14.9.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 229/1

14.9.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 229/2

Nazwa:

:

Ministero delle Politiche Agricole e Forestali (Ministerstwo Polityki Rolnej i Leśnej)

Adres

:

Via XX Settembre, 20 I-00187 Rzym

Tel.

:

(+39) 06 481 99 68

Fax

:

(+39) 06 42013 126

e-mail

:

qualita@politicheagricole.it

2.1.

:

Nazwa

:

Consorzio per la tutela e la valorizzazione della produzione olivicola della provincia di Viterbo

2.2.

:

Adres

:

Via Matteotti, 73, I-01100 Viterbo

2.3.

:

Skład

:

Producenci/przetwórcy (x) inni ( )

4.1.

Nazwa: „Tuscia”

4.2.

Opis: Oliwa z oliwek pierwszego tłoczenia ekstra posiadająca następujące cechy:

4.3.

Obszar geograficzny: Obszar produkcji i przetwórstwa oliwy przeznaczonej do otrzymania oliwy z oliwek pierwszego tłoczenia ekstra Tuscia obejmuje terytorium następujących gmin w Prowincji Viterbo w Regionie Lacjum: Acquapendente, Bagnoregio, Barbarano Romano, Bassano in Teverina, Bassano Romano, Blera, Bolsena, Bomarzo, Calcata, Canepina, Capodimonte, Capranica, Caprarola, Carbognano, Castel S. Elia, Castiglione in Teverina, Celleno, Civita Castellana, Civitella d'Agliano, Corchiano, Fabrica di Roma, Faleria, Gallese, Gradoli, Graffignano, Grotte di Castro, Latera, Lubriano, Marta, Montalto di Castro (częściowo), Montefiascone, Monteromano, Nepi, Oriolo Romano, Orte, Piansano, Proceno, Ronciglione, S. Lorenzo Nuovo, Soriano nel Cimino, Sutri, Tarquinia, Tuscania (częściowo), Valentano, Vallerano, Vasanello, Vejano, Vetralla, Vignanello, Villa S. Giovanni in Tuscia, Viterbo, Vitorchiano. W odniesieniu do gmin będących częściowo w strefie produkcji, szczegółowy opis obszaru zawarty jest w specyfikacjach.

4.4.

Dowód pochodzenia: Oliwa z oliwek pojawiła się w regionie w VI w. p.n.e. w wyniku wymiany handlowej prowadzonej przez Etrusków z Fenicjanami i Grekami z Wielkiej Grecji. Pestki oliwek zostały odkryte w siedliskach archeologicznych w południowej Etrurii, w prowincji Viterbo.

Obszar Tusci, który odpowiada obecnemu obszarowi prowincji Viterbo, był pierwotnie częścią Etrurii, nazywanej po łacinie Hetruria lub Aetruria przez jej mieszkańców, znanych jako Etruskowie lub Etrurowie. Począwszy od II wieku n.e., Rzymianie zaczęli stosować nazwę Tusci lub Tuscia, aby określić ten obszar. Z czasem Tuscia stała się oficjalną nazwą Etrurii i została ustanowiona w ramach reformy administracyjnej starożytnych Włoch przeprowadzonej przez cesarza Dioklecjana (284–305). Podstawowa działalność mieszkańców Tuscii obejmowała uprawę oliwek i produkcję oliwy z oliwek, co jasno wynika z malowideł odkrytych w etruskich grobach. Z biegiem czasu Rzymianie zaczęli wykazywać znaczne zainteresowanie tą uprawą; produkowali oliwki w Villae znajdujących się na całym obszarze Tuscii, przetwarzając je następnie w pobliskich olejarniach; typowy przykład można znaleźć w Civita di Bagnoregio. W niektórych ośrodkach lokalnych (np. Fabrica di Roma i Civita Castellana) przez wiele wieków produkowano pojemniki ceramiczne służące do magazynowania i transportu oliwek.

4.5.

Metoda otrzymywania: Oliwę z oliwek pierwszego tłoczenia ekstra Tuscia otrzymuje się z gatunków Frantoio, Caninese i Leccino, obecnych w co najmniej 90 %, oddzielnie lub łącznie, w pojedynczym gaju oliwnym. Dopuszcza się obecność innych gatunków w gaju oliwnym, jednak w części wynoszącej łącznie nie więcej niż 10 %.

Na wymienionym obszarze oliwki stanowią jedną z najbardziej powszechnych upraw, w ramach plantacji wyspecjalizowanych o gęstości od 150 do 300 roślin na hektar, plantacji intensywnych z ponad 300 roślinami na hektar oraz plantacji mieszanych o mniej niż 100 roślinach na hektar.

W gajach oliwnych wyspecjalizowanych, najczęściej stosowany jest kształt rozłożystego krzewu, kształt litery Y, kształt stożkowy i kształt odwróconego stożka, natomiast w gajach oliwnych mieszanych – kształt wielostożkowy rozłożysty i kształt dowolny. Rośliny są zazwyczaj przycinane raz w roku, natomiast przycięcie regeneracyjne odbywa się rzadziej.

Ochrona fitosanitarna jest zapewniana zgodnie z instrukcjami służb walki ukierunkowanej i zintegrowanej działających na wymienionym obszarze. Zakazane jest stosowanie środków chwastobójczych lub środków wypalających.

Oliwki zbiera się bezpośrednio z drzew w czasie trwania fazy fenologicznej przyciemniania powierzchni skórki i zbiory w żadnym razie nie mogą trwać dłużej niż do 20 grudnia w przypadku wczesnych odmian (Leccino, Frantoio, Marino, Pendolino) i do 15 stycznia w przypadku późnych odmian (Caninese, Moraiolo).

Stosowanie produktów powodujących przedwczesne opadanie i stosowanie wycinania jest zakazane. Maksymalna produkcja oliwek na hektar nie może przekroczyć 9000 kg w gajach oliwnych wyspecjalizowanych lub 90 kg na drzewo w plantacjach mieszanych lub kombinowanych. Oliwki przewozi się do olejarni w ciągu jednego dnia od ich zebrania i przetwarza nie później niż następnego dnia po ich dostarczeniu. Transport oliwek odbywa się w odpowiednich pojemnikach.

Stosowane techniki ekstrakcji przewidują:

Dojrzewanie, przetwarzanie i rozlewanie do butelek odbywają się w wymienionym obszarze. Powody, dla których rozlewanie do butelek odbywa się w tym samym regionie, są związane z potrzebą ochrony specyficznych cech i jakości oliwy Tuscia dzięki zapewnieniu producentom, których to dotyczy, możliwości monitorowania kontroli wykonywanych przez zewnętrzny organ kontrolny. Chroniona nazwa pochodzenia ma ogromne znaczenie dla producentów i oferuje im możliwość zwiększenia dochodów, zgodnie z celami i podejściem zawartymi w rozporządzeniu. Ponadto, zgodnie z tradycją, oliwa z oliwek była rozlewana do butelek właśnie w tym obszarze. Aby zapewnić możliwość ustalenia pochodzenia produktu, producenci mający zamiar wprowadzić do obrotu oliwę z oliwek pierwszego tłoczenia ekstra pod chronioną nazwą muszą zarejestrować posiadane gaje oliwne, zakłady przetwórcze oraz zakłady rozlewania do butelek w rejestrach prowadzonych przez organ kontrolny.

4.6.

Związek: Terytorium Tuscii posiada szczególne cechy geomorfologiczne i elementy krajobrazu. Pasma górskie Volsini, Cimini i Sabatini otaczają rozległe jeziora pochodzenia wulkanicznego Bolsena, Vico i Bracciano oraz mniejsze jeziora Mezzano, Monterosi i Martignano. Różnorodności orograficznej towarzyszą tereny pochodzenia wulkanicznego, o podobnych cechach. Są to cechy charakterystyczne, które oferują korzystne warunki klimatyczne dla rozwoju fauny i bogatej flory. Doskonałe warunki glebowe i obecność szczególnie korzystnych mikroklimatów, wynikających z charakterystyki geomorfologicznej (teren górzysty i obecność jezior) sprawiają, iż obszar ten jest wyjątkowo odpowiedni dla uprawy oliwek, w związku z czym oliwa z oliwek pierwszego tłoczenia ekstra Tuscia posiada szczególny i wyjątkowy charakter.

Oliwa z oliwek jest bardzo istotnym składnikiem lokalnej sztuki kulinarnej, która w wysokim stopniu jest uzależniona od lokalnej produkcji.

Klimat jest umiarkowany, z rocznym poziomem opadów wynoszącym około 900 mm, występujących w większości w okresie od wiosny do jesieni, z wyjątkiem okolicy Colli Cimini, która charakteryzuje się większą amplitudą temperatur i większymi opadami.

4.7.

4.8.

Oznakowanie: Oliwa z oliwek pierwszego tłoczenia ekstra jest wprowadzana do obrotu w pojemnikach szklanych lub stalowych, o pojemności nieprzekraczającej 5 litrów.

Oprócz informacji przewidzianych w przepisach dotyczących etykietowania, na etykiecie musi zostać zamieszczona nieusuwalnym i wyraźnym pismem nazwa „Tuscia”, chroniona nazwa pochodzenia.

Etykieta musi również zawierać znak graficzny z szczególnym jednoznacznym logo, stosowanym w ścisłym powiązaniu z nazwą. Znak graficzny został specjalnie stworzony na podstawie ilustracji antefiksu etruskiego, z terakoty, odkrytego na wykopaliskach w Acquarossa (Viterbo).

Antefiks jest koloru ciemnej ochry z kontrastującym ciemnoczerwonym napisem „Tuscia”. Logo stanowi integralną część specyfikacji, w których zostało szczegółowo opisane i pokazane w kolorze.

4.9.

Wymogi krajowe:

14.9.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 229/5

1.1.

Zastosowanie zasad dotyczących pomocy państwa, ustanowionych w art. 87 do 89 Traktatu WE w odniesieniu do produkcji i handlu produktami rybołówstwa, jest przewidziane w art. 19 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady i uzgodnienia dotyczące pomocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołówstwa (1) oraz w art. 32 rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury (2).

Od zasady niezgodności pomocy państwa ze wspólnym rynkiem, ustanowionej w art. 87 ust. 1 Traktatu, przysługują odstępstwa przewidziane w art. 87 ust. 2 i 3. Komisja zamierza zarządzać powyższymi odstępstwami w sektorze rybołówstwa w ramach niniejszych wytycznych.

1.2.

Niniejsze wytyczne stosuje się do całego sektora rybołówstwa i dotyczą eksploatacji żywych zasobów wodnych i akwakultury oraz środków produkcji, przetwórstwa i obrotu produktami będącymi wynikiem działalności tego sektora, jednak z wyłączeniem rybołówstwa rekreacyjnego i sportowego, które nie prowadzi do sprzedaży produktów rybołówstwa.

Dotyczą one wszelkich środków stanowiących pomoc w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu, włącznie z jakimikolwiek środkami pociągającymi za sobą korzyść finansową w jakiejkolwiek formie, finansowanymi bezpośrednio lub pośrednio, z budżetu władz publicznych (krajowych, lokalnych, wojewódzkich, okręgowych lub lokalnych) lub z innych zasobów państwowych. Jako pomoc postrzega się na przykład: transfery kapitału, pożyczki niskoprocentowe, dopłaty odsetkowe, niektóre udziały państwa w kapitale przedsiębiorstw, pomoc finansowaną za pomocą specjalnych opłat lub opłat parafiskalnych, pomoc udzieloną w formie państwowych papierów wartościowych za pożyczki bankowe, obniżenie lub zwolnienie z opłat lub podatków, w tym przyspieszona amortyzacja oraz obniżenie składek socjalnych.

2.1.

Zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999, art. 87, 88 i 89 Traktatu nie mają zastosowania w odniesieniu do obowiązkowego wkładu finansowego Państw Członkowskich do środków współfinansowanych przez Wspólnotę i przewidzianych zgodnie z planami rozwoju, o których mowa w art. 3 ust. 3 tego rozporządzenia i określonych w art. 9 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiającego przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (4) lub w zgodnie z art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 2370/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. ustanawiającego nadzwyczajne środki Wspólnoty na złomowanie statków rybackich (5). W związku z powyższym Państwa Członkowskie nie mają obowiązku informowania Komisji o tego rodzaju wkładzie. Wkład tego rodzaju nie jest objęty niniejszymi wytycznymi.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999, środki przewidujące finansowanie z zasobów publicznych Państw Członkowskich, którego wysokość przekracza przepisy tego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 2370/2002 dotyczącego obowiązkowego wkładu finansowego, o którym mowa w art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999, powinny zostać zgłoszone Komisji jako pomoc państwa i są objęte niniejszymi wytycznymi.

W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych, mogących wynikać z zastosowania art. 19 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999, i dla ułatwienia wypłaty funduszy strukturalnych Wspólnoty, w interesie Państw Członkowskich leży dokonanie wyraźnego rozróżnienia pomiędzy obowiązkowym wkładem finansowym, jakiego zamierzają użyć w celu współfinansowania środków wspólnotowych w ramach Instrumentu Finansowego Orientacji Rybołówstwa zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999, którego to wkładu nie muszą zgłaszać Komisji, a pomocą państwa, która podlega obowiązkowi zgłoszenia.

2.2.

Państwa Członkowskie nie mają obowiązku zgłaszania pomocy dla sektora rybołówstwa spełniającej warunki ustanowione w rozporządzeniach w sprawie wyłączeń grupowych, przyjętych przez Komisję zgodnie z art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 994/1998 z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (6). Powyższa pomoc obejmuje:

2.3.

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy de minimis (11) nie ma zastosowania w odniesieniu do rybołówstwa.

3.1.

W sektorze rybołówstwa, podobnie jak w innych sektorach gospodarki we Wspólnocie, polityka Wspólnoty odnośnie do pomocy państwa ma na celu zapobieganie zakłóceniom konkurencji na rynku wewnętrznym.

Pomoc państwa w sektorze rybołówstwa jest uzasadniona jedynie wówczas, gdy jest zgodna z celami polityki konkurencji i celami wspólnej polityki rybołówstwa, jak to zostało szczegółowo przedstawione w niniejszych wytycznych, a w szczególności w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (12) oraz rozporządzeń (WE) nr 2792/1999 i (WE) nr 104/2000.

3.2.

Niezbędnym jest zapewnienie zgodności i spójności polityk Wspólnoty w odniesieniu do kontroli pomocy państwa oraz w odniesieniu do wykorzystania funduszy strukturalnych w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.

W związku z tym, o ile środki kwalifikują się do uzyskania funduszy wspólnotowych, o tyle do uzyskania pomocy państwa kwalifikują się jedynie te środki, które są zgodne z kryteriami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 2792/1999. W żadnym wypadku kwota udziału finansowego pomocy państwa, wyrażona jako wartość procentowa dopuszczalnych kosztów, nie może przekroczyć, w ekwiwalencie subwencji, ogólnej kwoty subwencji krajowych i wspólnotowych ustalonych w załączniku IV do tego rozporządzenia.

Komisja dokona oceny poszczególnych przypadków wszelkiej pomocy z przeznaczeniem na środki, które nie są objęte niniejszymi wytycznymi lub rozporządzeniem (WE) nr 1595/2004, uwzględniając zasady ustanowione w art. 87, 88 i 89 Traktatu oraz wspólną politykę rybołówstwa Wspólnoty.

3.3.

Niezbędnym jest, aby w przypadkach, które nie są zgodne z prawem Wspólnoty, a w szczególności z zasadami wspólnej polityki rybołówstwa, nie była udzielana żadna pomoc. Pomoc państwa może zatem zostać uznana za zgodną, jeżeli przed udzieleniem pomocy dane Państwo Członkowskie zobowiąże się do sprawdzenia, czy finansowane środki oraz ich skutki są zgodne z prawem Wspólnoty. W okresie dotowania Państwa Członkowskie muszą sprawdzać, czy beneficjenci pomocy przestrzegają wspólnej polityki rybołówstwa. Jeżeli w okresie dotowania zostanie stwierdzone, że beneficjent nie przestrzega zasad wspólnej polityki rybołówstwa, dotacja musi zostać zwrócona w stopniu proporcjonalnym do powagi naruszenia.

3.4.

W celu zagwarantowania udzielania pomocy niezbędnej i pobudzającej niektóre rodzaje działalności żadnej pomocy udzielonej na działalność, w którą beneficjent zaangażowałby się w warunkach rynkowych niezależnie od uzyskania pomocy, nie można uznać za pomoc zgodną ze wspólnym rynkiem. W odniesieniu do działalności podjętej już przez beneficjenta nie powinna zostać udzielona żadna pomoc.

3.5.

Pomoc państwa nie może być w swoich skutkach ochronna: musi służyć promowaniu racjonalizacji i efektywności produkcji oraz obrotu produktami rybołówstwa. Wszelka pomoc tego rodzaju musi prowadzić do trwałej poprawy, aby rozwój sektora mógł następować wyłącznie w oparciu o zysk rynkowy.

3.6.

Pomoc państwa dla eksportu lub wymiany handlowej, której przedmiotem są produkty rybołówstwa wewnątrz Wspólnoty, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.

3.7.

Pomoc państwa udzielana bez nakładania jakiegokolwiek obowiązku służącego celom wspólnej polityki rybołówstwa ze strony otrzymujących, mająca równocześnie na celu poprawę sytuacji przedsiębiorstw i zwiększenie ich płynności gospodarczej lub obliczana na podstawie ilości produkowanych lub wprowadzanych do obrotu, cen produktu, wyprodukowanych jednostek lub środków produkcji oraz przynosząca skutek w postaci obniżenia kosztów produkcji otrzymującego lub poprawy dochodu otrzymującego jest, jako pomoc operacyjna, niezgodna ze wspólnym rynkiem. Komisja zamierza rygorystycznie stosować tę zasadę w odniesieniu do wszelkiej pomocy na cele operacyjne, włączając w to pomoc w formie zwolnienia podatkowego lub obniżek składek na ubezpieczenie społeczne lub na system zasiłków dla bezrobotnych.

3.8.

Dla celów przejrzystości Komisja nie może uznać za zgodną żadnej pomocy państwa, jeżeli dane Państwo Członkowskie nie zgłosiło ogólnej kwoty pomocy na środki oraz intensywności pomocy.

Zgodnie z ustaloną praktyką Komisji, progi powinny być zwyczajowo wyrażone raczej w intensywności pomocy w stosunku do zestawu dopuszczalnych kosztów, niż w maksymalnych kwotach pomocy. Niemniej jednak uwzględnia się wszystkie czynniki umożliwiające dokonanie oceny realnej korzyści uzyskanej przez otrzymującego.

Przy ocenie systemów pomocy państwa uwzględnia się dla przyjmującego efekt kumulacji wszystkich środków obejmujących element subwencji udzielonej przez władze państwowe zgodnie z prawem Wspólnoty, krajowym, regionalnym i lokalnym, w szczególności tych mających na celu promowanie rozwoju regionalnego.

3.9.

Wytyczne w sprawie krajowej pomocy regionalnej (13) nie mają zastosowania do tego sektora. Składniki systemów pomocy regionalnej obejmujących sektor rybołówstwa zostaną poddane analizie w oparciu o niniejsze wytyczne.

3.10

Pomoc państwa dla kategorii środków przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1595/2004, zmierzającej jednak do przynoszenia korzyści dla przedsiębiorstw innych niż MŚP lub przekraczającej próg ustalony w art. 1 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia, zostanie oceniona na podstawie niniejszych wytycznych oraz kryteriów ustalonych dla każdej kategorii środków w art. 4–13 wspomnianego rozporządzenia.

4.1.1.

Pomoc państwa dla celów ochrony środowiska zostanie oceniona zgodnie z Wytycznymi Wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla celów ochrony środowiska (14). Poza wymaganiami zawartymi w wymienionych wytycznych, pomoc państwa dla celów ochrony środowiska nie zostanie uznana za zgodną, jeżeli odnosi się do zwiększenia zdolności połowowej statku lub służy zwiększeniu skuteczności narzędzi połowowych.

4.1.2.

Pomoc państwa mająca na celu ratowanie i restrukturyzację firm znajdujących się w trudnej sytuacji zostanie oceniona zgodnie z Wytycznymi Wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla celów ratowania i restrukturyzacji firm (15). Poza wymaganiami zawartymi w wymienionych wytycznych, pomoc państwa dla celów restrukturyzacji firm, których działalność obejmuje rybołówstwo morskie, może zostać udzielona jedynie wówczas, gdy zostanie przedłożony Komisji odpowiedni plan mający na celu obniżenie zdolności połowowej floty poniżej poziomu obowiązkowego zgodnie z prawem Wspólnoty.

4.3.1.

Pomoc na czasowe zaprzestanie działalności połowowej może zostać uznana za zgodną, jeżeli spełnia warunki przewidziane w art. 16 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999.

W przypadku czasowego zaprzestania działalności połowowej w ramach planu naprawczego lub planu zarządzania, pomoc państwa może być uznana za zgodną wyłącznie wówczas, jeżeli plan został przyjęty zgodnie z art. 5 lub art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002.

W przypadku czasowego zaprzestania działalności połowowej w ramach środków nadzwyczajnych, pomoc państwa może być uznana za zgodną wyłącznie wówczas, jeżeli środek został przyjęty przez Komisję zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 lub art. 45 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 850/1998 z dnia 30 marca w sprawie zachowania zasobów połowowych poprzez środki techniczne dla ochrony niedojrzałych organizmów morskich (17), lub przez jedno lub więcej Państw Członkowskich zgodnie z art. 8 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 lub art. 45 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 850/1998.

4.3.2.

Zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 2792/1999, za zgodne można uznać towarzyszące środki socjalne dla członków załóg statków rybackich mające na celu ułatwienie czasowego zaprzestania działalności połowowej w ramach planów ochrony zasobów wodnych.

Zaprzestanie działalności powinno zostać przyjęte przez Państwa Członkowskie zgodnie z art. 8, 9 lub 10 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 lub zgodnie z art. 46 rozporządzenia (WE) nr 850/1998, lub zgodnie z art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 88/98 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającego niektóre środki techniczne dla zachowania zasobów połowowych w wodach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund (18), lub zgodnie z art. 1 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1626/94 z dnia 27 czerwca 1994 r. ustanawiającego niektóre środki techniczne dla zachowania zasobów połowowych Morza Śródziemnego (19).

Plany ochrony zasobów połowowych powinny zawierać, oprócz czasowego zaprzestania działalności, skuteczne środki mające na celu obniżenie śmiertelności połowów, na przykład poprzez trwałe obniżenie zdolności połowowej lub zastosowanie środków technicznych. Plany przedstawiające precyzyjne i wymierne cele oraz ramy czasowe powinny zostać zgłoszone Komisji.

Komisja natychmiast zwróci się z prośbą o opinię na temat planu do Komitetu Naukowego, Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa zgodnie z art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 w sprawie planów. Należy przedstawić dowody na społeczny wpływ planów oraz uzasadnienie specjalnych środków, wykraczających poza zwyczajny system opieki socjalnej. Członkami załóg są wyłącznie osoby zatrudnione na pokładzie operacyjnego pełnomorskiego statku rybackiego, dla których jest to główne zajęcie. Pomoc dla właścicieli statków nie zostanie zakwalifikowana, za wyjątkiem tych właścicieli statków, których głównym zajęciem jest praca na pokładzie własnego statku.

Przedkładanemu Komisji zgłoszeniu dotyczącemu środka powinno towarzyszyć uzasadnienie naukowe, a tam, gdzie to konieczne, również uzasadnienie ekonomiczne. Środki nie mogą wykraczać poza zakres ściśle niezbędny dla osiągnięcia wyznaczonego celu, a czas ich trwania musi być ograniczony. Należy unikać nadmiernej kompensacji.

Udzielenie kompensacji przez Państwo Członkowskie może trwać przez okres jednego roku i może zostać przedłużone o dodatkowy rok.

4.3.3.

Pomoc państwa przewidziana w punktach 4.3.1. i 4.3.2. może jedynie skompensować część straty dochodu związanej ze środkiem dotyczącym czasowego zaprzestania.

4.3.4.

Pomoc na ograniczenie działalności połowowej, wprowadzana przez Państwo Członkowskie dla celów zmniejszenia nakładów połowowych zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia 2371/2002, jest niedozwolona.

4.4.1.

Pomoc na odnowę statków rybackich może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem, podlegając wymogom przedstawionym w art. 9 i 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 oraz załącznika III (punkt 1.3.) do tego rozporządzenia i pod warunkiem, że suma pomocy państwa nie przekracza, w ekwiwalencie subwencji, całkowitej kwoty subwencji krajowych i wspólnotowych ustalonych w załączniku IV do wymienionego rozporządzenia.

Nie może zostać udzielona żadna pomoc dla stoczni przeznaczona na budowę wspólnotowych statków rybackich. Pomoc dla stoczni na budowę, naprawę i przekształcenie statków rybackich pochodzących spoza Wspólnoty leży w zakresie Ram w sprawie pomocy dla przemysłu stoczniowego (20).

4.4.2.

Pomoc na modernizację oraz wyposażenie statków rybackich może zostać uznana za zgodną ze wspólnym rynkiem, podlegając wymogom przedstawionym w art. 9 i 10 rozporządzenia Rady (WE) nr 2792/1999 oraz załącznika III (punkt 1.4) do tego rozporządzenia i pod warunkiem, że suma pomocy państwa nie przekracza, w ekwiwalencie subwencji, całkowitej kwoty subwencji krajowych i wspólnotowych ustalonych w załączniku do wymienionego rozporządzenia.

4.4.3.

Pomoc przewidziana w punktach 4.4.1. i 4.4.2. może zostac udzielona wyłącznie wówczas, gdy przestrzegane sa przepisy art. 13 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002, rozporządzenia Komisji (WE) nr 1438/2003 z dnia 12 sierpnia 2003 r. ustanawiającego przepisy wykonawcze do polityki dotyczącej floty wspólnotowej określonej w rozdziale III rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 (21) oraz, tam, gdzie ma to zastosowanie, rozporządzenia Rady (WE) nr 639/2004 z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie zarządzania flota rybacką w najbardziej peryferyjnych regionach Wspólnoty (22).

4.4.4.

Pomoc na zakup używanych statków uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem jedynie wówczas, gdy jest ona zgodna z przepisami art. 12 ust. 3 lit. d) oraz art. 12 ust. 14 lit. f) rozporządzenia (WE) nr 2792/1999.

4.4.5.

Pomoc państwa na inwestycje we flotę lub udzielona przez Państwo Członkowskie na środki, w odniesieniu do których zawieszona została pomoc finansowa ze strony Wspólnoty zgodnie z art. 16 ust. 1 rozporządzenia (WE) 2371/2002, nie jest uznawana za zgodną.

14.9.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 229/13

(1)

Dnia 25 sierpnia 1998 r. Niemiecki Związek Piłki Nożnej (Deutscher Fussballbund – DFB) złożył wniosek na podstawie art. 2 i 4 rozporządzenia nr 17 o atest negatywny lub zwolnienie indywidualne, na podstawie art. 81 ust. 3 Traktatu, z centralnego wprowadzania do obrotu praw do przekazu telewizyjnego i radiowego oraz pozostałych technicznych form odtwarzania (1) relacji z rozgrywek mistrzowskich pierwszo- i drugoligowych Bundesligi mężczyzn. 30 października 2003 r. Komisja podała do wiadomości w Komunikacie opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia nr 17, swój zamiar wydania pozytywnej oceny (2) w odniesieniu do zmodyfikowanej regulacji centralnego wprowadzania do obrotu wyżej wymienionych praw i otrzymała w odpowiedzi na powyższy komunikat uwagi od zainteresowanych stron trzecich.

(2)

Komisja przekazała DFB oraz Związkowi Ligowemu w piśmie z dnia 18 czerwca 2004 r. ocenę tymczasową, w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003.

(3)

Po dokonaniu tymczasowej oceny Komisja uznała, iż problem dotyczy przeniesienia praw do przekazu medialnego relacji z rozgrywek pierwszo- i drugoligowych Bundesligi od stowarzyszeń klubowych do Związku Ligowego oraz związanego z powyższym centralnego wprowadzenia ich do obrotu. Związek Ligowy decyduje w porozumieniach o wprowadzeniu do obrotu, o cenie, a także o rodzaju i zakresie praw do transmisji. Wskutek zawarcia porozumienia o centralnym wprowadzeniu do obrotu oraz następującego łącznego wprowadzenia do obrotu stowarzyszenia nie będą mogły prowadzić samodzielnych negocjacji z operatorami telewizyjnymi i radiowymi oraz/lub z agencjami obracającymi prawami do transmisji wydarzeń sportowych. W tej sytuacji wykluczona jest konkurencja między klubami przy sprzedaży praw do przekazu medialnego. W szczególności stowarzyszenia nie będą mogły podejmować niezależnych decyzji handlowych dotyczących ceny oraz rodzaju i zakresu praw do transmisji, które odbiegałyby od ustaleń dokonanych w ramach centralnego wprowadzenia do obiegu.

(4)

Zgodnie z dokonaną oceną tymczasową centralne wprowadzanie do obrotu wywiera również negatywne skutki na zainteresowany rynek operatorów telewizyjnych oraz rynek nowych mediów, ze względu na ważną rolę, jaką odgrywa możliwość oferowania relacji z rozgrywek piłki nożnej oferentom programów konkurującym o wpływy z reklam lub o abonentów albo klientów telewizji pay-per-view.

(5)

W odpowiedzi na powyższe Związek Ligowy potwierdził swoje zobowiązania złożone w ramach poprzedniego postępowania zgłoszeniowego, które już uwzględniały uwagi przedstawione zgodnie z art. 19 ust. 3 rozporządzenia nr 17, obecnie również w rozumieniu art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003. Zobowiązania zostały skrótowo przedstawione poniżej, a ich pełna wersja zamieszczona jest na stronach internetowych Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji.

(6)

Prawa do transmisji będą oferowane w kilku pakietach w drodze postępowania jawnego i niedyskryminującego. Czas obowiązywania umów zawieranych z agentem lub podlicencjobiorcami nie przekroczy trzech sezonów.

(7)

Przekazy na żywo z rozgrywek pierwszo- i drugoligowych Bundesligi będą oferowane w dwóch pakietach, uwzględniających zarówno oferentów programów telewizji powszechnie dostępnej, jak i telewizji płatnej. Trzeci pakiet uprawnia kupującego do przekazów na żywo co najmniej dwóch spotkań Bundesligi oraz pierwszego przekazu głównych fragmentów meczu w późniejszym czasie w telewizji powszechnie dostępnej. Czwarty pakiet zawiera przekaz drugoligowych rozgrywek na żywo oraz prawa do pierwszego przekazu głównych fragmentów w telewizji powszechnie dostępnej w późniejszym czasie. Pakiet piąty zawiera ofertę praw do powtórnego odtwarzania – drugiej i trzeciej emisji spotkań. Pakiety 3 i 5 mogą każdorazowo zostać sprzedane kilku odtwarzającym.

(8)

Pakiet 6 zawiera prawa do transmisji spotkań pierwszo- i drugoligowych Bundesligi na żywo oraz/lub w krótkim odstępie czasu przez Internet. Od 1 lipca 2006 r. pakiet zawierać będzie prawo do transmisji rozgrywek na żywo oraz w krótkim odstępie czasu. Związek Ligowy będzie oferował w każdym dniu rozgrywek łącznie co najmniej 90 minut relacji ze spotkań na żywo w Internecie, na przykład w formie telekonferencji. Kolejny pakiet nr 7 dotyczy relacji z najważniejszych momentów spotkań emitowanych w późniejszym czasie. Natomiast pakiet nr 8 zawiera prawa do transmisji rozgrywek pierwszo- i/lub drugoligowych Bundesligi na żywo oraz/lub prawie na żywo (near live) oraz/lub w późniejszym czasie poprzez sieci telefonii komórkowej. Pakiet nr 9 uprawnia do transmisji w późniejszym czasie fragmentów spotkań pierwszo- i/lub drugoligowych Bundesligi poprzez sieci telefonii komórkowej.

(9)

Każde stowarzyszenie może sprzedać operatorowi telewizji powszechnie dostępnej prawa do transmisji spotkań na własnym boisku w celu jednorazowego wyemitowania, nie wcześniej niż 24 godziny po ich zakończeniu, fragmentów lub całości tych spotkań w telewizji powszechnie dostępnej.

(10)

Każde stowarzyszenie może wyemitować w Internecie, 1,5 godz. po zakończeniu spotkania, skrót spotkań na własnym boisku oraz spotkań wyjazdowych, trwający nie dłużej niż 30 minut. Począwszy od 1 lipca 2006 r., każde stowarzyszenie będzie mogło po zakończeniu spotkania przekazywać w całości i bez ograniczeń relacje z meczy na własnym boisku i meczy wyjazdowych na swoich stronach internetowych lub stronach internetowych osób trzecich. Każde stowarzyszenie może wprowadzić do obrotu relacje z rozgrywek na własnym boisku poprzez sieci telefonii komórkowej w granicach EOG, przekazując prawa do nich operatorom tych sieci. Każde stowarzyszenie może bez ograniczeń transmitować w powszechnie dostępnych stacjach radiowych relacje ze spotkań na własnym boisku po ich zakończeniu. W przypadku przekazów na żywo transmisja relacji nie może przekroczyć 10 min na połowę meczu.

(11)

Wyżej wymienionych praw nie można zbyć w taki sposób, aby jeden odtwarzający mógł stworzyć produkt naruszający interesy DFB oraz Związku Ligowego lub nabywców pakietów 1–9 i ich prawa do posiadania jednolitego produktu ani w sposób stanowiący niebezpieczeństwo dla czerpania korzyści płynących ze znakowania (branding) oraz z centralnego wprowadzenia do obrotu (one-stop-shop).

(12)

Zgodnie z propozycją stron stowarzyszenia dysponują niewykorzystanymi prawami do transmisji. Jednakże Związek Ligowy będzie nadal uprawniony do równoległego niewyłącznego wprowadzania do obrotu odnośnego pakietu. Z jednej strony chodzi o sytuację, w której Związek Ligowy nie zbył określonych praw przeznaczonych do centralnego wprowadzenia do obrotu. W przypadku gdy przez 14 dni od pierwszego dnia rozgrywek w danym sezonie nie dojdzie do podpisania porozumienia z odtwarzającym w sprawie jednego z wyżej wymienionych pakietów w zakresie określonych w nim praw, stowarzyszenia mają prawo od tego momentu do końca sezonu samodzielnie dysponować prawami do transmisji spotkań na własnym boisku w granicach praw zawartych w niewykorzystanym pakiecie. Z drugiej strony, stowarzyszenia otrzymują powyższą możliwość w sytuacji, gdy nabywca nie wykorzystuje nabytych praw bez podania rzeczowego powodu.

(13)

Zmiany dotyczące telewizji oraz Internetu wejdą w życie 1 lipca 2006 r. Wszelkie pozostałe zmiany wchodzą w życie 1 lipca 2004 r. Powyższe okresy przejściowe mają na celu uwzględnienie obaw dotyczących konkurencji, nie stwarzając niebezpieczeństwa dla organizacji rozgrywek pierwszo- i drugoligowych Bundesligi.

(14)

Niniejszy model wprowadzenia do obrotu nie obejmuje umów licencyjnych, które zostaną zawarte w przyszłości. W tym kontekście zastrzega się możliwość zbadania, w ramach odrębnego postępowania, zgodności z zasadami prawa wspólnotowego, szczególnie w sytuacji, gdy jeden odtwarzający nabywa kilka centralnie wprowadzonych do obiegu pakietów z wyłącznymi prawami do transmisji.

(15)

W związku z powyższym Komisja zamierza wydać decyzję na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, na mocy której powyżej streszczone oraz zamieszczone na stronach internetowych Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji zobowiązania zostaną uznane za wiążące. Zanim to nastąpi, Komisja wzywa wszystkie zainteresowane strony do przedstawienia jej swoich uwag w terminie jednego miesiąca od opublikowania niniejszego komunikatu.

(16)

Zainteresowane strony proszone są o przedłożenie swoich uwag także w formie nieopatrzonej klauzulą poufności, po wykreśleniu tajemnic handlowych oraz pozostałych informacji poufnych oraz, tam gdzie to stosowne, zastąpieniu ich streszczeniem nieopatrzonym klauzulą poufności lub adnotacją „[tajemnica handlowa]” lub „[poufne]”.

(17)

Uwagi, opatrzone sygnaturą akt „COMP/C-2/37.214 – Łączne wprowadzenie do obrotu praw do przekazu medialnego rozgrywek Bundesligi” należy kierować na poniższy adres lub numer faksu:

14.9.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 229/16

—

na stronie internetowej: Europa – Dyrekcja Generalna do spraw Konkurencji (http://europa.eu.int/comm/competition/mergers/cases/) bezpłatnie. Strona ta została wyposażona w różnorodne opcje wyszukiwania, takie jak spis firm, numerów spraw, dat oraz spis sektorów przemysłowych, które mogą być pomocne w znalezieniu poszczególnych decyzji w sprawach połączeń,

—

w formie elektronicznej w wersji „CDE” bazy danych CELEX, pod numerem dokumentu 32004M3545. CELEX jest komputerowym systemem dokumentacji prawa Wspólnot Europejskich. (http://europa.eu.int/celex)

14.9.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 229/16

—

na stronie internetowej: Europa – Dyrekcja Generalna do spraw Konkurencji (http://europa.eu.int/comm/competition/mergers/cases/) bezpłatnie. Strona ta została wyposażona w różnorodne opcje wyszukiwania, takie jak spis firm, numerów spraw, dat oraz spis sektorów przemysłowych, które mogą być pomocne w znalezieniu poszczególnych decyzji w sprawach połączeń,

—

w formie elektronicznej w wersji „CEN” bazy danych CELEX, pod numerem dokumentu 32004M3539. CELEX jest komputerowym systemem dokumentacji prawa Wspólnot Europejskich. (http://europa.eu.int/celex)