA, z siedzibą w Cavezzo di Modena (Włochy), reprezentowanej przez E. Gilianiego, adwokata, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: V. Di Bucci i E. Righini, z adresem do doręczeń w Luksemburgu) mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji z dnia 19 maja 2004 r. [C (2004) 1812 final] w sprawie pomocy państwa C 4/2003 (dawniej NN 102/2002), Prezes Sądu wydał w dniu 10 listopada 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Wniosek o zarządzenie środka tymczasowego zostaje oddalony.

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/22

Skarga wniesiona w dniu 8 września 2004 r. przez Hensotherm AB przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-366/04)

(2005/C 31/45)

Język postępowania: szwedzki

W dniu 8 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Hensotherm AB z siedzibą w Trelleborg (Szwecja), reprezentowanej przez adwokata Stefana Hallbäcka przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również spółka Rudolf Hensel GmBH z siedzibą w Börnsen (Niemcy).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	ponowne przekazanie sprawy do rozpoznania przez Izbę Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach rynku wewnętrznego w celu rozpatrzenia co do istoty odwołania skarżącej od decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 11 września 2003 r., ze względu na naruszenie podstawowych wymogów proceduralnych;

—	ewentualnie, rozpatrzenie odwołania od decyzji Wydziału Unieważnień z dnia 11 września 2003 r. i decyzji Izby Odwoławczej z dnia 12 lipca 2004 r. i oddalenie wniosku spółki Rudolf Hensel GmBH o unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego nr 357 863;

—	obciążenie Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zarejestrowany wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o unieważnienie:	Graficzny znak towarowy „HENSOTHERM” dla towarów z klasy 2 i 17 (farby, materiały izolacyjne i uszczelniające) – wspólnotowy znak towarowy nr 357.863
Właściciel wspólnotowego znaku towarowego:	Skarżąca
Strona wnosząca o unieważnienie znaku:	Rudolf Hensel GmBH
Znak należący do wnioskodawcy o unieważnienie:	krajowy słowny znak towarowy: „HENSOTHERM” (nr 213 672) dla towarów z klasy 2
Decyzja Wydziału Unieważnień:	Stwierdzenie nieważności wspólno-towego znaku towarowego „HENSOTHERM” ze względu na ryzyko wprowadzenia w błąd w odniesieniu do wcześniejszego krajowego znaku towarowego „HENSOTHERM” (nr 213 672)
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie przepisu art. 52, ust. 1, lit. a i przepisu art. 78 rozporządzenia (WE) nr 40/94

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/23

Skarga wniesiona w dniu 18 października 2004 r. przez Annę Kontouli przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-416/04)

(2005/C 31/46)

Język postępowania: angielski

W dniu 18 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Anny Kontouli zamieszkałej w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanej przez V. Arkitidisa, lawyer, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich.

Anna Kontouli wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Rady z dnia 16 lipca 2004 r. oddalającej sprzeciw wniesiony przez skarżącą na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu Pracowniczego dotyczącej określenia odpowiedniego wskaźnika korygującego przy obliczaniu renty;

—

zasądzenie od Rady na rzecz skarżącej kwoty równej różnicy pomiędzy kwotami renty wypłaconą do tej pory na rzecz skarżącej a kwotami renty, które powinny były być wypłacone, gdyby wskaźnik korygujący renty skarżącej został określony w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa od dnia 1 maja 2003, w którym ustalone zostało prawo skarżącej do renty, wraz z odsetkami za zwłokę równymi stopie procentowej określonej przez Europejski Bank Centralny dla swych operacji refinansowania, zwiększonej o dwa punkty procentowe;

—	zasądzenie od Rady na rzecz skarżącej zadośćuczynienia w wysokości 100.000 Euro w związku z pozaumowną, istotną krzywdą moralną poniesioną przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego poprzedzającego skargę i przy wielu pisemnych i ustnych kontaktach skarżącej ze służbami Rady; i

—	obciążenie Rady kosztami

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca jest byłym urzędnikiem Rady, otrzymującym rentę inwalidzką od dnia 1 maja 2003 r. Po zakończeniu służby, skarżąca poinformowała Radę, że osiedliła się na stałe w Zjednoczonym Królestwie i na podstawie tej informacji Rada wstępnie zastosowała do renty skarżącej wskaźnik korygujący właściwy dla tego państwa. Jednakże, mając na uwadze, że skarżąca przedłożyła sprzeczne informacje co do jej miejsca stałego pobytu, Rada zawiesiła stosowanie wskaźnika korygującego właściwego dla Zjednoczonego Królestwa, stosując najpierw współczynnik korekcyjny właściwy dla Belgii i w dalszym okresie – właściwy dla Grecji, gdzie skarżąca miała początkowe miejsce pochodzenia. Skarżąca wniosła sprzeciw, który został oddalony zaskarżoną decyzją dnia 16 lipca 2004r.

W uzasadnieniu skargi, skarżąca podnosi, że stale i legalnie przebywa w Zjednoczonym Królestwie od dnia 1 maja 2003 do chwili obecnej. Uważa ona, że stwierdzając odmiennie, Rada naruszyła art. 82 ust. 1 Regulaminu Pracowniczego i popełniła rażący błąd w ocenie. Podnosi ona również, że Rada nie uzasadniła swej decyzji w sposób wystarczający i naruszyła podstawową zasadę pewności prawa poprzez obalenie uprawnionych oczekiwań skarżącej. Ponadto skarżąca twierdzi, że Rada naruszyła zasadę dobrej administracji i obowiązek starannego działania wobec skarżącej. Wreszcie, skarżąca podnosi, że doznała ona istotnej krzywdy w wyniku ogólnego zachowania strony przeciwnej wobec niej i w wyniku faktu, że jej córka musiała porzucić swe studia doktoranckie w Grecji w celu przeprowadzenia się do Zjednoczonego Królestwa i podjęcia tam pracy, aby zapewnić skarżącej pomoc finansową. Skarżąca wnosi do Sądu o zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia za tę krzywdę moralną.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/24

Skarga wniesiona w dniu 25 października 2004 r. przez Trubowest Handel GmbH i Viktora Makarova przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-429/04)

(2005/C 31/47)

Język postępowania: angielski

W dniu 25 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Trubowest Handel GmbH, Kolonia (Niemcy) i Viktora Makarova, Kolonia (Niemcy), reprezentowanych przez adwokatów Dr K. Adamantopoulosa i E. Petritsiego, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zobowiązanie Wspólnoty Europejskiej na podstawie art. 288 ust. 2 Traktatu WE do naprawienia szkody poniesionej w wyniku przyjęcia ostatecznych środków antydumpingowych przewidzianych w rozporządzeniu antydumpingowym, poprzez zasądzenie kwot:

—	118 058,46 EUR na rzecz Trubowest Handel tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,

—	397 916,91 EUR (277 939,37 + 63 448,54 + 56 529,00) na rzecz V. Makarova tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,

—

128 000,00 EUR na rzecz Trubowest Handel tytułem korzyści utraconych w okresie między rokiem 2000 i 2004, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty lub ewentualnie w wysokości należnej Trubowest tytułem odszkodowania za korzyści utracone w okresie między rokiem 2000 i 2004, która zostanie ustalona w toku postępowania, w drodze umowy między stronami, po wydaniu postanowienia przez Sąd, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,

—	150 000,00 EUR na rzecz V. Makarova tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,

—	obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy ze skarżących jest importerem rur i przewodów bez szwu do Wspólnoty Europejskiej, podczas gdy drugi ze skarżących jest dyrektorem zarządzającym. Swą skargą dochodzą naprawienia szkody, którą rzekomo ponieśli w następstwie przyjęcia rozporządzenia nr 2320/97 (1) nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących z Węgier, Polski, Rosji, Republiki Czeskiej, Rumunii i Republiki Słowackiej.

Skarżący podnosi, że w ramach postępowania na podstawie art. 81 WE nałożono karę pieniężną na szereg wspólnotowych producentów rur i przewodów bez szwu (2). Według skarżących, jest bardzo prawdopodobne jeśli nie pewne, że sprzeczne z zasadami konkurencji postępowanie producentów rur i przewodów bez szwu miało wpływ na wyniki badania szkody i związku przyczynowego w ramach postępowania antydumpingowego, wobec faktu, że postępowanie w zakresie ochrony konkurencji i postępowanie antydumpingowe pokrywały się w zakresie objętych nimi produktów, uczestniczących w nich spółek i okresów dochodzenia. Skarżący zarzucają, że Komisja jednakże nie uwzględniła sprzecznego z zasadami konkurencji postępowania przy ustalaniu szkody spowodowanej rzekomym przywozem po cenach dumpingowych, jak wymaga tego rozporządzenie nr 384/1996 (3).

Na powyżej wskazanej podstawie skarżący podnoszą naruszenie rozporządzenia nr 384/1996 oraz obowiązku dobrej administracji i należytej staranności. Twierdzą oni również, że Rada i Komisja przyznały następnie, że niezgodne z zasadami konkurencji zachowanie miało wpływ na dochodzenie antydumpingowe i na mocy rozporządzenia nr 1322/2004 (4) stwierdziły, że dalsze stosowanie środków nałożonych rozporządzeniem nr 2320/1997 nie jest właściwe.

Skarżący argumentują, że gdyby Rada i Komisja nie naruszyły powyższych zasad i zobowiązań, rozporządzenie nr 2320/1997 nigdy nie zostałoby przyjęte a skarżący nie ponieśliby szkody nim wyrządzonej. Skarżący dochodzą wobec tego odszkodowania, które w przypadku pierwszego skarżącego polega na zwrocie zapłaconych przezeń na podstawie rozporządzenia nr 2320/1997 kwot ceł oraz rekompensacie utraconych korzyści. Drugi skarżący dochodzi odszkodowania w zakresie zapłaconych przezeń na podstawie rozporządzenia nr 2320/1997 kwot, zarobku utraconego w wyniku niewypłacenia mu wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji dyrektora, rzekomo poniesionych kosztów sądowych jak również w zakresie doznanej krzywdy.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 z 17 listopada 1997 r., Dz.U. L 322 z 25.11.1997, str. 1.

(2) 2003/382/WE Decyzja Komisji z dnia 8 grudnia 1999 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 Traktatu WE (Sprawa IV/E-1/35.860-B stalowe rury bez szwu)(ogłoszona w dokumencie numer C(1999) 4154), Dz.U. L 140 z 6.6.2003, str. 1.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej, Dz.U. L 56 z 6.3.1996, str. 1.

(4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1322/2004 z dnia 16 lipca 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) Nr 2320/97 w nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących między innymi z Rosji i Rumunii, Dz.U. L 246 z 20.7.2004, str. 10.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/25

Skarga wniesiona w dniu 25 października 2004 r. przez Nomura Principal Investment plc i Nomura International plc przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-430/04)

(2005/C 31/48)

Język postępowania: angielski

W dniu 25 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona przez Nomura Principal Investment plc i Nomura International plc, reprezentowane przez adwokatów C. D. Ehlermanna, F. Louisa, A. Valleriego, G.A. Gutermutha i C. Duvernoy'a, skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 14 lipca 2004 r. w sprawie pomocy państwa nr sprawy CZ 46/2003 – Republika Czeska (Investiÿni a poštovní banka, a.s.);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżona decyzja została podjęta w ramach procedury ustanowionej w sekcji 3 załącznika IV do Traktatu o przystąpieniu do Unii Europejskiej w sprawie badania przez Komisję środków pomocy państwa, przyjętych przez nowe Państwa Członkowskie przed ich przystąpieniem i notyfikowanych Komsji przez władze tych państw przed 1 maja 2004 r. Zaskarżona decyzja określa środki pomocy, jakich Republika Czeska udzieliła przed akcesją na rzecz czeskiego banku Ceskoslovenska obchodni banka („CSOB”), jako nie „mające zastosowania po przystąpieniu” w rozumieniu sekcji 3 załącznika IV do Traktatu o przystąpieniu i z tego względu nie będące przedmiotem badania Komisji ze względu na materialno-prawną zgodność z unijnymi regulacjami w zakresie pomocy.

Skarżąca podnosi, że powinno nastąpić stwierdzenie nieważności tej decyzji, ponieważ przedmiotowe, czeskie środki pomocy mają zastosowanie po przystąpieniu. Zdaniem skarżącej, zaskarżona decyzja naruszyła sekcję 3 załącznika IV do Traktatu o przystąpieniu, art. 253 WE, art. 88 WE i rozporządzenie 659/1999 (1) poprzez przyjęcie błędnej definicji „środków mających nadal zastosowanie” po przystąpieniu.

Skarżąca podnosi ponadto, że przyjmując zaskarżoną decyzję Komisja wykroczyła poza swe kompetencje naruszając sekcję 3 załącznika IV do Traktatu o przystąpieniu i art. 88 WE poprzez zredefiniowanie pojęcia „środków mających nadal zastosowanie” w celu uniknięcia badania środka przyjętego przez przystępujące państwo, który pozostałby w zakresie definicji tego pojęcia, uprzednio stosowanej przez Komisję.

Skarżąca podnosi ponadto, że Komisja popełniła błąd co do prawa i naruszyła sekcję 3 załącznika IV do Traktatu o przystąpieniu i art. 88 WE poprzez zaniechanie wszczęcia formalnej procedury dochodzenia pomimo dalszego istnienia otwartych i nierozwiązanych kwestii faktycznych i wielu wątpliwości dotyczących zgodności z prawem notyfikowanych środków. Komisja popełniła również błąd co do prawa poprzez błędne zastosowanie, w przypadku gwarancji ryzyka procesowego i innych żądań wydanych przez czeski Bank Narodowy na rzecz CSOB, swej definicji co do możności stosowania po przystąpieniu przedakcesyjnych środków pomocy udzielonych przez Republikę Czeską. Wreszcie, Komisja popełniła błąd zarówno co do prawa jak i co do faktu poprzez brak przeprowadzenia poprawnego dochodzenia w zakresie faktów związanych ze środkami pomocy udzielonymi przez państwo czeskie na rzecz CSOB.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dz.U. L 83 z 27.3.1999, str. 1.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/26

Skarga wniesiona w dniu 5 listopada 2004 r. przez France Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-444/04)

(2005/C 31/49)

Język postępowania: francuski

W dniu 5 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga spółki France Télécom z siedzibą w Paryżu reprezentowanej przez adwokatów: Antoine'a Gosset-Grainville'a i Stéphane'a Hautbourga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr C(2004) 3060, z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz France Télécom;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty podnoszone przez skarżącą w niniejszej sprawie są identyczne z podnoszonymi przez skarżącą w sprawie T-425/04.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/26

Skarga wniesiona w dniu 10 listopada 2004 r. przez Energy Technologies ET S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-445/04)

(2005/C 31/50)

Język, w którym dokonano zgłoszenia: angielski

W dniu 10 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Energy Technologies ET S.A., z siedzibą we Fryburgu (Szwajcaria), reprezentowanej przez A. Bomana, lawyer, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była także Aparellaje Elèctrico S.L. z siedzibą w Hospitalet de Llobregat (Hiszpania).

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Czwartej Izby Odwoławczej z dnia 7 lipca 2004 r. (sprawa R 0366/2002-4);

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego w niniejszej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Energy Technologies ET S.A
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Znak słowny „UNEX” dla produktów z klas 7 i 11 (Wymienniki ciepła stanowiące części maszyn; Wymienniki ciepła oraz części i osprzęt do nich) (zgłoszenie nr 974881)
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Aparellaje Elèctrico S.L.
Znak lub oznaczenie, na który powołano się w sprzeciwie:	Hiszpański słowny znak „UNEX” dla produktów z dawnych hiszpańskich klas 6, 17 i 61 (rury, śruby, okablowanie oraz układanie kabli i rur w elektronicznych i elektrycznych systemach technicznych;…).
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie zgłoszenia Wspólnotowego znaku towarowego
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia nr 40/94.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/27

Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2004 r. przez Bouygues SA et Bouygues Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-450/04)

(2005/C 31/51)

Język postępowania: francuski

W dniu 9 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Bouygues SA oraz Bouygues Télécom, z siedzibami odpowiednio w Paryżu i Boulogne Billancourt (Francja) reprezentowanych przez adwokatów: Louisa Vogela, Josepha Vogela, François'a Sureau, Didiera Théophile'a, Bernarda Amory'ego i Alexandre Verheyden przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr C(2004)3060 z dnia 2 sierpnia 2004 r.,

—	stwierdzenie nieważności art. 2 wspomnianej decyzji,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji nr C(2004)3060 z dnia 2 sierpnia 2004 r., w której Komisja Europejska uznała, że pożyczka akcjonariusza przyznana przez Francję Groupe France Télécom w grudniu 2002 r. w formie linii kredytowej w wysokości 9 miliardów EUR, rozpatrywana w kontekście oświadczeń formułowanych od lipca 2002 r., stanowiła pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem. Komisja ponadto zdecydowała, że pomoc ta nie powinna stanowić przedmiotu zwrotu.

Odnośnie uznania za pomoc, skarżące zarzucają ponadto, że w spornej decyzji odmówiono zakwalifikowania jako pomoc państwa zobowiązań wynikających z oświadczeń rządu francuskiego, który publicznie popierał, od lipca do października 2002 r., kredyt dla France Télécom, podczas gdy przedsiębiorstwo to, poważnie zadłużone, wykazywało ogromne straty.

Na poparcie swoich roszczeń, skarżące podnoszą:

—

że Komisja, odmawiając zakwalifikowania jako pomoc państwa oświadczeń rządu francuskiego z lipca, września i października 2002 r., rozpatrywanych indywidualnie lub łącznie, popełniła błąd w zastosowaniu art. 87 Traktatu. Pozwana powinna była stwierdzić w tym zakresie, że wspomniane oświadczenia przyniosły France Télécom korzyść, która zakłócała zarówno konkurencję, jak i wymianę handlową pomiędzy Państwami Członkowskimi;

—

że zaskarżona decyzja opiera się na sprzecznych i niewystarczających podstawach. W tym względzie zostało doprecyzowane, że po stwierdzeniu, że oświadczenia rządu francuskiego łączą w sobie wszystkie cechy pomocy państwa, Komisja nie wyciągnęła z tego faktu logicznych wniosków w postaci zakwalifikowania wspomnianych oświadczeń jako pomocy;

—

że, odnośnie odmowy nakazania zwrotu pomocy, należało stwierdzić naruszenie art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 88 (93) Traktatu, jak również naruszenie, z powodu niedostatecznych podstaw decyzji, istotnych wymogów proceduralnych. Skarżące uważają w tym względzie, że Komisja mogła była bez przeszkód przedstawić w wymiarze liczbowym wysokość pomocy, nie naruszając prawa Francji do obrony, i że zwrot spornej pomocy nie naruszałby, w niniejszym przypadku, zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/27

Skarga wniesiona w dniu 12 listopada 2004 r. przez Association Française des Opérateurs de Réseaux et Services de Télécommunications — AFORS Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-456/04)

(2005/C 31/52)

Język postępowania: francuski

W dniu 12 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Association Française des Opérateurs de Réseaux et Services de Télécommunications — AFORS Télécom z siedzibą w Paryżu reprezentowanego przez adwokata Oliviera Frégeta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji nr C(2004) 3060, z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz France Télécom;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach planu mającego na celu przywrócenie równowagi bilansowi francuskiej spółki telekomunikacyjnej France Télécom, Francja — wówczas wspólnik większościowy tej spółki — udzieliła jej pożyczki na wzmocnienie funduszy własnych, w formie linii kredytowej w wysokości 9 miliardów EUR. Zaskarżoną decyzją Komisja uznała, że sporna pożyczka stanowiła pomoc Państwa. Jednakże w art. 2 tej decyzji, zadecydowała, że nie powinna ona być przedmiotem środków mających na celu zwrot pomocy.

Strona skarżąca, która twierdzi, że jednoczy dużą część alternatywnych operatorów telekomunikacyjnych we Francji, bezpośrednich konkurentów France Télécom, utrzymuje, że ma prawo do żądania stwierdzenia nieważności wspomnianego przepisu. Na poparcie swojej skargi, przede wszystkim podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że nie może dokonać oszacowania korzyści przyjętych przez France Télécom wskutek działań i oświadczeń państwa francuskiego. Ponadto Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, gdyż mniej szkody przyniosłoby rynkowi odliczenie kwoty niższej od rzeczywistej wartości korzyści i jej efektów na konkurencję niż wykluczenie możliwości całego zwrotu. Strona skarżąca podnosi następnie, że w żadnym przypadku Komisja nie była zobowiązana do dokładnej oceny wysokości pomocy.

Strona skarżąca podnosi również, że Komisja nie wzięła pod uwagę utrwalonego orzecznictwa, które zezwala na odstępstwo od obowiązku zwrotu bezprawnie udzielonej pomocy jedynie w przypadku nadzwyczajnych okoliczności lub zupełnej niemożliwości. Strona skarżąca utrzymuje również, że Komisja niesłusznie uznała, że zwrot pomocy naruszałby prawo do obrony, jak również zasadę uzasadnionych oczekiwań.

Strona skarżąca twierdzi, ponadto, że Komisja naruszyła zasadę przejrzystości, nie przedstawiając zainteresowanym stronom, w tym samej stronie skarżącej, niektórych sprawozdań ekspertów dostarczonych przez Francję, które odegrały zasadniczą rolę w rozwiązaniu przyjętym przez Komisję.

Strona skarżąca ocenia również, że Komisja naruszyła procedury pomijając nałożone przez jej własne wytyczne ograniczenia w zakresie pomocy udzielanej na restrukturyzację. Ponadto według strony skarżącej, fakt, że Komisja uznała pomoc za niezgodną z Traktatem, a następnie nie domagała się jej zwrotu stanowi sam w sobie nadużycie władzy. Na koniec strona skarżąca podnosi zarzut naruszenia obowiązku uzasadnienia.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/28

Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2004 r. przez Camar S.r.l. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-457/04)

(2005/C 31/53)

Język postępowania: włoski

W dniu 22 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Camar S.r.l. reprezentowanej przez Wilmę Viscardini, Simonettę Donà i Mario Paolina przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności udzielonej przez Komisję odmowy, wyrażonej przez dyrektora generalnego ds. rolnictwa w piśmie z dnia 10 września 2004 r. (nr D (2004) 29695 A/25707), które wpłynęło dnia 20 września 2004 r.;

—	zapewnienie wykonania pkt 1 sentencji wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawach połączonych T-79/96, T-260/97 i T-117/98;

—

nakazanie Komisji wykonania pkt 1 sentencji tego wyroku poprzez wypłatę ekwiwalentu pieniężnego pozwoleń na przywóz, których miała na podstawie wyżej powołanego wyroku udzielić, a których nie udzieliła, o wysokości 5 065 600 € albo innej ewentualnie ustalonej przez Sąd kwoty, zrewaloryzowanej oraz powiększonej o obliczone według ustalonej przez Sąd stopy odsetki należne za okres od dnia 8 czerwca 2000 r. aż do dnia uregulowania należności;

—	zasądzenie od Komisji zadośćuczynienia – na zasadzie słuszności - za doznaną przez skarżącą z powodu niewykonania wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r. na osobach jej wspólników krzywdę;

—	obciążenie Komisji kosztami związanymi z wniesieniem niniejszej skargi.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swoich zarzutów skarżąca podnosi, że bezczynność Komisji – która nie tylko nie podjęła żadnych konkretnych środków, ale nawet nie zaproponowała Camar środków odpowiednich do zapewnienia wykonania wydanego w sprawie T-79/96 wyroku (bezczynność, która trwa od 8 czerwca 2000 r.), a także jej wyraźna, zakomunikowana w piśmie z dnia 10 września 2004 r. odmowa wykonania tego wyroku, stanowią poważne naruszenie art. 233 WE.

Ponieważ nie jest już możliwe udzielenie pozwoleń, które Komisja miała przyznać skarżącej w wykonaniu tego wyroku – ze względu na to, że przywóz bananów z krajów trzecich zostanie całkowicie zliberalizowany i nie będzie już stosowany wobec niego kontyngent taryfowy – Camar wnosi o wykonanie wyroku poprzez wypłatę odszkodowania pieniężnego, które to odszkodowanie, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, jest dopuszczalne, gdy nie jest możliwe wykonanie wyroku w określony sposób.

Skarżąca żąda ponadto sprawiedliwego zadośćuczynienia za krzywdę, której doznała wskutek niewykonania wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, okoliczność ta sama w sobie jest już podstawą do odszkodowania, ponieważ narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. W tym przypadku naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań jest ponadto tym poważniejsze, że zostały dane Camar podstawy do oczekiwania wobec wyrażonego przez Komisję w piśmie z dnia 20 maja 2003 r. zamiaru zapewnienia wykonania wyroku, które to pismo zostało teraz odwołane.

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/29

Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2004 r. przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-490/04)

(2005/C 31/54)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 21 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Republiki Federalnej Niemiec, reprezentowanej przez W.-D. Plessinga i adwokata T. Lübbiga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 20 października 2004 r. (K(2004)4001/3) dotyczącej niemieckich ram prawnych w dziedzinie przygotowawczych usług pocztowych, w szczególności dostępu pośredników przewożących przesyłki we własnym zakresie i podmiotów grupujących przesyłki do publicznej sieci pocztowej i związanych z tym taryf szczególnych (BdKEP – ograniczenia w dziedzinie przygotowawczych usług pocztowych);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Według zaskarżonej decyzji § 51 ust. 1 zd. 2 pkt 5 niemieckiego prawa pocztowego (Postgesetz), na mocy którego spółce Deutsche Post AG przysługuje w okresie przejściowym w odniesieniu do jej działalności w dziedzinie transportu listów zastrzeżona pozycja prawna (tzw. wyłączna licencja), narusza art. 86 ust. 1 WE w związku z art. 82 WE w zakresie, w jakim przepis ten uniemożliwia podmiotom prowadzącym działalność w zakresie przygotowawczych usług, pocztowych - niezależnie od tego, czy występują oni jako pośrednicy przewożący przesyłki we własnym zakresie na rzecz jednego nadawcy, czy też jako podmioty grupujące przesyłki na rzecz większej ilości klientów - otrzymanie zależnych od ilości przesyłek rabatów z tytułu świadczenia częściowego na dostawę przesyłek pocztowych do centrów listowych spółki Deutsche Post AG.

Republika Federalna Niemiec podnosi w skardze wniesionej na podstawie art. 230 ust. 2 WE, że zaskarżona decyzja narusza zarówno art. 82 WE, jak również dyrektywę pocztową 97/67/WE (1), ponieważ:

—

Komisja niesłusznie założyła, że przepis niemiecki rozszerza na niekorzyść podmiotów świadczących przygotowawcze usługi pocztowe zakres dominującej pozycji na rynku operatora świadczącego usługi powszechne Deutsche Post AG w obszarze usług zastrzeżonych na znajdujący się na poziomie upstream rynek przygotowawczych usług pocztowych;

—	różne traktowanie przewozu przez nadawcę we własnym zakresie w porównaniu z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie usług pocztowych nie stanowi dyskryminacji w rozumieniu art. 82 WE względnie art. 12 tiret piąte dyrektywy pocztowej;

—	zaskarżona decyzja stanowi przedwczesną ingerencję w obszar wyłącznej licencji Deutsche Post AG zastrzeżony w sposób dopuszczalny na mocy art. 7 ust. 1 dyrektywy pocztowej.

Ponadto Republika Federalna Niemiec podnosi, że niezgodnie z art. 253 WE zaskarżona decyzja nie jest wystarczająco uzasadniona.

(1) Dyrektywa 97/67 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (Dz.U. L 15, str. 14).

5.2.2005

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 31/29

Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2004 r. przez Deutsche Post AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-493/04)

(2005/C 31/55)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 22 grudnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Deutsche Post AG z siedzibą w Bonn (Niemcy), reprezentowanej przez adwokata J. Sedemunda, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

2)	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty przedstawione przez Deutsche Post AG w skardze wniesionej na podstawie art. 230 ust. 4 WE odpowiadają odnośnie art. 82 WE i dyrektywy pocztowej 97/67/WE (1) zarzutom i głównym argumentom w sprawie T-490/04.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 31

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 48 5 lutego 2005

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacje
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2005/C 031/1	Wybór prezesów izb	1

2005/C 031/2	Listy służące ustaleniu składów czwartej, piątej i szóstej izby od dnia 12 października 2004 r.	1

2005/C 031/3	Złożenie ślubowania przez nowego sędziego Trybunału	2

2005/C 031/4	Przydzielenie nowego sędziego do izb	2

2005/C 031/5	Listy służące ustaleniu składów wielkiej izby oraz trzeciej i szóstej izby od dnia 19 października 2004 r.	2

2005/C 031/6	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C-87/00 (wniosek Giudice di pace di Genova o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Roberto Nicoli przeciwko Eridania SpA (Cukier — System cen — Regionalizacja — Obszary deficytowe — Klasyfikacja Włoch — Rok gospodarczy 1998/1999 — Rozporządzenia (EWG) nr 1785/81 oraz (WE) nr 1361/98 — Ważność rozporządzenia nr 1361/98)	3

2005/C 031/7	Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 9 grudnia 2004 r. w sprawie C-219/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwo Hiszpanii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Opodatkowanie przychodów z praw majątkowych)	3

2005/C 031/8	Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 9 grudnia 2004 r. w sprawie C-56/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 2001/29/WE — Harmonizacja niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym — Brak transpozycji w przewidzianym terminie)	3

2005/C 031/9	Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 9 grudnia 2004 r. w sprawie C-333/04 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 1999/92/WE — Ochrona pracowników — Wystawienie na niebezpieczeństwo atmosfery wybuchowej — Brak transpozycji)	4

2005/C 031/0	Sprawa C-465/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Corte Suprema di Cassazione z dnia 11 czerwca 2004 r. w sprawie Honyvem Informazioni Commerciali srl przeciwko Marielli De Zotti	4

2005/C 031/1	Sprawa C-470/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof Arnhem, wydanym w dniu 27 października 2004 r., w sprawie N przeciwko Ispecteur van de Belastingdienst Oost/kantor Almelo	5

2005/C 031/2	Sprawa C-477/04: Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	5

2005/C 031/3	Sprawa C-478/04: Skarga wniesiona dnia 16 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	6

2005/C 031/4	Sprawa C-479/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Østre Landsret z dnia 16 listopada 2004 r. w sprawie Laserdisken ApS przeciwko Kulturministeriet	6

2005/C 031/5	Sprawa C-480/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Tribunale di Viterbo z dnia 2 listopada 2004 r., w postępowaniu karnym przeciwko D'Antoniemu Antonelli	7

2005/C 031/6	Sprawa C-484/04: Skarga wniesiona dnia 23 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu	7

2005/C 031/7	Sprawa C-485/04: Skarga wniesiona dnia 25 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	8

2005/C 031/8	Sprawa C-486/04: Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	9

2005/C 031/9	Sprawa C-487/04: Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	9

2005/C 031/0	Sprawa C-488/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation (Francja), izba handlowa, finansowa i gospodarcza, wyrokiem z dnia 16 listopada 2004 r., w sprawie Galeries de Lisieux SA przeciwko Organic Recouvrement	10

2005/C 031/1	Sprawa C-492/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Badenii-Wirtembergii, wydanym w dniu 14 października 2004 r., w sprawie podatkowej Lasertec Gesellschaft für Stanzformen mbH (dawniej Riess Laser Bandstahlschnitte GmbH) przeciwko Finanzamt Emmendingen	11

2005/C 031/2	Sprawa C-493/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Gerechtshof s'-Hertogenbosch, wydanym dnia 9 czerwca 2004 r., w sprawie L. H. Piatkowski przeciwko Belastingdienst Grote ondernemingen Eindhoven	11

2005/C 031/3	Sprawa C-495/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Hoge Raad der Nederlanden, wydanym dnia 26 listopada 2004 r., w sprawie Smits-Koolhoven przeciwko Staatssecretaris van Financiën	12

2005/C 031/4	Sprawa C-496/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem College van Beroep voor het Bedrijfsleven te 's-Gravenhage, wydanym w dniu 26 listopada 2004 r. w sprawie J. Slob przeciwko Productschap Zuivel	12

2005/C 031/5	Sprawa C-497/04: Skarga wniesiona dnia 1 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej	12

2005/C 031/6	Sprawa C-498/04: Skarga wniesiona w dniu 1 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej	13

2005/C 031/7	Sprawa C-499/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Landesarbeitsgericht w Düsseldorfie, wydanym dnia 8 października 2004 r., w sprawie Hans Werhof przeciwko Freeway Traffic Systems GmbH & Co. KG	13

2005/C 031/8	Sprawa C-502/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2004 r., w postępowaniu: Ergün Torun przeciwko Stadt Augsburg, interwenienci: 1) Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht, 2) Landesantwaltschaft Bayern	14

2005/C 031/9	Sprawa C-505/04: Skarga wniesiona dnia 8 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej	14

2005/C 031/0	Sprawa C-506/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative (Wielkie Księstwo Luksemburga) wyrokiem z dnia 7 grudnia 2004 r., w postępowaniu: Graham J. Wilson przeciwko Conseil de l'Ordre des Avocats du Barreau de Luxembourg	15

2005/C 031/1	Sprawa C-509/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony postanowieniem Hoge Raad der Nederlanden, wydanym dnia 10 grudnia 2004 r., w sprawie Magpar VI B.V. przeciwko Staatssecretaris van Financiën	15

2005/C 031/2	Sprawa C-510/04: Skarga wniesiona w dniu 13 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwo Belgii	16

2005/C 031/3	Sprawa C-515/04: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii	16

2005/C 031/4	Sprawa C-516/04: Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii	17

	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2005/C 031/5	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-166/98, Cantina sociale di Dolianova Soc. coop. rl i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Wspólna organizacja rynku wina — Rozporządzenie (EWG) nr 2499/82 — Pomoc wspólnotowa — Skarga o stwierdzenie nieważności — Skarga na bezczynność — Skarga o odszkodowanie)	18

2005/C 031/6	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-027/02, Kronofrance SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Pomoc państwa — Decyzja Komisji o niewnoszeniu zastrzeżeń — Skarga o stwierdzenie nieważności — Dopuszczalność — Wielosektorowe ramy pomocy regionalnej w odniesieniu do dużych projektów inwestycyjnych)	18

2005/C 031/7	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 listopada 2004 r. w sprawie T-168/02, IFAW Internationaler Tierschutz-Fonds GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Skarga o stwierdzenie nieważności — Dostęp do dokumentów — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — art. 4 ust. 5 — Nieujawnienie dokumentu pochodzącego z Państwa Członkowskiego bez uprzedniej zgody tego Państwa)	19

2005/C 031/8	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 24 listopada 2004 r. w sprawie T-393/02 Henkel KGaA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (Wspólnotowy znak towarowy — Trójwymiarowy znak towarowy — Kształt białego i przezroczystego flakonu — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter odróżniający — Art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)	19

2005/C 031/9	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-84/03 Maurizio Turco przeciwko Radzie Unii Europejskiej (Przejrzystość — Dostęp do dokumentów Rady — Częściowa odmowa udzielenia dostępu — Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 — Wyjątki)	20

2005/C 031/0	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 listopada 2004 r. w sprawie T-173/03, Anne Geddes przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (Wspólnotowy znak towarowy — Znak słowny NURSERYROOM — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Art. 7 ust.1 lit c) rozporządzenia (WE) nr 40/94)	20

2005/C 031/1	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie T-360/03 Frischpack GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (Wspólnotowy znak towarowy — Trójwymiarowy znak towarowy — Kształt pudełka na ser — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 — Charakter odróżniający)	21

2005/C 031/2	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 6 września 2004 r. w sprawie T-213/02, SNF SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Skarga o stwierdzenie nieważności — Dyrektywa 2002/34/WE — Ograniczenia w wykorzystywaniu poliakryloamidów w składzie produktów kosmetycznych — Osoba, której sprawa dotyczy indywidualnie — Dopuszczalność)	21

2005/C 031/3	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie T-252/03, Fédération nationale de l'industrie et des commerces en gros des viands (FNICGV) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Konkurencja — Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE — Rynek wołowiny i cielęciny — Skarga o stwierdzenie nieważności — Nieograniczone prawo orzekania — Termin na wniesienie skargi — Wniesienie po terminie — Niedopuszczalność)	21

2005/C 031/4	Postanowienie Prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 listopada 2004 r. w sprawie T-316/04 R Wam SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Pomoc państwa — Pożyczki o obniżonej stopie procentowej umożliwiające przedsiębiorstwu zainstalowanie się w niektórych krajach trzecich — Obowiązek windykacji — Środki tymczasowe — Zawieszenie wykonania — Okoliczności niecierpiące zwłoki — Brak)	22

2005/C 031/5	Sprawa T-366/04: Skarga wniesiona w dniu 8 września 2004 r. przez Hensotherm AB przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)	22

2005/C 031/6	Sprawa T-416/04: Skarga wniesiona w dniu 18 października 2004 r. przez Annę Kontouli przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich	23

2005/C 031/7	Sprawa T-429/04: Skarga wniesiona w dniu 25 października 2004 r. przez Trubowest Handel GmbH i Viktora Makarova przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich	24

2005/C 031/8	Sprawa T-430/04: Skarga wniesiona w dniu 25 października 2004 r. przez Nomura Principal Investment plc i Nomura International plc przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	25

2005/C 031/9	Sprawa T-444/04: Skarga wniesiona w dniu 5 listopada 2004 r. przez France Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	26

2005/C 031/0	Sprawa T-445/04: Skarga wniesiona w dniu 10 listopada 2004 r. przez Energy Technologies ET S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	26

2005/C 031/1	Sprawa T-450/04: Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2004 r. przez Bouygues SA et Bouygues Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	27

2005/C 031/2	Sprawa T-456/04: Skarga wniesiona w dniu 12 listopada 2004 r. przez Association Française des Opérateurs de Réseaux et Services de Télécommunications — AFORS Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	27

2005/C 031/3	Sprawa T-457/04: Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2004 r. przez Camar S.r.l. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	28

2005/C 031/4	Sprawa T-490/04: Skarga wniesiona w dniu 21 grudnia 2004 r. przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	29

2005/C 031/5	Sprawa T-493/04: Skarga wniesiona w dniu 22 grudnia 2004 r. przez Deutsche Post AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	29

	III Powiadomienia
2005/C 031/6	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 19 z 22.1.2005.	30