Etykietowanie wołowiny i cielęciny

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

• Oznakowanie mięsa wołowego i cielęcego sprzedawanego na terytorium Unii Europejskiej musi zawierać następujące informacje: kod identyfikacyjny pozwalający na określenie jego pochodzenia, informacje na temat miejsca uboju (numer zatwierdzenia ubojni), a także miejsca podziału na tusze (numer zatwierdzenia masarni, w której dokonano podziału mięsa na tusze lub grupy tusz).
• Od 1 stycznia 2002 roku etykieta musi również zawierać informacje na temat państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w którym dane zwierzę się urodziło, w którym odbywała się hodowla oraz w którym doszło do uboju.
• Etykiety mogą zawierać dodatkowe informacje udzielane dobrowolnie na temat sprzedawanego mięsa. Wszelkie informacje muszą być przekazywane w formie zrozumiałej dla konsumentów oraz zgodnej z przepisami dotyczącymi znakowania żywności, w szczególności z rozporządzeniem (UE) 1169/2011 (zob. streszczenie).
• Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z postanowieniami rozporządzenia na swoim terytorium. Wszelkie kary nakładane na operatorów oraz podmioty wprowadzające na rynek mięso wołowe muszą być skuteczne, proporcjonalne oraz odstraszające. W sytuacjach, w których operatorzy oraz podmioty wprowadzające na rynek mięso wołowe zastosowały oznaczenia niezgodne z przepisami rozporządzenia, państwa członkowskie mogą oczekiwać usunięcia takiego mięsa z rynku zgodnie z zasadą proporcjonalności.
• W porozumieniu z odpowiednimi władzami, eksperci Komisji Europejskiej są uprawnieni do:
  • weryfikacji przestrzegania przepisów rozporządzenia przez poszczególne państwa członkowskie;
  • przeprowadzania kontroli na miejscu w celu sprawdzenia, czy kontrole są przeprowadzane zgodnie z przepisami rozporządzenia.