10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/1

WYROK TRYBUNAŁU

(pierwsza izba)

z dnia 27 maja 2004 r.

w sprawie C-285/02 (wniosek Verwaltungsgericht Minden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Edeltraud Elsner-Lakeberg przeciwko Land Nordrhein-Westfalen (1)

(Art. 141 WE - Dyrektywa 75/117/EWG - środek krajowy przewidujący, że nauczyciele zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy oraz nauczyciele zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy są zobowiązani przepracować taką samą liczbę godzin nadliczbowych zanim uzyskają prawo do wynagrodzenia - Pośrednia dyskryminacja pracowników płci żeńskiej zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy)

(2004/C 179/01)

Język postępowania: niemiecki

W sprawie C-285/02, której przedmiotem jest skierowany do Trybunału, na mocy art. 234 WE, przez Verwaltungsgericht Minden (Niemcy) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu miedzy Edeltraud Elsner-Lakeberg a Land Nordrhein-Westfalen, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 141 WE i dyrektywy Rady 75/117/EWG z dnia 10 lutego 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet (Dz.U. L 45, str. 19), Trybunał (pierwsza izba), w składzie P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, A. La Pergola i S. Von Bahr, R. Silva de Lapuerta i K. Leanerts, sędziowie, rzecznik generalny: F.G. Jacobs, sekretarz: R. Grass, wydał w dniu 27 maja 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 141 WE i art. 1 dyrektywy Rady 75/117/EWG z dnia 10 lutego 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet powinny być interpretowane w taki sposób, iż sprzeciwiają się one ustawodawstwu krajowemu, zgodnie z którym nauczyciele zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy nie otrzymują – podobnie jak nauczyciele zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy – żadnego wynagrodzenia z tytułu godzin nadliczbowych, w przypadku gdy praca w godzinach nadliczbowych nie przekracza trzech godzin w miesiącu kalendarzowym, jeżeli ta różnica w traktowaniu oddziałuje w większym stopniu na sytuację kobiet niż mężczyzn i jeżeli takiej różnicy w traktowaniu nie można usprawiedliwić celem niezwiązanym z wszelką przynależnością do określonej płci lub nie jest ona konieczna dla osiągnięcia zamierzonego celu.

(1) Dz.U. C 247 z 12.10.2002.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/1

WYROK TRYBUNAŁU

(czwarta izba)

z dnia 27 maja 2004 r.

w sprawie C-398/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (1)

(Uchybienie zobowiązaniom Państwa - Dyrektywa 75/442/EWG - Środowisko naturalne - Gospodarka odpadami)

(2004/C 179/02)

język postępowania: hiszpański

W sprawie C-398/02, Komisja Wspólnot Europejskich (pełnomocnicy: G. Valero Jordana i M. Konstadinis) przeciwko Królestwu Hiszpanii (pełnomocnik: L. Fraguas Gadea) o stwierdzenie, że nie podejmując niezbędnych środków w celu zapewnienia stosowania art. 4, 9 i 13 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 194 str. 39), z uwzględnieniem zmian wprowadzonych dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. (Dz.U. L 78 str. 32) w odniesieniu do miejsca unieszkodliwiania położonego w La Bañeza (Hiszpania), Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom nałożonym na nie przedmiotową dyrektywą,Trybunał (czwarta izba) w składzie: J. N. Cunha Rodrigues (sprawozdawca), prezes izby, J.-P. Puissochet i F. Macken, sędziowie, rzecznik generalny: L. A. Geelhoed, sekretarz: R. Graas, wydał w dniu 27 maja 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

że nie podejmując niezbędnych środków w celu zagwarantowania stosowania art. 4, 9 i 13 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 194 str. 39), z uwzględnieniem zmian wprowadzonych dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. (Dz.U. L 78 str. 32) w odniesieniu do miejsca unieszkodliwiania położonego w La Bañeza (Hiszpania), Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom nałożonym na nie przedmiotową dyrektywą,

2)	Królestwo Hiszpanii zostaje obciążone kosztami.

(1) Dz.U. C 323 z 21.12.2002.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/2

Wyrok Trybunału

(pierwsza izba)

z dnia 27 maja 2004 r

w sprawie C-68/03 (wniosek Hoge Raad der Nederlanden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Staatssecretaris van Infanciën przeciwko D. Lipjes (1)

(Szósta Dyrektywa VAT - Art. 28 b lit. E ust. 3 - Usługi pośrednictwa - Miejsce wykonania świadczenia)

(2004/C 179/03)

Język postępowania: niderlandzki

W sprawie C-68/03, której przedmiotem jest wniosek skierowany do Trybunału na mocy art. 234 WE, przez Hoge Raad der Nederlanden (Holandia) wniosek o wydanie, w ramach sporu zawisłego przed tym sądem między Staatssecretaris van Infanciën a D. Lipjes, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 28 b lit. E Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, str. 1) w wersji po zmianach wprowadzonych dyrektywą Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. uzupełniającą wspólny system podatku od wartości dodanej i zmieniającą dyrektywę 77/388/EWG w celu zniesienia granic fiskalnych (Dz.U. L 376, str. 1), Trybunał (pierwsza izba), w składzie: P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, A. Rosas i A. La Pergola, R. Silva de Lapuerta i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: R. Grasz, wydał w dniu 27 maja 2004 r. wyrok, którego sentencja brzmi następująco:

Art. 28 b lit. E ust. 3 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w wersji po zmianach dokonanych przez dyrektywę Rady z dnia 16 grudnia 1991 r. uzupełniającą wspólny system podatku od wartości dodanej i zmieniającą dyrektywę 77/388/EWG w celu zniesienia granic fiskalnych, nie powinien być interpretowany w ten sposób, iż dotyczy on jedynie usług pośrednictwa na rzecz podatnika lub na rzecz osoby prawnej nie będącej podatnikiem podatku od wartości dodanej.

2)	Gdy transakcja pośrednictwa wchodzi w zakres art. 28 b lit. E ust. 3 Szóstej Dyrektywy w wersji zmienionej, celem ustalenia miejsca gdzie zostały dokonane transakcje leżące u podstaw usług pośrednictwa należy stosować przepisy art. 28 b lit. A i B przedmiotowej dyrektywy.

(1) Dz.U. 83 z dnia 5.4.2003.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/2

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Länsrätten i Stockholms län z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie między Ulf Öberg a Stockholms läns allmänna försäkringskassa

(Sprawa C-185/04)

(2004/C 179/04)

Dnia 22 kwietnia 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Länsrätten i Stockholms län z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie między Ulf Öberg a Stockholms läns allmänna försäkringskassa.

Länsrätten i Stockholms län zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wymóg ustawodawstwa krajowego, stanowiący, iż rodzic musi posiadać miejsce zamieszkania, jak również być objęty systemem ubezpieczenia zdrowotnego w przedmiotowym Państwie Członkowskim przynajmniej przez 240 dni przed urodzeniem się dziecka, aby nabyć uprawnienia do dodatku rodzicielskiego w wysokości zasiłku chorobowego, jest zgodny z art. 12 WE, art. 17 ust. 2 WE, art. 18 WE, art. 39 WE, art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1612/68 (1) oraz dyrektywą nr 96/34 (2) w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/?

ii)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej: czy prawo wspólnotowe wymaga dla stwierdzenia, czy pracownik spełnił przewidziany ustawodawstwem krajowym wymóg zachowania minimalnego okresu ubezpieczenia, doliczenia okresu, w którym pracownik objęty był Wspólnym Ubezpieczeniem Chorobowym przewidzianym Regulaminem Pracowniczym Urzędników Wspólnot Europejskich?

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty (Dz.U. L 257, 19.10.1968, str. 2).

(2) Dyrektywa Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 roku. w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/ (Dz.U. L 145, 19.06.1996, str. 4).

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/3

Skarga Komisji Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej, złożona dnia 22 kwietnia 2004 r.

(Sprawa C-187/04)

(2004/C 179/05)

Dnia 22 kwietnia 2004 r. Komisja Wspólnot Europejskich, reprezentowana przez K. Wiednera i G. Bambara, działających w charakterze pełnomocników, złożyła do Trybunału Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że ze względu na fakt, iż przedsiębiorstwo ANAS S.p.A. udzieliło koncesji na budowę i zarządzanie autostradą Valtrompia w drodze koncesji bezpośredniej dla Società per l'autostrada Brescia-Verona-Vicenza-Padova p.a., wprowadzonej w życie za pomocą umowy zawartej dnia 7 grudnia 1999 r., nie poprzedzonej ogłoszeniem o zamówieniu, przy braku przesłanek do tego, Republika Włoska naruszyła zobowiązania, jakie ciążą na niej na mocy dyrektywy Rady 93/37/EWG (1) z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, w szczególności art. 3 ust. 1 i art. 11 ust. 3, 6 i 7 tej dyrektywy

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Zdaniem Komisji udzielenie koncesji na roboty budowlane i zarządzanie autostradą Valtrompia przez ANAS, bez uprzedniego ogłoszenia o zamówieniu publicznym, jest sprzeczne z postanowieniami dyrektywy 93/37/EWG, w szczególności art. 3 ust. 1 i art. 11 ust. 3, 6 i 7 tej dyrektywy.

Art. 3 dyrektywy przewiduje stosowanie niektórych reguł dotyczących ogłoszeń na poziomie Wspólnoty, jeżeli instytucje zamawiające zawierają umowę dotyczącą koncesji na roboty budowlane, a wartość tej umowy przekracza 5 000 000 euro. W szczególności zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy instytucje zamawiające, które zamierzają udzielić koncesji na roboty budowlane, informują o swoim zamiarze w ogłoszeniu przesyłanym do Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich zgodnie z ust. 7 tego artykułu.

Ze względu na to, że umowa o budowę i zarządzanie autostradą Valtrompia opiewa na kwotę około 640 mln euro, bez wątpienia powinna ona była być przedmiotem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 54.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/3

Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-189/04)

(2004/C 179/06)

W dniu 22 kwietnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wniesiona została skarga Republiki Greckiej, reprezentowanej przez Panayiotisa Milonopoulosa, doradcę prawnego w wydziale prawa wspólnotowego służb prawnych Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz Vasiliosa Kiriazopoulosa, z państwowej służby prawnej, z adresem do doręczeń w ambasadzie Grecji w Luksemburgu, 27, rue Marie-Adelaide, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

Unieważnienie odliczenia przez Komisję Wspólnot Europejskiech kwoty 565,656,80 EUR (na poczet udziału Ministerstwa Spraw Zagranicznych w budowie wspólnego przedstawicielstwa dyplomatycznego Unii Europejskiej w Abudży, Nigeria), z ogólnej sumy 1,653,298,54 EUR odliczeń od kwoty należnej Grecji w ramach właściwego programu pomocowego.

—	Obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Republika Grecka twierdzi, że Komisja nie wzięła w należytym stopniu pod uwagę, że Porozumienie dodatkowe nie zostało ratyfikowane przez Republikę Grecką i obowiązuje bez udziału Grecji w projekcie Abudża II.

Strona pozwana nie odniosła się też z należytym zaufaniem do faktu formalnego uznania przez Republikę Grecką jej długu wynikającego z udziału w projekcie Abudża I.

W związku z tym Republika Grecka utrzymuje, że Komisja Wspólnot Europejskich złamała zasady poboru środków pieniężnych oraz naliczania, rozliczania i potwierdzania zobowiązań, a także zasady poboru środków pieniężnych metodą odliczeń.

W świetle powyższego Republika Grecka utrzymuje, że poprzez wydanie noty o odliczeniu Komisja naruszyła obowiązujące przepisy prawa, to znaczy, z jednej strony, przepisy rozporządzenia 2342/02, a z drugiej strony artykuł 15 pierwotnego Porozumienia.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/4

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Rechtbank's Gravenhage, wydanego dnia 22 kwietnia 2004 r., w sprawie Nederlandse Vereinigung Diervoederindustrie Nevedi przeciwko Produchtschap Diervoeder

(Sprawa C-194/04)

(2004/C 179/07)

Do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich został wniesiony wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Rechtbank 's Gravenhage (Królestwo Niderlandów) wydanego dnia 22 kwietnia 2004r. w sprawie Nederlandse Vereinigung Diervoederindustrie Nevedi przeciwko Produchtschap Diervoeder, który wpłynął do Sekretariatu Trybunału dnia 27 kwietnia 2004 r.

Rechtbank's Gravenhage zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 1 ust. 1 lit. b dyrektywy 2002/2 (1) i/lub art. 1 ust. 4 dyrektywy 2002/2, w zakresie w jakim zmieniają art. 5c ust. 2 lit. a dyrektywy 79/373, w ten sposób, że nakładają obowiązek określenia zawartości procentowych, są nieważne ze względu na

a)	brak podstawy prawnej w art. 152 ust. 4 lit. b Traktatu o WE,

b)	naruszenie podstawowych praw obywatelskich, jak prawo własności i prawo do swobodnego wykonywania zawodu,

c)	naruszenie zasady proporcjonalności?

Czy w przypadku zaistnienia przesłanek, przy spełnieniu których sąd krajowy Państwa Członkowskiego jest uprawniony do zawieszenia stosowania zaskarżonego aktu instytucji wspólnot, a w szczególności przesłanki polegającej na przedłożeniu Trybunałowi Sprawiedliwości przez sąd krajowy Państwa Członkowskiego pytania o ważność tego zaskarżonego aktu, właściwe organy pozostałych Państw Członkowskich są wówczas, bez działania sądu uprawnione do zawieszenia stosowania zaskarżonego aktu dopóki Trybunał Sprawiedliwości nie rozstrzygnie o jego ważności?

(1) Dz.U. L 63 z 6.3.2002, str. 23.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/4

Skarga wniesiona dnia 29 kwietnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-195/04)

(2004/C 179/08)

Dnia 29 kwietnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Finlandii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez K. Wiednera i M. Huttunena, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że Republika Finlandii naruszyła zobowiązania wynikające z art. 28 TWE, ponieważ Senaatti-kiinteistöt (państwowa administracja nieruchomości) naruszyła przy nabyciu wyposażenia kuchni zakładowej fundamentalne zasady Traktatu o WE, a w szczególności zasadę niedyskryminacji, w zakres której wchodzi obowiązek zachowania przejrzystości,

2.	obciążenie Republiki Finlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pomimo faktu, że dyrektywy wspólnotowe dotyczące zamówień publicznych nie znajdują zastosowania przy zamówieniach, których wartość nie przekracza określonej dla stosowania dyrektyw wartości progowej, należy przestrzegać fundamentalne zasady Traktatu o WE, a w szczególności zasadę niedyskryminacji, zawierającą obowiązek zachowania przejrzystości.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, nawet w przypadkach, w których pewne zamówienia publiczne są wyłączone z zakresu stosowania dyrektyw dotyczących zamówień, udzielające zamówień podmioty publiczne, które zawierają umowy w tym zakresie, muszą mimo to przestrzegać fundamentalne zasady Traktatu o WE. Nawet jeśli prawodawca wspólnotowy uznał, że szczególne procedury określone w dyrektywach dotyczących zamówień publicznych nie znajdują zastosowania w przypadku tych zamówień publicznych, które nie przekroczyły określonej w tych przepisach wartości progowej, to nie oznacza to w żadnym wypadku, że zamówienia te miałyby być wyłączone z zakresu stosowania zasad prawa wspólnotowego.

Z orzecznictwa wynika jednoznacznie, że zamówienia powinny być w odpowiednim stopniu publicznie dostępne i że należy przestrzegać obowiązku zachowania przejrzystości również w przypadku tych zamówień, których wartość nie przekracza wartości progowej określonej jako przesłanka stosowania dyrektyw wspólnotowych dotyczących zamówień.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/4

Skarga wniesiona dnia 4 maja 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu

(Sprawa C-199/04)

(2004/C 179/09)

Dnia 4 maja 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez Claire-Francoise Durand i Florence Simonetti, działające w charakterze pełnomocników oraz Anneli Howard, barrister, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii nie podjęło wszystkich środków koniecznych do zapewnienia pełnej i właściwej transpozycji art. 2, 3, 4, 5, 6, 8 i 9 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (1) zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. (2)

2.	obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Bezspornym jest, iż Zjednoczone Królestwo przyjęło wymagane akty prawne w celu transpozycji dyrektywy nr 85/337, jak również zmian wniesionych dyrektywą nr 97/11. Niniejsza skarga dotyczy sposobu, w jaki władze Zjednoczonego Królestwa dokonały wykładni i stosowały wyżej wymienione przepisy, który według Komisji, nie zapewnia właściwej i pełnej transpozycji Dyrektywy zarówno w jej pierwotnej, jak i zmienionej wersji.

W niniejszej skardze Komisja podnosi następujące dwa główne zarzuty:

przyjęcie przez brytyjskie władze krajowego kryterium „material change of use” (istotna zmiana stosowania) w odniesieniu do procedury wydania zezwolenia na inwestycję, w połączeniu z wąskim rozumieniem słowa „projekt”, prowadzi do wyłączenia pewnych przedsięwzięć oraz zmian istniejących już przedsięwzięciach z prawnych ram wspomnianej dyrektywy, w wyniku czego, w tego typu projektach procedury oceny wpływu na środowisko nie mogą być stosowane; oraz

b)	rząd Zjednoczonego Królestwa nie przewidział właściwych mechanizmów kontroli planowania przestrzennego i zanieczyszczenia środowiska niezbędnych do wywiązania się z obowiązków nałożonych przez art. 3 i art. 8 dyrektywy.

(1) Dz.U. L 175, 5.7.1985, str. 40.

(2) Dz.U. L 73, 14.3.1997, str. 5.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/5

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie orzeczenia Hof van Beroep Antwerpen z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie Państwo Belgijskie – Ministerie van Financiën przeciwko N. V. Molenbergnatie

(Sprawa C-201/04)

(2004/C 179/10)

Dnia 5 maja 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie orzeczenia Hof van Beroep Antwerpen, wydanego dnia 27 kwietnia 2004 r., w sprawie Państwo Belgijskie – Ministerie van Financiën przeciwko N. V. Molenbergnatie.

Hof van Beroep Antwerpen zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Czy art. 217 – 232 Wspólnotowego Kodeksu Celnego (rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/921 (1) z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny, tzn. postanowienia tytułu VII (Dług celny) rozdział 3 (Pokrycie kwoty długu celnego), przy czym rozdział 3 składa się z sekcji 1 (Zaksięgowanie i podanie do wiadomości dłużnika kwoty należności – art. 217 do 221) i sekcji 2 (Terminy i sposoby uiszczania należności – art. 222 do 232), stosuje się do pokrycia kwoty długu celnego, który wprawdzie powstał przed 1 stycznia 1994 r., ale którego zaczęto dochodzić dopiero po 1 stycznia 1994 r.?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie: Czy powiadomienia, o którym mowa w art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, należy dokonać zawsze po zaksięgowaniu kwoty długu celnego, albo mówiąc inaczej, czy powiadomienie, o którym mowa w art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, musi być zawsze poprzedzone zaksięgowaniem kwoty długu celnego?

Czy nieterminowe powiadomienie dłużnika o kwocie długu celnego, tzn. powiadomienie dokonane po upływie trzyletniego terminu przewidzianego w pierwotnej wersji art. 221 ust. 3 Wspólnotowego Kodeksu Celnego (obowiązującego do jego zastąpienia [ze skutkiem od dnia 19 grudnia 2000 r.] przez art. 1 pkt 17 rozporządzenia nr 2700/2000/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2000 r.), chociaż organy celne mogły bez przeszkód określić dokładną kwotę opłat prawnie należnych w ciągu tego trzyletniego terminu, prowadzi do niemożliwości dochodzenia przedmiotowego długu celnego, czy też do wygaśnięcia przedmiotowego długu celnego lub do jakiegoś innego skutku prawnego?

Czy Państwa Członkowskie muszą ustalić, w jaki sposób należy dokonać powiadomienia dłużnika o kwocie długu celnego, o którym to powiadomieniu jest mowa w art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego?

W wypadku odpowiedzi twierdzącej na to pytanie: Czy Państwo Członkowskie, które nie ustaliło, w jaki sposób należy dokonać powiadomienia dłużnika o kwocie długu celnego, o którym to powiadomieniu jest mowa w art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, może utrzymywać, że każdy dowolny dokument, w którym wymieniona jest kwota długu celnego i który przekazany zostanie do wiadomości dłużnika (po zaksięgowaniu), należy uważać za powiadomienie dłużnika o kwocie długu celnego, o którym to powiadomieniu jest mowa w art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, również wtedy, gdy dokument ten ani nie zawiera odesłania do art. 221 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, ani też nie informuje, że chodzi o powiadomienie dłużnika o kwocie długu celnego?

(1) Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1–50.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/6

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Tribunale di Roma (Włochy) z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie Claudia Capodarte i Stefano Macrino przeciwko Roberto Meloni

(Sprawa C-202/04)

(2004/C 179/11)

Dnia 6 maja 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Tribunale di Roma (Włochy), wydanego dnia 7 kwietnia 2004 r., w sprawie Claudia Capodarte i Stefano Macrino przeciwko Roberto Meloni.

Tribunale di Roma zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

„Czy art. 5 i 85 Traktatu WE (obecnie art. 10 i 81 WE) stoją na przeszkodzie przyjęciu przez Państwo Członkowskie ustawy lub rozporządzenia, zatwierdzającego ustaloną na podstawie projektu samorządu zawodowego prawników taryfę opłat minimalnych i maksymalnych za usługi (tak zwane pozasądowe), które nie są zastrzeżone dla osób wpisanych na listę owej organizacji zawodowej prawników, lecz mogą być świadczone przez każdego?”

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/6

Odwołanie wniesione dnia 10 maja 2004 r. przez Mülhens GmbH & Co. KG od wyroku czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 3 marca 2004 r. w sprawie T-355/02 Mülhens GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM); inni uczestnicy postępowania przed Izbą Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory): Zirh International Corp.

(Sprawa C-206/04 P)

(2004/C 179/12)

W dniu 10 maja 2004 r. Mülhens GmbH & Co. KG z siedzibą w Kolonii (Niemcy), reprezentowana przez T. Schulte-Beckhausena, Rechtsanwalt, wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich odwołanie od wyroku czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie T-355/02 (1) Mülhens GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM); inni uczestnicy postępowania przed Izbą Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory): Zirh International Corp.

Skarżący wnosi do Trybunału o:

1.	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 3 marca 2004 r. (sprawa T-355/02) oraz decyzji drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 1 października 2002 r. (sprawa nr R-657/2001-2);

2.	obciążenie OHIM w całości kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona wnosząca odwołanie twierdzi, że z powodu podobieństwa towarów i usług oraz podobieństwa w brzmieniu porównywanych znaków towarowych, Sąd Pierwszej Instancji powinien był dojść do wniosku, że w przypadku porównywanych znaków towarowych istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 (2).

Ze względu na to strona wnosząca odwołanie uważa, że Sąd Pierwszej Instancji dokonał błędnej interpretacji przesłanek, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b), i że w związku z tym zaskarżony wyrok należy uchylić.

(1) Dz.U. C 70 z 22.3.2003, str. 23.

(2) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11 z 14.1.1994, str. 1), w wersji zmienionej.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/6

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego, złożony przez Commissione Tributaria Provinciale, Novara (Włochy) mocą postanowienia z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie Paolo Vergani przeciwko Agenzia delle Entrate, Ufficio locale Arona

(Sprawa C-207/04)

(2004/C 179/13)

Dnia 10 maja 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony mocą postanowienia Commissione Tributaria Provinciale, Novara (Włochy), wydanego dnia 26 kwietnia 2004 r., w sprawie Paolo Vergani przeciwko Agenzia delle Entrate, Ufficio locale Arona.

Commissione Tributaria Provinciale zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

„Czy art. 17 ust. 4 bis D.P.R. 917/86 narusza, jest sprzeczny lub w inny sposób stwarza nierówne warunki traktowania kobiet i mężczyzn zakazane przez art. 141 (wcześniej art. 119) Traktatu o Unii Europejskiej i dyrektywę 76/207/EWG (1), przyznając na takich samych warunkach ulgę podatkową, obejmującą odprawy z tytułu dobrowolnego zakończenia stosunku pracy oraz kwoty wypłacane przy okazji odejścia na emeryturę, w postaci stawki opodatkowania obniżonej o połowę (50 %) dla kobiet, które ukończyły 50 rok życia i dla mężczyzn, którzy ukończyli 55 rok życia?

(1) Dz.U. L 39 z 14.2.1976, str. 40.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/7

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą orzeczenia Conseil d'Etat (naczelny sąd administracyjny) (Belgia), Izba XIII z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie Inter-Environnement Wallonie przeciwko Région wallonne.

(Sprawa C-208/04)

(2004/C 179/14)

Dnia 11 maja 2004 r. do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Conseil d'Etat (Belgia) Izba XIII, wydanego dnia 29 kwietnia 2004 r., w sprawie Inter-Environnement Wallonie przeciwko Région wallonne.

Conseil d'Etat Izba XIII zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 (1) w wersji dyrektywy 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. (2) należy interpretować w ten sposób, że Państwa Członkowskie ustanawiając przepis prawny mogą stworzyć grupę substancji, które nie należą ani do grupy odpadów, ani do grupy produktów, mogą jednak odpowiadać definicji pojęcia „odpady” w art. 1 lit. a) albo zawierać substancje lub przedmioty, które odpowiadają tej definicji „odpadów”?

(1) Dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 39).

(2) Dyrektywa Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. zmieniająca dyrektywę 75/442/EWG w sprawie odpadów (Dz.U. L 78 z 26.3.1991, str. 32).

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/7

Skarga wniesiona dnia 12 maja 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-209/04)

(2004/C 179/15)

Dnia 12 maja 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Austrii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez Michela Van Beeka i Bernharda Schima, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

stwierdzenie, że Republika Austrii naruszyła zobowiązania wynikające z art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (1). (zwana dalej dyrektywą o ochronie ptactwa) i z art. 6 ust. 4 w związku z art. 7 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (2) (zwana dalej, w oparciu o wyrażenia „Fauna-Flora-Habitat”, dyrektywą FFH) poprzez:

—

niewłączenie obszarów częściowych „Soren” i „Gleggen-Köblern” do wyznaczonego specjalnego obszaru ochrony „Lauteracher Ried”, które wraz z tym ostatnim należą według kryteriów naukowych do najbardziej odpowiednich obszarów pod względem liczby i powierzchni w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy o ochronie ptactwa.

—	brak spełnienia w sposób prawidłowy i zupełny, przy udzieleniu zezwolenia na budowę drogi szybkiego ruchu Bodensee S 18, wymogów przewidzianych w art. 6 ust. 4 dyrektywy FHH, obowiązujących w przypadku realizacji przedsięwzięcia przy istnieniu negatywnej oceny skutków;

2.	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Republika Austrii zgłosiła Komisji obszar „Lauterbacher Ried” położony w Voralrberg jako specjalny obszar ochrony (BSG). Obszar ten jest w Vorarlberg znaczącym miejscem wylęgu dla gatunku derkacza (Crex crex), wymienionego w załączniku I do dyrektywy o ochronie ptactwa i ważnym miejscem wylęgu, pobytu i przelotu dla szeregu innych ptaków wędrownych.

Komisja jest zdania, że obecne granice BSG Lauteracher Ried są nieodpowiednie ze względów fachowo-ornitologicznych. Z fachowego punktu widzenia, granice te, nie obejmujące obszarów częściowych „Soren” i „Gleggen-Köblern”, nie są w stanie zapewnić długotrwałej ochrony populacji zagrożonych gatunków. Dlatego też Republika Austrii nie spełniła wymogów określonych w art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy o ochronie ptactwa.

Ponadto Republika Austrii nie dochowała obowiązków wynikających z art. 6 ust. 4 w zw. z art. 7 dyrektywy FFH w zakresie wymogów ochrony obszaru Lauteracher Ried przy planowanej budowie drogi szybkiego ruchu Bodensee S 18. Specjalistyczne badanie z zakresu ochrony środowiska co do skutków tego przedsięwzięcia zakończyło się wynikiem negatywnym z punktu widzenia założeń ochrony gatunków ptactwa występujących na terenie Lauterbacher Ried. Badanie to spełniło wprawdzie, jak się wydaje, wymogi co do oceny skutków, przewidziane w art. 6 ust. 3 dyrektywy FFH, jednakże nie został dochowany dalszy tryb postępowania wynikający z art. 6 ust. 4 i stosowany w przypadku negatywnej oceny. Nie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy sprawdzenie rozwiązań alternatywnych i zastosowanie środków kompensujących.

(1) Dz.U. L 103, str. 1.

(2) Dz.U. L 206, str. 7.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/8

Skarga wniesiona dnia 12 maja 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-211/04)

(2004/C 179/16)

Dnia 12 maja 2004 r. Republika Włoska, reprezentowana przez Ivo Maria Bragugliego, Avvocato oraz Avvocato dello Stato Maurizio Fiorilliego, wniosła do sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia (WE) nr 316/2004 (1) zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 753/2002 (2) ustanawiające niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 (3) odnośnie opisu, oznaczania, prezentacji i ochrony niektórych produktów sektora wina, w szczególności w zakresie dotyczącym zmian art. 24, 36 i 37 w/w rozporządzenia nr 753/2002, dotyczących ochrony tradycyjnych terminów.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca jest zdania, że rozporządzenie zmieniające rozporządzenie nr 753/2002 jest wadliwe ze względu na:

—	niezgodność z prawem procedury przyjęcia rozporządzenia z powodu naruszenia przepisów proceduralnych i istoty postępowania kontradyktoryjnego;

—	brak porównania interesów producentów ze Wspólnoty z interesami producentów spoza Wspólnoty;

—	brak upoważnienia i naruszenie przepisów Rady;

—	naruszenie art. 24 ust. 3 porozumienia TRIPS.

(1) Dz.U. L 55 z 24. 2. 2004, str. 16.

(2) Dz.U. L 118 z 4.5.2002, str. 1.

(3) Dz.U. L 179 z 14.7.1999, str. 1.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/8

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Monomeles Protodikio Thessalonikis (Grecja) w sprawie Konstantinos Adeler i inni przeciwko Ellinikos Organismos Galaktos, na podstawie postanowienia tego sądu z dnia 8 kwietnia 2004 r.

(Sprawa C-212/04)

(2004/C 179/17)

Monomeles Protodikio Thessalonikis zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2004 r., które wpłynęło do sekretariatu Trybunału 17 maja 2004 r., z wnioskiem o odpowiedź w trybie orzeczenia prejudycjalnego, w sprawie Konstantinos Adeler i inni przeciwko Ellinikos Organismos Galaktos, na następujące pytania:

Sąd krajowy powinien – na ile to możliwe – interpretować prawo wewnętrzne zgodnie z dyrektywą transponowaną do krajowego porządku prawnego z opóźnieniem, od momentu (a) wejścia w życie dyrektywy, czy (b) upływu terminu transpozycji, którego prawodawca krajowy nie dotrzymał, czy (c) wejścia w życie krajowych środków transpozycji dyrektywy?

Czy klauzulę 5 ust. 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC, stanowiącego integralną część dyrektywy Rady nr 1999/70/WE (Dz.U. L 175 z 1999, str. 43) należy interpretować w ten sposób, że, oprócz powodów związanych z naturą, rodzajem lub charakterystyką pracy oraz innych podobnych względów, sam fakt, iż zawarcie umowy na czas określony jest wymagane przepisami ustawowymi lub wykonawczymi stanowi obiektywny powód uzasadniający odnawianie lub zawieranie kolejnych umów tego typu?

Czy klauzula 5 ust. 1 i 2 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC, stanowiącego integralną część dyrektywy Rady nr 1999/70/WE (Dz.U. L 175 z 1999, str. 43) może być interpretowana w ten sposób, że [nie należy stosować] przepisów krajowych, zgodnie z którymi umowy lub stosunki pracy na czas określony uważane są za kolejne tylko wtedy, gdy między jednym a drugim nie upłynęło więcej niż 20 dni roboczych i że tylko pod takim warunkiem stosuje się, ustanowione w tych przepisach domniemanie na korzyść pracobiorcy, że kolejne umowy lub stosunki pracy na czas określony uważa się za zawarte na czas nieokreślony?

Czy, zawarty w art. 21 greckiej ustawy nr 2190/1994, zakaz przekształcania w umowę o pracę na czas nieokreślony kolejnych umów, zawartych na czas określony pod pretekstem wypełniania nadzwyczajnych i sezonowych potrzeb pracodawcy, a w rzeczywistości mających na celu wypełnienie jego potrzeb zwyczajnych i stałych, jest zgodny z zasadą skuteczności prawa wspólnotowego oraz z celami, jakim służą przepisy klauzuli 5 ust. 1 i 2 w związku z klauzulą 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC, stanowiącego integralną część dyrektywy Rady nr 1999/70/WE (Dz.U. L 175 z 1999, str. 43)?

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/9

Skarga wniesiona dnia 26 maja 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-218/04)

(2004/C 179/18)

Dnia 26 maja 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Republikę Grecką reprezentowaną przez Vasileiosa Kontolaimosa, radcę prawnego państwa greckiego, Ioannisa Chalkiasa, przydzielonego radcę prawnego ministerstwa rolnictwa, wydziału specjalnego do spraw prawa wspólnotowego i Sofię Chala, zastępcę rady prawnego w dziale prawnym wydziału prawa europejskiego ministerstwa spraw zagranicznych. Upoważnionym do doręczeń jest ambasador grecki, 27, rue Marie-Adélaïde w Luksemburgu.

Republika Grecka wnosi do Trybunału o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K(2004) 1070 final z dnia 30 marca 2004 r. nakazującej zwrot kwoty 710 341 EUR, wypłaconej przez Unię Europejską w ramach współfinansowania kosztów utworzenia wspólnotowego rejestru upraw winorośli,

—	obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.	Naruszenie prawa

2.	Nadużycie władzy

3.	Decyzja Komisji, w której zażądano zwrotu wypłaconej kwoty nie jest zgodna z zasadą proporcjonalności i zasadą współpracy pomiędzy Komisją a Państwami Członkowskimi.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/9

Skarga wniesiona dnia 27 maja 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-221/04)

(2004/C 179/19)

Dnia 27 maja 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Królestwu Hiszpanii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez M. van Beeka i G. Valero Jordanę, w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

—

orzeczenie, że Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy art. 12 ust 1 i załącznika VI do dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (1) w ten sposób, że władze Kastylii i Leonu zezwoliły na umieszczanie wnyków z ogranicznikiem na różnych prywatnych terenach łowieckich.

—	obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zezwolenia wydane przez władze Kastylii i Leonu polowanie na lisy z użyciem wnyków są sprzeczne z art. 12 ust 1 i załącznikiem VI do dyrektywy Rady 92/43/EWG z dwóch przyczyn.

Z jednej strony, użycie wnyków z ogranicznikiem zostało dopuszczone na obszarach Aldenanueva de la Sierra i Mediana de Voltoya, co jest jednoznaczne z dopuszczeniem polowań lub świadomych ingerencji w obrębie gatunku lutra lutra (wydra), wymienionego w załączniku IV do dyrektywy wśród gatunków zwierząt ważnych dla Wspólnoty, które wymagają ścisłej ochrony. Same władze hiszpańskie przyznały, że wydra jest obecna na tych obszarach.

Z drugiej strony, wnyki z ogranicznikiem są metodą polowania nie działającą selektywnie, skutkiem czego złapane może zostać jakiekolwiek zwierzę, niekoniecznie to, które zamierza się schwytać ( w tym przypadku lis). Argument władz hiszpańskich, że zezwolenia zawierają klauzulę zobowiązującą do uwalniania innych gatunków nie jest równoznaczny z selektywnością pułapek, jako że schwytane zwierzęta z reguły doznają obrażeń, łącznie z utratą części ciała, przy próbach oswobodzenia się.

(1) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, str. 7.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/10

Skarga wniesiona dnia 16 kwietnia 2004 r. przez Elisabettę Righini przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-145/04)

(2004/C 179/20)

Język postępowania: francuski

Dnia 16 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Elisabettę Righini, zamieszkałą w Brukseli, reprezentowaną przez Erica Boigelot, adwokata.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—	Uchylenie decyzji Komisji o przypisaniu skarżącej w momencie podjęcia przez nią obowiązków stopnia A7-3, niezależnie od tego, czy miałaby być ona pracownikiem czasowym czy też urzędnikiem-stażystą, o której to decyzji powiadomiono skarżącą w dniu 27 maja 2003 r. i 30 czerwca 2003 r.;

—	Obciążenie strony pozwanej kosztami zgodnie z art. 87 ust. 2 Regulaminu Sądu Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca sprzeciwia się przypisaniu jej kategorii A7, poziom trzeci w chwili nominacji jako urzędnika stażysty dnia 21 maja 2003 r.

Na poparcie swoich twierdzeń podnosi ona:

—	naruszenie art. 31, ust. 2 Statutu;

—	naruszenie decyzji Komisji z dnia 1 września 1983 r. zmienionej dnia 7 lutego 1996 r. w sprawie kryteriów nominacji na określony stopień i przypisywania określonego poziomu podczas zatrudniania pracowników tymczasowych i urzędników;

—	pogwałcenie niektórych ogólnych zasad prawa, takich, jak zasada równego traktowania, zasada pewności prawa i zasada należytej staranności oraz zasad, zgodnie z którymi decyzja wydana przez AIPN powinna mieć odpowiednią podstawę i nie może być dotknięta oczywistym błędem w ocenie.

Skarżąca podkreśla, iż zarówno jej wyjątkowe kwalifikacje jak i profil stanowiska, z którym wiązała się konieczność zatrudnienia osoby szczególnie wykwalifikowanej, uzasadniały przypisanie jej stopnia A6.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/10

Skarga wniesiona dnia 26 kwietnia 2004 r. przez TQ3 Travel Solutions przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-148/04)

(2004/C 179/21)

Język postępowania: francuski

Dnia 26 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesiona przez TQ3 Travel Solutions, z siedzibą w Mechelen (Belgia), reprezentowaną przez Rusen Ergec i Kim Möric, avocats.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	Uchylenie decyzji Komisji z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie odrzucenia oferty skarżącego, dotyczącej realizacji części 1 (Bruksela) zamówienia nr ADMIN/D1/PR/2003/131;

—	Uchylenie decyzji Komisji przyznającej część 1 zamówienia spółce Carlson Wagonlit Travels, o czym skarżący została poinformowana pismem z dnia 16 marca 2004 r.;

—	Stwierdzenie, że czyn bezprawny popełniony przez Komisję stanowi uchybienie pociągające za sobą odpowiedzialność odszkodowawczą Komisji wobec skarżącego;

—	Odesłanie skarżącego do Komisji w celu określenia wysokości poniesionej szkody;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty:

Po ogłoszeniu ograniczonego zaproszenia do składania ofert z dnia 20 października 2003 r., dotyczącym „usług biura podróży” (1) i po postępowaniu w sprawie udzielenia zamówienia Komisja postanowiła nie przyznać zamówienia skarżącego, natomiast przyznać je spółce Carlson Wagonlit Travels.

Skarżący podnosi dwa jednakowe zarzuty przeciwko tym decyzjom, oparte na oczywistym błędzie popełnionym przez Komisję w ocenie ofert.

W ramach pierwszego zarzutu skarżący twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd nie uznając oferty spółki Carlson Wagonlit Travels za nienormalnie niską; powołuje między innymi naruszenie prawa polegające na niedopełnieniu obowiązku zażądania przez instytucję wspólnotową wszelkich istotnych informacji dotyczących zawartości oferty, ustanowionego w art. 146 ust. 4 rozporządzenia Komisji WE 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. (2)

Zarzut drugi oparty jest na oczywistym błędzie popełnionym przez Komisję w ocenie jakości ofert, polegającym na przyznaniu ofercie firmy Carlson Wagonlit Travel najwyższej noty za jakość proponowanych usług, podczas gdy oferta ta nie zapewnia właściwej jakości przedmiotowych usług.

(1) Zamówienie nr ADMIN/D1/PR/2003/131 (Dz.U. S 143).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357, str. 1).

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/11

Skarga wniesiona dnia 26 kwietnia 2004 r. przez GRAFTECH INTERNATIONAL LTD. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T- 152/04)

(2004/C 179/22)

Język postępowania: angielski

Dnia 26 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez GRAFTECH INTERNATIONAL LTD., z siedzibą w Wilmington, Delaware, USA, reprezentowaną przez K.P.E. Lasoka QC i Briana Hartnetta Barristers, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Sądu:

—	o uchylenie zaskarżonej decyzji;

—	ewentualnie, korzystając z nieograniczonej kompetencji w zakresie orzekania, o zmianę zaskarżonej decyzji w takim zakresie, że odsetki w wysokości 8.04 % miałyby biec jedynie od dnia 30 września 2003 r. lub obniżona zostałaby ich stopa procentowa;

—	o obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Przedmiotem skargi jest decyzja Komisji zawarta w piśmie z dnia 17 lutego 2004 r., w której Komisja zażądała od strony skarżącej zapłaty odsetek od grzywny nałożonej decyzją Komisji z dnia 18 lipca 2001 r. (1), w wysokości 8,04 % zamiast w wysokości 6,04 %.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca zarzuca, że Komisja naruszyła prawo chcąc zastosować wyższą spośród dwu możliwych stóp procentowych. Zdaniem strony skarżącej, opóźnienie w zapłacie grzywny lub w ustanowieniu wystarczającego zabezpieczenia zapłaty grzywny zostało spowodowane uznaniem przez Komisję, że strona skarżąca nie mogła zapłacić grzywny, jak również podjęciem przez obydwie strony starań zmierzających do osiągnięcia porozumienia w kwestii, co mogłoby stanowić wystarczające zabezpieczenie. Strona skarżąca zarzuca, że nie powinna być traktowana jako zalegająca z płatnością, mając na uwadze jej decyzję o wniesieniu odwołania od decyzji nakładającej grzywnę, jak również zważając na naturę i treść negocjacji podjętych w dobrej wierze.

Ponadto strona skarżąca zarzuca, że Komisja działała niezgodnie z art. 86(5) rozporządzenia nr 2342/2002 (2).

Strona skarżąca zarzuca jednocześnie, że biorąc pod uwagę zachowanie Komisji, skarżąca miała prawo oczekiwać, że stopa procentowa określona zostanie w wysokości 6,04 %.

Strona skarżąca podnosi naruszenie zasady dobrej administracji, ponieważ Komisja nie zdołała znaleźć porozumienia w kwestii odpowiedniej formy zabezpieczenia. Ponadto skarżąca zarzuca, że Komisja nie wskazała w sposób wyraźny, iż w toku negocjacji zostanie zastosowana wyższa stopa procentowa.

W końcu, strona skarżąca zarzuca, że zaskarżona decyzja jest niewspółmierna. Zdaniem skarżącej, uzasadnieniem stosowania odsetek za zwłokę jest powstrzymanie zachowań obliczonych na zwłokę, a nie nakładanie kary za negocjacje prowadzone w dobrej wierze, które zostały wszczęte przez Komisję i były kontynuowane w określonym przez nią tempie.

(1) 2002/271/WE: Decyzja Komisji z dnia 18 lipca 2001 w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 81 TWE i art. 53 Porozumienie EOG – Sprawa COMP/E-1/36.490 – Elektrody grafitowe (Dz.U. 2002 L 100, str. 1).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357, str. 1).

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/11

Skarga wniesiona dnia 23 kwietnia 2004 r. przez ALENIA MARCONI SYSTEMS S.p.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-155/04)

(2004/C 179/23)

Język postępowania: włoski

Dnia 23 kwietnia 2004 r. ALENIA MARCONI SYSTEMS S.p.A., reprezentowana przez adwokata Francisca Sciaudonego, wniosła do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Europejskiej.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji:

—	o zobowiązanie Komisji do przesłania Sądowi Pierwszej Instancji całości akt, które posiadają jej służby w zakresie zgłoszenia przesłanego przez skarżącą

—	o uchylenie i/lub zmianę zaskarżanej decyzji

—	o przedsięwzięcie wszelkich innych środków, jakie Sąd uzna za stosowne dla skłonienia Komisji do wykonania jej obowiązków wynikających z art. 233 WE, w tym w szczególności do ponownego rozpatrzenia zgłoszenia złożonego dnia 27 października 1997 r.

—	o obciążenie Komisji kosztami niniejszej skargi

Zarzuty i główne argumenty

Mocą zaskarżanej decyzji odrzucone zostało - z powodu rzekomego braku przesłanek do zastosowania do EUROCONTROL przepisów wspólnotowych w dziedzinie konkurencji oraz braku wystarczających elementów do udowodnienia zarzucanych nadużyć, stanowiących jego przedmiot - zgłoszenie, przesłane w trybie art. 3 Rozporządzenia nr 17/62 dnia 27 października 1997 r. przez ówczesną Alenia Difesa, gałąź przedsiębiorstwa FINMECCANICA S.p.A. Skarżąca zgłosiła między innymi nadużycia pozycji dominującej popełniane przez EUROCONTROL oraz skutki zakłócające konkurencję w sposobie zarządzania umowami rozwoju prototypów, prawami własności intelektualnej (IPR-ami), w odniesieniu do umów dostawy osprzętowania Air Traffic Management oraz w przebiegu pomocy na rzecz organów administracji krajowej.

Owa decyzja jest przedmiotem zaskarżenia przede wszystkim z powodu naruszenia przepisu art. 82 Traktatu WE, w szczególności dlatego, iż pomimo świadomości stosowalności co do zasady art. 82 do EUROPCONTROL, w niniejszym przypadku decyzja ta wyłącza możliwość odwołania się do niego poprzez zanegowanie gospodarczego charakteru działalności normalizacji i pomocy na rzecz organów administracji krajowej, dokonanych przez powyższy podmiot.

Oprócz uchybienia opisanego powyżej, decyzja ta jest zdaniem skarżącej wadliwa, albowiem Komisja:

a)	nie dokonała analizy merytorycznej nadużyć wynikających ze zgłoszonych zachowań odnoszących się do działalności normalizacji, regulacji i walidacji oraz pomocy na rzecz organów administracji krajowej;

b)	oceniając merytorycznie, choć pobieżnie, zachowanie EUROCONTROL w zakresie działalności zakupu prototypów i zarządzania obejmującego prawa własności intelektualnej, wyłączyła występowanie nadużycia w rozumieniu art. 82 Traktatu WE.

Wreszcie zaskarżana decyzja wydaje się wadliwa, albowiem pozbawiona jest jakiegokolwiek uzasadnienia przekonywującego o niegospodarczym charakterze niektórych działalności EUROCONTROL oraz nieistnieniu ze strony EUROCONTROL zachowań noszących cechy nadużyć w rozumieniu art. 82 Traktatu WE.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/12

Skarga wniesiona dnia 27 kwietnia 2004 r. przez Electricité de France (EDF) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-156/04)

(2004/C 179/24)

Język postępowania: francuski

Dnia 27 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesiona przez Electricité de France (EDF), z siedzibą w Paryżu, reprezentowaną przez Michela Debroux, avocat, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

Uchylenie artykułów 3 i 4 ostatecznej decyzji Komisji C(2003)4637 z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie pomocy publicznej udzielonej przez Francję skarżącej oraz sektorowi produkcji energii elektrycznej i gazownictwa w postaci ułatwień księgowych i podatkowych, przyznanych w roku 1997, w momencie restrukturyzacji bilansu EDF;

—	Ewentualnie, uchylenie artykułów 3 i 4 zaskarżonej decyzji ze względu na znaczne zawyżenie kwoty, której zwrot nakazano EDF;

—	Obciążyć Komisję kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

W zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że niezapłacenie przez skarżącą podatku dochodowego od osób prawnych należnego z tytułu przekształcenia w dotację na podwyższenie kapitału, niepodlegających opodatkowaniu zaliczek na przyszłe koszty uzyskania przychodu utworzonych w związku z odnowieniem jej sieci przesyłowej, stanowiło pomoc publiczną niezgodną ze wspólnym rynkiem.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi przede wszystkim zarzut złamania podstawowych zasad proceduralnych. Wskazuje, że poprzez zmianę opinii pomiędzy wszczęciem postępowania a wydaniem zaskarżonej decyzji, bez umożliwienia przedstawienia uwag przez skarżącą, Komisja naruszyła jej prawo do obrony.

Skarżąca twierdzi następnie, że działania będące przedmiotem decyzji Komisji należy postrzegać jako uprawnioną operację jego dokapitalizowania. Komisja, nie odpowiadając na ten argument, nie dopełniła obowiązku uzasadnienia decyzji i popełniła błąd w interpretacji pojęcia pomocy publicznej. Skarżąca twierdzi również, w ramach tego samego zarzutu, że będące przedmiotem decyzji działania nie miały wpływu na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi, nie można ich zatem uznać za pomoc publiczną.

Wreszcie, na poparcie swojego dodatkowego wniosku, skarżąca twierdzi, że w zaskarżonej decyzji nałożono na nią obowiązek zwrotu kwoty wyższej, niż kwota, którą można by ewentualnie uznać za należną.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/13

Skarga wniesiona dnia 24 kwietnia 2004 r. przez Davide Rovetta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-159/04)

(2004/C 179/25)

Język postępowania: włoski

Dnia 24 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Davide Rovetta, reprezentowanego przez Maurizio Gambardella, avvocato.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji ostatecznej z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie jego zaszeregowania do stopnia B 5/3, odrzucającej jego wniosek N.D/77/03 o zaszeregowanie do stopnia B 4;

—	uchylenie decyzji zawartej w odpowiedzi na skargę N.R/563/03, odmawiającej wglądu w akta komisji parytetowej właściwej w sprawach zaszeregowania;

—	przyznanie symbolicznego zadośćuczynienia w wysokości 1 euro za krzywdę wyrządzoną mu przez zaskarżoną decyzję;

—	zasądzenie od Komisji zapłaty kwoty, którą ustali organ mianujący, jaka przysługiwałaby mu retrospektywnie od chwili rozpoczęcia służby, gdyby był zaszeregowany do stopnia B 4;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Davide Rovetta, urzędnik w Dyrekcji Generalnej Podatki i Unia Celna po zakończeniu okresu próbnego złożył podanie do organu mianującego o zaszeregowanie go do wyższego stopnia, tzn. B 4, zgodnie z art. 31 regulaminu pracowniczego. W swoim wniosku podkreślił, że został zatrudniony również w celu realizacji zadań prawnika w Dyrekcji Generalnej Podatki i Unia Celna, Wydział A 3, „Sprawy prawne i kontrola stosowania regulacji wspólnotowych”.

Po otrzymaniu odmownej decyzji organu mianującego i zaszeregowaniu do stopnia B 5/3, wniósł odwołanie od decyzji na mocy art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, które zostało oddalone w sposób wyraźny.

W skardze do Sądu Pierwszej Instancji skarżący wnosi o uchylenie decyzji w sprawie odwołania i poprzedzającej ją decyzji w sprawie zaszeregowania oraz decyzji odmawiającej skarżącemu wnioskowanego przez niego wglądu w akta komisji parytetowej właściwej w sprawach zaszeregowania.

Zdaniem skarżącego decyzje te naruszają art. 25 i 31 regulaminu pracowniczego, odpowiednie orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji i istotne wymogi proceduralne, są niedostatecznie uzasadnione i zawierają oczywisty błąd w ocenie. Skarżący twierdzi ponadto, że w niniejszej sprawie nie uwzględniono decyzji zasadniczej z 1983 r. w sprawie zaszeregowania, zmienionej decyzją z dnia 7 lutego 1996 r.

W końcu skarżący powołuje się sprzeczność z prawem systemu delegowania uprawnień organu mianującego na kolegium w dziedzinie zaszeregowania, ponieważ narusza on zasady proporcjonalności, przejrzystości i prawidłowej administracji.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/13

Skarga wniesiona dnia 3 maja 2004 r. przez Hippocrate Vounakisa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-165/04)

(2004/C 179/26)

Język postępowania: francuski

Dnia 3 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Hippocrate Vounakisa, zamieszkałego w Wezembeek-Oppem (Belgia), reprezentowanego przez Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienne Marchal, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji w sprawie sporządzenia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej za okres od 1 lipca 2001 r. do 31 grudnia 2002 r.;

—	zasądzenie kosztów od strony pozwanej.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący nie zgadza się, z przyczyn formalnych i merytorycznych, z dotyczącym go sprawozdaniem z przebiegu kariery zawodowej za okres od 1 lipca 2001 r. do 31 grudnia 2002 r.

Na poparcie swoich roszczeń podnosi:

—	naruszenie art. 2 ogólnych przepisów wykonawczych oraz art. 43 statutu. Skarżący precyzuje w tym względzie, że przedmiotowe sprawozdanie zostało sporządzone przez osobę, która nie miała w tym zakresie kompetencji;

—	zaistnienie w sprawie oczywistego błędu w ocenie, jak również niespójność między opisem a przyznanymi ocenami;

—	naruszenie obowiązku uzasadnienia. Skarżący twierdzi w tym przedmiocie, że ogólna ocena, jaka została mu przyznana, sytuuje go poniżej średniej, przy czym poprzednie sprawozdania były dobre, a powody obniżenia oceny nie zostały wyjaśnione.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/14

Skarga wniesiona dnia 13 maja 2004 r. przez Carmelo Morello przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-166/04)

(2004/C 179/27)

Język postępowania: francuski

Dnia 13 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Carmelo Morello, zamieszkałegow Brukseli, reprezentowanego przez Jacquesa Sambona i Pierre'a Paula Van Gehuchtena, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

1.	Uchylenie dorozumianego oddalenia jej wniosku z dnia 28 marca 2003 r. i, w miarę potrzeby, uchylenie oddalenia odwołania.

2.	Zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego kwoty 1 000 000 euro tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1 000 000 euro tytułem odszkodowania;

3.	obciążenie Komisji wszelkimi kosztami.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący, urzędnik Komisji, domagał się w ramach innego postępowania unieważnienia mianowania innego urzędnika na stanowisko kierownika wydziału, o które skarżący również się ubiegał. Trybunał uwzględnił jego skargę i unieważnił sporne mianowanie.

W chwili ogłoszenia wyroku w poprzedniej sprawie, urzędnik mianowany na przedmiotowe stanowisko otrzymał już awans i został przeniesiony na inne stanowisko, jako że powstały w ten sposób wakat na stanowisku kierownika wydziału został już obsadzony przez innego urzędnika, który wrócił z urlopu udzielonego z przyczyn osobistych.

Po ogłoszeniu wyroku w poprzedniej sprawie skarżący wezwał Komisję do jego wykonania, a następnie odwołał się od dorozumianego oddalenia jego wniosku. Komisja nie uwzględniła odwołania stwierdzając, że wobec braku wolnego stanowiska wykonanie wyroku okazało się niemożliwe.

Niniejsza skarga skierowana jest przeciwko oddaleniu jego wniosku. Na poparcie swoich roszczeń skarżący podnosi naruszenie art. 233 WE, naruszenie art. 4, 7, 24, 25 i 45 statutu, naruszenie zasady dobrego administrowania oraz nadużycie władzy lub obejście procedury. Twierdzi również, iż doznał krzywdy oraz straty materialnej poprzez utratę realnej szansy awansowania na stopień A 3 na zakończenie kariery zawodowej i domaga się z tego tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/14

Skarga wniesiona dnia 12 maja 2004 r. przez spółkę Calliope S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-169/04)

(2004/C 179/28)

Język postępowania: francuski

Dnia 12 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego przez spółkę Calliope S.A. z siedzibą w Mourenx (Francja), reprezentowaną przez Stéphanie Legrand, avocat.

BASF A.G. była również stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Uchylenie decyzji pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie odrzucenia odwołania nr R 289/2003-1;

—	Nakazanie Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego podjęcia postępowania w sprawie rejestracji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego„CARPOVIRUSINE” nr 1 422 641 dla produktów wyszczególnionych w zgłoszeniu;

—	obciążenie kosztami Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy:	Skarżąca
Przedmiotowy wspólnotowy znak towarowy:	znak słowny „CARPOVIRUSINE” – wniosek nr 1 422 641, zgłoszony dla produktów z klasy 5 (środki do niszczenia robactwa itd.)
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia stanowiącego przedmiot postępowania w sprawie sprzeciwu:	BASF A.G.
Sporny znak lub oznaczenie:	krajowy i międzynarodowy znak słowny „CARPO” dla produktów z klasy 5
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	odmowa rejestracji
Decyzja Izby Odwoławczej:	odrzucenie odwołania
Podniesione zarzuty:	niewłaściwe zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b rozporządzenia Rady nr 40/94 (1).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, Dz.U. L 11 z dnia 14 stycznia 1994, str. 1-36.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/15

Skarga wniesiona dnia 18 maja 2004 r. przez Confederazione nazionale dei Consorzi volontari per la tutela delle denominazioni di origine e delle indicazioni geografiche tipiche dei vini italiani i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(sprawa T-170/04)

(2004/C 179/29)

Język postępowania: włoski

Dnia 18 maja 2004 r. FederDOC - Confederazione nazionale dei Consorzi volontari per la tutela delle denominazioni di origine e delle indicazioni geografiche tipiche dei vini italiani i inni oraz adwokaci Luciano Spagnuolo Vigorita, Paolo Tanoni i Roberto Gandin, wnieśli do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Europejskiej.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji:

—

o orzeczenie unieważnienia rozporządzenia Komisji (WE) nr 316/2004 z dnia 20 lutego 2004 r., opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej L 55 z dnia 24 lutego 2004 r., str. 16, zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 753/2002, które ustanawia niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w zakresie odnoszącym się do określenia, oznaczenia i prezentacji niektórych produktów winnych

—	tytułem roszczenia ewentualnego, o orzeczenie unieważnienia, częściowego lub całkowitego, art. 1 ust. 3, 8a, 9a, 9b, 10 i 18 (oraz w konsekwencji załącznika II) rozporządzenia nr 316/2004

—	zasądzenie od Komisji zwrotu kosztów

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszej skargi jest rozporządzenie Komisji (WE) nr 316/2004 z dnia 20 lutego 2004 r., opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej L 55 z dnia 24 lutego 2004 r., str. 16, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 753/2002, które ustanawia niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 w zakresie odnoszącym się do określenia, oznaczenia i prezentacji niektórych produktów winnych (1).

W zarysie skarżący ostrzegają przed niebezpieczeństwem, iż wraz z wprowadzeniem w życie przedmiotowego rozporządzenia może zostać ustanowiona swego rodzaju liberalizacja na korzyść producentów z krajów trzecich w zakresie używania następujących oznaczeń tradycyjnych, odróżniających poszczególne, znane na całym świecie, wina włoskie: Amarone, Cannellino, Brunello, Est!Est!Est!, Falerno, Governo all'uso toscano, Gutturnio, Lacryma Christi, Lambiccato, Morellino, Recioto, Sciacchetrà, Sciac-trà, Sforzato (czy Sfurzat), Torcolato, Vergine, Vino Nobile, Vin santo (czy Vino Santo, czy też Vinsanto). To pociągnęłoby za sobą naruszenie osiągniętej z trudem pozycji producentów Państw Członkowskich na rynku winnym (producentów związanych obowiązkiem poszanowania sztywnych parametrów ilościowych i jakościowych), a w szczególności przekładałoby się na trudne do zaakceptowania naruszenie zaufania konsumentów: w rzeczy samej, producenci z krajów trzecich nie mają obowiązku poszanowania odpowiednich zasad rządzących produkcją, co może prowadzić do wprowadzania do obrotu na terytorium wspólnotowym produktów pozbawionych cech enologicznych i organoleptycznych, które powinny posiadać powyższe wina.

Na podstawie przepisów krajowych, wszyscy skarżący są uprawnieni do sprawowania kontroli nad używaniem wyżej wymienionych oznaczeń tradycyjnych, a w każdym razie do używania ich.

Na poparcie ich roszczeń skarżący podnoszą w szczególności, że Komisja w swym działaniu przekroczyła zakres przysługujących jej kompetencji i wydała zaskarżane rozporządzenie bez odpowiedniego uzasadnienia, nie uzyskując uprzedniej opinii komitetu zarządzającego ds. win, ustanowionego mocą rozporządzenia nr 1493/1999 ani nie zasięgając opinii samych skarżących.

Skarżący twierdzą ponadto, że niektóre przepisy zaskarżanego rozporządzenia łamią ważne zasady wynikające z Traktatu, między innymi z dziedziny rolnictwa, konkurencji, ochrony konsumentów, równości, proporcjonalności, praw nabytych i pewności prawa. Określone przepisy rozporządzenia nr 1493/1999 (konkretnie art. 47, 48 i 49) zostały pogwałcone przez zaskarżane rozporządzenie, które pozostaje w sprzeczności również z treścią art. 23 ust. 3 i art. 24 ust. 4 tak zwanego porozumienia TRIPS z Marakeszu z dnia 15 kwietnia 1994 r. (Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej), którego stroną jest Wspólnota Europejska.

Skarżący podnoszą również uchybienie przez zaskarżane rozporządzenie obowiązkowi uzasadniania aktów.

(1) Dz.U. L 55 z 24.2.2004, str. 16.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/15

Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Telefónica S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa T-172/04)

(2004/C 179/30)

Język postępowania: hiszpański

Dnia 17 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego (Znaki towarowe i Wzory) przez Telefónica S.A., z siedzibą w Madrycie (Hiszpania), reprezentowanej przez Andreę Sirimarco, letrado en ejercicio.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Uchylenie zaskarżonej decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 12 marca 2004 r. w sprawie R 676/2002-1;

—	Uznanie rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 1.694.157 „EMERGIA” (obrazowy) dla odróżnienia „usług w zakresie telekomunikacji przy użyciu podmorskich sieci kablowych dla elektronicznej transmisji głosu, danych i wizji” w klasie 38 wykazu międzynarodowego, oraz

—	obciążenie kosztami Urzędu Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego oraz osób występujących w postępowaniu po stronie pozwanej

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający znak towarowy:	Strona skarżąca.
Zgłoszony znak towarowy:	Obrazowy znak towarowy „ENERGIA” – zgłoszenie nr 1.694.157 dla towarów i usług z klasy 9, 38 i 42.
Właściciel znaku towarowego lub oznaczenia, na który powołano się w sprzeciwie:	D. Branch.
Sporny znak towarowy lub oznaczenie:	Słowny wspólnotowy znak towarowy „EMERGEA” dla towarów i usług, między innymi z klasy 38 „usługa telematyczna za pośrednictwem sieci krajowych i międzynarodowych oraz komunikacja za pomocą terminali komputerowych”.
Decyzja Wydziału Sprzeciwów:	Częściowe uznanie sprzeciwu w części odnoszącej się do „usług w zakresie telekomunikacji, usług komunikacyjnych za pośrednictwem sieci informatycznych” z klasy 38.
Decyzja Izby Odwoławczej:	Odrzucenie odwołania.
Uzasadnienie skargi:	Niewłaściwe zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia (WE) nr 40/94 (prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd).

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/16

Skarga wniesiona dnia 14 maja 2004 r. przez Jürgena Cariusa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-173/04)

(2004/C 179/31)

Język postępowania: francuski

Dnia 14 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez Jürgena Cariusa, zamieszkałego w Brukseli, reprezentowanego przez Nicolasa Lhoësta, avocat, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu:

—	o uchylenie decyzji Dyrektora Generalnego DG ds. PERSONELU I ADMINISTRACJI z dnia 21 maja 2003 r., która, potwierdza w całości sprawozdanie z przebiegu kariery zawodowej skarżącego za okres od 1 lipca 2001 r. do 31 grudnia 2002 r.,

—	o uchylenie, w miarę konieczności, decyzji Komisji z dnia 23 grudnia 2003 r. odrzucającej zażalenie skarżącego,

—	o obciążenie strony pozwanej pełnymi kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Na poparcie swej skargi, skarżący podnosi sprzeczność z prawem nowego systemu oceny, który opiera się na nieobiektywnych kryteriach i nie pozwala osobie ocenianej na zapoznanie się we właściwym czasie ze sprawozdaniem z przebiegu jej kariery zawodowej, aby móc, w odpowiednim wypadku, przedstawić uwagi osobie oceniającej.

Ponadto, skarżący podnosi naruszenie obowiązku umotywowania dokonanej oceny, twierdząc, iż nie wytłumaczono właściwie znacznego obniżenia się oceny jego zasług, jak również powołuje się na oczywisty błąd w ocenie.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/16

Skarga wniesiona dnia 6 maja 2004 r. przez Petrotub S.A. przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-174/04)

(2004/C 179/32)

Język postępowania: angielski

Dnia 6 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej przez Petrotub S.A. z siedzibą w Roman (Rumunia), reprezentowaną przez A.L. Merckxa, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

Uchylenie art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 235/2004 z dnia 10 lutego 2004 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących, między innymi, z Rumunii w zakresie, w jakim dotyczy ono importu do Wspólnoty Europejskiej towarów wyprodukowanych przez Petrotub S.A. oraz Republica S.A. (1)

—	obciążyć kosztami stronę pozwaną.

Zarzuty i główne argumenty:

Zaskarżone rozporządzenie zostało uchwalone przez Radę w celu zastosowania się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie C-76/00 P. Wyrok ten uchylił orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawach połączonych T-33/98 i T-34/98 Petrotub i Republica przeciwko Radzie (2) jak również rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 z dnia 17 listopada 1997 r. nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej w zakresie, w jakim dotyczyło ono importu do Wspólnoty Europejskiej towarów wyprodukowanych przez Petrotub S.A. oraz Republica S.A.

Skarżąca na poparcie swojej skargi podnosi, że Rada przekroczyła swoje uprawnienia wynikające z art. 233 WE przez zastosowanie się do wyroku w sposób naruszający art. 6 ust. 1 i 9 oraz art. 2 ust. 11 rozporządzenia (WE) nr 384/96 (3). Skarżąca utrzymuje w szczególności, że art. 6 ust. 9 został naruszony, ponieważ zaskarżone rozporządzenie zostało uchwalone na podstawie wstępnego postępowania, mimo, że od jego wszczęcia upłynęło ponad 15 miesięcy. Ponadto art. 6 ust. 1 został naruszony przez to, że przyjęte środki antydumpingowe nie były już oparte na informacjach odnoszących się do okresu przynajmniej 6 miesięcy bezpośrednio poprzedzającego wszczęcie postępowania. Skarżąca także utrzymuje, że zaskarżone rozporządzenie nie zawiera wystarczającego uzasadnienia wyjaśniającego, dlaczego dwie pierwsze metody obliczania marginesu dumpingu, przewidziane w art. 2 ust. 11 rozporządzenia nr 384/69, zostały odrzucone na rzecz trzeciej metody. Na tej podstawie skarżąca utrzymuje, że zaskarżone rozporządzenie narusza także art. 2 ust. 11 rozporządzenia nr 384/1996 jak również art. 253 WE.

(1) Dz.U. L 40 z 12 lutego 2004 r., str. 12.

(2) Zb.Orz. 1999, str. II-3837.

(3) Dz.U. L 56 z 6 marca 1996 r., str. 1.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/17

Skarga wniesiona dnia 7 maja 2004 r. przez Donala Gordona przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-175/04)

(2004/C 179/33)

Język postępowania: angielski

Dnia 7 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Donala Gordona zamieszkałego w Brukseli (Belgia), reprezentowanego przez M. Byrne'a, solicitor.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Uchylenie decyzji organu uprawnionego do mianowania wydanej w odpowiedzi na zażalenie skarżącego R/402/03;

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 kwietnia 2002 r. w sprawie ogólnych zasad stosowania art. 43 regulaminu pracowniczego urzędników lub odpowiednich obowiązujących przepisów w zakresie, w jakim sprawozdania zostają sporządzane zanim wszystkie odwołania dotyczące tego samego stopnia zaszeregowania w tym samym dziale są rozpatrzone;

—	Stwierdzenie nieważności noty administracyjnej 99-2002 z dnia 3 grudnia 2002 lub odpowiednich obowiązujących przepisów w zakresie, w jakim wyznacza ona wymaganą średnią ocenę;

—	Przyznanie skarżącemu odszkodowania za szkodę w związku z jego niewykorzystanymi perspektywami zawodowymi, zadośćuczynienia za krzywdę moralną, jak również odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu;

—	Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący, na poparcie swojej skargi, podnosi przede wszystkim naruszenie podstawowego wymogu proceduralnego oraz prawa do obrony, ponieważ weryfikujący urzędnik prowadzący sprawę nie wysłuchał urzędnika zainteresowanego w terminie 5 dni roboczych, jak tego wymaga art. 7(5) decyzji Komisji z dnia 26 kwietnia 2002 r. w sprawie ogólnych zasad stosowania art. 43 regulaminu pracowniczego urzędników.

Ponadto skarżący podnosi oczywisty błąd w ocenie popełniony przez weryfikującego urzędnika prowadzącego sprawę przez podpisanie sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej pomimo nieprawidłowych i sprzecznych ze sobą danych, którymi dysponował. Skarżący podnosi następnie nadużycie władzy polegające na zaniechaniu podjęcia jakichkolwiek kroków w celu skorygowania tak oczywistego błędu w ocenie.

Skarżący podnosi w końcu naruszenie podstawowego wymogu proceduralnego oraz prawa do obrony polegającego na tym, że wewnętrzny system odwoławczy ustanowiony w decyzji Komisji z dnia 26 kwietnia 2002 r. uczyniono z natury nieskutecznym przez fakt, że w momencie wszczęcia postępowania odwoławczego inne sprawozdania w tym samym dziale, z którymi sprawozdanie stanowiące przedmiot zażalenia było powiązane przez średnią ocenę, zostały nieodwołalnie uprawomocnione oraz przez fakt istnienia ograniczonej liczby punktów zachowanych na wypadek uwzględnienia zażaleń.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/17

Skarga wniesiona dnia 13 maja 2004 r. przez Luigi Marcuccio przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-176/04)

(2004/C 179/34)

Język postępowania: włoski

Dnia 13 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesiona przez Luigi Marcuccio, reprezentowanego przez Alessandro Distante.

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	uchylenie decyzji OWUN odrzucającej jego wniosek;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga złożona została w następującym kontekście. Dnia 1 kwietnia 2003 r. skarżący skierował do Komisji Europejskiej wniosek o: a) przesłanie skarżącemu, jeżeli istnieje, orzeczenia lekarskiego sporządzonego przez doktor M.P. Simonnet w związku z badaniem lekarskim, któremu go poddała w jego miejscu zamieszkania w dniu 20 czerwca 2002 r., w postaci poświadczonej kopii lub przesłanie go lekarzowi, którego w tym celu wyznaczy i, w tym przypadku, poinformowanie jej o tym na piśmie; b) jeżeli orzeczenie nie istnieje, o poinformowanie jej o tym na piśmie; c) jeżeli istnieją powody do odmowy spełnienia żądań wymienionych w punktach a) i b) powyżej, o podanie jej tych powodów.

W związku z milczącą odmową uwzględnienia wniosku skarżący wniósł niniejszą skargę.

Na poparcie, skarżący podnosi następujące zarzuty:

Złamanie prawa, gdyż urzędnik ma prawo dostępu do wszelkich danych, które go dotyczą, które zostały opracowane przez osoby działające w imieniu strony pozwanej w ramach ich obowiązków służbowych i które znajdują się w jej posiadaniu, ma również prawo dostępu do orzeczenia lekarskiego.

Naruszenie prawa do zdrowia i nienaruszalności fizycznej i psychicznej skarżącego oraz ciążącego na instytucjach wspólnotowych obowiązku dbałości o dobro pracowników.

Niedopełnienie obowiązku uzasadnienia decyzji, przewidzianego w art. 25 regulaminu pracowniczego.

Niedopełnienie obowiązku należytej staranności, ponieważ pozwana nie wzięła pod uwagę, że skarżący ma interes w dostępie do orzeczenia lekarskiego, lub w tym, żeby dostęp taki miał lekarz, którego skarżący w tym celu wyznaczy, biorąc również pod uwagę, że trudno zrozumieć, jaki interes służbowy pozwana miałaby chronić, lub nie, przez nieuwzględnienie wniosku skarżącego.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/18

Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Daniela Van der Spree'a przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-182/04)

(2004/C 179/35)

Język postępowania: francuski

Dnia 17 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Daniela Van der Spree'a, zamieszkałego w Overijse (Belgia), reprezentowanego przez Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jeana-Nöela Louisa oraz Etienne Marachal, avocats z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	Uchylenie decyzji w sprawie sporządzenia sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej za okres od 1 lipca do 31 grudnia 2002 r.;

—	Obciążenie kosztami strony pozwanej.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżący na poparcie swojej skargi podnosi na pierwszym miejscu naruszenie art. 26 i 43 regulaminu pracowniczego urzędników, jak również środków specjalnych mających zastosowanie do dokonania tymczasowej oceny 2001 – 2002. Skarżący podnosi również uchybienie obowiązkowi uzasadnienia, niespójność między komentarzami i przyznanymi ocenami, jak również oczywisty błąd w ocenie. Ponadto skarżący opiera się na naruszeniu prawa do obrony, ponieważ decyzja została oparta na wewnętrznym sprawozdaniu, o istnieniu którego skarżący nigdy nie został poinformowany oraz na rzekomych kryteriach oceny, które, zdaniem skarżącego, nie zostały jemu podane do wiadomości.

10.7.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 179/18

Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Microsoft Corporation przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-201/04)

(2004/C 179/36)

Język postępowania: angielski

Dnia 7 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Microsoft Corporation, z siedzibą w Waszyngtonie (Stany Zjednoczone Ameryki), reprezentowaną przez I. S. Forrester, QC i J. F. Bellis, lawyer.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	uchylenie decyzji Komisji z dnia 24 marca 2004 r. lub, w przypadku nieuwzględnienia, o uchylenie lub istotne zmniejszenie nałożonej grzywny;

—	obciążenie kosztami Komisji.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca wnosi skargę przeciwko decyzji Komisji stwierdzającej dwa przypadki nadużycia pozycji dominującej przez stronę skarżącą i nakładającej na nią grzywnę w wysokości 497,196,304 EUR. W decyzji Komisja uznała, że strona skarżąca odmówiła dostarczenia „informacji o kompatybilności systemów operacyjnych” oraz nie pozwoliła na ich użycie w celach rozwoju i rozpowszechniania produktów z zakresu systemów operacyjnych serwerów dla grup roboczych. Ponadto Komisja stwierdziła, iż strona skarżąca uzależniała dostępność „Windows Client PC Operating System” od równoczesnego nabycia Windows Media Player.

Po pierwsze, strona skarżąca podnosi w uzasadnieniu skargi, że Komisja popełniła błąd stwierdzając naruszenie art. 82 WE w formie odmowy dostarczenia protokołów komunikacji konkurentom i odmowy dopuszczenia możliwości korzystania z własnej technologii w konkurujących roboczych systemach operacyjnych dla serwerów.

Według strony skarżącej, warunki wymagane przez sądy europejskie dla zobowiązania przedsiębiorstwa posiadającego dominującą pozycję do udzielenia licencji na swoje prawa z zakresu własności intelektualnej nie zostały spełnione w niniejszej sprawie. Według strony skarżącej, technologia, co do której nakazano udzielenia licencji nie jest nieodzowna dla osiągnięcia kompatybilności z systemem operacyjnym Microsoft PC, tak więc rzekoma odmowa dostarczenia przedmiotowej technologii nie przeszkadzała wprowadzaniu nowych produktów na rynek wtórny i ostatecznie, nie doprowadziła do wyeliminowania całej konkurencji z rynku wtórnego.

Ponadto, strona skarżąca podnosi, iż zaskarżona decyzja błędnie zaprzecza, iż strona skarżąca mogła wesprzeć rzekomą odmowę dostarczenia przedmiotowej technologii ochroną swych praw z zakresu własności intelektualnej jako obiektywnie uzasadnioną przesłanką i zamiast tego, przeprowadziła nową i prawnie wadliwą analizę pozycjonującą, powołującą się na ogólny interes w wyjawieniu.

Strona skarżąca poddaje także pod rozwagę, iż do tej pory, na terenie EOG, nie było przypadku, w którym wystąpiono by o licencję dla celów rozwoju oprogramowania i że strona skarżąca nie miała obowiązku postrzegania wniosku Sun jako stanowiącego podstawę jakiejkolwiek szczególnej odpowiedzialności z art. 82 WE.

Co więcej, strona skarżąca podnosi, że Komisja stosując art. 82 WE w niniejszej sprawie nie wzięła pod uwagę zobowiązań Wspólnot Europejskich wynikających z Porozumienia w Sprawie Handlowych Aspektów Praw Własności Intelektualnej (TRIPS) Światowej Organizacji Handlu.

Po drugie, strona skarżąca przywołuje, że Komisja błędnie stwierdziła, iż strona skarżąca naruszyła art. 82 WE uzależniając dostępność swojego systemu operacyjnego PC od jednoczesnego nabycia aplikacji medialnej, Windows Media Player.

Według strony skarżącej, zaskarżona decyzja opiera się na spekulacyjnej teorii wykluczenia, zgodnie z którą powszechna dystrybucja aplikacji medialnej w ramach Windows może, w bliżej nieokreślonym czasie doprowadzić do sytuacji, w której dostawcy składników i programiści będą kodować prawie wyłącznie w formatach Windows Media. Strona skarżąca podnosi, iż teoria ta jest niezgodna z decyzją Komisji w sprawie koncentracji AOL/Time Warner (1), jak również z dostarczonym dowodem wykazującym, że dostawcy składników wciąż kodują w rozmaitych formatach.

Strona skarżąca poddaje również pod rozwagę, iż w zaskarżonej decyzji nie uwzględniono korzyści płynących z modelu prowadzenia działalności gospodarczej przez stronę skarżącą, którego element stanowi integracja nowej aplikacji do Windows jako odpowiedź na postęp technologiczny i zmiany w wymaganiach klientów.

Również, według strony skarżącej, zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów niezbędnych do ustalenia naruszenia art. 82 WE, a w szczególności litery d). Strona skarżąca zaznacza, że Windows i jego aplikacja medialna nie są dwoma odrębnymi produktami. Ponadto, strona skarżąca podnosi, iż zaskarżona decyzja nie wykazuje, że rzekomo związane ze sobą produkty nie są połączone naturalnie lub poprzez handlowe zastosowanie. Poza tym, strona skarżąca podnosi, iż zaskarżona decyzja przy stosowaniu art. 82 WE do faktów niniejszej sprawy nie bierze pod uwagę zobowiązań nałożonych na Wspólnoty Europejskie Porozumieniem TRIPS oraz że nałożona kara jest niewspółmierna.

Po trzecie, strona skarżąca podnosi, iż wymóg, iż to strona skarżąca ustanawia i wynagradza kuratora, który monitoruje zgodność jej postępowania z przedmiotową decyzją, a także otrzymuje i bada skargi, jest bezprawny i stanowi przekroczenie kompetencji. Strona skarżąca oświadcza, iż uprawnienia nadane kuratorowi, mające charakter dochodzeniowy i wykonawczy, w normalnych okolicznościach należą do Komisji i nie mogą być delegowane.

Na koniec, strona skarżąca poddaje pod rozwagę, iż w świetle prawnej nowości stwierdzenia nadużycia, brak jest podstaw dla nałożenia jakiejkolwiek grzywny na stronę skarżącą. Strona skarżąca podnosi także, iż wysokość grzywny jest w sposób oczywisty zawyżona.

(1) 201/718/WE Decyzja Komisji z dnia 11 października 2000 r. stwierdzająca koncentrację jako zgodną z wspólnym rynkiem i Porozumieniem Ustanawiającym Europejski Obszar Gospodarczy (Sprawa nr COMP/M. 1845 – AOL/Time Warner) (Dz.U. L 268, 2001 str. 28).

		ISSN 1725-5228
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 179

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 47 10 lipca 2004

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Informacja
	Trybunał Sprawiedliwości

2004/C 179/1	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 27 maja 2004 r. w sprawie C-285/02 (wniosek Verwaltungsgericht Minden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Edeltraud Elsner-Lakeberg przeciwko Land Nordrhein-Westfalen (Art. 141 WE — Dyrektywa 75/117/EWG — środek krajowy przewidujący, że nauczyciele zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy oraz nauczyciele zatrudnieni w niepełnym wymiarze czasu pracy są zobowiązani przepracować taką samą liczbę godzin nadliczbowych zanim uzyskają prawo do wynagrodzenia — Pośrednia dyskryminacja pracowników płci żeńskiej zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy)	1

2004/C 179/2	Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 27 maja 2004 r. w sprawie C-398/02: Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii (Uchybienie zobowiązaniom Państwa — Dyrektywa 75/442/EWG — Środowisko naturalne — Gospodarka odpadami)	1

2004/C 179/3	Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 27 maja 2004 r w sprawie C-68/03 (wniosek Hoge Raad der Nederlanden o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Staatssecretaris van Infanciën przeciwko D. Lipjes (Szósta Dyrektywa VAT — Art. 28 b lit. E ust. 3 — Usługi pośrednictwa — Miejsce wykonania świadczenia)	2

2004/C 179/4	Sprawa C-185/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie postanowienia Länsrätten i Stockholms län z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie między Ulf Öberg a Stockholms läns allmänna försäkringskassa	2

2004/C 179/5	Sprawa C-187/04: Skarga Komisji Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej, złożona dnia 22 kwietnia 2004 r.	3

2004/C 179/6	Sprawa C-189/04: Skarga wniesiona w dniu 22 kwietnia 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	3

2004/C 179/7	Sprawa C-194/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony na podstawie postanowienia Rechtbank's Gravenhage, wydanego dnia 22 kwietnia 2004 r., w sprawie Nederlandse Vereinigung Diervoederindustrie Nevedi przeciwko Produchtschap Diervoeder	4

2004/C 179/8	Sprawa C-195/04: Skarga wniesiona dnia 29 kwietnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii	4

2004/C 179/9	Sprawa C-199/04: Skarga wniesiona dnia 4 maja 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Zjednoczonemu Królestwu	4

2004/C 179/0	Sprawa C-201/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie orzeczenia Hof van Beroep Antwerpen z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie Państwo Belgijskie – Ministerie van Financiën przeciwko N. V. Molenbergnatie	5

2004/C 179/1	Sprawa C-202/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Tribunale di Roma (Włochy) z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie Claudia Capodarte i Stefano Macrino przeciwko Roberto Meloni	6

2004/C 179/2	Sprawa C-206/04 P: Odwołanie wniesione dnia 10 maja 2004 r. przez Mülhens GmbH & Co. KG od wyroku czwartej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 3 marca 2004 r. w sprawie T-355/02 Mülhens GmbH & Co. KG przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM); inni uczestnicy postępowania przed Izbą Odwoławczą Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory): Zirh International Corp.	6

2004/C 179/3	Sprawa C-207/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego, złożony przez Commissione Tributaria Provinciale, Novara (Włochy) mocą postanowienia z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie Paolo Vergani przeciwko Agenzia delle Entrate, Ufficio locale Arona	6

2004/C 179/4	Sprawa C-208/04: Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą orzeczenia Conseil d'Etat (naczelny sąd administracyjny) (Belgia), Izba XIII z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie Inter-Environnement Wallonie przeciwko Région wallonne.	7

2004/C 179/5	Sprawa C-209/04: Skarga wniesiona dnia 12 maja 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii	7

2004/C 179/6	Sprawa C-211/04: Skarga wniesiona dnia 12 maja 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	8

2004/C 179/7	Sprawa C-212/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez Monomeles Protodikio Thessalonikis (Grecja) w sprawie Konstantinos Adeler i inni przeciwko Ellinikos Organismos Galaktos, na podstawie postanowienia tego sądu z dnia 8 kwietnia 2004 r.	8

2004/C 179/8	Sprawa C-218/04: Skarga wniesiona dnia 26 maja 2004 r. przez Republikę Grecką przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	9

2004/C 179/9	Sprawa C-221/04: Skarga wniesiona dnia 27 maja 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii	9

	SĄD PIERWSZEJ INSTANCJI
2004/C 179/0	Sprawa T-145/04: Skarga wniesiona dnia 16 kwietnia 2004 r. przez Elisabettę Righini przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	10

2004/C 179/1	Sprawa T-148/04: Skarga wniesiona dnia 26 kwietnia 2004 r. przez TQ3 Travel Solutions przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	10

2004/C 179/2	Sprawa T- 152/04: Skarga wniesiona dnia 26 kwietnia 2004 r. przez GRAFTECH INTERNATIONAL LTD. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	11

2004/C 179/3	Sprawa T-155/04: Skarga wniesiona dnia 23 kwietnia 2004 r. przez ALENIA MARCONI SYSTEMS S.p.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	11

2004/C 179/4	Sprawa T-156/04: Skarga wniesiona dnia 27 kwietnia 2004 r. przez Electricité de France (EDF) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	12

2004/C 179/5	Sprawa T-159/04: Skarga wniesiona dnia 24 kwietnia 2004 r. przez Davide Rovetta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	13

2004/C 179/6	Sprawa T-165/04: Skarga wniesiona dnia 3 maja 2004 r. przez Hippocrate Vounakisa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	13

2004/C 179/7	Sprawa T-166/04: Skarga wniesiona dnia 13 maja 2004 r. przez Carmelo Morello przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	14

2004/C 179/8	Sprawa T-169/04: Skarga wniesiona dnia 12 maja 2004 r. przez spółkę Calliope S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego	14

2004/C 179/9	sprawa T-170/04: Skarga wniesiona dnia 18 maja 2004 r. przez Confederazione nazionale dei Consorzi volontari per la tutela delle denominazioni di origine e delle indicazioni geografiche tipiche dei vini italiani i inni przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	15

2004/C 179/0	Sprawa T-172/04: Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Telefónica S.A. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w Ramach Rynku Wewnętrznego	15

2004/C 179/1	Sprawa T-173/04: Skarga wniesiona dnia 14 maja 2004 r. przez Jürgena Cariusa przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	16

2004/C 179/2	Sprawa T-174/04: Skarga wniesiona dnia 6 maja 2004 r. przez Petrotub S.A. przeciwko Radzie Unii Europejskiej	16

2004/C 179/3	Sprawa T-175/04: Skarga wniesiona dnia 7 maja 2004 r. przez Donala Gordona przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	17

2004/C 179/4	Sprawa T-176/04: Skarga wniesiona dnia 13 maja 2004 r. przez Luigi Marcuccio przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	17

2004/C 179/5	Sprawa T-182/04: Skarga wniesiona dnia 17 maja 2004 r. przez Daniela Van der Spree'a przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	18

2004/C 179/6	Sprawa T-201/04: Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Microsoft Corporation przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich	18

	III Powiadomienia
2004/C 179/7	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 168 z 26.6.2004.	20