28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/1

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 29 czerwca 2004 r.

w sprawie C-486/01 P: Front national przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (1)

(Odwołanie - Zgłoszenie utworzenia grupy politycznej w rozumieniu art. 29 ust. 1 regulaminu Parlamentu Europejskiego - Brak pokrewieństwa politycznego - Rozwiązanie ze skutkiem wstecznym grupy TPN - Odwołanie wzajemne - Wykładnia artykułu 230 ustęp 4 WE - Pojęcie decyzji dotyczącej „bezpośrednio i indywidualnie” osoby fizycznej lub prawnej - Niedopuszczalność skargi wniesionej przez krajową partię polityczną)

(2004/C 217/01)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-486/01 P Front national z siedzibą w Saint-Cloud (Francja), (adwokaci: F. Wagner oraz V. de Poulpiquet de Brescanvel), mającej za przedmiot odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (trzecia izba w składzie powiększonym) z dnia 2 października 2001 r. w sprawach Martinez i in. przeciwko Parlamentowi (T-222/99, T-327/99 i T-329/99, Zb.Orz. str. II-2823) zmierzające do uchylenia tego wyroku, w której drugą stroną postępowania był Parlament Europejski (pełnomocnicy: G. Garzón Clariana, J. Schoo oraz H. Krück), strona pozwana w postępowaniu w pierwszej instancji, Trybunał (wielka izba) w składzie: V. Skouris, prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans (sprawozdawca), A. Rosas, J.-P. Puissochet i J. N. Cunha Rodrigues, prezesi izb, R. Schintgen, F. Macken, N. Colneric, S. von Bahr i R. Silva de Lapuerta, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 29 czerwca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 2 października 2001 r. w sprawach Martinez i in. przeciwko Parlamentowi (T-222/99, T-327/99 i T-329/99) zostaje uchylony w zakresie, w jakim uznaje skargę Front national za dopuszczalną (sprawa T-327/99).

Skarga Front national w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 września 1999 r. dotyczącej wykładni art. 29 ust. 1 regulaminu Parlamentu oraz rozwiązania, ze skutkiem wstecznym, „Grupy technicznej posłów niezrzeszonych (TPN) – Grupy mieszanej” zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

3)	Nie ma potrzeby orzekania w przedmiocie odwołania złożonego przez Front national od wyroku, o którym mowa w punkcie 1 niniejszego rozstrzygnięcia.

4)	Front national zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski zarówno w niniejszej sprawie, jak w sprawie wstrzymania wykonania zaskarżonego wyroku.

(1) Dz.U. C 84 z 6.4.2002.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/1

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawach połączonych C-502/01 i C-31/02 (wniosek Sozialgericht Hannover i Sozialgericht Aachen o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Silke Gaumain-Cerri przeciwko Kaufmännische Krankenkasse - Pflegekasse i Maria Barth przeciwko Landesversicherungsanstalt (1)

(Zabezpieczenie społeczne - Swobodny przepływ pracowników - Traktat WE - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Świadczenia na pokrycie ryzyka potrzeby korzystania z usług opiekuńczych - Uiszczanie przez zakład ubezpieczający koszty usług opiekuńczych składek na ubezpieczenie na wypadek starości na rzecz osoby trzeciej świadczącej usługi opiekuńcze osobie korzystającej z tych usług)

(2004/C 217/02)

Język postępowania: niemiecki

W sprawach połączonych C-502/01 i C-31/02, mających za przedmiot skierowane do Trybunału na mocy art. 234 WE przez Sozialgericht Hannover (Niemcy) (C-502/01) i Sozialgericht Aachen (Niemcy) (C-31/02) wnioski o wydanie w ramach zawisłych przed tymi sądami sporów między Silke Gaumain-Cerri i Marią Barth a Kaufmännische Krankenkasse - Pflegekasse, Landesversicherungsanstalt Rheinprovinz, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni przepisów Traktatu WE i prawa wtórnego odnoszących się do swobodnego przepływu obywateli Unii, zwłaszcza rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem Rady (WE) nr118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. (Dz.U. 1997, L 28, str. 1), Trybunał (druga izba), w składzie C. W. A. Timmermans, prezes izby, J.-P. Puissochet (sprawozdawca) i R. Schintgen, F. Macken i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, który zawiera następujące rozstrzygnięcie:

Świadczenie dokonane przez zakład ubezpieczający koszty usług opiekuńczych, polegające na uiszczeniu składek na ubezpieczenie na wypadek starości na rzecz osoby trzeciej, która świadczy usługi opiekuńcze osobie korzystającej z usług opiekuńczych w miejscu jej zamieszkania w okolicznościach mających miejsce w sprawach przed sądem krajowym, stanowi świadczenie w razie choroby na korzyść osoby korzystającej z usług opiekuńczych objęte rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r.

O ile chodzi o świadczenia z niemieckiego ubezpieczenia kosztów usług opiekuńczych, przyznane w okolicznościach mających miejsce w sprawach przed sądem krajowym ubezpieczonemu zamieszkującemu na terytorium Państwa właściwego lub osobie zamieszkującej na terytorium innego Państwa Członkowskiego i objętej tym ubezpieczeniem jako członek rodziny pracownika, to zarówno Traktat, zwłaszcza art. 17 WE jak i rozporządzenie nr 1408/71 w wersji zmienionej i uaktualnionej rozporządzeniem nr 118/97 sprzeciwiają się temu, aby właściwy zakład odmówił uiszczenia składek na ubezpieczenie na wypadek starości na rzecz obywatela Państwa Członkowskiego spełniającego rolę osoby trzeciej świadczącej usługi opiekuńcze uprawnionemu do tych świadczeń z takiego powodu, że ta osoba trzecia lub wyżej wymieniony uprawniony zamieszkują w Państwie Członkowskim innym niż Państwo właściwe.

(1) Dz.U. C 84 z 6.4.2002.

Dz.U. C 109 z 4.5.2002.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/2

WYROK TRYBUNAŁU

(pełny skład)

z dnia 29 czerwca 2004 r.

w sprawie C-110/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej (1)

(Pomoc rządu portugalskiego dla hodowców trzody chlewnej - Pomoc mająca na celu umożliwienie dokonania zwrotu pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem - Decyzja Rady uznająca taką pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem - Bezprawność - Art. 88 ust. 2 akapit trzeci WE)

(2004/C 217/03)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-110/02, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: F. Santaolalla Gadea, D. Triantafyllou i V. Di Bucci) przeciwko Radzie Unii Europejskiej (pełnomocnicy: J. Carbery i F. Florindo Gijón), popieranej przez Republikę Portugalską (pełnomocnicy: L. Fernandes i I. Palma) oraz przez Republikę Francuską (pełnomocnicy: De Bergues i F. Milion), mającej za przedmiot wniosek o unieważnienie decyzji Rady 2002/114/WE z dnia 21 stycznia 2002 r. upoważniającej rząd Portugalii do udzielenia pomocy portugalskim hodowcom trzody chlewnej, którzy byli beneficjentami środków przyznanych w roku 1994 i 1998 (Dz.U. L 43, str. 18), Trybunał (pełny skład), w składzie V. Skouris, prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, A. Rosas, C. Gulmann, J.-P. Puissochet i J. N. Cunha Rodrigues, prezesi izb, A. La Pergola, R. Schintgen, F. Macken, N. Colneric, S. von Bahr i K. Lenaerts (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: F. G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 29 czerwca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1)	Decyzja Rady 2002/114/WE z dnia 21 stycznia 2002 r. upoważniająca rząd Portugalii do udzielenia pomocy portugalskim hodowcom trzody chlewnej, którzy byli beneficjentami środków przyznanych w roku 1994 i 1998, zostaje unieważniona.

2)	Rada Unii Europejskiej zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Portugalska i Republika Francuska pokrywają koszty własne.

(1) Dz.U. C 131 z dnia 1 czerwca 2002.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/3

WYROK TRYBUNAŁU

(trzeciej izby)

z dnia 24 czerwca 2004 r.

w sprawie C-269/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Nieprzetransponowanie w wyznaczonym terminie dyrektywy 98/24/WE - Ochrona zdrowia i bezpieczeństwa pracowników - Ryzyko związane ze środkami chemicznymi w miejscu pracy)

(2004/C 217/04)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-269/02, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: D. Martin) przeciwko Republice Francuskiej (pełnomocnicy: G. de Bergues i C. Lemaire oraz C. Bergeot-Nunes), mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/931/EWG) (Dz.U. L 131, str. 11), a w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, pełniący funkcję prezesa trzeciej izby, R. Schintgen i K. Schiemann (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: A. Tizzano, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 24 czerwca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. w sprawie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników przed ryzykiem związanym ze środkami chemicznymi w miejscu pracy (czternasta dyrektywa szczegółowa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/931/EWG), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 219 z 14.9.2002 r.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/3

WYROK TRYBUNAŁU

(drugiej izby)

z dnia 1 lipca 2004 r.

w sprawie C-295/02 (wniosek Niedersächsiches Oberverwaltungsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Gisela Gerken przeciwko Amt für Agrarstruktur Verden (1)

(Wspólna polityka rolna - Zintegrowany system zarządzania i kontroli odnoszący się do niektórych wspólnotowych systemów pomocy - Rozporządzenia (EWG) nr 3887/92 i (WE) nr 2419/2001 - Wnioski o przyznanie pomocy na zwierzę - Nieprawidłowości - Obniżenie wysokości pomocy - Art. 2 ust.2 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 - Retroaktywne stosowanie przepisu mniej restrykcyjnego)

(2004/C 217/05)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-295/02, której przedmiotem jest skierowany do Trybunału na mocy art. 234 WE przez Niedersächsiches Oberverwaltungsgericht (Niemcy) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między Giselą Gerken a Amt für Agrarstruktur Verden, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 10 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3887/92 z dnia 23 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy (Dz.U. L 391, str. 36), art. 4, 53 i 54 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92 (Dz.U. L 327, str. 11) oraz art. 2 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312, str. 1), Trybunał (druga izba), w składzie C. W. A. Timmermans, prezes izby, J.-P. Puissochet i R. Schintgen, F. Macken (sprawozdawca) i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 1 lipca 2004 r. wyrok zawierający następujące rozstrzygnięcie:

Art. 2 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich winien być interpretowany w taki sposób, aby w przypadku wniosku o przyznanie pomocy na zwierzę będącego w zakresie właściwości czasowej rozporządzenia Komisji (EWG) nr 3887/92 z dnia 23 grudnia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy, dotkniętego nieprawidłowością będącą podstawą zastosowania sankcji z art. 10 ust. 2 lit. a) tego rozporządzenia, właściwe organy powinny stosować retrospektywnie przepisy art. 44 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92, ponieważ przepisy rozporządzenia nr 2419/2001 są w stosunku do przedmiotowego zachowania mniej restrykcyjne.

(1) Dz.U. C 261 z 26.10.2002.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/4

WYROK TRYBUNAŁU

(trzecia izba)

z dnia 1 lipca 2004 roku

w sprawach połączonych: C-361/02 i C-362/02 (wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Dioikitiko Efeteio Peirairos [Grecja]): Elliniko Dimosio przeciwko Nikolaos Tsapalos et Konstantinos Diamantakis (1)

(Dyrektywa 76/308/EWG - Wzajemna pomoc przy dochodzeniu roszczeń z tytułu opłat celnych - Zastosowanie wobec roszczeń powstałych przed wejściem w życie dyrektywy)

(2004/C 217/06)

Język postępowania: grecki

W sprawach połączonych C-361/02 i C-362/02, których przedmiotem były skierowane do Trybunału na mocy art. 234 WE przez Dioikitiko Efeteio Peiraios (Grecja) wnioski o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między Elliniko Dimosio a Nikolaosem Tsapalosem (C-361/02), orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 1 Dyrektywy Rady 76/308/EWG z dnia 15 marca 1976 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy dochodzeniu roszczeń wynikających z operacji będących częścią systemu finansowania Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz rolniczych opłat wyrównawczych i opłat celnych, oraz dotyczącej podatku od towarów i usług (VAT) oraz niektórych podatków akcyzowych (Dz.U. L 73, str. 18), w wersji uwzględniającej zmiany wynikające z Aktu określającego warunki akcesji Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowującego postanowienia traktatów ustanawiających Unię Europejską (Dz.U. z 1994 r., C 241, str. 21), Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, przewodniczący, R. Schintgen (sprawozdawca) i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: M. Múgica Arzamendi, główny administrator, wydał w dniu 1 lipca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Dyrektywę Rady 76/308/EWG z dnia 15 marca 1976 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy dochodzeniu roszczeń wynikających z operacji będących częścią systemu finansowania Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz rolniczych opłat wyrównawczych i opłat celnych, oraz dotyczącą podatku od towarów i usług (VAT) oraz niektórych podatków akcyzowych, w wersji uwzględniającej zmiany wynikające z Aktu określającego warunki akcesji Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji oraz dostosowującego postanowienia traktatów ustanawiających Unię Europejską, należy interpretować w ten sposób, że ma ona zastosowanie do roszczeń z tytułu opłat celnych powstałych w Państwie Członkowskim i wynikających z dokumentu wydanego przez to państwo przed wejściem w życie wymienionej powyżej dyrektywy w innym Państwie Członkowskim, w którym to państwie swoją siedzibę ma władza, do której kierowany jest wniosek [o udzielenie pomocy].

(1) Dz.U. C 305 z 7.12.2002.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/4

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-27/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa - Środowisko - Dyrektywa 91/271/EWG - Decyzja 93/481/EWG - Zbieranie i oczyszczanie ścieków komunalnych - Brak transpozycji w nakazanym terminie)

(2004/C 217/07)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-27/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: G. Valero Jordana i M. van Beek) przeciwko Królestwu Belgii (pełnomocnikcy: A. Snoecx oraz A. Cornet), której przedmiotem było stwierdzenie, że Królestwo Belgii nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu pełnego wdrożenia art. 3, 5 i 17 - przy czym tego ostatniego w związku z art. 3 i 4 –dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135, str. 40), a także decyzji Komisji 93/481/EWG z dnia 28 lipca 1993 r. dotyczącej formatu prezentacji narodowych programów, zgodnie z art. 17 dyrektywy Rady 91/271/EWG (Dz.U. L 226, str. 23), uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy i decyzji, Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, prezes izby, J.-P. Puissochet i F. Macken (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Królestwo Belgii nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu pełnego wdrożenia art. 3, 5 i 17 - przy czym tego ostatniego w związku z art. 3 i 4 – dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych, a także decyzji 93/481/EWG Komisji z dnia 28 lipca 1993 r. dotyczącej formatu prezentacji narodowych programów, zgodnie z art. 17 dyrektywy Rady 91/271/EWG, uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy i decyzji.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 70 z 22.3.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/5

WYROK TRYBUNAŁU

(trzeciej izby)

z dnia 1 lipca 2004 r.

w sprawie C-65/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Art. 12 WE, 149 WE i 150 WE - Świadectwo ukończenia szkoły średniej uzyskane w innym Państwie Członkowskim - Dostęp do szkolnictwa wyższego)

(2004/C 217/08)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-65/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: D. Martin) przeciwko Królestwu Belgii (pełnomocnik: A. Snoecx), mającej za przedmiot stwierdzenie, że nie podejmując środków niezbędnych do zapewnienia posiadaczom świadectw ukończenia szkoły średniej uzyskanych w innych Państwach Członkowskich dostępu do szkolnictwa wyższego prowadzonego przez Wspólnotę francuską w Belgii na takich samych warunkach jak posiadaczom certificat d'enseignement secondaire supérieur CESS (świadectw ukończenia szkoły średniej drugiego stopnia), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 12 WE, 149 WE et 150 WE, Trybunał (trzecia izba), w składzie A. Rosas, prezes izby, R. Schintgen i N. Colneric (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 1 lipca 2004 r. wyrok, zawierający następujące rozstrzygnięcie:

Nie podejmując środków niezbędnych do zapewnienia posiadaczom świadectw ukończenia szkoły średniej uzyskanych w innych Państwach Członkowskich dostępu do szkolnictwa wyższego prowadzonego przez Wspólnotę francuską w Belgii na takich samych warunkach jak posiadaczom certificat d'enseignement secondaire supérieur CESS (świadectw ukończenia szkoły średniej drugiego stopnia), Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 12 WE, w związku z art. 149 WE et 150 WE;

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 83 z 5.4.2003

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/5

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-127/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Trendsoft (Irl) Ltd (1)

(Klauzula arbitrażowa - Zwrot udzielonej zaliczki - Odsetki za zwłokę - Postępowanie zaoczne)

(2004/C 217/09)

Język postępowania: angielski

W sprawie C-127/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: L. Flynn i C. Giolito) przeciwko Trendsoft (Irl) Ltd, z siedzibą w Dublinie (Irlandia), której przedmiotem była skarga, wniesiona przez Komisję Wspólnot Europejskich na podstawie art. 238 WE w celu uzyskania zwrotu sumy 21 303 euro wypłaconej przez Komisję stronie pozwanej w ramach wykonania umowy nr EP 23697, powiększonej o odsetki za zwłokę, Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, prezes izby, F. Macken (sprawozdawca) i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Tytułem roszczenia głównego zasądza się kwotę 21 303 euro od Trendsoft (Irl) Ltd na rzecz Komisji Wspólnot Europejskich, powiększoną o odsetki za zwłokę:

—	w wysokości 6,09 % rocznie, za okres od 31 sierpnia 2000 r. do 31 grudnia 2002 r.;

—	w wysokości 8 % rocznie, za okres od 1 stycznia 2003 r. do daty wydania wyroku;

—

w wysokości rocznej stopy procentowej stosowanej zgodnie z prawem irlandzkim, tj. obecnie z art. 26 Debtors (Ireland) Act, 1840, zmienionej zgodnie z art. 20 Courts Act, 1981, punktem 3 Courts Act, 1981 (Interests on Judgement Debts) Order 1989, do wysokości 8,09 % rocznie od daty wydania niniejszego wyroku.

2)	Trendsoft (Irl) Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 112 z 10.5.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/6

WYROK TRYBUNAŁU

(piąta izba)

z dnia 22 czerwca 2004 r.

w sprawie C-155/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2000/70/WE - Wyroby medyczne zawierające trwałe pochodne krwi ludzkiej lub osocza ludzkiego - Brak transpozycji)

(2004/C 217/10)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-155/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: B. Stromsky i R. Amorosi) przeciwko Republice Francuskiej (pełnomocnicy: G. de Bergues i C. Bergeot-Nunes), mającej za przedmiot stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2000/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. zmieniającej dyrektywę Rady 93/42/EWG w odniesieniu do wyrobów medycznych zawierających trwałe pochodne krwi ludzkiej lub osocza ludzkiego (Dz.U. L 313, str. 22), lub w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy tej dyrektywy, Trybunał (piąta izba) w składzie C. Gulmann, przewodniczący izby, A. La Pergola (sprawozdawca) i S. von Bahr, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał dnia 22 czerwca 2004 r. wyrok o następującej sentencji:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 2000/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r. zmieniającej dyrektywę Rady 93/42/EWG w odniesieniu do wyrobów medycznych zawierających trwałe pochodne krwi ludzkiej lub osocza ludzkiego, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy art. 2 tej dyrektywy.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 171 z 19.7.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/6

WYROK TRYBUNAŁU

(druga izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-166/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom przez Państwo Członkowskie - Art. 28 WE - Marketing wyrobów z metali szlachetnych - Nazwa „złoto” i „stop złota”)

(2004/C 217/11)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-166/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: B. Stromsky) przeciwko Republice Francuskiej (pełnomocnicy: G. de Bergues i F. Million ), której przedmiotem jest stwierdzenie, że zastrzegając nazwę „złoto” dla wyrobów o próbie 0,750, podczas gdy wyroby o próbach 0,375 lub 0,585 nazywane są „stopem złota”, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE, Trybunał (druga izba), w składzie: C.W.A. Timmermans, prezes izby, J.-P. Puissochet, J.N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca), R. Schintgen i N. Colneric, sędziowie; rzecznik generalny: F.G. Jacobs; sekretarz:R. Grass, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, który zawiera następujące rozstrzygnięcie:

1)	Zastrzegając nazwę „złoto” dla wyrobów o próbie 0,750, podczas gdy wyroby o próbach 0,375 lub 0,585 nazywane są „stopem złota”, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 28 WE.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 135, z 7.6.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/7

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 1 lipca 2004 r.

w sprawie C-169/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowany przez Regeringsrätten): Florian W. Wallentin przeciwko Riksskatteverket (1)

(Swobodny przepływ osób - Pracownicy - Podatek dochodowy - Ograniczony obowiązek podatkowy podatnika otrzymującego niewielką część dochodów w jednym Państwie Członkowskim i zamieszkałego w innym Państwie Członkowskim)

(2004/C 217/12)

Język postępowania: szwedzki

W sprawie C-169/03, której przedmiotem jest wniosek skierowany do Trybunału na mocy art. 234 WE przez Regeringsrätten (Szwecja) o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między Florianem W. Wallentinem a Riksskatteverket, orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczącego interpretacji art. 39 WE, Trybunał (pierwsza izba) w składzie: P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, A. La Pergola i S. von Bahr, R. Silva de Lapuerta i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: R. Grass, wydał dnia 1 lipca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Art. 39 stoi na przeszkodzie temu, aby ustawodawstwo Państwa Członkowskiego stanowiło, że od osób fizycznych, uważanych za nie mające miejsca zamieszkania w tym Państwie, ale które tam uzyskują dochody z tytułu pracy,

—	była pobierana zaliczka na podatek dochodowy, co oznacza, że nie mają one prawa do odliczeń od podstawy opodatkowania, ani do innych odliczeń ani ulg związanych z sytuacją osobistą podatnika,

—	podczas gdy podatnicy zamieszkali w tym samym Państwie mają prawo do korzystania z takich odliczeń lub ulg w ramach systemu opodatkowania ich dochodów uzyskiwanych w tym w tym Państwie i za granicą,

—	gdy osoby nie zamieszkujące w Państwie opodatkowania uzyskują w Państwie zamieszkania jedynie dochody, które ze swej natury nie są objęte podatkiem dochodowym.

(1) Dz.U. C 158 z 5.7.2003 r.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/7

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-214/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa nr 88/609/EWG - Zanieczyszczenie powietrza - Duże obiekty spalania energetycznego)

(2004/C 217/13)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-214/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy J.C. Schieferer i G. Valero Jordana) przeciwko Republice Austrii (pełnomocnicy H. Dossi i E. Riedl) mającej za przedmiot stwierdzenie, że nie transponując prawidłowo dyrektywy Rady nr 88/609/EWG z dnia 24 listopada 1988 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania (Dz.U. L 336, str. 1) w brzmieniu nadanym jej przez dyrektywę Rady nr 94/66/WE z dnia 15 grudnia 1994 r. (Dz.U. L 337, str. 83), Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy tej dyrektywy w zmienionym brzmieniu, Trybunał (pierwsza izba) w składzie M.P. Jann, przewodniczący izby, A. Rosas, A. La Pergola, R. Silva de Lapuerta (sprawozdawca) i M.K. Lenaerts, sedziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 pkt 6, 8, 9 i 10, art. 4 ust. 1 w związku z załącznikami III do VII, oraz art. 9 ust. 2 i 3 dyrektywy Rady nr 88/609/EWG z dnia 24 listopada 1988 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów energetycznego spalania, w brzmieniu nadanym jej przez dyrektywę Rady nr 94/66/WE z dnia 15 grudnia 1994 r.,

—

poprzez ustanowienie, w art. 22 ust. 1 Luftreinhalteverordnung für Kesselanlagen (rozporządzenie wprowadzające ograniczenie zanieczyszczeń powietrza pochodzących z instalacji kotłowych) dotyczącym zachowania jakości powietrza przy kotłach, definicji „jednostki spalania wielopaliwowego”, która odchodzi od definicji zawartej w art. 2 pkt 8 dyrektywy,

—

poprzez brak transpozycji do odpowiednich przepisów krajowych, Luftreinhaltegesetz für Kesselanlagen (ustawy w sprawie ograniczenia zanieczyszczeń powietrza pochodzących z instalacji kotłowych) oraz Luftreinhalteverordnung für Kesselanlagen, definicji „nowego obiektu” oraz „istniejącego obiektu” zawartych w art. 2 pkt 9 i 10 dyrektywy,

—

poprzez niekompletne przeniesienie do odpowiednich przepisów wykonawczych dotyczących zachowania jakości powietrza, dopuszczalnych wartości emisji ustalonych w art. 4 ust. 1 oraz w załącznikach III do VII dla dwutlenku siarki, tlenku azotu i pyłu, z uwagi na ich odejście od definicji „paliwa” zawartej w art. 2 pkt 6 dyrektywy, oraz

—

poprzez brak prawidłowej transpozycji do Luftreinhaltegesetz für Kesselanlagen oraz do Luftreinhalteverordnung für Kesselanlagen art. 9 ust. 2 i 3 dyrektywy, dotyczących sposobów wyliczenia dopuszczalnych emisji obiektów energetycznego spalania wyposażonych w jednostkę spalania wielopaliwowego, wykorzystujących na własne potrzeby jako samodzielne paliwo lub razem z innymi paliwami pozostałości po destylacji i po procesie rafinacji ropy naftowej.

2)	Republika Austrii obciążona zostaje kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 158 z 5.7.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/8

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-292/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko - Pojazdy wycofane z eksploatacji - Dyrektywa 2000/53/WE)

(2004/C 217/14)

Język postępowania: fiński

W sprawie C-292/03, Komisja Wspólnot Europejskich (reprezentowana przez M. Konstantinidisa i P.Aalto) przeciwko Republice Finlandii (reprezentowanej przez A. Guimares-Purokoski) mającej za przedmiot wniosek o stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. L 269, str. 34), a w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy tej dyrektywy, Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, prezes izby, F. Macken (sprawozdawca) i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał dnia 8 lipca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych do wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy tej dyrektywy;

2)	Republika Finlandii zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003 r.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/8

WYROK TRYBUNAŁU

(trzeciej izby)

z dnia 1 lipca 2004 r.

w sprawie C-311/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa - Dyrektywa 1999/44/WE - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

(2004/C 217/15)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-311/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: D. Martin) przeciwko Republice Francuskiej (pełnomocnicy: G. de Bergues i R. Loosli-Surrans), której przedmiotem jest stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (Dz.U. L 171, str. 12), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas (sprawozdawca), prezes izby, R. Schintgen i K. Schiemann, sędziowie, rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 1 lipca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając w wyznaczonym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003 r.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/9

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 1 lipca 2004 r.

w sprawie C-331/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego - Dyrektywa 2000/53/EWG - Brak transpozycji w przepisanym terminie)

(2004/C 217/16)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-331/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. Konstantinidis i F. Simonetti) przeciwko Francji (pełnomocnicy: G. de Bergues i E. Puisais), której przedmiotem jest stwierdzenie, że nie uchwalając przepisów o charakterze ustawowym, wykonawczym i administracyjnym, niezbędnych dla zapewnienia stosowania dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. L 269, str. 34), a w każdym razie nie zawiadamiając o takich przepisach Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy, Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, prezes izby, F. Macken (sprawozdawca) i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: M. Poiares Maduro, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 1 lipca 2004 r. wyrok który zawiera następujące rozstrzygnięcie:

Nie uchwalając przepisów o charakterze ustawowym, wykonawczym i administracyjnym, niezbędnych dla zapewnienia stosowania dyrektywy 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r., w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji, Francja uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/9

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-389/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa - Brak transpozycji dyrektywy 1999/74/WE)

(2004/C 217/17)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-389/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: A. Bordes) przeciwko Królestwu Belgii (pełnomocnik: E. Dominkovits), której przedmiotem było stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 99/74/WE z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące ochrony kur niosek (Dz.U. L 203, str. 53), a w każdym razie nie informując o tych przepisach Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy, Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, prezes izby, F. Macken (sprawozdawca) i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 99/74/WE z dnia 19 lipca 1999 r. ustanawiającej minimalne normy dotyczące ochrony kur niosek, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 251 z 18.10.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/10

WYROK TRYBUNAŁU

(czwartej izby)

z dnia 8 lipca 2004 r.

w sprawie C-400/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance du VII (1) arrondissement de Paris) Waterman SAS przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects

(Wspólna Taryfa Celna - Nomenklatura Scalona - Pozycja taryfowa - Etui na pióra)

(2004/C 217/18)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-400/03, której przedmiotem jest skierowany do Trybunału na mocy art. 234 WE przez Tribunal d'instance du VII (1) arrondissement de Paris (Francja) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między Waterman SAS, uprzednio Waterman SA, a Directeur général des douanes et droits indirects orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie zgodności wyjaśnień do podpozycji 4202 12 11 i 4202 12 19 Nomenklatury Scalonej, zawartych w komunikacie Komisji zatytułowanym „Wyjaśnienia do Nomenklatury Scalonej Wspólnot Europejskich” (Dz.U. C 199 z 2000 r., str. 1) z nomenklaturą scaloną Wspólnej Taryfy Celnej zawartą w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256, str. 1), zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2263/2000 z dnia 13 października 2000 r. (Dz.U. L 264, str. 1), Trybunał (czwarta izba), w składzie: J.N. Cunha Rodrigues, prezes izby, J.-P. Puissochet i K. Lenaerts (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: L. Hewlett, główny administrator, wydał w dniu 8 lipca 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

Analiza zadanego pytania nie wykazała istnienia jakichkolwiek danych mogących wpłynąć na ważność wyjaśnień do podpozycji 4202 12 11 i 4202 12 19 Nomenklatury Scalonej, zawartych w komunikacie Komisji zatytułowanym „Wyjaśnienia do Nomenklatury Scalonej Wspólnot Europejskich”.

(1) Dz.U. C 275 z 15.11.2003.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/10

WYROK TRYBUNAŁU

(czwartej izby)

z dnia 1 lipca 2004 r.

w sprawie C-448/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa - Brak transpozycji dyrektywy 98/44/WE)

(2004/C 217/19)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-448/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: K. Banks) przeciwko Republice Francuskiej (pełnomocnicy: G. de Bergues i A. Bodard-Hermant), której przedmiotem jest stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych (Dz. U. L 213, str. 13), a w każdym razie nie informując o tych przepisach Komisji, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 15 tej dyrektywy, Trybunał (czwarta izba), w składzie: J. N. Cunha Rodrigues, prezes izby, J.-P. Puissochet i F. Macken (sprawozdawca), sędziowie, rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 1 lipca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy 98/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 1998 r. w sprawie ochrony prawnej wynalazków biotechnologicznych, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 15 tej dyrektywy.

2)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 289 z 29.11.2003 r.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/11

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) na podstawie postanowienia z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie Acquedotto De Ferrari Galliera s.p.a. przeciwko Provincia di Genova i innym

(Sprawa C-241/04)

(2004/C 217/20)

Dnia 8 czerwca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) wydanego dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie Acquedotto De Ferrari Galliera s.p.a. przeciwko Provincia di Genova i innym.

Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

—

Czy wykładnia art 12, 28, 43, 49 i 86 Traktatu WE dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 7 grudnia 2000 r., C-324/98, w sprawie Teleaustria, ma zastosowanie i wiąże sąd krajowy również w sprawie, w której nie występuje rzeczywista lub potencjalna groźba dyskryminacji ze względu na narodowość?

—

Czy art. 12, 28, 43, 49 i 86 Traktatu WE, w świetle wykładni dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 7 grudnia 2000 r., C-324/98, Teleaustria, pozwalają Państwom Członkowskim, w okresie dostosowywania krajowej regulacji, wprowadzić przepisy przejściowe chroniące umowy koncesyjne na usługi publiczne, które zostały uprzednio udzielone bez przeprowadzenia przetargu i na jaki okres czasu takie przepisy mogą zostać wprowadzone?

—

Czy wykładni art. 86 ust. 2 można dokonywać w ten sposób, że pozwala on na odstępstwo od art. 12, 28, 43 i 49 Traktatu WE (zgodnie z wykładnią tych artykułów dokonaną przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 7 grudnia 2000 r. C-324/98, dotyczącym obowiązku zawierania umów koncesyjnych na usługi publiczne w drodze przetargu), ograniczone do powierzenia usług na ściśle określony i utrzymany w rozsądnych granicach okres przejściowy, gdy konkretna sytuacja będąca przedmiotem oceny sądu krajowego jest tego rodzaju, że przeprowadzenie przetargu w celu zawarcia umowy koncesyjnej na usługi publiczne w ogólnym interesie gospodarczym, takie jak zintegrowane usługi wodociągowe, mogłoby mieć ujemny wpływ na terminową realizację, rozpoczęcie i zarządzanie tymi usługami?

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/11

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) na podstawie postanowienia z 22 kwietnia 2004 r. w sprawie Acquedotto Nicolay s.p.a. przeciwko Provincia di Genova i innym

(Sprawa C-242/04)

(2004/C 217/21)

Dnia 8 czerwca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) wydanego 22 kwietnia 2004 r. w sprawie Acquedotto Nicolay s.p.a. przeciwko Provincia di Genova i innym.

Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

—

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/12

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven na podstawie orzeczenia z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie Transport Maatschappij Traffic B.V. przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken

(Sprawa C-247/04)

(2004/C 217/22)

Dnia 11 czerwca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie orzeczenia College van Beroep voor het bedrijfsleven, wydanego dnia 28 maja 2004 r. w sprawie Transportmaatschappij Traffic B.V. przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken.

College van Beroep voor het bedrijfsleven zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy pojęcie „prawnie należna” w art. 236 Wspólnotowego Kodeksu Celnego („WKC”) (1) powinno być interpretowane w ten sposób, że odnosi się wyłącznie do faktu spełnienia przesłanek powstania długu celnego, wskazanych w rozdziale 2 tytułu VII WKC, czy też w ten sposób, że kwota jest prawnie należna tylko wówczas, gdy nie mogą zostać wskazane żadne podstawy zaskarżenia powiadomienia o kwocie należności celnych, w tym również w oparciu o przepisy krajowe obowiązujące na podstawie art. 4 ust. 23 WKC.

(1) Dz.U. L 302, z dnia 13 października 1992 r., str. 1.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/12

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven na podstawie postanowienia z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie Koninklijke Coöperatie Cosun U.A. przeciwko Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

(Sprawa C-248/04)

(2004/C 217/23)

Dnia 11 czerwca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia College van Beroep voor het bedrijfsleven (Sąd Administracyjny ds. Handlu i Przemysłu), wydanego dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie Koninklijke Coöperatie Cosun U.A. przeciwko Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (Ministerstwo Rolnictwa, Przyrody i Jakości Żywności).

College van Beroep voor het bedrijfsleven zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Jeżeli możliwość umorzenia na podstawie art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 1430/79 (1), obecnie zastąpionego przez art. 239 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, nie ma zastosowania do opłat od cukru C będących przedmiotem niniejszego postępowania, czy rozporządzenie Rady (EWG) nr 1785/81 (2) z dnia 30 czerwca 1981 r. o wspólnej organizacji rynku w sektorze cukru oraz rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2670/81 (3) z dnia 14 września 1981 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące produkcji cukru, są w całości lub części nieważne w świetle braku możliwości zwrotu lub umorzenia opłat od cukru C z określonych powodów wynikających z zasad słuszności?

W razie pozytywnej odpowiedzi na powyższe pytanie, czy wygasa obowiązek prawny poniesienia opłat od cukru C, bądź, czy właściwe władze zainteresowanego Państwa Członkowskiego i/lub Komisja mogą podjąć decyzję o odstąpieniu od nałożenia opłat na ilości cukru C na podstawie art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 2670/81 jeżeli stronie zobowiązanej do poniesienia opłat nie może być zarzucone wprowadzenie w błąd lub niezachowanie należytej staranności, które mogły przyczynić się do faktu nie dokonania planowanego wywozu tych ilości, a w interesie prowadzonego przez władze krajowe postępowania w zakresie naruszeń i nieprawidłowości, strona ta nie została poinformowana o tym postępowaniu?

(1) Dz.U. L 175, 12 lipca 1979 r., str. 1.

(2) Dz.U. L 177, 1 lipca 1981 r., str. 4.

(3) Dz.U. L 262, 16 września 1981 r., str. 14.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/12

Skarga wniesiona dnia 14 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-255/04)

(2004/C 217/24)

Dnia 14 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Francuskiej sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez E. Traversa i A.-M. Rochaud - Joët, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

—

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że:

—	uzależniając udzielenie licencji dla biura pośrednictwa pracy dla artystów mających swe przedsiębiorstwo w innym Państwie Członkowskim, od spełnienia kryterium zainteresowania działalnością biura ze względu na potrzeby artystów w zakresie zatrudnienia,

—	narzucając domniemanie odnoszące się do systemu płac stosowane wobec artysty uznanego za usługodawcę mającego swe przedsiębiorstwo w jego Państwie Członkowskim pochodzenia, gdzie zazwyczaj świadczy analogiczne usługi,

—	Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom nałożonym na nią przez art. 43 i 49 WE, oraz o obciążenie Republiki Francuskiej kosztami.

Zarzuty prawne i główne argumenty:

System udzielania licencji usługodawcom mającym swe przedsiębiorstwo w innym Państwie Członkowskim, a nieposiadającym licencji wydanej na podobnych warunkach w ich Państwie pochodzenia, polega na całkowicie mechanicznym zastosowaniu tego samego systemu, który obowiązuje usługodawców mających swe przedsiębiorstwo we Francji i zupełnie nie uwzględnia dowodów i gwarancji już przedstawionych w kraju pochodzenia. Narzucenie francuskiego systemu udzielania licencji na tych warunkach wychodzi poza to, co jest niezbędne dla ochrony interesów przedmiotowych artystów. Z drugiej strony, kryterium zainteresowania działalnością biura ze względu na potrzeby artystów w zakresie zatrudnienia pozostawia ministrowi pracy, odpowiedzialnemu za udzielenie bądź cofnięcie licencji, całkowitą swobodę w podjęciu decyzji o wyłączeniu z rynku usługodawcy zagranicznego z powodu istnienia we Francji wystarczającej liczby francuskich licencjonowanych biur pośrednictwa pracy.

Jeśli chodzi o domniemanie odnoszące się do systemu płac stosowane wobec artysty uznanego jako usługodawca w jego Państwie Członkowskim pochodzenia, gdzie zazwyczaj świadczy on analogiczne usługi, to ogranicza ono swobodny przepływ usług w takim stopniu, w jakim może ono uniemożliwić bądź utrudnić działalność usługodawcy w innym Państwie Członkowskim, gdzie świadczy on analogiczne usługi zgodnie z prawem, a także wychodzi poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia podstawowych celów przyjętego domniemania. Ponadto obalenie tego domniemania jest bardzo trudne, a wywiera ono skutki nie tylko w obszarze zabezpieczenia społecznego, ale także urlopów płatnych i dodatkowych ubezpieczeń emerytalnych. Chociaż domniemanie jest stosowane w ten sam sposób wobec artystów francuskich i artystów pochodzących z innych Państw Członkowskich, stanowi ono ograniczenie, które w sposób nieproporcjonalny w stosunku do zamierzonego celu utrudnia lub czyni mniej atrakcyjną działalność artystów mających przedsiębiorstwo w Państwie Członkowskim, gdzie zazwyczaj świadczą analogiczne usługi.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/13

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Court of Appeal (Anglia i Walia), Wydział Cywilny, z dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawach Michael Jason Clarke przeciwko Frank Staddon Ltd oraz J.C. Caulfield, C.F. Caulfield i K.V. Barnes przeciwko Marshalls Clay Products Ltd

(Sprawa C-257/04)

(2004/C 217/25)

Dnia 16 czerwca 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Court of Appeal (Anglia i Walia), Wydział Cywilny Civil, wydanego dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawach Michael Jason Clarke przeciwko Frank Staddon Ltd, oraz J.C. Caulfield, C.F. Caulfield, K.V. Barnes przeciwko Marshalls Clay Products Ltd.

Court of Appeal zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy porozumienie wiążące na mocy umowy pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, przewidujące, że określona część wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi stanowi „wynagrodzenie za czas urlopu” tego pracownika (porozumienie nazywane.„rolled-up holiday pay”) stanowi naruszenie prawa pracownika do corocznego płatnego urlopu zgodnie z art. 7 dyrektywy dotyczącej czasu pracy? (1)

Czy odpowiedź na pytanie 1 brzmiałaby inaczej, gdyby pracownik otrzymywał takie samo wynagrodzenie przed i po wejściu w życie wiążącego porozumienia, tak że wynikiem porozumienia nie byłoby ustanowienie dodatkowego wynagrodzenia, lecz przyporządkowanie części wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi do wynagrodzenia za czas urlopu?

3)	Czy, w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1, stanowi naruszenie prawa do corocznego płatnego urlopu zgodnie z art. 7, jeżeli wynagrodzenie to zostanie zaliczone i może zostać przeciwstawione prawu przyznanemu przez dyrektywę?

Czy w celu wykonania obowiązku wynikającego z art. 7 dyrektywy 93/104/WE, mającego na celu zagwarantowanie pracownikowi prawa do corocznego płatnego urlopu w wymiarze co najmniej czterech tygodni jest niezbędnym, aby wynagrodzenie to zostało wypłacone w okresie, w którym przebywa on na corocznym urlopie, czy też dla wypełnienia art. 7 wystarczy, żeby wynagrodzenie to było wypłacane w ciągu roku w ratach?

(1) Dyrektywa Rady nr 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy. Dz.U. L 307, 13.12.1993, str. 18-24

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/13

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia the High Court of Justice, The Person Appointed by Lord Chancellor (osoby mianowanej przez Lorda Kanclerza) zgodnie z art. 76 Trade Marks Act 1994, w odwołaniu od decyzji Registrar of Trade Marks, wydanego dnia 26 maja 2004 r., w sprawie Elizabeth Emanuel przeciwko Continental Shelf 128 Ltd

(Sprawa C-259/04)

(2004/C 217/26)

Dnia 16 kwietnia 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia High Court of Justice, The Person Appointed by Lord Chancellor (osoby mianowanej przez Lorda Kanclerza) zgodnie z art. 76 Trade Marks Act 1994, w odwołaniu od decyzji Registrar of Trade Marks, wydanego dnia 26 maja 2004 r., w sprawie Elizabeth Emanuel przeciwko Continental Shelf 128 Limited.

High Court of Justice zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Art. 3 ust. 1 litera g) dyrektywy Rady nr 89/104 (1)

Czy znak towarowy ma charakter wprowadzający w błąd opinię publiczną i dlatego na mocy art. 3 ust. 1 lit. g) dyrektywy 89/104 nie podlega rejestracji w następujących okolicznościach:

a)	wartość niematerialna (goodwill) związana ze znakiem towarowym została przeniesiona wraz z przedsiębiorstwem wytwarzającym towary, do których znak towarowy się odnosi;

b)	przed przeniesieniem znak towarowy oznaczał dla znacznej części istotnej opinii publicznej, że przy projektowaniu lub tworzeniu towarów, w odniesieniu do których był używany, zaangażowana była konkretna osoba;

c)	po przeniesieniu nabywca zgłosił znak towarowy do rejestracji; oraz

w chwili zgłoszenia znaczna część istotnej opinii publicznej pozostawała w błędzie co do tego, że używanie znaku towarowego oznacza, że ta konkretna osoba w dalszym ciągu była zaangażowana w projektowanie lub tworzenie towarów, w odniesieniu do których znak był używany, a to przekonanie mogło wpłynąć na jej zachowania nabywcze?

Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 nie jest w całości twierdząca, co jeszcze należy wziąć pod uwagę przy ocenie, czy znak towarowy ma charakter wprowadzający w błąd opinię publiczną i z tego powodu nie podlega rejestracji na mocy art. 3 ust 1 lit. g), oraz w szczególności, czy ma znaczenie, że ryzyko wprowadzenia w błąd z czasem maleje?

Art. 12 ust. 2 lit. b) dyrektywy Rady nr 89/104

Czy zarejestrowany znak towarowy może wprowadzać w błąd opinię publiczną w wyniku używania go przez właściciela lub za jego zgodą i stąd podlega wygaśnięciu na mocy art. 12 ust. 2 lit. b) w następujących okolicznościach:

a)	zarejestrowany znak towarowy i wartość niematerialna (goodwill) z nim związana zostały przeniesione wraz z przedsiębiorstwem wytwarzającym towary, do których znak towarowy się odnosi,

b)	przed przeniesieniem znak towarowy oznaczał dla znacznej części istotnej opinii publicznej, że przy projektowaniu lub tworzeniu towarów, w odniesieniu do których był używany, zaangażowana była konkretna osoba;

c)	po przeniesieniu złożono wniosek o wygaśnięcie rejestracji, oraz

w chwili złożenia wniosku znaczna część istotnej opinii publicznej pozostawała w błędzie co do tego, że używanie znaku towarowego oznacza, że ta konkretna osoba w dalszym ciągu była zaangażowana w projektowanie lub tworzenie towarów, w odniesieniu do których znak był używany, a to przekonanie mogło wpłynąć na zachowania nabywcze tej części opinii publicznej?

Jeżeli odpowiedź na pytanie 3 nie jest całkowicie twierdząca, co jeszcze należy wziąć pod uwagę przy ocenie, czy zarejestrowany znak towarowy może wprowadzić w błąd opinię publiczną w wyniku używania przez właściciela lub za jego zgodą i stąd podlega wygaśnięciu na podstawie art. 12 ust. 2 lit. b), a w szczególności, czy jest istotne, że ryzyko wprowadzenia w błąd z czasem może maleć?

(1) Pierwsza dyrektywa Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżanie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/14

Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-260/04)

(2004/C 217/27)

Dnia 17 czerwca 2004 r. Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez K. Wiednera, C. Cattabrigę i L. Visaggio, działających w charakterze pełnomocników, wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że ministerstwo finansów odnawiając 329 zezwoleń na przyjmowanie zakładów na wyścigi konne bez przeprowadzenia uprzedniego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, Republika Włoska naruszyła ogólną zasadę zachowania przejrzystości i obowiązek jawności wynikający z przepisów Traktatu WE dotyczących swobody przedsiębiorczości art. 43 i nast. i swobody świadczenia usług art. 49 i nast.;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Chociaż zezwolenia na przyjmowanie zakładów na wyścigi konne nie wchodzą w zakres stosowania dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (1), to nie mniej jednak ze sprawy C-324/98 Telaustria (2) jasno wynika, że organy krajowe, które udzielają takich zezwoleń, są zobowiązane do przestrzegania podstawowych zasad Traktatu, a w szczególności zasady zakazu dyskryminacji ze względu na narodowość, zawartej w przepisach Traktatu WE dotyczących swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług (odpowiednio art. 43 i nast. i art. 49 i nast.).

Te same zasady stosuje się zarówno do udzielania zezwoleń jak i do ich przedłużania i odnawiania. W prawie wspólnotowym przedłużenie lub odnowienie zezwolenia jest odpowiednikiem przyznania nowego zezwolenia, wobec tego musi być ono zgodne z tym prawem.

Trybunał wyjaśnił w sprawie C-275/98 Unitron Scandinavia przeciwko 3-S (3), że zasada zakazu dyskryminacji ze względu na narodowość „oznacza między innymi obowiązek zachowania przejrzystości w celu umożliwienia organowi udzielającemu zezwolenie upewnienia się, że zasada ta została spełniona”.

Obowiązek zachowania przejrzystości, który spoczywa na organie udzielającym zamówienia, polega na zapewnieniu na rzecz każdego potencjalnego oferenta odpowiedniego poziomu jawności, umożliwiającego otwarcie rynku zamówień publicznych dla konkurencji, oraz zagwarantowania możliwości kontrolowania bezstronności postępowania.

Zdaniem Komisji jest ewidentnym, że nie przeprowadzając postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w sytuacji odnowienia wspomnianych 329 zezwoleń na przyjmowanie zakładów na wyścigi konne do dnia 1 stycznia 2006 r. na rzecz obecnych posiadaczy, władze włoskie nie zachowały powołanej powyżej zasady zachowania przejrzystości.

(1) Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1.

(2) [2000] Zb. Orz. I-10745.

(3) [1999] Zb. Orz. I-8291, pkt 31.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/15

Skarga wniesiona dnia 29 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-275/04)

(2004/C 217/28)

Dnia 29 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Królestwu Belgii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez C. Giolito i G. Wilmsa, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że:

—	nie księgując, zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) rozporządzenia 1150/2000 (1), w wyznaczonym terminie ustalonych należności; oraz

—

nie sprawdzając, czy od dnia 1 stycznia 1995 r. miały miejsce inne opóźnienia w udostępnianiu środków własnych będące następstwem spóźnionego zaksięgowania, o którym mowa w art. 6 ust. 3 lit. a) rozporządzenia 1150/2000, niszcząc rejestry obejmujące ten okres i nie przekazując ich Komisji w celu umożliwienia jej obliczenia odsetek za zwłokę należnych zgodnie z art. 11 rozporządzenia 1552/89 (2) z tytułu spóźnionego udostępnienia środków własnych;

Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 6 ust. 3, art. 9, 10 i 11 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (3), które, z mocą od 31 maja 2000 r. uchyliło i zastąpiło mające ten sam przedmiot rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 25 maja 1989 r. wykonujące decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (4) oraz art. 10 Traktatu WE.

2)	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty prawne i główne argumenty

Brak poszanowania przepisów wspólnotowych przez Królestwo Belgii w dziedzinie zapisów księgowych doprowadził do istnienia opóźnień w udostępnianiu środków własnych. Państwa Członkowskie są zobowiązane do dokonywania zapisów księgowych kwot ustalonych należności, w odniesieniu do których zostało ustanowione zabezpieczenie i które nie są kwestionowane, zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) rozporządzenia 1150/2000 („Zaksięgowanie A”), podczas gdy zaksięgowanie, o którym mowa w art. 6 ust. 3 lit. b) tego rozporządzenia („Zaksięgowanie B”) jest zastrzeżone wyłącznie dla ustalonych należności, które nie zostały jeszcze pobrane i dla których nie zostało ustanowione zabezpieczenie. Kwoty objęte zabezpieczeniem ustanowionym w ramach zewnętrznej procedury tranzytowej (T1, karnet TIR, karnet ATA, itd.) mogą zostać wykazane w oddzielnym zaksięgowaniu tylko pod warunkiem, że zostały prawidłowo zakwestionowane, co oznacza w szczególności przestrzeganie terminów oraz wniesienie skargi na piśmie.

Komisja nie może przyjąć wyjaśnień przedstawianych przez Belgię, mających na celu usprawiedliwienie stwierdzonych anomalii i opóźnień w zaksięgowaniu.

(1) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1150/2000 z dnia 22 maja 2000 r. wykonujące decyzję 94/728/WE, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 130, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 1552/89 z dnia 25 maja 1989 r. wykonujące decyzję 88/376/EWG, Euratom w sprawie systemu środków własnych Wspólnot (Dz.U. L 155, str. 1).

(3) Dz.U. L 293, str. 9.

(4) Dz.U. L 185, str. 24.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/15

Skarga wniesiona dnia 1 lipca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-282/04)

(2004/C 217/29)

Dnia 30 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Królestwu Niderlandów, sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez Hansa Støvlbæka i Alberta Nijenhuisa, działających w charakterze pełnomocników.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

orzeczenie, iż Królestwo Niderlandów nie wykonało obowiązków ciążących na nim zgodnie z art. 56 i art. 43 TWE, poprzez utrzymanie niektórych postanowień statutu spółki Koninklijke KPN NV, zgodnie z którymi w skład kapitału spółki wchodzi także specjalna akcja imienna, znajdująca się w posiadaniu Państwa Niderlandzkiego, przyznającą szczególne uprawnienia dotyczące zatwierdzania określonych decyzji podejmowanych przez kompetentne organy spółki.

—	obciążenie kosztami Królestwa Niderlandów.

Zarzuty i główne argumenty

W 1998 r. spółka Koninklijke PTT Nederland NV została podzielona na dwie niezależne spółki: Koninklijke KPN NV (KPN) dla prowadzenia działalności z zakresu telekomunikacji, oraz TNT POSTGROEP NV (TPG), dla prowadzenia działalności z zakresu logistyki i dystrybucji. Kapitał spółki składa się z akcji zwykłych i uprzywilejowanych oraz z jednej specjalnej akcji imiennej, przyznającej określone uprawnienia. Akcja ta znajduje się aktualnie w posiadaniu Państwa Niderlandzkiego.

W myśl postanowień statutu, ta specjalna akcja przyznaje szczególne uprawnienia dotyczące zatwierdzania określonych decyzji podejmowanych przez kompetentne organy spółki.

Zdaniem Komisji, prawa związane z posiadaniem tejże akcji ograniczają swobodny przepływ kapitału i swobodę przedsiębiorczości. Uprawnienia te, nawet jeżeli nie posiadają wyraźnie dyskryminującego charakteru, mogą utrudniać zakup akcji przedmiotowej spółki i zniechęcić inwestorów innych Państw Członkowskich do inwestowania w kapitał tejże spółki. Uprawnienia te powodują w szczególności znaczne ograniczenie praw, które w zwykłym stanie rzeczy przysługiwałyby przy inwestycjach bezpośrednich w spółkę KPN. W konsekwencji, mogą one naruszać swobodny przepływ kapitału, stanowiąc tym samym ograniczenie w przepływie kapitału w rozumieniu art. 56 TWE.

Biorąc pod uwagę, że owe specjalne uprawnienia stwarzają dla Państwa Niderlandzkiego możliwość sprawowania kontroli nad zarządzaniem spółką i bieżącą działalnością spółki, należy stwierdzić, iż wpływają one ponadto na inwestycje bezpośrednie, dlatego też mogą stanowić ograniczenie swobody przedsiębiorczości ustanowionej art. 43 TWE.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/16

Skarga wniesiona dnia 1 lipca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów

(Sprawa C-283/04)

(2004/C 217/30)

Dnia 1 lipca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Królestwu Niderlandów, sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez Hansa Støvlbæka i Alberta Nijenhuisa, działających w charakterze pełnomocników.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

orzeczenie, iż Królestwo Niderlandów nie wykonało obowiązków ciążących na nim zgodnie z art. 56 i art. 43TWE, poprzez utrzymanie niektórych postanowień statutu spółki TPG, zgodnie z którymi w skład kapitału spółki wchodzi także specjalna akcja imienna, znajdująca się w posiadaniu Państwa Niderlandzkiego, przyznającą szczególne uprawnienia dotyczące zatwierdzania określonych decyzji podejmowanych przez kompetentne organy spółki.

—	obciążenie kosztami Królestwa Niderlandów.

Zarzuty i główne argumenty

W myśl postanowień statutu, ta specjalna akcja przyznaje szczególne uprawnienia dotyczące zatwierdzania określonych decyzji podejmowanych przez kompetentne organy spółki.

Zdaniem Komisji, prawa związane z posiadaniem tejże akcji ograniczają swobodny przepływ kapitału i swobodę przedsiębiorczości. Uprawnienia te, nawet jeżeli nie posiadają wyraźnie dyskryminującego charakteru, mogą utrudniać zakup akcji przedmiotowej spółki i zniechęcić inwestorów innych Państw Członkowskich do inwestowania w kapitał tejże spółki. Uprawnienia te powodują w szczególności znaczne ograniczenie praw, które w zwykłym stanie rzeczy przysługiwałyby przy inwestycjach bezpośrednich w spółkę TPG. W konsekwencji, mogą one naruszać swobodny przepływ kapitału, stanowiąc tym samym ograniczenie w przepływie kapitału w rozumieniu art. 56 TWE.

Komisja nie zaprzecza, iż konieczność zagwarantowania dobrze funkcjonującego systemu pocztowego, może stanowić nadrzędną rację z punktu widzenia interesu publicznego. Nie mniej jednak, Komisja wskazuje na okoliczność, iż prawa związane z posiadaniem „złotej akcji” odnoszą się także do usług pocztowych, które nie należą do usług powszechnych określonych w dyrektywie 97/67/WE ( na przykład usługi ekspresowe lub logistyczne), co oznacza, że za podobnymi usługami nie przemawia przekonywujący interes publiczny, który usprawiedliwiałby ograniczenie podstawowych zasad TWE. Ponadto władze niderlandzkie nie wykorzystały wszystkich możliwości przewidzianych w dyrektywie 97/67/WE celem zagwarantowania świadczenia powszechnych usług pocztowych. W tym kontekście należy wskazać, że w dyrektywie 2002/39/WE poszerzono zakres możliwości pozwalających Państwom Członkowskim na ustanowienie takich instrumentów kontroli i procedur szczególnych, które zagwarantują należyte wykonywanie zastrzeżonych usług. W związku z tym wydaje się, że zastosowanie mechanizmu specjalnych uprawnień jest nieproporcjonalne do oczekiwanego celu. W końcu należy podkreślić, iż uznaniowy charakter wykonywania specjalnych uprawnień stoi w sprzeczności z wymogami ustalonymi orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/17

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale di Oristano na podstawie postanowienia z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie Medda Ignazio przeciwko Banco Napoli SpA i Regione Autonomia della Sardegna

(Sprawa C-285/04)

(2004/C 217/31)

Dnia 1 lipca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Tribunale di Oristano, wydanego dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie Medda Ignazio przeciwko Banco Napoli SpA i Regione Autonomia della Sardegna.

Tribunale di Oristano zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące ważności decyzji Komisji Europejskiej nr 97/612/WE (1) w świetle następujących jej wad prawnych:

a)	brak kompetencji Komisji do wydania zaskarżonej decyzji z powodu naruszenia art. 32 w związku z art. 33, 34, 35, 36, 37 i 38 TUE,

b)	naruszenie przepisów regulujących przebieg postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 1 TUE,

c)	naruszenie przepisów regulujących przebieg postępowania przewidzianego w art. 88 ust. 2 i 3 TUE,

d)	wadliwość uzasadnienia decyzji w rozumieniu art. 253 w związku z art. 88 ust. 3 i 87 ust 1 TUE,

e)	naruszenie i nieprawidłowe zastosowanie „procedur przewidzianych dla pomocy gospodarstwom rolnym znajdującym się w trudnościach” i „wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy publicznej na ratowanie i restrukturyzację przedsiębiorców w trudnościach”,

f)	naruszenie zasady ochrony zaufania.

(1) Dz.U. L 248 z 11 września 1997 r., str. 27.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/17

Odwołanie wniesione dnia 5 lipca 2004 r. przez Eurocermex SA od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie T-399/02: Eurocermex SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa C-286/04 P)

(2004/C 217/32)

Dnia 5 lipca 2004 r. Eurocermex SA (telefaks z dnia 29 czerwca 2004 r.), reprezentowana przez A. Bertrand, avocat, wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie T-399/02: Eurocermex SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM).

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	zmianę wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 29 kwietnia 2004 r.,

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Zarzuty i główne argumenty:

Sąd Pierwszej Instancji poddał analizie poszczególne elementy składające się na zgłoszony znak towarowy. Utrzymując w mocy decyzję Izby Odwoławczej uznał, że elementy te znamionował brak odróżniającego charakteru, uniemożliwiający konsumentowi identyfikację pochodzenia produktu. Czyniąc tak, Sąd miał na myśli, aby oddzielić poszczególne elementy, poddać je odrębnej ocenie i w ten sposób odmówić zgłoszonemu znakowi towarowemu jakiegokolwiek charakteru odróżniającego. Stanowi to istotny błąd w rozumowaniu oraz istotne naruszenie prawa, jako że rozpatrzeniu podlegać winna całościowa ocena znaku, który został zgłoszony, a nie poszczególnych jego elementów rozpatrywanych oddzielnie.

W każdym bądź razie, znak towarowy uzyskał swój odróżniający charakter w drodze powszechnego posługiwania się nim, co jest faktycznie oznaką przywiązania do produktu i/lub przedsiębiorstwa.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de Police de Neufchâteau (Belgia) na podstawie orzeczenia z dnia 4 czerwca 2004 r. w sprawie Ministère public przeciwko Henri'emu Léonowi Schmitzowi

(Sprawa C-291/04)

(2004/C 217/33)

Dnia 9 lipca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie orzeczenia Tribunal de Police de Neufchâteau (Belgia) wydanego dnia 4 czerwca 2004 r. w sprawie Ministère public przeciwko Henri'emu Léonowi Schmitzowi.

Tribunal de Police de Neufchâteau (Belgia) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy art. 10, 39, 43 i 49 Traktatu WE sprzeciwiają się temu, aby Państwo Członkowskie przyjęło środki nakładające na pracownika zamieszkującego na jego terytorium obowiązek zarejestrowania tam pojazdu w sytuacji, gdy pojazd ten stanowi własność jego pracodawcy, spółki zarejestrowanej w innym Państwie Członkowskim, z którą łączy tego pracownika umowa o pracę, w której jednak jednocześnie jest on akcjonariuszem, sprawuje funkcję członka zarządu, pełnomocnika do spraw zwykłego zarządu lub podobną funkcję.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/18

Skarga wniesiona dnia 14 lipca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-299/04)

(2004/C 217/34)

Dnia 14 lipca 2004 roku r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Republice Greckiej wniesiona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez Theofanisa Christoforou, doradcę prawnego i Karolinę Mojzeszowicz, ze służb prawnych.

—

Stwierdzenie, że nie przyjmując w terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wdrożenia dyrektywy Komisji nr 2002/77/WE (1) z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej, lub w każdym razie nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy tej dyrektywy.

—	Obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na wprowadzenie w życie dyrektywy upłynął dnia 14 lipca 2003 r.

(1) Dz.U. L 249 z 17.9.2002, str. 21.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/19

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 10 czerwca 2004 r.

w sprawie T-275/01 Mercedes Alvarez Moreno przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (1)

(Urzędnicy - Pracownik pomocniczy - Tłumacz konferencyjny - Artykuł 74 Warunków zatrudnienia innych pracowników - Ustanie zatrudnienia)

(2004/C 217/35)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-275/01, Mercedes Alvarez Moreno, zamieszkałej w Berlinie (Niemcy), reprezentowanej przez G. Vandersandena, avocat, przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (pełnomocnicy: H. von Hertzem i J. de Wachter), mającej za przedmiot, z jednej strony wniosek o uchylenie decyzji w sprawie niezatrudniania tłumaczy konferencyjnych, którzy osiągnęli wiek 65 lat a z drugiej strony wniosek o przyznanie odszkodowania, Sąd (piąta izba) w składzie: R. García-Valdecasas, prezes oraz P. Lindh i J. D. Cooke, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 10 czerwca 2004 r. wyrok, który zawiera następujące rozstrzygnięcie:

1)	Decyzja Parlamentu z dnia 30 listopada 2000 r., doręczona stronie skarżącej w dniu 10 lutego 2001 r. oraz decyzja Parlamentu z dnia 19 lipca 2001 r. oddalająca zażalenie strony skarżącej, zostają uchylone;

2)	Skarga zostaje odrzucona w pozostałej części;

3)	Parlament zostaje obciążony całością kosztów.

(1) Dz.U. C 3 z 5.1.2002.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/19

Skarga wniesiona dnia 26 kwietnia 2004 r. przez Ericha Drazdansky'ego przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-158/04)

(2004/C 217/36)

Język postępowania do określenia na mocy art. 131§2 regulaminu – język, w którym została sporządzona skarga: niemiecki

Dnia 26 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki towarowe i Wzory) przez Ericha Drazdansky'ego zamieszkałego w Wiener Neustadt (Austria), reprezentowanego przez A. Lesba, Rechtsanwalt.

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą była The Concentrate Manufacturing Company of Ireland, also trading as Seven-Up International z siedzibą w Hamilton (Bermudy).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zasądzenie przywrócenia do stanu poprzedniego;

—	w przypadku nieuwzględnienia, o uchylenie decyzji Urzędu i przekazanie wniosku do ponownego rozpatrzenia;

—	w każdym przypadku obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona skarżąca zgłosiła w pozwanym Urzędzie słowny znak towarowy „UUP'S” dla towarów z klasy 32 (zgłoszenie nr 1 968 676). The Concentrate Manufacturing Company of Ireland, właścicielka wspólnotowego i hiszpańskiego słownego znaku towarowego „UP” dla towarów z klas 30 i 32 wniosła sprzeciw od rejestracji tego znaku towarowego.

Decyzją z dnia 31 lipca 2003 r., doręczoną faksem dnia 1 sierpnia 2003 r., Wydział Sprzeciwów uznał sprzeciw. Pismem z dnia 1 października 2003 r., które wpłynęło do Urzędu dnia 7 października 2003 r., strona skarżąca wniosła odwołanie od powyższej decyzji. Pismem z dnia 23 października 2003 r. biuro Izby Odwoławczej zwróciło stronie skarżącej uwagę, iż odwołanie zostało wniesione po terminie i wezwało stronę skarżącą do zajęcia stanowiska w tej sprawie. Strona skarżąca wniosła następnie wniosek o przywrócenie do stanu poprzedniego.

Decyzją z dnia 3 marca 2004 r. Druga Izba Odwoławcza Urzędu odrzuciła wymieniony wniosek i odwołanie strony skarżącej.

Strona skarżąca podnosi, iż odwołanie zostało podpisane przez pełnomocnika strony skarżącej w ostatnim dniu terminu i złożone do korespondencji, przeznaczonej do wysłania faksem. Osoba odpowiedzialna za wysyłanie poczty, po uiszczeniu opłaty od odwołania, błędnie nie odłożyła pisma z powrotem do korespondencji przeznaczonej do wysłania faksem, tylko do tej, podlegającej wysłaniu listem poleconym.

Strona skarżąca podnosi, że Urząd w zaskarżonej decyzji błędnie zastosował przepisy rozporządzenia nr 40/94 dotyczące przywrócenia do stanu poprzedniego. Przy właściwym zastosowaniu, powinien dojść do wniosku, że w przedmiotowym przypadku zaistniały przesłanki dla stwierdzenia przywrócenia do stanu poprzedniego, ponieważ nie miało miejsca żadne zawinienie organizacyjne, które stanowiłoby przeszkodę w przywróceniu oraz ponieważ należało zastosować przepisy rozporządzenia dotyczące opóźnionej płatności opłaty rejestracyjnej.

Strona skarżąca podnosi, że przedmiotowo rozchodzi się tu o przeoczenie lekkiego stopnia, którego, również przy zastosowaniu wszelkich ekonomicznie przewidywalnych środków, również organizacyjnych, nie dałoby się uniknąć. Należy także poddać pod rozwagę, że strona przeciwna w postępowaniu odwoławczym nie odczuła żadnych negatywnych skutków procesowych.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/20

Skarga wniesiona dnia 30 kwietnia 2004 r. przez Eugenio Branco Lda. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-162/04)

(2004/C 217/37)

Język postępowania: portugalski

Dnia 30 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Eugenio Branco Lda., z siedzibą w Lizbonie, Portugalia, reprezentowaną przez Bolota Belchiora, adwokata, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

Uchylenie decyzji Komisji z dnia 8 sierpnia 2004 r., którą odmówiono uwzględnienia wniosku o płatność salda końcowego dotyczącego procesu finansowania z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), oraz uznano określone wydatki przedstawione przez skarżącego za nie kwalifikujące się do współfinansowania, w związku z czym zmniejszyła się dotacja z EFS do działań dotyczących kształcenia zawodowego zatwierdzonych decyzją Komisji i zażądano od skarżącego zwrotu kwoty 39.899,07 Euro otrzymanej tytułem płatności zaliczkowej z EFS oraz tytułem narodowego współfinansowania państwa portugalskiego.

—	Obciążenie kosztami Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący złożył w dniu 29 czerwca 1986 r. do Departamento para os Asuntos do Fundo Social Europeu (DAFSE) państwa portugalskiego wniosek celem uzyskania z EFS finansowania działań dotyczących kształcenia zawodowego, które miały zostać przeprowadzone w okresie 2 stycznia 1987 r. do 31 grudnia 1987 r., a które uzyskały stosowną akceptację Komisji. Skarżący złożył do DAFSE wniosek o płatność salda końcowego, z którego wynikała kwota korzystna dla skarżącego. Po przeprowadzeniu analizy finansowej i dokumentowej skarżącego a także przedstawionych dokumentów dotyczących programu kształcenia zawodowego, decyzją z dnia 13 marca 1989 r. DAFSE zaakceptowało wniosek o płatność salda końcowego. Podobnie Komisja zaakceptowała przedmiotowy wniosek. Dnia 8 sierpnia 2004 r. Komisja podjęła zaskarżoną decyzję.

Zdaniem skarżącego wspomniana decyzja narusza rozporządzenie Rady (EWG) nr 2950/83 z dnia 17 października1983 r. dotyczące wprowadzenia w życie decyzji Rady 83/516/EWG w sprawie zadań Europejskiego Funduszu Społecznego, jako że skarżący spełniwszy skrupulatnie wszystkie wymogi ustaw, rozporządzeń, dyrektyw, kryteria i przesłanki, którym został poddany w momencie akceptacji wniosku o przyznanie pomocy z EFS, nabył osobiste prawa podmiotowe. W związku z tym zaskarżona decyzja narusza nabyte prawa.

Przedmiotowa decyzja narusza także zasadę ochrony zaufania do prawa i zasadę bezpieczeństwa prawnego, przez to, że decyzja akceptująca wniosek spowodowała wytworzenie u skarżącego przekonania o przysługującym mu prawie i prawnie uzasadnionego przekonania, że przeprowadzenie programu szkolenia zawodowego w uzgodniony sposób pozwoli mu na otrzymanie dotacji. Zdaniem skarżącego Komisja mogła już na początku roku 1989 wydać decyzję, którą teraz usiłuje wykonać, dopuszczając się przez to naruszenia zasady ochrony zaufania do prawa i bezpieczeństwa prawnego.

Ponadto, zaskarżana decyzja stanowi ciężkie pogwałcenie zasady proporcjonalności, jako że skarżący poniósł już koszty w przekonaniu, że Komisja wypełni swoje zobowiązanie i decyzję o przyznaniu pomocy.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/21

Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004 r. przez Przedsiębiorstwo Polmos Białystok przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-180/04)

(2004/C 217/38)

Język postępowania: angielski

Dnia 25 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), przez Przedsiębiorstwo Polmos Białystok z siedzibą w Białymstoku, Polska, reprezentowane przez C. Bercial Arias, lawyer.

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był także V S Vin Sprit AB.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 16 marca 2004 r. w sprawie R 430/2003-1, utrzymującej w mocy decyzję Wydziału Sprzeciwów nr 1200/2003 uwzględniającą sprzeciw nr B 432 635,

—	obciążenie Urzędu kosztami, włącznie z kosztami poniesionymi w postępowaniu w sprawie sprzeciwu i postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Strona skarżąca
Znak towarowy będący przedmiotem zgłoszenia:	Graficzny znak towarowy „ABSOLWENT B GRADUATE VODKA WÓDKA” dla towarów z klasy 33 (piwo itd.)
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	V & S Vin & Spirit AB
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Krajowy słowny znak towarowy „ABSOLUT”
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Argumenty przywołane w skardze:	Niemożność zastosowania art. 8 ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. c) rozporządzenia nr 40/94 (1). W tym kontekście strona skarżąca podnosi, że przedmiotowe znaki nie są do siebie podobne.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/21

Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004 r. przez Tokai Europe GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-183/04)

(2004/C 217/39)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 25 maja 2004 r. spółka Tokai Europe GmbH, Mönchengladbach (Republika Federalna Niemiec), reprezentowana przez adwokata G. Kroemera, wniosła do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 384/2004 z dnia 1 marca 2004 r. dotyczącego klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury Scalonej;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona skarżąca jest producentem zapalniczek i części do zapalniczek. Zwraca się ona przeciwko rozporządzeniu Komisji (WE) nr 384/2004.

Strona skarżąca utrzymuje, że podporządkowując na mocy zaskarżonego rozporządzenia kółka metalowe, importowane do Meksyku i Hongkongu w celu produkcji zapalniczek, podpozycji 961390 Nomenklatury Celnej jako części (zapalniczek), rozszerzony został zakres stosowania tej podpozycji poza jej brzmienie dosłowne. W ten sposób półprodukty występujące również w innych towarach, które nie mogą być klasyfikowane do pozycji 9613, są klasyfikowane jako części do zapalniczek. W tym względzie Komisja przekroczyła swoje granice uznania.

Następnie strona skarżąca podnosi, że Komisja uwzględniając przeznaczenie kółek metalowych do produkcji zapalniczek naruszyła zasadę klasyfikowania towarów według ich obiektywnego rodzaju. W uzasadnieniu wskazanego rozporządzenia zawarte jest mianowicie wyraźne odniesienie do przeznaczenia.

Ponadto strona skarżąca podnosi, że Komisja przy klasyfikowaniu kółek metalowych nie uwzględniła zaleceń Rady Współpracy Celnej dotyczących Zharmonizowanego Systemu (HS), przyjmując zgodnie ze swoim uzasadnieniem jako kryterium zaklasyfikowania w taryfie celnej przeznaczenie kółek metalowych, a nie kryterium rozpoznawalności.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/22

Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004r. przez Lancôme Parfums et Beauté & Cie przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-185/04)

(2004/C 217/40)

Język postępowania: francuski

Dnia 25 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego wniesiona przez spółkę Lancôme Parfums et Beauté & Cie, z siedzibą w Paryżu, reprezentowaną przez Muriel Antoine-Lalance, adwokata.

Stroną postępowania przed czwartą izbą odwoławczą była również Jacqueline Baudon.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji czwartej izby odwoławczej OHIM z dnia 11 marca 2004 r. (sprawa R 0039/2002-4) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy spółką Lancôme Parfums et Beauté & Cie i Jacqueline Baudon;

—	obciążenie Urzędu kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty:

Wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku o stwierdzenie nieważności:	Znak słowny AROMACOSMETIQUE- Wniosek nr 886 335, dla towarów klasy 3 (produkty kosmetyczne, kosmetyki pielęgnacyjne oraz kolorowe)
Właściciel znaku towarowego będącego przedmiotem wniosku o stwierdzenie nieważności:	Spółka skarżąca
Wniosek o stwierdzenie nieważności:	Jacqueline Bardon, właścicielka francuskiego znaku słownego „AROMACOSMETIQUE”, nr 92/408 786 dla usług klasy 42 oraz nr 98/739 256 dla towarów klasy 3 i 5
Decyzja wydziału ds. unieważnień:	Stwierdzenie nieważności wspólnotowego znaku towarowego AROMACOSMETIQUE z powodu prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w związku z podobieństwem do wcześniejszego krajowego znaku towarowego
Decyzja izby odwoławczej	Oddalenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art. 61, 62, 73 oraz 79 rozporządzenia (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/22

Skarga wniesiona dnia 24 maja 2004 r. przez Freixenet S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-188/04)

(2004/C 217/41)

Język postępowania: francuski

Dnia 24 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego przez Freixenet S.A., z siedzibą w Sant Sadurní d'Anoia (Hiszpania), reprezentowaną przez Fernanda de Visschera, Emmanuela Cornu, Erica De Gryse'a i Donatienne Moreau, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 11 lutego 2004 r. i wydanie decyzji, że zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 32540 zostanie opublikowane zgodnie z art. 40 rozporządzenia nr 40/94;

—	ewentualnie, uchylenie decyzji czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 11 lutego 2004 r.;

—	obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Freixenet SA
Przedmiotowy wspólnotowy znak towarowy:	Trójwymiarowy znak mający postać szmerglowanej butelki matowo czarnej (nr 32540)
Produkty lub usługi:	Produkty z klasy 33 (wina musujące)
Decyzja wydziału rozpatrującego:	Odrzucenie zgłoszenia
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	Naruszenie prawa do obrony oraz art. 73 rozporządzenia nr 40/94 (1), polegające na tym, że strona skarżąca nie miała możliwości wypowiedzenia się co do wszystkich faktów, a także art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 40/94.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str. 1).

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/23

Skarga wniesiona dnia 24 maja 2004 r. przez Christiana van der Haegena przeciwko Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu

(Sprawa T-189/04)

(2004/C 217/42)

Język postępowania: francuski

Dnia 24 maja 2004 r. do Sekretariatu Sądu Pierwszej Instancji wpłynęła skarga przeciwko Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, złożona przez Christiana van der Haegena, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez adwokatów Sébastiena Orlandi, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienne Marchala, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej konkursu wewnętrznego CESE/C/02/03 w przedmiocie niedopuszczenia skarżącego do konkursu;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Ogłoszenie o konkursie przewidywało, że warunkiem dopuszczenia będzie między innymi wykazanie przez kandydata pięciu lat doświadczenia zawodowego w instytucjach europejskich, z tego co najmniej czterech lat w ramach Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i/lub Komitetu Regionów. W pierwszej części konkursu, do którego skarżący zgłosił swoją kandydaturę, ogłoszenie wymagało dodatkowo, aby trzy lata doświadczenia pozostawały w związku z charakterem stanowiska, którego dotyczył konkurs.

Skarżący, który posiadał bogate i różnorodne doświadczenie zawodowe w różnych instytucjach europejskich, podnosi na poparcie swojej skargi, że ogłoszenie o konkursie było niezgodne z prawem i naruszało art. 27 regulaminu pracowniczego oraz zasady równego traktowania i niedyskryminacji. Według niego nic nie uzasadniało wymogu doświadczenia zawodowego nabytego wyłącznie w ramach Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i/lub Komitetu Regionów, z wyłączeniem innych instytucji europejskich.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/23

Skarga wniesiona dnia 28 maja 2004 r. przez Flex Equipos de Descanso S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-192/04)

(2004/C 217/43)

Język postępowania: angielski

Dnia 28 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez Flex Equipos de Descanso S.A., z siedzibą Madrycie (Hiszpania), reprezentowaną przez R. Ocqueta, lawyer.

Legget & Platt, Inc. była również stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie R 333/2003-1 oraz o jej zmianę w części, w której oddaliła ona dowód zgłoszony przez podmiot wnoszący sprzeciw oraz w części, w której oddaliła ona sprzeciw B-386088;

—	przekazanie sprawy Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego oraz nakazanie mu odmowy rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 1607167 „LURA-FLEX” dla wszystkich produktów, które ma on chronić;

—	obciążenie pozwanego kosztami niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Legget & Platt, Inc.
Wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem wniosku	Znak słowny „LURA-FLEX” dla produktów z klas 6 i 20 (zestawy sprężynowe do wmontowania w meble, łóżka, materace i siedzenia; meble, łóżka, pościel, materace,…) (nr 1607167)
Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Fabricas Lucia Antonio Betere S.A., obecnie Flex Equipos de Descanso S.A.
Znak lub oznaczenie, na który powołano się w sprzeciwie	Hiszpańskie rejestracje znaku towarowego dla znaku graficznego „FLEX” dla produktów z klas 6 i 20 (metalowe materiały konstrukcyjne, metalowe ramy łóżkowe, łóżka, materace różne z metalowymi sprężynami, meble,…) a także renoma tych znaków w odniesieniu do wszystkich rodzajów łóżek, materacy i poduszek.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania wniesionego przez Flex Equipos de Descanso S.A.
Zarzuty:	Naruszenie zasady 18 ust. 2 oraz zasady 22 ust. 4 rozporządzenia Komisji nr 2868/95 (1) oraz prawa podmiotu wnoszącego sprzeciw do bycia wysłuchanym zgodnie z zasadą 18 rozporządzenia, a także naruszenie art. 8 rozporządzenia Rady nr 40/94 (2).

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 303, str. 1).

(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str. 1).

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/24

Skarga wniesiona dnia 28 maja 2004 r. przez Gul Ahmed Textile Mills Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-199/04)

(2004/C 217/44)

Język postępowania: angielski

Dnia 28 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej przez Gul Ahmed Textil Mills Ltd z siedzibą w Landhi, Karachi, (Pakistan), reprezentowaną przez L. Ruessmann, lawyer, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 397/2004 z dnia 2 marca 2004 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz bawełnianej bielizny pościelowej pochodzącej z Pakistanu (1) w zakresie, w jakim nakłada on cło antydumpingowe na towary skarżącej;

—	obciążenie kosztami Rady.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca jest pakistańską spółką, która produkuje bieliznę pościelową i eksportuje ją do Unii Europejskiej. Produkty tejże Spółki podlegają cłu antydumpingowemu nałożonemu zaskarżonym rozporządzeniem. Skarżąca powołuje następujące zarzuty na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności przedmiotowego rozporządzenia:

—

naruszenie art. 5 ust. 7 i 9 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (2) oraz art. 5.1 i 5.2 Porozumienia Antydumpingowego Światowej Organizacji Handlu, w zakresie wszczęcia dochodzenia. Skarżąca podnosi, iż skarga, na podstawie której wszczęto dochodzenie, była oczywiście niewystarczająco uzasadniona zarówno w odniesieniu do przedstawionych faktów jak i argumentacji przemawiającej za wszczęciem dochodzenia,

—	oczywisty błąd w oszacowaniu, naruszenie art. 2 ust. 3 i 5 i art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 384/96, a także naruszenie Porozumienia Antydumpingowego w zakresie obliczenia normalnej wartości,

—	naruszenie art. 2 ust. 10 rozporządzenia (WE) nr 384/96 oraz Porozumienia Antydumpingowego Światowej Organizacji Handlu oraz obowiązku podania wystarczającego uzasadnienia w myśl art. 253 (WE) w związku z dostosowaniem z tytułu cła zwrotnego przy porównaniu normalnej wartości i ceny eksportowej,

—

oczywisty błąd w oszacowaniu, naruszenie art. 3 rozporządzenia (WE) nr 384/96, a także naruszenie Porozumienia Antydumpingowego Światowej Organizacji Handlu w zakresie stwierdzenia istnienia istotnej szkody, jak również ustalenia związku przyczynowego między domniemanym przywozem dumpingowym a domniemaną szkodą.

(1) Dz.U. L 66 z 4.3.2004, str. 1.

(2) Dz.U. L 56 z 6.3.1996, str. 1.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/24

Skarga wniesiona dnia 28 maja 2004 r. przez Autonomiczny Region Sardynii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-200/04)

(2004/C 217/45)

Język postępowania: włoski

Dnia 28 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Autonomiczny Region Sardynii, reprezentowany przez Domenico Dodaro, avvocato.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	orzeczenie nieważności zaskarżonej decyzji w części, w której stwierdza, że pomoc przewidziana przez Włochy na podstawie art. 5 ustawy nr 22 Regionu Sardynii z dnia 17 listopada 2000 r. nie jest zgodna ze wspólnym rynkiem,

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją Komisja w trybie art. 88 ust. 2 stwierdziła niezgodność ze wspólnym rynkiem pomocy przewidzianej w art. 5 ustawy regionalnej 22/2000, który ustanawia pomoc na rzecz hodowców w celu zwalczania choroby zakaźnej zwanej „chorobą niebieskiego języka owiec (blue Tongue)”. Ustawa ta przewiduje szereg działań na rzecz hodowców, którzy ponieśli negatywne skutki choroby „blue Tongue”.

Na poparcie swojego wniosku skarżący Region przedstawia następujące zarzuty:

—

naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, w zakresie w jakim w postępowaniu prowadzonym przez Komisję w celu oceny zgodności pomocy, pominięto informacje dostępne w formularzu zgłoszenia oraz informacje uzupełnione przez Region Sardynii w okresie późniejszym, w szczególności w zakresie następujących okoliczności:

—	pomoc nie jest przeznaczona dla przedsiębiorstw przetwórczych, lecz stanowi konieczny środek uzupełniający odszkodowanie z tytułu utraty dochodu przez producentów, w następstwie zwiększonego wpływu kosztów stałych spółdzielni na podział dochodów netto;

—

dowód w zakresie związku przyczynowego między wystąpieniem choroby i zmniejszeniem dostaw nie może być przeprowadzony w sposób abstrakcyjny, lecz zależy od praktycznego stosowania przepisów prawnych o pomocy, ukształtowanych w sposób wykluczający skorzystanie z pomocy w przypadkach innych niż związane z „blue Tongue”. Wskazanie hipotetycznych powodów, innych niż zmniejszenie dostaw, nie jest wystarczająco uzasadnione i pozostaje w sprzeczności z faktami znanymi Komisji Europejskiej;

—	spółdzielnie będące beneficjentami pomocy nie mają żadnej swobody w dostępie do zastępczych źródeł zaopatrzenia.

—

naruszenie przepisów Traktatu ustanawiającego WE i zasad prawa dotyczących jego stosowania, w zakresie w jakim:

—

Komisja naruszyła zasadę effet utile [skuteczności] wyłączając stosowanie art. 87 ust. 2 lit. b), między innymi dlatego że władze włoskie nie powołały się na ten przepis. Zdaniem skarżącego Komisja powinna odpowiednio uzasadnić niezastosowanie powyższego przepisu. Jest oczywiste, że w świetle zasady effet utile [skuteczności], Komisja nie mogła oprzeć się na braku powołania powyższego przepisu przez władze włoskie.

—	Komisja naruszyła art. 87 ust. 3 lit c) w zakresie w jakim nie dostrzegła, że środek uznany za niezgodny ze wspólnym rynkiem ma identyczny charakter jak środki zatwierdzone przez samą Komisję decyzją SG(01) D/285817 z 2 lutego 2001 r. dotyczącą art. 3 ustawy regionalnej 22/2000.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/25

Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Indorata-Servicos e Gestao Lda przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-204/04)

(2004/C 217/46)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 7 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez Indorata-Servicos e Gestao Lda, reprezentowaną przez Th. Wallentina, Rechtsanwalt.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

uchylenie zaskarżonej odmowy rejestracji wspólnotowego znaku towarowego oraz nakazanie Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego, aby dokonał rejestracji znaku „HAIRTRANSFER” jako wspólnotowego znaku towarowego również dla pozostałych towarów i usług będących przedmiotem postępowania oraz zezwolił na publikację.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony znak towarowy:	Słowny znak towarowy „HAIRTRANSFER” – zgłoszenie nr 2619039
Towary lub usługi:	Towary i usługi z klas 8, 22, 41 i 44 (m.in. elektryczne i mechaniczne urządzenia do usuwania włosów, sztuczne i prawdziwe włosy, szkolenie, w szczególności organizacja szkoleń, jak również higiena i troska o urodę, w szczególności pielęgnacja włosów i ich leczenie)
Decyzja zaskarżona przed Izbą Odwoławczą:	Odmowa rejestracji przez eksperta
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Uzasadnienie skargi:	Zgłoszony znak towarowy posiada odróżniający charakter w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94; Zgłoszony znak towarowy nie posiada charakteru wyłącznie opisowego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 40/94.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/26

Skarga wniesiona dnia 8 czerwca 2004 r. przez Alessandro Ianniello przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-205/04)

(2004/C 217/47)

Język postępowania: francuski

Dnia 8 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Alessandro Ianniello, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez Stephane Rodrigues i Yolę Minatchy, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

uchylenie decyzji organu uprawnionego do mianowania (AIPN) z dnia 18 lutego 2004 r. zawierającej odpowiedź na sprzeciw Pana Alessandro Ianniello, a także o uchylenie odnoszącego się do niego sprawozdania oceniającego przebieg kariery zawodowej sporządzonego za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r;

—	ustalenie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty Europejskiej wynikającej z faktu wydania zaskarżonej decyzji oraz ze sporządzenia z opóźnieniem sprawozdania odnoszącego się do skarżącego, oceniającego przebieg kariery zawodowej za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r;

—	zasądzenie na rzecz skarżącego odszkodowania w związku z poniesioną szkodą w wysokości 5000 euro;

—	obciążenie strony pozwanej wszelkimi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotowa skarga sporządzona została w odniesieniu do decyzji AIPN z dnia 18 lutego 2004 r., oddalającej sprzeciw skarżącego, w którym wnosił o ponowne rozpatrzenie sprawozdania oceniającego przebieg kariery zawodowej dotyczącego jego osoby za okres od dnia 1 lipca 2001 do dnia 31 grudnia 2002 r., która to decyzja nie uznawała za konieczne otwarcie dochodzenia administracyjnego w odniesieniu do pewnych dokumentów przedłożonych Komisji parytetowej ds. oceny Dyrekcji Generalnej RELEX.

Na poparcie swych żądań skarżący podnosi naruszenie istotnych norm proceduralnych takich jak jego prawo do obrony, obowiązek bezstronności organu administracyjnego oraz obowiązek uzasadnienia aktów.

Ponadto zaskarżona decyzja nie uwzględniała prawa skarżącego do ochrony jego danych osobowych, obowiązku rzetelności i zasady dobrego administrowania.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/26

Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. (faks/poczta elektroniczna: 2 czerwca 2004 r.) przez Fernanda Rodriguesa Carvalhaisa przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-206/04)

(2004/C 217/48)

Język postępowania: portugalski

Dnia 7 czerwca 2004 r. (faks/poczta elektroniczna: 2 czerwca 2004 r.) do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez Fernanda Rodriguesa Carvalhaisa, reprezentowanego przez Paula Graçę, lawyer.

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była także PROFILPAS, S.N.C. (Ufficio Veneto Brevetti)

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 18 marca 2004 r. (Sprawy połączone R 2407/2002 z dnia 8 sierpnia 2002 r. i R 408/2003 1);

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Fernando Rodrigues Carvalhais
Wspólnotowy znak towarowy będący przedmiotem zgłoszenia:	Graficzny znak towarowy „PERFIX”, zgłoszenie nr 1635515 dla towarów z klas 6 (Profile metalowe i akcesoria), 17 (Profile plastikowe i gumowe oraz ich akcesoria, spoiny i elementy do obramień z materiału plastikowego) i 19 [budowlane materiały (niemetalowe), obrzeże (obramienie) oraz spoiny ceramiczne, obrzeże (obramienie) i marmurowe spoiny, obrzeże (obramienie) oraz ogólnie spoiny do pokryć (nienależące do innych klas)]
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	PROFILPAS, S.N.C.
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Graficzny znak towarowy „CERFIX” (wspólnotowy znak towarowy nr 587725) i słowny znak towarowy „PROFIX” (wspólnotowy znak towarowy nr 771196)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odmowa rejestracji
Uzasadnienie skargi	Błędna wykładnia art. 8.E ust. 2 lit a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 przez Izbę Odwoławczą w zakresie, w jakim stwierdziła ona, iż rejestracja znaku towarowego będącego przedmiotem zgłoszenia mogłaby spowodować prawdopodobieństwo pomylenia ze wspólnotowymi znakami towarowymi nr 587725 i nr 771196. Zgodnie z dziesiątym motywem preambuły do dyrektywy odnoszącej się do znaków towarowych ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd zależy od wielu czynników […] W zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza popełniła oczywisty błąd w ocenie, gdyż po przedstawieniu w sposób ogólny niektórych z tych czynników nie dopełniła następnie swojego obowiązku polegającego na dokonaniu ich całościowej oceny. Badając znaki poprzez ich porównanie ze sobą, nie dokonano w zaskarżonej decyzji całościowej oceny przedmiotowych znaków, co jest kryterium ustanowionym, między innymi, wyrokiem z dnia 22 czerwca 1999 r. w sprawie C-342/97, Lloyd Schuhfabrik Meyer (Zb. Orz. str. I-3819, pkt 25). Oczywisty błąd dotyczący sprzeczności w uzasadnieniu ze strony Izby Odwoławczej polegający na tym, iż po przytoczeniu kryterium „całościowej oceny przedmiotowych znaków”, przyjęła ona następnie inne kryterium i przystąpiła do „wnikliwego badania” wspólnotowego znaku towarowego będącego przedmiotem zgłoszenia. Strona skarżąca utrzymuje, iż w swojej decyzji Izba Odwoławcza konkluduje w sposób zaskakujący, iż pomimo istnienia wszystkich tych różnic między przedmiotowymi znakami, istnieje prawdopodobieństwo pomylenia rzeczonych znaków. Powinno się również wziąć pod uwagę wszystkie wspólnotowe znaki towarowe zarejestrowane przez osoby trzecie na towary w klasach 6, 17 i 19 zawierające przyrostek i/lub przedrostek „FIX” Biorąc pod uwagę, że nie istnieje prawdopodobieństwo pomylenia tych znaków, nie należy tym bardziej utrzymywać, iż znak zgłaszającego może być pomylony ze znakami zgłaszającego sprzeciw. Dominującą cechą przedmiotowych znaków towarowych jest ich charakterystyczne przedstawienie, włącznie ze szczególną graficzną prezentacją. W konkluzji, nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd konsumenta w przypadku współistnienia na rynku różnych znaków, które pokrywają się ze sobą jedynie poprzez określenie „FIX”.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/27

Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez Rząd Gibraltaru przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-211/04)

(2004/C 217/49)

Język postępowania: angielski

Dnia 9 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Rząd Gibraltaru, reprezentowany przez M. Llamasa, prawnika, J. Temple'a Langa, Solicitor, A. Petersena, prawnika i K. Nordlandera, prawnika.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji w całości,

—	nakazanie Komisji Wspólnot Europejskich zapłacenia kosztów prawnych i innych kosztów i wydatków związanych z tą sprawą.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona skarżąca sprzeciwia się decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie systemu pomocy, który Zjednoczone Królestwo zamierza wdrożyć odnośnie Corporation Tax Reform (reformy podatku dochodowego od osób prawnych) Rządu Gibraltaru (1). W tej decyzji Komisja uznaje, że proponowana reforma podatkowa stanowi pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Strona skarżąca stwierdza, że Komisja uznaje reformę za selektywną pod względem regionalnym, ponieważ przyznaje ona korzyści podatkowe firmom w Gibraltarze w odróżnieniu od firm w Zjednoczonym Królestwie oraz że reforma jest selektywna pod względem przedmiotowym, ponieważ ze względu na szczególne cechy przyznano korzyści podatkowe niektórym firmom w Gibraltarze, w odróżnieniu od innych firm w Gibraltarze.

Na poparcie swojej skargi, strona skarżąca podnosi po pierwsze, że Komisja błędnie zastosowała prawo i popełniła błędy w rozumowaniu, ponieważ uznała, że proponowana reforma podatkowa Gibraltaru jest selektywna pod względem regionalnym.

W związku z tym strona skarżąca stwierdza, iż założenie, że Gibraltar jest częścią Zjednoczonego Królestwa jest błędne. Według strony skarżącej, w sposób oczywisty wynika to z krajowego prawa konstytucyjnego, prawa publicznego międzynarodowego i prawa wspólnotowego.

Strona skarżąca podnosi ponadto, że stosowana przez Komisję zasada selektywności pod względem regionalnym nie może mieć zastosowania do Gibraltaru. Według strony skarżącej, decyzja dotyczy dwóch jurysdykcji podatkowych, które są całkowicie rozdzielne i wzajemnie się wykluczające, więc przepisy podatkowe Gibraltaru nie mogą być traktowane jako odstępstwo od prawa podatkowego Zjednoczonego Królestwa.

Po drugie, strona skarżąca podnosi, że Komisja błędnie zastosowała prawo i popełniła błędy w rozumowaniu, ponieważ uznała, że reforma podatkowa jest selektywna pod względem przedmiotowym. Według strony skarżącej, reforma ma charakter powszechny i stanowi racjonalny wybór polityki gospodarczej Gibraltaru.

Według strony skarżącej, celem przepisów przewidujących, że firmy, które nie osiągają zysku, nie są opodatkowane i że nie jest wymagane od firm, żeby płaciły więcej, niż wynosi określona maksymalna kwota jest jedynie uniknięcie nadmiernego opodatkowania i nie mają one zastosowania w sposób selektywny do szczególnej grupy lub kategorii.

Strona skarżąca twierdzi również, że Komisja myli się stwierdzając, w odniesieniu do podatku od wynagrodzeń i podatku od nieruchomości, który nie ma zastosowania do firm niemających budynków gospodarczych lub osób zatrudnionych w Gibraltarze, że reforma przewiduje zwolnienie od opodatkowania sektora offshore i z tego powodu jest selektywna pod względem przedmiotowym. Strona skarżąca twierdzi ponadto, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne w tym zakresie, ponieważ ani Zjednoczone Królestwo, ani strona skarżąca nie mieli możliwości przedstawienia uwag w tej sprawie podczas formalnej procedury dochodzenia.

Wreszcie, strona skarżąca podnosi, że nie można uważać reformy za selektywną, ponieważ jej charakter, ogólny układ i zasadnicze cechy są tak zaprojektowane, aby odpowiadały szczególnym cechom gospodarki Gibraltaru, a w szczególności jej ograniczonemu rozmiarowi, niedoborowi siły roboczej, przemysłowi zdominowanemu przez usługi i prostocie operacyjnej małej administracji.

(1) Pomoc państwa C 66/2002 – Reforma podatku dochodowego od osób prawnych Gibraltaru

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/28

Skarga wniesiona dnia 8 czerwca 2004 r. przez Royal County of Berkshire Polo Club Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa T-214/04)

(2004/C 217/50)

Język postępowania do określenia na mocy art. 131§2 regulaminu – język, w którym została sporządzona skarga: angielski

Dnia 8 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) przez Royal County of Berkshire Polo Club Ltd., z siedzibą w Windsorze (Zjednoczone Królestwo), reprezentowaną przez J. H. Maitland Walker, Solicitor, i D. McFarland, Barrister.

Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą było The Polo/Lauren Company LP.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie R 273/2002-1 odrzucającej zgłoszenie strony skarżącej;

—	obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający znak towarowy:	Strona skarżąca
Zgłoszony znak towarowy:	Graficzny znak towarowy „ROYAL COUNTY OF BERKSHIRE POLO CLUB” dla towarów z klasy 3 (preparaty do czyszczenia itd.)
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na który powołano się w sprzeciwie:	Polo Lauren Company LP
Sporny znak towarowy lub oznaczenie:	Krajowe znaki towarowe, graficzny i słowny, zawierające słowo „POLO”
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów; odmowa rejestracji
Uzasadnienie skargi:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (1). Strona skarżąca podnosi, że przedmiotowe znaki towarowe nie są do siebie podobne.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, str.1).

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/29

Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-215/04)

(2004/C 217/51)

Język postępowania: angielski

Dnia 9 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej reprezentowane przez M. Bethel, w charakterze pełnomocnika oraz D. Andersen, QC i H. Davies, Barrister, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—	obciążenie Komisji kosztami strony skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 30 marca 2004 r. w sprawie systemu pomocy, który Zjednoczone Królestwo planuje wprowadzić w związku z reformą rządu Gibraltaru dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (Corporation Tax Reform). (1) W niniejszej decyzji, Komisja uznała proponowaną reformę podatkową za pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Na poparcie swej skargi, strona skarżąca podnosi, że wnioski Komisji dotyczące regionalnej selektywności są dotknięte istotnymi błędami co do faktu i co do prawa.

Według strony skarżącej, Gibraltar, który jest kolonią, a której samorząd Zjednoczone Królestwo jest zobowiązane rozwijać na mocy Karty Narodów Zjednoczonych, nie stanowi części Zjednoczonego Królestwa zgodnie z prawem krajowym, międzynarodowym i wspólnotowym. Ponadto, strona skarżąca stwierdza, że Gibraltar jest odrębny od Zjednoczonego Królestwa i że nie otrzymuje on żadnych dotacji ani finansowania od Zjednoczonego Królestwa. Strona skarżąca podnosi również, że systemy podatkowe Zjednoczonego Królestwa i Gibraltaru są całkowicie oddzielne i w żaden sposób nie są ze sobą połączone oraz że projekt reformy nie stanowi obniżenia podatków w stosunku do systemu podatkowego obowiązującego w Zjednoczonym Królestwie. Podejście Komisji narusza także, według strony skarżącej, zasadę równego traktowania w taki sposób, że środki przyjęte przez region, któremu symetrycznie przekazano kompetencje nie są traktowane jako pomoc państwa, podczas gdy te same środki przyjęte przez region, któremu przekazano kompetencje asymetrycznie, są.

Strona skarżąca utrzymuje, że wnioski Komisji odnośnie materialnej selektywności są dotknięte błędem co do prawa oraz nie zostały wystarczająco uzasadnione.

Ostatecznie, strona skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła prawo strony skarżącej do bycia wysłuchaną, ponieważ w toku procedury na mocy art. 88 ust. 2 WE nie podniosła pewnych kwestii, na których oparła później swą decyzję.

(1) Pomoc państwa C66/2002 – reforma rządu Gibraltaru dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/29

Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez European Environmental Bureau i Stichting Natuur en Milieu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-236/04)

(2004/C 217/52)

Język postępowania: angielski

Dnia 9 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez European Environmental Bureau z siedzibą w Brukseli, Belgia i Stichting Natuur en Milieu, z siedzibą w Utrechcie, Holandia, reprezentowane przez P. van den Biesena i B. Arentza, lawyers.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	częściowe uchylenie decyzji Komisji 2004/248/WE (1) w zakresie dotyczącym art. 2 ust. 3 i art. 3 lit. b);

—	zasądzenie kosztów postępowania od Komisji Wspólnot Europejskich,

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie kwestionowanej decyzji Komisja zdecydowała się nie wnieść do załącznika I do dyrektywy 91/414 (2) poprawki mającej na celu umieszczenie „Atrazine” na zawartej tam liście substancji czynnych. Art. 4 dyrektywy 91/414 stanowi, że jedynie środki ochrony roślin zawierające substancje wymienione w załączniku I mogą być dopuszczone do obrotu przez Państwa Członkowskie. Odmawiając umieszczenia „Atrazine” w załączniku I Komisja zdecydowała nie zezwolić na dalsze użycie środków ochrony roślin zawierających tę substancję.

Skarżący nie kwestionują tego aspektu decyzji, lecz jej niektóre przepisy przejściowe, które zezwalają na pewne ograniczone i poddane warunkom mającym na celu zminimalizowanie ryzyka użycie środków zawierających Atrazine do dnia 30 czerwca 2007 r. W preambule swej decyzji Komisja uzasadniła te przepisy przejściowe aktualnym brakiem skutecznych alternatyw i potrzebą zapewnienia czasu dla ich rozwoju.

Na poparcie swojego wniosku skarżący podnoszą, że kwestionowane przepisy naruszają dyrektywę 91/414. Art. 8 tej dyrektywy stanowi, że Państwa Członkowskie mogą zezwalać na pozostawanie w obrocie, przez okres 12 lat, substancji, które występowały w obrocie w okresie dwóch lat od notyfikacji dyrektywy. Atrazine jest taką substancją. Substancje te nie zostały jednakże w międzyczasie włączone do załącznika I, tak więc, zgodnie z twierdzeniem skarżących, nie ma w dyrektywie 91/414 podstawy prawnej zezwalającej na dalsze użycie tych substancji po wygaśnięciu 12-letniego okresu przejściowego. Skarżący wnoszą zatem, aby w ramach kwestionowanych przepisów Komisja stworzyła nową podstawę dla dalszego używania Atrazine, nawet jeśli nie ma prawa uczynić tego na podstawie dyrektywy 91/414.

Skarżący twierdzą również, że Komisja naruszyła dyrektywę 92/43 (3), gdyż nie zamieściła w kwestionowanej decyzji dalszych ograniczeń dotyczących specjalnych obszarów ochrony, a w szczególności sieci Natura 2000, o której mowa w art. 3 dyrektywy 92/43.

(1) Dz.U. L 78 z 16.3.2004, str. 53.

(2) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, Dz.U. L 230, z 19.8.1991, str. 1-32.

(3) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, Dz.U. L 206 z 22.7.1992, str. 7-50.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/30

Skarga wniesiona dnia 11 czerwca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-239/04)

(2004/C 217/53)

Język postępowania: włoski

Dnia 11 czerwca Republika Włoska, reprezentowana przez Danilo Del Gazo, avvocato dello Stato, wniosła do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji C(2004)930 fin z dnia 30 marca 2004 r. dotyczącej procedury C62/2003 (ex NN 7/2003), na mocy której pomoc przyznana przez państwo w formie pilnych działań w zakresie zatrudnienia, przeprowadzonych przez Włochy na podstawie decreto legge z dnia 14 lutego 2003 r., przekształconego w ustawę nr 81 z dnia 17 kwietnia 2003 r., została uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem. Komisja stwierdziła w szczególności, że niniejszy środek pomocowy stanowi korzyść ekonomiczną dla nabywców przedsiębiorstw będących w trudnej sytuacji finansowej, znajdujących się w zarządzie nadzwyczajnym, zatrudniających co najmniej 1 000 pracowników i które do dnia 30 kwietnia 2003 r. zawarły umowę zbiorową z ministerstwem pracy w sprawie zatwierdzenia transferu pracowników, oraz dla przedsiębiorstw będących w trudnej sytuacji finansowej, znajdujących się w zarządzie nadzwyczajnym, zatrudniających co najmniej 1 000 pracowników, będących przedmiotem sprzedaży.

Dla poparcia swojej skargi Państwo skarżące podnosi, co następuje:

—	pomoc, o której mowa, stanowi działanie o charakterze powszechnym wspierające zatrudnienie i jako takie nie zniekształca ani nie grozi zniekształceniem konkurencji, dlatego nie stanowi ona pomocy przyznanej przez państwo w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE.

—	ocena zgodności pomocy przez Komisję jest podważona przez czas trwania środka pomocowego, zasadnego ze względu na konieczność zwalczenia przejściowego ciężkiego kryzysu w zatrudnieniu, oraz ograniczonego do ściśle niezbędnego okresu, zgodnie z zasadą proporcjonalności.

—

naruszenie wytycznych przyznawania pomocy przez państwo w celu ratowania i restrukturyzacji, ponieważ, w zakresie dotyczącym nabycia spółki Ocean SpA przez Brandt Italia, punkt 100 tych wytycznych odnosi się wyraźnie do pomocy nie podlegającej notyfikacji, stanowiąc, że Komisja powinna sprawdzić zgodność ze wspólnym rynkiem każdej pomocy na ratowanie i na restrukturyzację, której udzielono bez zatwierdzenia przez Komisję.

—	naruszenie rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (1), w zakresie w jakim Komisja nie uznała środka pomocowego, o którym mowa, za zgodny z Traktatem.

(1) Dz.U. L 337 z 13.12.2003, str. 3.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/30

Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez European Environmental Bureau i Stichting Natuur en Milieu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-241/04)

(2004/C 217/54)

Język postępowania: angielski

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	częściowe uchylenie decyzji Komisji 2004/247/WE (1) w zakresie dotyczącym art. 2 ust. 3 i art. 3 lit. b);

—	zasądzenie kosztów postępowania od Komisji Wspólnot Europejskich,

Zarzuty i główne argumenty

Na podstawie kwestionowanej decyzji Komisja zdecydowała się nie wnieść do załącznika I do dyrektywy 91/414 (2) poprawki mającej na celu umieszczenie „Simazine” na zawartej tam liście substancji czynnych. Art. 4 dyrektywy 91/414 stanowi, że jedynie środki ochrony roślin zawierające substancje wymienione w załączniku I mogą być dopuszczone do obrotu przez Państwa Członkowskie. Odmawiając umieszczenia „Simazine” w załączniku I Komisja zdecydowała nie zezwolić na dalsze użycie środków ochrony roślin zawierających tę substancję.

Skarżący nie kwestionują tego aspektu decyzji, lecz jej niektóre przepisy przejściowe, które zezwalają na pewne ograniczone i poddane warunkom mającym na celu zminimalizowanie ryzyka użycie środków zawierających Simazine do dnia 30 czerwca 2007 r. W preambule swej decyzji Komisja uzasadniła te przepisy przejściowe aktualnym brakiem skutecznych alternatyw i potrzebą zapewnienia czasu dla ich rozwoju.

Dla poparcia ich wniosku skarżący przywołują zarzuty i argumenty powołane przez nich sprawie T-236/04.

(1) Dz.U. L 78 z 16.3.2004, str. 50.

(2) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, Dz.U. L 230 z 19.8.1991, str. 1-32.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/31

Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Elisabeth Saskia Smit przeciwko Europolowi

(Sprawa T-244/04)

(2004/C 217/55)

Język postępowania: niderlandzki

Dnia 17 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Europolowi złożona przez Elisabeth Saskia Smit, zamieszkałą w Scheveningen (Niderlandy), reprezentowaną przez P. de Casparisa i M.F. Baltussena.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europolu z dnia 19 maja 2003 r. oraz wydanej na skutek jej skargi, decyzji z dnia 19 marca 2004 r.;

—	obciążenie Europolu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona skarżąca kwestionuje decyzję strony przeciwnej, na skutek której nie została ona wzięta pod uwagę przy obsadzie pewnej liczby wolnych stanowisk. Strona skarżąca podnosi, że strona przeciwna dopuściła się oczywistego błędu w ocenie.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/31

Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Jacquesa Wunenburgera przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-246/04)

(2004/C 217/56)

Język postępowania: francuski

Dnia 17 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Jacquesa Wunenburgera, zamieszkałego w Zagrzebiu (Chorwacja), reprezentowanego przez Erica Boigelota, avocat.

Skarżący wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wydanej dnia 11 września 2003 r. przez Davida O'Sullivana, Sekretarza Generalnego, działającego w charakterze osoby oceniającej w postępowaniu odwoławczym, zarzucając jej, iż ostatecznie potwierdziła i zatwierdziła sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącego za okres od 1.7.2001 r. do 31.12.2002 r.;

—	uchylenie wspomnianego sprawozdania;

—	stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej sprzeciw skarżącego, wniesiony dnia 9 grudnia 2003 r. zgodnie z art. 90 ust. 2 regulaminu i zarejestrowany pod sygnaturą R/711/03, mający na celu uchylenie zaskarżonej decyzji;

—

zasądzenie na rzecz skarżącego zadośćuczynienia z tytułu krzywd moralnych oraz wyrządzenia szkody jego karierze, zarówno z powodu istotnych błędów, jak również z powodu znacznego opóźnienia w sporządzeniu wspomnianego sprawozdania, którego wysokość została oszacowana zgodnie z zasadami słuszności na 4 000 euro, z zastrzeżeniem możliwości podwyższenia lub obniżenia w trakcie postępowania;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, dla uzasadnienia swej skargi, powołuje się na naruszenie art. 25 akapit drugi, art. 26 i art. 43 regulaminu, jak również ogólnych przepisów wykonawczych do art. 43 regulaminu, wydanych przez Komisję dnia 26 kwietnia 2002 r. Ponadto, skarżący podnosi pogwałcenie jego prawa do obrony, zasady prawidłowego administrowania, obowiązku staranności oraz zasady równego traktowania, jak również popełnienie oczywistego błędu w ocenie.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/32

Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Asociación de Exportadores Españoles de Productos Farmacéuticos („ASEPROFAR”) i Española de Desarrollo e Impulso Farmacéutico, S.A. („EDIFA”) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-247/04)

(2004/C 217/57)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 17 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Asociación de Exportadores Españoles de Productos Farmacéuticos („ASEPROFAR”) i Española de Desarrollo e Impulso Farmacéutico, S.A. („EDIFA”) z siedzibą Madrycie, reprezentowane przez Luisa Ortiz Blanco, letrado en ejercicio.

Skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji zawartej w pismach z dnia 2 kwietnia 2004 r., 6 maja 2004 r. i 10 maja 2004 r., na mocy której zażalenia zarejestrowane pod numerami P/2002/4609 i 2003/5119 (w zakresie dotyczącym stosowania art. 29 TWE) zostały umorzone na tej podstawie, że Real Decreto 725/2003 z dnia 13 czerwca 2003 r. nie narusza art. 29 TWE ani art. 10 TWE w związku z art. 29 TWE;

—	obciążenie kosztami Komisji Wspólnot Europejskich

Zarzuty i główne argumenty

Celem przedmiotowej skargi jest stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w odrębnych pismach Komisji z dnia 2 kwietnia 2004 r., 6 maja 2004 r. i 10 maja 2004 r., oddalających zażalenia skarżących (P/2002/4609 i 2003/5119), dotyczące wydania Real Decreto 725/2003 z dnia 13 czerwca 2003 r. w zakresie, w jakim wykonuje określone dyspozycje zawarte w art. 100 ust. 2 ustawy 25/1990 o lekach.

Przedmiotowy Real Decreto zobowiązuje hurtownie rozprowadzające produkty farmaceutyczne do informowania administracji z zakresu zdrowia o ilościach leków dostarczonych aptekom lub innym hurtowniom. Informacje te są następnie udostępniane przez przedmiotowe organy administracji laboratoriom farmaceutycznym.

Skarżące są zadnia, że tym samym laboratoria farmaceutyczne wiedząc, które magazyny hurtowe eksportują leki, które produkty medyczne są eksportowane i w jakich ilościach, mogą skutecznie podjąć środki celem zablokowania eksportu dokonywanego przez hurtownie do innych krajów.

Z tego powodu, skarżące twierdzą, że wskazany Real Decreto narusza art. 29 TWE lub art. 10 TWE w związku z art. 29 TWE.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/32

Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Scania AB (Publ) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-248/04)

(2004/C 217/58)

Język postępowania: angielski

Dnia 21 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Scania AB (Publ), z siedzibą w Södertälje (Królestwo Szwecji), reprezentowaną przez D. Arts i F. Herberts, lawyers, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r., w której Komisja zezwoliła na zbycie posiadanych przez Volvo akcji serii A poprzez spółkę Ainax;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca podnosi, że zgoda na koncentrację Volvo i Renault Vehicules Industriels (1) została uzależniona od warunku, że Volvo dokona zbycia akcji Scanii („zobowiązanie w sprawie Scanii”). W zaskarżonej decyzji Komisja zaakceptowała złożoną przez Volvo ofertę, zgodnie z którą Volvo przeniosłoby swe pozostałe akcje Scanii na rzecz Ainax, będącej w stosunku do Volvo spółką zależną. Skarżąca wskazuje ponadto, że akcjonariusze Volvo mieliby otrzymać akcje Ainax jako dywidendę.

Zdaniem skarżącej, zaskarżona decyzja narusza „zobowiązanie w sprawie Scanii” przewidziane w decyzji Komisji z dnia 1 września 2000 r., jak również art. 6 ust. 1 lit. c i 2 rozporządzenia nr 4064/89 (2).

Zdaniem skarżącej, utworzenie Ainax jako struktury pośredniej powoduje utrzymanie pakietu akcji kontrolowanego w chwili obecnej przez Volvo, zamiast jego rozproszenia pomiędzy akcjonariuszy Volvo. Skarżąca podnosi ponadto, że ponieważ Renault posiada około 20 % akcji Volvo, to Renault kontroluje w około 20 % spółkę Ainax, która z kolei kontroluje 25 % Scanii. W związku z tym skarżąca twierdzi, że sposób zbycia akcji zapewnia Renault i pośrednio Volvo znaczący wpływ na skarżącą i powoduje udostępnienie im, w sposób faworyzujący, wiedzy o tajemnicach handlowych skarżącej. Zdaniem skarżącej, nie może ona z tego powodu występować wobec grupy Volvo/Renault VI niezależnie i w sposób alternatywny.

(1) Decyzja Komisji z dnia 1 września 2000 r. (sprawa nr IV/M.1980-3*VOLVO/RENAULT V.I.), w której stwierdzono zgodność koncentracji ze wspólnym rynkiem na podstawie rozporządzenia rady (EWG) nr 4064/89 (Dz.U. C 301, str. 23).

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (Dz.U. 1990, L 257, str. 13.)

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/33

Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Philippe Combescot przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-249/04)

(2004/C 217/59)

Język postępowania: włoski

Dnia 21 czerwca 2004 r. Philippe Combescot, reprezentowany przez adwokatów Alberto Maritati i Viola Messa, wniósł do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Europejskiej.

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie bezprawności postępowania urzędników będących przełożonymi skarżącego, oraz wpływu tego postępowania na życie zawodowe, karierę zawodową i w konsekwencji na stan jego zdrowia, z wynikającym z tego uznaniem prawa do pomocy przewidzianym w art. 24 Regulaminu pracowniczego,

—	stwierdzenie niezgodności z prawem CDR (sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej), wynikającej ze stanu poważnej i nieodwracalnej wrogości występującej między skarżącym i jego przełożonym w hierarchii,

—	uznanie prawa skarżącego do odszkodowania za poniesione krzywdy moralne oraz szkody w zakresie życia zawodowego i kariery, w wysokości nie niższej niż 1.000,00 euro.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący twierdzi, że w okresie, w którym był przydzielony do Delegacji Komisji w Gwatemali i wykonywał tam obowiązki doradcy rezydenta, doznawał gróźb, był zastraszany oraz doznawał upokorzeń osobistych i zawodowych ze strony swego bezpośredniego przełożonego w hierarchii. Krótko rzecz ujmując, była to seria dyskryminujących zachowań, które zaszkodziły jego życiu zawodowemu i wywołały poważne skutki dla stanu jego zdrowia.

Oddalenie jego wniosku o udzielenie pomocy w rozumieniu art. 24 Regulaminu pracowniczego powinno się zatem uznać za prawnie nieuzasadnione. Z drugiej strony również CDR za okres będący przedmiotem sporu należy uważać za niezgodny z prawem.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/33

Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Philippe Combescota przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-250/04)

(2004/C 217/60)

Język postępowania: włoski

Dnia 21 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Philippe Combescota, reprezentowanego przez Alberto Maritati i Wiola Messa, avvocati.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji odrzucającej wniosek o udział w konkursie na stanowisko Szefa Przedstawicielstwa Komisji w Kolumbii, opublikowanego 28 maja 2003 (ogłoszenie o wolnym stanowisku COM/091/03), w związku z tym, stwierdzenie nieważności całego postępowania konkursowego, a w konsekwencji także decyzji o przyznaniu stanowiska, będącego przedmiotem konkursu; stwierdzenie, że Pan Philippe Combescota doznał uszczerbku w zakresie wizerunku i reputacji zawodowej, z poważnym wpływem na jego równowagę psychiczną, spowodowanym bezprawną decyzją o wyłączeniu go z konkursu; zasądzenie na rzecz Pana Combescota kwoty 100.000 euro, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący w niniejszej sprawie sprzeciwia się decyzji, którą pozwana odmówiła dopuszczenia go do udziału w konkursie na wolne stanowisko Szefa Przedstawicielstwa w Kolumbii.

Na poparcie swojej skargi, skarżący podnosi następujące zarzuty:

—	naruszenie warunków zawartych w ogłoszeniu, polegające na tym, że powody, dla których nastąpiło odrzucenie jego kandydatury (fakt nie posiadania dwóch lat doświadczenia na stanowisku naczelnika wydziału), nie zostały faktycznie przewidziane w samym ogłoszeniu;

—	naruszenie zasady niedyskryminacji, jako że pozostali funkcjonariusze znajdujący się w sytuacji podobnej do tej, w jakiej znajdował się skarżący, zostali dopuszczeni do konkursu;

—

wadliwość uzasadnienia i błąd w ustaleniach, polegający na odmowie uznania, że obowiązki i funkcje pełnione przez skarżącego w ramach formalnego tytułu doradcy - rezydenta w Gwatemali, odpowiadają obowiązkom pełnionym przez naczelnik wydziału, w zakresie, w jakim administrował Przedstawicielstwem w Gwatemali, posiadając pełną autonomię w zakresie zarządzania i gospodarowania.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/34

Skarga wniesiona dnia 22 czerwca 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-251/04)

(2004/C 217/61)

Język postępowania: grecki

Dnia 22 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Republikę Grecką, reprezentowaną przez Vassiliosa Kontolaimosa i Ioannisa Chalkiasa.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji nr 2004/457/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. (Dz.U. L 156 z dn. 30.04.2004)

Zarzuty i główne argumenty

Na mocy decyzji podjętej w ramach kontroli sprawozdań i rachunków na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 729/70, Komisja wykluczyła z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez Republikę Grecką w branży owocowo-warzywnej oraz w wyniku magazynowania publicznego, ponieważ wydatki te nie zostały uznane za zgodne z przepisami wspólnotowymi. Wobec powyższego wydatkami tymi została obciążona Republika Grecka.

W szczególności, niektóre z tych wydatków dotyczą publicznego magazynowania ryżu w latach od 1999 do 2001. Na uzasadnienie decyzji w sprawie wykluczenia tych wydatków z finansowania wspólnotowego Komisja wysunęła argument, że część ryżu została oddana do magazynu z opóźnieniem. W sprawie wydatków tych, Republika Grecka zarzuca Komisji, naruszenie zasady proporcjonalności przez odmowę uznania wystąpienia siły wyższej polegającej na strajku kierowców. Co więcej, zważywszy że Komisja nie zajęła stanowiska w odpowiednim czasie mimo poinformowania jej przez Republikę Grecką, że wskutek siły wyższej dokona ona magazynowania po upływie wyznaczonego terminu, Republika Grecka zarzuca Komisji naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań. Ponadto Republika Grecka powołuje się na niewystarczające uzasadnienie w przedmiocie zarzucanego Grecji niezastosowania się do wytycznych zawartych w dokumencie nr VI/5330/97 (przewidującym korekty ryczałtowe w przypadku, gdy realna wysokość opłat niezgodnych z zasadami wspólnotowymi nie może zostać ustalona).

Inne wydatki, które zostały wykluczone z finansowania wspólnotowego, dotyczą korekt wynikających z niezachowania cen minimalnych przez producentów brzoskwiń. W tej części zaskarżonej decyzji Grecja przyznaje, że przekazała środki bezpośrednio organizacjom producentów a nie przetwórcom, jednakże powołuje się na szczególne okoliczności, które jej zdaniem usprawiedliwiają takie działanie i są zgodne z celami wspólnej polityki rolnej i wspólnej organizacji rynku. Z drugiej strony twierdzi, że w związku z tym działaniem nie powstała żadna szkoda i że wysokość korekty nie została obliczona w sposób prawidłowy.

Odnośnie dwuprocentowej korekty związanej z programem pomocy osobom najbardziej poszkodowanym, Republika Grecka powołuje się na błędną wykładnię art. 1, 2 i 9 rozporządzenia nr 3149/92 (1) oraz na błędną ocenę faktów i niedostateczne uzasadnienie.

Odnośnie korekty dotyczącej trzyletniego programu restrukturyzacji sektora owocowo-warzywnego, Grecja powołuje się na błędną wykładnię rozporządzenia Rady nr 3816/92 (2) oraz na błędną ocenę stanu faktycznego w zakresie obowiązku zapłaty za produkty wyprodukowane w ciągu trzech lat, a nie za te, które zostały wykorzystane, jak również, co do obowiązku zapłaty kosztów restrukturyzacji poniesionych w terminie sześciu miesięcy następujących po trzyletnim okresie, które to płatności zostały uiszczone w pierwszym półroczu 2000 r.

Ponadto, Republika Grecka powołuje się na ogólną podstawę nieważności całości zaskarżonej decyzji i podnosi, że Komisja nie była - w dniu wydania decyzji - uprawniona do nałożenia środków korygujących z tytułu spornych okresów zgodnie z art. 7 ust. 4 rozporządzenia nr 1258/99 (3) w związku z art. 8 rozporządzenia nr 1663/95 (4), gdyż przepisy te nakładają na Komisję obowiązek podania w powiadomieniu szacunku wydatków, które mają zostać poddane korekcie, tak by można było uwzględnić 24-miesięczny okres poprzedzający dane korekty.

(1) Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3149/1992 z dnia 29 października 1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wykorzystania przez osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie, Dz.U. L 313 z 30 października 1992, str. 50-55.

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 3816/92 z dnia 28 grudnia 1992 r. dotyczące zniesienia w sektorze owoców i warzyw mechanizmów wyrównawczych oraz środków pokrewnych w handlu między Hiszpanią i innymi Państwami Członkowskimi, Dz.U. L 387 z 31 grudnia 1992, str. 10-11.

(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1258/99 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, Dz.U. L 160 z 26 czerwca 1999, str. 103-112.

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1663/95 z dnia 7 lipca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 729/70 w odniesieniu do procedury rozliczania rachunków Sekcji Gwarancji EFOGR, Dz.U. L 158 z 8 lipca 1995, str. 6-12.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/35

Skarga wniesiona dnia 18 czerwca 2004 r. przez Caviar Anzali przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-252/04)

(2004/C 217/62)

Język postępowania: francuski

Dnia 18 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez spółkę Caviar Anzali, z siedzibą w Colombes (Francja), reprezentowaną przez Jean-François Jésus, avocat.

Drugą stroną w postępowaniu przed Drugą Izbą Odwoławczą była Novomarket S.A.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 19 kwietnia 2004 r. (sprawa R 479/2003-2, Caviar Anzali przeciwko Novomarket);

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Novomarket S.A.
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Graficzny znak towarowy „Asetra” dla, między innymi, towarów z klas 29 i 31 (zgłoszenie nr 2187805)
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na który powołano się w sprzeciwie:	Caviar Anzali S.A.
Sporny znak towarowy lub oznaczenie:	Krajowy i międzynarodowy graficzny znak towarowy „Astara” dla towarów z klasy 29
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania
Uzasadnienie skargi:	Strona skarżąca podnosi, że z charakteru porządku przyjętego przed Izbą Odwoławczą wynika, że odwołanie powinno zostać poddane ponownemu rozpatrzeniu oraz że przekazanie tłumaczenia po terminie wyznaczonym przez Wydział Sprzeciwów nie powinno było skutkować odrzuceniem sprzeciwu

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/35

Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Mundipharma AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa T-256/04)

(2004/C 217/63)

Język postępowania podlegający określeniu na mocy art. 131§2 regulaminu – język, w którym została sporządzona skarga: niemiecki

Dnia 28 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) przez Mundipharma AG, z siedzibą w Bazyleisel (Konfederacja Szwajcarska), reprezentowaną przez F. Nielsena, Rechtsanwalt.

Przed Izbą Odwoławczą stroną była również Altana Pharma AG, z siedzibą w Konstancji (Republika Federalna Niemiec).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 19 kwietnia 2004 r. (Sygnatura akt: R 1004/2002-2);

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	ALTANA Pharma AG
Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy:	Słowny znak towarowy „RESPICUR” dla towarów z klasy 5 (środki terapeutyczne dla dróg oddechowych) – zgłoszenie nr 949 156
Właściciel prawa do znaku lub oznaczenia, na który powołano się w sprzeciwie:	Skarżąca
Przeciwstawione prawo do znaku lub oznaczenia:	Niemiecki słowny znak towarowy„RESPICORT” dla towarów z klasy 5 (produkty farmaceutyczne, preparaty pielęgnacyjne; plastry)
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie sprzeciwu
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie sprzeciwu
Zarzuty:	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/36

Skarga wniesiona dnia 23 czerwca 2004 r. przez C.E.S.T.A.S. – Centro di Educazione Sanitaria e Tecnologie Appropriate Sanitarie przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-260/04)

(2004/C 217/64)

Język postępowania: włoski

Dnia 23 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez C.E.S.T.A.S. – Centro di Educazione Sanitaria e Tecnologie Appropriate Sanitarie, reprezentowane przez Nicolettę Amadei i Charlsa Turka, avvocati.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Niniejsza skarga ma na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji (Delegacji w Republice Gwinei) z dnia 21 kwietnia 2004 r., na mocy której skarżąca, działająca od 1987 r. w Gwinei organizacja pozarządowa, została wezwana do uiszczenia kwoty 959 543 835 franków gwinejskich (w przeliczeniu 397 126,02 euro) z tytułu wydatków, uznanych za nieuzasadnione w ramach realizacji powierzonego jej projektu.

W uzasadnieniu swoich roszczeń, skarżąca podnosi:

—

naruszenie istotnych wymogów proceduralnych poprzez wadliwe i sprzeczne uzasadnienie, jak również poprzez brak podstawy prawnej. W tym zakresie zaskarżona nota debetowa wymienia jedynie porozumienie „Amélioration des conditions de vie à l'interieur du pays – 7 ACP GUI 019-4-AT CESTAS”, chociaż żadnego porozumienia o tym tytule nie zawarto, w związku z czym nie można jednoznacznie stwierdzić, do których z ustanowionych pomiędzy skarżącą a gwinejskim rządem relacji zaskarżona decyzja się odnosi. Ponadto brakuje jakiejkolwiek podstawy prawnej, na której miałby opierać się zaskarżony akt. Ponadto nota debetowa nie zawiera żadnych wyjaśnień odnośnie kryteriów prowadzenia księgowości, na podstawie których Komisja ustaliła sporną kwotę;

—	zaskarżona decyzja może podlegać stwierdzeniu nieważności również dlatego, że żądanie zapłaty od skarżącej spornej kwoty pochodzi od Komisji, która w świetle umów podpisanych w ramach różnych projektów realizowanych w Gwinei, pozostaje stroną trzecią;

—

naruszenie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (1), ponieważ prośba skarżącej o przekazanie jej kopii raportu sporządzonego przez Ernst & Young, na podstawie którego wydano zaskarżoną decyzję, pozostała bez odpowiedzi;

—	pogwałcenie prawa skarżącej do obrony;

—	pogwałcenie zasady kontradyktoryjności oraz prawidłowej administracji.

W wymienionym jako ostatni względzie, skarżąca podkreśla, że dochodzenie w sprawie jej domniemanych niedoborów zostało przeprowadzone wyłącznie przez podmiot zewnętrzny, Ernst & Young, który w stosunku do stron nie był osobą trzecią w pełnym znaczeniu, tylko organizacją opłacaną przez rząd gwinejski, która w związku z tym nie może być postrzegana jako bezstronna.

(1) Dz.U. L 145 z 31 maja 2001 r., str. 43.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/36

Skarga wniesiona dnia 1 lipca 2004 r. przez Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-266/04)

(2004/C 217/65)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 1 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Królestwo Hiszpanii, reprezentowane przez Fernando Díez Moreno, letrado en ejercicio, z adresem do doręczeń: Ambasada Królestwa Hiszpanii w Luksemburgu, 4-6 Boulevard Emanuel Servais.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 29 kwietnia 2004r. względem Hiszpanii w zakresie dotyczącym wyłączenia rekompensat za wycofanie owoców i warzyw z rynku (5.253.604,00 EURO), i w zakresie dotyczącym wyłączenia w sektorze upraw rolnych i dopłat do hodowli zwierząt, za wyjątkiem kwoty odpowiadającej okresowi 2000/2001 w La Rioja w zakresie sektoru upraw rolnych (1.659.053,00 EURO),

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

W zakresie dotyczącym skarżącego Państwa Członkowskiego, zaskarżona decyzja zawiera cztery wyłączenia: a) rekompensata za wycofanie owoców i warzyw z rynku; b) pomoc w zakresie przetwarzania cytryn c) dostawa żywności pochodzących z zapasów interwencyjnych w celu rozdzielenia osobom najbardziej potrzebującym d) uprawy rolne i dopłaty do hodowli zwierząt. Przedmiotowa skarga dotyczy jedynie wyłączenia dokonanego w zakresie rekompensat za wycofanie owoców i warzyw z rynku (5.253.601,00 EURO, związanych z rzekomo nienależytymi kontrolami w Murcii i Walencji), i wyłączenia dokonanego w sektorze upraw rolnych i dopłat do hodowli zwierząt, za wyjątkiem kwoty odpowiadającej okresowi 2000/2001 w La Rioja w zakresie upraw rolnych, przy czym kwota, której wyłączenie uważane jest za bezprawne, wynosi 1.659.053,00 EURO.

Hiszpania opiera skargę o następujące podstawy prawne:

—

Rekompensata za wycofanie owoców i warzyw z rynku.

Skarżąca wskazuje w tym zakresie, że o ile hiszpańskie władze, ze względu na zastosowanie błędnej wykładni, nie przeprowadziły kontroli 100 % wyrobów wycofanych z rynku, to podjęły jednak środki modyfikujące procedurę działania natychmiast po otrzymaniu informacji o tym błędzie z Europejskiego Trybunału Obrachunkowego. Skarżąca dodaje, że niekonsekwentnym jest karanie Hiszpanii z powodu problemu, który wyniknął z błędnej interpretacji aktu prawnego, i który został naprawiony natychmiast po uzyskaniu o nim informacji, mając na uwadze, że po pierwsze, hiszpańskie władze starannie usunęły problem ujawniony przez Trybunał Obrachunkowy i, po drugie, zostały na miejscu przeprowadzone kontrole w wysokich procentach, w zakresie większym od wymaganego.

—

Uprawy rolne i dopłaty do hodowli zwierząt.

W tym zakresie skarżąca podnosi, że zgodnie z art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1258/99 w związku z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 729/70, wszystkie wydatki Kraju Basków dotyczące okresów 1998/1999 i 1999/2000, które zostały dokonane odpowiednio przed 31 stycznia 1999 r. lub przed 31 stycznia 2000 r. powinny zostać wyłączone z korekty finansowej. W przypadku La Rioja zagadnienie to jest podobne.

Poza tym trudno jest obronić tezę, że w zakresie sektoru upraw rolnych i dopłat do hodowli zwierząt spełniony został wymóg powiadomienia, zgodnie z art. 8 rozporządzenia (EWG) nr 1663/95.

Królestwo Hiszpanii twierdzi, że wypłaty dotyczące dopłat do hodowli zwierząt w okresach 1998, 1999 i 2000 były już przedmiotem audytu i zamknięcia rachunków w ramach badania 2000/07. Co się tyczy wniosków dotyczących Kraju Basków z lat 1998, 1999 i 2000 i dotyczących La Rioja z lat 1998 i 2000, Komisja stosuje korektę finansową nie zważając, że jej oddziały podczas wymienionego powyżej badania stwierdziły, że w odniesieniu do wskazanych wniosków, korekty finansowe nie były konieczne. W konsekwencji, w wyniku badania 2000/2011 otwiera się ponownie już raz zamkniętą sprawę, poprzez sprawdzenie tych samych wniosków z lat 1998 do 2000, które były już przedmiotem analizy przeprowadzonej wówczas przez inną grupę urzędników z EFOR, włączając w to nawet sprawdzenie samych aspektów stosowania sankcji z odmiennymi wnioskami dotyczącymi zastosowania wyłączeń z finansowania.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/37

Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Spa Monopole, Compagnie fermière de Spa przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-268/04)

(2004/C 217/66)

Język postępowania: francuski

Dnia 28 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego, wniesiona przez Spa Monopole, Compagnie fermière de Spa z siedzibą w Spa (Belgia), reprezentowaną przez Emanuela Hornu, Erica de Gryse oraz Donatienne Moreau, avocats,

Cottee Dairy Products Pty Limited była również stroną w postępowaniu przed pierwszą Izbą Odwoławczą.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	zasądzenie kosztów od Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Cottee Dairy Products Pty Limited
Przedmiotowy wspólnotowy znak towarowy:	Znak słowny „SPA” dla produktów klasy 1 (wniosek numer 911388)
Znaki towarowe, na które powołano się w sprzeciwie	Znaki słowne i graficzne „SPA” zarejestrowane w krajach Beneluksu dla produktów klasy 32, a także nazwa spółki oraz nazwa handlowa strony wnoszącej sprzeciw.
Właściciel znaków towarowych, na które powołano się w sprzeciwie	S. A. Spa Monopole, Compagnie fermière de Spa
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Odrzucenie wniosku o rejestrację.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów.
Podniesione zarzuty:	Naruszenie art.8 ust. 5 rozporządzenia nr 40/94 (1)

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11 z dnia 14 stycznia 1994 r., str. 1).

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/38

Skarga wniesiona dnia 29 czerwca 2004 r. przez IDOM, S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)

(Sprawa T-269/04)

(2004/C 217/67)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 29 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) wniesiona przez IDOM S.A., z siedzibą w Bilbao (Hiszpania), reprezentowaną przez Tatianę Villate Consonni, abogado przy Ilustre Colegio de Madrid (madryckiej izbie adwokackiej).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 kwietnia 2004 r., wydanej w sprawie R-153/2003-2;

—	stwierdzenie nieważności decyzji 3707/2002 w postępowaniu w sprawie sprzeciwu B282733, w części dotyczącej odrzucenia sprzeciwu wniesionego w imieniu IDOM, S.A. i dopuszczającej zgłoszenie spornego znaku z klasy 37 i części 42;

—	uznanie argumentów strony skarżącej, poprzez nakazanie właściwemu Wydziałowi Sprzeciwów OHIM, aby odmówił w całości rejestracji przedmiotowego znaku; oraz

—	obciążenie OHIM kosztami niniejszego postępowania w razie przegrania przez niego sprawy.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Idom Incorporated
Przedmiotowy wspólnotowy znak towarowy:	Graficzny znak towarowy „IDOM” – Zgłoszenie nr 1.185.800, dla usług z klasy 35, 37 i 42 (zarządzanie, konsulting i informatyka).
Właściciel znaku towarowego lub znaku, powołanego w sprzeciwie:	Strona skarżąca.
Znak towarowy lub znak, powołany w sprzeciwie:	Wspólnotowy graficzny znak towarowy IDOM (nr 847.236), hiszpańskie graficzne znaki towarowe IDOM (nr 789.822, 789.823, 1.195.931, 2.052.591, 2.052.592, 2.052.593) i hiszpański słowny znak towarowy IDOM (nr 217.244), dla usług z klas 35, 37 i 42.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do usług z klasy 35, objętych obydwoma znakami towarowymi oraz odrzucenie sprzeciwu w odniesieniu do usług odpowiadających klasie 37 i 42.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Nieuwzględnienie odwołania.
Podniesione zarzuty:	Błędna interpretacja art. 8 ust. 1 lit. b i ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 40/94.

28.8.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 217/39

(2004/C 217/71)

Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

Dz.U. C 201 z 7.8.2004.

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 190 z 24.7.2004.

Dz.U. C 179 z 10.7.2004.

Dz.U. C 168 z 26.6.2004.

Dz.U. C 156 z 12.6.2004.

Dz.U. C 146 z 29.5.2004.

Teksty te są dostępne na stronach internetowych:

EUR-Lex: http://europa.eu.int/eur/lex

CELEX: http://europa.eu.int/celex

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 217

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 47 28 sierpnia 2004

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacja
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2004/C 217/1	Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 29 czerwca 2004 r. w sprawie C-486/01 P: Front national przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (Odwołanie — Zgłoszenie utworzenia grupy politycznej w rozumieniu art. 29 ust. 1 regulaminu Parlamentu Europejskiego — Brak pokrewieństwa politycznego — Rozwiązanie ze skutkiem wstecznym grupy TPN — Odwołanie wzajemne — Wykładnia artykułu 230 ustęp 4 WE — Pojęcie decyzji dotyczącej „bezpośrednio i indywidualnie” osoby fizycznej lub prawnej — Niedopuszczalność skargi wniesionej przez krajową partię polityczną)	1

2004/C 217/2	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawach połączonych C-502/01 i C-31/02 (wniosek Sozialgericht Hannover i Sozialgericht Aachen o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Silke Gaumain-Cerri przeciwko Kaufmännische Krankenkasse - Pflegekasse i Maria Barth przeciwko Landesversicherungsanstalt (Zabezpieczenie społeczne — Swobodny przepływ pracowników — Traktat WE — Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 — Świadczenia na pokrycie ryzyka potrzeby korzystania z usług opiekuńczych — Uiszczanie przez zakład ubezpieczający koszty usług opiekuńczych składek na ubezpieczenie na wypadek starości na rzecz osoby trzeciej świadczącej usługi opiekuńcze osobie korzystającej z tych usług)	1

2004/C 217/3	Wyrok Trybunału (pełny skład) z dnia 29 czerwca 2004 r. w sprawie C-110/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Radzie Unii Europejskiej (Pomoc rządu portugalskiego dla hodowców trzody chlewnej — Pomoc mająca na celu umożliwienie dokonania zwrotu pomocy uznanej za niezgodną ze wspólnym rynkiem — Decyzja Rady uznająca taką pomoc za zgodną ze wspólnym rynkiem — Bezprawność — Art. 88 ust. 2 akapit trzeci WE)	2

2004/C 217/4	Wyrok Trybunału (trzeciej izby) z dnia 24 czerwca 2004 r. w sprawie C-269/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Nieprzetransponowanie w wyznaczonym terminie dyrektywy 98/24/WE — Ochrona zdrowia i bezpieczeństwa pracowników — Ryzyko związane ze środkami chemicznymi w miejscu pracy)	3

2004/C 217/5	Wyrok Trybunału (drugiej izby) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie C-295/02 (wniosek Niedersächsiches Oberverwaltungsgericht o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Gisela Gerken przeciwko Amt für Agrarstruktur Verden (Wspólna polityka rolna — Zintegrowany system zarządzania i kontroli odnoszący się do niektórych wspólnotowych systemów pomocy — Rozporządzenia (EWG) nr 3887/92 i (WE) nr 2419/2001 — Wnioski o przyznanie pomocy na zwierzę — Nieprawidłowości — Obniżenie wysokości pomocy — Art. 2 ust.2 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2988/95 — Retroaktywne stosowanie przepisu mniej restrykcyjnego)	3

2004/C 217/6	Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 1 lipca 2004 roku w sprawach połączonych: C-361/02 i C-362/02 (wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Dioikitiko Efeteio Peirairos [Grecja]): Elliniko Dimosio przeciwko Nikolaos Tsapalos et Konstantinos Diamantakis (Dyrektywa 76/308/EWG — Wzajemna pomoc przy dochodzeniu roszczeń z tytułu opłat celnych — Zastosowanie wobec roszczeń powstałych przed wejściem w życie dyrektywy)	4

2004/C 217/7	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-27/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (Uchybienie zobowiązaniom państwa — Środowisko — Dyrektywa 91/271/EWG — Decyzja 93/481/EWG — Zbieranie i oczyszczanie ścieków komunalnych — Brak transpozycji w nakazanym terminie)	4

2004/C 217/8	Wyrok Trybunału (trzeciej izby) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie C-65/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Art. 12 WE, 149 WE i 150 WE — Świadectwo ukończenia szkoły średniej uzyskane w innym Państwie Członkowskim — Dostęp do szkolnictwa wyższego)	5

2004/C 217/9	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-127/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Trendsoft (Irl) Ltd (Klauzula arbitrażowa — Zwrot udzielonej zaliczki — Odsetki za zwłokę — Postępowanie zaoczne)	5

2004/C 217/0	Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 22 czerwca 2004 r. w sprawie C-155/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2000/70/WE — Wyroby medyczne zawierające trwałe pochodne krwi ludzkiej lub osocza ludzkiego — Brak transpozycji)	6

2004/C 217/1	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-166/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom przez Państwo Członkowskie — Art. 28 WE — Marketing wyrobów z metali szlachetnych — Nazwa „złoto” i „stop złota”)	6

2004/C 217/2	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie C-169/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym skierowany przez Regeringsrätten): Florian W. Wallentin przeciwko Riksskatteverket (Swobodny przepływ osób — Pracownicy — Podatek dochodowy — Ograniczony obowiązek podatkowy podatnika otrzymującego niewielką część dochodów w jednym Państwie Członkowskim i zamieszkałego w innym Państwie Członkowskim)	7

2004/C 217/3	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-214/03 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa nr 88/609/EWG — Zanieczyszczenie powietrza — Duże obiekty spalania energetycznego)	7

2004/C 217/4	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-292/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Środowisko — Pojazdy wycofane z eksploatacji — Dyrektywa 2000/53/WE)	8

2004/C 217/5	Wyrok Trybunału (trzeciej izby) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie C-311/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa — Dyrektywa 1999/44/WE — Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)	8

2004/C 217/6	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie C-331/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom Państwa Członkowskiego — Dyrektywa 2000/53/EWG — Brak transpozycji w przepisanym terminie)	9

2004/C 217/7	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-389/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii (Uchybienie zobowiązaniom państwa — Brak transpozycji dyrektywy 1999/74/WE)	9

2004/C 217/8	Wyrok Trybunału (czwartej izby) z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie C-400/03 (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal d'instance du VII arrondissement de Paris) Waterman SAS przeciwko Directeur général des douanes et droits indirects (Wspólna Taryfa Celna — Nomenklatura Scalona — Pozycja taryfowa — Etui na pióra)	10

2004/C 217/9	Wyrok Trybunału (czwartej izby) z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie C-448/03: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa — Brak transpozycji dyrektywy 98/44/WE)	10

2004/C 217/0	Sprawa C-241/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) na podstawie postanowienia z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie Acquedotto De Ferrari Galliera s.p.a. przeciwko Provincia di Genova i innym	11

2004/C 217/1	Sprawa C-242/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Administrativo Regionale della Liguria (Sezione Seconda) na podstawie postanowienia z 22 kwietnia 2004 r. w sprawie Acquedotto Nicolay s.p.a. przeciwko Provincia di Genova i innym	11

2004/C 217/2	Sprawa C-247/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven na podstawie orzeczenia z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie Transport Maatschappij Traffic B.V. przeciwko Staatssecretaris van Economische Zaken	12

2004/C 217/3	Sprawa C-248/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven na podstawie postanowienia z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie Koninklijke Coöperatie Cosun U.A. przeciwko Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit	12

2004/C 217/4	Sprawa C-255/04: Skarga wniesiona dnia 14 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	12

2004/C 217/5	Sprawa C-257/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Court of Appeal (Anglia i Walia), Wydział Cywilny, z dnia 15 czerwca 2004 r. w sprawach Michael Jason Clarke przeciwko Frank Staddon Ltd oraz J.C. Caulfield, C.F. Caulfield i K.V. Barnes przeciwko Marshalls Clay Products Ltd	13

2004/C 217/6	Sprawa C-259/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia the High Court of Justice, The Person Appointed by Lord Chancellor (osoby mianowanej przez Lorda Kanclerza) zgodnie z art. 76 Trade Marks Act 1994, w odwołaniu od decyzji Registrar of Trade Marks, wydanego dnia 26 maja 2004 r., w sprawie Elizabeth Emanuel przeciwko Continental Shelf 128 Ltd	13

2004/C 217/7	Sprawa C-260/04: Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej	14

2004/C 217/8	Sprawa C-275/04: Skarga wniesiona dnia 29 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii	15

2004/C 217/9	Sprawa C-282/04: Skarga wniesiona dnia 1 lipca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów	15

2004/C 217/0	Sprawa C-283/04: Skarga wniesiona dnia 1 lipca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów	16

2004/C 217/1	Sprawa C-285/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale di Oristano na podstawie postanowienia z dnia 14 czerwca 2004 r. w sprawie Medda Ignazio przeciwko Banco Napoli SpA i Regione Autonomia della Sardegna	17

2004/C 217/2	Sprawa C-286/04 P: Odwołanie wniesione dnia 5 lipca 2004 r. przez Eurocermex SA od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (druga izba) wydanego dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie T-399/02: Eurocermex SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)	17

2004/C 217/3	Sprawa C-291/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de Police de Neufchâteau (Belgia) na podstawie orzeczenia z dnia 4 czerwca 2004 r. w sprawie Ministère public przeciwko Henri'emu Léonowi Schmitzowi	17

2004/C 217/4	Sprawa C-299/04: Skarga wniesiona dnia 14 lipca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej	18

	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2004/C 217/5	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie T-275/01 Mercedes Alvarez Moreno przeciwko Parlamentowi Europejskiemu (Urzędnicy — Pracownik pomocniczy — Tłumacz konferencyjny — Artykuł 74 Warunków zatrudnienia innych pracowników — Ustanie zatrudnienia)	19

2004/C 217/6	Sprawa T-158/04: Skarga wniesiona dnia 26 kwietnia 2004 r. przez Ericha Drazdansky'ego przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego	19

2004/C 217/7	Sprawa T-162/04: Skarga wniesiona dnia 30 kwietnia 2004 r. przez Eugenio Branco Lda. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	20

2004/C 217/8	Sprawa T-180/04: Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004 r. przez Przedsiębiorstwo Polmos Białystok przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)	21

2004/C 217/9	Sprawa T-183/04: Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004 r. przez Tokai Europe GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	21

2004/C 217/0	Sprawa T-185/04: Skarga wniesiona dnia 25 maja 2004r. przez Lancôme Parfums et Beauté & Cie przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	22

2004/C 217/1	Sprawa T-188/04: Skarga wniesiona dnia 24 maja 2004 r. przez Freixenet S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	22

2004/C 217/2	Sprawa T-189/04: Skarga wniesiona dnia 24 maja 2004 r. przez Christiana van der Haegena przeciwko Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu	23

2004/C 217/3	Sprawa T-192/04: Skarga wniesiona dnia 28 maja 2004 r. przez Flex Equipos de Descanso S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	23

2004/C 217/4	Sprawa T-199/04: Skarga wniesiona dnia 28 maja 2004 r. przez Gul Ahmed Textile Mills Ltd przeciwko Radzie Unii Europejskiej	24

2004/C 217/5	Sprawa T-200/04: Skarga wniesiona dnia 28 maja 2004 r. przez Autonomiczny Region Sardynii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	24

2004/C 217/6	Sprawa T-204/04: Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Indorata-Servicos e Gestao Lda przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	25

2004/C 217/7	Sprawa T-205/04: Skarga wniesiona dnia 8 czerwca 2004 r. przez Alessandro Ianniello przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	26

2004/C 217/8	Sprawa T-206/04: Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. (faks/poczta elektroniczna: 2 czerwca 2004 r.) przez Fernanda Rodriguesa Carvalhaisa przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	26

2004/C 217/9	Sprawa T-211/04: Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez Rząd Gibraltaru przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	27

2004/C 217/0	Sprawa T-214/04: Skarga wniesiona dnia 8 czerwca 2004 r. przez Royal County of Berkshire Polo Club Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)	28

2004/C 217/1	Sprawa T-215/04: Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	29

2004/C 217/2	Sprawa T-236/04: Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez European Environmental Bureau i Stichting Natuur en Milieu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	29

2004/C 217/3	Sprawa T-239/04: Skarga wniesiona dnia 11 czerwca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	30

2004/C 217/4	Sprawa T-241/04: Skarga wniesiona dnia 9 czerwca 2004 r. przez European Environmental Bureau i Stichting Natuur en Milieu przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	30

2004/C 217/5	Sprawa T-244/04: Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Elisabeth Saskia Smit przeciwko Europolowi	31

2004/C 217/6	Sprawa T-246/04: Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Jacquesa Wunenburgera przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	31

2004/C 217/7	Sprawa T-247/04: Skarga wniesiona dnia 17 czerwca 2004 r. przez Asociación de Exportadores Españoles de Productos Farmacéuticos (ASEPROFAR) i Española de Desarrollo e Impulso Farmacéutico, S.A. (EDIFA) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	32

2004/C 217/8	Sprawa T-248/04: Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Scania AB (Publ) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	32

2004/C 217/9	Sprawa T-249/04: Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Philippe Combescot przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	33

2004/C 217/0	Sprawa T-250/04: Skarga wniesiona dnia 21 czerwca 2004 r. przez Philippe Combescota przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	33

2004/C 217/1	Sprawa T-251/04: Skarga wniesiona dnia 22 czerwca 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	34

2004/C 217/2	Sprawa T-252/04: Skarga wniesiona dnia 18 czerwca 2004 r. przez Caviar Anzali przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	35

2004/C 217/3	Sprawa T-256/04: Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Mundipharma AG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)	35

2004/C 217/4	Sprawa T-260/04: Skarga wniesiona dnia 23 czerwca 2004 r. przez C.E.S.T.A.S. – Centro di Educazione Sanitaria e Tecnologie Appropriate Sanitarie przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	36

2004/C 217/5	Sprawa T-266/04: Skarga wniesiona dnia 1 lipca 2004 r. przez Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	36

2004/C 217/6	Sprawa T-268/04: Skarga wniesiona dnia 28 czerwca 2004 r. przez Spa Monopole, Compagnie fermière de Spa przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	37

2004/C 217/7	Sprawa T-269/04: Skarga wniesiona dnia 29 czerwca 2004 r. przez IDOM, S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM)	38

2004/C 217/8	Wykreślenie sprawy T-304/99	38

2004/C 217/9	Wykreślenie sprawy T-69/021	38

2004/C 217/0	Wykreślenie sprawy T-249/03	38

	III Powiadomienia
2004/C 217/1	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 201 z 7.8.2004.	39