9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/1

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Landesgericht Innsbruck wydanego dnia 26 maja 2004 r. w sprawie Rosmarie Kapferer przeciwko Schlank & Schick Sp. z o.o.

(Sprawa C-234/04)

(2004/C 251/01)

Dnia 3 czerwca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Landesgericht Innsbruck wydanego dnia 26 maja 2004 r. w sprawie Rosmarie Kapferer przeciwko Schlank & Schick Sp. z o.o. Landesgericht Innsbruck zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Co do decyzji sądu pierwszej instancji w sprawie właściwości:

Czy wykładnia zasady współpracy zawarta w art. 10 WE powinna być dokonana w ten sposób, że zgodnie z wymogami określonymi w wyroku Trybunału w sprawie Kühne & Heitz, sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania i uchylenia prawomocnego orzeczenia sądowego, z którego wynikać może naruszenie prawa wspólnotowego? Czy w porównaniu do decyzji administracyjnych, istnieją dalsze wymogi dla zbadania i uchylenia orzeczeń sądowych?

2)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: Czy termin przewidziany w art. 534 Zivilprozeßordnung (austriacki kodeks postępowania cywilnego) na uchylenie naruszającego przepisy wspólnotowe orzeczenia sądowego jest zgodny z zasadą pełnej efektywności prawa wspólnotowego?

Dodatkowo w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

Czy brak krajowej (względnie miejscowej) jurysdykcji niekonwalidowany zgodnie z art. 24 (1) rozporządzenia Rady w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych stanowi naruszenie prawa wspólnotowego, które – przy uwzględnieniu wymienionych zasad – może podważyć moc prawną orzeczenia sądowego?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie:

Czy sąd odwoławczy zobowiązany jest do zbadania kwestii krajowej (względnie miejscowej) jurysdykcji sądu zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, jeśli orzeczenie co do właściwości wydane przez sąd pierwszej instancji jest już prawomocne, ale nie jest takim jeszcze orzeczenie co do istoty sporu? A jeśli tak, to czy to badanie powinno mieć miejsce z urzędu, czy też tylko na wniosek strony?

Co do właściwości sądu konsumenckiego w znaczeniu art. 15, ust. 1, lit c) rozporządzenia nr 44/2001:

Czy wprowadzające w błąd przyrzeczenie wygranej, stanowiące powód i zachętę do zawarcia umowy, pozostaje w wystarczająco bliskim związku z zamierzonym zawarciem umowy konsumenckiej, aby sąd konsumencki wskazany w art. 15, ust. 1, lit. c) rozporządzenia nr 44/2001 był właściwy dla dochodzenia wynikających z tego tytułu roszczeń?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

Czy sąd konsumencki jest właściwy dla dochodzenia roszczeń wynikającego ze przedumownego stosunku zobowiązaniowego i czy wprowadzające w błąd przyrzeczenie wygranej, stanowiące zachętę do zawarcia umowy, pozostaje w wystarczająco bliskim związku z powstałym w jej rezultacie przedumownym stosunkiem zobowiązaniowym, aby także w tym przypadku właściwy był sąd konsumencki?

Czy sąd konsumencki właściwy jest tylko wtedy gdy, jeśli spełnione są warunki ustalone przez przedsiębiorcę dla uczestnictwa w loterii promocyjnej, także w przypadku, gdy warunki te nie wyczerpują przesłanek dla dochodzenia roszczenia materialnego zgodnie z art 5j Konsumentenschutzgesetz (austriacka ustawa w sprawie ochrony konsumentów)?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze i drugie:

Czy sąd konsumencki jest właściwy dla specjalnie uregulowanego ustawowo umownego roszczenia o spełnienie świadczenia sui generis, względnie dla fikcyjnego i wynikającego ze stosunku podobnego umowie roszczenia o spełnienie świadczenia sui generis, które powstaje wskutek przyrzeczenia wygranej przez przedsiębiorcę i żądania tejże przez konsumenta?

(1) Dz.U. L 46 z 2001, str. 1.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgerichtshof z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG przeciwko Finanzlandesdirektion für Kärnten

(Sprawa C-245/04)

(2004/C 251/02)

Dnia 10 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgerichtshof (Trybunał Administracyjny, Austria) wydanego dnia 26 maja 2004 r., w sprawie EMAG Handel Eder OHG przeciwko Finanzlandesdirektion für Kärnten (Krajowa Dyrekcja Finansowa dla Karyntii). Verwaltungsgerichtshof zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 8 ust. 1 lit. a) pierwsze zdanie szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (1) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu jest decydujące także wtedy, gdy kilku przedsiębiorców zawiera transakcję dostawy tego samego przedmiotu i te transakcje są realizowane w drodze pojedynczego przemieszczenia towarów?

2.	Czy kilka dostaw można uznać za wewnątrzwspólnotowe dostawy zwolnione od podatku w przypadku, gdy kilku przedsiębiorców zawiera transakcję dostawy tego samego przedmiotu i te transakcje są realizowane w drodze pojedynczego przemieszczenia towarów?

3.	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie, czy miejscem rozpoczęcia drugiej dostawy jest faktyczne miejsce nadania przedmiotu czy też miejsce, w którym kończy się pierwsza dostawa?

4.	Czy dla udzielenia odpowiedzi na pytania 1, 2 i 3 ma znaczenie, komu przysługuje prawo do rozporządzania przedmiotem w trakcie przemieszczania towarów?

(1) Dz.U. L 145, str. 1.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgerichtshof z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie 1) Turn- und Sportunion Waldburg przeciwko Finanzlandesdirektion für Oberösterreich oraz 2) Edith Barris przeciwko Finanzlandesdirektion für Tirol

(Sprawa C-246/04)

(2004/C 251/03)

Dnia 10 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgerichtshof (Trybunał Administracyjny, Austria) wydanego dnia 26 maja 2004 r., w sprawie 1) Turn- und Sportunion Waldburg przeciwko Finanzlandesdirektion für Oberösterreich (Krajowa Dyrekcja Finansowa dla Górnej Austrii) oraz 2) Edith Barris przeciwko Finanzlandesdirektion für Tirol (Krajowa Dyrekcja Finansowa dla Tyrolu). Verwaltungsgerichtshof zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy prawo wyboru przysługujące Państwu Członkowskiemu zgodnie z art. 13 pkt C szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG (1) z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (zwanej dalej: „dyrektywą”) do przyznania podatnikom wyboru w kwestii opodatkowania wynajmu nieruchomości – mimo zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 13 pkt B lit. b) dyrektywy – może być wykonywane tylko jednolicie czy też Państwo Członkowskie może zróżnicować to prawo w zależności od rodzaju obrotów lub kategorii podatników?

Czy art. 13 pkt B lit. b) w zw. z pkt C lit. a) dyrektywy zezwala Państwom Członkowskim na regulację taką jak przewidziana § 6 ust. 1 pkt 14 Umsatzsteuergesetz 1994 (ustawa o podatku obrotowym z 1994 r., zwana dalej: „UStG 1994”) w zw. z § 6 ust. 1 pkt 16 UStG 1994, zgodnie z którą możliwość wyboru opodatkowania obrotów z tytułu wynajmu i wydzierżawienia zostaje ograniczona w ten sposób, iż stowarzyszenia sportowe użyteczności publicznej są pozbawione takiej możliwości wyboru?

Czy art. 13 pkt B lit. b) w zw. z pkt C lit. a) dyrektywy zezwala Państwom Członkowskim na regulację taką jak przewidziana § 2 ust. 5 pkt 2 UStG 1994 w zw. z § 1 ust. 2 pkt 1 Liebhabereiverordnung (rozporządzenie o działalności nie prowadzonej w celach zarobkowych) w wersji ogłoszonej w BGBl nr 33/1993 (Bundesgesetzblatt, austriacki Federalny Dziennik Ustaw), zgodnie z którą możliwość wyboru opodatkowania obrotów z tytułu wynajmu nie istnieje, jeżeli wynajem nie prowadzi w przewidywalnym okresie do osiągnięcia zysków lub nadwyżki sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania oraz dotyczy budynku nadającego się do użytku jako prywatny lokal mieszkalny?

(1) Dz.U. L 145, str. 1.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/3

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Unabhängiger Finanzsenat, Aussenstelle Wien (Austria), wydanego dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie AB przeciwko Finanzamt dla 6, 7 i 15 okręgu

(Sprawa C-288/04)

(2004/C 251/04)

Dnia 6 lipca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Unabhängiger Finanzsenat, Aussenstelle Wien (Austria) wydanego dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie AB przeciwko Finanzamt Finanzamt dla 6, 7 i 15 okręgu.

Unabhängiger Finanzsenat, Aussenstelle Wien zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 13 ust. 1 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich wyłącza możliwość opodatkowania wynagrodzeń i innych świadczeń związanych z pracą wypłacanych swoim funkcjonariuszom i innym pracownikom przez Wspólnoty w Państwach Członkowskich jedynie w sytuacji, gdy Wspólnoty Europejskie faktycznie korzystają ze swego prawa do opodatkowania tych wynagrodzeń?

Czy art. 16 ust. 2 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich wyłącza możliwość opodatkowania w Państwach Członkowskich wynagrodzeń i innych świadczeń związanych z pracą wypłacanych przez Wspólnoty Europejskie swoim funkcjonariuszom i innym pracownikom tylko w sytuacji, gdy funkcjonariusze i inni pracownicy zostali wymienieni w komunikacie w znaczeniu powyższego przepisu i czy komunikat podany do wiadomości na podstawie tego przepisu automatycznie uprawnia administrację skarbową Państwa Członkowskiego do opodatkowania tych funkcjonariuszy i innych pracowników, którzy nie zostali w nim wymienieni, a zatem wszystkich tych, których Wspólnoty Europejskie uważają za pracowników miejscowych?

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/3

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Vincenzo Manfredi przeciwko Lloyd Italico Assicurazioni

(Sprawa C-295/04)

(2004/C 251/05)

Dnia 13 lipca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto (Włochy), wydanego dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie Vincenzo Manfredi przeciwko Lloyd Italico Assicurazioni

Ufficio del giudice di pace di Bitonto zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż nakłada on sankcję nieważności na porozumienia lub uzgodnione praktyki pomiędzy towarzystwami ubezpieczeń, polegające na wzajemnej wymianie informacji, które pozwalają na podwyższenie składek na ubezpieczenie OC samochodu, które to podwyższenie nie znajduje uzasadnienia w sytuacji rynku, nawet wziąwszy pod uwagę udział w porozumieniu lub uzgodnionej praktyce spółek, które przynależą do różnych Państw Członkowskich;

czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż upoważnia on osoby trzecie, mające w tym interes prawny, do powołania się na nieważność porozumienia lub uzgodnionej praktyki, zabronionej przez ów przepis wspólnotowy, oraz do żądania naprawienia poniesionej szkody, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy porozumieniem lub uzgodnioną praktyką a szkodą;

3)	czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż termin do wniesienia powództwa odszkodowawczego na jego podstawie rozpoczyna swój bieg od dnia, w którym powstały porozumienie lub uzgodniona praktyka, czy też od dnia w którym porozumienie lub uzgodniona praktyka wygasły;

czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż sędzia krajowy, stwierdziwszy, że szkoda ustalona na podstawie prawa krajowego jest niższa niż korzyść uzyskana przez spółkę, będącą stroną porozumienia lub uzgodnionej praktyki, która wyrządziła szkodę, powinien również z urzędu ustalić wysokość odszkodowania „sankcjonującego” na rzecz poszkodowanej osoby trzeciej, koniecznego dla określenia należnego odszkodowania na kwotę przewyższającą korzyść uzyskaną przez wyrządzającego szkodę, w celu odstraszenia od zawierania porozumień lub stosowania uzgodnionych praktyk, zabronionych przez przepis art. 81 Traktatu.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/3

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Antonio Cannito przeciwko Fondiaria Sai SPA

(Sprawa C-296/04)

(2004/C 251/06)

Dnia 13 lipca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto (Włochy) wydanego dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie Antonio Cannito przeciwko Fondiaria Sai SPA.

Ufficio del giudice di pace di Bitonto zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

3)	czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż termin do wniesienia powództwa odszkodowawczego na jego podstawie rozpoczyna swój bieg od dnia, w którym powstały porozumienie lub uzgodniona praktyka, czy też od dnia w którym porozumienie lub uzgodniona praktyka wygasły;

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/4

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Nicolò Tricarico przeciwko Assitalia Assicurazioni SPA

(Sprawa C-297/04)

(2004/C 251/07)

Dnia 13 lipca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto (Włochy) wydanego dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie Nicolò Tricarico przeciwko Assitalia Assicurazioni SPA.

Ufficio del giudice di pace di Bitonto zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

3)	czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż termin do wniesienia powództwa odszkodowawczego na jego podstawie rozpoczyna swój bieg od dnia, w którym powstały porozumienie lub uzgodniona praktyka, czy też od dnia, w którym porozumienie lub uzgodniona praktyka wygasły;

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/4

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Pasqualina Murgolo przeciwko Assitalia Assicurazioni SPA

(Sprawa C-298/04)

(2004/C 251/08)

Dnia 13 lipca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto (Włochy) wydanego dnia 30 czerwca 2004 r. w sprawie Pasqualina Murgolo przeciwko Assitalia Assicurazioni SPA.

Ufficio del giudice di pace di Bitonto zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie stosowaniu przepisu krajowego o treści analogicznej do art. 33 włoskiej ustawy 287/1990, zgodnie z którym wniosek o odszkodowanie za naruszenie przepisów wspólnotowych i krajowych wskutek porozumień sprzecznych z zasadami konkurencji powinien również przez osoby trzecie zostać złożony przed sądem innym niż ten, który jest zwykle właściwy do rozpatrywania wniosków o taką kwotę, co pociąga za sobą znaczny wzrost kosztów i wydłużenie czasu trwania postępowania;

4)	czy art. 81 Traktatu należy interpretować w ten sposób, iż termin do wniesienia powództwa odszkodowawczego na jego podstawie rozpoczyna swój bieg od dnia, w którym powstały porozumienie lub uzgodniona praktyka, czy też od dnia, w którym porozumienie lub uzgodniona praktyka wygasły;

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Szombathelyi Városi Bíróság (Węgry) z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie Ynos Kft. przeciwko János Varga

(Sprawa C-302/04)

(2004/C 251/09)

Dnia 19 lipca 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Szombathelyi Városi Bíróság z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie Ynos Kft. przeciwko János Varga. Szombathelyi Városi Bíróság zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG (1) z dnia 5 kwietnia 1993 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (zwanej dalej „dyrektywą”), zgodnie z którym Państwa Członkowskie zobowiązane są wprowadzić regulację, w myśl której nieuczciwe warunki w umowach zawartych pomiędzy przedsiębiorcą i konsumentem nie wiążą konsumenta, należy interpretować w ten sposób, że ten przepis może stanowić postawę dla krajowej regulacji, jak na przykład art. 209 ust. 1 Polgári Törvénykönyv (węgierski kodeks cywilny, zwany dalej „Ptk”), która jest stosowana w przypadku, gdy zostanie stwierdzony nieuczciwy charakter ogólnego postanowienia umowy i, zgodnie z jej treścią, nieuczciwe postanowienie umowne traci moc obowiązującą względem konsumenta nie z mocy prawa, lecz tylko wskutek wyraźnego oświadczenia konsumenta, to znaczy w przypadku skutecznego zaskarżenia?

Czy z wymienionego postanowienia dyrektywy, w myśl którego umowa będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli może być utrzymana w mocy bez dotkniętych nieważnością nieuczciwych warunków, należy wywodzić, że ważność całej umowy nie zostanie wzruszona, o ile możliwe jest wyłączenie z niej nieuczciwych warunków, gdy w myśl postanowień właściwego prawa krajowego nieuczciwe warunki ustanowione przez przedsiębiorcę nie wiążą konsumenta, ale przedsiębiorca nie zawarłby umowy z konsumentem bez postanowień, które wprowadził do umowy?

3.	Czy z punktu widzenia stosowania prawa wspólnotowego jest istotne, że postępowanie stanowiące podstawę niniejszych pytań prejudycjalnych zostało wszczęte przed akcesją Republiki Węgierskiej do Unii Europejskiej, jednakże po dostosowaniu prawa krajowego do regulacji dyrektywy?

(1) Dz.U. L 95, str. 29.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/5

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Commissione Tributaria Provinciale di Pordenone – Sezione 02 (Włochy), wydanego dnia 14 lipca 2004 r., w sprawie Banca Popolare FriulAdria SpA przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Pordenone

(Sprawa C-336/04)

(2004/C 251/10)

Dnia 2 sierpnia 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Commissione Tributaria Provinciale di Pordenone wydanego 14 lipca 2004 r. w sprawie Banca Popolare FriulAdria SpA przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Pordenone.

Commissione Tributaria Provinciale di Pordenone zwróciła się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy decyzja Komisji nr 2002/581/WE (1) z dnia 11 grudnia 2001 r. (Dz.U. 184 z dnia 13 lipca 2002 r., str. 27) jest nieważna i niezgodna z prawem wspólnotowym w stopniu, w jakim przepisy ustawy nr 461/98 oraz związanego z nią dekretu z mocą ustawy nr 153/99 dotyczące banków są, wbrew opinii Komisji, zgodne ze wspólnym rynkiem, lub też objęte są wyjątkami wskazanymi w art. 87 ust. 3 lit. b) i c) Traktatu WE?

Czy nieważny i niezgodny z prawem wspólnotowym jest w szczególności art. 4 przedmiotowej decyzji, w stopniu, w jakim Komisja:

a)	naruszyła obowiązek przedstawienia odpowiedniego uzasadnienia zgodnie z art. 253 Traktatu WE, i/lub

b)	naruszyła zasadę ochrony zaufania, i/lub

c)	naruszyła zasadę proporcjonalności?

Niezależnie od powyższych kwestii, czy prawidłowa wykładnia art. 87 i następnych Traktatu WE, art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (2) oraz ogólnych zasad prawa wspólnotowego, zwłaszcza tych przywołanych w uzasadnieniu, wyłącza stosowanie art. 1 dekretu z mocą ustawy nr 282 z dnia 24 grudnia 2002 r. (przekształconego w ustawę nr 27 z dnia 21 lutego 2003 r.)?

(1) Decyzja dotycząca systemu pomocy państwa, której Włochy udzieliły bankom.

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83 z 27 marca 1999, str. 1).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/6

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Consiglio di Stato (Sezonie Sesta), na podstawie postanowienia wydanego w dniu 24 lutego 2004 r., w sprawie Nuova società di telecomunicazioni S.p.a. przeciwko Ministero delle comunicazioni

(Sprawa C-339/04)

(2004/C 251/11)

Dnia 9 sierpnia 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Consiglio di Stato działającej jako organ sądowniczy, wydanego dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie Nuova società di telecomunicazioni S.p.a. przeciwko Ministero delle comunicazioni (Ministerstwo Łączności).

Consiglio di Stato zwróciła się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

„Czy zgodny z zasadami, które legły u podstaw dyrektywy nr 97/13/WE (1) jest przepis krajowy, który - nałożywszy na spółki uprawnione do świadczenia usług użyteczności publicznej, które w przeszłości utworzyły, dla własnych potrzeb i pod rządami regulacji przewidującej opłaty koncesyjne, sieci telekomunikacyjne, obowiązek utworzenia odrębnej spółki dla potrzeb prowadzenia działalności w sektorze telekomunikacyjnym - przewiduje, że ta odrębna spółka, pomimo posiadanego przez nią stosownego zezwolenia na świadczenie usług o charakterze powszechnym, obowiązana jest, choćby tymczasowo, uiścić dodatkową opłatę z tytułu udostępnienia sieci telekomunikacyjnej na rzecz spółki dominującej;

Czy przepis krajowy, który nakłada (należy podkreślić, tymczasowo) obowiązek uiszczenia drugiej, dodatkowej opłaty z tytułu działalności wykonywanej na rzecz spółki dominującej w wysokości opłaty w przeszłości uiszczonej przez spółkę dominującą pod rządami poprzedniej, opartej na wyłączności, regulacji prawnej, która odróżniała zezwolenia na systemy przeznaczone do użytku publicznego od zezwoleń w zakresie systemów przeznaczonych do użytku prywatnego, jest spójny z uregulowaniami wspólnotowymi i ich wykładnią przyjętą przez Sekcję Piątą Trybunału Sprawiedliwości w wyroku z dnia 18 września 2003 r.?”

(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 kwietnia 1997 r. w sprawie wspólnych przepisów ramowych dotyczących ogólnych zezwoleń i indywidualnych licencji w dziedzinie usług telekomunikacyjnych Dz.U. L 117 z 7.5.1997, str. 15-27.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/6

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Amministrativo Regionalne della Lombardia, Sezione Terza na podstawie postanowienia, wydanego w dniu 27 maja 2004 r., w sprawach: Carbotermo s.p.a. przeciwko Comune di Busto Arsizio i AGESP s.p.a., nr R.G. 265/2004, oraz Consorzio Alisei przeciwko Comune di Busto Arsizio i AGESP s.p.a. z interwencją uboczną A.G.E.S.I., nr R.G. 887/2004

(Sprawa C-340/04)

(2004/C 251/12)

Dnia 9 sierpnia 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Tribunale Amministrativo Regionalne della Lombardia, Sezione Terza (Okręgowy Sąd Administracyjny dla Lombardii, Sekcja Trzecia), wydanego dnia 27 maja 2004 r. w sprawach: Carbotermo s.p.a. przeciwko Comune di Busto Arsizio i AGESP s.p.a., nr R.G. 265/2004, oraz Consorzio Alisei przeciwko Comune di Busto Arsizio i AGESP s.p.a. z interwencją uboczną A.G.E.S.I., nr R.G. 887/2004.

Tribunale Amministrativo Regionalne della Lombardia, Sezione Terza zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy zgodne z dyrektywą nr 93/36/EWG (1) jest bezpośrednie udzielenie zamówienia na dostawę paliw i ciepła dla urządzeń grzewczych w budynkach będących własnością lub znajdujących się w zarządzie gminy, oraz na związaną z tym obsługę, kontrolę i konserwację (z przewagą wartości dostawy), spółce akcyjnej, której cały kapitał zakładowy znajduje się w danej chwili w posiadaniu innej spółki akcyjnej, której z kolei większościowym wspólnikiem (99,98 %) jest gmina udzielająca zamówienia, czy też spółce (AGESP), której bezpośrednim wspólnikiem nie jest podmiot publiczny, lecz inna spółka (AGESP Holding), której kapitał w 99,98 % jest obecnie w posiadaniu administracji publicznej?

Czy wymóg wykonywania przez przedsiębiorstwo, któremu bezpośrednio udzielono zamówienia publicznego, przeważającej części działalności na rzecz kontrolującego go podmiotu publicznego, należy oceniać w świetle art. 13 dyrektywy nr 93/38/EWG (2) i czy można uznać, że został on spełniony w przypadku, w którym wymienione przedsiębiorstwo uzyskuje większość swoich przychodów od podmiotu kontrolującego lub na terytorium takiego podmiotu?

(1) Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 1.

(2) Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 84.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/7

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Supreme Court (Irlandia), wydanego dnia 27 czerwca 2004 r., w sprawie Eurofood IFSC Ltd i w sprawie Companies Act 1963 to 2003, Enrico Bondi przeciwko Bank of America N.A., Pearse Farrell (the Official Liquidator), Director of Corporate Enforcement and the Certificate/Note holders

(Sprawa C-341/04)

(2004/C 251/13)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich został wniesiony wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Supreme Court (Sąd Najwyższy, Irlandia) wydanego dnia 27 czerwca 2004 r. w sprawie Eurofoods IFSC Ltd i w sprawie Companies Act 1963 to 2003, Enrico Bondi przeciwko Bank of America N.A., Pearse Farrell (the Official Liquidator), Director of Corporate Enforcement and the Certificate/Note holders, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 9 sierpnia 2004 r.

Supreme Court zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Jeżeli do właściwego sądu w Irlandii zostanie wniesiony wniosek o likwidację przedsiębiorstwa w upadłości i sąd ten wyznaczy do czasu wydania postanowienia o likwidacji tymczasowego zarządcę), uprawnionego do objęcia majątku przedsiębiorstwa, zarządzania jego sprawami, otwarcia rachunku bankowego i wyznaczenia adwokata, wszystko to skutkujące prawnie pozbawieniem członków zarządu przedsiębiorstwa zdolności do działania, czy to postanowienie razem z wniesieniem wniosku stanowi wszczęcie postępowania upadłościowego w rozumieniu art. 16, interpretowanego w świetle art. 1 i 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000? (1)

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest negatywna, czy wniesienie w Irlandii wniosku do High Court o przymusową likwidację przedsiębiorstwa przez ten sąd stanowi wszczęcie postępowania upadłościowego dla celów tego rozporządzenia w rozumieniu przepisu irlandzkiego (section 220(2) of the Companies Act, 1963) uznającego, że likwidacja przedsiębiorstwa rozpoczyna się z datą wniesienia wniosku?

Czy art. 3 wspomnianego rozporządzenia w związku z art. 16 wywiera ten skutek, że sąd w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym znajduje się siedziba przedsiębiorstwa określona w statucie i innym niż to, w którym przedsiębiorstwo zarządza swoją działalnością w sposób regularny i rozpoznawalny przez osoby trzecie, ale gdzie postępowanie upadłościowe zostało wszczęte jako pierwsze, jest właściwy do wszczęcia głównego postępowania upadłościowego?

Jeżeli

a)	siedziba przedsiębiorstwa głównego określona w statucie i siedziba przedsiębiorstwa zależnego określona w statucie znajdują się w dwóch różnych Państwach Członkowskich,

b)	przedsiębiorstwo zależne zarządza swoją działalnością w sposób regularny i rozpoznawalny przez osoby trzecie oraz przy całkowitym i nieprzerwanym zachowaniu swojej własnej tożsamości w Państwie Członkowskim, gdzie znajduje się jego siedziba określona w statucie i

c)	przedsiębiorstwo główne jest w stanie, dzięki swoim udziałom i prawu do powoływania członków zarządu, pełnić kontrolę i w rzeczywistości pełni kontrolę nad polityką przedsiębiorstwa zależnego,

czy dla określenia „głównego ośrodka podstawowej działalności”, decydującymi elementami są te wymienione w podpunkcie b) powyżej czy też te wymienione w podpunkcie c) powyżej?

Czy Państwo Członkowskie jest zobowiązane, na mocy art. 17 wspomnianego rozporządzenia, do uznawania postanowienia sądów innego Państwa Członkowskiego, wszczynającego postępowanie upadłościowe wobec przedsiębiorstwa, w sytuacji kiedy uznanie skutków prawnych orzeczenia sądu lub organu administracyjnego dotyczącego osób lub organów, których prawo do sprawiedliwego procesu i wysłuchania przed sądem nie zostało uszanowane w procesie wydania takiego postanowienia, pozostaje w oczywistej sprzeczności z jego porządkiem publicznym, oraz kiedy sąd pierwszego Państwa Członkowskiego jest przekonany, że dane postanowienie zostało wydane z naruszeniem tych zasad, a w szczególności kiedy wnioskodawca w innym Państwie Członkowskim mimo wezwania i wbrew zarządzeniu sądu innego Państwa Członkowskiego odmówił dostarczenia tymczasowemu zarządcy przedsiębiorstwa, powołanemu zgodnie z prawem pierwszego Państwa Członkowskiego, kopii istotnych dokumentów stanowiących podstawę wniosku?

(1) Rozporządzenie z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz.U. L 160, 30.6.2000, str. 1).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/8

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia wydanego przez High Court of Justice (Anglia i Walia), Queen's Bench Division (Administrative Court) dnia 14 lipca 2004 r., w sprawie The Queen z powództwa International Air Transport Association przeciwko Department of Transport i w sprawie The Queen z powództwa European Low Fares Airline Association oraz Hapag-Lloyd Express GmbH przeciwko Department of Transport

(Sprawa C-344/04)

(2004/C 251/15)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich został wniesiony wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia High Court of Justice (Anglia i Walia), Queen's Bench Division (Administrative Court) wydanego dnia 14 lipca 2004 w sprawie The Queen wszczętej na podstawie skargi złożonej przez International Air Transport Association (Międzynarodowe Zrzeszenie Przewoźników Powietrznych) przeciwko Department of Transport (Departament Transportu) i w sprawie The Queen na podstawie skargi złożonej przez European Low Fares Airline Association (Europejskie Zrzeszenie Niskokosztowych Linii Lotniczych) oraz Hapag-Lloyd Express GmbH przeciwko Department of Transport, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 12 sierpnia 2004 r.

High Court of Justice (Anglia i Walia), Queen's Bench Division (Administrative Court) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 6 rozporządzenia nr 261/2004 (1) jest nieważny z powodu jego sprzeczności z Konwencją o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, znanej jako konwencja montrealska z 1999 r., w szczególności z art. 19, 22 i 29 konwencji montrealskiej z 1999 r., i czy powyższe (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

Czy zmiana art. 5 ww. rozporządzenia w trakcie rozpatrywania jego wersji roboczej przez Komitet Pojednawczy dokonana była w sposób sprzeczny z wymogami proceduralnymi przewidzianymi w art. 251 WE a jeśli tak, to czy art. 5 ww. rozporządzenia jest nieważny, a jeśli tak, to czy powyższe (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

3)	Czy art. 5 i 6 rozporządzenia nr 261/2004 (lub ich część) są nieważne z powodu ich sprzeczności z zasadą pewności prawa, a jeśli tak, to czy nieważność ta (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

4)	Czy art. 5 i 6 rozporządzenia nr 261/2004 (lub ich część) są nieważne z tej przyczyny, że nie są podparte żadną lub też żadną stosowną argumentacją, a jeśli tak, to czy nieważność ta (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

5)	Czy art. 5 i 6 rozporządzenia nr 261/2004 (lub ich część) są nieważne z powodu ich sprzeczności z zasadą proporcjonalności wymaganej dla każdego środka wspólnotowego, a jeśli tak, to czy nieważność ta (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

Czy art. 5 i 6 rozporządzenia nr 261/2004 (lub ich część) są nieważne z tego powodu, że dyskryminują one w szczególności drugą spośród organizacji skarżących w sposób arbitralny i pozbawiony obiektywnego uzasadnienia, a jeśli tak, to czy nieważność ta (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

Czy art. 7 ww. rozporządzenia (lub jego część) jest bezskuteczny lub nieważny z tej przyczyny, że nałożenie odpowiedzialności w kwocie z góry określonej na wypadek odwołania lotu z przyczyn, które nie należą do nadzwyczajnych okoliczności, jest dyskryminujące, nie odpowiada standardom proporcjonalności wymaganej dla każdego środka wspólnotowego lub też nie jest podparte stosowną argumentacją, a jeśli tak, to czy nieważność ta (w powiązaniu z innymi odnośnymi czynnikami) wpływa na ważność rozporządzenia jako całości?

Czy w sytuacji przyjęcia przez sąd krajowy do rozpoznania skargi zawierającej pytanie o ważność wspólnotowego aktu prawnego, która to skarga została uznana przez tenże sąd za nadającą się do rozpoznania i niepozbawioną podstaw, istnieją normy prawa wspólnotowego w zakresie testu, czy też progu, który powinien być zastosowany przez tenże sąd krajowy przy podejmowaniu decyzji na podstawie art. 234 ust. 2 WE co do ewentualnego zwrócenia się do ETS celem poddania pod rozwagę kwestii ważności danego aktu wspólnotowego?

(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Tekst mający znaczenie dla EOG) – Wspólne Stanowisko (Dz.U. L 46 z 17.2.2004, str. 1).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/9

Wniesione dnia 17 sierpnia 2004 r. przez Association Pro Amnistia, J.M. Olano Olano, J. Zelarain Errasti odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie T-333/02: Gestoras Pro Amnistia, J.M. Olano Olano, J. Zelarain Errasti przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo

(Sprawa C-354/04 P)

(2004/C 251/17)

Dnia 17 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie T-333/02: Gestoras Pro Amnistia, J.M. Olano Olano, J. Zelarain Errasti przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo, złożone przez Association Pro Amnistia, J.M. Olano Olano, J. Zelarain Errasti, reprezentowanych przez D. Rougeta, adwokata.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)	uznanie odwołania za zasadne oraz uchylenie zaskarżonego postanowienia,

ostateczne orzeczenie na podstawie art. 61 Protokołu w sprawie Statutu Trybunału co do istoty sprawy i uwzględnienie żądań zgłoszonych przez skarżących w pierwszej instancji, to znaczy: nakazania Radzie zapłacenia odszkodowania w wysokości 1.000.000 euro na rzecz stowarzyszenia GESTORAS PRO AMNISTIA oraz odszkodowań w wysokości po 100.000 euro na rzecz skarżących Juana Mari OLANO OLANO i Julena ZELARAIN ERRASTI wraz z odsetkami od tych sum w wysokości 4,5 % od dnia wydania przez Trybunał wyroku do dnia zapłaty, a nadto obciążenie Rady własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty:

Rozpoznanie żądania naprawienia szkody spowodowanej wpisaniem skarżącego stowarzyszenia na listę osób, grup i podmiotów ustanowioną w wykonaniu przepisów dotyczących zwalczania terroryzmu podlega jurysdykcji wspólnotowej.

Podstawę tej kompetencji stanowią w tym przypadku łącznie: deklaracja Rady z dnia 18 grudnia 2001 r., ósmy motyw decyzji Rady 2003/48/WSiSW (1) i art. 6 Traktatu UE. Przyjmując wspólne stanowisko 2001/931/WPZiB (2), Rada zadeklarowała 18 grudnia 2001 r., że „wszelki błąd co do osoby, grupy lub podmiotu, których niniejsze wspólne stanowisko dotyczy, daje stronie poszkodowanej prawo żądania zadośćuczynienia przed sądem”. Ponadto, prawo do skutecznych środków prawnych przeciwko aktom instytucji powodującym szkodę stanowi jedną z podstaw Unii Europejskiej, a zatem przepisy nadające to prawo winny być interpretowane szeroko, tak by spełnione były wymagania wynikające z art. 1, art. 6 ust. 1 oraz art. 13 EKPCz, które winny znaleźć zastosowanie w tej sprawie.

Odnośnie istnienia szkody, wpisanie skarżącego stowarzyszenia na sporną listę, jako równoznaczne z oskarżeniem o bycie organizacją terrorystyczną, spowodowało szczególnie poważne naruszenie jego dobrego imienia oraz swobody wypowiedzi. Włączenie stowarzyszenia na listę narusza również dobre imię, swobodę wypowiedzi, swobodę stowarzyszania się oraz prawo do życia prywatnego dwóch pozostałych skarżących, którzy są rzecznikami stowarzyszenia. Co się tyczy związku przyczynowego między postępowaniem Rady oraz wyrządzoną szkodą, negatywny wpływ na dobre imię jest nieuchronną i natychmiastową konsekwencją wpisania na listę.

Rada wykorzystała w sposób nieuprawniony podział działań Unii Europejskiej na trzy filary. Przy wyborze podstawy prawnej Rada kierowała się bowiem oportunistycznymi motywami, takimi jak zamiar uniknięcia kontroli Parlamentu, Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Trybunału Sprawiedliwości i skutkiem tego pozbawienia zainteresowanych osób prawa do skutecznych środków prawnych, a w szczególności skargi zmierzającej do uzyskania odszkodowania za doznaną szkodę. Takie postępowanie stanowi naruszenie wymogów proceduralnych.

(1) Decyzja Rady 2003/48/WSiSW z 19 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania szczególnych środków w zakresie współpracy policyjnej i sądowej w dziedzinie zwalczania terroryzmu zgodnie z art. 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB (Dz.U. L 16 z 22.1.2003, str. 68).

(2) wspólne stanowisko Rady z 27 grudnia 2001 r. w sprawie stosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 344 z 28.12.2001, str. 93).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/10

Wniesione dnia 17 sierpnia 2004 r. przez Association SEGI, A. Zubimendi Izaga, A. Galarraga odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie T-338/02: Association SEGI, A. Zubimendi Izaga, A. Galarraga przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo

(Sprawa C-355/04 P)

(2004/C 251/18)

Dnia 17 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie T-338/02: Association SEGI, A. Zubimendi Izaga, A. Galarraga przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo, złożone przez Association SEGI, A. Zubimendi Izaga, A. Galarraga.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)	uznanie odwołania za zasadne oraz uchylenie zaskarżonego postanowienia;

ostateczne orzeczenie na podstawie art. 61 Protokołu w sprawie Statutu Trybunału co do istoty sprawy i uwzględnienie żądań przedstawianych przez skarżących w pierwszej instancji, to znaczy: nakazania Radzie zapłacenia odszkodowania w wysokości 1.000.000 euro na rzecz stowarzyszenia SEGI oraz odszkodowań w wysokości po 100.000 euro na rzecz skarżących Araitz ZUBIMENDI IZAGA i Aritza GALARRAGA wraz z odsetkami od tych sum w wysokości 4,5 % od dnia wydania przez Trybunał wyroku do dnia zapłaty, a nadto obciążenie Rady własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłoszone zarzuty i główne argumenty są identyczne jak w sprawie C-354/04 P.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/10

Odwołanie wniesione 27 sierpnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich od wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) dnia 10 czerwca 2004 r. w połączonych sprawach T-153/01 i T-323/01 Alvarez Moreno przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-373/04 P)

(2004/C 251/19)

Dnia 27 sierpnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku wydanego dnia 10 czerwca 2004 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) w sprawach połączonych T-153/01 i T-323/01 Alvarez Moreno przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, złożone przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez F. Clotuche-Duvieusart i D. Martina działających w charakterze pełnomocników.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1)	Uchylenie wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji w części dotyczącej sprawy T-323/01.

2)	Orzeczenie o niedopuszczalności skargi w sprawie T-323/01.

3)	Wydanie ponadto, orzeczenia w sprawie zgodnie z art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości i oddalenie skargi w sprawie T-323/01, jako bezzasadnej.

4)	Obciążenie A. Moreno kosztami postępowania przed Trybunałem oraz pokrycie przez nią kosztów własnych w sprawie T-323/01.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga wniesiona przez Alvarez Moreno w sprawie T-323/01 powinna była zostać uznana za niedopuszczalną. Sąd Pierwszej Instancji naruszył w istocie przepisy prawa kwalifikując pismo z 23 lutego 2001 r. jako „decyzję” i tym samym uznając, że ma ono charakter aktu krzywdzącego. Przede wszystkim pismo skarżącej skierowane do Komisji nie zawiera żądania wydania decyzji w rozumieniu art. 90 regulaminu pracowniczego urzędników, ale jedynie żądanie udzielenia informacji o podstawie prawnej, na którą powołała się Komisja zaprzestając rekrutacji tłumaczy, którzy przekroczyli wiek 65 lat. Z tego względu, odpowiedź na to pismo nie może stanowić aktu krzywdzącego w rozumieniu tego przepisu. Z kolei pismo z 23 lutego 2001 r. nie stanowi w żadnym wypadku decyzji Komisji mającej wiążące skutki prawne, która zmieniając jej sytuację prawną skarżącej, miałaby wpływ na jej interesy.

Odnośnie istoty sprawy, Sąd Pierwszej Instancji naruszył przepisy prawa, z jednej strony uznając, że artykuł 74 Warunków zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „Warunkami”) nie znajduje zastosowania do personelu pomocniczego zatrudnionego na podstawie art. 78 ust. 3 Warunków, a z drugiej strony uznając, że przepisy znajdujące zastosowanie do pomocniczych tłumaczy sesyjnych (dalej „przepisy p.t.s.”)przyjęte przez Prezydium Parlamentu Europejskiego 13 lipca 1999 r. obejmują także kwestie związaną z ustaniem zatrudnienia. W rzeczywistości art. 78 ust. 3 Warunków dopuszczający poddanie stosunku zatrudnienia pomocniczych tłumaczy ustnych odrębnej regulacji dotyczy jedynie warunków naboru i wynagrodzenia, a nie odnosi się do kwestii ustania zatrudnienia uregulowanej w art. 74 Warunków przewidującym ograniczenie ze względu na wiek. Błędnym jest przyjęcie, jak zrobił to Sąd Pierwszej Instancji w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do umów ograniczonych do określonych dni, że określenie ustania stosunku zatrudnienia stanowi warunek naboru i tym samym wprowadzenie nieprzewidzianego przez Warunki rozróżnienia pomiędzy umowami zawartymi na okres kilku dni i umowami zawartymi na dłuższy okres. Ponadto, przyjmując nawet, że to przepisy p.t.s. powinny regulować kwestię ustania zatrudnienia pomocniczych tłumaczy ustnych, to nie zawierają one jednak żadnej wyraźnej dyspozycji, która wprowadzałaby ograniczenie ze względu na wiek. Zatem wobec braku regulacji w przepisach p.t.s., zastosowanie znajdują Warunki wraz z ich art. 74.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/12

Przydzielenie sędziów do izb

(2004/C 251/23)

Dnia 13 września 2004 r. Sąd Pierwszej Instancji podjął decyzję w sprawie powołania pięciu izb złożonych z pięciu sędziów i pięciu izb złożonych z trzech sędziów na okres od 13 września 2004 r. do 30 września 2005 r. oraz w sprawie przydzielenia sędziów do poszczególnych izb w następujący sposób:

Pierwsza izba powiększona w składzie pięciu sędziów:

Pan Vesterdorf, prezes, Pan Cooke, Pan García-Valdecasas, Pani Labucka i Pani Trstenjak, sędziowie

Pierwsza izba w składzie trzech sędziów:

Pan Cooke, prezes izby, Pan García-Valdecasas, Pani Labucka i Pani Trstenjak, sędziowie

Druga izba powiększona w składzie pięciu sędziów:

Pan Pirrung, prezes izby, Pan Meij, Pan Forwood, Pani Pelikánová i Pani Papasavvas, sędziowie

Druga izba w składzie trzech sędziów:

Pan Pirrung, prezes izby

a)	Pan Meij i Pani Pelikánová, sędziowie

b)	Pan Forwood i Pan Papasavvas, sędziowie

Trzecia izba powiększona w składzie pięciu sędziów:

Pan Jaeger, prezes izby, Pani Tiili, Pan Azizi, Pani Cremona i Pan Czúcz, sędziowie

Trzecia izba w składzie trzech sędziów:

Pan Jaeger, prezes izby

a)	Pani Tiili i Pan Czúcz, sędziowie

b)	Pan Azizi i Pani Cremona, sędziowie

Czwarta izba powiększona w składzie pięciu sędziów:

Pan Legal, prezes izby, Pani Lindh, Pan Mengozzi, Pani Wiszniewska-Białecka i Pan Vadapalas, sędziowie

Czwarta izba w składzie trzech sędziów:

Pan Legal, prezes izby

a)	Pani Lindh i Pan Vadapalas, sędziowie

b)	Pan Mengozzi i Pani Wiszniewska-Białecka, sędziowie

Piąta izba powiększona w składzie pięciu sędziów:

Pan Vilaras, prezes izby, Pani Martins Ribeiro, Pan Dehousse, Pan Šváby i Pani Jürimäe, sędziowie

Piąta izba w składzie trzech sędziów:

Pan Vilaras, prezes izby

a)	Pani Martins Ribeiro i Pani Jürimäe, sędziowie

b)	Pan Dehousse i Pan Šváby, sędziowie

W pierwszej izbie w składzie trzech sędziów sędziowie zasiadający z prezesem izby w celu utworzenia składu trzech sędziów będą wybierani kolejno w porządku przewidzianym w art. 6 regulaminu, chyba że dojdzie do połączenia spraw. W izbach drugiej do piątej w składzie trzech sędziów, prezes izby zasiada albo z sędziami wymienionymi w podpunkcie a) albo z tymi, których wymieniono w podpunkcie b), według składu, do którego należy sędzia sprawozdawca. W sprawach, w których prezes izby jest sędzią sprawozdawcą, prezes izby zasiada z sędziami jednego bądź drugiego z tych składów na przemian, stosownie do kolejności rejestracji spraw, chyba że dojdzie do połączenia spraw.

Sprawy, w których sędzia sprawozdawca jest przydzielony do innej izby wskutek zmiany składu izb, zostają ponownie przydzielone, ze skutkiem na dzień 13 września 2004 r., do izby, do której od tego dnia należy sędzia sprawozdawca.

W odniesieniu do spraw, w których przed dniem 13 maja 2004 r. została zakończona procedura pisemna i w których w ramach procedury ustnej istniał obowiązek przeprowadzenia rozprawy lub została ona już wyznaczona, izby obradują nadal w dotychczasowym składzie dla celów procedury ustnej, narady oraz przy wydawaniu wyroku.

Skład wielkiej izby

Dnia 13 września 2004 r. Sąd Pierwszej Instancji podjął decyzję, zgodnie z art. 10 ust. 1 regulaminu, że na okres od 13 września 2004 r. do 30 września 2005 r. wielka izba ma następujący skład: Pan prezes Vesterdorf, Panowie prezesi izb Jaeger, Pirrung, Vilaras i Legal, sędziowie izby powiększonej, którzy rozpatrują daną sprawę w przypadku, w którym zostaje ona przydzielona izbie w składzie pięciu sędziów, jak również czterech innych sędziów wyznaczonych przez prezesa Sądu kolejno wśród sędziów każdej z pozostałych izb w porządku, w którym zasiadają w swoich izbach w oparciu o starszeństwo służbowe, zgodnie z art. 6 regulaminu.

W odniesieniu do spraw, w których przed dniem 13 maja 2004 r. została zakończona procedura pisemna i w których w ramach procedury ustnej istniał obowiązek przeprowadzenia rozprawy lub została ona już wyznaczona przed wielką izbą, izba ta obraduje nadal w dotychczasowym składzie dla celów procedury ustnej, narady oraz przy wydawaniu wyroku.

Pełny skład

Dnia 13 września 2004 r. Sąd Pierwszej Instancji podjął decyzję, zgodnie z art. 32 ust. 1 akapit drugi regulaminu, że jeżeli po wyznaczeniu rzecznika generalnego na mocy art. 17 regulaminu, w Sądzie zasiadającym w pełnym składzie sędziowie są obecni w liczbie parzystej, kolejnością ustanowioną uprzednio, według której prezes Sądu wyznacza sędziego, który nie weźmie udziału w rozstrzyganiu sprawy jest odwrócony porządek pierwszeństwa, które przysługuje sędziom w oparciu o starszeństwo służbowe, zgodnie z art. 6 regulaminu, chyba że sędzia wyznaczony w ten sposób jest sędzią sprawozdawcą. W tym ostatnim przypadku zostanie wyznaczony sędzia, który zgodnie z zasadami pierwszeństwa znajduje się bezpośrednio przed nim.

Wyznaczenie sędziego w celu zastępowania prezesa Sądu przy rozpatrywaniu wniosków

Dnia 13 września 2004 r. Sąd Pierwszej Instancji podjął, zgodnie z art. 106 regulaminu, decyzję o wyznaczeniu Pana sędziego García-Valdecasasa w celu zastępowania prezesa Sądu w przypadku, jeżeli prezes Sądu jest nieobecny lub nie może uczestniczyć w obradach, przy rozpatrywaniu wniosków, na okres od 13 września 2004 r. do 30 września 2005 r.

Kryteria przydzielania spraw do izb

Dnia 13 września 2004 r. Sąd Pierwszej Instancji ustanowił, zgodnie z art. 12 regulaminu, na okres od 13 września 2004 r. do 30 września 2005 r., następujące kryteria przydzielane spraw izbom:

1.	Sprawy są przydzielane izbom złożonym z trzech sędziów niezwłocznie po wniesieniu skargi i bez uszczerbku dla uprzedniego stosowania art. 14 i 51 regulaminu.

Sprawy są rozdzielane między izby według czterech rodzajów kolejności, w zależności od porządku rejestracji spraw w sekretariacie:

—	odnośnie spraw dotyczących wykonywania zasad konkurencji stosowanych wobec przedsiębiorstw, zasad przyznawania pomocy udzielanej przez Państwa, oraz zasad odnoszących się do handlowych środków ochronnych;

—	odnośnie spraw, o których mowa w art. 226 WE oraz w art. 152 Traktatu EWWiS;

—	odnośnie spraw z dziedziny prawa własności intelektualnej, o których mowa w art. 130 ust. 1 regulaminu;

—	odnośnie pozostałych spraw.

W ramach wspomnianych rodzajów kolejności pierwsza izba nie będzie brana pod uwagę przy co piątej zmianie.

Prezes Sądu Pierwszej Instancji może odstąpić od powyższej kolejności z uwagi na połączenie niektórych spraw lub w celu zapewnienia równego podziału pracy.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/13

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 29 kwietnia 2004 r.

w sprawach połączonych T-236/01, T-239/01, T-244/01 do T-246/01, T-251/01 oraz T-252/01, Tokai Carbon Co. Ltd i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Konkurencja - Porozumienia - Rynek elektrod grafitowych - Ustalanie cen i podział rynków - Obliczanie wysokości grzywien - Kumulacja sankcji - Wytyczne do obliczenia wysokości grzywien - Zastosowanie - Ciężar i czas trwania naruszenia - Okoliczności obciążające - Okoliczności łagodzące - Zdolność zapłaty - Współpraca w toku postępowania administracyjnego - Metody zapłaty)

(2004/C 251/24)

Język postępowania: niemiecki i angielski

W sprawach połączonych T-236/01, T-239/01, T-244/01 do T-246/01, T-251/01 oraz T-252/01, Tokai Carbon Co. Ltd, z siedzibą w Tokio (Japonia), reprezentowaną początkowo przez G. Van Gervena, T. Franchoo oraz M. De Grave'a, następnie, przez Van Gervena i T. Franchoo, adwokatów, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, SGL Carbon AG, z siedzibą w Wiesbaden (Niemcy), reprezentowaną przez M. Klusmanna, F. Wiemera i C. Canenbley'a, adwokatów, Nippon Carbon Co. Ltd, z siedzibą w Tokio (Japonia), reprezentowaną przez H. Gilliamsa, adwokata, Showa Denko KK, z siedzibą w Tokio (Japonia), reprezentowaną przez M. Dolmansa, P. Werdmullera, adwokatów, oraz J. Temple-Langa, solicitor, GrafTech International Ltd, poprzednio UCAR International Inc., z siedzibą w Wilmington, Delaware (USA), reprezentowaną przez K. Lasoka, QC oraz B. Hartnetta, barristers, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, SEC Corp., z siedzibą w Amagasaki, Hyogo (Japonia), reprezentowaną przez K. Platteau, adwokata, The Carbide/Graphite Group Inc., z siedzibą w Pittsburghu (USA), reprezentowaną początkowo przez M. Seimetza i J. Brüchera, następnie przez P. Grunda, adwokatów, z adresem do doręczń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez W. Möllsa i P. Hellströma, oraz w sprawie T-246/01, przez W. Wilsa, działających w charakterze pełnomocników, oraz w sprawie T-239/01, przez H.-J. Freunda, adwokata, oraz, w sprawach T-244/01, T-246/01, T-251/01 i T-252/01, przez J. Flynna i C. Kilroy, barristers, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, których przedmiotem są wnioski o stwierdzenia nieważności w całości lub w części decyzji Komisji 2002/271/WE z dnia 18 lipca 2001 r., w sprawie zastosowania procedury z art. 81 TWE oraz art. 53 Porozumienia o EOG - Sprawa COMP/E-1/36.490 – Elektrody grafitowe (tłumaczenie nieoficjalne)(Dz. U. L 100, z 16.4.2002, str. 1), Sąd (druga izba), w składzie N. J. Forwood, Prezes, J. Pirrung i A. W. H. Meij, sędziowie; sekretarz: M. J. Plingers, administrator, wydał w dniu 29 kwietnia 2004 r. wyrok, którego sentencja jest następująca:

W sprawie T-236/01, Tokai Carbon przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 12 276 000 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	każda ze stron pokrywa połowę swych własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

W sprawie T-239/01, SGL Carbon przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 69 114 000 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	strona skarżąca pokrywa siedem ósmych swych własnych kosztów oraz siedem ósmych kosztów poniesionych przez Komisję, ta ostatnia pokrywa jedna ósmą swych własnych kosztów i jedną ósmą kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

W sprawie T-244/01, Nippon Carbon przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 6 274 400 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	każda ze stron pokrywa połowę swych własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

W sprawie T-245/01, Showa Denko przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 10 440 000 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	strona skarżąca pokrywa trzy piąte swych własnych kosztów oraz trzy piąte kosztów poniesionych przez Komisję, ta ostatnia pokrywa dwie piąte swych własnych kosztów i dwie piąte kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

W sprawie T-246/01, GrafTech International, poprzednio UCAR International przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 42 050 000 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	strona skarżąca pokrywa cztery piąte swych własnych kosztów oraz cztery piąte kosztów poniesionych przez Komisję, ta ostatnia pokrywa jedną piątą swych własnych kosztów i jedna piątą kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

W sprawie T-251/01, SEC Corp. przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 6 138 000 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	każda ze stron pokrywa połowę swych własnych kosztów oraz połowę kosztów poniesionych przez stronę przeciwną.

W sprawie T-252/01, The Carbide/Graphite Group przeciwko Komisji:

—	wysokość grzywny nałożonej na stronę skarżącą przez art. 3 decyzji 2002/271 ustalona zostaje na kwotę 6 480 000 euro;

—	skarga zostaje oddalona w pozostałej części;

—	strona skarżąca pokrywa trzy piąte swych własnych kosztów oraz trzy piąte kosztów poniesionych przez Komisję, ta ostatnia pokrywa dwie piąte swych własnych kosztów i dwie piąte kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

(1) Dz.U. C 17 z 19.1.2002.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/15

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 20 lipca 2004 r.

w sprawie T-311/02 Vitaly Lissotschenko i Joachim Hentze przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego znaku wspólnotowego LIMO - Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji - Art. 7 ust. 1 litera b) i c) rozporządzenia (WE) nr 49/94)

(2004/C 251/25)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-311/02, Vitalija Lissotschenki, zamieszkałego w Dortmundzie (Niemcy) i Joachima Hentzego, zamieszkałego w Werl (Niemcy), reprezentowanych przez B. Heina, adwokata, przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (pełnomocnicy: J. Weberndörfer i G. Schneider) w przedmiocie skargi wniesionej na decyzję drugiej izby odwoławczej OHIM z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie R 363/2000-2, dotyczącej rejestracji oznaczenia słownego LIMO jako wspólnotowego znaku towarowego, Sąd (pierwsza izba), w składzie: B. Vesterdorf, prezes, P. Mengozzi i E. Martins Ribeiro, sędziowie; sekretarz: D. Christensen, administrator, wydał w dniu 20 lipca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	Skarżący zostają obciążeni kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 305 z 7.12.2002.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/15

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 8 lipca 2004 r.

W sprawie T-341/02, Regione Siciliana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(EFRR - Rozporządzenie (EWG) nr 4253/88 - Zamknięcie pomocy finansowej - Skarga o stwierdzenie nieważności - Bezpośrednie oddziaływanie - Niedopuszczalność)

(2004/C 251/27)

Język postępowania: włoski

W sprawie T-341/02 Regione Siciliana, reprezentowanej przez I. Braguglia, avvocato dello Stato, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: E. de March i L. Flynn, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji D (2002) 810439 z dnia 5 września 2002 r. dotyczącej zamknięcia pomocy finansowej w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) na projekt „Autostrada Messyna-Palermo” (EFRR nr 93.05.03.001 – Arinco nr 93.IT.16.009), Sąd (trzecia izba), w składzie J. Azizi, prezes, M. Jaeger i F. Dehousse, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarżąca poniesie koszty własne oraz koszty poniesione przez stronę pozwaną.

(1) Dz.U. C 7 z 11.1.2003.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/16

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 15 czerwca 2004 r.

w sprawie T-21/03 S przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Choroba zawodowa - Uznanie jej źródła zawodowego - Wniosek o wycofanie pewnych dokumentów z akt komisji medycznej - Odmowa - Zażalenie - Oczywista niedopuszczalność)

(2004/C 251/28)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-21/03, S, była urzędniczka Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkała w Salonikach (Grecja), reprezentowana przez adwokatów A. Coolen, J.-N. Louis i E. Marchal przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. J. Curall i F. Clotuche-Duvieusart, z adresem do doręczeń w Luksemburgu) w przedmiocie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 11 marca 2002 r. odmawiającej wycofania pewnych sprawozdań z akt komisji medycznej badającej wniosek o uznanie źródła zawodowego choroby, którą skarżąca jest dotknięta, Sąd (piąta izba), w składzie: P. Lindh, prezes, J.D. Cooke i D. Šváby, sędziowie, sekretarz: H. Jung, wydał dnia 15 czerwca 2004 r. postanowienie o następującej treści:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako w sposób oczywisty niedopuszczalna.

2)	Każda ze stron poniesie koszty własne.

(1) Dz.U. C 83 z 5.4.2003.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/16

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 2 lipca 2004 r.

W sprawie T-256/03, Bundesverband der Nahrungsmittel- und Speiseresteverwertung eV i Josef Kloh przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 - Decyzja 2003/328/WE - Wykorzystanie odpadów gastronomicznych w paszach przeznaczonych dla trzody chlewnej - Niedopuszczalność)

(2004/C 251/30)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie T-256/03, Bundesverband der Nahrungsmittel- und Speiseresteverwertung eV, z siedzibą w Bochum (Niemcy), Josefa Kloha, zamieszkałego w Eichenried (Niemcy), reprezentowanych przez R. Steilinga i S. Wienhuesa, adwokatów, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: G. Braun, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji 2003/328/WE Komisji z 12 maja 2003 r. dotyczącej działań przejściowych na podstawie rozporządzenia (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1774/2002, w sprawie zastosowania odpadów kuchennych i spożywczych kategorii 3 w paszach przeznaczonych dla trzody chlewnej jak również w sprawie zakazu wykorzystania białek jednego gatunku w przypadku karmienia trzody chlewnej zlewkami (Dz. U. L 117, str. 46), Sąd (druga izba), w składzie J. Pirrung, prezes, A. W. H. Meij i N. J. Forwood, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 2 lipca 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarżący ponoszą koszty własne oraz koszty poniesione przez Komisję.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/17

POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 2 lipca 2004 r.

w sprawie T-422/03 R II, Enviro Tech Europe Ltd oraz Enviro Tech International Inc. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Środki tymczasowe - Dyrektywy 67/548/EWG oraz 204/73/WE - Warunki dopuszczalności)

(2004/C 251/31)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-422/03 R II, Enviro Tech Europe Ltd, z siedzibą w Surrey (Zjednoczone Królestwo), Enviro Tech International Inc., z siedzibą w Chicago (Stany Zjednoczone), reprezentowanego przez C. Mereu oraz K. Van Maldegem, adwokatów, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: X. Lewis oraz Mme F. Simonetti, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek zmierzający, po pierwsze, do „wstrzymania włączenia bromku n-propylu (nPB)” do 29 dostosowania do postępu technicznego dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych (Dz.U. 1967, 196, str. 1), a po drugie, do zawieszenia wykonania włączenia bromku n-propylu (nPB) do dyrektywy Komisji 2004/73/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r., w sprawie dwudziestego dziewiątego dostosowania do postępu technicznego dyrektywy 67/548 (Dz.U. L 152, str. 1), i, po trzecie, o zarządzenie innych środków tymczasowych, prezes Sądu wydał dnia 2 czerwca 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Wniosek o zarządzenie środków tymczasowych zostaje odrzucony.

2)	Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/17

POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 2 lipca 2004 r.

w sprawie T-76/04 R, Bactria Industriehygiene-Service Verwaltungs GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Środek tymczasowy - Rozporządzenie (WE) nr 2032/2003 - Produkty biobójcze - Dopuszczalność wniosku)

(2004/C 251/32)

Język postępowania: angielski

W sprawie T-76/04 R, Bactria Industriehygiene-Service Verwaltungs GmbH & Co. KG z siedzibą w Kirchheimboladen (Niemcy), reprezentowanej przez C. Mereugo i K. Van Maldegema, adwokatów, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: X. Lewis i F. Simonetti, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania art. 5 ust. 1 i ust. 2 oraz załączników II i V do rozporządzenia Komisji (WE) nr 2032/2003 z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie drugiej fazy 10-letniego programu pracy określonego w art. 16 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej wprowadzania do obrotu produktów biobójczych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1896/2000 (Dz.U. L 307, str. 1), prezes Sądu wydał w dniu 2 lipca 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego zostaje odrzucony.

2)	Zastrzega się rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/18

POSTANOWIENIE SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 9 lipca 2004 r.

w sprawie T-132/04 André Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Uprzednie postępowanie administracyjne - Oczywista niedopuszczalność)

(2004/C 251/34)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-132/04 André Bonnet, zamieszkały w Saint-Pierre-de-Vassols (Francja), reprezentowany przez H. de Lepinau, adwokata, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M. Schauss, z adresem do doręczeń w Luksemburgu), mającej za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 lutego i 4 marca 2004 r. kończących w odniesieniu do skarżącego procedurę naboru na stanowisko lektora wyroków w gabinecie prezesa Trybunału oraz decyzji mianującej inną osobę na to stanowisko, jak również żądanie odszkodowania, Sąd Pierwszej Instancji (druga izba), w składzie: A. W. H. Meij, pełniący obowiązki prezesa, N. J. Forwood i I. Pelikánová, sędziowie; sekretarz: H. Jung, wydał w dniu 9 lipca 2004 r. postanowienie, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron poniesie koszty własne.

(1) Dz.U. C 168 z 26.6.2004.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/18

Skarga wniesiona dnia 30 kwietnia 2004 r. przez Michaela Schäfera przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-163/04)

(2004/C 251/35)

język postępowania podlega ustaleniu na podstawie art. 131 § 2 Regulaminu język, w którym sporządzona została skarga: niemiecki

Dnia 30 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez Michaela Schäfera, zamieszkałego w Bergisch-Gladbach (Niemcy),reprezentowanego przez adwokat I. Reese.

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą była KoKa Verwaltung GmbH, Hamburg (Niemcy).

Strona skarżąca wnosi o:

—	zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 12 grudnia 2003 r. poprzez obciążenie Urzędu kosztami i wydatkami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu o przywrócenie stanu poprzedniego i w postępowaniu odwoławczym;

—

ewentualnie, zmianę decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego, z dnia 12 grudnia 2003 r. poprzez obciążenie KoKa Verwaltung GmbH kosztami i wydatkami poniesionymi przez stronę skarżącą w postępowaniu o przywrócenie stanu poprzedniego i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty:

Dnia 26 grudnia 2000 r. strona skarżąca dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego zgłoszenia graficznego znaku towarowego „Mike's Meals on Wheels” jako wspólnotowego znaku towarowego dla usług z klas 35 i 42. KoKa Verwaltung GmbH wniosła sprzeciw w związku z ryzykiem wprowadzenia w błąd, powołując się na wcześniejszą rejestrację znaku graficznego „MIKE'S SANDWICH MARKET” oraz znaku słownego „MIKE” w Niemczech (prawo pierwszeństwa).

Urząd odrzucił sprzeciw i obciążył stronę wnoszącą sprzeciw kosztami postępowania. Przeciw tej decyzji strona wnosząca sprzeciw złożyła wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego. Ponadto złożyła odwołanie wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oddalającej sprzeciw w pełnym zakresie oraz zawieszenie postępowania do czasu wydania decyzji w sprawie przywrócenia do stanu poprzedniego.

Decyzją z dnia 16 czerwca 2003 r. Wydział Sprzeciwów uwzględnił wniosek o przywrócenie do stanu poprzedniego i wznowił postępowanie w sprawie sprzeciwu.

W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza stwierdziła, że odwołanie stało się bezprzedmiotowe. Postępowanie odwoławcze zostało umorzone a opłata została zwrócona. Izba Odwoławcza zdecydowała ponadto, że każdy uczestnik postępowania poniesie własne koszty i wydatki.

Strona skarżąca zwraca się w skardze przeciwko decyzji w sprawie kosztów. Podnosi, że Urząd nadużył swobody oceny przyznanej mu na mocy art. 81 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 40/94 w przypadku umorzenia postępowania. Zdaniem strony skarżącej, nie dała ona podstawy dla wszczęcia i przeprowadzenia postępowania odwoławczego. Przyczyną wszczęcia postępowania odwoławczego był zdaniem strony skarżącej po pierwsze błędny kod w nagłówku listu Urzędu i po drugie wykorzystanie terminu do ostatniej minuty przez stronę wnoszącą odwołanie. Na obydwie potencjalne podstawy wszczęcia postępowania o przywrócenie stanu poprzedniego jak i postępowania odwoławczego strona skarżąca nie miała wpływu. Art. 81 rozporządzenia (WE) nr 40/94 przewiduje swobodę oceny w kwestii decyzji w sprawie kosztów. Owa swoboda oceny obejmuje możliwość przejęcia kosztów postępowania przez Urząd. Ponadto strona skarżąca podnosi, że fakt braku odszkodowania za poniesione koszty i wynikłe trudności narusza jej prawa podstawowe.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/19

Skarga wniesiona dnia 1 czerwca 2004 r. przez Hansa-Martina Tillacka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-193/04)

(2004/C 251/36)

Język postępowania: angielski

Dnia 1 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Hansa-Martina Tillacka, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez prawników: Iana S. Forrestera, QC, Thierrego Bosly'ego, Christopha Arholda, Nathalie Flandin, Justusa Herrlingera oraz Juliette Siaens.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji OLAF odnośnie wniesienia skargi do władz niemieckich i belgijskich;

—	przyznanie odszkodowania pieniężnego w wysokości ustalonej przez Sąd wraz z odsetkami w wysokości ustalonej przez Sąd;

—	zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów niniejszego postępowania;

—	podjęcie dalszych działań w zakresie wymierzenia sprawiedliwości.

Zarzuty i główne argumenty:

W marcu 2004 r., w związku z oficjalną skargą Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), obwiniającą skarżącego o wręczenie łapówki urzędnikowi UE, władze belgijskie dokonały rewizji w miejscu pracy i w domu skarżącego.

Strona skarżąca podnosi, że decyzja OLAF musi zostać uznana za nieważną, gdyż została podjęta przy naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych oraz naruszyła podstawowe prawo ochrony źródeł dziennikarskich.

Strona skarżąca twierdzi, że - z naruszeniem art. 11 ust. 7 rozporządzenia 1073/99 (1) - Komitet Nadzoru OLAF nie został poinformowany przed złożeniem skargi do władz krajowych. Podczas wewnętrznego dochodzenia OLAF, skarżący nigdy nie został przesłuchany. Ponadto, decyzja jest nieważna z uwagi na to, że została oparta na niewłaściwej podstawie prawnej. OLAF podjął działanie w ramach wewnętrznego dochodzenia, które ma na celu objęcie swym zakresem domniemanych naruszeń wiążących reguł popełnianych przez urzędników, natomiast skarżący nie jest ani urzędnikiem, ani też pracownikiem jakiegokolwiek innego organu Wspólnoty.

Ponadto, skarżący podnosi, że decyzja OLAF naruszyła podstawowe prawo ochrony źródeł dziennikarskich, wchodzącej w zakres wolności prasy, gdyż zwrócono się do władz krajowych o dokonanie rewizji w domu i w miejscu pracy skarżącego w celu zidentyfikowania jego informatorów w Komisji.

Odnośnie wniosku o odszkodowanie, skarżący podnosi, że skarga OLAF do władz krajowych, a także publiczne oskarżenia OLAF kierowane pod adresem skarżącego stanowiły akty niewłaściwego administrowania, które spowodowały znaczącą szkodę na zawodowej i osobistej reputacji skarżącego.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1073/1999 z dnia 25 maja 1999 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136 z 31.5.1999, str. 1).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/19

Skarga wniesiona dnia 14 czerwca 2004 r. przez Ultradent Products, Inc. i Michaela J.S. Renoufa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-237/04)

(2004/C 251/37)

Język postępowania: angielski

Dnia 14 czerwca 2004 r. r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Ultradent Products, Inc. z siedzibą w South Jordan, Utah, USA i Michaela J.S. Renoufa, zamieszkałego w Brukseli, Belgia, reprezentowanych przez Pana S. Crosby'ego i Pana C. Bryanta, solicitorów.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 kwietnia 2004 r. odmawiającej dostępu do dokumentów ujawnionych w postępowaniu administracyjnym, wydanej w odpowiedzi na trzy wnioski skarżących z 27 października 2003 r. o udostępnienie dokumentów związanych z klasyfikacją produktów służących do wybielania zębów;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 kwietnia 2004 r. odmawiającej dostępu do dokumentów, co do których, na podstawie towarzyszących okoliczności, należy przyjąć, że istnieją;

—	zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżących kosztów postępowania zgodnie z art. 87 Regulaminu Sądu Pierwszej Instancji

Zarzuty i główne argumenty

Trzema pismami z dnia 27 października 2003 r. drugi spośród skarżących wystąpił do Komisji z trzema żądaniami udostępnienia dokumentów związanych z kwestią, czy produkty służące do wybielania zębów powinny być klasyfikowane jako produkty kosmetyczne, czy też środki medyczne. Uściślając, drugi spośród skarżących zażądał dostępu do dokumentów związanych ze skargą skierowaną do Komisji w imieniu pierwszego ze skarżących, podważającej zakwalifikowanie takich produktów dokonane przez władze Wielkiej Brytanii, jak również do dokumentów dotyczących przygotowywanej przez Komisarza Borino odpowiedzi na pisemne pytanie skierowane do Komisji w sprawie takich produktów i wreszcie, do wszelkich dokumentów Komisji odnoszących się do kwestii klasyfikacji takich produktów. Jednocześnie, drugi skarżący, będący solicitorem, oświadczył w swoim wniosku, że działa on w imieniu pierwszego skarżącego.

Wnioski potwierdzające złożone zostały 16 grudnia 2003 r. W dniu 17 grudnia 2003 r. Komisja odpowiedziała na wnioski wstępne, zaś skarżący wnieśli w dniu 7 stycznia 2004 r. kolejny wniosek potwierdzający, którego celem było cofnięcie trzech poprzednich wniosków potwierdzających z dnia 16 grudnia. Komisja odpowiedziała na wniosek z 7 stycznia 2004 r. pismem z dnia 5 kwietnia 2004 r. Do listu załączony był szereg dokumentów.

Skarżący twierdzą, że w postępowaniu administracyjnym okazało się, że oprócz dokumentów udostępnionych skarżącym pismem z 5 kwietnia 2004 r., istnieją z pewnością jeszcze inne dokumenty dotyczące przedmiotowych kwestii, zaś co do jeszcze innych dokumentów można przypuszczać, że istnieją. Zdaniem skarżących, wszystkie te dokumenty są objęte żądaniem wniosku wstępnego i znajdują się w posiadaniu Komisji, jednak nie zostały udostępnione skarżącym. Na tej podstawie skarżący traktują pismo z dnia 5 kwietnia 2004 r. jako decyzję odmawiającą udostępnienia tych dokumentów i wnoszą o stwierdzenie jej nieważności. Na poparcie skargi powołują się na naruszenie art. 8 rozporządzenia nr 1049/2001 (1) opublikowanego w Dzienniku Urzędowym L 145, z 31.5.2001, str. 43-48 oraz naruszenie powołanego rozporządzenia w ogólności. Twierdzą ponadto, że Komisja nie uzasadniła odmowy udostępnienia dokumentów, które z całą pewnością istnieją, ani nie powołała się na żadne wyjątki od prawa dostępu do dokumentów, aby uzasadnić swoją odmowę.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/20

Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Rzeczpospolitą Polską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-257/04)

(2004/C 251/38)

Język postępowania: polski

Dnia 28 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesiona przez Rzeczpospolitą Polską, reprezentowaną przez Jarosława Pietrasa, działającego w charakterze pełnomocnika.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności artykułu 3 oraz artykułu 4 ust. 3 i ust. 5 ósme tiret rozporządzenia (WE) Komisji nr 1972/2003 z dnia 10 listopada 2003 r. w sprawie środków przejściowych przyjętych w odniesieniu do handlu produktami rolnymi ze względu na przystąpienie Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 293 str. 3), zmienionego rozporządzeniem (WE) Komisji nr 230/2004 z dnia 10 lutego 2004 r. (Dz.U. L 39, str. 13) oraz rozporządzeniem (WE) Komisji nr 735/2004 z dnia 20 kwietnia 2004 r. (Dz.U. L 114, str. 13),

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odniesieniu do art. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 skarżąca podnosi następujące zarzuty:

—	naruszenia zasady swobodnego przepływu towarów, poprzez wprowadzenie opłat celnych w wysokości stawki celnej erga omnes, przekraczających wysokość stawek celnych obowiązujących w okresie poprzedzającym przystąpienie Polski do Unii Europejskiej,

—

braku kompetencji Komisji oraz naruszenia art. 22, art. 41 akapit pierwszy i części 5 załącznika IV Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (1), poprzez przyjęcie środków zmieniających określone w tym Akcie warunki objęcia Rzeczpospolitej Polskiej regułami unii celnej,

—	naruszenia zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, poprzez przyjęcie środków przewidujących odmienne traktowanie podmiotów pochodzących z Polski w stosunku do podmiotów pochodzących ze Wspólnoty 15 państw znajdujących się w podobnej sytuacji,

—	naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, poprzez niedostateczne uzasadnienie przyjętych środków,

—

naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, poprzez wprowadzenie niezgodnego z warunkami określonymi w wyżej wymienionym Akcie przystąpienia sposobu postępowania z produktami, które w dniu 1 maja 2004 r. były czasowo składowane, objęte procedurami celnymi lub znajdowały się w tranzycie w rozszerzonej Wspólnocie, a w szczególności poprzez wprowadzenie opłat celnych przekraczających wysokość stawek celnych obowiązujących w okresie poprzedzającym przystąpienie Polski do Unii Europejskiej.

W odniesieniu do art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1972/2003 skarżąca podnosi zarzut braku kompetencji Komisji i naruszenia art. 41 akapit pierwszy wyżej wymienionego Aktu przystąpienia, naruszenia zasady proporcjonalności oraz naruszenia zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową – w zakresie, w jakim wysokość opłaty określonej w zaskarżonym przepisie przekracza różnicę między wspólnotową stawką celną a polską stawką celną w dniu 30 kwietnia 2004 r.

W odniesieniu do art. 4 ust. 5 ósme tiret rozporządzenia nr 1972/2003 skarżąca podnosi zarzut braku kompetencji Komisji i naruszenia art. 41 akapit pierwszy wyżej wymienionego Aktu przystąpienia oraz naruszenia zasady proporcjonalności – w zakresie, w jakim zaskarżony przepis obejmuje produkty, dla których polska stawka celna przywozowa w dniu 30 kwietnia 2004 r. była wyższa lub równa stawce wspólnotowej, a także produkty, dla których na dzień 1 maja 2004 r. nie stwierdzono istnienia w skali kraju nadmiernych zapasów.

W odniesieniu do wszystkich zaskarżonych przepisów rozporządzenia 1972/2003 skarżąca podnosi zarzut nadużycia władzy przez Komisję, poprzez przyjęcie środków, których rzeczywistym celem nie jest ułatwienie objęcia Polski regułami wspólnej polityki rolnej, lecz ochrona rynku Wspólnoty 15 państw przed konkurencją ze strony polskich producentów rolnych.

(1) Dz.U. z 2003 r., L 236, str. 33.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/21

Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Rzeczpospolitą Polską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-258/04)

(2004/C 251/39)

Język postępowania: polski

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności artykułu 5, artykułu 6 ust. 1, 2 i 3, artykułu 7 ust. 1 oraz artykułu 8 ust. 2 lit. a rozporządzenia (WE) Komisji nr 60/2004 z dnia 14 stycznia 2004 r. ustanawiającego środki przejściowe w sektorze cukru w następstwie przystąpienia Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji (Dz.U. L 9, str. 8),

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W odniesieniu do art. 5 rozporządzenia nr 60/2004 skarżąca podnosi następujące zarzuty:

—	naruszenia zasady swobodnego przepływu towarów, poprzez wprowadzenie opłat celnych w wysokości stawki celnej erga omnes, przekraczających wysokość stawek celnych obowiązujących w okresie poprzedzającym przystąpienie Polski do Unii Europejskiej,

—

—	naruszenia zasady niedyskryminacji ze względu na przynależność państwową, poprzez przyjęcie środków przewidujących odmienne traktowanie podmiotów pochodzących z Polski w stosunku do podmiotów pochodzących ze Wspólnoty 15 państw znajdujących się w podobnej sytuacji,

—	naruszenia istotnego wymogu proceduralnego, poprzez niedostateczne uzasadnienie przyjętych środków,

—

W odniesieniu do art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 60/2004 skarżąca podnosi zarzut braku kompetencji Komisji oraz naruszenia art. 22, art. 41 akapit pierwszy i części 4 załącznika IV wyżej wymienionego Aktu przystąpienia w związku z rozporządzeniem (WE) Rady nr 1260/2001 z dnia 19 czerwca 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (2) – w zakresie, w jakim zaskarżone przepisy przewidują uwzględnienie produktów przetworzonych z zawartością cukru (ekwiwalentu cukru) przy ustalaniu przez Komisję istnienia nadmiernych zapasów cukru i izoglukozy oraz wprowadzają zakaz eliminacji nadmiernych zapasów cukru i izoglukozy poprzez eksport produktów przetworzonych z zawartością cukru (ekwiwalentu cukru).

W odniesieniu do art. 6 ust. 3, art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 2 lit. a rozporządzenia nr 60/2004 skarżąca podnosi zarzut naruszenia zasady solidarności i dobrej wiary w stosunkach pomiędzy Państwami Członkowskimi a instytucjami Wspólnoty (art. 10 WE), poprzez nałożenie na Polskę, w drodze zaskarżonych przepisów, obowiązków, których wykonanie jest w praktyce niemożliwe oraz odmowę współdziałania w celu przezwyciężenia powstałych trudności.

W odniesieniu do wszystkich zaskarżonych przepisów rozporządzenia 60/2004 skarżąca podnosi zarzut nadużycia władzy przez Komisję, poprzez przyjęcie środków, których rzeczywistym celem nie jest ułatwienie objęcia Polski regułami wspólnej polityki rolnej, lecz ochrona rynku Wspólnoty 15 państw przed konkurencją ze strony polskich producentów rolnych.

(1) Dz.U. z 2003 r., L 236, str. 33.

(2) Dz.U. L 178, str. 1, ze zmianami.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/22

Skarga wniesiona dnia 25 czerwca 2004 r. przez spółkę BIC S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-262/04)

(2004/C 251/40)

Język postępowania: francuski

Dnia 25 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga wniesiona przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego przez spółkę BIC S.A. z siedzibą w Clichy (Francja), reprezentowaną przez Michela-Paula Escande'a, adwokata.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 kwietnia 2004 r. (sprawa R 468/2003-4), w części stwierdzającej, że należy odmówić rejestracji znaku towarowego objętego zgłoszeniem nr 1 738 392 z powodów przewidzianych w art. 7 rozporządzenia nr 40/94, ponieważ spółka BIC wykazała, że przesłanki stosowania tego artykułu zostały spełnione w tym przypadku;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Trójwymiarowy znak towarowy przedstawiony w kształcie zapalniczki.
Towary lub usługi:	Towary klasy 34 (artykuły dla palaczy, zapalniczki) – zgłoszenie nr 1 738 392.
Decyzja zaskarżona do Izby Odwoławczej:	Odmowa rejestracji przez eksperta.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania.
Podstawy odwołania:	Zdaniem skarżącej, wykazała ona, że kształt zapalniczki, co do której wnioskuje rejestrację w charakterze znaku towarowego, jest szeroko rozpoznawany przez konsumentów jako jej przynależny. Zdaniem skarżącej, przedstawiła ona dowód, że kształt zapalniczki BIC uzyskał charakter odróżniający w rozumieniu art. 7 rozporządzenia (WE) nr 40/94.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/22

Skarga wniesiona dnia 25 czerwca 2004 r. przez spółkę BIC S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-263/04)

(2004/C 251/41)

Język postępowania: francuski

Dnia 25 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wniesiona przez spółkę BIC S.A., z siedzibą w Clichy (Francja), reprezentowaną przez Michela-Paula Escande'a, adwokata.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji czwartej izby odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 6 kwietnia 2004 r.(sprawa R 468/2003-4) (1), odmawiającej rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 1 738 566 na podstawie art. 7 rozporządzenia nr 40/94, chociaż spółka BIC wykazała, że przesłanki stosowania tego artykułu zostały w tym przypadku spełnione;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłoszony wspólnotowy	Trójwymiarowy znak towarowy w formie zapalniczki.
Towary lub usługi:	Towary z klasy 34 (przybory dla palaczy, zapalniczki) – wniosek nr 1 738 566.
Decyzja będąca przedmiotem postępowania przed izbą odwoławczą:	Odmowa rejestracji przez eksperta.
Decyzja izby odwoławczej:	Odrzucenie odwołania.
Podstawy odwołania:	Zdaniem skarżącej, wykazała ona, że forma zapalniczki, o której rejestrację w charakterze znaku towarowego wnioskowała, jest szeroko rozpoznawana przez konsumentów jako jej przynależąca. Zdaniem skarżącej, udowodniła ona, że forma zapalniczki BIC nabrała charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 rozporządzenia 40/94/WE.

(1) Prawdopodobnie: R 469/2003-4.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/23

Skarga wniesiona dnia 7 lipca 2004 r. przez Brandt Industries przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-273/04)

(2004/C 251/42)

Język postępowania: francuski

Dnia 7 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez spółkę Brandt Industries, z siedzibą w Rueil-Malmaison (Francja), reprezentowaną przez Nielsa Dejeana i Christophe'a Delrieugo, adwokatów.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie programu pomocowego stosowanego we Francji do przejęć przedsiębiorstw przeżywających trudności, ze względu na brak dostatecznego uzasadnienia w rozumieniu art. 253 Traktatu WE oraz ze względu na naruszenie art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 (1) z dnia 22 marca 1999 r.;

—	zasądzenie kosztów postępowania od Komisji Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją z dnia 16 grudnia 2003 r. Komisja Europejska uznała, że program pomocowy, przewidziany w art. 44 septies francuskiego Code Général des Impôts (kodeks podatkowy) ustanawia pomoc państwa niezgodną z zasadami wspólnego rynku, z zastrzeżeniem pomocy de minimis oraz pomocy zgodnej w wytycznymi w sprawie pomocy regionalnej lub też z rozporządzeniem o wyłączeniu w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw.

Strona skarżąca sprzeciwia się decyzji Komisji. Podnosi ona, że decyzja powinna zostać unieważniona ze względu na to, że nie jest ona dostatecznie uzasadniona zgodnie z wymaganiami art. 253 Traktatu WE. Zdaniem strony skarżącej, w decyzji tej Komisja sama przyznaje, że nie dysponuje konkretnymi danymi dotyczącymi przedsiębiorstw, które pełnoprawnie skorzystały z uprawnień przyznanych im w ramach programu przewidzianego w art. 44 septies Code Général des Impôts.

Ponadto strona skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza art. 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Zdaniem strony skarżącej, Komisja nie wzięła bowiem pod uwagę faktu, iż pomoc w formie ulgi podatkowej dla przedsiębiorstw tworzonych w celu przejęcia podmiotów przeżywających trudności spowodowała, że oferowały one wyższą cenę za majątek przejmowanych podmiotów, niż gdyby tej pomocy nie było. Na skutek tego całość lub część pomocy została przekazana, poprzez podwyższenie cen zakupu tego majątku, wierzycielom przedsiębiorstw w celu ich zaspokojenia, a w związku z tym podmioty przejmujące nie mogą być uważane za rzeczywistych beneficjentów całości pomocy. Zwrot pomocy uzyskanej przez podmioty przejmujące nie jest środkiem koniecznym do przywrócenia warunków konkurencji sprzed przyznania pomocy, a jedynie postawiłby je w sytuacji mniej korzystnej, niż ta, w której znalazłyby się w przypadku braku jakiejkolwiek pomocy, a zatem byłby on niezgodny z zasadą poszanowania konkurencji i z zasadą proporcjonalności.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 z 22.031999 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. [88] Traktatu WE (Dz.U. L 83, str. 1).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/23

Skarga wniesiona dnia 9 lipca 2004 r. przez Jabones Pardo S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)

(Sprawa T-278/04)

(2004/C 251/43)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 9 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) wniesiona przez Jabones Pardo S.A., z siedzibą w Madrycie, reprezentowaną przez José Enrique Astiza Suáreza, adwokata przy Ilustre Colegio de Madrid (madryckiej izbie adwokackiej).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	zmianę zaskarżonej decyzji w zakresie rozstrzygnięć dotyczących podobieństwa znaków i produktów, w celu uznania sprzeciwu za dopuszczalny i odrzucenia zgłoszenia dla towarów z klasy 3 i 5 oraz

—	uchylenie decyzji, w celu przeprowadzenia nowego, poprawnego porównania znaków i produktów, które są tymi znakami oznaczone, biorąc pod uwagę skrajne podobieństwo w wyglądzie i brzmieniu pomiędzy „YUPI” i „YUKI”, jak również to, że oznaczane są nimi produkty identyczne lub prawie identyczne.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	QUIMI ROMAR S.L.
Przedmiotowy wspólnotowy znak towarowy:	słowny znak towarowy „YUKI” – Zgłoszenie nr 1.353.515, dla towarów z klasy 3, 5 i 28.
Właściciel znaku towarowego lub znaku/oznaczenia, powołanego w sprzeciwie:	Strona skarżąca.
Znak towarowy lub znak/oznaczenie, powołane w sprzeciwie:	Hiszpański słowny znak towarowy „YUPI” (nr 246.715) dla towarów z klasy 3 (wszelkiego rodzaju środki perfumeryjne, produkty z wosku, olejki eteryczne i środki do czyszczenia zębów).
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Częściowe uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do produktów, przeciwko którym był on skierowany („mydła, środki perfumeryjne, olejki eteryczne, kosmetyki, płyny do pielęgnacji włosów, środki do czyszczenia zębów” (klasa 3) oraz „produkty farmaceutyczne i środki sanitarne” (klasa 5)).
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uwzględnić odwołanie wniesione przez zgłaszającego znak towarowy i uchylić zaskarżoną decyzję w zakresie, w jakim uwzględnia ona sprzeciw w odniesieniu do „mydeł, środków perfumeryjnych, olejków eterycznych, kosmetyków, płynów do pielęgnacji włosów, środków do czyszczenia zębów” (klasa 3) oraz „produktów farmaceutycznych i środków sanitarnych” (klasa 5) i oddalenie odwołania strony skarżącej, wniesionego w sprzeciwie.
Podniesione zarzuty:	Błędna interpretacja art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia (WE) nr 40/94.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/24

Skarga wniesiona dnia 9 lipca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-282/04)

(2004/C 251/44)

Język postępowania: włoski

Dnia 9 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Republikę Włoską reprezentowaną przez Gianniego De Bellisa, avvocato dello Stato.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2004) 1706 z dnia 24 kwietnia 2004 r. wykluczającej z zakresu finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez Państwa Członkowskie w ramach Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) w części, w której

—	dokonano szczegółowej korekty na kwotę 19.058.682 euro w zakresie „Rozwój obszarów wiejskich – Działanie b. „Podejmowanie działalności przez młodych rolników” Planu rozwoju obszarów wiejskich w Regionie Toskanii”,

—	dokonano zryczałtowanej korekty na poziomie 2 % na kwotę 2.758.501 euro w odniesieniu do dostarczania pomocy żywnościowej ubogim,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wydatki wykluczone z finansowania wspólnotowego mocą zaskarżonej decyzji dotyczą, w odniesieniu do skarżącej, działania „podejmowanie działalności przez młodych rolników”, przewidzianego w dokumencie dotyczącym planowania rozwoju obszarów wiejskich w Regionie Toskanii, zatwierdzonym decyzją C(2000) 2510 z dnia 7 września 2000 r., jak również zryczałtowanej korekty na poziomie 2 % zastosowanej w odniesieniu do dostarczania pomocy żywnościowej ubogim, która, zdaniem Komisji, nie jest poddana systemowi kontroli dającemu wystarczające zabezpieczenie.

Na poparcie swoich twierdzeń, skarżąca powołuje się na poniższe:

—

w zakresie działania „podejmowanie działalności przez młodych rolników” wskazuje na naruszenie przepisów art. 2 i 3 rozporządzenia (EWG) nr 729/70 (1), przepisów art. 35 i 37 rozporządzenia (CE) nr 1750/99 (2), przepisu art. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (3) oraz reguł dotyczących stosowania korekt finansowych;

—	w zakresie dostarczania pomocy żywnościowej ubogim, wskazuje na naruszenie przepisów art. 2 i 3 wymienionego wyżej rozporządzenia (WE) nr 729/70.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 729/70 z dnia 21 kwietnia 1970 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 94 z 28.4.1970, str. 13).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1750/1999 z dnia 23 lipca 1999 r. ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 z dnia 23 lipca 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) (Dz.U. L 214, z 13.8.1999, str. 31).

(3) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, str. 1).

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/25

Skarga wniesiona dnia 12 lipca 2004 r. przez UPS Europe N.V./S.A. oraz UPS Deutschland Inc. & co OHG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-284/04)

(2004/C 251/45)

Język postępowania: angielski

Dnia 12 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez UPS Europe N.V./S.A. z siedzibą w Brukseli, Belgia oraz UPS Deutschland Inc. & co OHG, reprezentowanych przez T.R. Ottervangera i A.S. Bijleveld, adwokatów.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności domniemanej decyzji Komisji odmawiającej uwzględnienia jej wniosku potwierdzającego z dnia 13 kwietnia 2004 r. o udzielenie dostępu do pewnych dokumentów;

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzją z dnia 20 marca 2001 r. (1) Komisja stwierdziła, że Deutsche Post AG naruszyła art. 82 Traktatu WE poprzez praktyki stosowane w sektorze przewozu paczek dla celów sprzedaży wysyłkowej. W powołanej wyżej decyzji Komisja nałożyła na Deutsche Post obowiązek utworzenia odrębnej spółki zależnej do komercjalnych usług przewozu paczek, jak również obowiązek utworzenia przejrzystego, opartego na kryteriach rynkowych, systemu cen pomiędzy Deutsche Post AG a tą spółką zależną. Deutsche Post zobowiązana została do corocznego informowania Komisji o wypełnianiu powyższych obowiązków. Deutsche Post uczyniła to pismem z dnia 22 maja 2003 r. Skarżący, którzy prowadzą działalność w tym samym sektorze gospodarczym, zażądali dostępu do nieobjętej poufnością wersji tegoż pisma i otrzymali ją w dniu 22 września 2003 r. W dniu 20 października 2003 r. skarżący zażądali od Komisji dostępu do informacji o przeciętnych wewnętrznych cenach transferowych stosowanych przez Deutsche Post w stosunku do jej spółki zależnej, które to ceny były usunięte w nieobjętej poufnością wersji pisma z 22 maja 2003 r. Zażądali oni również dostępu do raportu i obliczeń, które zgodnie z powyższym pismem, dostarczone były Komisji w dniu 16 listopada 2001 r. Żądanie oparte było o rozporządzenie nr 1049/2001 (2) opublikowane w Dzienniku Ustaw L 145 z 31.5.2001, str. 43-48. Skarżący powtórzyli swoje żądanie w dniu 18 listopada 2003 r. i złożyli wniosek potwierdzający w dniu 13 kwietnia 2004 r. Pismem z dnia 21 kwietnia 2004 r. Komisja potwierdziła otrzymanie wniosku potwierdzającego i oświadczyła, że konsultuje z Deutsche Post szczegółowy zakres wrażliwych handlowo informacji zawartych w zażądanych dokumentach. Nie otrzymawszy żadnej dalszej odpowiedzi, skarżący uważają, że mają do czynienia z domniemaną decyzją Komisji odmawiającą im dostępu do zażądanych dokumentów i wnoszą do sądu o jej unieważnienie.

Na poparcie swojej skargi, skarżący powołują się na naruszenie rozporządzenia nr 1049/2001 twierdząc, że nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania żaden z wyjątków, o których mowa w art. 4 tego rozporządzenia i, że w związku z tym Komisja powinna była udostępnić dokumenty zgodnie z żądaniem. Skarżący podnoszą również zarzut niedopełnienia przez Komisję obowiązku uzasadnienia decyzji zgodnie z art. 253 WE. Skarżący podnoszą, że Komisja naruszyła przepisy rozporządzenia nr 1049/2001 również w ten sposób, że nie udzieliła odpowiedzi w zakreślonym terminie, ani nie uzasadniła odmowy dostępu do dokumentów. Wreszcie, skarżący twierdzą, że Komisja naruszyła swój własny regulamin w brzmieniu ustalonym przez decyzję Komisji z dnia 5 grudnia 2001 r. (3) Zdaniem skarżących, Komisja powinna była zakończyć konsultacje z Deutsche Post i podjąć decyzję w terminie 15 dni roboczych.

(1) Decyzja Komisji z dnia 20 marca 2001 r. w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 82 Traktatu WE (Sprawa COMP/35.141 – Deutsche Post AG) (notyfikowane za nr dokumentu C(2001) 728), Dz.U. L 125 z 5.5.2001, str. 27.

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji.

(3) Dz.U. L 345 z 29.12.2001, str. 94.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/25

Skarga wniesiona dnia 9 lipca 2004 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-286/04)

(2004/C 251/46)

Język postępowania: angielski

Dnia 9 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, reprezentowanego przez R. Thompsona QC i S. Grodzinski, Barrister, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

uchylenie art. 2 decyzji Komisji 2004/451/WE w sprawie rozliczenia rachunków przedstawionych przez Państwa Członkowskie w odniesieniu do wydatków Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej poniesionych w roku finansowym 2003 (notyfikowana jako dokument C(2004) 1699) (1) w odniesieniu do rachunków Rural Payments Agency (Agencji Płatniczej na Rzecz Obszarów Wiejskich), Department of Agriculture and Rural Development (Departamentu Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich), the Forestry Commission (Komisji ds. Leśnictwa) i Countryside Council for Wales (Rady Walii do Spraw Ochrony Terenów Naturalnych);

—

orzeczenie o niezgodności z prawem decyzji o wyłączeniu do odrębnego rozpoznania rachunków Scottish Executive Environment and Rural Affairs Department (Szkockiego Departamentu Wykonawczego do Spraw Środowiska i Obszarów Wiejskich), w zakresie, w jakim jest ona oparta na zarzucie niezgodności z metodą badań losowych ustaloną w Wytycznej nr 8 Dyrekcji Generalnej VI Komisji (Rolnictwo) w lipcu 1998 r.;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Decyzja Komisji 2004/451 zapadła w ramach rozporządzenia Rady (WE) 1258/1999 (2) w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej. Zaskarżony art. 2 zawiera decyzję Komisji o wyłączeniu, między innymi rachunków agencji płatniczych wskazanych przez stronę skarżącą i objęciu ich osobną decyzją w sprawie rozliczenia.

Strona skarżąca podnosi, że w stosunku do tych agencji decyzja o wyłączeniu ich rachunków do odrębnego rozpoznania zapadła tylko i wyłącznie na tej podstawie, że metoda badań losowych stosowana przez United Kingdom's National Audit Office (Krajowy Urząd Audytowy Zjednoczonego Królestwa) dla sporządzenia sprawozdania finansowego i świadectwa odnośnie rachunków za rok 2003 odbiegała od metody badań losowych zaleconej w Wytycznej nr 8.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca stwierdza po pierwsze, że Komisja nie posiada kompetencji prawnych, aby żądać od krajowych jednostek certyfikujących dostosowania metodologii do zaleconej w Wytycznej, jeżeli jednocześnie uznaje kryteria sformułowane w rozporządzeniu 1258/1999 oraz w rozporządzeniu 1663/1995 (3) za spełnione. Ponadto strona skarżąca podnosi, że Komisja przekroczyła swoje kompetencje dokonując wykładni własnej Wytycznej jako wiążącej zasady prawnej. Jeśli nawet Sąd miałby uznać wbrew twierdzeniu strony skarżącej, że Wytyczna może, co do zasady, ustanowić wiążącą zasadę prawną, strona skarżąca argumentuje, że wytyczna jest co najmniej niejednoznaczna i że wykładnia dokonana przez Komisję narusza zasadę pewności prawa. Strona skarżąca twierdzi również, że z perspektywy genezy tego zagadnienia postępowanie Komisji zmierzające do narzucenia własnej wykładni Wytycznej nr 8 jest sprzeczne z zasadą ochrony uzasadnionych oczekiwań. Ponadto usiłowanie przez Komisję sprawowania kontroli nad sposobem, w jaki United Kingdom's National Audit Office przeprowadza kontrolę jest zdaniem skarżącego sprzeczne z zasadą pomocniczości wyrażoną w art. 5 TWE i zawartą art. 3 ust. 1 rozporządzenia 1663/95. Na koniec, strona skarżąca stwierdza, że na wypadek, jeśli Komisja dowodziłaby, że u podstawy jej decyzji znalazły się inne względy, decyzja ta byłaby obciążona oczywistym błędem w ocenie.

(1) Dz.U. L 155 z 30.4.2003, str. 123.

(2) Dz.U. L 160 z 26.6.1999, str. 0103 – 0112.

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej, Dz.U. L 158, z 8.7.1995, str. 6.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/26

Skarga wniesiona dnia 15 lipca 2004 r. przez Krisa Van Neyghema przeciwko Komitetowi Regionów

(Sprawa T-288/04)

(2004/C 251/47)

Język postępowania: holenderski

Dnia 15 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komitetowi Regionów przez Krisa Van Neyghema, zamieszkałego w Tienen (Belgia), reprezentowanego przez Dirka Janssensa, adwokata.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji 87/03;

—	uchylenie wszelkich decyzji związanych z powyższą decyzją lub z niej wynikających;

—	zaszeregowanie skarżącego do stopnia B 1, jednakże co najmniej do stopnia B 4/4;

—	obciążenie Komitetu Regionów kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący jest urzędnikiem w Komitecie Regionów od dnia 1 grudnia 2002 r. Kwestionuje on decyzję z dnia 26 marca 2003 r., na podstawie której został on ostatecznie zaszeregowany do stopnia B 5, szczebel 4.

Na uzasadnienie swojej skargi skarżący powołuje się na brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji, naruszenie art. 5 ust. 3, art. 31 oraz art. 32 Regulaminu pracowniczego oraz naruszenie zasady równego traktowania.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/26

Skarga wniesiona 19 lipca 2004 r. przez Caremar S.p.A. i innych przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-292/04)

(2004/C 251/48)

Język postępowania: włoski

Dnia 19 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Caremar S.p.A. i innych, reprezentowanych przez adwokatów Gian Michele Roberti, Alessandrę Franchi i Guido Bellitti.

Skarżący wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, w której uznaje dotacje na zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych udzielone Caremar, Toremar, Siremar i Saremar, za pomoc w rozumieniu art. 87 Traktatu,

—	w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, w której uznaje dotacje na zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych udzielone Caremar, Toremar, Siremar i Saremar, za nową pomoc, a nie pomoc istniejącą,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty są podobne do przedstawionych w sprawie T-265/04 Adriatica di Navigazione i inni/Komisja (1).

(1) Jeszcze nie publikowana w Dz.U. Unii Europejskiej.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/27

Skarga wniesiona dnia 22 lipca 2004 r. przez Centro Provincial de Jóvenes Agricultores de Jaén przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-295/04)

(2004/C 251/49)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 22 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie przez Centro Provincial de Jóvenes Agricultores de Jaén, z siedzibą w Jaén (Hiszpania), reprezentowane przez José Francisca Vázqueza Medinę, letrado przy Ilustre Colegio de Jaén.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności – ipso iure – art. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 864/04;

—	odłożenie decyzji w przedmiocie kosztów.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca zaskarża ww. przepis w zakresie, w jakim dodaje on, wyłącznie dla oliwy z oliwek, rok 1999/2000, do pozostałych trzech lat przewidzianych dla innych rolników (2000/2001, 2001/2002 i 2002/2003), w celu ustalenia wsparcia bezpośredniego dla producentów.

Na poparcie swoich żądań strona skarżąca utrzymuje, że przepis ten, poza tym, iż brak jest do niego uzasadnienia, przez co narusza obowiązek uzasadnienia aktów prawnych, jest dyskryminujący dla określonych regionów i bardzo licznych rolników, ze względu na to, że w roku 1999/2000 w Andaluzji, a zwłaszcza w Jaén, produkcja była bardzo niska. W te sposób, przez sam fakt, że przy obliczaniu wsparcia uwzględni się ten rok, plantatorzy oliwek z Jaén, wraz z innymi plantatorami oliwek z Kordowy i Grenady, poniosą poważną szkodę majątkową, a tym samym zostaną poddani dyskryminacji.

Wreszcie, strona skarżąca zarzuca jednoczesne nadużycie władzy.

9.10.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 251/27

Skarga wniesiona dnia 22 lipca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-304/04)

(2004/C 251/51)

Język postępowania: włoski

Dnia 22 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich Republika Włoska reprezentowana przez avvocato dello stato Antonio Cingolo wniosła skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Komisji nr C(2004) 1812 z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie sprzeczności z prawem i nakazu windykacji pomocy udzielonej przez Włochy (w rozumieniu ustawy nr 394 z 1981 r.) na rzecz WAM s.p.a. w formie obniżenia odsetek na kwotę 104.313,20 Euro począwszy od 24 kwietnia 1996 oraz na kwotę 106.366,60 Euro począwszy od 9 listopada 2000 r. (pomoc państwa nr C 4/2003/ (ex NN 102/2002),

—	stwierdzenia nieważności wszelkich ewentualnych aktów powiązanych i warunkowych i obciążenia Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Republika włoska wniosła do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę na decyzję Komisji Europejskiej nr C(2004) 1812 z dnia 19 maja 2004 r. w sprawie sprzeczności z prawem i nakazu windykacji pomocy udzielonej przez Włochy (w rozumieniu ustawy nr 394 z 1981 r.) na rzecz WAM s.p.a. w formie obniżenia odsetek na kwotę 104.313,20 Euro począwszy od 24 kwietnia 1996 oraz na kwotę 106.366,60 Euro począwszy od 9 listopada 2000 r. (pomoc Państwa nr C 4/2003/ (ex NN 102/2002)). Ustawa nr 394 z 1981 r. wspiera w szczególności firmy włoskie pragnące tworzyć oddziały, przedstawicielstwa, sklepy i składy towarowe.

Na poparcie skargi Republika Włoska wskazała na następujące naruszenia:

A)	Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych poprzez uchybienie prawu do obrony, zasadzie przejrzystości oraz zasadzie kontradyktoryjności, w wyniku niedoręczenia Włochom przez Komisję kopii zawiadomienia, na podstawie którego wszczęto postępowanie,

Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych przez uchybienie prawu do obrony i wadliwość uzasadnienia wskutek nieprawidłowości dochodzenia, polegających na niedokonaniu przez Komisję niezbędnych ustaleń w przedmiocie zawiadomienia i następujących po nim czynności, na mocy uprawnień dochodzeniowych przyznanych jej rozporządzeniem dotyczącym procedury nr 659/1999 (1).

C)	Błąd co do kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych i naruszenie art. 1 litera b) rozporządzeń Komisji nr 69/2001 (2) i 70/2001 (3), polegające na nieprawidłowym zakwalifikowaniu pomocy, o której mowa w niniejszej sprawie jako „pomocy eksportowej”;

Naruszenie zasady zaufania i zasady dobrej wiary poprzez postawienie przez Komisję zarzutu braku zgłoszenia udzielonej pomocy, pomimo że ustawa krajowa nr 394/1981 była jej znana. Z drugiej strony, cel przedmiotowych środków pomocowych nie miał bezpośredniego związku z eksportem, ich przyznanie miało natomiast służyć przede wszystkim umiędzynarodowieniu poprzez ustanawianie stałych baz produkcyjnych za granicą.

Naruszenie art. 87 i nast. Traktatu WE i niedostateczne uzasadnienie. Stwierdza się, że w zaskarżonej decyzji Komisja nie wyjaśnia dlaczego i w jakim stopniu środek pomocowy, jak ten będący przedmiotem niniejszej sprawy, indywidualny i o dość nieznacznej wartości, miałby zdolność wpływania na wymianę handlową pomiędzy Państwami Członkowskimi. Pozwana nie wyjaśnia również, na podstawie jakich elementów opiera się stwierdzone zagrożenie w zakresie zakłócenia konkurencji wewnątrzwspólnotowej, szczególnie wobec pomocy, której wartość jest dość nieznaczna.

F)	Naruszenie art. 4 rozporządzenia nr 69/2001 i wadliwość uzasadnienia, wskutek retroaktywnego zastosowania tego przepisu do stanu faktycznego zaistniałego pod rządami poprzednio obowiązującej regulacji.

Niedostateczne uzasadnienie, brak logiki, naruszenie zasady słuszności i niewłaściwe zastosowanie rozporządzeń nr 69 i 70 z 2001 r. polegające na tym, że Komisja ustaliła kwotę zwrotu pomocy na podstawie kryteriów, które powinny być uznane za nieznajdujące w niniejszej sprawie zastosowania i nieprawidłowe.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83 z 27.3.1999, str. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (Dz.U. L 10 z 13.1.2001, str. 30).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 70/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 10 z 13.1.2001, str. 33).

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 251

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 47 9 października 2004

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacja
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2004/C 251/1	Sprawa C-234/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Landesgericht Innsbruck wydanego dnia 26 maja 2004 r. w sprawie Rosmarie Kapferer przeciwko Schlank & Schick Sp. z o.o.	1

2004/C 251/2	Sprawa C-245/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgerichtshof z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG przeciwko Finanzlandesdirektion für Kärnten	2

2004/C 251/3	Sprawa C-246/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Verwaltungsgerichtshof z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie 1) Turn- und Sportunion Waldburg przeciwko Finanzlandesdirektion für Oberösterreich oraz 2) Edith Barris przeciwko Finanzlandesdirektion für Tirol	2

2004/C 251/4	Sprawa C-288/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Unabhängiger Finanzsenat, Aussenstelle Wien (Austria), wydanego dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie AB przeciwko Finanzamt dla 6, 7 i 15 okręgu	3

2004/C 251/5	Sprawa C-295/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Vincenzo Manfredi przeciwko Lloyd Italico Assicurazioni	3

2004/C 251/6	Sprawa C-296/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Antonio Cannito przeciwko Fondiaria Sai SPA	3

2004/C 251/7	Sprawa C-297/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Nicolò Tricarico przeciwko Assitalia Assicurazioni SPA	4

2004/C 251/8	Sprawa C-298/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Ufficio del giudice di pace di Bitonto, wydanego dnia 30 czerwca 2004 r., w sprawie Pasqualina Murgolo przeciwko Assitalia Assicurazioni SPA	4

2004/C 251/9	Sprawa C-302/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Szombathelyi Városi Bíróság (Węgry) z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie Ynos Kft. przeciwko János Varga	5

2004/C 251/0	Sprawa C-336/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Commissione Tributaria Provinciale di Pordenone – Sezione 02 (Włochy), wydanego dnia 14 lipca 2004 r., w sprawie Banca Popolare FriulAdria SpA przeciwko Agenzia Entrate Ufficio Pordenone	5

2004/C 251/1	Sprawa C-339/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Consiglio di Stato (Sezonie Sesta), na podstawie postanowienia wydanego w dniu 24 lutego 2004 r., w sprawie Nuova società di telecomunicazioni S.p.a. przeciwko Ministero delle comunicazioni	6

2004/C 251/2	Sprawa C-340/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Amministrativo Regionalne della Lombardia, Sezione Terza na podstawie postanowienia, wydanego w dniu 27 maja 2004 r., w sprawach: Carbotermo s.p.a. przeciwko Comune di Busto Arsizio i AGESP s.p.a., nr R.G. 265/2004, oraz Consorzio Alisei przeciwko Comune di Busto Arsizio i AGESP s.p.a. z interwencją uboczną A.G.E.S.I., nr R.G. 887/2004	6

2004/C 251/3	Sprawa C-341/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Supreme Court (Irlandia), wydanego dnia 27 czerwca 2004 r., w sprawie Eurofood IFSC Ltd i w sprawie Companies Act 1963 to 2003, Enrico Bondi przeciwko Bank of America N.A., Pearse Farrell (the Official Liquidator), Director of Corporate Enforcement and the Certificate/Note holders	7

2004/C 251/4	Sprawa C-343/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Oberster Gerichtshof z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie land Oberösterreich przeciwko ČEZ a.s.	8

2004/C 251/5	Sprawa C-344/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia wydanego przez High Court of Justice (Anglia i Walia), Queen's Bench Division (Administrative Court) dnia 14 lipca 2004 r., w sprawie The Queen z powództwa International Air Transport Association przeciwko Department of Transport i w sprawie The Queen z powództwa European Low Fares Airline Association oraz Hapag-Lloyd Express GmbH przeciwko Department of Transport	8

2004/C 251/6	Sprawa C-346/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Bundesfinanzhof z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie Robert Hans Conijn przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt	9

2004/C 251/7	Sprawa C-354/04 P: Wniesione dnia 17 sierpnia 2004 r. przez Association Pro Amnistia, J.M. Olano Olano, J. Zelarain Errasti odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie T-333/02: Gestoras Pro Amnistia, J.M. Olano Olano, J. Zelarain Errasti przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo	9

2004/C 251/8	Sprawa C-355/04 P: Wniesione dnia 17 sierpnia 2004 r. przez Association SEGI, A. Zubimendi Izaga, A. Galarraga odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 7 czerwca 2004 r. w sprawie T-338/02: Association SEGI, A. Zubimendi Izaga, A. Galarraga przeciwko Radzie Unii Europejskiej wspieranej przez Królestwo Hiszpanii i Zjednoczone Królestwo	10

2004/C 251/9	Sprawa C-373/04 P: Odwołanie wniesione 27 sierpnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich od wyroku wydanego przez Sąd Pierwszej Instancji Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) dnia 10 czerwca 2004 r. w połączonych sprawach T-153/01 i T-323/01 Alvarez Moreno przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	10

2004/C 251/0	Wykreślenie sprawy C-55/04	11

	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2004/C 251/1	Wybór prezesa Sądu Pierwszej Instancji	12

2004/C 251/2	Wybór prezesów izb	12

2004/C 251/3	Przydzielenie sędziów do izb	12

2004/C 251/4	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawach połączonych T-236/01, T-239/01, T-244/01 do T-246/01, T-251/01 oraz T-252/01, Tokai Carbon Co. Ltd i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Konkurencja — Porozumienia — Rynek elektrod grafitowych — Ustalanie cen i podział rynków — Obliczanie wysokości grzywien — Kumulacja sankcji — Wytyczne do obliczenia wysokości grzywien — Zastosowanie — Ciężar i czas trwania naruszenia — Okoliczności obciążające — Okoliczności łagodzące — Zdolność zapłaty — Współpraca w toku postępowania administracyjnego — Metody zapłaty)	13

2004/C 251/5	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie T-311/02 Vitaly Lissotschenko i Joachim Hentze przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego znaku wspólnotowego LIMO — Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji — Art. 7 ust. 1 litera b) i c) rozporządzenia (WE) nr 49/94)	15

2004/C 251/6	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie T-342/99 DEP, Airtours plc przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Ustalenie kosztów — Wynagrodzenie solicitors i barristers — Wynagrodzenie ekonomistów — Koszty związane z VAT-em)	15

2004/C 251/7	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2004 r. W sprawie T-341/02, Regione Siciliana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (EFRR — Rozporządzenie (EWG) nr 4253/88 — Zamknięcie pomocy finansowej — Skarga o stwierdzenie nieważności — Bezpośrednie oddziaływanie — Niedopuszczalność)	15

2004/C 251/8	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawie T-21/03 S przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Urzędnicy — Skarga o stwierdzenie nieważności — Choroba zawodowa — Uznanie jej źródła zawodowego — Wniosek o wycofanie pewnych dokumentów z akt komisji medycznej — Odmowa — Zażalenie — Oczywista niedopuszczalność)	16

2004/C 251/9	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 5 lipca 2004 r. w sprawie T-39/03, DaimlerChrysler AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe, wzory i modele) (OHIM) (Wspólnotowy znak towarowy — Sprzeciw — Wycofanie sprzeciwu — Umorzenie postępowania)	16

2004/C 251/0	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 2 lipca 2004 r. W sprawie T-256/03, Bundesverband der Nahrungsmittel- und Speiseresteverwertung eV i Josef Kloh przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Skarga o stwierdzenie nieważności — Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 — Decyzja 2003/328/WE — Wykorzystanie odpadów gastronomicznych w paszach przeznaczonych dla trzody chlewnej — Niedopuszczalność)	16

2004/C 251/1	Postanowienie Prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 2 lipca 2004 r. w sprawie T-422/03 R II, Enviro Tech Europe Ltd oraz Enviro Tech International Inc. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Środki tymczasowe — Dyrektywy 67/548/EWG oraz 204/73/WE — Warunki dopuszczalności)	17

2004/C 251/2	Postanowienie Prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 2 lipca 2004 r. w sprawie T-76/04 R, Bactria Industriehygiene-Service Verwaltungs GmbH & Co. KG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Środek tymczasowy — Rozporządzenie (WE) nr 2032/2003 — Produkty biobójcze — Dopuszczalność wniosku)	17

2004/C 251/3	Postanowienie Prezesa Sądu Pierwszej Instancji z dnia 2 lipca 2004 r. w sprawie T-78/04 R, Sumitomo Chemical (UK) plc przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Środek tymczasowy — Rozporządzenie (WE) nr 2032/2003 — Produkty biobójcze — Dopuszczalność wniosku)	17

2004/C 251/4	Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie T-132/04 André Bonnet przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (Urzędnicy — Uprzednie postępowanie administracyjne — Oczywista niedopuszczalność)	18

2004/C 251/5	Sprawa T-163/04: Skarga wniesiona dnia 30 kwietnia 2004 r. przez Michaela Schäfera przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	18

2004/C 251/6	Sprawa T-193/04: Skarga wniesiona dnia 1 czerwca 2004 r. przez Hansa-Martina Tillacka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	19

2004/C 251/7	Sprawa T-237/04: Skarga wniesiona dnia 14 czerwca 2004 r. przez Ultradent Products, Inc. i Michaela J.S. Renoufa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	19

2004/C 251/8	Sprawa T-257/04: Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Rzeczpospolitą Polską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	20

2004/C 251/9	Sprawa T-258/04: Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Rzeczpospolitą Polską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	21

2004/C 251/0	Sprawa T-262/04: Skarga wniesiona dnia 25 czerwca 2004 r. przez spółkę BIC S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	22

2004/C 251/1	Sprawa T-263/04: Skarga wniesiona dnia 25 czerwca 2004 r. przez spółkę BIC S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	22

2004/C 251/2	Sprawa T-273/04: Skarga wniesiona dnia 7 lipca 2004 r. przez Brandt Industries przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	23

2004/C 251/3	Sprawa T-278/04: Skarga wniesiona dnia 9 lipca 2004 r. przez Jabones Pardo S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)	23

2004/C 251/4	Sprawa T-282/04: Skarga wniesiona dnia 9 lipca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	24

2004/C 251/5	Sprawa T-284/04: Skarga wniesiona dnia 12 lipca 2004 r. przez UPS Europe N.V./S.A. oraz UPS Deutschland Inc. & co OHG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	25

2004/C 251/6	Sprawa T-286/04: Skarga wniesiona dnia 9 lipca 2004 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	25

2004/C 251/7	Sprawa T-288/04: Skarga wniesiona dnia 15 lipca 2004 r. przez Krisa Van Neyghema przeciwko Komitetowi Regionów	26

2004/C 251/8	Sprawa T-292/04: Skarga wniesiona 19 lipca 2004 r. przez Caremar S.p.A. i innych przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	26

2004/C 251/9	Sprawa T-295/04: Skarga wniesiona dnia 22 lipca 2004 r. przez Centro Provincial de Jóvenes Agricultores de Jaén przeciwko Radzie Unii Europejskiej	27

2004/C 251/0	Sprawa T-297/04: Skarga wniesiona dnia 22 lipca 2004 r. przez Cristóbala Gallego Martíneza, Benita Garcíę Burgosa i Antonia Parrasa Rosę przeciwko Radzie Unii Europejskiej	27

2004/C 251/1	Sprawa T-304/04: Skarga wniesiona dnia 22 lipca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	27

	III Powiadomienia
2004/C 251/2	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 239 z 25.9.2004.	29