WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie C-279/02 P: Nuno Antas de Campos przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (1)

(Odwołanie - Urzędnik - Rozporządzenie (WE, Euratom, EWWiS) nr 2688/95 - Odrzucenie wniosku o skorzystanie z możliwości zwolnienia w związku z reorganizacją)

(2004/C 314/01)

Język postępowania: portugalski

W sprawie C-279/02 P, Nuno Antas de Campos urzędnik Parlamentu Europejskiego zamieszkały w Lizbonie (Portugalia) (adwokaci: C. Botelho Moniz i E. Maia Cadete) przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (pełnomocnicy: R. da Silva Passos i J. F. de Wachter), której przedmiotem jest odwołanie w trybie art. 49 statutu WE Trybunału Sprawiedliwości wniesione w dniu 29 lipca 2002 r., Trybunał (trzecia izba), w składzie A. Rosas, wykonujący obowiązki prezesa trzeciej izby, N. Colneric i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Pan Antas de Campos zostaje obciążony kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 274 z 9.11.2002.

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 26 października 2004 r.

w sprawie C-406/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Rozporządzenie (WE) nr 2037/2000 - Substancje zubożające warstwę ozonową - Niepełna transpozycja)

(2004/C 314/02)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-406/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: U. Wölker i M. Shotter) przeciwko Irlandii (pełnomocnicy: F. O'Dubhghaill, D. O'Hagan wspierani przez D. McGratha), mającej za przedmiot skargę na uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego w trybie art. 226 WE, Trybunał (piąta izba), w składzie: R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca), prezes izby, C. Gulmann i J. Makarczyk, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 26 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygniecie:

1)

Nie przedkładając sprawozdań, o których mowa w art. 16 ust. 5 i 6 oraz art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową oraz nie podejmując, zgodnie z art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia, wszelkich wykonalnych środków ostrożności w celu zapobiegania i minimalizowania wycieków bromku metylu, a także nie określając minimalnych wymagań kwalifikacyjnych dla zaangażowanego personelu, Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 16 ust. 5 i 6 oraz art. 17 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 289 z 29.11.2003.

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 23 września 2004 r.

w sprawach połączonych C-435/02 i C-103/03 Axel Springer AG przeciwko Zeitungsverlag Niederrhein GmbH & Co. Essen KG i Hansowi-Jürgenowi Weskemu (wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożone przez Landgericht Essen i przez Landgericht Hagen) (1)

(Art. 104 ust. 3 regulaminu Trybunału - Prawo spółek - Dyrektywa 90/605/EWG zmieniająca zakres stosowania dyrektyw 78/660/EWG i 83/349/EWG - Art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu WE [po zmianie art. 44 ust. 2 lit. g) WE] - Spółka mająca formę spółki komandytowej, której wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność majątkową są spółki z ograniczoną odpowiedzialnością GmbH & Co. KG - Publikacja sprawozdań finansowych - Możliwość wglądu do tych dokumentów przez osoby trzecie - Pojęcie osoby trzeciej - Włączenie między innymi podmiotów konkurujących - Ważność - Podstawa prawna - Zasada swobodnego wykonywania zawodu, wolności prasy i równego traktowania)

(2004/C 314/03)

Język postępowania: niemiecki

W sprawach połączonych C-435/02 i C-103/03, mających za przedmiot wnioski, które wpłynęły odpowiednio dnia 2 grudnia 2002 r. i dnia 5 marca 2003 r., o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożone przez Landgericht Essen (Niemcy) i Landgericht Hagen (Niemcy), postanowieniami z dnia 25 listopada 2002 r. i z dnia 11 lutego 2003 r., w postępowaniu: Axel Springer AG przeciwko Zeitungsverlag Niederrhein GmbH & Co. Essen KG (C-435/02) i Axel Springer AG przeciwko Hansowi-Jürgenowi Weskemu (C-103/03), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans (sprawozdawca), prezes izby, J.-P. Puissochet i R. Schintgen, F. Macken i N. Colneric sędziowie; rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 23 września 2004 r. postanowienie zawierające następujące rozstrzygnięcie:

1)

Dyrektywa Rady 90/605/EWG z dnia 8 listopada 1990 r. zmieniająca dyrektywę 78/660/EWG w sprawie rocznych sprawozdań finansowych i dyrektywę 83/349/EWG w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych, w odniesieniu do zakresu wymienionych dyrektyw w części, w jakiej wynika z niej, że każda osoba ma możliwość wglądu do rocznych sprawozdań finansowych oraz rocznego sprawozdania z działalności spółek w niej wymienionych bez potrzeby wykazania prawa lub interesu zasługującego na ochronę, mogła zostać ważnie przyjęta na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu WE [po zmianie art. 44 ust. 2 lit. g) WE].

2)	Analiza dwóch pierwszych pytań w sprawie C-435/02 oraz drugiego i trzeciego pytania w sprawie C-103/03 w świetle ogólnych zasad prawa wspólnotowego, tj. swobody wykonywania zawodu i wolności wyrażania swoich poglądów nie wykazała nic, co mogłoby wpłynąć na ważność dyrektywy 90/605.

3)	Analizy trzeciego pytania w sprawie C-435/02 i czwartego pytania w sprawie C-103/03 w świetle zasady równego traktowania nie wykazała nic, co mogłoby wpłynąć na ważność dyrektywy 90/605.

---

(1)   Dz. U C 44 z 22.2.2003.

Dz. U C 12 z 10.5.2003.

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 27 września 2004 r.

w sprawie C-470/02 P: Union européenne de radio-télévision (UER) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Odwołanie - Konkurencja - Porozumienia - Wspólne nabycie praw telewizyjnych do międzynarodowych imprez sportowych - Dostęp osób trzecich do tych praw - Art. 81 ust. 3 WE - Oczywista bezzasadność odwołania)

(2004/C 314/04)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-470/02 P, Union européenne de radio-télévision (UER), z siedzibą w Grand-Saconnex (Szwajcaria), (adwokaci: D. Waelbroeck i M. Johnsson) mającej za przedmiot odwołanie wniesione od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (drugiej izby w składzie powiększonym) z dnia 8 października 2002 r, w sprawie M6 i in. przeciwko Komisji (T-185/00, T-216/00, T-299/00 i T-300/00) i mające na celu uchylenie tego wyroku, w której to sprawie pozostałymi uczestnikami są: Komisja Wspólnot Europejskich, Métropole télévision SA (M6), z siedzibą w Neuilly-sur-Seine (Francja), (adwokaci: P. Dian i J.-C. André), Antena 3 de Televisión SA, z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), (adwokaci: S. Muñoz Machado i M. López-Contreras González), Gestevisión Telecinco SA, z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), (adwokaci: S. Muñoz Machado i M. López-Contreras González) i Sociedade Independente de Comunicação SA (SIC), z siedzibą w Linda-a-Velha (Portugalia), (adwokaci: C. Botelho Moniz i E. Maia Cadete), Radiotelevisión Española (RTVE), Deutsches SportFernsehen GmbH (DSF), z siedzibą w Ismaning (Niemcy), (adwokat: K. Metzlaff) i Reti Televisive Italiane SpA (RTI), z siedzibą w Rzymie (Włochy), (adwokaci: G. Amorelli i D. Ciano), Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, J.-P. Puissochet, A. Borg Barthet, J. Malenovský, U. Lõhmus, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 27 września 2004 r. postanowienie zawierające następujące rozstrzygnięcie:

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Union européenne de radio-télévision (UER) zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 55 z 8.3.2003.

POSTANOWIENIE TRYBUNAŁU

(szósta izba)

z dnia 28 września 2004 r.

w sprawie C–115/03 (wniosek Tribunale Civile di Genova o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Eco Eridania Srl przeciwko Presidenza del Consiglio dei Ministri oraz Ministero dell'Ambiente (1)

(Art. 104 ust. 3 regulaminu proceduralnego - Gospodarowanie odpadami - Odpady niebezpieczne - Dyrektywa 91/689/EWG - Art. 4 - Pojęcie „wytwórcy odpadów” - Zaliczanie bądź nie osób fizycznych)

(2004/C 314/05)

Język postępowania: włoski

W sprawie C–115/03 mającej za przedmiot wniosek złożony przez Tribunale Civile di Genova (Włochy) na skutek postanowienia z dnia 10 marca 2003 r., który wpłynął do Trybunału dnia 17 marca 2003 r., o wydanie, na podstawie art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w postępowaniu: Eco Eridania Srl przeciwko Presidenza del Consiglio dei Ministri oraz Ministero dell'Ambiente, Trybunał (szósta izba) w składzie: J.-P. Puissochet, prezes izby, S. von Bahr (sprawozdawca) oraz A. Borg Barthet, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał dnia 28 września 2004 r. postanowienie, którego sentencja brzmi następująco:

Obowiązek prowadzenia rejestru odpadów niebezpiecznych wynikający z art. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych dotyczy wszystkich wytwórców tych odpadów, w tym gabinetów dentystycznych, a nie tylko wytwórców odpadów niebezpiecznych wykonujących działalność w formie przedsiębiorstwa lub zakładu.

---

(1)   Dz.U. C 112 z 10.5.2003.

W dniu 23 września 2004 r. (faksem w dniu 16 września 2004 r.) do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie T-308/00, Salzgitter AG, popieranej przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez Viktora Kreutschitza i Michaela Niejahra, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:

1)	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie T-308/00 (1), Salzgitter AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

2)	przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Pierwszej Instancji

3)	obciążenie Salzgitter AG kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W wyroku, od którego wniesiono odwołanie Sąd Pierwszej Instancji stwierdził nieważność art. 2 i 3 decyzji Komisji nr 2000/797/EWWiS dotyczącej pomocy państwa wdrożonej przez Republikę Federalną Niemiec na rzecz Salzgitter AG, Preussag Stahl AG oraz oddziałów metalurgicznych grupy. W tychże postanowieniach decyzji Komisja zobowiązała Republikę Federalną Niemiec do uzyskania zwrotu sprzecznej z prawem i niezgodnej ze wspólnym rynkiem pomocy od beneficjenta.

Na mocy art. 1 tej decyzji specjalne odpisy amortyzacyjne i rezerwy zwolnione od podatku przewidziane w art. 3 Zonenrandförderungsgesetzes (ustawa niemiecka mająca na celu przyczynienie się do rozwoju strefy położonej wzdłuż granicy z byłą Niemiecką Republiką Demokratyczną i byłą Republiką Czechosłowacką) z których korzystała strona w odniesieniu do podstawy subwencjonowanej wynoszącej odpowiednio 484 miliony i 367 milionów marek niemieckich, zostały zakwalifikowane przez Komisję jako pomoc Państwa niezgodna ze wspólnym rynkiem, jednak nie zostały objęte stwierdzeniem nieważności. Zonenrandförderungsgesetz została zatwierdzona przez Komisję w świetle art. 92 ust. 2 lit. c Traktatu WE (obecnie po zmianie art. 87 ust. 2 lit. c WE). EWWiS nie zawierał porównywalnej regulacji. Zatem, chociaż pomoc państwa przyznana Salzgitter AG jest niezgodna ze wspólnym rynkiem, nie można uzyskać jej zwrotu.

Wyrok opiera się zasadniczo na stwierdzeniu, że sytuację wynikającą z ustanowienia drugiego i trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego charakteryzują elementy niepewności i braku jasności, które można przypisać Komisji.

Sprzeciwiając się temu strona wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty:

Po pierwsze, przedstawiając sytuację prawną wynikającą z ustanowienia pierwszego, drugiego i trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego jako charakteryzującą się „elementami niepewności i braku jasności”, Sąd Pierwszej Instancji postępuje wbrew własnemu orzecznictwu. W swoim wyroku z dnia 31 marca 1998 r., w sprawie T-129/96 Preussag Stahl przeciwko Komisji (Rec. str. II-609, pkt 43) Sąd ten orzekł, że przewidziane kodeksami wyjątki od zasady bezwzględnego zakazu udzielania pomocy przez państwo na podstawie art. 4 lit. c Traktatu EWWiS mogą być przyznane jedynie na czas określony. Z tego, potwierdzonego przez Trybunał Sprawiedliwości orzecznictwa wynika, że ani pierwszy ani drugi kodeks pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego nie mogły wywoływać skutków prawnych po terminie ich wygaśnięcia, czyli odpowiednio 31 grudnia 1981 r. oraz 31 grudnia 1985 r. Od momentu wejścia w życie trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego było oczywiste, że Komisję „należy powiadamiać o wszelkich planach zmierzających do zastosowania jakichkolwiek systemów pomocy państwa w sektorze metalurgicznym, w stosunku do których Komisja zajęła już stanowisko na podstawie postanowień Traktatu EWG.”(art. 6 ust. 1 trzeciego kodeksu pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego, Dz.U. L 340 z 18.12.1985, str. 1). Dwa pierwsze kodeksy pomocy w dziedzinie przemysłu metalurgicznego nie były jednak stosowane w zaskarżonej decyzji i pozostają bez znaczenia dla przedmiotowego sporu. W każdym bądź razie oraz wbrew temu, co sugeruje zaskarżony wyrok, nie mogą one wywoływać jakichkolwiek skutków poza obszarem objętym Traktatem EWWiS.

Po drugie, Sąd nie zażądał żadnych dowodów na to, że Komisja była rzeczywiście w posiadaniu „wiedzy o pomocy przyznanej skarżącej”. Ponadto Sąd zaniechał dociekania, czy sprawozdania roczne z działalności gospodarczej regularnie składane Komisji przez stronę skarżącą nie pozwalały dostrzec nienotyfikowanej pomocy.

Po trzecie, wydaje się, iż Sąd wychodzi z założenia, że przekazanie Komisji dokumentów poza procedurą przewidzianą w art. 88 WE wystarczy, aby wykluczyć obowiązek zwrotu sprzecznej z prawem pomocy państwa, jeśli strona skarżąca powołuje się na zasadę pewności prawa.

Wreszcie wyrok ten może działać na szkodę systemu kontroli pomocy państwa przez Komisję, ponieważ odbiega od ustalonej linii orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którą przedsiębiorstwo, któremu została przyznana pomoc państwa może polegać na zgodności pomocy państwa z prawem co do zasady jedynie wtedy, gdy została ona przyznana zgodnie z przewidzianą procedurą. Staranny przedsiębiorca powinien móc się upewnić, że procedura ta była przestrzegana (wyrok Trybunału z dnia 20 września 1990 r. w sprawie C-5/89 Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec, Rec. str. I-3437, pkt 14). W tym wyroku Trybunał orzekł, że przedsiębiorstwa, które otrzymały pomoc państwa nie mogą powołać się na wynikającą z zasady pewności prawa ochronę uzasadnionych oczekiwań celem uniknięcia zwrotu pomocy państwa uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem.

---

(1)   Dz.U. C 239 z 25.9.2004.

Dnia 6 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez Nicole Yerrell i Horstpetera Kreppela, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Austrii.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

I.

stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z art. 2, 7, 11, 12, 13 i 18 dyrektywy Rady nr 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (1), str. 1), w ten sposób, że 1. poniższe akty prawne, mające stanowić transpozycję dyrektywy do prawa austriackiego, mianowicie a) das Landeslehrer-Dienstrechtsgesetz (LDG, ustawa prawo wykonywania zawodu nauczyciela mianowanego przez kraj związkowy), b) das Beamten-, Kranken- und Unfallversicherungsgesetz (ustawa o ubezpieczeniu urzędniczym, zdrowotnym i od nieszczęśliwych wypadków), c) das Allgemeines Sozialversicherungsgesetz (ASVG, ogólna ustawa o ubezpieczeniu społecznym) mimo upływu terminu na dokonanie transpozycji nie zostały dotychczas ustanowione, względnie, jeśli zostały w międzyczasie ustanowione, Komisja nie została o tym powiadomiona; 2. poniższe artykuły dyrektywy nie zostały transponowane do prawa austriackiego lub nie zostały transponowane w dostateczny sposób, mianowicie a) art. 2 ust. 1 w stosunku do nauczycieli w obowiązkowych szkołach publicznych w Tyrolu b) art. 7 ust. 3 c) art. 8 ust. 2 d) art. 11 ust. 2 e) art. 12 ust. 4 f) art. 13 ust. 2 lit. a) i b).

II.	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin (na dokonanie) transpozycji dyrektywy 89/391/EWG (zwanej dalej: dyrektywą) do prawa austriackiego upłynął dnia 31 grudnia 1993 r.

Zdaniem Komisji transpozycja dyrektywy jest w dalszym ciągu niepełna, względnie niewystarczająca.

Po pierwsze nie zostały zrealizowane plany ustawodawcze, mianowicie nie zostały ustanowione Landeslehrer-Dienstrechtsgesetz (LDG), Beamten-, Kranken- und Unfallversicherungsgesetz i Allgemeines Sozialversicherungsgesetz (ASVG)), zapowiedziane przez rząd austriacki jako środki służące transpozycji dyrektywy, względnie nie miała miejsca stosowana notyfikacja o wprowadzeniu w życie tych planów, jeśli nastąpiłoby to w międzyczasie.

Po drugie Komisja stwierdza w odniesieniu do poszczególnych, w sumie 6, przepisów tej dyrektywy, że akty prawne, o których ustanowieniu rząd austriacki powiadomił Komisję nie transponują dyrektywy w pełni lub też nie transponują jej w sposób prawidłowy.

Komisja zwraca uwagę, że nauczyciele obowiązkowych szkół publicznych w Tyrolu wbrew szerokiemu zakresowi zastosowania art. 2 ust 1 dyrektywy 89/391/EWG wciąż nie zostali objęci jakimkolwiek krajowym środkiem transponującym.

Na podstawie art. 7 dyrektywy pracodawca jest zobowiązany do wyznaczenia jednego lub więcej pracowników celem zapewnienia odpowiedniego stopnia ochrony, pod warunkiem, że dysponuje odpowiednio kompetentnym personelem. Zdaniem Komisji, art. 7 dyrektywy przyznaje pierwszeństwo organizacji zapobiegania niebezpieczeństwu przez personel przedsiębiorstwa względnie zakładu, ponieważ sporządzenie listy kompetentnych osób spoza przedsiębiorstwa lub zakładu w sposób określony w art. 7 ust. 3 przewidziane jest dopiero wtedy, gdy nie ma takiej możliwości w ramach przedsiębiorstwa względnie zakładu (zobacz w tej sprawie wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie C-441/01, Komisja przeciwko Niderlandom). Transponujące tę regulację prawo austriackie przyznaje w tej kwestii pracodawcy względnie przełożonemu prawo wyboru pomiędzy wyznaczeniem kompetentnych osób należących do przedsiębiorstwa lub zakładu a osób z zewnątrz.

Art. 8 ust. 2 (obowiązek przedsięwzięcia odpowiednich środków celem zapewnienia pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników) nie przewiduje zdaniem Komisji żadnego wyjątku dla małych zakładów. Tymczasem transponujące tę regulację prawo austriackie zwalnia małe zakłady z tego obowiązku.

Zdaniem Komisji regulacja krajowa transponująca art. 11 ust. 2 dyrektywy nie ustanawia określonych obowiązków informacyjnych pracodawcy, o których mowa w tym artykule.

Art. 12 ust. 4 dyrektywy stanowi, że określone w tym artykule szkolenia nie powinny obciążać pracowników. Transponujące tę regulację prawo austriackie przewiduje, co prawda, że tego rodzaju szkolenia powinny odbywać się w czasie płatnych godzin pracy. Nie zostało natomiast uregulowane, kto ponosi koszty tego rodzaju szkoleń.

Wreszcie Komisja zwraca uwagę, że art. 13 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy zostały transponowane do prawa austriackiego w sposób niepełny. Wbrew dyspozycji lit. a) substancje niebezpieczne nie zostały objęte terminem „narzędzi pracy” w rozumieniu § 15 ASchG względnie § 15 B-BSG. Ponadto przewidziany w lit. b) obowiązek zwrotu urządzeń ochrony indywidualnej po ich użyciu do przewidzianego na ten cel miejsca przechowania nie został przejęty do prawa austriackiego.

---

(1)   Dz.U. L 183 z 29.6.1989.

Dnia 20 października 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Landesgericht Klagenfurt wydanego dnia 13 sierpnia 2004 r. w sprawie A-Punkt Schmuckhandels GmbH przeciwko Claudii Schmidt.

Landesgericht Klagenfurt zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1)	Czy wykładni art. 28 i 30 TWE należy dokonać w ten sposób, że stronie pozwanej zapewnia się w ramach jej działalności gospodarczej swobodę rozprowadzania ozdób ze srebra poprzez akwizycję wśród osób prywatnych, w celu zbywania i przyjmowania zamówień dotyczących ozdób ze srebra?

2)

Jeżeli na pierwsze pytanie udzielona zostanie odpowiedź twierdząca, czy regulacja Państwa Członkowskiego, zgodnie z którą rozprowadzanie ozdób ze srebra w formie akwizycji wśród osób prywatnych w celu zbywania i przyjmowania zamówień dotyczących ozdób ze srebra jest zabronione, stanowi ograniczenie swobodnego przepływu towarów w rozumieniu art. 28 i 30 TWE?

3)

Jeżeli na pytanie drugie również zostanie udzielona odpowiedź twierdząca, czy regulacja krajowa, która zabrania, wbrew art. 28 i 39 TWE, rozprowadzania ozdób ze srebra w formie akwizycji wśród osób prywatnych w celu zbywania, względnie przyjmowania zamówień dotyczących ozdób ze srebra nie stoi na przeszkodzie prawu jednostki do rozprowadzania ozdób ze srebra w formie akwizycji wśród osób prywatnych w celu zbywania i przyjmowania zamówień dotyczących ozdób ze srebra?

Dnia 21 października 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem Finanzgericht Düsseldorf, wydanym dnia 13 października 2004 r. w sprawie Possehl Erzkontor GmbH przeciwko Huptzollamt Duisburg.

Finanzgericht Düsseldorf zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy magnezja topiona o rodzaju bliżej określonym w postanowieniu, kalcynowana kaustycznie z naturalnego magnezytu kopalnianego, a w drugim etapie obróbki uzyskana poprzez topnienie w piecu łukowym wchodzi w zakres podpozycji 2519 9010 załącznika I Nomenklatury Scalonej?

Dnia 27 października 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Landesgericht Innsbruck z dnia 30 września 2004 r. w sprawie Autohaus Ostermann GmbH przeciwko VAV Versicherungs AG. Landesgericht Innsbruck zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy wykładni art. 4 ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/26/EG z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG i 88/357/EWG (czwarta dyrektywa w sprawie ubezpieczeń komunikacyjnych) (1) należy dokonywać w ten sposób, że zakład ubezpieczeń, przeciwko któremu skierowane zostało roszczenie dysponuje zawsze trzymiesięcznym terminem na rozpatrzenie sprawy, również w przypadku prostego stanu faktycznego lub prawnego, czy też, chodzi w tym wypadku jedynie o przepis ustanawiający datę płatności, który nie wyklucza możliwości wcześniejszego dochodzenia zaspokojenia roszczenia od zakładu ubezpieczeń, po wyznaczeniu rozsądnego terminu płatności, (również) krótszego niż termin trzymiesięczny?

---

(1)  Dz.U. L 181, str. 65.

W dniu 27 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. O'Reilly i A.-M. Rouchaud-Joët, działające w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy do krajowego systemu prawnego upłynął dnia 2 grudnia 2002 r.

---

(1)   Dz.U. L 149 z 2.6.2001, str. 34.

W dniu 27 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. O'Reilly i A.-M. Rouchaud-Joët, działające w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2001/51/WE z dnia 28 czerwca 2001 r. uzupełniającej postanowienia art. 26 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy do krajowego systemu prawnego upłynął dnia 11 lutego 2003 r.

---

(1)   Dz.U. L 187 z 10.7.2001, str. 45.

W dniu 27 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. O'Reilly i A.-M. Rouchaud-Joët, działające w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Republice Francuskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Rady 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy do krajowego systemu prawnego upłynął dnia 2 grudnia 2002 r.

---

(1)   Dz.U. L 149 z 2.6.2001, str. 34.

W dniu 27 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. O'Reilly i A.-M. Rouchaud-Joët, działające w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Republice Francuskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędne do wykonania dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy do krajowego systemu prawnego upłynął dnia 31 grudnia 2002 r.

---

(1)   Dz.U. L 212 z 7.8.2001, str. 12.

W dniu 28 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez C. O'Reilly i A.-M. Rouchaud-Joët, działające w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do dostosowania się do dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami (1), a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na transpozycję dyrektywy do krajowego systemu prawnego upłynął dnia 31 grudnia 2002 r.

---

(1)   Dz.U. L 212 z 7.8.2001, str. 12.

W dniu 22 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez pełnomocników Carmel O'Reilly i Rudiego Troostersa, przeciwko Królestwu Niderlandów.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy dyrektywy Rady 2001/51/WE (1) z dnia 28 czerwca 2001 r. uzupełniającej postanowienia art. 26 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. poprzez brak przyjęcia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania tej dyrektywy, a w każdym razie poprzez brak powiadomienia Komisji o tych przepisach.

2)	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2001/51/WE upłynął dnia 11 lutego 2003 r.

---

(1)   Dz.U. L 187 z dnia 10 lipca 2001, str. 45-46.

W dnia 22 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez pełnomocników Carmel O'Reilly i Rudiego Troostersa, przeciwko Królestwu Niderlandów.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1)

stwierdzenie, że Królestwo Niderlandów uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy dyrektywy Rady 2001/55/WE (1) z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami, poprzez brak przyjęcia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania tej dyrektywy, a w każdym razie poprzez brak powiadomienia Komisji o tych przepisach.

2)	obciążenie Królestwa Niderlandów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2001/51/WE upłynął dnia 31 grudnia 2002 r.

---

(1)   Dz.U. L 212 z dnia 7 sierpnia 2001 r., str. 12-23.

W dniu 10 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Georgiosa Zavvosa i Arnauda Bordesa, członków Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Grecka nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla zastosowania się do dyrektywy 2002/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 października 2002 r. zmieniającej dyrektywy Rady 90/425/EWG i 92/118/EWG w odniesieniu do wymagań zdrowotnych wobec produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (1), a w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 kwietnia 2003 r.

---

(1)   Dz.U. L 315 z 19.11.2002, str. 14

W dniu 10 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Georgiosa Zavvosa i Arnauda Bordesa, członków Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Grecka nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla zastosowania się do dyrektywy Rady 2002/60/WE z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiającej przepisy szczególne w celu zwalczania afrykańskiego pomoru świń oraz zmieniającej dyrektywę 92/119/EWG w zakresie choroby cieszyńskiej i afrykańskiego pomoru świń (1), a w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 30 czerwca 2003 r.

---

(1)   Dz.U. L 192 z 20.8.2002, str. 27.

W dniu 10 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Marię Condou-Durande i Carmel O'Reilly, członkinie Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Grecka nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla zastosowania się do dyrektywy Rady 2001/40/WE z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o wydalaniu obywateli państw trzecich (1), a w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 8 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 2 grudnia 2002 r.

---

(1)   Dz.U. L 149 z 2.6.2001, str. 34.

W dniu 10 listopada 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez Georgiosa Zavvosa i Michaela Shottera, członków Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Greckiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Grecka nie wydając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych dla zastosowania się do dyrektywy 2002/58/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej), a w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, uchybiła zobowiązaniom, ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Termin transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 31 października 2003 r.

---

(1)   Dz.U. L 201 z 31.7.2002, str. 37.

Postanowieniem z dnia 15 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-154/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii.

---

(1)   Dz.U. C 146 z 21.6.2003.

Postanowieniem z dnia 23 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-186/03 P: Strabag Benelux NV przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

---

(1)   Dz.U. C 213 z 6.9.2003.

Postanowieniem z dnia 16 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-274/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii.

---

(1)   Dz.U. C 200 z 23.8.2003.

Postanowieniem z dnia 23 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-424/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii.

---

(1)   Dz.U. C 275 z 15.11.2003.

Postanowieniem z dnia 23 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-479/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

---

(1)   Dz.U. C 7 z 10.1.2004.

Postanowieniem z dnia 8 września 2004 r. prezes piątej izby Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-21/04: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii.

---

(1)   Dz.U. C 59 z 6.3.2004.

Postanowieniem z dnia 24 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-72/04: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii.

---

(1)   Dz.U. C 94 z 17.4.2004.

Postanowieniem z dnia 23 września 2004 r. Prezes Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy C-115/04: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii.

---

(1)   Dz.U. C 94 z 17.4.2004.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 21 października 2004 r.

w sprawie T-36/99, Lenzing AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Pomoc Państwa - Wniosek o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Decyzja dotycząca indywidualnie skarżącej - Art. 87 ust. 1 WE - Umowy dotyczące restrukturyzacji i spłaty długów - Kryterium prywatnego wierzyciela)

(2004/C 314/30)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-36/99, Lenzing AG z siedzibą w Lenzing (Austria), reprezentowana początkowo przez H. J. Niemeyera, a następnie przez I. Brinkera i U. Soltésza, adwokatów, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: V. Kreuschitz i D. Triantafyllou, wspierani przez M. Nuñez-Müller, adwokata, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), popieranej przez Królestwo Hiszpanii (pełnomocnik: N. Díaz Abad, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji 1999/395/WE z dnia 28 października 1998 r. dotyczącej pomocy Państwa przyznanej przez Hiszpanię na rzecz Sniace SA z siedzibą w Torrelavega, Cantabrique (Dz.U. 1999, L 149, str. 40), w brzmieniu zmienionym decyzją Komisji 2001/43/WE z dnia 20 września 2000 r. (Dz.U. 2001, L 11, str. 46), Sąd Pierwszej Instancji (piąta izba), w składzie: R. García-Valdecasas, prezes, P. Lindh, J. D. Cooke, H. Legal i M. E. Martins Ribeiro, sędziowie; sekretarz: D. Christensen administrator, wydał w dniu 21 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Zostaje stwierdzona nieważność art. 1 ust. 1 decyzji Komisji 1999/395/WE z dnia 28 października 1998 r. dotyczącej pomocy Państwa przyznanej przez Hiszpanię na rzecz Sniace SA z siedzibą w Torrelavega, Cantabrique, w brzmieniu zmienionym decyzją Komisji 2001/43/WE z dnia 20 września 2000 r.

2)	Komisja poniesie koszty własne oraz strony skarżącej.

3)	Królestwo Hiszpanii poniesie swoje własne koszty.

---

(1)   Dz.U. C 169 z 5.6.1999.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 5 października 2004 r.

w sprawie T-45/01, Stephen Sanders i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Personel zatrudniony we wspólnym przedsiębiorstwie JET - Równe traktowanie - Nieprzyznanie statusu pracownika tymczasowego - Art. 152 EWEA - Rozsądny termin - Poniesiona szkoda materialna)

(2004/C 314/31)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-45/01, Stephen Sanders, zamieszkały w Oxon (Zjednoczone Królestwo) oraz 94 pozostałych skarżących, których nazwiska są zamieszczone w załączniku do wyroku, reprezentowani przez P. Rotha, QC, I. Huttona oraz A. Howard, barristers, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: J. Currall et L. Escobar Guerrero, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), wspieranej przez Radę Unii Europejskiej (pełnomocnicy: początkowo J.-P. Hix i A. Pilette, później J.-P. Hix i B. Driessen), mającej za przedmiot wniosek o odszkodowanie za szkodę materialną jakoby poniesioną w związku z niezatrudnieniem w charakterze pracowników tymczasowych Wspólnot w celu wykonywania pracy na rzecz wspólnego przedsiębiorstwa Joint European Torus (JET), Sąd Pierwszej Instancji (pierwsza izba), w składzie: B. Vesterdorf, prezes, M. Jaeger i H. Legal, sędziowie; sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 5 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Komisja zostaje zobowiązana do naprawienia szkody finansowej poniesionej przez każdego ze skarżących w związku z tym, że nie zostali zatrudnieni w charakterze pracowników tymczasowych Wspólnot w celu wykonania pracy na rzecz wspólnego przedsiębiorstwa Joint European Torus (JET).

2)	Strony przekażą Sądowi w terminie sześciu miesięcy od daty wydania niniejszego wyroku sumę, ustaloną we wspólnej ugodzie, należnego odszkodowania tytułem naprawienia przedmiotowej szkody.

3)	W przypadku braku ugody, strony prześlą Sądowi w tym samym terminie swoje oszacowane wnioski.

4)	Zastrzega się rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów.

---

(1)   Dz.U. C 134 z 5.5.2001.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-1/02, Robert Polinsky przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga odszkodowawcza - Narażenie na działanie azbestu - Choroba zawodowa - Szkoda)

(2004/C 314/32)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-1/02, Robert Polinsky, urzędnik Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Thionville (Francja), reprezentowany przez J. Iturriagagoitia Bassasa, adwokata, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o naprawienie szkód na osobie, krzywdy, szkód zawodowych i na mieniu jakoby poniesionych przez skarżącego, Sąd (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 84 z 6.4.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T–44/02: Dresdner Bank AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Art. 81 WE - Porozumienie w sprawie ustalenia cen i sposobów pobierania opłat za usługi wymiany gotówki - Niemcy - Procedura zaoczna)

(2004/C 314/33)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T–44/02, Dresdner Banku AG z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy), reprezentowanego przez adwokatów: M. Hirscha i W. Boscha z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] (Dz.U. 2003, L 15, str. 1), Sąd (piąta izba) w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał dnia 14 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Decyzja Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) – Opłaty bankowe za wymianę walut strefy euro – Niemcy] jest nieważna w zakresie dotyczącym skarżącego.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 109 z 4.5.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T–54/02: Vereins- und Westbank AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Art. 81 WE - Porozumienie w sprawie ustalenia cen i sposobów pobierania opłat za usługi wymiany gotówki - Niemcy - Procedura zaoczna)

(2004/C 314/34)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T–54/02 Vereins- und Westbanku AG z siedzibą w Hamburgu (Niemcy), reprezentowanego przez adwokatów: J. Schultego, M. Ewena i A. Neusa z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 Traktatu WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] (Dz.U. 2003, L 15, str. 1), Sąd (piąta izba) w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał dnia 14 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Decyzja Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] jest nieważna w zakresie dotyczącym skarżącego.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 97 z 20.4.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T–56/02: Bayerische Hypo- und Vereinsbank AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Art. 81 WE - Porozumienie w sprawie ustalenia cen i sposobów pobierania opłat za usługi wymiany gotówki - Niemcy - Procedura zaoczna)

(2004/C 314/35)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T–56/02, Bayerische Hypo- und Vereinsbank AG z siedzibą w Monachium (Niemcy), reprezentowanego przez adwokatów: W. Knappa, T. Müllera-Ibolda oraz B. Bergmanna z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 Traktatu WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] (Dz.U. 2003, L 15, str. 1), Sąd (piąta izba) w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał dnia 14 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Decyzja Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] jest nieważna w zakresie dotyczącym skarżącego.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 109 z 4.5.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T–60/02: Deutsche Verkehrsbank AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Art. 81 WE - Porozumienie w sprawie ustalenia cen i sposobów pobierania opłat za usługi wymiany gotówki - Niemcy - Procedura zaoczna)

(2004/C 314/36)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T–60/02 Deutsche Verkehrsbank AG z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy), reprezentowanego przez adwokatów: M. Klusmanna i F. Wiemera z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] (Dz.U. 2003, L 15, str. 1), Sąd (piąta izba) w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał dnia 14 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Decyzja Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] jest nieważna w zakresie dotyczącym skarżącego.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 109 z 4.5.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T–61/02: Commerzbank AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Art. 81 WE - Porozumienie w sprawie ustalenia cen i sposobów pobierania opłat za usługi wymiany gotówki - Niemcy - Procedura zaoczna)

(2004/C 314/37)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T–61/02 Commerzbanku AG z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy), reprezentowanego przez adwokata H. Satzky'ego z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] (Dz.U. 2003, L 15, str. 1), Sąd (piąta izba) w składzie: P. Lindh, prezes, R. García-Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał dnia 14 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Decyzja Komisji 2003/25/WE z dnia 11 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania wszczętego na podstawie art. 81 WE – [sprawa COMP/E-1/37.919 (ex 37.391) - Opłaty bankowe za konwersję walut strefy euro – Niemcy] jest nieważna w zakresie dotyczącym skarżącego.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 109 z 4.5.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-137/02, Pollmeier Malchow GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Pomoc państwa - Skarga o stwierdzenie nieważności - Zalecenie Komisji 96/280/WE - Pojęcie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP))

(2004/C 314/38)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T- 137/02, Pollmeier Malchow GmbH & Co. KG, z siedzibą w Malchow (Niemcy), reprezentowanej przez adwokatów S. Völckera i J. Heitheckera, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2002/821/WE z dnia 15 stycznia 2002 r., w sprawie pomocy państwa przyznanej Pollmeier GmbH, Malchow przez Republikę Federalną Niemiec (Dz. U. L 296, str. 20), Sąd Pierwszej Instancji (czwarta izba, w składzie rozszerzonym), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili, A.W.H.Meij, M. Vilaras i N.J. Forwood, sędziowie; sekretarz: D. Christensen, administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Strona skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 169 z 13.7.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 5 października 2004 r.

w sprawie T-144/02, Richard J. Eagle i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Pracownicy zatrudnieni przez wspólne przedsiębiorstwo JET - Równe traktowanie - Nieprzyznanie statusu członka personelu tymczasowego - art. 152 EWEA - Rozsądny termin - Poniesiona szkoda majątkowa)

(2004/C 314/39)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-144/02 Richard J. Eagle, zamieszkały w Oxon (Zjednoczone Królestwo), oraz dwunastu pozostałych skarżących, których nazwiska są zamieszczone w załączniku do wyroku, reprezentowani przez D. Bearda, barrister, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: J. Currall i L. Escobar Guerrero, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), wspieranej przez Radę Unii Europejskiej (pełnomocnicy: J.-P. Hix i A. Pilette), mającej za przedmiot wniosek o odszkodowanie za szkodę majątkową, rzekomo poniesioną w związku z niezatrudnieniem w charakterze członka personelu tymczasowego Wspólnot celem świadczenia pracy w ramach wspólnego przedsiębiorstwa Joint European Torus (JET), Sąd (pierwsza izba), w składzie: B. Vesterdorf, prezes, M. Jaeger i H. Legal, sędziowie; sekretarz: J. Plingers, administrator, wydał w dniu 5 października 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Komisja zostaje zobowiązana do naprawienia szkody pieniężnej poniesionej przez każdego ze skarżących w związku z tym, iż nie zostali oni zatrudnieni w charakterze członków personelu tymczasowego Wspólnot celem świadczenia pracy w ramach wspólnego przedsiębiorstwa Joint European Torus (JET).

2)	Strony przekażą Sądowi w terminie sześciu miesięcy od daty wydania niniejszego wyrok ustaloną w drodze ugody sumę odszkodowań należnych z tytułu naprawienia poniesionej szkody.

3)	W razie braku ugody, strony prześlą Sądowi, w tym samym terminie, swoje wnioski w przedmiocie oszacowania szkody.

4)	Zastrzega się rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów.

---

(1)   Dz.U. C 169 z 13.7.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-255/02, H przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga odszkodowawcza - Narażenie na działanie azbestu - Choroba zawodowa - Szkoda)

(2004/C 314/40)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-255/02, H, urzędnik Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Oetrange (Luksemburg), reprezentowany przez J. Iturriagagoitia Bassasa, adwokata, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o naprawienie szkód na osobie, krzywdy, szkód zawodowych i na mieniu jakoby poniesionych przez skarżącego, Sąd (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 274 z 9.11.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-256/02, I przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga odszkodowawcza - Narażenie na działanie azbestu - Choroba zawodowa - Szkoda)

(2004/C 314/41)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-256/02, I, urzędnik Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Luksemburgu (Luksemburg), reprezentowany przez J. Iturriagagoitia Bassasa i K. Delvolvé, adwokatów, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o naprawienie szkód na osobie, krzywdy, szkód zawodowych i na mieniu jakoby poniesionych przez skarżącego, Sąd (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok, zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 274 z 9.11.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-257/02, K przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga odszkodowawcza - Narażenie na działanie azbestu - Choroba zawodowa - Szkoda)

(2004/C 314/42)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-257/02, K, urzędnik Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zamieszkała w Luksemburgu (Luksemburg), reprezentowana przez J. Iturriagagoitia Bassasa i K. Delvolvé, adwokatów, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o naprawienie szkód na osobie, krzywdy, szkód zawodowych i na mieniu jakoby poniesionych przez skarżącą, Sąd (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 274 z 9.11.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 6 października 2004 r.

w sprawie T-294/02, Miguel Vicente-Nuñez przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Wykonanie wyroku Sądu Pierwszej Instancji - Decyzja w sprawie awansu - Staż pracy w grupie zaszeregowania - Data rozpoczęcia obowiązywania)

(2004/C 314/43)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-294/02, Miguel Vicente-Nuñez, urzędnik Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Kraainem (Belgia), reprezentowany przez adwokata M.-A. Lucasa, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: C. Berardis-Kayser i L. Lozano Palacios, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie awansu skarżącego do grupy zaszeregowania A 5/3 w ramach awansów w roku 1998, podjętej w celu wykonania wyroku wydanego przez Sąd w dniu 9 marca 2000 r., w sprawie T-10/99, w zakresie, w jakim ogranicza ona swoją moc obowiązującą do dnia 1 kwietnia 2000 r., oraz, z drugiej strony, wniosek o odszkodowanie, Sąd (trzecia izba), w składzie: J. Azizi, prezes, M. Jaeger i F. Dehousse, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 6 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 11 czerwca 2002 r. w części, której skutkiem nie jest stworzenie dla M. Vicente-Nuñez sytuacji porównywalnej, z punktu widzenia jego stażu pracy w danej grupie zaszeregowania, do sytuacji, w jakiej znajdowałby się, gdyby został awansowany do grupy zaszeregowania A5 w dniu 1 kwietnia 1998 r.

2)	W pozostałej części skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 289 z 23.11.2002.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

z dnia 6 października 2004 r.

w sprawie T-356/02: Vitakraft-Werke Wührmann & Sohn GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie odwoławcze - Wcześniejszy znak graficzny zawierający element słowny „Krafft” - Zgłoszenie wspólnotowego znaku słownego VITAKRAFT - Względne podstawy odmowy rejestracji - Rzeczywiste użycie wcześniejszego znaku - Podobieństwo znaków - art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 40/94 - Zasada 22 pkt 2 rozporządzenia (WE) nr 2868/95)

(2004/C 314/44)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-356/02, Vitakraft-Werke Wührmann & Sohn GmbH & Co. KG, z siedzibą w Bremie (Niemcy), reprezentowana przez U. Sander, adwokat, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: A. Apostolakis i G. Schneider), inna strona w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM oraz interwenient przed Sądem Pierwszej Instancji Krafft, SA, z siedzibą w Andoain (Hiszpania), reprezentowana przez P. Koch Moreno, adwokat Ä Skarga na decyzję czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 4 września 2002 r. (połączone sprawy R 506/2000-4 i R 581/2000-4) w postępowaniu w sprawie sprzeciwu pomiędzy Krafft, SA, a Vitakraft-Werke Wührmann & Sohn GmbH & Co. KG Ä Sąd Pierwszej Instancji (druga izba) w składzie: J. Pirrung, prezes, A.W.H. Meij i N.J. Forwood, sędziowie; B. Pastor, zastępca sekretarza, wydał w dniu 6 października 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)

Decyzja czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 4 września 2002 r. (połączone sprawy R 506/2000-4 i R 581/2000-4) zostaje uchylona w zakresie, w którym uwzględniła odwołanie interwenienta do Izby Odwoławczej dotyczące towarów należących do klasy 4 „oleje przemysłowe i tłuszcze; smary; paliwa (również spirytus silnikowy) i materiały oświetleniowe” oraz towarami należącymi do klasy 19 „materiały budowlane niemetalowe, rury sztywne niemetalowe stosowane w budownictwie; asfalt, smoła i bitumy” wymienionymi w zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego;

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona;

3)	Strony ponoszą koszty własne.

---

(1)   Dz.U. C 55 z 8.3.2003.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-389/02, Sergio Sandini przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga odszkodowawcza - Dopuszczalność - Narażenie na działanie azbestu - Choroba zawodowa - Szkoda)

(2004/C 314/45)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-389/02, Sergio Sandini, urzędnik Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Ehlange (Luksemburg), reprezentowany przez J. Iturriagagoitia Bassasa i K. Delvolvé, adwokatów, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o naprawienie szkód na osobie, krzywdy, szkód zawodowych i na mieniu jakoby poniesionych przez skarżącego, Sąd (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 44 z 22.2.2003.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 14 października 2004 r.

w sprawie T-390/02, Antonio Cagnato przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga odszkodowawcza - Dopuszczalność - Narażenie na działanie azbestu - Choroba zawodowa - Szkoda)

(2004/C 314/46)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-390/02, Antonio Cagnato, urzędnik Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, zamieszkały w Dippach-Gare (Luksemburg), reprezentowany przez J. Iturriagagoitia Bassassa i K. Devolvé, adwokatów, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o naprawienie szkód na osobie, krzywdy, szkód zawodowych i na mieniu jakoby poniesionych przez skarżącego, Sąd (czwarta izba), w składzie: H. Legal, prezes, V. Tiili i M. Vilaras, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 14 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 44 z 22.2.2004.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 12 października 2004 r.

w sprawie T-35/03, Aventis CropScience SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego, wspólnotowego znaku towarowego CARPO - Wcześniejszy, słowny, krajowy znak towarowy HARPO Z - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94)

(2004/C 314/47)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie T–35/03, Aventis CropScience SA z siedzibą w Lyonie (Francja), reprezentowana przez adwokata E. Armijo Chávarriego, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: I. de Medrano Caballero i G. Schneider) (w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM była BASF Aktiengesellschaft z siedzibą w Ludwigshafen nad Renem (Niemcy)), mającej za przedmiot skargę na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM R 803/2001-2 z dnia 18 listopada 2002 r. w sprawie sprzeciwu zgłoszonego przez właściciela wcześniejszego, słownego, krajowego znaku towarowego HARPO Z wobec rejestracji słownego, wspólnotowego znaku towarowego CARPO, Sąd (druga izba) w składzie: J. Pirrung, prezes, N. J. Forwood i I. Pelikánová, sędziowie, sekretarz: I. Natsinas, administrator, wydał dnia 12 października 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona;

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 83 z 5.4.2003.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 21 października 2004 r.

w sprawie T-49/03 Gunda Schumann przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Otwarty konkurs - Testy wstępne - Neutralizacja pytania w teście wielokrotnego wyboru - Zasada proporcjonalności - Naruszenie zasad ogłoszenia o konkursie)

(2004/C 314/48)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T- 49/03, Gunda Schumann, zamieszkała w Berlinie (Niemcy), reprezentowana przez adwokata Y. Bocka, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: J. Curall, wspierany przez adwokata B. Wägenbaura, z adresem do doręczeń w Luksemburgu) mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursu otwartego COM/A/11/01 o niedopuszczeniu skarżącej do następującej po testach wstępnych części pisemnej konkursu, Sąd Pierwszej Instancji (piąta izba), w składzie: P. Lindh, prezes, R. Garcia - Valdecasas i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: D. Christensen, wydał w dniu 21 października 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna, w zakresie, w jakim dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 19 lipca 2002 r.

2)	Skarga zostaje oddalona jako bezpodstawna w zakresie, w jakim dotyczy stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 4 czerwca 2002 r.

3)	Każda ze stron poniesie swoje własne koszty postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 101 z 26.4.2003.

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 6 października 2004 r.

w sprawach połączonych T-117/03 do T-119/03 oraz T-171/03, New Look Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Procedura sprzeciwu - Wspólnotowy graficzny wcześniejszy znak towarowy zawierający kombinację liter „NL” - Wnioski o rejestrację wspólnotowych znaków graficznych zawierających wyrazy „NLSPORT”, „NLJEANS”, „NLACTIVE” oraz „NLCollection” - Względne podstawy odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Podobieństwo oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94)

(2004/C 314/49)

Język postępowania: hiszpański

W sprawach połączonych T-117/03 do T-119/03 oraz T-171/03, New Look Ltd z siedzibą w Weymouth, Dorset (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez R. Ballestera oraz G. Marína, adwokatów, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: O. Montalto, J. García Murillo i S. Laitinen), w których drugą stroną w postępowaniu przed izbą odwoławczą OHIM była Noulover SA, z siedzibą w Barcelonie (Hiszpania), mających za przedmiot cztery skargi wniesione na decyzje pierwszej izby odwoławczej OHIM z dnia 27 stycznia 2003 r. (R 95/2002-1, R 577/2001-1, R 578/2001-1) oraz z dnia 15 kwietnia 2003 r. (R 19/03-1), w sprawie procedur sprzeciwu Naulover SA przeciwko New Look Ltd, Sąd Pierwszej Instancji (druga izba), w składzie J. Pirrung, prezes, A. W. H. Meij i N. J. Forwood, sędziowie, sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał dnia 6 października 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)   Dz.U. C 146 z 21.6.2003.

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 22 września 2004 r.

w sprawie T-44/03 Giorgio Lebedef i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Wynagrodzenie - Koszty podróży - Zmiana metody liczenia - Druga skarga dotycząca innych lat - Powaga rzeczy osądzonej - Brak okoliczności podważających wydany wyrok - Skarga oczywiście bezzasadna)

(2004/C 314/50)

Język postępowania: francuski

W sprawie T- 44/03, Giorgio Lebedef, urzędnik Komisji Wspólnot Europejskich w Senningerberg (Luksemburg) oraz 49 innych urzędników, których nazwiska wymienione zostały w załączniku do postanowienia, reprezentowani przez G. Bounéou, adwokata, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: J. Curall i V. Joris, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawierającej zmianę dla lat 1993, 1994 i 1995 metody używanej dla obliczania w każdym roku kalendarzowym kosztów podróży do Grecji na trasie przez Brindisi, a także stwierdzenie nieważności list wynagrodzeń skarżących stanowiących wykonanie tej decyzji, Sąd (trzecia izba) w składzie J. Azizi prezes, M. Jaeger i F. Dehousse, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 22 września 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokrywa swe własne koszty.

---

(1)   Dz.U. C 101 z 26.4.2003.

Skarga wniesiona dnia 9 września 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-364/04)

(2004/C 314/51)

Język postępowania: grecki

Dnia 9 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Republikę Grecką reprezentowaną przez Ioannisa Chalkiasa i Eleni Svolopoulo, doradców prawnych Służby Prawnej Państwa.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności lub zmianę zaskarżonej decyzji

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną decyzją E 2004/561/E.K./16.7.2004  (1) Komisja wyłączyła z finansowania wspólnotowego w ramach procedury rozliczania rachunków unormowanej rozporządzeniem Rady (EWG) nr 729/70 (2) różne wydatki poniesione przez Republikę Grecką w sektorze owoców i warzyw oraz w zakresie premii dla hodowców zwierząt, które w konsekwencji nie zostały uznane za zgodne z przepisami Wspólnoty i jako takie obciążają rachunek Republiki Greckiej.

Niektóre spośród tych wydatków dotyczą pomocy produkcyjnej dla przetwórców brzoskwiń, przewidzianej w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2201/96 (3), z której część została wyłączona z powodu nie przestrzegania ceny minimalnej. Republika Grecka w odniesieniu do powyższego zarzuca dokonanie błędnej interpretacji rozporządzenia nr 2201/96 i rozporządzenia nr 504/97 (4), oraz naruszenie zasady proporcjonalności oraz błędną ocenę stanu faktycznego.

Ta sama decyzja w podobny sposób wyłączyła finansowanie wydatków poniesionych w związku z pomocą produkcyjną dla przetwórców pomidorów, powołując się na to, że pomoc przekazana została bezpośrednio organizacjom producentów pomidorów, nie zaś przetwórcom. W tym względzie Republika Grecka powołuje się na nadzwyczajne okoliczności, takie jak upadłość różnych przedsiębiorstw przetwórczych i ciężkie problemy budżetowe, utrzymując, iż Wspólnota nie poniosła w związku z tym żadnej szkody finansowej. Republika Grecka zarzuca ponadto błąd w ocenie stanu faktycznego sprawy, a także naruszenie zasady proporcjonalności oraz naruszenie przepisów art. 7 rozporządzenia nr 1258/1999 (5) i art. 8 rozporządzenia nr 1663/95 (6).

Pozostała część wyłączonych wydatków dotyczy premii dla hodowców zwierząt. Republika Grecka wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji także w tym zakresie, zarzucając, że Komisja popełniła błąd w ustaleniu stanu faktycznego, dokonując błędnej oceny okoliczności faktycznych sprawy oraz nie biorąc pod uwagę istotnych okoliczności sprawy, a także niedostatecznie uzasadniła swoją decyzję. Republika Grecka zarzuca wreszcie naruszenie zasady proporcjonalności.

---

(1)   Dz.U. L 250 z dnia 16 lipca 2004 r., str. 21.

(2)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 729/70 z dnia 21 kwietnia 1970 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, Dz.U. L 94 z dnia 28 kwietnia 1970 r., str. 13).

(3)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (Dz.U. L 297 z 21 listopada 1996 r., str. 29).

(4)  Rozporządzenie Komisji nr 504/97 z dnia 19 marca 1997 r. ustanawiające szczególne zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/96 w odniesieniu do systemu pomocy produkcyjnej w sektorze przetwórstwa owocowo – warzywnego (Dz.U. L 78 z dnia 20 marca 1997 r., str. 14).

(5)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 160 z 26 czerwca 1999 r., str. 103).

(6)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR (Dz.U. L 158 z dnia 8 lipca 1995 r., str. 6).

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2004 r. przez Orsay GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-378/04)

(2004/C 314/52)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 22 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Orsay GmbH, z siedzibą w Willstätt (Niemcy), reprezentowanej przez adwokata D. von Schultza, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawie R 0909/2002-4 Orsay (słowny/graficzny znak towarowy) przeciwko D'ORSAY (słowny/graficzny znak towarowy) oraz decyzji 2562/2002 Wydziału Sprzeciwów Urzędu Harmonizacji z dnia 28 sierpnia 2002 r. w zakresie, w którym na skutek sprzeciwu nr B 242 075 dokonano odmowy rejestracji zgłoszenia znaku towarowego UE 1 042 605 dla towarów odzież, botki, buty i pantofle domowe; nakrycia głowy;

—	stwierdzenie, że Urząd Harmonizacji zobowiązany jest do dokonania rejestracji zgłoszenia znaku towarowego UE 1 042 605 „Orsay” dla towarów odzież, botki, buty i pantofle domowe; nakrycia głowy z klasy 25;

—	obciążenie pozwanego Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Graficzny znak towarowy „Orsay” dla towarów z klasy 23 (tekstylia itd.), 24 (odzież itd.), 25 (nakrycia głowy) – zgłoszenie nr 1 042 605
Decyzja eksperta:	Odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1)

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1)

Skarga wniesiona w dniu 22 września 2004 r. przez Ericha Drazdansky'iego przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-383/04)

(2004/C 314/53)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 22 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Ericha Drazdansky'iego, zamieszkałego w Wr. Neustadt (Austria), reprezentowanego przez adwokata M. Kadlicza, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 23 lipca 2004 r. w sprawie R 1014/2001-2 w ten sposób, że odwołanie zostanie uznane, a sprzeciw zostanie oddalony względnie odrzucony;

—	ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu i zobowiązanie go do wydania nowej decyzji w przedmiocie odwołania;

—	obciążenie pozwanego Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „Vitacan” dla towarów z klasy 29 (napoje mleczne), 30 (napoje kakaowe lub czekoladowe) i 32 (napoje owocowe itd.) – zgłoszenie nr 452 284
Decyzja eksperta:	Odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 (1)

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1)

Skarga wniesiona dnia 28 września 2004 r. przez Bernarda Nonata przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-391/04)

(2004/C 314/54)

Język postępowania: francuski

Dnia 28 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Bernarda Nonata zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez adwokatów: Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa et Etienne Marchal z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Komisji odmawiających wpisania nazwiska skarżącego we właściwym porządku na listę zasług oraz na listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w ramach postępowania w sprawie awansów za rok 2003;

—

stwierdzenie niezgodności z prawem art. 12 ogólnych zasad stosowania art. 45 regulaminu pracowniczego w zakresie przewidującym przyznawanie przejściowych punktów pierwszeństwa w wysokości jednego punktu za każdy rok stażu pracy w danej grupie zaszeregowania z ograniczeniem do 7 punktów oraz specjalnych dodatkowych punktów pierwszeństwa w ramach limitu 150 % możliwości awansowych w poprzednim postępowaniu w sprawie awansów bez uwzględnienia rzeczywistych zasług, którymi urzędnicy wykazali się w odnośnych latach;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący w niniejszej sprawie sprzeciwia się odmowie organu powołującego awansowania go do grupy A4 w ramach postępowania w sprawie awansów za rok 2003

Na poparcie swoich twierdzeń skarżący wskazuje na naruszenie art. 43 i 45 regulaminu pracowniczego, jak również zasady niedyskryminacji i zasady przewidywalności kariery.

Zaznacza w tym zakresie, że jego zdaniem nowe procedury oceny i awansowania urzędników przyjęte przez Komisję pozbawiają urzędników oceny ich własnych zasług. W jego konkretnym przypadku, na podstawie art. 12 pkt 3b ogólnych zasad stosowania art. 45 regulaminu pracowniczego, uznano jego zdaniem, że w aspekcie specjalnych dodatkowych punktów pierwszeństwa ma on takie same zasługi, jak urzędnicy z tej samej grupy zaszeregowania, którzy nie zostali zgłoszeni w poprzednim postępowaniu.

Wynika z tego jego zdaniem, że dwie kategorie urzędników różniące się pod względem zasług są traktowane w ten sam sposób, co narusza zasadę niedyskryminacji oraz art. 45 regulaminu pracowniczego. Z jednej bowiem strony są to urzędnicy, którzy poza limitem 150 % możliwości awansowych w ramach postępowania w sprawie awansów za rok 2002 zostali zgłoszeni do awansowania w tym postępowaniu, a z drugiej strony – urzędnicy podlegający postępowaniu w sprawie awansów w 2002 r., którzy nie zostali zgłoszeni.

Analogicznie, przyznanie jednego przejściowego punktu pierwszeństwa za każdy rok stażu pracy w danej grupie zaszeregowania miało ten skutek, że z naruszeniem art. 45 regulaminu pracowniczego, premiowano staż w danej grupie zaszeregowania urzędników podlegających awansowaniu, bez uwzględnienia ich odpowiednich zasług, którymi wykazali się oni w odnośnych latach.

Skarga wniesiona dnia 6 października 2004 r. przez MobilCom Aktiengesellschaft przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-397/04)

(2004/C 314/55)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 6 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez MobilCom Aktiengesellschaft z siedzibą w Büdelsdorf (Niemcy), reprezentowaną przez adwokatów K. Jacobsena, U. Wellmana i T. Sharpe'a.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 14 lipca 2004 r., numer akt C5/03 (ExN 239/03);

—

ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 1 decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 14 lipca 2004 r., numer akt C5/03 (ExN 239/03), w zakresie ostatniej części zdania, która brzmi: „o ile Republika Federalna Niemiec spełni warunek, o którym mowa w art. 2 niniejszej decyzji” i stwierdzenie nieważności art. 2 i art. 3 wskazanej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji stwierdzono, że pomoc Państwa przyznana przez Republikę Federalną Niemiec na rzecz skarżącej jest zgodna ze wspólnym rynkiem, jeżeli Republika Federalna Niemiec spełni warunki, o których mowa w art. 2 decyzji. Poprzez nałożenie tych warunków zobowiązuje się skarżącą do zawieszenia na okres siedmiu miesięcy prowadzonego przez nią tak zwanego kanału zbytu poprzez internet.

Skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja nie posiada w tej sprawie właściwości. Ze względu na fakt, że działalność gospodarcza skarżącej polegająca na pośrednictwie w zawieraniu umów telefonii komórkowej ogranicza się jedynie do terytorium Niemiec, to przyznanie pomocy nie może wpływać na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi.

Ponadto skarżąca podnosi, że brak jest stosownej podstawy prawnej dla nałożenia przez Komisję tych warunków, w związku z czym naruszono Traktat WE lub normę prawną podlegającą zastosowaniu przy jego wykonaniu.

Zdaniem skarżącej, nałożone na nią zobowiązanie jest arbitralne, ponieważ nie jest ono uzasadnione w wystarczający sposób. Dlatego też skarżąca podnosi błąd w zastosowaniu uznania lub przekroczenie granic uznania. Komisja nie przedstawiła w sposób zrozumiały, że zaskarżona decyzja jest konieczna, właściwa i stanowi jednocześnie najłagodniejszy środek i w związku z tym naruszyła zasadę proporcjonalności.

Skarga wniesiona w dniu 11 października 2004 r. przez Borco-Marken-Import Matthiesen GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-405/04)

(2004/C 314/56)

Język postępowania: niemiecki

W dniu 11 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Borco-Marken-Import Matthiesen GmbH & Co. KG, z siedzibą w Hamburgu (Niemcy), reprezentowanej przez adwokata M. Woltera przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 13 sierpnia 2004 r. w sprawie R 0912/2002-2;

—	stwierdzenie, że postanowienia art. 7 ust. 1 lit. b) i c) i ust. 2 nie sprzeciwiają się publikacji zgłoszenia znaku towarowego „Caipi” dla towarów z klasy 33 („napoje alkoholowe (z wyłączeniem piwa)”);

—	obciążenie pozwanego Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „Caipi” dla towarów z klasy 33 (napoje alkoholowe z wyłączeniem piwa) – zgłoszenie nr 2 655 967
Decyzja eksperta:	Odmowa rejestracji zgłoszonego znaku towarowego
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 12 rozporządzenia Rady nr 40/94 (1). Błędne nieuwzględnienie wcześniejszych krajowych rejestracji.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

Skarga wniesiona dnia 11 października 2004 r. przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-414/04)

(2004/C 314/57)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 11 października do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Pełnomocnikiem procesowym strony skarżącej jest C.-D. Quassowski, wspierany przez C. von Donat, adwokata.

Strona skarżąca wnosi o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ogłoszonej w piśmie Dyrekcji Generalnej Polityki Regionalnej z dnia 9 września 2004 r., w zakresie, w jakim wkład finansowy Wspólnoty z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w Programie Operacyjnym RESIDER II-Nadrenia-Westfalia 1995-1999 (EFRE Nr. 94.02.10.036) / ARINCO Nr. 94.DE.16.051) zredukowano do € 72.794.851,67 a wypłata ostatniej raty pomocy w wysokości € 2.268.988,33 na rzecz władz niemieckich została wstrzymana;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonej decyzji Komisja zredukowała wkład finansowy Wspólnoty z funduszy strukturalnych EFRE w Programie Operacyjnym RESIDER-II Nadrenia-Westfalia 1995-1999 (EFRE Nr. 94.02.10.036 / ARINCO Nr. 94.DE.16.051 do € 72.794.851,67 i wstrzymała wypłatę ostatniej raty pomocy na rzecz władz niemieckich w wysokości € 2.268.988,33. Powodem tej redukcji jest rzadsze wykorzystanie programu w przypadku niektórych środków i częstsze wykorzystanie programu w przypadku innych środków, niż wynikałoby to z indykatywnego planu finansowego programu. Zrównoważenie częściej i rzadziej użytych środków nastąpiło nie w ramach każdorazowych działań priorytetowych programu, lecz w ramach całego wkładu EFRE w programie.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wskazuje po pierwsze, że na podstawie art. 24 rozporządzenia 4253/88 (1) redukcja wkładu finansowego Wspólnoty jest możliwa tylko wtedy, gdy zachodzi znaczna modyfikacja charakteru lub warunków wykonania działania lub operacji. Zdaniem strony skarżącej przeprowadzone przegrupowania nie stanowią tego rodzaju znacznej modyfikacji.

W przypadku, gdy wyżej wspomniane modyfikacje podlegałyby zakwalifikowaniu jako znaczne modyfikacje, skarżąca podnosi, że Komisja wyraziła na nie uprzednią zgodę w „Wytycznych dla sprawozdania finansowego środków operacyjnych funduszy strukturalnych (1994 - 1999)” (SEK (1999) 1316).

Strona skarżąca zarzuca ponadto Komisji błąd w zastosowaniu uznania, gdyż Komisja w ogóle nie skorzystała z przysługującego jej uznania, jak również brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające zasady wykonania rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w zakresie koordynacji pomocy rozmaitych funduszy strukturalnych między sobą oraz pomiędzy tymi funduszami a pomocą Europejskiego Banku Inwestycyjnego i innymi instrumentami finansowymi (Dz.U. L 374 z 31.12.1988, str. 1).

Skarga wniesiona dnia 8 października 2004 r. przez Bunker & BKR, S.L. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)

(Sprawa T-423/04)

(2004/C 314/58)

Język, w którym została sporządzona skarga: hiszpański

Dnia 8 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) wniesiona przez Bunker & BKR, S.L. z siedzibą w Almansa (Hiszpania), reprezentowaną przez José Enrique'a Astiza Suáreza, prawnika.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

zmianę decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie R 0458/2002-4 w zakresie wniosku dotyczącego podobieństwa znaków i towarów, decydując o odrzuceniu sprzeciwu i rejestracji znaku dla wszystkich towarów i usług, zgłoszonych we wniosku, oraz

—

w braku orzeczenia o zmianie decyzji, o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej do ponownego rozpatrzenia, celem dokonania ponownego i poprawnego porównania pozostałych oznaczeń biorąc pod uwagę różnice wizualne i fonetyczne pomiędzy „BOOTS & SHOES B.K.R. MADE IN SPAIN” a „BK RODS” a także możliwość ich współistnienia na rynku bez wywoływania po stronie konsumentów prawdopodobieństwa skojarzenia w odniesieniu do pochodzenia i jakości oznaczanych towarów.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	CALZADOS BUNKER S.A. (prawa i obowiązki związane ze złożeniem wniosku zostały następnie przeniesione na skarżącego).
Wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem zgłoszenia:	Oznaczenie graficzne składające się z inicjałów „B.K.R.” wkomponowanych w romb, ze wzmianką „Boots-Shoes-Made in Spain” – zgłoszenie nr 649.756 dla towarów z klas 18 i 25 oraz usług z klasy 39.
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia powołanego w sprzeciwie:	MARINE STOCK LIMITED
Znak towarowy lub oznaczenie powołane w sprzeciwie:	Różne krajowe znaki towarowe, włączywszy w to austriacki słowny znak towarowy „BK RODS” (nr 149.254), dla towarów z klasy 25 (odzież i obuwie). Sprzeciw skierowany był przeciwko wszystkim towarom i usługom będącym przedmiotem spornego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do towarów z klasy 25, odrzucenie sprzeciwu w odniesieniu do towarów z klasy 18 i usług z klasy 39.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania skarżącego.

Skarga wniesiona dnia 15 października 2004 r. przez Angela Angelidisa przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa T-424/04)

(2004/C 314/59)

Język postępowania: francuski

Dnia 15 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Parlamentowi Europejskiemu przez Angela Angelidisa, zamieszkałego w Luksemburgu, reprezentowanego przez adwokata Erica Boigelota.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu z dnia 16 lipca 2004 r. oddalającej sprzeciw wniesiony przez skarżącego;

—	Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącego za rok 2002;

—

Zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącego zadośćuczynienia za krzywdę, oszacowanego ex aequo et bono na 20 000 euro, doznaną z powodu różnych istotnych błędów popełnionych na różnych poziomach w czasie opracowywania sprawozdań z oceny oraz z powodu znacznego opóźnienia ostatecznego opracowania wspomnianych sprawozdań;

—	Zasądzenie kosztów od strony pozwanej.

Zarzuty i główne argumenty

Podniesione zarzuty są identyczne jak w sprawie T-416/03 (1) ze skargi tego samego skarżącego.

---

(1)   Dz.U. C 59 z 6.3.2004, str. 25.

Skarga wniesiona w dniu 20 października 2004 r. przez Tramarin s.n.c. di Tramarin Andrea e Sergio przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-426/04)

(2004/C 314/60)

Język postępowania: włoski

W dniu 20 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Tramarin s.n.c. di Tramarin Andrea e Sergio, reprezentowanej przez adwokata Michele Arcangelo Calabrese, przeciwko Komisji Europejskiej.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności pisma Komisji D/53186, D/(00)PI D/672 z dnia 29 maja 2000 r. w części, która dotyczy poprzedniego przedmiotu,

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 lipca 2000 r. zatwierdzającej bez wnoszenia zastrzeżeń program pomocowy państwa nr N 715/99 – Włochy – środki na rzecz działalności produkcyjnej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w niniejszej sprawie, podobnie jak w sprawie T-98/04 S.I.M. S.A i inni przeciwko Komisji (1), zaskarża jednocześnie decyzję zatwierdzającą program pomocowy państwa nr N 715/99, zaskarżoną również w powyżej wskazanej sprawie, oraz decyzję zawartą w piśmie pozwanej z dnia 29 maja 2000 r. w części, w której Komisja w odpowiedzi na propozycję przedstawioną jej służbom podczas spotkania w Brukseli w dniu 16 maja 2000 r., zmierzającą do włączenia do programu pomocowego państwa ustanowionego ustawą włoską nr 488/92 i przepisami wykonawczymi do niej, przepisu przejściowego mającego na celu uniknięcie przerwania ciągłości między poprzednim i nowym programem w świetle spodziewanych inicjatyw ze strony przedsiębiorstw, które nie wystąpiły w ramach pierwszego ogłoszenia z wnioskiem o udział w rozumieniu nowego programu, lecz które rozpoczęły już wykonanie projektów inwestycyjnych, wezwała władze włoskie do wycofania tej propozycji.

Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi następujące zarzuty:

—	naruszenie przepisów proceduralnych wskutek braku wszczęcia formalnej procedury dochodzenia przewidzianej w art. 88 ust. 2 WE;

—	naruszenie art. 4 ust. 4, art. 7 ust. 5 i art. 26 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (2);

—	naruszenie gwarancji proceduralnych dla zainteresowanych pomocą państwa.

W szczególności skarżąca podnosi, że wezwanie do wycofania propozycji programu pomocowego państwa w całości lub w części, w razie zastosowania się do niego przez Państwo Członkowskie rodzi te same skutki prawne co decyzja negatywna przewidziana w art. 7 ust. 5 rozporządzenia WE nr 659/99. Z tą ogromną różnicą, że podczas gdy decyzja negatywna zostaje wydana po przeprowadzeniu postępowania obwarowanego gwarancjami proceduralnymi na rzecz zainteresowanych, zaakceptowane przez Państwo Członkowskie wezwanie do wycofania pozwala Komisji na podejmowanie decyzji o niewnoszeniu zastrzeżeń mających w istocie treść decyzji negatywnych, lecz pozbawionych ich formy proceduralnej. Pozwala to również na stosowanie do tych decyzji trybu ogłaszania przewidzianego dla decyzji o niewnoszeniu zastrzeżeń, w przypadku których wystarczająca jest publikacja na stronach internetowych, podczas gdy decyzja w przedmiocie wszczęcia formalnej procedury dochodzenia powinna być przedmiotem publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wezwania do przedstawienia uwag i obowiązku uwzględnienia tych uwag przed podjęciem uzasadnionej decyzji negatywnej.

Decyzja z dnia 12 lipca 2000 r. jest niezgodna z prawem w takim samym zakresie, jak pismo z dnia 29 maja 2000 r., jako że poprzez tę decyzję doszło do naruszeń powyżej wskazanych gwarancji.

---

(1)   Dz.U C 106 z 30.4.2004, str. 83.

(2)   Dz.U. L 83 z 27.3.1999, str. 1.

Skarga wniesiona 19 października 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-431/04)

(2004/C 314/61)

Język postępowania: włoski

W dniu 19 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Republiki Włoskiej, reprezentowanej przez Avvocato dello Stato Maurizio Fiorilliego, przeciwko Komisji Europejskiej.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności uwagi do pkt. 103 załącznika I do rozporządzenia Komisji nr 1429/2004, dotyczącej okresowego ograniczenia używania nazwy „Tocai friulano” do 31 marca 2007 r.

Zarzuty i główne argumenty:

Zarzuty i główne argumenty są identyczne jak podniesione w sprawie T-417/04 Regione Autonoma del Friuli Venezia Giulia przeciwko Komisji (1).

---

(1)  Jeszcze nie opublikowana w Dz.U. U.E.

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2004 r. przez Capgemini Nederland B.V. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-447/04)

(2004/C 314/62)

Język postępowania: angielski

W dniu 15 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Capgemini Nederland B.V. z siedzibą w Utrecht, Niderlandy, reprezentowanej przez adwokatów M. Meulenbelta i H. Speyarta, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji podanej do wiadomości skarżącej pismem z dnia 13 września 2004 r. o niedopuszczeniu oferty skarżącej w ramach przetargu JAI-C3-2003-01;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zawarciu umowy z innym oferentem;

—	obciążenie Komisji kosztami własnymi oraz kosztami skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

W dniu 25 czerwca 2003 r. Komisja opublikowała ogłoszenie o przetargu na opracowanie i instalację systemu informatycznego na dużą skalę w ramach sektora wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, zwanego SIS II i VIS. Skarżąca złożyła swoją ofertę. Pismem z dnia 13 września 2004 r. Komisja powiadomiła skarżącą o swojej decyzji o niedopuszczeniu do przetargu oferty skarżącej oraz o decyzji w przedmiocie zawarcia umowy z innym oferentem. W tym samym piśmie Komisja poinformowała skarżącą, że umowa z wygrywającym przetarg oferentem nie będzie zawarta przed upływem dwóch tygodni od dnia otrzymania pisma. Nastąpiła wymiana korespondencji pomiędzy skarżącą a Komisją, w której Komisja potwierdziła swój zamiar zawarcia umowy z innym oferentem. W dniu 26 października 2004 r. Komisja opublikowała notatkę prasową, w której oświadczyła, że zawarła umowę z wygrywającym przetarg oferentem.

W treści przedmiotowej skargi skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności zarówno decyzji Komisji o odrzuceniu oferty skarżącej, jak i decyzji Komisji o zawarciu umowy z wygrywającym przetarg oferentem. Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji o odrzuceniu oferty skarżącej skarżąca wskazuje na liczne rzekome naruszenia rozporządzenia 1605/2002 (1) (Rozporządzenie Finansowe) oraz rozporządzenia 2342/2002 (2) ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania Rozporządzenia Finansowego. Skarżąca twierdzi, że metoda ewaluacji cen wybrana przez Komisję jest nietypowa oraz, że nie jest oparta na stałej cenie za projekt, lecz raczej na stosunkach pomiędzy cenami oferowanymi przez poszczególnych kontrahentów a najniższą oferowaną ceną, obliczoną na poziomie każdego z 15 elementów projektu, którym przypisana jest ta sama waga, pomimo dużych różnic w ich rozmiarze. Użycie powyższej metody nie doprowadziło, zdaniem skarżącej, do sprawiedliwego i słusznego rezultatu. Dalej skarżąca zarzuca również Komisji, że ta nie zareagowała na nienormalnie niskie ceny zawarte w ofercie wygrywającego oferenta oraz nie wzięła pod uwagę korekty dostarczonej przez skarżącą, jak również nie odrzuciła oferty wygrywającego oferenta, pomimo że nie spełniała ona wymogów technicznych. Skarżąca twierdzi również, że Komisja naruszyła zasadę „wyboru oferty gospodarczo najbardziej korzystnej”, skoro całkowity koszt wykonania zamówienia przez wygrywającego oferenta jest wyższy niż koszt zaproponowany przez skarżącą.

Na poparcie żądania unieważnienia decyzji o zawarciu umowy z wygrywającym oferentem skarżąca wskazuje na fakt, że zawierając tę umowę Komisja umyślnie pozbawiła skarżącą faktycznych środków prawnych. W tym kontekście skarżąca wskazuje również na naruszenie art. 230 WE twierdząc, że Komisja, informując skarżącą o tym, że oczekiwać będzie jedynie dwa tygodnie na zawarcie umowy z wygrywającym oferentem, faktycznie skróciła dwumiesięczny termin na złożenie skargi, o którym mowa w tym artykule. Wreszcie, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 103 rozporządzenia 1605/2002 nie doprowadzając do zawieszenia procedury zmierzającej do podjęcia decyzji o zawarciu umowy, pomimo że skarżąca w swoich pismach zwracała uwagę na możliwe nieprawidłowości w procedurze udzielenia zamówienia.

---

(1)  Dz.U. L 248 z 2002, str. 1.

(2)  Dz.U. L 357 z 2002, str. 1.

Postanowieniem z dnia 21 października 2004 r. prezes czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-105/02: Matratzen Concord GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

---

(1)   Dz.U. C 144 z 15.6.2002.

Postanowieniem z dnia 13 października 2004 r. prezes czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zarządził wykreślenie sprawy T-187/04: DJ (*1) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

---

(1)   Dz.U. C 201 z 7.8.2004.

(*1)  Informacje usunięto lub zastąpiono w ramach ochrony danych osobowych i/lub poufności.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 273 z 6.11.2004.

Dz.U. C 262 z 23.10.2004.

Dz.U. C 251 z 9.10.2004.

Dz.U. C 239 z 25.9.2004.

Dz.U. C 228 z 11.9.2004.

Dz.U. C 217 z 28.8.2004.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://europa.eu.int/eur/lex

CELEX: http://europa.eu.int/celex