29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/1

---

Wniosek o wydanie orzeczenia prejudycjalnego złożony mocą postanowienia Arbeitsgericht München wydanego dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie Werner Mangold przeciwko Rüdiger Helm

(Sprawa C-144/04)

(2004/C 146/01)

Dnia 17 marca 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Arbeitsgericht München wydanego dnia 26 lutego 2004 r. w sprawie Werner Mangold przeciwko Rüdiger Helml.

Arbeitsgericht München zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1 a)

Czy klauzulę 8 pkt 3 Porozumienia ramowego (Dyrektywa Rady (WE) 99/70/WE (1) z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC) należy interpretować w ten sposób, że klauzula ta, przetransponowana do prawa krajowego, zabrania pogorszenia sytuacji, wynikającego z obniżenia granicy wieku z 60 do 58 roku życia?

1 b)

Czy klauzulę 5 pkt 1 Porozumienia ramowego (dyrektywa 99/70/WE, powoływana powyżej) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona uregulowaniu krajowemu, takiemu jak uregulowanie stanowiące przedmiot niniejszego sporu, które nie przewiduje żadnego z ograniczeń odpowiadających jednej z trzech hipotez przewidzianych w owym pkt 1?

2)

Czy art. 6 Dyrektywy Rady (WE) 2000/78/WE (2) z dnia 27 listopada 2000 r., ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on krajowemu uregulowaniu, takiemu jak uregulowanie stanowiące przedmiot niniejszego sporu, które bez obiektywnego uzasadnienia zezwala na zawieranie umów o pracę na czas określony z pracownikami w wieku powyżej 52 lat, w sprzeczności z zasadą, która wymaga istnienia takiego obiektywnego uzasadnienia?

3)

Czy - w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na jedno z powyższych trzech pytań - sędzia krajowy powinien odmówić stosowania uregulowania krajowego sprzecznego z prawem wspólnotowym i zastosować ogólną zasadę prawa krajowego, zgodnie z którą zawieranie umów o pracę na czas określony jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest to obiektywnie uzasadnione?

---

(1)  Dz.U. L 175, str. 43.

(2)  Dz.U. L 303, str. 16.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/1

---

Skarga wniesiona dnia 31 marca 2004 r. przez Republikę Finlandii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-162/04)

(2004/C 146/02)

Dnia 31 marca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Republikę Finlandii, reprezentowaną przez A. Guimaraes-Purokoski, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

tytułem roszczenia głównego:

i)	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/136/WE z dnia 4 lutego 2004 r. w sprawie wykluczenia finansowania wspólnotowego niektórych wydatków Państw Członkowskich na Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (FEOGA) (1), w zakresie, w jakim ma ona zastosowanie do Finlandii;

ii)	obciążenie Komisji kosztami postępowania. tytułem roszczenia alternatywnego:

iii)	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2004/136/WE z dnia 4 lutego 2004 w sprawie wykluczenia finansowania wspólnotowego niektórych wydatków Państw Członkowskich na Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (FEOGA), w zakresie, w jakim dotyczy ona kwoty 3.194.596 Euro;

iv)	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Finlandia twierdzi, iż wydając zaskarżoną decyzję:

i)

Komisja niewłaściwie zastosowała art. 9 ust. 2 rozporządzenia nr 3887/92 (2) i dokonała błędnej oceny sytuacji Pohjois-Karjalassa. Ustaliła ona jedynie, iż fiński system kontroli pomocy obszarowej posiada wyraźne luki w Pohjois-Karjalassa i że władze fińskie nie podjęły środków korygujących, których podjęcia żądała;

ii)

Komisja dokonała błędnej oceny sytuacji w Pohjois-Pohjanmaalla, Pohjois-Savossa, Finlandii centralnej, Kainuussa i w Laponii. Ustaliła ona jedynie, iż fiński system kontroli pomocy obszarowej posiada wyraźne luki w przedmiotowych regionach i że władze fińskie nie podjęły środków korygujących, których podjęcia żądała Komisja;

iii)	Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności obejmując zakresem zaskarżonej decyzji obszar wykraczający poza Pohjois-Karjalan, Pohjois-Pohjanmaata, Pohjois-Savossa, Finlandię centralną, Kainuussa oraz Laponię. Wreszcie,

iv)	Komisja ustaliła jedynie, że sposoby dokonywania pomiarów stosowane w ramach systemu kontroli pomocy obszarowej w Pohjois-Karjalan, Pohjois-Pohjanmaan, Pohjois-Savon, Finlandii centralnej, Kainuun oraz Laponii są niezgodne z prawem wspólnotowym.

---

(1)  Dz.U. L 40 z dnia 12 lutego 2004 r., str. 31.

(2)  Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 3887/92 dnia 23 grudnia 1992 r., ustanawiające szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy, Dz.U. L 391 z dnia 31 grudnia 1992 r., str. 36.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/2

---

Skarga wniesiona dnia 5 kwietnia 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-168/04)

(2004/C 146/03)

Dnia 5 kwietnia 2004 r. została wniesiona do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich skarga skierowana przeciwko Republice Austrii sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez dr Barbarę Eggers oraz dr Enrico Traversa, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

orzeczenie, że Republika Austrii uchybiła swoim zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art.49 WE utrzymując w mocy art. 18 ust. 12-16 Ausländerbeschäftigungsgesetz (ustawa w sprawie zatrudniania cudzoziemców) (AuslBG) i art. 10 ust. 1 pkt 3 Fremdengesetz (ustawa o cudzoziemcach) (FrG), ograniczające w sposób nieproporcjonalny delegowanie pracowników będących obywatelami państw trzecich w ramach świadczenia usługi.

—	obciążenie kosztami postępowania Republiki Austrii.

Zarzuty i zasadnicze argumenty:

Usługodawcy mający siedzibę na terenie innego Państw Członkowskich, którzy delegują do Austrii pracowników będących obywatelami państw trzecich, są obciążani trzema różnymi postępowaniami kontrolnymi prowadzonymi przez trzy różne organy administracji austriackiej. AuslBG wymaga na przykład uzyskania w regionalnym biurze ds. rynku pracy „zaświadczenia o delegowaniu UE”, dodatkowo do wizy wymaganej na podstawie FrG, wystawianej przez właściwe konsulaty, oraz do postępowania zgłoszeniowego mającego na celu sprawdzenia warunków pracy i płacy, zgodnie z Arbeitsvertragsrechts-Anpassungsgesetz (ustawa w sprawie dostosowania prawa stosowanego do umów o prace) (AVRAG).

I.   „Zaświadczenie (od)delegowania UE”, §18 ust. 12-16 Ausländerbeschäftigungsgesetz

Wymóg uzyskania „zaświadczenia (od)delegowania UE” zgodnie z §18 ust. 12-16 AuslBG wpływa ograniczająco na wolny przepływ usług we Wspólnocie.

„Zaświadczenie o delegowaniu UE” jako dodatkowy wymóg do wizy na podstawie FrG oraz do postępowania zgłoszeniowego przewidzianego przez AVRAG jest nieproporcjonalne z punktu widzenia realizowanych przez Republikę Austrii celów t.j. walki z nadużyciami oraz ochrony pracowników.

1.   Zapobieganie nadużyciom

Regulacja austriacka jest sprzeczna z zasadą proporcjonalności, ponieważ skuteczna kontrola warunków delegowania ramach swobody świadczenia usług może zostać zapewniona przez mniej radykalne środki.

Uzasadniony interes Państwa Członkowskiego do kontroli warunków delegowania pracowników przedsiębiorstwa świadczącego usługi, będących obywatelami państw trzecich może zostać zaspokojony w wystarczającym stopniu przez wymóg uzyskania wizy. Wszelka dodatkowa kontrola, jak w tym przypadku w formie „zaświadczenia o delegowaniu UE”, wydawanego przez inny organ administracji jest nieuzasadnione.

2.   Przestrzeganie warunków pracy i płacy

Materialna przesłanka z art. 18 ust. 13 pkt 2 AuslBG, według której „zaświadczenie o delegowaniu UE” zostanie wydane, jeżeli zostały dochowane austriackie wymogi dot. warunków pracy i płacy, przewidziane w AVRAG, prowadzi również do nieproporcjonalnej podwójnej kontroli.

Wymóg „zaświadczenia o delegowaniu UE” oraz związane z nim postępowanie są nieproporcjonalne z punktu widzenia realizowanego przez Republikę Austrii celu ochrony pracowników, ponieważ Republika Austrii dysponuje już instrumentami o charakterze mniej radykalnym.

Republika Austrii dokonała transpozycji dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników przez uchwalenie AVRAG, która przewiduje możliwość przeprowadzenia późniejszej kontroli w celu sprawdzenia czy wymagane wynagrodzenia zostały prawidłowo wypłacone.

3.   Stali pracownicy przedsiębiorstwa

Wymóg przynajmniej rocznego okresu zatrudnienia lub umowy o pracę na czas nieokreślony z podmiotem będącym usługodawcą, wprowadzony przez art. 18 ust. 13 pkt 1 AVRAG jako przesłanka wydania „zaświadczenia o delegowaniu UE”, stanowi niczym nie uzasadnione ograniczenie swobody świadczenia usług. Cel polegający na zwalczaniu nadużyć może zostać również osiągnięty przy pomocy znacznie mniej restrykcyjnych środków.

II.   Odmowa wydania pozwolenia na pobyt, art. 10 ust. 1 pkt 3 FrG

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 FrG należy odmówić wydania pozwolenia na pobyt, w przypadku gdy pracownik już wjechał na terytorium Republiki Austrii bez wizy. Przepis ten wstrzymuje oddelegowanie, nawet jeśli usługodawca może udowodnić zgodność z prawem takiego delegowania, tzn. że już złożył wniosek, na podstawie którego Państwo Członkowskie może przeprowadzić nizbędną kontrolę.

Automatyczna odmowa wydania pozwolenia na pobyt zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 FrG jest nieproporcjonalna z punktu widzenia kontroli przesłanek prawa pobytu i z tego względu powinna zostać uznana za niezgodną z prawem.

Przewidziana w art. 10 ust. 3 FrG automatyczna odmowa wydania wizy w przypadku nielegalnego jedynie z formalnego punktu widzenia wjazdu na terytorium Republiki Austrii, narusza w sposób poważny swobodę świadczenia usług i powoduje, że ma ona w przypadku niektórych sektorów charakter iluzoryczny. Przy aktualnym stanie prawa wspólnotowego Republika Austrii dysponuje w ramach kontroli stosowanej podczas wydawania wizy przed wjazdem na jej terytorium, środkiem równie skutecznym, ale mniej radykalnym mającym na celu sprawdzenia czy obywatel państwa trzeciego wjeżdża na jej terytorium rzeczywiście w celu świadczenia usługi.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/3

---

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony przez VAT and Duties Tribunals, London Tribunal Centre, dnia 29 października 2004 r. w sprawie Abeby National plc (z udziałem Inscape Investments Ltd) przeciwko Commissioners of Customs and Excise.

(Sprawa C-169/04)

(2004/C 146/04)

Dnia 5 kwietnia 2004 r. wpłynął do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wniosek złożony przez VAT and Duties Tribunals, London Tribunal Centre, z dnia 2 kwietnia 2004 r., o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie Abeby National plc (z udziałem Inscape Investments Ltd) przeciwko Commissioners of Customs and Excise, w przedmiocie następujących pytań:

1.

Czy zwolnienie z tytułu „zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, określonymi przez Państwa Członkowskie”, przewidziane w art. 13B lit. d) pkt 6 Szóstej Dyrektywy w sprawie VAT (1) oznacza, że Państwa Członkowskie są uprawnione do określenia działalności będącej „zarządzaniem” specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, jak również do ustalenia definicji specjalnych funduszy inwestycyjnych, które mogą korzystać z niniejszego zwolnienia?

2.

W przypadku udzielenia negatywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, a zatem gdyby pojęcie „zarządzania” z art. 13B lit. d) pkt. 6 Szóstej Dyrektywy w sprawie VAT miało otrzymać w prawie wspólnotowym znaczenie niezależne, czy w świetle Dyrektywy Rady 85/611/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe („Dyrektywa UCITS”) (2), wraz ze zmianami, opłaty dokonane przez depozytariusza lub powiernika za usługi, które świadczą oni zgodnie z art. 7 i 14 Dyrektywy UCITS, krajowymi przepisami wykonawczymi i odpowiednimi przepisami dotyczącymi funduszy, dostawami zwolnionymi z podatku w ramach„zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi” z art. 13B lit. d) pkt. 6 Szóstej Dyrektywy w sprawie VAT?

3.

Ponadto, w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie 1, gdyby pojęcie „zarządzania” miało otrzymać w prawie wspólnotowym znaczenie niezależne, czy zwolnienie w przedmiocie „zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi” z art. 13B lit. d) pkt 6 Szóstej Dyrektywy w sprawie VAT ma zastosowanie do usług świadczonych w zakresie do administracyjnego zarządzania funduszami przez zarządcę będącego osobą trzecią?

---

(1)  Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, 13.6.1977, str. 1).

(2)  z dnia 20 grudnia 1985 r. (Dz.U. L 375, 31.12.1985, str. 3).

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/4

---

Skarga wniesiona dnia 13 kwietnia 2004 r. przez Królestwo Hiszpanii przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa C-175/04)

(2004/C 146/05)

Dnia 13 kwietnia 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga Królestwa Hiszpanii, reprezentowanego przez Lourdes Fraguas Gadea, Abogado del Estado, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:

—

unieważnienie decyzji z dnia 4 lutego 2004 r. (1) w zakresie, w jakim dotyczy ona pozbawienia Hiszpanii pomocy produkcyjnej dla przetwórców pomidorów (7.314.117 euro) z powodu „braków dotyczących kontroli jakości” oraz pomocy dla producentów określonych owoców cytrusowych (1.277.630,65 euro) z powodu „nieprzestrzeganie kalendarza dostaw”;

—	obciążenie skarżonej instytucji kosztami.

Zarzuty i główne twierdzenia:

W przedmiocie pomocy produkcyjnej na rzecz przetwórców pomidorów:

Służby Komisji uważają, że procedura stosowana do przeprowadzania kontroli jakości produktów końcowych jest niezgodna z art. 15 rozporządzenia Komisji (WE) nr 504/97 z dnia 19 marca 1997 r. w sprawie sposobu stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/96 w zakresie, w jakim dotyczy ono systemu pomocy produkcyjnej w sektorze przetworów owocowych i warzywnych. W konsekwencji, służby te proponują korektę zryczałtowaną w wysokości 10 % całości wydatków poniesionych pod kątem owej pomocy w danym Państwie Członkowskim. Tymczasem corocznie przeprowadzane są w Hiszpanii kontrole obejmujące całość przedsiębiorstw za cały okres trwania roku gospodarczego. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 504/97 dodatkowa kontrola analityczna końcowych produktów, które mogą stanowić przedmiot wniosku o pomoc, jest dokonywana w wybranych przedsiębiorstwach (kontrola „wyrywkowa”), co nie oznacza wszakże, że w innych przedsiębiorstwach występują nieprawidłowości.

W przedmiocie pomocy dla producentów określonych owoców cytrusowych:

Służby Komisji proponują dokonanie korekty finansowej ze względu na to, iż ilości umowne zostały dostarczone w różnych okresach. Tymczasem w ramach roku 1997/98 Hiszpania doświadczyła opadów znacznie przekraczających średnią, co w niektórych regionach i miejscowościach doprowadziło do znacznych trudności w zbiorze dojrzałych owoców oraz do opóźnień w dojrzewaniu późniejszych odmian. Powyższe okoliczności spowodowały zmianę kalendarza dostaw, który znajdował się w umowach. Władze hiszpańskie od pierwszej chwili powoływały się na klauzulę siły wyższej. Ponadto, w ramach roku gospodarczego 1997/98 dla umów wieloletnich nie istniały żadne uregulowania dotyczące przekazywania ilości przewidzianych w kalendarzu w systemie trymestralnym. Z tego powodu takiego postępowania nie można uznać za sprzeczne z prawem, skoro rozporządzenie nie przewiduje w sposób wyraźny takiej sytuacji, zwłaszcza gdy w ramach wcześniejszych lat zostały zatwierdzone przekazania ilości umownych na w różnych okresach dostawczych.

---

(1)  Decyzja Komisji 2004/136/WE z dnia 4 lutego 2004 r. wykluczająca finansowanie wspólnotowe w zakresie pewnych wydatków dokonanych przez Państwa Członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Dz.U. L 40, str. 31.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/5

---

Skarga wniesiona dnia 18 marca 2004 r. przez Railion Deutschland AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-109/04)

(2004/C 146/06)

Język postępowania: niemiecki

Dnia 18 marca 2004 r. została wniesiona do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skarga skierowana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Railion Deutschland AG z siedzibą w Moguncji (Niemcy), reprezentowaną przez Rechtsanwalt H. Hohlen.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Komisji C(2003)4660 z dnia 12 grudnia 2003 r. stwierdzającej, że zwolnienie z opłat z tytułu importu jest nieuzasadnione w określonym przypadku

—	obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Strona skarżąca jest przedsiębiorstwem towarowego transportu kolejowego. Skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji odrzucającej wniosek Republiki Federalnej Niemiec o umorzenie długu celnego na korzyść strony skarżącej. Dług celny powstał, ponieważ strona skarżąca miała przetransportować drogą kolejową alkohol zadeklarowany jako farba z wolnej strefy w Bremen do wolnej strefy w Hamburgu. Z punktu widzenia strony skarżącej nic nie wskazywało na istnienie takiej fałszywej deklaracji. Towary te zostały ostatecznie, zgodnie z ich przeznaczeniem, przetransportowane do Republiki Czeskiej.

Strona skarżąca podnosi w szczególności, że decyzja narusza przepisy proceduralne, ponieważ została wydana z naruszeniem wymogu wysłuchania strony. Formalnie strona skarżąca miała możliwość przedstawienia swoich uwag. Strona skarżąca twierdzi jednak, że decyzja odmowna strony pozwanej nie zawiera ustosunkowania się do przedstawionych argumentów, co także zakłada prawo strony do bycia wysłuchaną. Strona skarżąca utrzymuje, że Komisja nie uwzględniła różnic w rodzajach ryzyka związanego z działalnością przedsiębiorstwa transportu kolejowego i przedsiębiorstwa transportu morskiego w wolnej strefie. W jej opinii, Komisja w swojej decyzji wyszła z założenia, że strona skarżąca jako przedsiębiorstwo transportu kolejowego powinna być traktowana tak samo jak przedsiębiorstwo transportu morskiego.

Strona skarżąca pozostaje przy twierdzeniu, że decyzja narusza art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego. Decyzja bowiem zaprzecza wystąpieniu „szczególnych okoliczności” powołując się na niedokładne i niewłaściwe ustalenia co do faktów. Strona skarżąca twierdzi, że za sprawą uproszczeń w postępowaniu przy transporcie kolejowym jest narażona na podwyższone ryzyko oszustw, których przedmiotem są transportowane towary. Ryzyka tego nie może ona ani wyeliminować ani poddać kontroli. W szczególności praktycznie niemożliwa jest kontrola kontenerów.

Strona skarżąca podnosi wreszcie, że przy decyzji opartej na względach słuszności według art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego należy wziąć pod uwagę fakt, że nie powstała żadna finansowa szkoda dla Wspólnot Europejskich i że takie zagrożenie nie występowało, ponieważ alkohol był przeznaczony na rynek czeski i tam też został wysłany.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/5

---

Skarga wniesiona dnia 1 kwietnia 2004 r. przez KM Europa Metal AG, Tréfimétaux S.A. i Europa Metalli S.p.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-127/04)

(2004/C 146/07)

Język postępowania: angielski

Dnia 1 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesiona przez KM Europa Metal AG, Osnabruck (Niemcy), Tréfimétaux S.A., Courbevoie Cedex (Francja) i Europa Metalli S.p.A., Florencja (Włochy), reprezentowanych przez M. Siragusę, A. Wincklera, G. Cesare Rizzę, T. Grafa i M. Piergiovanniego, adwokatów.

Skarżący wnoszą do Sądu:

—	o znaczne zmniejszenie kary grzywny nałożonej na skarżących decyzją Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie COMP/E-l/38.240

—	o obciążenie Komisji kosztami postępowania, jak również kosztami poniesionymi przez skarżących w związku z ustanowieniem gwarancji bankowej w miejsce zapłaty grzywny nałożonej na KME do czasu wydania wyroku.

Zarzuty i główne twierdzenia:

W kwestionowanej decyzji Komisja stwierdziła, iż skarżący naruszyli, między innymi, art. 81 WE i art. 53 ust. 1 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym biorąc udział w szeregu porozumień i praktyk uzgodnionych, które miały wpływ na europejski rynek miedzianych rur przemysłowych dostarczanych w kręgach o zwojach uporządkowanych. Na tej podstawie, Komisja nałożyła na skarżących grzywnę w wysokości 18.990.000 euro do zapłaty solidarnie.

Skarżący nie kwestionują ustaleń decyzji, jeżeli chodzi o naruszenie przez nich reguł konkurencji WE i EOG, ale utrzymują, iż Komisja popełniła szereg błędów faktycznych i prawnych przy ustaleniu wysokości grzywny. Po pierwsze, twierdzą oni, iż ustalając podstawową kwotę grzywny i obliczając czas jej trwania, Komisja pogwałciła zasady proporcjonalności i równego traktowania przez to, iż nie wzięła pod uwagę ani statystycznie znikomego wpływu kwestionowanych porozumień na rynek, ani zmian w działalności kartelu.

Ponadto, skarżący twierdzą, iż dokonując oceny powagi naruszenia, Komisja znacznie wyolbrzymiła gospodarcze skutki kwestionowanych porozumień, przez to, iż wzięła pod uwagę rozmiary rynku półfabrykatów (miedziane rury przemysłowe), nie zaś rynek usług przetwarzania.

Skarżący twierdzą również, iż Komisja niesłusznie pominęła kilka okoliczności łagodzących, mianowicie: niewielki stopień realizacji kwestionowanych porozumień przez skarżących, natychmiastowe i dobrowolne zaprzestanie przez nich dokonywania naruszeń, strukturalny kryzys w przemyśle rur oraz fakt współpracy skarżących z Komisją. Utrzymują oni, iż przyznane im obniżenie grzywny w wysokości 30 % opierało się na błędnych przesłankach faktycznych i było sprzeczne z praktyką Komisji i orzecznictwem. Ponadto, twierdzą oni, iż Komisja potraktowała ich w sposób dyskryminujący w stosunku do innej spółki, stosując pewne okoliczności łagodzące tylko wobec owej spółki i przyznając jej o wiele łagodniejsze traktowanie bez żadnego obiektywnego uzasadnienia.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/6

---

Skarga wniesiona dnia 8 kwietnia 2004 r. przez Giuseppe Caló przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-134/04)

(2004/C 146/08)

Język postępowania: francuski

Dnia 8 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.wniesiona przez Giuseppe Caló, zamieszkałego w Luksemburgu, reprezentowanego przez Sébastiena Orlandiego, Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa i Etienne Marchal, avocats, z adresem do doręczeń w Luksemburgu

Strona skarżąca wnosi do Sądu:

—

o unieważnienie decyzji Komisji z dnia 30 marca 2004 r. w przedmiocie obsadzenia stanowiska szczebla A2 dyrektora Dyrekcji „Statystyk dotyczących rolnictwa, rybołówstwa, funduszy strukturalnych i środowiska naturalnego” w DG EUROSTATu oraz decyzji odrzucającej kandydaturę skarżącego na to stanowisko.

—	o obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne twierdzenia:

Skarżący, będący urzędnikiem Komisji, przydzielony do EUROSTAT'u do pełnienia funkcji dyrektora Dyrekcji „Statystyk dotyczących rolnictwa, środowiska naturalnego, gospodarki żywnościowej i regionów” został ponownie przydzielony, wraz ze stanowiskiem, do pełnienia funkcji głównego doradcy dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej, do której został przydzielony. Komisja podjęła równocześnie decyzję o obsadzeniu jego dawnego stanowiska.

Skarżący zaskarżył tę decyzje do Sądu Pierwszej Instancji w ramach innej sprawy (T-118/03 Caló/Commission).

Niniejszą skargą skarżący kwestionuje decyzję mianowania innego urzędnika na jego dawne stanowisko, przytaczając w pierwszym rzędzie te same zarzuty, które podniósł w sprawie T-118/03. Podnosi on ponadto, iż wybrany kandydat nie posiadał kwalifikacji wymaganych przez zawiadomienie o wakacie. Skarżący utrzymuje również, iż kandydat ten brał udział w zebraniu szefów gabinetu Komisarzy, podczas którego podjęto decyzję w przedmiocie obsadzenia stanowiska, na które skarżący kandydował. Na tej podstawie skarżący powołuje się na pogwałcenie zasad przejrzystości, słuszności, niezależności, jak również na pogwałcenie prawa do obrony. Skarżący zwraca również uwagę na całkowity brak uzasadnienia.

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/6

---

Skarga wniesiona dnia 13 kwietnia 2004 r. przez Kurta Martin Mayera, Tilly Forstbetribe GesmbH, Antona Volpini de Maestriego i Johannesa Volpini de Maestriego przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-137/04)

(2004/C 146/09)

język postępowania: niemiecki

Dnia 13 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich zwrócili się ze skargą przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich Kurt Martin Mayer, Eisentratten (Austria), Tilly Forstbertribe GesmbH, Treibach (Austria), Anton Volpini de Maestri, Spittal/Drau (Austria) i Johannes Volpini de Maestri, Seeboden (Austria). Pełnomocnikiem procesowym skarżących jest rechtsanwalt M. Schaffgotsch.

Strony skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji Komisji;

w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku przez Sąd Pierwszej Instancji, alternatywnie,

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona wszystkich terenów w Austrii mających znaczenie dla Wspólnoty (kod AT załącznika nr 1 do zaskarżonej decyzji);

w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku przez Sąd Pierwszej Instancji, alternatywnie,

—	a) stwierdzenie nieważności umieszczenia w zaskarżonej decyzji Komisji terenu AT 2102000 „Nockberge” oraz b) stwierdzenie nieważności umieszczenia w zaskarżonej decyzji Komisji terenu AT 211900 „Gut Walterskirchen”;

w przypadku nieuwzględnienia wniosku, alternatywnie,

—

stwierdzenie nieważności umieszczenia w załączniku nr 1 do zaskarżonej decyzji niektórych terenów jako terenów mających znaczenie dla Wspólnoty ze względu na siedliska i gatunki charakteryzujące się stopniem reprezentatywności oraz ogólnej kwalifikacji B, C i D (alternatywnie C i D, alternatywnie wyłącznie C) według formularzy standardów (albo danych) Państw Członkowskich a) w zakresie umieszczenia wszelkich terenów w zaskarżonej decyzji (tzn. w załączniku nr 1), alternatywnie b) w zakresie umieszczenia wszystkich terenów austriackich (kod AT w załączniku nr1), alternatywnie c) wyłącznie tereny AT 2102000 „Nockberge” i AT 211900 „Gut Walterskirchen”,

—	niezależnie od powyższego, o zasądzenie od Komisji zwrotu kosztów niniejszego postępowania do rąk pełnomocnika skarżących.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący występują z niniejszą skargą przeciwko decyzji Komisji z dnia 22 grudnia 2003 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty (1). Skarżący są rolnikami i leśnikami, prowadzącymi na swoich nieruchomościach gruntowych gospodarstwa rolne i leśne wraz z działalnością uboczną, nieruchomościach leżących na obszarze „terenów o znaczeniu dla Wspólnoty”, które zostały ustanowione mocą zaskarżonej decyzji. Skarżący podnoszą, że przez tą decyzję stali się adresatami norm wspólnotowych. Tym samym przedmiot własności skarżących, który powinien podlegać ochronie zgodnie ze wspólnotową tradycją konstytucyjną, został poddany ograniczeniom wykraczającym dalece poza dopuszczalne ograniczenia ze względów społecznych i to w sposób schematyczny, bez wyważenia interesów, bez wyjątków, oraz bez odpowiedniego odszkodowania (lub nawet bez przedsięwzięcia środków mających na celu odszkodowanie), co stanowi naruszenie postanowień traktatu w rozumieniu art. 230 ust. 2 WE, wymagające stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

Skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja jest sprzeczna również z samą dyrektywą (2), na podstawie której została wydana. Nie zostały bowiem określone we właściwy sposób podstawy wymagane do określenia koniecznych nakładów finansowych, ani nie została zapewniona wymagana przez dyrektywę spójność sieci terenów chronionych.

Co więcej, skarżący podnoszą, że Komisja w zaskarżonej decyzji nie stwierdziła w sposób wyraźny i dosłowny dla jakich gatunków i rodzajów siedlisk tereny, które zakwalifikowała jako „tereny o znaczeniu dla Wspólnoty” mają faktycznie znaczenie wspólnotowe. Wreszcie, skarżący utrzymują, że Komisja w stosunku do terenów chronionych, które dotyczą skarżących oparła się w treści decyzji na błędnych podstawach faktycznych. W ten sposób tereny te zostały, w przypadku niektórych gatunków i rodzajów siedlisk, błędnie zaklasyfikowane jako tereny o znaczeniu dla Wspólnoty, co stanowi przesłankę, której konsekwencją jest konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

---

(1)  Dz. U L 14 z dnia 21 stycznia 2004 r., str, 21

(2)  Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 marca 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory(Dz. U. L 206, str. 7)

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/7

---

Skarga wniesiona dnia 8 kwietnia 2004 r. przez Adviesbureau Ehcon B.V. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-140/04)

(2004/C 146/10)

Język postępowania: holenderski

Dnia 8 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Adviesbureau Ehcon B.V., z siedzibą w Reeuwijk (Holandia), reprezentowanej przez M. A. Goedkoopa, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Strona skarżąca wnosi do Sądu:

—	tytułem roszczenia głównego, o nałożenie na Wspólnoty Europejskie obowiązku naprawienia szkody w wysokości 158.400 euro wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty włącznie, poniesionej przez skarżącą w wyniku przegrania przetargu;

—	o nałożenie na Wspólnoty Europejskie obowiązku naprawienia szkody w wysokości 60.000 euro wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty włącznie z tytułu utraconych korzyści z tego powodu, iż skarżąca nie mogła wykorzystać i rozszerzyć swych kompetencji w wyniku odrzucenia jej oferty;

—	o nałożenie na Wspólnoty Europejskie obowiązku naprawienia szkody poniesionej przez skarżącą w związku z tym, iż utraciła ona możliwość wygrania kolejnego przetargu, szacowanej na 10 % wartości netto kolejnego przetargu lub 25.000 euro;

—	tytułem roszczenia alternatywnego, o nałożenie na Wspólnoty Europejskie obowiązku naprawienia szkody w wysokości 26.400 euro wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty włącznie, poniesionej przez skarżącą z tytułu utraty możliwości wygrania przetargu;

—	o zasądzenie od Wspólnot Europejskich kosztów w wysokości 10.000 euro wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty włącznie, poniesionych przez skarżącą na przygotowanie oferty;

—	o zasądzenie od Wspólnot Europejskich kosztów w wysokości 40.000 euro wraz z odsetkami ustawowymi do dnia zapłaty włącznie, poniesionych przez skarżącą na uzyskanie dowodów oraz przedstawienie sprawy europejskiemu rzecznikowi praw obywatelskich;

—	o obciążenie Wspólnoty Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne twierdzenia:

We wrześniu 1996 r. skarżąca przystąpiła do przetargu otwartego, ogłoszonego przez Komisję w zakresie usług, o których mowa w dyrektywie odnoszącej się do jakości wód przeznaczonych do spożycia przez ludzi (1), nie wygrała go jednak.

Zdaniem skarżącej Komisja postąpiła wbrew obowiązkowi przejrzystości, który powinien być przestrzegany w ramach przetargów. Skarżąca twierdzi, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, w wyniku skargi złożonej przez nią, doszedł do tego samego wniosku.

Ponadto skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła art. 3 dyrektywy Rady z dnia 18 czerwca 1992 r., 92/50/EWG, odnoszącej się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (2). Zdaniem skarżącej Komisja potraktowała poszczególnych oferentów w sposób odmienny, naruszając zasadę dobrej administracji.

Zdaniem skarżącej Komisja naruszyła również art. 12 pkt 1 dyrektywy 92/50/EWG, albowiem nie powiadomiła skarżącej o przyczynach odrzucenia jej oferty w terminie 15 dni od daty otrzymania stosownego żądania na piśmie.

Skarżąca utrzymuje ponadto, że gdyby Komisja postąpiła zgodnie z zasadami dobrej administracji, dopuściłaby skarżącą do fazy udzielania zamówienia. W takim wypadku zdaniem skarżącej wygrałaby ona ów przetarg.

Skarżąca twierdzi ponadto, iż zgodnie z art. 16 i 17 pkt 2 dyrektywy 92/50/EWG Komisja miała obowiązek przesłania w ciągu 48 godzin od chwili udzielenia zamówienia publicznego ogłoszenia o wynikach przeprowadzonego postępowania do Urzędu Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich.

Na koniec skarżąca oświadcza, że Komisja próbowała wprowadzić ją w błąd.

---

(1)  Ogłoszenie przetargu otwartego – XI.D.1 (Dz.U. 1996 r. C 323, str. 35).

(2)  Dyrektywa Rady z dnia 18 czerwca 1992 r., odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209, str. 1).

---

29.5.2004

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 146/8

---

Skarga wniesiona dnia 9 kwietnia 2004 r. przez Lapin liitto (Radę Regionalną Laponii) oraz gminy Enontekiö, Inari, Utsjoki i Unto Autto, hodowcę reniferów przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich

(Sprawa T-141/04)

(2004/C 146/11)

język postępowania: fiński

Dnia 9 kwietnia 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Europejskiej przez Lapin liitto oraz gminy Enontekiö, Inari, Utsjoki i Unto Autto, hodowcę reniferów, reprezentowanych przez Kari Marttinen i profesora Pertti Eilavaara'ę.

Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:

—	unieważnienie i usunięcie z decyzji Komisji informacji na temat regionów Finlandii, ze uwagi na fakt, iż są one bezprawne ze względu na sposób, w jaki zostały w niej przedstawione.

—	usunięcie w szczególności strefy chronionej parku narodowego Pallas-Ounastunturi (F11300101), gdyż objęcie jej wykazem jest niezgodne z prawem i narusza prawa skarżącego Unto Autto, hodowcy reniferów.

—	zwrot kosztów postępowania w całości, łącznie z odsetkami, naliczanymi od dnia ogłoszenia wyroku.

Zarzuty i główne argumenty:

Decyzja Komisji 2004/69/WE z dnia 22 grudnia 2003 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty, oparta jest na podstawach niezgodnych z prawem z następujących powodów:

—	Komisja przekroczyła swe kompetencje przyjmując wykaz terenów przedstawiony przez Republikę Finlandii.

—

Komisja nie dokonała kontroli legalności decyzji Republiki Finlandii w sposób zgodny z Traktatem Rzymskim lub wymogami dyrektywy dotyczącej środowiska naturalnego. W związku z powyższym, wykonane przez nią prace przygotowawcze zostały wykonane zgodnie z procedurą sprzeczną z załącznikiem nr III do dyrektywy dotyczącej środowiska naturalnego.

—

Republika Finlandii przygotowała swoją decyzję w sprawie terenów w sposób sprzeczny z prawem wspólnotowym, ze względu na niezastosowanie dyrektywy dotyczącej środowiska naturalnego w sposób zgodny z załącznikiem nr III, który to obowiązek usankcjonowany został przez szereg orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości.

—	W sprawie utworzenia alpejskich regionów biogeograficznych nie skonsultowano się ze skarżącymi, a dalszej części postępowania przygotowawczego w Finlandii nie oparto na procedurze przewidzianej w dyrektywie dotyczącej środowiska naturalnego.

—

Unto Autto podnosi w szczególności, iż Decyzja Komisji 2004/69/WE z dnia 22 grudnia 2003 r. przyjmująca, na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG, wykaz terenów w alpejskim regionie biogeograficznym mających znaczenie dla Wspólnoty nie zapewnia ochrony jego praw podstawowych, ponieważ wywołuje ona skutki prawne, przy równoczesnym braku ochrony jego praw podstawowych. Pod pojęciem praw podstawowych mieszczą się przyznane w Konstytucji Republiki Finlandii prawa ochrony własności, swobodnego wykonywania działalności zawodowej, jak również prawa związane z ochroną kultury. Decyzja Komisji narusza również prawa podstawowe usankcjonowane i stosowane w ramach ugruntowanej praktyki działań Unii Europejskiej.

---