6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/1

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-227/01: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 85/337/EWG - Ocena wpływu niektórych przedsięwzięć publicznych i prywatnych na środowisko - Niewłaściwe zastosowanie - Przedsięwzięcie budowy linii ruchu kolejowego Walencja-Tarragona, odcinek Las Palmas – Oropesa)

(2004/C 273/01)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-227/01, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: G. Valero Jordana) przeciwko Królestwu Hiszpanii (pełnomocnik: S. Ortiz Vaamonde), mającej za przedmiot skargę na uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego na podstawie art. 226 WE, wniesioną w dniu 7 czerwca 2001 r., Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann, J. N. Cunha Rodrigues, R. Schintgen (sprawozdawca) i F. Macken, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 16 września 2004 wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Nie poddając procedurze oceny wpływu na środowisko „przedsięwzięcia budowy linii Walencja-Tarragona, odcinek Las Palmas-Oropesa. Podtorze”, będącego częścią przedsięwzięcia o nazwie „Korytarz śródziemnomorski”, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 2, 3, 5 ust. 2 i 6 ust. 2 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 212 z 28.7.2001.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/1

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-465/01: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Swoboda przepływu pracowników - Obywatele Unii lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego - Obywatele Państw Trzecich, które są związane umową ze Wspólnotą - Bierne prawo wyborcze do izb pracowników i do rad zakładowych - Zasada niedyskryminacji co do warunków pracy)

(2004/C 273/02)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-465/01 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: J. Sack) przeciwko Republice Austrii (pełnomocnik: H. Dossi), mającej za przedmiot skargę o stwierdzenie uchybienia w trybie art. 226 WE, Trybunał (druga izba), w składzie C.W.A. Timmermans, prezes izby, R. Schintgen (sędzia sprawozdawca), R. Silva de Lapuerta, P. Kuris i G. Arestis, sędziowie, rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 września 2004 wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 39 WE, art. 8 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty w brzmieniu ustalonym przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 2434/92 z dnia 27 lipca 1992 r. i art. 28 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym poprzez odmówienie pracownikom z innych Państw Członkowskich Unii Europejskiej lub z Europejskiego Obszaru Gospodarczego biernego prawa wyborczego do izb pracowniczych.

Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom wynikającym z umów zawartych pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi ustanawiającymi na korzyść pracowników pochodzących z tych państw, zatrudnionych legalnie w Państwie Członkowskim zasadę niedyskryminacji co do warunków pracy, poprzez odmówienie tym pracownikom biernego prawa wyborczego do rad zakładowych i walnych zgromadzeń izb pracowniczych.

2.	Republika Austrii jest obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 84 z 6.4.2002.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/2

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-248/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Zanieczyszczenie i czynniki szkodliwe - Ochrona gleby - Osad ściekowy - Przekazanie niepełnych informacji za lata 1995-1997 - Art. 10 i 17 dyrektywy 86/278/EWG)

(2004/C 273/03)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-248/02 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: H. Støvlbæk i R. Amorosi) przeciwko Republice Włoskiej (pełnomocnik: I. M. Braguglia, wspierany przez M. Fiorilli) mającej za przedmiot skargę na uchybienie zobowiązaniom państwa w trybie art. 226 WE, która wpłynęła do Trybunału w dniu 8 lipca 2002 r., Trybunał (trzecia izba) w składzie: A. Rosas, pełniący obowiązki Prezesa trzeciej izby, R. Schintgen i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Poprzez niedostarczenie żadnych informacji na temat wysokości średniego rocznego stężenia (mg/kg suchej masy) metali ciężkich (kadm, miedź, nikiel, ołów, cynk, rtęć i chrom), ani też na temat stężenia azotu i fosforu zawartych w osadzie ściekowym;

—	poprzez niedostarczenie żadnych informacji na temat ilości (t/rok) osadu ściekowego produkowanego w postaci suchej masy;

—

poprzez niedostarczenie wymaganych informacji na temat ilości osadu wykorzystywanego rocznie w rolnictwie w postaci suchej masy, z wyjątkiem danych dotyczących Regionu Friuli -Wenecji Julijskiej (od 1995 r. do 1997 r.), autonomicznej prowincji Bolzano (1995), Regionu Emilia-Romania, jak również Ligurii i Kalabrii, w stosunku do których wskazano, że osad ściekowy nie był wykorzystywany w rolnictwie;

—

poprzez niezapewnienie, przynajmniej jeśli chodzi o Regiony Lombardii, Emilii-Romanii, Toskanii, Abruzji, Kampanii, Doliny Aosty, Sycylii i Marche, przestrzegania obowiązku dokonywania bieżących wpisów w rejestrach, w których odnotowywany jest skład i cechy osadu i w których dokonuje się ich porównania z parametrami przewidzianymi w aneksie II A dyrektywy Rady 86/278/EWG z dnia 12 czerwca 1986 r. w sprawie ochrony środowiska, w szczególności gleby, w przypadku wykorzystywania osadów ściekowych w rolnictwie oraz

—	poprzez niezapewnienie przestrzegania obowiązku dokonywania bieżących wpisów w rejestrach, w których odnotowywana jest ilość produkowanego osadu (na terenie całego kraju) oraz osadu przekazanego na potrzeby rolnictwa, przynajmniej jeśli chodzi o Regiony Abruzji, Kampanii, Toskanii i Sycylii,

Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 10 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 17 dyrektywy 86/278 w wersji po zmianach wprowadzonych dyrektywą Rady 91/692/EWG z dnia 23 grudnia 1991 r. normalizującą i racjonalizującą sprawozdania w sprawie wykonywania niektórych dyrektyw odnoszących się do środowiska.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 202 z 24.8.2002.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/3

WYROK TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-329/02 P: SAT.1 SatellitenFernsehen GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 - „Sat.2”)

(2004/C 273/04)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-329/02 P, mającej za przedmiot odwołanie do Trybunału Sprawiedliwości wniesione na podstawie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości dnia 12 września 2002 r. przez SAT.1 SatellitenFernsehen GmbH, zarejestrowaną w Moguncji (Niemcy) (pełnomocnik: R. Schneider, adwokat) przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnik: D. Schennen) Trybunał Sprawiedliwości (druga izba) w składzie: C.W.A. Timmermans, prezes izby, J.-P. Puissochet (sprawozdawca), R. Schintgen, F. Macken i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał dnia 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 2 lipca 2002 r. w sprawie T-323/00 SAT.1 v OHIM (SAT.2) [2002] ECR II-2839 zostaje uchylony w zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji uznał, że Druga Izba Odwoławcza Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) nie naruszyła art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego odmawiając w decyzji z dnia 2 sierpnia 2000 r. (sprawa R 312/1999-2) rejestracji jako wspólnotowego znaku towarowego znaku słownego 'SAT.2' dla usług sklasyfikowanych w zgłoszeniu jako związanych z emisją satelitarną, czyli usług, do których nawiązuje pkt 3 wyroku będącego przedmiotem sporu, i do których Sąd Pierwszej Instancji nie odniósł się w pkt 42 tego wyroku;

2.	decyzja Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 2 sierpnia 2000 r. zostaje uchylona;

3.	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) zostaje obciążony kosztami powstałymi w wyniku postępowania odwoławczego, jak również postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji.

(1) Dz.U. C 289 z 23.11.2002.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/3

WYROK TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

(trzecia izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-366/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle [Niemcy]): Gerd Gschoßmann przeciwko Amt für Landwirtschaft und Flurneuordnung Süd (1)

(Wspólna polityka rolna - Rozporządzenia [EWG] nr 1765/92 i [WE] nr 1251/1999 - Regulacja dotycząca systemu wsparcia dla producentów roślin uprawnych - Rekompensata za obszary przeznaczone pod rośliny uprawne lub odłogowane - Wyłączenie gruntów będących „trwałymi plantacjami” - Pojęcie)

(2004/C 273/05)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 14 października 2002 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 234 WE, złożony na skutek postanowienia Verwaltungsgericht Halle (Sąd Administracyjny w Halle) (Niemcy) z dnia 30 września 2002 r. w postępowaniu pomiędzy Gerdem Gschoßmannem a Amt für Landwirtschaft und Flurneuordnung Süd (Urząd do spraw rolnictwa i nowej organizacji pól) (sprawa C-366/02). Trybunał Sprawiedliwości (trzecia izba) w składzie: sędzia A Rosas pełniący funkcję prezesa trzeciej izby oraz R. Schintgen (sprawozdawca) i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Art. 9 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1765/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. ustanawiającego system wsparcia dla producentów niektórych roślin uprawnych oraz art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1251/1999 z dnia 17 maja 1999 r. ustanawiającego system wsparcia dla producentów niektórych roślin uprawnych należy interpretować w ten sposób, że dla wyłączenia gruntów będących „trwałymi plantacjami” od rekompensaty nie jest konieczne, aby obszary te były zagospodarowane, szczególnie aby zastosowano środki owadobójcze lub dokonano zbioru.

Art. 9 rozporządzenia nr 1765/92 oraz art. 7 rozporządzenia nr 1251/1999 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku produkcji jabłek wykorzystywanie gruntów jako trwałej kultury kończy się wtedy, gdy drzewa owocowe wykarczowano, nawet, gdy nie zostały one jeszcze usunięte. Jakkolwiek, podjęcie decyzji o wykarczowaniu drzew, jeśli nie zostanie ono przeprowadzona, nie zmienia faktu wykorzystywania gruntu jako trwałej plantacji.

Art. 9 rozporządzenia nr 1765/92 oraz art. 7 rozporządzenia nr 1251/1999 należy interpretować w ten sposób, że grunty, nie wykorzystywane więcej jako trwałe plantacje, należy traktować jako grunty służące celom innym niż rolnicze, jeżeli zostanie udowodnione, że nie są przeznaczone do produkcji innych roślin lub hodowli zwierząt.

(1) Dz.U. C 305 z 7.12.2002.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/4

WYROK TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-382/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret): Cimber Air A/S przeciwko Skatteministeriet (1)

(Szósta dyrektywa VAT - art. 15 ust. 6, 7 i 9 - Zwolnienia w wywozie poza obszar Wspólnoty - Pojęcie statku powietrznego będącego w użyciu towarzystwa lotniczego obsługującego głównie ruch międzynarodowy - Zwolnienie od podatku zaopatrzenia w paliwo i aprowizacji lotów krajowych)

(2004/C 273/06)

Język postępowania: duński

Dnia 23 października 2002 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 234 WE złożony na skutek postanowienia Vestre Landsret (Dania) z dnia 9 października 2002 r. w postępowaniu pomiędzy Cimber Air A/S przeciwko Skatteministeriet (sprawa C-382/02). Trybunał Sprawiedliwości (druga izba), w składzie: C.W.A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann, J.-P. Puissochet (sędzia sprawozdawca), J.N. Cunha Rodrigues i N. Colneric, sędziowie; D. Ruiz-Jarabo Colomer, rzecznik generalny; H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok o następującej treści:

Artykuł 15 ust. 6, 7 i 9 Szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – należy wykładać w ten sposób, że określone w tych przepisach dostawy towarów oraz usługi przeznaczone dla statków powietrznych używanych do lotów krajowych przez towarzystwa lotnicze obsługujące transport głównie w odpłatnym ruchu międzynarodowym są zwolnione z podatku od wartości dodanej.

2.	Ocena zakresu działalności międzynarodowej i krajowej tych towarzystw należy do sądów krajowych. W ramach tej oceny, sądy mogą uwzględnić wszystkie czynniki, które wskazują na relatywne znaczenie danego rodzaju transportu, przede wszystkim obrót.

(1) Dz.U. C 7 z 11.1.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/4

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 14 września 2004 r.

w sprawie C-385/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Dyrektywa 93/37/EWG - Zamówienia publiczne na roboty budowlane - Procedura negocjacyjna bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu)

(2004/C 273/07)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-385/02 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: K. Wiedner i R. Amorosi) przeciwko Republice Włoskiej (pełnomocnik: M. Fiorilli) mającej za przedmiot skargę na uchybienie zobowiązaniom w trybie art. 226 WE, która wpłynęła do Trybunału w dniu 28 października 2002 r., Trybunał (druga izba) w składzie: C.W.A. Timmermans, Prezes izby, J.-P. Puissochet, J. N. Cucha Rodrigues (sprawozdawca) oraz R. Schintgen i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 14 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

W związku z tym, że Magistrato per il Po di Parma, lokalny organ Ministerstwa Robót Publicznych (obecnie Ministerstwa Infrastruktury i Transportu) udzielił zamówienia publicznego na ukończenie budowy zbiorników retencyjnych służących do zatrzymywania nadmiaru wód cieku wodnego Parma w okolicach Marano (gmina Parma), jak również na prace związane z wybudowaniem i pracami wykończeniowymi zbiorników retencyjnych dla cieku wodnego Enza, służących także do zatrzymywania fal powodziowych cieku wodnego Terdoppio na południowy zachód od Cerano, poprzez procedurę negocjacyjną bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu, w sytuacji, w której nie zostały spełnione po temu warunki, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane;

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 323 z 21.12.2002.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/5

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-386/02 (wniosek Arbeits- und Sozialgericht Wien o wydanie orzeczenia prejudycjalnego): Josef Baldinger przeciwko Pensionsversicherungsanstalt der Arbeiter (1)

(Swobodny przepływ osób - Odszkodowanie dla byłych jeńców wojennych - Warunek posiadania obywatelstwa Państwa Członkowskiego w chwili wystąpienia z wnioskiem o odszkodowanie)

(2004/C 273/08)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-386/02, mającej za przedmiot wniosek wpisany do rejestru dnia 28 października 2002 r. o wydanie na podstawie art. 234 WE orzeczenia w trybie prejudycjalnym, w postępowaniu: Josef Baldinger przeciwko Pensionsversicherungsanstalt der Arbiter, złożony przez Arbeits- und Sozialgericht Wien (Autriche) postanowieniem z dnia 22 października 2002 r., Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A Timmermans, prezes izby, J.-P. Puissochet, J.N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca) oraz R. Schintgen i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, zawierający następujące rozstrzygnięcie:

Art. 39 ust. 2 TWE, art. 4 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w wersji zmienionej i zaktualizowanej rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. i art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty powinny być interpretowane w ten sposób, że nie sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, które, tak jak w postępowaniu przed sądem krajowym, odmawia przyznania świadczenia dla byłych jeńców wojennych na tej podstawie, iż wnioskodawca w chwili złożenia wniosku nie posiada obywatelstwa Państwa Członkowskiego zainteresowanego, lecz innego Państwa Członkowskiego.

(1) Dz.U. C 144 z 21.6.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/5

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-396/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam): DFDS BV przeciwko Inspecteur der Belastingdienst - Douanedistrict Rotterdam (1)

(Wspólna Taryfa Celna - Nomenklatura Scalona - Klasyfikacja taryfowa - Podpozycja 8704 10 - „Minitrac” do transportowania i wyładowywania piasku, ziemi i kamieni wyposażony w udoskonalony system wywrotki)

(2004/C 273/09)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-396/02, mającej za przedmiot skierowany do Trybunału na mocy art. 234 WE, przez Gerechtshof te Amsterdam (Niderlandy) postanowieniem z dnia 6 listopada 2002 r., złożonym w dniu 11 listopada 2002 r., wniosek o wydanie, w ramach sporu zawisłego przed tym sądem między DFDS BV a Inspecteur der Belastingdienst – Douanedistrict Rotterdam, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, prezes trzeciej izby, R. Schintgen i K. Schiemann (sędzia sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Fakt, że pojazd mechaniczny z koszem wyładowczym posiada, złożoną, rozbudowaną i precyzyjną funkcję wywrotki nie stoi na przeszkodzie w jego zaklasyfikowaniu jako pojazdu samochodowego samowyładowawczego w rozumieniu podpozycji 8704 10 Nomenklatury Scalonej, stanowiącej załącznik I do Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, w wersji zmienionej rozporządzeniami Komisji (WE) nr 3115/94 z dnia 20 grudnia 1994 r. oraz nr 3009/95 z dnia 22 grudnia 1995 r.

(1) Dz.U. C 7 z 11.1.2003

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/6

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-400/02 (wniosek Bundesarbeitsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Gerard Merida przeciwko Republice Federalnej Niemiec (1)

(Art. 39 WE - Porozumienie zbiorowe - Zasiłek pomostowy dla byłych cywilnych pracowników alianckich sił zbrojnych w Niemczech - Pracownicy zagraniczni - Ustalenie podstawy wymiaru tego zasiłku - Fikcyjne uwzględnienie niemieckiego podatku od wynagrodzeń)

(2004/C 273/10)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-400/02, mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego, skierowany do Trybunału na mocy art. 234 WE przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy), na mocy postanowienia z dnia 27 czerwca 2002 r., wniesiony dnia 12 listopada 2002 r., w sprawie Gerard Merida przeciwko Republice Federalnej Niemiec, Trybunał (druga izba), w składzie C. W. A. Timmermans, prezes, J.-P. Puissochet, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca) i R. Schintgen, oraz N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Art. 39 WE i art. 7 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1621/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu osób wewnątrz Wspólnoty wykluczają krajową regulację w postaci porozumienia zbiorowego, zgodnie z którą kwota świadczenia socjalnego, takiego jak zasiłek pomostowy (Überbrückungsbeihilfe), wypłacanego przez Państwo Członkowskie miejsca zatrudnienia, obliczana jest w ten sposób, że należny w tym kraju podatek od wynagrodzeń jest fikcyjnie odliczany przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku, podczas gdy zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania wynagrodzenia i podobne świadczenia na rzecz pracowników, którzy nie mają miejsca zamieszkania w Państwie Członkowskim miejsca zatrudnienia, opodatkowane są tylko w tym Państwie Członkowskim, w którym mają oni miejsce zamieszkania.

(1) Dz.U. C 31 z 8.2.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/6

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-404/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England and Wales), Chancery Division: Nichols plc przeciwko Registrar of Trade Marks (1)

(Znaki towarowe - Dyrektywa 89/104/EWG - Art. 3 ust. 1 lit. b) - Znak towarowy składający się z popularnego nazwiska - Odróżniający charakter - Wpływ treści art. 6 ust. 1 lit. a) na ocenę)

(2004/C 273/11)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-404/02 mającej za przedmiot wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 234 WE złożony przez High Court of Justice (England & Wales), Chancery Division (Zjednoczone Królestwo) na mocy postanowienia z dnia 3 września 2002 r., wpisany do rejestru dnia 12 listopada 2002 r., w postępowaniu Nichols plc przeciwko Registrar of Trade Marks Trybunał (druga izba) w składzie: C.W.A. Timmermans, prezes izby, C. Gulmann (sprawozdawca), J.-P. Puissochet i R. Schintgen oraz N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

W świetle art. 3 ust. 1 lit. b) pierwszej dyrektywy Rady (89/104/EWG) z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych ocena istnienia bądź też nieistnienia odróżniającego charakteru znaku towarowego składającego się z nazwiska, nawet jeżeli jest ono popularne, powinna być dokonywana oddzielnie dla każdego przypadku, w oparciu o kryteria znajdujące zastosowanie do wszelkich oznaczeń objętych treścią art. 2 tej dyrektywy, mając na uwadze z jednej strony produkty lub usługi, których dotyczy wniosek o rejestrację, z drugiej zaś kręgi zainteresowanych osób. Okoliczność, że skutki rejestracji znaku towarowego są ograniczone na mocy art. 6 ust. 1 lit. a) wymienionej wyżej dyrektywy nie ma wpływu na tę ocenę.

(1) Dz.U. C 7 z 11.1.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/7

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 14 września 2004 r.

w sprawie C-411/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (1)

(Uchybienie Państwa Członkowskiego - Niewłaściwa transpozycja - Dyrektywa 98/10/WE - Telekomunikacja - Pojęcia „podstawowa forma rachunku szczegółowego” oraz „dodatkowy stopień szczegółowości”)

(2004/C 273/12)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-411/02, mającej za przedmiot skargę w sprawie uchybienia zobowiązaniom Państwa Członkowskiego, wniesioną dnia 18 listopada 2002 r. do Trybunału na mocy artykułu 226 WE przez Komisję Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: C. Schmidt i M. Shotter) przeciwko Republice Austrii (pełnomocnicy: E. Redl i T. Kramler), Trybunał (druga izba) w składzie: C.W.A. Timmermans, prezes izby, C. Gulman (sprawozdawca), J.P. Puissochet, J.N. Cunha Rodrigues oraz N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 14 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Republika Austrii uchybiła swym zobowiązaniom, które na niej ciążyły na mocy art. 14 ust. 2 dyrektywy 98/10/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 1998 r. w sprawie zastosowania zasady otwartej sieci (ONP) w telefonii głosowej oraz w sprawie usług powszechnych w telekomunikacji w konkurencyjnym środowisku w ten sposób, że wybrany przez nią wykaz opłat, zawierający zestawienie opłat jedynie ze względu na ich rodzaj, nie jest wystarczająco szczegółowy dla zapewnienia efektywnej kontroli dokonanej przez konsumenta.

2)	Republika Austrii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 7 z 11.1.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/7

WYROK TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

(pierwsza izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-28/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Symvoulio tis Epikrateias [Grecja]): Epikouriko Kefalaio przeciwko Ypourgos Anaptyxis (1)

(Ubezpieczenia - Art. 15 i 16 Pierwszej Dyrektywy Rady 73/239/EWG - Art. 17 i 18 Pierwszej Dyrektywy Rady 79/267/EWG - Postępowanie likwidacyjne względem zakładu ubezpieczeń po cofnięciu zezwolenia - Hierarchia praw pierwszeństwa wierzytelności z tytułu pracy i wierzytelności z tytułu ubezpieczenia)

(2004/C 273/13)

Język postępowania: grecki

W sprawie C-28/03, której przedmiotem jest wniosek, złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja), na skutek postanowienia z dnia 23 października 2002 r., wpisany do rejestru dnia 24 stycznia 2003 r. o wydanie na podstawie art. 234 WE orzeczenia w trybie prejudycjalnym, w postępowaniu Epikouriko Kefalaio przeciwko Ypourgos Anaptyxis, interwenient: Omospondia Asfalistikon Syllogon Ellados, Trybunał Sprawiedliwości (pierwsza izba) w składzie: P. Jann (prezes izby), A. Rosa, S. von Bahr, R. Silva de Lapuerta oraz K. Lenaerts (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Krajowe przepisy prawne, na podstawie których w przypadku upadłości, likwidacji lub innym podobnym przypadku niewypłacalności zakładu ubezpieczeń aktywa na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych mogą zostać użyte do zaspokojenia wierzytelności z tytułu pracy przed zaspokojeniem wierzytelności z tytułu ubezpieczenia, jeżeli przepisy te przyznają prawo pierwszeństwa wierzytelnościom z tytułu ubezpieczenia, którego zakres w każdym wypadku obejmuje poza aktywami na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych inne aktywa przedsiębiorstwa i (jeżeli) na podstawie decyzji ministra może (on) zostać rozszerzony na wszystkie rozporządzalne aktywa przedsiębiorstwa, nie są sprzeczne z art. 15 i 16 Pierwszej Dyrektywy Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie w brzmieniu Drugiej Dyrektywy Rady 88/357/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniającej dyrektywę 73/239/EWG oraz dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) oraz z art. 17 i 18 Pierwszej Dyrektywy Rady 79/267/EWG z dnia 5 marca 1979 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich na życie w brzmieniu Drugiej Dyrektywy Rady 90/619/EWG z dnia 8 listopada 1990 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich na życie i ustanowienia przepisów ułatwiających skuteczne korzystanie ze swobody świadczenia usług oraz zmieniającej dyrektywę 79/267 oraz dyrektywy Rady 92/96/EWG z dnia 10 listopada 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich na życie oraz zmieniającej dyrektywy 79/267 i 90/619 (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń na życie).

(1) Dz.U. C 70 z 22.3.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/8

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 14 września 2004 r.

w sprawie C-168/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywy 89/655/EWG i 95/63/WE - Nieprawidłowa transpozycja - Dodatkowy okres dostosowawczy)

(2004/C 273/15)

Język postępowania: hiszpański

W sprawie C-168/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: I. Martínez del Peral), przeciwko Królestwu Hiszpanii (pełnomocnik: L. Fragua Gadea) mającej za przedmiot skargę na uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego na podstawie art. 226 WE, wniesioną w dniu 11 kwietnia 2003 r., Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, J. N. Cunha Rodrigues, J.-P. Puissochet, R. Schintgen i N. Colneric (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: M. R. Grass, wydał w dniu 14 września 2004 wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Przewidując, w ust. 1 przepisów przejściowych dekretu królewskiego nr 1215/1997 z dnia 18 lipca 1997 r. ustanawiającego minimalne wymagania w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników, dodatkowy okres dostosowawczy dla sprzętu roboczego przekazanego do użytku pracownikom w przedsiębiorstwie lub zakładzie przed dniem 27 sierpnia 1997 r., Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 89/655/EWG z dnia 30 listopada 1989 r. dotyczącej minimalnych wymagań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny użytkowania sprzętu roboczego przez pracowników podczas pracy (druga dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. l dyrektywy 89/391/EWG), zmienionej dyrektywą Rady 95/63/WE z dnia 5 grudnia 1995 r.

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 135 z 7.6.2003

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/9

WYROK TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

(piąta izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-404/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance Le Mans [Francja]): Olivier Dupuy i Hervé Rouvre (1)

(Niebezpieczne substancje i preparaty - Sykatywy zawierające ołów - Zakaz wprowadzania do obrotu - Dyrektywy 76/769/EWG i 94/60/WE)

(2004/C 273/16)

Język postępowania: francuski

Dnia 29 września 2003 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie art. 234 WE złożony na skutek postanowienia Tribunal de grande instance Le Mans (Francja) z dnia 8 września 2003 r. w zawisłej przed nim sprawie karnej przeciwko Olivier Dupuy i Hervé Rouvre (sprawa C-404/03). Trybunał (piąta izba) w składzie: prezes izby C. Gulmann, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca) i S. von Bahr, sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Postanowienia prawa wspólnotowego dotyczące ograniczeń wprowadzania do obrotu niebezpiecznych substancji i preparatów, w szczególności postanowienia dyrektywy Rady 76/769/EWG z dnia 27 lipca 1976 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu niektórych substancji i preparatów niebezpiecznych w brzmieniu nadanym jej przez dyrektywę zmieniającą Parlamentu Europejskiego i Rady 94/60/WE z dnia 20 grudnia 1994 r. zakazują wprowadzania do obrotu powszechnego z zamiarem sprzedaży sykatyw, zawierających zaklasyfikowane jako zagrażające płodności związki ołowiu.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/9

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 16 września 2004 r.

w sprawie C-423/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Brak transpozycji - Dyrektywa 2001/18/WE)

(2004/C 273/17)

Język postępowania: fiński

W sprawie C-423/03 Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: U. Wölker i M. Huttunen) przeciwko Republice Finlandii (pełnomocnik: T. Pynnä) mającej za przedmiot skargę na uchybienie zobowiązaniom Państwa w trybie art. 226 WE, która wpłynęła do Trybunału w dniu 3 października 2003 r., Trybunał (czwarta izba) w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, Prezes izby, K. Lenaerts i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 16 września 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Nie przyjmując w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Finlandii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/10

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Finanzgericht Köln wydanego dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie REWE Zentralfinanz e.G. jako następcy prawnego ITS Reisen GmBH przeciwko Finanzamt Köln Mitte

(Sprawa C-347/04)

(2004/C 273/21)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich został wniesiony wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Finanzgericht Köln wydanego dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie REWE Zentralfinanz e.G. jako następcy prawnego ITS Reisen GmBH przeciwko Finanzamt Köln Mitte, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 13 sierpnia 2004 r.

Finanzgericht Köln zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

—

Czy wykładnia art. 52 (obecnie art. 43) w związku z art. 58 (obecnie art. 48) oraz art. 67 – 73, 73 b i nast. (obecnie art. 56 i nast.) Traktatu WE powinna być dokonywana w taki sposób, że nie jest z nimi zgodna regulacja krajowa, która – tak jak przepisy sporne w postępowaniu przed sądem krajowym zawarte w art. 2a ust. 1 pkt. 3 lit. a) oraz ust. 2 EStG (Einkommensteuergesetz – niemiecka ustawa o podatku dochodowym) - ogranicza możliwość natychmiastowego podatkowego wyrównania strat wynikłych z odpisów amortyzacyjnych od wartości udziałów w spółkach – córkach mających siedzibę w innych państwach członkowskich w sytuacji, gdy dokonują one czynności biernych (passive Tätigkeiten) w rozumieniu przepisów krajowych lub gdy dokonują czynności czynnych (aktive Tätigkeiten) jedynie poprzez swoje własne spółki – córki, podczas gdy dokonanie odpisów amortyzacyjnych od wartości udziałów w krajowych spółkach – córkach jest możliwe bez tych ograniczeń?

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/11

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England Wales) (Civil Division) (Anglia i Walia) (Wydział Cywilny), wydanego dnia 17 czerwca 2004 r., w sprawie Boehringer Ingelheim KG i inni przeciwko Swingward Ltd i inni

(Sprawa C-348/04)

(2004/C 273/22)

Dnia 12 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) wydanego dnia 17 czerwca 2004 r. w sprawie Boehringer Ingelheim KG i inni przeciwko Swingward Ltd i inni.

Court of Appeal zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Produkty we wtórnych opakowaniach zewnętrznych („reboxed products”)

W przypadku, gdy równoległy importer wprowadza na rynek jednego z Państw Członkowskich produkt farmaceutyczny importowany z innego Państwa Członkowskiego w oryginalnym opakowaniu wewnętrznym, lecz w nowym opakowaniu zewnętrznym z nadrukiem w języku Państwa Członkowskiego przywozu („produkt we wtórnym opakowaniu zewnętrznym”):

czy ciężar dowodu, iż nowe opakowanie spełnia wszystkie wymogi określone wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, z dnia 11 lipca 1996, w sprawach połączonych C-427/93, C-429/93 oraz C-436/93 Bristol-Myers Squibb p. Paranova, spoczywa na importerze, czy też to właściciel znaku towarowego winien wykazać, iż owe wymogi nie zostały spełnione, czy może ciężar dowodu obciąża strony w zależności od okoliczności sprawy, a jeśli tak, to w jaki sposób?

czy pierwszy wymóg, określony uprzednio powołanym wyrokiem w sprawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, zgodnie z wykładnią przyjętą w sprawach C-379/97 Upjohn p. Paranova oraz C-143/00 Boehringer p. Swingward, mianowicie taki, iż należy wykazać, że wtórne opakowanie produktu jest konieczne po to, aby jego rzeczywisty dostęp do rynku nie był ograniczany, odnosi się jedynie do faktu zmiany zewnętrznego opakowania (jak orzekł Sąd EFTA w sprawie E-3/02 Paranova Inc p. Merck Co Inc), czy też odnosi się on do konkretnego sposobu i stylu opakowania wtórnego, przyjętego przez równoległego importera, a jeżeli tak to w jaki sposób?

czy czwarty wymóg, określony uprzednio powoływanym wyrokiem w spawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, mianowicie taki, że wygląd produktu we wtórnym opakowaniu nie powinien narażać na szkodę renomy znaku towarowego lub jego właściciela, zostaje naruszony jedynie wówczas, gdy opakowanie jest uszkodzone, niskiej jakości lub nieschludne, czy też w szerszym rozumieniu, poprzez każde działanie, które szkodzi renomie znaku towarowego?

jeżeli odpowiedź na pytanie 1c) jest taka, że każde działanie, które szkodzi renomie znaku towarowego narusza czwarty wymóg określony uprzednio powoływanym wyrokiem w spawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova i jeżeli (i) znak towarowy nie jest umieszczony na nowym opakowaniu zewnętrznym („de-branding”) lub też (ii) równoległy importer stosuje równocześnie swoje własne logo lub znak firmowy lub identyfikację graficzną czy też identyfikację graficzną wykorzystywaną dla większej liczby różnych produktów na nowym opakowaniu zewnętrznym („co-branding”), czy wymienione formy wzornictwa opakowań winny być uznane za szkodzące renomie znaku towarowego, czy też jest to kwestia faktyczna do rozpatrzenia przed sądem krajowym?

e)	jeżeli odpowiedź na pytanie 1d) jest taka, że jest to kwestia faktyczna, na której ze stron spoczywa ciężar dowodu?

Produkty z nową etykietą zewnętrzną („overstickered products”)

W przypadku, gdy równoległy importer wprowadza na rynek jednego z Państw Członkowskich produkt farmaceutyczny importowany z innego Państwa Członkowskiego w oryginalnym opakowaniu wewnętrznym i zewnętrznym, do którego dołącza zewnętrzną etykietę z nadrukiem w języku Państwa Członkowskiego przywozu („overstickered products”):

a)	czy wszystkie pięć wymogów, określonych uprzednio powoływanym wyrokiem w sprawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, znajduje zastosowanie w tym przypadku?

jeżeli odpowiedź na pytanie 2a) jest twierdząca, czy ciężar dowodu, iż opakowanie z nową etykietą zewnętrzną spełnia wszystkie wymogi określone uprzednio powoływanym wyrokiem w sprawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, spoczywa na równoległym importerze, czy też to właściciel znaku towarowego winien wykazać, iż owe wymogi nie zostały spełnione, czy może ciężar dowodu obciąża strony w zależności od okoliczności sprawy, a jeśli tak, to w jaki sposób?

jeżeli odpowiedź na pytanie 2a) jest twierdząca, czy pierwszy wymóg określony powoływanym uprzednio wyrokiem w sprawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, zgodnie z wykładnią przyjętą w sprawach Upjohn p. Paranova i Boehringer p. Swingward, mianowicie taki, że należy wykazać, że ponowne opakowanie produktu jest konieczne po to, aby jego rzeczywisty dostęp do rynku nie był ograniczany, odnosi się jedynie do faktu umieszczenia nowej etykiety na opakowaniu zewnętrznym, czy też również do konkretnego sposobu i stylu wykonania etykiety przyjętego przez równoległego importera?

jeżeli odpowiedź na pytanie 2a) jest twierdząca, czy czwarty wymóg określony uprzednio powoływanym wyrokiem w sprawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, mianowicie taki, że wygląd produktu ponownie opakowanego nie powinien narażać na szkodę renomy znaku towarowego lub jego właściciela, zostaje naruszony jedynie wówczas, gdy opakowanie jest uszkodzone, niskiej jakości lub nieschludne, czy też w szerszym rozumieniu, poprzez każde działanie szkodzące renomie znaku towarowego?

jeżeli odpowiedź na pytanie 2a) jest twierdząca, a odpowiedź na pytanie 2d) jest taka, że każde działanie szkodzące renomie znaku towarowego narusza czwarty wymóg, czy z tych samych powodów szkodzi renomie znaku towarowego jeżeli (i) dodatkowa etykieta jest umieszczona na zewnętrznym opakowaniu w taki sposób, że częściowo lub całkowicie zasłania jeden ze znaków właściciela marki lub też (ii) dodatkowa etykieta nie stwierdza, że dany znak towarowy należy do właściciela lub (iii) nazwa równoległego importera jest wydrukowana wielkimi literami?

Zawiadomienie

W przypadku, gdy równoległy importer nie zawiadomił o zmianie opakowania produktu, zgodnie z piątym wymogiem określonym wyrokiem w sprawie Bristol-Myers Squibb p. Paranova, a tym samym naruszył prawa właściciela znaku(-ów) towarowego(-owych), czy z tego li tylko powodu:

a)	każda kolejna czynność przywozu owego produktu jest naruszeniem, czy też naruszenie trwa jedynie do momentu, kiedy właściciel dowiedział się o produkcie, a mający zastosowanie termin zawiadomienia upłynął bezskutecznie?

właściciel znaku towarowego jest uprawniony do dochodzenia swych roszczeń pieniężnych (to jest – naprawienia szkody i przekazanie wszystkich zysków odniesionych w wyniku naruszenia) z tytułu poniesionej szkody powstałej skutkiem działań importera, na tych samych zasadach jak gdyby towar został podrobiony?

c)	zasądzenie odszkodowania pieniężnego na rzecz właściciela znaku towarowego, w przypadku naruszenia jego praw przez takie działania importera, podlega zasadzie proporcjonalności?

d)	w przypadku odpowiedzi przeczącej, na jakich zasadach winna być oszacowana wartość odszkodowania, biorąc pod uwagę fakt, iż produkt został wprowadzony na rynek w obrębie Europejskiego Obszaru Gospodarczego przez samego właściciela lub za jego zgodą?

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/12

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą wyroku Rechtbank van Koophandel te Brussel z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie Lidl Belgium GmbH & Co KG przeciwko NV Etablissementen Franz Colruyt

(Sprawa C-356/04)

(2004/C 273/23)

Dnia 18 sierpnia 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie wyroku Rechtbank van Koophandel te Brussel z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie Lidl Belgium GmbH & Co KG przeciwko NV Etablissementen Franz Colruyt

Rechtbank van Koophandel te Brussel zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wykładni art. 3a ust. 1 lit a) dyrektywy 84/450/EWG (wprowadzonej dyrektywą 97/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 października 1997 r. zmieniającą dyrektywę 84/450/EWG dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd w celu włączenia do niej reklamy porównawczej) należy dokonać w ten sposób, że porównanie ogólnego poziomu cen reklamującego z cenami konkurentów, w ramach którego dokonana jest ekstrapolacja na podstawie porównania cen przykładowych towarów, jest niedopuszczalne, ponieważ wywołuje w każdym przypadku wrażenie, że ceny reklamującego są niższe w odniesieniu do całego zakresu towarów, podczas gdy dokonane porównanie odnosi się jedynie do ograniczonych przykładów towarów, chyba że reklama umożliwia ustalenie, które i ile z towarów reklamującego z jednej strony i konkurentów przedstawionych w porównaniu z drugiej zostało porównanych, a także umożliwia rozpoznanie, gdzie każdy z konkurentów przedstawionych w porównaniu został spozycjonowany w tym porównaniu oraz jakie są ich ceny w porównaniu z cenami reklamującego i innych konkurentów przedstawionych w porównaniu?

Czy wykładni art. 3a ust. 1 lit. b) dyrektywy 84/450/EWG (wprowadzonej dyrektywą 97/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 października 1997 r. zmieniającą dyrektywę 84/450/EWG dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd w celu włączenia do niej reklamy porównawczej) należy dokonać w ten sposób, że reklama porównawcza jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy porównanie dotyczy poszczególnych towarów i usług realizujących te same potrzeby lub mających te same cele z wyłączeniem przykładowych towarów, które generalnie, ale niekoniecznie w odniesieniu do wszystkich podgrup towarów, realizują te same potrzeby lub mają te same cele?

Czy wykładni art. 3a ust. 1 lit. c) dyrektywy 84/450/EWG (wprowadzonej dyrektywą 97/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 października 1997 r. zmieniającą dyrektywę 84/450/EWG dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd w celu włączenia do niej reklamy porównawczej) należy dokonać w ten sposób, że reklama porównawcza, w której porównuje się ceny towarów lub ogólny poziom cen konkurentów, jest tylko wtedy obiektywna, jeśli wymienia ona porównywane towary i ceny reklamującego i wszystkich konkurentów, których dotyczy porównanie, oraz umożliwia poznanie cen stosowanych przez reklamującego i jego konkurentów, przy czym w tym przypadku wszystkie towary uwzględnione w porównaniu muszą zostać wymienione wyraźnie w odniesieniu do każdego z poszczególnych dostawców?

Czy wykładni art. 3a ust. 1 lit. c) dyrektywy 84/450/EWG (wprowadzonej dyrektywą 97/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 października 1997 r. zmieniającą dyrektywę 84/450/EWG dotyczącą reklamy wprowadzającej w błąd w celu włączenia do niej reklamy porównawczej) należy dokonać w ten sposób, że jedna z cech wymienionych w reklamie porównawczej spełnia wymóg możliwości zweryfikowania w rozumieniu tego artykułu jedynie wtedy, gdy może ona zostać zweryfikowana pod względem jej prawdziwości przez adresatów reklamy lub też wystarczy, że może ona zostać zweryfikowana przez osoby trzecie, do których reklama nie została skierowana?

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/13

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale di Vicenza – Sezonie Distaccata di Schio, na podstawie postanowienia wydanego w dniu 2 sierpnia 2004 r., w sprawie Caseificio Valdagnese srl przeciwko Regione Veneto

(Sprawa C-358/04)

(2004/C 273/24)

Dnia 17 sierpnia 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Tribunale di Vicenza – Sezonie Distaccata di Schio (Sąd w Vicenzy – Sekcja zamiejscowa w Schio), wydanego dnia 2 sierpnia 2004 r. w sprawie Caseificio Valdagnese srl przeciwko Regione Veneto (Region Veneto).

Tribunale di Vicenza – Sezonie Distaccata di Schio zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

„czy art. 2 ust. 2 rozporządzenia EWG (1) nr 3950/92 z dnia 28 grudnia 1992 r., w świetle jego wykładni zawartej w orzeczeniu nr C-288/97 z dnia 29.04.1999 r., jest zgodny z krajowymi ustawami i krajową praktyką administracyjną, nakładającymi na skupującego, pod rygorem nałożenia sankcji, obowiązek odjęcia kwoty należnej z tytułu dodatkowej opłaty wyrównawczej, od ceny mleka płaconej producentom, którzy są winni opłatę, a zatem, czy istnieje sprzeczność pomiędzy art. 2 ust. 2 rozporządzenia EWG nr 3950/92, w świetle jego wykładni dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu z dnia 29 kwietnia 1999 r., a art. 5 i 11 krajowej ustawy nr 468/92, i wobec powyższego, czy w razie nieskorzystania przez skupującego z możliwości odjęcia kwoty należnej z tytułu dodatkowej opłaty wyrównawczej od kwoty wypłacanej producentom, Państwo Członkowskie może zobowiązać skupującego do dokonania takiego odjęcia pod rygorem nałożenia sankcji w razie niezastosowania się do tego obowiązku?”

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3950/92 z dnia 28 grudnia 1992 r. ustanawiające dodatkową opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych, Dz.U. L 405 z 31.12.1992, str. 1.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Symvoulio tis Epikrateias (Epitropi anastolon) z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie Michaniki AE przeciwko Ypourgos Perivallontos, Chorotaxias kai Dimosion Ergon, wspieranemu przez J & P ABAX AE, ARCHITECH ATE i GETEM AE

(Sprawa C-362/04)

(2004/C 273/25)

Dnia 20 sierpnia 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Symvoulio tis Epikrateias (Epitropi anastolon) (Grecja) z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie Michaniki AE przeciwko Ypourgos Perivallontos, Chorotaxias kai Dimosion Ergon, wspieranemu przez J & P ABAX AE, ARCHITECH ATE i GETEM AE. Symvoulio tis Epikrateias wystąpił o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy instytucja zamawiająca, przeprowadzająca procedurę przetargu w formie zaproszenia do ubiegania się o realizację projektu jak to, przedstawione w uzasadnieniu niniejszego postanowienia (składanie ofert pozbawionych wyjaśnień, zawierających odrębne rabaty dla niektórych grup cenowych oraz kontrola prawidłowości odrębnych rabatów) jest zobowiązana na podstawie art. 30 ust. 4 dyrektywy Rady 93/37 z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (1) do nadania określonej treści decyzji, wzywającej oferenta do złożenia wyjaśnień dotyczących jego oferty, która w odniesieniu do wartości progowej ustalonej na podstawie zastosowania metody matematycznej charakteryzującej się identycznymi cechami jak przytoczone w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji, podlega kwalifikacji jako nienormalnie niska?

W przypadku udzielenia na pierwsze pytanie odpowiedzi twierdzącej: czy dla spełnienia wymogów wspomnianego przepisu dyrektywy 93/37 wystarczy, jeżeli dana decyzja przytacza zaoferowane przez oferenta odrębne rabaty dla jednej lub więcej grup cenowych, które instytucji zamawiającej wydają się problematyczne, czy też instytucja zamawiająca musi ponadto podać powody dla których uznaje dany rabat za problematyczny i poza tym szczegółowo wskazać szacunek kosztów granicznych wykonania stosownej roboty budowlanej?

(1) Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 54.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/13

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgericht Wien z dnia 12 sierpnia 2004 r. w sprawie 1. Transalpine Ölleitung in Österreich GmbH, 2. Planai-Hochwurzen-Bahnen GmbH, 3. Gerlitzen-Kanzelbahn-Touristik Gesellschaft m.b.H. & CO KG przeciwko 1. Finanzamt Innsbruck, 2. Finanzamt Liezen, 3. Finanzamt Villach

(Sprawa C-368/04)

(2004/C 273/26)

Dnia 24 sierpnia 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgericht Wien (Sąd Administracyjny) z dnia 12 sierpnia 2004 r. w sprawach 1. Transalpine Ölleitung in Österreich GmbH, 2. Planai-Hochwurzen-Bahnen GmbH, 3. Gerlitzen-Kanzelbahn-Touristik Gesellschaft m.b.H. & CO KG przeciwko 1. Finanzamt Innsbruck (urząd finansowy), 2. Finanzamt Liezen, 3. Finanzamt Villach. Verwaltungsgericht Wien zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy stosowanie krajowego przepisu ustawy, na podstawie którego zakładom, których głównym przedmiotem działalności, jak stwierdzono, nie jest produkcja dóbr materialnych nie przysługuje zwrot podatku energetycznego, i dlatego podlega kwalifikacji jako pomoc przyznawana przez Państwo w znaczeniu art. 87 WE, o czym Komisja nie została poinformowana przed wejściem w życie tej regulacji krajowej, jest sprzeczne z zakazem wprowadzenia w życie (projektowanych środków) na podstawie art. 88 ust. 3 WE również wtedy, gdy Komisja stwierdziła na podstawie art. 87 ust. 3 WE zgodność środka ze wspólnym rynkiem w okresie minionym a wniosek o zwrot kosztów dotyczy opłat należnych za tamten okres?

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie:

Czy zakaz wprowadzenia w życie (projektowanych środków) wymaga, aby w tego rodzaju przypadku dokonano zwrotu podatku energetycznego również wtedy, gdy wnioski zakładów usługowych zostały złożone po wydaniu przez Komisję decyzji odnośnie okresów rozliczeniowych sprzed tej daty?

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/14

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem VAT and Duties Tribunals, London Tribunal Centre, wydanym w dniu 24 sierpnia 2004 r. w sprawie Hutchison 3G UK Ltd, mmO2 plc, Orange 3G Ltd, T-Mobile (UK) Ltd, Vodafone Group Services Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise

(Sprawa C-369/04)

(2004/C 273/27)

W dniu 26 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem VAT and Duties Tribunals, London Tribunal Centre, wydanym w dniu 24 sierpnia 2004 w sprawie Hutchison 3G UK Ltd, mmO2 plc, Orange 3G Ltd, T-Mobile (UK) Ltd, Vodafone Group Services Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise.

VAT and Duties Tribunal zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy mając na względzie okoliczności opisane w piśmie przedstawiającym uzgodniony przez strony stan faktyczny wykładnia pojęcia „działalność gospodarcza”, w rozumieniu art. 4 ust.1 i 4 ust. 2 szóstej dyrektywy (1) winna obejmować uprawnienie Secretary of State (ministra) do wydawania, w drodze przetargu, licencji na użytkowanie urządzeń telekomunikacyjnych w określonym paśmie częstotliwości (dalej „działalność”), oraz jakie zagadnienia winny być wzięte pod uwagę przy rozpoznawaniu niniejszej kwestii?

2.	Mając na względzie okoliczności opisane w piśmie przedstawiającym uzgodniony przez strony stan faktyczny, jakie zagadnienia są istotne dla ustalenia kwestii czy wykonując tę działalność Secretary of State działał bądź nie jako „organ władzy publicznej” w rozumieniu art. 4 ust.5 szóstej dyrektywy?

Mając na względzie okoliczności opisane w piśmie przedstawiającym uzgodniony przez strony stan faktyczny, czy niniejsza działalność może być (a) jedynie częściowo działalnością gospodarczą, i/lub (b) wykonywana częściowo przez instytucję prawa publicznego działającą jako organ władzy publicznej, z takim skutkiem, iż na mocy postanowień szóstej dyrektywy, podlegałaby ona jedynie częściowemu opodatkowaniu podatkiem VAT?

Jak wysokie powinno być prawdopodobieństwo wystąpienia „znaczącego zakłócenia konkurencji” w rozumieniu art. 4 ust. 5, akapit drugi szóstej dyrektywy, oraz na ile bliskie w czasie powinno być to zakłócenie w stosunku do wykonywanej działalności, o której mowa, aby osoba wykonująca tę działalność została uznana za podatnika w odniesieniu do tej działalności w rozumieniu powyższego przepisu? Czy i w jakim stopniu zasada neutralności podatkowej oddziałuje na rozwiązanie tej kwestii?

Czy mając na względzie okoliczności opisane w piśmie przedstawiającym uzgodniony przez strony stan faktyczny, termin „telekomunikacja” pojawiający się w Załączniku D do szóstej dyrektywy, (do którego odniesienie znajduje się w art. 4 ust.5, akapit trzeci, szóstej dyrektywy), zawiera w sobie uprawnienie Secretary of State do wydawania w drodze przetargu licencji na użytkowanie urządzeń telekomunikacyjnych w określonym paśmie częstotliwości?

Jeśli (a) Państwo Członkowskie zadecyduje o wdrożeniu art. 4 ust.1 i art. 4 ust.5 szóstej dyrektywy, poprzez przyjęcie ustawy upoważniającej organ władzy wykonawczej (taki jak w tym przypadku Ministerstwo Skarbu Zjednoczonego Królestwa) do wydawania wytycznych określających, jakie dostawy towarów i jakie świadczenie usług przez organy władzy wykonawczej stanowią transakcje podlegające opodatkowaniu oraz jeśli (b) ten organ władzy wykonawczej wydaje, bądź zamierza wydawać, zgodnie z tym upoważnieniem wytyczne określające, że niektóre transakcje podlegają opodatkowaniu: to czy zasada ustalona wyrokiem z dnia 13 listopada 1990 r. w sprawie C-106/89 Marleasing (Rec. str. I-4135, pkt 8) ma zastosowanie do wykładni prawa krajowego i rzeczonych wytycznych, a jeśli tak, to w jakim zakresie?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWE z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, 13.6.1977, str. 1).

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/15

Skarga wniesiona dnia 30 sierpnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-371/04)

(2004/C 273/28)

Dnia 30 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez Gérarda Rozeta i Antonia Aresu przeciwko Republice Włoskiej.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że poprzez pominięcie doświadczenia zawodowego i stażu pracy osiągniętego w innym Państwie Członkowskim przez pracownika wspólnotowego pełniącego funkcję publiczną we Włoszech, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 10 WE i 39 WE oraz art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) 1612/68 (1) z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Służby Komisji otrzymały zawiadomienia, z których wynikało, że właściwe władze włoskie odmówiły zaliczenia dla celów określenia kompetencji zawodowych, doświadczenia zawodowego i stażu pracy, osiągniętych w innym Państwie Członkowskim przez osoby składające zawiadomienia.

Komisja stwierdza, że w świetle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, zasadę równego traktowania pracowników wspólnotowych wyrażoną w art. 39 Traktatu WE oraz w art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 1612/68 należy interpretować w ten sposób, że poprzednie okresy podobnego zatrudnienia, osiągnięte przez pracowników wspólnotowych w sektorze publicznym innego Państwa Członkowskiego muszą być brane pod uwagę przez administrację włoską celem określenia stosownych kompetencji zawodowych, tak jakby chodziło o doświadczenie zdobyte w ramach systemu włoskiego.

Komisja stwierdza zatem, że Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 39 WE oraz art. 7 ust. 1 rozporządzenia 1612/68.

Komisja stwierdza również, że fakt pozostawienia przez władze włoskie bez odpowiedzi jej próśb o dostarczenie informacji utrudnił Komisji wypełnianie przez nią obowiązków wynikających z Traktatu, stanowiąc naruszenie obowiązku współpracy wynikającego z art. 10 WE.

(1) Dz.U. L 257 z 19.10.1968, str. 2.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/15

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Anglia i Walia) (Wydział Cywilny), wydanego dnia 12 lipca 2004 r., w sprawie Yvonne Watts przeciwko 1) Bedford Primary Care Trust 2) Secretary of State for Health

(Sprawa C-372/04)

(2004/C 273/29)

Dnia 27 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal wydanego dnia 12 lipca 2004 r. w sprawie The Queen ex parte z powództwa Yvonne Watts przeciwko 1) Bedford Primary Care Trust i 2) Secretary of State for Health.

Court of Appeal zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Pytanie 1

Mając na uwadze szczególny charakter NHS (Narodowy Fundusz Zdrowia) i jego status w systemie prawa wewnętrznego, czy wykładnia art. 49 WE, zgodnie z liną orzecznictwa przyjętą w sprawach Geraets Smits, Muller-Faure i Inizan, oznacza, iż co do zasady osoby zamieszkujące na terytorium Zjednoczonego Królestwa są uprawnione zgodnie z prawem wspólnotowym do uzyskania opieki szpitalnej w innych Państwach Członkowskich na koszt United Kingdom National Health Service (Narodowy Fundusz Zdrowia Zjednoczonego Królestwa – NHS).

W szczególności, czy w świetle właściwej wykładni art. 49 WE:

a)	istnieje jakakolwiek różnica pomiędzy narodowym, finansowanym z budżetu państwa systemem opieki zdrowotnej, jak NHS a funduszami ubezpieczeniowymi, jak holenderski zakład ubezpieczeń ZFW, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, iż NHS nie posiada funduszu, z którego płatności winny być dokonane?

NHS jest zobowiązany wyrazić zgodę na takie świadczenie zdrowotne w innym Państwie Członkowskim i ponieść jego koszty, mimo faktu, iż nie jest on zobowiązany do poniesienia kosztów takich świadczeń, jeżeli są one uzyskiwane od prywatnego usługodawcy działającego na terytorium Zjednoczonego Królestwa?

c)	ma znaczenie dla istoty sprawy fakt, iż pacjent zapewnia sobie świadczenie zdrowotne niezależnie od właściwej jednostki NHS i bez jej uprzedniej zgody lub zawiadomienia?

Pytanie 2

Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytanie 1 jest istotne, czy opieka szpitalna świadczona przez NHS jest sama w sobie świadczeniem usług w rozumieniu art. 49 WE?

Jeśli tak, to czy w świetle okoliczności wynikających z ustalonego stanu faktycznego, wykładnia art. 48, 49 i 50 WE winna co do zasady oznaczać, że:

1)	udzielenie opieki szpitalnej w ramach jednostek NHS stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 49 WE;

2)	pacjent uzyskujący opiekę szpitalną w ramach NHS wykonuje swoje uprawnienie do swobodnego korzystania z usług w rozumieniu art. 49 WE; i

3)	jednostki NHS udzielające opieki szpitalnej są świadczącymi usługi w rozumieniu art. 48 i 50 WE?

Pytanie 3

O ile art. 49 WE ma zastosowanie do NHS, czy on sam lub Secretary of State (minister) może powołać się, jako na obiektywną podstawę odmowy wydania uprzedniej zgody na uzyskanie opieki szpitalnej w innym Państwie Członkowskim, na:

a)	fakt, iż zgoda zaburzyłaby poważnie system zarządzania dostępem do świadczeń zdrowotnych, wykonywany poprzez listy oczekujących;

b)	fakt, iż zgoda doprowadziłaby do sytuacji, w której pacjenci z bardziej naglącą potrzebą uzyskania opieki zdrowotnej zostaliby jej pozbawieni na rzecz pacjentów z mniej naglącą potrzebą uzyskania opieki;

fakt, iż zgoda pociągnęłaby za sobą przeniesienie środków na finansowanie mniej pilnych świadczeń dla tych pacjentów, którzy są gotowi wyjechać zagranicę, przez co poszkodowani byliby pacjenci, którzy nie są gotowi lub nie są w stanie wyjechać zagranicę jak również zwiększenie kosztów jednostek NHS;

d)	fakt wyrażenia zgody może postawić Zjednoczone Królestwo wobec konieczności zapewnienia dodatkowych funduszy w budżecie NHS lub też ograniczenia zakresu dostępnych świadczeń zdrowotnych w ramach NHS;

e)	porównawcze koszty świadczenia zdrowotnego i związane z tym koszty dodatkowe w innym Państwie Członkowskim?

Pytanie 4

Celem określenia, czy świadczenie zdrowotne jest w rozumieniu art. 49 WE dostępne bez nadmiernej zwłoki, w jakim zakresie jest niezbędne lub dopuszczalne powoływanie się na następujące kryteria:

a)	czas oczekiwania;

b)	pierwszeństwo dla określonych świadczeń zdrowotnych, przyznane przez stosowny organ NHS;

c)	zarządzanie dostępem do opieki szpitalnej stosownie do przyjętych priorytetów zmierzających do zapewnienia najlepszych rezultatów w ramach ograniczonych zasobów;

d)	fakt, iż opieka zdrowotna w ramach NHS jest bezpłatna w miejscu jej udzielenia;

e)	indywidualny stan zdrowia pacjenta, historię i ewentualny rozwój choroby, z powodu której pacjent ubiega się o świadczenie?

Pytanie 5

Zgodnie z właściwą wykładnią art. 22 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 1408/71 (1) a w szczególności sformułowanie „w okresie czasu zwyczajowo niezbędnym dla uzyskania odpowiedniej opieki”:

a)	Czy kryteria mające tu zastosowanie, są tożsame z kryteriami dookreślającymi sformułowanie bez zbędnej zwłok, dla celów art. 49 WE?

b)	W razie odpowiedzi przeczącej, w jakim zakresie jest niezbędne lub dopuszczalne odwołanie się do kryteriów powołanych w pytaniu 4?

Pytanie 6

W przypadkach, gdy prawo wspólnotowe zobowiązuje Państwo Członkowskie do sfinansowania opieki szpitalnej udzielonej w innym Państwie Członkowskim osobom zamieszkałym na terytorium pierwszego Państwa Członkowskiego, czy koszt niniejszego leczenia winien być oszacowany w świetle art. 22 rozporządzenia nr 1408/71 z odniesieniem do ustawodawstwa Państwa Członkowskiego, gdzie leczenie się odbywa, czy też w świetle art. 49 WE z odniesieniem do ustawodawstwa Państwa Członkowskiego miejsca zamieszkania?

W każdym z przypadków:

a)	W jakim konkretnie zakresie NHS jest zobowiązany do finansowania lub zwrotu kosztów opieki szpitalnej, w szczególności, gdy jak w przypadku Zjednoczonego Królestwa jest ona bezpłatna w miejscu jej udzielenia i nie funkcjonuje na poziomie krajowym cennik zwrotu kosztów świadczeń dla pacjentów?

b)	Czy faktyczny koszt świadczenia zdrowotnego lub jego odpowiednika udzielonego w pierwszym Państwie Członkowskim ogranicza zakres owego zobowiązania?

c)	Czy obejmuje to również obowiązek zwrotu kosztów podróży i zakwaterowania?

Pytanie 7

Czy wykładni art. 49 WE i art. 22 rozporządzenia nr 1408/71 należy dokonywać w ten sposób, że normy te formułują obowiązek Państw Członkowskich do finansowania opieki szpitalnej w innym Państwie Członkowskim bez względu na ograniczenia budżetowe, a jeśli tak, to czy wymogi te są zgodne z odpowiedzialnością Państw Członkowskich za organizację i świadczenie usług zdrowotnych i opieki medycznej, zgodnie z brzmieniem art. 152 ust. 5 WE?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/17

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia High Court of Justice (England&Wales) (Chancery Division), wydanego dnia 25 sierpnia 2004 r., w sprawie Test Claimants in Class IV of the ACT Group Litigation przeciwko Commisioners of Inland Revenue

(Sprawa C-374/04)

(2004/C 273/30)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich został wniesiony wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia High Court of Justice (England&Wales) (Chancery Division) (Zjednoczone Królestwo) wydanego dnia 25 sierpnia 2004 r. w sprawie Test Claimants in Class IV of the ACT Group Litigation przeciwko Commisioners of Inland Revenue, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 30 sierpnia 2004 r.

High Court of Justice (England&Wales) (Chancery Division) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy naruszone są artykuły 43 WE lub 56 WE (w związku z artykułami 57 i 58 WE) (lub przepisy uprzednio obowiązujące w tym zakresie),

jeżeli Państwo Członkowskie A (np. Zjednoczone Królestwo)

i)	stanowi i utrzymuje przepisy, które przyznają prawo do pełnego kredytu podatkowego w zakresie dywidend, wypłacanych przez spółki z siedzibą w Państwie Członkowskim A („przedmiotowe dywidendy”) na rzecz pojedynczych akcjonariuszy z siedzibą w Państwie Członkowskim A;

ii)

stosuje postanowienie przewidziane w umowie międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z pewnymi innymi Państwami Członkowskimi i państwami trzecimi przyznające poszczególnym akcjonariuszom, mającym siedzibę w tych innych Państwach Członkowskich i państwach trzecich prawo do pełnego kredytu podatkowego w zakresie przedmiotowych dywidend (mniej podatku niż przewidziano w tych umowach międzynarodowych);

jednakże nie przyznaje, ani na podstawie przepisów krajowych, ani na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy dwoma państwami, prawa do kredytu podatkowego (pełnego lub częściowego) w zakresie przedmiotowych dywidend, jeżeli dywidendy te są wypłacane przez spółkę zależną z siedzibą w Państwie Członkowskim A (np. w Zjednoczonym Królestwie) na rzecz spółki dominującej z siedzibą w Państwie Członkowskim B (np. w Niemczech);

jeżeli Państwo Członkowskie A (np. Zjednoczone Królestwo) stosuje postanowienie przewidziane we właściwej umowie międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania przyznające spółce dominującej z siedzibą w Państwie Członkowskim C (np. w Niderlandach) prawo do częściowego kredytu podatkowego w zakresie przedmiotowych dywidend, nie przyznając jednakże takiego prawa spółce dominującej z siedzibą w Państwie Członkowskim B (np. w Niemczech), jeżeli w umowie międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Państwem Członkowskim A a Państwem Członkowskim B brak jest postanowień co do częściowego kredytu podatkowego.

jeżeli Państwo Członkowskie A (np. Zjednoczone Królestwo) nie przyznaje spółce z siedzibą w Państwie Członkowskim C (np. w Niderlandach) kontrolowanej przez spółkę z siedzibą w Państwie Członkowskim B (np. w Niemczech) prawa do częściowego kredytu podatkowego w zakresie przedmiotowych dywidend, jednakże stosuje postanowienia umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania, które przyznają takie prawo:

1)	spółkom z siedzibą w Państwie Członkowskim C kontrolowanym przez podmioty z siedzibą w Państwie Członkowskim C,

spółkom z siedzibą w Państwie Członkowskim C, kontrolowanym przez podmioty z siedzibą w Państwie Członkowskim D (np. we Włoszech), jeżeli w umowie międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Państwem Członkowskim A a Państwem Członkowskim D zawarte jest postanowienie, zgodnie z którym przyznaje się kredyt podatkowy w zakresie przedmiotowych dywidend.

3)	spółkom z siedzibą w Państwie Członkowskim D, niezależnie od tego, przez kogo są kontrolowane?

d)	Czy dla odpowiedzi na pytanie 1c ma znaczenie, że spółka z siedzibą w Państwie Członkowskim C nie jest kontrolowana przez spółkę z siedzibą w Państwie Członkowskim B, lecz przez spółkę z siedzibą w państwie trzecim?

Jeżeli na pytania 1a, 1b i 1c lub na część tych pytań zostanie udzielona odpowiedź pozytywna, jakie zasady zawiera prawo wspólnotowe co do wspólnotowych praw i środków zaskarżenia w okolicznościach wskazanych w tych pytaniach? W szczególności:

czy Państwo Członkowskie A jest zobowiązane do zapłaty:

i)	pełnego kredytu podatkowego lub odpowiadającej mu kwoty, lub

ii)	częściowego kredytu podatkowego lub odpowiadającej mu kwoty, lub

iii)

pełnego lub częściowego kredytu podatkowego lub odpowiadającej mu kwoty:

1)	netto, po odjęciu innych kwot podatku dochodowego należnego, lub który byłby należny, gdyby dywidenda wypłacona właściwemu skarżącemu wiązała się z kredytem podatkowym,

2)	netto, po odjęciu takiego podatku, obliczonego na innej podstawie?

Na czyją rzecz należałoby dokonać takiej zapłaty:

i)	na rzecz właściwej spółki dominującej w Państwie Członkowskim B lub w Państwie Członkowskim C lub

ii)	na rzecz właściwej spółki zależnej w Państwie Członkowskim A?

Czy takie roszczenie o zapłatę

i)	jest roszczeniem o zwrot kwot pobranych niezgodnie z prawem, w ten sposób, że zwrot ten wynika i jest związany z prawem zapewnionym w artykule 43 WE lub 56 WE lub

ii)	jest roszczeniem o odszkodowanie, tak że powinny być spełnione przesłanki wypłaty określone w połączonych sprawach C-46/93 i C-48/93 (Brasserie du Pecheur i Factortame) lub

iii)

jest roszczeniem o zapewnienie bezzasadnie nie przyznanej ulgi i jeżeli tak,

1)	czy roszczenie to wynika i jest związane z prawem zapewnionym w art. 43 lub 56 WE lub

2)	czy powinny być spełnione przesłanki wypłaty określone w połączonych sprawach C-46/93 i C-48/93 (Brasserie du Pecheur i Factortame) lub

3)	czy muszą być spełnione inne przesłanki?

d)	Czy dla odpowiedzi na pytanie 2c jest istotnym, czy zgodnie z prawem krajowym Państwa A roszczenia te są dochodzone jako roszczenia o zwrot, czy też są lub powinny być dochodzone jako roszczenia odszkodowawcze?

e)	Czy spółka, która dochodzi roszczenia powinna wykazać w celu uzyskania zwrotu, że spółka ta lub jej spółka dominująca wnioskowałaby o kredyt podatkowy, (pełny lub częściowy), gdyby wiedziała, że przysługuje jej takie prawo zgodnie z prawem wspólnotowym?

Czy dla odpowiedzi na pytanie 2a ma znaczenie, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości w połączonych sprawach C-397/98 i C-410/98 (Hoechst i Metallgesellschaft), właściwej spółce w Państwie Członkowskim A została zwrócona przedpłata podatku od osób prawnych (advance corporation tax) w zakresie dywidendy wypłaconej odpowiedniej spółce dominującej w Państwie Członkowskim B lub Państwie Członkowskim C, lub że przysługuje jej w tym zakresie co do zasady roszczenie o zwrot?

Jakie ewentualne wskazówki Trybunał Sprawiedliwości uważa w przedmiotowych sprawach za stosowne, które powinny zostać uwzględnione przez sąd krajowy przy ocenie, czy zaistniało wystarczająco kwalifikowane naruszenie w rozumieniu wyroku w połączonych sprawach C-46/93 i C-48/93 (Brasserie du Pecheur i Factortame), a zwłaszcza czy, mając na uwadze wykładnię orzecznictwa właściwych przepisów prawa wspólnotowego, naruszenie to mogło być usprawiedliwione?

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/18

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) wydanego dnia 30 lipca 2004 r. w sprawie (1) Commissioners of Customs and Excise (2) H.M. Attorney-General przeciwko Federation of Technological Industries i 53 innych

(Sprawa C-384/04)

(2004/C 273/31)

Dnia 4 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) (Sąd Apelacyjny) (Anglia i Walia) (Wydział Cywilny), wydanego dnia 30 lipca 2004 r. w sprawie (1) Commissioners of Customs and Excise (2) H.M. Attorney-General przeciwko Federation of Technological Industries i 53 innych.

Court of Appeal zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 21 ust. 3 dyrektywy Rady 77/388/EWG (1) w wersji znowelizowanej dyrektywą Rady 2000/65/WE, zezwala Państwom Członkowskim na stanowienie, iż osoba inna niż podatnik będzie solidarnie odpowiedzialna za zapłatę podatku, wespół z osobą zobowiązaną do jego zapłaty na podstawie art. 21 ust. 1 lub 21 ust. 2, podlegając jedynie ograniczeniom wynikającym z zasad ogólnych prawa wspólnotowego, w szczególności, że środek takowy winien być obiektywnie uzasadniony, wymierny oraz odpowiadający zasadzie proporcjonalności i pewności prawa?

2.	Czy art. 22 ust. 8 dyrektywy zezwala Państwom Członkowskim na stanowienie, iż osoba inna niż podatnik, będzie solidarnie odpowiedzialna za zapłatę podatku lub też zabezpieczenie zobowiązania podatkowego innej osoby, podlegając jedynie ograniczeniom wynikającym z uprzednio powołanych zasad ogólnych?

3.	W razie przeczącej odpowiedzi na pytanie 1, jakim ograniczeniom, innym niż nałożone uprzednio powołanymi zasadami ogólnymi, podlega kompetencja nadana art. 21 ust. 3?

4.	W razie przeczącej odpowiedzi na pytanie 2, jakim ograniczeniom, innym niż nałożone uprzednio przywołanymi zasadami ogólnymi, podlega kompetencja nadana art. 21 ust. 8?

Czy Dyrektywa Rady 77/388/EWG w wersji znowelizowanej, wyłącza uprawnienie Państw Członkowskich do ustanowienia solidarnej odpowiedzialności podatników lub nałożenia na podatnika obowiązku zabezpieczenia zobowiązania podatkowego innego podatnika, celem zapobieżenia nadużyciom systemu podatku od wartości dodanej i zapewnienia ochrony dochodów budżetowych należnych w ramach tegoż systemu, jeżeli rzeczone środki pozostają w zgodzie z uprzednio przywołanymi zasadami ogólnymi?

(1) Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG, z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/19

Skarga wniesiona dnia 10 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa T-389/04)

(2004/C 273/32)

Dnia 10 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Republice Francuskiej wniesiona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez A. Bordesa i K. Simonssona, działających jako pełnomocnicy, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że: nie dokonując prawidłowo transpozycji art. 22 ust. 1 dyrektywy 97/67/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług (1) w zakresie wymogu niezależności funkcjonalnej pomiędzy krajowym organem regulacyjnym a operatorami pocztowymi i utrzymując w mocy przepisy nie zapewniające krajowemu organowi regulacyjnemu sektora pocztowego odpowiedniej niezależności funkcjonalnej wobec publicznego operatora pocztowego La Poste, a także

—	nie dokonując w terminie transpozycji dyrektywy 2002/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. zmieniającej dyrektywę 97/67/WE w zakresie dalszego otwarcia na konkurencję wspólnotowych usług pocztowych (2)

—	Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej odpowiednio na mocy art. 22 ust. 1 i art. 24 dyrektywy 97/67/WE oraz art. 2 dyrektywy 2002/39/WE

obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Wykonując art. 22 dyrektywy 97/67/WE Republika Francuska wyznaczyła Ministra Gospodarki i Finansów, który jest ministrem właściwym do spraw poczty, krajowym organem regulacyjnym dla sektora pocztowego. Minister ten kieruje jednocześnie Generalną Dyrekcją Przemysłu, Technologii Informacji i Poczty (la direction générale de l'industrie, des technologies de l'information et des postes - la DIGITIP) utworzonej w ramach Ministerstwa Gospodarki, Finansów i Przemysłu, która sprawuje nadzór nad La Poste za pośrednictwem swojej komórki organizacyjnej właściwej do spraw działalności poczty. Pojęcie nadzoru obejmuje zaś pewne zadania i funkcje w przedsiębiorstwie publicznym związane z wykonywaniem praw właścicielskich oraz wynikami gospodarczymi i finansowymi La Poste, takie jak ustalanie kierunków strategicznych, świadczenie i taryfikacja usług wychodzących poza usługi powszechne, wpływ na wybór kierownictwa przedsiębiorstwa, udział w innych przedsiębiorstwach itd., których wykonywanie powinno być oddzielone od funkcji regulacyjnych celem spełnienia wymogu niezależności funkcjonalnej postawionego przez dyrektywę pocztową. Celem tego wymogu jest uniknięcie jakiegokolwiek ryzyka konfliktu interesów pomiędzy, z jednej strony, krajowym organem regulacyjnym właściwym do przyjmowania przepisów dotyczących sektora pocztowego i do kontroli ich wykonania, a, z drugiej strony, przedsiębiorstwami oferującymi towary i usługi w tym samym sektorze pocztowym. W tym przypadku mamy do czynienia z takim właśnie konfliktem interesów, gdyż to samo ministerstwo skupia w sobie obydwie funkcje. W konsekwencji pełna skuteczność („effet utile”) art. 22 ust. 1 dyrektywy 97/67/WE nie jest zapewniona.

Należy zaznaczyć, że termin do transpozycji dyrektywy 2002/39/WE upłynął dnia 31 grudnia 2002 r.

(1) Dz.U. L 15 z 21.1.1998, str. 14.

(2) Dz.U. L 176 z 5.7.2002, str. 21.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/19

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienie Regeringsrätten, wydanego dnia 7 września 2004 r., w sprawie GöteborgsOperan AB przeciwko Skatteverket

(Sprawa C-390/04)

(2004/C 273/33)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich został wniesiony wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Regeringsrätten (Naczelny Sąd Administracyjny) (Szwecja) wydanego dnia 7 września 2004 r. w sprawie GöteborgsOperan AB przeciwko Skatteverket, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 13 września 2004 r.

Regeringsrätten zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy jest zgodne z postanowieniami art. 17 i 19 ust. 1 akapit pierwszy, drugie tiret szóstej dyrektywy (1), aby subwencje, o których mowa w tym ostatnim przepisie, były uwzględniane przy ustalaniu prawa do odliczenia od podatku naliczonego również w takich przypadkach, gdy podatek naliczony dotyczy towarów i usług, które jedynie są wykorzystane w przypadku transakcji, dla których podatek od wartości dodanej w innej sytuacji podlega odliczeniu?

Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest pozytywna, to wnioskuje się o odpowiedź na kolejne pytanie.

2)	Czy jest zgodne z postanowieniem o subwencjach w art. 19 ust. 1 akapit pierwszy, drugie tiret szóstej dyrektywy, aby z powodu niezakłócania konkurencji lub z innego powodu to postanowienie miało zastosowanie jedynie do pewnych sektorów szczególnie wybranych przez Państwo Członkowskie?

Czy postanowienie o subwencjach w art. w 19 ust. 1 akapit pierwszy, drugie tiret szóstej dyrektywy dotyczy również takiego wsparcia ekonomicznego, jakie organ regionalny udziela w sposób stały przedsiębiorstwu będącemu całkowitą własnością tego organu regionalnego w celu prowadzenia działalności kulturalnej, która mogłaby być prowadzona bezpośrednio przez organ regionalny? Czy ma to znaczenie, że wsparcie jest wypłacane przez inne przedsiębiorstwo, które jest własnością organu regionalnego i spółką matką pierwszego przedsiębiorstwa?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1).

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Bundesverwaltungsgericht z dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie i-21-germany GmbH przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-392/04)

(2004/C 273/35)

Dnia 16 września 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na podstawie postanowienia Bundesverwaltungsgericht z dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie i-21-germany GmbH przeciwko Republice Federalnej Niemiec. Bundesverwaltungsgericht zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wykładni art. 11 ust. 1 dyrektywy 97/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 kwietnia 1997 r. w sprawie wspólnych przepisów ramowych dotyczących ogólnych zezwoleń i indywidualnych licencji w dziedzinie usług telekomunikacyjnych należy dokonać w ten sposób, że wyklucza on możliwość pobrania opłaty licencyjnej, której wysokość ustalono na podstawie z góry ustalonych ogólnych kosztów administracyjnych krajowego organu regulacyjnego za okres 30tu lat?

W przypadku udzielenia przez Trybunał Sprawiedliwości pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze:

Czy wykładni art. 10 WE i art. 11 dyrektywy 97/13/WE należy dokonać w ten sposób, że nakazują one uchylenie decyzji w sprawie ustalenia opłat w rozumieniu pytania 1, która nie została zaskarżona, chociaż prawo krajowe przewiduje możliwość jej uchylenia, w sytuacji, gdy prawo krajowe taką możliwość dopuszcza ale nie zobowiązuje organu do tego?

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/22

Skarga wniesiona dnia 21 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa T-399/04)

(2004/C 273/40)

Dnia 21 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Republice Francuskiej wniesiona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez Antonia Caeirosa, działającego w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie przyjmując i nie publikując w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy Komisji 2003/2/WE z dnia 6 stycznia 2003 r. odnoszącej się do ograniczeń we wprowadzaniu do obrotu i stosowaniu arsenu (dziesiąte dostosowanie do postępu technicznego dyrektywy Rady 76/769/EWG) (1) Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 akapit pierwszy wyżej wymienionej dyrektywy 2003/2/WE;

2.	ewentualnie, stwierdzenie, że nie powiadamiając niezwłocznie Komisji o przyjęciu tych przepisów, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 akapit pierwszy wyżej wymienionej dyrektywy;

3.	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Wyznaczony termin transpozycji dyrektywy upłynął dnia 30 czerwca 2003 r.

(1) Dz.U. L 4 z 9.1.2003, str. 9.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/23

Odwołanie wniesione w dniu 22 września 2004 r. przez Technische Glaswerke Ilmenau GmbH od wyroku piątej izby w składzie powiększonym Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01, Technische Glaswerke Ilmenau GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Schott Glas

(Sprawa C-404/04 P)

(2004/C 273/44)

W dniu 22 września 2004 r. Technische Glaswerke Ilmenau GmbH wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich odwołanie od wyroku piątej izby w składzie powiększonym Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01, Technische Glaswerke Ilmenau GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Schott Glas. Pełnomocnikami procesowymi skarżącej są Christoph Arnold i Dr. Norbert Wimmer, Rechtsanwälte, White & Case LLP, 62 rue de la Loi, B-1040 Brüssel, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

1.	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01;

2.	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 czerwca 2001 r.;

3.	ewentualnie w odniesieniu do pkt 2: przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji;

4.	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca odwołuje się od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01 (1) oddalającym skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, w której Komisja zakwalifikowała jako pomoc obniżenie ceny sprzedaży zakładu prywatyzowanego przez Treuhandanstalt (Urząd Powierniczy) (później BvS) o 4 mln DM i zażądała w tym zakresie zwrotu kwoty pomocy.

Zarówno podczas procedury kontroli pomocy, jak również w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji skarżąca prezentowała pogląd, że przysługiwało jej roszczenie o obniżenie ceny sprzedaży ze względu na zmianę stosunków leżących u podstaw umowy, ponieważ skarżąca i sprzedający – Treuhandanstalt – wychodzili zgodnie z założenia, że Wolne Państwo Turyngia wesprze stosując wyższą stawkę pomocy (dopuszczalną dla małych i średnich przedsiębiorstw) inwestycje skarżącej w prywatyzowanym przedsiębiorstwie, ze środków w zakresie zadań wspólnych (w ramach zatwierdzonej przez Komisję ogólnej regulacji dotyczącej pomocy regionalnej). Wsparcie to stało się podstawą kalkulacji ceny. Po udzieleniu jedynie zwykłego, a nie zwiększonego wsparcia, podstawa kalkulacji uległa zmianie i należało w odpowiednim stopniu dostosować cenę sprzedaży. Ponieważ istniało ogólne, cywilnoprawne roszczenie o dostosowanie ceny sprzedaży, które skierowane byłoby również wobec każdego prywatnego sprzedawcy, nie mogło być mowy o pomocy (brak zarówno korzyści ekonomicznej jak i selektywności w rozumieniu artykułu 87 ustęp 1 WE). Byłoby to zasadne również dlatego, że biorąc pod uwagę regulacje w zakresie prywatyzacji, obowiązujące w czasie jej trwania, ustalenie odpowiednio niższej ceny sprzedaży było w pełni dopuszczalne w świetle przepisów o pomocy.

Komisja odrzuciła argumentację skarżącej z powodów prawnych, opierając się na tym, że roszczenia względem Treuhandanstalt i względem Wolnego Państwa Turyngii należy zbadać oddzielnie. Sąd Pierwszej Instancji przyjął tą argumentację i stwierdził ponadto, że skarżąca nie przedłożyła w postępowaniu sądowym pisemnego dowodu na okoliczność obietnicy udzielenia wsparcia przez Wolne Państwo Turyngię.

Przeciwko tym stwierdzeniom skierowane jest odwołanie. W związku z nadzwyczajną zmianą stosunków leżących u podstaw umowy skarżąca podnosi przede wszystkim następujące zarzuty:

—

Sąd Pierwszej Instancji błędnie nie stwierdził naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadniania decyzji (art. 253 WE), ponieważ z uzasadnienia Komisji nie wynikało, dlaczego Komisja odrzuciła koncepcję podniesionego przez skarżącą roszczenia przeciwko Treuhand (obecnie BvS) wynikającego ze zmiany stosunków leżących u podstaw umowy.

—

Jeśli uzasadnienie Komisji miałoby spełniać wymogi artykułu 253 WE, to Sąd Pierwszej Instancji powinien był w każdym razie stwierdzić oczywisty błąd w ocenie leżący po stronie Komisji, ponieważ uzasadnienie Komisji w sposób oczywisty nie nadawało się do poddania w wątpliwość twierdzenia skarżącej o wystąpieniu zmiany stosunków leżących u podstaw umowy. Odpowiednio, Sąd Pierwszej Instancji powinien był stwierdzić naruszenie przez Komisję artykułu 87 ustęp 1 WE.

—

W zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji wziął dodatkowo pod uwagę nie przedstawione przez Komisję uzasadnienia (brak wykazania obietnicy Wolnego Państwa Turyngii), są one niedopuszczalne (zmiana uzasadnienia) i nieistotne (istotnym ze względów dowodowych nie był brak obietnicy Turyngii, a błędne wyobrażenie stron umowy o wysokości wsparcia).

—

Ponadto Sąd Pierwszej Instancji naruszył podstawowe zasady postępowania, między innymi prawo do bycia wysłuchanym przed sądem, poprzez oddalenie w wyroku wniosków dowodowych skarżącej na okoliczność podstawy kalkulacji ceny i poprzez jednoczesne uzasadnienie wyroku brakiem wykazania przez skarżącą jej twierdzeń.

Poza powyższymi zarzutami, skarżąca podnosi ponadto błędy prawne w związku z innymi wadami uzasadnienia decyzji Komisji, jak również wadliwe pod względem prawnym zaprzeczenie zaistnienia istotnych naruszeń postępowania popełnionych przez Komisję.

(1) Jeszcze nie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/24

Odwołanie wniesione dnia 23 września 2004 r. przez Mannesmannröhren-Werke AG od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-44/00, Mannesmannröhren-Werke AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-411/04 P)

(2004/C 273/45)

Dnia 23 września 2004 r. Mannesmannröhren-Werke AG wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-44/00, Mannesmannröhren-Werke AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. Pełnomocnikami procesowymi strony wnoszącej odwołanie są Dr. Martin Klusmann i Dr. Frederik Wiemer, adwokaci, Freshfields Bruckhaus Deringer, Freiligrathstraße 1, D-40479 Düsseldorf.

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:

podtrzymując żądania zgłoszone w postępowaniu w pierwszej instancji, o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-44/00 Mannesmannröhren-Werke AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1) w części oddalającej skargę przeciwko decyzji pozwanej 2003/382/WE z dnia 8 grudnia 1999r. wydanej w postępowaniu na podstawie art. 81 TWE,

2.	o stwierdzenie nieważności decyzji pozwanej 2003/382/WE z dnia 8 grudnia 1999 r.

3.	ewentualnie, o stosowne obniżenie kary pieniężnej wymierzonej stronie skarżącej w art. 4 decyzji 2003/382/WE jak również odsetek z tytułu zawisłości sporu i za zwłokę ustalonych w art. 5 decyzji 2003/382/WE.

4.	ponadto ewentualnie, o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z uwzględnieniem poglądu prawnego Trybunału.

5.	o obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi o uchylenie decyzji w znacznej jej części na podstawie trzech zarzutów:

Sąd naruszył zasadę prawną sprawiedliwego procesu, przyjmując błędnie pod względem prawnym dopuszczalność uznania dokumentu ustalającego zasadę dystrybucji (tak zwanego „Verteilerschlüssel-Papier”) za podstawowy, obciążający materiał dowodowy, mimo iż autorstwo i pochodzenie oraz okoliczności jego uzyskania nie są stronie skarżącej znane. Strona skarżąca mogłaby stosownie bronić się przeciwko obciążającemu ją Verteilerschlüssel-Papier jedynie wtedy, gdyby, obok treści mogła wypowiedzieć się w kwestii jego wiarygodności.

Sąd niesłusznie potwierdził zaistnienie naruszenia przepisów dotyczących karteli, zarzucane w art. 2 decyzji będącej przedmiotem sporu. Pozwana nie udowodniła, że strona skarżąca zawierając umowę dostawy z Corus w 1993 r. zawarła lub zrealizowała porozumienie horyzontalne z przedsiębiorstwami Vallourec oraz Dalmine. Nie zostało uwzględnione, że chodzi o umowę dostawy nie mającą cechy wyłączności, która została zawarta ponad dwa lata później niż pozostałe umowy.

Sąd naruszył zasadę równego traktowania, nie przyznając stronie skarżącej– inaczej niż w przypadku Vallourec i Dalmine - obniżenia kary pieniężnej z tytułu współpracy w myśl obwieszczenia w sprawie nie nakładania lub obniżania grzywien w przypadku karteli (Dz. U. 1996, C 207). Poprzez tzw. oświadczenie „Bechera” strona skarżąca przyczyniła się do wyjaśnienia stanu faktycznego, który stał się podstawą również dla rozstrzygnięcia będącego przedmiotem sporu. Ponadto, strona skarżąca nie kwestionowała faktów ustalonych w zastrzeżeniach Komisji, co również niesłusznie nie znalazło odzwierciedlenia w obniżeniu wymiaru kary pieniężnej.

(1) Dz.U. C 239 z dnia 25.9.2004 r.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/25

Skarga wniesiona dnia 27 września 2004 r. przez Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-413/04)

(2004/C 273/46)

Dnia 27 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesiona przez Parlament Europejski, reprezentowany przez A. Baasa i U. Rössleina działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Parlament Europejski wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności dyrektywy Rady 2004/85/WE z dnia 28 czerwca 2004 r. zmieniającej dyrektywę Parlamentu i Rady 2003/54/WE w odniesieniu do stosowania niektórych przepisów w Estonii (1);

—	obciążenie Rady całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Art. 57 Aktu Przystąpienia (2003 r.) nie stanowi właściwej podstawy wydania spornej dyrektywy. Przepis ten ma za przedmiot dostosowanie ustawodawstwa wspólnotowego ze względu na przystąpienie i zastosowanie do nowych Państw Członkowskich aktów prawa wspólnotowego, które nie zostały dostosowane przez sam Akt Przystąpienia. Jednakże art. 57 nie może być podstawą dla innych zmian. Przepis ten nie może służyć do wprowadzania derogacji aktów prawa wspólnotowego, szczególnie takich, które wykraczają poza to, co zostało wyraźnie uzgodnione i ograniczone w Akcie Przystąpienia.

Sporna dyrektywa nie jest wystarczająco uzasadniona, jako że zasadność powołania się na art. 57 Aktu Przystąpienia, jako podstawę prawną nie wynika wcale z motywów, ani innych przepisów dyrektywy.

(1) Dz.U. L 236 z 7.7.2004, str. 10.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/26

Skarga wniesiona dnia 27 września 2004 r. przez Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-414/04)

(2004/C 273/47)

Dnia 27 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej, wniesiona przez Parlament Europejski, reprezentowany przez A. Baasa i U. Rössleina działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Parlament Europejski wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady 1223/2004/WE z dnia 28 czerwca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie Parlamentu i Rady 1228/2003/WE w odniesieniu do daty stosowania niektórych przepisów do Słowenii (1);

—	obciążenie Rady całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Art. 57 Aktu Przystąpienia (2003 r.) nie stanowi właściwej podstawy wydania spornego rozporządzenia. Przepis ten ma za przedmiot dostosowanie ustawodawstwa wspólnotowego ze względu na przystąpienie i zastosowanie do nowych Państw Członkowskich aktów prawa wspólnotowego, które nie zostały dostosowane przez sam Akt Przystąpienia. W związku z tym art. 57 tego aktu nie może być podstawą dla innych zmian. Przepis ten nie może służyć do wprowadzania derogacji aktów prawa wspólnotowego.

Sporne rozporządzenie nie jest wystarczająco uzasadnione, jako że zasadność powołania się na art. 57 Aktu Przystąpienia (2003 r.), jako podstawę prawną nie wynika wcale z motywów, ani innych przepisów rozporządzenia.

(1) Dz.U. L 233 z 2.7.2004, str. 3.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/28

Skarga wniesiona dnia 14 maja 2004 r. przez L D S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-168/04)

(2004/C 273/55)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 14 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez L D S.A. z siedzibą w Huercal de Almeria (Królestwo Hiszpanii), reprezentowaną przez M. Knospe, Rechtsanwalt. Przed Izbą Odwoławczą stroną była również Juliusz Sämann Ltd. z siedzibą w Zug (Konfederacja Szwajcarska).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Urzędu z dnia 15 marca 2004 w sprawie R 326/2003-2 dotyczącej rejestracji znaku towarowego nr 252 288 w zakresie punktów 1 i 3;

—	obciążenie pozwanego Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	skarżąca
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	znak graficzny „Aire Limpio” dla towarów i usług z klas 3, 5 i 35 (między innymi wyroby perfumeryjne; olejki eteryczne; perfumowane wyroby ulepszające powietrze i reklama) – zgłoszenie nr 252 288.
Właściciel prawa do znaku lub oznaczenia przeciwstawionego w sprzeciwie:	Julius Säman Ltd.
Przeciwstawione prawo do znaku lub oznaczenia:	krajowy i międzynarodowy znak graficzny oraz wspólnotowy znak graficzny nr 91 991 w formie choinek z różnymi napisami dla towarów klasy 5 (odświeżacze powietrza)
Decyzja Wydziału Sprzeciwu:	Odrzucenie sprzeciwu.
Decyzja Izby Odwoławczej:	częściowe uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwu. Odrzucenie zgłoszenia dla towarów klas 3 i 5.
Zarzuty prawne:	naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94; brak podobieństwa między oznaczeniami naruszenie art. 73 rozporządzenia (WE) nr 40/94.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/28

Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Alaina Crespineta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-261/04)

(2004/C 273/56)

Język postępowania: francuski

Dnia 21 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga wniesiona przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Alaina Crespineta, zamieszkałego w Rosières (Belgia), reprezentowanego przez Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louis'a i Etienne'a Marchala, adwokatów, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie przyznania mu punktów pierwszeństwa w ramach awansów w roku 2003, jak również decyzji odmawiającej wpisania go na listę urzędników awansowanych do stopnia A5 w tym samym roku;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

W sprawie tej skarżący sprzeciwia się odmowie awansowania go do stopnia A5 przez organ uprawniony do mianowania w ramach awansów w roku 2003 w konsekwencji przyznania mu za ten rok liczby punktów pierwszeństwa niewystarczającej do osiągnięcia progu punktów niezbędnych, by zostać wziętym pod uwagę do awansu.

Na poparcie swoich żądań skarżący podnosi:

—	naruszenie art. 5, 7 i 26 Regulaminu pracowniczego,

—	naruszenie art. 43 i 45 Regulaminu pracowniczego i Ogólnych przepisów wykonawczych,

—	naruszenie zasady korelatywności między stopniem a stanowiskiem,

—	naruszenie zasady uzasadnionych oczekiwań co do kariery,

—	naruszenie zasady równego traktowania i zakazu dyskryminacji.

Skarżący twierdzi w szczególności, że przyznanie jednego punktu za każdy rok przepracowany w danym stopniu, tak jak to przewidziano w art. 12 ust. 3 Ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 Regulaminu pracowniczego, premiuje staż stopnia urzędników przewidzianych do awansu, bez uwzględnienia faktycznych zasług, którymi się oni wykazali podczas lat, co do których sporządzone zostały sprawozdania z oceny ich pracy.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/29

Skarga wniesiona dnia 6 lipca 2004 przez Jean-Paula Keppenna przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-272/04)

(2004/C 273/57)

Język postępowania: francuski

Dnia 6 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich złożona przez Jean-Paula Keppenna, zamieszkałego w Etterbeek (Belgia), reprezentowanego przez adwokata Paul-Emmanuela Ghislaina.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odmawiającej mu podwyższenia ilości punktów pierwszeństwa DG przyznanych w ramach oceny pracowników za rok 2003 oraz odmawiającej awansowania skarżącego na stopień A5 w ramach awansowania za rok 2003;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego kwoty 3000 euro tytułem zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący, urzędnik Komisji, zmierza do wykazania, że decyzja odmawiająca mu awansu jest sprzeczna z prawem, bowiem z jednej strony stanowi ukrytą sankcję wobec niego w związku z jego przeniesieniem do Trybunału Sprawiedliwości w okresie od 1996 do 2003 roku, a z drugiej strony nie uwzględnia we właściwy sposób jego zasług.

Na poparcie swojej skargi skarżący wskazuje na:

—	naruszenie zasady niedyskryminacji, naruszenie art. 2 ust. 1 ogólnych zasad stosowania art. 45 regulaminu pracowniczego oraz nadużycie władzy;

—	naruszenie art. 6 ust. 3, pkt ii) i ust. 4 lit. a) ogólnych zasad stosowania art. 45 regulaminu pracowniczego oraz naruszenie zasady proporcjonalności;

—	naruszenie art. 12 ust. 3 lit. a) ogólnych zasad stosowania art. 45 regulaminu pracowniczego;

—	naruszenie art. 2 ust. 1 akapit 2 ogólnych zasad stosowania art. 43 regulaminu pracowniczego;

—	naruszenie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego.

Skarżący pomocniczo wskazuje na naruszenie obowiązku uzasadnienia oraz zasad stosowania art. 45 regulaminu pracowniczego.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/29

Skarga wniesiona dnia 16 lipca 2004 r. przez Enviro Tech Europe Ltd. oraz Enviro Tech International Inc. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-291/04)

(2004/C 273/58)

Język postępowania: angielski

Dnia 16 lipca 2004 r. Enviro Tech Europe, Ltd. z siedzibą w Kingston upon Thames, Zjednoczone Królestwo oraz Enviro Tech International, Inc. z siedzibą w Illinois, Stany Zjednoczone Ameryki, reprezentowane przez C. Mereu'a i K. Van Maldegema, adwokatów, wniosły do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

I.	stwierdzenie nieważności Dyrektywy Komisji 2004/73/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz.U. L 152, str. 1) w części dotyczącej zakwalifikowania nPB jako substancji wysoce łatwopalnej (R11) oraz należącej do Kategorii 2 pod względem toksyczności reprodukcyjnej (R60);

II.

uznanie Komisji odpowiedzialną za szkody poniesione dotychczas przez skarżących oraz te, które zostaną poniesione do czasu zakończenia niniejszego postępowania, na skutek sprzecznych z prawem działań Komisji, polegających w szczególności na odmowie uwzględnienia wniosku skarżących i związanym z nią przyjęciu zaskarżonej decyzji, oraz orzeczenie o obowiązku naprawienia tejże szkody na rzecz skarżących poprzez zapłatę wstępnej kwoty 350.000 euro;

III.	uznanie Komisji odpowiedzialną za grożące straty i szkody dające się przewidzieć z dostateczną pewnością, nawet jeżeli takich strat i szkód nie da się dokładnie określić;

IV.	obciążenie Komisji wszelkimi kosztami i wydatkami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności dyrektywy Komisji 2004/73/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. dostosowującej po raz dwudziesty dziewiąty do postępu technicznego dyrektywę Rady 67/548/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (1), w części, w której dotyczy ona klasyfikacji bromku n-propylu.

Zarzuty i główne argumenty powoływane w niniejszej sprawie zbliżone są do tych, które powoływane były w sprawie T-422/03 Enviro Tech Europe oraz Enviro Tech International przeciwko Komisji (Dz.U. 2004 C 47, str. 35).

(1) Dz.U. L 152, str. 1.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/30

Skarga wniesiona dnia 4 sierpnia 2004 r. przez Vladimira Boucka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-318/04)

(2004/C 273/59)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 4 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Vladimira Boucka, zamieszkałego w Pradze (Republika Czeska), reprezentowanego przez Libuse Krafftovą, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 29.03.2004 r. dotyczącej nie dopuszczenia skarżącego do pisemnego testu w ramach konkursu wskazanego w Dzienniku Urzędowym C 120 A/13

—	przywrócenie sytuacji skarżącego do stanu sprzed wydania decyzji o nie dopuszczeniu z dnia 29.3.2004 r.

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący zgłosił swe uczestnictwo w konkursie EPSO/A/2/03 przeprowadzanego w celu utworzenia rezerwy zatrudnienia na stanowisko administratora asystenta (A8) obywatelstwa czeskiego. Zgodnie z ogłoszeniem o konkursie, zgłoszenie powinno było nastąpić za pomocą Internetu. Zaskarżoną decyzją oddalono zgłoszenie skarżącego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że skarżący nie złożył pisemnego zgłoszenia w określonym terminie.

Skarżący odwołuje się od tej decyzji. Wskazuje on, że w chwili oznajmienia wyników testów wstępnych i związanych z tym wezwań do doręczenia pozwanej osobistych dokumentów w terminie trzech tygodni, pozwana wyjątkowo nie wysłała powiadomienia za pomocą e-maila do uczestników konkursu, jak miało to miejsce we wszystkich innych jego etapach. Wobec tego, okoliczność ta może być oceniona jedynie jako działanie niekonsekwentne, niewspółmierne i stanowiące ciężkie, formalne naruszenie postępowania.

Ponadto skarżący podnosi, że niektórzy, zakwalifikowani do dalszego etapu uczestnicy konkursu zostali z niego w sposób arbitralny i wbrew właściwemu celowi konkursu wykluczeni ze względu na to, że nie mogli dochować krótkiego terminu. Biorąc pod uwagę długość całego postępowania trwającego dziewięć miesięcy, termin ten, wynoszący mniej niż trzy tygodnie, został określony w sposób całkowicie niewspółmierny. Pozwana nie przypisała temu etapowi konkursu odpowiedniego znaczenia i zaniechała podjęcia właściwych środków mających na celu powiadomienie o tym terminie wszystkich uczestników, którzy do tego momentu zdali wszystkie testy. Wobec tego Komisja przekroczyła granice zakresu uznania.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/30

Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2004 r. przez Triantafyllię Dionyssopoulou przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-320/04)

(2004/C 273/60)

Język postępowania: francuski

Do Sądu Pierwszej Instancji wpłynęła w dniu 30 lipca 2004 r. skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej wniesiona przez Triantafyllię Dionyssopoulou, zamieszkałą w Norwich Norfolk (Zjednoczone Królestwo), reprezentowaną przez Claude'a Quackelsa, avocat.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji doręczonej w dniu 12 grudnia 2003 r., w której wyznaczono, dla celów rachuby renty, wskaźnik korygujący dla Grecji;

—	przyznanie skarżącej od dnia 1 listopada 2003 r. wskaźnika korygującego dla Zjednoczonego Królestwa;

—	zasądzenie od Rady na rzecz skarżącej, tytułem zadośćuczynienia za szkody majątkowe i moralne, kwoty określonej ex aequo i de bono na 20 000 euro, wobec szkody szacowanej, z zastrzeżeniem podwyższenia w trakcie postępowania, na kwotę 50 000 euro;

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca w niniejszej sprawie, była urzędniczka wspólnotowa korzystająca z renty z tytułu niepełnosprawności, sprzeciwia się decyzji władz administracyjnych o zastosowaniu do tej renty wskaźnika korygującego dla Grecji w zamiast wskaźnika stosowanego do Zjednoczonego Królestwa.

Wskazuje, że osiedlenie w tym ostatnim państwie członkowskim uprawnia ją do zastosowania tego wskaźnika i że odmowa będąca przedmiotem obecnego sporu jest bezprawna, gdyż narusza zasadę równego traktowania, ochrony uzasadnionego zaufania oraz dobrej administracji.

Zaskarżona decyzja opiera się ponadto jej zdaniem na oczywistym błędzie w ocenie.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/31

Skarga wniesiona dnia 5 sierpnia 2004 r. przez Citicorp przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-325/04)

(2004/C 273/61)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

Dnia 5 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) wniesiona przez Citicorp, z siedzibą w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone), reprezentowaną przez Dr V. von Bomharda, Dr A. Rencka, Dr C. Shulte' a oraz Dr A. Pohlmanna, prawników.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie R 0789/2002-1;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Citicorp
Wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem zgłoszenia:	Oznaczenie słowne „Worldlink” (zgłoszenie nr 111880).
Towary i usługi:	Klasa 9, 16 i 36.
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Link Interchange Network Ltd.
Znak towarowy lub oznaczenie powołane w sprzeciwie:	Krajowy słowny i graficzny znak towarowy „LINK” dla usług z klasy 36 (usługi bankowe w zakresie operacji gotówkowych, transferu środków finansowych, informacji finansowej).
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego dla usług z zakresu spraw finansowych i pieniężnych z klasy 36.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania.
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 73 i 74 rozporządzenia nr 40/94 (1) a także art. 8 ust. 1 lit. b) tegoż rozporządzenia.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) Nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/32

Skarga wniesiona dnia 6 sierpnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Silicon and Software Systems Limited

(Sprawa T-326/04)

(2004/C 273/62)

Język postępowania: angielski

Dnia 6 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Silicon and Software Systems Limited, Dublin (Irlandia) przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez A. Whelana, pełnomocnika i Dr D.R. Phelana, barristera, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Zasądzenie od pozwanej na rzecz Komisji kwoty 38 446,50 EURO, na którą składają się 29 194 EURO tytułem kwoty głównej i 9 252,50 EURO tytułem odsetek za zwłokę liczonych od dnia 30 sierpnia 2000 r. do dnia 16 sierpnia 2004 r. w wysokości 8 % rocznie;

—	zasądzenie od pozwanej na rzecz Komisji kwoty 6.40 EURO dziennie tytułem odsetek w wysokości 8 % rocznie od dnia 17 sierpnia 2004 r. do dnia pełnej zapłaty należności;

—	obciążenie pozwanej kosztami procesu.

Zarzuty i główne argumenty

Dnia 28 marca 1994 r. Komisja zawarła z pozwaną umowę ESSI nr 10043 dotyczący wykonania prac związanych z badaniami i rozwojem technologicznym zgodnie z programem ESPRIT. Zgodnie z umową, Komisja wpłaciła na rachunek pozwanej zaliczkę na poczet swego udziału finansowego. Po ukończeniu prac, pozwana przedłożyła pełny spis wydatków. Komisja odmówiła uwzględnienia kosztów poniesionych przed wszczęciem wykonania umowy i zmieniła w tym zakresie spis kosztów. Komisja wskazuje, że pozwana nigdy nie zgłaszała zarzutów co do ustalonego przez Komisję pełnego spisu kosztów.

Komisja zażądała następnie zwrotu części zaliczki, która przekraczała zmieniony, pełny spis kosztów, a mianowicie 29 194 EURO. Pozwana odmówiła zapłaty należnej kwoty i w związku z tym, zdaniem Komisji, naruszyła postanowienia umowy.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/32

Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2004 r. przez Syndicat National de l'Industrie des Viandes (SNIV) (krajowy związek przemysłu mięsnego) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-327/04)

(2004/C 273/63)

Język postępowania: francuski

Do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła w dniu 3 sierpnia 2004 r. skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Syndicat National de l'Industrie des Viandes (SNIV) z siedzibą w Paryżu, reprezentowany przez Nicole Coutrelis i Me Séverine Henneresse, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie pomocy państwa „N515/2003 – Francja – Pomoc w sektorze utylizacji odpadów zwierzęcych – Opłata od uboju”;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Utylizacja odpadów zwierzęcych, uważana za usługę publiczną, jest we Francji finansowana z funduszu zasilanego dotacjami państwowymi oraz z wpływów z opłaty od uboju pobieranej od rzeźni. System ten został notyfikowany Komisji. Skarżący, który reprezentuje rzeźnie, zwrócił Komisji uwagę na konieczność otwarcia formalnej procedury badania pomocy, o której mowa w art. 88 ust. 2 WE. Komisja uznała jednak w zaskarżonej decyzji, że przedmiotowy system nie jest niezgodny z prawem wspólnotowym w części „zwierzęta zdechłe w gospodarstwie” oraz że nie stanowi pomocy w części „odpady z rzeźni”.

Uznając, że Komisja zatwierdziła w ten sposób system ustanowiony przez rząd francuski, skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, podnosząc naruszenie art. 88 ust. 2 WE, a także art. 4 ust. 4 rozporządzenia 659/1999 (1). Skarżący uważa, że biorąc pod uwagę poważne trudności w ocenie zgodności powyższej pomocy, na które zwracał uwagę, Komisja nie mogła uznać tej pomocy za zgodną bez otwarcia formalnej procedury.

Skarżący podnosi także liczne błędy w ustaleniach faktycznych oraz w ocenie, jakimi obciążona jest zaskarżona decyzja. Twierdzi także, że opłata od uboju jest oczywiście sprzeczna z licznymi przepisami prawa wspólnotowego, a mianowicie:

—	uregulowaniami dotyczącymi VAT;

—

zakazem stosowania ograniczeń ilościowych pomiędzy państwami członkowskimi (art. 28 WE) w zakresie, w jakim opłata rzeźna dotyczy także zwierząt o pochodzeniu „mieszanym” w rozumieniu rozporządzenia 1760/2000 (2), to jest pochodzących z innego państwa członkowskiego, ale których ubój nastąpił we Francji;

—	rozporządzeniem 1774/2002 (3);

—	swobodą świadczenia usług (art. 50 WE) w zakresie, w jakim tylko jedno przedsiębiorstwo w każdym departamencie może świadczyć usługi utylizacji rzeźniom i hodowcom z tego departamentu;

—	mechanizmami Wspólnej Polityki Rolnej. Skarżący twierdzi w tej kwestii, że nakładając przedmiotową opłatę, Francja zakłóca wspólną organizację rynku mięsa i narusza dotyczące jej rozporządzenia, podwyższając sztucznie ceny mięsa.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE, Dziennik Urzędowy nr L 083 z dn. 27/03/1999, str. 1-9.

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1760/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z [dnia] 17 lipca 2000 r. ustanawiające system identyfikacji i rejestracji bydła i dotyczące etykietowania wołowiny i produktów z wołowiny oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 820/97, Dziennik Urzędowy nr L 204 z dn. 11/08/2000, str. 1-10.

(3) Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, Dziennik Urzędowy nr L 273 z dn. 10/10/2002, str. 1-95.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/33

Skarga wniesiona dnia 3 sierpnia 2004 r. przez Güntera Wilmsa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-328/04)

(2004/C 273/64)

Język postępowania: francuski

Dnia 3 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Güntera Wilmsa, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez Marca van der Woudego i Valérie Landes, adwokatów, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności listy awansowanych z dnia 27 listopada 2003 r. w części gdzie nie zawiera ona nazwiska skarżącego lub ewentualnie listy zasług z dnia 13 listopada 2003 r. w części gdzie nie zawiera ona nazwiska skarżącego w konsekwencji przyznania niewystarczającej liczby dodatkowych punktów pierwszeństwa;

—

stwierdzenie nieważności decyzji dyrektora generalnego Służby Prawnej podjętej na podstawie art. 6 ust. 3 ogólnych przepisów w zakresie stosowania art. 45 Regulaminu Pracowniczego, przyznającej skarżącemu jeden tylko punkt pierwszeństwa dyrekcji generalnej i w sumie jedynie 4 punkty pierwszeństwa z tytułu procesu przyznawania awansów 2003;

—

stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego, podjętej na mocy art. 9 ogólnych przepisów w zakresie stosowania art. 45, nie przyznającej skarżącemu żadnego punktu specjalnego pierwszeństwa „Komitetu ds. awansu za dodatkowe obowiązki w interesie instytucji” z tytułu procesu przyznawania awansów 2003;

—

stwierdzenie nieważności dorozumianej decyzji organu powołującego o odrzuceniu „skargi” skarżącego z dnia 14 lipca 2003 r., wniesionej za pośrednictwem Komitetu ds. awansu, podtrzymującej przyznanie punktów pierwszeństwa w służbie prawnej oraz przyznanie punktów pierwszeństwa za dodatkowe obowiązki;

—	obciążenie kosztami Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący utrzymuje, że decyzja dyrektora generalnego Służby Prawnej przyznająca mu 4 punkty pierwszeństwa stanowi naruszenie art. 45 Regulaminu Pracowniczego, art. 6 ust. 4 pkt a) ogólnych przepisów w zakresie stosowania art. 45 Regulaminu Pracowniczego, zasady prawa do kariery, a także oczywisty błąd w ocenie. Skarżący podnosi oprócz tego naruszenie art. 6 ust. 3 pkt a) ogólnych przepisów w zakresie stosowania art. 45 Regulaminu Pracowniczego oraz zasady prawa do kariery, w związku z zasadą równego traktowania. Po trzecie skarżący podnosi nadużycie władzy.

Ponadto, decyzja organu powołującego nie przyznająca mu punktów pierwszeństwa za dodatkowe obowiązki jest, według skarżącego, niezgodna z prawem, ponieważ stanowi naruszenie art. 9 ust. 1 i 2 oraz załącznika 1 do ogólnych przepisów w zakresie stosowania art. 45 Regulaminu Pracowniczego oraz zasady równego traktowania.

W końcu skarżący podnosi niezgodność z prawem decyzji organu powołującego nie przyznającej mu dodatkowych punktów awansu w związku z jego skargą za pośrednictwem Komitetu ds. awansu z uwagi na to, że decyzja ta nie jest wystarczająco uzasadniona.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/34

Skarga wniesiona dnia 11 sierpnia 2004 r. przez House of Donuts International przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-334/04)

(2004/C 273/65)

Język, w którym została sporządzona skarga: angielski

Dnia 11 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) wniesiona przez House of Donuts International, reprezentowaną przez N. Deckera, prawnika z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	orzeczenie o uwzględnieniu zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego Nr 938 670, złożonego przez skarżącego;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 12 maja 2004 r. w sprawie R 1036/2001-4;

—	obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżący.
Wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem zgłoszenia:	Oznaczenie graficzne „House of donuts 'The Fiest American Pastries'” dla towarów i usług z klasy 30, 32 i 42 (np. pączki, muffiny, croissanty, wody mineralne gazowane i niegazowane, usługi z zakresu restauracji, kawiarni i cateringu )-zgłoszenie nr 938 670.
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia powołanego w sprzeciwie:	Panrico S.A.
Znak towarowy lub oznaczenie powołane w sprzeciwie:	Hiszpański słowny i graficzny znak towarowy „DONUT” i „donuts” na towary i usługi z klasy 30, 32 i 42 (np. wszystkie rodzaje wyrobów cukierniczych, ciast, słodyczy i cukierków, soków i napojów owocowych oraz usług z zakresu kawiarni, barów, restauracji, hotelów i kampingów).
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Nieuwzględnienie odwołania skarżącego.
Podniesione zarzuty:	Znaki towarowe występujące w sprawie nie są podobne. Sprzeciwiający się nie powinien być wyłącznym beneficjentem prawa do używania słów „donut” lub „donuts”.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/34

Skarga wniesiona dnia 11 sierpnia 2004 r. przez Viz Stal i Duferco Commerciale SpA przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-335/04)

(2004/C 273/66)

Język postępowania: angielski

Dnia 11 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej przez Viz Stal z siedzibą w Jekaterinburgu (Federacja Rosyjska) i Duferco Commerciale SpA, z siedzibą w Genovie, (Republika Włoska), reprezentowane przez R. Luffa i J-F. Bellisa, prawników.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 990/2004 z dnia 17 maja 2004 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 151/2003 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych blach ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych pochodzących z Rosji w zakresie, w którym rozporządzenie to nakłada ostateczne cło antydumpigowe na przywóz przedmiotowych wyrobów produkowanych przez Viz Stal i przywożonych do Wspólnoty Europejskiej przez Duferco;

2)	nakazanie tymczasowego utrzymania zmienionej stawki cła stosowanej wobec Viz Stal w zaskarżonym rozporządzeniu do czasu, gdy właściwe instytucje przyjmą środki konieczne do wykonania wyroku w niniejszej sprawie;

3)	obciążenie Rady kosztami postępownia

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżone rozporządzenie (1) zostało przyjęte przy uwzględnieniu przeglądu okresowego wszczętego na podstawie wniosku zgłoszonego przez skarżącą, Viz Stal i na podstawie wniosku zgłoszonego przez innego rosyjskiego producenta przedmiotowego wyrobu. Wnioski zostały uzasadnione tym, że producenci spełnili wymogi traktowania według gospodarki rynkowej, i że zmniejszyła się ich marża dumpingowa.

W ramach przeglądu okresowego, który był ograniczony do ustalenia marży dumpingowej, skalkulowane zostały wartość normalna i cena eksportowa dla skarżącej i w rezultacie ustalono marżę antydumpingową dotyczącą Viz Stal. Zdaniem skarżących, wartość normalna i cena eksportowa zostały ustalone w sposób niezgodny z prawem.

W uzasadnieniu skargi, skarżące podnoszą, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 3 i 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego (2) poprzez odrzucenie cen, które Viz Stal płaciła swemu dostawcy. Zdaniem skarżących, Komisja błędnie przyjęła, że Viz Stal i jej dostawca, Magnitogorsk, były powiązane i że przedmiotowe ceny były niemiarodajne. W tym zakresie, skarżące podnoszą również naruszenie ich praw do obrony zagwarantowanych w art. 18 ust. 4 rozporządzenia podstawowego i w art. 6.2 Porozumienia Antydumpingowego WTO.

Skarżące podnoszą ponadto, że Komisja naruszyła art. 2 ust. 5 i art. 2 ust. 6 podstawowego rozporządzenia zwiększając wskazane w dokumentach księgowych koszty finansowania poniesione przez Viz Stal poprzez naliczenie odsetek w zakresie nieoprocentowanych pożyczek udzielanych przez Vertrade, będącej wobec Viz Stal spółką holdingową. Zdaniem skarżących, Viz Stal nie poniosła żadnych kosztów, które związane byłyby z tymi pożyczkami. Pożyczki te nie mogą być porównywane z pożyczkami zapewnianymi przez niezależne osoby trzecie. Skarżące zarzucają ponadto, że stawka oprocentowania zastosowana przez Komisję była arbitralna.

Ostatecznie, skarżące zarzucają, że Komisja popełniła błąd odliczając dwukrotnie koszty kredytu od ceny eksportowej. Skarżące podnoszą, że Komisja, z jednej strony odjęła koszty kredytu jako część kosztów sprzedaży, kosztów administracyjnych i innych kosztów ogólnych, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Z drugiej strony, Komisja dokonała również, na podstawie art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego, dostosowania ceny eksportowej w zakresie kosztów kredytu w związku z terminami płatności stosowanymi przez Duferco wobec pierwszego niezależnego nabywcy.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 990/2004 z dnia 17 maja 2004 r. zmieniające Rozporządzenie (WE) nr 151/2003 nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych blach ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych pochodzących z Rosji (Dz.U. L 182, str. 5).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej (Dz.U. 1996, L 56, str. 1).

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/35

Skarga wniesiona dnia 29 lipca 2004 r. przez Athanasiosa Pitsiorlasa przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich i Europejskiemu Bankowi Centralnemu (ECB)

(Sprawa T-337/04)

(2004/C 273/67)

Język postępowania: grecki

Dnia 29 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich i Europejskiemu Bankowi Centralnemu (ECB) przez Athanasiosa Pitsiorlasa, zamieszkałego w Salonikach, Grecja, reprezentowanego przez Dimitriosa Papafilippou, prawnika.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

zasądzenie na rzecz skarżącego od dwóch Instytucji Wspólnotowych solidarnie zapłaty: z tytułu poniesionej szkody materialnej, sumy równej różnicy wyliczonych zarobków na równorzędnym stanowisku w ECB za okres od kwietnia 2001 r. do dnia upływu trzech miesięcy od daty doręczenia wyroku Sądu Pierwszej Instancji, o ile będzie on korzystny dla skarżącego, i dochodów skarżącego jako prawnika w tym okresie, oraz sumy 90.000 EURO tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia skargi;

—	obciążenie obydwu Instytucji kosztami postępowania i innymi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący wcześniej już wniósł do Sądu Pierwszej Instancji skargę o unieważnienie decyzji Rady i Europejskiego Banku Centralnego (sprawa T-3/00), (1) odmawiającej mu dostępu do Porozumienia „Basle/Cyborg” w sprawie wprowadzenia Europejskiego Systemu Monetarnego. Skarżący podnosił, iż porozumienie to potrzebne mu było do dokończenia pracy doktorskiej, którą pisał.

W niniejszej skardze, skarżący podnosi, że decyzja Rady i Europejskiego Banku Centralnego odmawiająca mu dostępu była bezprawna z tych samych powodów, które przywołane zostały przez niego we wcześniejszej skardze. Dodatkowo podnosi, iż z powodu odmownej decyzji, do dnia dzisiejszego nie był w stanie ukończyć swojej pracy doktorskiej. Skarżący twierdzi, iż jako posiadacz tytułu doktora specjalizującego się w prawie ekonomicznym i monetarnym, zostałby zatrudniony w instytucji lub organizacji międzynarodowej. W związku z powyższym, twierdzi, iż poniósł szkodę materialną w wysokości równej różnicy pomiędzy zarobkami, jakie mógłby otrzymywać na takim stanowisku w okresie od 1 kwietnia 2001 r., jeśli ukończyłby pracę doktorską i zostałby zatrudniony na takim stanowisku, do trzech miesięcy od doręczenia wyroku Sądu Pierwszej Instancji, a jego dotychczasowymi i przyszłymi zarobkami z tytułu wykonywania pracy prawnika w Grecji. Niniejszą skargą skarżący dochodzi zatem odszkodowania za szkodę materialną i zadośćuczynienia za doznaną szkodę niematerialną.

(1) Dz.U. C 122, z 29.4.2000, str. 35.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/36

Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2004 r. przez Ontex N.V. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-353/04)

(2004/C 273/68)

Język, w którym sporządzono skargę: angielski

W dniu 23 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Ontex N.V., z siedzibą w Buggenhout (Belgia), reprezentowanej przez M. Du Tré, lawyer przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była również Curon Medical, Inc. z siedzibą w Sunnyvale w Kalifornii (USA).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 5 lipca 2004 r.;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Curon Medical, Inc.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „CURON” dla towarów i usług z klas 10, 41 i 42 (np. aparaty i instrumenty chirurgiczne, medyczne, stomatologiczne i weterynaryjne, instrumenty i urządzenia z wyłączeniem aparatów rentgenowskich) – zgłoszenie nr 1 934 868.
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Strona skarżąca.
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Wspólnotowy słowny znak towarowy „EURON” dla towarów i usług z klasy 10 (np. aparaty i instrumenty chirurgiczne, medyczne, stomatologiczne i weterynaryjne, instrumenty i urządzenia z wyłączeniem aparatów rentgenowskich) – wspólnotowy znak towarowy nr 762 351.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odmowa rejestracji znaku towarowego.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i przekazanie sprawy Wydziałowi Sprzeciwów do dalszego postępowania.
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/36

Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2004 r. przez SmithKline Beecham p.l.c. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-356/04)

(2004/C 273/69)

Język, w którym sporządzono skargę: angielski

W dniu 27 sierpnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga SmithKline Beecham, z siedzibą w Brentford (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanej przez Dr V. von Bomhard, Dr A. Renck, Dr A. Pohlmann i I. Flower, lawyers przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Uczestnikiem postępowania przed Izbą Odwoławczą była także Warner-Lambert Consumer Healthcare S.Com.p.a. z siedzibą w Mediolanie (Włochy).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawie R 0018/2004-1;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	SmithKline Beecham p.l.c.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy ACTIFAST dla towarów i usług z klasy 5 (produkty farmaceutyczne) – zgłoszenie nr OHIM 1 902 568
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Warner-Lambert Consumer Healthcare S.Com.p.a.
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Krajowy słowny znak towarowy ACTIFED dla towarów i usług z klasy 5
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Dopuszczenie odwołania, uwzględnienie sprzeciwu, odmowa rejestracji
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/37

Skarga wniesiona dnia 3 września 2004 r. przez Minina Leonida przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-362/04)

(2004/C 273/70)

Język postępowania: włoski

Dnia 3 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Minina Leonida reprezentowanego przez adwokatów Tita Ballarina i Corsa Bovia.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności pkt 13 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1149/2004 z dnia 22 czerwca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 872/2004 dotyczące dalszych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii,

—	stwierdzenie nieważności wymienionego wyżej rozporządzenia w całości z uwagi na fakt, że zostało przyjęte na podstawie sprzecznego z prawem rozporządzenia (rozporządzenie nr 872/2004),

—	orzeczenie na podstawie art. 241 o niemożności stosowania rozporządzenia nr 872/2004.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca w niniejszej sprawie stwierdza, że mocą rozporządzenia Rady (WE) nr 872/2004 z 29 kwietnia 2004 r., wydanego na podstawie wspólnego stanowiska Rady 2004/487/WPZiB dotyczącego zamrożenia funduszy byłego prezydenta Liberii Charlesa Taylora oraz osób i podmiotów z nim związanych, Wspólnota uzyskała instrumenty umożliwiające jej zamrożenie funduszy i środków ekonomicznych będących w posiadaniu lub kontrolowanych, bezpośrednio lub pośrednio przez osoby i podmioty wymienione w Załączniku 1 do tego rozporządzenia. Następnie, na podstawie przepisu art. 11 lit. a) rozporządzenia 872/2004 Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1149/2004 z 22 czerwca 2004 r., które zmieniało wymieniony wyżej Załącznik 1, wymieniając również skarżącego jako jedną z osób, wobec których zastosowanie znajdują przewidziane środki.

Na poparcie swoich żądań skarżący wskazuje na:

—

sprzeczność z prawem rozporządzeń nr 872/2004 (1) i 1149/2004 (2) z uwagi na to, że rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ, na podstawie których przyjęto wspólne stanowisko 2004/137/WPZiB adresowane są wyłącznie do Państw Członkowskich, co wynika z natury ONZ, która jest organizacją posiadającą kompetencje w zakresie stosunków międzynarodowych, lecz nie mającą żadnej władzy ponadnarodowej,

—

błędną podstawę prawną zaskarżonych aktów prawnych z tej przyczyny, że rozporządzenie nr 872/2004 wskazuje jako swoją podstawę prawną art. 60 i 301 Traktatu WE, podczas gdy obydwa rozporządzenia, o których mowa, odnoszą się do kwestii, których nie dotyczy regulacja zawarta w wymienionych wyżej przepisach WE,

—	naruszenie prawa własności, będącego prawem podstawowym, chronionym przez wspólnotowy porządek prawny,

—

naruszenie prawa do obrony polegające z jednej strony na tym, że przyjmując przedmiotowe rozporządzenia Wspólnota wybrała drogę pośrednią wydając akty będące w istocie zbiorem decyzji indywidualnych z pominięciem wszelkich istotnych procedur dochodzeniowych dotyczących zamrożonych funduszy, z drugiej zaś skarżący określany jest w przedmiotowym akcie licznymi nazwami własnymi, które nie są w żaden sposób wyjaśnione, i które mogłyby wprowadzić w błąd inspektorów ONZ.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 872/2004 z 29 kwietnia 2004 r. dotyczące dalszych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii (Dz.U. L 162 z 30.4.2004, str. 32).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1149/2004 z dnia 22 czerwca 2004 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 872/2004 dotyczące dalszych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii (Dz.U. L 222 z 23.6.2004.

6.11.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 273/38

Skarga wniesiona dnia 23 września 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-381/04)

(2004/C 273/71)

Język postępowania: włoski

Dnia 23 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Republikę Włoską, reprezentowaną przez avvocato dello Stato Maurizio Fiorilliego.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności w odpowiednim zakresie ostatecznej decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr K(2004) 2762 z dnia 16 lipca 2004 r., ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami prawnymi, również w zakresie podziału kosztów postępowania sądowego.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarża się ostateczną decyzję Komisji K(2004) 2762 z dnia 16 lipca 2004 r., która wyłączającą z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez Włochy z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej – w wysokości 21 138 010 EUR.

Zdaniem skarżącej decyzja ta jest niezgodna z prawem z powodu braku uzasadnienia w zakresie w jakim ograniczono się w niej jedynie do przedstawienia punktu widzenia Komisji, nie dokonując krytycznej oceny okoliczności faktycznych wskazanych przez Włochy.

Na poparcie swoich wniosków skarżąca wskazuje następujące zarzuty:

—

odebranie środków finansowych opiera się na niedopuszczalnym łańcuchu domniemań. Podstawowe domniemanie w zakresie braku wiarygodności kontroli wniosków o pomoc zootechniczną, opiera się na braku bazy danych w zakresie identyfikacji i rejestracji zwierząt, przewidzianej rozporządzeniem (WE) nr 820/97 obowiązującym w latach 1999, 2000, 2001 i 2002. Jednakże, już od roku 1997 we Włoszech działała zcentralizowana baza danych identyfikacji i rejestracji zwierząt. Baza ta, przygotowana i zarządzana przez byłą AIMA (Azienda di Stato per gli Interventi nel Mercato Agricolo), była wykorzystywana dla przeprowadzania krzyżowych kontroli indywidualnych wniosków o premie. Tak więc, począwszy od roku 1997, wszystkie płatności dotyczące bydła zostały dokonane po systematycznej weryfikacji występowania w rejestrach pogłowia objętego wnioskami o premie i spełniania warunków korzystania z pomocy;

—	krajowe zarządzenia w zakresie kontroli na miejscu obowiązujące w latach 2000 i 2001, wbrew temu co twierdzi Komisja, nie stały na przeszkodzie krzyżowej weryfikacji pomiędzy stanem rzeczywistym w gospodarstwach a danymi zawartymi w bazie danych;

—	weryfikacja pogłowia objętego wnioskami o premie w ciągu 12 miesięcy poprzedzających kontrolę była wykonywana poprzez porównanie danych zebranych w gospodarstwie i ujętych w protokole, z danymi występującymi w archiwum AGEA (Azienda per le erogazioni in agricoltura);

—	definicja „krowy” i „jałówki” w ustawodawstwie włoskim mającym zastosowanie do weryfikacji pogłowia objętego wnioskami o premie jest zgodna z definicją wspólnotową;

—	kontrola zwierząt w gospodarstwie była wykonywana przy zastosowaniu kryteriów zawartych w rozporządzeniu (WE) nr 3887/92 i 2419/2001;

—	wydanie po terminie zarządzeń w zakresie kontroli nie spowodowało powstania nieprawidłowości przy zarządzaniu premiami ubojowymi, gdyż większość wniosków wpłynęło w październiku i wskazane powyżej zarządzenia mogły zostać do nich zastosowane;

—	wbrew twierdzeniu Komisji kontrola fizyczna i w zakresie identyfikacji zwierząt przez służby celne była wystarczająca;

—	włoski termin „pascolo” (użytki zielone), istotny dla celów premii za ekstensyfikację, odpowiada szczególnym cechom terytorium krajowego i wobec tego zastosowanie definicji odpowiadających innym cechom terytorium byłoby niezgodne z prawem;

—	zarzucane nieprawidłowości w zakresie weryfikacji na miejscu zwierząt w regionie Lazio nie uwzględniają okoliczności, że trzody są hodowane w stanie wolnym i że udowodniono przeprowadzenie kontroli niezbędnych dla przyznania premii.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 273

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 47 6 listopada 2004

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacja
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2004/C 273/1	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-227/01: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 85/337/EWG — Ocena wpływu niektórych przedsięwzięć publicznych i prywatnych na środowisko — Niewłaściwe zastosowanie — Przedsięwzięcie budowy linii ruchu kolejowego Walencja-Tarragona, odcinek Las Palmas – Oropesa)	1
2004/C 273/2	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-465/01: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Swoboda przepływu pracowników — Obywatele Unii lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego — Obywatele Państw Trzecich, które są związane umową ze Wspólnotą — Bierne prawo wyborcze do izb pracowników i do rad zakładowych — Zasada niedyskryminacji co do warunków pracy)	1
2004/C 273/3	Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-248/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Zanieczyszczenie i czynniki szkodliwe — Ochrona gleby — Osad ściekowy — Przekazanie niepełnych informacji za lata 1995-1997 — Art. 10 i 17 dyrektywy 86/278/EWG)	2
2004/C 273/4	Wyrok Trybunału Sprawiedliwości (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-329/02 P: SAT.1 SatellitenFernsehen GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), (Odwołanie — Wspólnotowy znak towarowy — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Art. 7 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 — Sat.2)	3
2004/C 273/5	Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (trzecia izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-366/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle [Niemcy]): Gerd Gschoßmann przeciwko Amt für Landwirtschaft und Flurneuordnung Süd (Wspólna polityka rolna — Rozporządzenia [EWG] nr 1765/92 i [WE] nr 1251/1999 — Regulacja dotycząca systemu wsparcia dla producentów roślin uprawnych — Rekompensata za obszary przeznaczone pod rośliny uprawne lub odłogowane — Wyłączenie gruntów będących trwałymi plantacjami — Pojęcie)	3
2004/C 273/6	Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-382/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vestre Landsret): Cimber Air A/S przeciwko Skatteministeriet (Szósta dyrektywa VAT — art. 15 ust. 6, 7 i 9 — Zwolnienia w wywozie poza obszar Wspólnoty — Pojęcie statku powietrznego będącego w użyciu towarzystwa lotniczego obsługującego głównie ruch międzynarodowy — Zwolnienie od podatku zaopatrzenia w paliwo i aprowizacji lotów krajowych)	4
2004/C 273/7	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 września 2004 r. w sprawie C-385/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Dyrektywa 93/37/EWG — Zamówienia publiczne na roboty budowlane — Procedura negocjacyjna bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu)	4
2004/C 273/8	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-386/02 (wniosek Arbeits- und Sozialgericht Wien o wydanie orzeczenia prejudycjalnego): Josef Baldinger przeciwko Pensionsversicherungsanstalt der Arbeiter (Swobodny przepływ osób — Odszkodowanie dla byłych jeńców wojennych — Warunek posiadania obywatelstwa Państwa Członkowskiego w chwili wystąpienia z wnioskiem o odszkodowanie)	5
2004/C 273/9	Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-396/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gerechtshof te Amsterdam): DFDS BV przeciwko Inspecteur der Belastingdienst - Douanedistrict Rotterdam (Wspólna Taryfa Celna — Nomenklatura Scalona — Klasyfikacja taryfowa — Podpozycja 8704 10 — Minitrac do transportowania i wyładowywania piasku, ziemi i kamieni wyposażony w udoskonalony system wywrotki)	5
2004/C 273/0	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-400/02 (wniosek Bundesarbeitsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Gerard Merida przeciwko Republice Federalnej Niemiec (Art. 39 WE — Porozumienie zbiorowe — Zasiłek pomostowy dla byłych cywilnych pracowników alianckich sił zbrojnych w Niemczech — Pracownicy zagraniczni — Ustalenie podstawy wymiaru tego zasiłku — Fikcyjne uwzględnienie niemieckiego podatku od wynagrodzeń)	6
2004/C 273/1	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-404/02 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England and Wales), Chancery Division: Nichols plc przeciwko Registrar of Trade Marks (Znaki towarowe — Dyrektywa 89/104/EWG — Art. 3 ust. 1 lit. b) — Znak towarowy składający się z popularnego nazwiska — Odróżniający charakter — Wpływ treści art. 6 ust. 1 lit. a) na ocenę)	6
2004/C 273/2	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 września 2004 r. w sprawie C-411/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (Uchybienie Państwa Członkowskiego — Niewłaściwa transpozycja — Dyrektywa 98/10/WE — Telekomunikacja — Pojęcia podstawowa forma rachunku szczegółowego oraz dodatkowy stopień szczegółowości)	7
2004/C 273/3	Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pierwsza izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-28/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Symvoulio tis Epikrateias [Grecja]): Epikouriko Kefalaio przeciwko Ypourgos Anaptyxis (Ubezpieczenia — Art. 15 i 16 Pierwszej Dyrektywy Rady 73/239/EWG — Art. 17 i 18 Pierwszej Dyrektywy Rady 79/267/EWG — Postępowanie likwidacyjne względem zakładu ubezpieczeń po cofnięciu zezwolenia — Hierarchia praw pierwszeństwa wierzytelności z tytułu pracy i wierzytelności z tytułu ubezpieczenia)	7
2004/C 273/4	Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 9 września 2004 r. w sprawie C-81/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Art. 43 WE i art. 49 WE — Zawody paramedyczne — Wykonywanie wolnego zawodu)	8
2004/C 273/5	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 14 września 2004 r. w sprawie C-168/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywy 89/655/EWG i 95/63/WE — Nieprawidłowa transpozycja — Dodatkowy okres dostosowawczy)	8
2004/C 273/6	Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (piąta izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-404/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance Le Mans [Francja]): Olivier Dupuy i Hervé Rouvre (Niebezpieczne substancje i preparaty — Sykatywy zawierające ołów — Zakaz wprowadzania do obrotu — Dyrektywy 76/769/EWG i 94/60/WE)	9
2004/C 273/7	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 września 2004 r. w sprawie C-423/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Brak transpozycji — Dyrektywa 2001/18/WE)	9
2004/C 273/8	Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie C-116/03 P: Augusto Fichtner przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Odwołanie — Urzędnik — Postępowanie dyscyplinarne — Usunięcie ze stanowiska z zachowaniem prawa do emerytury — wykonywanie działalności zewnętrznej bez uprzedniego upoważnienia)	9
2004/C 273/9	Sprawa C-338/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Tribunale di Larino – Sezione Distaccata di Termoli, wydanego dnia 8 lipca 2004 r., w sprawie karnej przeciwko Massimiliano Placanicy	10
2004/C 273/0	Sprawa C-345/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Bundesfinanzhof z 26 maja 2004 r. w sprawie Centro Equestro da Leziria Grande LDA przeciwko Bundesamt für Finanzen	10
2004/C 273/1	Sprawa C-347/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Finanzgericht Köln wydanego dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie REWE Zentralfinanz e.G. jako następcy prawnego ITS Reisen GmBH przeciwko Finanzamt Köln Mitte	10
2004/C 273/2	Sprawa C-348/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England Wales) (Civil Division) (Anglia i Walia) (Wydział Cywilny), wydanego dnia 17 czerwca 2004 r., w sprawie Boehringer Ingelheim KG i inni przeciwko Swingward Ltd i inni	11
2004/C 273/3	Sprawa C-356/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą wyroku Rechtbank van Koophandel te Brussel z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie Lidl Belgium GmbH & Co KG przeciwko NV Etablissementen Franz Colruyt	12
2004/C 273/4	Sprawa C-358/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale di Vicenza – Sezonie Distaccata di Schio, na podstawie postanowienia wydanego w dniu 2 sierpnia 2004 r., w sprawie Caseificio Valdagnese srl przeciwko Regione Veneto	13
2004/C 273/5	Sprawa C-362/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Symvoulio tis Epikrateias (Epitropi anastolon) z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie Michaniki AE przeciwko Ypourgos Perivallontos, Chorotaxias kai Dimosion Ergon, wspieranemu przez J & P ABAX AE, ARCHITECH ATE i GETEM AE	13
2004/C 273/6	Sprawa C-368/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgericht Wien z dnia 12 sierpnia 2004 r. w sprawie 1. Transalpine Ölleitung in Österreich GmbH, 2. Planai-Hochwurzen-Bahnen GmbH, 3. Gerlitzen-Kanzelbahn-Touristik Gesellschaft m.b.H. & CO KG przeciwko 1. Finanzamt Innsbruck, 2. Finanzamt Liezen, 3. Finanzamt Villach	13
2004/C 273/7	Sprawa C-369/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony postanowieniem VAT and Duties Tribunals, London Tribunal Centre, wydanym w dniu 24 sierpnia 2004 r. w sprawie Hutchison 3G UK Ltd, mmO2 plc, Orange 3G Ltd, T-Mobile (UK) Ltd, Vodafone Group Services Ltd przeciwko Commissioners of Customs and Excise	14
2004/C 273/8	Sprawa C-371/04: Skarga wniesiona dnia 30 sierpnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	15
2004/C 273/9	Sprawa C-372/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Anglia i Walia) (Wydział Cywilny), wydanego dnia 12 lipca 2004 r., w sprawie Yvonne Watts przeciwko 1) Bedford Primary Care Trust 2) Secretary of State for Health	15
2004/C 273/0	Sprawa C-374/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia High Court of Justice (England&Wales) (Chancery Division), wydanego dnia 25 sierpnia 2004 r., w sprawie Test Claimants in Class IV of the ACT Group Litigation przeciwko Commisioners of Inland Revenue	17
2004/C 273/1	Sprawa C-384/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) wydanego dnia 30 lipca 2004 r. w sprawie (1) Commissioners of Customs and Excise (2) H.M. Attorney-General przeciwko Federation of Technological Industries i 53 innych	18
2004/C 273/2	Sprawa T-389/04: Skarga wniesiona dnia 10 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	19
2004/C 273/3	Sprawa C-390/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienie Regeringsrätten, wydanego dnia 7 września 2004 r., w sprawie GöteborgsOperan AB przeciwko Skatteverket	19
2004/C 273/4	Sprawa C-391/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Symvoulio tis Epikrateias (Grecja), wydanego w dniu 6 lipca 2004 r. w sprawie Ypourgos oikonomikon (1) i Proïstamenos DOY Amphissas (2) przeciwko Charilaos Georgakis	20
2004/C 273/5	Sprawa C-392/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Bundesverwaltungsgericht z dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie i-21-germany GmbH przeciwko Republice Federalnej Niemiec	20
2004/C 273/6	Sprawa C-393/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia cour d'appel de Liège (dziewiąta izba) z dnia 15 września 2004 r. w postępowaniu Air Liquide Industries Belgium SA przeciwko Ville de Seraing	21
2004/C 273/7	Sprawa C-394/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Symvoulio tis Epikrateias (Grecja), wydanego w dniu 16 czerwca 2004 r. w sprawie Diagnostikon kai Therapeftikon Kentro Athinon-Ygeia A.E. przeciwko Ypourgos Oikonomikon	21
2004/C 273/8	Sprawa C-395/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Symvoulio tis Epikrateias (Grecja), wydanego w dniu 16 czerwca 2004 r. w sprawie Diagnostikon kai Therapeftikon Kentro Athinon-Ygeia A.E. przeciwko Ypourgos Oikonomikon	21
2004/C 273/9	Sprawa C-396/04: Skarga wniesiona dnia 20 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii	21
2004/C 273/0	Sprawa T-399/04: Skarga wniesiona dnia 21 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	22
2004/C 273/1	Sprawa C-400/04: Skarga wniesiona dnia 21 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów	22
2004/C 273/2	Sprawa C-401/04: Skarga wniesiona dnia 22 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji	23
2004/C 273/3	Sprawa T-402/04: Skarga wniesiona dnia 22 września 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	23
2004/C 273/4	Sprawa C-404/04 P: Odwołanie wniesione w dniu 22 września 2004 r. przez Technische Glaswerke Ilmenau GmbH od wyroku piątej izby w składzie powiększonym Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01, Technische Glaswerke Ilmenau GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Schott Glas	23
2004/C 273/5	Sprawa C-411/04 P: Odwołanie wniesione dnia 23 września 2004 r. przez Mannesmannröhren-Werke AG od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-44/00, Mannesmannröhren-Werke AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	24
2004/C 273/6	Sprawa C-413/04: Skarga wniesiona dnia 27 września 2004 r. przez Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej	25
2004/C 273/7	Sprawa C-414/04: Skarga wniesiona dnia 27 września 2004 r. przez Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej	26
2004/C 273/8	Wykreślenie sprawy C-13/02	26
2004/C 273/9	Wykreślenie sprawy C-81/02	26
2004/C 273/0	Wykreślenie sprawy C-197/02	26
2004/C 273/1	Wykreślenie sprawy C-361/03 P	27
2004/C 273/2	Wykreślenie sprawy C-457/03	27
2004/C 273/3	Wykreślenie sprawy C-554/03	27
2004/C 273/4	Wykreślenie sprawy C-17/04	27
	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2004/C 273/5	Sprawa T-168/04: Skarga wniesiona dnia 14 maja 2004 r. przez L D S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	28
2004/C 273/6	Sprawa T-261/04: Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Alaina Crespineta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	28
2004/C 273/7	Sprawa T-272/04: Skarga wniesiona dnia 6 lipca 2004 przez Jean-Paula Keppenna przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	29
2004/C 273/8	Sprawa T-291/04: Skarga wniesiona dnia 16 lipca 2004 r. przez Enviro Tech Europe Ltd. oraz Enviro Tech International Inc. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	29
2004/C 273/9	Sprawa T-318/04: Skarga wniesiona dnia 4 sierpnia 2004 r. przez Vladimira Boucka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	30
2004/C 273/0	Sprawa T-320/04: Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2004 r. przez Triantafyllię Dionyssopoulou przeciwko Radzie Unii Europejskiej	30
2004/C 273/1	Sprawa T-325/04: Skarga wniesiona dnia 5 sierpnia 2004 r. przez Citicorp przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	31
2004/C 273/2	Sprawa T-326/04: Skarga wniesiona dnia 6 sierpnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Silicon and Software Systems Limited	32
2004/C 273/3	Sprawa T-327/04: Skarga wniesiona w dniu 3 sierpnia 2004 r. przez Syndicat National de l'Industrie des Viandes (SNIV) (krajowy związek przemysłu mięsnego) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	32
2004/C 273/4	Sprawa T-328/04: Skarga wniesiona dnia 3 sierpnia 2004 r. przez Güntera Wilmsa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	33
2004/C 273/5	Sprawa T-334/04: Skarga wniesiona dnia 11 sierpnia 2004 r. przez House of Donuts International przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	34
2004/C 273/6	Sprawa T-335/04: Skarga wniesiona dnia 11 sierpnia 2004 r. przez Viz Stal i Duferco Commerciale SpA przeciwko Radzie Unii Europejskiej	34
2004/C 273/7	Sprawa T-337/04: Skarga wniesiona dnia 29 lipca 2004 r. przez Athanasiosa Pitsiorlasa przeciwko Radzie Wspólnot Europejskich i Europejskiemu Bankowi Centralnemu (ECB)	35
2004/C 273/8	Sprawa T-353/04: Skarga wniesiona w dniu 23 sierpnia 2004 r. przez Ontex N.V. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	36
2004/C 273/9	Sprawa T-356/04: Skarga wniesiona w dniu 27 sierpnia 2004 r. przez SmithKline Beecham p.l.c. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	36
2004/C 273/0	Sprawa T-362/04: Skarga wniesiona dnia 3 września 2004 r. przez Minina Leonida przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	37
2004/C 273/1	Sprawa T-381/04: Skarga wniesiona dnia 23 września 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	38
2004/C 273/2	Wykreślenie sprawy T-118/04 R	38
2004/C 273/3	Wykreślenie sprawy T-134/04 R	38

	III Powiadomienia
2004/C 273/4	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej Dz.U. C 262 z 23.10.2004	39