24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/1

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI

Wyrok Trybunału

(druga izba)

z dnia 10 czerwca 2004 r.

w sprawie C-454/01: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec (1)

(Dyrektywa 96/59/WE - Gospodarka odpadami - Unieszkodliwianie polichlorowanych bifenyli i polichlorowanych trifenyli)

(2004/C 190/01)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-454/01, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: G. zur Hausen) przeciwko Republice Federalnej Niemiec (pełnomocnicy: W.-D. Plessing oraz R. Stüwe), której przedmiotem było stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy Traktatu poprzez zaniechanie sporządzenia lub zakomunikowania Komisji, w wyznaczonym terminie, planu przewidzianego w art. 11 ust. 1 pierwszy tiret dyrektywy Rady 96/59/WE z dnia 16 września 1996 r. w sprawie unieszkodliwiania polichlorowanych bifenyli i polichlorowanych trifenyli (PCB/PCT) (Dz.U. L 243, str. 31), Trybunał (druga izba), w składzie: C. W. A. Timmermans (sprawozdawca), prezes izby, C. Gulmann i R. Schintgen, F. Macken i N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: C. Stix-Hackl, sekretarz: M.-F. Contet, główny administrator, wydał w dniu 10 czerwca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Republika Federalna Niemiec poprzez zaniechanie sporządzenia, w wyznaczonym terminie, planu przewidzianego w art. 11 ust. 1 pierwszy tiret dyrektywy Rady 96/59/WE z dnia 16 września 1996 r. w sprawie unieszkodliwiania polichlorowanych bifenyli i polichlorowanych trifenyli (PCB/PCT) uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy niniejszej dyrektywy.

2)	Republika Federalna Niemiec zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 17 z 19.1.2002 r.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/1

Wyrok Trybunału

(pierwsza izba)

z dnia 10 czerwca 2004 r.

w sprawie C-87/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa - Środowisko naturalne - Dyrektywa 85/337/EWG - Ocena wpływu niektórych przedsięwzięć publicznych lub prywatnych - Przedsięwzięcie „Lotto zero”)

(2004/C 190/02)

Język postępowania: włoski

W sprawie C-87/02, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: M. van Beek i R. Amorosi) przeciwko Republice Włoskiej (pełnomocnik: M. Masella Ducci Teri), której przedmiotem jest stwierdzenie, że przez to, że Region Abruzzo nie zweryfikował, czy przedsięwzięcie budowy obwodnicy w Teramo (przedsięwzięcie znane jako „Lotto zero – Variante, tra Teramo (Włochy) i Giulianova, alla strada statale SS 80”), należące do przedsięwzięć wymienionych w załączniku II do dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175 str. 40), nie wymaga oceny wpływu na środowisko, zgodnie z art. 5 – 10 tej dyrektywy, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom nałożonym na nią art. 4 ust. 2 dyrektywy, Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann, prezes izby, A. Rosas (sprawozdawca), A. La Pergola, R. Silva de Lapuerta i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 10 czerwca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Przez to, że Region Abruzzo nie zweryfikował, czy przedsięwzięcie budowy obwodnicy w Teramo (przedsięwzięcie znane jako „Lotto zero – Variante, tra Teramo (Włochy) i Giulianova, alla strada statale SS 80”), należące do przedsięwzięć wymienionych w załączniku II do dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, nie wymaga dokonania oceny jego wpływu na środowisko, zgodnie z art. 5 – 10 tej dyrektywy, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 4 ust. 2 dyrektywy.

2)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 109 z 4.5.2002.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/2

Wyrok Trybunału

(druga izba)

z dnia 10 czerwca 2004 r.

w sprawie C-168/02 (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Rudolf Kronhofer przeciwko Marianne Maier, Christian Möller, Wirich Hofius, Zeki Karan (1)

(Konwencja brukselska - Art. 5 pkt 3 - Jurysdykcja w przypadku odpowiedzialności z tytułu popełnienia czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego - Miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę - Szkoda majątkowa poniesiona w związku z inwestycją kapitałową w innym Umawiającym się Państwie)

(2004/C 190/03)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-168/02, której przedmiotem był skierowany na mocy protokołu z dnia 3 czerwca 1971 r. w sprawie wykładni przez Trybunał Sprawiedliwości Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych przez Oberster Gerichtshof (Austria) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między Rudolfem Kronhoferem a Marianne Maier, Christianem Möllerem, Wirichem Hofiusem, Zeki Karanem, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 5 pkt 3 Konwencji z dnia 27 września 1968 r., powoływanej powyżej (Dz.U. L 299 z 1972 r., str. 32), zmienionej przez Konwencję z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (Dz.U. L 304, str. 1, i – tekst zmieniony – str. 77), Konwencję z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej (Dz.U. L 388, str. 1), Konwencję z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalii (Dz.U. L 285, str. 1) oraz przez Konwencję z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji (Dz.U. C 15, str. 1), Trybunał (druga izba) w składzie: C. W. A. Timmermans, prezes izby, J.-P. Puissochet, J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca) i R. Schintgen oraz N. Colneric, sędziowie, rzecznik generalny: P. Léger, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał w dniu 10 czerwca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 5 pkt 3, Konwencji z dnia 27 września 1968 r. o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, zmienionej przez Konwencję z dnia 9 października 1978 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Konwencję z dnia 25 października 1982 r. w sprawie przystąpienia Republiki Greckiej, Konwencję z dnia 26 maja 1989 r. w sprawie przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalii oraz przez Konwencję z dnia 29 listopada 1996 r. w sprawie przystąpienia Republiki Austrii, Republiki Finlandii i Królestwa Szwecji należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie „miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę” nie oznacza miejsca zamieszkania powoda, w którym znajduje się „centralne miejsce położenia jego majątku” wyłącznie z tego powodu, że poniósł on szkodę finansową będącą konsekwencją utraty składników jego majątku, która powstała w innym Umawiającym się Państwie.

(1) Dz.U. C 169 z 13.7.2002 r.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/2

Wyrok Trybunału

(wielka izba)

z dnia 8. czerwca 2004 r.

w sprawie C-220/02 (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Österreichischer Gewerkschaftsbund, Gewerkschaft der Privatangestellten przeciwko Wirtschaftskammer Österreich. (1)

(Zasada równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet - pojęcie wynagrodzenia - uwzględnienie przy obliczaniu odprawy okresów służby wojskowej - możliwość porównania pracowników odbywających służbę wojskową z pracownikami płci żeńskiej korzystającymi po okresie urlopu macierzyńskiego z urlopu rodzicielskiego, którego okres nie jest uwzględniany przy obliczaniu odprawy)

(2004/C 190/04)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-220/02, której przedmiotem był skierowany do Trybunału, na mocy art. 234 TWE, przez Oberster Gerichtshof (Austria) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu miedzy Österreichischer Gewerkschaftsbund, Gewerkschaft der Privatangestellten a Wirtschaftskammer Österreich, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 141 WE i art.1 dyrektywy Rady 75/117/EWG z dnia 10 lutego 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet (Dz.U. L 45, str. 19), Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, prezes; P. Jann, C.W.A. Timmermans, A. Rosas, J.-P. Puissochet (sprawozdawca) i J.N. Cunha Rodrigues, prezesi izb; R. Schintgen, F. Macken, N. Colneric, S. von Bahr and R. Silva de Lapuerta, sędziowie, rzecznik generalny: J. Kokott, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał dnia 8. czerwca 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Korzyść, która przysługuje osobom odbywającym zasadniczą służbę wojskową lub obowiązkową służbę zastępczą z możliwością jej dobrowolnego przedłużenia, a polegająca na uwzględnianiu stażu w tej służbie przy obliczaniu wysokości odprawy, do której osoby te mogłyby być następnie uprawnione, należy traktować jako składnik ich wynagrodzenia w rozumieniu art. 141 WE.

Art. 141 WE i dyrektywa Rady 75/117/EWG z dnia 10 lutego 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet, nie stoją na przeszkodzie wliczaniu do stażu pracy, od którego zależy wysokość odprawy, okresów zasadniczej służby wojskowej lub obowiązkowej służby zastępczej odbywanej głównie przez mężczyzn, przy jednoczesnym niewliczaniu do stażu pracy okresów urlopu rodzicielskiego, z którego korzystają najczęściej kobiety.

(1) Dz.U. C 202 z dnia 24. sierpnia 2002 r.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/3

Wyrok Trybunału

(trzeciej izby)

z dnia 10 czerwca 2004 r.

w sprawie C-333/03, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Brak transpozycji dyrektywy 98/50/CE - Przeniesienie przedsiębiorstwa - Utrzymanie praw pracowniczych)

(2004/C 190/05)

Język postępowania: francuski

W sprawie C-333/03, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: M.-J. Jojczy) przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (pełnomocnik: S. Schreiner), której przedmiotem jest stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 98/50/WE z dnia 29 czerwca 1998 r. zmieniającej dyrektywę 77/187/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części zakładów (Dz.U. L 201, str. 88), lub, w każdym razie, nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy tej dyrektywy, Trybunał (trzecia izba), w składzie: A. Rosas, pełniący funkcję prezesa trzeciej izby, sędziowie R. Schintgena i N. Colneric (sprawozdawca), rzecznik generalny L. A. Geelhoed, sekretarz R. Grass, wydał 10 czerwca 2004 wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Rady 98/50/WE z dnia 29 czerwca 1998 r. zmieniającej dyrektywę 77/187/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części zakładów, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy przedmiotowej dyrektywy.

2)	Wielkie Księstwo Luksemburga zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 213 z 6.9.2003.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/3

Skarga wniesiona dnia 23 marca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii

(Sprawa C-150/04)

(2004/C 190/06)

Dnia 23 marca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Królestwu Danii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez R. Lyala i S. Tams, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, iż poprzez uchwalenie i utrzymanie w mocy systemu ubezpieczeń na życie i emerytur, według którego prawo do odliczeń i zwolnień podatkowych (§ 18 i 19 ustawy o opodatkowaniu emerytur) obejmuje wyłącznie składki uiszczone w ramach umów zawartych z funduszami emerytalnymi z siedzibą w Danii, co oznacza, iż tego typu ulgi podatkowe nie obejmują umów zawartych z funduszami emerytalnymi z siedzibą w innych Państwach Członkowskich (§ 53A i 53B), Królestwo Danii uchybiło zobowiązaniom zawartym w art. 39, 43, 49 i 56 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

2.	obciążenie Królestwa Danii kosztami niniejszej sprawy.

Zarzuty i główne argumenty:

Ustawodawstwo duńskie dotyczące odliczeń obejmujących składki na ubezpieczenie na życie i emerytury jest sprzeczne z postanowieniami Traktatu WE dotyczącymi swobodnego świadczenia usług, swobody przepływu pracowników oraz swobody przedsiębiorczości, jak również swobody przepływu kapitału i nie znajduje uzasadnienia w naglących potrzebach interesu publicznego w świetle orzecznictwa Trybunału.

Swoboda przepływu usług (art. 49 WE)

Brak prawa do odliczeń i zwolnień podatkowych w zakresie składek na zagraniczne fundusze ubezpieczeń emerytalnych skutkuje tym, iż powstrzymuje ubezpieczonych zamieszkałych w Danii przed zawieraniem umów emerytalnych z funduszami emerytalnymi posiadającymi siedzibę w innych Państwach Członkowskich niż Dania. Stąd zagraniczne fundusze emerytalne są de facto pozbawione możliwości świadczenia swych usług na duńskim rynku. W ten sposób wymóg siedziby stanowi ograniczenie prawa do swobodnego świadczenia w Danii usług pochodzących z innych Państw Członkowskich.

Swobodny przepływ pracowników i swoboda przedsiębiorczości (art. 39 i 43 WE)

Duńskie przepisy, zgodnie z którymi składki na zagraniczne fundusze emerytalne nie mogą być przedmiotem odliczenia podatkowego uderzają w szczególności w pracowników i przedsiębiorców z innych Państw Członkowskich. Pracownicy i przedsiębiorcy, którzy przenoszą się do Danii, a którzy są już ubezpieczeni w funduszach emerytalnych innych Państw Członkowskich, są zmuszeni do zawarcia nowych umów emerytalnych z funduszami emerytalnymi, mającymi siedzibę w Danii, celem uzyskania takich samych korzyści podatkowych, z jakich korzystają pracownicy, którzy zawarli umowy emerytalne w Danii.

Swobodny przepływ kapitału (art. 56 WE)

Wymóg, aby fundusz emerytalny miał siedzibę w Danii, będący przesłanką uzyskania ulgi podatkowej przez ubezpieczonego będzie powstrzymywać osobę ubezpieczającą się przed zawieraniem umowy z funduszem emerytalnym posiadającym siedzibę w innym Państwie Członkowskim. W ten sposób duńskie przepisy stanowią ograniczenie dla swobody przepływu kapitału, jakim są wpłaty i wypłaty wynikające z umów emerytalnych.

Kwestia potrzeb interesu publicznego

–	Skuteczna kontrola podatkowa

Kwestia zapewnienia skutecznej kontroli podatkowej, na którą powołał się rząd duński, nie może stanowić uzasadnienia dla duńskich przepisów dotyczących ulg, które stanowią ograniczenie wyżej cytowanych swobód. Przepisy te są sprzeczne z zasadą proporcjonalności, albowiem skuteczna kontrola podatkowa oraz zapobieganie unikaniu płacenia podatków mogą być zagwarantowane za pomocą środków, które są mniej restrykcyjne od duńskich zasad, jak dla przykładu żądanie od podatnika koniecznych informacji jako warunku dla uzyskania ulgi podatkowej lub współpraca z organami podatkowymi w innych Państwach Członkowskich zgodnie z dyrektywą Rady 77/799/EWG (1) z dnia 19 grudnia 1977 r. dotyczącą wzajemnej pomocy właściwych władz Państw Członkowskich w dziedzinie podatków bezpośrednich i pośrednich.

–	Spójność systemu podatkowego

Orzecznictwo Trybunału uznaje, że wymóg spójności systemu podatkowego pozwala na Państwu Członkowskiemu na opodatkowanie kwoty, jaką wypłaca się z funduszu emerytalnego, pod warunkiem, że przyznaje ono prawa do ulg podatkowych obejmujące składki wpłacone w innym Państwie Członkowskim.

Jednocześnie musi istnieć spójność z punktu widzenia danego podatnika oraz ścisły związek między prawem do ulgi obejmującej składki a opodatkowaniem wypłat.

Symetria między traktowaniem z punktu widzenia podatkowego wpłat i wypłat zarówno w ramach krajowych, jak i zagranicznych funduszy przez to, iż w przypadku funduszy krajowych prawem do odliczenia lub zwolnienia objęte są wpłaty, podczas gdy wypłaty są opodatkowane, zaś w przypadku zagranicznych funduszy nie istnieje prawo do odliczenia, ale za to wypłaty nie są opodatkowane, jest zdaniem Komisji niewystarczająca.

Ulgi podatkowe, jakie przyznaje się funduszom emerytalnym założonym w ramach krajowego systemu ubezpieczeń emerytalnych polegają przede wszystkim na odroczeniu opodatkowania wpłat stanowiących składki emerytalne. Odroczenie opodatkowania pociąga za sobą to, iż krajowe fundusze emerytalne są wyjątkowo atrakcyjne, nawet jeśli wypłaty zostaną później opodatkowane. Dla zagranicznych funduszy emerytalnych fakt, iż istnieje taka symetria opodatkowania, w żaden sposób nie równoważy brakujących ulg podatkowych.

Dania powinna przyznać, że fundusze emerytalne w ramach systemów emerytalnych ustanowionych w innych Państwach Członkowskich powinny korzystać z takich samych ulg podatkowych co krajowe fundusze emerytalne. Jedynie w przypadku, gdyby Dania nie miała prawa opodatkowywania wypłat emerytury zasadne byłoby wzięcie pod uwagę kwestii spójności systemu podatkowego. Jednocześnie Dania może opodatkować wszystkie wypłaty dokonywane na rzecz ubezpieczonego zamieszkałego w Danii bez względu na to czy fundusz ma siedzibę w Danii, czy też za granicą. Dania traci to prawo jedynie wtedy, gdy ubezpieczony przeniesie swoje miejsce zamieszkania do innego kraju.

Ponadto Komisja uważa, że nie istnieje niezbędna spójność duńskiego systemu, skoro Dania podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z szeregiem państw, co oznacza, że nie osiągnięto spójności w ramach systemu podatkowego z punktu widzenia danego podatnika w sensie ścisłej zależności między odliczeniem obejmującym składki a opodatkowaniem wypłat.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte na podstawie umowy modelowej OECD gwarantują, iż wypłaty emerytur nie zostaną opodatkowane zarówno w państwie, gdzie zamieszkuje ubezpieczony, jak i w państwie, gdzie ma siedzibę fundusz emerytalny. Z umów wynika, że wypłaty z funduszy emerytalnych podlegają opodatkowaniu w państwie, gdzie osoba pobierająca emeryturę ma miejsce zamieszkania. Oznacza to, że Dania zrezygnowała z prawa opodatkowywania wypłat z funduszy emerytalnych mających siedzibę w Danii. Taka sytuacja ma miejsce bez względu na to czy wpłaty na poczet emerytury stanowiły przedmiot odliczeń podatkowych w Danii, czy też nie. Z drugiej strony Dania ma prawo opodatkowania wszystkich wypłat z funduszy emerytalnych na rzecz ubezpieczonych, którzy zamieszkują w Danii, nawet jeśli wpłaty zostały dokonane w jednym z państw, będących sygnatariuszami umowy.

W innych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte są postanowienia, które dają ubezpieczonemu możliwość odliczenia składek na zagraniczne fundusze emerytalne. Osoby przeprowadzające się do Danii z jednego z tych krajów mogą w ten sposób pozostać w funduszach emerytalnych ich kraju pochodzenia i odliczyć składki na fundusze od dochodu podlegającego opodatkowaniu w Danii. Stąd postanowienia dotyczące ulg, zawarte w tych umowach, udowadniają, iż duńskie przepisy dotyczące braku prawa do odliczeń obejmującego składki na zagraniczne fundusze emerytalne są niekonsekwentne.

(1) Dz.U. L 336, str. 15.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/6

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Corte Suprema di Cassazione, Piątej Izby Cywilnej, wydanego dnia 18 lutego 2004 r., w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc

(Sprawa C-210/04)

(2004/C 190/09)

Dnia 12 maja 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Corte Suprema di Cassazione, Piątej Izby Cywilnej (Włochy), wydanego dnia 18 lutego 2004 r. w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc.

Corte Suprema di Cassazione zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania prejudycjalne:

„a)

czy art. 1 ust. 2 i art. 9 ust. 1 Szóstej Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że filia spółki, posiadającej siedzibę w innym Państwie (należącym do Unii Europejskiej, bądź też nie), która spełnia cechy zakładu produkcyjnego, może być uznana na niezależny podmiot, a zatem iż możliwy jest stosunek prawny pomiędzy dwoma podmiotami, z wynikającym stąd objęciem podatkiem VAT usług wykonanych przez spółkę-matkę; czy dla jego określenia może zostać użyte kryterium »arm's length«, o którym mowa w art. 7 ust. 2 i 3 modelu konwencji OECD dotyczącej podwójnego opodatkowania oraz konwencji z dnia 21 października 1988 r. między Włochami, Zjednoczonym Królestwem i Irlandią Północną; czy dopuszczalny jest stosunek prawny w przypadku »cost-sharing agrement«, dotyczącego świadczenia usług na rzecz podmiotu zależnego; w przypadku odpowiedzi twierdzącej, jakie są warunki, aby uznać taki stosunek prawny za istniejący; czy pojęcie stosunku prawnego powinno zostać określone przez prawo krajowe czy przez prawo wspólnotowe;

b)	czy obciążenie filii kosztami owych usług może – a jeśli tak to w jakim zakresie – zostać uznane za zapłatę za wykonane usługi w rozumieniu art. 2 Szóstej Dyrektywy, bez względu na rozmiary obciążenia oraz na osiąganie zysku przez przedsiębiorstwo;

w przypadku, gdy świadczenia usług pomiędzy spółką-matką i filią należałoby uznać za zwolnione z VAT ze względu na brak niezależności usługobiorcy, a zatem ze względu na niedopuszczalność stosunku prawnego pomiędzy owymi dwoma podmiotami, gdy spółka-matka posiada swą siedzibę w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej, czy praktyka administracyjna, która w takim przypadku poddaje usługę opodatkowaniu pozostaje w sprzeczności z prawem przedsiębiorczości, o którym mowa w art. 43 Traktatu WE”.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/6

Skarga wniesiona dnia 19 maja 2004 r. przez Komisję Europejską przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-214/04)

(2004/C 190/11)

Dnia 19 maja 2004 r. Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez Ulricha Wölkera i Antonio Aresu wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że utrzymując w mocy do dnia dzisiejszego regulację pozwalającą na użycie wodorochlorofluorowęglowodorów w instalacjach przeciwpożarowych w granicach i na warunkach wykraczających poza przewidziane w art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z tego przepisu;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że wyjątki przewidziane w dekrecie ministra środowiska i ochrony krajobrazu (Ministro dell'ambiente e della tutela del territorio) z dnia 3 października 2001 r. mają zastosowanie do różnych przypadków, które nie są objęte wyjątkami przewidzianymi w rozporządzeniu 2037/2000 i że ich zakres stosowania jest tym samym znacznie większy niż jest to dozwolone na mocy tego rozporządzenia. W zakresie w jakim przepisy włoskie zezwalają na użycie wodorochlorofluorowęglowodorów (HCFCs) w instalacjach przeciwpożarowych w przypadkach, na które nie zezwala rozporządzenie nr 2037/2000, są one niezgodne z prawem wspólnotowym.

(1) Dz.U. L 244 z 29.9.2000, str. 1.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/7

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Østre Landsret, wydanego dnia 14 maja 2004 r., w sprawie Marius Pedersen A/S przeciwko Miljøstyrelsen

(Sprawa C-215/04)

(2004/C 190/12)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Østre Landsret (Dania) wydanego dnia 14 maja 2004 r. w sprawie Marius Pedersen A/S przeciwko Miljøstyrelsen, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 21 maja 2004 r.

Østre Landsret zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wyrażenie „jeżeli nie jest to możliwe” zawarte w art. 2 lit. G pkt ii) rozporządzenia 259/93 (1)należy rozumieć w ten sposób, iż zatwierdzony przedsiębiorca zajmujący się zbiórką odpadów nie może automatycznie być zgłaszającym eksport odpadów celem odzysku?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej uprasza się o wyjaśnienie według jakich kryteriów zatwierdzony przedsiębiorca zajmujący się zbiórką odpadów może być zgłaszającym eksport odpadów celem odzysku.

Czy takie kryterium może stanowić fakt, że producent odpadów albo jest nieznany, albo mowa jest o tylu producentach, że ich pojedynczy udział jest na tyle mały, iż nierozsądnym byłoby, aby każdy z nich mógł z osobna być zgłaszającym eksport?

Czy art. 7 ust. 2 w związku z art. 4 lit. a pierwszy i drugi akapit rozporządzenia 259/93 zezwala na to, aby właściwe organy państwa wysyłki sprzeciwiły się określonemu wnioskowi o zezwolenie na eksport odpadów dla potrzeb odzysku, jeśli ze zgłoszenia nie wynika czy istnieją informacje, że obróbka przedmiotowych odpadów w urządzeniach odbiorcy jest z ekologicznego punktu widzenia na tym samym poziomie jaki jest wymagany przez przepisy krajowe państwa wysyłającego?

3.	Czy art. 6 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia 259/93 należy rozumieć w ten sposób, iż wymóg dostarczenia informacji obejmujących skład odpadów może zostać uznany za spełniony poprzez oświadczenie zgłaszającego, że chodzi jedynie o jeden konkretny wskazany rodzaj, dla przykładu „odpady elektroniczne”?

Czy art. 7 ust 1 i 2 rozporządzenia 259/93 należy rozumieć w ten sposób, iż termin, o którym mowa w art. 7 ust. 2 rozpoczyna swój bieg od chwili, gdy właściwe organy miejsca przeznaczenia wysłały potwierdzenie mimo tego, iż właściwe organy miejsca wysyłki nie uważają, iż otrzymały wszystkie informacje wymagane w art. 6 ust. 5?

W przypadku odrzucenia powyższego stwierdzenia uprasza się o wyjaśnienie, jakie informacje powinno zawierać zgłoszenie, aby przewidziany przez art. 7 ust. 2 termin 30 dni rozpoczął swój bieg.

Czy upływ trzydziestodniowego terminu na udzielenie odpowiedzi skutkuje tym, iż organ nie może już wnieść sprzeciwu ani wymagać dostarczenia dalszych informacji?

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar, Dz.U. L 30, str. 1.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/8

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Corte Suprema di Cassazione – Sezione Quinta Civile, wydanego dnia 23 marca 2004 w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze przeciwko Cassa di Risparmio di Firenze SpA, Fondazione Cassa di Risparmio di San Miniato e Cassa di Risparmio di San Miniato SpA.

(Sprawa C-222/04)

(2004/C 190/14)

Dnia 28 maja 2004 do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Corte Suprema di Cassazione – Sezione Quinta Civile wydanego dnia 23 marca 2004 w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze przeciwko Cassa di Risparmio di Firenze SpA, Fondazione Cassa di Risparmio di San Miniato e Cassa di Risparmio di San Miniato SpA.

Corte Suprema di Cassazione – Sezione Quinta Civile zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy podmioty (tzw. „fundacje bankowe”) utworzone na podstawie ustawy nr 218 z 1990 r. oraz dekretu ustawodawczego nr 356 z 1990 r. z późn. zm. w celu wykonywania funkcji właścicieli udziałów kontrolnych w spółkach prowadzących działalność bankową i zarządzania tymi udziałami, stanowiące znaczny udział podmiotów prawnych działających na rynku, dysponujące ponadto prawem do otrzymywania dochodów spółek kontrolowanych, podlegają wspólnotowej regulacji o ochronie konkurencji, również w zakresie w jakim powierzone im są zadania pożytku publicznego? Czy przyznana tym podmiotom na podstawie dekretu ustawodawczego nr 153 z 1999 r. możliwość przeznaczenia dochodów ze zbycia tych udziałów na nabywanie i zarządzanie znacznymi udziałami w innych podmiotach, w tym prowadzących działalność bankową, a także do nabywania udziałów kontrolnych podmiotów nie prowadzących działalności bankowej, w różnych celach, w tym w zakresie promocji rozwoju gospodarczego systemu, stanowi prowadzenie przedsiębiorstwa w rozumieniu wspólnotowego prawa ochrony konkurencji ?

Czy, w konsekwencji, do takich podmiotów podlegających regulacji zawartej w ustawie nr 218 z 1990 r. i dekrecie ustawodawczym nr 356 z 1990 r. z późn. zm. jak również przepisom reformującym system bankowy zawartym w ustawie nr 461 z 1998 r. i dekrecie ustawodawczym nr 153 z 1999 r., stosuje się przepisy wspólnotowe o pomocy przyznawanej przez Państwa (artykuły 81 – 88 TWE) w związku z przewidzianą dla tych podmiotów preferencyjną regulacją podatkową ?

c)	W razie twierdzącej odpowiedzi na powyższe pytanie, czy preferencyjny system w zakresie bezpośredniego opodatkowania otrzymanych dywidend, będący przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, stanowi pomoc przyznaną przez Państwo w rozumieniu art. 87 Traktatu EWG?

W razie twierdzącej odpowiedzi na pytanie zawarte w punkcie b), czy w świetle zagadnień zgodności z prawem i wad i/lub niedostatecznego uzasadnienia wykazanych w niniejszym postanowieniu, zachowuje ważność decyzja Komisji Europejskiej z dnia 22 sierpnia 2002 (1), na podstawie której stwierdzono, że fundacje bankowe nie podlegają przepisom o pomocy przyznawanej przez Państwa?

Niezależnie od właściwości przepisów o pomocy przyznawanej przez Państwa, czy zastosowanie preferencyjnej regulacji podatkowej do dystrybucji dochodów wyłącznie krajowych przedsiębiorstw-beneficjentów prowadzących działalność bankową, kontrolowanych przez fundacje i tym ostatnim przekazanych lub dochodów przedsiębiorstw, w których udziały zostały nabyte za pomocą środków pozyskanych ze zbycia udziałów w powyżej wskazanych przedsiębiorstwach prowadzących działalność bankową, stanowi dyskryminację innych przedsiębiorstw działających na rynku na korzyść przedsiębiorstw, których udziały są własnością fundacji, i jednocześnie naruszenie zasad swobody przedsiębiorczości i swobody przepływu kapitału, wyrażonych w art. 12, 43 i nast., 56 i nast. TWE?

(1) Dz.U. L 55 z 1.3.2003, str. 56.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/9

Skarga wniesiona dnia 1 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-225/04)

(2004/C 190/15)

Dnia 4 maja 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Finlandii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez M. Huttunen i K. Simonsson, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom z art. 2 dyrektywy 2001/106/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 grudnia 2001 r. zmieniającej dyrektywę Rady 95/21/WE dotyczącą przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu) (1), gdyż nie wydała niezbędnych przepisów prawnych i aktów administracyjnych w celu dokonania transpozycji dyrektywy lub przynajmniej nie poinformowała Komisji o ich wydaniu.

2.	obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Z dniem 22 lipca 2003 r. upłynął termin dla dokonania transpozycji dyrektywy.

(1) Dz.U. L 19 z 22.1.2001, str. 17.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/9

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio – Sezione Prima bis na podstawie postanowienia z dnia 22 kwietnia 2004, w sprawie Società „La Cascina” Coop.a.r.l. i Zilch s.r.l przeciwko Ministero della Difesa, Ministero dell'Economia i Pedus Service P. Dussmann i innym.

(Sprawa C-226/04)

(2004/C 190/16)

Dnia 2 czerwca 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Trybunale Amministrativo Regionalne del Lazio (Włochy) – Sezione Prima bis, wydanego dnia 22 kwietnia 2004 w sprawie Società „La Cascina” Coop.a.r.l. i Zilch s.r.l przeciwko Ministero della Difesa, Ministero dell'Economia i Pedus Service P. Dussmann i innym.

Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wykładni dyrektywy 92/50/EWG (1) z dnia 18 lipca 1992 r., art. 29, akapit pierwszy, lit. e) i f), w zakresie powyższych postanowień, należy dokonywać w ten sposób, że tam, gdzie ustawodawca wspólnotowy używa sformułowań „który nie wypełnia zobowiązań dotyczących opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zgodnie z przepisami prawnymi kraju, w którym ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, lub zgodnie z przepisami prawnymi kraju instytucji zamawiającej” jak również „który nie wypełnia zobowiązań dotyczących płatności podatków, zgodnie z przepisami prawnymi kraju instytucji zamawiającej”, odnoszą się one wyłącznie do wypełnienia tych zobowiązań przez adresata powyższych norm w chwili upływu terminu do złożenia wniosku o dopuszczenie do udziału w przetargu publicznym (lub w okresie poprzedzającym rozstrzygnięcie przetargu) poprzez dokonanie całkowitej i terminowej płatności?

Czy, w konsekwencji powyższego, włoskie przepisy wykonawcze (art. 12, lit. d) i e) dekretu ustawodawczego z dnia 17 marca 1995 r. nr 157), które odmiennie od wyżej cytowanego przepisu wspólnotowego pozwalają na wykluczenie z udziału w przetargu podmiotów, które „mają nie uregulowane zobowiązania w zakresie płatności składek na ubezpieczenie społeczne pracowników, przewidzianych w ustawodawstwie włoskim lub ustawodawstwie kraju ich siedziby lub zamieszkania”, lub „mają nie uregulowane zobowiązania w zakresie płatności podatków i opłat, przewidzianych w ustawodawstwie włoskim lub ustawodawstwie państwa w którym mają siedzibę lub miejsce zamieszkania” należy interpretować z wyłącznym odniesieniem do – stwierdzonego we wskazanym powyżej terminie (tj. terminie złożenia wniosku o dopuszczenie do udziału w przetargu, lub okresie bezpośrednio poprzedzającym rozstrzygnięcie, również tymczasowe, przetargu) – braku wykonania tych zobowiązań, z wyłączeniem możliwości uwzględnienia jakiegokolwiek późniejszego „uregulowania” zobowiązań przez takie podmioty ?

Czy też odmiennie (o ile w świetle wskazań zawartych w punkcie 2, przepisy krajowe zostałyby ocenione jako niezgodne z uzasadnieniem i funkcją przepisów wspólnotowych) można uznać, że ustawodawca krajowy, w świetle ciążących na nim obowiązków w zakresie wprowadzenia przepisów wspólnotowych wyrażonych w przedmiotowej dyrektywie, może wprowadzić dopuszczalność udziału w przetargach również podmiotów, które pomimo braku „uregulowania” ciążących na nich zobowiązań w chwili upływu terminu zgłoszenia udziału w przetargu, są w stanie udowodnić zdolność do uregulowania zobowiązań (i że podjęły działania w tym kierunku) przed rozstrzygnięciem przetargu ?

Jeżeli dopuszczalna jest wykładnia wskazana w punkcie 3 i w konsekwencji mogą być wprowadzone przepisy, które są bardziej elastyczne niż wyrażone przez ustawodawcę wspólnotowego rygorystyczne znaczenie pojęcia „wypełnienie”, czy taka regulacja ustawowa nie pozostaje w sprzeczności z podstawowymi zasadami prawa wspólnotowego, w tym z zasadą równego traktowania wszystkich obywateli Unii, jak również – w zakresie dotyczącym regulacji zamówień publicznych – gwarancji równego traktowania wszystkich, którzy złożyli wniosek o dopuszczenie do takiego przetargu?

(1) Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/10

Odwołanie złożone 2 czerwca 2004 r. przez Marie-Luise Lindorfer od wyroku wydanego 18 marca 2004 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) w sprawie T-204/01 M.-L. Lindorfer przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-227/04 P)

(2004/C 190/17)

Dnia 2 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło, złożone przez Marie-Luise Lindorfer, reprezentowaną przez G. Vandersandena i L. Levi, odwołanie od wyroku wydanego 18 marca 2004 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) w sprawie T-204/01, M.-L. Lindorfer przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 18 marca 2004 r. w sprawie T-204/01;

—	uwzględnienie, w konsekwencji, żądań skarżącej wysuniętych w pierwszej instancji, a więc,

—

orzeczenie o uchyleniu decyzji pozwanej z dnia 3 listopada 2000 r. określającej na 5 lat, 5 miesięcy i 8 dni okres składkowy, jaki należy wziąć pod uwagę dla celów obliczenia wspólnotowej emerytury skarżącej, w związku z przeniesieniem jej praw do emerytury nabytych w Austrii przed podjęciem przez nią pracy dla Wspólnot Europejskich oraz, w razie konieczności, uchylenie decyzji Rady Unii Europejskiej z dnia 31 maja 2001 r. odrzucającej sprzeciw skarżącej z dnia 2 lutego 2001 r.;

—

nałożenie na pozwaną obowiązku dokonania, na poprawnej podstawie prawnej, ponownego, pozbawionego wszelkich nieprawidłowości, określenia okresu składkowego, jaki należy wziąć pod uwagę dla celów obliczenia wspólnotowej emerytury skarżącej, w związku z przeniesieniem jej praw do emerytury nabytych w Austrii;

—	obciążenie pozwanej całością kosztów postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty:

Sąd Pierwszej Instancji naruszył artykuł 141 WE, art. 10 ust. 4 lit. b ogólnych przepisów wykonawczych (1), zasadę niedyskryminacji oraz obowiązek uzasadnienia.

Uznając, że Rada miała prawo uwzględnić, w formule przeliczenia, czynniki księgowe związane z wiekiem i płcią zainteresowanej, Sąd nie uwzględnił zasady niedyskryminacji, w szczególności w zakresie równego traktowania kobiet i mężczyzn. W odniesieniu do formuły przeliczenia praw nabytych w jednym systemie emerytalnym – krajowym – na prawa w systemie wspólnotowym, Sąd dopuścił wzięcie pod uwagę czynnika rozróżniającego płeć pracownika i traktującego mniej korzystnie pracowników płci żeńskiej, uzasadniając taką formułę względami budżetowymi. Ponadto, nie odpowiadając na argumenty skarżącej, w których wykazywała, że równowaga budżetowa nie mogłaby zostać naruszona z powodu wzięcia pod uwagę określonego czynnika księgowego przy przeliczaniu okresów składkowych zaliczanych do wspólnotowego systemu emerytalnego, Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia decyzji.

Sąd nie wypowiedział się na temat zasadności istnienia dwóch wariantów wykonania art. 11 ust. 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, biorących pod uwagę albo datę przeniesienia praw do emerytury, albo datę mianowania urzędnika. Ponadto, koncentrując się wyłącznie na wynagrodzeniu podstawowym urzędnika w momencie przejścia na emeryturę i nie badając jednocześnie długości okresu składkowego, Sąd nie odpowiedział na argument skarżącej, czym naruszył obowiązek uzasadnienia swoich decyzji.

Sąd wyciąga wnioski co do prawa błędne w świetle elementów faktycznych, w szczególności przykładów podawanych przez skarżącą. Nawet jeżeli zmiany kursów walut krajowych stanowią okoliczności niezależne od Wspólnot, to nie zwalnia ich to od przestrzegania, zwłaszcza w stosunku do ich personelu, zasady niedyskryminacji, a w tym wypadku od obowiązku określenia zgodnych z tą zasadą reguł przeniesienia do systemu wspólnotowego praw do emerytury nabytych w krajowym systemie emerytalnym. Oznacza to w szczególności, że Rada nie miała prawa przyjąć formuły przeliczenia niezgodnej z tą zasadą. Zostało zaś wykazane, że miało to miejsce. Kwoty przesyłane przez krajowego ubezpieczyciela społecznego nie różnią się, z punktu widzenia zasady niedyskryminacji, w zależności od tego, czy pochodzą z kraju mającego tzw. „słabą walutę” czy z kraju mającego tzw. „silną walutę”. Sąd stwierdził zaś, że sposób traktowania tych kwot różnił się w zależności od kraju, gdyż transfery pochodzące z krajów „o słabej walucie” były traktowane w sposób bardziej korzystny. Wreszcie, Sąd nie zbadał i a fortiori nie wykazał, by takie odmienne traktowanie było obiektywnie uzasadnione. Sam fakt, że jest to wynikiem okoliczności niezależnych od Wspólnot nie stanowi takiego uzasadnienia, ponieważ to Rada postanowiła o istnieniu dwóch wariantów i to ona decyduje, w stosunku do kogo je zastosować.

(1) Decyzja Rady z dnia 13 lipca 1992 r. określająca ogólne przepisy wykonawcze dotyczące stosowania artykułu 11 ustępy 1 i 2 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników i uchylająca rozdziały IV i V decyzji Rady z dnia 26 stycznia 1970 r., zmienionej decyzją Rady z dnia 19 grudnia 1994 r.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/11

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio – Sezione Prima bis na podstawie postanowienia z dnia 22 kwietnia 2004, w sprawie Consorzio G.f.M. przeciwko Ministero della Difesa oraz Società Coop.a.r.l. „La Cascina” i Zilch s.r.l.

(Sprawa C-228/04)

(2004/C 190/18)

Dnia 2 czerwca 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Trybunale Amministrativo Regionalne del Lazio (Włochy) – Sezione Prima bis, wydanego dnia 22 kwietnia 2004 w sprawie Consorzio G.f.M. przeciwko Ministero della Difesa oraz Società Coop.a.r.l. „La Cascina” i Zilch s.r.l.

Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

(1) Dz.U. L 209 z dnia 24.7.1992, str. 1.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/11

Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-236/04)

(2004/C 190/19)

Dnia 7 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez M. Shottera w charakterze pełnomocnika, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

orzeczenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu wykonania:

—	dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (1),

—	dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (2),

—	dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (3),

—	dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (4),

lub, w każdym razie, nie przekazując tych przepisów Komisji, Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy art. 18 dyrektywy o dostępie, art. 18 dyrektywy o zezwoleniach, art. 28 dyrektywy ramowej i art. 38 dyrektywy o usłudze powszechnej.

2.	obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin wyznaczony dla transponowania dyrektyw upłynął w dniu 24 lipca 2003 r.

(1) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 7.

(2) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 21.

(3) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 33.

(4) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 51.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/12

Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-238/04)

(2004/C 190/20)

Dnia 7 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Francuskiej sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez O. Beynet i A. Whelana, w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, iż nie dokonując właściwej transpozycji art. 1 i art. 2 ust. 3 dyrektywy 90/388/EWG w sprawie konkurencji na rynkach usług telekomunikacyjnych (1) w wersji zmienionej dyrektywą 95/51/WE (2) oraz dyrektywą 96/19/WE (3), Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy powyższej dyrektywy jak i art. 249 (dawny art. 189) trzeci akapit Traktatu;

2.	obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Francuski system prawny stwarza problem co do zgodności z prawem wspólnotowym warunków udzielania koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych przez dystrybutorów sieci kablowych.

W rezultacie, jeżeli chodzi o świadczenie usług telefonii, ustawodawstwo francuskie wprowadziło obowiązek konsultowania z gminami lub ich związkami przed wydaniem koncesji na świadczenie usług telefonicznych w sieci kablowej. Obowiązek ten stwarza szereg problemów w świetle art. 2 ust. 3 dyrektywy zmienionej dyrektywą 96/19/WE, a mianowicie, brak przejrzystości postępowania konsultacyjnego, dysproporcjonalna władza dyskrecjonalna gmin przy formułowaniu swoich opinii, niepewność co do obiektywizmu postępowania wynikająca z faktu powiązań między niektórymi gminami a operatorami, aspekt dyskryminujący postępowania, które nie ma zastosowania do innych dostawców usług telekomunikacyjnych oraz ryzyko dyskryminacji niektórych operatorów sieci kablowych.

System zgodnie, z którym dystrybutorzy sieci kablowych mają obowiązek systematycznego informowania wszystkich gmin o założeniu ich sieci stwarza na ich obszarze świadczenia usług dodatkowy obowiązek w porównaniu z ogólną swobodą dostawy mającą zastosowanie wobec innych operatorów usług telekomunikacyjnych. Skoro żaden czynnik obiektywny nie jest w stanie usprawiedliwić takiego zróżnicowanego traktowania, system francuski jest w tym względzie dyskryminujący i narusza przepis art. 1 w związku z przepisem art. 2 ust. 3 dyrektywy 90/388/EWG w jej wersji zmienionej dyrektywami 95/51/WE i 96/19/WE.

(1) Dz.U. L 192, z 24.7.1990, str. 10.

(2) Dyrektywa Komisji 95/51/WE z dnia 18.10.1995, zmieniająca dyrektywę 90/388/EWG w zakresie dotyczącym zniesienia ograniczeń w użytkowaniu telewizyjnych sieci kablowych w celu świadczenia już zliberalizowanych usług telekomunikacyjnych (Dz.U. L 256 z 26.10.1995, str. 49).

(3) Dyrektywa Komisji 96/19/WE z dnia 13.3.1996, zmieniająca dyrektywę 90/388/EWG w zakresie dotyczącym stworzenia pełnej konkurencji na rynku telekomunikacyjnym.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/13

Skarga wniesiona 8 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-240/04)

(2004/C 190/21)

Dnia 8 czerwca 2004 r. Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez pełnomocnika M. Shottera, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Królestwu Belgii.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że nie ustanawiając przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do:

—	dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie) (1),

—	dyrektywy 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach) (2),

—	dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (3),

—	dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (4),

lub, w każdym razie, nie podając tych przepisów do wiadomości Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 18 dyrektywy o dostępie, art. 18 dyrektywy o zezwoleniach, art. 28 dyrektywy ramowej i art. 38 dyrektywy o usłudze powszechnej;

2.	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin wyznaczony na transpozycję dyrektyw upłynął dnia 24 lipca 2003 r.

(1) Dz.U. L 108 z 24.04.2002, str. 7.

(2) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 21.

(3) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 33.

(4) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 51.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/13

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 kwietnia 2004 r. (pierwsza izba) w sprawie T-172/01 ze skargi M. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, wniesione przez M. w dniu 9 czerwca 2004 r.

(Sprawa C-243/04 P)

(2004/C 190/22)

W dniu 9 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie M., reprezentowanej przez H. Tagarasa, avocat, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 kwietnia 2004 r. (pierwsza izba) w sprawie T-172/01 ze skargi M. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—	uznanie niniejszego odwołania za dopuszczalne i uzasadnione;

—	uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że skarżącej przysługuje prawo do renty rodzinnej zgodnie z art. 27 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami pierwszej instancji, jak również niniejszego postępowania.

Zarzuty i główne przywołane argumenty:

Zaskarżony wyrok jest dotknięty zarówno „naruszeniem procedury” w rozumieniu art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości, jak i „naruszeniem prawa wspólnotowego” w rozumieniu tego samego przepisu. Skarżąca powołuje się również na Europejską Konwencję Praw Człowieka, w szczególności prawo do sprawiedliwego procesu.

Zarzut naruszenia procedury dotyczy kwestii dowodowych i składa się z dwóch części. Pierwsza odnosi się do decyzji Sądu o odrzuceniu, jako spóźnionych, dwóch potwierdzonych notarialnie oświadczeń, przedłożonych po zamknięciu procedury pisemnej, lecz w odpowiedzi na nowe dokumenty i argumentację zawarte w duplice. Druga część opiera się na fakcie, że Sąd w żaden sposób nie wziął pod uwagę dwóch innych potwierdzonych notarialnie oświadczeń, które były dołączone do początkowego wniosku oraz do skargi.

Zarzut naruszenia prawa wspólnotowego odnosi się do błędu popełnionego przez Sąd przy stosowaniu art. 27 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, polegającego na nieprawidłowej kwalifikacji prawnej porozumienia zawartego między skarżącą a jej byłym małżonkiem. Odwołanie zarzuca w szczególności, iż w zaskarżonym wyroku nie uznano „alimentacyjnego” charakteru porozumienia z 1999 r., lecz w sposób dowolny i błędny zakwalifikowano je jako akt „czysto grzecznościowy”.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/14

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego wniesiony przez Cour du travail de Liège, section de Neufchâteau, wyrokiem z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie José Allard przeciwko Institut national d'assurances sociales pour travailleurs indépendants, w skrócie INASTI

(Sprawa C-249/04)

(2004/C 190/23)

Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie José Allard przeciwko Institut national d'assurances sociales pour travailleurs indépendants, w skrócie INASTI, Cour du travail de Liège, section de Neufchâteau złożył do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego, który wpłynął do sekretariatu Trybunału 11 czerwca 2004 r.

Cour du travail de Liège, section de Neufchâteau, wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o rozstrzygnięcie następujących kwestii:

Czy art. 13 i nast. rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (1) sprzeciwiają się temu, by składka – taka jak składka ograniczająca, należna na mocy A.R. nr 289 z dnia 31 marca 1984 r. ustanawiającego środki przejściowe dotyczące obniżenia przychodów pracowników samodzielnych w celu ograniczenia ciężarów publicznych i zapewnienia równowagi finansowej systemu zabezpieczenia pracowników samodzielnych – była naliczana od przychodów z działalności zawodowej, wliczając przychody uzyskane z działalności zawodowej na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo opodatkowania, w sytuacji, gdy z tytułu zapłaty składki pracownikowi samodzielnemu nie przysługuje od tego pierwszego państwa żadne świadczenie o charakterze socjalnym lub innym?

2.	Czy Traktat Rzymski z dnia 25 marca 1957 r. ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 39 i 43 (dawne art. 48 i 52), sprzeciwia się temu, by obowiązek zapłaty tak naliczonej składki dotyczył pracowników samodzielnych korzystających ze swobody przepływu?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, zmienione i zaktualizowane rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2001/83 z dnia 2 czerwca 1983 r. (Dz.U. L 230, str. 6, zał. 1).

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/15

SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji

z dnia 25 maja 2004 r.

w sprawie T-154/01, Distilleria F. Palma SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Rozporządzenie (EWG) nr 822/87 - Wspólna organizacja rynku wina - Rozporządzenie (EWG) nr 1780/89 - Rozporządzenie (EWG) nr 2710/93 - Rozporządzenie (WE) nr 416/96 - Zbyt alkoholu uzyskanego w drodze destylacji - Rozporządzenie (EWG) nr 3390/90 - Przetarg w celu wykorzystania w sektorze paliw silnikowych - Odmowa zmiany niektórych warunków przetargu ze strony Komisji - Siła wyższa - Odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty - Dopuszczalność)

(2004/C 190/24)

Język postępowania: włoski

W sprawie T-154/01, Distilleria F. Palma SpA, w likwidacji, z siedzibą w Neapolu (Włochy), reprezentowaną przez F. Caruso, avocat, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: L. Visaggio, C. Cattabriga oraz A. Dal Ferro), której przedmiotem była skarga na podstawie art. 235 WE i art. 288 ust. 2 WE z żądaniem naprawienia szkody, mającej wedle skargi być konsekwencją niezgodnego z prawem postępowania Komisji, które spowodowane zostało pismem wysłanym przez tę instytucję do władz włoskich w dniu 11 listopada 1996 r., Sąd Pierwszej Instancji (druga izba) w składzie J. Pirrung, prezes, A.W.H. Meij i N. J. Forwood, sędziowie; sekretarz: J. Palacio González, główny administrator, wydał w dniu 25 maja 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Skarżąca zostaje obciążona kosztami.

(1) Dz.U. C 259 z 15.9.2001 r.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/15

WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI

z dnia 12 maja 2004 r.

w sprawie T-191/01, André Hecq przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (1)

(Urzędnicy - Ubezpieczenie społeczne - Artykuł 72 ustęp 1 regulaminu pracowniczego - Zwrot kosztów leczenia - Poważna choroba - Odmowa zwrotu w 100 % kosztów niektórych świadczeń medycznych)

(2004/C 190/25)

Język postępowania: francuski

W sprawie T-191/01, André Hecq'a, urzędnika Komisji Wspólnot Europejskich, zamieszkałego w Mondercange (Luksemburg), reprezentowanego przez C. Mourato, adwokata, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (pełnomocnik: J. Currall), mającej za przedmiot wniosek o uchylenie dwóch decyzji podjętych przez biuro likwidacyjne, odpowiednio, w dniu 13 października 2000 r. i 6 listopada 2000 r., odmawiających zwrotu, w wysokości 100 %, kosztów niektórych świadczeń medycznych, z których korzystała małżonka skarżącego, Sąd (trzecia izba) w składzie: J. Azizi, przewodniczący, i M. Jaeger oraz F. Dehousse, sędziowie; sekretarz: I. Natsinas, administrator, wydał w dniu 12 maja 2004 r. wyrok o następującej sentencji:

1)	Decyzje podjęte przez biuro likwidacyjne, odpowiednio, w dniu 13 października 2000 r. i 6 listopada 2000 r. zostają uchylone w zakresie, w jakim odmawiają zwrotu, w wysokości 100 %, poniesionych przez małżonkę skarżącego kosztów niektórych świadczeń medycznych.

2)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 317 z dnia 10.11.2001.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/16

Skarga wniesiona dnia 28 stycznia 2004r. przez Eurodrive Services and Distribution N.V. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-31/04)

(2004/C 190/26)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 28 stycznia 2004r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory ), przez Eurodrive Services and Distribution N.V. z siedzibą w Amsterdamie, Holandia, reprezentowanego przez adwokatów D. Enrique Armijo Chávarriego i D. Antonio Castán Pérez – Gómeza.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Uchylenie Decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 12 listopada 2003r., wydanej w sprawach połączonych nr R 419/2001-1 oraz R 530/2001-1, oraz obciążenie Urzędu kosztami.

—	Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	D. Jesús Gómez Frías
Znak towarowy będący przedmiotem wniosku:	Znak graficzny „EUROMASTER” - wniosek nr 728.295 dla usług klasy 39 (usługi transportowe, magazynowania pojazdów i ich części) oraz klasy 41 (usługi polegające na organizacji zawodów sportowych)
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie:	Skarżący
Znak towarowy lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie:	Znaki słowne „EUROMASTER” hiszpańskie (nr 1.613.513 i 1.613.600), francuski (nr 1.624.667), austriacki (nr 172.243), Państw Beneluksu (nr 495.020), duński (nr VR 08 0221991), fiński (nr 119.689), angielskie (nr 1.454.805 i 1.455.074), grecki (nr 109.184), irlandzki (nr B 146.109), włoski (nr 608.701), portugalski (nr 270.847 i 270.848) iszwedzki (nr 245.822), dla towarów i usług klasy 12, 16 i 37.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Uwzględnienie sprzeciwu w odniesieniu do usług klasy 39 iodrzucenie sprzeciwu w odniesieniu do usług klasy 41
Decyzja Izby Odwoławczej	Odrzucenie odwołania
Argumenty przywołane w skardze:	onjuiste toepassing van artikel 8, lid 1, sub b, van verordening (EG) nr.40/94 en schending van artikel 73 van deze verordening.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/16

Skarga wniesiona dnia 8 kwietnia 2004 r. przez GfK Aktiengesellschaft przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-135/04)

(2004/C 190/27)

Język postępowania do określenia na mocy art. 131§2 regulaminu – język, w którym została wniesiona skarga: niemiecki

Dnia 8 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki towarowe i Wzory) przez GfK Aktiengesellschaft z siedzibą w Norymberdze (Niemcy) reprezentowaną przez U. Brückmanna i R. Langego, Rechtsanwälte. Drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą była BUS-Betreuungs- und Unternehmensberatungs-GmbH z siedzibą w Monachium (Niemcy).

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 4 lutego 2004 r. (sprawa odwoławcza R 327/2003-1);

—	odrzucenie sprzeciwu interwenienta z dnia 6 października 2000 r. z niemieckiego słownego znaku towarowego „BUD Betreuungsverbund für Unternehmer und Selbständige e.V.” (numer rejestru DE 1 127 415);

—	obciążenie pozwanego Urzędu kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zgłaszający znak towarowy:

Strona skarżąca

Zgłoszony znak towarowy:

Słowny znak towarowy „Online Bus” dla usług z klasy 35 (m.in. sporządzanie statystyk w dziedzinie gospodarki, marketingu, badań i analiz rynkowych, doradztwa gospodarczego, doradztwo w zakresie organizacji)

Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na który powołano się w sprzeciwie

BUS-Betreuungs-und Unternehmensberatungs-GmbH

Sporny znak towarowy lub oznaczenie:

Niemiecki graficzny znak towarowy „BUS” dla usług z klasy 35, 40, 41 i 42 (m.in. doradztwo gospodarcze, w szczególności doradztwo w zakresie organizacji i zarządzania)

Decyzja Wydziału Sprzeciwów:

Odrzucenie odwołania

Decyzja Izby Odwoławczej:

interwenient nie udowodnił używania spornego znaku towarowego i sprzeciw na mocy art. 43 ust. 2 zdanie 2 Rozporządzenia (WE) nr 40/94 należało odrzucić.

Uzasadnienie skargi:

—	interwenient nie udowodnił używania spornego znaku towarowego i sprzeciw na mocy art. 43 ust. 2 zdanie 2 Rozporządzenia (WE) nr 40/94 należało odrzucić.

—	między przeciwstawianymi sobie znakami towarowymi nie istnieje, z braku podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia (WE) nr 40/94.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/17

Skarga wniesiona dnia 8 kwietnia 2004 r. przez Domäne Vorderriss, Rasso Freiherr von Cramer-Kletta i Rechtlerverband Pfronten przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-136/04)

(2004/C 190/28)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 8 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Domäne Vorderriss, Lenggries (Republika Federalna Niemiec), Rasso Freiherr von Cramer-Kletta, Aschau i. Chiemgau (Republika Federalna Niemiec) i Rechtlerverband Pfronten, Pfronten (Republika Federalna Niemiec), reprezentowanych przez Th. Schönfelda.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 grudnia 2003 r. przyjmującej, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz obszarów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty (1);

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący są właścicielami gruntów leśnych, które są wykorzystywane w ramach przedsiębiorstw przemysłu leśnego prowadzonych przez każdego ze skarżących i które obecnie, na podstawie zaskarżonej decyzji, zostały określone jako obszary o wspólnotowym znaczeniu dla biogeograficznego regionu alpejskiego.

Skarżący zarzucają, że zaskarżona decyzja wkracza w podstawowe prawa obywatelskie skarżących, które są zagwarantowane w ramach ogólnych zasad porządku wspólnotowego. To wkroczenie w prawa podstawowe jest formalnie bezprawne, albowiem przy uchwaleniu decyzji Komisji (i przy wykonaniu dyrektywy 92/43/EWG (2)) nie zagwarantowano praw do udziału zainteresowanych właścicieli gruntów.

Ponadto skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza również w zakresie materialno-prawnym prawa własności skarżących, bowiem przy określeniu obszarów o wspólnotowym znaczeniu nie zostały w żaden sposób uwzględnione prywatne prawa własności skarżących (i pozostałych zainteresowanych) i w związku z tym nie dokonano również rozważenia pomiędzy interesem polegającym na zamierzonym określeniu obszarów o wspólnotowym znaczeniu a przeciwstawionym mu prywatnym interesem skarżących. Zaskarżona decyzja jest ponadto niezgodna z samą dyrektywą 92/43/EWG, ponieważ kwestia wyrównania pieniężnego, które należy zapewnić, jest całkowicie otwarta i nieuregulowana.

Ponadto skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja jest nieproporcjonalna, ponieważ nawet rozpatrywana osobno jest nieodpowiednia do utworzenia jednolitej europejskiej sieci ekologicznej i w związku z tym, jednorazowa lista utworzona dla tylko jednego biogeograficznego regionu nie jest właściwa do osiągnięcia celu ochrony dyrektywy. Zaskarżona decyzja jest ponadto nieodpowiednia, ponieważ nie dokonano niezbędnego uzgodnienia w szerszym zakresie, obejmującego cały obszar Wspólnoty.

(1) Dz.U. z dnia 21 stycznia 2004 r., str. 21.

(2) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206, str. 7).

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/18

Skarga wniesiona dnia 13 kwietnia 2004 r. przez Antoniettę Camurato Carfagno przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-143/04)

(2004/C 190/29)

Język postępowania: francuski

Dnia 13 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Antoniettę Camurato Carfagno, zamieszkałą w Braine-L'Alleud (Belgia), reprezentowaną przez Carlosa Mourato, avocat.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji osoby oceniającej w postępowaniu odwoławczym z dnia 9 kwietnia 2003 r., odnoszącej się do sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej skarżącej za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.;

—	uchylenie decyzji organu uprawnionego do mianowania nie uwzględniającej sprzeciwu skarżącej ( R/353/03);

—	zaprotokołowanie, że skarżąca zastrzega sobie prawo do podniesienia dodatkowego zarzutu, opartego na nadużyciu władzy przez osoby oceniające i organ uprawniony do mianowania;

—	zasądzenie od strony pozwanej kosztów sądowych, jak również niezbędnych wydatków poniesionych w związku z postępowaniem, w szczególności z ustanowieniem adresu dla doręczeń, podróży i pobytu, a także wynagrodzenia adwokata i jego wydatków.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca nie zgadza się z dotyczącym jej sprawozdaniem z przebiegu kariery zawodowej za okres od dnia 1 lipca 2001 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że oceny zawarte w sprawozdaniu z przebiegu kariery zawodowej są oczywiście błędne, biorąc pod uwagę liczne czynności i wydarzenia, które miały miejsce w trakcie i po upływie przedmiotowego okresu, a także opisy sporządzone przez osobę oceniającą i zatwierdzającą, które przeczą przyznanej ocenie i jej znaczeniu. Skarżąca uważa ponadto, że sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej narusza art. 43 regulaminu pracowniczego przez to, że nowy system oceniania może doprowadzić do zaniżania ocen urzędników, co zdaniem skarżącej ma miejsce w jej przypadku, przy uwzględnieniu w szczególności obowiązku przestrzegania docelowej średniej 14/20.

Ponadto skarżąca podnosi:

—	oczywisty błąd w ocenie;

—	naruszenie zasady równego traktowania;

—	naruszenie obowiązku uzasadnienia.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/18

Skarga wniesiona dnia 10 maja 2004 r. przez Patricię Wauthier i Viviane Deveen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-164/04)

(2004/C 190/30)

Język postępowania: francuski

Dnia 10 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Patricię Wauthier i Viviane Deveen, zamieszkałe w Belgii, reprezentowane przez Gillesa Bounéou i Frédérica Frabettiegio, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	uchylenie, w zakresie dotyczącym skarżących, przeprowadzenia oceny za okres 2001-2002;

—	ewentualnie, uchylenie sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej (REC/CDR) skarżących za okres od 1 lipca 2001 r. do 31 grudnia 2002 r.;

—	rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów, wydatków i honorariów oraz zasądzenie ich od Komisji Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzuty i główne argumenty powołane w niniejszej sprawie przez skarżące są identyczne z tymi, jakie zostały podniesione przez skarżących w sprawach T-43/04 i T-47/04.

24.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 190/19

Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Nathalie Heinen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-181/04)

(2004/C 190/32)

Język postępowania: francuski

Dnia 17 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Nathalie Heinen, zamieszkałą w Ottignies (Belgia), reprezentowaną przez Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienne Marchala, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji komisji konkursu COM/PB/02 odmawiającej wpisania nazwiska skarżącej na listę rezerwową;

—	zasądzenie kosztów od strony pozwanej.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca, która uczestniczyła w konkursie wewnętrznym COM/PB/02 w celu przejścia z kategorii C do kategorii B, sprzeciwia się decyzji komisji konkursu o niewpisaniu jej na listę rezerwową tego konkursu uzasadnionej tym, że wyniki, jakie uzyskała w trakcie egzaminu ustnego, mimo, iż były lepsze od ogólnie wymaganych, okazały się niewystarczające.

Na poparcie swoich roszczeń skarżąca podnosi naruszenie ogłoszenia o konkursie, jak również naruszenie zasady równego traktowania i niedyskryminacji.

Skarżąca precyzuje w tym względzie, że choć w myśl ogłoszenia o konkursie kandydaci obowiązani byli wskazać w zgłoszeniu język przez nich wybrany dla potrzeb testu wstępnego i egzaminu ustnego, z możliwością wyboru innego języka dla celów egzaminu ustnego, przy czym wybór ten był ostateczny, niektórzy kandydaci mieli możliwość zmiany języka po dokonaniu zgłoszenia, a niektórzy nawet w dniu egzaminu ustnego.

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 190

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 47 24 lipca 2004

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacja
	Trybunał Sprawiedliwości
	TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI
2004/C 190/1	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie C-454/01: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec (Dyrektywa 96/59/WE — Gospodarka odpadami — Unieszkodliwianie polichlorowanych bifenyli i polichlorowanych trifenyli)	1

2004/C 190/2	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie C-87/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej (Uchybienie zobowiązaniom państwa — Środowisko naturalne — Dyrektywa 85/337/EWG — Ocena wpływu niektórych przedsięwzięć publicznych lub prywatnych — Przedsięwzięcie Lotto zero)	1

2004/C 190/3	Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie C-168/02 (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Rudolf Kronhofer przeciwko Marianne Maier, Christian Möller, Wirich Hofius, Zeki Karan (Konwencja brukselska — Art. 5 pkt 3 — Jurysdykcja w przypadku odpowiedzialności z tytułu popełnienia czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego — Miejsce, gdzie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę — Szkoda majątkowa poniesiona w związku z inwestycją kapitałową w innym Umawiającym się Państwie)	2

2004/C 190/4	Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 8. czerwca 2004 r. w sprawie C-220/02 (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Österreichischer Gewerkschaftsbund, Gewerkschaft der Privatangestellten przeciwko Wirtschaftskammer Österreich. (Zasada równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet — pojęcie wynagrodzenia — uwzględnienie przy obliczaniu odprawy okresów służby wojskowej — możliwość porównania pracowników odbywających służbę wojskową z pracownikami płci żeńskiej korzystającymi po okresie urlopu macierzyńskiego z urlopu rodzicielskiego, którego okres nie jest uwzględniany przy obliczaniu odprawy)	2

2004/C 190/5	Wyrok Trybunału (trzeciej izby) z dnia 10 czerwca 2004 r. w sprawie C-333/03, Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Brak transpozycji dyrektywy 98/50/CE — Przeniesienie przedsiębiorstwa — Utrzymanie praw pracowniczych)	3

2004/C 190/6	Sprawa C-150/04: Skarga wniesiona dnia 23 marca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii	3

2004/C 190/7	Sprawa C-200/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienie Bundesfinanzhof, wydanego dnia 18 marca 2004, w sprawie Finanzamt Heidelberg przeciwko iSi internationale Sprach- und Studienreisen GmBH	5

2004/C 190/8	Sprawa C-203/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Landgericht Frankfurt am Main, wydanego dnia 28 kwietnia 2004 r., w sprawie Gebrüder Stolle GmBH & Co.KG przeciwko Heidegold Geflügelspezialitäten GmBH	5

2004/C 190/9	Sprawa C-210/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Corte Suprema di Cassazione, Piątej Izby Cywilnej, wydanego dnia 18 lutego 2004 r., w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze i Agenzia delle Entrate przeciwko FCE Bank plc	6

2004/C 190/0	Sprawa C-213/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia wydanego dnia 29 kwietnia 2004r. przez Oberster Gerichtshof, w sprawie Ewald Burtscher przeciwko Josef Stauderer	6

2004/C 190/1	Sprawa C-214/04: Skarga wniesiona dnia 19 maja 2004 r. przez Komisję Europejską przeciwko Republice Włoskiej	6

2004/C 190/2	Sprawa C-215/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Østre Landsret, wydanego dnia 14 maja 2004 r., w sprawie Marius Pedersen A/S przeciwko Miljøstyrelsen	7

2004/C 190/3	Sprawa C-216/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Consiglio di Stato w roli sądowniczej, Sezonie Quinta, wydanego dnia 27 stycznia 2004 r., w sprawie SABA Italia spa przeciwko Comune di Bolzano i SEAB spa	8

2004/C 190/4	Sprawa C-222/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Corte Suprema di Cassazione – Sezione Quinta Civile, wydanego dnia 23 marca 2004 w sprawie Ministero dell'Economia e delle Finanze przeciwko Cassa di Risparmio di Firenze SpA, Fondazione Cassa di Risparmio di San Miniato e Cassa di Risparmio di San Miniato SpA.	8

2004/C 190/5	Sprawa C-225/04: Skarga wniesiona dnia 1 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii	9

2004/C 190/6	Sprawa C-226/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio – Sezione Prima bis na podstawie postanowienia z dnia 22 kwietnia 2004, w sprawie Società La Cascina Coop.a.r.l. i Zilch s.r.l przeciwko Ministero della Difesa, Ministero dell'Economia i Pedus Service P. Dussmann i innym.	9

2004/C 190/7	Sprawa C-227/04 P: Odwołanie złożone 2 czerwca 2004 r. przez Marie-Luise Lindorfer od wyroku wydanego 18 marca 2004 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (piąta izba) w sprawie T-204/01 M.-L. Lindorfer przeciwko Radzie Unii Europejskiej	10

2004/C 190/8	Sprawa C-228/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony przez Tribunale Amministrativo Regionale del Lazio – Sezione Prima bis na podstawie postanowienia z dnia 22 kwietnia 2004, w sprawie Consorzio G.f.M. przeciwko Ministero della Difesa oraz Società Coop.a.r.l. La Cascina i Zilch s.r.l.	11

2004/C 190/9	Sprawa C-236/04: Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga	11

2004/C 190/0	Sprawa C-238/04: Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej	12

2004/C 190/1	Sprawa C-240/04: Skarga wniesiona 8 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii	13

2004/C 190/2	Sprawa C-243/04 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 21 kwietnia 2004 r. (pierwsza izba) w sprawie T-172/01 ze skargi M. przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, wniesione przez M. w dniu 9 czerwca 2004 r.	13

2004/C 190/3	Sprawa C-249/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego wniesiony przez Cour du travail de Liège, section de Neufchâteau, wyrokiem z dnia 9 czerwca 2004 r. w sprawie José Allard przeciwko Institut national d'assurances sociales pour travailleurs indépendants, w skrócie INASTI	14

	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2004/C 190/4	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie T-154/01, Distilleria F. Palma SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Rozporządzenie (EWG) nr 822/87 — Wspólna organizacja rynku wina — Rozporządzenie (EWG) nr 1780/89 — Rozporządzenie (EWG) nr 2710/93 — Rozporządzenie (WE) nr 416/96 — Zbyt alkoholu uzyskanego w drodze destylacji — Rozporządzenie (EWG) nr 3390/90 — Przetarg w celu wykorzystania w sektorze paliw silnikowych — Odmowa zmiany niektórych warunków przetargu ze strony Komisji — Siła wyższa — Odpowiedzialność pozaumowna Wspólnoty — Dopuszczalność)	15

2004/C 190/5	Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 12 maja 2004 r. w sprawie T-191/01, André Hecq przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich (Urzędnicy — Ubezpieczenie społeczne — Artykuł 72 ustęp 1 regulaminu pracowniczego — Zwrot kosztów leczenia — Poważna choroba — Odmowa zwrotu w 100 % kosztów niektórych świadczeń medycznych)	15

2004/C 190/6	Sprawa T-31/04: Skarga wniesiona dnia 28 stycznia 2004r. przez Eurodrive Services and Distribution N.V. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	16

2004/C 190/7	Sprawa T-135/04: Skarga wniesiona dnia 8 kwietnia 2004 r. przez GfK Aktiengesellschaft przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego	16

2004/C 190/8	Sprawa T-136/04: Skarga wniesiona dnia 8 kwietnia 2004 r. przez Domäne Vorderriss, Rasso Freiherr von Cramer-Kletta i Rechtlerverband Pfronten przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	17

2004/C 190/9	Sprawa T-143/04: Skarga wniesiona dnia 13 kwietnia 2004 r. przez Antoniettę Camurato Carfagno przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	18

2004/C 190/0	Sprawa T-164/04: Skarga wniesiona dnia 10 maja 2004 r. przez Patricię Wauthier i Viviane Deveen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	18

2004/C 190/1	Sprawa T-171/04: Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Daniela Surget przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich	19

2004/C 190/2	Sprawa T-181/04: Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Nathalie Heinen przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	19

	III Powiadomienia
2004/C 190/3	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 179 z 10.7.2004.	20